“മഹ​നീ​യ​ങ്ങ​ളായ കഥകൾ നി​ങ്ങൾ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. വീ​ണ്ടും കേൾ​ക്കാൻ അഭി​ലാ​ഷ​മു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അവയിൽ എവി​ടെ​യും കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാം. സസുഖം അവിടെ വസി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാം. പ്ര​ക​മ്പ​നം ജനി​പ്പി​ച്ചോ സൂ​ത്ര​പ്പ​ണി​യാർ​ന്ന പര്യ​വ​സാ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യോ അവ നി​ങ്ങ​ളെ ചതി​ക്കി​ല്ല. മുൻ​കൂ​ട്ടി കാ​ണാ​ത്ത​വ​കൊ​ണ്ടു് അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന വീ​ടു​പോ​ലെ അവ പരി​ചി​ത​ങ്ങ​ളാ​ണു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രേ​മ​ഭാ​ജ​ന​ത്തി​ന്റെ തൊ​ലി​പ്പു​റ​ത്തെ ഗന്ധം പോലെ. അവ എങ്ങ​നെ അവ​സാ​നി​ക്കു​മെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാം. എങ്കി​ലും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ന്ന മട്ടിൽ അവ കേൾ​ക്കു​ന്നു. ഒരു ദിവസം മരി​ക്കു​മെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മെ​ങ്കി​ലും അത​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ന്ന രീ​തി​യിൽ നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. അതു് മരി​ക്കു​ന്നു. ആരു് സ്നേ​ഹം സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കു​ന്നു, ആരു് സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എന്നെ​ല്ലാം നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാം. എന്നാ​ലും നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അവ വീ​ണ്ടും അറി​യ​ണം”.

ആട്ട​ക്ക​ഥ​ക​ളി​ലെ ശ്രേ​ഷ്ഠ​ങ്ങ​ളായ കഥ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അരു​ന്ധ​തീ​റോ​യി തന്റെ ‘The God of small Things’ എന്ന നോ​വ​ലിൽ പറ​ഞ്ഞ​താ​ണു് ഇതു്. ഇതു് അരു​ന്ധ​തീ​റോ​യി​യു​ടെ നോ​വ​ലി​നു​ത​ന്നെ നന്നേ ചേരും. ഇതിലെ കഥ ഒരു തര​ത്തിൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ മറ്റൊ​രു തര​ത്തിൽ നമ്മൾ കേ​ട്ടി​രി​ക്കും. പക്ഷേ, ശ്രീ​മ​തി അതു പറ​യു​മ്പോൾ വീ​ണ്ടും കേൾ​ക്കാൻ കൊതി. നോ​വ​ലി​ലെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ നമ്മൾ നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കണ്ടി​രി​ക്കും. എങ്കി​ലും അവരെ നോ​വ​ലിൽ വീ​ണ്ടും കാണാൻ അഭി​ലാ​ഷം. എന്താ​ണു് ഇതി​നു് കാരണം? അരു​ന്ധ​തീ റോയി ഭാവന കൊ​ണ്ടു് ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​മാ​യ​വ​യെ നൂ​ത​ന​ത്വ​മു​ള്ള​വ​യാ​ക്കു​ന്നു. ശീ​ല​മെ​ന്ന മട്ടിൽ നമ്മൾ ലോ​ക​ത്തു​ള്ള​വ​യെ​യെ​ല്ലാം കാ​ണു​ന്നു. ശീ​ല​ജ​ന്യ​ങ്ങ​ളായ അനു​ഭൂ​തി​കൾ​ക്കു് മാ​റ്റം വരു​ത്തി നൂ​ത​ന​മായ അനു​ഭൂ​തി​കൾ നൽ​കു​ന്നു പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​നി​യായ അരു​ന്ധ​തീ റോയി. ഓരോ പ്രാ​പ​ഞ്ചിക സം​ഭ​വ​ത്തി​ലും അത്ഭു​താം​ശം അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഒരു നേർ​ത്ത പാട അതിനെ ആവരണം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും കലാ​കാ​രൻ പ്ര​തി​ഭ​കൊ​ണ്ടു് ആ പാട മാ​റ്റി വി​സ്മ​യാം​ശ​ത്തെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും കോൾ​റി​ജ്ജ് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ ആവ​ര​ണ​ത്തെ അനാ​യാ​സ​മാ​യി ദൂ​രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന പ്ര​ക്രി​യ​യാ​ണു് അരു​ന്ധ​തീ റോ​യി​യു​ടേ​തു്. അപ്പോൾ അയ്മ​ന​മെ​ന്ന പ്ര​ദേ​ശ​വും ആ വീടും സമീ​പ​ത്തൊ​ഴു​കു​ന്ന നദി​യും മു​ഖ്യ​ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളായ മാ​മാ​ച്ചി​യും അമ്മു​വും (മാ​മാ​ച്ചി​യു​ടെ മകൾ) ചാ​ക്കോ​യും (മാ​മാ​ച്ചി​യു​ടെ സഹോ​ദ​രൻ) മാർ​ഗ​റ​റ്റും (ചാ​ക്കോ​യു​ടെ ഭാര്യ—ഇം​ഗ്ല​ണ്ടു​കാ​രി) സോ​ഫി​യും (ചാ​ക്കോ​യു​ടെ മകൾ) റാഹേൽ, എസ്ത ഈ ഇര​ട്ട​ക്കു​ട്ടി​ക​ളും (അമ്മു​വി​ന്റെ മക്കൾ) വെ​ളു​ത്ത​യും (പരവ വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​വൻ) ബേ​ബി​ക്കൊ​ച്ച​മ്മ​യും (അമ്മു​വി​ന്റെ അമ്മാ​യി) നൂതന പ്ര​കാ​ശ​ത്താൽ മു​ങ്ങി നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവർ വല്ല വ്യ​ക്തി​ക​ളു​ടേ​യും പ്ര​തി​രൂ​പ​ങ്ങ​ളാ​ണോ? നി​രൂ​പ​ക​നു് അതു് ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അവ​രു​ടെ വി​കാ​ര​വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ തു​ല്യ​ങ്ങ​ളായ വി​കാ​ര​വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ വാ​യ​ന​ക്കാ​രിൽ ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അവ കലാ​പ​ര​മാ​യി സത്യ​സ​ന്ധ​ത​യു​ള്ള​വ​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. സത്യാ​ത്മ​ക​ത​യു​ടെ തോ​ന്നൽ ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​ണു് നോ​വ​ലി​ന്റെ വി​ജ​യ​മി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ തോ​ന്നൽ അരു​ന്ധ​തി റോയി ഭാവന കൊ​ണ്ടു് ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ അമ്മു​വി​ന്റെ മരണം, സോ​ഫി​യ​യു​ടെ മു​ങ്ങി​മ​ര​ണം ഇവ​യെ​ല്ലാം നമ്മ​ളെ പി​ടി​ച്ചു കു​ലു​ക്കു​ന്നു. ഇതി​ലൊ​ക്കെ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് എന്ത​നു​ഷ്ഠി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്?

ചാ​ക്രി​ക​ഗ​തി അവ​ലം​ബി​ച്ചാ​ണു് അരു​ന്ധ​തീ റോയി ആഖ്യാ​നം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. രേ​ഖാ​രൂ​പ​മാ​ണു് ആഖ്യാ​ന​മെ​ങ്കിൽ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു ചെ​ന്നു് എത്ത​ണ​മ​ല്ലോ. ചാ​ക്രി​ക​മായ ആഖ്യാ​ന​ത്തിൽ ലക്ഷ്യ​മി​ല്ല. അതു് പ്ര​ശ്ന​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് അന​വ​ര​തം ഭ്ര​മ​ണം ചെ​യ്യു​ന്നു. ചാ​ക്രി​ക​ഗ​തി​യ​ല്ല സോ​ഫൊ​ക്ലി​സി​ന്റെ ‘ഈഡി​പ്പ​സ്’ നാ​ട​ക​ത്തി​ലു​ള്ള​തു്. എങ്കി​ലും എന്റെ ആശയം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാ​നാ​യി അതിനെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു പറ​യു​ക​യാ​ണു്. ഈഡി​പ്പ​സ്, തന്റെ കണ്ണു​കൾ കു​ത്തി​പ്പൊ​ട്ടി​ച്ച​തോ​ടെ നാടകം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നി​ല്ല, അതി​നു​ശേ​ഷം എന്തു​ണ്ടാ​യി എന്നു് പ്രേ​ക്ഷ​കർ അല്ലെ​ങ്കിൽ വാ​യ​ന​ക്കാർ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു. ഒരു പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ലെ​യും അവി​ട​ത്തെ ആളു​ക​ളു​ടെ​യും ദു​ര​ന്ത​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം എന്തു​ണ്ടാ​യി എന്നു നമ്മ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ആലോ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു അരു​ന്ധ​തി​റോ​യി. ഇതൊരു കലാ​വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​മാ​ണു്. ചാ​ക്രി​ക​മായ ആഖ്യാ​നം സ്വീ​ക​രി​ച്ച​തി​ന്റെ ഫല​മാ​ണു് ഇതു്.

എല്ലാ നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​ക​ളും അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ആ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​ന​രാ​വി​ഷ്കാ​രം അനു​വാ​ച​ക​രി​ലും അനു​ഭൂ​തി ഉള​വാ​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഉചി​ത​ങ്ങ​ളായ പദ​ങ്ങ​ളെ വി​ന്യ​സി​ക്ക​ണം. ഈ അസു​ല​ഭ​സി​ദ്ധി​യാൽ അനു​ഗ്ര​ഹീ​ത​യാ​ണു് അരു​ന്ധ​തീ​റോ​യി. അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ പദ​വി​ന്യാസ പാ​ട​വ​മാ​ണു് ഈ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. കഥ​ക​ളിൽ ഭീമൻ ദു​ശ്ശാ​സ​ന​നെ കൊ​ല്ലു​ന്ന രംഗം അരു​ന്ധ​തീ റോയി വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തു് നോ​ക്കുക:

“He clubbed Dushasana to the floor. He pursued every feeble tremor in the dying body with mace, hammering at it until it was stilled. An iron smith flattening every pit and bulge. He continued to kill him long after he was dead. Then, with his bare hands he tore the body open. He ripped its innards out and stooped to lap blood straight from the bowl of the torn carcass, his crazed eyes peeping over the rim, glittering with rage and hate and mad fulfilment. Gurgling blood-​bubbles pale pink between his teeth. When he had drunk enough, he stood up, bloody intestines draped around his neck like a scarf and went to Draupadi and bathed her hair in fresh blood”

വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കും ബിം​ബ​ങ്ങൾ​ക്കും നി​റ​മു​ണ്ടെ​ന്നു സങ്ക​ല്പി​ക്കാ​മോ? സങ്ക​ല്പി​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​ന്റെ ഈ വർ​ണ്ണന വർ​ണ്ണ​നോ​ജ്ജ്വ​ല​ത​യാർ​ന്ന​താ​ണു്. കവി​ഹൃ​ദ​യ​മു​ള്ള എഴു​ത്തു​കാ​രി​യിൽ നി​ന്നേ ഇത്ത​രം വാ​ക്യ​ങ്ങൾ വരി​ക​യു​ള്ളൂ.

ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്ക​യിൽ മാർ​കേ​സി​ന്റെ​യും മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ​യും നോ​വ​ലു​കൾ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ച​പ്പോൾ പൂർ​വ്വ നോ​വ​ലു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് അവ വേർ​പെ​ട്ടു​നിൽ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു കണ്ടു് നി​രൂ​പ​കർ അവ​രു​ടെ നോ​വ​ലു​കൾ ജനി​പ്പി​ച്ച സ്ഥി​തി​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ boom എന്നു വി​ളി​ച്ചു. പര​മ്പ​രാ​ഗ​ത​മായ സങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളെ​യും ഋജു​രേ​ഖ​യി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള ആഖ്യാ​ന​ങ്ങ​ളെ​യും ദൂ​രീ​ക​രി​ച്ചു് മാർ​കേ​സും സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളും നോവൽ രച​ന​യിൽ ഒരു നൂതന കലാ​സ​ങ്കേ​തം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​പ്പോൾ ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്ക​യിൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല ലോ​ക​മെ​മ്പാ​ടും ഒരു നൂ​ത​ന​ശ​ബ്ദം കേൾ​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അതാ​ണു് boom, മു​ഴ​ക്കം. അരു​ന്ധ​തീ റോ​യി​യു​ടെ ഈ നോ​വ​ലിൽ ആ വി​ധ​ത്തി​ലൊ​രു മു​ഴ​ക്കം ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ എഴു​തു​ന്ന മറ്റു ഇന്ത്യൻ എഴു​ത്തു​കാ​രിൽ നി​ന്നു മാറി നവീ​ന​മായ ആവി​ഷ്കാ​ര​ശൈ​ലി​യിൽ തന്റെ പാടവം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു ഈ നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി. ശാ​രീ​രി​കാ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ മാ​ന​സി​കാ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി മാ​റ്റാൻ അവർ അചും​ബി​ത​ങ്ങ​ളായ കല്പ​ന​കൾ, ബിം​ബ​ങ്ങൾ ഇവ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ര​തീയ സാ​ഹി​ത്യാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ ഉദി​ച്ചു​യർ​ന്ന ഈ നക്ഷ​ത്ര​ത്തെ നോ​ക്കി ഞാൻ ആദ​രാ​ത്ഭു​ത​ങ്ങ​ളോ​ടെ നിൽ​ക്കു​ന്നു.

യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ലെ അം​ശ​ങ്ങ​ളെ മറ്റൊ​രു രീ​തി​യിൽ സം​വി​ധാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണു് ഭാ​വ​ന​യെ​ന്നു് അയൻ റാൻഡ് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു് യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ള്ള പലാ​യ​ന​മ​ല്ല മാ​നു​ഷി​ക​മൂ​ല്യ​ങ്ങൾ സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യാം​ശ​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​ന​സ്സം​വി​ധാ​ന​മാ​ണെ​ന്നും അവർ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. വീ​ണ്ടും സം​വി​ധാ​നം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള അം​ശ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അയാൾ​ക്കു് അറി​വു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ആ അറി​വു​കൂ​ടാ​തെ സം​വി​ധാ​നം നട​ത്തി​യാൽ ഭാ​വ​ന​യ​ല്ല, പേ​ടി​സ്വ​പ്ന​മാ​ണു​ണ്ടാ​വു​ക​യെ​ന്നും മദാ​മ്മ​യു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം.

ഈ അറി​വു് ബു​ദ്ധി​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ജനി​ക്കു​ന്ന​തു് മസ്തി​ഷ്ക​പ​ര​മായ ഭാവന, അറി​വു് വി​കാ​ര​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഉള​വാ​കു​ന്ന​തു് കലാ​ത്മക ഭാവന. മസ്തി​ഷ്ക​ത്തോ​ടു് ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ഭാവന മസ്തി​ഷ്ക​ത്തി​നു മാ​ത്ര​മേ ആഹ്ലാ​ദം നൽകൂ. കലാ​ത്മക ഭാവന സഹൃ​ദ​യ​ന്റെ സത്ത​യെ ആഹ്ലാ​ദ​മു​ള​വാ​ക്കും. മദ്ധ്യാ​ഹ്ന​വേ​ള​യിൽ സൂ​ര്യൻ ജ്വ​ലി​ച്ചു് നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ അക​ലെ​യു​ള്ള സൗ​ധ​ങ്ങൾ സ്പ​ഷ്ട​ത​യോ​ടെ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു. സാ​യാ​ഹ്നം കഴി​ഞ്ഞു് അർ​ദ്ധാ​ന്ധ​കാ​രം വ്യാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ ആ സൗ​ധ​ങ്ങൾ അസ്പ​ഷ്ടത ആവ​ഹി​ക്കു​ന്നു. ആദ്യ​ത്തെ കാഴ്ച കലാ​ത്മക ഭാ​വ​ന​യ്ക്കു് സദൃ​ശ്യം. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് മസ്തി​ഷ്ക​പ​ര​മായ ഭാ​വ​ന​യ്ക്കു് തു​ല്യം.

ശ്രീ. ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടി​ന്റെ ‘വെ​ളി​വു്’എന്ന കാ​വ്യം (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) ബു​ദ്ധി​ക്കു് സം​തൃ​പ്തി​യ​രു​ളു​ന്നു. വേ​ശ്യ​യു​ടെ ശവം ശകു​ന​മാ​യി കണ്ട​പ്പോൾ എല്ലാം ശു​ഭ​മാ​യി വരു​മെ​ന്നു് കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ വ്യ​ക്തി​ക്കു് വി​ശ്വാ​സം. പക്ഷേ സമ​കാ​ലിക ലോ​ക​ത്തി​നു് യോ​ജി​ച്ച​മ​ട്ടിൽ എല്ലാം അശു​ഭ​മാ​യി പര്യ​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ചന്ദ്രൻ പോലും തി​മി​ര​കാ​ളി​യു​ടെ കു​ണ്ഡ​ലം പോലെ. കവി​യു​ടെ കർ​ത്ത​വ്യം അനു​വാ​ച​ക​ന്റെ ചി​ത്ത​ത്തി​നു് വ്യാ​പ​ക​ത്വം വരു​ത്തി, പഞ്ഞി​ക്കെ​ട്ടിൽ തീ പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു് പോ​ലെ​യു​ള്ള ഒര​നു​ഭ​വം ജനി​പ്പി​ച്ചു് അയാളെ മറ്റൊ​രു മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ എത്തി​ക്കു​ക​യ​ണു്. ‘ഇന്റ​ല​ക്ച്വ​ലി​ന്റെ’—ധൈ​ഷ​ണിക ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ—ജോലി സമു​ദാ​യ​ത്തെ അപ​ഗ്ര​ഥന പാ​ട​വ​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ കാ​ണാ​ത്ത അം​ശ​ങ്ങൾ അയാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രി​ക​യെ​ന്ന​താ​ണു്. ആ കൃ​ത്യം അനു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്നു ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് മാ​ത്ര​മു​ള്ള പ്രാ​ഗ​ത്ഭ്യ​ത്തോ​ടെ.

മല്ലാ​രി പ്രി​യ​യായ ഭാമ ഒരു സമരം ചെ​യ്തു. സു​ഭ​ദ്ര തേർ തെ​ളി​ച്ചു. പാ​രി​തു് ഭരി​ച്ചു വി​ക്റ്റോ​റിയ മല്ലാ​ക്ഷീ​മ​ണി​യാൾ​ക്കു് പാടവം ഇവ​യ്ക്കെ​ല്ലാ​റ്റി​നെ​ന്നാ​കി​ലും ചൊ​ല്ലേ​റും കവി​ത​യ്ക്കു് മാ​ത്രം അവ​രാ​ള​ല്ലെ​ന്നു വന്നീ​ടു​മോ? ആർ​ക്കും സം​ശ​യ​മി​ല്ല. അവർ കവി​ത​യെ​ഴു​തും. കഥ​യെ​ഴു​തും. പക്ഷേ, പരി​മി​ത​മാ​ണു് അവ​രു​ടെ വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​പ്തി എന്നു മാ​ത്രം. ഒരു വെർ​ജീ​നിയ വുൾഫോ ലേഡി മൂ​റ​സാ​ക്കി​യോ മറ്റോ കാണും ആ റെ​യ്ഞ്ചു് ലം​ഘി​ച്ചു് ചെ​ല്ലാൻ കഴി​ഞ്ഞ​വർ. ജെയ്ൻ ഓസ്റ്റി​ന്റെ ഭാ​വ​ന​യ്ക്കു പോലും പരി​മി​ത​ത്വ​മു​ണ്ടു്. ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​തം, പ്രേ​മ​ജീ​വി​തം കാ​മു​ക​ന്റെ ചതി ഇവ​യൊ​ക്കെ ലം​ഘി​ച്ചു വൈ​ജാ​ത്യ​വും വൈ​വി​ധ്യ​വു​മാർ​ന്ന മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളിൽ സഞ്ച​രി​ക്കാൻ അവർ​ക്കു് കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. ചൊ​ട്ട​ച്ചാൺ വഴി മാ​ത്രം കഷ്ടി​ച്ച​ങ്ങു് പറ​ക്കും പി​ട​ക്കോ​ഴി​യാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രി. നീ​ലാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ കണ്ണെ​ത്താ​ത്ത ദൂ​ര​ത്തിൽ ചി​റ​കു​കൾ വി​ടർ​ത്തി അവ​യ്ക്കു് ചലനം കൂ​ടാ​തെ ഭ്ര​മ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​രു​ന്ത​ല്ല ശ്രീ​മ​തി. വി​ര​ള​മാ​ണു് സമ​ഗ്ര​സ്പർ​ശി​യായ ജീ​വി​ത​ത്തെ സ്പർ​ശി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞ എഴു​ത്തു​കാ​രി​കൾ. ഏതു​പോ​ലെ വിരളം? മക​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന അമ്മ​യു​ണ്ടോ? എന്തു വാ​രി​ക്കോ​രി കൊ​ടു​ത്താ​ലും മുഖം തെ​ളി​യു​ന്ന വേ​ല​ക്കാ​രി​യു​ണ്ടോ? സു​ന്ദ​രി​യായ കൊ​ച്ച​മ്മ തന്നെ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് പറ​യാ​ത്ത വേ​ല​ക്കാ​ര​നു​ണ്ടോ? ഉപ​കർ​ത്താ​വി​നെ കാ​ണാ​നി​ട​യാ​യാൽ കണ്ടു എന്നു് ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യു​ണ്ടോ? പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കാൻ കൊ​ടു​ത്താൽ അതിൽ ഒരു തു​ള്ളി മഷി​യെ​ങ്കി​ലും വീ​ഴ്ത്താ​തെ അതു് തി​രി​ച്ചു തരു​ന്ന ആളു​ണ്ടോ? സ്നേ​ഹി​ത​നെ ചതി​ക്കാ​ത്ത സു​ഹൃ​ത്തു​ണ്ടോ? കാണാൻ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന വേ​ല​ക്കാ​രി വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഭാര്യ ഓഫീ​സിൽ പോയ സമ​യ​ത്തു് തല​വേ​ദന ഭാ​വി​ച്ചു് നേ​ര​ത്തെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്താ​ത്ത പു​രു​ഷ​നു​ണ്ടോ? ഭർ​ത്താ​വു് ചി​ല​പ്പോൾ നേ​ര​ത്തെ വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു ശങ്കി​ച്ചു് കു​ഞ്ഞി​നെ നേ​ഴ്സ​റി​യിൽ നി​ന്നു് വി​ളി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് കൂ​ട്ടു​കാ​രി​ക​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഓഫീ​സിൽ നി​ന്നു് മൂ​ന്നു​മ​ണി​ക്കേ ഇറ​ങ്ങി വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് ഓടാ​ത്ത സ്ത്രീ​യു​ണ്ടോ? ‘സമ​ഗ്ര​മാ​യ​തേ താൽ​പ​ര്യ​ജ​ന​ക​മാ​വൂ’ Only the exhaustive is interesting എന്നോ മറ്റോ റ്റോ​മ​സ് മാ​നി​ന്റെ ‘മാ​ജി​ക് മൗ​ണ്ടി’ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ കണ്ട ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടെ​നി​ക്കു്. സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ രചനകൾ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ സങ്കു​ചി​ത്വം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ഷൊർഷ് സാ​ങ്ങ്തി​ന്റെ (Sand) നോ​വ​ലു​കൾ പോലും ഈ സാ​മാ​ന്യ നി​യ​മ​ത്തി​നു് അപ​വാ​ദ​ങ്ങ​ളാ​യി വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അരു​ന്ധ​തീ റോ​യു​ടെ നോ​വ​ലി​നെ വാ​ഴ്ത്തി​യി​ട്ടു് ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​തിൽ വൈ​രു​ദ്ധ്യ​മി​ല്ലേ എന്നു ചോ​ദി​ച്ചേ​ക്കും ചിലർ. അരു​ന്ധ​തീ​റോ​യി തീർ​ച്ച​യാ​യും exception ആണു്. അവ​രു​ടെ നോവൽ ഉപ​രി​തല സ്പർ​ശി​യ​ല്ല. ആ പ്ര​വാ​ഹ​ത്തിൽ ആന്തര പ്ര​വാ​ഹ​മു​ണ്ടു്.

ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​വും സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു​മാ​ത്രം പ്രാ​പ്യ​വു​മായ വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​ന​കൾ​ക്കു് വി​ധേ​യ​രാ​യി കഥ​യെ​ഴു​തു​ക​യാ​ണു് ശ്രീ​മ​തി രേഖ. കെ. (മല​യാ​ളം വാരിക) വി​വാ​ഹി​ത​യാ​കാൻ പോ​കു​ന്ന യുവതി കാ​മു​ക​നെ കാണാൻ വരു​ന്നു. വി​വാ​ഹ​വാർ​ത്ത അയാളെ അറി​യി​ച്ചി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു. രണ്ടു​പേർ​ക്കും ദുഃഖം. ഇതു് ‘നേരേ ചൊ​വ്വേ’ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഒരു പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ എന്നു പറ​ഞ്ഞു് വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് ആശ്വ​സി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. കഥ​യു​ടെ പൈ​ങ്കി​ളി​സ്വ​ഭാ​വം മറ​യ്ക്കാ​നാ​യി ശ്രീ​മ​തി. വക്ര​ര​ച​ന​യിൽ അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്നു. അനു​ഭ​വം കൃ​ത്രി​മ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഭാ​വാ​വി​ഷ്ക​ര​ണം അവർ​ക്കു് സാ​ധ്യ​മാ​വു​ന്നി​ല്ല. കു​ട്ടി​കൾ പേ​നാ​ക്ക​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് കളി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ, സു​ന്ദ​രി​കൾ സൗ​ന്ദ​ര്യം കൊ​ണ്ടു കളി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ കഥാ​കാ​രി വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു് കളി​ക്കു​ന്നു. ഈ ബഹിർ​ഭാ​ഗ​സ്ഥ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കു് പി​റ​കിൽ ജീ​വ​നു​ള്ള കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ല്ല. വി​കാ​ര​മാർ​ന്ന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ല്ല. കാ​മു​കി​യു​ടെ നി​രാ​ശാ​ജ​ന്യ​മായ ശക്തി കാ​മു​ക​ന്റെ നി​രാ​ശാ​ജ​ന്യ​മായ ശക്തി​യോ​ടു് ഏറ്റു​മു​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. ഭാ​വ​നാ​ത്മ​ക​മായ മാ​നു​ഷി​കാ​നു​ഭ​വ​മാ​ണു് കഥയിൽ കാ​ണേ​ണ്ട​തു്. അതു് രച​ന​യിൽ ഇല്ല. ഉള്ള​തു് കൃ​ത്രി​മ​ത്വം മാ​ത്രം. വാ​ചാ​ടോ​പം മാ​ത്രം.

ഉച്ച​യ്ക്കു് ഊണു് കഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു് ചേർ​ന്ന ലഹ​രി​യിൽ ജന​യി​താ​വു് പറയും ‘ഇന്നു് ഫസ്റ്റ് ഷോ​യ്ക്കു് നി​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാ​വ​രെ​യും സി​നി​മ​യ്ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കും ഞാൻ. ഒരു​ങ്ങി നി​ന്നേ​ക്ക​ണം. ഞാൻ അഞ്ച​ര​മ​ണി​ക്കു് കാ​റു​മാ​യി വരും’. ഈ വാ​ക്കു​കൾ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു് ആ നി​മി​ഷം തൊ​ട്ടു് അമ്മ, സഹോ​ദ​രി​മാർ. ഞാൻ ഇവ​രെ​ല്ലാം ഒരു​ങ്ങി​ത്തു​ട​ങ്ങും. ‘അഞ്ച​ര​മ​ണി​യാ​യ​ല്ലോ അച്ഛ​നെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ’ എന്നു് ഒരുവൾ പറയും. അങ്ങ​നെ കാ​ത്തു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ രക്ത​രൂ​ഷി​ത​ങ്ങ​ളായ കണ്ണു​ക​ളോ​ടു കൂടി ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ വീ​ട്ടിൽ കയറി വരും. ‘എന്തി​നാ​ടീ ഈ ഒരു​ക്ക​മൊ​ക്കെ? എവി​ടെ​പ്പോ​കാ​നാ​ണു്’ എന്നു് ചോ​ദ്യം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അമ്മ ഓർ​മ്മി​പ്പി​ക്കും. ‘ഇന്നു സി​നി​മ​യ്ക്കു് കൊ​ണ്ടു പോ​കാ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​ല്ലൊ”. ജന​യി​താ​വു്: “സിനിമ! ഞാൻ പറ​ഞ്ഞൊ. പറ​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ ഇനി​യൊ​രു ദി​വ​സ​മാ​കാം”. ഇങ്ങ​നെ ഒന്ന​ല്ല ഒരാ​യി​രം തവണ ജന​യി​താ​വു് എന്നെ​യും മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​യും പറ്റി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു ദിവസം അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ ആം​ഗ്ലോ ഇന്ത്യ​ക്കാ​രൻ എന്നോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചു: “What is the matter” ഞാൻ മറു​പ​ടി നൽകി: “We are all dressed up. But cannot go anywhere”.

ശ്രീ​മ​തി കെ. കെ. യശോദ ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തിയ ‘മെ​റ്റിൽ​ഡ​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ’ എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ ഉണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്ന ‘സാർ​ട്ടോ​റി​യൽ പോം​പൊ​സി​റ്റി’ (Sartorial pomposity = വസ്ത്ര​സം​ബ​ന്ധി​യായ പകി​ട്ടു് കാ​ണി​ക്കൽ) ഓർ​മ്മി​ച്ചു​പോ​യി. ക്രൂ​ര​നായ ഭർ​ത്താ​വു് വേ​ണ്ടാ​ത്ത ചാ​യ​മെ​ല്ലാം വാ​രി​ത്തേ​ച്ചു് അയാളെ ഒരു ബീ​ഭ​ത്സ സൃ​ഷ്ടി​യാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു കഥാ​കാ​രി. പി​ന്നെ ദുഃ​ഖ​മ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ഭാര്യ. പാവം പെ​ണ്ണു്. ചാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ചി​ത്രീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു് യശോദ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​വാം അവൾ വെറും സ്ത്രീ​യാ​യി​ത്ത​ന്നെ നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവളിൽ നേരിയ വി​കാ​രം ഉള​വാ​ക്കു​ന്നു അയൽ​ക്കാ​രൻ. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ—അയാൾ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ പത്മ​നാ​ഭ​സ്സ്വാ​മി​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു് മുൻ​പിൽ വർഷം തോറും ഉണ്ടാ​ക്കി​വ​യ്ക്കു​ന്ന ഭീ​മ​നെ​പ്പോ​ലെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു—നൃ​ശം​സത സഹി​ക്കാ​തെ അവ​ള​ങ്ങു് പോ​കു​ന്നു.

പ്ര​തി​പാ​ദ്യ വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ മനം മടു​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഈ ആവർ​ത്ത​നം സഹി​ക്കാം. പക്ഷേ കലാ​പ​ര​മായ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യ്ക്കു് അതീ​ത​മാ​യി കഥാ​ഗാ​ത്ര​ത്തെ വൃ​ഥാ​സ്ഥൂ​ലത കൊ​ണ്ടു മോ​ടി​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന രീതി സഹി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. ഭർ​ത്താ​വു് ക്രൂ​ര​നാ​ണെ​ന്നു കാ​ണി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ന്യൂ​നോ​ക്തി​യി​ലൂ​ടെ അയാ​ളു​ടെ മാ​ന​സി​കാ​വ​സ്ഥ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്ക​ണം. കു​ട്ടി​കൃ​ഷ്ണ​മാ​രാ​ര് എഴു​തി​യ​തു​പോ​ലെ പഞ്ചാ​ര​യു​ടെ മാ​ധു​ര്യ​മ​റി​യാൻ അതു് നാ​ക്കിൽ വച്ചു നോ​ക്ക​ണം. അല്ലാ​തെ കട​ലാ​സ്സിൽ പഞ്ചാ​ര​യെ​ന്നു് എഴുതി ആ വാ​ക്കു് നക്കി നോ​ക്കി​യാൽ മതി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല​ല്ലോ.

“ഗ്രീ​ക്കു് അന്തോ​ള​ജി” വാ​യി​ക്കാ​ത്ത​വർ പരി​ഹാ​സ​ത്തി​ന്റെ മൂർ​ച്ച അറി​ഞ്ഞ​വ​ര​ല്ല. ചി​ല​തു്: