നായാട്ടുകാരാം ഞങ്ങൾ
പെട്ടെന്നു വളഞ്ഞപ്പോൾ
പെട്ടുപോയിനിരക്ഷ–
യില്ലെന്ന ബോധത്തോടെ
ഇരുന്നൂ ചെന്നായ മുൻ–
കാലുകൾ മടക്കാതെ
വളഞ്ഞ നഖങ്ങള–
പ്പൂഴിയിൽ പൂഴും വണ്ണം.
ഇണയും കിടാങ്ങളും
മരുവും മടിയിലേ–
യ്ക്കിനിമേലാ മടങ്ങുവാൻ,
മാർഗ്ഗങ്ങളെല്ലാം മുട്ടി.
എന്നിരുന്നാലും കണ്ഠം
തൻവായിലകപ്പെട്ടു
വിമ്മുമച്ചുണയുറ്റ
പട്ടിയെ വിട്ടില്ലവൻ.
എരിയും വക്ത്രത്തിങ്ക–
ലുരുക്കുദംഷ്ട്രങ്ങൾ തൻ
പിടുത്തം മുറുകവേ
പിടവൂ ശ്വാവിൻ ഗളം.
ചീറുന്ന തീയുണ്ടകൾ തൻമാംസം തുളച്ചുപോയ്
ചാട്ടു കത്തികൾ മെയ്യിൽത്തറഞ്ഞു കിടയ്ക്കുന്നു.
കഴുത്തു ഞെരിയ്ക്കയാൽ ഞങ്ങൾതൻ നായിൻ കഥ
കഴിഞ്ഞെന്നുറപ്പായ വാറവൻ പിടിവിട്ടു.
തനിക്കുമുമ്പേ, തന്റെ ചാവൊരിക്കിന ശ്വാനൻ
മരിച്ചനേരത്തവൻ ഞങ്ങളെ നോക്കീടിനാൻ. [1]
നായ്വീണു കാൽക്കീഴിലെന്നാകിലും തന്മേനിയിൽ
താണിറങ്ങിയ ചാട്ടുകത്തികൾ വീണില്ലൊന്നും.
നോക്കിനാനവനൊന്നു കൂടവേ ചുഴലവും
തോക്കുമായ് നിലകൊള്ളും ഞങ്ങളെ, യതിൽ പിന്നെ
വായിനുചുറ്റും തങ്ങിനില്പുള്ള നിണം നക്കി
പയ്യവേ തലതാഴ്ത്തിക്കിടന്നാനവിടത്തിൽ–
തന്നുടെ ചുടുനിണത്തിങ്കൽ മുങ്ങിന പല്ലിൽ
ചാട്ടുകത്തികളാലേ ശരശയ്യയിലായി.
എങ്ങിനെ മരിപ്പുതാനെന്നോരാൻ മുതിരാതെ
തൻപെരും കൺകൾ പൂട്ടി മരിച്ചാൻ നിരാക്രന്ദം.
നിനച്ചുപോയേൻ ഞാനാ
വല്ലാത്ത നിമേഷത്തിൽ:
മനുഷ്യനെന്ന മഹ–
ന്നാമധാരികൾ നമ്മൾ
എത്രമേൽ ദൗർബല്യമാർ–
ന്നീടുവോർ, പറഞ്ഞാകിൽ
എത്രയും നാണംതോന്നി–
യെനിക്കു നമ്മെപ്പറ്റി.
അറിയാം നിങ്ങൾക്കെമ്മ–
ട്ടോതണം വിട വാഴ്‌വോ–
ടതിൻ മാൽകളോടെന്നു
മഹിതജന്തുക്കളേ. [2]
നാമെന്തായിരുന്നെന്നു–
മെന്തൊണു വിട്ടേച്ചു നാം
പോകുന്നുവെന്നും പാർത്താൽ
മൗനം താൻ മഹനീയം. [3]
ദൗർബല്യമല്ലോ മറ്റു
സർവവും വനചരാ.
നിന്നെ ഞാനിപ്പോൾ നന്നാ–
യറിവൂ, കടന്നുനി–
ന്നന്തിമ നോട്ടമെന്റെ
കരളിന്നകത്തേയ്ക്കു.
‘ആവതോ നിനയ്ക്കെങ്കി–
ലായത്തമാക്കിടു നി–
ന്നാത്മാവി, ന്നശ്രാന്തമാം
പഠനമനനത്താൽ
നിതരാമുദാത്തത
പൂണുന്ന സുഖദുഃഖ–
സമതയെന്നുള്ളതാ–
മായഭിമാനാവസ്ഥ, [4]
വനജാതൻ ഞാൻ നേർത്തേ
പ്രാപിച്ചൊരുച്ചാവസ്ഥ.
… … …
ആർത്തനായ്ത്തേങ്ങുന്നതും
കണ്ണുനീർവാർക്കുന്നതും
പ്രാർത്ഥനചെയ്യുന്നതു–
മൊരുപോൽ ഹീനത്വമാം. [5]
ഏതൊരു വഴിയിലോ
വിളിച്ചു വിധിനിന്നെ,
ആ വഴിയിങ്കൽ സ്വന്തം
കർത്തവ്യം നിറവേറ്റൂ.
ദീർഘിച്ചതാവാമതു,
ഭാരിച്ചതാവാമതു
നീയൂർജ്ജസ്വലമായി
നിർവഹിച്ചാവൂ ധർമ്മം. [6]
കൃതമായ് നിൻകൃത്യമെ–
ന്നാകിലോ, എന്നെപ്പോലേ
സഹനാത്മകനായ് നീ
മിണ്ടാതെ മരിച്ചാലും’ [8]
എന്നല്ലിയെന്നോടതി
നിന്റെയന്തിമനോട്ടം?