SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Watanabe_Shote.jpg
Praying Mantis and the Moon, a painting by Seitei (Shotei) Watanabe (1851–1918).
ത്രേ­സ്യാ­ക്കു­ട്ടി­യു­ടെ ആടുകൾ
റോസി തമ്പി

ഈ കഥ ന­ട­ക്കു­മ്പോൾ എ­നി­ക്ക് ഒ­മ്പ­തും അ­നി­യ­നു് ആറും വ­യ­സ്സാ­ണു് പ്രാ­യം.

കാലം: ഒരു മ­ധ്യ­വേ­ന­ല­വ­ധി.

സമയം: നേരം പു­ലർ­ന്നു് ഏഴു മണി.

സ്ഥലം: എല്ലാ കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ­യും സ്വ­പ്ന ഭൂ­മി­യാ­യ അമ്മ വീടു്.

images/two-s-n.png

“കു­ട്ട്യോ­ള് വന്നോ അ­ന്ന­മ്മേ­ട്ത്താ­രേ?” ആ­ടി­നു് കഞ്ഞ ള്ള­ട്ക്കാൻ വന്ന ത്രി­സ്യൂ­ട്ട്യേ­ച്ച ്യാ. പര്യ പു­റ­ത്ത്ന്നു്. ക­മ്പ­ന്യേ പു­വ്വാൻ മുറിം കൂ­പ്പാ­യം മാറി അ­ന്ന­മ്മേ­ട്ത്താ­രു് ഒ­ന്നു­കൂ­ടി മൂ­ത്ര­മൊ­ഴി­ക്കാൻ മ­റ­പ്പെ­രേ­ലേ­ക്കു് എ­റ­ങ്ങി­താ. കാലു് അ­ക­ത്തി വെ­ച്ചു് മു­ണ്ടു് മു­ന്നി­ലും പി­ന്നി­ലും അ­ക­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ചു് കാ­ലി­നി­ട­യി­ലൂ­ടെ ഉ­ണ­ങ്ങി­യ പ്ലാ­വി­ല­യിൽ ച­റ­പ­റാ­ന്നു് മു­ത്രം വീ­ഴു­മ്പോൾ അ­തി­ലും ഉ­റ­ക്കെ ശ­ബ്ദ­ത്തിൽ അ­ന്ന­മ്മേ­ട്ത്താ­രു് പ­റ­ഞ്ഞു.

“ആ…

പി­ള്ളേ­രേ ഞാൻ ഇ­ന്ന­ലെ ക­മ്പ­നി വി­ട്ട­പ്പോ നേരേ പോയി കൊ­ണ്ട­ന്നു. അ­ല്ലേ­ങ്ങേ തോ­മൂ­ട്ടി പി­ന്നെ കൊ­ള്ളി­പ്പ­ണി ക­ഴി­ട്ടേ­ന്നു് പറയും.

ത്രി­സൂ­ട്ട്യേ, ആ പ­ടി­ക്ക­ലു് നി­ക്ക­ണ പ­ഴ­പ്ലാ­വി­ന്മേ മോ­ളി­ലു് ഒരു ചക്ക മൂ­ത്ത്ണ്ടു് തോ­ന്നു­ണു. അ­ന്തോ­ണ്യോ­ടു് അതു് ഒ­ന്നു് ഇ­ട്ടു് വെ­ക്കാൻ പറ. കയറു് ആ വെറക് പെ­രേ­ലു് കാണും”.

ത്രി­സ്യൂ­ട്ടി ഇ­രു­മ്പൻ പു­ളി­യു­ടെ ക­ട­ക്കൽ വെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന വക്കു പൊ­ട്ടി­യ വലിയ മൺ­ക­ല­ത്തിൽ നി­ന്നു് ക­ഞ്ഞി­വെ­ള്ള­വും പ­ഴ­ത്തൊ­ലി­യും ഞ­ണ­ങ്ങി­യ അ­ലൂ­മി­നി­യം ബ­ക്ക­റ്റി­ലേ­ക്കു് ഒ­ഴി­ക്കു­മ്പോൾ പി­ന്നിൽ തെ­റി­യി­ട്ടു് മു­ട്ടി­നു താഴെ ഇ­റ­ക്കി ഉ­ടു­ത്ത ക­ള്ളി­മു­ണ്ടി­ന്റെ വി­യർ­പ്പു മണം ശ്വ­സി­ച്ചു്, ത്രി­സൂ­ട്ടി­യെ കാ­ലു­ക­ളിൽ മു­ട്ടി­യു­രു­മ്മി നി­ന്നു്, മൂ­ക്കു കൊ­ണ്ടു് സ്നേ­ഹ­മ­സൃ­ണ­മാ­യ ശബ്ദം പു­റ­പ്പെ­ടു­വി­ച്ചു് ക­ല­ത്തിൽ നി­ന്നു് ബ­ക്ക­റ്റി­ലേ­ക്ക് വീ­ഴു­ന്ന പഴ തൊ­ലി­കൾ നാ­വു­കൊ­ണ്ടു് വാ­യി­ലാ­ക്കി ഒരു ഭാഗം വായിൽ നി­ന്നു് ഒരു വ­ശ­ത്തു­കൂ­ടെ പു­റ­ത്തേ­ക്കി­ട്ടു് ച­വ­ച്ചി­റ­ക്കു­ക­യാ­ണു് ഊശാം താ­ടി­ക്കാ­ര­നാ­യ പത്രു എന്ന കൊ­റ്റ­നാ­ടു്.

images/three-s-n.png

ത്രി­സൂ­ട്ടി പത്രൂ എന്നു വി­ളി­ച്ചാൽ മതി ഏതു തി­ര­ക്കി­നി­ട­യിൽ നി­ന്നും പത്രു ഓ­ടി­യെ­ത്തും. നീ­ള­മു­ള്ള കൊ­മ്പു­കൾ മ­ണ്ണിൽ കു­ത്തി കാ­ലു­കൊ­ണ്ടു് മ­ണ്ണു് ചി­ക്കി അ­നു­സ­ര­ണ­യോ­ടെ ത­ല­യു­യർ­ത്തി മു­ന്നിൽ വന്നു നിൽ­ക്കും.

ആ­ല­യി­ലെ പെ­ണ്ണാ­ടു­കൾ വഴി തെ­റ്റാ­തെ നോ­ക്കു­ന്ന­തും, കു­റു­ക്ക­ന്റെ തോ­പ്പു് എ­ന്ന­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന പാ­റ­മ­ട­ക­ളി­ലെ നി­റ­ഞ്ഞ ജ­ലാ­ശ­യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കും ക­ശു­മാ­വിൻ ത­ണ­ലി­ലെ പുൽ­ത്ത­കി­ടി­ക­ളി­ലേ­ക്കും ആ­ല­യി­ലെ പെ­ണ്ണാ­ടു­ക­ളെ­യും ശി­ശു­ക്ക­ളെ­യും ന­യി­ക്കു­ന്ന­തും വ­ഴി­യിൽ വന്നു പെ­ടു­ന്ന ചാ­വാ­ലി പ­ട്ടി­ക­ളെ കൊ­മ്പു­കു­ലു­ക്കി ഓ­ടി­ക്കു­ന്ന­തും, തീറ്റ സ്ഥ­ല­ത്തു് മ­റ്റു് ആ­ട്ടിൻ കൂ­ട്ട­ങ്ങ­ളു­മാ­യി തന്റെ പെ­ണ്ണാ­ടു­കൾ ഇ­ട­ക­ലാ­രാ­തെ വം­ശ­ശു­ദ്ധി സൂ­ക്ഷി­ക്കു­ന്ന­തും പ­ത്രു­വി­ന്റെ ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­ത്വ­മാ­ണു്.

ഭ­രി­ക്കു­ക, ന­യി­ക്കു­ക, പ­ഠി­പ്പി­ക്കു­ക എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ത­ന്നിൽ അർ­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ദൈവീക ഗു­ണ­ങ്ങൾ പത്രു കൃ­ത്യ­മാ­യി പാ­ലി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

images/seven-s-n.png

പ­ത്രു­വി­ന്റെ ഏക ശത്രു, കാ­ളി­യ­റോ­ഡി­ലേ നേർ­ച്ച കൊ­റ്റൻ മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ക­ഴു­ത്തിൽ വലിയ ഓട്ടു മണി കെ­ട്ടി­യ, ആ ഒ­റ്റ­യാൻ മ­ന­ക്ക­ലെ ഇ­ടോ­ഴി­യിൽ നി­ന്നു് സാ­റ­മ്മ­യു­ടെ പാടം ക­ട­ന്നു് മ­ണ്ണാം മു­ക്കി­ലേ­ക്കു് ഒരു വ­ര­വു­ണ്ടു്. വളഞ്ഞ കൊ­മ്പു­ക­ളും, ഊശാം താ­ടി­യും ഏ­ക­ദേ­ശം നാലടി ഉ­യ­ര­വും വലിയ ശ­രീ­ര­വും കു­ണു­ക്കി കു­ണു­ങ്ങി­യു­ള്ള വരവു് ക­ണ്ടാൽ എത്ര ക്ഷ­മി­ച്ചാ­ലും പ­ത്രു­വി­ന്റെ ഉ­ള്ളി­ലെ പൗ­രു­ഷം ജ്വ­ലി­ക്കും. ഒന്നു കൊ­മ്പു­കോർ­ക്കാൻ അ­വ­ന്റെ ഉള്ളം ത്ര­സി­ക്കും.

ത്രി­സ്സൂ­ട്ടി പ­റ­ഞ്ഞാ­ലും പ­ത്രു­വി­നു് അ­പ്പോൾ അ­നു­സ­രി­ക്കാൻ ക­ഴി­യാ­തെ വരും.

മു­ട്ട­നാ­ടു­കൾ കൊ­മ്പു­കോർ­ക്കു­മ്പോൾ ഇടവഴി പെ­ട്ടെ­ന്നൊ­രു യു­ദ്ധ­ഭൂ­മി­യാ­യി മാറും. പ­ത്രു­വി­നു് ഗ്രൗ­ണ്ട് സ­പ്പോർ­ട്ട് കൂടും. കു­ട്ടി­കൾ വേ­ലി­ക്ക­ഴ­യി­ലേ­ക്കു് മാറി നി­ന്നു് ആ­ഘോ­ഷ­ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ പു­റ­പ്പെ­ടു­വി­ക്കും… ത്രി­സ്സൂ­ട്ടി­യും അതു് അ­റി­യാ­ത്ത രീ­തി­യിൽ അ­നു­വ­ദി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കും. അവൻ ഒ­രാ­ണ­ല്ലേ എ­ന്നാ­ണു് അ­തി­നു­ള്ള ന്യാ­യം. മ­റ­ഞ്ഞു നി­ന്നു് ആ കൊ­മ്പു­കോർ­ക്കൽ അവൾ ആ­സ്വ­ദി­ക്കാ­റു­മു­ണ്ടു്. എ­ക­ദേ­ശം പത്തു മി­നി­റ്റി­ന്റെ പ്ര­ക­ട­നം ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ വ­ര­ത്തൻ തി­രി­ച്ചു പോകും. പത്രു തന്റെ വിജയം ആ­ഘോ­ഷി­ച്ചു് വേ­ലി­ക­ളിൽ നി­ന്നു് പാൽ വയറ ക­ടി­ച്ചു തി­ന്നാൻ തു­ട­ങ്ങും. അധിക സമയം ഇ­ട­വ­ഴി­യിൽ ചു­റ്റി തി­രി­യു­ന്ന ശീലം പ­ത്രു­വി­നി­ല്ല. ഇ­ട­വ­ഴി­യി­ലെ അറ്റം വരെ ഒന്നു ന­ട­ന്നു് വേഗം തന്നെ തി­രി­ച്ചു വരും. പെ­ണ്ണാ­ടു­ക­ളെ­യും കു­ട്ടി­ക­ളെ­യും അ­ഴി­ച്ചു­വി­ടാ­റി­ല്ലെ­ങ്കി­ലും പ­ത്രു­വി­നെ ദി­വ­സ­വും തു­റ­ന്നു വി­ടാ­റു­ണ്ടു്. കൂ­ട്ടിൽ പ­ത്രു­വി­നു് പ്ര­ത്യേ­ക­മാ­യ അ­റ­യു­ണ്ടു്.

images/five-s-n.png

പത്രു പെ­ണ്ണാ­ടു­ക­ളു­മാ­യി ഇ­ണ­ചേ­രാ­നു­ള്ള വട്ടം കൂ­ട്ടി തു­ട­ങ്ങി­യാൽ ത്രി­സ്സൂ­ട്ടി അ­വ­ന്റെ സ്വ­കാ­ര്യ­ത ന­ഷ്ട­പ്പെ­ടാ­തി­രി­ക്കാൻ എ­ന്ന­വ­ണ്ണം ആ ഭാ­ഗ­ത്തേ­ക്ക് നോ­ക്കാ­റി­ല്ല. ആ­ടു­ക­ളു­ടെ അ­പ്പോ­ഴ­ത്തെ ശബ്ദം കേൾ­ക്കാ­തി­രി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തും ദൂരെ മാറി പോ­കു­ക­യോ മറ്റു പ­ണി­ക­ളിൽ തി­ര­ക്കാ­വു­ക­യോ ആണു് പ­തി­വു്.

എ­ന്നാൽ ഞ­ങ്ങ­ളിൽ ചിലർ കി­ട്ടു­ന്ന അ­വ­സ­ര­ങ്ങ­ളിൽ ഒ­ളി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു കാ­ണു­ക­യും മു­തിർ­ന്ന­വർ കാ­ണാ­തെ പ­രീ­ക്ഷി­ച്ചു നോ­ക്കി ര­സി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തി­രു­ന്നു.

അ­ന്തോ­ണി ചക്ക ഇടാൻ വ­ന്ന­പ്പോ­ഴെ­ക്കും അയൽ വീ­ടു­ക­ളി­ലെ കു­ട്ടി­സം­ഘം അ­വ­ധി­ക്കാ­ല പ­രി­പാ­ടി­കൾ പ്ലാൻ ചെ­യ്യാൻ പ്ലാ­വിൻ ചോ­ട്ടിൽ വ­ട്ട­മേ­ശ സ­മ്മേ­ള­നം തു­ട­ങ്ങി ക­ഴി­ഞ്ഞു. ച­ക്ക­യി­ട്ടു് ആ­ടി­നു­ള്ള പ്ലാ­വി­ല­ക­ളു­മാ­യി വി­ക്ക­ന­ന്തോ­ണി പോ­കു­മ്പോ­ഴും ചർച്ച തു­ടർ­ന്നു.

images/six-s-n.png

“എ എ എപ്പഴ വന്നേ?” പോ­കു­മ്പോൾ വി­ക്ക­ന­ന്തോ­ണി തലയിൽ തോ­ണ്ടി.

“ഇ­ന്ന­ലെ വൈ­ന്നേ­രം”.

വി­ക്ക­ന­ന്തോ­ണി പാ­വ­മാ­ണു്. എ­ന്നാ­ലും കു­ട്ടി­കൾ അ­യാ­ളു­ടെ അ­ടു­ത്തു് പോ­കു­ന്ന­തു് അ­മ്മ­മാർ വി­ല­ക്കി­യി­രു­ന്നു. കു­ട്ടി­ക­ളെ പൊട്ട ശീലം പ­ഠി­പ്പി­ക്കു­മെ­ന്നേ.

പത്തു സെ­ന്റു സ്ഥലം—അതിൽ പ­തി­നാ­ലാം കോലു് എ­ട്ടിൽ ഓ­ടി­ട്ട ചാണം മെ­ഴു­കി­യ വീടും ത്രേ­സ്യ­കു­ട്ടി എന്ന, വളരെ ശോ­ഷി­ച്ച ശ­രീ­ര­വും വ­ലി­വി­ന്റെ അ­സു­ഖ­വു­മു­ള്ള ഒരേ ഒരു പെ­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു് അ­ന്തോ­ണി­ക്കു് സ്വ­ന്ത­മാ­യു­ള്ള­തു്.

ആ­ങ്ങ­ള­യും പെ­ങ്ങ­ളും ക­ല്യാ­ണം ക­ഴി­ക്ക­ണ്ട എന്നു തീ­രൂ­മാ­നി­ച്ച­തു് ഒരാൾ ക­ല്യാ­ണം ക­ഴി­ച്ചാൽ മ­റ്റെ­യാൾ ഒ­റ്റ­യ്ക്കാ­യി പോ­കു­മോ എന്നു ഭ­യ­ന്നി­ട്ടാ­ണു്. ത­നി­ക്കൊ­രു ഭർ­ത്താ­വു വ­ന്നാൽ അയാൾ തന്റെ ആ­ങ്ങ­ള­യെ ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടി­ല്ലെ­ങ്കി­ലോ എ­ന്നു് പെ­ങ്ങ­ളും താൻ ക­ല്യാ­ണം ക­ഴി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന പെ­ണ്ണു് തന്റെ പെ­ങ്ങ­ളെ ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടി­ല്ലെ­ങ്കി­ലോ എ­ന്നു് ആ­ങ്ങ­ള­യും ഭ­യ­ന്നു.

അ­ന്തോ­ണി­ക്കു് ആ­രോ­ഗ്യ­മു­ള്ള ശ­രീ­ര­മു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും തന്റെ ഉ­ണ്ണി­യെ ത്രി­സ്യാ­കു­ട്ടി പു­റ­ത്തു് ഒരു പ­ണി­ക്കും വി­ട്ടി­ല്ല. പനി പി­ടി­ച്ചു് മൂ­ന്നാം നാൾ അമ്മ മ­രി­ക്കു­മ്പോ, ന്നെ, എ­ല്പി­ച്ച­താ. ന്റ കൂ­ട്ടി­നേ.

“എ­ന്തി­നാ ത്രി­സ്യാ­കു­ട്ട്യേ നീ ഈ വ­യ്യാ­ത്തോ­ട­ത്തു് ഇ­ങ്ങ­നെ ആ­ടു­ക­ളു­ടെ പി­ന്നാ­ലെ കി­ട­ന്നു് ഓ­ട­ണ­തു്. അ­ന്ത്യോ­ണ്യേ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ­ണി­ക്ക് പ­റ­ഞ്ഞ­യ­ച്ചൂ­ടെ”.

ത്രി­സൂ­ട്ടി­ടെ വ­ലി­വു് ക­ണ്ടു് ആ­രെ­ങ്കി­ലും പ­റ­ഞ്ഞാൽ ത്രി­സൂ­ട്ടി­ടെ സ്ഥി­രം മ­റു­പ­ടി­യാ­ണ­തു്. കൂടെ ഇതും കൂടെ പറയും.

“അമ്മ പോ­കു­മ്പം എ­നി­ക്ക് ഏഴു് വയസു്. ഉ­ണ്ണി­ക്ക് നാലു് വ­യ­സ്സും. അ­മ്മേ­ടെ മഞ്ച മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കു് ഇ­റ­ക്യേ­പ്പോ അ­മ്മേ­നേ കൊ­ണ്ടോ­യാ ഞ­ങ്ങ­ക്ക് ആരാ ചോറു് തരാ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞാ അ­ന്നു് അവൻ പ­ള്ളി­ല­ച്ച­നെ ഉ­ന്തി­യി­ട്ട­തു്. അ­പ്പാ­പ്പൻ ആ­വു­ന്ന­ത്ര പി­ടി­ച്ചി­ട്ടും അവൻ നി­ന്നി­ല്ല. അ­വ­സാ­നം ആരോ ചെറിയ മു­റി­യി­ലി­ട്ടു് പൂ­ട്ടി.

images/one-s-n.png

ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളോ­ളം അവൻ മി­ണ്ടി­യി­ല്ല. പി­ന്നെ ഒരിസം ഉ­ച്ച­ക്ക് ഞ­ങ്ങ­ടെ അ­മ്മാ­മ എന്റെ ത­ലേ­ലു് പേൻ നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­മ്പോ ഉണ്ണി അ­ക­ത്തു് നി­ന്നു് ഓടി മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കു് വന്നു. ഒ­ര­ലർ­ച്ച­യോ­ടെ നി­ല­ത്തു് വീണു് ക­യ്യും കാലും ഇ­ട്ടു് അ­ടി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി. വാ­യേ­ന്നു് നുരേം പതേം വന്നു. കു­ട്ടി ഇപ്പോ മ­രി­ക്കും­ന്നു് കരുതി. മ­ര­ണ­വെ­പ്രാ­ളം. ക­ണ്ടു് നി­ക്കാൻ പ­റ്റി­ല്ല. തൊ­ടാ­നും സ­മ്മ­തി­ക്കി­ണി­ല്ല. അ­മ്മാ­മ അ­ക­ത്തു പോയി പി­ടി­യി­ല്ലാ­ത്ത ഒരു കത്തി എ­ടു­ത്തു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു് ഉ­ണ്ണി­ടെ ക­യ്യിൽ ബ­ല­മാ­യി പി­ടി­പ്പി­ച്ചു. കു­റ­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോ ചത്ത പോലെ കി­ട­ന്നു. പി­ന്നെ അ­മ്മാ­മ എ­ടു­ത്തു് കു­ളി­പ്പി­ച്ചു് കഞ്ഞി കോ­രി­ക്കൊ­ടു­ത്തു. എ­ന്താ­ണ്ടാ­യേ ഉ­ണ്ണ്യേ എന്നു ചോ­ദി­ച്ച­പ്പോ അവൻ പറയാ. ആ എ­ന്തു­ട്ടാ­ണ്ടാ­യേ? ഇ­ക്യ­റി­ല്ല­ന്നു്.

ഉണ്ണി ക­ളി­ക്കാൻ പോ­യ­പ്പോ അ­മ്മാ­മ­ന്നോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞു. “ത്രി­സൂ­ട്ട്യേ അവനു് അ­പ­സ്മ­രം എ­ള­കി­ണ്ടു്. മ്മള് സൂ­ക്ഷി­ക്ക­ണം”.

അ­തി­പി­ന്നാ ഉ­ണ്ണി­ക്കു് വി­ക്കു് തു­ട­ങ്ങി­തു്. ന്റു­ണ്ണി വ­യ്യാ­ത്ത­താ. ആ കാണണ ശരീരം ഒരു ബ­ലോം­ല്ല്യാ­ത്ത­താ. എ­പ്പ­ളാ അതു് വീ­ണ്ടും എ­ള­കാ­ന്നു് അ­റി­ല്ലാ?”

ക­റ­വ­യു­ള്ള അ­ഞ്ചാ­ടു­കൾ ത്രേ­സ്യ­യു­ടെ ആ­ട്ടിൻ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ എ­പ്പോ­ഴും കാണും. ഇരു നാഴി പാലു വെ­ച്ചു് ഓരോ ആടിൽ നി­ന്നും ക­റ­ന്നെ­ടു­ക്കും ബാ­ക്കി കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു്/കു­ട്ടി­ക്കു് കു­ടി­ക്കാ­നു­ള്ള­താ­ണു്. മി­ക്ക­വാ­റും രണ്ടു കു­ട്ടി­ക­ളാ­യി­രി­ക്കും ഒരു പ്ര­സ­വ­ത്തിൽ.

പ­ത്രു­വി­ന്റെ കു­ട്ടി­കൾ ആയതു കൊ­ണ്ടു് അ­വർ­ക്കെ­ല്ലാം പ­ത്രു­വി­നെ പോലെ ക­ഴു­ത്തിൽ രണ്ടു മ­ണി­യു­ണ്ടു്. മണി ആ­ട്ടി­യാ­ട്ടി തു­ള്ളി­ച്ചാ­ടി വ­രു­ന്ന ആ­ട്ടിൻ­കു­ട്ടി­കൾ ത്രേ­സ്യ­യു­ടെ ക­റ­വ­ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ അ­മ്മ­മാ­രു­ടെ മു­ല­ക­ളെ നാവു നക്കി മൂ­ക്കു് കൊ­ണ്ടു് മ­ണ­ത്തു് തല കൊ­ണ്ടു് മൃ­ദു­വാ­യി ഇ­ടി­ച്ചു് പാൽ വ­ലി­ച്ചു കു­ടി­ക്കും. അ­പ്പോൾ പി­ടി­ച്ചു വെച്ച പാൽ ത­ള്ളാ­ടു് സ­മു­ദ്ധ­മാ­യ് ചു­ര­ന്നു കൊ­ടു­ക്കും ത്രി­സ്സൂ­ട്ടി നിർ­വൃ­തി­യോ­ടെ അതു നോ­ക്കി നിൽ­ക്കും.

images/four-s-n.png

ഇരു നാഴി പാൽ വീ­ട്ടീ­ലേ­ക്കാ­ണു്. ബാ­ക്കി­യു­ള്ള ര­ണ്ടി­ട­ങ്ങ­ഴി പാ­ലി­നു് മു­മ്പു­ത­ന്നെ പ­റ­ഞ്ഞു­റ­പ്പി­ച്ച­വർ ഉരി ഗ്ലാ­സും, ചു­വ­ന്നു­ള്ളി­യു­മാ­യ് മു­റ്റ­ത്തു­ണ്ടാ­കും. ഗ്ലാ­സി­ലൊ­ഴി­ച്ച ഇളം ചൂ­ടു­ള്ള പാലിൽ ചോ­ന്നു­ള്ളി വിരൽ കൊ­ണ്ടു് ഉ­ട­ച്ചു ചേർ­ത്തു് തോ­ളി­ലി­ട്ട തോർ­ത്തു­കൊ­ണ്ടു് ചു­ണ്ടിൽ ചേർ­ത്തു് അ­രി­ച്ചു് അവർ വ­ലി­ച്ചു കു­ടി­ച്ചും. എ­ന്നും രാ­വി­ലെ മു­റ്റ­ത്തു് പാ­ലു­കു­ടി­ക്കാ­നു­ള്ള ആളുകൾ കാണും. ആ­ട്ടിൽ പാൽ അ­ങ്ങ­നെ കു­ടി­ക്കു­ന്ന­തു് പ്ര­തി­രോ­ധ ഔ­ഷ­ധ­മാ­ണു്.

ഏ­ക­ദേ­ശം പത്തു മ­ണി­യാ­കു­മ്പോൾ ത്രി­സ്യാ­കു­ട്ടി ആ­ടു­ക­ളെ­യും കൊ­ണ്ടു് കു­റു­ക്ക­ന്റെ തോ­പ്പി­ലേ­ക്കു് പോയാൽ. അ­ന്തോ­ണി പ­ടി­ക്കൽ എ­ടോ­ഴി­ലു് വ­ന്നി­രു­ന്നു് ത­നി­ച്ചു് തായം ക­ളി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങും. ചി­ല­പ്പോ മു­ന്നി­ലെ വീ­ട്ടി­ലെ ചാ­ത്തു­മാ­നും കൂടും. ചാ­ത്തു­മാ­നു് മാർ­ക്ക­റ്റിൽ ഉ­ന്തു­വ­ണ്ടി വ­ലി­ക്ക­ലാ­യി­രു­ന്നു. ഇപ്പോ വ­യ്യാ­ണ്ടാ­യി. മൂ­ത്ത­മോൻ രാ­ധ­ക്കു് ആ പണി കൊ­ടു­ത്തു. വി­ശ്ര­മ ജീ­വീ­ത­മാ­ണു്.

ആറടി ഉ­യ­ര­വും ഒത്ത ശ­രീ­ര­വു­മു­ള്ള ബ­ലി­ഷ്ഠ­നാ­ണു് ചാ­ത്തു­മാൻ. വ­യ­സ്സാ­യെ­ങ്കി­ലും ആ വ­ലു­പ്പം അ­ങ്ങ­നെ ത­ന്നെ­യു­ണ്ടു്. ഭാര്യ കാ­ക്ക്യ­മ്മാ­യി നാലടി ഉ­യ­ര­മാ­ണു്. ഇപ്പോ ഒരു കൂനും ഉ­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും അ­ത്ര­യും വെ­ളു­പ്പു് നി­റ­മു­ള്ള ആരും ആ ഇ­ട­വ­ഴി­യിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.

പ­ന്ത്ര­ണ്ടു് മ­ണി­യാ­കു­മ്പോൾ തലയിൽ ഒരു ചാ­ക്കു് ചവറും (അ­ന്ന­ത്തേ­ക്കു­ള്ള വി­റ­കു്) മു­ന്നിൽ ആ­ടു­ക­ളു­മാ­യി ത്രി­സ്യാ­ക്കു­ട്ടി തി­രി­ച്ചു വ­രും­വ­രെ അ­ന്തോ­ണി അ­വി­ടെ­യി­രി­ക്കും.

ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ കു­ട്ടി­സം­ഘ­ത്തി­നു് പലവിധ സ­ഹാ­യ­വും അ­ന്തോ­ണി­യെ­ക്കൊ­ണ്ടു­ണ്ടു്. കു­ട്ടി­യും കോലും ക­ളി­ക്കാൻ ശീ­മ­ക്കൊ­ന്ന­യു­ടെ വടി ക­ഷ്ണ­ങ്ങ­ളാ­ക്കി തരിക. കർ­ണ്ണാ­ക്കും കായ കൊ­ണ്ടു് ച­ക്ര­ങ്ങ­ളു­ള്ള വ­ണ്ടി­യു­ണ്ടാ­ക്കി തരിക. പി­ന്നെ ഇ­ട­ക്കൊ­ക്കെ പ­റ­മ്പി­ലെ ക­ശു­മാ­വിൽ നി­ന്നു വീണു കി­ട്ടു­ന്ന അണ്ടി ചു­ട്ടു തരിക. അതു് എ­ല്ലാ­വർ­ക്കു­മി­ല്ല എ­നി­ക്കും അ­നി­യ­നും എ­ന്താ­യാ­ലും കി­ട്ടും. പി­ന്നെ പ­തി­നൊ­ന്നു മ­ണി­ക്കു് പൈ­പ്പിൽ വെ­ള്ളം വ­രു­മ്പോൾ രാ­വി­ലെ മുതൽ പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ വ­രി­വ­രി­യാ­യി കൊ­ണ്ടു വെച്ച പാ­ത്ര­ങ്ങൾ നി­റ­ച്ചു വെ­ക്ക­ലും അ­ന്തോ­ണി ഫ്രീ­യാ­യി ചെ­യ്തു കൊ­ടു­ക്കും. എ­ന്നാ­ലും പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­ന്തോ­ണി­യെ ഇ­ഷ്ട­മ­ല്ല. പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളെ ത­നി­ച്ചു ക­ണ്ടാൽ അ­ന്തോ­ണി മു­ണ്ടു­പൊ­ക്കി കാ­ണി­ക്കു­മ­ത്രേ. പ­പ്പോ­ഴും പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ കു­ട­മെ­ടു­ക്കാൻ വ­രു­മ്പോൾ ‘ഫ’ തെ­ണ്ടി എ­ന്നു് ആ­ട്ടു­ന്ന­തു് കാണാം. എ­ന്തി­നാ അവരു് അ­ങ്ങ­നെ പ­റ­ഞ്ഞേ­ന്നു് ചോ­ദി­ച്ചാൽ അ­ന്തോ­ണി ക­ണ്ണി­റു­ക്കി ചി­രി­ക്കും. കു­ട്ടി­കൾ അ­ന്തോ­ണി­യു­ടെ അ­ടു­ത്തു് പോ­ക­രു­തെ­ന്നാ­ണു്. എ­ന്നാ­ലും ഞങ്ങൾ അരും കാ­ണാ­തെ അ­ന്തോ­ണി­ടെ അ­ടു­ത്തു നി­ന്നു് സ­ഹാ­യ­ങ്ങൾ സ്വീ­ക­രി­ക്കും.

കാ­ല­ത്തു് നാടകം കളി, ഉ­ച്ച­ക്കു് കവടി കളി, വൈ­കു­ന്നേ­രം ഹോ­ക്കി കളി അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് ഇ­ട­വ­ഴി­യി­ലെ അ­വ­ധി­ക്കാ­ല കളികൾ.

images/eight-s-n.png

പ­തി­നൊ­ന്നു മ­ണി­യാ­കു­മ്പോൾ കു­ട്ടി­കൾ വീ­ടു­ക­ളിൽ നി­ന്നു് ഒരു അ­ടു­ക്കു പാ­ത്ര­വു­മാ­യി കി­ലോ­മീ­റ്റർ അ­ക­ലെ­യു­ള്ള ക­മ്പ­നി പ­ടി­യി­ലേ­ക്കു് യാ­ത്ര­യാ­കും. ആ ഇ­ട­വ­ഴി­യിൽ പകുതി വീ­ടു­ക­ളിൽ നി­ന്നു് ഒ­രാ­ളെ­ങ്കി­ലും ക­മ്പ­നി­യിൽ ജോലി ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­വർ­ക്ക് ഉ­ച്ച­ക്കു­ള്ള ചോ­റാ­ണു് ആ പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ. അ­മ്മാ­മ­ക്കും, അ­മ്മ­ക്കും ഉള്ള ചോ­റു­കൾ രണ്ടു പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി ഞ­ങ്ങ­ളും പു­റ­പ്പെ­ടും.

അ­മ്മ­യു­ടെ അ­നു­ജ­ത്തി മേ­മ­യു­ടെ ജോലി സ­മ­യാ­സ­മ­യ­ങ്ങ­ളിൽ ഭ­ക്ഷ­ണം ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ക. വെ­ള്ളം കൊ­ണ്ടു­വ­രി­ക തുണി ക­ഴു­കു­ക വീടു വൃ­ത്തി­യാ­ക്കു­ക കു­ട്ടി­ക­ളെ കു­ളി­പ്പി­ക്കു­ക എ­ന്നി­വ­യാ­ണു്.

ക­മ്പ­നി­പ്പ­ടി­ക്കൽ ചോറു കൊ­ണ്ടു കൊ­ടു­ത്തു വ­ന്നാൽ ഞ­ങ്ങൾ­ക്ക് മേമ ചോ­റു­വി­ള­മ്പും ഒരു ഒ­ഴി­ച്ചു കറി, ഉ­പ്പേ­രി ഉ­ണ­ക്ക­മീൻ വ­റു­ത്ത­തു്. ഇ­ത്ര­യും സ്ഥി­ര­മാ­ണു്.

ഉ­ച്ച­യൂ­ണു് ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ എല്ലാ വീ­ടു­ക­ളി­ലും സ്ത്രീ­കൾ ഒന്നു ന­ടു­നി­വർ­ത്തു­ന്ന നേ­ര­മാ­ണു്.

ഈ സമയം കു­ട്ടി­കൾ സ്വ­ത­ന്ത്ര­രാ­ണു്. പാതി ചാരിയ വാതിൽ വഴി പ­തു­ക്കെ പു­റ­ത്തു­ചാ­ടും. വേ­ലി­ക്ക­ഴ­കൾ ചാടി എ­ടോ­ഴി­യി­ലെ­ത്തും. ഒരു പ­ത്തു­പേ­രു­ടെ സംഘം ആ­യി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ പ­ടി­ഞ്ഞാ­ട്ടു് കു­റു­ക്ക­ന്റെ തോ­പ്പു നോ­ക്കി പാ­റ­ക്ക­ല്ലു­കൾ നി­റ­ഞ്ഞ വെ­ള്ള­ച്ചാൽ ഇ­ട­വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ഒ­റ്റ­വ­രി­യാ­യ് ക­യ­റി­പ്പോ­കും.

ക­ശു­മാ­വിൻ തോ­ട്ട­ത്തിൽ അ­പ്പോൾ ച­വ­റ­ടി­ക്കു­ന്ന­വ­രും ആടിനെ നോ­ക്കു­ന്ന­വ­രും ഒ­ഴി­ഞ്ഞു പോ­യി­രി­ക്കും. അ­ണ്ടി­നോ­ക്കു­ന്ന പ­ര­മേ­ട്ട­നും മാ­ച്ചു­വ­ട്ടിൽ മ­യ­ക്ക­ത്തി­ലാ­യി­രി­ക്കും. പാ­റ­മ­ട­യിൽ നി­ന്നു വ­രു­ന്ന ഉ­ച്ച­ക്കാ­റ്റു് കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി തു­രു­തു­രെ ക­ശു­മാ­ങ്ങ­കൾ ഉ­തിർ­ത്തി­ടും. മ­ഞ്ഞ­യും ചു­വ­പ്പും നി­റ­ത്തി­ലു­ള്ള മാ­ങ്ങ­കൾ പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ ച­വ­റ­ടി­ച്ചു മാ­റ്റി­യ ഇ­ട­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ പൂച്ച ന­ട­ത്തം പാ­ലി­ച്ചു് വലിയ നീ­റോ­ലി വി­ട­യിൽ അ­ണ്ടി­യോ­ടു കൂടി കോർ­മ്പ­ക­ളാ­യി കോർ­ത്തു് പെ­ട്ട­ന്നു് ഊർ­ന്നി­റ­ങ്ങി പോരും. തു­ടു­ത്ത മാ­മ്പ­ഴ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഇ­ട­വ­ഴി­യിൽ ആൾ­ക്കാർ ഏ­റെ­യാ­ണു്. അ­ണ്ടി­കൾ വി­രി­ഞ്ഞു് അതിനു മു­മ്പേ പോ­ക്ക­റ്റി­ലാ­ക്കി­യി­രി­ക്കും. സൗ­ക­ര്യം പോലെ അതു് അ­ന്തോ­ണി­യെ ഏൽ­പ്പി­ച്ചാൽ ചു­ട്ടു കി­ട്ടും. ഏ­പ്രിൽ മുതൽ മെയ് പകുതി വരെ ഈ കളി തു­ട­രും. വിഷു ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ അ­ണ്ടി­ക്കാ­ലം ക­ഴി­ഞ്ഞു.

images/nine-s-n.png

മാ­താ­വി­ന്റെ വ­ണ­ക്ക­മാ­സം കാലം കൂ­ടു­ന്ന­തു് മെയ് അ­വ­സാ­ന­ത്തി­ലാ­ണു്. ച­ക്ക­പ്പ­ഴ­വും പാ­ച്ചോ­റും ചേർ­ന്നൊ­രു­ക്കു­ന്ന ആ സ­ദ്യ­യിൽ ഞ­ങ്ങൾ­ക്കൊ­രി­ക്ക­ലും പ­ങ്കെ­ടു­ക്കാൻ പ­റ്റി­ല്ല… അ­പ്പ­ഴേ­ക്കും വീ­ട്ടീ­ലേ­ക്കു് പോ­ര­ണ്ട സ­മ­യ­മാ­കും.

നല്ല മാ­താ­വേ മരിയേ എന്ന പാ­ട്ടു് പ്രാർ­ത്ഥ­ന ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ വലിയ ശ­ബ്ദ­ത്തിൽ ഇ­ട­വ­ഴി­യിൽ മു­ഴ­ങ്ങും ഒരു വി­ട്ടീൽ പ­കു­തി­യാ­കു­മ്പോ­ഴാ­യി­രി­ക്കും അ­ടു­ത്ത വീ­ട്ടിൽ തു­ട­ങ്ങു­ക. ക­ത്തോ­ലി­ക്ക­രും ഈ­ഴ­വ­രും ഇ­ട­ക­ലർ­ന്നു് പാർ­ക്കു­ന്ന ആ ഇ­ട­വ­ഴി­യിൽ മ­ണ്ണാൻ, ഓടൻ, ക­രു­വാൻ എ­ന്നി­വ­രു­മു­ണ്ടു്. എ­ല്ലാ­വ­രും പ­ര­സ്പ­രം മു­തിർ­ന്ന­വ­രെ ചേട്ട, ചേ­ച്ചി എന്നു വി­ളി­ക്കു­ന്ന ഒരു ശീ­ല­മാ­ണ­വി­ടെ. ഏതു് അ­ടു­ക്ക­ള­യി­ലും ആർ­ക്കും കയറി ചെ­ല്ലാം.

രാ­ത്രി ഏഴു മണി ക­ഴി­ഞ്ഞു് മ­ണ്ണാ­മു­ക്കു് ഇ­ട­വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ന്നാൽ കു­ന്തി­രി­ക്ക പു­ക­യു­ടെ മണവും ചന്ദന തി­രി­യു­ടെ മണവും മാറി മാറി വരും. ചി­ല­യി­ട­ത്തു് മീൻ കറി ഉള്ളി കാ­ച്ചു­ന്ന മ­ണ­മാ­ണെ­ങ്കിൽ സാ­മ്പാർ കടുകു വ­റു­ക്കു­ന്ന മ­ണ­മാ­കും അ­പ്പു­റ­ത്തു്.

വൃ­ശ്ചി­ക­മാ­സം അ­യ്യ­പ്പ­സ്വാ­മി­ക്കെ­ന്ന­പോ­ലെ മെയ് മാസം മാ­താ­വി­ന്റെ മാ­സ­മാ­ണു്. ‘നല്ല മാ­താ­വേ’ എന്ന പാ­ട്ടു് ആ ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളിൽ സ­ന്ധ്യാ­പ്രാർ­ത്ഥ­ന ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ ഉ­റ­ക്കെ പാടും. അതിലെ ഏ­റ്റ­വും ഉ­റ­ക്കെ ചൊ­ല്ലു­ന്ന­വ­രി:

“ചെ­യ്ത്താൻ­മാർ ഞ­ങ്ങ­ളെ കാ­ത്തി­ടു­കിൽ

ച­ത്താ­ലും ഞ­ങ്ങൾ­ക്ക­തി­ഷ്ട­മ­ല്ല”

എന്ന വ­രി­യാ­ണു്.

വ­ണ­ക്ക­മാ­സം കാലം കൂ­ടും­മു­മ്പു് വി­കാ­രി­യ­ച്ചൻ വീ­ടു­കൾ വെ­ഞ്ചി­രി­ക്കാൻ വരും. കു­ട്ടി­കൾ അ­ച്ച­ന്റെ പിറകെ വീ­ടു­കൾ ക­യ­റി­യി­റ­ങ്ങും. എല്ലാ വീ­ട്ടിൽ നി­ന്നും അ­ച്ച­നു് ചാ­യ­യും പഴവും മി­ക്ച്ച­റും ന­ല്കും. അച്ചൻ അതു് കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു് കൊ­ടു­ക്കും.

“ത്രേ­സ്യ­കു­ട്ട്യേ നി­ന്നെ ഇപ്പോ പ­ള്ളി­ലേ­ക്കൊ­ന്നും കാ­ണാ­റി­ല്ല­ല്ലോ”?.

എ­ഴു­പ­തു ക­ഴി­ഞ്ഞ വി­കാ­രി­യ­ച്ചൻ ത്രി­സ്യാ­കു­ട്ടി­യു­ടെ വീടു് വെ­ഞ്ചി­രി­പ്പു് ക­ഴി­ഞ്ഞു് പു­റ­ത്തേ­ക്കി­റ­ങ്ങു­മ്പോൾ തന്റെ മു­ടി­യി­ല്ലാ­ത്ത തലയിൽ വി­ര­ലോ­ടി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് കു­ശ­ലാ­ന്വേ­ഷ­ണം ന­ട­ത്തി. അ­തു­വ­രെ ഭ­ക്ത­യാ­യി ക­ഴി­ഞ്ഞ ത്രേ­സ്യാ ക­യ്യു­കൾ ആ­കാ­ശ­ത്തേ­ക്കു­യർ­ത്തി പ്രാർ­ത്ഥി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി.

“ഞാൻ നല്ല ഇ­ട­യ­യാ­കു­ന്നു. എന്റെ ആടുകൾ എന്റെ സ്വരം കേൾ­ക്കു­ന്നു. അവ എ­ന്നെ­യും ഞാൻ അ­വ­യേ­യും തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്നു. ഒരു ക­ള്ള­നും നാ­യ്ക്കും ന­രി­ക്കും ഞാ­ന­വ­യെ വി­ട്ടു­കൊ­ടു­ക്കി­ല്ല. ഈ കൂ­ട്ടി­ലേ­ക്കു് എ­ത്തി­ച്ചേ­ര­ണ്ട ആടുകൾ ഇ­നി­യു­മു­ണ്ടു് ഞാൻ അവയെ അ­ന്വേ­ഷി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്നു”.

അച്ചൻ അ­ന്തോ­ണി­യെ നോ­ക്കി.

അ­ന്തോ­ണി കൈ­കൂ­പ്പി­ക്കൊ­ണ്ടു് പ­റ­ഞ്ഞു.

“അച്ചോ, ഈ­ശോ­മി­ശി­ഹാ­യ്ക്കു് സ്തു­തി­യാ­യി­രി­ക്ക­ട്ടെ”

ത്രേ­സ്യ­യു­ടെ ശബ്ദം കേ­ട്ട­പ്പോൾ

“ആ­ട്ടിൻ­കൂ­ട്ടിൽ നി­ന്നു് മ്മേ, മേ” എന്ന ശബ്ദം ഉ­യർ­ന്നു. ഒ­ന്നിൽ നി­ന്നു തു­ട­ങ്ങി അതു മു­പ്പ­താ­യി. എ­ന്തെ­ന്നാൽ കൂ­ട്ടിൽ മു­പ്പ­തു് ആടുകൾ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

ത്രേ­സ്യ 101-ാം സ­ങ്കീർ­ത്ത­നം ഉ­ച്ച­ത്തിൽ ആ­ല­പി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി.

“കർ­ത്താ­വെ­ന്റെ ഇ­ട­യ­നാ­കു­ന്നു

എ­നി­ക്കൊ­ന്നി­നും മു­ട്ടു­ണ്ടാ­ക്കു­ക­യി­ല്ല”.

വി­കാ­രി­യ­ച്ചൻ ക്ഷു­ഭി­ത­നാ­യി.

അ­ന്തോ­ണി വി­ക്കി വി­ക്കി വി­കാ­രി­യെ ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ച്ചു. “അ അ അച്ചോ ദൈ­വ­സ­ഭാ മ­ത്താ­യി­യാ ഇവളെ ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­ക്കി­യ­തു്. അച്ചൻ ഒ­ന്നു് തലയിൽ കൈ വെ­ച്ചു് പ്രാർ­ത്ഥി­ച്ചാൽ മതി. ഒ­ഴി­ഞ്ഞു പൊ­യ്ക്കോ­ളും ”.

images/ten-s-n.png

അച്ചൻ ആസകലം ത്രേ­സ്യ­യെ ഒന്നു നോ­ക്കി. പി­ന്നെ ഇ­രു­ത്തി ഒന്നു മൂളി. തൊ­ട്ട­ടു­ത്ത കു­ഞ്ഞാ­ച്ചൂ­ന്റെ വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു് ന­ട­ന്നു.

ആലയിൽ നി­ന്നു് പത്രു ഉ­ച്ച­ത്തിൽ ശ­ബ­ദ­മു­ണ്ടാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

അച്ചൻ പോയി ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അവൾ ആ­ട്ടിൻ കൂ­ടി­ന­രി­കി­ലേ­ക്ക് ചെ­ന്നു. അ­പ്പോൾ അ­വ­രെ­ല്ലാം ക­വു­ങ്ങി­ന്റെ പാളി കൊ­ണ്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ കൂ­ടി­ന്റെ തറയിൽ ഒ­രു­മി­ച്ചു് ച­വു­ട്ടി ശ­ബ്ദ­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ക­യും കൂ­ട്ടിൽ കെ­ട്ടി­യി­ട്ട പ്ലാ­വി­ല­കൾ ക­ടി­ച്ചു തു­പ്പു­ക­യും ചെ­യ്തു. അവൾ കൂടു തു­റ­ന്നു വി­ട്ടു. ആദ്യം പത്രു, പു­റ­കിൽ ശോ­ശ­മ്മ, ക­ത്രീ­ന, മറിയം കു­ട്ടി എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ സ്ഥാ­ന­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് അവർ ഓ­രോ­രു­ത്ത­രാ­യി ഇ­റ­ങ്ങി വ­ന്നു് അ­വൾ­ക്ക് ചു­റ്റും നി­ല­യു­റ­പ്പി­ച്ചു. പത്രു അവളെ ദേ­ഹ­മാ­സ­ക­ലം നാവു കൊ­ണ്ടു് ന­ക്കു­ക­യും മൂ­ക്കു കൊ­ണ്ടു് മ­ണ­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. അവനു് എ­ത്താ­തെ­വ­ന്ന തന്റെ ശീരര ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം അവൾ കു­നി­ച്ചു കൊ­ടു­ത്തു.

വൈ­കു­ന്നേ­രം അഞ്ചു മ­ണി­ക്കു് ശരീരം നിറയെ പ­ഞ്ഞി­യു­മാ­യി അ­മ്മാ­മ ക­മ്പ­നി വി­ട്ടു് വരും. അ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും ഞ­ങ്ങ­ളെ കു­ളി­പ്പി­ച്ചു് അ­ല­ക്കി­യ ഡ്ര­സ്സ് ഇ­ടീ­ച്ചു് നിർ­ത്തി­ണ്ടാ­കും മേമ.

ഞ­ങ്ങ­ളി­ങ്ങ­നെ കു­രു­മു­ള­കു് വള്ളി പ­ടർ­ന്ന മു­രു­ക്കു­മ­ര­ങ്ങ­ളിൽ (രണ്ടു പ­ടി­ക്കാ­ലു­കൾ) പി­ടി­ച്ചു് നല്ല കു­ട്ടി­ക­ളാ­യി അ­മ്മാ­മ വ­രു­ന്ന­തും നോ­ക്കി നിൽ­ക്കും. ഒരു സ­ഞ്ചി­യിൽ വീ­ട്ടു സാ­മാ­ന­ങ്ങ­ളും മറ്റേ ക­യ്യിൽ ചോ­റ്റു­പാ­ത്ര­വും ഉ­ണ്ടാ­കും. ചോ­റ്റു­പാ­ത്രം ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു­ള്ള­താ­ണു്. അതിൽ ക­മ്പ­നി കാ­ന്റി­നിൽ നി­ന്ന് അ­ഞ്ചു് പൈസ ടോ­ക്ക­ണു് വാ­ങ്ങി, വാ­ച്ച് മാൻ കാ­ണാ­തെ കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന ഉ­ഴു­ന്നു­വ­ട­യും പ­രി­പ്പു­വ­ട­യും കാണും. അതു തി­ന്നി­ട്ടേ ഞങ്ങൾ അ­ക­ത്തു കയറൂ.

സ­ന്ധ്യ­ക്കു് അ­മ്മാ­മ മു­റ്റ­ത്തെ ച­വ­റ­ടു­പ്പിൽ കു­ളി­ക്കാൻ വെ­ള്ളം ചൂ­ടാ­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങു­മ്പോൾ ത്ര­സ്യാ കു­ട്ടി വൈ­കു­ന്നേ­ര­ത്തെ ക­ഞ്ഞ­ള്ളം എ­ടു­ക്കാൻ പാ­ത്ര­വു­മാ­യി വരും.

അ­വ­ധി­ക്കാ­ലം ക­ഴി­യും വരെ ഇ­താ­വർ­ത്തി­ക്കും.

സ്കൂൾ തു­റ­ക്കു­ന്ന­തി­നു് രണ്ടു ദിവസം മു­മ്പു് പുതിയ ബാഗ്, പുതിയ കുട, പുതിയ ചെ­രി­പ്പു്, പുതിയ ഉ­ടു­പ്പു്, പുതിയ ബോ­ക്സ്, പുതിയ പേന, പുതിയ പെസിൽ, പുതിയ നോ­ട്ടു­പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ ഇ­വ­യൊ­ക്കെ­യാ­യി സ­ങ്ക­ടം ഉ­ള്ളി­ലൊ­തു­ക്കി പോ­രു­മ്പോൾ വി­ക്ക­ന­ന്തോ­ണി കണ്ണു നി­റ­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടു് തലയിൽ തട്ടി പറയും ഓ­ണ­ത്തി­നു് വേഗം വരണം.

കൂ­ട്ടു­കാ­രാ­യ കു­ഞ്ഞാ­ച്ചു, സുര, യൂദ എ­ന്നി­വർ ഇ­ട­വ­ഴി­യു­ടെ അ­റ്റ­ത്തു­ള്ള ബസ് സ്റ്റോ­പ്പ് വരെ കൂ­ടെ­വ­രും. അഞ്ചു മ­ണി­ക്കു­ള്ള സുബിത ബ­സ്സിൽ ക­യ­റു­മ്പോൾ അവർ ടാറ്റ പ­റ­ഞ്ഞു് പി­ന്നിൽ നിൽ­ക്കും. ക­മ്പ­നി പ­ടി­ക്കൽ നി­ന്നു് അമ്മ മു­ന്നേ ആ ബ­സ്സിൽ ക­യ­റി­യി­ട്ടു­ണ്ടാ­കും.

images/eleven-s-n.png

തൃ­സൂ­ട്ട്യേ­ച്ചി­യു­ടെ ആടുകൾ കു­റു­ക്ക­ന്റെ തോ­പ്പിൽ നി­ന്നു് വ­രി­വ­രി­യാ­യി വീ­ട്ടി­ലേ­ക്ക് വന്നു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

റോസി തമ്പി
images/rosy.jpg

തൃ­ശൂ­രി­ലെ പു­ന്ന­മ്പ­റ­മ്പിൽ 1965-ൽ ജനനം. തൈ­ക്കാ­ട് വറീത് തോ­മ­യു­ടെ­യും മാ­ളി­യേ­ക്കൽ ലോന മേ­രി­യു­ടെ­യും മകൾ. പ്രൊഫ. വി. ജി. തമ്പി ഭർ­ത്താ­വു്, ചാ­രു­ല­ത തമ്പി, സ്വാ­തി­ലേ­ഖ തമ്പി എ­ന്നി­വർ മക്കൾ. ഗവ. ഹൈ­സ്കൂൾ മ­മ്പാ­ട്, ശ്രീ വ്യാസ എൻ എസ് എസ് കോ­ളേ­ജ് വ­ട­ക്കാ­ഞ്ചേ­രി, വിമല കോ­ളേ­ജ് തൃശൂർ, കേ­ര­ള­വർ­മ്മ കോ­ളേ­ജ് എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം. മലയാള ഭാഷാ സാ­ഹി­ത്യ­ത്തിൽ ബി­രു­ദാ­ന­ന്ത­ര ബി­രു­ദ­വും ഡോ­ക്ട­റേ­റ്റും. ബൈ­ബി­ളും മ­ല­യാ­ള­വും (ഗവേഷണ പ്ര­ബ­ന്ധം), സ്ത്രൈ­ണ ആ­ത്മീ­യ (പഠനം), സ­ഹ­ജീ­വ­നം (ലേഖനം), പറയാൻ ബാ­ക്കി­വെ­ച്ച­തു് (കവിത), പ്ര­ണ­യ­ലു­ത്തി­നി­യ (കവിത) എ­ന്നി­വ പ്ര­ധാ­ന കൃ­തി­കൾ. കേരള ല­ളി­ത­ക­ലാ അ­ക്കാ­ദ­മി, കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി എ­ന്നി­വ­യിൽ അം­ഗ­മാ­യി­രു­ന്നു. ചാ­ല­ക്കു­ടി സേ­ക്ര­ഡ് ഹാർ­ട്ട് കോ­ളേ­ജിൽ മ­ല­യാ­ള­വി­ഭാ­ഗം അ­സോ­സി­യേ­റ്റ് പ്രൊ­ഫ­സർ.

ചി­ത്രീ­ക­ര­ണം: ജി. രജീഷ്

Colophon

Title: Thresyakkuttiyude Aadukal (ml: ത്രേ­സ്യാ­ക്കു­ട്ടി­യു­ടെ ആടുകൾ).

Author(s): Rosy Thampi.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2020-12-01.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short Story, Rosy Thampi, Thresyakkuttiyude Aadukal, റോസി തമ്പി, ത്രേ­സ്യാ­ക്കു­ട്ടി­യു­ടെ ആടുകൾ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 22, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Praying Mantis and the Moon, a painting by Seitei (Shotei) Watanabe (1851–1918). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.