SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/Velazquez_Dog_and_cat.jpg
Dog and cat, a painting by Diego Velázquez (1599–1660).
ബാം­ബെർ­ഗി­ലെ വെ­ളി­പാ­ടു്
സതീശ് മാ­ക്കോ­ത്തു്

“മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ മ­ക­ളാ­ണി­വൾ. മറ്റു ര­ണ്ടെ­ണ്ണ­മു­ള്ള­തു് വ­ല്ല­പ്പോ­ഴു­മേ വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു് വ­രു­ക­യു­ള്ളു.” വെ­യി­റ്റർ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന വെ­ള്ളം ഹാ­ന്റ് ബാഗിൽ നി­ന്നു­മെ­ടു­ത്ത ചെ­റി­യൊ­രു പ്ലാ­സ്റ്റി­ക് പാ­ത്ര­ത്തി­ലേ­ക്കൊ­ഴി­ച്ചു് മേ­ശ­യ്ക്കു് അ­ടി­യിൽ വെ­യ്ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു സ്റ്റെ­ഫാ­നി. അ­വ­രു­ടെ വി­റ­യ്ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­ത്തോ­ടൊ­പ്പം പ്രാ­യം ചു­ളി­വു­കൾ വീ­ഴ്ത്തി­യ കൺ­കോ­ണു­ക­ളിൽ വെയിൽ വെ­ളി­ച്ചം വീണു തി­ള­ങ്ങി.

“അതേ അതേ. പണം ആ­വ­ശ്യ­മു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ മാ­ത്രം വ­രു­ന്ന­വർ എ­ന്നു­കൂ­ടി കൂ­ട്ടി­ച്ചേർ­ക്ക­ണം.” ഹെൽ­മു­ട്ട് വലിയ വയർ കു­ലു­ക്കി ചി­രി­ച്ചു.

സെമി ചു­വ­ന്ന നാ­ക്കു് പു­റ­ത്തേ­ക്കു് നീ­ട്ടി വെ­ള്ളം നു­ണ­ഞ്ഞു കു­ടി­ച്ചു. അ­തി­നു­ശേ­ഷം മേ­ശ­യ്ക്ക­ടി­യി­ലൂ­ടെ കാലിൽ ശ­രീ­ര­മു­ര­സി ന­ട­ന്നു. ഞാൻ കൈകൾ പി­ണ­ച്ചു് ക­സേ­ര­യി­ലേ­ക്കു് കാലു് ക­യ­റ്റി ശ­മ്പ­ള­ക്കു­ടു­ക്കി­ട്ടി­രു­ന്നു. ഭ­യ­ത്തി­ന്റെ നി­റ­ഭേ­ദ­ങ്ങൾ മു­ഖ­ത്തു­ണ്ടാ­ക്കാ­തി­രി­ക്കാൻ ആ­വു­ന്ന­ത്ര ശ്ര­മി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും പൂർ­ണ്ണ­മാ­യും ഫ­ലി­ച്ചി­ല്ല. പൊ­ടി­ഞ്ഞു കയറിയ വി­യർ­പ്പു­ക­ണ­ങ്ങൾ വീഴാൻ കൂ­ട്ടാ­ക്കാ­തെ നെ­റ്റി­ത്ത­ട­ത്തിൽ പി­ടി­ച്ചു­തൂ­ങ്ങി.

വേ­നൽ­ക്കാ­ല­ത്തെ ഒരു സാ­യ­ന്ത­ന­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. ബാം­ബെർ­ഗി[1] ലേ­ക്കു­ള്ള യാ­ത്ര­യിൽ ഹെൽ­മു­ട്ടും ഭാ­ര്യ­യും കൂടെ വ­രാ­മെ­ന്നേ­റ്റി­രു­ന്നു. യാ­ത്ര­യ്ക്കു മു­മ്പു­ള്ള കൂ­ടി­ക്കാ­ഴ്ച­യ്ക്കാ­യി താ­മ­സി­ച്ചി­രു­ന്ന ഹോ­ട്ട­ലി­ന്റെ മു­ന്നി­ലെ പു­ല്ലു­പാ­കി­യ മു­റ്റ­ത്തെ വർ­ണ്ണ­ക്കു­ട­യ്ക്കു് കീഴിൽ അ­വ­രേ­യും കാ­ത്തി­രു­ന്നു. ഹെൽ­മു­ട്ടാ­ണു് ആ­ദ്യ­മെ­ത്തി­യ­തു്. അ­ല്പ­മൊ­രി­ട­വേ­ള­യ്ക്കു് ശേഷം സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­മെ­ത്തി. സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­ടെ കൂടെ സെ­മി­യു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. വന്ന ഉടനെ സ്റ്റെ­ഫാ­നി വെ­യി­റ്റ­റെ വി­ളി­ച്ചു് വെ­ള്ളം കൊ­ണ്ടു വ­രു­വാൻ ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു. എന്റെ മു­ട്ടി­ടി­ച്ചു് മേശ വി­റ­ച്ചു. മേ­ശ­മേ­ലെ ഗ്ലാ­സി­ലെ വെ­ള്ളം പു­റ­ത്തേ­ക്കു് ചാടാൻ ശ്ര­മി­ച്ചു.

“എ­ന്തു­പ­റ്റി?” ഹെൽ­മു­ട്ട് ചോ­ദി­ച്ചു.

തൊണ്ട വ­ര­ണ്ട­തി­നാൽ വാ­ക്കു­കൾ പു­റ­ത്തേ­ക്കു വ­ന്നി­ല്ല. ക­ണ്ണു­കൾ മാ­ത്രം സെ­മി­യി­ലേ­ക്കു നീ­ണ്ടു. സ്റ്റെ­ഫാ­നി കൈ­യി­ലി­രു­ന്ന ക­ളി­പ്പാ­ട്ടം അ­ക­ലേ­യ്ക്കു് വ­ലി­ച്ചെ­റി­ഞ്ഞു. സെമി അതിനു പുറകേ ഓടി. നി­ന്നു­പോ­യ ശ്വാ­സം വീ­ണ്ടു­കി­ട്ടി­യ ആ­ശ്വാ­സ­ത്തിൽ കൈ­ലേ­സെ­ടു­ത്തു് ഞാൻ നെ­റ്റി തു­ട­ച്ചു.

“ജ­യ്ദീ­പി­നു് സെ­മി­യെ പേ­ടി­യാ­ണ­ല്ലേ?” സ്റ്റെ­ഫാ­നി ചി­രി­ച്ചു.

പ­രാ­ജ­യ­പ്പെ­ട്ടൊ­രു ചി­രി­യു­ടെ വി­ട­വി­ലൂ­ടെ ഞാനും പ­റ­ഞ്ഞു, “സെ­മി­യെ മാ­ത്ര­മ­ല്ല സ്റ്റെ­ഫാ­നി. ഒ­രു­മാ­തി­രി വ­ളർ­ത്തു­മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­യെ­ല്ലാം എ­നി­ക്കു് പേ­ടി­യാ­ണു്. മാ­യാ­നാ­യ­രു­ടെ മ­ര­ണ­ത്തോ­ടെ ആണു് അതിനു തു­ട­ക്കം… നാ­ല്പ­തു വർ­ഷ­ങ്ങൾ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടും ഒ­ന്നും മ­റ­ക്കാ­നാ­വു­ന്നി­ല്ല. ജ­നൽ­ക്ക­മ്പി­ക­ളിൽ ത­ല­യി­ടി­ച്ചു് കു­ര­ച്ചു് കു­ര­ച്ചാ­ണു് അവൾ മ­രി­ച്ചു വീ­ണ­തു്. ചോ­ര­നി­റ­മു­ള്ള നാവും തു­റി­ക്കു­ന്ന ക­ണ്ണു­ക­ളും ഇ­ന്നും ക­ണ്മു­ന്നി­ലു­ണ്ടു്. പിൽ­ക്കാ­ല­ത്തു് വീ­ര­നും അ­ല്ലി­യും കൂടി ആ ലി­സ്റ്റി­ലേ­യ്ക്കു് ക­ട­ന്നു എ­ന്നു­പ­റ­യാം.”

ഓർ­ക്കാ­നി­ഷ്ട­മി­ല്ലാ­ത്ത ഓർ­മ്മ­ക­ളിൽ നി­ന്നും ഓ­ടി­മാ­റാ­നു­ള്ള കു­തി­പ്പു് ഉ­ള്ളിൽ നി­ന്നു­മു­ണ്ടാ­യി. “ഹെൽ­മു­ട്ട്, തൽ­ക്കാ­ലം ബാം­ബെർ­ഗി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു് സം­സാ­രി­ക്കാം. ജീ­വ­നോ­ടെ എ­രി­യ­പ്പെ­ട്ട മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­നി­ക­ളെ­യും കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു­മൊ­ക്കെ പറയൂ.” ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

വീ­ര­നേ­യും അ­ല്ലി­യേ­യും കു­റി­ച്ചു് പ­റ­ഞ്ഞു­ക­ഴി­ഞ്ഞു് ബാം­ബെർ­ഗ് ക­ഥ­ക­ളാ­കാ­മെ­ന്നു് സ്റ്റെ­ഫാ­നി നിർ­ബ­ന്ധം പി­ടി­ച്ചു. ഒ­ഴി­ഞ്ഞു­മാ­റാ­നാ­യി­ല്ല. ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഗ്രാ­മ­ത്തി­ലെ ഒരു നായ ആ­യി­രു­ന്നു വീരൻ. ഗ്രാ­മ­ത്തി­ന്റെ കാ­വൽ­ക്കാ­ര­നും വി­വേ­ക­മു­ള്ള­വ­നു­മാ­യി­രു­ന്നു അവൻ. ക­ള്ള­ന്മാർ­ക്കൊ­ഴി­കെ എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും അവനെ ഇ­ഷ്ട­മാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ പ്രാ­യ­മാ­യി പൂട കൊ­ഴി­യു­ന്ന­തു­വ­രേ­യേ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു­ള്ളു ആ ഇഷ്ടം. രോ­മ­മെ­ല്ലാം കൊ­ഴി­ഞ്ഞു് ഛർ­ദ്ദി­ലി­ന്റെ മണവും മേ­ലാ­സ­ക­ലം ചെ­ള്ളു­മാ­യി ചു­ള്ളി­ക്ക­മ്പു­പോ­ലാ­യ വാ­ലു­മാ­ട്ടി അവൻ ആ­ളു­ക­ളു­ടെ പുറകേ കൂടി. ആളുകൾ അവനെ അ­ടി­ച്ചോ­ടി­ച്ചു. ഒരു മ­ഴ­ക്കാ­ല­ത്തു് വീരൻ പാ­ല­ത്തിൽ നി­ന്നും കു­ത്തൊ­ഴു­ക്കു­ള്ള തോ­ട്ടി­ലേ­യ്ക്കു് ചാടി. പട്ടി ആ­ത്മ­ഹ­ത്യ ചെ­യ്ത­താ­ണെ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു് ആളുകൾ ചി­രി­ച്ചു.

“പ്രാ­യ­മാ­യാൽ സെ­മി­യെ നി­ങ്ങ­ളെ­ന്തു­ചെ­യ്യും സ്റ്റെ­ഫാ­നി…?” ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

നി­രു­പ­ദ്ര­വ­ക­ര­മെ­ന്നു് നി­ന­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള ചോ­ദ്യ­മാ­യി­രു­ന്നു അ­തെ­ങ്കി­ലും സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­ടെ ഭാ­വ­മാ­റ്റം ന­ടു­ക്ക­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു. ഹെൽ­മു­ട്ട് താ­ടി­ക്കു താ­ങ്ങു നൽകി മേ­ശ­മേൽ കൈ­ക­ളൂ­ന്നി. സ്റ്റെ­ഫാ­നി ക­ണ്ണ­ട­യെ­ടു­ത്തു് മേ­ശ­മേൽ വെ­ച്ചു. ടി­ഷ്യൂ പേ­പ്പർ കൊ­ണ്ടു് ക­ണ്ണു് തു­ട­ച്ചു.

ഹെൽ­മു­ട്ട് പ­റ­ഞ്ഞു: “സെ­മി­യ്ക്കു് മു­മ്പു് ഞ­ങ്ങ­ളോ­ടൊ­പ്പം ടെനി ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഒ­ത്തി­രി­ക്കാ­ലം അവൾ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂടെ ജീ­വി­ച്ചു. പ്രാ­യ­മാ­യി ന­ട­ക്കാൻ ആ­വ­തി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന കാ­ല­ത്തും അവൾ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂടെ ആ­യി­രു­ന്നു. ഒരു ദിവസം ടെ­നി­യു­ടെ സ്ഥി­തി തീരെ വ­ഷ­ളാ­യി. ഞങ്ങൾ ടെ­നി­യെ ഡോ­ക്ട­റു­ടെ അ­ടു­ക്ക­ലെ­ത്തി­ച്ചു. അവസാന ശ്ര­മ­വും വി­ഫ­ല­മാ­യ­പ്പോൾ ഡോ­ക്ടർ ഞ­ങ്ങ­ളെ നോ­ക്കി. വേറേ മാർ­ഗ­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ഒറ്റ ഇൻ­ജ­ക്ഷൻ… ടെനി വേദന അ­റി­യാ­തെ മ­ര­ണ­ത്തെ പുൽകി.

അ­തിൽ­പ്പി­ന്നെ വീ­ട്ടിൽ തി­ക­ഞ്ഞ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത­യാ­യി­രു­ന്നു. സ്റ്റെ­ഫാ­നി കൂ­ടു­തൽ സ­മ­യ­വും വാ­തിൽ­ക്ക­ലെ മ­ര­ബ­ഞ്ചിൽ തന്നെ ഇ­രു­ന്നു. ചു­ണ്ടി­ലെ ക­ത്തു­ന്ന സി­ഗ­റ­റ്റും, വ­ള­ഞ്ഞു പു­ള­ഞ്ഞു­യ­രു­ന്ന പു­ക­യും മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­ളു­ടെ ജീ­വ­ന്റെ തെ­ളി­വാ­യി ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്. ശീ­ത­കാ­ലം പോലും സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യെ ക­ണ്ടു് വി­റ­ച്ചു എന്നു തോ­ന്നി­യ കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്.

ഓർ­മ്മ­ക­ളിൽ നി­ന്നു­ള്ള ഒ­ഴി­ഞ്ഞു­പോ­ക­ലി­നാ­യി ഞങ്ങൾ ബ­വേ­റി­യ[2] യി­ലേ­യ്ക്കു യാത്ര പോയി. അ­വി­ടു­ത്തെ ഓരോ ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളും രുചി വൈ­വി­ദ്ധ്യ­മു­ള്ള ബി­യ­റു­കൾ­ക്കു് പ്ര­സി­ദ്ധ­മാ­ണു്. പുക രു­ചി­യു­ള്ള നാടൻ ബിയർ നാവിൽ വെ­ള്ള­മൂ­റു­ന്ന സം­ഗ­തി­യാ­ണു്. സി­ഗ­റ­റ്റു പുക പു­റ­ത്തേ­യ്ക്കും ബ­വേ­റി­യൻ ബി­യ­റി­ന്റെ പു­ക­രു­ചി ഉ­ള്ളി­ലേ­യ്ക്കും ക­ട­ന്നു കയറിയ ഒരു സാ­യ­ന്ത­ന­ത്തിൽ സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­ടെ ക­ണ്ണു­കൾ തെ­രു­വി­ന­പ്പു­റ­ത്തേ­യ്ക്കു പാ­ഞ്ഞു. പി­ന്നെ­യൊ­രു ഓ­ട്ട­മാ­യി­രു­ന്നു. മ­റു­പു­റ­ത്തു് ഒരു പെ­റ്റ് ഷോ­പ്പ് ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.”

സ്റ്റെ­ഫാ­നി അ­പ്പോൾ കു­ടു­കു­ടെ ചി­രി­ച്ചു. സെമി മേ­ശ­യ്ക്ക­ടി­യി­ലേ­ക്കു് വന്നു.

“അന്നു മുതൽ ഇവൾ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂ­ടെ­യാ­ണു്.” സ്റ്റെ­ഫാ­നി സെ­മി­യെ എ­ടു­ത്തു് മ­ടി­യിൽ വെ­ച്ചി­ട്ടു് റോയൽ കാനിൻ പാ­യ്ക്ക­റ്റ് തു­റ­ന്നു് ഒരു കഷണം നീ­ട്ടി. അ­പ്പോൾ നീണ്ട രോ­മ­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യി­ലൂ­ടെ സെ­മി­യു­ടെ നാ­ക്കു വീ­ണ്ടും പു­റ­ത്തേ­ക്കു വന്നു.

“ഇ­രു­ണ്ട സ­ന്ധ്യ രാ­ത്രി­യ്ക്കു് വ­ഴി­മാ­റു­ന്ന ഒരു മ­ഴ­ക്കാ­ല­ത്തു് ഞാനും ഭാ­ര്യ­യും കൂടി ന­ഗ­ര­ത്തി­ലെ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഫ്ലാ­റ്റിൽ ഇ­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. താഴെ മ­തി­ലി­നോ­ടു ചേർ­ന്നു് സെ­ക്യൂ­രി­റ്റി കാ­ബി­നു പു­റ­കി­ലാ­യി ചെ­ടി­കൾ­ക്കി­ട­യിൽ നി­ന്നും ഒരു ക­ര­ച്ചിൽ കേ­ട്ടു. മ­ഴ­പൊ­ടി­യാ­നും തു­ട­ങ്ങി. ഭാര്യ പ­റ­ഞ്ഞു, കഷ്ടം. അതു് ന­ന­ഞ്ഞു കു­തി­രും. ചി­ല­പ്പോൾ അവിടെ കി­ട­ന്നു് ചാകും. ഞാ­ന­തി­നെ എ­ടു­ത്തു­കൊ­ണ്ടു് വരും.”

പാലും ചോറും വ­ല്ല­പ്പോ­ഴും മീനും ഇ­റ­ച്ചി­യു­മൊ­ക്കെ ക­ഴി­ച്ചു് അല്ലി വ­ളർ­ന്നു. ഭാ­ര്യ­യ്കു് അ­ത്യാ­വ­ശ്യ­മാ­യി നാ­ട്ടിൽ പോ­കേ­ണ്ട ഒരു കാ­ര്യ­മു­ണ്ടാ­യി അ­ക്കാ­ല­ത്തു്. പോ­കു­മ്പോൾ അവൾ പ­റ­ഞ്ഞു:

“ഞാൻ വ­രു­ന്ന­തു വരെ അ­ല്ലി­യെ നോ­ക്കി­ക്കോ­ള­ണം. ഭ­ക്ഷ­ണ­മെ­ല്ലാം ഫ്രി­ഡ്ജി­ലു­ണ്ടു്.”

ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­ത്തം ഏ­റ്റെ­ടു­ക്കാൻ പ്രാ­പ്ത­ന­ല്ലാ­ത്ത ഒരാളെ ജോലി ഏൽ­പ്പി­ക്കു­ന്ന ധ്വനി ആ­യി­രു­ന്നു അ­വ­ളു­ടെ സം­സാ­ര­ത്തിൽ. എ­നി­ക്ക­തൊ­രു വെ­ല്ലു­വി­ളി ആയി തോ­ന്നി. കു­റ­ച്ചു ദി­വ­സ­ത്തേ­ക്കു­ള്ള കാ­ര്യ­മ­ല്ലേ. ഒരു പ്ര­ശ്നോ­മി­ല്ല. അ­ല്ലി­യു­ടെ പ­രി­പാ­ല­നം ദൈനം ദിന പ­രി­പാ­ടി­ക­ളിൽ ഏ­റ്റ­വും പ്രാ­ധാ­ന്യ­മു­ള്ള ഒ­ന്നാ­യി പ­രി­ഗ­ണി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും, ഒ­ന്നും വി­ചാ­രി­ച്ച­ത്ര സു­ഗ­മ­മാ­യി ന­ട­ന്നി­ല്ല. ആദ്യ ദിവസം ഫ്രി­ഡ്ജിൽ നി­ന്നും ഒരു മു­ട്ട­യെ­ടു­ത്തു് പൊ­ട്ടി­ച്ചു. അ­ല്ലി­യ­തു് സ്വാ­ദോ­ടെ ക­ഴി­ച്ചു. പി­റ്റേ­ന്നു് ഫ്രി­ഡ്ജ് തു­റ­ന്ന­പ്പോൾ ക­ണ്ട­തു് ചീ­സാ­ണു്. ഭാര്യ വ­രു­മ്പോ­ഴ­ത്തേ­യ്ക്കും അ­ല്ലി­യെ ന­ന്നാ­ക്കി എ­ടു­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് തീ­രു­മാ­നി­ച്ചി­രു­ന്ന­തി­നാൽ കൂ­ടു­തൽ ആ­ലോ­ചി­ച്ചി­ല്ല. ചീ­സെ­ടു­ത്തു് കൊ­ടു­ത്തു. ഒ­ട്ടും പാ­ത്ര­ത്തിൽ അ­വ­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കാ­തെ അല്ലി അതും തീർ­ത്തു. ഞാൻ ശ­രി­ക്കും ആ­ഹ്ലാ­ദി­ച്ചു. ജോ­ലി­യ്ക്കു് ഓ­ഫീ­സിൽ പോ­കാ­നാ­യി ഇ­റ­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ പ­തി­വു് ആ­ഹാ­ര­ത്തി­നോ­ടൊ­പ്പം പാ­ത്ര­ത്തിൽ കുറേ അധികം ചീസു കൂടി വെ­ച്ചു. ക­ഴി­ക്ക­ട്ടെ. തടി വ­ള­ര­ട്ടെ. എന്റെ പ്ര­തീ­ക്ഷ­യ്ക്കും വി­ചാ­ര­ത്തി­നും എ­തി­രാ­യു­ള്ള കാ­ഴ്ച­യാ­ണു് അ­ന്നു് വൈ­കി­ട്ടു് ക­ണ്ട­തു്. ദ­ഹ­ന­ക്കേ­ട് ബാ­ധി­ച്ച അല്ലി വീടു മു­ഴു­വൻ വൃ­ത്തി­കേ­ടാ­ക്കി­യി­രു­ന്നു. ദേ­ഷ്യ­വും സ­ങ്ക­ട­വും ഒ­തു­ക്കി മൂ­ക്കു­പൊ­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു് തുടർ ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളി­ലും എ­നി­ക്കു് വീടു് വൃ­ത്തി­യാ­ക്കേ­ണ്ടി വന്നു. ആ ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ല്ലി­യെ ഡോ­ക്ട­റു­ടെ അ­ടു­ക്കൽ കൊ­ണ്ടു­പോ­കാ­നു­ള്ള ഒരു ചി­ന്ത­പോ­ലും എ­ന്നി­ലു­ണ്ടാ­യി­ല്ല എ­ന്ന­തു് അ­തി­ശ­യ­ക­ര­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­ത്ത­ര­മൊ­രു ഓർമ്മ വ­ന്ന­തു­പോ­ലും അ­ല്ലി­യെ വീ­ട്ടിൽ നി­ന്നും കാ­ണാ­താ­യ രാ­ത്രി വി­വ­ര­മ­റി­യി­ക്കാ­നാ­യി ഭാ­ര്യ­യെ വി­ളി­ച്ച­പ്പോൾ അ­വ­ളു­ടെ പ­രി­ഭ­വം ക­ലർ­ന്ന ചോ­ദ്യ­ത്തിൽ കൂ­ടി­യാ­ണ­തു­ണ്ടാ­യ­തു്. രണ്ടു ദിവസം കൂടി വേ­ണ്ടി വന്നു ചത്ത പൂ­ച്ച­യെ ചീഞ്ഞ മ­ണ­മ­ടി­ക്കു­ന്ന ഫ്ലവർ വേ­സി­ന്റെ ഉ­ള്ളിൽ നി­ന്നും ക­ണ്ടെ­ടു­ക്കാൻ.

“താൻ ഭാ­ഗ്യ­വാൻ.” ഹെൽ­മു­ട്ട് മേ­ശ­മേൽ കൈ­കൊ­ണ്ട­ടി­ച്ചു.

“എന്തേ…?”

“ഇ­പ്പോ­ഴും ജീ­വ­നോ­ടെ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­ല്ലോ…?”

സ്റ്റെ­ഫാ­നി സ്വർ­ണ്ണ­നി­റ­മു­ള്ള മു­ടി­യൊ­തു­ക്കി ക­ണ്ണ­ട­യ്ക്കി­ട­യി­ലൂ­ടെ ചു­ഴി­ഞ്ഞു നോ­ക്കി. ച­രി­ഞ്ഞു് വീ­ഴു­ന്ന വെയിൽ അ­വ­രു­ടെ മു­ടി­യു­ടെ തി­ള­ക്കം കൂ­ട്ടി. ആരോടോ പക തീർ­ക്കാ­നെ­ന്നോ­ണം സി­ഗ­റ­റ്റ് പുക ശ­ക്തി­യാ­യ് മു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു് അവർ ഊ­തി­ത്ത­ള്ളി. ക­ട­ന്നു വരാൻ അ­നു­വാ­ദം ഇ­ല്ലാ­ത്ത­തു പോലെ ഇ­രു­ട്ടെ­വി­ടെ­യോ പ­ക­ച്ചു നി­ന്നു.

“സ്റ്റെ­ഫാ­നി ആ­യി­രു­ന്നു തന്റെ ഭാ­ര്യ­യു­ടെ സ്ഥാ­ന­ത്തെ­ങ്കിൽ അ­ന്ന­ത്തോ­ടെ തന്റെ ക­ട്ട­യും പടവും ഒ­തു­ക്കി­യേ­നെ.”

“ഞാൻ നി­ന്നെ കൊ­ന്നേ­നെ.” ബാം­ബെർ­ഗി­ലെ ദുർ­മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­നി­ക­ളെ­പ്പോ­ലെ സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­ടെ മുഖം ചു­മ­ന്നു് തു­ടു­ത്തു. കൂർ­ത്ത കോ­മ്പ­ല്ലു­കൾ രക്തം ദാ­ഹി­ച്ചു് പു­റ­ത്തേ­യ്ക്കു് തള്ളി വന്നു.

“കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സി­നു് ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­ടെ ഭാവം ആ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്കാം അ­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്. അല്ലേ?” ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു. ഹെൽ­മു­ട്ട് ച­രി­ത്ര­ത്താ­ളു­കൾ മ­റി­ച്ചു.

അ­റ്റ­കു­റ്റ പണികൾ വ­ടു­ക്ക­ളു­ണ്ടാ­ക്കാ­ത്ത ക­റു­ത്ത റോഡ് ഭൂ­മി­യു­ടെ ഉ­യർ­ച്ച താ­ഴ്ച­ക­ളെ മു­റി­ച്ചു് ആ­രെ­യൊ­ക്കെ­യോ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചെ­ന്ന­പോ­ലെ മു­ന്നോ­ട്ടു പൊ­യ്ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. സ്വർ­ണ്ണ­നി­റം ചാ­ലി­ച്ചെ­ഴു­തി­യ ഗോ­ത­മ്പു് പാടം ആ­കാ­ശ­ച്ചെ­രു­വി­ലെ­ത്തി നി­ന്നു. റോ­ഡി­ന്റെ അറ്റം ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കാ­നു­ള്ള വാ­ശി­യോ­ടെ ഹെൽ­മു­ട്ട് അ­തി­വേ­ഗം വണ്ടി പാ­യി­ച്ചു. ക­റു­ത്ത­ത­ടി­യിൽ ഭീ­മാ­കാ­ര­മാ­യ രൂപം കൊ­ത്തി­വെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന ജ­ന­പ്പാർ­പ്പു­ള്ള ഒരു സ്ഥലം ക­ട­ന്ന­പ്പോൾ ഹെൽ­മു­ട്ട് പ­റ­ഞ്ഞു:

“പി­ശാ­ചു­ക്ക­ളു­ടെ പേ­രി­ലു­ള്ള ഗ്രാ­മ­മാ­ണി­തു്.”

“ഇവിടെ നി­ന്നും നമ്മൾ ദുർ­മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­ക­ളു­ടെ പ­ട്ട­ണ­ത്തി­ലേ­ക്കു് അധികം താ­മ­സി­യാ­തെ ക­ട­ക്കും.”

ഏഴു കു­ന്നു­ക­ളും, കു­ന്നു­ക­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വാ­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ ഒ­ഴു­കു­ന്ന ക­നാ­ലു­ക­ളു­മു­ള്ള ബാം­ബെർ­ഗി­ലേ­ക്കു­ള്ള ചൂ­ണ്ടു­പ­ല­ക മു­ന്നിൽ കണ്ടു. സെ­ന്റ് പീ­റ്റേ­ഴ്സ് ക­ത്തീ­ഡ്രൽ നിൽ­ക്കു­ന്ന കു­ന്നി­ന്റെ താഴെ വണ്ടി നിർ­ത്തി ഹെൽ­മു­ട്ട് മു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി.

“റോമനെസ്ക്-​ഗോതിക് ശൈലി, നാലു ഗം­ഭീ­ര­മാ­യ ശി­ഖ­ര­ങ്ങൾ, നി­ല­വ­റ­കൾ, തൂ­ണു­കൾ, ശിൽ­പ­ങ്ങൾ…”

കർ­ത്താ­വു­മാ­യു­ള്ള ഏ­റ്റു­മു­ട്ട­ലി­നാ­യി സൃ­ഷ്ടി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ദൈ­വാ­ല­യം ആ­ണി­തു്. ഒരു സ­ഹ­സ്രാ­ബ്ദ­ത്തി­ലേ­റെ­യാ­യി ബി­ഷ­പ്പി­ന്റെ ഹൃ­ദ­യ­മാ­ണു് കു­ന്നിൻ­മു­ക­ളി­ലെ ഈ ക­ത്തീ­ഡ്രൽ.

“ക­ഴി­ഞ്ഞ വർ­ഷ­ങ്ങ­ളി­ലെ­ന്ന­പോ­ലെ ഇ­ന്നും, ക­ത്തീ­ഡ്രൽ ചാ­പ്റ്റ­റും, ഇ­ട­വ­ക­യും, ലോ­ക­മെ­മ്പാ­ടു­മു­ള്ള നി­ര­വ­ധി പ്രാ­ദേ­ശി­ക വി­ശ്വാ­സി­ക­ളും തീർ­ത്ഥാ­ട­ക­രും കുർ­ബാ­ന ആ­ഘോ­ഷി­ക്കാൻ ഇ­വി­ടെ­യെ­ത്തു­ന്നു. വി­ശു­ദ്ധ­രാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ഏക സാ­മ്രാ­ജ്യ­ത്വ ദ­മ്പ­തി­ക­ളാ­യ ഹെൻ­റി­ച്ച്, കു­നി­ഗു­ണ്ടെ എ­ന്നി­വ­രു­ടെ ശ­വ­കു­ടീ­രം കൂ­ടി­യാ­ണി­തു്. ജർ­മ്മ­നി­യി­ലും ആൽ­പ്സി­ന്റെ വ­ട­ക്കു­ഭാ­ഗ­ത്തും ഉള്ള ഒ­രേ­യൊ­രു മാർ­പ്പാ­പ്പ­യു­ടെ ശ­വ­കു­ടീ­ര­വും ഇതിൽ അ­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്നു.”

ബാം­ബെർ­ഗ് ക­ത്തീ­ഡ്ര­ലി­ന്റെ വി­വ­ര­ണ­ത്തിൽ ല­യി­ച്ചു് നിൽ­ക്കു­മ്പോ­ഴാ­ണു് സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­ടെ കു­സൃ­തി ഉ­ണ്ടാ­യ­തു്. സെ­മി­യെ എന്റെ കൈ­ക­ളി­ലേ­ക്കു് എ­ടു­ത്തു വെ­ച്ചി­ട്ടു് ആ­ഹ്ലാ­ദം ചു­ണ്ടു­കൾ­ക്കു­ള്ളിൽ ഒ­ളി­പ്പി­ക്കാൻ അ­റി­യാ­ത്ത കൊ­ച്ചു­കു­ട്ടി­യെ­പ്പോ­ലെ അവർ കൈ­കൊ­ട്ടി ചാ­ടി­ത്തു­ള്ളി. അ­പ്ര­തീ­ക്ഷി­ത­വും എ­ന്നാൽ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചാൽ ഒ­രി­ക്ക­ലും താ­ങ്ങാൻ ആ­വാ­ത്ത­തു­മാ­യ ആ­ഘാ­ത­ത്താൽ കൈകൾ കു­ട­ഞ്ഞു് ഞാൻ പു­റ­കോ­ട്ടു മ­റി­ഞ്ഞു് തറയിൽ വീണു.

കൂ­ടു­തൽ ഭ­യ­ന്ന­തു് സെമി ആ­ണെ­ന്നു് തോ­ന്നി. കൈ­ക­ളിൽ നി­ന്നും ചാടി സെമി കു­ന്നിൻ ചെ­രു­വി­ലൂ­ടെ താ­ഴേ­യ്ക്കു് ഓടി. സി­ഗ­റ­റ്റ് കു­ത്തി­ക്കെ­ടു­ത്തി സ്റ്റെ­ഫാ­നി സെ­മി­യു­ടെ പുറകേ ഓ­ടു­ന്ന­തു് കാ­റ്റിൽ പാ­യു­ന്ന മേ­ഘ­ശ­ക­ലം പോലെ കണ്ടു. തടിയൻ ഹെൽ­മു­ട്ടി­ന്റെ ശരീരം നിഴൽ മാ­ത്ര­മാ­യി ചു­രു­ങ്ങി. ജീ­വ­നോ­ടെ ക­ത്തി­യെ­രി­ഞ്ഞ കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സി­നു് ചു­റ്റും നി­ന്നു് കൈ­യ­ടി­ച്ചാ­ഹ്ലാ­ദി­ച്ച നൂ­റു­ക­ണ­ക്കി­നു് ആളുകൾ തന്റെ ചു­റ്റും കൂ­ടു­ന്നു­വോ?

അ­ങ്ങ­ക­ലെ മ­റ്റൊ­രു കു­ന്നിൻ മു­ക­ളിൽ സെ­മി­യെ കാണാം. കു­ന്നി­നു താഴെ ആ­കാ­ശ­ത്തേ­യ്ക്കു നോ­ക്കി സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യും. ആയിരം വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു മുൻ­പാ­ണു് ഹെൻ­റി­ച്ച് രാ­ജാ­വു് ക­ത്തീ­ഡ്രൽ പ­ണി­ത­തു്. അ­തി­നും അ­റു­ന്നൂ­റു് വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു ശേഷം ശൈ­ത്യ­കാ­ല­ത്തേ­ക്കു് ക­ട­ക്കാ­ത്ത ബാം­ബെർ­ഗ് ന­ഗ­ര­ത്തി­ലെ താ­പ­നി­ല മ­റ്റൊ­രി­ക്ക­ലും ഉ­ണ്ടാ­കാ­ത്ത വിധം താ­ണു­പോ­യ ഒരു കാ­ല­മു­ണ്ടാ­യി. മ­ഞ്ഞു­കാ­റ്റു് ആ­ഞ്ഞ­ടി­ച്ചു. ഗോ­ളാ­കാ­രം പൂണ്ട മ­ഞ്ഞു്, രാ­ത്രി­കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ മു­ന്തി­രി­ത്തോ­ട്ട­ങ്ങൾ തി­ന്നൊ­ടു­ക്കി. ധാ­ന്യ­ങ്ങ­ളും ഫ­ല­വൃ­ക്ഷ­ങ്ങ­ളും ഒ­ന്നൊ­ഴി­യാ­തെ ന­ശി­ച്ചു. പ­ട്ടി­ണി­കൊ­ണ്ടു് ജ­ന­ങ്ങൾ വ­ല­ഞ്ഞു. രാ­ത്രി­കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ മാ­ത്രം ബാം­ബെർ­ഗി­ലേ­ക്കി­റ­ങ്ങു­ന്ന മഞ്ഞു ഗോ­ള­ത്തി­ന്റെ ഉ­റ­വി­ടം ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­ന്ന­വർ­ക്കാ­യി കൈ നിറയെ പാ­രി­തോ­ഷി­ക­ങ്ങൾ ജൊ­ഹ­ന്നാ­സ് രാ­ജാ­വു് പ്ര­ഖ്യാ­പി­ച്ചു.

മ­ഞ്ഞു­കാ­റ്റി­നു­ള്ളിൽ തി­ള­ങ്ങു­ന്ന ചു­വ­ന്ന ക­ണ്ണു­കൾ ആദ്യം കണ്ടു എന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­തു് ബാം­ബെർ­ഗി­ലെ ഒരു ജ­ന്മി­യാ­ണു്. സ്വ­ന്തം ആഗ്രഹ നിർ­വ്വ­ഹ­ണ­ത്തി­നു് പ്ര­പ­ഞ്ച ശ­ക്തി­യു­ടെ ഗൂ­ഢാ­ലോ­ച­ന പോലെ ആ­യി­രു­ന്നു ജ­ന്മി­ക്കു് ബാം­ബെർ­ഗി­ലേ­ക്കെ­ത്തി­യ മഞ്ഞു കാ­റ്റു്. അ­യാൾ­ക്കു് ധാ­രാ­ളം കു­തി­ര­ക­ളും എ­ണ്ണ­മ­റ്റ പ­ശു­ക്ക­ളും അ­തി­രി­ല്ലാ­ത്ത ഗോ­ത­മ്പു വ­യ­ലു­ക­ളു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. നാ­ല്പ­തു­കാ­രി­യും അ­വി­വാ­ഹി­ത­യു­മാ­യ കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സ് അ­യാ­ളു­ടെ അനേകം വേ­ല­ക്കാ­രി­ക­ളിൽ ഒ­രു­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു. പ­രി­ച­യ­മു­ള്ള ക­ണ്ണു­ക­ളെ തി­രി­ച്ച­റി­യു­വാൻ അധിക സമയം വേ­ണ്ടി വ­ന്നി­ല്ല. കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സ് തന്റെ വേ­ല­ക്കാ­രി ആ­യി­പ്പോ­യ­തിൽ ജന്മി പ­ര­സ്യ­മാ­യി ഖേദം പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ച്ചു.

രാജ സ­ന്നി­ധി­യി­ലെ പരസ്യ വി­ചാ­ര­ണ­യു­ടെ ഒരു ഘ­ട്ട­ത്തിൽ­പ്പോ­ലും കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സ് ക­ര­ഞ്ഞി­ല്ല. കു­റ്റ­ബോ­ധ­മി­ല്ലാ­ത്ത ക­ഠി­ന­ഹൃ­ദ­യ­യെ മൂർ­ച്ച­യു­ള്ളൊ­രു ക­ത്തി­കൊ­ണ്ടു് ജന്മി ആഞ്ഞു കു­ത്തി. ഒരു തു­ള്ളി ചോര ചി­ന്തി­യി­ല്ല.

“സൗ­ന്ദ­ര്യം കൊടിയ വി­ഷ­ത്തി­ന്റെ ആവരണം മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ദൈ­വ­നാ­മം പോലും ഉ­ച്ച­രി­ക്കാ­ത്ത, ക­ണ്ണീ­രും ചോ­ര­യു­മി­ല്ലാ­ത്ത ഇവൾ സാ­ധാ­ര­ണ­ക്കാ­രി­യ­ല്ല. ബാം­ബെർ­ഗി­നെ ന­ശി­പ്പി­ക്കാ­നാ­യി ഇ­റ­ങ്ങി­യ ദുർ­മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­നി­യാ­ണു്…” ജന്മി അ­സ­ന്നി­ഗ്ദ്ധ­മാ­യി പ്ര­ഖ്യാ­പി­ച്ചു.

“ജീ­വ­നോ­ടെ ക­ത്തി­ക്കു­ക. രാജ്യ ന­ന്മ­യ്ക്കെ­തി­രാ­യി വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന എല്ലാ ദുർ­മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­കൾ­ക്കും പാ­ഠ­മാ­വ­ട്ടെ.” രാ­ജ­ക­ല്പ­ന­യു­ണ്ടാ­യി.

കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സി­ന്റെ വ­യ­റ്റിൽ വ­ളർ­ന്നു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന കു­ഞ്ഞും അ­വ­രോ­ടൊ­പ്പം എ­രി­ഞ്ഞ­ട­ങ്ങി­യെ­ന്ന സത്യം അ­ന്നു് ഒരേ ഒ­രാൾ­ക്കു് കൂ­ടി­യേ ബാം­ബെർ­ഗിൽ അ­റി­യാ­മാ­യി­രു­ന്നു­ള്ളു. അയാൾ ബ­വേ­റി­യൻ വീ­ഞ്ഞി­ന്റെ വീ­ര്യ­ത്തിൽ ആ­ശ്വ­സി­ക്കു­ക­യും എ­ന്നെ­ത്തേ­ക്കാ­ളും ഏറെ ആ­ഹ്ലാ­ദി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു.

പുക രു­ചി­യു­ള്ള ബിയർ കു­ടി­ച്ചു് കു­ഴ­ഞ്ഞു വീ­ഴു­ന്ന ചില രാ­ത്രി­ക­ളിൽ അ­ക­ത്തേ­ക്കു് വ­ലി­യു­ന്ന പ്ര­ത്യേ­ക­ത­രം ക­ത്തി­യെ­ടു­ത്തു് ജന്മി സ്വയം കു­ത്തി ര­സി­ച്ചി­രു­ന്നു. അ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളിൽ അയാൾ മ­റ്റു് പ­രി­ചാ­ര­ക­രെ ഓർ­മ്മ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­രു­ന്ന­തു് ഒരു സു­ന്ദ­രി­യും എന്നെ അ­നു­സ­രി­ക്കാ­തെ­യോ ഭീ­ഷ­ണി­പ്പെ­ടു­ത്തി­യോ ബാം­ബെർ­ഗിൽ ജീ­വി­ക്കി­ല്ലാ­യെ­ന്നു് ഇ­നി­യെ­ങ്കി­ലും നീ­യൊ­ക്കെ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്ക­ണം എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു.

മ­ഞ്ഞു­കാ­റ്റി­നു ശ­മ­ന­മു­ണ്ടാ­യി­ല്ല. കാ­റ്റി­നു­ള്ളി­ലെ ചു­വ­ന്നു് തി­ള­ങ്ങു­ന്ന ക­ണ്ണു­കൾ പി­ന്നേ­യും ബാം­ബെർ­ഗി­ലെ രാ­ത്രി­ക­ളി­ലേ­ക്കി­റ­ങ്ങി.

ആ­ഭി­ചാ­ര­ക്രി­യ­കൾ ചെ­യ്യു­ന്ന ആ­രാ­ണി­നി ബാം­ബെർ­ഗി­ലു­ള്ള­തു്?

കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സി­ന്റെ പ­രി­ച­യ­ക്കാ­രും ബ­ന്ധു­ക്കാ­രും വേ­ണ്ട­പ്പെ­ട്ട­വ­രും. അ­ല്ലാ­താ­രു്? ജ­ന്മി­ക്കു് സം­ശ­യ­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു.

സം­ശ­യ­ത്തി­ന്റെ നിര നീ­ണ്ടു നീ­ണ്ടു പോയി…

അ­ടു­ത്ത പ­തി­നാ­റു വർ­ഷ­ങ്ങൾ… കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സി­നെ ചു­ട്ടെ­രി­ക്കാൻ കൊ­ട്ടാ­ര­ത്തി­നു­മു­ന്നിൽ തി­ങ്ങി­ക്കൂ­ടി­യ­വ­രേ­ക്കാൾ എ­ത്ര­യോ മ­ട­ങ്ങു് ബാം­ബെർ­ഗിൽ ജീ­വ­നോ­ടെ ക­ത്തി­യെ­രി­ഞ്ഞു.

അൾ­ത്താ­ര­യി­ലെ മെ­ഴു­കു പോലെ ഉരുകി വീ­ണൊ­രു സ്ത്രീ. നാ­ന്നൂ­റു വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു് മുൻ­പു് എ­രി­ഞ്ഞാ­വി­യാ­യൊ­രു സൗ­ന്ദ­ര്യ­മാ­ണെ­ന്റെ മു­ന്നി­ലി­പ്പോൾ.

*****

സ­മ­യ­മി­രു­ണ്ടി­രു­ന്നു. ന­ക്ഷ­ത്ര വി­ള­ക്കു­കൾ ഹോ­ട്ട­ലി­നു­ള്ളിൽ തെ­ളി­ഞ്ഞു. സ്റ്റെ­ഫാ­നി പ­റ­ഞ്ഞു: “നാളെ പു­ല­രു­മ്പോ­ഴേ ന­മ്മൾ­ക്കി­റ­ങ്ങ­ണം. എ­ങ്കി­ലേ സൂ­ര്യ­നു ശ­ക്തി­കൂ­ടു­ന്ന­തി­നു മു­മ്പു് ബാം­ബെർ­ഗ് കു­ന്നു­ക­യ­റാൻ പ­റ്റ­ത്തു­ള്ളു.”

ജ­യ്ദീ­പ് എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു. കാ­ലു­ക­ളിൽ ഉരസി നടന്ന സെ­മി­യെ അയാൾ കൈ­ക­ളി­ലേ­ക്കെ­ടു­ത്തു. നാവു് വെ­ളി­യി­ലേ­ക്കി­ട്ട് സെമി മൂ­ക്കു് തു­ട­ച്ചു് നക്കി.

“ഭയം തീർ­ന്നു എന്നു തോ­ന്നു­ന്ന­ല്ലോ?” സ്റ്റെ­ഫാ­നി ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഇല്ല സ്റ്റെ­ഫാ­നി. ഇ­പ്പോൾ പേ­ടി­യു­ടെ പുതിയ ശ­ക­ല­ങ്ങൾ എ­ന്നി­ലേ­ക്കു് പ­റ­ന്ന­ടു­ക്കു­ന്ന­തു് ഞാ­ന­റി­യു­ന്നു.”

“മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­യാ­ണോ ഇ­പ്പോ­ഴും ഭ­യ­ക്കു­ന്ന­തു്?”

“അ­റി­യി­ല്ല.”

“ഭൂതം, പ്രേ­തം, പി­ശാ­ചു്, ദുർ­മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­കൾ…?”

“അ­റി­യി­ല്ല.”

അയാൾ സെ­മി­യെ സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­ടെ കൈ­യി­ലേ­ക്കേ­ല്പി­ച്ചു. ബിയർ ഫാ­ക്റ്റ­റി­ക­ളി­ലെ പു­ക­ക്കു­ഴ­ലു­കൾ ആ­കാ­ശ­ത്തി­ലേ­ക്കു് പു­ക­തു­പ്പി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. കാ­റ്റി­നു് ക­രി­യു­ന്ന പ­ച്ച­മാം­സ­ത്തി­ന്റെ രൂ­ക്ഷ­ഗ­ന്ധ­മു­ണ്ടോ…?

ശ­വ­കു­ടീ­ര­ത്തിൽ നി­ന്നും എ­ണീ­റ്റു വന്ന വി­ശു­ദ്ധ­രാ­യ ഹെൻ­റി­ച്ച് രാ­ജാ­വും പ­ത്നി­യും അ­ന്നേ­രം അ­യാ­ളു­ടെ മു­ന്നി­ലേ­ക്കു വന്നു.

“നീ ഭ­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു് ആ­രെ­യാ­ണെ­ന്നു് എ­നി­ക്ക­റി­യാം.” ഹെൻ­റി­ച്ച് രാ­ജാ­വു് പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഇ­പ്പോൾ ഞാ­നു­മ­റി­യു­ന്നു ആ­രെ­യാ­ണു് പേ­ടി­ക്കേ­ണ്ട­തെ­ന്നു്.” ജ­യ്ദീ­പ് പുൽ­ത്ത­കി­ടി താ­ണ്ടി വേഗം ന­ട­ന്നു.

“കാ­ല­ത്തു് ഏ­ഴു­മ­ണി­യോ­ടെ ഞ­ങ്ങ­ളെ­ത്തും.” സ്റ്റെ­ഫാ­നി­യു­ടെ ശബ്ദം.

അയാൾ തി­രി­ഞ്ഞു. പി­ന്നിൽ കാ­ത­റീ­ന ക്രി­റ്റ്സും കു­ഞ്ഞും…

അ­വർ­ക്കു് പി­ന്നിൽ…

വി­ശു­ദ്ധ­നാ­യ ഹെൻ­റി­ച്ച്…

അ­തി­നും പി­ന്നിൽ…

ന­ക്ഷ­ത്ര­വെ­ളി­ച്ച­മേ­റ്റ ക­ത്തീ­ഡ്രൽ ഗംഭീര ശി­ഖ­ര­ങ്ങ­ളു­മാ­യി ത­ല­കു­മ്പി­ടാ­തെ ഇ­രു­ട്ടി­ലേ­ക്കു് ഉ­യർ­ന്നു നി­ന്നു.

*****

കു­റി­പ്പു­കൾ

[1] ബാം­ബെർ­ഗ്: ദുർ­മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­നി­ക­ളു­ടെ ആ­ക്ര­മ­ണ­ത്തിൽ ന­ശി­ച്ചു­പോ­യി എന്നു വി­ശ്വ­സി­ച്ചി­രു­ന്ന ജർ­മ്മ­നി­യി­ലെ ഒരു നഗരം. അ­വ­ലം­ബം—Witch hunt—Europe 16th Centuary.

[2] ബ­വേ­റി­യ: ജർ­മ്മ­നി­യി­ലെ ഒരു പ്ര­ദേ­ശം.

സതീശ് മാ­ക്കോ­ത്ത്
images/satheeshmakkoth.jpg

ആ­ല­പ്പു­ഴ­യ്ക്ക­ടു­ത്തു് കോ­മ­ള­പു­രം സ്വ­ദേ­ശി. 1998 മുതൽ കേ­ര­ള­ത്തി­നു പു­റ­ത്താ­ണ് ജോലി. ഇ­രു­പ­ത്തി ര­ണ്ടു് വർ­ഷ­ങ്ങൾ ഹൈ­ദ്രാ­ബാ­ദിൽ ആ­യി­രു­ന്നു. ക­ഴി­ഞ്ഞ മൂ­ന്നു വർ­ഷ­ങ്ങ­ളാ­യി ഗു­ജ­റാ­ത്തി­ലെ സൂ­റ­റ്റിൽ ഒരു പ്രൈ­വ­റ്റ് ക­മ്പ­നി­യിൽ ജോലി ചെ­യ്യു­ന്നു. ര­ണ്ടു് പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­പ്പു­ക്കു­ട്ടൻ കഥകൾ, തൻഹ.

എ­ഴു­ത്തു­കാ­രെ പ്രോ­ത്സാ­ഹി­പ്പി­ക്കു­ക

ഈ കൃതി കൊ­ള്ളാ­മെ­ന്നു് തോ­ന്നി­യാൽ ചുവടെ ചേർ­ത്തി­ട്ടു­ള്ള ക്യൂ ആർ കോഡ് വഴി വഴി ഗ്ര­ന്ഥ­കർ­ത്താ­വി­ന്റെ അ­ക്കൗ­ണ്ടി­ലേ­ക്കു് പത്തു രൂപ മുതൽ എത്ര തു­ക­യും നേ­രി­ട്ടു് അ­യ­ച്ചു­കൊ­ടു­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. ഇ­തി­ലൂ­ടെ സ്വ­ത­ന്ത്ര പ്ര­കാ­ശ­ന­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു് കൂ­ടു­തൽ എ­ഴു­ത്തു­കാ­രെ ആ­കർ­ഷി­ക്കു­ക. എ­ഴു­ത്തു­കാർ­ക്കു് ഇ­ട­നി­ല­ക്കാ­രി­ല്ലാ­തെ നേ­രി­ട്ടു് സാ­മ്പ­ത്തി­ക സഹായം നൽകി അ­റി­വു് സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­ക്കാൻ സ­ഹാ­യി­ക്കു­ക.

images/kmsathees@icici.jpg

Download QR Code

കൂ­ടു­തൽ വി­വ­ര­ങ്ങൾ ഇവിടെ.

Colophon

Title: Bambergile Velipadu (ml: ബാം­ബെർ­ഗി­ലെ വെ­ളി­പാ­ടു്).

Author(s): Sathees Makkoth.

First publication details: Not available;;

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short Story, Sathees Makkoth, Bambergile Velipadu, സതീശ് മാ­ക്കോ­ത്തു്, ബാം­ബെർ­ഗി­ലെ വെ­ളി­പാ­ടു്, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: March 1, 2024.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Dog and cat, a painting by Diego Velázquez (1599–1660). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.