മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി യുടെ “എന്റെ കഥ ” മല​യാ​ള​നാ​ടു് വാ​രി​ക​യിൽ പര​സ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന കാലം. അതു വാ​യി​ച്ചു കോ​ളേ​ജി​ലെ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ കൈ​മെ​യ് മറ​ന്നു നടന്ന കാലം. അക്കാ​ല​ത്തു് ഈ ലേഖകൻ എറ​ണാ​കു​ള​ത്തു വച്ചു ചേർ​ന്ന ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ പോയി. അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി​രു​ന്ന എന്നെ നോ​ക്കി സു​ന്ദ​രി​യും തരു​ണി​യു​മായ ഒരു പ്രാ​സം​ഗിക വീ​റോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു: “ഞങ്ങൾ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ആത്മ​കഥ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. ഏതും ഞങ്ങ​ളി​നി പച്ച​യാ​യി പറയും, എഴു​തും. പക്ഷേ, പു​രു​ഷ​ന്മാ​രായ നി​ങ്ങ​ളൊ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണം. ഞങ്ങ​ളെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇഷ്ട​മു​ള്ള​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം …നു കി​ട്ടു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. (മൂ​ന്ന​ക്ഷ​ര​മു​ള്ള സം​സ്കൃ​ത​പ​ദം. ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ നാ​ല​ക്ഷ​ര​മാ​ണ​തി​നു്.) ഞാൻ അക്ഷ​രാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​യി. ഞാനും ഇരു​പ​തു വയ​സ്സു​കാ​രി​യായ ആ പ്രാ​സം​ഗി​ക​യും തമ്മി​ലു​ള്ള വയ​സ്സി​ന്റെ അന്ത​ര​മോർ​ത്തു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഞെ​ട്ടൽ. പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ വൾ​ഗ​റാ​യാൽ ഏതു നി​ല​യി​ലു​ള്ള വൾ​ഗാ​റി​റ്റി വരെ ചെ​ല്ലു​മെ​ന്നു് ആലോ​ചി​ച്ചു​ണ്ടായ ഞെ​ട്ട​ലും കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു അതു്.

ഈ സം​ഭ​വ​ത്തി​നു ശേഷം ഒരാ​ഴ്ച കഴി​ഞ്ഞു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​വ​ച്ചു​ള്ള ഒരു ‘കഥാ​സാ​യാ​ഹ്ന’ത്തിൽ പങ്കു​കൊ​ള്ളേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു എനി​ക്കു്. സ്റ്റ്യു​ഡെ​ന്റ്സ് സെ​ന്റെ​റിൽ വച്ചാ​ണു് മീ​റ്റി​ങ്. അവിടെ വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട കഥകൾ നേ​ര​ത്തെ എന്നെ ഏല്പി​ച്ചി​രു​ന്നു പ്ര​വർ​ത്ത​കർ. ഒരു കഥ പെൺ​കു​ട്ടി എഴു​തി​യ​താ​ണു്. അതു വാ​യി​ച്ച​പ്പോ​ഴും ഞാൻ വല്ലാ​യ്മ​യിൽ വീണു. വാ​ക്യ​ങ്ങൾ മറ​ന്നു പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആശയം മാ​ത്രം ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കാം. “അയാൾ അവളെ ചെയ്ത സമ​യ​ത്തു് മു​ണ്ടു് അഴി​ഞ്ഞു വീ​ണി​രു​ന്നു …നു ശേഷം അയാൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു് മു​ണ്ടെ​ടു​ത്തു് ഉടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് അങ്ങു നട​ന്നു പോയി”. പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കു് കഥ വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട സമ​യ​മാ​യി. ഞാൻ പേ​രു​വി​ളി​ച്ചു. ആ ഭാഗം വാ​യി​ക്കാൻ അവൾ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു്. പക്ഷേ, ഞാ​നെ​ത്ര ഭോഷൻ! ആ കു​ട്ടി കഥ മു​ഴു​വ​നും വാ​യി​ച്ചു. മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ ഭാഗം ഊന്നൽ കൊ​ടു​ത്തു വാ​യി​ച്ചു. ആ സമ​യ​ത്തു് അതി​ര​റ്റ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യു​ള്ള കൈയടി യു​വാ​ക്ക​ന്മാ​രേ​റെ​യു​ള്ള സദ​സ്സിൽ നി​ന്നു് ഉണ്ടാ​യി. ഞാൻ ഞെ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു കസേ​ര​യിൽ ഇരു​ന്നു. പി​ന്നെ ധർ​മ്മ​രോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ, പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ ഈ സാ​ഹ​സി​ക്യ​ത്തെ ഞാൻ വി​മർ​ശി​ച്ചു പത്ര​ത്തി​ലെ​ഴു​തി. അതി​ന്റെ ദോഷം അനു​ഭ​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. സദ​സ്സിൽ കഥ വാ​യി​ച്ച പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ അച്ഛൻ… സെ​ക്ര​ട്ടേ​റി​യ​റ്റിൽ സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യാ​യി​രു​ന്നു. പ്രോ​വി​ഡ​ന്റ് ഫണ്ടിൽ നി​ന്നു് നോൺ റി​ഫ​ണ്ട​ബിൾ ലോ​ണി​നു് ഞാൻ അപേ​ക്ഷ അയ​ച്ച​പ്പോൾ ചി​കി​ത്സ​യ്ക്ക് അത്ര​യും പണം ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു് കല്പന പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം അതു തള്ളി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. എന്റെ ഒരു ബന്ധു അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​ക്ക​ണ്ടു സം​സാ​രി​ച്ച​പ്പോൾ “അയാൾ എന്റെ മക​ളു​ടെ കഥ കൊ​ള്ളു​കി​ല്ലെ​ന്നു് എഴു​തി​യ​വ​നാ​ണു്. ലോൺ കൊ​ടു​ക്കു​ക​യി​ല്ല,” എന്നു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. എനി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹം പെൻഷൻ പറ്റു​ന്ന​തു​വ​രെ പ്രോ​വി​ഡ​ന്റ് ഫണ്ടിൽ​നി​ന്നു ലോൺ കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​മി​ല്ല.

പോ​ള​ണ്ടിൽ ജനി​ച്ച ഇം​ഗ്ളീ​ഷ് എഴു​ത്തു​കാ​രൻ ഈസാ​ക്ക് ഡൊ​യ്ച്ചർ (Issac Deutscher) ട്രൊ​ട്സ്കി യുടെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​മെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു് (The Prophet Armed, The Prophet Unarmed, The Prophet Outcast). അത്യു​ജ്ജ്വ​ല​മായ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ മഹാ​നായ ട്രൊ​ട്സ്കി​യെ വധി​ച്ച​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു് വി​വി​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഗം വാ​യി​ച്ചാൽ നമ്മൾ ത്ര​സി​ച്ചി​രു​ന്നു പോകും. വധ​കർ​ത്താ​വു് പല​പ്പോ​ഴും താ​നെ​ഴു​തിയ പ്ര​ബ​ന്ധ​വു​മാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാണാൻ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അന്ന​ത്തെ ദിവസം ഓവർ​കോ​ട്ടി​ന​ക​ത്തു് ഒരു ഐസ് ആക്സ് ഒളി​ച്ചു വച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അയാൾ എത്തി​യ​തു്. ട്രൊ​ട്സ്കി സൗ​ജ​ന്യ​മാ​ധു​ര്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​ബ​ന്ധം വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. വധ​കർ​ത്താ​വു് ആക്സെ​ടു​ത്തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തലയിൽ ആഞ്ഞ​ടി​ച്ചു. ഹാ ഹാ ഹാ ഹാ… എന്നു വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ആ മഹാൻ താഴെ വീണു. ട്രൊ​ട്സ്കി​യു​ടെ നി​ല​വി​ളി തന്റെ അന്ത​രം​ഗ​ത്തെ പി​ളർ​ന്നു​വെ​ന്നും താൻ ഒരി​ക്ക​ലും അതു മറ​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നും അയാൾ പി​ന്നീ​ടു് പൊ​ലീ​സി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ദസ്തെ​യെ​വ്സ്കി യുടെ “കു​റ്റ​വും ശി​ക്ഷ​യും ” എന്ന നോ​വ​ലിൽ റസ്കൽ നി​ക്ക​ഫ് പണം കടം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന വൃ​ദ്ധ​യെ കൊ​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു് ഓർ​മ്മ​യി​ല്ലേ? ഓവർ​കോ​ട്ടി​ന​ക​ത്തു് കോ​ടാ​ലി വച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ കി​ഴ​വി​യെ കാ​ണാ​നെ​ത്തി. ഒരു തടി​ക്ക​ഷ​ണം പൊ​തി​ഞ്ഞു നൂ​ലു​കൊ​ണ്ടു് കെ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് അയാൾ ചെ​ന്ന​തു്. വാ​ച്ചാ​ണു് അതെ​ന്നു് അറി​യി​ച്ചു് അയാൾ ആ പൊതി വൃ​ദ്ധ​യെ ഏല്പി​ച്ചു. അവർ കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോൾ റസ്കൽ നി​ക്ക​ഫ് കോ​ടാ​ലി​യെ​ടു​ത്തു് അവ​രു​ടെ തല​യി​ല​ടി​ച്ചു. ട്രൊ​ട്സ്കി​യെ വധി​ച്ച​വൻ പൊ​തി​ക്കു പകരം പ്ര​ബ​ന്ധം കൊ​ടു​ത്തു. അത്രേ​യു​ള്ളു വ്യ​ത്യാ​സം. സാ​ഹി​ത്യ കൃ​തി​കൾ മനു​ഷ്യ​നെ നന്മ​യി​ലേ​ക്കു മാ​ത്ര​മ​ല്ല. തി​ന്മ​യി​ലേ​ക്കും നയി​ക്കു​മെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കാ​നാ​ണു് ഇത്ര​യും എഴു​തി​യ​തു്. ട്രൊ​ട്സ്കി​യെ വധി​ച്ച മനു​ഷ്യൻ “കു​റ്റ​വും ശിക്ഷ”യും വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന​തിൽ സം​ശ​യ​മി​ല്ല. മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ “എന്റെ കഥ” വാ​യി​ച്ച​വ​രാ​ണു് ആ രണ്ടു പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും.

പതി​നേ​ഴാം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ വലിയ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ ഫ്രാൻ​സി​സ് ബേ​ക്കൺ. ചില പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ രു​ചി​ച്ചു നോ​ക്കേ​ണ്ട​വ​യും മറ്റു ചിലതു വി​ഴു​ങ്ങേ​ണ്ട​വ​യും വേറെ ചിലതു പതു​ക്കെ ദഹ​ന​ക്രി​യ​യ്ക്കു വി​ഷ​യ​മാ​ക്കേ​ണ്ട​വ​യു​മാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ക്കൽ പറ​ഞ്ഞു. മാ​ന​സിക ഭ്രം​ശം സം​ഭ​വി​ച്ച ഒരു സ്ത്രീ ഇതു് അക്ഷ​രാർ​ത്ഥ​ത്തി​ലെ​ടു​ത്തു് ദി​വ​സ​വും ഓരോ ‘പേ​പ്പർ ബാ​ക്ക്’ തി​ന്നു. ഒടു​വിൽ ഇരു​മ്പു ഗുളിക കഴി​പ്പി​ച്ചാ​ണു് ഡോ​ക്ടർ അവളെ മര​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു രക്ഷി​ച്ച​തു്. മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ചു​മ്മാർ പൂ​യ​പ്പാ​ടം എഴു​തിയ “മന​സ്സിൽ ഒരു ശവ​ശ​രീ​രം” എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ക്കാൻ കൊ​ള്ളു​കി​ല്ല; ചവ​ച്ചു തി​ന്നേ​ണ്ട​താ​ണ​തു്. വി​വാ​ഹി​ത​യായ ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ വ്യ​ഭി​ചാ​രം കണ്ട ഭർ​ത്താ​വു് അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടോ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​തെ​യോ മേ​ല​ധി​കാ​രി​ക​ളെ കാണാൻ പോ​കു​ന്നു പോലും. സം​സ്കാ​ര​സ​മ്പ​ന്ന​നെ കാ​ട്ടാ​ള​നാ​യി കാ​ണ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഭാ​ര്യ​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് അയാൾ​ക്കു ദു​ശ്ശ​ങ്ക ജനി​പ്പി​ച്ചാൽ മതി. പക്ഷേ, ഈ കഥ​യി​ലെ നായകൻ സം​സ്കാ​ര​സ​മ്പ​ന്ന​നാ​യി​ത്ത​ന്നെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. അയാൾ പു​രു​ഷ​ന​ല്ല​യോ എന്നു നമു​ക്കു സംശയം. അതെ​ന്തു​മാ​ക​ട്ടെ. ഞാൻ കഥ ചവ​ച്ച​ര​യ്ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. എവിടെ ഇരു​മ്പു ഗുളിക?

മനു​ഷ്യ​ന്റെ പു​രോ​ഗ​തി​യിൽ എനി​ക്കു വി​ശ്വാ​സ​മു​ണ്ടു്—മനു​ഷ്യൻ ഇന്നു കാ​ട്ടാ​ള​നാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റെ പു​രോ​ഗ​തി​യി​ലും ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, കല​യു​ടെ, സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പു​രോ​ഗ​തി​യിൽ എങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​നാ​ണു്. ഹോമറി ന്റെ ഇലി​യ​ഡി നെ​ക്കാൾ വാ​ല്മീ​കി യുടെ രാ​മാ​യണ ത്തെ​ക്കാൾ ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ കൃതി എവിടെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്? അര​വി​ന്ദ ഘോഷ് പറ​യു​ന്ന Supreme poetic utterance-​ൽ വാ​ല്മീ​കി​യെ ജയി​ച്ച മറ്റൊ​രു കവി എവിടെ? കല​യി​ലെ​യും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ​യും പു​രോ​ഗ​തി എന്ന ആശയം തി​ക​ഞ്ഞ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​ത​യാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു​ണ്ടെ​നി​ക്കു്. അത്ര​യും ശക്തി​യു​ള്ള വാ​ക്കു പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ?

ഇന്നു ടെ​ലി​വി​ഷൻ സെ​റ്റ് ആർ​ക്കും വാ​ങ്ങി​ക്കാ​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ വില കു​റ​ഞ്ഞ​താ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ അതാ​ദ്യ​മാ​യി പ്ര​ചാ​ര​ത്തിൽ വന്ന​പ്പോൾ സമ്പ​ന്ന​നായ അമേ​രി​ക്കൻ പൗരനു പോലും വാ​ങ്ങാൻ വയ്യാ​ത്ത​വി​ധം വി​ല​കൂ​ടി​യ​താ​യി​രു​ന്നു. കാ​പ​ട്യ​ത്തെ കൂ​ട്ടു​പി​ടി​ച്ചു ജീ​വി​ക്കു​ന്ന അമേ​രി​ക്ക​ക്കാ​രൻ വി​ടു​മോ? ടെ​ലി​വി​ഷൻ സെ​റ്റ് വീ​ട്ടി​ന​ക​ത്തു് ഇല്ലാ​തെ​ത​ന്നെ അയാൾ വ്യോ​മ​ത​ന്തു (ആന്റിന) കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ ഉറ​പ്പി​ച്ചു വയ്ക്കും (ഇതു കണ്ട ഡോ​ക്ടർ കെ. ഭാ​സ്ക​രൻ നായർ എഴു​തിയ ഒരു ലേഖനം വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു്). നമ്മൾ പകി​ട്ടു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു മു​ഴു​വൻ ഈ മനോ​ഭാ​വ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യാ​ണു്. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം റെ​ഫ്രി​ജി​റെ​യ്റ്റർ വാ​ങ്ങു​ന്ന​തു തന്നെ. ഐസും തണു​ത്ത വെ​ള്ള​വും എപ്പോ​ഴും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​വ​നു തൊ​ണ്ട​യ്ക്കു് അസു​ഖ​മു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്ന​തിൽ ഒരു സം​ശ​യ​വു​മി​ല്ല. ചി​ലർ​ക്കു് ‘ഇറി​റ്റേ​ഷൻ തീയറി ഒഫ് ക്യാൻ​സർ’ അനു​സ​രി​ച്ചു ക്യാൻ​സ​റു​മു​ണ്ടാ​കും. (ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പ​ര​മ​ഹം​സ​നു് ഐസ്ക്രീ​മും കൂൾ​ഡ്രി​ങ്കും വലിയ ഇഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. എപ്പോ​ഴും അവ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തൊ​ണ്ട​യിൽ ക്യാൻ​സ​റു​ണ്ടാ​യി.) സത്യ​മി​താ​ണെ​ങ്കി​ലും വീ​ട്ടിൽ ഫ്രി​ജ്ജി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഗൃ​ഹ​നാ​യി​ക​യ്ക്ക് അസ്വ​സ്ഥ​ത​യാ​ണു്. തന്നെ പു​ച്ഛി​ക്കു​ന്ന അയൽ വീ​ട്ടി​ലെ കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു ഫ്രി​ജ്ജ് ഉണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ പണം കടം വാ​ങ്ങി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും റെ​ഫ്രി​ജി​റെ​യ്റ്റർ “സം​ഘ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു”. കുറെ മീ​നെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങി അതി​ന​ക​ത്തു വയ്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ നാ​ല​യ​ല​ത്തു​കൂ​ടെ മനു​ഷ്യ​നു പോകാൻ വയ്യ. നാ​റ്റം.

റോഡിൽ വച്ചു് എന്നെ​ക്ക​ണ്ടാൽ കാ​ണാ​ത്ത മട്ടിൽ പോ​കു​ന്ന ഒരു മാ​ന്യൻ കാറ് വാ​ങ്ങി​ച്ചു. അതിൽ​ക്ക​യ​റി അദ്ദേ​ഹം പോ​കു​മ്പോൾ ഞാൻ ഫു​ട്പാ​ത്തി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. അദ്ദേ​ഹം അതി​ന​ക​ത്തി​രു​ന്നു് ആഹ്ലാ​ദാ​തി​രേ​ക​ത്തോ​ടെ കൈ​വീ​ശും. നട​ന്നു പോ​കു​മ്പോൾ മി​ണ്ടാ​ട്ട​മി​ല്ലാ​ത്ത മനു​ഷ്യ​നു് കാറിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ ആഹ്ലാ​ദ​മെ​ങ്ങ​നെ​വ​ന്നു? “ഞാൻ കാറ് വാ​ങ്ങി. കണ്ടോ?” എന്നാ​ണു് ആ കൈ​വീ​ശ​ലി​ന്റെ അർ​ത്ഥം.

ആളു​ക​ളെ ഇം​പ്രെ​സ്സ് ചെ​യ്യാൻ ഇതു പോലെ വാ​ക്കു​കൾ വാ​രി​യെ​റി​യു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടു്. അവ​രിൽ​പെ​ട്ട ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണു് ഉണ്ണി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ തി​രു​വാ​ഴി​യോ​ടു്. അദ്ദേ​ഹം മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ “മട​ക്കം” എന്ന മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള കഥയിൽ നി​ന്നു് ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ: “കാ​ല​വർ​ഷ​ത്തി​ന്റെ സു​ഗ​ന്ധം പ്ര​സ​രി​ക്കു​ന്ന അവ​ളു​ടെ ഇരു​ണ്ട മു​ടി​യു​ടെ മൃ​ദു​ലത എന്റെ വി​രൽ​ത്തു​മ്പു​ക​ളിൽ ഇപ്പോ​ഴും തങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ”, “സമ​ത​ല​ത്തി​ലെ​ത്തിയ പു​ഴ​യു​ടെ ധൃ​ത​മ​ല്ലാ​ത്ത ഒഴു​ക്കിൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു​രു​ത്തി​രി​യു​ന്ന നീർ​ച്ചു​ഴി പോ​ലെ​യു​ള്ള അവ​ളു​ടെ നാ​ഭി​ക്ക​രി​കെ ഒരു നീ​ല​ഞ​ര​മ്പു ത്ര​സി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്”. (ധൃ​ത​ത്തി​നു് ധരി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട എന്നാ​ണർ​ത്ഥം. തി​ടു​ക്കം, വെ​മ്പൽ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു കഥാ​കാ​രൻ അതു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ച​തു്.) സ്യൂ​ഡോ​പൊ​യ​റ്റി​ക്കായ കുറെ പദ​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്ത​ങ്ങു പെ​രു​മാ​റി​യാൽ സാ​ഹി​ത്യ​മാ​കും എന്ന തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​യിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ഉണ്ണി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ തി​രു​വാ​ഴി​യോ​ടു്. ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു സു​ന്ദ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന​വൻ അറു​പ​തു വയ​സ്സു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും പണ്ട​ത്തെ കാ​മോ​ത്സു​ക​ത​യോ​ടെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക​ളെ തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കും. യൗ​വ​ന​കാ​ല​ത്തു തി​രി​ച്ചു കി​ട്ടി​യി​രു​ന്ന കടാ​ക്ഷ​മാ​ല​കൾ അപ്പോൾ കി​ട്ടു​ക​യി​ല്ല. യു​വ​തി​കൾ പു​ച്ഛി​ച്ചു തല​വെ​ട്ടി​ച്ചു പോകും. ഉണ്ണി​ക്കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ഈ ‘വൃ​ദ്ധ​പ​ദ​ക്ഷേ​പണ’ത്തിൽ സഹൃ​ദ​യർ​ക്കു പു​ച്ഛ​മേ​യു​ള്ളു.

ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ ആശ​യ​ങ്ങൾ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഷ എപ്പോ​ഴും ലളി​ത​മാ​യി​രി​ക്കും. “Workers of all Countries unite. You have nothing to lose but your chains. (സർ​വ്വ​രാ​ജ്യ​തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ളേ സം​ഘ​ടി​ക്കു​വിൻ. നി​ങ്ങൾ​ക്കു നഷ്ട​പ്പെ​ടാൻ കൈ​ച്ച​ങ്ങ​ല​ക​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല.) Neither do I condemn thee. Go and sin no more. (ഞാനും നി​ന്നെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നി​ല്ല. പോകൂ. ഇനി പാപം ചെ​യ്യാ​തി​രി​ക്കൂ.)

വി​ജാ​തീ​യ​മായ വി​വാ​ഹ​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലേർ​പ്പെ​ട്ടു് വർ​ഷം​തോ​റും പ്ര​സ​വി​ച്ചു ദുഃ​ഖ​മ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ഒരു സ്ത്രീ​യെ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണു് സ്നേ​ഹ​പ്ര​ഭ​യു​ടെ ശ്രമം (കു​ങ്കു​മം വാരിക, ‘രണ്ടു സഹോ​ദ​രി​കൾ’). അവർ ഗർ​ഭ​ച്ഛി​ദ്രം നട​ത്താൻ ഓപ്പ​റേ​ഷൻ തി​യേ​റ്റ​റിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​മ്പോൾ കഥ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നു. പത്താം തരം കല, പത്താം തരം കഥ. ബഹിർ​ഭാ​ഗ​സ്ഥ​മായ ചി​ത്രീ​ക​ര​ണം. സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളായ പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ, ചി​ത്ര​ങ്ങൾ, ഈ ആശ​യ​ദാ​രി​ദ്ര്യ​വും ഭാ​വ​നാ​ദാ​രി​ദ്ര്യ​വും വീ​ട്ടു​വേ​ല​ക്കാ​രി​കൾ​ക്കു് ഇഷ്ട​മാ​കും. ഫാ​മി​ലി പ്ലാ​നി​ങ് അധി​കാ​രി​കൾ​ക്കു് ഇക്കഥ അയ​ച്ചു കൊ​ടു​ത്താൽ സ്നേ​ഹ​പ്ര​ഭ​യ്ക്ക് സമ്മാ​നം കി​ട്ടും. കല​യു​ടെ പ്ര​കാ​ശം വീണ, ജീ​വി​തം സ്പ​ന്ദി​ക്കു​ന്ന ഒരു കഥ​യെ​ങ്കി​ലും വാ​യി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ!

കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ​ക്കു് കളി​പ്പാ​ട്ടം വേണം. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക്കു് ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നെ വേണം. രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക്കാ​ര​നു് അലറാൻ പ്ലാ​റ്റ്ഫോം വേണം. പാ​ങ്ങി​ല്ലാ​പ്പ​തി​വ്ര​ത​യ്ക്ക് കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക​ളെ വേണം. വിവരം കു​റ​ഞ്ഞ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു് പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​കൾ എഴു​താൻ വാ​രി​ക​കൾ വേണം. ഇനി വേ​റൊ​രു വി​ധ​ത്തിൽ പറയാം.

കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ​ക്കു വടി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള പ്ര​യോ​ഗ​മാ​ണു വേ​ണ്ട​തു്. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി പ്രേ​മ​ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് അവളെ കെ​ട്ടി​ച്ച​യ​യ്ക്ക​ണം. രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക്കാ​ര​നു മൈ​ക്ക് കൊ​ടു​ക്ക​രു​തു്. പാ​ങ്ങി​ല്ലാ​പ്പ​തി​വ്ര​ത​യോ​ടു് ‘ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു് നീയും ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നെ​ടീ’ എന്നു പറയണം. പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​കൾ പത്രാ​ധി​പ​ന്മാർ ചവ​റ്റു​കു​ട്ട​യി​ലെ​റി​യ​ണം.

ബൊ​ലൊ​ന്യാ സർ​വ്വ​ക​ലാ​ശാല യിലെ (University of Bologna—ബൊ​ലൊ​ന്യാ വട​ക്കേ ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ പട്ട​ണം.) സീ​മി​യോ​ട്ടി​ക്സ് പ്രൊ​ഫ​സ​റായ ഊമ്പർ​ടോ എച്ചോ (Umberto Eco) എഴു​തിയ The Name of the Rose എന്ന നോവൽ വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. കോ​ടി​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് ആളുകൾ അതു വാ​ങ്ങി വാ​യി​ക്കു​ന്നു. മറ്റു ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലേ​ക്കു് അതു തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. മു​പ്പ​തു കൊ​ല്ല​ത്തെ മന​ന​ത്തി​നു ശേഷം രണ്ട​ര​ക്കൊ​ല്ലം കൊ​ണ്ടു് എച്ചോ എഴു​തി​ത്തീർ​ത്ത ഈ നോവൽ മദ്ധ്യ​കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള​താ​ണു്. ചില സന്ന്യാ​സി​മാർ വധി​ക്ക​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ അത​ന്വേ​ഷി​ക്കാൻ സെ​ന്റ് ഫ്രാൻ​സി​സ് പു​ണ്യാ​ള​ന്റെ മത​സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒരാൾ നി​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ആ അന്വേ​ഷ​ണം സീ​മി​യോ​ട്ടി​ക്സി​ലൂ​ടെ—പ്ര​തി​രൂ​പം, ആശയം, സിം​ബ​ലി​സം ഇവ​യു​ടെ പഠ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ—ദാർ​ശ​നിക തല​ത്തിൽ എത്തു​ന്ന​തി​ന്റെ അന്യാ​ദൃ​ശാ​വ​സ്ഥ​യാ​ണു് ഈ കലാ​ശി​ല്പം പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. മധ്യ​കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള​താ​ണു് ഈ നോ​വ​ലെ​ങ്കി​ലും ഇതിനു സമ​കാ​ലിക പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ണ്ടു്. റോ​മാ​സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തെ തങ്ങ​ളു​ടെ ആധി​പ​ത്യ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ എവീ​ന്യോ​ങ്ങി ലെ (Avignon) പോ​പ്പും മി​ലാ​നി ലെ ചക്ര​വർ​ത്തി​യും ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. ഈ സം​ഘ​ട്ട​ന​ത്തിൽ അമേ​രി​ക്ക​യു​ടെ​യും റഷ്യ​യു​ടെ​യും ആധു​നിക സം​ഘ​ട്ട​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന സ്ഫു​ലിം​ഗ​ങ്ങൾ ദർ​ശി​ക്കാം. ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ പറ​യു​ന്നു: “Early Christians experienced the fall of the Roman Empire and all that went with it. At the end of the first millennium they expected the destruction of the wicked world to precede the returning Christ. Today we live in a dread of nuclear war”. ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ​യും നവീ​ന​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ​യും സം​യോ​ജ​ന​മാ​ണു് ഈ നോ​വ​ലി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷത.

നോ​വ​ലി​ലെ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട കഥാ​പാ​ത്രം ഒരി​ട​ത്തു പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നു: “But why does the needle always point north? The stone attracts iron… ” സഹൃ​ദ​യ​നെ​ന്ന അയ​സ്കാ​ന്തം ഉത്ത​ര​ദി​ക്കി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ കലാ​ശി​ല്പ​ത്തി​ലേ​ക്കു് എപ്പോ​ഴും നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. “ഞാൻ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​ന്നു; വി​ദ്യാ​സ​മ്പ​ന്ന​മായ ശേഷം ലോ​ക​വും ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​മെ​ന്നു് വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു” എന്നു് മഹാ​യ​ശ​സ്ക​നായ ആന്ത​ണി ബർ​ജ്ജി​സ് പ്ര​ശം​സി​ച്ച ഈ നോ​വ​ലി​ലേ​ക്കു് ഞാൻ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ സാദരം ക്ഷ​ണി​ക്ക​ട്ടെ.

കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യു​ടെ പു​റ​ന്താ​ളിൽ സൂര്യ യുടെ ചി​ത്രം. ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ പു​റ​ന്താ​ളിൽ ശ്രീ​വി​ദ്യ യുടെ ചി​ത്രം. രണ്ടു​പേ​രും ചല​ച്ചി​ത്ര​താ​ര​ങ്ങൾ; സു​ന്ദ​രി​കൾ. പക്ഷേ, സൂ​ര്യ​യു​ടെ ചി​ത്രം വി​രൂ​പം. ശ്രീ​വി​ദ്യ​യു​ടെ ചി​ത്രം മനോ​ഹ​ര​വും. അച്ച​ടി​യിൽ വന്ന തക​രാ​റു കൊ​ണ്ട​ല്ല സു​ന്ദ​രി​യായ സൂര്യ വൈ​രൂ​പ്യ​മു​ള്ള​വ​ളാ​യ​തു്. ഏതു സു​ന്ദ​രി​യും ചില ‘പോസിൽ’ വൈ​രൂ​പ്യ​മു​ള്ള​വ​ളാ​യി​ത്തോ​ന്നും. സൂ​ര്യ​യു​ടെ പോ​സാ​ണു് അവരെ ഇമ്മ​ട്ടി​ലാ​ക്കി​യ​തു്. സ്പാ​നി​ഷ് സറീ​യ​ലി​സ്റ്റ് കവി ലൂ​യി​സ് തേർ​നൂ​ദാ (Luis Cernuda) പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു് ‘സു​ന്ദ​ര​മാ​യ​തേ​തി​നും അതി​ന്റേ​തായ നി​മി​ഷ​മു​ണ്ടു്; എന്നി​ട്ടു് അതു മാ​ഞ്ഞു പോ​കു​മെ​ന്നു്.’ (Everything beautiful has its moment and then passes away.) ശരി​യാ​ണു്. ശ്രീ​വി​ദ്യ​യു​ടെ​യും സൂ​ര്യ​യു​ടെ​യും സൗ​ന്ദ​ര്യം മാ​ഞ്ഞു​പോ​കും. പക്ഷേ, ഇന്നു് അവർ സു​ന്ദ​രി​കൾ. ഒരു സു​ന്ദ​രി​യെ അസു​ന്ദ​രി​യാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു അവ​രു​ടെ പ്ര​ത്യേ​ക​മായ പോസ്. അത​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. ഇരി​ക്കു​ന്ന സു​ന്ദ​രി നട​ക്കു​ന്ന സു​ന്ദ​രി​യ​ല്ല (Sitting beauties are not always walking beauties—യൂ​ഗോ​യു​ടെ “പാ​വ​ങ്ങൾ” വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ​നി​ന്നു്). ഏതു സു​ന്ദ​രി​യും ഓടു​മ്പോൾ വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​രൂ​പം. (സു​ന്ദ​രി​കൾ ബസ്സ് വന്നു നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ ഓടി​ച്ചെ​ല്ല​രു​തു് അതിൽ കയറാൻ. ചില ഡ്രൈ​വർ​മാർ ഓടി​ക്കു​മ​വ​രെ. എങ്കി​ലും ഓട​രു​തു്.) ഏതു സു​ന്ദ​രി​യും പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി നഗ്ന​യാ​കു​മ്പോൾ അതി​സു​ന്ദ​രി. (നിയമം പി​ടി​കൂ​ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഇങ്ങ​നെ പലരും അതി​സു​ന്ദ​രി​ക​ളാ​യി മാറും എന്ന അനു​മാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്താൻ ചി​ല​രു​ടെ ഭു​ജ​കോ​ട​ര​പ്ര​ദർ​ശ​ന​വും നാ​ഭ്യാ​വർ​ത്ത​പ്ര​ദർ​ശ​ന​വും നമ്മെ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.) സത്യം ഇതാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ണി വാ​രി​യ​ത്തി​ന്റെ കഥാം​ഗന എത്ര നഗ്ന​യാ​യാ​ലും സു​ന്ദ​രി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല. പൊ​ക്കം കു​റ​ഞ്ഞ​വ​നും കു​ട​വ​യ​റു​ള്ള​വ​നു​മായ ഭർ​ത്താ​വി​നെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു വെ​റു​പ്പു്. അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ കാ​ല​ത്തു് കാ​യി​കാ​ഭ്യാ​സം നട​ത്തു​ന്ന​തു കണ്ടു് അവ​ളു​ടെ കാ​മ​മി​ള​കി. അവർ ഒരു​മി​ച്ചു​കൂ​ടി. രതി​ലീ​ല​ക​ളാ​ടി. ഭർ​ത്താ​വി​നെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാൻ താൻ തയ്യാ​റ​ല്ലെ​ന്നു അവൾ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അയാൾ പി​ണ​ങ്ങി. പി​ണ​ങ്ങി​പ്പി​രി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴാ​ണു് ഭർ​ത്താ​വു് അവ​രു​ടെ വേഴ്ച കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​തു്. കലാ​കാ​രൻ കല​യു​ടെ വസ്ത്ര​മ​ഴി​ക്കു​ക​യ​ല്ല വേ​ണ്ട​തു്. അവളെ സാ​രി​യു​ടു​പ്പി​ക്ക​ണം. കലാം​ഗന സാ​രി​യു​ടു​ത്തു നി​ല്ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു സു​ന്ദ​രി. ഉണ്ണി വാ​രി​യ​ത്തു് വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി വസ്ത്രാ​ക്ഷേ​പം നട​ത്തു​ന്നു. അവൾ കേ​ഴു​ന്ന​തൊ​ട്ടു ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു​മി​ല്ല.

ലൈം​ഗിക വർ​ണ്ണ​ന​കൾ വാ​യി​ച്ചേ തീരൂ എന്നു​ണ്ടോ? എങ്കിൽ “വാൾ​ട്ട”റുടെ My Secret Life എന്ന പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചാൽ മതി. അതൊ​രാ​ത്മ​ക​ഥ​യാ​ണു്. ഞാ​ന​തി​ന്റെ ഒരു സം​ഗ്ര​ഹ​മേ​വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. My Secret Life, Panther, Edited with an introduction by Gordon Grimley—ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പ്ര​സാ​ധ​നം പതി​നൊ​ന്നു വാ​ല്യ​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു്. ഒരു പ്ര​തി​ക്കു് ഏഴാ​യി​രം ഡോളർ കൊ​ടു​ത്താ​ണു് ആളുകൾ വാ​ങ്ങി​യ​തു്.

പോർ​നൊ​ഗ്ര​ഫി​യി​ലും പോർ​നൊ​ഗ്ര​ഫിക്‍ നോ​വ​ലു​ക​ളി​ലും ഈ ലേ​ഖ​ക​നു് താ​ല്പ​ര്യ​മി​ല്ല. പ്രാ​യ​ക്കൂ​ടു​തൽ കൊ​ണ്ടു് ഗ്ര​ന്ഥി​കൾ​ക്കു ദൗർ​ബ​ല്യം സം​ഭ​വി​ക്കു​മ്പോൾ സെ​ക്സി​ലു​ള്ള കൗ​തു​കം കു​റ​യും എല്ലാ​വർ​ക്കും. താ​ല്പ​ര്യ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഇത്ത​രം ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ നല്കു​ന്ന അറി​വി​നെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി ഞാൻ ഇവ വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ലൈം​ഗിക പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ, അവ ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ആഹ്ലാ​ദം ഇവ​യെ​യെ​ല്ലാം അന്യാ​ദൃ​ശ​മാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന ആത്മ​ക​ഥ​യാ​ണു് ഈ ഗ്ര​ന്ഥം. വാൾ​ട്ടർ എന്ന​തു തു​ലി​കാ​നാ​മ​മ​ത്രേ.

എഡിൻ​ബറ സർ​വ​ക​ലാ​ശാല യിലെ (എഡൻബറ എന്നും, എഡിൻ​ബ​റോ എന്ന ഉച്ചാ​ര​ണം English Pronouncing Dictionary-​യിൽ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല) ലി​ങ്ഗ്വി​സ്റ്റി​ക്സ് പ്രൊ​ഫ​സ്സ​റായ ആർ. ഇ. ആഷർ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഇന്റെ​ലെ​ക്ച്വൽ​സി​ന്റെ ഇട​യ്ക്ക് പ്ര​മാ​ണി​യാ​യി ഭവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ ആഴ്ച​ത്തെ മാ​തൃ​ഭൂ​മി വാ​രി​ക​യി​ലും കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്.

കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ കണ്ടു് അദ്ഭു​ത​പ​ര​വ​ശ​നാ​കു​ന്ന ആളാ​ണു് ആഷർ. അത്ര​യ്ക്കു് അദ്ദേ​ഹം പര​വ​ശ​നാ​കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടോ? ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് സാ​ഹി​ത്യം പഠി​ച്ച ആഷർ​ക്കു് അദ്ഭു​ത​വി​കാ​രം ഉള​വാ​ക്ക​ത്ത​ക്ക​താ​യി മല​യാ​ള​ത്തിൽ ഒരു നോ​വ​ലി​ല്ല, ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ല്ല, ഉപ​ന്യാ​സ​മി​ല്ല. സം​ശ​യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ Charles Lamb-ന്റെ Dream Children വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കു. മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യം മു​ഴു​വ​നും ത്രാ​സ്സി​ന്റെ ഒരു തട്ടി​ലി​ട്ടു മറ്റേ​ത്ത​ട്ടിൽ ലാം​ബി​ന്റെ ഉപ​ന്യാ​സ​വും ഇടൂ. ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​പ​ന്യാ​സം കി​ട​ക്കു​ന്ന തട്ടു താ​ണു​കി​ട​ക്കു​ക​യേ​യു​ള്ളു. സത്യ​മി​താ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് രണ്ടു് അനു​മാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കേ മാർ​ഗ്ഗ​മു​ള്ളൂ. 1. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ സൗ​ന്ദ​ര്യം ആസ്വ​ദി​ക്കാൻ ആഷർ അപ്ര​ഗ​ല്ഭ​നാ​ണു്. 2. കേ​ര​ള​ത്തിൽ വന്നെ​ത്തിയ ആഷർ ഇവി​ടെ​യു​ള്ള സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി ഇല്ലാ​ത്ത​തു പറ​യു​ന്നു. ഈ രണ്ടിൽ ഏതാണു ശരി​യെ​ന്നു് എനി​ക്കു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ വയ്യ. പക്ഷേ, ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒന്നു ശരി​യാ​യേ പറ്റൂ.

‘മനു​ഷ്യൻ എങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല, ഉള്ളി​ലു​ള്ള​തു പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചേ മതി​യാ​വൂ’ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ‘ഒഥ​ല്ലോ’ നാ​ട​ക​ത്തിൽ ഒരു വാ​ക്യ​മു​ള്ള​തു് ഇപ്പോൾ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു. മാർ​ക്ക​സ് ഒറീ​ലി​യ​സി ന്റെ Meditations എന്ന പോലെ ഈ ലേഖകൻ പതി​വാ​യി വാ​യി​ക്കു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണു് എപി​ക്റ്റീ​റ്റ​സി ന്റെ Discourses എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം. അതി​ലൊ​രു ഭാഗം: റോമാ ചക്ര​വർ​ത്തി​യാ​യി​രു​ന്ന വെ​സ്പേ​ഷ്യൻ (Vespasian, AD 9–79) സെ​ന​റ്റർ ഹെൽ​വി​ഡി​യ​സി നോടു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു സെ​ന​റ്റിൽ വരാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു്. അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: “ഞാൻ സെ​ന​റ്റ​റാ​യി​രി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു് അങ്ങ​യ്ക്കു കല്പി​ക്കാം. പക്ഷേ, സെ​ന​റ്റ​റാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തോ​ളം എനി​ക്കു് അക​ത്തോ​ട്ടു വന്നേ തീരൂ”.

“എന്നാൽ വരൂ. വന്നു മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു.” എന്നു ചക്ര​വർ​ത്തി.

“ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ക്കാ​തി​രി​ക്കൂ. എന്നാൽ ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കാം”.

“പക്ഷേ, എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചേ തീരൂ”.

“അപ്പോൾ എനി​ക്കു ശരി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​തു് ഞാൻ പറയുക തന്നെ ചെ​യ്യും”.

“നി​ങ്ങ​ള​തു പറ​ഞ്ഞാൽ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ കൊ​ല്ലും”.

“മര​ണ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നാ​ണു ഞാ​നെ​ന്നു് എപ്പോ​ഴാ​ണു് ഞാൻ അങ്ങ​യെ അറി​യി​ച്ച​തു്? അങ്ങു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു് അങ്ങു് ചെ​യ്യും. ഞാൻ എനി​ക്കു ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തും. കൊ​ല്ലുക എന്ന​തു് അങ്ങ​യു​ടെ കൃ​ത്യം, പേടി കൂ​ടാ​തെ മരി​ക്കുക എന്ന​തു് എന്റെ കൃ​ത്യം. എന്നെ ബഹി​ഷ്ക​രി​ക്കുക എന്ന​തു് അങ്ങ​യു​ടേ​തു്. വി​ല​പി​ക്കാ​തെ വി​ദേ​ശ​ത്തു് പോകുക എന്ന​തു് എന്റേ​തും.”

ഈ ഹെൽ​വി​ഡി​യ​സാ​ണു് അഭി​ജാ​തൻ, അഭി​മാ​നി. അദ്ദേ​ഹം തന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച വി​ധ​ത്തിൽ സം​സാ​രി​ച്ചു. ആഷർ​ക്കു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഞാ​നുൾ​പ്പെ​ടെ​യു​ള്ള എല്ലാ​വർ​ക്കും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട ഗു​ണ​മാ​ണി​തു്.

തോ​ളെ​വി​ടെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു, മുല എവിടെ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു എന്നു കാ​ഴ്ച​ക്കാർ​ക്കു് നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത ചില പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അസ​ത്യം എവിടെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു സത്യം എവിടെ ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു എന്നു തീ​രു​മാ​നി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത നി​രൂ​പ​ക​രു​മു​ണ്ടു്.