പി. ടി. ഉഷ ഓടു​ന്നു. പത്ര​ഭാ​ഷ​യിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ സ്വർ​ണ്ണം കൊ​യ്യു​ന്നു. കൂടെ ഓടു​ന്ന​വ​രേ​ക്കാൾ ഉഷ വേ​ഗ​ത്തി​ലോ​ടി നി​ശ്ച​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സ്ഥ​ല​ത്തു് എത്തു​ന്ന​തും ഉറൂബ് ‘രാ​ച്ചി​യ​മ്മ’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തി ജന​പ്രീ​തി നേ​ടു​ന്ന​തും ഒന്നു​പോ​ലെ​യാ​ണോ? അതേ​യെ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടു്. വിം​ബിൾ​ഡൺ പട്ട​ണ​ത്തിൽ ടെ​ന്നീ​സ് മത്സ​രം നട​ക്കു​ന്നു. ഒരു​ത്തൻ ബാ​റ്റ് കൊ​ണ്ട​ടി​ക്കു​ന്ന പന്തി​നെ വല​യ്ക്കു് ഇപ്പു​റം നിൽ​ക്കു​ന്ന​വൻ കൂ​ടു​തൽ ശക്തി​യോ​ടെ അടി​ച്ച് അപ്പു​റ​ത്തു തന്നെ വീ​ഴ്ത്തു​ന്നു. പ്ര​തി​യോ​ഗി​ക്കു് അതു് എടു​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പ്രേ​ക്ഷ​കർ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടെ കൈ​യ​ടി​ക്കു​ന്നു. എതി​രാ​ളി​ക്കു് ബാ​റ്റ്കൊ​ണ്ടു് തി​രി​ച്ച​ടി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ പന്ത​ടി​ച്ചു വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന​തും, ഐൻ​സ്റ്റൈൻ E = mc2 എന്ന സമ​വാ​ക്യ​മെ​ഴു​തു​ന്ന​തും സദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളാ​ണോ? അവി​ടെ​യും ‘അതേ’ എന്ന ഉത്ത​രം നൽ​കു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടു്. ഈ രണ്ടു​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളും എത്ര കണ്ടു് ശരി, ഇവ​യ്ക്കു് എത്ര​ത്തോ​ളം സാ​ധു​ത​യു​ണ്ടു് എന്ന​തൊ​ക്കെ നമ്മൾ ഇപ്പോൾ പര്യാ​ലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. പക്ഷേ, ഒരു കാ​ര്യം വ്യ​ക്ത​മാ​ണു്. ഉഷ സ്റ്റാർ​ട്ടി​ങ് പോ​യി​ന്റിൽ കു​നി​ഞ്ഞ് നിൽ​ക്കു​ന്ന​തും അട​യാ​ള​മു​ണ്ടാ​യാ​ലു​ടൻ ഓടു​ന്ന​തും, മറ്റു​ള്ള​വ​രെ പി​ന്ത​ള്ളി ലക്ഷ്യ​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തും സ്പ​ഷ്ട​ത​യാർ​ജ്ജി​ച്ച സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ടെ​ന്നീ​സ് താരം കൈ​ലേ​സ് കൊ​ണ്ടു് ബാ​റ്റി​ന്റെ പിടി തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു. പന്തു് താഴെ രണ്ടു മൂ​ന്നു തവണ തട്ടി തയ്യാ​റെ​ടു​ക്കു​ന്നു. അതു് ഉയർ​ത്തി​യി​ട്ടു് ആഞ്ഞ​ടി​ക്കു​ന്നു, എതി​രാ​ളി അടി​ക്കു​ന്ന പന്തി​നെ വീ​ണ്ടും മറു​പു​റ​ത്തേ​ക്കു് അടി​ച്ചു​വീ​ഴ്ത്തു​ന്നു. പ്ര​തി​യോ​ഗി മു​ട്ടു കു​ത്തു​ന്നു. ഇത്ര​യും കാ​ര്യ​ങ്ങൾ സ്പ​ഷ്ടം. ഒരു ചേ​ഷ്ട​യി​ലും അവ്യ​ക്ത​ത​യി​ല്ല. ഈ സ്പ​ഷ്ട​ത​യും ലക്ഷ്യം സാ​ക്ഷാ​ത്ക്ക​രി​ക്ക​ലു​മാ​ണു് ഓട്ട​ത്തി​നും പന്ത​ടി​ച്ചു വീ​ഴ്ത്ത​ലി​നും മൂ​ല്യം നൽ​കു​ന്ന​തു്. ഇതു​പോ​ലെ കാ​വ്യം രചി​ക്കു​ന്ന​വ​നും കഥ​യെ​ഴു​തു​ന്ന​വ​നും നി​രൂ​പ​ണം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​നും തങ്ങ​ളു​ടെ രച​ന​ക​ളി​ലൂ​ടെ വി​കാ​ര​സം​ക്ര​മ​ണ​മോ ആശയ വി​നി​മ​യ​മോ നട​ത്തു​മ്പോൾ ആ പ്ര​ക്രി​യ​കൾ സ്പ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. സ്പ​ഷ്ടത മൂ​ല്യം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. സ്പ​ഷ്ട​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത, അല്ലെ​ങ്കിൽ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ത​യേ​റിയ രച​ന​കൾ​ക്കു് മൂ​ല്യം സൃ​ഷ്ടി​ക്കാൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. നവീന സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ദോഷം ഇത​ത്രേ.

മര​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ ഫി​ലി​പ്പ് ഏറേസ് എഴു​തിയ ‘The Hour of Our Death’ എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം monumental—ചി​ര​ന്ത​ന​മൂ​ല്യ​മാർ​ന്ന—എന്നാ​ണു് വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. നോവൽ, കവിത, ചി​ത്രം, വാ​സ്തു​ശി​ല്പം ഇവ​യെ​യൊ​ക്കെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് മര​ണ​സ​ങ്ക​ല്പം മാ​റി​മാ​റി വരു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു് ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ വി​ശ​ദീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കൊ​ച്ച​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ എഴു​ന്നൂ​റു പു​റ​ങ്ങ​ളോ​ളം വരു​ന്ന പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഈ നീൽ എഴു​തിയ ‘The Art of Dying’ എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം വാ​യി​ക്കാം. നൂറു് കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് ഒരു വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മരണം സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തെ താൽ​ക്കാ​ലി​ക​മാ​യി തകിടം മറി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും ശവ​സം​സ്കാ​ര​ത്തി​നു ശേഷമേ സമനില വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​ള്ളൂ​വെ​ന്നും നീൽ പറ​യു​ന്നു. പക്ഷേ, നഗ​ര​ത്തി​ലെ ഇന്ന​ത്തെ മരണം സ്വ​കാ​ര്യ സം​ഭ​വ​മാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് അദേ​ഹ​ത്തി​നു് അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടു്. പണ്ടു് മര​ണ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സം​സ​ക്തി അല്ലെ​ങ്കിൽ അതി​സൗ​ഹൃ​ദം ഇന്നി​ല്ല എന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാദം. ഇതു പടി​ഞ്ഞാ​റൻ നാ​ടു​ക​ളിൽ. കേ​ര​ള​ത്തിൽ മരണ സങ്കൽ​പ്പ​ത്തി​നോ അതി​നോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ചട​ങ്ങു​കൾ​ക്കോ ഒരു മാ​റ്റ​വും വന്നി​ട്ടി​ല്ല. മരണം സം​ഭ​വി​ച്ച വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ പല​പ്പോ​ഴും ഒരു ദിവസം തന്നെ കാ​ത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ടി വരും ശവ​സം​സ്കാ​രം നട​ക്കാൻ. മദ്ധ്യ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തോ നേ​പ്പാ​ളി​ലോ ജോലി നോ​ക്കു​ന്ന ബന്ധു അവിടെ നി​ന്നു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു് തി​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. അയാ​ളെ​ത്തി ഒരു ചു​വ​ന്ന തുണി ശവ​ത്തിൽ ഇടു​ന്ന​തു വരെ ചെ​ല്ലു​ന്ന​വർ കാ​ത്തി​രു​ന്നു കൊ​ള്ള​ണം. ശവ​സം​സ്കാ​രം കഴി​ഞ്ഞാ​ലോ? സഞ്ച​യ​ന​മാ​യി. അന്നാ​ണു് ആളുകൾ വളരെ കൂ​ടു​ന്ന​തു്. പി​ന്നെ പതി​നാ​റാം ദിവസം കുളി. എണ്ണ തൊ​ട്ടു്, കച്ച മു​റി​ച്ച് കു​ളി​ക്കാൻ പോകും. അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ജ​ന്യ​ങ്ങ​ളായ ഇത്ത​രം ഏർ​പ്പാ​ടു​കൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ വല്ലാ​തെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. കടു​വ​യെ​പ്പോ​ലെ ചാടാൻ ഒരു​ങ്ങി നിന്ന മര​ണ​ത്തെ പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള​വർ മെ​രു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു. നമു​ക്ക​തി​നു് കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. മരണം ഇപ്പോ​ഴും നമു​ക്കു് കടുവ തന്നെ​യാ​ണു്. ഈ കടുവ കടി​ച്ചു കൊ​ല്ലു​ന്ന​തു് നാലു പീറ നോ​വ​ലു​ക​ളോ, നാലു പറ​ട്ട​ക്ക​ഥ​ക​ളോ എഴു​തിയ ഒരാ​ളെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ പി​റ്റേ ദി​വ​സ​ത്തെ പത്രം നോ​ക്കാൻ വയ്യ. വെ​ണ്ട​യ്ക്കാ തല​ക്കെ​ട്ടി​നു താഴെ വരു​ന്ന അർ​ത്ഥ​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളും അസം​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളു​മായ റി​പ്പോർ​ട്ടു​കൾ. മരി​ച്ച​യാ​ളി​ന്റെ ഭാര്യ ശവ​ത്തി​ന്റെ നെ​റ്റി​യിൽ അർ​പ്പി​ക്കു​ന്ന ചും​ബ​ന​ത്തി​ന്റെ പടം. ഇവ​യെ​ല്ലാം കാണണം. പി​ന്നെ അനു​ശോ​ചന സമ്മേ​ള​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ റി​പ്പോർ​ട്ടു​കൾ. അതു വള​രെ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് ഉണ്ടാ​കും. വേ​റൊ​രു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു കൂ​ടി​യു​ണ്ടു്. വാ​യ​ന​ക്കാർ അതു കണ്ടി​രി​ക്കും. എങ്കി​ലും ഞാൻ പറയാം. ‘മഹാ​ദുഃ​ഖ​ത്തിൽ വീണ പു​ത്രി​മാർ’ എന്ന വാ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലാ​യി തെ​ല്ലൊ​രു ചി​രി​യോ​ടെ നിൽ​ക്കു​ന്ന പെ​ണ്മ​ക്ക​ളു​ടെ പടം ആകെ​ക്കൂ​ടി ഹി​പോ​ക്രി​സി. ഈ കാ​പ​ട്യ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി ഒരു സന്ന്യാ​സി​ശ്രേ​ഷ്ഠൻ ശബ്ദ​മു​യർ​ത്തു​ന്നു. കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ ‘ഓർ​മ്മി​ക്കാൻ’ എന്ന പേരിൽ നി​ത്യ​ചൈ​ത​ന്യ​യ​തി എഴു​തിയ ലേ​ഖ​ന​മാ​ണു് ഞാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്.

മര​ണ​ത്തെ “ഓമനേ മടി​ക്കേ​ണ്ട പോരൂ” എന്ന മട്ടിൽ ചങ്ങ​മ്പുഴ യെ​പ്പോ​ലെ പ്രേ​മാ​തി​രേ​ക​ത്തോ​ടെ വി​ളി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. വാൾ​ട്ട് വി​റ്റ്മാ​നെ പ്പോ​ലെ “Come lovely and soothing death” എന്നു മാ​ധു​ര്യ​ത്തോ​ടെ ആഹ്വാ​നം ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു​മി​ല്ല. അതിനെ മെ​രു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു മാൻ​കു​ട്ടി​യാ​ക്ക​ണം. ആ മാ​നി​നെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​ക്കാ​ര​ന്റെ നിർ​വ്യാ​ജ​മായ അഭി​പ്രാ​യ​മാ​ണി​തു്. സത്യ​മെ​ഴു​തിയ യതി​ക്കു ധന്യ​വാ​ദം.

സ്ത്രീ​ക​ളു​ടേ​തു് ഒരി​ക്ക​ലും ഗഹ​ന​ത​യു​ള്ള മന​സ്സ​ല്ല. മന​സ്സി​നു ഗഹ​ന​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത​വർ​ക്കു സു​ശ​ക്ത​മായ ആന്ത​ര​ജീ​വി​തം കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. ആ ആന്ത​ര​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ അഭാവം കൊ​ണ്ടു് അവ​രെ​ഴു​തു​ന്ന എന്തി​ലും പ്ര​യോ​ഗി​ക​ത​ല​ത്തി​നാ​യി​രി​ക്കും പ്രാ​ധാ​ന്യം വരിക. അതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ശാ​ര​ദാ​ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ‘പഴയ ഗ്രാ​മം പുതിയ ഗ്രാ​മം’ എന്ന കഥയിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഒരു​മി​ച്ചു ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ കളി​ച്ചു വളർ​ന്ന രണ്ടു പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ. അവരിൽ ഒരാൾ ആ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ പാ​ഠ​ശാ​ല​യിൽ അദ്ധ്യാ​പി​ക​യാ​യി. രണ്ടാ​മ​ത്ത​വൾ ഡൽ​ഹി​യി​ലെ ഒരു ബി​സ്സി​ന​സ്സു​കാ​ര​ന്റെ ഭാര്യ. അവ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ നാ​ഗ​രി​ക​പ​രി​ഷ്കാ​രം പൂ​വി​ട്ടു​നി​ന്നു. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ പട്ട​ണ​ത്തി​ലു​ള്ള​വൾ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​ളെ കാ​ണാ​നെ​ത്തു​ന്നു. ഗ്രാ​മ​ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന കൂ​ട്ടു​കാ​രി​യോ​ടു് നഗ​ര​ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന​വൾ​ക്കു പു​ച്ഛം. പട്ട​ണ​ത്തിൽ കഴി​യു​ന്ന​വ​ളോ​ടു ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ കഴി​യു​ന്ന​വൾ​ക്കു​ള്ള മനോ​ഭാ​വ​വും അതു​ത​ന്നെ. ഇതു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാൻ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി രണ്ടു​പേ​രെ​യും ഒരു ഡി​ന്ന​റി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. അദ്ധ്യാ​പി​ക​യു​ടെ അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ത്വ​വും പട്ട​ണ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​ളു​ടെ പരി​ഷ്കാ​ര​ഭ്ര​മ​വും ചില സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. അവർ രണ്ടു​പേ​രും പി​രി​യു​ന്നു. താൽ​കാ​ലി​ക​മാ​യി​ട്ട​ല്ല, സ്ഥി​ര​മാ​യി​ട്ടു്. ലളി​ത​സു​ന്ദ​ര​മായ ഗ്രാ​മ​ജീ​വി​ത​ത്തെ​യും അതി​ന്റെ പ്ര​തീ​ക​മായ അദ്ധ്യാ​പി​ക​യേ​യും വാ​ഴ്ത്തു​ന്ന ഇക്കഥ സ്ത്രീ​കൾ കലയിൽ പ്രാ​യോ​ഗി​കത കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​ത്ത​രു​ന്നു. ഭക്ഷ​ണ​പ്രീ​യ​ന്മാ​രായ സാ​യ്പ​ന്മാർ തങ്ങ​ളു​ടെ നോ​വ​ലു​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം ലഞ്ചു​ക​ളും ഡി​ന്ന​റു​ക​ളും കു​ത്തി​നി​റ​യ്ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ത​യിൽ അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​കൾ സാരി, ആഭരണം, കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ഇവ​യെ​ല്ലാം രച​ന​ക​ളിൽ നി​വേ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ദീർ​ഘ​മായ ഇക്ക​ഥ​യിൽ തൊ​ണ്ണൂ​റു​ശ​ത​മാ​ന​വും ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളാ​ണു്. നഗ​ര​വാ​സി​നി​യു​ടെ​യും ഗ്രാ​മ​വാ​സി​നി​യു​ടെ​യും അന്ത​രം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാ​നാ​യി​ട്ടാ​ണു് താനതു ചെ​യ്ത​തെ​ന്നു് ശാ​ര​ദാ​ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ പറ​യു​മാ​യി​രി​ക്കും. അതൊരു സമാ​ധാ​ന​മേ​യ​ല്ല. പ്ര​തി​ഭ​യു​ള്ള​വർ ഒന്നോ രണ്ടോ രേഖകൾ വര​ച്ച് അതു ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കും.

സത്യ​ജി​ത് റേ പെ​ണ്ണി​ന്റെ ഒരു വള പൊ​ട്ടി​ച്ച് അവ​ളു​ടെ വൈ​ധ​വ്യം ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. തമിഴൻ നീ​ലാം​ബ​രി​രാ​ഗ​ത്തിൽ, “എറ​ന്തു​പോ​ച്ചാ​നേ” എന്നു വി​ധ​വ​യെ​കൊ​ണ്ടു പാ​ടി​പ്പി​ക്കു​ക​യും മര​ണ​രം​ഗം സഞ്ച​യ​നം വരെ കാ​ണി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. കലാ​പ​ര​മായ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യ്ക്ക​തീ​ത​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി വേ​ഷ​ഭൂ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളെ വർ​ണ്ണി​ച്ചു​വ​യ്ക്കു​ന്ന​തു്. ചില സ്ത്രീ​കൾ പ്രേ​മ​വും വി​വാ​ഹ​വും വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു. ശാ​ര​ദാ​ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വർ ഇംപാല കാ​റി​നെ​യും പട്ടു​സാ​രി​യെ​യും ചു​വ​പ്പു സെ​റ്റി​നെ​യും വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​കൂ​ട്ട​രും ഒരു​പോ​ലെ. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു് അഭി​ജ്ഞ​ന്മാർ നല്കിയ നിർ​വ്വ​ച​ന​ത്തെ കാ​സർ​ഗോ​ട്ടു നി​ന്നു് കന്യാ​കു​മാ​രി വരെ വലി​ച്ചു​നീ​ട്ടി​യാൽ​പ്പോ​ലും വനിതാ മാ​സി​ക​യി​ലെ ഇക്ക​ഥ​യ്ക്കു് അതിനെ സ്പർ​ശി​ക്കാൻ​പോ​ലും സാ​ധി​ക്കു​ക​യി​ല്ല.

അന്നു സ്കൂൾ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന ഞാൻ ഇട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള യോ​ടൊ​രു​മി​ച്ച് ശം​ഖും​മു​ഖം കട​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു വഞ്ചി​യൂ​രേ​യ്ക്കു നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പാ​റ്റൂ​രെ​ന്ന ജങ്ഷൻ എത്താ​റാ​യ​പ്പോൾ കാണാൻ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി ക്രി​സ്മ​സ് ദീപം കത്തി​ച്ചു വരാ​ന്ത​യിൽ തൂ​ക്കി. ആ ദീ​പ​മേ​റ്റു് അവ​ളു​ടെ മുഖം തി​ള​ങ്ങി. ഞാനതു കണ്ടു. രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള കണ്ടി​ല്ല.

എനി​ക്കൊ​രു സ്നേ​ഹി​ത​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പാവം മരി​ച്ചു​പോ​യി. ഞങ്ങ​ളൊ​രു​മി​ച്ച് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ശ്രീ​മൂ​ല​വി​ലാ​സം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ പഠി​ച്ചു. അന്നു സ്നേ​ഹി​ത​നു പതി​നാ​ലു വയ​സ്സു​വ​രും. എല്ലാ ചാ​യ​ക്ക​ട​ക​ളി​ലും പറ്റു​വ​ര​വാ​ണു് അയാൾ​ക്ക്, പക്ഷേ, ഒരി​ട​ത്തും പണം കൊ​ടു​ക്കി​ല്ല. ഒരു കട​യി​ലെ തുക പത്തോ പതി​ന​ഞ്ചോ രൂ​പ​യാ​യാൽ പി​ന്നെ അയാൾ ആ വഴി പോ​കു​ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ ഈ മാർ​ഗ്ഗ​വ്യ​തി​യാ​നം എത്ര​നാൾ വച്ചു​ന​ട​ത്താൻ സാ​ധി​ക്കും! ചി​ല​പ്പോൾ പണം കൊ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള കട​യു​ടെ മുൻ​പിൽ​ക്കൂ​ടെ​ത​ന്നെ അയാൾ​ക്കു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രും. അങ്ങ​നെ പോ​കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നാൽ സ്നേ​ഹി​തൻ ഒരു വിദ്യ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കും. കഴു​ത്തി​ലെ മാം​സ​പേ​ശി​കൾ വലി​ച്ചു​നീ​ട്ടി തല ഒരു വശ​ത്തേ​യ്ക്കു ചരി​ച്ചു​വ​യ്ക്കും. മു​ഖ​ത്തെ മാം​സ​പേ​ശി​കൾ വക്രി​പ്പി​ക്കും. എന്നി​ട്ടു് നട​ത്ത​ത്തി​ന്റെ രീ​തി​യ്ക്കു മാ​റ്റം വരു​ത്തി ഒറ്റ​പോ​ക്കു് അങ്ങ് പോകും. പുതിയ ഭാ​ഷ​യിൽ തെ​രു​വിൽ “കണ്ണും​ന​ട്ടു്” ഇരി​ക്കു​ന്ന ചയ​ക്ക​ട​യു​ട​മ​സ്ഥൻ അയാളെ തി​രി​ച്ച​റി​യു​കേ​യി​ല്ല.

ചില സാം​സ്കാ​ര​ഹീ​ന​ന്മാർ സ്ത്രീ​ക​ളെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തും മു​ഖ​ത്തെ മാം​സ​പേ​ശി​കൾ വക്രി​പ്പി​ച്ചാ​ണു്. പെ​ണ്ണു വശ​പ്പെ​ടു​മെ​ന്നു കണ്ടാൽ കീ​ച​ക​നെ​പ്പോ​ലെ ഒന്നു ചി​രി​ക്കും. ജന്മ​നാ വൈ​രൂ​പ്യ​മാർ​ന്ന മു​ഖ​ത്തെ​ക്കാൾ സ്ത്രീ​യ്ക്കു് അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​ണു് പു​രു​ഷ​ന്റെ വക്രീ​ക​ര​ണ​മാർ​ന്ന മുഖം. എങ്കി​ലും സഹി​ച്ചേ പറ്റൂ. ചാ​യ​ക്ക​ട​യിൽ കയറി ഉഴു​ന്നു വടയും ഇറ​ച്ചി​യും തി​ന്നി​ട്ടു് ചിലർ മാ​സ​ങ്ങൾ പലതു കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു ശേഷം തല തി​രി​ച്ചു വച്ച് മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളെ ക്ഷോ​ഭി​പ്പി​ക്കും. കാമം അധീ​ശ​ത്വം നട​ത്തു​മ്പോ​ഴും ഈ ക്ഷോ​ഭി​പ്പി​ക്കൽ ഉണ്ടാ​കും. ഇതു​പോ​ലെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ നോ​ക്കി മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളെ വക്രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടോ? ഉണ്ടു്. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ ‘ഓടു​ന്ന ബസ്സിൽ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ ഇലി​പ്പ​ക്ക​ളം രവീ​ന്ദ്രൻ അത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള അനേകം എഴു​ത്തു​കാ​രിൽ ഒരാ​ളാ​ണു്. ബസ്സിൽ ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും അവ​രു​ടെ കു​ഞ്ഞും. ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ അടു​ത്തു വന്നി​രു​ന്നു് ഒരു സാ​വി​ത്രി വാ​തോ​രാ​തെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. സ്വ​ന്തം ഭർ​ത്താ​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും അയാ​ളോ​ടി​ക്കു​ന്ന സ്കൂ​ട്ട​റി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​മൊ​ക്കെ​യാ​ണു് സം​സാ​രം. ദമ്പ​തി​കൾ​ക്കു് ഇറ​ങ്ങേ​ണ്ട സ്ഥ​ല​മെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ സാ​വി​ത്രി അവ​രു​ടെ കു​ഞ്ഞി​നെ പി​ടി​ച്ചു വാ​ങ്ങി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോ​ഴാ​ണു് അവൾ​ക്കു ഭ്രാ​ന്താ​ണെ​ന്നു ആരോ പറ​യു​ന്ന​തു്. കഥ അവിടെ തീ​രു​ന്നു. ഒരു പോ​യി​ന്റു​മി​ല്ലാ​ത്ത, ജീ​വി​താ​വ​ബോ​ധം തീ​രെ​യി​ല്ലാ​ത്ത ഈ സാ​ഹ​സി​ക്യ​ത്തെ കഥ​യെ​ന്നു് എങ്ങ​നെ വി​ളി​ക്കാ​നാ​ണു്? സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കൂ. അസി​റ്റൈൽ കൊലീൻ—acetyl choline—എന്ന രാ​സ​ദ്ര​വ്യം ഒഴു​കു​ന്നു. മാം​സ​പേ​ശി​കൾ വക്രി​ക്കു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യാം​ഗന മുഖം തി​രി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നു.

എഴു​ത്തു​കാർ സ്വ​ന്തം മന​സ്സി​നെ പി​ടി​ച്ചു തെ​റ്റായ സ്ഥാ​ന​ത്തു നിർ​ത്തു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കലാ​ശൂ​ന്യ​മായ രച​ന​യു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വം. അതു തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു് ആ എഴു​ത്തു​കാർ​ക്കു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ത​ലം മാ​ത്രം കണ്ടു രസി​ക്കു​ന്ന പരി​പാ​ക​മി​ല്ലാ​ത്ത വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അറി​വു​ള്ള​വർ അതു പറ​യു​മ്പോൾ എഴു​ത്തു​കാ​രും അവി​ദ​ഗ​ദ്ധ​രായ വാ​യ​ന​ക്കാ​രും ഒരു​മി​ച്ചു ചേർ​ന്നു് അവരെ ആക്ര​മി​ക്കു​ന്നു. കഥാ​കാ​ര​നായ ടി. വി. വർ​ക്കി ‘കണ്ണ​മ്മ ചി​രി​ക്കു​ന്നു’ എന്ന കഥയിൽ തന്റെ മന​സ്സി​നെ നി​റു​ത്തേ​ണ്ടി​ട​ത്തു​ത​ന്നെ നി​റു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നി​ട്ടും പരി​പാ​ക​മു​ള്ള​വർ​ക്കും പരി​പാ​ക​മി​ല്ലാ​ത്ത​വർ​ക്കും രസ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. കറു​ത്ത​മ്മ കു​ടി​യ​നായ വേ​ലാ​യു​ധ​ന്റെ ഭാര്യ. അവർ​ക്കു് മകനും മക​ളു​മു​ണ്ടു്. മകൻ നാടകം കഴി​ഞ്ഞു് രാ​ത്രി​യാ​ണെ​ത്തുക. ഭർ​ത്താ​വു് കു​ടി​ച്ചു​മ​റി​ഞ്ഞു വരും. കു​ടും​ബ​ഭാ​രം വഹി​ക്കേ​ണ്ട രണ്ടു പേരും ഇങ്ങ​നെ​യാ​യാൽ (വി​ല​ക്ഷണ ഭാ​ഷ​യിൽ) “പുര നി​റ​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന” മകളെ യോ​ഗ്യ​നായ ഒരു​ത്ത​ന്റെ കൂടെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? പ്ര​തീ​ക്ഷ​യോ​ടു​കൂ​ടി കണ്ണ​മ്മ ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ മദ്യ​പി​ച്ചു് ബോ​ധ​ശൂ​ന്യ​നായ വേ​ലാ​യു​ധ​നെ കൂ​ട്ടു​കാർ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. ബോ​ധ​ശൂ​ന്യ​നേ ആയി​ട്ടു​ള്ളൂ അയാൾ. മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. മരി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അന്നു കണ്ണ​മ്മ​യ്ക്കു കഞ്ഞി​കു​ടി​ക്കാൻ പറ്റു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അതോർ​ത്തു് അവൾ ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ വർ​ണ്ണി​ച്ചു കഴി​യു​മ്പോൾ “ഹാ, ഇതാ​ണ​ല്ലോ ജീ​വി​തം!” എന്നു് അനു​വാ​ച​കർ പറയണം. ടി. വി. വർ​ക്കി​യു​ടെ ഒരു കഥ വാ​യി​ച്ചാ​ലും വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ അങ്ങ​നെ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കി​ല്ല. കഥ​യു​ടെ total effect-​ലേക്കു് മറ്റെ​ല്ലാ അം​ശ​ങ്ങ​ളും ചെ​ന്നു​ചേ​രു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അതു് (കഥ) കലാ​ത്മ​ക​മാ​കു​ന്ന​തു്. അതു സം​ഭ​വി​ക്കു​മ്പോൾ കഥ കവി​ത​പോ​ലെ ലയാ​ത്മ​ക​മാ​കും. കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥി​ത​മായ ആശയമോ വി​കാ​ര​മോ എല്ലാ അം​ശ​ങ്ങ​ളേ​യും തഴു​കു​ന്ന ലയമോ ‘ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി’യിലെ ഇക്ക​ഥ​യിൽ ഇല്ല. ഉമി​ക്ക​രി ചവ​യ്ക്കു​ന്ന പ്ര​തീ​തി​യാ​ണു് ഇക്ക​ഥ​യു​ടെ പാ​രാ​യാ​ണം ഉള​വാ​ക്കുക.

സെ​ക്സി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ധാ​രാ​ളം നോ​വ​ലു​ക​ളും ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും എഴു​തിയ ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ആൽ​ബർ​ട്ടോ മൊ​റാ​വ്യാ (മൊ​റേ​വിയ എന്ന​ല്ല) യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ സെ​ക്സി​നെ നി​ന്ദി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്. സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ മനു​ഷ്യ​നു കഴി​വി​ല്ല; അതു​കൊ​ണ്ടു് സെ​ക്സിൽ അയാൾ വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്നു. (Martin Seymour-​Smith) അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘ആവർ​ത്തന’മെന്ന കഥയിൽ ഈ ലൈം​ഗിക വൈ​ര​സ്യം രമ​ണീ​യ​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു (ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണം കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ പി. ആർ. അര​വി​ന്ദൻ). ജോർ​ജിയ എന്ന യുവതി സീ​ന്യോർ ലാ​നാ​റി​യു​ടെ സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യാ​യി​രു​ന്നു. കഥ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു മൂ​ന്നു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് അവൾ ലാ​നാ​റി​ക്കു കി​ട്ടിയ ഒരു ചി​ത്ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വി​ദ​ഗ്ദ്ധാ​ഭി​പ്രാ​യ​മ​റി​യാൻ സെർ​ജി​യോ​യു​ടെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി. ചി​ത്രം അനു​ക​ര​ണ​മാ​ണെ​ന്നും അതി​നാൽ മൂ​ല്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണെ​ന്നും ഒറ്റ​നോ​ട്ട​ത്തിൽ സെർ​ജി​യോ പറ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ, ജോർ​ജ്ജി​യ​യ്ക്കു തി​രി​ച്ചു​പോ​കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവർ അന്യോ​ന്യം ഉറ്റു​നോ​ക്കി. കാ​മം​ക​ത്തു​ന്ന കണ്ണു​കൾ. രണ്ടു​പേ​രും മൂ​ന്നു​വർ​ഷം ഒരു​മി​ച്ചു താ​മ​സി​ച്ചു. അന്നു് അവർ വേർ​പി​രി​യു​ക​യാ​ണു്. മൂ​ന്നു​വർ​ഷ​ത്തി​നു​മു​മ്പു് ജോർ​ജ്ജിയ ചി​ത്ര​വും കൊ​ണ്ടെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അവർ രണ്ടു​പേ​രും എന്തെ​ല്ലാം ചാ​പ​ല്യ​ങ്ങൾ ഹർ​ഷാ​തി​രേ​ക​ത്തോ​ടെ കാ​ണി​ച്ചു​വോ അതൊ​ക്കെ അവർ അപ്പോൾ കാ​ണി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ചേ​ഷ്ട​ക​ളും സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും ആവർ​ത്തി​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചു. പക്ഷേ, അന്ന​ത്തെ ഹർ​ഷാ​തി​ശ​യം ആവർ​ത്തി​ക്കാ​നൊ​ത്തി​ല്ല. ആദ്യ​ദർ​ശ​ന​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന വി​കാ​രം പി​ന്നീ​ടു് ഒരി​ക്ക​ലും ഉൽ​പ്പാ​ദി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു സൂചന. അവർ എല്ലാ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു​മാ​യി പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​കു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. കാ​മ​ത്തി​ന്റെ ഈ താൽ​ക്കാ​ലി​ക​മായ മതി​വി​ഭ്രാ​മ​ക​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ, ആവർ​ത്തി​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത അതി​ന്റെ അവ​സ്ഥാ​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ ചി​ത്ര​നി​രൂ​പ​ണ​ത്തിൽ​ക്കൂ​ടി​യും വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു് മൊ​റാ​വ്യാ. മൂ​ന്നു​വർ​ഷം​മുൻ​പു് രണ്ടു​പേ​രും തമ്മിൽ സം​സാ​രി​ച്ച​തു് ആവർ​ത്തി​ക്കു​ക​യാ​ണു് [സെർ​ജി​യോ:] ‘സീ​ന്യോ​റീ​നൊ, ഇതൊരു പകർ​പ്പാ​ണു്. എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, പ്ര​ഖ്യാ​ത​മായ ഒരു ചി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ പകർ​പ്പും… പകർ​പ്പു് അന്യൂ​ന​മാ​ണു്. പക്ഷേ, അതേ​സ​മ​യം കപ​ട​വും! പിൽ​ക്കാ​ല​ത്തു്—മൂ​ന്നു​വർ​ഷ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം—പ്ര​ഥ​മ​ദർ​ശ​ന​വും അതി​നോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തു് കാ​പ​ട്യ​മാ​യേ ഭവി​ക്കൂ എന്ന​ണു് ധ്വനി. സു​ന്ദ​ര​മായ ഈ കഥയെ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തു വി​ക​ല​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു പി. ആർ. അര​വി​ന്ദൻ. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം മാ​ത്രം നൽകാം. “Signorina, it’s a copy, and of a well-​known picture into the bargain.” ഇതി​ന്റെ തർ​ജ്ജമ മു​ക​ളിൽ ഞാൻ നൽ​കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇനി അര​വി​ന്ദ​ന്റെ തർ​ജ്ജമ കേ​ട്ടാ​ലും: “സി​ഞ്ജ്യോ​റി​നാ ഇതൊരു പകർ​പ്പാ​ണു്. അതും ചന്ത​യിൽ കി​ട്ടു​ന്ന​തു്.” into the bargain എന്ന​തി​നു “അതി​നും​പു​റ​മേ”, “കൂ​ടു​ത​ലാ​യി” എന്നൊ​ക്കെ​യാ​ണു് അർ​ത്ഥം. അതി​നെ​യാ​ണു് “ചന്ത​യിൽ കി​ട്ടു​ന്ന​തു്” എന്നാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. “മാ​ലാ​ഖ​കൾ പേ​ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു്…” ശേ​ഷ​ഭാ​ഗം ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല. അല​ക്സാ​ണ്ടർ പോ​പ്പി ന്റെ An essay on critism എടു​ത്തു നോ​ക്ക​ട്ടെ.

“ഒരു​നാൾ ഞാ​നൊ​രു ചന്ദ്രിക വീ​ക്കി​ലി ദർ​ശി​ച്ചീ​ടു​വാൻ ഇട​യാ​യ് അതിൽ മാ​ഷ്ടെ വിഭവം വെ​ടി​വ​ട്ടം. മാ​ഷെ​ക്ക​ണ്ടാൽ ചി​രി​പൊ​ട്ടും വാ​ച​ക​മ​യ്യോ മഹാ​മോ​ശം” എന്നു് എ. കെ. അബു പെ​രു​മ്പ​ട​പ്പു് കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി യോടു്. അതിനു അദ്ദേ​ഹം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു: എന്തി​നീ പദ്യ​വൈ​കൃ​തം. കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി​മാ​സ്റ്റർ​ക്കു തെ​റ്റി​പ്പോ​യി. എ. കെ. അബു ആധു​നി​കോ​ത്ത​ര​ക​വി​യാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു നമ്മു​ടെ ആധു​നി​കോ​ത്തര നി​രൂ​പ​കർ ഉടനെ എഴു​തും.

ചങ്ങ​മ്പുഴ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ഒരു ഹോ​സ്റ്റ​ലിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാലം. ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​മു​ള്ള ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി കവിത തി​രു​ത്താ​നെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് അവി​ടെ​യെ​ത്തി. ഞാൻ പോ​കാ​നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു. എങ്കി​ലും കവി സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം അവ​ളു​ടെ കവിത വാ​യി​ച്ചു് ഒരു വരി ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു് എന്തോ സംശയം ചോ​ദി​ച്ചു. നെയ്ൽ പോ​ളീ​ഷി​ട്ട അവ​ളു​ടെ വി​ര​ലു​കൾ കട​ലാ​സ്സിൽ പതി​ഞ്ഞു. അവ അവിടെ റോ​സ്സാ​പ്പൂ​ക്കൾ വി​ടർ​ത്തി.

1934. ഹരീ​ന്ദ്ര​നാ​ഥ് ഛട്ടോ​പാ​ധ്യായ ആല​പ്പുഴ എസ്. ഡി. വി​ദ്യാ​ശാ​ല​യിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ വന്നു. മഞ്ചേ​രി രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​യ്യർ അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ, ഹെ​ഡ്മാ​സ്റ്റ​റും. യു​വാ​വായ ഹരീ​ന്ദ്ര​നാ​ഥ് സ്വ​ന്തം കവി​ത​കൾ ചൊ​ല്ലി അനർ​ഗ്ഗ​ള​മാ​യി ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു. എനി​ക്കൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ ആകൃതി സൗ​ഭ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്. ചിരി എത്ര മനോ​ഹ​രം!

പു​രു​ഷ​നാ​യാൽ ഇങ്ങ​നെ ജനി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു എനി​ക്കു തോ​ന്നി. ഇന്നും ആ ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ രൂപം എന്റെ മന​സ്സി​ലു​ണ്ടു്. സ്കൂ​ളി​ലെ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ അന്നു രാ​ത്രി മാ​ത്ര​മ​ല്ല പി​ന്നീ​ടു​ള്ള പല രാ​ത്രി​ക​ളി​ലും ഉറ​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തി​നു അടു​ത്തു​ള്ള ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തെ ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ വാർ​ഷിക സമ്മേ​ള​നം, അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ സി. ഒ. കരു​ണാ​ക​രൻ, പ്ര​ഭാ​ഷ​കർ ചെ​മ്മ​നം ചാ​ക്കോ യും ഞാനും. പട്ടം താ​ണു​പി​ള്ള ഉദ്ഘാ​ട​കൻ. അദ്ദേ​ഹം പ്ര​സം​ഗം തു​ട​ങ്ങി. അഞ്ചു മി​നി​റ്റു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ തി​രി​ഞ്ഞു് എന്നെ നോ​ക്കി ഒരു ചോ​ദ്യം. “ഏയ് കേരള കാ​ളി​ദാ​സ​ന്റെ ആ ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ തു​ട​ക്ക​മെ​ങ്ങ​നെ?” ഏതു ശ്ലോ​ക​മെ​ന്ന​റി​യാ​തെ ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറയും? ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു. ഉടനെ പട്ടം: “മല​യാ​ളം പഠി​പ്പി​ക്കു​ക​യ​ല്ലേ കോ​ളേ​ജിൽ? എന്നി​ട്ടു് ഈ ശ്ലോ​ക​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ? നി​ങ്ങ​ളെ വാ​ദ്ധ്യാ​രാ​യി നി​യ​മി​ച്ച​താ​രു്?”

ചെ​ല്ല​മ്മ ജോ​സ​ഫി​നു കഥ പറ​യാ​ന​റി​യാം. പ്രേ​മം പോ​ലു​ള്ള വി​ഷ​യ​ങ്ങൾ കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ അവ​രു​ടെ ശൈ​ലി​ക്കു് ഇന്ദ്രി​യ​ഗ​ത​ധർ​മ്മം—sensuous quality—ലഭി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഈ ഗു​ണ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അവ​രു​ടെ ‘സു​ഹാ​സി​നി’ എന്ന നീണ്ട കഥയിൽ കാണാം. (കലാകൗമുദി-​525, 526 ലക്ക​ങ്ങൾ) ഒറ്റ​യി​രി​പ്പി​നു് ഞാനതു വാ​യി​ച്ചു​തീർ​ത്തു. നേരിയ ഒരാ​ഹ്ലാ​ദം എനി​ക്കു​ണ്ടാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. പി​ന്നീ​ടു് ആലോ​ചി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് ആ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​നു് കല ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ആഹ്ലാ​ദ​വു​മാ​യി ബന്ധ​മി​ല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ചു​മ​ച്ചു രക്തം തു​പ്പു​ന്ന ക്ഷ​യ​രോ​ഗി​യായ അച്ഛൻ, അയാ​ളു​ടെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭാര്യ. അവ​രു​ടെ പീ​ഡ​ന​ങ്ങൾ സഹി​ക്കാ​നാ​വാ​തെ അവൾ ഒരു​ത്ത​ന്റെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടെ ഒരു വീ​ട്ടിൽ വേ​ല​ക്കാ​രി​യാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​ത്തെ അമ്മ എപ്പോൾ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും തന്നെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​മെ​ന്നും അവി​ടെ​നി​ന്നു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​മെ​ന്നും അവൾ​ക്കു പേടി. പേ​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് അവളെ മോ​ചി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി ഗൃ​ഹ​നാ​യിക ഒരു കള്ളം പറ​യു​ന്നു. അവ​രു​ടെ ബന്ധു​വായ ഒരു മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്കൻ അവളെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാൻ സന്ന​ദ്ധ​നാ​ണെ​ന്നു്. അയാ​ളു​ടേ​താ​യി ഒരു കള്ള​യെ​ഴു​ത്തു് ഉണ്ടാ​ക്കി അവർ സു​ഹാ​സി​നി​യെ വാ​യി​ച്ചു കേൾ​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ന്യൂ​റോ​സി​സോ​ള​മെ​ത്തിയ ആ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട പെ​ണ്ണു് അതൊ​ക്കെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. അവൾ ഒറ്റ​യ്ക്കു വീ​ട്ടി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവിടെ വന്നു കയ​റു​ന്ന മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്കൻ അവ​ളു​ടെ വി​ശ്വാ​സ്യ​ത​യെ ചൂഷണം ചെ​യ്യു​ന്നു. ചാ​രി​ത്ര്യം ധ്വം​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സു​ഹാ​സി​നി തകർ​ന്ന​ടി​യു​ന്നു.

ഗൃ​ഹ​നാ​യി​ക​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റെ അവി​ശ്വാ​സ്യ​ത​യും അതു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന ദൗർ​ബ​ല്യ​വു​മാ​ണു് ഈ കഥ​യു​ടെ ദൗർ​ബ​ല്യം. വീ​ട്ടി​ലെ​പ്പോ​ഴും കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന വേ​ല​ക്കാ​രി വീ​ട്ടു​കാർ​ക്കൊ​ക്കെ ഉപ​ദ്ര​വ​ക്കാ​രി​യാ​ണു്. അവളെ ഏവരും വെ​റു​ക്കും. വി​ശേ​ഷി​ച്ചു ഗൃ​ഹ​നാ​യിക. ചെ​ല്ല​മ്മ ജോ​സ​ഫി​ന്റെ കഥാ​പാ​ത്രം വെ​റു​ക്കാ​ത്ത​തു് അവ​രു​ടെ അതിരു കടന്ന ദയ​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. അത്ര കാ​രു​ണ്യ​മു​ള്ള ഒരു സ്ത്രീ ഒരു കൊ​ച്ചു പെ​ണ്ണി​നെ വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്ന ഒരു​ത്ത​നു കെ​ട്ടി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാ​മെ​ന്നു കള്ളം പറ​യു​മോ? പറ​ഞ്ഞാ​ലും അയാ​ളു​ടേ​തായ പ്രേ​മ​ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തി അവളെ വാ​യി​ച്ചു കേൾ​പ്പി​ക്കു​മോ? സത്യ​ത്തി​ന്റെ കഴു​ത്ത​റു​ക്കു​ന്ന ഈ പ്ര​വൃ​ത്തി അസ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ അന്ത​രീ​ക്ഷം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. ദീർ​ഘ​ത​യി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചു നീ​ട്ടിയ അവാ​സ്ത​വി​ക​ത​യാ​ണു് ഇക്കഥ. ആഖ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ തി​ള​ക്ക​മു​ണ്ടു് ഇതിൽ. കഥ​യു​ടെ ആന്ത​ര​ത​ലം അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​വും. ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​ന്റെ ചി​രി​പോ​ലെ​യാ​ണി​തു്. ചി​രി​ക്കു ഭം​ഗി​യു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അയാ​ളു​ടെ മസ്തി​ഷ്കം പ്ര​യോ​ജ​ന​ശൂ​ന്യ​വും.

കഴി​ഞ്ഞ​വർ​ഷം ആല​പ്പുഴ മെ​ഡി​ക്കൽ കോ​ളേ​ജിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ പോയി. സമ്മേ​ള​ന​ദി​ന​മെ​ത്തി. ഉച്ച​യ്ക്കു രണ്ടു മണി​ക്കു് ഒരു ‘വാൻ’ വീ​ട്ടി​ന്റെ മുൻ​പിൽ വന്നു​നി​ന്നു. വി​ന​യം​ക​ലർ​ന്ന പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ ഒരു നമ്പൂ​തി​രി​പ്പ​യ്യൻ “സാർ പോകാ”മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. “കാ​റെ​വി​ടെ” എന്നു എന്റെ ചോ​ദ്യം. “വാൻ കൊ​ണ്ടു വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്” എന്നു മറു​പ​ടി. ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു “വാൻ വേ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വള്ള​മി​ല്ലേ ആല​പ്പു​ഴ​യിൽ. ഇവിടെ ചാ​ക്ക​ക്ക​ട​വിൽ​നി​ന്നു കയ​റി​യാൽ ആല​പ്പു​ഴെ വാ​ട​ത്തോ​ട്ടി​ല​ടു​ക്കും വള്ളം. അവിടെ നി​ന്നു ചക്ക​ടാ​വ​ണ്ടി​യിൽ കയ​റി​യാൽ മെ​ഡി​ക്കൽ​കോ​ളേ​ജി​ലെ​ത്താം. വള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ. ഞാൻ വരാം.” വി​ളി​ക്കാൻ വന്ന ബാ​ല​ന്റെ വൈ​ഷ​മ്യം കണ്ട ഞാൻ വാനിൽ കയറി. തി​ര​യു​ടെ മു​ക​ളി​ലേ​യ്ക്കു ചെ​ന്നി​ട്ടു് താ​ഴ​ത്തേ​യ്ക്കു പോരിക. പി​ന്നെ​യും മു​ക​ളി​ലേ​യ്ക്കു പോകുക. ഇതിനു തു​ല്യ​മാ​ണു് യാത്ര. അഞ്ചു മണി​യ്ക്കു് ആല​പ്പു​ഴെ എത്തി. പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ വി​ല​ക്ഷ​ണ​മായ ഡി​സ്കോ സം​ഗീ​തം, റോ​ക്ക് ആൻഡ് റോൾ ഡാൻസ്. അഞ്ചു​മ​ണി​തൊ​ട്ടു് രാ​ത്രി പത്തു മണി​വ​രെ ഒരു മു​റി​യിൽ ഒറ്റ​യ്ക്കി​രു​ന്നു. നേഷനൽ ഇൻ​ഷ്വ​റൻ​സ് കോർ​പ്പൊ​റേ​ഷൻ മാ​നേ​ജർ കൃ​ഷ്ണ​കു​മാർ ചി​ല​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ വന്നു സം​സാ​രി​ക്കും. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ആരും കാ​ണാ​തെ റോ​ഡി​ലി​റ​ങ്ങി ബസ്സിൽ കയറി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​യ്ക്കു പോ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. പത്തു മണി​യ്ക്കു പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മി​ലേ​ക്കു എന്നെ കൊ​ണ്ടു പോയി. ഞാൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു രണ്ടു വാ​ക്യം പറ​ഞ്ഞു. അത്ര തന്നെ കൂവൽ, ബഹളം. ഞാ​നി​രു​ന്നു. ഇരു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കല്ലേ​റു് ഉണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഉട​നെ​ത​ന്നെ വാ​നിൽ​ക്ക​യ​റി. ശ്രീ പദ്മ​നാ​ഭൻ പാൽ​ക്ക​ട​ലിൽ അന​ന്ത​നിൽ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ തി​ര​യ​ടി​യേ​റ്റു് പൊ​ങ്ങു​ക​യും താ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ പൊ​ങ്ങി​യും താണും സാ​ക്ഷാൽ ശ്രീ പദ്മ​നാ​ഭ​നാ​യി ഞാൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​യ്ക്കു യാത്ര ചെ​യ്തു. നമ്പൂ​തി​രി​പ്പ​യ്യൻ (എം. ബി. ബി. എസ്. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി) ഹരി​പ്പാ​ട്ടോ മറ്റോ വച്ചു് വാ​നിൽ​നി​ന്നു ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. പോ​കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് എന്റെ കാലിൽ തൊ​ട്ടു മാ​പ്പു​പ​റ​ഞ്ഞു. ‘സാ​ര​മി​ല്ല’ എന്നു ഞാനും പറ​ഞ്ഞു. ഈ സംഭവം ഞാ​നോർ​മ്മി​ച്ച​തു് മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ മോ​പ​സാ​ങ് വാ​ല​ത്തു് വരച്ച ഹൃ​ദ്യ​മായ ഹാസ്യ ചി​ത്രം കണ്ട​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ കോ​ളേ​ജിൽ പോ​കു​ന്ന​വ​ന്റെ ദു​ര​ന്തം അദ്ദേ​ഹം അഭി​ന​ന്ദ​നാർ​ഹ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.