ബ്ര​സീ​ലി​ലെ മഹാ​നായ നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ണു ഷൊർഷി അമാദു (Jorge Amado). അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു മനോ​ഹ​ര​മായ നോ​വ​ലിൽ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി കു​ന്നി​ലേ​ക്ക് ഓടി​ക്ക​യ​റു​ന്ന​തി​ന്റെ​യും അവ​ളു​ടെ പിറകെ ഒരു മധ്യ​വ​യ​സ്കൻ പാ​ഞ്ഞു ചെ​ല്ലു​ന്ന​തി​ന്റെ​യും വർ​ണ്ണ​ന​യു​ണ്ടു്. സൂ​ര്യൻ ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്നു. കാ​റ്റു മൂ​ളു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ പറ​ക്കു​ന്ന നഗ്ന​ങ്ങ​ളായ കാ​ലു​കൾ പിറകെ ഓടു​ന്ന ശക്ത​നായ പു​രു​ഷ​നു​മാ​യു​ള്ള ദൂരം വർ​ദ്ധി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പാ​ദ​ര​ക്ഷ​കൾ മണലിൽ താ​ഴ്‌​ന്നി​ട്ടും സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​കൾ റെ​യ്സർ ബ്ലെ​യ്ഡു പോലെ കണ്ണു​ക​ളെ പി​ളർ​ന്നി​ട്ടും അയാൾ കോ​പ​ത്തോ​ടും ആഗ്ര​ഹ​ത്തോ​ടും പാ​ഞ്ഞു ചെ​ല്ലു​ക​യാ​ണു്. “നി​ന്നെ ഞാൻ പി​ടി​കൂ​ടും, കു​റ​ച്ചു സമ​യ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ” എന്നു അയാൾ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. തന്റെ​യും പി​റ​കിൽ പാ​ഞ്ഞു വരു​ന്ന​വ​ന്റെ​യും ഇട​യ്ക്കു​ള്ള ദൂരം കണ​ക്കാ​ക്കാ​നാ​യി പെൺ​കു​ട്ടി തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. പേ​ടി​യും അഭി​ലാ​ഷ​വും കൊ​ണ്ടു് അവൾ ഞെ​ട്ടി. “എന്നെ പി​ടി​ക്കാൻ അയാളെ അനു​വ​ദി​ച്ചാൽ അയാൾ… (പെൺ​കു​ട്ടി പറ​യു​ന്ന​തു് അച്ച​ടി​ക്കാൻ വയ്യ— ലേഖകൻ). അയാളെ വളരെ പി​റ​കി​ലാ​ക്കി​യാൽ അയാൾ വേ​ണ്ടെ​ന്നു വയ്ക്കും. അയ്യോ അതു പറ്റി​ല്ല”. കട​ലി​ലെ ഉപ്പു്, വി​യർ​പ്പു്, മണൽ, കാ​റ്റു് ഇവ കൂടി ചേർ​ന്ന​തി​ന്റെ സ്വാ​ദു് പു​രു​ഷ​നു​ണ്ടെ​ന്നു് അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അയാൾ ആ ഇട​യ​പ്പെൺ​കു​ട്ടി​യെ പി​ളർ​ന്ന​പ്പോൾ ആടി​നെ​പ്പോ​ലെ സാ​ഫ​ല്യ​ത്തോ​ടെ വേ​ദ​ന​യോ​ടെ അവൾ കര​ഞ്ഞു.

ഏതു സ്ത്രീ​യും ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു എന്നു് അനൈസ് നീൻ എന്ന വി​ശ്രു​ത​യായ എഴു​ത്തു​കാ​രി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ട​തു് പ്ര​തി​പ​ദം ശരി​യാ​ണെ​ന്നു് ഇതു വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ തോ​ന്നാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. (സൂസൻ ബ്രൗൺ മി​ല്ലർ ബലാ​ത്സം​ഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തി​യ​തും പെൻ​ഗ്വിൻ ബു​ക്സ് പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്ത​തു​മായ ഒരു പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ അനൈസ് നീൻ ഡയ​റി​യിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ആ അഭി​പ്രാ​യം ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. സൂ​സ​ന്റെ പു​സ്തക ത്തി​ന്റെ പേരു് ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.) ബലാ​ത്കാ​ര​വേ​ഴ്ച​യ്ക്ക് വഴ​ങ്ങി​കൊ​ടു​ക്കാൻ സ്ത്രീ​ക്ക് അബോധ മന​സ്സി​ലെ​ങ്കി​ലും ആഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടോ? ഉണ്ടാ​വ​ട്ടെ, ഇല്ലാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ. അതല്ല ഇവി​ട​ത്തെ കാ​ര്യം. വൈ​ഷ​യി​ക​ത്വം ആവ​ഹി​ക്കു​ന്ന സംഭവം അസു​ല​ഭ​സി​ദ്ധി​ക​ളു​ള്ള അമാദു എങ്ങ​നെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​തി​നാ​ണു പ്രാ​ധാ​ന്യം. കലാ​കാ​ര​ന്മാർ വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു് ചി​ത്ര​മെ​ഴു​തു​ന്നു, ചി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ ചായം കൊ​ണ്ടു വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. നമ്മു​ടെ പേ​രു​കേ​ട്ട നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​കൾ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ടു​ത്തു് തടി​ക്ക​ഷ്ണ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ താ​ഴെ​യി​ട്ടു് ഏതി​നേ​യും ദാ​രു​മ​യ​മാ​ക്കു​മ്പോൾ അമാദു അവയെ പ്രാ​വു​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ പറ​ത്തു​ന്നു. അപ്പോൾ നീ​ലാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ ധവ​ള​രേ​ഖ​പോ​ലെ കല​യു​ടെ രജ​ത​പ്ര​ഭ​മാ​ത്രം.

കല​യു​ടെ രജ​ത​ത്തെ ദാ​രു​വാ​ക്കി മാ​റ്റു​ന്ന പ്ര​ക്രിയ നട​ത്തു​ക​യാ​ണു് എം. എം. നാ​രാ​യ​ണൻ. (“കരു​ണ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചൊ​രു പു​ന​ശ്ചി​ന്ത​യ്ക്കൊ​രു പു​ന​ശ്ചി​ന്ത” എന്ന ലേഖനം—ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാരിക). ഡോ​ക്ടർ ഡി. ബഞ്ച​മിൻ ‘കരുണ’യെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തിയ ലേഖനം അബ​ദ്ധ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​ണെ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ദോ​ഷ​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളെ​ന്നു താൻ കരു​തു​ന്ന അനു​മാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ​ത്തു​ക​യാ​ണു് നാ​രാ​യ​ണൻ. ബഞ്ച​മി​ന്റെ ലേഖനം ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. എന്നാൽ നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലു​ള്ള പരാ​മർ​ശ​ങ്ങൾ കണ്ടാൽ ബഞ്ച​മി​ന്റെ വാ​ദ​ങ്ങ​ളാ​ണു് യു​ക്തി​യു​ക്ത​ങ്ങ​ളെ​ന്നു് “ഒരു​മാ​തി​രി​യു​ള്ള​വർ​ക്ക്” തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യും. ബഞ്ച​മി​നെ കൂ​ര​മ്പു​കൊ​ണ്ടും താ​യാ​ട്ടു ശങ്ക​ര​നെ പു​ഷ്പം കൊ​ണ്ടും എയ്യു​ന്ന നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ വി​ചി​ത്ര വാ​ദ​ങ്ങ​ളി​താ:

1. ‘കരുണ’ ’ദു​ര​വ​സ്ഥ’യുടെ നി​രാ​സ​മ​ല്ല, തദ​ന​ന്ത​രം ഭവി​ച്ച വി​കാ​സ​മാ​ണു്.
2. ബു​ദ്ധ​നെ സൂ​ര്യ​നാ​യി വാ​ഴ്ത്തു​ന്ന കവി വേ​ശ്യ​യു​ടെ അനു​രാ​ഗം സൂ​ര്യ​കി​ര​ണ​മാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അതി​ന്റെ കലാ​പ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു് പൊ​ന്ന​ണി​യി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്.
3. സ്വ​ധർ​മ്മം നി​ധ​ന​മാ​ണെ​ങ്കിൽ അതും ശ്രേ​യ​സ്സാ​ണെ​ന്നു പഠി​പ്പി​ച്ച ആര്യ​സൂ​ക്തി​ക്ക് നവ​യു​ഗ​ത്തി​ന്റെ നീ​തി​ബോ​ധം നൽ​കു​ന്ന മറു​പ​ടി​യാ​ണി​തു്. ഈ വരി​ക​ളിൽ മു​ഴ​ങ്ങു​ന്ന​തു ‘കരുണ’യുടെ ജന്മ ലക്ഷ്യ​മാ​കു​ന്നു. (കൊ​ല​യും കൊ​ള്ള​യും കൂടി—നുണ താൻ നൂനം എന്ന​താ​ണു് വരികൾ—ലേഖകൻ).
4. ആ മു​റ​തെ​റ്റി​ക്കൽ—നി​യ​മ​നി​ഷേ​ധം—അഭി​ന​ന്ദ​നീ​യ​മാ​യി ഉപ​ഗു​പ്തൻ കരു​തു​ന്നു.
5. ഉപ​ഗു​പ്തൻ ലോ​ക​സേ​വ​യ്ക്കു​ഴ​റിയ കലാ​പ​കാ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു.

ഹായ്. മതി. ഇനി​യും നമ്പ​രി​ട്ടു് എഴു​താ​നു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും ഉപ​ഗു​പ്ത​നെ ക്യൂ​ബൻ റവ​ല്യൂ​ഷ​നി​സ്റ്റ് ഏർ​ണ്ണ​സ്റ്റോ ഗെ​വാ​റെ യെ​പ്പോ​ലെ റെ​വ​ല്യൂ​ഷ​നി​സ്റ്റാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ എനി​ക്കു ലജ്ജ തോ​ന്നി​പ്പോ​യി. ‘കരുണ’ വി​പ്ല​വ​ത്തെ പ്ര​കീർ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കാ​യി​ക്ക​ര​യി​ലെ ഗെ​വാ​റെ കു​മാ​ര​നാ​ശാൻ എഴു​തിയ ലഘു​ലേ​ഖ​യാ​ണെ​ന്നും അതു ചു​വ​പ്പു മഷി​യി​ല​ച്ച​ടി​ച്ച് എല്ലാ ചു​വ​രു​ക​ളി​ലും ഒട്ടി​ക്കേ​ണ്ട വി​പ്ല​വാ​ഹ്വാ​ന​മാ​ണെ​ന്നും നാ​രാ​യ​ണൻ എഴു​തി​യി​ല്ല​ല്ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച് പി​ന്നീ​ടു് ആശ്വ​സി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഒറ്റ​വാ​ക്കേ​യു​ള്ളൂ നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ ലേ​ഖ​ന​ത്തെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ. അതു് ‘മൈൽഡാ’യ ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ‘വേഡാ’ണു്—റബിഷ് (rubbish). ‘നളിനി’ വേ​ദാ​ന്ത​പ​ര​മായ കാ​വ്യ​മാ​ണു്. ‘കരുണ’ ബു​ദ്ധ​മ​ത​പ​ര​മായ കാ​വ്യ​വും. മഹാ​വാ​ക്യ​ത്വം ഗ്ര​ഹി​ച്ച് നളിനി മോ​ക്ഷം പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു; ഉപ​ഗു​പ്ത​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ ശ്ര​വി​ച്ച് വാ​സ​വ​ദ​ത്ത തു​ഷി​ത​സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു. ഇതി​ല​പ്പു​റ​മാ​യി ‘കരുണ’യിൽ ഒന്നു​മി​ല്ല. ആന​ക്കാ​ര്യ​ത്തി​നി​ട​യ്ക്ക് ഒരു ചേ​ന​ക്കാ​ര്യം. “മലയാള വി​മർ​ശ​നം, തല​മു​റ​തോ​റും വാ​യി​ച്ച​താ​ണു് കു​മാ​ര​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ” എന്നു നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലെ ആദ്യ​ത്തെ വാ​ക്യം. എന്താ​ണാ​വോ ആ വാ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം? പി​ന്നെ കു​മാ​ര​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്റെ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ എന്നു് അർ​ത്ഥം കി​ട്ടു​കി​ല്ല. കു​ട്ടി​യു​ടെ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ എന്നേ അർ​ത്ഥം ലഭി​ക്കു. ഇങ്ങ​നെ പല പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു് ഈ ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ. വി​ക​ല​മായ നി​രൂ​പ​ണം കൊ​ണ്ടു് എം. ടി. വാ​സു​ദേ​വൻ​നാ​യ​രെ യും ഒ. വി. വി​ജ​യ​നെ യും മറ്റും ആളുകൾ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. കഷ്ട​പ്പെ​ട​ട്ടെ. അവർ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണ​ല്ലോ. പല്ല​ന​യാ​റ്റി​ന്റെ തീ​ര​ത്തു് ഉറ​ങ്ങു​ന്ന കു​മാ​ര​നാ​ശാ​നെ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​ക്കാ​തി​രു​ന്നാൽ നന്നു്.

എന്റെ വീ​ട്ടിൽ ഞാനും എന്റെ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യും മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളൂ. രാ​ത്രി പന്ത്ര​ണ്ടു​മ​ണി​വ​രെ വാ​യി​ച്ച് ‘വേ​ലി​യം 2’ എന്ന ഗുളിക കഴി​ച്ച് ഞാൻ കാ​ല​ത്തു ഏഴു​മ​ണി​വ​രെ ഉറ​ങ്ങു​ന്നു. ഒരു കൊ​തു​കു​പോ​ലും കടി​ക്കാ​തെ വാ​തി​ലും ജന​ലു​ക​ളു​മ​ട​ച്ച് ഉറ​ങ്ങു​ന്ന ഞാൻ ക്ഷീ​ണ​ത്തോ​ടെ എഴു​ന്നേ​റ്റു് ലൈ​റ്റി​ട്ടു് എഴു​തു​ന്നു. ദി​ന​കൃ​ത്യ​ങ്ങൾ നട​ത്തു​ന്നു. പി​ന്നെ​യും എഴു​ത്തും വാ​യ​ന​യും. കു​ക്കി​ങ് ഗ്യാ​സ് തീർ​ന്നോ? വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി ഇല്ല​യോ? അതി​ന്റെ പണ​മ​ട​യ്ക്കാൻ പോ​കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടോ? എനി​ക്കി​ടാൻ ഷർ​ട്ടി​ല്ലേ, ഉടു​ക്കാൻ മു​ണ്ടി​ല്ലേ? ഒന്നും ഞാൻ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എല്ലാം സഹ​ധർ​മ്മി​ണി ഒരു​ക്കി​ക്കൊ​ള്ള​ണം. വല്ല വി​വാ​ഹ​ത്തി​നും ക്ഷ​ണി​ച്ചാൽ, വല്ല മര​ണ​വും അറി​ഞ്ഞാൽ ഞാൻ പോ​കാ​റി​ല്ല. മാ​സ​ന്തോ​റും ‘ഇതാ രണ്ടാ​യി​രം രൂപ’ എന്നു് പറ​ഞ്ഞു് ആ തുക സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യെ ഏൽ​പ്പി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ ഈ ജീ​വി​ത​രീ​തി ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ ഉത്കൃ​ഷ്ട​പു​രു​ഷ​ന​ല്ലെ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​യാം. എങ്കി​ലും ഈ ജീ​വി​താ​സ്ത​മ​യ​ത്തിൽ ഈ രീ​തി​മാ​റ്റാൻ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. ഇനി എനി​ക്ക​റി​യാ​വു​ന്ന ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യു​ടെ കാ​ര്യം. നേരം വെ​ളു​ത്തു. മുഖം വലി​ച്ചു​കെ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൾ നട​ക്കു​ന്നു. വേ​ല​ക്കാ​രി എല്ലാം തയ്യാ​റാ​ക്കി​വ​യ്ക്കു​ന്നു. കാ​പ്പി​കു​ടി​യൊ​ക്കെ കഴി​ഞ്ഞു് വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​രി​യായ അവൾ വില കൂടിയ സാ​രി​യും മാ​ച്ച് ചെ​യ്യു​ന്ന ബ്ലൗ​സും ധരി​ച്ചു് കാറിൽ കയ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഓഫീ​സിൽ പോ​കു​ന്നു. ഇരു​പ​തു​നാ​ഴിക അകലെ ജോ​ലി​നോ​ക്കു​ന്ന ഭർ​ത്താ​വു് ബസ്സിൽ കയറി ഉന്തും തള്ളു​മേ​റ്റു് യാ​ത്ര​ചെ​യ്യു​ന്നു. അയാൾ​ക്ക് കാറ് തൊ​ട്ടു​കൂ​ടാ. അവൾ തി​രി​ച്ചു വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യാൽ ടെ​ലി​വി​ഷ​ന്റെ മു​മ്പി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. വീ​ട്ടിൽ അവൾ​ക്കാ​കെ​യൊ​രു ജോ​ലി​യു​ള്ള​തു് ഭർ​ത്താ​വി​നെ ‘സൂ​ക്ഷി​ക്കൽ’ മാ​ത്ര​മാ​ണു്. അയാൾ ബാ​ത്ത്റൂ​മിൽ പോകാൻ ഭാ​വി​ച്ചാൽ, കാ​റ്റു​കൊ​ള്ളാൻ ടെ​റ​സ്സി​ലേ​ക്കു പോകാൻ തു​നി​ഞ്ഞാൽ അയാൾ അറി​ഞ്ഞും അറി​യാ​തെ​യും പി​റ​കെ​ചെ​ല്ലും. വേ​ല​ക്കാ​രി​യു​മാ​യി വല്ല കോൺ​ടാൿ​റ്റും നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ എന്ന​റി​യാൻ. അയാൾ അഞ്ചു​വ​യ​സ്സായ പെൺ​കു​ഞ്ഞി​നോ​ടു് സം​സാ​രി​ച്ചാൽ മതി “അവ​ളോ​ടു് ഇത്തറ വർ​ത്താ​നം പറ​യാ​നെ​ന്തി​രി​ക്കു​ന്നു?” എന്നു ചോ​ദി​ക്കും. അഭി​മാ​ന​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ അയാൾ മറു​പ​ടി പറ​യു​ക​യി​ല്ല. ഇവൾ ഉത്തമ സ്ത്രീ​യാ​ണോ? അല്ലേ​യ​ല്ല.

ആത്മാ​വി​ലും മന​സ്സി​ലും ബാ​ഹ്യ​ശ​രീ​ര​പ്ര​കൃ​തി​യി​ലും പു​രു​ഷ​ത്വ​മു​ള​ള​വ​നാ​ണു് യഥാർ​ത്ഥ​പു​രു​ഷൻ. ഭർ​ത്താ​വി​നെ ശാ​സി​ക്കാ​തെ സ്വ​ന്തം ചൈ​ത​ന്യം മു​ഖ​ശ്രീ​യാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​വ​ളാ​ണു് യഥാർ​ത്ഥ​സ്ത്രീ. ദൗർ​ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ടു് നമ്മു​ടെ സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള പു​രു​ഷ​ന്മാ​രി​ല്ല, സ്ത്രീ​ക​ളി​ല്ല. പു​രു​ഷ​ത്വം​കൊ​ണ്ടു് സ്ത്രീ​യെ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​ന്ന​വ​നേ പു​രു​ഷൻ എന്ന പേ​രി​നു് അർ​ഹ​നാ​കു​ന്നു​ള്ളൂ. സ്ത്രീ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ആവി​ഷ്കാ​രം​കൊ​ണ്ടു് പു​രു​ഷ​നെ ആഹ്ലാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​ളേ സ്ത്രീ​യാ​കു​ന്നു​ള്ളൂ. പി. എം. സക്കീ​ന​യു​ടെ ‘നഷ്ട​പ​ക്ഷ​ങ്ങൾ’ എന്ന കഥയിൽ സ്ത്രീ​യെ അത്ര​യൊ​ന്നും ദോ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്താ​തെ അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വി​നെ മോ​ശ​ക്കാ​ര​നാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​നു. ശാ​രീ​രി​ക​വും മാ​ന​സി​ക​വു​മായ മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അയാൾ​ക്കു വി​കാ​സ​മി​ല്ലെ​ന്നു സൂചന. (ശാ​രീ​രി​ക​മെ​ന്നു പറ​യു​മ്പോൾ അയാൾ​ക്കു ധ്വ​ജ​ഭം​ഗ​മു​ണ്ടു് എന്ന​ല്ല ഞാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്). പലരും കൈ​കാ​ര്യം ചെയ്ത ഈ വിഷയം സക്കീന അവി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ര്യ​യു​ടെ നി​സ്സ​ഹാ​യാ​വ​സ്ഥ ചി​റ​ക​രി​ഞ്ഞ തത്ത​യി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. വില കു​റ​ഞ്ഞ പ്ര​തി​പാ​ദ​നം, അതി​ലും വി​ല​കു​റ​ഞ്ഞ സിം​ബ​ലി​സം.

കാ​ല​ത്തു​തൊ​ട്ടു് വൈ​കു​ന്നേ​രം​വ​രെ​യും പാ​ട​മു​ഴു​തു് കലപ്പ തോ​ളി​ലേ​റ്റി കാ​ള​ക​ളെ തെ​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കു​ടി​ലി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന ഹരിജന യു​വാ​വു് ഇപ്പോൾ ലഷ്ഷ​ക്ക് കോ​ല​കോ​വ്സ്കി യുടെ Main Currents of Marxism എന്ന പു​സ്ത​കം രണ്ടാ​മ​ത്തെ തവണ വാ​യി​ക്കു​ന്ന കൃ​ഷ്ണൻ നാ​യ​രെ​ക്കാൾ ഉത്കൃ​ഷ്ട​നാ​ണു്. പാ​ട​ത്തെ പണി കഴി​ഞ്ഞു കു​ടി​ലിൽ വന്നു കുളി കഴി​ഞ്ഞു് ഇരി​ക്കു​ന്ന ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ മുൻ​പിൽ ചൂടു കഞ്ഞി​യും പു​ഴു​ക്കും വച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു് അയാളെ ആത്മ​സം​തൃ​പ്തി​യോ​ടെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന കറു​മ്പി​പ്പെ​ണ്ണു് കാ​റിൽ​ക്ക​യ​റി കരി​ങ്കൽ​ച്ച​ക്കു​പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ആ ടെർ​മ​ഗ​ന്റി​നെ​ക്കാൾ (termagant) എത്ര​യോ മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലു​ള്ള​വ​ളാ​ണു്.

ബർ​ട്രൻ​ഡ് റസ്സൽ എവി​ടെ​യോ എഴു​തിയ ഒരു സംഭവം ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. രണ്ടാം ലോ​ക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം കഴി​ഞ്ഞു് തന്റെ നാടായ ആസ്ട്രി​യ​യു​ടെ ദുഃ​സ്ഥി​തി കണ്ടു് ഒരു കൃ​ഷി​ക്കാ​രൻ മര​ക്കൊ​മ്പിൽ തൂ​ങ്ങി​ച്ചാ​കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. അതു​ക​ണ്ട അയൽ​ക്കാ​രൻ അയാളെ കയർ അരി​ഞ്ഞു​വീ​ഴ്ത്തി രക്ഷി​ച്ചു. ആസ്ട്രി​യ​യി​ലെ അക്കാ​ല​ത്തെ ജീ​വി​തം ദു​സ്സ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, തന്നെ രക്ഷി​ച്ച​തു് വേദന കൂ​ട്ടാ​നാ​ണെ​ന്നു വാ​ദി​ച്ചു് അയാൾ അയൽ​ക്കാ​ര​നെ​തി​രാ​യി കേ​സ്സ് കൊ​ടു​ത്തു. കോടതി ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യാൻ പോ​യ​വ​ന്റെ വശ​ത്താ​യി​രു​ന്നു. എങ്കി​ലും സാ​ങ്കേ​തി​ക​കാ​ര​ണ​മെ​ന്തോ പറ​ഞ്ഞു് അയൽ​ക്കാ​ര​നെ വെ​റു​തേ​വി​ട്ടു. കോ​ട​തി​ക്കു് ആത്മ​ഹ​ന​നം നട​ത്താൻ പോ​യ​വ​നോ​ടു ദയ; അയൽ​ക്കാ​ര​നോ​ടും ദയ. കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ “സഹ്യ​ന്റെ മേ​ഘ​ങ്ങൾ കഥയെ കൊ​ണ്ടു പോ​ക​ട്ടെ” എന്ന ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തിയ എസ്. സു​ധീ​ഷി​നു് ഈ ദയ​യി​ല്ലെ​ന്നു സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​മെ​ഴു​തു​ന്ന ആളിനു പറയാൻ അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും അതു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ. സു​ധീ​ഷ് എഴു​തു​ന്ന​തിൽ തൊ​ണ്ണൂ​റു ശത​മാ​ന​വും ശരി​യാ​ണു് പക്ഷേ, കയ്ക്കു​ന്ന സത്യ​ത്തിൽ കയ്പു​കൂ​ട്ടി​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. “അനിയാ, ഈ കഷായം കു​ടി​ക്കൂ” എന്നു മൃ​ദു​ല​മാ​യി പറ​ഞ്ഞാൽ മതി​യാ​വി​ല്ല സു​ധീ​ഷി​നു്. “കു​ടി​യ​ടാ ഈ കഷായം ഇല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ന്റെ കുരവള ഞാൻ അറു​ക്കും” എന്ന മട്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്. കോ​പാ​ക്രാ​ന്ത​മായ ആ ആജ്ഞ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സത്യ​പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ ആക്രോ​ശ​ങ്ങ​ളാ​യി മാ​റു​ന്നു. ആക്രോ​ശ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വു​മ്പോൾ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ‘സിം​പ​തി’ എതിർ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​ന്റെ നേർ​ക്കു് ഒഴു​കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ സത്യ​പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ നി​ഷ്ഫ​ല​ങ്ങ​ളാ​യി പരി​ണ​മി​ക്കു​ന്നു. വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ പര​സ്പ​ര​ബ​ന്ധ​ത്തോ​ടു കൂടി, ദുർ​ഗ്ര​ഹത ഒഴി​വാ​ക്കി, സൗ​മ്യ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞാൽ ഇന്നു് അദ്ദേ​ഹം സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന സത്യ​ങ്ങൾ രത്ന​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ന്തി ചി​ത​റും.

പരീ​ക്ഷ എഴു​തു​ന്ന കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ ഹോളിൽ നിൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. അവ​സാ​ന​ത്തെ മണി​യ​ടി​ച്ച​പ്പോൾ ഒരു കു​ട്ടി തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ ഉത്ത​ര​ക്ക​ട​ലാ​സ്സു​കൾ കൂ​ട്ടി​യ​ടു​ക്കി. പക്ഷേ നൂ​ലു​ക​ട​ത്താൻ തക്ക വി​ധ​ത്തിൽ ദ്വാ​ര​മി​ല്ല കട​ലാ​സ്സു​ക​ളിൽ. അയാൾ ഉത്ത​ര​മെ​ഴു​താൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച പേ​ന​യു​ടെ അറ്റം​കൊ​ണ്ടു്—നി​ബ്ബ് കൊ​ണ്ടു്—ഒന്നു ശക്തി​യാ​യി കു​ത്തി, ദ്വാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി. നൂ​ലു​ക​ട​ത്തി കെ​ട്ടി ഉത്ത​ര​ക്ക​ട​ലാ​സ്സ് എന്നെ ഏൽ​പ്പി​ച്ചു. പേന ആ സമ​യ​ത്തേ​ക്കു പേ​ന​യ​ല്ല, ആണി​യാ​ണു്. ഭി​ത്തി​യിൽ ഒരാണി തറ​യ്ക്ക​ണ​മെ​നി​ക്കു്. ചു​റ്റി​ക​ക​ണ്ടി​ല്ല. പേ​പ്പർ വെ​യ്റ്റ് എടു​ത്തു് പതു​ക്കെ​ത്ത​ട്ടി. ആണി ചു​വ​രിൽ കയറി. പേ​പ്പർ വെ​യ്റ്റ് അപ്പോൾ ചു​റ്റി​ക​യാ​യി. ഇമ്മ​ട്ടിൽ ഏതി​നെ​യും തെ​റ്റായ രീ​തി​യിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാം. സത്യം പറയാൻ ഭാഷ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാം. അസ​ത്യം പറ​യാ​നും അതു സഹാ​യി​ക്കും: പേന ആണി​ക്കു പക​ര​മാ​യ​തു പോലെ. ചെ​ക്കോ​വ് “ഡാർ​ലി​ങ് ” എഴു​തി​യ​പ്പോൾ ഉറൂബ് “രാ​ച്ചി​യ​മ്മ” എഴു​തി​യ​പ്പോൾ ഭാഷ കൊ​ണ്ടു സത്യം പറ​ഞ്ഞു. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ “ശവ​സം​സ്കാ​രം” എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ കെ. പി. രാ​മ​നു​ണ്ണി അസ​ത്യം പറ​യാ​നാ​ണു് ഭാഷ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു്. നാ​ട്ടിൽ നട​ക്കു​ന്ന ശവ​സം​സ്കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം കാർ​മ്മി​കൻ ഗോ​പാ​ല​പ്പ​ണി​ക്ക​രാ​ണു്. ഗോ​പാ​ല​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ ഭാര്യ മരി​ച്ച​പ്പോൾ മറ്റാ​രു​ടെ​യും ശവം ദഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ അയാൾ ആ ശവവും പട്ട​ട​യിൽ വച്ചു. തീ ആളി​ക്ക​ത്തി​യ​പ്പോൾ അയാ​ളും അതിൽ ചാ​ടി​യ​ത്രേ. കണ്ടു നി​ന്ന​വർ​ക്കു ദുഃഖം. അവ​രു​ടെ ശവ​സം​സ്കാ​രം നട​ത്താൻ ഇനി പണി​ക്ക​രി​ല്ല​ല്ലോ എന്നു്. എന്തൊ​രു ബാ​ലി​ശ​മായ കഥ! എന്തൊ​രു അസത്യ പ്ര​സ്താ​വം!

ചിലർ അസൂ​യ​കൊ​ണ്ടോ ജന്മ​സി​ദ്ധ​മായ ക്രൂ​രത കൊ​ണ്ടു് മന​സ്സി​ന്റെ അശ്ലീല പ്ര​വ​ണത കൊ​ണ്ടോ മാ​ന്യ​ന്മാ​രെ ആക്ഷേ​പി​ച്ച് എന്തെ​ങ്കി​ലും പറയും. മാ​ന്യ​ന്മാർ മി​ണ്ടാ​തെ പോകും. മാ​ന്യ​ന്മാർ​ക്കു പകരം അമാ​ന്യ​ന്മാ​രെ​യാ​ണു് ആക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ അടി​കി​ട്ടും. അതു കി​ട്ടു​മ്പോ​ഴേ അധി​ക്ഷേ​പം ചൊ​രി​ഞ്ഞ​വ​നു് താൻ ചെ​യ്ത​തു തെ​റ്റാ​യി​പ്പോ​യി എന്നു മന​സ്സി​ലാ​കു​ക​യു​ള്ളു. വി​മർ​ശ​നം ഒര​ള​വിൽ അമാ​ന്യ​ന്റെ അടി​യാ​ണു്. താൻ സാ​ഹി​ത്യ സൃ​ഷ്ടി എന്ന പേരിൽ അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ച​തു് അതാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല എന്നു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് ആ ആഘാ​ത​ത്താ​ലാ​ണ​ല്ലോ. എങ്കി​ലും മുൻ​പു് പറ​ഞ്ഞ​തു് ആവർ​ത്തി​ക്കാം. കഴി​യു​ന്ന​തും ആഘാ​ത​വും ആക്രോ​ശ​വും ഒഴി​വാ​ക്ക​ണം. എനി​ക്കും യോ​ജി​ച്ച സാ​ര​സ്വ​ത​ര​ഹ​സ്യം.

ആഘാതം കൂ​ടാ​തെ ആക്രോ​ശം കൂ​ടാ​തെ മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ പട്ടം താണു പിള്ള യെ വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്നു. തനി​ക്ക് 25 വയ​സ്സാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് മല​യാ​റ്റൂ​രി​നു് മുൻ​സി​പ്പൽ കമ്മീ​ഷ​ണർ ഉദ്യോ​ഗം കി​ട്ടി. കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ് പട്ടം താണു പിള്ള ആ ജോലി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് മല​യാ​റ്റൂ​രി​ന്റെ വി​മർ​ശ​നം; മാ​ന്യ​മായ വി​മർ​ശ​നം.

(P. S. C.) സെ​ല​ക്ഷ​നിൽ ഒന്നാം റാ​ങ്ക് ആയി​രു​ന്നു എനി​ക്കു്.

പത്രാ​ധി​പർ സു​കു​മാ​ര​നു് ഞാ​ന​ന്നു തീർ​ത്തും അപ​രി​ചി​ത​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം പോ​ലീ​സ് വെ​രി​ഫി​ക്കേ​ഷ​നെ​തി​രാ​യി പട​വെ​ട്ടു​ന്ന കാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ഞാൻ ഒരു “ടി​പ്പി​ക്കൽ കേസോ”, “ഗിനി പി​ഗ്ഗോ” ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു മാ​ത്രം.

കേ​ര​ള​കൗ​മു​ദി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം:

“കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റാ​ണെ​ന്ന കു​റ്റം ചു​മ​ത്തി പി. എസ്. സി. തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​നു മുൻ​സി​പ്പൽ കമ്മീ​ഷ​ണ​റു​ദ്യോ​ഗം നി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു് ന്യാ​യ​മാ​ണോ?

ദുർ​വ്വാ​സാ​വി​ന്റെ മറു​പ​ടി:

മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ന​ല്ല, വൈ​കു​ണ്ഠം പര​മേ​ശ്വ​ര​നാ​യാ​ലും സർ​ക്കാർ സർ​വ്വീ​സിൽ പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ക്കു​ക​യി​ല്ല!

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ “തീ​ന്മൂർ​ത്തി” വി​ജ്ഞാ​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അന്നാ​രു​മൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഞാ​നി​നി എന്നും കാണും. പണ്ടേ ഇടു​ങ്ങിയ വി. ജെ. റ്റി. ഹാൾ സർ​ക്കി​ളിൽ അദ്ദേ​ഹം സ്ഥി​ര​മാ​യി നിൽ​ക്കാൻ പോ​വു​ക​യാ​ണു്.

വഴി കൂ​ടു​തൽ ഇടു​ങ്ങി​പ്പോ​കും.

റോ​ഡ​പ​കട സാ​ദ്ധ്യ​ത​കൾ ഏറെ​ത്തെ​ളി​യും.

മഹാ​ഗ​ണി​കൾ വെ​ട്ടാ​നും പാ​ടി​ല്ല​ല്ലോ!

(ജന​യു​ഗം വാരിക)

എന്നാൽ ഇത്ര കണി​ശ​ക്കാ​ര​നായ പട്ടം താ​ണു​പി​ള്ള​യു​ടെ നീ​തി​ബോ​ധ​മോ? സെ​ക്രി​ട്ടേ​റി​യ​റ്റി​ലെ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട പല ഗു​മ​സ്ത​ന്മാ​രു​ടെ​യും മു​ക​ളിൽ അദ്ദേ​ഹം വെറും ബി. എ.ക്കാ​ര​നായ ഒരു പാർ​ശ്വ​വർ​ത്തി​യെ വലിയ ശമ്പ​ളം കൊ​ടു​ത്തു നി​യ​മി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ പലതും. അവയിൽ പ്ര​തി​ഷേ​ധം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാൻ റസി​ഡൻ​സി​യിൽ ചെന്ന ഞങ്ങ​ളെ അദ്ദേ​ഹം ആട്ടി​പ്പാ​യി​ച്ചു. മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തിമ ഇനി എന്നും കാ​ണു​ന്ന​തു പോലെ ഞാനും കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം അതു കണ്ടേ​ക്കും. കാ​ണു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം, വയ​സ്സി​ലും വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ യോ​ഗ്യ​ത​യി​ലും എന്നെ​ക്കാൾ വളരെ താ​ഴ്‌​ന്ന ഒരാളെ നി​യ​മി​ച്ച് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ എന്റെ സു​പ്പീ​രി​യർ ഓഫീ​സ​റാ​ക്കിയ താ​ണു​പ്പി​ള്ള സാ​റി​ന്റെ നീ​തി​ബോ​ധ​ത്തെ കു​റി​ച്ചു ഞാൻ ഓർ​മ്മി​ക്കും. രാ​ജ്യ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ത്യാ​ഗം ചെയ്ത ഒരു മഹാനെ ഞാൻ നി​ന്ദി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ കരു​തു​ന്നു​വോ? എങ്കിൽ ക്ഷ​മി​ച്ചാ​ലും. ആ ത്യാ​ഗം ഞാൻ മറ​ന്ന​ല്ല ഇത്ര​യും എഴു​തി​യ​തു്.

പട്ടം താണു പിള്ള അടു​ത്ത കാ​ല​ത്തു് ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ആളാ​യ​തു കൊ​ണ്ടു് നമ്മൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കു​റി​ച്ചു ചി​ല​തൊ​ക്കെ അറി​യു​ന്നു. എബ്ര​ഹാം ലി​ങ്കൺ വി​ശി​ഷ്ട പു​രു​ഷ​നെ​ന്ന​ല്ലേ എല്ലാ​വ​രും പറയുക? ആര​റി​ഞ്ഞു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ യഥാർ​ത്ഥ സ്വ​ഭാ​വം. ഐസ​ക്ക് ബാ​ഷേ​വി​യ​സ് സി​ങ്ങ​റു ടെ ‘ഷോഷ’ എന്ന മനോ​ഹ​ര​മായ നോ​വ​ലിൽ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു വാ​ക്യം ഉണ്ടു്.

“…But if Trotsky was in power he wouldn’t act any differently from Stalin ” (Penguin Edition, p. 167).

പര​സ്പര വി​രു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളാ​യി ഞാൻ എഴു​തു​ന്നു എന്നു് കാലടി ഗോ​പി​നാ​ഥ് പണ്ടു് എനി​ക്ക് എഴുതി അയ​ച്ചു. ഇന്ന​ലെ കി​ട്ടിയ ഒരു കഥാ​കാ​രി​യു​ടെ കത്തി​ലു​മു​ണ്ടു് ഈ ആരോ​പ​ണം. ഡി. സി. കി​ഴ​ക്കേ​മു​റി യുടെ രചന കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു് ഒരി​ക്കൽ പറ​ഞ്ഞു: കഴി​ഞ്ഞ ആഴ്ച്ച​യിൽ അതു ‘ലോ ലവൽ റൈ​റ്റി​ങ്ങാ’ ണെ​ന്നു് എഴുതി. എന്തേ ഈ വൈ​രു​ദ്ധ്യം എന്നു് ശ്രീ​മ​തി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഓരോ രച​ന​യു​ടെ​യും ഗു​ണോൽ​കർ​ഷ​മോ ഗു​ണ​രാ​ഹി​ത്യ​മോ ആണു് ഞാ​നെ​ടു​ത്തു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്. സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി യുടെ ഒരു കാ​വ്യം നല്ല​താ​ണെ​ന്നു കണ്ടാൽ അതിനെ വാ​ഴ്ത്തു​ന്നു. അടു​ത്ത​യാ​ഴ്ച്ച മറ്റൊ​രു കാ​വ്യം അധ​മ​മാ​യി കണ്ടാൽ അതിനെ നി​ന്ദി​ക്കു​ന്നു. അത്രേ​യു​ള്ളൂ. ഒരു വൈ​രു​ദ്ധ്യ​വു​മി​ല്ല. അതു​പോ​ലെ പറ​യു​ന്നു ഈ ആഴ്ച്ച​ത്തെ കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ ഡി. സി. എഴു​തിയ “സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ കൊ​ല്ല​ത്തു്” എന്ന ലഘു​ലേ​ഖ​നം രസ​ക​ര​മാ​ണെ​ന്നു്. ലേഖനം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ലും:

“രാ​വി​ലെ ഉണർ​ന്നു് റേ​ഡി​യോ​യു​ടെ മു​മ്പി​ലി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഒര​ദ്ധ്യാ​പ​കൻ തന്റെ മകളെ തെ​രെ​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പു് കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന രം​ഗ​മാ​ണു് കേ​ട്ട​തു്. തെ​രെ​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പിൽ ‘ബൂ​രി​പ​ക്ഷം’ കി​ട്ടു​ന്ന​വ​രാ​ണു് ‘ബരി​ക്കു​ന്ന​തു്.’ ‘ബര​ണ​ക​ക്ഷി’ കൂടി മന്ത്രി​മാ​രെ നി​ശ്ച​യി​ക്കു​ന്നു.” ഇങ്ങ​നെ പോയി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘ബഡി​പ്പി​ക്കൽ’. ഇട​യ്ക്ക് ‘ദന​കാ​ര്യ​മ​ന്ത്രി’യെ പറ്റി​യും പറ​ഞ്ഞു. ‘അതി​കാ​രം’ കി​ട്ട​ണ​മെ​ങ്കിൽ ‘ബൂ​രി​പ​ക്ഷം’ വേ​ണ​മെ​ന്നു് വീ​ണ്ടും അദ്ദേ​ഹം മകൾ​ക്ക് ‘ബറ​ഞ്ഞു’ കൊ​ടു​ത്തു. സഹി​കെ​ട്ട​പ്പോൾ റേ​ഡി​യോ ഓഫ് ചെ​യ്യാൻ മു​തിർ​ന്നു. അപ്പോൾ ഒരു സന്തോ​ഷ​വർ​ത്ത​മാ​നം കേ​ട്ടു. ‘ഇനി നീ പോയി കു​ളി​ക്കൂ മോളേ, സ്ക്കൂ​ളിൽ ബോഗാൻ സമ​യ​മാ​യി​ല്ലേ, നി​ന്നെ അയ​ച്ചി​ട്ടു വേണം എനി​ക്കു കോ​ളേ​ജിൽ ബോഗാൻ.’ ഗോ​ളേ​ജിൽ ചെ​ന്നാ​ലും ഇതു തന്നെ​യാ​വു​മ​ല്ലോ ഗദ (കഥ?).

ഇതു വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു ചി​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ ഞാൻ പാഷാണ ഹൃ​ദ​യ​ന​ല്ല.

“ഇന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു ശരി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​തു് വെ​ടി​യു​ണ്ട​യു​ടെ കാ​ഠി​ന്യ​മാർ​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു പറയൂ. നാളെ ശരി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​തു് അതേ രീ​തി​യിൽ കാ​ഠി​ന്യ​ത്തോ​ടെ ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കൂ. ഇന്ന​ലെ പറ​ഞ്ഞ​തി​നെ​ല്ലാം അതു വി​രു​ദ്ധ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും”—ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു കു​റി​ക്കു​ന്ന ഈ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ എമേ​ഴ്സ്ന്റെ ഏതോ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണു്.

‘ഈയാ​ഴ്ച്ച’ വാ​രി​ക​യിൽ പൊ​ന്നി​യെ ആഴ്ച്ച​തോ​റും അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കൃ​ഷ്ണ​നോ​ടു് ഒരു വാ​ക്ക്: താ​ങ്കൾ അവളെ ഇത്ര സു​ന്ദ​രി​യാ​യി എന്റെ മുൻ​പിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ര​രു​തു്. എന്റെ പ്രാ​യ​ക്കൂ​ടു​ത​ലും കഷ​ണ്ടി​യും വൈ​രൂ​പ്യ​വും മറ​ന്നു് ഞാൻ അവളെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വളരെ വൈ​കാ​തെ ഞാൻ പൊ​ന്നി​യോ​ടു് അഭ്യർ​ത്ഥി​ക്കും. ‘പ്രി​യേ മു​ല്ല​പ്പൂ​ക്കൾ യാ​മി​നി​യിൽ വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന നി​ലാ​വു പോലെ നി​ന്റെ സൗ​ന്ദ​ര്യം എന്റെ കറു​ത്ത ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ പ്ര​കാ​ശം പര​ത്തു​ന്നു. നീ എന്നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു ജീ​വി​ക്കാൻ പോ​രു​മോ?

“ഹാ, നി​ന്റെ കു​ഞ്ഞി​നു് എന്തു സൗ​ന്ദ​ര്യം!” എന്നു് ഒരു സ്ത്രീ മറ്റൊ​രു സ്ത്രീ​യോ​ടു്. അപ്പോൾ അവൾ “അതു സാ​ര​മി​ല്ല. ഇവ​ളു​ടെ ഫോ​ട്ടോ നീ കാണണം. അതിൽ, ഇതിൽ കൂ​ടു​തൽ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ണ്ടു്”. ഈ നേ​ര​മ്പോ​ക്ക് ആധു​നിക കാ​ല​ത്തെ ജീർ​ണ്ണ​ത​യെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു തരു​ന്നു. യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ വി​ട്ടു് നി​ഴ​ലി​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി, ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി നമ്മൾ മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. “താ​രാ​രാ​ധന” എന്ന പേരിൽ സി. പി. നായർ മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ലേഖനം ഈ സത്യം ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു. കീർ​ത്തി​യ​ല്ല (fame) ഇന്നു് ബഹു​മാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്; കൊ​ണ്ടാ​ട​ലാ​ണു് (celebration). ജി. ശങ്ക​ര​കു​റു​പ്പു് കീർ​ത്തി​മാ​നും ടെ​ന്നീ​സ് താരം കൃ​ഷ്ണൻ സെ​ലി​ബ്രി​റ്റി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ശങ്ക​ര​കു​റു​പ്പു് പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ കേൾ​ക്കാൻ ആളി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന, കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ കളി കാണാൻ എല്ലാ​വ​രും പോയി. ഇന്നു് ആ കൃ​ഷ്ണ​നെ​വി​ടെ? മനു​ഷ്യ​രു​ടെ സം​സ്ക്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ചക്ര​വാ​ള​ത്തെ വി​ക​സി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കവി​കൾ​ക്കു പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ സ്ഥാ​ന​മി​ല്ല. ഓടി​യി​ട്ടും ഓട്ടു മെഡലു പോലും കി​ട്ടാ​ത്ത പെൺ​കു​ട്ടി​ക്ക് വലിയ സ്ഥാ​നം. രാ​ഷ്ട്രം അധഃ​പ​തി​ക്കാ​നു​ള്ള ഹേ​തു​ക്ക​ളിൽ ഒന്നാ​ണി​തു്. ഞാൻ വി​ര​സ​മാ​യി പറ​യു​ന്ന ഈ സത്യം സര​സ​മാ​യി സി. പി. നായർ പറ​യു​ന്നു.

“സ്വ​പ്ന​ത്തി​നു ശേഷം—കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​കൾ എത്ര യഥാർ​ത്ഥം!” എന്നു ഒരു ജപ്പാ​നീ​സ് കവി. ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു കവി​യു​ടെ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ആ സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ ഈ ലോകം പോലെ സത്യാ​ത്മ​ക​വും. ആരാ​ണു് ആ കവി? ചങ്ങ​മ്പുഴ.