വീ​ട്ടി​ലെ പരി​ചാ​രി​ക​യെ ഗർ​ഭി​ണി​യാ​ക്കു​ക​യും സി​ഫി​ലി​സ് എന്ന രോഗം മകനു് പകർ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്ത അൽ​വി​ങ് മരി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു ഇബ്സ​ന്റെ ‘പ്രേ​ത​ങ്ങൾ’ എന്ന നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ കഥ ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു്. മകൻ ഒസ്വാൽ (Oswald, ഡി ഉച്ച​രി​ക്കാ​റി​ല്ല) പാ​രീ​സിൽ​നി​ന്നു് തി​രി​ച്ചു വരി​ക​യാ​ണു്, പടി​ഞ്ഞാ​റൻ നോർ​വെ​യി​ലു​ള്ള സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടിൽ.

തനി​ക്കു് അതി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​മായ രോ​ഗ​മാ​ണെ​ന്നും അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി തല​ച്ചോ​റു് ശി​ഥി​ലാ​വ​സ്ഥ​യിൽ ചെ​ല്ലു​ന്നു​വെ​ന്നും ഒസ്വാൽ അമ്മ​യെ അറി​യി​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു് രോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ആക്ര​മ​ണം ഉണ്ടാ​കു​മ്പോൾ അമ്മ മാ​ര​ക​മായ വിഷം തനി​ക്കു് തര​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് മക​ന്റെ അഭ്യർ​ത്ഥന. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഒസ്വാൽ ബോധം നശി​ച്ചു് “അമ്മേ എനി​ക്കു് സൂ​ര്യ​നെ തരൂ, സൂ​ര്യ​നെ തരൂ” എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു. അപ്പോൾ അമ്മ തകർ​ന്നു് “Where Is it? Where is it?” എന്നു് വിഷം പോ​ക്ക​റ്റിൽ അന്വേ​ഷി​ക്കു​മ്പോൾ ‘പ്രേ​ത​ങ്ങൾ’ എന്ന നാടകം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. അമ്മ മകനു് വിഷം കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കാം. പക്ഷേ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​യി നാ​ട​ക​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വായ ഇബ്സ​നോ​ടു് ആരോ ചോ​ദി​ച്ചു, അമ്മ മകനു് വിഷം കൊ​ടു​ത്തു​വോ എന്നു്. “അതു് മി​സി​സ് അൽ​വി​ങ്ങി​നോ​ടു തന്നെ ചോ​ദി​ക്ക​ണം” എന്നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി. ഈ സന്ദി​ഗ്ദ്ധത മിക്ക സാ​ഹി​ത്യ​കൃ​തി​ക​ളു​ടെ​യും സവി​ശേ​ഷ​ത​യാ​ണു്. ഞാൻ ഈയിടെ വാ​യി​ച്ച ചാർലി ചാ​പ്ലി​ന്റെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം സം​വി​ധാ​നം ചെയ്ത ‘City Lights’ എന്ന ഫി​ലി​മി​ന്റെ കഥാ​സം​ഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടു്. ജീ​വി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി പൂ​ക്കൾ വിൽ​ക്കു​ന്ന ഒര​ന്ധ​യായ പെൺ​കു​ട്ടി​യെ ഒരു ട്രാം​പ് (അല​ഞ്ഞു തി​രി​യു​ന്ന​വൻ) സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ കഥ​യാ​ണ​തു്. ഒരു കോ​ടീ​ശ്വ​രൻ അവനെ പണം കൊ​ടു​ത്തു സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു. പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ കാഴ്ച വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി അവൻ പണം ചെ​ല​വാ​ക്കി ശസ്ത്ര​ക്രിയ ചെ​യ്യി​ക്കു​ന്നു. ശസ്ത്ര​ക്രി​യ​ക്കു ശേഷം അവൻ മോ​ഷ​ണ​ക്കു​റ്റ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ജയിൽ ശിക്ഷ അനു​ഭ​വി​ച്ച​ശേ​ഷം അവൻ തെ​രു​വു​ക​ളിൽ അല​ഞ്ഞു തി​രി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കാഴ്ച ലഭി​ച്ച കാ​മു​കി​യെ കാ​ണു​ന്നു. അവൾ തന്റെ ഉപ​കർ​ത്താ​വായ കാ​മു​ക​നെ കാണാൻ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പൂവു് വാ​ങ്ങാൻ വരു​ന്ന ഓരോ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നെ​യും അവൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു. അവ​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ അറി​യാം അവൾ​ക്ക്. അവ​ന്റെ സ്പർ​ശ​ന​മു​ണ്ടാ​യാൽ ആ വ്യ​ക്തി ആരാ​ണെ​ന്നും അവൾ​ക്ക​റി​യാം. യാ​ദൃ​ശ്ചി​ക​മാ​യി അവ​ന്റെ സ്പർ​ശം അവൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി. പൂ​ക്കാ​രി​പ്പെൺ​കു​ട്ടി വി​കാ​രാ​ധീ​ന​യാ​യി “നീയോ” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. അവൻ അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ ചൂ​ണ്ടി “നി​ന​ക്കി​പ്പോൾ കാ​ണാ​മോ?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. അവനു സംശയം തന്നെ ഈ സു​ന്ദ​രി​പ്പെൺ​കു​ട്ടി തു​ടർ​ന്നു സ്നേ​ഹി​ക്കു​മോ എന്നു്. “എനി​ക്കി​പ്പോൾ കാണാം” എന്നു് അവൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു് അവനെ കൂ​ടു​തൽ സം​ശ​യി​പ്പി​ച്ചു. അല​ഞ്ഞു തി​രി​യു​ന്ന​വ​ന​ല്ലേ നീ എന്നാ​ണോ അതി​ന്റെ അർ​ത്ഥം? അതോ “എന്റെ കാ​മു​ക​നെ ഞാൻ കാ​ണു​ന്നു”വെ​ന്നോ? സം​ശ​യ​ത്തി​ന്റെ ഈ രണ്ടു മു​ഖ​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് ചല​ച്ചി​ത്രം വി​രാ​ജി​ക്കു​ന്നു. ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഒന്നി​നും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല​ല്ലോ. ആ സന്ദി​ഗ്ദ്ധത സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​ണു് ഈ ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ വി​ജ​യ​മി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

കമ​ലാ​ദാ​സ് മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ​ഴു​തിയ ‘നീർ​മാ​ത​ള​ത്തി​ന്റെ പൂ​ക്കൾ’ എന്ന മനോ​ഹ​ര​മായ ചെ​റു​കഥ ഗീത കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി സു​ന്ദ​ര​മായ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ക്കി​യ​തു് ജൂലൈ–ഓഗ​സ്റ്റു് ലക്കം ‘The little magazine’-ൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. പ്ര​ണ​യ​ബ​ദ്ധ​രായ അയാ​ളും അവളും നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അവൾ കൃ​ത​ജ്ഞ​താ​ഭ​രി​ത​മായ കണ്ണു​ക​ളോ​ടെ അയാളെ നോ​ക്കി. കലാ​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​നു കി​രീ​ടം വയ്ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് പറ​യാ​റി​ല്ലേ? അതു​പോ​ലെ മകുടം ചാർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

“Do you know what that tree is called?” She asked

He shook his head

“The Neermathalam”

They walked on.

“It’s a beautiful tree” he said

“As a child when I got up in the morning and went into the yard, the ground would be covered with the flowers that had fallen down and they would be wet with dew. I…”

“You would pick them up and smell them. When you realized they had no fragrance, you would throw them on the ground”

“How did you know that?”

He looked into her eyes and smiled but said nothing.

സന്ദി​ഗ്ദ്ധത ഈ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ. അസ​ന്ദി​ഗ്ദ്ധ​ത​യു​ണ്ടു​താ​നും. അതി​ലൂ​ടെ അവ​രു​ടെ വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​മായ ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തെ കമ​ലാ​ദാ​സ് അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. City Lights എന്ന ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തിൽ സന്ദി​ഗ്ദ്ധത ഗുണം. ഇവിടെ അസ​ന്ദി​ഗ്ദ്ധ​ത​യാ​ണു് മേ​ന്മ​യ്ക്കു് കാരണം. രണ്ടി​നു​മു​ള്ള സാ​മാ​ന്യ​മായ ഘടകം നോ​ട്ട​മാ​ണു്. അയാൾ അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ നോ​ക്കു​ന്നു. അർ​ത്ഥ​സാ​ന്ദ്ര​മായ നോ​ട്ട​മാ​ണ​തു്. കാഴ്ച കി​ട്ടിയ പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തി​നു് പല അർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ. glance-​നു് പര​മ​പ്ര​ധാ​ന​മു​ണ്ടു് ചാ​പ്ലി​ന്റെ സി​നി​മ​യിൽ.

അതേ പ്രാ​ധാ​ന്യം കമ​ലാ​ദാ​സി​ന്റെ കഥ​യി​ലും. ഇതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കമ​ലാ​ദാ​സി​ന്റെ കഥകൾ വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഞാൻ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. (അമർ​ത്യ സെ​ന്നി​ന്റെ മകൾ എഡി​റ്റ് ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ മാസിക ഏതു പടി​ഞ്ഞാ​റൻ മാ​സി​ക​യോ​ടും തു​ല്യത ആവ​ഹി​ക്കു​ന്നു.)

വർഷം 1944 അല്ലെ​ങ്കിൽ 1945. ഞാൻ അന്നു തി​രു​വ​ല്ല​യിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​കു​മ്പോൾ ഞാൻ കൂ​ട്ടു​കാ​രോ​ടു​കൂ​ടി എസ്. സി. ജങ്ഷ​നിൽ നി​ന്നു് മു​ത്തൂ​റ്റേ​ക്കു് നട​ക്കും. ഒരു ദിവസം അങ്ങ​നെ നട​ക്കു​മ്പോൾ ചങ്ങ​നാ​ശ്ശേ​രി​യിൽ നി​ന്നു് പാ​ഞ്ഞു വന്ന ട്രാൻ​സ്പോർ​ട് ബസ്സി​ന്റെ മുൻ​പി​ലേ​ക്കു് ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ ‘എടു​ത്തു​ചാ​ടി’. ഡ്രൈ​വർ വി​ദ​ഗ്ദ്ധൻ.

അയാൾ ബസ്സ് വെ​ട്ടി​ച്ചൊ​ഴി​ച്ചു് ആ യു​വാ​വി​നെ മര​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു് രക്ഷി​ച്ചു. ബസ്സ് നി​റു​ത്തി. ഡ്രൈ​വർ തല വെ​ളി​യി​ലേ​ക്കി​ട്ടു് വാ​ഹ​ന​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പി​ലേ​ക്കു് ചാ​ടി​യ​വ​നെ നോ​ക്കി ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു. “നി​ന​ക്കു് എന്നാ​യാ​ലും മര​ണ​മാ​ണെ​ടാ”. ആ സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ ഗൗരവം മറ​ന്നു് ഞങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും ഡ്രൈ​വ​റു​ടെ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. ഇങ്ങ​നെ അന​വ​ഹി​ത​നാ​യി റോഡിൽ നട​ന്നാൽ മറ്റൊ​രു ബസ്സ് കയറി അയാൾ മരി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് ഡ്രൈ​വർ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച​തു്. പക്ഷേ അതു് മനു​ഷ്യർ​ക്കു് അനി​വാ​ര്യ​മായ അന്ത്യ​ത്തെ​യും സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു. ഈ വൈ​രു​ദ്ധ്യ​മാ​ണു് ഞങ്ങ​ളു​ടെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു് ഹേതു. ഡ്രൈ​വർ രണ്ടാ​മ​ത്തെ അർ​ത്ഥം മന​സ്സിൽ കണ്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അതു് ശാ​ശ്വ​ത​സ​ത്യ​മ​ല്ലേ? നമ്മ​ളെ​യെ​ല്ലാ​വ​രെ​യും കൊ​ല്ലാ​നു​ള്ള ബസ്സ് എവിടെ നി​ന്നോ സ്റ്റാർ​ട് ചെ​യ്തു കഴി​ഞ്ഞു. നമ്മൾ അതിനു കു​റു​കെ ചാ​ടി​യെ​ന്നു വരും. അല്ലെ​ങ്കിൽ റോ​ഡി​ന്റെ അരി​കു​പ​റ്റി സൂ​ക്ഷി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന നമ്മ​ളെ അതു് ഇടി​ച്ചി​ടും. അതി​ന്റെ ചക്രം കയറി നമ്മൾ അന്ത്യ​യാ​ത്ര നിർ​വ​ഹി​ക്കും.

ആധു​നി​ക​രായ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​രെ എനി​ക്കു് ബഹു​മാ​ന​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും സ്ലേ​വോ​യി ഷീ​ഷെ​ക്കി​നെ (Slavoi Zizek) ഞാൻ ആദ​ര​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു് വീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തു്. കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഏതു രച​ന​യും എനി​ക്കു് സ്ഫു​രി​താ​വ​സ്ഥ (thrill) ഉള​വാ​ക്കു​ന്നു എന്ന​താ​ണു്. ബഹു​ജ​ന​വും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു, ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. 1998-ൽ ഒര​മേ​രി​ക്കൻ സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ല​യിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ ചെന്ന ഷീ​ഷെ​ക്കി​നോ​ടു​ള്ള ബഹു​മാ​ന​ത്താൽ ജന​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കാൻ കൂ​ട്ടം കൂടി ബഹളം വച്ചെ​ന്നും അവരെ പി​രി​ച്ചു വിടാൻ അധി​കാ​രി​കൾ​ക്കു് പോ​ലീ​സി​നെ വി​ളി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു​വെ​ന്നും ഞാൻ ‘Predictions’ എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ കണ്ടു (Oxford Publications, pages 312, 313). ഷീ​ഷെ​ക്കി​ന്റെ ഒരു പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ സ ൽമാൻ റഷ്ദി​യെ വധി​ക്കാൻ ഖൊ​മൈ​നി കല്പന പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ച​പ്പോൾ ഇറേ​നി​യൻ പ്ര​സി​ഡ​ന്റു് പറ​ഞ്ഞു പോലും “ഒന്നും വധ​കൃ​ത്യ​ത്തെ തട​സ്സ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ല്ല. വെ​ടി​യു​ണ്ട തി​രി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു.

അതു ലക്ഷ്യ​ത്തിൽ തറ​യ്ക്കും”. റഷ്ദി​യു​ടെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഓരോ വ്യ​ക്തി​യു​ടെ​യും അവസ്ഥ ഇതാ​ണു്. ആ വ്യ​ക്തി​ക​ളെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി വെ​ടി​യു​ണ്ട തി​രി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു. ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന എന്റെ നെ​ഞ്ചി​ലും അതു തറ​യ്ക്കും. ഇതു് വാ​യി​ക്കു​ന്ന ഓരോ ആളി​ന്റെ​യും. തറ​യ്ക്കു​ന്ന​തു് പല തര​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ. തൾ​സ്തോ​യി​യെ അതി​ശ​യി​ച്ച സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നു​ണ്ടോ? അദ്ദേ​ഹം ‘അന്നാ കരേ​നിന’ എഴു​തു​ന്ന​തി​നു വളരെ മുൻ​പു്—സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞാൽ 1828 സെ​പ്റ്റം​ബർ 9 നു (ജനന ദിവസം) അതു് യാത്ര തു​ട​ങ്ങി. 1910 നവംബർ 20-നു (മര​ണ​ദി​വ​സം) ആ വെ​ടി​യു​ണ്ട അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നെ​ഞ്ചു​പി​ളർ​ന്നു് അക​ത്തേ​ക്കു് കയറി. 1889-ൽ ‘ഉയിർ​ത്തെ​ഴു​ന്നേൽ​പ്പു്’ എന്ന നോവൽ തൾ​സ്തോ​യി എഴു​തി​യ​പ്പോൾ ആ ബു​ള്ള​റ്റ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തെ​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അങ്ങ​നെ അതു സമീ​പ​ത്തെ​ത്തി​യ​തു കൊ​ണ്ടാ​ണു് ‘ഉയിർ​ത്തെ​ഴു​ന്നേ​ല്പു്’ മോ​ശ​പ്പെ​ട്ട നോ​വ​ലാ​യ​തു്. മറ്റൊ​രു തര​ത്തിൽ പറയാം. തു​ട​ക്ക​ത്തി​ലേ ജീർ​ണ്ണത തു​ട​ങ്ങും. അതി​ന്റെ പര​കോ​ടി കലാ​കാ​ര​ന്മാർ നേ​ര​ത്തേ കണ്ടു് തന്റെ പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളിൽ നി​ന്നു് പി​ന്മാ​റ​ണം. വള്ള​ത്തോൾ അതു് ചെ​യ്തി​ല്ല. അതി​നാ​ലാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് സ്റ്റാ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് കവി​ത​യെ​ഴു​തേ​ണ്ടി വന്ന​തു്. തകഴി, കേ​ശ​വ​ദേ​വു്, പൊ​റ്റെ​ക്കാ​ട്ടു് ഇവർ അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ല്ല. ബഷീർ മാ​ത്രം ആ സത്യം ഗ്ര​ഹി​ച്ചു പി​ന്മാ​റി. പത്രാ​ധി​പർ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടാൽ ഒരെ​ഴു​ത്തു് അയ​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ബഷീർ സം​തൃ​പ്ത​നാ​ക്കി.

നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​രൻ ടി. പദ്മ​നാ​ഭ​ന്റെ സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​കത നശി​ച്ചി​ട്ടു് ഏറെ​ക്കാ​ല​മാ​യി. അദ്ദേ​ഹം അതു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​തെ പറ​ട്ട​ക്ക​ഥ​കൾ വാ​രി​ക​ക​ളി​ലും അവ​യു​ടെ വി​ശേ​ഷാൽ​പ്പ​തി​പ്പു​ക​ളി​ലും എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. മല​യാ​ള​മ​നോ​ര​മ​യു​ടെ വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പിൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ “അച്ഛൻ” എന്ന കഥ പറ​ട്ട​ക​ളിൽ പറ​ട്ട​യാ​ണു്. ക്ര​മേണ വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന സെ​നി​ലി​റ്റി കൊ​ണ്ടു് (വൃ​ദ്ധാ​വ​സ്ഥ) സ്വയം കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ക​യും അന്യ​രെ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ണു് ഇതി​ലു​ള്ള​തു്. ഗൾഫിൽ ജോ​ലി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മരു​മ​കൻ (son-​in-law) അതു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു് നാ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. അയാളെ വീ​ണ്ടും അങ്ങോ​ട്ടേ​ക്കു് അയ​യ്ക്കാൻ പരോ​ക്ഷ പ്രേ​രണ നട​ത്തു​ന്നു വൃ​ദ്ധൻ. മരു​മ​ക​നു് ജോലി കി​ട്ടി​യാ​ലെ​ന്തു്? ഇല്ലെ​ങ്കി​ലെ​ന്തു്? അയാൾ സ്വ​ന്തം പട്ടി​യു​ടെ ശരീ​ര​ത്തി​ലെ ചെ​ള്ളു​കൾ പെ​റു​ക്കി​യാ​ലെ​ന്തു്? കു​തി​ര​പ്പു​റ​ത്തു കയറി യോ​ദ്ധാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ സഞ്ച​രി​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്? വാ​യ​ന​ക്കാ​രിൽ നി​ന്നു് ഒരു പ്ര​തി​ക​ര​ണ​വും ഉള​വാ​കു​ക​യി​ല്ല. അത്ര​യ്ക്കു് വി​ര​സ​മാ​ണു് ഈ രചന. പദ്മ​നാ​ഭ​ന്റെ ഉറവ വറ്റി. അദ്ദേ​ഹം വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ മെ​ന​ക്കെ​ടു​ത്താ​തി​രു​ന്നാൽ മതി. സത്യം പറ​യു​ന്ന​വ​രെ അദ്ദേ​ഹം ഭർ​ത്സി​ക്ക​രു​തു്.

ഒരി​ക്കൽ തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ ഊണു കഴി​ച്ച​പ്പോൾ എന്റെ ഒരു പല്ലു് ചു​ണ്ടിൽ കൊ​ണ്ടു് അവിടം മു​റി​ഞ്ഞു. മു​റി​ഞ്ഞ സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരു മു​ഴ​യു​ണ്ടാ​യി. നാലു ദി​വ​സ​മാ​യി​ട്ടും അതു പോ​കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഡോ​ക്ട​റെ കാ​ണി​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു ഞാൻ. അക്കാ​ല​ത്തു് ഞാൻ ഒരു​പാ​ടു് സി​ഗ​ര​റ്റ് വലി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു് എപ്പോ​ഴും സം​ശ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണു് മനു​ഷ്യൻ. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ ഡോ​ക്ട​റെ കാണാൻ പോ​യ​തു്. അദ്ദേ​ഹം എന്നെ കസേ​ര​യി​ലി​രു​ത്തി ചു​ണ്ടി​ലെ വീർ​ത്ത​ഭാ​ഗം രണ്ടു വിരൽ കൊ​ണ്ടു് പ്രസ് ചെ​യ്തു. എന്നി​ട്ടു് മെ​ല്ലെ വി​ര​ലു​കൾ എടു​ത്തി​ട്ടു് വീർ​ത്ത ഭാഗം പഴയ രീ​തി​യിൽ ആകുമോ എന്നു നോ​ക്കി. ആയി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കാൻസർ എന്ന വി​ചാ​ര​മാ​യി​രി​ക്കാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്. “സി​ഗ​ര​റ്റ് എത്ര വലി​ക്കും?” എന്നു ഡോ​ക്ടർ ചോ​ദി​ച്ചു എന്നോ​ടു്. ഞാൻ അക്കാ​ല​ത്തു് ദി​വ​സ​വും ഇരു​പ​തു് സി​ഗ​ര​റ്റ് വലി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കി​ലും ഡോ​ക്ട​റോ​ടു് കള്ളം പറ​ഞ്ഞു.

“ആറു് സി​ഗ​ര​റ്റ്” ഉടനെ ഒരു ഉത്ക്രോ​ശം അദ്ദേ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യി: ‘അയ്യോ’. ഞാൻ ഞെ​ട്ടി. തു​ടർ​ന്നു​ണ്ടായ രണ്ടു “അയ്യോ” വി​ളി​കൾ​ക്കു ശേഷം അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു ‘ബയോ​പ്സി എടു​ക്ക​ണം’. ‘ശരി ഡോ​ക്ടർ’ എന്നു മറു​പ​ടി നൽ​കി​യി​ട്ടു് ഞാൻ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​ന്നു. അടു​ത്ത ദിവസം ചു​ണ്ടി​ലെ വീർ​പ്പു് ഇല്ലാ​തെ​യാ​യി. ചില ദിവസം കഴി​ഞ്ഞു. എന്റെ ഒരു ബന്ധു​വി​നെ​യും കൂ​ട്ടി ആ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തി. അദ്ദേ​ഹം പരി​ശോ​ധന നട​ത്തി​യി​ട്ടു് “അയ്യോ” എന്നു നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. ഉപ​ക​ര​ണം മാ​റ്റി​വ​ച്ചി​ട്ടു് one twenty over eighty എന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ഓർമ്മ. തു​ടർ​ന്നു​ണ്ടായ “അയ്യോ അയ്യോ” വി​ളി​കൾ കാരണം ബ്ലഡ് പ്രഷർ എത്ര​യാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു് കേൾ​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല. വേ​റൊ​രു പ്ര​മേ​ഹ​രോ​ഗി​ണി​യെ​യും കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ മറ്റൊ​രു ദിവസം അതേ ഡോ​ക്ട​റെ കാണാൻ പോയി. രക്തം പരി​ശോ​ധി​ച്ച​തി​ന്റെ രേഖ ഞാൻ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ മുൻ​പിൽ വച്ചി​ട്ടു് diabetes ആണു ഡോ​ക്ടർ എന്നു പറ​ഞ്ഞു. പരി​ശോ​ധ​ന​യു​ടെ റി​സൽ​ട്ടിൽ 120 തൊ​ട്ടു 140 mg-​മിൽ ഒരു സം​ഖ്യ​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നാ​ണു് ഓർമ്മ. ഡോ​ക്ടർ “അയ്യോ, അയ്യോ, അയ്യോ” എന്നു മൂ​ന്നു തവണ വി​ളി​ച്ചു. ആ വി​ളി​കേ​ട്ടു് രോ​ഗി​ണി തളർ​ന്നു. താൻ മരി​ച്ചു പോ​കു​മെ​ന്നു് അവ​ള​ങ്ങു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. പക്ഷേ ഇന്നും നല്ല ആരോ​ഗ്യ​ത്തോ​ടെ അവൾ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ വ്യാ​ക്ഷേ​പക ഡോ​ക്ടർ — doctor of interjection — എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. Injection എന്ന​ല്ല interjection എന്നാ​ണു്. നമ്മ​ളൊ​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഷ​യ​ല്ലാ​ത്ത വ്യാ​ക്ഷേ​പ​ക​ഭാഷ മാ​ത്ര​മു​ള്ള ലോ​ക​ത്താ​യി​രി​ക്കും അദ്ദേ​ഹം വസി​ക്കു​ന്ന​തു്. രോ​ഗി​കൾ വ്യാ​ക്ഷേ​പക ശബ്ദ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം നല്ല​പോ​ലെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്ക​ണം.

ഞാൻ ക്ലാ​സ്സിൽ ‘ഉത്ത​ര​രാ​മ​ച​രി​തം’ പഠി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മല​യാ​ളം തർജമ വാ​യി​ച്ചാൽ പല​പ്പോ​ഴും സംശയം ഉണ്ടാ​കും. സം​സ്കൃ​തം മൂ​ല​ഗ്ര​ന്ഥം നോ​ക്കി​യാൽ ആ സംശയം തീരും. അങ്ങ​നെ ഒരു ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഒറി​ജി​ന​ലും അതി​ന്റെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് വ്യാ​ഖ്യാ​ന​വും നോ​ക്കാ​നി​ട​യാ​യി. വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വു് Rama wept എന്ന​തു് വെ​ണ്ട​യ്ക്ക അക്ഷ​ര​ത്തിൽ അച്ച​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. രാ​മ​ന്റെ രോ​ദ​ന​ത്തി​നു് ഊന്നൽ നൽ​കാ​നും വി​ലാ​പം വള​രെ​ക്കൂ​ടു​ത​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വി​ന്റെ ആ വെ​ണ്ട​യ്ക്ക പ്ര​യോ​ഗം. ചിരി സഹി​ക്കാ​നാ​വ​തെ ഞാൻ ആ വ്യാ​ഖ്യാ​ന​വും കൊ​ണ്ടു് കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള സാ​റി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു് ഓടി​ച്ചെ​ന്നു. എൻ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യ്ക്കു് ചി​രി​ക്കാൻ കൂ​ടു​ത​ലാ​യൊ​ന്നും വേണ്ട. അദ്ദേ​ഹം വള​രെ​നേ​രം ചി​രി​ച്ചു.

വ്യാ​ക്ഷേ​പ​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​വും വെ​ണ്ട​യ്ക്കാ പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​വും നമ്മൾ കണ്ടു. ചാർലി ചാ​പ്ലി​ന്റെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം മൂ​ക​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണു് കൂ​ടു​ത​ലി​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തെ​ന്നു് രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു് വ്യാ​ക്ഷേ​പ​ക​ലോ​കം വേണ്ട, വെ​ണ്ട​യ്ക്കാ പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​വും വേണ്ട. നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ചി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​വും വേ​ണ്ടേ വേണ്ട. അതു് സാരള ്യ​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​മാ​ണു്. ആ ലോകം കാണണോ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക്? കാ​ണ​ണ​മെ​ങ്കിൽ മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യു​ടെ ഓണ​പ്പ​തി​പ്പിൽ ഇ. ഹരി​കു​മാർ എഴു​തിയ ‘ഇങ്ങ​നെ​യും ഒരു ജീ​വി​തം’ എന്ന ഹൃ​ദ്യ​മായ കഥ വാ​യി​ച്ചാൽ മതി. ഒരു ഫ്ലാ​റ്റിൽ ജോ​ലി​യൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ അല​സ​ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന ഒരു യു​വാ​വി​നെ ആ ഫ്ലാ​റ്റി​ലെ സു​ന്ദ​രി​യായ പരി​ചാ​രിക സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് വാ​ച്യ​മാ​യി വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാ​തെ അയാൾ​ക്കു് അവൾ ആഹാരം കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു, വാടക കു​ടി​ശ്ശിക നൽ​കു​ന്നു. അയാൾ അക​ന്നു പോ​കു​മ്പോൾ അവൾ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു. ആ ദുഃ​ഖ​ത്തിൽ നമ്മ​ളും പങ്കു​കൊ​ള്ള​ത്ത​ക്ക വി​ധ​ത്തിൽ ഹരി​കു​മാർ കഥ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ പെൺ​കു​ട്ടി നമ്മൾ കഴി​ഞ്ഞു കൂ​ടു​ന്ന ഈ ലോ​ക​ത്തു തന്നെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​ളാ​ണെ​ന്നു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് തോ​ന്നു​ന്നു. ആ പരി​ചാ​രി​ക​യെ എന്റെ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ച്ചു് നമ്പൂ​തി​രി വരച്ച നല്ല ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ഞാൻ അന​വ​ര​തം അവളെ കാ​ണു​ന്നു.

ഇന്നു് തമി​ഴ്‌​നാ​ട്ടിൽ ഉൾ​പെ​ട്ട തക്കല എന്ന സ്ഥലം തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​യ​ള​വിൽ ഞാൻ അവിടെ താ​മ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു ദിവസം കാ​ല​ത്തു് അറി​ഞ്ഞു ആളുകൾ കൂ​ട്ട​ത്തോ​ടെ മരി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു്. കോളറ തക്ക​ലെ​യെ ഗ്ര​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

ഈ സ്പർ​ശ​സ​ഞ്ചാ​രി​യായ രോഗം (പക​രു​ന്ന രോഗം) ക്ലാ​ത്തി എന്ന മീനിൽ നി​ന്നാ​ണു് ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തെ​ന്നു് തെ​റ്റാ​യോ ശരി​യാ​യോ ധരി​ച്ച ജനത കോ​പാ​കു​ല​രാ​യി മത്സ്യ​വി​ല്പ​ന​ക്കാ​രിൽ നി​ന്നു് അതു് പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് കു​ട്ട​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ടി. ഞാൻ താ​മ​സി​ച്ച വീ​ടി​ന്റെ തൊ​ട്ടു പി​റ​കി​ലു​ള്ള പറ​മ്പിൽ കോളറ വന്നു മരി​ച്ച​വ​രു​ടെ ജഡ​ങ്ങൾ കു​ഴി​ച്ചു താ​ഴ്ത്തു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു​കേ​ട്ടു് രാ​ത്രി ഉറ​ക്കം വന്നി​ല്ല. നേരം വെ​ളു​ത്ത​പ്പോൾ വീ​ട്ടു​കാ​രും ഞാനും ആദ്യ​ത്തെ ബസ്സിൽ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു വന്നു. കോളറ പടർ​ന്നു പി​ടി​ച്ച​തു് ഭീ​തി​ദ​മായ സം​ഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നു് തു​ല്യ​മോ അതി​നെ​ക്കാൾ ഭയ​ങ്ക​ര​മോ ആയ സംഭവം കേ​ര​ള​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. അതു് ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വ​ത്തി​നു് ജന​ങ്ങൾ പു​ല്ലു​വില കല്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്ന​താ​ണു്. ഞാൻ പല​പ്പോ​ഴും ഈ കോ​ള​ത്തിൽ എഴു​തി​യ​താ​ണു്, എന്റെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തു് ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വ​ങ്ങൾ വലിയ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​യി ജനത കരു​തി​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു്. ഇട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള​യു​ടെ ‘തു​ഷാ​ര​ഹാര’ത്തി​ന്റെ പ്ര​സാ​ധ​നം അക്കാ​ല​ത്തെ മഹാ​സം​ഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു. പൊ​റ്റ​ക്കാ​ട്ടി​ന്റെ കഥാ​സ​മാ​ഹാ​ര​മി​റ​ങ്ങി​യാൽ അതു​വാ​ങ്ങാൻ ആളുകൾ വരി​വ​രി​യാ​യി പു​സ്ത​ക​ക്ക​ട​യു​ടെ മുൻ​പിൽ നി​ന്നു. എന്നാൽ ഇന്നു് ആ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കൂ. അവർ കൃ​തി​കൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യാൽ ആരെടാ ഈ ഇട​പ്പ​ള്ളി രാഘവൻ പിള്ള? ആരെടാ ഈ പൊ​റ്റ​ക്കാ​ട്ടു്? എന്നു ചോ​ദി​ക്കും. അവ​രു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ ആരും വാ​ങ്ങു​ക​യും ഇല്ല. പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര്യം പോ​ക​ട്ടെ. വർ​ത്ത​മാ​ന​പ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ ദിനം പ്ര​തി​യു​ള്ള ആഗ​മ​ന​വും സം​ഭ​വ​മാ​യി അന്നു കരു​തി​യി​രു​ന്നു, ആളുകൾ. ഇന്നു് അവ അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മ​ന്ത്രി ധാർ​മ്മി​ക​ത​യി​ല്ലാ​തെ കണ്ണ​ന്താ​ന​ത്തോ​ടു് വല്ല​തും പറ​ഞ്ഞോ? കണ്ണ​ന്താ​നം അതു ബോം​ബാ​യി കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ന്നു​വോ? എന്നൊ​ക്കെ അറി​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കെ​ന്തു പ്ര​യോ​ജ​നം? അവ​യൊ​ക്കെ പത്ര​ത്തിൽ വാ​യി​ച്ചു് മന​സ്സി​ന്റെ സമനില തെ​റ്റി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തി​നാ​ണു് ഞാൻ? ആ സമ​യം​കൊ​ണ്ടു് ഷെ​യ്ക്സ്പി​യ​റി​ന്റെ ഒരു നാടകം വാ​യി​ച്ചാൽ, അതു ടൊൽ​ഫ്തു് നൈ​റ്റ് പോലെ ഒരു സി​ല്ലി നാ​ട​ക​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കു പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ടും. അതു​കൊ​ണ്ടു് പട്ടം താ​ണു​പി​ള്ള പണ്ടു പറ​ഞ്ഞ​തു പോലെ ദി​ന​പ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ വെറും കട​ലാ​സു​തു​ണ്ടു​ക​ളാ​യേ എനി​ക്കു് കാണാൻ കഴി​യു​ന്നു​ള്ളൂ.

ഇതു​പോ​ലെ തന്നെ​യാ​ണു് വാ​രി​ക​ക​ളു​ടെ വി​ശേ​ഷാൽ​പ്പ​തി​പ്പു​ക​ളു​ടെ പ്ര​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും. പണ്ടു് മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യു​ടെ വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പു വരും. ആർടു് പെ​യ്പ്പ​റി​ലു​ള്ള മനോ​ഹ​ര​മായ അച്ച​ടി. അല്പം ഓവർ​സൈ​സാ​ണെ​ങ്കി​ലും അന്ന​ത്തെ പ്ര​മു​ഖ​രു​ടെ രചനകൾ ആ വലി​പ്പ​ത്തി​ന്റെ അസു​ഖ​ദാ​യ​ക​ത്വം വള​രെ​ക്കു​റ​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പു് വാ​ങ്ങാ​നാ​യി ഞാൻ ആറു​മാ​സം മുൻ​പു് പണം ശേ​ഖ​രി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നു് അതാണോ സ്ഥി​തി. എല്ലാ കവ​റു​ക​ളി​ലും പെൺ​പി​ള്ളേ​രു​ടെ പട​ങ്ങൾ. ഉള്ള​ട​ക്കം ഒരേ എഴു​ത്തു​കാ​രു​ടേ​തു്. ഉറവ വറ്റി​യ​വ​രു​ടെ രചനകൾ. വി​ര​സ​ങ്ങ​ളായ ഹാ​സ്യ​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ. ഇവ​യു​ടെ സമാ​ഹാ​ര​മാ​ണു് ഓരോ വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി​യും. മടു​ത്തു. നന്നേ മടു​ത്തു. ബഹു​മാ​നം അർ​ഹി​ക്കാ​ത്ത, പൂജ അർ​ഹി​ക്കാ​ത്ത ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും വി​ശേ​ഷാൽ​പ​തി​പ്പു​ക​ളും മല​വെ​ള്ള​പ്പാ​ച്ചിൽ പോലെ ബു​ക്ക്സ്റ്റാ​ളു​ക​ളെ ആക്ര​മി​ക്കു​ന്നു. ജന​സം​ഖ്യ വർ​ദ്ധി​ച്ചു. വാ​യ​ന​ക്കാർ വർ​ദ്ധി​ച്ചു. സാ​മ്പ​ത്തി​ക​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലെ നിയമം ഓർ​മ്മി​ക്കുക. ഡി​മാ​ന്റ് അനു​സ​രി​ച്ചു​ള്ള സപ്ലൈ. അതി​നാൽ പ്ര​തി​ഭാ​ധ​ന​ന്മാർ രച​ന​ക​ളു​മാ​യി ഇടി​ച്ചു കയ​റു​ന്നു ട്രാൻ​സ്പോർ​ട് ബസ്സി​ലെ​ന്ന പോലെ. അതി​നാൽ കു​റ്റം പറ​യ​രു​തു് എഡി​റ്റേ​ഴ്സി​നെ. തല​ച്ചോ​റി​ന്റെ ശക്തി വല്ലാ​ത്ത ശക്തി​യാ​ണു്. അതു് ഇന്നു് ഒരി​ട​ത്തും കാ​ണാ​നി​ല്ല.

ഞാ​നി​ത്ര​യും എഴു​തി​യ​തു് കേ​ര​ള​കൗ​മു​ദി​യു​ടെ ഓണ​പ്പ​തി​പ്പിൽ കാ​ക്ക​നാ​ടൻ എഴു​തിയ ‘മറു​പ​ടി ഇല്ലാ​തെ’ എന്ന കഥാ​ചേ​ഷ്ടി​തം വാ​യി​ച്ചു​പോ​യ​തു കൊ​ണ്ടാ​ണു്. ലസ്ബി​യ​നി​സം എന്ന അറു​പ​ഴ​ഞ്ചൻ വി​ഷ​യ​മാ​ണു് കാ​ക്ക​നാ​ടൻ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്. സ്വ​വർ​ഗ്ഗ​ര​തി നട​ത്തു​ന്ന​തി​നു് സഹാ​യി​ച്ചി​രു​ന്ന കൂ​ട്ടു​കാ​രി പോ​യ​തി​ന്റെ ദുഃഖം മറ്റേ​ക്കൂ​ട്ടു​കാ​രി​യു​ടെ​താ​യി കാ​ക്ക​നാ​ടൻ വി​വ​രി​ക്കു​ന്നു.

സ്വ​വർ​ഗ്ഗ​രാ​ഗം കഥ​യി​ലൂ​ടെ, കവി​ത​യി​ലൂ​ടെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഞാൻ എതി​ര​ല്ല. അതു് കല​യാ​വ​ണം. കഥയെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ സന്ന​ദ്ധ​രായ അനു​വാ​ച​കർ​ക്കു് അതു് മസ്തി​ഷ്ക​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​തോ ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​തോ ആയ അനുഭവ വർ​ണ്ണ​ന​മാ​യി തോ​ന്ന​ണം. കല​യു​ടെ തി​ള​ക്ക​മാർ​ന്ന ആ വർ​ണ്ണന നിർ​വ​ഹി​ക്കാൻ കാ​ക്ക​നാ​ട​നു ശക്തി​യി​ല്ല. അതി​നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ രചന വെറും literal statement ആയി തരം താ​ഴു​ന്നു. (കാ​ക്ക​നാ​ട​ന്റെ കഥകളെ വി​മർ​ശി​ക്കാം. അദ്ദേ​ഹം പകരം പറ​യു​ന്ന​തു് ‘വൈ​രാ​ഗ്യം പിള്ള’ ‘വൈ​രാ​ഗ്യം പ്രെ​ഫെ​സർ’ എന്നോ മറ്റോ ആകു​ക​യു​ള്ളൂ.)

എറ​ണാ​കു​ളം മഹാ​രാ​ജാ​സ് കോ​ളേ​ജിൽ ഞാൻ പ്ര​ഫെ​സ​റാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അവി​ട​ത്തെ ഒര​ധ്യാ​പ​കൻ എന്റെ മു​റി​യിൽ വന്നു പറ​ഞ്ഞു: “സാർ, ഒരു വി​ദ്യാർ​ത്ഥി സങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് എന്നു് പല തവണ കട​ലാ​സ്സിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സത്യം കണ്ട​റി​ഞ്ഞ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യ​ല്ലേ അയാൾ. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കവി​ത​യെ എത്ര നി​ഷ്പ​ക്ഷ​മാ​യി അയാൾ വി​ല​യി​രു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു!” ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കവി​ത​യെ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന എന്നെ വി​മർ​ശി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ആ അധ്യാ​പ​ക​നെ​ന്നു് എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി. എങ്കി​ലും ഞാൻ ചി​രി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളൂ. ഇതി​നു​ശേ​ഷം രണ്ടു​ത​വ​ണ​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹം ഇതു് ആവർ​ത്തി​ച്ചു. എന്റെ മു​റി​യിൽ വന്നു്. ഡോ​ക്ടർ ലീ​ലാ​വ​തി ഞാ​നി​രു​ന്ന മു​റി​യി​ലാ​ണു് ഇരു​ന്ന​തു്. ശ്രീ​മ​തി ഇല്ലാ​ത്ത സമയം നോ​ക്കി​യാ​ണു് മൂ​ന്നു തവ​ണ​യും അദ്ദേ​ഹം എന്നെ​യും പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യായ കവി​യെ​യും അപ​മാ​നി​ച്ച​തു്. ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നു് എതി​രാ​യി ക്ലി​ക്ക് മഹാ​രാ​ജാ കോ​ളേ​ജിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​രു​ന്നു. അവ​രു​ടെ നേ​താ​വോ ഉപ​നേ​താ​വോ ആയി​രു​ന്നു അധ്യാ​പ​കൻ. വ്യ​ക്തി​ശ​ത്രു​ത​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു് യോ​ഗ്യ​ത​യെ നി​ന്ദി​ച്ചി​ട്ടാ​വ​രു​തു് പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കാൻ. സൂ​ര്യ​നെ ഇഷ്ട​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ You can deal with the Sun direct. അല്ലാ​തെ “സൂ​ര്യ​നാ​ണോ ഇതു്? വെറും കരി​ക്ക​ട്ട!” എന്നു​പ​റ​യ​രു​തു്. പറ​ഞ്ഞാൽ ബഹു​ജ​നം പു​ച്ഛി​ക്കും.