നി​യ​മാ​നു​സാ​രി​യാ​യ​തി​ന്റെ നി​ഷേ​ധം സം​സ്കാ​ര​ത്തെ തകർ​ക്കും. ആ തകർ​ച്ച​യു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ ജന​ങ്ങ​ളാ​കെ തകരും. ജനാ​ധി​പ​ത്യം ഉന്ന​ത​മൂ​ല്യ​മു​ള്ള​താ​ണു്. സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​പ​ത്യം മൂ​ല്യ​ര​ഹി​ത​വും. ജനാ​ധി​പ​ത്യം എല്ലാ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലും തകർ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യം കല ഇവ​യി​ലും നി​ഷേ​ധ​ങ്ങൾ ദർ​ശി​ക്കാം. 1. നോവൽ: ഇതി​വൃ​ത്ത​മി​ല്ല, നാ​യ​ക​നി​ല്ല, സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ല്ല: ഉള്ള സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്ക് അന്യോ​ന്യ​ബ​ന്ധ​മി​ല്ല. 2. കവിത: ഛന്ദ​സ്സി​ല്ല, പ്രാ​സ​മി​ല്ല, ലയ​മി​ല്ല സാർ​ത്ഥ​ക​മായ പദ​സ​ന്നി​വേ​ശ​ക്ര​മ​മി​ല്ല. 3. കഥ: ജി​വി​ത​പ്ര​തി​ഫ​ല​ന​മി​ല്ല. സത്യാ​ത്മ​ക​ത​യി​ല്ല. സം​ഭ​വ​നി​വേ​ശ​മി​ല്ല, പ്ര​മേ​യ​മി​ല്ല, അർ​ത്ഥ​മി​ല്ല, പരി​മാ​ണ​മി​ല്ല. (മൂ​ന്നു​വാ​ക്കിൽ കഥ​യെ​ഴു​താം. അഞ്ചു​വാ​ക്യ​ത്തിൽ നോ​വ​ലെ​ഴു​താം.) 4. ചി​ത്ര​കല: മനു​ഷ്യ​നെ വര​യ്ക്കു​മ്പോൾ അവ​ന്റെ രൂ​പ​മി​ല്ല. സൗ​ന്ദ​ര്യ​മി​ല്ല. 5. തത്വ​ചി​ന്ത: അദ്ധ്യാ​ത്മ​വി​ദ്യ​യി​ല്ല. 6. സം​ഗീ​തം: ശ്ര​വ​ണ​സു​ഖ​മി​ല്ല, ലയ​മി​ല്ല. ഈ നി​ഷേ​ധ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കണ്ടു​ക​ണ്ടു് നമു​ക്ക് ഒരു പ്ര​തി​ക​ര​ണ​വു​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​മാ​നം റാ​ഞ്ചി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി എന്നു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ നമ്മൾ മുൻ​പു് ഞെ​ട്ടി​യി​രു​ന്നു. ഇന്നു് ഞെ​ട്ട​ലി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ആ വാർ​ത്ത നമ്മൾ വാ​യി​ക്കാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു​മി​ല്ല.

അന്യർ​ക്കു സത്യ​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു പല​പ്പോ​ഴും മി​ഥ്യ​യാ​യി അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അന്യർ​ക്കു ഭാ​വ​ന​യാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു പല​പ്പോ​ഴും മി​ഥ്യാ​ഭാ​വ​ന​യാ​യി തോ​ന്നു​ന്നു. പക്ഷേ, ഇതി​നൊ​രു മാ​റ്റം വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു ഇപ്പോൾ. എല്ലാ​വർ​ക്കും സത്യ​മാ​യും ഭാ​വ​ന​യാ​യും അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് എനി​ക്കും സത്യം​ത​ന്നെ: ഭാ​വ​ന​ത​ന്നെ. ടി. പത്മ​നാ​ഭൻ കലാ​കൗ​മു​ദി ഓണ​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തിയ ‘വീടു നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​വർ’ എന്ന ചെ​റു​കഥ സഹൃ​ദ​യ​മു​ള്ള​വർ​ക്കെ​ല്ലാം സത്യാ​ത്മ​ക​മാ​യും ഭാ​വ​നാ​ത്മ​ക​മാ​യും തോ​ന്നും. എനി​ക്കും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ. നമ്മു​ടെ കേ​ര​ള​ത്തിൽ ആർ​ടി​സ്റ്റു​കൾ വിരളം. ആർ​ടി​സ്റ്റു​ക​ളാ​യി ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന ബാർ​ബേ​റി​യൻ​സ് വള​രെ​ക്കൂ​ടു​തൽ. വൈരള ്യ​മു​ള്ള ആർ​ടി​സ്റ്റു​ക​ളിൽ ശോ​ഭ​യാർ​ന്നു വി​രാ​ജി​ക്കു​ന്ന നക്ഷ​ത്ര​മാ​ണു് ടി. പത്മ​നാ​ഭ​നെ​ന്നു് ഇക്കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കു തോ​ന്നി.

സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​മെ​ഴു​തി ശത്രു​ക്ക​ളെ ഏറെ സമ്പാ​ദി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ റി​ക്ലൂ​സാ​യി—ഏകാ​ന്ത​ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​യി—കഴി​യു​ക​യാ​ണു്. സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തിൽ വ്യാ​പ​രി​ക്കാ​ത്ത സഹൃ​ദ​യർ മാ​ത്ര​മേ എന്നോ​ടു വി​ദ്വേ​ഷം പു​ലർ​ത്താ​ത്ത​വ​രാ​യു​ള്ളൂ. ഞാൻ ഒരു പൊ​തു​സ്ഥാ​പ​ന​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. സർ​വ്വ​ക​ലാ​ശാ​ല​യിൽ നട​ക്കു​ന്ന ഒരു പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​പ​ര​മ്പ​ര​യ്ക്കു​ള്ള ഒരു​കെ​ട്ടു് എഴു​ത്തു​മാ​യി അവി​ടെ​യെ​ത്തിയ ഒരു മാ​ന്യൻ കള്ള​ക്ക​ട​ത്തു സാധനം കൈ​മാ​റു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഒരു ക്ഷ​ണ​ക്ക​ത്തു പൊ​തു​സ്ഥാ​പ​ന​ത്തി​ലെ അധി​കാ​രി​ക്കു നല്കി​യി​ട്ടു് എന്നെ നോ​ക്കു​ക​പോ​ലും ചെ​യ്യാ​തെ ഇരു​ന്നു. ആ അധി​കാ​രി​ക്ക് സാ​ഹി​ത്യ​വു​മാ​യി, അധ്യാ​പ​ന​വു​മാ​യി ബന്ധ​മി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടി​നോ​ടും ബന്ധ​മു​ള്ള എന്നെ ക്ഷ​ണി​ക്കാ​തെ അപ​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. വാ​യ​ന​ക്കാ​രോ​ടു​ള്ള മാ​പ്പു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അല്പം ആത്മ​പ്ര​ശംസ നട​ത്ത​ട്ടെ. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഞാൻ ആരു​മ​ല്ല​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. അധ്യാ​പ​ന​ത്തിൽ അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. ഞാൻ പഠി​പ്പി​ച്ച ക്ലാ​സ്സു​ക​ളിൽ പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ മറ്റു കോ​ളേ​ജു​ക​ളിൽ പഠി​ച്ചി​രു​ന്ന കു​ട്ടി​കൾ പതി​വാ​യി വന്നി​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ക്ലാ​സിൽ ഇരി​ക്കാൻ സ്ഥ​ല​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​വു​മ്പോൾ കു​ട്ടി​കൾ വാ​തി​ലു​ക​ളി​ലും ജന​ലു​ക​ളി​ലും തി​ങ്ങി​ക്കൂ​ടി നി​ല്ക്കും. ആ രീ​തി​യി​ലു​ള്ള അധ്യാ​പ​ക​നായ എന്നെ​യാ​ണു് അദ്ധ്യാ​പ​ന​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട മാ​ന്യൻ അപ​മാ​നി​ച്ച​തു്. ഞാൻ ഏകാ​ന്ത​ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും അതൊരു നല്ല ജീ​വി​ത​മാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്ക​ഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ല. അന്യ​രോ​ടു സമ്പർ​ക്കം പു​ലർ​ത്തു​ക​യും അങ്ങ​നെ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴാ​ണു് വ്യ​ക്തി​ക്ക് വളർ​ച്ച​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ ‘ഇൻ​റ്റ​റാ​ക്ഷൻ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന പര​സ്പ​ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു് വളർ​ച്ച​യ്ക്കു ഹേതു. ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും ഇതാണു ശരി. ഇൻ​റ്റ​റാ​ക്ഷ​നി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ദു​ര​ന്തം ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ടി. പത്മ​നാ​ഭൻ. ഭർ​ത്താ​വു് പര​സ്ത്രീ​ഗ​മ​ന​ലോ​ലു​പൻ. ഭാര്യ അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി വി​ഷാ​ദ​മൂ​ക​യാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്നു. അവ​രു​ടെ രണ്ടു മക്കൾ​ക്കും വി​ഷാ​ദം. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ സ്നേ​ഹ​രാ​ഹി​ത്യം മൂർ​ദ്ധ​ന്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ ഭാര്യ തകർ​ന്ന​ടി​യു​ന്നു. അവൾ​ക്ക് ഉന്മാ​ദം. വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ പ്ര​ക​മ്പ​നം കൊ​ള്ളി​ക്കു​ന്ന ഈ ട്രാ​ജ​ഡി​യെ ന്യൂ​നോ​ക്തി​യി​ലൂ​ടെ പത്മ​നാ​ഭൻ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ചാരുത കാ​ണ​ണ​മെ​ങ്കിൽ കഥ​ത​ന്നെ വാ​യി​ക്ക​ണം.

ശക്തി രണ്ടു​ത​ര​ത്തി​ലാ​ണു്. ഒന്നു് കേ​ന്ദ്ര​ത്തെ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തു് (centripetal) രണ്ടു്: കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു് പലാ​യ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് (centrifugal)ഓരോ കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ​യും അന്ത​രം​ഗ​സ്ഥി​ത​മായ കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ബഹിർ​ഗ​മി​ക്കു​ന്ന ശക്തി​ക​ളെ അനാ​യാ​സ​മാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു് പത്മ​നാ​ഭൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​വു​ന്ന—കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ ഈ കഥ മല​യാ​ള​ക്ക​ഥ​യു​ടെ ശക്തി​യും മനോ​ഹാ​രി​ത​യും എനി​ക്ക് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സങ്കീർ​ണ്ണ​ത​ക​ളെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ജോൺ അപ്ഡൈ​ക്ക് എന്ന നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് വി​ദ​ദ്ധ​നാ​ണു്. കി​ളി​യെ കൂ​ട്ടി​ലി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഭാ​ര്യ​യെ കൂ​ട്ടി​ലി​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ഭർ​ത്താ​വു്. തന്റെ ബന്ധ​ന​ത്തിൽ അവൾ ദുഃ​ഖി​ച്ചാൽ ഭർ​ത്താ​വു് എന്തു പറ​യു​മെ​ന്നോ? “കൂ​ട്ടി​ന്റെ വാതിൽ തു​റ​ന്നി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്” എന്നു്. ഇതു​വ​രെ അപ്ഡൈ​ക്കി​ന്റെ മതം. അതു കേ​ട്ടാ​ലു​ട​നെ വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ ചി​റ​കു​വി​രി​ച്ചു പറ​ന്നു​പോ​കാൻ ഏതൊ​രു​ത്തി​ക്കു കഴി​യു​മോ അവ​ളാ​ണു് യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ സ്ത്രീ. ഇബ്സ​ന്റെ നോറ പോ​യ​തു​പോ​ലെ പോകണം. അവൾ വാതിൽ വലി​ച്ച​ട​ച്ച ശബ്ദം കേ​ട്ടു് യൂ​റോ​പ്പാ​കെ ഞെ​ട്ടി​യി​ല്ലേ? അതു​പോ​ലെ ഞെ​ട്ട​ണം കേ​ര​ള​വും. പക്ഷേ നമ്മു​ടെ സ്ത്രീ​കൾ ദുർ​ബ​ല​രാ​ണു്. ‘ഞാൻ എന്റെ വീ​ട്ടിൽ​പോ​കു​ന്നു’വെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ് ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കും. പത്തു​മി​നി​റ്റ് കഴി​ഞ്ഞ് പതു​ങ്ങി​പ്പ​തു​ങ്ങി തി​രി​ച്ചു ഭർ​ത്താ​വു താ​മ​സി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു കയ​റി​വ​രും. അപ്പോൾ അയാൾ കൂ​ടു​തൽ ഇടി​ക്കും. കൂ​ടു​തൽ ചവി​ട്ടും.

റവ. എം. എ. തോമസ്

യേ​ശു​വി​നു മുൻ​പു് പത്താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തിൽ ഇസ്രാ​യേ​ലി​ലെ രാ​ജാ​വാ​യി​രു​ന്ന സോളമൻ (Solomon) വലിയ വി​ദ്വാ​നും ബു​ദ്ധി​മാ​നും ആയി​രു​ന്നു​പോ​ലും. ആ മത​ത്തെ സാ​ധൂ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഒന്നും കണ്ടി​ല്ല. Proverbs, Ecclesiastes, Song of Songs ഇവ മൂ​ന്നും സോ​ള​മ​ന്റെ രച​ന​ക​ളാ​യി കരു​തി​പ്പോ​രു​ന്നു. ഈ മൂ​ന്നു കൃ​തി​ക​ളും ഉപ​രി​ത​ല​സ്പർ​ശി​ക​ളാ​ണു്. ഡേ​വി​ഡ് രാ​ജാ​വി​ന്റെ വെ​പ്പാ​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന അബ​ഷ​ശീ​നെ തനി​ക്കു​വേ​ണ​മെ​ന്നു പറഞ്ഞ ചേ​ട്ടൻ അഡ​നീ​ജ​യെ കൊ​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞ ഭയ​ങ്ക​ര​നാ​യി​രു​ന്നു ഈ വി​ദ്വാൻ (Kings 2: 19–25). വധം നട​ത്തി​യ​വ​നെ വി​ദ്വാ​നെ​ന്നു വി​ളി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സം.

“ഞങ്ങൾ​ക്കൊ​രു കൊ​ച്ച​നു​ജ​ത്തി​യു​ണ്ടു്. അവ​ളു​ടെ മുലകൾ ഇപ്പോ​ഴും ചെ​റു​താ​ണു്. പ്രേ​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു യു​വാ​വു് വരു​മ്പോൾ അവൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഞങ്ങൾ​ക്കെ​ന്തു ചെ​യ്യാൻ കഴി​യും? അവ​ളൊ​രു ഭി​ത്തി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞങ്ങൾ അവൾ​ക്കാ​യി ഒരു വെ​ള്ളി​ഗോ​പു​രം നിർ​മ്മി​ക്കും. അവൾ വാ​തി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ ദേ​വ​ദാ​രു​വി​ന്റെ പല​ക​കൊ​ണ്ടു് ഞങ്ങൾ അവളെ രക്ഷി​ക്കും.” (Song of Songs—Sixth Song) എന്നെ​ഴു​തിയ സോളമൻ കവി​യാ​ണോ? വി​ദ്വാ​നാ​ണോ? ഈ വരി​ക​ളി​ലെ മറഞ്ഞ അത്യു​ക്തി ബു​ദ്ധി​യു​ടെ സന്ത​തി​യു​മ​ല്ല. ഈശ്വ​ര​നും ആളു​ക​ളും തമ്മി​ലു​ള്ള ബന്ധ​മാ​ണു് ഈ ഗാ​ന​ങ്ങൾ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് ജൂ​ത​ന്മാ​രും. ക്രി​സ്തു​വും പള്ളി​യും തമ്മി​ലു​ള്ള ബന്ധ​മാ​ണു് ഇതു് ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളും പറ​യു​ന്നു. രാ​ധ​യു​ടെ ഉപ​രി​സു​ര​ത​ത്തെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഗീ​ത​ഗോ​വി​ന്ദം ജീ​വാ​ത്മാ​വി​ന്റെ​യും പര​മാ​ത്മാ​വി​ന്റെ​യും ബന്ധ​ത്തെ സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു് ഹി​ന്ദു​ക്കൾ പറ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണി​തു്. ജയദേവ കവി​യു​ടേ​യും Song of Songs എഴു​തിയ ആളി​ന്റെ​യും അടി​ച്ച​മർ​ത്തിയ വി​കാ​രം മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഈ കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു്. അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ. കവി​ത​യിൽ അത്യു​ക്തി​യും സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണ​വു​മൊ​ക്കെ ആകാ​മെ​ങ്കി​ലും അവ​യ്ക്ക് ഒരു പരിധി കല്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ പരിധി ലം​ഘി​ക്കു​മ്പോൾ രച​യി​താ​വി​നോ​ടു് പു​ച്ഛം തോ​ന്നും. സഹോ​ദ​ര​ന്മാർ സഹോ​ദ​രി​യു​ടെ മുലകൾ ചെ​റു​താ​ണെ​ന്നും അവൾ ഭി​ത്തി​യാ​ണെ​ന്നും വാ​തി​ലാ​ണെ​ന്നും കരു​തു​ന്നു. ഭി​ത്തി വാതിൽ ഈ സങ്ക​ല്പ​ത്തി​ല​ട​ങ്ങിയ സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണ​മാ​ണു് പു​ച്ഛ​ത്തി​നു ഹേതു. എന്നാൽ ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാ​രോ​ടു് ഇതു സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള പു​ച്ഛം ഒരി​ക്ക​ലും നമു​ക്കു തോ​ന്നു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് റവ:എം. എ. തോമസ് പറ​യു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹം മല​യാ​ള​മ​നോ​ര​മ​യു​ടെ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തു​ന്ന ഓർ​മ്മ​ക്കു​റി​പ്പു​ക​ളിൽ എസ്. രാ​ധാ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ഒരു പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. (എല്ലാ​വ​രും ഡോ​ക്ടർ​മാ​രാ​യി നട​ക്കു​ന്ന ഇക്കാ​ല​ത്തു് രാ​ധാ​കൃ​ഷ്ണ​നെ ഡോ​ക്ടർ എന്നു വി​ളി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു ഭംഗി.) പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം കേൾ​ക്കാൻ ചെന്ന ആളു​ക​ളു​ടെ സം​ഖ്യ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ടി വന്ന​പ്പോൾ “ഹാൾ നി​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു” എന്നു് റവ​റ​ന്റ് തോമസ് ആരോടോ പറ​ഞ്ഞു. അതു​കേ​ട്ട ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാ​രൻ ’ഹാൾ മി​ക്ക​വാ​റും നി​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു’ എന്നു തി​രു​ത്തി. അതാ​യി​രു​ന്നു ശരി. ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാ​രൻ ഒരി​ക്ക​ലും അത്യു​ക്തി നട​ത്തു​ക​യി​ല്ല എന്ന തീ​രു​മാ​ന​ത്തിൽ ലേഖകൻ എത്തു​ന്നു. ഈ സാ​മാ​ന്യ​വൽ​ക്ക​ര​ണ​ത്തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല. ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാ​രൻ എഴു​തു​ന്ന സാ​ഹി​ത്യ​നി​രൂ​പ​ണ​ങ്ങൾ നോ​ക്കുക. സമനില തെ​റ്റിയ ഒരു വാ​ക്കെ​ങ്കി​ലും ആ നി​രൂ​പ​ണ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. നമ്മു​ടെ ആളു​കൾ​ക്ക് അത്യു​ക്തി​യിൽ അഭി​ര​മി​ക്കാ​നാ​ണു് കൗ​തു​കം. അതി​ശ​യോ​ക്തി നിർ​വ​ഹി​ക്കൂ: സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണം നട​ത്തൂ. വാ​ദ​ങ്ങൾ ശക്തി​ഹീ​ന​ങ്ങ​ളാ​കും. അത്യു​ക്തി നട​ത്തു​ന്ന​വൻ അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​നാ​ണെ​ന്നു വി​വേ​ക​മു​ള്ള​വർ കരു​തും.

പ്രോ​വി​ഡ​ന്റ് ഫണ്ടിൽ നി​ന്നു കട​മെ​ടു​ത്ത ഒരു വലിയ തുക പോ​ക്ക​റ്റിൽ വച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ സി​റ്റി ബസ്സിൽ കയറി. ഇറ​ങ്ങേ​ണ്ടി​ട​ത്തു് ഇറ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ പണം കാ​ണാ​നി​ല്ല. ഇതു ജനി​പ്പി​ച്ച ദുഃഖം താൽ​കാ​ലി​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വൈ​ഷ​മ്യ​വും കൂ​ടാ​തെ എനി​ക്ക​തു ഓർ​മ്മി​ക്കാൻ കഴി​യും. പക്ഷേ ഈ പോ​ക്ക​റ്റ​ടി​ക്കു വള​രെ​ക്കാ​ലം മുൻ​പു്, ഒരു നി​രൂ​പ​കൻ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഒരു കവി വാ​ല്മീ​കി​ക്കു സദൃ​ശ്യ​നാ​ണെ​ന്നു പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു ഞാൻ കേ​ട്ടു. ആ അത്യു​ക്തി കേ​ട്ട​പ്പോൾ എന്റെ ആത്മാ​വു് അപ​ഹ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി. ഇന്നും അതെ​ന്നെ ക്ലേ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അതി​ശ​യോ​ക്തി നട​ത്തു​ന്ന​വൻ പോ​ക്ക​റ്റ​ടി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്.

ലളി​താം​ബിക അന്തർ​ജ​നം

കള്ളി​ച്ചെ​ടി​യു​ടെ ക്രൂ​രത മു​ള്ളാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ സമു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ ഭീകരത മഹാ​ത​രം​ഗ​മാ​യി ഉയ​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, കാ​മാ​വേ​ശം നഖ​ക്ഷ​ത​മാ​യി മാ​റു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ചെ​കു​ത്താ​ന്റെ ദൗ​ഷ്ട്യം അന്തർ​ഭൗ​മ​ജീ​വി​യു​ടെ രൂ​പ​മാർ​ന്നു വരു​ന്ന​തു​പോ​ലെ കല​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച അവി​ദ​ഗ്ധത സന്ദേ​ശ​മാ​യി ആവിർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ഓണ​പ്പ​തി​പ്പിൽ ലളി​താം​ബിക അന്തർ​ജ​നം എഴു​തിയ ‘ഫസ്റ്റ് റാ​ങ്ക്” എന്ന കഥയിൽ സന്ദേ​ശ​ത്തി​നാ​ണു പ്രാ​ധാ​ന്യം: കല​യ്ക്ക​ല്ല. കോ​ളേ​ജ് ലക്ച​റ​റു​ടെ മകൻ ഉണ്ണി​യും അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ എൻ. ജി. ഒ.-യുടെ മകൾ സു​നി​ത​യും ഫസ്റ്റ് റാ​ങ്കി​നു​വേ​ണ്ടി മത്സ​രി​ച്ചു പഠി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി പ്രാ​യ​മെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ മു​ത​ലാ​ളി​യാ​യി. സുനിത ടാ​ക്സ് ഓഫീ​സ​റും. രണ്ടു​പേ​രും തമ്മിൽ കാ​ണു​ന്നു. ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഫസ്റ്റ് റാ​ങ്കു കി​ട്ടു​മോ എന്നു മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. “ജീ​വി​തം പരീ​ക്ഷ​യാ​ണെ​ന്നും അതിൽ ജയി​ച്ചാൽ മതി​യെ​ന്നും ടാ​ക്സ് ഓഫീ​സ​ഠു​ടെ മറു​പ​ടി. കഥ ഇവിടെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. നി​ത്യു​പ​ദേശ പ്ര​ഖ്യാ​പ​ന​മാ​ണു കലാ​ഹം​സ​ത്തി​ന്റെ മോ​ഹ​ന​ഗ​ള​നാ​ള​ത്തിൽ കത്തി താ​ഴ്ത്തു​ന്ന​തു്. ഇതിൽ മി​ന്നാ​മി​നി​ങ്ങു പ്ര​കാ​ശം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ സന്ദേ​ശം അല്ലെ​ങ്കിൽ ഹി​തോ​പ​ദേ​ശം മയൂ​ഖ​ങ്ങൾ പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്ക​ണം. അപ്പോൾ ഇരു​ട്ടു​പോ​ലും ആദ​ര​ണീ​യ​മാ​കും. ലളി​താം​ബിക അന്തർ​ജ്ജ​നം സന്ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ ആയിരം വാ​ട്ട്സ് ബൾബ് സ്വി​ച്ചോൺ ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു്. കണ്ണു​വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു. ഈ ബൾബ് ഒന്നു കെ​ടു​ത്തൂ.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ കോൺ​ഫ​റൻ​സു​കൾ നട​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​വ​രും മറു​നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വ​രും ബാ​ഡ്ജ് (badge—ബജ്ജ് എന്നു് ശരി​യായ ഉച്ചാ​ര​ണം) ഉടു​പ്പിൽ കു​ത്തി​വ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തു കാണാം. അവ​രെ​ക്ക​ണ്ടാ​ലു​ടൻ നമ്മൾ നോ​ക്കു​ന്ന​തു് ആ ബാ​ഡ്ജി​ലാ​യി​രി​ക്കും. കോൺ​ഫ​റൻ​സ് അം​ഗ​ങ്ങൾ കഥ​ക​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ ബാ​ഡ്ജു​കൾ സന്ദേ​ശ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

ഒ. എൻ. വി.യും സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യും

സമൂ​ഹ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു നി​ല്ക്കു​ന്ന കവി​യ​ല്ല ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പ്. സമൂ​ഹ​ത്തി​ലെ വ്യ​ക്തി​ക​ളെ​യും അവ​രോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട വസ്തു​ക്ക​ളെ​യും വസ്തു​ത​ക​ളെ​യും അദ്ദേ​ഹം എടു​ത്തു നി​ര​ത്തു​ന്നു. അപ്പോൾ ഓരോ​ന്നും സാർ​ത്ഥ​ക​മാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നു. കവി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന സമൂ​ഹ​വും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തീ​ക​വും ഇവിടെ വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ള​ല്ല. രണ്ടും വേർ​തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത​വി​ധം ഒന്നാ​യി​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു് സം​വേ​ദ​ന​മാ​ണു്. ഈ സം​വേ​ദ​ന​മാ​ണു്—സെൻ​സേ​ഷ​നാ​ണു്— ‘ഞണ്ടു്’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷത (ഇന്ത്യ 1984— മൂ​ന്നു ഗീ​ത​ങ്ങൾ, മാ​തൃ​ഭൂ​മി ഓണ​പ്പ​തി​പ്പു്). കാ​യൽ​ക്ക​ര​യി​ലെ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ഞണ്ടാ​ണു് ഇവി​ടെ​ത്തെ പ്ര​തീ​കം. അതിനെ മക്കൾ ഞണ്ടു​കൾ ഞെ​രി​ച്ചു​കൊ​ല്ലു​ന്നു. അവയും പ്ര​തീ​ക​ങ്ങൾ​ത​ന്നെ. ഇന്ത്യ എന്ന രാ​ഷ്ട്ര​ത്തി​ന്റെ—ഒരു സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ —പ്ര​തി​രൂ​പ​മാ​യി വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന തള്ള​ഞ​ണ്ടി​നെ ഭാ​ര​തീ​യർ എന്ന കു​ഞ്ഞു ഞണ്ടു​കൾ ഹിം​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​സ്പർ​ശ​ക​മായ ചി​ത്രം ഇവിടെ നി​ന്നു ലഭി​ക്കു​ന്നു അനു​വാ​ച​കർ​ക്ക്. ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പി​ന്റെ ഭൗ​തി​ക​ലോ​കം പ്ര​തീ​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ക​യാ​ണി​വി​ടെ. അപ്പോൾ ലോ​ക​മേ​തു് പ്ര​തീ​ക​മേ​തു് എന്നു നോ​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. ഉള​വാ​കു​ന്ന സം​വേ​ദ​ന​ത്തി​നു് വി​ധേ​യ​രാ​യി​പ്പോ​കു​ക​യാ​ണു് സഹൃ​ദ​യർ. ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പി​നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരി​ത​സ്ഥി​തി​കൾ​ക്കും തമ്മിൽ ഒരു വി​ഭി​ന്ന​ത​യു​മി​ല്ല. അതിൽ വി​ല​യം​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തിൽ വ്യാ​പ​രി​ക്കാ​റു്. കര​യിൽ​നി​ന്നു് ചാ​ടി​ക്കു​തി​ച്ചു വഞ്ചി​യിൽ കയറി തു​ഴ​ഞ്ഞു​പോ​കാ​ന​ല്ല കവി​യു​ടെ അഭി​ലാ​ഷം. ജനി​ച്ച നാ​ട്ടിൽ​ത​ന്നെ നി​ല്ക്കാ​നാ​ണു്.

സം​വേ​ദ​ന​മാ​ണു് ഒ. എൻ. വി. കവി​ത​യു​ടെ മു​ദ്ര​യെ​ങ്കിൽ ഇമോ​ഷ​നാ​ണു് (emotion)—വി​കാ​ര​മാ​ണു്— സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി യുടെ കവി​ത​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷത. ദൈ​നം​ദിന ജീ​വി​ത​ത്തി​നു് ജാ​ഡ്യ​മു​ണ്ടോ? വൈ​ര​സ്യ​മു​ണ്ടോ? എങ്കിൽ കലാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ യാ​ന​പാ​ത്ര​ത്തിൽ കയറൂ. കണ്ണാ​ടി​പോ​ലെ ശോ​ഭി​ക്കു​ന്ന ഈ കാ​യൽ​പ്പ​ര​പ്പി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ക്കാം മു​ക​ളിൽ നക്ഷ​ത്ര​പൂർ​ണ്ണ​മായ ആകാശം. കാ​യൽ​പ്പ​ര​പ്പി​ലും അതു​ത​ന്നെ. നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്ന തരം​ഗ​ങ്ങ​ളെ വക​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് വഞ്ചി മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​മ്പോൾ ജഗ​ത്സം​ബ​ന്ധീ​യ​മായ വി​കാ​രം നമ്മൾ​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. അപ്പോൾ നക്ഷ​ത്ര​വും അതി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ല​ന​വും ഒന്നു​ത​ന്നെ. കാ​ടി​ന്റെ പാ​ട്ടും കാ​യ​ലി​ന്റെ പാ​ട്ടും ഒന്നു​ത​ന്നെ. മഴയും വെ​യി​ലും ഒന്നു തന്നെ. ഭാ​വ​ന​കൊ​ണ്ടു് വസ്തു​ക്ക​ളു​ടെ “പ്ര​തി​ഭാ​സ​ങ്ങ”ളുടെ അതി​രു​ക​ളെ ലം​ഘി​ച്ചി​ട്ടു് എല്ലാം ഒന്നാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്ന ‘പാൻ​തീ​യിസ’മാണു് ഇതു്. പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ​യും സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​യും ധാ​രാ​സ​മ്പാ​ത​മാ​ണു് സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യു​ടെ കവിത. അതി​ന്റെ മെ​ലോ​ഡി നമ്മെ തഴു​കു​ന്നു.

കാ​ടി​ന്റെ പാ​ട്ടും കടൽ​പാ​ട്ടു​മൊ​ന്നെ​ന്നു

കാ​റ്റു പറ​ഞ്ഞാ​ണു ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞു.

രണ്ടു​മൊ​രു​പോൽ കറ​മ്പി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു

വി​ണ്ടി​ലം ചൊ​ന്ന​തും ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞു.

കാ​ടി​ര​മ്പു​ന്നൂ കടലിരമ്പുംപോലെ-​

യാ​ടു​ന്നു പച്ച​ത്തി​ര​കൾ പോലെ

(മാ​തൃ​ഭൂ​മി ഓണ​പ്പ​തി​പ്പു്, ‘കാടും കടലും’)

പ്ര​തി​മാ​നിർ​മ്മാ​താ​വു് ലി​പ്ഷി​റ്റ്സ് (Lipschitz) ഫ്ര​ഞ്ച് ചി​ത്ര​കാ​രൻ സൂ​ട്ടി​ന്റെ​യും (Soutine) ഇറ്റാ​ലി​യൻ ചി​ത്ര​കാ​രൻ മോ​ഡീ​ല്യാ​നി​യു​ടേ​യും (Modigiliani) റഷ്യൻ ചി​ത്ര​കാ​രൻ ഷഗാലി ന്റെ​യും (Chagall) കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. ഒരി​ക്കൽ മറ്റൊ​രു ചി​ത്ര​കാ​രൻ ലി​പ്ഷി​റ്റ്സി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു അയാൾ മറോ​ക്കോ​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു്. ഫ്രാൻ​സി​ലെ സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശം അതേ രീ​തി​യിൽ കാൻ​വാ​സ്സി​ലേ​ക്കു ചാ​യ​ത്തി​ലൂ​ടെ പകർ​ത്തു​മ്പോൾ ശരി​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല​ത്രെ. അയാൾ അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു് ചി​ത്ര​ങ്ങൾ വര​ച്ചു. പക്ഷേ, പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​നു് ഒരു വ്യ​ത്യാ​സ​വു​മി​ല്ല. അത​റി​ഞ്ഞ ലി​പ്ഷി​റ്റ്സ് അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “പ്ര​കാ​ശം ചി​ത്ര​കാ​ര​ന്റെ ഉള്ളിൽ നി​ന്നാ​ണു് വരേ​ണ്ട​തു്”. കവി​ക​ളു​ടെ അന്ത​രം​ഗ​ത്തിൽ നി​ന്നു പ്ര​കാ​ശം കവി​ത​യിൽ വന്നു വീ​ഴു​മ്പോൾ അവ രമ​ണീ​യ​ങ്ങ​ളാ​കും. അത്ത​രം കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​താൻ തോ​ന്നും വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു്. അല്ലാ​ത്ത​വ​യെ കണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു ഭാ​വി​ക്കും.