images/rajayogam-cover.jpg
Agni Yoga, an oil on canvas painting by Nicholas Roerich (1874–1947).
ധ്യാ​ന​വും സമാ​ധി​യും

രാ​ജ​യോ​ഗം നമ്മെ​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന ഉദ്ദി​ഷ്ട​സ്ഥാ​ന​വും ലക്ഷ്യ​വു​മായ ഏകാ​ഗ്ര​ത​യു​ടെ പരി​ശീ​ല​ന​മാ​കു​ന്ന സൂ​ക്ഷ്മ​ത​ര​ങ്ങ​ളായ അഭ്യാ​സ​ങ്ങ​ളെ ഒഴി​ച്ചു​ള്ള രാ​ജ​യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ പല പടി​ക​ളെ​യും പറ്റിയ സാ​മാ​ന്യ​മായ നി​രൂ​പ​ണം നാം ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. മനു​ഷ്യ​രു​ടെ നി​ല​യിൽ നാം നമ്മു​ടെ ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ​ക​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന അറി​വു​കൾ എല്ലാം ഒരു സ്വ​ബോ​ധ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കാ​ണു​ന്നു. ഈ മേശ ഇവിടെ ഇരി​ക്കു​ന്നു എന്നെ​നി​ക്കു ബോ​ധ​മു​ണ്ടു്, നി​ങ്ങൾ ഇവിടെ ഉണ്ടെ​ന്നു് എനി​ക്കു ബോ​ധ​മു​ണ്ടു്, ഇത്യാ​ദി നോ​ക്കുക. അതാ​ണു് ആ സ്വ​ബോ​ധം. നി​ങ്ങൾ ഇവിടെ ഉണ്ടു്, ഈ മേശ ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടു്, ഞാൻ കാ​ണു​ക​യും തൊ​ടു​ക​യും, കേൾ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന വി​ഷ​യ​ങ്ങൾ എല്ലാം ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടു് എന്നൊ​ക്കെ എന്നെ അറി​യി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് അതാ​ണു്. എന്നാൽ അതോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ എന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഘട​കാം​ശ​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു വലിയ ഭാഗം എന്റെ ബോ​ധ​ത്തി​ലുൾ​പ്പെ​ടാ​തെ​യു​മി​രി​ക്കു​ന്നു. ശരീ​ര​ത്തി​ന്നു​ള്ളി​ലു​ള്ള ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ എല്ലാം, തല​ച്ചോ​റി​ന്റെ നാനാ ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ, തല​ച്ചോ​റ് ഈ വസ്തു​ക്ക​ളെ​പ​റ്റി ആർ​ക്കും ബോ​ധ​മി​ല്ല​ല്ലോ.

ഞാൻ ആഹാ​ര​ത്തെ ഭക്ഷി​ക്കു​മ്പോൾ അതു് ബോ​ധ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ചെ​യ്യു​ന്നു. അതിനെ ശരീ​ര​ത്തിൽ പരി​ണ​മി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ അതു് ഞാൻ ബോ​ധ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ ചെ​യ്യു​ന്നു. ആഹാ​ര​ത്തെ രക്ത​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ ബോ​ധ​ര​ഹി​ത​നാ​യി ചെ​യ്യു​ന്നു. ആ രക്ത​ത്തിൽ നി​ന്നു് എന്റെ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ ഓരോ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും നിർ​മ്മി​ക്കു​മ്പോൾ അതു് ഞാൻ ബോ​ധ​ര​ഹി​ത​നാ​യി ചെ​യ്യു​ന്നു. എന്നാ​ലും അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഞാൻ തന്നെ​യാ​ണു്. ഈ ഒരു ശരീ​ര​ത്തിൽ പത്തി​രു​പ​തു് ആളുകൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല​ല്ലോ. ഞാ​നാ​ണി​തു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്നും മറ്റാ​രു​മ​ല്ലെ​ന്നും എനി​ക്കു് എങ്ങ​നെ അറി​യാം? എന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി ആഹാ​ര​ത്തെ ഭക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തു് മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നും, അതിനെ സാ​ത്മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ആ ആഹാ​ര​ത്തിൽ നി​ന്നു് ശരീ​ര​ത്തെ നിർ​മ്മി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി മറ്റാ​രോ ആണെ​ന്നു വാ​ദി​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കാം. അതു പാ​ടി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ നമ്മു​ടെ ബോ​ധ​ത്തി​ന്നു് വി​ഷ​യ​മാ​കാ​ത്ത മി​ക്ക​വാ​റും എല്ലാ വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങ​ളെ​യും നമ്മു​ടെ ബോ​ധ​ത്തി​ന്നു വി​ഷ​യ​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​താ​യി തെ​ളി​യി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. നമ്മു​ടെ ഹൃദയം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ത്തിൽ നമ്മു​ടെ വരുതി കൂ​ടാ​തെ അടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇവിടെ ഇരി​ക്കു​ന്ന നമ്മിൽ ആർ​ക്കും ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ വരു​തി​യിൽ നിർ​ത്താൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. അതു് അതി​ന്റെ വഴിയെ പോ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ അഭ്യാ​സം കൊ​ണ്ടു് മനു​ഷ്യ​ന്നു് ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ​പ്പോ​ലും വരു​തി​യിൽ വയ്പാൻ കഴി​യും. അതു് അവ​ന്റെ ഇച്ഛ​പോ​ലെ മന്ദ​മാ​യോ ശീ​ഘ്ര​മാ​യോ മി​ക്ക​വാ​റും നി​ന്നു​പോ​ക​ത​ന്നെ​യൊ ചെ​യ്യും. മി​ക്ക​വാ​റും ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ എല്ലാ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും ആജ്ഞ​യിൻ​കീ​ഴ് കൊ​ണ്ടു​വ​രു​വാൻ കഴി​യും. ഇതു് എന്തി​നെ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു? നമ്മു​ടെ ബോ​ധ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​നു താ​ഴെ​യു​ള്ള​വ​ക​ളും നമ്മാൽ ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നവ തന്നെ എന്നും എന്നാൽ നാം അവയെ ബോ​ധ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ ചെ​യ്യു​ന്നു എന്നും തന്നെ. അപ്പോൾ നമു​ക്കു് മന​സ്സു് വ്യാ​പ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തായ രണ്ടു സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. ഒന്നാ​മ​തു് സ്വ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​നം. അതാ​യ​തു് എപ്പോ​ഴും അഹ​ന്ത​യു​ടെ സ്ഫു​ര​ണ​യോ​ടു കൂടി വരു​ന്ന ക്രി​യ​കൾ. അടു​ത്ത​തു് അബോ​ധ​സ്ഥാ​നം. അടി​യി​ലു​ള്ള ക്രി​യ​കൾ അതാ​യ​തു് അഹ​ന്ത​യു​ടെ സ്ഫു​ര​ണ​ത്തോ​ടു കൂ​ടാ​തെ​വ​രു​ന്ന ക്രി​യ​കൾ അഹ​ന്താ സ്ഫു​ര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ വരു​ന്ന മനോ​വ്യാ​പാ​ര​ത്തി​ന്റെ ആ ഭാഗം അബോ​ധ​വ്യാ​പാ​ര​വും, അഹ​ന്താ​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വരു​ന്ന ആ ഭാഗം സബോധ വ്യാ​പാ​ര​വും ആകു​ന്നു. താ​ഴ്‌​ന്ന തരം ജന്തു​ക്ക​ളിൽ ഈ അബോധ വ്യാ​പാ​ര​ത്തി​ന്നു് സഹ​ജ​ബോ​ധ​മെ​ന്നു് പറ​യു​ന്നു. ഉയർ​ന്ന തരം ജന്തു​ക്ക​ളി​ലും, എല്ലാ ജന്തു​ക്ക​ളി​ലും വെ​ച്ചു് ഉയർ​ന്ന​വ​നായ മനു​ഷ്യ​നി​ലും അഹ​ന്താ സ്ഫു​ര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തായ രണ്ടാ​മ​ത്തെ വ്യാ​പാ​രം അധികം സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്നു് സബോ​ധ​വ്യാ​പാ​രം എന്നു പറ​യു​ന്നു.

എന്നാൽ ഇതു് ഇവിടെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. മന​സ്സി​നു് വ്യാ​പ​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു​ള്ള​താ​യി ഇതി​ലും ഉയർ​ന്ന​തായ ഒരു സ്ഥാ​ന​വു​മു​ണ്ടു്. സ്വ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചു പോവാൻ മന​സ്സി​നു കഴി​യും. ബോ​ധ​ര​ഹിത വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങൾ സ്വ​ബോ​ധ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​നു് അടി​യി​ലു​ള്ള​വ​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ സ്വ​ബോ​ധ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​നു മു​ക​ളി​ലു​ള്ള​താ​യും വേ​റൊ​രു വ്യാ​പാ​ര​മു​ണ്ടു്. അതും അഹ​ന്താ​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ വരു​ന്ന​താ​കു​ന്നു. അഹ​ന്ത​യു​ടെ സ്ഫു​ര​ണം കേവലം മദ്ധ്യ​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. മന​സ്സു ആ സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്നു​മു​ക​ളി​ലോ അടി​യി​ലോ ആയി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അഹം (ഞാൻ) എന്നു​ള്ള സ്ഫു​ര​ണ​മി​ല്ല, എങ്കി​ലും മന​സ്സു് വ്യാ​പ​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. മന​സ്സു് സ്വ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ അതി​രി​നെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചു പോ​കു​മ്പോൾ അതി​നു് സമാധി അല്ലെ​ങ്കിൽ ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ​യെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. അതു് സ്വ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്നു മു​ക​ളി​ലാ​കു​ന്നു. സമാ​ധി​സ്ഥ​നായ ഒരുവൻ സ്വ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ അതൃ​ത്തി വി​ട്ടു താണു പോ​ക​യ​ല്ല; ആ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഉയർ​ന്നു് പോ​ക​യാ​ണു ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു​ള്ള​തി​ന്നു് എന്തു തെ​ളി​വാ​ണു്? രണ്ടു സം​ഗ​തി​ക​ളി​ലും വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങൾ അഹ​ന്താ​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​ത്ത​വ​യാ​ണ​ല്ലോ? ഉത്ത​രം എന്തെ​ന്നാൽ കാ​ര്യം കൊ​ണ്ടു്, അതാ​യ​തു് വ്യാ​പാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഫല​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് ഏതാ​ണു് മു​ക​ളി​ലെ​ന്നും, ഏതാ​ണു് താഴെ എന്നും നാം അറി​യു​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യൻ സു​ഷു​പ്ത്യ​വ​സ്ഥ​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ സ്വ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്നു് താ​ഴെ​യു​ള്ള ഒരു ഭൂ​മി​യിൽ കട​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്നു. സു​ഷു​പ്തി​യിൽ പക്ഷേ, അഹ​ന്താ​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ തന്നെ അയാൾ ആ സമ​യ​മെ​ല്ലാം തന്റെ ശരീ​ര​ത്തെ വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ ആ ശരീ​ര​ത്തെ അന​ക്കു​ന്നു. നിദ്ര വി​ട്ടു​ണർ​ന്നു​വ​രു​മ്പോൾ അതിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ച അതേ മനു​ഷ്യ​നാ​യി​ത്ത​ന്നെ തി​രി​യെ വരി​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. നി​ദ്ര​യിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് അയാൾ സമ്പാ​ദി​ച്ചി​രു​ന്ന അറി​വു​ക​ളു​ടെ ആക​ത്തുക അങ്ങി​നെ​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. അതൊ​ട്ടും അധി​ക​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല. ജ്ഞാ​നം വന്നി​ട്ടി​ല്ല. എന്നാൽ ഒരുവൻ സമാ​ധി​യി​ലാ​ണു പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ അവൻ മൂ​ഢ​നാ​യി​ട്ടു് അതിൽ എത്തി മു​നി​യാ​യി​ട്ടു് വെ​ളി​യിൽ വരു​ന്നു.

ഈ വ്യ​ത്യാ​സം എന്തു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. ഒര​വ​സ്ഥ​യിൽ നി​ന്നു് ഒരു​ത്തൻ അതിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു് അതേ​മാ​തി​രി​ത​ന്നെ വെ​ളി​യിൽ വരു​ന്നു. മറ്റൊ​ര​വ​സ്ഥ​യിൽ നി​ന്നു് ആ മനു​ഷ്യൻ ജ്ഞാ​നി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നു ഒരു മു​നി​യാ​യി, ഒരു ദീർ​ഘ​ദർ​ശി​യാ​യി, ഒരു തപ​സ്വി​യാ​യി. അയാ​ളു​ടെ മു​ഴു​വൻ സ്വ​ഭാ​വ​വും മാ​റി​പ്പോ​യി. അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം മാ​റി​പ്പോ​യി, ജ്ഞാ​നി​യാ​യി. ഫല​ങ്ങൾ രണ്ടും ഇവ​യാ​ണു്. ഫല​ങ്ങൾ വ്യ​ത്യ​സ്ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഹേ​തു​ക്ക​ളും വ്യ​ത്യ​സ്ത​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്ക​ണം. സമാ​ധി​യിൽ നി​ന്നു് വെ​ളി​യിൽ വരു​ന്ന ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ ജ്ഞാ​നം അബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യിൽ നി​ന്നോ, സബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യിൽ ഉള്ള ഊഹ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നോ ലഭി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​വു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ ഏറ്റ​വും ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​ത​ര​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അതു ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ തന്നെ ആയി​രി​ക്ക​ണം. ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ സമാ​ധി​യു​മാ​ണു്.

ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ സമാധി എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​ന്റെ താ​ല്പ​ര്യം ഇതാ​കു​ന്നു. എന്താ​ണ​തി​ന്റെ ഉപ​യോ​ഗം? അതി​ന്റെ ഉപ​യോ​ഗം ഇവി​ടെ​യാ​ണു്. ഊഹം അല്ലെ​ങ്കിൽ മന​സ്സി​ന്റെ സബോ​ധ​വ്യാ​പാ​ര​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​പ്തി​ഭൂ​മി ഇടു​ങ്ങി​യ​തും, ക്ലി​പ്ത​മായ അവ​ധി​യു​ള്ള​തു​മാ​കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഊഹ​ത്തി​ന്നു് സഞ്ച​രി​പ്പാ​നു​ള്ള​തു് ഒരു ചെറിയ ചക്ര​വാ​ളം മാ​ത്ര​മാ​ണു്. അതിനെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചു പോവാൻ അതിനു കഴി​ക​യി​ല്ല. അതി​ക്ര​മി​ച്ചു പോ​വാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മെ​ല്ലാം അസാ​ദ്ധ്യ​മ​ത്രെ. എന്നാൽ മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗം ഏറ്റ​വും ഇഷ്ട​ത​മ​മാ​യി വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് ആ ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​നു​വെ​ളി​യി​ലു​മാ​ണു്. അന​ശ്വ​ര​മായ ഒരു ആത്മാ​വു​ണ്ടോ? ഒരു ഈശ്വ​ര​നു​ണ്ടോ? ഈ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ നി​യാ​മ​ക​മായ ഒരു മഹാ​ബോ​ധ​മു​ണ്ടോ? ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഊഹ​ത്തി​ന്റെ ഭൂ​മി​ക്കു അപ്പു​റ​മു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. ഊഹ​ത്തി​ന്നു ഒരി​ക്ക​ലും ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉത്ത​രം പറവാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. ഊഹം എന്തു പറ​യു​ന്നു? അതു പറ​യു​ന്ന​താ​വി​തു്. ‘ഞാൻ സം​ശ​യ​ഗ്ര​സ്ത​നാ​ണു്’ ഉണ്ടെ​ന്നോ ഇല്ലെ​ന്നോ ഉള്ള​തൊ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എന്നാൽ ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ നമു​ക്കു വളരെ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​യു​മാ​ണു്. അവ​യു​ടെ ശരി​യായ ഉത്ത​രം അറി​യാ​തെ മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​തം ശക്യ​മ​ല്ല. നമ്മു​ടെ എല്ലാ ധർ​മ്മ​ശാ​സ്ത്ര സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളും, നമ്മു​ടെ എല്ലാ സദാ​ചാ​ര​പ​ര​മായ നി​ല​ക​ളും, മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്നു​ള്ള സത്തും മഹ​ത്തു​മായ എല്ലാ​വും ആ ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്നു വെ​ളി​യിൽ​നി​ന്നു വന്നി​ട്ടു​ള്ള ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളി​ന്മേൽ സ്വ​രൂ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു നമു​ക്കു ഉത്ത​ര​മു​ണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള​തു് വളരെ പ്ര​ധാ​ന​മായ സം​ഗ​തി​യ​ത്രേ. ആ ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളോ​ടു കൂ​ടാ​തെ മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​തം അശ​ക്യ​മാ​യി​ത്തീ​രും. ജീ​വി​തം ഒരു അഞ്ചു നി​മി​ഷ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, ഈ പ്ര​പ​ഞ്ചം പര​മാ​ണു​ക്ക​ളു​ടെ ഒരു യാ​ദൃ​ശ്ചി​ക​മായ സം​ഘാ​തം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ മറ്റൊ​രു​ത്ത​നു നന്മ ചെ​യ്യ​ണം? എന്തു​കൊ​ണ്ടു് കാ​രു​ണ്യ​മോ നീ​തി​യോ, സമ​സൃ​ഷ്ടി സ്നേ​ഹ​മോ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം? ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ ഉത്ത​മ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു് ‘വെ​യി​ലു​ള്ള​പ്പോൾ വയ്ക്കോൽ ഉണ​ക്കി​ക്കൊൾക’ എന്നു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്കും. ഓരോ​രു​ത്ത​നും അവ​ന്റെ നന്മ മാ​ത്രം നോ​ക്കും. ആശി​പ്പാൻ വേറെ ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ എന്റെ സഹോ​ദ​ര​നെ സ്നേ​ഹി​ക്ക​ണം? എന്തു​കൊ​ണ്ടു് അവ​ന്റെ കഴു​ത്തു് അറു​ത്തു​കൂ​ടാ. അപ്പു​റ​ത്തു ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മി​ല്ല. ജഡ​ങ്ങ​ളായ കഠി​ന​നി​യ​മ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ എനി​ക്കി​വി​ടെ സു​ഖ​മാ​യി ഇരി​പ്പാൻ മാ​ത്ര​മേ ശ്ര​മി​ക്കൂ. ഇപ്പോൾ ചിലർ എല്ലാ സദാ​ചാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കും ഉപ​യോ​ഗ​വാ​ദി (utiltarian) കളുടെ അഭി​പ്രാ​യ​നു​സാ​ര​മായ അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ണു് തങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള​തെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​താ​യി കേൾ​ക്കാം. ഈ അടി​സ്ഥാ​ന​മെ​ന്താ​ണു്? ഏറ്റ​വും അധികം പേർ​ക്കും ഏറ്റ​വും അധികം സുഖം ഉണ്ടാ​ക്കുക. എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ അതു​ണ്ടാ​ക്ക​ണം? എന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ന്നു് ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​മെ​ങ്കിൽ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഏറ്റ​വും അധികം പേർ​ക്കു് ഏറ്റ​വും അധികം ദുഃഖം ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ. ഉപ​യോ​ഗ​വാ​ദി​കൾ ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​ന്നു് എങ്ങ​നെ ഉത്ത​രം പറയും. ഏതു ശരി​യാ​ണെ​ന്നും ഏതു തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നും എങ്ങ​നെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അറി​യാം. സു​ഖ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഇച്ഛ എന്നെ തള്ളി​വി​ടു​ന്നു. ഞാൻ അതിനെ നി​റ​വേ​റ്റു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതെ​നി​ക്കു സ്വ​ഭാ​വ​ത്തിൽ ഉള്ള​തു​മാ​ണു്. എനി​ക്കു അത​ല്ലാ​തെ ഒന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എനി​ക്കു ഈ വക ഇച്ഛ​കൾ ഉണ്ടു്. ഞാൻ അവയെ നി​റ​വേ​റ്റു​ക​യും ചെ​യ്യും. എന്തു​കൊ​ണ്ടു് നി​ങ്ങൾ ആവ​ലാ​തി പറയണം? മനു​ഷ്യ ജീ​വി​ത​ത്തെ​യും, സദാ​ചാ​ര​ത്തെ​യും, അന​ശ്വ​ര​മായ ആത്മാ​വി​നെ​യും ഈശ്വ​ര​നെ​യും, സ്നേ​ഹം അനു​ക​മ്പ ഇവ​യെ​യും, ഉത്ത​മ​നാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും സർ​വോ​പ​രി സ്വാർ​ത്ഥ​ത്യാ​ഗി ആയി​രി​ക്കു​ക​യും എന്നു​ള്ള​തി​നെ​യും പറ്റി​യു​ള്ള ഈ പര​മാർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ എല്ലാം എവി​ടെ​നി​ന്നു വരു​ന്നു.

എല്ലാ ധർ​മ്മ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളും, മനു​ഷ്യ​ന്റെ എല്ലാ ക്രി​യ​ക​ളും, മനു​ഷ്യ​ന്റെ എല്ലാ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളും ഈ സ്വാർ​ത്ഥ​പ​രി​ത്യാ​ഗം എന്ന ഒരു ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ അവ​ലം​ബി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ മു​ഴു​വൻ ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ ‘സ്വാർ​ത്ഥ​പ​രി​ത്യാ​ഗം’ എന്ന ഒരു വാ​ക്കിൽ ഒതു​ക്കാം. എന്തു​കൊ​ണ്ടു് നാം സ്വാർ​ത്ഥ​പ​രി​ത്യാ​ഗി​ക​ളാ​യി​രി​ക്ക​ണം? ആവ​ശ്യ​മെ​ന്തു്? എനി​ക്കു സ്വാർ​ത്ഥ​പ​രി​ത്യാ​ഗി​യാ​കാ​നു​ള്ള പ്രേ​ര​ണ​യും ശക്തി​യും എവിടെ? എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്ക​ണം? നി​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളെ ഒരു ബു​ദ്ധി​മാ​നെ​ന്നും ഉപ​യോ​ഗ​വാ​ദി എന്നും പറ​യു​ന്നു. എന്നാൽ നി​ങ്ങൾ കാരണം കാ​ണി​ച്ചു തരു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ ബു​ദ്ധി​ഹീ​ന​നെ​ന്നേ പറയൂ. എന്തു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ സ്വാർ​ത്ഥ​പ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു കൂടാ? അതിനു കാരണം കാ​ണി​ച്ചു തരിക. എന്തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു് അകാ​ര​ണ​മാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന ഒരു മൃ​ഗ​മാ​യി ഇരു​ന്നു​കൂ​ടാ. അതു് (ഉപ​യോ​ഗ​വാ​ദം) ഒരു കവി​ത​യു​ടെ രീ​തി​യിൽ നന്നാ​യി എന്നു വരാം. എന്നാൽ കവിത ന്യാ​യ​വാ​ദം അല്ല. എനി​ക്കു ഒരു ന്യാ​യം കാ​ണി​ച്ചു​ത​രിക. എന്തു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ സ്വാർ​ത്ഥ​ത്യാ​ഗി ആകണം? എന്തു​കൊ​ണ്ടു നന്നാ​ക​ണം? ശ്രീ​മാൻ ഇന്നാ​രും ശ്രീ​മ​തി ഇന്നാ​രും അങ്ങി​നെ പറ​യു​ന്നു, അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ അതു് എനി​ക്കു സമ്മ​ത​മാ​കു​ന്ന​ത​ല്ല. ഞാൻ സ്വാർ​ത്ഥ​ത്യാ​ഗി ആയി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഉപ​യോ​ഗം എവിടെ. ഉപ​യോ​ഗം എന്നു് വെ​ച്ചാൽ ഏറ്റ​വും അധികം സുഖം എന്നാ​ണർ​ത്ഥ​മെ​ങ്കിൽ, എന്റെ ഉപ​യോ​ഗം ഞാൻ സ്വാർ​ത്ഥ​പ​ര​നാ​കു​ന്ന​താ​ണു്. അന്യ​ന്മാ​രെ ചതി​ക്കു​ക​യും കൊ​ള്ള​യി​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് എനി​ക്കു് ഏറ്റ​വും അധികം സുഖം ലഭി​ച്ചെ​ന്നു വരാം. ഉത്ത​രം എന്താ​ണു്? ഉപ​യോ​ഗ​വാ​ദി​ക്കു് ഒരി​ക്ക​ലും അതു് പറവാൻ കഴി​യി​ല്ല. ഈ ലോകം അപാ​ര​മായ ഒരു മഹാ​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ലെ ഒരു നീർ​ത്തു​ള്ളി​യും അപ​രി​ച്ഛി​ന്ന​മായ ഒരു മഹാ​ശൃം​ഖ​ല​യു​ടെ ഒരു കണ്ണി​യും ആകു​ന്നു. ഇതാ​ണു് ഉത്ത​രം. സ്വാർ​ത്ഥ​ത്യാ​ഗ​ത്തെ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ക​യും അതിനെ മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​നു പഠി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്ത ജന​ങ്ങൾ​ക്കു് ഈ അഭി​പ്രാ​യം എവി​ട​ന്നു കി​ട്ടി? അതു് സഹ​ജ​ബോ​ധ​മ​ല്ല. സഹ​ജ​ബോ​ധ​മു​ള്ള ജന്തു​ക്കൾ അതിനെ അറി​യു​ന്നി​ല്ല. ഇതു് ഊഹ​വു​മ​ല്ല. ഊഹ​ത്തി​നു ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ പറ്റി യാ​തൊ​ന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അവ എവി​ട​ന്നു വന്നു?

ചരി​ത്ര​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ ലോ​ക​ത്തു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള മഹാ​ന്മാ​രായ മതോ​പ​ദേ​ഷ്ടാ​ക്ക​ന്മാർ എല്ലാം ഒരു തത്വ​ത്തെ ഒന്നു​പോ​ലെ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കാ​ണു​ന്നു. ഈ പര​മാർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് കി​ട്ടി​യ​താ​ണെ​ന്നു് എല്ലാ​വ​രും വാ​ദി​ക്കു​ന്നു. അവരിൽ പലരും അവർ​ക്കു കി​ട്ടി​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തി​നെ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല​ന്നു മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളൂ. ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം പറയാം, ഒരു ദേ​വ​ദൂ​തൻ മനു​ഷ്യാ​കൃ​തി​യിൽ രണ്ടു ചി​റ​കു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി കീ​ഴ​പ്പോ​ട്ടു പറ​ന്നു വന്നു് ‘മനു​ഷ്യാ! നീ കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടാ​ലും, ഇതാ​ണു് സന്ദേ​ശം’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു എന്നു് ഒരാൾ പറയും. മറ്റൊ​രാൾ, ഒരു ദേ​വ​ന്റെ ഒരു തേ​ജോ​മ​യ​മായ സ്വ​രൂ​പം തന്റെ മു​മ്പിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി എന്നു പറ​യു​ന്നു. വേറെ ഒരാൾ തന്റെ പരേ​ത​നായ പൂർ​വി​കൻ സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ വന്നു ഇതെ​ല്ലാം തനി​ക്കു പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്ത​താ​ണു് എന്നു പറ​യു​ന്നു. അതി​നു​മ​പ്പു​റ​മാ​യി അവൻ ഒന്നും അറി​ഞ്ഞി​ല്ല. എന്നാൽ എല്ലാ​വ​രും വാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒന്നു​കിൽ അവർ ദേ​വ​ദൂ​ത​നെ കണ്ടു, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഈശ്വ​ര​ന്റെ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളെ കേ​ട്ടു, അല്ലെ​ങ്കിൽ ആശ്ച​ര്യ​ക​ര​മായ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മ​വർ​ക്കു​ണ്ടാ​യി എന്നു​ള്ള​താ​ണെ​ന്ന ഈ സംഗതി സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ ജ്ഞാ​നം അവർ​ക്കു പു​റ​ത്തു നി​ന്നു കി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു എല്ലാ​വ​രും വാ​ദി​ക്കു​ന്നു. അവ​രു​ടെ ഊഹ​ശ​ക്തി​യിൽ​നി​ന്നു കി​ട്ടി​യ​താ​ണെ​ന്ന​ല്ല. യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം എന്താ​ണു​പ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്? അതു​പ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് ഈ ജ്ഞാ​നം എല്ലാ ഊഹ​ത്തി​ന്റെ അതൃ​ത്തി​ക്കു് പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു വന്ന​താ​ണ​ന്നും, എന്നാൽ അതു അവ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ നി​ന്നും തന്നെ വന്ന​താ​ണ​ന്നും ആകു​ന്നു.

ഊഹ​ത്തി​ന്ന​പ്പു​റ​മാ​യി ഒരു ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ അതാ​യ​തു് ഒരു ഉയർ​ന്ന​ത​ര​മായ സ്ഥി​തി മന​സ്സി​ന്നു​ത​ന്നെ ഉണ്ടെ​ന്നും മന​സ്സു് ആ ഉയർ​ന്ന സ്ഥി​തി​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ ഊഹ​ത്തി​നു പു​റ​ത്തു​ള്ള​തായ ഈ ജ്ഞാ​നം ഭൗ​തി​ക​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് എല്ലാം അതീ​ത​മായ ഈ അതി​ഭൗ​തി​ക​ജ്ഞാ​നം മനു​ഷ്യ​നു വരു​ന്നു എന്നും യോഗി പറ​യു​ന്നു. അതി​ഭൗ​തി​ക​വും, അതീ​ത​വു​മായ ജ്ഞാ​നം മനു​ഷ്യ​നു വരു​ന്നു. സാ​ധാ​രണ മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ അതി​യാ​നം ചെ​യ്തു് ഊഹ​ത്തെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന ഈ അവസ്ഥ ചി​ല​പ്പോൾ അതി​ന്റെ ശാ​സ്ത്രി​യ​ജ്ഞാ​നം ഇല്ലാ​ത്ത ഒരു മനു​ഷ്യ​നു​കൂ​ടി​യും വന്നേ​ക്കാം. അയാൾ അതി​ന്മേൽ കാ​ലി​ട​റി വീ​ഴു​ന്ന പോലെ ആകു​ന്നു. അതിൽ ഇടറി വീ​ഴു​മ്പോൾ സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യും അതു പു​റ​ത്തു​നി​ന്നും വന്ന​താ​ണു് എന്ന​യാൾ വാ​ദി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു അനു​ഗ്ര​ഹ​ബോ​ധം, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ അതീ​ത​ജ്ഞാ​നം ഭി​ന്ന​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ തു​ല്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നു ഇതു വി​ശ​ദ​മാ​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഒരു രാ​ജ്യ​ത്തു് ഇതൊരു ദേ​വ​ദൂ​തൻ മുഖേന വന്ന​താ​യും, മറ്റൊ​രു രാ​ജ്യ​ത്തു് ഇതൊരു ദേവൻ മുഖേന വന്ന​താ​യും, വേ​റൊ​രു രാ​ജ്യ​ത്തു് ഈശ്വ​രൻ മുഖേന വന്ന​താ​യും തോ​ന്നാം. അതി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്തു്? അർ​ത്ഥം ആ ജ്ഞാ​നം മന​സ്സു തന്നെ അതി​ന്റെ സ്വ​ന്ത​സ്വ​ഭാ​വ​ത്താൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നും, ആ ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ സാ​ക്ഷാൽ​കാ​രം ആരു മുഖേന വന്നു​വോ ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ​യും വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ​യും സ്ഥി​തി​യെ അനു​സ​രി​ച്ചു അതു വാ​ഖ്യാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു എന്നും ആകു​ന്നു. ഇതി​ന്റെ വാ​സ്ത​വ​മായ വസ്തുത ഈ നാനാ മനു​ഷ്യ​രും ഈ ബോ​ധീ​താ​വ​സ്ഥ​യിൽ ഇട​റി​വീ​ണു എന്നു​ള്ള​താ​ണു്.

ഇതിൽ (ഇട​റി​വീ​ഴു​ന്ന​തിൽ) ഒരു വല്യ ആപ​ത്തു​ണ്ടെ​ന്നു യോഗി പറ​യു​ന്നു. വളരെ അധികം സം​ഗ​തി​ക​ളി​ലും തല​ച്ചോ​റി​നു കേ​ടു​പ​റ്റു​ന്ന​തായ ആപ​ത്താ​ണു​ള്ള​തു്. സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യും എത്ര മഹാ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു എങ്കി​ലും ഇതിനെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​തെ ഈ ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ​യിൽ ഇട​റി​വീ​ണി​ട്ടു​ള്ള ആളുകൾ എല്ലാം സന്ദേ​ഹ​ഗ്ര​സ്ത​രാ​യി​രി​ക്കും അവ​രു​ടെ ജ്ഞാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ ഒരു അസാ​ധാ​രണ മൂ​ഢ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ വച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യി കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. അവർ ഭ്രാ​ന്തി​ദർ​ശ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് സ്വയം അടി​മ​കൾ ആയി​ത്തീ​രു​ന്നു. മു​ഹ​മ്മ​ദ് ഒരു ദിവസം ഒരു ഗു​ഹ​യിൽ വച്ചു തന്റെ അടു​ക്കൽ ഗാ​ബ്രി​യേൽ എന്ന ദേ​വ​ദൂ​തൻ വന്നു എന്നും തന്നെ ഹറാ​ക്കു എന്ന ദി​വ്യാ​ശ്വ​ത്തി​ന്മേൽ കയ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി എന്നും അങ്ങ​നെ താൻ സ്വർ​ഗ്ഗ​ലോ​കം കണ്ടു എന്നും വാ​ദി​ച്ചു. ഇങ്ങ​നെ ഒക്കെ ആണെ​ങ്കി​ലും മു​ഹ​മ്മ​ദ് ചില അത്ഭു​ത​ക​ര​ങ്ങ​ളായ വാ​സ്ത​വ​ങ്ങ​ളെ​യും പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ കുറാൻ വാ​യി​ക്കുക ആണെ​ങ്കിൽ അതിൽ ഏറ്റ​വും ആശ്ച​ര്യ​ക​ര​ങ്ങ​ളായ വാ​സ്ത​വ​ങ്ങൾ ഈ വക മൂ​ഢ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു് ഇട​ക​ലർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന​താ​യി കാണും. അതിനു നി​ങ്ങൾ എന്തു കാരണം പറയും? അദ്ദേ​ഹം അനു​ഗ്ര​ഹീ​ത​പു​രു​ഷൻ ആയി​രു​ന്നു. സം​ശ​യ​മി​ല്ല, എന്നാൽ ആ അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം ഇട​റി​വീ​ണ​പോ​ലെ​യാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അദേഹം ഒരു അഭ്യാ​സ​മു​ള്ള ഒരു യോഗി അല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് താൻ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തി​ന്റെ കാ​ര​ണ​വും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു അറി​ഞ്ഞു കൂ​ടാ​യി​രു​ന്നു. മു​ഹ​മ്മ​ദു ലോ​ക​ത്തി​നു ചെയ്ത ഗു​ണ​ങ്ങ​ളെ പറ്റി വി​ചാ​രി​ക്കുക. മത​ഭ്രാ​ന്തു് മൂലം അദ്ദേ​ഹ​ത്താൽ ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​രി​ക്കു​ന്ന മഹ​ത്തായ ദോ​ഷ​ത്തെ​യും വി​ചാ​രി​ക്കുക. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശം മൂലം അനേ​ക​ല​ക്ഷം ജന​ങ്ങൾ ഹിം​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തി​നെ വി​ചാ​രി​ക്കൂ. അമ്മ​മാർ​ക്കു കു​ട്ടി​ക​ളി​ല്ലാ​താ​യി, കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു് മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രി​ല്ലാ​താ​യി, മു​ഴു​വൻ രാ​ജ്യ​ങ്ങൾ നശി​ച്ചു. ലക്ഷോ​പ​ല​ക്ഷം ജന​ങ്ങൾ കൊ​ല്ല​പെ​ട്ടു.

അതു​കൊ​ണ്ടു്, ഈ വലിയ ഉപ​ദേ​ഷ്ടാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു നാം കാ​ണു​ന്നു. എങ്കി​ലും അവ​രെ​ല്ലാം അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​ണ​ന്നും നാം കാ​ണു​ന്നു. ഒരു​വി​ധ​ത്തിൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ മറ്റൊ​രു​വി​ധ​ത്തിൽ അവർ ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ​യിൽ കട​ന്നു. എപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും ആ അവ​സ്ഥ​യിൽ ഒരു ദീർ​ഘ​ദർ​ശി കേവലം മനോ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ശക്തി​കൊ​ണ്ടു് അതാ​യ​തു് തന്റെ മനോ​വി​കാ​ര​രൂ​പ​മായ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ ഉയർ​ത്തീ​ട്ടു കട​ന്ന​പ്പോൾ മാ​ത്ര​മാ​ണു് ആ അവ​സ്ഥ​യിൽ നി​ന്നു ചില പര​മാർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ അയാൾ​ക്കു സാ​ധി​ച്ച​തു്. എന്നാൽ ചില മത​ഭ്രാ​ന്തു​ക്ക​ളും ആ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളു​ടെ മഹ​ത്വം ലോ​ക​ത്തി​നു ചെയ്ത നന്മ​യു​ടെ അത്ര തന്നെ ലോ​ക​ത്തി​നു ഉപ​ദ്ദ്ര​വം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ചില മൂ​ഢ​വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളും കൂടി അതിൽ​നി​ന്നും അവർ കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നു. നാം മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​തം എന്നു പറ​യു​ന്ന അസാം​ഗ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ രാ​ശി​യിൽ നി​ന്നു് ഏതെ​ങ്കി​ലും ഊഹം കി​ട്ടേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ നാം നമ്മു​ടെ ഊഹ​ത്തെ അതി​ക്ര​മി​ച്ചു പോ​കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ അതു ശാ​സ്ത്രീ​യ​മാ​യും, മന്ദ​മാ​യും ക്ര​മ​മായ അഭ്യാ​സം​കൊ​ണ്ടു വേണം ചെ​യ്വാൻ. എല്ലാ മൂ​ഢ​വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളെ​യും ത്വ​ജി​ച്ചു​ക​ള​യു​ക​യും വേണം. ഇതിനെ നാം മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും ശാ​സ്ത്ര​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ സ്വീ​ക​രി​ക്ക​ണം. നമു​ക്കു് അടി​സ്ഥാ​നം ഉറ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഊഹം കൂ​ടി​യേ​ക​ഴി​യു. ഊഹം നമ്മെ എത്ര​ദൂ​രം കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​മോ അതു​വ​രെ നാം അതിനെ പി​ന്തു​ട​രു​ക​യും വേണം. ഊഹ​ത്തി​നു​ക​ഴി​യാ​തെ ആകു​മ്പോൾ ഊഹം തന്നെ നമു​ക്കു് ഏറ്റ​വും ഉയർ​ന്ന​തായ ആ സ്ഥാ​ന​ത്തെ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​ക​യും ചെ​യ്യും. അതു​കൊ​ണ്ടു് എപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും ഒരു മനു​ഷ്യൻ ഞാൻ അനു​ഗ്ര​ഹീ​ത​പു​രു​ഷൻ (സി​ദ്ധൻ) ആണ​ന്നു പറ​യു​ക​യും, തീരെ യു​ക്തി​ശൂ​ന്യ​മായ അസം​ബ​ന്ധം പ്ര​ല​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യി കേ​ട്ടാൽ അതിനെ അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ തള്ളി​ക്ക​ള​യ​ണം. എന്തു​കൊ​ണ്ടു്? കാരണം മന​സ്സി​ന്റെ ഈ മൂ​ന്ന​വ​സ്ഥ​കൾ സഹ​ജ​ബോ​ധം, ഊഹം, ബോ​ധാ​തീ​തം അല്ലെ​ങ്കിൽ നിർ​ബോ​ധം, സബോധം ബോ​ധാ​തീ​തം ഈ അവ​സ്ഥ​കൾ ഒരേ മന​സ്സി​ന്നു​ത​ന്നെ ഉള്ള​താ​കു​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യ​നു മൂ​ന്നു മന​സ്സു​കൾ ഇല്ല. ഒരു മന​സ്സു് തന്നെ വളർ​ന്നു മറ്റ​വ​ക​ളാ​യി പരി​ണ​മി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. സഹ​ജ​ബോ​ധം വളർ​ന്നു് ഊഹ​മാ​യി പരി​ണ​മി​ക്കു​ന്നു. ഊഹം വളർ​ന്നു് അതീ​ത​ബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒന്നു് ഒരി​ക്ക​ലും മറ്റ​തി​നു പ്ര​തി​കൂ​ല​മാ​ക​യി​ല്ല. ആകയാൽ എപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും മാ​നു​ഷ​മായ ഊഹ​ത്തി​നും സാ​ധാ​ര​ണ​ബു​ദ്ധി​ക്കും പ്ര​തി​കൂ​ല​മായ ഒരു അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​വി​വ​ര​ണം കേ​ട്ടാൽ ഒരു സം​ശ​യ​വും കൂ​ടാ​തെ അതിനെ തള്ളി​ക്ക​ള​യു​വിൻ. വാ​സ്ത​വ​മായ അനു​ഗ്ര​ഹം ഒരി​ക്ക​ലും പ്ര​തി​കൂ​ലി​ക്ക​യി​ല്ല. നി​റ​വേ​റ്റു​ക​യേ ചെ​യ്യു. മഹാ​ന്മാ​രായ ദീർ​ഘ​ദർ​ശി​കൾ ‘ഞാൻ വന്ന​തു നശി​പ്പി​പ്പാ​ന​ല്ല, നി​റ​വേ​റ്റാ​നാ​കു​ന്നു’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​താ​യി കാ​ണു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തന്നെ ഈ അനു​ഗ്ര​ഹം എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും ഊഹ​ത്തെ നി​റ​വേ​റ്റാ​നാ​യി​ട്ടാ​ണു വരു​ന്ന​തു്. ഇതു് ഊഹ​ത്തോ​ടു് ശരി​യാ​യി യോ​ജി​ച്ചും ഇരി​ക്കു​ന്നു. എപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും അതു ഊഹ​ത്തി​നു പ്ര​തി​കൂ​ലി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കണ്ടാൽ അതു അനു​ഗ്ര​ഹ​മ​ല്ല​ന്നും നി​ങ്ങൾ അറി​യ​ണം.

യോ​ഗാ​ഭ്യാ​സ​ത്തിൽ ഉള്ള എല്ലാ മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളും നമ്മെ ശാ​സ്ത്രീ​യ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ​യിൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ സമാ​ധി​യിൽ എത്തി​പ്പാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. എന്നു​ത​ന്നെ​യ​ല്ല, അനു​ഗ്ര​ഹം എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് പു​രാ​തന ദീർ​ഘ​ദർ​ശി​ക​ളു​ടെ എന്ന​പോ​ലെ​ത​ന്നെ എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും സ്വ​ഭാ​വ​ത്തിൽ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തു് ഏറ്റ​വും പ്ര​ധാ​ന​മായ ഒരു സംഗതി ആകു​ന്നു. ഈ ദീർ​ഘ​ദർ​ശി​കൾ കേവലം അസാ​ധാ​രണ മനു​ഷ്യർ ആയി​രു​ന്നി​ല്ല. അവർ നി​ങ്ങ​ളെ​യോ എന്നെ​യോ പോ​ലെ​യു​ള്ള​വർ തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. അവർ വലിയ യോ​ഗി​കൾ ആയി​രു​ന്നു. അവർ ഈ ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ​യെ പ്രാ​പി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതിനെ നി​ങ്ങൾ​ക്കും എനി​ക്കും പ്രാ​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാം. അവർ പ്ര​ത്യേക ജാതി മനു​ഷ്യ​ര​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യൻ ആ അവ​സ്ഥ​യെ എപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും പ്രാ​പി​ച്ചു എന്നു​ള്ള ആ വസ്തുത തന്നെ എല്ലാ മനു​ഷ്യർ​ക്കും അതു് സാ​ധ്യ​മാ​ണ​ന്നു​ള്ള​തി​നെ തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്നു. അതു് സാ​ദ്ധ്യ​മാ​ണ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഓരോ മനു​ഷ്യ​നും ഒടു​വിൽ ആ അവ​സ്ഥ​യിൽ എത്തേ​ണ്ടി​ത​ന്നെ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. ‘മതം’ എന്നു​ള്ള​തും അതു തന്നെ ആകു​ന്നു. നമു​ക്കു​ള്ള ഏക ഗുരു അനു​ഭ​വ​മാ​ണു്. സത്യ​ത്തെ നാം അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ അതിനെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ഒറ്റ വാ​ക്കി​ന്റെ അർ​ത്ഥം പോലും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​തെ നമ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വൻ നാം വഴ​ക്കു​പ​റ​യു​ക​യും യു​ക്തി​വാ​ദം ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്തെ​ന്നു വരാം. ഏതാ​നും പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു മാ​ത്രം ഒരു​ത്ത​നെ ഒരു ശാ​സ്ത്ര​വൈ​ദ്യ​നാ​ക്കാ​മെ​ന്നു് നി​ങ്ങൾ ആശി​ക്കേ​ണ്ട. ഒരു രാ​ജ്യം കാ​ണു​ന്ന​തി​നാ​യു​ള്ള എന്റെ ആഗ്ര​ഹ​ത്തെ ഒരു ഭൂപടം കാ​ണി​ച്ചു നി​റ​വേ​റ്റാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. എനി​ക്കു സാ​ക്ഷാൽ അനു​ഭ​വം തന്നെ വേണം. ഭൂ​പ​ട​ങ്ങൾ​ക്കു കു​റേ​കൂ​ടി പൂർ​ത്തി​യായ അറിവു സമ്പാ​ദി​പ്പാ​നു​ള്ള ചെറിയ കൗ​തു​ക​ത്തെ നമ്മിൽ ജനി​പ്പി​പ്പാൻ മാ​ത്ര​മേ കഴിയൂ. അതി​ന്ന​പ്പു​റ​മാ​യി അവ​ക്കു വേറെ ഒരു വി​ല​യു​മി​ല്ല. പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ മു​റു​കെ പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം മനു​ഷ്യ​മ​ന​സ്സി​നെ അപ​കർ​ഷി​ക്ക മാ​ത്ര​മാ​കു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച അറി​വു​കൾ എല്ലാം ഈ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ ആ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ഒരു ദൈവ ദൂഷണം എപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? ഈശ്വ​ര​നെ അപ​രി​ച്ഛി​ന്നൻ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ക​യും എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഒരു ചെറിയ പു​സ്ത​ക​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഞെ​രു​ക്കി വയ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്വാൻ ജന​ങ്ങൾ എങ്ങ​നെ തു​നി​യു​ന്നു? പു​സ്ത​കം പറ​യു​ന്ന​തി​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​ഞ്ഞി​ട്ടും ഒരു പു​സ്ത​ക​ത്തി​നു​ള്ളിൽ തന്നെ ഈശ്വ​ര​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച എല്ലാ ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളും കാ​ണാ​ഞ്ഞി​ട്ടും എത്ര​യോ ലക്ഷം ജന​ങ്ങൾ കൊ​ല്ല​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ വധ​ങ്ങ​ളും കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളും എല്ലാം നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഇപ്പോൾ കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യി​രി​ക്ക​ത​ന്നെ. എങ്കി​ലും ലോകം ഇന്നും പു​സ്ത​ക​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഉള്ള ഒരു​ത​രം വി​ശ്വാ​സ​ത്താൽ ഭയ​ങ്ക​ര​മാം​വ​ണ്ണം ബന്ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു.

ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ​യെ ശാ​സ്ത്രീ​യ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ പ്രാ​പി​ക്കൂ​ന്ന​തി​നു ഞാൻ രാ​ജ​യോ​ഗ​സം​ബ​ന്ധ​മാ​യി നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ വിധ മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളിൽ​ക്കൂ​ടി കട​ന്നു പോ​കേ​ണ്ട​താ​ണു്. കഴി​ഞ്ഞ ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തിൽ ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഉപ​ദേ​ശി​ച്ച പ്ര​ത്യാ​ഹാ​ര​വും, ധാ​ര​ണ​യും കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു നാം ധ്യാ​ന​ത്തോ​ടു് അടു​ക്കു​ന്നു. മന​സ്സി​നെ ആഭ്യ​ന്ത​ര​മോ ബാ​ഹ്യ​മോ ആയ ഒരു സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ സ്ഥി​ര​മാ​യി നിൽ​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അഭ്യ​സി​പ്പി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞാൽ അതി​നു് ആ സ്ഥാ​ന​ത്തേ​ക്കു് അപ​രി​ച്ഛി​ന്ന​ധാ​ര​മാ​യി എന്ന​പോ​ലെ പ്ര​വ​ഹി​പ്പാ​നു​ള്ള ഒരു ശക്തി ഉണ്ടാ​കു​ന്നു. ഈ അവ​സ്ഥ​ക്കു് ധ്യാ​നം എന്നു പറ​യു​ന്നു. ഈ ധ്യാ​ന​ശ​ക്തി സാ​ക്ഷാൽ​ക്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ബാ​ഹ്യാം​ശ​ങ്ങ​ളെ നി​ര​സി​ക്കു​ക​യും ആന്ത​ര​മായ അം​ശ​ത്തിൽ അതാ​യ​തു് അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ മാ​ത്രം സ്ഥി​ര​മാ​യി ലയി​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​യും ചെ​യ്യ​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം തീ​വ്ര​മാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ ആ അവ​സ്ഥ​ക്കു സമാധി എന്നു പറ​യു​ന്നു. ധാരണ, ധ്യാ​നം, സമാധി ഈ ഈ മൂ​ന്നി​നും കൂടി ഒന്നാ​യി സംയമം എന്നു പറയും. അതാ​യ​തു് ഒരു മന​സ്സി​നു് ആദ്യം ഒരു വി​ഷ​യ​ത്തെ ധ്യാ​നി​പ്പാ​നും എന്നി​ട്ടു് ആ ധ്യാ​ന​ത്തെ ഏതാ​നും സമ​യ​ത്തേ​ക്കു് അനു​വർ​ത്തി​പ്പാ​നും പി​ന്നെ തു​ടർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ധ്യാ​ന​ത്തിൽ വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന സാ​ക്ഷാൽ​ക്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ആന്ത​ര​മായ അം​ശ​ത്തിൽ മാ​ത്രം സ്ഥി​തി ചെ​യ്യു​വാ​നും കഴി​യു​മാ​റാ​യാൽ എല്ലാം ആ ഒരു മന​സ്സി​ന്റെ നി​യ​മ​ന​ശ​ക്തി​ക്കു​ള്ളിൽ അക​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ഈ സം​യ​മാ​വ​സ്ഥ​യാ​ണു് ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും ഉയർ​ന്ന​തായ അവസ്ഥ. ആഗ്ര​ഹ​മു​ള്ള കാ​ല​ത്തോ​ളം വാ​സ്ത​വ​മായ സുഖം വരു​ന്ന​തു സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല. ധ്യാ​ന​പ​ര​മായ, സാ​ക്ഷി​രൂ​പേ​ണ​യു​ള്ള വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദർ​ശ​ന​മാ​ണു നമു​ക്കു് പര​മാർ​ത്ഥ​മായ സു​ഖാ​നു​ഭ​വ​ത്തെ​യും, സൗ​ഖ്യ​ത്തെ​യും നൽ​കു​ന്ന​തു്. ജന്തു​ക്ക​ളു​ടെ സുഖം ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളി​ലും മനു​ഷ്യ​ന്റെ സുഖം ബു​ദ്ധി​യി​ലും, ഈശ്വ​ര​ന്റെ സുഖം ആദ്ധ്യാ​ത്മ​ധ്യാ​ന​ത്തി​ലും ആകു​ന്നു. ഈ ധ്യാ​ന​പ​ര​മായ അവ​സ്ഥ​യെ പ്രാ​പി​ച്ച ആത്മാ​വി​നു​മാ​ത്ര​മേ ലോകം വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ സൗ​ഭാ​ഗ്യ​മു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ഒരു വസ്തു​വി​നെ ആഗ്ര​ഹി​ക്കാ​തെ​യും തന്റെ ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളോ​ടു് കലർ​ത്തി മി​ശ്ര​മാ​ക്കാ​തെ​യും ഇരി​ക്കു​ന്ന​വ​നു പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ പ്ര​ഗു​ണി​ത​ങ്ങ​ളായ പരി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ എല്ലാ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ​യും ഉൽ​കർ​ഷ​ത്തി​ന്റെ​യും ഒരു മഹാ​ചി​ത്ര​പ​ട​മാ​യി പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്നു

ധ്യാ​ന​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ താഴെ പറ​യു​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ഹൃ​ദി​സ്ഥ​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. നാം ഒരു ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്നു. ആദ്യ​മു​ള്ള​തു് ബാ​ഹ്യ​വി​സ്ഫു​ര​ണം. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് അതിനെ മന​സ്സി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്ന സി​രാ​ച​ല​നം. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തേ​തു് മന​സ്സി​ന്റെ പ്ര​തി​ക​ര​ണം. അതോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ വി​സ്ഫു​ര​ണം മുതൽ മന​സ്സി​ന്റെ പ്ര​തീ​ക​ര​ണം​വ​രെ​യു​ള്ള ഈ പല മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ബാ​ഹ്യ​കാ​ര​ണ​മായ വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ ജ്ഞാ​നം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ മൂ​ന്നി​നും യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തിൽ ശബ്ദം, അർ​ത്ഥം, ജ്ഞാ​നം എന്നി​ങ്ങ​നെ യഥാ​ക്ര​മം പേ​രു​കൾ പറ​യു​ന്നു. പുതിയ ശരീ​ര​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യിൽ ഇതിനു ആകാ​ശീ​യ​വി​സ്ഫു​ര​ണം എന്നും, (Ethereal vibration) തല​ച്ചോ​റി​ലെ​യും സി​ര​ക​ളി​ലെ​യും ചലനം എന്നും മാ​ന​സ​പ്ര​തി​ക​ര​ണം എന്നും പറ​യു​ന്നു. എന്നാൽ ഇവ സ്പ​ഷ്ട​മായ ക്ര​മ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും തീരെ വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​വാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ണ്ണം അത്ര സമ്മി​ശ്ര​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ നമു​ക്കി​പ്പോൾ ഈ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നി​നെ​യും സാ​ക്ഷാൽ​കാ​രി​ക്കാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. നാം ഈ മൂ​ന്നി​ന്റെ​യും കാ​ര്യ​ത്തെ മാ​ത്രം സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ക്കു​ന്നു. ആ കാ​ര്യ​ത്തി​നാ​ണു നാം ബാ​ഹ്യ​വി​ഷ​യം എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന​തു്. സാ​ക്ഷാൽ​ക്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ എല്ലാ വ്യാ​പാ​ര​ത്തി​ലും ഈ മൂ​ന്നും അന്തർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. അവയെ പര​സ്പ​രം തി​രി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തു് നമ്മാൽ കേവലം അശ​ക്യ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം എന്നു​ള്ള​തി​നു കാ​ര​ണ​വു​മി​ല്ല.

മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ അഭ്യാ​സ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് മന​സ്സു് ശക്തി​മ​ത്താ​യും, നി​യ​മി​ത​മാ​യും തീ​രു​ക​യും, സൂ​ഷ്മ​ത​ര​സാ​ക്ഷാൽ​ക്കാ​ര​ത്തി​നു​ള്ള ശക്തി സി​ദ്ധ​മാ​കു​ക​യും ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ആ മന​സ്സി​നെ ധ്യാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു നി​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. ഈ ധ്യാ​നം സ്ഥൂ​ല​വി​ഷ​യ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് ആരം​ഭി​ക്കു​ക​യും എന്നി​ട്ടു് ക്ര​മേണ വി​ഷ​യ​ത്തെ സൂ​ഷ്മ​ത​ര​മാ​ക്കി ഉയർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു​ക​യും ഒടു​വിൽ അതു കേവലം വി​ഷ​യ​ര​ഹി​ത​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തു​വ​രെ സൂ​ഷ്മ​ത​രം സൂ​ഷ്മ​ത​ര​മാ​ക്കി​ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്യ​ണം. മന​സ്സി​നെ ആദ്യം ഇന്ദ്രി​യ​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ ബാ​ഹ്യ​കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​യും എന്നി​ട്ടു അന്ത​ര​മായ ചല​ന​ങ്ങ​ളെ​യും, പി​ന്നീ​ടു മാ​ന​സ​പ്ര​തി​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​യും സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു നി​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. അതി​നു് ഇന്ദ്രി​യ​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ ബാ​ഹ്യ​കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ സ്വ​യ​മേവ സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു സാ​ധി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ സൂ​ഷ്മ​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ ഭൗ​തി​ക​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും എല്ലാ സൂ​ഷ്മ​ശ​രീ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും രൂ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​ര​ണ​ത്തി​നു​ള്ള ശക്തി ഉണ്ടാ​കും. ആന്ത​ര​ങ്ങ​ളായ ചല​ന​ങ്ങ​ളെ സ്വ​യ​മേവ സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അതിനു കഴി​യു​മ്പോൾ അതിലോ മറ്റു മന​സ്സു​ക​ളി​ലോ ഉള്ള മാ​ന​സ​ത​രം​ഗ​ങ്ങൾ അല്ലെ​ങ്കിൽ വൃ​ത്തി​കൾ ശരീ​ര​ശ​ക്തി​ക​ളാ​യി പരി​ണ​മി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ അവ​യു​ടെ എല്ലാം നി​യ​മ​ന​ത്തി​നു​ള്ള ശക്തി അതി​നു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. യോഗി മാ​ന​സ​പ്ര​തി​ക​ര​ണ​ത്തെ സ്വ​യ​മേവ സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ക്കാൻ ശക്ത​നാ​കു​മ്പോൾ അയാൾ​ക്കു് സർ​വ്വ​ജ്ഞ​ത്വം ഉണ്ടാ​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ഇന്ദ്രി​യ​ഗ്രാ​ഹ്യ​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളും, എല്ലാ​വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളും ഈ പ്ര​തി​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഫല​ങ്ങൾ ആകു​ന്നു. അപ്പോൾ അയാൾ തന്റെ മന​സ്സി​ന്റെ സാ​ക്ഷാൽ അടി​സ്ഥാ​ന​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ നേരെ കാ​ണു​ക​യും അതു് അയാ​ളു​ടെ നി​യ​മ​ന​ത്തി​നു കേവലം കീ​ഴ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യും. യോ​ഗി​ക്കു പല​വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള സി​ദ്ധി​ക​ളു​ണ്ടാ​യി വരും. എന്നാൽ അവയിൽ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒന്നി​ന്റെ ആകർ​ഷ​ണ​ത്തി​നു് അയാൾ വഴി​പ്പെ​ട്ടാൽ അയാ​ളു​ടെ മേൽ​ഗ​തി​ക്കു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗം തട​യ​പ്പെ​ട്ടു പോ​കു​ന്നു. ഭോ​ഗ​ങ്ങ​ളെ തേടി നട​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ദോഷം അത്ര വലു​താ​ണു്. എന്നാൽ ഈ അത്ഭു​ത​സി​ദ്ധി​ക​ളെ​പ്പോ​ലും നി​ര​സി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം ഒരുവൻ അത്ര ശക്തി​മാ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ അയാൾ യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ്യ​ത്തിൽ അതാ​യ​തു് മാ​ന​സ​മ​ഹാ​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ തി​ര​മാ​ല​ക​ളു​ടെ പൂർ​ത്തി​യായ നി​യ​മ​ത്തിൽ എത്തും. അപ്പോൾ ആത്മാ​വി​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യം മന​സ്സി​ന്റെ വ്യാ​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളാ​ലോ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ ചല​ന​ങ്ങ​ളാ​ലോ അവ്യാ​ഹ​ത​മാ​യി അതി​ന്റെ പൂർ​ണ്ണ​മായ പ്ര​കാ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി തി​ള​ങ്ങും. യോഗി താൻ നാ​ശ​ര​ഹി​ത​വും സർ​വ്വ​വ്യാ​പ​ക​വു​മായ ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ കാ​ത​ലാ​ണെ​ന്നും എപ്പോ​ഴും താൻ അതാ​യി​രു​ന്നു എന്നും കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്യും.

സമാധി എല്ലാ മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​ക​ളു​ടെ​യും എന്നു​വേ​ണ്ട എല്ലാ ജന്തു​ക്ക​ളു​ടെ​യും സ്വ​ത്താ​കു​ന്നു. ഏറ്റ​വും താ​ണ​ത​രം ജന്തു​മു​തൽ ദേവൻ വരെ​യു​ള്ള ഓരോ ജീ​വി​യും ഒരി​ക്കൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ പി​ന്നൊ​രി​ക്കൽ ഈ അവ​സ്ഥ​യിൽ വരേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. അപ്പോൾ മാ​ത്ര​മാ​ണു് ആ ജീ​വി​ക്കു ‘മതം’ ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇത്ര​യു​കാ​ലം നാം തന്നെ എന്തു​ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണു്? നാം ആ സ്ഥാ​ന​ത്തേ​ക്കു ക്ലേ​ശി​ച്ചു കേ​റി​ചെ​ല്ലു​ക​യാ​കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ നമു​ക്കും ‘മത​മി​ല്ലാ​ത്ത” ആളു​കൾ​ക്കും തമ്മിൽ വ്യ​ത്യാ​സ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ നമു​ക്കു് അനു​ഭ​വം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല, ഈ അനു​ഭ​വ​ത്തിൽ നമ്മെ എത്തി​ക്കു​ന്ന​തി​ന​ല്ലാ​തെ ചി​ത്തൈ​കാ​ഗ്രത എന്തു ഗു​ണ​ത്തി​നാ​യി​ട്ടാ​ണു്? ഈ സമാ​ധി​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​ള്ള പടി​ക​ളിൽ ഓാ​രോ​ന്നും യു​ക്തി​പൂർ​വ്വം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ക​യും യഥാ​യോ​ഗ്യം ക്ര​മീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും ശാ​സ്ത്രീ​യ​മാ​യി വ്യ​വ​സ്ഥാ​പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ശ്ര​ദ്ധാ​പൂർ​വം അഭ്യ​സി​ച്ചാൽ അതു നമ്മെ ഉദ്ദി​ഷ്ട​മായ ലക്ഷ്യ​ത്തിൽ നി​ശ്ച​യ​മാ​യും എത്തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. അപ്പോൾ എല്ലാ വ്യ​സ​ന​ങ്ങ​ളും അവ​സാ​നി​ക്കും. ദുഃ​ഖ​ങ്ങൾ അസ്ത​മി​ക്കും. കർ​മ്മ​ബീ​ജ​ങ്ങൾ ദഹി​ക്കും. ആത്മാ​വു് നി​ത്യ​മു​ക്ത​നാ​യി​ത്തീ​രും.

Colophon

Title: Rājayōgam (ml: രാ​ജ​യോ​ഗം).

Author(s): Swami Vivekanandan.

First publication details: ; Trivandrum, Kerala; 1914.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Swami Vivekanandan, Rajayogam, trans: Kumaran Asan, സ്വാ​മി വി​വേ​കാ​ന​ന്ദൻ (വിവ: കു​മാ​രൻ ആശാൻ), രാ​ജ​യോ​ഗം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: January 21, 2022.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Agni Yoga, an oil on canvas painting by Nicholas Roerich (1874–1947). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: River Valley; Proofing: KB Sujith; Typesetter: Sayahna Foundation; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.