അടു​ത്ത​പ​ടി പ്ര​ത്യാ​ഹാ​രം ആണു്. അതു് എന്താ​യി​രി​ക്കും? പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ജ്ഞാ​നം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ന്നു് നി​ങ്ങൾ അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു​വ​ല്ലോ. ഒന്നാ​മ​താ​യി ബാ​ഹ്യ​കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ, പി​ന്നെ തല​ച്ചോ​റി​ലെ സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ വഴി​യാ​യി ശരീ​ര​ത്തിൽ വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്ന ആന്ത​ര​ങ്ങ​ളായ പഞ്ചേ​ന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ, മന​സ്സു്, ഈ മൂ​ന്നി​നും ഏകോ​പി​ച്ചു ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു ബാ​ഹ്യ​പ​ദാർ​ത്ഥ​ത്തോ​ടു സന്നി​കർ​ഷ​മു​ണ്ടാ​കു​മ്പോ​ളാ​ണു് ആ വസ്തു​വി​നെ നാം ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് അല്ലെ​ങ്കിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷി​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ മന​സ്സി​നെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി ഒരേ ഇന്ദ്രി​യ​ത്തോ​ടു​ത​ന്നെ സം​യോ​ജി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു് വളരെ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള ഒരു സം​ഗ​തി​യു​മാ​കു​ന്നു. മന​സ്സു ഒരു അടി​മ​യെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്.

‘നല്ല​വ​രാ​യി​രി​ക്കു​വിൻ, നല്ല​വ​രാ​യി​രി​ക്കു​വിൻ’ എന്നു ലോകം മു​ഴു​വൻ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​താ​യി നാം കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ഏതെ​ങ്കി​ലും രാ​ജ്യ​ത്തു് ജനി​ച്ച​വ​രിൽ ‘കക്കൊ​ല്ല’ ‘കള്ളം പറ​കൊ​ല്ല’ എന്നു ഉപ​ദേ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​ത്ത കു​ട്ടി ദുർ​ല്ല​ഭ​മാ​ണു്. എന്നാൽ ആ കു​ട്ടി അതെ​ങ്ങി​നെ ചെ​യ്യാ​തി​രി​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി ആരും​ത​ന്നെ ഇല്ല. പ്ര​ല​പി​ച്ച​തു കൊ​ണ്ടു മതി​യാ​കു​ന്ന​ത​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടു് അവനു കള്ള​നാ​യി​ക്കൂ​ടാ? കക്കാ​തി​രി​ക്കു​വാ​നു​ള്ള വഴി നാം അവനെ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ. നാം അവ​നോ​ടു കേവലം കക്ക​രു​തെ​ന്നു മാ​ത്ര​മേ പറ​യു​ന്നു​ള്ളൂ. അവ​ന്റെ മന​സ്സി​നെ നിയമന ചെ​യ്യു​വാൻ പഠി​പ്പി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അവനെ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ നാം സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആഭ്യ​ന്ത​ര​മോ ബാ​ഹ്യ​മോ ആയ എല്ലാ ക്രി​യ​ക​ളും ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു് മന​സ്സു് ചില സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​യോ​ജി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു്. ആ സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ എന്നു പറ​യു​ന്നു. താ​ല്പ​ര്യ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യോ കൂ​ടാ​ത​യോ മന​സ്സു ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​ബ​ന്ധി​പ്പാ​നാ​യി ആകർ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ജന​ങ്ങൾ അബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​യും ദുഃ​ഖി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. മന​സ്സു വരു​തി​യിൽ നി​ന്നി​രു​ന്നു എങ്കിൽ അവർ ഒരി​ക്ക​ലും അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​ത​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. മന​സ്സി​നെ സ്വാ​ധീ​ന​മാ​ക്കി​യാൽ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന ഫല​മെ​ന്താ​ണു്? മന​സ്സു പി​ന്നെ സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ജ്ഞാ​ന​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളായ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​ബ​ന്ധി​ക്കാൻ പോ​ക​യി​ല്ല. അപ്പോൾ അനു​ഭ​വ​വും ഇച്ഛ​യും സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി​ത​ന്നെ നമ്മു​ടെ വരു​തി​യിൽ നിൽ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. ഇത്ര​യും സ്പ​ഷ്ട​മാ​ണു്. എന്നാൽ ഇതു സാ​ദ്ധ്യ​മാ​ണോ? പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും സാ​ദ്ധ്യ​മാ​ണു്. ഈ പുതിയ കാ​ല​ത്തു് നി​ങ്ങൾ അതിനെ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. വി​ശ്വാ​സ​ചി​കി​ത്സ​ക​ന്മാർ, അരി​ഷ്ടത, വേദന, ദുർ​വൃ​ത്തി ഇവയെ നി​ഷേ​ധി​പ്പാൻ ജന​ങ്ങ​ളെ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അവ​രു​ടെ ശാ​സ്ത്രം കുറെ ചു​റ്റി വള​ഞ്ഞ​താ​ണു്. എന്നാൽ അതു യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗം​ത​ന്നെ ആകു​ന്നു. അവർ അതിൽ എങ്ങി​നെ​യോ കാ​ലി​ട​റി വീ​ണി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു​ത്ത​നും തന്റെ സൂ​ഖ​ക്കേ​ടി​നെ നി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ അതിൽ​നി​ന്നു വി​മു​ക്തി കി​ട്ടീ​ട്ടു​ള്ള​തായ സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അവർ അവനു ‘പ്ര​ത്യാ​ഹാ​ര​ത്തി’ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തെ​യാ​ണു് പഠി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അവർ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ തെ​ളി​വു​ക​ളെ വേണ്ട ശക്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി നി​ഷേ​ധി​പ്പാൻ ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സി​നെ പഠി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. മാ​സ്മ​ര​നി​ദ്രാ​വി​ദ്യ പരി​ശീ​ലി​ച്ച​വർ അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ അവ​രു​ടെ ശപ​ഥ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് രോ​ഗി​യിൽ തത്ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു ഒരു​വി​ധം വി​കൃ​ത​മായ പ്ര​ത്യാ​ഹാ​ര​ത്തെ അങ്കു​രി​പ്പി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. മാ​സ്മ​ര​നി​ദ്രീ​യ​ശ​പ​ഥ​ങ്ങൾ എന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​യ്ക്കു് രോ​ഗ​യു​ക്ത​മായ ശരീ​ര​ത്തി​ലും ആവി​ല​മായ മന​സ്സി​ലും മാ​ത്ര​മേ പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പാൻ കഴി​യു​ന്നു​ള്ളൂ എന്നു​ത​ന്നെ​യ​ല്ല പ്ര​യോ​ക്താ​വി​നും പ്ര​യോ​ജ്യ​ന്റെ മന​സ്സി​നെ സ്ഥി​ര​മാ​യി ദൃ​ഷ്ടി വി​ക്ഷേ​പ​മോ മറ്റോ ആയ ഉപാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരു​വി​ധം ഉദാ​സീ​ന​വും വി​കൃ​ത​വു​മായ സ്ഥി​തി​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ അയാ​ളു​ടെ ശപ​ഥ​ങ്ങൾ ഫലി​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല. മാ​സ്മ​ര​വി​ദ്യാ​പ്ര​യോ​ഗം കൊ​ണ്ടോ വി​ശ്വാ​സ​ചി​കി​ത്സ​കൊ​ണ്ടോ ഒരു രോ​ഗി​യിൽ സാ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന താ​ത്ക്കാ​ലി​ക​മായ അന്തഃ​ക​രണ നി​യ​മ​നം കേവലം ആക്ഷേ​പ​യോ​ഗ്യ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. എന്തു കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ഒടു​വിൽ അതു് നാ​ശ​ഹേ​തു​വാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അതു തല​ച്ചോ​റി​ലു​ള്ള സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളെ ഒരു​ത്ത​ന്റെ സ്വ​ന്ത​മ​നഃ​ശ്ശ​ക്തി​കൊ​ണ്ടു നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യു​ക​യ​ല്ല. പി​ന്നെ​യോ സ്വ​ല്പ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു മറ്റൊ​രു​ത്ത​ന്റെ മനഃ​ശ​ക്തി പെ​ട്ടെ​ന്നു​ള്ള പ്ര​ഹ​ര​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു രോ​ഗി​യു​ടെ മന​സ്സി​നെ മൂർ​ച്ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ആക്കു​ക​യാ​കു​ന്നു. ഇതു വി​ര​ണ്ടോ​ടു​ന്ന കു​തി​ര​യു​ടെ ഗതിയെ കടി​ഞ്ഞാൺ​കൊ​ണ്ടോ കൈ​യ്യൂ​ക്കു​കൊ​ണ്ടോ ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യ​ല്ല, പി​ന്നെ​യോ കു​തി​ര​യെ സ്വ​ല്പ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു ബോ​ധ​ക്ഷ​യ​മു​ണ്ടാ​ക്കി ശാ​ന്ത​ത​യിൽ കൊ​ണ്ടു വരാ​നാ​യി അതി​ന്റെ തലയിൽ വലിയ തല്ലു​കൾ തല്ലാൻ മറ്റൊ​രു​ത്ത​നോ​ടു ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​കു​ന്നു. ഈ ക്രീ​യ​ക​ളിൽ ഓരോ പ്രാ​വ​ശ്യ​വും പ്ര​യോ​ജ്യ​നായ മനു​ഷ്യ​നു് തന്റെ മാ​ന​സിക ശക്തി​യു​ടെ ഓരോ അംശം നശി​ച്ചു​പോ​ക​യും ഒടു​വിൽ മന​സ്സു് പൂർ​ണ്ണ​മായ നി​യ​മ​നം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം രൂ​പ​വും ശക്തി​യും കെ​ട്ടു് ഒന്നി​നും കൊ​ള്ളാ​ത്ത ശൂ​ന്യ​ഭാ​ണ്ഡ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ആ രോ​ഗി​ക്കു ഭ്രാ​ന്താ​ശു​പ്ര​തി​ത​ന്നെ ശര​ണ​മാ​യും തീ​രു​ന്നു. ഇന്ദ്രി​യ​നി​യ​മ​ന​ത്തി​നാ​യി​ട്ടു​ള്ള ഏതു ശ്ര​മ​വും ഇച്ഛാ​പൂർ​വ്വ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​ത​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതാ​യ​തു് നി​യാ​മ​ക​ന്റെ സ്വ​ന്തം മന​സ്സാ​ലെ ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ങ്കിൽ അപാ​യ​ക​ര​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ തെ​റ്റി​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​കു​ന്നു. ഓരോ ആത്മാ​വി​ന്റെ​യും ഉദ്ദേ​ശ്യം സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മാ​ണു്. അതാ​യ​തു് സ്വാ​ധീ​നത, വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ദാ​സ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ള്ള മോ​ക്ഷം; ബാ​ഹ്യ​വും അഭ്യ​ന്ത​ര​വു​മായ ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ സ്വാ​ധീ​നത ആകു​ന്നു. അതി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം അന്യ​നിൽ​നി​ന്നും വരു​ന്ന മനഃ​ശ​ക്തി​യു​ടെ ഓരോ ധാ​ര​യും അവ ഏതു രൂ​പ​ത്തിൽ എന്റെ നേ​രേ​വ​ന്നാ​ലും അതാ​യ​തു് ഒരു സമയം എന്റെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സാ​ക്ഷാൽ നി​യ​മ​ന​മാ​യോ അല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരു മോ​ഹാ​വ​സ്ഥ​യിൽ​വ​ച്ചു് ഞാൻ തന്നെ അവയെ സ്വ​യ​മേവ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യു​വാൻ പ്രേ​രി​ത​നാ​ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണ​മൊ പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​യാ​ലും കഴി​ഞ്ഞ വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ അല്ലെ​ങ്കിൽ കഴി​ഞ്ഞ മൂ​ഢ​വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നു ഇപ്പോൾ​ത​ന്നെ​യു​ള്ള മഹാ​ശൃം​ഖ​ല​യിൽ ഒരു കണ്ണി​കൂ​ടി ഉണ്ടാ​ക്കി​ച്ചേർ​ക്ക​യേ ആകു​ന്നു​ള്ളു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അന്യ​ന്മാ​രു​ടെ പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളെ വി​ഷ​യ​മാ​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാ​തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​വിൻ! നി​ങ്ങൾ അറി​വു​കൂ​ടാ​തെ മറ്റൊ​രു​ത്ത​നെ ദോ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്താ​തി​രി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നും ഓർ​മ്മി​ച്ചു കൊ​ള്ളു​വിൻ! തങ്ങ​ളു​ടെ മനോ​ഗ​തി​ക​ളിൽ സ്വ​ല്പ​കാ​ല​ത്തെ​ക്കു ഒരു പുതിയ പരി​വർ​ത്ത​നം ഉണ്ടാ​ക്കി വളരെ ആളു​കൾ​ക്കു് നന്മ ചെ​യ്യു​വാൻ ചി​ലർ​ക്കു് സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തു് ശരി​ത​ന്നെ. എന്നാൽ തങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ബോ​ധ​പൂർ​വ​മ​ല്ലാ​ത്ത മാ​സ്മ​ര​നി​ദ്രീയ ശപ​ഥ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് ഒടു​വിൽ മി​ക്ക​വാ​റും ആത്മ​ശൂ​ന്യ​രാ​യി​ത്തീ​ര​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം സ്ത്രീ​പു​രു​ഷ​ന്മാർ വി​കൃ​ത​വും കേവലം ജഡ​വു​മായ മാ​സ്മ​ര​നി​ദ്രീ​യാ​വ​സ്ഥ​യെ ഉണ്ടാ​ക്കി അവരിൽ എത്ര​യോ ലക്ഷം പേരെ അവർ നശി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് കണ്ണും പൂ​ട്ടി വി​ശ്വ​സി​പ്പാൻ പറകയോ അല്ലെ​ങ്കിൽ തന്റെ അസാ​ധാ​രാണ മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​കൊ​ണ്ടു് നി​യ​മ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു് മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തെ പി​ന്നാ​ലെ ആകർ​ഷി​ക്കു​ന്ന ഏവനും, താൻ മനഃ​പൂർ​വ​മാ​യി ദ്രോ​ഹം ചെ​യ്വാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കൂ​ടി​യും ഒരു മനു​ഷ്യ​ദ്രോ​ഹി ആകു​ന്നു.

അതു​കൊ​ണ്ടു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്ത​മ​ന​സ്സു​ക​ളെ​ത്ത​ന്നെ ഉപ​യോ​ഗി​പ്പിൻ; മന​സ്സി​നെ​യും ശരീ​ര​ത്തെ​യും നി​ങ്ങൾ തന്നെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യു​വിൻ; നി​ങ്ങൾ രോ​ഗി​ക​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തു​വ​രെ വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള യാ​തൊ​രു മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​യും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​മേൽ ഫലി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ന്നു ഓർ​മ്മി​ക്കു​വിൻ; കണ്ണും പൂ​ട്ടി വി​ശ്വ​സി​പ്പാൻ പറ​യു​ന്ന ഒരുവൻ എത്ര​ത​ന്നേ മഹാ​നും സൽ​പു​രു​ഷ​നു​മാ​യി​രു​ന്നാ​ലും അയാളെ വി​ട്ടൊ​ഴി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ. ലോകം മു​ഴു​വ​നും ആടു​ക​യും, തു​ള്ളു​ക​യും, നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന സം​ഘ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​ക​യും അവ ആടാ​നും പാ​ടാ​നും പ്ര​സം​ഗി​ക്കാ​നും തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടു് വി​ഷ​ബീ​ജ​ങ്ങൾ പോലെ എങ്ങും പര​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. അവരും മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​ണു്. അവർ തൽ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് സു​കു​മാ​ര​ബു​ദ്ധി​ക​ളായ ചി​ല​രു​ടെ​മേൽ ഒരു വി​ല​ക്ഷ​ണ​മായ നി​യ​മ​ന​ശ​ക്തി​യെ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. കഷ്ടം! ഒടു​വിൽ പല​പ്പോ​ഴും അക്കൂ​ട്ട​രെ മു​ഴു​വൻ അധോ​ഗ​തി​യിൽ ചാ​ടി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യ​നോ ഒരു കൂ​ട്ടം ജന​ങ്ങ​ളോ അപ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള ബാ​ഹ്യ​മായ വീ​കൃ​ത​നി​യ​മ​നം വശ​മാ​ക്കി കാ​ഴ്ച​യിൽ സൽ​പു​രു​ഷ​രെ​ന്നു നടി​ക്കു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ അസ​ത്തു​ക്ക​ളാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഇരു​ന്നു​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു് ഭേ​ദ​മാ​കു​ന്നു. നല്ല വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അനു​ത്ത​ര​വാ​ദി​ക​ളായ അത്ത​രം മത​ഭ്രാ​ന്ത​ന്മാർ മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്നു് ചെ​യ്യു​ന്ന ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളു​ടെ കണ​ക്കു​നോ​ക്കി​യാൽ നമ്മു​ടെ ഹൃദയം തകർ​ന്നു​പോ​കും. സം​ഗീ​ത​വും പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യും കൊ​ണ്ടു​ള്ള അവ​രു​ടെ ശപ​ഥ​ങ്ങ​ളാൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു ആദ്ധ്യാ​ത്മി​ക​മായ ഒരു ഉയർ​ന്ന അവ​സ്ഥ​യിൽ നയി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന മന​സ്സു​കൾ സ്വ​യ​മേവ ജഡ​ങ്ങ​ളും ആവി​ല​ങ്ങ​ളും ദുർ​ബ്ബ​ല​ങ്ങ​ളും ആയി​ത്തീ​രു​ക​യും വേറെ ശപ​ഥ​ങ്ങൾ​ക്കും അവ എത്ര​ത​ന്നെ ചീ​ത്ത​ക​ളാ​യി​രു​ന്നാ​ലും കീ​ഴ്പ്പെ​ട​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം ആയി​പ്പോ​ക​യും ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു​ള്ള​തി​നെ​പ​റ്റി അവർ അറി​യു​ന്നി​ല്ല.

മൂ​ഢ​ന്മാ​രും, മി​ഥ്യാ​ജ്ഞാ​ന​മോ​ഹി​ത​രു​മായ ഇത്ത​ര​ക്കാർ തങ്ങൾ​ക്കു ഉപ​രി​ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ഏതോ സ്വ​രൂ​പ​ത്തി​ന്റെ അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്താൽ സി​ദ്ധി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു മനു​ഷ്യ​മ​ന​സ്സി​നെ വ്യാ​മോ​ഹി​പ്പി​പ്പാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ഈ അത്ഭു​ത​ശ​ക്തി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു തന്ന​ത്താൻ അഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​മ്പോൾ തങ്ങൾ ആ സാ​ധു​ക്ക​ളു​ടെ ഭാ​വി​യായ അം​ഗ​ഭം​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കും പാ​പ​ത്തി​നും ബു​ദ്ധി​ഭ്ര​മ​ത്തി​നും വി​ത്തി​ടു​ക​യാ​ണു ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്നു് ഒട്ടും വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ അപ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന ഏതി​നെ​യും പറ്റി കരു​ത​ലു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​പ്പിൻ. അതു് അപാ​യ​ക​ര​മാ​ണെ​ന്ന​റി​യു​ക​യും, അതിനെ കഴി​യു​ന്ന വി​ധ​ത്തി​ലൊ​ക്കേ​യും വർ​ജ്ജി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ. തന്റെ മന​സ്സി​നെ തന്റെ ഇച്ഛാ​നു​സ​ര​ണം ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളോ​ടു് സം​യോ​ജി​പ്പി​ക്ക​യും അവയിൽ ചെ​ന്നു വി​യോ​ജി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്വാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പു​രു​ഷൻ പ്ര​ത്യാ​ഹാ​ര​ത്തെ സാ​ധി​ച്ച​വ​നാ​കു​ന്നു. പ്ര​ത്യാ​ഹാ​രം എന്നാൽ തി​രി​യെ (തന്നിൽ) അട​ക്കുക, അതാ​യ​തു് മന​സ്സി​ന്റെ ബഹിർ​മ്മു​ഖ​ങ്ങ​ളായ ശക്തി​ക​ളെ നി​രോ​ധി​ക്ക​യും അതിനെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദാ​സ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് മോ​ചി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്യുക എന്നർ​ത്ഥ​മാ​കു​ന്നു. അതു ചെ​യ്യു​വാൻ സാ​ധി​ക്കു​മ്പോ​ളാ​ണു് വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ നാം നി​ഷ്ഠ​യു​ള്ള​വ​രാ​കു​ന്ന​തു്. അപ്പോൾ മാ​ത്ര​മാ​ണു് മോ​ക്ഷ​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള ഒരു വലിയ പടി നാം കട​ക്കു​ന്ന​തു്. അതിനു മു​മ്പു് നാം വെറും യന്ത്ര​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മാ​കു​ന്നു.

മന​സ്സി​നെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് എത്ര​യോ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. മന​സ്സി​നെ ഭ്രാ​ന്തൻ കു​ര​ങ്ങി​നോ​ടു് സാ​ദൃ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള​തു് ശരി​യാ​ണു്. ഒരു കു​ര​ങ്ങ​ച്ചാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ മറ്റെ​ല്ലാ കു​ര​ങ്ങ​ന്മാ​രെ​യും പോലെ തന്നെ സ്വ​ഭാ​വേന ചപ​ല​നാ​യി​രു​ന്നു അത്രെ. അതു പോ​രാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ആരോ അവനു് ധാ​രാ​ളം മദ്യം കൊ​ടു​ത്തു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവൻ അതി​ലും അധികം ചപ​ല​നാ​യി. ഉടനെ അവനെ ഒരു തേളു കു​ത്തി. മനു​ഷ്യ​രെ തേളു കു​ത്തി​യാൽ ഒരു ദിവസം മു​ഴു​വൻ കി​ട​ന്നു തു​ള്ളി​ച്ചാ​ടു​മാ​റു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് കു​ര​ങ്ങ​ച്ചാർ​ക്കു് തന്റെ അവസ്ഥ അധികം കഷ്ട​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് തന്റെ കഷ്ട​ത​യെ പൂർ​ത്തി​യാ​ക്കാ​നാ​യി ഒരു പി​ശാ​ചും അവനിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടി. ആ കു​ര​ങ്ങി​ന്റെ അനി​വാ​ര്യ​മായ ചാ​പ​ല്യ​ത്തെ എങ്ങി​നെ പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​യും? മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സു ആ കു​ര​ങ്ങി​നെ​പ്പോ​ലെ ആകു​ന്നു. സ്വ​ഭാ​വേ​ന​ത​ന്നെ അതു് ഇട​വി​ടാ​തെ ചലി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ രാ​ഗ​മാ​കു​ന്ന മദ്യം സേ​വി​ച്ചു് തന്റെ ചാ​പ​ല്യ​ത്തെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. രാ​ഗ​ത്തി​ന്നു വശം വദ​മാ​യി കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഉടൻ അഭീ​ഷ്ടം സാ​ധി​ക്കു​ന്നു. ആളു​ക​ളു​ടേ നേർ​ക്കു​ള്ള അസൂ​യ​യാ​കു​ന്ന തേ​ളി​ന്റെ കു​ത്തേൽ​ക്കു​ന്നു. അവ​സാ​നം അഭി​മാ​ന​മാ​കു​ന്ന പി​ശാ​ചി​നാൽ ഗ്ര​സി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അതു് തന്ന​ത്താൻ കേ​മ​നാ​ണെ​ന്നു ഞെ​ളി​യു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള മന​സ്സി​നെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് എത്ര പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള സം​ഗ​തി​യാ​ണു്.

ഇനി ആദ്യ​ത്തെ പാഠം ഇതാ​ണു്. ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് കുറേ സമയം മന​സ്സി​നെ ഓടി​ന​ട​ക്കു​വാൻ വി​ട്ടേ​ക്കുക. ആ സമ​യ​മെ​ല്ലാം മന​സ്സു് തു​ള്ളി​മ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കും. അതു് കു​ര​ങ്ങ് തു​ള്ളി​ചാ​ടു​ന്ന പോലെ ആകു​ന്നു. കു​ര​ങ്ങു അതിനു കഴി​യു​ന്ന​ത്ര ചാ​ട​ട്ടെ. നി​ങ്ങൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് കാ​ത്തി​രി​ക്കു​വിൻ. ‘ജ്ഞാ​ന​മേ ശക്തി’ എന്നാ​ണ​ല്ലോ പഴ​ഞ്ചൊ​ല്ലു്. അതു വാ​സ്ത​വ​വു​മാ​ണു്. മന​സ്സു് എന്തു ചെ​യ്യു​ന്നു എന്ന​റി​യു​ന്ന​തു വരെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അതിനെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യു​വാൻ കഴി​യു​ന്ന​ത​ല്ല. കടി​ഞ്ഞാൺ! മു​ഴു​വൻ വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്കുക, അനേകം അതി​ദുർ​ഭ​ഗ​ങ്ങ​ളായ വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ അതിൽ വന്നു കയ​റി​യേ​ക്കാം. ഇങ്ങ​നേ​യു​ള്ള വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ വി​ചാ​രി​പ്പാൻ ഇട​യാ​യ​ല്ലോ എന്നു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് തന്നെ ആശ്ച​ര്യം തോ​ന്നും. എന്നാൽ ഓരോ ദി​വ​സ​വും മന​സ്സി​ന്റെ അത്ത​രം തോ​ന്ന്യാ​സ​ങ്ങൾ കു​റ​ഞ്ഞു കു​റ​ഞ്ഞു വരു​ന്ന​താ​യും, ഓരോ ദി​വ​സ​വും അതു അധി​ക​മ​ധി​കം ശാ​ന്ത​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​താ​യും നി​ങ്ങൾ കാണും. ആദ്യ​ത്തെ ഏതാ​നും മാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ, മന​സ്സി​നു് ഒരു ആയിരം വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ ഉള്ള​താ​യി നി​ങ്ങൾ കാണും. കുറെ കഴി​ഞ്ഞാൽ അതു് ശാ​ന്ത​മാ​യി ഒരു എഴു​നൂ​റാ​യി കു​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാം. പി​ന്നെ​യും ഏതാ​നും ചില മാ​സ​ങ്ങൾ കൂടി കഴി​യു​മ്പോൾ വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ കു​റ​ഞ്ഞു കു​റ​ഞ്ഞു പോ​ക​യും ഒടു​വിൽ മന​സ്സു പൂർ​ത്തി​യാ​യി നി​യ​മ​ന​ത്തിൻ കീ​ഴി​ലാ​കു​ക​യും ചെ​യ്യും. എന്നാൽ നാം ക്ഷ​മ​യോ​ടു​കൂ​ടി അതിനെ അഭ്യ​സി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ആവി തി​രി​ച്ചു വിട്ട ഉടൻ യന്ത്രം ഓടുക തന്നെ ചെ​യ്യും. വി​ഷ​യ​ങ്ങൾ നമ്മു​ടെ മു​മ്പിൽ എത്തിയ ഉടൻ നാം കാ​ണു​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്യും. അതു​കൊ​ണ്ടു് മനു​ഷ്യൻ ഒരു വെറും യന്ത്ര​മ​ല്ലെ​ന്നു തെ​ളി​യി​ക്കേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ അവൻ ഒന്നി​ന്റെ​യും അധി​കാ​ര​ത്തിൻ കീ​ഴി​ല​ല്ലെ​ന്നു വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഇങ്ങ​നെ മന​സ്സി​നെ നി​യ​മി​ക്കു​ന്ന​തും അതിനെ സ്വേ​ച്ഛ​പോ​ലെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളോ​ടു ചേരാൻ അയ​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​ണു് പ്ര​ത്യാ​ഹാ​രം. ഇതിനെ എങ്ങ​നെ അഭ്യ​സി​ക്കാം? ഇതു് ഒരു ദീർ​ഘ​മായ പ്ര​യ​ത്ന​മാ​കു​ന്നു. ഒരു ദിവസം കൊ​ണ്ടോ മറ്റോ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല. അനേക കൊ​ല്ലം ക്ഷ​മ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യും നി​ര​ന്ത​ര​മാ​യും കഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു ശ്ര​മി​ച്ചാൽ മാ​ത്ര​മേ നമു​ക്ക​തു സാ​ധി​ക്കൂ.

അടു​ത്ത പാഠം ഇതിനെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കും. കു​റെ​ക്കാ​ലം പ്ര​ത്യാ​ഹാ​രം അഭ്യ​സി​ച്ച​ശേ​ഷം മന​സ്സി​നെ ചില സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അടു​ത്ത പടി​യായ ‘ധാരണ’ തു​ട​ങ്ങ​ണം. ‘മന​സ്സി​നെ ചില സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ വെ​ക്കുക’ എന്നു വെ​ച്ചാൽ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്താ​ണു്? ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​മാ​ത്രം മറ്റെ​ല്ലാ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് ചി​ന്തി​പ്പാൻ മന​സ്സി​നെ ഞെ​രു​ക്കുക എന്നർ​ത്ഥ​മാ​കു​ന്നു. ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​മാ​യി, കയ്യെ​പ്പ​റ്റി മാ​ത്രം, ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ മറ്റെ​ല്ലാ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് ചി​ന്തി​ച്ചു​നോ​ക്കുക. ചി​ത്തം അല്ലെ​ങ്കിൽ മനോ​വൃ​ത്തി​കൾ ഒരു​ദി​ക്കിൽ നി​രു​ദ്ധ​മാ​യും പരി​ച്ഛി​ന്ന​മാ​യും നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ അതി​ന്നാ​ണു് ‘ധാരണ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു്. ഈ ധാരണ പല പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ണ്ടു്. അതോ​ടൊ​ന്നി​ച്ചു് സ്വ​ല്പം ഒരു സങ്ക​ല്പ​വി​ലാ​സ​ത്തെ​കൂ​ടി ചേർ​ത്തു​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു് നല്ല​താ​ണു്. ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം പറയാം. മന​സ്സി​നെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഒരു സ്ഥാ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​മാ​ത്രം ചി​ന്തി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം ആക്ക​ണം. അതു വളരെ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള​താ​ണു്. കുറെ എളു​പ്പ​മായ ഒരു മാർ​ഗ്ഗം അവിടെ ഒരു പത്മ​ത്തെ സങ്കൽ​പി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. ആ പത്മം പ്ര​കാ​ശ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; ഉജ്ജ്വ​ല​മായ പ്ര​കാ​ശ​ത്താൽ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവിടെ മന​സ്സി​നെ നിർ​ത്തുക അല്ലെ​ങ്കിൽ ആ പത്മ​ത്തെ പ്ര​കാ​ശ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​ട്ടു​ത​ന്നെ തല​ച്ചോ​റി​ലോ മുൻ​വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള സു​ഷു​മ്ന​യി​ലു​ള്ള ഓരോ സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലോ വി​ചാ​രി​ക്കുക.

യോഗി എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും അഭ്യ​സി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം. അയാൾ ഏകാ​ന്ത​ത്തിൽ ജീ​വി​പ്പാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​ണം. പല​വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ സഹ​വാ​സം മന​സ്സി​നെ ബഹിർ​മു​ഖ​മാ​ക്കും. യോഗി അധികം സം​സാ​രി​ക്ക​രു​തു്; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ സം​സാ​രം മന​സ്സി​നെ ബഹിർ​മു​ഖ​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കും. അധികം പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്ക​യും അരു​തു്; എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അതി​മാ​ത്ര​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി മന​സ്സി​നെ അസ്വ​സ്ഥ​മാ​ക്കു​ന്നു. ഒരു മു​ഴു​വൻ ദി​വ​സ​വും ക്ലേ​ശി​ച്ചു് പ്ര​വൃ​ത്തി ചെ​യ്ത​ശേ​ഷം അന്നു മന​സ്സി​നെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാൻ കഴി​യു​ന്ന​ത​ല്ല. ഇങ്ങ​നേ​യു​ള്ള നി​ശ്ച​യ​ബു​ദ്ധി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു​ത്ത​നാ​ണു് യോ​ഗി​യാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തു്. അത്യ​ല്പ​മാ​യി ചെ​യ്താൽ​പോ​ലും മഹ​ത്തായ ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ശക്തി​യാ​ണു് നല്ല​തി​ന്നു​ള്ള​തു്. അതു് ആർ​ക്കും ദോ​ഷ​ത്തെ ചെ​യ്ക​യു​മി​ല്ല; എന്നാൽ എല്ലാ​വർ​ക്കും ഗു​ണ​ത്തെ ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്യും. ആദ്യം തന്നെ അതു് (ധാരണ) സി​രാ​ക്ഷോ​ഭ​ത്തെ സൗ​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ശാ​ന്ത​ത​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യും വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ അധികം സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ നമ്മെ ശക്ത​രാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. സ്വ​ഭാ​വം നന്നാ​കു​ക​യും ആരോ​ഗ്യം അധി​ക​മാ​കു​ക​യും ചെ​യ്യും. പൂർ​ണ്ണ​മായ ആരോ​ഗ്യ​വും, മാ​ധു​ര്യ​മു​ള്ള സ്വ​ര​വും ആദ്യ​ത്തെ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു്. സ്വ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ദോ​ഷ​ങ്ങൾ മാ​റി​പ്പോ​കും. ഇതു് വരാ​നു​ള്ള ഫല​ങ്ങ​ളിൽ ആദ്യ​ത്തേ​താ​ണു്. പണി​പ്പെ​ട്ടു അഭ്യ​സി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് മറ്റ് അനേക ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ കൂടി ഉണ്ടാ​കും. ചി​ല​പ്പോൾ കുറേ ദൂ​ര​ത്തിൽ നി​ന്നു് മണി​നാ​ദം പോ​ലെ​യു​ള്ള ശബ്ദ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​ക​യും അവ കൂടി കലർ​ന്നു് ഒരു നാ​ദ​ത്തി​ന്റെ ഇട​മു​റി​യാ​ത്ത പ്ര​വാ​ഹം പോലെ ചെ​വി​യിൽ എത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യും, ചി​ല​പ്പോൾ ചില കാ​ഴ്ച​കൾ കാണും. പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ ചെറിയ ശക​ല​ങ്ങൾ മു​മ്പിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യും അവ വലു​താ​യി വലു​താ​യി വരി​ക​യും ചെ​യ്യും. ഇങ്ങ​നേ​യു​ള്ള സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ വരു​മ്പോൾ നി​ങ്ങൾ വളരെ വേ​ഗ​ത്തിൽ യോ​ഗ​വി​ഷ​യ​മായ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യെ പ്രാ​പി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചു കൊ​ള്ളാം. യോ​ഗി​ക​ളാ​വാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്ക​യും പണി​പ്പെ​ട്ടു അഭ്യ​സി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ തങ്ങ​ളു​ടെ ആഹാ​ര​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ആദ്യം കുറേ ദൃ​ഷ്ടി വെ​യ്ക്ക​ണം. വളരെ വേ​ഗ​ത്തിൽ സി​ദ്ധി സമ്പാ​ദി​പ്പാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​വർ, പാൽ കൊ​ണ്ടു് മാ​ത്ര​മോ അല്ലെ​ങ്കിൽ ധാന്യ വർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടോ ഏതാ​നും മാ​സ​ങ്ങൾ കഴി​പ്പാൻ കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ അതു് ഗു​ണ​ക​ര​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു് കാണും. എന്നാൽ ദി​വ​സം​പ്ര​തി പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് കു​റേ​ശ്ശെ മാ​ത്രം അഭ്യ​സി​ച്ചു ജീ​വി​തം നയി​പ്പാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​വർ മി​താ​ഹാ​രി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നാൽ മതി. മറ്റു വി​ധ​ത്തിൽ അവർ​ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള​തെ​ല്ലാം കഴി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു് വി​രോ​ധ​മി​ല്ല.

ശീ​ഘ്ര​ത​ര​മായ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യെ ആഗ്ര​ഹി​ക്ക​യും ക്ലേ​ശി​ച്ചു് അഭ്യ​സി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ​ക്കു് പഥ്യാ​ഹാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള നി​ഷ്കർ​ഷം അവ​ശ്യം അവ​ശ്യ​മ​ത്രേ. ശരീ​ര​ബ​ന്ധം അധി​ക​മ​ധി​കം മൃ​ദു​വാ​യി​ത്തീ​രു​ന്തോ​റും ഏതെ​ങ്കി​ലും അത്യ​ല്പ​മായ സംഗതി കൂടി ശരീ​രാ​സ്വാ​സ്ഥ്യ​ത്തി​ന്നു് ഭംഗം വരു​ത്തു​ന്ന​താ​യി നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കാണാം. പൂർ​ണ്ണ​മായ നി​യ​മ​ന​ശ​ക്തി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഒരു ശകലം ആഹാരം അധി​ക​മാ​യോ കു​റ​ഞ്ഞോ പോയാൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ഴു​വൻ ശരീ​ര​ത്തി​ന്നും ഉപ​ദ്ര​വം തട്ടു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്കും. അതി​നു​ശേ​ഷം നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇഷ്ട​മു​ള്ള​തെ​ല്ലാം ഭക്ഷി​ക്കാം. ധാരണ പരി​ശീ​ലി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ ഒരു മൊ​ട്ടു സൂചി വീ​ഴു​ന്ന​ശ​ബ്ദം നി​ങ്ങ​ളു​ടെ തലയിൽ കൂടി ഒരു ഇടി​വെ​ട്ടിയ പോലെ ഗം​ഭീ​ര​മാ​യി നി​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കും. ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ അധികം സൂ​ക്ഷ്മ​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഗ്ര​ഹ​ണ​ശ​ക്തി​ക​ളും അധികം സൂ​ക്ഷ്മ​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. നമു​ക്കു് കട​ന്നു പോ​കാ​നു​ള്ള സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ ഇവ​യാ​ണു്. ഇട​വി​ടാ​തെ ഇതിൽ പരി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കെ​ല്ലാം സി​ദ്ധി ഉണ്ടാ​ക​യും ചെ​യ്യും. എല്ലാ യു​ക്തി​വാ​ദ​ങ്ങ​ളും മനോ​വി​കാ​ര​ഹേ​തു​ക്ക​ളായ മറ്റെ​ല്ലാ​വും തള്ളി​ക്ക​ള​യു​വിൻ. ഈ ബു​ദ്ധി​വി​കൃ​ത​മായ ശു​ഷ്ക​പ്ര​ലാ​പ​ങ്ങ​ളിൽ എന്തെ​ങ്കി​ലും സം​ഗ​തി​യു​ണ്ടോ? അതു് മന​സ്സി​ന്റെ സ്വാ​സ്ഥ്യ​ത്തെ ഭഞ്ജി​ക്ക​യും അതിനെ ഉപ്ര​ദ്ര​വി​ക്ക​യും മാ​ത്രം ചെ​യ്യു​ന്നു. ഈ സം​ഗ​തി​കൾ നാം അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യേ​ണ്ട​വ​യാ​ണു്. പ്ര​ലാ​പ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് അതു സാ​ധി​ക്കു​മോ? അതു​കൊ​ണ്ടു് നി​രർ​ത്ഥ​ക​മായ പ്ര​ലാ​പ​ങ്ങ​ളെ വി​ട്ടു​ക​ള​യു​വിൻ. അനു​ഭ​വ​ശാ​ലി​ക​ളാൽ എഴു​ത​പ്പെ​ട്ട പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ മാ​ത്രം വാ​യി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ.

മു​ത്തു​ച്ചി​പ്പി​യെ പോലെ ഇരി​ക്കു​വിൻ. ഇന്ത്യ​യിൽ ഒരു ഭം​ഗി​യു​ള്ള പഴ​ങ്ക​ഥ​യു​ണ്ടു്. എങ്ങി​നെ എന്നാൽ; ചോതി നക്ഷ​ത്രം ഉച്ച​യാ​കു​മ്പോൾ മഴ​യു​ണ്ടാ​ക​യും ഒരു മഴ​ത്തു​ള്ളി ചി​പ്പി​യു​ടെ ഉള്ളിൽ വീ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്താൽ അതു മു​ത്താ​യി​ത്തീ​രു​മ​ത്രെ. മു​ത്തു​ച്ചി​പ്പി​കൾ​ക്കു് അത​റി​യാം. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആ നക്ഷ​ത്രം ഉദി​ക്കു​മ്പോൾ അവ മു​ക​ളിൽ വരി​ക​യും ആ മഴ​ത്തു​ള്ളി​യേ​റ്റു​കൊൾ​വാ​നാ​യി കാ​ത്തി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒരു തു​ള്ളി അതി​ന്റെ ഉള്ളിൽ വീണ ഉടൻ വേ​ഗ​ത്തിൽ അതു് തന്റെ ചി​പ്പി പൂ​ട്ടി​ക്ക​ളു​ക​യും, ക്ഷ​മ​യോ​ടു​കൂ​ടി അതിനെ പോ​റ്റി​വ​ളർ​ത്തി ഒരു മു​ത്താ​ക്കാ​നാ​യി​ട്ടു് കട​ലി​ന്ന​ടി​യിൽ മു​ങ്ങി​ക്ക​ളു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. നാം അതി​നെ​പ്പോ​ലെ ഇരി​ക്ക​ണം. ആദ്യം ഉപ​ദേ​ശം കേൾ​ക്കുക, പി​ന്നെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കുക; പി​ന്നെ എല്ലാ കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങ​ളെ​യും വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് നമ്മു​ടെ മന​സ്സി​നെ വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള പ്രേ​ര​ണ​ക​ളിൽ നി​ന്നു് നി​രോ​ധി​ക്കുക, എന്നി​ട്ടു് അതി​നെ​ക്കാൾ പു​ത്ത​നായ ഒന്നി​നു​വേ​ണ്ടി അതിനെ വി​ട്ടു​ക​ളു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നാൽ നമ്മു​ടെ ആത്മ​ശ​ക്തി​കൾ​ക്കു് ക്ഷയം നേ​രി​ടുക എന്നു​ള്ള ആപ​ത്തു​ണ്ടു്. ഒരു സം​ഗ​തി​യെ എടു​ക്കുക, അതിനെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രിക; എന്നി​ട്ടു് അതി​ന്റെ അവ​സാ​നം കാണുക. അവ​സാ​നം കണ്ട​ല്ലാ​തെ അതിനെ വി​ട്ടു​ക​ള​യ​രു​തു്. ഒരു അഭി​മ​ത​വ​സ്തു​വി​ന്മേൽ ഉന്മ​ത്ത​ചി​ത്ത​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​താ​രോ അവൻ മാ​ത്ര​മേ അതി​ന്റെ തത്വ​ത്തെ കാ​ണു​ക​യു​ള്ളു. അങ്ങു​മി​ങ്ങും ഓരോ​ന്നു് കടി​ച്ചും തു​പ്പി​യും മാ​ത്രം നട​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് ഒരി​ക്ക​ലും ഒന്നും കി​ട്ടു​ക​യി​ല്ല. അവർ അവ​രു​ടെ ഞര​മ്പു​ക​ളെ ചി​ല​പ്പോൽ കി​ക്കി​റി​യാ​ക്കും. അവി​ട​ത്ത​ന്നെ അത​വ​സാ​നി​ക്ക​യും ചെ​യ്യും. അവർ പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ അടി​മ​ക​ളാ​കു​ന്നു; ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചു് ഒരി​ക്ക​ലും അവർ പോ​കു​ന്ന​ത​ല്ല.

വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ യോ​ഗി​ക​ളാ​വാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​വർ ഈ കു​ടി​ച്ചും തു​പ്പി​യും നട​ക്കു​ന്ന ശീലം അശേഷം തള്ളി​ക്ക​ള​യ​ണം. ഒര​ഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ പി​ടി​ക്കുക. ആ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളുക. അതി​നെ​പ്പ​റ്റി മനോ​രാ​ജ്യം ചെ​യ്യുക. അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കുക, ആ അഭി​പ്രാ​യം കൊ​ണ്ടു​പ​ജീ​വി​ക്കുക. തല​ച്ചോ​റും, ശരീ​ര​വും, മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളും, ഞര​മ്പു​ക​ളും, ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ ഓരോ ഭാ​ഗ​വും ആ അഭി​പ്രാ​യം കൊ​ണ്ടു നി​റ​യ​ട്ടേ. മറ്റു​ള്ള എല്ലാ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ​യും ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ. ഇതാ​ണു് സി​ദ്ധി​ക്കു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗം, ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് മഹാ​ന്മാ​രായ സി​ദ്ധ​പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ണ്ടാ​യ​തു്. മറ്റു​ള്ള​വർ വെറും സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന യന്ത്ര​ങ്ങ​ള​ത്രെ. നാം വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​ക​ണ​മെ​ങ്കി​ലും മറ്റു​ള്ള​വ​രെ നമു​ക്കു് അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​ക്കേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും നാം കു​റെ​ക്കൂ​ടി അടി​യിൽ കട​ന്നു നോ​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. അതി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പടി​യിൽ നാം മന​സ്സി​നെ ഉപ്ര​ദ്ര​വി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യും മന​സ്സി​നെ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ഉള്ള​വ​രു​മാ​യി സഹ​വ​സി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യും വേണം. ചില ആളു​ക​ളും ചില സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളും ചില ഭക്ഷ​ണ​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും നി​ങ്ങൾ​ക്കു് വെ​റു​പ്പു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​താ​യി നി​ങ്ങൾ എല്ലാ​വ​രു​മ​റി​യു​മ​ല്ലോ അവയെ എല്ലാം വി​ട്ടൊ​ഴി​ക്കു​വിൻ. ഏറ്റ​വും ഉയർ​ന്ന​തായ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ എത്താൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​വർ എല്ലാ​സ​ഹ​വാ​സ​ത്തെ​യും നല്ല​താ​യാ​ലും ചീ​ത്ത​യാ​യാ​ലും വി​ട്ടൊ​ഴി​ക്കേ​ണ്ട​തു​മാ​കു​ന്നു. കഠി​ന​മാ​യി അഭ്യ​സി​ക്കു​വിൻ. നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ക്ക​യോ മരി​ക്ക​യോ ചെ​യ്യ​ട്ടേ! അതു സാ​ര​മി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ ഫല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ക്കാ​തെ അതിൽ ആണ്ടു കി​ട​ന്നു ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം ശൂ​ര​ത​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ആറു മാസം കൊ​ണ്ടു് നി​ങ്ങൾ ഒരു സി​ദ്ധ​യോ​ഗി​യാ​കും. ഇതി​ന്റെ ശകലം മാ​ത്രം എടു​ക്കു​ന്ന​വർ അതാ​യ​തു് എല്ലാ​റ്റിൽ നി​ന്നും അല്പാ​ല്പം കൈ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന മറ്റു​ള്ള​വ​രാ​ക​ട്ടെ, അല്പ​വും മു​ക​ളിൽ എത്തു​ന്നി​ല്ല. കേവലം ഒരു കൂ​ട്ടം പാ​ഠ​ങ്ങ​ളെ പഠി​ച്ചു​തീർ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല. താ​മ​സ​ഗു​ണം കൊ​ണ്ടു് നി​റ​ഞ്ഞു് മൂ​ഢ​ന്മാ​രും, മന്ദ​ബു​ദ്ധി​ക​ളു​മാ​യി, ഒര​ഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​ലും മന​സ്സു് സ്ഥി​ര​മാ​യി നിൽ​ക്കാ​ത്ത​വ​രാ​യി, വി​നോ​ദ​ത്തി​ന്നാ​യി മാ​ത്രം എന്തെ​ങ്കി​ലും വേ​ണ​മെ​ന്നു കാം​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ആളു​കൾ​ക്കു് മതവും തത്വ​ജ്ഞാ​ന​വും കേവലം വി​നോ​ദ​മാ​ത്ര​മാ​യി കലാ​ശി​ക്കും. അവർ വി​നോ​ദ​ത്തി​ന്നാ​യി മത​ത്തെ അന്വേ​ഷി​ക്ക​യും വി​നോ​ദ​ക​ര​മായ കു​റ​ഞ്ഞൊ​ന്നു് അതിൽ നി​ന്നു് അവർ​ക്കു് കി​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇവ​രാ​ണു് സ്ഥി​ര​പ​രി​ശ്ര​മ​വി​മു​ഖ​ന്മാർ. അവർ ഒരു പ്ര​സം​ഗം കേൾ​ക്കു​ന്നു, അതു് വളരെ രസ​മു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു, ഉടനെ വീ​ട്ടിൽ പോ​കു​ന്നു, അതി​നെ​പ​റ്റി​യു​ള്ള​തു് ആക​പ്പാ​ടെ മറ​ന്നു കള​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. സി​ദ്ധി​യു​ണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതി​മ​ഹ​ത്തായ സ്ഥി​ര​പ​രി​ശ്ര​മം വേണം, അതി​മ​ഹ​ത്തായ മനഃ​ശ്ശ​ക്തി വേണം. ‘ഞാൻ സമു​ദ്ര​ത്തെ കു​ടി​ച്ചു വറ്റി​ക്കും, ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ പർ​വ്വ​ത​ങ്ങൾ തകർ​ന്നു​വീ​ഴും’ എന്നാ​ണു് സ്ഥി​ര​പ​രി​ശ്ര​മി​യായ പു​രു​ഷൻ പറ​യു​ന്ന​തു്. അതു​പോ​ലെ​യു​ള്ള പൗ​രു​ഷ​ത്തെ​യും അതു​പോ​ലെ​യു​ള്ള മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​യെ​യും വഹി​ക്കു​വിൻ. തീ​വ്ര​മായ ശ്രമം ചെ​യ്യു​വിൻ. അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച ദി​ക്കിൽ എത്തും.