അര നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​നു​മുൻ​പു്, പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ 62-ആം നമ്പർ വീ​ടി​ന്റെ വണ്ടി​പ്പ​ടി​യെ​ക്കാ​ള​ധി​കം മറ്റേ​തു വണ്ടി​പ്പ​ടി​യു​ടേ​യും ഛാ​യ​യി​ലു​ള്ളൊ​ന്നു വേ​റെ​യി​ല്ല. ഏറ്റ​വും ഭം​ഗി​യിൽ ക്ഷ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പതി​വാ​യി തു​റ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഈ പ്ര​വേ​ശ​ദ്വാ​രം, വല്ലാ​ത്ത ശ്മ​ശാ​ന​മ​ട്ടൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത രണ്ടെ​ണ്ണ​ത്തെ കാട്ടിയിരുന്നു-​മുന്തിരിവള്ളികൾ തു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന മതി​ലു​ക​ളാൽ ചു​റ്റ​പ്പെ​ട്ട ഒരു മു​റ്റ​വും, വെ​റു​തേ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു പടി​ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​ര​ന്റെ മു​ഖ​വും. മു​റ്റ​ത്തി​ന്റെ അറ്റ​ത്തു മതി​ലിൻ​മീ​തെ നീണ്ട മര​ങ്ങൾ കാണാം. ഒരു വെ​യിൽ​നാ​ളം മു​റ്റ​ത്തി​നു തെ​ളി​വു കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​പ്പോൾ, ഒരു ഗ്ലാ​സ്സു് വീ​ഞ്ഞ് പടി​ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​ര​ന്നു് ഉന്മേ​ഷം കൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, ചെറിയ പി​ക്പ്യു തെ​രു​വി​ലെ 62-ആം നമ്പർ ഭവ​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഒരു നല്ല അഭി​പ്രാ​യ​വും​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ അതിലെ കട​ന്നു​പോ​വാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും, ആ ഒരു നോ​ക്കു കണ്ട​സ്ഥ​ലം വ്യ​സ​ന​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഉമ്മ​റം പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു​ണ്ടു്; വീടു് ഈശ്വ​ര​വ​ന്ദ​നം ചെ​യ്ക​യും കര​യു​ക​യു​മാ​ണു്.

പടി​കാ​വ​ല്ക്കാ​ര​നോ​ടു സമ്മ​തം വാ​ങ്ങി അക​ത്തു കട​പ്പാൻ ഒരാൾ​ക്കു സാധിച്ചാൽ-​അതത്ര എളു​പ്പ​മ​ല്ല; എല്ലാ​വർ​ക്കും അതു സാ​ധി​ക്ക​യേ ഇല്ല; എന്തു​കൊ​ണ്ടു്? അതി​നു് ഒരു ഗൂ​ഢ​ത​ന്ത്ര​മു​ള്ള​തു് മന​സ്സി​ലാ​യി​രി​ക്ക​ണം പടി​ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​ര​ന്റെ പി​ടു​ത്തം വി​ട്ടാൽ, വല​ത്തു​വ​ശ​ത്തു് ഒരു വി​സ്താ​രം കു​റ​ഞ്ഞ നട​പ്പുര കാണാം; അതിൽ രണ്ടു ചു​മ​രി​ന്നി​ട​യിൽ അട​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​തും ഒരാൾ​ക്കു കഷ്ടി​ച്ചു കയ​റാ​വു​ന്ന വി​സ്താ​രം മാ​ത്ര​മു​ള്ള​തു​മായ ഒരു കോ​ണി​യു​ണ്ടു്. മഞ്ഞ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള പു​റം​തേ​പ്പു കണ്ടു പേ​ടി​ക്കാ​തെ ആ കോണി കയ​റി​പ്പോ​വു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഒന്നാ​മ​ത്തെ നി​ല​യി​ലെ​ത്താം; അവി​ടെ​നി​ന്നു് രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തി​ലും; പി​ന്നെ ഒരി​ട​നാ​ഴി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ മു​കൾ​നി​ല​യി​ലും. ആ മഞ്ഞ​ച്ച തേ​പ്പു​ചാ​യം ഒരു സമാ​ധാ​ന​മ​യ​മായ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഒപ്പം പോ​രു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. കോ​ണി​ത്ത​ട്ടും ഇട​നാ​ഴി​യും ഭം​ഗി​യു​ള്ള രണ്ടു ജനാ​ല​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു്, വി​ള​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇട​നാ​ഴി ഒരു തി​രി​വു തി​രി​ഞ്ഞു; ഇരു​ട്ടു്. ആ മു​ന​മ്പു ചു​റ്റി​പ്പോ​യാൽ കു​റ​ച്ച​ടി​കൂ​ടി മു​ന്നിൽ ഒരു വാ​തി​ല്ക്ക​ലെ​ത്തു​ന്നു; സാ​ക്ഷ​യി​ടാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അതു് അതി​ലേ​റെ അസാ​ധാ​ര​ണം. അതു് തു​റ​ന്നാൽ, ആറടി ചതു​ര​മു​ള്ള​തും, ഇഷ്ടിക പതി​ച്ച​തും, നല്ല​വ​ണ്ണം തി​രു​മ്മി​ത്തു​ട​ച്ച​തും, വൃ​ത്തി​യു​ള്ള​തും, തണു​ത്ത​തും, ചു​രു​ളി​നു പതി​ന​ഞ്ചു സൂ വി​ല​യു​ള്ള പച്ച​പ്പൂ​ക്ക​ട​ലാ​സ്സു കൊ​ണ്ടു് ചു​മർ​മ​റ​യു​ള്ള​തു​മായ ഒരു ചെ​റു​മു​റി​യിൽ എത്തി​ച്ചേ​രാം. നേരിയ ചി​ല്ലു​വാ​തി​ലു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി ഇട​ത്തു​വ​ശ​ത്തു് ഒരു വലിയ ജനാ​ല​യിൽ​നി​ന്നു​ള്ള വെ​ളു​ത്ത​തും മങ്ങി​യ​തു​മായ വെ​ളി​ച്ചം അവിടെ ഇല്ലെ​ന്നി​ല്ല. നാലു പു​റ​വും നോ​ക്കി​യാൽ ആരെ​യും കാ​ണു​ക​യി​ല്ല; കാൽ​വെ​പ്പു​ശ​ബ്ദ​മോ ഒരു മന്ത്രി​ക്ക​ലി​ന്റെ ഒച്ച​യോ കേ​ട്ടു എന്നു വരി​ല്ല. നഗ്ന​ങ്ങ​ളായ ചു​മ​രു​കൾ; മു​റി​യിൽ യാ​തൊ​രു​പ​ക​ര​ണ​വു​മി​ല്ല; ഒരു കസാ​ല​പോ​ലു​മി​ല്ല.

പി​ന്നെ​യും നോ​ക്കി​യാൽ ചു​മ​രി​ന്മേൽ വാ​തി​ലി​നെ​തി​രാ​യി ഏക​ദേ​ശം ഒരടി ചതു​ര​ത്തിൽ, കറു​ത്തു, ഒന്ന​ര​യി​ഞ്ച​ക​ല​മു​ള്ള കള്ളികളായി-​കണ്ണികൾ എന്നാ​ണു് ഞാൻ പറയാൻ ഭാവിച്ചത്-​മെടഞ്ഞിട്ടുള്ള കട്ടി​യി​രി​മ്പ​ഴി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു ചതു​ഷ്കോ​ണ​സു​ഷി​രം കാണാം. ചു​മർ​ക്ക​ട​ലാ​സ്സി​ലെ ചെറിയ പച്ച​പ്പൂ​വു​കൾ ഒരു വരി​ക്ര​മ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ശ്മ​ശാ​നോ​ചി​ത​മായ പര​സ്പ​ര​സ​മ്പർ​ക്ക​ത്തിൽ പക​യ്ക്കു​ക​യോ പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു​പോ​ക​യോ ചെ​യ്യാ​തെ, ആ ഇരി​മ്പ​ഴി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യി​ണ​ങ്ങു​ന്നു. ആ ചതു​ര​പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ അങ്ങോ​ട്ടോ ഇങ്ങോ​ട്ടോ നൂ​ണു​ക​ട​ക്കാൻ​മാ​ത്രം അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി മെ​ലി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ഒരു സത്ത്വ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി അതിനെ അതി​ന്നു് ആ ഇരി​മ്പ​ഴി സമ്മ​തി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. അതു ശരീ​ര​ത്തെ കട​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, കണ്ണു​ക​ളെ കടത്തിയയച്ചിരുന്നു-​എന്നുവെച്ചാൽ, മന​സ്സി​നെ. ഈ വി​ചാ​രം ഇതു​ണ്ടാ​ക്കി​ച്ച​വർ​ക്കും തോ​ന്നി​യി​രി​ക്ക​ണം; എന്തെ​ന്നാൽ, കുറെ പി​ന്നോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി. അരി​പ്പ​ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കാ​ളും ചെറിയ അനവധി ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഒരു തക​ര​പ്പ​ലക ചു​മ​രിൽ​പ്പ​തി​ച്ച് അതി​ന്നും അവർ വഴി​യി​ല്ലാ​താ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ പല​ക​യ്ക്ക​ടി​യിൽ ശരി​ക്ക് ഒരു കത്തു​പെ​ട്ടി​യു​ടെ പൊ​ത്തു​പോ​ലെ​യു​ള്ള ഒരു പഴുതു തു​ള​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ ഇരി​മ്പ​ഴി​യി​ട്ട ദ്വാ​ര​ത്തി​ന്റെ വല​ത്തു​പു​റ​ത്താ​യി ഒരു മണി​യ​ടി​ക്ക​മ്പി​യോ​ടു് കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ചു​ക​പ്പു​നാട തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ആ നാട പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചാൽ ഒരു മണി മു​ട്ടും; ഉടനെ ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​കു​മാ​റു് അത്ര​മേൽ അടു​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു ശബ്ദം കേൾ​ക്കാം.

‘ആരാ​ണ​ത്?’ ആ ശബ്ദം കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ക്കും.

അതു് ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ ശബ്ദമായിരിക്കും-​ഒരു സൗ​മ്യ​മായ സ്വരം; ദുഃ​ഖ​മ​യ​മാ​കു​മാ​റു് അത്ര​യും സൗ​മ്യ​മായ സ്വരം.

ഇവി​ടെ​യും ഒരു ഗൂ​ഢ​വാ​ക്ക് അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. അത​റി​വി​ല്ലാ​ത്താ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ, ആ ഒച്ച പി​ന്നെ ശബ്ദി​ക്കി​ല്ല; ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യി​ലെ ഭയ​ങ്ക​ര​നി​ഗൂ​ഢ​ത​യാ​ണു് അതി​ന്റെ അപ്പു​റ​ത്തെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു് ചു​മ​രു​കൾ വീ​ണ്ടു ശബ്ദി​ക്കാ​താ​കു​ന്നു.

ആ കു​റി​വാ​ക്ക​റി​യാ​മെ​ങ്കിൽ, ശബ്ദം തു​ടർ​ന്നു​പ​റ​യും; ‘വല​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തൂ​ടെ അക​ത്തോ​ട്ടു വരൂ.’

അപ്പോൾ വല​ത്തു​പു​റ​ത്തു ജനാ​ല​യ്ക്കെ​തി​രാ​യി മി​നു​സ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തും ചാര നി​റ​ച്ചാ​യ​മി​ട്ട​തു​മായ ഒരു ചട്ട​ക്കൂ​ടു ചി​ല്ലു​വാ​തിൽ കാണാം. ഓടാ​മ്പൽ നീ​ക്കി അക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നാൽ, ചു​മ​ര​ഴി താ​ഴ്ത്തി വി​ള​ക്കു തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പാ​യി നാ​ട​ക​ശാ​ല​യി​ലെ അഴി​ച്ചു​മ​ര​ക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നാ​ല​ത്തെ അനു​ഭ​വ​മാ​ണു​ണ്ടാ​വുക. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, ഇടു​ങ്ങി​യ​തും രണ്ടു പഴയ കസാ​ര​ക​ളാ​ലും വളരെ തേഞ്ഞ ഒരു വൈ​ക്കോൽ​വി​രി​യാ​ലും അല​ങ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തും, ചി​ല്ലു​വാ​തി​ലിൽ​നി​ന്നു​ള്ള നി​സ്സാര വെ​ളി​ച്ചം​കൊ​ണ്ടു് അല്പം തെ​ളി​വു​ള്ള​തു​മായ ഒരു​ത​രം നാ​ട​ക​ശാ​ല​യി​രി​പ്പ​റ​ത​ന്നെ​യാ​ണു്; കരി​മ​രം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള മേ​ശ​ത്ത​ട്ടോ​ടു​കൂ​ടി ചാ​രി​നി​ല്ക്കാൻ മാ​ത്രം ഉയ​ര​മു​ള്ള മുൻ​പു​റ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു ശരി​യായ ഇരി​പ്പറ. ഈ ഇരി​പ്പ​റ​യും അഴി​യി​ട്ടി​ട്ടാ​ണു്. പക്ഷേ, സം​ഗീ​ത​നാ​ട​ക​ശാ​ല​യി​ലെ മാ​തി​രി പൂ​ച്ചു​ള്ള മരം​കൊ​ണ്ട​ല്ല ഇവി​ട​ത്തെ അഴി എന്നേ ഉള്ളൂ. ഇതു ഭയ​ങ്ക​ര​മാം​വ​ണ്ണം കൂ​ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞ​തും, മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച മു​ഷ്ടി​കൾ​പോ​ലെ കു​ൂ​റ്റൻ​കെ​ട്ടു​ക​ളാൽ ചു​മ​രോ​ടു കു​ൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​മായ ഇരി​മ്പ​ഴി​ക​ളു​ടെ ഒരു പോ​ത്തൻ അന്താ​ഴ​പ്പ​ണി​യാ​ണു്.

ആദ്യ​ത്തെ അമ്പ​ര​പ്പു തീർ​ന്നു, നി​ല​വ​റ​യി​ലേ​തു​പോ​ലു​ള്ള മങ്ങ​ലോ​ടു കണ്ണി​നു പരി​ച​യ​മാ​യി. ആ അഴി​ച്ചു​മർ കട​ന്നാ​ലോ, ഒരാ​റി​ഞ്ചി​ന്റെ ഇടയേ മു​ന്നോ​ട്ടു ചെ​ന്നു കൂടൂ. അവിടെ മഞ്ഞ​ച്ചാ​യ​മി​ട്ട മര​ത്തു​ലാ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഉറ​പ്പു​കൂ​ടി​യ​തും ശക്തി പി​ടി​ച്ച​തു​മായ ഒരു കറു​ത്ത ജനാ​ല​പ്പ​ല​ക​ക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ചെ​ന്നു​മു​ട്ടു​ന്നു. നീ​ണ്ടു് ഇടു​ങ്ങിയ അഴി​ക​ളാ​യി ഈ ജനാ​ല​പ്പ​ല​ക​ക്കൂ​ട്ടം ഭാ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; അവ ആ അഴി​ച്ചു​മ​രി​ന്റെ നീളം മു​ഴു​വ​നും മൂ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്. എപ്പോ​ഴും ആ ജനാ​ല​ക്കീ​റു​കൾ അട​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കും. കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞാൽ ആ ജനാ​ല​പ്പ​ല​ക​ക​ളു​ടെ പി​ന്നിൽ​നി​ന്നു് ഒരു ശബ്ദം പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കാം: ‘ഞാൻ ഇതാ. നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്താ​ണു് വേ​ണ്ട​ത്?’

അതൊരു പ്രിയപ്പെട്ട-​ചിലപ്പോൾ ഓമനിക്കപ്പെട്ട-​ശബ്ദമായിരിക്കും. ആരേ​യും കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. ഒരു ശ്വാ​സ​ശ​ബ്ദം​കൂ​ടി കേൾ​ക്കി​ല്ല. ആകർ​ഷി​ച്ചു വരു​ത്ത​പ്പെ​ട്ടു് ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യു​ടെ ചു​മ​രു​കൾ​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു പ്രേ​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ അതെ​ന്നു തോ​ന്നും.

നി​ശ്ചി​ത​ങ്ങ​ളും അത്യ​ധി​കം അപൂർ​വ​ങ്ങ​ളു​മായ ചില സ്ഥി​തി​കൾ​ക്കൊ​ത്താ​ളാ​ണു് വന്നി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ങ്കിൽ, ആ ജനാ​ല​പ്പ​ല​ക​ക​ളിൽ ഒരു കീറു് അയാൾ​ക്കു മുൻ​പിൽ തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ടും; ആ ആവാ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട പ്രേ​തം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​വും. അഴി​ച്ചു​മ​രി​നു പി​ന്നിൽ, ജനാ​ല​പ്പ​ല​ക​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​നു പി​ന്നിൽ, അഴി​ച്ചു​മ​രി​ന്റെ ഇട​യി​ലൂ​ടെ കി​ട്ടാ​വു​ന്ന പഴു​തിൽ, ഒരു തല കാണാം. വാ​യ​യും കവി​ളും മാ​ത്ര​മേ അതിൽ കാ​ണാ​നു​ണ്ടാ​വൂ; ബാ​ക്കി ഒരു കറു​ത്ത മൂ​ടു​പ​ടം​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​യി​രി​ക്കും. ഒരു കറു​ത്ത ഉള്ള​ങ്കി​യും, കറു​ത്ത മറ​ശ്ശീ​ല​യാൽ മൂ​ട​പ്പെ​ട്ടു പു​ക​പോ​ലെ ഒരു സ്വ​രൂ​പ​വും ഒരു​നോ​ക്കു കാ​ണ​പ്പെ​ടും. ആ മനു​ഷ്യ​ശി​ര​സ്സു് നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കും; എന്നാൽ അതു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നേരെ നോ​ക്കു​ക​യാ​വ​ട്ടെ, പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ള്ളു​ക​യാ​വ​ട്ടെ ചെ​യ്യി​ല്ല.

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പി​ന്നിൽ​നി​ന്നു വരു​ന്ന വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​നു് ഒരു വി​ശേ​ഷ​ത​യു​ണ്ടു്; ‘നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ആ സ്ത്രീ​യെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലും, അവൾ​ക്കു നി​ങ്ങ​ളെ ഇരു​ട്ടി​ലു​മാ​യി കാ​ണാൻ​ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അതു ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ വെ​ളി​ച്ചം അർ​ഥ​മു​ള്ള​താ​ണു്.’

എന്താ​യാ​ലും എല്ലാ മനു​ഷ്യ​ദൃ​ഷ്ടി​ക​ളിൽ​നി​ന്നും മറ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആ സ്ഥ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​ത്തീർ​ന്ന പഴു​തി​നു​ള്ളി​ലൂ​ടെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ​യോ​ടു​കൂ​ടി തു​ള​ഞ്ഞു​ക​ട​ക്കു​ന്നു. വ്യ​സ​ന​സൂ​ച​ക​മായ ഉടു​പ്പി​ലെ ആ സ്വ​രൂ​പ​ത്തി​നു ചു​റ്റും ഒര​ഗാ​ധ​മായ അസ്പ​ഷ്ടത വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കും. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം ആ അസ്പ​ഷ്ട​ത​യി​ലെ​ങ്ങും തപ്പി​ത്ത​പ്പി ആ പ്രേ​ത​ത്തി​ന്റെ പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​ക​ളെ കണ്ടു​പി​ടി​പ്പാൻ യത്നി​ക്കു​ന്നു. കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു് യാ​തൊ​ന്നും കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വും. നി​ങ്ങൾ കണ്ട​തു രാ​ത്രി​യാ​ണു്. ശൂ​ന്യത, നി​ഴ​ല്പാ​ടു​കൾ, ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യിൽ​നി​ന്നു​ള്ള ഒരു പു​ക​യോ​ടു കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന ഒരു മഴ​ക്കാ​ല​ത്തി​ലെ മൂടൽ. ഒരു​ത​രം ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ശാ​ന്തത; യാതൊന്നും-​നെടുവീർപ്പുകൾപോലും-നിങ്ങൾക്കു തപ്പി​യെ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത ഒരു നി​ശ്ശ​ബ്ദത; യാതൊന്നിനേയും-​പ്രേതങ്ങളെപ്പോലും-കണ്ടറിയാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒരി​രു​ട്ടു്.

നി​ങ്ങൾ കണ്ട​തു് ഒരു സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ന്റെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​മാ​ണു്.

ശാ​ശ്വ​ത​മായ പൂ​ജ​ന​ത്തി​ന്നേർ​പ്പെ​ട്ട ബെർ​നാർ​മ​ഠ​ക്കാ​രു​ടെ കന്യ​കാ​മ​ഠം എന്നു വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന ആ സഗൗ​ര​വ​വും ഏതാ​ണ്ടു ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മായ എടു​പ്പി​ന്റെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​മാ​ണ​തു്. നി​ങ്ങൾ ചെ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഇരി​പ്പറ അവി​ട​ത്തെ സല്ക്കാ​ര​മു​റി​യാ​ണു്. നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് ഒന്നാ​മ​താ​യി സം​സാ​രി​ച്ച​തു വാ​തി​ല്ക്കാ​വൽ​ക്കാ​രി​യാ​ണു്; ചു​മ​രി​ന്റെ അങ്ങേ വശ​ത്തു, രണ്ടു മു​ഖ​മ​റ​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, ഇരി​മ്പ​ഴി​ച്ചു​മർ​കൊ​ണ്ടും ഒരാ​യി​രം ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഈയ​പ്പ​ല​ക​കൊ​ണ്ടും മറ​യി​ട്ട ആ ചതു​രാ​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള പഴു​തി​ന്ന​ടു​ത്താ​യി, അവൾ ഏതു സമ​യ​ത്തും, ഒര​ന​ക്ക​മി​ല്ലാ​തെ, ശബ്ദി​ക്കാ​തി​രി​ക്കും. ആ ഇരി​മ്പ​ഴി​യി​ട്ട ഇരി​പ്പ​റ​യി​ലെ ഇരു​ട്ടി​നു​ള്ള കാരണം ഇതാ​ണു്; ബഹിർ​ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് ഒരു ജനാ​ല​യു​ള്ള​തായ ആ സൽ​ക്കാ​ര​മു​റി​ക്കു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു പഴു​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. നി​കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ ദൃ​ഷ്ടി​കൾ ആ പരി​ശു​ദ്ധ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള യാ​തൊ​ന്നി​നേ​യും നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ പാ​ടി​ല്ല.

എന്താ​യാ​ലും, ആ നി​ഴ​ല്പാ​ടി​ന്റെ അപ്പു​റ​ത്തു് എന്തോ ഒന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വെ​ളി​ച്ചം; ആ മര​ണ​ത്തി​ന്റെ നടു​ക്കു ജീ​വി​ത​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എല്ലാ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ങ്ങ​ളി​ലും​വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും സനി​ഷ്കർ​ഷ​മാ​യി സൂ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​പോ​രു​ന്ന ഒന്നാ​ണി​തു്. എങ്കി​ലും, ഞങ്ങൾ അതി​ന്റെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാ​നും, വാ​യ​ന​ക്കാ​രേ​യും അങ്ങോ​ട്ടു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി മര്യാ​ദ​യ്ക്കു ചേർ​ന്ന അതിർ​വ​ര​മ്പു​ക​ളൊ​ന്നും കവ​ച്ചു​വെ​ക്കാ​തെ, കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രും കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വ​യും, അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇതേ​വ​രെ ആരും വി​വ​രി​ച്ചു കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ സം​ഗ​തി​ക​ളെ അവർ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ക്കാ​നും ശ്ര​മി​ക്കാം.

ക്രി​സ്ത്വാ​ബ്ദം 1824-​ലേക്ക് അനവധി കൊ​ല്ല​ങ്ങ​ളോ​ള​മാ​യി റ്യു പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വിൽ നി​ല​നി​ന്നു​പോ​രു​ന്ന ഈ കന്യ​കാ​മ​ഠം മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗ​യു​ടെ ആശ്രമ നി​യ​മ​ത്തെ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന ബെർ​നാർ​മ​ഠ​ക്കാ​രു​ടെ വക​യാ​ണു്.

ഈ വെർ​നാർ​മ​ഠ​ക്കാർ, അതി​നാൽ, ബെർ​നാർ സന്ന്യാ​സി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ ക്ലെർ​വോ​വി​ലെ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചേർ​ന്ന​വ​ര​ല്ല. പി​ന്നെ​യോ, ബെ​നെ​ദി​ക്ത് സന്ന്യാ​സി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ, സി​ത്തി​യോ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​വ​രാ​ണു്. മറ്റൊ​രു വി​ധ​ത്തിൽ പറ​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഇവർ സാ​ങ്ബെർ​നാ​രു​ടെ കീ​ഴി​ലു​ള്ള​വ​ര​ല്ല, സാ​ങ്ബെ​ന്വാ​യു​ടെ കീ​ഴിൽ​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​ണു്.

പഴയ റി​ക്കാർ​ട്ടു​കൾ ധാ​രാ​ളം മറി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്ക് മർ​തെ​ങ് വെർഗ 1425-ൽ ബെർ​നാർ​മ​ഠ​ക്കാ​രു​ടെ ഒരു സം​ഘ​ത്തെ, അതി​ന്റെ പ്ര​ധാ​നാ​ശ്ര​മം സലാ​മാ​ങ്ക​യി​ലും ഒരു ശാഖ അൾ​ക്കാ​ല​യി​ലു​മാ​യി ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​യാം.

ഈ സം​ഘ​ത്തി​നു കു​റ​ച്ചി​ട​കൊ​ണ്ടു യൂ​റോ​പ്പി​ലു​ള്ള കത്തോ​ലി​ക് രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം ശാ​ഖ​ക​ളാ​യി.

ഇങ്ങ​നെ, ഒരു സഭാ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്മേൽ മറ്റൊ​ന്നാ​യി പലതും വെ​ച്ചു​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ത്, ലാ​റ്റിൻ പള്ളി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം, അത്ര നട​പ്പി​ല്ലാ​ത്തൊ​ന്ന​ല്ല. ഇവിടെ കഥ​ന​വി​ഷ​യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ബെ​ന്വാ​യു​ടെ ആ ഒരൊ​റ്റ സഭാ​സ്ഥാ​ന​ത്തെ മാ​ത്രം എടു​ത്തു​നോ​ക്കുക; മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗ​യു​ടേ​തു കൂ​ടാ​തെ​ത്ത​ന്നെ നാ​ലു​സം​ഘ​ങ്ങൾ ഇതി​ന്റെ കീഴിലുണ്ട്-​രണ്ടെണ്ണം ഇറ്റ​ലി​യിൽ.പാ​ജ്വാ​യി​ലെ മോ​ങ്ക​സ്സെ​ങും സാങ്ത്-​ഴൂസ്തെങും; രണ്ടെ​ണ്ണം ഫ്രാൻ​സിൽ; ക്ലു​നി​യും, മോവും; പി​ന്നെ ഒമ്പ​തു സഭാ​സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ വേറെ-​വല്ലംബ്രോസ, ഗ്രാ​മോ​ങ്, സെ​ലെ​സ്തോ​ങ്, കമൽ​ദുൽ, കർ​തൂ​ഷ്യാൻ, ഉമാ​ലി​ലെ, ഒലി​വ​ത്തേർ സിൽ​വെ​സ്ത്രെ​ങ്. ഒടു​വിൽ സി​ത്തി​യോ; മറ്റു സഭാ​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു​ട​ലായ ഈ സി​ത്തി​യോ​ത​ന്നെ ബെ​ന്വാ​യു​ടെ ഒരു ശാഖ മാ​ത്ര​മാ​ണു്. 1098-ൽ ലാം​ഗ്രി​ലെ ഇട​വ​ക​യിൽ മഠാ​ധി​പ​തി​യാ​യി​രു​ന്ന അബെ ദു് മൊ​ലേ​മി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു സി​ത്തി​യോ​സ​ഭാ​സ്ഥാ​നം സ്ഥാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. 529-ആം വർ​ഷ​ത്തി​ലാ​ണു് സൂ​ബി​യാ​ക്കോ മരു​ഭൂ​മി​യിൽ​ച്ചെ​ന്നു വാ​ങ്ങി​പ്പാർ​ത്തി​രു​ന്ന പിശാചിനെ-​അയാൾ ഒരു വയസ്സനായിരുന്നു-​അയാൾ വാ​ന​പ്ര​സ്ഥ​നാ​യി എന്നു​ണ്ടോ? - അപ്പോ​ളോ​വി​ന്റെ പു​രാ​ത​ന​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ നി​ന്നു പി​ശാ​ചി​ന്റെ താമസം അവിടെയായിരുന്നു-​അന്നും പതി​നേ​ഴു വയ​സ്സു പ്രാ​യ​മാ​യി​രു​ന്ന സാ​ങ്ബെ​ന്വാ ആട്ടി​യോ​ടി​ച്ച​തു്.

പാ​ദ​ര​ക്ഷ​യി​ടാ​ത്ത​വ​രും, തൊ​ണ്ട​യ്ക്കു നേരെ പഞ്ഞി​ക​ട​ച്ചിൽ യന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു കഷ്ണം കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കു​ന്ന​വ​രും, ഒരു സമ​യ​ത്തും ഇരി​ക്കാ​ത്ത​വ​രു​മായ കർ​മിൽ​മ​ഠ​ക്കാ​രു​ടെ മട്ടിൽ മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗ​യു​ടെ സം​ഘ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടേ​യും ചി​ട്ട​കൾ ഏറ്റ​വും കഠി​ന​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. മേൽ​മ​റ​യോ​ടു​കൂ​ടിയ അവ​രു​ടെ ഉടു​പ്പു കറു​ത്ത​താ​ണു്; ബെ​ന്വാ​യു​ടെ സനി​ഷ്കർ​ഷ​മായ ശ്വാ​സ​ന​ത്താൽ ആ മേൽമറ കവിൾ​വ​രെ എത്തി​യി​രു​ന്നു. വി​സ്താ​ര​മേ​റിയ കൈ​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു കമ്പി​ളി​ത്തു​ണി​യ​ങ്കി, കരി​മ്പ​ടം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു വലിയ മൂ​ടു​പ​ടം, കവിൾ​വ​രെ​യ്ക്കെ​ത്തു​ന്ന​തും മാ​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു ചതു​ര​ത്തിൽ വെ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു​മായ ഒരു മേൽമറ, നെ​റ്റി​ക്കു മീതെ കണ്ണു​വ​രെ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന നാട-​ഇതാണു് അവ​രു​ടെ വേഷം. നാ​ട​യ​ല്ലാ​ത്ത​തെ​ല്ലാം കറു​ത്തി​ട്ടാ​ണു്; നാട വെ​ളു​ത്തി​രി​ക്കും. ആശ്രമ പ്ര​വേ​ശാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടേ​യും ഉടു​പ്പു് ഇതു​ത​ന്നെ; പക്ഷേ, നിറം മാ​ത്രം മു​ഴു​വ​നും വെ​ളു​ത്തി​ട്ടാ​ണു്. തി​ക​ച്ചും സന്ന്യാ​സം പൂ​ണ്ട​വർ​ക്ക് ഒരു മാ​ല​കൂ​ടി​യു​ണ്ടാ​കും. മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗ​യു​ടെ സം​ഘ​ക്കാർ, ഈ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തിൽ തെം​പ്ലു് എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒന്നും ഗെ​നെ​വി​യേ​വു് എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് മറ്റൊ​ന്നു​മാ​യി പാ​രി​സ്സിൽ രണ്ടാ​ശ്ര​മ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ബെ​നെ​ദി​ക്തു് സം​ഘ​ക്കാ​രെ​പ്പോ​ലെ, എന്നെ​ന്നും ഈശ്വ​ര​പൂ​ജ​ന​ത്തിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. എങ്കി​ലും, ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ക്കാർ ആ ബെ​നെ​ദി​ക്തു് സം​ഘ​ക്കാ​രിൽ നി​ന്നു് തി​ക​ച്ചും വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. രണ്ടു കൂ​ട്ട​രു​ടേ​യും ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ത്തിൽ പലേ വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്; ഉടു​പ്പി​ലും ചി​ല​തു​ണ്ടു്. പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലു​ള്ള​വർ കറു​ത്ത മേൽമറ ധരി​ക്കു​ന്നു; മറ്റേ കൂ​ട്ട​രു​ടേ​തു വെ​ളു​ത്ത​താ​യി​രി​ക്കും. അത്ര മാ​ത്ര​മ​ല്ല, രണ്ടാ​മ​തു പറ​ഞ്ഞ​വർ​ക്ക് മാ​റ​ത്തു മൂ​ന്നി​ഞ്ചു നീ​ള​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു ദി​വ്യ​സൂ​ക്ത​ക്കു​റി​പ്പു തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ ഇതു ധരി​ക്കാ​റി​ല്ല. രണ്ടാ​ശ്ര​മ​ങ്ങ​ളി​ലും നട​പ്പു​ള്ള ഈശ്വ​ര​പൂ​ജ​ന​ക്ര​മ​ങ്ങൾ​ത​ന്നെ അവയെ തി​ക​ച്ചും വ്യ​ത്യ​സ്ത​ങ്ങ​ളാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്നു. യേ​ശു​ക്രി​സ്തു​വി​ന്റെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം, ജീവദശ, മരണം എന്നി​വ​യെ​പ്പ​റ്റി​യും മറി​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള നി​ഗൂ​ഢ​സം​ഗ​തി​ക​ളെ പഠി​ക്കു​ന്ന​തി​ലും സ്തു​തി​ക്കു​ന്ന​തി​ലു​മു​ള്ള​തു​പോ​ലു​ള്ള ഈശ്വ​ര​പൂ​ജന വ്യ​വ​സ്ഥ​യിൽ മാ​ത്ര​മേ ആ രണ്ടാ​ശ്ര​മ​ങ്ങൾ​ക്കും തമ്മിൽ ഒരു സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ള്ളൂ; എന്ന​ല്ല, അവ രണ്ടു തി​ക​ച്ചും ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ളും, തമ്മിൽ ശത്രു​ത്വ​മു​ള്ള​വ​യാ​ണെ​ന്നു​കൂ​ടി പറയണം. ഫി​ലി​പു് ദു് നെരി ഫ്ളോ​റൻ​സിൽ സ്ഥാ​പി​ച്ച ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ പ്രാർ​ഥ​നാ​മ​ന്ദി​ര​വും പിയർ ദു് ബെരുൽ ഫ്രാൻ​സിൽ ഏർ​പ്പ​ടു​ത്തിയ പ്രാർ​ഥ​നാ​മ​ന്ദി​ര​വു​മാ​ണു് രണ്ടു​കൂ​ട്ട​രും വെ​വ്വേ​റെ അനു​സ​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു്. ഫി​ലി​പു് ദു് നെരി ഒരു സന്ന്യാ​സി​മാ​ത്ര​വും ബെ​രുൽ​പോ​പ്പി​ന്റെ മന്ത്രി​സ​ഭ​യിൽ ഒരം​ഗ​വു​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു്, ഫ്രാൻ​സി​ലെ പ്രാർ​ഥ​നാ​മ​ന്ദി​ര​ത്തി​നാ​യി​രു​ന്നു പ്രാ​ധാ​ന്യം.

നമു​ക്കി​നി സ്പെ​യിൻ​കാ​രി​യായ മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗ​യാൽ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെ​ട്ട കഠി​ന​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കുക.

ഈ ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ത്തെ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന സം​ഘ​ക്കാർ എന്നും നോൽ​മ്പു​നോ​ല്ക്കു​ന്നു; മാംസം ഭക്ഷി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു; ക്രി​സ്തു ഉയർ​ന്നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ പെ​രു​നാ​ളി​നു മുൻ​പു​ള്ള നോൽ​മ്പു​കാ​ല​ത്തും തങ്ങ​ളു​ടെ മറ്റു പല സവി​ശേ​ഷ​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും അവർ പട്ടി​ണി കി​ട​ക്കു​ന്നു; ആദ്യ​ത്തെ ഒരു​റ​ക്കം കഴി​ഞ്ഞ ഉടനെ, ഒരു മണി​ക്കും മൂ​ന്നു മണി​ക്കും ഉള്ളിൽ, നി​ത്യ​പ്രാർ​ഥ​നാ​സം​ഗ്ര​ഹ​ഗ്ര​ന്ഥം വാ​യി​ക്കു​വാ​നും പ്ര​ഭാ​ത​കീർ​ത്ത​നം പാ​ടു​വാ​നു​മാ​യി എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. എല്ലാ കാ​ല​ത്തും കമ്പി​ളി​വി​രി​പ്പു​കൾ​ക്കും പു​ത​പ്പു​കൾ​ക്കും ഉള്ളിൽ വയ്ക്കോൽ​ക്കി​ട​ക്ക​യിൽ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്നു; ഒരു​കാ​ല​ത്തും കു​ളി​ക്കാ​റി​ല്ല; തീ കത്തി​ക്കാ​റി​ല്ല; എല്ലാ വെ​ള്ളി​യാ​ഴ്ച​യും കു​ര​ടാ​വു​കൊ​ണ്ട​ടി​ക്കു​ന്നു; മൗ​ന​വ്ര​തം കൊ​ള്ളു​ന്നു; കളിസ്സമയങ്ങളിൽ-​അതു വളരെ കു​റ​ച്ചേ ഉണ്ടാകാറുള്ളൂ-​മാത്രമേ തമ്മിൽ സം​സാ​രി​ക്കൂ; ആറു​മാ​സ​ക്കാ​ലം, ക്രി​സ്തു കു​രി​ശി​ന്മേൽ തറ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട ദി​വ​സ​മായ സപ്തം​ബർ 14-ആം തി​യ്യ​തി മുതൽ ഉയിർ​ത്തെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ ദിവസം വരെ, കമ്പി​ളി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഉള്ളു​ടു​പ്പു ധരി​ക്കു​ന്നു. ഈ ആറു മാസം പി​ന്നീ​ടേർ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ഒരു പരി​ഷ്കാ​ര​മാ​ണു്; നിയമം കൊ​ല്ലം മു​ഴു​വ​നും വേ​ണ​മെ​ന്നാ​ണു്; പക്ഷേ, വേ​ന​ല്ക്കാ​ല​ത്തെ ചൂടിൽ സഹി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത ഈ കമ്പി​ളി​യു​ള്ള​ങ്കി പനി​യും ഞെ​ര​മ്പു​വ​ലി​യും പി​ടി​പ്പി​ച്ച​തി​നാൽ അത​ധി​കം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​കൂ​ടെ​ന്നു വെ​യ്ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു; ഇങ്ങ​നെ ഒരു ഭേദം വരു​ത്തി​യെ​ങ്കി​ലും; സപ്തം​ബർ 15-ആം തി​യ്യ​തി ഈ ഉള്ള​ങ്കി ധരി​ച്ചാൽ മൂ​ന്നോ നാലോ ദി​വ​സ​ത്തേ​ക്കു പനി​യു​ണ്ടാ​വുക പതി​വാ​ണു്. അനു​സ​ര​ണം, ദാ​രി​ദ്ര്യം, ബ്ര​ഹ്മ​ച​ര്യം, ഏകാന്തവാസം-​ഇവയാണു് ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ വ്ര​ത​ങ്ങൾ; ആശ്ര​മ​നി​യ​മം ഇതു​ക​ളെ കു​റേ​ക്കൂ​ടി ശക്തി​പി​ടി​പ്പി​ച്ചു.

മു​മ്മൂ​ന്നു കൊ​ല്ലം കൂ​ടു​മ്പോൾ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യെ മറ്റു മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രെ​ല്ലാം​കൂ​ടി തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. രണ്ടു തവണയേ ഒരു മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യെ​ത്ത​ന്നെ വീ​ണ്ടും തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു​കൂ​ടൂ; അതി​നാൽ ഒരു മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യു​ടെ ഏറിയ ഉദ്യോ​ഗാ​വ​ധി ഒമ്പ​തു കൊ​ല്ല​മാ​ണെ​ന്നു വരു​ന്നു.

അവർ മതാ​ചാ​ര്യ​നെ കാ​ണാ​റി​ല്ല; അയാൾ ഒമ്പ​ത​ടി ഉയ​ര​മു​ള്ള ഒരു കമ്പി​ളി മറയാൽ എപ്പോ​ഴും മറ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കും. മത​പ്ര​സം​ഗ​സ​മ​യ​ത്തു, പ്രാ​സം​ഗി​കൻ ചെ​റു​പ​ള്ളി​യി​ലു​ള്ള​പ്പോൾ, അവർ മു​ഖ​ത്തു മൂ​ടു​പ​ടം താ​ഴ്ത്തി​യി​ടു​ന്നു. അവർ എപ്പോ​ഴും പതു​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്ക​ണം; നി​ല​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​യും തല​കു​നി​ച്ചും നട​ക്ക​ണം. ഒരു പു​രു​ഷ​നു മാ​ത്രം കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കാൻ സമ്മ​ത​മു​ണ്ടു് - ഇട​വ​ക​യി​ലെ പ്ര​ധാന മെ​ത്രാ​ന്.

നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഒരാൾക്കുകൂടിയുണ്ട്-​തോട്ടക്കാരന്. എന്നാൽ തോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ എന്നും ഒരു വൃ​ദ്ധ​നാ​യി​രി​ക്കും; തോ​ട്ട​ത്തിൽ എപ്പോ​ഴും അയാൾ തനി​ച്ചു​മാ​ത്ര​മാ​വു​ന്ന​തി​നും അയാൾ അവി​ടെ​യു​ണ്ടെ​ന്നു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക് എപ്പോ​ഴും മു​ന്ന​റി​വു കി​ട്ടു​ന്ന​തി​നു​മാ​യി ഒരു മണി അയാ​ളു​ടെ കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേൽ കെ​ട്ടു​ന്നു.

മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യോ​ടു​ള്ള അവ​രു​ടെ കീ​ഴ്‌​വ​ണ​ക്ക​ത്തി​നു് അവ​സാ​ന​മി​ല്ല. സത്യ​വേദ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ പറ​യു​ന്ന അനു​സ​ര​ണ​ശീ​ല​ത്തെ അതി​ന്റെ അങ്ങേ അറ്റം​വ​രെ എത്തി​ച്ച​താ​ണ​തു്. ക്രി​സ്തു​വി​ന്റെ അരു​ള​പ്പാ​ടു​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ, ഒരാം​ഗ്യം കണ്ടാൽ, ഒര​ട​യാ​ളം കാ​ണി​ച്ചാൽ; ഉടനെ, സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, അഭി​നി​വേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ഒരു​ത​രം അന്ധ​മായ അനു​സ​ര​ണ​ശീ​ല​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ഒരു പണി​ക്കാ​ര​ന്റെ കൈ​യി​ലു​ള്ള അരം​പോ​ലെ, സമ്മ​തം കി​ട്ടി​യാ​ല​ല്ലാ​തെ എഴു​തു​വാ​നോ വാ​യി​ക്കു​വാ​നോ അധി​കാ​ര​മി​ല്ലാ​തെ, അവർ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യു​ടെ ചൊ​ല്പ​ടി​ക്കു നട​ക്കു​ന്നു.

അവ​രെ​ല്ലാ​വ​രും വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യേ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു ചെ​യ്യു​ന്നു. പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, ഭൂ​മി​യിൽ​വെ​ച്ചു നടന്ന എല്ലാ പാ​പ​ങ്ങൾ​ക്കും, എല്ലാ അപ​രാ​ധ​ങ്ങൾ​ക്കും, എല്ലാ ദുർ​ന്ന​ട​പ്പു​കൾ​ക്കും, എല്ലാ അതി​ക്ര​മ​ങ്ങൾ​ക്കും, എല്ലാ കു​റ്റ​ങ്ങൾ​ക്കും​വേ​ണ്ടി ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ഥ​ന​യാ​ണു്. പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം ചെ​യ്യു​ന്ന കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ ‘കൂദാശ’യുടെ മുൻ​പി​ലു​ള്ള കല്ലി​ന്മേൽ, കൈ കെ​ട്ടി, കഴു​ത്തിൽ ഒരു കയ​റോ​ടു​കൂ​ടി, വൈ​കു​ന്നേ​രം നാലു മണി മുതൽ രാ​വി​ലെ നാലു മണി വരെ, അല്ലെ​ങ്കിൽ രാ​വി​ലെ നാലു മണി മുതൽ വൈ​കു​ന്നേ​രം നാലു മണി വരെ, ഒരു​മി​ച്ചു പന്ത്ര​ണ്ടു മണി​ക്കൂർ നേരം, ഇള​കാ​തെ മു​ട്ടു​കു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ക്ഷീ​ണം സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​താ​വു​മ്പോൾ, മുഖം നി​ല​ത്തു കു​ത്തി, കു​രി​ശി​ന്റെ ആകൃ​തി​യിൽ, കൈ രണ്ടും മുൻ​പോ​ട്ടു നീ​ട്ടി അവൾ നമ​സ്ക​രി​ച്ചു കി​ട​ക്കും. ഇതു മാ​ത്ര​മാ​ണു് അവൾ​ക്ക് ഇട​യ്ക്കൊ​രാ​ശ്വാ​സ​മു​ള്ള​തു്. ഈ നി​ല​യിൽ അവൾ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ പാ​പി​കൾ​ക്കും​വേ​ണ്ടി ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ത്ഥന ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇതു മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തോ​ട​ടു​ത്ത ഒരു വലിയ കാ​ര്യ​മാ​ണു്.

ഒരു മെ​ഴു​തി​രി കത്തു​ന്ന ഒരു കു​റ്റി​ക്കു മുൻ​പിൽ​വെ​ച്ച് ഈ കർമം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നെ പ്രാ​ശ്ചി​ത്ത​മെ​ടു​ക്കൽ, അല്ലെ​ങ്കിൽ കു​റ്റി​ക്കി​ടൽ എന്നു പറ​യു​ന്നു. വി​നീ​ത​ത്വം​കൊ​ണ്ടു സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ ഈ രണ്ടാ​മ​ത്തെ പേ​രാ​ണു് ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്; ഒരു ദണ്ഡ​ന​ത്തി​ന്റെ​യും തപ​സ്സി​ന്റെ​യും ചുവ അതി​ലു​ണ്ട​ല്ലോ.

പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്ത​മെ​ടു​ക്കൽ എന്ന​തു ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും ഉറ​പ്പി​ച്ചു​നിർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു കർ​മ​മാ​ണു്. ആ നി​ല​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ പെ​ട്ടെ​ന്നു പിൻ​ഭാ​ഗ​ത്തു് ഒരു പീ​ര​ങ്കി​യു​ണ്ട വന്നു​വീ​ണാൽ​ക്കൂ​ടി തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ക​യി​ല്ല.

ഇതിനു പുറമെ, ‘കൂദാശ’യുടെ മുൻ​പിൽ ഒരു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ ഏതു സമ​യ​ത്തും മു​ട്ടു​കു​ത്തു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. ഒരുവൾ ഒരു മണി​ക്കൂർ നേരമേ ഇങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ള്ളൂ. പാ​റാ​വു​ഭ​ട​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ, ഒരുവൾ പോ​കു​മ്പോ​ളേ​ക്കും മറ്റൊ​രു​വൾ വന്നു് ആ സ്ഥാ​നം ഏറ്റെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് ശാ​ശ്വ​ത​മായ ഈശ്വ​ര​പൂ​ജ​നം.

മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യും മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രും സവി​ശേ​ഷ​മായ ദൈ​വ​ഭ​ക്തി​യെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പേ​രു​ക​ളാ​ണു് മി​ക്ക​വാ​റും വഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ പേ​രു​കൾ ഋഷി​മാ​രേ​യോ തപ​സ്വി​ക​ളേ​യോ ഓർ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല; യേ​ശു​ക്രി​സ്തു​വി​ന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ഓരോ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളേ​യാ​ണു് അവ കു​റി​ക്കുക. മദർ നാ​റ്റി​വി​റ്റി=ജനനം, മദർ കൺ​സെ​പ്ഷൻ=ഗർ​ഭ​ധാ​ര​ണം, മദർ പ്രെ​സ​ന്റേ​ഷൻ= പ്ര​സ​വം, മദർ പാ​ഷ്യൻ പീ​ഢ​യ​നു​ഭ​വി​ച്ചു​ള്ള മരണം എന്നി​ങ്ങ​നെ. എന്നാൽ ഋഷി​ക​ളു​ടെ പേർ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നി​ല്ല.

അവരെ കാ​ണു​മ്പോൾ, അവ​രു​ടെ വാ​യ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും കാ​ണു​ക​യി​ല്ല.

അവ​രു​ടെ പല്ലു​ക​ളെ​ല്ലാം പച്ച​ച്ചി​രി​ക്കും. ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ, ഇതു​വ​രെ​യൊ​രു പല്ലു​തേ​പ്പു​ബ്ര​ഷ് കട​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. പല്ലു​തേ​യ്ക്കു​ന്ന​തു്, ആത്മാ​വു കൈ​മോ​ശം വന്നു​പോ​കു​ന്ന അടി​യി​ലെ​പ്പ​ടി​യായ ഒരു കോ​ണി​യു​ടെ മു​ക​ളി​ല​ത്തെ പടി​യാ​ണു്.

അവർ ഒരി​ക്ക​ലും എന്റെ എന്നു പറ​യു​ന്നി​ല്ല. അവർ​ക്കു സ്വ​ന്ത​മാ​യി യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എന്ന​ല്ല, യാ​തൊ​ന്നി​ന്മേ​ലും അവർ സ്വ​ത്വം​വെ​ക്ക​യു​മ​രു​തു്. സക​ല​ത്തേ​യും അവർ ഞങ്ങ​ളു​ടെ എന്നു പറ​യു​ന്നു; ഇങ്ങ​നെ: ഞങ്ങ​ളു​ടെ മു​ഖ​പ​ടം, ഞങ്ങ​ളു​ടെ ശി​രോ​ല​ങ്കാ​രം, തങ്ങ​ളു​ടെ ഉള്ളു​ടു​പ്പി​നെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവർ ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഉള്ളു​ടു​പ്പു് എന്നു പറയും. ചി​ല​പ്പോൾ ചില ചി​ല്ല​റ​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മേൽ-​ഒരു പ്രാർ​ഥ​നാ​പു​സ്ത​കം, ഒരു സ്മാ​ര​കം, ഒര​നു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സാധനം എന്നിങ്ങനെ-​അവർക്കു ഇഷ്ടം തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. എന്നാൽ അങ്ങ​നെ​യൊ​രു താ​ല്പ​ര്യം ഒരു സാ​ധ​ന​ത്തി​ന്റെ നേരേ ഉണ്ടാ​യി വരു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞാൽ, ഉടനെ അവ​ര​തു​പേ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. അവർ ആവക സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ തെ​രെ​സ്സി​ന്റെ ഈ വാ​ക്കു​കൾ ഓർ​മി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ദിവസം, ഒരു മാ​ന്യ​സ്ത്രീ ആ സന്ന്യാ​സി​നി​യു​ടെ സം​ഘ​ത്തിൽ ചേ​രു​വാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ, ‘അമ്മേ, എനി​ക്ക് വളരെ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ട വേ​ദ​പു​സ്ത​കം വരു​ത്താൻ സമ്മ​തി​ക്ക​ണേ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു. ‘ആഹാ, നി​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു സാ​ധ​ന​ത്തി​ന്മേൽ ഇഷ്ട​മു​ണ്ട്! അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഞങ്ങ​ളു​ടെ ആശ്ര​മ​ത്തിൽ കട​ക്ക​രു​ത്!’

കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരാ​ളും തനി​ച്ച് ഒര​റ​യിൽ അട​ച്ചി​രു​ന്നു​കൂ​ടെ​ന്നും, സ്വ​ന്ത​മാ​യി ഒരു സ്ഥലവും-​ഒരകവും-വെച്ചുപോരരുതെന്നു, നിർ​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടു്. അവർ തങ്ങ​ളു​ടെ അറകളെ എപ്പോ​ഴും തു​റ​ന്നി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു. അവർ തമ്മിൽ കണ്ടു​മു​ട്ടു​മ്പോൾ, ഒരുവൾ മറ്റൊ​രു​വ​ളോ​ടു പറ​യു​ന്നു; ‘തി​രു​വ​ത്താ​ഴ​സ്ഥ​ല​ത്തു​ള്ള ഏറ്റ​വും പരി​ശു​ദ്ധ​മായ കർമം അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​മാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ!’ ഇതി​ന്നു മറ്റ​വൾ മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു: ‘എന്നെ​ന്നേ​ക്കും.’ ഒരുവൾ മറ്റൊ​രു​വ​ളു​ടെ വാ​തി​ല്ക്കൽ​ച്ചെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​മ്പോൾ, ചെ​യ്യു​ന്ന ഉപ​ചാ​ര​വും ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. വാ​തി​ല്ക്കൽ​ച്ചെ​ന്നു തൊ​ടു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി അങ്ങേ​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു സൗ​മ്യ​സ്വ​രം ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കാം: ‘എന്നെ​ന്നേ​ക്കും’ എല്ലാ ദൈ​ന​ന്ദി​ന​കർ​മ​ങ്ങ​ളേ​യും​പോ​ലെ, ഇതും പരി​ച​യം​കൊ​ണ്ടു് അറി​യാ​തെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു; മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ നീണ്ട വാചകം പറയാൻ ഇട​കി​ട്ടു​ന്ന​തി​ന്നു മുൻ​പേ​ത​ന്നെ ‘എന്നെ​ന്നേ​ക്കും’ എന്ന വാ​ക്ക് ഒരാൾ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​യു​ന്നു.

വി​സി​താ​ങ്ദി​നേ​മ​ഠ​ക്കാ​രു​ടെ ഇടയിൽ മറ്റൊ​രു​വ​ളു​ടെ അറ​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്ന​വൾ പറ​യാ​റു​ള്ള​തു ‘മറിയം ജയി​ക്ക​ട്ടെ’ എന്നാ​ണു്. ആരുടെ പാർ​പ്പി​ട​ത്തി​ലേ​ക്കോ ആ അതിഥി ചെ​ന്ന​തു് അവൾ ‘പരി​പൂർ​ണ​ദയ’ എന്നും പറ​യു​ന്നു. ഇതാ​ണു് അവ​രു​ടെ സലാംകൊടുക്കൽ-​വാസ്തവമായി തി​ക​ച്ചും രമ​ണീ​യം​ത​ന്നെ.

ഓരോ മണി​ക്കൂ​റും കഴി​യു​മ്പോൾ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലെ പള്ളി​മ​ണി​യിൽ​നി​ന്നു മൂ​ന്നു മണി​മു​ട്ടു കേൾ​ക്കാം. ഈ മണി​യ​ടി കേ​ട്ടാൽ ഉടനെ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യും മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രും സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രും കന്യ​ക​മാ​രും ആശ്ര​മ​പ്ര​വേ​ശാർ​ഥി​നി​മാ​രും തങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തും ചെ​യ്യു​ന്ന​തും വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​മെ​ല്ലാം അവിടെ നിർ​ത്തി. സർ​വ​രും ഒരു​മി​ച്ച്, അഞ്ചു​മ​ണി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇങ്ങ​നെ പറയും: ‘അഞ്ചു​മ​ണി സമ​യ​ത്തും മറ്റെ​ല്ലാ​സ്സ​മ​യ​ത്തും തി​രു​വ​ത്താ​ഴ​സ്ഥ​ല​ത്തു​ള്ള വി​ശു​ദ്ധ​കർ​മം സ്തു​തി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ആരാ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യ​ട്ടെ!’ എട്ടു​മ​ണി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ ‘എട്ടു മണി​സ്സ​മ​യ​ത്തും മറ്റെ​ല്ലാ​സ്സ​മ​യ​ത്തും!’ എന്നി​ങ്ങ​നെ​യാ​യി അതാതു മണി​ക്കൂ​റ​നു​സ​രി​ച്ചു പറയും.

ഈ സമ്പ്രദായം-​വിചാരധാരയെ ഇട​യ്ക്കു​വെ​ച്ചു മു​റി​ക്കു​ക​യും, അതിനെ ഇള​വി​ല്ലാ​തെ ഈശ്വ​ര​നി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​ക​യു​മാ​ണു് ഇതി​ന്റെ ഉദ്ദേശ്യം-​പല സം​ഘ​ങ്ങ​ളി​ലും നട​പ്പു​ണ്ടു്; വി​ശ്വാ​സ​പ്ര​മാ​ണം മാ​ത്രം മാറും. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു, ‘പി​ഞ്ചു​കു​ട്ടി​യായ യേശു’ എന്ന സം​ഘ​ക്കാർ ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്നു. ‘ഈ മണി​ക്കൂ​റി​ലും മറ്റെ​ല്ലാ​സ്സ​മ​യ​ത്തും യേ​ശു​വി​ന്റെ സ്നേ​ഹം എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ തെ​ളി​യി​ക്ക​ട്ടെ!’ അമ്പ​തു കൊ​ല്ല​മാ​യി പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ല​ട്ട​ട​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗാ​സം​ഘ​ക്കാർ ഭക്തി​ര​സ​പ്ര​ധാ​ന​ങ്ങ​ളായ സങ്കീർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യും കഴി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ ഒരി​ക്ക​ലും ഉച്ച​സ്വ​ര​ത്തി​നു കുറവു വരു​ത്താ​തെ​യും ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ഥന നട​ത്തു​ന്നു. കുർ​ബാ​ന​പ്പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ നക്ഷ​ത്ര​ക്കു​റി എവി​ടെ​യെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടോ അവി​ടെ​യെ​ല്ലാം നിർ​ത്തി, ഒരു താ​ഴ്‌​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ എല്ലാ​വ​രും ‘യേശു-​മറിയം-യൗസേപ്പു്’ എന്നു​ച്ച​രി​ക്കും. മരി​ച്ച​വ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള കർമം നട​ത്തു​മ്പോൾ, സ്ത്രീ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ചു​രു​ക്കി​പ്പി​ടി​ക്കു​വാൻ സാ​ധി​ക്കാ​വു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം താ​ഴ്‌​ന്ന ഒരു സ്വ​ര​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ അവർ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ഫലം അത്യ​ധി​കം ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ട​ലും ദുഃ​ഖ​വൈ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​ക്ക​ലു​മാ​ണു്.

പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ വി​ശി​ഷ്ട​ത​ര​മായ തി​രു​വ​ത്താ​ഴ​മേ​ശ​യ്ക്കു ചു​വ​ട്ടിൽ തങ്ങ​ളു​ടെ വർ​ഗ​ക്കാ​രെ സം​സ്ക​രി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഒരു കു​ണ്ട​റ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവർ പറ​യു​ന്ന​വി​ധം, ശവ​മ​ഞ്ച​ങ്ങ​ളെ അതിൽ ഇറ​ക്കി​വെ​ക്കു​വാൻ ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി​കൾ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല; അതി​നാൽ മരി​ച്ചു​പോ​യാൽ അവർ​ക്കു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തെ വി​ട്ടു​പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്നു. ഇത​വർ​ക്ക് ഒരു മനോ​വേ​ദ​ന​യാ​ണു്; ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ങ്ങൾ​ക്കു വി​രു​ദ്ധ​മാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഇത​വർ​ക്കു പരി​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു.

ഒടു​വിൽ ഒരു ചി​ല്ല​റ​സ്സ​മാ​ധാ​നം അവർ​ക്കു കിട്ടി-​ഒരുകാലത്തു തങ്ങ​ളു​ടെ സംഘം വക​യാ​യി​രു​ന്ന പറ​മ്പു​ക​ളി​ലുൾ​പ്പെ​ട്ട ഒരി​ട​ത്തു​ള്ള പണ്ട​ത്തെ ഒരു വോ​ഗി​രാർ ശ്മ​ശാ​ന​സ്ഥ​ല​ത്തു്, ഒരു സവി​ശേഷ സമ​യ​ത്തും ഒരു സവി​ശേ​ഷ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തും ശവം മറ​വു​ചെ​യ്തു​കൊ​ള്ളു​വാൻ അവർ സമ്മ​തം മേ​ടി​ച്ചു.

ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​പോ​ലെ, വെ​ള്ളി​യാ​ഴ്ച ദി​വ​സ​വും സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ കുർ​ബാ​ന​യും സന്ധ്യാ​രാ​ധ​ന​ക​ളും മറ്റെ​ല്ലാ ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ഥ​ന​ക​ളും കേൾ​ക്കും. ഇതി​നൊ​ക്കെ​പ്പു​റ​മെ ലോ​ക​ത്തിൽ മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കാർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത എല്ലാ​വി​ധം നി​സ്സാ​ര​കർ​മ​ങ്ങ​ളും അവർ വളരെ ഭക്തി​ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടു​കൂ​ടി ചെ​യ്തു​വ​രാ​റു​ണ്ടു്; അത്ത​രം കർ​മ​ങ്ങൾ ഒരു കാ​ല​ത്തു ഫ്രാൻ​സിൽ വളരെ പ്ര​ചാ​ര​മു​ള്ള​വ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴും സ്പെ​യി​നി​ലും ഇറ്റ​ലി​യി​ലും അവ ധാ​രാ​ളം നട​പ്പു​ണ്ടു്. ദേ​വാ​ല​യ​ത്തിൽ അവർ​ക്കു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി അവ​സാ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്. അവർ​ക്കു പതി​വാ​യി എത്ര പ്രാ​ഥ​ന​കൾ എത്ര നേരം ചെ​ല്ലേ​ണ്ടി​വ​രു​മെ​ന്നു ശരി​യായ വി​വ​ര​മു​ണ്ടാ​കു​വാൻ, ആ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ പെട്ട ഒരു​വ​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ​മായ ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ നല്ല വഴി വേ​റെ​യൊ​ന്നും ഞങ്ങൾ​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല; ‘പ്ര​വേ​ശാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടെ ഈശ്വ​രാ​രാ​ധ​നം ഭയ​ങ്ക​രം​ത​ന്നെ​യാ​ണു്; പു​തു​താ​യി ചേർ​ന്ന​വ​രു​ടേ​താ​ക​ട്ടേ അതി​ലു​മ​ധി​കം; സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രു​ടേ​താ​ണെ​ങ്കിൽ അതി​ലു​മ​ധി​കം.’

ആഴ്ച​യി​ലൊ​രി​ക്കൽ സംഘം മു​ഴു​വ​നും ഒത്തു​കൂ​ടു​ന്നു; മഠാ​ദ്ധ്യ​ക്ഷ അഗ്രാ​സ​ന​സ്ഥ​യാ​വും; മഠ​നാ​യി​ക​മാർ അവരെ സഹാ​യി​ക്കും. ഓരോ കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​യും, വഴി​ക്കു വഴിയേ, കല്ലു​ക​ളിൽ മു​ട്ടു​കു​ത്തി, എല്ലാ​വ​രും കേൾ​ക്കെ, ആ കഴി​ഞ്ഞാ​ഴ്ച​യിൽ ചെ​യ്തു​പോ​യി​ട്ടു​ള്ള കു​റ്റ​ങ്ങ​ളും പാ​പ​ങ്ങ​ളും ഉറ​ക്കെ സമ്മ​തി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു. ഓരോ​രു​ത്ത​രു​ടേ​യും പാ​പ​സ​മ്മ​തം കേ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ മഠ​നാ​യി​ക​മാർ തമ്മിൽ കൂ​ടി​യാ​ലോ​ചി​ച്ച് ഉച്ച​ത്തിൽ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം വി​ധി​ക്കും.

ഉച്ച​സ്വ​ര​ത്തിൽ കു​റ്റം സമ്മ​തി​ച്ചു പറ​ക​യാ​കു​ന്ന ഈ ശി​ക്ഷ​യ്ക്കു പുറമെ നന്നേ നി​സ്സാ​ര​ങ്ങ​ളായ തെ​റ്റു​ക​ളെ മാ​ത്ര​മേ ഇതി​ലേ​ക്കു വെക്കാറുള്ളൂ-​ക്ഷന്തവ്യങ്ങളായ കു​റ്റ​ങ്ങൾ​ക്കു നമ​സ്കാ​രം എന്നു് അവർ പേർ പറ​യു​ന്ന ഒരു പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം വേ​റെ​യു​ണ്ടു്. നമ​സ്കാ​രം ചെയ്ക എന്ന​തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം ഇതാ​ണു്; കു​റ്റ​ക്കാ​രി മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യു​ടെ മുൻപിൽ-​ഇവരെ അമ്മ എന്ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടും സം​ബോ​ധ​നം ചെയ്കയില്ല-​ആ ദണ്ഡാ​ധി​കാ​രി​ണി എഴു​ന്നേ​റ്റു​കൊ​ള്ളാൻ ഇരി​പ്പി​ട​ത്തി​ലെ മര​പ്പ​ടി​യിൽ കാൽ​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ചെറിയ ചവി​ട്ടു ചവി​ട്ടി​യ​റി​യി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ, അന​ങ്ങാ​തെ കമി​ഴ്‌​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഈ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം വളരെ ചെറിയ ഒര​പ​രാ​ധ​ത്തി​നു വിധിക്കപ്പെടും-​അതായതു് ഒരു ചി​ല്ലു പൊ​ട്ടി​ക്കുക, കീറിയ മൂ​ടു​പ​ടം ധരി​ക്കുക, ഈശ്വ​രാ​രാ​ധ​ന​യ്ക്കെ​ത്തു​വാൻ സം​ഗ​തി​വ​ശാൽ അല്പം താ​മ​സി​ച്ചു​പോക, മറ്റും,മറ്റും; ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നേ വേ​ണ്ടു, നമ​സ്കാ​ര​മാ​യി ഇതു ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് ആരു​ടേ​യും ശാ​സ​ന​ത്തി​ന്മേ​ല​ല്ല; ആ കു​റ്റ​ക്കാ​രി (ഈ വാ​ക്കു ശബ്ദ​ശാ​സ്ത്രാ​നു​സാ​രി​യായ സാ​ക്ഷാൽ അർ​ഥ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്) താൻ തന്നെ വി​ചാ​രണ ചെ​യ്യു​ക​യും ശിക്ഷ നട​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. വി​ശേ​ഷ​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​ക​ളി​ലും നാലു പ്ര​ത്യേക ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു വലിയ എഴു​ത്തു​മേ​ശ​യു​ടെ മുൻ​പി​ലാ​യി നാലു മഠ​നാ​യി​ക​മാർ നി​ന്നു് ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ഥ​ന​ക​ളെ ഉച്ച​ത്തിൽ നീ​ട്ടി വാ​യി​ക്കുക പതി​വു​ണ്ടു്. ഒരു ദിവസം അവരിൽ ഒരുവൾ ഒരു വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന പ്രാർ​ഥന മറ്റൊ​ന്നു​കൊ​ണ്ടാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന​താ​യി മാ​റി​ച്ചൊ​ല്ലി; ഈ ഒരു കഷ്ണം അന്ധാ​ളി​ത്ത​ത്തി​നു് അവൾ നമ​സ്കാ​രം ചെ​യ്തു; ആ ആരാ​ധ​നാ​സ​മ​യം കഴി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ അതു നി​ല​നി​ന്നു. അവിടെ കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം ചി​രി​ച്ചു​പോ​യ​താ​ണു് കു​റ്റ​ത്തെ കനം പി​ടി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു്.

ഒരു സന്ന്യാ​സി​നി​യെ സൽ​ക്കാ​ര​മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് വരു​ത്തു​മ്പോൾ, മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും ശരി, അവൾ മു​ഖ​ത്തു മൂ​ടു​പ​ടം താ​ഴ്ത്തി​യി​ടു​ന്നു; വാ​യ​ന​ക്കാർ ഓർ​മി​ക്കും​പോ​ലെ, അവ​ളു​ടെ വായ മാ​ത്ര​മേ പി​ന്നെ കാ​ണു​ക​യു​ള്ളൂ.

മഠ​നാ​യി​ക​യ്ക്കു മാ​ത്ര​മേ അപ​രി​ചി​ത​മാ​രോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാൻ പാ​ടു​ള്ളു. മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു തങ്ങ​ളു​ടെ അടു​ത്ത കു​ടും​ബ​ക്കാ​രെ മാ​ത്രം കാണാം; അതു​ത​ന്നെ വളരെ അപൂർ​വ​മാ​യി. സം​ഗ​തി​വ​ശാൽ പു​റ​മെ​നി​ന്നാ​രെ​ങ്കി​ലും ഒരു സന്ന്യാ​സി​നി​യെ കാണാൻ ചെ​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, അവൾ ആശ്ര​മ​ബ​ഹിർ​ലോ​ക​ത്തു​വെ​ച്ച് അറി​യു​ക​യും സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ആരെ​ങ്കി​ലും ചെ​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, ഒരു​പാ​ടു നി​ശ്ച​യ​ങ്ങൾ നിർ​വ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​താ​യു​ണ്ടു്. അതൊരു സ്ത്രീ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ആ ഒരു കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച​യ്ക്കു​ള്ള അധി​കാ​രം കി​ട്ടി എന്നു​വ​രാം; സന്ന്യാ​സി​നി സൽ​ക്കാ​ര​മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് അഴി​ജ​നാ​ല​പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ ആ ചെന്ന സ്ത്രീ​യു​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു; അമ്മ​യോ സഹോ​ദ​രി​യോ ആയി​രു​ന്നാൽ മാ​ത്ര​മേ ആ ജന​വാ​തിൽ തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ടു. പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്ക് ഏതു സമ​യ​ത്തും സമ്മ​തം കി​ട്ടാ​റി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ.

സാങ്-​ബെന്വാവിനാൽ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെ​ട്ട​തും മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗ​യാൽ കു​റേ​ക്കൂ​ട്ടി കഠി​ന​മാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​മായ ആശ്ര​മ​നി​യ​മം ഇങ്ങ​നെ​യെ​ല്ലാ​മാ​ണു്.

ഈ സം​ഘ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ മറ്റു സം​ഘ​ക്കാ​രി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ ആഹ്ലാ​ദ​വും ഉത്സാ​ഹ​വും ചു​റു​ചു​റു​ക്കു​മു​ള്ള​വ​ര​ല്ല. അവർ വി​ളർ​ത്തും ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യു​മി​രി​ക്കും. 1825-​ന്നും 1830-​ന്നും ഉള്ളിൽ മൂ​ന്നു​പേർ​ക്കു ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

ഒരുവൾ ചു​രു​ങ്ങി​യ​തു് രണ്ടു കൊ​ല്ല​ത്തേ​ക്കു, പല​പ്പോ​ഴും നാലു കൊ​ല്ല​ത്തേ​ക്കു, പ്ര​വേ​ശാർ​ഥി​നി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം; പ്ര​വേ​ശം കി​ട്ടി​യ​തി​നു​ശേ​ഷ​വും നാലു കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞേ സന്ന്യാ​സി​നി​യാ​വൂ. ഇരു​പ​ത്തി​മൂ​ന്നോ ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലോ വയ​സ്സി​നു​ള്ളിൽ അപൂർ​വ​മാ​യേ പ്ര​ധാ​ന​മായ സന്ന്യാ​സം ചെ​യ്യി​ക്കൂ. മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗാ​സം​ഘ​ക്കാർ വി​ധ​വ​ക​ളെ ആശ്ര​മ​ത്തി​ലേ​ക്കെ​ടു​ക്കാ​റി​ല്ല.

തങ്ങ​ളു​ടെ ചെ​റു​മു​റി​ക​ളിൽ​വെ​ച്ച് അജ്ഞാ​ത​ങ്ങ​ളായ പലേ ദേ​ഹോ​പ​ദ്ര​വ​ങ്ങ​ളും അവർ സ്വ​യ​മേവ ഏല്പി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്; അവ​യെ​പ്പ​റ്റി ഒരി​ക്ക​ലും പു​റ​ത്തു പറയാൻ പാ​ടി​ല്ല.

സന്ന്യാ​സ​ദീ​ക്ഷ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ അന്നേ ദിവസം ഏറ്റ​വും ഭം​ഗി​യു​ള്ള ഉടു​പ്പു് ധരി​ക്കു​ന്നു; അവൾ വെ​ളു​ത്ത പനീർ​പ്പൂ​വു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള ശി​രോ​ല​ങ്കാ​രം ചൂടും; തല​മു​ടി മി​ന്നു​ന്ന​തു​വ​രെ ചീകി ചു​രുൾ​ചു​രു​ളാ​ക്കി​യി​ടും. അതു കഴി​ഞ്ഞ് അവൾ ദണ്ഡ​ന​മ​സ്കാ​രം ചെ​യ്യു​ന്നു; ഉടനെ ഒരു വലിയ കറു​ത്ത മൂ​ടു​പ​ടം അവ​ളു​ടെ മേ​ലി​ടും. എന്നി​ട്ടു, മരി​ച്ച​വ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള സം​സ്കാ​ര​ഗാ​നം പാ​ടു​ക​യാ​യി; പി​ന്നീ​ടു സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ രണ്ടു വരി​യാ​യി പി​രി​യും; ഒരു കൂ​ട്ടർ ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ സ്വ​ര​ത്തിൽ ‘നമ്മു​ടെ സഹോ​ദ​രി മരി​ച്ചു​പോ​യി’ എന്നു​ച്ച​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലൂ​ടെ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു; മറ്റേ കൂ​ട്ടർ ആഹ്ലാ​ദ​മ​യ​മായ ഒരു സ്വ​ര​ത്തിൽ ‘നമ്മു​ടെ സഹോ​ദ​രി യേ​ശു​ക്രി​സ്തു​വിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു’ എന്നു മറു​പ​ടി​യും പറ​യു​ന്നു!

ഈ കഥ നട​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തോ​ടു ചേർ​ന്നു് ഒരു പാർ​പ്പു പാഠശാലയുണ്ടായിരുന്നു-​പ്രഭുക്കന്മാരുടേയും ഏറ്റ​വും വലിയ സമ്പ​ന്ന​ന്മാ​രു​ടേ​യും കു​ടും​ബ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ ചേർ​ന്നു പഠി​ക്കു​ന്ന ഒരു പാ​ഠ​ശാല. മാം​സെൽ ദു് സാ​ങ്തൊ​ലെ​രേ​യും ദു് ബെ​ലി​സാ​ങ്ങി​നേ​യും ടാൽ​ബ​ട്ടു് എന്ന ഒരു മാ​ന്യ​മായ കത്തോ​ലി​ക്ക് കു​ടും​ബ​പ്പേർ വഹി​ക്കു​ന്ന ഒരിം​ഗ്ല​ണ്ടു​കാ​രി​പ്പെൺ​കു​ട്ടി​യേ​യും ഇക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്താം. ഒരു ചു​മർ​ക്കൂ​ടി​ന്നു​ള്ളിൽ വെ​ച്ചു സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ പോ​റ്റി​വ​രു​ന്ന ഈ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ ലോ​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത ഭയ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യാ​ണു് വള​രു​ന്ന​തു്. അവരിൽ ഒരുവൾ ഞങ്ങ​ളോ​ടു പറ​യു​ണ്ടാ​യി; ‘തെ​രു​വി​ലെ കൽ​വി​രി​പ്പാത കണ്ട​പ്പോൾ എനി​ക്ക് അടി​മു​തൽ മു​ടി​വ​രെ വി​റ​ച്ചു.’ അവ​രു​ടെ ഉടു​പ്പു നീ​ല​വർ​ണ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കും; വെ​ളു​ത്ത ഒരു തൊ​പ്പി​യു​ണ്ടാ​വും; വെ​ള്ളി​പ്പൂ​ച്ചു​ള്ള​തോ ചെ​മ്പു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള​തോ ആയ പരി​ശു​ദ്ധാ​ത്മാ​വി​ന്റെ ഒരു രൂപം മാ​റ​ത്തു തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കും. ചില മു​ഖ്യോ​ത്സ​വ​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ, വി​ശേ​ഷി​ച്ചും സാങ് മർ​ത്താ​ങ് ജനി​ച്ച പെ​രു​നാൾ ദിവസം, ഒരു വലിയ ദയയും ഒരു വി​ശേ​ഷ​ഭാ​ഗ്യ​വു​മാ​ണെ​ന്ന നി​ല​യ്ക്ക്, അവർ​ക്കു സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രു​ടെ ഉടു​പ്പു ധരി​ക്കു​വാ​നും ഒരു ദി​വ​സ​ത്തേ​ക്കു മു​ഴു​വൻ ഈശ്വ​രാ​രാ​ധ​ന​യിൽ ഏർ​പ്പെ​ടു​വാ​നും, ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളെ അനു​സ​രി​ക്കു​വാ​നും സമ്മ​തം കി​ട്ടും. ആദ്യ​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ തങ്ങ​ളു​ടെ കറു​ത്ത ഉടു​പ്പു് അവർ​ക്കു കടം​കൊ​ടു​ക്കുക പതി​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇതു ദൈ​വ​നി​ന്ദ​യാ​യി തോ​ന്നി മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ അതു പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു് വി​ധി​ച്ചു. സന്ന്യാസ ദീ​ക്ഷ​യെ അർ​ഥി​ച്ചു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​വർ മാ​ത്ര​മേ ഉടു​പ്പു കടം കൊ​ടു​ത്തു​കൂ​ടു എന്നു് നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. മത​പ്ര​ചാ​ര​ത്തി​നു​ള്ള ഒരു നി​ഗൂ​ഢോ​ത്സാ​ഹം​കൊ​ണ്ടും, പരി​ശു​ദ്ധ​മായ ആശ്ര​മ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ രുചി കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു മുൻ​കൂ​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി​യും, കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ സമ്മ​തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടും പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടും വന്നി​രു​ന്ന ഈ സമ്പ്ര​ദാ​യം വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ​ക്കു വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഒരു സു​ഖ​വും നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. അവർ അതു​കൊ​ണ്ടു് രസി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്. അതൊരു പു​തു​മ​യാ​യി​രു​ന്നു; അതവരെ രസി​പ്പി​ച്ചു. കു​ട്ടി​പ്രാ​യ​ത്തി​ന്റെ കള​ങ്ക​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളായ ആലോചനകൾ-​പരിശുദ്ധജലം പാ​റ്റു​ന്ന യന്ത്ര​ത്തെ ഒരു കൈയിൽ പി​ടി​ച്ചും, നാ​ലു​പേർ​ക്കു കേൾ​ക്കാ​നാ​വു​മ്പോൾ എത്ര​യും ഉച്ച​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ പാ​ടി​യും, ഒരെ​ഴു​ത്തു​മേ​ശ​യ്ക്കു മുൻ​പിൽ അനവധി മണി​ക്കൂ​റു​ക​ളോ​ളം ഒന്നാ​യി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ നേ​ര​മ്പോ​ക്കെ​ന്താ​ണെ​ന്നു ലൗ​കി​ക​ന്മാ​രായ നമ്മെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​വാൻ എന്താ​യാ​ലും, അവ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു സാ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

തപോ​നി​ഷ്ഠ​ക​ളെ ഒഴി​ച്ചു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലെ മറ്റെ​ല്ലാ നട​പ​ടി​ക​ളേ​യും വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ അനു​സ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യായ യു​വ​തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ച്, ഗാർ​ഹ​സ്ഥ്യം വള​രെ​ക്കൊ​ല്ലം അനു​ഭ​വി​ച്ച​തി​നു ശേ​ഷ​വും, ആരെ​ങ്കി​ലും തന്റെ മു​റി​വാ​തി​ല്ക്കൽ വന്നു മു​ട്ടി​യാൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു് ‘എന്നെ​ന്നേ​ക്കും’ എന്നു പറ​യു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തെ നിർ​ത്തി​ക്ക​ള​യു​വാൻ അവ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല! സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രെ​പ്പോ​ലെ, വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളും തങ്ങ​ളെ കാണാൻ ചെ​ല്ലു​ന്ന​വ​രെ സൽ​ക്കാ​ര​മു​റി​യിൽ​വെ​ച്ചു മാ​ത്ര​മേ കണ്ടി​രു​ന്നു​ള്ളു. അവ​രു​ടെ അമ്മ​മാർ​ക്കു​കൂ​ടി അവരെ ആലിം​ഗ​നം ചെ​യ്യാൻ സമ്മ​ത​മി​ല്ല. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ത്തി​നു​ള്ള കാ​ഠി​ന്യം എത്ര​ത്തോ​ളം എത്തി​യി​രു​ന്നു എന്നു താഴെ പറ​യു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് കാണാം. ഒരു ദിവസം ഒരു ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി​യെ കാണാൻ അവ​ളു​ടെ അമ്മ ചെ​ന്നു; ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ കൂടെ മൂ​ന്നു വയ​സ്സു പ്രാ​യ​മു​ള്ള ഒരു ചെറിയ സഹോ​ദ​രി​യു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി കര​ഞ്ഞു തു​ട​ങ്ങി; അവൾ​ക്കു തന്റെ അനു​ജ​ത്തി​യെ ആലിം​ഗ​നം ചെ​യ്വാൻ വളരെ ആഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. ഒടു​വിൽ അഴി​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ആ ചെ​റു​കു​ട്ടി​യു​ടെ കൈ നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച് അതൊ​ന്നു ചും​ബി​ക്കു​വാൻ പറ്റു​ന്ന​തി​നു് അവൾ വളരെ കെ​ഞ്ചി​നോ​ക്കി. ഈ അപേ​ക്ഷ ഏതാ​ണ്ടു് നീ​ര​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഉപേ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്.

എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യി​ട്ടും, ഈ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​കൾ ആ ഗൗ​ര​വ​മ​യ​മായ ഭവ​ന​ത്തെ ഹൃ​ദ​യാ​കർ​ഷ​ക​ങ്ങ​ളായ സ്മാ​ര​ക​ക്കു​റി​പ്പു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു നി​റ​ച്ചു.

ചില സമ​യ​ത്തു് ആ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തിൽ കു​ട്ടി​പ്രാ​യം മി​ന്നി​ത്തി​ള​ങ്ങും, വി​നോ​ദ​സ​മ​യ​മാ​യി. ഒരു വാതിൽ അതി​ന്റെ തി​രി​കു​റ്റി​ക​ളിൽ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ തി​രി​ഞ്ഞു. പക്ഷി​കൾ പറ​യു​ന്നു: ‘നല്ല​തു്; ഇതാ, കു​ട്ടി​കൾ വരു​ന്നു!’ ഒരു ശവ​പ്പു​ട​വ​പോ​ലെ കു​രി​ശു​കൊ​ണ്ടു് വി​ല​ങ്ങി​ട്ടു് ആ തോ​ട്ട​ത്തിൽ മു​ഴു​വ​നും ചെ​റു​പ്രാ​യ​ത്തി​ന്റെ തള്ളി​ച്ച കയറി ഓളം​ത​ള്ളി. ആ നി​ഴ​ല്പാ​ടു​ക​ളു​ടെ ഇട​യി​ലെ​ങ്ങും മി​ന്നു​ന്ന മു​ഖ​ങ്ങ​ളും വെ​ളു​ത്ത നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ങ്ങ​ളും ആഹ്ലാ​ദ​പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ നി​റ​യ​പ്പെ​ട്ട നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​നേ​ത്ര​ങ്ങ​ളും. എല്ലാ​വി​ധ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള പ്ര​ഭാ​ത​ദീ​പ്തി​ക​ളും ചി​ന്നി​പ്പ​ര​ന്നു. പ്രാർ​ഥ​നാ​ഗാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും മണി​നാ​ദ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും, ഘണ്ടാ​വാ​ദ്യ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും, മര​ണാ​വ​സ​ര​ത്തി​ലെ മണി​യ​ടി​ക​ളു​ടേ​യും ഈശ്വ​രാ​രാ​ധ​ന​ക​ളു​ടേ​യും ശേഷം ഈ ചെ​റു​പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ ശബ്ദം, തേ​നീ​ച്ച​യെ​ക്കാ​ള​ധി​കം മാ​ധു​ര്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, പെ​ട്ടെ​ന്നു പൊ​ങ്ങി. ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ന്റെ കൂടു തു​റ​ന്നു; ഓരോ​രു​ത്ത​രും തനി​ക്കു​ള്ള പൂ​ന്തേ​നും​കൊ​ണ്ടു പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. അവർ കളി​ച്ചു, അവർ അന്യോ​ന്യം വി​ളി​ച്ചു. അവർ ഓരോ കൂ​ട്ടം കൂടി, അവർ അവി​ട​വി​ടെ പാ​ഞ്ഞു​ന​ട​ന്നു. അതാതു മൂ​ല​ക​ളിൽ​വെ​ച്ചു വെ​ളു​ത്തു ചന്ത​മു​ള്ള ചെ​റു​പ​ല്ലു​കൾ ഒച്ച പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു; മു​ഖാ​വ​ര​ണ​ങ്ങൾ ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക​ളു​ടെ മേ​ല​ന്വേ​ഷ​ണം ചെയ്യുന്നു-​ഇരുൾപ്പാടുകൾ സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​കൾ​ക്കു കാവൽ നി​ല്ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, അതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്താ​ണു്? അവർ പി​ന്നേ​യും തി​ള​ങ്ങു​ക​യും ചി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആ ദുഃ​ഖ​മ​യ​ങ്ങ​ളായ മതി​ല്ക്കെ​ട്ടു​കൾ കണ്ണ​ഞ്ചി​ക്കു​ന്ന​വി​ധം പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ക​യാ​യി. അതുകൾ, ഈ മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ തേ​നീ​ച്ച​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങ​ളു​ടെ ആർ​ക്ക​ലിൽ അത്ര​മേൽ സന്തോ​ഷ​ത്താൽ അല്പ​മൊ​ന്നു പൂ​ച്ചി​ട​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു്, നോ​ക്കി​നി​ന്നു. ഈ വ്യ​സ​ന​മ​യ​മായ ഭവ​ന​ത്തിൽ വി​ല​ങ്ങ​നെ പനി​നീർ​പ്പൂ​മഴ പെ​യ്ത​തു​പോ​ലെ​യാ​യി. സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രു​ടെ കണ്ണി​ന്മു​മ്പിൽ​വെ​ച്ചു പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ കൂ​ത്താ​ടി; പാ​പ​ര​ഹി​ത​ത്വ​ത്തി​ന്റെ നോ​ട്ടം നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യെ അമ്പ​ര​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ആ അത്ര​യു​മ​ധി​കം തപോ​നി​ഷ്ഠ​ങ്ങ​ളായ മണി​ക്കൂ​റു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ നി​ഷ്ക​പ​ട​ത​യു​ടേ​താ​യി ഒരു മണി​ക്കൂ​റെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടായല്ലോ-​ആ കു​ട്ടി​ക​ളോ​ടു നാം നന്ദി പറയുക. ചെ​റു​കു​ട്ടി​കൾ അങ്ങു​മി​ങ്ങും ഓടി​ക്ക​ളി​ച്ചു; മു​തിർ​ന്ന​വർ നൃ​ത്തം​വെ​ച്ചു. ഈ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തിൽ​വെ​ച്ചു വി​നോ​ദം സ്വർ​ഗ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്നു. പു​തി​യ​വ​യും വലു​പ്പം​വെ​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​വ​യു​മായ ഈ ജീ​വാ​ത്മാ​ക്ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തെ​പ്പോ​ലെ അത്ര​യും ആഹ്ലാ​ദ​ക​ര​വും അത്ര​യും ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​വു​മായ മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. പെ​രൊ​വോ​ടു [1] കൂടി ചി​രി​ക്കു​വാൻ ഹോമർ [2] അങ്ങോ​ട്ടു വന്നി​രി​ക്കും; ആ സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രു​ടെ മു​തു​മു​ത്ത​ശ്ശി​മാർ​ക്കു പു​രാ​ണ​ക​ഥ​ക​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ യക്ഷി​ക്ക​ഥ​ക​ളി​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു​കൂ​ടി, എന്നി​ല്ല, രാ​ജ​സിം​ഹാ​സ​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ ഓല​പ്പു​ര​ക​ളി​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു​പോ​ലും മു​ഖ​ത്തു​ള്ള ചു​ളി​വു​കൾ ആകെ തൂർ​ന്നു​പോ​കു​വാൻ വേ​ണ്ട​ത്ര ചെ​റു​പ്പ​വും ആരോ​ഗ്യ​വും ആഹ്ലാ​ദ​ഘോ​ഷ​വും ആർ​പ്പു​വി​ളി​യും സന്തോ​ഷ​മൂർ​ച്ഛ​യും ആന​ന്ദ​വും സു​ഖ​വും ആ കറു​ത്ത തോ​ട്ട​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി.

ഒരു സമയം മറ്റെ​ല്ലാ സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കാ​ള​ധി​കം ആ വസ​തി​യി​ലാ​ണു്, അത്ര മേൽ കൗ​തു​ക​ക​ര​ങ്ങ​ളും ആലോ​ച​നാ​ശീ​ലം​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു പു​ഞ്ചി​രി​യെ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്ന​വ​യു​മായ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ വാ​ക്കു​കൾ കേൾ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്ന​തു്. വ്യ​സ​ന​മ​യ​ങ്ങ​ളായ ആ നാലു മതി​ലു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ​വെ​ച്ചാ​ണു്, ഒരു ദിവസം അഞ്ചു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരു കു​ട്ടി ഇങ്ങ​നെ ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു്: അമ്മേ! വലിയ കു​ട്ടി​ക​ളിൽ ഒരുവൾ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു, ഇവിടെ ഇനി ഒമ്പ​തു​കൊ​ല്ല​വും പത്തു​മാ​സ​വും മാ​ത്ര​മേ എനി​ക്കു താ​മ​സി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ള്ളൂ എന്നു്. എന്തു സുഖം!’

ഈ സ്മ​ര​ണീ​യ​മായ സം​ഭാ​ഷ​ണം നട​ന്ന​തും ഇവി​ടെ​വെ​ച്ചാ​ണു്.

ഒരു മഠ​നാ​യിക. ‘എന്റെ കു​ട്ടി, എന്തി​നാ​ണു് കര​യു​ന്ന​ത്?

കു​ട്ടി. (വയ​സ്സാ​റു്) ഞാൻ അലി​യോ​ടു് എനി​ക്ക് എന്റെ ഫ്രാൻ​സു് രാ​ജ്യ​ച​രി​ത്രം മു​ഴു​വ​നും മന​സ്സി​ലാ​യി എന്നു പറ​ഞ്ഞു; അവൾ പറ​യു​ന്നു എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ന്നു്; പക്ഷേ, എനി​ക്ക​റി​യാം.’

അലി. വലിയ കു​ട്ടി. (വയ​സ്സൊ​മ്പ​തു്) ‘ഇല്ല; അവൾ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.’

മഠ​നാ​യിക, ‘എന്റെ കു​ട്ടി എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ത്?’

അലി. അവൾ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു, ‘പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ത്തു് എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും മലർ​ത്തി, അതിൽ​നി​ന്നു് എന്തു ചോ​ദി​ച്ചാ​ലും ഉത്ത​രം പറ​യാ​മെ​ന്നു്.’

‘എന്നി​ട്ടു്?’

‘അവൾ ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.’

‘ഞങ്ങൾ നോ​ക്ക​ട്ടെ. എന്തേ നി​യ്യ​വ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​ത്?’

‘അവൾ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, ഞാൻ പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ത്തു് ഒരി​ട​ത്തു മലർ​ത്തി, ആദ്യം കി​ട്ടിയ ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചു.’

‘എന്താ​യി​രു​ന്നു ചോ​ദ്യം?’

‘ഇതാ​ണു്, അതി​നു​ശേ​ഷം എന്തു​ണ്ടാ​യി?’

ഒരു മാ​ന്യ​വി​ദ്യാർ​ഥി​നി വളർ​ത്തി​യി​രു​ന്ന​തും ഏതാ​ണ്ടാർ​ത്തി​പി​ടി​ച്ച​തു​മായ ഒരു മു​ള​ന്ത​ത്ത​യെ​പ്പ​റ്റി ഈ അഗാ​ധ​ത​ര​മായ അഭി​പ്രാ​യം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു് ഇവി​ടെ​വെ​ച്ചാ​ണു്: ‘എന്തു തറ​വാ​ടി​ത്ത​മു​ള്ള​തു്; ഒരു മനു​ഷ്യ​നെ​ന്ന​പോ​ലെ അതു് അപ്പ​ക്ക​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റേ​യും വെ​ണ്ണ​യു​ടേ​യും മു​കൾ​ഭാ​ഗം തി​ന്നു​ന്നു!’

ഏഴു വയ​സ്സു പ്രാ​യ​മു​ള്ള ഒരു പാ​ത​കി​നി, താൻ മറ​ന്നു​പോ​കാ​തി​രി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി, മുൻ​കൂ​ട്ടി എഴു​തി​വെ​ച്ച ഈ പാ​പ​സ​മ്മ​ത​ക്കു​റി​പ്പു കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു് ഈ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലെ ഒരു പാ​വു​ക​ല്ലിൽ​നി​ന്നാ​ണു്.

‘പി​താ​വേ, ഞാൻ ധന​ത്തി​ന്മേൽ ആശ​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് എന്നെ​ത്ത​ന്നെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.’

‘പി​താ​വേ, ഞാൻ ഒരു വ്യ​ഭി​ചാ​രി​യാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് എന്നെ​ത്ത​ന്നെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.’

‘പി​താ​വേ, ഞാൻ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ നേരെ നോ​ക്കി​പ്പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് എന്നെ​ത്ത​ന്നെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.’

ആറു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരു പനി​നീർ​പ്പൂ​വാ​യ​തിൽ​നി​ന്നു നാലും അഞ്ചും വയ​സ്സു​ള്ള നീ​ല​ക്ക​ണ്ണു​കൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ താഴെ കാ​ണു​ന്ന കല്പി​ത​കഥ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു് ഈ തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ പു​ല്ക്ക​ട്ട​ബെ​ഞ്ചിൽ​നി​ന്നാ​ണു്: ‘മൂ​ന്നു ചെ​റു​കോ​ഴി​കൾ​ക്കു​കൂ​ടി അനവധി പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഒരു രാ​ജ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളെ അറു​ത്തെ​ടു​ത്തു കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യി​ലി​ട്ടു. അതു കഴി​ഞ്ഞ്, അവ ഇലകളെ നു​ള്ളി​യെ​ടു​ത്തു് കളി​സ്സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലി​ട്ടു. ആ രാ​ജ്യ​ത്തു് ഒരു ചെ​ന്നാ​യ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; അവിടെ ഒരു​പാ​ടു് കാ​ടു​ക​ളു​ണ്ടു്; ചെ​ന്നായ ആ ചെ​റു​കോ​ഴി​ക​ളെ കടി​ച്ചു​തി​ന്നു.

ഈ മറ്റൊ​രു കാ​വ്യ​വും:

വടി​കൊ​ണ്ടു് ഒരടി.

കോ​മാ​ളി​യാ​ണു് പൂ​ച്ച​യെ ആ അടി​യ​ടി​ച്ച​തു്.

ആ കു​റി​ഞ്ഞി​പ്പൂ​ച്ച​യ്ക്കു സു​ഖ​മാ​യി​ല്ല; അത​തി​നെ വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി.

ഒടു​വിൽ ഒരു മാ​ന്യ​സ്ത്രീ കോ​മാ​ളി​യെ തട​വി​ലി​ട്ടു.

അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രാൽ ഉപേ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു്, കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ധർ​മ​മാ​യി വളർ​ത്തി​വ​ന്ന ഒര​നാ​ഥ​പ്പെൺ​കു​ട്ടി മനോ​ഹ​ര​വും മർ​മ​ഭേ​ദ​ക​വു​മായ ഈ വാ​ക്കു പറ​ഞ്ഞ​തു് ഇവി​ടെ​വെ​ച്ചാ​ണു്. മറ്റു കു​ട്ടി​കൾ അവ​രു​ടെ അമ്മ​മാ​രെ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​ന്ന​തു് അവൾ കേ​ട്ടു; താ​നി​രി​ക്കു​ന്ന മു​ക്കി​ലി​രു​ന്നു് അവൾ പി​റു​പി​റു​ത്തു: ‘എന്നെ​പ്പ​റ്റി പറ​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഞാൻ ജനി​ക്കു​മ്പോൾ എന്റെ​യ​മ്മ അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.’

തടി​ച്ച ശക്തി​യു​ള്ള ഒരു വാ​തി​ല്ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. താ​ക്കോൽ​ക്കൂ​ട്ട​വും​കൊ​ണ്ടു് അവൾ ഇട​നാ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ എപ്പോ​ഴും പാ​യു​ന്ന​തു കാണാം; അവ​ളു​ടെ പേർ സി​സ്റ്റർ അഗത എന്നാ​ണു്. വലിയ വലിയ പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ പത്തു വയ​സ്സി​ന്നു മീ​തെ​യു​ള്ള​വർ - അവളെ അഗ​തോ​ക്സി​സു് [3] എന്നാ​ണു് വി​ളി​ക്കാ​റു്.

നീ​ണ്ടു ചതു​ര​ത്തിൽ വളരെ വലു​പ്പ​മു​ള്ള​തും തോ​ട്ട​ത്തി​ന്ന​ഭി​മു​ഖ​മാ​യി കമാ​നാ​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള ഒരു നട​പ്പു​ര​യി​ലൂ​ടെ​യ​ല്ലാ​തെ വേറെ വെ​ളി​ച്ചം ചെ​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ ഊട്ടു​പുര ഇരു​ണ്ട​തും നന​വു​ള്ള​തും, കു​ട്ടി​കൾ പറ​യു​മ്പോ​ലെ, ജന്തു​ക്കൾ നി​റ​ഞ്ഞ​തു​മാ​യി​രു​ന്നു. ചു​റ്റു​മു​ള്ള പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങൾ അവി​ടെ​ക്കു താ​ന്താ​ങ്ങ​ളു​ടെ വരി പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള ഇഴ​ജ​ന്തു​ക്ക​ളെ അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

അതി​ന്റെ നാലു മൂ​ല​യ്ക്കും, വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ, അർ​ഥ​വ​ത്തു​ക്ക​ളായ ഓരോ വി​ശേ​ഷ​പ്പേ​രു​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; എട്ടു​കാ​ലി​മൂല, കമ്പി​ളി​പ്പു​ഴു​മൂല, മര​ച്ചെ​ള്ളു​മൂല, മണ്ണ​ട്ട​മൂല.

മണ്ണ​ട്ട​മൂല അടു​ക്ക​ള​യ്ക്ക​ടു​ത്താ​ണു്; അതാ​ണു് അവി​ടെ​വെ​ച്ച് പ്ര​ധാ​ന​മായ സ്ഥലം. മറ്റി​ട​ങ്ങ​ളി​ലെ​പ്പോ​ലെ അവിടെ അത്ര തണു​പ്പി​ല്ല. ഊട്ടു​പു​ര​യിൽ​നി​ന്നു് ഈ പേ​രു​കൾ വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു; അവ നാലു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ങ്ങ​ളെ വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യു​വാൻ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ട്ടു. ഊട്ടു​പു​ര​യിൽ ഉണ്ണാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന മൂ​ല​യ​നു​സ​രി​ച്ച് ഓരോ വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​യും ആ നാ​ലെ​ണ്ണ​ത്തിൽ ഏതി​ലെ​ങ്കി​ലും ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം പ്ര​ധാന മെ​ത്രാൻ ഉൾ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ പള്ളി​കൾ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്ന​പ്പോൾ, ചന്ത​മു​ള്ള തങ്ക​മു​ടി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു ചെറിയ ഓമ​ന​പ്പെൺ​കു​ട്ടി, അദ്ദേ​ഹം കട​ന്നു​പോ​ന്ന ഒരു ക്ലാ​സ്സു​മു​റി​യി​ലേ​ക്കു വരു​ന്ന​തു കണ്ടു.

അദ്ദേ​ഹം പനി​നീർ​പ്പൂ​പോ​ലു​ള്ള കവി​ളു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ മറ്റൊ​രു സു​ന്ദ​രി​പ്പെൺ​കു​ട്ടി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു - അവൾ അടു​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു:

‘അതാ​രാ​ണു്?’

‘മോൺ​സി​ന്യേർ, അതൊ​രെ​ട്ടു​കാ​ലി​യാ​ണു്.’

‘ആഹാ, അങ്ങേ​പ്പു​റ​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്ന അവളോ?’

‘അവൾ ഒരു മണ്ണ​ട്ട.’

‘മറ്റേ​ത്?’

‘അവൾ ഒരു കമ്പി​ളി​പ്പു​ഴു.’

‘നേര്! ആട്ടെ, കു​ട്ടി​യോ?’

‘മോൺ​സി​ന്യേർ, ഞാൻ മര​ച്ചെ​ള്ളാ​ണു്.’

ഇത്ത​രം വീ​ടു​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം സ്വ​ന്ത​മാ​യി ചില വി​ശേ​ഷ​ത​ക​ളു​ണ്ടു്. ഈ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ ആരം​ഭ​ത്തിൽ, ഏതാ​ണ്ടു് ഉൽ​ക്കൃ​ഷ്ട​മായ ഒരു തണലിൽ പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ തങ്ങ​ളു​ടെ കു​ട്ടി​പ്രാ​യം കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യി​രു​ന്ന നി​ഷ്ഠാ​പ​ര​ങ്ങ​ളും മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളു​മായ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു് ഇക്കു​വാ. വി​ശു​ദ്ധ​കർ​മ​ത്തി​ന്നേർ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രിൽ പദ​വി​വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി, ഇക്കു​വ​യിൽ കന്യ​ക​മാ​രേ​യും പൂ​ക്കാ​രി​ക​ളേ​യും രണ്ടാ​യി വേർ​തി​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. എന്ന​ല്ല, ‘വി​താ​ന​ക്കാ​രി​കൾ’ എന്നും ‘ധൂ​പ​ക​ല​ശ​ക്കാ​രി​കൾ’ എന്നും​കൂ​ടി രണ്ടുതരക്കാരുണ്ടായിരുന്നു-​ആദ്യം പറ​ഞ്ഞ​വർ വി​താ​ന​ത്തി​ന്റെ ചര​ടു​കൾ പി​ടി​ക്കു​ക​യും, രണ്ടാ​മ​തു പറ​ഞ്ഞ​വർ വി​ശു​ദ്ധ​കർ​മ​ത്തി​നു ധൂ​പ​ക​ല​ശം എടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​വ​ന്നു. പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ അവ​കാ​ശ​പ്ര​കാ​രം പൂ​ക്കാ​രി​കൾ​ക്കു​ള്ള​താ​ണു്. നാലു കന്യ​ക​മാർ മുൻപേ നട​ക്കും. ആ പെ​രു​ന്നാൾ ദിവസം രാ​വി​ലെ കി​ട​പ്പ​റ​യിൽ​നി​ന്നു് ഈ ചോ​ദ്യം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു് അത്ര അപൂർ​വ​മായ ഒരു സം​ഗ​തി​യ​ല്ല. ‘ആരാ​ണു് കന്യക?’

ഏഴു വയ​സ്സു പ്രാ​യ​മു​ള്ള ഒരു ‘ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി’ ഈശ്വ​രാ​രാ​ധ​നാ​യാ​ത്ര​യിൽ മുൻപേ നട​ന്നി​രു​ന്ന പതി​നാ​റു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരു ‘വലിയ പെൺ​കു​ട്ടി’യോടു പി​ന്നാ​ലെ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ, ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞ​താ​യി മദാം കമ്പാൻ എപ്പോ​ഴും എടു​ത്തു​പ​റ​യാ​റു​ണ്ടു്; ‘നി​ങ്ങൾ ഒരു കന്യ​ക​യാ​ണു്; ഞാ​നൊ​ട്ട​ല്ല​താ​നും.’

ഊട്ടു​പു​ര​യു​ടെ വാ​തി​ലി​നു മു​ക​ളിൽ വെ​ളു​ത്ത ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ഥന എന്നു പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​തും ആളു​ക​ളെ സ്വർ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയ​റ്റി​വി​ടു​ന്ന ഗു​ണ​വി​ശേ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തു​മായ ഈ പ്രാർ​ഥന വലിയ കറു​ത്ത അക്ഷ​ര​ത്തിൽ എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

‘ഈശ്വ​രൻ ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​തും, ഈശ്വ​രൻ ചൊ​ല്ലി​യ​തും, ഈശ്വ​രൻ സ്വർ​ഗ​ത്താൽ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ച്ച​തു​മായ ചെറിയ വെ​ളു​ത്ത ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ഥന. രാ​ത്രി ഞാൻ കി​ട​ക്കാൻ പോ​യ​പ്പോൾ എന്റെ കി​ട​ക്ക​യിൽ മൂ​ന്നു ദേ​വ​ദൂ​ത​ന്മാ​രി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു-​ഒരാൾ കാ​ല്ക്ക​ലും രണ്ടു പേർ തല​യ്ക്ക​ലും; സു​ശീ​ല​യായ കന്യ​കാ​മ​റി​യം നട​ക്കും; അവൾ എന്നോ​ടു ശങ്കി​ക്കാ​തെ കി​ട​ന്നു​കൊ​ള്ളാൻ പറ​ഞ്ഞു, നല്ല​വ​നായ ദൈവം എന്റെ അച്ഛ​നാ​ണു്; നല്ല​വ​ളായ കന്യ​കാ​മ​റി​യം എന്റെ അമ്മ​യാ​ണു്; മൂ​ന്ന​പ്പോ​സ്ത​ല​ന്മാർ എന്റെ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രാ​ണു്. മൂ​ന്നു കന്യ​ക​മാർ എന്റെ സഹോ​ദ​രി​മാ​രു​മാ​ണു്. ഈശ്വ​രൻ പി​റ​ന്ന​പ്പോ​ഴ​ത്തെ ഉൾ​ക്കു​പ്പാ​യം എന്റെ ദേ​ഹ​ത്തെ മറ​യ്ക്കു​ന്നു;സെ​യി​ന്റു് മാർ​ഗ​ര​റ്റി​ന്റെ കു​രി​ശ് എന്റെ മാ​റ​ത്തെ​ഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​നെ​പ്പ​റ്റി കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു കന്യ​കാ​മ​റി​യം മൈ​താ​ന​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; അപ്പോ​ഴാ​ണു് അവൾ സാങ് യൊ​ഹാ​നെ കണ്ട​തു്. ‘മൊ​സ്യു സാങ് യൊഹാൻ, അങ്ങ് എവി​ടെ​നി​ന്നു വരു​ന്നു?’ ‘ഞാൻ സ്വർ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു്.’ ‘നല്ല​വ​നായ ദൈ​വ​ത്തെ അങ്ങു കണ്ടി​ല്ല; അവി​ടു​ന്നെ​വി​ടെ​യാ​ണു്?’ ‘അവി​ടു​ന്നു കു​രി​ശു​മ​ര​ത്തി​ന്മേൽ കാ​ലു​കൾ തൂ​ങ്ങി​യും തൊ​പ്പി ധരി​ച്ചും നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണു്. മൂ​ന്നു പ്രാ​വ​ശ്യം സന്ധ്യ​യ്ക്കും മൂ​ന്നു പ്രാ​വ​ശ്യം രാ​വി​ലെ​യും ഇതു് ആർ ചൊ​ല്ലു​ന്നു​വോ അവ​ന്നു് ഒടു​വിൽ സ്വർ​ഗം കി​ട്ടും.’

1827-ൽ ഈ സു​വി​ശേ​ഷ​പ്രാർ​ഥന ചു​മ​രി​ന്മേൽ മൂ​ന്നു തവ​ണ​ത്തെ ചായം തേ​പ്പു​കൊ​ണ്ടു മാ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴാ​ക​ട്ടേ, അന്നു ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും ഇന്നു മു​ത്ത​ശ്ശി​മാ​രു​മായ പല​രു​ടേ​യും ഓർ​മ​യിൽ​നി​ന്നു​കൂ​ടി അതു മാ​ഞ്ഞു​പോ​ക​യാ​യി.

ചു​മ​രോ​ടു ചേർ​ത്തു​നിർ​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു വലിയ കു​രി​ശു​മു​ദ്ര​കൊ​ണ്ടു് ഈ ഊട്ടു​പു​ര​യു​ടെ അല​ങ്കാ​ര​മെ​ല്ലാം മു​ഴു​മി​ച്ചു. അതി​ന്റെ വാതിൽ-​ഞങ്ങൾ ഇതു മുൻപു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു തോന്നുന്നു-​തോട്ടത്തിലേക്കഭിമുഖമായിട്ടാണു്. രണ്ടു പാർ​ശ്വ​ത്തി​ലും മരം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ബെ​ഞ്ചു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ രണ്ടു വീതി കു​റ​ഞ്ഞ മേശകൾ ഊട്ടു​പു​ര​യു​ടെ ഒര​റ്റ​ത്തു​നി​ന്നു മറ്റേ അറ്റം​വ​രേ​യ്ക്കു രണ്ടു നേർ​വ​ര​യി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ചു​മ​രു​കൾ വെ​ളു​ത്തി​ട്ടാ​ണു്; മേശകൾ കറു​ത്തി​ട്ടും. വൈ​ര​സ്യ​മ​യ​ങ്ങ​ളായ ഈ രണ്ടു നി​റ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മേ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ങ്ങ​ളിൽ വർ​ണ​വൈ​ചി​ത്ര്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​റു​ള്ളൂ. ഭക്ഷ​ണം, ചു​രു​ങ്ങിയ നി​ല​യി​ലാ​ണു്; കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ ഭക്ഷ​ണം​കൂ​ടി കഷ്ടം. മാം​സ​വും സസ്യ​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന ഒരു കറി; അല്ലെ​ങ്കിൽ ഉപ്പി​ട്ട മത്സ്യം-​ഇതാണു് അവ​രു​ടെ സദ്യ. വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ​ക്കു മാ​ത്ര​മാ​യു​ള്ള ഈ നി​സ്സാര ഭക്ഷ​ണം, ഏതാ​യാ​ലും, അവിടെ എല്ലാ​വർ​ക്കു​മു​ള്ള​ത​ല്ല. ഓരോ ദി​വ​സ​വും വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യേ മു​റ​വെ​ച്ചു വരു​ന്ന ഒരു മഠ​നാ​യി​ക​യു​ടെ മുൻ​പി​ലി​രു​ന്നു വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ ശബ്ദി​ക്കാ​തെ ഊൺ കഴി​ക്കും; നി​യ​മ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി ഒരീ​ച്ച​യ്ക്കു പറ​ക്കാ​നോ ശബ്ദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കാ​നോ തോ​ന്നി​പ്പോ​യാൽ ഉടനെ ആ അമ്മ ഒരു മര​പ്പു​സ്ത​കം ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു തു​റ​ന്ന​ട​യ്ക്കും. അവി​ടെ​യു​ള്ള ഈ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യ്ക്കു, കു​രി​ശു​മു​ദ്ര​യു​ടെ ചു​വ​ട്ടിൽ ഒരെ​ഴു​ത്തു​മേ​ശ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യു​ള്ള ഒരു ചെറിയ പ്ര​സം​ഗ​പീ​ഠ​ത്തി​ലി​രു​ന്നു വാ​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഋഷി​ക​ഥ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കു​റ​ച്ചു പൊ​റു​തി​യു​ണ്ടു്. വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് വലിയ പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളിൽ ഒരു​വ​ളാ​യി​രി​ക്കും; അതു് ആഴ്ച​യിൽ ഓരോ​രു​ത്ത​രാ​യി മാ​റി​മാ​റി​വ​രും. ആ നഗ്ന​മായ മേ​ശ​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ ക്ര​മ​ത്തിൽ ദൂ​രെ​ദൂ​രെ​യാ​യി വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ആ പൂ​ച്ചു​പി​ഞ്ഞാ​ണ​ങ്ങ​ളിൽ വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ തങ്ങ​ളു​ടെ വെ​ള്ളി​ക്കോ​പ്പ​ക​ളും കത്തി​ക​ളും മു​ള്ളു​ക​ളും മോ​റു​ന്നു; ചി​ല​പ്പോൾ അവർ കടു​പ്പ​മു​ള്ള മാം​സ​ക്ക​ഷ്ണ​ങ്ങ​ളോ ചീഞ്ഞ മത്സ്യ​മോ അതിൽ ഇട്ടു​ക​ള​യും; ഇതിനു ശി​ക്ഷ​യു​ണ്ടു്. ഈ പി​ഞ്ഞാ​ണ​ങ്ങ​ളെ ‘ജല​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ’ എന്നാ​ണു് വി​ളി​ക്കാ​റു്. മൗ​ന​ഭ​ജ​നം ചെയ്ത വി​ദ്യാർ​ഥി​നി ‘നാ​വു​കൊ​ണ്ടു കു​രി​ശു വര​യ്ക്കു​ന്നു.’ എവിടെ? നി​ല​ത്തു്. അവൾ നിലം നക്കു​ന്നു. എല്ലാ സന്തോ​ഷ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും അവ​സാ​ന​മായ പൊ​ടി​മ​ണ്ണി​നെ​യാ​ണു് ഒച്ച​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യെ​ന്ന കു​റ്റം ആരോ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആ ചെറിയ സാ​ധു​പ്പ​നി​നീർ​പ്പൂ​വി​ത​ളു​ക​ളെ സൌ​ശീ​ല്യം പഠി​പ്പി​ക്കു​വാൻ ചു​മ​ത​ല​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

അതി​വി​ശി​ഷ്ട​മായ ഒരു കോ​പ്പി​യാ​യി​ട്ട​ല്ലാ​തെ ഒരി​ക്ക​ലും അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പു​സ്ത​കം ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു വാ​യി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല. സാങ്-​ബെന്വാവിന്റെ നി​യ​മ​മാ​ണ​തു്. അശു​ദ്ധ​ദൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്ക് ഒരി​ക്ക​ലും ചു​ഴി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ​ത്ത ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​വ​സ്തു, ‘ഞങ്ങ​ളു​ടെ നി​യ​മ​ങ്ങ​ളെ​യോ നി​ശ്ച​യ​ങ്ങ​ളെ​യോ പു​റ​മെ​യു​ള്ള​വ​രോ​ടു് ആർ​ക്കും പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​പ്പാൻ പാ​ടി​ല്ല.’ ഒരു ദിവസം വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ​ക്ക് ഈ പു​സ്ത​കം കൈയിൽ കി​ട്ടി; അവർ അത്യാർ​ത്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി; പക്ഷേ, ആരെ​ങ്കി​ലും കണ്ടു് പി​ടു​ത്തം കൂ​ടി​യാ​ലോ എന്ന ഭയം​കൊ​ണ്ടു വായന ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു നിർ​ത്തേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു; പു​സ്ത​കം ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക് ഉപാ​യ​ത്തിൽ കൂ​ട്ടേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു.

വരാ​നു​ള്ള ആ അത്യാ​പ​ത്തി​നി​ട​യിൽ​നി​ന്നു് അവർ​ക്കു കി​ട്ടിയ സന്തോ​ഷം വളരെ കു​റ​ച്ചേ ഉള്ളൂ. അവർ കണ്ട​തിൽ​വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും ‘രസം പി​ടി​ച്ച കാ​ര്യം’ ചെറിയ ആൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ പാ​പ​കർ​മ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​ന്ന ചില തി​രി​യാ​ത്ത ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

അല്പം ചില നി​സ്സാ​ര​മ​ര​ങ്ങൾ വക്കു​ക​ളി​ലു​ള്ള ആ തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ ഒരു നട​ക്കാ​വിൽ അവർ കളി​ച്ചി​രു​ന്നു. കടന്ന നി​ല​യി​ലു​ള്ള നോ​ട്ട​വും കഠി​ന​ത​ര​ങ്ങ​ളായ ശി​ക്ഷ​ക​ളു​മി​രു​ന്നാ​ലും, കാ​റ്റു വന്നു മര​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ച്ചു​കു​ലു​ക്കു​മ്പോൾ, ഒരു പച്ച ആപ്പിൾ​ക്കാ​യ​യോ ഒരു ‘സബർജൽ’പ്പ​ഴ​മോ അവർ ചി​ല​പ്പോൾ കൈ​യി​ലാ​ക്കി എന്നു വരും. എന്റെ മുൻ​പിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തും, ഇപ്പോൾ ഡച്ച​സ്സായ പണ്ട​ത്തെ ഒരു വിദ്യാർഥിനി-​പാരിസ്സിൽ വെ​ച്ചു തി​ക​ഞ്ഞ അന്ത​സ്സും തറ​വാ​ടി​ത്ത​വു​മു​ള്ള സ്ത്രീ​ക​ളിൽ ഒരു മു​ന്തി​യ​വൾ - ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് എഴു​തി​യ​തു​മായ ഒരു കത്തി​നു് ഇവിടെ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാ​നു​ള്ള അവ​കാ​ശം ഞാൻ സമ്മാ​നി​ക്കും. അതി​ലു​ള്ള​തു ഞാൻ നേരേ പകർ​ത്തു​ന്നു: ‘അവ​ര​വർ​ക്കു കി​ട്ടിയ സബർ​ജ​ലോ ആപ്പിൾ​പ്പ​ഴ​മോ എല്ലാ​വ​രും കഴി​യു​ന്ന​വി​ധം സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു. അത്താ​ഴ​ത്തി​നു മു​മ്പാ​യി മൂ​ടു​പ​ടം കി​ട​ക്ക​മേൽ കൊ​ണ്ടു​വെ​ക്കാൻ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പോ​കു​മ്പോൾ അതു തല​യ​ണ​യു​ടെ ചു​വ​ട്ടിൽ തി​രു​കും; രാ​ത്രി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അതെ​ടു​ത്തു് തി​ന്നും; അതിനു സാ​ധി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ മറ​പ്പു​ര​യി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോൾ കഴി​ക്കും.’ അവ​രു​ടെ വലിയ ഭക്ഷ​ണ​സു​ഖ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു ഇതു്.

ഒരു ദിവസം-​പ്രധാന മെ​ത്രാൻ കന്യ​കാ​മ​ഠം സന്ദർ​ശി​ച്ച അവസരത്തിലാണ്-​ചെറിയ പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളിൽ ഒരുവൾ, മോൺ​മോ​റൻ​സി കു​ടും​ബ​ത്തോ​ടു സം​ബ​ന്ധി​ച്ച മാംസൽ ബൂഷാർ, ഒരു ദി​വ​സ​ത്തെ അവധി ചോദിക്കാമെന്ന്-​ അത്ര​യും തപോ​നി​ഷ്ഠ​യു​ള്ള ഒരു സം​ഘ​ത്തിൽ വല്ലാ​ത്ത കുറ്റമാണിത്-​ഒരു വാ​തു​വെ​ച്ചു; അതു മറ്റു​ള്ള​വർ സമ്മ​തി​ച്ചു; പക്ഷേ, ആ വാ​തു​വെ​പ്പിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​രും​ത​ന്നെ അവൾ അതു ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ആ സമയം വന്ന​പ്പോൾ, പ്ര​ധാ​ന​മെ​ത്രാൻ വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടെ മുൻ​പി​ലൂ​ടെ പോ​കു​ന്ന സമ​യ​ത്തു്, കൂ​ട്ടു​കാ​രെ​ല്ലാം പേ​ടി​ച്ചു മര​വി​ച്ചു​പോ​കു​മാ​റു്, അവൾ വരി​നി​ര​പ്പിൽ​നി​ന്നു മുൻ​പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി നി​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘മോൺ​സി​ന്യേർ, ഒരു ദി​വ​സ​ത്തെ അവധി.’ മാംസൽ ബൂഷാർ നീ​ണ്ടു്, യൗ​വ​ന​യു​ക്ത​യാ​യി, ലോ​ക​ത്തിൽ​വെ​ച്ചു ഏറ്റ​വും ചന്ത​മു​ള്ള മു​ഖ​സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​വ​ളാ​യി​രു​ന്നു. മോൺ​സി​ന്യേർ ദു് ക്വലാ പു​ഞ്ചി​രി​യി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്തു്, എന്റെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട കു​ട്ടി, ഒരു ദി​വ​സ​ത്തെ അവധി! വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ മൂ​ന്നു ദിവസം. മൂ​ന്നു ദി​വ​സ​ത്തെ അവധി ഞാൻ തന്നു.’ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യ്ക്ക് ഒന്നും ചെ​യ്വാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല; പ്ര​ധാന മെ​ത്രാ​നാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്, കന്യ​കാ​മ​ഠം വി​റ​ച്ചു. വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക്കു രസ​മാ​യി. ഫലം ഊഹി​ക്കാ​മ​ല്ലോ.

എന്താ​യാ​ലും ഈ നി​ഷ്ഠ​യേ​റിയ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തെ ബഹിർ​ല്ലോ​ക​ത്തി​ലെ വി​കാ​ര​യു​ക്ത​മായ ജീ​വി​ത​വും നാ​ട​ക​വും, അത്ഭു​ത​ച​രി​ത്രം തന്നെ​യും കട​ന്നു ബാ​ധി​ക്കാ​തി​രി​പ്പാൻ​മാ​ത്രം തി​ക​ച്ചും വേ​ണ്ട​വി​ധ​ത്തിൽ മതിൽ കെ​ട്ടി നിർ​ത്തി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇതു തെ​ളി​യി​ക്കു​വാൻ വേ​ണ്ടി, വേറേ എടു​ത്തു​നോ​ക്കി​യാൽ ഞങ്ങൾ ഈ പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന കഥ​യോ​ടു യാ​തൊ​രു സം​ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത​തും ഒരു ചര​ടു​കൊ​ണ്ടും അതി​നോ​ടു കൂ​ടി​യി​ണ​ങ്ങി​ക്കാ​ണാ​ത്ത​തു​മായ ഒരു കാ​ര്യം, വാ​സ്ത​വ​വും എതിർ​പ​റ​യാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ ഒരു സംഗതി, ഇവിടെ ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ടുക മാ​ത്രം ചെ​യ്തു ഞങ്ങൾ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട​ട്ടെ. വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ മന​സ്സിൽ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖാ​കൃ​തി മു​ഴു​വ​നും തെ​ളി​ഞ്ഞു പതി​യു​വാൻ​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് ഈ സംഗതി ഞങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തു്.

ഈ കാ​ല​ത്തു് കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​സ​ത്ത്വം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു; അവൾ സന്ന്യാ​സി​നി​യ​ല്ല; അവ​ളോ​ടു് എല്ലാ​വ​രും വളരെ ആദ​ര​വോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് പെ​രു​മാ​റി​യി​രു​ന്ന​തു്. മദാം അൽ​ബർ​തെ​ങ് എന്നാ​യി​രു​ന്നു അവളെ വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്ന പേർ. അവൾ​ക്കു ഭ്രാ​ന്താ​ണെ​ന്നും ലോ​ക​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം അവൾ മരി​ച്ചു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും അവ​ളെ​പ്പ​റ്റി അറി​വി​ല്ല. ആ ചരി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ അടി​യിൽ ഒരു വലിയ വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ്യ​സം​ഭാ​ര​ങ്ങൾ കി​ട​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് വർ​ത്ത​മാ​നം.

കഷ്ടി​ച്ചു മു​പ്പ​തു വയ​സ്സു പ്രാ​യ​മു​ള്ള ഈ സ്ത്രീ ഇരു​ണ്ട നി​റ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സാ​മാ​ന്യം സൗ​ഭാ​ഗ്യ​മു​ള്ള ഒരു​വ​ളാ​ണു്. അവ​ളു​ടെ കറു​ത്ത കണ്ണു​ക​ളിൽ ഒരു നി​ല​കെ​ട്ട നോ​ട്ട​മു​ണ്ടു്. അവൾ​ക്കു കണ്ണി​ന്നു കാ​ഴ്ച​യു​ണ്ടോ? അല്പം സം​ശ​യ​ത്തി​ലാ​ണു്. അവൾ നട​ക്കു​ക​യ​ല്ല, നീ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്; അവൾ ഒരി​ക്ക​ലും സം​സാ​രി​ക്കാ​റി​ല്ല; അവൾ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ എന്നു​ത​ന്നെ തി​ക​ച്ചും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. അവ​ളു​ടെ നാ​സി​കാ​ദ്വാ​ര​ങ്ങൾ കരു​വാ​ളി​ച്ചും, ഒടു​വി​ല​ത്തെ ഊർ​ദ്ധ്വൻ വലി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള നി​ല​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു് ഇറു​കി​യു​മി​രു​ന്നു. മഞ്ഞിൻ​ക​ട്ട തൊ​ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണു് അവ​ളു​ടെ കൈ തൊ​ട്ടാൽ. അവൾ​ക്ക് ആക​പ്പാ​ടെ ഒരു പ്രേ​ത​ത്തി​ന്റെ മട്ടു​ണ്ടു്. അവൾ എവിടെ കട​ന്നു​ചെ​ന്നാ​ലും, അവി​ടെ​യു​ള്ള​വർ ഒന്നു മര​വി​ച്ചു​പോ​വും. അവൾ പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടു് ഒരു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ പറ​ഞ്ഞു: ‘അവർ മൃ​ത​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് വെ​പ്പു്.’ ‘ഒരു​സ​മ​യം അങ്ങ​നെ​യാ​യി​രി​ക്കാം.’ മറ്റേ​വൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു,

മദാം അൽ​ബർ​തെ​ങ്ങി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒരു നൂറു കഥ പറ​ഞ്ഞു​വ​രാ​റു​ണ്ടു്. വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടെ അവ​സാ​നി​ക്കാ​ത്ത ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ​യിൽ​നി​ന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ പു​റ​പ്പാ​ടു്. ചെ​റു​പ​ള്ളി​യിൽ ല്വാ ദു് ബെ എന്നു പേരായ ഒരു തട്ടി​രി​പ്പി​ട​മു​ണ്ടു്. ഈ തട്ടി​രി​പ്പി​ട​ത്തി​ലി​രു​ന്നാ​ണു് മദാം അൽ​ബർ​തെ​ങ് കുർ​ബ്ബാന കേൾ​ക്കാ​റു്. അവൾ മാ​ത്ര​മേ അവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കൂ; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, ഈ തട്ടി​രി​പ്പി​ടം ഒന്നാ​മ​ത്തെ നി​ല​യോ​ടു സമ​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അവി​ടെ​യി​രു​ന്നാൽ പ്രാ​സം​ഗി​ക​നെ; അല്ലെ​ങ്കിൽ കുർ​ബ്ബാന വാ​യി​ക്കു​ന്നാ​ളെ, കാ​ണാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇതു സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ​ക്കു പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്. ഫ്രാൻ​സി​ലെ പ്ര​ഭു​സ​ഭാം​ഗ​വും 1815-ൽ പട്ടാ​ള​വ​കു​പ്പിൽ ഒരു മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നു​മാ​യി​രു​ന്ന ലു് ദ്യു​ക്ദു് രൊ​ഹാ​ങ്ങാ​ണു് ഒരു ദിവസം പ്ര​സം​ഗ​പീ​ഠ​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്; അന്നു് അദ്ദേ​ഹം ലെ​യോ​ങ്ങി​ലെ രാ​ജ​കു​മാ​ര​നാ​ണു്. ഇദ്ദേ​ഹം കർ​ദ്ദി​നാ​ലും ബെ​സാ​ങ്ശൊ​വി​ലെ പ്ര​ധാന മെ​ത്രാ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു് 1830-ൽ മരി​ച്ചു. പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ വെ​ച്ച് അന്നു ഒന്നാ​മ​താ​യി​ട്ടാ​ണു് മൊ​സ്സ്യു ദു് രൊ​ഹാ​ങ് പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു്. പ്രാർ​ഥ​ന​ക​ളും പ്ര​സം​ഗ​ങ്ങ​ളും നട​ക്കു​മ്പോൾ മദാം അൽ​ബർ​തെ​ങ് സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി തി​ക​ഞ്ഞ ശാ​ന്ത​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി​യും ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മി​ല്ലാ​തെ​യും ഇരി​ക്കും. അന്നു മൊ​സ്സ്യു ദു് രൊ​ഹാ​ങ്ങി​നെ കണ്ട ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അവൾ ഏതാ​ണ്ടു ഞെ​ട്ടി​യെ​ണീ​റ്റു: പള്ളി​യി​ലെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യ്ക്കി​ട​യിൽ അവൾ ഒരു​ച്ച​സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഹാ! ഒഗു​സ്ത്!’ ആ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം അമ്പ​ര​ന്നു് ഒന്നി​ച്ചു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. പ്രാ​സം​ഗി​കൻ തല പൊ​ന്തി​ച്ചു; പക്ഷേ, മദാം അൽ​ബർ​തെ​ങ് തന്റെ നി​ശ്ച​ല​ത്വ​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ വീ​ണ്ടും അവ​ലം​ബി​ച്ചി​രു​ന്നു; ആ വെ​റു​ങ്ങ​ലി​ച്ച​തും ജീവൻ പോ​യ​തു​മായ മു​ഖ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു ബഹിർ​ല്ലോ​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ള്ള ഒരു കാ​റ്റ​ടി, ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഒരു മി​ന്ന​ലാ​ട്ടം പാ​ഞ്ഞു; ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അതു മാ​ഞ്ഞു; ആ ഭ്രാ​ന്തി വീ​ണ്ടും ഒരു ശവം​ത​ന്നെ​യാ​യി.

എന്താ​യാ​ലും ആ രണ്ടു വാ​ക്കു​കൾ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ സം​സാ​രി​ക്കാൻ അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടാ​രെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടോ അവ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടെ​ല്ലാം പി​റു​പി​റു​വി​ച്ചു. ആ ഹാ! ഒഗു​സ്ത്!’ എന്ന​തിൽ എന്തെ​ല്ലാം സാ​മാ​ന​ങ്ങൾ അട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു! എന്തെ​ല്ലാം കാ​ര്യ​ങ്ങൾ വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​യി! മോൺ​സി​ന്യേർ ദു് രൊ​ഹാ​ങ്ങി​ന്റെ ക്രി​സ്ത്യൻ പേർ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഒഗു​സ്തു് എന്നാ​യി​രു​ന്നു. മോൺ​സി​ന്യേർ ദു് രൊ​ഹാ​ങ്ങി​നെ മദാം അൽ​ബർ​തെ​ങ് അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ ഒരു വലിയ സ്ഥി​തി​യി​ലു​ള്ള സ്ത്രീ​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം; എന്ന​ല്ല, അത്ര​യും വലിയ ഒരു പ്ര​ഭു​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ഈവിധം പരി​ച​യ​മു​ള്ള​തു​പോ​ലെ സം​സാ​രി​ച്ച സ്ഥി​തി​ക്ക് അവൾ ഏറ്റ​വും ഉയർ​ന്ന പ്ര​ഭു​പ​ദ​ത്തിൽ ഉള്ള​വ​ളാ​യി​രി​ക്ക​ണം; അത്ര​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘ഓമ​ന​പ്പേർ’ അവൾ​ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, അവർ രണ്ടു​പേ​രും തമ്മിൽ ഒരു സമയം എന്തോ ചാർ​ച്ച​യും വേണം-​ഏതായാലും ഏറ്റ​വും അടു​ത്ത ഒരു ചാർ​ച്ച​യാ​ണു്.

വലിയ ഗൗ​ര​വ​ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ രണ്ടു ഡച്ച​സ്സു​മാർ, മദാം ദു് ഷ്വാ​സെ​യും, ദ്സെ​രാ​ങ്ങും, അവിടെ പല​പ്പോ​ഴും ചെ​ല്ലാ​റു​ണ്ടു്; വലിയ പദ​വി​യി​ലു​ള്ള സ്ത്രീ​കൾ എന്ന അവ​കാ​ശ​ത്തി​ന്മേ​ലാ​ണു് നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അവർ അങ്ങോ​ട്ടു ചെ​ന്നി​രു​ന്ന​തു്; അവ​രു​ടെ വരവു വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തിൽ വലിയ പരി​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. ഈ രണ്ടു മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​കൾ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ അവി​ടെ​യു​ള്ള സാ​ധു​പ്പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ​ല്ലാം വി​റ​ച്ചു, മുഖം താ​ഴ്ത്തും.

എന്ന​ല്ല, മോൺ​സി​ന്യേർ ദു് രൊ​ഹാ​ങ് താൻ തീരെ അറി​യാ​തെ​ത​ന്നെ, വി​ദ്യാർ​ഥി​ക​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം ശ്ര​ദ്ധാ​വി​ഷ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ധാന മെ​ത്രാ​നാ​വാൻ നി​ല്ക്കു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം പാ​രി​സ്സി​ലെ പ്ര​ധാന മെ​ത്രാ​ന്റെ മു​ഖ്യ​പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഉട​നെ​യാ​ണി​തു്. പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ​ക്കു​ള്ള ദേ​വാ​ല​യ​ത്തിൽ ഈശ്വ​രാ​രാ​ധന നട​ത്തു​വാൻ​വേ​ണ്ടി പല​പ്പോ​ഴും അവിടെ ചെ​ല്ലു​ന്ന​തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പതി​വു​ക​ളിൽ ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു. കമ്പി​ളി​ത്തു​ണി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള തി​ര​ശ്ശീല കാരണം ആ യു​വ​തി​ക​ളായ സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ​ക്കാർ​ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​ണ്മാൻ സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല; പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശബ്ദം മധു​ര​വും തു​ള​ച്ചു കയ​റു​ന്ന​തു​മാ​യി​രു​ന്നു; ഇതവർ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. വേറെ അറി​യു​മെ​ന്നാ​യി. അദ്ദേ​ഹം ഒരു പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു; പി​ന്നെ അദ്ദേ​ഹം വളരെ ശൃം​ഗാ​രി​യാ​ണെ​ന്നും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഴ​കേ​റിയ തങ്ക​ത്ത​ല​മു​ടി ഒരു ചു​രു​ളാ​യി തല​യ്ക്കു ചു​റ്റും ഭം​ഗി​യിൽ വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​മെ​ന്നും, സവി​ശേ​ഷ​മായ കമ്പി​ളി​ത്തു​ണി​കൊ​ണ്ടു് ഒരു പരന്ന അര​പ്പ​ട്ട അദ്ദേ​ഹം ധരി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കറു​ത്ത നി​ല​യ​ങ്കി​യു​ടെ വെ​ട്ടു ലോ​ക​ത്തിൽ​വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും അന്ത​സ്സു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നും വർ​ത്ത​മാ​ന​മു​ണ്ടു്. ഷോ​ഡ​ശ​വ​യ​സ്സു​കൾ​ക്കു​ള്ള ഈ എല്ലാ മനോ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലും അദ്ദേ​ഹം ഒരു​യർ​ന്ന പദ​ത്തെ അല​ങ്ക​രി​ച്ചു.

പു​റ​മേ​നി​ന്നു​ള്ള ഒരു ശബ്ദ​വും കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. പക്ഷേ, ഒരു കൊ​ല്ല​ത്തിൽ ഒരു വേ​ണു​നാ​ദം അവി​ടെ​യ്ക്കു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഇതൊരു പ്ര​ധാ​ന​സം​ഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു; അക്കാ​ല​ത്തു വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളാ​യി​രു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ ഇപ്പോ​ഴും അതോർ​മി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ആ വേ​ണു​നാ​ദം അടു​ത്ത പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്നാ​ണു് കേ​ട്ടി​രു​ന്ന​തു്. അതിലെ ഗാനം എന്നും ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കും; ഇപ്പോൾ അതു് എത്ര​യോ ദൂ​ര​ത്താ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. എന്റെ ‘സെ​തുൽ​ബ് വരൂ എന്റെ അതു് മന​സ്സിൽ വാഴൂ;’ ഇതു് ദി​വ​സ​ത്തിൽ രണ്ടോ മൂ​ന്നോ തവണ കേൾ​ക്കാം. ചെ​റു​പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ ഒന്നി​ല​ധി​കം മണി​ക്കൂ​റു​കൾ അതു് കേ​ട്ടും​കൊ​ണ്ടു് നി​ന്നു. മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രെ അതു വലിയ സം​ഭ്ര​മ​ത്തി​ലാ​ക്കി; തല​ച്ചോ​റു​കൾ കി​ട​ന്നു മു​ക്ര​കു​ത്തി; ശി​ക്ഷ​കൾ മഴ​പോ​ലെ പൊ​ഴി​ഞ്ഞു. ഇതു പല മാ​സ​ങ്ങ​ളോ​ള​മു​ണ്ടാ​യി, ആ അജ്ഞാ​ത​ഗാ​യ​ക​ന്റെ​മേൽ പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം അനു​രാ​ഗം വളർ​ന്നു. താ​നാ​ണു് സെ​തുൽ​ബെ​ന്നു് ഓരോ പെൺ​കു​ട്ടി​യും സ്വ​പ്നം കണ്ടു. റ്യു ദ്രു​വാ​മ്യൂ​റി​ന്റെ വഴി​ക്കാ​ണു് ആ വേ​ണു​ഗാ​നം വന്നി​രു​ന്ന​തു്; അത്ര​യും ഭം​ഗി​യിൽ ഓടക്കുഴലൂതുന്ന-​എന്നല്ല, ഒരേ​സ​മ​യ​ത്തു് ആ എല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും മന​സ്സിൽ നി​ശ്ച​യ​മാ​യും കൂത്താടിയ-​ആ ‘ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നെ’ കാ​ണു​വാൻ​വേ​ണ്ടി, ഒരു​നോ​ക്ക് കാണാൻ പറ്റുന്നതിന്ന്-​അതേ, ഒരു ഞൊ​ടി​നേ​രം മതി-​അവർ എന്തു​ത​ന്നെ​യും ചെ​ല​വി​ടും. എന്തു കെ​ടു​കാ​ര്യ​വും ചെ​യ്യും എന്നാ​യി; എന്തു പ്ര​യ​ത്നം​പോ​ലും അവർ ചെ​യ്തു​നോ​ക്കാ​തെ​യി​ല്ല. ചിലർ ഒരു പിൻ​വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തു കട​ക്കാൻ​ത​ന്നെ നോ​ക്കി, വി​ട​വു​ക​ളു​ടെ ഇട​യി​ലൂ​ടെ ചു​ഴി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി, ദ്രു​വാ​മ്യൂ​റി​ന്റെ ആ ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള മൂ​ന്നാം​നി​ല​യി​ലേ​ക്കു കയറി, ഫല​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല; ഒരുവൾ അഴി​പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ കൈ കട​ത്തി, വെ​ളു​ത്ത കൈ​ലേ​സ്സി​ള​ക്കി​ക്കാ​ണി​ക്കുക കൂടി പറ്റി​ച്ചു. രണ്ടു​പേർ അതി​ലും വലിയ ധീ​ര​കർ​മം പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു, അവർ മേ​ല്പു​ര​യു​ടെ മു​ക​ളിൽ പൊ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു കയറി സ്വ​ന്തം ജീ​വ​നെ​ത്ത​ന്നെ അപ​ക​ട​ത്തി​ലാ​ക്കി; ഒടു​വിൽ അവർ ആ ‘ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നെ’ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. അന്ധ​നും ദരി​ദ്ര​നു​മാ​യി എവി​ടെ​നി​ന്നോ വന്ന ഏതോ ഒരു വയ​സ്സ​നാ​യി​രു​ന്നു അതു്; അയാൾ ഒരു തട്ടിൻ പു​റ​ത്തി​രു​ന്നു നേ​രം​പോ​ക്കാൻ കു​ഴ​ലൂ​തു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ ഈ മതി​ല്ക്കെ​ട്ടി​നു​ള്ളിൽ വെ​വ്വേ​റെ മൂന്നെടുപ്പുകളുണ്ടായിരുന്നു-​സന്ന്യാസിമാർ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന വലിയ കന്യ​കാ​മ​ഠം, വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ താ​മ​സി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന സ്ഥലം, പി​ന്നെ ചെറിയ കന്യ​കാ​മ​ഠം. ഈ ഒടു​വിൽ പറ​ഞ്ഞ​തു് ഒരു തോ​ട്ട​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരെ​ടു​പ്പാ​ണു്; ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു നശി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​പോയ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ങ്ങ​ളു​ടെ അവ​ശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ പലേ സം​ഘ​ങ്ങ​ളിൽ​പ്പെ​ട്ട എല്ലാ​ത്ത​രം സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രും ഇതിൽ താ​മ​സി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. കറു​ത്തും വെ​ളു​ത്തും ചാ​ര​നി​റ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള എല്ലാ സം​ഘ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും, ഏതെ​ല്ലാം​വി​ധ​ത്തിൽ വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ടാ​മോ അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള എല്ലാ​റ്റി​ന്റേ​യും, ഒരേ​കീ​ക​ര​ണം, അല്ലെ​ങ്കിൽ, ഇങ്ങ​നെ രണ്ടു വാ​ക്കു​കൾ തമ്മിൽ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ ഒരു ‘പു​റാ​ട്ടു’ കന്യ​കാ​മ​ഠം എന്നു പറയാം.

സാ​മ്രാ​ജ്യ​സ്ഥാ​പ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റി നാ​ടു​വി​ട്ടു​പോയ ഈ എല്ലാ സാ​ധു​ക്കി​ഴ​വി​കൾ​ക്കും ബേർനാർ-​ബെനെദിക്തു് മഠ​ക്കാ​രു​ടെ തണ​ലിൽ​ച്ചെ​ന്നു രക്ഷ പ്രാ​പി​ക്കു​വാൻ അനു​വാ​ദം കൊ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഭര​ണാ​ധി​കാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു് അവർ​ക്കൊ​രു ചു​രു​ങ്ങിയ അടു​ത്തൂ​ണും കല്പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു; പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ സ്ത്രീ​കൾ അതു സന്തോ​ഷ​പു​ര​സ്സ​രം സ്വീ​ക​രി​ച്ചു. ആക​പ്പാ​ടെ ഒരു വല്ലാ​ത്ത കു​ഴ​പ്പം, ഓരോ സ്ത്രീ​യും സ്വ​ന്തം നി​യ​മ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു നട​ക്കും. ചില സമ​യ​ത്തു്, ഒരു വലിയ നേ​രം​പോ​ക്കി​ന്റെ നി​ല​യിൽ അവരെ ചെ​ന്നു കാ​ണു​വാൻ വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ​ക്ക് അനു​വാ​ദം കി​ട്ടും. അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക​ളു​ടെ ഓർ​മ​യിൽ മദർ സാ​ങ്തു് ബസീൽ, മദർ സാ​ങ്തു് സ്കൊ​ല​സ്തി​ക്, മദർ യാ​ക്കൊ​ബ് എന്നി​വ​രെ​പ്പ​റ്റിയ അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ, മറ്റു പല​തി​ന്റേ​യും കൂ​ട്ട​ത്തിൽ, നി​ല​നി​ന്നു​പോ​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ വന്നു​കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​രിൽ ഒരു​വൾ​ക്ക് ആ സ്ഥലം വീ​ടു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ സാ​ങ്തോർ​സം​ഘ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒരു സന്ന്യാ​സി​നി​യാ​ണ്! അക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ അവൾ മാ​ത്ര​മേ ശേ​ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു​ള്ളു. പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ ആരം​ഭ​ത്തിൽ സാ​ങ്തോർ​സം​ഘ​ത്തി​ലെ കന്യ​ക​മാർ, ഇപ്പോൾ മർ​തെ​ങ് വെർ​ഗ​സം​ഘ​ക്കാർ താ​മ​സി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ ഇതേ സ്ഥ​ല​ത്താ​ണു് പാർ​ത്തി​രു​ന്ന​തു്. തന്റെ സം​ഘ​ത്തി​ന്റെ നട​പ്പ​നു​സ​രി​ച്ച് അന്ത​സ്സി​ലു​ള്ള ഉടു​പ്പു് ധരിക്കുവാൻ-​ചുകന്ന മു​റി​ക്കൈ​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു വെ​ള്ളി​നി​ല​യ​ങ്കി​യാ​യി​രു​ന്നു അത്-​വകയില്ലാതായ ഈ തപ​സ്വി​നി ഒരു ചെറിയ മനു​ഷ്യ​രൂ​പ​ത്തി​നെ ഭക്തി​പൂർ​വം അതി​ടു​വി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​രു​ന്നു; അവിടെ ചെ​ല്ലു​ന്ന​വ​രെ അതവൾ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും; ഒടു​വിൽ മരി​ക്കു​മ്പോൾ അതവൾ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു ദാനം ചെ​യ്തു. 1824-ൽ ഈ സം​ഘ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒരു സന്ന്യാ​സി​നി മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു; ഇപ്പോൾ ഒരു പാവ മാ​ത്ര​മാ​യി ബാ​ക്കി.

ഈ പു​ണ്യ​വ​തി​കൾ​ക്കു പുറമേ, മദാം അൾ​ബർ​തെ​ങ്ങി​നെ​പ്പോ​ലെ​യു​ള്ള ചില ലൗ​കി​ക​വൃ​ദ്ധ​ന്മാ​രും ചെറിയ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ ആശ്ര​മ​വാ​സം ചെ​യ്യു​വാൻ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യു​ടെ സമ്മ​തം വാ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു; ഈ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ മദാം ബൊഫോർ ദോ​പു​ലും മർ​ക്ക്വി​സു് ദ്യു​ഫ്രെ​ങ്ങും ഉൾ​പ്പെ​ടും. വേറെ ഒരു​വ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; മൂ​ക്കു ചീ​റ്റു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ഭയ​ങ്ക​ര​ശ​ബ്ദം​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു വി​ധ​ത്തി​ലും അവ​ളെ​പ്പ​റ്റി കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലു​ള്ള​വർ​ക്ക​റി​വി​ല്ല. വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ അവളെ മദാം വകർ​മി​നി (=കോ​ലാ​ഹ​ലം) എന്നു വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഏതാ​ണ്ടു് 1820-ലോ 1821-ലോ, അക്കാ​ല​ത്തു ലാ​ങ്ത്രെ​പി​ദു് എന്ന ഒരു ചെറിയ പത്രം നട​ത്തി​വ​ന്നി​രു​ന്ന മദാം ദു് യെ​ങ്ലി, തന്നെ പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ പാർ​പ്പു​കാ​രി​യാ​യെ​ടു​ത്താൽ​ക്കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു് അനു​വാ​ദം ചോ​ദി​ച്ചു. ദ്യൂ​ക് ദോർ​ലി​യാ​ങ് അവൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ശി​പാർശ ചെ​യ്തു. തേ​നീ​ച്ച​ക്കൂ​ട്ടിൽ ലഹള; മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രെ​ല്ലാം ഒരു വലിയ പരി​ഭ്ര​മ​ത്തി​ലാ​യി; മദാം ദു് യെ​ങ്ലി കെ​ട്ടു​ക​ഥ​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്; പക്ഷേ, അവയെ ഒന്നാ​മ​താ​യി വെ​റു​ക്കു​ന്ന​വൾ താ​നാ​ണെ​ന്നും, ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ഭക്ത്യാ​വേ​ശ​ത്തിൽ താൻ എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും അവൾ തീർ​ത്തു​പ​റ​ഞ്ഞു. ഈശ്വ​ര​ന്റെ​യും മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ രാ​ജ​കു​മാ​ര​ന്റേ​യും സാ​ഹാ​യ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അവൾ അതി​നു​ള്ളിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടി. ആറോ എട്ടോ മാസം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ​ങ്ങും ഒരു തണ​ലി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള കാരണം പറ​ഞ്ഞ് അവൾ അവിടെ നി​ന്നു പോയി. സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ​ക്കെ​ല്ലാം സന്തോ​ഷ​മാ​യി. വയ​സ്സാ​യി എങ്കി​ലും, അവൾ അന്നും കമ്പി​വാ​ദ്യം വാ​യി​ച്ചി​രു​ന്നു; അതു കേൾ​പ്പാൻ രസ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​താ​നും.

അവൾ ഒരു സ്മാ​ര​കം തന്റെ മു​റി​യിൽ ഇട്ടും​വെ​ച്ചാ​ണു് പോ​യ​തു്. മദാം ദു് യെ​ങ്ലി അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ക്കാ​രി​യും ലാ​റ്റിൻ​ഭാ​ഷ​യിൽ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മു​ള്ള​വ​ളു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഈ രണ്ടു വി​വ​ര​ണം​കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​രൂ​പം നല്ല​വ​ണ്ണം തെ​ളി​യു​ന്നു​ണ്ടു്. അവ​ളു​ടെ ചെ​റു​മു​റി​യിൽ, തന്റെ വെ​ള്ളി​പ്പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളും ആഭ​ര​ണ​ങ്ങ​ളും വെ​ച്ചു പൂ​ട്ടി​യി​രു​ന്ന ഒരു ചെറിയ ചു​മ​ര​ളു​മാ​റി​യു​ടെ ഉള്ളിൽ, തന്റെ സ്വ​ന്തം കൈ​യ​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ ചു​ക​ന്ന മഷി​കൊ​ണ്ടു മഞ്ഞ​ക്ക​ട​ല്ലാ​സ്സിൽ എഴു​തി​യി​രു​ന്ന ഈ അഞ്ചു​വ​രി കു​റ​ച്ചു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു​വ​രെ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു; ലാ​റ്റിൻ​ഭാ​ഷ​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന ഈ വരി​കൾ​ക്ക്, അവ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ, തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാ​രെ പേ​ടി​പ്പി​ച്ചു പാ​യി​ക്കു​വാൻ ശക്തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു:

|::‘മര​ക്കൊ​മ്പു​ക​ളിൽ​ത്തൂ​ങ്ങീ യോ​ജി​പ്പി​ല്ലാ​ത്ത മൂ​ന്നു പേർ; ദി​സ്മാ​സു്, ഗെസു് മാസു, മി​വർ​തൻ മധ്യ​ത്തിൽ​ദ്ദി​വ്യ​ശ​ക്തി​യും. ദി​സ്മാ​സു് മേ​ലോ​ട്ടു നോ​ക്കു​ന്നു; ഹാ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട മാ​നു​ഷൻ ഗെ​സ്മാ​സോ, നോ​ക്കി​ടു​ന്നു​ണ്ടു പാ​താ​ള​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു​താൻ. മേ​ലെ​യാം ശക്തി രക്ഷി​ക്കും നമ്മെ​ക്കർ​മ​ങ്ങ​ളേ​യു​മേ ഇതു മൂ​ന്നു​രു ചൊ​ന്നാൽ നിൻ​സാ​മാ​നം കട്ടു​പോ​യി​ടാ.’ ആറാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ ലാ​റ്റിൻ​ഭാ​ഷ​യി​ലു​ള്ള ഈ ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ, സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന​വി​ധം, ദി​സ്മാ​സെ​ന്നും ഗെ​സ്തെ​സെ​ന്നും, അല്ലെ​ങ്കിൽ ദി​സ്മാ​സെ​ന്നും ഗെ​സ്മാ​സെ​ന്നും, പേ​രു​ള്ള കാൽ​വ​റി​യി​ലെ രണ്ടു കള്ള​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണോ പറ​യു​ന്ന​തെ​ന്നു സംശയം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ വി​കൊ​ന്തു് ഗെ​സ്തെ​സു് താൻ ആ ദു​ഷ്ട​ക്ക​ള്ള​ന്റെ വം​ശ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​വ​നാ​ണെ​ന്നു മേനി പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തി​നെ ഇതിലെ അക്ഷ​ര​ശു​ദ്ധി തക​രാ​റാ​ക്കി​യേ​ക്കും. അതെ​ന്താ​യാ​ലും, ഓപി​ത്ത​ല്ലർ​സം​ഘ​ത്തി​ന്റെ ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളിൽ ഈ ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള വൈ​ശി​ഷ്ട്യം ഒരു സ്ഥാ​നം​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

വലിയ കന്യ​കാ​മ​ഠ​വും പാർ​പ്പു​വി​ദ്യാ​ല​യ​വും തമ്മിൽ വേർ​തി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു യഥാർ​ഥ​ക്കി​ട​ങ്ങു​പോ​ലെ​യു​ള്ള ഈ സ്ഥ​ല​ത്തി​ലെ പള്ളി നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, പള്ളി​ക്കൂ​ട​ത്തി​ലേ​ക്കും വലിയ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കും ചെറിയ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കും, ഒരു​പോ​ലെ, ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രു​ന്നു. ഒരു​ത​രം കു​ഷ്ഠ​രോ​ഗ​ശാ​ല​യു​ടെ ഉമ്മ​റം​പോ​ലു​ള്ള ഒന്നി​ലൂ​ടെ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളേ​യും ഇതി​ന്റെ അക​ത്തേ​ക്കു കട​ത്തി​വി​ട്ടി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, പു​റ​മെ​നി​ന്നു വരു​ന്ന ഒരു​വ​ന്റേ​യും മുഖം സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു കാണാൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു് അവി​ട​ത്തെ ഏർ​പ്പാ​ടു്. ഒരു കൂ​റ്റൻ കൈയിൽ ഗാ​യ​ക​സം​ഘ​ത്തി​ന്റെ ഇരി​പ്പി​ട​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടും സാ​ധാ​ര​ണ​പ്പ​ള്ളി​ക​ളി​ലെ​പ്പോ​ലെ തി​രു​വ​ത്താ​ഴ​മേ​ശ​യ്ക്കു പി​ന്നിൽ അതി​ന്റെ ഒരു തു​ടർ​ച്ച​യാ​കു​മാ​റ​ല്ല, കുർ​ബ്ബാന നട​ത്തു​ന്ന മതാ​ചാ​ര്യ​ന്റെ വല​ത്തു​വ​ശ​ത്തു് ഒരു​ത​രം തളം-​അല്ലെങ്കിൽ ഒരു നിഗൂഢനിലവറ-​ഉണ്ടായിത്തീരുമാറു്, ചു​രു​ട്ടി​മ​ട​ക്കിയ ഒരു പള്ളി​യു​ണ്ടെ​ന്നു സങ്ക​ല്പി​ക്കുക; ഞങ്ങൾ മുൻപേ പറ​ഞ്ഞു​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ആ ഏഴടി ഉയ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു മറ​ശ്ശീ​ല​കൊ​ണ്ടു് ആ തളം മറ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്കുക; ആ മറ​ശ്ശീ​ല​യു​ടെ മറവിൽ, സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രെ ഗാ​യ​ക​മു​റി​യിൽ ഇട​ത്തു​വ​ശ​ത്തും, വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളെ വല​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തും, ആശ്ര​മ​പ്ര​വേ​ശാർ​ഥി​നി​ക​ളേ​യും മറ്റു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​ക​ളേ​യും ചു​വ​ട്ടി​ലു​മാ​യി മരം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ബോ​ധ​ക​പീ​ഠ​ങ്ങ​ളിൽ കു​ന്നു​കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും വെ​ക്കുക; എന്നാൽ പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ ഈശ്വ​രാ​രാ​ധ​ന​ത്തിൽ സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഒരു സാ​മാ​ന്യ​സ്വ​രൂ​പം നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ടാ​വും. ഗാ​യ​ക​മു​റി എന്നു വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ ഗുഹ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​വു​മാ​യി ഒരു വീതി കു​റ​ഞ്ഞ ഇട​നാ​ഴി​യാൽ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പള്ളി​യി​ലേ​ക്കു തോ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ന്നു വെ​ളി​ച്ചം കി​ട്ടു​ന്നു. നി​യ​മ​പ്ര​കാ​രം മൗ​ന​വ്ര​ത​മ​വ​ലം​ബി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ കുർ​ബ്ബാന കേൾ​ക്കാൻ വന്നി​രു​ന്നാൽ, അവർ അവിടെ ഉണ്ടെ​ന്നു പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തു ബോ​ധ​ക​പീ​ഠ​ങ്ങ​ളി​ലെ ഇരി​പ്പി​ട​ങ്ങൾ ഒച്ച​യോ​ടു​കൂ​ടി പൊ​ങ്ങു​ക​യും താ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നു മാ​ത്ര​മാ​ണു്.

1819-​നേയും 1825-​നേയും തമ്മിൽ വേർ​തി​രി​ക്കു​ന്ന ആറു​കൊ​ല്ല​ക്കാ​ലം പെ​ത്തി​പി​ക്പ്യു​വി​ലെ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ മാം​സെൽ ദു് ബ്ലെ​മെ ആയി​രു​ന്നു; മത​സം​ബ​ന്ധി​യായ അവ​ളു​ടെ പേർ മദർ ഇൻ​നൊ​സെ​ത്തു് (=നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക) എന്നാ​ണു്. സാങ്-​ബെന്വാ സം​ഘ​ത്തി​ലെ സന്ന്യാ​സി​നി​മാ​രു​ടെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​ങ്ങൾ എന്ന പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​തിയ മാർ​ഗ്യു​രി​തു് ദു് ബ്ലെ​മെ​യു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലാ​ണു് അവ​ളു​ടെ ജനനം. അവൾ വീ​ണ്ടും തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. അവൾ ഏക​ദേ​ശം അറു​പ​തു വയ​സ്സു പ്രാ​യ​ത്തിൽ നീളം കു​റ​ഞ്ഞ്, ഉരു​ണ്ടു്, മുൻപു ഞങ്ങൾ ഒരു ഭാഗം എടു​ത്തു​ദ്ധ​രി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടായ ആ കത്തു​പ്ര​കാ​രം ‘ഉടഞ്ഞ പാ​ത്രം​പോ​ലെ മൂ​ളു​ന്ന’ ഒരു സ്ത്രീ​യാ​ണു്. അവൾ പഠി​പ്പു​ള്ള​വ​ളും പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മു​ള്ള​വ​ളും ജ്ഞാ​ന​മു​ള്ള​വ​ളും എല്ലാ​റ്റി​നും മതി​യാ​യ​വ​ളും ചരി​ത്ര​ത്തിൽ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ അറി​വു​ള്ള​വ​ളും ലാ​റ്റിൻ ഭാ​ഷ​യാൽ കു​ത്തി നി​റ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ളും ഗ്രീ​ക്കു​ഭാ​ഷ​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞ് വീർ​ത്ത​വ​ളും മു​ഴു​വ​നും ഹീ​ബ്രു ഭാ​ഷ​യാ​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​ളും ഒരു ബെ​നെ​ദി​ക്ത് മഠ​സ​ന്ന്യാ​സി​നി​യെ​ക്കാൾ ഒരു ബെ​നെ​ദി​ക്ത് മഠ​സ​ന്ന്യാ​സി​യു​മാ​ണു്.

ഉപ​മ​ഠാ​ധ്യ​ക്ഷ മദർ സിനെർ എന്ന ഒരു വൃ​ദ്ധ​യായ സ്പെ​യിൻ​കാ​രി സന്ന്യാ​സി​നി​യാ​ണു്; അവൾ മു​ക്കാ​ലും അന്ധ​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രിൽ ഏറ്റ​വും പ്ര​ധാ​ന​മു​ള്ള​വർ, മദർ സാ​ങ്തു് ഒണൊരെ; പ്ര​വേ​ശാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടെ പ്ര​ധാന സ്വാ​മി​നി​യായ ഖജാ​ന​ക്കാ​രി മദർ യെർ​ത്രു​ദു്; ഉപ​സ്വാ​മി​നി മദർ സാങ് ആൻഷ്; പള്ളി കാ​വ​ല്ക്കാ​രി മദർ അനൊ​സി​യാ​സി​യൊ; രോഗി ശു​ശ്രൂ​ഷ​ക്കാ​രി മദർ സാങ് ഒഗുസ്തെ-​കന്യകാമഠത്തിൽ ആകെ​യു​ള്ള ദുഃ​സ്വ​ഭാ​വ​ക്കാ​രി ഇവ​ളാ​ണു്; പി​ന്നെ വളരെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യും മു​ഖ​ത്തി​നു നല്ല സൗ​ഭാ​ഗ്യ​മു​ള്ള​വ​ളു​മായ മദർ മെ​ഷ്തിൽ​ദു്, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ മാംസൽ ഗൊവങ്; ഫിൽ​ദ്യു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലും ദ്യു ത്രെ​സൊ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മദർ ദെ​സാ​ങ്ഷ്, അതാ​യ​തു മാംസൽ ദ്രു​വെ; മദർ സാങ് യോസഫ്, അതാ​യ​തു മാംസൽ ദു് കൊ​ഗൊ​ല്ലു​ദൊ; മദർ സാങ് ആദി​ലെ​ദു്, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ മാംസൽ ദോ​വർ​നെ; മദർ​മി​സെ​രി​ക്കോർ​ദു്, അതാ​യ​തു തപ​സ്സു​ക​ളെ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്താൻ വയ്യാ​തെ മാംസൽ ദു് സി​ഫു​വാ​ന്തു്; മദർ കാ​പാ​ഷ്യൻ, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ വളരെ സമ്പ​ന്ന​യും നി​യ​മ​വി​രു​ദ്ധ​മാ​യി അറു​പ​തു് വയ​സ്സിൽ ചേർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ളു​മായ മാംസൽ ദു് ലാ​മിൽ​തി​യേർ; മദർ പ്രോ​വി​ഡൻ​സു്; എന്നു​വെ​ച്ചാൽ മാംസൽ ദു് ലോ​ദി​നി​യേർ; 1847-ൽ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യാ​യി​രു​ന്ന മദർ പ്രെ​സെ​ന്റേ​ഷൻ, അതാ​യ​തു മാംസൽ ദു് സി​ഗു​വൽസ; അതും കഴി​ഞ്ഞാൽ, ഭ്രാ​ന്തു​പി​ടി​ച്ചു​പോയ മദർ സാങ്ത്-​സെലിഞ്, അതാ​യ​തു കൊ​ത്തു പണി​ക്കാ​രൻ ചെ​രാ​ചി​യു​ടെ സോദരി; ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​ച്ചു​പോയ മദർ സാ​ങ്ഷാ​ന്ത, അതാ​യ​തു മാംസൽ ദു് സുസൊ.

അവ​രിൽ​വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും സൌ​ഭാ​ഗ്യ​മു​ള്ള​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഇരു​പ​ത്തി​മൂ​ന്നു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരു സു​ന്ദ​രി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; അവൾ ബൂർ​ബൊൺ​ദ്വീ​പിൽ​നി​ന്നു വന്ന​വ​ളാ​ണു്; റോസു് എന്ന ഭട​ത്ത​ല​വ​ന്റെ വം​ശ​ക്കാ​രി​യായ അവൾ​ക്കു മാം​സെൽ റോസു് എന്നാ​യി​രു​ന്നു പേർ; ഇവിടെ അവളെ മദർ അസ്സ​മ്പ്ഷൻ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

പാ​ട്ടി​ന്റെ ചു​മ​ത​ല​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മദർ സാങ്ത്-​മെഷ്തിൽദു് വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളെ അതി​ന്നു​പ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി​വ​ന്നു. ഒച്ച​യ്ക്കും വലു​പ്പ​ത്തി​നും ഒരു യോ​ജി​പ്പു​ള്ള​വ​രാ​യി പത്തു​മു​തൽ പതി​നാ​റു​വ​രെ വയ​സ്സു​ള്ള ഏഴു പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ അവൾ കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കും; എന്നി​ട്ടു വയ​സ്സി​ന്റെ ക്ര​മ​ത്തിൽ, നീളം അധികം കു​റ​ഞ്ഞ​വ​രെ ആദ്യം, പി​ന്നെ അതി​ല​ധി​കം എന്നി​ങ്ങ​നെ, അടു​ത്ത​ടു​ത്തു് ഒരു വരി​യാ​ക്കി നിർ​ത്തി അവൾ അവ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​ടി​ക്കും. ഇതു കണ്ടാൽ, പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഒരോ​ട​ക്കു​ഴ​ലാ​ണെ​ന്നു തോന്നും-​ദേവസ്ത്രീകളെക്കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ഒരു തി​ക​ട്ടു​കു​ഴൽ.

വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ അധികം ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന മറ്റു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​കൾ സി​സ്റ്റർ യു​ഫ്രാ​സി, സി​സ്റ്റർ സാ​ങ്തു് മാർ​ഗ്യു​രി​തു്, സി​സ്റ്റർ സാ​ങ്തു് മർ​ത്തു് (ഇവൾ വയ​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് അങ്ങെ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു), സി​സ്റ്റർ സാ​ങ്തു് മിഷെൽ (ഇവ​ളു​ടെ മൂ​ക്ക് വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളെ ചി​രി​പ്പി​ച്ചു) എന്നി​വ​രാ​ണു്.

ഈ സ്ത്രീ​ക​ളെ​ല്ലാം വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടെ മേൽ വളരെ ദയ​യു​ള്ള​വ​രാ​ണു്. സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ​ക്കു തങ്ങ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം മാ​ത്ര​മേ കഠി​ന​ഹൃ​ദ​യ​ത്വ​മു​ള്ളൂ. വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തി​ല​ല്ലാ​തെ മറ്റെ​ങ്ങും വി​ള​ക്കു കത്തി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല; കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലെ കഥ നോ​ക്കു​മ്പോൾ വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടെ ഭക്ഷ​ണ​വും നല്ല​താ​ണു്. എന്ന​ല്ല, ആ സ്ത്രീ​കൾ തങ്ങ​ളു​ടെ വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ​ക്ക് ഒരാ​യി​രം പണി​ക​ളും ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു. ഒന്നു​മാ​ത്രം; ഒരു കു​ട്ടി ഒരു സന്ന്യാ​സി​നി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ പോയി എന്തെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ച്ചാൽ, അവൾ അതിനു മറു​പ​ടി പറ​ക​യി​ല്ല.

ഈ മൗ​ന​നി​ഷ്ഠ​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ഫല​മു​ണ്ടാ​യി; കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ മു​ഴു​വ​നും സം​സാ​രം എന്ന​തു മനു​ഷ്യ​രിൽ​നി​ന്നു പോയി. നിർ​ജ്ജീ​വ​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളിൽ കയ​റി​ക്കൂ​ടി. ചി​ല​പ്പോൾ പള്ളി​മ​ണി​യാ​യി​രി​ക്കും സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്; മറ്റു ചി​ല​പ്പോൾ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ന്റെ കാൽ​മു​ട്ടി​ന്മേ​ലു​ള്ള മണി​യാ​വും, വാ​തി​ല്ക്കാ​വ​ല്ക്കാ​രി​യു​ടെ അടു​ത്തു വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരൊ​ച്ച​യേ​റിയ മണി-​അതിന്റെ ശബ്ദം ആ വീ​ട്ടി​ലെ​ങ്ങും കേൾക്കാം-​പലേ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള അതി​ന്റെ കിലുക്കംകൊണ്ട്-​ധ്വനിശാസ്ത്ര സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒരു കമ്പി​യ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു അത്-​ചെയ്തേ കഴിയൂ എന്നു​ള്ള എല്ലാ ലൗ​കി​ക​പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളേ​യും സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ക​യും, ആവ​ശ്യം​പോ​ലെ, അവി​ടെ​യു​ള്ള അതാ​താ​ളെ സൽ​ക്കാ​ര​മു​റി​യി​ലേ​ക്കു വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഓരോ ആൾ​ക്കും ഓരോ സാ​ധ​ന​ത്തി​നും പ്ര​ത്യേ​കം പ്ര​ത്യേ​കം മണി​മു​ട്ടു​ണ്ടു്. വലു​തു് ഒന്നും ചെ​റു​തു് ഒന്നു​മാ​ണു് മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യ്ക്ക്; ഉപ​മ​ഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​യ്ക്കു​ള്ള​തു് ഒന്നും രണ്ടു​മാ​ണു്. ആറും അഞ്ചു​മാ​ണു് പാഠം തു​ട​ങ്ങാ​നു​ള്ള​തു്; വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ ‘പാ​ഠ​ത്തി​നു പോവുക’ എന്നു പറയാറില്ല-​‘ആറ​ഞ്ചി​ന്നു പോവുക.’ നാലും നാ​ലു​മാ​ണു് മദാം ദു് യെ​ങ്ലി​ക്കു​ള്ള വിളി. അതു് ഒട്ടെ​ല്ലാ​യ്പോ​ഴും കേൾ​ക്കാം. ‘അതു് ആ നാ​ശ​മാ​ണു്’-​ദയയില്ലാത്തവർ പറയും. പത്തും ഒമ്പ​തും ഒരു വലിയ അസാ​ധാ​ര​ണ​സം​ഭ​വ​ത്തെ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ഓടാ​മ്പ​ലു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പന്നി​രോ​മം തി​ങ്ങിയ ഒരു ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ഇരി​മ്പു​പ​ല​ക​യാ​കു​ന്ന ഗൂ​ഢ​സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ വാതിൽ തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സമ​യ​മാ​ണ​തു്; ആ വാതിൽ പ്ര​ധാ​ന​മെ​ത്രാ​ന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യ​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മേ അതി​ന്റെ തി​രി​കു​റ്റി​ക​ളിൽ അന​ങ്ങു​ക​യു​ള്ളൂ.

ഞങ്ങൾ മുൻ​പു​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു​വെ​ച്ച​തു​പോ​ലെ, പ്ര​ധാന മെ​ത്രാ​നും തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റു പു​രു​ഷ​നാ​യി​ട്ടാ​രും കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ കട​ക്കാ​റി​ല്ല. വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ രണ്ടു​പേ​രെ​ക്കൂ​ടി കാ​ണാ​റു​ണ്ടു്; ഗാ​യ​ക​മു​റി​യി​ലി​രു​ന്നു ധ്യാ​നി​ക്കു​വാൻ സമ്മ​തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു വയ​സ്സ​നും വി​രൂ​പ​നു​മായ അബെ​ബ​നെ മതാ​ചാ​ര്യ​നാ​ണു് ഒന്നു്; മറ്റേ​തു മൊ​സ്സ്യു അങ്സി​യൊ എന്ന ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു ഗുരുനാഥനും-​ചില വരികൾ നമ്മൾ മുൻപു വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ക​യു​ണ്ടായ കത്തു് ഇയ്യാ​ളെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ‘ഭയ​ങ്ക​ര​നായ തന്ത​ക്കൂ​നൻ’ എന്നു വി​വ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ​ല്ലാം വളരെ നി​ഷ്കർ​ഷി​ച്ചു തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​ണെ​ന്നു കാണാം.

ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഈ അപൂർ​വ​സ്ഥ​ലം.

മാ​ന​സി​ക​മായ മു​ഖാ​കൃ​തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു കാ​ണി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം, അതി​ന്റെ ശരീര സമ്പ്ര​ദാ​യം​കൂ​ടി, കു​റ​ച്ചു വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു നി​ഷ്പ്ര​യോ​ജ​ന​മാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല. അതി​ന്റെ ഏതാ​ണ്ടൊ​രു സ്വ​രൂ​പം വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു മുൻ​പു​ത​ന്നെ കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു കന്യ​കാ​മ​ഠ​മാ​ക​ട്ടെ, റ്യു പൊ​ലാ​ങ്സൊ, റ്യു ദ്രു​വാ​മ്യൂർ, റ്യു പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു പഴയ മട്ടി​ലു​ള്ള​തും ആളുകൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ റ്യു ഓമാരെ ഇടവഴി എന്നി​വ​യെ​ല്ലാം തമ്മിൽ കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നു​ണ്ടാ​വു​ന്ന ആ വി​സ്താ​ര​മേ​റിയ സ്ഥലം മു​ഴു​വ​നും മു​ട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഈ നാലു തെ​രു​വു​ക​ളും ഒരു കി​ട​ങ്ങു​പോ​ലെ അതിനെ ചു​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ പല എടു​പ്പു​ക​ളും ഒരു തോ​ട്ട​വും അട​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആക​പ്പാ​ടെ എടു​ത്തു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ പ്ര​ധാ​ന​കെ​ട്ടി​ടം സമ്മി​ശ്ര​ങ്ങ​ളായ പല എടു​പ്പു​ക​ളും കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒന്നാ​ണു്; ദൂ​ര​ത്തു നി​ന്നു​ള്ള ഒരു നോ​ട്ട​ത്തിൽ, അതിനു നി​ല​ത്തു നമ​സ്ക​രി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു തൂ​ക്കു​മ​ര​ത്തി​ന്റെ തി​ക​ഞ്ഞ ഛാ​യ​യു​ണ്ടു്. തൂ​ക്കു​മ​ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​മായ കൈ പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​നും പെ​ലോ​ങ്സൊ​വി​നും നടു​വി​ലു​ള്ള ദ്രു​വാ​മ്യൂ​റി​ന്റെ ആ ഭാഗം മു​ഴു​വ​നു​മെ​ത്തു​ന്നു; നീളം കു​റ​ഞ്ഞ കൈ ഉയർ​ന്നു ചാ​ര​നി​റ​ത്തിൽ കാണാൻ രസ​മി​ല്ലാ​തെ റ്യു പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ന്ന​ഭി​മു​ഖ​മാ​യു​ള്ള അഴി​പ്പൂ​മു​ഖ​മാ​ണു്; 62-ആം നമ്പർ വണ്ടി​പ്പ​ടി അതി​ന്റെ അറ്റ​മാ​യി ഗണി​ക്കാം. ഈ പൂ​മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ നടു​വി​ലാ​യി പൊ​ടി​യും വെ​ണ്ണീ​റും​കൊ​ണ്ടു് വെ​ളു​ത്തു് ഉയരം കു​റ​ഞ്ഞ ഒരു കമാ​ന​വാ​തി​ലു​ണ്ടു്; അവിടെ എട്ടു​കാ​ലി​കൾ വല കെ​ട്ടു​ന്നു; ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​ദി​വ​സം ഒന്നോ രണ്ടോ മണി​ക്കൂർ​നേ​ര​വും ഒരു സന്ന്യാ​സി​നി​യു​ടെ ശവം കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന അപൂർ​വ​സ​ന്ദർ​ഭ​ത്തി​ലും മാ​ത്ര​മേ തു​റ​ന്നു​കി​ട​ക്കാ​റു​ള്ളൂ. ഇതാ​ണു് പള്ളി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പടി. തൂ​ക്കു​മ​ര​ത്തി​ന്റെ വളവും ഭൃ​ത്യ​ന്മാ​രു​ടെ പെ​രു​മാ​റ്റ​സ്ഥ​ല​മാ​യി ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി​വ​രു​ന്ന ഒരു ചതു​ര​ത്ത​ള​മാ​ണു്; ഇതിനെ സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ കലവറ എന്നു വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. പ്ര​ധാ​ന​മായ ചെ​ന​ച്ച​ത്തി​ലാ​ണു് മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രു​ടേ​യും പ്ര​വേ​ശാർ​ഥി​നി​ക​ളു​ടേ​യും മറ്റു കന്യ​കാ​മ​ഠ​സ്ത്രീ​ക​ളു​ടേ​യും ചെ​റു​മു​റി​കൾ. വലു​പ്പം കു​റ​ഞ്ഞ ചെ​ന​ച്ച​ത്തി​ലാ​ണു് സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ങ്ങ​ളും പള്ളി​യും പി​ന്നിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന അടു​ക്ക​ള​ക​ളും ഊട്ടു​പു​ര​യും. 62-ആം നമ്പർ വാ​തി​ലി​നും അട​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഓമാരെ ഇട​വ​ഴി​ക്കും മദ്ധ്യ​ത്തി​ല​ത്രേ പള്ളി​ക്കൂ​ടം; ഇതു പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. തെ​രു​വു​കൾ കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ ബാ​ക്കി ഭാഗം തോ​ട്ട​മാ​ണു്. ഇതു റ്യു പെ​ലൊ​ങ് സൊ തെ​രു​വി​നെ​ക്കാൾ ഉയരം കു​റ​ഞ്ഞ​താ​ക​കൊ​ണ്ടു പു​റ​ത്തെ മതി​ലി​നെ​ക്കാൾ അക​ത്തു​ള്ള​തി​നു് ഉയരം കൂ​ടി​ക്കാ​ണു​ന്നു. അല്പം ഒരു കമാ​നാ​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള ഈ തോ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ നടു​ക്ക് ഒരു ചെ​റു​കു​ന്നി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലാ​യി കൂർ​ത്ത​തും സൂ​ചി​പോ​ലു​ള്ള​തു​മായ ഒരു ദേ​വ​ദാ​ര​മ​രം നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്; ഒരു പരി​ച​യു​ടെ പൊ​ന്തിയ മു​ഴ​യിൽ​നി​ന്നെ​ന്ന​പോ​ലെ, അവി​ടെ​നി​ന്നു് അന്ത​സ്സി​ലു​ള്ള നാലു നട​വ​ഴി​കൾ പോ​കു​ന്നു; ഇവ​യു​ടെ ചെ​ന​ച്ച​ങ്ങ​ളിൽ ഈര​ണ്ടെ​ണ്ണ​മാ​യി എട്ടു ചെറിയ നട​ക്കാ​വു​ക​ളു​മു​ണ്ടു്; അതി​നാൽ ചു​റ്റു​മു​ള്ള മതിൽ വൃ​ത്താ​കാ​ര​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, നട​വ​ഴി​ക​ളു​ടെ ക്ഷേ​ത്ര​ഗ​ണി​ത​സം​ബ​ന്ധി​യായ രൂ​പ​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​നു് ഒരു ചക്ര​ത്തി​ന്മേൽ ചേർ​ത്തു​വെ​ച്ച ഒരു കു​രി​ശി​ന്റെ ആകൃ​തി​യു​ണ്ടാ​യേ​നേ. തോ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ വരി​ച്ചൊ​വ്വി​ല്ലാ​ത്ത മതി​ലി​നോ​ടു എല്ലാ നട​വ​ഴി​ക​ളും ചെ​ന്നു​മു​ട്ടു​ന്ന​തി​നാൽ ഓരോ​ന്നും ഓരോ നീ​ള​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവ​യു​ടെ രണ്ടു വക്ക​ത്തും ചെ​റു​മു​ന്തി​രി​ത്തോ​പ്പു​ക​ളു​ണ്ടു്. ചു​വ​ട്ടിൽ, പഴയ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ന്റെ അവ​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു, വക്ക​ത്തു് ഉയ​ര​മേ​റിയ പയൻ​മ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഒരു നടവഴി പോ​കു​ന്നു​ണ്ടു്; ഓമാരെ ഇട​വ​ഴി​യു​ടെ മൂ​ല​യ്ക്കു​ള്ള ചെറിയ കന്യ​കാ​മ​ഠ​വും റ്യു ദ്രു​വാ​മ്യൂ​റും കൂ​ടി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മൂ​ല​യി​ലാ​ണി​തു്. ചെറിയ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​നു മുൻ​പി​ലാ​ണു് ചെറിയ തോ​ട്ടം എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​ന്റെ നി​ല്പു്. ഇവ​യെ​ല്ലാ​റ്റി​നോ​ടും​കൂ​ടി, അക​ത്തെ എടു​പ്പു​ക​ളാ​ലും തട​വു​മ​തി​ലു​ക​ളാ​ലും പലേ തര​ത്തി​ലു​ള്ള മു​ക്കു​ക​ളും കോ​ണു​ക​ളും ഉണ്ടാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു മു​റ്റ​വും, റ്യു പെ​ലോ​ങ്സോ​വി​ന്റെ എതിർ​ഭാ​ഗ​ത്തി​നു വക്കു പി​ടി​പ്പി​ച്ച മേൽ​പ്പു​ര​ക​ളു​ടെ കറു​ത്തു നീണ്ട വരി​യും ചേർ​ത്തു വാ​യ​ന​ക്കാർ സങ്ക​ല്പി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം; എന്നാൽ നാ​ല്പ​തു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് ബെർ​നാർ​മ​ഠ​ക്കാർ​ക്കു പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഭവ​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു പരി​പൂർ​ണ​രൂ​പം അവർ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കാൻ കഴി​യും. ഈ പരി​ശു​ദ്ധ​ഭ​വ​നം, പതി​ന്നാ​ലു മുതൽ പതി​നാ​റു​വ​രെ നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ എന്നും പ്ര​സി​ദ്ധി​കേ​ട്ടി​രു​ന്ന ഒരു പന്തു​ക​ളി​സ്ഥ​ലം നി​ന്നി​രു​ന്നേ​ട​ത്തു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് പണി ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്; ‘പതി​നോ​രാ​യി​രം പി​ശാ​ചു​ക​ളു​ടെ പന്തു​ക​ളി​സ്ഥ​ലം’ എന്നാ​യി​രു​ന്നു അന്ന​ത്തെ അതി​ന്റെ പേർ.

എന്ന​ല്ല, ഈ തെ​രു​വു​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം പാ​രി​സ്സി​നെ​ക്കാ​ള​ധി​കം പഴ​ക്ക​മു​ണ്ടു്. ദ്രു​വാ​മ്യൂർ, ഓമാരെ എന്നീ രണ്ടു പേ​രു​കൾ വളരെ പു​രാ​ത​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്; ആ പേ​രു​കൾ വഹി​ക്കു​ന്ന തെ​രു​വു​കൾ​ക്ക് അവ​യെ​ക്കാ​ള​ധി​കം പഴ​ക്ക​മു​ണ്ടു്. ഓമാരെ ഇട​വ​ഴി​ക്കു പേർ മൊഗു ഇടവഴി എന്നാ​യി​രു​ന്നു; റ്യു ദ്രു​വാ​മ്യൂ​റി​നു (=കല്ലു്) റ്റ്യു ദെ എഗ്ലാ​ന്തി​യേർ (=പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ) എന്നും; മനു​ഷ്യൻ കല്ലു വെ​ട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ​തി​നു മുൻ​പു് ഈശ്വ​രൻ പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളെ വി​രി​യി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വ​ല്ലോ.

പു​രാ​ത​ന​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠം എന്തു മട്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​വ​രി​ക്കാ​നേർ​പ്പെ​ട്ട സ്ഥി​തി​ക്കും, ആ സവി​ശേ​ഷ​മായ സങ്കേ​ത​ത്തി​ലെ ഒരു ജനാല തു​റ​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ട്ട​തു​കൊ​ണ്ടും, ഈ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ കഥ​യോ​ടു യാ​തൊ​രു സം​ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത​തും, പക്ഷേ, സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​നു​കൂ​ടി ചില അപൂർ​വ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​താ​ക​കൊ​ണ്ടു പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​വു​മായ മറ്റൊ​രു ചെറിയ വ്യ​തി​യാ​നം​കൂ​ടി ചെ​യ്യു​വാൻ വാ​യ​ന​ക്കാർ അനു​വ​ദി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ചെറിയ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ ഫോ​ങ്തെ​വ്രോൽ മഠ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വന്ന ഒരു നൂറു വയ​സ്സു​കാ​രി​യു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​നു മുൻ​പു​ത​ന്നെ അവൾ സമു​ദാ​യ​രം​ഗ​ത്തിൽ ഇറ​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പതി​നാ​റാ​മൻ ലൂ​യി​യു​ടെ കീഴിൽ മുദ്ര സൂ​ക്ഷി​പ്പു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന മൊ​സ്സ്യു​ദു് മി​രോ​മി​നി​യേ​യും ഒര​ധ്യ​ക്ഷ​യാ​യി​രു​ന്ന ദു​പ്ല​യേ​യും പറ്റി അവൾ വളരെ സം​സാ​രി​ക്കും; അവ​രു​മാ​യി അവൾ വലിയ സൗ​ഹാർ​ദ്ദ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു കാരണം പറ​ഞ്ഞ് ഈ രണ്ടു പേ​രു​ക​ളേ​യും കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തു് അവൾ​ക്കു സന്തോ​ഷ​വും ഒരു മേ​നി​യു​മാ​ണു്. ഫോങ് തെ​വ്രോ​ലി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പല അത്ഭുതങ്ങളും-​അതൊരു നഗ​രം​പോ​ലെ​യാ​ണു്, ആശ്ര​മ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ തെ​രു​വു​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നെല്ലാം-​അവൾ പ്ര​സം​ഗി​ക്കും.

അവ​ളു​ടെ ഉച്ചാ​ര​ണ​രീ​തി അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു നേ​രം​പോ​ക്കാ​ണു്. കൊ​ല്ലം​തോ​റും അവൾ തന്റെ നേർ​ച്ച​ക​ളെ പു​തു​ക്കും; സത്യം ചെ​യ്യു​ന്ന സമയം അവൾ മതാ​ചാ​ര്യ​നോ​ടു പറയും, ‘മോൺ​സി​ന്യോർ സാ​ങ്ഫ്രാ​ങ്സ്വാ അതു മൊ​സ്യു സാ​ങ്ഴൂ​ലി​യ​യ്ക്കു കൊ​ടു​ത്തു; മൊ​സ്സ്യു സാ​ങ്ഴൂ​ലിയ അതു് മൊ​സ്സ്യു സാങ് യു​സെ​ബി​യൂ​സി​നു കൊ​ടു​ത്തു; മൊ​സ്സ്യു യു​സെ​ബി​യൂ​സു് അതു മൊ​സ്സ്യു സാങ് പ്രൊ​കാ​പി​യൂ​സ്സി​നു കൊ​ടു​ത്തു, മറ്റും മറ്റും; അങ്ങ​നെ അതിതാ ഞാൻ അച്ച​നു തരു​ന്നു.’ ഇതു കേ​ട്ടാൽ വി​ദ്യാർ​ഥി​നി​കൾ ചിരി തുടങ്ങും-​കൈമറയ്ക്കുള്ളിൽവെച്ചല്ല, മു​ഖ​മ​റ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ​വെ​ച്ച്; അമർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തും ഭം​ഗി​യു​ള്ള​തു​മായ ആ ചെറിയ ചിരി മഠ​നാ​യി​ക​മാ​രു​ടെ മുഖം വീർ​പ്പി​ക്കും.

മറ്റൊ​രു സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ, ആ നൂ​റു​വ​യ​സ്സു​കാ​രി കഥ പറ​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തന്റെ ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ ബെർ​നാർ​മ​ഠ​സ​ന്ന്യാ​സി​കൾ ഭട​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ അത്ര​യും നല്ല​വ​രാ​യി​രു​ന്നു എന്ന​വൾ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. ഒരു നൂ​റ്റാ​ണ്ടാ​ണു് അവൾ മുഖേന സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്; പക്ഷേ, അതു പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഷം​പാ​ഞ്ഞി​ലും ബുർ​ഴോ​ങ്ങി​ലും ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​നു മുൻ​പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന നാ​ലു​ത​രം വീ​ഞ്ഞു​ക​ളു​ടെ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അവൾ പറയും. ഫ്രാൻ​സി​ലെ പട്ടാ​ള​മേ​ല​ധി​കാ​രി, ഒരു രാ​ജ​കു​മാ​രൻ, ഒരു ഡ്യൂ​ക്ക്, ഒരു പ്രഭു എന്നി​ങ്ങ​നെ പ്ര​മാ​ണ​പ്പെ​ട്ട ആരെ​ങ്കി​ലും ബർ​ഗ​ണ്ടി​യി​ലൂ​ടെ​യോ ഷം​പാ​ഞ്ഞി​ലൂ​ടെ​യോ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, ആ രാ​ജ്യ​ത്തു​ള്ള മാ​ന്യ​ന്മാർ അവരെ സല്ക്ക​രി​ച്ചു മം​ഗ​ള​പ​ത്രം കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും, നാലു തരം വീ​ഞ്ഞു​കൾ വെ​ള്ളി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള നാലു കളി​വ​ഞ്ചി​ക​ളിൽ നി​റ​ച്ച് അവർ​ക്കു സമ്മാ​നി​ക്കു​ക​യും പതി​വു​ണ്ടു്. ഒന്നാ​മ​ത്തെ പാ​ന​പാ​ത്ര​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ കൊ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം, കു​ര​ങ്ങൻ​വീ​ഞ്ഞ്; രണ്ടാ​മ​ത്ത​തിൽ, സിം​ഹ​വീ​ഞ്ഞ്; മൂ​ന്നാ​മ​ത്ത​തിൽ, ആടു​വീ​ഞ്ഞ്; നാ​ലാ​മ​ത്ത​തിൽ പന്നി​വീ​ഞ്ഞ്. മദ്യ​പാ​നി​കൾ ക്ര​മ​ത്തിൽ അധഃ​പ​തി​ച്ചു​പോ​കു​മ്പോ​ഴ​ത്തെ ഓരോ ദശ​യാ​ണു് ഈ ഓരോ കഥയും സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്; ആദ്യ​ത്ത​തു്, ഉന്മേ​ഷ​ക​ര​മായ ലഹരി; രണ്ടാ​മ​ത്ത​തു, ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​ക്കൽ; മൂ​ന്നാ​മ​ത്ത​തു, ബു​ദ്ധി​മാ​ന്ദ്യം; നാ​ലാ​മ​ത്ത​തു, കാ​ട്ടു​മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ മട്ടു്.

ഒരു ചു​മ​ര​ളു​മാ​റി​യിൽ അവൾ വലിയ കാ​ര്യ​മാ​യി കരു​തി​പ്പോ​രു​ന്ന ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​സാ​ധ​നം പൂ​ട്ടി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഫോ​ങ്തെ​വ്രോ​ലി​ലെ ആശ്ര​മ​നി​യ​മം ഇതിനെ വി​രോ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ആ സാ​ധ​ന​ത്തെ അവൾ ആർ​ക്കും കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യി​ല്ല. അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ധ്യാ​നി​ക്കു​വാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ, അവൾ, അറ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ വാ​തി​ല​ട​ച്ച് ഒളിച്ചിരിക്കും-​അവളുടെ വ്ര​ത​നി​യ​മം അതിനെ വി​രോ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഇട​നാ​ഴി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു കാൽ​വെ​പ്പു​ശ​ബ്ദം കേ​ട്ടാൽ ഉടനെ, തന്റെ പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന കൈ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​വു​ന്ന​വി​ധം വേ​ഗ​ത്തിൽ, അവൾ ചു​മ​ര​ളു​മാ​റി അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടും. അതി​നെ​പ്പ​റ്റി എന്തെ​ങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞാൽ, അത്ര​യും വാ​യാ​ടി​ത്ത​മു​ള്ള ആ സ്ത്രീ ഉടനെ സം​സാ​രം നിർ​ത്തും. അവ​ളു​ടെ മൗനം ഏറ്റ​വും ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ​യു​ള്ള​വ​രേ​യും, അവ​ളു​ടെ ശാ​ഠ്യം ഏറ്റ​വും മർ​ക്ക​ട​മു​ഷ്ടി​യു​ള്ള​വ​രേ​യും തോ​ല്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ മറ്റു ജോ​ലി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വർ​ക്കും ജോലി ചെ​യ്തു മു​ഷി​ഞ്ഞ​വർ​ക്കും അതൊരു സം​ഭാ​ഷ​ണ​വി​ഷ​യ​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. ആ നൂ​റു​വ​യ​സ്സു​കാ​രി അത്ര വി​ല​വെ​ച്ചും അത്ര ഗൂ​ഢ​മാ​യും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന നിധി എന്താ​യി​രി​ക്കാം? എന്തോ ഒരു പരി​ശു​ദ്ധ​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​വ​ണം, സം​ശ​യ​മി​ല്ല. ഏതോ വി​ശി​ഷ്ട​മായ ജപമാല? എന്തോ വി​ശ്വാ​സ​യോ​ഗ്യ​മായ ഒരു സ്മാ​ര​ക​വ​സ്തു? അവർ ഊഹി​ച്ചൂ​ഹി​ച്ചു തോ​റ്റു. ആ സാ​ധു​ക്കി​ഴ​വി മരി​ച്ച ഉടനെ, ഒരു​സ​മ​യം മര്യാ​ദ​യെ അതി​ലം​ഘി​ച്ചു​ള്ള വേ​ഗ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ, അവർ ചു​മ​ര​ളു​മാ​റി​യു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ന്നു് അതു തു​റ​ന്നു. വി​ശി​ഷ്ട​മായ തി​രു​വ​ത്താ​ഴ​ത്തി​ന്റെ അപ്പ​ത്താ​ലം​പോ​ലെ, മൂ​ന്നു പരു​ത്തി​പ്പ​ട്ടു​പൊ​തി​കൾ​ക്കു​ള്ളി​ലാ​യി ആ സാധനം ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു് അവർ കണ്ടു. കൂ​റ്റൻ പീ​ച്ചാം​കു​ഴ​ലു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി വൈ​ദ്യ​ന്റെ ചെ​ക്ക​ന്മാർ പി​ടി​പ്പാൻ പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ല്ലു​ന്ന ചെ​റു​ത​ത്ത​ക​ളെ വര​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു പെ​രും​ത​ളി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അതു്. പി​ടി​പ്പാൻ പാ​യു​ന്ന​വ​രു​ടെ മു​ഖ​ത്തു പല ഗോ​ഷ്ടി​ക​ളും, അവ​രു​ടെ നി​ല​ക​ളിൽ ചി​രി​വ​രു​ന്ന പല ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ ചെ​റു​ത​ത്ത​ക​ളിൽ ഒന്നി​നെ കു​ത്തി​ക്കൊ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു് പി​ട​യു​ക​യും, നേരിയ ചി​റ​കു​ക​ളി​ട്ട​ടി​ക്കു​ക​യും, പി​ന്നേ​യും പറ​ക്കാൻ നോ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടു്; പക്ഷേ, ആ പി​ടി​ച്ച​വൻ ഒരു പൈ​ശാ​ചി​ക​മായ ചി​രി​യും ചി​രി​ച്ചു കൂ​ത്താ​ടു​ന്നു. സാരം; അനു​രാ​ഗ​ത്തെ (ഈ തത്ത​യ്ക്കു ലവു് (അനു​രാ​ഗം) എന്നാ​ണു് പേർ) ഉദ​ര​ശൂ​ലം കീ​ഴ​ട​ക്കി. വളരെ അപൂർ​വ​വും, മോ​ളി​യേർ​ക്ക് ഒരു കവി​താ​വി​ഷ​യം ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്ത​തു​മായ ഈ പെ​രു​ന്താ​ലം 1845 സപ്തം​ബർ വരെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; ബൊ​മാർ​ഷെ എന്ന പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു് ഒര​പൂർ​വ​വ​സ്തു​വ്യാ​പാ​രി ഇതു് വി​ല്ക്കാൻ വെ​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഈ നല്ല​വ​ളായ കിഴവി പു​റ​മെ​നി​ന്നു് ആരേ​യും കാണാൻ വരാൻ സമ്മ​തി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, അവൾ പറയും; ‘സൽ​ക്കാ​ര​മു​റി ഒരു രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്.’

ഏതാ​യാ​ലും, ഞങ്ങൾ വി​വ​രി​ച്ചു കാ​ണി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യു​ടെ ഏക​ദേ​ശ​ച്ഛാ​യ​യു​ള്ള, ആ സൽ​ക്കാ​ര​മു​റി ഈ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തേ​ക്കു മാ​ത്ര​മാ​യു​ള്ള ഒരു വി​ശേ​ഷ​ത​യാ​ണു്; അതേ കാ​ഠി​ന്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഈ സമ്പ്ര​ദാ​യം മറ്റു കന്യ​കാ​മ​ഠ​ങ്ങ​ളി​ലും പകർ​ന്നു​കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ മറ്റൊ​രു സം​ഘ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചേർ​ന്ന​തായ റ്യു തെം​പ്ലി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ, വി​ശേ​ഷി​ച്ചും; കറു​ത്ത അഴി​ച്ചു​മ​രി​നു പകരം തവി​ട്ടു​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള മറ​ശ്ശീ​ല​യാ​ണു്; സൽ​ക്കാ​ര​മു​റി​ത​ന്നെ മി​നു​സ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ മരം നി​ല​ത്തു വി​രി​ച്ച​തും, വെ​ളു​ത്ത പട്ടു​മാ​റ​ശ്ശീ​ല​ക​ളാൽ അല​ങ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ജനാ​ല​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തും, മൂ​ടു​പ​ടം മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നെ​ടു​ത്തു ഒരു ബെ​നെ​ദി​ക്ത് മഠ​സ​ന്ന്യാ​സി​നി​യു​ടെ ഛാ​യാ​പ​ടം, ചാ​യ​മി​ട്ട പൂ​ച്ചെ​ണ്ടു​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ, പോരാ, ഒരു തുർ​ക്കി​ക്കാ​ര​ന്റെ തല എന്നി​ങ്ങ​നെ പലതരം ചി​ത്ര​ക്ക​ണ്ണാ​ടി​കൾ തൂ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള ചു​മ​രു​ക​ളു​ള്ള​തു​മായ ഒര​ലം​കൃ​ത​സ്ഥ​ല​മാ​ണു്.

തെം​പ്ലു് കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ലെ തോ​ട്ട​ത്തി​ലാ​ണു് ഫ്രാൻ​സിൽ​വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും ഭം​ഗി​യു​ള്ള​തെ​ന്നും ഏറ്റ​വും വലി​യ​തെ​ന്നും പ്ര​സി​ദ്ധി കേ​ട്ട​തും, പതി​നെ​ട്ടാം​നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ സാ​ധു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ രാ​ജ്യ​ത്തു​ള്ള ‘ചെ​സ്ന​ട്ടു്’ മര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം അച്ഛൻ എന്നു പേ​രു​ള്ള​തു​മായ ആ സാ​ക്ഷാൽ ‘ചെ​സ്ന​ട്ടു്’ മരം നി​ന്നി​രു​ന്ന​തു്.

ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള​ള​വി​ധം ശാ​ശ്വ​ത​പൂ​ജ​ന​ക്കാ​രായ ബെ​നെ​ദി​ക്ത് സം​ഘ​ക്കാ​രു​ടെ വക​യാ​യി​രു​ന്നു ഈ തെം​പ്ലു് കന്യ​കാ​മ​ഠം; ഇവർ സി​ത്തി​യോ​വി​ലേ​ക്കു ചേർ​ന്ന​വ​രിൽ​നി​ന്നു കേവലം വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ശാ​ശ്വ​ത​പൂ​ജ​ന​ക്കാ​രായ ഈ സം​ഘ​ക്കാർ രണ്ടാ​യി​ട്ടു വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല. ഏറി​യാൽ ഇരു​നൂ​റു കൊ​ല്ല​മാ​യി​രി​ക്കും. 1649–ൽ കു​റ​ച്ച് ദി​വ​സ​ത്തി​നി​ട​യിൽ​വെ​ച്ചു രണ്ടു തവണ സാങ് സുൽ​പി​സ്സി​ലും സാ​ങ്ഴാ​ങ് എൻ​ഗ്രേ​വി​ലു​മു​ളള പാ​രി​സ്സി​ലെ രണ്ടു പള​ളി​ക​ളി​ലെ വി​ശു​ദ്ധ​കർ​മ​ങ്ങൾ​ക്ക് അശു​ദ്ധി തട്ടി​പ്പോ​യി! ആ അപൂർ​വ​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മായ പാ​പ​കർ​മം പട്ട​ണ​ത്തെ ആസകലം തല​കീ​ഴാ​ക്കി മറി​ച്ചു. ഴെർ​മെൻ​പ​ള​ളി​യി​ലെ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠാ​ധ്യ​ക്ഷ​നും സഭാ​ധ്യ​ക്ഷ​നും​കൂ​ടി എല്ലാ മതാ​ചാ​ര്യ​ന്മാ​രെ​യും വി​ളി​ച്ചു​ചേർ​ത്തു് ഒരു വലിയ ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി; അതിൽ പോ​പ്പി​ന്റെ പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​ണു് മുൻ​ന​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തു്. പക്ഷേ, ഈ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം​കൊ​ണ്ടു ദൈ​വ​ഭ​ക്തി കൂടിയ രണ്ടു സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു—മദാം കൂർ​താ​ങ് എന്ന മർ​ക്കി​സു് ദു് ബുക്, കോം​തെ​സു് ദു് ഷാ​ത്തൊ​വി​യെ എന്നി​വർ​ക്കു—തൃ​പ്തി​യാ​യി​ല്ല. തൽ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കേ ഉണ്ടാ​യു​ള​ളു​വെ​ങ്കി​ലും ‘ശാ​ശ്വ​ത​പൂ​ജ​നം’ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു് അവർ​ക്കു തോ​ന്നി. അവർ രണ്ടു​പേ​രും, ഒരുവൾ 1652–ലും മറ്റ​വൾ 1653–ലും, മദർ കത്രെ​ങ് ദ്ബ എന്ന ഒരു ബെ​നെ​ദി​ക്ത് മഠ​സ​ന്ന്യാ​സി​നി​യു​ടെ കൈയിൽ, സാങ് ബെ​ന്വാ​വി​ന്റെ സം​ഘ​ത്തോ​ടു ചേർ​ന്നു് ഈ വി​ശി​ഷ്ടോ​ദ്യേ​ശ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഒരാ​ശ്ര​മം സ്ഥാ​പി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി, ഒരു വലിയ തുക ഏല്പി​ച്ചു; ഒന്നാ​മ​താ​യി ആശ്ര​മ​സ്ഥാ​പ​ന​ത്തി​നു മദർ കത്രെ​ങ് ദു് ബയ്ക്കു​ഴെർ​മെ​നി​ലെ സഭാ​ധ്യ​ക്ഷ​നായ മൊ​സ്സ്യു ദു് മെ​ത്സിൽ​നി​ന്നു് അനു​വാ​ദം കി​ട്ടി​യ​തു്. ‘മൂ​ല​ധ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ല്ല​ത്തിൽ മു​ന്നൂ​റു ലീവർ [4] വര​വു​ളള സംഖ്യ, അതാ​യ​തു് ആറാ​യി​രം ലീവർ, തന്ന​തി​ന്നു​ശേ​ഷ​മ​ല്ലാ​തെ ഒരു​വ​ളെ​യും ആശ്ര​മ​ത്തിൽ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല എന്നു​ളള നി​ശ്ച​യം വാ​ങ്ങി​യി​ട്ടാ​ണു്. പി​ന്നീ​ടു രാ​ജാ​വു് തി​ട്ടൂ​രം കൊ​ടു​ത്തു; ബാ​ക്കി വേണ്ട രേ​ഖ​ക​ളെ​ല്ലാം പാർ​ല്ലി​മെ​ണ്ടിൽ​നി​ന്നു കൊ​ടു​ത്ത​തു് 1654–ലാണു്.’

ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്, പാ​രി​സ്സി​ലു​ളള ഈ ബെ​നെ​ദി​ക്ത്മ​ഠ​ക്കാ​രു​ടെ ‘ശാ​ശ്വ​ത​പൂ​ജ​നം’ എന്ന സം​ഘ​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ഉത്ഭ​വ​വും സ്ഥാ​പ​ന​വും. മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ രണ്ടു പ്ര​ഭ്വി​കൾ കൊ​ടു​ത്ത സം​ഖ്യ​യിൽ​നി​ന്നു റ്യു കസെ​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​ക്കി​ച്ച ‘കെ​ട്ടിട’മാ​യി​രു​ന്നു ഇവ​രു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ കന്യ​കാ​മ​ഠം.

ഈ സം​ഘ​ത്തെ സി​ത്തി​യോ​വി​ലെ ബെ​നെ​ദി​ക്ത് മഠ​സ​ന്ന്യാ​സി​മാ​രു​ടെ സം​ഘ​മാ​യി തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചു​പോ​ക​രു​തു്.

ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ തു​റ​ന്നു​കാ​ണി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടായ പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ ബെ​നെ​ദി​ക്തു് സം​ഘ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് അതു കേവലം ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. 1657–ൽ ഏഴാമൻ അലെ​ക്സാ​ണ്ടർ എന്ന പോ​പ്പു് ഒരു സവി​ശേ​ഷ​മായ ഉത്ത​ര​വു പ്ര​കാ​രം റ്യു പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ​ക്കു ശാ​ശ്വ​ത​പൂ​ജ​നം നട​ത്തു​വാ​നു​ളള അനു​വാ​ദം കൊ​ടു​ത്തു. എങ്കി​ലും ആ രണ്ടു സം​ഘ​ങ്ങ​ളും തമ്മി​ലു​ളള വ്യ​ത്യാ​സം അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ നി​ന്ന​തേ ഉളളൂ.

രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണം വീ​ണ്ടും രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രിൽ​ത്ത​ന്നെ എത്തി​ച്ചേർ​ന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും പെ​ത്തി പി​ക്പ്യൂ​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​കാ​ല​മാ​യി; പതി​നെ​ട്ടാം നൂ​റ​റാ​ണ്ടി​നു​ശേ​ഷം മത​സം​ബ​ന്ധി​ക​ളായ എല്ലാ സം​ഘ​ങ്ങ​ളും അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്യ​വാൻ തു​ട​ങ്ങിയ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഈ സം​ഘ​വും പെ​ട്ടു. ഈശ്വ​ര​പ്രാർ​ത്ഥന എന്ന​പോ​ലെ ഈശ്വ​ര​ധ്യാ​ന​വും മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു്; പക്ഷേ, ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം കൈ​വെ​ക്കു​ന്ന സക​ല​ത്തേ​യും​പോ​ലെ, ഇതും ഒന്നു രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ട്ടു; സാ​മൂ​ദാ​യി​ക​മായ അഭി​വൃ​ദ്ധി​ക്കു തട​സ്സം എന്ന നി​ല​യിൽ​നി​ന്നു് അതി​നു​ളള ഒരെ​ളു​പ്പ​വ​ഴി എന്നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു.

പെ​ത്തി പി​ക്പ്യു​വി​ലെ കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ ആരും​ത​ന്നെ താ​മ​സ​മി​ല്ലെ​ന്നാ​വു​ക​യാ​യി. 1840–ൽ ചെറിയ കന്യ​കാ​മ​ഠം നശി​ച്ചു; വി​ദ്യാ​ല​യം പോയി. കി​ഴ​വി​ക​ളാ​ക​ട്ടേ പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങ​ളാ​ക​ട്ടേ അവി​ടെ​യെ​ങ്ങും ഇല്ലാ​താ​യി; ആദ്യം പറ​ഞ്ഞ​വ​രൊ​ക്കെ മരി​ച്ചു; പി​ന്നെ പറ​ഞ്ഞ​വ​രൊ​ക്കെ പി​രി​ഞ്ഞു.

ശാ​ശ്വ​ത​പൂ​ജ​ന​ത്തി​ലെ നിയമം അത്ര​യും കഠി​ന​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അതാ​തു​ക​ളെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തി; ആശ്ര​മ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു​ളള ക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ അതിനു മുൻ​പാ​കെ ശങ്കി​ച്ചു പി​ന്മാ​റി; സം​ഘ​ത്തി​ലേ​ക്കു പു​തു​താ​യി ആരേ​യും കി​ട്ടാ​തെ​യാ​യി. 1845–ൽ ഇട​യ്ക്കും തല​യ്ക്കും ചില ആശ്ര​മ​പ്ര​വേ​ശാർ​ഥി​നി​കൾ വന്നു​ചേർ​ന്നി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന​ല്ല. പക്ഷേ, സന്ന്യാ​സി​നി​മാർ ഇല്ലേ ഇല്ല. നാ​ല്പ​തു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് നൂ​റി​ല​ധി​കം സന്ന്യാ​സി​മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; പതി​ന​ഞ്ചു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് ഇരു​പ​ത്തെ​ട്ടിൽ ഒട്ടും അധി​ക​മി​ല്ല. ഇപ്പോൾ എത്ര​യു​ണ്ടു്? 1847–ൽ മഠാ​ധ്യ​ക്ഷ ഒരു യു​വ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു; തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പി​നു​ളള പരിധി വളരെ ചെ​റു​താ​യി എന്ന​തി​ന്റെ അട​യാ​ളം. അവൾ​ക്കു വയ​സ്സു നാ​ല്പ​താ​യി​ട്ടി​ല്ല. ആളു​ക​ളു​ടെ എണ്ണം കു​റ​യു​ന്തോ​റും ക്ഷീ​ണം വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു; ഓരോ​രു​ത്ത​രു​ടേ​യും പ്ര​വൃ​ത്തി സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്തേ​ട​ത്തോ​ള​മാ​വു​ന്നു; സാങ്–ബെ​ന്വാ​വി​ന്റെ കഠി​ന​ത​ര​മായ ആശ്ര​മ​നി​യ​മ​ത്തെ ചു​മ​ന്നു​നി​ല്ക്കു​വാൻ കു​നി​ഞ്ഞ​തും വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു​മായ ഒരു ‘ഡജൻ’ ചുമൽ മാ​ത്ര​മേ ഉളളൂ എന്ന നില അടു​ത്ത​ടു​ത്തു​വ​രു​ന്ന​താ​യി കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി. ഏതാ​യാ​ലും ഭാ​ര​ത്തി​നു ചു​രു​ക്ക​മി​ല്ല; എടു​ക്കാൻ കു​റ​ച്ചാ​ളാ​യാ​ലും അധി​ക​മാ​ളാ​യാ​ലും, അത​ങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ. അതു കീ​ഴ്പോ​ട്ടി​രു​ത്തു​ന്നു; ചു​മ​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ചത​യ്ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ അവർ മരി​ക്കു​ന്നു. ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു് പാ​രി​സ്സിൽ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു രണ്ടു പേർ മരി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഒരു​വൾ​ക്കു വയ​സ്സി​രു​പ​ത്ത​ഞ്ച്; മറ​റ​വൾ​ക്കി​രു​പ​ത്തി​മൂ​ന്നു്. ഈ നാശം കാ​ര​ണ​മാ​ണു് കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തിൽ പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ഇല്ലാ​താ​യ​തു്.

ഈ അസാ​ധാ​ര​ണ​ഭ​വ​ന​ത്തിൽ കട​ന്നു​നോ​ക്കാ​തെ, അതി​ന്റെ മുൻ​പി​ലൂ​ടെ പോവാൻ ഞങ്ങൾ​ക്കു ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല; എന്ന​ല്ല, ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ പോ​രു​ന്ന​വ​രും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ ചരി​ത്രം ഞങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ മന​സ്സി​രു​ത്തി കേൾ​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മായ ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ—ഒരു സമയം, അതിൽ ചി​ല​രു​ടെ ഗു​ണ​ത്തി​നാ​വാം—അങ്ങോ​ട്ടു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വാ​തി​രി​ക്കാ​നും ഞങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഇന്നു സക​ല​വും പു​തു​മ​ക​ളാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന പലേ പു​രാ​തന നട​പ​ടി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും നി​റ​ഞ്ഞ ഈ മത​സം​ബ​ന്ധി​യായ സം​ഘ​ത്തി​ലേ​ക്കു ഞങ്ങൾ കയ​റി​ച്ചെ​ന്നു. അതു് കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത സ്ഥ​ല​മാ​ണു്. ഈ അസാ​ധാ​ര​ണ​സ്ഥ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഞങ്ങൾ സവി​സ്ത​രം വർ​ണി​ച്ചു; എങ്കി​ലും, വർ​ണ​ന​യും ബഹു​മാ​ന​വും തമ്മിൽ യോ​ജി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു് എത്ര​ത്തോ​ള​മോ അത്ര​ത്തോ​ള​മെ​ങ്കി​ലും തീർ​ച്ച തന്നെ, ബഹു​മാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ഞങ്ങൾ അതു ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തു്. മു​ഴു​വ​നും ഞങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ല; പക്ഷേ, ഒന്നി​നേ​യും ഞങ്ങൾ അവ​മാ​നി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കൊ​ല​യാ​ളി​യെ സു​ഗ​ന്ധാ​നു​ലേ​പ​നം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു് അവ​സാ​ന​മ​ട​ഞ്ഞ ഴോ​സ​ഫ്ദു് മെ​യ്സ്ട്രി​ന്റു് [5] ഈശ്വ​ര​സ്തു​തി​യിൽ​നി​ന്നും, കു​രി​ശി​നെ പരി​ഹ​സി​ക്കുക എന്നി​ട​ത്തോ​ളം​ത​ന്നെ കട​ന്നു​ചെ​ന്ന വോൾ​ത്തെ​യ​രു​ടെ കൊ​ഞ്ഞ​നം​കാ​ട്ട​ലിൽ നി​ന്നും ഞങ്ങൾ ഒരേ​വി​ധം ദൂ​ര​ത്താ​ണു്.

കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞു​വെ​ക്കു​ന്നു, വോൾ​ത്തെ​യർ ആ ചെ​യ്ത​തു് ഒട്ടും നന്നാ​യി​ട്ടി​ല്ല; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, കലയെ [6] താ​ങ്ങി​പ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, യേ​ശു​ക്രി​സ്തു​വേ​യും വോൾ​ത്തെ​യർ​ക്കു താ​ങ്ങി​പ്പ​റ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു; എന്ന​ല്ല, അമാ​നു​ഷ​ന്മാ​രായ അവ​താ​ര​പു​രു​ഷ​ന്മാർ ഉണ്ടാ​വാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു സി​ദ്ധാ​ന്തി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു​ത​ന്നെ​യും ക്രി​സ്തു​വി​ന്റെ കു​രി​ശാ​രോ​ഹ​ണം എന്തി​നെ​യാ​ണു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ത്? ഋഷിയെ കൊ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തി​നെ.

ഈ പത്തൊ​മ്പ​താം നൂ​റ്റാ​ണ്ടിൽ മത​സം​ബ​ന്ധി​യായ വി​ചാ​രം ഒരു വല്ലാ​ത്ത ദശാ​സ​ന്ധി​യി​ലാ​ണു് എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ജന​ങ്ങൾ ചില പഠി​പ്പു​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം മറ​ന്നു​ക​ള​യാൻ പോ​ക​യാ​ണു്; അതു നല്ല​തു​ത​ന്നെ; പക്ഷേ, ഒന്നു​മാ​ത്രം, ആ മറ​ക്കു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി അവർ ഇതൊ​ന്നു പഠി​ക്ക​ണം; മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ശൂ​ന്യ​ത​യി​ല്ല. ചില ഒളി​ച്ചു​നീ​ക്ക​ലു​ക​ളെ​ല്ലാം ഉണ്ടാ​കാ​റു​ണ്ടു്; അതു വേ​ണ്ട​തു​ത​ന്നെ; പക്ഷേ, അതു കഴി​ഞ്ഞ ഉടനെ അവിടെ വേറെ ചില മരാ​മ​ത്തു​കൾ ആരം​ഭി​ക്ക​ണം.

ആയി​ട​യ്ക്ക് ഇല്ലാ​താ​യി​പ്പോ​യ​വ​യെ നമു​ക്കു നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കുക. ഒഴി​ച്ചു​ക​ള​യു​വാൻ​വേ​ണ്ടി​മാ​ത്ര​മെ​ങ്കി​ലും, അവയെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യ​വ​യു​ടെ വേ​ഷ​ധാ​രി​കൾ ചി​ല​പ്പോൾ കള​ള​പ്പേ​രെ​ടു​ക്കും; അവ തങ്ങൾ വരാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണെ​ന്നു സസ​ന്തോ​ഷം ഭാ​വി​ക്കും. ഈ പ്രേ​ത​ക്കാ​ഴ്ച, ഈ ഭൂ​ത​കാ​ലം, സ്വ​ന്തം യാ​ത്രാ​നു​വാ​ദ​പ​ത്ര​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ അസ​ത്യ​മാ​ക്കി​ക്ക​ള​യുക പതി​വു​ണ്ടു്. ആ കെ​ണി​യെ​പ്പ​റ്റി നമു​ക്കു മുൻ​കൂ​ട്ടി അറി​വു​ണ്ടാ​ക്കുക. നമു​ക്കു കരു​തി​നി​ല്ക്കുക. ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തി​ന്നു് ഒരു മു​ഖ​രൂ​പ​മു​ണ്ടു്—അന്ധ​വി​ശ്വാ​സം; കള​ള​മോ​ന്ത​യു​ണ്ടു്—കപ​ട​ഭ​ക്തി. നമു​ക്കു ആ മു​ഖാ​കൃ​തി​യെ ആക്ഷേ​പി​ക്കുക; നമു​ക്ക് ആ കള​ള​മോ​ന്ത​യെ പറി​ച്ചു​ക​ള​യുക.

കന്യ​കാ​മ​ഠ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​പ്പ​റ​യു​മ്പോൾ അവ ഒരു വി​ഷ​മ​പ്ര​ശ്ന​ത്തെ മുൻ​പിൽ കൊ​ണ്ടു​നിർ​ത്തു​ന്നു— പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ഒരു സം​ശ​യ​ത്തെ; അതു് അവയെ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്നു; സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ഒരു സം​ശ​യ​ത്തെ, അതു് അവയെ രക്ഷി​ക്കു​ന്നു.