പാ​രി​സ്സി​ലെ ഓവു​ചാ​ലു​ക​ളി​ലേ​ക്കാ​ണ് ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ചെ​ന്നു​കൂ​ടി​യ​ത്.

പാ​രി​സ്സും കട​ലു​മാ​യു​ള്ള മറ്റൊ​രു സാ​ദൃ​ശ്യം. സമു​ദ്ര​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ​ത​ന്നെ ഇവി​ടെ​യും മു​ങ്ങു​ന്ന ആളെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

ഈ അവ​സ്ഥാ​ന്ത​രം ആരും കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടാ​ണ്. ഒരു ഞൊ​ടി​യി​ട​കൊ​ണ്ടു; മുടി പൊ​ന്തി​ക്കാ​നും അട​യ്ക്കാ​നും വേ​ണ്ടി​വ​ന്ന സമ​യം​കൊ​ണ്ടു, നഗ​ര​ത്തി​ന്നു​ള​ളില്‍നി​ന്ന് നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ, പച്ച​പ്പ​ക​ലില്‍നി​ന്നു തി​ക​ച്ചും അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു, നട്ടു​ച്ച​യില്‍നി​ന്നു നടു​പ്പാ​തി​ര​യി​ലേ​ക്കു, ലഹ​ള​യില്‍നി​ന്നു നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യി​ലേ​ക്കു, ഇടി​ക​ളു​ടെ തള്ളി​ക്ക​യ​റ്റ​ത്തില്‍നി​ന്നു ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യു​ടെ കെ​ട്ടി​നി​ല്പി​ലേ​ക്ക്, കന്യ​കാ​മ​ഠ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു വെ​ച്ചു​ണ്ടാ​യ​തി​ല​ധി​കം ശക്തി​മ​ത്തായ ഒരു പരി​വര്‍ത്ത​നം​മൂ​ലം എത്ര​യും കവി​ഞ്ഞ അപ​ക​ട​ത്തില്‍നി​ന്ന് എത്ര​യും തി​ക​ഞ്ഞ നി​ഗൂ​ഢ​ത​യി​ലേ​ക്കു, ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ചെ​ന്നു​കൂ​ടി രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു.

ഒരു ഗു​ഹ​യി​ലേ​ക്കു പെ​ട്ടെ​ന്നു​ള്ള വീഴ്ച; പാ​രി​സ്സി​ന്റെ നി​ഗു​ഢ​പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള അന്തര്‍ദ്ധാ​നം; എല്ലാ ഭാ​ഗ​ത്തും മര​ണ​മു​ള്ള ആ തെ​രു​വീ​ഥി​യില്‍നി​ന്ന് ആയു​സ്സി​രി​ക്കു​ന്ന ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യി​ലേ​ക്കു മാറുക എന്ന​ത് ഒര​ത്ഭു​ത​ക​ര​മായ സം​ഗ​തി​യാ​ണ്. വളരെ നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം അയാള്‍ അന്തം​വി​ട്ടു നി​ന്നു; ചെ​വി​യോര്‍ത്തു​കൊ​ണ്ട് പക​ച്ചു​നി​ന്നു. രക്ഷ​യു​ടെ കു​പ്പ​ക്കെ​ണി അയാ​ളു​ടെ മുന്‍പില്‍ പെ​ട്ടെ​ന്നു വായ തു​റ​ന്നു.

ദി​വ്യ​മായ മനോ​ഗു​ണം ഒരു​വി​ധ​ത്തില്‍ അയാ​ളെ​ച്ച​തി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു. ഈശ്വ​ര​ന്റെ ആരാ​ധ്യ​ങ്ങ​ളായ പതി​യി​രി​പ്പു​കള്‍!

ഒന്നു​മാ​ത്രം, ആ മു​റി​വേ​റ്റി​രു​ന്ന മനു​ഷ്യന്‍ അന​ങ്ങി​യി​ല്ല; ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നു താന്‍ ആ ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​യി​ലേ​ക്ക് എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു ചെന്ന ആള്‍ ജീ​വ​നു​ള്ള ആളോ മരി​ച്ച ആളോ എന്നു തീര്‍ച്ച​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ആദ്യ​മാ​യി അയാള്‍ക്കു​ണ്ടായ അനു​ഭ​വം അന്ധ​ത​യാ​ണ്. പെ​ട്ടെ​ന്ന് അയാള്‍ക്കു​യാ​തൊ​ന്നും കാ​ണ്മാന്‍ വയ്യാ​താ​യി. എന്ന​ല്ല, ഒരു നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു, താന്‍ ചെവി പൊ​ട്ട​നാ​യി​പ്പോ​യെ​ന്നും അയാള്‍ക്കു തോ​ന്നി. അയാള്‍ യാ​തൊ​ന്നും കേള്‍ക്കാ​താ​യി. അയാ​ളു​ടെ തല​യ്ക്കു മു​ക​ളില്‍ കു​റ​ച്ച​ടി അകലെ പാ​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ന്ന ആ അഴി​ച്ചു​വി​ട​പ്പെ​ട്ട കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​ന്റെ കമ്പം​പി​ടി​ച്ച ലഹള, ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞ വിധം ഭൂ​മി​ക്കു​ള്ള കട്ടി​ത്തം കാരണം അഗാ​ധ​ത​യില്‍നി​ന്നു​ള്ള മു​ഴ​ക്കം​പോ​ലെ, ശക്തി​യ​റ്റും അവ്യ​ക്ത​മാ​യു​മ​ല്ലാ​തെ കേള്‍ക്കാ​നി​ല്ലെ​ന്നു വന്നു. കാ​ലി​ന​ടി​യില്‍ ഭൂ​മി​ക്കു നല്ല ഉറ​പ്പു​ണ്ടെ​ന്ന് അയാള്‍ കാല്‍വെ​ച്ച​റി​ഞ്ഞു; അത്ര​മാ​ത്രം; പക്ഷേ, അതു മതി, അയാള്‍ രണ്ടു കൈയും രണ്ടു ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കും നീ​ട്ടി, ചു​മ​രി​ന്റെ രണ്ടു വശവും തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കി, വഴി വളരെ ഇടു​ങ്ങി​യ​താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി; അയാ​ളു​ടെ കാല്‍ വഴു​ക്കി, നിലം ഈറ​നാ​ണെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു. പൊ​ത്തോ ചളിയോ അഗാ​ധ​ക്കു​ഴി​യോ ശങ്കി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അയാള്‍ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു കാല്‍വെ​ച്ചു; നി​ല​ത്തു​ള്ള വി​രി​ക​ല്ലു പി​ന്നെ​യും മുന്‍പോ​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു അയാള്‍ കണ്ടു. ഒരു വല്ലാ​ത്ത ദുര്‍ഗ​ന്ധ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​പ്തി അയാള്‍ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തെ​വി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു അറി​യി​ച്ചു.

കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി അയാ​ളു​ടെ അന്ധത തീര്‍ന്നു; അയാള്‍ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​ന്ന ആള്‍പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ ഒരു വെ​ളി​ച്ചം വന്നു; അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​കള്‍ക്ക് ആ ഗുഹ പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടു. അയാള്‍ എന്തോ ഒന്നു കണ്ട​റി​യാന്‍ തു​ട​ങ്ങി. അയാള്‍ മട​കു​ഴി​ച്ചു ണ്ടാ​ക്കിയ വഴി—ഇങ്ങ​നെ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു​വി​ധ​ത്തി​ലും അപ്പോ​ഴ​ത്തെ സ്ഥി​തി പറ​ഞ്ഞൊ​പ്പി​ക്കാന്‍ വയ്യാ—അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നില്‍വെ​ച്ച് അട​ച്ചു​മു​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സവി​ശേ​ഷ​മായ പടു​ഭാ​ഷ​യില്‍ കൊ​മ്പു​കള്‍ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ട്ട ആ അടഞ്ഞ നട​ക​ളില്‍ ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു അത്. അയാ​ളു​ടെ മുന്‍പി​ലും മറ്റൊ​രു ചു​മ​രു​ണ്ട്—രാ​ത്രി​പോ​ലെ ഒരു ചു​മര്‍. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് നി​ന്നി​രു​ന്ന​തി​ന്റെ പത്തു​പ​ന്ത്ര​ണ്ട​ടി ദൂ​ര​ത്തു​വെ​ച്ച് ആ കാ​റ്റിന്‍പ​ഴു​തില്‍നി​ന്നു​ള്ള വെ​ളി​ച്ചം കെ​ട്ടു; ഓവു​ചാ​ലി​ന്റെ ഓതം​കെ​ട്ടിയ ചു​മ​രില്‍ കു​റ​ച്ചു വാ​ര​യോ​ളം​മാ​ത്രം ഒരു വി​ളര്‍ത്ത മങ്ങല്‍ അതു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​യി. അപ്പു​റ​ത്തു മങ്ങല്‍ കല​ശ​ലാ​യി​രു​ന്നു; അങ്ങോ​ട്ടു തി​ര​ക്കി​ക്ക​ട​ക്കു​ന്ന​തു ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി തോ​ന്നി; അങ്ങോ​ട്ടു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലല്‍ അവ​ന​വ​നെ​ത്ത​ന്നെ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ടു​ന്ന​തു പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്താ​യാ​ലും ആ മൂ​ടല്‍മ​ഞ്ഞിന്‍ചു​മ​രി​ലേ​ക്കു ഊളി​യി​ടു​ക​യേ നിര്‍വ്വാ​ഹ​മു​ള്ളു; അതു വേണം എന്നാ​യി. ദ്രു​ത​ഗ​തി​യാ​ണ് ഇവിടെ അത്യാ​വ​ശ്യം. പാ​വു​ക​ല്ലു​കള്‍ക്കി​ട​യില്‍ അയാള്‍ കണ്ടെ​ത്തിയ അഴി​വാ​തില്‍ പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടേ​യും കണ്ണില്‍പ്പെ​ട്ടാല്‍ മതി; സക​ല​വും നി​ല്ക്കു​ന്ന​ത് ഈ യദ്യ​ച്ഛാ​സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്മേല്‍ തു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ്. അവരും ആ കി​ണ​റ്റി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി​യെ​ന്നും അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്തി​യെ​ന്നും വരാം. ഒരു നി​മി​ഷ​മെ​ങ്കി​ലും വെ​റു​തേ കള​യാ​നി​ല്ല. അയാള്‍ മരി​യു​സ്സി​നെ നി​ല​ത്തു വെ​ച്ചി​രു​ന്നു; വീ​ണ്ടും പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു— അതാണ് വേണ്ട വാ​ക്ക്—അയാളെ ഒരി​ക്കല്‍ക്കൂ​ടി ചു​മ​ലി​ലേ​റ്റി, പു​റ​പ്പാ​ടാ​യി അയാള്‍ വന്ന​തു വന്നു എന്ന് ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ഊളി​യി​ട്ടു.

വാ​സ്ത​വ​ത്തില്‍ അവര്‍ക്ക​വി​ടെ ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് വി​ചാ​രി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ള​വും രക്ഷ​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു​സ​മ​യം മറ്റു​വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള​തും ഒട്ടും​ത​ന്നെ ഗൗരവം കു​റ​യാ​ത്ത​തു​മായ അപാ​യ​സ​ഞ്ച​യം അവിടെ തെ​യ്യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ മി​ന്നല്‍ നി​റ​ഞ്ഞ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റി​നു​ശേ​ഷം, വി​ഷ​വാ​യു​ക്ക​ളു​ടേ​യും കെ​ണി​ക​ളു​ടേ​യും ഒരു ഗു​ഹ​യാ​യി അവര്‍ക്കു മുന്‍പില്‍; ലഹ​ള​യ്ക്കു​ശേ​ഷം ഓവു​ചാല്‍. ഴാങ് വാല്‍ ഴാങ് നര​ക​ത്തി​ന്റെ ഒരു മതില്‍ച്ചു​റ്റില്‍നി​ന്നു മറ്റൊ​ന്നി​ലേ​ക്കു വീണു.

ഒരെ​മ്പ​ത​ടി മുന്‍പോ​ട്ടു ചെ​ന്ന​പ്പോ​ഴെ​യ്ക്ക് അയാള്‍ക്ക​വി​ടെ നി​ല​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ഒരു വൈ​ഷ​മ്യം മുന്‍പി​ലെ​ത്തി. വഴി​ക്ക് ആദ്യം കണ്ടെ​ത്തി​യ​പോ​ലു​ള്ള മറ്റൊ​രു കു​ട​റില്‍ച്ചെ​ന്നു പഴുതു മു​ട്ടി. അവി​ടെ​നി​ന്നു രണ്ടു വഴി പോ​കു​ന്നു​ണ്ട്. ഏതി​ലേ​യാ​ണ് പോ​കേ​ണ്ട​ത്? ഇട​ത്തോ​ട്ടോ തി​രി​യേ​ണ്ട​തു, വല​ത്തോ​ട്ടോ? അയാ​ളു​ടെ നില എന്താ​ണെ​ന്നു എങ്ങ​നെ ആ ഉരു​ണ്ട വി​ഷ​മ​ത​യില്‍വെ​ച്ചു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കും? ഞങ്ങള്‍ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യില്‍ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഈ വി​ഷ​മ​ത​യ്ക്ക് ഒരു തു​മ്പു​ണ്ട്. അത​തി​ന്റെ ചാ​യ്പാ​ണ്. ചാ​യ്പി​ലൂ​ടെ പോ​യാല്‍ പു​ഴ​യി​ലെ​ത്താം.

ഇതു ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

അയാള്‍ക്കു താ​നി​പ്പോള്‍ ദെ​യാ​ലി​ന്റെ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള ഓവു​ചാ​ലി​ലാ​ണെ​ന്നും ഇട​ത്തോ​ട്ടു​ള്ള വഴി​ക്കു പോ​യാല്‍ ഒരു കാല്‍മ​ണി​ക്കു​റി​നു​ള്ളില്‍ പോ​ങ്തൊ​ഷാ​ങ്ങി​നും പൊ​ങ്നെ​യ്ക്കും മധ്യ​ത്തി​ലു​ള്ള സെ​യിന്‍ന​ദി​യു​ടെ അഴി​മു​ഖ​ങ്ങ​ളില്‍ ഏതോ ഒന്നില്‍, എന്നു​വെ​ച്ചാല്‍ പച്ച​പ്പ​കല്‍സ്സ​മ​യ​ത്തു പാ​രി​സ്സില്‍ വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും ആള്‍ത്തി​ര​ക്കു​ള്ള പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു, ചെ​ന്നു പൊ​ന്തി​പ്പോ​വു​മെ​ന്നും ഉള്ളില്‍ത്തോ​ന്നി. ഒരു സമയം വഴി​ത്തി​രി​വു​സ്ഥ​ല​ത്തു​ള്ള ഏതോ ആള്‍പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ അയാള്‍ പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാടും.

അതിലെ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​വര്‍ തങ്ങ​ളു​ടെ കാല്‍ച്ചു​വ​ട്ടില്‍ ഭൂ​മി​യില്‍നി​ന്നു മു​റി​വേ​റ്റി​ട്ടു​ള്ള രണ്ടു മനു​ഷ്യര്‍ പൊ​ന്തി​വ​രു​ന്ന​തു​ക​ണ്ട് അമ്പ​ര​ക്കും. പോ​ലീ​സെ​ത്തു​ക​യാ​യി; അടു​ത്തു​ള്ള പട്ടാ​ള​ത്താ​വ​ള​ത്തില്‍നി​ന്നു പാ​റാ​വു​ഭ​ട​ന്മാ​രെ അവര്‍ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തു​ക​യും ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ക്ക​ഴി​യും. അങ്ങ​നെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുന്‍പേ അവര്‍ പട്ടാ​ള​ത്തി​ന്റെ പി​ടി​യില്‍പ്പെ​ടും. ഈ വി​ഷ​മ​ത​യി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ ആണ്ടു​പോ​ക​യും, ആ ഉരു​ണ്ട മങ്ങ​ലി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ തങ്ങ​ളെ ഏല്‍പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും, ഈശ്വ​രന്‍ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും കൊ​ണ്ടെ​ത്തി​ക്ക​ട്ടെ എന്നു കരു​തു​ക​യു​മാ​ണ് അതി​ലും ഭേദം.

അയാള്‍ ആ ചാ​യ്പു മേ​ല്പോ​ട്ടു കയറി, വല​ത്തോ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞു.

കല്പ​ട​യു​ടെ മൂല കട​ന്നു, ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നു കാ​റ്റിന്‍പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ വന്നി​രു​ന്ന വെ​ളി​ച്ചം തീര്‍ന്നു എന്നാ​യ​പ്പോള്‍, അയാള്‍ വീ​ണ്ടും കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നാ​യി. എങ്കി​ലും അയാള്‍ ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ മുന്‍പോ​ട്ടു നട​ന്നു. മരി​യു​സ്സി​ന്റെ രണ്ടു കൈയും അയാ​ളു​ടെ കഴു​ത്തില്‍ ചു​റ്റി​യി​ട്ടു​ണ്ട്; കാ​ലു​കള്‍ അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നില്‍ ഇഴ​ഞ്ഞു​പോ​രി​ക​യാ​ണ്. അയാള്‍ മരി​യു​സ്സി​ന്റെ രണ്ടു കൈയും തന്റെ ഒരു കൈ​കൊ​ണ്ട് മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു. മറ്റേ കൈ​കൊ​ണ്ടു ചു​മ​രി​ന്മേല്‍ തപ്പി​ത്ത​പ്പി നട​ന്നു. മരി​യു​സ്സി​ന്റെ കവിള്‍ അയാ​ളു​ടെ കവി​ളി​ന്മേൽ തൊ​ട്ടു. രക്തം പു​ര​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് അത​വി​ടെ ഒട്ടി. ഒരു ചൂ​ടു​ള്ള നീ​രൊ​ഴു​ക്കം മരി​യു​സ്സില്‍നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട് അയാ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഉടു​പ്പി​നു ള്ളി​ലേ​ക്കു ഇറ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് അയാള്‍ക്കു ബോധം വന്നു. എങ്കി​ലും മു​റി​പ്പെ​ട്ട ആളുടെ വായ ചെ​ന്നു തൊ​ട്ടി​രു​ന്ന ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന്റെ ചെ​വി​ക്ക​രി​കില്‍നി​ന്ന് ഒരു നേരിയ ശബ്ദം പൊ​ന്തി​യി​രു​ന്ന​ത്, ആ മനു​ഷ്യന്‍ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു. ഇപ്പോള്‍ അയാള്‍ നട​ക്കു​ന്ന വഴി ആദ്യ​ത്തേ​തു​പോ​ലെ തന്നെ ഇടു​ങ്ങി​യ​ത​ല്ല. അയാള്‍ വളരെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി അതിലേ മുന്‍പോ​ട്ടു നട​ന്നു. തലേ​ദി​വ​സ​ത്തെ മഴ​യു​ടെ വെ​ള്ളം തി​ക​ച്ചും പോ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല; അടി​യില്‍ നടു​ക്കാ​യി ഒരു ചെറിയ നീര്‍ച്ചാ​ലു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്; കാല്‍ വെ​ള്ള​ത്തില്‍ നന​യാ​തെ കഴി​ക്കാന്‍വേ​ണ്ടി അയാള്‍ക്കു ചു​മ​രോ​ടു മു​ട്ടി​ന​ട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ അയാള്‍ ഇരു​ട്ട​ത്തു നട​ന്നു. അദൃ​ശ്യ​ത​യില്‍ തപ്പി​ത്ത​ട​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്ന​വ​യും നി​ഴല്‍പാ​ടി​ന്റെ ഞര​മ്പു​ക​ളില്‍ ഭൂ​മി​ക്ക​ടി​യില്‍ ആണ്ടു​മ​റ​യു​ന്ന​വ​യു​മായ സത്ത്വ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലാ​യി അയാള്‍.

എങ്കി​ലും, അല്പാ​ല്പ​മാ​യി, ദൂ​ര​ത്തു​ള്ള കാ​റ്റിന്‍പ​ഴു​തു​കള്‍ ഈ മങ്ങിയ ഇരു​ട്ടി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക്, ഒരു നേര്‍ത്ത ചെ​റു​വെ​ളി​ച്ച​ത്തെ അയ​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടോ, അല്ലെ​ക്കില്‍ ആ ഇരു​ട്ടു​മാ​യി അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​കള്‍ പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടു എന്ന​തു​കൊ​ണ്ടോ, അയാ​ളു​ടെ അന്ധ​ത​യ്ക്കു കുറവു കി​ട്ടി; താന്‍ തപ്പി​നോ​ക്കി​യി​രു​ന്ന ചു​മ​രു​ക​ളു​ടേ​യും നട​ന്നു​പോ​യി​രു​ന്ന നി​ല​വ​റ​യു​ടേ​യും മട്ട് അയാള്‍ക്കു കു​റേ​ശ്ശ മന​സ്സി​ലാ​വാന്‍ തു​ട​ങ്ങി. ഇരു​ട്ട​ത്തു കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​കള്‍ വലു​പ്പം​വെ​യ്ക്കു​ന്നു; കഷ്ട​പ്പാ​ടില്‍ ആത്മാ​വു വലു​പ്പം​വെ​യ്ക്കു​ന്നു; ഒടു​വില്‍ അവിടെ ഈശ്വ​ര​നെ കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന തില്‍ ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

അയാ​ളു​ടെ വഴി തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​വുക എളു​പ്പ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

മു​ക​ളി​ലു​ള്ള തെ​രു​വു​ക​ളു​ടെ ക്രമം ഓവു​ചാ​ലി​ന്റെ ക്ര​മ​ത്തില്‍ മാ​റ്റൊ​ലി​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു​ണ്ട് എന്നു പറയാം. അന്നു പാ​രി​സ്സില്‍ രണ്ടാ​യി​ര​ത്തി​രു​ന്നൂ​റു തെ​രു​വു​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഓവു​ചാല്‍ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ ഉരു​ണ്ട കൊ​മ്പിന്‍കാ​ടു​കൾ​ക്ക​ടി​യില്‍ സ്വയം എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി വാ​യ​ന​ക്കാര്‍ സങ്കല്‍പി​ക്ക​ട്ടെ. അന്ന​ത്തെ കാ​ല​ത്തു​ള്ള ഓവു​ചാല്‍ ഒന്നി​ന്റെ അറ്റ​ത്തോ​ടു മറ്റൊ​ന്നി​ന്റെ​യാ​യി കൂ​ട്ടി​വെ​ച്ചാല്‍ മു​പ്പ​ത്തി​മൂ​ന്നു നാ​ഴി​ക​യോ​ളം ചെ​ല്ലും. വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഓവു​ചാല്‍ വല​പ്പ​ണി​ക്കു—കഴി​ഞ്ഞ മു​പ്പ​തു കൊ​ല്ല​ത്തെ പ്ര​യ​ത്ന​ത്തി​നു നാം നന്ദി​പ​റ​യുക—ഇപ്പോള്‍ നൂ​റ്റെണ്‍പ​തു നാ​ഴി​ക​യില്‍നി​ന്ന് ഒട്ടും കു​റ​ച്ച​ല്ല നീ​ള​മു​ള്ളൂ എന്നു ഞങ്ങള്‍ പറ​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​ന് ആദ്യ​ത്തില്‍ത്ത​ന്നെ ഒര​ബ​ദ്ധം പറ്റി. അയാ​ളു​ടെ ധാ​ര​ണ​താന്‍ റ്യു സാ​ങ്ദെ​നി​യു​ടെ അടി​യി​ലാ​ണെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു; ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​യ്ക്ക് അതു ശരി​യ​ല്ല. റ്യു സാ​ങ്ദെ​നി​യു​ടെ അടി​യില്‍ പതി​മ്മൂ​ന്നാം ലൂ​യി​യു​ടെ കാ​ല​ത്തു​ള്ള ഒരു പഴയ കല്ലോ​വു​ചാ​ലു​ണ്ട്. അതു പഴയ കൂര്‍ദെ​മി​റ​ക്ടി​ന്റെ ഉയ​ര​ത്തില്‍ വല​തു​വ​ശ​ത്ത് ഒരൊ​റ്റ വളവു മാ​ത്ര​വും നാലു കൈ​വ​ഴി​കള്‍ക്കൂ​ടി ഒരു കു​രി​ശു വര​യ്ക്കു​ന്ന സാ​ങ്മര്‍താ​ങ് ചാ​ലെ​ന്ന ഒരൊ​റ്റ ശാ​ഖ​യും​മാ​ത്രം കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു വമ്പി​ച്ച ഓവു​ചാല്‍ എന്നു​പേ​രു​ള്ള നീര്‍ശ്ശേ​ഖ​രി​പ്പു​ത​ള​ത്തില്‍ നേരെ ചെ​ന്നു​ചേ​രു​ന്നു. പക്ഷേ, കൊ​രി​ന്ത് വീ​ഞ്ഞു​ക​ട​യു​ടെ ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു പ്ര​വേ​ശ​ദ്വാ​ര​മു​ള്ള​തായ പെ​തി​ത് ത്രു​വാ​ങ്ദെ​റി​യി​ലെ നീര്‍ച്ചാല്‍ റ്യു സാ​ങ്ദെ​നി​യി​ലെ ഓവു​ചാ​ലി​ലേ​ക്ക് ഒരി​ക്ക​ലും ചെ​ന്നു​ചേ​രു​ന്നി​ല്ല; അതു മൊ​ങ്മാർ​തൃയ ഓവു​ചാ​ലില്‍ച്ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു; അവി​ടെ​യാ​ണ് ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് അപ്പോള്‍ ചെ​ന്നു കു​ടു​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​ത്. അവിടെ ആളു​കള്‍ക്കു വഴി​തെ​റ്റാന്‍ ധാ​രാ​ളം കാ​ര​ണ​മു​ണ്ട്. മൊ​ങ്മാര്‍തൃ ഓവു​ചാല്‍ പഴയ വല​പ്പ​ണി​യു​ടെ ഏറ്റ​വും കല​ശ​ലായ വി​ഷ​മ​ത​ക​ളില്‍ ഒന്നാ​ണ്. ഭാ​ഗ​ത്തി​നു, മീ​തെ​യ​ക്കു​മീ​തേ ചേര്‍ത്ത​ട​ക്കിയ ഒരു​പാ​ടു തത്ത​ച്ചെ​ക്ക​ക​ളു​ടെ ആകൃ​തി​യു​ള്ള ചന്ത​ക​ളി​ലെ ഓവു​ചാല്‍ അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നില്‍പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, അയാള്‍ക്കു മുന്‍പി​ലും ഒന്നി​ല​ധി​കം ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—ഇരു​ട്ട​ത്ത് ഓരോ ചോ​ദ്യ​ചി​ഹ്നം​പോ​ലെ വന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒന്നി​ല​ധി​കം തെ​രു​വു​മൂ​ല​കള്‍; ഒന്നാ​മ​ത് ഇട​തു​വ​ശ​ത്ത് ഒരു​ത​രം ലാ​ട​ച്ച​ങ്ങ​ല​പോ​ലെ തപാ​ലാ​പ്പീ​സി​ന്റെ അടി​യില്‍വെ​ച്ചും കോ​ത​മ്പ​ച്ച​ന്ത​യു​ടെ അടി​യില്‍വെ​ച്ചും പല T(ടി) കളും Z(സെഡി)കളു​മാ​യി കെ​ട്ടി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞു സെ​യിന്‍ നദി​വ​രെ എത്തി, അവി​ടെ​വെ​ച്ചു ഒരു Y(വൈ) ആയി അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ പ്ലാ​ത്രി​യേ​റി​ലെ കൂ​റ്റന്‍ ഓവു​ചാല്‍; രണ്ടാ​മ​ത്, വല​തു​വ​ശ​ത്ത് അടഞ്ഞ മു​റ്റ​ങ്ങ​ളായ മൂ​ന്നു പല്ലു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ റ്യു ദ്യു ക്ര​ദാ​നി​ലെ വള​യ​നി​ട​നാ​ഴി; മൂ​ന്നാ​മ​ത്, ഇടതു വശ​ത്തു, തു​ട​ങ്ങു​മ്പോള്‍ത്ത​ന്നെ ഒരു​ത​രം മു​ള്ളു​കൊ​ണ്ടു തക​രാ​റു പി​ടി​ച്ച​തും എല്ലാ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കും മു​റി​ഞ്ഞും ചെ​ന​ച്ചം​വെ​ച്ചും ലു​വ്രി​ലെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള പഴു​തി​ലെ വലിയ നി​ല​വ​റ​യില്‍ച്ചെ​ന്നു വള​ഞ്ഞു​തി​രി​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ മെ​യി​യൂ​ടെ ശാഖ: ഒടു​വില്‍ വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം ദൂ​ര​ത്തു​ചെ​ന്നു രക്ഷ​പ്രാ​പി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കില്‍ വേറേ യാ​തൊ​രു മാര്‍ഗ്ഗ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഓവു​ചാല്‍ നടു​ക്കെ​ട്ടില്‍ ചെ​ന്നു​ചേ​രു​ന്ന​തി​നു മുന്‍പ് അവി​ട​വി​ടെ​യു​ള്ള ചെ​റു​കു​ഴ​ലു​ക​ളൊ​ന്നും കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ റ്യു ദെ ഴെ​ന്യു​റി​ലു​ള്ള അടഞ്ഞ വഴി​യും.

ഞങ്ങള്‍ ഇവിടെ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യെ​ല്ലാം ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നു വല്ല അറി​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കില്‍, ചു​മര്‍ തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ താന്‍ റ്യു സാ​ങ​ദെ​നി​യി​ലെ ഭൂ​ഗര്‍ഭ​ക്ക​ല്പ​ട​യി​ല​ല്ല ചെ​ന്നു​പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു ക്ഷ​ണ​ത്തില്‍ മന​സ്സി​ലാ​യേ​നേ, പഴയ കല്ലി​നു പകരം, ഒരാള്‍ നീ​ള​ത്തി​ന് എണ്ണൂ​റു ലി​വര്‍ ചെലവു വരു​ന്ന കരി​ങ്ക​ല്ലും കു​മ്മാ​യ​വും ചേര്‍ത്തു​ള്ള പാ​ത​വി​രി​യോ​ടു​കു​ടി ഓവു​ചാ​ലിൽ​പ്പോ​ലും അന്ത​സ്സി​ലും ധാ​ടി​യി​ലു​മു​ള്ള പു​രാ​തന ശി​ല്പ​വി​ദ്യ​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്ത്, അയാള്‍ തൊ​ടു​ന്ന​ത് അക്കാ​ല​ത്തെ ചെലവു കു​റ​വി​ന്മേ​ലാ​യി​രു​ന്നു— മി​ത​വ്യയ സാ​മര്‍ത്ഥൃ​ത്തി​ന്മേ​ലാ​യി​രു​ന്നു. വാ​ര​യ്ക്ക് 200 ഫ്രാ​ങ്ക് വരു​മാ​റു കോണ്‍ക്രീ​റ്റു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള അടി​പ്പ​ണി​യില്‍ കു​മ്മാ​യം തേച്ച മു​ര​ട്ടു​ക​ല്ലി​ന്മേ​ലാ​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, ഇതൊ​ന്നും അയാള്‍ക്ക​റി​വി​ല്ല.

അയാള്‍ ഉല്‍ക്ക​ണ്ഠ​യോ​ടും എന്നാല്‍ ശാ​ന്ത​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി, യാ​തൊ​ന്നും കാ​ണാ​തെ, യാ​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ, യദൃ​ച്ഛാ​സം​ഭ​വ​ത്തില്‍ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ട​പ്പെ​ട്ട്, എന്നു​വെ​ച്ചാല്‍ ഈശ്വ​ര​നില്‍ ആണ്ടു​മു​ങ്ങി, മുന്‍പോ​ട്ടു നട​ന്നു.

പതു​ക്കെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഒരു​ത​രം ഭയം അയാളെ ബാ​ധി​ച്ചു എന്നു ഞങ്ങള്‍ സമ്മ​തി​ക്ക​ട്ടെ. അയാളെ ചു​റ്റി​യി​രു​ന്ന അന്ധ​കാ​രം അയാ​ളു​ടെ ആത്മാ​വി​ലേ​ക്കു തു​ള​ച്ചു​ക​ട​ന്നു. അയാള്‍ ഒരു കട​ങ്ക​ഥ​യില്‍ സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യാ​യി. ഈ ഓവു​ചാല്‍ ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു; അതു തല​ചു​റ്റി​ക്കു​ന്ന വി​ധ​ത്തില്‍ കൂ​ടി​പ്പി​ണ​യു​ന്നു. നി​ഴ​ല്പാ​ടു​ക​ളു​ടേ​തായ ഈ പാ​രി​സ്സില്‍ കു​ടു​ങ്ങി​പ്പോ​കുക എന്ന​തു വൃ​സ​ന​ക​ര​മാ​ണ്. ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ്ങി​നു തന്റെ വഴി കാ​ണാ​തെ​ത​ന്നെ നി​ശ്ച​യി​ക്കു​ക​യും ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീര്‍ക്കു​ക​യും വേ​ണ​മെ​ന്നാ​യി. ഈ അജ്ഞാ​ത​ത്വ​ത്തില്‍, അയാ​ളു​ടെ ഓരോ കാല്‍വെ​പ്പും അവ​സാ​ന​ത്തെ കാല്‍വെ​പ്പാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വരാം. എങ്ങ​നെ പു​റ​ത്തു കട​ക്കു​ന്നു: വല്ല പഴു​തും കണ്ടെ​ത്തു​മോ? വേണ്ട സമ​യ​ത്താ​കു​മോ കാണുക? കല്ലു​പൊ​ത്തു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ആ ഭൂ​ഗര്‍ഭ​ത്തി​ലെ പടു​കു​റ്റന്‍ ’സ്പ​ഞ്ച്’ തു​ള​ച്ചു​ക​യ​റി അപ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ? അവി​ടേ​യും ഇരു​ട്ട​ത്തു വല്ല അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​ക്കു​ടു​ക്കും താന്‍ എത്തി​മു​ട്ടു​മോ? വി​ട്ടു​പോ​രാന്‍ വയ്യാ​ത്ത​തും കട​ന്നു​പോ​വാന്‍ കഴി​വി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ വല്ല​തി​ലും ചെ​ന്നു പെ​ട്ടേ​ക്കു​മോ? മരി​യു​സ് അവി​ടെ​വെ​ച്ചു രക്ത​വാര്‍ച്ച​കൊ​ണ്ടും താന്‍ വി​ശ​പ്പു​കൊ​ണ്ടും ചത്തു​പോ​വു​മെ​ന്നു​ണ്ടോ? രണ്ടു​പേ​രു​ടെ​യും കഥ തീ​രു​ക​യും ആ രാ​ത്രി​യു​ടെ ഒരു മൂ​ല​യ്ക്കു രണ്ടു കങ്കാ​ള​ങ്ങ​ളെ സമ്പാ​ദി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു കാ​ര്യം അവ​സാ​നി​ക്കു​മെ​ന്നു​ണ്ടോ? അയാള്‍ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഉത്ത​ര​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ അയാള്‍ സ്വയം ചോ​ദി​ച്ചു. പാ​രി​സ്സി​ന്റെ കു​ടര്‍മാല ഒര​ഗാ​ധ​കു​ണ്ഡ​മാ​വാന്‍ പോ​വു​ന്നു. അവതാര പു​രു​ഷ​നെ​പ്പോ​ലെ അയാള്‍ രാ​ക്ഷ​സ​ന്റെ വയ​റ്റില്‍പ്പെ​ട്ടു.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഒര​ത്ഭു​തം. തീരെ അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മായ സമ​യ​ത്തു, നേരേ നട​ന്നി​രു​ന്ന​ത് ഒട്ടും നിര്‍ത്താ​തെ​യി​രി​ക്കെ, അയാള്‍ മേ​ല്പോ​ട്ടു പോ​വു​ക​യ​ല്ല ചെ​യു​ന്ന​തെ​ന്ന​റി​വാ​യി; ചെ​റു​പു​ഴ​യില്‍നി​ന്നു​ള്ള വെ​ള്ളം പെ​രു​വി​ര​ലി​ന്മേല്‍ വന്നു​കൊ​ള്ളേ​ണ്ട​തി​നു പകരം മട​മ്പ​ത്ത് വന്ന​ടി​ക്കാന്‍ തു​ട​ങ്ങി. ഓവു​ചാല്‍ കീ​ഴ്പോ​ട്ടി​റ​ങ്ങു​ക​യാ​ണ്. എങ്ങ​നെ? അയാള്‍ പെ​ട്ടെ​ന്ന് സെ​യിന്‍ന​ദി​യു​ടെ മുന്‍പില്‍ച്ചെ​ന്നു​പെ​ടാന്‍ ഭാ​വ​മാ​ണോ? ഈ അപകടം വലി​യ​താ​ണ്; പക്ഷേ, തി​രി​ച്ചു​പോ​വുക എന്ന​ത് ഒരി​ക്ക​ലും അപാ​യ​ക​രം. അയാള്‍ മുന്‍പോ​ട്ടു​ത​ന്നെ നട​ന്നു.

അയാള്‍ പോ​യി​രു​ന്ന​തു സെ​യിന്‍ന​ദി​യി​ലേ​ക്ക​ല്ല. അതി​ന്റെ വല​ത്തേ കര​യില്‍വെ​ച്ചു പാ​രി​സ്സി​ന്റെ നി​ല​ത്തി​നു​ള്ള തി​ണ്ട് അതി​ന്റെ വെ​ള്ള​ത്തൊ​ട്ടി​ക​ളില്‍ ഒന്നു സെ​യിന്‍ന​ദി​യി​ലേ​ക്കും മറ്റേ​തു ഓവു​ചാ​ലി​ലേ​ക്കു​മാ​ണ് ഒഴി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്. വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ തി​രി​വു തീര്‍ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഈ തി​ണ്ടി​നോ മു​കള്‍ഭാ​ഗം ഒരു ക്ര​മ​മി​ല്ലാ​ത്ത നി​ല​യി​ലാ​ണ്, വെ​ള്ള​ക്കു​ത്തു​ക​ളെ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ന്ന ആ അത്യു​ച്ച​സ്ഥി​തി റ്യു മി​ഷേല്‍ ല്‍ കൊം​തി​ന്റെ അപ്പു​റ​ത്തു സാ​ങ്ത് അവ്യാ ഓവു​ചാ​ലി​ലും, നട​ക്കാ​വു​കള്‍ക്ക​ടു​ത്തു​ള്ള ലുവൃ ഓവു​ചാ​ലി​ലും, ഹാ​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു​ള്ള മൊ​ങ്മാര്‍തൃ​ഓ​വു​ചാ​ലി​ലു​മാ​ണ്. ഈ അത്യു​ച്ച​സ്ഥി​തി​യി​ലാ​ണ് ഴാങ് വാല്‍ഴാ​ങ് അപ്പോള്‍ എത്തി​യി​രു​ന്ന​ത്, അയാള്‍ ഓവു​ചാല്‍ നടു​ക്കെ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള പോ​ക്കാ​ണ്; അയാ​ളു​ടെ വഴി ശരി​യാ​ണ്. പക്ഷേ, അയാള്‍ക്ക​ത​റി​ഞ്ഞു​കു​ടാ.

ഓരോ ശാ​ഖ​യും കണ്ടെ​ത്തു​മ്പോള്‍ അയാള്‍ അതി​ന്റെ മൂല തപ്പി​നോ​ക്കും; അയാള്‍ നട​ക്കു​ന്ന വഴി​യേ​ക്കാള്‍ ആ കണ്ടെ​ത്തിയ പഴുത് ഇടു​ങ്ങി​യ​താ​യി കണ്ടാൽ, അങ്ങോ​ട്ടു കട​ക്കാ​തെ നേരെ മുന്‍പോ​ട്ടു പോവും; ഓരോ ഇടു​ങ്ങിയ വഴി​യും അടഞ്ഞ നട​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള​താ​വ​ണ​മെ​ന്ന് അയാള്‍ കരുതി—അതു ശരി​യു​മാ​ണ്; അത് അയാള്‍ക്കെ​ത്തേ​ണ്ട ദി​ക്കില്‍നി​ന്ന് എന്നു​വെ​ച്ചാല്‍ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാ​നു​ള്ള പഴു​തില്‍നി​ന്ന്, അയാളെ അക​റ്റു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്കും. അങ്ങ​നെ ഞങ്ങള്‍ ഇപ്പോള്‍ത്ത​ന്നെ പറ​ക​യു​ണ്ടായ നാലു വി​ഷ​മ​ത​കള്‍കൂ​ടി ഇരു​ട്ട​ത്തു ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന നാ​ന്മ​ട​ങ്ങു കെ​ണി​യില്‍ അയാള്‍ പെ​ടാ​തെ കഴി​ഞ്ഞു.

ഒരി​ട​ത്താ​യ​പ്പോള്‍, ലഹള കാരണം കല്ല​ച്ചു പോ​യി​ട്ടു​ള്ള​തും വഴി​ക്കോ​ട്ട​കള്‍ രക്ത​പ​രി​സ​ര​ണ​ത്തെ നിര്‍ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ​തു​മായ പാ​രി​സ്സി​ന്റെ ആ ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നു കട​ന്നു, താന്‍ ജീ​വ​നു​ള്ള​തും കേ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ പാ​രി​സ്സി​ന്റെ അടി​യില്‍ എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന് അയാള്‍ക്കു തോ​ന്നി. തല​യ്ക്കു മു​ക​ളില്‍ പെ​ട്ടെ​ന്നു ദു​ര​ത്തു നി​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഇള​വി​ല്ലാ​തെ ഇടി​പോ​ലെ​യു​ള്ള ഒരു മു​ഴ​ക്കം കേ​ട്ടു. അതു വാ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പാ​ച്ചി​ലൊ​ച്ച​യാ​യി​രു​ന്നു.

അയാള്‍ ഒര​ര​മ​ണി​ക്കൂര്‍ നേ​ര​മാ​യി നട​ക്കു​ന്നു അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സി​ലു​ള്ള ഒരേ​ക​ദേ​ശ​ക്ക​ണ​ക്കു​പ്ര​കാ​രം; അതി​നു​ള്ളില്‍ അല്പ​സ​മ​യ​വും വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല; മരി​യു​സ്സി​നെ പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള കൈ​യൊ​ന്നു മാ​റ്റു​ക​മാ​ത്രം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ട്. ഇരു​ട്ടി​ന്റെ അഗാ​ധ​ത​യ്ക്ക് ഒരു കു​റ​വു​മി​ല്ല; പക്ഷേ, ആ ആഴം അയാളെ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അയാള്‍ തന്റെ നി​ഴല്‍ മുന്‍പില്‍ക്ക​ണ്ടു. അതു നേര്‍ത്ത​തും ഏതാ​ണ്ടു അസ​പ​ഷ​ട​വു​മായ ഒരു ചു​ക​പ്പു​വര്‍ണ്ണ​ത്തി​ലാ​ണ് എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​ത്; ഈ നിറം അടി​യി​ലു​ള്ള നി​ല​ത്തും. മു​ക​ളി​ലേ തട്ടി​ന്മേ​ലും, ഇടം​വ​ലം വശ​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ള്ള രണ്ടു ഒട്ട​ലു​ള്ള ചു​മ​രി​ന്മേ​ലും, എല്ലാം വ്യാ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. അമ്പ​ര​ന്നു​പോ​യി അയാള്‍ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി.

അയാള്‍ക്കു പി​ന്നില്‍, അപ്പോള്‍ത്ത​ന്നെ പി​ന്നി​ട്ടു​പോ​ന്ന വഴി​യില്‍ അപാ​ര​മെ​ന്ന് അയാള്‍ക്കു തോ​ന്നിയ അത്ര​യും അക​ല​ത്താ​യി, കട്ട​പി​ടി​ച്ച അന്ധ​കാ​ര​ത്തെ കു​ത്തി​ത്തു​ള​ച്ച്, അയാളെ നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു​ത​രം ഭയ​ങ്ക​ര​ന​ക്ഷ​ത്രം തി​ള​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

അത് ഓവു​ചാ​ലില്‍ ഉദി​ച്ച പൊ​ല്ലീ​സ്സി​ന്റെ വ്യ​സ​ന​ക​ര​മായ വി​ള​ക്കു​ന​ക്ഷ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

ആ നക്ഷ​ത്ര​ത്തി​നു പി​ന്നില്‍, കറു​ത്തു, നി​വര്‍ന്നു, അസ്പ​ഷ്ട​മാ​യി. ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി, എട്ടോ പത്തോ രൂ​പ​ങ്ങള്‍ സമ്മി​ശ്ര​മായ വി​ധ​ത്തില്‍ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നീ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ട്.