ഈ ലോ​ക​ത്തു് എത്ര വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണു് കാ​ര്യ​ങ്ങൽ നട​ക്കുക! ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി പത്തു മണി​ക്കു് ഉറ​ങ്ങാൻ കി​ട​ന്ന​താ​ണു്. ഒരു മി​നി​റ്റ് കഴി​ഞ്ഞെ​ന്നേ തോ​ന്നു​ന്നു​ള്ളൂ. കണ്ണു തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ നേരം വെ​ളു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു മി​നി​റ്റ് കൂ​ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ ഉച്ച​സ​മ​യ​മാ​ണു്. ഇന്ന​ലെ​യോ അതി​ന്റെ തലേ​ദി​വ​സ​മോ നഴ്സ​റി സ്കൂ​ളിൽ പോയ കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​യാ​ണു്; ഇന്നു് അവ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹ​മാ​ണെ​ന്നു് ഞാ​ന​റി​യു​ന്നു. ഇനി നാളെ അവളെ ചു​ക്കി​ച്ചു​ളി​ഞ്ഞ മു​ഖ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ കാണും. എന്തൊ​രു വേഗം! രാ​ത്രി പക​ലാ​യി മാ​റു​ക​യ​ല്ല. ക്ര​മാ​നു​ഗ​ത​മായ വി​കാ​സ​മ​ല്ല ഉള്ള​തു്. ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന​പ്പു​റ​ത്തു് പകൽ ഒളി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. രാ​ത്രി വന്നെ​ന്നു കാ​ണു​മ്പോൾ പകൽ അവിടെ നി​ന്നു് പാ​ഞ്ഞെ​ത്തി രാ​ത്രി​യെ കീ​ഴ​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പേ​ടി​ച്ചോ​ടു​ന്ന രാ​ത്രി ചക്ര​വാ​ള​ത്തിൽ ഒളി​ച്ചി​രി​ക്കും. പക​ലി​ന്റെ ആധി​പ​ത്യം കാ​ണു​മ്പോൾ അതി​റ​ങ്ങി​വ​ന്നു് പക​ലി​നെ പലാ​യ​നം ചെ​യ്യി​ക്കും.

ഇന്നു് അവ​രു​ടെ വി​വാ​ഹം. രണ്ടു​പേർ​ക്കും തമ്മിൽ​ത്ത​മ്മിൽ എന്തൊ​രു സ്നേ​ഹം! പക്ഷേ, നാളെ ചി​ര​വ​യെ​ടു​ത്തു് അയാൾ അവളെ അടി​ക്കും. അവൾ അയാ​ളു​ടെ നെ​ഞ്ചു് മാ​ന്തി​പ്പൊ​ളി​ക്കും. അയാൾ— സു​ന്ദ​ര​ക്കു​ട്ട​പ്പ​നാ​യി നടന്ന അയാൾ—താ​ടി​വ​ളർ​ത്തി മു​ഷി​ഞ്ഞ​വേ​ഷം ധരി​ച്ചു് ചാ​രാ​യ​ഷാ​പ്പിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി വരു​ന്നു. മറ്റു പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ പിറകേ പോ​കു​ന്നു. ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഈ അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​ത​യേ​യും പ്രേ​മ​ത്തി​ന്റെ ചഞ്ചല സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ​യും ശ്രീ​ദേ​വി എസ്. ചേർ​ത്തല “ഇരുൾ പൂകും നി​ഴ​ലു​കൾ” എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ലൂ​ടെ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​ത്ത​രു​ന്നു. പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ എന്ന വി​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പെ​ടു​ന്ന​താ​ണു് ഇതു്. ശ്രീ​ദേ​വി​ക്കു് കഥ പറ​യാ​ന​റി​യാം. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വ​വും ക്ഷു​ദ്ര​ത്വ​വും അവർ​ക്കു് ഒഴി​വാ​ക്കാം. ഈ കഥയിൽ അങ്കു​രാ​വ​സ്ഥ​യിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഭാവന വി​കാ​സം പ്രാ​പി​ക്ക​ട്ടെ (കഥ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ).

ലൈം​ഗി​ക​സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ അടി​ത്തറ തകർ​ന്നു തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പു​റ​ത്തു​പ​റ​യാൻ ആളുകൾ മടി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പു​ര​പ്പു​റ​ത്തു കയറി നി​ന്നു് ചിലർ പറ​ഞ്ഞു തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ന​ല്ല, മൃ​ഗീ​യ​ത​യ്ക്കാ​ണു് പ്രാ​ധാ​ന്യ​വും ബഹു​മാ​ന​വും.

ശരീ​ര​വും മന​സ്സും സമനില പാ​ലി​ച്ചി​രു​ന്നു പണ്ടു്. ഇന്നു് ശരീ​ര​ത്തി​നാ​ണു് പ്രാ​ധാ​ന്യം. അതി​നാൽ പി. ടി. ഉഷ യ്ക്കു് കി​ട്ടു​ന്ന ആദരം എൻ. വി. കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ ക്കു് കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. സത്യം മാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു ഗാ​ന്ധി​ജി. ഇന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​ന്മാർ കള്ളം മാ​ത്ര​മേ പറ​യു​ന്നു​ള്ളൂ.

ഒരു തു​ണ്ടു ഭൂ​മി​ക്കു് ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് രൂപ കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവിടെ ഒരു കൊ​ച്ചു​വീ​ടു വെ​ക്കാൻ കു​റ​ഞ്ഞ​തു് രണ്ടു ലക്ഷം രൂ​പ​യെ​ങ്കി​ലും വേണം. എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും വീ​ടു​വ​ച്ചു താ​മ​സ​മാ​യാൽ വാ​യു​മ​ലി​നീ​ക​ര​ണ​വും ശബ്ദ​മ​ലി​നീ​ക​ര​ണ​വും കൊ​ണ്ടു് കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാൻ വയ്യ. പി​രി​വു​കാർ എന്നും വന്നു രൂപ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. സമീ​പ​ത്തു് ഒര​മ്പ​ല​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഉച്ച​ഭാ​ഷി​ണി​യി​ലൂ​ടെ വരു​ന്ന ചല​ച്ചി​ത്ര​ഗാ​ന​ങ്ങൾ നി​മി​ത്തം ഉറ​ങ്ങാൻ പറ്റി​ല്ല.

സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ഭംഗി പോയി. അതി​ന്റെ ചി​ന്തോ​ദ്ദീ​പ​ക​ശ​ക്തി നശി​ച്ചു. വി​ശ​പ്പു മാ​റ്റാൻ സാ​ഹി​ത്യ​വും ചി​ത്ര​ക​ല​യും പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട​ണ​മെ​ന്നു് ആളുകൾ വാ​ദി​ക്കു​ന്നു. ശാ​സ്ത്രം മനു​ഷ്യ​നെ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നശി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അക്ര​മം ഒരു സാ​ധാ​രണ സം​ഭ​വ​മാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ദി​വ​സ​ന്തോ​റും ആയി​ര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് ആളു​ക​ളെ പ്ര​തി​യോ​ഗി​കൾ കു​ത്തി​ക്കൊ​ല്ലു​ന്നു. വെ​ടി​വ​ച്ചു കൊ​ല്ലു​ന്നു. രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തി​ന്റെ അതി​പ്ര​സ​ര​വും കു​ത്സിത ജന​നാ​യ​ക​ത്വ​വും സമൂ​ഹ​ത്തെ ശാ​ശ്വ​ത​വേ​ദ​ന​യി​ലേ​ക്കു് തള്ളി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പണ്ടു് ഞാൻ ഉത്ത​രേ​ന്ത്യ​യിൽ നി​ന്നു് തി​രി​ച്ചു വരു​മ്പോൾ നാ​ഗ​പ്പൂ​രിൽ നി​ന്നു് ഒരു കൂ​ട​യിൽ നൂറു് ഓറ​ഞ്ച് ഒന്നര രൂ​പ​യ്ക്കു വാ​ങ്ങി. ഇന്ന​ലെ പാളയം എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു നി​ന്നു് മൂ​ന്നു രൂപ കൊ​ടു​ത്തു് ഒരു ഓറ​ഞ്ച് വാ​ങ്ങി. വീ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് രോഗം പി​ടി​ച്ച കൊ​ച്ചു കു​ട്ടി​ക്കു കൊ​ടു​ക്കാ​നാ​യി അതി​ന്റെ പു​റ​ന്തോ​ടു് പൊ​ളി​ച്ച​പ്പോൾ അക​ത്തു മു​ഴു​വൻ പു​ഴു​ക്കൾ. എല്ലാ വി​ധ​ത്തി​ലും ജീ​വി​തം ദു​സ്സ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പണ്ടു് സ്വ​കീ​യ​ങ്ങ​ളായ വേ​ദ​ന​കൾ കൊ​ണ്ടു് ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു. ഇന്നു് സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജീർ​ണ്ണത കണ്ടു് എനി​ക്കു് ജീ​വി​തം അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാൻ കൊതി. ഷ്ടെ​ഫാൻ സ്വൈ​ഗ് എന്ന വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ​ക​ണ്ടു് യാതന അനു​ഭ​വി​ച്ചു് ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്തു. ഭീ​രു​വായ ഞാൻ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ ചി​ന്ത​ക​ളൊ​ക്കെ എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യ​തു് പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നായർ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ​ഴു​തിയ “കണ്ണു​പൊ​ത്തി​ക്ക​ളി” എന്ന ലേഖനം വാ​യി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു്. പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രാ, അതു വാ​യി​ക്കൂ. നമ്മു​ടെ ഭാരതം എത്ര​മാ​ത്രം അധഃ​പ​തി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കൂ.

ദനീ ദീദറോ (Denis Diderot) പ്ര​ശ​സ്ത​നായ ഫ്ര​ഞ്ച് ദാർ​ശ​നി​ക​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​ഖ്യാ​ത​മായ നോ​വ​ലാ​ണു് ല റലീ​ഷ്യോ​സ് (La Religieuse). കൈ​നി​ക്കര കു​മാ​ര​പി​ള്ള ഒരി​ക്കൽ ഈ പു​സ്ത​ക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ന്ന​തു് ഞാൻ കേൾ​ക്കാ​നി​ട​യാ​യി. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഞാ​നി​തു വാ​യി​ച്ച​തു്. വീ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ നിർ​ബ്ബ​ന്ധം കൊ​ണ്ടു് കന്യാ​സ്ത്രീ​യാ​കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന സൂ​സ​ന്റെ കഥ പറ​യു​ക​യാ​ണു് ദീദറോ. അവൾ പല കോൺ​വെ​ന്റു​ക​ളി​ലും മാ​റി​മാ​റി താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു. ഓരോ സ്ഥ​ല​ത്തും അവൾ അപ​മാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഒരി​ട​ത്തു് മദർ സു​പ്പീ​രി​യർ സ്വ​വർ​ഗ്ഗാ​നു​രാ​ഗ​ത്താൽ അന്ധ​യാ​യി സൂസനെ രതി​ക്രീ​ഢ​കൊ​ണ്ടു് പീ​ഢി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അവർ ഓർ​ഗാ​സം അനു​ഭ​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. വേ​റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തു് അവളെ പീ​ഢി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു പാ​തി​രി​യാ​ണു്. ഓടി​പ്പോ​യി വേ​ശ്യാ​ല​യ​ത്തി​ലെ​ത്തിയ സൂസനെ മറ്റൊ​രു പാ​തി​രി ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​നാ​ക്കു​ന്നു. മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഈ നോവൽ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു് ജയ​കാ​ന്ത​ന്റെ ‘കു​രി​ശ്’ എന്ന കഥയിൽ ഒരു പു​തു​മ​യും തോ​ന്നു​ക​യി​ല്ല. കന്യാ​സ്ത്രീ​യാ​കാൻ നിർ​ബ്ബ​ദ്ധ​യായ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യു​ടെ കഥ​യാ​ണു് ജയ​കാ​ന്ത​നു് പറ​യാ​നു​ള്ള​തു്. അവൾ ബസ്സി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന യു​വാ​വി​നെ​ക്ക​ണ്ടു് ചാ​ഞ്ച​ല്യ​മു​ള്ള​വ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. കന്യാ​സ്ത്രീ​യാ​യ​താ​ണു് തന്റെ കു​രി​ശെ​ന്നു് അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. നൂ​ത​ന​മായ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യി​ല്ലാ​ത്ത സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഒരു കഥ (കലാ​കൗ​മു​ദി). ​​​​

തങ്ങൾ ഉല്പാ​ദി​പ്പി​ച്ച​വ​യോ​ടു മനു​ഷ്യർ​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്ന അന്യ​വ​ത്ക​രണ മനോ​ഭാ​വ​ത്തെ ലു​ക്കാ​ച്ച് റീ​യി​ഫി​ക്കേ​ഷൻ—reification —എന്നു വി​ളി​ച്ചു. മനു​ഷ്യൻ നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന വസ്തു​ക്കൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളും അവനിൽ നി​ന്നു് അക​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാദം (History and class consciousness എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു്). നമ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടു ബന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​യും പരകീയ സ്വ​ഭാ​വ​മാർ​ന്ന​വ​യും ആയ കഥകൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ അന്യ​വ​ത്ക​ര​ണം ഇര​ട്ടി​യാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു.

“എന്റെ തല​മു​ടി ദിവസം തോറും കൊ​ഴി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് എന്നോ​ടു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. എന്റെ പൗ​ത്ര​ന്മാ​രു​ടെ താ​ടി​രോ​മം എങ്ങ​നെ വള​രു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ മാ​ത്രം മതി.” എന്നു് ഒരു ജാ​പ്പാ​നീ​സ് കവി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ‘എക്സ്പ്ര​സ്സ്’ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ “കണി​കാ​ണു​ന്നേ​രം” എന്ന കാ​വ്യ​മെ​ഴു​തിയ തൃ​ക്കൊ​ടി​ത്താ​നം ഗോ​പി​നാ​ഥൻ നാ​യ​രോ​ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവ​ന​ക​ലാ​വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യം കഷ​ണ്ടി​ക്കു് തു​ല്യ​മാ​ണെ​ന്നു് പറ​യേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മി​ല്ല. ഇന്ന​ത്തെ കൊ​ച്ചു​പി​ള്ളേ​രെ​ഴു​തു​ന്ന കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു മാ​ത്രം കണ്ണോ​ടി​ച്ചാൽ മതി. ടാഗോർ ജനി​ച്ച​തെ​ന്തി​നു് ? ‘ഗീ​താ​ഞ്ജ​ലി’ എഴു​താൻ. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി ജനി​ച്ച​തെ​ന്തി​നു് ? ‘കു​ടി​യൊ​ഴി​ക്കൽ’ എഴു​താൻ. ചങ്ങ​മ്പുഴ ജനി​ച്ച​തെ​ന്തി​നു് ? ‘കാ​വ്യ​നർ​ത്ത​കി’യും ‘മന​സ്വി​നി’യു​മെ​ഴു​താൻ. തൃ​ക്കൊ​ടി​ത്താ​നം ഗോ​പി​നാ​ഥൻ നായർ ഭൂ​ജാ​ത​നാ​യ​തെ​ന്തി​നു്? എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. തീർ​ച്ച​യാ​യും കവി​ത​യെ​ഴു​താ​ന​ല്ല.

എന്ന​മ​ട്ടിൽ ക്ലീ​ഷേ കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഈ ബഫൂൺ​ക​ളി നട​ത്തി അദ്ദേ​ഹ​മെ​ന്തി​നാ​ണു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ പീ​ഢി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു?

അന്ത​രീ​ക്ഷ​സൃ​ഷ്ടി​കൊ​ണ്ടു് ചില നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു് സവി​ശേ​ഷത കൈ​വ​രു​ത്താൻ മു​ണ്ടൂർ സേ​തു​മാ​ധ​വ​നു പ്രാ​ഗൽ​ഭ്യ​മു​ണ്ടു്. ആ നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളിൽ വന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്ന കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്ക​ണ്ടു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ ചി​ല​പ്പോൾ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടും. ചി​ല​പ്പോൾ പേ​ടി​ക്കും. അങ്ങ​നെ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, പേ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ലെ രം​ഗ​ങ്ങൾ ഫെ​യ്ഡ് ഔട്ടാ​കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. ഫലം വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു നി​രാ​ശത. മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ ‘കൃ​ഷ്ണൻ നാ​യ​രു​ടെ മകൻ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യ്ക്കു​ള്ള മേ​ന്മ​യും ന്യൂ​ന​ത​യും ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. വൃ​ക്ഷ​ങ്ങൾ വളർ​ന്നു് ഇല​പ്പ​ടർ​പ്പു​കൾ തമ്മി​ലി​ട​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന വനം. സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​കൾ കട​ന്നു വരാ​ത്ത​തി​നാൽ അർ​ദ്ധാ​ന്ധ​കാ​രം. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നട​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വേ​രു​ക​ളിൽ തട്ടി വീ​ണെ​ന്നു വരും. ഈ കാ​ന​ന​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ച പ്ര​തീ​തി​യാ​ണു് കഥാ​പാ​രാ​യ​ണം എനി​ക്കു​ള​വാ​ക്കി​യ​തു്. ശു​ദ്ധ​ദ്രാ​വി​ഡ​പ​ദ​ങ്ങ​ളും ഗ്രാ​മീണ ശൈ​ലി​യും നാടൻ അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളും കൊ​ണ്ടു് സേ​തു​മാ​ധ​വൻ മെ​ന​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത ഈ ശി​ല്പം ത്ര​സി​ച്ച ഹൃ​ദ​യ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ കണ്ടു. കണ്ടു​ക​ണ്ടു് ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ അതാ ഫെ​യ്ഡ് ഔട്ട്. എന്തൊ​രു നൈ​രാ​ശ്യം. പരി​ണാ​മ​ര​മ​ണീ​യ​മ​ല്ലാ​ത്ത കഥ​യ്ക്കു നി​ല​നിൽ​പ്പി​ല്ല.

പേ​രെ​ഴു​താൻ മടി​യു​ണ്ടു്. നമ്മു​ടെ ഒരു കവി ഇരു​ട്ടു വീണ സമ​യ​ത്തു് തീ​രെ​ച്ചെ​റിയ ‘ടോർ​ച്ച് ലൈ​റ്റു’മായി റോ​ഡി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​തി​രെ ചെന്ന ഒരു നവീ​ന​ക​വി “സാ​റെ​ന്താ ഇത്ര ചെറിയ ടോർ​ച്ചു​മാ​യി പോ​കു​ന്ന​തു?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. മറു​പ​ടി: “ചെ​റു​തെ​ങ്കി​ലും നല്ല പ്ര​കാ​ശ​മാ​ണു്. നോ​ക്കൂ”. കവി സ്വി​ച്ച് അമർ​ത്തി, ഒട്ടും വെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ല. നവീ​ന​ക​വി പറ​ഞ്ഞു: “തീരെ വെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ല​ല്ലോ” അതു​കേ​ട്ടു് പഴയ കവി​യു​ടെ ഉത്ത​രം: “പ്ര​കാ​ശ​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ട​ല്ല. ഇരു​ട്ടു​പോ​രാ”.

ഇരു​ട്ടിൽ നല്ല ഫ്ലാ​ഷ്ലൈ​റ്റു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​കാ​ശം വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന​വ​നാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ. അയാൾ ശക്തി​കു​റ​ഞ്ഞ ബാ​റ്റ​റി​യി​ട്ട ടോർ​ച്ചു​മാ​യി നട​ക്ക​രു​തു്. നട​ന്നാൽ വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം ഇരു​ട്ടി​ല്ല എന്നു പറ​യ​രു​തു്.

പുതിയ ബഡ്ജ​റ്റ് (ബജി​റ്റ് എന്നു ശരി​യായ ഉച്ചാ​ര​ണം) കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന വി​ല​ക്ക​യ​റ്റ​ത്തെ “കു​മാ​രി”യിലെ ഹരി എത്ര ഭം​ഗി​യാ​യി പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു! പാ​ഠ​മെ​ഴു​താ​തെ വന്ന കു​ട്ടി​യെ ടീ​ച്ചർ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​മ്പോൾ കട​ലാ​സ്സി​നു വി​ല​കൂ​ടി എന്നാ​ണു് അവ​ന്റെ ഉത്ത​രം. തു​ണി​ക്കു വില വർ​ദ്ധി​ച്ച​തി​നാൽ “മലയാള സിനിമ ഇനി​യും വഷ​ളാ​കു​മെ​ന്നു പറ” എന്നു് ഒരാ​ളു​ടെ നി​രീ​ക്ഷ​ണം. ഇങ്ങ​നെ ഓരോ​ന്നി​ന്റെ​യും വി​ല​വർ​ദ്ധ​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് “കൂ​ടു​തൽ ഈടാ​ക്കാ​ത്ത​തു് വല്ല​തു​മു​ണ്ടോ?” എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. വഴി​വ​ക്കി​ലെ വാ​ട്ടർ​ടാ​പ്പ് (വാ​റ്റർ എന്നു ശരി​യായ ഉച്ചാ​ര​ണം) ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ‘ദേ അവിടെ കി​ട്ടും, ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ മാ​ത്രം’ എന്നു ഉത്ത​രം. വെ​ള്ളം കി​ട്ടാ​റി​ല്ലെ​ന്ന സൂചന ശരി. പക്ഷേ, അതി​നു് കരം കൂ​ട്ടി​യെ​ന്നു ഹരി അറി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ? റഷ്യ​യിൽ ആളു​കൾ​ക്കു് റൊ​ട്ടി വെ​റു​തെ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഓസ്ട്രേ​ലി​യ​യിൽ എല്ലാ​വർ​ക്കും പാൽ വെ​റു​തേ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ നാടായ നമ്മു​ടെ കേ​ര​ള​ത്തിൽ അതി​നും കരം. Collecting more taxes than is absolutely necessary is legalized robbery—Calvin Coolidge.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളി​നു് ഏറെ ഇഷ്ട​മു​ള്ള ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​യാ​ണു് 1960-ൽ നോബൽ സമ്മാ​നം നേടിയ സി​ഞ്ജൻ പഴ്സ് (St-​John Perse). “എന്റെ മകൾ കറു​ത്ത നി​റ​മാർ​ന്ന സ്ത്രീ​ക​ളോ​ടു് ആജ്ഞാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ അതി​സു​ന്ദ​രി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം എന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു് എന്റെ അഭി​മാ​നം.

അവൾ കറു​ത്ത കോ​ഴി​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ വളരെ വെ​ളു​ത്ത കൈ കാ​ണി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് എനി​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദം.

ചെ​ളി​കൊ​ണ്ടു മൂടി ഞാൻ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ രോ​മാ​വൃ​ത​മായ എന്റെ പരു​ക്കൻ കവി​ളു​ക​ണ്ടു് അവൾ​ക്കു് ലജ്ജ തോ​ന്ന​രു​തു് എന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു് എന്റെ സന്തോ​ഷ​മി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പു​രു​ഷൻ പാ​രു​ഷ്യ​മു​ള്ള​വ​നാ​ണു്. അവ​ന്റെ മകൾ കരു​ണാർ​ദ്ര​യും.”

ഇതു് ഒരു ബാ​ല്യ​കാല കവി​ത​യിൽ നി​ന്നാ​ണു്. ഇവി​ടെ​പ്പോ​ലും സി​ഞ്ജൻ പഴ്സി​ന്റെ മൗ​ലി​ക​പ്ര​തിഭ ദൃ​ശ്യ​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ Anabasis ഇരു​പ​താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ സമു​ജ്ജ്വല കാ​വ്യ​മാ​ണെ​ന്നു് നി​രൂ​പ​കർ പറ​യു​ന്നു. റ്റി. എസ്. എല്യ​റ്റ് അതു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലേ​ക്കു് തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ മഹാ​ക​വി​യു​ടെ ചേ​തോ​ഹ​ര​വും ഉദാ​ത്ത​വു​മായ വേ​റൊ​രു​കാ​വ്യ​മാ​ണു് Seamarks. അതിൽ നി​ന്നു് രണ്ടു വാ​ക്യ​ങ്ങൾ: And my lip is salty with the salt of your birth, and your body is salty with the salt of my birth…You are here, my love and I have no place save in you. കവേ, അങ്ങ​യു​ടെ കവി​ത​യി​ല​ല്ലാ​തെ എനി​ക്കു് വേ​റൊ​രു ഇരി​പ്പി​ട​മി​ല്ല.

കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ കൗ​മു​ദി വാരിക പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അതി​ലൊ​രു സി​നി​മാ നി​രൂ​പ​ണം എഴുതി. അശ്ലീ​ലം നി​റ​ഞ്ഞ ആ ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തെ ഭർ​ത്സി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ അദ്ദേ​ഹം എഴു​തിയ ഒരു വാ​ക്യം ഇവിടെ അച്ച​ടി​ക്കാൻ വയ്യ. “സാരി…ഒഴി​ച്ചു് ബാ​ക്കി​യെ​ല്ലാം ഈ ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ലു​ണ്ടു്” എന്നു് ആ വാ​ക്യം കു​ത്തി​ട്ടു് ഞാൻ എടു​ത്തെ​ഴു​തു​ന്നു. അതിനു മുൻപോ പിൻപോ ഇമ്മ​ട്ടി​ലൊ​രു വാ​ക്യം ഒരി​ട​ത്തും ഞാൻ അച്ച​ടി​ച്ചു കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ അതു സം​ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സീ​ന​ത്തു് കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ “പി​ന്നെ​യും പൂ​വർ​ഷം” എന്ന കഥയിൽ ഇങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നു: “അതു പറ​ഞ്ഞു തീ​രു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞാ​ന​വ​ളെ കട​ന്നു പി​ടി​ച്ചു. തല്ലാ​ന​ല്ല. മർ​മ്മ​ത്തി​ലൊ​രു​മ്മ നൽകാൻ. അവൾ ചൂളി.” ഈ പ്ര​യോ​ഗം കൊ​ണ്ടു് കഥ​യു​ടെ ശേഷം ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് ഊഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. ഖൊ​മൈ​നി യു​ടെ​യോ സിയാ ഉൾ ഹക്കി ന്റെ​യോ നാ​ട്ടി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ സീ​ന​ത്തി​നു് എന്തു സം​ഭ​വി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു? “മർ​മ്മ​ത്തി​ലൊ​രു​മ്മ നൽകാൻ” എന്ന പ്ര​യോ​ഗം എടു​ത്തെ​ഴു​തിയ എന്നെ​ത്ത​ന്നെ മു​ക്കാ​ലി​യിൽ കെ​ട്ടി ആ “ജനാ​ധി​പ​ത്യ​വാ​ദി​കൾ” അടി​ക്കു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നോ? ​​ അച്ഛൻ മക​നോ​ടു്: മോനേ എല്ലാ​വ​രോ​ടും വി​ന​യ​ത്തോ​ടെ മാ​ത്ര​മേ പെ​രു​മാ​റാ​വൂ. അവ​രെ​ല്ലാം മാ​ന്യ​ന്മാ​രാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട​ല്ല. നീ മാ​ന്യ​നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. ഇതു് നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാ​നാ​വു​ന്ന തത്ത്വ​മാ​ണു്. പക്ഷേ, സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ല​ല്ല. അധ​മ​സാ​ഹി​ത്യം സമൂ​ഹ​ത്തി​നു ദോഷം ചെ​യ്യും. അതു​കൊ​ണ്ടു് അശ്ലീ​ല​ര​ച​ന​യെ എതിർ​ക്ക​ണം. അതിൽ പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ക്ക​ണം.

പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​കൾ ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു പറ​ഞ്ഞ് തളർ​ന്നു. എന്നെ​ക്കാ​ളേ​റെ വാ​യ​ന​ക്കാ​രും തളർ​ന്നി​രി​ക്കും, ഇതു​കേ​ട്ടു്. ഇനി​യും ഞാനതു പറ​ഞ്ഞാൽ എന്റെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കാ​തെ​യാ​വും വാ​യ​ന​ക്കാർ. എങ്കി​ലും പ്ര​ചാ​ര​മു​ള്ള ഒരു വാ​രി​ക​യെ അവ​ഗ​ണി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? മാ​പ്പു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​ത​ട്ടെ. ഏനാ​ത്തു് മാ​ത്യൂ​സ് സൈമൺ മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ “ചി​റ​കു​കൾ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട പെൺ​കു​ട്ടി”—കാ​മു​ക​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും ഭർ​ത്താ​വി​നെ വെ​റു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു പെ​ണ്ണി​ന്റെ കഥ​യാ​ണി​തു്—അയ​ഥാർ​ത്ഥ​മാ​ണു്; തെ​റ്റായ വീ​ക്ഷ​ണ​മാ​ണു്. ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ ഇതു് Evil eye ആണു്— കരി​ങ്ക​ണ്ണാ​ണു്. കരി​ങ്ക​ണ്ണി​നെ എല്ലാ​വർ​ക്കും പേ​ടി​യാ​ണു്. ഞാനും പേ​ടി​ക്കു​ന്നു. ​​ കണ്ണി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഈ പ്ര​സ്താ​വം വാർ​ദ്ധ​ക്യ​കാ​ല​ത്തു് എന്തു​കൊ​ണ്ടു കണ്ണാ​ടി ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നു എന്ന ചി​ന്ത​യി​ലേ​ക്കു് എന്നെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. എഴു​പ​തു കഴി​ഞ്ഞാൽ വെ​ള്ളെ​ഴു​ത്തു കണ്ണാ​ടി പലർ​ക്കും വേണ്ട. കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടു്. പ്രാ​യം കൂ​ടു​മ്പോൾ നേ​ത്ര​കാ​ചം (Lens) കൂ​ടു​തൽ കട്ടി​യാ​കും. അപ്പോൾ ‘റി​ഫ്രാ​ക്ഷൻ ഇൻ​ഡെ​ക്സ് കൂടും. അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി നേ​ത്ര​കാ​ചം തന്നെ ഒരു വി​പു​ലീ​ക​രണ കാ​ച​ത്തി​ന്റെ ഫലം ചെ​യ്യും. അപ്പോൾ വി​പു​ലീ​ക​ര​ണ​കാ​ച​മായ വെ​ള്ളെ​ഴു​ത്തു കണ്ണാ​ടി ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാം.

ഡോ​ക്ടർ എം. എം. ബഷീർ ‘ചന്ദ്രിക’ വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തു​ന്നു:

“കർ​ട്ട് വോ​ണി​ഗ​ട്ട് എന്ന പ്ര​ശ​സ്ത നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​ന്റെ Slaughter house five എന്ന നോവൽ നോർ​ത്തു് ഡക്കോ​ട്ട​യി​ലെ ഡ്രേ​ക്ക് എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തെ സ്കൂ​ളിൽ 1973-ൽ അഗ്നി​ക്കി​ര​യാ​ക്കി നശി​പ്പി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. സ്കൂൾ ചെ​യർ​മാ​നു് വോ​ണീ​ഗ​ട്ട് ഒരു കത്തു് എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പുതിയ Palm Sunday (Delacorte Press, 1981) എന്ന നോ​വ​ലിൽ ആ കത്തു് ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു, ഏഴു വർ​ഷ​ത്തി​നു ശേഷം.”

കർ​ട്ട് വോ​ണീ​ഗ​ട്ടി​ന്റെ ആത്മ​ക​ഥ​യാ​ണു് Palm Sunday. Palm Sunday—An Autobiographical Collage എന്നു വെ​ണ്ട​യ്ക്ക അക്ഷ​ര​ത്തിൽ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. “ആന​യെ​ക്കാ​ണാ​നും വെ​ള്ളെ​ഴു​ത്തോ?”

‘കള്ളെ​ഴു​ത്തു് ’ എന്നു് മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ പ്ര​യോ​ഗം, ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ. അന്ത്യ​സ്വ​രം ബഹു​ല​മാ​യി ലോ​പി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു് കള്ളെ​ഴു​ത്തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല. എങ്കി​ലും കള്ള​യെ​ഴു​ത്താ​യാൽ കള്ളി​ന്റെ പ്ര​തീ​തി ഒഴി​വാ​ക്കാം.

“ഈ പഥ​മാ​കെ ഞാ​നി​ഴ​യു​ന്നു” എന്നു് രാജൻ ചാ​ത്ത​നൂർ മാ​മാ​ങ്കം വാ​രി​ക​യിൽ. പഥ​ത്തി​നു വഴി എന്ന അർ​ത്ഥ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അതു് ഒറ്റ​യ്ക്കു് നിൽ​ക്കാ​റി​ല്ല. സമാ​സ​ത്തി​ലെ പ്ര​യോ​ഗ​മേ​യു​ള്ളൂ. സാ​ഹി​ത്യ​പ​ഥം, താ​രാ​പ​ഥം, മു​ഖ്യ​പ​ഥം.

“അഭി​മു​ഖം—ഫെ​ഡ​റി​ക്കോ ഫെ​ല്ലി​നി” എന്നു മുഖം മാ​സി​ക​യിൽ. ഫേ​ഡേ​റീ​ക്കോ ഫേൽ​ലീ​നീ എന്നു ശരി​യായ ഉച്ചാ​ര​ണം.

“വലിയ ഭാരം ചു​മ​ന്നു നി​ന്റെ ശരീരം വളയും. എപ്പോ​ഴും നി​ന​ക്കു് അടി​കി​ട്ടും” എന്നു് കഴു​ത​യെ പണ്ടാ​രോ ശപി​ച്ചു. ഞാൻ കഴു​ത​യാ​ണു്. കോ​ട്ട​യ്ക്കൽ രഘു​നാ​ഥ് പൗ​ര​ധ്വ​നി വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ “ചി​റ​ക​റ്റ പക്ഷി” എന്ന കഥ —ആശി​ച്ച പെ​ണ്ണി​നെ കി​ട്ടാ​തെ കേ​ഴു​ന്ന ഒരു​ത്ത​ന്റെ കഥ—എന്റെ മു​തു​കി​ലെ ഭാ​ര​മാ​ണു്. രഘു​നാ​ഥ് എന്നെ അടി​ക്കു​ന്നു. ​​ ശങ്ക​രാ​ചാ​ര്യർ ക്കു് മാ​റാ​ത്ത പല്ലു​വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ? അദ്ദേ​ഹം അദ്വൈ​ത​സി​ദ്ധാ​ന്തം ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. മണ്ട​നാ​യി മാ​റു​മാ​യി​രു​ന്നു. സിം​ഹ​ത്തി​നു രോഗം വന്നാൽ അവൻ മു​യ​ലി​നെ​പ്പോ​ലെ പേ​ടി​ച്ച​വ​നാ​യി മാറും. ഇക്വേ​റ്റ് ചെ​യ്തു് പറ​യു​ക​യ​ല്ല. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ കു​ത്സി​ത​സാ​ഹി​ത്യം വാ​യി​ച്ചു വാ​യി​ച്ചു് ഞാൻ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​നാ​യി മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.