‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്നേ​ഹി​തൻ ആരാ​ണെ​ന്നു് എന്നോ​ടു് പറയൂ, നി​ങ്ങൾ ആരാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ പറയാം’ എന്ന​തു് പഴ​ഞ്ചൊ​ല്ലാ​ണു്. ‘നി​ങ്ങൾ ആരോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നു് എന്നോ​ടു പറയൂ, നി​ങ്ങൾ എന്തു ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു് ഞാൻ പറയാം.’ എന്ന പഴ​ഞ്ചൊ​ല്ലു് ഇതി​ന്റെ വേ​റൊ​രു രൂ​പ​മാ​ണു്. ‘നി​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന പു​സ്ത​ക​മെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് എന്നോ​ടു പറയൂ, നി​ങ്ങ​ളാ​രാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ പറയാം’ എന്ന​തും ഇപ്പ​റ​ഞ്ഞ ചൊ​ല്ലു​ക​ളു​ടെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​മ​ത്രേ. എന്നാൽ ‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം എന്തെ​ന്നു് എന്നെ അറി​യി​ക്കൂ, നി​ങ്ങൾ ആരാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ പറയാം’ എന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ഓർമ്മ. ഓർമ്മ തെ​റ്റാ​ണെ​ങ്കി​ലും സാ​ര​മി​ല്ല. ഇതു ശരി​ത​ന്നെ. ചെ​ന്നു കയ​റു​മ്പോൾ ഇടു​ങ്ങിയ മുറി; വളരെ താണ മേൽ​ത്ത​ട്ടു്; കൊ​ച്ചു ജന്ന​ലു​കൾ; തല തട്ടു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള വാ​തി​ലു​കൾ ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള ഭവ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥൻ സങ്കു​ചി​ത​മ​ന​സ്സു​ള്ള​വ​നാ​ണെ​ന്ന​തിൽ ഒരു സം​ശ​യ​വും വേണ്ട. വലിയ ധനി​ക​ന്മാർ പോലും ഈ രീ​തി​യി​ലു​ള്ള വീ​ടു​കൾ വച്ചു് താ​മ​സി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. അവർ അല്പ​ത്വ​മാർ​ന്ന മന​സ്സു​ള്ള​വ​രാ​ണു്. എഞ്ചീ​നീ​യർ വരച്ച പ്ലാൻ അനു​സ​രി​ച്ച​ല്ലേ കെ​ട്ടി​ടം വച്ച​തു്? എന്ന ചോ​ദ്യ​മു​ണ്ടാ​കാം. അപ്പോൾ ആ എഞ്ചി​നീ​യ​റും പ്ലാൻ അം​ഗീ​ക​രി​ച്ച ഉട​മ​സ്ഥ​രും ക്ഷു​ദ്ര​മ​ന​സ്ക​രാ​ണെ​ന്നു് ഉത്ത​രം. നിർ​മ്മാ​ണ​വി​ദ്യാ​ശി​ല്പ​ത്തോ​ടു് ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട സങ്കു​ചി​ത​ത്വം അയാ​ളു​ടെ എല്ലാ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളി​ലും കാണും. മര​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ, കൊ​ച്ചു കസേര, കൊ​ച്ചു​മേശ, കൊ​ച്ചു ഷെൽഫ് ഇവ​യൊ​ക്കെ​യാ​യി​രി​ക്കും അയാൾ ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കുക. സം​സാ​രി​ച്ചു നോ​ക്കൂ അയാ​ളോ​ടു്. ക്ഷു​ദ്ര​ചി​ന്ത​ക​ളേ അയാൾ​ക്കു​ള്ളു എന്നു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. ധനി​ക​രാ​ണെ​ങ്കി​ലും നിർ​മ്മാ​ണ​വി​ദ്യാ​സം​ബ​ന്ധി​യായ ഈ അല്പത സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വർ പല​രു​ണ്ടു്. ചി​ലർ​ക്കു മനു​ഷ്യ​നെ തൊ​ഴി​ലാ​ളി​യാ​യി വെ​ട്ടി​ച്ചു​രു​ക്കി​യാ​ലേ സ്വ​സ്ഥ​ത​യു​ള്ളൂ. വേറെ ചിലർ മു​ത​ലാ​ളി​യാ​യി മാ​ത്ര​മേ മനു​ഷ്യ​നെ കാണൂ. സ്ത്രീ​യെ കണ്ടാൽ വി​ര​ലു​കൾ, കണ​ങ്കാ​ലു്, മു​ള​ങ്കാ​ലു്, കാൽ​മു​ട്ടു് എന്നി​ങ്ങ​നെ മേ​ല്പോ​ട്ടു മേ​ല്പോ​ട്ടു മാ​ത്രം കണ്ണോ​ടി​ച്ചു് രസി​ക്കാ​നാ​ണു്, വർ​ണ്ണി​ക്കാ​നാ​ണു് മറ്റു ചി​ലർ​ക്കു കൗ​തു​കം. “സർ​വ​ത്ര വി​ശ​ദാം​ശ​ങ്ങ​ളും അട​ങ്ങി​യ​തു മാ​ത്ര​മേ താ​ല്പ​ര്യ​ജ​ന​ക​മാ​കൂ” എന്നു് ഒരു മഹാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് ഇവർ​ക്കു് അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാൻ വയ്യ. അം​ഗീ​ക​രി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഇവർ ജന്മ​നാ ഹൃ​ദ​യ​വി​ശാ​ല​ത​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മ​ല്ലോ.

തെ​ല്ല​ക​ലെ വി​ടർ​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്ന റോ​സാ​പ്പൂ​വി​നെ കാ​ണു​മ്പോൾ അതി​ന്റെ ജീ​വി​ത​വും എന്റെ ജീ​വി​ത​വും ഒന്നാ​യി തീ​രു​ന്നു. എന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​നു് എന്തെ​ങ്കി​ലും അർ​ത്ഥ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അതിനു കാരണം ആ പു​ഷ്പ​മാ​ണു്. അങ്ങ​നെ ഞാനും റോ​സാ​പ്പൂ​വും ഒന്നാ​യി നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ ശാ​സ്ത്രം അല്ലെ​ങ്കിൽ പ്ര​ജ്ഞ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. അതു് എന്നോ​ടു് പറ​യു​ന്നു. ‘ചെ​ടി​യു​ടെ ഉല്പാ​ദ​ന​കൃ​ത്യ​ത്തി​നു സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് പൂ​വാ​ണു്. അതിനു പെ​റ്റൽ, സ്റ്റേ​മൻ, പി​സ്റ്റിൽ ഇവ​യൊ​ക്കെ ഉണ്ടു്. പി​സ്റ്റിൽ ഇല്ലാ​ത്ത പൂ​ക്ക​ളു​ണ്ടു്. അവയെ സ്റ്റേ​മി​നേ​റ്റ് എന്നാ​ണു് പറയുക.’ ഇങ്ങ​നെ പലതും. കണ്ണി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അതു വീ​ണ്ടും പറ​യു​ന്നു: ‘ഐറിസ്, കോർ​ണിയ, ലെൻസ് ഇതെ​ല്ലാം കണ്ണി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​ണു്. രോഗം കൊ​ണ്ടോ, അപകടം കൊ​ണ്ടോ ക്ഷതം പറ്റിയ കോർ​ണിയ മാ​റ്റി​വ​യ്ക്കാം’, ഇത്യാ​ദി. പ്ര​ജ്ഞ​യു​ടെ ഈ ഉദീ​ര​ണ​ങ്ങൾ കേ​ട്ട​തോ​ടെ എന്റെ ആഹ്ലാ​ദാ​നു​ഭൂ​തി നശി​ക്കു​ന്നു. പു​ഷ്പം ഒരു നി​ശ്ചേ​തന വസ്തു​വാ​യി മാ​റു​ന്നു; എന്റെ കണ്ണും. ആയി​ര​മാ​യി​രം വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി മനു​ഷ്യ​നും പൂ​വി​നും തമ്മി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ബന്ധ​ത്തെ പ്ര​ജ്ഞ തകർ​ക്കു​ന്നു. ജി. അശോ​ക്കു​മാർ കർ​ത്താ​വി​ന്റെ ‘സ്മാ​ര​കം’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യും എ. അയ്യ​പ്പ​ന്റെ ‘വാ​തിൽ​ക്കു​റി​പ്പു് ’ എന്ന കാ​വ്യ​വും ഈ ഐക്യം തകർ​ക്കു​ന്ന നി​ശ്ചേ​തന ‘വസ്തു’ക്ക​ളാ​ണു്. അയ്യ​പ്പൻ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി എന്തോ ചി​ല​തു് എഴു​തു​ന്നു. അശോ​ക്കു​മാർ കർ​ത്താ ലളി​ത​ങ്ങ​ളും കാ​വ്യാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളു​മായ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ചേർ​ത്തു​വ​ച്ചു് ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ത​യു​ടെ അന്ധ​കാ​രം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. ഒരു​ത്തൻ ഒരു സ്മാ​ര​ക​മ​ന്ദി​ര​ത്തിൽ ചെ​ല്ലു​ന്നു. അവിടെ പല മു​റി​കൾ. ഒരു പെ​ണ്ണു​മു​ണ്ടു് അവിടെ. അവ​ളു​ടെ ചേ​ട്ടൻ വന്നു തീ​വ​ണ്ടി​യു​ടെ സമയം അറി​യി​ക്കു​മ്പോൾ കഥ പരി​സ​മാ​പ്തി​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. ഈ ഖണ്ഡി​ക​യു​ടെ തു​ട​ക്ക​ത്തിൽ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച ഐക്യം—പ്ര​കൃ​തി​യും മനു​ഷ്യ​നും തമ്മി​ലു​ള്ള ഐക്യം—സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത്വം. അതിനു ഖണ്ഡ​മ​യ​ത്വം (fragmentation) വരു​ത്തു​മ്പോൾ കലാ​വ​സ്തു​വും സഹൃ​ദ​യ​നും തമ്മി​ലു​ള്ള ബന്ധം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു. അയ്യ​പ്പ​ന്റെ​യും അശോ​ക്കു​മാർ കർ​ത്താ​യു​ടെ​യും രചനകൾ നി​ഷ്പ്ര​യോ​ജ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

“നി​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളു​യർ​ത്തൂ; നി​ന്റെ സ്വ​പ്ന​മെ​ന്താ​ണെ​ന്നു ഞാൻ കാ​ണ​ട്ടെ” എന്നു ഷെ​ല്ലി എഴു​തു​മ്പോൾ ജീ​വി​തം അതി​ന്റെ ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ രൂ​പ​ത്തിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് കല.

വാതിൽ തു​റ​ന്നി​ട്ടാൽ പട്ടി കയ​റി​വ​രും. വാലു താ​ഴ്ത്തി കാ​ത​ര​ഭാ​വ​ത്തിൽ കയ​റി​വ​രു​ന്ന ഈ ശ്വാ​നൻ, ഞാൻ ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ട്ടു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ നനഞ്ഞ ശരീരം കു​ട​യു​ന്നു. ചെ​ള്ളു​കൾ തെ​റി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. നാ​റ്റം വ്യാ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ‘ഓള​ങ്ങൾ—ഒഴു​ക്കു​കൾ’ എന്ന കഥാ​ശ്വാ​ന​നാ​ണു് മലർ​ക്കെ തു​റ​ന്നി​ട്ട എന്റെ സഹൃ​ദ​യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഭവ​ന​ത്തിൽ കേ​റി​വ​ന്നു് ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. പാ​രു​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു്, സു​ജ​ന​മ​ര്യാദ ലം​ഘി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ എഴു​തു​ന്ന​തെ​ന്നു് മാ​ന്യ​വാ​യ​ന​ക്കാർ കരു​തു​ന്നു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ എന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യ ശു​ദ്ധി​യെ വി​ചാ​രി​ച്ചു് ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. ഇത്ത​രം കഥ​ക​ളു​ടെ നേർ​ക്കു് എത്ര കോ​രി​ചൊ​രി​ഞ്ഞാ​ലും അതു് അധി​ക​മാ​വു​ക​യി​ല്ല. കു​ത്സി​ത​സാ​ഹി​ത്യം സമു​ദാ​യ​ത്തെ അധഃ​പ​തി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഞാൻ പല പരി​വൃ​ത്തി എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. നമ്മു​ടെ ഇന്ന​ത്തെ ജീർ​ണ്ണ​ത​യ്ക്കു​ള്ള അനേ​ക​കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നു് ഇത്ത​രം കഥ​ക​ളു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വ​മാ​ണു്. അമ്മാ​യി അമ്മ​യു​ടെ ചാ​രി​ത്ര​ശു​ദ്ധി​യെ ചോ​ദ്യം ചെ​യ്ത​തി​ന്റെ പേരിൽ മരു​മ​ക്കൾ​ക്കു വീ​ട്ടിൽ പോ​കേ​ണ്ടി വരു​ന്നു. വി​വാ​ഹ​മോ​ച​നം വരെ അതെ​ത്തു​ന്നു. സബ്ബ് രജി​സ്ട്രാ​റു​ടെ ഓഫീ​സിൽ വച്ചു് തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​കൾ ഇല്ലാ​താ​വു​ന്നു. യഥാർ​ത്ഥ​മായ മാ​നു​ഷി​കാ​നു​ഭ​വ​ത്തെ അയ​ഥാർ​ത്ഥീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന ഈ കഥ​യ്ക്കു് സാ​ഹി​ത്യ​വു​മാ​യി ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ല (കഥ ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ. എഴു​തിയ ആൾ ഉഷാ റ്റി. സാ​വി​ത്രി). തെ​ര​ച്ചി​വാ​ലെ​വി​ടെ? ഇല്ല. ചാ​ട്ട​യു​ണ്ടോ? ഇല്ല. എന്നാൽ കമ്പെ​വി​ടെ? ഇല്ല. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ കാ​ലു​മ​തി. ഞാൻ ശ്വാ​ന​നെ കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു തള്ളു​ന്നു വാ​തി​ലി​ലേ​ക്ക്. പോ​കു​ന്നി​ല്ല. എന്റെ മേ​ശ​യു​ടെ താ​ഴെ​വ​ന്നു് അതു ചു​രു​ണ്ടു​കൂ​ടി കി​ട​ക്കു​ന്നു. Give a dog a bad name and hang him എന്നു് ഇം​ഗ്ലി​ഷിൽ ശ്വാ​ന​നെ കൊ​ല്ലാൻ വേ​ണ്ടി ഞാ​ന​തി​നു ചീ​ത്ത​യായ പേ​രു​നൽ​കി​യി​ല്ല എന്നു വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ സവി​ന​യം അറി​യി​ക്ക​ട്ടെ.

അനു​ഭ​വ​ത്തിൽ പ്ര​കാ​ശം വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന​താ​ണു കല. ആ പ്ര​കാ​ശം മന​സി​ലേ​ക്കു വ്യാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ വസ്തു​ക്ക​ളെ​യും വസ്തു​ത​ക​ളെ​യും അവ​യു​ടെ ഉണ്മ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ നമു​ക്കു കാണാൻ കഴി​യു​ന്നു. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ഉന്ന​മ​നം നമ്മ​ളെ മറ്റൊ​രാ​ളാ​ക്കി മാ​റ്റും. ടോൾ​സ്റ്റോ​യി യുടെ ‘ഇവാൻ ഇലി​ച്ചി​ന്റെ മരണം’ എന്ന ചെറിയ നോവൽ വാ​യി​ക്കൂ. പാ​രാ​യ​ണം കഴി​യു​മ്പോൾ ഈ പരി​വർ​ത്ത​നം സം​ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കും.

പട്ടം താ​ണു​പി​ള്ള പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​യാ​യി​രു​ന്ന മന്ത്രി​സഭ രാ​ജി​വ​ച്ചു. അതിനു ശേഷം വന്ന മന്ത്രി​സ​ഭ​യി​ലെ ഒരു മന്ത്രി ഒരു കട​ലാ​സ്സിൽ Consider the Finance Secretary എന്നെ​ഴു​തി. നിർ​ദ്ദേ​ശം എനി​ക്കാ​ണോ എന്നു സംശയം. ഞാൻ ഒഫീ​സിൽ വന്നാൽ ആരും കാ​ണാ​തെ ഫ്രാ​യി​റ്റി ന്റെ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. അതു മന്ത്രി അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. ഫ്രാ​യി​റ്റ​റി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു മാ​ത്രം ആലോ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നാൽ മതി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല, വല്ല​പ്പോ​ഴും ഫി​നാൻ​സ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും പര്യാ​ലോ​ചി​ക്ക​ണം എന്നാ​വാം കല്പന. ഏതാ​യാ​ലും Forwarded to the Finance Secretary for remarks എന്നെ​ഴു​തി അസി​സ്റ്റ​ന്റ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒപ്പി​ടു​വി​ച്ചു് ഞാൻ ഫയൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അയ​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. പി​ന്നീ​ടു് അന്നു് ഫി​നാൻ​സ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യാ​യി​രു​ന്ന സി. എ. എബ്ര​ഹാ​മി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു വി​ചാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അക്കാ​ര്യം സെ​ക്ഷൻ സൂ​പ്ര​ണ്ടി​നെ അറി​യി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അക്കാ​ല​ത്താ​ണു് പ്ര​മു​ഖ​നായ ഒരു സൈ​നി​കോ​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ ഫയലിൽ ഒരു വാ​ക്യ​മെ​ഴു​തിയ വിവരം ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞ​തു്. ക്ലാർ​ക്ക് അവ​ധി​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് പതി​മൂ​ന്നു ദിവസം കഴി​ഞ്ഞാ​ണു് ഫയൽ പട്ടാള മേ​ധാ​വി​ക്കു് അയ​ച്ച​തു്. പതി​മൂ​ന്നു ദിവസം ‘ഡിലേ’ ചെ​യ്തി​ട്ടാ​ണോ ഇ ഫയൽ തനി​ക്കു് അയ​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം കോ​പ​ത്തോ​ടെ ചോ​ദ്യ​രൂ​പ​ത്തിൽ എഴു​തി​യ​തു് Put up after thirteen days എന്നാ​ണു്. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അറി​യാ​വു​ന്ന ക്ലാർ​ക്ക് പതി​മൂ​ന്നു ദിവസം കൂടി ഫയൽ തന്റെ മേ​ശ​യു​ടെ പു​റ​ത്തു വച്ചി​രു​ന്നു. അസ​ത്യ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടോ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു്?

സെ​ക്ര​ട്ടേ​റി​യ​റ്റിൽ കു​റേ​ക്കാ​ലം വി​ദ​ഗ്ദ്ധ സേവനം അനു​ഷ്ഠി​ച്ച​തി​നു ശേഷം ഇങ്കം ടാ​ക്സ് ഡി​പ്പാർ​ട്ടു​മെ​ന്റിൽ വലിയ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​യി​പ്പോയ ചന്ദ്ര​ചൂ​ഡൻ നാ​യ​രോ​ടു് പട്ടാള ഡി​പ്പാർ​ട്ടു​മെ​ന്റി​ലെ ആ ക്ലാർ​ക്ക് പറ​ഞ്ഞ​താ​ണി​തു്. ചന്ദ്ര​ചൂ​ഡൻ നാ​യ​രോ​ടു് എഴു​തി​ച്ചോ​ദി​ച്ചാൽ ഞാൻ ഇവിടെ എഴു​തി​യ​തു് സത്യ​മാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറയും. മന്ത്രി​യു​ടെ​യും സൈനിക ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ​യും ഈ സ്കൂൾ​ബോ​യ് ഹൗ​ളേ​ഴ്സ് തന്റെ ഓർ​മ​യി​ലെ​ത്തി​യ​തു് ഗൃ​ഹ​ല​ക്ഷ്മി മാ​സി​ക​യിൽ എ.എസ് വരച്ച ഹാസ്യ ചി​ത്രം കണ്ട​പ്പോ​ഴാ​ണു്. “കു​ടി​വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ വില വർ​ദ്ധി​ച്ചാൽ ഹോ​ട്ട​ലു​ക​ലു​ടെ​യും ലോ​ഡ്ജു​ക​ളു​ടെ​യും വാ​ട​ക​യും വർ​ദ്ധി​ക്കാ​നി​ട​യി​ല്ലേ?” എന്നു പത്ര പ്ര​തി​നി​ധി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. അതിനു മന്ത്രി​യു​ടെ മറു​പ​ടി: “ഉണ്ടു് കാരണം ഹോ​ട്ട​ലു​ക​ളും ലോ​ഡ്ജു​ക​ളു​മാ​ണ​ല്ലോ കൂ​ടു​തൽ വെ​ള്ള​മ​ടി​ക്കു​ന്ന സ്ഥലം”. സാം​സ്കാ​രിക കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ പി​ടി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന ഒരു മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അടൂർ ഭാസി ഉണ്ടാ​ക്കിയ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു കൂടി എഴു​താം. ഷൗ​ക്കർ ജാനകി യെ​ക്കു​റി​ച്ചു മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി പറ​യു​ന്ന​താ​യി സങ്ക​ല്പം. “മദ്രാ​സിൽ വെ​റു​മൊ​രു ഷൗ​ര​ക്കാ​രി​യായ ജാനകി പണം വാ​രി​ക്കൂ​ട്ടു​ന്നു”.

ദി​ന​മ്പ്ര​തി മനു​ഷ്യ​ന്റെ വൈ​ര​സ്യം കൂ​ടി​വ​രു​ന്നു. ഈ ‘ബോർ​ഡ​മി’ൽ നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നാ​യി അവൻ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങൾ ചെ​യ്യു​ന്നു; ബലാൽ​സം​ഗ​ങ്ങൾ നട​ത്തു​ന്നു. കൊ​ല​പാ​ത​ക​വും ധർ​ഷ​ണ​വും കൂടി വരു​ന്ന​തി​ന്റെ ഹേതു അതാ​ണു്. മുൻ​പു​ള്ള കാ​ല​ത്തെ​ക്കാൾ ഇക്കാ​ല​ത്തു പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ സെ​ക്സിൽ കൂ​ടു​തൽ തല്പ​ര​രാ​ണു്. ആ താ​ല്പ​ര്യ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച ധൈ​ര്യ​വും അവർ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. പ്രാ​യം കൂ​ടി​യ​വർ, അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ, ഗു​രു​നാ​ഥ​ന്മാർ ഇവ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ വച്ചു് പ്രേ​മ​നാ​ട​ക​മാ​ടു​ന്ന​തി​നു് അവർ​ക്കു മടി​യി​ല്ല. ഈ ധൈ​ര്യം എങ്ങ​നെ ലഭി​ച്ചു? പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ മാ​ന​സിക നില ആർ​ജ്ജി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​തു തന്നെ. പു​രു​ഷ​നെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന മട്ടിൽ അവർ വേഷം ധരി​ക്കു​ന്ന​തു് ഈ മാ​ന​സിക നി​ല​യു​ടെ ഫല​മാ​ണു്. പു​രു​ഷൻ ബോർ​ഡ​മിൽ നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ അതിരു കടന്ന ലൈം​ഗിക പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളിൽ മു​ഴു​കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ പു​രു​ഷ​ന്റെ മാ​ന​സി​ക​നില നേടിയ സ്ത്രീ​ക​ളും അങ്ങ​നെ തന്നെ ചെ​യ്യു​ന്നു. ലജ്ജി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യെ വല്ല ഗ്രാ​മ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തോ മറ്റോ കണ്ടാ​ലാ​യി. അത്രേ​യു​ള്ളൂ. നഗ​ര​ത്തി​ലെ സ്ത്രീ ലജ്ജി​ക്കു​ന്ന​വ​ള​ല്ല. മു​ഴ​ക്കം എന്ന കഥ​യി​ലെ പെൺ​കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ ഒരു പെ​ഗ്ഗ് കഴി​ക്കാൻ കാ​മു​ക​നെ ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്ന​വ​ളാ​ണു് (കഥ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ. വി​ശ്വ​രാ​ജ് കണ്ണ​പു​രം എഴു​തി​യ​തു്). ഈ നി​ന്ദ്യ​മായ തല​മു​റ​യെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു് ആദ്ധ്യ​ത്മക ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ വി​ശു​ദ്ധി​യെ ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണു് കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ശ്രമം. പക്ഷേ, സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​ക​മായ മനോ​ഭാ​വം വേറെ, പ്ര​ബ​ന്ധ രച​ന​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട മനോ​ഭാ​വം വേറെ എന്ന സത്യം ഈ കഥാ​കാ​രൻ ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. കഥ​യ​ല്ല, പ്ര​ബ​ന്ധ​മാ​ണു് വി​ശ്വ​രാ​ജ് എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഓരോ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​യും പുതിയ ലോകം തു​റ​ക്കു​ന്നു. ഉള്ള ലോ​ക​ത്തെ അന്ധ​കാ​ര​മ​യ​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​രൻ.

സഹ​ജാ​വ​ബോ​ധം—ഇന്റ്യൂ​ഷൻ—സ്ത്രീ​ക്കു കൂ​ടു​ത​ലാ​യു​ണ്ടു്. പു​രു​ഷ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം ഒറ്റ നോ​ട്ട​ത്തിൽ ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ അവൾ​ക്കു പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല. ജന്മ​വാ​സന സ്ത്രീ​ക്കും പു​രു​ഷ​നും ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും സ്ത്രീ​ക്കാ​ണു് അതു കൂ​ടു​തൽ. സഹ​ജാ​വ​ബോ​ധം, ജന്മ​വാ​സന ഇവ​യു​ടെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടെ അവൾ പു​രു​ഷ​നു് അപ്രാ​പ്യ​ങ്ങ​ളായ മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അനാ​യാ​സ​മാ​യി ചെ​ല്ലും. ഇന്ന​ത്തെ സ്ത്രീ സഹ​ജാ​വ​ബോ​ധ​ത്തെ​യും ജന്മ​വാ​സ​ന​യെ​യും ദുർ​ബ​ല​മാ​ക്കി പു​രു​ഷ​നു് സദൃ​ശ​യാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ ശാ​ലീ​ന​ത​യ്ക്കും സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​നും മങ്ങ​ലേ​റ്റി​രി​ക്കു​ന്നു. സ്ത്രീ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ സ്ത്രീ അവളെ കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തിയ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്ക​ണം. പു​രു​ഷ​നെ​ഴു​തിയ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ജ​ന​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ഡി. എച്ച്. ലോ​റൻ​സി ന്റെ ‘ലേഡി ചാ​റ്റർ​ലീ​സ് ലൗവർ’ എന്ന നോവൽ സ്ത്രീ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റെ അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​മായ ചി​ത്ര​മാ​ണു് നൽ​കു​ന്ന​തു്. സ്ത്രീ ആരാ​ണെ​ന്നു ഹെൻ​ട്രി മി​ല്ലർ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു​വോ അവ​ളു​ടെ ചി​ത്ര​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നോ​വ​ലു​കൾ പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യുക. യഥാർ​ത്ഥ സ്ത്രീ​യു​ടെ ചി​ത്ര​മ​ല്ല അവ​യി​ലു​ള്ള​തു്.

ഭ്രൂ​ണ​ത്തി​ന്റെ വികസന വേ​ള​യിൽ ഗർ​ഭാ​ശ​യ​ത്തി​ന്റെ ‘ഭി​ത്തി’കൾ​ക്ക​ക​ത്താ​യി ‘പ്ലാ​സെ​ന്റ’—മാ​ച്ച്—രൂപം കൊ​ള്ളു​ന്നു. ഭ്രൂ​ണ​ത്തി​നു പോഷണം നൽ​കാ​നാ​യി അതി​നോ​ടു ചേർ​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന കനം കു​റ​ഞ്ഞ വള്ളി​യെ പൊ​ക്കിൾ​ക്കൊ​ടി എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. അതിൽ രക്ത​ധ​മ​നി​ക​ളു​ണ്ടു്. കു​ഞ്ഞ് ഗർ​ഭാ​ശ​യ​ത്തിൽ നി​ന്നു പു​റ​ത്തു പോ​ന്ന​തി​നു ശേഷം അതി​ന്റെ വയ​റ്റിൽ ശേ​ഷി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പൊ​ക്കിൾ​ക്കൊ​ടി​യു​ടെ ഭാഗം ഉണ​ങ്ങി വര​ണ്ടു് നാലോ അഞ്ചോ ദിവസം കൊ​ണ്ടു് വീണു പോ​കു​ന്നു. അപ്പോൾ ശി​ശു​വി​ന്റെ വയ​റ്റി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പാ​ടാ​ണു് പൊ​ക്കിൾ. ശിശു പെ​ണ്ണാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു് വളർ​ന്നു് കഴി​യു​മ്പോൾ ഈ പൊ​ക്കി​ളെ​ന്ന തഴ​മ്പു കൊ​ണ്ടു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന പ്ര​ക്രി​യ​കൾ​ക്കു് അന്ത​മി​ല്ല. സു​ന്ദ​രി​കൾ അതു പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചോ​ട്ടെ. നാലും അഞ്ചും പെ​റ്റ​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി ഒരു തരം വെ​ളു​ത്ത പാ​ടു​കൾ വന്നു​കൂ​ടിയ ചാടിയ വയർ ചില വൃ​ദ്ധ​കൾ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഔചി​ത്യം എന്താ​ണാ​വോ? ദ്ര​ഷ്ടാ​ക്ക​ളായ പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു് അവ, വമ​നേ​ച്ഛ​യേ ഉള​വാ​ക്കൂ. അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ, പൊ​ക്കിൾ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ പി​ന്നി​ലു​ള്ള മനഃ​ശാ​സ്ത്രം എന്താ​ണു്? പൊ​ക്കിൾ ഒരു ചെറിയ സ്ത്രീ ജന​നേ​ന്ദ്രി​യ​മാ​ണു്. ജന​നേ​ന്ദ്രി​യം കാ​ണി​ച്ചാൽ സ്റ്റേ​ഷ​ന​ക​ത്താ​കും പെ​ണ്ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അതി​നോ​ടു സദൃ​ശ​മായ പൊ​ക്കിൾ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. വീ​തി​വ​ശ​മാർ​ന്ന (breadthwise) പൊ​ക്കി​ളു​ക​ളെ ലം​ബ​മാ​ക്കി (vertical) യോ​നി​യു​ടെ ആകൃ​തി​യി​ലാ​ക്കാ​നു​ള്ള ശസ്ത്ര​ക്രി​യ​കൾ പോലും പടി​ഞ്ഞാ​റൻ നാ​ടു​ക​ളിൽ നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു് (ഡെ​സ്മ​ണ്ട് മോ​റീ​സി ന്റെ ഏതോ ഗ്ര​ന്ഥം വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു്. ഈ ആശ​യ​ങ്ങൾ സ്വ​ന്ത​മ​ല്ല). സ്ത്രീ​യു​ടെ ഈ നാ​ഭീ​ദേശ പ്ര​ദർ​ശന തല്പ​ര​ത്വ​ത്തെ എൻ. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ ഐ.പി.എസ്. ഒരു മി​നി​ക്ക​ഥ​യി​ലൂ​ടെ പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു. ഹൃ​ദ്യ​മായ പരി​ഹാ​സ​മാ​ണ​തു് (കഥ ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ).

മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ഇന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന പ്ര​തി​സ​ന്ധി ‘ഘട്ട’ത്തെ കഥ​യി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് കാ​ക്ക​നാ​ടൻ (പാ​താ​ളം വി​ട്ടു് എന്ന ചെ​റു​കഥ—കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ). മദ്യ​പാ​നം, വ്യ​ഭി​ചാ​രം, ആല​സ്യം ഇവ​യൊ​ക്കെ നവീന സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ത്യേ​ക​ത​ക​ളാ​ണെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി അതി​ന്റെ ഒരു പരി​ച്ഛേ​ദ​മെ​ടു​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് കു​ന്തി​പ്പു​ഴ​യു​ടെ വി​ശു​ദ്ധി​യെ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു് ആ വി​ശു​ദ്ധി മനു​ഷ്യ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യെ ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ചതു​രം​ഗ​ക്ക​ളി​യിൽ കരു​ക്ക​ളെ​ടു​ത്തു പല​ക​യിൽ നീ​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ കഥാ​കാ​രൻ ചില കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​യെ​ടു​ത്തു് അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നീ​ക്കു​ന്ന​തു് കാണാൻ രസ​മു​ണ്ടു്. കാ​ക്ക​നാ​ട​ന്റെ ശൈ​ലി​ക്കു​ള്ള ശക്തി​യും ഭം​ഗി​യും പ്ര​സി​ദ്ധി​യാർ​ജ്ജി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ആ ഗു​ണ​ങ്ങൾ ഈ കഥ​യി​ലു​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, കലാ​സൃ​ഷ്ടി അതി​ന്റെ സാ​ക​ല്യാ​വ​സ്ഥ കൊ​ണ്ടു് ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന ചാരുത അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഥ​യ്ക്കു് ഇല്ല. വല കൊ​ണ്ടു പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്ത മത്സ്യം അതിൽ കി​ട​ന്നു പി​ട​യു​മ്പോൾ ഇനി അതു രക്ഷ​പ്പെ​ടി​ല്ല എന്നു നമ്മൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, നമ്മു​ടെ കണ്ണു വെ​ട്ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് വല​യു​ടെ ഒരു കണ്ണി​യി​ലൂ​ടെ അതു ചാ​ടി​പ്പോ​കു​ന്നു. പോ​യ​തി​നു ശേഷമേ മത്സ്യം വല​യി​ലി​ല്ല എന്ന സത്യം നമ്മൾ അറി​യു​ന്നു​ള്ളൂ. കാ​ക്ക​നാ​ടൻ പി​ടി​ച്ചി​ട്ട കലാ​മ​ത്സ്യം എപ്പോ​ഴാ​ണു് ചാ​ടി​പ്പോ​യ​തു്?

ചാ​ല​ക്ക​ട​യി​ലെ വി​ല്പന വസ്തു​ക്ക​ളെ​ല്ലാ​മെ​ടു​ത്തു് പു​ത്ത​രി​ക്ക​ണ്ടം മൈ​താ​ന​ത്തി​ലെ ഷെ​ഡ്ഡു​ക​ളി​ലാ​ക്കി അതിനു എക്സി​ബി​ഷൻ എന്നു കോർ​പ്പ​റേ​ഷൻ പേ​രി​ടു​ന്ന​തു പോലെ സമു​ദാ​യ​ത്തെ മു​ഴു​വൻ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ക്കി പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചു് സമു​ദായ ചി​ത്രീ​ക​ര​ണം എന്നു് പേ​രി​ടു​ക​യാ​ണു് നമ്മു​ടെ റി​യ​ലി​സ്റ്റ് നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​കൾ (ഈ വാ​ക്യം വി​ക​ല​മാ​ണു്. തി​രു​ത്താൻ സമ​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടു് അതു് അങ്ങ​നെ തന്നെ കി​ട​ക്ക​ട്ടെ. ഭാ​ഷ​യി​ലെ ശാ​സ്ത്രി​മാർ കു​റ്റം പറ​ഞ്ഞാ​ലും തര​ക്കേ​ടി​ല്ല). കാ​ക്ക​നാ​ട​നും കൂ​ട്ടു​കാ​രും എക്സി​ബി​ഷ​നിൽ തല്പ​ര​ര​ല്ല. അവർ അതു് നട​ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു നി​ന്നു്—പു​ത്ത​രി​ക്ക​ണ്ടം മൈ​താ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു്— വളരെ ദൂരം മാറി നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആ നട​ത്തം ഭം​ഗി​യു​ള്ള​താ​വ​ട്ടെ.

മൂ​ടു​പ​ട​ത്തി​ന​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​നു കൂ​ടു​തൽ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. ചല​ച്ചി​ത്രം ഒരു തര​ത്തി​ലു​ള്ള മൂ​ടു​പ​ട​മാ​ണു്. അതിനു പി​ന്നിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന ചല​ച്ചി​ത്ര താ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു ശോഭ അധി​ക​മു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അവർ ബഹു​ജ​ന​ത്തി​ന്റെ മു​മ്പിൽ വര​രു​തെ​ന്നു് പറ​യാ​റു​ള്ള​തു്. ധവ​ളാ​ഭ​മായ യവ​നി​ക​യിൽ മമ്മൂ​ട്ടി യെ​ക്ക​ണ്ടു് നി​ദ്രാ​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളായ യാ​മി​നി​കൾ കഴി​ച്ചു കൂ​ട്ടു​ന്ന തരു​ണി​കൾ​ക്കു തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ അവാർ​ഡ് നൈ​റ്റിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ട​പ്പോൾ എന്തൊ​രു നൈ​രാ​ശ്യം. ‘മമ്മൂ​ട്ടി കാണാൻ ഒട്ടും കൊ​ള്ളു​കി​ല്ലെ’ന്നു പല സ്ത്രീ​ക​ളും പറ​യു​ന്ന​തു ഞാൻ കേ​ട്ടു. സു​ന്ദ​രി​ക​ളാ​യി സി​നി​മ​യിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടാ​റു​ള്ള താ​ര​ങ്ങൾ അന്നു സമ്മാ​നം വാ​ങ്ങാൻ വന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണു് സൗ​ന്ദ​ര്യ​വു​മാ​യി അവർ​ക്കു ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു് ചി​ലർ​ക്കു തോ​ന്നി​യ​തു്. ചല​ച്ചി​ത്ര താ​ര​ങ്ങ​ളേ, ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ വ്യാ​മോ​ഹ​ത്തെ നി​ല​നിർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു നി​ങ്ങൾ സ്റ്റു​ഡി​യോ​യു​ടെ അക​ത്തി​രി​ക്കു. അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടിയ കാറിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു. ഞങ്ങൾ​ക്കു മോ​ഹ​ഭം​ഗം ഉണ്ടാ​ക്കാ​തി​രി​ക്കു.

ഇനി വേ​റൊ​രു ചിന്ത. ഈ ലോ​ക​ത്തു് അന​ന്യ​സ്വ​ഭാ​വ​മാർ​ന്ന​താ​യി ഒന്നു​മി​ല്ല. അതി​സു​ന്ദ​ര​മായ പൂ​വി​ലും ഒരു ദോ​ഷാം​ശം കാണും. സ്ഫ​ടി​ക​തു​ല്യ​മാ​യി പ്ര​ശോ​ഭി​ക്കു​ന്ന പു​ഴ​യു​ടെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തെ​ങ്കി​ലും ലേശം ചെളി കാണും. താ​ജ്മ​ഹൽ സു​ന്ദ​ര​മ​ല്ലെ​ന്നു് അൽഡസ് ഹക്സി​ലി എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു് ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ട അഭി​പ്രാ​യ​മാ​യി കരു​തി​യാൽ മതി. ആ ചരമ സ്മാ​ര​ക​മ​ന്ദി​രം രമ​ണീ​യ​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് പൊ​തു​വെ​യു​ള്ള സങ്ക​ല്പം. അങ്ങ​നെ ഭം​ഗി​യു​ള്ള താ​ജ്മ​ഹ​ലി​ലും കാണും വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​ന്റെ പാ​ടു​കൾ. പക്ഷേ, ഒരു അപ​വാ​ദം (exception) മാ​ത്ര​മു​ണ്ടു് ഇപ്പ​റ​ഞ്ഞ സാ​മാ​ന്യ​നി​യ​മ​ത്തി​നു്. അതു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ ആവിർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ജർ​ണ്ണ​ലി​സ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​താ​ണു്. ജർ​ണ്ണ​ലി​സം വി​രൂ​പ​മ​ല്ല. അതു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മട്ടിൽ അവ​ത​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് വൈ​രൂ​പ്യം. ആ വൈ​രൂ​പ്യ​മാ​ണു് ഇരി​ങ്ങൽ കൃ​ഷ്ണൻ ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘വസൂരി മല​ത്ത​മ്പു​രാ​ട്ടി’ എന്ന കഥ​യ്ക്കു​ള്ള​തു്. വെ​ട്ടു​വാ​തം പി​ടി​ച്ച ഒരു​ത്ത​നോ​ടു് വൈ​ദ്യൻ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു തി​റ​യു​ത്സ​വ​ത്തി​നു് ആടാൻ പോ​ക​രു​തെ​ന്നു്. അയാൾ ആ നിർ​ദ്ദേ​ശം വക​വെ​ച്ചി​ല്ല. പോയി, ആടി, മരി​ച്ചു​വീ​ണു. ഒരു നി​ത്യ​ജീ​വിത സം​ഭ​വ​ത്തെ അതേ​പ​ടി പകർ​ത്തി​വ​ച്ച ജർ​ണ്ണ​ലി​സം മാ​ത്ര​മാ​ണി​തു്. ആ സം​ഭ​വ​ത്തി​നു പി​റ​കി​ലു​ള്ള പരോ​ക്ഷ​സ​ത്യ​ങ്ങ​ളെ കാണാൻ കഥാ​കാ​ര​നു കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​കൂ​ടാ​തെ​യു​ള്ള ജീ​വി​താ​വി​ഷ്കാ​രം ജർ​ണ്ണ​ലി​സ​മാ​ണു്; വി​രൂ​പ​മായ ജർ​ണ്ണ​ലി​സം.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് കോ​ട്ട​യ്ക്ക​ടു​ത്തു​ള്ള ഒരു കാ​പ്പി​ക്ക​ട​യി​ലി​രു​ന്നു് കാ​പ്പി​കു​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ; വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു്. അപ്പോൾ എന്റെ അഭി​വ​ന്ദ്യ സു​ഹൃ​ത്തായ പാ​റ​ശ്ശാല ദി​വാ​ക​ര​നും (നോ​വ​ലി​സ്റ്റ്, ഫിലിം നിർ​മ്മി​താ​വു്) ഒരു വൃ​ദ്ധ​നും ഒരു കൊ​ച്ചു​സു​ന്ദ​രി​യും അവിടെ വന്നു കയറി. പെൺ​കു​ട്ടി​യെ പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു ദി​വാ​ക​രൻ പറ​ഞ്ഞു: “ സാർ ഇതാ​ണു് ഫി​ലിം​സ്റ്റാർ അംബിക”. വി​ന​യ​ത്തോ​ടെ കു​ട്ടി കൈ​കൂ​പ്പി. “എഴു​ത്തു​കാ​രൻ എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ” എന്നു് അങ്ങോ​ട്ടു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തൽ. “പതി​വാ​യി വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്” എന്നു പെൺ​കു​ട്ടി. അവർ കാ​പ്പി​കു​ടി​ച്ചു. സു​ന്ദ​രി​ക്കു വലിയ വി​ശ​പ്പാ​യി​രു​ന്നു. കാലം കഴി​ഞ്ഞു. കഴി​ഞ്ഞ​മാ​സ​ത്തിൽ പാ​റ​ശ്ശാല ദി​വാ​ക​ര​നെ ഞാൻ റോ​ഡിൽ​വ​ച്ചു കണ്ടു. കാ​റു​ണ്ടു്. സമ്പ​ന്ന​നാ​ണു്. എങ്കി​ലും പഴയ ദി​വാ​ക​രൻ തന്നെ. ഒരു മാ​റ്റ​വു​മി​ല്ല. ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “ദി​വാ​ക​രൻ അന്നു് എനി​ക്കു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണോ ഇന്ന​ത്തെ പ്ര​സി​ദ്ധ​യായ ചല​ചി​ത്ര​താ​രം അംബിക?” ദി​വാ​ക​രൻ: അതേ. ആ അം​ബി​ക​യെ ഞാ​നി​പ്പോൾ കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യു​ടെ പു​റ​ന്താ​ളിൽ കാ​ണു​ന്നു. മൂ​ടു​പ​ട​ത്തി​ന​പ്പു​റ​മു​ള്ള സൗ​ന്ദ​ര്യ​മ​ല്ല അം​ബി​ക​യ്ക്കു​ള്ള​തു്. യഥാർ​ത്ഥ​മായ സൗ​ന്ദ​ര്യം. ഞാൻ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ന്നു സ്ത്രീ​ക്കു് ഇത്ര സൗ​ന്ദ​ര്യം വരു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? What makes a woman beautiful എന്നു് ഹാ​വ്ല​ക്ക്എ​ലി​സ് ഒരു പ്ര​ബ​ന്ധം എഴു​തി​യി​ടു​ണ്ടു്. ഞാനതു കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ട്ടെ. അതു​വ​രെ ക്ഷ​മി​ക്കു, പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രേ.

അന്യ​രെ അപ​വ​ദി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു് ഊന്നി​പ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു് നാ​രാ​യണ ഗു​രു​സ്വാ​മി കളാ​ണു്. ‘അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ പെ​ണ്ണു​ണ്ട​ല്ലോ. മഹാ ചീ​ത്ത​യാ​ണു്. ലോ​ഡ്ജി​ലും മറ്റും പോയി വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് അവ​ളു​ടെ പതി​വു്’ എന്നു് പതി​വാ​യി പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ചിലരെ എനി​ക്ക​റി​യാം. നൂ​റി​നു് തൊ​ണൂ​റ്റി​യൊൻ​പ​തും ഇതു കള്ള​മാ​യി​രി​ക്കും. ഇനി ഒരു ശത​മാ​നം സത്യ​മാ​ണെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. എന്നാ​ലും അങ്ങ​നെ പറ​യ​രു​തെ​ന്നു് ശ്രീ​നാ​രാ​യ​ണൻ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി കൈ​നി​ക്കര പത്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള യും മഹാ​പ​ണ്ഡി​ത​നാ​യി​രു​ന്ന ഇ. വി. ദാ​മോ​ദ​ര​നും എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ വി​ധ​ത്തിൽ അപ​വാ​ദം പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ചാൽ വേ​റൊ​രാൾ നമ്മു​ടെ വീ​ട്ടി​ലെ നി​ഷ്ക്ക​ള​ങ്ക​യായ പെൺ​കു​ട്ടി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അതേ അപ​വാ​ദം പ്ര​ച​രി​പ്പി​ക്കും. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഈ കു​ത്സി​ത​വാ​ഞ്ഛ​യ്ക്കു് എതിരേ പ്രൊ​ഫ​സർ കെ. എം. തരകൻ ശബ്ദ​മു​യർ​ത്തു​ന്നു. നന്ദി (മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്).

പണ്ടു വെ​മ്പാ​യ​ത്തു ഒരു വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു പോ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. കല്യാ​ണ​മാല എല്ലാ​വ​രും കാ​ണാൻ​വേ​ണ്ടി വര​ന്റെ അച്ഛൻ എടു​ത്തു​യർ​ത്തി.

‘കാ​ണ​ട്ടെ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ് വേ​റൊ​രാൾ വാ​ങ്ങി​ച്ചു അതു്. അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ നി​ന്നു മറ്റൊ​രാൾ. മാല കൈ മറ​ഞ്ഞു​പോ​യി. കല്യാ​ണ​മാ​ല​യി​ല്ലാ​തെ വി​വാ​ഹം നട​ന്നു.

അങ്ങ് തെ​ക്കു് ഒരു വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു പോയി. മനോ​ഹ​ര​മായ കല്യാ​ണ​മാല—പത്തു പവ​നെ​ങ്കി​ലും വരും— വരൻ വധു​വി​ന്റെ കഴു​ത്തി​ലി​ട്ടു. ഒരു​മാ​സം കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. വധു അവ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ. വരൻ അയാ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​ലും. കാ​ര്യം ഞാൻ അന്വേ​ഷി​ച്ച​പ്പോൾ അറി​ഞ്ഞു വി​വാ​ഹ​ത്തി​നി​ട്ട മാല മു​ക്കു​പ​ണ്ട​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു്. ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ സുബൈദ എഴു​തിയ ‘ചമ്ഡി’ എന്ന കഥയിൽ ഇതു​പോ​ലെ മു​ക്കു​പ​ണ്ടം കൊ​ണ്ടു് കബ​ളി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സംഭവം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സത്യ​വും സങ്ക​ല്പ​വും ഒരേ മട്ടിൽ വി​ചി​ത്രം തന്നെ.

1946. വക്കം അബ്ദുൾ ഖാദർ എസ്.കെ. പൊ​റ്റ​ക്കാ​ടു മായി ഞാൻ ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന ഓഫീ​സിൽ വന്നു. “ദ ഗ്രേ​റ്റ് പൊ​റ്റ​ക്കാ​ടു്” എന്നു് അബ്ദുൾ ഖാദർ പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. “ഞാ​നൊ​രു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ” എന്നു പൊ​റ്റ​ക്കാ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. “പാ​വ​പ്പെ​ട്ട” എന്ന വി​ശേ​ഷ​ണം മറ്റൊ​രർ​ത്ഥ​ത്തി​ലാ​വാം അദ്ദേ​ഹം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ച​തു്. സിൽ​ക്ക് കോ​ട്ട്, സിൽ​ക്ക് ഷർ​ട്ട്, സിൽ​ക്ക് ട്രൗ​സേ​ഴ്സ് ഇങ്ങ​നെ പട്ടിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞാ​യി​രു​ന്നു പൊ​റ്റ​ക്കാ​ടി​ന്റെ നില. സന്മാർ​ഗ്ഗ​ത്തേ​യും കല​യു​ടെ കഞ്ചു​ക​മ​ണി​യി​പ്പി​ച്ചു് പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ക്കിയ പൊ​റ്റ​ക്കാ​ടു് സിൽ​ക്കിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞു നി​ന്ന​തിൽ എനി​ക്കു് അത്ഭു​തം തോ​ന്നി​യി​ല്ല.