ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ ചി​ല​പ്പോൾ ഗു​പ്തൻ​നാ​യർ സാ​റു​മാ​യി ടെ​ലി​ഫോ​ണിൽ സം​സാ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഒരു ദിവസം പലതും പറഞ്ഞ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ അന്ത​രി​ച്ചു​പോയ എൻ. ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​സ്സാ​റി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും പറ​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. കാ​ര്യ​മായ ‘കോൺ​ട്രി​ബ്യൂഷ’നൊ​ന്നും ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​സ്സാ​റിൽ​നി​ന്നു് മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു ലഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹം ‘ജീ​നി​യ​സ്സാ’യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു ഗു​പ്തൻ നായർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. ശരി​യാ​ണ​തു്. ചില പരു​ക്കൻ പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളും വള്ള​ത്തോൾ ശൈ​ലി​യി​ലു​ള്ള ചില കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും മാ​ത്ര​മേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു നമു​ക്കു കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ളൂ. പി​ന്നെ ‘ചി​ന്താ​വി​ഷ്ട​യായ സീത’യുടെ സം​സ്കൃത തർ​ജ്ജ​മ​യും. ഇതാണു സത്യ​മെ​ങ്കി​ലും ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​സ്സാർ സാം​സ്കാ​രിക മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ നേ​താ​വാ​യി​രു​ന്നു. സാ​യാ​ഹ്ന​മാ​കു​മ്പോൾ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​ക​ളിൽ പലരും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ വന്നു​കൂ​ടും. അവർ​ക്കൊ​ക്കെ ജ്ഞാ​ന​ശ​ക​ല​ങ്ങൾ പകർ​ന്നു​കൊ​ടു​ത്തും പ്ര​ത്യു​ല്പ​ന്ന​മി​ത​ത്വം കലർ​ന്ന പ്ര​സ്താ​വ​ന​കൾ ചെ​യ്തു് അവരെ രസി​പ്പി​ച്ചും തി​ക​ച്ചും സ്വാ​ഭാ​വി​ക​ങ്ങ​ളായ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​കൾ പറ​ഞ്ഞു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​യു​ള​വാ​ക്കി​യും അദ്ദേ​ഹം വി​രാ​ജി​ക്കും. മഹാ​സ​മ്മേ​ള​ന​ങ്ങ​ളിൽ ആദ്ധ്യ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കാൻ, സമ്മാ​ന​ങ്ങൾ നി​ശ്ച​യി​ക്കാൻ, പന​മ്പി​ള​ളി തു​ട​ങ്ങിയ മന്ത്രി​മാർ​ക്കു സാം​സ്കാ​രി​ക​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഉപ​ദേ​ശം നൽകാൻ—ഇവ​യ്ക്കെ​ല്ലാം ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​സ്സാർ കൂ​ടി​യേ​തീ​രൂ എന്ന​താ​യി​രു​ന്നു സ്ഥി​തി. ഒരു ചെറിയ വീ​ട്ടി​ലാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. ജീ​വി​താ​സ്ത​മ​യ​ത്തിൽ ഒരു​കാ​റ് വാ​ങ്ങി. അതു​വ​രെ ബസ്സി​ലോ ടാ​ക്സി​ക്കാ​റി​ലോ സഞ്ച​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. പക്ഷേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​ണു​മ്പോൾ ‘ധി​ക്കൃ​ത​ശ​ക്ര​പ​രാ​ക്ര​മ​നാ​കിന’ ഏതു നക്ത​ഞ്ച​ര​നും വി​റ​യ്ക്കും. ഈ വ്യ​ക്തി​പ്ര​ഭാ​വം എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​യി​യെ​ന്നു ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​സ്സാർ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് മഹാ​ക​വി ഉള്ളൂർ പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രും ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഉള്ളൂ​രി​നെ ബഹു​മാ​നി​ച്ച​തി​നേ​ക്കാ​ളേ​റെ ബഹു​ജ​നം ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​യെ ബഹു​മാ​നി​ച്ചു. ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നു മുൻപു പറ​ഞ്ഞ​ല്ലോ. ആലോ​ചി​ച്ചു. എനി​ക്കു തോ​ന്നി​യ​തു് എഴു​താം. ചെറിയ ആശ​യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. വലിയ ആശ​യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. ചെറിയ ആശ​യ​ങ്ങ​ളോ​ടു മാ​ത്രം ബന്ധ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വർ​ക്കു സാം​സ്കാ​രിക മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ എത്തി​നോ​ക്കാൻ പോലും കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. വലിയ ആശ​യ​ങ്ങൾ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ ചൈ​ത​ന്യ​വു​മാ​യി ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണു്. അങ്ങ​നെ ആകാര വൈ​പു​ല്യ​മാർ​ന്ന ആശ​യ​ങ്ങ​ളോ​ടു ബന്ധം സ്ഥാ​പി​ച്ച ആ വ്യ​ക്തി സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ അനി​ഷേ​ധ്യ നേ​താ​വാ​യി ഭവി​ച്ചു. മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​വർ​ക്കും ഉജ്ജ്വ​ല​ങ്ങ​ളായ നോ​വ​ലു​കൾ എഴു​തു​ന്ന​വർ​ക്കും അദ്ദേ​ഹം നേ​താ​വു​ത​ന്നെ. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ആ കവി​യെ​പ്പോ​ലെ കാ​വ്യ​മെ​ഴു​താൻ കഴി​യു​മോ? ഇല്ല. അന്ന​ത്തെ നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​നെ​പ്പോ​ലെ നോ​വ​ലെ​ഴു​താൻ കഴി​യു​മോ? ഇല്ല. എന്നാ​ലും ചൈ​ത​ന്യ​ത്തി​ന്റെ ദീ​പ​ശിഖ ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം മുൻപേ നട​ന്നി​രു​ന്നു. അന്ത​രി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ആ സ്ഥാ​നം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​തു​മി​ല്ല. ലോക ചരി​ത്രം നോ​ക്കൂ. പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യായ അരി​സ്റ്റോ​ട്ടില ല്ല അല​ക്സാ​ണ്ടർ ചക്ര​വർ​ത്തി യാണു് ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യിൽ വന്നു​വീ​ണ​തു്. ഗോ​യ്ഥെ യെ​ക്കു​റി​ച്ച​ല്ല നെ​പ്പോ​ളി​യ​നെ ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് യൂ​റോ​പ്പി​ലെ ജനത ആദ​ര​പൂർ​വ്വം സം​സാ​രി​ച്ച​തു്.

ആദ​ര​പൂർ​വ്വം സം​സാ​രി​ക്ക​ണം മെ​ക്സി​ക്കൻ കവി​യായ ഒക്ടോ​വ്യോ പാ​സ്സി നെ​ക്കു​റി​ച്ച്. ‘ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യു​ടെ അഗാ​ധ​ത​യിൽ’ അദ്ദേ​ഹം പാ​വ്ലോ നെറൂദ യെ​ക്കാൾ വലിയ കവി​യാ​ണു്, നി​രൂ​പ​ക​നാ​ണു്. “Through the body of the beloved we glimpse a life of that is more plentiful, more life than life. Similarly, through the poem, we perceive the immobile lightening flash of poetry. That instant contains every instant. Without ceasing to flow, time stands still, overcome with itself.” തന്റെ ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തി​നു് അനു​സ​രി​ച്ച് കവി​ത​യു​ടെ മി​ന്നൽ കാ​ണി​ച്ചു​ത​ന്നു, മറ്റെ​ല്ലാ നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളും ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തി​ലൊ​തു​ക്കിയ മഹാ​ക​വി​യാ​ണു പാ​സ്സ്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഖു​ശ്വ​ന്ത് സിങ് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞ​താ​യി കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ “ചരി​ത്ര രേ​ഖ​ക​ളി”ൽ കാ​ണു​ന്നു. “മെ​ക്സി​ക്കോ​യിൽ നി​ന്നു​ള്ള അം​ബാ​സ്സ​ഡർ എന്ന നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹം നീണ്ട ആറു​കൊ​ല്ലം ഇന്ത്യ​യെ ചും​ബി​ച്ചു. ഈ പ്രേ​മ​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് നി​ര​വ​ധി കവി​ത​കൾ പി​റ​ന്നു”. പരി​ഹാ​സ​ദ്യോ​ത​ക​മായ ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തി​നു് ചരി​ത്ര​രേ​ഖ​ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വു് ചുട്ട മറു​പ​ടി നൽ​കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. “മെ​ക്സി​ക്കോ സന്ദർ​ശി​ക്ക​നു​ള്ള ഓസ് പാ​സ്സി​നു് അന്നു് ഈ സർദാർ ഒക്ടാ​വ്യോ പാ​സ്സി​നു പി​ന്നാ​ലെ കയി​ലി​യും കു​ത്തി കുറെ അല​ഞ്ഞു കാണണം. അതി​ന്റെ കെ​റു​വാ​ണു്”.

ഈ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​ഭാ​ഗ​ത്തു് ചെറിയ ആശ​യ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കു​ന്ന വ്യ​ക്തി​യാ​ണു് ഖു​ശ്വ​ന്ത്സി​ങ്ങെ​ന്നു് ഈ “ചുംബന പ്ര​സ്താ​വം” തെ​ളി​വു നല്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ Train to Pakistan, I shall not hear the Nightingale എന്നീ ‘നോ​വ​ലു​കൾ’ ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മനു​ഷ്യ​ന്റെ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ ഇള​കി​പ്പോ​യാൽ അവൻ മൃ​ഗ​ത്തി​ലും ഹീ​ന​നാ​കു​മെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ക​യാ​ണു് ആദ്യ​ത്തെ നോവൽ. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ദൗർ​ബ​ല്യ​ത്തെ പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു്. യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ രണ്ടും നോ​വ​ലു​ക​ള​ല്ല, ഉപ​ന്യാ​സ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

നി​രൂ​പ​ക​നായ ഖു​ശ്വ​ന്ത്സി​ങ്ങി​നെ ഇത്ര​ത്തോ​ളം​ത​ന്നെ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​കൂ​ടാ. മോ​റി​സ് വെ​സ്റ്റ് എന്ന ആസ്റ്റ്രേ​ലി​യൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​ന്റെ The World is made of Glass എന്ന നോവൽ ഉജ്ജ്വ​ല​മായ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​യാ​ണു് എന്നു് അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. അതു വി​ശ്വ​സി​ച്ച് ആ നോവൽ വലിയ വി​ല​കൊ​ടു​ത്തു ഞാൻ വാ​ങ്ങി; വാ​യി​ച്ചു. ജർ​ണ്ണ​ലി​സ​ത്തിൽ കവി​ഞ്ഞ് അതൊ​ന്നു​മ​ല്ലെ​ന്നു് എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. മഹ​നീ​യ​മായ സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്തെ​ന്നു് ഒട്ടും​ത​ന്നെ അറി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത പത്ര​ലേ​ഖ​കൻ മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഖു​ശ്വ​ന്ത് സി​ങ്ങ്. നോ​വ​ലി​ന്റെ​യും നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​ന്റെ​യും മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ള്ള സ്ഥാ​നം ഇമ്മ​ട്ടിൽ ക്ഷു​ദ്ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​മെ​ന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ.

ഇതു​പോ​ലെ ഊഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു് ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന സം​ഘ​ട്ട​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പര​മ​ഫ​ലം. നമ്പൂ​രി​ക്കു ഭാ​ര്യ​യെ സംശയം. അയാൾ തി​രി​ച്ചു വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ജാരൻ ചാ​ടി​യോ​ടി. കോ​ളാ​മ്പി​യിൽ തു​പ്പൽ നി​റ​ഞ്ഞു കണ്ട​പ്പോൾ നമ്പൂ​രി ചോ​ദി​ച്ചു അതിനു കാ​ര​ണ​മെ​ന്തെ​ന്നു്. “ഞാൻ തന്നെ തു​പ്പി​യി​തി​ലി​ന്നു നി​റ​ച്ച​താ​ണു്” എന്നു ഭാ​ര്യ​യു​ടെ മറു​പ​ടി. ഇതു​കേ​ട്ട​യു​ട​നെ ആ കോ​ളാ​മ്പി​യെ​ടു​ത്തു് അതിലെ തു​പ്പൽ മു​ഴു​വൻ അവ​ളു​ടെ തല​യി​ലൊ​ഴി​ച്ചു അയാൾ. പെ​ണ്ണു്

പി​ന്നീ​ടെ​ന്തു​ണ്ടാ​യി​യെ​ന്നു് എനി​ക്കോർ​മ്മ​യി​ല്ല. കൊ​ടു​ങ്ങ​ല്ലൂർ കു​ഞ്ഞി​ക്കു​ട്ടൻ തമ്പു​രാ​ന്റെ ‘തു​പ്പൽ​ക്കോ​ളാ​മ്പി’ എന്ന കാ​വ്യം വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു് അമ്പ​തു​കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു​പോ​ലു​ള്ള സം​ഘ​ട്ട​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം “ഞാൻ എന്റെ വീ​ട്ടിൽ പോ​കു​ന്നു” എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അവൾ മെ​ല്ലെ നട​ക്കും. പിറകേ ഭർ​ത്താ​വു് വി​ളി​ക്കാൻ വരു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കും. വരു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് ഉറ​പ്പാ​യാൽ പതു​ക്കെ തി​രി​ച്ചു​വ​രും. അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു കയറി അയാൾ​ക്കു വേണ്ട കാ​പ്പി​യോ ചോറോ തയ്യാ​റാ​ക്കും. രാ​ത്രി​യി​ലും അയാൾ മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ടാൽ അയാ​ളു​ടെ നെ​ഞ്ചിൽ തല​ചേർ​ത്തു​വ​ച്ച് ‘മി​ണ്ടു​കി​ല്ലേ?’ എന്നും ചോ​ദി​ക്കും. കു​റ്റം പറ​യാ​നി​ല്ല, പരി​ഹ​സി​ക്കാ​നി​ല്ല. നമ്മു​ടെ നാ​ട്ടി​ലെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്ക് ഇങ്ങ​നെ മാ​ത്ര​മേ പെ​രു​മാ​റാ​നാ​വൂ. സാ​മ്പ​ത്തി​ക​മായ പരാ​ധീ​നത കൊ​ണ്ടു് ഭാര്യ ഇവിടെ ഭർ​ത്താ​വി​നു് അടി​മ​യാ​ണു്. കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാൻ​വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം അവൾ അയാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ താഴും.

‘തു​പ്പൽ കോ​ളാ​മ്പി’യിലെ നമ്പൂ​രി സ്ത്രീ ആ വി​ധ​ത്തിൽ ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​വ​ളാ​ണു്. അതല്ല കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ അവസ്ഥ. ഒര​പ​രാ​ധ​വും ചെ​യ്യാ​ത്ത സ്ത്രീ​യെ​യാ​ണു് മദ്യ​പ​നും വ്യ​ഭി​ചാ​രി​യു​മായ പു​രു​ഷൻ ഹിം​സി​ക്കു​ന്ന​തു്. കെ. എം. രാധ കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ എഴു​തിയ ‘ആഴം’ എന്ന കൊ​ച്ചു​ക​ഥ​യി​ലെ ഭാര്യ പി​ണ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു് ‘പെ​ണ​ക്ക​മാ​ണോ?’ എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. പി​ണ​ക്ക​മി​ല്ലെ​ന്നു് അയാൾ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അവൾ ‘ന്റെ കരളേ’ എന്നു് വി​ളി​ക്കു​ന്നു. സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആഴം അത്ര​യ്ക്കു​ണ്ടെ​ന്നു ധ്വനി. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഇതു സത്യ​മാ​യി​രി​ക്കാം. നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ പച്ച​ക്ക​ള്ളം. “ ഈ ദു​ഷ്ട​നെ വി​ട്ടു​പോ​യാൽ ഞാൻ ആരെ ആശ്ര​യി​ക്കും? അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ ഇല്ല. സഹോ​ദ​ര​ന്റെ അടു​ക്കൽ ചെ​ല്ലാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ അയാ​ളു​ടെ ഭാര്യ ചൂലു ചാ​ണ​ക​ത്തിൽ മു​ക്കി വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. സഹോ​ദ​രി​മാർ അടു​പ്പി​ക്കി​ല്ല.” എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ‘എടാ ദ്രോ​ഹി’ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം ‘പി​ണ​ക്ക​മാ​ണോ’ എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ​ക്ക് അപ്പോൾ അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ‘ഇല്ല’ എന്നു മൊ​ഴി​യും. ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ‘ഛീ മാ​റി​പ്പോ​ടീ’ എന്നു ഗർ​ജ്ജി​ക്കും. ഇതാണു സത്യം. ഞാ​നെ​ത്ര​യോ കാ​ല​മാ​യി ഈ പട്ട​ണ​ത്തിൽ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ പാ​റി​പ്പ​റ​ന്നു നടന്ന അതി​സു​ന്ദ​രി​ക​ളായ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ ദാ​മ്പ​ത്യ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടി എന്ന ഒറ്റ​ക്കാ​ര​ണം കൊ​ണ്ടു് എല്ലും തോ​ലു​മാ​യി മു​ക്കി​നും മൂ​ല​യ്ക്കും “ചേട്ട”ന്റെ സ്കൂ​ട്ടർ കാ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് ഞാൻ കാ​ണു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ. ചിലർ നാലു മണി​ക്കു​ത​ന്നെ ഓഫീ​സിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞ് പോകും. ചോ​ദി​ച്ചാൽ “കു​ഞ്ഞി​നെ നഴ്സ​റി​യിൽ നി​ന്നു വി​ളി​ക്കാ​നാ​ണു്.” എന്നു മറു​പ​ടി പറയും. സത്യം വേ​റൊ​ന്നാ​ണു്. വീ​ട്ടിൽ കാണാൻ ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട വേ​ല​ക്കാ​രി​യു​ണ്ടു്. ‘ചേ​ട്ടൻ’ തല​വേ​ദ​ന​യാ​യി നേ​ര​ത്തേ വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നാ​ലോ? ഞാൻ കൂ​ടു​ത​ലെ​ഴു​തു​ന്നി​ല്ല. നമ്മു​ടെ നാ​ട്ടി​ലെ സ്ത്രീ​കൾ സു​ഖ​മ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു് അവർ ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു് അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി ജീ​വി​ച്ച കാ​ല​യ​ള​വിൽ മാ​ത്ര​മാ​ണു്. പക്ഷേ, ഈ സത്യം ഒരു സ്ത്രീ​യും സമ്മ​തി​ച്ചു തരി​ല്ല. ഇതു പറ​യു​ന്ന​വ​നെ അവർ പര​സ്യ​മാ​യി എതിർ​ക്കും. രഹ​സ്യ​മാ​യി—മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു്— ആരാ​ധി​ക്കും.

ആരാ​ധ​ന​യോ​ളം മന​സ്സു ചെ​ന്നെ​ത്തും മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി യുടെ രചനകൾ വാ​യി​ച്ചാൽ. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ശ്രീ​മ​തി എഴു​തിയ ‘നീർ​മാ​ത​ള​മ​രം’ എന്ന ഗദ്യ കാ​വ്യം വാ​യി​ക്കൂ. ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ സത്യാ​ത്മ​കത ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ഭാ​വാ​ത്മ​ക​ത​യോ? ഹർ​ഷോ​ന്മാ​ദ​മോ? അതേ ഭാ​വാ​ത്മ​കത തന്നെ. തന്റെ പു​രാ​ത​ന​ഭ​വ​ന​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ മാ​ത​ള​മ​രം പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ പൂ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോൾ മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി​യ്ക്കു​ണ്ടായ വി​കാ​രാ​തി​ശ​യ​മാ​ണു് സ്വർ​ണ്ണ​ത​ന്തു​വാ​യി മാറി ഈ കാ​വ്യ​ത്തിൽ മയൂ​ഖ​മാ​ല​കൾ വീ​ശു​ന്ന​തു്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ക്ഷ​ണി​ക​ത​യ്ക്കു മു​ന്നിൽ, മര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഭീ​ക​ര​ത​യ്ക്കു മു​ന്നിൽ ഈ കാ​ഞ്ച​ന​പ്രഭ കണ്ണി​നും മന​സ്സി​നും ആഹ്ലാ​ദം പക​രു​ന്നു. ആഹ്ലാ​ദം മാ​ത്ര​മ​ല്ല സന്ദേ​ശ​വും പകർ​ന്നു​ത​രാ​നു​ണ്ടു് മാ​ത​ള​മ​ര​ത്തി​നു്. മനു​ഷ്യൻ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു, ജീർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, മര​ത്തി​നു് ദുഃ​ഖ​മി​ല്ല, ജീർ​ണ്ണ​ത​യി​ല്ല. അതി​ന്റെ ആഹ്ലാ​ദ​വും സൗ​ന്ദ​ര്യ​ബോ​ധ​വും പൂ​ക്ക​ളി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​നോ​ടു് “ജീ​വി​ക്കൂ, എന്നെ​പ്പോ​ലെ സന്തോ​ഷി​ക്കൂ” എന്നു് ആഹ്വാ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു. ഹർ​ഷോ​ന്മാ​ദ​മോ? അതേ, ആ പൂ​ക്ക​ളെ​പ്പോ​ലെ കലാ​ത്മ​കത ജ്വ​ലി​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് ഹർ​ഷോ​ന്മാ​ദം തന്നെ. ഈ പു​ല്ലാ​ങ്കു​ഴ​ലിൽ നി​ന്നു് ഉദ്ഭ​വി​ക്കു​ന്ന സു​വർ​ണ്ണ​നാ​ദ​ങ്ങ​ളാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ വി​ഷാ​ദ​ത്തെ അക​റ്റു​ന്ന​തു്.

വി​ഷാ​ദ​മ​ക​റ്റാൻ മലയാള വാ​രി​ക​ക​ളി​ലെ ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ വാ​യി​ക്കൂ. ഞാൻ ആദ്യ​മാ​യി മദ്രാ​സിൽ ചെ​ന്നു. സാ​യാ​ഹ്ന​സ​മ​യം. പട്ട​ണം ദീ​പാ​ലം​കൃ​ത​മാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. പെൻ​ഗ്വിൻ ബു​ക്ക്സി​ലു​ള്ള താ​ല്പ​ര്യ​ത്തോ​ടു കൂടി ഹി​ഗ്ഗിൻ​ബോ​ത്തം​സ് ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി നട​ന്നു. മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ രാ​ജ​വീ​ഥി​കൾ. വി​ചാ​രി​ച്ച​പോ​ലെ ആൾ​ത്തി​ര​ക്കി​ല്ല. വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ തി​ര​ക്കു​മി​ല്ല. എല്ലാം ചേ​തോ​ഹ​രം. ബു​ക്ക്സ്റ്റാ​ളിൽ കയ​റു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കാ​മെ​ന്നു കരുതി ആദ്യം കണ്ട ഹോ​ട്ട​ലിൽ കയറി. ഹോ​ട്ട​ലും ചേ​തോ​ഹ​രം. കസേ​ര​യും മേ​ശ​യും സു​ന്ദ​രം. തമിഴൻ കാ​പ്പി കൊ​ണ്ടു വച്ചു. കപ്പും സോ​സ​റും രമ​ണീ​യം. കപ്പ് എടു​ത്തു് ഉയർ​ത്തി​യ​പ്പോൾ കാ​പ്പി​യിൽ എന്തോ കറു​ത്ത സാധനം കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ കൊ​ണ്ടു് അതു പൊ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു. ഒരു തടിയൻ ഈച്ച​യു​ടെ മൃ​ത​ദേ​ഹം! കു​ങ്കു​മം വാരിക മനോ​ഹ​ര​മായ ഭാ​ജ​ന​മാ​ണെ​ങ്കിൽ അതിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന ചത്ത ഈച്ച​യാ​ണു് ‘കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ കഥ’ എന്ന തമി​ഴ്കഥ (കെ. ഭാ​ഗ്യ​രാ​ജ്—തർ​ജ്ജമ സി. മധു​വി​ന്റേ​തു്) ഒരു​ത്തി​യെ ചിലർ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്തു. പത്രാ​ധി​പർ​ക്ക് അതി​ന്റെ ന്യൂ​സ് വാ​ല്യു​വിൽ താ​ല്പ​ര്യം. മഹി​ളാ​സ​മാ​ജ​ത്തി​നു് ആ സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​യോ​ഗി​കാം​ശ​ത്തിൽ കൗ​തു​കം. ചല​ച്ചി​ത്ര​സം​വി​ധാ​യ​ക​നു് അതി​ന്റെ നാ​ട​കീ​യാം​ശ​ത്തിൽ ആഭി​മു​ഖ്യം. അങ്ങ​നെ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട സ്ത്രീ​യു​ടെ ദയ​നീ​യാ​വ​സ്ഥ വി​സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. സറ്റ​യർ രചി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് മൂ​ല​ക​ഥ​യെ​ഴു​തിയ ആളി​ന്റെ ഭാവം. താ​നൊ​രു കലാ​ശി​ല്പം കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക് പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു​വെ​ന്നു തർ​ജ്ജ​മ​ക്കാ​ര​ന്റെ ഭാവം. എന്നാൽ ഇതു് വെ​റു​മൊ​രു റി​പ്പോർ​ട്ടാ​ണെ​ന്നു് അവർ രണ്ടു പേരും അറി​യു​ന്നി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ലേ​ക്കും മനു​ഷ്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കും അന്യാ​ദൃ​ശ​മാ​യ​വി​ധ​ത്തിൽ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച നട​ത്താൻ ആർ​ക്കു കഴി​വു​ണ്ടോ അയാ​ളാ​ണു് കലാ​കാ​രൻ. അയാ​ളു​ടെ പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം സത്യാ​ത്മ​ക​മാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. വി​ക്തോർ യൂഗോ യുടെ ‘പാ​വ​ങ്ങ​ളി’ലെ ആദ്യ​ത്തെ അദ്ധ്യാ​യം ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. പിൽ​ക്കാ​ല​ത്തു് ഡി-​യിലെ ബി​ഷ​പ്പാ​യി മാറിയ വ്യ​ക്തി അന്നു് വെ​റു​മൊ​രു പാ​തി​രി. നെ​പ്പോ​ളി​യൻ ആ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നു കേ​ട്ടു് അയാൾ ആ ജേ​താ​വി​നെ കാണാൻ റോ​ഡ​രു​കിൽ ചെ​ന്നു​നി​ന്നു. തന്നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്ന പാ​തി​രി​യെ​ക്ക​ണ്ടു് നെ​പ്പോ​ളി​യൻ ചോ​ദി​ച്ചു. “Who is that good man looking upon me?” പാ​തി​രി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “Sir, you look upon a good man, but, I look upon a great man” (ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു്) യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​യ​താ​ണോ ഇതു? അല്ല. പച്ച​ക​ള്ളം. പക്ഷേ നോവൽ വാ​യി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ അതി​നേ​ക്കാൾ സത്യാ​ത്മ​ക​മായ സം​ഭാ​ഷ​ണം വേ​റെ​യി​ല്ലെ​ന്നു നമു​ക്കു തോ​ന്നും. അതാ​ണു് കല​യു​ടെ ശക്തി. ഈ തമി​ഴ്കഥ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഇതാകെ അവാ​സ്ത​വി​ക​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഈച്ച വീണ കാ​പ്പി മാ​റ്റി​വ​ച്ചി​ട്ടു് തമി​ഴ​നോ​ടു വേറെ കാ​പ്പി കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ഞാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. തമി​ഴീ​ച്ച​യു​ടെ മൃ​ത​ദേ​ഹം മാ​റ്റി​വ​ച്ചി​ട്ടു് ഞാൻ വേറെ കഥ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു.

വേറെ കഥ അന്വേ​ഷി​ച്ച് ഞാൻ ചെ​ന്നു വീ​ണ​തു് ‘എക്സ്പ്ര​സ്സ്’ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ പതി​നൊ​ന്നാം പു​റ​ത്തി​ലാ​ണു്. എൻ. ഹർഷൻ “ആദേശ”വു​മാ​യി അവിടെ നിൽ​ക്കു​ന്നു. കഥ പറ​യു​ന്ന ആൾ ഗു​മ​സ്ത​നാ​യി. അമ്മ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന പൊ​തി​ച്ചോ​റു​മാ​യി അയാൾ ഓഫീ​സിൽ പോയി. പി​ന്നീ​ടു് വി​വാ​ഹം. ഭാര്യ കെ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന പൊ​തി​ച്ചോ​റു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് ഓഫീ​സിൽ പോ​ക്ക്. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കേ അയാൾ സ്വ​ന്തം പട്ടി​യു​ടെ രൂ​പ​മാർ​ന്നു. വേ​റൊ​രു​ത്തൻ അയാ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​യെ സ്വ​ന്ത​മാ​ക്കി. അയാൾ ഓഫീ​സിൽ പോ​കാ​നും തു​ട​ങ്ങി. വ്യ​ക്തി​ത്വ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വൻ പട്ടി​യാ​കു​മെ​ന്നാ​വാം ഇക്ക​ഥ​യി​ലെ ആശയം. അല്ലെ​ങ്കിൽ മനു​ഷ്യ​നു് എങ്ങ​നെ ഐഡ​ന്റി​റ്റി നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു എന്ന​തി​നെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ക​യാ​വാം കഥാ​കാ​രൻ. ഈ സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ എന്റെ ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു് ബോർ​ഹേ​സി ന്റെ The Other Tiger എന്ന കാ​വ്യ​മാ​ണു്. കവി​യു​ടെ മന​സ്സിൽ ഒരു കടുവ എത്തു​ന്നു. നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​നാ​യി, കാ​രു​ണ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നാ​യി, രക്ത​മൊ​ലി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​യി അവൻ കാ​ട്ടിൽ അല​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്നു. നദി​ക​ളു​ടെ ചെ​ളി​യാർ​ന്ന തീ​ര​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ല​ട​യാ​ളം നിർ​മ്മി​ച്ചു കൊ​ണ്ടാ​ണു് നട​ത്തം. പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​ന്റെ മണവും മേ​യു​ന്ന മാ​നി​ന്റെ ഗന്ധ​വും അവൻ പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്നു. തെ​ക്കേ അമേ​രി​ക്ക​യിൽ കവി ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് ഗം​ഗ​യു​ടെ തീ​ര​ത്തു നട​ക്കു​ന്ന ഈ കടു​വ​യു​ടെ സ്വ​പ്നം കാ​ണു​ന്നു.

സാ​യാ​ഹ്നം ആത്മാ​വിൽ​വ​ന്നു നി​റ​യു​മ്പോൾ കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ കടുവ നി​ഴ​ലു​പോ​ലു​ള്ള ഒരു രൂപം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നു് കവി അറി​യു​ന്നു. പ്ര​തീ​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ കടുവ മാ​ത്ര​മാ​ണു് അവൻ. പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത തു​ണ്ടു​കൾ മാ​ത്രം. ബം​ഗാ​ളി​ലോ സു​മാ​ട്ര​യി​ലോ സൂ​ര്യ​നു താഴെ അല്ലെ​ങ്കിൽ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു താഴെ, അല്ലെ​ങ്കിൽ മാ​റു​ന്ന ചന്ദ്ര​നു താഴെ നട​ക്കു​ന്ന മാ​ര​ക​മായ ആഭ​ര​ണ​മ​ല്ല കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ കടുവ. 1959-​ആഗസ്റ്റ് മൂ​ന്നാം തീയതി—ഈ ദിവസം അവൻ സ്വ​ന്തം നിഴൽ പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യിൽ വീ​ഴ്ത്തു​ന്നു. കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ കടു​വ​യു​ടെ ലോ​ക​ത്തി​നു​ള്ള പരി​ധി​കൾ നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​മ്പോൾ അതു കല്പ​നാ​സൃ​ഷ്ടി​യാ​യി മാ​റു​ന്നു.

ഇനി മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ കടു​വ​യെ അന്വേ​ഷി​ക്കാം. അതും കവി​യു​ടെ സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ രൂപം മാ​ത്രം. വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഘടന മാ​ത്ര​മാ​ണു് ആ മൃഗം. മാം​സ​ത്തോ​ടും അസ്ഥി​യോ​ടും കൂടി ഭൂ​മി​യിൽ നട​ക്കു​ന്ന കടു​വ​യ​ല്ല​തു്. കാ​വ്യ​ത്തി​ലി​ല്ലാ​ത്ത ആ മൃ​ഗ​ത്തെ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ബോർ​ഹേ​സി​ന്റെ കാ​വ്യം ഇവിടെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഞാ​നൊ​രു വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണം നൽ​ക​ട്ടെ. ഒന്നാ​മ​ത്തെ കടുവ ബം​ഗാ​ളി​ലെ വന​ത്തിൽ നട​ക്കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​ത്തെ മൃഗം ബോർ​ഹേ​സി​ന്റെ കാ​വ്യ​ത്തിൽ മാ​ത്രം. അതു പ്ര​തീ​ക​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് അല്ലെ​ങ്കിൽ വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. ആദ്യ​ത്തെ കടു​വ​യ്ക്കു സദൃ​ശ​മ​ല്ല രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു്. എന്നാൽ​പ്പി​ന്നെ മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ കടുവ റോൾസ് റോ​യ്സ് ഓടി​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്? സന്ന്യാ​സി​യാ​യി അന്തേ​വാ​സി​നി​ക​ളെ പ്രാ​പി​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്?സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യി​ലേ​ക്ക് കൈ ചൂ​ണ്ടു​ക​യാ​ണു് ബോർ​ഹേ​സ്. രണ്ടാ​മ​ത്തെ​യും മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ​യും കടു​വ​കൾ വെറും തോ​ന്ന​ലു​ക​ളാ​ണു്. ആ തോ​ന്ന​ലു​കൾ യഥാർ​ത്ഥ​മായ കടു​വ​യു​ടെ പ്ര​തീ​തി ജനി​പ്പി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കല​യു​ടെ ഉദയം. ഈ ഉദയം ശ്രീ ഹർ​ഷ​ന്റെ കഥ​യി​ലി​ല്ല. അതൊരു ഉപ​ന്യാ​സം മാ​ത്ര​മാ​ണു്.

ഉപ​ന്യാ​സം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും ക്ഷ​മി​ക്കാം. കഥ​യെ​ന്നു ശീർ​ഷ​കം നൽ​കി​യി​ട്ടു് അർ​ത്ഥ​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളായ കുറെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ എഴു​തി​വ​യ്ക്കു​ന്ന സാ​ഹ​സ​ത്തി​നു മാ​പ്പു​നൽ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? കേ​ട്ടാ​ലും:

“ആ കണ്ണു​ക​ളി​ലു​ട​ക്കിയ നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​കാ​ര​ഗാ​ഥ​ക​ളിൽ കാ​മ​ദേ​വ​നും രതീ​ദേ​വി​യു​മാ​യ​വർ. രതി​പർ​വ്വ​ങ്ങൾ, രൂ​പ​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ, പുതിയ ലയ​ഭാ​വ​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ. എങ്ങെ​ല്ലാ​മോ ഏഴിലം പാ​ല​ക​ളിൽ ഗന്ധർ​വ്വ​ന്മാർ ആയിരം താ​ള​ങ്ങൾ പാ​ടി​യാ​ടി” (ഒരു പ്ര​ണ​യ​കഥ കൂടി—യു. എഫ്. ആന​ന്ദ് മല​യാ​ള​മ​നോ​രമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്). ഈ കോ​ലാ​ഹ​ല​ത്തിൽ നി​ന്നു് വേർ​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന ഒരു രൂ​പ​വും ഇതി​ലി​ല്ല. ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ടു് താ​നെ​ഴു​തി​യ​തു് എന്താ​ണെ​ന്നു് കഥാ​കാ​രൻ തന്നെ കഥ​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ സൂ​ത്ര​വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ മട്ടിൽ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു പോലും നമ്മൾ അറി​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അത്ര​യ്ക്കു ക്ഷു​ദ്ര​വും മലീ​മ​സ​വു​മാ​ണു് ഇക്കഥ.

പി. സി. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ‘വാ​ട​ക​വീ​ടു​കൾ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ പങ്ക​ജം എന്നൊ​രു കഥാ​പാ​ത്ര​മു​ണ്ടു്. താ​മ​സി​ക്കാൻ മുറി അന്വേ​ഷി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന ഒരു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നെ ‘വരൂ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചി​ട്ടു് അവൾ കോ​ണി​പ്പ​ടി കയ​റു​ന്നു. അയാൾ പി​റ​കെ​യും. പങ്ക​ജം കു​ളി​ക​ഴി​ഞ്ഞ​തേ​യു​ള്ളു. കാ​ച്ചിയ എണ്ണ​യു​ടെ​യും തലയിൽ തേച്ച സോ​പ്പി​ന്റെ​യും മണ​ങ്ങൾ ഇട​ക​ലർ​ന്നു​ള്ള ഒരു സൗ​ര​ഭ്യം അവ​ളു​ടെ തല​മു​ടി​യിൽ നി​ന്നു് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. അതു് ശ്വ​സി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കോ​ണി​പ്പ​ടി​കൾ കയറാൻ അയാൾ​ക്ക് ആഹ്ലാ​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു കഥാ​കാ​രൻ പറ​യു​ന്നു. മുറി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് പങ്ക​ജം പോ​യ​തി​നു ശേ​ഷ​വും ആ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ആ സൗ​ര​ഭ്യം നാ​സാ​ര​ന്ധ്ര​ങ്ങ​ളിൽ തങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് വള​രെ​നേ​രം ശ്വ​സി​ച്ചി​രി​ക്കും. എനി​ക്കൊ​രു സ്നേ​ഹി​ത​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അന്ത​രി​ച്ചു​പോ​യി. ഞങ്ങൾ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തു് ഒരു​മി​ച്ചു നട​ക്കു​മ്പോൾ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ അടു​ത്തു​കൂ​ടെ പോയാൽ അയാൾ ശ്വാ​സം വലി​ച്ച് അവ​രു​ടെ ഗന്ധം വലി​ച്ചെ​ടു​ക്കും. “എന്തൊ​രു വൃ​ത്തി​കേ​ടു്” എന്നു ഞാൻ പറ​യു​മ്പോൾ അയാൾ “വൃ​ത്തി​കേ​ടോ, ഇതി​നെ​ക്കാൾ നല്ലൊ​രു പ്ര​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല” എന്നു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം സെ​ക്സും മൂ​ക്കു​മാ​യി ബന്ധ​മു​ണ്ടെ​ന്നു്. രതി​മൂർ​ച്ഛ​യിൽ മൂ​ക്ക​ട​പ്പു് ഉണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു് ഏതോ മെ​ഡി​ക്കൽ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു. അതൊ​ക്കെ പോ​ക​ട്ടെ. ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധ​ത്തി​ന്റെ ഹേതു നിർ​മ്മാർ​ജ്ജ​നം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടാ​ലും അതു നമ്മു​ടെ മൂ​ക്കി​ന​ക​ത്തു​നി​ന്നു പോ​കു​ക​യി​ല്ല. ആശു​പ​ത്രി​ക​ളി​ലെ ചില വാർ​ഡു​ക​ളിൽ ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ നമ്മൾ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന നാ​റ്റം വീ​ട്ടിൽ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യാ​ലും അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. യു. എഫ്. ആന​ന്ദി​ന്റെ ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ടെ ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധം ഇനി​യും എത്ര ദിവസം ഞാൻ സഹി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ നൂ​റി​നു നൂറും ശരി​യാ​ണോ എന്നു്. എങ്കി​ലും പലരും പറ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്നു. ദീർ​ഘ​മായ നാ​സി​ക​യു​ള്ള​വ​രെ​യാ​ണു് നെ​പ്പോ​ളി​യൻ ഉത്ത​ര​വാ​ദി​ത്വ​മു​ള്ള ജോ​ലി​ക്കു തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​തു്. അവർ മി​ടു​ക്ക​ന്മാ​രാ​യി​രി​ക്കു​മ​ത്രേ. നേ​പ്പിൾ​സി​ലെ രാ​ജ്ഞി​യാ​യി​രു​ന്ന ജോ​വ​ന്ന നീണ്ട മൂ​ക്കു​ള്ള​വ​രെ കാ​മു​ക​ന്മാ​രാ​യി അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ ഹേതു അച്ച​ടി​ക്കാൻ വയ്യ.

ഏതു സമ​യ​ത്തും അച്ച​ടി​ക്കാ​വു​ന്ന ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളേ അനു​ഗ്ര​ഹീ​ത​നായ കലാ​കാ​രൻ നമ്പൂ​തി​രി വര​യ്ക്കാ​റു​ള്ളു. സാർ​ത്ര് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു് കലാ​കാ​രൻ സത്യം പറയാൻ വേ​ണ്ടി കള്ളം പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു്. നമ്പൂ​തി​രി വര​യ്ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളിൽ സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണ​മു​ണ്ടോ? ഉണ്ടു്. അതാ​ണു് അവ​യി​ലെ അസ​ത്യാം​ശം. ആ അസ​ത്യാം​ശം അദ്ദേ​ഹം കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തു് സത്യ​മാ​വി​ഷ്ക​രി​ക്കാ​നാ​ണു്. ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ട്രയൽ വാ​രി​ക​യി​ലെ ലേഖനം ഭം​ഗ്യ​ന്ത​രേണ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​തു് കേ​ട്ടാ​ലും:

വര​കൾ​ക്ക​ക​ത്തു് വി​കാ​രം ഒളി​പ്പി​ച്ചു​വ​യ്ക്കാ​നു​ള്ള നമ്പൂ​തി​രി​യു​ടെ സി​ദ്ധി ഇന്ത്യ​യിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു ചി​ത്ര​കാ​ര​നു​ണ്ടോ​യെ​ന്നു് സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ലോ​ക​മെ​ങ്ങും അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന നി​ര​വ​ധി ചി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ നമു​ക്കു​ണ്ടു്. അവരിൽ പല​രു​ടെ​യും രച​ന​കൾ​ക്ക് മൗ​ലി​ക​ത്വ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. വി​ദേ​ശീയ സ്വാ​ധീ​ന​ത്തി​ന്റെ നേർ​ത്ത പാ​ടു​കൾ അവ​യി​ലെ​ല്ലാം ഒരു സൂ​ക്ഷ്മ​ദൃ​ക്കി​നു് ദർ​ശി​ക്കാൻ കഴി​യും. അതേ സമയം നമ്പൂ​തി​രി​യു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ നമ്പൂ​തി​രി​യു​ടേ​തു മാ​ത്ര​മാ​ണു്. നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​കൾ​ക്കു മുൻ​പു് മണ്മ​റ​ഞ്ഞ ഇന്ത്യ​യി​ലെ അജ്ഞാ​ത​രായ ചി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ​യും ശി​ല്പി​ക​ളു​ടെ​യും തല​മു​റ​യി​ലെ ഒരു കണ്ണി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് നമ്പൂ​തി​രി.

പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​രം ശരി​യാ​ണു് ഈ പ്ര​സ്താ​വം. വെറും സ്ത്രീ ജീ​വി​ത​മ​ല്ല നമ്പൂ​തി​രി ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ഉയർ​ന്ന ജീ​വി​ത​മാ​ണു്. മോ​റീ​സ് മതേർ​ല​ങ്ങി ന്റെ ‘മോന്ന വാന്ന’ എന്ന നാ​ട​ക​ത്തിൽ പ്രിൻ​സി​വ​ല്ലി​യു​ടെ കൂ​ടാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു താൻ വരു​ന്ന​തു സഹോ​ദ​ര​ന്റെ അടു​ക്കൽ നി​ന്നു സഹോ​ദ​രി വരു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണെ​ന്നു് ജോ​വ​ന്ന പറ​യു​മ്പോൾ അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് ഗ്യൂ​ദോ അതു സത്യ​മാ​ണോ എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ “സത്യ​ത്തിൽ സത്യം” എന്നു് അവൾ മറു​പ​ടി നൽ​കു​ന്നു. വെറും സത്യ​മ​ല്ല, സത്യ​ത്തിൽ സത്യ​മാ​ണു് നമ്പൂ​തി​രി സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം നി​സ്തു​ല​നാ​ണു്.

സാ​ഹി​ത്യ വാ​ര​ഫ​ല​ത്തി​ന്റെ നി​സ്തുല സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഡോ​ക്ടർ എം. എം. ബഷീർ ചന്ദ്രിക ആഴ്ച്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ഉപ​ന്യ​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പ​ജ്ഞ​നായ എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ച് സൗ​ജ​ന്യ​ത്തോ​ടെ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ ഞാൻ തന്നെ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചെ​ഴു​തു​ന്ന​തു് ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യു​ടെ ലക്ഷ​ണ​മ​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നന്ദി പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ഈ വി​ചാ​രം അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്ക​ട്ടെ.

അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് ഒരു സത്യം കൂടി പറ​യ​ട്ടെ. നാ​ട്ടിൻ​പു​റ​ത്തു​കാ​രി​യായ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ ഭർ​ത്താ​വു് മു​പ്പ​തു​രൂ​പ​യു​ടെ പട്ടു​സാ​രി വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു പറയും: “എടീ നോ​ക്ക് കാ​ഞ്ചീ​പു​രം സാരി. മു​ന്നൂ​റ്റ​മ്പ​തു രൂപ വി​ല​യാ​ണു്.” അതു​കേ​ട്ടു് അവൾ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കും. ആ വ്യാ​മോ​ഹ​ത്തിൽ വള​രെ​ക്കാ​ലം കഴി​യും. നമ്മു​ടെ ചില നി​രൂ​പ​കർ ഈ പട്ട​ണ​വാ​സി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. വ്യാ​ജ​സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ടു​ത്തു് നിർ​വ്യാ​ജ​സാ​ഹി​ത്യ​മാ​യി അവർ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ വയ്ക്കു​ന്നു. നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​യായ സ്ത്രീ ഭർ​ത്താ​വി​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ബഹു​ജ​നം നി​രൂ​പ​ക​രെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. ഒരു കാ​ല​ത്തു് അവൾ സത്യ​മ​റി​യും; ബഹു​ജ​ന​വും അറി​യും.