ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ വട​ക്കൻ പറവൂർ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്ക്കൂ​ളിൽ ഫി​ഫ്ത്തു് ഫോമിൽ പഠി​ക്കു​ന്ന കാലം. കണ​ക്കു പഠി​പ്പി​ക്കാൻ വന്നി​രു​ന്ന സാ​റി​നെ ‘കി​ത്താ​ബ് സാർ’ എന്നാ​ണു കു​ട്ടി​കൾ വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹം എപ്പോ​ഴും പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു നട​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു് ആ വട്ട​പ്പേ​രി​നു് അർ​ഹ​നാ​യ​തു്, സാറ് അല്പം പിരി ലൂ​സാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ഓർമ്മ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പോ​ക്കി​റ്റ് വാ​ച്ച് ശരി​യായ സമയം കാ​ണി​ക്കി​ല്ല. രണ്ടു​മ​ണി​ക്കൂർ മു​പ്പ​ത്തി​ര​ണ്ടു മി​നി​റ്റ് നാലു സെ​ക്കൻ​ഡ് മുൻ​പോ​ട്ടാ​ക്കി വച്ചി​രി​ക്കും സാറ്. ‘സമയം എന്താ​യി സാർ’ എന്നാ​രെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ച്ചാൽ ലോങ് കോ​ട്ടി​ന്റെ കിണറു പോ​ലു​ള്ള കീ​ശ​ക്കു​ഴി​യിൽ നി​ന്നു് സാറ് വാ​ച്ച് പൊ​ക്കി​യെ​ടു​ക്കും. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു മാ​ത്ര​മ​റി​യാ​വു​ന്ന ആ രണ്ടു മണി​ക്കൂർ മു​പ്പ​ത്തി​ര​ണ്ടു മി​നി​റ്റ് നാലു സെ​ക്കൻ​ഡ് കു​റ​ച്ചി​ട്ടു ശരി​യായ സമയം പറ​ഞ്ഞു തരും. എനി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഇഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ പോകും. ലോ​ക​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ സം​സാ​രി​ക്കും. ഒരു ദിവസം ഞാൻ സാ​റി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “സാർ, കെ​മി​സ്ട്രി പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പത്മ​നാ​ഭൻ നായർ സാറ് വളരെ യോ​ഗ്യ​നാ​ണു്.” ജീ​വി​ത​ത്തിൽ അന്നു വരെ​യും പു​ഞ്ചി​രി പൊ​ഴി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത സാറ് പു​ഞ്ചി​രി പൊ​ഴി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: Krishna, the externals of a person attract shallow persons like yourself… “കൃഷ്ണ, നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ അല്പ​ബു​ദ്ധി​ക​ളാ​യ​വ​രെ വ്യ​ക്തി​യു​ടെ ബാ​ഹ്യ​പ്ര​കൃ​തി​കൾ ആകർ​ഷി​ക്കും.” നാൽ​പ​ത്തി​യാ​റു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് എന്റെ ഗു​രു​നാ​ഥൻ പറഞ്ഞ പര​മാർ​ത്ഥം ഇപ്പോ​ഴും എന്റെ മുൻ​പി​ലു​ണ്ടു്. ബാ​ഹ്യ​പ്ര​കൃ​തി ആകർ​ഷി​ക്കും; അതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് സത്യ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യും. ആളു് കാ​ഴ്ച​യ്ക്കു യോ​ഗ്യൻ, എം. എ. പരീ​ക്ഷ ജയി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്, പെ​രു​മാ​റ്റ​വും നന്നു്, ആഴ്ച​യി​ലൊ​രി​ക്കൽ വാ​യ​ന​ശാ​ല​യിൽ പോകും. പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ എടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു വരും. വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. ആ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ ഒന്നു വാ​ങ്ങി നോ​ക്കൂ. ഹാ​രോൾ​ഡ് റോ​ബിൻ​സി ന്റെ നോ​വ​ലു​ക​ളാ​യി​രി​ക്കും. മല​യാ​ളം പു​സ്ക​ക​മാ​ണെ​ങ്കിൽ പൈ​ങ്കി​ളി നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​ന്റെ കൃ​തി​യാ​യി​രി​ക്കും. അതു ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടെ അയാ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള നമ്മു​ടെ എല്ലാ ബഹു​മാ​ന​വും ഇല്ലാ​താ​കു​ന്നു.

അതി​സു​ന്ദ​രി. അവൾ ഉച്ച​വെ​യി​ലിൽ നട​ക്കു​മ്പോൾ അവളെ കാ​ണു​ന്ന ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ​ക്കു് ആ വെയിൽ പൂ​നി​ലാ​വാ​യി അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടും. സ്നേ​ഹ​വും ബഹു​മാ​ന​വും തോ​ന്നും അവർ​ക്കു് അവ​ളോ​ടു്. ഇതു നശി​ക്കു​ന്ന​തു് അവൾ വി​രൂ​പ​നായ ഭർ​ത്താ​വു് ഓടി​ക്കു​ന്ന സ്ക്കൂ​ട്ട​റി​ന്റെ പി​റ​കി​ലി​രു​ന്നു പോ​കു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോ​ഴാ​ണു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ ബസ്സിൽ യാ​ത്ര​ചെ​യ്യു​ന്ന അവൾ കൈയിൽ ചു​രു​ട്ടി വച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ക്ഷു​ദ്ര​മായ വാരിക താ​ന​റി​യാ​തെ മറ്റു യാ​ത്ര​ക്കാ​രെ കാ​ണി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു്. ഭർ​ത്താ​വും പു​സ്ത​ക​വും മാ​സി​ക​യും ആളി​ന്റെ അന്ത​രം​ഗം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​ത്ത​രും, ആകൃതി സൗ​ഭ​ഗ​മു​ള്ള ചില പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു സു​ന്ദ​രി​ക​ളെ​യ​ല്ല പ്രി​യം. നാ​റ്റ​മു​ള്ള വസ്ത്ര​ത്തോ​ടും ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധ​മാർ​ന്ന മേ​നി​യോ​ടും കൂ​ടി​ന​ട​ക്കു​ന്ന വേ​ല​ക്കാ​രി​ക​ളെ​യാ​ണു്. കി​ത്താ​ബ് സാർ ജയി​ക്ക​ട്ടെ. Be a good Judge, but not of externals—നല്ല വി​ധി​കർ​ത്താ​വാ​യി​രി​ക്കു. എന്നാൽ ബാ​ഹ്യ​പ്ര​കൃ​തി​യെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു.

സ്ഥ​ല​മേ​താ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യാ​യി​രി​ക്കു​കി​ല്ല. രാ​ത്രി ഒരു മണി​ക്കാ​ണു് ഞാനും സ്നേ​ഹി​ത​നും ആ റ്റി. ബി​യി​ലെ ഒരു മു​റി​യിൽ ചെ​ന്നു കയ​റി​യ​തും ചെ​ന്ന​പാ​ടേ ഉറ​ക്കം തു​ട​ങ്ങി​യ​തും. പതി​ന​ഞ്ചു​മി​നി​റ്റ് കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. സ്നേ​ഹി​തൻ എന്നെ വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി​യി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: “നോ​ക്കു്, ഒരു കാ​ര്യം​പ​റ​യാൻ വി​ട്ടു​പോ​യി. ഈ മു​റി​യി​ലാ​ണു് പണ്ടൊ​രു കു​ടും​ബ​ത്തെ ഒരു​ത്തൻ വെ​ടി​വ​ച്ചു കൊ​ന്ന​തു്. ഭർ​ത്താ​വു്, ഭാര്യ, മക്കൾ എല്ലാ​വ​രെ​യും അവൻ കൊ​ന്നു.” സ്നേ​ഹി​തൻ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​ന്റെ വി​ശ​ദാം​ശ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു, ഞാൻ വല്ലാ​തെ പേ​ടി​ച്ചു. തു​റ​ന്നു​കി​ട​ന്ന ജന​ലിൽ​ക്കൂ​ടി നോ​ക്കി. വേ​മ്പ​നാ​ട്ടു കായൽ ജല​ത്തി​ന്റെ ഉപ​രി​ത​ല​ത്തിൽ​ക്കൂ​ടി മരി​ച്ച​വർ നട​ന്ന​ടു​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ എനി​ക്കു തോ​ന്നി. ഞാൻ വി​ള​ക്കു കത്തി​ച്ചു. നേരം വെ​ളു​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ അതു കെ​ടു​ത്തി​യ​തു​മി​ല്ല.

ഞാ​നു​റ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ ‘പേടി’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ എം. സു​ധാ​ക​രൻ എന്നെ വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി ‘നോ​ക്കൂ ഇക്കഥ’ എന്നാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തു്. നോ​ക്കി. കണ്ട​തു് ജലോ​പ​രി നട​ക്കു​ന്ന മര​ണ​ത്തെ മാ​ത്രം. അദ്ദേ​ഹം എന്നെ എന്തി​നു് ഇങ്ങ​നെ പേ​ടി​പ്പി​ച്ചു? എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. 1911-ൽ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു​ള്ള നോബൽ സമ്മാ​നം നേടിയ മോ​റീ​സ് മതേർ​ല​ങ്ങി ന്റെ (മേ​റ്റർ​ലി​ങ്ക്) L’ Intruse, L’ Interiour (The Intruder, The Interiour) ഈ മര​ണ​നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ (death dramas) ഇക്ക​ഥ​യി​ലും മര​ണ​മാ​ണു പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം. മോളി രോ​ഗാർ​ത്ത​യാ​യി കി​ട​ക്കു​ന്നു. മരണം തന്നെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ വരു​മെ​ന്നു് അവൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. രോഗം ഭേ​ദ​മാ​യി അവൾ ആശു​പ​ത്രി​യിൽ നി​ന്നു പോകാൻ ഭാ​വി​ക്കു​മ്പോ​ഴും മരണം കാ​മു​ക​ന്റെ രൂ​പ​മാർ​ന്നു് ജന്ന​ലി​ന​പ്പു​റ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ന്നു. മതേർ​ല​ങ്ങി​ന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള എനി​ക്കു് ഇക്ക​ഥ​യിൽ പു​തു​മ​യൊ​ന്നും കാണാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അവ വാ​യി​ക്കാ​ത്ത​വർ​ക്കു് നവീനത ദർ​ശി​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചേ​ക്കും. പക്ഷേ മര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഭയ​ങ്ക​ര​ത​യോ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഭയ​ജ​ന​ക​മായ ഗൂ​ഢാർ​ത്ഥ​സ്വ​ഭാ​വ​മോ ഈ കഥ​യിൽ​നി​ന്നു് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല. മതേർ​ല​ങ്ങി​ന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ മരണം വി​ചാ​രി​ച്ചി​രി​ക്കാ​ത്ത സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ കയ​റി​വ​രു​ന്ന ഒരു കട​ന്നാ​ക്ര​മ​ണ​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു നമു​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു് ആ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ പ്ര​കാ​ശം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ച്ചു തരു​ന്നു. സു​ധാ​ക​ര​ന്റെ കഥയിൽ വെറും വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളേ​യു​ള്ളു. വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കു. ക്ര​മാ​നു​ഗ​ത​മാ​യി അതു് ആന്റി ക്ലൈ​മാ​ക്സി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന​തു കാണാം. സത്യ​ത്തി​ന്റെ അഗാ​ധ​ത​ല​ത്തിൽ ചെ​ല്ലാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യും അതിൽ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ജനി​ക്കു​ന്ന​തു് സൗ​ന്ദ​ര്യ​മ​ല്ല. വൈ​രൂ​പ്യ​മാ​ണു്.

മാ​തർ​ല​ങ്ങി​ന്റെ The Intender എന്ന നാ​ട​ക​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഒരു രംഗം:

മു​ത്ത​ച്ഛൻ:

എനി​ക്കും പേ​ടി​യാ​കു​ന്നു കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ (നി​റ​മു​ള്ള കണ്ണാ​ടി​ജ​ന്ന​ലി​ന്റെ മൂ​ല​യി​ലൂ​ടെ ഒരു ചന്ദ്ര​ര​ശ്മി കട​ന്നു വന്നു മു​റി​യിൽ അങ്ങു​മി​ങ്ങും വി​ചി​ത്ര​മായ തി​ള​ക്കം ഉണ്ടാ​കു​ന്നു. അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യി​ലെ മണി​മു​ഴ​ക്കം. അവ​സാ​ന​ത്തെ നാദം കഴി​യു​മ്പോൾ ഒരു ശബ്ദം കേൾ​ക്കാ​റാ​കു​ന്നു; ആരോ തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ എഴു​ന്നേൽ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ).

മു​ത്ത​ച്ഛൻ:

(അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ പേ​ടി​യാൽ വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ആരാ​ണു് എഴു​ന്നേ​റ്റ​തു്?

അമ്മാ​വൻ:

ആരും എഴു​ന്നേ​റ്റി​ല്ല!

അച്ഛൻ:

ഞാനും എഴു​ന്നേ​റ്റി​ല്ല!

മൂ​ന്നു പെൺ​മ​ക്ക​ളും:

ഞാ​നു​മ​ല്ല, ഞാ​നു​മ​ല്ല, ഞാ​നു​മ​ല്ല!

മു​ത്ത​ച്ഛൻ:

ആരോ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് എഴു​ന്നേ​റ്റു.

അമ്മാ​വൻ:

വി​ള​ക്കു കത്തി​ക്കൂ (വല​തു​വ​ശ​ത്തു​ള്ള മു​റി​യിൽ—ശിശു കി​ട​ക്കു​ന്ന മു​റി​യിൽ—നി​ന്നു് ഭീ​തി​യു​ടെ നി​ല​വി​ളി പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ ഉയ​രു​ന്നു. ഒന്നി​നൊ​ന്നു വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്ന പേ​ടി​യു​ള​വാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ആ നി​ല​വി​ളി രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​നം​വ​രെ​യും കേൾ​ക്കാ​റാ​വു​ന്നു.)

(മര​ണ​ത്തി​ന്റെ ആക്ര​മ​ണ​ത്തെ എത്ര പ്ര​ഗൽ​ഭ​മാ​യി മതേർ​ല​ങ് ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കുക—ലേഖകൻ)

കാ​ളി​ദാ​സൻമേ​ഘ​സ​ന്ദേശ ത്തിൽ പരാ​മർ​ശി​ച്ച രാ​മ​ഗി​രി​യു​ടെ ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ പേരു് രാം​ടേ​ക്ക് എന്നാ​ണു്. ആ സ്ഥ​ല​മൊ​ന്നു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എനി​ക്കു്. അങ്ങോ​ട്ടു​ള്ള ബസ്സ് കാ​ത്തു് ഞാൻ ക്യൂ​വിൽ നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ ആകർ​ഷ​ക​ത​യു​ള്ള ഒരു മധ്യ​വ​യ​സ്കൻ ആ ബസ്സ്സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. ബസ്സി​ന്റെ സമ​യ​മ​റി​യ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അറി​യാ​വു​ന്ന ആരോ​ടെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ക്ക​ണം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അറി​യാ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​തു കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ അങ്ങോ​ട്ടു​ചെ​ന്നു സം​സാ​രി​ച്ചു. സം​ഭാ​ഷ​ണം ഒരു​മ​ണി​ക്കൂർ നേ​ര​ത്തേ​ക്കു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. താൻ ഒരു കോ​ളേ​ജി​ലെ പ്രൊ​ഫ​സ​റാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞ​താ​യി​ട്ടാ​ണു് എന്റെ ഓർമ്മ. എമെർ​ജൻ​സി കാ​ല​ത്തു് പൊ​ലീ​സ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്തു​വെ​ന്നും ജയി​ലിൽ ആക്കി​യെ​ന്നും ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞു. സം​സാ​രം കേരള–“രാ​ഷ്ട്രീയ”ത്തി​ലേ​ക്കു വന്നു. ഞാൻ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഓരോ സം​ഭ​വ​വും അദ്ദേ​ഹം സൂ​ക്ഷ്മ​ത​യോ​ടെ അപ​ഗ്ര​ഥി​ച്ചു. അക്കാ​ല​ത്തു് ഇവിടെ ഒരു പള്ളി സ്ഥാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വഴ​ക്കു നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. വട​ക്കേ​യി​ന്ത്യാ​ക്കാ​ര​നായ ആ മനു​ഷ്യൻ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി അഭി​പ്രാ​യം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് കി​ട​ങ്ങൂർ ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യെ നി​ശി​ത​മാ​യി വി​മർ​ശി​ച്ചു. രാം​ടേ​ക്കി​ലോ മറ്റോ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം കി​ട​ങ്ങൂർ ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എങ്ങ​നെ അത്ര​യൊ​ക്കെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യെ​ന്നു ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ മന്ദ​ഹാ​സം മാ​ത്ര​മേ മറു​പ​ടി​യാ​യി കി​ട്ടി​യു​ള്ളു. അതി​നു​ശേ​ഷം അദ്ദേ​ഹം എന്റെ കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന രണ്ടു മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​കൾ വാ​ങ്ങി നോ​ക്കി, ഒന്നി​ലെ കാർ​ട്ടൂൺ എന്റെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ അദ്ദേ​ഹം This fellow has more malice than talent എന്നു പറ​ഞ്ഞു (നി​പു​ണ​ത​യെ​ക്കാൾ വി​ദ്വേ​ഷ​മാ​ണു് ഇയാൾ​ക്കു്). രണ്ടാ​മ​ത്തെ വാരിക മലയാള മനോ​ര​മ​യാ​യി​രു​ന്നു. അതിലെ ടോംസി ന്റെ ഹാ​സ്യ​ചി​ത്രം ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കാ​തെ തന്നെ അദ്ദേ​ഹം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. This man is an artist— ഈ മനു​ഷ്യൻ കലാ​കാ​ര​നാ​ണു്—എന്നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉദീ​ര​ണം. ആ ഉത്ത​രേ​ന്ത്യാ​ക്കാ​രൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് 40-ആം ലക്ക​ത്തി​ലെ കാർ​ട്ടൂൺ കണ്ട​പ്പോൾ ഞാ​നോർ​മ്മി​ച്ചു. ‘ഖസാ​ക്കി​ന്റെ ഇതി​ഹാസ’ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും ചെ​റു​ക​ഥാ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും ചർ​ച്ച​ചെ​യ്യാ​നെ​ത്തിയ മന്ത്രി ഖസാ​ക്കി​നെ നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ക്കി അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. കാക്ക, നാടൻ കഥ​യെ​ഴു​തി​യ​താ​യും പറ​യു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​പാ​യി ‘കാ​ക്ക​നാ​ട​ന്റെ കഥ’ എന്നു തി​രു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഭര​ണ​ത​ല​ത്തിൽ വി​വ​ര​മു​ള്ള​വ​രു​മു​ണ്ടു് എന്നു് ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ കമ​ന്റ്, ലേശം അത്യു​ക്തി​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും സം​ഭ​വി​ക്കാ​വു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ. നമ്മൾ ചി​രി​ക്കു​ന്നു; ഉള്ളു​കു​ളിർ​ക്കെ ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

മന്ത്രി​മാർ​ക്കു സാ​ഹി​ത്യം തു​ട​ങ്ങി​യ​വ​യിൽ എന്തു് അജ്ഞ​ത​യു​ണ്ടോ അതേ അജ്ഞത കോ​ളേ​ജ് പ്രൊ​ഫ​സർ​മാർ​ക്കും ഉണ്ടു്. കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്റെ ഒരു കാ​വ്യം പോലും വാ​യി​ക്കാ​തെ അതിനെ സഭാ​വേ​ദി​യിൽ കയ​റി​നി​ന്നു് അഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്ന മന്ത്രി ആ മഹാ​ക​വി​യു​ടെ ഒറ്റ​ക്കാ​വ്യം​പോ​ലും വാ​യി​ക്കാ​തെ അതിനെ എതിർ​ക്കു​ന്ന കോ​ളേ​ജ് പ്രൊ​ഫ​സർ​ക്കു സദൃ​ശ​നാ​ണു്. പ്രൊ​ഫ​സ​റു​ടെ പേരു പറ​യ​ട്ടോ? വേണ്ട.

ആവ​ശ്യ​ക​ത​യു​ടെ പേരിൽ ഈശ്വ​രൻ ഒരു കട്ടി​ലു​ണ്ടാ​ക്കി, ആശാരി കട്ടി​ലു​ണ്ടാ​ക്കു​മ്പോൾ അതു് ഈശ്വ​ര​ന്റെ കട്ടി​ലി​ന്റെ അനു​ക​ര​ണ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ചി​ത്ര​കാ​രൻ കട്ടി​ലി​ന്റെ പടം വര​യ്ക്കു​മ്പോൾ അതു് അനു​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ അനു​ക​ര​ണ​മാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ അതു സത്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു രണ്ടു​ത​വണ മാ​റി​നിൽ​ക്കു​ന്നു. (മൂ​ന്നു​ത​വണ മാറി നിൽ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് പ്ലേ​റ്റോ, classical method of counting കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഈ വ്യ​ത്യാ​സ​മെ​ന്നു് വിം​സാ​റ്റും ബ്രു​ക്ക്സും ചേർ​ന്നെ​ഴു​തിയ Literary Criticism എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ) നി​രൂ​പ​ണം പി​ന്നെ​യും സത്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു മാ​റു​ന്നു​വെ​ന്നു സാ​ന്താ​യാന എഴു​തി​യ​തു് ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കലാ​സൃ​ഷ്ടി നി​രൂ​പ​ക​ന്റെ മന​സ്സിൽ ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന ഇമേജ് കലാ​സൃ​ഷ്ടി​യിൽ നി​ന്നു വി​ഭി​ന്ന​മാ​യി​രി​ക്കും. അതിനെ കട​ലാ​സ്സി​ലേ​ക്കു വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ പകർ​ത്തു​മ്പോൾ ഇമേ​ജിൽ നി​ന്നു് അതു വി​ഭി​ന്ന​മാ​യി​ത്തീ​രും. അതു വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​നു് ആ വി​ഭി​ന്ന​മായ രൂ​പ​ത്തി​ന്റെ വ്യ​ത്യ​സ്ത​മായ രൂപമേ ലഭി​ക്കു. അങ്ങ​നെ നി​രൂ​പ​ണം സത്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് അഞ്ചു​ത​വണ മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. അതി​നാൽ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ള്ള മഹ​ത്ത്വം നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​നു ഒരി​ക്ക​ലു​മു​ണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ല. കോൾ​റി​ജ്ജ് എന്ന നി​രൂ​പ​കൻ എത്ര വളർ​ന്നാ​ലും കോൾ​റി​ജ്ജ് എന്ന കവി​യോ​ടു് അടു​ക്കു​ക​യി​ല്ല. മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി എത്ര സമു​ന്ന​ത​നാ​യാ​ലും അദ്ദേ​ഹം വി​മർ​ശി​ച്ച വള്ള​ത്തോ​ളി നോ ഉള്ളൂ​രി നോ ഒപ്പ​മാ​വു​ക​യി​ല്ല.

ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ എം. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ എഴു​തിയ ‘മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി​യും മാ​രാ​രും ഒരു താ​ര​ത​മ്യ​വി​ചാ​രം’ എന്ന ലേഖനം വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എന്നി​ലു​ണ്ടായ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു് മു​ക​ളിൽ കു​റി​ച്ചി​ട്ട​തു്. ലേഖനം എങ്ങ​നെ? ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഉത്ത​രം നൽകാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടു്. തനി​ക്കു ശരി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ലേഖകൻ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആവി​ഷ്കാ​ര​ത്തിൽ ‘പോ​യി​ന്റ്’ ഉണ്ടോ എന്നു മാ​ത്ര​മേ അനു​വാ​ച​ക​നു നോ​ക്കേ​ണ്ട​തു​ള്ളു. അങ്ങ​നെ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നായ ഞാൻ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ വാ​ദ​ങ്ങൾ നി​രാ​സ്പ​ദ​ങ്ങൾ അല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി. ഞാൻ അവ​യോ​ടു യോ​ജി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ​യെ​ന്തു്? കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു് സ്വ​ന്തം ആശ​യ​ങ്ങ​ളാ​ണു്: എന്റെ ആശ​യ​ങ്ങ​ള​ല്ല. പോ​യി​ന്റു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഭം​ഗി​യോ​ടെ ആശ​യ​സ്ഫു​ടീ​ക​ര​ണം നിർ​വ്വ​ഹി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നു​കൂ​ടി ഒരു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചാൽ അതിനു നി​ഷേ​ധ​രൂ​പ​ത്തി​ലേ ഉത്ത​രം നൽ​കാ​നാ​വൂ. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ലേഖനം വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ കട​ലാ​സ്സു ചവ​യ്ക്കു​ന്ന പ്ര​തീ​തി​യാ​ണു് എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യ​തു്.

അക്കാ​ല​ത്തെ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ തങ്ങൾ കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന കന്യ​ക​ക​ളെ സ്വ​ന്ത​മി​ച്ഛ​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​ക​ളാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും ആവ​ശ്യം​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ അവരെ തള്ളി​ക്ക​ള​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. കാ​ളി​ദാ​സ​ന്റെ കാ​ല​ത്തെ രാ​ജ​നീ​തി രാ​ജാ​വി​നെ ‘യഥാർ​ത്ഥ​നി​റ​ത്തിൽ’ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തട​സ്സ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും അതി​നാ​ലാ​ണു് ദു​ഷ്യ​ന്ത​നെ കവി ‘വെ​ള്ള​യ​ടി’ച്ചു കാ​ണി​ച്ച​തെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇതിനെ അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ പ്ര​ബ​ന്ധം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു്. മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ മതം അത്ര​ക​ണ്ടു ശരി​യ​ല്ല. ദു​ഷ്യ​ന്തൻ (ഭാ​ഗ​വ​ത​ത്തിൽ ദു​ഷ്മ​ന്ദൻ) വന​ത്തിൽ​വ​ച്ചു് ആപ​ന്ന​സ​ത്ത്വ​യാ​ക്കിയ ശകു​ന്തള മക​നു​മാ​യി ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം അവളെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത​തു് തന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​വൈ​ക​ല്യം​കൊ​ണ്ടോ മറ​വി​കൊ​ണ്ടോ അല്ല. അശ​രീ​രി​ണി​യായ വാ​ക്കു് ഉദ്ഭ​വി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് എങ്കി​ലേ പൗ​ര​ന്മാർ​ക്കും വി​ശ്വാ​സം ജനി​ക്കൂ.

(ആരും കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഭാ​ര്യ​യേ​യും പു​ത്ര​നേ​യും രാ​ജാ​വു് സ്വീ​ക​രി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നാ​യ​പ്പോൾ ശരീ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത വാ​ക്കു് ആകാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു് ഉണ്ടാ​യി. എല്ലാ​വ​രും അതു കേൾ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.)

ഇതു പോ​ക​ട്ടെ, ‘മാ​ള​വി​കാ​ഗ്നി​മി​ത്ര’ത്തിൽ രാ​ജാ​വി​നെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒരു ഭാ​ഗ​മു​ണ്ടു്. അതു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കാ​ളി​ദാ​സൻ അക്കാ​ല​ത്തെ രാ​ജ​നീ​തി​യേ​യും രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​യേ​യും ധി​ക്ക​രി​ച്ചു​വെ​ന്നു് എനി​ക്കു പറ​യ​രു​തോ? അദ്ദേ​ഹം അക്കാ​ല​ത്തെ മയ​കോ​വ്സ്കി യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് എനി​ക്കെ​ഴു​ത​രു​തോ? സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​യെ സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​യാ​യി മാ​ത്രം കാ​ണാ​തെ നി​രൂ​പ​ക​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു യോ​ജി​ച്ച മട്ടിൽ അതിനെ സമൂ​ഹ​ത്തോ​ടു ബന്ധി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന തക​രാ​റാ​ണി​തു്. കലാ​പ​ര​മായ ദൃ​ഢ​പ്ര​ത്യ​യ​ത്തെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി​യാ​ണു് മോ​തി​ര​ത്തി​ന്റെ കഥ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു് നി​വേ​ശി​പ്പി​ച്ച​തു് എന്നു കൂടി പറ​യ​ട്ടെ.

1. മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ ഷഷ്ട്യ​ബ്ദ​പൂർ​ത്തി തൃ​ശൂ​രു​വ​ച്ചു് ആഘോ​ഷി​ക്കു​ന്ന സന്ദർ​ഭം. കാ​ല​ത്തു് ഏഴു മണി​ക്കു തു​ട​ങ്ങിയ സമ്മേ​ള​നം രാ​ത്രി പതി​നൊ​ന്നു​മ​ണി​ക്കാ​ണു് തീർ​ന്ന​തു്. ഉച്ച​യ്ക്കു ഇടവേള ഒരു​മ​ണി​ക്കൂർ നേരം. ഇവ ദീർ​ഘ​സ​മ​യം മു​ഴു​വൻ ഒരു സദ​സ്സു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് അതിൽ പങ്കു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു്. ആളുകൾ ഇരി​പ്പി​ട​ങ്ങൾ​പോ​ലും മാ​റി​യി​ല്ല. അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി​യ​തു​മി​ല്ല. ഏകാ​ഗ്ര​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി​യു​ള്ള ഇരി​പ്പാ​ണു് ഒരോ വ്യ​ക്തി​യു​ടേ​തും. ഈ വി​ധ​ത്തിൽ ഡി​സി​പ്ലിൻ ഉള്ള ശ്രോ​താ​ക്കൾ മറ്റു സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കുക പ്ര​യാ​സം.
2. മഹാ​ക​വി പി. കു​ഞ്ഞി​രാ​മൻ നായർ ഒരു ദിവസം കാ​ല​ത്തു് എന്റെ വീ​ട്ടിൽ വന്നു. “ചങ്ങ​മ്പുഴ യെ​യാ​ണു് ഏറ്റ​വും ഇഷ്ടം അല്ലേ?” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. “അല്ല” എന്നു ഞാൻ മറു​പ​ടി നല്കി. അക്കാ​ല​ത്തു് കോ​ളേ​ജിൽ പഠി​ച്ചി​രു​ന്ന എന്റെ മകൾ ഓട്ടോ​ഗ്രാ​ഫി​നു് വേ​ണ്ടി കൊ​ച്ചു​പു​സ്ത​കം കവി​യു​ടെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്തു അദ്ദേ​ഹം എഴുതി: “പ്ര​ഭാ​തം തെ​ല്ല​ക​ലെ നിൽ​ക്കു​ന്നു, വര​ണ​മാ​ല​യു​മാ​യി.” ഇതെ​ഴു​തി ഒരു മാസം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹം നട​ന്നു.
3. കാ​ഞ്ഞി​രം​കു​ള​ത്തു സ്ക്കൂ​ളി​ലൊ​രു സമ്മേ​ള​നം, പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​നാ​യി​രു​ന്ന പവനൻ പറ​ഞ്ഞു. “വി​ശ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ മദ്രാ​സ് കട​പ്പു​റ​ത്തു കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ പൂർ​ണ്ണ​ച​ന്ദ്രൻ പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്നു. അതൊരു ദോ​ശ​യാ​യി അടു​ത്തു വീ​ണെ​ങ്കി​ലോ എന്നു ഞാൻ ആഗ്ര​ഹി​ച്ചു​പോ​യി”. അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി​രു​ന്ന ഡോ​ക്ടർ പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള ഉപ​സം​ഹാര പ്ര​സം​ഗ​ത്തിൽ: “അങ്ങ​നെ പലതും തോ​ന്നും. ബീഡി കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും അതു കത്തി​ക്കാൻ തീ​പ്പെ​ട്ടി ഇല്ലാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്താൽ ആ ചന്ദ്രൻ ഇങ്ങ​ടു​ത്തു​വ​ന്നെ​ങ്കിൽ ഇതൊ​ന്നു കൊ​ളു​ത്താ​മെ​ന്ന പവ​ന​ന്നു തോ​ന്നും.” സമ്മേ​ള​നം കഴി​ഞ്ഞു. തി​രി​ച്ചു പോ​രു​മ്പോ​ഴും ഡോ​ക്ടർ പി. കെ, പവ​ന​ന്റെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ വി​മർ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഉറ​ക്കെ ചി​രി​ച്ചി​ട്ടു് പവനൻ പറ​ഞ്ഞു: “ഇപ്പോ​ഴും അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി തു​ട​രു​ക​യാ​ണു്.”
4. സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഷ​ത്തി​ന്റെ സമ്മേ​ള​നം. താ​യാ​ട്ടു ശങ്ക​ര​നെ ആദ്യ​മാ​യി കണ്ടു “നല്ല മനു​ഷ്യൻ” എന്നു ഞാൻ ഉള്ളിൽ പറ​ഞ്ഞു. ശ്രോ​താ​ക്ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരാൾ ഒറ്റ​മു​ണ്ടു​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ അങ്ങു​മി​ങ്ങും നട​ക്കു​ന്നു. ഷർ​ട്ടി​ല്ല, ബനിയൻ പോ​ലു​മി​ല്ല. ഞാൻ ശങ്ക​ര​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “ആരാ​ണ​ദ്ദേ​ഹം?” ശങ്ക​രൻ: “അറി​യി​ല്ലേ. കവി കെ. കെ. രാജാ.

മകനാൽ അപ​മാ​നി​ത​നായ അച്ഛൻ കടൽ​ക്ക​ര​യിൽ ചെ​ന്നു​നി​ന്ന​പ്പോൾ തി​ര​മാ​ല​കൾ ഒരു സന്ദേ​ശ​വും വഹി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു അയാ​ളു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തി. ആ സന്ദേ​ശ​ത്തെ ആദ​രി​ച്ചു അയാൾ എടു​ത്തു​ചാ​ടി. മൃ​ത​ദേ​ഹം കി​ട്ടി​യി​ല്ല. തോ​പ്പും​പ​ടി കട​ന്നു എറ​ണാ​കു​ള​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​മ്പോൾ രണ്ടു പാ​ല​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. ഓരോ പാ​ല​ത്തി​ന്റെ​യും മു​ക​ളിൽ ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ നീ​ല​ജ​ലം എന്നെ സന്ദേ​ശ​വു​മാ​യി കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ആരും എന്നെ അപ​മാ​നി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ അതി​ന്റെ സന്ദേ​ശം സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ചില വീ​ടു​കൾ അവ​യു​ടെ സമ്പ​ന്ന​ത​യോ​ടെ തസ്ക​ര​ന്മാ​രെ കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവർ കയറി അപ​ഹ​ര​ണം നട​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ഭവ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു സ്വ​സ്ഥ​ത​യാ​യി. എന്നെ ആശ്ലേ​ഷി​ക്കു, എന്നെ ചും​ബി​ക്കു, എന്നെ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്യൂ എന്ന സന്ദേ​ശ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി നട​ക്കു​ന്ന യു​വ​തി​ക​ളു​ണ്ടു്. പു​രു​ഷ​ന്മാർ ആ സന്ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ മാ​നി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. എന്തൊ​രു വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വം! ഇങ്ങ​നെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടാ​കും. ജീ​വി​തം ഒര​ന്വേ​ഷ​ണ​മ​ല്ലേ? അതേ. അന്വേ​ഷ​ണം പല വി​ധ​ത്തി​ലാ​കാം. പ്ര​തി​കാര തൽ​പ​ര​നായ ഞാൻ ശത്രു​വി​നെ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. പണ​ക്കൊ​തി​യ​നായ ഞാൻ പണ​മ​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. യു​ദ്ധ​ക്കൊ​തി​യ​നായ ഞാൻ യു​ദ്ധ​മ​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. സ്ത്രീ​യു​ടെ മുൻ​പിൽ ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​മു​ള്ള​വ​നാ​യി നിൽ​ക്കാൻ അഭി​ല​ഷി​ക്കു​ന്ന ഞാൻ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മ​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. മയ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു് വേ​ദ​ന​മാ​റ്റാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന ഞാൻ LSD 25 അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ഏകാ​ന്ത​ത്തിൽ കടൽ​ത്തീ​ര​ത്തു ചെ​ന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്ന ഞാൻ നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ ഒരു പാ​ദ​മു​ദ്ര കണ്ടാൽ അതാ​രു​ടേ​താ​വാം എന്നു് അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ജീ​വി​തം സന്ദേശ സ്വീ​ക​ര​ണ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം അന്വേ​ഷ​ണ​വും തന്നെ​യാ​ണു്. ഈ അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തെ​യാ​ണു് അക്ബർ കക്ക​ട്ടിൽ “ആറാം കാലം” എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ലൂ​ടെ ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ( മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്.) വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു​പോയ കു​റെ​യാ​ളു​കൾ. അവർ​ക്കു്, വന്ന ബസ്സിൽ​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു പോകണം. പക്ഷേ, പലരും സമ​യ​ത്തു വന്നെ​ത്തു​ന്നി​ല്ല. കാ​ണാ​ത്ത​വർ എത്തു​മ്പോൾ പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ അവർ​ത​ന്നെ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​രാ​വു​ന്നു. അവരെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു് മറ്റു​ള്ള​വർ പോ​കു​ന്നു അവ​രെ​യും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ഒഴി​ഞ്ഞ ബസ്സ് ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തീ​ക​മാ​യി യാ​ത്ര​ക്കാ​രെ​യും കാ​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. metaphor of life എന്നു ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ പറ​യാ​റി​ല്ലേ? അതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ഈ കഥ.

1. നാളെ നാം ചൊ​വ്വ​യിൽ കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കു​മോ

   സൂ​ര്യ​നെ ബാ​റ്റ​റി​ക്കു​ള്ളിൽ കി​ട​ത്തു​മോ

   നാ​ര​ദ​നെ​പ്പോ​ലെ ശൂ​ന്യ​പ​ഥ​ങ്ങ​ളിൽ

   നാ​ളു​ക​ഴി​ച്ചു ദീർ​ഘാ​യു​സ്സു​വാ​ങ്ങു​മോ

   മൂ​ഢ​യു​ദ്ധ​ത്തിൽ കരി​യു​ന്ന​ഭൂ​മി​യെ

   മൂ​ടി​നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​കൾ​നി​ന്നു പു​ക​യു​മോ

   നാ​ളെ​യെൻ​കാർ​ഡി​നു ഗോ​ത​മ്പു​കി​ട്ടു​മോ?

   മനു​ഷ്യ​ന്റെ ദുർ​ദ​ശ​യിൽ മനം​നൊ​ന്തു ഡി. വി​ന​യ​ച​ന്ദ്രൻ തേ​ങ്ങു​ന്ന​താ​ണു് ഈ വരി​ക​ളിൽ ഞാൻ കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ തേ​ങ്ങ​ലു​കൾ ലയാ​ത്മ​ക​ത​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു സത്യാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളാ​യി വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു തോ​ന്നു​ന്നു. കാ​വ്യം “മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യം” മാ​സി​ക​യു​ടെ വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പിൽ
2. കൊ​ള​മ്പി​യൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റായ ഗാ​ബ്രി​യൽ ഗാർ​സീആ മാർ​കേ​സ് One hundred years of Solitude എന്ന നോവൽ എഴു​തി​യ​തോ​ടു​കൂ​ടി വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ചക്ര​വാ​ളം വി​ക​സി​ച്ചു. കാ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ചാ​ക്രിക സങ്ക​ല്പ​ത്തിൽ കു​ടു​ങ്ങിയ ചില മന​സ്സു​ക​ളു​ടെ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും പ്ര​തി​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ രീ​തി​യിൽ ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ നോവൽ സാ​ഹി​ത്യാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലെ ധ്രു​വ​ന​ക്ഷ​ത്ര​മാ​ണു്, ധ്രു​വ​ന​ക്ഷ​ത്രം ഒന്നേ​യു​ള്ളു. “ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ നൂ​റു​വർ​ഷ​ങ്ങൾ” എന്ന നോ​വ​ലും ഒന്നേ​യു​ള്ളു. ഈ നി​സ്തുല കലാ​ശി​ല്പ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പ്രൊ​ഫ​സർ ജി. എൻ. പണി​ക്കർ എഴു​തിയ വി​ദ്വ​ജ്ജ​നോ​ചി​ത​മായ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലേ​ക്കു ഞാൻ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ സാദരം ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു. (പ്ര​ബ​ന്ധം “മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യ”ത്തി​ന്റെ വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പിൽ)
3. “മു​ഹൂർ​ത്തം ജ്വ​ലി​തം ശ്രേ​യോന തു ധു​മാ​യി​തം ചിരം” എന്നു മഹാ​ഭാ​ര​ത​ത്തി​ന്റെ ഉദ്യോ​ഗ​പർ​വ്വ​ത്തിൽ പറ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. (വള​രെ​ക്കാ​ലം പു​ക​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ നല്ല​തു് ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തേ​ക്കു ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്.) പു​ക​യു​ന്ന കഥ​ക​ളാ​ണു് നമു​ക്കു കി​ട്ടുക ആഴ്ച​തോ​റും. അച്ഛ​ന്റെ വ്യ​ഭി​ചാ​ര​വും മറ്റു ക്രൂ​ര​ത​ക​ളും കണ്ടു് അമ്മ​യും മകളും വീ​ടു​വി​ട്ടി​റ​ങ്ങു​ന്നു. “ഞാൻ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം​കാ​ലം രണ്ടും ഇനി ഈ പടി ചവി​ട്ടി​ല്ല” എന്നു് അച്ഛ​ന്റെ പ്ര​ഖ്യാ​പ​നം. അച്ഛൻ മരി​ച്ച​പ്പോൾ മാ​ത്രം അവർ അവിടെ തി​രി​ച്ചെ​ത്തു​ന്നു. ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ അംബിക എഴു​തിയ ‘ചങ്ങല’ എന്ന ഈ കഥ ജ്വ​ലി​ക്കാ​തെ പു​ക​പോ​ലെ ചു​റ്റി​ക്ക​റ​ങ്ങു​ന്നു. കണ്ണു​നീ​റു​ന്നു. ജ്വ​ലി​പ്പി​ക്കാൻ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ങ്കിൽ ആ കൊ​തു​മ്പും തൊ​ണ്ടും എടു​ത്തു മാ​റ്റൂ.
4. ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ “വെ​ടി​വ​ട്ട”ത്തി​ലൂ​ടെ കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു: “ആണിനു പെ​ന്നു​പോ​രെ പെ​ണ്ണെ​ന്തി​നു്?” എനി​ക്കോർ​മ്മ​വ​രു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​ത്തെ സിനിമ കണ്ടി​ട്ടു് ഞാൻ ലൂ​സി​യാ ഹോ​ട്ട​ലി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എറ​ണാ​കു​ളം പട്ട​ണം. ഒരു​ത്തൻ പി​റ​കേ​വ​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കിയ എന്നോ​ടു് “നല്ല പെ​ണ്ണി​രു​ക്കു സാർ, വേ​ണു​മാ” ഞാൻ പേ​ടി​ച്ചു് ‘ങേ’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. ഭാ​വ​വ്യ​ത്യാ​സം കണ്ടു് അയാൾ വീ​ണ്ടും “നല്ല പെ​ന്നി​രു​ക്കു സാർ. പാർ​ക്കർ പെൻ” അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ ഒരു പേ​ന​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.
5. ആരെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി ഹാ​സ്യം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു​വോ അയാ​ളും ചി​രി​ച്ചാൽ അതു് ഉത്ത​മ​ഹാ​സ്യ​മാ​ണെ​ന്നു കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ​മാ​രാർ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ എക്സ്പ്ര​സ്സ് വാ​രി​ക​യിൽ നസീബ വരച്ച കാർ​ട്ടൂൺ കണ്ടു് തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള ചി​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. തക​ഴി​ക്കു സ്വീ​ക​ര​ണം, വന്ന​യാ​ളി​നു തക​ഴി​യു​ടെ ഛാ​യ​യി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ആളുകൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ന്നു. അപ്പോ​ഴാ​ണു് ക്ഷ​ണി​ക്കാൻ പോയവൻ കാ​ര്യം പറ​യു​ന്ന​തു്. സാ​ക്ഷാൽ തക​ഴി​യെ കി​ട്ടു​ക​യി​ല്ല. 1988 വരെ​യു​ള്ള എല്ലാ ദി​വ​സ​വും ബു​ക്ക് ചെ​യ്തു​പോ​യി. തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള​യ്ക്കു പകരം കഥാ​പ്ര​സം​ഗ​ക്കാ​രൻ തകഴി വേ​ലാ​യു​ധ​നെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

മന്ന​ത്തു പത്മ​നാ​ഭ​നും ഒരു പണ്ഡി​ത​നും ഞാനും കൂടി പു​ന​ലൂ​രു് ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു പോ​കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മന്നം ആ പണ്ഡി​ത​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “ശങ്ക​രാ​ചാ​ര്യ​നെ പ്ര​ച്ഛ​ന്ന ബു​ദ്ധൻ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തു​കൊ​ണ്ടു്?” പണ്ഡി​തൻ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഉത്ത​രം നല്കാ​തെ പൂർ​വ​മീ​മാംസ, ഉത്ത​ര​മീ​മാംസ, കമാ​രി​ല​ഭ​ട്ടൻ എന്നൊ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു് കാ​ടു​ക​യ​റ്റം തു​ട​ങ്ങി. അതു സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​തെ​യാ​യ​പ്പോൾ മന്നം എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മോ?”

എന്തു സം​ശ​യ​മു​ണ്ടാ​യാ​ലും പണ്ഡി​ത​നോ​ടു ചോ​ദി​ക്ക​രു​തു്. ഫല​മി​ല്ല. ‘രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​വി​ലാ​സം’ മഹാ​കാ​വ്യ​ത്തിൽ

എന്നൊ​രു ശ്ലോ​ക​മു​ണ്ടു്. ശ്രീ​രാ​മൻ സീ​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ആന​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യി​ലു​ള്ള ശ്ലോ​കം. ഇവിടെ ‘നുനി’ എന്ന വാ​ക്കി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്തെ​ന്നു് ഞാൻ ഒരു പണ്ഡി​ത​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. ഉത്ത​രം കി​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, കാ​ട്ടാ​ന​യെ പി​ടി​ക്കു​ന്ന സൂ​ത്ര​വേ​ല​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം ഒരു മണി​ക്കൂർ​നേ​രം എനി​ക്കു കേൾ​ക്കേ​ണ്ട​താ​യും വന്നു.