ഉത്ത​രേ​ന്ത്യൻ ‘ഹൃദയ’ഭൂ​മി​യിൽ നി​ന്നെ​ത്തി​ച്ചേർ​ന്ന ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു കർഷകർ കോർപ്പറേറ്റ്-​സൗഹൃദ-ഫാസിസ്റ്റ്-ഭരണകൂടമയച്ച മാ​ന്ത്രി​കാ​ശ്വ​ത്തെ പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടാൻ തല​സ്ഥാന നഗ​രി​യെ വള​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അഭൂ​ത​പൂർ​വ്വ​മായ ഈ ചരി​ത്ര സന്ധി​യിൽ കെ. ജി. എസ്സി​ന്റെ “തക​ഴി​യും മാ​ന്ത്രി​ക​ക്കു​തി​ര​യും’ എന്ന കവിത (മാ​തൃ​ഭൂ​മി വാരിക, മാർ​ച്ചു് 31, 2019) കൂ​ടു​തൽ അർ​ത്ഥ​വേ​ദ്യ​മാ​യി നമു​ക്കു് മു​ന്നിൽ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്നു.

കർ​ഷ​ക​ന്റെ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത്തിൽ ബോ​ധ​ത്തെ​ക്കാൾ അബോധം, ജാ​ഗ്ര​ത്തി​നെ​ക്കാൾ സ്വ​പ്നം, വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തെ​ക്കാൾ, ഭവി​ഷ്യ​വും ഭൂ​ത​വും, യു​ക്തി​യെ​ക്കാൾ ഭാ​വ​ശ​ക്തി, വഹി​ക്കു​ന്ന പങ്ക്, അത​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ബോ​ധാ​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ, ജാ​ഗ്ര​ത്സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളു​ടെ, ഭൂ​ത​ഭ​വി​ഷ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ അതി​ശ​ക്ത​മായ പാ​ര​സ്പ​ര്യം, എന്തെ​ന്നു് വെ​ളി​വാ​ക്കു​ന്നു ഈ കവിത. തക​ഴി​യു​ടെ ദുഃ​സ്വ​പ്നം, അതിനു കവിത നൽ​കു​ന്ന സ്വ​പ്ന​വ്യാ​ഖ്യാ​നം, സ്വ​പ്ന​ത്തി​നു​ള്ളിൽ മറ്റൊ​രു സ്വ​പ്ന​മാ​യു​യ​രു​ന്ന മാ​ന്ത്രിക കഥാ​പ്ര​മേ​യം. കവി​ത​യു​ടെ ഈ സ്വ​പ്ന​ഘ​ടന കർഷക രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത്തി​ന്റെ, കർതൃ-​പരമായ ഘട​നാ​മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു് വെ​ളി​ച്ചം പാ​യി​ക്കു​ന്നു. ഭര​ണ​കൂട രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത്തിൽ നി​ന്ന്, ബോ​ധാ​ധി​ഷ്ഠി​ത​വും ലാ​ഭോ​ന്മു​ഖ​വും ആയ കക്ഷി​രാ​ഷ്ട്രീയ യു​ക്തി​ഘ​ട​ന​യിൽ നി​ന്ന്, കർ​ഷ​ക​ന്റെ റാ​ഡി​ക്കൽ രാ​ഷ്ട്രീ​യം എത്ര​ക​ണ്ടു് വ്യ​ത്യ​സ്ത​മാ​ണെ​ന്നു് ഇതു് വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. കവിത നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന ഈ സ്വ​പ്ന യന്ത്രം ബോ​ധ​ഘ​ട​ന​യിൽ, ജാ​ഗ്ര​ത്തിൽ, ക്ര​മി​ക​ത്വ​ത്തിൽ, അട്ടി​മ​റി​കൾ വി​ത​യ്ക്കു​ന്നു. അധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഗണി​ത​സൂ​ത്ര​ങ്ങ​ളാൽ തള​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട (മല​യാ​ളി​യു​ടെ) സ്ഥൂ​ല​രാ​ഷ്ട്രീയ ബോ​ധ​ത്തിൽ ഘട​നാ​പ​ര​മായ അഴി​ച്ചു​പ​ണി​കൾ നട​ത്തു​ന്നു ഈ ദു​സ്വ​പ്ന​സം​ഭ​വം.

ഫ്ര​ഡ​റി​ക്കു് ജെ​യിം​സൺ പറ​യു​ന്ന പോ​ലെ​യു​ള്ള ‘രാഷ്ട്രീയ-​അബോധമ’ല്ല, ‘അബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ രാ​ഷ്ട്രീയ’മാണ്—ദെ​ല്യൂ​സും ഗൊ​ത്താ​രി​യും മറ്റും ഊന്നൽ നൽ​കു​ന്ന സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ, കാ​മ​ന​യു​ടെ, സൂ​ക്ഷ്മ​രാ​ഷ്ട്രീ​യം—ഈ കവിത പ്ര​തി​ജ്ഞാ​പ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. അബോധം എന്ന​തു് ഇവിടെ, അഭി​ലാ​ഷ​ത്തി​ന്റെ, സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ, അജ്ഞാത, ആന്ത​രിക, കാ​ല​സ്ഥ​ലി​ക​ളെ കു​റി​ക്കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ ചേ​ത​ന​യിൽ സ്പ​ന്ദ​നം കൊ​ള്ളു​ന്ന സർ​വ്വ​ച​രാ​ച​ര​പ്ര​ജ്ഞാ​നു​സ്യൂ​തി​യെ, പ്ര​കൃ​തീ​സം​സ്കൃ​തീ​നൈ​ര​ന്ത​ര്യ​ത്തെ, മാനവ, അമാനവ, അതി​മാ​നവ, സം​വേ​ദ​ന​ത്തെ, മൃഗ-​സസ്യ-വൃക്ഷ-പക്ഷീ-തൃണ-പ്രാണികളുടെ, ജീവ-​ദ്രവ്യജാലങ്ങളുടെ, ഘന​മൂ​ക​മായ അന്തർ​സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തെ. വയലും അതിലെ “നെ​ല്ലും മീനും ചീ​വീ​ടും, പുൽ​ത്ത​ളി​രും, ചെ​റു​മ​ഞ്ഞും, നീർ​ക്കോ​ലി​യും നീർ​ത്തു​മ്പി​യും അവ​യു​ടെ നേർ​മൊ​ഴി​യും”, വി​ത​പ്പാ​ട്ടും, കൊ​യ്ത്തു​പാ​ട്ടും, എല്ലാം സഹ​വ​സി​ക്കു​ന്ന ഒരു ആവാ​സ​വ്യ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ ഗൂ​ഢ​വി​നി​മ​യ​മാ​ണു് ഇവിടെ അബോധം, സ്വ​പ്നം. ദെ​ല്യൂ​സ് പറ​യു​ന്ന പ്ര​പ​ഞ്ച കാ​മ​ന​യു​ടെ അനം​ഗ​ശ​രീ​രം(body without organs). വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ​യും വീ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ​യും പ്ര​ഭ​വ​കേ​ന്ദ്രം. അഭി​ലാ​ഷ​ങ്ങ​ളെ, സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളെ ഉല്പാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സഞ്ജീ​വ​ന​യ​ന്ത്രം. ജീ​വാ​ജീ​വ​ന്മാർ, ജൈ​വാ​ജൈ​വ​ങ്ങൾ, ചരാ​ച​ര​ങ്ങൾ, സ്ഥാ​വര ജം​ഗ​മ​ങ്ങൾ സർ​വ്വ​തും സം​വേ​ദ​ന​നി​ര​ത​മാ​വു​ന്ന ഉർ​വ്വ​ര​മായ അന്തഃ​സ്ഥ​ലി.

കൊ​യ്യാ​റായ വയൽ ആരോ കട്ടു് കൊ​യ്യു​ന്നെ​ന്ന ദു​സ്വ​പ്നം കണ്ടു് ഞെ​ട്ടി​യു​ണ​രു​ന്നു, (വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നും അഭി​ഭാ​ഷ​ക​നും കർ​ഷ​ക​പ്ര​തി​ഭ​യു​മായ) തകഴി. പേ​ക്കി​നാ​ക്കൂ​ക്കു് കേ​ട്ടു്, ടോർ​ച്ചും വടി​യും കൂ​ട്ടാ​ളി​ക​ളും നാ​യ്ക്കു​ര​ക​ളു​മാ​യി പാ​ട​ത്തേ​ക്കു് പായവേ, തകഴി ശങ്കി​ക്കു​ന്നു: ഇതു് സത്യ​മോ വെറും സ്വ​പ്ന​മോ?

സ്വ​പ്ന​മോ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​മോ, വർ​ത്ത​മാ​ന​മോ, ഭൂതമോ ഭാ​വി​യോ എന്ന​റി​യാ​ത്ത, ബോധമോ അബോ​ധ​മോ എന്നു് വേർ​തി​രി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത, എല്ലാം കെ​ട്ടു് പി​ണ​ഞ്ഞ ഒരു സ്വ​പ്ന​സ്ഥ​ലി​യി​ലൂ​ടെ​യാ​ണു് തക​ഴി​യു​ടെ സഞ്ചാ​രം. സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ തന്നെ സ്വ​പ്ന​വി​ശ​ക​ല​ന​വും നട​ക്കു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​ത്തി​നു​ള്ളി​ലെ സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലേ​ക്കും കഥ​യ്ക്കു​ള്ളി​ലെ കഥ​യി​ലേ​ക്കും ഓർ​മ്മ​യ്ക്കു​ള്ളി​ലെ എതിർ-​ഓർമ്മകളിലേക്കും, പ്ര​ജ്ഞ​യ്ക്കു​ള്ളി​ലെ എതിർ​പ്ര​ജ്ഞ​യി​ലേ​ക്കും, വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു് തെ​റ്റി ഭൂ​ത​ഭ​വി​ഷ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും നീ​ളു​ന്നു ഈ സ്വ​പ്ന സഞ്ചാ​രം.

സ്വ​പ്നം/അബോധം അരു​ളു​ന്ന രാ​ഷ്ട്രീയ പ്ര​ബു​ദ്ധ​ത​യി​ലേ​ക്കാ​ണു് ഈ ദുഃ​സ്വ​പ്നം കവി​ത​യെ ഉണർ​ത്തു​ന്ന​തു്. ബോ​ധാ​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ വര​മ്പ​ത്തു കൂ​ടി​യു​ള്ള ഈ സ്വ​പ്നാ​ട​ന​ത്തി​നി​ടെ, സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ മനഃശാസ്ത്ര-​രാഷ്ട്രീയ വി​ശ​ക​ല​ന​ത്തി​ലേർ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടു് കവി​ത​യി​ലെ തകഴി.

സ്വ​പ്ന​ത്തെ തള്ളു​ന്ന​തി​നു പകരം സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ വി​ശ്വ​സ​നീ​യ​ത​യെ പ്ര​തി​ജ്ഞാ​പ​നം ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു് കർ​ഷ​ക​കർ​തൃ​സ്വ​രൂ​പ​മായ തകഴി ഇവിടെ. സ്വ​പ്നം ‘ഒരു വന്ന​റി​യി​ക്ക​ല​ല്ലേ’? ‘അജ്ഞാ​ത​ത്തി​ന്റെ സന്ദേ​ശ​മ​ല്ലേ’? സ്വ​പ്ന​വും ജാ​ഗ്ര​ത്തും ഭാ​വി​യും ഭൂ​ത​വും വർ​ത്ത​മാ​ന​വും എല്ലാം പ്ര​ശ്ന​വൽ​ക്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണി​വി​ടെ. ചരി​ത്ര​ത്തെ, ബോ​ധ​ത്തെ, പി​ളർ​ന്നു​യ​രു​ന്ന പ്ര​ബു​ദ്ധ​മാ​യി​ത്തീ​ര​ലി​ന്റെ സം​ഭ​വ​മാ​ണു് സ്വ​പ്നം എന്ന വെ​ളി​പാ​ടി​ലേ​ക്കു് ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ വളർ​ന്നു് മു​റു​കു​ന്നു. ‘ചരി​ത്രാ​തീ​ത​ഭാ​ഷ​യിൽ മന​സ്സെ​ഴു​തു​ന്ന ഭാ​വി​ച​രി​ത്രം’ സ്വ​പ്ന​മെ​ന്ന്, ജാ​ഗ്ര​ദ​വ​സ്ഥ അരാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത​യു​ടെ നി​ദ്രാ​ട​ന​മാ​വു​മ്പോൾ, ‘രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത​യു​ടെ ഉൾ​വി​ളി’, അധിക ഉണർ​വ്വാ​കു​ന്നു, സ്വ​പ്ന​മെ​ന്ന്, തക​ഴി​മൊ​ഴി​ക​ളി​ലൂ​ടെ കവിത പു​നർ​നിർ​വ്വ​ചി​ക്കു​ന്നു. വയ​ലി​നെ നെ​ഞ്ചിൽ​ച്ചേർ​ത്ത കർ​ഷ​ക​ന്റെ ആധി​യു​ടെ​യും ആഗ്ര​ഹ​ത്തി​ന്റെ​യും പ്ര​കാ​ശ​ന​മെ​ന്ന്, വയ​ല​യ​ച്ചു് തന്ന വിപൽ സന്ദേ​ശ​മെ​ന്ന്, ഈ ദുഃ​സ്വ​പ്ന​ത്തെ തകഴി വാ​യി​ക്കു​ന്നു.

കർ​ഷ​ക​കർ​ത്തൃ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​പ്നോ​ന്മു​ഖ​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കു് തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ ടോർ​ച്ച​ടി​ക്കു​ന്നു തക​ഴി​യു​ടെ ആത്മ​ഗ​ത​ങ്ങൾ.

ബോ​ധ​ത്തെ ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ത്തു​ന്ന, ഭാ​വി​യു​ടെ കി​ളി​വാ​തിൽ വെ​ട്ടി​ത്തു​റ​ക്കു​ന്ന, വം​ശ​ത്തി​ന്റെ എതിർ സ്മൃ​തി​കൾ (counter-​memories) തി​രി​ച്ചു് പി​ടി​ക്കു​ന്ന, അബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ ആന്ത​രിക ആഘാത വി​ദ്യ​യാ​ണു് തക​ഴി​യ്ക്കു് ദുഃ​സ്വ​പ്നം. ഓരോ ദുഃ​സ്വ​പ്ന​വും ഈ കർ​ത്തൃ​ത്വ​ത്തെ കൂ​ടു​തൽ ഉണർ​വ്വി​ലേ​ക്കാ​ണു് നയി​ക്കു​ന്ന​തു്. ദുഃ​സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ പത്മ​വ്യൂ​ഹ​ത്തിൽ ഗ്രി​ഗർ സാം​സ​യെ​പ്പോ​ലെ തി​രി​ച്ചു വരാ​നാ​വാ​ത്ത വിധം ബന്ധി​യാ​വു​ന്നി​ല്ല കർഷക സത്വ​നായ തകഴി. ദുഃ​സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ നി​ന്നു് ജാ​ഗ്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു് കൂ​ടു​തൽ ശക്ത​നാ​യാ​ണ​യാൾ മട​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന​തു്. ഓരോ ദുഃ​സ്വ​പ്ന​ത്താ​ലും നവീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന, രൂ​പാ​ന്ത​രീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന, ഒരു കർ​തൃ​പ്ര​വാ​ഹ​ത്തെ​യാ​ണു് ‘തകഴി’ എന്നു് കവിത നാ​മ​ക​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. സ്വ​പ്ന​വി​രു​ദ്ധ​ന​ല്ല ബഹു-​സ്വപ്നവിശ്വാസിയാണു് ‘തകഴി’. സ്വ​കാ​ര്യ​മായ ഫാ​ന്റ​സി​യ​ല്ല, യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ള്ള ഒളി​ച്ചോ​ട്ട​മ​ല്ല, സു​ഖ​സാ​ന്ത്വ​ന​മ​ല്ല, നഷ്ട​പ​രി​ഹാ​ര​മ​ല്ല, തക​ഴി​യു​ടെ സ്വ​പ്നം. വം​ശ​ത്തി​ന്റെ രാ​ഷ്ട്രീയ ജാ​ഗ്ര​ത​യാ​ണ​തു്. വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ​യും, വി​മോ​ച​ന​ത്തി​ന്റെ​യും, വം​ശീ​യ​സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളു​ടെ രാ​ഷ്ട്രീ​യാ​ഘോ​ഷ​ക​നാ​ണ്, ബഹു-​കാല-ലോക-സ്വപ്നപ്രബുദ്ധനാണു് ‘തകഴി’.

വംശീയ-​അബോധത്തിന്റെ/സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ജ്ഞാ​പ​ന​മാ​ണു് കർ​ഷ​ക​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം രാ​ഷ്ട്രീ​യം എന്നു് ‘തകഴി’യുടെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ കാ​വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വ് വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​വും ദർ​ശ​ന​വും തനി​ക്കു് രണ്ട​ല്ലെ​ന്ന ‘തകഴി’യുടെ ആത്മ​നിർ​വ്വ​ച​നം ശ്ര​ദ്ധേ​യ​മാ​വു​ന്ന​തി​വി​ടെ​യാ​ണു്.

ബോ​ധാ​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ വര​മ്പ​ത്തു കൂടി നട​ന്നു് നട​ന്നു് വയ​ലി​ലെ​ത്തി​ച്ചേ​ര​വേ, വീ​ണ്ടും മറ്റൊ​രു സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഞെ​ട്ടി​യു​ണ​രു​ക​യാ​ണു് തകഴി. പണ്ടേ മരി​ച്ച കണ്ടൻ മൂ​പ്പൻ എന്ന വി​ത​ക്കാ​രൻ, കർഷക ‘ഋഷി’, പൂർ​ണ്ണ​തേ​ജ​സ്വി​യാ​യി മു​ന്നിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​വു​ന്നു. ‘വയൽ നി​റ​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന അസാ​ധ്യ​ത​യാ​യി’, അസാ​ധ്യ​ത്തി​ന്റെ ദർ​ശ​ന​മാ​യി, സം​ഭ​വ​മാ​യി, സ്വ​പ്നം തക​ഴി​യെ വീ​ണ്ടും ഞെ​ട്ടി​ച്ചു​ണർ​ത്തു​ന്നു. മണ്മ​റ​ഞ്ഞ വം​ശ​നാ​യ​ക​ന്റെ ഉയർ​ത്തെ​ണീ​പ്പ്. സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ വയൽ​സ്ഥ​ലി​യിൽ നി​താ​ന്ത ജാ​ഗ്ര​ത​യോ​ടെ നി​ദ്രാ രഹി​ത​നാ​യി പാ​റാ​വ് നിൽ​ക്കു​ന്ന മര​ണ​മി​ല്ലാ​ത്ത വംശ രക്ഷ​കൻ, ജീ​വ​ന്റെ വി​ത​ക്കാ​രൻ. സ്വ​പ്നം വം​ശ​കാ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു് വർ​ദ്ധ​മാ​ന​മാ​കു​ന്നു. വം​ശീ​യ​മായ എതിർ സ്മൃ​തി​കൾ ചരി​ത്ര​കാ​ല​ത്തെ ഭേ​ദി​ച്ചു് വയ​ലി​ന്റെ സ്വ​പ്ന സ്ഥ​ലി​യിൽ മാ​ന്ത്രിക യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യം രചി​ക്കു​ന്നു. രേ​ഖീ​യ​കാ​ല​ത്തെ, ബോ​ധ​ത്തെ, തകർ​ത്ത്, ഭൂ​ത​ഭാ​വി​ക​ളു​ടെ, ബോ​ധാ​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ, ജാ​ഗ്ര​ത്സ്വ​പ്ന​സു​ഷു​പ്തി​ക​ളു​ടെ, അതിർ​വ​ര​മ്പു​കൾ മാ​യ്ച്ചു്, വം​ശ​ത്തി​ന്റെ ശാ​ശ്വ​ത​കാ​ലം വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തെ കയ്യേ​റു​ക​യും യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ മാ​റ്റി​യെ​ഴു​തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ മൃണാള നാ​ള​ത്തി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ച്ചു് വംശ-​തുരീയത്തിലെത്തിച്ചേരുന്ന തക​ഴി​യ്ക്കു​മു​ന്നിൽ വം​ശ​നേ​താ​വായ കണ്ടൻ മൂ​പ്പൻ ചി​ര​ഞ്ജീ​വി​യാ​യി, അതി​മാ​ന​വ​നാ​യി, അമൃ​ത​സ്വ​രൂ​പ​നാ​യി, വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​കാ​ലം വം​ശ​ത്തി​ന്റെ തു​രീ​യ​കാ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു് മൂർ​ഛി​ക്കു​ന്നു. ബോ​ധാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ, രൂ​പാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ നാലാം കാലം. പ്ര​ജ്ഞ​യു​ടെ (നി​ല​യി​ല്ലാ​ത്ത) നാലാം നില. ചരി​ത്ര​വും ചരി​ത്രാ​തീ​ത​വും ഘർഷണം ചെ​യ്യു​ന്ന, ഭൂ​ത​ഭാ​വി​കൾ, ഭൗ​മാ​ഭൗ​മ​ങ്ങൾ, പകർ​ന്നാ​ടു​ന്ന, വംശ രാ​ത്രി​യു​ടെ തുരീയ വെ​ളി​വിൽ വയൽ ഒരു നട​ന​വേ​ദി​യാ​യി​മാ​റു​ന്നു. എതി​രോർ​മ്മ​യു​ടെ മാ​ന്ത്രി​ക​മു​കു​ര​ത്തിൽ കണ്ടൻ മൂ​പ്പ​ന്റെ കയ്യി​ലെ മാ​സ്മ​ര​വി​ത​മു​ദ്ര നവ നടന മു​ദ്ര​യാ​യി തെ​ളി​യു​ന്നു. വം​ശ​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ വ്യ​തി​രാ​വർ​ത്ത​ന​മാ​യി (Deleuze, “the repetition of difference”), ശാ​ശ്വ​തി​ക​മായ പു​ന​രാ​ഗ​മ​ന​ത്തി​ന്റെ സം​ഭ​വ​മാ​യി (Nietzsche, “eternal recurrence”) കണ്ടൻ മൂ​പ്പ​ന്റെ വിത നടനം ഒരി​ക്കൽ കൂടി അര​ങ്ങേ​റു​ക​യാ​ണു്. കാ​ഴ്ച​യ്ക്കു് ശേ​ഷ​വും കണ്ണിൽ നടനം തു​ട​രു​ന്ന ശാ​ശ്വ​ത​മായ വം​ശ​സം​ഭ​വം.

ജീ​വ​ന്റെ, ഭാ​വി​യു​ടെ, വി​ത്തു വി​ത​യ്ക്കു​ന്ന ജീവ രാ​ഷ്ട്രീയ (‘zoe’-​politics) നട​ന​മാ​ണു് നമു​ക്കു് മു​ന്നിൽ, നമു​ക്കു് പി​ന്നിൽ. കൃ​ഷി​യു​ടെ ഋഷി​യും രക്ഷ​ക​നും മാ​ന്ത്രി​ക​നും നട്ടു​വ​നു​മായ കണ്ടൻ മൂ​പ്പ​ന്റെ വം​ശ​നൃ​ത്തം നടരാജ നൃ​ത്ത​ത്തെ​യും കവി​യു​ന്നു. അനു​ഗ്രഹ മു​ദ്ര​യ്ക്കു് പകരം ജീ​വ​ന്റെ വി​ത​മു​ദ്ര. വി​ത​യാ​ടു​ന്ന വി​ര​ലി​ന്റെ ചി​ന്മു​ദ്ര. ചൂ​ണ്ടു് വി​ര​ലും തള്ള​വി​ര​ലും ചേർ​ന്നൊ​രു​ക്കിയ വി​ത്തു് വാതിൽ ഭേ​ദി​ച്ചു് വാ​യു​വി​ലേ​ക്കു ഉയർ​ന്നു​യ​രു​ന്ന നെ​ന്മ​ണി​ക്കു​രു​ന്നു​കൾ, വി​ത​പ്പാ​ട്ടി​ലെ വാ​ക്കു​കൾ പോലെ നെ​ന്മ​ണി​ക​ളു​ടെ ചിറകു വീ​ശി​പ്പ​റ​ക്കൽ, കാൽ നി​മി​ഷം വാ​യു​വിൽ തങ്ങി, വയൽ നെ​ഞ്ചിൽ സ്വ​ന്തം ഇടം കണ്ടെ​ത്തി, നെ​ഞ്ചി​ന്റെ കു​ളി​രി​ലേ​ക്കു് താ​ണി​റ​ങ്ങു​ന്ന നെ​ന്മ​ണി​പ്പ​റ​വ​കൾ. ഇതാ​ണു് ജീ​വ​ന്റെ, ഭാ​വി​യു​ടെ, വിത നടനം. വി​ത​ക്കാ​ര​നും, വി​ത്തായ നെ​ന്മ​ണി​പ്രാ​ക്ക​ളും, വി​ത​പ്പാ​ട്ടു​കാ​രും, വയൽ നെ​ഞ്ചും, കു​ളിർ​വാ​യു​വും, വം​ശ​മൊ​ന്നാ​കെ​യും, പകർ​ന്നാ​ടു​ന്ന ജീ​വ​ന്റെ സം​ഘ​നൃ​ത്തം.

കൃഷി വെറും ഒരു കാ​യി​കാ​ദ്ധ്വാ​ന​മ​ല്ല. ഒരു മാ​സ്മര സർ​ഗ്ഗ​ന​ട​ന​മാ​ണു്. പ്ര​കൃ​തി​യും മനു​ഷ്യ​നും ജീ​വ​ജാ​ല​ങ്ങ​ളും പങ്കെ​ടു​ക്കു​ന്ന സം​ഘ​ക​ല​യാ​ണ്, “ജീവ”-​രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വം​ശോൽ​സ​വ​മാ​ണു്.

അന​ന്ത​രം, കർ​ഷ​ക​ന്റെ ഇതി​ഹാ​സ​കാ​ര​നും വക്കീ​ലു​മായ തകഴി സാ​റി​നോ​ട് വംശ രക്ഷ​ക​നായ കണ്ടൻ മൂ​പ്പൻ ആസ​ന്ന​മായ മഹാ​വി​പ​ത്തി​ന്റെ വൃ​ത്താ​ന്തം നാ​ടോ​ടി​ക്ക​ഥ​ന​ത്തി​ന്റെ സ്വ​പ്ന​മൊ​ഴി​ക​ളി​ലൂ​ടെ റി​പ്പോർ​ട്ട് ചെ​യ്യു​ന്നു:

പാ​ടെ​ത്തേ​ന്താ പന്തി​കേ​ട് തോ​ന്നി നോ​ക്കു​മ്പോൾ, കണ്ട​ത്തിൽ കു​ഞ്ചി​നി​ലാ​വു കു​ലു​ക്കി മേ​യു​ന്ന പര​ദേ​ശി മാ​ന്ത്രി​ക​ക്കു​തിര. “മൂ​ന്നാൾ പൊ​ക്കം, തൂ​വെ​ള്ള. തീ​നാ​വ്”. പ്ര​ലോ​ഭ​നീ​യം. “ഒറ്റ​യ്ക്കൊ​രു സൈ​ന്യം”. ‘ആ ചതി​ക്കു​തി​ര​യിൽ നി​ന്നു് മാ​ര​ക​മൊ​രു സൈ​ന്യ​പ്പാ​തിര ലോ​ക​ത്തേ​യ്ക്കി​റ​ങ്ങു​ന്നു’. മേ​ഞ്ഞി​ടം തരി​ശാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്.

കു​ഴി​മാ​ട​ങ്ങ​ളിൽ കാവൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന ചാ​ത്ത​ന്മാ​രെ കണ്ടൻ മൂ​പ്പൻ തു​റ​ന്നു വി​ട്ടു. വം​ശാ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​വി​ശ്യ​കൾ കാ​ക്കു​ന്ന നാ​ട്ടു​ര​ക്ഷാ​സൈ​ന്യം. മാ​ന്ത്രി​ക​ക്കു​തിര തൽ​ക്കാ​ലം മാ​ഞ്ഞെ​ന്നു് തോ​ന്നി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും, മാ​യാ​രൂ​പ​മാർ​ന്നു് മണ്ണി​ലേ​ക്കോ മാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കോ മന​സ്സി​ലേ​ക്കോ അധി​നി​വേ​ശം ചെ​യ്തു. അതി​ന്റെ വാൽ ബോം​ബർ​പ്പുക പോലെ കാ​റ്റിൽ നീ​ണ്ടു​ല​ഞ്ഞു. നഗ​ര​മായ കൊ​ണ്ടു് അതു് മൂ​പ്പ​ന്റെ കണ്ണു​കെ​ട്ടി. അരൂ​പി​യും മാ​യാ​വി​യു​മായ ഒരു മാ​ര​ക​ശ​ത്രു വം​ശ​ത്തി​നെ​തി​രെ മാ​യി​ക​മായ ആക്ര​മ​ണം അഴി​ച്ചു വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. രാ​സ​വി​ഷം തു​പ്പു​ന്ന ചതി​ക്കു​തിര. കൊ​ള്ള​ക്കു​തിര. മാ​യാ​വി​ക്കു​തിര.

പി​ന്നെ​ക്കാ​ണു​ന്ന​തു് പീ​ഢി​ത​യാ​യി മയ​ങ്ങു​ന്ന പാ​ട​ത്തെ​യാ​ണു്. അതി​ന്റെ ഓക്കാ​ന​ത്തി​നു് കണ്ണും മൂ​ക്കും പൊ​ള്ളി​ക്കു​ന്ന രാസ മണം. കൊ​ള്ള​ക്കു​തിര കന​ക​വ​യൽ കാർ​ന്നെ​ടു​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്റെ രാ​സ​വിഷ സർ​ജ്ജ​ന​ത്തിൽ ‘നെ​ല്ലും മീനും ചീ​വീ​ടും പുൽ​ത്ത​ളി​രും ചെ​റു​മ​ഞ്ഞും നീർ​ക്കോ​ലി നീർ​ത്തു​മ്പി​ക​ളും അവ​യു​ടെ നേർ​മൊ​ഴി​ക​ളും’ ആഘോ​ഷ​പൂർ​വ്വം സഹ​വ​സി​ക്കു​ന്ന വയ​ലി​ന്റെ ആവാ​സ​വ്യ​വ​സ്ഥ​യാ​കെ പൊ​ള്ളി​നീ​റി​ച്ചീ​ഞ്ഞു നാ​റു​ക​യാ​ണു്. ഇപ്പോ​ളു​യ​രു​ന്ന​തു് വം​ശ​നാ​ശ​ത്തി​ന്റെ ദു​സ്സ​ഹ​മായ നാ​റ്റം മാ​ത്രം. ഉൾ​ക്ക​നം വാർ​ന്ന, നട്ടെ​ല്ലു വള​ഞ്ഞു ചു​മ്മാ കു​ലു​ങ്ങു​ന്ന ചില പതിർ​ക്കു​ല​കൾ മാ​ത്ര​മേ ഇനി അവ​ശേ​ഷി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ജീ​വ​ന്റെ, ഭാ​വി​യു​ടെ, വി​ത​ക്കാ​രൻ, വം​ശ​മൂർ​ത്തി​യായ കണ്ടൻ മൂ​പ്പൻ, വർ​ത്ത​മാന അവ​സ്ഥ​യെ ബോ​ധി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ങ്ങ​നെ. ഉൾ​ക്ക​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത, നട്ടെ​ല്ലു വളഞ്ഞ, ചു​മ്മാ കു​ലു​ങ്ങി ച്ചി​ല​മ്പു​ന്ന പതിർ​ക്കു​ല​കൾ, സമ​കാ​ലീന കേ​ര​ളീയ സമൂ​ഹ​മു​ല്പാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ദീ​ന​കർ​തൃ​ത്വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഗു​ണ​ശോ​ഷ​ണ​ത്തെ​യ​ല്ലേ രൂപകം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്?

മാ​ന്ത്രി​ക​ക്കു​തി​ര​യു​ടെ നാ​ടോ​ടി കഥ​ന​പ്ര​മേ​യ​ത്തി​ലു​ടെ, നാ​ട്ടു​ജ​ന​ത​യ്ക്കു​മേൽ നട​ക്കു​ന്ന അദൃ​ശ്യ​വും അന്യാ​ദൃ​ശ​വും മാ​യി​ക​വു​മായ ഒരു ആക്ര​മ​ണ​ത്തി​ന്റെ ചരി​ത്ര​വും അതി​ന്റെ ദു​ര​ന്ത​പ​രി​ണ​തി​ക​ളു​മാ​ണു് കണ്ടൻ മൂ​പ്പൻ ആഖ്യാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. കർ​ഷ​കർ​ക്കു​മേൽ, കർ​ഷ​ക​വൃ​ത്തി​യ്ക്കും ആവാ​സ​വ്യ​വ​സ്ഥ​യ്ക്കും മേൽ, ആഗോള കോർ​പ്പ​റേ​റ്റ് സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്വം നട​ത്തു​ന്ന പ്ര​ഛ​ന്ന​വും മാ​ര​ക​വു​മായ അധി​നി​വേശ ആക്ര​മ​ണ​ത്തെ സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി തി​രി​ച്ച​റി​യു​ക​യും ചെ​റു​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന കർ​ഷ​ക​ന്റെ അബോധ രാ​ഷ്ട്രീയ നേ​രി​ട​ലു​ക​ളെ​യാ​ണ്, സ്വ​പ്ന​പു​രു​ഷ​നായ കണ്ടൻ മൂ​പ്പൻ മാ​ന്ത്രി​ക​വും ഗൂ​ഢ​വു​മായ കഥ​ന​രീ​തി​യിൽ മൊ​ഴി​യു​ന്ന​തു്. ചരി​ത്ര​പ​ര​വും രാ​ഷ്ട്രീ​യ​പ​ര​വും ആയ ഒരു പ്ര​ഛ​ന്നാ​ധി​നി​വേശ പീ​ഢാ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ സത്യ​വാ​ങ്മൂ​ലം. പ്രാ​ദേ​ശിക കാർ​ഷിക സമ്പ​ദ്വ​സ്ഥ​ക​ളെ, സമൂ​ഹ​ങ്ങ​ളെ, സാം​സ്ക്കാ​ര​ങ്ങ​ളെ, പരി​സ്ഥി​തി​യെ, കൊള്ള ചെ​യ്തു് കാർ​ന്നു് തി​ന്നു​ന്ന, വി​ഷാ​ണ​മായ ആഗോള ബയോ​രാ​ഷ്ട്രീയ സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ മാ​യാ​സ്വ​രൂ​പ​ത്തെ​യാ​ണു് ഈ പര​ദേ​ശി​മാ​ന്ത്രി​ക​ക്കു​തിര മൂർ​ത്തീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആധുനിക-​ആധുനികോത്തര-സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ, ശാ​സ്ത്ര​വി​ജ്ഞാ​നീ​യ​ത്തി​ന്റെ, നവ​ചൂ​ഷ​ണ​വി​ദ്യ​ക​ളു​ടെ, പട​ക്കോ​പ്പ​ണി​ഞ്ഞ, ഈ മാ​ന്ത്രിക അശ്വ​യ​ന്ത്രം ദക്ഷി​ണേ​ഷ്യ​യു​ടെ, ഇന്ത്യ​യു​ടെ, പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു് കേ​ര​ള​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കൃ​തി​യെ, കാർ​ഷി​കാ​വാ​സ​വ്യ​വ​സ്ഥ​യെ, സാം​സ്ക്കാ​രിക സാ​മൂ​ഹ്യ മണ്ഡ​ല​ത്തെ, വി​ഷ​സേ​ച​നം​ചെ​യ്തു് തരി​ശാ​ക്കി​യ​തെ​തെ​ങ്ങ​നെ എന്നു് ഹരി​ത​വി​പ്ല​വ​കാ​ലം മു​ത​ലു​ള്ള ചരി​ത്രം പരി​ശോ​ധി​ച്ചാൽ വ്യ​ക്ത​മാ​കും. നാ​ട്ടു​മ​ണ്ണിൽ, കൃ​ത്രി​മ​വി​ത്തി​ന്റെ, രാ​സ​വ​ള​ത്തി​ന്റെ, കീ​ട​നാ​ശി​നി​ക​ളു​ടെ, ബഹു​രാ​ഷ്ട്ര കു​ത്ത​ക​ക​ക്ക​മ്പ​നി​ക​ളു​ടെ പട​യോ​ട്ട​ക്കഥ. ബയോ ടെ​ക്നോ​ള​ജി, ബയോ എഞ്ചി​നീ​യ​റി​ങ്ങ്, ജെ​നെ​റ്റി​ക്സ്, എന്നീ ശാസ്ത്ര-​സാങ്കേതികതകവിദ്യകളുടെ, ദു​രു​പ​യോ​ഗ​ത്തി​ലൂ​ടെ, അതി​യ​ന്ത്ര​വൽ​ക്ക​ര​ണ​ത്തി​ലൂ​ടെ, അധൃ​ഷ്യ​ശ​ക്തി​യാ​യി മാറിയ ആഗോള ബയോ-​സാമ്രാജ്യത്വം കർഷക ജന​ത​യ്ക്കു് മേൽ നട​ത്തിയ മാ​യി​ക​വും പ്ര​ഛ​ന്ന​വു​മായ സൂ​ക്ഷ്മ​യു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ കഥ.

ഇതു് കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​ന്റെ ദു​ര​ന്ത​ക​ഥ​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, കേ​ര​ള​ത്തി​ന്റെ ദു​ര​ന്ത ചരി​ത്രം കൂ​ടി​യാ​ണു്. പ്ര​ലോ​ഭ​നീ​യ​മായ ഈ ആഗോള മാ​ന്ത്രി​കാ​ശ്വ​യ​ന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ തേ​രോ​ട്ട​ത്തിൽ തകർ​ന്ന​ടി​ഞ്ഞ​തു് വയ​ലേ​ല​ക​ളും സമൃ​ദ്ധ ഹരി​ത​ക​ങ്ങ​ളും കർ​ഷ​ക​സ​മൂ​ഹ​ങ്ങ​ളും മാ​ത്ര​മ​ല്ല, കേ​ര​ള​ത്തി​ന്റെ സാമ്പത്തിക-​സാമൂഹ്യ-സാംസ്ക്കാരിക-ആവാസ-വ്യവസ്ഥയാകെയും, രാഷ്ട്രീയ-​സ്വയം നിർ​ണ്ണാ​യ​ക​ത​യും, സാ​മ്പ​ത്തിക സ്വയം പര്യാ​പ്തി​യും, നട്ടെ​ല്ലു വള​യാ​ത്ത കർ​തൃ​സ്വ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളു​മാ​ണു്. അന്ന​വി​ള​ക​ളിൽ നി​ന്നു് നാണ്യ വി​ള​ക​ളി​ലേ​ക്കു് കർഷകർ മാർ​ഗ്ഗം കൂ​ടി​യ​തും, നെൽ വയ​ലു​ക​ളെ, കോൺ​ക്രീ​റ്റ് കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങൾ, പാർ​പ്പിട സമു​ച്ച​യ​ങ്ങൾ, കയ്യേ​റ്റം ചെ​യ്ത​തും, കൃ​ഷി​യു​ടെ​യും കർ​ഷ​ക​ന്റെ​യും വി​ല​യി​ടി​ഞ്ഞ് ചോ​ര​വാർ​ന്ന്, ആത്മ​ഹ​ത്യ കർ​ഷ​ന്റെ ആത്മാ​വി​ഷ്ക്കാ​ര​മാർ​ഗ്ഗ​മാ​യ​തും, മണ്ണും, മനവും, മാ​ന​വും, തോടും, പു​ഴ​യും„ കു​ന്നും, മലയും, മാ​ലി​ന്യ​വി​ഷാ​സി​ക്ത​മാ​യ​തും, അന്നം മു​ട്ടി, പൊ​റു​തി മു​ട്ടി, അഭ​യാർ​ഥി​ക​ളാ​യി നാ​ട്ടു​പൗ​ര​ന്മാർ അന്യ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു് കു​ടി​മാ​റേ​ണ്ടി വന്ന​തും, വി​ത്തെ​ടു​ത്തു​ണ്ണ​ലും, നാ​ടി​നെ വി​റ്റു​മു​ടി​ക്ക​ലും ആയി രാ​ഷ്ട്രീ​യം കോലം കെ​ട്ട​തും, എല്ലാം ഈ നവാ​ധി​നി​വേശ ദു​ര​ന്ത​ക​ഥ​യു​ടെ അന​ന്ത​ര​പർ​വ്വ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം.

കർ​ഷ​ക​ന്റെ ബോ​ധാ​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളിൽ അധി​നി​വേ​ശം ചെയ്ത ഈ ബയോ സാമ്രാജ്യ-​അശ്വയന്ത്രത്തിനെതിരേ, അബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ, സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ, പ്ര​തി​രോധ സൈ​ന്യ​ങ്ങ​ളെ, സം​വി​ധാ​ന​ങ്ങ​ളെ, വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്ക​ലാ​ണു് തക​ഴി​യു​ടെ ദുഃ​സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലൂ​ടെ, കണ്ടൻ മൂ​പ്പ​ന്റെ​യും നാ​ട്ടു​ചാ​ത്ത​ന്മാ​രു​ടെ​യും അബോധ-​രാഷ്ട്രീയ പ്ര​തി​രോ​ധ​ത്തി​ലൂ​ടെ, കവിത ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്: ഒരു എതിർ-​ആഭിചാരം, ഒരു സ്വ​പ്നാ​ഘാ​ത​പ്ര​യോ​ഗം, ഒരു ബദൽ കർ​ത്തൃ നിർ​മ്മി​തി. ജീവനെ, ഭാ​വി​യെ, വി​ത​യ്ക്കു​ന്ന​വ​രെ​ന്ന നി​ല​യിൽ, അന്ന നിർ​മ്മാ​താ​ക്ക​ളെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ജീ​വ​ശ​ക്തി​യെ (power as potentia) സമാ​ഹ​രി​ക്കു​ക​യും ഉല്പാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന കലാ-​കായിക-ബൗദ്ധിക-സർഗ്ഗ വൃ​ത്തി​യി​ലേർ​പ്പെ​ട്ട കർ​ഷ​ക​രാ​ണു് ഭര​ണ​കൂ​ട​ത്തി​ന്റെ​യും, ആഗോള ബയോ-​സാമ്രാജ്യശക്തികളുടെയും അധി​കാ​ര​ത്തി​നെ ചെ​റു​ക്കു​വാൻ, അതി​വർ​ത്തി​ക്കു​വാൻ, ജന്മ​നാ പ്രാ​പ്ത​രായ മുഖ്യ ബദൽ രാ​ഷ്ട്രീയ ശക്തി​യെ​ന്നു്, കവിത സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ആധു​നി​കോ​ത്തര ബൗ​ദ്ധി​ക​ത്തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ളാ​ണു്, ബയോ​രാ​ഷ്ട്രീയ കർ​ത്തൃ​ത്വ​ങ്ങ​ളെ​ന്നും നവീ​ന​മായ (ബയോ-) രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ മു​ന്ന​ണി​പ്പ​ട​യാ​ളി​കൾ എന്നും ഉള്ള അന്റോ​ണി​യോ നെ​ഗ്രി​യു​ടെ ‘ജന​സ​ഞ്ചയ’ സങ്ക​ല്പ​ത്തെ ഈ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​കൾ തി​രു​ത്തി​ക്കു​റി​ക്കു​ന്നു. (വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ളാ​ണു് ലോ​ക​വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ്യ​ചാ​ല​ക​ശ​ക്തി എന്ന മാർ​ക്സി​യൻ സങ്ക​ല്പ​ത്തെ​യും). സ്വ​പ്ന​ത്തെ, വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ, പ്ര​തി​ജ്ഞാ​പ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന അബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​മാ​ണു് ഈ ബദൽ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത്തി​ന്റെ രഹ​സ്യ​ശ​ക്തി​യെ​ന്നും കവിത ആത്യ​ന്തി​ക​മാ​യും പ്ര​തി​ജ്ഞാ​പ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ, അബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ, വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ, ജീ​വ​ശ​ക്തി​യു​ടെ, ഈ സൂ​ക്ഷ്മ​രാ​ഷ്ട്രീ​യ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ നി​ന്നു​ള്ള വി​ഛേ​ദ​ന​മാ​ണു് മല​യാ​ളി​യു​ടെ രാ​ഷ്ട്രീയ അപ​ച​യ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ്യ​കാ​ര​ണ​മെ​ന്നു് ഭം​ഗ്യ​ന്ത​രേണ കവിത സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഉത്ത​രേ​ന്ത്യ​യി​ലെ മഹാ​ശൈ​ത്യ​ത്തെ​യും കൊ​റോ​ണാ മഹാ​മാ​രി​യു​ടെ ഭീ​ഷ​ണി​യെ​യും, ഭര​ണ​കൂ​ട​ത്തി​ന്റെ സൈ​നി​ക​ശ​ക്തി​യെ​യും വെ​ല്ലു​വി​ളി​ച്ചു് കൊ​ണ്ടു്, ആഗോള കോർ​പ്പ​റേ​റ്റ് ബയോ​സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ അശ്വ​യ​ന്ത്ര​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടു​വാൻ തല​സ്ഥാ​ന​ന​ഗ​രി​യെ വള​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു കർഷകർ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കു​ന്ന​തും ഇതാ​ണു്: ജീ​വ​ന്റെ​യും ഭാ​വി​യു​ടെ​യും വി​ത്തു് വി​ത​ക്കാ​രും, അന്ന ദാ​താ​ക്ക​ളു​മായ കർ​ഷ​ക​രാ​ണു് ഇന്ത്യൻ വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ, ബദൽ ജീ​വ​രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത്തി​ന്റെ (“zoe” politics) മു​ഖ്യ​ശ​ക്തി, മു​ഖ്യ​കർ​ത്തൃ​ത്വം. സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ​യും വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ​യും അബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ​യും രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് കവിത നൽ​കു​ന്ന ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​ക​ളെ ചരി​ത്ര​പ​ര​മാ​യി ന്യാ​യീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും സാ​ക്ഷാ​ത്ക്ക​രി​ക്കു​ക​യും വി​പു​ലീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു ഈ മഹാ​സ​മ​ര​യ​ജ്ഞം. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ അന്തഃ​സ്ഥിത ശക്തി​ക്കു് (immanent power as puissance), ‘ജീവ’രാ​ഷ്ട്രീയ ശക്തി​ക്കു, മു​ന്നിൽ ഭര​ണ​കൂ​ടാ​ധി​കാ​രം നി​സ്തേ​ജ​മെ​ന്നു് ഈ സമരം തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്നു. ‘തകഴി’യു​ടെ​യും കണ്ടൻ മൂ​പ്പ​ന്റെ​യും സ്വ​പ്ന​വി​വേ​ക​ത്തെ സാ​ക്ഷാ​ത്ക്കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു് നയി​ക്കാ​നെ​ന്ന വണ്ണം, വന്ദ്യ​വ​യോ​ധി​ക​രായ ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു കർഷക ഋഷി​മാർ ഈ മഹാ​പ്ര​ക്ഷോ​ഭ​ത്തി​ന് നേ​തൃ​ത്വം വഹി​ക്കു​ന്ന​തു് നാം കാ​ണു​ന്നു. ഗു​രു​നാ​നാ​ക്കി​ന്റെ​യും ഗുരു തേ​ജ്ബ​ഹ​ദൂ​റി​ന്റെ​യും സാ​ത്വി​ക​വും ആഗ്നേ​യ​വും സാ​മ്രാ​ജ്യ​വി​ദ്ധ്വം​സ​ക​വു​മായ സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളു​ടെ തല​പ്പാ​വു​ക​ളി​ഞ്ഞ സിഖു് കർഷകർ ദി​ല്ലി​യി​ലേ​ക്കു് പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന ദേ​ശീ​യ​പാ​ത​ക​ളെ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വും ആദ്ധ്യാ​ത്മി​ക​വു​മായ പ്ര​ബു​ദ്ധ​ത​ക​ളു​ടെ സം​ഗ​മ​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളാ​ക്കി മാ​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.