ഒരു ഇട​ത്ത​രം വീ​ടി​ന്റെ മുൻ​ഭാ​ഗം. വരാ​ന്ത​യും അക​ത്തു​നി​ന്നു വരാ​ന്ത​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു വാ​തി​ലും കാണാം. വാ​തി​ലി​ന്റെ ഒരു വശ​ത്തു ചു​മ​രി​നു സമീ​പ​മാ​യി പഴയ ഒരു ചൂ​ടി​ക്ക​ട്ടി​ലു​ണ്ടു്; കട്ടി​ലി​ന്റെ കു​റ​ച്ച​ക​ല​ത്താ​യി ഒരു ബഞ്ചും. കർ​ട്ടൻ പൊ​ന്തി കു​റ​ച്ചു കഴി​യു​മ്പോൾ ഗീ​ത​യും മോ​ഹ​ന​നും—രണ്ടു സ്കൂൾ കു​ട്ടി​കൾ—ഒരു വശ​ത്തൂ​ടെ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. മോ​ഹ​ന​നു പതി​നാ​ലും ഗീ​ത​യ്ക്കു പന്ത്ര​ണ്ടും വയ​സ്സു പ്രാ​യം തോ​ന്നും. നല്ല വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണു് അണി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഗീത മുൻ​ക​ട​ന്നു നട​ന്നു വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ അക​ത്തേ​ക്കു തല​യി​ട്ടു പാ​ളി​നോ​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു മോ​ഹ​ന​നോ​ടു മി​ണ്ട​രു​തെ​ന്നു് ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും വാ​തി​ലി​ന്റെ രണ്ടു വശ​ത്താ​യി മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

ഗീത:

(ശബ്ദം മാ​റ്റി) അമ്മാ, തായേ! (എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.)

മോഹനൻ:

(കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി അതു് അനു​ക​രി​ക്കു​ന്നു.) അമ്മാ,തായേ!

ഗീത:

ധർമം തരണേ തായേ!

മോഹനൻ:

പശി​ക്കി​തേ, അമ്മാ!

രണ്ടു​പേ​രും​കൂ​ടി:

അമ്മാ… തായേ… ധർമം തരണേ, അമ്മാ!

രണ്ടു​പേ​രും ചിരി അട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു ചെ​വി​യോർ​ക്കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം കേ​ട്ടു പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. എന്തു ചെ​യ്യേ​ണ​മെ​ന്ന​റി​യാ​തെ പരു​ങ്ങു​ന്ന മോ​ഹ​ന​നേ​യും വലി​ച്ചി​ഴ​ച്ചു് ഗീത കട്ടി​ലി​നു സമീ​പ​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും ഒപ്പം കട്ടി​ലി​നു കീഴിൽ ഒളി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. കൈയിൽ ഒരു​പി​ടി അരി​യു​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് രാധ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. പ്രാ​യം ഇരു​പ​തി​നും ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചി​നു​മി​ട​യിൽ. ഒത്ത തടി​യും നീ​ള​വും. ഇരു​നി​റം. ശാ​ന്ത​വും കു​ലീ​ന​വു​മായ മുഖം. നാലു ഭാ​ഗ​വും ഉത്ക​ണ്ഠ​യോ​ടെ നോ​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

കഷ്ടം! ഇത്ര വേ​ഗ​ത്തി​ല​വർ തി​രി​ച്ചു​പോ​വു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചി​ല്ല ഒന്നോ രണ്ടോ വളി​ക്കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞാ​നെ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല അതു​ത​ന്നെ. (വീ​ണ്ടും ഒന്നു ചു​റ്റും കണ്ണോ​ടി​ച്ചു തി​രി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു.)

കാൽ​പെ​രു​മാ​റ്റം നി​ല​ച്ച​പ്പോൾ ഗീ​ത​യും മോ​ഹ​ന​നും കട്ടി​ലി​ന​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് എഴു​ന്നേ​റ്റു പഴയ സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ചെ​ന്നു​നി​ന്നു് വീ​ണ്ടും വി​ളി​ക്കു​ന്നു. വായ പൊ​ത്തി, ചി​രി​യ​മർ​ത്തി കാൽ​വി​ര​ലു​കൾ മാ​ത്രം നി​ല​ത്തു​ന്നീ​ട്ടാ​ണു് രണ്ടു​പേ​രും നട​ന്ന​തു്.

ഗീത:

(സ്വരം മാ​റ്റി) അമ്മാ, തായേ?

മോഹനൻ:

ധർമം തരണേ തായേ;

വീ​ണ്ടും രണ്ടു​പേ​രും ചെ​വി​ടോർ​ക്കു​ന്നു. കാൽ​പെ​രു​മാ​റ്റം കേ​ട്ടു് അമ്പ​ര​ന്നോ​ടി കട്ടി​ലി​ന​ടി​യിൽ ഒളി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. രാധ പെ​ട്ടെ​ന്നു കട​ന്നു​വ​ന്നു് ഗീതയെ കണ്ടെ​ത്തു​ന്നു.

രാധ:

(തള്ളി​വ​രു​ന്ന ചി​രി​യ​ട​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഓ… ഹോ. നി​ങ്ങ​ളാ​ണ​ല്ലേ! ധർമം തന്നേ​യ്ക്കാം (ഗീതയെ സമീ​പി​ച്ചു് ചെ​വി​പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ചെവി പതു​ക്കെ ഇള​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഇതു പോരേ ധർമം, പോരേ?… പോരേ?… എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?

ഗീത:

(കു​ലു​ങ്ങി​ക്കു​ലു​ങ്ങി​ച്ചി​രി​ച്ചി​ട്ട്) പോരാ, ടീ​ച്ചർ, പോരാ, ഇനീം വേണം.

രാധ:

മു​ഴു​വൻ നി​ന​ക്കു​ത​ന്നെ തന്നാൽ പോരാ. ഒരു കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ കൂ​ടി​യി​ല്ലേ? (കട്ടി​ലി​ന​ടി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്നു. മോഹനൻ അന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. രാധ അടു​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു ചാ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കീ​ട്ടു്) ഗു​ഡ്മോർ​ണിം​ഗ് മി​സ്റ്റർ! എന്താ, ധർ​മ്മം വേ​ണ്ടേ? ഇങ്ങ​ട്ട് എഴു​ന്നേ​റ്റു വരൂ. ധർ​മ​ത്തി​നു വന്ന​വർ എന്തി​നാ ഇങ്ങ​നെ ഒളി​ക്കു​ന്ന​തു്? ഉം, വരൂ.

മോഹനൻ ഒരി​ളി​ഭ്യ​ച്ചി​രി​യോ​ടെ കട്ടി​ലി​ന​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് എഴു​ന്നേ​റ്റു​വ​രു​ന്നു. ഗീത പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

വരു, അടു​ത്തു​വ​രൂ! മോഹനു ധർമം വേ​ണ്ടേ?

ഗീത:

കൊ​ടു​ക്ക​ണം, ടീ​ച്ചർ എനി​ക്കു തന്ന​ത്ര​ത​ന്നെ കൊ​ടു​ക്ക​ണം.

രാധ:

വേ​ണ്ടാ, മോഹൻ നല്ല കു​ട്ടി​യാ​ണു്.

ഗീത:

അതു പറ്റി​ല്ല, ടീ​ച്ചർ, മോ​ഹ​നും കൊ​ടു​ക്ക​ണം.

രാധ:

ഗീ​ത​യ്ക്കു അത്ര നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാൻ തന്ന​തിൽ പാതി മോഹനു കൊ​ടു​ത്തേ​യ്ക്കൂ.

ഗീത:

ഓ, സമ്മ​തം! മു​ഴു​വ​നും കൊ​ടു​ക്കാം, ടീ​ച്ചർ. (മോ​ഹ​ന്റെ ചെവി പി​ടി​ക്കാൻ ഓടി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു.)

രാധ:

വേണ്ട, വേ​ണ്ടാ. ഇവിടെ വരു, (രാധ കട്ടി​ലിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രേ​യും പി​ടി​ച്ചു് രണ്ടു ഭാ​ഗ​ത്താ​യി ഇരു​ത്തു​ന്നു.) എന്തേ, രണ്ടാ​ളും രാ​വി​ലെ ഇങ്ങ​ട്ടു് ഓടി​പ്പോ​ണ​തു്?

ഗീത:

വെ​റു​തെ പോ​ന്നു, ടീ​ച്ചർ.

രാധ:

കു​സൃ​തി കാ​ണി​ക്കാൻ​മാ​ത്രം പോ​ന്ന​താ​ണോ? അതേയോ, മോഹൻ?

മോഹനൻ:

ഞങ്ങൾ വെ​റു​തേ പോ​ന്ന​താ, ടീ​ച്ചർ.

രാധ:

രാ​വി​ലെ പഠി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ലേ?

ഗീത:

പഠി​ക്കേ​ണ്ട​തൊ​ക്കെ പഠി​ച്ചു​വെ​ച്ചു. ജോ​ലി​യൊ​ന്നും കാ​ണാ​ഞ്ഞ​പ്പ​ഴ് ഇങ്ങ​ട്ട് പോ​ന്നു.

രാധ:

ഇവിടെ വന്നു് എന്നെ​യൊ​ന്നു് കളി​പ്പി​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു; അച്ഛ​നി​ല്ലേ അവിടെ?

ഗീത:

ഇല്ല.

രാധ:

എവി​ടെ​പ്പോ​യി?

മോഹനൻ:

അമ്മാ​മൻ കാ​ല​ത്തെ വണ്ടി​ക്കു് എങ്ങ​ട്ടോ പോ​യ​താ​ണു്.

രാധ:

പി​ന്നെ വീ​ട്ടി​ലാ​രെ പേ​ടി​ക്കാൻ? വേ​ണു​വേ​ട്ട​നി​ല്ലേ വീ​ട്ടിൽ?

ഗീത:

രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റു​ടെ വീ​ട്ടിൽ വന്നൂ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാൽ വേ​ണു​വേ​ട്ടൻ ഒന്നും പറ​യി​ല്ല.

രാധ:

ആട്ടെ കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി. അച്ഛ​നി​ല്ലാ​ത്ത തക്കം​നോ​ക്കി ഗീത മോ​ഹ​നേ​യും കൂ​ട്ടി സർ​ക്കീ​ട്ടി​നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്, അല്ലേ?

അക​ത്തു​നി​ന്നു് അവ​ശ​സ്വ​ര​ത്തിൽ ഒരു വൃ​ദ്ധൻ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. “രാധേ… രാധേ?”

രാധ:

അച്ഛൻ വി​ളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഗീത:

(എഴു​ന്നേ​റ്റു് ഒരു വശ​ത്തേ​ക്കു് ചൂ​ണ്ടി) അതാ, അമ്മാമ, ഇങ്ങ​ട്ടു വരു​ന്നു​ണ്ടു്.

മോ​ഹ​ന​നും രാ​ധ​യും ഒപ്പം എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ—രാ​ധ​യു​ടെ അച്ഛൻ—ഒരു വടി​യും കു​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു പതു​ക്കെ നട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. രോ​ഗം​കൊ​ണ്ടു് അവ​ശ​മായ ശരീരം. ഒരു മു​ണ്ടും ബനി​യ​നു​മാ​ണു് ധരി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. നട​ക്കു​മ്പോൾ ശരീ​ര​ത്തി​നൊ​രു വി​റ​യ​ലും അല്പാ​ല്പം കി​ത​പ്പു​മു​ണ്ടു്. കി​ത​പ്പു വർ​ധി​ക്കു​മ്പോൾ അവി​ട​വി​ടെ കു​റ​ച്ചു നി​ന്നും തളർ​ച്ച തീർ​ത്തും വളരെ സാ​വ​കാ​ശ​ത്തി​ലാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

രാധേ, ഇവിടെ ഇപ്പ​ഴ് ധർ​മ​ക്കാ​രു വന്ന്വോ, മോളേ? (ഗീ​ത​യും മോ​ഹ​നും പര​സ്പ​രം നോ​ക്കു​ന്നു.) നി​ന്നെ ഒരു പണി​യെ​ടു​ക്കാ​നും ഈ ധർ​മ​ക്കാ​രു സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. എന്റെ ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു ധർ​മ​ക്കാ​രും കൊതും ഈ നാ​ട്ടിൻ​പു​റ​ത്തൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വാ​റി​ല്ല. അതൊ​ക്കെ പട്ട​ണ​ത്തി​ലു​ണ്ടെ​ന്നു കേ​ട്ട​തു മാ​ത്രം. എന്നാൽ ഇപ്പ​ഴ് അതു രണ്ടും ഇവി​ടേം വന്നു, കണ​ക്കി​ല്ലാ​ണ്ടു്. (കു​റ​ച്ചു സമീ​പ​ത്തേ​ക്കു വന്നു് എല്ലാ​വ​രേ​യും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു.) അല്ലാ ഇതാരാ? ഇരി​ക്കീൻ, കു​ട്ട്യോ​ളേ… രാധേ… (രാധയെ നോ​ക്കു​ന്നു.)

രാധ:

എന്താ, അച്ഛാ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(കു​ട്ടി​ക​ളെ ചൂ​ണ്ടി) ഇവ​രെ​പ്പ​ഴാ വന്ന​തു്?

രാധ:

ഇപ്പ​ഴ് വന്നേ​യു​ള്ളൂ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ കട്ടി​ലിൽ ഇരു​ന്നു് അല്പാ​ല്പ​മാ​യി കി​ത​യ്ക്കു​ന്നു.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(തല​പൊ​ക്കി) ആവൂ… വല്ലാ​ത്ത ക്ഷീ​ണം. ഒരി​ത്ര നട​ക്കാൻ വയ്യാ. അപ്പ​ഴേ​യ്ക്കും കി​ത​പ്പു്. രക്തം ക്ഷ​യി​ച്ചി​ടാ​ണു്.

രാധ:

അച്ഛ​നി​പ്പ​ഴെ​ന്തി​നേ എഴു​ന്നേ​റ്റു വന്ന​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എത്ര​യാ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു കി​ട​ക്ക്വാ? (ഗീ​ത​യേ​യും മോ​ഹ​ന​നേ​യും നോ​ക്കി) ഇരി​ക്കീൻ, കു​ട്ട്യോ​ളേ, ഇരി​ക്കീൻ. (കൈ​കൊ​ണ്ടു് ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. വടി കട്ടി​ലിൽ ചാ​രി​വെ​ക്കു​ന്നു.)

ഗീത:

വേ​ണ്ട​മ്മാ​മാ, ഇവിടെ നി​ന്നാൽ മതി

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എന്തി​നാ, രാധേ, കു​ട്ട്യോ​ളു വന്ന​തു്?

രാധ:

വെ​റു​തെ വന്ന​താ​ണ​ന​ത്രേ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

നി​ന്നെ കാണാൻ വന്ന​താ​വും. ഇവർ​ക്കു് നി​ന്നോ​ടെ​ന്താ ഇത്ര വല്യ ഇഷ്ടം? (കു​ട്ടി​ക​ളെ മാറി മാറി നോ​ക്കു​ന്നു. ഗീ​ത​യു​ടെ പു​റ​ത്തു തട്ടീ​ട്ട്) നല്ല​പോ​ലെ പഠി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?

ഗീത:

(അല്പം നാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഉണ്ട​മ്മാ​മാ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

ഇവനോ? (മോ​ഹ​ന​നെ നോ​ക്കു​ന്നു.)

(മോഹനൻ മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.)

രാധ:

അച്ഛാ, ഈ മോഹൻ മഹാ പോ​ക്കി​രി​യാ​ണു്. കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ നേ​താ​വാ​ണു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

മി​ടു​ക്കൻ, കു​ട്ടി​ക​ളാ​യാൽ കു​റ​ച്ചു് ഉശി​രൊ​ക്കെ വേണം. അല്ലാ​തെ മന്ത​ന്മാ​രെ​പോ​ലെ ആവ​രു​തു്. ഇത്തി​രീ​ശ്ശ വി​കൃ​തീം കാ​ണി​ക്ക​ണം.

രാധ:

‘കു​ര​ങ്ങ​നു് ഏണീ​ന്നു’ കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലേ? വി​കൃ​തി കാ​ണി​ക്കാൻ എനി അച്ഛ​ന്റെ ഒരു ഉപ​ദേ​ശോം കു​ടി​യേ ഇവനു വേ​ണ്ടൂ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

അവൻ മി​ടു​ക്ക​നാ​ണു്.

ഗീത:

ഞങ്ങൾ പോ​ട്ടേ ടീ​ച്ചർ?

രാധ:

അവിടെ നി​ല്ക്കു, ഗീതേ, കു​റ​ച്ചു ചായ കഴി​ച്ചി​ട്ടു് പോകാം.

ഗീത:

വേ​ണ്ടാ, ടീ​ച്ചർ. ഞങ്ങൾ ഇപ്പ​ഴ് ചായ കഴി​ച്ചി​ട്ടു വന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. ഇനി ചെ​ന്നാൽ ഉടനെ ഉണ്ടി​ട്ടു സ്കൂ​ളി​ലേ​ക്കു് പു​റ​പ്പെ​ട​ണം.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

കു​ട്ടി​ക്കു് വേ​ണ്ടെ​ങ്കിൽ വേ​ണ്ടാ. ഇവനു കു​റ​ച്ചു ചായ കൊ​ടു​ക്ക​ണം, രാധേ (മോ​ഹ​ന​നെ നോ​ക്കു​ന്നു.)

മോഹനൻ:

വേ​ണ്ട​മ്മാ​മാ… ഗീതേ നമു​ക്കു പൂ​വ്വാ.

ഗീത:

നട​ക്കൂ.

രാധ:

ഓ, പേ​ടി​ക്കേ​ണ്ട. ഇവി​ട്യാ​രും നി​ങ്ങ​ളെ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു ചായ കു​ടി​പ്പി​ക്കാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

ഗീത:

അതല്ല, ടീ​ച്ചർ. പോ​യി​ട്ടു വേ​ണ്ടേ സ്കൂ​ളി​ലേ​യ്ക്കു് പു​റ​പ്പെ​ടാൻ.

രാധ:

എന്നാൽ ഒരു മി​നി​ട്ട് അവിടെ നി​ല്ക്കൂ. രണ്ടു പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ സ്കൂ​ളി​ലേ​ക്കു് എടു​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്.

മോഹനൻ:

അ. ടീ​ച്ചർ (തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)

രാധ:

ഇതാ, ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ കൊ​ണ്ടു​വ​രാം. (അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(മോ​ഹ​ന​നോ​ടു്) കു​ട്ടി എത്രാം ക്ലാ​സ്സി​ലാ പഠി​ക്കു​ന്ന​തു്?

മോഹനൻ:

ഏഴാം ക്ലാ​സ്സിൽ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(ഗീതയെ നോ​ക്കി) കു​ട്ടി​യോ?

ഗീത:

ഞാനും ഏഴാം ക്ലാ​സ്സിൽ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു ചി​രി​ക്കു​ന്നു) ഹ, ഹ, ഹ. മഹാ വഷള് തന്നെ. മോഹൻ! ഗീത മോ​ഹ​ന്റെ ഒപ്പാ​ണോ പഠി​ക്കു​ന്ന​തു്.

മോഹനൻ:

കഴി​ഞ്ഞ​കൊ​ല്ലം ഗീത എന്റെ താഴെ ക്ലാ​സ്സി​ലാ​യി​രു​ന്നു, അമ്മാ​മാ. കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ല​പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്കു് പനി​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു് പോകാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല;

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(മു​ഖ​ത്തു കല​ശ​ലായ വി​ഷാ​ദ​ച്ഛായ പര​ക്കു​ന്നു.) രോഗം വന്നാൽ​പ്പി​ന്നെ തോ​റ്റു, കു​ട്ടീ. (ആരോ​ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ) പരീ​ക്ഷേ​ലും സ്കൂ​ളി​ലും വീ​ട്ടി​ലും എവി​ടെം പി​ന്നെ തോ​ല്വി തന്നെ. (വീ​ണ്ടും കു​ട്ടി​ക​ളോ​ടു്) അമ്മാ​മ​യെ കണ്ടി​ല്ലേ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു തോൽവി തോ​ല്ക്കാ​നി​ല്ല (മുഖം താ​ഴ്ത്തി മൗ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു)

രാധ രണ്ടു​മൂ​ന്നു പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളു​മാ​യി കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. അതു മോ​ഹ​ന​നെ ഏല്പി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

ഇതു് എന്റെ ക്ലാ​സ്സി​ലെ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​യ്ക്ക​ണം, കേ​ട്ടൊ.

മോഹനൻ ആവാം എന്നർ​ത്ഥ​ത്തിൽ തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു.

ഗീത:

ഞങ്ങൾ പോ​ട്ടേ, ടീ​ച്ചർ?

രാധ തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു. ഗീ​ത​യും മോ​ഹ​നും തി​രി​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് രാധയെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി.

ഗീത:

നമ​സ്തേ, ടീ​ച്ചർ.

മോഹനൻ:

നമ​സ്തേ, ടീ​ച്ചർ.

രാധ:

നമ​സ്തേ.

രണ്ടു കു​ട്ടി​ക​ളും പോ​കു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ അപ്പോ​ഴും തല​താ​ഴ്ത്തി​യി​രു​ന്നു നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടു​ക​യാ​ണു്. രാധ കു​ട്ടി​കൾ പോ​യ​വ​ഴി​യെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നി​ല്ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി രാധയെ നോ​ക്കു​ന്നു. ആ മുഖം ദുഃ​ഖം​കൊ​ണ്ടു് കൂ​ടു​തൽ കറു​ത്തി​രു​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കണ്ണു​കൾ അസാരം നന​ഞ്ഞി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എന്താ​മോ​ളേ, മോളേ, നീ​യി​ങ്ങ​മെ നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്?

രാധ:

(അല്പ​മൊ​ന്നു ഞെ​ട്ടി മു​ഖ​ത്തെ ഭാ​വ​ങ്ങൾ ആവു​ന്ന​തും മറ​ച്ചു​വെ​ച്ചു് അച്ഛ​നെ നോ​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു ശാ​ന്ത​വും അല​സ​വു​മായ സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഒന്നു​മി​ല്ല​ച്ഛാ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എത്ര നല്ല കു​ട്ടി​കൾ നി​ന്നോ​ടെ​ന്തൊ​രു സ്നേ​ഹ​മാ​ണ​വർ​ക്കു്!

രാധ:

(വി​ചാ​ര​മ​ഗ്ന​യാ​യി മു​ളു​ന്നു) ഉം.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

അല്ലെ​ങ്കിൽ നമ്മു​ടെ വീ​ട്ടി​ലൊ​ക്കെ വരേ​ണ്ടു​ന്ന സ്ഥി​തി​യാ​ണോ അവർ​ക്കു്? എന്നി​ട്ടും സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടി​യാൽ നി​ന്നെ കാ​ണാ​ന​വർ ഓടി​വ​രും.

രാധ:

സ്കൂ​ളിൽ​നി​ന്നു് ഒരു നി​മി​ഷം ഒഴി​വു​കി​ട്ടി​യാൽ രണ്ടാ​ളും എന്റെ അരി​ക​ത്തേ​ക്കു് ഓടി​വ​രും. എന്നി​ട്ടു് എന്നെ ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റി നി​ല്ക്കും.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(അക​ല​ത്തു നോ​ക്കി വിരൽ കടി​ച്ച​മർ​ത്തി ഉള്ളിൽ​നി​ന്നു തേ​ട്ടി​വ​രു​ന്ന ദുഃ​ഖ​ത്തെ പു​ഴ്ത്തി​വെ​യ്ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.) ഈ കു​ട്ടി​ക​ളെ​യൊ​ക്കെ ഇങ്ങ​നെ കാ​ണു​മ്പോൾ എന്റെ നെ​ഞ്ചു പൊ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്. എന്റെ മോളേ, ഒരു​കാ​ല​ത്തു് എന്റെ ചു​റ്റും ഇങ്ങ​നെ എത കു​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു! ഒക്കെ പോയി… അല്ല, കൊ​ണ്ടു​പോ​യി (തൊ​ണ്ട​വി​റ​യോ​ടെ) എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു നീയും ഞാനും ബാ​ക്കി​യാ​യി.

രാധ:

അച്ഛാ. അച്ഛ​നെ​പ്പോ​ഴും എന്തി​നാ ഇതൊ​ക്കെ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

കു​ടും​ബം ഇല്ല​ഞ്ഞാ​ലും വർ​ധി​ച്ചാ​ലും ദു​ഖ​മാ​ണു്, മോളേ!

രാധ:

ഇനി​യ​തി​നു ദുഃ​ഖി​ച്ചി​ട്ടെ​ന്താ​ണ​ച്ഛാ? നമ്മു​ടെ വി​ധി​യ​ല്ലേ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

വിധി, വിധി! ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു വി​ധി​യു​ണ്ടോ? മര​ണം​വ​രെ വി​ട്ടു​മാ​റാ​ത്ത വിധി. മോളേ, നി​ന​ക്കു് ഏട്ട​നും, ഏട​ത്തി​യും, അനി​യ​നും, അന്തി​യ​ത്തി​യും… എല്ലാ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും നീ​യി​ന്നു തനി​ച്ചാ​യി​ല്ലേ? വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടെ ഒരു മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതു് ആരാ​ന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു വേ​ണ്ടെ​ന്നു​വ​ന്നു.

രാധ:

കു​ട്ടി​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ആരാ​ന്റേ​തും അവ​ന​വ​ന്റേ​തു​മെ​ന്ന വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ല​ച്ഛാ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

ആവൂ. പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു വല്ലാ​ത്തൊ​രു വേദന.

രാധ:

ഞാ​നു​ഴി​ഞ്ഞു​ത​രാം. (പുറം പതു​ക്കെ തട​വു​ന്നു.) അച്ഛൻ വേ​ണ്ടാ​ത്ത​തൊ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. അച്ഛ​നു കൂ​ട്ടാ​യി​ട്ടു ഞാ​നി​ല്ലേ? എനി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ എന്റെ ഉട​പ്പി​റ​പ്പു​ക​ളെ തട്ടി​യെ​ടു​ത്ത​തി​നു് എത്ര​യോ അധികം കു​ട്ടി​ക​ളെ ദൈവം തന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. കു​ട്ടി​കൾ പൊ​തു​സ്വ​ത്താ​ണ​ച്ഛാ… ആർ​ക്കും അവരെ സ്നേ​ഹി​ക്കാം. അവ​രൊ​ക്കെ എന്റെ അനി​യ​ന്മാ​രും അനി​യ​ത്തി​ക​ളു​മാ​ണു്. ഞാ​ന​വ​രെ മതി​മ​റ​ന്നു് സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു; അവ​രെ​ന്നെ​യും. എനി​ക്ക​തു മതി.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

നി​ന​ക്ക​തു​മ​തി എന്നാ​ലെ​നി​ക്കോ? എന്തൊ​രേ​കാ​ന്ത​ത​യാ​ണു്, മോളേ ഇവിടെ? നീ സ്കൂ​ളിൽ പോ​യി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു വരു​ന്ന​തു​വ​രെ നി​ന്റെ അച്ഛൻ മനു​ഷ്യ​ന്റെ ശബ്ദ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ദാ​ഹി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. (കഴു​ത്തി​ന്റെ പിൻ​പു​റം തൊ​ട്ടു കാ​ണി​ച്ചു) ഇദാ, ഇവിടെ ഉഴിയൂ (രാധ കഴു​ത്തി​ന്റെ പി​റ​കിൽ ഉഴി​യു​ന്നു. കൂ​ടു​തൽ വ്യ​സ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ തു​ട​രു​ന്നു.) ചി​ല​പ്പോൾ കാക്ക കര​യു​ന്ന​തും നായ കു​ര​യ്ക്കു​ന്ന​തും​കൂ​ടി എനി​ക്കി​ഷ്ട​മാ​ണു്. അതും ശബ്ദ​മ​ല്ലേ? അതു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ എനി​ക്കു തോ​ന്നും ഞാനീ ഭു​മി​യിൽ തനി​ച്ച​ല്ലെ​ന്നു്. (കണ്ണു് തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു)

രാധ:

അച്ഛൻ കര​യു​ക​യാ​ണോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(കണ്ണു തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അല്ല, മോളേ. അച്ഛ​നു കരയാൻ കണ്ണീ​രി​ല്ല.

രാധ:

(മുൻ​പിൽ വന്നു​നി​ന്നു്) അച്ഛാ, അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കൂ. എന്തി​നാ അച്ഛ​നി​ങ്ങ​നെ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു്? അച്ഛ​നെ ഈ നി​ല​യിൽ തനി​ച്ചാ​ക്കി എങ്ങു പോ​കാ​നും എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ല്ല… ഞാൻ ജോ​ലി​ക്കു പോ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ… നമ്മു​ടെ സ്ഥി​തി​യെ​ന്താ​വും?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ എഴു​ന്നേ​ല്ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

അച്ഛ​നോ​ടു ചേർ​ന്നു​നി​ന്നു പുറം തലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു അച്ഛ​നെ​വി​ടേ​യ്ക്കാ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്?

ശബ്ദി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ എങ്ങോ​ട്ടു​മി​ല്ല എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ തല​യാ​ട്ടു​ന്നു.

രാധ:

അവിടെ ഇരി​ക്കൂ, അച്ഛാ. വയ്യാ​തെ എഴു​ന്നേ​റ്റു നട​ക്ക​രു​തു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ കല​ശ​ലായ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. രാ​ധ​യു​ടെ കൈ പി​ടി​ച്ചു തട​വു​ന്നു. കൈ​പ്പ​ടം​കൊ​ണ്ടു തന്റെ കണ്ണീ​രൊ​പ്പു​ന്നു. ഇട​ത്തു​കൈ കൊ​ണ്ടു സാ​രി​ത്തു​മ്പു​യർ​ത്തി രാ​ധ​യും തന്റെ കണ്ണു തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷം രണ്ടു​പേ​രും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​രാ​വു​ന്നു.

രാധ:

(തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി​ക്കൊ​ണ്ടു്) അച്ഛാ, അച്ഛാ!

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എന്താ മോളേ! (രാ​ധ​യു​ടെ കൈ​ത്ത​ണ്ട തട​വി​ക്കൊ​ണ്ടു്) രാധേ, നീ​യെ​ത്ര മെ​ലി​ഞ്ഞു​പോ​യി! വീ​ട്ടു​ജോ​ലി​യും എന്റെ ശു​ശ്രൂ​ഷ​യും സ്കൂൾ​ജോ​ലി​യും എല്ലാം​പാ​ടെ നി​ന്നെ തകർ​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ തടി​ച്ചു കൊ​ഴു​ത്തു പനി​നീർ​പ്പൂ​വി​ന്റെ നി​റ​ത്തിൽ എന്തൊ​രോ​മ​ന​ത്ത​മു​ള്ള മോ​ളാ​യി​രു​ന്നു നീ! (വീ​ണ്ടും കണ്ണു തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു…) നി​ന്റെ അച്ഛൻ ഒന്നി​നും കൊ​ള്ളാ​ത്തോ​നാ​ണു്, മോളേ. നി​ന്നെ ഈ സ്ഥി​തി​യി​ലാ​ക്കി​യ​തു നി​ന്റെ അച്ഛ​നാ​ണു്.

രാധ:

(അച്ഛ​ന്റെ തോ​ളി​ലെ മു​ണ്ടെ​ടു​ത്തു് അച്ഛ​ന്റെ മുഖം തു​ട​പ്പി​ച്ചു്) അച്ഛാ… അച്ഛൻ എന്തെ​ക്കെ​യാ​ണീ​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തു്? എനി​ക്കൊ​രു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​മി​ല്ല. ജോ​ലി​ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു് സന്തോ​ഷ​മാ​ണു്. എനി​ക്കെ​ന്റെ അച്ഛ​ന്റെ രോ​ഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് വ്യ​സ​നം. ഇതൊ​ന്നു മാ​റി​ക്കി​ട്ടി​യാൽ നമു​ക്കു സു​ഖ​മാ​ണ​ച്ഛാ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

സുഖം… സുഖം! ഇനി ഈ ജന്മം എനി​ക്കു​ണ്ടോ, മോളേ സുഖം? (ദൂരെ നോ​ക്കി) ആരാ, മോളേ, ആ വരു​ന്ന​തു്?

രാധ:

വേണു. (അല്പം പരു​ങ്ങു​ന്നു) അയ്യേ, അച്ഛാ, അച്ഛ​നെ ഈ ദുഃ​ഖി​ച്ച നി​ല​യിൽ വേണു കാ​ണ​രു​തു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ ആക​പ്പാ​ടെ പുതിയ ഒരു ഭാവം കൈ​ക്കൊ​ള്ളാൻ ബദ്ധ​പ്പെ​ടു​ന്നു. രണ്ടാം​മു​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് മുഖം തു​ട​ച്ചു നി​വർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. വേണു—കോ​മ​ള​നാ​യൊ​രു യു​വാ​വു്. ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചി​നും മു​പ്പ​തി​നും മധ്യേ പ്രാ​യം. അന്ത​സ്സു​ള്ള ഭാവം. മാ​ന്യത സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വേഷം. സ്നേ​ഹാർ​ദ്ര​മായ നോ​ട്ട​വും ചി​രി​യും.

വേണു:

(നട​ന്നു സമീ​പി​ക്കു​മ്പോൾ) ഇന്നെ​ന്താ​ണു് അച്ഛ​നും മകളും കാ​ല​ത്തെ കഥ പറ​യാ​നി​രു​ന്ന​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(ചി​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഇവിടെ കു​ട്ടി​കൾ വന്നി​രു​ന്നു. അവ​രി​പ്പ​ഴ​ങ്ങ​ട്ടു പോ​യ​തേ​യു​ള്ളു. അവ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഓരോ​ന്നു് പറ​യു​മ്പോ​ഴേ​യ്ക്കു വേ​ണു​വും വന്നു.

വേണു:

ഗീ​ത​യും മോ​ഹ​നും ഇപ്പ​ഴി​വി​ടെ വന്നോ?

രാധ:

ഇപ്പ​ഴ് ഇവി​ടെ​നി​ന്നു പോ​യ​തേ​യു​ള്ളു.

വേണു:

ഈ രാ​ധ​യും അവ​രു​മാ​യി എന്തോ ചില കൂ​ട്ടു​കെ​ട്ടു​ണ്ടു്. ചെ​റി​യൊ​രു സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടി​യാൽ രണ്ടു​പേ​രും ഇങ്ങോ​ട്ടോ​ടും.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

അതു​പോ​ലെ രാ​ധ​യ്ക്കും അവരെ ജീവനാ. ഒരു ദി​വ​സേ​ങ്കി​ലും കാ​ണാ​തി​രു​ന്നു​കൂ​ടാ.

വേണു:

അതതേ. ശനി​യാ​ഴ്ച​യും ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​യും അച്ഛ​ന​വി​ടെ​യു​ളള ദി​വ​സ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ രണ്ടു പേ​രി​ക്കും എന്തൊ​രു വെ​പ്രാ​ളാ​ണെ​ന്നോ!

രാധ:

എനി​ക്കി​ങ്ങ​നെ കഥ പറ​ഞ്ഞു നി​ന്നാൽ പറ്റി​ല്ല!

വേണു:

അവിടെ ഇരു​ന്നോ​ളൂ.

രാധ:

ഇനി ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു സ്കൂ​ളിൽ ചെ​ന്നി​ട്ടു്. ഇന്നു സമയം പോ​യ​ത​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. വേണു അച്ഛ​നോ​ടു് കഥ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കൂ. അക​ത്തെ ജോലി തീർ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല.

വേണു:

ജോലി തീ​രാ​ത്ത​വർ​ക്കു് അതു ചെ​യ്യാം. മറ്റു​ള​ള​വർ​ക്കു് ജോലി നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്ക​രു​തു്.

രാധ:

എനി​ക്കു് തർ​ക്കി​ക്കാൻ സമ​യ​മി​ല്ല. (വേ​ഗ​ത്തിൽ അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)

വേണു:

രാ​ധ​യ്ക്കു് ഒന്നി​നും ഒരി​ക്ക​ലും സമ​യ​മു​ണ്ടാ​വാ​റി​ല്ല​ല്ലോ. (രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യ​രോ​ടു്) ഇന്നെ​ന്താ പു​റ​ത്തു വന്നി​രു​ന്ന​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

കു​ട്ടി​കൾ വന്ന​പ്പോൾ ഇങ്ങ​ട്ടു പോ​ന്നു.

വേണു:

തനി​ച്ചു് നട​ക്കാൻ കഴി​യ്വോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

കഷ്ടി​ച്ചു്, ഇന്നാ​ദ്യാ​യി​ട്ടു് ഒന്നു പരീ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി

വേണു:

പരീ​ക്ഷി​ക്കാ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല. ക്ഷീ​ണം ഇനീ മാ​റീ​ട്ടി​ല്ല. മാ​റീ​ട്ടേ തനി​ച്ചു് നട​ക്കാ​വൂ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

വേണു വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നാ​ണോ?

വേണു:

ഇരു​ന്നു മടു​ത്ത​പ്പോൾ ഒന്നി​ങ്ങോ​ട്ടി​റ​ങ്ങി.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(വി​ചാ​രാ​ധീ​ന​നാ​യി മൂ​ളു​ന്നു) ഉം…

വേണു:

ഒരു ജോ​ലി​യും ചെ​യ്യാ​തെ വീ​ട്ടി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ആർ​ക്കാ​യാ​ലും ശല്യാ. അച്ഛ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ചെറിയ ജോ​ലി​ക്കൊ​ന്നും പോ​കാ​ന​നു​വ​മ​ദി​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

അച്ഛൻ പറ​യു​ന്ന​തു് ശരി​യ​ല്ലേ? നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ അവ​ന​വ​ന്റെ അന്ത​സ്സി​നു നി​ര​ക്കാ​ത്ത ജോ​ലി​ക്കു് പോകാൻ പാ​ടു​ണ്ടോ?

വേണു:

ഈ അന്ത​സ്സും അന്ത​സ്സു​കേ​ടു​മൊ​ക്കെ കു​റ​ച്ചു് സ്വ​ത്തു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് തോ​ന്നു​ന്ന​ത​ല്ലേ? അതി​ല്ലെ​ങ്കിൽ…

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

അതി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അഭി​മാ​ന​വും അന്ത​സ്സും ഒന്നു​മി​ല്ല; (നിർ​ത്തി പറ​യു​ന്നു) പി​ന്നെ ആർ​ക്കും എന്തും ചെ​യ്യാ​ന്നാ​വും… ജീ​വി​ക്ക​ണ്ടേ?

വേണു:

വേണം. അതൊരു പ്ര​ശ്ന​മ​ല്ലാ​ത്ത​വർ​ക്കു് ആഭി​ജാ​ത്യ​വും അന്ത​സ്സു​മൊ​ക്കെ നോ​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു രസ​മാ​ണു്.

ശങ്കു—സ്കൂൾ​മാ​നേ​ജ​രു​ടെ കാ​ര്യ​സ്ഥൻ. കാ​ഴ്ച​യി​ലൊ​രു പര​ബ്ര​ഹ്മം. കീ​റി​പ്പൊ​ളി​ഞ്ഞ ഒരു ബനി​യ​നും മു​ഷി​ഞ്ഞ മു​ണ്ടു​മാ​ണു് വേഷം. കു​ത്ത​നെ നി​ല്ക്കു​ന്ന തല​മു​ടി. അവി​ട​വി​ടെ മാ​ത്രം നീ​ണ്ടു​നി​ല്ക്കു​ന്ന താ​ടി​രോ​മം. പു​ഴു​ക്ക​ടി​യു​ടെ ശല്യം താ​ടി​യി​ലും തല​യി​ലും അല്പാ​ല്പം ബാ​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്—കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി നാ​യ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ​നി​ന്നു വല​ത്തു​കൈ​കൊ​ണ്ടു് പിൻ​ക​ഴു​ത്തു് ഉഴി​യു​ന്നു.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എന്താ ശങ്കു?

ശങ്കു:

മി​റ്റ്റ​സി​നു് ഒരു കത്തു​ണ്ടു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

ആരുടെ?

ശങ്കു:

മൂ​പ്പ​രു​ടെ.

വേണു:

ഹെ​ഡ്മാ​സ്റ്റ​രു​ടെ കത്താ​ണോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

മാ​നേ​ജ​രു​ടേ​താ​വും.

ശങ്കു:

അതേ, മൂ​പ്പ​രു തന്ന​താ​ണു്.

വേണു:

ഇവൻ മാ​നേ​ജ​രു​ടെ കാ​ര്യ​സ്ഥ​നാ​ണോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

അതേ. (അക​ത്തേ​യ്ക്കു നോ​ക്കി) രാധേ… രാധേ.

രാധ:

(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) എന്താ​ണ​ച്ഛാ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

ഇതാ, നി​ന്നെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു ശങ്കു വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

തല​മു​ടി അഴി​ച്ചു പി​ന്നി​ലി​ട്ടു് കൈ​യി​ലൊ​രു ചീർ​പ്പും പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു വരു​ന്നു. എന്താ ശങ്കൂ?

ശങ്കു:

(കത്തു നീ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു്) മൂ​പ്പ​രൊ​രു കത്തു തന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

(വാ​ങ്ങി ധൃ​തി​യിൽ വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു.) ഓ, ഇന്നു് ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ വരു​ന്നു​ണ്ട​ത്രേ. ഒന്നു നേ​ര​ത്തെ ചെ​ല്ലാൻ (കത്തു് അല​ക്ഷ്യ​മാ​യി ഒരു വശ​ത്തേ​ക്കെ​റി​യു​ന്നു). ശങ്കു, നീ പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ. ഞാൻ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ എത്തി​ക്കൊ​ള്ളാം.

ശങ്കു:

ശങ്കൂ​നു തി​ര​ക്കൊ​ന്നൂ​ല്ല;

രാധ:

എന്നാ​ല​വി​ടെ നി​ല്ക്കൂ. നമു​ക്കൊ​രു​മി​ച്ചു പോകാം. (അക​ത്തേ​ക്കു വീ​ണ്ടും പോ​കു​ന്നു)

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എപ്പ​ഴാ ശങ്കൂ, ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ വരു​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

മൂ​പ്പ​ര​വി​ടെ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

മാ​നേ​ജ​രെ​ക്കു​റി​ച്ച​ല്ല ചോ​ദി​ച്ച​തു്. ഇൻ​സ്പെ​ക്ട​റെ​പ്പ​ഴാ വരു​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

മറ്റേ​മൂ​പ്പ​രും അവി​ടെ​യു​ണ്ടു്. ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി വല്യ സദ്യ​വ​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു.

വേണു:

ഈ വി​ദ്വാ​നു് എല്ലാ​വ​രും മൂ​പ്പ​രാ​ണു്, അല്ലേ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

പാവം! വി​ശ്വ​സ്ത​നാ​ണു്. വയ​റ്റു​പ്പി​ഴ​പ്പി​നു​വേ​ണ്ടി കി​ട​ന്നു നര​കി​ക്ക്യാ​ണു്. അവിടെ ഇവനു പി​ടി​പ്പ​തു ജോലി ചെ​യ്യ​ണം. എന്നാ​ലോ തരം​കി​ട്ടി​യാൽ ഇവി​ടെ​വെ​ന്നു ഞങ്ങ​ളെ വല്ല​തും സഹാ​യി​ക്കും,

വേണു:

സ്കൂ​ളിൽ എല്ലാ​വ​രും സമ​യ​ത്തി​നു ചെ​ല്ലേ​ണ​മെ​ന്നു നിർ​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലേ? പി​ന്നെ എന്തി​നാ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു കത്തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

ഇയ്യി​ടെ​യാ​യി​ട്ടു രാ​ധ​യ്ക്കു സമ​യ​ത്തി​നൊ​ന്നും പോവാൻ കഴി​യാ​റി​ല്ല. എന്റെ ഈ രോഗം നി​മി​ത്തം അവ​ളാ​ണു് കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്.

രാധ തി​ര​ക്കി​ട്ടു കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. കൈയിൽ ഒരു കു​ട​യു​ണ്ടു്. ഒരു ഗ്ലാ​സ്സിൽ മരു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. മരു​ന്നു രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

അച്ഛൻ മരു​ന്നു കു​ടി​ച്ചോ​ളു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ മരു​ന്നു വാ​ങ്ങി കു​ടി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

അച്ഛൻ അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നി​ല്ലേ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

ഇല്ല, മോളേ. കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് പോകാം.

രാധ:

അച്ഛ​നു തനി​ച്ചു പോകാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കി​ലോ?

വേണു:

രാധ പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ. അച്ഛൻ പോ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഞാ​നി​വി​ടെ ഇരു​ന്നോ​ളാം.

രാധ:

(ആരോ​ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ) ഞാൻ പോ​ട്ടെ. (വേ​ണു​വി​നെ നോ​ക്കി ധൃ​തി​യിൽ നട​ക്കു​ന്നു.) വരൂ ശങ്കു. (ശങ്കു​വും ഒരു​മി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു.)

വേണു മു​ഖ​വും താ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ രാധ പോയ വഴി​യി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ നോ​ക്കു​ന്നു.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മാ​യി മൂ​ളു​ന്നു) ഉം, ഉം, ഉം.

വേണു:

എന്താ മൂ​ളു​ന്ന​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

ഒന്നൂ​ല്ല്യ. ആ കു​ട്ടീ​ടെ ഒരു നരകം വി​ചാ​രി​ക്യാ​ണു് ഞാൻ, മര്യാ​ദ​യ്ക്കു കു​ളി​ക്കാ​റി​ല്ല ഉണ്ണാ​റില; ഉറ​ങ്ങാ​റി​ല്ല അച്ഛൻ, ജോലി… ഈ രണ്ടു വി​ചാ​ര​മേ അവൾ​ക്കൂ​ള്ളൂ.

വേണു:

രാധ വല്ലാ​തെ ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എങ്ങ​നെ ക്ഷീ​ണി​ക്കാ​തി​രി​ക്കും? രാ​വി​ലെ ഒരു ദി​വ​സ​വും ആഹാരം കഴി​ക്കാൻ നേരം കി​ട്ടാ​റി​ല്ല. ഉച്ച​യ്ക്കു കഴി​ക്കാ​റു​ണ്ടെ​ന്നു് അവൾ പറ​യു​ന്നു. ആരു കണ്ടു?

വേണു എഴു​ന്നേ​റ്റു് അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

വേണു, ഇവ​ളു​ടെ മൂ​ത്ത​തു് രണ്ടാൺ​കു​ട്ടി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രി​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഈ പ്രാ​യം തി​ക​ഞ്ഞ പെണ്‍കു​ട്ടി​യെ ഇങ്ങ​നെ ജോ​ലി​ക്കു പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കേ​ണ്ടീ​രു​ന്നോ? ഇനി​യ​വൾ തി​രി​ച്ചു വരു​ന്ന​തു​വ​രെ എന്റെ മന​സ്സിൽ തീ​യാ​ണു്. (എന്തോ കാ​ര്യ​മാ​യി പറ​യാ​നു​ണ്ടെ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തിൽ അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്നു.) പി​ന്നെ…

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എന്താ?

വേണു:

ഒന്നു​മി​ല്ല (വീ​ണ്ടും അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി നട​ക്കു​ന്നു.)

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) ഞാ​നി​തിൽ എത്ര സഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നോ ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ രോ​ഗം​കൊ​ണ്ടു വല​ഞ്ഞു​പോ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ പടി​ക്കു താഴെ അവ​ളി​റ​ങ്ങേ​ണ്ടി വരി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ അഭി​മാ​ന​വും നി​ല​യും സ്ഥി​തി​യും എന്തി​നു്… ജീ​വി​തം തന്നെ​യും… തകർ​ന്നു​പോ​യ്… (കണ്ണു തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു)

വേണു വീ​ണ്ടും എന്തോ പറ​യാ​നെ​ന്ന​പോ​ലെ തി​രി​ച്ചു വരു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് അതു് ഉള്ളി​ലൊ​തു​ക്കു​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു നട​ന്നു വീ​ണ്ടും രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യ​രെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് അടു​ത്തു കട്ടി​ലിൽ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യ​രു​ടെ ശോ​ഷി​ച്ച കൈ പി​ടി​ച്ചു മടി​യിൽ​വെ​ച്ചു പതു​ക്കെ തട​വു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ ഒന്നും സം​സാ​രി​ക്കാ​തെ അക​ല​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്നു. ഇട​യ്ക്കി​ടെ കണ്ണു തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു.

വേണു:

(വി​കാ​ര​പാ​ര​വ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ) ഇങ്ങ​നെ കര​യ​രു​തു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

അവ​ളു​ള്ള​പ്പോൾ ഞാൻ കര​യാ​റി​ല്ല; എന്റെ കണ്ണീ​രു് അവളെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കും. ആരോ​ടെ​ങ്കി​ലും ഇതൊ​ക്കെ​യൊ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു തീർ​ക്ക​ണ്ടേ, വേണൂ?

വേണു:

സാ​ര​മി​ല്ല. എന്തും ദു​ഖ​മാ​യി​ട്ടൊ​രു ജീ​വി​ത​മി​ല്ല.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എന്തോ?

വേണു:

എന്നെ വി​ശ്വ​സ്സി​ക്കൂ. ഞാ​നാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്. ഈ ദുഖം ദീർ​ഘ​കാ​ലം നി​ല്ക്കി​ല്ല, ഇതി​ന്നൊ​രു വഴി​യു​ണ്ടാ​വും.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

എന്തു വഴി? ആരു​ണ്ടാ​ക്കാൻ?

വേണു:

ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​ലേ, ഞാ​നാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തെ​ന്നു്. എന്നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കൂ; ഒരു മക​നെ​പ്ലോ​ലെ! ഞാ​നി​തി​ന്നു വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കും.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(വേ​ണു​വി​നെ​യൊ​ന്നു നി​വർ​ന്നി​രു​ന്നു നല്ല​പോ​ലെ നോ​ക്കു​ന്നു. നി​റ​ഞ്ഞ കണ്ണു് കൈ​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു. വി​കാ​ര​ത്ത​ള്ള​ലോ​ടെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു) മോനേ! (എന്നി​ട്ടു തല വേ​ണു​വി​ന്റെ മാ​റി​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു ചാ​യ്ക്കു​ന്നു. വേണു പതു​ക്കെ കി​ത​പ്പു​കൊ​ണ്ടു് ഉയ​രു​ക​യും താ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന വാ​രി​ഭാ​ഗ​ത്തു് തട​വി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.)

വേണു:

(നെ​റ്റി​യും നെ​ഞ്ചി​ലും തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കി) അല്ലാ കു​റേ​ശ്ശെ പനി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ:

(തല​യു​യർ​ത്തി) ഉണ്ടോ?

വേണു:

(വീ​ണ്ടും തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കി) ചൂ​ടു​ണ്ടു്. നമു​ക്ക​ക​ത്തേ​യ്ക്കു പോവാം. ഈ തണു​പ്പു കാ​റ്റു് നന്ന​ല്ല.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​നാ​യർ വടി​യെ​ടു​ത്തു് ഊന്നി എഴു​ന്നേ​ല്ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. വേണു സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു.

—യവനിക—