മു​ക​ളിൽ കീർ​ക്ക​ഗോ​റി​ന്റെ Repetition എന്ന കൃ​തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ആവർ​ത്ത​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യ​ല്ല ആ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചി​ന്ത​കൾ ദാർ​ശ​നി​ക​ത​ല​ത്തിൽ ഉള്ള​വ​യാ​ണു്. കാ​ല്പ​നി​ക​വാ​ദി​ക​ളു​ടെ മതം, നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു പോയ നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യെ വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ല എന്ന​താ​ണു്.

എന്നു വഡ്സ്വർ​ത്തു് പറ​യു​ന്നു. ഈ കവിയെ അനു​ക​രി​ച്ചു് “ജീ​വി​തം സ്വയം വേഷം മാ​റു​ന്ന മാ​റ്റ​ത്തോ​ടെ ഭൂ​വി​നും വരും ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മാ​ണ​സ​ഹ്യം മേ. ശൈ​ശ​വ​ത്തി​ങ്കൽ കണ്ട ഞാ​ന​ല്ല ഞാ​നി​ക്കാ​ലം ശൈ​ശ​വ​ക്ക​ണ്ണാൽ കണ്ട പാ​ര​ല്ല​പാ​രും നൂനം” എന്നു ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് പാ​ടു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് എഴു​തു​ന്ന​തു്. പൂർ​വ്വ​കാ​ലാ​നു​ഭ​വ​ത്തെ​യും നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യെ​യും പ്ര​ത്യാ​ന​യി​ക്കാ​നു​ള്ള ഈ ശ്ര​മ​ത്തെ​യാ​ണു് കീർ​ക്ക​ഗോർ Repetition എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. “ആവർ​ത്ത​ന​ത്തി​നു ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണു് മനു​ഷ്യൻ. ആ ലക്ഷ്യം എത്ര​ത്തോ​ളം അവനു വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു​വോ അത്ര​ക​ണ്ടു് അവൻ കൂ​ടു​തൽ മനു​ഷ്യ​നാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നു” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു.

കീർ​ക്ക​ഗോർ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ ആവർ​ത്ത​ന​ത്തെ​യും അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നോ? സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ഇത്ര വളരെ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ​ഴു​തി​യി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ട​ത്തും ഒരു വാ​ക്യ​മോ ഒരാ​ശ​യ​മോ ആവർ​ത്തി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. നമ്മു​ടെ വാ​രി​ക​ക​ളിൽ വരു​ന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളു​ടെ വി​ഷ​യ​ങ്ങൾ നോ​ക്കൂ. എന്താ​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു്. കാമം, വി​ശ​പ്പു് ഇങ്ങ​നെ രണ്ടു് പ്രാ​ഥ​മിക വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളേ​യു​ള്ളൂ​വെ​ന്നും അവയെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു മാ​ത്ര​മേ സാ​ഹി​ത്യ​ര​ച​ന​യ്ക്കു് മാർ​ഗ്ഗ​മു​ള്ളൂ​വെ​ന്നും അതി​നാൽ പല സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളും ഒരേ മട്ടി​ലി​രി​ക്കു​മെ​ന്നും ഇതിനു ചിലർ സമാ​ധാ​നം നല്കി​യേ​ക്കും. ഇതു ശരി തന്നെ. എങ്കി​ലും പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തി​നു് നല്കു​ന്ന ‘വേ​രി​യേ​ഷൻ​സാ’ണു്—തു​ട​രെ​യു​ള്ള മാ​റ്റ​മാ​ണു്—സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കു് അന്യാ​ദൃ​ശ​സ്വ​ഭാ​വം നല്കു​ന്ന​തു്. ഫ്ളോ​ബ​റി ന്റെ ‘മദാം ബൊവറി’യും ടോൾ​സ്റ്റോ​യി യുടെ ‘അന്നാ കരേ​നിന യും’ ഫോൺ​ടേ​ന്റെ ‘എഫീ ബ്രൈ​സ്റ്റും’ ലേ​യോ​പോൾ​ഡോ ആലാസി ന്റെ ‘ലാ റേ​ഹ​ന്റ’യും ഒരേ വിഷയം—വ്യ​ഭി​ചാ​രം—പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ഓരോ​ന്നി​നും അന്യാ​ദൃ​ശ​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടു്. കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ കി​ളി​രൂർ രാ​ധാ​കൃ​ഷ്ണ​നെ​ഴു​തിയ ‘റീന’ എന്ന കഥയിൽ സമ്പ​ത്തി​ന്റെ ഔന്ന​ത്യ​വും ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തി​ന്റെ അധ​മ​ത്വ​വും തമ്മി​ലു​ള്ള സം​ഘ​ട്ട​ന​മാ​ണു് രണ്ടു കു​ട്ടി​ക​ളി​ലൂ​ടെ സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. നല്ല ആഖ്യാ​നം, ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​മു​ള്ള ശൈലി, വി​ഷ​യ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​വേ​ശ​നം—ഇവ​യെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും വാ​യി​ച്ചു കഴി​യു​മ്പോൾ “ഹായ്, ലോ​ക​ത്തു് ഇത്ര​നാൾ ഇതു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും എനി​ക്കി​തു കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ. ഈ കഥാ​കാ​ര​നാ​ണ​ല്ലോ എനി​ക്കി​തു കാ​ണി​ച്ചു​ത​ന്ന​തു്” എന്നു നമ്മൾ പറ​യു​മോ? തീർ​ച്ച​യാ​യും പറ​യു​ക​യി​ല്ല. പുതിയ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യി​ല്ലാ​ത്ത വസ്തു​സ്ഥി​തി​ക​ഥ​നം സാ​ഹി​ത്യ​മാ​വു​ക​യി​ല്ല.

കഥകൾ, കവി​ത​കൾ ഇവ രാ​ജ​വീ​ഥി​ക​ളി​ലും ബസ്സു​ക​ളി​ലും തീ​വ​ണ്ടി​ക​ളി​ലും വച്ചു് യു​വാ​ക്ക​ന്മാർ കാ​ണു​ന്ന സു​ന്ദ​രി​ക​ളായ തരു​ണി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ​ക്കു് ആ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാൻ കൊതി, അവരെ തൊടാൻ കൊതി. ഒരു യു​വാ​വി​നു് ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യെ നി​ശീ​ഥി​നി​യു​ടെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യിൽ കി​ട്ടി​യാൽ എന്തു തന്നെ സം​ഭ​വി​ക്കി​ല്ല. കി​ട്ടി​യെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. അവൾ ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്നു​വെ​ന്നും കരുതു: “സ്ട്രീ​റ്റ് വി​ള​ക്കു​ക​ളൊ​ക്കെ കെ​ട്ടു. നല്ല ഇരു​ട്ടു്. മഴയും പെ​യ്യു​ന്നു. എന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് ഇനി​യും ഒരു നാ​ഴി​ക​യു​ണ്ടു്. എന്റെ കൂടെ വീ​ടു​വ​രെ വരുമോ. എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​കു​ന്നു”. യു​വാ​വു് ‘വരാ’മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു തന്റെ കൈ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന കുട നി​വർ​ത്തി അവൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കും. മഴ നന​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അവളിൽ നി​ന്നു അല്പ​മ​ക​ന്നു മാറി നട​ക്കും. വീ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു് കുട തി​രി​ച്ചു വാ​ങ്ങു​ന്ന വേ​ള​യിൽ വിരൽ പോലും സ്പർ​ശി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു കരുതി അതു​പോ​ലെ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു തി​രി​ച്ചു പോരും. അവളെ സഹാ​യി​ക്കാൻ കൂ​ടെ​ന​ട​ക്കു​മ്പോൾ സം​സാ​രി​ക്കാ​നോ തൊ​ടാ​നോ കൊ​തി​യി​ല്ല. പി​ന്നീ​ടു് അവളെ എത്ര തവണ കണ്ടാ​ലും ചീത്ത വി​കാ​ര​ങ്ങൾ അയാൾ​ക്കി​ല്ല. ഒരു രാ​ത്രി അവൾ തന്റെ സം​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ലാ​യി എന്ന​താ​ണു് വി​കാ​ര​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു ഹേതു. അനു​ജ​ത്തി​യോ​ടെ​ന്ന വി​ധ​ത്തിൽ അയാൾ പി​ന്നീ​ടു് പെ​രു​മാ​റി​ക്കൊ​ള്ളും.

കഥ​ക​ളും കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും ഈ യു​വ​തി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു. അവ​യു​ടെ രച​യി​താ​ക്കൾ ‘എന്റെ കഥ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു എഴുതു. എന്റെ കാ​വ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു എഴുതു’ എന്നു് അഭ്യർ​ത്ഥി​ക്കു​മ്പോൾ ആ കഥയും കാ​വ്യ​വും എന്റെ സം​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ വരു​ന്നു. രച​ന​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള എന്റെ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ കെ​ട്ട​ട​ങ്ങു​ന്നു. കെ​ട്ട​ട​ങ്ങിയ വി​കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എഴു​തു​മ്പോൾ ഞാൻ അവയെ സം​ര​ക്ഷി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. ഈ സം​ര​ക്ഷ​ണം നി​രൂ​പ​ണ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അസത്യ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തി​നു് കാ​ര​ണ​മാ​കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആരും സ്വ​ന്തം രച​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​താൻ എന്നോ​ടു് പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യും പരോ​ക്ഷ​മാ​യും അപേ​ക്ഷി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു് ഞാൻ അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. ഇതു​വ​രെ​യു​ള്ള എല്ലാ അപേ​ക്ഷ​ക​ളും ഞാൻ നി​രാ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടേ​യു​ള്ളു എന്നു കൂടി പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ അറി​യി​ച്ചു കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

ഒരു സ്ത്രീ​ക്കു് ഒരു കാ​മു​ക​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു വരു​ന്നു​വെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു് അയാൾ ജന്നൽ വഴി പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാടി. ഭർ​ത്താ​വു് അക​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഒരു ചെ​രി​പ്പു് അവിടെ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. അയാൾ അതെ​ടു​ത്തു് കി​ട​ക്ക​യു​ടെ അടി​യിൽ വച്ചി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: “നാളെ ഞാൻ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കും ഇതാ​രു​ടെ ചെ​രി​പ്പെ​ന്നു്. എന്നി​ട്ടു് നി​ന്നെ ഞാൻ ഒരു പാഠം പഠി​പ്പി​ക്കാം. അയാൾ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങി. രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ ഉണർ​ന്നി​രു​ന്ന ഭാര്യ, ഭർ​ത്താ​വു് ഗാ​ഢ​നി​ദ്ര​യി​ലാ​ണ്ടു എന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ഉടനെ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ഒരു ചെ​രി​പ്പെ​ടു​ത്തു് കി​ട​ക്ക​യ്ക്കു താഴെ വച്ചി​ട്ടു് കാ​മു​ക​ന്റെ ചെ​രി​പ്പു് ഒളി​ച്ചു വച്ചു. നേരം വെ​ളു​ത്തു. ചെ​രി​പ്പെ​ടു​ത്തു പരി​ശോ​ധി​ച്ച​പ്പോൾ ഭർ​ത്താ​വി​നു മന​സ്സി​ലാ​യി അതു തന്റെ ചെ​രി​പ്പു തന്നെ​ന്നു്. പശ്ചാ​ത്താ​പ​ത്തോ​ടെ അയാൾ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “ഞാൻ നി​ന്നെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ച​തു ശരി​യാ​യി​ല്ല. ജന്ന​ലിൽ​ക്കൂ​ടി വെ​ളി​യിൽ ചാ​ടി​പ്പോയ ആൾ ഞാൻ തന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം”.

അസ്വാ​ഭാ​വി​ക​വും പ്രാ​കൃ​ത​വും ആയ ഈ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു് ഒര​ള​വിൽ നമ്മ​ളെ രസി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ രസം പോലും പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യാൻ നമ്മു​ടെ പല ഹാസ്യ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കും കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ഭാ​ര്യ​യു​ടെ കാ​ഞ്ചീ​പു​രം സാരി നാ​ത്തൂ​ന്റെ കൈയിൽ നി​ന്നു തി​രി​ച്ചു വാ​ങ്ങാൻ പോ​കു​ന്ന ഭർ​ത്താ​വു്. അയാൾ രണ്ടു കുട കള​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​വ​നാ​ണു്. അതു കൊ​ണ്ടു് കുട കള​യ​രു​തേ​യെ​ന്നു് അവൾ അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. നാ​ത്തൂ​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നു സാരി വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ കുട കൈ​യി​ലു​ണ്ടു്. സാരി കൈ​യി​ലി​ല്ല. ജെ. ഫി​ലി​പ്പോ​സ് തി​രു​വ​ല്ല ‘മനോ​രാ​ജ്യം’ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ഈ ‘ഹാസ്യ’ കഥ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ അമ്പ​ര​ന്നു് ഇതിൽ ഹാ​സ്യം എവി​ടെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു് ചോ​ദി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു, ഓർ​മ്മ​കു​റ​വു് തു​ട​ങ്ങിയ ദൗർ​ബ്ബ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി ഹാസ്യ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ചി​രി​ക്കും. ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു​മാ​ണു് അപ്പോൾ നി​ന്ദ​പാ​ടി​ല്ല താനും. ഈ ഗു​ണ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഫി​ലി​പ്പോ​സി​നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ ചി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്നൊ​രു ദോ​ഷ​വും.

നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​നു വേ​ണ്ടി എഴു​തു​ക​യ​ല്ല! യഥാർ​ത്ഥ സം​ഭ​വ​മാ​ണു്. കൊ​ട്ടാ​ര​ക്കര ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ ഞാൻ പഠി​ക്കു​ന്ന കാലം. കണ​ക്കി​നു മോ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ ക്ലാ​സ്സി​ലെ ഏറ്റ​വും പ്ര​ഗ​ല്ഭ​നായ ഒരു വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ ഞാൻ കണ​ക്കു പഠി​ക്കാൻ പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം സന്ധ്യാ​വേ​ള​യിൽ ഞാൻ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ വരാ​ന്ത​യിൽ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ എന്തോ വാ​ങ്ങാൻ കടയിൽ പോ​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സു​ഹൃ​ത്തി​ന്റെ അമ്മ ഒരു പരി​പ്പു​വട കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: “മോനേ വട വേഗം തി​ന്നോ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ആ കൃ​ഷ്ണൻ നായർ ഇപ്പോൾ പഠി​ക്കാൻ കയ​റി​വ​രും”.

ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ സാ​മ്പ​ത്തിക ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​യി​രു​ന്നു സർ തോമസ് ഗ്രഷം. ഇലി​സ​ബ​ത്തു് രാ​ജ്ഞി യുടെ ഉപ​ദേ​ശ​ക​നാ​യി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം ‘bad money drives out good’—‘ചീ​ത്ത​പ്പ​ണം നല്ല പണ​ത്തെ പലാ​യ​നം ചെ​യ്യി​ക്കു​ന്നു’—എന്ന സി​ദ്ധാ​ന്തം പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ചു. വില കൂടിയ ലോ​ഹ​ത്താൽ നിർ​മ്മി​ത​മായ നാ​ണ​യ​ങ്ങൾ വില കു​റ​ഞ്ഞ ലോ​ഹ​ത്താൽ നിർ​മ്മി​ത​മായ നാ​ണ​യ​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം പ്ര​ച​രി​ക്കു​മ്പോൾ ആ നല്ല നാ​ണ​യ​ങ്ങൾ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു എന്ന​താ​ണു ഗ്രഷം നിയമം. ഭാ​ര​ത​ത്തി​ലെ രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തിൽ ഇന്നു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തു് ഈ നിയമം തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു ജോസഫ് പു​ലി​ക്കു​ന്നേൽ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു (കു​ങ്കു​മം, “അധി​കാ​രം ദു​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്നു”). ‘അധി​കാ​ര​ത്തി​നും അതിൽ നി​ന്നു കി​ട്ടു​ന്ന സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കും വേ​ണ്ടി പര​ക്കം പാ​യു​ന്ന’ വ്യ​ക്തി​കൾ അട​ങ്ങി​യ​താ​ണു് സമ​കാ​ലിക സമു​ദാ​യം. ആ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ ത്യാ​ഗി​കൾ​ക്കു് ഒരു സ്ഥാ​ന​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു. പു​ലി​ക്കു​ന്നേ​ലി​നോ​ടു ആരും യോ​ജി​ക്കും. തി​ന്മ​യോ​ടെ​തി​രി​ട്ടു് അതിനെ തോ​ല്പി​ച്ച​വർ ‘നിജ ജന്മ​കൃ​ത്യം സാ​ധി​ച്ചു’വെ​ന്നു കണ്ടു് നി​ശ്ശ​ബ്ദ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഏറ്റു മു​ട്ട​ലിൽ പരാ​ജ​യം സം​ഭ​വി​ച്ച​വ​രും മി​ണ്ടാ​തെ കഴി​ഞ്ഞു കൂ​ടു​ന്നു. എന്നാൽ പൊ​തു​ജന ദാ​സ​ന്മാ​രെ​ന്നു ഭാ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടു​ന്ന​വർ കപ​ട​മാ​യി അനീ​തി​ക്കും അക്ര​മ​ത്തി​നു​മെ​തി​രെ ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. അതേ സമയം അവർ ബാ​ങ്ക് ബാ​ലൻ​സ് വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​ന്നു, മാ​ളി​ക​കൾ പണി​യു​ന്നു, മക്കൾ​ക്കും മരു​മ​ക്കൾ​ക്കും വലിയ ഉദ്യോ​ഗ​ങ്ങൾ നേ​ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഇവർ അധി​കാ​ര​ത്തിൽ വന്നു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കും. അധി​കാ​രം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടാൽ “ആത്മാർ​ത്ഥ​ത​യു​ള്ള​വ​നു് ഇവിടെ കഴി​ഞ്ഞു കൂടാൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു്” പരി​ദേ​വ​നം തു​ട​ങ്ങും. ഒരി​ക്കൽ താൻ ആട്ടി​പ്പു​റ​ത്താ​ക്കിയ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ മുൻ​പിൽ പി​ന്നീ​ടു് പി​ച്ച​ച്ച​ട്ടി​യു​മാ​യി ചെ​ന്നു നിൽ​ക്കാ​നും ഇയാൾ​ക്കു മടി​യി​ല്ല. ഈ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള അടി​മ​കൾ നി​റ​ഞ്ഞ​താ​ണു് നമ്മു​ടെ ഇന്ന​ത്തെ ഭാരതം. ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ ‘രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക്കാ​രെ’ മാ​ത്രം കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല, അവ​രെ​ക്കാൾ ഹീ​ന​ന്മാ​രാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ. ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു കമ്മി​റ്റി​യിൽ അം​ഗ​മാ​കാൻ സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടാൽ എല്ലിൻ കഷണം കണ്ട നായ് എന്ന പോലെ അവർ ചാടി വീ​ഴു​ന്നു. കി​ട്ടിയ എല്ലു് നു​ണ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു്, ‘ചാളുവ’ ഒഴു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവർ അവിടെ പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ഇരി​ക്കും. എന്നി​ട്ടു് കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ വ്യാ​സ​നെ ന്നും വാ​ല്മീ​കി യെ​ന്നും കോ​യ്റ്റ്സ്ല​റെ ന്നും പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്യും. അടി​മ​ക​ളായ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക്കാ​രും എമ്പോ​ക്കി​ക​ളായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രും നമ്മു​ടെ നാ​ടി​നെ അധഃ​പ​തി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതി​നെ​തി​രാ​യി ധീ​ര​ശ​ബ്ദം മു​ഴു​ക്കിയ ജോസഫ് പു​ലി​ക്കു​ന്നേ​ലി​നു് അഭി​ന​ന്ദ​നം.

(അമൃ​ത​മൊ​ഴു​കു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മൂർ​ഖ​ന്മാ​രെ അറി​വു​ള്ള​വ​രാ​ക്കാൻ യത്നി​ക്കു​ന്ന​വൻ ലോ​ല​മായ താ​മ​ര​നൂ​ലു കൊ​ണ്ടു് മദ​യാ​ന​യെ കെ​ട്ടാ​നും വജ്ര​ത്തെ വാ​ക​പ്പൂ​വി​ന്റെ അറ്റം കൊ​ണ്ടു് മു​റി​ക്കാ​നും തേൻ​തു​ള്ളി കൊ​ണ്ടു് ഉപ്പു​ക​ട​ലി​നെ മാ​ധു​ര്യ​മു​ള്ള​താ​ക്കാ​നും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്).

കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നും (കൗ​മു​ദി​യു​ടെ എഡി​റ്റർ) ഞാനും ആല​പ്പു​ഴെ ഒരു മീ​റ്റി​ങ്ങി​നു പോ​യി​ട്ടു തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു വരി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എനി​ക്കു വല്ലാ​ത്ത ജല​ദോ​ഷം. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ പറ​ഞ്ഞു: “ജല​ദോ​ഷ​ത്തി​നു ഞാൻ നല്ല മരു​ന്നു പറ​ഞ്ഞു തരാം. ഒരു സ്മാൾ ബ്രാൻ​ഡി. അതേ​യ​ള​വിൽ ചൂ​ടു​വെ​ള്ളം. ഒരു ടീ​സ്പൂൺ തേൻ. പകുതി നാ​ര​ങ്ങ പി​ഴി​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത ചാറു്. ഇവ ഒരു​മി​ച്ചു ചേർ​ത്തു് ഒറ്റ ഗൾ​പ്പിൽ (gulp) അക​ത്താ​ക്ക​ണം. സി​പ്പ് ചെ​യ്യ​രു​തു്. ജല​ദോ​ഷം അപ്പോൾ പോകും. നല്ല ഉറ​ക്ക​വും കി​ട്ടും”. ഞങ്ങൾ കൊ​ല്ല​ത്തെ ‘സേ​വി​യ​റി’ൽ കയറി. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ പറ​ഞ്ഞ​തു പോലെ ഞാൻ ‘മരു​ന്നു്’ കു​ടി​ച്ചു. ജല​ദോ​ഷം കൂടി. ഉറ​ങ്ങി​യ​തു​മി​ല്ല. നേരം വെ​ളു​ക്കു​ന്ന​തു വരെ കണ്ണു മി​ഴി​ച്ചു കി​ട​ന്നു.

സാം​സ്കാ​രിക മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ ഒരു നേ​താ​വും ഞാനും കൂടെ വേ​റൊ​രു മീ​റ്റി​ങ്ങി​നു പോ​യി​ട്ടു തി​രി​ച്ചു വരി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നേ​താ​വി​നു് കടു​ത്ത ജല​ദോ​ഷം. ഞാൻ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ പറ​ഞ്ഞു തന്ന മരു​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്തു. അന്നും സേ​വി​യ​റിൽ കയറി. സ്മാ​ളി​നു പകരം ലാർ​ജാ​ണു് നേ​താ​വു് നാ​ര​ങ്ങാ​ച്ചാ​റു്, തേൻ ഇവ​യോ​ടു​കൂ​ടി അക​ത്താ​ക്കി​യ​തു്. തി​രി​ച്ചു കാറിൽ കയറിയ ഉടൻ അദ്ദേ​ഹം ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: സത്യാ, സോഡാ വാ​ങ്ങി തല​യി​ലൊ​ഴി​ച്ചോ? (സത്യൻ, പേ​ട്ട​യി​ലെ ഒരു ടാ​ക്സി ഡ്രൈ​വർ അന്ത​രി​ച്ചു​പോ​യി.) സത്യൻ മറു​പ​ടി പറ​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് നേ​താ​വു് ഒരടി കാ​റോ​ടി​ക്കു​ന്ന അയാ​ളു​ടെ തോളിൽ. എന്നി​ട്ടു് എന്റെ നേർ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു. “കൃ​ഷ്ണൻ നായർ സാറേ, ഉണ്ടാ​ഗ്ഗി​രി​ക്ക​രി​കിൽ മേ​ക്കു​വ​ശ​ത്തൊ​ളി​പ്പൂ​ച്ചെ​ണ്ടാ​യ് ശി​വാ​ദ്രി​യു​ടെ തെ​ക്ക​ള​കാ​പു​രം​പോൽ… മല​യാ​ള​രാ​ജ്യം. കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്റെ ഈ കേ​ക​യു​ടെ അർ​ത്ഥം അറി​യാ​മെ​ങ്കിൽ പറ​ഞ്ഞാ​ട്ടേ”. ഇങ്ങ​നെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​മെ​ത്തു​ന്ന​തു​വ​രെ അദ്ദേ​ഹം അതു​മി​തും പു​ല​മ്പി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹം ഉറ​ങ്ങി​യി​രി​ക്കി​ല്ല.

ആല​പ്പു​ഴെ തത്തം​പ​ള്ളി എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് ഞാൻ കു​റേ​ക്കാ​ലം താ​മ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു ദിവസം രാ​ത്രി അമ്മ എന്നെ വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി വീ​ട്ടി​ന്റെ വരാ​ന്ത​യിൽ കൊ​ണ്ടു നിർ​ത്തി​യി​ട്ടു് ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു കൈ​ചൂ​ണ്ടി “നോ​ക്കു്” എന്നു പറ​ഞ്ഞു. പള്ളി​യി​ലെ പെ​രു​ന്നാ​ളി​നോ​ടു ചേർ​ന്ന കമ്പ​ക്കെ​ട്ടു്. ഞാൻ വരാ​ന്ത​യി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു​വ​രെ അമി​ട്ടു​കൾ രസ​ഗോ​ള​ങ്ങ​ളാ​യി പൊ​ട്ടി​ച്ചി​ത​റു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ ആ കാ​ഴ്ച​കാ​ണാ​നാ​ണു് അമ്മ എന്നെ വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി​യ​തു്. പക്ഷേ, ഞാൻ വരാ​ന്ത​യി​ലെ​ത്തി നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അമി​ട്ടു് ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു് ഉയർ​ന്നു രസ​ക്കു​ടു​ക്ക​കൾ വാരി വി​ത​റാ​തെ ‘ശ്ശു’ എന്ന ശബ്ദം കേൾ​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു പൊ​ലി​ഞ്ഞു പോയി. “ഇതി​നാ​ണോ എന്നെ വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി​യ​തു്?” എന്നു ഞാൻ അമ്മ​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. പ്ര​തീ​ക്ഷ​യ്ക്കു ചേർ​ന്ന​വി​ധം ഫല​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നമു​ക്കു നി​രാ​ശ​ത​യാ​ണു് ഫലം. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു് തു​റ​ന്നു വി​ഷ​യ​വി​വ​രം നോ​ക്കു​ന്നു. എട്ടാം പു​റ​ത്തു് സക്ക​റിയ യുടെ ചെ​റു​കഥ—“ഒരു ക്രി​സ്മ​സ് കഥ”. എട്ടാം പുറം നോ​ക്കു​ന്നു. വാ​യി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു പേർ ഒരു വേ​ശ്യ​യെ പാർ​പ്പി​ട​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. അവൾ സ്വ​ന്തം കഥ പറ​യു​ന്നു. ഒരാൾ അവളെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. ഇതിൽ​ക്ക​വി​ഞ്ഞു് ഇക്ക​ഥ​യി​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ല. സക്ക​റിയ എന്ന പേരു ഉണർ​ത്തി വിട്ട പ്ര​തീ​ക്ഷ​കൾ നൈ​രാ​ശ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു ചെ​ല്ലു​ന്നു. അമി​ട്ടു് പൊ​ട്ടു​ന്നി​ല്ല, ബ്രാൻ​ഡി ജല​ദോ​ഷം മാ​റ്റു​ന്നി​ല്ല. ഉറ​ക്ക​മൊ​ട്ടു് വരു​ന്ന​തു​മി​ല്ല.

പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു പറ​ഞ്ഞു് ഞാ​നേ​റെ മടു​ത്തു. അപ്പോൾ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് എന്റെ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടു​കേ​ട്ടു് എത്ര മടു​പ്പു് ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. എങ്കി​ലും വി​മർ​ശി​ക്കേ​ണ്ടി വരു​മ്പോൾ പറ​യാ​തി​രി​ക്കാ​നും വയ്യ. കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യിൽ ‘ധന്യ’ എന്നൊ​രു രച​ന​യു​ണ്ടു്. ആശാ അജയ് എം എഴു​തി​യ​തു്. ഒരു വി​വാ​ഹി​ത​നെ (അവൻ ഒരു കൊ​ച്ചി​ന്റെ തന്ത​യു​മ​ത്രേ) ഒരു പെ​ണ്ണു കേ​റി​യ​ങ്ങു സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. അവൻ ആദ്യ​മൊ​ന്നും വി​ധേ​യ​നാ​കു​ന്നി​ല്ല [പു​രു​ഷ​ന്റെ ട്രി​ക്ക്]. ഒടു​വിൽ രണ്ടു പേരും കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു. മല​യാ​ള​ത്തിൽ ഈ ‘വളി​പ്പി’നു് ഒരു പേ​രി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ ഇതിനെ ghostly എന്നും ghastly എന്നും വി​ളി​ച്ചു കൊ​ള്ള​ട്ടെ (പ്രേ​ത​വി​ഷ​യ​ക​മെ​ന്നും ഭയാ​ന​ക​മെ​ന്നും). കൊല ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട​വ​ന്റെ ശരീരം പോ​സ്റ്റ്മോർ​ട്ടം പരി​ശോ​ധ​ന​യ്ക്കു ശേഷം കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടാൽ പരി​ശോ​ധന ശരി​യാ​യി​ല്ല എന്ന പരാതി പി​ന്നീ​ടു​ണ്ടാ​കും. അപ്പോൾ അതു മാ​ന്തി​യെ​ടു​ത്തു ഒന്നു​കൂ​ടെ പരി​ശോ​ധി​ക്കും. ചീ​ഞ്ഞ​ളി​ഞ്ഞ ആ മൃ​ത​ദേ​ഹം ഡോ​ക്ടർ​ക്കും മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കും ബോ​ധ​ക്കേ​ടു​ണ്ടാ​ക്കും. ജീവിത ശ്മ​ശാ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു് പൊ​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത ഈ കഥാ​ശ​വം പര​ത്തു​ന്ന നാ​റ്റം അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​ണു്. ബോ​ധ​ക്കേ​ടു​ണ്ടാ​ക​രു​തു് എന്നു കരു​തു​ന്ന​വർ പത്തു നാഴിക മാ​റി​നി​ല്ക്കൂ. ഇതൊരു ആജ്ഞ​യ​ല്ല. അപേ​ക്ഷ​യാ​ണു്.

എഴു​തി​യെ​ഴു​തി ഉറ​ക്കം വരു​ന്നു എനി​ക്കു്. ചാ​രു​ക​സേ​ര​യിൽ കി​ട​ന്നു മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​മ്പോൾ ഒരെ​ട്ടു​കാ​ലി വെ​ള്ള​ച്ചു​വ​രി​ലൂ​ടെ മു​ക​ളി​ലോ​ട്ടു കയ​റു​ന്നു. അതി​ന്റെ ഭീ​തി​ദ​മായ വലിയ നിഴൽ. എട്ടു​കാ​ലി​യെ​ക്കാൾ എന്നെ പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് അതി​ന്റെ ഈ നി​ഴ​ലാ​ണു്. യഥാർ​ത്ഥ​സാ​ഹി​ത്യം വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന നി​ഴ​ലാ​ണു്—ഭയ​പ്ര​ദ​മായ നി​ഴ​ലാ​ണു്—പൈ​ങ്കി​ളി സാ​ഹി​ത്യം.

അങ്ങു വട​ക്കു്—എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ഉത്ത​രേ​ന്ത്യ​യിൽ ഒരു പാർ​ക്കി​ലി​രി​ക്കാ​നു​ള്ള സന്ദർ​ഭം കി​ട്ടി​യെ​നി​ക്കു്. അവിടെ ചാ​രു​ബ​ഞ്ചു​കൾ ഇട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സവി​ശേ​ഷ​മായ രീ​തി​യി​ലാ​ണു്. ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ ഭംഗി ആസ്വ​ദി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ആ ബഞ്ചി​ലി​രു​ന്നാൽ മതി. അവ അങ്ങോ​ട്ടോ ഇങ്ങോ​ട്ടോ മാ​റ്റി​യാൽ—ഒരി​ഞ്ചു് മാ​റ്റി​യാൽ ഭം​ഗി​കാ​ണി​ല്ല പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​നു്. ജീ​വി​ത​രം​ഗ​ങ്ങൾ കണ്ടാ​സ്വ​ദി​ക്കാൻ സവി​ശേ​ഷ​മായ മട്ടിൽ ഇരി​പ്പി​ട​ങ്ങൾ ഇടു​ന്ന അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നാ​ണു് ചൊ​വ്വ​ല്ലൂർ കൃ​ഷ്ണൻ കു​ട്ടി. അദ്ദേ​ഹം കാ​വ്യം രചി​ക്ക​ട്ടെ, കഥ​യെ​ഴു​ത​ട്ടെ, ഹാ​സ്യ​ലേ​ഖ​നം എഴു​ത​ട്ടെ, ഭാ​ഷ​യാ​കു​ന്ന ഇരി​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളെ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ നി​വേ​ശി​പ്പി​ക്കാ​ന​റി​യാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്. അവ​യി​ലി​രി​ക്കു, നി​ങ്ങൾ രസി​ക്കും. ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ ‘ഇള​നീ​രാ​ട്ടം’ എന്ന കഥ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​വും വി​ഭി​ന്ന​മ​ല്ല. താ​ച്ചു​ണ്ണി, ഇന്റർ​നാ​ഷ​നൽ ഫു​ട്ബോൾ മത്സ​രം നട​ത്തു​ന്ന​തും ഒരു സൂ​ത്രം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് സ്വ​ന്തം ടീ​മി​നെ ജയി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും ഉള്ളു കു​ളിർ​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു വാ​യി​ച്ചു തീർ​ക്കാം. കഥ​പോ​ലെ തന്നെ കഥ​യി​ലെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും രസ​പ്ര​ദ​ങ്ങൾ. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം: താ​ച്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ ബന്ധു​വായ പത്ര​റി​പ്പോർ​ട്ടർ: ഈ പത്ര​ക്കാ​രെ കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യാൻ. അല്ല. വയ്യാ​ന​ല്ല.

താ​ച്ചു​ണ്ണി:

മൂ​ടി​വ​യ്ക്കാ​തെ പറ​ഞ്ഞോ.

പത്ര​റി​പ്പോർ​ട്ടർ:

പത്ര​ക്കാർ സ്വ​ത​വെ സ്മാൾ ഈസ് ബ്യൂ​ട്ടി​ഫുൾ എന്നൊ​ക്കെ​പ്പ​റ​യും. പക്ഷേ…

താ​ച്ചു​ണ്ണി:

ലാർജ് ഈസ് ബ്യൂ​ട്ടി​ഫുൾ എന്നു പറയും എന്ന​ല്ലേ? സാ​ര​മി​ല്ല. ലാർജ്, ലാർജർ, ലർ​ജ​സ്റ്റ്—പോരേ?

വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ നി​സ്സാ​ര​മെ​ന്നു തോ​ന്നും. എന്നാൽ ഒര​വ​സ്ഥാ​വി​ശേ​ഷം സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു് കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു സം​സാ​രി​പ്പി​ക്കാൻ നോ​ക്കൂ. അപ്പോ​ഴ​റി​യാം പ്ര​യാ​സം.

1. ശൈ​ല​ജ​യെ​യും അവ​ളു​ടെ നാ​ഥ​നെ​യും കൊ​ണ്ടു ക്ഷു​ദ്ര​മായ കളി​ക​ളി​ക്കു​ന്ന എൻ. രാജനു (ക്ഷ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​ത്ത അതിഥി) എക്സ്പ്ര​സ്സ് ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ല്ലാ​തെ സാ​ഹി​ത്യ ലോ​ക​ത്തു ജീ​വി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സം. പക്ഷേ, എക്സ്പ്ര​സ്സി​നു് രാ​ജ​നി​ല്ലാ​തെ തന്നെ മു​ന്നോ​ട്ടു പോകാം.
2. വർ​ഷ​സം​ക്ര​മ​പ്പ​ക്ഷീ—വി​ഷു​പ്പ​ക്ഷീ ഹർ​ഷ​ചി​ത്ത​മ​രു​ളു​ന്നു സ്വാ​ഗ​തം എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്നു വെരൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ ‘വി​ഷു​പ്പ​ക്ഷി’ എന്ന ‘കാ​വ്യം’. ഇതു​പോ​ലു​ള്ള പത്തു കാ​വ്യ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചാൽ ഹൃദയം തോ​ലാ​കും. അതെ​ടു​ത്തു ചെ​രി​പ്പു് ഉണ്ടാ​ക്കാം.
3. വൈ​കാ​രിക സത്യം ഉള്ള​തു​പോ​ലെ വൈ​കാ​രി​ക​മായ അസ​ത്യ​വു​മു​ണ്ടു്. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​താ​ണു് കി​ളി​മാ​നൂർ കേ​ശ​വ​ന്റെ ‘മിഴി തു​റ​ക്കു​വിൻ’ എന്ന കാ​വ്യം (പൗ​ര​ദ്ധ്വ​നി വാരിക).
4. ‘കാ​ടി​നെ കാ​ടാ​യി കാ​ണാ​ത്ത കാ​ട്ടാ​ളർ’ എന്ന​തു് സക്കീർ പരി​മ​ണ​ത്തു് ‘കൈ​ര​ളീ​സുധ’യിൽ എഴു​തിയ ഒരു കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു വരി​യാ​ണു്. ഇതു വാ​യി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളു, പരി​ചാ​ര​കൻ വന്നു് ഊണു കഴി​ക്കാൻ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. കപ്പ​ത്തോ​ര​നും കാ​ച്ചിൽ​പ്പു​ഴു​ക്കും കാ മെ​ഴു​ക്കു​പെ​ര​ട്ടി​യും കറി​ക​ളാ​യി ഉണ്ടോ? എങ്കി​ലേ എനി​ക്കു ചോറു് വേ​ണ്ടൂ എന്നു ഞാൻ പരി​ചാ​ര​ക​നോ​ടു മറു​പ​ടി​യാ​യി പറ​യു​ന്നു. കവി​ത​യിൽ പ്രാ​സ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഊണി​നും വേ​ണ്ടേ പ്രാ​സ​മു​ള്ള കറികൾ?
5. ഗർ​ഭി​ണി ആഹാരം കഴി​ക്കു​മ്പോൾ രണ്ടു​പേ​രെ കരു​തി​യാ​ണു് അതു ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്നു് ആരോ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. “കൊ​ച്ചു​കോ​വി​ന്ദ”നി​ലൂ​ടെ ഡി​റ്റ​ക്ടീ​വ് നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രെ പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്ന ശത്രു (മാ​മാ​ങ്കം) അവ​രെ​യും വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ​യും നന്നാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.
6. വേ​ങ്ങ​യിൽ കു​ഞ്ഞു​രാ​മൻ നാ​യ​നാർ (കേസരി) എന്ന സരസ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ദു​ഷ്ട​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു മു​ണ്ടൂർ സു​കു​മാ​രൻ നവ​യു​ഗം ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ. വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞ ദിവസം വര​ന്റെ വധു​വി​നെ നാ​യ​നാർ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു പോലും. കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് വരനെ ആ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ഒരു മു​റി​യു​ടെ അക​ത്താ​ക്കി. ഉണ​ങ്ങിയ മു​ള​കും ചകി​രി​യും പു​കു​ച്ചി​ട്ടു് വാ​തി​ലു​ക​ളും ജന്ന​ലു​ക​ളും അട​ച്ചു കള​ഞ്ഞു. ഇതാ​ണു് ‘പറ​ങ്കി​പ്പുക മു​റി​ശി​ക്ഷ’. ഷോ​ക്കി​ങ്. ആ നാ​ട്ടിൽ മറ്റാ​ളു​കൾ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നോ? അന്നു സർ​ക്കാ​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നോ?

വള്ള​ത്തോൾ, കു​മാ​ര​നാ​ശാ​നെ പ്പോ​ലെ ദാർ​ശ​നി​കത അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്തു്? അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ‘മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യം’ ഇത്ര​ത്തോ​ളം സു​ന്ദ​ര​മാ​വു​കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. കു​മാ​ര​നാ​ശാൻ വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ മധു​ര​പ​ദ​പ്ര​യോ​ഗം അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്തു്? അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചെ​ങ്കിൽ ‘കരുണ’യ്ക്കു് ഇത്ര​മാ​ത്രം ഉജ്ജ്വ​ലത ലഭി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.