പി​റ്റേ ദിവസം സന്ധ്യ​യ്ക്കു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഗിൽ​നോർ​മാൻ ഭവ​ന​ത്തി​ന്റെ വണ്ടി​പ്പ​ടി​ക്ക​ലെ​ത്തി വി​ളി​ച്ചു. ബസ്കാ​ണ് വാതിൽ തു​റ​ന്ന​ത്. ആ നി​ശ്ചി​ത​സ​മ​യ​ത്തു ബസ്ക് മു​റ്റ​ത്തു തയ്യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; ആജ്ഞാ​പ്ര​കാ​ര​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. ആളുകൾ ചി​ല​പ്പോൾ ഇങ്ങ​നെ ഭൃ​ത്യ​ന്മാ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞേ​ല്പി​ച്ചു എന്നു വരും: ‘മി​സ്റ്റർ ഇന്ന​യാൾ വന്നേ​ക്കും, കാ​ക്ക​ണം.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പാ​യി​ത്ത​ന്നെ ബസ്ക് അങ്ങോ​ട്ടു​ചെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘എജ​മാ​നൻ എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​റി​യാൻ ഏല്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്, അങ്ങു താ​ഴ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യോ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ക​യോ എങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ന്ന്.’

‘ഞാൻ താ​ഴ​ത്തി​രി​ക്കാം.’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

തി​ക​ച്ചും ആദ​ര​വോ​ടു​കൂ​ടി​യി​രു​ന്ന ബസ്ക് ഇരി​പ്പു​മു​റി​യു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു: ‘ഞാൻ കൊ​ച്ച​മ്മ​യെ വി​ളി​ക്കാം.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ചെന്ന മുറി ഓതം കയറി, താ​ഴ​ത്തേ നി​ല​യിൽ, മു​ക​ളിൽ പല​ക​യ​ടി​ച്ച് ആവ​ശ്യം വന്നാൽ കല​വ​റ​യാ​യു​പ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തും ചു​ക​ന്ന ചതു​ര​മി​ഷ്ടിക പാ​വി​യ​തും തെ​രു​വിൽ​നി​ന്നു കട​ക്കാ​വു​ന്ന​തും ഒര​ഴി​ജ്ജ​നാ​ല​യിൽ​നി​ന്നു മാ​ത്രം കു​റ​ച്ചു വെ​ളി​ച്ചം കി​ട്ടു​ന്ന​തു​മായ ഒരു ചീത്ത മു​റി​യാ​ണ്.

തൂ​വൽ​ത്തു​ടു​പ്പു​കൊ​ണ്ടും തട്ടിൻ​കൂ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും ചൂ​ലു​കൊ​ണ്ടു​മു​ള്ള ബു​ദ്ധി​മു​ട്ട​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ആ വീ​ട്ടി​ലെ മു​റി​ക​ളിൽ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു അത്. പൊടി അവിടെ സമാ​ധാ​ന​പൂർ​വ്വം കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​പ്പോ​രു​ന്നു. എട്ടു​കാ​ലി​ക​ളെ ആട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കൽ അവിടെ നട​ക്കാ​റി​ല്ല. വി​സ്താ​ര​വും വലു​പ്പ​വു​മു​ള്ള​താ​യി, നന്നേ കറു​ത്തു, ചത്ത ഈച്ച​ക​ളാൽ അലം​കൃ​ത​മായ ഒരു കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന എട്ടു​കാ​ലി​വല ഒരു ജനാ​ല​ച്ചി​ല്ലി​ന്മേൽ ഒരു ചക്രം വര​ച്ചി​രു​ന്നു, ചെ​റു​തും തട്ടു​യ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ ആ മു​റി​യു​ടെ ഒരു മൂ​ല​യ്ക്കൽ അസം​ഖ്യം ഒഴി​ഞ്ഞ കു​പ്പി​കൾ കു​ന്നു​കൂ​ടി​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ട്.

ഒരു കാ​വി​നി​റ​ത്തേ​പ്പു​കൊ​ണ്ട് ചാ​യ​മി​ട്ടി​രു​ന്ന ചു​മ​രു​ക​ളിൽ​നി​ന്ന് വലിയ അട​രു​കൾ പൊ​ളി​ഞ്ഞു പോ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ഒര​റ്റ​ത്താ​യി കറു​ത്ത ചാ​യ​മി​ട്ട് ഒരു ചെറിയ ചു​മർ​ക്കൂ​ടോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒര​ടു​പ്പിൻ​തി​ണ്ണ നി​ന്നി​രു​ന്നു. അതിൽ തി​യ്യു​ണ്ട്; അപ്പോൾ, ‘ഞാൻ താ​ഴ​ത്തി​രി​ക്കാം’ എന്നു​ള്ള ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ മറു​പ​ടി മുൻ​കൂ​ട്ടി കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നർ​ത്ഥം.

അടു​പ്പിൻ​തി​ണ്ണ​യു​ടെ രണ്ടു വശ​ത്തു​മാ​യി രണ്ടു ചാ​രു​ക​സാ​ല​ക​ളി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. ആ രണ്ടു കസാ​ല​ക​ളു​ടേ​യും ഇട​യ്ക്ക് ഒരു പര​വ​താ​നി​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ രോ​മ​ത്തേ​ക്കാ​ള​ധി​കം പാ​വു​നൂ​ലു​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു പഴയ കി​ട​യ്ക്ക​വി​രി ഇട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്.

അടു​പ്പി​ലെ തി​യ്യും ജനാ​ല​യി​ലൂ​ടേ കി​ട്ടു​ന്ന സന്ധ്യാ​പ്ര​കാ​ശ​വും ആ മു​റി​യിൽ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്നു​ണ്ട്.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രു​ന്നു. കുറേ ദി​വ​സ​മാ​യി​ട്ട് അയാൾ ഉണ്ണു​ക​യോ ഉറ​ങ്ങു​ക​യോ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ ആ ചാ​രു​ക​സാ​ല​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ വീണു.

ബസ്ക് തി​രി​ച്ചെ​ത്തി, അടു​പ്പിൻ​തി​ണ്ണ​യിൽ ഒരു മെ​ഴു​തി​രി കൊ​ളു​ത്തി​വെ​ച്ചു, പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോയി. തല കീ​ഴ്പോ​ട്ടു തൂ​ങ്ങി​യും കവിൾ മാ​റ​ത്തു തൊ​ട്ടു​മി​രി​ക്കു​ന്ന ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ബസ്കി​നെ​യാ​വ​ട്ടേ മെ​ഴു​തി​രി​യെ​യാ​വ​ട്ടെ കണ്ടി​ല്ല.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അയാൾ ഒരു ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്ക​ലോ​ടു​കൂ​ടി നി​വർ​ന്നു. കൊ​സെ​ത്ത് അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നിൽ നി​ല്പു​ണ്ട്.

അവൾ അക​ത്തേ​ക്കു വന്ന​ത് അയാൾ കണ്ടി​ല്ല; പക്ഷേ, അവ​ള​വി​ടെ​യു​ണ്ടെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

അയാൾ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. അയാൾ അവളെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. അവൾ​ക്ക് ഉള്ള​ലി​യി​ക്കു​ന്ന ഒരോ​മ​ന​ത്ത​മു​ണ്ട്. പക്ഷേ, അയാൾ ആ അഗാ​ധ​നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ച്ച​ത് അവ​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ​യ​ല്ല, അവ​ളു​ടെ ആത്മാ​വി​നെ​യാ​ണ്.

‘അപ്പോൾ’, കൊ​സെ​ത്ത് ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു. ‘അച്ഛൻ ഒര​സാ​ധാ​രണ മട്ടു​കാ​ര​നാ​ണെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​യാ​മെ​ങ്കി​ലും ഇത്ര ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. എന്തൊ​രു കമ്പം! ഞാൻ അച്ഛ​നെ ഇവിടെ വന്നു കാ​ണു​ന്ന​താ​ണ് അച്ഛ​നി​ഷ്ട​മെ​ന്ന് മരി​യു​സ് പറ​ഞ്ഞു!’

‘അതേ, അതാ​ണെ​നി​ക്കി​ഷ്ടം.’

‘അങ്ങ​നെ പറ​യു​മെ​ന്ന് എനി​ക്ക​റി​യാം. നല്ല​ത്. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഒരു ശണ്ഠ​കൂ​ടാ​നാ​ണ് ഭാ​വ​മെ​ന്ന് മുൻ​കൂ​ട്ടി​ത്ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു​വെ​ച്ചേ​ക്കാം. നമു​ക്ക് ആദ്യം മു​ത​ല്ക്കു​ത​ന്നെ തു​ട​ങ്ങുക. അച്ഛാ, എന്നെ​പ്പി​ടി​ച്ചു പൂ​ട്ടു.’

അവൾ കവിൾ കാ​ണി​ച്ചു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു.

‘നി​ങ്ങൾ അന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. ഞാനതു കു​റി​ച്ചു​വെ​ക്കു​ന്നു. കു​റ്റ​ക്കാ​ര​ന്റെ നില. ആട്ടെ സാ​ര​മി​ല്ല, ഞാൻ മാ​പ്പു തന്നു. യേ​ശു​ക്രി​സ്തു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു; മറ്റേ കവിൾ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കുക. അതിതാ.’

അവൾ മറ്റേ​ക്ക​വിൾ കാ​ണി​ച്ചു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ഇള​കി​യി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ കാ​ല​ടി​കൾ നി​ല​ത്തോ​ടു ചേർ​ത്താ​ണി തറ​യ്ക്ക​പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു തോ​ന്നി.

‘ഇതു കു​റേ​ക്ക​വി​യു​ന്നു’, കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു. ‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ട് എന്തു​ചെ​യ്തു? ഞാൻ പറ​യ​ട്ടെ, ഞാ​ന​മ്പ​ര​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതിനു പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം കൂ​ടി​യേ കഴിയു. ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്ക​ണം.’

‘എന്റെ ഭക്ഷ​ണം കഴി​ഞ്ഞു.’

അതു് നേ​ര​ല്ല. ഞാൻ മൊ​സ്യൂ ഗിൽ​നോർ​മാ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു നി​ങ്ങ​ളെ ശകാ​രി​പ്പി​ക്കും. അച്ഛ​ന്മാ​രെ ശാ​സി​ക്കാ​നാ​ണ് മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്മാർ. ആട്ടെ, എന്റെ കൂടെ മു​ക​ളിൽ ഇരി​പ്പു​മു​റി​യി​ലേ​ക്കു വരൂ. ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ.

‘നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല.’

ഇവിടെ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കാ​ലൊ​ന്നു തെ​റ്റി. അവൾ ആജ്ഞാ​പി​ക്കൽ നിർ​ത്തി, ചോ​ദി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

‘എന്തു​കൊ​ണ്ട്? വീ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചു ചീത്ത മു​റി​യാ​ണ് നി​ങ്ങൾ എന്നെ​ക്കാ​ണാൻ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​ത്. ഇവിടെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാൻ വയ്യാ.’

‘നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ…’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തന്ന​ത്താൻ പി​ടി​ച്ചു നേ​രെ​യാ​ക്കി.

‘മദാം, ഞാൻ അസാ​ധാ​രണ മട്ടു​കാ​ര​നാ​ണെ​ന്ന്, എനി​ക്കു ചില കമ്പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ന്നു, നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ…

കൊ​സെ​ത്ത് തന്റെ ചെ​റു​കൈ​കൾ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ട്ടി.

‘മദാം!… നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ!… കു​റേ​ക്കൂ​ടി പു​തു​മ​കൾ! എന്താ​ണി​തി​ന്റെ സാരം?’

പല​പ്പോ​ഴും കാ​ണി​ക്കാ​റു​ള്ള ആ ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മായ പു​ഞ്ചി​രി അയാൾ അവ​ളെ​നോ​ക്കി കാ​ണി​ച്ചു: ‘നി​ങ്ങൾ​ക്കു മദാം ആവു​ന്ന​താ​ണി​ഷ്ടം. നി​ങ്ങൾ അങ്ങ​നെ​യാ​ണ്.’

‘അച്ഛാ, അച്ഛ​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം അല്ല.’

‘എന്നെ അച്ഛ​നെ​ന്നു വി​ളി​ക്ക​രു​തു്’

‘എന്ത്?’

‘എന്നെ ‘മൊ​സ്യു ഴാങ്’ എന്നു വി​ളി​ക്കൂ. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ‘ഴാങ്’.’

‘എന്ത്, നി​ങ്ങൾ എന്റെ അച്ഛ​ന​ല്ലാ​താ​യി? ഞാൻ കൊ​സെ​ത്ത​ല്ലാ​താ​യി? ‘മൊ​സ്യു ഴാങ്’ എന്താ​ണി​തി​ന്റെ സാരം? എന്ത്, ഇതൊ​ക്കെ ഭര​ണ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളാ​ണോ, അതെയോ? എന്തു​ണ്ടാ​യി? വരൂ, എന്റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കൂ. നി​ങ്ങൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ താ​മ​സി​ക്കി​ല്ല! എന്റെ മുറി നി​ങ്ങൾ സ്വീ​ക​രി​ക്കി​ല്ല! ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്തു പി​ഴ​ച്ചു? എന്തെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​യോ?’

‘ഒന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.’

‘എന്നി​ട്ടു പി​ന്നെ?’

‘ഒക്കെ പണ്ട​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ.’

‘എന്തി​നു നി​ങ്ങൾ പേരു മാ​റ്റി?’

‘നി​ശ്ച​യ​മാ​യും നി​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടേ​തു മാ​റ്റി​യ​ല്ലോ.’

മുൻ​പ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യു​ള്ള ഒരു പു​ഞ്ചി​രി അയാൾ കാ​ണി​ച്ചു. തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു; ‘നി​ങ്ങൾ മദാം പൊ​ങ്മേർ​സി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്ക് എനി​ക്കു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും മൊ​സ്യു ഴാ​ങ്ങാ​വാം.’

‘എനി​ക്കു യാ​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല. ഇതൊ​ക്കെ വങ്ക​ത്ത​മാ​ണ്. ഞാൻ എന്റെ ഭർ​ത്താ​വോ​ട് നി​ങ്ങൾ​ക്ക് മൊ​സ്യു ഴാ​ങ്ങാ​വാ​മോ എന്ന് ചോ​ദി​ച്ചു​നോ​ക്ക​ട്ടെ. അദ്ദേ​ഹം അതിന് സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നാ​ണ് എന്റെ വി​ശ്വാ​സം. നി​ങ്ങൾ എന്നെ വല്ലാ​തെ വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. ഒരാൾ​ക്കു കമ്പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വാം; പക്ഷേ, അയാൾ തന്റെ കൊ​സെ​ത്ത്കു​ട്ടി​യെ വ്യ​സ​നി​പ്പി​ച്ചു​കൂ​ടാ. അതു തെ​റ്റാ​ണ്. അത്ര​യും നല്ലാ​ളായ നി​ങ്ങൾ ദു​ഷ്ടത കാ​ണി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല.’

അയാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

അവൾ ചൊ​ടി​യോ​ടു​കൂ​ടി അയാ​ളു​ടെ കൈകൾ കട​ന്നു​പി​ടി​ച്ച് ഒര​നിർ​വ്വാ​ര്യ​മായ വലി​യോ​ടു​കൂ​ടി മു​ഖ​ത്തേ​ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ച അവയെ തന്റെ കഴു​ത്തിൽ കവി​ളി​നു ചു​വ​ട്ടി​ലാ​യി വെ​ച്ച​മർ​ത്തി—കല​ശ​ലായ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അട​യാ​ളം.

‘ഹാ!’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു, ‘നല്ലാ​ളാ​വൂ.’

അവൾ തു​ടർ​ന്നു; ‘നല്ലാ​ളാ​വുക എന്നു ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​ത് ഇതാണ്: സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഇവിടെ വന്നു താ​മ​സ​മാ​ക്കുക—റ്യു പ്ലു​മെ​യി​ലു​ള്ള പോ​ലെ​ത​ന്നെ ഇവി​ടെ​യും പക്ഷി​ക​ളു​ണ്ട്—ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കുക, റ്യൂ ദ് ലോം അർമേ എന്ന ആ ഗുഹ വി​ട്ടു​പോ​രുക, ഞങ്ങൾ​ക്കു തല പു​ണ്ണാ​ക്കാൻ കട​ങ്ക​ഥ​ക​ളൊ​ന്നും തരാ​തി​രി​ക്കുക, ഭൂ​മി​യിൽ മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ ഒരാ​ളാ​വുക, ഞങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി മു​ത്താ​ഴം കഴി​ക്കുക, ഞങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി പ്രാ​തൽ കഴി​ക്കുക, എന്റെ അച്ഛ​നാ​വുക.’

അയാൾ കൈ വേർ​പെ​ടു​ത്തി.

‘നി​ങ്ങൾ​ക്കി​നി അച്ഛ​നാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല, ഭർ​ത്താ​വു​ണ്ട്.’

കൊ​സെ​ത്തി​ന് ശു​ണ്ഠി​വ​ന്നു.

‘എനി​ക്കി​നി അച്ഛൻ വേ​ണ്ടാ! ഈവ​ക​യ്ക്ക് ഒരാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് മറു​പ​ടി പറ​യാ​നാ​വി​ല്ല; ഇതൊ​ന്നും കഥ​യു​ള്ള വാ​ക്ക​ല്ല.’

‘ഇവിടെ തു​സ്സാ​ങ്ങു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ,’ പ്ര​മാ​ണ​ങ്ങ​ളെ തി​ര​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ക​യും എന്തു ചി​ല്ല​യും പി​ടി​കൂ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യേ​ണ്ട ഘട്ട​ത്തി​ലെ​ത്തിയ ഒരാ​ളെ​പ്പോ​ലെ’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു, ‘ഞാ​നെ​പ്പോ​ഴും സ്വ​ന്ത​മാ​യി ചില അസാ​ധാ​ര​ണ​മ​ട്ടു​ള്ള ഒരാ​ളാ​ണെ​ന്ന് അവൾ ഒന്നാ​മ​താ​യി ഏറ്റു​പ​റ​ഞ്ഞേ​നേ. ഇതിൽ പു​തു​താ​യി​ട്ടൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എനി​ക്ക് എന്റെ ഇരു​ണ്ട മൂ​ല​യാ​ണ് എന്നും ഇഷ്ടം.’

‘പക്ഷേ, ഇവിടെ തണു​ക്കു​ന്നു. ആളു​കൾ​ക്കു വ്യ​ക്ത​മാ​യി കാണാൻ വയ്യാ. മൊ​സ്യു ഴാ​ങ്ങാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ് ഇഷ്ട​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ അത് കുറേ ചീ​ത്ത​യാ​ണ്, അതേ​യെ​ന്ന്! എന്നെ ‘നി​ങ്ങൾ’ എന്നു വി​ളി​ക്കാൻ ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.

‘ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ, ഞാ​നി​ങ്ങോ​ട്ടു പോ​രു​മ്പോൾ’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു, ‘റ്യു സാ​ങ്ലൂ​യി​യിൽ​വെ​ച്ച് ഒരു വീ​ട്ടു​സാ​മാ​നം കണ്ടു. ഒരു ശി​ല്പി​യു​ടെ പീ​ടി​ക​യിൽ​വെ​ച്ചാ​ണ്. ഞാൻ ഒരു സു​ന്ദ​രി​യായ സ്ത്രീ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ആ സാ​മാ​നം വാ​ങ്ങി​ച്ചേ​നേ. ഒരു നല്ല വൃ​ത്തി​യു​ള്ള ചമ​യൽ​മേശ; ഇന്ന​ത്തെ പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള​ത്. ചേ​ല​വീ​ട്ടി​യെ​ന്നാ​ണ് പറ​യാ​റെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. കൊ​ത്തു​പ​ണി​ക​ളു​ണ്ട്. കണ്ണാ​ടി നല്ല​വ​ണ്ണം വലി​യ​താ​ണ്, വലി​പ്പു​ക​ളു​ണ്ട്. നല്ല​താ​ണ്.

‘ഹൂ, എന്തൊ​രു കള്ള​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​രൻ!’ കൊ​സെ​ത്ത് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

വി​ശി​ഷ്ട​മായ അന്ത​സ്സോ​ടു​കൂ​ടി, പല്ലി​റു​മ്മി ചു​ണ്ടു​കൾ പി​ന്നോ​ക്കം വലി​ച്ച്, അവൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ നേരെ മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു. അവൾ പൂ​ച്ച​യു​ടെ മട്ടെ​ടു​ക്കു​ന്ന ഒരു ദേ​വി​യാ​യി.

‘എനി​ക്കു ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.’ അവൾ തു​ടർ​ന്നു, ‘ഇന്ന​ലെ​മു​തൽ നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ ശു​ണ്ഠി പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും. എനി​ക്കു കല​ശ​ലാ​യി മു​ഷി​ഞ്ഞു. എനി​ക്ക് മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല. മരി​യു​സ്സി​നോ​ടെ​തിർ​ക്കാൻ നി​ങ്ങ​ളെ​ന്റെ ഭാഗം നി​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ. നി​ങ്ങ​ളോ​ടെ​തിർ​ക്കാൻ മരി​യു​സ്സും കൂ​ട്ടു​കൂ​ടു​ന്നി​ല്ല. ഞാൻ ഒരൊ​റ്റ ആൾ​ത​നി​ച്ച്, ഞാ​നൊ​രു മുറി ഭം​ഗി​യിൽ അല​ങ്ക​രി​ച്ചു​വെ​ച്ചു. അതിൽ ഈശ്വ​ര​നെ പാർ​പ്പി​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ അങ്ങ​നെ​യാ​വാം. എന്റെ മുറി എന്റെ കൈ​യി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ ഇട്ടു. എന്റെ താ​മ​സ​ക്കാ​രൻ എന്നെ ദീ​പാ​ളി പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ നി​കൊ​ലെ​ത്തോ​ട് ഒരു സദ്യ​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞു… മദാം, എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സദ്യ​കൊ​ണ്ടു കാ​ര്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എന്ന​ല്ല, എന്റെ അച്ഛൻ ഫ്യു​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന് ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ മൊ​സ്യു ഴാങ് എന്നു വി​ളി​ക്ക​ണം; ചു​മ​രു​കൾ​ക്കൊ​ക്കെ താ​ടി​മീ​ശ​യു​ള്ള​തും, പളു​ങ്കു​പ​ണി​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്ത് ഒഴി​ഞ്ഞ കു​പ്പി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തും, മറ​ശ്ശീ​ല​ക​ളാ​യി എട്ടു​കാ​ലി​വ​ല​ക​ളു​ള്ള​തു​മായ ഒരു വല്ലാ​ത്ത പഴയ വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട കു​ണ്ട​റ​യിൽ​വെ​ച്ചു ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ടു​കൊ​ള്ള​ണം! നി​ങ്ങൾ അസാ​ധാ​ര​ണ​നാ​ണ്, ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു; അതു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മട്ടാ​ണ്! പക്ഷേ, വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞ​വർ​ക്ക് ഒരു തൽ​ക്കാ​ല​സ​ന്ധി അനു​വ​ദി​ക്കാ​റു​ണ്ട്. നി​ങ്ങൾ പി​ന്നേ​യും ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ അസാ​ധാ​ര​ണ​മ​ട്ടെ​ടു​ക്ക​രു​താ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ആ കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത റ്യൂ ദ് ലോം അർ​മെ​യിൽ തി​ക​ച്ചും തൃ​പ്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി കഴി​യു​ക​ത​ന്നെ​യാ​ണ്. എനി​ക്ക​വി​ടെ വല്ലാ​ത്ത ശു​ണ്ഠി പി​ടി​ച്ചു, ഉവ്വ്. നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്നോ​ടെ​ന്താ​ണ് മു​ഷി​ച്ചിൽ നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ വല്ലാ​തെ വ്യ​സ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു, ഉം!

എന്നി​ട്ടു പെ​ട്ടെ​ന്ന് സഗൗ​ര​വം അവൾ ഴാങ് വാൽ ഴാ​ങ്ങി​ന​നെ സശ്ര​ദ്ധം സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി തു​ടർ​ന്നു: ‘ഞാൻ സു​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് നി​ങ്ങൾ​ക്കു ദേ​ഷ്യ​മു​ണ്ടോ?’

നി​ഷ്ക​പ​ടത ചി​ല​പ്പോൾ അറി​യാ​തെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു തു​ള​ച്ചു​കേ​റി​ക്ക​ള​യും. കൊ​സെ​ത്തി​നു സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്ന ഈ ചോ​ദ്യം ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നു വല്ലാ​തെ കൊ​ണ്ടു. ഒന്നു മാ​ന്ത​ണ​മെ​ന്നേ കൊ​സെ​ത്ത് കരു​തി​യി​രു​ന്നു​ള്ളു, അവൾ മു​റി​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വി​ളർ​ത്തു.

ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം അയാൾ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നി​ന്നു; എന്നി​ട്ട് ഒര​നിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ ഉച്ചാ​ര​ണ​വി​ശേ​ഷ​ത്തോ​ടു​കു​ടി, സ്വയം സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യി, അയാൾ പി​റു​പി​റു​ത്തു: ‘അവ​ളു​ടെ സു​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ജീ​വി​തോ​ദ്ദേ​ശ്യം. ഇനി ഈശ്വ​ര​ന്ന് എന്നെ പി​രി​ച്ച​യ​യ്ക്കാം. കൊ​സെ​ത്ത്, നി​ന​ക്കു സു​ഖ​മാ​യി; എനി​ക്കി​നി​മ​രി​ക്കാം.’

‘ഹാ! അച്ഛ​നെ​ന്നെ ‘നീ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു! കൊ​സെ​ത്ത് ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചു.

അവൾ അയാ​ളു​ടെ കഴു​ത്തി​ലേ​ക്കു ചാടി.

അമ്പ​ര​ന്നു​പോയ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവളെ കെ​ട്ടി​പ്പു​ണർ​ന്നു. അയാൾ അവളെ വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു​ത​ന്നെ അയാൾ​ക്കേ​താ​ണ്ടു തോ​ന്നി.

‘അച്ഛാ, ഞാൻ നന്ദി​പ​റ​യ​ട്ടെ!’ കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു.

ഈ ഉള്ളം നി​റ​ഞ്ഞു​ണ്ടായ വി​കാ​രാ​വേ​ഗം ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന് അസ​ഹ്യ​മാ​വാൻ തു​ട​ങ്ങി. അയാൾ പതു​ക്കെ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കൈ വി​ടു​വി​ച്ചു, തൊ​പ്പി​യെ​ടു​ത്തു.

‘അപ്പോൾ?’ കൊ​സെ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞു.

‘ഞാൻ പോ​കു​ന്നു, മദാം, അവർ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.’

അയാൾ ഉമ്മ​റ​ത്തു നി​ന്നു തു​ടർ​ന്നു: ‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ ‘നീ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു. ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും അതു​ണ്ടാ​വി​ല്ലെ​ന്നു ഭർ​ത്താ​വോ​ടു പറ​ഞ്ഞേ​യ്ക്കു, മാ​പ്പ്.’

ഈ കട​ങ്ക​ഥ​പോ​ലു​ള്ള യാ​ത്ര​പ​റ​യ​ലിൽ അന്തം​വി​ട്ടു​പോയ കൊ​സെ​ത്തി​നെ അങ്ങ​നെ​യി​ട്ടും​വെ​ച്ചു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവി​ടെ​നി​ന്നു പോയി.

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം ആ സമ​യ​ത്തു​ത​ന്നെ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് വന്നു.

കൊ​സെ​ത്ത് യാ​തൊ​രു ചോ​ദ്യ​വും ചോ​ദി​ച്ചി​ല്ല, അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​താ​യി, തണു​ക്കു​ന്നു എന്നാ​വ​ലാ​തി​പ്പെ​ടാ​താ​യി, ഇരി​പ്പു​മു​റി​യെ​പ്പ​റ്റി പറ​യാ​താ​യി, ‘അച്ഛാ’ എന്നോ അല്ലെ​ങ്കിൽ മൊ​സ്യു ഴാങ് എന്നോ പറ​യാ​തെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. ‘നി​ങ്ങൾ’എന്നു വി​ളി​ക്കാൻ അവ​ള​നു​വ​ദി​ച്ചു. മദാം എന്നു വി​ളി​ക്കാൻ അവ​ള​നു​വ​ദി​ച്ചു. ഒന്നു​മാ​ത്രം, അവ​ളു​ടെ സന്തോ​ഷം ഒന്നു കു​റ​ഞ്ഞു. ദുഃ​ഖി​ക്കാൻ അവൾ​ക്കു കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ, അവൾ ദുഃ​ഖി​ത​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറയാം.

അവൾ മരി​യു​സ്സോ​ടു​കൂ​ടി, കാ​മു​കൻ തനി​ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള​തെ​ല്ലാം പറ​യു​ക​യും ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും പ്രേ​മ​ഭാ​ജ​ന​ത്തെ സം​തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള അത്ത​രം സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​വ​രാം. അനു​രാ​ഗി​ക​ളു​ടെ ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ അവ​രു​ടെ അനു​രാ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്ന് അധികം പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​കാ​റി​ല്ല.

ആ കീ​ഴ്മു​റി കു​റ​ച്ചൊ​രു ചമയൽ കഴി​ച്ചി​രു​ന്നു. ബസ്ക് കു​പ്പി​ക​ളെ ഇല്ലാ​താ​ക്കി, നി​കൊ​ലെ​ത്ത് എട്ടു​കാ​ലി​ക​ളേ​യും.

പി​ന്നെ എല്ലാ ദി​വ​സ​വും ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ആ സമ​യ​ത്തു് അവി​ടെ​യു​ണ്ടു്. അയാൾ ദി​വ​സം​പ്ര​തി ചെ​ന്നി​രു​ന്നു. മരി​യു​സ്സി​ന്റെ വാ​ക്കിൽ​നി​ന്നു യഥാ​ശ്രു​ത​മായ അർ​ത്ഥ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ധരി​ക്കാൻ അയാൾ ശക്ത​നാ​യി​ല്ല. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ചെ​ല്ലു​ന്ന സമ​യ​ത്ത് അവിടെ ഇല്ലാ​തി​രി​ക്കാൻ മരി​യു​സ് എന്തെ​ങ്കി​ലും ഏർ​പ്പാ​ടു​ണ്ടാ​ക്കും. മൊ​സ്യു ഫു​ഷൽ​വാ​ങ്ങി​ന്റെ അസാ​ധാ​രണ മട്ടു​കൾ വീ​ട്ടു​കാർ​ക്കു പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടു. തു​സ്സാ​ങ് ഇങ്ങ​നെ സഹാ​യി​ച്ചു: ‘അദ്ദേ​ഹം എന്നും ഈ മട്ടാ​ണ്,’ അവൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചി​രു​ന്നു. മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഈ വിധി വി​ധി​ച്ചു: ‘അദ്ദേ​ഹം ഒരു സ്വ​യം​കൃ​തി​യാ​ണ്.’ എല്ലാം പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു, എന്ന​ല്ല, തൊ​ണ്ണൂ​റ്റാ​റു വയ​സ്സാ​യാൽ​പ്പി​ന്നെ പുതിയ ഒരു ബന്ധം ഉണ്ടാ​യി​ത്തീ​രാൻ വയ്യാ, പു​തു​താ​യി വന്ന​വർ വഴി​മു​ട​ക്കു​ക​മാ​ത്രം. പി​ന്നെ എങ്ങും സ്ഥ​ല​മി​ല്ല; എല്ലാ സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളും ഉരു​ണ്ടു​കൂ​ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. മൊ​സ്യു ഫൂ​ഷൽ​വാ​ങ്, മൊ​സ്യു ത്രാ​ങ്ഷെൽ​വാ​ണ്—മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്ന് ‘ആ മാ​ന്യൻ’ മേൽ​നി​ന്നു​വി​ട്ടു​പോ​യാൽ മതി എന്നേ ഉള്ളു. അദ്ദേ​ഹം തു​ടർ​ന്നു: ‘ഇത്ത​രം സ്വ​യം​കൃ​തി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​ട്ടു മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അവർ എല്ലാ​ത്ത​രം അവ​ല​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും കാ​ണി​ക്കും. കാ​ര​ണ​മൊ​ന്നും അവർ​ക്കു പറ​യാ​നി​ല്ല. മർ​ക്കി ദ് കന​പ്ല് അതി​ലും കമ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു. മു​കൾ​മു​റി മാ​ത്രം ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി അദ്ദേ​ഹം ഒരു കൊ​ട്ടാ​രം വി​ല​യ്ക്കു മേ​ടി​ച്ചു. ആളുകൾ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ചില ഗോ​ഷ്ടി​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളാ​ണിവ.’

വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ അടി​വാ​രം ആരു​ടേ​യും കണ്ണിൽ​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. എന്ന​ല്ല, അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്ന് ആരെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഊഹി​ക്കാൻ കഴി​യും? ഇന്ത്യ​യിൽ ഇത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള കു​ഴി​ക്ക​ണ്ട​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. വെ​ള്ളം എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​യി, എവി​ടെ​നി​ന്നു​ണ്ടാ​യി എന്നി​ല്ല; കാ​റ്റി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അല ചി​ന്നും, ശാ​ന്ത​മാ​യി കി​ട​ക്കേ​ണ്ട ദി​ക്കിൽ ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു​കാ​ണാം. ഈ നി​ഷ്കാ​ര​ണ​മായ നു​ര​വ​ര​വ് ആളുകൾ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്നു; അക​ത്തു കി​ട​ന്നു​ഴ​യ്ക്കു​ന്ന മു​ത​ല​യെ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല.

പല മനു​ഷ്യ​രി​ലു​മു​ണ്ടാ​വും ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു ഭയ​ങ്ക​ര​ജ​ന്തു ഉള്ളിൽ; അവരെ കാർ​ന്നെ​ടു​ക്കു​ന്ന ഒരു വല്ലാ​ത്ത പെ​രു​ച്ചാ​ഴി; അവ​രു​ടെ രാ​ത്രി​യിൽ പാർ​പ്പാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു നി​രാ​ശത. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഒരാൾ മറ്റു പേ​രെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കും; അയാൾ വരും, പോവും. അയാൾ ഒരാ​യി​രം പല്ലു​ള്ള കഠി​ന​വേ​ദന ഉള്ളിൽ കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും, അത് ആ ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട മനു​ഷ്യ​നിൽ പാർ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നും, അതു​കാ​ര​ണം അയാൾ ചാ​വു​ക​യാ​ണെ​ന്നും ആരും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ല്ല. ആ മനു​ഷ്യൻ ഒര​ഗാ​ധ​ക്കു​ഴി​യാ​ണെ​ന്ന് ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അയാൾ കെ​ട്ടി​നി​ല്പാ​ണെ​ങ്കി​ലും അഗാ​ധ​മാ​ണ്. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു മീതേ നോ​ക്കു​ന്ന ആൾ​ക്ക് യാ​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​കാ​തെ​യു​ള്ള ഒര​സ്വ​സ്ഥത അയാ​ളു​ടെ മു​കൾ​ഭാ​ഗ​ത്തു പു​റ​പ്പെ​ടും. ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​മായ അല പു​റ​പ്പെ​ടും, ഉടനേ മാ​ഞ്ഞു​പോ​വും, വീ​ണ്ടും പൊ​ന്തി​വ​രും; ഒരു പൊള്ള പൊ​ന്തും, ചി​ന്നി​പ്പോ​വും. അത് ആ അജ്ഞാ​ത​ജ​ന്തു​വി​ന്റെ ശ്വാ​സം കഴി​ക്ക​ലാ​ണ്.

ചില അസാ​ധാ​ര​ണ​മ​ട്ടു​കൾ: മറ്റു​ള്ള​വർ യാത്ര പറ​യു​മ്പോൾ കട​ന്നു​വ​രിക, മറ്റു​ള്ള​വർ വെ​ളി​ച്ച​ത്തേ​ക്കു വരു​ന്ന സമ​യ​ത്തു പി​ന്നോ​ക്കം​വാ​ങ്ങി നി​ല്ക്കുക, ചു​മർ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള വേഷം, എന്നു പറ​യ​ട്ടെ, എപ്പോ​ഴും നി​ല​നിർ​ത്തി​പ്പോ​രിക, വി​ജ​ന​മായ വഴി​ക്കു വെ​ക്കുക, ആളി​ല്ലാ​ത്ത തെ​രു​വി​ഷ്ട​പ്പെ​ടുക, സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തിൽ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തും കൂ​ടാ​തി​രി​ക്കുക, ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലും ആഘോ​ഷ​ങ്ങ​ളി​ലും ചേ​രാ​തി​രി​ക്കുക, സ്വൈ​ര​മാ​യി സ്വ​ല്പം​കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടുക, താ​ക്കോൽ കീ​ശ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കുക, വി​ള​ക്കു വാ​തി​ല്ക്കാ​വൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ മു​റി​യിൽ വെ​യ്ക്കുക, എത്ര സമ്പ​ന്ന​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഒരു മൂ​ല​വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ അക​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കുക, രഹ​സ്യ​ക്കോ​ണി കയറുക. ഈ നി​സ്സാ​ര​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ അസാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളും, മു​കൾ​ഭാ​ഗ​ത്തു് ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു കാ​ണു​ന്ന ഈ എല്ലാ മട​ക്കു​ക​ളും, ഒരു വല്ലാ​ത്ത അസ്തി​വാ​ര​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു​ണ്ടാ​വുക.

ഇങ്ങ​നെ പല ആഴ്ച​കൾ കഴി​ഞ്ഞു. കൊ​സെ​ത്തി​നെ ഒരു പു​തു​ജീ​വി​തം പതു​ക്കെ കൈ​യ​ട​ക്കി; വി​വാ​ഹം​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പുതിയ ബന്ധു​ക്കൾ, കാണാൻ വരു​ന്ന​വർ, ഗൃ​ഹ​ജോ​ലി, സു​ഖ​ങ്ങൾ, വലിയ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ. കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ സു​ഖ​ങ്ങൾ​ക്കു വലിയ ചെ​ല​വി​ല്ല; മരി​യു​സ്സി​ന്റെ കൂ​ടെ​യി​രി​ക്കുക. അവ​ളു​ടെ വലിയ ജോലി അയാ​ളു​ടെ കൂടെ നട​ക്കാൻ പോ​വു​ക​യാ​ണ്, അയാ​ളു​ടെ ഒരു​മി​ച്ചു​ണ്ടാ​വുക. കൈ​കോർ​ത്തു​പി​ടി​ച്ചു, പകൽ, തു​റ​ന്ന തെ​രു​വീ​ഥി​ക​ളി​ലൂ​ടെ, ഒളി​വൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ, ലോകം മു​ഴു​വ​നും നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കെ, അവർ രണ്ടു​പേ​രും മാ​ത്ര​മാ​യി, നട​ന്നു പോ​കു​ന്ന​ത് എപ്പോ​ഴും പു​തി​യ​തായ ഒരാ​ഹ്ലാ​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു.

കൊ​സെ​ത്തി​ന് ഒരു മു​ഷി​പ്പു​ണ്ടാ​യി. തു​സ്സാ​ങ്ങി​ന് നി​കൊ​ലെ​ത്തു​മാ​യി യോ​ജി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല; പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന രണ്ടു ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ തമ്മിൽ യോ​ജി​ച്ചു​പോ​വുക അസാ​ധ്യ​മാ​ണ​ല്ലോ; അവൾ അവി​ടെ​നി​ന്നു താമസം മാ​റ്റി. മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്ന് സുഖം തന്നെ; മരി​യു​സ് ഇട​യ്ക്കും തല​യ്ക്കും ഓരോ കേ​സ്സു പി​ടി​ക്കും; പുതിയ ഗൃഹ ജീ​വി​ത​ത്തി​നി​ട​യി​ലു​ള്ള തന്റെ ഗൂ​ഢ​ജീ​വി​ത​ത്തെ ഗിൽ​നോർ​മാൻ വലി​യ​മ്മ കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ന്നു—അവൾ​ക്ക​തു മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ദി​വ​സം​പ്ര​തി കാണാൻ വരും.

‘നീ’ എന്നു​ള്ള വിളി പോ​യ​തോ​ടു​കൂ​ടി, ‘നി​ങ്ങൾ’ എന്ന​തും ‘മദാ’മും ‘മൊ​സ്യു ഴാ​ങ്ങും’ അയാളെ കൊ​സെ​ത്തി​നു മറ്റൊ​രാ​ളാ​ക്കി. അവ​ളിൽ​നി​ന്നു തന്ന​ത്താൻ വേർ​പെ​ടു​ത്തി​യെ​ടു​ക്കാൻ അയാൾ ചെയ്ത നി​ഷ്കർഷ ഫലി​ച്ചു. അവൾ​ക്ക് ഉന്മേ​ഷം പി​ന്നെ​പ്പി​ന്നെ കൂ​ടു​ക​യും പ്രി​യം പി​ന്നെ​പ്പി​ന്നെ കു​റ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു​പോ​ന്നു. എങ്കി​ലും അവൾ അയാളെ ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ്വം സ്നേ​ഹി​ച്ചു; അയാ​ള​ത​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

ഒരു ദിവസം അവൾ അയാ​ളോ​ടു പെ​ട്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങൾ എന്റെ അച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു, ഇപ്പോൾ അല്ലാ​താ​യി; നി​ങ്ങൾ എന്റെ ഇള​യ​ച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു, ഇപ്പോൾ അല്ലാ​താ​യി; നി​ങ്ങൾ മൊ​സ്യു ഫു​ഷൽ​വാ​ങ്ങാ​യി​രു​ന്നു, ഇപ്പോൾ ഴാ​ങ്ങാ​യി, അപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളാ​രാ​ണ്? എനി​ക്കി​തൊ​ന്നും ബോ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ എത്ര നല്ലൊ​രാ​ളാ​ണെ​ന്ന് ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, ഞാൻ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​വും.

അയാൾ അപ്പോ​ഴും റ്യൂ ദ് ലോം അർ​മെ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് താമസം; അയാൾ​ക്കു കൊ​സെ​ത്ത് താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ വളരെ അക​ല​ത്തേ​ക്ക് പാർ​പ്പു​മാ​റ്റാൻ സു​ഖ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ആദ്യ​ത്തിൽ അയാൾ കു​റ​ച്ചു നേരമേ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തു നി​ന്നി​രു​ന്നു​ള്ളു; ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ തി​രി​ച്ചു​പോ​വും.

ക്ര​മ​ത്തിൽ ക്ര​മ​ത്തിൽ അയാൾ കു​റ​ച്ച​ധി​കം നേരം അവിടെ കൂ​ടു​മെ​ന്നാ​യി, നീ​ളം​വെ​ച്ചു​വ​ന്നി​രു​ന്ന പക​ലി​ന്റെ അധി​കാ​ര​സ​മ്മ​തം അയാൾ തഞ്ച​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണോ എന്നു തോ​ന്നും; അയാൾ നേ​ര​ത്തേ വരും, വൈ​കി​യി​ട്ടു മട​ങ്ങും.

ഒരു ദിവസം കൊ​സെ​ത്ത് യദൃ​ച്ഛ​യാ​യി ‘അച്ഛാ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു. ഒരു സന്തോ​ഷ​നാ​ളം ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ദുഃ​ഖ​മ​യ​മായ വൃ​ദ്ധ​മു​ഖ​ത്തു​ദി​ച്ചു. അയാൾ അവളെ പി​ടി​ച്ചു നേ​രെ​യാ​ക്കി ‘ഴാ​ങ്ങെ​ന്നു പറയു, ശരി​ത​ന്നെ,’ അവൾ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു മറു​പ​ടി​പ​റ​ഞ്ഞു: ‘മൊ​സ്യു ഴാങ്.’ ‘ഇപ്പോൾ ശരി.’ അയാൾ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. കണ്ണു തു​ട​ച്ച​ത് അവൾ കാ​ണാ​തി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി അയാൾ മുഖം തി​രി​ച്ചു.

ഇത് ഒടു​വി​ല​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നു. ആ ആളി​ക്ക​ത്ത​ലോ​ടു​കൂ​ടി വെ​ളി​ച്ചം തീരെ കെ​ട്ടു ലൗ​കി​കം ഇല്ലാ​താ​യി, ഒരു ചും​ബ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യു​ള്ള ആദ്യ​ത്തെ ഉച​ചാ​രം നി​ന്നു, അത്ര​മേൽ മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള ‘എന്റെ അച്ഛാ’ എന്ന വിളി ഇനി​യി​ല്ലെ​ന്നാ​യി. അയാൾ സ്വ​ന്തം ആവ​ശ്യ​പ്ര​കാ​രം സ്വ​ന്തം ഒത്താ​ശ​യി​ന്മേ​ലാ​ണ് തന്റെ എല്ലാ​സു​ഖ​വും ഒന്നൊ​ന്നാ​യി ഇല്ലാ​യ്മ ചെ​യ്ത​ത്; ഒരൊ​റ്റ ദി​വ​സം​കൊ​ണ്ട് കൊ​സെ​ത്ത് തന്റെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു പോ​യി​ട്ട്, പി​ന്നെ കു​റേ​ശ്ശ​ക്കു​റേ​ശ്ശ​യാ​യി അയാൾ​ക്ക് അവളെ കള​യേ​ണ്ടി​വ​ന്നു​വ​ല്ലോ എന്ന ദുഃ​ഖ​മാ​യി.

ഒരു കു​ണ്ട​റ​യി​ലെ ഇരു​ട്ടോ​ട് ഒരാ​ളു​ടെ കണ്ണു ക്ര​മേണ പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ രൂപം ദി​വ​സം​പ്ര​തി ഓരോ നോ​ക്കു കാ​ണു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ട് അയാൾ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ക​യാ​യി. ആ ഒരൊ​റ്റ മണി​ക്കൂ​റി​ന്മേ​ലാ​യി അയാ​ളു​ടെ ആയു​സ്സു മു​ഴു​വ​നും നിൽപ്.

അവൾ അയാ​ളു​ടെ അടു​ത്തി​രി​ക്കും, അയാൾ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അവളെ നോ​ക്കി​ക്കാ​ണും. അല്ലെ​ങ്കിൽ കഴി​ഞ്ഞ കാ​ല​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി, ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി, കന്യ​കാ​മ​ഠ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി, ആ കഴി​ഞ്ഞ​കാ​ല​ത്തെ സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളെ​പ്പ​റ്റി, അയാൾ അവ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കും.

ഒരു​ദി​വ​സം ഉച്ച​യ്ക്ക്—അപ്പൊ​ഴേ​ക്കും​ത​ന്നെ ചൂടും ചു​ണ​യും​വെ​ച്ചു ഏപ്രിൽ മാ​സ​ത്തി​ലെ ആദ്യ​കാ​ല​ത്തെ ഒരു ദി​വ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്; സൂ​ര്യ​ന്റെ മഹോ​ത്സ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്ന്; മരി​യു​സ്സി​ന്റേ​യും കൊ​സെ​ത്തി​ന്റേ​യും ജനാ​ല​കൾ​ക്കു ചു​റ്റു​മു​ള്ള​തോ​ട്ടം ഉണർ​ന്നെ​ണീ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും, സു​ഗ​ന്ധ​ച്ചെ​ടി മൊ​ട്ടി​ടാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു, പഴയ മതി​ലി​ന്മേൽ രത്ന​പ്പ​ണി​യു​ള്ള ചെ​റു​പൂ​ക്ക​ളു​ടെ ഒരു മി​നു​സ​പ്പ​ട്ടു​തു​ണി വി​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു, കല്ലു​ക​ളു​ടെ വി​ട​വു​ക​ളി​ലൂ​ടെ വി​ചി​ത്ര​വർ​ണ്ണ​പ്പൂ​ക്കൾ കോ​ട്ടു​വാ​യ​യി​ടു​ന്നു, പു​ല്ലു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഒരു​ത​രം പു​ഷ്പം മൊ​ട്ടി​ട്ടു​വ​രു​ന്നു​ണ്ട്, അക്കൊ​ല്ല​ത്തെ വെ​ള്ള​ത്തേ​നീ​ച്ച​ക​ളു​ടെ പു​റ​പ്പാ​ടാ​യി, ശാ​ശ്വ​ത​വി​വാ​ഹ​ത്തി​ലെ ഭാ​ഗ​വ​ത​രായ കാ​റ്റു, പണ്ട​ത്തെ മഹാ​ക​വി​കൾ വസ​ന്ത​കാ​ല​മെ​ന്നു പേ​രി​ട്ട ആ വി​ശി​ഷ്ട​മായ പ്ര​കാ​ശ​മേ​ള​ക്കൊ​ഴു​പ്പി​ന്റെ സപ്ത​സ്വ​രം മര​ങ്ങ​ളിൽ മീ​ട്ടാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു, അപ്പോൾ, മരി​യു​സ് കൊ​സെ​ത്തോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:

‘റ്യു​പ്ളു​മെ​യി​ലെ തോ​ട്ടം നമു​ക്കൊ​ന്നു കാണാൻ പോ​വ​ണ​മെ​ന്നു പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യ​ല്ലോ. നമു​ക്ക​ങ്ങോ​ട്ടു പോവുക. നമ്മൾ നന്ദി​കെ​ട്ട​വ​രാ​യി​ക്കൂ​ടാ. രണ്ടു കു​രി​കിൽ​പ​ക്ഷി​കൾ വസ​ന്ത​ത്തി​ലേ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ അവർ ഒരു പറ​പ​റ​ന്നു. റ്യു​പ്ളു​മെ​യി​ലെ ആ തോ​ട്ടം അവരിൽ ഒരു പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​ന്റെ ഫലം​ചെ​യ്തു. അവ​രു​ടെ അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ലെ വസ​ന്ത​കാ​ലം എന്ന നി​ല​യ്ക്കു​ള്ള എന്തോ ഒന്നു ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പി​ന്നിൽ​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ട്. റ്യു​പ്ളു​മെ​യി​ലെ വീടു പാ​ട്ട​ത്തി​ന്നു വാ​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അത​പ്പോ​ഴും കൊ​സെ​ത്തി​ന്റെ കൈ​വ​ശ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അവർ ആ തോ​ട്ട​ത്തി​ലും വീ​ട്ടി​ലും നട​ന്നു. അവർ വീ​ണ്ടും പണ്ട​ത്തെ മട്ടാ​യി. അവർ തങ്ങ​ളെ വി​സ്മ​രി​ച്ചു. അന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം, പതി​വു​സ​മ​യ​ത്തു, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് റ്യു ദെ ഫിൽ ദ്യു കൽ​വേ​റി​ലെ​ത്തി—‘കൊ​ച്ച​മ്മ എജ​മാ​ന​നു​മാ​യി പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോയി, തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യി​ട്ടി​ല്ല. ബസ്ക് അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അയാൾ മി​ണ്ടാ​തെ ഇരു​ന്നു, ഒരു മണി​ക്കൂർ കാ​ത്തു. കൊ​സെ​ത്ത് തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നി​ല്ല. അയാൾ തലയും താ​ഴ്ത്തി മട​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

കൊ​സെ​ത്തി​ന് ‘അവ​രു​ടെ തോ​ട്ട​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അത്ര​മേൽ കമ്പം പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടും, ‘കഴി​ഞ്ഞു​പോയ കാ​ല​ത്തേ​ക്ക് ചെ​ന്ന് ഒരു ദിവസം മു​ഴു​വ​നും അവിടെ കൂ​ടി​യ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി’ അത്ര​മേൽ സന്തോ​ഷം തോ​ന്നി​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും, പി​റ്റേ​ദി​വ​സം അത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും അവൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ലെ​ന്നേ അവൾ ഓർ​മ്മി​ച്ചി​ല്ല.

‘എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് നി​ങ്ങൾ അങ്ങോ​ട്ടു പോയത്?’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അവ​ളോ​ടു​ചോ​ദി​ച്ചു.

‘കാൽ​ന​ട​യ്ക്ക്.’

‘ഇങ്ങോ​ട്ടെ​ങ്ങ​നെ മട​ങ്ങി?’

‘ഒരു കൂ​ലി​വ​ണ്ടി​യിൽ.’

കു​റ​ച്ചു ദി​വ​സ​മാ​യി, അവർ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന ലഘു​ജീ​വി​തം ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ട്. അയാളെ അതു സ്വാ​സ്ഥ്യം​കെ​ടു​ത്തി. മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മി​ത​വ്യ​യം കവി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു; ആ വാ​ക്കു ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം അതി​ന്റെ കേ​വ​ലാർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണ്. അയാൾ ഒരു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചു നോ​ക്കി:

‘എന്താ​ണ് നി​ങ്ങൾ ഒരു സവാ​രി​വ​ണ്ടി സ്വ​ന്ത​മാ​യി വെ​യ്ക്കാ​ത്ത​ത്? ഒരു നല്ല വണ്ടി​ക്കു മാ​സ​ത്തിൽ അഞ്ഞൂ​റു ഫ്രാ​ങ്കേ വേ​ണ്ടി​വ​രൂ. നി​ങ്ങൾ ധന​വാൻ​മാ​രാ​ണ്.’

‘എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ,’ കൊ​സെ​ത്ത് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘തു​സ്സാ​ങ്ങി​നെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് തു​ടർ​ന്നു. അവൾ പോയി. അവ​ളു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തേ​ക്ക് നി​ങ്ങൾ ആരെ​യു​മാ​ക്കി​യി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ട്?’

‘നി​കൊ​ലെ​ത്ത് ധാ​രാ​ള​മാ​ണ്.’

‘പക്ഷേ, നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​രു പരി​ചാ​രിക വേണം.’

‘എനി​ക്കു മരി​യു​സ്സി​ല്ലേ?’

‘നി​ങ്ങൾ​ക്കു സ്വ​ന്തം ഒരു വീടു വേണം; സ്വ​ന്തം ഭൃ​ത്യ​ജ​നം വേണം, ഒരു വണ്ടി വേണം, നാ​ട​ക​ശാ​ല​യിൽ ഒരി​രി​പ്പറ വേണം. നി​ങ്ങൾ​ക്കു വേ​ണ്ടാ​ത്ത പ്രാ​ഭ​വ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ഉള്ള സമ്പ​ത്ത് ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​ണ്ടേ? ധനം സു​ഖ​ത്തെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.’

കൊ​സെ​ത്ത് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ അങ്ങോ​ട്ടു​ള്ള വരവ് കു​റ​ഞ്ഞി​ല്ല. നേരെ മറി​ച്ച് വഴു​തു​ന്ന​തു ഹൃ​ദ​യ​മാ​വു​മ്പോൾ, വീഴ്ച ഇട​യ്ക്കു​വെ​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ക​യി​ല്ല.

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന് അധി​ക​നേ​രം സം​സാ​രി​ച്ചു​കൂ​ട​ണ​മെ​ന്നും അങ്ങ​നെ കു​റ​ച്ചിട സ്വയം മറ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മു​ള്ള​പ്പോൾ, അയാൾ മരി​യു​സ്സി​നെ സ്തു​തി​ക്കും; അയാൾ മരി​യു​സ് സു​ന്ദ​ര​നും, കു​ലീ​ന​നും, ധീ​ര​നും, രസി​ക​നും, വാ​ഗ്മി​യും, സു​ശീ​ല​നു​മാ​ണെ​ന്ന​ഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടും. കൊ​സെ​ത്ത് അയാളെ കവ​ച്ചു​വെ​യ്ക്കും. ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പി​ന്നെ​യും തു​ട​ങ്ങും. അവർ​ക്കു മതി​യാ​ക​ലി​ല്ല. മരി​യു​സ്—ആ പേർ അക്ഷ​യ​വ​സ്തു​വാ​യി​രു​ന്നു; ആ നാ​ല​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​പ​ര​മ്പര മു​ഴു​വ​നും ഒതു​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇങ്ങ​നെ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കുറേ നേരം കൂടാൻ വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കും.

കൊ​സെ​ത്തി​നെ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ, അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തി​രു​ന്നു മറ്റെ​ല്ലാം മറ​ന്നു​ക​ള​യാൻ, അത്ര രസ​മു​ണ്ട്. അത​യാ​ളു​ടെ വ്ര​ണ​ങ്ങൾ​ക്ക് ആശ്വാ​സം കൊ​ടു​ത്തു. പല​പ്പോ​ഴും ബസ്ക് രണ്ടു​പ്രാ​വ​ശ്യം വന്ന് ഇങ്ങ​നെ പറ​യേ​ണ്ടി​വ​രും: ‘മൊ​സ്യു ഗിൽ​നോർ​മാൻ ഇവി​ടു​ത്തോ​ടു ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​നു സമ​യ​മാ​യി എന്നു പറയാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട്.’

ആവക ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ, തി​രി​ച്ചു പോ​രു​മ്പോൾ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് കല​ശ​ലായ ആലോ​ച​ന​യിൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്കും.

അപ്പോൾ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ മന​സ്സിൽ തോ​ന്നു​ക​യു​ണ്ടായ കൂ​ടു​പു​ഴു​വി​ന്റെ ഉപ​മ​യിൽ വല്ല സത്യ​വു​മു​ണ്ടോ? വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ച്ചു പൂ​മ്പാ​റ്റ​യെ കാ​ണാൻ​നോ​ക്കു​ന്ന കൂ​ടു​പു​ഴു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു​വോ?

ഒരു ദിവസം അയാൾ പതി​വി​ലു​മ​ധി​കം നേരം അവിടെ കൂടി. പി​റ്റേ​ദി​വ​സം അടു​പ്പിൽ തി​യ്യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന് അയാൾ കണ്ടു—‘എന്ത്!’ അയാൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു ‘തി​യ്യി​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല.’—അയാൾ​ക്കു സമാ​ധാ​ന​വും തോ​ന്നി—‘അതു സാ​ര​മി​ല്ല. ഏപ്രിൽ​മാ​സ​മാ​യി, തണു​പ്പു​കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞു.’

‘ഈശ്വര! എന്തു തണു​പ്പാ​ണി​വി​ടെ!’ കൊ​സെ​ത്ത് അക​ത്തു കടന്ന ഉടനെ ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

‘എന്തേ, ഇല്ല,’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പറ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി.

‘അപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളാ​ണോ ബസ്കി​നോ​ടു തി​യ്യി​ടേ​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​ത്?’

അതേ, ഇതു മെയ് മാ​സ​മാ​യ​ല്ലോ.’

പക്ഷേ, ജൂൺ​വ​രെ തി​യ്യി​ടാ​റു​ണ്ട്. ഈ കു​ണ്ട​റ​യിൽ എപ്പോ​ഴും വേണം.’

‘തി​യ്യു വേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ കരുതി.’

‘മറ്റു​ള്ള നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഓരോ ആലോ​ച​ന​കൾ​പോ​ലെ.’ കൊ​സെ​ത്ത് തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു.

പി​റ്റെ​ദി​വ​സം തി​യ്യി​ട്ടി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ചാ​രു​ക​സാ​ല​കൾ രണ്ടും മു​റി​യു​ടെ അറ്റ​ത്തു വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്കു നീ​ക്കി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു—‘എന്താ​ണി​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം?’ ഴാങ് വാൽ ഴാങ് വി​ചാ​രി​ച്ചു.

അയാൾ കസാ​ല​കൾ എടു​ത്തു തി​യ്യി​ന്റെ അടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു.

എന്താ​യാ​ലും, ആ തി​യ്യി​ടൽ അയാളെ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. പതി​വി​ലും കൂ​റേ​ക്കൂ​ടി നേരം അയാൾ സം​സാ​രം നീ​ട്ടി. പോവാൻ പു​റ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ, കൊ​സെ​ത്ത് അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:

‘ഇന്ന​ലെ ഭർ​ത്താ​വ് ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്ക് പറ​ഞ്ഞു.’

‘എന്തേ അത്?’

‘അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: ‘കൊ​സെ​ത്ത്, നമു​ക്കു കൊ​ല്ല​ത്തിൽ മു​പ്പ​തി​നാ​യി​രം ലിവർ വര​വു​ണ്ട്, ഇരു​പ​ത്തേ​ഴു നി​ന്റെ സ്വ​ന്തം, മൂ​ന്നു മു​ത്ത​ച്ഛൻ എനി​ക്കു തന്ന​ത്. ഞാൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘അപ്പോൾ മു​പ്പ​താ​യി.’ അദ്ദേ​ഹം തു​ടർ​ന്നു: ആ മു​വ്വാ​യി​രം​കൊ​ണ്ടു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടോ?’ ഞാൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഉവ്വ്, ഒന്നും കൂ​ടാ​തെ; ഒന്നു​മാ​ത്രം, നി​ങ്ങൾ അടു​ത്തു വേണം.’ പി​ന്നെ ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു ഇതെ​ന്തി​നെ​ന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു?’ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി: ‘അറി​യാൻ വേ​ണ്ടി.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി​ക്കൊ​ന്നും കണ്ടി​ല്ല. കൊ​സെ​ത്ത് പക്ഷേ, അയാ​ളിൽ നി​ന്നു വല്ല സമാ​ധാ​ന​വും ആശി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വാം; അയാൾ കു​ണ്ഠി​ത​മ​യ​മായ മൗ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കേ​ട്ടു. അയാൾ റ്യു ദ് ലോം അർ​മേ​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു അയാൾ അത്ര​മേൽ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു വീ​ട്ടു​മ്മ​റം മാറി സ്വ​ന്തം ഭവ​ന​ത്തി​ന്നു പകരം അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു. രണ്ടു കോണി മേ​ല്പോ​ട്ടു കയ​റി​യ​തി​ന്നു​ശേ​ഷ​മേ അയാൾ​ക്കു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യു​ള്ളു; എന്നി​ട്ട തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു.

അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സ് അള​വി​ല്ലാ​ത്ത ഓരോ​ന്നൂ​ഹി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആറു​ല​ക്ഷം ഫ്രാ​ങ്കി​ന്റെ ഉത്ഭ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മരി​യു​സ്സി​നു സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി ശങ്ക​യു​ണ്ട്; അതു വല്ല അശു​ദ്ധ​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു വന്ന​താ​ണെ​ങ്കി​ലോ ആർ​ക്ക​റി​യാം? ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു വന്ന​താ​ണെ​ന്നു​ത​ന്നെ പക്ഷേ, അയാൾ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കാം; ആ ശങ്ക​നീ​യ​മായ സമ്പ​ത്തു തൊടാൻ അയാൾ​ക്കു മടി തോ​ന്നി. അതു സ്വ​ന്ത​മാ​ക്കി സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ അയാൾ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല— ശു​ദ്ധ​മ​ല്ലാ​ത്ത ഒരു സം​ഖ്യ​കൊ​ണ്ടു മു​ത​ല്ക്കാ​രാ​വു​ന്ന​തി​ലും ഭേദം താനും കൊ​സെ​ത്തും ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തിൽ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ക​യാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ കരുതി. എന്ന​ല്ല, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് അങ്ങോ​ട്ടു ചെ​ല്ലാ​താ​വ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണ് ക്ര​മ​ത്തിൽ കാ​ണി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കു കു​റേ​ശ്ശ തോ​ന്നി​ത്തു​ട​ങ്ങി. പി​റ്റേ​ദി​വ​സം ആ കീ​ഴ്മു​റി​യിൽ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ അയാൾ ഒന്നു ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​യി.

കസാല അവി​ടെ​നി​ന്നു പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവിടെ ഇരി​ക്കാ​നു​ള്ള യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

‘ഹാ, എന്താ​ണി​ത്?’ അക​ത്തേ​ക്കു കടന്ന ഉടനെ കൊ​സെ​ത്ത് ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘കസാ​ല​ക​ളി​ല്ല! എവി​ടെ​പ്പോ​യി ചാ​രു​ക​സാ​ല​കൾ?’

‘അവ ഇവി​ടെ​യി​ല്ല.’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘ഇതു കുറേ ഏറു​ന്നു!’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ണ് വി​ക്കി: ‘ഞാ​നാ​ണ് ബസ്കോ​ട് അതു മാ​റ്റി​യി​ടാൻ പറ​ഞ്ഞ​ത്.’

‘കാരണം?’

‘ഇന്നു ഞാൻ കു​റ​ച്ചു നേരമേ ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്നു​ള്ളു.’

‘കു​റ​ച്ചു നേ​ര​മേ​യു​ള്ളു എന്നു വെ​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ട് ആയിട നി​ല്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ?

‘കസാല ഇരി​പ്പു​മു​റി​യിൽ കി​ട്ടി​യി​ട്ട് ബസ്കി​ന്നാ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നി.’

‘എന്തി​ന്?’

ഇന്നു നി​ശ്ച​യ​മാ​യും നി​ങ്ങൾ​ക്കു വി​രു​ന്നു​കാ​രു​ണ്ട്.’

‘ആരു​മി​ല്ല.’

ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ്ങി​ന് ഇനി​യൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല.

കൊ​സെ​ത്തി​നു മു​ഷി​ഞ്ഞു.

‘കസാല എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​വുക! ഇന്നാൾ നി​ങ്ങൾ തി​യ്യു കെ​ടു​ത്തി​ച്ചു. എന്ത​വ​ല​ക്ഷ​ണ​പ്പ​ണി​ക​ളാ​ണ് കാ​ട്ടു​ന്ന​തു്’

‘പോ​വ​ട്ടെ!’ ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് മന്ത്രി​ച്ചു.

‘പോ​വ​ട്ടെ, കൊ​സെ​ത്ത്’ എന്ന​യാൾ പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. എന്നാൽ ‘പോ​വ​ട്ടെ, മദാം’ എന്നു പറയാൻ അയാൾ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ട്ട​തു​മി​ല്ല.

അയാൾ ആകെ തകർ​ന്നു വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു.

ഇക്കു​റി അയാൾ​ക്കു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി.

പി​റ്റേ ദിവസം അയാൾ വന്നി​ല്ല. കൊ​സെ​ത്ത് രാ​ത്രി​യി​ലേ അക്കാ​ര്യം ഓർ​മ്മി​ച്ചു​ള്ളു.

‘എന്തേ ഇത്,’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘മൊ​സ്യു ഴാങ് ഇന്നു വരി​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.’

അവ​ളു​ടെ ഹൃദയം ഒന്നു കൊ​ളു​ത്തി; പക്ഷേ, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ പക്കൽ​നി​ന്നു വന്ന ഒരു ചും​ബ​നം​മൂ​ലം അതവൾ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല.

പി​റ്റേ ദി​വ​സ​വും അയാൾ വന്നി​ല്ല.

കൊ​സെ​ത്ത് അതു ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല; വൈ​കു​ന്നേ​രം കഴി​ഞ്ഞു, പതി​വു​പോ​ലെ, നല്ല​വ​ണ്ണ​മു​റ​ങ്ങി. ഉണർ​ന്ന​തി​നു​ശേ​ഷ​മേ അതി​നെ​പ​റ്റി ഓർ​ത്തു​ള്ളു. അവൾ​ക്ക് അത്ര​സു​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു! മൊ​സ്യു ഴാ​ങ്ങി​നു വല്ല സു​ഖ​ക്കേ​ടു​മു​ണ്ടോ എന്നും എന്തേ തലേ ദിവസം വരാ​തി​രു​ന്ന​തെ​ന്നും അറി​യാൻ അവൾ ഉട​നെ​ത്ത​ന്നെ നി​കൊ​ലെ​ത്തി​നെ അയാ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക​യ​ച്ചു. നി​കൊ​ലെ​ത്ത് താ​മ​സി​യാ​തെ, തനി​ക്കു രോ​ഗ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള മൊ​സ്യു ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ മറു​പ​ടി​യും​കൊ​ണ്ട് തി​രി​ച്ചെ​ത്തി. അയാൾ​ക്ക് ഇട​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ വേഗം വരും. തരം​കി​ട്ടിയ ഉടനേ, എന്ന​ല്ല, അയാൾ ഒരു ചെറിയ യാ​ത്ര​യ്ക്കു​ള്ള ഒരു​ക്ക​മാ​ണ്. അയാൾ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക് അങ്ങ​നെ ചില യാത്ര ചെ​യ്യാ​റു​ണ്ടെ​ന്ന് മദാം ഓർ​മ്മി​ക്കും. അയാ​ളെ​പ്പ​റ്റി അവർ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അവർ അയാ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ലോ​ചി​ക്ക​രു​ത്. നി​കൊ​ലെ​ത്ത് മൊ​സ്യു ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ​ച്ചെ​ന്ന ഉടനെ തന്റെ കൊ​ച്ച​മ്മ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചി​രു​ന്ന​ത് പറ​ഞ്ഞു. തലേ​ദി​വ​സം വൈ​കു​ന്നേ​രം ചെ​ല്ലാ​ഞ്ഞ​തെ​ന്തേ എന്നു കൊ​ച്ച​മ്മ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. —‘ഞാൻ രണ്ടു ദി​വ​സ​മാ​യി അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നി​ട്ട്’, ഴാങ് വാൽ​ഴാ​ങ് പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

പക്ഷേ, അത് നി​കൊ​ലെ​ത്ത് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല; അവൾ അത് കൊ​സെ​ത്തോ​ടു പറ​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

1833-ൽ വസ​ന്ത​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തി​ലും വേ​ന​ലി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തി​ലും, മറെ​യിൽ അപൂർ​വ്വ​മാ​യു​ണ്ടാ​കാ​റു​ള്ള വഴി​പോ​ക്കർ, ചി​ല്ല​റ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാർ, വീ​ട്ടി​ന്റെ ഉമ്മ​റ​ങ്ങ​ളിൽ ലാ​ത്തു​ന്ന​വർ, കറു​ത്ത ഉടു​പ്പി​ട്ട ഒരു വയ​സ്സൻ ദി​വ​സം​പ്ര​തി വൈ​കു​ന്നേ​രം ഒരേ സമ​യ​ത്ത് റ്യു ദ് ലോം അർ​മെ​യിൽ റ്യു സാ​ങ്ത് ക്ര്വ​ദ് ലബ്രെ​ത്തോ​ണെ​രി​യു​ടെ ആ ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി, ബ്ലാ​ങ്മാ​ന്തോ​വി​നു മുൻ​പി​ലൂ​ടെ കട​ന്നു, റ്യു കുൽ​ത്തുർ സാ​ങ്ത് കാ​തെ​റിൻ പി​ന്നി​ട്ടു, റ്യൂ ദ് ലെ​ഷാർ​പ്പി​ലെ​ത്തി​യാൽ ഇട​ത്തോ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞു, റ്യു സാ​ങ്ലൂ​യി​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന​തു കാ​ണാ​റു​ണ്ട്.

അവിടെ ചെ​ന്നാൽ അയാ​ളു​ടെ നട​ത്ത​ത്തി​നു വേഗം കു​റ​യും; തല മുൻ​പോ​ട്ടു വലി​ഞ്ഞു, യാ​തൊ​ന്നും കാ​ണാ​തെ, യാ​തൊ​ന്നും കേൾ​ക്കാ​തെ, ഒരു നക്ഷ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്ന​വി​ധം മുൻ​പി​ലു​ള്ള​തും ഒരി​ക്ക​ലും നീ​ങ്ങാ​ത്ത​തു​മായ ഒരു സ്ഥാ​ന​ത്തേ​ക്കു തന്നെ ഇള​കാ​തെ ഊന്നി നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നട​ക്കും; ആ സ്ഥാ​നം റ്യു ദെ ഫിൽ​ദ്യു കൽ​വേ​റി​ന്റെ മൂ​ല​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല. ആ തെ​രു​വു​മൂ​ല​യ​ക്ക​ടു​ക്കു​ന്തോ​റും അയാ​ളു​ടെ കണ്ണിൽ പ്ര​കാ​ശം കൂടും; ആന്ത​ര​മായ ഒര​രു​ണോ​ദ​യം പോലെ അയാ​ളു​ടെ കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​ക​ളെ ഒരു​ത​രം സന്തോ​ഷം മി​ന്നി​ക്കും; ഒരു മതി മയ​ങ്ങി​പ്പോയ മട്ടും ഒരു കല​ശ​ലായ ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ​യും അയാളെ ബാ​ധി​ക്കും; കാ​ണാ​തെ​യു​ള്ള ആരോടോ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന വിധം അയാ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടു​കൾ അസ്പ​ഷ്ട​മാ​യി​ള​കും; അയാൾ സ്വ​ല്പ​മൊ​ന്നു പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ള്ളും; കഴി​യു​ന്ന​തും പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു പോവും. എത്തേ​ണ്ടേ​ട​ത്തെ​ത്താൻ ആഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും നന്നേ അടു​ത്താ​യി​ട്ടു വേഗം നട​ക്കു​ന്ന​ത് ഭം​ഗി​യാ​വി​ല്ലെ​ന്ന് അയാൾ ശങ്കി​ക്കു​ന്നു​വോ എന്ന് പറയാൻ തോ​ന്നും. അയാ​ളു​ടെ​യും അയാളെ ആകർ​ഷി​ക്കു​ന്ന ആ തെ​രു​വി​ന്റെ​യും ഇട​യ്ക്ക് ചില വീ​ടു​കൾ​മാ​ത്രം എന്നാ​കു​മ്പോൾ അയാൾ നട​ത്തം തന്നെ പതു​ക്കെ​യാ​ക്കും, ചില സമ​യ​ത്ത് അയാൾ മുൻ​പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങാ​തെ​ത​ന്നെ​യാ​യി​പ്പോ​യോ എന്നു കാ​ണി​കൾ​ക്കു തോ​ന്നി​പ്പോ​വും. തല​യു​ടെ ഇള​ക്ക​വും കൺ​മി​ഴി​ക​ളു​ടെ ഇള​ക്ക​മി​ല്ലാ​യ്മ​യും ധ്രു​വ​ത്തെ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന ഒരു​കാ​ന്ത​സൂ​ചി​യു​ടെ ആലോ​ച​ന​യെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കും. എത്താൻ എത്ര താ​മ​സി​ച്ചാ​ലും അയാൾ അവിടെ എത്താ​തി​രി​ക്കി​ല്ല; അയാൾ റ്യു ദെ ഫിൽ ദ്യു കൽ​വേ​റി​ലാ​യി; ഉടനെ അയാൾ നി​ല്ക്കും, അയാൾ വി​റ​യ്ക്കും; ഒടു​വി​ല​ത്തെ വീ​ട്ടു​മൂ​ല​യ്ക​ലേ​യ്ക്ക് ഒരു​ത​രം കു​ണ്ഠി​ത​മ​യ​മായ ഭീ​രു​ത്വ​ത്തോ​ടു​കു​ടി അയാൾ തല​യി​ട്ടു തെ​രു​വി​ലേ​ക്കു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കും; ആ പരി​താ​പ​ക​ര​മായ നോ​ട്ട​ത്തിൽ അപ്രാ​പ്യ​ത​യി​ലെ ഒരു കണ്ണ​ഞ്ചി​ക്കു​ന്ന പ്ര​കാ​ശ​വും, അയാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ വാതിൽ കൊ​ട്ടി​യ​ട​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ള്ള ഒരു പ്ര​തി​ച്ഛാ​യ​യും പോ​ലു​ള്ള എന്തോ ഒന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. എന്നി​ട്ടു കൺ​പോ​ള​ക​ളു​ടെ കട​യ്ക്കൽ ഉരു​ണ്ടു​കൂ​ടി, ഇറ്റു​വി​ഴാൻ​മാ​ത്രം ക്ര​മ​ത്തിൽ വലു​പ്പം​വെ​ച്ചു​വ​ന്ന ഒരു കണ്ണീർ​ത്തു​ള്ളി അയാ​ളു​ടെ കവി​ളി​ലൂ​ടെ ഒലി​ച്ചു ചി​ല​പ്പോൾ വാ​യ​യു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തി നി​ല​വാ​വും. ആ വയ​സ്സൻ അതി​ന്റെ പു​ളി​പ്പ​നു​ഭ​വി​ക്കും. അങ്ങ​നെ അയാൾ കല്ലു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു​പോ​ലെ പല നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം നി​ല​ക്കൊ​ള്ളും; ഉടനെ അതേ വഴി​യി​ലൂ​ടെ അതേ കാൽ​വെ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടെ അയാൾ തി​രി​ച്ചു​പോ​വും; തി​രി​ച്ചു​പോ​വു​ന്തോ​റും അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം കെ​ട്ടു​കെ​ട്ടു​വ​രും.

പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ​യാ​യി ആ വയ​സ്സൻ റ്യു ദെ ഫിൽ ദ്യു കൽവേർ വരെ​യു​ള്ള പോ​ക്കു നിർ​ത്തി; അയാൾ സാ​ങ്ലൂ​യി​യിൽ പകുതി വഴി​വ​രേ​ക്കേ ചെ​ല്ലു, ചി​ല​പ്പോൾ കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി​യ​ധി​കം. ചി​ല​പ്പോൾ കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി അടു​ക്ക​ലോ​ളം. ഒരു ദിവസം അയാൾ റ്യു കൽ​ത്തൂർ സാ​ങ്ത് കാ​ത​റി​ന്റെ മൂ​ല​യ്ക്കൽ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ നി​ന്നു, റ്യൂ ദെ ഫിൽ ദ്യു കൽവേർ ദൂരെ കണ്ടു. എന്തോ ഒന്നു സ്വയം പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് തല വല​ത്തു​നി​ന്ന് ഇട​ത്തോ​ട്ടു പതു​ക്കെ ഒന്നി​ള​ക്കി പി​ന്നോ​ക്കം​ത​ന്നെ മട​ങ്ങി.

പി​ന്നെ അയാൾ വ്യു സാ​ങ്ലു​യി​വ​രെ​ത്ത​ന്നെ ചെ​ല്ലാ​താ​യി; അയാൾ റ്യൂ പവെ വരെ ചെ​ല്ലും. തല​യി​ള​ക്കും, മട​ങ്ങി​പ്പോ​രും; പി​ന്നെ അയാൾ റ്യു ദെ ത്ര്വാ​പ​വി​ല്ലോ​ണിൽ​നി​ന്ന​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കി​ല്ലെ​ന്നാ​യി; അങ്ങ​നെ ബ്ലാ​ങ്മാ​ന്തോ വി​ട്ടു​ക​ട​ക്കാ​താ​യി. അയാൾ താ​ക്കോൽ കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത ഒരു നാ​ഴി​ക​മ​ണി​യാ​ട്ടു​ക​ട്ടി​യാ​ണെ​ന്നും അതി​ന്റെ ആട്ടം തീരെ നി​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തി​നു മുൻപ് അകലം കു​റ​ഞ്ഞു കു​റ​ഞ്ഞു വരി​ക​യാ​ണ് ആകാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നും പറയാൻ തോ​ന്നും.

എല്ലാ ദി​വ​സ​വും ആ ഒരേ​സ​മ​യ​ത്ത് അയാൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങും, അതേ യാത്ര ആരം​ഭി​ക്കും; പക്ഷേ, അതയാൾ മു​ഴു​മി​പ്പി​ക്കി​ല്ല; ഒരു​സ​മ​യം തനി​ക്കു​ത​ന്നെ അറി​വി​ല്ലാ​തെ​യാ​വാം, അയാൾ അതി​ന്റെ ദൈർ​ഘ്യം കു​റ​ച്ചു​കു​റ​ച്ചു പോ​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്താ​കെ ഈയൊ​രൊ​റ്റ വി​ചാ​ര​മാ​ണ്. എന്താ​ണാ​വ​ശ്യം? അയാ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി നിറം കെ​ട്ടു; വെ​ളി​ച്ചു​മി​ല്ലാ​താ​യി. അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​നീ​രും കഴി​ഞ്ഞു; അത​യാ​ളു​ടെ കൺ​മൂ​ല​യ്ക്കൽ ഉരു​ണ്ടു​കൂ​ടാ​താ​യി; ആ ആലോ​ച​നാ​മ​യ​മായ കണ്ണു വര​ണ്ടു. ആ വയ​സ്സ​ന്റെ തല പി​ന്നേ​യും മുൻ​പോ​ട്ടു വലി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ കവിൾ ചി​ല​പ്പോൾ ഇളകും; അയാ​ളു​ടെ മെ​ലി​ഞ്ഞ കഴു​ത്തി​ലെ ചു​ളി​വു​കൾ കണ്ടാൽ കഷ്ടം തോ​ന്നും. ചി​ല​പ്പോൾ മഴ​യു​ള്ള കാ​ല​ത്ത്, അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ ഒരു കുട തു​ങ്ങി​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ടാ​വും; പക്ഷേ, അതയാൾ നി​വർ​ത്താ​റി​ല്ല.

ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന സ്ത്രീ​കൾ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു; ‘അയാൾ ഒരു സാ​ധു​വാ​ണ്.’ കു​ട്ടി​കൾ അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ കൂടി ചി​രി​ക്കും.