SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/At_the_Window.jpg
At the Window, a painting by Winslow Homer (1836–1910).
അ­ദ്വൈ­തം
കു­റ്റി­പ്പു­ഴ കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള

വേ­ദാ­ന്ത­ചി­ന്ത­കൊ­ണ്ടു് വി­ശ്വ­വി­ഖ്യാ­തി നേടിയ രാ­ജ്യ­മാ­ണ­ല്ലോ ഭാരതം. ആ­ധു­നി­ക­പ­രി­ഷ്കാ­ര­പ്ര­ഭ­വ­ങ്ങ­ളെ­ന്നു് പ്ര­സി­ദ്ധി നേ­ടി­യി­ട്ടു­ള്ള പ­ശ്ചി­മ­ഭൂ­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ നി­ഷാ­ദ­മാ­ത്ര­നി­ഷേ­വി­ത­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്ന കാ­ല­ത്തു­പോ­ലും ഭാ­ര­തീ­യർ വി­ശി­ഷ്ട­വി­ജ്ഞാ­നി­ക­ളാ­യി പ്ര­ശോ­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഈ­ശ്വ­രൻ, ആത്മാ, ജ­ഗ­ത്ത്, എന്നീ മൂ­ന്നെ­ണ്ണം അ­വ­രു­ടെ പ്ര­ധാ­ന ചി­ന്താ­വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ഇ­തു­വ­രെ­യാ­യി­ട്ടും സംശയം തീർ­ന്ന ഒരു തീർ­പ്പു ക­ല്പി­ക്കു­വാൻ ആർ­ക്കും സാ­ധി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത പ്ര­സ്തു­ത വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി പ്രാ­ചീ­ന ഭാ­ര­തീ­യർ അ­ഗാ­ധ­മാ­യി ചി­ന്തി­ക്കു­ക­യും പല സി­ദ്ധാ­ന്ത­ങ്ങൾ പു­റ­പ്പെ­ടു­വി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. ജ്ഞേ­യ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടു­ള്ള സകല വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും യ­ഥാർ­ത്ഥ­ജ്ഞാ­നം ഈ മൂ­ന്നി­ലും ആണു് പ­ര്യ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്ന­ത്രെ അ­വ­രു­ടെ അ­ഭി­പ്രാ­യം. ഇ­വ­യു­ടെ സൂ­ക്ഷ്മ­സ്വ­ഭാ­വം അ­റി­യു­ന്ന­തി­നു­ള്ള സു­ഗ­മ­മാ­യ മാർഗം ഈ മൂ­ന്നി­നും മൂ­ല­ത­ത്ത്വ­മാ­യി പൊ­തു­വേ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും ഉണ്ടോ എ­ന്ന­ന്വേ­ഷി­ക്കു­ക­യും ഉ­ണ്ടെ­ങ്കിൽ അ­ത­റി­യു­ക­യും ചെ­യ്ക­യാ­ണ­ല്ലോ. ഭാ­ര­തീ­യ­രു­ടെ വേ­ദോ­പ­നി­ഷ­ത്തു­ക­ളിൽ സ്വീ­കൃ­ത­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള ചി­ന്താ­മാർ­ഗ­വും ഇ­തു­ത­ന്നെ­യാ­കു­ന്നു.

‘യഥാ ഏകേന ജ്ഞാ­തേ­ന മൃൽ­പി­ണ്ഡേ­ന സർ­വ്വം വി­ജ്ഞാ­തം ഭവതി’ എന്ന ന്യാ­യ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു ഏ­തൊ­ന്ന­റി­ഞ്ഞാൽ അ­തിൽ­നി­ന്നും മ­റ്റു് സ­ക­ല­തും അ­റി­യു­വാൻ ക­ഴി­യു­മോ അതു ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­വാ­നാ­ണു് അ­ന്ന­ത്തെ ചി­ന്ത­ക­ന്മാർ യ­ത്നി­ച്ച­തു്. ഈ പ്ര­യ­ത്ന­ത്തി­ന്റെ പ­രി­പൂർ­ണ­മാ­യ പ­ര്യ­വ­സാ­നം കാ­ണു­ന്ന­തു് അ­ദ്വൈ­ത­സി­ദ്ധാ­ന്ത­ത്തി­ലാ­കു­ന്നു. ഇ­തി­നെ­സ്സം­ബ­ന്ധി­ച്ച വി­ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളാ­യ വാ­ദ­ഗ­തി­ക­ളാ­ണു് താഴെ വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­തോ­ടു­കൂ­ടി അ­ദ്വൈ­ത­ഭാ­വ­ന­യ്ക്കു­ള്ള വ്യാ­പ്തി­യും വൈ­ശി­ഷ്ട്യ­വും വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്താ­വു­ന്ന­താ­ണു്.

അ­ദ്വൈ­ത­ത്തി­ന്റെ ല­ക്ഷ­ണം ദ്വൈ­തീ­യ­ഭാ­വ­പ്ര­തി­യോ­ഗി­ത്വ­മ­ത്രെ. ദ്വി­ത്വ­ക­ല്പ­ന­ത­ന്നെ നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ടു­മ്പോൾ ത­ദു­പ­രി സം­ഖ്യ­ക­ളു­ടെ വ്യ­വ­ഹാ­ര­വും അ­നു­പ­മ­മാ­യി­ത്തീ­രു­മ­ല്ലോ. ആത്മാ, ഈ­ശ്വ­രൻ, പ്ര­പ­ഞ്ചം മു­ത­ലാ­യ­വ സ­ത്യ­വും നി­ത്യ­വും സ്വയം പ്ര­കാ­ശ­വും ആയ ഏതോ ഒ­ന്നി­ന്റെ പ്രാ­തി­ഭാ­സി­ക പ്ര­തി­ബിം­ബ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നും പാ­ര­മർ­ത്ഥി­ക­ദ­ശ­യിൽ ആ ഒ­ന്നി­നു മാ­ത്ര­മേ സ­ത്ത­യു­ള്ളു­വെ­ന്നും ബാ­ക്കി­യു­ള്ള­വ­യെ­ല്ലാം മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ പ്ര­ബു­ദ്ധാ­വ­സ്ഥ­യിൽ സ്വ­പ്നം ജാ­ഗ്ര­ത്തി­ലെ­ന്ന­പോ­ലെ ന­ശി­ച്ചു പോ­കു­മെ­ന്നും ആണു് അ­ദ്വൈ­തം സി­ദ്ധാ­ന്തി­ക്കു­ന്ന­തു്. ന­മ്മു­ടെ പ­ഞ്ചേ­ന്ദ്രി­യ­ങ്ങൾ­ക്കും സ്പ­ഷ്ട­ദൃ­ഷ്ട­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന ഈ ലോകം ഉ­ള്ള­ത­ല്ലെ­ന്നു വാ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു വെറും ഭ്രാ­ന്താ­ണെ­ന്നു തോ­ന്നി­യേ­ക്കാം. പോ­രെ­ങ്കിൽ ദ്വൈ­തം, വി­ശി­ഷ്ടാ­ദ്വൈ­തം, പ­രി­ണാ­മ­വാ­ദം, സാം­ഖ്യം തു­ട­ങ്ങി­യ മ­താ­ന്ത­ര­ങ്ങൾ ജ­ഗ­ത്തു മി­ഥ്യ­ല്ലെ­ന്നും അ­തി­ന്റെ മൂ­ല­പ്ര­കൃ­തി­ക്കു സൽ­ഭാ­വ­മു­ണ്ടെ­ന്നും മ­റ്റും ചില ന്യാ­യ­ങ്ങൾ കാ­ണി­ച്ചു വാ­ദി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. പ­ദാർ­ത്ഥം രൂ­പാ­ന്ത­ര­പ്പെ­ടു­ന്ന­ത­ല്ലാ­തെ ഒ­രി­ക്ക­ലും ന­ശി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നും അ­തി­ന്റെ മൂ­ല­രൂ­പ­ങ്ങൾ അ­ന­ശ്വ­ര­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നു­മാ­ണു് ഇ­ന്ന­ത്തെ ‘സ­യൻ­സും’ സി­ദ്ധാ­ന്തി­ക്കു­ന്ന­തു്.

ഇ­ങ്ങ­നെ പ്ര­ബ­ല­ങ്ങ­ളാ­യ യു­ക്തി­വാ­ദ­ങ്ങൾ അ­ദ്വൈ­ത­ത്തി­നു പ്ര­തി­കൂ­ല­മാ­യി പ്ര­ചാ­ര­ത്തി­ലി­രി­ക്കേ ത­ത്സി­ദ്ധാ­ന്തം എ­ത്ര­ത്തോ­ളം പ­ര­മാർ­ത്ഥ­മാ­ണെ­ന്നു പ­ണ്ഡി­ത­ന്മാർ­കൂ­ടി സം­ശ­യി­ക്കു­ന്ന­തിൽ അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ടു­വാ­നി­ല്ല. ദ്വൈ­താ­ദി­വാ­ദ­ങ്ങൾ അ­ദ്വൈ­ത­മാ­കു­ന്ന ഉ­ത്തും­ഗ­സൗ­ധ­ത്തി­ലെ­ത്തു­ന്ന­തി­നു­ള്ള സോ­പാ­ന­ങ്ങ­ളാ­ക­കൊ­ണ്ടു ത­ദാ­ശ്ര­യ­ത്വം പ്രാ­രം­ഭ­ദ­ശ­യിൽ ആർ­ക്കും ആ­വ­ശ്യ­മാ­യി വ­ന്നേ­ക്കാം. എ­ന്നാൽ മ­ന­സ്സി­ന്റെ നാ­നാ­ത്വ­ഭാ­വ­ന ന­ശി­ക്കു­ന്ന ഘ­ട്ട­ത്തിൽ അ­വ­യെ­ല്ലാം ത്യാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളാ­യി­ത്തീ­രു­മെ­ന്ന സംഗതി പ്ര­ത്യേ­കം സ്മ­ര­ണീ­യ­മാ­ണു്. അ­ദ്വൈ­ത വി­ദ്യാ­കോ­വി­ദ­നാ­യ ഒരു പ­ണ്ഡി­ത­നു ശ­രി­യാ­യ യു­ക്തി­വാ­ദം കൊ­ണ്ടു­ത­ന്നെ അവ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ര­ഹി­ത­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നു തെ­ളി­യി­ക്കു­വാൻ ക­ഴി­യും. ഒരു സംഗതി യു­ക്തി­ക്കു യോ­ജി­ച്ചും അ­നു­ഭ­വ­ത്തി­നു വി­രു­ദ്ധ­മാ­യും ഇ­രു­ന്നാൽ അതിൽ ന­മു­ക്കു തീരെ വി­ശ്വ­സി­ക്കു­വാൻ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ല. നേ­രെ­മ­റി­ച്ചു അ­നു­ഭ­വ­ത്തി­ന­നു­സൃ­ത­മാ­യും യു­ക്തി­യു­ക്ത­മ­ല്ലാ­തെ­യും ഇ­രി­ക്കു­മ്പോൾ നാം അതിൽ ആ­ദ്യ­ത്തേ­തി­നെ­ക്കാൾ കൂ­ടു­ത­ലാ­യി വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. ഇ­വ­യ്ക്കു ര­ണ്ടി­നും ചേർ­ന്നു ശ­രി­യാ­യി കാ­ണ­പ്പെ­ടു­ന്ന സി­ദ്ധാ­ന്ത­ങ്ങ­ളാ­ണു് ലോ­ക­ത്തിൽ സർ­വ­സ­മ്മ­ത­മാ­യി സ്വീ­ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കൊ­ണ്ടു­വ­രാ­വു­ന്ന സി­ദ്ധാ­ന്ത­ത്തിൽ മാ­ത്ര­മേ ഇന്നു ലോകം വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ന്നു­ള്ളു അ­ദ്വൈ­തം ഇ­ത്ത­ര­ത്തി­ലുൾ­പ്പെ­ട്ട ഒ­ന്നാ­ണോ? അതു് ആ­ദ്യ­ത്തെ ഇ­ന­ത്തി­ലുൾ­പ്പെ­ട്ട­താ­ണെ­ന്നും തീരെ പ്രാ­യോ­ഗി­ക­മ­ല്ലെ­ന്നും സാ­ധാ­ര­ണ ഒ­ര­ഭി­പ്രാ­യം പ­ര­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്.

അ­ദ്വൈ­തം ഇ­ക്കാ­ണു­ന്ന ജ­ഗ­ത്തു മി­ഥ്യ­യാ­ണെ­ന്നു വാ­ദി­ക്കു­ന്നു. ഇവിടെ മി­ഥ്യാ­ശ­ബ്ദ­ത്തി­നു് അ­നിർ­വ­ച­നീ­യ­ഭാ­വം എ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം ക­ല്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘മി­ഥ്യ­ശ­ബ്ദോ­നിർ­വ­ച­നീ­യ­താ­വ­ച­നഃ’ എ­ന്നു­ണ്ടു്. ഉ­ണ്ടെ­ന്നും ഇ­ല്ലെ­ന്നും പറവാൻ പാ­ടി­ല്ലാ­ത്ത അ­വ­സ്ഥ­യ­ത്രെ അ­നിർ­വ­ച­നീ­യ­ഭാ­വം. അ­പ്പോൾ പ­ദാർ­ഥ­ത്തെ­പ്പോ­ലെ തന്നെ വൃ­ത്തി­യും ഇ­ല്ലാ­ത്ത­താ­ണെ­ന്നും യ­ഥാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ഉ­ള്ള­തു ജ്ഞാ­നം മാ­ത്ര­മാ­ണെ­ന്നും ചി­ന്ത­ക­ന്മാർ­ക്കും വെ­ളി­വാ­കു­ന്ന­താ­ണു്.

ഈ സംഗതി സു­സ്പ­ഷ്ട­മാ­കു­വാൻ ന­മ്മു­ടെ സു­ഷു­പ്തി­യ­വ­സ്ഥ പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചാൽ മതി. സു­ഷു­പ്തി­യിൽ ന­മു­ക്കു് എ­ന്താ­ണു­ള്ള­തു് ? മ­ന­സ്സു്, ബു­ദ്ധി, വൃ­ത്തി, പ­ദാർ­ത്ഥം ഇ­വ­യൊ­ന്നും അ­പ്പോൾ കാ­ണു­ന്നി­ല്ല. ക­ര­ണ­പ്ര­വൃ­ത്തി­ക­ളെ­ല്ലാം ത­ത്സ­മ­യം ന­ശി­ക്കു­ന്നു. സാ­ക്ഷാൽ ആ­ത്മ­ചൈ­ത­ന്യം അഥവാ ജ്ഞാ­നം മാ­ത്ര­മാ­ണു് അ­പ്പോ­ളു­ള്ള­തു്. ജീ­വാ­ത്മ പ­ര­മാ­ത്മാ­വിൽ ല­യി­ച്ചു് ഒ­ന്നാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന ഘ­ട്ട­വും ഇ­ത­ത്രേ. സു­ഷു­പ്ത്യ­ന­ന്ത­രം ഉ­ണ­രു­മ്പോൾ താൻ സു­ഖ­മാ­യു­റ­ങ്ങി­യെ­ന്നൊ­രു ബോധം ഓ­രോ­രു­ത്ത­രി­ലും ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്നു­ണ്ട­ല്ലോ. ക­ര­ണ­പ്ര­വൃ­ത്തി­ക­ളെ­ല്ലാം സു­ഷു­പ്തി­യിൽ ന­ശി­ച്ചി­രി­ക്കേ ഈ ബോധം ന­മ്മി­ലെ­ങ്ങ­നെ ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്നു? ആ സമയം ന­മ്മിൽ എന്തോ ഒ­ന്നു് ഉ­ണർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു­ത­ന്നെ അ­താ­ണു് ആത്മാ അഥവാ സാ­ക്ഷാൽ ജ്ഞാ­നം. വാ­സ്ത­വ­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തും അതു മാ­ത്ര­മാ­ണു്. സു­ഷു­പ്തി­യിൽ മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ എ­ന്ന­ല്ല, സർ­വ­ജീ­വ­രാ­ശി­ക­ളു­ടെ­യും അവസ്ഥ ഒ­ന്നു­പോ­ലെ ഇ­രി­ക്കു­ന്നു. ഒരു ജീ­വി­യ്ക്കെ­ങ്കി­ലും അ­പ്പോൾ പ്ര­പ­ഞ്ച­ബോ­ധം ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്നി­ല്ല. ജ­ഗ­ത്തി­നു സ­ത്ത­യു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ ത­ത്സം­ബ­ന്ധ­മാ­യ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും ഒരു ബോധം അ­പ്പോൾ ന­മു­ക്കു് ഉ­ണ്ടാ­കേ­ണ്ട­താ­യി­രു­ന്നു. സൂ­ക്ഷ്മ­മാ­യാ­ലോ­ചി­ച്ചാൽ ശ­രി­യാ­യ അ­ദ്വൈ­താ­നു­ഭൂ­തി­യാ­ണു് ആ വി­സ്മ­യ­നീ­യ­വേ­ള­യിൽ സർ­വ­ജീ­വി­ക­ളി­ലും ഉദയം ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. സാ­ക്ഷാൽ മു­ക്തി­യെ­ന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തും ഏ­ത­ദ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ നി­ത്യ­സ്ഥി­തി ത­ന്നെ­യ­ത്രെ.

സു­ഖ­മാ­യു­റ­ങ്ങി­യെ­ന്ന ബോധം പി­ന്നീ­ടു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തിൽ നി­ന്നു സു­ഷു­പ്തി­യിൽ ന­മു­ക്കു് ആ­ന­ന്ദ­മാ­ണു­നു­ഭ­വ­മെ­ന്ന­നു­മാ­നി­ക്കാം. മു­ക്ത്യ­വ­സ്ഥ­യി­ലു­ണ്ടാ­കു­ന്ന ആ­ന­ന്ദ­മ­ത്രെ സ­ച്ചി­ദാ­ന­ന്ദം. അ­തി­നും സു­ഷു­പ്ത്യാ­ന­ന്ദ­ത്തി­നു ത­മ്മിൽ യാ­തൊ­രു വ്യ­ത്യാ­സ­വു­മി­ല്ലെ­ന്നും ആ­ദ്യ­ത്തേ­തി­ന്റെ ല­ക്ഷ­ണം ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തി­ലും പ­രി­പൂർ­ണ­മാ­യി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നും ‘വാ­സു­ദേ­വ­മ­ന­ന’ത്തിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചു­കാ­ണു­ന്നു. നി­ത്യ­വും നി­രു­പാ­ധി­ക­വും നി­ര­തി­ശ­യ­വും ആ­യി­ട്ടു­ള്ള­താ­ണു് സ­ച്ചി­ദാ­ന­ന്ദം. ഈ മൂ­ന്നു ല­ക്ഷ­ണ­ങ്ങ­ളും സു­ഷു­പ്ത്യാ­ന­ന്ദ­ത്തി­ലും കാ­ണു­ന്നു­ണ്ടു്. മ­ല­യ­ജ­മാ­ലാ­ദി ഉ­പാ­ധി­ക­ളിൽ കൂ­ടി­യി­ട്ടാ­ണ­ല്ലോ ന­മു­ക്കു സാ­ധാ­ര­ണ സു­ഖ­മു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തു്. എ­ന്നാൽ ഇ­ത്ത­രം ഉ­പാ­ധി­ക­ളൊ­ന്നും തന്നെ സു­ഷു­പ്തി­യിൽ ഇ­ല്ലാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­പ്പോ­ള­ത്തെ ആ­ന­ന്ദം ഔ­പാ­ധി­ക­മ­ല്ലെ­ന്നു സി­ദ്ധ­മാ­യി. മ­നു­ഷ്യർ സു­ഷു­പ്തി­സു­ഖ­ത്തെ മ­റ്റെ­ല്ലാ­ത്ത­രം സുഖ (ഭാ­ര്യാ­പു­ത്രാ­ദി­സു­ഖ) ത്തെ­ക്കാ­ളും കൂ­ടു­ത­ലാ­യി ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു് അതിനെ അ­തി­ശ­യി­ക്കു­വാൻ മ­റ്റൊ­ന്നും ഇ­ല്ലെ­ന്നു വ­രു­ന്നു. എത്ര നല്ല കാ­ര്യ­ത്തി­നാ­യാ­ലും സു­ഷു­പ്തി­യിൽ­നി­ന്നും പെ­ട്ടെ­ന്നു് ഉ­ണർ­ത്ത­പ്പെ­ടു­ന്ന ഒരുവൻ ത­ന്മൂ­ലം അ­പ്രീ­ത­നാ­കു­ന്ന­തും ചി­ല­പ്പോൾ കു­പി­ത­നാ­കു­ന്ന­തും സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­ണു്. ഇ­തു­കൊ­ണ്ടു നി­ര­തി­ശ­യ­ത്വ­വും വെ­ളി­വാ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. സ­ച്ചി­ത്സു­ഖ­ത്തെ­പ്പോ­ലെ ല­യ­ങ്ങൾ­ക്കു് അതു വി­ഷ­യ­മാ­കു­ന്നി­ല്ല. സു­ഷു­പ്തി­യി­ലെ­പ്പോ­ലെ ജാ­ഗ്രൽ­സ്വ­പ്ന­വേ­ള­ക­ളി­ലും അതു ന­മ്മിൽ സ്ഥി­തി ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, വിവിധ വൃ­ത്തി­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളാൽ ആ­വൃ­ത­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­ലാ­ണു് അ­നു­ഭ­വി­ത­വ്യ­മാ­ണെ­ങ്കി­ലും ജാ­ഗ്രൽ സ്വ­പ്ന­ങ്ങ­ളിൽ നാം അതു അ­നു­ഭ­വി­ക്കാ­ത്ത­തു്.

നാ­മ­മാ­ത്ര­ഭി­ന്ന­ങ്ങ­ളാ­യ ഈ ര­ണ്ടു് ആ­ന­ന്ദ­വും ഒ­ന്നു­ത­ന്നെ­യാ­ണു്, ഇ­പ്പോൾ വി­ശ­ദ­മാ­യ­ല്ലോ. ജ­ഗ­ദ്രൂ­പം ന­ശി­ക്കാ­തെ ഈ സ­ച്ചി­ദാ­ന­ന്ദ­ഭാ­വം ഒ­രി­ക്ക­ലും ഉ­ദി­ച്ചു­യ­രു­ന്ന­ത­ല്ല. ബ്ര­ഹ്മ­വി­ത്താ­യി­ട്ടു­ള്ള­വൻ മൂ­ന്ന­വ­സ്ഥ­ക­ളി­ലും ഒ­രു­പോ­ലെ ഈ ആ­ന­ന്ദ­പി­യൂ­ഷം പാനം ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടു­ത­ന്നെ ഇ­രി­ക്കു­ന്നു. ‘പ­ത്മ­പ­ത്ര­മി­വാം­ഭ­സി’ എന്ന മ­ട്ടിൽ അവൻ സം­സാ­ര­ലേ­പ­നം കൂ­ടാ­തെ ജീ­വി­ക്കു­ന്നു. ഈ രീ­തി­യിൽ നോ­ക്കു­മ്പോൾ നി­ത്യ­മു­ക്ത­നാ­യ ഒ­രു­വ­നു ന­മ്മു­ടെ ജാ­ഗ്ര­ദ­വ­സ്ഥ അ­ന്ധ­കാ­ര­മാ­യും ന­മു­ക്കു നേരെ മ­റി­ച്ചും തോ­ന്നു­ന്ന­താ­ണെ­ന്നു കാണാം.

‘യാ നിശാ സർ­വ­ഭൂ­ത­നാം

തസ്യം ജാ­ഗർ­ത്തി സംയമീ

യസ്യം ജാ­ഗ്ര­തി ഭൂ­താ­നി

സാ നിശാ പ­ശ്യ­തോ മുനേഃ’

എന്ന ഗീ­താ­വ­ച­നം ഈ ത­ത്ത്വ­ത്തെ തെ­ളി­യി­ക്കു­ന്ന­ത­ത്രെ. സർ­വ്വ­പ്രാ­ണി­കൾ­ക്കും അ­ന്ധ­കാ­രം­പോ­ലെ തോ­ന്നു­ന്ന ആ­ത്മ­നി­ഷ്ഠ­യിൽ ജി­തേ­ന്ദ്രി­യ­നാ­യ­യോ­ഗി ഉ­ണർ­ന്നി­രി­ക്ക­യും അവർ ഉ­ണർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന അ­ജ്ഞാ­ന­ദ­ശ­യെ തമോമയ (രാ­ത്രി) മാ­യി­ട്ടു ദർ­ശി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു.

ഇ­ങ്ങ­നെ സു­ഷു­പ്ത്യ­വ­സ്ഥ­യെ­പ്പ­റ്റി ഗാ­ഢ­മാ­യി പ­ര്യാ­ലോ­ചി­ക്കു­ന്ന പക്ഷം അ­ദ്വൈ­ത­ത­ത്ത്വം ഏ­റ്റ­വും പ­ര­മാർ­ത്ഥ­മാ­ണെ­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­കും.

ഇനി, കാ­ര­ണ­രൂ­പേ­ണ നോ­ക്കു­മ്പോൾ കാ­ര്യ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം അ­സ­ത്യ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു എന്ന ന്യാ­യ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു പ്ര­പ­ഞ്ച­ത്തെ­പ്പ­റ്റി പ­രി­ചി­ന്ത­നം ചെ­യ്തു നോ­ക്കി­യാ­ലും അതു് അ­സ­ത്താ­യി ഭാ­വി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു്. പ­ദാർ­ത്ഥം കാ­ര്യ­കാ­ര­ണാ­ത്മ­ക­മാ­ക­യാ­ലും, കാ­ര്യം കാ­ര­ണ­ത്തിൽ­നി­ന്നു സ്വതേ വ്യ­തി­രി­ക്ത­മ­ല്ലാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടും അതിനെ പി­രി­ച്ചു­പി­രി­ച്ചു നോ­ക്കു­മ്പോൾ ഓരോ രൂ­പ­വും ക്ര­മ­പ്ര­കാ­രം കാ­ര­ണ­ത്താൽ ല­യി­ച്ചു­പോ­കു­ന്ന­താ­യി കാണാം. ഒരു ഗൃഹം ഉ­ദാ­ഹ­ണ­മാ­യി­ട്ടെ­ടു­ക്കാം. ഗൃ­ഹാ­കൃ­തി­യിൽ സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്ന വ­സ്തു­ക്ക­ളെ­യെ­ല്ലാം പ­ര­സ്പ­രം പി­രി­ച്ചു­നോ­ക്കി നോ­ക്കു­മ്പോൾ ഗൃഹം എന്ന വ്യ­വ­ഹാ­രം ന­ശി­ച്ചു­പോ­കു­ന്നു. ക­ല്ലു്, മരം മു­ത­ലാ­യ കുറെ അ­വ­യ­വ­ങ്ങ­ളാ­ണു് പി­ന്നെ ശേ­ഷി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഗൃ­ഹ­ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­യ വ­സ്തു­ക്ക­ളെ­ല്ലാം അ­വി­ടെ­ത്ത­ന്നെ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ട്ടും ഇ­പ്പോൾ നാം അവയെ ഗൃഹം എ­ന്നു­വി­ളി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ഇ­തു­കൊ­ണ്ടു ഗൃഹം എ­ന്നൊ­ന്നു് ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നും അതു് ഒരു വ്യ­വ­ഹാ­രം മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നും സ്പ­ഷ്ട­മാ­കു­ന്നു. ഇ­തു­പോ­ലെ ക­ല്ലി­നെ പി­രി­ക്കു­മ്പോൾ ക­ല്ലു് എന്ന വ്യ­വ­ഹാ­രം ന­ശി­ക്കു­ന്നു. ഇ­ങ്ങ­നെ പി­രി­ച്ചു­പി­രി­ച്ചു വ­രു­ന്തോ­റും ആ­ദ്യ­മാ­ദ്യംം ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന നാ­മ­രൂ­പ­ങ്ങൾ ന­ശി­ച്ചു പോ­കു­ന്ന­താ­ണു്. പക്ഷേ, ഇ­പ്ര­കാ­രം പ­ദാർ­ത്ഥ­ത്തെ വി­ഘ­ടി­ക്കു­മ്പോൾ ഒ­ടു­വിൽ അതു് അ­വി­ഭാ­ജ്യ­മാ­യ പ­ര­മാ­ണു­രൂ­പ­ത്തെ പ്രാ­പി­ക്കു­മെ­ന്നും ത­ദ­വ­സ്ഥ­യിൽ അതിനു നാ­ശ­മി­ല്ലെ­ന്നും ഒരു സി­ദ്ധാ­ന്ത­മു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ യു­ക്തി­യെ അ­വ­ലം­ബി­ച്ചു നോ­ക്കു­മ്പോൾ ഇതും തെ­റ്റാ­ണെ­ന്നു ബോ­ധ­പ്പെ­ടും.

പ­ദാർ­ത്ഥം ഒ­രി­ക്ക­ലും നി­ര­വ­യ­വ­മാ­യി അ­വ­ശേ­ഷി­ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല. സ്ഥൂ­ലാ­കൃ­തി­യി­ലു­ള്ള ഗൃഹം മുതൽ സൂ­ക്ഷ്മാ­കൃ­തി­യി­ലു­ള്ള പ­ര­മാ­ണു­വ­രെ പ­ദാർ­ത്ഥം പി­രി­ഞ്ഞു­പോ­കു­ന്ന­താ­യി ന­മു­ക്കു് അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ട്ട സ്ഥി­തി­ക്കു പി­ന്നി­ടു് അ­വ­ശേ­ഷി­ക്കു­ന്ന സൂ­ക്ഷ്മാം­ശ­വും അ­തു­പോ­ലെ പി­രി­യു­ന്ന­താ­ണെ­ന്നു് അ­നു­മാ­നി­ക്കേ­ണ്ട­താ­കു­ന്നു. പി­രി­ക്കു­വാൻ മ­നു­ഷ്യ­നു് ഇ­തു­വ­രെ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നു കരുതി പ­ര­മാ­ണു പി­രി­യു­ന്ന­ത­ല്ലെ­ന്നു് എ­ങ്ങ­നെ നി­ശ്ച­യി­ക്കാം? അഥവാ പ­ര­മാ­ണു എ­ന്നു­വ­ച്ചാൽ പി­രി­യാ­ത്ത ഒ­ന്നാ­ണെ­ന്നു് എ­ങ്ങ­നെ അർ­ത്ഥ­ക­ല്പ­ന ചെ­യ്യാം? ഭൂ­ത­ക്ക­ണ്ണാ­ടി­ക്കു­കൂ­ടി വി­ഷ­യ­മാ­ക­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണം പ­ദാർ­ത്ഥം അത്ര സൂ­ക്ഷ്മ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന­തു­വ­രെ അ­വ­യ­വാ­വ­യ­വി­രൂ­പേ­ണ പി­രി­ഞ്ഞു പോ­കു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ പി­ന്നെ എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു് അ­തി­ന­പ്പു­റ­മു­ള്ള സൂ­ക്ഷ്മ­ത­ര­ങ്ങ­ളാ­യ അം­ശ­ങ്ങ­ളും കൂടി പി­രി­യു­ന്ന­താ­ണെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ? പ­ര­മാ­ണു­ക്കൾ വി­ഭാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നു് ഇ­ന്ന­ത്തെ സ­യൻ­സും തെ­ളി­യി­ക്കു­ന്നു­ണ്ട­ല്ലോ.

ഇനി പ­ര­മാ­ണു നി­ര­വ­യ­വ­വും അ­ന­ശ്വ­ര­വും ആ­ണെ­ന്നു സ­മ്മ­തി­ക്കു­ന്ന പ­ക്ഷ­വും ത­ത്സം­യോ­ഗ­ത്തിൽ­നി­ന്നാ­ണു് ജ­ഗ­ദു­ല്പ­ത്തി­യെ­ന്നു് സ്ഥാ­പി­ക്കാ­വു­ന്ന­ത­ല്ല. എ­ന്തെ­ന്നാൽ കാ­ര­ണ­ഗു­ണ പൂർവക കാ­ര്യ­ഗു­ണോ­ദൃ­ഷ്ട എന്ന പ്ര­മാ­ണ­പ്ര­കാ­രം കാ­ര­ണ­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലു­ള്ള പ­ര­മാ­ണു­ക്ക­ളു­ടെ ഗുണം നി­ര­വ­യ­വ­ത്വ­മാ­ക­യാൽ തർ­ക്ക­ശാ­സ്ത്ര­പ്ര­സി­ദ്ധ­മാ­യ അ­വ­യു­ടെ ദ്വൃ­ണു­ക­ത്ര്യ­ണു­കാ­ദി­ഭാ­വ­ത്തിൽ ഒ­രി­ക്ക­ലും സാ­വ­യ­വ­മാ­യ പ്ര­പ­ഞ്ചം ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­വാൻ പാ­ടി­ല്ല. അ­തി­നാൽ പ­ദാർ­ത്ഥ­ത്തി­നു പാ­ര­മാർ­ത്ഥി­ക­മാ­യ സ­ത്ത­യി­ല്ലെ­ന്നു സ­മ്മ­തി­ക്കു­ന്ന­തു­ത­ന്നെ­യാ­ണു് യു­ക്തി­ക്കും അ­നു­ഭ­വ­ത്തി­നും യോ­ജ്യ­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

‘നാസതോ വി­ദ്യ­തോ ഭാവോ

നാ­ഭാ­വോ വി­ദ്യ­തേ സതഃ

ഉ­ഭ­യോ­ര­പി ദൃഷ്ടേന്ത-​

സ്ത്വ­ന­യോ­സ്ത­ത്ത്വ­ദർ­ശി­ഭിഃ’

ഇ­ത്യാ­ദി ഗീ­താ­പ­ദ്യ­ങ്ങൾ ഘ­ട­പ­ടാ­ദി­വ­സ്തു­ക്ക­ളി­ലു­ള്ള ന­മ്മു­ടെ ബു­ദ്ധി വ്യ­ഭി­ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ അ­സ­ത്താ­ണെ­ന്നും അ­വ­യി­ലു­ള്ള അ­സ്തി­ത്വം (ഘടം, ഉ­ണ്ടു്, പടം, ഉ­ണ്ടു്) ഇ­ത്യാ­ദി­ക­ളി­ലെ ‘ഉ­ണ്ടു്’ എന്ന സൽ­ബു­ദ്ധി എല്ലാ വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളി­ലും ഒ­രു­പോ­ലെ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ അ­തു­മാ­ത്ര­മേ അ­വി­ഭി­ച­രി­ത യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­ത്തോ­ടെ നി­ല­നിൽ­ക്കു­ന്നു­ള്ളു എ­ന്നും ഉ­പ­ദേ­ശി­ക്കു­ന്നു. സർ­വ­വ­സ്തു­ക്ക­ളി­ലും നാം കാ­ണു­ന്ന ‘ഉ­ണ്ടു്’ എന്ന ആ സൽ­ബു­ദ്ധി­യ­ത്രെ ‘സദേവ’ ഇ­ത്യാ­ദി ശ്രു­തി­വ­ച­ന­ങ്ങൾ­ക്കു വി­ഷ­യ­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു് അ­തു­ത­ന്നെ­യാ­ണു് അ­ഖ­ണ്ഡ­വും അ­ച­ഞ്ച­ല­വു­മാ­യ യ­ഥാർ­ത്ഥ­ജ്ഞാ­നം പ­ര­ബ്ര­ഹ്മം പ­ര­മാ­ത്മാ മു­ത­ലാ­യ അ­പ­ര­നാ­മ­ങ്ങ­ളാൽ അ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തും അ­തു­ത­ന്നെ. ത­ദ്വ്യു­തി­രി­ക്ത­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള സർ­വ­വും വെറും ഭ്രാ­ന്ത­ക­ല്പ­ന­കൾ മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ഈ ഭ്രാ­ന്തി­യിൽ മ­ഗ്ന­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന കാ­ല­ത്തോ­ളം മ­നു­ഷ്യ­നു മു­ക്തി ല­ഭി­ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല.

‘അദ്ധ്യാസവിസ്ഫ്രദനേകവിധാത്മഭേദ-​

മ­ജ്ഞാ­ന­മാ­ശ്രി­ത­വ­തഃ സുലഭാ ന മു­ക്തിഃ’

എന്നു ആ­ചാ­ര്യ­സ്വാ­മി­കൾ പാ­ടു­ന്നു.

അ­തി­പു­രാ­ത­മാ­യ വൈ­ദി­ക­കാ­ല­ത്തു­ത­ന്നെ അ­ദ്വൈ­ത­മ­തം ഉ­പ­ജ്ഞാ­ത­മാ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ ആ­ര്യ­ന്മാർ അ­ക്കാ­ല­ത്തു് അനേക ദേ­വാ­രാ­ധ­ന ചെ­യ്തി­രു­ന്നു എ­ന്നും അ­വർ­ക്കു് ഏക ദൈ­വ­വി­ശ്വാ­സ­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു എന്നു ച­രി­ത്രം ഏ­റെ­നാ­ളാ­യി അ­ഭി­പ്രാ­യ­പ്പെ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. ഏ­താ­നും വൈ­ദി­ക­മ­ന്ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തെ തെ­റ്റി­ദ്ധ­രി­ച്ച­തു­കൊ­ണ്ടു് വ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള ഒരു മി­ഥ്യാ­ബോ­ധ­മാ­ണി­തു്. ഇ­ന്ന­ത്തെ ച­രി­ത്ര­ലോ­ക­ത്തിൽ സു­പ്ര­തി­ഷ്ഠി­ത­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന ഈ അ­ഭി­പ്രാ­യം ആ­പാ­ദ­ചൂ­ഡം അ­ബ­ദ്ധ­മാ­ണെ­ന്നും വൈ­ദി­ക­ഭാ­ഷ­യി­ലു­ള്ള പാ­ണ്ഡി­ത്യ­ക്കു­റ­വാ­ണു് ഇതിനു കാ­ര­ണ­മെ­ന്നു സം­സ്കൃ­ത­പ­ണ്ഡി­ത സാർ­വ­ഭൗ­മ­നാ­യി­രു­ന്ന ശ്രീ­മ­ദ് ദ­യാ­ന­ന്ദാ­സ­ര­സ്വ­തി വാ­ദി­ക്കു­ന്നു. ച­രി­ത്ര­കാ­ര ദൃ­ഷ്ട്യാ പ്ര­ത്യേ­ക­ദൈ­വ­ങ്ങ­ളാ­യി തീർ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള ഇ­ന്ദ്രൻ, വായു, വരുണൻ മു­ത­ലാ­യ­വ വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ സർ­വ­ശ­ക്ത­നും സർ­വ­വ്യാ­പി­യും ആയ ഒരു ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ തന്നെ മാ­ഹാ­ത്മ്യ­സൂ­ച­ക­ങ്ങ­ളാ­യ വി­ശേ­ഷ­ണ­പ­ദ­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മാ­ണെ­ന്നും, അ­വ­യ്ക്കു വേ­ദ­ത്തിൽ സാ­ധാ­ര­ണ ര­ണ്ടർ­ത്ഥം­വീ­തം ക­ല്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­ന്യ­പ്ര­കാ­രേ­ണ ധ­രി­ച്ചു­പോ­യ­താ­ണെ­ന്നും അത്രേ അ­ദ്ദേ­ഹം അ­ഭി­പ്രാ­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്.

ഐ­ശ്വ­ര്യം എന്ന അർ­ത്ഥ­ത്തി­ലു­ള്ള ‘ഇദ്’ ധാതു (ഇദി ഐ­ശ്വ­രേ) വിൽ­നി­ന്നും വ്യു­ല്പ­ന്ന­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന ഇ­ന്ദ്രൻ എന്ന പ­ദം­ത­ന്നെ ഇ­തി­ലേ­ക്കു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്. അതു് ഏ­ക­ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ ഐ­ശ്വ­ര്യ­പൂർ­ണ­ത­യെ മാ­ത്ര­മേ കു­റി­ക്കു­ന്നു­ള്ളു എന്നു മാ­ത്ര­മ­ല്ല.

‘ഇ­ന്ദ്രം മി­ത്രം വരുണമഗ്നിമാഹു-​

ര­ഥോ­ദി­വ്യഃ സ­സു­പർ­ണോ ഗ­രു­ത്മാൻ

ഏകം സൽ­വി­പ്രാ ബഹുധാ വദ-

ന്ത്യ­ഗ്നിം യമം മാ­ത­രി­ശ്വാ­ന­മാ­ഹുഃ’

എന്നു ഋ­ഗ്വേ­ദം ഒ­ന്നാം മ­ണ്ഡ­ല­ത്തി­ലും

‘ത­ദേ­വാ­ഗ്നി­സ്ത­ദാ­ദി­ത്യ സ്ത്ദ­വാ­രു­സ്ത­ദ ച­ന്ദ്ര­മാഃ

ത­ദേ­വ­ശു­ക്രം തൽ­ബ്ര­ഹ്മ താ

ആപഃ സ പ്ര­ജാ­പ­തിഃ’

എന്നു യ­ജൂർ­വേ­ദ­ത്തി­ലും കാ­ണു­ന്ന മ­ന്ത്ര­ങ്ങൾ ച­രി­ത്ര­കാ­ര­മ­ത­ത്തെ എ­തിർ­ക്കു­ന്ന തെ­ളി­വു­ക­ളാ­കു­ന്നു. ‘സർവം ഖ­ല്വി­ദം ബ്ര­ഹ്മ’ ‘ഏ­ക­മേ­വാ­ദ്വി­തീ­യം’, ‘ഏ­താ­ദാ­ത്മ്യ­മി­ദം സർവം’ എന്നു തു­ട­ങ്ങി­യ അ­ദ്വൈ­താർ­ത്ഥ­ഗർ­ഭ­ങ്ങ­ളാ­യ ശ്രു­തി­ശ­ക­ല­ങ്ങ­ളു­ടെ ര­ഹ­സ്യ­വും അ­ന്ന­ത്തെ ആ­ര്യ­ന്മാർ­ക്കു സു­വി­ദി­ത­മാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നും ഈ മ­ന്ത്ര­ങ്ങൾ വി­ളി­ച്ചു­പ­റ­യു­ന്നു­ണ്ടു്.

images/Swami_Vivekananda.jpg
സ്വാ­മി വി­വേ­കാ­ന­ന്ദൻ

ഇ­പ്ര­കാ­രം വേ­ദ­മാ­കു­ന്ന വ്യോ­മ­മ­ണ്ഡ­ല­ത്തിൽ ഉ­ദ­യം­ചെ­യ്ത അ­ദ്വൈ­താ­ദി­ത്യൻ ഉ­പ­നി­ഷ­ദ് ഗീ­താ­ദി­ജ്ഞാ­ന­ദർ­പ്പ­ണ­ങ്ങ­ളിൽ­ക്കൂ­ടി ഉ­ച്ച­ണ്ഡ­മാ­യു­ജ്ജ്വ­ലി­ച്ചു് ഭാ­ര­ത­ധ­ര­യെ തേ­ജോ­മ­യ­മാ­ക്കി­ത്തീർ­ത്തു­വെ­ങ്കി­ലും ഇ­ട­ക്കാ­ല­ത്തു സാർ­വാ­ലൗ­കി­ക­മാ­യ പ്ര­ശ­സ്തി സ­മ്പാ­ദി­ക്കാ­തെ ഘ­ട­ദീ­പ­നി­ല­യെ പ്രാ­പി­ച്ചു പോയി. അ­ന്യ­മ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­ക്ര­മ­ണം മൂ­ല­മു­ണ്ടാ­യ ഈ ശോ­ച്യാ­വ­സ്ഥ­യെ പ­രി­ഹ­രി­ച്ചു പു­ണ്യാ­ദ്ധ്യാ­പ­നം പു­ലർ­ത്തു­വാൻ കൊ­ല്ല­വർ­ഷാ­രം­ഭ­ത്തിൽ കേ­ര­ള­ഭൂ­മി­യിൽ അ­വ­ത­രി­ച്ച പ­ണ്ഡി­ത­നാ­ണു് വി­ശ്വ­വി­ശ്രു­ത­നാ­യ ശ്രീ­മ­ച്ഛ­ങ്ക­രാ­ചാ­ര്യ­സ്വാ­മി­കൾ. വേ­ദാ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­ത്തി­ലെ ഭാ­വ­സ്വൽ­ഭാ­സ്ക­ര­നാ­യി­രു­ന്ന അ­ദ്ദേ­ഹം ബ്ര­ഹ്മ­സൂ­ത്രം, ഉ­പ­നി­ഷ­ത്തു­കൾ, ഭ­ഗ­വ­ത്ഗീ­ത എന്നീ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്ര­യ­ത്തി­നു ഭാ­ഷ്യ­ങ്ങ­ളെ­ഴു­തു­ക­യും ത­ദ്വാ­രാ അന്നു പ്ര­ചാ­ര­ത്തി­ലി­രു­ന്ന ഇ­ത­ര­മ­ത­സി­ദ്ധാ­ന്ത­ങ്ങ­ളെ നി­ശ്ശേ­ഷം ഖ­ണ്ഡി­ച്ചു അ­ത്യുൽ­കൃ­ഷ്ട­മാ­യ അ­ദ്വൈ­ത­ത്തെ പു­നഃ­സ്ഥാ­പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. സർ­വ­ജ്ഞ­പി­ഠോ­വി­ഷ്ട­നാ­യ ആ സ­ന്ന്യാ­സി­വ­രി­ഷ്ഠ­ന്റെ യു­ക്തി­വാ­ദ­ഭി­ത്തി­ക­ളിൽ ഉ­യർ­ത്ത­പ്പെ­ട്ട അ­ദ്വൈ­ത­വി­ദ്യാ വി­ജ­യ­സ്തം­ഭം അ­ന്നു­മു­തൽ സർ­വ­ലോ­ക­ദൃ­ഷ്ടി­ക്കും വി­ഷ­യ­മാ­ക്ക­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണം അ­ദ്വി­തീ­യോ­ന്ന­തി­യോ­ടെ വി­ദ്യോ­തി­ക്കു­വാൻ തു­ട­ങ്ങി. പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രാ­യ ത­ത്ത്വ­ജ്ഞാ­നി­കൾ ഇ­തി­നു­ശേ­ഷ­മാ­ണു് പ്ര­സ്തു­ത സി­ദ്ധാ­ന്ത­ത്തെ­പ്പ­റ്റി ഗാ­ഢ­മാ­യി ചി­ന്തി­ക്കു­വാ­നാ­രം­ഭി­ച്ച­തു്. അ­ന­ന്ത­ര­കാ­ല­ത്ത­വ­ത­രി­ച്ച സ്വാ­മി വി­വേ­കാ­ന­ന്ദ­ന്റെ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­ദേ­ശ സ­ഞ്ചാ­ര­വും അ­ദ്വൈ­ത­മ­ത­പ്ര­ചാ­ര­ത്തി­നു ഗ­ണ്യ­മാ­യ സഹായം ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­ദ്ദേ­ഹം ചെ­യ്തി­ട്ടു­ള്ള മ­ത­പ്ര­സം­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ സർ­വ്വ­പ്രാ­ധാ­ന്യം കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ള്ള­തും ഏ­തഃ­സി­ദ്ധാ­ന്ത­ത്തി­നാ­കു­ന്നു. ഭാ­ര­ത­ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ലെ വേ­ദാ­ന്ത­ചി­ന്താ­സോ­പാ­ന­ത്തി­ന്റെ അ­ത്യു­ന്ന­ത­മാ­യ പ­ടി­യാ­യി­ട്ടാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹം അതിനെ പാ­ശ്ചാ­ത്യർ­ക്കു കാ­ണി­ച്ചു­കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

images/Rabindranath_Tagore_in_1909.jpg
ര­വീ­ന്ദ്ര­നാ­ഥ­ടാ­ഗൂർ

ഭാ­ര­തീ­യ­മ­ത­പ്ര­കാ­രം മ­നു­ഷ്യൻ തേ­ടു­ന്ന എ­ല്ലാ­ത്ത­രം അ­റി­വി­ന്റെ­യും പ­ര്യ­വ­സാ­നം അ­ദ്വൈ­ത­ത്തി­ലാ­കു­ന്നു. സകല സം­ശ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും വാ­ദ­കോ­ലാ­ഹ­ല­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും അ­സ്ത­മ­യം അ­വി­ടെ­യ­ത്രെ. മ­ത­മെ­ന്ന­ല്ല മ­റ്റു­ള്ള സകല വി­ജ്ഞാ­ന­ശാ­ഖ­ക­ളും പ്ര­കൃ­തി­യു­ടെ നാ­നാ­ത്വ­ത്തിൽ­നി­ന്നും ആ ഏ­ക­ത്വ­ത്തി­ലെ­ത്തി­യെ­ങ്കിൽ മാ­ത്ര­മേ പൂർ­ണ­ങ്ങ­ളാ­വു­ക­യു­ള്ളു. പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രു­ടെ സ­യൻ­സും ഈ ത­ത്ത്വ­ത്തെ അ­ഭി­മു­ഖീ­ക­രി­ച്ചാ­ണു് അ­ഭി­വൃ­ദ്ധി­പ്പെ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടു വ­രു­ന്ന­തു്. ‘കല, ശാ­സ്ത്രം, മതം എ­ന്നി­വ സ­ത്യ­മാ­യ ഒ­ന്നി­നെ പ്ര­കാ­ശ­നം ചെ­യ്യു­ന്ന ഭി­ന്ന­മാർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മാ­ണു്’ (Art, Science and literture are but three different ways of expressing a single truth) എന്നു സ്വാ­മി വി­വേ­കാ­ന­ന്ദൻ അ­ഭി­പ്രാ­യ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്. സാ­ഹി­ത്യ­കാ­ര­ന്മാർ പ്ര­പ­ഞ്ച­ത്തെ മി­ഥ്യ­യാ­യി ഗ­ണി­ച്ചു ത­ള്ളി­ക്ക­ള­യു­ന്നി­ല്ലെ­ങ്കി­ലും അ­തിൽ­കൂ­ടി പ്ര­കാ­ശി­ക്കു­ന്ന സ­ച്ചിൽ പ്ര­ഭ­യെ അവർ വർ­ണ­ന­യ്ക്കു അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. തൽ­ഭി­ന്ന­മാ­യി­ട്ടോ ത­ദു­പ­രി മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യി­ട്ടോ യാ­തൊ­ന്നും അ­വ­രു­ടെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ പ്ര­തി­ബിം­ബി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ക­വി­കു­ല­ച­ക്ര­വർ­ത്തി­യാ­യ ര­വീ­ന്ദ്ര­നാ­ഥ­ടാ­ഗൂർ ഒ­രി­ട­ത്തു് ഇ­ങ്ങ­നെ പ­റ­യു­ന്നു.

‘ഈ ലോകം സത്തോ അ­സ­ത്തോ അഥവാ വെറും മായയോ ആ­ണെ­ന്നു് ആ­രെ­ങ്കി­ലും ക­ണ്ണ­ട­ച്ചു വി­ചാ­രി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രി­ക്ക­ട്ടെ. ഞാൻ ആ സമയം അ­ലം­ഭാ­വ­മി­ല്ലാ­ത്ത നേ­ത്ര­ങ്ങ­ളെ­ക്കൊ­ണ്ടു സ­ച്ചിൽ­പ്ര­കാ­ശ­ത്തിൽ പ്ര­ശോ­ഭി­ക്കു­ന്ന സു­ന്ദ­ര­മാ­യ ഈ പ്ര­പ­ഞ്ച­ത്തെ നോ­ക്കി ആ­ന­ന്ദി­ക്കും.’

ഒരു യ­ഥാർ­ത്ഥ ക­വി­യു­ടെ ദൃ­ഷ്ടി സ­ച്ചി­ദേ­കാ­ഭി­മു­ഖ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു പാ­യു­ന്ന­തെ­ന്നും സൗ­ന്ദ­ര്യ­ത്തെ പ്ര­തി­ഫ­ലി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ഒരു ആ­ദർ­ശ­മാ­യി­ട്ടേ ഈ പ്ര­പ­ഞ്ചം ഉ­ത്ത­മ­ക­വി­ത­യിൽ വർ­ണി­ത­മാ­വു­ക­യു­ള്ളു എ­ന്നും പ്ര­സ്തു­ത പദ്യം സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. സാ­ഹി­ത്യ­പ്ര­സി­ദ്ധ­ങ്ങ­ളാ­യ ശൃം­ഗാ­രാ­ദി­ര­സ­ങ്ങൾ കാ­ര­ണ­ദ­ശ­യിൽ ഒ­ന്നാ­ണെ­ന്നും മ­നു­ഷ്യ­നിൽ വാ­സ­നാ­രൂ­പേ­ണ ല­യി­ച്ചു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ആ­ത്മ­ര­തി­യാ­ണു് അ­വ­യു­ടെ മൂ­ല­സ്ഥാ­ന­മെ­ന്നും ഉള്ള സംഗതി സൂ­ക്ഷ്മ­ദൃ­ക്കു­ക­ളാ­യ ര­സ­നി­രൂ­പ­ക­ന്മാർ­ക്കു് അ­റി­യാ­വു­ന്ന­താ­ണ­ല്ലോ. ചു­രു­ക്ക­ത്തിൽ സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ന്റെ­യും ആ­ത്യ­ന്തി­ക­മാ­യ ദശയിൽ അ­ദ്വൈ­ത­ഭാ­വ­ന­യാ­ണു് നാം തെ­ളി­ഞ്ഞു­കാ­ണു­ന്ന­തു്. സ­ത്യം­ത­ന്നെ സൗ­ന്ദ­ര്യം, സൗ­ന്ദ­ര്യം­ത­ന്നെ സത്യം എന്ന ക­വി­വ­ച­നം ഇവിടെ സ്മ­ര­ണീ­യ­മാ­ണു്. മതവും ശാ­സ്ത്ര­വും സ­ത്യ­രൂ­പ­ത്തി­ലും കലകൾ സൗ­ന്ദ­ര്യ­രൂ­പ­ത്തി­ലും ആ ഒ­ന്നി­നെ­ത്ത­ന്നെ പ്ര­കാ­ശ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു.

അ­ദ്വൈ­ത­ത­ത്ത്വം ഏ­റ്റ­വും പ­ര­മാർ­ത്ഥ­മാ­ണെ­ന്നു­ള്ള­തി­നു പ്ര­ധാ­ന തെ­ളി­വു് ദിനം പ്ര­തി­യു­ണ്ടാ­കു­ന്ന ന­മ്മു­ടെ സു­ഷു­പ്ത്യ­നു­ഭ­വ­മാ­ണെ­ന്നു മുൻ­പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചു­വ­ല്ലോ. ഈ ലൗ­കി­ക­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നാം എ­പ്പോ­ഴെ­ങ്കി­ലും സു­ഖ­ദുഃ­ഖ­ദ്വ­ന്ദ്വ­തീ­ത­മാ­യ ആ­ന­ന്ദം അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ അതു സു­ഷു­പ്തി­യിൽ മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ര­ണ്ടെ­ന്നു­ള്ള ഭാവന ലേ­ശം­പോ­ലും ഒരു ജീ­വി­ക്കും അ­പ്പോൾ ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്നി­ല്ല. നാടും വീടും അ­ച്ഛ­നും അ­മ്മ­യും ക­ള­ത്ര­പു­ത്രാ­ദി­ക­ളും എന്നു വേണ്ട ത­ന്നെ­പ്പ­റ്റി­യു­ള്ള ബ­ന്ധ­വും കൂടി ത­ത്സ­മ­യം വി­ട്ടു­പോ­കു­ന്നു. ഹാ! എ­ന്തൊ­ര­വ­സ്ഥ­യാ­ണ­തെ­ന്നു ചി­ന്തി­ക്കു­ക! സകല ചി­ത്ത­വി­ക്ഷേ­പ­ങ്ങ­ളും ന­ശി­ച്ചു ശാ­ന്തി­മാ­ത്രം ശേ­ഷി­ക്കു­ന്ന അ­ദ്വൈ­ത­ത്തി­ലാ­ണു് ജീ­വി­ക­ളു­ടെ പൂർണ വി­ശ്ര­മ­മെ­ന്നു് ഇ­തു­കൊ­ണ്ടു് തെ­ളി­യു­ന്നി­ല്ല­യോ? ഇ­ക്കാ­ണു­ന്ന സർ­വ­വും യ­ഥാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ഒ­ന്നാ­ണെ­ന്നും ആ ഒ­ന്നാ­ണു് താ­നെ­ന്നും ഉള്ള ഭാവന ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ രൂ­ഢ­മൂ­ല­മാ­കാ­ത്ത കാ­ല­ത്തോ­ളം ശാ­ന്തി പൂർ­ണ­മാ­യ ജീ­വി­തം ന­മു­ക്കു ല­ഭി­ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല.

‘ഒ­ന്നാ­യ നി­ന്നെ­യി­ഹ ര­ണ്ടെ­ന്നു കണ്ടളവി-​

ലു­ണ്ടാ­യൊ­രി­ണ്ടൽ ബത മി­ണ്ടാ­വ­ത­ല്ല മമ.’

എന്ന എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ പാ­ട്ടു് പാ­മ­ര­ന്മാ­രെ­ക്കൂ­ടി ഈ ത­ത്ത്വം പ­ഠി­പ്പി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു് ആ ‘ഇണ്ടൽ’ തീർ­ക്കു­വാ­നു­ള്ള ഏ­കൗ­ഷ­ധ­മ­ത്രെ അ­ദ്വൈ­തം. അ­തി­നെ­പ്പ­റ്റി വാ­ദി­ക്കു­വാൻ­മാ­ത്രം പ­ഠി­പ്പി­ച്ച­തു­കൊ­ണ്ടു പ്ര­യോ­ജ­ന­മി­ല്ല. നി­ര­ന്ത­ര­മാ­യ ധ്യാ­നം കൊ­ണ്ടു തൽ­ഭാ­വ­ന ഹൃ­ദ­യ­ത­ല­ത്തിൽ പ്ര­തി­ഷ്ഠി­ത­മാ­ക­ണം. എ­ന്നാൽ മാ­ത്ര­മേ ത്യാ­ഗം തു­ട­ങ്ങി­യ വി­ശി­ഷ്ട­ഗു­ണ­ങ്ങൾ­ക്കു ന­മ്മിൽ പ­രി­പൂർ­ത്തി­യു­ണ്ടാ­കു­ക­യു­ള്ളു. ധർ­മോ­ദ്ധ­ര­ന്മാ­രാ­യ മ­ഹാ­ത്മാ­ക്കൾ അഹം മമ എന്ന വ്യ­വ­ഹാ­രം തീരെ ത്യ­ജി­ക്കു­ന്ന­തും ഇ­തു­കൊ­ണ്ട­ത്രെ അവരെ അ­നു­ക­രി­ച്ചു് അ­ഹ­ന്ത­ചി­ന്താ­ദു­ഷ്ട­മാ­യ നി­കൃ­ഷ്ട ജീ­വി­ത­ത്തിൽ­നി­ന്നും ക­ര­കേ­റി സം­സാ­ര­സാ­ഗ­ര­ത്തി­ലെ സം­ത­ര­ത­ണ­സേ­തു­വി­ലെ­ത്ത­ണ­മെ­ന്നാ­ശി­ക്കു­ന്ന­വർ നി­ത്യോ­ച്ചാ­ര­ണം ചെ­യ്തു ശി­ലി­ച്ചു സി­ദ്ധി വ­രു­ത്തേ­ണ്ട ശു­ദ്ധ­മ­ന്ത്ര­മാ­കു­ന്നു ‘അ­ദ്വൈ­തം ശിവം ശാ­ന്തം’ ഇ­ങ്ങ­നെ­യൊ­ക്കെ­യാ­ണു് അ­ദ്വൈ­തി­ക­ളു­ടെ വാ­ദ­ഗ­തി.

ന­വ­ദർ­ശ­നം 1967.

കു­റ്റി­പ്പു­ഴ കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള
images/kuttipuzha-n.png

ജനനം: 1-8-1900

പി­താ­വു്: ഊ­രു­മ­ന­യ്ക്കൽ ശ­ങ്ക­രൻ ന­മ്പൂ­തി­രി

മാ­താ­വു്: കു­റു­ങ്ങാ­ട്ടു് ദേവകി അമ്മ

വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം: വി­ദ്വാൻ പ­രീ­ക്ഷ, എം. എ.

ആലുവാ അ­ദ്വൈ­താ­ശ്ര­മം ഹൈ­സ്ക്കൂൾ അ­ദ്ധ്യാ­പ­കൻ, ആലുവ യൂ­ണി­യൻ ക്രി­സ്ത്യൻ കോ­ളേ­ജ് അ­ദ്ധ്യാ­പ­കൻ, കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി പ്ര­സി­ഡ­ന്റ് 1968–71, കേ­ന്ദ്ര സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി അംഗം, ഭാഷാ ഇൻ­സ്റ്റി­റ്റ്യൂ­ട്ടു് ഭ­ര­ണ­സ­മി­തി­യം­ഗം, കേരള സർ­വ്വ­ക­ലാ­ശാ­ല­യു­ടെ സെ­ന­റ്റം­ഗം, ബോർഡ് ഓഫ് സ്റ്റ­ഡീ­സ് അംഗം, പാഠ്യ പു­സ്ത­ക ക­മ്മി­റ്റി കൺ­വീ­നർ (1958), ബാല സാ­ഹി­ത്യ ശി­ല്പ­ശാ­ല ഡ­യ­റ­ക്ടർ (1958), ‘ദാസ് ക്യാ­പി­റ്റൽ’ മ­ല­യാ­ള­പ­രി­ഭാ­ഷ­യു­ടെ ചീഫ് എ­ഡി­റ്റർ, കേരള സാ­ഹി­ത്യ സമിതി പ്ര­സി­ഡ­ന്റ്.

കൃ­തി­കൾ

സാ­ഹി­തീ­യം, വി­ചാ­ര­വി­പ്ല­വം, വിമർശ രശ്മി, നി­രീ­ക്ഷ­ണം, ഗ്ര­ന്ഥാ­വ­ലോ­ക­നം, ചി­ന്താ­ത­രം­ഗം, മാ­ന­സോ­ല്ലാ­സം, മനന മ­ണ്ഡ­ലം, സാ­ഹി­തീ­കൗ­തു­കം, ന­വ­ദർ­ശ­നം, ദീ­പാ­വ­ലി, സ്മ­ര­ണ­മ­ഞ്ജ­രി, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ­യു­ടെ തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്ത ഉ­പ­ന്യാ­സ­ങ്ങൾ, വിമർശ ദീ­പ്തി, യു­ക്തി­വി­ഹാ­രം, വി­മർ­ശ­ന­വും വീ­ക്ഷ­ണ­വും, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ­യു­ടെ പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ—ത­ത്വ­ചി­ന്ത, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ­യു­ടെ പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ—സാ­ഹി­ത്യ­വി­മർ­ശം, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ­യു­ടെ പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ— നി­രീ­ക്ഷ­ണം.

ചരമം: 11-2-1971

Colophon

Title: Adwaitham (ml: അ­ദ്വൈ­തം).

Author(s): Kuttipuzha Krishnapilla.

First publication details: Not available;;

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, Kuttipuzha Krishnapilla, Adwaitham, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള, അ­ദ്വൈ­തം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: April 2, 2024.

Credits: The text of the original item is copyrighted to Sahitya Akademi. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: At the Window, a painting by Winslow Homer (1836–1910). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.