രാ​ഷ്ട്രാ​ന്ത​രീയ പ്ര​ശ​സ്തി​യു​ള്ള മെ​ക്സി​ക്കൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ണു് കാർ​ലോ​സ് ഫ്വേൻ​തേ​സ് (Carlos Fuentes b 1928). അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പുതിയ നോവൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ന്നു് അറി​ഞ്ഞാൽ സഹൃ​ദ​യർ അതി​നു​വേ​ണ്ടി പര​ക്കം പാ​യു​ന്നു. എന്തു വി​ല​കൊ​ടു​ത്തും അതു വാ​ങ്ങു​ന്നു; വാ​യി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ഈ ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തു​ന്ന ആളി​നു് ഫ്വേൻ​തേ​സി​ന്റെ ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും നോ​വ​ലു​ക​ളും ഇഷ്ട​മ​ല്ല. സാ​ഹി​ത്യാ​ഭി​രു​ചി​യു​ടെ സാർ​വ്വ​ലൗ​കി​ക​സ്വ​ഭാ​വം—കത്ത​ലി​സി​റ്റി—ഇല്ലാ​ത്ത​താ​ണോ ആ ഇഷ്ട​ക്കേ​ടി​നു കാ​ര​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ ആലോ​ചി​ച്ചു നോ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതല്ല. സാ​രാ​മാ​ഗൂ​വി​ന്റെ നോ​വ​ലു​കൾ വാ​യി​ച്ചു രസി​ക്കു​ന്ന എനി​ക്കു് അഭി​രു​ചി​യു​ടെ സങ്കു​ചി​ത​ത്വ​മി​ല്ല; സാർ​വ്വ​ലൗ​കി​ക​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടു് താനും. ആ ചി​ന്ത​യോ​ടെ ഞാൻ ഫ്വേൻ​തേ​സി​ന്റെ നോ​വ​ലു​കൾ വീ​ണ്ടും നോ​ക്കി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​ന്റെ​യും സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ ‘ഔറ’ എന്ന നീ​ണ്ട​കഥ നോ​ക്കുക. ഫ്രാൻ​സിൽ വച്ചു മരി​ച്ച ഒരു മെ​ക്സി​ക്കൻ ജന​റ​ലി​ന്റെ ജീ​വ​ച​രി​ത്രം സമ്പൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കാൻ അയാ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​ക്കു് ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നെ വേണം. പര​സ്യം കണ്ടു് അയാൾ എത്തി. ആ വീ​ട്ടിൽ ജന​റ​ലി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​ക്കു​പു​റ​മേ ഔറ എന്ന സു​ന്ദ​രി​യായ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യു​മു​ണ്ടു്. എഴു​ത്തു​കാ​ര​നും അവളും നി​ശാ​വേ​ള​ക​ളിൽ ഒരു​മി​ച്ചു കി​ട​ന്നു. ഒടു​വിൽ എഴു​ത്തു​കാ​രൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി വൃ​ദ്ധ​യു​ടെ ചെ​റു​പ്പ​ത്തി​ലെ രൂ​പ​മാ​ണു് ഔറ​യെ​ന്നു്. താൻ ജന​റ​ലാ​ണെ​ന്നും. കഥ മു​ഴു​വൻ ഞാൻ എഴു​തു​ന്നി​ല്ല. വൃ​ദ്ധ​യു​ടെ ചു​ക്കി​ച്ചു​ളി​ഞ്ഞ കവി​ളിൽ എഴു​ത്തു​കാ​രൻ ചും​ബി​ക്കു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. വി​ശ്വാ​സ്യത ഇല്ലാ​ത്ത ഒരു ഭ്ര​മ​ക​ല്പ​ന​യാ​ണി​തു്. ഫ്വേൻ​തേ​സി​ന്റെ മറ്റു നോ​വ​ലു​കൾ​ക്കും ഈ തദ്ദേ​ശ​പ​രി​ധി​ക​ളെ ലം​ഘി​ക്കാ​നാ​വു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പുതിയ നോ​വ​ലായ “The Years with Lawra Diaz” എന്ന​തി​നും ഈ ദോ​ഷ​മു​ണ്ടു്.

സങ്കീർ​ണ്ണ​വും ഭീ​ക​ര​വു​മായ മെ​ക്സി​ക്കൻ ചരി​ത്ര​ത്തെ ലോറ ദി​യാ​സ് (Lawra Diaz) എന്ന സ്ത്രീ​യി​ലൂ​ടെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാ​നാ​ണു് ഫ്വേൻ​തേ​സി​ന്റെ യത്നം. അന്ത​സ്സു്, അഭി​മാ​നം ഇവ​യൊ​ക്കെ ഉള്ള​വ​ളാ​ണു് ലോറ. അതു് പാ​ര​മ്പ​ര്യ​സി​ദ്ധ​വു​മാ​ണു്. ലോ​റ​യു​ടെ മു​ത്ത​ശ്ശി മെ​ക്സി​ക്കോ സി​റ്റി​യി​ലേ​ക്കു കു​തി​ര​വ​ണ്ടി​യിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു 1860-​നോടു് അടു​പ്പി​ച്ചു്. ഒരു കൂ​ട്ടം കവർ​ച്ച​ക്കാർ അവ​രു​ടെ മുൻ​പി​ലെ​ത്തി. അവ​രു​ടെ നേ​താ​വു് മു​ത്ത​ശ്ശി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മോ​തി​ര​ങ്ങൾ എനി​ക്കു തരൂ” അവ​രു​ടെ മറു​പ​ടി: “വി​ര​ലു​കൾ മു​റി​ച്ചെ​ടു​ക്കു അവ​വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ” നേ​താ​വി​ന്റെ കത്തി​കൊ​ണ്ടു് ഒറ്റ വെ​ട്ടു്. ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ നാ​ലു​വി​ര​ലു​കൾ അറ്റു​പോ​യി. അതും വലതു കൈ​യു​ടെ വി​ര​ലു​കൾ. അവർ ഇമ ചി​മ്മി​യ​തു​പോ​ലു​മി​ല്ല. കൊ​ള്ള​ക്കാ​രൻ തലയിൽ കെ​ട്ടി​യി​രു​ന്ന ചു​വ​ന്ന തുണി അഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു ആ മു​റി​വു് കെ​ട്ടാ​നാ​യി. അയാൾ അവ​രു​ടെ നാലു വി​ര​ലു​ക​ളും തൊ​പ്പി​ക്ക​ക​ത്തു് ഇട്ടു. പി​ന്നീ​ടു് അയാൾ തൊ​പ്പി തലയിൽ വച്ച​പ്പോൾ മു​ഖ​ത്തി​ലൂ​ടെ രക്ത​മൊ​ഴി​കി. ഈ സംഭവം അറി​ഞ്ഞ ലോറ സ്വ​ന്തം കു​ഞ്ഞി​ക്കൈ​ക​ളി​ലേ​ക്കു് നോ​ക്കി. അവൾ പി​ന്നീ​ടു് അവ ഉടു​പ്പി​ന​ക​ത്തു് ഒളി​ച്ചു​വ​ച്ചു അവി​ശ്വ​സ​നീ​യ​മായ സംഭവം. ഇതു റി​യ​ലി​സ​മ​ല്ല, മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ​മ​ല്ല. ഏതോ ട്രി​ക്കി​ലൂ​ടെ ഫ്വേൻ​തേ​സ് വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ മലർ​ത്തി​യ​ടി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

ലോറ യു​വ​തി​യാ​യി രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാര മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​മ്പോൾ പൊർ​ഫീർ​യോ ദീആസ് (Porfirio Diaz) ആയി​രു​ന്നു മെ​ക്സി​ക്കോ​യി​ലെ പ്ര​മുഖ രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞൻ. അയാൾ ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി​യാ​യി. അഴി​മ​തി നി​റ​ഞ്ഞ ഭരണം. അതി​നെ​തി​രാ​യി വി​പ്ല​വ​മു​ണ്ടാ​യി. വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ നേ​താ​വാ​യി വന്ന​തു് ഫ്രാൻ​സീ​സ്കോ മാ​ദേ​റോ (Francesco Madero) അയാൾ 1911 തൊ​ട്ടു് 1913 വരെ പ്ര​സി​ഡ​ന്റാ​യി​രു​ന്നു. മാ​ദേ​റോ​യെ പ്ര​തി​യോ​ഗി​കൾ 1913-ൽ വെ​ടി​വ​ച്ചു​കൊ​ന്നു. പൊർ​ഫീർ​യോ ദീ​ആ​സി​ന്റെ ഡി​ക്റ്റേ​റ്റർ​ഷി​പ്പ് അവ​സാ​നി​ക്കാ​റാ​യ​പ്പോൾ ലോ​റ​യു​ടെ അച്ഛ​ന്റെ ആദ്യ​ഭാ​ര്യ​യി​ലെ മകൻ സാൻ​ത്യാ​ഗോ (Santiago) മാ​ദേ​റോ​യു​ടെ അനു​ച​ര​ന്മാ​രാൽ വെ​ടി​വ​ച്ചു കൊ​ല്ല​പ്പെ​ട്ടു.

ലോറ, ഒർ​ലാൻ​ദോ​യു​ടെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി. വി​ര​സ​മായ ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു അവ​രു​ടേ​തു്. ഒർ​ലാൻ​ദോ​ക്കു് ശേഷം വി​പ്ല​വ​കാ​രി​യായ ഹ്വാൻ ഫ്രാൻ​സീ​സ്കോ​യെ ലോറ ഭർ​ത്താ​വാ​യി സ്വീ​ക​രി​ച്ചു. ഭർ​ത്താ​വു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ലോ​റ​യ്ക്കു് റി​പ്പ​ബ്ളി​ക്ക​നായ മോ​റ​യു​മാ​യി ലൈം​ഗി​ക​ബ​ന്ധം. ലോ​റ​യ്ക്കു് അറു​പ​തു് വയ​സ്സാ​യി. അവൾ ഫോ​ട്ടോ​ഗ്രാ​ഫി​യിൽ യശ​സ്സാർ​ജ്ജി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോൾ ഫ്വേൻ​തേ​സി​ന്റെ വി​ര​സ​മായ നോവൽ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടു് വിരസം? ചരി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ​യും വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ​യും പ്ര​തി​നി​ധി​ക​ളായ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ സാ​മൂ​ഹി​ക​വും ചരി​ത്ര​പ​ര​വും പരി​വർ​ത്ത​ന​പ​ര​വു​മായ അം​ശ​ങ്ങൾ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ക്കി അനു​വാ​ച​ക​രെ മറ്റൊ​രു ലോ​ക​ത്തേ​ക്കു ആന​യി​ച്ചാ​ലേ നോവൽ കലാ​പ​ര​മായ വിജയം കൈ​വ​രി​ക്കു. ഫ്വേൻ​തേ​സ് ചരി​ത്രാം​ശ​ങ്ങ​ളെ​യും വി​പ്ല​വാം​ശ​ങ്ങ​ളെ​യും കൃ​ത​ഹ​സ്ത​ത​യോ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​മായ ലോ​റ​യ്ക്കു അവയിൽ ആമ​ഗ്ന​മാ​കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.

നാ​ലു​വി​ര​ലു​കൾ മു​റി​ക്കാൻ അനു​മ​തി നല്കു​ന്ന​തി​ന്റെ​യും അവ മു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് തൊ​പ്പി​യിൽ ഇടു​ന്ന​തി​ന്റെ​യും അവി​ശ്വാ​സ്യ​ത​യി​ലാ​ണു് ഫ്വേൻ​തേ​സ് അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്. “ഔറ”യിൽ അതു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറ്റു​ള്ള നോ​വ​ലു​ക​ളി​ലും അതു കാണാം. ഈ ലേ​ഖ​ക​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ ഈ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് ഇൻ​ഫി​രീ​യർ ആർ​ടി​സ്റ്റാ​ണു്. ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ നോ​വ​ലെ​ന്നു് കേ​ട്ടാൽ ചു​വ​പ്പു​ക​ണ്ട നാടൻ കാ​ള​യെ​പ്പോ​ലെ വി​ര​ണ്ടോ​ടു​ന്ന​വർ നമ്മു​ടെ നാ​ട്ടിൽ ഏറെ​യു​ണ്ടു്. അവർ​ക്കു ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തി​നോ​ടു യോ​ജി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ന്നു വരാം. സാ​ര​മി​ല്ല. തോ​ന്നു​ന്ന​തു പറ​യു​ന്ന​തി​ലാ​ണ​ല്ലോ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ സത്യ​സ​ന്ധ​ത​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. (The Years with Lawra Diaz, Carlos Fuentes, Translated from the Spanish by Alfred Mac Adam, Bloomsbury, pp. 516, Indian price £4.99 (Rs. 372.25))

“കലാ​ശൂ​ന്യം എന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന രച​ന​ക​ളെ മാ​ന്യ​മ​ല്ലാ​ത്ത ഭാ​ഷ​യിൽ വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു ശരി​യാ​ണോ?” എന്നൊ​രു വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ ബോം​ബെ​യിൽ നി​ന്നു് എഴു​തി​ച്ചോ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മാ​ന്യ​ന്മാർ എഴു​തു​ന്ന കത്തു​കൾ​ക്കു​പോ​ലും മറു​പ​ടി​യെ​ഴു​താൻ എനി​ക്കു സമ​യ​മി​ല്ല. അതി​നാൽ മറു​പ​ടി എഴു​താ​റു​മി​ല്ല. അവരെ അപ​മാ​നി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ഞാൻ. എങ്കി​ലും വേറെ മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ല. മറു​പ​ടി എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ അതിനേ സമയം കാ​ണു​ക​യു​ള്ളൂ. കോളം മു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യും. ബോം​ബെ​യി​ലെ എഴു​ത്തു​കാ​രൻ മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യം മാ​ത്രം വാ​യി​ക്കു​ക​യും മലയാള സിനിമ മാ​ത്രം കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ആളാ​ണു് എന്ന​തു വ്യ​ക്തം. അതു​കൊ​ണ്ടു കൂ​ടി​യാ​ണു് ഞാൻ ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ എഴു​ത്തു കീറി ചവ​റ്റു​കു​ട്ട​യി​ലി​ട്ട​തു്. അദ്ദേ​ഹം വി​ട്ടി​ല്ല. പി​ന്നെ​യും കത്ത​യ​ച്ചു. അത്യ​ന്താ​ധു​നി​കർ ന്യൂ​ന​പ​ക്ഷ​മ​ല്ലേ? ന്യൂ​ന​പ​ക്ഷ​ഭർ​ത്സ​നം മര്യാ​ദ​കേ​ട​ല്ലേ എന്നൊ​ക്കെ​യാ​ണു് കത്തി​ലെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ. ആ കത്തി​നും മറു​പ​ടി അയ​യ്ക്കാ​തെ ഞാൻ എന്നോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു. സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ ആഭാ​സ​ന്മാർ, കൊ​ല​പാ​ത​കി​കൾ ഇവ​രൊ​ക്കെ​യു​ണ്ടു്. അവർ ന്യൂ​ന​പ​ക്ഷ​മാ​ണു്. ന്യൂ​ന​പ​ക്ഷ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു അവരെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ? സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഭൂ​രി​പ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​യി​ട്ടാ​ണു് ഈ കോ​ള​മി​സ്റ്റ് എഴു​തു​ന്ന​തു്. ആധു​നി​ക​ത​യെ പരി​ലാ​ളി​ക്കു​ന്ന​വർ ന്യൂ​ന​പ​ക്ഷ​മാ​ണു്. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു നല്ല വാ​ക്കെ​ങ്കി​ലും പറയാൻ പറ്റി​ല്ല. പറ​ഞ്ഞാൽ അതു് ധർ​മ്മ​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ള്ള വ്യ​തി​ച​ല​ന​മാ​യി വരും. ഈ ന്യൂ​ന​പ​ക്ഷ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ അതി​ന്റെ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യോ​ടു യോ​ജി​ക്കാ​തെ ഒരു വി​ഭാ​ഗം എഴു​ത്തു​കാ​രു​ണ്ടു്. അവ​രു​ടെ ജോലി പച്ച​ത്തെ​റി എഴു​തു​ക​യാ​ണു് എന്ന​ത​ത്രേ. ആ വി​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പെ​ടു​ന്നു മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ ‘പാ​ഠ​ഭേ​ദം’ എന്ന രച​ന​യി​ലൂ​ടെ കലാ​ഹിംസ നട​ത്തിയ എസ്. ശ്രീ​കു​മാർ. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഉൽ​പാ​ദന പ്ര​ക്രിയ ക്ലാ​സ്സിൽ പഠി​പ്പി​ച്ചു്, പഠി​പ്പി​ച്ചു് ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യെ മാ​ന​ഭം​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒര​ധ്യാ​പ​ക​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് ഈ dreadful rubbish. ഭയ​ജ​ന​ക​മായ ഇത്ത​രം മാ​ലി​ന്യം പതി​വാ​യി വാ​യി​ച്ചാൽ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ മനു​ഷ്യ​ത്വം നശി​ക്കും. അയാൾ മൃ​ഗ​മാ​യി​ത്തീ​രും. ഉച്ഛി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളും മല​മുൾ​പ്പെ​ടെ​യു​ള്ള കു​ത്സി​ത​വ​സ്തു​ക്ക​ളും ഇടാൻ നഗ​ര​ത്തിൽ നഗരസഭ ചില പെ​ട്ടി​കൾ വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മൂ​ക്കു പൊ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ അവ​യു​ടെ അടു​ത്തു​കൂ​ടെ നട​ക്കു​ന്ന​തു്. മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യി​ലെ ഈ “ചെ​റു​കഥ” ഞാൻ മൂ​ക്കു​പൊ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് വാ​യി​ച്ചു​തീർ​ത്ത​തു്.

“Work expands so as to fill the time available for its completion” എന്ന പാർ​ക്കിൻ​സൺ നിയമം പ്ര​ഖ്യാ​ത​മാ​ണു്. നി​ങ്ങൾ​ക്കു വീ​ട്ടിൽ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ അടു​ക്കി അല​മാ​രി​യിൽ വയ്ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അര​മ​ണി​ക്കൂർ കൊ​ണ്ടു് അതു ചെ​യ്യാം. ഒരു മാസം കൊ​ണ്ടും അതു ചെ​യ്യാം. സമ​യ​ത്തിൽ ഒതു​ങ്ങ​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ ജോലി വി​ക​സി​ക്കും. ഈജി​പ്തി​ലെ അം​ബാ​സ​ഡർ സർദാർ കെ. എം. പണി​ക്ക​രോ​ടു ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു. “അങ്ങു് അം​ബാ​സ​ഡർ, എത്ര ‘ബിസി’ ആയി​രി​ക്കും അങ്ങെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. എങ്കി​ലും ജി​ജ്ഞാ​സ​യാൽ ചോ​ദി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സാ​ഹി​ത്യ​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ട​ല്ലോ അങ്ങ​യ്ക്കു്. ഇതിനു സമയം കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​തു് എങ്ങ​നെ?” ‘The busiest man has time to spare’ എന്നു അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി നല്കി. എന്നി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു് ഒരു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചു. “നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഈശ്വ​ര​വി​ശ്വാ​സ​മു​ണ്ടോ?” എന്റെ ഉത്ത​ര​ത്തി​നു കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കാ​തെ അദ്ദേ​ഹം തു​ടർ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു. “ഞാൻ ദേ​വീ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ പോയി ധ്യാ​ന​നി​ര​ത​നാ​യി കു​റെ​നേ​രം നി​ല്ക്കും. അതു mental concentration എനി​ക്കു നല്കും. അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോകാൻ വയ്യെ​ങ്കിൽ ചു​വ​രിൽ ഒരു വൃ​ത്തം വര​ച്ചു് അതി​ന്റെ നടു​വിൽ ഒരു കത്തി​ട്ടു് അതിനെ കു​റെ​നേ​രം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നി​ന്നാൽ മതി. ആ ഏകാ​ഗ്രത നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഗുണം ചെ​യ്യും. എനി​ക്കു് ഈ ഏകാ​ഗ്ര​ത​യു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ അം​ബാ​സ​ഡർ ജോലി നോ​ക്കു​ന്ന​തും സാ​ഹി​ത്യ കൃ​തി​കൾ എഴു​തു​ന്ന​തും.”

ഈ ഏകാ​ഗ്ര​ത​യു​ടെ കു​റ​വു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഗൗതമൻ ദീർ​ഘ​ങ്ങ​ളായ കഥകൾ രചി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഡോ​ക്ടർ ലീ​ലാ​വ​തി സു​ദീർ​ഘ​ങ്ങ​ളായ പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​തു്. രണ്ടു​പേർ​ക്കും മിതം ച സാരം ച വചോ ഹി വാ​ഗ്മി​താ എന്ന സാ​ര​സ്വ​ത​ര​ഹ​സ്യം അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഗൗതമൻ ‘ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി’യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘സു​ഭ​ദ്ര​മാർ’ എന്ന കഥ വാ​യി​ക്കുക. ഹ്രാ​സ​ത്തി​ന്റെ ചാ​രു​ത​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അതു ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ കഥ​യാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വി​നെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന സ്ത്രീ​യെ സഹാ​യി​ക്കാൻ ഒരാൾ​ക്കു കഴി​യാ​തെ വരു​ന്ന സംഭവം ഈ ദീർ​ഘ​ത​യി​ലും നമ്മ​ളെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്നു. വേ​ണ്ടാ​ത്ത വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളും സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും ഒഴി​വാ​ക്കി പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തു നി​റു​ത്തി, ഏകാ​ഗ്ര​ത​യോ​ടെ ആഖ്യാ​നം നിർ​വ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ മന​സ്സിൽ ഉത്ക​ണ്ഠ സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു ഗൗ​ത​മ​നു്. ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹം വാ​വ​ദൂ​ക​ത​യിൽ അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്നു എന്നേ പറ​യാ​നു​ള്ളൂ. ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി ന്റെ കോ​സ്മി​ക് വി​ഷ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തി​യാ​ലും സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്റെ കു​ത്സി​ത​മായ പദ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തി​യാ​ലും ഡോ​ക്ടർ ലീ​ലാ​വ​തി വള​രെ​പ്പ​റ​യു​ന്ന ശീലം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നെ വാ​ഴ്ത്തു​ന്ന തൂലിക എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​നെ​യും വാ​ഴ്ത്തു​ന്ന​തു് എന്നു വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നായ എനി​ക്കു് അമ്പ​ര​പ്പു്. രണ്ടും Sincere അല്ല എന്ന തോ​ന്നൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു​ണ്ടാ​യാൽ അയാളെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട​തി​ല്ല. തെ​ങ്ങിൽ​ക്ക​യ​റു​ന്ന​വൻ ഓല​യു​ടെ മധ്യ​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു​ഭാ​ഗം ഉരി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് വട്ട​ത്തി​ലാ​ക്കി കാ​ലി​ലി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് കയ​റു​മ​ല്ലോ. അതിനെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു ത്ലാ​യ്പ്പു് എന്നു​പ​റ​യും. അതു തന്നെ ഇട്ടു​കൊ​ണ്ടു് കമു​കിൽ കയറാൻ ഒക്കു​കി​ല്ല. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നും സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​നും അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്കർ​ക്കും സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​ക്കും ഒരേ ത്ലാ​യ്പ്പു് ലീ​ലാ​വ​തി ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​രു​തു്. ഹി​മാ​ല​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തു​മ്പോൾ ശ്രീ​മ​തി പത്തു പുറം എഴു​തു​ന്ന​തു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. മൊ​ട്ടു​സൂ​ചി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തു​മ്പോ​ഴും പത്തു പുറമോ അതിൽ​ക്കൂ​ടു​ത​ലോ എഴു​തു​ന്ന​തു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? “കല​യി​ലെ വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​താൻ ഒരു​പാ​ടു് ആളുകൾ ഉണ്ടു്. ഞാൻ അവ​യി​ലെ നന്മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മാ​ത്രം എഴു​തു​ന്നു” എന്നു ലീ​ലാ​വ​തി പല​പ്പോ​ഴും പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. ലോ​ക​ത്തിൽ സു​ന്ദ​രി​കൾ കു​റ​വു്. വൈ​രൂ​പ്യ​മു​ള്ള സ്ത്രീ​ക​ളാ​ണു് കൂ​ടു​ത​ലും. അതു പോലെ രച​ന​ക​ളിൽ വൈ​രൂ​പ്യം മു​ന്നി​ട്ടു നി​ല്ക്കു​ന്നു. സൗ​ന്ദ​ര്യം ന്യൂ​ന​പ​ക്ഷ​ത്തി​നാ​ണു​ള്ള​തു്. വസ്തുത അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ഞാൻ എല്ലാ​ക്കൃ​തി​ക​ളി​ലെ​യും നന്മ​യെ വാ​ഴ്ത്തു​ന്നു എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് ഹി​പൊ​ക്ര​സി അല്ലേ?

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ക്രൂ​ര​നായ ഒരു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ ഓഫീ​സിൽ കൻ​റ്റിൻ​ജൻ​സി (Contingency) പണ​മു​ണ്ടു്. ആക​സ്മി​ക​മാ​യി വരു​ന്ന ചെ​ല​വു​കൾ​ക്കു് ആ പണ​മെ​ടു​ത്തു കൊ​ടു​ക്കാൻ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നു് അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടു്. ആ കൊ​ടു​ക്ക​ലിൽ സർ​ക്കാർ ഇട​പെ​ടു​ക​യി​ല്ല. നൃ​ശം​സ​ത​യു​ടെ പ്ര​തീ​ക​മായ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ വീ​ട്ടി​ലെ അഴു​ക്കു​വ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ നന​ച്ചു വെ​ളു​പ്പി​ക്കാൻ അന്ത​സ്സു​ള്ള ഒരു യു​വാ​വി​നെ നി​യ​മി​ച്ചു. അയാ​ളു​ടെ ശമ്പ​ളം കൻ​റ്റിൻ​ജൻ​സി​യിൽ നി​ന്നു്.

ഒരു ദിവസം കൊ​ച്ച​മ്മ​യ്ക്കു്—ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു്—വസ്ത്ര​ങ്ങൾ വെ​ളു​ത്തി​ല്ല എന്ന തോ​ന്ന​ലു​ണ്ടാ​യി അവർ വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു ദൂ​രെ​യെ​റി​ഞ്ഞു് അട്ട​ഹ​സി​ച്ചു. ‘വെ​ളു​ത്തി​ല്ല മു​ണ്ടു​ക​ളും മറ്റും. ഒന്നു​കൂ​ടെ അടി​ച്ചു നന​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​വ​രു’ (അല​ക്കുക എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​കാർ പറ​യു​ന്ന​തു് അടി​ച്ചു​ന​ന​യ്ക്കുക എന്നാ​ണു്). ആ ‘മറ്റും’ പ്ര​യോ​ഗ​ത്തിൽ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ വീ​തി​യാർ​ന്ന കോ​ണ​ക​വും ഉൾ​പ്പെ​ടും. കൻ​റ്റിൻ​ജൻ​സി പ്യൂൺ വി​ന​യ​ത്തോ​ടെ അറി​യി​ച്ചു. “കൊ​ച്ച​മ്മ, എന്നാ​ലാ​വും വിധം ഞാൻ വെ​ളു​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. ഇത്ര​യേ വെ​ളു​ക്കു.” ഭാ​വി​ദി​വാൻ കേ​ശ​വ​ദാ​സ് അര​ത്ത​മ്മ​പ്പി​ള്ള​ത്ത​ങ്ക​ച്ചി​യു​ടെ പരി​ചാ​ര​ക​നാ​യി അവ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ നി​ല്ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു (ധർ​മ്മ​രാ​ജാ എന്ന നോവൽ). കൈ​യി​ലി​രു​ന്ന തവി​കൊ​ണ്ടു് ബാ​ല​നായ പരി​ചാ​ര​ക​ന്റെ തലയിൽ അവർ ആഞ്ഞ​ടി​ച്ചി​ട്ടു് വീ​ട്ടി​ന​ക​ത്തേ​ക്കു കയ​റി​പ്പോ​യി. തവി കൈ​യി​ലി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ഭാ​ര്യ​ക്കു്, അവർ അതി​നാൽ കോ​പ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കൈകൾ വീശി വീ​ട്ടി​ന​ക​ത്തേ​ക്കു തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ നട​ന്നു​പോ​യി. വൈ​കു​ന്നേ​രം ഭർ​ത്താ​വു വന്ന​പ്പോൾ അവർ പൊ​ടി​പ്പും തൊ​ങ്ങ​ലും വച്ചു് അയാ​ളോ​ടു പരാതി പറ​ഞ്ഞു. “അവനെ വി​ളി​ക്കു്” എന്നാ​യി അങ്ങേർ. പഞ്ച​പു​ച്ഛ​മ​ട​ക്കി പ്യൂൺ വന്നു​നി​ന്നു. “നീ നാളെ മുതൽ വരണ്ട. ഡി​സ്മി​സ് ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു നി​ന്നെ” എന്നു് തൊണ്ട പൊ​ട്ടു​മാ​റു് ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ ആക്രോ​ശി​ച്ചു. പാവം പ്യൂൺ പേ​രൂർ​ക്കട ജങ്ഷ​നി​ലി​രു​ന്നു തെ​ണ്ടാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഞാൻ അയാൾ​ക്കു രൂപ കൊ​ടു​ക്കാ​നാ​യി പേ​രൂർ​ക്ക​ട​യിൽ പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒടു​വിൽ പു​ണ്ണു​കൾ വന്നു അയാ​ളു​ടെ ശരീ​ര​ത്തി​ലാ​കെ അതി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​മായ നാ​റ്റ​വും. ശ്വാ​സ​മെ​ടു​ക്കാ​തെ ഞാൻ കറൻ​സി​നോ​ട്ടു് അയാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ കനി​ഞ്ഞു് ഇടു​മാ​യി​രു​ന്നു. ചില ദി​വ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു് അയാളെ കാ​ണാ​തെ​യാ​യി, മരി​ച്ചി​രി​ക്കാം.

വീ​ട്ടു​കാ​രി അഭി​ല​ഷി​ച്ച വെൺമ വസ്ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു വരാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് പ്യൂ​ണി​നെ മര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു നയി​ച്ച ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നെ​പ്പോ​ലെ ‘പച്ച​ക്കു​തിര’ എന്ന പേരിൽ ക്യാൻ​സർ പി​ടി​ച്ച പ്ര​സാ​ധ​ന​ത്തി​ന്റെ അധിപർ അതിനെ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത​വ​രെ ശകാ​രി​ക്കു​ന്നു. “മാ​ധ്യ​മ​പ്ര​തി​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി വന്ന​തു് നിർ​ഭാ​ഗ്യ​വ​ശാൽ ചില വ്യ​ക്തി​ക​ളു​ടെ വി​ദ്വേ​ഷ​പ്ര​ക​ട​ന​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു” എന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉപാ​ലം​ഭം (ഭാ​ഗ്യ​ക്കേ​ടു് എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യം എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​ണം—ലേഖകൻ). രചനകൾ കലാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ള​ല്ല എന്നു പരോ​ക്ഷ​മാ​യി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ അതിനെ വി​ദ്വേ​ഷ​പ്ര​ക​ട​ന​മാ​യി കാ​ണു​ന്ന​തു് എഡി​റ്റ​റു​ടെ വി​ദ്വേ​ഷ​പ്ര​ക​ട​ന​മ​ല്ലേ?

(എഡി​റ്റ​റു​ടെ മറ്റു തെ​റ്റു​കൾ: ബെൻ​യാ​മിൻ തെ​റ്റു്, ബെൻ​യാ​മീൻ ശരി. ഈറ്റാ​ലോ കാൽ​വി​നോ തെ​റ്റു്. ഈ താലോ കൽ​വി​നോ ശരി. രൂ​പീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടുക മു​ട്ടൻ തെ​റ്റു്, രൂ​പ​വ​ത്ക​രി​ക്കുക ശരി—ലേഖകൻ.)

സ്വ​ന്ത​മായ മു​ഴ​ക്കോൽ വച്ചു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ അള​ക്കു​ന്ന എഡി​റ്റർ monstrous mistake-​ൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നേരേ ചൊ​വ്വേ എഴു​തു​ന്ന​വർ ഒഴി​ച്ചാൽ (സക്ക​റിയ അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ) ശേ​ഷ​മു​ള്ള​വർ എല്ലാ​വ​രും ഫെ​യ്ക്കു​ക​ളാ​ണു്.

എന്നു് ഒരു കവിത!! ‘പച്ച​ക്കു​തിര’യുടെ പതി​ന്നാ​ലാം പു​റ​ത്തു്. ഈ monstrosity രാ​വ​ണ​ന്റെ ലങ്ക​യിൽ​പ്പോ​ലും കവി​ത​യാ​യി അം​ഗീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​മോ? സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വർ, അക്ഷ​ര​മ​റി​യാ​വു​ന്ന​വർ, അക്ഷ​ര​ശൂ​ന്യ​ന്മാർ ഇവരിൽ ആരെ​ങ്കി​ലും ഈ വരി​ക​ളെ കവി​ത​യാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കു​മോ? ‘പച്ച​ക്കു​തിര’ എന്ന പ്ര​സാ​ധ​നാ​ഭാ​സം കണ്ടു ഞാൻ തേ​ങ്ങു​ന്നു. ശപി​ക്കു​ന്നു. മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു പ്ര​സാ​ധ​ന​മാ​ണി​തു് (പക്ഷെ എന്ന​തു ‘കവി’യുടെ തെ​റ്റാ​കാം. അച്ച​ടി​ത്തെ​റ്റു​മാ​കാം. ‘പക്ഷേ,’ എന്നു​വേ​ണം. പക്ഷേ, എന്ന​തു് സം​സ്കൃ​ത​പ്ര​യോ​ഗ​മാ​ണു്. പക്ഷ​ത്തിൽ എന്നു് അതി​നർ​ത്ഥം. സം​സ്കൃത ഭാ​ഷ​യിൽ ഹ്ര​സ്വ​മായ ‘എ’ ഇല്ല).

1. ഇതു വേ​നൽ​ക്കാ​ല​മോ മഴ​ക്കാ​ല​മ​‌ോ? ഏതു കാ​ല​മാ​യാ​ലും വലിയ മഴ പെ​യ്യു​മ്പോൾ തു​റ​ന്നി​ട്ട ജന​ലി​ലൂ​ടെ കറു​ത്ത വണ്ടു് ഞാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന മു​റി​യിൽ കട​ന്നു​വ​ന്നു ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കും. തറയിൽ കൈ കൊ​ണ്ട​ടി​ച്ചു് അതിനെ ഞാൻ താഴെ വീ​ഴ്ത്തും. അപ്പോൾ ആയിരം കാ​ലു​കൾ മോ​ല്പോ​ട്ടാ​ക്കി അവ ചലി​പ്പി​ച്ചു വണ്ടു​കി​ട​ക്കും. പു​റം​തി​രി​ഞ്ഞു​ള്ള ആ കി​ട​പ്പിൽ നി​ന്നു മാറി പഴയ രീ​തി​യി​ലാ​കാൻ വണ്ടു് ശ്ര​മി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഏതു ശ്ര​മ​വും നി​ഷ്ഫ​ലം. പക്ഷേ, എനി​ക്ക​തി​നെ ചവി​ട്ടി​ക്കൊ​ല്ലാൻ മന​സ്സു് സമ്മ​തം തരാ​റി​ല്ല. ശബ്ദം അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ റ്റം​ബ്ളർ എടു​ത്തു ഞാൻ അതിനെ മൂ​ടി​വ​യ്ക്കും കാ​ല​ത്തു് ജോ​ലി​ക്കാ​രൻ അടി​ച്ചു​വാ​രാൻ വരു​മ്പോൾ വണ്ടി​നെ തൂ​ത്തെ​റി​യും. നി​സ്സ​ഹാ​യത കണ്ടാൽ അതി​ന്റെ പേരിൽ നമ്മ​ളാ​രും തന്നെ വധം നട​ത്താ​റി​ല്ല. പക്ഷേ, വണ്ടി​നെ പരി​ഗ​ണി​ക്കാ​റു​മി​ല്ല. വീ​ട്ടി​ലൊ​രു രോ​ഗി​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, ആ രോഗം ഭേ​ദ​മാ​കി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ദയാ​വ​ധം എന്നൊ​രാ​ശ​യം പോലും നമ്മ​ളിൽ ഉണ്ടാ​വി​ല്ല. വണ്ടി​നെ​യെ​ന്ന പോലെ terminal രോ​ഗ​മു​ള്ള ആളിനെ പരി​ഗ​ണി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു വരും. അതു​ത​ന്നെ ക്രൂ​ര​ത​യ​ല്ലേ? അതേ കാ​ഫ്കാ​യു​ടെ ഒരു കഥയിൽ ഒരു​ത്തൻ ഷഡ്പ​ദ​മാ​യി മാ​റു​ന്ന​താ​യി പ്ര​സ്താ​വം. ആദ്യ​മൊ​ക്കെ അതി​നോ​ടു സഹ​താ​പം. ആ വി​കാ​രം ക്ര​മേണ ഇല്ലാ​താ​വു​ന്നു. ആപ്ൾ എടു​ത്തു് ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ അതി​ന്റെ പു​റ​ത്തെ​റി​ഞ്ഞു് ക്ഷതം വരു​ത്തു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ക്രൂ​രത ഒരു പരിധി കഴി​ഞ്ഞാൽ പ്ര​ക​ടീ​ഭ​വി​ക്കും.
2. ഞാൻ മല​യാ​ള​നാ​ടു വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാലം. അതിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു​വ​ന്ന ഒര​ത്യ​ന്താ​ധു​നിക കവി​ത​യു​ടെ അർ​ത്ഥം എനി​ക്കു തീരെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. പത്രാ​ധി​പ​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു് (വി. ബി. സി. നാ​യ​ര​ല്ല ആ പത്രാ​ധി​പർ) മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​മെ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ റ്റെ​ലി​ഫോ​ണിൽ വി​ളി​ച്ചു. ‘I don’t understand it myself’ എന്നാ​യി​രു​ന്നു മറു​പ​ടി. അത്ര​യും സത്യ​സ​ന്ധത അദ്ദേ​ഹം കാ​ണി​ച്ചു. വാ​രി​ക​ക​ളിൽ വരു​ന്ന എല്ലാ അത്യ​ന്താ​ധു​നിക കവി​ത​ക​ളു​ടെ​യും സ്ഥി​തി ഇതാ​ണു്. പത്രാ​ധി​പർ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ട​ല്ല അദ്ദേ​ഹ​മവ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു്. നി​രൂ​പ​കർ അത്ത​രം കവി​ത​കൾ അപ​ഗ്ര​ഥി​ച്ചു പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​തു് പി​ന്നെ​ങ്ങ​നെ എന്ന ചോ​ദ്യ​മു​ണ്ടാ​കാം. നി​രൂ​പ​കൻ കവി​യോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ക്കും കവി​ത​യു​ടെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്തെ​ന്നു്. കവി അതു വി​ശ​ദീ​ക​രി​ക്കും. അതു പകർ​ത്തി​വ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു് നി​രൂ​പ​കൻ. അങ്ങ​നെ​യു​മു​ണ്ടു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഹി​പൊ​ക്ര​സി.
3. ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടി ന്റെ ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​യെ ഞാൻ ആദ​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​വു​മാ​യി റ്റെ​ലി​ഫോ​ണിൽ സം​സാ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഏതു വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞാ​ലും ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നു് ഒറി​ജി​നൽ ആശ​യ​ങ്ങൾ കാണും ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കാൻ. അവ എനി​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദ​മ​രു​ളും.

രണ്ടു ദിവസം മുൻ​പു് ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു റ്റെ​ലി​ഫോ​ണിൽ സം​സാ​രി​ച്ചു. അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ഒരു യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. ഹി​മാ​ല​യ​പർ​വ്വ​ത​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തു​നി​ന്നു് ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ കപി​ല​വാ​സ്തു​വി​ലേ​ക്കു നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മാർ​ഗ്ഗ​മ​ധ്യേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അഭ്യ​സ്ത​വി​ദ്യ​നായ ഒരു കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നെ കി​ട്ടി. സം​സാ​രി​ച്ചു രസി​ച്ചു് അവർ നട​ന്ന​പ്പോൾ ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നു വല്ലാ​ത്ത ദാഹം. വഴി​വ​ക്കിൽ ജീർ​ണ്ണി​ച്ച കുടിൽ. അവർ അതി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നി​ന്നു. ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ ഏതോ ഭാ​ഷ​യിൽ വെ​ള്ളം ചോ​ദി​ച്ചു മറു​പ​ടി അതേ ഭാ​ഷ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി. ‘വെ​ള്ള​മി​ല്ല’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു് കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ നട​ന്നു. ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നും. ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ നീ​ര​സ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു. “കു​റ​ച്ചു വെ​ള്ളം ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു് ഇല്ല എന്നു പറ​ഞ്ഞു ആ സ്ത്രീ, ഇതെ​ന്തൊ​രു നാടു്!” കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നെ അറി​യി​ച്ചു. “അവർ വെ​ള്ള​മി​ല്ല എന്ന​ല്ല പറ​ഞ്ഞ​തു്. വസ്ത്ര​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് കു​ടി​ലി​നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു വരാൻ ഒക്കു​കി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു്.”

ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു രൂപ ചെ​ല​വാ​ക്കി താ​മ​സ​സ്ഥ​ല​ങ്ങൾ മോടി പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ക​യും പുതിയ കാ​റു​കൾ വാ​ങ്ങി സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ ഈ സം​ഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒന്നാ​ലോ​ചി​ച്ചു നോ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ അഭ്യർ​ത്ഥന.