പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ത്തിൽ നി​സ്സാ​ര​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന ചില സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും അറി​യാ​തെ നാ​ക്കിൽ നി​ന്നു് വീ​ഴു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളും സങ്ക​ല്പി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ ഗൗ​ര​വ​മാർ​ജ്ജി​ക്കും. അതു നമ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തെ വല്ലാ​തെ ഉല​ച്ചു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യും. സർ​ക്കാർ സെ​ക്ര​ട്ടേ​റി​യ​റ്റിൽ ജോ​ലി​നോ​ക്കി​യി​രു​ന്ന എനി​ക്കു​ണ്ടായ ഭാ​ഗ്യ​ക്കേ​ടി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പറ​യ​ട്ടെ. അസി​സ്റ്റ​ന്റ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യാ​യി ഒരു വേ​ലു​പ്പി​ള്ള വേ​റൊ​രു ഡി​പാർ​ട്മെ​ന്റിൽ നി​ന്നു മാ​റി​വ​ന്നു് ചാർ​ജ്ജെ​ടു​ത്തു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാ​നെ​ഴു​തിയ ഒരു ഡ്രാ​ഫ്റ്റി​ന്റെ ‘അപ്രൂ​വൽ’ വാ​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു് എനി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ കാ​ണേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു. ഞാൻ എഴു​തി​യ​വ​ച്ച ഡ്രാ​ഫ്റ്റ് അദ്ദേ​ഹം വാ​യി​ച്ചു നെ​റ്റി ചു​ളി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു് ചില തി​രു​ത്ത​ലു​കൾ വരു​ത്തി ഫയൽ തി​രി​ച്ചു തന്നു. ഞാനതു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ എന്റെ നെ​റ്റി​യും ചു​ളി​ഞ്ഞു. അസി​സ്റ്റ​ന്റ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യു​ടെ തി​രു​ത്ത​ലിൽ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് വ്യാ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ സമ്മ​തം കി​ട്ടാ​ത്ത double passive ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. No action was decided to be taken എന്നു് അദ്ദേ​ഹം എന്റെ വാ​ക്യം വെ​ട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. അതു തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു പറ​യാ​തെ ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ ആ വാ​ക്യ​ത്തിൽ തൊ​ട്ടു ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കണ്ണി​ന്റെ മുൻ​പി​ലേ​ക്കു ഫയൽ നീ​ട്ടി. ‘എന്താ വേ​ണ്ട​തു്?’ എന്നു് അസി​സ്റ്റ​ന്റ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി നീ​ര​സ​ത്തോ​ടെ എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. ഞാൻ വൈ​മ​ന​സ്യ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു. ‘സർ, ഡബ്ൾ പാ​സ്സീ​വ്. അദ്ദേ​ഹം അങ്ങ​നെ​യൊ​രു വ്യാ​ക​ര​ണ​വി​ധി കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. ‘തെ​ളി​ച്ചു പറയൂ’ എന്നാ​യി ഓഫീസർ. അപ്പോൾ ഞാൻ തെ​ളി​ച്ചു​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു. ‘സർ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് വ്യാ​ക​ര​ണ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് ഡബ്ൾ പാ​സ്സീ​വ് പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​കൂ​ടാ. ‘No action was taken’ എന്നാ​വാം സർ. അസി​സ്റ്റ​ന്റ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യു​ടെ കറു​ത്ത മൂ​ക്കു് ചു​വ​ന്നു ഗൗ​ര​വ​ഭാ​വം. ‘ഞാൻ എഴു​തി​യ​തു റ്റൈ​പ് ചെ​യ്തു കൊ​ണ്ടു​വ​രു. Are you correcting my English?’ എന്നു മൊ​ഴി​യാ​ടി. ഞാൻ തി​രി​ച്ചു​പോ​യി. അര​മ​ണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എനി​ക്കൊ​രു കല്പന കി​ട്ടി. ‘M. Krishnan Nair is transferred to the Translation Section’ പി​ന്നെ സെ​ക്ര​ട്ടേ​റി​യ​റ്റിൽ നി​ന്നു കോ​ളേ​ജി​ലേ​ക്കു മാ​റ്റം കി​ട്ടു​ന്ന​തു​വ​രെ ഞാൻ തർ​ജ്ജ​മ​വി​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ ജോലി നോ​ക്കി. വ്യാ​ക​ര​ണ​ത്തെ​റ്റു് ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടായ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യം!

ഡോ​ക്ടർ ഗോ​ദ​വർ​മ്മ​യോ​ടു് സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തോ​ടെ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ​ക്കു് എന്തും ചോ​ദി​ക്കാം. അദ്ദേ​ഹം വി​ന​യ​ത്തോ​ടെ മറു​പ​ടി പറയും. ഒരു ദിവസം ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “സർ, …ലിനു് ബു​ദ്ധി​കൂ​ടു​മ​ല്ലോ ഏത​ധ്യാ​പ​ക​നെ​ക്കാ​ളും. പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തി​ലു​മ​ങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ …ൽ എഴു​തു​ന്ന ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്ന ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ പഠി​പ്പി​ച്ച​വർ​ക്കു് എഴു​താൻ പറ്റി​ല്ല. എന്നി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഫസ്റ്റ് ക്ലാ​സ് കി​ട്ടി​യി​ല്ല​ല്ലോ. സെ​ക്കൻ​ഡ് ക്ലാ​സ​ല്ലേ കി​ട്ടി​യ​തു്? എന്താ​ണു് കാരണം സാർ?” എന്റെ ചോ​ദ്യം കേ​ട്ട​യു​ട​നെ സാർ കസേ​ര​യിൽ നി​ന്നു് എഴു​ന്നേ​റ്റു. മു​റി​യു​ടെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോയി. തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന​തു് മലർ​ന്നു​പി​ടി​ച്ച മട്ടി​ലാ​ണു്. കാ​ലു​കൾ നീ​ട്ടി​വ​ച്ചു് നട​ന്നു് കസേ​ര​യിൽ പി​റ​കു​വ​ശം പൊ​ക്ക​ത്തിൽ നി​ന്നു വീ​ഴ്ത്തി കാ​ലു​കൾ വളരെ നീ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഇരു​ന്നു. സാറ് പറ​ഞ്ഞു: “ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു അയാ​ളു​ടെ വരവു് വൈ​വാ​വോ​സി​ക്കു്. എന്നി​ട്ടു പു​ച്ഛ​ത്തോ​ടു കൂടി ഞങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ നോ​ക്കി. നീ​യൊ​ക്കെ എന്നെ​പ്പ​രീ​ക്ഷി​ക്കാൻ ആരെടാ എന്ന ഭാവം. പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു വരു​ന്ന​വർ​ക്കു ഇരി​ക്കാൻ ഞങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ കസേ​ര​യി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതിൽ ഞങ്ങ​ളി​രി​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞാ​ലേ ഇരി​ക്കാ​വൂ. അയാൾ ചെ​യ്ത​തു് അതല്ല. പൃ​ഷ്ഠ​ഭാ​ഗം കസേ​ര​യു​ടെ അറ്റ​ത്തു അമർ​ത്തി കാ​ലു​കൾ നീ​ട്ടി​യു​ള്ള ആ ഇരി​പ്പു് ഉണ്ട​ല്ലോ. അതു് objectionable ആയി​രു​ന്നു. ആ മര്യാ​ദ​കേ​ടു കണ്ടി​ട്ടാ​ണു് ഞങ്ങൾ അയാൾ​ക്കു ഫസ്റ്റ് ക്ലാ​സ് കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തു്”. പി​ല്കാ​ല​ത്തു് ആ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി കോ​ളേ​ജ് ലക്‍ച​റർ ആയി. പക്ഷേ, തന്നെ​ക്കാൾ ജൂ​നി​യ​റായ പലരും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സീ​നി​യ​റാ​യി ജോലി നോ​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ലക്‍ച​റ​റാ​യി അദ്ദേ​ഹം കോ​ളേ​ജിൽ വന്ന​തു്. അതി​ന്റെ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി. വയ​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ ജൂ​നി​യർ. അദ്ദേ​ഹം വൈകി വന്ന​തു കാരണം സർ​വീ​സിൽ ജൂ​നി​യർ. അതി​നാൽ പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു​ള്ള ബോർ​ഡി​ന്റെ ചെ​യർ​മാൻ ഞാൻ. അദ്ദേ​ഹം വെറും എക്സാ​മി​നർ. ചീഫ് എക്സാ​മി​നർ പോ​ലു​മാ​യി​ല്ല. ഒരു നട​ത്ത​വും ഇരി​പ്പും വരു​ത്തി​വ​ച്ച വിന.

ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ​യും വസ്തു​വി​നെ​യും ക്ഷു​ദ്ര​മാ​യി കരു​ത​രു​തു്. അന​വ​ധാ​ന​ത​യോ​ടെ ചു​ണ്ടിൽ നി​ന്നെ​ടു​ത്തു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ സി​ഗ്റ​റ്റ് കു​റ്റി​യു​ടെ അറ്റ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സ്വ​ല്പ​മായ തീ ഒരു നഗ​ര​ത്തെ​യാ​കെ ഭസ്മ​മാ​ക്കിയ യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വം ഞാൻ കു​ട്ടി​യാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ പത്ര​ത്തിൽ വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടു്. വസ്തു​വി​ലും സം​ഭ​വ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള ക്ഷു​ദ്ര​ത്വാ​രോ​പം വി​പ​ത്തു് ഉണ്ടാ​ക്കും.

അതു​പോ​ലെ വലിയ കണ്ടു​പി​ടു​ത്ത​ങ്ങ​ളും ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കി​യേ​ക്കാം. “The End of History” എന്ന പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​തി വി​ശ്വ​പ്ര​ശ​സ്തി നേടിയ Francis Fukuyama-യുടെ പുതിയ പു​സ്ത​ക​മായ “Our Posthuman Future ” ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു. അതിൽ അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു: “People’s relationship to death will change as well. Death may come to be seen not as a natural and inevitable aspect of life, but a preventable evil like polio or the measles”. മരണം പോ​ളി​യോ പോലെ, അഞ്ചാം​പ​നി പോലെ ചി​കി​ത്സി​ച്ചു മാ​റ്റാ​വു​ന്ന ഒരു രോ​ഗ​മാ​യി മാ​റി​യാൽ നമ്മ​ളെ​ല്ലാം എന്തു ചെ​യ്യും? അഞ്ഞൂ​റു വയ​സ്സു​ള്ള മു​ത്ത​ച്ഛൻ കു​ഞ്ഞാ​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​കി​ല്ലേ?

കമി​ഴ്‌​ന്നു് വീ​ണി​ട്ടും മീ​ശ​യിൽ മണ്ണു പറ്റി​യി​ല്ല എന്ന മട്ടി​ലു​ള്ള മറു​പ​ടി വാ​യി​ച്ചു. ആരുടെ മറു​പ​ടി? സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ ‘സമാ​ഹാ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി’ എന്ന തല​ക്കെ​ട്ടിൽ മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ മറു​പ​ടി. സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ എന്ന പേ​രി​നെ​ക്കാ​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു യോ​ജി​ക്കു​ന്ന​തു് ‘സമ​യോ​ചി​തം പിള്ള’ എന്ന പേ​രാ​ണു്. തന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ കൊ​ണ്ടു് ആ പേ​രി​നാ​ണു് തനി​ക്കർ​ഹത എന്നു് അദ്ദേ​ഹം തെ​ളി​യി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ. നക്സ​ലൈ​റ്റ്, പി​ന്നീ​ടു് മാർ​ക്സി​സ്റ്റ്, അതി​നു​ശേ​ഷം മാറി മാറി വരു​ന്ന സർ​ക്കാ​രു​ക​ളു​ടെ പാ​ദ​സേ​വ​നം ഇപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ബി. ജെ. പി. സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ പാ​ദ​സേ​വ​നം അനു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്നു. What a fall! എന്നു​പ​റ​യാൻ തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ. ഓരോ വ്യ​ക്തി​യു​ടെ​യും മാ​ന​സി​ക​നില അവ​ലം​ബി​ച്ചു​ള്ള പെ​രു​മാ​റ്റ​മാ​യി, ച്യു​തി​യാ​യി എനി​ക്ക​തു കണ്ടാൽ മതി. പക്ഷേ, സാ​മാ​ന്യ​ജ​ന​ത​യെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്ന, അവർ​ക്കു മാർ​ഗ്ഗ​ഭ്രം​ശം വരു​ത്തു​ന്ന പ്ര​ക്രി​യ​യു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ അതിനു സമാ​ധാ​നം ചോ​ദി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വരു​ന്നു.

ഡോ​ക്ടർ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു ടെയും ഒ. എൻ. വി യു​ടെ​യും രചനകൾ ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളി​ക്കാ​തെ സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്റെ​യും സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യു​ടെ​യും ഈര​ണ്ടു കവി​ത​കൾ ചേർ​ത്തു “At Home in the World” എന്ന സമാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥം പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്ത​തു് അധാർ​മ്മി​ക​മാ​യി​പ്പോ​യി എന്നു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തി​നു് അദ്ദേ​ഹം നല്കു​ന്ന സമാ​ധാ​നം ദുർ​ബ്ബ​ല​മാ​ണു്. ഗ്രാ​മ്യ​ശൈ​ലി​യിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ തടി​ത​പ്പ​ലാ​ണു്. തനി​ക്കു തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പിൽ ഒരു പങ്കു​മി​ല്ല, ICCR-​ഉം അവർ നി​യ​മി​ച്ച എഡി​റ്റോ​റി​യൽ ബോർ​ഡു​മാ​ണു് ഉത്ത​ര​വാ​ദി​കൾ എന്ന​ത്രേ സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്റെ വാദം. ഇതൊരു വി​ത​ണ്ഡ​താ​വാ​ദ​മാ​ണു്. എഡി​റ്റോ​റി​യൽ ബോർ​ഡും ICCR-​ഉം തെ​റ്റു ചെ​യ്തു എന്നു തനി​ക്കു തോ​ന്നി​യാൽ സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ലേ അതു തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു്. അതു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല. സമാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ Compiled and Edited by K. Satchidanandan എന്നു വലിയ അക്ഷ​ര​ത്തിൽ അച്ച​ടി​ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹം അനു​മ​തി നല്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഈ പ്ര​സ്താ​വം കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം തെ​ളി​യു​ന്നു സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ സാ​പ​രാ​ധ​നാ​ണെ​ന്നു്. മറു​പ​ടി​യി​ലെ ഉപ​കാ​രക മനോ​ഭാ​വം തി​ക​ച്ചും പരി​ഹാ​സ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ സമാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്ക​രെ​യും ഒ. എൻ. വി​യെ​യും വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞെ​ങ്കി​ലും താൻ അവർ​ക്കു് വാ​രി​ക്കോ​രി കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു് പണ്ടു് എന്ന മട്ടി​ലാ​ണു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതിലെ Patronising attitude നി​ന്ദ്യം. മു​തിർ​ന്ന ഭാ​ഷാ​ക​വി​യാ​യി അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്ക​രെ കാ​ണു​ന്ന സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ ഒ. എൻ. വിയെ പ്ര​മുഖ എവു​ത്തു​കാ​ര​നാ​യേ ദർ​ശി​ക്കു​ന്നു​ള്ളൂ. കരു​തി​ക്കൂ​ട്ടി​യാ​ണു് ആ പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ. “I have the right to answer all accusations against me with an eternal ‘That’s me’” എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞ നെ​പ്പോ​ളി​യ​ന്റെ മട്ടു​ണ്ടു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​നു്. നെ​പ്പോ​ളി​യൻ മഹാ​നാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ജനത അതു സമ്മ​തി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. പക്ഷേ, ഒ. എൻ. വി​ക്കും അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്കർ​ക്കും ചില സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ങ്ങൾ നല്കി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവ​രെ​ക്കാൾ സമു​ന്ന​ത​സ്ഥാ​നം തനി​ക്കാ​ണെ​ന്നു സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന​തു് മി​ത​മായ ഭാ​ഷ​യിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ foolishness ആണു്.

മറു​പ​ടി നോ​ക്കുക. എന്റെ പേരു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ എഴു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല. കോ​ള​മി​സ്റ്റ് എന്നേ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളു. എന്നെ പു​ച്ഛ​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്. പക്ഷേ, എനി​ക്കു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​നോ​ടു തോ​ന്നു​ന്ന പു​ച്ഛം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഉണ്ടാ​വാൻ ഇട​യി​ല്ല.

ഞാൻ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന ശാ​സ്ത​മം​ഗ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ആകെ മൂ​ന്നു് എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രു​ണ്ടു്. 1. ക്യാൻ​സർ സ്പെ​ഷ​ലി​സ്റ്റ് എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ 2. ലോ​ക്കോ​ളേ​ജ് പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലാ​യി​രു​ന്ന എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ 3. സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​മെ​ഴു​തു​ന്ന എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ. ചി​ല​പ്പോൾ എന്നെ വട​ക്കൻ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു വി​ളി​ച്ചു് ചിലർ പറയും: “ഡോ​ക്ടർ, എന്റെ ബന്ധു​വി​നെ അങ്ങോ​ട്ട​യ​യ്ക്കു​ന്നു. കു​ട​ലി​ലെ ക്യാൻ​സ​റാ​ണു് അയാൾ​ക്കു്. ഡോ​ക്ടർ ആ രോഗം ഭേ​ദ​മാ​ക്കി​ത്ത​ര​ണം. “ഒരു ദിവസം പൂ​ന​യിൽ നി​ന്നു് ഒരാൾ എന്നെ വി​ളി​ച്ചു് ഞാൻ എഴു​തിയ ലോ​പ്പു​സ്ത​കം എവി​ടെ​ക്കി​ട്ടു​മെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ ലോ​ക്കോ​ളേ​ജ് പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലാ​യി​രു​ന്ന എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രോ​ടു് തട്ടി​ക്ക​യ​റു​ന്ന​വർ കാ​ണു​മാ​യി​രി​ക്കും. ഒര​മേ​രി​ക്കൻ സ്ഥാ​പ​നം ഞാൻ വാ​ങ്ങി​ച്ച ക്യാൻ​സ​റി​നു​ള്ള ഔഷ​ധ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു. ഇത്ര​യൊ​ക്കെ​യേ ഉള്ളു വ്യ​ക്തി​ത്വ​മെ​ന്ന​തു്. സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ എന്ന പേ​രു​ള്ള ആയി​ര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് ആളുകൾ ഡൽ​ഹി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ കാണും. ഭാ​ര​ത​മാ​കെ നോ​ക്കി​യാൽ ലക്ഷം സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്മാർ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഔന്ന​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മാ​യ​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​നാ​യി താൻ കേ​മ​നാ​ണെ​ന്നു് ആരും തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്ക​രു​തു്. ഓരോ വ്യ​ക്തി​ക്കും സ്വ​ത്വ​മു​ണ്ടു്. അവർ അതു പരി​പാ​ലി​ച്ചു ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. ആരും ആരെ​ക്കാ​ളും കേ​മ​ന​ല്ല. ‘ഒരു​ദി​നം നി​ന്റെ കണ്ണൊ​ന്ന​ട​യു​കി​ല​തു​മ​തി നി​ന്നെ ലോകം മറ​ക്കു​വാൻ’ എന്നു കവി.

എം. എസ്. സു​ബ്ബ​ല​ക്ഷ്മി യുടെ പാ​ട്ടു​കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ജവാ​ഹർ​ലാൽ നെ​ഹ്റു ഗാ​ന​മ​വ​സാ​നി​ച്ച​പ്പോൾ ഓടി അവ​രു​ടെ അടു​ത്തു ചെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു: “You are the queen of music. Who am I? A mere prime minister.” നെ​ഹ്റു​വി​നെ ഇതു പറ​യി​ച്ച​തു് സു​ബ്ബ​ല​ക്ഷ്മി​യു​ടെ പാ​ട്ടി​ന്റെ ആധ്യാ​ത്മി​ക​ത്വ​വും അവ​രെ​യും നെ​ഹ്റു​വി​നെ​യും മറ്റു ശ്രോ​താ​ക്ക​ളെ​യും ഒറ്റ​ക്കെ​ട്ടാ​ക്കിയ ലയ​വു​മാ​ണു്. ഈ ലയ​ത്തി​ന്റെ അഭാ​വ​ത്തിൽ ഐക്യ​മി​ല്ല. സമാ​ന​താൽ​പ​ര്യ​ങ്ങൾ ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ദാർ​ഢ്യ​മി​ല്ല. സമീ​ക​രി​ച്ചു പറ​യു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്ക​രു​തു വാ​യ​ന​ക്കാർ. ‘മല​യാ​ള​നാ​ടു് എഡി​റ്റർ എസ്. കെ. നാ​യ​രു​ടെ അമ്മ​യു​ടെ ശതാ​ഭി​ഷേ​ക​വേ​ള​യിൽ സു​കു​മാ​രി നരേ​ന്ദ്ര​മേ​നോ​ന്റെ പാ​ട്ടു​ക​ച്ചേ​രി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മുൻ​നി​ര​യിൽ ഇരു​ന്ന ഞാൻ ശ്രീ​മ​തി​യു​ടെ ഗാ​ന​മാ​ധു​ര്യം ആസ്വ​ദി​ച്ചു് തല​യാ​ട്ടി​പ്പോ​യി. ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ‘ഞാ​നാ​രു്? ഒര​നു​ഗൃ​ഹീ​ത​യു​ടെ പാ​ട്ടു​കേ​ട്ടു് തല​യാ​ട്ടാൻ?’ എന്നു എനി​ക്കു തോ​ന്നി. അറി​യാ​തെ​യു​ള്ള ആ തല​യാ​ട്ട​ലു​ണ്ട​ല്ലോ അതു് ഗാ​യി​ക​യും ഞാനും മറ്റു ശ്രോ​താ​ക്ക​ളും ലയ​ത്താൽ ബന്ധ​ന​സ്ഥ​രാ​യ​തു കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​യ​താ​ണു്.

ലയം കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഈ ബന്ധ​നം മഹാ​ക​വി​ത്ര​യ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രു​ടെ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങൾ. പക്ഷേ, മൂ​ന്നു​പേ​രും ഒന്നാ​ണെ​ന്നു നമു​ക്കു തോ​ന്നൽ, തകഴി, ദേവ്, ബഷീർ ഇവ​രു​ടെ കഥ​ക​ളി​ലെ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ങ്ങൾ വൈ​വി​ധ്യ​വും വൈ​ജാ​ത്യ​വു​മു​ള്ളവ. പക്ഷേ, അവരെ വി​ഭി​ന്ന​രാ​യി കാണാൻ ആവു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല നമു​ക്കു്. ലയ​ത്തി​ന്റെ ഫലം ‘പാ​ട്ടു​കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ പാദം കൊ​ണ്ടു താളം പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ആ മൂ​ന്നു കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ​യും രച​ന​ക​ളി​ലൂ​ടെ കട​ന്നു​പോ​കു​മ്പോൾ നമ്മൾ ഹൃദയം കൊ​ണ്ടു താളം പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു.

അതി​ല്ല നവീ​ന​ക​വി​ക​ളു​ടെ പദ്യ​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ. കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ രചനകൾ പാ​രാ​യ​ണം ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴും അതി​ല്ല. ജേ​ക്ക​ബ് എബ്ര​ഹാ​മി​ന്റെ ‘പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രും പു​ത്ര​ന്മാ​രും’ എന്ന കഥയിൽ (മല​യാ​ളം വാരിക) യു​വ​ത​ല​മു​റ​യു​ടെ ജീർ​ണ്ണ​ത​യു​ണ്ടു്. പഴയ തല​മു​റ​യു​ടെ സം​സ്കാ​ര​സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, കഥ വി​ശ്വ​സ​നീ​യ​മാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കാരണം സ്പ​ഷ്ടം. ലയ​ത്തി​ന്റെ ഇല്ലാ​യ്മ കുറെ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളെ​ഴു​തി സമാ​ഹ​രി​ച്ചാൽ കഥ​യാ​വു​മോ? കലാ​ശി​ല്പ​മാ​വു​മോ? ആകു​മെ​ന്നു് ജേ​ക്ക​ബ് എബ്ര​ഹാം. പല വി​ശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും വാ​യി​ച്ച എനി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു യോ​ജി​ക്കാൻ വയ്യ.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ഒരു പ്ര​മുഖ ബു​ക്ക് സ്റ്റാ​ളി​ന്റെ മാ​നേ​ജർ എന്നോ​ടൊ​രി​ക്കൽ ചോ​ദി​ച്ചു. ‘സാറ് എപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും കൂ​വി​യി​ട്ടു​ണ്ടോ പ്ര​തി​ഷേ​ധം അറി​യി​ക്കാ​നാ​യി?’ ‘ഇല്ല’ എന്നു ഞാൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം അറി​യി​ച്ചു—‘ഞാനും ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കൂ​വി​യി​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ, കഴി​ഞ്ഞ​യാ​ഴ്ച കൂ​വി​പ്പോ​യി. അത്ര​യ്ക്കു പ്ര​തി​ഷേ​ധം എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യി. ശുദ്ധ തെ​മ്മാ​ടി​ത്ത​രം’ ഞാൻ സം​ഭ​വ​മെ​ന്താ​ണെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു. ഞാൻ ഒരു മീ​റ്റി​ങ്ങി​നു പോയി. മന്ത്രി അധ്യ​ക്ഷ. ഞാൻ ഹോളിൽ ചെ​ന്നു കയ​റി​യ​പ്പോൾ ഒരു സ്പീ​ക്കർ പ്ര​സം​ഗം അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു. അടു​ത്ത പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​ന്റെ പേരു വി​ളി​ച്ചു. അയാൾ ആടി​യാ​ടി മൈ​ക്കി​ന്റെ മുൻ​പിൽ വന്നു. എന്നി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: “എനി​ക്കു പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ അറി​യാം. പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ വയ്യ. കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടു്. എനി​ക്കു തൂറാൻ മു​ട്ടു​ന്നു” കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ​ന്ന​ല്ല ഈ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​നു പു​റ​ത്തും അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു ചല​ച്ചി​ത്ര സം​വി​ധാ​യ​ക​നാ​ണു് ആ മനു​ഷ്യൻ. സദ​സ്സു് ചി​രി​ച്ചു. മന്ത്രി (സ്ത്രീ) ചി​രി​ച്ചു. അവർ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ ചോ​ദി​ച്ചു—“എന്താ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്? നി​ങ്ങൾ തൂ​റാ​റി​ല്ലേ?” സദ​സ്സാ​കെ ഇളകി ഞാൻ എന്റെ അടു​ത്തി​രു​ന്ന മാ​ന്യ​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. “കൂ​വി​യി​ട്ടു​ണ്ടോ താ​ങ്കൾ?” “ഇല്ല” എന്നു മറു​പ​ടി. “കൂ​വാ​മോ?” എന്നു് എന്റെ ചോ​ദ്യം. “വയ്യ” എന്നു മറു​പ​ടി. “എന്നാൽ ഞാൻ കൂവാൻ പോ​കു​ന്നു. ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഇന്നു​വ​രെ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത പ്ര​വൃ​ത്തി. ഞാൻ വലതു കൈ​കൊ​ണ്ടു് ചു​ണ്ടു​ക​ളു​ടെ ഒരു വശം മറ​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു് നി​ര​ന്ത​രം കൂവി. അതു​കേ​ട്ടു മറ്റു​ള്ള​വ​രും കൂവി. സ്പീ​ക്കർ പ്ര​സം​ഗം അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു് കസേ​ര​യിൽ ചെ​ന്നു് ഇരു​ന്നു. പ്ര​സം​ഗം അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടും കൂവൽ തു​ടർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. മീ​റ്റി​ങ് അല​ങ്കോ​ല​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് മന്ത്രി എഴു​ന്നേ​റ്റു​പോ​യി. സദ​സ്സും പി​രി​ഞ്ഞു” ബു​ക്ക് സ്റ്റാ​ളി​ന്റെ മാ​നേ​ജർ എഞ്ചി​നീ​യ​റി​ങ് ഡി​ഗ്രി​യു​ള്ള​യാ​ളാ​ണു്. ആധു​നിക യൂ​റോ​പ്യൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ അവ​ഗാ​ഹ​മു​ള്ള വ്യ​ക്തി​യാ​ണു്. മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും വേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം കൂവി. വ്യ​ക്തി​കൾ ഒരു​മി​ച്ചു​കൂ​ടി mob ആകു​മ്പോൾ ആ സമൂ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഒരു​ത​രം വി​ഷ​മു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു് ആൽഡസ് ഹക്സി​ലി Brave New World Revisited എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ വിഷം മന​സ്സാ​കെ വ്യാ​പി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് ഫിലിം സം​വി​ധാ​യ​ക​ന്റെ നേർ​ക്കു ഓരി​യി​ടൽ നട​ത്തി​യ​തു്. മാ​ന്യ​രിൽ മാ​ന്യ​നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം (കൂവിയ ആൾ) എങ്കി​ലും mob ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വിഷം അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഓരി​യി​ട​ലി​നു പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചു.

സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നി​ഷ്പ​ക്ഷ​മാ​യി അഭി​പ്രാ​യം പറ​യു​ന്ന​വർ ഏറെ​യു​ണ്ടു് ഭാ​ര​ത​ത്തിൽ. അവ​രോ​ടു ശശി​ത​രൂർ, വി​ക്രം സേ​ത്ത്, പങ്ക​ജ് മിശ്ര, അനിതാ ദേ​ശാ​യി, അനിതാ നായർ ഇവ​രു​ടെ രച​ന​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു നോ​ക്കൂ. ‘ബോ​റി​ങ് എന്ന മറു​പ​ടി​യേ’കി​ട്ടൂ. പക്ഷേ, അവ​രോ​ടു പത്ര​പ്ര​തി​നി​ധി​കൾ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ചെ​ന്നാൽ മോ​ബി​ലെ (mob) വ്യ​ക്തി​ക​ളാ​യി മാറും. ജന​ക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ന്നു ഉത്പാ​ദി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന വിഷം കു​ടി​ച്ചു് അവർ ഈ എഴു​ത്തു​കാ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്ര​ശം​സാ​വ​ച​ന​ങ്ങൾ ഉതിർ​ക്കും. ഞാ​നി​തെ​ഴു​തി​യ​തു് ‘കലാ​കൗ​മു​ദി’യിൽ എസ്. ബി​ജൂ​രാ​ജ്, അനി​താ​നാ​യ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തിയ ഗു​ണോ​ത്കീർ​ത്ത​നം വാ​യി​ച്ചു​പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്, അനി​താ​നാ​യ​രു​ടെ ഒരു കഥ​യു​ടെ—പറ​ട്ട​ക്ക​ഥ​യു​ടെ—തർ​ജ്ജമ വാ​യി​ച്ചു​പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. പ്രാ​യ​ക്കൂ​ടു​ത​ലു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യു​ടെ രതിയെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഇക്കഥ ലേശം പോലും കലാ​ത്മ​ക​മ​ല്ല. ഒരു വി​ചാ​ര​ത്തെ​യും അതു സു​നി​ശ്ചി​ത​ത്വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അനു​വാ​ച​ക​നു പകർ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കഥ​യെ​ഴു​തു​ന്ന​വർ ബോ​ധ​മ​ണ്ഡ​ലം കൊ​ണ്ടാ​ണു് വി​ചാ​ര​വി​കാ​ര​ങ്ങൾ അനു​വാ​ച​കർ​ക്കു് പകർ​ന്നു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു്. വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ട​ല്ല ആ പ്ര​ക്രിയ നട​ത്തുക. ബോ​ധ​മ​ണ്ഡ​ലം പക​രു​മ്പോൾ വാ​ക്കു​കൾ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​വും. അനിതാ നാ​യ​രു​ടെ കഥയിൽ പരു​ക്കൻ വാ​ക്കു​കൾ മു​ഴ​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഇതു കല​യ​ല്ല, കലാ​ഭാ​സ​മാ​ണു്. പ്ര​ശാ​ന്തി​ന്റെ തർ​ജ്ജ​മ​യും വികലം. ഒരു​ത​രം heavy മല​യാ​ള​ത്തി​ലാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണം നട​ത്തു​ന്ന​തു്.

ദാ​ന്തേ യുടെ ഡിവൈൻ കോ​മ​ഡി​യി​ലെ ഒരു ഭാഗം. ദാ​ന്തേ​യും വെർ​ജി​ലും നര​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ച്ചു് ഏഴാ​മ​ത്തെ വല​യ​ത്തി​ലെ​ത്തി. അവിടെ അനേകം മര​ങ്ങൾ. വെർ​ജിൽ ദാ​ന്ത​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “ഈ മര​ങ്ങ​ളിൽ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒന്നിൽ നി​ന്നു് ഒരു ചെറിയ ഭാ​ഗ​മെ​ങ്കി​ലും അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ത്താൽ താ​ങ്ക​ളു​ടെ ചി​ന്ത​കൾ ന്യൂ​ന​ത​യു​ള്ള​താ​വും. ഇതു​കേ​ട്ടു് ദാ​ന്തെ ഒരു മര​ത്തിൽ നി​ന്നു ഒരു ചെറിയ ശാഖ പൊ​ട്ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. ഉടനെ മരം നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. “എന്നെ മു​റി​വേ​ല്പി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തി​നു്?” ചോ​ര​കൊ​ണ്ടു് അതാകെ ഇരു​ണ്ട​പ്പോൾ വീ​ണ്ടും പരി​ദേ​വ​നം. “താ​ങ്കൾ എന്തി​നാ​ണു് എന്നെ കീ​റു​ന്ന​തു്? ദയ​യി​ല്ലേ താ​ങ്കൾ​ക്കു്? ഞങ്ങൾ മനു​ഷ്യ​രാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ മര​ങ്ങ​ളാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. താ​ങ്ക​ളു​ടെ കൈ ദയ​യോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​ണം” രക്ത​വും വാ​ക്കു​ക​ളും മര​ത്തി​ന്റെ ക്ഷ​ത​മേ​റ്റ ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നു വന്നു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലെ​ഴു​തു​ന്ന ഇന്ത്യ​നെ​ഴു​ത്തു​കാർ എന്നാ​ണു് നര​ക​ത്തി​ലെ മര​ങ്ങ​ളാ​യി മാറുക?

മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളെ അധി​കൃത കു​ത്സി​ത​ത്വ​മെ​ന്നും അന​ധി​കൃത കു​ത്സി​ത​ത്വ​മെ​ന്നും വി​ഭ​ജി​ക്കാം. അധി​കൃ​ത​മെ​ന്നാൽ authorized എന്നർ​ത്ഥം. പത്രാ​ധി​പർ നീ​ല​പ്പെൻ​സിൽ കൊ​ണ്ടു് publish എന്നെ​ഴു​തു​ക​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കീ​ഴ്ജീ​വ​ന​ക്കാർ അച്ചു​നി​ര​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു അധി​കൃത കു​ത്സി​ത​ത്വം. അന​ധി​കൃത കു​ത്സി​ത​ത്വം പത്രാ​ധി​പർ തി​രി​ച്ച​യ​ച്ച രച​ന​ക​ളാ​ണു്. അവ വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട​തു് ഞാനും എന്നെ​പ്പോ​ലെ കോ​ള​മെ​ഴു​തു​ന്ന​വ​രു​മാ​ണു്. കാ​ല​ത്തു് ഏഴു​മ​ണി​ക്കേ ഞാൻ ഉണർ​ന്നെ​ഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ക​യു​ള്ളു ആറു​മ​ണി​ക്കേ ഒരു​ത്തൻ ഡോർ​ബെ​ല്ല​ടി​ക്കു​ന്നു. അതു​കേ​ട്ടു് അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന എന്നെ അടു​ക്ക​ള​യിൽ ജോലി ആരം​ഭി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി അറി​യി​ക്കു​ന്നു: “ഒരാൾ കാണാൻ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.” മര്യാദ ലം​ഘി​ക്ക​രു​ത​ല്ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ കോ​ണി​പ്പ​ടി​കൾ ഇറ​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു മുൻ​വ​ശ​ത്തേ​ക്കു്. പണ്ട​ത്തെ​പ്പോ​ലെ അനാ​യാ​സ​മാ​യി പടികൾ ഇറ​ങ്ങാൻ വയ്യെ​നി​ക്കു്. എൺപതു വയ​സ്സാ​യി. പല​പ്പോ​ഴും വീഴും. വീ​ഴു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു് വീ​ട്ടു​കാർ ‘അയ്യോ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഓടി​യെ​ത്തും. എന്നെ പി​ടി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേ​ല്പി​ക്കും. മു​ട്ടി​ടി​ച്ചാ​ണു് വീഴുക. ക്ഷതം പറ്റിയ മു​ട്ടു തട​വി​ക്കൊ​ണ്ടു് മുൻ​വ​ശ​ത്തേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ ഒരു ബാഗ് നിറയെ കൈ​യെ​ഴു​ത്തു​പ്ര​തി​ക​ളു​മാ​യി ഒരു​ത്തൻ കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. എന്നെ​ക്ക​ണ്ട​യു​ട​നെ ചന്തി ഒന്നു​യർ​ത്തി എഴു​ന്നേ​ല്ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന മട്ടു കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ ഒട്ടും സത്യ​സ​ന്ധ​ത​യി​ല്ലാ​തെ, ആർ​ജ്ജ​വ​മി​ല്ലാ​തെ (Sincerity) ‘ഇരി​ക്കു, ഇരി​ക്കു്’ എന്നു പറ​യു​ന്നു. വന്ന​യാൾ ഭീ​മ​മായ കട​ലാ​സ്സു​കെ​ട്ടു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തി​ട്ടു്’ എന്റെ കഥകൾ. ഇവ​യൊ​ന്നു വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യി​ട്ടു് സാർ അഭി​പ്രാ​യം പറയണം. എസ്. ജയ​ച​ന്ദ്രൻ​നാ​യ​രോ​ടു ശു​പാർശ ചെ​യ്തു ഓരോ​ന്നാ​യി വാ​രി​ക​യിൽ ഇടീ​ക്ക​ണം. ‘ഉറ​ക്കം മതി​യാ​കാ​ത്ത ദേ​ഷ്യ​വും പലതവണ ഡോർ​ബെ​ല്ല് കേൾ​പ്പി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് ഈയർ ഡ്ര​മ്മി​നു​ണ്ടായ വേ​ദ​ന​യും അട​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്’ വാ​യി​ക്കാം. പത്രാ​ധി​പ​രോ​ടു് പറയാം എന്നു മു​ഴു​ക്ക​ള്ളം ഞാൻ പറ​യു​ന്നു. വഴ​ങ്ങു​ന്നു എന്നു കണ്ടാ​ലു​ടൻ ആഗതൻ പന്ത്ര​ണ്ടു പു​റ​മു​ള്ള കൈ​യെ​ഴു​ത്തു​പ്ര​തി മെ​ല്ലെ​യെ​ടു​ത്തു് ‘ഞാൻ വാ​യി​ക്കാം. സാ​റൊ​ന്നു കേൾ​ക്ക​ണം’ എന്ന​റി​യി​ക്കു​ന്നു. സാ​ക്ഷാൽ ടോൾ​സ്റ്റോ​യി കഥ​യെ​ഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു വാ​യി​ച്ചു​കേൾ​പ്പി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ ‘നി​റു​ത്തു ഹേ’ എന്നു് പറ​യു​ന്ന​വ​നാ​ണു് ഞാൻ. മര്യാ​ദ​യു​ടെ പേരിൽ ‘ഞാൻ​ത​ന്നെ വാ​യി​ക്കാം. മു​ഴു​വൻ കഥ​ക​ളും ഇങ്ങു തന്നേ​ക്കു’ എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു വാ​ങ്ങി​വ​യ്ക്കു​ന്നു. ഒരു​മാ​സം കഴി​ഞ്ഞു കഥാ​കാ​രൻ വരു​മ്പോൾ ‘ഒന്നാ​ന്ത​രം കഥകൾ’ എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു് ആ കെ​ട്ടു തി​രി​ച്ചെ​ടു​ത്തു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ‘സാർ പബ്ളി​ഷ് ചെ​യ്യി​ക്കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​ല്ലോ’ എന്നാ​ഗ​തൻ. ‘താ​ങ്കൾ​ത​ന്നെ ഓരോ​ന്നാ​യി അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു പത്രാ​ധി​പർ​ക്കു്. അച്ച​ടി​ച്ചു വന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അപ്പോൾ പത്രാ​ധി​പ​രോ​ടു് ഞാൻ ശു​പാർശ ചെ​യ്യാം. ആദ്യ​മേ ശു​പാർശ ചെ​യ്താൽ താ​ങ്കൾ​ക്കു കഴി​വി​ല്ലെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കി​ല്ലേ” ആഗതനു സമാ​ധാ​ന​മാ​യി. അദ്ദേ​ഹം അല്പം കൂ​ടെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​ന​കം ഞാൻ പത്തു കോ​ട്ടു​വാ​യി​ടു​ന്നു. കോ​ട്ടു​വാ പകരും. പക്ഷേ, കഥാ​കാ​ര​നു് അതു പക​രു​ന്ന ലക്ഷ​ണ​മി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം നി​ര​പ​രാ​ധ​രെ കൊ​ല്ലാൻ ഇറ​ങ്ങി​ത്തി​രി​ച്ച​വ​ന​ല്ലേ. ഒരു​വി​ധ​ത്തിൽ അയാളെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ച​ശേ​ഷം ഞാൻ കോ​ട്ടു​വാ​യി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് കോ​ണി​പ്പ​ടി​കൾ കയ​റു​ന്നു. ഒച്ച​യോ​ടു​കൂ​ടി വീ​ഴു​ന്നു. ‘ഓരോ​രു​ത്ത​ന്മാർ നേരം വെ​ളു​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് കഥ​ക​ളു​മാ​യി വന്നു​ക​യ​റും. ശല്യ​ങ്ങൾ’ എന്നു് എന്റെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തിയ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി ധർ​മ്മ​രോ​ഷം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ‘അയാൾ കേൾ​ക്കും പതു​ക്കെ​പ്പറ’ എന്നു് ഞാൻ ഏഴാ​മെ​ട​ത്തി​നു് മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു് നല്കു​ന്നു. ഇതു അന​ധി​കൃത രച​യി​താ​ക്ക​ളു​ടെ രീതി. അധി​കൃത രച​യി​താ​ക്കൾ പലതവണ വാ​രി​ക​ക​ളിൽ പേ​ര​ച്ച​ടി​ച്ചു​വ​ന്ന​തി​ന്റെ പേരിൽ പത്രാ​ധി​പർ​ക്കു കഥാ​സാ​ഹ​സി​ക്യം അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. പത്രാ​ധി​പർ​ക്കു് കഥ ട്രാ​ഷാ​ണെ​ന്ന​റി​യാം. എങ്കി​ലും ടി. കെ. ശങ്ക​ര​നാ​രാ​യ​ണൻ എഴു​തി​യ​ത​ല്ലേ. അച്ച​ടി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? പ്ര​സി​ദ്ധ​ന​ല്ലേ ഈ കഥാ​കാ​രൻ എന്നൊ​ക്കെ വി​ചാ​രി​ച്ചു് ബ്ലൂ പെൻ​സിൽ കൊ​ണ്ടു publish എന്നു് കീ​ഴ്ജീ​വ​ന​ക്കാ​ര​നു് നിർ​ദ്ദേ​ശം നല്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യിൽ വന്ന അധി​കൃത രച​ന​യാ​ണു് ‘ഭയം കൊ​ണ്ടു​ള്ള ലാ​ഭ​ങ്ങൾ’ എന്ന വൈ​രൂ​പ്യം. കഥ​യെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ പറ​യു​ന്നി​ല്ല. ഈ കോ​ള​ത്തി​നു് വി​ശു​ദ്ധി​യു​ണ്ടു്. അതിൽ മാ​ലി​ന്യം കോ​രി​യെ​റി​യാൻ എന്റെ മന​സ്സു് സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തു് ഞാൻ വാ​യി​ച്ച നല്ല പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണ് Andre Comte-​Sponville എഴു​തിയ “A Short Treatise On The Great Virtue” എന്ന​തു്. (Translated by Catherine Temerson—William Heinmann London—9.60 (Indian price) ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലേ​ക്കു അതു തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. പ്ര​ഫെ​സ​റാ​ണു് ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ. നന്മ—virtue—എന്താ​ണെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം തന്നെ മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു. ഫല​പ്രാ​പ്തി ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ശക്തി​യാ​ണു് നന്മ. നല്ല പേ​നാ​ക്ക​ത്തി മു​റി​ക്കു​ന്ന​തിൽ സവി​ശേ​ഷത കാ​ണി​ക്ക​ണം. നല്ല മരു​ന്നു് രോ​ഗ​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​ക്ക​ണം. നല്ല വിഷം കൊ​ല്ല​ണം. കൊ​ല​പാ​ത​കി​യു​ടെ കൈയിൽ ഇരി​ക്കു​ന്ന കത്തി​ക്കു് പാ​ച​ക​ക്കാ​ര​ന്റെ കൈ​യി​ലെ കത്തി​യെ​ക്കാൾ നന്മ കു​റ​വൊ​ന്നു​മി​ല്ല. രോഗം ഭേ​ദ​മാ​ക്കു​ന്ന സസ്യ​ത്തി​നു് വി​ഷ​മ​യ​മായ സസ്യ​ത്തെ​ക്കാൾ കൂ​ടു​തൽ നന്മ​യി​ല്ല.

Politeness, Fidelity, Prudence, Temperance, Courage, Justice, Generosity, Compassion, Mercy, Gratitude, Humility, Simplicity, Tolerance, Purity, Gentleness, Good faith, Humour, Love ഈ പതി​നെ​ട്ടു നന്മ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ ഉപ​ന്യ​സി​ക്കു​ന്നു. ഓരോ പ്ര​ബ​ന്ധ​വും മൗ​ലി​ക​ങ്ങ​ളായ ആശ​യ​ങ്ങ​ളാൽ സമ്പൂർ​ണ്ണം. പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്താൽ, യഥാ​സ്ഥി​തി​ക​ത്വ​ത്താൽ ബന്ധ​ന​സ്ഥ​ന​ല്ല ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ വി​വാ​ഹ​മോ​ച​നം നേടിയ ഒരു​ത്തി​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു. അവൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറി​യി​ച്ചു​പോ​ലും. ഒരർ​ത്ഥ​ത്തിൽ അവൾ ആദ്യ​ത്തെ ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു faithful ആണെ​ന്നു്. “I mean to our life together, to our history, our love. I do not want to disown all that” എന്നാ​ണു് അവൾ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്റെ സു​ഹൃ​ത്തി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു് (pp. 28) നന്മ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​മെ​ന്തെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ച്ചു് അതു സ്വ​ന്തം ജീ​വി​ത​ത്തിൽ പകർ​ത്താൻ കൊ​തി​യു​ള്ള​വർ ഇപ്പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്ക​ണം.