ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ഘാ​ട​ക​നാ​യി​രു​ന്നു പന​മ്പി​ള്ളി ഗോ​വി​ന്ദ​മേ​നോൻ. അന്നു് അദ്ദേ​ഹം മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി. ക്യാ​ബി​ന​റ്റ് മീ​റ്റി​ങ്ങിൽ​നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​യാൾ കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നാ​യി​രു​ന്നു. അര മണി​ക്കൂ​റി​ന​കം തി​രി​ച്ചു് അയ​ച്ചേ​ക്കാ​മെ​ന്നു് ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ പ്ര​തി​ജ്ഞ ചെ​യ്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് പന​മ്പി​ള്ളി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൂടെ മയ്യ​നാ​ട്ടേ​ക്കു് പോ​യ​തു്. സമ്മേ​ള​നം തു​ട​ങ്ങി. സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ ഒന്നേ​മു​ക്കാൽ മണി​ക്കൂർ നേരം വി​ര​സ​മാ​യി പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു. മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി നീരസം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കാ​തെ. അസ്വ​സ്ഥത കാ​ണി​ക്കാ​തെ. മൗനം അവ​ലം​ബി​ച്ചു് ഇരു​ന്നു. സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ശേഷം പന​മ്പി​ള്ളി പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ഔചി​ത്യ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് ആദ്യം പറ​ഞ്ഞ​തു്. വാ​ക്കു​കൾ മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും സ്ഥാ​നം തെ​റ്റി​യു​ള്ള അവ​യു​ടെ പ്ര​യോ​ഗം വൈ​ര​സ്യ​ജ​ന​ക​മാ​വു​മെ​ന്നു് സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​നെ ലക്ഷ്യം വച്ചു് പന​മ്പി​ള്ളി പറ​ഞ്ഞു. അതി​നു് അദ്ദേ​ഹം ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണ​വും നൽകി. മുടി സ്ത്രീ​യു​ടെ തല​യി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോൾ മനോ​ഹ​രം: എന്നാൽ ചോറിൽ അതു കി​ട​ന്നാ​ലോ? ഊണു കഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​നു് അതി​ന്റെ ദർശനം വമ​നേ​ച്ഛ​യു​ള​വാ​ക്കും.

അടു​ത്ത കാ​ല​ത്തു് ഞാൻ വാ​യി​ച്ച “Postmodernity and its Discontents ” എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ ഇതിനു തു​ല്യ​മായ ഒരാ​ശ​യം കണ്ടു. ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നായ സി​ഗ്മ്യൂ​ന്റ ് ബോമാൻ (Zygmunt Bauman) ‘വി​ശു​ദ്ധി’യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചർച്ച ചെ​യ്യു​ന്ന വേ​ള​യിൽ പറ​യു​ന്നു; വി​ശു​ദ്ധി​ക്കു് എതി​രായ മാ​ലി​ന്യം സ്ഥാ​നം തെ​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​തോ അതാ​ണു്. വസ്തു​ക്ക​ളു​ടെ അന്തർ​ഭൂ​ത​മായ ധർ​മ്മ​മ​ല്ല, അവയെ മലി​ന​ങ്ങ​ളാ​ക്കു​ന്ന​തു്. സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ അവ​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​മാ​ണു് വി​ശു​ദ്ധി​യും മാ​ലി​ന്യ​വും ഉള​വാ​ക്കുക. ഒരു സവി​ശേ​ഷ​സ​ന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ അഴു​ക്കാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് മറ്റൊ​രു സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ വി​ശു​ദ്ധ​മാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കും. മറി​ച്ചും. പോ​ളി​ഷ് ചെയ്ത പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്ന ഷൂസ് ആഹാരം കഴി​ക്കാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന മേ​ശ​യു​ടെ പു​റ​ത്തു​വ​ച്ചാൽ മാ​ലി​ന്യ​മാ​ണു്. അവ ‘ഷൂ​സ്റ്റാ​ക്കി’ൽ വയ്ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ വി​ശു​ദ്ധി​യാർ​ജ്ജി​ക്കും. ഡി​ന്നർ​മേ​ശ​യി​ലെ ലാ​ലാ​ജ​ലോ​ത്പാ​ദ​ക​മായ മു​ട്ട​യ​പ്പം (omelette) തല​യ​ണ​യിൽ വച്ചാൽ വെ​റു​പ്പു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​താ​യി മാറും (Polity Press, U.K., Rs 933.70, pp. 221). വസ്തു ഏതാ​യാ​ലും ഇരി​ക്കേ​ണ്ട സ്ഥാ​ന​ത്തി​രി​ക്ക​ണം. സ്ഥാ​നം തെ​റ്റി​യാൽ അതു അഴു​ക്കാ​ണു്. ഇതി​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് മറ്റൊ​ര​ഭി​പ്രാ​യം ഉണ്ടാ​കാ​നി​ട​യി​ല്ല. നോ​ബൽ​സ്സ​മ്മാ​നം ദാ​ര്യോ ഫോ ക്കു് കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ അതു മലി​ന​മാ​യി. ഷീമസ് ഹീനി ക്കും പേൾ​ബ​ക്കി നും അതു​കി​ട്ടി​യ​പ്പോ​ഴും സ്ഥി​തി അതു​ത​ന്നെ. സാ​റാ​മാ​ഗു വിനു് അതു​നൽ​കി​യ​പ്പോൾ ആ സമ്മാ​നം വി​ശു​ദ്ധ​മാ​യി മാറി. എല്ലാ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ​യും—കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ​യും—സ്ഥി​തി വി​ഭി​ന്ന​മ​ല്ല. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യു​ടെ കൈയിൽ അതു സ്വർ​ണ്ണം പോലെ തി​ള​ങ്ങി. മറ്റു ചി​ല​രു​ടെ കൈയിൽ അതു വെറും കാചം.

തല​മു​ടി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പന​മ്പി​ള്ളി പറ​ഞ്ഞ​തു് എഴു​തി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ വട​ക്കേ​യാ​ഫ്രി​ക്കൻ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നായ അപ്യ​ലീ​യ​സി നെ (Lucius Apuleius C 124- after 170 AD) ഓർ​മ്മി​ക്കു​ക​യാ​യി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​മായ നോ​വ​ലാ​ണു് The Golden Ass എന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹം ഒരു യു​വ​തി​യു​ടെ തല​മു​ടി​യെ അതിൽ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. “ഒരു നി​മി​ഷം സ്വർ​ണ്ണ​നി​റം. അടു​ത്ത നി​മി​ഷ​ത്തിൽ തേ​നി​ന്റെ നിറം; അല്ലെ​ങ്കിൽ കാ​ക്ക​യു​ടെ ചി​റ​കി​ന്റെ നിറം. ചി​ല​പ്പോൾ പ്രാ​വി​ന്റെ കഴു​ത്തി​ലെ തൂ​വ​ലു​ക​ളു​ടെ ആ നീ​ല​വർ​ണ്ണം ആവ​ഹി​ക്കു​മ​തു്. ലോഷൻ കൊ​ണ്ടു് മു​ടി​ക്കു തി​ള​ക്കം നൽകൂ. നല്ല പല്ലു​ള്ള ചീ​പ്പു് കൊ​ണ്ടു് അതു ഭം​ഗി​യാ​യി പകു​ത്തു് റിബൺ കൊ​ണ്ടു് പി​റ​കു​വ​ശ​ത്തു് കെ​ട്ടി​വ​യ്ക്കൂ. കാ​മു​കൻ അതു കണ്ണാ​ടി​യാ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളും തന്റെ ആഹ്ലാ​ദ​നിർ​ഭ​ര​ങ്ങ​ളായ വീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കാൻ… സ്ത്രീ​യു​ടെ തല​മു​ടി​ക്കു​ള്ള മാ​ഹാ​ത്മ്യം!”​​

ഇതു പറ​യു​ന്ന​തി​നു അല്പം മുൻ​പാ​യി ഇങ്ങ​നെ​യും: “the truth is that I have an obsession about hair. Whenever I meet a pretty woman, the first thing that catches my eye is her hair; I make a careful mental picture of it to carry home and brood over in private”.

ശ്രീ. എം.പി. അപ്പൻ ‘ഗ്ര​ന്ഥാ​ലോ​കം’ മാ​സി​ക​യിൽ എഴു​തു​ന്നു: “ഇപ്പോൾ രണ്ട​ഭി​പ്രാ​യം പ്ര​ച​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒന്നു്: കൃ​തി​കൾ എന്ന വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു് ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് ധന്യർ എന്ന​താ​ണു്. രണ്ടു്: കൃ​തി​കൾ എന്ന വാ​ക്കു് കാ​വ്യ​ങ്ങൾ എന്ന​തി​നെ​യാ​ണു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്.”

കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്റെ ‘ലീല’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ ‘കൃ​തി​കൾ മനു​ഷ്യ​ക​ഥാ​നു​ഗാ​യി​കൾ’ എന്ന പ്ര​യോ​ഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് അപ്പൻ എഴു​തു​ന്ന​തു്. അങ്ങ​നെ രണ്ട​ഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളേ ഇല്ല. കൃ​തി​കൾ (ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ) മനു​ഷ്യ​ക​ഥാ​നു​ഗാ​യി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു ആശാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ എന്നോ മറ്റോ മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി അബ​ദ്ധ​മാ​യി എഴു​തി​യ​തി​നെ മന​സ്സിൽ വച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം അപ്പൻ രണ്ട​ഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി മു​ന്നോ​ട്ടു വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ വരി​ക്കു് ഒരർ​ത്ഥ​മേ​യു​ള്ളൂ. അതി​താ​ണു്: മനു​ഷ്യ​ക​ഥ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പാ​ടു​ന്ന​വർ പു​ണ്യം ചെ​യ്ത​വ​രാ​ണു്. കൃ​തി​കൾ എന്ന​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം സു​കൃ​തി​കൾ—പു​ണ്യം ചെ​യ്ത​വർ—എന്ന​ത്രേ. കൃ​തി​ക​ളെ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളാ​ക്കു​ന്ന​വർ സം​സ്കൃ​ത​ഭാഷ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​വ​രാ​ണു്. കൃ​തി​കൾ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ മനു​ഷ്യ​ക​ഥാ​നു​ഗാ​യി​നീ എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ക്കേ​ണ്ടി വരും. അടി​സ്ഥാ​ന​പ​ര​മായ ഈ വ്യ​ത്യാ​സം അപ്പൻ കാ​ണാ​ത്ത​തു് ഖേ​ദ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഗ്ര​ന്ഥാ​ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ 52—പു​റ​ത്തു് പത്മ എന്നു​ക​ണ്ടു. പദ്മ എന്ന​താ​ണു് ശരി.

‘ലാ​വ​ണ്യ​വാ​ദ​വും നി​രൂ​പ​ണ​വും’ എന്ന പേരിൽ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തിയ ശ്രീ. ടി. ടി. ശ്രീ​കു​മാർ അതു് ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തി​ങ്ങ​നെ:

“ലാ​വ​ണ്യ​വാ​ദ​ത്തി​ലെ സമ​കാ​ലിക സമീ​പ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് അടി​സ്ഥാ​ന​മി​ട്ട ഒരു കൃ​തി​യാ​ണു് ഫ്രാൻ​സ്യോ ല്യോ​താർ​ഡി​ന്റെ… Jean Francois Lyotard എന്ന ഫ്ര​ഞ്ച് ദാർ​ശ​നി​ക​നെ​യാ​ണു് ലേഖകൻ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ ഷാങ്-​ഫ്രാങ്സ്വ ല്യോ​താർ എന്നു വേണം. ഞാ​നെ​ഴു​തി​ക്കാ​ണി​ച്ച ഈ ഉച്ചാ​ര​ണ​വും ശരി​യായ ഫ്ര​ഞ്ചു​ച്ചാ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. ഫ്ര​ഞ്ചു​ച്ചാ​ര​ണം മലയാള ലി​പി​യിൽ എഴു​തി​ക്കാ​ണി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. എങ്കി​ലും ഫ്രാ​ങ്സ്വ എന്ന​തി​നെ ഫ്രാൻ​സ്യോ ആക്കു​ന്ന​തു് കു​റ​ച്ചി​ലാ​ണു്. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ ‘അയ്യേ പങ്കം! പങ്കം!’ ഈ ലേ​ഖ​ന​മാ​കെ അച്ച​ടി​ത്തെ​റ്റു​ക​ളാൽ മലീ​മ​സ​മാ​ണു്. അതും ‘പങ്കം’ തന്നെ.

“ദൈ​വ​വ​ഴി​ക​ളെ​പ്പോ​ലും വെ​ല്ലു​വി​ളി​ക്കാൻ തയ്യാ​റായ ജോസെ സാ​ര​മാ​ഗോ”—എന്നു മിനി ചന്ദ്രൻ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ. ഷൂസെ സാ​റാ​മാ​ഗൂ എന്നു് ശരി​യായ ഉച്ചാ​ര​ണം. പോർ​ത്യു​ഗീ​സിൽ വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തു് ‘ഒ’ വന്നാൽ അതി​ന്റെ ഉച്ചാ​ര​ണം ഊ എന്നാ​കും. ജോസെ എന്ന​തും തെ​റ്റു്. ഷൂസെ ശരി. ‘റി​കാർ​ഡോ റൈസു്’ എന്നു് മിനി ചന്ദ്ര​ന്റെ പ്ര​യോ​ഗം. Ricardo Reis എന്ന പേ​രി​ന്റെ ശരി​യായ ഉച്ചാ​ര​ണം റീ​കാർ​ദൂ റേസു് എന്നു്. ‘ഫെർ​ണാ​ണ്ടോ പെസ്വ’ എന്നു് തി​രു​ത്തി​യെ​ഴു​ത​ണം. ‘ദൈ​വ​വ​ഴി​ക​ളെ​പ്പോ​ലും’ എന്നു് വാ​ക്യാ​രം​ഭം. ഈശ്വ​രൻ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ദൈ​വ​മെ​ന്നു് പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു് അത്ര ശരി​യ​ല്ല.

ധൈ​ഷ​ണി​ക​മാ​യി വ്യ​ക്തി ഔന്ന​ത്യം പ്രാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കും. ആ വ്യ​ക്തി​ക്കു് എൺ​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു വയ​സ്സും കാ​ണു​മാ​യി​രി​ക്കും. പക്ഷേ സെ​ക്സി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ അയാൾ/അവൾ അതി​ന്റെ അടി​മ​യാ​ണെ​ന്ന​തിൽ സം​ശ​യ​മി​ല്ല. അതി​നാ​ലാ​ണു് സമു​ന്ന​തർ പോലും ലൈം​ഗി​ക​ത്വ​ത്തിൽ ചാ​പ​ല്യ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​രാ​കു​ന്ന​തു്. ബർ​ട്രൻ​ഡ് റസ്സൽ മഹാ​നായ ചി​ന്ത​ക​നാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹം കി​ഴ​വ​നാ​യി​ട്ടും ഇരു​പ​തോ ഇരു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചോ വയ​സ്സു​ള്ള​വ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു് കാ​മ​കേ​ളി​കൾ ആടി​യി​രു​ന്ന​തു്. ധി​ഷ​ണാ​ശ​ക്തി​യിൽ ജി​ദ്ദു കൃ​ഷ്ണ​മൂർ​ത്തി യെ അതി​ശ​യി​ച്ച​വ​നാ​രു​ണ്ടു്. പക്ഷേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നാലോ അഞ്ചോ കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​മുൻ​പു​ണ്ടായ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചാൽ നമ്മൾ ഞെ​ട്ടും. ഐൻ​സ്റൈ​ന്റെ ‘പ്രൈ​വ​റ്റ് ലൈഫി’നെ വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​വും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നേർ​ക്കു് നമു​ക്കു് അനാ​ദ​ര​മു​ള​വാ​ക്കും. വി​സ്മ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല. മഹാ​ന്മാർ വൃ​ദ്ധ​രാ​യാ​ലും അവ​രു​ടെ മാ​ന​സി​ക​നില ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രു​ടേ​തു​ത​ന്നെ.

ലൈം​ഗി​ക​ത്വം നാ​ട​ക​മാ​ണു്. കലാ​നി​ല​യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു നാടകം തന്നെ—കാ​യം​കു​ളം കൊ​ച്ചു​ണ്ണി എന്ന നാടകം തന്നെ—ആണ്ടിൽ മു​ന്നൂ​റ്റി​യ​റു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു​ദി​വ​സ​വും ആവർ​ത്തി​ച്ചു് അഭി​ന​യി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു പോലെ സെ​ക്സ് എന്ന നാടകം ലോ​ക​വേ​ദി​യിൽ അഭി​ന​യി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഈ സത്യ​മാ​ണു് ‘മി​ഠാ​യി​ത്തെ​രു’ എന്ന കഥയിൽ ശ്രീ. അക്ബർ കക്ക​ട്ടി​ലും ‘നേ​ര​ദൂ​ര​ങ്ങൾ’ എന്ന കഥയിൽ ശ്രീ. എ. ജയ​കു​മാ​റും പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. (കഥകൾ മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ).

ദേ​വാ​ല​യ​ത്തി​ലെ പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു പു​രോ​ഹി​തൻ നീളം കൂടിയ ഒരു മുള ശൂ​ന്യാ​കാ​ശ​ത്തു ചലി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. വേ​റൊ​രു പു​രോ​ഹി​തൻ ആ വഴി​ക്കു​വ​ന്നു. അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘എന്താ​ണു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തു?’ മുള ചലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പു​രോ​ഹി​തൻ മറു​പ​ടി നൽകി: ‘നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നി​നെ ഞാൻ അടർ​ത്തി​യി​ടാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണു്’ അതു​കേ​ട്ടു് രണ്ടാ​മ​ത്തെ പു​രോ​ഹി​തൻ പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങൾ എന്തൊ​രു മണ്ട​നാ​ണ് ! മു​ള​യ്ക്കു നീളം പോരാ. മട്ടു​പ്പാ​വിൽ കയ​റി​നി​ന്നു് നക്ഷ​ത്ര​ത്തെ കു​ത്തി​യി​ടൂ’—ഇതു് ജപ്പാ​നി​ലെ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു്.

ഒരു ദരി​ദ്ര​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ കള്ളൻ കയറി. അവി​ട​മൊ​ക്കെ പരി​ശോ​ധി​ച്ചി​ട്ടും കള്ള​നൊ​ന്നും കി​ട്ടി​യി​ല്ല. നി​രാ​ശ​നാ​യി അവൻ പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ കട്ടി​ലിൽ കി​ട​ന്ന വീ​ട്ടു​ട​മ​സ്ഥൻ കള്ള​നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു: ‘വാതിൽ അട​ച്ചി​ട്ടു പോകൂ’. പു​ച്ഛ​ത്തോ​ടെ കള്ളൻ അറി​യി​ച്ചു: ‘വാ​തി​ല​ട​യ്ക്ക​ണ്ട ഒരു കാ​ര്യ​വു​മി​ല്ല’—ഇതു് ചൈ​ന​യി​ലെ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു്.

കൃ​ഷി​ക്കാർ റോ​ഡി​ന്റെ ഒരു വശ​ത്തു നി​ന്നു് കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് അവർ പത്തു​പേർ തി​രി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു. ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു​വ​ച്ചു് എല്ലാ​വ​രും തങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ എണ്ണി​നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഒൻപതു പേരേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അതു​കൊ​ണ്ടു് മാർ​ഗ്ഗ​മ​ധ്യേ ഒരാളെ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി​യെ​ന്നു് അവർ വി​ചാ​രി​ച്ചു. കര​യു​ന്ന അവ​രെ​നോ​ക്കി അതിലേ പോയ ഒരു നാ​ഗ​രി​കൻ ചോ​ദി​ച്ചു “എന്താ കാരണം?” കൃ​ഷി​ക്കാ​രിൽ ഒരു​ത്തൻ പറ​ഞ്ഞു: “സർ, ഞങ്ങൾ പത്തു​പേ​രാ​ണു് ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ നി​ന്നു് തി​രി​ച്ച​തു്. ഇപ്പോൾ ഒൻ​പ​താ​ളു​ക​ളേ​യു​ള്ളൂ. ഒരാൾ നഷ്ട​മാ​യി​പ്പോ​യി.”

​​

അവ​രെ​ത്ര മണ്ട​ന്മാ​രെ​ന്നു് പട്ട​ണ​വാ​സി ഉടനെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. എണ്ണു​ന്ന ആൾ തന്നെ വി​ട്ടി​ട്ടാ​ണു് മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സംഖ്യ നിർ​ണ്ണ​യി​ച്ച​തു്. “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ തൊ​പ്പി​ക​ളെ​ല്ലാം താഴെ വയ്ക്കൂ” എന്നു അയാൾ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. തൊ​പ്പി​കൾ താ​ഴെ​വ​ച്ചു് എണ്ണി​യ​പ്പോൾ പത്തു്. അതോടെ കൃ​ഷി​ക്കാർ​ക്കു് ആശ്വാ​സ​മാ​യി. പക്ഷേ അതെ​ങ്ങ​നെ സം​ഭ​വി​ച്ചു എന്നാ​ലോ​ചി​ച്ചു് ഓരോ ആളി​നും അദ്ഭു​തം.—ഇതു വട​ക്കേ​യിൻ​ഡ്യ​യി​ലെ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു്.

സ്ക്കൂൾ ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ പരി​ശോ​ധ​ന​യ്ക്കു് വരു​ന്നു​വെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു് ഹെഡ് മാ​സ്റ്റർ എല്ലാ സ്ഥ​ല​വും വൃ​ത്തി​യാ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ ആരോ കട​ലാ​സ് തു​ണ്ടു​തു​ണ്ടാ​യി കീ​റി​യി​ട്ടു പറ​മ്പിൽ. അതു​ക​ണ്ട ഹെഡ് മാ​സ്റ്റർ ഉടനെ കല്പി​ച്ചു. “അതൊ​ക്കെ വാ​രി​ക്ക​ള​യൂ, ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ കണ്ടാൽ തി​ന്നും”—ഇതു കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു്, ശ്രീ കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി പറ​ഞ്ഞ​തു്.

ഓരോ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ന്റേ​തെ​ന്നു് ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു് ഞാൻ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​കൾ എടു​ത്തെ​ഴു​തി​യെ​ങ്കി​ലും ആ രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​ത​കൾ അവയിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ന്നു പറയാൻ എനി​ക്കു ധൈ​ര്യ​മി​ല്ല. ജപ്പാ​നി​ലെ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു് ചൈ​ന​യ്ക്കും ചേരും. മറി​ച്ചും. ഒരു സമാ​ന​ഘ​ട​ക​മു​ണ്ടു് ഈ ഹാ​സ്യോ​ക്തി​കൾ​ക്കു്. ആ ഘടകം സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണം അല്ലെ​ങ്കിൽ അത്യു​ക്തി തന്നെ. പക്ഷേ ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് ഫലി​ത​ത്തിൽ ഈ അത്യു​ക്തി​യി​ല്ല. കട​ക്ക​ണ്ണിൽ പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ നമ്മ​ളെ നോ​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ, ഡി​ക്കിൻ​സ്. കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടും ഹൃ​ദ്യ​ങ്ങൾ.

പു​ഞ്ചി​രി​യി​ടാ​തെ. പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കാ​തെ നമ്മ​ളെ രസി​പ്പി​ക്കു​ന്നു മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ‘ഉച്ചു​ണ്ഡൻ’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ മാർഷൽ. സമൂ​ഹ​വി​മർ​ശ​നം സറ്റ​യ​റി​ലൂ​ടെ, നേരിയ ഹാ​സ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ​യാ​കാം എന്നു് തെ​ളി​യി​ക്കു​ക​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം കഥ ഞാൻ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചെ​ഴു​തു​ന്നി​ല്ല. അതു് കഥ വാ​യി​ക്കാ​ത്ത​വ​രു​ടെ പാ​രാ​യണ കൗ​തു​ക​ത്തെ ഹനി​ക്കും. മാർ​ഷ​ലി​ന്റെ കഥ​യു​ടെ രാ​മ​ണീ​യ​കം കാണാം വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ പി​ന്മാ​റി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

മല​യാ​ളം മുൻ​ഷി​യാ​യി​രു​ന്ന ഞാൻ നാ​ല്പ​ത്തി​യെ​ട്ടു വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മുൻ​പു പറ​ഞ്ഞു വയലാർ രാ​മ​വർ​മ്മ, ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പ്, പി. ഭാ​സ്ക​രൻ ഇവർ മാ​റ്റൊ​ലി​ക്ക​വി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു്. അതി​നു​ശേ​ഷം എ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യെ ഞാൻ കണ്ട​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കാ​തെ തന്നെ എന്നെ അറി​യി​ച്ചു എന്റെ ആ അഭി​പ്രാ​യം ശരി​യാ​ണെ​ന്നു്. ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പി​നു ബു​ദ്ധി​വി​ലാ​സം കൂ​ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ശ്ശൈ​ലി​യിൽ​നി​ന്നു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം നേടി. മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു് ആ പര​ത​ന്ത്ര്യം ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞ​തു​മി​ല്ല. ഇപ്പോൾ മല​യാ​ളം മുൻ​ഷി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരാൾ വയലാർ രാ​മ​വർ​മ്മ മാ​റ്റൊ​ലി​ക്ക​വി​യാ​ണെ​ന്ന വാദം തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​താ​യി പത്ര​ത്തിൽ ഞാൻ കണ്ടു. ഈ നവീന മല​യാ​ളം മുൻ​ഷി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​തായ യു​ക്തി​കൾ കാണും. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ആർ​ക്കും എന്ത​ഭി​പ്രാ​യ​വും ആകാ​മ​ല്ലോ. പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ താ​ഴെ​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന വരികൾ സദയം നോ​ക്ക​ട്ടെ. എന്നി​ട്ടു് സ്വ​കീ​യ​ങ്ങ​ളായ മത​ങ്ങ​ളിൽ ചെ​ന്നു ചേ​ര​ട്ടെ. രണ്ടു മല​യാ​ളം മുൻ​ഷി​മാ​രും പറ​യു​ന്ന​തു് അവർ വി​ശ്വ​സി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല.

സ്ഥ​ല​മി​ല്ല, ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ ഒരേ ‘ഡി​ക്ഷ്’നിൽ ഒരേ ‘ഇമേജി’ൽ ഉള്ള ഇത്ത​രം വരികൾ എത്ര വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും എടു​ത്തു​കാ​ണി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പ് വള്ള​ത്തോ​ളി​നെ​ക്കാൾ ഉന്ന​ത​നായ കവി​യാ​ണെ​ന്നു് ഒരാൾ പറ​ഞ്ഞ​താ​യി പത്ര​ത്തിൽ കണ്ടു. ഇതു യു​ക്തി​ക്കു​ചേ​രു​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​മ​ല്ല. വസ്തു​ത​കൾ​ക്കു് വി​രു​ദ്ധ​വു​മാ​ണ​തു്. ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പ് ‘കോ​സ്മി​കു് വിഷനു’ള്ള—ജഗ​ത്തി​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച അഭി​വീ​ക്ഷ​ണ​മു​ള്ള—കവി​യാ​ണു്. അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം നി​സ്തു​ല​നു​മ​ത്രേ. പക്ഷേ കവി​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ അടു​ത്തു​വ​രാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. ‘മഗ്ദ​ല​ന​മ​റിയ’ത്തെ​പ്പോ​ലെ​യൊ​രു​കാ​വ്യം ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് പതി​നാ​യി​രം ജന്മം ജനി​ച്ചാൽ എഴു​തു​ക​യു​മി​ല്ല. കാ​വ്യ​ക​വി​യാ​ണു് വള്ള​ത്തോൾ. ധി​ഷ​ണാ​പ​ര​ത്വ​മേ​റിയ ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പ് ആഭ്യാ​സി​ക​നാ​ണു്. ‘മദ്ഗ​ല​ന​മ​റി​യം’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ തു​ട​ക്ക​ത്തി​ലെ നാ​ലു​വ​രി​കൾ നോ​ക്കുക. എന്നി​ട്ടു് ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ ‘ഇന്നു ഞാൻ നാളെ നീ’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ തു​ട​ക്ക​വും നോ​ക്കുക. കാ​വ്യ​ക​വി​യാ​രു്; ആഭ്യാ​സി​ക​നാ​രു് എന്ന​തു് അവ സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​ത്ത​രും.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കവി​ത​യു​ടെ അടി​സ്ഥാ​ന​ഘ​ട​കം രൂ​പ​ക​മാ​ണു്. അതു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ രച​ന​ക​ളിൽ പടർ​ന്നു​പ​ന്ത​ലി​ക്കു​ന്നു. സാവയവ രൂ​പ​ക​ത്തി​ന്റെ കളി​യാ​ണു് ‘ഇന്നു ഞാൻ നാളെ നീ’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ലാ​കെ. ‘ആ സന്ധ്യ’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ലും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ. (പേരു ശരിയോ എന്തോ? ‘ആരെയോ വി​ചാ​രി​ക്കെ’ എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന കാ​വ്യം) വള്ള​ത്തോൾ​ക്ക​വി​ത​യു​ടെ അടി​സ്ഥാ​നം സൗ​ന്ദ​ര്യ​മാ​ണു്; രൂ​പ​ക​മ​ല്ല. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കവിത വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഭാഷ ഭാ​ഷ​യാ​യി​ത്ത​ന്നെ നമു​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നു. വള്ള​ത്തോൾ​ക്ക​വിത വാ​യി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​യിൽ വാ​ക്കു​കൾ ആത്മ​മാർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ നമ്മ​ളെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ എത്തി​ക്കു​ന്ന​തു് നമ്മ​ള​റി​യു​ന്നു. അപ്പോൾ നമ്മൾ പദ​ങ്ങ​ളെ വി​സ്മ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഈ വി​സ്മൃ​തി ഉണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ. വള്ള​ത്തോൾ ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നെ​ക്കാൾ മോ​ശ​പ്പെ​ട്ട കവിയോ? ഭോ​ഷ്ക്കി​നും അതി​രി​ല്ലേ?

(സ്വതേ ഗു​ണ​ര​ഹി​ത​മായ വാ​ക്കു് ഗു​ണ​മു​ള്ള​താ​യി സമർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്ന​വർ ബ്രാ കൊ​ണ്ടു് പൊ​ക്കി​വ​ച്ച മുല കണ്ടു് ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു്.)

ആകെ​യു​ള്ള—സാ​ക​ല്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലു​ള്ള—ഘട​ന​യാ​ണു് ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ​ക്കും നോ​വ​ലു​കൾ​ക്കും ഉള്ള​തു്. ഇതു് ബന്ധ​ദാർ​ഢ്യ​മു​ള്ള ആഖ്യാ​നം കൊ​ണ്ടു് ജനി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. ആഖ്യാ​നം തന്നെ​യാ​ണോ ഘട​ന​യു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന​തു? അതോ ഘട​ന​കൊ​ണ്ടു് ആഖ്യാ​നം ഉണ്ടാ​കു​ന്നോ? എനി​ക്ക​റി​യാൻ പാ​ടി​ല്ല. മു​ട്ട​യാ​ണോ ആദ്യ​മു​ണ്ടാ​യ​തു് അതോ കോ​ഴി​യാ​ണോ എന്ന ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു ഉത്ത​രം നൽകാൻ ആവാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ ഇച്ചോ​ദ്യ​ത്തി​നും ഉത്ത​രം പറയാൻ വയ്യ. അതെ​ന്താ​യാ​ലും ഘട​ന​യും ആഖ്യാ​ന​വു​മി​ല്ലാ​തെ സാ​ഹി​ത്യാ​സ്വാ​ദ​നം സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല. പുതിയ രീ​തി​യി​ലു​ള്ള ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും നോ​വ​ലു​ക​ളും ആസ്വാ​ദ​ന​ക്ഷ​മ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ​യാ​വു​ന്ന​തു് ഘട​ന​യു​ടെ അല്ലെ​ങ്കിൽ ആഖ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ അഭാവം കൊ​ണ്ടാ​ണു്.

മഹാ​രാ​ഷ്ട്ര​യി​ലെ ഒരാ​ര​ണ്യ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു് കു​റെ​ക്കാ​ലം എനി​ക്കു താ​മ​സി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു. അവിടെ കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഒരു​പോ​ലെ​യാ​ണു്. ഏതാ​ണു് ഞാൻ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന ഫ്ലാ​റ്റ് എന്ന​തു് പകൽ സമ​യ​ത്തും തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ പ്ര​യാ​സം. രാ​ത്രി​സ​മ​യ​ത്തെ​ക്കാ​ര്യം പി​ന്നെ​പ്പ​റ​യാ​നു​മി​ല്ല. ഒരു ദിവസം അടു​ത്തു​ള്ള പട്ട​ണ​ത്തിൽ പോ​യി​ട്ടു് രാ​ത്രി ഒൻ​പ​തു​മ​ണി​യോ​ടു അടു​പ്പി​ച്ചു് ഞാൻ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു വന്നു ബസ്സിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി. തെ​ല്ലു പരി​ച​യ​മു​ള്ള റോ​ഡു​ക​ളി​ലൂ​ടെ അര​മ​ണി​ക്കൂർ നേരം നട​ന്നി​ട്ടു് എന്റെ താ​മ​സ​സ്ഥ​ലം തന്നെ എന്ന ഉറ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ പടികൾ ചവി​ട്ടി​ക്ക​യ​റി വാ​തി​ലിൽ തട്ടി. തു​റ​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ടു് ശക്തി​യോ​ടെ ഇടി​ച്ചു ദേ​ഷ്യം വന്നു്. അപ്പോൾ അക​ത്തു​നി​ന്നു് സ്ത്രീ​ശ​ബ്ദം കേൾ​ക്കു​ക​യാ​യി: ‘കോനേ’. ആരു് എന്ന അർ​ത്ഥം വരു​ന്ന ആ ബീ​ഭ​ത്സ ഹി​ന്ദി​ശ​ബ്ദം കേ​ട്ട​പ്പോ​ഴാ​ണു് എന്റെ വീ​ട​ല്ല അതെ​ന്നും വീ​ടു​ക​ളു​ടെ സാ​ദൃ​ശ്യം എന്നെ ചതി​ച്ചെ​ന്നും ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തു്. പേ​ടി​ച്ചു് ഞാൻ അവിടെ നി​ന്നു് ഇറ​ങ്ങി​യോ​ടി. ആ സമയം കൊ​ണ്ടു് സ്ത്രീ വാതിൽ തു​റ​ന്നു് മു​റ​വി​ളി കൂ​ട്ടി. അവരെ കൊ​ല്ലാൻ വന്ന കള്ള​നാ​ണു് വാ​തി​ലിൽ ഇടി​ച്ച​തെ​ന്നു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ച്. അടു​ത്ത വീ​ട്ടു​കാർ അവ​രു​ടെ നി​ല​വി​ളി​കേ​ട്ടു് വന്നെ​ത്തു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് ഞാൻ ഓടി രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​താൻ എന്റെ കൈ കാ​ണു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. സാ​ദൃ​ശ്യം സം​ഭ​വി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ദൗർ​ഭാ​ഗ്യം നോ​ക്കുക.

മഹാ​നായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ നബ​ക്കോ​ഫി ന്റെ അറു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ സമാ​ഹ​രി​ച്ചു് ഒറ്റ​പ്പു​സ്ത​ക​മാ​ക്കി Vintage Books പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതിൽ പതി​നൊ​ന്നു കഥകൾ ആദ്യ​മാ​യി ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലേ​ക്കു് തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്ത​താ​ണു്. “An authentic literary event” എന്നാ​ണു് അമേ​രി​ക്ക​യി​ലെ Time മാ​ഗ​സിൻ ഇതിനെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ച​തു്. “What startling beauty of phrase, twists of thought, depths of sorrow and bursts of wit!… it was Nabokov’s gift to bring paradise wherever he alighted” എന്നു് പ്ര​ശ​സ്ത​നായ ജോൺ അപ്ഡൈ​ക്കും ഈ കഥകളെ വാ​ഴ്ത്തു​ന്നു. നബ​ക്കോ​ഫി​ന്റെ കഥ​ക​ളിൽ ഇവ​യെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടു്. ശൈ​ലി​യു​ടെ മനോ​ഹാ​രി​ത​യു​ണ്ടു്. ചി​ന്ത​ക​ളു​ണ്ടു്. ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​യു​ടെ പ്ര​ക​ട​ന​മു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും ചെ​ക്കോ​വി​ന്റെ​യോ മോ​പ​സാ​ങ്ങി​ന്റെ​യോ ഷ്നി​റ്റ്സ്ല​റു​ടെ​യോ കഥകൾ വാ​യി​ച്ചാ​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന അനു​ഭൂ​തി ഇക്ക​ഥ​കൾ പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ല. തി​ക​ച്ചും ധൈ​ഷ​ണി​ക​ങ്ങ​ളായ കഥ​ക​ളാ​ണു് ദാ​നീ​ലോ കീ​ഷി​ന്റേ​ത്. അവ നൽ​കു​ന്ന ധൈ​ഷ​ണി​കാ​ഹ്ലാ​ദം നൽകാൻ നബ​ക്കോ​ഫി​ന്റെ കഥകൾ അസ​മർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

ഇതിനു ഹേതു ഇക്ക​ഥ​ക​ളിൽ കഥകൾ ഇല്ല എന്ന​തു​ത​ന്നെ. ഒരാ​ശ​യ​ത്തി​ന്റെ കാ​വ്യാ​ത്മ​ക​മായ ആവി​ഷ്കാ​ര​മാ​ണു് നബ​ക്കോ​ഫി​ന്റെ രചന. ആ കാ​വ്യാ​ത്മ​ക​ത്വം സമു​ന്നത സത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു​മി​ല്ല. ഉത്കൃ​ഷ്ട സത്യ​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വേണ്ട. ലോ​കാ​ഭി​വീ​ക്ഷ​ണ​മു​ണ്ടോ നബ​ക്കോ​ഫി​നു്? അതു​മി​ല്ല. പരാ​ജ​യ​ങ്ങ​ളാ​ണോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഥകൾ? അല്ല. വി​ജ​യ​ങ്ങ​ളാ​ണോ അല്ല. അതി​നാൽ ഇവ​യു​ടെ പാ​രാ​യ​ണം കൊ​ണ്ടു് നമ്മൾ ഒന്നും നേ​ടു​ന്നി​ല്ല. അപൂർ​വം ചില കഥ​ക​ളിൽ ഇതി​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ ഉണ്ടു​താ​നും. അവയിൽ ഒന്നാ​ണു് ‘The Razor’ എന്ന കഥ. സൈനിക സേവനം കഴി​ഞ്ഞു് നാ​ട്ടി​ലെ​ത്തിയ ഒരു​ത്തൻ ബാർ​ബ​റാ​യി ജോലി ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു്. ഒരു ദിവസം അവിടെ മു​ഖ​ക്ഷൗ​ര​ത്തി​നു എത്തിയ ഒരു​ത്തൻ തന്നെ പീ​ഡി​പ്പി​ച്ച ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​ണെ​ന്നു് ക്ഷു​ര​കൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. എങ്കി​ലും ആഗതനെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ന്ന രീ​തി​യിൽ അയാൾ ക്ഷൗ​ര​കർ​മ്മം അനു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്നു. സോ​പ്പ് തേ​ച്ചു് പത​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ അയാ​ളു​ടെ ഗള​നാ​ള​ത്തിൽ കത്തി വയ്ക്കു​മ്പോൾ ബാർബർ ചോ​ദി​ച്ചു: “വധ​ശി​ക്ഷ നൽ​ക​പ്പെ​ട്ട​വ​നെ​യും ഷേവ് ചെ​യ്യാ​റു​ണ്ടു്. ഇപ്പോൾ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ ഷേവ് ചെ​യ്യു​ന്നു അടു​ത്ത​താ​യി എന്തു​ണ്ടാ​കാൻ പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നു് നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യാ​മോ?” ആഗതൻ തളർ​ന്നു. പക്ഷേ ബാർബർ ഒന്നും ചെ​യ്തി​ല്ല. പേ​ടി​പ്പി​ച്ച​തു​ത​ന്നെ മതി​യായ ശി​ക്ഷ​യാ​ണെ​ന്നു കരുതി അയാൾ ആ പഴയ മി​ലി​റ്റ​റി ഓഫീ​സ​റെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു. “…with the glazed eyes of a Greek statue, he was gone” മുഖം വടി​ക്കാ​നെ​ത്തി​യ​വ​നു് ആശ്വാ​സം. വാ​യ​ന​ക്കാ​രായ നമു​ക്കും ആശ്വാ​സം. നമു​ക്കു് അതു​ണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതിനു യോ​ജി​ച്ച വി​ധ​ത്തിൽ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യ​ണ​മ​ല്ലോ. അതു് വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി അനു​ഷ്ഠി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് നബ​ക്കോ​ഫ്. രണ്ടു കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് പല സ്ഥ​ല​ങ്ങൾ കാ​ണു​ക​യ​ല്ല. ആ കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് ഒരേ​സ്ഥ​ലം പല രീ​തി​യിൽ കാ​ണു​ക​യെ​ന്ന​താ​ണു് വേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു് പ്രൂ​സ്താ​ണു്. നബ​ക്കോ​ഫ് ജീ​വി​ത​മെ​ന്ന ഒറ്റ​സ്ഥ​ല​ത്തെ കലാ​കാ​ര​ന്റെ രണ്ടു കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് പല രീ​തി​യിൽ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു് ചി​ന്തി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്.

ഒഗ​സ്റ്റിൻ പു​ണ്യാ​ളൻ (Confessions എഴു​തിയ ഒഗ​സ്റ്റിൻ പു​ണ്യാ​ള​ന​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം A.D. 430-​ലാണു് മരി​ച്ച​തു്. 604-ൽ മരി​ച്ച ഒഗ​സ്റ്റി​നാ​ണു് ഇദ്ദേ​ഹം) പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ മഹാ​ദ്ഭു​ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഗ്ര​ന്ഥ​മെ​ഴു​താൻ ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം അദ്ദേ​ഹം കട​പ്പു​റ​ത്തു​ന​ട​ന്ന​പ്പോൾ ഒരു കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി ഒരി​ഞ്ചു് താ​ഴ്ച​യിൽ മണലിൽ ഒരു കു​ഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കി കടൽ​വെ​ള്ള​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു വന്നു് അതി​ലൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. കു​ട്ടി എന്താ​ണു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്നു് ഒഗ​സ്റ്റിൻ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ അവൻ പറ​ഞ്ഞു കടൽ വെ​ള്ള​മാ​കെ ആ കു​ഴി​യി​ലാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു്. ‘അസാ​ദ്ധ്യം’ എന്നു പു​ണ്യാ​ളൻ പറ​ഞ്ഞു. ഉടനെ കു​ട്ടി പറു​പ​ടി നൽകി: “അങ്ങു് പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ മഹാ​ദ്ഭു​തം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു് ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ അസാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല എന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി.” കലാ​കാ​ര​ന്മാർ കൊ​ച്ചു​കു​ഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കി അതിൽ കടൽ വെ​ള്ള​മാ​കെ നി​റ​യ്ക്കാൻ—പര​മ​സ​ത്യം സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കാൻ—ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.