എട്ടോ ഒൻപതോ കൊ​ല്ലം മു​മ്പാ​ണു്. കു​ലീ​നത സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന മു​ഖ​മാർ​ന്ന ഒരു ഭ്രാ​ന്ത​നായ യാചകൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ എം. ജി. റോഡിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വളരെ വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണു് നട​ത്തം. വേഷം മു​ണ്ടും തോർ​ത്തും മാ​ത്രം. ആരാ​ണു് ഈ മനു​ഷ്യൻ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു തെ​ല്ലൊ​രു വി​സ്മ​യ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ അയാളെ നോ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം അയാൾ എന്നെ തട​ഞ്ഞു​നി​റു​ത്തി​യി​ട്ടു് ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു. “സാർ ഇന്ന​ലെ ഗു​പ്തൻ​നാ​യർ സ്സാ​റി​നെ​ക്ക​ണ്ടു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘ഇസ​ങ്ങൾ​ക്ക​പ്പു​റം’ എന്ന നല്ല പു​സ്ത​ക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ സം​സാ​രി​ച്ചു. ഒരൂ​ണി​നു​ള്ള സംഖ്യ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. ഗു​പ്തൻ​നാ​യർ​സാർ അതു തരി​ക​യും ചെ​യ്തു. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ സാർ എഴു​തു​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഞാൻ വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘സര​സ്വ​തി ലജ്ജി​ക്കു​ന്നു’ എന്ന ലേഖനം ഒന്നാ​ന്ത​രം. പി​ന്നെ സാറും ഒരൂ​ണി​നു​ള്ള പണം എനി​ക്കു തരണം”. ഞാൻ അയാൾ​ക്കു് അഞ്ചു രൂപ കൊ​ടു​ത്തു. അടു​ത്ത ദി​വ​സ​വും അയാളെ റോഡിൽ വച്ചു കണ്ടു. അയാൾ പണം ചോ​ദി​ച്ചു. മൂ​ന്നു രൂപ നല്കി. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ദിവസം രണ്ടു രൂപ. നാ​ലാ​മ​ത്തെ ദിവസം ഒരു രൂപ. പി​ന്നെ ദി​വ​സ​വും ഓരോ രൂപ. അങ്ങ​നെ നാ​ളേ​റെ​യാ​യ​പ്പോൾ എനി​ക്കു നന്നേ​മു​ഷി​ഞ്ഞു. ഒരു രൂ​പ​യു​ടെ ദാനം അമ്പ​തു പൈ​സ​യാ​യി കു​റ​ഞ്ഞു. ഒരു ദിവസം ഞാ​നൊ​രു ഹോ​ട്ട​ലിൽ ചാ​യ​കു​ടി​ക്കാൻ കയ​റി​യ​പ്പോൾ ഞാ​ന​റി​യാ​തെ അയാ​ളും കയ​റി​വ​ന്നു. അടു​ത്തി​രു​ന്നു. ഹോ​ട്ട​ലു​ട​മ​സ്ഥൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “സമ്മ​തി​ച്ചി​ട്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണോ ഇയാ​ളും കൂടെ കയ​റി​വ​ന്ന​തു്?” അതേ എന്നു ഞാൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. നാ​റു​ന്ന കീ​റി​പ്പ​റ​ഞ്ഞ മു​ണ്ടോ​ടു​കൂ​ടി എന്റെ അടു​ത്തി​രു​ന്ന അയാളെ ഞാൻ വെ​റു​ത്തു. എങ്കി​ലും അയാൾ​ക്കു് ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു് ഞാൻ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. പി​ന്നീ​ടു പി​ന്നീ​ടു് അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഉപ​ദ്ര​വം സഹി​ക്ക​വ​യ്യാ​തെ​യാ​യി എനി​ക്കു്. ഞാൻ ഒന്നും അയാൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കാ​തെ​യാ​യി. ഒന്നും കൊ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ ഒരു ദിവസം അയാൾ എന്നെ വഴി​യിൽ തട​ഞ്ഞു​നി​റു​ത്തി. പൊ​ലീ​സി​നെ അറി​യി​ക്കു​മെ​ന്നു ഞാൻ ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​പ്പോൾ അയാൾ എന്നെ ഉറ​ക്കെ തെ​റി​പ​റ​ഞ്ഞു ഇപ്പോൾ അയാളെ കാ​ണാ​റി​ല്ല. ഏതെ​ങ്കി​ലും ഭ്രാ​ന്താ​ല​യ​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വാം. അതോ അന്ത​രി​ച്ചോ? എം. എ. എം. എഡ്. ജയി​ച്ച ഒരു ഹൈ​സ്കൂൾ അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു ആ പാവം. ഞാ​നി​തെ​ഴു​തി​യ​തു് ദയ എത്ര ക്ഷ​ണി​ക​മായ വി​കാ​ര​മാ​ണെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കാ​നാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ദയ​നീ​യ​സ്ഥി​തി​യിൽ കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കു​ന്ന​വൻ​ത​ന്നെ ഏതാ​നും മണി​ക്കൂർ കഴി​യു​മ്പോൾ അയാളെ പൊ​ലീ​സിൽ ഏല്പി​ക്കും.

ദയ കൂ​ടാ​തെ ഭിക്ഷ നല്കു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടു്. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു. കു​രു​ടൻ വന്നു യാ​ചി​ക്കു​ന്നു. ഒന്നു​മി​ല്ല എന്നു മറു​പ​ടി. പക്ഷേ യാ​ചി​ക്കു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി അടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അയാൾ ഒരു രൂപ നല്കി​യെ​ന്നു​വ​രും. പെൺ​കു​ട്ടി സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള​വ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ രണ്ടു രൂ​പ​യാ​വും കൊ​ടു​ക്കുക. അവ​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം കൂ​ടു​ന്തോ​റും നല്കു​ന്ന സം​ഖ്യ​യും ഏറി​വ​രും. നമ്മ​ളു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രും ഇയാ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. മാർ​ക്സി​സം എന്ന സു​ന്ദ​രി അടു​ത്തി​രു​ന്നാൽ കവി. കഥാ​കാ​രൻ ആശയം വാ​രി​യെ​റി​യും. വേ​ദാ​ന്ത​മെ​ന്ന സു​ന്ദ​രി. ആദ്ധ്യാ​ത്മി​കത എന്ന സു​ന്ദ​രി ഇവ​രൊ​ക്കെ തൊ​ട്ട​പ്പു​റ​ത്തി​രു​ന്നാൽ ആശ​യ​ങ്ങൾ വാ​രി​വാ​രി എറി​യു​ന്ന സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ എത്ര​യോ പേ​രു​ണ്ടു് ഈ കേ​ര​ള​ത്തിൽ. കാ​രു​ണ്യം ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ അതു ക്ഷ​ണി​കം. ആ വി​കാ​രം തീ​രെ​യി​ല്ലാ​തെ ‘ഐഡി​യോ​ള​ജി’യെ രസി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി ഭി​ക്ഷ​യെ​റി​ഞ്ഞാ​ലോ? അതു് ആരു​ടേ​യും അം​ഗീ​കാ​രം നേ​ടു​ക​യി​ല്ല. ഐഡി​യോ​ള​ജി​യോ​ടു് ഗാ​ഢ​സ​മ്പർ​ക്കം പു​ലർ​ത്തു​ന്ന സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു സാർ​വ​ലൗ​കിക സ്വ​ഭാ​വം കൈ​വ​രി​ക​യി​ല്ല.

കൈ​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു​ത്ത​നെ ഒരാൾ ആദ്യ​മാ​യി കാ​ണു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന ഞെ​ട്ട​ലി​ന്റെ ഫല​മാ​യി അയാൾ രണ്ടു പെൻസ് കൊ​ടു​ത്തെ​ന്നു​വ​രും. എന്നാൽ രണ്ടാ​മ​ത്തെ തവണ പക​തി​പ്പെൻ​സേ കൊ​ടു​ക്കു. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ തവണ അയാളെ കാ​ണാ​നി​ട​വ​ന്നാൽ വി​കാ​ര​ര​ഹി​ത​നാ​യി ആ വി​ക​ലാം​ഗ​നെ അയാൾ പൊ​ലീ​സിൽ ഏല്പി​ക്കും.” ബ്രർ​ടോൽ​റ്റ് ബ്ര​ഹ്റ്റ് (Three Poem Novel, അദ്ധ്യാ​യം 1 ഖണ്ഡിക 2.)

ലി​ഫ്റ്റിൽ​ക്ക​യ​റി ഒരു സ്ത്രീ​യും ഒരു പു​രു​ഷ​നും മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ക​യാ​ണെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. ലി​ഫ്റ്റി​ന​ക​ത്തു കു​റ​ച്ചു സ്ഥ​ല​മേ​യു​ള്ളു എങ്കി​ലും സ്ത്രീ​യും പു​രു​ഷ​നും നി​ല്ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്ക് ഒരു സാ​ങ്ക​ല്പിക രേ​ഖ​യു​ണ്ടു്. ആ രേ​ഖ​യ്ക്കു അപ്പു​റ​ത്താ​യി പു​രു​ഷൻ കാ​ലെ​ടു​ത്തു​വ​ച്ചാൽ സ്ത്രീ കോ​പി​ക്കും. വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നും ഒര​പ​രി​ചി​ത​നും ഹോ​ട്ട​ലി​ലെ ഒരു മേ​ശ​യ്ക്കു് അപ്പു​റ​ത്തു​മി​പ്പു​റ​ത്തു​മി​രു​ന്നു കാ​പ്പി​കു​ടി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു കരുതൂ. ആ മേ​ശ​യു​ടെ നടു​ക്കാ​യി ഒരു സാ​ങ്ക​ല്പിക രേ​ഖ​യു​ണ്ടു്. അതി​നി​പ്പു​റം ഒരാ​ളു​ടേ​തു്. അപ്പു​റം മറ്റേ​യാ​ളി​ന്റേ​തു്. രേഖയെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചു് രണ്ടു​പേ​രിൽ ആരെ​ങ്കി​ലു​മൊ​രാൾ ഗ്ലാ​സ്സൊ​ന്നു നീ​ക്കി​വ​ച്ചാൽ മതി അപരൻ കോ​പി​ക്കും. താ​നി​രി​ക്കു​ന്ന അല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തി​നു ചു​റ്റു​മു​ള്ള കു​റ​ച്ചു സ്ഥലം അയാ​ളു​ടേ​താ​ണു്. ഈ ‘അവകാശ’ത്തെ territorial imperative എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. Robert Ardrey ഇതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഈ പേ​രിൽ​ത്ത​ന്നെ പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. മനു​ഷ്യൻ വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച​യി​ല്ലാ​തെ പു​ലർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​രു​ന്ന ഈ ‘അവ​കാ​ശം’ (അവ​കാ​ശ​ത്തി​നു സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ അർ​ത്ഥം വേ​റെ​യാ​ണു്) മൃ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​ണ്ടു്. ഒരു ദ്വീ​പിൽ പതി​ന​ഞ്ചു ചെ​ന്നാ​യ്ക്കൾ കൂ​ടു​തൽ സ്ഥലം സ്വാ​യ​ത്ത​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. സം​ഖ്യാ​ബ​ലം കു​റ​ഞ്ഞ ചെ​ന്നാ​യ്ക്കൾ കു​റ​ഞ്ഞ സ്ഥ​ല​വും. സം​ഖ്യാ​ബ​ലം കൂടിയ മൃ​ഗ​ങ്ങൾ സം​ഖ്യാ​ബ​ലം കു​റ​ഞ്ഞ​വ​യു​ടെ സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ക​യേ​യി​ല്ല. മറി​ച്ചും (The Territorial Imperative എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ ഏഴാ​മ​ത്തെ അദ്ധ്യാ​യം നോ​ക്കുക) മനു​ഷ്യ​നും അവൻ നട​ക്കു​ന്ന ഭൂ​മി​യു​മാ​യു​ള്ള ബന്ധം അവ​ന്റെ കൂടെ കി​ട​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യു​മാ​യു​ള്ള ബന്ധ​ത്തെ​ക്കാൾ ദാർ​ഢ്യ​മാർ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നും ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ എഴു​തു​ത​ന്നു. How many men have you known of, in your life time, who died for their country. And how many for a woman എന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചോ​ദ്യം.

മൃ​ഗ​ത്തി​ന്റെ റ്റെ​റി​റ്റ​റി​യും —പ്ര​ദേ​ശ​വും—മനു​ഷ്യ​ന്റെ പ്രോ​പ്പർ​ട്ടി​യും—സ്വ​ത്തും—ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. മൃ​ഗ​ത്തി​ന്റെ റ്റെ​റി​റ്റ​റി മറ്റൊ​രു മൃഗം ആക്ര​മി​ച്ചു സ്വ​ന്ത​മാ​ക്കി​യാൽ ആ മൃ​ഗ​ത്തി​ന്റെ കഥ കഴി​ഞ്ഞു. മനു​ഷ്യ​ന്റെ സ്വ​ത്തു് മറ്റൊ​രു​ത്തൻ കൈ​യേ​റി​യാൽ അവ​ന്റെ​യും കഥ കഴി​ഞ്ഞു. തെ​ങ്ങിൻ പു​ര​യി​ട​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി, കൃഷി സ്ഥ​ല​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി, സ്വ​ന്തം വീ​ടി​നു​വേ​ണ്ടി കൊ​ല​പാ​ത​കം നട​ത്തു​ന്ന​വ​നാ​ണു മനു​ഷ്യൻ ഉല്പാ​ദ​ന​മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ സ്റ്റേ​റ്റി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥ​ത​യി​ലാ​ക്കി​യാൽ. കൃഷി സമ​ഷ്ടി​ശ​ത​മാ​ക്കി​യാൽ പ്രോ​പ്പർ​ട്ടി എന്ന പ്ര​ശ്നം പരി​ഹ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​മെ​ന്നു സ്റ്റാ​ലിൻ കരുതി. ശരി​യാ​യി​രി​ക്കാം. എങ്കി​ലും പൊ​സെ​ഷ​നു്—കൈ​വ​ശാ​വ​കാ​ശ​ത്തി​നു്—മനു​ഷ്യ​നു് എപ്പോ​ഴും അഭി​വാ​ഞ്ഛ​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. അതു കെ​ട്ട​ട​ങ്ങു​ക​യേ​യി​ല്ല. പൊ​സെ​ഷൻ കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റ് രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ അറി​വു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് താൻ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന വീടു് തന്റെ ചേ​ച്ചി​ക്കു വി​ട്ടു കൊ​ടു​ത്ത​തി​നു​ശേ​ഷം ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന അനു​ജ​ന്റെ വി​ഷാ​ദ​ത്തിൽ അപാ​ക​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. (ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി​വാ​രി​ക​യിൽ എം. സു​ധാ​ക​രൻ എഴു​തിയ ‘വീടു്’ എന്ന ചെ​റു​കഥ നോ​ക്കുക) ആ വി​ഷാ​ദ​ത്തെ കഥാ​കാ​രൻ ഭം​ഗി​യാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

Paul Theroux എന്ന അമേ​രി​ക്കൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ (ഇം​ഗ്ല​ണ്ടിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു) യാ​ത്രാ​വി​വ​ര​ണ​ങ്ങൾ അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ രാ​മ​ണീ​യ​കം ഉള്ള​വ​യാ​ണു്. ഗ്രേ​റ്റ് ബ്രി​ട്ട​ന്റെ തീ​ര​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ലൂ​ടെ അദ്ദേ​ഹം നട​ത്തിയ യാ​ത്ര​യു​ടെ ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ വി​വ​ര​ണ​മാ​ണു് The Kingdom by the Sea എന്ന​തി​ലു​ള്ള​തു്.

അതിൽ ഐർ​ല​ണ്ടു​കാ​രു​ടെ വി​ചി​ത്ര സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. അവർ മച്ചിൽ (തട്ടിൽ) വാൾ​പേ​പ്പർ ഒട്ടി​ക്കും. പകുതി വേ​വി​ച്ച മുട്ട തണു​ത്തു​പോ​കാ​തി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി തൊ​പ്പി​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​വ​യ്ക്കും. മു​പ്പ​തു കൊ​ല്ലം അല്ലെ​ങ്കിൽ നാ​ല്പ​തു കൊ​ല്ലം—ഈ കാ​ല​യ​ള​വി​ലേ​ക്കാ​ണു് അവ​രു​ടെ സർ​ക്കാർ ഡ്രൈ​വി​ങ് ലൈ​സൻ​സ് കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു്. ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്റെ ലൈ​സൻ​സ് കാ​ല​ഹ​ര​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് എ. ഡി. 2011-​ലാണു്. സി​ഗ​റ​റ്റ് വാ​ങ്ങു​മ്പോൾ തീ​പ്പെ​ട്ടി​യു​ടെ വി​ല​യും അവർ നമ്മു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു വാ​ങ്ങും. നമ്മെ വി​സ്മ​യി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പേ​രു​ക​ളാ​ണു് അവർ​ക്ക്; മി​സ്റ്റർ ഈറ്റ്വെൽ, മിസ്. ഇൻ​ക്പെൻ അങ്ങ​നെ പോ​കു​ന്ന പേ​രു​കൾ. എന്നി​ട്ടു് വി​ദേ​ശി​ക​ളെ അവർ ‘ഫണി’ (funny) എന്നു വി​ളി​ച്ചു് ആക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്നു. കേ​ര​ളീ​യ​രായ നമ്മ​ളും മോ​ശ​ക്കാ​ര​ല്ല. കാ​ല​ത്തു പരു​ന്തി​നെ​ക്ക​ണ്ടേ ചിലർ ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു. ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടെ കാ​ലു​ക​ഴു​കി വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തു മോ​ക്ഷ​ദാ​യ​ക​മാ​ണെ​ന്നു് ചിലർ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു (ഇന്ത്യ​യി​ലെ ഒരു പ്ര​മുഖ വ്യ​ക്തി മുൻ​പു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്ന​പ്പോൾ ഈ പാവന കൃ​ത്യ​മ​നു​ഷ്ഠി​ച്ചു ഫൈ​ലേ​റി​യൽ എന്നു പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ച സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളേ​റെ​യു​ണ്ടു് ഈ തല​സ്ഥാ​ന​ത്തു്. അവി​ടെ​നി​ന്നു് ആരെ​യെ​ങ്കി​ലും തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു് അത്യു​ത്ത​മം). ആർ​ത്ത​വ​കാ​ല​ത്തു് മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യെ തൊ​ട്ടാൽ ചാ​ണ​ക​വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കു​ന്നു ശബ​രി​മല അയ്യ​പ്പ​ന്മാർ. കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യിൽ സൂ​ര്യൻ മാ​വേ​ലി​ക്ക​ര​യെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വർ എഴു​തു​ന്ന ‘വാ​ട​ക​പ്പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ’ പോ​ലു​ള്ള കഥകൾ നമ്മ​ളെ​ഴു​തു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് സാ​യ്പ​ന്മാ​രെ ‘ഫണി’ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

1. ഒടു​വിൽ​കു​ഞ്ഞു​കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നോ മറ്റോ എഴു​തിയ ലോകം. ‘വി​നോ​ദി​നി’ എന്നാ​യി​രി​ക്ക​ണം ഖണ്ഡ​കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ പേരു്.

നാ​യി​ക​യു​ടെ സ്ത​ന​ങ്ങൾ ഇരു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു നിർ​മ്മി​ച്ച​വ​യാ​യി​രു​ന്നു എന്ന​തു സ്പ​ഷ്ടം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ പാടു വീ​ഴു​ക​യി​ല്ല മെ​ത്ത​യിൽ

ശകു​ന്ത​ള​യു​ടെ ജഘ​ന​ത്തി​ന്റെ കനം കൊ​ണ്ടു് ഉപ്പൂ​റ്റി​യു​ടെ ഭാഗം താ​ണി​രു​ന്നു എന്നു കാ​ളി​ദാ​സൻ —മനു​ഷ്യ​രെ നി​വർ​ന്നു​നി​ല്ക്കാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന ഗ്ളു​ട്ടി​യൽ മാം​സ​ന്തേ​രി​ക​ളാ​ണു് പൃ​ഷ്ഠ​ത്തി​ലു​ള്ള​തു്. അതിൽ കൊ​ഴു​പ്പു കൂ​ടി​യാൽ അതിനെ സ്റ്റീ​റ്റോ​പി​ജിയ—Steatopygia—എന്നു​വി​ളി​ക്കും. ശകു​ന്ത​ള​യ്ക്കു് ഈ ‘കണ്ടി​ഷൻ’ മാ​ത്ര​മാ​ണു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ കാ​ല്പാ​ടി​ന്റെ പിറകു വശം താണു പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഹൈ​ഗ്രേ​ഡ് മെ​ഡി​ക്കൽ സി​ലി​ക്കൻ ഉള്ളിൽ കട​ത്തി സ്ത​ന​വൈ​പു​ല്യം വരു​ത്തു​ന്ന ഏർ​പ്പാ​ടു് ഇപ്പോ​ഴു​ണ്ടു്. ഇതു് ടോ​ക്സിക്‍ അല്ല. ക്യാൻ​സർ ഉണ്ടാ​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല. ശകു​ന്ത​ള​യു​ടെ കാ​ല​ത്തു് ഈ ശസ്ത്ര​ക്രിയ നി​തം​ബ​ത്തി​ലും നട​ത്തി​യി​രു​ന്നു എന്ന​തി​നു തെ​ളി​വാ​ണു് കാ​ളി​ദാ​സ​ന്റെ ശ്ലോ​കം. Breast augmentation പോലെ Buttock augmentation-​ഉം അന്നു നട​ത്തി​യി​രി​ക്ക​ണം. സി​ലി​ക്കൻ പ്രൊ​സ്തി​സി​സ് (Silicon prosthesis) നി​തം​ബ​ത്തി​ന​ക​ത്തു വച്ചാൽ ഉപ്പൂ​റ്റി​യു​ടെ ഭാഗം വളരെ താഴും. ഉത്തര മഥു​രാ​പു​രി​യി​ലും ഈ ശസ്ത്ര​ക്രി​യ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. നി​തം​ബ​ഗു​രു​ത​യാൽ നിലം വിടാൻ കഴി​യാ​തെ വാ​സ​വ​ദ​ത്ത ഇരു​ന്നു പോ​യി​യെ​ന്നാ​ണു് കു​മാ​ര​നാ​ശാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.

കവി​ത​യി​ലെ അത്യു​ക്തി അനു​വാ​ച​ക​നെ സത്യ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു എന്ന സാ​ര​സ്വത രഹ​സ്യം മറ​ന്നി​ട്ടു് നി​ങ്ങൾ മഹാ​ക​വി​ക​ളെ കളി​യാ​ക്കു​ക​യാ​ണോ എന്നു് ആരോ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

അത്യു​ക്തി​ക്കും ഒര​തി​രു​ണ്ടു്, ആ അതിർ ലം​ഘി​ച്ചാൽ സത്യ​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തി​ല​ല്ല എത്തുക, അസ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലാ​ണു്, എന്നാ​ണു് ഉത്ത​രം.

സമ​കാ​ലിക മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ധൈ​ഷ​ണി​ക​മെ​ന്നും സഹ​ജാ​വ​ബോ​ധ​പ​ര​മെ​ന്നും രണ്ടു വി​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. ധൈ​ഷ​ണിക വി​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ ആവിർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന സൃ​ഷ്ടി​കൾ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ പ്ര​ജ്ഞ​യ്ക്ക് ആഹ്ലാ​ദം നൽകും. അതു ജന​സ​മ്മ​തി നേടും. പക്ഷേ ആ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​നും ജന​സ​മ്മ​തി​ക്കും സ്ഥാ​യി​ത്വ​മി​ല്ല. താൽ​ക്കാ​ലി​ക​മായ അലകൾ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവ വി​രാ​ജി​ക്കും. എന്നി​ട്ടു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കും. സത്യ​ത്തി​ന്റെ ഒരംശം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാ​നേ അവ​യ്ക്കു കഴി​വു​ള്ളു. സഹ​ജാ​വ​ബോ​ധ​പ​ര​മായ വി​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പെ​ടു​ന്ന സൃ​ഷ്ടി​കൾ സത്യ​ത്തി​ന്റെ സാ​ക​ല്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു് അനു​വാ​ച​ക​രെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലും. പ്ര​ചോ​ദ​നം ഇവ​യു​ടെ മു​ഖ്യ​ഘ​ട​ക​മ​ത്രേ. ധൈ​ഷ​ണിക സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ പ്ര​ചോ​ദ​ന​ത്തി​നു സ്ഥാ​ന​മി​ല്ല. പേരു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അതു പ്ര​ജ്ഞ​യിൽ നി​ന്നു​തു​ട​ങ്ങി പ്ര​ജ്ഞ​യി​ലേ​ക്കു തന്നെ സം​ക്ര​മി​ക്കു​ന്നു. നളിനി ബേ​ക്ക​ലി ന്റെ രചനകൾ ഞാൻ കണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം ധൈ​ഷ​ണിക വി​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പെ​ടു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ അവ​രെ​ഴു​തിയ ‘സമ​ത​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ കൊ​തു​ക്” എന്ന കഥയും ഇതിൽ​നി​ന്നു വി​ഭി​ന്ന​മാ​യി വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പു​രു​ഷ​ന്റെ​യും കു​ഞ്ഞി​ന്റെ​യും ഇടയിൽ തളർ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു സ്ത്രീ ആ കു​ഞ്ഞി​നെ കടി​ച്ചു രക്തം കു​ടി​ക്കു​ന്ന കൊ​തു​കി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു. ആ കൊ​തു​കിൽ​നി​ന്നു് ശി​ശു​വി​നെ മോ​ചി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ അതു പു​ക​പ​ട​ല​ത്തിൽ പെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു. ബു​ദ്ധി​യു​ടെ സന്ത​തി​യായ ഈ ലാ​ക്ഷ​ണിക കഥ—അലി​ഗ​റി—തി​ക​ച്ചും ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മാ​ണു്. കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യു​ടെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഒരർ​ത്ഥ​വും ‘കമ്മ്യൂ​നി​ക്കേ​റ്റ്’ ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ല. മറ്റൊ​രു പു​ക​പ​ട​ലം സൃ​ഷ്ടി​ച്ച് അതു വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​ക്കു​ന്നു. ഇതാ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യു​ടെ ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ:

“ഒരു കീ​ഴ്മേൽ മറി​യ​ലി​നു​ശേ​ഷം വൃ​ക്ഷ​ശാ​ഖ​കൾ​ക്കു് കീഴേ ഒറ്റ താ​യ്മ​ര​ത്തി​ന്റെ മറ​വി​ലേ​ക്കു ഞാൻ മാ​റി​നി​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് ഞാൻ മര​ത്തി​ന്റെ മറവിൽ നി​ന്നു് രാ​ജ​പ​ഥ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു് എത്തി​നോ​ക്കി. അവിടെ എന്റെ സാ​യാ​ഹ്ന​ങ്ങ​ളും വെ​ളു​ത്ത നി​ലാ​വും സമ​ത​ല​ങ്ങ​ളും കലാ​പ​ത്തോ​ടെ പു​ക​യു​മാ​യി കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്നു കറു​ത്ത നി​റ​ത്തോ​ടെ ആകാ​ശ​മു​ഖ​ത്തി​ലേ​ക്കു​യ​രു​ന്ന​തു് ഞാൻ കണ്ടു.”

സാ​ഹി​ത്യം പാ​ട്ടാ​ണു്; ഗർ​ജ്ജ​ന​മ​ല്ല. അതു സു​ന്ദ​രി​യു​ടെ ലാ​സ്യ​നൃ​ത്ത​മാ​ണു്: ഗാ​മ​യു​ടെ ഗു​സ്തി​പി​ടി​ത്ത​മ​ല്ല. അതു ശരൽ​ക്കാ​ല​മാ​ണു്; ശി​ശി​ര​കാ​ല​മ​ല്ല.

പതി​നേ​ഴു കൊ​ല്ല​മാ​യി ഈ പം​ക്തി എഴു​തു​ക​യാ​ണു്. എല്ലാം ഒരാ​ളി​ന്റെ മസ്തി​ഷ്ക​ത്തിൽ നി​ന്നു​വ​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ചി​ല​പ്പോൾ ആവർ​ത്ത​നം വന്നു​പോ​കും. ഇനി പറ​യു​ന്ന കാ​ര്യം ഒരി​ക്കൽ എഴു​തി​യ​താ​ണോ എന്ന​തു് ഉറ​പ്പി​ല്ല. ആവർ​ത്ത​ന​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ക്ഷ​മി​ക്കു. ഞാ​നൊ​രി​ക്കൽ മഹാ​ക​വി വള്ള​ത്തോ​ളി നെ കാണാൻ പായി. ഞാ​നെ​ഴു​തിയ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​ണി​ക്കുക എന്ന​താ​യി​രു​ന്നു ഉദ്ദേ​ശ്യം. മഹാ​ക​വി എല്ലാം വാ​യി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: “ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യ്ക്കു് ഇവ മാ​റ്റൊ​ലി​ക​ളാ​ണു്. നി​ങ്ങൾ ‘കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ’ ഹൃ​ദി​സ്ഥ​മാ​ക്കു. എന്നി​ട്ടെ​ഴു​തൂ.” ഞാൻ കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ ‘കാ​ണാ​പ്പാ​ഠം’ പഠി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടെ​ഴു​തി​യ​പ്പോൾ എല്ലാം കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ പോ​ലെ​യി​രു​ന്നു. ജന്മ​നാ കവി​യ​ല്ലാ​ത്ത​വർ കാ​വ്യ​മെ​ഴു​ത​രു​തു് എന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി ഞാൻ പി​ന്മാ​റി.

പെൺ​കി​ളി ആൺ​കി​ളി​യെ കണ്ടു. രാ​ഗ​മാ​യി, അനു​രാ​ഗ​മാ​യി, പ്രേ​മ​മാ​യി, പ്ര​ണ​യ​മാ​യി. അവ​യ്ക്കു കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി. കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ​ക്കു തേൻ അന്വേ​ഷി​ച്ചു​പോയ ആൺ​കി​ളി​യെ കാ​ട്ടു​പൂ​ച്ച പി​ടി​ച്ചു​തി​ന്നു. പെൺ​കി​ളി ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ശേ​ഷി​ച്ച തൂ​വ​ലു​കൾ കണ്ടി​ട്ടു ദുഃ​ഖി​ച്ചു തി​രി​ച്ചു മര​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​മി​ല്ല. അതു മരി​ച്ചു താ​ഴെ​വീ​ണു. ക്ലെ​മ​ന്റ് ജി. പട​പ്പ​ക്കര കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘കു​രു​വി’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യാ​ണി​തു്. ആൺ കി​ളി​ക്കു​പ​ക​രം തോമസ് എന്നും പെൺ​കി​ളി​ക്കു​പ​ക​രം മേ​രി​യെ​ന്നും പേ​രു​കൾ നൽകൂ. ഇതൊരു പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​യാ​യി മാറും, ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യ്ക്കു പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​യ​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ കഴി​വു​ള്ള​വർ​ക്കു കല​യാ​ക്കി​മാ​റ്റാൻ കഴി​യും. വയലാർ രാ​മ​വർ​മ്മ യുടെ ‘മാ നിഷാദ’ എന്ന കാ​വ്യ​വും ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി ന്റെ ‘ചന്ദ​ന​ക്ക​ട്ടിൽ’ എന്ന കാ​വ്യ​വും ക്ലെ​മ​ന്റ് ജി. പട​പ്പ​ക്കര ഒന്നു വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാൽ മതി. ഏതാ​യാ​ലും വയ​ലാ​റി​ന്റെ വരികൾ കേൾ​ക്കുക:

ഇനി നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​രൻ: (പക്ഷി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം)

“ഞാനും വര​ട്ടേ?…”

അവൻ ഒന്നും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. കു​റ​ച്ചു​നേ​രം കഴി​ഞ്ഞു് അവൾ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു.

‘എന്താ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?’

അവൻ നി​റ​പ്പ​കി​ട്ടു​ള്ള ചിറകു കു​ട​ഞ്ഞു് അവളെ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടു​കൾ തു​ടു​ത്തു. അവ​രു​ടെ കണ്ണു​കൾ ഇട​ഞ്ഞു.

‘ഞാ​ന​ടു​ത്തു വര​ട്ടെ…?’ ഒരു കള്ള​ച്ചി​രി​യോ​ടെ അവൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

സു​ഖ​ബോ​ധ​വും നാ​ണ​വും​കൊ​ണ്ടു് അവ​ളാ​കെ കോ​രി​ത്ത​രി​ച്ചു​പോ​യി.

ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ ‘ചന്ദ​ന​ക്ക​ട്ടിൽ’ എന്ന കാ​വ്യം. തള്ള​പ്പ​ക്ഷി വന്ന​പ്പോൾ ചന്ദ​ന​മ​ര​വു​മി​ല്ല കു​ഞ്ഞു​മി​ല്ല.

നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​രൻ:

“ഇരു​ട്ടു് അവ​ളു​ടെ കണ്ണി​ലേ​ക്ക് ഇര​ച്ചു​ക​യ​റി. കാ​ലു​കൾ തളർ​ന്നു. അവൾ മര​ച്ചി​ല്ല​യിൽ​നി​ന്നും ഇളകിയ മണ്ണി​ലേ​ക്കു തല കു​ത്തി​വീ​ണു”. സദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ സങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളെ​ന്ന മട്ടി​ല​ല്ല ഞാ​നി​തു് എടു​ത്തു​കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്. പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​കൾ ഒരേ വി​ധ​ത്തിൽ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു കാ​ണി​ക്കാൻ മാ​ത്രം.

ഡെ​സ്മ​ണ്ട് മോ​റി​സി നെ കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലേ. ഏതു് അസം​ബ​ന്ധ​വും ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി പറയും അദ്ദേ​ഹം. ഒരു പ്ര​സ്താ​വം: “നി​ങ്ങൾ പേ​രെ​ഴു​തി വാ​തി​ല്ക്കൽ വയ്ക്കു​മ്പോ​ഴോ ചി​ത്രം ഭി​ത്തി​യിൽ തൂ​ക്കു​മ്പോ​ഴോ പട്ടി​യു​ടെ മട്ടിൽ കാ​ലു​യർ​ത്തി വ്യ​ക്തി​നി​ഷ്ഠ​മായ അട​യാ​ളം അവിടെ ഉള​വാ​ക്കു​ന്നു എന്നേ പറ​യാ​നു​ള്ളു.”

മനു​ഷ്യൻ പര​ത​ന്ത്ര​നാ​ണു്. ഭൂ​മി​യാ​ണു് ആ പാ​ര​ത​ന്ത്ര്യം ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന​തു്. എങ്കി​ലും അവനു് ഇവിടം വി​ട്ടു​പോ​കാൻ സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല. അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു നയ​ന​ങ്ങൾ വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ച്ചു് അന​ന്ത​ത​യെ സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കാൻ അവൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം വ്യർ​ത്ഥം. ഭൂമി പി​ട​യു​ന്നു. ഞെ​ട്ടു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഈ ഭൂ​മി​യിൽ ചെറിയ ചെറിയ സു​ഖ​ങ്ങൾ അനു​ഭ​വി​ച്ചു് അവൻ നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവയിൽ പങ്കു​കൊ​ള്ളാൻ ക്ഷു​ദ്ര​ജീ​വി​കൾ​പോ​ലും എത്തു​ന്നു. അവ​യ്ക്കു നി​രാ​ശത; മനു​ഷ്യ​നും നി​രാ​ശത പക്ഷേ ഭൂ​മി​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട മനു​ഷ്യ​നു് മറ്റെ​ന്തു മാർ​ഗ്ഗ​മാ​ണു​ള്ള​തു്? അന​ന്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ത്താൻ കൊ​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, ആ അഭി​ലാ​ഷ​ത്തി​നു സാ​ഫ​ല്യ​മി​ല്ലാ​തെ, പി​ട​യു​ന്ന ഭൂ​മി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ അവൻ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് ഇന്ന​ത്തെ മനു​ഷ്യ​ന്റെ പ്രി​ഡി​ക്ക​മെ​ന്റ് വൈ​ഷ​മ്യ​മാർ​ന്ന സ്ഥി​തി. ഇതിനെ അനു​ഗൃ​ഹി​ത​നായ കവി കട​മ്മ​നി​ട്ട ‘പൊ​രി​ക്ക​ടല’ എന്ന കൊ​ച്ചു കാ​വ്യ​ത്തിൽ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്)

പക്ഷേ “ഇവി​ടെ​യി​പ്പി​ട​യു​ന്ന ഭൂ​മി​യി​ല​ല്ലാ​തെ​നി​ക്ക​ഭ​യ​മി​ല്ലാ​ശ്വാ​സ​മി​ല്ല.”

“നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സഹോ​ദ​ര​നു് ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വം മാ​പ്പു​കൊ​ടു​ക്കു” (മാ​ത്യു, 18–35) എന്നു യേ​ശു​ദേ​വൻ പറ​ഞ്ഞു. ഈ നിർ​ദ്ദേ​ശ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച രീ​തി​യിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ച ഈ ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ മഹാ പു​രു​ഷ​നാ​ണു ജോൺ​പോൾ. അദ്ദേ​ഹം എന്തു ചെ​യ്തു? റോ​മി​ലെ റെ​ബീ​ബിയ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ രണ്ടു​വർ​ഷം മുൻപു നടന്ന ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തി​ലേ​ക്കു പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ ഞാൻ സാദരം ക്ഷ​ണി​ക്ക​ട്ടെ. തന്റെ നേർ​ക്കു നി​റ​തോ​ക്കൊ​ഴി​ച്ച മേ​മു​റ്റ് ആലി ആഗ്ക യെ കാണാൻ പോ​പ്പ് ചെ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അയാ​ളു​ടെ കരം ഗ്ര​ഹി​ച്ചു് പറ​ഞ്ഞു: “എന്നെ കൊ​ല്ലാൻ ശ്ര​മി​ച്ച നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഞാൻ മാ​പ്പു തരു​ന്നു” മൃ​ദു​ല​മാ​യി, പ്ര​ക​ട​നാ​ത്മ​കത ഒട്ടു​മി​ല്ലാ​തെ പോ​പ്പ് അതു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ആഗ്ക അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈ സ്വ​ന്തം നെ​റ്റി​യിൽ ചേർ​ത്തു ബഹു​മാ​നം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചു. ഇതൊരു മഹാ സം​ഭ​വ​മാ​ണു്. ആ പാ​പ​മാർ​ജ്ജ​ന​സൂ​ക്തം പോ​പ്പ് അരു​ളി​യ​തു് “നീ എന്റെ ശത്രു​വ​ല്ല. എന്റെ സഹോ​ദ​രൻ മാ​ത്രം” എന്ന മട്ടി​ലാ​ണു്. ഈ സൂ​ക്തം ലോകം ചെ​വി​ക്കൊ​ണ്ടാൽ സഹോ​ദ​രൻ സഹോ​ദ​ര​നെ കൊ​ല്ലേ​ണ്ട​താ​യി വരി​ല്ല. അണു​ബോം​ബു​കൾ വർ​ഷി​ച്ചു് ലോ​ക​ത്തെ നശി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല. ജോൺ​പോൾ എന്ന ഈ മഹാ​വ്യ​ക്തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സെഡ്. എം. ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യാർ​ന്ന കൃ​ത്യം.

“ഇൻ​വെ​സ്റ്റി​ഗേ​റ്റീ​വ് ജർ​ണ്ണ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ വിജയം” എന്നു നി​രൂ​പ​കർ പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ന്ന Pontiff എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം വാ​യി​ച്ചാൽ ഈ വധ​ശ്ര​മ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എല്ലാം അറി​യാം. (ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്മാർ: Gordon Thomas and Max Morgan-​Witts) മേ​മ​റ്റ് ആലിയെ റി​ക്രൂ​ട്ട് ചെ​യ്തു് ലി​ബി​യ​യി​ലും ലബ​നോ​ണി​ലും വച്ചു പരി​ശീ​ല​നം നല്കി​യ​തു് പോ​പ്പി​നെ വധി​ക്കാൻ തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു് ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്മാർ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

അമേ​രി​ക്ക​യിൽ​വ​ച്ചു് ലോ​ക​മ​ല​യാള സമ്മേ​ള​നം നട​ത്തി​യ​പ്പോൾ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ എഴു​ത്തു​കാ​രെ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു മാ​നി​ക്കാ​ത്ത​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഡോ​ക്ടർ എം. എം. ബഷീർ ധർ​മ്മ​രോ​ഷ​ത്തോ​ടെ ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ബഷീ​റി​ന്റെ ധർ​മ്മ​രോ​ഷ​ത്തി​നു സാം​ഗ​ത്യ​മു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും അതു​കൊ​ണ്ടു ഫല​മി​ല്ല. ചീ​ഞ്ഞ​ളി​യു​ന്ന ശരീ​ര​ത്തിൽ ഈച്ച​കൾ വന്നി​രു​ന്നു നു​ണ​യാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. എക്കാ​ല​ത്തും ശവ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അവ അഴു​കു​മ്പോൾ ഈച്ച​കൾ വരി​ക​യും ചെ​യ്യും. (ഇതു് എന്നെ ക്ഷ​ണി​ക്കാ​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നു കരു​ത​രു​തേ സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​ന​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അമേ​രി​ക്ക​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലാൻ ഒരു മാന്യ സു​ഹൃ​ത്തു് എന്നെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു. യൂ​റോ​പ്പി​ലെ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട നഗ​ര​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു് ഇവിടെ തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ക്കാ​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു. കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​യോ​ടെ ഞാൻ ആ ക്ഷണം നി​ര​സി​ച്ചു. ഒരി​ട​ത്തും പോ​കാ​നോ ‘ലൈം​ലൈ​റ്റിൽ’ നി​ല്ക്കാ​നോ താ​ല്പ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു അര​സി​ക​നാ​ണു് ഞാൻ.)

വി​വാ​ഹം കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന സ്ത്രീ​യു​ടെ അഭ്യർ​ത്ഥന പു​രു​ഷൻ നി​ര​സി​ച്ചു. അവൾ വാ​ശി​തീർ​ക്കാൻ മറ്റൊ​രു​ത്ത​നെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു. പ്ര​തി​കാ​ര​ബു​ദ്ധി​യോ​ടെ അവൾ ആദ്യ​ത്തെ​യാ​ളി​നെ കത്ത​യ​ച്ചു വീ​ട്ടിൽ വരു​ത്തി; താൻ സു​ഖ​മാ​യി കഴി​യു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് അയാളെ ധരി​പ്പി​ക്കാൻ. പക്ഷേ, അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് സത്യം എന്താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു. വി​വാ​ഹം നി​ര​സി​ച്ച പു​രു​ഷൻ മാ​റാ​വ്യാ​ധി​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. പെ​ണ്ണി​നെ രക്ഷി​ക്കാ​നാ​ണു് അയാൾ ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റി​യ​തും അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു് അവളെ സ്വീ​ക​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​തും. റഹ്മാൻ പി. തീ​രു​നെ​ല്ലൂർ എക്സ്പ്ര​സ്സ് വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ കഥ​യാ​ണി​തു്. കഥ എത്ര വഞ്ച​നാ​ത്മ​ക​മാ​ണെ​ന്നു അതു​ത​ന്നെ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? അതു​കൊ​ണ്ടു കമ​ന്റ് വേണ്ട.

എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്നു പി. നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പു് ‘സു​ന​ന്ദ’ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘പ്ര​ണ​യ​ഭ​സ്മം’ എന്ന കാ​വ്യം. അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വ​മി​ല്ലാ​ത്ത നല്ല കാ​വ്യ​മാ​ണി​തു്.

ചങ്ങ​മ്പുഴ യുടെ “പഞ്ച​ഭൂ​താ​ദി​യു​ക്ത​മെൻ ഗാ​ത്രം…” എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന കാ​വ്യം. മഹ​നീ​യ​മായ കവി​ത​യ്ക്കു് ഉദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​യി ഞാൻ പല സമ്മേ​ള​ന​ങ്ങ​ളി​ലും ചൊ​ല്ലാ​റു​ണ്ടു്. അതു ദണ്ഡി​പ​ഞ്ച​ക​ത്തി​ലെ അഞ്ചാ​മ​ത്തെ ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​മാ​ണെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു് തൃ​ശൂ​രിൽ നി​ന്നൊ​രു പണ്ഡി​തൻ എനി​ക്കെ​ഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സം​സ്കൃത ശ്ലോ​ക​വും ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ കാ​വ്യ​വും വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ള​ല്ല. കവിത മഹ​ത്ത്വ​മാർ​ന്ന​തു​ത​ന്നെ. പക്ഷേ അതി​ന്റെ ക്രെ​ഡി​റ്റ് —ബഹു​മ​തി—ഇനി​മേ​ലിൽ ദണ്ഡി ക്കാ​ണു്. ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യ്ക്ക​ല്ല.