ദാ​മ്പ​ത്യ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ കള്ള​ത്ത​ര​ത്തെ കു​റി​ച്ചു് ഈ ലേഖന പര​മ്പ​ര​യിൽ കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ എഴു​താ​റു​ണ്ട​ല്ലോ. അതിൽ പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചും വി​പ്ര​തി​പ​ത്തി പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചും സ്ത്രീ​കൾ എനി​ക്കു് എഴു​ത്തു​കൾ അയ​യ്ക്കാ​റു​ണ്ടു്. “എന്റെ ഭർ​ത്താ​വി​നെ ഞാൻ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു, അദ്ദേ​ഹം എന്നേ​യും, നി​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​തൊ​ക്കെ കള്ള​മാ​ണു്” എന്ന മട്ടി​ലാ​ണു് പലരും അറി​യി​ക്കാ​റു​ള്ള​തു്. സാ​മാ​ന്യ നി​യ​മ​ത്തിൽ നി​ന്നു ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന ജീ​വി​ത​ങ്ങൾ ഇല്ലെ​ന്നു ഞാൻ പറ​യു​ന്നി​ല്ല. ഒരു വി​കാ​ര​ത്തി​നും ശാ​ശ്വത സ്വ​ഭാ​വ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടു് ജീ​വി​ത​കാ​ല​മ​ത്ര​യും സ്ത്രീ​ക്കു പു​രു​ഷ​നെ​യും പു​രു​ഷ​നു സ്ത്രീ​യെ​യും നി​ര​ന്ത​രം സ്നേ​ഹി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ വയ്യ എന്ന സത്യ​ത്തിൽ സത്യ​മാ​യ​തി​നെ മാ​ത്ര​മേ ഞാൻ ആവർ​ത്തി​ച്ചു് ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളൂ. സമു​ദാ​യം ഭ്ര​ഷ്ടു് കല്പി​ക്കു​മെ​ന്ന​തി​നെ​യും നിയമം വെ​റു​തെ വി​ടി​ല്ല എന്ന​തി​നെ​യും ഭയ​ന്നാ​ണു് ദമ്പ​തി​കൾ തങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​താ​ന്ത്യം വരെ​യും ഒരു​മി​ച്ചു കഴി​യു​ന്ന​തു്. തങ്ങൾ​ക്കു ജനി​ച്ചു പോയ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ നല്ല നി​ല​യി​ലെ​ത്തി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന വി​ചാ​ര​വും ദാ​മ്പ​ത്യ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഇട​വി​ടാ​ത്ത ക്ലേ​ശം സഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഭാ​ര്യാ​ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ദമ്പ​തി​ക​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​വും അതു് അടി​യു​റ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു സങ്ക​ല്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സ്നേ​ഹ​വും അന്യൂ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു് എന്ന മി​ഥ്യാ​ബോ​ധ​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു് ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഉദീ​ര​ണ​ങ്ങൾ ആവിർ​ഭ​വി​ക്കുക. ഒന്നി​നും അന്യൂ​നാ​വ​സ്ഥ​യി​ല്ല. കാ​മ​മെ​ന്ന ജന്മ​വാ​സ​ന​യ്ക്കു സം​തൃ​പ്തി ഉണ്ടാ​കു​മ്പോൾ മറ്റൊ​രു ഭാ​ജ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു് കണ്ണു് അയ​യ്ക്കാ​നു​ള്ള പ്ര​വ​ണത സ്ത്രീ​ക്കും പു​രു​ഷ​നു​മു​ണ്ടാ​കും. ചിലർ ആ അഭി​ലാ​ഷ​ത്തി​നു് സാ​ഫ​ല്യം വരു​ത്തു​ന്നു. വേറെ ചിലർ സമു​ദാ​യ​ത്തെ​യും നി​യ​മ​ത്തെ​യും ഭയ​ന്നു മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു. അത്രേ​യു​ള്ളൂ.

അപ്പോൾ ഈ വൈ​ര​സ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു രക്ഷ നേടാൻ എന്താ​ണു മാർ​ഗ്ഗം? മാർ​ഗ്ഗം ഒന്നേ​യു​ള്ളൂ. അതു പറയാം. ഭർ​ത്താ​വു് കാ​മു​ക​നാ​യും ഭാര്യ കാ​മു​കി​യാ​യും അഭി​ന​യി​ക്ക​ണം. സന്ധ്യ​യോ​ടു് അടു​പ്പി​ച്ചു് അയാൾ വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് പോകണം. രാ​ത്രി പന്ത്ര​ണ്ടു​മ​ണി കഴി​യു​മ്പോൾ കാ​മു​ക​നെ​പ്പൊ​ലെ പാ​ത്തും പതു​ങ്ങി​യും വീ​ട്ടി​ലെ​ത്ത​ണം. ഭാര്യ കാ​മു​കി​യാ​യി സ്വയം സങ്ക​ല്പി​ച്ചു് ഉറ​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ. അയാൾ പതു​ക്കെ വാ​തി​ലിൽ തട്ട​ണം. അവൾ സാക്ഷ ശബ്ദം കേൾ​പ്പി​ക്കാ​തെ മാ​റ്റി കതകു മെ​ല്ലെ തു​റ​ക്ക​ണം. “ഞാൻ വൈ​കി​യോ?” എന്നു് കാ​മു​ക​ന്റെ (ഭർ​ത്താ​വു് എന്ന തടി​മാ​ട​ന്റെ) ചോ​ദ്യം. “ശ്ശ്. അടു​ത്ത മു​റി​യിൽ അച്ഛൻ കി​ട​ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​യൂ. അച്ഛ​നു​ണർ​ന്നാൽ ആപ​ത്താ​കും” എന്നു് അവൾ. കാ​മു​കി​യ​ല്ലേ! ആവേ​ശ​ത്തോ​ടു​ള്ള ആലിം​ഗ​നം. നി​ര​ന്ത​രം വീ​ട്ടു​ജോ​ലി ചെ​യ്തും ആണ്ടു​തോ​റും പെ​റ്റും വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​നാ​സ്പ​ദ​മായ അവളെ മധു​ര​പ്പ​തി​നേ​ഴു​കാ​രി​യെ എന്ന പോലെ അയാൾ തട​വു​ന്നു, തലോ​ടു​ന്നു. പ്ര​സ​വ​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി മാം​സ​പേ​ശി​കൾ ഉല​ഞ്ഞു് വെ​ള്ള​പ്പാ​ടു​കൾ വീണു് മട​ക്കു​ക​ളു​ള്ള ഉദരം ആലി​ല​യ്ക്കു തു​ല്യ​മായ ഉദ​ര​മാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് അയാൾ മുഖം അമർ​ത്തു​ന്നു. മധു​ര​ങ്ങ​ളായ സം​ബോ​ധ​ന​കൾ കാതിൽ മൊ​ഴി​യു​ന്നു. അവളും വി​ടു​ന്നി​ല്ല. പണ്ടു കോ​ളേ​ജിൽ പഠി​ക്കു​മ്പോൾ സൈ​ക്കി​ളിൽ പിറകേ നടന്ന നവ​യു​വാ​വാ​യി അയാ​ളെ​ക്ക​രു​തി ഒട്ടിയ കവിൾ അയാ​ളു​ടെ ഷേവ് ചെ​യ്യാ​ത്ത മു​ഖ​ത്തു് അമർ​ത്തു​ന്നു. എങ്കി​ലും അതു് കണ്ണാ​ടി​ക്ക​വി​ളാ​ണെ​ന്നു അവ​ളു​ടെ സങ്ക​ല്പം. ഇപ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ വാ​യ്ക്ക​ക​ത്തു നി​ന്നു വരു​ന്ന മദ്യ​ത്തി​ന്റെ​യും ബീ​ഡി​യു​ടെ​യും വാട വാ​ട​യ​ല്ല പണ്ട​ത്തെ താ​മ​ര​പ്പൂ​വി​ന്റെ സു​ഗ​ന്ധ​മാ​ണു്… എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു് അയാൾ അവിടെ നി​ന്നു നി​ഷ്ക്ര​മി​ക്കു​മ്പോൾ “അച്ഛ​നു​ണ​രും, ഒട്ടും ശബ്ദം കേൾ​പ്പി​ക്കാ​തെ പോണേ, നാ​ളെ​യും വരണേ” എന്നു് അട​ക്കിയ ശബ്ദ​ത്തിൽ മൊ​ഴി​യാ​ടു​ന്നു. ‘കാ​മു​കൻ’ അവിടെ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി പത്താം തര​ത്തിൽ പഠി​ക്കു​ന്ന ആഗ​ത​ശ്മ​ശ്രു​വായ മകൻ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന അടു​ത്ത മു​റി​യിൽ വന്നു കി​ട​ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഉറ​ങ്ങു​ന്നു. നേരം വെ​ളു​ക്കു​മ്പോൾ തലേ​ദി​വ​സ​ത്തെ കാ​മു​കി “വി​റ​കൊ​ട്ടു​മി​ല്ല, ഒരു തൂ​ക്കു വിറകു വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു വരൂ.” എന്നു പറ​ഞ്ഞു് തലേ​ദി​വ​സ​ത്തെ കാ​മു​ക​ന്റെ മുൻ​പിൽ വന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു.

“പോടീ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കാ​തെ” എന്നു് അയാൾ. അന്നു രാ​ത്രി പന്ത്ര​ണ്ടു മണി​ക്കു ശേഷം കഴി​ഞ്ഞ രാ​ത്രി​യി​ലെ നാടകം ആടി​ക്കൊ​ള്ള​ണം.

ഒരി​ക്കൽ കൻ​ഫ്യൂ​ഷ​സ് വന​ത്തി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ദാഹം കൂ​ടി​യ​പ്പോൾ ശി​ഷ്യ​നോ​ടു വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. ശി​ഷ്യൻ കാ​ട്ടി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്കു കട​ന്ന​പ്പോൾ കു​ള​ത്തി​ന​രി​കെ ഒരു കടുവ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. തന്റെ ജീ​വ​നൊ​ടു​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ഗു​രു​നാ​ഥൻ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച ഒരു ഉപാ​യ​മാ​ണു് അതെ​ന്നു് കരു​തിയ ശി​ഷ്യൻ കടു​വ​യു​ടെ വാലിൽ പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് അതിനെ തല​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ ചു​റ്റി കല്ലിൽ അടി​ച്ചു കൊ​ന്നു. മൃ​ഗ​ത്തി​ന്റെ വാലു് വി​ജ​യ​ചി​ഹ്ന​മാ​യി മു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു് അയാൾ കൻ​ഫ്യൂ​ഷ​സി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി ചോ​ദി​ച്ചു:

ശി​ഷ്യൻ:

ഗുരോ, ഉത്കൃ​ഷ്ട പു​രു​ഷൻ കടു​വ​യെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ?

ഗുരു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു:

ഉത്കൃ​ഷ്ട പു​രു​ഷൻ കടു​വ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു് അടി​ച്ചു കൊ​ല്ലും.

ശി​ഷ്യൻ:

മദ്ധ്യ​മ​പു​രു​ഷൻ?

ഗുരു:

മദ്ധ്യ​മ​പു​രു​ഷൻ കടു​വ​യു​ടെ പള്ള​യിൽ അടി​ച്ചു കൊ​ല്ലും.

ശി​ഷ്യൻ:

അധ​മ​പു​രു​ഷ​നോ?

ഗുരു:

അധ​മ​പു​രു​ഷൻ കടു​വ​യു​ടെ വാലിൽ പി​ടി​ച്ചു തല​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ ചു​ഴ​റ്റി കല്ലിൽ അടി​ച്ചു കൊ​ല്ലും.

ശി​ഷ്യൻ വീ​ണ്ടും കാ​ട്ടി​ന​ക​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു് വലിയ കല്ലെ​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു് തി​രി​ച്ചെ​ത്തി. എന്നി​ട്ടു ചോ​ദി​ച്ചു:

ശി​ഷ്യൻ:

ഗുരോ, അധ​മ​മ​നു​ഷ്യൻ പ്ര​തി​യോ​ഗി​യെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ?

ഗുരു:

അധ​മ​മ​നു​ഷ്യൻ കല്ലു കൊ​ണ്ടി​ടി​ച്ചു് പ്ര​തി​യോ​ഗി​യെ കൊ​ല്ലും.

ശി​ഷ്യൻ:

മദ്ധ്യ​മ​പു​രു​ഷ​നോ?

ഗുരു:

മദ്ധ്യ​മ​പു​രു​ഷൻ നാവു കൊ​ണ്ടു കൊ​ല്ലും (ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ലൂ​ടെ എന്നർ​ത്ഥം—ലേഖകൻ)

ശി​ഷ്യൻ:

ഉത്കൃ​ഷ്ട​പു​രു​ഷ​നോ?

ഗുരു:

ഉത്കൃ​ഷ്ട​പു​രു​ഷൻ തൂലിക കൊ​ണ്ടു കൊ​ല്ലും.

ശി​ഷ്യൻ കല്ലു ദൂ​രെ​യെ​റി​ഞ്ഞു. തൂലിക കൊ​ണ്ടു പോലും ആരെ​യും വധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഉത്കൃ​ഷ്ട​നായ കവി​യാ​യി​രു​ന്നു ജി. ശങ്ക​ര​കു​റു​പ്പ് (വ്യ​ക്തി​യായ ശങ്ക​ര​കു​റു​പ്പി​നെ കു​റി​ച്ച​ല്ല ഞാ​നെ​ഴു​തു​ന്ന​തു്). അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര വി​ഷ​യ​ക​മായ പ്ര​ബ​ന്ധം മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച്ച​പ​തി​പ്പിൽ വാ​യി​ക്കാം. “അന്വേ​ഷ​ണം” എന്ന ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ഭ​വ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തെ കവി തനി​ക്കു മാ​ത്രം കഴി​യു​ന്ന മട്ടിൽ സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​ത്ത​രു​ന്നു. കാ​വ്യാ​സ്വാ​ദ​ന​ത്തി​നു് ഭാ​വു​ക​നു സഹാ​യ​മ​രു​ളു​ന്ന​താ​ണു് ഈ ശ്രേ​ഷ്ഠ​മായ പ്ര​ബ​ന്ധം. നി​രൂ​പ​കൻ കാടു കയ​റു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ മഹാ​ക​വി നക്ഷ​ത്രം പോലെ വെ​ള്ളി​വെ​ളി​ച്ചം വിതറി നമു​ക്കു് ശരി​യായ മാർ​ഗ്ഗം കാ​ണി​ച്ചു തരു​ന്നു.

ഡബ്ല്യൂ. ബി. യേ​റ്റ്സി​ന്റെ ഒരു കാ​വ്യ​മു​ണ്ടു് Long-​Legged Fly എന്ന പേരിൽ. ഭൂ​പ​ട​ങ്ങൾ നി​വർ​ത്തി​യി​ട്ടു് അവ​യ്ക്ക​രി​കി​ലാ​യി മഹാ​നായ സീസർ കൂ​ടാ​ര​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു. തല​യ്ക്കു താഴെ കൈ​വ​ച്ചു് ഒന്നി​ലും നോ​ട്ടം അർ​പ്പി​ക്കാ​തെ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. നീണ്ട കാ​ലു​ള്ള ഈച്ച നദി​ക്കു​മു​ക​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സു് നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ടെ മു​ക​ളി​ലാ​യി നീ​ങ്ങു​ന്നു. ട്രോ​യി​യി​ലെ ഹെലൻ ഏകാ​ന്തത നി​റ​ഞ്ഞ സ്ഥ​ല​ത്തു് വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. നൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ പാ​റ്റേ​ണി​നൊ​ത്തു് അവ​ളു​ടെ കാ​ലു​കൾ ചലനം കൊ​ള്ളു​ന്നു. ഗോ​പു​ര​ങ്ങൾ അഗ്നി​ക്കി​ര​യാ​ക്കാ​നും, വരു​ന്ന തലമുറ തന്നെ ഓർ​മ്മി​ക്കാ​നും വേ​ണ്ടി അഭി​ല​ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു് അവൾ. ഹെ​ല​ന്റെ മന​സ്സു് നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ടെ മു​ക​ളി​ലാ​യി നീ​ങ്ങു​ന്നു, നീണ്ട കാ​ലു​ള്ള ഈച്ച നദി​ക്കു​മു​ക​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ. മൈ​ക്ക​ലാ​ഞ്ച​ലോ (Scaffolding) ചാ​രി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മന​സ്സി​ലെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു് അനു​രൂ​പ​ങ്ങ​ളായ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈ ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ടെ ഉപ​രി​ത​ല​ത്തി​ലൂ​ടെ നീ​ങ്ങു​ന്നു, നീണ്ട കാ​ലു​ള്ള ഈച്ച നദി​ക്കു​മു​ക​ളിൽ നീ​ങ്ങു​ന്ന പോലെ. സീ​സ​റി​ന്റെ​യും ഹെ​ല​ന്റെ​യും മൈ​ക്ക​ലാ​ഞ്ച​ലോ യു​ടെ​യും വി​ഭി​ന്ന​മ​ന​സ്സു​ക​ളെ യേ​റ്റ്സ് കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്ന വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യം കാ​വ്യം വാ​യി​ച്ചു തന്നെ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണം. നമ്മു​ടെ കവി​യും ഇതു​പോ​ലെ വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ളായ മാ​ന​സിക നി​ല​ക​ളെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു് “അന്വേ​ഷണ”മെന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​നു് രൂപം നൽ​കി​യ​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു് ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ നി​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. ജി.യുടെ കന​ക​തൂ​ലി​ക​യു​ടെ ചലനം നി​ന്നു​പോ​യ​ല്ലോ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഇതു​പോ​ലെ എത്ര​യെ​ത്ര മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ രചനകൾ നമു​ക്കു കി​ട്ടു​മാ​യി​രു​ന്നു!

വി​ദൂ​ര​ദേ​ശ​ത്തു ചെ​ല്ലാ​നും ധ്രു​വ​ന​ക്ഷ​ത്ര​ത്തെ കാ​ണാ​നും കൊ​തി​ക്കു​ന്ന അമലി നെ​പ്പോ​ലെ (ടാ​ഗോ​റി ന്റെ കഥാ​പാ​ത്രം), ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള മഹാ​ര​ഹ​സ്യം തേ​ടു​ന്ന കവി റോ​ബർ​ട്ടി​നെ​പ്പോ​ലെ (യൂജീൻ ഓ നീലി ന്റെ കഥാ​പാ​ത്രം), യാ​ന​പാ​ത്ര​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു് വി​ദൂ​ര​ത​യിൽ നി​ന്നാ​ഗ​മി​ക്കു​ന്ന മര​ണ​ത്തെ കാണാൻ അഭി​ല​ഷി​ക്കു​ന്ന വെർ​ജി​ലി​നെ​പ്പോ​ലെ (ഹെർ​മാൻ ബ്രോ​ഹി ന്റെ ‘Death of Vergil’ എന്ന നോ​വ​ലി​ലെ കഥാ​പാ​ത്രം) ഒരു മഹാ​ര​ഹ​സ്യം തേ​ടു​ക​യാ​ണു് കെ. കെ. സു​ജാ​ത​യു​ടെ വസു​മ​തി. ആ കഥാ​പാ​ത്രം അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന മഹാ​ര​ഹ​സ്യം മരണം തന്നെ. കാ​ക്ക​ക​ളു​ടെ രൂ​പ​ത്തിൽ എത്തു​ന്ന മരണം. കാ​ലു​കൾ തളർ​ന്ന ആ രോ​ഗി​ണി​യോ​ടു് സഹ​ത​പി​ക്കാൻ ആരു​മി​ല്ല. അവൾ​ക്കു് സഹായം നൽകാൻ ആരു​മി​ല്ല. ഹരി​താ​ഭ​മായ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തീ​ക​ങ്ങ​ളായ പച്ച​ക്കി​ളി​ക​ളെ കണ്ടു് തെ​ല്ലൊ​രാ​ശ്വാ​സം നേ​ടാ​നേ അവൾ യത്നി​ക്കു​ന്നു​ള്ളൂ. അതി​നും പ്ര​തി​ബ​ന്ധം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു മറ്റൊ​രാൾ. ഇനി അവൾ​ക്കു് മര​ണ​ത്തെ സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ച്ചാൽ മതി. വസു​മ​തി​യു​ടെ ദുഃ​ഖ​ത്തെ​യും നി​സ്സ​ഹാ​യാ​വ​സ്ഥ​യെ​യും ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ സുജാത വിജയം പ്രാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ ഒരു പര​സ്യ​ത്തിൽ “അനു​യോ​ജ്യ​രായ യു​വാ​ക്ക​ളിൽ നി​ന്നു് വി​വാ​ഹാ​ലോ​ച​ന​കൾ ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു” എന്നു​ക​ണ്ടു. “അനു​യോ​ജ്യ”ത്തി​നു് പരി​ശോ​ധി​ക്കേ​ണ്ട​തു്, ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​തു് എന്നൊ​ക്കെ​യാ​ണു് അർഥം. കന്യ​ക​യ്ക്കു് യോ​ജി​ച്ച വര​നെ​യാ​ണു് വേ​ണ്ട​തെ​ങ്കിൽ “അനു​രൂ​പ​നായ” വരൻ എന്നു വേണം. Questionable character വര​നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അയാളെ വീ​ട്ടിൽ കയ​റ്റ​രു​ത​ല്ലോ.

“പത്ര​ലോ​ക​ത്തി​ലെ പ്ര​ഗ​ത്ഭ​കൾ” എന്നു് വി​മെൻ​സ് മാ​ഗ​സി​നിൽ കാ​ണു​ന്നു. “പ്ര​ഗ​ല്ഭ​കൾ” എന്നു വേണം. (പ്ര + ഗല്ഭ് + അച്)

കോഫി ഹൗസിൽ നി​ന്നു് കാ​പ്പി​കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു് പണം കൊ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള കൗ​ണ്ട​റി​ന​ടു​ത്തു് ചെ​ന്നു നി​ന്നാൽ വെ​ള്ള​ക്കാ​ലു​റ​യും, വെ​ള്ള​ക്കോ​ട്ടും, വെ​ള്ള​ത്ത​ല​പ്പാ​വും അണി​ഞ്ഞ ജോ​ലി​ക്കാർ ബി​ല്ല് എഴു​തു​ന്ന ആളി​നോ​ടു് ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കാം. “രണ്ടു് വി.സി., നാലു് എം.സി., ഒരു എസ്സ്.ഇ.” നമ്മൾ കറ​ങ്ങി​പ്പോ​കും. വി.സി. വെ​ജി​റ്റ​ബിൾ കട്ല​റ്റാ​ണു്; എം.സി. മട്ടൺ കട്ല​റ്റ്; എസ്സ്.ഇ. സ്ക്രാം​ബിൾ​ഡ് എഗ്ഗ്.

ടെ​ലി​ഫോൺ കേ​ടാ​യാൽ അതു നന്നാ​ക്കാൻ ആളു വരും. ആ ആളി​നോ​ടു് ഒരി​ക്കൽ ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്താ​ണു് കേടു് ?” ആ മനു​ഷ്യൻ അഞ്ചു് വാ​ക്യം പറ​ഞ്ഞു. അത​ഞ്ചും എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ ബസ്സിൽ കേൾ​ക്കാം. പി.എല്ലി​നു്, എം.സി. ഇല്ലാ​തെ അപേ​ക്ഷ വന്നു. ഞാൻ അഡ്വേ​ഴ്സായ നോ​ട്ട് പു​ട്ട​പ്പ് ചെ​യ്തു. സീ.എസ്സി​നു പോലും ഒന്നും ചെ​യ്യാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ല. പി.എൽ. എന്നാൽ പ്രി​വി​ലി​ജ് ലീവ്, എം.സി. മെ​ഡി​ക്കൽ സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ്, സി.എസ്സ്. എന്ന രണ്ട​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ പത്തി​യൊ​തു​ക്കി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് ചീഫ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യാ​ണു്.

എന്താ​ണു് ഡോ​ക്ടർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് സു​ഖ​ക്കേ​ടു്?

മൈ​യോ​കാർ​ഡി​യൽ ഇൻ​ഫാർ​ക്ഷൻ

എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല ഡോ​ക്ടർ എന്നു ഞാൻ. അദ്ദേ​ഹം തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ അങ്ങു നട​ന്നു, മറു​പ​ടി പറ​യാ​തെ. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ ആർ​ട്സ് കോ​ളേ​ജിൽ വച്ചു പഠി​പ്പി​ച്ച ഒരു പയ്യൻ ഹൗസ് സർ​ജ​നാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു.

ഞാൻ അയാ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ‘മയോ​കാർ​ഡി​യൽ ഇൻ​ഫാർ​ക്ഷൻ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ എന്താ​ണു്?

ആ യു​വാ​വി​ന്റെ മറു​പ​ടി: Sir, it is a mecrosis caused by blood deprivation of the myocardium.

ആദ്യ​ത്തെ മറു​പ​ടി​യേ​ക്കാൾ പ്ര​യാ​സം ഇതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ. എന്നാൽ ശി​ഷ്യ​ന്റെ മുൻ​പിൽ മണ്ട​നാ​കാ​മോ? എല്ലാം മന​സ്സി​ലാ​യി എന്ന മട്ടിൽ തല കു​ലു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ വേഗം നട​ന്നു് കോഫി ഹൗസിൽ കയറി. രണ്ടു വി. സി.-​ക്കു് ഓർഡർ കൊ​ടു​ത്തു.

ഇതി​നെ​യെ​ല്ലാ​മാ​ണു് ജാർഗൺ (jargon) എന്നു് സാ​യ്പ് വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തോ​ടു് ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ എഴു​തു​ന്ന​വർ​ക്ക്, ഈ അനർ​ത്ഥക ഭാ​ഷ​യു​ണ്ടു്. അതെ​ടു​ത്ത​ങ്ങ് നി​ര​ത്തി​യാൽ മതി. കഥ​യാ​യി. വി​മൻ​സ് മാ​ഗ​സി​നിൽ “പി​ന്നെ​യും ഒരു നാൾ” എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​തിയ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ മാ​ങ്ങാ​ട് ഈ വി​ധ​ത്തിൽ ജാർ​ഗ​നി​സ്റ്റാ​ണു്. പഴയ കാ​മു​കി​യും കാ​മു​ക​നും (അങ്ങ​നെ കാ​മു​കി​യും കാ​മു​ക​നും അല്ല അവർ. എങ്കി​ലും ആ വി​ധ​ത്തിൽ എഴു​ത​ട്ടെ.). കാ​മു​കി വേ​റൊ​രു​ത്ത​നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കു​ന്നു. കാ​മു​കൻ മറ്റൊ​രു​ത്തി​യെ​യും. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. അവൾ​ക്കു് ഓഫീ​സിൽ നി​ന്നു് രണ്ടു് ചോ​ക്ക്ലേ​റ്റ് കി​ട്ടു​ന്നു. ഒന്ന​വൾ തി​ന്നു, രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു വയ്ക്കു​ന്നു. പൂർ​വ​കാ​മു​ക​നെ കണ്ടാൽ കൊ​ടു​ക്കാം. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഭർ​ത്താ​വി​നു കൊ​ടു​ക്കാം. റോ​ഡി​ലി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൽ പഴയ കാ​മു​കൻ നിൽ​ക്കു​ന്നു. അയാ​ളും അവളും അവ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. ഭർ​ത്താ​വി​നെ പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. ചായ കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു് അയാൾ യാത്ര പറ​ഞ്ഞു. ചോ​ക്ക്ല​റ്റ് അവൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു വച്ചു. ഭർ​ത്താ​വി​നും കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല, പൂർ​വ​കാ​മു​ക​നും കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല. എന്തൊ​രു ആന്റി ഡി​ല്യൂ​വി​യൻ കഥ! (മഹാ​പ്ര​ള​യ​ത്തി​നു​മുൻ​പു​ള്ള കഥ) ഈ ജാർ​ഗ​ണെ​ടു​ത്തു വി​ള​മ്പു​ന്ന ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ മാ​ങ്ങാ​ടി​ന്റെ ധൈ​ര്യം അസാ​ധാ​ര​ണം തന്നെ. പണ്ടു സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഷ​ത്തി​ന്റെ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ എം. ആർ. വേ​ലു​പ്പി​ള്ള ശാ​സ്ത്രി ‘മയൂ​ര​സ​ന്ദേശ’ത്തി​ലെ ഒരു ശ്ലോ​കം ചൊ​ല്ലിയ രീ​തി​യി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ “സൗ​ജ​ന്യ​ത്തെ​പ്പ​റ​കി​ലത സാ​ധാ​ര​ണം തന്നെ​യാ ണേേേേ രാ​ജ​ന്യ സ്ത്രീ​മ​ണി​യു​ടെ ഗു​ണൗ​ഘ​ങ്ങ​ള​ന്യാ​ദൃ​ശ​ങ്ങൾ” (കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​യു​ടെ പത്നി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ദു​ഷ്പ്ര​വാ​ദ​ങ്ങ​ളാ​ണു വേ​ലു​പ്പി​ള്ള​ശ്ശാ​സ്ത്രി​യു​ടെ ആണേ​േ​േേ എന്ന നീ​ട്ട​ലിൽ നി​ന്നു് ധ്വ​നി​ച്ച​തു്).

കൊ​ല്ലാൻ പല മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. വധ കർ​ത്താ​വി​ന്റെ ക്രൂ​ര​ത​യെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കും വധ​മാർ​ഗ്ഗം—ഗുരു ഗോ​പി​നാ​ഥ് എന്നോ​ടു പറഞ്ഞ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വം. അമേ​രി​ക്ക​യി​ലെ ഒരു നഗ​ര​ത്തിൽ നാടകം കഴി​ഞ്ഞു. നാടക കർ​ത്താ​വി​നെ കാ​ണ​ണ​മെ​ന്ന മു​റ​വി​ളി സദ​സ്സിൽ നി​ന്നു​യർ​ന്നു. അഭി​ന​ന്ദി​ക്കാ​നാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു അയാൾ നാ​ട​ക​വേ​ദി​യിൽ വന്നു തല​കു​നി​ച്ചു. പ്രേ​ക്ഷ​ക​രിൽ ഒരാൾ റി​വോൾ​വ​റെ​ടു​ത്തു അയാ​ളു​ടെ നേർ​ക്കു നി​റ​യൊ​ഴി​ച്ചു. നാടക കർ​ത്താ​വു ചത്തു വീണു. ഒര​പ​രാ​ധ​വും ആർ​ക്കും ചെ​യ്യാ​തെ ചു​മ്മാ റോ​ഡി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​വ​ന്റെ മു​തി​കിൽ കത്തി​യി​റ​ക്കി കൊ​ല്ലാം. പി​ന്നെ​യു​ണ്ടു വേ​റെ​യും ചില മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ. പരി​ഹാ​സ​ച്ചി​രി ചി​രി​ച്ചു കൊ​ല്ലാം. കടു​ത്ത വാ​ക്കു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു കൊ​ല്ലാം. അപ​മാ​നി​ച്ചു കൊ​ല്ലാം. ഈ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളാ​ണു ആദ്യം പറ​ഞ്ഞ​വ​യെ​ക്കാൾ അധർ​മ്മ​ങ്ങൾ. ഇതു​മ​ല്ല, കഥ​യെ​ഴു​തി​യും ആളു​ക​ളെ കൊ​ല്ലാം. അതാ​ണേ​റ്റ​വും ഹീനം. “ഒരു കാ​ഴ്ച​യ്ക്കു ശേഷം” എന്ന കഥ മനോരമ ആഴ്ച​പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തി കൊ​ഴു​വ​നാൽ ജോസ് വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ കൊ​ല്ലു​ന്നു.

അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ ഓരോ രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ​യും സം​സ്ക്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​ണു്; ഇതി​ഹാ​സ​ങ്ങ​ളും പു​രാ​ണ​ങ്ങ​ളും കെ​ട്ടു​ക​ഥ​ക​ളും സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ. അവയെ ശാ​സ്ത്ര സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു എതിർ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഒരർ​ത്ഥ​വു​മി​ല്ല. അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ പ്ര​ഗൽ​ഭ​മാ​യി അപ​ഗ്ര​ഥി​ച്ചാൽ അതിനു മി​സ്റ്റി​സി​സ​ത്തോ​ടു​ള്ള ബന്ധം വ്യ​ക്ത​മാ​കും. ഓരോ രാ​ജ്യ​ത്തി​നും അതി​ന്റേ​തായ അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും പല​പ്പോ​ഴും അവ സദൃ​ശ​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. മി​ന്നാ​മി​നു​ങ്ങു രാ​ത്രി സമ​യ​ത്തു വീ​ട്ടി​നു​ള്ളിൽ കട​ന്നാൽ അപ​രി​ചി​ത​നായ ഒരാൾ അവിടെ വരു​മെ​ന്നു പല രാ​ജ്യ​ക്കാ​രും വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ വി​ശ്വാ​സം വീ​ട്ടിൽ കള്ളൻ കയ​റു​മെ​ന്നാ​ണു്. കള്ള​നും അപ​രി​ചി​ത​നും തമ്മിൽ അല്പ​മായ വ്യ​ത്യാ​സ​മേ​യു​ള്ളൂ, രണ്ടു പേരും ആശങ്ക ഉള​വാ​ക്കു​മ​ല്ലോ.

“ഒന്നിൽ പി​ഴ​ച്ചാൽ മൂ​ന്നു്” എന്ന നമ്മു​ടെ വി​ശ്വാ​സം ശു​ഭ​ത്തെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. വെ​ള്ള​ക്കാ​രും മൂ​ന്നി​ന്റെ അനു​ഗ്രാ​ഹിക ശക്തി​യിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അവർ​ക്കു The Father, the Son, The Holy Ghost എന്നു വ്യ​ക്തി​ത്ര​യാ​ത്മക ദേ​വ​താ​സ​ങ്ക​ല്പ​മു​ണ്ടു് (Trinity) നമ്മു​ടെ “ബ്ര​ഹ്മാ​വി​ഷ്ണു മഹേ​ശ്വര” സങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് ഇതു വി​ഭി​ന്ന​മ​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം മൂ​ന്നി​നും പാ​വ​ന​ത്വം സി​ദ്ധി​ച്ച​തു്. ഏതു പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കും ആരംഭം, മദ്ധ്യ​മം, പര്യ​വ​സാ​നം എന്നു മൂ​ന്നു് അവ​സ്ഥ​ക​ളു​ണ്ട​ല്ലോ. പര്യ​വ​സാ​നം എപ്പോ​ഴും നന്നാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന വി​ചാ​ര​ത്തി​ലും മൂ​ന്നി​നു് പാ​വ​ന​ത്വം വന്നു കൂ​ടി​യി​രി​ക്കാം.

പാലം നിർ​മ്മി​ക്കു​മ്പോൾ അതു​റ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ നര​ബ​ലി​ന​ട​ത്ത​ണ​മെ​ന്ന അന്ധ​വി​ശ്വാ​സം പല രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ണ്ടു്. കേ​ര​ള​ത്തി​ലു​മു​ണ്ടു്. ആ വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ലൂ​ടെ സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ച്ചു് മനു​ഷ്യ​ന്റെ നൃ​ശം​സ​ത​യു​മാ​യി അതിനെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്നു വഴി​ത്തല രവി. (മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ ’ഉറ​ച്ച​പാ​ലം’ എന്ന കഥ) ആരാണോ പാ​ല​ത്തി​ന്റെ നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ശ്ര​മി​ച്ച​തു് അയാ​ളെ​ത്ത​ന്നെ സമു​ദാ​യം ബലി​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ക്രൂ​രത വ്യ​ഞ്ജി​ക്കു​ന്നു. നല്ല കഥ​യാ​ണി​തു്.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ എറ​ണാ​കു​ള​ത്തു് ലൂസിയ ഹോ​ട്ട​ലിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാലം. കോ​ളേ​ജി​ലേ​ക്കു പോകാൻ ബസ്സ് കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ ഒരാ​ഫീ​സ് ജോ​ലി​ക്കാ​രി​യും സു​ന്ദ​രി​യു​മായ തരുണി എന്റെ അടു​ത്തെ​ത്തി ചോ​ദി​ച്ചു: “കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ​സ്സാ​റാ​ണോ?” “അതേ” എന്നു മറു​പ​ടി നല്കി. പതി​വാ​യി അവളെ ബസ്സ് സ്റ്റാൻ​ഡിൽ കാ​ണു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം കാ​ല​ത്തു് ഞാൻ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന അഞ്ചാ​മ​ത്തെ നി​ല​യി​ലെ മു​റി​യിൽ അവൾ കയ​റി​വ​ന്നു. ദു​ഷ്പേ​രു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു കരുതി ഞാൻ പേ​ടി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ആ പേടി പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചി​ല്ല. ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക്കു കാ​പ്പി​കൊ​ടു​ത്ത​തി​നു​ശേ​ഷം “ ഇതു ഹോ​ട്ട​ല​ല്ലേ? കു​ട്ടി സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലു​ള്ള താ​ല്പ​ര്യം കൊ​ണ്ടാ​ണു് വരു​ന്ന​തെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. എങ്കി​ലും നമു​ക്കു രണ്ടു​പേർ​ക്കും ദോഷം വരും” എന്നു ഞാൻ മൃ​ദു​ല​ഭാ​ഷ​യിൽ പറ​ഞ്ഞു. എന്റെ ആ വി​ല​ക്കു് അവൾ കൂ​ട്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല. രണ്ടാ​മ​ത്തെ തവണ അവൾ വന്ന​പ്പോൾ എന്റെ മു​റി​യിൽ കഥാ​കാ​രൻ മോ​ഹ​ന​വർ​മ്മ യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മറ്റൊ​രാ​ളി​ന്റെ മുൻ​പിൽ​വ​ച്ചു് സ്ത്രീ​യെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല അവ​ളോ​ടു്. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ തവണ അവ​ളെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ മു​റി​യിൽ കഥാ​കാ​രൻ ടി.ആറും എക്സ്പ്ര​സ്സ് പത്ര​ത്തി​ന്റെ സി​റ്റി എഡി​റ്റ​റു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. “പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ. ഞാൻ ഇപ്പോൾ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ക​യാ​ണു് ” എന്നു ഞാൻ അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അവൾ അതു കേ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു ഭാ​വി​ച്ചു. ഞാൻ ബാ​ഗു​മെ​ടു​ത്തു് കൂ​ട്ടു​കാ​രോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​ത്തേ​ക്കു​പോ​യ​പ്പോൾ ആ കനം​കൂ​ടിയ ബാഗ് കൈയിൽ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൾ എന്റെ​കൂ​ടെ ബസ്സ് സ്റ്റാൻ​ഡ് വരെ വന്നു. ബസ്സ് പോ​യ​പ്പോൾ അവർ മൂ​ന്നു​പേ​രും പോയി. നാ​ലാ​മ​ത്തെ തവണ അവൾ എത്തി​യ​പ്പോൾ ആരു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അപ​മാ​ന​ഭീ​തി​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ കോ​പി​ച്ചു. മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് ചാ​ടി​യി​റ​ങ്ങി അതു വലി​ച്ച​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു. “വരൂ താഴെ കൊ​ണ്ടാ​ക്കാം. കു​ട്ടി ഇവിടെ വര​രു​തെ​ന്നു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ” “സാ​റി​നെ​ന്താ ഇത്ര​യ്ക്കു​പേ​ടി?” എന്നു​ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ കൂടെ വന്നു. ലി​ഫ്റ്റ്ബോ​യ് ഇല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ​ത​ന്നെ ബട്ടൺ അമർ​ത്തി ലി​ഫ്റ്റ് പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ച്ചു. അഞ്ച്, നാലു്, മൂ​ന്നു് എന്ന അക്ക​ങ്ങൾ ചു​വ​ന്ന നി​റ​ത്തിൽ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ലി​ഫ്റ്റ് താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ക​യാ​ണു്. തന്റെ ശരീ​ര​കാ​ന്തി​യി​ലും അതി​ന്റെ വശീ​ക​രണ ശക്തി​യി​ലും ഉറച്ച വി​ശ്വാ​സ​മു​ള്ള അവൾ എന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി വന്നു. ശരീ​ര​ങ്ങൾ തൊ​ട്ടു​തൊ​ട്ടി​ല്ല എന്നാ​യ​പ്പോൾ ലി​ഫ്റ്റ് താ​ഴെ​യെ​ത്തി. റി​സ​പ്ഷ​നി​സ്റ്റ് സെ​ബാ​സ്റ്റിൻ തെ​ല്ലൊ​രു പരി​ഹാ​സ​ത്തോ​ടെ “എന്തെ​ല്ലാം സാറേ” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. സാ​ഹി​ത്യം ഈ തരു​ണി​യെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ക​ണം. നമ്മ​ളെ കട​ന്നു​ക​യ​റി ആക്ര​മി​ക്ക​ണം. അപ്പോൾ പേ​ടി​യു​ടെ പേരിൽ ‘മോ​റ​ലി​സ്റ്റ്’ ആകേ​ണ്ട​താ​യി വരി​ല്ല.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ഹജൂർ​ക​ച്ചേ​രി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ റോ​ഡി​ന​രി​കിൽ ഒരു മരം നി​ല്ക്കു​ന്നു. നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ‘വേ​പ്പു്’ എന്നു് അതിൽ എഴു​തി​വ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. തൊ​ട്ട​ടു​ത്തു​ള്ള മര​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി നോ​ക്കി. ഒന്നി​ലും പേ​രി​ല്ല. എനി​ക്കു പേ​ര​റി​യാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് നി​രാ​ശ​ത​യു​ണ്ടാ​യി. പരു​ക്കൻ മര​ങ്ങ​ളു​ടെ പേ​രെ​ങ്കി​ലും അറി​ഞ്ഞാ​ലേ ഫല​മു​ള്ളൂ. കാരണം അവ​യു​ടെ വൈ​രൂ​പ്യം നമ്മ​ളിൽ ഒരു ‘ഇം​പാ​ക്റ്റും’ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്ന​തു​ത​ന്നെ. അങ്ങ​നെ വേ​പ്പി​ന​ടു​ത്തു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മൊ​ട്ടു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു സ്ത്രീ കാ​റോ​ടി​ച്ചു പോയി. അവ​രു​ടെ പേ​രെ​ന്താ​വാ​മെ​ന്നു് ഞാൻ ആലോ​ചി​ച്ചു​നോ​ക്കി. കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള ഒരു തരുണി ബസ്സിൽ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി വട​ക്കോ​ട്ടു നട​ന്നു. അവ​രെ​ക്ക​ണ്ട​പ്പോൾ പേ​ര​റി​യാൻ കൗ​തു​ക​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. മധു​രാ​നു​ഭൂ​തി​യിൽ ഹൃദയം വി​ല​യം​കൊ​ള്ളു​മ്പോൾ മാ​ധു​ര്യം എന്ന അവ​സ്ഥ​യേ അതി​നു​ള്ളൂ. അപ്പോൾ ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ജി​ജ്ഞാസ ഉണ​രു​ക​യി​ല്ല. “കന്യ​ക​മാർ​ക്കു നവാ​നു​രാ​ഗ​ങ്ങൾ കമ്ര​ശോണ സ്ഫ​ടിക വളകൾ— ഒന്നു പൊ​ട്ടി​യാൽ മറ്റൊ​ന്നു്… ” എന്നു വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തീ​തി. ആരെ​ഴു​തി​യ​തു് എന്ന ചോ​ദ്യ​മി​ല്ല. കവി​ത​യു​ടെ പേ​രെ​ന്തു് എന്നു ചോ​ദി​ക്കി​ല്ല.

കേ​ശ​വ​ന്റെ ഏമാ​നു് കുറെ സാ​യ്പ​ന്മാർ കൂ​ട്ടു​കാ​രാ​യി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവർ വീ​ട്ടിൽ വരു​മ്പോൾ തൈരു കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഏമാൻ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു. തൈരു് ഭം​ഗി​യാ​യി വി​ള​മ്പാ​മെ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു് കേശവൻ തൃ​ശ്ശൂർ റൗ​ണ്ടി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള കട​യിൽ​നി​ന്നു് ലോ​ഹ​നിർ​മ്മി​ത​മായ ഒരു കലം വാ​ങ്ങി​ച്ചു. ഒപ്പം കപ്പു​ക​ളും സോ​സ​റു​ക​ളും. സാ​യ്പ​ന്മാർ വന്ന​പ്പോൾ കേശവൻ കല​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് അവ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ വച്ചു പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ. അതു കണ്ട​യു​ട​നെ സാ​യ്പ​ന്മാർ ഒറ്റ​യോ​ട്ടം. കേശവൻ പി​ന്നീ​ടു് അവ​രോ​ടു് മാ​പ്പു​ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: “അങ്ങ​നെ​യൊ​രു കാ​ര്യ​ത്തി​നു് ഞാൻ ആ കലം ഒരി​ക്ക​ലും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കി​ല്ല എന്നു നി​ങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു. അതു​പോ​ലെ അങ്ങ​നെ​യൊ​രു കാ​ര്യ​ത്തി​നു് നി​ങ്ങൾ കലം ഉപ​യോ​ഗി​ക്കി​ല്ല എന്നു ഞാനും വി​ചാ​രി​ച്ചു. (സാ​യ്പ​ന്മാർ മൂ​ത്ര​വി​സർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി കലം ശയ​ന​മു​റി​യിൽ വയ്ക്കാ​റു​ണ്ടു്—ലേഖകൻ.) ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ന്ന കലാ​രൂ​പം ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു കാ​ര്യ​ത്തി​നു് ബേ​ബി​കു​ര്യൻ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​മെ​ന്നു് കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ “ഉണ്ണി​ക്കോ​രൻ​നാ​യ​രു​ടെ അപ്ര​ന്റീ​സ്” എന്ന കഥ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഞാനും വി​ചാ​രി​ച്ചി​ല്ല. നർ​മ്മ​ബോ​ധം ബേ​ബി​കു​ര്യ​നു് ഉണ്ടു് എന്ന​തു വി​സ്മ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട​ല്ല ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ എഴു​തു​ന്ന​തു്. ആ നർ​മ്മ​ബോ​ധം അദ്ദേ​ഹം മലയാള നാ​ട്ടി​ലെ​ഴു​തിയ “കാഫ്ക മല​യാ​ള​ത്തിൽ” എന്ന കഥ​യി​ലു​മു​ണ്ടു്. മകൻ അച്ഛ​നെ തല്ലു​ന്നു. അവനെ അഭി​ന​ന്ദി​ക്കാൻ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രായ പത്ര​റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാർ വരു​മ്പോൾ പോ​ലീ​സു​കാ​രാ​ണു് അവ​രെ​ന്നു കരുതി അവൻ ഓടു​ന്നു. തന്ത​യെ തല്ലി​യ​വ​ന്റെ പടം പത്ര​ത്തിൽ വരു​ന്നു. കാ​ഫ്ക​യ്ക്കു് അച്ഛ​നോ​ടു് വി​രോ​ധ​മാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. അത​റി​ഞ്ഞു് ഇവി​ടെ​യും കു​റെ​പ്പേർ തന്ത​യോ​ടു് വി​രോ​ധ​മെ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അവരെ കളി​യാ​ക്കു​ക​യാ​ണു് ബേ​ബി​കു​ര്യൻ. ഫലിതം പരു​ക്ക​നാ​വു​മ്പോൾ എനി​ക്കി​ഷ്ടം തോ​ന്നാ​റി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഈ ഖണ്ഡി​ക​യി​ലെ ആദ്യ​ഭാ​ഗ​ത്തെ ശകാരം.

Jan Gerhard Toonder ഡച്ച് നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ത​മായ കഥ​യാ​ണു് The spider. ഇക്ക​ഥ​യി​ലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ണു് എട്ടു​കാ​ലി. അതു് ആദ്യ​മാ​യി വി​ക്ട​റി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. പ്രാ​വി​ന്റെ മു​ട്ട​യോ​ളം വരു​ന്ന എട്ടു​കാ​ലി. രോ​മാ​വൃ​ത​മായ കാ​ലു​ക​ളോ​ടു കൂടി അതു് പെ​ട്ടെ​ന്നു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കും. അതു​പോ​ലെ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​വു​ക​യും ചെ​യ്യും. രണ്ടാ​മ​തു് അതു് വി​ക്ട​റെ പേ​ടി​പ്പി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. നൂ​ലു​പോ​ലു​ള്ള എട്ടു കാ​ലു​കൾ. അവ​യി​ലെ​ല്ലാം രോ​മ​ങ്ങൾ. ആദ്യം മു​ഷ്ടി​യോ​ളം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അതു് വലു​താ​കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഒരു ദിവസം ആ എട്ടു​കാ​ലി ഭാ​ര്യ​യു​ടെ വാ​യ്ക്ക​ക​ത്തു കയറി തൊ​ണ്ട​യി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു് അയാൾ കണ്ടു. വി​ക്ടർ കത്തി​യെ​ടു​ത്തു് എട്ടു​കാ​ലി​യെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി ഒറ്റ​ക്കു​ത്തു്. ഭാ​ര്യ​യു​ടെ മൃ​ത​ദേ​ഹം പോ​ലീ​സ​റി​യാ​തെ മറ​വു​ചെ​യ്യാൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​മ്പോ​ഴും അതു് പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു: “അങ്ങ​യ്ക്കു നന്ദി. ഇനി കു​ഞ്ഞു് എന്നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു് എന്നും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ.” പേ​ടി​ച്ചു് വി​ക്ടർ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. “എട്ടു​കാ​ലി​യാ​ണ​തു്. എട്ടു​കാ​ലി ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു”. ഈ കഥ ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ “വെ​ള്ളി​നൂ​ലു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ” എന്നു കഥ​യെ​ഴു​തിയ വി. എസ്. അനിൽ​കു​മാർ വാ​യി​ച്ചോ? “രോ​മാ​വൃ​ത​മായ എട്ടു​കാ​ലു​ക​ളും അക​ത്തി​വ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എന്നും വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു എന്നു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന എട്ടു​കാ​ലി” കഥ പറ​യു​ന്ന ആളിനെ പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ല്ലോ. രണ്ടു കഥ​ക​ളു​ടെ​യും സാ​ദൃ​ശ്യം എന്നെ​യും പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ല്ലോ.

ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ദുഃ​ഖ​വും മര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഭീ​തി​ദാ​വ​സ്ഥ​യും ഭാ​വ​ന​കൊ​ണ്ടു ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ച കു​ഞ്ചു​പി​ള്ള അസു​ല​ഭ​സി​ദ്ധി​ക​ളു​ള്ള കവി​യാ​യി​രു​ന്നു. സമ​കാ​ലി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തെ​യും പൂർ​വ​കാ​ല​ജീ​വി​ത​ത്തെ​യും അദ്ദേ​ഹം കവി​ത​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച സവി​ശേ​ഷ​മായ കൺ​സെ​പ്ഷ​നി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി. രണ്ടും കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കി. ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​നെ​യും മണ്ഡോ​ദ​രി​യെ​യും കു​റി​ച്ചു അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ച കാ​വ്യ​ങ്ങൾ ഇതിനു നി​ദർ​ശ​ക​ങ്ങ​ളാ​ണു്. കു​ഞ്ചു​പി​ള്ള​യു​ടെ ഓർമ്മ നി​ല​നിർ​ത്താൻ​വേ​ണ്ടി കൂടിയ സമ്മേ​ള​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടു് ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ​ഴു​തു​ന്നു. ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണ​തു്.

എന്റെ ബന്ധു​ക്ക​ളായ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യും ഒരു കൊ​ച്ചു​പെൺ​കു​ട്ടി​യും ബ്യൂ​ട്ടി​പാർ​ല​റിൽ ചെ​ന്നു മു​ഖ​സൗ​ന്ദ​ര്യം കൂ​ട്ടാൻ എന്തോ ചെ​യ്തു. അവിടെ തൊലി ബ്ലീ​ച്ച് ചെ​യ്യു​ന്ന ഏർ​പ്പാ​ടു​ണ്ടു​പോ​ലും. എന്താ​യാ​ലും ഇപ്പോൾ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും മുഖം വി​രൂ​പ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ഗ്മെ​ന്റേ​ഷൻ നശി​ച്ചു് ശ്വേ​ത​കു​ഷ്ഠം മു​ഖ​ത്തു വരാ​തി​രു​ന്നാൽ ഭാ​ഗ്യം. സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യ​തെ​ന്തും സു​ന്ദ​ര​മാ​ണു്. കൃ​ത്രി​മ​മാ​യ​തെ​ന്തും തി​ന്മ​യാ​ണു്. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും ഇതാ​ണു് ശരി.