തി​ക​ച്ചും സാ​ങ്ക​ല്പി​ക​മായ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​മെ​ടു​ത്തു തു​റ​ന്നു ഞാൻ ഇങ്ങ​നെ വാ​യി​ക്കു​ന്നു: ലോ​ക​സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ തല​ത്തി​ലേ​ക്കു കവി​ത​യെ ഉയർ​ത്തിയ മഹാ​ക​വി​യാ​യി​രു​ന്നു എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ. യുഗ സൃ​ഷ്ടാ​വാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കരു​തി​യാൽ അതു ശരി​യാ​യി​രി​ക്കും. വർ​ഷ​ങ്ങ​ളേ​റെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു അതേ പരി​വർ​ത്ത​നം മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ വരു​ത്തിയ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യാ​യി​രു​ന്നു കു​മാ​ര​നാ​ശൻ. വള്ള​ത്തോൾ ചേ​തോ​ഹ​ര​വും ചൈ​ത​ന്യ​ധ​ന്യ​വു​മായ കവി​ത​യു​ടെ രച​യി​താ​വാ​ണു്. അന്യാ​ദൃ​ശ​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടു് ആ കവി​ത​യ്ക്കു്. രാ​ജ​വീ​ഥി​യി​ലൂ​ടെ അല​സ​ഗ​മ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന ആളു​ക​ളെ ജാലകം തു​റ​ന്നി​ട്ടു നോ​ക്കി പു​ഞ്ചി​രി പൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന അതി​സു​ന്ദ​രി​യായ തരു​ണി​യെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്ക​വിത. സത്യ​സ​ന്ധ​വും ഊർ​ജ്ജ​സ്വ​ല​വു​മാ​ണു വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​ക്ക​വിത. നവീ​ന​ത​മായ കവിത പല ഭാഷകൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന കോ​മാ​ളി​യാ​ണു്. അതി​ന്റെ ഭാഷ ജർ​മ്മ​നാ​ണോ ഫ്ര​ഞ്ചാ​ണോ സ്പാ​നി​ഷാ​ണോ എന്നു എനി​ക്കു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ വയ്യ. ഒന്നു​മാ​ത്രം അസ​ന്ദി​ഗ്ദ്ധ​ത​യോ​ടെ പറയാം. അതി​ന്റെ ഭാഷ മല​യാ​ള​മ​ല്ല.

ഗ്ര​ന്ഥം വീ​ണ്ടും മറി​ച്ച​പ്പോൾ ഇങ്ങ​നെ​യു​മൊ​രു ഖണ്ഡിക: മലയാള നാടക സാ​ഹി​ത്യം ക്ഷു​ദ്ര​വും ബാ​ലി​ശ​വും അനു​ക​ര​ണാ​ത്മ​ക​വു​മാ​ണു്. കു​ട്ട​നാ​ട്ടു രാ​മ​പി​ള്ള​യു​ടെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ തൊ​ട്ടു​ള്ള കൃ​തി​കൾ അനു​ഗ​തി​ക​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ഇബ്സ​ന്റെ​യും ടാ​ഗോ​റി​ന്റെ​യും മതേർ​ല​ങ്ങി​ന്റെ​യും ശബ്ദ​ങ്ങ​ളാ​ണു പി​ന്നീ​ടു​ള്ള പല നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നും ഉയ​രു​ന്ന​തു്. നവീ​ന​കാ​ല​ത്തു യെ​ന​സ്കോ​യു​ടെ​യും ബ്ര​ഹ്ത്തി​ന്റെ​യും ബക്ക​റ്റി​ന്റെ​യും നാ​ട​ക​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കാ​റാ​കു​ന്നു. കളർ ടെ​ലി​വി​ഷ​നി​ലെ വ്യ​ക്തി​കൾ​ക്കും ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ​ക്കും സ്വാ​ഭാ​വി​ക​ത​യി​ല്ല​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ കൃ​ത്രി​മ​വർ​ണ്ണം കലർ​ന്ന വ്യ​ക്തി​ക​ളാ​ണു ഈ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളിൽ മു​ഖ​ങ്ങൾ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. അവർ ഏതു രം​ഗ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ന്നു​വോ അതും കൃ​ത്രി​മം. യഥാർ​ത്ഥ​മായ മട്ടിൽ സമു​ദാ​യ​ത്തെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യും ആ സമു​ദാ​യ​ത്തി​ലെ വ്യ​ക്തി​ക​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കട​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​തി​നു നമ്മെ സഹാ​യി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നേ നാ​ട്ടി​ലെ മണ്ണി​ന്റെ മണ​മു​ള്ളു. ആ പരി​മ​ളം ഇന്ന​ത്തെ മലയാള നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു പ്ര​സ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കട​ന്നൽ​ക്കൂ​ടു​പോ​ലെ തല​മു​ടി കെ​ട്ടി​വ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വട​ക്കേ​യി​ന്ത്യ​യി​ലെ ചില ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​കൾ ടെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടാ​റി​ല്ലേ? അവ​രെ​പ്പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്നു “ആധു​നി​കോ​ത്തര” സാ​ഹി​ത്യം.

പതി​നെ​ട്ടു കൊ​ല്ല​ത്തി​ല​ധി​ക​മാ​യി​ല്ലേ നി​ങ്ങ​ളി​തു പറ​ഞ്ഞു തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു്. ഇങ്ങ​നെ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തി​നു്? എന്തു പ്ര​യോ​ജ​ന​മു​ണ്ടി​തി​നു്? ഇമ്മ​ട്ടിൽ പലരും ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു എന്റെ ഉള്ളി​ലെ കാതു കേൾ​ക്കു​ന്നു. അതിനു എനി​ക്കു ഉത്ത​ര​മു​ണ്ടു് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രേ. ക്ഷയം മാ​ര​ക​രോ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞർ ഗവേ​ഷ​ണ​ത്തിൽ മു​ഴു​കി. മരു​ന്നു​കൾ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. ഇന്നു ക്ഷയം അത്ര മാ​ര​ക​മ​ല്ല. അർ​ബ്ബു​ദം മനു​ഷ്യ​രെ കൊ​ന്നൊ​ടു​ക്കിയ കാ​ല​ത്തു ഗവേ​ഷ​ണ​മാ​രം​ഭി​ച്ചു. അക്കാ​ല​ത്തെ​പ്പോ​ലെ പ്രാ​ണാ​ന്ത​ക​മ​ല്ല ഇന്നു ആ രോഗം. കു​ഷ്ഠ​ത്തി​ന്റെ​യും സ്ഥി​തി ഇതു​ത​ന്നെ. ഏതാ​നും മാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പാ​ണു മാ​രാ​ത്മ​ക​മായ ‘എയ്ഡ്സ്’ രോഗം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യ​തു്. ശസ്ത്ര​ജ്ഞർ അതി​ന്റെ നേർ​ക്കു പട​വെ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. വൈ​കാ​തെ അതി​നും പ്ര​തി​വി​ധി കണ്ടു പി​ടി​ക്കും അവർ. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു എയ്ഡ്സ് പി​ടി​പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​നെ​തി​രാ​യി ശബ്ദ​മു​യർ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതു് ആളു​ക​ളെ മര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. മെ​ഡി​ക്കൽ സയൻ​സി​ലെ ഗവേ​ഷ​ണ​മെ​ന്ന ആവർ​ത്ത​നം വി​ര​സ​മാ​ണു്. വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​ലെ ആവർ​ത്ത​ന​വും വിരസം. അനേ​ക​മാ​ളു​ക​ളു​ടെ സാ​മാ​ന്യ​മായ മാ​ന​സി​ക​നി​ല​യു​ടെ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടു​മു​ള്ള ആവി​ഷ്കാ​ര​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഇതു ക്ഷ​ന്ത​വ്യ​മ​ല്ലേ? അല്ലെ​ങ്കിൽ പറയൂ. നി​റു​ത്താം.

നവീ​ന​തമ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ കുൽ​സി​ത​ത്വം സാ​മാ​ന്യ പ്ര​സ്താ​വ​മാ​യേ പരി​ഗ​ണി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ള്ളു. ചി​ല​പ്പോൾ അതിനു അപ​വാ​ദ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​കും (അപ​വാ​ദം എന്ന​തു exception എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ). ആ രീ​തി​യി​ലു​ള്ള ഒര​പ​വാ​ദ​മാ​ണു സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ ‘ഇവ​നെ​ക്കൂ​ടി’ എന്ന കാ​വ്യം. ടെ​ലി​ഫോ​ണിൽ​ക്കൂ​ടി ഒരു കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ അറി​യി​ച്ച വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യു​ടെ മര​ണ​വാർ​ത്ത കേ​ട്ടു ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടെ, പ്ര​ക​മ്പ​ന​ത്തോ​ടെ ഞാൻ വീ​ണ്ടും ശയ​നീ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു വീണു. പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്കു​ന്ന ചങ്ങ​ല​പോ​ലെ കാലം ചിതറി വീ​ഴു​ന്ന ശബ്ദം ഞാൻ കേ​ട്ടു. അതി​നു​ശേ​ഷം നി​ശ്ശ​ബ്ദത, മര​ണ​ത്തി​ന്റെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത. ശക്ത​നായ സിം​ഹ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ, രാ​ജ​കീ​യ​ത​യാർ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തോ​ടെ അവ​ഗ​ണ​ന​യു​ടെ​യും വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ​യും ഇരു​മ്പു​കൂ​ട്ടിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നടന്ന വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി എന്ന കവി നി​ശ്ചേ​ത​ന​നാ​യി വീ​ണെ​ന്നോ? അതേ. അപ്പോൾ ആ വലിയ പഞ്ജ​ര​ത്തി​ന​ക​ത്തു—ആ കാ​രാ​വേ​ശ്മ​ര​ത്തി​ന​ക​ത്തു—നി​ശ്ശ​ബ്ദത; മര​ണ​ത്തി​ന്റെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത. ആ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു മരി​ച്ച മഹാ​വ്യ​ക്തി​യു​ടെ അമ​ര​ത്വ​ത്തെ സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ശക്തി​യും ചാ​രു​ത​യും നോ​ക്കുക:

ഇതു വാ​യി​ച്ച​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദത ഒട്ടൊ​ക്കെ മാറി. വി​ദൂ​ര​ത​യിൽ നി​ന്നു ചില നാ​ദ​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കു​ന്നു.

കവിതാ വി​ഹം​ഗ​മ​ത്തി​ന്റെ കള​നാ​ദ​ങ്ങ​ളാ​ണു് അവ. അന്ധ​കാ​രം ലേശം മാറി. എന്തോ തി​ള​ക്കം. കവിതാ ഹി​മാം​ശു​വി​ന്റെ ശോ​ഭ​യാ​ണ​തു്.

മരി​ച്ച​വൻ മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അനു​വാ​ച​ക​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു: കാ​വ്യ​ശ​ല​ഭ​കോ​ശ​ത്തിൽ നി​ന്നു കവി​താ​ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭം പൊ​ട്ടി​വ​രും. അതു നയ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു ആഹ്ലാ​ദം പകർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു പാ​റി​പ്പ​റ​ക്കും.

കൊ​ല​പാ​ത​കി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു: അവൻ കൊ​ല്ലാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച കത്തി​യി​ലെ ചു​വ​പ്പു നി​റ​ത്തിൽ നി​ന്നു മരി​ച്ച​വ​ന്റെ നേ​ത്രാ​രു​ണിമ പടർ​ന്നു വരും. അവൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച കൈ​ത്തോ​ക്കി​ന്റെ ശബ്ദ​ത്തിൽ നി​ന്നു അവ​ന്റെ മഹാ​സ്വ​പ്നം ഉയർ​ന്നു​വ​രും. ഇങ്ങ​നെ അനു​വാ​ച​ക​നും കൊ​ല​പാ​ത​കി​യും യഥാ​ക്ര​മം ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​ന്നു, ഞെ​ട്ടു​ന്നു.

നമ്മൾ സു​ഹൃ​ത്തി​നെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു അയാ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നു​വെ​ന്നു കരുതു. അയാൾ ടെ​ലി​വി​ഷൻ പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സ്നേ​ഹ​ത്തോ​ടും വി​ന​യ​ത്തോ​ടും കൂടി അയാൾ നമ്മെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു ഇരു​ത്തി​യി​ട്ടു സം​സാ​രം തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പക്ഷേ, ടെ​ലി​വി​ഷൻ സെ​റ്റി​ന്റെ ‘വോള ്യും’ കു​റ​യ്ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു അയാൾ പറ​യു​ന്ന​തു നമു​ക്കോ നമ്മൾ പറ​യു​ന്ന​തു അയാൾ​ക്കോ കേൾ​ക്കാ​നാ​വു​ന്നി​ല്ല. കു​റേ​നേ​രം ആ മെ​ന​ക്കെ​ടു​ത്തൽ സഹി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം നമ്മൾ യാത്ര പറ​യു​ന്നു. വീ​ട്ടു​ന​ട​വ​രെ വന്നു പു​ഞ്ചി​രി​പൊ​ഴി​ച്ചു കൈ​കൂ​പ്പി​യി​ട്ടു അയാൾ അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. അപ്പോ​ഴും സെ​റ്റ് മുൻ​പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ‘വോള ്യു​മിൽ’ ഗർ​ജ്ജി​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. ഇതാണു സു​ജ​ന​മ​ര്യാ​ദ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യു​ള്ള അപ​മാ​നം.

ഇനി മറ്റൊ​രു വ്യ​ക്തി. ഒന്നി​നും മറു​പ​ടി പറ​യു​ക​യി​ല്ല. “തക​ഴി​യു​ടെ ‘കയർ’ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു എങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു?” മറു​പ​ടി​യി​ല്ല. ചോ​ദ്യം നമ്മൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചാൽ “അങ്ഹേ ങ്ഹു ങ്ഹു” എന്നി​ങ്ങ​നെ ചില ശബ്ദ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കും. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഒരു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു ‘പോ​ളി​സി’ എന്ന മട്ടിൽ ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റു​ക​യാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി നമ്മൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു വേ​റൊ​രു ചോ​ദ്യം: “ക്ലോ​ദ് സീ​മൊ​ങ്ങി ”നു നോബൽ സമ്മാ​നം നൽ​കി​യ​തു ശരി​യാ​യോ?” മറു​പ​ടി​യി​ല്ല. ചോ​ദ്യ​ത്തി​ന്റെ ആവർ​ത്ത​ന​മു​ണ്ടാ​യാൽ “അങ്ഹ, ങ്ഹു ങ്ഹു” എന്നു മാ​ത്രം നമ്മൾ കേൾ​ക്കും. ഇതാണു മൗനം കൊ​ണ്ടു​ള്ള അപ​മാ​നം. ചില ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ ‘വോള ്യും’ കൂ​ട്ടി​വ​ച്ച ടെ​ലി​വി​ഷൻ സെ​റ്റി​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നെ ശബ്ദം​കൊ​ണ്ടു കാ​ത​ട​പ്പി​ക്കും. വേറെ ചില ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ ഒട്ടും സം​സാ​രി​ക്കാ​ത്ത മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. പി. എൻ. വിജയൻ എഴു​തിയ ‘അപ്പു എന്ന നരേ​ന്ദ്രൻ മാഷു്’ എന്ന ചെ​റു​കഥ ആവ​ശ്യ​മു​ള്ളി​ട​ത്തോ​ളം സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അനിയത മാ​ന​സിക നി​ല​യു​ള്ള ഒര​പ്പു​വി​നെ അസ്പ​ഷ്ട​മാ​യി അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു കഥാ​കാ​രൻ മാ​റി​നിൽ​ക്കു​ന്നു. വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു മാ​ന​ഭം​ഗ​മു​ണ്ടായ പ്ര​തീ​തി (ചെ​റു​കഥ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ).

ഒരു ദിവസം രാ​ത്രി ഞാൻ വട​ക്കു​ള്ള ഒരു പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ രാ​ജ​വീ​ഥി​യി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആളൊ​ഴി​ഞ്ഞ റോഡ്. ഒരു​വ​ശ​ത്തെ ഭം​ഗി​യു​ള്ള കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ ജനൽ തു​റ​ന്നി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. മു​റി​യി​ലെ കട്ടി​ലിൽ കി​ട​ന്നു ഒരു സു​ന്ദ​രി എന്തോ വാ​യി​ക്കു​ന്നു. ട്യൂ​ബ് ലൈ​റ്റി​ന്റെ പ്ര​കാ​ശം അവ​ളു​ടെ പൊ​ന്മേ​നി​യു​ടെ ഭംഗി ഇര​ട്ടി​യാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. തന്നെ പലരും നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു അവൾ​ക്ക​റി​യാം. എങ്കി​ലും അതൊ​ന്നു​മ​റി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന മട്ടിൽ അവൾ വാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു മു​ഖ​ഭാ​വം കണ്ടു എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. അവ​ളു​ടെ ആ അഹ​ങ്കാ​രം എനി​ക്കു വെ​റു​പ്പു ഉള​വാ​ക്കി. സൗ​ന്ദ​ര്യം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള പ്ര​ക​ട​നാ​ത്മ​കത ആർ​ക്കും വെ​റു​പ്പു ജനി​പ്പി​ക്കും. അമ്മ വന്നു “ജന​ല​ട​ച്ചി​ട്ടു കി​ട​ന്നു വാ​യി​ക്കെ​ടി” എന്നു ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ പറ​യു​ന്ന​തു​വ​രെ അവൾ ആ വായന എന്ന പ്ര​ഹ​സ​നം നട​ത്തു​മാ​യി​രി​ക്കും. അതി​സൗ​ന്ദ​ര്യ​മാർ​ന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യ​ന​ക്കാ​രിൽ​നി​ന്നു അക​ന്നു നിൽ​ക്കു​മ്പോ​ഴും ഈ വെ​റു​പ്പു ഉണ്ടാ​കു​ക​യി​ല്ലേ?

പ്യേർ തേയാർ ദ ഷാർ​ദ​ങ് (Pierre Teilhard de Chardin) വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നായ ഫ്ര​ഞ്ചു ദാർ​ശ​നി​ക​നാ​ണു് (1955-ൽ മരി​ച്ചു). പരി​ണാ​മ​സി​ദ്ധാ​ന്തം ക്രി​സ്തു​മ​ത​ത്തി​നു എതി​ര​ല്ലെ​ന്നു വാ​ദി​ച്ചു സ്ഥാ​പി​ച്ച ഈ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​ന്റെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ യാ​ത്രാ​വി​വ​ര​ണ​മാ​ണു് Letters from a Traveller എന്ന​തു്. സർ ജൂ​ലി​യൻ​ഹ​ക്സി​ലി ഷിർ​ദ​ങ്ങി​ന്റെ സു​ഹൃ​ത്താ​യി​രു​ന്നു. ഹക്സി​ലി​യാ​ണു ആ പു​സ്ത​ക​ത്തി​നു ‘മു​ഖ​വുര’ എഴു​തി​യ​തു്. ഷാർ​ദ​ങ്ങി​ന്റെ അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ സ്വ​ത്വ​ത്തി​നു നി​ദർ​ശ​ക​മാ​ണു് ആ യാ​ത്രാ​വി​വ​ര​ണ​മെ​ന്നു ഹക്സി​ലി പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നു. മഹാ​നായ ഹക്സി​ലി പറ​ഞ്ഞ​തു ശരി​യെ​ന്നു ഞാ​നെ​ന്തി​നു പറയണം. ഇന്ത്യ​യി​ലെ​ത്തിയ ഷാർ​ദ​ങ് ഇവി​ട​ത്തെ പശു​ക്ക​ളെ കണ്ടു നർ​മ്മ​ബോ​ധ​ത്തോ​ടെ എഴു​തു​ന്നു: And then the cows—cows everywhere; the Hindu neither eats them nor controls their increase… Most annoying for cars. At Srinagar, three years in goal for killing a cow—result, the ‘bus’ runs into a tree rather than hurt the lord of the roads, the cow.

വേ​റൊ​രു ദാർ​ശ​നി​ക​നായ നി​ത്യ​ചൈ​ത​ന്യ​യ​തി നർ​മ്മ​ബോ​ധ​ത്തോ​ടും മനു​ഷ്യ​സ്നേ​ഹ​ത്തോ​ടും കൂടി കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ എഴു​തു​ന്ന യാ​ത്രാ​വി​വ​ര​ണം താ​ല്പ​ര്യ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു ഞാൻ വാ​യി​ക്കാ​റു്. ഇതിൽ വേ​ദാ​ന്ത​ചി​ന്ത​യു​ണ്ടു്. മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​മു​ണ്ടു്. ഈശ്വ​ര​സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടു്. മനു​ഷ്യ​സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടു്. കവി​ത​യു​ണ്ടു്. “അതു ആ പാ​റ​ക്കെ​ട്ടി​ലും കറു​ത്ത ഇൽ​മ​നേ​റ്റു കടൽ​ത്തി​ട്ട​യി​ലും സു​വർ​ണ്ണ​ച്ഛ​വി​യിൽ തെ​ന്നി​യും മറ​ഞ്ഞും ചാ​ഞ്ചാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന തി​ര​മാ​ല​ക​ളി​ലും അസ്ത​മ​യ​സൂ​ര്യ​നി​ലും കു​ങ്കു​മാഭ തട​വി​നി​ന്ന മേ​ഘാ​വ​ലി​ക​ളി​ലും കണ്ണെ​ത്താ​ത്ത അന​ന്ത​ത​യി​ലും വ്യാ​പി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു” എന്നു സ്വാ​മി​ജി എഴു​തു​മ്പോൾ ഞാൻ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​ന്നു.

മഹാ​ത്മാ​ഗാ​ന്ധി, യുങ്, കൊ​യ്റ്റ്സ്ലർ, സ്റ്റീ​ഫൻ സ്പെൻ​ഡർ, വള്ള​ത്തോൾ, ചങ്ങ​മ്പുഴ, ഇട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള, ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പ് ഇവ​രോ​ടെ​ല്ലാം ഞാൻ നേ​രി​ട്ടു സം​സാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ദക്ഷി​ണാ​ഫ്രി​ക്കൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് ജെ. എം. കൂ​റ്റ്സേ​ക്ക് ഞാൻ കത്തു​ക​ള​യ​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കു മറു​പ​ടി അയ​യ്ക്കു​ന്നു. താ​നെ​ഴു​തിയ നോ​വ​ലു​കൾ അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കു അയ​ച്ചു തന്നു. ഈ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​ക​ളെ കണ്ട​പ്പോ​ഴും കൂ​റ്റ്സേ എന്ന പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യു​ടെ കത്തു​കൾ കി​ട്ടി​യ​പ്പോ​ഴും എനി​ക്കു വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു് ആഹ്ലാ​ദ​വും ഉണ്ടാ​യി​ല്ല. ജീ​നി​യ​സ്സി​ന്റെ മുൻ​പിൽ ആകു​ലാ​വ​സ്ഥ ജനി​ക്കാ​റി​ല്ല എനി​ക്കു്. ധി​ഷ​ണ​യു​ടെ ഒരു ഭാഗം വി​കാ​സം​കൊ​ള്ളു​ന്നു അവർ​ക്കു്. മറ്റു ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ അവർ​ക്കു് സാ​ധാ​രണ പൗ​ര​ന്മാ​രിൽ നി​ന്നു് ഒരു വ്യ​ത്യ​സ്ത​ത​യു​മി​ല്ല. പക്ഷേ, ഒരാ​ളി​ന്റെ മുൻ​പിൽ മാ​ത്രം ഞാൻ ലേശം ചാ​ഞ്ച​ല്യ​ത്തോ​ടെ നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​മാ​ണു് ഡോ​ക്ടർ ജോൺ മത്താ​യി. ഒരി​ക്കൽ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു. മഹാ​വ്യ​ക്തി​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ന്നു്, അപ്ര​മേ​യ​പ്ര​ഭാ​വ​നായ പു​രു​ഷ​സിം​ഹ​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ന്നു ഞാൻ ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. ആ ഉജ്ജ്വ​ല​വ്യ​ക്തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് ഡി. സി. കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഒരു വലിയ മനു​ഷ്യ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ചെറിയ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഈ ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ. ഒരു വലിയ കാ​ര്യം​കൂ​ടി ഇവിടെ എഴു​തി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. 1941 അല്ലെ​ങ്കിൽ 1942. കാ​ല​ത്തു് മല​യാ​ള​മ​നോ​ര​മ​പ്പ​ത്ര​മെ​ടു​ത്തു നി​വർ​ത്തി​യ​പ്പോൾ വത്സാ​മ​ത്താ​യി അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നൊ​രു വാർ​ത്ത വലിയ അക്ഷ​ര​ത്തിൽ കണ്ടു. വത്സാ​മ​ത്താ​യി അമേ​രി​ക്ക​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. നേരം വെ​ളു​ക്കാ​റാ​യ​പ്പോൾ അവർ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന ഹോ​ട്ട​ലി​ലെ ലി​ഫ്റ്റി​ലൂ​ടെ താ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യി​ലേ​ക്കു പോ​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. അന്നു് ആ വാർ​ത്ത എങ്ങ​നെ എന്നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ച്ചു​വോ അതേ​യ​ള​വിൽ ഇതെ​ഴു​തു​മ്പോ​ഴും വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ബാ​ല്യ​കാ​ല​ത്തെ ആഘാ​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ തീ​ക്ഷ്ണത എത്ര​കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞാ​ലും കു​റ​യു​ക​യി​ല്ല. വത്സാ​മ​ത്താ​യി മഹാ​വ്യ​ക്തി​യായ ഡോ​ക്ടർ ജോൺ മത്താ​യി​യു​ടെ മക​ളാ​ണെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ധാരണ. തെ​റ്റാ​ണു് അതെ​ങ്കിൽ അറി​വു​ള്ള​വർ തി​രു​ത്തി​യാ​ലും.

മാ​ധു​ര്യം കലർ​ന്ന ഭാ​ഷ​യിൽ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു സത്യ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മി​ല്ല, വി​രൂ​പ​മാ​യി സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അസ​ത്യ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മി​ല്ല. (Confessions, St. Augustine, പുറം 97, പെൻ​ഗ്വിൻ പ്ര​സാ​ധ​നം.) മാ​ധു​ര്യ​മോ കയ്പോ കരു​തി​ക്കൂ​ട്ടി വരു​ത്താ​തെ ഡി. സി. സത്യം സത്യ​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ പറ​യു​ന്നു.

കുറെ നാൽ​ക്കാ​ലി​ക​ളും കേ​ക​ക​ളും കാ​ക​ളി​ക​ളു​മെ​ഴു​തി കവി​യാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞ ഒരു മല​യാ​ളം പ്രൊ​ഫ​സർ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ ആധ്യ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. (ടെ​ലി​വി​ഷൻ​കാ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ ആദ്യ​ക്ഷം) സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ കസ​റു​ക​യാ​ണു്: “ അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നായ അവർകൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ അദ്ധ്യാ​പ​ക​നും പേ​രു​കേ​ട്ട പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​നും കീർ​ത്തി​മാ​നായ സാ​മൂ​ഹിക പരി​ഷ്കർ​ത്താ​വും ചൊൽ​ക്കൊ​ണ്ട പരോ​പ​കാ​ര​തൽ​പ​ര​നും ആകു​ന്നു. ആ വാ​ക്യം ‘ആകു​ന്നു’ എന്നു കൂടി പറ​ഞ്ഞു് നി​റു​ത്തി​ക്ക​ള​യു​മെ​ന്നു പേ​ടി​ച്ചു് അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ ഇട​തു​കൈ കവി​ളിൽ​ച്ചേർ​ത്തു സ്വാ​ഗ​ത​മാ​ശം​സി​ക്കു​ന്ന​വ​നു മാ​ത്രം കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന മട്ടിൽ “മഹാ​യ​ശ​സ്ക​നായ കവി​യും” എന്നു പറ​ഞ്ഞു. അയാ​ളു​ട​നെ “ മഹാ​യ​ശ​സ്ക​നായ കവി​യും ആകു​ന്നു” എന്നു പൂ​രി​പ്പി​ച്ചു. ജനം കൈ​യ​ടി​ച്ചു. അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ “ജയജയ നാ​ഗ​കേ​തന…” എന്ന സ്തു​തി​കേ​ട്ട സു​യോ​ധ​ന​നെ​പ്പോ​ലെ ഞെ​ളി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

പ്ര​ശ​സ്ത​നായ പ്രൊ​ഫ​സർ എൻ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യെ പണ്ടു് മാർ​ഇ​വാ​ന്യോ​സ് കോ​ളേ​ജിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. സ്വാ​ഗ​ത​പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ അക്കാ​ല​ത്തെ മല​യാ​ളം പ്രൊ​ഫ​സർ. അദ്ദേ​ഹം തു​ട​ങ്ങി: “ഉദ്ഘാ​ട​ന​ത്തി​നു് വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന മഹാൻ മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ നാടക പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ അദ്വി​തീ​യ​ന​ത്രേ. അദ്ദേ​ഹം നി​രൂ​പ​ണ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ മു​ടി​ചൂ​ടാ​മ​ന്ന​നാ​ണു്. അദ്ധ്യാ​പ​ക​നെ​ന്ന നി​ല​യിൽ നി​സ്തു​ല​നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. കഴി​ഞ്ഞ നാൽ​പ​തു കൊ​ല്ല​മാ​യി ഞങ്ങൾ കൂ​ട്ടു​കാ​രാ​ണു്. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ശ്രീ … ” അത്ര തന്നെ. സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​സാ​റി​ന്റെ പേരു മറ​ന്നു​പോ​യി. ഉടനെ അദ്ദേ​ഹം തന്നെ “എൻ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യ്ക്കു സ്വാ​ഗ​ത​മാ​ശം​സി​ക്കു​ന്നു” എന്നു വാ​ക്യം പൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തൂ. സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ അതേ​റ്റു പറ​ഞ്ഞു. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ലെ ആർ​ജ്ജ​വ​മി​ല്ലാ​യ്മ കണ്ടു കു​ട്ടി​കൾ കൂവി. പ്രിൻ​സി​പ്പൽ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​സാ​റും ചി​രി​ച്ചു. മല​യാ​ളം പ്രൊ​ഫ​സർ ഇളി​ഭ്യ​നാ​യി നി​ന്നു. ഇതു​പോ​ലെ കാ​പ​ട്യ​മാർ​ന്ന ഒരു മണ്ഡ​ല​ത്തെ​യാ​ണു് സി.പി. നായർ അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. (മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘ഞാൻ ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​യി’ എന്ന ഹാ​സ്യ​ലേ​ഖ​നം) മണ്ഡ​ലം അനു​ശോ​ച​നം തന്നെ. വ്യ​ക്തി​കൾ വി. ഐ. പി. കളും ഞെ​ട്ടു​ന്നു. ഈ ഞെ​ട്ട​ലി​നെ ഹാ​സ്യാ​ത്മ​ക​മാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു സി. പി. നായർ. കൃ​ത്രി​മ​ത്വം ഒട്ടു​മി​ല്ലാ​തെ അദ്ദേ​ഹം ലേഖനം അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ചാരുത നോ​ക്കുക:

ഓന്നാ​ലോ​ചി​ച്ചാൽ ഇതി​നേ​ക്കാൾ എത്ര​യോ ഭേ​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു പണ്ടു് ഒരു പത്രാ​ധി​പർ മു​ഖ​പ്ര​സം​ഗ​പം​ക്തി​യിൽ പ്ര​സ​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ച അനു​ശോ​ചന പരാ​മർ​ശം. “ വികടൻ മാസിക ആരം​ഭി​ച്ച കാലം മുതൽ മുൻ​കൂ​റാ​യി വരി​സം​ഖ്യ അട​ച്ചി​രു​ന്ന നീ​റ​മൺ​കര മാ​ധ​വ​ക്കു​റു​പ്പു മുൻ​സി​ഫ​ദ്ദേ​ഹം 42-​ആമത്തെ വയ​സ്സിൽ അകാല ചര​മ​മ​ട​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. വരി​സം​ഖ്യ ഇന​ത്തിൽ ഇന്നേ​വ​രെ ഒരു കൊ​ച്ചു​കാ​ശു​പോ​ലും തന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ദരി​ദ്ര​വാ​സി വേ​ട്ട​ക്കു​ളം പപ്പു​പി​ള്ള ആമ്യൻ വയ​സ്സു് തൊ​ണ്ണൂ​റു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും കാ​ല​നും വേ​ണ്ടാ​തെ തേ​രാ​പ്പാ​രാ നട​ക്കു​ന്നു.”

എത്ര സത്യ​സ​ന്ധ​മായ ആശ​യാ​വി​ഷ്ക​ര​ണം! ഈ പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ മു​മ്പിൽ നമ്മു​ടെ അനു​ശോ​ച​ന​വീ​ര​ന്മാർ നമ​സ്ക്ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്.

ഫ്ര​ഞ്ച് ചി​ന്ത​ക​നായ റൊ​ളാ​ങ് ബാർ​തേ​ഷി​ന്റെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ പു​സ്ത​ക​മാ​ണു് Camera Licuda. ഛാ​യ​ഗ്ര​ഹ​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് ഈ പു​സ്ത​കം. “കു​റെ​ക്കാ​ലം മു​മ്പു് ഒരു ദിവസം, നെ​പ്പോ​ളി​യ​ന്റെ ഏറ്റ​വും ഇളയ സഹോ​ദ​ര​നായ ജെ​റോ​മി​ന്റെ 1852-ൽ എടു​ത്ത ഒരു ഫോ​ട്ടോ​ഗ്രാ​ഫ് എനി​ക്കു കാ​ണാ​നി​ട​വ​ന്നു. പി​ന്നീ​ടൊ​രി​ക്ക​ലും കു​റ​യ്ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത അത്ഭു​ത്തോ​ടെ ഞാൻ ഗ്ര​ഹി​ച്ചു: ചക്ര​വർ​ത്തി​യെ നോ​ക്കിയ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കാ​ണു് ഞാൻ നോ​ക്കു​ന്ന​തു്” എന്നാ​രം​ഭി​ച്ചു് ഫോ​ട്ടോ​കൾ, ഫോ​ട്ടോ​ഗ്രാ​ഫി ഇവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മൗ​ലി​ക​ങ്ങ​ളായ ചി​ന്ത​കൾ പലതും ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ ഈ ഗ്ര​ന്ഥം. ക്ര​മേണ ഈ ചി​ന്ത​കൾ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷ​ത​ക​ളി​ലേ​ക്കും മര​ണ​ത്തി​ന്റെ അനി​വാ​ര്യ​ത​യി​ലേ​ക്കും കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ​ക​മാ​യി ചി​ന്തി​ക്കാ​ത്ത​വ​നു ബു​ദ്ധി​ദ്യോ​ത​ക​മായ മു​ഖ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന ബാർ​തേ​ഷു് സ്വ​കീ​യ​മായ ബു​ദ്ധി​വി​ലാ​സ​ത്താൽ നമ്മ​ളെ പ്ര​ബു​ദ്ധ​രാ​ക്കു​ന്നു. ഒന്നു​ര​ണ്ടു വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ നി​ന്നു് എടു​ത്തെ​ഴു​ത​ട്ടെ.

1. “Whoever looks you Straight the eye is mad”
2. “the photograph is violent: not because it shows violent things but because on each occation it fills the sight by force and because in it nothing can be refused or transformed”
3. “Many say that sugar is mild, but to me sugar is violent, and I call it so.”

കളി​ക്കൂ​ട്ടു​കാ​രി കൊ​ടു​ത്ത മയിൽ​പ്പീ​ലി പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ രണ്ടു താ​ളു​ക​ളി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കി ദീർ​ഘ​നി​ശ്വാ​സം പൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടു്. പെ​ണ്ണി​ന്റെ തല​മു​ടി​യിൽ നി​ന്നു് ഊർ​ന്നു വീണ റോ​സാ​പ്പൂ ആരും കാ​ണാ​തെ​യെ​ടു​ത്തു വച്ചു് കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ നോ​ക്കി മി​ഴി​യൊ​പ്പു​ന്ന​വ​രു​മു​ണ്ടു്. ഇത​ളു​കൾ കരി​ഞ്ഞാ​ലും നോ​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ കണ്ണീ​രൊ​ഴു​കും. അവൾ നടന്ന പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യിൽ ചും​ബി​ക്കാൻ കൊ​തി​പൂ​ണ്ടു നട​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടാ​കും. ചില ഭ്രാ​ന്ത​ന്മാർ ചും​ബ​ന​മർ​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. ലേ​ഡീ​സ് ഹോ​സ്റ്റ​ലി​ന്റെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ നി​ല​യി​ലെ തു​റ​ന്നി​ട്ട ജന്ന​ലിൽ​ക്കൂ​ടി കാ​മു​കി​യു​ടെ ചു​വ​ന്ന ബ്ലൗ​സ് പെ​ഗ്ഗിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു് ഹർ​ഷോ​ന്മാ​ദ​ത്തിൽ വീണ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇതൊ​ക്കെ ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു വയ​സ്സി​നു താ​ഴെ​യു​ള്ള​വ​രു​ടെ ചാ​പ​ല്യ​ങ്ങൾ. ഏറി​യാൽ മു​പ്പ​തു വയ​സ്സു്. അതിനു ശേഷം ഈ പേ​ക്കൂ​ത്തു​കൾ ആരും കാ​ണി​ക്കാ​റി​ല്ല. പ്രേ​മ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ സു​ക്ഷി​ച്ചു വയ്ക്കു​ന്ന​വർ ധാ​രാ​ളം. അവ​യെ​ഴു​തിയ ചെ​റു​പ്പ​ക്ക​രി​ക്കു വേ​ണ്ടി അയാൾ മരി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ അയാൾ​ക്ക് നാ​ല്പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു വയ​സ്സു​ണ്ടു്. ആ കാ​മ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ കണ്ടാൽ അയാൾ​ക്ക് ഇന്നൊ​രു വി​കാ​ര​വു​മി​ല്ല. വി​കാ​ര​മി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല വെ​റു​പ്പു തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യും. അവ​ളെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് അയാൾ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ച​തെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു. പ്രേ​മ​ലേ​ഖ​ങ്ങൾ കൈ​മാ​റി​യ​തും മധുര പദ​ങ്ങൾ വർ​ഷി​ച്ച​തും ഓർ​മ്മി​ക്കാൻ പോലും മടി​യാ​ണു് അയാൾ​ക്ക്. ഓർ​മ്മ​ക​ളു​ടെ നേർ​ക്കു് പുറം തി​രി​ഞ്ഞാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ നില. രാ​ത്രി രണ്ടു മു​റി​ക​ളി​ലാ​ണു് അവ​രു​ടെ കി​ട​പ്പു്. ഒരു മു​റി​യിൽ കി​ട​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നാ​ലും രണ്ടു​പേ​രും മു​തു​കും മു​തു​കും തമ്മിൽ കാ​ണു​ന്ന വിധം കി​ട​ന്നു​കൊ​ള്ളും. പ്രാ​യ​ക്കൂ​ടു​തൽ വരു​ത്തു​ന്ന മാ​റ്റ​മാ​ണി​തു്. സെ​ക്സ് ഗ്ലാൻ​ഡ്സി​ന്റെ പ്ര​വർ​ത്ത​നം നശി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ വൈ​ര​സ്യം ജനി​ക്കു​മെ​ന്നു് റസ്സ​ലി​ന്റെ ആത്മ​ക​ഥ​യിൽ വാ​യി​ച്ച​തു് ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടെ​നി​ക്കു്. ഇക്കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ ‘ഓഫീസ് പ്രേ​മം’ എന്ന ലേഖനം എനി​ക്കു ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹ​മാ​യി​ത്തോ​ന്നി. അതിൽ രസി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടാ​കാം. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ മാ​ത്രം രസ​മു​ള്ള എനി​ക്ക് മാർ​ക്സി​ന്റെ ‘ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ നൂറു വർ​ഷ​ങ്ങൾ’ എന്ന നോ​വ​ലി​ലെ ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്ര​വർ​ത്ത​നം ഓർ​മ്മ​യിൽ കൊ​ണ്ടു വന്നു ഇക്കഥ. ആ പ്ര​വർ​ത്ത​നം എന്താ​ണെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​തു് ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യു​ടെ ലക്ഷ​ണ​മാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല.

സി​സ്റ്റർ ആഗ്ന​സി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു കിരൺ. എൽ. എൽ. ബി. ക്കു പഠി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അവൻ തി​രി​ച്ചു വന്നു. സി​സ്റ്റ​റി​ന്റെ മു​റി​യി​ലെ​ത്തി. ആരു​ടെ​യോ ചരമ ദി​ന​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവർ സ്കൂ​ളിൽ പോ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കു​റ​ച്ചു നേരം തമ്മിൽ സം​സാ​രി​ച്ച​തി​നു ശേഷം കിരൺ ഗു​രു​നാ​ഥ​യെ കട​ന്നു പി​ടി​ക്കു​ന്നു. അവർ തമ്മിൽ ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച നട​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു പേർ​ക്കും സന്തോ​ഷം. ഇതാ​ണു് ബി​ന്ദു തു​റ​വൂർ കഥ ദ്വൈ​വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘കനൽ​പ്പൂ​ക്കൾ’ എന്ന കഥ​യു​ടെ സാരം.

സൊ​ല​യു​ടെ (Zola) tarth എന്ന നോവൽ വി​മർ​ശി​ച്ച അന​ത്തോൽ ഫ്രാ​ങ്സ് അതിലെ ഒരു കു​ത്സിത കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ ക്രി​സ്തു​വെ​ന്നു വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ച​തു കൊ​ണ്ടു് ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ ‘ബാഡ് ടേ​സ്റ്റ് ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു നിർ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഞാൻ ഫ്രാ​ങ്സി​നെ​പ്പോ​ലെ സം​സ്കാര സമ്പ​ന്ന​ന​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ വൈ​രൂ​പ്യം ദർ​ശി​ച്ച എനി​ക്കു ചില ഉപമകൾ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചേ പറ്റൂ. ഗാ​ങ്ഗ്രീൻ വന്നു് അഴു​കിയ അവയവം പോലെ, ശവ​ത്തി​ന്റെ പല്ലി​ളി​പ്പു പോലെ, ചവ​റി​ലൂ​ടെ ഇഴ​യു​ന്ന ചേ​ര​യെ​പ്പോ​ലെ, കര​ളി​നു വീ​ക്കം വന്നു വയ​റു​ന്തി നിൽ​ക്കു​ന്ന നഗ്ന ശി​ശു​വി​നെ​പ്പോ​ലെ ഇക്കഥ നി​ന്ദ്യ​മാ​ണു്.

എന്റെ അഭി​വ​ന്ദ്യ സു​ഹൃ​ത്തു് പൊൻ​കു​ന്നം ദാ​മോ​ദ​രൻ എക്സ്പ്ര​സ് വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ഒരു കാ​വ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണി​തു്. കാ​വ്യം വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും. താൻ മരി​ച്ച​തു കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ ഈ കാ​വ്യ​ബീ​ഭ​ത്സ ഉണ്ടാ​യ​തെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലി​രി​ക്കുന വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി ഇപ്പോൾ കര​യു​ന്നു​ണ്ടാ​വ​ണം. ദാ​മോ​ദ​രൻ ഇതു ഗദ്യ​ത്തി​ല​ങ്ങു പറ​ഞ്ഞാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. ഒരു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ദ്രാ​വിഡ വൃ​ത്ത​ത്തെ ധർഷണം ചെ​യ്ത​തു് എന്തി​നു്? പരേ​താ​ത്മാ​വി​നു് വി​ഷാ​ദം ജനി​പ്പി​ച്ച​തു് എന്തി​നു് ?

“മല​യാ​ള​ത്തിൽ ഇന്നു നല്ല വി​മർ​ശ​ന​മി​ല്ല. എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ എഴു​തു​ന്ന​തു വെറും ബ്ല​ഫാ​ണു്” എന്നു മു​ട്ട​ത്തു​വർ​ക്കി പറ​ഞ്ഞ​താ​യി ശ്രീ​രാ​ഗം മാ​സി​ക​യിൽ. ഇതി​നു് എനി​ക്കു മറു​പ​ടി​യി​ല്ല. എന്നെ ഒരു മു​ട്ട​ത്തു​വർ​ക്കി​യാ​യി ജനി​പ്പി​ക്കാ​ത്ത ഈശ്വ​ര​നു് നന്ദി പറയുക മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഇന്ത്യൻ ഫു​ട്ബോൾ ടീം തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ തോ​റ്റ​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ദീപിക വാ​രി​ക​യിൽ രാ​ജു​നാ​യ​രു​ടെ ഹാസ്യ ചി​ത്ര​മു​ണ്ടു്. അതു നന്ന​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇന്ത്യൻ ടീം എന്തു​കൊ​ണ്ടു തോ​റ്റു? പരി​ശീ​ല​ന​ക്കു​റ​വു കൊ​ണ്ട​ല്ല. ദാ​രി​ദ്ര്യ​വും രാ​ഷ്ട​വ്യ​വ​ഹാര സം​ബ​ന്ധി​യായ അനി​ശ്ചി​ത​ത്വ​വും കൊ​ണ്ടു് ഓരോ ഇന്ത്യൻ പൗ​ര​ന്റെ മന​സ്സും ആകു​ലാ​വ​സ്ഥ​യി​ലാ​ണു്. റഷ്യ​യിൽ, ചൈ​ന​യിൽ അതി​ല്ല. അതു കൊ​ണ്ടു് അവ​രു​ടെ സ്വ​സ്ഥത കളി​യിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്നു. ഇന്ത്യാ​ക്കാ​ര​ന്റെ ആകു​ലാ​വ​സ്ഥ അവ​ന്റെ കളി​യി​ലും!

ഒഴി​വാ​ക്കേ​ണ്ട തെ​റ്റു​കൾ—ഒരു ചി​ന്ത​കൻ പറ​ഞ്ഞ​താ​ണി​തു്.

1. ഇന്ന​ല​ത്തെ പരാ​ജ​യ​ത്തിൽ പശ്ചാ​ത്താ​പം.
2. ഇന്ന​ത്തെ ‘പ്ര​ശ്ന’ങ്ങ​ളിൽ ഉത്ക​ണ്ഠ.
3. നാ​ള​ത്തെ അനി​ശ്ചി​ത​ത്വ​ത്തിൽ വൈ​ഷ​മ്യം.
4. മറ്റൊ​രാ​ളി​ന്റെ ഉയർ​ച്ച​യി​ലു​ള്ള അസ​ഹി​ഷ്ണുത.
5. അടു​ത്ത വീ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ ദൗർ​ബ്ബ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ പരി​ഹ​സി​ക്കൽ.
6. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രു​ടെ പക്വ​ത​ക്കു​റ​വു കണ്ടു​ള്ള ക്ഷ​മ​യി​ല്ലാ​യ്മ.