കടൽ വി​ഷാ​ദ​മു​ള​വാ​ക്കു​മെ​ന്നും പർ​വ്വ​തം ആഹ്ലാ​ദം ജനി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നും എന്റെ ഗു​രു​നാ​ഥൻ ഡോ​ക്ടർ കെ. ഭാ​സ്ക​രൻ നായർ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. പഠി​പ്പി​ച്ച​യാ​ളി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ വി​മർ​ശി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ക​യാ​ണു്. ദ്ര​ഷ്ടാ​വി​ന്റെ വി​കാ​രം പ്രാ​പ​ഞ്ചി​ക​വ​സ്തു​ക്ക​ളി​ലും പ്ര​തി​ഭാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും ആരോ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഫല​മ​ല്ലേ ഈ വി​ഷാ​ദ​വും ആഹ്ലാ​ദ​വും? ആയി​രി​ക്കാം. എന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം, കടൽ വി​ഷാ​ദ​മ​ല്ല, പേ​ടി​യാ​ണു് ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന​തു്. അതി​നാൽ ഞാൻ കട​പ്പു​റ​ത്തു് പോ​കാ​റി​ല്ല. ടേ​ലി​വി​ഷ​നിൽ കടൽ കാ​ണി​ക്കു​മ്പോ​ഴും എനി​ക്കു് ഭയ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. കൊ​ച്ചു​ന്നാ​ളിൽ കട​പ്പു​റ​ത്തു് പോ​യി​രു​ന്നു. ചി​പ്പി​കൾ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വന്നി​രു​ന്നു. തിരകൾ പതു​ക്കെ തീ​ര​ത്തു് വന്ന​ണ​യു​ന്ന​തു് കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി​നി​ന്നി​രു​ന്നു. കടൽ ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു് മറി​യു​മ്പോൾ, തിരകൾ ഉയർ​ന്നും വൈ​പു​ല്യ​മാർ​ന്നും, തീ​ര​ത്തു് വന്ന​ടി​ക്കു​മ്പോൾ അസ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി ഒന്നും തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. തരം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ മന്ദ​ഗ​തി​യും ശീ​ഘ്ര​ഗ​തി​യും പ്ര​കൃ​തി​ക്കു് അനു​രൂ​പ​മാ​യ​തു​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് അസ്വാ​ഭാ​വി​കത അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ സി​നി​മ​യിൽ ഈ തരംഗ ചല​ന​ങ്ങ​ളെ ‘സ്ലോ മോഷനാ’യി കാ​ണി​ച്ചാ​ലോ? വെ​റു​പ്പാ​യി​രി​ക്കും ഫലം. ടെ​ന്നീ​സ് കളി​ക്കാ​രൻ പന്ത​ടി​ച്ചു് വല​യ്ക്കു് അപ്പു​റ​ത്തി​ടു​ക​യും അതെ​ടു​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച പ്ര​തി​യോ​ഗി കോർ​ട്ടിൽ മലർ​ന്നു വീ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് സ്വാ​ഭാ​വിക ചല​ന​ത്തിൽ ടെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ കാ​ണു​മ്പോൾ വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​രു വി​കാ​ര​വു​മി​ല്ല, കാ​ഴ്ച്ച​ക്കാ​ര​നായ എനി​ക്കു്. എന്നാൽ അതു് ‘സ്ലോ മോഷനാ’യി കാ​ണി​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ന്നു. അസ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യ​തെ​ന്തും യാ​ത​ന​യു​ള​വാ​ക്കും. പ്രേ​മ​രം​ഗ​ങ്ങ​ളെ അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രും കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രും ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ സഹൃ​ദ​യ​നു് ഉദ്വേ​ഗം ജനി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇതി​നാ​ലാ​ണു്.

ഈ ഉദ്വേ​ഗം ഇല്ലെ​ങ്കിൽ മന​സ്സി​ന്റെ സ്ഥി​ര​ത​യി​ല്ലാ​യ്മ സഹൃ​ദ​യ​നു​ള​വാ​ക്കാൻ പര്യാ​പ്ത​മാ​ണു് റ്റി. കെ. അനിയൻ മനോ​രാ​ജ്യം വരി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘ഇടവേള’ എന്ന ചെ​റു​കഥ. പെൻഷൻ പറ്റിയ അച്ഛൻ മാസം തോറും മകൾ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന പണം വാ​ങ്ങാൻ, അവൾ ഭാർ​ത്താ​വോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു് വസി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു് പോ​കു​ന്ന​തും, പതി​വാ​യി പോ​കു​ന്ന അയാളെ മകളും മരു​മ​ക​നും അപ​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​തും മറ്റും വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഈ കഥ. അടു​ത്തൂൺ പറ്റി​യ​വൻ ദരി​ദ്ര​നാ​ണെ​ങ്കിൽ മക്ക​ളാൽ അപ​മാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ടും എന്ന​തു് തീർ​ച്ച​യു​ള്ള കാ​ര്യ​മാ​ണു്. ദരി​ദ്ര​ന​ല്ലെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​കും അപ​മാ​ന​വും നി​ന്ദ​ന​യും. ഒരു യഥാർ​ത്ഥ സംഭവം പറയാം. എന്റെ ഉപ​കർ​ത്താ​വായ ഒരു ഗവ​ണ്മെ​ന്റ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം പെൻഷൻ പറ്റി മക​ളോ​ടു കൂടി താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം ആ മക​ളു​ടെ കു​ഞ്ഞു് എന്തോ തെ​റ്റു ചെ​യ്ത​പ്പോൾ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​യാ​ണ​ല്ലോ എന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചു് മു​ത്ത​ച്ഛ​നായ അദ്ദേ​ഹം അതിനെ ശാ​സി​ച്ചു. കൊ​ച്ചു് തൊണ്ട കീറി നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. മകൾ​ക്കു് (കു​ഞ്ഞി​ന്റെ അമ്മ​യ്ക്ക്) അതൊ​ട്ടും രസി​ച്ചി​ല്ല. അവൾ ഓടി വന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു: “പി​ന്നേ​യ്, അച്ഛൻ സ്വ​ന്തം കാ​ര്യം നോ​ക്കി ഇവിടെ കഴി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടാൽ മതി. എന്റെ കു​ഞ്ഞി​നെ ശാ​സി​ക്കാ​നും മറ്റും വരണ്ട.” അദ്ദേ​ഹം സ്തം​ഭി​ച്ചു. താൻ ജീ​വ​ര​ക്തം വെ​ള്ള​മാ​ക്കി പോ​റ്റി​വ​ളർ​ത്തിയ പൊ​ന്നോ​മ​ന​പ്പു​ത്രി—അവ​ളാ​ണു് തന്നെ ശാ​സി​ക്കു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹം സ്തം​ഭ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു് അല്പം മോചനം നേടി ‘ങേ’ എന്നു് ചോ​ദി​ച്ചു. മകൾ പറ​ഞ്ഞു: “ഒരു ങേ​യു​മി​ല്ല, എന്റെ കു​ഞ്ഞി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒരു വാ​ക്കും പറ​ഞ്ഞു​പോ​ക​രു​തു്. ഞാൻ വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ള്ളാം.” എന്റെ ഉപ​കർ​ത്താ​വു്—പു​രു​ഷ​ര​ത്ന​മാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം—മലർ​ന്നു വീണു. പി​ന്നീ​ടു് അന​ങ്ങി​യി​ല്ല. ആളുകൾ ഓടി​ക്കൂ​ടി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശരീരം പൂ​മു​ഖ​ത്തു്. തല​യ്ക്കൽ നി​ല​വി​ള​ക്കു്. ചു​വ​ന്ന പട്ടു​കൾ ആ ശരീ​ര​ത്തിൽ വന്നു വീ​ണു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഞാൻ ചി​ല​പ്പോൾ ആ വീ​ട്ടി​ന്റെ മുൻ​പിൽ​ക്കൂ​ടെ പോ​കു​മ്പോൾ എന്നോ​ടു തന്നെ പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. “ഇവൾ ഈ പാപം എവി​ടെ​ക്കൊ​ണ്ടി​റ​ക്കും?” അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വ​രാ​ണു് ഈ ലോ​ക​ത്തു് സു​ഖ​മാ​യി ജീ​വി​ച്ചു് എൺ​പ​താ​മ​ത്തെ വയ​സ്സി​ലോ തൊ​ണ്ണൂ​റാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സി​ലോ സു​ഖ​മാ​യി മരി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​തു്.

അനി​ഷേ​ധ്യ​മായ ഈ ജീ​വി​ത​സ​ത്യം നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​രൻ യഥാ​ത​ഥ​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, പ്ര​തി​പാ​ദ്യ വി​ഷ​യ​ത്തി​ലേ​യും പ്ര​തി​പാ​ദന രീ​തി​യി​ലെ​യും യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യം കലാ​ത്മ​ക​മാ​വ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വ​മൊ​ഴി​വാ​ക്കി, സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​ത്വ​ത്തെ നി​രാ​ക​രി​ച്ചു് ഒര​ത്ഭു​താം​ശം കലർ​ത്തു​മ്പോ​ഴാ​ണു് നിത്യ ജീവിത സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​പോ​ലും കല​യു​ടെ മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഉയ​രു​ന്ന​തു്. ചെ​മ്പി​നെ പൊ​ന്നാ​ക്കു​ന്ന ആ ആൽ​കെ​മി—രസായന വിദ്യ—റ്റി. കെ. അനി​യ​നു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

രാ​ത്രി ടോർ​ച്ചി​ല്ലാ​തെ നട​ക്കു​മ്പോൾ കരി​യി​ല​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലോ, ചെ​ടി​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലോ മറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യും ആള​ടു​ത്തു വന്നാൽ കടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന പാ​മ്പി​നെ പേ​ടി​ക്കാ​ത്ത​തു് ആരു്? കടി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അതി​ന്റെ കാ​ഴ്ച​പോ​ലും ജു​ഗു​പ്സ​യു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ലേ? അതി​ന്റെ ജു​ഗു​പ്സ​യേ​യും വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തേ​യും സ്ഥൂ​ലീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. അവൻ കാ​ളീ​യ​നാ​യി മാറും. അതിനെ അമർ​ച്ച ചെ​യ്യാൻ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ മനു​ഷ്യൻ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കും. മി​ത്തിൽ ഈ സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണ​മു​ണ്ടു്. അതു സത്യം സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​ത്ത​രു​ക​യും ചെ​യ്യും. എന്നാൽ വി​കാ​ര​ത്തെ സ്ഥൂ​ലീ​ക​രി​ച്ചാൽ സത്യ​മ​ല്ല. അസ​ത്യ​മാ​ണു് ഉണ്ടാ​വുക. (പാ​മ്പി​ന്റെ വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തെ സ്ഥൂ​ലീ​ക​രി​ച്ചു് മി​ത്തി​ലെ പാ​മ്പാ​ക്കി മാ​റ്റു​ന്ന ആശയം എന്റേ​ത​ല്ല. അസി​മോ​വി​ന്റേ​താ​ണു്. വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു്.)

എമ്മ ടെ​ന​റ്റ് നെ​പ്പോ​ലെ​യോ അവ​രെ​ക്കാ​ളോ പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ള്ള നവീന നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ണു് റസ്സൽ ഹോബൻ (Russel Hoban, ജനനം 1925). അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​സ്റ്റർ​പീ​സാ​ണു് “റി​ഡ്ലി വാ​ക്കർ ” (Ridley Walker). A masterpiece എന്നു് ‘ഒബ്സർ​വ​റും’ It will be a cult book എന്നു് ‘ലി​സ്ന​റും’ ഈ നോ​വ​ലി​നെ വാ​ഴ്ത്തി. “ഇതു തന്നെ​യാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യം” എന്നു് വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നായ ആന്ത​ണി ജസ്സ് ഈ നോ​വ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു്.

ബർ​നാ​ഡ് ലവിൻ എന്ന മഹാ​വ്യ​ക്തി​ക്കും പ്ര​ശം​സ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല ഈ കലാ​ശിൽ​പ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി. An extraordinary feat of imagination എന്നാ​ണു് ആന്ത​ണി ത്വ​വൈ​റ്റ് ഇതിനെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ച​തു്.

ന്യൂ​ക്ലി​യർ മാർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന ലോ​ക​ത്തി​നു സം​ഭ​വി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന ട്രാ​ജ​ഡി​യെ അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ രീ​തി​യിൽ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന ഈ നോവൽ ഈ കാ​ല​യ​ള​വി​ലെ പരി​ഗ​ണ​നാർ​ഹ​മായ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​യാ​ണു്. ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തെ മഹ​നീ​യ​ത​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഇന്ന​ത്തെ ‘വൾ​ഗ​റൈ​സേ​ഷൻ’ ഇതു് സു​ശ​ക്ത​മാ​യി സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ഷ​യ്ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ജീർ​ണ്ണ​ത​യെ ഇതി​നേ​ക്കാൾ ഭം​ഗി​യാ​യി മറ്റൊ​രു കൃ​തി​യി​ലും ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഭാ​വി​യി​ലെ ജീർ​ണ്ണി​ച്ച ഭാ​ഷ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് ഈ നോവൽ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഒരു വാ​ക്യം നോ​ക്കുക. After a wyl its all jus I girt big littl shyning man nor you cant put him to gether, page 178. (while ഇവിടെ wyl ആകു​ന്നു. just എന്ന​തു് jus എന്നും. together എന്ന വാ​ക്കു് പി​രി​ച്ചു് എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.) നോവൽ മു​ഴു​വൻ വാ​യി​ച്ചു​തീർ​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സം. Yul fyn me in the wud yul fyn me on the water എന്നു നോ​വ​ലിൽ കാ​ണു​മ്പോൾ എന്തു തോ​ന്നും? You will find me in the wood You will find me on the water എന്നാ​ണു് അതെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​വു​ള്ള​വ​രേ ഇതു വാ​യു​ക്കേ​ണ്ട​തു​ള്ളൂ. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ എന്തെ​ല്ലാം മാ​റ്റ​ങ്ങൾ! ഇതു വല്ല​തും ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​വർ അറി​യു​ന്നു​ണ്ടോ?

നമ്മു​ടെ നാ​ട്ടിൽ ആളുകൾ മരി​ച്ചാൽ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ങ്ങ​ളെ കു​ളി​പ്പി​ച്ചു പുതിയ വസ്ത്ര​ങ്ങൾ ധരി​പ്പി​ച്ചു കി​ട​ത്തു​മ​ല്ലോ? പി​ന്നെ​യാ​ണു് ബന്ധു​ക്കൾ ഓരോ​രു​ത്ത​രാ​യി ചു​വ​ന്ന പട്ടും കോ​ടി​ത്തു​ണി​യും കൊ​ണ്ടി​ടു​ന്ന​തു്. ഓരോ തവണ അവ​യി​ടു​മ്പോ​ഴും കര​ച്ചി​ലു​യ​രും. മൃ​ത​ദേ​ഹ​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​മ്പോൾ കൂ​ട്ട​ക്ക​ര​ച്ചി​ലാ​ണു്. നി​ല​വി​ളി​കൾ​ക്കു പല​പ്പോ​ഴും ആർ​ജ്ജ​വം (ആത്മാർ​ത്ഥത എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ) കാ​ണി​ല്ല. ഞാ​നൊ​രു ബന്ധു മരി​ച്ച​പ്പോൾ ആ വീ​ട്ടിൽ പോ​യി​രു​ന്നു വള​രെ​ക്കാ​ലം രോ​ഗി​യാ​യി​ക്കി​ട​ന്നു വീ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ​യെ​ല്ലാം ക്ഷമ പരി​ശോ​ധി​ച്ച പാവം. ഒരു ദിവസം അങ്ങു യാത്ര പറ​ഞ്ഞു. എല്ലാ​വർ​ക്കും ആശ്വാ​സ​മാ​യി. എങ്കി​ലും ആശ്വാ​സം പുറമേ കാ​ണി​ക്കാ​നൊ​ക്കു​മോ? കള്ള​ക്ക​ര​ച്ചി​ലോ​ടു കള്ള​ക്ക​ര​ച്ചിൽ​ത​ന്നെ. ഭാര്യ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ത്തി​ന​ടു​ത്തി​രു​ന്നു “തൂ​ക്കി​ത്ത​ട്ടു​ന്നു” (ഉറ​ക്കം​തൂ​ങ്ങി വീ​ഴു​ന്നു) അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ മകൾ “അമ്മ ശ്ശേ എന്തോ​ന്നി​തു്?” എന്നു ചോ​ദി​ക്കും. ചോ​ദ്യം കേ​ട്ടു​ണർ​ന്ന ഭാര്യ “അയ്യോ ഇനി എനി​ക്കാ​രു്” എന്നു് വെ​റു​തേ ഒരു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു് വീ​ണ്ടും നി​ദ്ര​യി​ലേ​ക്കു വീഴും. മരണം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ദുഃ​ഖ​പ്ര​ക​ട​ന​ത്തി​ന്റെ അസ​ത്യാ​ത്മ​കത കാ​ണി​ക്കാ​നാ​ണു് ഞാ​നി​ത്ര​യും എഴു​തി​യ​തു്. അതു​പോ​ക​ട്ടെ മൃ​ത​ദേ​ഹം കു​ളി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​യിൽ അതി​ന്റെ പല്ലും കൂടി തേ​ച്ചു വൃ​ത്തി​യാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ? അതു​പോ​ലെ ചെ​യ്യാ​റു​ണ്ടോ? ഇല്ലേ​യി​ല്ല. എന്നാൽ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഇതു നട​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ “ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത”മെന്ന കഥ ജീ​വ​നു​ള്ള കഥ​യ​ല്ല; കഥാ​ശ​വ​മാ​ണ​തു്. ആ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പല്ല് കോ​ളി​നോ​സ് പേ​സ്റ്റോ കോൾ​ഗേ​റ്റ് പേ​സ്റ്റോ​കൊ​ണ്ടു തേ​ച്ചു് വാ​രി​ക​യു​ടെ താളിൽ കി​ട​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു ജമാൽ കൊ​ച്ച​ങ്ങാ​ടി. രജ​ത​പ്ര​ഭ​യാർ​ന്ന ആ ദന്ത​നി​ര​ക​ളു​ടെ തി​ള​ക്കം കാ​ണു​മ്പോൾ പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു. കഥ​യെ​ന്താ​ണെ​ന്നും മറ്റും പറയാൻ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​വി​ല്ല. മൂ​ന്നു​ത​വണ ഞാ​ന​തിൽ മു​ങ്ങി​ത്ത​പ്പി. ഒന്നും കി​ട്ടി​യി​ല്ല. ക്ഷീ​ണം—മന​സ്സി​ന്റെ​യും ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ​യും ക്ഷീ​ണം മാ​ത്രം—മി​ച്ചം. മാ​തൃ​ഭൂ​മി വാരിക തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു നി​ന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് എനി​ക്കു ആ ഓഫീ​സിൽ ഒരി​ക്കൽ​പ്പോ​ലും പോകാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഇന്നു​വ​രെ കോ​ഴി​ക്കോ​ടു് കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഞാൻ അവി​ട​ത്തെ ഓഫീ​സി​ലും പോ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് എന്തി​നു് എടു​ത്തു പറയണം? എങ്കി​ലും അവിടെ ചവ​റ്റു​കു​ട്ട​കൾ കാ​ണാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല എന്നാ​ണു് എന്റെ വി​ചാ​രം. അവ​യി​ലൊ​ന്നിൽ ചെ​ന്നു​വീ​ഴേ​ണ്ട ഈ കഥാ​സാ​ഹ​സി​ക്യം മഷി​പു​ര​ണ്ടു് ഒരു ഉത്കൃ​ഷ്ട​വാ​രി​ക​യു​ടെ പു​റ​ങ്ങ​ളെ മലീ​മ​സ​മാ​ക്കി​യ​തെ​ങ്ങ​നെ​യോ?

ഒരു രാ​ജ്യ​ത്തെ പ്ര​ബ​ല​നായ രാ​ജാ​വു് ഒരു​ത്ത​നെ തൂ​ക്കി​ക്കൊ​ല്ലാൻ കൽ​പി​ച്ചു. ഒരു വർ​ഷ​ത്തേ​ക്കു തന്റെ നി​ഗ്ര​ഹം നീ​ട്ടി​വ​ച്ചാൽ രാ​ജാ​വി​ന്റെ കു​തി​ര​യെ പറ​ക്കാൻ പഠി​പ്പി​ക്കാ​മെ​ന്നു് അയാൾ അറി​യി​ച്ചു. ഇതു​കേ​ട്ടു് ഒരു​ത്തൻ അയാ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. “സം​ഭ​വി​ക്കേ​ണ്ട​തു് ഒരു കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞാ​ലും സം​ഭ​വി​ക്കി​ല്ലേ? പി​ന്നെ​ന്തി​നു് ഈ വിദ്യ?” അയാൾ മറു​പ​ടി നൽകി. നാ​ലി​നു് ഒന്നു് എന്ന കണ​ക്കി​നു് സം​ഗ​തി​കൾ എനി​ക്കു് അനു​കൂ​ല​മാ​ണു്.

1. രാ​ജാ​വു മരി​ക്കാം.
2. ഞാൻ മരി​ക്കാം.
3. കുതിര മരി​ക്കാം.
4. കു​തി​ര​യെ പറ​ക്കാൻ ഞാൻ പഠി​പ്പി​ച്ചെ​ന്നു​വ​രാം.

കു​തി​ര​യെ പറ​ക്കൻ അഭ്യ​സി​പ്പി​ച്ചാ​ലും നമ്മു​ടെ ചില കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രെ കഥ​യെ​ഴു​താൻ പഠി​പ്പി​ക്ക​നൊ​ക്കു​ക​യി​ല്ല.

ഈ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ സത്യ​വും അസ​ത്യ​വു​മു​ണ്ടു്. പ്ര​കാ​ശ​വും നി​ഴ​ലു​മു​ണ്ടു്. ആഹ്ലാ​ദ​വും വി​ഷാ​ദ​വു​മു​ണ്ടു്. ഒന്നും ഒഴി​വ​ക്കാ​നൊ​ക്കു​ക​യി​ല്ല. അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യാൽ സോ​ക്ര​ട്ടീ​സി​നെ എന്തി​നു വിഷം കൊ​ടു​ത്തു കൊ​ന്നു​വെ​ന്നും യേശു ക്രി​സ്തു​വി​നെ എന്തി​നു കു​രി​ശിൽ തറ​ച്ചു നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​വെ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. പര​മ​സാ​ത്വി​ക​നാ​യി​രു​ന്ന ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ തൊ​ണ്ട​യിൽ കാൻസർ വന്നു മരി​ച്ച​തി​നു സമാ​ധാ​നം കി​ട്ടും; രമ​ണ​മ​ഹർ​ഷി രക്താർ​ബു​ദം വന്നു് ഇവിടം വി​ട്ടു​പോ​യ​തി​ന്റെ ഹേ​തു​വും ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ലോകം സു​ഖ​ദുഃഖ സമ്മി​ശ്ര​മാ​ണു്. ആർ​ക്കും ഒന്നിൽ​നി​ന്നും ഒഴി​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കാൻ വയ്യ. ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​മായ—ഒഴി​വാ​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത​തായ—നി​ഴ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള കാ​വ്യ​മാ​ണു് ജയ​പ്ര​കാ​ശ് അങ്ക​മാ​ലി​യു​ടേ​തു് (കലാ​കൗ​മു​ദി, ലക്കം 541).

ഏതൊരു വസ്തു​വി​ലും ഏതൊരു വ്യ​ക്തി​യി​ലും നി​ഴ​ലു​ണ്ടു്. അതു് എല്ലാ സമ​യ​ത്തും വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ. വീ​ട്ടി​ന​ക​ത്തു നിൽ​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​നു നി​ഴ​ലി​ല്ല. അയാൾ സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങി നിൽ​ക്ക​ട്ടെ. നി​ഴ​ലു​ണ്ടാ​കും. സമൂ​ഹ​ത്തിൽ എനി​ക്കു് എന്തെ​ങ്കി​ലും സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു് എന്റെ നി​ഴ​ലാ​ണു്. റഷ്യ ലെ​നി​ന്റെ നി​ഴ​ലാ​ണു്. ചൈന മാ​വോ​യു​ടെ നി​ഴ​ല​ത്രേ. ഇൻഡ്യ ഗാ​ന്ധി​ജി​യു​ടെ നി​ഴ​ലാ​ണു്. ജയ​പ്ര​കാ​ശി​ന്റെ കാ​വ്യം ലയാ​ത്മ​ക​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തു നി​റു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന നി​ഴ​ലി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം അസ്പ​ഷ്ട​മാ​ണു്.

കാ​വ്യ​പ്ര​ചോ​ദ​ന​മു​ള്ള​യാൾ​ക്കേ ഈ മാ​തി​രി വരി​ക​ളെ​ഴു​താൻ പറ്റൂ. പക്ഷേ, നി​ഴ​ലെ​ന്ന സിംബൽ ദുർ​ഗ്ര​ഹത ആവാ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അനു​വാ​ച​കൻ അനു​ഭൂ​തി​യു​ടെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു്—കു​റ​ഞ്ഞ​തു് ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു​വർ​ഷ​മെ​ങ്കി​ലും ആയി​കാ​ണും—ഞാൻ പന്ത​ള​ത്തെ എൻ. എസ്. എസ്. സ്കൂ​ളിൽ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു പോയി. എന്റെ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം ആറു മണി​ക്കൂ​റോ​ളം നീ​ണ്ട​പ്പോൾ സദ​സ്സി​നു മു​ഷി​ഞ്ഞു. ചിലർ എഴു​ന്നേ​റ്റു​പോ​യി. വേറെ ചിലർ കോ​ട്ടു​വാ​യി​ട്ടു. മറ്റു ചിലർ തമ്മിൽ​ത്ത​മ്മിൽ സം​സാ​രം തു​ട​ങ്ങി. അതു​ക​ണ്ടു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു “ഇനി അഞ്ചു​മി​നി​റ്റ് കൂ​ടി​യേ ഞാൻ സം​സാ​രി​ക്കൂ.” അഞ്ചു​മി​നി​റ്റ് ഏഴു​മി​നി​റ്റാ​യ​പ്പോൾ ഒര​ദ്ധ്യാ​പ​കൻ ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ കൊ​ണ്ടു സ്വ​ന്തം റി​സ്റ്റ്വാ​ച്ചു് തൊ​ട്ടു കാ​ണി​ച്ചു. അക്കാ​ല​ത്തു പ്രാ​യം കു​റ​വാ​യി​രു​ന്ന എനി​ക്ക​തു രസി​ച്ചി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഏതോ വാ​ക്കു​കൾ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ലെ വാ​ക്യം പൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കാ​തെ ഞാ​നി​രു​ന്നു. “അതി​ഥി​യെ അപ​മാ​നി​ക്കു​ന്ന ചൂ​ണ്ടു​വി​ര​ലി​നു പി​ന്നെ​യും ആ കൈ​യി​ലി​രി​ക്കാൻ അർ​ഹ​ത​യി​ല്ല.” എന്നോ മറ്റോ ആണു് ഞാൻ കോ​പി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഇന്നാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാൻ കോ​പി​ക്കി​ല്ല, ആ വാ​ക്കു​കൾ പറ​യു​ക​യി​ല്ല. ആ ചൂ​ണ്ടു​വി​ര​ലും അതിനെ പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ച്ച മാ​ന​സി​ക​നി​ല​യും എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നേ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ക​യു​ള്ളൂ. പ്രാ​യം വരു​ത്തു​ന്ന വ്യ​ത്യാ​സ​മാ​ണി​തു്. ആ അദ്ധ്യാ​പ​ക​ന്റെ ചൂ​ണ്ടു​വി​ര​ലെ​ടു​ത്തു ഞാൻ തു​ള​സി​യു​ടെ ‘ലാംബി എവിടെ’ എന്ന കഥ​യു​ടെ നേർ​ക്കു ചൂ​ണ്ട​ട്ടെ. (മലയാള മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) ലാംബി ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​യു​ള്ള പട്ടി​യാ​ണു്. ബു​ദ്ധി കൂ​ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് യജ​മാ​ന​ന്റെ പെ​രു​മാ​റ്റം രസി​ക്കാ​തെ അതു് വീടു വി​ട്ടു​പോ​യി. പിറകേ യജ​മാ​ന​നും. കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി എഴു​തി​യ​താ​വ​ണം ഇക്കഥ. നല്ല ആഖ്യാ​നം. നല്ല വാ​ക്യ​ങ്ങൾ. നല്ല സം​ഭ​വ​വർ​ണ്ണ​ന​ങ്ങൾ. എങ്കി​ലും ഒരു പോ​രാ​യ്മ. കു​ട്ടി​ക​ളെ ഇതു രസി​പ്പി​ക്കു​മോ? ഇല്ല. വലിയ ആളു​ക​ളെ രസി​പ്പി​ക്കു​മോ? ഇല്ല. കല​യു​ടെ കാ​ത​ലായ അംശം ഇതി​ലി​ല്ല. ഏതം​ശ​മെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചാൽ എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ എന്നാ​ണു​ത്ത​രം. കഥാ​കാ​ര​നെ​ന്ന നി​ല​യിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ തു​ള​സി​യാ​ണു് ഇക്ക​ഥ​യു​ടെ രച​യി​താ​വെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് എന്നെ അറി​യാം. എനി​ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറി​യാം. യു​വ​ത്വം കഴി​ഞ്ഞ അദ്ദേ​ഹം എന്റെ ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ മു​റി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​യു​കി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ വി​ശ്വാ​സം.

സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ലം എന്ന ഈ പം​ക്തി തു​ടർ​ന്നെ​ഴു​താ​തി​രി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി പലരും പല വി​ദ്യ​ക​ളും പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. ‘സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ലം’ എന്ന അനാ​കർ​ഷ​ക​മായ പേരു് നൽ​കി​യ​തു് കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഞാൻ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടു് ഈ പേരു അതേ രീ​തി​യിൽ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു. അക്കാ​ര്യം ഞാൻ പല​പ്പോ​ഴും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടും ചില അപ​ക്വ​മ​തി​കൾ ഞാൻ റോഡേ പോ​കു​മ്പോൾ “വാ​ര​ഫ​ല​ക്കാ​രൻ” എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

ചിലർ നിർ​ദ്ദേ​ശ​ങ്ങൾ നൽ​കു​ന്നു. “പ്രാ​യ​മേ​റെ​യാ​യി​ല്ലേ? സെ​ക്സ് എഴു​തു​ന്ന​തു നിർ​ത്തി​ക്കൂ​ടേ?” എന്നു ചോ​ദ്യം. സെ​ക്സും അനിയത സെ​ക്സും പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന കഥ​ക​ളെ​യും ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളെ​യും കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തു​മ്പോൾ സെ​ക്സി​നെ​പ്പ​റ്റി എഴു​താ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു കൂടാ. ഇനി ലൈം​ഗിക വി​ഷ​യ​ങ്ങൾ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും ഒഴി​വാ​ക്കി​യാൽ “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ലേഖനം തി​ക​ച്ചും വി​ര​സ​മാ​ണ​ല്ലോ.” എന്നു കു​റേ​പ്പേർ പറയും. ക്ഷു​ദ്ര​സാ​ഹി​ത്യം അച്ച​ടി​ക്കു​ന്ന വാ​രി​ക​ക​ളെ വി​ട്ടു കള​യ​ണ​മെ​ന്നു് വേറെ നിർ​ദ്ദേ​ശം. അത​നു​സ​രി​ച്ചു പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചാൽ അവ​യി​ലെ എഴു​ത്തു​കാർ “ഞങ്ങ​ളെ അവ​ഗ​ണി​ക്കു​ന്നു” എന്നു പരാതി പറയും. അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. വി​മർ​ശി​ക്കു​മ്പോൾ ശക്ത​മായ ഭാഷ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചാൽ കു​റ്റം; പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കു​റ്റം. വ്യ​ക്തി​ക​ളു​ടെ പേരു പറ​യാ​തെ, കഥ​യ്ക്കും കവി​ത​യ്ക്കും യോ​ജി​ച്ച വ്യ​ക്തി​നി​ഷ്ഠ​ങ്ങ​ളായ വസ്തു​ത​കൾ പറ​ഞ്ഞാൽ ‘ഗോ​സി​പ്പ് കോർണർ’ എന്നു ചിലർ ഇതിനെ വി​ളി​ക്കും. ഇവ​രോ​ടെ​ല്ലാം വി​ന​യ​പൂർ​വ്വം രണ്ടു വാ​ക്കു്.

പതി​നെ​ട്ടു കൊ​ല്ല​മാ​യി ഇതെ​ഴു​തു​ന്നു. ഓരോ വർ​ഷ​വും വാ​യ​ന​ക്കാർ കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. കലാ​കൗ​മു​ദി​യു​ടെ പത്രാ​ധി​പർ ഇതു വേ​ണ്ടെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന കാലം വരെ, ജീ​വി​താ​സ്ത​മ​യ​ത്തി​ലെ​ത്തിയ ഞാൻ ഇവിടെ നി​ന്നു് അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​വ​രെ ഇതു് ഇമ്മ​ട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ എഴു​തു​ന്ന​താ​ണു്. അതു സത്യ​സ​ന്ധ​മാ​യി അനു​ഷ്ഠി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. വഴിയേ പോ​കു​മ്പോൾ ആക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടോ, അപ​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​മ​ട്ടിൽ നേ​രി​ട്ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടോ, “ഞാൻ തന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു കഥ​യെ​ഴു​തും.” എന്നു ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടോ ഇതു ഞാൻ നി​റു​ത്തു​ക​യി​ല്ല. ആക്ഷേ​പം, അപ​മാ​നം, നി​ന്ദ​നം, ഭീഷണി ഇവ കൊ​ണ്ടു് സത്യം പറ​യാ​നു​ള്ള താ​ല്പ​ര്യം ഒരു കാ​ല​ത്തും കെ​ട്ട​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ല. യാതന അനു​ഭ​വി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ചു ഗലീ​ലി​യോ​യെ മതാ​ധി​കാ​രി​കൾ പേ​ടി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ഭൂമി കറ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു. അങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ത്തി​ലും ആരും കേൾ​ക്കാ​തെ “ഭൂ​മി​ക​റ​ങ്ങുക തന്നെ ചെ​യ്യു​ന്നു.” എന്നും പറ​ഞ്ഞു. (ബ്ര​ഹ്ത്തി ന്റെ ‘ഗലീ​ലി​യോ’ നാടകം വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ​നി​ന്നു്) ഗലീ​ലി​യോ എവിടെ? ക്ഷു​ദ്ര​ജീ​വി​യായ ഞാ​നെ​വി​ടെ? എങ്കി​ലും എല്ലാ​വ​രും കേൾ​ക്കെ ഞാൻ പറ​യ​ട്ടെ. “ഭൂമി കറ​ങ്ങു​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്യു​ന്നു.”

1985 ഡി​സം​ബർ മാ​സ​ത്തി​ലെ Discover മാ​സി​ക​യിൽ എയ്ഡ്സ് രോ​ഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു സ്പെ​ഷൽ റി​പ്പോർ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഓരോ വ്യ​ക്തി​യും വാ​യി​ച്ചു ഹൃ​ദി​സ്ഥ​മാ​ക്കേ​ണ്ട ലേ​ഖ​ന​മാ​ണ​തു്. ‘ലൈ​റ്റ് മൈ​ക്രോ​സ്കോ​പ്പ്’ കൊ​ണ്ടു കാണാൻ കഴി​യാ​ത്ത—ബാ​ക്റ്റീ​രി​യ​യെ​ക്കാൾ ചെ​റു​തായ—രോ​ഗ​വി​ഷ​മോ രോ​ഗാ​ണു​വോ ആണ​ല്ലോ വൈറസ്. എയ്ഡ്സ് രോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ വൈറസ് രക്ത​ത്തി​ലെ ശ്വേ​താ​ണു​വി​ന്റെ ഉപ​രി​ത​ല​ത്തിൽ പറ്റി​ക്കൂ​ടു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് അതു് അതി​ന​ക​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ കട​ന്നു​ചെ​ന്ന വൈറസ് ചി​ല​പ്പോൾ ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളോ അല്ലെ​ങ്കിൽ മാ​സ​ങ്ങ​ളോ അല്ലെ​ങ്കിൽ വർ​ഷ​ങ്ങ​ളോ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ര​ഹി​ത​മാ​യി ഇരി​ക്കും, പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ ശ്വേ​താ​ണു​വി​ന്റെ ഉപ​രി​ത​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു് മറ്റൂ വൈ​റ​സു​കൾ ഉണ്ടാ​വു​ക​യും വൈ​റ​സി​നു് ആതി​ഥ്യ​മ​രു​ളിയ ‘സെൽ’ നശി​ക്കു​ക​യും ചെ​യു​ന്നു. ശ്വേ​താ​ണു​ക്ക​ളാ​ണു് ശരീ​ര​ത്തി​നു പ്ര​തി​രോ​ധ​ശ​ക്തി നൽ​കു​ന്ന​തു്. ആ സെ​ല്ലു​കൾ നശി​ക്കു​മ്പോൾ പല​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള മാരക രോ​ഗ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്നു. (ശ്വേ​താ​ണു​ക്കൾ leukocytes എന്നും lymphocytes എന്നും രണ്ടു വി​ധ​ത്തി​ലു​ണ്ട​ല്ലോ. എയ്ഡ്സ് വൈറസ് രണ്ടാ​മ​തു പറഞ്ഞ അണു​ക്ക​ളെ​യാ​ണു് ആക്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്.) എയ്ഡ്സ് വൈറസ് ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന മാരക രോ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ പറ​യു​ന്നു. Pneumocystis Carinii (ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന രോഗം) Kaposi’s Sarcoma (തൊ​ലി​യി​ലെ അർ​ബ്ബു​ദം) Candidiasis (വാ​യ്യ്, അന്ന​നാ​ളം ഇവയെ ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന രോഗം)—ഇങ്ങ​നെ പലതും ഇന്നു​വ​രെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള രോ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നും മനു​ഷ്യ​ന്റെ പ്ര​തി​രോ​ധ​ശ​ക്തി​യെ ഇല്ലാ​താ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ, എയ്ഡ്സി​ന്റെ രീതി മാ​ത്രം വി​ഭി​ന്നം. അതു്, പ്ര​തി​രോ​ധ​ശ​ക്തി​യെ​ത്ത​ന്നെ തകർ​ക്കു​ന്നു. ആറി​ല​ധി​കം മരു​ന്നു​കൾ ഇന്നു് എയ്ഡ്സി​നു് എതി​രാ​യി പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒന്നും ഫല​പ്ര​ദ​മ​ല്ല. Discover മാ​സി​ക​യി​ലെ ലേഖനം വാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ വീ​ണ്ടും അഭ്യർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാ​രോ​ടു്.

പ്രാ​യം കൂ​ടു​മ്പോൾ തന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച മു​ഖ​ഭാ​വം വ്യ​ക്തി​ക്കു കി​ട്ടു​മെ​ന്ന​തു് അം​ഗീ​ക​രി​ക്ക​പ്പ​ട്ട വസ്തു​ത​യാ​ണു്. ബൽ​സാ​ക്കി​ന്റെ ഒരു നോവൽ ഇതി​നെ​ക്കൂ​ടി അവ​ലം​ബി​ച്ചാ​ണു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്. നല്ല കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്ന സ്വാർ​ത്ഥ​ര​ഹി​ത​ന്റെ മുഖം നോ​ക്കൂ. പ്ര​ശാ​ന്തത കളി​യാ​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. വി​വേ​കാ​ന​ന്ദ സ്സ്വാ​മി​യു​ടെ ചി​ത്രം നോ​ക്കി​യാൽ ഇതി​ന്റെ സത്യാ​ത്മ​കത വ്യ​ക്ത​മാ​കും. മകൻ ജനി​ക്കു​മ്പോൾ അച്ച​നു ഒരു മു​ഖ​ഭാ​വം. അവൻ പഠി​ക്കാൻ മി​ടു​ക്ക​ന​ണെ​ങ്കിൽ തന്ത​യു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വം മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. മത്സ​ര​പ്പ​രീ​ക്ഷ​യിൽ അവൻ ജയി​ച്ചെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു രൂ​പ​യ്ക്കു അവനെ കച്ച​വ​ടം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്ന സ്വാർ​ത്ഥാ​ഭി​ലാ​ഷം സാ​ന്ദ്രീ​ഭ​വി​ച്ച​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി അച്ച​ന്റെ മുഖം വല്ലാ​ത്ത രൂ​പ​മാർ​ന്നി​രി​ക്കും. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ വല്ല വി​ദ​ഗ്ധ​നും അവനെ തട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി സ്വ​ന്തം മകളെ വി​വാ​ഹം കഴി​പ്പി​ച്ചാൽ പയ്യ​ന്റെ തന്ത​യു​ടെ രൂ​ക്ഷ​ത​യാർ​ന്ന മു​ഖ​ഭാ​വം മാ​റു​ക​യും നൈ​രാ​ശ്യ​ത്തി​ന്റെ കറു​ത്ത നിഴൽ അവിടെ വ്യാ​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി ആ പാവം അകാ​ല​ച​ര​മം പ്രാ​പി​ച്ചെ​ന്നും വരും. ഈ പയ്യ​നെ പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ലും അതി​നു​വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള സ്ത്രീ​ധ​നം നൽ​ക​ലും നമ്മു​ടെ സമു​ദാ​യ​ഗാ​ത്ര​ത്തി​ലെ ശ്വേ​താ​ണു​ക്ക​ളെ ബാ​ധി​ച്ചു് അതിനെ കൊ​ല്ലു​ന്ന എയ്ഡ്സ് രോ​ഗ​മാ​ണു്. ഇതി​ന്റെ വൈ​റ​സി​നെ കൊ​ല്ലാ​നാ​യി ചെ​മ്മ​നം ചാ​ക്കോ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഔഷ​ധ​മാ​ണു് സറ്റ​യർ. ആ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു സറ്റ​യർ ദീപിക ആഴ്ക​പ്പ​തി​പ്പിൽ വാ​യി​ക്കാം. (സ്ത്രീ​ധ​നം—പ്രീ പബ്ലി​ക്കേ​ഷൻ)

കൊ​ച്ചു കൊ​ച്ചു തിരകൾ. ആ തി​ര​ക​ളിൽ നൃ​ത്തം​വ​യ്ക്കു​ന്ന പൂ​ക്കൾ, ചി​ല​പ്പോൾ ആ പൂ​ക്കൾ തീ​ര​ത്തു വന്ന​ണ​ഞ്ഞി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു് തി​ര​യോ​ടൊ​പ്പം തടാ​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു പോകും. ആ ജലാ​ശ​യ​ത്തി​ലെ ജലമോ? സ്ഫ​ടി​കം പോലെ നിർ​മ്മ​ലം. തടാ​ക​ത്തി​നു ചു​റ്റും തണൽ പര​ത്തു​ന്ന കൊ​ച്ചു മര​ങ്ങൾ. എത്ര ഹൃ​ദ്യ​മാ​ണു് അക്കാ​ഴ്ച്ച! യു. എ. ഖാദർ കഥാ​ദ്വൈ​വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘പൊ​ന്ന​ള​ക്കു​ന്ന പറ’ എന്ന സു​ന്ദ​ര​മായ കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ, നർ​മ്മ​ബോ​ധ​മാർ​ന്ന അതി​ന്റെ ആഖ്യാ​ന​ത്തിൽ മു​ഴു​കി​യ​പ്പോൾ എനി​ക്കു ഈ ദൃ​ശ്യം കാ​ണു​ന്ന പ്ര​തീ​തി​യാ​ണു് ജനി​ച്ച​തു്. കഴി​ഞ്ഞ ഒരു കൊ​ല്ല​ത്തി​ന​കം ഞാൻ വാ​യി​ച്ച രമ​ണീ​യ​ങ്ങ​ളായ കഥ​ക​ളിൽ ഒന്നാ​ണി​തു്. ഗൾഫ് രാ​ജ്യ​ത്തെ​ത്താൻ ഒരു മൈനർ ബാലനു അധി​കാ​രി​യു​ടെ കള്ള സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് വേണം. ബാ​ല​ന്റെ അമ്മ​യെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം അധി​കാ​രി സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് കൊ​ടു​ത്തു. മകൻ ഗൾ​ഫി​ലെ​ത്തി. അതേ മട്ടിൽ തി​രി​ച്ചി​ങ്ങു പോ​രി​ക​യും ചെ​യ്തു. മകനു മോ​ഹ​ഭം​ഗം; പാ​വാ​ന​ത്വം നശി​പ്പി​ച്ച അമ്മ​യ്ക്കു മോ​ഹ​ഭം​ഗം. മീദസ് തൊ​ട്ട​തി​നെ​യൊ​ക്കെ സ്വർ​ണ്ണ​മാ​ക്കിയ പോലെ യു. എ. ഖാദർ എന്ന അനു​ഗ്ര​ഹീ​ത​നായ കഥാ​കാ​രാൻ ദാ​രു​മ​യ​മായ ഒരു പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തെ പൊ​ന്നാ​ക്കി മാ​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഖാദർ, താ​ങ്കൾ വരച്ച ആ അധി​കാ​രി​യു​ടെ ചി​ത്ര​മു​ണ്ട​ല്ലോ അതു് എന്നെ ഹോൺട് ചെ​യ്യു​ന്നു. മക​നു​വേ​ണ്ടി അരു​താ​ത്ത​തു ചെയ്ത ആ അമ്മ​യു​ടെ ചി​ത്ര​മു​ണ്ട​ല്ലോ അതു് എന്നെ ദുഃ​ഖി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ആ ദുഃഖം താ​ങ്ക​ളു​ടെ കഥ​യിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് വൈ​ഷ​മ്യ​മു​ള​വാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല; നേ​രേ​മ​റി​ച്ചു് രസാ​നു​ഭൂ​തി നൽ​കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. പൊ​ന്ന​ള​ക്കു​ന്ന പറ​യാ​യി​ത്തീ​ര​ട്ടെ മലയാള ചെ​റു​ക​ഥാ​സാ​ഹി​ത്യം. യു. എ. ഖാദർ ആ പറ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​തു എന്നെ ഏറ്റ​വും സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

ഓരോ രച​ന​യും രച​യി​താ​വി​ന്റെ മാ​ന​സി​ക​നില, ഐഡി​യോ​ള​ജി, ദർശനം, ഇവ​യ്ക്കൊ​ക്കെ പ്ര​തി​നി​ധീ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ​യും അയോ​ഗ്യ​ത​യും കഴി​വും യോ​ഗ്യ​ത​യും എന്റെ രച​ന​ക​ളിൽ കാണാം. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ “1985-ലെ കവിത—ഒര​വ​ലോ​ക​നം” എന്ന ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തിയ പ്രൊ​ഫ​സർ എം. എം. നാ​രാ​യ​ണ​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും ഇതു ശരി​യാ​ണു്. അന്ത​രി​ച്ച നല്ല കവി വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി യുടെ ‘പു​ലി​കൾ’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തെ വാ​ഴ്ത്തി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം ലേഖകൻ കക്കാ​ടി ന്റെ ‘ഇന്റൻ​സീ​വ് കെയർ’ എന്ന ഹൃ​ദ​യ​സ്പർ​ശ​ക​മായ കാ​വ്യ​ത്തെ “ഇരു​ട്ടിൽ ചി​റ​കു​വി​രു​ത്തു​ന്ന” കാ​വ്യ​മാ​യി കാ​ണു​ന്നു. (“പു​ലി​കൾ” ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. കക്കാ​ടി​ന്റെ കാ​വ്യം വാ​യി​ച്ചു. ഉത്കൃ​ഷ്ടം തന്നെ​യ​തു്.) എന്നി​ട്ടു് ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പി ന്റെ ‘ശാർ​ങ്ഗ​ക​പ്പ​ക്ഷി​കൾ’ എന്ന കാ​വ്യം ചി​റ​കു​വി​രു​ത്തി​പ്പ​റ​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഇന്ന​ത്തെ മനു​ഷ്യ​ന്റെ ദുർ​ദ്ദ​ശ​യാ​ണു്—human predicament—ഒ. എൻ. വി.-യുടെ കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ വിഷയം. ആ ദുർ​ദ്ദശ അനു​വാ​ച​ക​നിൽ തി​ക​ഞ്ഞ ‘ഇം​പാ​ക്റ്റോ’ടു​കൂ​ടി വന്നു​വീ​ഴു​ന്നു​ണ്ടു്. അതു് ചി​റ​കു​വി​രു​ത്തി​പ്പ​റ​ക്കു​ക​ത്ത​ന്നെ ചെ​യ്യു​ന്നു. നീ​ലാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ ഭ്ര​മ​ണം​ചെ​യ്യു​ന്ന കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​രു​ന്തി​നെ​പ്പോ​ലെ അതു് ദ്ര​ഷ്ടാ​ക്കൾ​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദം പക​രു​ന്നു. ഒ. എൻ. വി.-യുടെ കവ്യാ​ത്മ​ക​മ​ന​സ്സി​നു് ആ കാ​വ്യം പ്രാ​തി​നി​ധ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു. എം. എം. നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ പക്ഷ​പാ​ത​സ​ങ്കീർ​ണ്ണ​മായ മന​സ്സി​നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നി​രൂ​പ​ണ​വും പ്രാ​തി​നി​ധ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു.