വീ​ടി​നെ സദാ ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റി നിന്ന വയൽ​ക്കാ​റ്റി​നെ പടി​ക്കു പു​റ​ത്താ​ക്കാ​നാ​ണു് സാ​വി​ത്രി വീ​ടി​നും വയ​ലി​നു​മി​ട​യ്ക്കു് നി​ര​യൊ​പ്പി​ച്ചു് കശു​മാ​വു​കൾ നട്ടു​പി​ടി​പ്പി​ച്ച​തു്. മാവോ പ്ലാ​വോ ആത്ത​യോ പനി​നീർ ചാ​മ്പ​യോ അങ്ങ​നെ എന്തു വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും അവൾ​ക്കു് നട്ടു​പി​ടി​പ്പി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, സാ​വി​ത്രി അതൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ല്ല.

അവൾ കശു​മാ​വു​കൾ തന്നെ നട്ടു​പി​ടി​പ്പി​ച്ചു. അതി​നു് കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പഴു​ത്ത കശു​മാ​ങ്ങ​ക​ളു​ടെ അമ്ല​ഗ​ന്ധം സാ​വി​ത്രി​ക്കു് വളരെ ഇഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. കി​ട​പ്പ​റ​യിൽ തന്റെ ശരീരം ഉണ​രു​മ്പോൾ അവൾ അനു​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​തും അതേ ഗന്ധ​മാ​യി​രു​ന്നു.

കാ​ക്ക​ത്തു​രു​ത്തി​ന്റെ പടി​ഞ്ഞാ​റെ​യ​റ്റ​ത്തു് പോ​ത്തൻ​മാ​ലി പാ​ട​ശേ​ഖ​ര​ത്തി​നു് അഭി​മു​ഖ​മാ​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു ചെ​ങ്ക​ല്ലി​ന്റെ ഭി​ത്തി​യും ഓടി​ന്റെ തവി​ട്ടു മേൽ​ക്കൂ​ര​യു​മു​ള്ള സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ വീടു്. വി​ള​ഞ്ഞ പു​ഞ്ച​പ്പാ​ട​ത്തി​ന്റെ വൈ​ക്കോൽ​മ​ഞ്ഞ അവ​ളു​ടെ വീ​ടി​നു മു​ന്നിൽ ഒരു സമു​ദ്രം പോലെ തി​ര​യ​ടി​ച്ചു. വൈ​ക്കോൽ​മ​ഞ്ഞ​യു​ടെ സമു​ദ്രം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു് പോ​ത്തൻ മാലി പാ​ട​ശേ​ഖ​ര​ത്തി​ന്റെ അതിർ​ത്തി നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ അധി​കാ​ര​മു​ള്ള കാ​ക്ക​ത്തു​രു​ത്തു കാ​യ​ലാ​യി​രു​ന്നു. കാ​ക്ക​ത്തു​രു​ത്തു കാ​യ​ലി​നു് ഇടം​വ​ലം നോ​ക്കാൻ നേ​ര​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു് അറ​ബി​ക്ക​ടൽ എന്ന ഒറ്റ ലക്ഷ്യം മാ​ത്രം മു​ന്നിൽ കണ്ടു് സ്ഥൈ​ര്യം കൈ​വി​ടാ​തെ ഒഴുകി.

കശു​മാ​വിൻ ചി​ല്ല​ക​ളിൽ വയൽ​ക്കാ​റ്റു് തല​ത​ല്ലു​ന്ന ഒരു​ച്ച. വെ​യി​ലി​ന്റെ അനന്ത ദൂ​ര​ങ്ങ​ളിൽ മരീ​ചി​ക​യു​ടെ ജല​രാ​ശി.

മു​റ്റ​ത്തു വി​രി​ച്ച ചി​ക്കു​പാ​യ​യിൽ പു​ഴു​ങ്ങി​യു​ണ​ങ്ങാ​നി​ട്ട നെ​ല്ലു ചി​ക്കു​ക​യാ​ണു് സാ​വി​ത്രി. കൈലി മു​ണ്ടും ബ്ലൗ​സു​മാ​ണു് വേഷം. ചെ​റു​തേൻ നി​റ​മു​ള്ള ദേ​ഹ​ത്തു് കും​ഭ​മാ​സ​ത്തി​ന്റെ വെയിൽ മദജലം പോലെ തി​ള​ച്ചൊ​ഴു​കു​ന്നു​ണ്ടു്. വാ​ഴ​ക്കൂ​മ്പു നി​റ​മു​ള്ള ബ്ലൗ​സ് വി​യർ​പ്പേ​റ്റു് കരിം​പ​ച്ച നി​റ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് കു​മാ​രൻ രാ​വി​ലെ തെ​ങ്ങു ചെ​ത്താൻ ഇറ​ങ്ങി​യ​താ​ണു്. തെ​ങ്ങു ചെ​ത്തു കഴി​ഞ്ഞു് പു​ല​രി​ക്ക​ള്ളു​മാ​യി അയാൾ ഉല്ലാ​സ​വാ​ടി എന്നു പേ​രു​ള്ള കള്ളു​ഷാ​പ്പി​ലേ​യ്ക്കു് പോകും. തെ​ങ്ങു ചെ​ത്തി​നു പുറമെ ഷാ​പ്പിൽ വി​ള​മ്പാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന ജോലി കൂ​ടി​യു​ണ്ടു് അയാൾ​ക്കു്. ആ ജോലി അയാൾ സ്വയം ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു് ഏറ്റെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു. മദ്യ​പാ​നി​യ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കള്ളും ഷാ​പ്പും വി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ജീ​വി​തം അയാൾ​ക്കു് സങ്ക​ല്പി​ക്കാൻ തന്നെ കഴി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. വൈ​കി​ട്ടു് കള്ളു​ഷാ​പ്പിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി അയാൾ നേരെ പോ​യി​രു​ന്ന​തു് അന്തി​ച്ചെ​ത്തി​നാ​ണു്. അതും കഴി​ഞ്ഞു് വീ​ട്ടിൽ മട​ങ്ങി​യെ​ത്തു​മ്പോൾ ഇരു​ട്ടു വീ​ണി​രി​ക്കും.

കു​മാ​രൻ തു​ടർ​ന്നു പോന്ന ഈ ചര്യ​യിൽ സാ​വി​ത്രി​ക്കു് പരാ​തി​യൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒരാൾ അയാൾ​ക്കു് ഇഷ്ട​മു​ള്ള കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ചെ​യ്തു് സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ കഴി​യു​ന്ന​തിൽ​പ്പ​രം ജീ​വി​ത​ത്തിൽ മറ്റൊ​ന്നും വേ​ണ്ട​തി​ല്ല എന്ന പക്ഷ​ക്കാ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു അവൾ. സത്യൻ എന്നും ജയൻ എന്നും പേ​രു​ള്ള, യഥാ​ക്ര​മം ആറി​ലും അഞ്ചി​ലും പഠി​ക്കു​ന്ന അവ​രു​ടെ രണ്ടു് ആൺ​മ​ക്ക​ളു​ടെ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ചി​ട്ട​യോ​ടെ​യും വെ​ടി​പ്പോ​ടെ​യും നോ​ക്കി സാ​വി​ത്രി കു​ടും​ബം മു​ന്നോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി.

മക്കൾ​ക്കു് സത്യൻ എന്നും ജയൻ എന്നും പേ​രി​ട​ണ​മെ​ന്ന​തു് കു​മാ​ര​ന്റെ ഒറ്റ നിർ​ബ്ബ​ന്ധ​മാ​യി​രു​ന്നു. ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ അയാൾ കണ്ട മലയാള സി​നി​മ​ക​ളോ​ടു​ള്ള അട​ങ്ങാ​ത്ത അഭി​നി​വേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു അതിനു പി​ന്നിൽ.

താൻ അവ​സാ​ന​മാ​യി ഒരു സിനിമ കണ്ട​തു് എത്ര വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പാ​യി​രി​ക്കും എന്നു് അയാൾ ഒരു കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ ഇപ്പോൾ ഓർ​ത്തു നോ​ക്കാ​റു​ണ്ടു്.

വെ​യിൽ​ത്തി​ര​ക​ളിൽ പൊ​ങ്ങി​യും താണും ഒരു പു​രു​ഷ​ന്റെ രൂപം ഇപ്പോൾ സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ വീ​ടി​നു നേർ​ക്കു് വയൽ മു​റി​ച്ചു് സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

നെ​ല്ലു ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ മു​ന്നി​ലെ​ത്തി ആ രൂപം തന്റെ യാത്ര അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു.

കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​നാ​യി​രു​ന്നു അതു്.

പോ​ത്തൻ​മാ​ലി പാ​ട​ശേ​ഖ​ര​ത്തി​ന്റെ പു​റം​ബ​ണ്ടു നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​നു് കെ​ട്ടു​വ​ള്ള​ത്തിൽ കരി​ങ്ക​ല്ലി​റ​ക്കു​ന്ന ജോ​ലി​യാ​യി​രു​ന്നു കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​നു്. നാലു മൈൽ അപ്പു​റ​മു​ള്ള പാ​റ​മ​ട​യിൽ നി​ന്നു് കെ​ട്ടു​വ​ള്ള​ത്തിൽ കാ​ക്ക​ത്തു​രു​ത്തു കാ​യ​ലി​ലൂ​ടെ അയാൾ കരി​ങ്ക​ല്ലു​മാ​യി വന്നു.

പു​റം​ബ​ണ്ടി​ന്റെ നിർ​മ്മാ​ണം പൂർ​ത്തി​യാ​കു​ന്ന​തോ​ടെ കൊ​യ്ത്തു യന്ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കും നെ​ല്ലു കയ​റ്റി പോ​കാ​നു​ള്ള ലോ​റി​കൾ​ക്കും പാ​ട​ത്തി​ന്റെ ഏതു മു​ക്കി​ലും മൂ​ല​യി​ലും എത്തി​ച്ചേ​രാ​വു​ന്ന സ്ഥി​തി​യാ​കും. അതോടെ കാ​യൽ​പ്പ​ര​പ്പി​ലെ ടോ​റ​സ്സു​ക​ളായ കെ​ട്ടു​വ​ള്ള​ങ്ങൾ​ക്കു് പിൻ​വാ​ങ്ങേ​ണ്ടി​യും വരും. അന്നു് കാ​യൽ​പ്പ​ര​പ്പു് കെ​ട്ടു​വ​ള്ള​ങ്ങ​ളെ ഒന്നു കാണാൻ അക്ഷ​രാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ കൊ​തി​ക്കുക തന്നെ ചെ​യ്യും.

രണ്ടു ലോഡ് കരി​ങ്ക​ല്ലി​റ​ക്കി മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ലോ​ഡി​നു വേ​ണ്ടി പോ​വു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ.

കേ​വു​ഭാ​ര​മൊ​ഴി​ഞ്ഞ​തോ​ടെ അയാ​ളു​ടെ കെ​ട്ടു​വ​ള്ളം, വെ​ള്ള​ത്തി​നു​ള്ളിൽ നി​ന്നു് പൊ​ടു​ന്ന​നെ ഉയർ​ന്നു വന്ന ഒരു അദ്ഭുത നൗക പോ​ലെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

യമഹ എൻ​ജി​ന്റെ കു​തി​ര​ശ​ക്തി​യിൽ പറ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന ആ അദ്ഭുത നൗക പൊ​ടു​ന്ന​നെ വേഗം കു​റ​ഞ്ഞു് കാ​യ​ലോ​ര​ത്തു്, സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ വീ​ടി​നു പി​ന്നി​ലാ​യി അടു​ക്കു​ന്ന​തും കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ അതിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി വയൽ മു​റി​ച്ചു് സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ വീ​ടി​നെ ലക്ഷ്യം വെ​ച്ചു് നട​ക്കു​ന്ന​തും പു​റം​ബ​ണ്ടി​ലെ ഒരു തൈ​ത്തെ​ങ്ങി​ന്റെ തണ​ലി​ലി​രു​ന്നു് ജോ​പ്പൻ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

പു​റം​ബ​ണ്ടി​നു് കരി​ങ്ക​ല്ലു കെ​ട്ടു​ന്ന പണി​യിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന ജോ​പ്പ​നു് അതു് ഉച്ച ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഇട​വേ​ള​യാ​യി​രു​ന്നു.

സാ​വി​ത്രി കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​ന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യം അറി​ഞ്ഞ മട്ടു കാ​ണി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

വെ​ന്തു പതം വന്ന നെ​ല്ലു് കാ​ല്പാ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കു മു​ക​ളി​ലൂ​ടെ ചെറു തി​ര​ക​ളാ​യി കു​മി​ഞ്ഞു മറി​യു​ന്ന​തു മാ​ത്രം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് അവൾ നെ​ല്ലു ചി​ക്കു​ന്ന​തു തു​ടർ​ന്നു.

കും​ഭ​മാ​സ​ത്തി​ന്റെ വെയിൽ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​നെ​യും വെ​റു​തെ വി​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. മേൽ​ക്കു​പ്പാ​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത അയാ​ളു​ടെ ഇരു​മ്പു​ട​ലിൽ വീണു് അതു് മല​പ്പു​റം കത്തി​യു​ടെ വാ​യ്ത്തല പോലെ തി​ള​ങ്ങി.

രണ്ടാ​മ​ത്തെ ലോഡ് കരി​ങ്ക​ല്ലു​മാ​യി വരു​മ്പോൾ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ കായൽ തീ​ര​ത്തെ ഉല്ലാ​സ​വാ​ടി എന്ന കള്ളു​ഷാ​പ്പി​നു മു​ന്നിൽ തന്റെ കെ​ട്ടു​വ​ള്ളം അടു​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. “

ഇതെ​ന്നാ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടാ, പതി​വി​ല്ലാ​തെ ഉച്ച​യ്ക്കു്,” അയാളെ കണ്ട​പാ​ടെ കു​മാ​രൻ ചോ​ദി​ച്ചു. “

കരി​ങ്ക​ല്ലേ​ലി​ട്ടൊ​ള്ള പണി​യ​ല്ലേ കു​മാ​രാ,” കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ പറ​ഞ്ഞു, “ഇച്ചി​രി പി​ടി​പ്പി​ക്കാ​തെ പറ്റു​കേല. ഒരു കു​പ്പി മൂ​ത്ത​തെ​ടു്.”

തോളിൽ കി​ട​ന്ന തോർ​ത്തെ​ടു​ത്തു് നെ​ഞ്ചി​നു മു​ന്നിൽ ചു​ഴ​റ്റി അയാൾ ഉഷ്ണ​മ​ക​റ്റി.

ക്വാർ​ട്ടർ പ്ലേ​റ്റിൽ മീൻ ചാ​റൊ​ഴി​ച്ച കപ്പ ഉപ​ദം​ശ​മാ​യി വി​ള​മ്പു​മ്പോൾ കു​മാ​രൻ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​നോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചു, “പോ​ത്തു വര​ട്ടി​യ​തു് എടു​ക്ക​ട്ടെ, ഇപ്പൊ അടു​പ്പേ​ന്നു് വാ​ങ്ങി​യ​തേ​യൊ​ള്ളൂ.” “

അതു നല്ല ചോ​ദ്യം. കു​മാ​ര​ന​ങ്ങോ​ട്ടു് കൊടു് കു​മാ​രാ,” അപ്പു​റ​ത്തെ ബെ​ഞ്ചി​ലി​രു​ന്ന ഇല​വെ​ട്ടു​കാ​രൻ ഇക്കു​വാ​ണു് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു്, “കു​മാ​രൻ കൊ​ടു​ത്താ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ വേ​ണ്ട​ന്നു പറ​യു​വോ? അല്ല, പെ​ണ്ണും പെ​ട​ക്കോ​ഴീം ഇല്ലാ​ത്ത​വ​ര്ടെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ള് ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​നും ആരേ​ലു​മൊ​ക്കെ വേ​ണ​ല്ലോ?”

അന്ന​ത്തെ പണി തീർ​ന്നി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഒട്ടും തി​ര​ക്കി​ല്ലാ​തെ, സാ​വ​ധാ​ന​ത്തി​ലാ​ണു് ഇക്കു കള്ളു മോ​ന്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു്. അയാ​ളു​ടെ മു​ന്നി​ലെ കള്ളി​ന്റെ കു​പ്പി പാതി മാ​ത്രം കാ​ലി​യാ​യി ശേ​ഷി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു് നേരം കു​റ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു.

ഇക്കു, തല​ച്ചു​മ​ടാ​യി കൊ​ണ്ടു പോ​വു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന വാ​ഴ​യി​ല​ക​ളു​ടെ ഒരു നീളൻ കെ​ട്ടു് തെ​ങ്ങിൻ പല​ക​യ​ടി​ച്ചു് കു​മ്മാ​യം പൂശിയ ഷാ​പ്പി​ന്റെ ഭി​ത്തി​യിൽ ചാരി വെ​ച്ചി​രു​ന്നു. അതു് പി​റ്റെ​ന്നു നട​ക്കാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന, പവി​ത്രൻ വൈ​ദ്യ​രു​ടെ മക​ളു​ടെ കല്യാ​ണ​ത്തി​നു​ള്ള​താ​ണു്.

പഴയ ഒരു വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​ത്തിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞ ഇല​വെ​ട്ടു​ക​ത്തി അയാൾ മടി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഭദ്ര​മാ​യി വെ​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഇക്കു പറ​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ വ്യം​ഗ്യം കു​മാ​ര​നു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​നു മന​സ്സി​ലാ​യി. യൗവനം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ പെ​ണ്ണു​കെ​ട്ടാ​തെ നട​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല അതു്. കു​മാ​ര​നു മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്ന​തി​നു​മ​പ്പു​റം അതി​ന്റെ മുന നീ​ണ്ടു കി​ട​ന്നു.

ഒന്നി​നു പകരം രണ്ടു കു​പ്പി കള്ളും പോ​ത്തു വര​ട്ടി​യ​തും തീർ​ത്തു്, കൈയും വാ​യ​യും കഴുകി കാ​യ​ലി​ലേ​യ്ക്കു നീ​ട്ടി​ത്തു​പ്പി കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ ഇക്കു​വി​ന്റെ മു​ന്നിൽ ചെ​ന്നു നി​ന്നു.

ഡസ്ക്കിൽ കൈ​മു​ട്ടു​കൾ രണ്ടും കു​ത്തി ഒരു രഹ​സ്യം പങ്കു വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടെ, ഇക്കു​വി​നു് മാ​ത്രം കേൾ​ക്കാൻ പാ​ക​ത്തിൽ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “ഒന്നു മൂ​ഞ്ചി​ത്തീർ​ത്തി​ട്ടു് എഴു​ന്നേ​റ്റു പോടാ. നേരം കൊറെ ആയ​ല്ലോ… ”

നെ​ല്ലു ചി​ക്കി തീർ​ത്ത സാ​വി​ത്രി കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​ന്റെ നേർ​ക്കു് നോ​ക്കു​ക​യോ ഒര​ക്ഷ​രം ഉരി​യാ​ടു​ക​യോ ചെ​യ്തി​ല്ല. അവൾ കു​നി​ഞ്ഞ ശി​ര​സ്സു​മാ​യി അടു​ക്കള വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ വീ​ടി​നു​ള്ളി​ലേ​യ്ക്കു് കയ​റി​പ്പോ​യി.

നെ​ല്ലു തി​ന്നാൻ വരു​ന്ന പക്ഷി​ക​ളെ ആട്ടാൻ മു​റ്റ​ത്തെ അയയിൽ, ചി​ക്കു പാ​യ​യ്ക്കു മു​ക​ളി​ലാ​യി ഉപ്പു പു​ര​ട്ടി ഉണ​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത ഒരു ചത്ത കാ​ക്ക​യെ സാ​വി​ത്രി കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി​യി​രു​ന്നു.

വാ​സ്ത​വ​മ​റി​യാ​ത്ത വയൽ​ക്കാ​റ്റു് അങ്ങേ​യ​റ്റ​ത്തെ ക്ഷ​മ​യോ​ടെ അതിനെ പറ​ക്കാൻ പഠി​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

തോളിൽ കി​ട​ന്ന തോർ​ത്തെ​ടു​ത്തു് നെ​ഞ്ചും കക്ഷ​ങ്ങ​ളും തു​ട​ച്ചു്, ചു​റ്റി​നും ഒരു കാ​ക്ക​നോ​ട്ട​മ​യ​ച്ചു് സാ​വി​ത്രി​യ്ക്കു പി​ന്നാ​ലെ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​നും വീ​ടി​നു​ള്ളി​ലേ​യ്ക്കു കയറി. അടു​ക്ക​ള​യു​ടെ വാതിൽ അട​ഞ്ഞു.

വയൽ​ക്കാ​റ്റിൽ പഴു​ത്ത കശു​മാ​ങ്ങ​ക​ളു​ടെ ഗന്ധം കലരാൻ തു​ട​ങ്ങി. സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ ഉട​ലു​ണ​രു​ന്ന​തി​ന്റെ ഗന്ധം.

തന്റെ ഞര​മ്പു​ക​ളി​ലെ​വി​ടെ​യോ വെ​ടി​മ​രു​ന്നി​നു് തീ​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​ത​റി​ഞ്ഞ ജോ​പ്പൻ മടി​ക്കു​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഒരു തെ​റു​പ്പു ബീ​ഡി​യും തീ​പ്പെ​ട്ടി​യു​മെ​ടു​ത്തു.

കൈ​പ്പ​ത്തി​കൾ കൊ​ണ്ടു് കാ​റ്റി​നെ വി​ല​ക്കി അയാൾ ബീഡി കത്തി​ച്ചു.

എന്നി​ട്ടു് തെ​ങ്ങിൽ ചാ​രി​യി​രു​ന്നു് ഗാ​ഢ​മാ​യി പു​ക​യെ​ടു​ക്കു​വാൻ തു​ട​ങ്ങി.

ജോ​പ്പ​ന്റെ ഭാര്യ പെ​ണ്ണ​മ്മ ഇപ്പോൾ എസ്. ഐ. ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യു​ടെ പു​ര​യി​ട​ത്തിൽ പൊ​ടി​ക്ക​പ്പ നടാൻ കൂന കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്.

ഹി​റ്റാ​ച്ചി കൊ​ണ്ടു് മണ്ണി​ള​ക്കി നി​ര​പ്പാ​ക്കി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന പു​ര​യി​ടം ഉച്ച​വെ​യി​ലേ​റ്റു് പഴു​ത്തു കി​ട​ന്നു. പു​ര​യി​ട​ത്തി​ലെ​മ്പാ​ടും കപ്പ​ക്കൂ​ന​കൾ കൂ​മ്പി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ന്ന മാ​റി​ട​ങ്ങൾ പോലെ ഉയർ​ന്നു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

നൂറു നൂ​റ്റ​മ്പ​തു് റബ്ബർ നി​ന്നി​രു​ന്ന ഒന്ന​ര​യേ​ക്കർ പു​ര​യി​ട​മാ​യി​രു​ന്നു ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യു​ടേ​തു്. കൂ​ലി​ച്ചി​ല​വു കഴി​ഞ്ഞു് ഒന്നും കി​ട്ട​പ്പോ​രി​ല്ലാ​താ​യ​തോ​ടെ​യാ​ണു് അയാൾ റബ്ബർ വെ​ട്ടി വി​റ്റു് കപ്പ നടാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച​തു്.

റബ്ബർ മര​ങ്ങൾ വി​ല്ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങും മു​മ്പു് പപ്പാ​തി​യ്ക്കു് കടും​വെ​ട്ടു വെ​ട്ടാ​നു​ള്ള ക്ഷണം അയാൾ പരി​ച​യ​ത്തി​ലു​ള്ള ടാ​പ്പർ​മാർ​ക്കെ​ല്ലാം നൽ​കി​യി​രു​ന്ന​താ​ണു്. പക്ഷേ, ഒറ്റ​യൊ​രു​ത്തൻ അടു​ത്തി​ല്ല. “

പപ്പാ​തി​യ​ല്ല, മു​ഴു​വൻ തരാ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാ​ലും വേ​ണ്ടെ​ന്റെ സാറേ,” അവർ ഒരേ സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു, “മെ​ന​ക്കേ​ടു കാ​ശു​പോ​ലും കി​ട്ടു​കേല.”

റബ്ബർ വെ​ട്ടി വി​റ്റ​പ്പോൾ കി​ട്ടിയ പണ​ത്തി​ന്റെ പകു​തി​മു​ക്കാ​ലും ഹി​റ്റാ​ച്ചി കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കു​റ്റി​യും വേരും പറി​ക്കാ​നും മണ്ണി​ള​ക്കാ​നും ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യ്ക്കു് ചി​ല​വാ​യി. ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​തു് കപ്പ​യ്ക്കു് രണ്ടു തവണ ഇട​കൊ​ത്താ​നും ഒരു തവണ ചി​ര​ണ്ടി​ക്കൂ​ട്ടാ​നു​മു​ള്ള കൂ​ലി​ച്ചെ​ല​വി​നു് കഷ്ടി തി​ക​യും. ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ കൈയിൽ തടയാൻ ഒന്നും ബാ​ക്കി​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ല.

കൈലി മു​ണ്ടി​നും ബ്ലൗ​സി​നും മീതെ പഴയ ഒരു ഫുൾ​ക്കൈ ഷർ​ട്ടും തലയിൽ തോർ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരു കെ​ട്ടു​മാ​യി​രു​ന്നു പെ​ണ്ണ​മ്മ​യു​ടെ വേഷം. കൈയിൽ തൂ​മ്പ​യ്ക്കു പകരം ഉടവാൾ ആയി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അവളെ അങ്ക​ത്തി​നി​റ​ങ്ങിയ ഉണ്ണി​യാർ​ച്ച​യോ​ടു് ഉപ​മി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യ്ക്കു തോ​ന്നി.

പു​ര​യി​ട​ത്തി​ന്റെ അതി​രിൽ പന്ത​ലി​ച്ചു നിന്ന ഒരു പ്ലാ​ത്തി​മാ​വി​ന്റെ തണലിൽ കസേ​ര​യി​ട്ടു് ഇരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ചന്ദ്രൻ പിള്ള. നി​ന്നു തി​രി​യാൻ സമ​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത തന്റെ പോ​ലീ​സ് ജോ​ലി​ക്കി​ട​യിൽ വീണു കി​ട്ടിയ ഒരു ഓഫ്ഡ്യൂ​ട്ടി അല​സ​മാ​യി ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അയാൾ.

രണ്ടു മാസം മു​മ്പു്, ധനു​മാ​സ​ത്തി​ലെ ചോതി നാ​ളി​ലാ​ണു് ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യ്ക്കു് എ. എസ്. ഐ.-ൽ നി​ന്നു് എസ്. ഐ. ആയി സ്ഥാ​ന​ക്ക​യ​റ്റം കി​ട്ടി​യ​തു്. അയാ​ളു​ടെ ഒരേ​യൊ​രു മകൾ ജലജ സി. നായർ ഒരു പെൺ​കു​ഞ്ഞി​നു ജന്മം നൽ​കി​യ​തു വഴി അയാൾ ഒരു മു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യ​തും അതേ ദി​വ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു.

തന്റെ പേ​രി​നു സം​ഭ​വി​ച്ച​തു് തന്റെ മക​ളു​ടെ പേ​രി​നു് സം​ഭ​വി​ക്ക​രു​തു് എന്നു് ആഗ്ര​ഹ​മു​ള്ള ആളാ​യി​രു​ന്നു ചന്ദ്രൻ പിള്ള. അതു​കൊ​ണ്ടു് മകൾ​ക്കു് ജലജ സി. എന്നാ​യി​രു​ന്നു അയാൾ പേ​രി​ട്ടി​രു​ന്ന​തു്. പക്ഷേ, ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യു​ടെ ഭാര്യ സു​ഭ​ദ്ര​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ​യ്ക്കു് അതു് സമ്മ​ത​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ഒരു പേരു് എപ്പോ​ഴും സമ്പൂർ​ണ്ണ​മായ ഒന്നാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ശങ്ക​യ്ക്കു് ഇട നൽ​കാ​ത്ത വിധം അതി​ന്റെ ഉട​മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള പ്രാ​ഥ​മി​ക​മായ വി​വ​ര​ങ്ങൾ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള ശേഷി അതി​നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും നിർ​ബ്ബ​ന്ധ​മു​ള്ള ആളാ​യി​രു​ന്നു സു​ഭ​ദ്ര​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ. ജലജ ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ എന്ന ഒരു ഭേ​ദ​ഗ​തി ചന്ദ്രൻ പിള്ള നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും സു​ഭ​ദ്ര​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ വഴ​ങ്ങു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. തന്റെ മക​ളു​ടെ പേരു് എങ്ങ​നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സു​ഭ​ദ്ര​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ​യ്ക്കു് വ്യ​ക്ത​മായ ധാ​ര​ണ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ദേവു എന്ന വി​ളി​പ്പേ​രി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യു​ടെ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​ക്കു്, ജനന സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ വേ​ണ്ടി നൽ​കേ​ണ്ട ഒദ്യോ​ഗിക നാ​മ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഇനി​യും തീ​രു​മാ​ന​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല. എന്താ​യാ​ലും അതിൽ ഇട​പെ​ടാൻ ചന്ദ്രൻ പിള്ള ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ​ക്കു് അതി​നു​ള്ള ധൈ​ര്യ​വും ഇന്നി​ല്ല.

വെയിൽ പ്ര​സ​രി​ച്ചി​റ​ങ്ങി പെ​ണ്ണ​മ്മ​യു​ടെ വെ​ളു​ത്ത മുഖം കനൽ നിറം പൂ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ചു​ണ്ടു​കൾ വേ​ന​ലിൽ പഴു​ത്ത, തി​ന്നാൻ പാ​ക​മായ ഒരു ഫലം പോ​ലെ​യു​മി​രു​ന്നു. ആ ഫലം ഞെ​ട്ട​റ്റു വീ​ഴു​ന്ന​തും താൻ ഒറ്റ​യ്ക്കു് അതി​ന്റെ സ്വാ​ദു മു​ഴു​വൻ നു​ണ​യു​ന്ന​തും ചന്ദ്രൻ പിള്ള വെ​റു​തെ സങ്ക​ല്പി​ച്ചു നോ​ക്കി.

മു​ടി​യും മീ​ശ​യു​മൊ​ക്കെ കറു​പ്പി​ച്ചു് യൗ​വ​ന​ത്തെ പു​ന​രാ​ന​യി​ച്ചാ​ണു് നട​ന്നി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കി​ലും താ​ഴ്‌​ന്നു തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന ടെ​സ്റ്റോ​സ്റ്റി​റോൺ ലെവൽ അയാ​ളു​ടെ സങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളെ ഒരു പരി​ധി​യ്ക്ക​പ്പു​റം വളരാൻ അനു​വ​ദി​ച്ചി​ല്ല.

അന്നേ വരെ അച്ച​ട​ക്ക നട​പ​ടി​ക​ളൊ​ന്നും നേ​രി​ടേ​ണ്ടി വന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത, ഒരു മെ​മ്മോ പോലും കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത പോ​ലീ​സു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു ചന്ദ്രൻ പിള്ള. കോൺ​ഫി​ഡൻ​ഷ്യൽ റി​പ്പോർ​ട്ടു​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം അയാ​ളു​ടെ പെർ​ഫോ​മൻ​സ് ‘എക്സ​ല​ന്റ്’ എന്നും ഇന്റ​ഗ്രി​റ്റി ‘ബി​യോ​ണ്ട് ഡൗ​ട്ട്’ എന്നു​മാ​ണു് മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥർ തു​ടർ​ച്ച​യാ​യി രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി പോ​ന്നി​രു​ന്ന​തു്. ശേ​ഷി​ക്കു​ന്ന മൂ​ന്നര വർ​ഷ​ത്തെ സർ​വ്വീ​സു കൂടി അങ്ങ​നെ തന്നെ കട​ന്നു കി​ട്ട​ണം എന്ന ഒറ്റ ആഗ്ര​ഹം അയാ​ളു​ടെ മറ്റു ചോ​ദ​ന​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം അട​ക്കി.

മാ​വി​ന്റെ തണലിൽ ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യ്ക്കൊ​പ്പം അയാൾ വളർ​ത്തു​ന്ന ഒരു ഡസൻ കരി​ങ്കോ​ഴി​ക​ളും വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒൻപതു പി​ട​യും മൂ​ന്നു പൂവനു മട​ങ്ങു​ന്ന ആ സംഘം വെയിൽ മൂ​ക്കു​ന്ന​തു വരെ പെ​ണ്ണ​മ്മ​യു​ടെ തൂമ്പ വീ​ഴു​ന്ന ഇട​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം കൊ​ത്തി​പ്പെ​റു​ക്കി നട​ക്കു​ക​യി​രു​ന്നു. “

ഇവനെ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നോ സാറേ?” കൂ​ട്ട​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും തല​യെ​ടു​പ്പു​ള്ള പൂവനെ ചൂ​ണ്ടി പെ​ണ്ണ​മ്മ ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു, “ചു​മ്മാ വേണ്ട. വെ​ല​യ്ക്കു മതി.”

കറു​ത്ത പൂവും വെ​ളു​ത്ത കു​ഞ്ചി രോ​മ​ങ്ങ​ളു​മു​ള്ള ആ പൂവൻ ഒരു കാ​ട്ടു രാ​ജാ​വി​നെ പോലെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

മകൾ ജലജ സി. നാ​യ​രു​ടെ കല്യാ​ണ​ത്തി​നു് ജവുളി വാ​ങ്ങാൻ പോ​യ​പ്പൊ​ഴാ​യി​രു​ന്നു ചന്ദ്രൻ പിള്ള ആ കരി​ങ്കോ​ഴി​ക​ളെ വാ​ങ്ങി​യ​തു്.

ഭാ​ര്യ​യേ​യും മക​ളേ​യും ബന്ധു​ക്ക​ളേ​യും പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ, നാലു നി​ല​ക​ളി​ലാ​യി ഉയർ​ന്നു നിന്ന ജവു​ളി​ക്ക​ട​യ്ക്കു​ള്ളിൽ മേയാൻ വി​ട്ടു് ഒരു സി​ഗ​ര​റ്റു വലി​ക്കാൻ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി​യ​താ​യി​രു​ന്നു ചന്ദ്രൻ പിള്ള.

പാർ​ക്കി​ങ്ങ് ഏരി​യ​യു​ടെ ഒരു കോണിൽ സി​ഗ​ര​റ്റു കത്തി​ച്ചു് പു​ക​യെ​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു് പട്ട​ണ​ത്തി​ന്റെ തി​ര​ക്കു​പി​ടി​ച്ച റോ​ഡി​ലേ​യ്ക്കു നോ​ക്കി അയാൾ നി​ന്നു.

വെയിൽ വെ​ള്ളി​ത്ത​കി​ടു​പോ​ലെ വീണു കി​ട​ന്ന ടാർ നി​ര​ത്തിൽ ആളു​ക​ളും വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളും അവി​രാ​മം ഒഴു​കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

അപ്പോ​ഴാ​ണു് കാ​ലു​കൾ കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി തല​കീ​ഴാ​യി തൂ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച നി​ല​യിൽ ഒരു പറ്റം കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഒരാൾ റോഡിൽ നി​ന്നു് കൃ​ത്യം ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യു​ടെ നേർ​ക്കു് നട​ന്നു വന്ന​തു്. “

കരി​ങ്കോ​ഴി​യാ​ണു്. വേണോ സർ?”

അയാൾ പറ​ഞ്ഞ​തു് അക്ഷ​രം പ്രതി ശരി​യാ​ണെ​ന്നു് ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യ്ക്കു തോ​ന്നി. നി​റ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ കറു​ത്തു​രു​കി കി​ട​ക്കു​ന്ന ടാർ റോ​ഡി​നെ തോൽ​പ്പി​ക്കും.

അവ​യു​ടെ കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ര​ച്ചി​ലു​കൾ വെ​യി​ലേ​റ്റു് വാടിയ നി​ല​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അവ​സാ​ന​ത്തെ ശ്വാ​സ​മെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ ഓരോ കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞും കൊ​ക്കു പി​ളർ​ത്തി, നാവു നീ​ട്ടി ശ്വ​സി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. “

എന്നാ​ടാ ഉവ്വേ വെല, ഒള്ള​തു പറ” “

ഒരു ഡസ​നൊ​ണ്ടു് സർ, ഒരു കമ്മ​തി വെല പറ​യ​ട്ടെ.”

അയാൾ അറു​നൂ​റു രൂപ പറ​ഞ്ഞു. അഞ്ഞൂ​റി​നു് കച്ച​വ​ട​മു​റ​ച്ചു.

കാ​റി​ന്റെ ഡി​ക്കി​യിൽ ഒരു വട്ട​പ്പാ​ത്ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ചന്ദ്രൻ പിള്ള റോഡു വക്കി​ലെ പെ​ട്ടി​ക്ക​ട​യിൽ നി​ന്നു് ഐസി​ട്ട രണ്ടു് സോ​ഡ​നാ​ര​ങ്ങ വെ​ള്ളം വാ​ങ്ങി അതി​ലൊ​ഴി​ച്ചു് കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു​വി​ട്ടു. എന്നി​ട്ട് വണ്ടി​ക്കു​ള്ളിൽ കയറി എ. സി. പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ച്ചു.

ദാ​ഹ​മ​ക​റ്റി, ഡി​ക്കി​യ്ക്കു​ള്ളിൽ രണ്ടു കാ​ലു​ക​ളി​ലും കു​ന്തി​ച്ചി​രു​ന്നു് പന്ത്ര​ണ്ടു കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളും അമ്പ​ര​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങിയ നി​മി​ഷം അയാൾ​ക്കു് ഇപ്പൊ​ഴും ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടു്.

അന്നു് ദാ​ഹി​ച്ചു മരി​ക്കാ​റാ​യി​രു​ന്ന ആ പന്ത്ര​ണ്ടെ​ണ്ണ​ത്തിൽ കറു​ത്ത പൂവും വെ​ളു​ത്ത കു​ഞ്ചി​രോ​മ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഇങ്ങ​നെ ഒരു കാ​ട്ടു രാ​ജാ​വു് ഉണ്ടാ​കു​മെ​ന്നും ആ തല​യെ​ടു​പ്പു കണ്ടു് കപ്പ​യ്ക്കു് കൂ​ന​കൂ​ട്ടാൻ വരു​ന്ന പെ​ണ്ണ​മ്മ അവ​ന്റെ മേൽ കണ്ണു​വ​യ്ക്കു​മെ​ന്നും ആരോർ​ത്തു.

ഒൻപതു പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്കു് സ്വ​ന്ത​മാ​യു​ള്ള മൂ​ന്നു് ആണു​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു​വ​നെ​യാ​ണു് പെ​ണ്ണ​മ്മ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആൺ പെൺ അനു​പാ​തം അതാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഇണ ചേ​രു​മ്പോൾ കണ​ക്കു് വേ​റെ​യാ​ണു്. അപ്പോൾ ഓരോ പൂ​വ​നും ഒൻപതു പിടകൾ വീ​ത​മാ​ണു്; അല്ലെ​ങ്കിൽ ഓരോ പി​ട​യ്ക്കും മൂ​ന്നു പൂവൻ വീതം.

പകൽ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ നാ​ഴി​ക​യ്ക്കു നാ​ല്പ​തു വട്ടം ഇണ​ചേ​രു​ന്ന കോ​ഴി​ക​ളു​ടെ കണ്ണി​ലെ ഭാവം ചന്ദ്രൻ പിള്ള ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ജന്മോ​ദ്ദേ​ശ്യം നി​റ​വേ​റ്റു​ന്ന​തി​ന്റെ കർ​ത്ത​വ്യ വ്യ​ഗ്ര​ത​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും അയാൾ​ക്കു് അവിടെ കാ​ണാ​നാ​യി​ട്ടി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​നു് എളു​പ്പ​ത്തിൽ മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്ന ഒന്ന​ല്ല അതെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു് അപ്പൊ​ഴൊ​ക്കെ തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

പെ​ണ്ണ​മ്മ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട പൂവൻ അല്പം അപഥ സഞ്ചാ​ര​മൊ​ക്കെ​യു​ള്ള​വ​നാ​ണു്. അയ​ല്പ​ക്ക​ത്തെ ജോ​സു​കു​ട്ടി​യു​ടെ ഒരേ​യൊ​രു നാടൻ പി​ട​ക്കോ​ഴി​യു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് അവ​ന്റെ അവി​ഹി​തം. അതിനെ അവി​ഹി​തം എന്നു വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ നി​രർ​ത്ഥ​ക​ത​യോർ​ത്തു് ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യ്ക്കു് ചിരി വന്നു. ഒപ്പ​മു​ള്ള ഒൻപതു കരി​ങ്കോ​ഴി പി​ട​ക​ളു​ടെ കൂടെ ആ നാടൻ പി​ട​യേ​യും ചേർ​ത്തു് അവൻ പത്തെ​ണ്ണ​മാ​യി കരു​തു​ന്നു, അത്ര തന്നെ.

പൂവനെ വി​ല്ക്കാൻ ഉദ്ദേ​ശ്യ​മി​ല്ല എന്നു് ചന്ദ്രൻ പിള്ള അറി​യി​ച്ച​പ്പോൾ പെ​ണ്ണ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു, “

ഒള്ള കാ​ര്യം പറ​യാ​ല്ലോ സാറേ. എനി​ക്കു് പതി​ന​ഞ്ചു കോ​ഴി​യൊ​ണ്ടു്, മൊ​ട്ട​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി വളർ​ത്ത​ണ​തു്. ബ്ലോ​ക്കീ​ന്നു കി​ട്ടി​യ​താ. ഒന്നൊ​ഴി​ച്ചു് ബാ​ക്കി​യെ​ല്ലാം പെട. എനം ഏതാണോ എന്തോ? പെ​ട​യ്ക്കൊ​ക്കെ കു​ണ്ടി ദേ വൈ​യ്ക്കോൽ തു​റൂ​ന്റ​ത്രേം വരും. പൂ​വ​നാ​ന്നെ​ങ്കിൽ ഒരശു. അവ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​മാ​രെ​യൊ​ന്നും മെ​തി​ക്കാൻ പറ്റ​ണി​ല്ല. അതു കൊ​ണ്ടു് മൊട്ട അട​വെ​ക്കാൻ പറ്റാ​തി​രി​ക്കു​വാ. ഒത്ത ഒരു പൂവനെ കി​ട്ടീ​ട്ടു വേണം കൊ​റ​ച്ചു് കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ വി​രി​യി​ച്ചി​റ​ക്കാൻ.”

പെ​ണ്ണ​മ്മ​യു​ടെ വീ​ട്ടു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ കു​റ​ച്ചൊ​ക്കെ ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യ്ക്കു് അറി​വു​ള്ള​താ​ണു്. കി​ട്ടു​ന്ന​തു മു​ഴു​വൻ കു​ടി​ച്ചു തീർ​ക്കു​ന്ന, വീടു നോ​ക്കാ​ത്ത ഒരാ​ളാ​ണു് അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് ജോ​പ്പൻ. അയാൾ വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നാ​ലാ​യി ഇല്ലെ​ങ്കി​ലാ​യി. സ്വ​ന്ത​മാ​യി അധ്വാ​നി​ച്ചാ​ണു് പെ​ണ്ണ​മ്മ ചെലവു കഴി​യു​ന്ന​തു്.കല്യാ​ണം കഴി​ഞ്ഞു് വർഷം അഞ്ചെ​ട്ടാ​യി​ട്ടും അവർ​ക്കു് കു​ട്ടി​ക​ളു​മി​ല്ല.

അന്നു് പെ​ണ്ണ​മ്മ പണി കയറി പോകാൻ നേരം കറു​ത്ത പൂവും വെ​ളു​ത്ത കു​ഞ്ചി രോ​മ​ങ്ങ​ളു​മു​ള്ള ആ കാ​ട്ടു​രാ​ജാ​വി​നെ ചന്ദ്രൻ പിള്ള അവൾ​ക്കു് സമ്മാ​നി​ച്ചു. “

വി​റ്റ​താ​യി​ട്ടു് കൂ​ട്ട​ണ്ട”

ചന്ദ്രൻ പിള്ള പെ​ണ്ണ​മ്മ​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു, “നി​ന​ക്കു് ഒരു പൂ​വ​ന്റെ ആവ​ശ്യം വന്ന​പ്പോൾ നി​റ​വേ​റ്റി​യ​തു് ഞാ​നാ​ണു് എന്ന ഓർമ്മ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ മതി.”

സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് ചെ​ത്തു​കാ​രൻ കു​മാ​രൻ ഇപ്പോൾ വയ​ലി​ന്റെ പു​റം​ബ​ണ്ടി​ലെ ഏറ്റ​വും ഉയ​ര​മു​ള്ള തെ​ങ്ങി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അയാൾ എന്നും അവ​സാ​ന​മാ​യി അന്തി​ച്ചെ​ത്തി​നു് കയ​റു​ന്ന തെ​ങ്ങാ​ണ​തു്. അയാൾ കള്ളു ചെ​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് നേരം കു​റെ​യാ​യി. പക്ഷേ, പെ​ണ്ണ​മ്മ​യെ കാ​ണാ​തെ അയാൾ​ക്കു് മട​ങ്ങാ​നാ​വി​ല്ല. അതൊരു പതി​വാ​ണു്. അവി​ടെ​യി​രു​ന്നാൽ അയാൾ​ക്കു് പെ​ണ്ണ​മ്മ​യു​ടെ പു​ര​യും അവി​ടേ​യ്ക്കു നീ​ളു​ന്ന ഇട​വ​ഴി​യും വെ​ടി​പ്പാ​യി കാണാം.

പണി കഴി​ഞ്ഞു മട​ങ്ങി വരു​ന്ന പെ​ണ്ണ​മ്മ​യു​ടെ തല​വെ​ട്ടം ഇട​വ​ഴി​യു​ടെ അങ്ങേ​ത്ത​ല​യ്ക്കൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​താ​ണു് അയാൾ​ക്കു് തെ​ങ്ങിൽ നി​ന്നു് ഇറ​ങ്ങാ​നു​ള്ള സമയം.

വി​ള​ഞ്ഞു കി​ട​ന്ന നെൽ​പ്പാ​ട​ത്തി​ന്റെ കനക വർ​ണ്ണം സന്ധ്യ​യു​ടെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ ഗാ​ഢ​മാ​കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പാ​ട​ത്തി​ന്റെ തു​റ​സ്സിൽ കാ​ക്ക​ത്തു​രു​ത്തു കാ​യ​ലിൽ നി​ന്നു​ള്ള കാ​റ്റു് വി​രാ​മ​മി​ല്ലാ​തെ വീശി. “

എന്ന​താ പെ​ണ്ണ​മ്മേ ഇതു്, കരി​ങ്കോ​ഴി​പ്പൂ​വ​നോ?” തെ​ങ്ങിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങിയ കു​മാ​രൻ വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു​ള്ള ഇട​വ​ഴി​യു​ടെ മധ്യ​ത്തിൽ പെ​ണ്ണ​മ്മ​യെ തട​ഞ്ഞു.

കള്ളു​കു​ടി​ക്കാ​ത്ത കു​മാ​ര​ന്റെ ഉട​ലി​നെ തെ​ങ്ങിൻ​ക​ള്ളി​ന്റെ പു​ളി​പ്പു​മ​ണം പൊ​തി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തോർ​ത്തു് പെ​ണ്ണ​മ്മ​യ്ക്കു് ഖേദം തോ​ന്നി. “

വഴീ​ന്നു് മാ​റെ​ടാ. ഒലി​പ്പി​ച്ചോ​ണ്ടു് നി​ക്കാ​തെ,” പെ​ണ്ണ​മ്മ ഖേദം പു​റ​ത്തു കാ​ട്ടാ​തെ ചീറി. “

കോ​ഴി​പ്പൂ​വ​നെ​ന്തോ​ന്നി​നാ പെ​ണ്ണ​മ്മേ, സൂ​പ്പു​വെ​ച്ചു കു​ടി​ക്കാ​നാ​ന്നോ? അല്ലേ​ലും നി​ന​ക്കു് ഒരു കോ​ഴി​സൂ​പ്പി​ന്റെ കൊ​റ​വൊ​ണ്ടു്. നീ ആകെ​യൊ​ന്നു് ഒട​ഞ്ഞി​ട്ടൊ​ണ്ടു്.” “

ഞാൻ സൂ​പ്പു കു​ടി​ച്ചു് കൊ​ഴു​ത്തി​ട്ടു് നി​ന​ക്കു് എന്നാ ഒണ്ടാ​ക്കാ​നാ​ടാ? നീ പോയി നി​ന്റെ കെ​ട്ട്യോ​ളെ സൂ​പ്പു കു​ടി​പ്പി​ക്കാൻ നോ​ക്കു്.” “

അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും പറ​യ​ല്ലേ പെ​ണ്ണ​മ്മേ. നി​ന്റെ ദേഹം ഒട​ഞ്ഞാ എനി​ക്കു് സഹി​ക്കു​കേല.” “

കു​മാ​രാ, ഞാൻ പലതവണ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടൊ​ള്ള​താ. എന്നാ​ലും ഒന്നൂ​ടെ പറ​യു​വാ, കള്ളു​കു​ടി​യ​നാ​ണേ​ലും കു​ടു​മ്മ​ത്തി വരാ​ത്ത​വ​നാ​ണേ​ലും എനി​ക്കു് ഒരു കെ​ട്ട്യോ​നൊ​ണ്ടു്. അങ്ങേ​രു് ഒള്ളേ​ട​ത്തോ​ളം ഞാൻ അയാ​ള്ടെ ഭാ​ര്യേ​മാ​ണു്. അതു കൊ​ണ്ടു് നീ ഇപ്പൊ പോ.”

അതു് പി​രി​യാ​നു​ള്ള സമ​യ​മാ​ണെ​ന്നു് കു​മാ​ര​നു് അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ പെ​ണ്ണ​മ്മ​യ്ക്കു് വഴി മാ​റി​ക്കൊ​ടു​ത്തു.

പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ആകാ​ശ​ത്തു് സന്ധ്യ​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തെ തു​ള്ളി ചു​വ​പ്പും വറ്റി.

കു​മാ​ര​നു പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട കു​ത്ത​രി​ക്ക​ഞ്ഞി​യും കോ​വ​യ്ക്ക മെ​ഴു​ക്കു​പു​ര​ട്ടി​യ​തും ഉണ​ക്ക​ച്ചെ​മ്മീൻ ചമ്മ​ന്തി​യും അത്താ​ഴ​ത്തി​നു തയ്യാ​റാ​ക്കി, കു​ളി​ച്ചൊ​രു​ങ്ങി ഭാര്യ സാ​വി​ത്രി കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

മക്കൾ സത്യ​നും ജയനും കു​മാ​രൻ എത്തു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു തന്നെ ഉറ​ക്കം പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു.

അന്നും പതിവു പോലെ സാ​വി​ത്രി കി​ട​പ്പ​റ​യിൽ പുതിയ പരീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടു. അവൾ​ക്കു് ഇത്ത​രം അറി​വു​ക​ളൊ​ക്കെ എവിടെ നി​ന്നാ​ണു് ലഭി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്നോർ​ത്തു് കു​മാ​രൻ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു. ഒരു അനു​ഷ്ഠാ​നം പൂർ​ത്തി​യാ​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ അയാൾ സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ പരീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു് വഴ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ത്തു.

പണി കഴി​ഞ്ഞു് വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു് മട​ങ്ങിയ പെ​ണ്ണ​മ്മ​യെ തട​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ടു് അന്നു് ഇട​വ​ഴി​യിൽ കു​മാ​രൻ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

അന്നു് നെൽ​പ്പാ​ട​ത്തി​ന്റെ കന​ക​വർ​ണ്ണം സന്ധ്യ​യു​ടെ വെ​ളി​ച്ചം വീണു് ഗാ​ഢ​മാ​വു​ക​യോ, പാ​ട​ത്തി​ന്റെ തു​റ​സ്സിൽ കാ​ക്ക​ത്തു​രു​ത്തു കാ​യ​ലിൽ നി​ന്നു​ള്ള കാ​റ്റു് അവി​രാ​മം വീ​ശു​ക​യോ ചെ​യ്തി​ല്ല.

ആകാശം ഭസ്മ​ത്തി​ന്റെ നിറം എടു​ത്ത​ണി​ഞ്ഞു് മ്ലാ​ന​മാ​യി നി​ന്നു.

പെ​ണ്ണ​മ്മ​യ്ക്കു് വല്ലാ​ത്ത ഒരു ശൂ​ന്യത അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു. കു​മാ​രൻ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഒളി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നും അവൻ ഏതു നി​മി​ഷ​വും തന്റെ മു​ന്നിൽ ചാടി വീ​ണേ​ക്കു​മെ​ന്നും പെ​ണ്ണ​മ്മ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ ഒരു പ്ര​തീ​ക്ഷ വച്ചു പു​ലർ​ത്താ​തെ പെ​ണ്ണ​മ്മ​യ്ക്കു് മു​ന്നോ​ട്ടു പോകാൻ കഴി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. കു​മാ​ര​നു് തന്റെ മു​ന്നിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള സാ​വ​കാ​ശം നൽ​കു​വാൻ വേ​ണ്ടി അവൾ നട​ത്തം കഴി​യു​ന്ന​ത്ര പതു​ക്കെ​യാ​ക്കി.

പക്ഷേ, പ്ര​യോ​ജ​ന​മൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​യി​ല്ല.

അന്നു് അന്തി​ച്ചെ​ത്തു കഴി​ഞ്ഞു് പെ​ണ്ണ​മ്മ​യേ​യും കാ​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ തെ​ങ്ങിൽ നി​ന്നു് പിടി വി​ട്ടു താഴെ വീ​ഴേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു കു​മാ​ര​നു്. നട്ടെ​ല്ലൊ​ടി​ഞ്ഞു്, അര​യ്ക്കു താഴെ ചല​ന​ശേ​ഷി നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു് എക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു​മാ​യി കി​ട​പ്പി​ലാ​വുക കൂടി വേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അയാൾ​ക്കു്.

കശു​മാ​വിൻ ചി​ല്ല​ക​ളിൽ വയൽ​ക്കാ​റ്റു് തല​ത​ല്ലു​ന്ന മറ്റൊ​രു​ച്ച.

കാ​യ​ലോ​ര​ത്തു് കെ​ട്ടു​വ​ള്ളം അടു​പ്പി​ച്ചു്, പാടം മു​റി​ച്ചു നടന്ന കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ മു​റ്റ​ത്തു വി​രി​ച്ച തഴ​പ്പാ​യ​യിൽ വാ​ട്ടു​ക​പ്പ തോ​രാ​നി​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ മു​ന്നി​ലെ​ത്തി തന്റെ യാത്ര അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു.

വെ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ആസ​ന്ന​മായ ഇട​വ​പ്പാ​തി​യു​ടെ ഒരു കാർ​മേ​ഘം സൂ​ര്യ​നെ മറ​യ്ക്കാൻ മുൻ​കൂ​ട്ടി തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു.

കൊ​യ്ത്തു കഴി​ഞ്ഞു് വെ​ള്ളം കയ​റ്റിയ പാടം താ​റാ​വിൻ പറ്റ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നി​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഒരു അപ​രി​ചി​ത​ന്റെ തല വെ​ട്ടം കണ്ട​തോ​ടെ അവ ഉഗ്ര​സ്ഥാ​യി​യി​ലു​ള്ള ഒരു കൂ​ട്ട​ക്ക​ര​ച്ചി​ലി​ലേ​യ്ക്കു് കട​ന്നു.

വീ​ടി​നു​ള്ളി​ലെ പാ​തി​യി​രു​ട്ടിൽ അര​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ മാ​ത്രം ചലന ശേ​ഷി​യു​ള്ള തന്റെ ശരീ​ര​വു​മാ​യി കു​മാ​രൻ കി​ട​ന്നു.

നട്ടു​ച്ച​യ്ക്കും മ്ലാ​ന​മാ​യി നിന്ന ആകാശം കി​ട​പ്പു മു​റി​യു​ടെ ജനാ​ല​യി​ലൂ​ടെ അയാൾ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അയാൾ അതു മാ​ത്ര​മേ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.

വാ​ട്ടു​ക​പ്പ തോ​രാ​നി​ട്ടു നി​വർ​ന്ന സാ​വി​ത്രി മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളിൽ നോ​ക്കി. “

കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​നു് ഗാ​ന്ധാ​രി​യെ അറി​യാ​വോ, മഹാ​ഭാ​ര​തം കഥേലെ,” അവൾ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് നോ​ട്ട​മെ​ടു​ക്കാ​തെ ചോ​ദി​ച്ചു, “കെ​ട്ട്യോൻ കണ്ണു പൊ​ട്ട​നാ​യ​തോ​ണ്ടു് സ്വ​ന്തം കണ്ണു് മൂ​ടി​ക്കെ​ട്ടി ജീ​വി​ച്ച പെ​ണ്ണു്.”

സാ​വി​ത്രി എന്താ​ണു് പറ​ഞ്ഞു വരു​ന്ന​തു് എന്ന​റി​യാ​തെ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി നി​ന്നു. “

ഞാനും ഇപ്പൊ അങ്ങ​നാ. എന്റെ കെ​ട്ട്യോ​നു് അനു​ഭ​വി​ക്കാൻ പറ്റാ​ത്ത സു​ഖ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഇനി മുതൽ എനി​ക്കും വേണ്ട. അതു് എന്റെ ഒരു തീ​രു​മാ​ന​മാ,” സാ​വി​ത്രി തു​ടർ​ന്നു, “കു​ഞ്ഞൂ​ട്ടൻ നേരം കള​യാ​തെ തി​രി​ച്ചു പോ​യാ​ട്ടെ.”

കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​നു് എന്തെ​ങ്കി​ലും പറയാൻ അവസരം നൽ​കാ​തെ ഉറച്ച കാൽ​വ​യ്പ്പു​ക​ളോ​ടെ സാ​വി​ത്രി അടു​ക്കള വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ വീ​ടി​നു​ള്ളി​ലേ​യ്ക്കു കയറി.

മു​ഖ​ത്ത​ടി​ക്കും പോലെ കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​ന്റെ മു​മ്പിൽ അടു​ക്കള വാ​തി​ല​ട​ഞ്ഞു.

കാ​യ​ലോ​ര​ത്തെ കു​ളി​ക്ക​ട​വി​നു സമീപം കര​യ്ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ച കെ​ട്ടു​വ​ള്ള​ത്തിൽ കമി​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന നി​ല​യി​ലാ​യാ​യി​രു​ന്നു കു​ഞ്ഞൂ​ട്ട​ന്റെ ശവം. തല ചത​ഞ്ഞു പോ​യി​രു​ന്നു. ചോര പു​ര​ണ്ട ഒരു കരി​ങ്ക​ല്ലു് വള്ള​ത്തി​നു​ള്ളിൽ​ത്ത​ന്നെ കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു.

ടി​റ്റോ എന്ന പോ​ലീ​സ് ട്രാ​ക്കർ നായ മണം പി​ടി​ച്ചെ​ത്തു​മ്പോൾ ജോ​പ്പൻ വീ​ട്ടിൽ നല്ല ഉറ​ക്ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

മനു​ഷ്യർ​ക്കു് ഉറ​ങ്ങാൻ പാ​ക​ത്തിൽ രാ​ത്രി വളർ​ന്നി​ട്ടൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; തവ​ള​ക​ളു​ടെ​യും ചീ​വീ​ടു​ക​ളു​ടെ​യും കര​ച്ചി​ലി​ന്റെ അക​മ്പ​ടി​യോ​ടെ പിച്ച നട​ക്കാൻ പഠി​ക്കുക മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

അന്നു് നേ​ര​ത്തെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തിയ, കള്ളു മണ​ക്കാ​ത്ത ജോ​പ്പ​നെ​ക്ക​ണ്ടു് പെ​ണ്ണ​മ്മ അമ്പ​ര​ന്നു. പച്ച വെ​ളി​ച്ചെ​ണ്ണ തല നിറയെ തേ​ച്ചു് അയാൾ കു​ളി​ക്കാൻ പോ​യ​പ്പോൾ അവൾ ഝടു​തി​യിൽ അയ​ല​ക്ക​റി​യും ചോറും തയ്യാ​റാ​ക്കി. കു​ളി​ക​ഴി​ഞ്ഞു വന്ന​തും അയാൾ കൊ​ര​ണ്ടി​പ്പ​ല​ക​യിൽ ചമ്രം പടി​ഞ്ഞു് ഉണ്ണാ​നി​രു​ന്നു. പെ​ണ്ണ​മ്മ വി​ള​മ്പി​ക്കൊ​ടു​ത്ത ചോറു മു​ഴു​വൻ അയാൾ അയ​ല​ക്ക​റി​യും കൂ​ട്ടി ആസ്വ​ദി​ച്ചു കഴി​ച്ചു. ഊണു കഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ടെ ഒരു തവണ ജോ​പ്പൻ പെ​ണ്ണ​മ്മ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി ചി​രി​ച്ചു. അവ​രു​ടെ ദാ​മ്പ​ത്യ​ത്തിൽ അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു് ആദ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതിനു മു​മ്പു് പെ​ണ്ണ​മ്മ​യെ നോ​ക്കി അത്ര​യും മനോ​ഹ​ര​മാ​യി ജോ​പ്പൻ ചി​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒറ്റ ഞൊ​ടി​യിൽ അടി​മു​ടി പൂ​വി​ട്ട ഒരു വൃ​ക്ഷ​മാ​യി പെ​ണ്ണ​മ്മ മാറി.

അടു​ക്കള ഒതു​ക്കി, കു​ളി​ച്ചു വെ​ടി​പ്പാ​യി പെ​ണ്ണ​മ്മ കൂടെ കി​ട​ക്കാൻ ചെ​ന്ന​പ്പൊ​ഴേ​യ്ക്കും ജോ​പ്പൻ ഗാ​ഢ​മായ ഉറ​ക്ക​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു് വീണു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

ഉറ​ക്ക​മു​ണർ​ന്ന ജോ​പ്പൻ ശാ​ന്ത​നാ​യി എസ്. ഐ. ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യു​ടെ നേർ​ക്കു് കൈകൾ രണ്ടും നീ​ട്ടി.

ചന്ദ്രൻ പിള്ള അവയിൽ വി​ല​ങ്ങ​ണി​യി​ച്ചു.

പെ​ണ്ണ​മ്മ കൽ​മു​ഖ​ത്തോ​ടെ അതു് നോ​ക്കി നി​ന്നു.

ബാ​ലാ​രി​ഷ്ട​ത​കൾ പി​ന്നി​ട്ട രാ​ത്രി അപ്പോൾ യൗ​വ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി​യി​രു​ന്നു.

സന്ധ്യ​യ്ക്കു​ള്ള പതിവു പട്രോ​ളി​ങ്ങി​നി​റ​ങ്ങിയ എസ്. ഐ. ചന്ദ്രൻ പിള്ള റേഷൻ കട​യ്ക്കു മു​ന്നിൽ പെ​ണ്ണ​മ്മ​യെ​ക്ക​ണ്ടു് ജീ​പ്പു നി​റു​ത്തി.

പോ​ലീ​സ് ജീ​പ്പ് ബ്രേ​യ്ക്കി​ട്ട​തോ​ടെ വി​ക്ര​മൻ എന്നു പേ​രു​ള്ള റേഷൻ കട​ക്കാ​രൻ ഇരി​പ്പി​ട​ത്തിൽ നി​ന്നു് ചാടി എഴു​ന്നേ​റ്റു. റേ​ഷ​ന​രി​യും പഞ്ച​സാ​ര​യും മണ്ണെ​ണ്ണ​യും കരി​ഞ്ച​ന്ത​യിൽ വി​റ്റു സമ്പാ​ദി​ച്ച കാശു കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ആയിടെ അര​യേ​ക്കർ തെ​ങ്ങിൻ പു​ര​യി​ടം വാ​ങ്ങി​യ​തേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.

റേഷൻ വാ​ങ്ങാൻ നിന്ന പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ ശബ്ദ​മ​ട​ക്കി ഭവ്യ​ത​യോ​ടെ നി​ന്നു.

ജീ​പ്പി​നു​ള്ളിൽ ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യെ കണ്ട​തും പെ​ണ്ണ​മ്മ ഓടി അടു​ത്തെ​ത്തി. “

തൂ​ക്കു​മ​രം കി​ട്ടാ​ഞ്ഞ​തു ഭാ​ഗ്യം. തെ​ളി​വു മൊ​ത്തം എതി​ര​ല്ലാ​ര്ന്നോ,” ചന്ദ്രൻ പിള്ള പറ​ഞ്ഞു, “ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം ദാ ഇതാ​ന്നു പറ​യു​മ്പം അങ്ങു തീരും.” “

എന്നാ​ലും അവൻ എന്തി​നാ​യി​രി​ക്കും അതു ചെ​യ്ത​തെ​ന്നാ… ” പെ​ണ്ണ​മ്മ​യെ ഒന്നു ചു​ഴി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി​യി​ട്ടു് അയാൾ തു​ടർ​ന്നു, “മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഓരോരോ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ള്.”

പെ​ണ്ണ​മ്മ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​യി നി​ന്നു. “

നി​ന​ക്കു് വേലേം കൂ​ലീ​മൊ​ക്കെ ഉണ്ട​ല്ലോ അല്ലേ?” ചന്ദ്രൻ പിള്ള ജീ​പ്പെ​ടു​ക്കാൻ ഒരു​ങ്ങി, “എന്തേ​ലും ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടേൽ പറയണം. എനി​ക്കു് ഇനി ഒരു മാസം കൂ​ടി​യേ ഉള്ളൂ. അടു​ത്ത മു​പ്പ​ത്തൊ​ന്നി​നു് പെൻ​ഷ​നാ.” “

ഒരു് കാ​ര്യം പറ​യാ​നൊ​ണ്ടാ​ര്ന്നു,” പെ​ണ്ണ​മ്മ മടി​ച്ചു​മ​ടി​ച്ചു് പറ​ഞ്ഞു, “സാറു തന്ന ആ പൂവൻ ചത്തു​പോ​യി.”

ചെ​മ്പു നാ​ണ​യ​മി​ട്ട സമോ​വ​റിൽ വെ​ള്ളം തി​ള​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ശബ്ദം അനു​ക​രി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ജീ​പ്പി​ന്റെ എൻജിൻ ചന്ദ്രൻ പിള്ള താ​ക്കോൽ തി​രി​ച്ചു് നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​ക്കി.

പെ​ണ്ണ​മ്മ ഭാ​ര​മി​റ​ക്കി വയ്ക്കാൻ ഒര​ത്താ​ണി കി​ട്ടിയ ആശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ തു​ടർ​ന്നു, “ഒരു ദെവസം നോ​ക്കു​മ്പം അവനു് തീ​റ്റ​യെ​ടു​ക്കാൻ മടി. പി​റ്റേ​ന്നും അങ്ങ​നെ തന്നെ. വൈ​കു​ന്നേ​രം കൂ​ട്ടിൽ കേ​റ്റാൻ നോ​ക്കു​മ്പോ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. തപ്പി ചെ​ന്ന​പ്പൊ​ഴൊ​ണ്ട് വാ​ഴ​ച്ചോ​ട്ടിൽ ഉറു​മ്പ​രി​ച്ചു് കെ​ട​ക്ക​ണു. വെ​ട്ടി മൂ​ടു​മ്പൊ​ഴും ഞാൻ കു​ഴീ​ലോ​ട്ടു നോ​ക്കി​യ​തേ​യി​ല്ല.” “

എന്തു പറ്റി​യ​താ പെ​ണ്ണ​മ്മേ?” “

ഏറു കി​ട്ടീ​ട്ടു തന്നെ​യാ അവൻ ചത്ത​തു്. എനി​ക്കു് ഒറ​പ്പാ. അസുഖം വല്ല​തു​മാ​യി​രു​ന്നേ​ലു് ബാ​ക്കി​യൊ​ള്ള കോ​ഴി​കൾ​ക്കും പി​ടി​ക്ക​ത്തി​ല്ലാ​ര്ന്നോ. അയ​ല്പ​ക്ക​ത്തു മു​ഴു​വ​നും ശത്രു​ക്ക​ളാ സാറേ. കെ​ട്ട്യോൻ ജയി​ലി​ലാ​യി​ട്ടും ഞാൻ അധ്വാ​നി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്ക​ണ​തി​ലു​ള്ള കണ്ണു​ക​ടി. വീ​ട്ടിൽ ഒത്ത ഒരു പൂ​വൻ​കോ​ഴി​യൊ​ള്ള​തു് അവർ​ക്കു് സഹി​ച്ചു കാ​ണു​കേല, അതു തന്നെ.” “

എന്താ​യാ​ലും ഞാൻ വര​ണൊ​ണ്ടു്,” അവൾ തു​ടർ​ന്നു, “സാറു് എനി​ക്കു് ഒരു പൂ​വ​നെ​ക്കൂ​ടി തരണം. രൊ​ക്കം കാ​ശി​നു മതി. തര​ത്തി​ല്യോ സാറേ?”

പെ​ണ്ണ​മ്മ​യു​ടെ പി​ട​ക്കോ​ഴി കണ്ണു​കൾ ഇപ്പോൾ ചന്ദ്രൻ പി​ള്ള​യെ​ത്ത​ന്നെ ഉറ്റു​നോ​ക്കു​ക​യാ​ണു്.