രാ​പ്പാ​ടി പാടാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന ഒരു കഥ ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി കോ​ലെ​ത് പറ​ഞ്ഞ​തു ചി​ലർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും അറി​യാ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. പണ്ടു് ആ പക്ഷി പാ​ടാ​റി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. രാ​ത്രി അതു​റ​ങ്ങാൻ പോകും. പ്ര​ഭാ​ത​ത്തിൽ കി​ഴ​ക്കു​ദി​ക്കു ചു​വ​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ അതു​റ​ങ്ങും. വസ​ന്ത​കാ​ല​ത്തു് ഒരു രാ​ത്രി​യിൽ രാ​പ്പാ​ടി മു​ന്തി​രി​വ​ള്ളി​ക​ളി​ലി​രു​ന്നു് ഉറ​ങ്ങി. മു​ന്തി​രി​യു​ടെ ലതാ​ത​ന്തു (tendril) വള​രെ​വേ​ഗം വള​രു​ന്ന​താ​ണു്. ഉറ​ങ്ങു​ന്ന പക്ഷി​യു​ടെ കാലിൽ അതു ചു​റ്റി. നേരം വെ​ളു​ത്ത​പ്പോൾ തനി​ക്ക് അന​ങ്ങാൻ​വ​യ്യാ​ത്ത അവ​സ്ഥ​യാ​ണെ​ന്നു രാ​പ്പാ​ടി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ചി​റ​കു​ക​ളി​ലും ലതാ​ത​ന്തു ചു​റ്റി​യി​രു​ന്നു. വളരെ പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടാ​ണു് പക്ഷി ആ ബന്ധ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു മോചനം നേ​ടി​യ​തു്. ഉറ​ങ്ങി​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ ലതാ​ത​ന്തു ശരീ​ര​ത്തിൽ ചു​റ്റി​യ​തു്. ഇനി ഉറ​ങ്ങാ​തി​രു​ന്നു​ക​ള​യാം എന്നു് അതു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. ഉറ​ക്കം വരാ​തി​രി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി പക്ഷി പാ​ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി. ആദ്യ​മാ​ദ്യം നൂ​ലു​പോ​ലെ നേർ​ത്തി​രു​ന്ന ശബ്ദം പി​ന്നെ​പ്പി​ന്നെ സു​വർ​ണ്ണ​നാ​ദ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. മു​ന്തി​രി​യും മര​ങ്ങ​ളും മറ്റു പക്ഷി​ക​ളും മനു​ഷ്യ​രും അതു​കേ​ട്ടു് ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചു. കലാ​കാ​രൻ രാ​പ്പാ​ടി​യാ​ണു്. ഉറ​ങ്ങി​യാൽ ലൗ​കി​ക​ദു​ഖഃ​ത്തി​ന്റെ ലതാ​ത​ന്തു​ക്കൾ അയാളെ ബന്ധ​ന​ത്തി​ലാ​ക്കി​യേ​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ഉണർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. പാ​ടു​ന്നു. ആ ഗാ​ന​മാ​ണു് നമ്മെ കോൾ​മ​യിർ​ക്കൊ​ള്ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. കലാ​കാ​ര​ന്മാ​രേ, കവി​ക​ളേ, ഉറ​ങ്ങാ​തി​രു​ന്നു പാടൂ. മാ​ധു​ര്യ​മാർ​ന്ന രാ​ത്രി​യിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മധു​ര​ശ​ബ്ദം ഉയർ​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ആ രാ​ത്രി​ക്കു് എന്തു ഭം​ഗി​യാ​ണു​ള്ള​തു?

പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രേ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യിൽ രാ​പ്പാ​ടി​യു​ടെ കഥ​യെ​ന്ന ഒരു റോ​സാ​ദ​ല​മെ​ടു​ത്തി​ട്ട ഞാൻ ഇനി ഒരു കല്ലെ​ടു​ത്തെ​റി​യു​ക​യാ​ണു്. കൊ​ച്ചു കല്ല​ല്ല. പാ​രു​ഷ്യ​മാർ​ന്ന കരി​ങ്കൽ​ക്ക​ഷ​ണം തന്നെ. എന്താ​ണു് കോ​പ​കാ​ര​ണ​മെ​ന്ന​ല്ലേ? വി​മാ​ന​ത്തി​ലി​രു​ന്നു കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നോ​ടു വാ​തോ​രാ​തെ സം​സാ​രി​ച്ച ഡി. സി. കി​ഴ​ക്കേ​മു​റി യോടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തി​രു​ന്ന മാ​ന്യൻ “മനു​ഷ്യ​നാ​യാൽ കു​റ​ച്ചു മര്യാദ വേ​ണ്ടേ? എത്ര നേ​ര​മാ​യി നി​ങ്ങ​ളി​ങ്ങ​നെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു് അസ​ഹ്യ​മാ​വു​മെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണ്ടേ?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. ആ ചോ​ദ്യം അമാ​ന്യ​മായ ചോ​ദ്യ​മാ​ണെ​ന്നു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ മാ​ന്യൻ എന്നു വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് ആ വാ​ക്കി​നെ ഉദ്ധ​ര​ണ​ചി​ഹ്ന​ങ്ങ​ളു​ടെ അക​ത്താ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു ഡി. സി. (കു​ങ്കു​മം വാരിക). അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കൊ​ച്ചി​യിൽ​നി​ന്നു് കോ​ട്ട​യം വരെ തന്റെ കാറിൽ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന ഡി. സി. കോ​ട്ട​യ​ത്തു​നി​ന്നു തി​രു​വ​ല്ല​യ്ക്കു പോകാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ടാ​ക്സി​ക്കാർ ഏർ​പ്പാ​ടു​ചെ​യ്തു​കൊ​ടു​ത്തു​വെ​ന്നു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ച് പരാതി പറഞ്ഞ ആളി​ന്റെ അമാ​ന്യ​ത​യേ​യും സ്വ​ന്തം മാ​ന്യ​ത​യേ​യും ഒന്നു​കൂ​ടി സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. കു​വൈ​റ്റിൽ നി​ന്നു​വ​ന്ന മി​സ്റ്റർ ജോർ​ജ്ജാ​യി​രു​ന്നു ഡി. സി.യുടെ “മാ​ന്യൻ”. തന്നെ കാറിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രി​ക​യും ടാ​ക്സി​ക്കാർ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച് അതിൽ കയ​റ്റി അയ​യ്ക്കു​ക​യും ചെയ്ത ഡി. സി.യോടു് താൻ പറഞ്ഞ പരു​ഷ​പ​ദ​ങ്ങൾ അസ്ഥാ​ന​സ്ഥി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​പ്പോ​യി​യെ​ന്നു പി​ന്നീ​ടു തീർ​ച്ച​യാ​യും വി​ചാ​രി​ച്ചി​രി​ക്കാ​വു​ന്ന ജോർ​ജ്ജ് കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ ഈ ലേഖനം വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഡി. സി.യെ​ക്കു​റി​ച്ച് എന്തു വി​ചാ​രി​ക്കും? അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​ന​യ​വും നന്മ​യും ആർ​ജ്ജ​വ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു കരു​തു​ക​യി​ല്ലേ? അതെ​ന്തു​മാ​ക​ട്ടെ. അനേ​ക​മാ​ളു​കൾ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന വി​മാ​ന​ത്തി​ലോ തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലോ ബസ്സി​ലോ രണ്ടു​പേർ ഇട​വി​ടാ​തെ ഉറ​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് തി​ക​ഞ്ഞ മര്യാ​ദ​കേ​ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. ഈ ലോ​ക​ത്തു് എല്ലാ​വ​രും തു​ല്ല്യ​രാ​ണു്. ഒരാൾ​ക്കു് ഒരു കഴി​വു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ മറ്റൊ​രാൾ​ക്കു വേ​റൊ​രു കഴി​വു​ണ്ടു്. രാ​ഷ്ട്ര​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞൻ രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തിൽ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന പ്രാ​ഗൽ​ഭ്യം കൃ​ഷി​ക്കാ​രൻ കൃ​ഷി​പ്പ​ണി​യിൽ കാ​ണി​ക്കും. അവയിൽ ഒന്നു മറ്റൊ​ന്നി​നേ​ക്കാൾ മെ​ച്ച​മെ​ന്നു പറ​യാ​നാ​വി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​രെ​ല്ലാ​വ​രും തു​ല്ല്യ​രാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ആളി​ന്റെ സ്വ​സ്ഥ​ത​യെ ഉറ​ക്കെ​സ്സം​സാ​രി​ച്ചോ അനു​സ്യൂ​ത​മാ​യി പതു​ക്കെ​സ്സം​സാ​രി​ച്ചോ നശി​പ്പി​ക്കാൻ ആർ​ക്കും അവ​കാ​ശ​മി​ല്ല. വി​ശേ​ഷി​ച്ചും പൊ​തു​വായ വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളിൽ. സി​റ്റി സർ​വീ​സ് ബസ്സിൽ പതി​വാ​യി കേൾ​ക്കാം:

“ഹെഡ് ഒഫ് ദ് ഡി​പ്പാർ​ട്ട്മെ​ന്റി​ന്റെ റെ​ക്ക​മെൻ​ഡേ​ഷൻ വന്നു. ഞാൻ ഒരു നോ​ട്ട് പു​ട്ട​പ്പ് ചെ​യ്തു. അണ്ടർ സെ​ക്ര​ട്ട​റി​ക്കും അഡി​ഷ​നൽ സെ​ക്ര​ട്ട​റി​ക്കും ആ റെ​ക്ക​മെൻ​ഡേ​ഷൻ സാ​ങ്ഷൻ ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ നോ​ട്ട് കണ്ടു രണ്ടു​പേ​രും കറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി” ഇതു സത്യ​മാ​വ​ട്ടെ. എന്നാ​ലും ക്ലാർ​ക്കി​നു് ഇതു് നമ്മൾ കേൾ​ക്കെ ബസ്സിൽ ഇരു​ന്നു പറയാൻ അവ​കാ​ശ​മി​ല്ല. അന്യ​ന്റെ ബോ​ധ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അല്പ​മെ​ങ്കി​ലും വി​വ​ര​മു​ള്ള​വൻ ബസ്സി​ലി​രു​ന്നു്, തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലി​രു​ന്നു്, വി​മാ​ന​ത്തി​ലി​രു​ന്നു് വാ​തോ​രാ​തെ സം​സാ​രി​ക്കി​ല്ല. സം​സാ​രി​ച്ചാൽ ജോർ​ജ്ജി​നെ​പ്പോ​ലെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ആളി​നോ​ടു ‘ഷട്ട​പ്പ്’ എന്നു പറയണം. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ബോ​ധ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​നു പല അവ​സ്ഥ​ക​ളു​ണ്ടു്. യഥാർ​ത്ഥം, അയ​ഥാർ​ത്ഥം, മതി​വി​ഭ്ര​മ​പ​രം, ആത്മ​കൃ​തം. ആത്മ​കൃ​തം അല്ലെ​ങ്കിൽ സ്വ​ജ​നി​തം എന്ന അവസ്ഥ വരു​മ്പോ​ഴാ​ണു് നാടൻ ഭാ​ഷ​യിൽ പൊ​ങ്ങ​ച്ചം എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. യഥാർ​ത്ഥ​മായ ബോ​ധ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഇരി​ക്കാൻ നമു​ക്കൊ​ക്കെ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ! ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളി​നും അതിനു കഴി​വി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

ഉറൂബ് പറഞ്ഞ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്ക് കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘വി​ല്ലും ശരവും’ എന്ന പം​ക്തി​യിൽ എടു​ത്തു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. മു​സ്ലീം അദ്ധ്യാ​പ​കൻ “പാഠം നാലു്, പു​സ്പം” എന്നു വാ​യി​ച്ചു. അതു​കേ​ട്ടു് ഒരു പയ്യൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “മാഷേ പു​ഷ്പം എന്ന​ല്ലേ?” അദ്ധ്യാ​പ​കൻ പി​ന്നെ​യും: “പാഠം നാലു്, പു​സ്പം. പി​ന്നെ ആ നാ​യ​രു​ട്ടി പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ​യും പറയാം.” ഉറൂബ് സര​സ​നാ​യി​രു​ന്നു. എന്നോ​ടു് അദ്ദേ​ഹം പല നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​ക​ളും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഷണ്ഡ​നു സു​ന്ദ​രി​യായ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യെ കി​ട്ടി​യാൽ എങ്ങ​നെ പെ​രു​മാ​റും അയാൾ? ഒന്നി​നും കഴി​യാ​തെ ങ്ഹാ ങ്ഹാ എന്നു മൂ​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ ശി​ര​സ്സു​തൊ​ട്ടു പാദം വരെ ഒന്നു തലോ​ടും. അതു​പോ​ലെ​യാ​ണ​ത്രെ നമ്മു​ടെ ഒരു നി​രൂ​പ​കൻ സാ​ഹി​ത്യ​കൃ​തി കൈയിൽ കി​ട്ടി​യാൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കുക. മറ്റൊ​രു ഫലിതം മലബാർ കെ. സു​കു​മാ​ര​ന്റേ​താ​ണു്. ശി​ര​സ്ത​ദാ​രാ​യി​രു​ന്നു സു​കു​മാ​രൻ. ഹർ​ജി​ക​ളിൽ പത്തു് ഉറു​പ്പിക സ്റ്റാ​മ്പ് ഒട്ടി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ രണ്ടു് അഞ്ചു രൂപ സ്റ്റാ​മ്പ് ഒട്ടി​ച്ചാൽ അദ്ദേ​ഹം സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. Higher denomination സ്റ്റാ​മ്പ് ചെ​ല​വാ​ക്കാ​നു​ള്ള സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ നിർ​ദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ഒരു ദിവസം ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചു. എന്താ അഞ്ചു​റു​പ്പി​ക​യു​ടെ രണ്ടു് സ്റ്റാ​മ്പൊ​ട്ടി​ച്ചാൽ? എന്നാ​യി അയാ​ളു​ടെ ചോ​ദ്യം. സു​കു​മാ​രൻ അയാ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ?” “ഇല്ല” എന്നു് ഉത്ത​രം. “കഴി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. അപ്പോൾ പെ​ണ്ണി​നു് എത്ര വയ​സ്സു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം?” ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ: പതി​നെ​ട്ടു്. സു​കു​മാ​രൻ: എന്നാ​ലേ ഒൻപതു വയ​സ്സു​വീ​ത​മു​ള്ള രണ്ടു പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു തന്നാൽ മതിയോ തനി​ക്ക്?

അനീതി, അസാ​ന്മാർ​ഗി​ക​ത്വം, ഇവ​യു​ടെ പേരിൽ ധർ​മ്മ​രോ​ഷം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം കാ​രു​ണ്യം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു പോ​കു​ന്നു എന്ന​തു് ആരും ഓർ​മ്മി​ക്കാ​റി​ല്ല. ഉദാ​ഹ​ര​ണം കാബറെ നർ​ത്ത​കി​കൾ തന്നെ. ഈ ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ഒരു സ്ത്രീ​ക്കും—വേ​ശ്യ​യ്ക്കു​പോ​ലും—സ്വ​ന്തം ശരീരം നഗ്ന​മാ​ക്കി​ക്കാ​ണി​ക്കാൻ ഇഷ്ട​മി​ല്ല. പി​ന്നെ ചിലർ പൊ​ക്കി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു ചാൺ വയ​റി​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു്. അതു​പോ​ലെ വി​ശ​പ്പു​ള്ള വയ​റു​കൾ വേറെ പലതും വീ​ട്ടിൽ കാണും. രോ​ഗ​മു​ള്ള അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ കാണും. അവർ​ക്കു മരു​ന്നു​വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ക്കാൻ പണ​മി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കും. വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കാൻ മടി​ച്ചു് അവർ കാബറേ നൃ​ത്ത​മാ​ടു​ന്നു. ഈ നർ​ത്ത​കി​ക​ളു​ടെ ദയ​നീ​വ​സ്ഥ​യിൽ മന​മു​രു​കാ​ത്ത​വ​രാ​ണു് കാബറെ നൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ വി​രോ​ധി​കൾ. അവ​രു​ടെ ധർ​മ്മ​രോ​ഷം ജ്വ​ലി​ച്ചു​യ​രു​മ്പോൾ ബലി​യാ​ടു​ക​ളായ നർ​ത്ത​കി​ക​ളു​ടെ കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ലു​ണ്ടാ​കേ​ണ്ട കാ​രു​ണ്യം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല.

ഭയ​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളായ പലതും ഇവിടെ നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. സ്ത്രീ​ധ​നം കി​ട്ടാ​ത്ത​തി​ന്റെ പേരിൽ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട പെ​ണ്ണി​നെ ചു​ട്ടു​ക​രി​ക്കൽ, കണ്ണു​കു​ത്തി​പ്പൊ​ട്ടി​ക്കൽ, രാ​ഷ്ട്രീയ ലക്ഷ്യം​വ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള വധ​ങ്ങൾ, വി​മാ​നം റാ​ഞ്ചി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​ക​ലും പി​ന്നീ​ടു​ള്ള കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളും. ഇവ ഓരോ​ന്നും നമ്മൾ അറി​യു​മ്പോൾ നമു​ക്കു് എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത ദുഃ​ഖ​വും രോ​ഷ​വു​മാ​ണു്. എന്നാൽ താ​ര​ത​മ്യേന നി​സ്സാ​ര​മായ കാബറേ നൃ​ത്ത​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി അതേ മട്ടിൽ ധർ​മ്മ​രോ​ഷം ജ്വ​ലി​പ്പി​ച്ചു​വി​ടു​മ്പോൾ അതു് ആർ​ജ്ജ​വ​മു​ള്ള (Sincerity) പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മാ​യി ആരും കരു​തു​ക​യി​ല്ല. ഇവിടെ കാബറേ നർ​ത്ത​കി​ക​ളു​ടെ നേർ​ക്കു ചന്ദ്ര​ഹാ​സം വീ​ശു​ന്ന​വ​രെ മാ​ന​സി​കാ​പ​ഗ്ര​ഥന സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തി​ലൂ​ടെ വീ​ക്ഷി​ക്കാൻ എനി​ക്കു കൗ​തു​ക​മി​ല്ല. ആ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളെ വി​ല​യി​രു​ത്തു​ന്നു​മി​ല്ല. ഈ പം​ക്തി ജ്ഞാ​ന​ശ​ക​ല​ങ്ങൾ പകർ​ന്നു​കൊ​ടു​ക്കാൻ​കൂ​ടി​യു​ള്ള​താ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അതി​രു​ക​ട​ന്ന ധർ​മ്മ​രോ​ഷ​ത്തെ മാ​ന​സി​കാ​പ​ഗ്ര​ഥ​ന​ക്കാർ എങ്ങ​നെ വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്കു​ന്നു എന്ന​തു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്ക​ട്ടെ. താൻ ഏതിനെ നി​ന്ദി​ക്കു​ന്നു​വോ അതു​ത​ന്നെ സ്വയം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള അബോ​ധാ​ത്മ​ക​മായ ആഗ്ര​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​ണെ​ന്നു ഫ്രാ​യി​റ്റും കൂ​ട്ടു​കാ​രും പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ മനഃ​സാ​ക്ഷി​യു​ടെ ആക്ര​മ​ണ​വാ​ഞ്ച​യെ അയാൾ ഇള​ക്കി​വി​ടു​ന്നു. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പി​രി​മു​റു​ക്ക​ത്തി​നു അയവു വരു​ത്താൻ​വേ​ണ്ടി സ്വ​ന്തം ആക്ര​മ​ണോ​ത്സു​ക​ത​യെ കു​റ്റം ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​നിൽ (കു​റ്റം ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​ളിൽ) ആരോ​പി​ക്കു​ന്നു.

ഇ. വി. ശ്രീ​ധ​രൻ കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘കാ​രു​ണ്യം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ’ എന്ന നല്ല ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ അവി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മായ വി​കൃ​തി​യാ​യി മാ​ത്രം എന്റെ ഈ നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളെ കരു​തി​യാൽ മതി.

The lady doth protest too much, methinks (Shakespeare: Hamlet III-​ii)

ജവ​ഹർ​ലാൽ നെ​ഹ്റു വി​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ പാ​മ്പാ​ട്ടി പാ​മ്പി​നെ​യെ​ടു​ത്തി​ടു​മ്പോൾ ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി പേ​ടി​യോ​ടെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു ചി​ത്രം ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പി​ള്ള യെ ബഹു​മാ​നി​ക്കാൻ ചേർ​ന്ന ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ ഒരാൾ പാ​മ്പി​നെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ ചാർ​ത്തു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി ഭയ​ന്നു് അതു നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​ന്ന ചി​ത്ര​വും അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തു കണ്ടു. തകഴി ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്കു് ഇതു അദ്ഭു​തം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. പാ​മ്പി​നെ സ്പർ​ശി​ക്കാൻ വയ്യ എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല അതിനെ കാ​ണു​ന്ന​തു പോലും എനി​ക്കു സഹി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത കൃ​ത്യ​മാ​ണു്. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ മ്യൂ​സി​യ​ത്തി​ലു​ള്ള സ്നേ​ക്ക്ഹൗ​സിൽ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് ഞാ​നൊ​ന്നു കയറി. പി​ന്നീ​ടു് അവിടെ പോ​യി​ട്ടി​ല്ല. ഇനി പോ​കു​ക​യു​മി​ല്ല. പെ​രു​മ്പാ​മ്പു്, മൂർഖൻ, അണലി, രാ​ജ​വെ​മ്പാല ഇവ​യെ​ല്ലാം അവിടെ കണ്ടു. എലിയെ വി​ഴു​ങ്ങാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന അണലി. മു​യ​ലി​നെ ഉള്ളി​ലാ​ക്കാൻ യത്നി​ക്കു​ന്ന പെ​രു​മ്പാ​മ്പു്. ഈ ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ എന്നെ തളർ​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ഞാൻ പു​റ​ത്തേ​യ്ക്കു ഓടി.

വാ​രി​ക​ക​ളിൽ വരു​ന്ന മിനി വി. ശാ​ന്താ​റാം​ക്ക​ഥ​കൾ പേരു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ കൊ​ച്ചു കഥ​ക​ളാ​ണു്. പക്ഷേ, ഓരോ മി​നി​ക്ക​ഥ​യ്ക്കും പെ​രു​മ്പാ​മ്പി​ന്റെ ഭാ​ര​മു​ണ്ടു്; മു​ന്നൂ​റു റാ​ത്തൽ ഭാരം. വൈ​രൂ​പ്യം പെ​രു​മ്പാ​മ്പി​നു​ള്ള​തി​നേ​ക്കാൾ കൂ​ടു​ത​ലും. ഇതു​പോ​ലെ ഒരെ​ണ്ണം കലൂർ ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ മു​പ്പ​ത്തൊ​മ്പ​താം പു​റ​ത്തു കി​ട​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഫ്രി​ജ്ജ് വിൽ​ക്കാ​നു​ണ്ടെ​ന്ന പര​സ്യം കണ്ടു് ഒരു​ത്തൻ വിൽ​പ്പ​ന​ക്കാ​ര​നെ ഫോണിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു പേ​രു​ടെ​യും സം​സാ​രം ശണ്ഠ​യോ​ള​മെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ വി​ല്പ​ന​ക്കാ​രൻ പറ​ഞ്ഞു​പോ​ലും: “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മേൽ​വി​ലാ​സം തരൂ. ഞാൻ തന്നെ റെ​ഫ്രി​ജി​റേ​റ്റർ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്ഥ​ല​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു തരാം. ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ ഫോണിൽ വി​ളി​ക്കു​ക​യി​ല്ല എന്ന വ്യ​വ​സ്ഥ​യിൽ”. പെ​രു​മ്പാ​മ്പി​നു മു​യ​ലി​നെ വി​ഴു​ങ്ങ​ണ​മെ​ന്ന ഉദ്ദേ​ശ്യ​മെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടു്. ഈ കഥാ​വാ​ഹ​സ​ഗ്രാ​സം ഒരു​ദ്ദേ​ശ്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ അങ്ങു ചു​രു​ണ്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്റെ വാലു് തെ​ല്ലൊ​ന്നു​യർ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മാറി നിൽ​ക്കൂ വാ​യ​ന​ക്കാ​രാ. അതു താ​ങ്ക​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ത്തു് തട്ടും. വാലു തട്ടി​യാ​ലും ദോ​ഷ​മു​ണ്ടു്. (കഥാ​വാ​ഹ​സ​ഗ്രാ​സം = കഥ​യാ​കു​ന്ന പെ​രു​മ്പാ​മ്പി​ന്റെ ഉരുള).

ഇവി​ടെ​യെ​ങ്ങു​മ​ല്ല, അങ്ങു ദൂരെ ഒരു പണ്ഡി​ത​നു​ണ്ടു്. വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​കു​മ്പോൾ കുറേ ആരാ​ധ​കർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചു​റ്റും കൂടണം. “അങ്ങോ, അങ്ങ​ല്ലേ മഹാ​പ​ണ്ഡി​തൻ” എന്നു അവർ പറയണം. അതു കേ​ട്ടാ​ലേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഉറ​ക്കം സു​ഖ​മാ​വൂ. നേരേ മറി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു വള്ള​ത്തോ​ളി ന്റെ മാ​ന​സി​കാ​വ​സ്ഥ. താൻ വലിയ കവി​യാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആരു സ്തു​തി​ച്ചാ​ലും ആരു നി​ന്ദി​ച്ചാ​ലും അദ്ദേ​ഹം അതു കാ​ര്യ​മാ​യി എടു​ത്തി​രു​ന്നി​ല്ല. നേ​ര​ത്തേ പറഞ്ഞ പണ്ഡി​ത​ന്റെ നി​ല​യാ​ണു് വി​വാ​ഹി​ത​ക​ളിൽ പലർ​ക്കും. ദിവസം നാലു തവ​ണ​യെ​ങ്കി​ലും ഭർ​ത്താ​വു പറയണം “എനി​ക്കു നി​ന്നെ സ്നേഹ”മാ​ണെ​ന്നു്. ഈ ലോ​ക​ത്തു ഏതെ​ങ്കി​ലും ഭർ​ത്താ​വി​നു് ഭാ​ര്യ​യെ സ്ഥി​ര​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ പറ്റു​മോ? സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല. പി​ന്നെ എടു​ത്ത ഭാരം കൊ​ണ്ടി​റ​ക്ക​ണ​മ​ല്ലോ എന്നു കരുതി മി​ണ്ടാ​തെ ജീ​വി​ക്കും. ആ മൗ​ന​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​വി​ല്ലാ​തെ “എന്നോ​ടു് ഒട്ടും സ്നേ​ഹ​മി​ല്ല” എന്നു ഭാര്യ പരാതി പറയും. ഇതു ചെ​വി​യിൽ വന്നു വീ​ഴു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അയാൾ ഓഫീ​സി​ലെ സു​ന്ദ​രി​യായ, ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യായ ടൈ​പ്പി​സ്റ്റി​നെ മന​ക്ക​ണ്ണു​കൊ​ണ്ടു കാ​ണു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. അയാൾ കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കാൻ വന്നി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, ഉണ്ണാൻ വന്നി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ​ക്കു കണ്ണീർ. അതു കണ്ടാ​ലും അയാൾ​ക്കു് ഒരു കു​ലു​ക്ക​വു​മി​ല്ല. ജീ​വി​തം കു​റേ​യ​ങ്ങു കട​ന്നു പോ​കു​മ്പോൾ ഏതും സഹി​ക്കാ​നു​ള്ള കരു​ത്തു​ണ്ടാ​കും മനു​ഷ്യ​നു്. ഒരു​കാ​ല​ത്തു് ശാ​ന്താ​റാ​മി ന്റെ ചല​ച്ചി​ത്ര​ങ്ങൾ കണ്ടു് ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു ഞാൻ. അക്കാ​ല​ത്തു് എം. കെ. ത്യാ​ഗ​രാ​ജ​ഭാ​ഗ​വ​ത​രോ എസ്. ഡി. സു​ബ്ബു​ല​ക്ഷ്മി യോ എൻ. എസ്. കൃ​ഷ്ണ​നോ റ്റി. എ. മധുര മോ അഭി​ന​യി​ച്ച ഏതെ​ങ്കി​ലും സിനിമ അബ​ദ്ധ​ത്തിൽ കാ​ണാ​നി​ട​വ​ന്നാൽ ഞാൻ തി​യ​റ്റ​റിൽ നി​ന്നു് പടം തീ​രു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ട്ടു് ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അതല്ല ഇന്ന​ത്തെ സ്ഥി​തി. ഏതു പൈ​ങ്കി​ളി സി​നി​മ​യും അവ​സാ​നം വരെ​യും കണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ എനി​ക്കു കഴി​യും. പ്രാ​യം നൽ​കു​ന്ന പരി​പാ​ക​മാ​ണി​തി​നു കാരണം.

പ്ര​മീ​ളാ നായർ എന്ന വ്യ​ക്തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഞാ​നൊ​ര​ക്ഷ​രം എതിർ​ത്തു പറ​യു​ക​യി​ല്ല. എനി​ക്കു് അതിനു അധി​കാ​ര​മി​ല്ല. അങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​തു തെ​റ്റു​മാ​ണു്. എന്നാൽ പ്ര​മീ​ളാ നാ​യ​രി​ലു​ള്ള കഥാ​കാ​രി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എനി​ക്കു പറയാം. ആ കഥാ​കാ​രി​ക്കു വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം പരി​പാ​ക​മി​ല്ല. പു​രു​ഷ​നെ നി​ന്ദി​ക്കാൻ അവർ​ക്കു് (കഥാ​കാ​രി​ക്കു്) അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ ഉപാ​ലം​ഭം അല്ലെ​ങ്കിൽ ഭർ​ത്സ​നം കലാ​പ​ര​മായ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യ്ക്കു് അതീ​ത​മാ​യി വര​രു​തു്. ശ്രീ​മ​തി ‘ഗൃ​ഹ​ല​ക്ഷ്മി’ മാ​സി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘വേ​ട്ട​മൃ​ഗം’ എന്ന ചെ​റു​കഥ നോ​ക്കൂ. കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യു​ടെ നി​സ്സം​ഗത അതി​ലി​ല്ല. കഥാ​പാ​ത്രം വൈ​ധ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ദുഃഖം അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വൾ. മന​സ്സി​നി​ണ​ങ്ങിയ പു​രു​ഷ​നു​മൊ​ത്തു് അവൾ മദ്രാ​സി​ലേ​ക്കു പോ​കു​മ്പോൾ പലരും ‘തനി​ച്ചേ​യു​ള്ളോ’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു് അസ​ഹ്യത ഉള​വാ​ക്കു​ന്നു. ഹോ​ട്ട​ലിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ കൂ​ടെ​യു​ള്ള പു​രു​ഷ​നു​മാ​യി എന്തു ബന്ധം എന്നു ഒരാൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. മറു​പ​ടി അസ്സ​ലാ​യി. “ഓ അതോ! ലോ​ക​ത്തിൽ വച്ചു് ഏറ്റ​വും പഴ​ക്ക​മു​ള്ള​തും ഏറ്റ​വും മനോ​ഹ​ര​വും സു​ന്ദ​ര​വു​മായ ബന്ധം. ഹി ഇസ് എ മാൻ ആൻഡ് ഐ ആം എ വുമൺ… ” താൻ വേ​ട്ട​യാ​ട​പ്പെ​ടു​ന്നു എന്നാ​ണു് കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ മട്ടു്. വിധവ; അവ​ളു​ടെ മകൻ അമേ​രി​ക്ക​യിൽ കാ​മു​കി​യു​മാ​യി സല്ല​പി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഒരു സ്ത്രീ ലൈം​ഗിക വേ​ഴ്ച​യ്ക്കാ​യി മദ്രാ​സി​ലെ ഹോ​ട്ട​ലി​ലെ​ത്തി​യാൽ ജയ​ന്റി​ന്റെ ശക്തി​യു​ള്ള സമു​ദാ​യം അതിലെ വ്യ​ക്തി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​പ്പി​ക്കും. കൂടെ വന്ന പു​രു​ഷൻ ഭർ​ത്താ​വാ​ണെ​ങ്കിൽ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​കു​ക​യു​മി​ല്ല. അതി​നാൽ കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി​യു​ടെ ശക്തി​യും ഭം​ഗി​യും നീ​തി​മ​ത്ക​രി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത ഭർ​ത്സ​ന​ത്തിൽ മു​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു. കഥ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

കള്ളം:

കള്ളം പറ​യു​ന്ന​വൻ ആ കള്ള​ത്തിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ക​യും അതി​നാൽ സത്യം കണ്ട​റി​യാൻ കഴി​യാ​ത്ത​വ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു് ‘കാ​ര​മാ​സോ​വ് സഹോദര’ന്മാ​രി ലെ ഒരു കഥാ​പാ​ത്രം പറ​യു​ന്നു. ആവർ​ത്തി​ച്ചു കള്ളം പറ​ഞ്ഞാൽ അതു സത്യ​മാ​യി​ത്തോ​ന്നും. കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു​മാ​സ​ക്കാ​ല​മാ​യി വാ​രി​ക​ക​ളിൽ വരു​ന്ന നി​രൂ​പ​ണ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചാൽ ഇപ്പ​റ​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ പര​മാർ​ത്ഥം ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ടും.

ചങ്ങ​മ്പുഴ:

ഈ വീ​ട്ടു​പേ​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള എന്ന കവി ഇത്ര​ത്തോ​ളം യശ​സ്സാർ​ജ്ജി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

തൊ​ണ്ടി​പ്പ​ഴം:

പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടി​നോ​ടു കവികൾ ഉപ​മി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ പേരു കേ​ട്ട​തു്. നേ​രി​ട്ടു കണ്ടാൽ വെ​റു​പ്പു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന ഒരു കായ്.

പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ജർ​മ്മ​നി:

അടു​ത്ത ലോക മലയാള സമ്മേ​ള​ന​ത്താൽ പങ്കി​ല​മാ​കാൻ പോ​കു​ന്ന ഒരു രാ​ജ്യം.

ഒലീവ് ഓയ്ൽ:

സു​ന്ദ​രി​ക​ളാ​കാൻ കൊ​തി​ക്കു​ന്ന ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​കൾ അറു​പ​തു രൂപ കൊ​ടു​ത്തു വാ​ങ്ങു​ന്ന പു​ന്ന​യ്ക്ക എണ്ണ. അവരതു തേ​ക്കു​ക​യും ചൊറി വരു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

കവികൾ:

അവരെ കാ​ണാ​തെ കവിത ആസ്വ​ദി​ച്ചു കൊ​ള്ള​ണം. നേ​രി​ട്ടു കണ്ടാൽ മോ​ഹ​ഭം​ഗം ഫലം.

മോഡേൺ സ്റ്റു​ഡ​ന്റ്:

ഡി​ക്കൻ​സി ന്റെ ഡേ​വി​ഡ് കോ​പർ​ഫീൽ​ഡ് വാ​യി​ക്കാ​തെ കമ്യൂ വി​ന്റെ പ്ലേ​ഗ് വാ​യി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന​യാൾ.

തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള എന്ന വ്യ​ക്തി​യോ​ടു് എനി​ക്കു സ്നേ​ഹ​വും ബഹു​മാ​ന​വു​മു​ണ്ടു്. തി​ക​ഞ്ഞ മാ​ന്യത പു​ലർ​ത്തു​ന്ന നല്ല​യാ​ളാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. ആത്മ​കഥ എഴു​തു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ക്കൽ എന്നോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു. ഈ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള ചെ​യ്ത​തു​പോ​ലെ എല്ലാം തു​റ​ന്നെ​ഴു​ത​ണ​മെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അതു മറ്റു​ള്ള​വ​രെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഒരി​ക്ക​ലും പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി നല്കി. ആത്മ​കഥ നോ​ക്കൂ. ഒരു മനു​ഷ്യ​നെ​യും അദ്ദേ​ഹം വേ​ദ​നി​പ്പി​ച്ചി​ല്ല. വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ അദ്ദേ​ഹം ചീത്ത വാ​ക്കു​കൾ പറ​യാ​റു​മി​ല്ല. സം​സ്കാ​ര​സ​മ്പ​ന്ന​നായ ഈ എഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളെ വി​മർ​ശി​ക്കാൻ എനി​ക്കു മടി​യി​ല്ലാ​തി​ല്ല. എങ്കി​ലും പ്ര​ശം​സാ​പ്ര​വാ​ഹം കു​ലം​കു​ത്തി​യൊ​ഴു​കു​ന്ന ഈ കാ​ല​ത്തു് സത്യ​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു് പറ​യാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ?

ലോ​ക​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ നോ​വ​ലു​കൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ അന​ന്തത കണ്ടു​ള്ള കലാ​കാ​ര​ന്റെ അത്ഭു​തം നമു​ക്കും അനു​ഭ​വി​ക്കാൻ കഴി​യും. രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തി​ന്റെ നാടകം, ചരി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ നാടകം ഇവ​യൊ​ക്കെ നമ്മെ പ്ര​ക​മ്പ​നം കൊ​ള്ളി​ക്കും. ഇവ​യെ​ല്ലാം ഉദ്ഗ്ര​ഥി​ത​മായ ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി​കൊ​ണ്ടു് ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ നമു​ക്ക് പ്ര​ശാ​ന്ത​ത​യു​ണ്ടാ​കും. വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ മാ​സ്റ്റർ പീ​സു​ക​ളോ​ടു് താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​മ്പോൾ അത്ര കേ​മ​മാ​യി​ട്ടൊ​ന്നും തോ​ന്നാ​ത്ത ‘ആരോ​ഗ്യ നി​കേ​തന’മെന്ന നോവൽ പോലും ഈ അനു​ഭൂ​തി ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ തക​ഴി​യു​ടെ ഒരു കൃ​തി​ക്കും ഇതു​ള​വാ​ക്കാൻ ശക്തി​യി​ല്ല. പരി​ണാ​മ​ത്തി​ന്റെ മേ​ലേ​ക്കി​ട​യിൽ എത്തിയ മനു​ഷ്യ​നിൽ വി​രി​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ പു​ഷ്പ​മാ​ണു് ആധ്യാ​ത്മി​ക​ത്വം (ആധ്യാ​ത്മി​ക​ത്വ​മെ​ന്ന വാ​ക്ക് മത​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​ല്ല ഞാൻ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു്) ഈ വി​ശി​ഷ്ട പു​ഷ്പ​ത്തി​ന്റെ പരി​മ​ളം തക​ഴി​യു​ടെ ഒരു കൃ​തി​യിൽ നി​ന്നും പ്ര​സ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ജന്മ​വാ​സ​നാ​പ​ര​വും മൃ​ഗീ​യ​വു​മായ മനു​ഷ്യ​നിൽ എന്തു​ണ്ടോ അതിനെ മി​നി​യേ​ച്ച​റി​സ്റ്റി​ന്റെ മട്ടിൽ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാ​നെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളൂ. ചെറിയ തോതിൽ ഏതും ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന ആളാ​ണു് മി​നി​യേ​ച്ച​റി​സ്റ്റ്. ആ ഹ്ര​സ്വ​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളെ ‘കയറി’ൽ സമാ​ഹ​രി​ച്ചു വയ്ക്കു​മ്പോൾ കൊ​ച്ചു കൊ​ച്ചു പട​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്ന പ്ര​തീ​തി ജനി​ക്കും. ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ എപ്പി​ക് ഫീ​ലി​ങ് എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന വി​കാ​രം ഉള​വാ​കു​ക​യി​ല്ല. സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ഗ്ര്യാ​മ്യ​വും ഭൗ​തി​ക​വു​മായ ഹ്ര​സ്വ​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹം നല്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അങ്ങ​നെ കു​ട്ട​നാ​ട്ടു​കാ​ര​നെ തൊ​ഴി​ലാ​ളി​യാ​യോ കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​നാ​യോ അദ്ദേ​ഹം വെ​ട്ടി​ച്ചു​രു​ക്കു​ന്നു. ഈ പ്ര​ക്രി​യ​യിൽ മനു​ഷ്യ​ന്റെ സാ​ക​ല്യാ​വ​സ്ഥ​യും സാർ​വ​ലൗ​കി​കാ​വ​സ്ഥ​യും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു പോ​കു​ന്നു. ഇക്കാ​ര്യം തന്നെ​യാ​ണു് ഡോ​ക്ടർ പി. വി. വേ​ലാ​യു​ധൻ​പി​ള്ള വി​ശ്വാ​സ​ജ​ന​ക​മാ​യി, പ്ര​ഗൽ​ഭ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള​തു്. “കു​ട്ട​നാ​ടൻ പ്രാ​ദേ​ശി​ക​ത​യു​ടെ വക്താ​വാ​ണു് തകഴി—വി​ശേ​ഷ​ത്തിൽ നി​ന്നു സാ​മാ​ന്യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തിഭ പറ​ന്നു​യർ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. കലാ​ബ​ദ്ധത തക​ഴി​യെ പരി​മി​ത​വി​ഭ​വ​നാ​ക്കി… കലാ​ബോ​ധം കഷ്ടി​യാ​ണു് തക​ഴി​ക്ക്” (ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി, ഏപ്രിൽ—മേ ലക്കം, പുറം 79). പ്ര​തി​പ​ദം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​രം സത്യ​മാ​ണി​തു്. ഡോ​ക്ടർ എം. എം. ബഷീ​റും ഇതു​ത​ന്നെ മറ്റൊ​രു രീ​തി​യിൽ പറ​യു​ന്നു. “…എന്നാൽ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലും ഭൂ​മി​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലും സാ​മൂ​ഹ്യ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലും മറ്റും താ​ല്പ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ശു​ദ്ധ​സാ​ഹി​ത്യാ​സ്വാ​ദ​കർ​ക്കു ‘കയർ’ വേ​ണ്ട​ത്ര രു​ചി​ക്കു​മെ​ന്നു് തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല” (ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്). ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു കൊ​ല്ലം കൂടി കഴി​യു​മ്പോൾ സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​മെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ തക​ഴി​യു​ടെ സേ​വ​ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഒന്നോ രണ്ടോ ഖണ്ഡിക എഴു​തി​യെ​ന്നു വരും. പക്ഷേ ആളുകൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ വി​സ്മ​രി​ച്ചി​രി​ക്കും. കലയെ ജർ​ണ്ണ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ നി​ഷ്ഠു​രത കൊ​ണ്ടു് അടി​ച്ച​മർ​ത്തു​ന്ന​വ​രെ ലോകം നെ​ഞ്ചേ​റ്റി ലാ​ളി​ച്ച​താ​യി നമു​ക്ക​റി​വി​ല്ല.

‘ആക്റ്റീ​വ് ഫൂൾസ്’ എന്നും ‘ഇനാ​ക്റ്റീ​വ് ഫൂൾസ്‘ എന്നും മണ്ട​ന്മാർ രണ്ടു​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നാ​ണു് ടോൾ​സ്റ്റോ​യി ‘വാർ ആൻഡ് പീസി’ൽ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. അല​സ​മായ മണ്ട​ത്ത​ര​വും അന​ല​സ​മായ മണ്ട​ത്ത​ര​വും ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളിൽ കാണാം. ‘സു​ന​ന്ദ’ വാ​രി​ക​യിൽ വേണു ആല​പ്പുഴ എഴു​തിയ ‘അടി​ക്ക​ല്ലു​കൾ’ എന്ന കഥയിൽ അല​സ​മായ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​ത​യാ​ണു​ള്ള​തു്.

“കെ. പി. എ. സി.യുടെ വി​ഷ​സർ​പ്പ​ത്തി​നു വി​ള​ക്കു​വ​യ്ക്ക​രു​തു്” എന്നു ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ വേ​ണാ​ട്ടു ശി​വൻ​കു​ട്ടി. കെ. പി. എ. സി.ക്കു വി​ഷ​സർ​പ്പ​മു​ള്ള​താ​യി ഇന്നു​വ​രെ നമ്മ​ളാ​രും അറി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. “ഗ്രാ​മ​സേ​വി​ക​മാർ കാ​ട്ടിയ” എന്ന​തു് ഒരി​ക്കൽ ഒരു മാ​സി​ക​യിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു വന്ന​പ്പോൾ ആദ്യ​ത്തെ വരി​യിൽ ‘ഗ്രാ​മ​സേ​വിക’ എന്നു അവ​സാ​നി​ച്ചു. രണ്ടാ​മ​ത്തെ വരി ‘മാർ കാ​ട്ടിയ’ എന്ന​തിൽ തു​ട​ങ്ങി. ഗ്രാ​മ​സേ​വി​ക​മാർ കാ​ട്ടി​യാൽ കാണാൻ ആളുകൾ കൂടും.

തരം​ഗി​ണി വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘ലാ​ത്തി​യ​ടി’ വാ​യി​ച്ചു. (ഉണ്ണി​മ്പൂ​രി എഴു​തി​യ​തു്) വെറും ലാ​ത്തി​യ​ടി​യ​ല്ല. മു​ള്ളു​വ​ച്ച ലാ​ത്തി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള അടി​ത​ന്നെ​യാ​ണ​തു്. വാ​യ​ന​ക്കാർ ഇത്ര​യ്ക്കു പാപം ചെ​യ്ത​വ​രോ?

അമ്മാ​യി​യ​മ്മ—മരു​മ​കൾ പോ​രാ​ണു് തുളസി കോ​ട്ടു​ക്കൽ ‘സഖി’ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘ഇടവഴി നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​വൻ’ എന്ന കഥ​യു​ടെ വിഷയം. ഈ കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ഒരു കഥയും ഇന്നു​വ​രെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഇതും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ.

അതി​രു​ക​ട​ന്ന ദഃഖം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​തെ, ‘ആദർ​ശാ​ത്മ​ക​ത്വം’ ഒട്ടു​മി​ല്ലാ​തെ, നി​രാ​ശ​ത​യിൽ വീ​ണു​വെ​ന്നു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കാ​തെ, സ്വ​പ്ന​ദർ​ശ​നം നട​ത്താ​തെ സാ​വി​ത്രീ രാ​ജീ​വൻ ഏകാ​ന്ത​ത​യെ ‘ദിവസം’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്). സു​ന്ദ​ര​മായ കാ​വ്യം.

മനു​ഷ്യ​ന്റെ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തിൽ അന്യ​നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന കാ​രു​ണ്യം താൽ​കാ​ലി​ക​മാ​ണു്. ദി​വ​സ​ങ്ങൾ കഴി​യു​മ്പോൾ ആ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യം അയാ​ളും മറ്റു​ള്ള​വ​രും അം​ഗീ​ക​രി​ച്ച വസ്തു​ത​യാ​യി മാറും. അച്ഛ​നു് ഹൃ​ദ​യ​സ്തം​ഭ​നം വന്നേ​യ്ക്കു​മെ​ന്നു് മക്കൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യാൽ ആദ്യ​മൊ​ക്കെ അവർ​ക്കു സഹ​താ​പം. രണ്ടു മാസം കഴി​യ​ട്ടെ അയാളെ വീ​ട്ടിൽ തനി​ച്ചാ​ക്കി​യി​ട്ടു് അവർ ഊട്ടി​യി​ലേ​ക്കോ കന്യാ​കു​മാ​രി​യി​ലേ​ക്കോ ഉല്ലാ​സ​യാ​ത്ര​പോ​കും. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് പറ​യാ​നു​ള്ള​തു്. അതി​ന്റെ ജീർ​ണ്ണത ആദ്യ​കാ​ല​ത്തു് ക്ഷോ​ഭ​ജ​ന​കം. പി​ന്നീ​ടു് അം​ഗീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട വസ്തുത.