മനു​ഷ്യർ സാ​മാ​ന്യേന വീ​ര​പു​രു​ഷാ​രാ​ധ​ക​ന്മാ​രാ​കു​ന്നു. ഏതൽ​ഫ​ല​മാ​യി എല്ലാ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും വീ​ര​ര​സ​പ്ര​ധാ​ന​ങ്ങ​ളായ ഒരു​ത​രം ആഖ്യാ​ന​ങ്ങൾ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മഹാ​കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വീ​രാ​രാ​ധ​ന​യിൽ നി​ന്നു​ത്ഭ​വി​ച്ച​വ​യാ​ണു്. അതു​പോ​ലെ തന്നെ​യാ​ണു് ഇതി​ഹാ​സ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും കഥ. എന്നാൽ ഇതി​ഹാ​സ​ങ്ങ​ളേ​യും മഹാ​കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളേ​യും അപേ​ക്ഷി​ച്ചു് സം​ക്ഷി​പ്ത​മാ​യി വീ​ര​പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ അപ​ദാ​ന​ങ്ങ​ളെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു​മാ​തി​രി കവി​ത​കൾ ഉണ്ടു്. അവ​യ്ക്കു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ ballad എന്നു പേർ പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു. തച്ചോ​ളി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ അഥവാ വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു​കൾ ഈ ഇന​ത്തിൽ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ നാ​നാ​മു​ഖ​മായ ജീ​വി​തം ഈ ഗാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. അന്ന​ത്തേ ജന​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ന്റെ ജാ​ത്യ​ഭി​മാ​നം, ദേ​ശ​ഭ​ക്തി, സത്യ​നി​ഷ്ഠ, വീ​ര​പ​രാ​ക്ര​മ​ങ്ങൾ, സാ​ഹ​സി​ക്യം, സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു​ള്ള ബഹു​മാ​നം ഇത്യാ​ദി ഗു​ണ​ങ്ങൾ ഇന്നു​ള്ള​വ​രിൽ കണി​കാ​ണാൻ​പോ​ലും ഇല്ലാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കറു​ത്ത​നാ​ട്ടു രാ​ജാ​വിൽ​നി​ന്നു് കു​റു​പ്പു​സ്ഥാ​നം സമ്പാ​ദി​ച്ച കോ​മ​ന്റെ അനു​ജ​നും അതി​ശൂ​ര​പ​രാ​ക്ര​മി​യും ആയി​രു​ന്ന ഉദ​യ​ന​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ വീ​ര​കൃ​ത്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ഇവിടെ അല്പം വി​വ​രി​ക്കാം.

ഉദയനൻ തി​രു​നെ​ല്ലി​പ്പി​ണ്ഡ​ത്തി​നു പോ​വാ​നാ​യി ഒരു​ങ്ങി,

എന്നു ജ്യേ​ഷ്ഠ​നോ​ടു് അനു​വാ​ദം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. അതു​കേ​ട്ടു്, കോമൻ തട​സ്സം പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ,

ഈ അധി​ക്ഷേപ വച​സ്സു​കൾ കേട്ട മാ​ത്ര​യിൽ കോമൻ അനു​വാ​ദം നൽകി. അന​ന്ത​രം ഉദേനൻ, അറയിൽ കട​ന്നി​ട്ടു്,

പോകാൻ ഭാ​വി​ക്ക​വേ, കോമൻ പറ​യു​ന്നു:–

തേനൻ ജ്യേ​ഷ്ഠൻ പറ​ഞ്ഞ​ത​നു​സ​രി​ച്ചു്, നാലു കു​റി​ക​ളി​ലൊ​ന്നും ധരി​ക്കാ​തെ വയ​നാ​ടൻ​വ​ടി മാ​ത്രം എടു​ത്തു​കെ​ാ​ണ്ടു് പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. കു​ട​കു​നാ​ട്ടി​ലെ കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണ​ന്റെ വയലിൽ കൂടി മാ​ത്രം പോ​ക​രു​തെ​ന്നു് കോമൻ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചി​രു​ന്നു. എന്നാൽ തേനൻ ആ വഴി​ക്കു​ത​ന്നേ​യാ​ണു് പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു്. അദ്ദേ​ഹം വയലിൽ ഇറ​ങ്ങിയ മാ​ത്ര​യിൽ കുടകു രാ​ജാ​വു് കാ​ണു​ക​യും, മന്ത്രി​യായ ചാ​ത്തു​നാ​യ​രെ വി​ളി​ച്ചു് അയാളെ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ആജ്ഞാ​പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. പത്തു് ആളുകൾ ഉടനെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു്, അയാളെ പി​ടി​ക്കാ​നാ​യി ഒരു​ങ്ങി.

എന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഉദയനൻ പോ​വാ​നൊ​രു​ങ്ങു​ന്ന​തു കണ്ടു്, അവർ “രാ​ജ​ക​ല്പ​ന​യാ​ണു് പോ​വ​രു​തു്” എന്നു തട​ഞ്ഞു.

അതു​കേ​ട്ടു് തേനൻ

എന്നു സമാ​ധാ​നം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടും, അവർ കൂ​ട്ടാ​ക്കാ​തെ തട​ഞ്ഞു.

കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ അതു​ക​ണ്ടി​ട്ടു്,

ഉദ​യ​ന​നാ​ക​ട്ടെ, ഏഴടി മു​മ്പോ​ട്ടു വെ​ച്ചു് വെ​ള്ള​പ്പ​ട​യു​ടെ നടു​വിൽ ചാ​ടി​വീ​ണ​തേ ഉള്ളു. അര നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ വെ​ള്ള​പ്പ​ട​യും വെ​ടി​യും എല്ലാം നശി​ച്ചു. കണ്ണ​നി​തെ​ല്ലാം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ നി​ന്നി​രു​ന്നു.

കണ്ണ​ന്റെ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ചാ​ത്തു ഇങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

അതി​നു​ശേ​ഷം ഈഴ​വ​പ്പ​ട​യും വെ​ടി​യും നി​ര​ന്നു. ഉദ​യ​ന​നാ​ക​ട്ടെ, കള​രി​പ്പ​ര​തേ​വ​രേ​യും കാ​ര​ണോ​ന്മാ​രേ​യും നന്നാ​യി ധ്യാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്,

അതി​നു​ശേ​ഷം കണ്ണൻ ‘തീ​പ്പട വര​ട്ടേ, വെടി വര​ട്ടേ’ എന്നു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു.

എന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചി​ട്ടു് ഉദയനൻ മൂ​ന്ന​ടി മു​ന്നോ​ക്കം നി​ന്നു യു​ദ്ധം പൊ​ടി​ത​കൃ​തി​യാ​യി.

കണ്ണൻ വി​ഷ​മി​ച്ചു. ഉദയനൻ നേരെ അയാ​ളു​ടെ സമീ​പ​ത്ത​ണ​ഞ്ഞു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു:–

കണ്ണൻ അതു​കേ​ട്ടു് ‘ചാ​ത്തു’നെ അങ്ക​ത്തി​നു വി​ട്ടു. അയാ​ളു​ടെ തല ഉദയനൻ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ കൊ​യ്തി​ട്ടു്, കണ്ണ​നെ വീ​ണ്ടും യു​ദ്ധ​ത്തി​നു ക്ഷ​ണി​ച്ചു. കണ്ണൻ യു​ദ്ധ​ത്തി​നൊ​രു​മ്പെ​ട്ടു. കി​ഴ​ക്കും തെ​ക്കു​മാ​യി നി​ന്നു് അവർ പോരു തു​ട​ങ്ങി. ഒടു​വിൽ കണ്ണ​ന്റെ തല​യ​രി​ഞ്ഞി​ട്ടു് അയാൾ,

ഉദ​യ​ന​നേ​പ്പ​റ്റി വേ​റെ​യും പല കഥകൾ ഉണ്ടു്. അതിൽ ഒന്നി​ന്റെ ചു​രു​ക്കം താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

തച്ചോ​ളി ഉദയനൻ തന്റെ ഉറ്റ​മി​ത്ര​മായ കണ്ട​ശ്ശേ​രി​യോ​ടു​കൂ​ടി ലോ​ക​നാർ​കാ​വിൽ കാ​വൂ​ട്ടു കാ​ണ്മാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. താൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു​വ​രെ വെ​ളി​യിൽ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​ക​രു​തെ​ന്നു് തന്റെ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം പോ​യ​തു്. ഉദയനൻ കാവിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ, നാലു കോ​വി​ല​ക​ത്തെ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ പതി​നാ​യി​രം നാ​യ​ന്മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി അവിടെ സന്നി​ഹി​ത​രാ​യി​രു​ന്നു. ഉദയനൻ തന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു കേറി ഇരു​ന്നു് അല്പം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ മതി​ലൂർ, കു​രു​ക്കൾ ശി​ഷ്യ​നോ​ടു​കൂ​ടി അവിടെ വന്നു് ആൽ​ത്ത​റ​യിൽ കേറി ഇരി​പ്പാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ, ഉദയനൻ നി​ന്ദാ​ഗർ​ഭ​മാ​യി തോ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ കണ്ടാ​ശ്ശേ​രി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു​കേ​ട്ടു് “ഉദയനാ കുംഭം 10-ം 11-ം തീ​യ​തി​ക​ളിൽ പൊ​ന്നി​യാ​റ്റി​ന്റെ ആൽ​ത്ത​റ​യിൽ വെ​ച്ചു് നമ്മു​ടെ ബലം പരീ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ള്ളാം” എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു പോയി. ഉദ​യ​ന​ന്റെ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നായ കോ​മ​പ്പൻ കു​രു​ക്ക​ളെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നു ശ്ര​മി​ച്ച​പ്പോൾ, അയാൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു തു​പ്പി. പി​റ്റേ ദിവസം ഉദയനൻ ലോ​ക​നാർ​കാ​വിൽ ചെ​ന്നു് ദേ​വി​യെ ഭജി​ച്ച​പ്പോൾ, ഒരു നമ്പൂ​രി വെ​ളി​ച്ച​പ്പെ​ട്ടു് “നി​ന​ക്കു് ഇപ്പോൾ കാ​ല​ക്കേ​ടാ​ണു്. ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ ഒരു സഹാ​യ​വും ചെ​യ്വാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല” എന്നു് അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തു. ഉദയനൻ ദേ​വി​യെ ഭക്തി​പു​ര​സ്സ​രം വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും നമ​സ്ക​രി​ച്ചി​ട്ടു് തന്റെ തു​ണ​യാ​യി നി​ല്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. ഒടു​വിൽ ഒരു അശ​രീ​രി​യു​ണ്ടാ​യി. ദേവി ഒരു മഞ്ഞ​പ്പ​ക്ഷി​യു​ടെ രൂ​പ​ത്തിൽ ശണ്ഠ​സ്ഥ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നും മദ്ധ്യാ​ഹ്ന​ത്തി​നു ശേഷം അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്യു​മെ​ന്നും അപ്പോൾ ഉദയനൻ സ്ഥലം വി​ട്ടു പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നും ആയി​രു​ന്നു അശ​രീ​രി​യു​ടെ ചു​രു​ക്കം. അന​ന്ത​രം വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നു് ജ്യേ​ഷ്ഠ​നേ​യും ഭാ​ര്യ​യേ​യും സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം ശണ്ഠ​യ്ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ആൽ​ത്ത​റ​യിൽ നേ​ര​ത്തെ കു​രു​ക്ക​ളും കൂ​ട്ടു​കാ​രും സന്ന​ദ്ധ​രാ​യി നി​ന്നി​രു​ന്നു. ഉദയനൻ അരയും തലയും മു​റു​ക്കി, തന്റെ അര​ക്കെ​ട്ടി​ന്റെ ഒരു അഗ്രം ഒരു മാ​വി​ന്റെ താ​യ്ത്ത​ടി​യിൽ തൊ​ടു​ത്തി ഒന്നു വലി​ച്ച​പ്പോൾ ഇല​ക​ളെ​ല്ലാം പൊ​ഴി​ഞ്ഞു​പോ​ലും. ഒന്നു​കൂ​ടി വലി​ച്ച​പ്പോൾ ശാ​ഖ​ക​ളെ​ല്ലാം മു​റി​ഞ്ഞു​വീ​ണു. പി​ന്നീ​ടു് വാളും പരി​ശ​യും ധരി​ച്ചു് നേരെ ആൽ​ത്ത​റ​യി​ലേ​ക്കു തന്നെ അദ്ദേ​ഹം തി​രി​ച്ചു. ശണ്ഠ ആരം​ഭി​ച്ചു. കു​രു​ക്ക​ളു​ടെ വാ​ളി​നെ ഉദയനൻ ഏഴു​പ്രാ​വ​ശ്യം പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് മഞ്ഞ​പ്പ​ക്ഷി അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. തന്മൂ​ലം ഉദയനൻ വി​ജ​യ​ഘോ​ഷ​ത്തോ​ടു കൂടി തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു. എന്നാൽ തന്റെ കഠാ​രി​ക​ള​ഞ്ഞു​പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അതിനെ തി​രി​ച്ചെ​ടു​പ്പാ​നാ​യി വീ​ണ്ടും ശണ്ഠ​സ്ഥ​ല​ത്തേ​യ്ക്കു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന്റെ​യും മറ്റും തട​സ്സ​ത്തെ വക​വെ​യ്ക്കാ​തെ ഉദയനൻ, അങ്ങോ​ട്ടു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ, കു​രു​ക്ക​ളു​ടെ കക്ഷി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട പക്കി എന്നൊ​രു​വൻ, മര​ത്തി​ന്റെ പു​റ​കിൽ ഒളി​ച്ചു നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വെ​ടി​വ​ച്ചു. ഉദയനൻ വെ​ടി​യേ​റ്റു വീ​ണെ​ങ്കി​ലും, തന്റെ വാ​ളി​നെ വെ​ടി​യു​ണ്ടായ സ്ഥ​ല​ത്തി​നു​ലാ​ക്കാ​ക്കി എറി​ഞ്ഞ​തി​നാൽ, ആ മരവും അതിനു പു​റ​കിൽ നി​ന്നി​രു​ന്ന പക്കി​യും ഈര​ണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​യി നി​ലം​പ​തി​ച്ചു​വ​ത്രേ. പി​ന്നീ​ടു് ഉദയനൻ തന്റെ ഉഷ്ണീ​ഷ​ത്തെ കീറി നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ കെ​ട്ടി, രക്ത​ത്തെ തട​ഞ്ഞി​ട്ടു് ജ്യേ​ഷ്ഠ​നോ​ടും കൂ​ട്ട​കു​കാ​രോ​ടും കൂടി വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു തി​രി​ച്ചു പോ​ന്നു.

ഇതു​പോ​ലെ തന്നെ കണ്ണൻ, കോൻ, ചന്തു എന്നി​ങ്ങ​നെ പലേ മഹാ​ര​ഥ​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി അസം​ഖ്യം കഥകൾ നട​പ്പു​ണ്ടു്. അവയെ ഒക്കെ വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു​ക​ളെ​ന്നാ​ണു് സാ​ധാ​രണ വി​ളി​ക്കാ​റു​ള്ള​തു്. ‘കോമൻ’ തച്ചൊ​ളി മേപ്പ വം​ശ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​പ​ക​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ചന്തു ഉദ​യ​ന​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ ഭാ​ഗി​നേ​യ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു.

‘തച്ചോ​ളി​ച്ച​ന്തു’ എന്ന പാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് അവ​രു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തേ​പ്പ​റ്റി അനേകം സം​ഗ​തി​കൾ അറി​യാം. അന്ന​ത്തെ സ്ഥാ​ന​മാ​നി​ക​ളു​ടെ വസ്ത്ര​ധാ​ര​ണ​രീ​തി അറി​യ​ണ​മെ​ങ്കിൽ, താഴെ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ഭാഗം നോ​ക്കുക:–

അന്ന​ത്തെ നെ​യ്ത്തു​കാ​രു​ടെ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​നു് ഇതിൽ​പ്പ​രം എന്തു​ദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്. നാ​ല്പ​ത്തി​ര​ണ്ടു മുഴം തുണി ഒരു കു​ഴ​ലിൽ ഒതു​ക്കി​വെ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതി​നു് എത്ര നേർ​മ്മ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം!

അന്നു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ്വ​മി​ഭ​ക്തി അത്ഭു​താ​വ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഉദ​യ​ന​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം കു​റേ​ക്കാ​ല​ത്തേ​യ്ക്കു് പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​യു​ള്ള​വ​രാ​രും തച്ചൊ​ളി​കൂ​ടും​ബ​ത്തിൽ ഇല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ വഞ്ച​ക​നായ വട​ക​ര​വ​യ്യൻ അവ​രു​ടെ മു​ത​ലു​ക​ളിൽ ചിലതു സ്വാ​ധീ​ന​മാ​ക്കി. ചന്തു പ്രാ​യ​മായ ഉടനെ ആധാ​ര​പ്പെ​ട്ടി​കൾ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു് കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​യും വട​ക​ര​വ​യ്യ​നിൽ​നി​ന്നു് പാ​ട്ട​വും പലി​ശ​യും പി​രി​ക്കാ​നാ​യി അങ്ങോ​ട്ടു പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. വഴി​മ​ദ്ധ്യേ ഒരു ആൽ​ത്ത​റ​യിൽ കേറി വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഒരു​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ,

എന്നു പറ​ഞ്ഞു് ദണ്ഡും വടി​യും ഉല​ക്ക​യു​മാ​യി ആൽ​ത്തറ വള​ഞ്ഞു. എന്നാൽ ചന്തു ആരെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ഉടനേ ആയു​ധ​ങ്ങൾ ദു​ര​ത്തെ​റി​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് അവർ ചന്തു​വി​ന്റെ പാ​ദ​ത്തിൽ വീണു് ക്ഷ​മാ​യാ​ച​നം ചെ​യ്തു​വ​ത്രേ.

‘ചന്തു’വി​ലു​ള്ള ഒരു സ്ത്രീ​വർ​ണ്ണന നോ​ക്കുക:–

ആധു​നിക സം​സ്കൃ​ത​സാ​ഹി​ത്യം വാ​യി​ച്ചു മന​സ്സു കല്ലി​ച്ചു​പോ​യ​വർ​ക്കു് ഈ വർ​ണ്ണന ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി തോ​ന്നു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കും.

ശ്രീ​ഭ​ദ്ര​കാ​ളി​യേ സേ​വി​ച്ചു് ഭദ്ര​വാ​ളു സമ്പാ​ദി​ച്ച​വ​ളും അർ​ക്ക​ച​ന്ദ്ര​ന്മാർ നേ​രി​ച്ചു നട​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അത്ര പ്രാ​ബ​ല്യ​മു​ള്ള​വ​ളും ആയ കു​ഞ്ഞി​ക്കൊ​ങ്കി എന്ന ഒരു സ്ത്രീ അക​മ്പ​ടി​ക്കാ​രോ​ടു​കൂ​ടി പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടു്, അവളെ തന്റെ ഭാ​ര്യ​യാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ചന്തു നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. അവൾ​ക്കു് കൊ​ട​മ​ല​യു​ടെ ആധി​പ​ത്യം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നു പുറമേ അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് വീ​രാ​ഗ്ര​ണി​യായ ഒരു തു​ളു​നാ​ടൻ കണ്ണ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. ചന്തു തന്റെ പരാ​ക്ര​മ​ത്താൽ കൊ​ങ്കി​യേ അപ​ഹ​രി​ച്ചു. സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നു. വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചട​ങ്ങു​കൾ ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്:–

ചന്തു​വും കണ്ണ​നും ആയു​ള്ള യു​ദ്ധ​ത്തിൽ കെ​ാ​ങ്കി പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ച യു​ദ്ധ​സാ​മർ​ത്ഥ്യം അവർ​ണ്ണ്യ​മാ​കു​ന്നു. ആ ഭാഗം വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ആർ​ക്കും ഹൃദയം തു​ടി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ഏഴു രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ സ്വ​ത്തു​ക്കൾ അപ​ഹ​രി​ച്ച പരാ​ക്ര​മ​ശാ​ലി​യാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ ആ സ്ത്രീ​ര​ത്നം.

വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് അന്ന​ത്തെ മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ ദാ​യ​ക്ര​മം, സ്വ​ഭാ​വം, കു​ടി​പ്പക, അങ്കം, സ്നാ​ന​പാ​നാ​ദി​കൾ, വി​വാ​ഹം, ശേ​ഷ​ക്രിയ ഇവ​യെ​പ്പ​റ്റി സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ജ്ഞാ​നം സമ്പാ​ദി​ക്കാം. തച്ചൊ​ള്ളി​ക്കു​ഞ്ഞി​ച്ച​ന്തു താ​ഴ​ത്തു​മ​ഠ​ത്തി​ലെ മാ​തു​വി​ന്നു് അമ്മാ​വ​ന്റെ​യും മറ്റും അറിവു കൂ​ടാ​തെ മുറി കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു്,

അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അയാ​ളു​ടെ മാ​തു​ല​പ​ത്നി​യായ ചീരു ഈ വിവരം അറി​ഞ്ഞു് ആ ബന്ധം ഉപേ​ക്ഷി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ചന്തു​വി​നെ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും അതു​കൊ​ണ്ടു പ്ര​യോ​ജ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

ഒരു​ദി​വ​സം മാ​തു​ക്കു​ട്ടി പതി​നാ​റു പി​ണാ​ത്തി​മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി ഓമ​ല്ലൂർ​ക്കാ​വിൽ കു​ളി​ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ അമ്മ,

എന്നു തട​ഞ്ഞു. വല്ല മാ​റ്റാ​നും ചെ​ന്നു് അവളേ തട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യേ​ക്കു​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ ഭയം.

എന്നാ​യി​രു​ന്നു ആ വീ​ര​പ​ത്നി​യു​ടെ മറു​പ​ടി. മാ​തു​വി​ന്റെ സ്നാ​ന​ജ​പാ​ദി​ക​ളെ ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കു​ലീ​ന​ക​ളായ സ്ത്രീ​ക​ളെ എണ്ണ​തേ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നും താ​ളി​പി​ഴി​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നും ആയി പി​ണാ​ത്തി​മാ​രെ​ക്കൂ​ടി അവർ കൊ​ണ്ടു​പോക പതി​വാ​യി​രു​ന്നു.

മാതു കുളി കഴി​ഞ്ഞു് കല്ലി​ന്മേൽ തേ​വാ​ര​വും കട​വ​ത്തു മന്ത്ര​വും കഴി​ച്ചി​ട്ടു് സൂ​ര്യ​നു വെ​ള്ളം ജപി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ ശേഷം കു​റി​യി​ടു​ന്ന​തി​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

ഇന്നും നാ​ട്ടും​പു​റ​ങ്ങ​ളിൽ ബാ​ലി​ക​മാർ ഈമാ​തി​രി കു​റി​കൾ ഇടാ​റു​ണ്ടു്. കു​റി​യി​ട്ട​തി​നു ശേഷം അവൾ,

ചന്തു കൊ​ടു​ത്ത ചമ​യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ അണി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ചെ​ന്നു് ഈശ്വ​ര​ദർ​ശ​നം നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ, അവിടെ കണ്ടൻ​മേ​നോൻ എന്നൊ​രു നാ​യർ​പ്ര​ഭു പൊ​ന്നും​പ​ല്ല​ക്കിൽ വന്നി​റ​ങ്ങു​ക​യും, മാ​തു​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ‘കു​ന്ന​ത്തു​കൊ​ന്ന പൂ​ത്ത​പോ​ലെ’യും, ‘വയ​നാ​ടൻ മഞ്ഞൾ മു​റി​ച്ച’പോ​ലെ​യും ഇരി​ക്കു​ന്ന പൂ​മേ​നി​യു​ടെ ശോഭ കണ്ടു് അവളെ പി​ടി​ച്ചു് പല്ല​ക്കിൽ കേ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു് തു​ളു​നാ​ടൻ കോ​ട്ട​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​വാൻ തന്റെ ഭൃ​ത്യ​ന്മാ​രോ​ടു് ആജ്ഞാ​പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. എന്നാൽ അവർ​ക്കാർ​ക്കും ചന്തു​വി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ തൊടാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അതു​ക​ണ്ടു് മേനോൻ ചെ​ന്നു് അവ​ളു​ടെ കൈ​യ്ക്കു പി​ടി​ച്ച​പ്പോൾ,

എന്നു് അവൾ ഭത്സി​ച്ചു. ഇത്ത​രം വീ​ര​വ​നി​ത​കൾ അക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മു​തു​ക​ത്തു മു​റി​വേ​റ്റു​വ​രു​ന്ന മക്ക​ളെ പടി​ക്ക​ക​ത്തു കയ​റ്റാ​തെ, രണ​ഭൂ​മി​യിൽ​ച്ചെ​ന്നു് തങ്ങ​ളു​ടെ സ്ത​ന​ങ്ങ​ളെ അറു​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള എത്ര​യോ ജന​നി​മാർ അന്നു കേ​ര​ള​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നു​ള്ള സ്ത്രീ​ക​ളാ​ക​ട്ടെ, കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ കര​ച്ചി​ലാ​റ്റു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി ‘ഉമ്മാ​ക്കി’യുടെ കഥ​പ​റ​ഞ്ഞു് അവരെ ഭീ​രു​ക്ക​ളാ​ക്കി വി​ടു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. ഉണ്ണി​ആർ​ച്ച എന്ന ചേ​കോ​ത്തി​യു​ടെ വീ​ര​പ​രാ​ക്ര​മ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള പാ​ട്ടു് ഒരു കുറി വാ​യി​ച്ചാൽ, ആർ​ക്കും അത്ഭു​തം തോ​ന്നാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല.

ചന്തു ഈ വിവരം അറി​ഞ്ഞു്, പക വീ​ട്ടാൻ ഒരു​മ്പെ​ടു​ന്നു. അയാൾ അങ്കം പൊ​രു​തി മേ​നോ​നെ നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടു് കോട്ട പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, നാ​ടു​വാ​ഴി അവിടെ എത്തി, കോ​ട്ട​യിൽ ആരെടാ എന്നു ചോ​ദി​ക്ക​യും,

എന്നു് അയാൾ പറ​ഞ്ഞ​തു കേട്ട മാ​ത്ര​യിൽ ‘ഉള്ള​കം തു​ള്ളി വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്’ വന്ന വഴിയേ പോ​ക​യും ചെ​യ്തു​വ​ത്രേ. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് ചന്തു​വി​നെ തി​ര​ക്കി ഉദ​യ​ന​നും വന്നെ​ത്തി. തന്റെ ഭാ​ഗി​നേ​യ​ന്റെ വീ​ര​കർ​മ്മ​ങ്ങൾ കണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ആന​ന്ദ​പ​ര​വ​ശ​നാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞു. ഉദയനൻ കാ​ക്കൽ വീണു് ആചാരം ചെയ്ത ചന്തു​വി​നു് നെ​റു​ക​യിൽ തൊ​ട്ടു വരം കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു്, അയാളെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് മാ​റോ​ട​ണ​ച്ചു. കോ​ട്ട​യ്ക്കു മുദ്ര വെ​ച്ചു് പോവാൻ ആരം​ഭി​ച്ച​പ്പോൾ ഉദയനൻ, കണ​ക്ക​പ്പി​ള്ള​മാ​രെ വി​ളി​ച്ചു്,

എന്നു​കൂ​ടി ഏർ​പ്പാ​ടു ചെ​യ്യാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല.

അക്കാ​ല​ത്തെ മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ ദാ​ന​ശീ​ലം താ​ഴെ​ച്ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന വരി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​യി​ക്കാ​ണാം.

കു​റു​ങ്ങാ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലെ ‘വാ​ഴു​ന്നോർ’ ആരോമർ ചേ​ക​വ​രെ തേ​ടി​പ്പോ​കും വഴി​ക്കു് ഒരു പാ​ണ​ച്ചെ​റു​ക്ക​നെ കാ​ണു​ന്നു. അവ​നോ​ടു് അദ്ദേ​ഹം ‘എവി​ടു​ന്നു വരു​ന്നെ​ടാ പാണ നീ​യ്യേ’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു് ‘ഊരി​ലി​ര​പ്പി​നാ​യി​പ്പോ​ണ​ടി​യൻ’ എന്നു് അവൻ മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു.

എന്നു വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ, അവൻ പറഞ്ഞ മറു​പ​ടി​യാ​വി​തു്.

അതേ പാ​ട്ടിൽ​ത​ന്നെ ഒരു ചേ​ക​വ​പ്ര​ഭു​വി​ന്റെ ഗൃ​ഹ​ത്തെ ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

***

ഈഴ​വ​രു​ടെ ഒരു വി​വാ​ഹാ​ടി​യ​ന്തി​ര​ത്തെ കണ്ണ​പ്പൻ ചേ​ക​വ​രു​ടെ കഥയിൽ ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. [1]

പു​ത്തൂ​രം​വീ​ട്ടിൽ മൂത്ത ചേകവർ തന്റെ പൊ​ന്മ​ക​നായ കണ്ണ​പ്പ​നു പതി​നാ​റു വയ​സ്സു തി​ക​ഞ്ഞ ഉടനെ അവ​ന്നു് ഒരു കന്യ​ക​യെ തേ​ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. പലേ സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അന്വേ​ഷി​ച്ചി​ട്ടും യോ​ജി​ച്ച ഒരു കന്യ​ക​യെ കി​ട്ടാ​യ്ക​യാൽ ഒടു​വിൽ ‘അമ്പാ​ടി വാ​ഴു​ന്ന’ ചേ​ക​വ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ എത്തി. അവർ​ക്കു മേ​നോ​സ്ഥാ​ന​വും മറ്റും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. അമ്പാ​ടി​ച്ചേ​ക​വർ നമ്മു​ടെ പു​ത്തൂ​രം​വീ​ടി​നെ കണ്ട​പ്പോ​ഴേ,

അയാൾ മു​റു​ക്കീ​ട്ടു ഓരോ വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളും പറ​ഞ്ഞു കു​റ​ച്ചു നേരം ഇരു​ന്ന​ശേ​ഷം, വി​വാ​ഹ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു. കന്യ​ക​യു​ടെ തങ്ക​വർ​ണ്ണ​വും,

കണ്ട​പ്പോൾ വൃ​ദ്ധ​നു തന്നേ ബോ​ധി​ച്ചു. ഉടൻ​ത​ന്നെ ജാതകം നോ​ക്കി കല്യാ​ണ​ത്തി​നു ദി​വ​സ​വും തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു്, ബന്ധു​ക്കൾ​ക്കൊ​ക്കെ കുറി എഴുതി ആള​യ​ച്ചു.

വി​വാ​ഹ​ദി​വ​സം ചെ​റു​ക്ക​നെ ചമ​യി​ച്ചു് പു​ത്തൂ​രം​വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

കു​റു​ങ്ങാ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലെ മൂത്ത നാ​യ​രു​ടെ ശേ​ഷ​ക്രി​യ​യെ ഒരു പാ​ട്ടിൽ ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു:–

ഇന്നും ചില ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ഈ ചട​ങ്ങു് അനു​ഷ്ഠി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. പക്ഷെ നാ​ടു​വാ​ഴി​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് കര​നാ​ഥ​നാ​ണെ​ന്നേ ഭേ​ദ​മു​ള്ളു. ഇന്ന​ത്തെ കര​നാ​ഥ​ന്മാർ പണ്ടു നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളാ​യി​രു​ന്ന​വ​രു​ടെ സന്താ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

അന്ന​ത്തേ കർ​മ്മം അങ്ങ​നെ അവ​സാ​നി​ച്ചു. ഏഴാം​ദി​വ​സം തു​ട​ങ്ങി, സദ്യ പൊ​ടി​പൂ​ര​മാ​യി നട​ന്നു. എന്നാൽ അസ്ഥി പെ​റു​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ, ‘ഞാൽ മൂ​ത്തു ഞാൻ മൂ​ത്തു’ എന്നു് ഉണി​യ്ക്കോ​നാ​രും ഉണ്ണി​ച്ച​ന്ത്രോ​രും തമ്മിൽ പി​ണ​ങ്ങി. കര​ക്കാർ ‘മൂ​പ്പി​ളമ’ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​യി അവ​രു​ടെ അമ്മ​മാ​രെ വി​ളി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു.

എന്നു് അവർ പറ​ക​യാൽ, മഹാ​ജ​ന​ങ്ങൾ വയ​റ്റാ​ട്ടി ആർ​ച്ച​യെ വരു​ത്തി​ച്ചോ​ദി​ച്ചു. അവ​ളാ​ക​ട്ടെ,

എന്നു പറ​ഞ്ഞു​വെ​ങ്കി​ലും, ഉണി​ക്കോ​നാ​രു സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് മണ്ണാ​ത്തി​യെ വി​ളി​ച്ചു് അവ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചാ​റെ, അവൾ ഉണി​ക്കോ​നാർ​ക്കു് അനു​കൂ​ല​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു തീർ​ച്ച ചെ​യ്യാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​തെ വരി​ക​യാൽ രണ്ടു​പേ​രും ഒപ്പം അസ്ഥി പെ​റു​ക്കു​ക​യും മറ്റു കർ​മ്മ​ങ്ങൾ കു​ഴ​പ്പം കൂ​ടാ​തെ നട​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു.

ഈ പാ​ട്ടു​കൾ​ക്കു പറ​യ​ത്ത​ക്ക ശബ്ദ​ശു​ദ്ധി​യോ ശബ്ദാർ​ത്ഥ​വൈ​ചി​ത്ര്യ​ങ്ങ​ളോ കാ​ണ്മാ​നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, ആപാ​ദ​ചൂ​ഡം വീ​ര​ര​സ​പ്ര​ചു​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആർ​ജ്ജ​വ​മാ​ണു് അവ​യ്ക്കു​ള്ള പ്ര​ധാന ഗുണം. എല്ലാ വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു​ക​ളും ഒരേ കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യ​വ​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. എന്തെ​ല്ലാം കാ​വ്യ​ദോ​ഷ​ങ്ങൾ അവ​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, ചി​ത്ര​കാ​രൻ അവയെ അമൂ​ല്യ​സ​മ്പ​ത്താ​യി ഗണി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. വട​ക്കൻ​ഭാഷ എത്ര​ത്തോ​ളം കർ​ണ്ണാ​ട​കം തുളു ഈ ഭാ​ഷ​കൾ​ക്കു വശ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് അവയിൽ ഏതു ഭാഗം വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാ​ലും അറി​യാം. പദ​മ​ദ്ധ്യ​ഗ​ത​മായ സ്വ​ര​ത്തെ ലോ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം തു​ളു​വി​നും കർ​ണ്ണാ​ട​ക​ത്തി​നു​മു​ണ്ടെ​ന്നു് മു​മ്പിൽ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ‘കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു’ ‘ഈഴു​വ​പ്പട’ ഇവ​യ്ക്കു വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടിൽ ‘കൊ​ട​ന്നു, ഈഴ്‌​വ​പ്പട’ എന്നൊ​ക്കെ​യാ​ണു കാ​ണു​ന്ന​തു്. ശുദ്ധ കർ​ണ്ണാ​ട​ക​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളും ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു്. ‘നി​ന​ന്തു’ മു​ത​ലായ ചില ചെ​ന്ത​മിൾ രൂ​പ​ങ്ങ​ളും ഇട​യ്ക്കി​ടെ കാ​ണു​ന്നു. ചെ​ന്ത​മി​ഴി​ന്റെ അധി​കാ​ര​ത്തിൽ പെ​ടു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു്, ഭാ​ഷ​യു​ടെ സ്വ​രൂ​പം എന്താ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഈ പാ​ട്ടു​കൾ വളരെ സഹാ​യി​ക്കും. ഉദയനൻ തനി​ക്കും തന്റെ കൂ​ട്ടു​കാർ​ക്കും വേണ്ട വസ്തു​ക്ക​ളെ പര​ന്മാ​രിൽ​നി​ന്നു് അപ​ഹ​രി​ച്ചെ​ടു​ത്തു​വ​ന്നു​വെ​ന്നു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​രൻ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു ശരി​യ​ല്ല; ഉദ​യ​ന​ക്കു​റു​പ്പോ അയാ​ളു​ടെ വം​ശ​ജ​ന്മാ​രോ, അക്കാ​ല​ത്തേ ദേ​ശ​മ​ര്യാ​ദ​ക​ളെ ലം​ഘി​ച്ച​താ​യി ഒരു ലക്ഷ്യ​വും പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ ഇല്ല.

തച്ചൊ​ള്ളി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ കാലം കൊ​ല്ല​വർ​ഷം മു​ന്നൂ​റി​നും അഞ്ഞൂ​റി​നും ഇട​യ്ക്കാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തും പി​ശ​കാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. അവയിൽ തോ​ക്കു്, പു​ക​യില, കസാര മതി​രാ​ശി​പ്പ​ട്ടാ​ളം ഇവ​യെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൽ കാ​ണു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് മു​ന്നൂ​റ്റ​മ്പ​തു കൊ​ല്ല​ത്തിൽ കൂ​ടു​തൽ പഴ​ക്കം അവ​യി​ലൊ​ന്നി​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. പൊർ​ത്തു​ഗീ​സു​കാ​രു​ടെ പ്ര​വേ​ശ​ന​ത്തി​നി​പ്പു​റം ഉണ്ടാ​യ​വ​യാ​യി​രി​ക്കാ​നേ എല്ലാം​കൊ​ണ്ടും തര​മു​ള്ളു.

കണ്ണ​ശ്ശ​ന്മാർ അഥവാ നി​ര​ണ​ത്തു കവികൾ ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ അത്യു​ന്ന​ത​മായ ഒരു സ്ഥാ​ന​ത്തെ സർവഥാ അർ​ഹി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഈ അടു​ത്ത കാ​ലം​വ​രെ അവ​രെ​പ്പ​റ്റി വളരെ കു​റ​ച്ചു മാ​ത്ര​മേ ഇന്നാ​ട്ടു​കാർ അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​ള്ളു എന്നു വ്യ​സ​ന​പൂർ​വം പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ വന്നു​കൂ​ടാ​നു​ള്ള പ്ര​ധാന ഹേതു അവ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന മി​ശ്ര​ഭാ​ഷ​യാ​കു​ന്നു. പ്ര​സി​ദ്ധ ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​യാ​യി​രു​ന്ന കണ്ട​ത്തിൽ വറു​ഗീ​സു​മാ​പ്പി​ള​യു​ടെ ഉത്സാ​ഹ​ത്താൽ രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഏറി​യ​കൂ​റും പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ങ്കി​ലും, അതിനു പറ​യ​ത്ത​ക്ക പ്ര​ചാ​ര​മു​ണ്ടാ​കാ​ത്ത​തി​ന്റെ ഹേ​തു​വും അതു​ത​ന്നെ. മദ്രാ​സ് സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ല​ക്കാർ അതിനെ ഒരു പാ​ഠ്യ​പു​സ്ത​ക​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​തി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, ഒരു പ്ര​തി​യെ​ങ്കി​ലും വി​ല്ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ഭാ​ഷാ​പോ​ഷ​ണ​മാ​കു​ന്ന ഏക ജീ​വി​ത​മ​ഹാ​വ്ര​ത​ത്തെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഉള്ളൂർ മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ ഭഗ​വ​ദ്ഗീ​ത​യും രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ ഏതാ​നും കാ​ണ്ഡ​ങ്ങ​ളും പ്രൗ​ഢ​മായ അവ​താ​രി​ക​ക​ളോ​ടും സാ​രാർ​ത്ഥ​ദ്യോ​ത​ക​ങ്ങ​ളായ ടി​പ്പ​ണി​ക​ളോ​ടും​കൂ​ടി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​യും, തി​രു​വി​താം​കൂർ ടെ​ക്സ്റ്റു​പൂ​ക്കു​ക​മ്മ​റ്റി​ക്കാർ അവയെ മു​ഖ്യ​പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്കു പാ​ഠ്യ​പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളാ​യി നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്ക​യും ചെ​യ്ത​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി അവ​യ്ക്കു പ്ര​ചു​ര​പ്ര​ചാ​ര​മു​ണ്ടാ​ക​യും നി​ര​ണ​ത്തു കവി​ക​ളു​ടെ കവി​ത്വ​ശ​ക്തി മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്തു.

നി​ര​ണ​ത്തു​ക​വി​കൾ ആരെ​ല്ലാ​മെ​ന്നോ അവ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ ഏതൊ​ക്കെ​യാ​ണെ​ന്നോ ഇനി​യും പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി അറി​യാ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല. രാ​മാ​യ​ണം യു​ദ്ധ​കാ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റേ​യും ഉത്ത​ര​കാ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റേ​യും അവ​സാ​ന​ത്തിൽ, തൽ​ക്കർ​ത്താ​വു തന്നെ ചി​ല​തെ​ല്ലാം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉത്ത​ര​കാ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന പദ്യ​ങ്ങ​ളെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു്, പ്ര​സ്തുത കവി​ക​ളു​ടെ സ്വ​ദേ​ശം നി​ര​ണ​ത്താ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, അവരിൽ രാ​മാ​യ​ണം എഴു​തിയ കവി​യു​ടെ പേർ രാ​മ​നെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​തു​ല​ന്മാ​രാ​യി രണ്ടു ‘വി​ദ്യാ​ധി​പ​ന്മാർ’ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, ആ ചെറിയ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ കൂ​ട​സ്ഥൻ ഒരു ഉഭ​യ​ക​വീ​ശ്വ​ര​നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും കാ​ണു​ന്നു. മി​സ്റ്റർ പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ, ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തേ​യും, ഭഗ​വ​ദ്ഗീത, ഭാ​ര​ത​മാല എന്നീ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങ​ളേ​യും ആധാ​ര​മാ​ക്കി, ഉഭ​യ​ക​വീ​ശ്വ​രൻ ഭഗ​വ​ദ്ഗീ​താർ​ത്താ​വായ മാ​ധ​വ​പ്പ​ണി​ക്ക​രും [2] അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പു​ത്ര​ന്മാ​രി​ലൊ​രാൾ ഭാ​ര​ത​മാ​ലാ​കർ​ത്താ​വായ ശങ്ക​ര​പ്പ​ണി​ക്ക​രും ആയി​രു​ന്നെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഈ ഊഹം ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നാ​ണു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. ഉഭ​യ​ക​വീ​ശ്വ​ര​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​ന്നി​ട​ത്തെ​ല്ലാം, കവി കരു​ണേ​ശ​ശ​ബ്ദം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തി​നാ​ലും കണ്ണ​ശ്ശ​ശ​ബ്ദം കരു​ണേ​ശൻ എന്ന പദ​ത്തി​ന്റെ തത്ഭ​വ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പെ​ട്ട​ന്നു് ഒരു പ്ര​തീ​തി​യു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തി​നാ​ലും, സാ​ക്ഷാൽ കണ്ണ​ശ്ശൻ രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ മാ​താ​മ​ഹ​നായ കരു​ണേ​ശ​നാ​യി​രി​ക്കാ​നാ​ണു് സാം​ഗ​ത്യം. രാ​മാ​യ​ണ​ത്തെ കണ്ണ​ശ്ശ​രാ​മാ​യ​ണം എന്നു വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, സാ​ക്ഷാൽ കണ്ണ​ശ്ശൻ അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. അഥവാ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ മാ​ത്ര​മേ കണ്ണ​ശ്ശ​പ്പ​ണി​ക്കർ എന്ന പേരിൽ മല​യാ​ളി​കൾ അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളു എന്നു വന്നാൽ​ത്ത​ന്നെ​യും, അതു​കൊ​ണ്ടു് നമ്മു​ടെ അഭ്യൂ​ഹ​ത്തി​നു ദൗർ​ബ​ല്യം വരു​ന്നി​ല്ല​താ​നും. തു​ഞ്ചൻ​പ​റ​മ്പിൽ അനേകം കവികൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും സാ​ക്ഷാൽ രാ​മാ​നു​ജ​നെ മാ​ത്ര​മെ തു​ഞ്ചൻ എന്ന പേരിൽ നാം ഇപ്പോൾ അറി​യു​ന്നു​ള്ളു. അതു​പോ​ലെ തന്നെ നി​ര​ണ​ത്തു​ക​വി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ എല്ലാ​കൊ​ണ്ടും പ്ര​ധാന സ്ഥാ​ന​ത്തി​നെ അർ​ഹി​ക്കു​ന്ന രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്കർ കണ്ണ​ശ്ശ​പ്പ​ണി​ക്ക​രെ​ന്ന പേരിൽ സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു​വെ​ന്നു വരാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

കണ്ണ​ശ്ശ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ മൂ​ല​കു​ടും​ബം തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ത്തി​നു സമീപം മല​യിൻ​കീ​ഴി​ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള ഐതി​ഹ്യ​ത്തിൽ വല്ല വാ​സ്ത​വ​വു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഭഗ​വ​ദ്ഗീ​താ​കർ​ത്താ​വായ മാ​ധ​വ​പ്പ​ണി​ക്ക​രും നി​ര​ണ​ക​വി​ക​ളിൽ ഒരാൾ ആയി​രി​ക്കാൻ തര​മു​ണ്ടു്. ഭഗ​വ​ദ്ഗീ​ത​യി​ലേ​യും രാ​മാ​യ​ണാ​ദി കൃ​തി​ക​ളി​ലേ​യും ഭാ​ഷാ​രീ​തി​കൾ​ക്കും ശൈ​ലി​കൾ​ക്കും പര​സ്പ​രം കാ​ണു​ന്ന സാ​ഹോ​ദ​ര്യ​വും ആ ഊഹ​ത്തെ ബല​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. മറ്റു് ആന്ത​ര​മാ​യോ ബാ​ഹ്യ​മാ​യോ ഉള്ള ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ ഒന്നും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

നി​ര​ണ​ത്തു ദേ​ശ​ക്കാ​രായ ചില പോ​റ്റി​മാർ​ക്കു് മല​യിൻ​കീ​ഴി​ലും വസ്തു​ക്കൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രു​ടെ കാ​ര്യ​സ്ഥ​ന്മാ​രിൽ ഒരാൾ ആയി​രി​ക്കാം നമ്മു​ടെ കരു​ണേ​ശൻ. അദ്ദേ​ഹം നമ്മു​ടെ പണി​ക്ക​രു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ ഒരു സ്ത്രീ​യേ സം​ബ​ന്ധം ചെ​യ്തു് നി​ര​ണ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു​പാർ​പ്പി​ക്ക​യും അവർ​ക്കു് ഒരു വീടും പു​ര​യി​ട​വും നൽ​കു​ക​യും ആ വഴി​ക്കു് ആ പു​ര​യി​ട​ത്തി​നു് കണ്ണ​ശ്ശൻ​പ​റ​മ്പു് എന്ന പേർ സി​ദ്ധി​ക്ക​യും ചെ​യ്ത​താ​യി​രി​ക്കാം. ഉഭ​യ​ക​വീ​ശ്വ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന കരു​ണേ​ശൻ സർ​വ​സം​ഗ​പ​രി​ത്യാ​ഗം ചെ​യ്തു് യോ​ഗീ​ന്ദ്ര​പ​ദ​വി സമ്പാ​ദി​ച്ച​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി ആ വീ​ട്ടി​ന്റെ പ്ര​ശ​സ്തി​യും വർ​ദ്ധി​ച്ചു​കാ​ണ​ണം. ഏതാ​ണ്ടു് ഇതേ മാ​തി​രി ഒരു ഐതി​ഹ്യ​വും കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. [3] അതു​കൊ​ണ്ടു് മാ​ധ​വ​പ്പ​ണി​ക്ക​രും ശങ്ക​ര​പ്പ​ണി​ക്ക​രും സാ​ക്ഷാൽ കണ്ണ​ശ്ശ​ന്റെ സന്താ​ന​ങ്ങ​ളും, രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്കർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പൗ​ത്ര​നും ആയി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. ഇങ്ങ​നെ കരു​ണേ​ശ​നെ പ്ര​സ്തുത കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​പ​ക​നാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം, കണ്ണ​ശ്ശ​ശ​ബ്ദ​ത്തി​നു ശരി​യായ ഒരു നി​ഷ്പ​ത്തി കി​ട്ടു​ന്ന​തി​നു പുറമേ, നി​ര​ണ​ത്തു കവി​ക​ളിൽ ഒരാളെ കാ​ണ്മാ​നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ദോഷം നി​ശ്ശേ​ഷം നീ​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. കരു​ണേ​ശ​ശ​ബ്ദ​ത്തെ ഒരു ഭേ​ദ​ക​മാ​ക്കാ​തെ കഴി​ക്ക​യും ചെ​യ്യാം.

ഇതും വാ​ദ​ഗ്ര​സ്ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. എന്നാൽ അവ​രെ​ല്ലാം ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ന്നു സംശയം കൂ​ടാ​തെ പറയാം. ലീ​ലാ​തി​ല​ക​കർ​ത്താ​വു് കണ്ണ​ശ്ശൻ​പാ​ട്ടു​ക​ളേ കണ്ടി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, പാ​ട്ടി​ന്റെ ലക്ഷ​ണം പാടേ മാ​റ്റി​ക്ക​ള​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. നേ​രേ​മ​റി​ച്ചു് രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്കർ ലീ​ലാ​തി​ല​കം കണ്ടു​കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു് ഊഹി​പ്പാൻ മാർ​ഗ്ഗ​വു​മു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് നി​ര​ണ​ത്തു​ക​വി​ക​ളു​ടെ കാലം 550-നും 650-നും മദ്ധ്യേ ആയി​രി​ക്ക​ണം. എഴു​ന്നൂ​റ്റി​ര​ണ്ടിൽ പകർ​ത്തി​യെ​ഴു​തിയ ഒരു രാ​മാ​യ​ണം എന്റെ കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള​തി​നു പുറമേ, 614-ൽ പണി​ക്ക​രു​ടെ അനു​വാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പകർ​ത്തി എഴു​തി​യ​താ​യി മി​സ്റ്റർ ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ഗ്ര​ന്ഥം ഞാൻ കാ​ണു​ക​യു​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് രാ​മാ​യ​ണം 600-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കു് ഉണ്ടാ​യ​താ​യി​രി​ക്ക​ണം.

മാ​ധ​വ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ കൃ​തി​യാ​യി ഭഗ​വ​ദ്ഗീത ഒന്നു മാ​ത്ര​മേ ഇതേ​വ​രെ കി​ട്ടീ​ട്ടു​ള്ളു. ഭഗ​വ​ദ്ഗീ​ത​യെ മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു് ഇപ്പോൾ ഒരു വ്യാ​ഴ​വ​ട്ടം തി​ക​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കി​ട്ടിയ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ പലേ ഗാ​ന​ങ്ങൾ അപൂർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളാ​യും ചില അധ്യാ​യ​ങ്ങൾ മാ​റി​യും ഇരു​ന്ന​തി​നാൽ, ആ വൈ​ക​ല്യ​ങ്ങൾ മു​ദ്രി​ത​പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലും കട​ന്നു​കൂ​ടി​യ​തിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല​ല്ലോ. പ്ര​സ്തുത ന്യൂ​ന​ത​ക​ളെ എല്ലാം പരി​ഹ​രി​ച്ചു്, പണ്ഡി​ത​ശി​രോ​മ​ണി​യായ നന്ത്യാ​രു​വീ​ട്ടിൽ മി: കെ. പര​മേ​ശ്വ​രൻ​പി​ള്ള ഈയി​ട​യ്ക്കു് അതിനെ അഭി​ന​വ​ക​ല്പ​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ല​യു​ടെ ഒന്നാം പു​സ്ത​ക​മാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രു​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ടി​പ്പ​ണി​യി​ലും നോ​ട്ട​ക്കു​റ​വു നി​മി​ത്തം ഒട്ടു​വ​ള​രെ പ്ര​മാ​ദ​ങ്ങൾ കട​ന്നു​കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഉപ​നി​ഷ​ത്സാ​ര​സർ​വ​സ്വ​മായ ഗീ​ത​യു​ടെ ഏറെ​ക്കു​റെ സ്വ​ത​ന്ത്ര​വും അന​തി​സം​ക്ഷേ​പ​വി​സ്ത​ര​വു​മായ ഒരു വി​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു് മാ​ധ​വ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ ഭാ​ഷാ​ഭ​ഗ​വ​ദ്ഗീത. “അഹ​മി​തു സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചു​ര​ചെ​യ്തേൻ” എന്നു പണി​ക്കർ​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. മൂ​ല​ത്തിൽ ആവർ​ത്തി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന ആശ​യ​ങ്ങ​ളിൽ പലതും നമ്മു​ടെ കവി വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ആശ​യ​വൈ​ശ​ദ്യ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു് ശാ​ങ്ക​ര​ഭാ​ഷ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം ചെ​യ്തു ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. മി​യ്ക്ക ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും കവി​യു​ടെ മനോ​ധർ​മ്മ​കു​സു​മ​ത്തി​ന്റെ പരി​മ​ള​ധോ​ര​ണി​യാൽ സു​വാ​സി​ത​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ നേർ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണു്.

എന്ന പാ​ട്ടു്. ഇങ്ങ​നെ ഒട്ടു വളരെ പദ്യ​ങ്ങൾ വേ​റെ​യും ഉണ്ടു്.

എന്ന ശ്ലോ​ക​ത്തി​ലെ ‘പ്ര​ഹ​സ​ന്നിവ’ എന്ന ഭാ​ഗ​ത്തെ നമ്മു​ടെ കവി എത്ര ഭം​ഗി​യാ​യി വി​ക​സി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു നോ​ക്കുക.

ഇത്ത​രം ചില ഘട്ട​ങ്ങൾ മാ​ധ​വ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ കവി​ത്വ​ശ​ക്തി​യേ നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

എന്നീ നാലു പദ്യ​ങ്ങ​ളെ കവി സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

മൂ​ല​ത്തി​ലെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ തെ​ല്ലു​പോ​ലും കള​യാ​തെ ഈവിധം സം​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് വശ്യ​വാ​ക്കായ ഒരു മാ​ഹാ​ക​വി​ക്കേ സാ​ധി​ക്കൂ.

ഭാ​ഷാ​രീ​തി കോ​മ​ള​വും പ്ര​സ​ന്ന​വും ശലീ​ന​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സന്ദർ​ഭോ​ചി​ത​വും തത്ത​ദ്ര​സാ​നു​ഗു​ണ​വു​മായ പദ​പ്ര​യോ​ഗ​ത്തിൽ നി​ര​ണ​ത്തു കവി​ക​ളെ​ല്ലാം ഒരു​പോ​ലെ ദൃ​ഷ്ടി വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​പോ​ലെ അവ​രെ​ല്ലാ​വ​രും ഭക്ത​ശി​രോ​മ​ണി​ക​ളു​മാ​യി​രു​ന്നു.

നമ്മു​ടെ കവി​യ്ക്കു്, ‘അന​ന്ത​ന​നാ​ദി​കൾ നാ​ങ്കു​മ​മ​ന്തു​ണർ​വാ​ലു​മൊ​രു​ത്ത​നു​മു​ള്ളി​ല​ശേ​ഷം, നി​ന​ന്ത​റി​വാ​ന​രു​താ​വ​ടി​വാ​കിയ നി​രു​പ​മ​ശൗ​രി’ ‘പേ​യു​യിർ മു​ല​യൊ​ടു മു​ണ്ട​ള​യും തയിർ പി​ന്നെ​യു​ണ്ട​മ്പൊ​ടു ഗോ​പ​സ്ത്രീ​ജ​ന​വാ​യ് മലർ മധു​വു​ണ്ടു​ല​ക​മ​ന​ത്തും വാ​യാ​ലു​ണ്ടാ​ലി​ല​യിൽ വളർ​ന്നോൻ’ ‘നാ​ര​ദ​വാ​ണി​യി​ലും, വീ​ണ​യി​ലും നട​മാ​ടും പു​ക​ഴു​ടയ പു​രാ​ണൻ’ ‘ഉത്ത​മ​തു​ള​സീ​പ​രി​മ​ള​മെ​ങ്ങും തട​വീ​ടിന തി​രു​വു​ടൽ മലർ​മാ​നി​നി തഴു​കീ​ടിന പു​രാ​ണൻ’ ഇത്യാ​ദി വി​ശേ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളെ ചേർ​ക്കാ​തെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും പറവാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

ശങ്ക​ര​പ്പ​ണി​ക്ക​രും സാ​ഹി​ത്യ​മർ​മ്മ​ജ്ഞ​നായ ഒരു കവി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​ര​ത​മാ​ല​യു​ടെ കർ​ത്താ​വു് അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്നു.

എന്ന ഫല​ശ്രു​തി​യിൽ​നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​വി​ജ​യ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് ഈ ശങ്ക​രൻ തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ ഭാഷാ ഭഗ​വ​ദ്ഗീ​ത​യു​ടെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹം അതി​നു​ള്ള തെ​ളി​വു​കൾ ഒന്നും എടു​ത്തു കാ​ണി​ക്കാ​ത്ത​തു കഷ്ട​മാ​യി​പ്പോ​യി. കേ​ര​ള​ത്തിൽ ശങ്ക​ര​ക​വി​കൾ ഒട്ടു​വ​ള​രെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കഥ​ക​ളി​കർ​ത്താ​വായ കൊ​ട്ട​ര​ക്ക​ര​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ ഗുരു [4] ഒരു ശങ്ക​ര​ക​വി​യാ​യി​രു​ന്നു. ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വും ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ശാ​സ്ത്രി​ക​ളും ഓരോ ശങ്ക​ര​ക​വി​യെ​പ്പ​റ്റി [5] പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്; മഹി​ഷ​മം​ഗ​ലം [6] ഒരു ശങ്ക​ര​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഇപ്പോൾ തെ​ളി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇവരിൽ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ശാ​സ്ത്രി​ക​ളാ​ലും,

എന്നു് ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വി​നാ​ലും സം​സ്തു​ത​നായ ശങ്ക​രൻ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​വി​ജ​യ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വാ​യി​രു​ന്നു എന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. തന്ത്ര​സ​മു​ച്ച​യ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വും ഒരു ശങ്ക​ര​നാ​കു​ന്നു. ഇവ​യ്ക്കെ​ല്ലാ​റ്റി​നും പുറമേ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പേരും ശങ്ക​ര​നെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് ചിലർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ശരി​യായ തെ​ളി​വു കി​ട്ടു​ന്ന​തു​വ​രെ, ഭാ​ര​ത​മാ​ലാ​കർ​ത്താ​വും, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​വി​ജ​യ​കർ​ത്താ​വും ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു പറവാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല.

നി​ര​ണ​ത്തു കവി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ മഹാ​ക​വി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലും ഒരു പൂ​ജ്യ​സ്ഥാ​നം രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്കർ​ക്കു കല്പി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം രാ​മാ​യ​ണം, ഭാരതം, ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​പു​രാ​ണം, ശി​വ​രാ​ത്രി​മാ​ഹാ​ത്മ്യം, ഭാ​ഗ​വ​തം ദശമം എന്നി​ങ്ങ​നെ ഒട്ടു വളരെ ഭാ​ഷാ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇവ കേവലം തർ​ജ്ജ​മ​ക​ളാ​ണെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. അപ്ര​തി​ഹ​ത​മായ പ്ര​തി​ഭാ​വി​ലാ​സ​വും അനു​സ്യൂ​ത​മായ വാ​ഗ്വൈ​ഭ​വ​വും അസാ​മാ​ന്യ​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​വും​കൊ​ണ്ടു് രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്കർ, കേ​ര​ള​സാ​ഹി​ത്യ​ന​ഭോ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ ഒരു അത്യു​ജ്വ​ല​താ​ര​മാ​യി ഇന്നും പ്ര​ശോ​ഭി​ക്കു​ന്നു. പദ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ചി​ത്ര​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​ലും ഔചി​ത്യ​പൂർ​വ​ക​വും രസാ​നു​ഗു​ണ​വും ആയ വർ​ണ്ണ​ന​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പാടവം പിൽ​ക്കാ​ല​ത്തെ അപൂർ​വം ചില കവി​ക​ളിൽ മാ​ത്ര​മേ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ളു.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ശബ്ദാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു​പോ​ലെ നി​ഷ്ഠ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു്, രാ​മാ​യ​ണാ​ദി​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ ഏതു ഭാഗം വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാ​ലും കാണാം.

രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ പ്ര​ധാ​ന​കൃ​തി രാ​മാ​യ​ണം തന്നെ​യാ​ണു്. എന്നാൽ യു​ദ്ധ​കാ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ഘ​ട്ടം മു​ത​ല്ക്കേ രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്കർ എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ളു എന്നു ചിലർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ അഭി​പ്രാ​യം അടി​സ്ഥാ​ന​ര​ഹി​ത​മാ​കു​ന്നു. ‘രാ​മ​ക​ഥാ​യാ​മൊ​ട്ടാ​യ​പ്ര​കാ​രം ചൊ​ന്നേൻ’ എന്ന വാ​ക്യ​ത്തി​ലെ ‘ഒട്ടി’നെ ഒട്ടി​യാ​ണു് ഈ അഭി​പ്രാ​യം നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്. ഇവിടെ ഒട്ടി​നു് ഏതാ​നും ഭാഗം എന്ന അർ​ത്ഥം ലേ​ശം​പോ​ലും ഘടി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ‘യഥാ​ശ​ക്തി ഞാൻ രാ​മാ​യ​ണ​ക​ഥ​യെ സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു’ എന്നേ കവി വി​വ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. ഉത്ത​ര​കാ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം,

“മാ​നി​ത​മാ​കിയ ശ്രീ​രാ​മാ​യ​ണ​മാ​കിയ കാ​വ്യ​ക​ഥാ​സം​ക്ഷേ​പം ദീ​ന​ത​യാ നിജ ഭാ​ഷ​യി​നാ​ലേ നി​ത​രാ​മേ​വം ചെ​യ്തു മു​ടി​ച്ചേൻ” എന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​യി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. യു​ദ്ധ​കാ​ണ്ഡം​വ​രെ​യു​ള്ള ഭാഗം രചി​ച്ച​തു് ശങ്ക​ര​പ്പ​ണി​ക്ക​രോ, മാ​ധ​വ​പ്പ​ണി​ക്ക​രോ ആയി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ആ സം​ഗ​തി​യെ ഗു​രു​ജ​ന​ഭ​ക്ത​നായ രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്കർ പ്ര​ത്യ​കം എടു​ത്തു പറ​യാ​തെ വി​ടു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല​താ​നും. എന്നാൽ യു​ദ്ധ​കാ​ണ്ഡാ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം എന്തി​നു് തന്റെ പേരും കു​ടും​ബ​പാ​ര​മ്പ​ര്യ​വും മറ്റും പറ​ഞ്ഞു എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം അതി​നും സമാ​ധാ​ന​മു​ണ്ടു്. വാ​ല്മീ​കി രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​നു് പര​മാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ആറു കാ​ണ്ഡ​മേ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണം വാ​ല്മീ​കി​കൃ​ത​മാ​ണോ എന്നു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തിൽ പണ്ഡി​ത​ന്മാർ ഇന്നും ഭി​ന്നാ​ഭി​പ്രാ​യ​ക്കാ​രാ​ണു്. കവി ഷട്കാ​ണ്ഡ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തെ ഭാ​ഷ​യി​ലേ​ക്കു വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തു തീർ​ന്ന​പ്പോൾ ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ സാ​ധാ​രണ പറ​യാ​റു​ള്ള​തൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു​വെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. ഉത്ത​ര​ചി​ന്ത​യു​ടെ ഫല​മാ​യി​ട്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം, അദ്ദേ​ഹം ഉത്ത​ര​കാ​ണ്ഡം കൂടി ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം ചെ​യ്ത​തു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും കോ​ട്ട​യം കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​യും യു​ദ്ധ​കാ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ അന്ത്യ​ഭാ​ഗം വരെ​യ്ക്കു മാ​ത്രം എഴു​തീ​ട്ടു് ആ വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തിൽ നി​ന്നു വി​ര​മി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു തന്നേ അന്നു​ള്ള​വർ ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​നു പ്രാ​ധാ​ന്യം കല്പി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു.

രാ​മാ​യ​ണം രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ ബാ​ല്യ​കൃ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തും സ്വീ​കാ​ര്യ​യോ​ഗ്യ​മ​ല്ല. ‘രാ​മ​ദാ​സ​ന​തീ​വ​ബാ​ലൻ’ എന്ന കവി​വാ​ക്യ​ത്തെ ആധാ​ര​മാ​ക്കി അദ്ദേ​ഹം ഒരു ബാ​ല​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വാ​ദി​ക്കു​ന്ന പക്ഷം ഭാ​ഗ​വ​ത​മെ​ഴു​തി​യ​പ്പോ​ഴും അദ്ദേ​ഹം ബാ​ല​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വരണം.

‘ശ്രീ​ഭാ​ഗ​വ​ത​മിഹ ഞാൻ ഏതു​മ​റി​ഞ്ഞീ​ടാ​തൊ​രു ബാ​ല​നെ​തി​രാ​യേ ചൊ​ന്നേൻ’ എന്നു കവി അതി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തി​ലും പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ തന്നെ ഭാഷാ ഭഗ​വ​ദ്ഗീ​താ​പ്ര​ണേ​താ​വും രാ​മ​ച​രി​ത​കർ​ത്താ​വും വെറും ബാ​ല​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വരും. അതി​നാൽ ‘ബാല’ശബ്ദ​ത്തി​നു് ഇവിടെ ബാ​ലി​ശൻ എന്നു് അർ​ത്ഥം കല്പി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഉചി​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

രാ​മാ​യ​ണം വെ​റു​മൊ​രു പദാ​നു​പ​ദ​വി​വർ​ത്ത​ന​മ​ല്ലെ​ന്നു് മു​മ്പു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. തർ​ജ്ജ​മ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

ഈ ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ എറെ​ക്കു​റെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും,

എന്ന മട്ടി​ലു​ള്ള സ്വ​ത​ന്ത്ര​വി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഏറിയ കൂറും. വാ​ല്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ നീ​ണ്ടു നീണ്ട വർ​ണ്ണ​ന​ങ്ങ​ളിൽ മി​ക്ക​വ​യേ​യും വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് കഥാ​ഭാ​ഗ​ത്തെ തു​ടർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​പോ​ക​യ​ത്രേ കവി ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തു്. കഥാ​ഭാ​ഗ​ത്തി​ലും നീ​ര​സ​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളായ അം​ശ​ങ്ങ​ളെ യു​ക്തി​പൂർ​വം നി​ര​സി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

ബാ​ല​കാ​ണ്ഡ​ത്തിൽ രം​ഭാ​ശാ​പം എന്ന സർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള​തും താഴെ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഏതാ​നും പദ്യ​ങ്ങ​ളെ നമ്മു​ടെ കവി തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

തർ​ജ്ജമ:–

ഇതു് വെറും ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​മാ​ണെ​ന്നു് ആരും പറ​ക​യി​ല്ല​ല്ലോ. [7]

മൂ​ല​ത്തിൽ ഇല്ലാ​ത്ത സ്വ​ത​ന്ത്ര​ക​ല്പ​ന​ക​ളും രാ​മാ​യ​ണ​ത്തിൽ ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു്. വി​ശ്വാ​മി​ത്ര​മ​ഹർ​ഷി മഹേ​ശ്വ​ര​ചാ​പം വരു​ത്തു​ന്ന​തി​നാ​യി ജന​ക​നോ​ടു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ച​തു കേ​ട്ടു്, അവിടെ കൂ​ടി​യി​രു​ന്ന ജന​ങ്ങ​ളിൽ ഓരോ​രു​ത്തർ ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു​വ​ത്രേ.

ചാ​പ​ഭ​ഞ്ജ​ത്തേ​യും ജാ​മ​ദ​ഗ്ന്യ​സ​മാ​ഗ​മ​ത്തേ​യും വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്തു് പണി​ക്ക​രു​ടെ മനോ​ധർ​മ്മം സവി​ശേ​ഷം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ ആശ​യ​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ,

എന്നാ​ണു് ഭം​ഗ്യ​ന്ത​രേണ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. വാ​ല്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലാ​ക​ട്ടേ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ പര​ശു​രാ​മൻ പറ​ഞ്ഞ​തു കേ​ട്ടു് ദശരഥൻ അഭ​യ​പ്രാർ​ത്ഥന ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യി​ട്ടാ​ണു കാ​ണു​ന്ന​തു്. നമ്മു​ടെ കവി ദശ​ര​ഥ​നെ ഭീ​രു​വാ​ക്കാ​തെ “നീയോ കു​ല​ച്ചി​തു വി​ല്ലു്?” എന്ന ഭാർ​ഗ്ഗ​വ​ഗർ​ജ്ജി​ത​ത്തി​നു് ശ്രീ​രാ​മ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നി​ന്ദാ​ഗർ​ഭ​മാ​യി ഇങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറ​യി​ക്കു​ന്നു.

അവർ തമ്മിൽ പി​ന്നീ​ടു​ണ്ടായ സം​ഭാ​ഷ​ണം മു​ഴു​വ​നും കവി​യു​ടെ ഭാ​വ​നാ​ഫ​ല​ങ്ങ​ളാ​ണു്. പര​ശു​രാ​മ​ന്നു രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ നി​ന്ദാ​ഗർ​ഭ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം കോ​പ​പാ​ര​വ​ശ്യം പൂ​ണ്ടു് ഇപ്ര​കാ​രം മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു.

രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ തന്റെ ഗാം​ഭീ​ര്യ​ത്തെ തെ​ല്ലു​പോ​ലും വി​ടാ​തെ പറ​യു​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ എത്ര നി​ശി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

ഇതു​കൂ​ടി കേ​ട്ട​പ്പോൾ, ഭാർ​ഗ്ഗ​വ​ന്റെ കോപം അതിരു കവി​ഞ്ഞു. “വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു ജയി​ച്ചാൽ പോരാ, വേഗം യു​ദ്ധ​ത്തി​നു് ഒരു​ങ്ങുക” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം അട്ട​ഹ​സി​ച്ചി​ട്ടും, രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ തു​ട​രു​ന്നു:–

ഈ മു​നീ​ന്ദ്ര​ശ​ബ്ദ​പ്ര​യോ​ഗം നല്ല ലാ​ക്കി​നു പറ്റി. ഭാർ​ഗ്ഗ​വൻ പി​ന്നെ​യും പറ​യു​ന്നു:–

എന്നി​ട്ടും രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഇള​കു​ന്ന മട്ടു കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്ന മറു​പ​ടി നോ​ക്കുക.

ഇതു കൂടി കേ​ട്ട​പ്പോൾ, മു​നി​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ കോ​പാ​ഗ്നി​യെ​രി​ഞ്ഞു.

‘ഇനി മമ വി​ല്ലി​തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നൊ​ടെ​തിർ​ത്ത​മർ​ചെ​യ്വ​തി​ള​യ്ക്ക​രു​തു്’ എന്നു് അദ്ദേ​ഹം അലറി. രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നു് ഉള്ളിൽ കോ​പ​മു​ണ്ടാ​യെ​ങ്കി​ലും, അതിനെ ലേ​ശം​പോ​ലും വെ​ളി​യിൽ പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​തെ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​കൾ എത്ര ഗം​ഭീ​ര​വും നി​ശി​ത​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ സം​ഭാ​ഷ​ണം മൂ​ല​ത്തി​ലു​ള്ള​ത​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ എത്ര വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ എടു​ത്തു​പ​റ​വാൻ സാ​ധി​ക്കും.

ഈ കൃ​തി​യും രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടേ​താ​ണെ​ന്നു്,

എന്നു് അതി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ നി​ന്നു നമു​ക്കു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. കാ​വ്യ​ഗു​ണം​കൊ​ണ്ടു് ഈ കൃതി രാ​മാ​യ​ണ​ത്തെ​പ്പോ​ലും അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്നു. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ഒരു പാ​ട്ടു് ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

ഇതും രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ കൃതി തന്നെ. അതി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ,

എന്നു് കവി തന്നെ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ.

എന്നു് ഈ കൃ​തി​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ഇതി​ന്റെ ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്തൃ​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും സം​ശ​യ​ത്തി​നു വഴി​യി​ല്ല. കവിത സാ​മാ​ന്യം നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. 90 മു​ത​ല്ക്കു് 110-​വരെയുള്ള പാ​ട്ടു​കൾ അതി​മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യി​ക്കു​ന്നു. അവയിൽ ഒരു പാ​ട്ടി​നെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

കണ്ണ​ശ്ശ​ന്മാർ അന്ന​ത്തേ വ്യ​വ​ഹാ​ര​ഭാ​ഷ​യി​ല​ല്ല കവിത രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. രാ​മാ​യ​ണാ​ദി ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലെ ഭാഷ അന്ന​ത്തെ ദേ​ശ​ഭാ​ഷ​യു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

എന്ന പാ​ട്ടിൽ, ഈ സംഗതി കവി തന്നെ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ഇത്ത​രം ‘ഭാ​ഷാ​മി​ശ്ര​ത്തേ​യാ​ണു് ലീ​ലാ​തി​ല​ക​കാ​രൻ’ ‘ഭാ​ഷാ​മി​ശ്രം പൊ​ഴു​തു കഥ​യാ​മി’ എന്ന ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം വഴി​ക്കു നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തും.

നി​ര​ണ​ത്തു കവി​ക​ളു​ടെ കാ​ല​മാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും സാ​ഹി​ത്യ​ഭാ​ഷ​യ്ക്കു വലു​തായ മാ​റ്റ​ങ്ങൾ സം​ഭ​വി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അവ​രു​ടെ പദ​ബ​ന്ധ​ക്ര​മം തന്നെ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റേ​തിൽ നി​ന്നു വി​ഭി​ന്ന​മാ​ണു്.

ഇത്യാ​ദി പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലെ പദ​യോ​ജ​ന​ക്ര​മം നോ​ക്കുക. പാ​ട്ടിൽ ദ്ര​വി​ഡാ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളേ പാ​ടു​ള്ളു എന്ന നി​യ​മ​ത്തെ ആദ്യ​മാ​യി ലം​ഘി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തും കണ്ണ​ശ​കൃ​തി​ക​ളി​ലാ​ണു്. അതു പോലെ തന്നെ വി​ഭ​ക്ത്യ​ന്ത​ങ്ങ​ളായ സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളേ​യും, സം​സ്കൃ​ത​രീ​തി​യി​ലു​ള്ള പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളേ​യും പാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു സം​ക്ര​മി​പ്പി​ച്ച​വ​രും അവ​രാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

“ഇഹ ങ, ട, ഞ, ണ, ര, ല, ഴ, ള, റ, ഹ ഇതി നവാ​ക്ഷ​രാ​ണി ന പദാദൗ ഭവ​ന്തി. രായരൻ, ലാ​ക്കു് ഇത്യാ​ദ​യ​സ്സം​സ്കൃ​ത​സ്യാ​പ​ഭ്രം​ശാഃ സം​സ്കൃ​താ​പ​ഭ്രം​ശാ ന ശു​ദ്ധ​ഭാ​ഷാഃ. ‘രണ്ടാ​ലു​മൊ​ന്റു​ണ്ടു നമു​ക്കി​ദാ​നീ’ മി​തി​ത്വ​പ​ശ​ബ്ദഃ. ഭാ​ഷ​യാ​മ​പി വ്യ​വ​സ്ഥ​യാ ഭവി​ത​വ്യം. ന തു സ്വേ​ച്ഛ​യാ യഥാ തഥാ പ്ര​യോ​ഗഃ.”

എന്നു ലീ​ലാ​തി​ല​ക​കാ​രൻ രകാ​ര​ല​കാ​ര​ങ്ങൾ പദാ​ദി​യിൽ വന്നു​കൂ​ടെ​ന്നു കർ​ശ​ന​മാ​യി വി​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, നി​ര​ണ​ത്തു​ക​വി​കൾ ചില ദി​ക്കു​ക​ളിൽ അതിനെ ലം​ഘി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തും ഇവിടെ പ്ര​സ്താ​വ​യോ​ഗ്യ​മാ​കു​ന്നു.

നി​ര​ണ​ത്തു കവി​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഷാ​ശൈ​ലി​ക്കു​ള്ള ഒരു പ്ര​ധാന വി​ശേ​ഷം പാ​ദ​പൂ​ര​ണ​ത്തി​നാ​യും മറ്റും ‘ഏ’ എന്ന നി​പാ​തം ചേർ​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യ​മാ​ണു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും ചില സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അങ്ങ​നെ ‘ഏ’ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു വരി​കി​ലും, അവ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യും, അവി​ര​ള​മാ​യും ആ പ്ര​യോ​ഗം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ഒരേ പദ​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ രണ്ടും മൂ​ന്നും പ്രാ​വ​ശ്യം ഒരേ പാ​ട്ടിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തി​ലും അവർ​ക്കു ലേശം കൂ​സ​ലി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

പ്ര​കൃ​തി​ക​ളിൽ വി​വർ​ത്ത​ന​പ്ര​ക്രിയ ചെ​യ്തു് പലേ നൂ​ത​ന​പ​ദ​ങ്ങ​ളേ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഭാ​ഷ​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ശക്തി നി​ര​ണ​ത്തു കവി​ക​ളു​ടെ കാ​ല​ശേ​ഷം നി​ശ്ശേ​ഷം നശി​ച്ചു​പോ​യി. ഇതു ഭാ​ഷ​യ്ക്കു് അപ​രി​ഹാ​ര്യ​മായ ഒരു നഷ്ടം തന്നെ​യാ​ണു്.

നി​ര​ണ​ത്തു കവി​ക​ളു​ടെ കൃ​തി​ക​ളിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ നി​ര​ണ​വൃ​ത്ത​മെ​ന്നു സാ​ധാ​രണ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അവയെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​തു് അവ​രാ​ണോ എന്ന കാ​ര്യം സം​ശ​യ​മാ​ണു്.

എന്ന നി​ര​ണ​വൃ​ത്തം ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തിൽ ഉദ്ധ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള

എന്ന പാ​ട്ടി​ലും കാ​ണു​ന്നു. മാ​ത്രാ​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ കണ്ണ​ശ്ശ​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നു മു​മ്പും നട​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് ഇതു​കൊ​ണ്ടു് ഊഹി​ക്കാം. നി​ര​ണ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും നശി​ച്ചു​പോ​യി​ട്ടി​ല്ല, രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യ​തേ​യു​ള്ളു. ഒരു പാ​ട്ടി​നു് നാലു പാ​ദ​ങ്ങ​ളും ഓരോ പാ​ദ​ത്തി​ലും പതി​നാ​റു മാ​ത്ര​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ഈര​ണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. ഓരോ ഖണ്ഡ​വും ഒരേ സ്വരം കൊ​ണ്ടു് ആരം​ഭി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു വ്യ​വ​സ്ഥ. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും നമ്പ്യാ​രും ഈ വൃ​ത്ത​ത്തെ ഈര​ടി​യാ​ക്കി കി​ളി​പ്പാ​ട്ടി​ലും തു​ള്ള​ലി​ലും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്രാ​സ​നി​യ​മ​ത്തെ അവരും തീരെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂട.

എന്നു് തു​ള്ളൽ​പ്പാ​ട്ടി​ലും,

എന്നു് ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലും, പ്ര​സ്തുത പ്രാ​സ​നിർ​ബ​ന്ധം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. യതി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ നി​ര​ണ​ത്തു കവികൾ നി​ഷ്കർ​ഷി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, അവർ ഓരോ പാ​ദാർ​ദ്ധ​ത്തെ​യും എട്ടെ​ട്ടു ഗണ​ങ്ങ​ളാ​യി ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​മി​ല്ല.

എന്നു ഗീ​ത​യിൽ കാ​ണു​ന്ന വൃ​ത്തം രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതു് ഇന്ദു​വ​ദന തന്നെ​യാ​ണു് പക്ഷേ ചില സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഗു​രു​വി​നെ ലഘു​വാ​ക്കി​യും ലഘു​വി​നെ ഗു​രു​വാ​ക്കി​യും ഉച്ച​രി​ക്കേ​ണ്ടി വരു​മെ​ന്നേ വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ള്ളു.

‘മെ​യ്യ​റി​വി​ലെ​യ്തു​മ​ക​താ​രു​മ​ത​ന്നേ​രം’

എന്ന പാ​ദാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ‘ന്നേ’ എന്ന അക്ഷ​ര​ത്തെ ഉറ​പ്പി​ച്ചു ഉച്ച​രി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല. അല്ലെ​ങ്കിൽ, അതിനു മു​മ്പി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ‘ത’കാരം ഗു​രു​വാ​യി​പ്പോ​കും.

‘വി​ല്ലു​മ​മ്പു​മാ​യ​ട​വി​ത​ന്നി​ലെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി’

എന്ന ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​പ​ദ്യ​ത്തി​ലും ഇതേ വി​ധ​ത്തിൽ തന്നെ ‘ന്ന’യ്ക്കു മു​മ്പി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ‘ഴ’വിനെ ലഘു​വാ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണ​ല്ലോ.

ഇതു് തു​ള്ളൽ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലും മറ്റും കാ​ണു​ന്ന മണി​കാ​ഞ്ചി​യെ​ന്ന വൃ​ത്ത​മാ​കു​ന്നു.

ഈ വൃ​ത്ത​ത്തെ ലഘു​പ്ര​ചു​ര​മാ​ക്കി​യാൽ,

എന്ന തു​ള്ളൽ​വൃ​ത്ത​മാ​കും.

എതുക, മോന, അന്താ​ദി​പ്രാ​സം ഇവ നി​ര​ണ​ത്തു​ക​വി​ക​ളു​ടെ പാ​ട്ടി​ലും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യിൽ ഇതേ​വ​രെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള അത്യു​ത്ത​മ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു് കൃ​ഷ്ണ​പ്പാ​ട്ടു്. അതി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് ഏഴാം​ശ​ത​ക​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ന​മ്പൂ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​രൻ പറ​യു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ത്ത​ന്നെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ കു​റു​മ്പ്ര​നാ​ട്ടു​താ​ലൂ​ക്കിൽ വടകര എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന ഇല്ല​പ്പേ​രോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു നമ്പൂ​രി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ബാ​ല്യ​കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞ​യു​ട​നെ കോ​ല​സ്സ​നാ​ട്ടി​ലെ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ ആശ്ര​യി​ച്ചു​വ​ന്ന പാർ​ത്തു​വ​ന്നു എന്നു കാ​ണു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ആശ്ര​യി​ച്ചു​വ​ന്ന രാ​ജാ​വി​ന്റെ നാ​മ​ധേ​യം ഉദ​യ​വർ​മ്മൻ എന്നാ​യി​രു​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു് രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ സ്വ​സ്ഥ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ചതു​രം​ഗം വയ്ക്കുക പതി​വാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങ​നെ ഉദ​യ​വർ​മ്മ​രാ​ജാ​വും ചെ​റു​ശ്ശേ​രി നമ്പൂ​രി​യും​കൂ​ടി ചതു​രം​ഗം വച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന സമയം രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഭാര്യ തന്റെ കു​ഞ്ഞി​നെ തൊ​ട്ടി​ലിൽ കി​ട​ത്തി, താ​രാ​ട്ടു പാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ സ്ത്രീ​ക്കു് ഇവർ ചതു​രം​ഗം വയ്ക്കു​ന്ന സ്ഥലം കാ​ണ്മാൻ തക്ക​വ​ണ്ണ​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ രാ​ജാ​വു് തോ​ല്ക്കാ​റാ​യി എന്നു കണ്ട​തി​നാൽ, താ​രാ​ട്ടു പാ​ടു​ന്ന മട്ടിൽ​ത​ന്നെ, രാ​ജാ​വി​നു മാ​ത്രം അറി​വാൻ​വേ​ണ്ടി, ഉന്തു​ന്തു, ന്തു​ന്തു​ന്തു, ന്തു​ന്തു​ന്തു, ന്തു​ന്തു​ന്തു, ഉന്തു​ന്തു, ന്തു​ന്തു​ന്തു, ഉന്താ​ളേ ഉന്തു്” എന്ന പാ​ട്ടു പാ​ടു​ക​യും അതു കേട്ട ഉടൻ​ത​ന്നെ രാ​ജാ​വി​നു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി, ആളെ ഉന്തിയ സമയം, ഉന്തി​യ​ര​ശു് അടി​യ​റ​വാ​ക​യും ചെ​യ്ക​യാൽ രാ​ജാ​വു് കളി​യിൽ ജയി​ക്ക​യും, ഉടൻ​ത​ന്നെ വളരെ സന്തോ​ഷി​ച്ചു് ആ മട്ടിൽ ഭാ​ഗ​വ​തം ദശമം ഒരു പാ​ട്ടാ​യി​ത്തീർ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് കല്പി​ക്ക​യും അത​നു​സ​രി​ച്ചു് ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ന​മ്പൂ​തി​രി കൃ​ഷ്ണ​പ്പാ​ട്ടു് അല്ലെ​ങ്കിൽ കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം ഉണ്ടാ​ക്ക​യും ചെ​യ്ത​താ​യി പറ​യു​ന്നു.”

കൃ​ഷ്ണ​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ ഉല്പ​ത്തി​ക്കു കാ​ര​ണ​മാ​യി​പ്പ​റ​യു​ന്ന ഈ കഥ കെ​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ ആളി​ന്റെ മനോ​ധർ​മ്മ​ത്തെ പ്ര​ശം​സി​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ലും അതിൽ​നി​ന്നു് കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യെ​പ്പ​റ്റി​യോ തൽ​കർ​ത്താ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി​യോ, വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് യാ​തൊ​ന്നും ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​നാ​യി​ട്ടി​ല്ല. കവി കോ​ല​ത്തു​നാ​ട്ടു രാ​ജാ​വായ ഉദ​യ​വർ​മ്മ​ന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യിൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ അറി​യാ​മെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണു്. ആളു​ന്തി​രാ​ഗ​ക്ക​ഥ​യെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി ഇക്കാ​ല​ത്തു് ആരെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​കു​ന്നു. മി​സ്റ്റർ കു​ണ്ടൂർ നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ പറ​യു​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്:-

“ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന ഇല്ല​പേർ ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തി​ല​ല്ല, ദക്ഷി​ണ​കേ​ര​ള​ത്തി​ലാ​ണു് അധികം വ്യാ​പി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നു് അവ​താ​രി​ക​യിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ കവി ദക്ഷി​ണ​കേ​ര​ള​ക്കാ​ര​ന​ല്ലെ​ന്നു് ‘ചാടുക’ ‘തള്ളുക’ മു​ത​ലാ​യി പല പദ​ങ്ങ​ളും ദക്ഷി​ണ​കേ​ര​ള​ക്കാർ വി​ചാ​രി​ക്കാ​ത്ത വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താം. ഇതു നോ​ക്കു​മ്പോൾ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന​തു് ഇല്ല​പ്പേ​രാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇങ്ങ​നെ കേ​ര​ള​ത്തിൽ മു​ഴു​വൻ വളരെ പ്ര​ചാ​ര​മു​ള്ള ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ കവി​യു​ടെ ഇല്ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി, ഇല്ലം അന്യം നി​ന്നാൽ കൂടി, വല്ല വി​വ​ര​വും ജന​ങ്ങൾ പര​മ്പ​ര​യാ​യി പറ​ഞ്ഞു​പോ​ന്നി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും, നി​ല​നി​ല്ക്കാൻ ഇട​യു​ണ്ടു്. മഴ​മം​ഗ​ലം എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തെ​ന്നും മറ്റും ചില വി​വ​ര​ങ്ങൾ ഇപ്പോ​ഴും പലർ​ക്കും അറി​വു​ണ്ടു്. അതു​പോ​ലെ, ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യെ​പ്പ​റ്റി ഒരു വി​വ​ര​വും ആർ​ക്കും അറി​വി​ല്ലാ​ത്ത​തെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്? കവി ഇത്ര പ്ര​സി​ദ്ധ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരോ, വേറെ എന്തെ​ങ്കി​ലും വല്ല വി​വ​ര​മോ അറി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള സംഗതി ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യെ​പ്പ​റ്റി സംശയം ജനി​പ്പി​ക്കാൻ മതി​യാ​കു​മെ​ന്നാ​ണു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്.”

ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന പേർ കാ​വ്യ​ത്തി​നു വരാ​നു​ള്ള കാ​ര​ണ​ത്തേ​പ്പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്ന ഭാഗം കു​റേ​ക്കൂ​ടി രസാ​വ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

“ച” “ശ” എന്ന അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ ഭാ​ഷ​യിൽ ഉച്ചാ​ര​ണ​സൗ​ക​ര്യ​ത്തി​നോ, ഭം​ഗി​ക്കോ മാ​റ്റി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തി​നാൽ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന​തു് ചെ​റു​ച്ചേ​രി എന്ന​തിൽ നി​ന്നു് ഉണ്ടാ​യ​താ​ണെ​ന്നു് ഊഹി​ച്ചാൽ, അതിൽൽ വലിയ ആക്ഷേ​പം ഒന്നും ഉണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ചെ​റു​ച്ചേ​രി എന്ന​തു് ‘ചെറു’ എന്നും ‘ചേരി’ എന്നും ഉള്ള രണ്ടു പദ​ങ്ങൾ കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ. ഇവയിൽ ചെറു എന്ന​തി​നു് ചെറിയ എന്ന അർ​ത്ഥം പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ണു്. ചേരി എന്ന പദവും ഇപ്പോൾ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു വരു​ന്ന​താ​ണു്. ഓണ​ക്കാ​ല​ത്തു കയ്യാ​ങ്ക​ളി​ക്കു രണ്ടു ഭാ​ഗ​മാ​യി ആളുകൾ നിൽ​ക്കു​ന്ന​തി​നു് രണ്ടു ചേ​രി​യെ​ന്നാ​ണു പറ​യു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് പണ്ടു് ആ ജാ​തി​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അങ്കം​വെ​ട്ട​ലി​ന്നോ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്നോ അണി​യി​ട്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഈ പദം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു് നമു​ക്കു് ഊഹി​ക്കാം. വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു് ഈ ചേ​രി​ക്ക​ളി​യി​ലും യു​ദ്ധ​യാ​ത്ര​യി​ലും യു​ദ്ധ​സ​മ​യ​ത്തും രണ്ടു ചേ​രി​ക്കാ​രും പാ​ടു​ന്ന പാ​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​പ്പാൻ ന്യാ​യ​മു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അതി​ന്നു് ചേ​രി​പ്പാ​ട്ടു് എന്ന പേർ യോ​ജി​ച്ചു​ള്ള​തും ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തിൽ യു​ദ്ധം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തോ​ളം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​ന്നി​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​തു​മാ​ണു്. കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യു​ടെ രീതി വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടി​ന്റെ രീ​തി​യോ​ടു വളരെ അടു​പ്പ​മു​ള്ള ഒന്നാ​ണെ​ന്നു് രണ്ടി​ന്റേ​യും ഈര​ണ്ടു വരി താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കി​യാ​ല​റി​യാം.

വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പാ​ദ​ത്തെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ നാ​ല​ക്ഷ​രം കള​ഞ്ഞു ചെ​റു​താ​ക്കി അതു രണ്ടു പ്രാ​വ​ശ്യം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് പി​ന്നെ രണ്ടാം​വ​രി യാ​തൊ​രു ഭേ​ദ​വും കൂ​ടാ​തെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ചെ​റു​ശ്ശേ​രി രീതി. ആദ്യ​പാ​ദം ചെ​റു​താ​ക്കി രണ്ടു പ്രാ​വ​ശ്യം ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ചേ​രി​പ്പാ​ട്ടാ​ക​യാൽ അതി​ന്നു ചെ​റു​ച്ചേ​രി​പ്പാ​ട്ടു് എന്ന പേർ യോ​ജി​പ്പു​ള്ള​തും ഇങ്ങ​നെ വന്ന​താ​ണെ​ന്നു് ഊഹി​പ്പാൻ ന്യാ​യ​മു​ള്ള​തു​മാ​ണു്. വേറെ ഒരു വി​ധ​ത്തി​ലും ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന പേർ യോ​ജി​പ്പു​ള്ള​താ​യി കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. കോ​വി​ല​ക​ത്തു വെ​ച്ചു് ചതു​രം​ഗം കളി​ക്കു​മ്പോൾ, ആളു​ന്തി, ആളു​ന്തി, ആളു​ന്തി, ആളു​ന്തി’ എന്നൊ​രാൾ ചൊ​ല്ലു​ക​യും ആ രീ​തി​യിൽ ഒരു പാ​ട്ടു​ണ്ടാ​ക്കാൻ തമ്പു​രാൻ​ക​ല്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണു് കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ എന്നൊ​രു ഐതി​ഹ്യ​മു​ണ്ടു്. ഇതി​ന്നു് വല്ല അടി​സ്ഥാ​ന​വു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ചെറിയ രണ്ടു ചേ​രി​യാ​യി സൈ​ന്യം നി​ര​ത്തി പട വെ​ട്ടു​ന്ന ജാ​തി​യി​ലു​ള്ള ചതു​രം​ഗാ​യോ​ധ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ത്ഭ​വി​ച്ച​താ​ക​യാൽ ‘ചെ​റു​ശ്ശേ​രി’ എന്ന പേർ ഉണ്ടാ​യ​താ​ണെ​ന്നാ​ണു് തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ കാ​ലം​കൊ​ണ്ടു കവി​യു​ടെ ഇല്ല​പ്പേ​രും പേരും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​താ​യി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന പേ​രി​നു മാ​ത്രം പ്ര​ചാ​രം ഉണ്ടാ​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോൾ, ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന​തു് ഇല്ല​പ്പേ​രാ​ണെ​ന്നു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്നു കവിയെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു ജന​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്.”

മനോ​ധർ​മ്മം​കൊ​ണ്ടു് ഇതു് മു​ക​ളിൽ ഉദ്ധ​രി​ച്ച ഐതി​ഹ്യ​ത്ത​യും ജയി​ക്കു​ന്നു എന്നു സമ്മ​തി​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ലും, ലേ​ശം​പോ​ലും പ്ര​ത്യ​യ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യാ​തെ തര​മി​ല്ല.

ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്നൊ​രു ഇല്ലം ഇപ്പോൾ ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തി​ലി​ല്ലെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഒരു കാ​ല​ത്തും ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു ശപഥം ചെ​യ്യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. ഇക്കാ​ല​ത്തി​നി​ട​യ്ക്കു് എത്ര​യോ രാ​ജ്യ​വി​പ്ല​വ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മൈ​സൂർ​ക​ടു​വാ​യെ​പ്പേ​ടി​ച്ചു​ത​ന്നെ ഒട്ടു വളരെ തറ​വാ​ട്ടു​കാർ ദക്ഷി​ണ​കേ​ര​ള​ത്തിൽ വന്നു കു​ടി​പാർ​ക്കാൻ ഇട​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​വം​ശ​ക്കാ​രും ദക്ഷി​ണ​കേ​ര​ള​ത്തിൽ വന്നു വാ​സ​മു​റ​പ്പി​ച്ച​താ​യി വന്നു കൂ​ടാ​യ്ക​യി​ല്ല. പു​തു​മന, ആറ്റു​പു​റം, മാ​ത്തൂർ ഇത്യാ​ദി പലേ ഇല്ല​പ്പേ​രു​കൾ തെ​ക്കും വട​ക്കും കാ​ണു​ന്ന​തി​നി​ട​വ​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ ആയി​രി​ക്ക​ണം. ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്നൊ​രു ഇല്ലം കോ​ല​ത്തു നാ​ട്ടിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും അതു് പു​ന​ത്തിൽ ഒതു​ങ്ങു​ക​യാ​ണു ചെ​യ്ത​തെ​ന്നും ഒരു കേൾ​വി​യു​ണ്ടെ​ന്നും അപ്പൻ​ത​മ്പു​രാൻ​തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. “പി​ന്നെ ഇല്ല​പ്പേ​രാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഇങ്ങ​നെ കേ​ര​ള​ത്തിൽ മു​ഴു​വൻ പ്ര​ചാ​ര​മു​ള്ള ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ കവി​യു​ടെ ഇല്ല​ത്തേ​പ്പ​റ്റി ജന​ങ്ങൾ പര​മ്പ​ര​യാ​യി പറ​ഞ്ഞു​വ​ന്നി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും അതി​ന്റെ നി​ല​നി​ല്പി​നു് ഇട​യു​ണ്ടെ​ന്നു് മി. മേനോൻ പറ​യു​ന്നു. അതേ, അങ്ങ​നെ ഒരു ഐതി​ഹ്യം ഇപ്പോ​ഴും ഉണ്ട​ല്ലോ. ആ വഴി​ക്കാ​ണ​ല്ലോ ഗു​ണ്ടർ​ട്ടു് മു​തൽ​പ്പേ​രു് ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന​തു് ഇല്ല​പ്പേ​രാ​ണെ​ന്നു ധരി​ച്ച​തും. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യോ ഇല്ല​ത്തേ​പ്പ​റ്റി​യോ കൂ​ടു​തൽ വി​വ​ര​ങ്ങൾ അറി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള സംഗതി സം​ശ​യ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല. മഴ​മം​ഗ​ലം, പുനം, നി​ര​ണ​ത്തു കവികൾ, എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ, ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് എന്നി​ങ്ങ​നെ ഒട്ടു വളരെ കവികൾ കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അവ​രെ​പ്പ​റ്റി നാം ഇതേ​വ​രെ എന്തെ​ല്ലാം അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. സർ​വ​ലോ​ക​സം​പൂ​ജ്യ​നായ ശ്രീ​ശ​ങ്കര ഭഗ​വൽ​പാ​ദ​രെ​പ്പ​റ്റി അനേകം കവി​ത​കൾ ഓരോ​രു​ത്തർ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ദേ​ശം കാ​ഞ്ചീ​പു​ര​ത്താ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഒരു കൂ​ട്ട​രും അതല്ല കേ​ര​ള​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് മറ്റൊ​രു കൂ​ട്ട​രും ഇപ്പോ​ഴും വാ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ള​ല്ലോ. മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തേ​യും കണ്ണ​ശ്ശ​നേ​യും പറ്റി നാം വല്ല​തും അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു് അവ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളിൽ നി​ന്നാ​കു​ന്നു. ചില ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങൾ മിക്ക കവി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി​യും കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ ഒരു ഐതി​ഹ്യ​ത്തെ ആണു് മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തും. അതിൽ ആളു​ന്തി​രാ​ഗ​ത്തേ​പ്പ​റ്റി​പ്പ​റ​യു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്തെ മാ​ത്രം അഭ്യൂ​പ​ഗ​മി​ച്ചി​ട്ടു്, ഇല്ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഐതി​ഹ്യ​ത്തെ തള്ളി​ക്ക​ള​യു​ന്ന​തി​ന്റെ യു​ക്തി ദു​ര​ധി​ഗ​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഈ മാ​തി​രി ഒരു കവി​യു​ടെ ഇല്ല​പ്പേ​രു് പര​മ്പ​ര​യാ ജന​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞു​വ​ന്നി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും നി​ല​നി​ല്പാ​നി​ട​യു​ണ്ടെ​ന്നു ശപഥം ചെ​യ്തി​ട്ടു്, ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരും ഇല്ല​പ്പേ​രും കാ​ല​ക്ര​മേണ മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ ഇട​യ്ക്കു വി​സ്മൃ​ത​പ്രാ​യ​മാ​യെ​ന്നും തന്നി​മി​ത്തം ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്ന​തു് ഇല്ല​പ്പേ​രാ​ണെ​ന്നു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​പ്പാ​നി​ട​യാ​യെ​ന്നും അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ബഹു​വി​ചി​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​പ​ദ​ത്തി​ന്റെ ആഗമം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തും സ്വീ​കാ​ര​യോ​ഗ്യ​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ചേ​രി​ശ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തോ പോ​ക​ട്ടേ. വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു ചേ​രി​പ്പാ​ട്ടാ​ണെ​ങ്കിൽ, കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ വഞ്ചേ​രി​പ്പാ​ട്ടാ​വു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യാ​വാൻ ഇട​യി​ല്ല. രണ്ടാം​പാ​ദ​ത്തെ ഒന്നു കു​റു​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ആദ്യ​പാ​ദ​ത്തേ ഒന്നു നീ​ട്ടീ​ട്ടു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. അന്നു​ള്ള​വർ​ക്കു വലി​പ്പ​ച്ചെ​റു​പ്പ​ങ്ങ​ളെ വി​വേ​ചി​ച്ച​റി​വാൻ ശക്തി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കു​മോ? അതി​നും പുറമേ, വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു​കൾ​ക്കു ചേ​രി​പ്പാ​ട്ടെ​ന്ന പേരു് ഇതേ​വ​രെ ആരും പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​മി​ല്ല. ചെ​റു​ശ്ശേ​രി നമ്പൂ​രി​യു​ടെ വം​ശ​ജ​നായ ഒരു നമ്പൂ​രി ഇപ്പോൾ വട​ക്കു് ചെ​റു​കു​ന്ന​ത്തു​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ശാ​ന്തി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ ഖണ്ഡി​ച്ച​കൊ​ണ്ടു് കവ​നോ​ദ​യ​ക്കാ​രും, അവരെ ഏറെ​ക്കു​റെ പി​ന്താ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് അപ്പൻ​ത​മ്പു​രാ​നും പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തിൽ ചെ​റു​ശ്ശ​രി എന്നൊ​രി​ല്ലം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​വം​ശ​ജ​നായ ഒരു നമ്പൂ​രി ശാ​ന്തി ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​പ​റ​യു​ന്ന​തു് അബ​ദ്ധ​മാ​ണെ​ന്നും അങ്ങ​നെ ഒരു കവി ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് ഗ്ര​ന്ഥാ​രം​ഭ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ സ്മ​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും ആണു് കവ​നോ​ദ​യ​ക്കാ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം. അപ്പൻ​ത​മ്പു​രാൻ​തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് വേറെ ചില വാ​ദ​മു​ഖ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​ടി അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

“കവി​യാ​രെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​ത്തിൽ, ഭാ​ഷാ​ക​വി​ക​ളിൽ​വെ​ച്ചു് പു​ന​ത്തി​നെ​യാ​ണു് മു​മ്പു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു്. കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​മു​ഖേ​ന​യ​ല്ലാ​തെ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ക്കു് പു​ന​ത്തി​നെ​പ്പോ​ലെ കവി എന്നു പ്ര​സി​ദ്ധി​യു​ള്ള​താ​യി​ട്ടും അറി​വി​ല്ല. ഭാ​ഷാ​രീ​തി പു​ന​ത്തി​ന്റേ​ത​ല്ലെ​ന്നു ശങ്കി​ച്ചേ​യ്ക്കാം. എന്നാൽ ഈ കൃതി ‘ആളു​ന്തി’രാ​ഗ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു​കേ​ട്ടു് വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം മൂ​ഢ​യായ ഒരു സ്ത്രീ​യ്ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്ന വി​ധ​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണെ​ന്നും, മഹാ​ക​വി​കൾ​ക്കു വാ​സ​നാ​ബ​ലം​കൊ​ണ്ടും ബു​ദ്ധി​വൈ​ഭ​വം​കൊ​ണ്ടും ഏതു വിധം വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ആ വിധം കൊ​ണ്ടു​കെ​ട്ടു​വാ​നു​ള്ള ശക്തി​യു​ണ്ടെ​ന്നും ആലോ​ചി​ച്ചാൽ ആ ശങ്ക​യ്ക്കും സമാ​ധാ​ന​മു​ണ്ടു്.”

ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തിൽ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യെ​ന്നും പു​ന​മെ​ന്നും രണ്ടു തറ​വാ​ടു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തിൽ ഒന്നു മറ്റേ​തി​ലേ​ക്കു് ഒതു​ങ്ങി​പ്പോ​യെ​ന്നു് ഒരു കേൾ​വി​യു​ണ്ടെ​ന്നും, അങ്ങ​നെ സം​ഭ​വി​ച്ച​തു് കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വ​ത്തി​നു മു​മ്പാ​യി​രു​ന്ന​തു നി​മി​ത്തം ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ശ​ബ്ദം പു​ന​ത്തി​ന്റെ പര്യാ​യ​മാ​യി തീർ​ന്ന​താ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു​ള്ള​തു​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ഊഹി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്നൊ​രി​ല്ലം ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഇല്ലെ​ന്നും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു വംശജൻ ചെ​റു​കു​ന്ന​ത്തു ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ശാ​ന്തി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും വന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എന്നൊ​രു ഇല്ലം ഒരി​ക്ക​ലും ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വരി​ക​യി​ല്ല​ല്ലോ. കവ​നോ​ദ​യ​ക്കാ​രു​ടെ അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തിൽ അങ്ങ​നെ ഒരി​ല്ലം എത്തു​പെ​ടാ​തി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് വരാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. മി: ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള പ്ര​ശ്നം വെ​ച്ചു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച പേ​രാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല​ല്ലോ അതു്. അദ്ദേ​ഹ​വും ചില അന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ നട​ത്തിയ ശേ​ഷ​മാ​ണു് ഇങ്ങ​നെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ട​തു്. ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് പു​ന​ത്തി​നെ സ്മ​രി​ക്ക​യും ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യെ​പ്പ​റ്റി മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കാ​ണു​ന്നു എന്നു​ള്ള യു​ക്തി നി​ല്ക്ക​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം അക്കാ​ലം​വ​രെ​യു​ള്ള എല്ലാ കവി​ക​ളേ​യും സ്മ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു വരി​കിൽ, അങ്ങ​നെ ഒരു ശങ്ക​യ്ക്കു വഴി​യു​ണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​ക​വി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​ത​ന്നേ വാ​ല്മീ​കി, വ്യാ​സൻ, കാ​ളി​ദാ​സൻ, ഭാരവി, മു​രാ​രി ബാണൻ എന്നി​ങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം പല​രേ​യും കീർ​ത്തി​ക്ക​യും, ഭവ​ഭൂ​തി​പ്ര​ഭൃ​തി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒന്നും പറ​യാ​തി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു​കാ​ണു​ന്ന​തി​നാൽ, ഭവ​ഭൂ​തി പ്ര​ഭൃ​തി​കൾ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നോ അവർ മറ്റു കവി​ക​ളിൽ ലയി​ച്ചു​പോ​യെ​ന്നോ വാ​ദി​ക്കു​മോ? അതു പോലെ തന്നെ മല​യാ​ള​ക​വി​ക​ളേ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും പറ​യാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് തനി​ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള ചില കവി​ക​ളെ സ്തു​തി​ച്ചു​വെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ, മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ഒരു കവി​വി​വ​ര​പ്പ​ട്ടിക തന്റെ കാ​വ്യ​ത്തിൽ ചേർ​ക്കാ​മെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഉദ്ദേ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

ഇവ​രെ​ല്ലാ​വ​രും കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥാ​കർ​ത്താ​വു് ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കാ​ര​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നു മു​മ്പു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു സി​ദ്ധ​വൽ​ക്ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തും. മറി​ച്ചു വന്നു​കൂ​ടെ? അങ്ങ​നെ ആണെ​ങ്കിൽ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ പേരു് ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​ത്തിൽ സ്മ​രി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തി​നു സമാ​ധാ​നം പറ​യേ​ണ്ട ആവ​ശ്യം നേ​രി​ടു​ക​യു​മി​ല്ല​ല്ലോ. ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് പു​ന​ത്തി​ന്റെ സമ​കാ​ലി​ക​നോ പശ്ചാൽ​കാ​ലി​ക​നോ ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം. പു​ന​ത്തി​ന്റെ കാലം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു സാ​മൂ​തി​രി​യു​ടെ സദ​സ്സിൽ ഒരു അര​ക്ക​വി​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നാ​ണ​ല്ലോ ഐതി​ഹ്യം. അദ്ദേ​ഹ​വും ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ശാ​സ്ത്രി​ക​ളും സമ​കാ​ലി​ക​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത​വർ ഇപ്പോൾ ആരും ഇല്ല​താ​നും. ശാ​സ്ത്രി​ക​ളു​ടെ അടു​ക്കൽ നി​ന്നു് പുനം,

എന്നൊ​രു സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റു് വാ​ങ്ങീ​ട്ടു​ള്ള കഥ പ്ര​സി​ദ്ധ​വു​മാ​ണ​ല്ലോ. കൊ​ല്ലം 600-നും 700-നും മദ്ധ്യേ ഒരു ശക്തൻ സാ​മൂ​തി​രി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ശാ​സ്ത്രി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സദ​സ്യ​രിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. എന്നാൽ പു​ന​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ത്തും ഒരു ഉദ്ദ​ണ്ഡ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു​ള്ള സംഗതി സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് രണ്ടു ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ന്മാ​രെ കല്പി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്ന​തു്. പു​ന​ത്തി​ന്റെ കാലം ഒമ്പ​താം​ശ​ത​ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഊഹം തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നും, അദ്ദേ​ഹം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു് ഏഴാം​ശ​ത​ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും വന്നാൽ, ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ന്മാ​രെ രണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​വും അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി അസ്ത​മി​ക്കും. അതെ​ങ്ങ​നെ​യും ഇരി​ക്ക​ട്ടെ. ഉദ്ദ​ണ്ഡ​നും, പു​ന​വും, ചേ​ന്നാ​സ്സു നമ്പൂ​രി​പ്പാ​ടും സഹ​ജീ​വി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് അപ്പൻ തമ്പു​രാൻ​ര​സി​ക​ര​ഞ്ജി​നി വഴി​യ്ക്കു സമ്മ​തി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ട​ല്ലോ.

എന്ന ശ്ലോ​കം ശാ​സ്ത്രി​ക​ളെ രാ​ജാ​വി​നോ​ടു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​യി ചേ​ന്നാ​സ്സു നമ്പൂ​രി​പ്പാ​ടു ചൊ​ല്ലി​യ​താ​ണു്. പയ്യൂർ പട്ടേ​രി​മാ​രിൽ ഒരാ​ളു​ടേ​താ​ണെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന ഗൃ​ധ്ര​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തി​ലും ശാ​സ്ത്രി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ശ്ലോ​കം കാ​ണു​ന്നു.

എന്ന പദ്യം

എന്നു ഗർ​ജ്ജി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പു​റ​പ്പെ​ട്ട ഉദ്ദ​ണ്ഡ​കേ​സ​രി​യു​ടേ​താ​യി​രി​ക്കാ​നേ തര​മു​ള്ളു. അതു് മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യും സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു്, പു​ന​ത്തി​ന്റെ ‘പുനഃ പു​ന​മേ​വ​പു​ന​രാ​സ്തു​മ​ഹേ’ എന്നു സ്തു​തി​ച്ച​തും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ താ​രി​ത്ത​ന്വീ​ത്യാ​ദി പദ്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ‘ഹന്ത​ഹി​ന്ത’യ്ക്കാ​യി ഒരു പട്ടു സമ്മാ​നി​ച്ച​തും ഈ ഉദ്ദ​ണ്ഡ​നാ​യി​രി​ക്കാ​ന​ല്ലേ സാം​ഗ​ത്യം? മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള പു​ന​ത്തി​നെ ഒൻ​പ​താം​ശ​ത​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഇഴു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി മാ​ന​വേ​ദ​ച​മ്പു​വി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ സാ​മൂ​തി​രി​യു​ടെ സദ​സ്യ​നാ​ക്കി​യ​തി​നു മതി​യായ കാ​ര​ണ​മൊ​ന്നും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. പുനം രാ​മാ​യ​ണാ​ദി ചമ്പു​ക്കൾ നിർ​മ്മി​ച്ച​തു് മാ​ന​വേ​ദ​ച​മ്പു കണ്ടി​ട്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള അഭ്യൂ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വഴി​തെ​റ്റി​ച്ച​തു്. പുനം സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ട്ടി​ലെ പതി​നെ​ട്ട​ര​ക്ക​വി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു അര​ക്ക​വി​യേ ആയി​രു​ന്നു​ള്ളു എന്നു് ഒരു ഐതി​ഹ്യം ഉള്ള​തും ഇവിടെ പ്ര​സ്താ​വ​യോ​ഗ്യ​മാ​കു​ന്നു. പയ്യൂർ​പ്പ​ട്ടേ​രി​മാർ ഒമ്പ​തു്, തി​രു​വേ​ഗ​പ്പുഴ നമ്പൂ​രി​മാർ അഞ്ചു്, മു​ല്ല​പ്പി​ള്ളി​പ്പ​ട്ടേ​രി, ചേ​ന്നാ​സ്സു​ന​മ്പൂ​രി, കാ​ക്ക​ശ്ശേ​രി​പ്പ​ട്ടേ​രി, ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ശാ​സ്ത്രി​കൾ ഇങ്ങ​നെ പതി​നെ​ട്ടും അര​ക്ക​വി​യായ പു​ന​വും കൂ​ടി​യാ​ണു് പതി​നെ​ട്ട​ര​ക്ക​വി​കൾ. അതു​കൊ​ണ്ടു് പു​ന​ത്തി​നെ ഒൻ​പ​താം​ശ​ത​ക​ത്തി​ലെ ശക്തൻ തമ്പു​രാ​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യാൽ, മറ്റു കവി​ക​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു മു​മ്പേ തന്നെ അവിടെ എത്തേ​ണ്ടി​വ​രും. എന്നാൽ ചേ​ന്നാ​സ്സു​നാ​രാ​യ​ണൻ നമ്പൂ​രി​യു​ടെ കാലം നമു​ക്കു ഖണ്ഡി​ത​മാ​യി അറി​വാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തന്ത്ര​സ​മു​ച്ച​യ​ത്തിൽ,

എന്നൊ​രു പദ്യം ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​തിൽ നി​ന്നും അതി​ന്റെ നിർ​മ്മാ​ണ​കാ​ലം കലി​വർ​ഷം 4530-നു് കൊ. വ. 604 ആയി​രു​ന്നെ​ന്നു സി​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് പു​ന​വും ഏതാ​ണ്ടു് അക്കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാം.

ചന്ദ്രേ​ത്സ​വ​ത്തിൽ സം​സ്തു​ത​മായ മറ്റൊ​രു നാമം ശങ്ക​ര​നാ​കു​ന്നു. ഈ ശങ്ക​ര​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കു​ണം

എന്നു് കോ​കി​ല​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തിൽ, ഉദ്ദ​ണ്ഡൻ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ശങ്ക​ര​നും ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ന്റെ സമ​കാ​ലി​ക​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വരു​ന്നു.

ഇത്യാ​ദി ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് അതി​ന്റെ നിർ​മ്മി​തി​കാ​ല​ത്തു് പുനം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു് ഊഹി​ക്കാൻ വഴി​യു​മു​ണ്ടു്. അതിലെ ഭാ​ഷാ​രീ​തി​ക്കു്, പു​ന​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തോ​ടു് ഒരു സഗർ​ഭ്യത കാ​ണു​ന്ന​തും പ്ര​ത്യേ​കം ആലോ​ചി​പ്പാ​നു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​ത്തി​ന്റെ കാലം ഏഴാം ശത​ക​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​രർ​ദ്ധ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വന്നു​കൂ​ടു​ന്നു. എന്നാൽ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ കാലം കൊ. വ 650-നും 750-നും മദ്ധ്യേ ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണ​ല്ലോ മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം ഖണ്ഡി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ചന്ദ്രേ​ത്സ​വ​ത്തിൽ, ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല എന്ന യു​ക്തി പര്യാ​പ്ത​മാ​കു​ന്നി​ല്ല.

“മദയതി പു​ന​മി​ന്നും” എന്ന​തി​ലെ ഇന്നും എന്ന​തി​നു് അർ​ത്ഥാ​ന്ത​രം കല്പി​ച്ചു്, ഇപ്പോ​ഴും പു​ന​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​കൾ ജന​ങ്ങ​ളെ മദി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്കു​ന്ന​താ​യാ​ലും, ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന ശങ്ക​രൻ, ചെ​റു​ശ്ശേ​രി ആയി​ക്കൂ​ടെ​ന്നു​ണ്ടോ?

ഈ പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് ‘ശ്രീ​മ​ന്മു​കു​ന്ദ​മു​ര​ളീ​മ​ധു​ര​സ്വ​രേണ’ എന്ന വാ​ക്കു​കൾ വഴി​യാ​യി കൃ​ഷ്ണ​പ്പാ​ട്ടി​നെ അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യും, വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ വി​ചാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ. [8]

പുനം നമ്പൂ​രി ‘ആളു​ന്തി രാഗ’മെ​ന്ന​തു കേ​ട്ടു വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം മൂ​ഢ​യായ ഒരു സ്ത്രീ​യ്ക്കു കൂടി മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി തന്റെ ഭാ​ഷാ​രീ​തി ഒന്നു മാ​റ്റി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ​തു നി​മി​ത്ത​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം, ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യി​ലേ​യും രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വി​ലേ​യും ഭാ​ഷ​യ്ക്കു വ്യ​ത്യാ​സം കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നു​ള്ള അഭി​പ്രാ​യം വി​ചാ​ര​സ​ഹ​മേ അല്ല. കൃ​ഷ്ണ​പ്പാ​ട്ടു് വെറും പാ​മ​ര​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ങ്കിൽ, പ്രൗ​ഢ​ന്മാർ​ക്കു വാ​യി​ക്കാ​നു​ള്ള കവി​ത​യു​ടെ സ്വ​രൂ​പം എന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഒന്ന​റി​ഞ്ഞാൽ കൊ​ള്ളാം. കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ ഒരു പ്രൗ​ഢ​കാ​വ്യ​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് ഈയു​ള്ള​വർ​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്.

ഏതൽ​കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ, പ്ര​സ്തുത ഗ്ര​ന്ഥം, ഒരു ചെ​റു​ശ്ശേ​രി നമ്പൂ​രി​യു​ടേ​യാ​ണെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു് 650-നും 750-നും മദ്ധ്യേ ആയി​രു​ന്നെ​ന്നും മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു് ‘തീരെ അബ​ദ്ധ​മാ​ണെ​ന്നു് പറ​വാ​നു​ള്ള കാലം ആയി​ട്ടി​ല്ല.’

കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥാ​കർ​ത്താ​വു് കോ​ല​ത്തു​നാ​ടു രാ​ജാ​വി​ന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു്,

ഇത്യാ​ദി കവി​വാ​ക്കു​ക​ളിൽ നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യി​ലെ കഥാ​വ​സ്തു ഭാ​ഗ​വ​തം ദശ​മ​സ്ക​ന്ധ​ത്തി​ലെ കഥ​യാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യ്ക്കും ഭാ​ഗ​വ​ത​ത്തി​നും കഥാ​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മേ സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ള്ളു. ചില സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ കവി ഭാ​ഗ​വ​ത​പ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ, നേരെ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തും മറ്റു ചി​ലേ​ട​ങ്ങ​ളിൽ, ഭാ​ഗ​വ​താ​ശ​യ​ങ്ങ​ളെ, മനോ​ധർ​മ്മം​കൊ​ണ്ടു് പു​തു​ക്കി മോടി പി​ടി​പ്പി​ച്ചും ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു വരി​കി​ലും, കൃ​ഷ്ണ​പ്പാ​ട്ടു് സർ​വ​ത​ന്ത്ര​സ്വ​ത​ന്ത്ര​മായ ഒരു പ്രൗ​ഢ​കൃ​തി തന്നെ​യാ​ണു്. പു​രാ​ണ​ത്തി​ലും കാ​വ്യ​ത്തി​ലും തമ്മി​ലു​ള്ള അന്ത​രം ഭാ​ഗ​വ​ത​ത്തി​നും കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യ്ക്കും തമ്മി​ലു​ണ്ടു്. കവി പര​മ​ഭ​ക്ത​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു്, ശ്രോ​താ​ക്ക​ളെ രോ​മാ​ഞ്ച​ക​ഞ്ചു​കി​ത​രാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം കവി​ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു നേരെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒട്ടു വളരെ സ്തു​തി​കൾ ഉത്ത​മ​ല​ക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു.

എന്നു് നമ്പൂ​രി ഗ്ര​ന്ധാ​രം​ഭ​ത്തിൽ തന്നേ തന്റെ കാ​വ്യോ​ദ്ദേ​ശ​ത്തെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. എല്ലാ രസ​ങ്ങ​ളേ​യും അദ്ദേ​ഹം അന്യൂ​ന​മായ വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, ശൃം​ഗാ​ര​ത്തി​ലും ഹാ​സ്യ​ത്തി​ലും ആണു് അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്. അന​വ​സ​ര​ത്തിൽ​പോ​ലും ശൃം​ഗാ​ര​ത്തേ​യും ഹാ​സ്യ​ത്തേ​യും കവി പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. ഒന്നു രണ്ടു ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാം.

ഈ മാ​തി​രി സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ മറ്റു കവികൾ ഹാ​സ്യ​ത്തി​നി​ടം കൊ​ടു​ക്കു​മോ എന്നു സന്നി​ഗ്ദ്ധ​മാ​ണു്.

നമ്പൂ​രി​ഫ​ലി​ത​മെ​ന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ണ​ല്ലോ. നമ്മു​ടെ കവി​യും ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ അദ്വി​തീ​യ​നാ​യി​രു​ന്നു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ സത്രാ​ജി​ത്തി​ന്റെ രത്നം അപ​ഹ​രി​ച്ചു എന്ന കേൾവി പര​ന്ന​പ്പോൾ, ആളുകൾ ഓരോ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി. അതു​കൊ​ണ്ടും തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടാ​തെ, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ എഴു​ന്നു​ള്ളു​ന്ന അവ​സ​ര​ത്തിൽ, അവർ ആ ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കു​ട്ടി​ക​ളോ​ടു് ‘ചാ​ര​ത്തു ചെ​ല്ലൊ​ല്ലാ’ എന്നു് ഉപ​ദേ​ശി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് ആ ബാ​ല​ന്മാർ ഓടി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ​ത്രേ.

രു​ഗ്മി​ണി​യു​ടെ രൂ​പ​ലാ​വ​ണ്യം കണ്ടു് മയ്ക്ക​ണ്ണി​മാ​രെ​ല്ലാ​രും ‘ആണു​ങ്ങ​ളാ​യാ​വൂ നാം’ എന്നു് ആശി​ച്ചു​പോ​ലും. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നിൽ ലീ​ന​മാ​യി​രു​ന്ന അവ​ളു​ടെ ചി​ത്ത​ത്തെ അവി​ടെ​നി​ന്നു വി​നിർ​ത്തി​പ്പി​ച്ചു് ചൈ​ദ്യ​നി​ലാ​ക്കാ​നാ​യി രു​ക്മി​യാൽ നി​യു​ക്ത​രായ നാ​രി​മാർ,

കാർ​വർ​ണ്ണ​നെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ച്ചു ചി​ന്തി​ച്ചു് രു​ഗ്മി​ണി​യു​ടെ ദേഹം നന്നേ ക്ഷീ​ണി​ച്ചു​വ​ശാ​യി. തോ​ഴി​മാർ ഖി​ന്നത പൂ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ ഹൃദയം ഏതു ധന്യ​നി​ലാ​ണു പതി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ, അവൾ,

എന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഒഴി​വിൽ നോ​ക്കി. അതേ സമ​യ​ത്തു് പഞ്ജ​ര​സ്ഥ​മായ കിളി,

എന്നു പാ​ട്ടു​തു​ട​ങ്ങി. അതു​കേ​ട്ടു്, തോ​ഴി​മാർ

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഉപ​ഹ​സി​ച്ച​പ്പോൾ,രു​ഗ്മി​ണി ആ ശാ​രി​ക​യെ കോ​പ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഒന്നു നോ​ക്കി​യ​ത്രേ. അതു് വീ​ണ്ടും ഇങ്ങ​നെ പാ​ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി:–

തോ​ഴി​മാർ, ഇതു​കേ​ട്ടു് ശാ​രി​ക​യെ ശാ​സി​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ രു​ഗ്മി​ണി​യെ ഇങ്ങ​നെ ഉപ​ഹ​സി​ച്ചു:–

കാർ​വർ​ണ്ണ​ശ​ബ്ദം കേട്ട മാ​ത്ര​യിൽ രു​ഗ്മി​ണി​യു​ടെ ഭാവം ഒന്നു മാറി; അവ​ളു​ടെ ശരീരം കണ്ട​കി​ത​മാ​യി. തോ​ഴി​മാ​രു​ണ്ടോ വെ​രു​തേ വി​ടു​ന്നു?

ഇവി​ടെ​യൊ​ക്കെ ഊറി​വ​രു​ന്ന പരി​ഹാ​സ​ര​സം അത്യ​ന്തം ആസ്വാ​ദ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

കു​ചേ​ലൻ ദ്വാ​ര​കാ​മ​ന്ദി​ര​ത്തി​ന്റെ വാ​തു​ക്കൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ, തത്ര​സ്ഥ​ന്മാർ ‘പണ്ടെ​ങ്ങും കാ​ണാ​തെ​യു​ള്ളോ​നെ’ കണ്ടി​ട്ടു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സമീ​പ​ത്തു​കൂ​ടി ഓരോ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​പോ​ലും.

കാ​മ​ത്തി​നു കണ്ണി​ല്ലെ​ന്നു ഒരു പഴ​ഞ്ചൊ​ല്ലു​ണ്ട​ല്ലോ. കാ​മു​ക​ന്മാർ​ക്കു തങ്ങ​ളു​ടെ പ്രേ​മ​ത്തി​നു വി​ഷ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന നാ​യി​ക​മാ​രിൽ യാ​തൊ​രു ന്യൂ​ന​ത​യും കാൺ​മാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല; നേ​രേ​മ​റി​ച്ചു് കാ​മ്യ​ങ്ങ​ളായ സർ​വ​വും അവരിൽ ഉണ്ടെ​ന്നേ തോ​ന്നൂ. നമ്മു​ടെ കവി, രു​ഗ്മി​ണീ​പാ​ണി​ഗ്ര​ഹ​ണേ​ച്ഛ​യോ​ടു കൂടി വന്ന രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ഈ മനോ​ഭാ​വ​ത്തെ എങ്ങ​നെ ഹസി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു നോ​ക്കുക.

ഇങ്ങ​നെ അവർ രു​ഗ്മി​ണി​യു​ടെ ശരീ​ര​ത്തെ ദ്വാ​ദ​ശ​രാ​ശി​മ​യ​മാ​യി കണ്ടു​വ​ത്രേ. എന്നാൽ അത്ര​മാ​ത്രം​കൊ​ണ്ടു് അവ​സാ​നി​ച്ചോ? പാ​വ​ന​ങ്ങ​ളായ സകല ദേ​ശ​ങ്ങ​ളും തീർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളും അവ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ത്തിൽ സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യി​ട്ടാ​ണു് അവർ​ക്കു തോ​ന്നി​യ​തു്.

രസ​ച​ക്ര​വർ​ത്തി​യായ ശൃം​ഗാ​ര​ത്തി​ന്റെ വി​വി​ധ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളെ ഇത്ര സര​സ​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മറ്റൊ​രു കവി മല​യാ​ള​നാ​ട്ടിൽ ഇതേ​വ​രെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്.

എന്നു പറ​ഞ്ഞും​കൊ​ണ്ടു് ഗോ​പി​ക​മാ​രെ​ല്ലാം ചേർ​ന്നു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നു​മാ​യി കളി​യാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ,

ഇത്ത​രം പത്തു​വ​രി​കൾ തി​ക​ച്ചു് എഴു​താൻ ശക്തി​യു​ള്ള ഒരു​വ​നു് മഹാ​ക​വി​പ​ട്ട​ത്തി​നു വി​ശേ​ഷി​ച്ചു വേറെ യോ​ഗ്യ​ത​ക​ളൊ​ന്നും ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. ഭക്ത​ശി​രോ​മ​ണി​യും മഹാ​ക​വി​യു​മാ​യി​രു​ന്ന രാ​മ​പ്ര​സാ​ദൻ വം​ഗ​ഭാ​ഷ​യി​ലും കൃ​ഷ്ണ​മ​യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ രാ​ധി​കാ​ദേ​വി​യെ​പ്പോ​ലും അതി​ശ​യി​ച്ചി​രു​ന്ന പര​മ​സു​കൃ​തി​നി​യായ മീ​രാ​ബാ​യി വ്ര​ജ​ഭാ​ഷ​യി​ലും ഒട്ടു വളരെ ഗോ​പി​കാ​ഗാ​ന​ങ്ങൾ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആന​ന്ദാ​ശ്രു​ക്കൾ പൊ​ഴി​ക്കാ​തേ​യും രോ​മാ​ഞ്ച​ക​ഞ്ചു​കം ധരി​ക്കാ​തേ​യും അവ​യി​ലൊ​ന്നെ​ങ്കി​ലും വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഹൃ​ദ​യ​മു​ള്ള​വർ​ക്കാർ​ക്കും സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. നമ്മു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ അവ​രോ​ടു കി​ട​യാ​യി വല്ല​തും ഒരു ഗാ​ന​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യി​ലെ ഗോ​പി​കാ​ദുഃ​ഖ​ക​ഥ​ന​മാ​ണു്.

‘പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ള്ളി​ലേ മാ​ന​മ​ട​ക്കാ​നാ’യി കണ്ണൻ, ‘നീ​ള​യാ​യു​ള്ളൊ​രു നാ​രി​യെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു’ ആ കാ​ടു​തോ​റും നീളെ നട​ക്കു​ന്നു. ‘കൊ​ണ്ടൽ​നേർ​വർ​ണ്ണൻ മറ​ഞ്ഞ​തു കണ്ട​പ്പോൾ വല്ല​വി​മാ​രെ​ല്ലാം ഒട്ടു​നേ​രം; തങ്ങ​ളിൽ നോ​ക്കീ​ട്ടു വല്ലാ​തെ’ നി​ന്നു പോ​കു​ന്നു.

എന്നാൽ ‘ചാ​ര​ത്തു​നി​ന്നൊ​രു കാർ​മു​കിൽ​വർ​ണ്ണ​നെ വാർ​ത്തു​മെ​ങ്ങു​മേ’ കാ​ണാ​താ​യ​പ്പോൾ, അവ​രു​ടെ ധീ​ര​ത​യൊ​ക്കെ നശി​ക്കു​ന്നു. അവർ കണ്ണു​നീർ വാർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് കാ​ടു​തോ​റും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ തേടി നട​ക്കു​ന്നു. മാർ​ഗ്ഗ​മ​ദ്ധ്യേ കാ​ണു​ന്ന വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളോ​ടും, വല്ലി​ക​ളോ​ടും, പൂ​ക്ക​ളോ​ടും, ഭൃം​ഗ​ങ്ങ​ളോ​ടും, പക്ഷി​ക​ളോ​ടും ഒക്കെ കണ്ണ​നെ​പ്പ​റ്റി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

ഇതി​നി​ടെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നു​മാ​യി രമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന നീ​ള​യും,

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഗർ​വി​ത​യാ​യ് ചമ​യു​ന്നു.

എന്നാ​യി അവ​ളു​ടെ നില,

എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം മെ​ല്ലെ​ക്ക​ഴു​ത്തു​യർ​ത്തി നി​ല​ത്തു വണ​ങ്ങി​നി​ല്ക്ക​വേ ‘നീള താൻ മു​ന്നേ​തി​ലേ​റ്റം ഞെ​ളി​ഞ്ഞാ​ള​പ്പോൾ.’

എന്നാൽ,

അപ്പോൾ നീ​ള​യും മറ്റു​ള്ള ഗോ​പി​ക​മാ​രെ​പ്പോ​ലെ വി​ല​പി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി. അവ​ളു​ടെ വി​ലാ​പം അവരും കേൾ​ക്കു​ന്നു. അവ​രെ​ല്ലാ​വ​രും കൂടി,

തള്ളി​യെ​ഴു​ന്നൊ​രു ചൂ​ട​ങ്ങു പോ​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് കാ​ളി​ന്ദീ​തീ​ര​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു പോ​കു​ന്നു. നദീ​തീ​ര​ത്തു​ള്ള പൂ​ങ്കാ​വിൽ,

ചെ​ന്നു് വട്ട​ത്തി​ലി​രു​ന്നി​ട്ടു് വട്ട​ക്ക​ണ്ണി​ട്ടു തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.

മന്ദ​സ​മീ​ര​ണ​നാ​ദി​യാ​യ് ചൊ​വ്വു​ള്ള വീ​ര​ന്മാ​രെ​ല്ലാം മാ​ര​ദേ​വ​നോ​ടൊ​ന്നി​ച്ചു് അവിടെ എത്തു​ന്നു.

ഗോ​പി​മാർ​ക്കു ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​വി​ഷ​യ​ക​മാ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന രതി, ഈ മാ​തി​രി പരി​ത​സ്ഥി​തി​ക​ളാൽ ഉദ്ദീ​പി​ത​മാ​യി ഭവി​ക്ക​വേ,

ഇങ്ങ​നെ ഓരോ​രു​ത്തർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ സ്മ​രി​ക്ക​യും ഗു​ണ​പ്ര​ശംസ ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. കാ​മ​ദേ​വൻ ഇതു​ത​ന്നെ നല്ല തരം എന്നു കരുതി നാലു ശര​ങ്ങൾ വമ്പു​ക​ലർ​ന്നു വലി​ച്ചു​വി​ടാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ, മഹാ​പാ​പീ! കൊ​ല്ല​ല്ലേ എന്നു് ആ താർ​ത്തേ​ന്മൊ​ഴി​കൾ വി​ല​പി​ക്കു​ന്നു. ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ കൂർ​ത്തു മൂർ​ത്ത ശര​ങ്ങൾ ഏറ്റു് അവർ മൂർ​ച്ഛി​ക്കു​ന്നു. ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ കാ​ന​ന​ദേ​വ​ത​കൾ ദീനത പൂ​ണ്ടു് വെ​ളി​ച്ച​പ്പെ​ട്ടു്,

‘ആശ്വ​സി​പ്പിൻ നി​ങ്ങൾ എന്ന​ങ്ങു ചൊ​ല്ലി​നി​ന്നു’ ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.

‘ചന്ദ​ന​ച്ചാ​റെ​ല്ലാം മേ​നി​യി​ലേ​ല്ക്ക​വെ ചി​ന്തു​ന്ന ചൂ​ടു​കൊ​ണ്ടു പൊ​രി​ഞ്ഞു്’ ഗോ​പി​മാർ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

കാ​ന​ന​ദേ​വ​ത​മാർ അതു കേ​ട്ടു് മന​സ്സ​ലി​ഞ്ഞു് സസ്മി​തം ഇങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു.

ഉന്മാ​ദം പൂ​ണ്ടി​രു​ന്ന ആ ഗോ​പി​ക​മാർ, മന്മ​ഥ​നെ​ന്ന പേരു കേ​ട്ട​പ്പോ​ഴെ അയാളെ വി​ളി​ച്ചു്,

എന്നു വി​ല​പി​ക്കു​ന്നു. മു​മ്പു് അത്യ​ന്തം ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി തോ​ന്നി​യി​രു​ന്ന​വ​യെ​ല്ലാം, ഈ വി​ര​ഹാ​വ​സ്ഥ​യിൽ അവർ മർ​മ്മ​ഭേ​ദ​ക​ങ്ങ​ളാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്നു. നോ​ക്കുക!

‘തി​ങ്ക​ളേ നോ​ക്കു​വിൻ കൺ​കു​ളുർ​ത്തീ​ടു​മേ കാ​ണും​തോ​റും’ എന്നു കാ​ന​ന​ദേ​വ​ത​മാർ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഗോ​പി​മാർ ചന്ദ്ര​നെ ഭത്സി​ക്ക​യാ​ണു ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. എന്തി​നേ​റെ​പ്പ​റ​യു​ന്നു? അവ​രു​ടെ മദം ശമി​ച്ചു. അഭി​ലാ​ഷാ​ദി ഒൻ​പ​ത​വ​സ്ഥ​ക​ളും കഴി​ഞ്ഞു് മരണം എന്ന പത്താ​മ​ത്തെ ദശയിൽ അവർ എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇത്യാ​ദി വി​ലാ​പം കേ​ട്ട​പ്പോൾ, കപ​ട​നാ​ട​ക​സൂ​ത്ര​ധാ​ര​നായ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ, അവ​രു​ടെ മു​മ്പിൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു് ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു് രാ​സ​ക്രീ​ഡ​യ്ക്കു് ഒരു​ങ്ങു​ന്നു. യോ​ഗി​കൾ​ക്കും ഭോ​ഗി​കൾ​ക്കും ഒരു​പോ​ലെ പര​മ​നിർ​വൃ​തി​യ​രു​ളു​ന്ന രാ​സ​ക്രീ​ഡ​യു​ടെ വർ​ണ്ണ​നം അത്യ​ന്തം രമ​ണീ​യ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

കാ​വ്യ​ജീ​വി​തം വ്യം​ഗ്യ​മാ​കു​ന്നു; പ്ര​ധാന വ്യം​ഗ്യ​മോ രസ​സ്വ​രൂ​പ​വു​മാ​ണു്. നവ​ര​സ​ങ്ങ​ളിൽ വെ​ച്ചു് ഏറ്റ​വും പ്ര​ധാ​നം ശൃം​ഗാ​ര​മാ​ണെ​ന്നു് ഏവരും സമ്മ​തി​ക്കും. “ശൃം​ഗാ​ര​മേവ രസ​നാ​ദ്ര​സ​മാ​മ​നാ​മഃ” എന്ന​ത്രേ പ്രാ​ചീ​ന​പ​ണ്ഡി​ത​ന്മാർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. മറ്റൊ​രു രസവും ശൃം​ഗാ​രം​പോ​ലെ പണ്ഡി​ത​പാ​മ​ര​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ട​ത്രേ പൗ​രാ​ണി​ക​ന്മാർ ജീ​വാ​ത്മാ പര​മാ​ത്മാ​ക്ക​ളു​ടെ പര​സ്പ​ര​ബ​ന്ധ​ത്തേ സമു​ദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഗോ​പി​കാ​കൃ​ഷ്ണ​സം​ബ​ന്ധ​ത്തെ ഭാ​ഗ​വ​ത​ത്തിൽ ഈ വിധം ശൃം​ഗാ​ര​മാ​യി നി​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഗോ​പി​മാർ​ക്കു ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നോ​ടു​ള്ള ഭക്തി​മ​ധു​രി​മ​യേ​ക്കാൾ മധു​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ, അതിനെ മധു​ര​ഭ​ക്തി എന്നു വ്യ​വ​ഹ​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ‘പതി​നാ​റാ​യി​ര​വു​മൊ​രെ​ട്ടും’ ഗോ​പി​മാർ അന​ന്ത​കോ​ടി ജീ​വാ​ത്മാ​ക്ക​ളേ​യും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സർ​വ​ലോ​ക​മ​നോ​ഹ​രി​യായ മു​ര​ളീ​ഗാ​നം വി​ശ്വ​പ്രേ​മ​ത്തേ​യും ഉപ​ല​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ശ​ബ്ദം തന്നെ പര​മാ​ത്മ​വാ​ച​ക​മാ​കു​ന്നു. ഒരു ഹി​ന്ദു​വി​നു് [9] ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ, [10] രാധ, [11] വൃ​ന്ദാ​വ​നം, [12] മുരളീ, [13] വ്രജം ഇത്യാ​ദി ശബ്ദ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ മധു​ര​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നും ഇല്ല. ഇവയിൽ ഓരോ​ന്നും ലോ​കോ​ത്ത​ര​മായ ഓരോ ആശ​യ​സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തെ ഉദ്ഘാ​ട​നം ചെ​യ്തു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. രാ​ധ​യും, വൃ​ന്ദാ​വ​ന​വും, മു​ര​ളി​യും, വ്ര​ജ​വും അന്ന​ത്തെ​പ്പോ​ലെ ഇന്നും സർ​വോ​ല്ക്കർ​ഷേണ വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. ഈ കാ​വ്യ​ത്തിൽ നാം എന്താ​ണു കാ​ണു​ന്ന​തു്? ഗോ​പി​ക​മാർ, തങ്ങ​ളു​ടെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രേ​യും, ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രേ​യും, പു​ത്ര​മി​ത്രാ​ദി​ക​ളെ​യും എന്നു​വേ​ണ്ട തങ്ങ​ളു​ടേ​തെ​ന്നു സാ​ധാ​രണ ജന​ങ്ങൾ അഭി​മാ​നി​ക്കാ​റു​ള്ള സർ​വ​ത്തെ​യും ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു്, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ പ്രോ​മ​മാ​കു​ന്ന അത്ഭു​ത​വ​ശ്യ​മ​ന്ത്ര​ത്തി​നു് അടി​മ​പ്പെ​ട്ടു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ പി​ന്തു​ട​രു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​ന്റെ ദി​വ്യ​പ്രേ​മ​സു​ധ​യെ ഒരു ചെ​റു​തു​ള്ളി​യെ​ങ്കി​ലും ആസ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് സു​കൃ​ത​പ​രി​പാ​കം​കൊ​ണ്ടേ സാ​ധി​ക്കൂ. ഗോ​പി​ക​മാ​രെ​പ്പോ​ലെ ഈശ്വ​ര​പ്രേ​മ​സു​ധാ​ല​ഹ​രി പി​ടി​പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ്യ​വാ​രാ​ശി​കൾ​ക്കു​ണ്ടോ താ​നെ​ന്നും തന്റേ​തെ​ന്നും ഉള്ള ഭേ​ദ​ബു​ദ്ധി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്നു? എന്നാൽ ഗോ​പി​മാർ​ക്കു് അല്പം അഹ​ങ്കാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി. അതി​ന്റെ സ്ഫു​ര​ണം അവ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലു​ണ്ടായ മാ​ത്ര​യിൽ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ മറ​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു. അഹം​കാ​രം നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം കാലം ഈശ്വ​രോ​പ​ല​ബ്ധി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ഒരു​ത്ത​മ​പാ​ഠം ഈ സം​ഭ​വ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് നാം പഠി​ക്കു​ന്നു. ഭഗ​വാ​നെ​പ്പി​രി​ഞ്ഞു് ഒരു കാ​ണി​നേ​രം പോലും ഇരി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത ഗോ​പി​മാ​രു​ടെ ദുർ​മ്മ​ദം ശമി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അധി​ക​സ​മ​യം വേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ല്ല. അവർ അത്യ​ന്ത​വി​നീ​ത​ഭാ​വ​ത്തിൽ, വാ! വാ! എന്നു നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് സർ​വ​ത്ര നട​ക്കു​ന്നു; കണ്ണ​നെ കാ​ണാ​ത്ത​പ​ക്ഷം ജീ​വ​ത്യാ​ഗം [14] ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു​പോ​ലും അവർ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. അപ്പോ​ഴ​ത്രേ,

“ഞാ​ന​ങ്ങു ചെ​ന്നു വെ​ളി​ച്ച​ത്തു പൂ​കു​ന്ന” കാലം വന്നു എന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടു്, ഭഗവാൻ അവർ​ക്കു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. എത്ര ഗോ​പി​ക​മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ അത്ര​യും കൃ​ഷ്ണ​ന്മാ​രു​മു​ണ്ടാ​യി. ഇന്നും ഓരോ ഭക്ത​ന്റേ​യും ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഭഗവാൻ വേ​ണു​ഗാ​ന​മാ​കു​ന്ന പ്രേ​മ​ത്തി​ന്റെ വശ്യ​മ​ന്ത്രം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് രമി​ക്ക​ത​ന്നേ ചെ​യ്യു​ന്നു. രാ​സ​ക്രീ​ഡ​യു​ടെ രഹ​സ്യം ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ ശക്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത ഉപ​രി​പ്ല​വ​ബു​ദ്ധി​ക​ളാ​ണു് അതിനെ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇതു​പോ​ലെ തന്നെ ഗോ​പി​കാ​വ​സ്ത്ര​ഹ​ര​ണ​ക​ഥ​യും വി​ല​യേ​റിയ ഒരു വേ​ദാ​ന്ത​ര​ഹ​സ്യ​ത്തെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു. തൽ​ക്ക​ഥാ​ശ്ര​വ​ണ​മാ​ത്ര​ത്താൽ, ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പ​ര​മ​ഹം​സൻ സമാ​ധി​യിൽ മു​ഴു​കി​പ്പോ​കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു് അതു​കൊ​ണ്ട​ത്രേ. ഭക്ത​ന്മാർ​ക്കു് ഈശ്വ​ര​പ്രാ​പ്തി​ക്കു പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​ക​മാ​യി വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തു് അഭി​മാ​ന​മാ​കു​ന്നു. ആ അഭി​മാ​നം വേ​രോ​ടെ അറ്റു​പോ​യാ​ലേ ഈശ്വ​ര​ലാ​ഭം ഉണ്ടാ​വു​ക​യു​ള്ളു എന്ന​ത്രേ ഈ കഥ നമ്മേ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​യാൽ പ്ര​സ്തുത ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലെ ഓരോ കഥയും അർ​ത്ഥ​ബ​ഹു​ല​മാ​ണെ​ന്നു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. തങ്ങ​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി​ക്കു വി​ഷ​യ​മാ​കാ​ത്ത​തെ​ല്ലാം അബ​ദ്ധ​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വം ജ്ഞാ​നാ​ഭി​വൃ​ദ്ധി​ക്കു ബാ​ധ​ക​മാ​കു​ന്നു.

ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ന​മ്പൂ​രി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ ഒരു പര​മ​ഭാ​ഗ​വ​ത​നാ​യി​രു​ന്നു. നി​മ്ന​ലി​ഖി​ത​ങ്ങ​ളായ ഏതാ​നും വരികൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭക്തി​പാ​ര​വ​ശ്യ​ത്തി​നും ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി​യ്ക്കും മൂർ​ദ്ധാ​ഭി​ഷി​ക്തോ​ദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ശബ്ദ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള ചി​ത്ര​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​ലും ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ന​മ്പൂ​രി​ക്കു​ള്ള ചാ​തു​രി ഒന്നു പ്ര​ത്യേ​ക​മാ​ണു്. കംസൻ ദേ​വ​കി​യെ വെ​ട്ടു​ന്ന​തി​നാ​യി ഖഡ്ഗം ഓങ്ങു​ന്നു. ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ അവിടെ നി​ന്നി​രു​ന്ന ആളു​ക​ളു​ടെ അവ​സ്ഥ​യെ കവി വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

ഇങ്ങ​നെ മൂ​ന്നു നാലു ചൂർ​ണ്ണി​ക​കൾ​കൊ​ണ്ടു് കവി അവ​രു​ടെ മനോ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളെ ഭം​ഗി​യാ​യി പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പാ​ദ​മ​ദ്ധ്യ​ത്തി​ലു​ള്ള നിർ​ത്തു​കൾ അവ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​സ്തോ​ഭ​ന​ങ്ങ​ളെ പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പര്യാ​പ്ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ദേ​വ​കി​യു​ടെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ അവസ്ഥ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തും അത്യ​ന്തം ഹൃ​ദ​യ​സ്പർ​ശ​ക​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ജാം​ബ​വാ​നും ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നും തമ്മി​ലു​ണ്ടായ ദ്വ​ന്ദ്വ​യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ വർ​ണ്ണന വാ​ങ്മ​യ​ചി​ത്ര​ത്തി​നു് ഒരു നല്ല​ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​മാ​കു​ന്നു.

ഇവിടെ ‘ഷ്ട’ എന്ന പരു​ഷാ​ക്ഷ​ര​ത്തി​ന്റെ ആവർ​ത്ത​നം ഇടി​യു​ടെ ഈക്കി​നെ നല്ല​പോ​ലെ ഉൽ​ബോ​ധി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ജാം​ബ​വാ​ന്റെ ആ പ്ര​ഹ​ര​ങ്ങൾ കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ദേ​ഹ​ത്തിൽ യാ​തൊ​രു വേ​ദ​ന​യും ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കാ​നാ​യി കവി അടു​ത്ത രണ്ടു വരി​ക​ളിൽ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ മധു​രാ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പെ​രു​മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം കവി​ക​ളും ചി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ​യാ​ണു്. ചി​ത്ര​കാ​രൻ ചി​ത്ര​മെ​ഴു​തി​ത്തീർ​ത്ത​ശേ​ഷം ഒരു മി​നു​ക്കു​പ​ണി ചെ​യ്യാ​റു​ണ്ടു്. കവി​യും ആ പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണു് വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കു ജീവൻ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഈ ഭാ​ഗ​ത്തു് കവി സർ​വ​ശി​ശു​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഒരു ദശ മാ​ത്ര​മേ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. പല്ലു​കൾ മു​ള​യ്ക്കു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു ശി​ശു​ക്കൾ​ക്കു​ള്ള വശീ​ക​ര​ണ​ശ​ക്തി അനു​ഭ​വൈ​ക​വേ​ദ്യ​മാ​ണു്. എന്നാൽ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ന്മാ​രു​ടെ ലോ​കോ​ത്ത​ര​ഗു​ണോ​ത്ത​ര​മായ സൗ​ഭാ​ഗ്യാ​തി​ശ​യ​ത്തെ വി​ശ​ദീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി കവി ഒരു പൊ​ടി​ക്കൈ​കൂ​ടി പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. നോ​ക്കുക:–

അക്രൂ​രൻ കം​സാ​ജ്ഞ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഭഗ​വാ​നേ കാ​ണു​ന്ന​തി​നാ​യി പോയ അവ​സ​ര​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ അങ്കു​രി​ച്ച വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തും ഇതു​പോ​ലൊ​രു പൊ​ടി​ക്കൈ​പ്ര​യോ​ഗം കാ​ണു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ ഓരോ​ന്നു ചി​ന്തി​ച്ചു ചി​ന്തി​ച്ചു സമയം പോ​യ​ത​റി​യാ​തെ അയാൾ സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തിൽ ആയർ​കു​ല​ത്തിൽ എത്തി. അവിടെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ‘ചേ​വ​ടി​ത്താ​രിണ’ മണ്ണിൽ പതി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു്, അയാൾ,

ഇതി​ല്പ​രം വി​ശ​ദ​മാ​യി ഒരാ​ളു​ടെ ഭക്തി​യെ എങ്ങി​നെ​യാ​ണു വർ​ണ്ണി​ക്കുക?

വേ​റൊ​രു സം​ഗ​തി​യി​ലും കവി​ക്കു് ചി​ത്ര​കാ​ര​നോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്. ചി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ തങ്ങ​ളു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉചി​ത​മായ ഒരു പശ്ചാൽ​ഭൂ​മി​യെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കുക പതി​വാ​ണു്. ആ പശ്ചാൽ​ഭൂ​മി ചി​ത്ര​ത്തി​നു് തന്മ​യ​ത്വ​വും ശോ​ഭാ​തി​ശ​യ​വും നൽ​കു​ന്നു. കവി​ക​ളും ആ സമ്പ്ര​ദാ​യം സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പൂതന ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ നി​ഗ്ര​ഹി​പ്പാ​നാ​യി മോ​ഹി​നീ​വേ​ഷം പൂ​ണ്ടു് പോർ​കൊ​ങ്ക​ക​ളിൽ കാ​കോ​ള​വും തേ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു. അവൾ ബാ​ല​ഗൃ​ഹ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ കട​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ,

ഈ ബാ​ല​ക​നെ കാ​ണു​ന്നു. പ്ര​കൃ​ത്യാ അതി​നി​ഷ്ഠു​ര​യും ഏതു സാ​ഹ​സ​പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കും ഒരു​ക്ക​മു​ള്ള​വ​ളും ആയ അവൾ പോലും ആ ശി​ശു​വി​ന്റെ ‘ഓമ​ന​ത്തൂ​മു​ഖം തന്നി​ലെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്’ തെ​ല്ലു​നേ​രം നി​ന്നു​പോ​കു​ന്നു. പല്ല​വം വെ​ല്ലു​ന്ന ആ പൂ​വൽ​മേ​നി​യെ തൊട്ട മാ​ത്ര​യിൽ അവൾ​ക്കു രോ​മാ​ഞ്ച​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു; ‘കമ്ര​മാ​യു​ള്ളൊ​രു നൻ​മു​ഖം തന്നിൽ’ അവൾ അറി​യാ​തെ ഒന്നു ചും​ബ​നം ചെ​യ്തു​പോ​കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ സർ​വാം​ഗീ​ണ​മായ മനോ​ഹാ​രി​ത​യെ ഒന്നു വർ​ണ്ണി​ച്ച​തി​ന്റെ ശേഷമേ കവി പൂ​ത​ന​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൾ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു വന്ന ക്രൂ​ര​കർ​മ്മം ചെ​യ്യി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു.

ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണാ​വ​താ​ര​ഘ​ട്ട​ത്തെ കവി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് എങ്ങി​നെ എന്നു നോ​ക്കുക.

അതി​ര​റ്റ ശോകം, സന്തോ​ഷം മു​ത​ലായ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടു​മ്പോൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ ആഡം​ബ​ര​വി​വർ​ജ്ജി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ പതി​വു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അത്ത​രം ഘട്ട​ങ്ങ​ളെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​മ്പോൾ കവികൾ അതിരു കവി​ഞ്ഞു് അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ല. എന്നാൽ അല​ങ്കാ​ര​പ്രി​യ​നായ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി അങ്ങി​നെ​യു​ള്ള ഘട്ട​ങ്ങ​ളി​ലും രൂ​പ​കാ​ദ്യർ​ത്ഥാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​റു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് ചി​ല​പ്പോൾ ഭാ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു കൃ​ത്രി​മ​ത്വം വന്നു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ സ്വ​മാ​താ​വി​നോ​ടും മറ്റും യാത്ര പറ​ഞ്ഞു വി​ദേ​ശ​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന ഘട്ട​ത്തിൽ പറ​യു​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ ആപാ​ദ​ചൂ​ഡം സ്വാ​ഭാ​വി​ക​വും ഹൃ​ദ​യ​സ്പർ​ശ​ക​വും ആയി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു സൂ​ര്യോ​പ​രാ​ഗ​കാ​ല​ത്തു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ബല​രാ​മ​നോ​ടു​കൂ​ടി തീർ​ത്ഥ​സ്നാ​ന​ത്തി​നാ​യി ദ്വാ​ര​കാ​പു​രി​യിൽ​നി​ന്നു് ഭാർ​ഗ്ഗ​വ​പു​ണ്യ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ചെ​ന്ന​താ​യ​റി​ഞ്ഞു്, നന്ദാ​ദി​കൾ അവിടെ എത്തു​ന്നു. യശോ​ദാ​ദേ​വി ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ ‘ബാ​ല​നാ​യു​ള്ള നാ​ളെ​ങ്ങ​നെ​യോ’ അതു​പോ​ലെ പുൽ​കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ദ്ര​വീ​ക​ര​ണ​ശ​ക്തി നോ​ക്കുക.

എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ആ സു​കൃ​തി​നി കാർ​വർ​ണ്ണ​ന്റെ പൂ​വൽ​മേ​നി​യി​യെ പല പ്രാ​വ​ശ്യം തഴു​കു​ക​യും,

എന്നു ചൊ​ല്ലി, ആ മു​ഖ​ത്തെ പലേ തവണ മു​ക​രു​ക​യും,

പല്ല​വം വെ​ല്ലു​ന്ന ആ പാ​ണി​യെ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും തട​വു​ക​യും,

ആ പോൽ​പ്പാ​ദ​ങ്ങ​ളെ മു​ക​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇതിൽ​പ്പ​രം മെ​ച്ച​മാ​യി ഒരു മാ​തൃ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ എങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ക്കും? ഇവി​ടെ​യെ​ങ്ങും കവി അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളെ വാ​രി​ച്ചൊ​രി​യാ​തി​രു​ന്ന​തു് വളരെ ഉചി​ത​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ചെ​റു​ശ്ശേ​രി ഒരു അല​ങ്കാ​ര​പ്രി​യ​നാ​ണെ​ന്നു് മു​മ്പു് പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈയിൽ ഒരു വർ​ണ്യ​വ​സ്തു കി​ട്ടി​യാൽ അല​ങ്കാ​ര​പേ​ട​കം ഒഴി​ഞ്ഞി​ട്ടേ, വർ​ണ്ണ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു വി​ര​മി​ക്കൂ. അതും കുറെ വൈ​മ​ന​സ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഈ വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളി​ലൊ​ക്കെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തീ​ക്ഷ​ണ​മായ നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ശ​ക്തി​യും, കല്പ​നാ​വൈ​ചി​ത്ര്യ​വും, അഗാ​ധ​മായ മനു​ഷ്യ​ഹൃ​ദ​യ​ജ്ഞാ​ന​വും നല്ല​പോ​ലെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്. വർ​ണ്ണ്യ​വ​സ്തു​വി​ന്റെ പൂർ​ണ്ണ​മായ പ്ര​തീ​തി​ക്കു കൂ​ടു​തൽ ഉപ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഔപ​മ്യ​മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളായ അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ചെ​റു​ശ്ശേ​രി നമ്പൂ​രി​യും സാ​മ്യാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് അധി​ക​മാ​യി പെ​രു​മാ​റീ​ട്ടു​ള്ള​തു്.

ഇതിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഉപമകൾ ഹേ​മ​ന്ത​കാ​ല​ത്തി​ലെ ശൈ​ത്യാ​ധി​ക്യ​ത്തെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് എത്ര സമർ​ത്ഥ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യിൽ​നി​ന്നു് മി​യ്ക്ക അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കും നല്ല നല്ല ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ എടു​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​മെ​ങ്കി​ലും സാ​മ്യ​മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളായ അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടു്, പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു് ഉൽ​പ്രേ​ക്ഷ​യോ​ടു് കവി​ക്കു​ള്ള പക്ഷ​പാ​തം പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കാ​ളി​ദാ​സ​ന്റെ ഉപ​മ​കൾ​പോ​ലെ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ ഉൽ​പ്രേ​ക്ഷ​കൾ​ക്കും ഒരു പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യു​ണ്ടു്. ഈ ഉൽ​പ്ര​ക്ഷ​ക​ളി​ലാ​ണു് കവി​യു​ടെ സർ​വ​ത​ന്ത്ര​സ്വ​ത​ന്ത്ര​മായ ഉല്ലേ​ഖ​ന​ചാ​തു​രി​യും കല്പ​നാ​വൈ​ദ​ഗ്ധ്യ​വും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്.

വസ്തു​ബോ​ധ​ത്തി​നു് ഉത​കു​ന്ന ശബ്ദ​പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ലും കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥാ​കർ​ത്താ​വു് ചതു​ര​നാ​യി​രു​ന്നു.

ഇവിടെ ളകാ​ര​മ​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ആവർ​ത്ത​ന​ത്താൽ കവി കൃ​ഷ്ണ​മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ കോ​മ​ളി​മ​യേ നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇവിടെ ഇഴ​ഞ്ഞി​ഴ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്ന ഗാ​ഥാ​വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ഗതിയെ, പാ​ദാർ​ദ്ധ​ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് ഒന്നു ത്വ​രി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ യശോ​ദ​യു​ടെ മന​സ്സിൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു​ദി​ച്ച സ്തോ​ഭ​ങ്ങൾ ഈ വരി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു നല്ല​പോ​ലെ സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു.

കവി, ശൃം​ഗാ​ര​പ്രി​യ​നാ​ക​യാൽ പൊ​തു​വെ മധു​ര​വാ​ക്കാ​യി​ട്ടാ​ണു് കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. ചി​ല​പ്പോൾ അസ്ഥാ​ന​ത്തിൽ​പോ​ലും മാ​ധു​ര്യ​വ്യ​ഞ്ജ​ക​ങ്ങ​ളായ ശബ്ദ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇവിടെ പരു​ഷാ​ക്ഷ​ര​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കു കു​റേ​ക്കൂ​ടി ജീവൻ വരു​മാ​യി​രു​ന്നു.

കഥാ​നാ​യ​ക​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ര​ച​ന​യി​ലും ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു് വളരെ നി​ഷ്കർ​ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി തോ​ന്നു​ന്നു. ഭാ​ഗ​വ​ത​ത്തി​ലേ കൃ​ഷ്ണ​നോ​ടു് നമു​ക്കു് ഭക്തി​യും ബഹു​മാ​ന​വും തോ​ന്നി​യേ​ക്കാം. എന്നാൽ ഗാ​ഥ​യി​ലേ കൃ​ഷ്ണൻ ഒരു മനു​ഷ്യൻ കൂടി ആയ​തി​നാൽ, അദ്ദേ​ഹം നമ്മു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​മായ സ്നേ​ഹ​ത്തി​നു പാ​ത്രീ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. കേവലം അമാ​നു​ഷ​മായ ഒരു പാ​ത്ര​ത്തോ​ടു് മനു​ഷ്യർ​ക്കു് അനു​ക​മ്പ​യു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തു സാ​ധാ​ര​ണ​മ​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ട​ത്രേ ആദർ​ശ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന അവ​സ​ര​ത്തിൽ, കവികൾ അവ​യ്ക്കു് അല്പാ​ല്പം മനു​ഷ്യ​ത്വം കൂടി നൽകാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തു്. വാ​ല്മീ​കി​യു​ടെ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നും, സീ​ത​യും, ഹനൂ​മാ​നും ആദർ​ശ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും, അവർ​ക്കു മനു​ഷ്യ​ത്വം നൽകാൻ കവി വി​സ്മ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ പ്രാ​കൃ​ത​മ​നു​ഷ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ വി​ല​പി​ക്കു​ന്ന​തും, സീത, ഒരു വെറും സാ​മാ​ന്യ​സ്ത്രീ​യെ​പ്പോ​ലെ ലക്ഷ്മ​ണ​നോ​ടു പരു​ഷ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തും, ഹനൂ​മാൻ ഒരു രാ​ക്ഷ​സി​യെ​ക്ക​ണ്ട് സീ​ത​യാ​ണെ​ന്നു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചു് വാ​ന​ര​സ​ഹ​ജ​മായ ചാ​പ​ല്യ​ങ്ങൾ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തും മറ്റും അതിനു ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യിൽ നായകൻ ബന്ധു​മി​ത്രാ​ദി​ക​ളേ വി​ട്ടു് ദൂ​ര​ദേ​ശ​ത്തു പാർ​ക്ക​വേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് പി​താ​വി​നോ​ടു് കവി എന്തെ​ല്ലാം പറ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് നോ​ക്കുക.

സ്വ​മാ​താ​വി​നു കൊ​ടു​പ്പാ​നാ​യി ഏതാ​നും വസ്ത്ര​ങ്ങൾ പി​താ​വി​ന്റെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം പി​ന്നെ​യും പറ​യു​ന്നു:–

കവി​താ​രീ​തി സര​ള​വും പ്ര​സ​ന്ന​വു​മാ​ണു്. പ്രാ​ചീ​ന​പ​ദ​പ്ര​യോ​ഗ​ബാ​ഹു​ല്യ​വും ആളു​ന്തി​രാ​ഗ​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന ഇഴ​ഞ്ഞ​വൃ​ത്ത​വും നി​മി​ത്തം, കാ​ര്യ​ശ​ത​വൈ​യ​ഗ്ര്യ​ത്താൽ ഉഴ​ലു​ന്ന ഇന്ന​ത്തെ മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു്, ഈ കാ​വ്യ​ത​ല്ല​ജ​ത്തെ വേ​ണ്ടും​വ​ണ്ണം ആസ്വ​ദി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​തെ വന്ന​തു് അത്യ​ന്തം പരി​താ​പ​ക​ര​മായ ഒരു അവസ്ഥ തന്നെ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അപ്പൻ​ത​മ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു പറ​യും​പോ​ലെ “മനോ​ധർ​മ്മ​പ്ര​ക​ട​ന​യും അല​ങ്കാ​ര​പ്ര​യോ​ഗ​വും അമൃ​ത​നി​ഷ്യ​ന്ദി​ക​ളായ സു​ല​ളി​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളു​ടെ മേ​ള​ന​വും ഫലി​ത​വും പഴ​ക്ക​വും ഒഴു​ക്കും എല്ലാം​കൂ​ടി തി​ക​ഞ്ഞി​ട്ടൊ​രു കവിത വാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യെ​ത്ത​ന്നെ ആശ്ര​യി​ക്ക​ണം” ഒരു വി​ഷ​യ​ത്തിൽ തീർ​ച്ച​യാ​യും ഈ കവി പിൽ​ക്കാ​ലം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള സർ​വ​കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളേ​യും അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറയാം. മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യെ ചെ​ന്ത​മി​ഴി​ന്നും സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​നും അടി​മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നു് അനേകം ഭാ​ഷാ​ക​വി​കൾ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഒരു കാ​ല​ത്തു മി​ക​ച്ച ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അതി​ന്റെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഇദം​പ്ര​ഥ​മ​മാ​യി പ്ര​യ​ത്നി​ച്ച​തു് ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ന​മ്പൂ​രി​പ്പാ​ടാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചില ഭാ​ഷാ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള ശക്തി​യും ഹൃ​ദ​യ​സ്പർ​ശ​ക​ത്വ​വും കാ​ണു​മ്പോൾ എല്ലാ ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​കൾ​ക്കും കൈ​ര​ളി​യു​ടെ ഇന്ന​ത്തെ പരാ​ധീ​ന​വൃ​ത്തി​യെ​പ്പ​റ്റി സന്താ​പം ജനി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ എരി​ശ്ശേ​രി​യിൽ കഷ​ണ​മി​ല്ലെ​ന്നു പറഞ്ഞ ആൾ ആരാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, അയാൾ, അര​സി​ക​നോ അസൂ​യാ​മ​ലീ​മ​സ​ബു​ദ്ധി​യോ ആയി​രി​ക്കാ​നേ തര​മു​ള്ളു.

ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ കവി എട്ടു​മാ​തി​രി ഭി​ന്ന​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അധി​കാം​ശ​വും മാ​ക​ന്ദ​മ​ഞ്ജ​രി​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലാ​ണു്. അതി​ന്റെ ലക്ഷ​ണം കോ​വു​ണ്ണി നെ​ടു​ങ്ങാ​ടി ഇപ്ര​കാ​രം കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

കാ​ക​ളി​യി​ലെ രണ്ടാം പാ​ദ​ത്തിൽ ആദ്യ​മായ രണ്ട​ക്ഷ​രം കു​റ​ച്ചാൽ മഞ്ജ​രി എന്ന വൃ​ത്തം കി​ട്ടും. കാ​ക​ളി​യു​ടെ ഗണ​മൊ​ന്നും മഗ​ണ​മാ​ക​രു​തു്. മഞ്ജ​രി​യിൽ ഈ നിയമം ഇല്ല. ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തിൽ പത്തും പന്ത്ര​ണ്ടും വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇതി​നോ​ടു വളരെ സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്.

കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യി​ലെ കഥാം​ശം മു​ഴു​വ​നും ഒരേ വൃ​ത്ത​ത്തിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ വാ​യ​ന​ക്കാർ വേഗം മു​ഷി​ഞ്ഞു​പോ​കു​മെ​ന്നു് ഒരു ദൂ​ഷ്യം പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഈ ദോ​ഷ​ത്തെ എളു​പ്പ​ത്തിൽ പരി​ഹ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ഇതിനെ ആളു​ന്തി​രാ​ഗ​ത്തി​ലും “പച്ച​ക്ക​ല്ലൊ​ത്ത തി​രു​മേ​നി​യും നി​ന്റെ–പി​ച്ച​ക്ക​ളി​ക​ളും കാ​ണു​മാ​റാ​ക​ണം” എന്ന കീർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ മട്ടി​ലും ഇട​വി​ട്ടു ചൊ​ല്ലാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ചിലർ പൂ​ര​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ രീ​തി​യി​ലും കൃ​ഷ്ണ​പ്പാ​ട്ടു പാ​ടാ​റു​ണ്ടു്. ആളു​ന്തി​രാ​ഗ​ത്തിൽ ചൊ​ല്ലു​ന്ന​പ​ക്ഷം എല്ലാ അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളേ​യും ഗു​രു​വാ​യി ഉച്ച​രി​ക്ക​ണം.

സ്വർ​ഗ്ഗാ​രോ​ഹ​ണ​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ഈ ഭാഗം വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. മി​സ്റ്റർ പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള​യു​ടെ ആമു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന പതി​പ്പിൽ കാ​ണു​ന്ന ‘ഇതി​ലൊ​രു​മെ​നി​യ്ക്കെ​ന്നു’ ഇത്യാ​ദി രണ്ടു വരികൾ സമ്പൂർ​ണ്ണ​മ​ല്ല.

വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ ലക്ഷ​ണം വൃ​ത്ത​മ​ഞ്ജ​രി​യിൽ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

ഇതു തരം​ഗി​ണീ​വൃ​ത്തം തന്നെ​യാ​ണു്.

ഇത്യാ​ദി ശീ​ലു​കൾ ശങ്ക​ര​ച​രി​തം എന്ന വൃ​ത്ത​ത്തി​ലെ​ഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇത്യാ​ദി കീർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഈ മട്ടി​ലു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. ഇതേ വൃ​ത്തം രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലും ഉണ്ടു്. ഈ സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്തം വാ​സ്ത​വം പറ​യു​ന്ന​താ​യാൽ ദ്രാ​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഉണ്ടാ​യ​താ​ണു്.

ഇത്യാ​ദി ഭാ​ഗ​ത്തി​ലെ വൃ​ത്തം ‘സമാ​സ​മം’ ആണു്. ലക്ഷ​ണം–

ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലെ നാലാം വൃ​ത്ത​വും ഇതു​ത​ന്നെ.

ഇതു മല്ലി​കാ​വൃ​ത്ത​മാ​ണു്.

ഇതു് ഭു​ജം​ഗ​പ്ര​യാ​ത​മെ​ന്ന സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​മാ​കു​ന്നു.

ഈ വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​മാ​യി​രി​ക്കാം അജ​ഗ​ര​ഗ​മ​നം.

കൃ​ഷ്ണ​പ്പാ​ട്ടി​നെ ഏതാ​നും വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പു് പ്ര​സി​ദ്ധ​സാ​ഹി​ത്യ​വി​മർ​ശ​ക​നായ മി: പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള​യു​ടെ പ്രൗ​ഢ​മായ അവ​താ​രി​ക​യോ​ടു​കൂ​ടി മി: കെ. എൻ. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പ​ണി​ക്കർ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തു​വെ​ങ്കി​ലും അതി​നു് യഥാർ​ഹ​മായ പ്ര​ചാ​രം ലഭി​ക്കാ​തെ വന്ന​തു് അത്യ​ന്തം ശോ​ച​നീ​യ​മെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു.

ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ കവി​തി​ല​കൻ മി: എസ്. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു് ശ്രീ​മൂ​ലം ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​ലി​യി​ലെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ ഗ്ര​ന്ഥാ​ങ്ക​മാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും അറി​യാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. കവി തി​രു​വി​താം​കൂർ​കാ​ര​നാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഊഹി​ക്കു​ന്നു. മം​ഗ​ളാ​ച​ര​ണ​ത്തിൽ രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ന്റെ അനു​ക​ര​ണം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഈ പാ​ട്ടിൽ രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ കാ​മ​ദേ​വ​നെ​പ്പോ​ലും വന്ദി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. എതുക, മോന ഇത്യാ​ദി പ്രാ​സ​നി​ബ​ന്ധ​ന​ക​ളും ഏറെ​ക്കു​റെ അനു​സ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

എതു​ക​യു​ടെ ലക്ഷ​ണം നന്നൂൽ​വി​ള​ക്ക​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

‘കട്ടു്’ എന്ന​തി​നു് ‘പട്ടു്’ എന്നു് എതു​ക​യാ​കും; എന്നാൽ പാ​ട്ട് എന്ന​തു് എതു​ക​യാ​വി​ല്ല. “ഐകാര ഔകാ​ര​ങ്ക​ണെ​ട്ടെ​ഴു​ത്താ​യി​നു​മ​ടി മുതൽ വരു​ങ്കാൽ, യവ​യെ​ന്നു മൊ​റ്റ​ടു​ത്തു​വ​ന്ത​കു​റ്റെ​ഴു​ത്താ​ക​വെ​ണ്ണ​പ്പെ​ടും” എന്നു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ,

എന്ന ഔവ്വ​ക്കു​റ​ളി​ലും,

എന്ന കു​റ​ളി​ലും, എതു​ക​യു​ണ്ടെ​ന്നു പറയാം. കൈ​യി​ര​ണ്ടു എന്ന​തി​നു് മെ​യി​ര​ണ്ടു എന്നും എതു​ക​യാ​കും.

“ഉരി​യി​ല്ലാ​വൊ​റ്റാ​ക​വ​രി​നും ഉയി​രേ​റിയ വുയിർ മെ​യ്യാ​ക​വ​രി​നും അവ്വൊ​റ്റെ​ഴു​ത്തു വരു​വ​തേ​യെ​തു​കൈ​യാ​യി​നും, യ, ര, ഴ എന്നു മൂ​ന്റൊ​റ്റിൻ​കീ​ഴു് മറ്റോ​രൊ​റ്റു​വ​രി​നു​മെ​തു​കൈ​യാം.” എന്നു​കൂ​ടി വി​ധി​യു​ള്ള​തി​നാൽ, ‘ആർ​ന്തന’ എന്ന​തി​നു് പാർ​പ്പാൻ എന്ന​തു എതു​ക​യാ​വു​ക​യി​ല്ല.

(1) മൂ​ന്റെ​ഴു​ത്തൊൻ​റ​തു​കൈ, (2) ആചെ​തു​കൈ, (3) ഇന​വെ​തു​കൈ, (4) തലൈ​യാ​കെ​തു​കൈ, (5) ഇടൈ​യാ​കെ​തു​കൈ, (6) കരൈ​യാ​കെ​തു​കൈ, എന്നു് എതുക ആറു​വി​ധം വരും. അവ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം ഇവിടെ വി​വ​രി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. ഓരോ ഉദാ​ഹ​ര​ണം മാ​ത്രം ചേർ​ക്കു​ന്നു.

1. ‘പൊ​യ്മൈ​യും വാ​യ്മൈ​യി​ട​ത്തേ പുരൈ തീർ​ന്ത നൻമൈ പയ​ക്കു​മെ​തിൻ’
2. ‘കാ​യ്മാ​ണ്ട​തെ​ങ്കിൽ പഴം വീ​ഴ​ക്ക​മു​കി​നെ​റ്റി പ്പൂ​മാ​ണ്ട​തി​ന്തേ​ന്റൊ​ടൈ കീറി വരുകൈ പോ​ഴി​ന്തു തേ​മാ​ങ്ക​നി ചിതറ വാ​ഴൈ​പ്പ​ഴ​ങ്കൾ, ചി​ന്തു മേ​മാ​ങ്ക​ത​മെ​ന്റി​ചൈ​യാ​റ്റി​ചൈ പോ​യ​തെ​ന്റെ
3. ഏ. ‘തക്കാർ​തക വി​ല​രെൻ​പ​ത​വ​രവ രെ​ച്ചാ​ത്താർ കാ​ണ​പ്പെ​ടും’ (വല്ലി​ന​വെ​തുക) ബി. ‘അൻ​പി​നു​വാർ​വ​മു​ടൈ മൈ​യ​തു​വീ​നു നൺ​പെ​ന്നു നാ​ടാ​ച്ചി​റ​പ്പു’ (മെ​ല്ലി​ന​വെ​തുക) സി. ‘എല്ലാ​വി​ള​ക്കു വി​ള​ക്ക​ല്ല ചാ​ന്റോർ​ക്കു പ്പൊ​യ്യാ​വി​ള​ക്കേ വി​ള​ക്കു’ (ഇടൈ​യി​ന​വെ​തുക)
4. ‘കരോ​രു​കം പോൽ വള​രെൻ​പാ​വം തീർ​ക്ക വി​ന്മ​തി​പൂൺ ചരോ​രു​ക​മെൻ ചേവടി കണ്ട​ണി​യേ​നോ​താ​ര​കൈ​ചൂ​ഴ്” ഇത്യാ​ദി.
5. ‘അക​ര​മു​ത​ല​വെ​ഴു​ത്തെ​ല്ലാ​മാ​തി പകൻ മു​ത​റ്റേ​യു​ലക’
6. എച്ച​ത്താർ എന്ന​തി​നു ചു​റ്റ​ത്താർ ‘പരിയാ’ എന്ന​തി​നു മണി​യാൻ എന്ന​തും ‘കടൈ​യാ​കെ​തുക’യ്ക്കു​ദാ​ഹ​ര​ണം.

ഈ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും ‘എതുക’ വെറും ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സ​മ​ല്ലെ​ന്നു കാ​ണാ​മ​ല്ലോ.

അതു​പോ​ലെ തന്നെ മോ​ന​യെ​പ്പ​റ്റി​യും ചി​ല​തെ​ല്ലാം അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. അ, ആ, ഐ, ഔ എന്നീ നാ​ലു​യി​രു​ക​ളും ഇ, ഈ, എ, ഏ, എന്നി​വ​യും ഉ, ഊ, ഒ, ഓ ഇവയും ഒന്നി​നൊ​ന്നു മോ​ന​യാ​യ്വ​രും. അതു​പോ​ലെ തന്നെ ചകാ​ര​ത​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കും, ഞന​ങ്ങൾ​ക്കും, മവ​ങ്ങൾ​ക്കും പര​സ്പ​രം മോ​ന​യാ​കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞ​തിൽ​നി​ന്നു് ഗു​രു​ദ​ക്ഷി​ണ​പ്പാ​ട്ടിൽ സർ​വ​ത്ര എതുക, മോന എന്നീ പ്രാ​സ​നി​യ​മ​ങ്ങൾ അനു​ഷ്ഠി​ച്ചി​ട്ടു​ണെ​ന്നു നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

മം​ഗ​ളാ​ച​ര​ണ​ത്തിൽ ആദ്യ​ത്തെ രണ്ടു വരികൾ വെറും തമിൾ വൃ​ത്ത​മാ​ണു്. ‘നാ​നാ​ജ​ന​ത്തെ​യ​റി​യി​പ്പ​തി​നാ​യി’ ചൊ​ല്ലിയ പാ​ട്ടാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു്, ഭാ​ഷ​യ്ക്കു ശു​ദ്ധി​ക്കു​റ​വു നന്നേ​യു​ണ്ടു്. അങ്കി, വെൻറി, ഒണ്മ​റ​യോൻ ഇത്യാ​ദി തമിൾ​പ​ദ​ങ്ങ​ളും നീ​ല​നി​റ​മു​ടെ മൂർ​ത്തി, ഒക്ക​മ​കി​ഴ്‌​ന്തു, നി​ന​ന്തു തു​ട​ങ്ങിയ പഴേ പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും ഈ കൃ​തി​യിൽ ധാ​രാ​ളം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഈ പാ​ട്ടി​നെ നാലു പാ​ദ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒന്നാം​പാ​ദ​ത്തിൽ വസു​ദേ​വർ, രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ന്മാർ​ക്കു് ഉപ​ന​യ​നാ​ദി സൽ​ക്രിയ നട​ത്തീ​ട്ടു്, അവരെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​നാ​യി സാ​ന്ദീ​പ​നി​യെ ഏൾ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും, ഏക​ദേ​ശം ഒരു കൊ​ല്ലം കൊ​ണ്ടു് വേണ്ട വി​ദ്യ​യെ​ല്ലാ​മ​ഭ്യ​സി​ച്ചി​ട്ടു് അവർ മഥു​രാ​പു​രി​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തും, പി​ന്നീ​ടു്, ആ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് വസു​ദേ​വർ കാ​ശ്യ​പ​വി​ശ്വാ​മി​ത്രാ​ദി മഹർ​ഷി​ക​ളെ വരു​ത്തി, അവ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു് തന്റെ പു​ത്ര​ന്മാ​രെ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ അഭ്യ​സി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും മറ്റും വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​ത്തേ പാ​ദ​ത്തിൽ, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ഗു​രു​ദ​ക്ഷി​ണ​യ്ക്കു് ഒരു​ങ്ങു​ന്നു. വസു​ദേ​വർ, അതി​ന്നു​വേ​ണ്ടി, സാ​ന്ദീ​പ​നി​യെ മഥു​രാ​പു​രി​ക്കു വരു​ത്തീ​ട്ടു്,

എന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ നല്കിയ മറു​പ​ടി​യി​ങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ട​പ്പോൾ വസു​ദേ​വ​നു സങ്ക​ട​മാ​യി. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നു വേ​ണ്ടി താൻ അനു​ഭ​വി​ച്ച സങ്ക​ട​ങ്ങ​ളെ അദ്ദേ​ഹം വി​സ്ത​രി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു. നാ​ല്പ​തിൽ​പ്പ​രം വരി​കൾ​കൊ​ണ്ടു് തൽ​ക്കാ​ല​പ​ര്യ​ന്ത​മു​ള്ള ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ച​രി​ത​ത്തെ കവി ഇവിടെ ഭം​ഗി​യാ​യി സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇത്യാ​ദി ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ കവി​ത്വ​ശ​ക്തി​യു​ടെ ഈഷൽ​സ്ഫു​ര​ണം കാ​ണു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. വസു​ദേ​വൻ സാ​ന്ദീ​പ​നി​യു​ടെ അപേ​ക്ഷ കുറേ കട​ന്നു​പോ​യെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹം കയർ​ത്തു പോവാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു.

അതു കണ്ടു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ‘ആകി​ലെൻ ഗു​രു​വ​രുൾ​ചെ​യ്ത​തു തരുവൻ ഞാൻ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി അയ​ച്ച​തി​ന്റെ ശേഷം ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​പു​ത്ര​നെ തേടി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അദ്ദ​ഹം അന്ത​ക​പു​ര​ത്തിൽ എത്തു​ന്ന​തു​വ​രെ​യു​ള്ള ഭാഗം ദ്വി​തീ​യ​പാ​ദ​ത്തിൽ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മൂ​ന്നാം പാ​ദ​ത്തി​ലെ യമ​പു​ര​വർ​ണ്ണന വളരെ ബാ​ലി​ശ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവിടെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ഭാ​ര​ത​രാ​മാ​യ​ണാ​ദി​ക​ളിൽ സൂ​ക്ത​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ജന​ങ്ങ​ളേ​യും കണ്ടു​പോ​ലും. ഭഗവാൻ ധർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​നോ​ടു് തന്റെ ഗു​രു​പു​ത്ര​നെ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രേ​ണം എന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ,

എന്നു ഒഴി​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു. യമ​പു​ര​ത്ത​ര​ച​ന്റെ വാഴ്ച എത്ര ശോ​ഭ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു! തന്റെ അമാ​ത്യ​ന്മാർ ചെ​യ്യു​ന്ന​തൊ​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന​റി​വി​ല്ല​ത്രേ. ശ്രീ​ഷ്ണൻ ഈ അമാ​ത്യ​രിൽ നാലു പേ​രേ​യും ചെ​ന്നു കണ്ടി​ട്ടു് ഒടു​വിൽ ദൂ​ത​ന്മാ​രു​ടെ സമീ​പ​ത്തു് എത്തു​ന്നു. അവിടെ മൂ​ന്നാം പാ​ദ​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നി​ട്ടും പ്ര​യോ​ജ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ മി​ര​ട്ടി​യ​യ​പ്പാ​നാ​ണു് യമ​ദൂ​ത​ന്മാർ നി​ശ്ച​യി​ച്ച​തു്. യമ​ന്നു യോ​ജി​ച്ച ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ തന്നെ. അവ​രു​ടെ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ട​പ്പോൾ, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്നു്,

അദ്ദേ​ഹം വീ​ണ്ടും‌ യമ​നെ​ച്ചെ​ന്നു കാ​ണു​ന്നു. യമൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ കണ്ടു്,

എന്നു് അത്യ​ന്ത ദുർ​ബ​ല​നായ ഒരു രാ​ജാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഭഗ​വാ​നു് ഇതു കേ​ട്ട​പ്പോൾ കോപം ഉദി​ക്കു​ന്നു. ആ രൗ​ദ്ര​ഭാ​വ​ത്തെ വർ​ണ്ണി​ച്ചു ഫലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ കവി ഇവിടെ തീരെ അസ​മർ​ത്ഥ​നാ​യ് കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു. യമനും കൂ​ട്ട​രും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ക്രു​ദ്ധ​ഭാ​വം കണ്ടു ഭയ​പ്പെ​ട്ടു്, ഗു​രു​പു​ത്ര​നേ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ത്തു​വ​ത്രേ. ഇങ്ങ​നെ യമ​പു​ര​ത്തു​നി​ന്നു് ആനീ​ത​നായ കു​ട്ടി​യെ നല്കി, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ഗു​രു​ദ​ക്ഷിണ എന്ന സ്വ​ധർ​മ്മ​ത്തെ നി​റ​വേ​റ്റി​യി​ട്ടു് മഥു​രാ​പു​രു​യിൽ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രു​മാ​യി സസുഖം വാ​ഴു​ന്നു. ഇങ്ങി​നെ​യാ​ണു കഥ​യു​ടെ ചു​രു​ക്കം. പറ​യ​ത്ത​ക്ക ഗു​ണ​മൊ​ന്നും ഈ കവി​ത​യ്ക്കി​ല്ല.

എന്നാ​ണു് മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ സാ​മാ​ന്യ ലക്ഷ​ണം. എന്നാൽ എല്ലാ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള ഭാ​ഷാ​സം​സ്കൃത യോ​ഗ​വും മണി​പ്ര​വാ​ള​മെ​ന്ന പേ​രി​നെ അർ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഒന്നാ​മ​താ​യി ആ യോഗം രസി​ര​ഞ്ജ​ക​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ആല​ത്തൂ​രാ​ദി മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​നു് ആ പേരു് കേവലം ഔപ​ചാ​രി​ക​മാ​യി നല്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. രണ്ടാ​മ​താ​യി മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങൾ ഭാ​ഷ​പോ​ലെ സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​വും സു​കു​മാ​ര​വു​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. മാ​ണി​ക്യ​വും പവി​ഴ​വും ഒരേ ചരടിൽ കോർ​ത്തി​ണ​ക്കി​യാൽ, വർ​ണ്ണ​സാ​മ്യം​ക്കൊ​ണ്ടു് അവയെ തി​രി​ച്ച​റി​വാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ ഭാ​ഷാ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളേ​യും സം​സ്കൃ​ത​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളേ​യും കലർ​ത്തു​ന്ന​തു് സം​സ്കൃ​ത​മേ​തു്, ഭാ​ഷ​യേ​തു് എന്നു വേർ​തി​രി​ച്ചു പറവാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടി​ലാ​യി​രി​ക്ക​ണം. മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തിൽ മാ​ണി​ക്യ​സ്ഥാ​നീ​യ​മായ ഭാഷ അതാ​യ​തു് കേ​ര​ള​ഭാഷ ദേശി, സം​സ്കൃ​ത​ഭ​വം, സം​സ്കൃ​ത​രൂ​പം എന്നി​ങ്ങ​നെ മൂ​ന്നു വി​ധ​മു​ണ്ട​ത്രേ. അവയിൽ ദേശി ശു​ദ്ധം, ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​ഭ​വം, ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​സ​മം എന്നു പി​ന്നെ​യും മൂ​ന്നാ​യി പി​രി​യു​ന്നു. കൊ​ച്ചു്, മുഴം, ഞെ​ട്ടി ഇത്യാ​ദി പദ​ങ്ങൾ ശു​ദ്ധ​ദേ​ശി​ക്കും, വന്താൻ, നമു​ക്കു് എന്നിവ ഭാ​ഷാ​ന്ത​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കും, നാളെ, ഉടൽ മു​ത​ലാ​യവ ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​സ​മ​ങ്ങൾ​ക്കും ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളെ ഊഹി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന പദ​ങ്ങ​ള​ത്രേ സം​സ്കൃ​ത​ഭ​വ​ങ്ങൾ. തേവാർ, ചങ്ങാ​ത്തം, പിച്ച എന്നീ പദ​ങ്ങ​ളാ​ണു് അവ​യ്ക്കു് ഉദാ​ഹ​ര​ണം. കടം, വല്ലി ഇത്യാ​ദി അവ​സാ​ന​ത്തിൽ മാ​ത്രം വി​കാ​രം വന്നി​ട്ടു​ള്ള പദ​ങ്ങ​ളേ​യാ​ണു് സം​സ്കൃ​ത​രൂ​പ​ങ്ങൾ എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു്. സന്ദർ​ഭേ ‘സം​സ്കൃ​തീ​കൃ​താച’ എന്ന നി​യ​മ​ത്താൽ, കാ​വ്യാ​ദി സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ നാ​ഴി​ഭിഃ, പു​പൂ​കി​രേ എന്നി​ങ്ങ​നെ സം​സ്കൃ​തീ​ക​രി​ച്ചും പണ്ടു് ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ വി​ഭ​ക്ത്യ​ന്ത​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടും അല്ലാ​തെ​യും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാം.

ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ക്കാ​രൻ ഒൻപതു വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള മണി​പ്ര​വാ​ള​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ഷാ​ര​സ​പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ള്ള മണി​പ്ര​വാ​ള​മ​ത്രേ ഉത്ത​മം; അതാ​യ​തു് ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങൾ കൂ​ടി​യും സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങൾ കു​റ​ഞ്ഞും ഇരി​ക്ക​ണം. രസ​ത്തി​നു വാ​ച്യാർ​ത്ഥ​ത്തെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു പ്രാ​ധാ​ന്യ​വും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

1. ഭാ​ഷ​യ്ക്കു പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ണ്ടാ​യും രസ​ത്തി​നും വാ​ച്യാർ​ത്ഥ​ത്തി​നും പ്രാ​ധാ​ന്യം തു​ല്യ​മാ​യും ഇരി​ക്ക​യോ, നേരെ മറി​ച്ചു് ഭാഷ തു​ല്യ​മാ​യും, രസം വാ​ച്യാർ​ത്ഥ​തി​ശാ​യി​യാ​യും വരി​ക​യോ ചെ​യ്താൽ ആ മണി​പ്ര​വാ​ളം ഉത്ത​മ​കൽ​പ​മെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു.
2. വാ​ച്യാർ​ത്ഥ​ത്തി​ന്നും രസ​ത്തി​ന്നും, അതു​പോ​ലെ തന്നെ ഭാ​ഷ​യ്ക്കും സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ന്നും സമ​പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ മധ്യ​മ​മ​ണി​പ്ര​വാ​ള​മാ​കും.
3. ഭാഷ സമ​മാ​യി​രി​ക്കെ, രസം വാ​ച്യാർ​ത്ഥ​ത്തെ​ക്കാൾ ന്യൂ​ന​മാ​യോ, അല്ലെ​ങ്കിൽ, രസം സമ​മാ​യി​രി​ക്കെ, ഭാഷ ന്യൂ​ന​മാ​യി​രി​ക്ക​യോ ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യാൽ, അതും മധ്യ​മ​കൽ​പം തന്നെ. അതു​പോ​ലെ തന്നെ രസ​പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും ഭാഷ ന്യൂ​ന​മാ​യി വരി​ക​യും ചെ​യ്താ​ലും ആ മണി​പ്ര​വാ​ളം മധ്യ​മ​കൽ​പ​കോ​ടി​യി​ലേ പെ​ടു​ക​യു​ള്ളു.
4. ഭാ​ഷ​യും രസവും ന്യൂ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന മണി​പ്ര​വാ​ളം അധമം.

ഇങ്ങ​നെ, ഉത്ത​മം ൧. ഉത്ത​മ​കൽ​പം ൨. മധ്യ​മം ൩. കല്പം ൪. അധമം ൫. ആകെ മണി​പ്ര​വാ​ളം ഒൻപതു വിധം.

സ്വാ​ഗത, ഇന്ദ്ര​മാല ഇത്യാ​ദി വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളും മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​നു് അനു​പി​ത​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് ആദി​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തു്.

എന്നു് ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ക്കാ​രൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു പര​മാർ​ത്ഥ​മാ​കു​ന്നു. നല്ല മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​നു​ള്ള ആസ്വാ​ദ്യത ഒന്നു പ്ര​ത്യേ​കം തന്നെ​യാ​ണു്.

ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തി​ന്റെ ആവിർ​ഭാ​വ​ത്തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ പലേ സന്ദേ​ശ​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ ഭാ​ഷ​യിൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഈ പദ്യ​ങ്ങൾ കാ​ക​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​യാ​കു​ന്നു. മാ​ത്തൂർ വം​ശ​ത്തിൽ ജനി​ച്ച വല്ല ഉണ്ണി​ന​മ്പൂ​രി​യു​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു്?

ഈ പ്ര​സി​ദ്ധ കൃ​തി​യെ ഏതാ​നും വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പിൽ രസി​ക​ര​ഞ്ജി​നി​യിൽ ഖണ്ഡ​ശഃ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് ഈയി​ട​യ്ക്കു് ആറ്റൂർ മി. കൃ​ഷ്ണ​പ്പി​ഷാ​ര​ടി​യു​ടെ അവ​താ​രി​ക​യോ​ടും വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി ബി. വി. ബുൿ​ഡി​പ്പോ ഉട​മ​സ്ഥ​നായ മി: കെ. എസ്. രാമൻ മേനോൻ അതിനെ ഭം​ഗി​യാ​യി അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഉണ്ണു​നീ​ലി​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് ആരെ​ന്നു് ഇതേ​വ​രെ തീർ​ത്തു​പ​റ​യാ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല.

എന്നു് കഥാ​നാ​യി​ക​യെ​പ്പ​റ്റി​യും,

എന്നു് തന്നെ​പ്പ​റ്റി​യും, കവി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി, കവി​യും നാ​യ​ക​നും വെൺ​പ​ന​ലാ​ട്ടു രാ​ജാ​വായ മണി​ക​ണ്ഠൻ ആയി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് മി: പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ നി​സ്സം​ശ​യം പറ​യു​ന്നു. സന്ദേ​ശ​ഹ​രൻ ഒരു രാ​ജാ​വാ​ണെ​ന്നു​ള്ള സംഗതി ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ അല്പ​മൊ​ന്നു ബല​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ഈ അഭി​പ്രാ​യം സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ വലി​യൊ​രു ദുർ​ഘ​ടം കാ​ണു​ന്നു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​നി​ന്നാ​ണ​ല്ലോ നായകൻ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ സന്ദേ​ശ​വും കൊ​ടു​ത്തു് അയ​യ്ക്കു​ന്ന​തു്. നായകൻ മണി​ക​ണ്ഠ​നാ​ണെ​ന്നു വരി​കിൽ,

നി​ന്നാ​ണ​ല്ലോ നായകൻ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ സന്ദേ​ശ​വും കൊ​ടു​ത്തു് അയ​ക്കു​ന്ന​തു്. നായകൻ മണി​ക​ണ്ഠ​നാ​ണെ​ന്നു വരി​കിൽ,

എന്നു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നി​രർ​ത്ഥ​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന നാ​യ​ക​നെ, സന്ദേ​ശ​ഹ​രൻ വട​ക്കും​കൂ​റിൽ ചെ​ന്നു കാ​ണു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? അതു​പോ​ലെ തന്നെ കവി മണി​ക​ണ്ഠ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ, നാ​യി​ക​യെ​പ്പ​റ്റി ‘പൂ​ണാ​രം മണി​ക​ണ്ഠ​വെ​ണ്പ​ല​മ​ഹീ​പാ​ലൈ ചൂ​ഡാ​മ​ണേഃ’ എന്നു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല​താ​നും.

എന്ന ശ്ലോ​കാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഉണ്ണു​നീ​ലി​ശ​ബ്ദം സം​ബോ​ധ​ന​യ​ല്ലെ​ന്നു് ആർ​ക്കും എളു​പ്പ​ത്തിൽ ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ. അല്ലെ​ങ്കിൽ ‘വി​ത​ര​തു’ എന്ന ‘ലോ​ട്ടു്’ ഘടി​ക്കാ​തെ വരും. അതു​കൊ​ണ്ടു് കവി തന്റെ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു് പറ​യു​ന്ന​താ​യി ഈ കാ​വ്യ​ത്തെ നി​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നേ പ്ര​സ്ഥാ​വ​ന​യിൽ നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടു​ള്ളൂ അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ‘മാ​ര​ജ്വ​ര​പ​ര​വ​ശ​നാ​യ് കോ​ലി​നേൻ’ എന്നു കവി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് നാ​യി​ക​യ്ക്കു് അപ​കർ​ഷ​ഹേ​തു​ക​മാ​വു​ക​യി​ല്ലേ?. എന്നൊ​രു സംശയം ഞാ​യ​മാ​യി ഉണ്ടാ​കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. മി. കൃ​ഷ്ണ​പ്പി​ഷാ​ര​ടി പറയും പോലെ “കവി തന്റെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ നിർ​ദ്ദേ​ശ​പ്ര​കാ​രം മാ​ര​ജ്വ​ര​പ​ര​വ​ശ​നാ​യി​ട്ടു്, എന്നു വച്ചാൽ ഭാര്യ നിർ​ബ്ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാൻ ശക്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നാ​യി​ട്ടു്, ഉണ്ണു​നീ​ലി​യേ​യും ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വി​നേ​യും നാ​യി​കാ നാ​യ​ക​ന്മാ​രാ​ക്കി കല്പി​ച്ചു് ഒരു സന്ദേശ കാ​വ്യം സ്വ​ഭാ​ര്യ​യോ​ടു പറ​യു​ന്ന നി​ല​യിൽ നിർ​മ്മി​ച്ച”താ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ‘പൂ​ണാ​രം മണി​ക​ണ്ഠ​വെ​ണ്പല മഹീ​പാ​ലൈക ചൂ​ഢാ​മ​ണേഃ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടും നായിക മണി​ക​ണ്ഠ​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. പൂ​ണാ​ര​ത്തി​നു് ആഭ​ര​ണ​മെ​ന്നേ അർ​ത്ഥ​മു​ള്ളൂ. ആ അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ എത്ര പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

അതി​നാൽ വെൺ​പ​ല​നാ​ട്ടി​നു ഒരു അല​ങ്ക​ര​മായ ഉണ്ണു​നീ​ലി എന്നു മാ​ത്ര​മേ ഇവിടെ കവി വി​വ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളൂ. മി. പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള​യും ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തോ​ടു യോ​ജി​ക്കു​ന്നു.

“ഉണ്ണു​നീ​ലി വർ​ണ്ണ​ന​യിൽ ‘പൂ​മാ​തിൻ നയ​നാ​ന്ത’ ഇത്യാ​ദി ശ്ലോ​ക​ത്തി​നു് മഹാ​ല​ക്ഷ്മി​യു​ടെ കടാ​ക്ഷ​വി​ലാ​സ​രം​ഗ​വും, ഭൂ​മി​ക്കു പീ​യൂ​ഷ​ദീ​പ​വും, മണി​ക​ണ്ഠ​രാ​ജാ​വി​നു്, അതാ​യ​തു് വെൺ​പ​ല​നാ​ട്ടി​നു് ആഭ​ര​ണ​വും, കാ​മ​ദേ​വ​ന്റെ കു​ല​ദേ​വ​ത​യും ആയ ഉണ്ണു​നീ​ലി എന്നു് അർ​ത്ഥം പറ​ഞ്ഞാൽ മതി​യാ​കു​ന്ന​താ​ണു്. അങ്ങി​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണു് യു​ക്തം. സക​ല​ലോക വ്യാ​പി​നി​യാ​ണ​ല്ലോ മഹാ​ല​ക്ഷ്മി. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ദേ​വി​യു​ടെ കടാ​ക്ഷ​ല​ക്ഷ്യ​മാ​ക​യാൽ ഉണ്ണു​നീ​ലി ത്രൈ​ലോ​ക്യ​ത്തിൽ വച്ചു് വി​ശി​ഷ്ട​യാ​ണെ​ന്നു് കാ​ണി​ച്ചു. ത്രൈ​ലോ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ അം​ശ​മായ ഭൂ​മി​യു​ടെ കാ​ര്യ​മാ​ലോ​ചി​ച്ചാൽ ഭൂ​മി​ക്കു് അവൾ അമൃ​ത​ദീ​പ​മാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. അതി​ലും ചു​രു​ങ്ങിയ വെൺ​പ​ല​നാ​ടു നോ​ക്കി​യാൽ അതി​നു് അവൾ അല​ങ്കാ​ര​മാ​ണെ​ന്നു് വർ​ണ്ണി​ച്ചു. ഇങ്ങ​നെ സ്ഥ​ല​വ്യാ​പ്തി കു​റ​യു​ന്തോ​റും നാ​യി​ക​യു​ടെ മെ​ച്ചം കൂ​ടു​ത​ലാ​യി കവി സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അല്ലാ​തെ മണി​ക​ണ്ഠ​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യാ​ണു് നായിക എന്നി​വി​ടെ വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്കാ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല.”

ഇനി നായകൻ ഇള​യ​രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രിൽ ഒരാൾ ആയി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യാ​ലും അല്പം വൈ​ഷ​മ്യം ഉണ്ടു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ “മു​ണ്ട​യ്ക്കൽ ചെ​ന്റി​നിയ വി​ര​ഹ​വ്യാ​കു​ല​മാ​മു​ണ്ണു നീലീം” എന്ന ശ്ലോ​ക​ത്താൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ത​മായ രീ​തി​യിൽ നായകൻ കാ​ര​ണ​വ​നായ വലിയ രാ​ജാ​വി​നോ​ടു് നാ​യി​കാ വൃ​ത്താ​ന്തം അറി​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് സന്ദേ​ശ​ഹ​ര​നോ​ടു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ കൊ​ല്ല​ത്തു ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ, യാ​ത്രാ​വി​വ​ര​മൊ​ക്കെ മാ​മ്പ​ള്ളി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അറി​വി​ക്ക​യ​ല്ലാ​തെ നേ​രി​ട്ടു് പറ​ഞ്ഞു പോ​ക​രു​തെ​ന്നു് നി​ഷ്ക്കർ​ഷി​ച്ച നായകൻ ആചാ​രാ​നു​ചി​ത​മായ വി​ധ​ത്തിൽ സ്വ​ന്തം കാ​ര​ണ​വ​രോ​ടു് ഈ വിധം പറയാൻ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു​കാ​ണു​മെ​ന്നു് എങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ക്കാം? അതി​നും പുറമേ, മണി​ക​ണ്ഠ​നാ​മം വെൺപല നാ​ട്ടു​രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കു​ള്ള സാ​ധാ​രണ നാ​മ​വു​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. കോ​ത​വർ​മ്മൻ, ഇരവി മണി​ക​ണ്ഠൻ, രാ​മു​വർ​മ്മൻ എന്ന മൂ​ന്നു പേ​രെ​പ്പ​റ്റി ഉത്ത​ര​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക. അവ​രെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു തന്നെ, അവ​രോ​ടു് നാ​യ​ക​നു് യാ​തൊ​രു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത രീ​തി​യി​ലാ​ണു​താ​നും.

കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ നായകൻ മണി​ക​ണ്ഠൻ തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നി​ര്യാണ ശേഷം ഉണ്ണു​നീ​ലി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ഒരു ചാ​ക്യാ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണം കവി​യെ​ന്നും ആണു് വേ​റൊ​രു അഭി​പ്രാ​യ​മു​ള്ള​തു്. ഇങ്ങ​നെ ചാ​ക്യാ​രിൽ ഏതദ് ഗ്ര​ന്ഥ കർ​തൃ​ത്വം ആരോ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഹേ​തു​വായ സംഗതി.

എന്നു​ള്ള കൂ​ടി​യാ​ട്ട​പ്ര​സ്താ​വ​മാ​ണു്. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ അങ്ങി​നെ ഒരു അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു് അവ​കാ​ശ​മേ ഇല്ല. [15] നാ​യ​ക​നായ സം​വ​ര​ണൻ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ തപ​തി​യെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു പറ​യു​ന്ന ‘ചകി​ത​ന​യ​നാം ചും​ബ​സ്യം​സേ’ എന്നു മു​ത​ലായ വാ​ക്കു​കൾ അന്യ​സ്ത്രീ​യേ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു പറ​യു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു് തെ​റ്റി​ധ​രി​ച്ചു. തപ​തി​യു​ടെ ആത്മ​ഗ​ദ​വാ​ക്യ​മായ “മമഹ അഹോ ദേ അവിവേ ഓ ( മന്മഥ അഹോ തെ അവി​വേ​കഃ) എന്നു തു​ട​ങ്ങുയ പ്രാ​കൃ​ത​ഭാ​ഷാ ഭാഗം തപ​തീ​വേ​ഷം ധരി​ച്ച നങ്ങ​യാർ സദ​സ്സി​ലേ​യ്ക്കു് നോ​ക്കി പറ​യു​മ്പോൾ യദൃ​ശ്ച​യാ ആ നങ്ങ​യാർ സദ​സ്സിൽ ഞാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്തേ​യ്ക്കു് നോ​ക്കീ​ട്ടാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു് എന്നു് താൽ​പ്പ​ര്യം. സന്ദേ​ശ​നാ​യ​കൻ, വേഷം കെ​ട്ടിയ ചാ​ക്കി​യാ​ര​ല്ല. കാ​ഴ്ച്ച​ക്കാ​ര​നാ​യി വന്ന​വ​രിൽ ഒരാ​ളാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു് ‘കണ്ടോ​മ​ല്ലേ തളീ​യി​രു​വം​കൂ​ത്തു’ എന്ന​തി​നാൽ സ്പ​ഷ്ട​വു​മാ​ണു്. അന്യ​സം​ഗ​ക​ലു​ഷ​യായ തപ​തി​യു​ടെ വാ​ക്കു് സം​വ​ര​ണ​നോ​ടു് മട്ടി​ലു​ള്ള​ത​ല്ല, ആത്മ​ഗ​ത​വു​മാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആ ശ്ലോ​കാർ​ത്ഥം ശരി​യാ​യി ധരി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് സന്ദേശ നാ​യ​ക​നും കവി​യും ഒരു ചാ​ക്കി​യാ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​യ്ക്കു തന്നെ സം​ഗ​തി​യാ​യ​തു്”. മി: പി​ഷോ​ര​ടി​യു​ടെ ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തോ​ടു് വി​യോ​ജി​ക്കു​വാൻ ന്യാ​യം കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

കവി​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം​കൊ​ണ്ടു്, അതി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് ഒരു മലയാള ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കാം.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഉണ്ണു​നീ​ലി​യു​ടെ വം​ശ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു തന്നെ അങ്ങ​നെ ഒരു ഊഹ​ത്തി​നു് വഴി കി​ട്ടു​ന്നു.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം മുതൽ കടു​ത്തു​രു​ത്തി​വ​രെ വഴി​മേൽ കുലീന സ്ത്രീ​കു​ല​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ സം​ശ​യി​ക്കേ​ണ്ട അനേക സ്ത്രീ ജന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി അനാ​ശാ​സ്യ​മാ​യി പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ട ഒരു മനു​ഷ്യ​നാ​ണു് നായകൻ. “എണ്ണ​റ്റീ​ടും ഗുണ സമു​ദ​യം ചേർ​ന്നി​ണ​ങ്ങും കു​റു​ങ്ങാ​ട്ടു​ണ്ണി​ച്ച​ക്കി​ക്ക​ടൽ വനി​ത​യാം മൽ​പ്രി​യാ പ്രേ​മ​ബ​ന്ധോ” ഇത്യാ​ദി ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ നോ​ക്കുക. ’നായകൻ നാ​ടോ​ടി​യായ ഒരു കേ​ര​ള​ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നാ​ണെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കു​റേ​ക്കൂ​ടി യു​ക്ത​മാ​യി​രി​ക്കും’ എന്നി​ങ്ങ​നെ മി: പി കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള നാ​യ​ക​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കവിയെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചാ​ക്കി​യാൽ കു​റേ​ക്കൂ​ടി യോ​ജി​ക്കു​മെ​ന്നു് തോ​ന്നു​ന്നു. ഒരു മലയാള ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ന​ല്ലാ​തെ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ​യെ സന്ദേ​ശ​ഹ​ര​നാ​ക്കി ഒരു കാ​വ്യം നി​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ധൈ​ര്യം ഉണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ആ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നു് ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ​യോ​ടു് അടു​ത്തു സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യി പെ​രു​മാ​റ​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണ​മു​ള്ള സ്നേ​ഹ​ബ​ന്ധ​വും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കാം കവി​യ്ക്കു് കൊ​ല്ലം രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തോ​ടു​ള്ള വേ​ഴ്ച​യും ബഹു​മാ​ന​വും പ്ര​സ്തുത കാ​വ്യ​ത്തിൽ പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. കൊ​ല്ല​ത്തേ​യും രവി​വർ​മ്മ ചക്ര​വർ​ത്തി​യേ​യും പറ്റി, സന്ദേ​ശ​ത്തിൽ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങി​നെ​യെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

രവി​വർ​മ്മ ചക്ര​വർ​ത്തി​യു​ടെ സദ​സ്യ​രാ​യി കവി​ഭൂ​ഷ​ണൻ, സമു​ദ്ര​ബ​ന്ധൻ മു​ത​ലായ ബി​രു​ദ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ പല കവികൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, അവരിൽ ഒരാൾ തന്നെ ആയി​രി​ക്കാം ഉണ്ണു​നീ​ലി​സ​ന്ദേശ കർ​ത്താ​വു് ലീ​ലാ​തി​ല​ക്കാ​ര​നും ഉണ്ണു​നീ​ലി സന്ദേ​ശ​കർ​ത്താ​വും ഒരാൾ തന്നെ ആയി​രി​ക്കി​ല്ലേ എന്നു ശങ്കി​പ്പാ​നും വഴി​യു​ണ്ടു്.

എന്നു സന്ദേ​ശ​ത്തിൽ തു​ലു​ക്കൻ പട​യെ​പ്പ​റ്റി ഒരു പ്ര​സ്താ​വം കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും പ്ര​സ്തുത കൃ​തി​യു​ടെ കാലം മാ​ലി​ക്കാ​ഫ​രു​ടെ ആക്ര​മ​ണ​കാ​ല​മായ 1131- നു ശേ​ഷ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു്, ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ, രവി​വർ​മ്മ​ച​ക്ര​വർ​ത്തി​യു​ടെ നേരെ അനു​ജ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു. അതി​നാൽ സന്ദേ​ശ​കാ​ലം മാ​ലിൿ​കാ​ഫ​രു​ടെ ആക്ര​മ​ണ​ത്തി​നും ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ​യു​ടെ സിം​ഹാ​സ​നാ​രോ​ഹ​ണ​ത്തി​നും ഇട​യ്ക്കാ​ണെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്.

തി​രു​വ​മ്പാ​ടി ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലെ ശ്രീ​കോ​വി​ലി​ന്റെ വട​ക്കേ ഭി​ത്തി​യിൽ,

എന്നു് ഒരു ശാസനം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. അതിൽ നി​ന്നു് അതി​ന്റെ കാലം ക്രി​സ്താ​ബ്ദം 1296-നു് കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 449-550 ആണെ​ന്നും, അതു് ഒരു സർ​വാം​ഗ​നാ​ഥ​ന്റേ​താ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. എന്നാൽ ആ സർ​വാം​ഗ​നാ​ഥൻ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. സർ​വ്വാം​ഗ​നാ​ഥ​ബി​രു​ദം അനേക രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വരാം.

എന്നാൽ തി​രു​വ​മ്പാ​ടി​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ തെ​ക്കേ ഭി​ത്തി​യിൽ കാ​ണു​ന്ന,

എന്ന പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ആദി​ത്യ​വർ​മ്മാ​ഭി​ധ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് സ്ഫ​ടി​കം​പോ​ലെ തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണാം. എന്നാൽ ഈ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ ഇള​മു​റ​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് നാ​ടു​വാ​ണി​രു​ന്ന​തു് രാ​മ​വർ​മ്മ​യ​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, സന്ദേ​ശ​ഹ​രൻ ആ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ​യ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്.

വട​ശ്ശേ​രി കൃ​ഷ്ണൻ​കോ​വി​ലിൽ ഇങ്ങ​നെ ഒരു ശാസനം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഈ ശാ​സ​ന​ത്തി​ന്റെ കാലം കൊ. വ. 508 ആയി​രു​ന്നെ​ന്നും തൽ​സ്ഥാ​പ​കൻ സർ​വാം​ഗ​നാ​ഥ​ബി​രു​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ ആയി​രു​ന്നെ​ന്നും ഈ പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​േം. 505-ലെ വൈ​ക്കം ക്ഷേ​ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​വ​രി​യിൽ കാ​ണു​ന്ന തൃ​പ്പാ​പ്പൂർ മൂ​പ്പു് ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ രാ​ജാ​വും അദ്ദേ​ഹം തന്നെ ആയിരിക്ക​ണം. ഈ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ സിം​ഹാ​സ​നാ​രോ​ഹ​ണം ചെ​യ്ത​തു് കൊ. വ. 511-ൽ ആയി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് സന്ദേ​ശ​കാ​ലം 486-നും 511-നും ഇട​യ്ക്കാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കാം.

എന്ന സന്ദേ​ശ​ശ്ലോ​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ആ കൊ​ല്ലം കർ​ക്ക​ട​ക​വ്യാ​ഴ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു “സിം​ഹ​സ്ഥേ ചബൃ​ഹ​സ്പ​തൗ” എന്ന ശാ​സ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു് 549-ൽ വ്യാ​ഴം കർ​ക്ക​ട​ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് അറി​യാ​മെ​ന്നു​വ​രി​കി​ലും, അക്കാ​ര്യം സ്വീ​കാ​ര്യ​മ​ല്ലെ​ന്നു മു​മ്പു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. 486-നും 511-നും ഇട​യ്ക്കു​ള്ള ഒരു കർ​ക്ക​ട​ക​വ്യാ​ഴം ആണു് നമു​ക്കു​കി​ട്ടേ​ണ്ട​തു്. ഇവിടെ ഒരു ആക്ഷേ​പം ചിലർ പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. ‘അഞ്ചാം പക്കം’ ഇത്യാ​ദി ശ്ലോ​ക​ത്തെ ഗൗ​ര​വ​മാ​യി വി​ചാ​രി​ച്ചു് കാലം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് ആ ആക്ഷേ​പം. ‘പക്ക​വും നാളും വാ​ര​വും ഗ്ര​ന്ഥ​നിർ​മ്മാ​ണം ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള​തു്?’ എന്നു് ചില പണ്ഡി​ത​ന്മാർ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഇവിടെ ഗണി​ച്ചോ പഞ്ചാം​ഗം നോ​ക്കി​യോ അറി​യേ​ണ്ട​താ​യി യാ​തൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ആണ്ടു​ക​ളു​ടെ പ്ര​ഭ​വ​വി​ഭ​വാ​ദി നാ​മ​ങ്ങൾ​പോ​ലും പണ്ടു​ള്ള​വർ​ക്കെ​ല്ലാം അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. മല​യാ​ളി​കൾ ഓരോ വർ​ഷ​ത്തേ​യും കർ​ക്ക​ട​വ്യാ​ഴം, മക​ര​വ്യാ​ഴം ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള പേ​രു​ക​ളാ​ലാ​ണു് പറ​ഞ്ഞു​വ​ന്ന​തു്. വ്യാ​ഴം ഉച്ച​സ്ഥ​നാ​യോ നി​ച​സ്ഥ​നാ​യോ ഇരി​ക്കു​ന്ന വർ​ഷ​ങ്ങൾ അവർ പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു് ഓർ​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല. അതു​പോ​ലെ തന്നെ നാളും പക്ക​വും അറി​യാ​ത്ത​വ​രും ചു​രു​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നും​പു​റ​മേ നമ്മു​ടെ കവി ശു​ഭ​മു​ഹൂർ​ത്തം നോ​ക്കി കാ​വ്യ​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​നു് ഇരു​ന്ന​താ​യി വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ആക്ഷേ​പ​വു​മി​ല്ല. എന്നാൽ, ഇവിടെ നാളും പക്ക​വും തി​ഥി​യും ഒന്നും നോ​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​വു​മി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ 485 മു​ത​ല്ക്കു് 511-​വരെയുള്ള ഇരു​പ​ത്തി​യാ​റു കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ കർ​ക്ക​ട​ക​വ്യാ​ഴം 490 മേടം ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം.

ഏറ്റു​മാ​നൂർ​നി​ന്നു വട​ക്കു​മാ​റി സി​ന്ധു​ദ്വീ​പം അഥവാ കട​ത്തു​രു​ത്തു് എന്നൊ​രു സ്ഥ​ല​മു​ണ്ടു്. അവിടെ വീ​ര​മാ​ണി​ക്ക​ത്തു് എന്നു​കൂ​ടി പേ​രു​ള്ള മു​ണ്ട​യ്ക്കൽ എന്നൊ​രു ഭവ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ, ഉണ്ണു​നീ​ലി എന്നൊ​രു സ്ത്രീ തന്റെ ഭർ​ത്താ​വു​മാ​യി ഉറ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കേ ഒരു യക്ഷി വന്നു് നാ​യ​ക​നെ എടു​ത്തു് ആകാ​ശ​മാർ​ഗ്ഗേണ തെ​ക്കോ​ട്ടു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തി​നു നേരേ മു​ക​ളിൽ എത്തി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു് നായകൻ ഉണർ​ന്നു് തന്റെ ദുർ​ഘ​ട​സ്ഥി​തി ഗ്ര​ഹി​ച്ച​തു്. അദ്ദേ​ഹം അപ്പോൾ നര​സിം​ഹ​മ​ന്ത്രം ജപി​ക്ക​യാൽ, യക്ഷി ഭയ​പ​ര​വ​ശ​യാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ അവിടെ വി​ട്ടി​ട്ടു പൊ​യ്ക്ക​ള​ഞ്ഞു. വലിയ കേ​ടൊ​ന്നും പറ്റാ​തെ നായകൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു പത്മ​നാ​ഭ​സ്വാ​മി​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു സമീ​പ​മു​ള്ള ഒരു ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ വന്നു​വീ​ണു. ദി​ക്കേ​തെ​ന്നു് അറി​യാ​തെ പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചി​രി​ക്ക​വേ, ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലെ പ്ര​ഭാ​ത​സ്തു​തി കേൾ​ക്ക​യാൽ, ആ സ്ഥലം ഏതെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഗ്ര​ഹി​ക്ക​യും ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ വാതിൽ മട​ത്തിൽ കയറി ഇരി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ തൃ​പ്പാ​പ്പൂർ മൂ​പ്പായ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് അവിടെ എഴു​ന്നു​ള്ളു​ന്നു. നായകൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ നാ​യി​ക​യു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു് ഒരു സന്ദേ​ശ​വും കൊ​ടു​ത്തു് അയ​യ്ക്കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് പ്ര​സ്തുത ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലെ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം.

കവി നല്ല ആശ​യ​സ​മ്പ​ത്തി​യും തദ​നു​രൂ​പ​മായ വചോ​വി​ലാ​സ​വും ഉള്ള ആളാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഇക്കാ​വ്യം സന്ദേ​ശ​ക​വി​ക​ളെ ആക്ഷേ​പി​ക്കാ​നാ​യി എഴു​തി​യ​ത​ല്ല​യോ എന്നു ശങ്കി​ക്കാൻ വഴി കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. അസാം​ഗ​ത്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു സാം​ഗ​ത്യ​ത്തെ ഉത്ഭാ​വ​നം ചെയ്ക എന്ന​തു് ഹാ​സ്യ​ത്തി​ന്റെ വ്യ​വ​ച്ഛേ​ദ​ക​ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​കു​ന്നു. നായകൻ വക്ഷോ​ദേ​ശ​ത്തിൽ സു​ര​ത​വ്യാ​കു​ല​യാ​യി​രു​ന്ന നാ​യി​ക​യെ വഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഉറ​ങ്ങ​വേ ആണ​ല്ലോ, യക്ഷി വന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ അപ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇവിടെ കവി ശു​ക​സ​ന്ദേ​ശ​കാ​ര​ന്റെ വി​പ്ര​ലം​ഭ​ശൃം​ഗാ​രാ​വ​ത​ര​ണ​രീ​തി​യെ മന്ദ​മാ​യി അപ​ഹ​സി​ക്കു​ക​യ​യാ​ണു ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഉറ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന നാ​യി​ക​യെ യക്ഷി എടു​ത്തു മാ​റ്റി​ക്കി​ട​ത്തി​യോ, അതോ നി​ല​ത്തു തള്ളി​യി​ട്ടേ​ച്ചു പോ​ന്നോ എന്നു​ള്ള​തു് ദൈ​വ​ത്തി​നു​ത​ന്നെ അറി​യാം. നര​സിം​ഹ​മ​ന്ത്രം ജപി​ച്ച മാ​ത്ര​യിൽ, നായകൻ യക്ഷി​യു​ടെ പി​ടി​യിൽ നി​ന്നു് വി​മു​ക്ത​നാ​വു​ന്നു. എന്നാൽ താഴെ വീണു നു​റു​ങ്ങി​പ്പോ​വാ​ഞ്ഞ​തും മന്ത്ര​ശ​ക്തി​യാ​ലാ​യി​രി​ക്കു​മോ? യക്ഷി പരി​ഭ്ര​മ​ത്തി​നി​ട​യിൽ നാ​യ​ക​നെ നി​ല​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വെ​ച്ചി​ട്ടു പോ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല; തീർ​ച്ച​ത​ന്നെ. ഏതാ​ണ്ടൊ​രു അസ്വാ​സ്ഥ്യം മാ​ത്രം നാ​യ​ക​നു വന്നു​ചേർ​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. അങ്ങി​നെ വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്, സന്ദേ​ശ​ത്തി​നു് അവസരം ഉണ്ടാ​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മാ​കു​ന്നു. ആപ​ദ്ഗർ​ത്ത​ത്തിൽ പതി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന അവ​സ​ര​ത്തിൽ ഭക്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വർ​പോ​ലും ഈശ്വ​ര​നാ​മ​ത്തെ സ്മ​രി​ക്കാ​തി​ക്ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ ‘ശ്രീ​പ​ത്മ​നാഭ’ എന്നൊ​രു വാ​ക്കു് ഉച്ച​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. അങ്ങി​നെ ഇരി​ക്കെ യദൃ​ച്ഛ​യാ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് അവിടെ എത്തു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ സന്ദേ​ശ​ഹ​ര​നാ​ക്കി വിടാൻ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന ഘട്ടം വരു​മ്പോൾ ആരും ചി​രി​ച്ചു​പോ​കും. ആർ​ത്ത​ത്രാ​ണം രാ​ജ​ധർ​മ്മം​ത​ന്നെ​യെ​ങ്കി​ലും ഇങ്ങ​നെ വി​ര​ഹ​ഖി​ന്ന​ന്മാർ​ക്കു വേ​ണ്ടി, ഗൗ​ര​വ​മേ​റിയ പലേ ചു​മ​ത​ല​കൾ വി​ട്ടി​ട്ടു്, മറ്റു രാ​ജ്യ​ത്തേ​ക്കു പോകുക എന്നു​ള്ള​തു്, ഒരു രാ​ജാ​വി​ന്റെ​യും കർ​ത്ത​വ്യ​കോ​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ല. മു​കി​ല​പ്പ​ട​യു​ടെ കാ​ല​മാ​ണു്. ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ തനി​ച്ചു് ആള​ക​മ്പ​ടി​യൊ​ന്നും കൂ​ടാ​തെ, ഒരു കാ​മി​യെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി വട​മ​ധു​ര​യ്ക്കു പോകുക എന്ന​തു സം​ഗ​ത​മേ​യ​ല്ല.

‘കാ​മാർ​ത്താ ഹി പ്ര​കൃ​തി​കൃ​പ​ണാ​ശ്ചേ​ത​നാ​ചേ​ത​നേ​ഷ്ഠ’

എന്നു കാ​ളി​ദാ​സൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന സമാ​ധാ​നം ഇവിടെ യോ​ജി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ‘എവിടെ കാ​മു​ക​നാം വി​വേ​കം’? എന്നു് നമ്മു​ടെ കവി​യും കാ​ളി​ദാ​സ​നെ അനു​ക​രി​ച്ചു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ ഈ രണ്ടു കല്പ​ന​കൾ​ക്കും തമ്മിൽ അജ​ഗ​ജാ​ന്ത​ര​മു​ണ്ടു്. ഏതു നി​ല​യി​ലു​ള്ള ഏതു കാ​മു​ക​നാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, മഹി​ത​പ്ര​ഭാ​വ​നായ ഒരു രാ​ജാ​വി​നോ​ടു് ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന കാ​ര്യം സം​ഭാ​വ്യ​മേ​യ​ല്ല. “ഈ രണ്ടു കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​യും നാ​യി​ക​മാ​രു​ടെ നി​ല​കൾ​ക്കു​ള്ള ഉൽ​ക്കർ​ഷ​താ​ര​ത​മ്യം രസ​ജ്ഞ​ന്മാർ​ക്കു​പോ​ലും നല്ല​വ​ണ്ണം ആലോ​ചി​ച്ചേ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താൻ സാ​ധി​ക്കൂ” എന്നു അഭി​ജ്ഞോ​ത്ത​മ​നായ പ്ര​സാ​ധ​കൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു വി​യോ​ജി​ക്കാ​നേ തര​മു​ള്ളു. ഉണ്ണു​നീ​ലി സന്ദേ​ശം ഒരു ഹാ​സ്യ​ക​വ​ന​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അതിലെ നാ​യി​ക​യെ​ക്കാൾ തീർ​ച്ച​യാ​യും മേ​ഘ​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തി​ലെ നാ​യി​ക​യു​ടെ നി​ല​യ്ക്കു​ള്ള പു​ന​സ്സ​മാ​ഗ​മ​ത്തിൽ പ്ര​ത്യാശ വേ​രോ​ടെ അറ്റു പോ​ക​ത്ത​ക്ക നി​ല​യി​ലാ​ണ​ല്ലോ ഇവിടെ നാ​യ​ക​നെ വേർ​പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തും. മേ​ഘ​സ​ന്ദേശ നാ​യി​ക​യ്ക്കു് ഒരു കൊ​ല്ല​ത്തെ വി​ര​ഹ​ദുഃ​ഖ​മേ അനു​ഭ​വി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടു​ള്ളു എന്നു വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, അതി​ന്റെ കാ​ഠി​ന്യ​ത്തി​നു് ഒരു കു​റ​വും വരു​ന്നി​ല്ല. ഉണ്ണു​നീ​ലി​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തി​ലെ നാ​യ​ക​നാ​ക​ട്ടെ, ഒരു സന്ദേ​ശം അയ​യ്ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു​ത​ന്നെ സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള അസാം​ഗ​ത്യ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നൊ​ക്കെ വന്നു​കൂ​ടു​ന്ന​തു് കവി തന്റെ സ്വാ​മി​യും സഖാ​വു​മാ​യി​രു​ന്ന ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ പ്രേ​രണ അനു​സ​രി​ച്ചു് ഈവിധം ഒരു ഹാ​സ്യ​ക​വ​നം രചി​ച്ച​താ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു മാ​ത്ര​മാ​ണു്. ‘ആറ​ല്ലോ ചൊ​ല്ലാ​ര​സ​ര​ണൗ സം​സ്കൃ​ത​പ്രാ​കൃ​ത​നാം’ എന്നു തു​ട​ങ്ങി ഏഴെ​ട്ടു ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ കവി സന്ദേ​ശ​ഹ​ര​ന്റെ സ്തു​തി​ക്കാ​യി​ച്ചെ​ല​വ​ഴി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു തന്നെ മഹാ​രാ​ജാ​വു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സ്വാ​മി​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു് ഒരു ലക്ഷ്യ​മാ​കു​ന്നു. സന്ദേ​ശ​ഹ​ര​ന്റെ പരാ​ക്ര​മ​ങ്ങ​ളും മറ്റും വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു് ഈ കാ​വ്യ​ത്തിൽ യാ​തൊ​രു പ്ര​യോ​ജ​ന​വു​മി​ല്ല​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരോ​പ​കാ​ര​ത​ല്പ​ര​ത​യെ മാ​ത്ര​മേ പ്ര​ശം​സി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടു​ള്ളു. അതാതു സ്ഥ​ല​വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളി​ലും, ഗൗരവം വി​ട്ടു്, കവി കണ്ട പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ കഥ​ക​ളൊ​ക്കെ എടു​ത്തു​പ​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തും നമ്മു​ടെ ഈ അഭ്യൂ​ഹ​ത്തെ ബല​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.

എന്താ​യി​രു​ന്നാ​ലും കവി സാ​മാ​ന്യ​ന​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ശം​സ​നീ​യ​മായ കവി​താ​കൗ​ശ​ലം എല്ലാ ദി​ക്കി​ലും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. “ഗ്ര​ന്ഥം മു​ഴു​വൻ വാ​യി​ച്ചു​തീ​രു​മ്പോൾ പ്ര​സ്തുത കവി​യു​ടെ വാ​ഗ്വി​ലാ​സ​വും പദ​യോ​ജ​ന​യിൽ ഉള്ള മധു​ര​കോ​മ​ള​മായ പാ​ട​വ​വും വർ​ണ്ണ്യാ​നു​രൂ​പ​മായ വച​ന​കൗ​ശ​ല​വും വാ​ച്യ​സൂ​ച്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സമ്മി​ശ്ര​ണ​വും എളു​പ്പ​ത്തിൽ വി​ട്ടു​മാ​റാൻ ഭാ​വ​മു​ള്ള​താ​യി തോ​ന്നി​യി​ല്ല” എന്നു് മി: പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പ്പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു പര​മാർ​ത്ഥം​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. ‘പടു​കൊ​ല​ക്കാ​രി’യായ വസ​ന്ത​ത്തി​നെ കവി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

കവി ഒരു ഭക്തൻ കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു്,

കോൾ​മ​യിർ​ക്കൊ​ള്ളാ​തെ ഈ പദ്യ​ത്തെ ആർ​ക്കും വാ​യി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല.

ഉത്ത​ര​സ​ന്ദേ​ശം അതി​മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉണ്ണു​നീ​ലി​യു​ടെ വി​ര​ഹ​ദ​ശ​യെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നും ചില ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഇദ്ദേ​ഹം കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു മാ​ന​വി​ക്രമ ശക്തൻ​ത​മ്പു​രാ​ന്റെ സദ​സ്സി​നെ അല​ങ്ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന പതി​നെ​ട്ട​ര​ക്ക​വി​ക​ളിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് മു​മ്പു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ.

എന്ന ശ്ലോ​കം പുനം നമ്പൂ​രി​യു​ടേ​താ​കു​ന്നു. എന്നാൽ മാ​ന​വി​ക്ര​മൻ എന്ന പേ​രോ​ടു കൂടിയ ശക്തൻ തമ്പു​രാ​ക്ക​ന്മാർ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ട് ഒന്നി​ല​ധി​ക​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മങ്ങാ​ട്ട​ച്ഛ​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശാ​നു​സൃ​തം പോർ​ലാ​തി​രി, വെ​ള്ളാ​ട്ടി​രി മു​ത​ലായ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ പട വെ​ട്ടി കീ​ഴ​ട​ക്കിയ സാ​മൂ​തി​രി, ശക്തൻ എന്ന ഉപാ​ധി​യോ​ടു കൂടിയ ഒരു രാ​ജാ​വാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം പൊ​ല​നാ​ടു്, ഏറ​നാ​ടു്, നെ​ടു​ങ്ങ​നാ​ട് മു​ത​ലായ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ അട​ക്കി തന്റെ രാ​ജ്യ​വി​സ്തൃ​തി വർ​ദ്ധി​പ്പി​ച്ചു. ഇതു് കൊ​ല്ല​വർ​ഷം രണ്ടാം​ശ​ത​ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

ഏഴാം ശത​ക​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​രാർ​ദ്ധ​ത്തിൽ കൊ​ച്ചി​യെ ആക്ര​മി​ച്ച സാ​മൂ​തി​രി​യും ഒരു ശക്തൻ തമ്പു​രാ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് മല​ബാർ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു കാണാം. അദ്ദേ​ഹ​മാ​ണു് ക്രി. പി. 1498-ൽ കൊ​ടു​ങ്ങ​ല്ലൂർ വെ​ച്ചു് കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വു​മാ​യി ഉട​മ്പ​ടി ചെ​യ്ത​തു്. ആ ഉട​മ്പ​ടി​പ്ര​കാ​രം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്, താൻ കീ​ഴ​ട​ക്കിയ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളു​ടെ ആധി​പ​ത്യം ലഭി​ച്ചു​വ​ത്രേ. കൊ​ടു​ങ്ങ​ല്ലൂർ ക്ഷേ​ത്രം പണി കഴി​ച്ച​തും തൃ​ശ്ശി​വ​പേ​രൂ​രി​നെ തല​സ്ഥാന നഗ​രി​യാ​ക്കി​യ​തും ഈ സാ​മൂ​തി​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം 1502-നും 1504-നും മദ്ധ്യേ കൊ​ച്ചി​യു​മാ​യി രണ്ടാ​മ​തും ഒരു യു​ദ്ധം നട​ത്തി വിജയം സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതിനു പുറമേ പോർ​ത്തു​ഗീ​സു​കാ​രെ എതിർ​ത്തു​നി​ന്ന​തും കോ​ല​ത്തി​രി​രാ​ജ്യ​ത്തു് രാ​ജ്യാ​വ​കാ​ശം സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ണ്ടായ വഴ​ക്കു ശമി​പ്പി​ച്ചു് ഒരു അവ​കാ​ശി​യെ രാ​ജാ​വാ​ക്കി വാ​ഴി​ച്ച​തും ഈ ശക്തൻ​ത​മ്പു​രാ​നാ​യി​രു​ന്നു.

മാ​ന​വേ​ദ​ച​മ്പു​വി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ സാ​മൂ​തി​രി​യും ഒരു ശക്തൻ​ത​മ്പു​രാ​ന​ത്രേ. അദ്ദേ​ഹം 1663-ൽ കൊ​ച്ചീ​രാ​ജ്യ​ത്തെ ആക്ര​മി​ക്ക​യു​ണ്ടാ​യി. പുനം ഇവരിൽ രണ്ടാ​മ​ത്തെ സാ​മൂ​തി​രി​യു​ടേ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അനു​ഗാ​മി​യു​ടേ​യും സദ​സ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന മാ​ന​വേ​ദൻ മാ​ന​വേ​ദ​ച​മ്പു​വി​ന്റെ കർ​ത്താ​വാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. അതു് ശക്തൻ​ത​മ്പു​രാ​ന്റേ​യോ അദ്ദേ​ഹം ഏറ​നാ​ട്, നെ​ടു​ങ്ങ​നാ​ട് മു​ത​ലായ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ തന്റെ കീഴിൽ ഭരി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഏറാൾ​പ്പാ​ട്, എട​ത്രാ​പ്പാ​ട്, മൂ​ന്നാർ​പ്പാ​ട്, നെ​ടു​ത്രാ​പ്പാ​ട് എന്ന സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു കൂടി നി​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന ഭാ​ഗി​നേ​യ​ന്മാ​രിൽ ആരുടെ എങ്കി​ലു​മോ പേ​രാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വരാം. മാ​ന​വി​ക്ര​മൻ എന്ന​തു് കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു രാ​ജ​വം​ശ​ത്തി​ലെ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കു​ള്ള മാ​റാ​പ്പേ​രാ​യി​രു​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്കു് മാ​ന​വേ​ദൻ മാ​ന​വി​ക്ര​മ​നും രണ്ടാ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വര​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല.

പതി​നെ​ട്ട​ര​ക്ക​വി​ക​ളിൽ ഒരാ​ളായ ചേ​ന്നാ​സ്സു നമ്പൂ​രി തന്ത്ര​സ​മു​ച്ച​യം നിർ​മ്മി​ച്ച​തു് കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 604-ൽ ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് മു​മ്പു് പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അതു​കൊ​ണ്ടു് പു​ന​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​വും ഏതാ​ണ്ടു് അതേ കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. പുനം ആ സദ​സ്സിൽ അര​ക്ക​വി​യാ​യി ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​യ്ക്കു ഗുണം കു​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം പ്രാ​യം കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മേ അര​ക്ക​വി ആയി​രി​ക്ക​യു​ള്ളു. രാ​മാ​ഭി​ഷേ​ക​കാ​ല​ത്തു് പറ​ങ്കി​ത്തൊ​പ്പി ധരി​ച്ചും ആളുകൾ വന്നി​രു​ന്ന​താ​യി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ ആ കാ​വ്യം രചി​ച്ച​തു്, വാ​സ്കോ​ഡി​ഗാ​മ​യു​ടെ ആഗ​മ​ന​കാ​ല​മായ 673-നു ശേ​ഷ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഈ ഒരു തെ​ളി​വു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ, പുനം ചേ​ന്നാ​സ്സു​ന​മ്പൂ​രി​യെ​ക്കാൾ വളരെ ചെ​റു​പ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കാം. ഏതാ​യാ​ലും പുനം നമ്പൂ​രി ഉള്ളൂർ മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രും, കോ​ള​ത്തേ​രി മി. ശങ്ക​ര​മേ​നോ​നും വി​ചാ​രി​ക്കും​പോ​ലെ ആറാം ശത​ക​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​രാർ​ദ്ധ​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഊഹി​പ്പാൻ ഒരു നി​വൃ​ത്തി​യു​മി​ല്ല. മി. ശങ്ക​ര​മേ​നോൻ പറ​യു​ന്നു:-

“ഈ പ്രൗ​ഢ​ഗ്ര​ന്ഥം എഴു​തിയ കാ​ല​ത്തു് നമ്പൂ​രി​ക്കു് 50 വയ​സ്സിൽ കു​റ​വി​ല്ലെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ വലി​യ​തെ​റ്റു വരു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് പു​ന​ത്തി​നും അക്കാ​ല​ത്തു് ഏതാ​ണ്ടു് അത്ര​ത​ന്നേ വയ​സ്സു കാണും. അങ്ങി​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ പുനം നമ്പൂ​രി കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 580-നു ശേഷം പ്ര​ബ​ന്ധ​ര​ച​ന​യിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി വി​ചാ​രി​ക്കാം.”

ഇവിടെ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പ്രൗ​ഢ​ഗ്ര​ന്ഥം തന്ത്ര​സ​മു​ച്ച​യ​മാ​ണു്. അങ്ങി​നെ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥം രചി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് 50 വയ​സ്സി​നു മേലേ സാ​ധി​ക്ക​യു​ള്ളു എന്നു ഖണ്ഡി​ച്ചു പറ​യ​ത്ത​ക്ക വൈ​ദ്യ​ശാ​സ്ത്ര​പ​രി​ജ്ഞാ​ന​മോ ജ്യോ​തി​ശ്ശാ​സ്ത്ര​നൈ​പു​ണി​യോ ഈയു​ള്ള​വ​നി​ല്ല. എന്നാൽ മു​പ്പ​തു വയ​സ്സു തി​ക​യു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് ഇതി​നെ​ക്കാൾ സഹ​സ്രാ​ധി​കം മട​ങ്ങു് പ്രൗ​ഢ​ങ്ങ​ളായ ഒട്ടു​വ​ള​രെ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ ഓരോ​രു​ത്തർ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി നാം അറി​യു​ന്നു​ണ്ടു്; ശങ്ക​ര​ഭാ​ഷ്യം മു​ത​ലാ​യ​വ​ത​ന്നെ അതിനു ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. മി: ശങ്ക​ര​മേ​നോ​ന്റെ ഊഹം ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, പോർ​ത്തു​ഗീ​സു​കാ​രു​ടെ വര​വു​കാ​ല​ത്തു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് 120-ൽപരം വയ​സ്സു് കാണണം. അതു​കൊ​ണ്ടു് പുനം കേവലം പ്രാ​യം​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം അര​ക്ക​വി​യാ​യി ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു് 600-നും 700-നും മധ്യേ ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും മാ​ത്ര​മേ തൽ​ക്കാ​ലം തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താൻ സാ​ധി​ക്ക​യു​ള്ളൂ.

പു​ന​ത്തി​ന്റെ പേരും ജീ​വി​ത​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച വി​വ​ര​ങ്ങ​ളും ഇപ്പോ​ഴും അജ്ഞാ​ത​പ്രാ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈയി​ട​യ്ക്കു് ഭര​ത​ച​രി​തം എന്നൊ​രു കേ​ര​ളീയ കൃതി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് ഒരു കൃ​ഷ്ണ​ക​വി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും നമു​ക്ക​റി​യാം. ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​ത്തി​ലും ആ കൃ​തി​യി​ലും പൂർ​വ​ക​വി​ക​ളെ സ്മ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​കൾ​ക്കു് അത്യ​ന്തം സാ​ദൃ​ശ്യം കാ​ണു​ന്നു. ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് പു​ന​ത്തി​ന്റേ​യും ഒരു ശങ്ക​ര​ന്റെ​യും രാ​ഘ​വ​ന്റെ​യും പേ​രു​കൾ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഭര​ത​ച​രി​തം പു​ന​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരു് കൃ​ഷ്ണ​നെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും, ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് പു​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു ശി​ഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും ഊഹി​ക്ക​രു​തോ? എന്നാൽ ആരു​ടേ​യും പേരിൽ പതി​യാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന നാ​മ​ധേ​യ​ങ്ങ​ളെ കണ്ട​മാ​നം ഇഷ്ട​മു​ള്ള​വർ​ക്കു പതി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ധൈ​ര്യ​മു​ള്ള​വർ​ക്കേ സാ​ധി​ക്കൂ. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ചരി​ത്രാ​ന്വേ​ഷി​ക​ളു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ ക്ഷ​ണി​ക്ക മാ​ത്ര​മേ ഞാൻ ചെ​യ്യു​ന്നു​ള്ളു. പക്ഷേ, ഒരു കാ​ര്യം അവരെ ഓർ​മ്മ​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. കേ​ര​ള​ത്തിൽ ശങ്ക​ര​ക​വി​ക​ളെ​ന്ന​പോ​ലെ കൃ​ഷ്ണ​ക​വി​ക​ളും ഒന്നി​ല​ധി​ക​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു പു​രു​ഷ​കാ​രം എന്ന വ്യാ​ക​ര​ണ​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റേ​യും അഭി​ന​വ​കൗ​സ്തു​ഭ​മാ​ല​യു​ടേ​യും ദക്ഷി​ണാ​മൂർ​ത്തി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് അറി​യു​ന്ന​തു്. മാ​ന​മേ​യോ​ദ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​മേ​യ​പ്ര​ക​ര​ണം രചി​ച്ച നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ ഗു​രു​ക്ക​ന്മാ​രിൽ ഒരാൾ കൃ​ഷ്ണ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു്,

‘കൃ​ഷ്ണാൽ​കാ​വ്യാർ​ത്ഥ​മീ​മാം​സ​ക​പ​രി​വൃ​ഢ​തഃ​കാ​വ്യ​മാർ​ഗ്ഗാ​വ​ഗ​ന്താ എന്ന ശ്ലോ​ക​പാ​ദ​ത്തിൽ​നി​ന്നും ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ഈ നാ​രാ​യണ ഭട്ട​തി​രി ദക്ഷി​ണ​ഭോ​ജ​നെ​ന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഒരു ശക്തൻ​ത​മ്പു​രാ​ന്റെ സദ​സ്യ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു.

എന്ന ശ്ലോ​കം നോ​ക്കുക. കൃ​ഷ്ണ​നാ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ടി​ന്റെ ഗു​രു​വും ഒരു കൃ​ഷ്ണ​നാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. അതി​നാൽ വളരേ ആലോ​ചി​ച്ചേ ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ എന്തെ​ങ്കി​ലും പറവാൻ തര​മു​ള്ളു.

പു​ന​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യും അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സം ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു്. ഇരു​ന്നൂ​റിൽ​പ​രം ഭാ​ഷാ​ച​മ്പൂ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഉള്ള​താ​യി​ട്ടാ​ണു് അറി​വു്. അവയിൽ മി​ക്ക​വ​യും പു​ന​ത്തി​ന്റേ​താ​ണെ​ന്നാ​ണു് പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​തു്.

‘ഗദ്യ​പ​ദ്യൈ​ര​നേ​കൈഃ’ എന്ന ചന്ദ്രോ​ത്സവ പദ്യ​ഖ​ണ്ഡ​ത്തെ ആധാ​ര​മാ​ക്കി നോ​ക്കി​യാൽ പുനം അനേകം ചമ്പു​ക്കൾ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാം. നാ​രാ​യ​ണീ​യം ചമ്പു​വി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ, ഭാ​ര​ത​ച​മ്പു​വി​ന്റേ​യും നാ​രാ​യ​ണീ​യ​ത്തി​ന്റേ​യും കർ​ത്താ​വു് ഒരാൾ തന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും, അവ രണ്ടും പു​ന​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളാ​യി​രി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ലെ​ന്നും അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ട കോ​ള​ത്തി​രി മി​സ്റ്റർ ശങ്ക​ര​മേ​നോൻ തന്നെ ഈയി​ട​യ്ക്കു് ശ്രീ​മൂ​ലം മല​യാ​ള​ഭാ​ഷാ​ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​ലി​യു​ടെ 15-ാം ഗ്ര​ന്ഥാ​ങ്ക​മാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യാൽ, നേരെ വി​പ​രീ​ത​മാ​യി ഇങ്ങ​നെ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു:-

“പുനം നമ്പൂ​രി എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന സകല കൃ​തി​ക​ളു​ടേ​യും ഒരു പട്ടിക ഇവിടെ കൊ​ടു​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല. രാ​വ​ണോ​ത്ഭ​വം മുതൽ ശ്രീ​രാ​മ​ന്റെ സ്വർ​ഗ്ഗാ​രോ​ഹ​ണ​പ​ര്യ​ന്ത​മു​ള്ള സകല രാ​മാ​യ​ണ​ക​ഥ​ക​ളേ​യും, ഭാ​ര​ത​ക​ഥ​ക​ളേ​യും ഇപ്ര​കാ​രം എഴു​തി​യി​രി​ക്കാ​നി​ട​യു​ണ്ടെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കാൻ ചില ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ ഇല്ലാ​തി​ല്ല. ഇവ​യ്ക്കു പുറമേ, നാ​രാ​യ​ണീ​യം, രാ​ജ​ര​ത്നാ​വ​ലീ​യം, ചെ​ല്ലൂർ​നാ​ഥോ​ദ​യം മു​ത​ലായ അനേകം കഥ​ക​ളേ​യും അദ്ദേ​ഹം തന്നെ ചമ്പു​ക്ക​ളാ​യി എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി വി​ചാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.” ഇപ്ര​കാ​ര​മൊ​രു തക​ടം​മ​റി​ച്ചി​ലി​നു മതി​യായ യു​ക്തി​യൊ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം എടു​ത്തു കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. “ഒരു കൃതി പ്രാ​ചീ​ന​മാ​യി​രി​ക്ക​യും ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു് അജ്ഞാ​ത​നാ​യി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്താൽ പു​ന​ത്തി​നു് ആ ഗ്ര​ന്ഥ​വു​മാ​യി എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു സം​ബ​ന്ധം കല്പി​ക്ക​യാ​ണു് ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ പതി​വു്” എന്നു് അങ്ങി​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രെ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട മി. മേനോൻ ഇതാ ആ ആക്ഷേ​പ​ഭാ​ര​ത​ത്തേ സ്വയം പേ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു​വ​രെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കു​ന്ന​തും ആയ മിക്ക ചമ്പു​ക്ക​ളും പു​ന​ത്തി​ന്റേ​താ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​വാൻ​പോ​ലും അദ്ദേ​ഹം മടി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കൊ​ടി​യ​വി​ര​ഹ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് പയ്യൂർ പട്ടേ​രി​മാ​രിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അതി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഇപ്പോൾ പറ​യു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു നോ​ക്കുക:–

“രാ​ജ​ര​ത്നാ​വ​ലി​യ​ത്തി​ലെ അനേകം ഭാ​ഷാ​പ​ദ്യ​ങ്ങൾ കൊ​ടി​യ​വി​ര​ഹ​ത്തി​ലും, അപ്ര​കാ​രം അതിലെ ചില പദ്യ​ങ്ങൾ നാ​രാ​യ​ണീ​യം, കം​സ​വ​ധം, രാ​മാ​യ​ണം മു​ത​ലായ ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ഭാ​ഷാ​പ​ദ്യ​ങ്ങൾ അന്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് എടു​ത്തു​ചേർ​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം ചമ്പൂ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഈ വക കൃ​തി​ക​ളെ​ല്ലാം ഒരു കവി​യു​ടേ​താ​ണെ​ന്നു തന്നേ തീ​രു​മാ​നി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.”

മു​മ്പു മു​മ്പു​ണ്ടായ ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലെ പദ്യ​ങ്ങൾ പി​ന്നീ​ടു​ള്ള​വർ പകർ​ത്തി​യ​താ​യി വര​രു​തോ എന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ച്ചേ​ക്കു​മെ​ന്നു ശങ്കി​ച്ചി​ട്ടാ​ണു് ഭാ​ഷാ​പ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അങ്ങി​നെ ചെ​യ്യാ​റി​ല്ലെ​ന്നു നേ​ര​ത്തേ പറ​ഞ്ഞു​വെ​ച്ച​തു്. മലയാള പദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു വല്ല ഭ്ര​ഷ്ടും ഉണ്ടോ? അവ​യി​ലെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ പകർ​ത്താ​മെ​ന്നു​വ​രി​കിൽ, തങ്ങ​ളു​ടെ ബഹു​മ​തി​ക്കു പാ​ത്ര​മായ കവി​ക​ളു​ടെ ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു് എന്തു​കൊ​ണ്ടു്? മോ​ഷ​ണ​മാ​കാം; സത്യം മാ​ത്രം പാ​ടി​ല്ല. എന്തൊ​രു വി​ശേ​ഷ​പ്പെ​ട്ട നി​യ​മ​മാ​ണു്! വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ഇവിടെ അതാതു കവികൾ തന്നെ ഉദ്ധ​രി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല​താ​നും. ചാ​ക്യാ​ന്മാർ തമിൾ​നാ​ട​ക​ക്കാർ ചെ​യ്യും​പോ​ലെ അവ​സ​രോ​ചി​ത​മാ​യി മറ്റു കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ പദ്യ​ങ്ങൾ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്ത​താ​ണെ​ന്നു വര​രു​തോ? ഇപ്പോൾ കാ​ണു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ എന്തെ​ല്ലാം ആരെ​ല്ലാം കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു​കാ​ണും. ശാ​കു​ന്ത​ളം തന്നെ നിർ​ണ്ണ​യ​സാ​ഗ​ര​ക്കാ​രു​ടെ പാ​ഠ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് എത്ര​യോ ഭി​ന്ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു അഭി​രാ​മ​ന്റെ പാഠം. ബം​ഗാ​ളി​ക​ളു​ടെ ശാ​കു​ന്ത​ള​ത്തി​നു് ദാ​ക്ഷി​ണാ​ത്യ​രു​ടേ​തി​ന്റെ ഇര​ട്ടി​യി​ല​ധി​കം വലി​പ്പ​മു​ണ്ടു്. കാ​ളി​ദാ​സൻ ദേ​ശം​തോ​റും അധി​വ​സി​ക്കു​ന്ന ഭി​ന്ന​ഭി​ന്ന ജന​ത​യു​ടെ രു​ചി​ഭേ​ദ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് അനേ​ക​മാ​തി​രി ശാ​കു​ന്ത​ള​ങ്ങൾ എഴു​തി​വെ​ച്ചി​രി​ക്ക​യ​ല്ല​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ തന്നെ ചാ​ക്യാ​ന്മാർ ചി​ല​തൊ​ക്കെ കൂ​ട്ടു​ക​യും കു​റ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കാ​ണു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. പര​മാർ​ത്ഥം പറ​യു​ന്ന​താ​യാൽ എല്ലാ ചമ്പു​ക്കൾ​ക്കും ഒരേ കലയിൽ ഉണ്ടായ കാ​യ്കൾ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ പര​സ്പ​ര​സാ​ദൃ​ശ്യം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം അവ​യെ​ല്ലാം ഒരേ ആളു​ടേ​താ​ണെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല.

രാ​ജ​ര​ത്നാ​വ​ലീ​യം കൊ​ച്ചി​യി​ലെ രാ​മ​വർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ പ്ര​താ​പാ​തി​ശ​യ​ത്തേ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു കാ​വ്യ​മാ​ണു്. കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഒരു സദ​സ്യൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പര​മ​ശ​ത്രു​വാ​യി​രു​ന്ന കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​നെ പു​കൾ​ത്തി ഒരു കവിത നിർ​മ്മി​ച്ചു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം കുറേ പ്ര​യാ​സം തന്നെ​യാ​ണു്. രാ​ജ​ര​ത്നാ​വ​ലീ​യം കാ​ശി​ക്കു് എഴു​ന്ന​ള്ളിയ രാ​ജ​വർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ അപ​ദാ​ന​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണു് വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു​ള്ള ഐതി​ഹ്യം ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, അദ്ദേ​ഹം നാ​ടു​നീ​ങ്ങി​യ​തു് ‘ശാ​സ്താ​സ്വ​സ്ഥഃ പൃ​ഥി​വ്യാഃ’ എനഅന കലി​ദി​വ​സ​ത്തി​നു തു​ല്യ​മായ 776 മേടം 21-ാനു ആയി​രു​ന്നു. ഈ രാ​മ​വർ​മ്മ​രാ​ര​ജാ​വി​ന്റെ അനു​ജ​നും അടു​ത്ത പിൻ​ഗാ​മി​യും ആയി​രു​ന്ന വീ​ര​കേ​ര​ള​ത​മ്പു​രാ​ന​ത്രേ തെ​ങ്കൈ​ലാ​സ​നാ​ഥോ​ദ​യ​ച​മ്പു​വി​ന്നു വി​ഷ​യ​മായ തൃ​ശ്ശി​വ​പേ​രൂർ ക്ഷേ​ത്ര​പ്ര​തി​ഷ്ഠ നട​ത്തി​യ​തു്. അതി​നാൽ രാ​ജ​ര​ത്നാ​വ​ലീ​യ​ത്തി​ന്റേ​യും തെ​ങ്കൈ​ലാ​സ​നാ​ഥോ​ദ​യ​ത്തി​ന്റേ​യും കർ​ത്താ​വു് പു​ന​മ​ല്ലെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്.

നാ​രാ​യ​ണീ​യ​വും ഭാ​ര​ത​ച​മ്പു​വും ഒരാ​ളു​ടെ കൃ​തി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

എന്ന മം​ഗ​ള​പ​ദ്യം രണ്ടി​ലും കാ​ണു​ന്നു. മറ്റൊ​രു കവി​യു​ടെ മം​ഗ​ള​പ​ദ്യ​ത്തെ ആരും എടു​ത്തു് തന്റെ കൃ​തി​യിൽ ചേർ​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ചാ​ക്യ​ന്മാ​രും ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ കൈ​ക​ട​ത്തി​ക്കാ​ണു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു സംശയം കൂ​ടാ​തെ പറയാം. നാ​രാ​യ​ണീ​യം എന്ന പേ​രു​കൊ​ണ്ടു് കവി​യു​ടെ നാ​മ​ധേ​യ​വും നാ​രാ​യ​ണ​നെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഒരു ഊഹ​ത്തി​നു വഴി​യു​ണ്ടു്. ഇര​വി​പു​ര​ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ ഒരു നാ​രാ​യ​ണ​ക​വി ആയി​രു​ന്നി​രി​ക്കാം രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വി​ന്റേ​യും കർ​ത്താ​വു് ഒരാൾ ആയി​രി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു് മി​സ്റ്റർ പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രും സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം കല്യാ​ണ​സൌ​ഗ​ന്ധി​കം ചമ്പു​വി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു:–

“കവ​നോ​ദ​യം മാ​സി​ക​യിൽ …പത്തു ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള ഭാ​ര​ത​ച​മ്പു ആ മഹാ​ക​വി​യു​ടെ കൃ​തി​യോ എന്നു​ള്ള​തി​നെ​പ്പ​റ്റി സന്ദേ​ഹ​മു​ണ്ടു്.”

രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു പു​ന​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് പര​ക്കെ​യു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം. ചെ​ല്ലൂർ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​വും ഒരു​പ​ക്ഷേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്ക​കാം.

പുനം രാ​മാ​യ​ണ​കഥ മു​ഴു​വ​നും ചമ്പു​ക്ക​ളാ​യി രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയിൽ ചി​ല​തി​നെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു് ‘രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു’ എന്ന പേരിൽ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഒരു വ്യാ​ഴ​വ​ട്ട​ത്തിൽ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണം അസ​മ്പൂർ​ണ്ണ​മെ​ങ്കി​ലും അതി​നു് ചില വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഇപ്പോൾ ശ്രീ. മൂ. ഭാ. ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​ലി​യു​ടെ 15-ാം അങ്ക​മാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള ചമ്പു​വി​നെ​ക്കാൾ മേ​ന്മ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ പ്ര​സാ​ധ​ക​ന്മാർ പാ​ഠ​ങ്ങ​ളെ കണ്ട​മാ​നം മാ​റ്റു​ക​യോ അല​ങ്കോ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യോ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. പ്ര​സാ​ധ​ക​ന്മാർ​ക്കു പാ​ഠ​ഭേ​ദം ചെ​യ്വാ​നു​ള്ള അധി​കാ​ര​മേ ഇല്ല​ല്ലോ. തങ്ങൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ആദർ​ശ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണും​വി​ധം തന്നേ പകർ​ത്തേ​ണ്ട ജോ​ലി​യേ അവർ​ക്കു​ള്ളു. പാ​ഠാ​ന്ത​ര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഫു​ട്നോ​ട്ടി​ട്ടു ചേർ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന​തു്. ശ്രീ​മൂ​ലം ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​ലി​യി​ലെ രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു, പു​ന​ത്തി​ന്റേ​തെ​ന്ന പോലെ ക്യൂ​റേ​റ്റർ ആപ്പീ​സു​കാ​രു​ടേ​യും കൃ​തി​യാ​ണു്.

ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ അടി​മു​തൽ മു​ടി​വ​രെ വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്ന​തി​നു സ്ഥലം അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സീ​താ​സ്വ​യം​വ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മാ​ത്രം അല്പം പറ​യാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. അഹ​ല്യാ​മോ​ക്ഷം കഴി​ഞ്ഞു് ‘ഭാ​നു​വം​ശോ​ദ്ഭ​വാ​നാം മാ​ണി​ക്യോ​ത്തം​സ​ര​ത്ന’മായ ശ്രീ​രാ​മൻ, കു​ശി​ക​ത​ന​യാൽ മാ​നി​ത​നാ​യി​ട്ടു്, അനു​ജ​നോ​ടു​കൂ​ടി,

‘നാ​നാ​ല​ങ്കാ​ര​ര​ഥ്യാ​വി​പ​ണി​മ​ണി​ഗൃഹ’യും

കൗ​തു​കാ​ലോ​തി​ലോ​ക​ശ്രേ​ണീ​പൂർ​ണ്ണാ​ന്ത​രാള’യും ‘ചാ​പോ​ത്സ​വാ​ഢ്യ’യും ആയ മി​ഥി​ലാ​പു​രി​യേ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. ജനകൻ അവരെ യഥോ​ചി​തം സല്ക്ക​രി​ക്കു​ന്നു. ഇവിടെ കവി ഒരു ശ്ലോ​കം​കൊ​ണ്ടു് ജന​ക​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ജനകൻ രാ​ജ​കു​മാ​ര​ന്മാ​രെ കണ്ടി​ട്ടു്

എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. വി​ശ്വാ​മി​ത്രൻ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ അതു​വ​രെ​യു​ള്ള ചരി​ത്ര​ത്തെ സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചു പറയവേ, അഹ​ല്യാ​മോ​ക്ഷ കഥ വന്ന​പ്പോൾ, ശമ​ജ​ല​ധി​യായ ശതാ​ന​നൻ,

എന്നും പറ​ഞ്ഞു പോയി. അന​ന്ത​രം രാ​ജാ​വു് വി​ശ്വാ​മി​ത്ര​നു​മാ​യി സീ​താ​സ്വ​യം​വ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു. വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു​ക്ക​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം കവി മനോ​ഹ​ര​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അടി​യ​ന്തി​ര​ത്തി​നാ​യി വന്ന രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ ജന​ക​ന്റെ മന്ത്രി ഓരോരോ കൈ​നി​ല​ക​ളിൽ ഇരു​ത്തി, ‘അമ്ലാ​നാ​മോ​ദ​മാ​ലാ​ഘു​സൃ​ണ​മൃ​ഗ​മ​ദാ​ലേ​പ​താം​ബൂല’ മു​ഖ്യ​ങ്ങ​ളായ പദാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളാൽ ഉപ​ച​രി​ക്കു​ന്നു. ‘പണ​ശ്ര​ദ്ധ​യാ’ ഒട്ടു വളരെ ഭൂ​ദേ​വ​ന്മാ​രും ചില പു​ഴ​വ​ഴി​ക​ളും മറ്റും കട​ന്നു് അവിടെ വന്നു​ചേ​രു​ന്നു​ണ്ടു്.

കവി, ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും, തന്റെ സമു​ദാ​യ​ശ​രീ​ര​ത്തിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ള ദൂ​ഷ്യ​ങ്ങ​ളെ എടു​ത്തു​പ​റ​യു​വാൻ മടി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നമ്പ്യാ​രെ​പ്പോ​ലെ, പു​ന​വും ഒരു സമു​ദാ​യ​പ​രി​ഷ്കാ​ര​ക​ന്റെ നി​ല​യിൽ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ഇവിടെ നാ​യ​ന്മാ​രെ​യാ​ണു് കവി മന്ദ​മാ​യി ഒന്നു് ഉപ​ഹ​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഇത്യാ​ദി മന്ത്ര​ങ്ങൾ ജപി​ച്ചു് ‘ചടുലം ചില വെ​ടി​ക​ളി​ള​ക്കി’ ‘മാ​ലോ​കർ​ക്കു വരു​ന്ന​തു താൻ കല്പി​ച്ചു വരു​ത്തു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു്, എല്ലാ​വ​രോ​ടും ഘോ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും,

‘സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ക​ര​മാ​യു​ഷ്യ​ക​രം സൗ​ന്ദ​ര്യ​പ്ര​ദ​മ​ഖി​ലാ​കർ​ഷണ മം​ഗ​ജ്ജൃം​ഭ​ണ​മ​നു​ഭ​വ​സാ​രം കലി​വി​നാ​ശ​നം’ മു​ത​ലായ മന്ത്ര​ങ്ങൾ എഴു​തി​ച്ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളെ എടു​ത്തു നട​ക്കും ശി​ഷ്യ​ജ​ന​ങ്ങ​ളും പരി​കർ​മ്മി​ക​ളു​മാ​യി,

‘മോ​ന്താ​യ​ത്തൊ​ടു മു​ട്ടി നട​ക്കു​ന്ന’ മാ​ന്ത്രി​ക​രെ കവി അതി​ക​ഠി​നം അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഓരോ ഭോ​ഷ്ക്കും പറ​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്ന അക്കൂ​ട്ട​രു​ടെ ഉപ​ദ്ര​വം അക്കാ​ല​ത്തും വർ​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാം.

മു​ത​ലാ​യ​വ​കൊ​ണ്ടു് ദുർ​വ്യാ​പാ​രം ചെ​യ്തു് ‘അസു​വും വസു​വും’ കൂടി മു​ടി​ക്കു​ന്ന വൈ​ദ്യ​ക​ദം​ബ​ത്തി​നും കവി നല്ല സമ്മാ​നം കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

എന്നൊ​ക്കെ ജപി​ക്കു​ന്ന ജൗ​തി​ഷി​ക​ന്മാ​രും അവിടെ വന്നു കൂ​ടി​യ​ത്രേ.

ഈ തി​ക്കി​നും തി​ര​ക്കി​നും ഇടയിൽ,

ഏതാ​നും മനോ​ഹ​ര​പ​ദ്യ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടും ഒരു ദണ്ഡ​കം കൊ​ണ്ടും, കവി സീ​താ​ദേ​വി​യു​ടെ ശരീ​ര​വർ​ണ്ണന സാ​ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

സ്വ​യം​വ​ര​കാ​ല​ത്തു് കഷ്ടി​ച്ചെ​ട്ടു വയ​സ്സു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സീ​താ​ദേ​വി​യെ യൗ​വ​ന​വ​തി​യാ​യി​ട്ടാ​ണു് കവി ഇവിടെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. സീ​താ​ദേ​വി​യെ​ക്ക​ണ്ടു് അവിടെ കൂ​ടി​യി​രു​ന്ന രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ​ല്ലാം മന്മ​ഥാ​വി​ഷ്ട​ചേ​ത​സ്സു​ക​ളാ​യ​ത്രേ. അവ​രു​ടെ ഉന്മാ​ദ​മ​ധു​ര​ങ്ങ​ളായ ചേ​ഷ്ട​ക​ളെ കവി മൂ​ന്നു നാലു പദ്യ​ങ്ങ​ളാൽ ഇപ്ര​കാ​രം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

മി​ഥി​ലാ​പു​ര​ത്തു് ‘ഇള​നീ​രും’ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. ഒരു രാ​ജാ​വു് അസി​ല​ത​യെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടും, മോ​ഹാ​വേ​ശം നി​മി​ത്തം

അതു് നി​ജ​ക​ര​പ​രി​ഗ​ളി​ത​മാ​ണെ​ന്നു് അറി​യാ​തെ, ഒരു ശൈ​ലൂ​ഷ​ക​നെ​പ്പോ​ലെ ആത്മ​മു​ഷ്ടി​യേ ഇള​ക്കി​പേ​ാ​ലും. മറ്റു​ള്ള​വർ അതു കണ്ടു ചി​രി​ച്ചി​ട്ടും, രാ​ഗാ​ന്ധ​ചേ​ത​സ്സായ ആ തടിയൻ അറി​ഞ്ഞ​തേ​യി​ല്ല. ഒരു രാ​ജാ​വു്,

എന്നു മന​പ്പാ​യ​സം കു​ടി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി. തത്സ​മ​യം ‘വച​സാ​പ്ര​വീണ’യായ ധാ​ത്രി ഭദ്രാ​സ​ന​സ്ഥ​രായ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​ര​യെ​ല്ലാം സീ​താ​ദേ​വി​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു. അന​ന്ത​രം ജന​കാ​ജ്ഞ അനു​സ​രി​ച്ചു് സൗ​വി​ദ​ല്ലൻ ശൈ​വ​ചാ​പം അവിടെ ആന​യി​ക്ക​യും,

എന്നു് ഉച്ചൈ​സ്ത​രം വി​ളി​ച്ചു പറ​ക​യും ചെ​യ്തു. അതു​കേ​ട്ടു് അവരിൽ ഓരൊ​രു​ത്ത​രും പാ​പ​ഭ​ഞ്ജ​ന​ത്തി​ന്നു് ഒരു​മ്പെ​ട്ടു. കർ​ണ്ണാ​ട​രാ​ജൻ ‘കാർ​മ്മു​ക​സ്പർ​ശ​മാ​ത്രേണ വശം കെ​ട്ടു കവി​ണ്ണു’ വീണു; മദ്രാ​ധി​രാ​ജൻ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു മാറി; മഹാ​രാ​ഷ്ട്രൻ മഹാ​ഗോ​ഷ്ടി കാ​ട്ടി; കു​ന്ത​ളേ​ശൻ ‘കു​തം​കെ​ട്ടു കു​ന്തി​ച്ചു’പോയി; തു​ലു​ഷ്ക​ന്റെ മു​ഷ്കു ശമി​ച്ചു; (അന്നു തു​ലു​ഷ്ക​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ) കേ​ക​യേ​ന്ദ്ര​ന്റെ കൈ​കാ​ലൊ​ടി​ഞ്ഞു. ഇപ്ര​കാ​രം വീ​ര​ഭൂ​പാ​ല​ന്മാ​രെ​ല്ലാം “പോർ​വി​ല്ലു തൊ​ട്ടും, വലി​ച്ചും, കരു​ത്തോ​ടെ​ടു​ത്തും, വശം​കെ​ട്ടു വീണും, തദനീം വല​ഞ്ഞൊ​ട്ടു കേണും, ത്ര​പാ​ഭാ​രം​കൊ​ണ്ടു കു​മ്പി​ട്ടി​രു​ന്നും, ക്ഷ​ണേ​നൈവ കൈ​കാ​ലൊ​ടി​ഞ്ഞും, സമാ​ലോ​കൈ​സീ​താം വി​മോ​ഹം പി​ണ​ഞ്ഞും, നമു​ക്കി​നി പെ​ണ്ണു വേ​ണ്ടേ വേണ്ട” എന്നു മടു​ത്തു പിൻ​വാ​ങ്ങു​ന്ന കോ​ലാ​ഹ​ലം അവർ​ണ്ണ്യ​മ​ത്രേ.

ഒടു​വിൽ രാമൻ ചാ​പ​ഭ​ഞ്ജ​ന​ത്തി​ന്നു് ഒരു​ങ്ങി. അപ്പോൾ,

രാമൻ ജ്യാ​കർ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സീ​താ​മ​നഃ​കർ​ഷ​ണ​വും സാ​ധി​ച്ചു; ചാ​പ​ഭാ​ഗ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ക്ഷി​തി​ഭൃ​ത്തു​ക​ളു​ടെ ‘ദോ​സ്തം​ഭ​ഡം​ഭ​വും’ ഭഗ്ന​മാ​യി. ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ വര​ണാ​മാ​ല​യും ധരി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​ള്ള ദേ​വി​യു​ടെ വര​വി​നെ കവി ഒരു ചി​ത്ര​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

ദേവി മന്ദാ​ക്ഷ​ന​മ്ര​യാ​യി രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ഗള​ത്തിൽ മാ​ല​യി​ട്ട നേരം, ദി​വ്യ​നാ​രീ​വി​മു​ക്ത​വും പരി​മ​ള​ബ​ഹു​ള​വും ആയ പു​ഷ്പ​വർ​ഷം അവരിൽ പതി​ഞ്ഞു.

അന​ന്ത​രം ജന​ക​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് ദശ​ര​ഥ​നേ​യും മറ്റും ആന​യി​ക്കാ​നാ​യി ദൂ​ത​ന്മാ​രെ അയ​ച്ചു. ദശരഥൻ വസി​ഷ്ഠാ​ദി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി വന്ന​തിൽ​പ്പി​ന്നീ​ടു് വി​വാ​ഹം മം​ഗ​ള​മാ​യി നട​ത്തി. ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ ജനകൻ തന്റെ മറ്റു പു​ത്രി​മാ​രെ ഭര​താ​ദി​കൾ​ക്കും വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു കൊ​ടു​ത്തു.

സീ​ത​യ്ക്കു്, കണ്വൻ ശകു​ന്ത​ള​യ്ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ ചില ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ കൊ​ടു​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല.

നിർ​വ്യാ​ജാ ദയിതേ’ ത്യാ​ദി ശ്ലോ​കം ചേർ​ത്തി​ട്ടു് അതിൽ നി​ന്നു വലിയ അർ​ത്ഥ​വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ലാ​ത്ത ‘ശു​ശ്രൂ​ഷ​സ്വ​ഗു​രൂൻ’ എന്ന ശാ​കു​ന്ത​ള​പ​ദ്യം​കൂ​ടി ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു് ചാ​ക്യാ​ന്മാർ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം.

എന്നു​കൂ​ടി ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടാ​ണു് ജനകൻ സീതയെ വി​ടു​ന്ന​തു്. ഈ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ കേ​ട്ട​പ്പോൾ, ദേ​വി​യു​ടെ ഹൃദയം ‘പു​ല​രി​യിൽ വി​രി​യും താ​മ​ര​പ്പൂ​വു​പോ​ലെ’ തെ​ളി​ഞ്ഞു.

ഈ ഒരു ചമ്പു​വിൽ​നി​ന്നു് പു​ന​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം ഏറെ​ക്കു​റെ അറി​യാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ഉത്ത​മ​മ​ണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​നു് ലീ​ലാ​തി​ല​ക​കാ​രൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന എല്ലാ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും പു​ന​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​യ്ക്കു​ണ്ടു്. മാ​ധു​ര്യ​പ്ര​സാ​ദ​സ​മ​താ​ദി​ഗു​ണ​സ​മ്പ​ന്ന​യും പ്ര​ഫു​ല്ല​മായ മനോ​ധർ​മ്മ​കു​സു​മ​ത്തി​ന്റെ പരി​മ​ള​ധോ​ര​ണി​യാൽ രൂ​ഷി​ത​മായ സു​കു​മാ​രാ​ശ​യ​ങ്ങ​ളാൽ സമ്പു​ഷ്ട​യു​മായ പു​ന​ത്തി​ന്റെ കവി​താ​ദേ​വി ‘ഭൂ​രി​ഭൂ​ച​ക്ര​വാള’ത്തെ ഇന്നും മദി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. പു​ന​ത്തി​ന്റെ ഫലി​ത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. അതു മല​യാ​ള​ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ​ക്കു് ഒട്ടു​ക്കു​ള്ള ഒരു വി​ശി​ഷ്ട​ഗു​ണ​മാ​ണു്. ഫലിതം അപാ​ര​മായ ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​യു​ടെ സന്താ​ന​മാ​കു​ന്നു. ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​യിൽ അവരേ അതി​ശ​യി​ക്ക​ത്ത​ക്ക ഒരു സമു​ദാ​യ​വും കേ​ര​ള​ത്തി​ലി​ല്ല​താ​നും.

ഈ പ്ര​ക​ര​ണ​ത്തിൽ ചമ്പു​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി പൊ​തു​വേ ചില സം​ഗ​തി​കൾ ഇവിടെ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്ന​തു് അനു​ചി​ത​മാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. ചമ്പൂ​പ്ര​സ്ഥാ​നം സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഭാ​ഷ​യി​ലേ​ക്കു സം​ക്ര​മി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. ‘ഗദ്യ​പ​ദ്യാ​ത്മ​കം കാ​വ്യം ചൂ​മ്പൂ​രി​ത്യ​ഭി​ധീ​യ​തേ’ എന്നാ​ണു് ചമ്പു​വി​ന്റെ ലക്ഷ​ണം. എന്നാൽ സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ലേ​യും ഭാ​ഷ​യി​ലേ​യും ഗദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു് വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്. ഭാ​ഷാ​ച​മ്പു​ക്ക​ളി​ലെ ഗദ്യ​ത്തി​നും ചില വൃ​ത്ത​നി​യ​മ​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്നു. താ​ര​ത​മ്യ​ദർ​ശ​ന​ത്തി​നാ​യി സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ലേ​യും ഭാ​ഷ​യി​ലേ​യും ഓരോ ഗദ്യ​ഖ​ണ്ഡ​ത്തെ ചുവടേ ചേർ​ക്കു​ന്നു:–

“തദനു ഭയ​വ​ശ​സ​മു​പ​ഗ​ത​ദ​ധി​മു​ഖ​വ​ച​ന​വി​ദി​ത​മ​ധു​വന കദ​ന​പ​രി​ഗ​ണിത ജന​ക​ദു​ഹി​തൃ​ദ​ശ​ന​ജ​നി​ത​പ്ര​മ​ദ​ഭ​ര​ഭ​രി​ത​സ്ത​പ​ന​ത​ന​യ​സ്ത​ത്ര​ത​നു​വി​കൃ​തി​മ​ത​നുത ദധി​മു​ഖാ​ഗ​മ​ന​നി​മി​ത്ത​സ​മ്പ​ത്തിം”

(ഭോ​ജ​ച​മ്പു. സു​ന്ദ​ര​കാ​ണ്ഡം)

ഭാ​ഷാ​ച​മ്പു​ക്കൾ സം​സ്കൃ​ത​ഗ​ദ്യ​ത്തി​നു് വൃ​ത്ത​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലെ​ന്നു് ഓർ​ത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ‘അഥ സാ ലളി​ത​ത​നു​കാ​ന്തി​സ​മ്പ​ദാ സു​ര​സു​ന്ദ​രീ​ര​പി​ജ​യ​ന്തീ, മന്മ​ഥ​മ​ഹാ​വീ​ര​വൈ​ജ​യ​ന്തീ’–എന്നി​ങ്ങ​നെ നീ​ണ്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന സം​സ്കൃ​ത​ഗ​ദ്യ​ങ്ങൾ എല്ലാ ഭാ​ഷാ​ച​മ്പു​ക്ക​ളി​ലു​മു​ണ്ടു്.

ഭാ​ഷാ​ച​മ്പു​ക്കൾ കൂ​ത്തി​നും പാ​ഠ​ക​ത്തി​നും ആയി രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളാ​ക​യാൽ അവ​യ്ക്കു സം​സ്കൃ​ത​ച​മ്പു​കൾ​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു വി​ശേ​ഷ​ഗു​ണം കാ​ണു​ന്നു. അതാ​യ​തു് അവയിൽ ഹാ​സ്യ​ര​സ​ത്തി​നു് കൂ​ടു​തൽ പ്ര​വേ​ശം നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ള അനാ​ശാ​സ്യ​ങ്ങ​ളായ ആചാ​ര​ങ്ങ​ളെ ആട്ടി​പ്പാ​യി​ച്ചു് കാ​ണി​ക​ളേ സദാ​ചാ​ര​നി​ത​ന്മാ​രാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കുക എന്നൊ​രു വി​ല​യേ​റിയ ചുമതല ചാ​ക്യാർ​കൂ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ട​ത്രേ ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാർ കാ​ല​ദേ​ശാ​ദി​ക​ളെ ഗണി​ക്കാ​തെ മല​യാ​ളി​ക​ളെ സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലും ഭൂ​മി​യി​ലും പാ​താ​ള​ത്തി​ലും കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു​വി​ട്ടി​ട്ടു് അവ​രു​ടെ നട​പ​ടി​പ്പി​ശ​കു​ക​ളെ കർ​ക്ക​ശ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ എടു​ത്തു വി​മർ​ശി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തു്. നമ്പ്യാർ ഈ സം​ഗ​തി​യിൽ ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രെ അനു​ക​രി​ക്ക​യേ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളു.

ഭാ​ഷാ​ച​മ്പു​ക്കൾ ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യി​ലും അല്പം വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്. സം​സ്കൃ​ത​ച​മ്പു​ക്കൾ വാ​യി​ച്ചു​ര​സി​ക്കാ​നേ കൊ​ള്ളു. ആ ഉദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് അവ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തും. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവയിൽ കഥ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു. ഭോ​ജ​ച​മ്പു എടു​ത്തു​നോ​ക്കുക. രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ അതി​ലും കഥയെ ആറു​കാ​ണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ച്ചു പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പു​ന​ത്തി​ന്റെ ചമ്പു​വി​ല​ങ്ങി​നെ​യ​ല്ല. അതിൽ ഓരൊ കാ​ണ്ഡ​ത്തേ​യും അനേകം ചമ്പു​ക​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു് കവി രചി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ചി​ല​പ്പോൾ ഒരേ ചമ്പു​വി​നെ​ത്ത​ന്നെ രണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി​യും ചമ​യ്ക്കാ​റു​ണ്ടു്.

ഓരോ കഥയും ഒന്നോ അധി​ക​മോ മം​ഗ​ള​ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു. മം​ഗ​ളാ​ച​ര​ണം കഴി​ഞ്ഞാൽ വസ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശ​മാ​യി. എന്നാൽ വസ്തു​വി​നെ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന രീതി ഒന്നു പ്ര​ത്യേ​ക​മാ​ണു്.

ഇങ്ങ​നെ ഒരു തോ​ഴ​നോ​ടു പറ​യു​ന്ന മട്ടി​ല​ത്രേ കഥയെ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഒരേ കഥ​യെ​ത്ത​ന്നെ രണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ച്ചാ​ലും ഈ ചട​ങ്ങു​ക​ളെ​ല്ലാം അവ​ശ്യം അനു​ഷ്ഠി​ക്ക​ണം. നൈ​ഷ​ധ​ച​മ്പു​വി​ന്റെ ഉത്ത​ര​ഭാ​ഗം നോ​ക്കുക. ഭാ​ഷാ​ച​മ്പു​ക്കൾ​ക്കു​ള്ള വേ​റോ​രു വി​ശേ​ഷം അവയിൽ വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കു കഥാം​ശ​ത്തേ അപേ​ക്ഷി​ച്ചു് പ്രാ​ധാ​ന്യം നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​ള്ള​താ​ണു്. ഫലി​ത​ര​സ​പ്ര​ധാ​ന​മായ വർ​ണ്ണ​ന​കൾ നി​യ​മേന ഭാ​ഷ​യിൽ​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്കും. രസ​പ്ര​ചു​ര​മായ ഘട്ട​ങ്ങ​ളെ ഗദ്യ​ത്തി​ലാ​ക്കു​ക​യും പതി​വി​ല്ല. വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കു തന്മ​യ​ത്വം വരു​ത്താ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​ത്തിൽ മിക്ക ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രും സ്ഥ​ല​കാ​ലാ​ദി​ക​ളെ വി​സ്മ​രി​ച്ചു​ക​ള​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. നൈ​ഷ​ധ​ച​മ്പു​വിൽ, നൈ​ഷ​ധ​ന്റെ കാ​ല​ത്തു് ‘ഭാ​ര​ത​ക​ഥാ​യാ​മെ​ന്ന​തൊ​ഴി​ഞ്ഞ​ക്കർ​ണ്ണ​ച്ഛേ​ദം​കേ​ട്ടീ​ലെ’ന്നും രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വിൽ രാ​മാ​ഭി​ഷേ​കം കാ​ണ്മാൻ വന്ന​വ​രിൽ ചിലർ പറ​ങ്കി​ത്തൊ​പ്പി ധരി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും മറ്റും പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു നോ​ക്കുക.

പു​ന​ത്തി​നു മു​മ്പു് ആരെ​ങ്കി​ലും ചമ്പു​ക്കൾ രചി​ച്ചി​രു​ന്നോ എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. എന്നാൽ ഈ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​നു് ഭാ​ഷ​യിൽ ഇള​ക്ക​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു നില നൽ​കി​യ​തു് പു​ന​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വിൽ, ഇതേ​വ​രെ രാ​വ​ണോ​ത്ഭ​വം, രാ​മാ​വ​താ​രം, താ​ട​കാ​വ​ധം, അഹ​ല്യാ​മോ​ക്ഷം, സീ​താ​സ്വ​യം​വ​രം, പര​ശു​രാ​മ​വി​ജ​യം, വി​ച്ഛി​ന്നാ​ഭി​ഷേ​കം, രാ​മാ​ഭി​ഷേ​കം, സീ​താ​പ​രി​ത്യാ​ഗം, അശ്വ​മേ​ധം, സ്വർ​ഗ്ഗാ​രോ​ഹ​ണം എന്നീ ചമ്പു​ക്കൾ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അത്യ​ന്തം ശ്ര​വ​ണ​സു​ഖ​പ്ര​ദ​വും ഹൃ​ദ​യ​ര​ഞ്ജ​ക​വു​മായ ഭാ​ഷാ​സം​സ്കൃ​ത​യോ​ഗം​കൊ​ണ്ടും, ശബ്ദാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ സമീ​ചീ​ന​മായ സമ്മേ​ള​നം​കൊ​ണ്ടും, സജീ​വ​ങ്ങ​ളും സങ്ക​ല്പ​ശ​ക്ത്യു​ദ്ദീ​പ​ക​ങ്ങ​ളു​മായ വർ​ണ്ണ​ന​കൾ കൊ​ണ്ടും, മൃ​ദു​ല​ങ്ങ​ളായ മനോ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തോ​ടു കൂടിയ ഉല്ലേ​ഖ​നം കൊ​ണ്ടും പു​ന​ത്തി​ന്റെ ചമ്പു​ക്കൾ അദ്വി​തീ​യ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ല​സു​ന്നു.

മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചില ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങൾ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള തല്ലാ​തെ വി​വ​ര​മാ​യി യാ​തൊ​ന്നും അറി​വി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം ഓത്തി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു നമ്പൂ​തി​രി​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, ഒരി​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹം മറ്റു നമ്പൂ​തി​രി​മാ​രാൽ അധി​ക്ഷി​പ്ത​നാ​യി​ട്ടു് വി​ദേ​ശ​ത്തു​ചെ​ന്നു് വേ​ദ​ങ്ങ​ളും മറ്റും ശരി​യാ​യി അഭ്യ​സി​ച്ച​തി​ന്റെ ശേഷം തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പോൾ, ഒരു യോഗം നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, ഋത്വി​ക്കു​കൾ മന്ത്ര​ങ്ങൾ പി​ഴ​ച്ചു ചൊ​ല്ലു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു്, യാ​ഗ​ശാ​ല​യ്ക്കു​ള്ളി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു്, ‘മഴ​മം​ഗ​ലം അക​ത്തു കട​ന്നാൽ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം ചെ​യ്താൽ മതി, മന്ത്രം പി​ഴ​ച്ചാൽ പ്ര​തി​വി​ധി​യി​ല്ല’ എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് മന്ത്രം തി​രു​ത്തി ചൊ​ല്ലി​ക്കൊ​ടു​ത്തു​വെ​ന്നും, അന്നു​മു​ത​ല്ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നും മല​യാ​ള​ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടെ ഇട​യ്ക്കു് ഒരു മാ​ന്യ​സ്ഥാ​നം ലഭി​ച്ചു​വെ​ന്നു​മാ​ണു് മറ്റൊ​രു ഐതി​ഹ്യം. വേ​റൊ​രു ഐതി​ഹ്യ​മു​ള്ള​തു് കു​റേ​ക്കൂ​ടി രസാ​വ​ഹ​മാ​കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ചെ​ങ്ങ​ന്നൂർ വാ​ഴു​മാ​വേ​ലി പര​മേ​ശ്വ​രൻ​പോ​റ്റി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ പഠി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കേ, ആ പോ​റ്റി​യു​ടെ മകനും ജ്യോ​തി​ശ്ശാ​സ്ത്ര​വി​ശാ​ര​ദ​നും ആയ ഒരു കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യാൽ ആക്ഷി​പ്ത​നാ​യ​ത്രേ. ഒരു ദിവസം കറു​ത്ത​വാ​വാ​യി​രു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​ന​മ്പൂ​തി​രി​യോ​ടു് “തി​രു​മേ​നീ, ചന്ദ്രൻ എത്ര ഉയർ​ന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്നു എന്നു നോ​ക്ക​ണം” എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു കേ​ട്ടു്, ആ സാധു മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങി പടി​ഞ്ഞാ​റോ​ട്ടു നോ​ക്കി​യ​ത്രേ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഈ മൂർഖത കണ്ടു് കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള ചി​രി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തി​നു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. അന്നു മു​ത​ല്ക്കു് ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്രം പഠി​ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹം തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. പര​മേ​ശ്വ​രൻ​പോ​റ്റി ഒരു​ന​ല്ല ജൗ​തി​ഷ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു. നമ്മു​ടെ നമ്പൂ​തി​രി അചി​രേ​ണ​പോ​റ്റി​യെ​പ്പോ​ലും അതി​ശ​യി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം സമർ​ത്ഥ​നാ​യി. മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം ഗുരു നല്ല​പോ​ലെ ധരി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു്, ഗു​രു​ദ​ക്ഷി​ണ​യ്ക്കാ​യി മഴ​മം​ഗ​ലം ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ ‘എനി​ക്കു് ഒന്നും ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ; എന്റെ പ്രി​യ​പു​ത്ര​നെ അവ​മാ​നി​ക്കാ​തി​രു​ന്നാൽ മാ​ത്രം മതി’ എന്നു പോ​റ്റി പറ​ഞ്ഞു. ഈ വാ​ക്കു​കൾ മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തി​നെ സങ്ക​ട​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. “ഗുരോ! അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാൻ എന്തി​നാ​ണു് ഈ ശാ​സ്ത്രം ഇത്ര ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി പഠി​ച്ച​തു്?” എന്നു ശി​ഷ്യൻ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ, ‘ലോ​കോ​പ​കാ​ര​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് ശാ​സ്ത്രം അഭ്യ​സി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. പര​പീ​ഡ​ന​ത്തി​നാ​യി​ട്ട​ല്ല’ എന്നു ഗുരു അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. അപ്പോൾ മഴ​മം​ഗ​ലം പറ​ഞ്ഞു:–

“ഇല്ല. ലോ​കോ​പ​ദ്ര​വ​ത്തി​നാ​യി ഞാൻ യാ​തൊ​ന്നും ചെ​യ്ക​യി​ല്ല. ലോ​കോ​പ​ദ്ര​വം വരു​ത്താ​തെ നോ​ക്കാൻ എനി​ക്കു് അനു​വാ​ദം തന്നാൽ മാ​ത്രം മതി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള നൂ​റു​കൊ​ല്ല​ത്തെ പഞ്ചാം​ഗം ഗണി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതിനെ തീ​യി​ലി​ട്ടു ചുടണം. അല്ലെ​ങ്കിൽ അതു ലോ​കോ​പ​ദ്ര​വ​ക​ര​മാ​യി​ത്തീ​രും.”

“അതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ട്?”

“മു​ഹൂർ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇടി​മു​ഴ​ക്കം ഉണ്ടാ​കും.”

“അങ്ങി​നെ​വ​രി​ക​യി​ല്ല. ഞാൻ​കൂ​ടി പരി​ശോ​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ?”

“ഞാൻ തെ​ളി​യി​ച്ചു​ത​രാം.”

ഈ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി നട​ത്തിയ പരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ മഴ​മം​ഗ​ലം തന്നെ ജയി​ച്ചു. മു​ഹൂർ​ത്തി​നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ഇടി​മു​ഴ​ക്ക​മു​ണ്ടാ​യി. അതി​ന്റെ ശേഷം ആ പഞ്ചാം​ഗ​ത്തെ നശി​പ്പി​ക്ക​യും തൽ​സ്ഥാ​ന​ത്തു് മഴ​മം​ഗ​ലം ഒരു പുതിയ പഞ്ചാം​ഗം ഗണി​ച്ചു വെ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​വ​ത്രേ.

മഹി​ഷ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ ഗുരു ചെ​ങ്ങ​ന്നൂർ വാ​ഴു​മാ​വേ​ലി പോ​റ്റി​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. മാ​ത്തൂർ​പോ​റ്റി​യു​ടെ മു​ഹൂർ​ത്ത​പ​ദ​വി​ക്കു് മഹി​ഷ​മം​ഗ​ലം എഴു​തിയ വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തിൽ,

എന്നു് ഗു​രു​വി​നെ വന്ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ‘ഇതി പര​മേ​ശ്വ​ര​പ്രി​യ​ശി​ഷ്യേണ ശങ്ക​രേണ വി​ര​ചി​തേ മു​ഹൂർ​ത്ത​പ​ദ​വീ​വ്യാ​ഖ്യാ​നേ ബാ​ല​ശ​ങ്ക​ര​നാ​മ്നി ഷട്ത്രിം​ശ​ത് ശ്ലോ​കാ​ത്ഥ​സം​ഗ്ര​ഹേ തൃ​തീ​യ​പ​രി​ച്ഛേ​ദഃ സമാ​പ്തഃ’ ​എന്നു കാ​ണു​ന്ന​തി​നാൽ മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ പേരു് ശങ്ക​ര​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കാം. ഭാ​ഷാ​കാ​ല​ദീ​പ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹം ഗു​രു​വി​നെ വാ​ഴ്ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇവിടെ ഏത​ദ്ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് ശോ​ണാ​ച​ല​ഗ്രാമ (ചെ​ങ്ങ​ന്നൂർ) വാ​സി​യായ ഒരു ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ശ്രേ​ഷ്ട​ന്റെ അന്തേ​വാ​സി​യും ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നും ആണെ​ന്നേ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹം പെ​രു​വ​ന​ഗ്രാ​മ​വാ​സി കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ‘ഊട്ടി​ല്ലാ പെ​രു​വ​നേ​യു​ള്ള ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ മി​ക്ക​തും’ എന്നി​ങ്ങ​നെ പെ​രു​വ​ന​ത്തെ​ക്കാ​ര്യം പ്ര​ത്യേ​കം ചില സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ എടു​ത്തു​പ​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഊഹി​ക്കാം. സം​സ്കൃത കാ​ല​ദീ​പ​വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ‘എന്റെ വാ​ഴു​മാ​വേ​ലി​ക്കു നമ​സ്ക്കാ​രം’ എന്നു്കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

മഴ​മം​ഗ​ലം ജനി​ച്ച​തു് 800-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കായിരുന്നുവെന്നും അദ്ദേ​ഹം മാ​ന​വേ​ദ​ച​മ്പി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു ശക്തൻ​ത​മ്പു​രാ​ന്റെ സദ​സ്യ​നാ​യി​രു​വെ​ന്നും മി: ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ കാലം അത്ര അർ​വാ​ചീ​ന​മാ​ണോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​കു​ന്നു. മു​ഹൂർ​ത്ത​പ​ദ​വി​യു​ടെ വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന,

എന്ന പദ്യം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​താ​യി​രി​ക്കാ​നേ തര​മു​ള്ളു. അങ്ങി​നെ ആണെ​ങ്കിൽ കൊ..വ. 724-​മാണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു തീർ​ച്ച​താ​ണു്. ഭാ​ഷാ​കാ​ല​ദീ​പ​ക​ത്തിൽ,

ഈ പദ്യ​വും മഹി​ഷ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​നിർ​ണ്ണ​യ​ത്തി​നു് ഉപ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളെ വച്ചു​നോ​ക്കി​യാൽ അദ്ദേ​ഹം ജനി​ച്ച​തു് 670-നു് അപ്പു​റ​മാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഇക്കാ​ല​ത്തു് കൊ​ച്ചി​യും സാ​മൂ​തി​രി​യും തമ്മിൽ തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ യു​ദ്ധം ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. സാ​മൂ​തി​രി എത്ര ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടും പെ​രു​വ​ന​ഗ്രാ​മ​ക്കാ​രെ കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ പാർ​ശ്വ​ത്തു​നി​ന്നു് അക​റ്റി തന്റെ വശ​ത്താ​ക്കു​ന്ന​തി​നു സാ​ധി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു് കൊ​ച്ചീ​രാ​ജ്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്നു. 813-​മുതല്ക്കു് 834-വരെ വാണ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു ശക്തൻ​ത​മ്പു​രാ​നാ​ണു് നെ​ടി​യി​രി​പ്പു​സ്വ​രൂ​പ​ത്തി​ന്റെ ക്ഷ​യോ​ന്മു​ഖ​മായ ശക്തി​യെ പു​ന​രു​ജ്ജീ​വി​പ്പി​ച്ച​തു്. പെ​രു​വ​ന​ഗ്രാ​മ​ത്തി​ന്റെ മേൽ​ക്കോ​യ്മ സാ​മൂ​തി​രി​ക്കു ലഭി​ച്ച​തു് 892 ധനു 6-ാം തി​യ​തി​യി​ലെ ഉട​മ്പ​ടി​യാ​ലു​മാ​കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ സാ​മൂ​തി​രി​യോ​ടു പി​ണ​ങ്ങി​നി​ന്ന പെ​രു​വ​ന​ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ ഒരു നമ്പൂ​രി കോ​ഴി​ക്കേ​ാ​ട്ടു രാ​ജാ​വി​നെ ആശ്ര​യി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ചു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല.

അദ്ദേ​ഹം മു​ഹൂർ​ത്ത​പ​ദ​വി ഭാഷാ, ഭാ​ഷാ​കാ​ല​ദീ​പം തു​ട​ങ്ങിയ ശാ​സ്ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും, ആശൗചം ഭാഷ മു​ത​ലായ സ്മൃ​തി​ക​ളും, സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ ഒരു ഭാ​ണ​വും രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​യെ​പ്പ​റ്റി ഇവിടെ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ഭാ​ഷ​യിൽ അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​ധാന ഗ്ര​ന്ഥം ഭാ​ഷാ​നൈ​ഷധ ചമ്പു​വാ​കു​ന്നു.

ഈ ചമ്പു​വും, മം​ഗ​ലാ​ച​ര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു!

എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ​ശ്ലോ​കം ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണു്. മഴ​മം​ഗ​ലം ഒരു നല്ല മണി​പ്ര​വാ​ള​വ്യാ​പാ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഈ പദ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു കാണാം. അതി​ന​ടു​ത്ത പദ്യ​വും അതി​ശ​യ​മാ​കും​വ​ണ്ണം മധു​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ മാ​തി​രി പദ്യ​ങ്ങൾ ഏതു ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നും അഭി​മാ​ന​ജ​ന​ക​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു.

അന​ന്ത​രം ‘വി​ദ്യാ​സാ​ര​സ്യ​രാ​ശേ’ ഇത്യാ​ദി പദ്യ​ങ്ങ​ളാൽ, സാ​ധാ​രണ ചമ്പൂ​ക്കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ രീതി അനു​സ​രി​ച്ചു് കഥാ​വ​സ്തു​വി​നെ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു് നള​ന്റെ പ്ര​താ​പാ​തി​ശ​യ​ത്തെ രണ്ടു ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളാ​ലും ഒരു ദീർ​ഘ​മായ ഗദ്യ​ത്താ​ലും ഇപ്ര​കാ​രം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

നീ​ര​ജ​ഭ​വ​നാം നീ​ര​സ​കു​ല​മ​ണി നി​യ​ത​മ​ക​പ്പെ​ട്ട​തു” കണ്ടു് ഇനി തനി​ക്കു ഭർ​ത്താ​വു​മാ​യി യഥേ​ഷ്ടം രമി​ക്കാ​മ​ല്ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു സന്തു​ഷ്ട​യാ​യി​ട്ടു്, ‘ചെ​ന്താർ​മ​ങ്ക​യു​മം​ബു​ജ​ലോ​ചന പരി​രം​ഭാ​മൃ​ത​മായ സു​ഖാം​ബു​ധി​മ​ദ്ധ്യേ മു​ങ്ങി​ത്തു​ട​ങ്ങി’ പോലും.

നീ​ര​സ​കു​ല​മ​ണി​യായ മു​തു​ക്കൻ വി​ഷ്ണു​വി​ന്റെ നാ​ഭി​സ​രോ​ജ​ത്തിൽ ഇരു​ന്നു് മി​ഴി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, ലക്ഷ്മി ഭർ​ത്താ​വു​മാ​യി ക്രീ​ഡി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? അതു​കൊ​ണ്ടു് ലക്ഷ്മീ​ദേ​വി​ക്കു് നളൻ ചെ​യ്ത​തു് ഒരു വലിയ ഉപ​കാ​ര​മാ​യി. ദേവി ‘നി​ഷ​ധ​നൃ​പാ​ന്വ​യ​മ​കു​ടി​മ​ഹാ​മ​ണി​വാ​ണീ​ടേ​ണം ക്ഷോ​ണി​യി​ലി​ന്നു കല്പാ​ന്ത​ത്തോള’മെ​ന്നു​നേർ​ന്നു​തു​ട​ങ്ങി​യ​തിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നു​ണ്ടോ?

എത്ര​ത​ന്നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചിൽ കവി​ക്കു തൃ​പ്തി​യാ​കാ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ

എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഈ അല​ങ്ക​ര​ത്തി​ര​ക്കിൽ കവി​ക്കു സ്ഥ​ല​കാ​ല​ഭ്ര​മം​കൂ​ടി പറ്റി​പ്പോ​കു​ന്നു.

ഇത്യാ​ദി നോ​ക്കുക. ഇങ്ങ​നെ നളൻ നാ​ടു​വാ​ണു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കേ വി​ദർ​ഭ​രാ​ജാ​വായ ഭീമൻ ‘പു​ത്രാ​ഭാ​ധാ​നം നി​റ​മു​ടയ പദാർ​ത്ഥാ​ന്ത​രം കാ​ണാ​ഞ്ഞു്’ ദുഃ​ഖി​ത​നാ​യി​ച്ചെ​യ്ത തപ​സ്സി​ന്റെ ഫല​മാ​യി, ദമ​യ​ന്തി എന്നൊ​രു പു​ത്രി​യും മൂ​ന്നു പു​ത്ര​ന്മാ​രും ജനി​ച്ചു​വ​ത്രേ. രാ​ജാ​വു്

വത്രേ. ദമ​യ​ന്തി​യു​ടെ ശൈ​ശ​വ​വർ​ണ്ണ​ന​യെ എത്ര​ത​ന്നെ വാ​ഴ്ത്തി​യാ​ലും മതി​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല.

നാ​ലാ​മ​ത്തെ പാ​ദം​കൊ​ണ്ടു്, കവി ദമ​യ​ന്തി​യു​ടെ ലോ​കോ​ത്ത​ര​ലാ​വ​ണ്യാ​തി​ശ​യ​ത്തെ അതി​വി​ശ​ദ​മാ​യി കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​ന്നു. ക്ര​മേണ അവൾ വളർ​ന്നു​വ​ന്നു.

നളനും ദമ​യ​ന്തി​യും പര​സ്പ​രം കേ​ട്ടി​ട്ടു് അനു​ര​ക്ത​രാ​യി​ച്ച​മ​യു​ന്നു. അഭി​ലാ​ഷ​ശൃം​ഗാ​ര​വർ​ണ്ണന അത്യ​ന്തം ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവർ​ക്കു നി​ദ്രാ​ഭം​ഗ​മു​ണ്ടാ​യ​തി​നെ കവി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​മെ​യെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തി​നു് ശൃം​ഗാ​ര​ത്തോ​ടു​ള്ള പക്ഷ​പാ​തം ഇവി​ടെ​യെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ എവി​ടെ​യും പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

നളൻ മാ​ര​ജ്വ​ര​പ​ര​വ​ശ​നാ​യി ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ ഇരി​ക്ക​വേ, അര​യ​ന്നം അവിടെ വന്നു​ചേ​രു​ന്നു. ആ അന്ന​ത്തെ അദ്ദേ​ഹം ദമ​യ​ന്തി​യു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​യ്ക്കു പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കു​ന്നു.

“വി​ദർ​ഭ​ക്ഷി​തി​പ​തി​ന​ഗ​രേ, ധന്യാ​കാ​രേ, മണി​മ​യ​മു​റ്റ​ത്ത​ഴ​കി​ലി​റ​ങ്ങി​ക്ക​ന​ക​വി​ഭൂ​ഷ​ണ​ഝ​ണ​ഝ​ണി​തോ​പമ മധു​ര​നി​ദാ​നം​കൊ​ണ്ടു വധൂ​നാം ചെ​വി​ക​ളി​ല​മൃ​തു ചൊ​രി​ഞ്ഞു​ചൊ​രി​ഞ്ഞും, മദ​ക​ള​ത​രു​ണീ​യാ​ന​മ​നോ​ജ്ഞം മൃ​ദു​മൃ​ദു​പ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ വച്ചു നട​ന്നും, വി​ദ്രു​മ​ശ​ക​ലം ബീ​ജാ​പൂ​ര​ക​വി​ത്തെ​ന്നോർ​ത്ത​തു കൊ​ത്തി​യു​ട​ച്ചും, മധ്യേ മധ്യേ വെ​ളു​വെ​ളെ വി​ല​സും പത്ര​പു​ട​ങ്ങൾ കു​ട​ഞ്ഞു കു​ട​ഞ്ഞും വി​വ​ലിത വദ​ന​ന്നോ​ക്കി​യു​മി​ത്ഥാ വി​ഭ്ര​മ​രീ​തി വളർ​ത്തു​ന​ട​ക്കു​ന്ന​തു്” കണ്ടു് ദമ​യ​ന്തി ആ അന്ന​ത്തെ പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​നാ​യി ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.

വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കു് അവസരം കി​ട്ടി​യാൽ മഹി​ഷ​മം​ഗ​ലം വെ​റു​തേ വി​ടു​ക​യി​ല്ല.

ഇത്യാ​ദി ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ കവി​യു​ടെ ഔചി​ത്യ​ബോ​ധം സവി​ശേ​ഷം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

അങ്ങി​നെ ഇരി​ക്കേ രാ​ജാ​വു് പു​ത്രി​യു​ടെ സ്വ​യം​വ​ര​മ​ഹം നട​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു് ആലോ​ചി​ച്ചു് ദൈ​വ​ജ്ഞ​വ​ര​നെ വരു​ത്തി മു​ഹൂർ​ത്തം കു​റി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. മണി​ത്ത​റ​ക​ളും പന്ത​ലു​ക​ളും മു​റ​യ്ക്കു് ഒരു​ങ്ങി. ‘നാ​ളീ​ക​ലോ​ല​മി​ഴി​മാർ നല്ല മൃ​ഗ​നാ​ഭി​തു​ഷാ​ര​തോ​യൈഃ നീ​ള​ത്തെ​ളി​ച്ചു് മണി​രം​ഗ​ഭൂ​മി​കൾ’ മെ​ഴു​കി വൃ​ത്തി​യാ​ക്കി.

വി​ള​ങ്ങി. സ്വ​യം​വ​രാ​ഘോ​ഷം കാണാൻ ഉള്ള ഒരു​ക്കൾ വീ​ടു​തോ​റും നട​ന്നു​തു​ട​ങ്ങി.

ഇന്ദ്രാ​ദി​കൾ സന്ദേ​ശം കൊ​ടു​ത്തു് നളനെ അയ​യ്ക്കു​ന്ന​ഭാ​ഗ​വും മറ്റും കവി ചു​രു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ സ്വ​യം​വ​ര​ത്തി​നാ​യി വന്നു​കൂ​ടിയ ജന​ത​യു​ടെ തി​ക്കും തി​ര​ക്കും പൊ​ടി​പൂ​ര​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇവിടെ പു​ന​ത്തി​നെ അനു​ക​രി​ച്ചു് മല​യാ​ള​ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടേ​യും മറ്റും നട​പ​ടി​പ്പി​ശ​കു​ക​ളെ കഠി​ന​മാ​യി ആക്ഷേ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

വര​ണ​മാ​ല​യും ധര​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്ന ദമ​യ​ന്തി​യെ എത്ര​ത​ന്നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടും കവി​യ്ക്കു് അലം​ഭാ​വ​മു​ണ്ടാ​കാ​ത്ത​തി​നാൽ ശ്ലി​ഷ്ടോ​പ​മ​യു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു് അവളെ കാ​ടോ​ടും മേ​ടോ​ടും അതി​നോ​ടും ഇതി​നോ​ടും ഒക്കെ സാ​ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു് ഒടു​വിൽ മന​സ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടു​കൂ​ടി പി​ന്മാ​റു​ന്നു.

വി​വാ​ഹാ​ന​ന്ത​ര​മു​ള്ള ഘട്ട​ത്തേ​യും കവി വെ​റു​തെ വി​ടു​ന്നി​ല്ല. ശൃം​ഗാ​ര​പ്രി​യ​നായ കവി​യു​ണ്ടോ സം​ഭോ​ഗ​ശൃം​ഗാ​ര​ത്തെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാ​തെ വി​ടു​ന്നു? ദമ​യ​ന്തി​യു​ടെ സ്ഥി​തി​യെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്:–

രതി​ക്രീ​ഡാ​വർ​ണ്ണ​ന​മായ ദണ്ഡ​ക​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പൂർ​വ​ഭാ​ഗം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ഉത്ത​ര​ഭാ​ഗം രസ​പു​ഷ്ടി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം പൂർ​വ​ഭാ​ഗ​ത്തേ അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്നു. കരു​ണ​ര​സ​പ്ര​ചു​ര​മായ ഒന്നു രണ്ടു പദ്യ​ങ്ങ​ളെ മാ​ത്രം ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ദമ​യ​ന്തി രാ​ജ്യം പി​ഴു​കി, വന​ത്തിൽ പോ​വാ​നാ​രം​ഭി​ച്ച നള​നോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​ക​ളാ​ണു് ഇവ.

ഈ വി​ലാ​പം പാ​ഷാ​ണ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ​പ്പോ​ലും ദ്ര​വി​പ്പി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം കരു​ണ​ര​സ​നിർ​ഭ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

മഹി​ഷ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​കൾ എണ്ണം​കൊ​ണ്ടും വണ്ണം​കൊ​ണ്ടും പു​ന​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളോ​ടു കി​ട​യ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, ഗു​ണ​ത്തിൽ അവ​യെ​ക്കാൾ ഒട്ടും താ​ഴെ​യ​ല്ല.

എന്നു് മാ​ഘ​ക​വി രമ​ണീ​യ​ത​യു​ടെ സ്വ​രൂ​പം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഭാ​ഷാ​നൈ​ഷ​ധ​ച​മ്പു​വും രമ​ണീ​യ​മായ ഒരു കാ​വ്യം തന്നെ. വാ​യി​ക്കു​ന്തോ​റും അതിലെ ആശ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഒരു പു​തു​മ​യും സാ​ര​സ്യ​വും തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നു.

ഈ കവി മറ്റു വല്ല കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും ഭാ​ഷ​യിൽ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നു് അറി​യു​ന്നി​ല്ല. എന്നാൽ ചന്ദോ​ത്സ​വം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃതി ആയി​രി​ക്കു​മോ എന്നൊ​രു സംശയം ഉണ്ടു്. അതി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന,

എന്ന പദ്യ​ത്തി​ലെ ‘ബാ​ല​ശീ​താം​ശു​മൗ​ലി’ കവി​യു​ടെ പേ​രി​നെ​ക്കൂ​ടി സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഒരു പ്ര​തീ​തി ജനി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഒരു വൈ​ഷ​മ്യം ഉള്ള​തു് ഇവിടെ പ്ര​സ്താ​വ​യോ​ഗ്യ​മാ​കു​ന്നു. ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് ഒരു രാ​ഘ​വ​ക​വി​യെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹം രാ​ഘ​വീ​യ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വാ​ണെ​ന്നു​വ​രു​കിൽ, ഈ ഊഹം തെ​റ്റി​പ്പോ​കു​ന്നു. രാ​ഘ​വീ​യ​പ്ര​ണേ​താ​വു്, നാ​രാ​യ​ണീ​യം എന്ന സം​സ്കൃ​ത​കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ ശി​ഷ്യ​നാ​ണെ​ന്നു്

എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു. പ്ര​സ്തുത കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ അമ്പ​ല​പ്പുഴ രാ​ജാ​വി​നെ വാ​ഴ്ത്തി​യും കാ​ണു​ന്നു. എന്നാൽ രാ​ഘ​വീ​യ​കർ​ത്താ​വി​നെ​ക്കൂ​ടാ​തെ വേ​റെ​യും രാ​ഘ​വ​ന്മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വര​രു​തോ? ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നി​സ്സ​ന്ദേ​ഹം ഒരു അഭി​പ്രാ​യം പറ​യു​ന്ന​തി​നു പണ്ഡി​ത​ന്മാർ​ക്കേ അവ​കാ​ശ​മു​ള്ളു.

ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​ത്തി​ന്റെ അവ​താ​ര​ക​നായ വട​ക്കും​കൂർ രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ രാ​ജാ​വി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ ചേ​ല​പ്പ​റ​മ്പ​നാ​ണു് അതി​ന്റെ കവി. കവി​ക​ളു​ടെ പേ​രു​കൾ മാ​ത്രം അറി​ക​യും അവ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ എന്തെ​ല്ലാ​മെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​തെ വരി​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ പു​രാ​തന ഗ്ര​ന്ഥ​പ​രി​ശോ​ധ​ക​ന്മാർ ചില സൗ​ജ​ന്യ​ങ്ങൾ ഒക്കെ ചെ​യ്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കി​ട്ടു​ന്ന​തൊ​ക്കെ യഥേ​ച്ഛം ഓരോ​രു​ത്തർ​ക്കാ​യി വീ​തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​യാ​ണു് പതി​വു്. ചേ​ല​പ്പ​റ​മ്പൻ ബാ​ല്യം മു​തൽ​ക്കേ ‘തെറി’ പറ​ഞ്ഞു ശീ​ലി​ച്ച ആളു​മാ​ണ​ല്ലോ. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ ദു​ഷ്കാ​വ്യ​ത്തെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തിൽ ആരോ​പി​ച്ച​തിൽ ആർ​ക്കും പരി​ഭ​വ​ത്തി​നു വകയും ഇല്ല. എന്നാൽ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു രാ​ജാ​വി​ന്റെ സദ​സ്യ​നാ​യി​രു​ന്ന ചേ​ല​പ്പ​റ​മ്പൻ തനി​ക്കു യാ​തൊ​രു സം​ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ചി​റ്റി​ല​പ്പ​ള്ളി നാ​ട്ടി​നേ തന്റെ സങ്ക​ല്പ​ക​ല്പ​ദ്രു​മ​ത്തി​ന്റെ ദു​ഷി​ച്ച ഫലമായ മേ​ദി​നീ​വെ​ണ്ണി​ലാ​വി​ന്റെ മദ​ന​ക​ലാ​വി​ലാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു രം​ഗ​ഭൂ​വാ​യി കല്പി​ച്ച​തും, അതിനെ സാ​ഭി​മാ​നം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തും എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു് ഗം​ഭീ​രാ​ത്മാ​ക്ക​ളു​ടെ ചി​ന്താ​ഗ​തി​യെ​ന്ന​പോ​ലെ അതീവ ഗഹ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ചിലർ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നി​ലും, മറ്റു​ചി​ലർ നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യി​ലും തൽ​കർ​തൃ​ത്വം ആരോ​പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അവ​രു​ടെ സാ​ഹ​സ​ത്തി​നു് കോ​ടി​കോ​ടി നമ​സ്കാ​രം പറ​ഞ്ഞാ​ലും മതി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല. സദാപി ഈശ്വ​ര​ധ്യാ​ന​മൃ​ത​ല​ഹ​രി പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന ആ പു​ണ്യാ​ത്മാ​ക്കൾ ഇങ്ങ​നെ ഒരു പൂ​ര​പ്പാ​ട്ടു​പാ​ടാൻ ഒരു​ങ്ങി​യെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ആരാണു വി​ശ്വ​സി​ക്കുക!

വട​ക്കും​കൂർ രാ​ജാ​വി​ന്റെ അവ​താ​രിക വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാൽ അതി​നെ​ക്കാൾ ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​മായ ഒരു കാ​വ്യം ഭാ​ഷ​യിൽ ഇതേ​വ​രെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കും. ശൃം​ഗാ​ര​ര​സ​ത്തി​നെ ആരും അപ​ല​പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല; എന്നാൽ ശൃം​ഗാ​ര​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​യീ​ഭാ​വം നാ​യി​കാ​നാ​യ​ക​ന്മാർ​ക്കു പര​സ്പ​ര​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പരി​ശു​ദ്ധ​മായ രതി​യാ​കു​ന്നു; തെ​റി​യ​ല്ല. ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തെ ഒന്നു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​നോ​ക്കുക. ചി​റ്റി​ല​പ്പ​ള്ളി​നാ​ട്ടിൽ ഒരേ​ട​ത്തു് ഒരു വാ​രാം​ഗന സന്താ​ന​മി​ല്ലാ​യ്ക​യാൽ തീ​വ്ര​മായ വ്ര​താ​നു​ഷ്ഠാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കാ​ല​യാ​പ​നം ചെ​യ്ക​വേ, ഒരു ദിവസം അവൾ നി​ദ്രാ​ധീ​ന​യാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ കാ​മ​ദേ​വൻ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു് ‘നി​ന​ക്കു് അചി​രേണ ഒരു സന്താ​നം ലഭി​ക്കും’ എന്നു അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടു പോ​യ​ത്രേ. ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ ചന്ദ്ര​നും ചന്ദ്രി​ക​യും തമ്മിൽ ഒരു കല​ഹ​മു​ണ്ടാ​യി. അയാൾ​ക്കു മേ​ന​ക​യു​മാ​യി അന​ഭി​ല​ഷ​ണീ​യ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ രാ​ഗ​മു​ണ്ടാ​വു​ക​യും, അവർ രഹ​സ്സ​മാ​ഗ​മ​ത്തി​നു് ഒരു ഉചി​ത​സ​ങ്കേ​ത​സ്ഥാ​നം കു​റി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. ഈ വിവരം അറി​ഞ്ഞ ചന്ദ്രിക, തന്റെ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ഈ ദു​രു​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ വി​ഫ​ലീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി മേ​ന​ക​യു​ടെ വേഷം അവ​ലം​ബി​ച്ചു്, ആ സ്ഥ​ല​ത്തു ചെ​ന്നു രമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അങ്ങി​നെ ഇരി​ക്കെ സാ​ക്ഷാൽ മേ​ന​ക​യും അവിടെ വന്നു​ചേർ​ന്നു. അപ്പോൾ,

മേനക ദൂ​ശ്ച​രി​ത​യ​ത്രേ! കവി​യു​ടെ ധർ​മ്മ​ബോ​ധം ബഹു​വി​ചി​ത്ര​മെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു. കാ​വ്യ​പ്ര​യോ​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ മമ്മ​ടൻ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

ഈ കാ​വ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഇവിടെ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന യാ​തൊ​രു പ്ര​യോ​ജ​ന​വു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. അഗ്നി​സാ​ക്ഷി​ക​മാ​യി വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ച ധർ​മ്മ​പ​ത്നി​യെ കണ്ണീ​രും കൈ​യു​മാ​യി വി​ട്ടി​ട്ടു്, ദു​ശ്ച​രി​ത​ക​ളു​മാ​യി സം​സർ​ഗ്ഗം ചെ​യ്യു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നു് ‘ബ്ര​ഹ്മാ​ന​ന്ദാ​നു​ഭ​വ​നിർ​വി​ശേ​ഷ​മായ ഒരു സദ​വ​സ്ഥ’യു​ണ്ടാ​കു​മെ​ങ്കിൽ മാ​ത്ര​മേ ഈ കാ​വ്യ​ശ്ര​വ​ണ​സ​മ​ന​ന്ത​രം പര​നിർ​വൃ​തി​യു​മു​ണ്ടാ​വൂ.

‘കു​ല​യു​വ​തി​പ​താ​കേ’ എന്ന സം​ബു​ദ്ധി​ക്കും പി​ന്നീ​ടു​ള്ള വാ​ക്കു​കൾ​ക്കും തമ്മി​ലു​ള്ള പൊ​രു​ത്തം സാ​ഹി​തീ​സർ​വ​സ്വം സ്വാ​ധീ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന രസ​ജ്ഞ​ന്മാർ​ക്കേ മന​സ്സി​ലാ​ക​യു​ള്ളു. സ്വ​ഭർ​ത്താ​വി​നെ ദു​സ്സം​ഗ​മേ​ച്ഛ​യിൽ നി​ന്നു് വി​നി​വർ​ത്തി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച സാ​ധ്വി​ക്കു കി​ട്ടിയ ശിക്ഷ എത്ര ഭയ​ങ്ക​രം! അവളെ വേ​ശ്യ​യാ​ക്കി വി​ടു​ക​യാ​ണു് ആ ദു​ഷ്പ്ര​ഭു ചെ​യ്ത​തു്. സഹൃ​ദ​യ​ന്മാ​രു​ടെ ഇട​യ്ക്കു് അഴി​യാ​ത്ത ഇത്ത​രം വി​ല​യേ​റിയ ചര​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നമ്മു​ടെ മണി​പ്ര​വാ​ള​ക​വി വ്യാ​പാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. മേ​ദി​നീ​വെ​ണ്ണി​ലാ​വി​ന്റെ ശി​ശു​ഭാ​വ​ത്തെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

അഹോ! എന്തൊ​രു ധി​ക്കാ​രം! ശി​ശു​വി​നെ​പ്പോ​ലെ പരി​ശു​ദ്ധ​വും ഹൃ​ദ​യാ​കർ​ഷ​ക​വും ആയ വസ്തു ലോ​ക​ത്തിൽ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല. രാ​ക്ഷ​സ​പ്ര​കൃ​തി​കൾ​ക്കു പോലും ശി​ശു​ക്രീ​ഡ​കൾ കാ​ണു​മ്പോൾ മനം കു​ളുർ​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ കവി​യാ​ക​ട്ടെ, തന്റെ സങ്ക​ല്പ​സ​ന്താ​ന​ത്തെ കണ്ട​പ്പോൾ അതു​മാ​യി ഒന്നു രതി​ക്രീഡ ചെ​യ്താൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നൊ​രു ദു​രാ​ഗ്ര​ഹ​മാ​ണു് ജനി​ച്ച​തു്.

ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വു് വാ​ഗ്വി​ലാ​സ​മു​ള്ള​വൻ തന്നെ. പാ​മ്പി​നു നല്ല മേ​നി​മി​നു​ക്ക​വും കു​ശാ​ഗ്ര​ബു​ദ്ധി​യും ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും അതി​ന്റെ ഉച്ഛ ്വാസം വി​ഷ​മ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ അതിനെ നാം നല്ല ‘മേ​ത്ത​രം പത്തൽ’ കൊ​ണ്ട​ല്ലേ സമ്മാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതു​പോ​ലൊ​രു പൂ​ജ​യ്ക്കേ നമ്മു​ടെ കവി​ക്കും അവ​കാ​ശ​മു​ള്ളു. അയാൾ കേ​ര​ള​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​കർ​ത്താ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ കുറെ കാ​ള​കൂ​ടം വമി​ച്ചു; അതിനെ അമൃ​തോ​പ​മം ഭു​ജി​ച്ചു് ‘കാ​ള​ക​ണ്ഠ​ന്മാ​രാ​വാൻ’ മന​സ്സു​ള്ള​വർ അങ്ങി​നെ ചെ​യ്തു​കൊ​ള്ള​ട്ടേ; ആർ​ക്കും പരി​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല.

ചമ്പു​ക്ക​ളിൽ മി​ക്ക​വ​യും പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഈയി​ട​യ്ക്കു് ചമ്പൂ​ഭ്രാ​ന്തു വർ​ദ്ധി​ച്ച​തു​നി​മി​ത്ത​മാ​യി​രി​ക്കാം ഏതോ ഒരു രസികൻ ചമ്പൂ​ക്കാ​ര​ന്മാ​രെ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കാ​നാ​യി ശ്രീ​മ​തീ​സ്വ​യം​വ​രം എന്നൊ​രു ചമ്പു രചി​ച്ച​തു്.

ഇതും നാ​രാ​യ​ണീ​യം ചമ്പു​വും ഏതോ ഒരു നാ​രാ​യ​ണ​ക​വി​യു​ടേ​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. സു​ഭ​ഗ​സ​ന്ദേ​ശ​കാ​രൻ [17] ഒരു നാ​രാ​യ​ണ​ക​വി​യാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ ഈ ചമ്പു​ക്ക​ളു​ടേ​യും കർ​ത്താ​വു് എന്നു പണ്ഡി​ത​ന്മാർ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. കവ​നോ​ദ​യ​ക്കാർ പാ​ഞ്ചാ​ലീ​സ്വ​യം​വ​രം, ഖാ​ണ്ഡ​വ​ദാ​ഹം, കി​രാ​തം, കീ​ച​ക​വ​ധം, ഗോ​ഗ്ര​ഹ​ണം, ഉദ്യോ​ഗം, ദൂ​ത​വാ​ക്യം, ജയ​ദ്ര​ഥ​വ​ധം, ഭര​ത​യു​ദ്ധം, അശ്വ​മേ​ധം എന്നു പത്തു ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കവി​തി​ല​കൻ മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള കല്യാ​ണ​സൗ​ഗ​ന്ധി​കം ഭാ​ര​ത​ച​മ്പു​വിൽ ഉൾ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണോ എന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. അതു​പോ​ലെ തന്നെ ബാ​ണ​യു​ദ്ധം എന്നൊ​രു ചമ്പു​വും അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വി​നെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ ഭാ​ര​ത​ച​മ്പു​വും ഒരു പ്രൗ​ഢ​കൃ​തി​യാ​ണു്. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ഒന്നു​ര​ണ്ടു പദ്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

തൃ​പ്പൂ​ണി​ത്തുറ പ്ര​തി​ഷ്ഠ​യാ​ണു് ഈ ചമ്പു​വി​ന്റെ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ദ്വാ​ര​ക​യിൽ വാ​ണി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു്, ഒരു ബ്ര​ഹ്മ​ണ​ന്റെ പത്നി പ്ര​സ​വി​ച്ച​യു​ട​നെ ശിശു മരി​ച്ചു​പോ​യി. ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ ഈ വി​വ​ര​ത്തെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ അറി​യി​യി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹം ഇള​കി​യ​തേ​യി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ പല പ്രാ​വ​ശ്യം സം​ഭ​വി​ച്ചു. ഒൻ​പ​താ​മ​ത്തെ പു​ത്ര​നും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ, ആ സാ​ധു​വി​ന്റെ ക്ഷമ അസ്ത​മി​ച്ചു.

ഈ ശകാ​ര​വർ​ഷം ഒക്കെ കേ​ട്ടി​ട്ടും ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ അന​ങ്ങി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, അടു​ത്തു നി​ന്നി​രു​ന്ന അർ​ജ്ജു​ന​നു സഹി​ച്ചി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം അടു​ത്ത പ്ര​സ​വ​ത്തിൽ കു​ട്ടി​യെ രക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നും, അല്ലാ​ത്ത​പ​ക്ഷം അഗ്നി​പ്ര​വേ​ശം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നും ശപ​ഥം​ചെ​യ്യു​ന്നു. ‘ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നാൽ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത കാ​ര്യം നീ​യാ​ണോ സാ​ധി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്?’ എന്നു വി​പ്രൻ ഹാ​സ്യ​പൂർ​വം ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ അർ​ജ്ജു​നൻ സാ​വ​ലോ​പം ഇങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു:–

ഈ അഹ​ങ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി ബ്രാ​ഹ്മ​ണി​യു​ടെ അടു​ത്ത പ്ര​സ​വ​ത്തി​നു് ശി​ശു​വി​ന്റെ ശരീ​രം​പോ​ലും അദൃ​ശ്യ​മാ​യ​ത്രേ. അതു​കൊ​ണ്ടു് ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ അർ​ജ്ജു​ന​നെ കഠി​ന​മാ​യി ആക്ഷേ​പി​ച്ച​ശേ​ഷം, ‘കര​ഞ്ഞും പി​ഴി​ഞ്ഞും കരം​കൊ​ണ്ടു മാ​റ​ത്ത​ല​ച്ചും തൊ​ഴി​ച്ചും വശം കെ​ട്ടു’ വീണു കേണു തു​ട​ങ്ങി. അതു കണ്ടു് ദയാർ​ദ്ര​ചി​ത്ത​നും വീ​രാ​ഗ്രർ​ണി​യു​മായ അർ​ജ്ജു​നൻ, കു​ട്ടി​യേ​ത്തേ​ടി സകല ദി​ക്കി​ലും പോയി. ഭൂ​സ്വർ​ഗ്ഗ​പാ​താ​ള​ങ്ങ​ളി​ലെ​ങ്ങും അന്വേ​ഷി​ച്ചി​ട്ടും ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ശി​ശു​വി​നെ കാ​ണാ​യ്ക​യാൽ, ലജ്ജ​യാ​ലും ഭഗ്നാ​ശ​യാ​ലും പരാ​ഭൂ​ത​നാ​യി​ട്ടു് അഗ്നി​പ്ര​വേ​ശ​നം ചെ​യ്യാ​നൊ​രു​മ്പെ​ട്ടു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ അവിടെ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു്, അർ​ജ്ജു​ന​നെ ആ സാ​ഹ​സ​ത്തിൽ വി​ര​മി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു കൂടി വി​ഷ്ണു​ലോ​ക​ത്തിൽ ചെ​ന്നു് അവിടെ വളർ​ന്നി​രു​ന്ന ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ബാ​ല​ന്മാ​രേ​യും കൊ​ണ്ടു തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു. ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ വി​ഷ്ണു നല്കിയ വി​ഗ്ര​ഹ​ത്തേ​യാ​ണു് അർ​ജ്ജു​നൻ തൃ​പ്പൂ​ണി​ത്തു​റ​യിൽ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ച്ച​തു്. സ്വർ​ഗ്ഗ​വർ​ണ്ണ​ന​യും മറ്റും അതി​മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അക്ലി​ഷ്ട​ര​ച​നാ​കൗ​ശ​ലം കൊ​ണ്ടും രസ​സ്ഫർ​ത്തി​കൊ​ണ്ടും ഈ ചമ്പു സർ​വാം​ഗ​സു​ന്ദ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സൂ​രി​വം​ശ​രാ​ജാ​വായ ശത​സോ​മൻ കഠി​ന​മായ തപ​സ്സു​ചെ​യ്തു് ശിവനെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം നല്കിയ ശൈ​വ​ബിം​ബ​ത്തെ പെ​രി​ഞ്ചെ​ല്ലൂർ ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് ഇതി​വൃ​ത്തം.

ഇത്യാ​ദി സര​സ​പ​ദ്യ​ങ്ങൾ കവി​യു​ടെ കവ​ന​ക​ലാ​വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​ത്തി​നു് സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു. പാർ​വ​തീ​ദേ​വി കു​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ​യാ​ണു് ശത​സോ​മൻ ശൈ​വ​ബിം​ബം കൊ​ണ്ടു​പോയ കഥ അറി​ഞ്ഞ​തു്. ഉടൻ​ത​ന്നെ കോ​പാ​വേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഭർ​ത്തൃ​സ​ന്നി​ധി​യി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ട ദേ​വി​യു​ടെ ചി​ത്രം കവി ഇങ്ങ​നെ ഉല്ലേ​ഖ​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

“തദനു പനി​മ​ല​ത്ത​യ്യൽ​താ​നീ​ദൃ​ശോ​ദ്ഭൂ​ത​മ​ന്നാ​ര​ദോ​ക്ത്യാ സമ​സ്തം​ധ​രി​ച്ച​റ്റ​മി​ല്ലാ​ത​കോ​പാ​തി​ഭാ​രേ​ണ​സം​രം​ഭ​നിർ​വ​ത്തിന സ്നാ​ന​വേ​ലാ​വ​ധൗ​നാ​ലു​മൂ​ന്നി​ങ്ങു​ശേ​ഷി​ച്ചു പാ​ടേ​കി​ട​ക്കും​പു​രാ​ണ​പ്ര​സൂ​നാ​ഞ്ചി​തം ചാ​ല​മെ​ത്തു​ന്ന നൈ​സർ​ഗ്ഗി​കോ​ദ​ഗ്ര​സൗര ഭ്യ​ലു​ഭ്യ​ദ്ദ്വി​രോ​ഫാ​ളി​സാ​ന്ദ്രം തു​ലോ​മാ​ക​നോ​ക്കീ​ടി​ലാ​ഹ​ന്ത​പി​ങ്കാ​ലി​ലേ​റ്റം​കി​ട​ന്നോ​രു​നീ​ളം കലർ​ന്ന​ന്ത​രാ​വാ​രി​ബി​ന്ധു​ക്ക​ളി​റ്റി​റ്റു വീഴും മലർ​കൂ​ന്തൽ മെ​ല്ലെ​പ്പു​റം കൈത്തലേചേർത്തുകൊണ്ടപ്പയശ്രേണിയാലാർദ്രമെപ്പേരുമൊന്നിച്ചുഫാലാന്തരേ പറ്റി​മി​ന്നു​ന്ന നീ​ലാ​ള​ക​ച്ചാർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടും വി​ലാ​സേന മൂ​ന്നൊ​ന്നു ശേ​ഷി​ച്ചു കാ​ണ​പ്പെ​ടും മു​ഗ്ദ്ധ​ക​സ്തൂ​രി​കാ​ചി​ത്ര​കം​കൊ​ണ്ടു​മ​ത്യ​ന്ത​ചേ​തോ​ഹ​രാ, ചെ​റ്റു കോ​ടി​ക്കു​ല​ഞ്ഞോ​രു ചി​ല്ലി​ക്കൊ​ടി​ത്തെ​ല്ലു​മ​യ്യോ കല​ങ്ങി​ച്ചു​വ​ക്കും കട​ക്കൺ​ക​ലാ​ഭം​ഗി​യും പാ​ടു​പാ​ടേ വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന ബിം​ബാ​ധ​രേ ഭാ​വ​മ​ന്യാ​ദൃ​ശം പൂ​ണ്ടു പാ​കീ​ടു​മ​പ്പു​ഞ്ചി​രി​പ്പൈ​ത​ലും ചേർ​ന്ന ബാ​ലാ​ത​പ​ശ്രീ​നി​ഴൽ​കൊ​ണ്ടു​പൊ​ന്നിൻ​പ​യോ​ജം കണ​ക്കേ കൊ​ടും​കോ​പ​രാ​ഗോ​ദ​യ​പ്രൌ​ഢ​രോ​മാ​ഞ്ച​വാർ​ക​ഞ്ചു​കം ചേർ​ന്ന വക്ഷോ​ജ​കും​ഭ​ദ്വ​യ​ത്തിൽ നടു​പ്പാ​ട്ടി​ലെ​ാ​ട്ടൊ​ട്ടു മെ​ത്തും​പ​യോ​ബി​ന്ദു​സ​ന്ദോ​ഹ​സാ​ന്ദ്രോ​ജ്വ​ലാ സം​ഭ്ര​മ​ശ്രാ​ന്തി കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു പണ്ടേ​തി​ലേ​റ്റം കു​ല​ഞ്ഞി​ട്ട​ല​ഞ്ഞോ​രു തൂ​മ​ദ്ധ്യ​വ​ല്ലീ​മ​ത​ല്ലീ സമു​ല്ലാ​സി​നീ, വാ​രി​പൂ​രാർ​ദ്ര​മാം ചാ​രു​പൂ​ഞ്ചേല നന്നാ​യ് നി​തം​ബ​സ്ഥ​ലേ ചേർ​ന്നു പറ്റീ​ടി​ലും ചെ​റ്റു​താ​നേ കി​ഴി​ഞ്ഞീ​ടു​മി​ന്നീ​വി​ബ​ന്ധം മഹാ​ര​ത്ന​കാ​ഞ്ചീ​ധൃ​തം മധ്യ​മ​ധ്യേ വലം​കൈ​ത്ത​ലം​കൊ​ണ്ടു​താ​ങ്ങി ത്വ​രാ​ചം​ക്ര​മാ പാ​ട​ലാ​ഭ്യം പദാ​ഭ്യാം നി​ജ​പ്രാ​ണ​നാ​ഥാ​ന്തി​കേ ചെ​ന്നു കോ​പാ​ഭി​മാ​നാ​ങ്കു​ര​വ്യ​ഗ്ര​ഭാ​വം കലർ​ന്നു​ഗ്ര​ശാ​പ​പ്ര​ദാ​നായ ദേവി നി​ന്നീ​ടി​നാൾ”

ഈ ഗദ്യ​ത്തിൽ തു​ളു​മ്പു​ന്ന രൗ​ദ്ര​ഭാ​വം എത്ര ആസ്വാ​ദ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു!

രാ​ജ​ര​ത്നാ​വ​ലീ​യം, കൊ​ടി​യ​വി​ര​ഹം, ബാ​ണ​യു​ദ്ധം, കം​സ​വ​ധം, തെ​ങ്കാ​ശി​നാ​ഥോ​ദ​യം, കാ​മ​ദ​ഹ​നം, ദക്ഷ​യാ​ഗം, പാ​രി​ജാ​താ​പ​ഹ​ര​ണം എന്നീ ചമ്പു​ക്ക​ളേ​പ്പ​റ്റി ഉത്ത​ര​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യും ഇല്ലാ​ത്ത​താ​യും വേ​റെ​യും അനേകം ചമ്പു​ക്കൾ ഉണ്ടു്. അനു​ക​ര​ണ​ഭ്ര​മം നി​മി​ത്തം ചമ്പൂ​പ്ര​സ്ഥാ​നം അചി​രേണ ദു​ഷി​ച്ചു​പോ​യി. സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ന്റെ സ്വ​യം​വ​ര​വ​ധു​വാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞ കാ​ലം​മു​ത​ല്ക്കു് ഭാ​ഷാ​ദേ​വി​യു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​സ​മ്പ​ത്തു വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​നു വലിയ ഇടി​വു​ത​ട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി. ഭാ​ഷ​യ്ക്കും രസ​ത്തി​നും പ്രാ​ധാ​ന്യം നൽ​ക​ണ​മെ​ന്നു് ലീ​ലാ​തി​ല​ക​കാ​രൻ വി​ധി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും പു​ന​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷ​മു​ണ്ടായ ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കാ​ല​ത്തു്, ‘മരു​ന്നി​നു്’ മാ​ത്രം ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങൾ ചേർ​ന്ന വി​ക​ട​മ​ണി​പ്ര​വാ​ളം കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി. ആ ദുർ​ദ​ശ​യിൽ നി​ന്നു ഭാഷയെ വീ​ണ്ടും രക്ഷി​ച്ച​തു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു.

ചമ്പു​ക്ക​ളെ​ല്ലാം നമ്പൂ​രി​മാ​രു​ടേ​താ​ണെ​ന്നാ​ണു് സാ​ധാ​രണ പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​തു്. ഈ ഊഹം ശരി​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. അക്കാ​ല​ത്തെ ചാ​ക്കി​യാ​ന്മാർ വളരെ വി​ദ്വാ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ സു​ഭ​ദ്രാ​ഹ​ര​ണാ​ദി ചമ്പു​ക്ക​ളെ അഭി​ന​യി​ച്ചു് ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ സമ്മാ​ന​വും കവി​യു​ടെ പ്രീ​തി​യും സമ്പാ​ദി​ച്ച ഇര​വി​ച്ചാ​ക്കി​യാർ മഹാ​വി​ദ്വാ​നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നാ​ണു് അറി​യു​ന്ന​തു്. അതു​പോ​ലെ വേ​റെ​യും പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രായ ചാ​ക്കി​യാ​ന്മാർ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവർ സം​സ്കൃത നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ത്തി. അഭി​ന​യ​യോ​ഗ്യ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന​തും സ്മ​ര​ണീ​യ​മാ​ണു്. ഇപ്പോൾ ഭാ​സ​നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന മി​യ്ക്ക കൃ​തി​ക​ളും അവ​രു​ടെ കൈ​ക്കു​റ്റ​പ്പാ​ടി​ന്റെ ഫല​ങ്ങൾ​ത​ന്നെ​യാ​കു​ന്നു. അവരും മറ്റു വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രും ചമ്പു​ക്കൾ നിർ​മ്മി​ച്ചു​കാ​ണ​ണം. [18]

“അക്കാ​ലം​വ​രെ ബ്രാ​ഹ്മ​ണേ​ത​ര​ന്മാർ സം​സ്കൃ​തം പഠി​ക്കാൻ അനു​വ​ദി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യിൽ ഭക്തി​സം​വർ​ദ്ധ​ക​ങ്ങ​ളായ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വളരെ ചു​രു​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും ശൂ​ദ്രാ​ദി​കൾ പു​സ്ത​ക​പാ​രാ​യ​ണ​ത്തിൽ വളരെ അല​സ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു.” എന്നു് മി. പി. ശങ്ക​രൻ​ന​മ്പ്യാർ മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു് ബ്രാ​ഹ്മ​ണേ​ത​ര​ന്മാർ​ക്കു് സം​സ്കൃ​തം പഠി​ക്കാൻ അനു​വാ​ദ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, കണ്ണ​ശ്ശ​ന്മാർ എങ്ങ​നെ സം​സ്കൃ​തം പഠി​ച്ചു? അച്യു​ത​പ്പി​ഷാ​ര​ടി നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ ഗു​രു​വാ​യ​തെ​ങ്ങ​നെ? സം​സ്കൃ​തം ഒരു ജാ​തി​ക്കാ​രു​ടെ പ്ര​ത്യേക സ്വ​ത്താ​യി​രു​ന്നോ? ഇവിടെ ശൂ​ദ്രാ​ദി​കൾ എന്നു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ആരെ​യാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം തെ​ളി​യി​ക്കാം. അവരിൽ ചിലർ നമ്പൂ​രി​മാ​രു​ടെ ദാ​സ്യം വഹി​ച്ചു്. ശൂ​ദ്ര​നാ​യ​ന്മാ​രാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കാം. മറ്റു ചിലർ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ ബലി​ക​ഴി​ച്ചു് പൂണൂൽ വാ​ങ്ങി ഉഭ​യ​ഭ്ര​ഷ്ട​രാ​യും തീർ​ന്നു​കാ​ണ​ണം. അവരെ ശൂ​ദ്ര​രെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തിൽ നാ​യ​ന്മാർ​ക്കു പരി​ഭ​വ​മി​ല്ല. നാ​യ​ന്മാ​രു​ടെ ഇട​യ്ക്കു് എഴു​ത്താ​ശാ​ന്മാർ എല്ലാ കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി​ട്ടാ​ണു് അറി​വു്. അമ്പ​ല​വാ​സി​കൾ വഴി​ക്കാ​ണു് നാ​യ​ന്മാർ​ക്കു സം​സ്കൃ​ത​വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​യ​തെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ക്കാ​നാ​ണോ നമ്പ്യാ​രു​ടെ ശ്രമം? ‘ചാ​തുർ​വർ​ണ്യം മയാ സൃ​ഷ്ടം’ എന്നു ഭഗ​വൽ​ഗീ​ത​യിൽ അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ അമ്പ​ല​വാ​സി​കൾ ഈ നാലു വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടോ? ‘ആന്ത​രാ​ളി​ക​ജാ​തി’ എന്നെ​ാ​ന്നു് ഏതു വി​ശ്വാ​മി​ത്രൻ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു? അമ്പ​ല​വാ​സി​കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളിൽ മാ​ത്ര​മേ നമ്പൂ​രി​മാർ​ക്കു വി​വാ​ഹ​ബ​ന്ധം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളോ? അമ്പ​ല​വാ​സി​സ്ത്രീ​ക​ളിൽ ജനി​ച്ച നമ്പൂ​രി​സ​ന്താ​ന​ങ്ങ​ളിൽ മാ​ത്ര​മേ, അവർ​ക്കു് അനു​ക​മ്പ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു എന്നും വരുമോ? അവ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നാ​യ​ന്മാ​രേ അപേ​ക്ഷി​ച്ചു് വി​ദ്വാ​ന്മാർ കൂ​ടു​തൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വാ​ദ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി സമ്മ​തി​ച്ചാ​ലും, അതു് മി. നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഊഹ​ത്തി​നു് ഉദ്ബ​ല​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നാ​യ​ന്മാർ​ക്കു് രാ​ജ്യ​ര​ക്ഷ​ചെ​യ്യേ​ണ്ട ജോ​ലി​കൂ​ടി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, വെറും ദാ​സ്യം വഹി​ച്ചു ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ​പ്പോ​ലെ സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ശ്ര​മം ചെ​യ്വാൻ അവർ​ക്കു സാ​ധി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. അവരിൽ ഓരോ ചേ​രി​ക്കാർ​ക്കും എഴു​ത്താ​ശാ​ന്മാർ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രെ​ല്ലാം മഹാ​വി​ദ്വാ​ന്മാ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങി​നെ ഒരു എഴു​ത്താ​ശാ​നാ​ണു് സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ ഗു​രു​വാ​യി​രു​ന്ന ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പു്. സാ​ക്ഷാൽ രാ​മാ​നു​ജൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും എഴു​ത്താ​ശാ​ന്മാ​രു​ടെ കു​ല​ത്തിൽ ജനി​ച്ച ആളാ​യി​രു​ന്നു. ‘അഗ്ര​ജൻ മമ സതാം വി​ദു​ഷാ​മ​ഗ്രേ​സ​രൻ’ എന്നു് അദ്ദേ​ഹം തന്റെ ഗു​രു​വാ​യി​രു​ന്ന ജ്യേ​ഷ്ഠ​നെ വാ​ഴ്ത്തീ​ട്ടു​മു​ണ്ട​ല്ലോ.

ചന്ദ്രോ​ത്സ​വാ​ദി കൃ​തി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​ന്നി​ട​ത്തു് മി. നമ്പ്യാർ പി​ന്നെ​യും പറ​യു​ന്നു.

“സമ​കാ​ലീ​ന​മായ സാ​മു​ദാ​യി​ക​സം​ഗ​തി​കൾ ഇതിൽ എത്ര​ത്തോ​ളം പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സം.” അന​ന്ത​രം

എന്ന പദ്യ​ഖ​ണ്ഡ​ത്തെ അദ്ദേ​ഹം ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്,

“ചന്ദ്രോ​ത്സ​വം മു​ത​ലാ​യവ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ സാ​മു​ദാ​യിക ജീ​വി​ത​ദർ​പ്പ​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ നമ്മു​ടെ സാ​മു​ദാ​യി​ക​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ അനാ​ശാ​സ്യ​മായ ഒരു ഘട്ടം കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യ​ല്ലോ എന്നു വച്ചു സമാ​ധാ​നി​പ്പാ​നും വഴി​യു​ണ്ടു്” എന്നു് ഒരു ദീർ​ഘ​നി​ശ്വാ​സം ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

അക്കാ​ല​ത്തു് കേ​ര​ള​ത്തിൽ വേ​ശ്യാം​ഗ​നാ​വൃ​ത്തി വി​രാ​ജി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള​തു് ചില ആന്ത​രാ​ളി​ക​വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രു​ടെ ഉൽ​പ്പ​ത്തി​യേ​പ്പ​റ്റി കേ​ര​ള​മാ​ഹാ​ത്മ്യാ​ദി ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ഊഹി​ക്കാ​മ​ല്ലോ. അല്ലാ​തെ ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​കർ​ത്താ​വും വൈ​ശി​ക​ത​ന്ത്ര [19] കാ​ര​നും മറ്റും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു് പൊ​തു​വെ കേ​ര​ളീ​യ​രു​ടെ അന്ന​ത്തെ നിലയെ പ്ര​തി​ബിം​ബി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

അനേകം ഗദ്യ​പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളും ഇക്കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. മഴ​മം​ഗ​ലം തു​ട​ങ്ങി​യ​വർ, സ്മൃ​തി​ക​ളിൽ പല​തി​നേ​യും ഗദ്യ​രൂ​പ​ത്തിൽ വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ആചാ​ര​സം​ഗ്ര​ഹം, അനു​ഷ്ഠാ​ന​സ​മു​ച്ച​യം ഭാഷ, ചട​ങ്ങും ആചാ​ര​വും കൂടിയ ഭാഷ മു​ത​ലാ​യവ ഈ ഇന​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ഭാ​ഷാ​കാ​ല​ദീ​പം, ഭാ​ഷാ​മു​ഹൂർ​ത്ത​പ​ദ​വി ഇവ രണ്ടും മഹി​ഷ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളാ​ണു്. പ്ര​ശ്ന​ഭാഷ, ജ്യോ​തി​ഷ​ഭാഷ, ലഘു​മാ​ന​സ​ഗ​ണി​തം ഭാഷ, വൈ​ദ്യ​മ​ഞ്ജ​രി, വൈ​ദ്യാ​ഷ്ട​കം, ബാല ചി​കി​ത്സ, സഹ​സ്ര​യോ​ഗം, ലക്ഷ​ണാ​മൃ​തം, ഭി​ഷ​ക്സാ​രോ​പ​ദേ​ശം, വി​ഷ​ഹ​ര​മ​ന്ത്ര​യോ​ഗം ഭാഷ ഇത്യാ​ദി വൈ​ദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും, തച്ചു​കോൽ​പൊ​രു​ത്തം, കടു​കൾ​ക്ക​ര​യോ​ഗം, മാ​ന​വ​വാ​സ്തു​ല​ക്ഷ​ണം ഇത്യാ​ദി തച്ചു​ശാ​സ്ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും ഇക്കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യ​വ​യാ​ണു്.

ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളും ചില കവി​ത​കൾ ഇക്കാ​ല​ത്തു് എഴു​തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​യെ​പ്പ​റ്റി ഉത്ത​ര​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്.