കേ​ര​ളീയ മഹാ​ക​വി​ക​ളു​ടെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി നമു​ക്കു് ഖണ്ഡി​ത​മാ​യി യാ​തൊ​ന്നും അറി​വാൻ നി​വൃ​ത്തി​യാ​ല്ലാ​തെ വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് വളരെ ദയ​നീ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പേരും ഊരും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു് ഇപ്പോൾ ഏറെ​ക്കു​റെ പരി​ഹ​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. അദ്ദേ​ഹം രാ​മ​നാ​മാ​വാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് ആന്ത​ര​മായ ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി ഞാൻ ഊഹി​ച്ച​പ്പോൾ ചില പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രും അവ​രു​ടെ വാ​യിൽ​നി​ന്നും വീ​ഴു​ന്ന​തെ​ല്ലാം പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു വ്യാ​പാ​രം നട​ത്തു​ന്ന മു​റി​ക്കു​ന്ത​ക്കാ​രും ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു​വ​ശാ​യി.എന്നാൽ ഈയി​ട​യ്ക്കു പ്ര​കാ​ശി​ത​മായ ഒരു തീ​റാ​ധാ​രം ഈ സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളെ നി​ശ്ശേ​ഷം അക​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

“കൊ​ല്ലം ൭൨൪ ധനു ഇരു​പ​തിൽ കീ​ഴ്‍പാ​ലൂ​രു​നാ​ടു ചി​റ്റൂർ മു​ക്കാൽ​വ​ട്ട​ത്തു ഇരു​ന്നെ​ഴു​തിയ അട്ടി​പ്പേ​റോ​ല​ക്ക​ര​ണ​മാ​വി​തു. എഴു​നില എഴു​നീ​ക്കാ​രും എമ്പ​ര​ദേ​വ​ത​മാ​രും എമ്പ​ത്തോ​രു​ട​യ​ക്കാ​രും എന്ത​മ്പി തങ്ക​ച്ചി​മാ​രും എപ്പേർ​പെ​ട്ടു​ല​ക​ത്തോ​രും എപ്പോ​തു​മ​റി​യ​വേ​ണ്ടും അവ​സ്ഥ​യാ​വി​തു് ശേ​ക​രി​കോർ ശേ​വു​ക​രായ ആയി​ര​മ​ര​ചർ​ക്ക​ര​ച​രാ​യ് അമ്പ​ര​പ്പാ​റ​യ്ക്കു​ട​യ​വ​രാ​യ് അര​മ​ന​വീ​ട്ട​തി​പ​തി​യാ​യ് ചമ്പ​ത്തു വാഴും രാ​മ​ശ്ശൻ കയ്യാൽ പേ​രു​മർ​ത്ഥ​വും വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടേൻ.

വെ​ട്ട​ത്തു​നാ​ട്ടു് തി​രു​ക്ക​ണ്ടി​യൂർ​ദേ​ശ​ത്തു് മു​ക്കാൽ​വ​ട്ട​ത്തു് തു​ഞ്ച​ത്തി രാ​മ​നാർ​ക്കു വേ​ണ്ടി ചൊൽ​ചോ​ഴ​ത്തു ചൂ​രി​യും [6] കൊ​ണ്ടാ​രു​ക്കൊ​ണ്ടു് ഇക്ക​ണ്ട​പേ​രു​മർ​ത്ഥ​ത്തി​നും കാ​രി​യം–അതിരു–വാ​ര​വും കാ​രാ​ഴ്മ​യും നൊ​രി​യും നൊ​രി​യി​ട​പ്പ​ഴു​തും ആൾ​പ്പോ​കും വഴി, നീർ പോകും. ചാലും മാൻ ചാടും കു​ന്നും മീൻ ചാടും ചോ​ല​യും കല്ക്ക​ര​ടു കാ​ഞ്ഞി​ര​ക്കു​റ്റി മുൾ​മു​രൾ മൂർ​ഖൻ​പാ​മ്പു കു​ള​ത്തിൽ കണ്ണ​നും കി​ണ​റ്റിൽ പന്നി​യും എപ്പേർ​പ്പെ​ട്ട​തും കൂടി വീ​ര​രാ​യർ​കൊ​ണ്ടു് അട്ടി​പ്പേ​റാ​യ് നീ​രു​മു​ത​ലാ​യ് നീ​ര​ട്ടി​പ്പേ​റാ​യ് നീ​ര​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാൻ ചമ്പ​ത്തു രാ​മ​ശ്ശ​നും തങ്ക​ച്ചി​മാ​രും” ഇതി​നു​പു​റ​മേ മുൻ​പു് ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള സൂ​ര്യ​കൃ​ത​മായ “ഭാ​സ്വ​ത്തു​ഞ്ചാ​ഖ്യ” എന്ന ചര​മ​ശ്ലോ​ക​വും എന്റെ ഊഹ​ത്തെ ബല​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു സാ​മൂ​തി​രി​യു​ടെ മി​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്ന കല്യാ​ണ​സു​ന്ദ​ര​ഗു​രു​വി​ന്റെ ഒരു തെ​ലു​ങ്കു​രേ​ഖ​യിൽ രാ​മ​നെ​ഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ൬൬൧-ൽ ജനി​ച്ച​താ​യി രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​മു​ണ്ട​ത്രേ. ആ രേഖ എനി​ക്കു കാ​ണ്മാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. അപ്പോൾ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജീ​വി​ത​കാ​ലം ൬൬൧ മു​തൽ​ക്കു് ൭൩൨ ധനു ൨൪-ാം തീ​യ​തി​വ​രെ ആണെ​ന്നു സി​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ വരു​മ്പോൾ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും കണ്ണ​ശ്ശ​നും തമ്മിൽ ആലുവാ മണൽ​പ്പു​റ​ത്തു വച്ചു് കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടി എന്നു​ള്ള ഐതി​ഹ്യ​വും വാ​സ്ത​വ​മാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു വരും. ഈ രേഖകൾ ശേ​ഖ​രി​ച്ച പു​തു​ക്കു​ള​ങ്ങര രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​മേ​നോ​നോ​ടു് മല​യാ​ളി​കൾ എത്ര​മാ​ത്രം കട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറ​ഞ്ഞ​റി​യി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​ണു്.

ഇതു​പോ​ലു​ള്ള തെ​ളി​വു​കൾ നമ്പ്യാ​രെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും ലഭി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ നമു​ക്കു് ‘കാടും പടലും’ തല്ലി വല്ല​തും പറ​യു​ക​യേ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ളു.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഭവനം തി​രു​വി​ല്വാ​ദ്രി​ക്കു സമീപം കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തു​ള്ള കല​ക്ക​ത്തു് ആയി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നെ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യ​മേ ഇല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജന​ന​കാ​ല​ത്തു് ഈ പ്ര​ദേ​ശം കൊ​ച്ചി​യോ​ടു ചേർ​ന്നി​രു​ന്നു എങ്കി​ലും ൧൦൩൯-​ാമാണ്ടു സിം​ഹാ​സ​നാ​രോ​ഹ​ണം ചെയ്ത കൊ​ച്ചീ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റേ​യും പ്ര​സി​ദ്ധ മന്ത്രീ​ന്ദ്ര​നാ​യി​രു​ന്ന ശങ്കു​ണ്ണി​മേ​നോൻ ദി​വാൻ​ജി​യു​ടേ​യും കാ​ല​ത്തു് ബ്രി​ട്ടീ​ഷ്ഗ​വർ​മ്മെ​ന്റിൽ​നി​ന്നും പോർ​ക്ക​ളം, കോ​ട്ടാ​യി എന്നീ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് അതിനെ ബ്രി​ട്ടീ​ഷി​നോ​ടു ചേർ​ക്ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഇതു് ൧൮൭൦-ൽ ആയി​രു​ന്നു. ആ സ്ഥ​ല​ത്തി​നു് ലക്ക​ടി റെ​യിൽ​വേ​സ്റ്റേ​ഷ​ന്റെ സാ​മീ​പ്യം എന്നൊ​രു പ്രാ​ധാ​ന്യ​മേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു എന്നു് ശ്രീ​മാൻ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ആ സ്റ്റേ​ഷൻ നമ്പ്യാ​രു​ടെ ജന​ന​കാ​ല​ത്തു് അവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല​താ​നും. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ പ്ര​സി​ദ്ധ ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു് തി​രു​വി​ല്വാ​മല. നമ്പ്യാ​രു​ടെ ജന​ന​ത്താൽ അതു് ദ്വേ​ധാ ഒരു പു​ണ്യ​സ്ഥ​ല​മാ​യ്‍ത്തീർ​ന്നു എന്നു പറ​യു​ന്ന​താ​ണു് ശരി.

കു​ഞ്ച​ന്റെ ജനനം ൮൮൦-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കുായിരുന്നെന്നു് ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അവർ​ക​ളും അതി​നെ​ത്തു​ടർ​ന്നു മറ്റു ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രും അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ ശങ്കു​ണ്ണി​യാ​ക​ട്ടെ ൯൦൦-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കായിരുന്നുവെന്നും പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു. ഇതിൽ ആദ്യ​ത്തെ അഭി​പ്രാ​യ​മാ​ണു് അധികം ആദ​ര​ണീ​യ​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി ചില ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ അറി​യാ​വൂ. ശങ്കു​ണ്ണി​അ​വർ​കൾ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“നമ്പ്യാ​രു​ടെ അച്ഛൻ ഏറ്റു​മാ​നൂർ താ​ലൂ​ക്കിൽ​ച്ചേർ​ന്ന കി​ട​ങ്ങൂർ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലു​ള്ള കല്ല​മ്പ​ള്ളി നമ്പൂ​രി​യാ​ണു്. സ്വ​ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള ഒരു നമ്പൂ​രി​യാ​ണെ​ന്നു ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് തെ​റ്റാ​ണു്. കി​ട​ങ്ങൂർ​ക്കാർ നമ്പൂ​രി​മാർ​ക്കു് കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തു ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ശാ​ന്തി​യു​ണ്ടു്. ഊഴ​മു​റ​യ്ക്കു് അവരിൽ ഓരോ​രു​ത്തർ അവി​ടെ​പ്പോ​യി താ​മ​സി​ക്കുക ഇപ്പോ​ഴും പതി​വു​ണ്ടു്. ശാ​ന്തി​ക്കാ​യി കല്ലം​പ​ള്ളി ഇല്ല​ത്തെ ഒരു നമ്പൂ​രി കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തു​പോ​യി താ​മ​സി​ച്ച​പ്പോൾ നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഭവ​ന​ത്തിൽ ഒരു സ്ത്രീ​ക്കു സം​ബ​ന്ധം തു​ട​ങ്ങി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശാ​ന്തി​യു​ടെ കാ​ലാ​വ​ധി കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ സ്വ​ദേ​ശ​മായ കി​ട​ങ്ങൂർ​ക്കു പോ​ന്നു. ആ സമയം തന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ​ക്കൂ​ടെ കി​ട​ങ്ങൂർ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നു. ആ നങ്ങ്യാർ​ക്കു് അപ്പോൾ ഗർ​ഭ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കി​ട​ങ്ങൂർ വന്നു് അഞ്ചാ​റു​മാ​സം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവർ പ്ര​സ​വി​ച്ചു് ഒരു പു​ത്ര​നു​ണ്ടാ​യി. ആ പു​ത്ര​നാ​ണു് സാ​ക്ഷാൽ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ.”

“കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ ഉത്ഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു ഐതി​ഹ്യം കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു​കൂ​ടി ഇവിടെ വക്ത​വ്യ​മാ​കു​ന്നു. വന്നേ​രി ദേ​ശ​ത്തു​കാ​ര​നായ ഒരു നമ്പൂ​രി ദാ​രി​ദ്ര്യം നി​മി​ത്തം തന്റെ പെണ്‍കി​ടാ​ങ്ങ​ളെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​യ്ക​യാൽ പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ സഞ്ച​രി​ച്ചും കോ​ഴി​ക്കോ​ടു്, കൊ​ച്ചി, അമ്പ​ല​പ്പുഴ, തി​രു​വി​താം​കൂർ മു​ത​ലായ രാ​ജ്യ​ങ്ങൾ വാ​ണി​രു​ന്ന രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ മു​ത​ലാ​യി പലരെ കണ്ടു സങ്ക​ടം പറ​ഞ്ഞും മറ്റും സമ്പാ​ദി​ച്ച ഏതാ​നും പണ​വും​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ദിവസം ഉച്ച​യാ​കാ​റാ​യ​പ്പോൾ കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തെ​ത്തി. മടി​ശ്ശീല കു​ള​ക്ക​ട​വിൽ വച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം കു​ളി​യും ജപ​വു​മെ​ല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ മടി​ശ്ശീല കണ്ടി​ല്ല. പല അന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ നട​ത്തീ​ട്ടും ഒരു തു​മ്പും ഉണ്ടാ​കാ​തെ വ്യ​സ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സ്വ​ദേ​ശ​ത്തേ​ക്കു പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. പി​ന്നെ നാ​ല​ഞ്ചു​കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ ശേഷം ഒരി​ക്കൽ ഒരു ദിവസം വൈ​കു​ന്നേ​രം അദ്ദേ​ഹം കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തു വന്നു​ചേർ​ന്നു. അമ്പ​ല​ത്തിൽ അത്താ​ഴ​വും കഴി​ച്ചു ശാ​ന്തി​ക്കാ​രൻ നമ്പൂ​രി​യൊ​രു​മി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു പോയി. അന്നു് അവിടെ ശാ​ന്തി കി​ട​ങ്ങൂർ​ക്കാ​രൻ കല്ല​മ്പ​ള്ളി നമ്പൂ​രി​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. കല്ല​മ്പ​ള്ളി​ന​മ്പൂ​രി​ക്കു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഭവ​ന​ത്തിൽ ഒരു സ്ത്രീ​ക്കു് സം​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. നമ്പൂ​രി​മാർ രണ്ടു​പേ​രും​കൂ​ടി നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലെ​ത്തി. മു​റു​ക്കി വെ​ടി​യും പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന മദ്ധ്യേ വന്നേ​രി​നാ​ട്ടു​കാ​രൻ നമ്പൂ​രി തന്റെ മടി​ശ്ശീല കു​ള​ക്ക​ട​വിൽ വച്ചു കള​വു​പോയ കഥ​കൂ​ടി പ്ര​സം​ഗ​വ​ശാൽ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യാ​യി. അതു​കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഒരു നങ്ങ്യാർ (ശാ​ന്തി​ക്കാ​രൻ നമ്പൂ​രി​യു​ടെ ഭാര്യ) വേഗം അറ തു​റ​ന്നു് ഒരു മടി​ശ്ശീ​ല​യെ​ടു​ത്തു വന്നേ​രി​ക്കാ​രൻ നമ്പൂ​രി​യു​ടെ മു​മ്പിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു വച്ചി​ട്ടു് ‘അവി​ടു​ത്തേ മടി​ശ്ശീല ഇതാണോ എന്നു നോ​ക്ക​ണം’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു. നമ്പൂ​രി മടി​ശ്ശീല കണ്ട​പ്പോൾ തന്നെ അതു് തന്റേ​താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യും അഴി​ച്ചെ​ണ്ണി​നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ പണം ശരി​യാ​യി​ട്ടു കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്തു. നമ്പൂ​രി മടി​ശ്ശീല കു​ള​ക്ക​ട​വിൽ​വ​ച്ചു കു​ളി​ച്ച സമയം അവിടെ പു​ല്ലു തി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു നി​ന്നി​രു​ന്ന ഒരു പശു മടി​ശ്ശീ​ല​യു​ടെ മു​ക​ളിൽ ചാ​ണ​ക​മി​ട്ട​തി​നാ​ലാ​ണു് മടി​ശ്ശീല കാ​ണാ​തെ​യാ​യ​തു്. നമ്പൂ​രി പോ​യ​തി​ന്റെ ശേഷം നമ്പ്യാർ കു​ള​ക്ക​ട​വിൽ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ നല്ല ചാണകം കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് വാ​രി​യെ​ടു​ത്ത​തി​നാ​ലാ​ണു് മടി​ശ്ശീല അവ​രു​ടെ പക്കൽ കി​ട്ടി​യ​തു്. ഉട​മ​സ്ഥ​നാ​രെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു് കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് നങ്ങ്യാർ മടി​ശ്ശീല സൂ​ക്ഷി​ച്ചു വച്ചി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മടി​ശ്ശീല കി​ട്ടി​യ​പ്പോൾ ആ ദരി​ദ്ര​നായ നമ്പൂ​രി​ക്കു​ണ്ടായ സന്തോ​ഷം ഇത്ര​മാ​ത്ര​മെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ഉടനേ ആ നമ്പൂ​രി എണീ​റ്റു് രണ്ടു കയ്യും നങ്ങ്യാ​രു​ടെ തലയിൽ വച്ചു് സന്തോ​ഷാ​ശ്രു​ക്കൾ പൊ​ഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഗദ്ഗ​ദ​സ്വ​ര​മാ​യി​ട്ടു്–അടു​ത്ത ആണ്ട​ത്തേ​ക്കു് അതി​യോ​ഗ്യ​നായ ഒരു പു​ത്രൻ നി​ന​ക്കു​ണ്ടാ​ക​ട്ടെ എന്ന​നു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. ആ അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്താൽ മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം ആ നങ്ങ്യാർ​ക്കു​ണ്ടായ പു​ത്ര​നാ​ണു് കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​ന്നാ​ണു് കേ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.”

മി: പി. കെ.നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള ഈ ഐതി​ഹ്യ​ത്തിൽ അല്പ​മൊ​രു മാ​റ്റം വരു​ത്തി ‘കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ നാ​ല​ഞ്ചു​കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞു’ എന്ന ഭാഗം മാ​ത്ര​മേ വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളു​താ​നും. മി. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യ​രാ​ക​ട്ടെ മി: പി. കെ​യു​ടെ പാ​ഠ​ത്തെ അല്പം ഒന്നു മി​നു​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ രണ്ടു ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രും നങ്ങ്യാ​രു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് നമ്പൂ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള അം​ശ​ത്തെ വി​ട്ടു​ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

കു​ഞ്ച​ന്റെ പി​താ​വു് ഒരു നമ്പൂ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള ശങ്കു​ണ്ണി​യു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം ശരി​യാ​ണെ​ന്നു​ത​ന്നെ എനി​ക്കും തോ​ന്നു​ന്നു. അതി​നു​ള്ള കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ പി​ന്നീ​ടു് പ്ര​സ്താ​വി​ക്കാം. പി. കെ. അവർകൾ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള മറ്റൊ​രു ഐതി​ഹ്യ​ത്തി​ന്റെ ചരി​ത്രം കുറെ രസ​ക​ര​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു:- “ഇനി​യൊ​രു കഥ​യു​ള്ള​തു് സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ലാ​ക​യാൽ കു​റേ​ക്കൂ​ടി ഗൗ​ര​വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​താ​ണു്. അതു് മഹാ​നു​ച​രി​തം എന്നൊ​രു ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ നമ്പ്യാ​രെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഒരാൾ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ തല​വ​ടി​യിൽ നി​ന്നും എനി​ക്കു് അയ​ച്ചു​ത​ന്നി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. ‘കദാ​ചിൽ സ സപ്ത​വാർ​ഷി​കോ ഗു​രു​ഗൃ​ഹം പ്രതി ഗച്ഛൻ മധ്യേ​മാർ​ഗ്ഗം കു​ത്ര​ചി​ദ് ഗി​രി​ത​ട​പ്ര​ദേ​ശേ ഗത​മൂർ​ച്ഛ​നേന ഗരി​ഷ്ഠ​കാ​ള​സർ​പ്പേണ വാ​മ​പാ​ദേ ദഷ്ടഃ സൻ ഗത​ചേ​ത​നഃ ഛി​ന്ന​മൂ​ല​സ്ത​രു​രിവ പപാത തദ്വ​ത്വ ഏവ ചി​ന്തിത സന്താ​ന​ല​ത​യാ മഹി​ത​യാ തയാ മഹാ​ദേ​വ​ത​യാ ശര​ച്ച​ന്ദ്ര​ച​ന്ദ്രി​കാ​നി​ന്ദ​ന​ജ​ഗ​ദാ​ന​ന്ദ മന്ദ​ഹാ​സ​മ​ര​ന്ദ​സാ​ന്ദ്ര​സു​ന്ദ​ര​വ​ദ​നാ​ര​വി​ന്ദ​യാ കന്ദു​ക​ശു​ക​ക​രാ​ര​വി​ന്ദ​യാഽത്രാ​ഗ​തി​ര​കാ​രി​ഷ്ട. തത​ശ്ച​അ​ത്ഭു​ത​സു​കു​മാ​രീ കു​മാ​ര​മിവ പ്രേ​മാ​തി​രേ​കേണ കടാ​ക്ഷ​ച​ന്ദ്രി​ക​യാ ശി​ശി​രീ​കൃ​ത്യ ഹസ്താം​ബു​ജേന ഗൃ​ഹീ​ത്വാ​ചാഽലിം​ഗ്യ​നി​ജ​ക​ന​ക​മ​ണ്ഡ​ലു​സ്ഥേന പയസാഽഭി​ഷി​ച്യ ദി​വ്യം പയഃ പാ​യ​യി​ത്വാഽന്തർ​ദ​ധേ തദാ പ്ര​ഭൃ​തിഃ’.

‘തല​വ​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരാൾ’ എന്നു് ഇവിടെ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് വി​ദ്വൽ​കു​ലാ​വ​തം​സ​മായ കി​ട്ടാ​യി​ആ​ശാ​നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​ണു്. ൧൦൮൭-ൽ ആന​പ്രാ​മ്പാൽ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​വ​ച്ചു​ന​ട​ന്ന ഒരു മഹാ​യോ​ഗ​ത്തിൽ പ്ര​ചീന ഹൈ​ന്ദവ പരി​ഷ്കാ​രം എന്ന വി​ഷ​യ​ത്തെ അധി​ക​രി​ച്ചു് ഞാൻ അതി​ദീർ​ഘ​മായ ഒരു പ്ര​സം​ഗം എഴുതി വാ​യി​ക്ക​യു​ണ്ടാ​യി. പ്ര​സം​ഗം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​വ​രിൽ മു​ക്കാൽ​ഭാ​ഗ​വും ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം എന്നാ​ണു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. ഏതാ​യാ​ലും അദ്ധ്യ​ക്ഷ​പ​ദം അലം​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന മഹാ​ശ​യൻ എല്ലാ​വ​രേ​യും തട്ടി​യു​ണർ​ത്തി. ചരി​ത്രാ​ന്വേ​ഷ​ണ​മൊ​ക്കെ നാം നിർ​ത്തി​വ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നും വല്ല കൃ​ഷി​യോ കച്ച​വ​ട​മോ—വക്കീൽ​പ​ണി​യാ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല—സ്വീ​ക​രി​ച്ചു് ധാ​രാ​ളം പണം സമ്പാ​ദി​ക്ക​യാ​ണു വേ​ണ്ട​തെ​ന്നും അധ്യ​ക്ഷൻ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ സദ​സ്യ​രു​ടെ വായിൽ വെ​ള്ള​മൂ​റി​ക്കാ​ണ​ണം. എനി​ക്കാ​ക​ട്ടെ ചരി​ത്രാ​ന്വേ​ഷ​ണം ജീ​വി​ത​ത്തൊ​ഴി​ലാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഒരു ബലി​ഷ്ഠ​മായ അഭി​വാ​ഞ്ഛ​യും ജനി​ച്ചു. ആ സദ​സ്യ​രിൽ ഒരാൾ മാ​ത്രം എന്റെ പ്ര​സം​ഗം സശ്ര​ദ്ധം ശ്ര​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അദ്ധ്യ​ക്ഷ​ന്റെ സമ്മാ​ന​വും വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ ഹാ​ളി​നു​വെ​ളി​യിൽ വന്ന​പ്പോൾ ആ മാ​ന്യൻ എന്നെ കാ​ത്തു​നി​ന്നി​രു​ന്നു. അതു മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ കി​ട്ടാ​യി ആശാ​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം എന്നെ സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു ക്ഷ​ണി​ച്ചു. പലേ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ഞങ്ങൾ സം​സാ​രി​ച്ചു. കി​ട്ടാ​യി​ആ​ശാ​നു​മാ​യി സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ലേർ​പ്പെ​ട്ടാൽ സമയം പോ​കു​ന്ന​തു് അറി​യു​ക​യേ​യി​ല്ല. ഇത്ര ഫലി​ത​മ​യ​വും എന്നാൽ വി​ജ്ഞാ​ന​പ്ര​ദ​വും ആയ സം​ഭാ​ഷ​ണം ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. പ്ര​സം​ഗ​വ​ശാൽ പീ. കേ-​യുടെ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സ്താ​വ​മു​ണ്ടാ​യി. നമ്പ്യാ​രെ​പ്പ​റ്റി വല്ല ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങ​ളോ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളോ അറി​യാ​മെ​ങ്കിൽ എഴുതി അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ആശാ​നോ​ടു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നും സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ ഒരു കെ​ട്ടു​കഥ രചി​ച്ചു് അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു എന്നും ആശാൻ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ അമ്പ​ര​ന്നു​പോ​യി. ആശാ​നു് ഇത്ത​രം വി​ദ്യ​കൾ പലതും ഉള്ള​താ​യി എനി​ക്കു് അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ശ്നം​കേൾ​ക്കാൻ ആരെ​ങ്കി​ലും ക്ഷ​ണി​ച്ചാൽ, പ്രാ​മാ​ണി​ക​വ​ച​ന​ങ്ങ​ളെ​ന്ന ഭാവേന പെ​ട്ടെ​ന്നു് സം​സ്കൃ​ത​ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​ക്കി​ച്ചൊ​ല്ലി ജ്യോ​ത്സ്യ​നെ വി​ഷ​മി​പ്പി​ക്കുക ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് വി​നോ​ദ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും അതു​കൊ​ണ്ടു് ആശാ​നു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞാൽ​പി​ന്നെ ജ്യോ​ത്സ്യ​ന്മാ​രാ​രും പ്ര​ശ്ന​ത്തി​നു ചെ​ല്ലാ​റി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നും ഞാൻ മു​മ്പേ​ത​ന്നെ കേ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും പീ. കേ അവർകൾ ആശാ​ന​യ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത കഥയെ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ ചേർ​ത്തു് പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഇനി ഈ വ്യ​തി​യാ​നം ഇവിടെ നി​ല്ക്ക​ട്ടേ.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ മാ​താ​വി​നു് കു​റ​ഞ്ഞ​പ​ക്ഷം രാഘവൻ എന്നൊ​രു സഹോ​ദ​ര​നും രണ്ടു പു​ത്ര​ന്മാ​രും ഒരു സഹോ​ദ​രി​യും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി നമു​ക്ക​റി​യാം. ചന്ദ്രി​കാ​വീ​ഥി​യു​ടെ പ്ര​സ്താ​വ​ന​യിൽ ‘അസ്തി മം​ഗ​ല​ഗ്രാ​മ​വാ​സ്ത​വ​സ്യ രാ​ഘ​വ​പാ​ണി​ഘ​സ്യ​ഭാ​ഗി​നേ​യോ രാ​മാ​പാ​ണി​വാ​ദഃ’ എന്നു രാ​മാ​പാ​ണി​വാ​ദൻ രാ​ഘ​വൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​ന്നൊ​രു മാ​തു​ല​നെ സ്മ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​താ​വി​നു് ഒരു സഹോ​ദ​രി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് സി​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ ൯൪൦-ൽ മറ്റൊ​രു രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദൻ സ്വ​മാ​തു​ല​നെ​ന്ന നി​ല​യിൽ നമ്മു​ടെ മഹാ​ക​വി​യെ സ്തു​തി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് കു​റ​ഞ്ഞ​പ​ക്ഷം ഒരു സഹോ​ദ​രി​യെ​ങ്കി​ലും കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി തെ​ളി​യു​ന്നു. പീ. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർ​ക​ളും കു​ഞ്ച​നു് ദാ​മോ​ദ​രൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​ന്നു് ഒരു ഭാ​ഗി​നേ​യൻ​കൂ​ടി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ൯൫൯-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കു് എഴു​ത​പ്പെ​ട്ട രാ​മേ​ശ്വ​ര​യാ​ത്ര എന്ന തു​ള്ള​ലിൽ തൽ​കർ​ത്താ​വു് ധർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രിൽ ഒരാ​ളായ ഒരു ദാ​മോ​ദ​രൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം കല​ക്ക​ത്തു കു​ടും​ബ​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു് നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല.

കൃ​ഷ്ണൻ​ന​മ്പ്യാ​രും രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​മാ​ണു് ആ സു​കൃ​തി​നി​യു​ടെ പു​ത്ര​ന്മാർ. അവരിൽ കൃ​ഷ്ണൻ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നാ​ണു് ഞാൻ ഊഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ ‘കൃ​ഷ്ണേ സോ​ദ​ര​രോ​ഹി​ണീ​ജ​സ​ഹി​തേ’ എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ അവ​രു​ടെ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും ഭാ​ഗി​നേ​യ​നായ രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാർ കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ പേരു് ആദ്യ​മാ​യി പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. രോ​ഹീ​ണീ​ജൻ എന്ന ശബ്ദം ബല​രാ​മ​ന്റെ പര്യാ​യ​മാ​ണ​ല്ലോ. സാ​ധാ​രണ സം​ജ്ഞാ​നാ​മ​ങ്ങ​ളെ ഇങ്ങ​നെ പര്യാ​യ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്ക പതി​വി​ല്ല. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ എന്ന​തി​നു​പ​ക​രം വാ​സു​ദേ​വൻ​നാ​യർ എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ പോ​ര​ല്ലോ. അതു​കൊ​ണ്ടു ഇവിടെ രോ​ഹി​ണീ​ജ​ശ​ബ്ദ​ത്തി​നു് രോ​ഹി​ണീ​ന​ക്ഷ​ത്ര​ത്തിൽ ജനി​ച്ച​വൻ എന്ന അർ​ത്ഥം പ്ര​ധാ​ന​മാ​യും ‘രാമൻ’ എന്ന അർ​ത്ഥം ഗൗ​ണ​മാ​യും വി​വ​ക്ഷി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നാ​ണെ​നി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. അതി​നാൽ രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദൻ രോ​ഹി​ണീ​ന​ക്ഷ​ത്ര​ജാ​ത​നാ​ണെ​ന്നും നമു​ക്കു് നി​ശ്ച​യി​ക്കാം. ‘സു​ക​വി​സം​സ​ത്സേ​വ്യ’ എന്ന കലി​ദി​ന​ത്തിൽ (൯൪൦-ൽ) ബാ​ല​ഭാ​ര​തം പകർ​ത്തി എഴു​തി​ത്തീർ​ത്ത രാമൻ നമ്പ്യാ​രു​ടെ വാ​ക്കു​കൾ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​പ്പ​റ്റി പല സം​ഗ​തി​ക​ളും നമു​ക്കു് ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം (രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​ദ്വി​തീ​യൻ) നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദ​രു​ടെ ശി​ഷ്യ​രും ‘ദേ​വാ​പ​ഗാ​ധീ​ശ്വ​ര​ഭ​ജ​ന​ധീ’ കളും ‘ഉദ്യോ​ത​ദ്വ​ഞ്ചി​ഭൂ​മീ​ശ്വര കരു​ണാ​ഭാ​ജ​ന​ങ്ങ​ളും’ ആയ രണ്ടി​ല​ധി​കം നമ്പ്യാ​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി,

എന്ന ശ്ലോ​ക​ത്തിൽ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും,

ഇത്യാ​ദി പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ കവി എന്ന നി​ല​യിൽ ഒരാളെ മാ​ത്ര​മേ സ്മ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു എന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണൻ ആയി​രു​ന്നു ബാ​ല്യ​ത്തി​ലേ എടു​ത്തു വളർ​ത്തി വിദ്യ അഭ്യ​സി​പ്പി​ച്ച​തെ​ന്നും ഉള്ള സം​ഗ​തി​കൾ ആലോ​ചി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാൽ ഈ രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാ​രും കു​ഞ്ച​നും ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് സംശയം കൂ​ടാ​തെ നമു​ക്കു പറയാം. എന്നാൽ ഈ പദ്യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​മാ​ണ​ത്വേന അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ പു​രോ​ഭാ​ഗി​കൾ വി​സ​മ്മ​തി​ച്ചേ​ക്കാ​മെ​ന്നു് മു​മ്പു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ഈ പദ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉല്പ​ത്തി​സ്ഥാ​നം വി​ശു​ദ്ധ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇതു് ഒരു വലിയ നേ​ട്ടം തന്നെ​യാ​ണു്. ആ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ശ്രീ​മാൻ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ അനു​മോ​ദ​നീ​യ​നു​മാ​കു​ന്നു.

‘കു​ഞ്ചൻ’ എന്ന​തു് കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ കാ​ര​ണ​വ​പ്പാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള സ്ഥാ​ന​മാ​ണെ​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​ത്തോ​ടു​യോ​ജി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. അമ്പ​ല​പ്പുഴ ദേ​വ​സ്വ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ള്ള ൧൦൧൫-ലെ ൨൩൫-ാം നമ്പർ ഉത്ത​ര​വിൽ ‘മു​മ്പിൽ എഴു​ന്ന​ള്ള​ത്തോ​ടു പാർ​ത്തി​രു​ന്ന കല​ക്ക​ത്തു കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ അന​ന്ത​ര​വ​രിൽ ഒരാ​ളായ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ പാർ​ത്തു​വ​രു​ന്ന കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ പേർ​ക്കു് ’ എന്നു് എഴു​തി​ക്കാ​ണു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്ക​ണം ഈ അഭ്യൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​നം. ൧൦൧൬ മു​തൽ​ക്കു് ൧൦൧൯-​വരെയുള്ള അമ്പ​ല​പ്പുഴ ദേ​വ​സ്വ​ക്ക​ണ​ക്കു​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു് കൃ​ഷ്ണൻ​ന​മ്പ്യാർ എന്നൊ​രാൾ അനു​ഭ​വം പറ്റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​താ​യി​ട്ടാ​ണു്. ൧൦൧൯-ൽ ആ കൃ​ഷ്ണൻ​ന​മ്പ്യാർ മരി​ച്ചു​പോ​ക​യും വസ്തു​വ​ക​കൾ അന്യം​നി​ല്പാ​യി സർ​ക്കാ​രി​ലേ​ക്കു​ചേർ​ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോ​ഴാ​ണു് പാർ​വ​തീ​ന​ങ്ങ്യാർ എന്നൊ​രു സ്ത്രീ അവ​കാ​ശം ബോ​ധി​പ്പി​ച്ചു് അന്യം​നി​ല്പു നട​വ​ടി​കൾ നിർ​ത്തി​വ​യ്പി​ച്ച​തു്. ൧൦൪൫-വരെ ആ നങ്ങി​യാർ അനു​ഭ​വം പറ്റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് ഒരു രാ​മൻ​ന​മ്പി​യാർ അവ​കാ​ശി​യാ​യി. അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ​യു​ള്ള കണ​ക്കു​ക​ളിൽ രണ്ടാം​കു​ഞ്ച​നെ കാ​ണു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. അഥവാ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ​ത​ന്നെ​യും അതു​കൊ​ണ്ടു് കു​ഞ്ചൻ എന്ന​തു് കാ​ര​ണ​വർ​ക്കു​ള്ള സ്ഥാ​ന​മാ​ണെ​ന്നു വരു​ന്നി​ല്ല​താ​നും.

കു​ഞ്ച​ന്റെ ബാ​ല്യ​കാ​ലം ജന്മ​ദേ​ശ​ത്തു​ത​ന്നെ കഴി​ച്ചു കൂ​ട്ടി​യ​താ​യി​ട്ടാ​ണു് മി: പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ അവർ​ക​ളു​ടെ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ‘ബാ​ല്യ​ദ​ശാ​വർ​ണ്ണന’ യിൽ കുറെ മനോ​ധർ​മ്മ​പ്ര​സ​രം കൂ​ടി​ക​ലർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള ഒരു വ്യ​ത്യാ​സ​മേ​യു​ള്ളു. വാ​സ്ത​വം പറ​യു​ന്ന​താ​യാൽ ഈ മാ​തി​രി ഒരു മഹാ​പു​രു​ഷ​ന്റെ ജന​യി​ത്രി​പ​ദം നേ​ടു​ന്ന​തി​നു ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടായ ആ നങ്ങി​യാർ സ്വ​പു​ത്ര​നെ നി​ഷ്ക്കർ​ഷി​ച്ചു വളർ​ത്തി​ക്കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള​തിൽ കവി​ഞ്ഞു് മറ്റൊ​ന്നും നമു​ക്കു് അറി​യാൻ തര​മി​ല്ല.

ഇത്യാ​ദി പ്ര​ദോ​ഷ​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തി​ലെ വരി​ക​ളിൽ കവി തന്റെ മാ​താ​വി​നെ സ്മ​രി​ച്ചു​കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നും മറ്റും പറ​യു​ന്നി​ട​ത്തു് മനോ​ധർ​മ്മം മി. വാ​രി​യ​രെ അല്പം വഴി തെ​റ്റി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. തു​ള്ള​ലു​ക​ളി​ലെ ഉപോ​ദ്ഘാ​ത​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു കവി​യെ​പ്പ​റ്റി നമു​ക്കു് ചി​ല​തൊ​ക്കെ ഊഹി​പ്പാൻ കഴി​യു​മെ​ങ്കി​ലും നമ്പ്യാർ പാ​ത്ര​ങ്ങൾ​വ​ഴി​ക്കു് സ്വാ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാ​നേ വയ്യാ. അങ്ങ​നെ ആയി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പാ​ത്ര​ങ്ങൾ ഇത്ര സജീ​വ​ങ്ങ​ളാ​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​നെ അത്യു​ന്ന​ത​സ്ഥാ​ന​ത്തി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് നി​സ്സം​ഗ​ഭാ​വ​ത്തിൽ നി​രീ​ക്ഷി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ ചാ​പ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ ഓർ​ത്തു കു​ണ്ഠി​ത​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തു്. മനു​ഷ്യ​ചാ​പ​ല്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദൂ​രീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു​ള്ള വിവിധ മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നു പരി​ഹാ​സ​മാ​ണു്. നമ്പ്യാർ ആ മാർ​ഗ്ഗ​ത്തെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരി​ഹാ​സ​ത്തി​നു പാ​ത്ര​മാ​കാ​ത്ത​താ​യി ആരെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു സം​ശ​യ​വു​മാ​കു​ന്നു. ആ പരി​ഹാ​സ​ശ​ര​ങ്ങൾ എത്ര​ത​ന്നെ നി​ശി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നാ​ലും വി​ദ്വേ​ഷ​വി​ഷ​ലി​പ്ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തോ​ടു​ള്ള നി​സ്സീ​മ​മായ പ്രേ​മ​മാ​ണു് അവ​രു​ടെ തെ​റ്റു​കൾ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു തി​രു​ത്തു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നമ്പ്യാർ​ക്കു് പ്രേ​ര​ക​മാ​യി​രു​ന്ന​തു്. ഷേക്‍സ്പീ​യർ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ നമ്പ്യാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളി​ലും ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ഗ​തി​ക​ളും മാ​ന​സി​ക​പ്ര​വ​ണ​ത​ക​ളും ദർ​ശി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു് വ്യർ​ത്ഥ​മാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ ഏതെ​ല്ലാം തര​ത്തി​ലു​ള്ള ജീ​വി​ക​ളു​ണ്ടോ അവ​രെ​യൊ​ക്കെ സജീ​വ​മാ​യി ചി​ത്ര​ണം ചെ​യ്‍വാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സാ​ധി​ച്ച​തു് നവ​ന​വോ​ന്മേ​ഷ​ശാ​ലി​നി​യായ പ്ര​ജ്ഞ​യു​ടെ വൈ​ഭ​വം​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​ണു്; അല്ലാ​തെ അത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ജന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഇട​പ​ഴ​കി ആ വഴി​ക്കു ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള രാ​ഗ​ദ്വേ​ഷാ​ദി​കൾ​കൊ​ണ്ട​ല്ലെ​ന്നു് ഇതി​നു​പ​രി ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്ന വി​മർ​ശം​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ ചി​ല​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ തൽ​കൃ​തി​ക​ളിൽ നി​ഴ​ലി​ച്ചു​കാ​ണാം; എന്നാൽ നമ്പ്യാ​രു​ടെ കവിത അത്ത​ര​ത്തി​ലേ അല്ല. ഒരു ബ്രാ​ഹ്മി​ണി കു​ട്ടി​ക​ളെ കു​ളി​പ്പി​ച്ചു താനും കു​ളി​ച്ചു ക്ഷേ​ത്ര​ദർ​ശ​ന​ത്തി​നു പോ​കു​ന്ന​തി​നെ കവി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സ്വ​മാ​താ​വി​നെ സ്മ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ങ്കിൽ, നായർ വി​ശ​ന്നു​വ​ല​ഞ്ഞു വരു​മ്പോ​ഴു​ള്ള അവ​സ്ഥ​യെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് തന്റെ കാ​ര​ണ​വ​രേ​യോ പി​താ​വി​നേ​യോ മന​സ്സിൽ വച്ചു കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ?

കു​ഞ്ചൻ ആദ്യം വിദ്യ അഭ്യ​സി​ച്ച​തു് മാ​തു​ല​നായ രാ​ഘ​വൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ അടു​ക്കൽ നി​ന്നാ​ണെ​ന്നു​ള്ള അഭ്യൂ​ഹ​വും പി​ശ​കാ​ണെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ക്കാൻ വലിയ വി​ഷ​മ​മി​ല്ല. ‘ദദ്യുർ​ന്നാ​രാ​യ​ണാ​ഖ്യാ​ദ​ധി​ഗ​ത​വി​ത​ത​വ്യാ​കൃ​താഃ’ എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ രണ്ടി​ല​ധി​കം നമ്പി​യാ​ര​ന്മാ​രെ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ലും അവ​രെ​ല്ലാ​രും ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജാ​വി​ന്റേ​യും വഞ്ചീ​ശ്വ​ര​ന്റേ​യും കൃ​പ​യ്ക്കു പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടും കൃ​ഷ്ണൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​യും രാ​ഘ​വൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​യും രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​യും ആണു് കവി ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. അവരിൽ കവി​യാ​യി രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​രെ മാ​ത്രം സ്തു​തി​ച്ചി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. മറ്റു രണ്ടു​പേ​രിൽ കൃ​ഷ്ണൻ​ന​മ്പ്യാർ പ്രൗ​ഢ​വി​ദ്വാ​നും വി​ഹി​ത​ഹ​രി​ന​മ​സ്യാ​ദി​ക​നായ യതീ​ശ്വ​ര​നും ആയി​രു​ന്നു. രാഘവൻ നമ്പ്യാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളാ​യി ശാ​കു​ന്ത​ളം ആട്ട​ക്ക​ഥ​യും നള​ച​രി​തം അഞ്ചു​ദി​വ​സ​ത്തെ കഥയും മാ​ത്ര​മേ അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ള്ളു. ആ കൃ​തി​യാ​ക​ട്ടെ മുൻ​പു​ദ്ധ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​പ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു ശേഷം നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​പ്പാ​നും അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടു്. [7] എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അതി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ ഉള്ള​താ​യി മഹാ​ക​വി ഉള്ളൂർ പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നു്,

എന്നു​ള്ള വീ​ര​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ പ്ര​ശ​സ്തി ആണു്. ആ മഹാ​രാ​ജാ​വു് ധർ​മ്മ​രാ​ജാ​വു​മാ​യി സന്ധി​ചെ​യ്ത​തു് ൯൩൭-​കർക്കടകം ൨൫-ാം തീ​യ​തി​യാ​ണെ​ന്നു് താഴെ പറ​യു​ന്ന രേ​ഖ​യിൽ​നി​ന്നു കാണാം.

“തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​മു​പ്പ​ത്തി​ഏ​ഴാ​മാ​ണ്ടു് കർ​ക്ക​ട​മാ​സം ൨൫-ാം തീയതി പെ​രു​മ്പ​ട​പ്പു​സ്വ​രൂ​പ​ത്തിൽ രോ​ഹി​ണി​ന​ക്ഷ​ത്രം പു​റ​ന്ന വീ​ര​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ തി​രു​കോ​വിൽ അധി​കാ​രി​ക്കു് ശു​ചീ​ന്ദ്ര​ത്തു സ്ഥാ​ണു​മൂർ​ത്തി​യു​ടെ സന്നി​ധി​യിൽ എഴു​തി​പ്പി​ടി​ച്ച മൊ​ഴി​ഓ​ല​യാ​വി​തു്. നാമും നമ്മു​ടെ അന​ന്തി​ര​വ​രും തൃ​പ്പാ​പ്പൂ​സ്വ​രൂ​പ​ത്തി​ങ്കൽ കാർ​ത്തി​ക​ന​ക്ഷ​ത്രം പു​റ​ന്ന ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ദാ​സ​ബാ​ല​രാ​മ​വർ​മ്മ​കു​ല​ശേ​ഖ​ര​പ്പെ​രു​മാൾ​ക്കും അങ്ങേ അന​ന്തി​ര​വർ​ക്കും വി​പ​രീ​ത​മാ​യു​ള്ള കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഒന്നും ചെ​യ്ക​യും ഇല്ല. അങ്ങേ ശത്രു​ക്ക​ളാ​യി​ട്ടു​ള്ള ജന​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉള്ളും ചൊ​ല്ലും കൊ​ടു​ക്ക​യും ഓല ഉത്ത​രം എഴു​തു​ക​യും ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്യി​പ്പി​ക്ക​യും ഇല്ല എന്നു നി​ശ്ച​യം സ്ഥാ​ണു​മൂർ​ത്തി​പാ​ദ​ത്താ​ണു്. ഇമ്മൊ​ഴി​ക്കു് മൊ​ഴി​ഓല എഴു​തിയ പവ്വ​ത്തിൽ അമ്പാ​ടി കയ്യെ​ഴു​ത്തു്.”

൯൪൦ മി​ഥു​നം ൬-ാം തിയതി സൂ​ര്യ​വാ​ര​വും കൃ​ഷ്ണ​പ​ക്ഷ​ച​തുർ​ദ്ദ​ശി​യും രോ​ഹി​ണീ​ന​ക്ഷ​ത്ര​വും കൂടിയ സമ​യ​ത്താ​ണു് രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​ദ്വി​തീ​യൻ ബാ​ല​ഭാ​ര​തം പകർ​ത്തി​ത്തീർ​ത്ത​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ൯൪൧-നും ൯൫൦-നും ഇട​യ്ക്കാ​യി​രി​ക്കാം ശാ​കു​ന്ത​ളാ​ദി​കൃ​തി​കൾ രാ​ഘ​വൻ​ന​മ്പ്യാർ രചി​ച്ച​തെ​ന്നു വരു​ന്നു. ൯൪൧-ൽ കു​ഞ്ച​നു​ത​ന്നെ ൬൦-ൽ പരം വയ​സ്സു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് രാ​ഘ​വൻ​ന​മ്പ്യാർ​ക്കു് കു​ഞ്ച​ന്റെ ഗു​രു​സ്ഥാ​നം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വരി​കിൽ എന്തു പ്രാ​യം കല്പി​ക്കേ​ണ്ടി വരും? അവർ രണ്ടു​പേ​രും ഏക​ദേ​ശം സമ​വ​യ​സ്ക​രാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാ​നേ അതു​കൊ​ണ്ടു തര​മു​ള്ളു. വന്നേ​രി നമ്പൂ​രി​യു​ടെ അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്തി​നു​ശേ​ഷ​മേ കല​ക്ക​ത്തു കു​ടും​ബ​ത്തിൽ പു​രു​ഷ​സ​ന്താ​ന​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ളു എന്നൊ​രു ഐതി​ഹ്യം ഉള്ള​താ​യി ശങ്കു​ണ്ണി​അ​വർ​കൾ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​ി​ട്ടു​മു​ണ്ട​ല്ലോ.

ഇനി നമ്പ്യാ​രു​ടെ ബാ​ല്യ​കാ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ ശങ്കു​ണ്ണി​അ​വർ​കൾ എന്തു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു നമു​ക്കു നോ​ക്കാം.

“അങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടായ ആ പു​ത്ര​നോ​ടു​കൂ​ടി ആ സ്ത്രീ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ (കല്ല​മ്പി​ള്ളി നമ്പൂ​രി​യു​ടെ) ഇല്ല​ത്തു് ഒരു ഉപ​ഭ​വ​ന​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മഠ​ത്തിൽ കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം താ​മ​സി​ച്ചു. അപ്പോൾ അതു് ആ ഇല്ല​ത്തെ ശേ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​വർ​ക്കു നല്ല രസ​മി​ല്ലാ​താ​യി​ത്തീ​രു​ക​യാൽ നമ്പൂ​രി അവരെ അവിടെ നി​ന്നു കോ​ട്ട​യ​ത്തു വി​ല്വ​ട്ട​ത്തു നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഭവ​ന​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു താ​മ​സി​പ്പി​ച്ചു. അതി​നാൽ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ ബാ​ല്യ​കാ​ല​ത്തു താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന​തും വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ചെ​യ്ത​തും കോ​ട്ട​യ​ത്താ​ണു്.”

“കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ കോ​ട്ട​യ​ത്തു താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജാ​വി​ന്റെ സേ​വ​ക​നാ​യ്‍ത്തീർ​ന്നു. അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​ത്ത​മ്പു​രാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ രാ​ജ​ധാ​നി​യും സ്ഥി​ര​വാ​സ​വും അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​ത്ത​ന്നെ ആയി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും അവർ​ക്കു കോ​ട്ട​യ​ത്തു​നി​ന്നു് മൂ​ന്നു നാ​ഴി​ക​യ്ക്കു വട​ക്കു് കു​ട​മാ​ളൂർ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരു മഠ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ സ്ഥലം ഇപ്പോ​ഴും ഉണ്ടു്. അന്തർ​ജ്ജ​ന​ങ്ങ​ളേ​യും കി​ടാ​ങ്ങ​ളേ​യും കു​ട​മാ​ളൂ​രാ​ണു് താ​മ​സി​പ്പി​ക്കുക പതി​വു്. അമ്പ​ല​പ്പുഴ രാ​ജാ​വു് നമ്പൂ​രി​യാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. അമ്പ​ല​പ്പുഴ രാ​ജ​ഭ​വ​നം ക്ഷേ​ത്ര​ത്തോ​ട​ടു​ത്താ​ക​യാൽ അവിടെ രാ​ജാ​വി​നു് ഭാ​ര്യാ​സ​മേ​തം താ​മ​സി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു് അന്തർ​ജ്ജ​ന​ങ്ങ​ളേ​യും മറ്റും കു​ട​മാ​ളൂർ താ​മ​സി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. രാ​ജാ​വു് കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ കു​ട​മാ​ളൂ​രും വന്നു താ​മ​സി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു് അമ്പ​ല​പ്പുഴ രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഇഷ്ട​നും വി​ദ്വ​ത്സ​ദ​സ്സി​ലെ ഒരം​ഗ​വു​മാ​യി​ട്ടു് ഒരു ഭട്ട​തി​രി എഴു​ന്ന​ള​ള​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഭട്ട​തി​രി സക​ല​ശാ​സ്ത്ര​പാ​രം​ഗ​ത​നായ ഒരു മഹാ​വി​ദ്വാൻ​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ പ്ര​ധാന ഗു​രു​വും ആ ഭട്ട​തി​രി തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഭട്ട​തി​രി​ക്കു് വി​ല്വ​ട്ട​ത്തു​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ ഭവ​ന​ത്തിൽ ബന്ധ​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു് അങ്ങ​നെ വരാ​നി​ട​യാ​യ​തു്.”

ഇതു് യു​ക്തി​ക്കു വളരെ യോ​ജി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പുറമേ,

എന്ന രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​വാ​ക്കു​കൾ അതി​നു് ഉപോ​ദ്ബ​ല​ക​മാ​യി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഈ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ ഉപ​രി​ഗ​വേ​ഷ​ണം​കൊ​ണ്ടു് അന്യ​ഥാ തെ​ളി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ കു​ഞ്ചൻ നമ്പ്യാ​രു​ടെ പി​താ​വു് ഒരു കല്ല​മ്പി​ള്ളി​ന​മ്പൂ​രി​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ബാ​ല്യ​കാ​ലം വി​ല്വ​ട്ട​ത്തു മഠ​ത്തിൽ ആയി​രു​ന്നു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യ​തെ​ന്നും ആ വഴി​ക്കാ​യി​രി​ക്ക​ണം നാ​രാ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദ​രു​ടെ ശി​ഷ്യ​സ്ഥാ​നം വഹി​പ്പാ​നും ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ ആശ്രി​ത​പ​ദം സമ്പാ​ദി​ക്കാ​നും ഇട​യാ​യ​തെ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്കാം. ഈ ഭട്ട​തി​രി​യെ തേടി കന്യാ​കു​മാ​രി മുതൽ ഗോ​കർ​ണ്ണം വരെ നട​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

എന്ന പദ്യം ഏത​ദ്ദ്വി​ഷ​യ​ക​മായ നമ്മു​ടെ സം​ശ​യ​ത്തെ പരി​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. തെ​ക്കേ​ട​ത്തു​ഭ​ട്ട​തി​രി​മു​ഖേ​ന​യാ​ണു് കു​ഞ്ചൻ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അപേ​ക്ഷ അനു​സ​രി​ച്ചു് ഒരു രാ​ത്രി​കൊ​ണ്ടു് എഴു​തി​ത്തീർ​ത്ത​താ​ണു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ച​രി​തം മണി​പ്ര​വാ​ള​മെ​ന്നും ഒരു ഐതി​ഹ്യം അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ ഇപ്പോ​ഴും പ്ര​ചാ​ര​ത്തി​ലി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ശങ്കു​ണ്ണി അവർകൾ ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു രസ​ക​ര​മായ സം​ഭ​വ​ത്തെ​ക്കൂ​ടി ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

“ഒരി​ക്കൽ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ അന്തർ​ജ്ജ​നം ഒരു കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി​പ്പാ​ട്ടു് ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഭട്ട​തി​രി​യോ​ടു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. ഭട്ട​തി​രി മഹാ​വി​ദ്വാ​നും നല്ല സം​സ്കൃ​ത​ക​വി​യും ആയി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഭാ​ഷാ​ക​വിത ഉണ്ടാ​ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് വളരെ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, ഭാ​ഷാ​ക​വി​ത​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ തനി​ക്കു് പരി​ച​യ​മി​ല്ലെ​ന്നും തന്റെ ശി​ഷ്യ​നാ​യി കു​ഞ്ചൻ എന്നൊ​രു നമ്പ്യാർ കോ​ട്ട​യ​ത്തു താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും അയാളെ വരു​ത്തി​യാൽ എത്ര പാ​ട്ടു വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​രു​മെ​ന്നും അയാൾ​ക്കു് ഭാ​ഷാ​ക​വി​ത​യിൽ നല്ല​പോ​ലെ വാ​സ​ന​യു​ണ്ടെ​ന്നും അറി​യി​ച്ചു. ഉടനേ അന്തർ​ജ്ജ​നം വിവരം രാ​ജാ​വി​നെ ധരി​പ്പി​ക്കു​ക​യും കല്പി​ച്ചു് ആള​യ​ച്ചു കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ കു​ട​മാ​ളൂർ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​വ​രി​ക​യും ചെ​യ്തു. കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ കു​ട​മാ​ളൂർ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ അന്തർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യം രാ​ജാ​വു കല്പി​ച്ചു. “കഥ​യെ​ന്താ​ണു വേ​ണ്ട​തെ​ന്നു്” കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ ചോ​ദി​ച്ചു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ കഥ എന്തെ​ങ്കി​ലും ആയി​രി​ക്ക​ണം എന്നു കല്പി​ക്കു​ക​യാൽ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ അവിടെ വച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണു് “രു​ഗ്മി​ണീ​സ്വ​യം​വ​രം പത്തു​വൃ​ത്തം.” ഇതിനു ശേ​ഷ​മാ​ണ​ത്രേ കു​ഞ്ചൻ അവി​ടെ​ക്കൂ​ടെ താ​മ​സി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു കല്പ​ന​യു​ണ്ടാ​യ​തും, അദ്ദേ​ഹം ഭർ​ത്തൃ​മ​ര​ണം നി​മി​ത്തം ദുഃ​ഖി​ത​യായ മാ​താ​വി​നെ കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​യിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നാ​ക്കീ​ട്ടു തി​രി​ച്ചു വന്ന​തും.

കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ അഥവാ രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദൻ വ്യാ​ക​ര​ണ​പ​ര്യ​ന്തം നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യിൽ​നി​ന്നു പഠി​ച്ചു എന്നു് ‘നാ​രാ​യ​ണാ​ഖ്യാ​ദ​ധി​ഗ​ത​വ്യാ​കൃ​തഃ’ എന്നു് മുൻപു ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പദ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് വി​ശ​ദ​മാ​കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. ഈ ഗു​രു​വ​ര്യ​നെ നമ്പ്യാർ തന്റെ എല്ലാ സം​സ്കൃ​ത​കൃ​തി​ക​ളി​ലും ഭക്തി​പൂർ​വ്വം സ്മ​രി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നു​ണ്ടോ? ഭാ​ഷാ​ക​വി​ത​ക​ളി​ലാ​ക​ട്ടെ ഈ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ഗു​രു​വി​ന്റെ പേരു പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അവ​യി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ഭക്തി​പൂർ​വ്വം സ്മ​രി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ‘ആശീർ​ന്ന​മ​സ്ക്രി​യാ​വ​സ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശോ​വാ​പി​ത​ന്മു​ഖം’ എന്ന പ്ര​മാ​ണ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് പല കഥ​ക​ളും വസ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മാ​ത്ര​വും ആരം​ഭി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയെ ഒഴി​ച്ചു​ള്ള എല്ലാ കഥ​ക​ളി​ലും ഈ ഗു​രു​വി​നെ വന്ദി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു.

ഇപ്ര​കാ​രം സ്തു​തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ശ്രീ​നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദർ​ത​ന്നെ എന്നു​ള്ള​തി​നെ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യ​ത്തി​നു് അവ​കാ​ശ​മി​ല്ല. സം​സ്കൃ​ത​കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ പ്രാ​യേണ അവ​സാ​ന​ത്തി​ലാ​ണു് കവി ഗു​രു​സ്മ​ര​ണ​പൂർ​വ​കം തന്റെ പേരു നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. അതും എല്ലാ ലേ​ഖ്യ​പ്ര​തി​ക​ളി​ലും കാ​ണു​ന്നു​മി​ല്ല. എന്നാൽ തു​ള്ളൽ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ പ്രാ​യേണ ഗു​രു​സ്മ​ര​ണാ​പൂർ​വ​മാ​ണു് കഥ ആരം​ഭി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നൊ​രു വി​ശേ​ഷ​മു​ണ്ടു്.

ഇനി രണ്ടു ആചാ​ര്യ​ന്മാ​രെ​ക്കൂ​ടി തു​ള്ളൽ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ സ്മ​രി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. അവരിൽ ഒന്നു് നന്തി​ക്കാ​ട്ടു് ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പും മറ്റൊ​ന്നു് ഓണ​മ്പ​ള്ളി നാ​യ്ക്ക​രു​മാ​ണു്. ഇവരിൽ നന്തി​ക്കാ​ട്ടു കു​റു​പ്പി​നെ​പ്പ​റ്റി ‘ഈ കു​ടും​ബ​ക്കാർ പു​രാ​ത​ന​കാ​ലം​മു​തൽ​ക്കേ വി​ദ്യാ​സ​മ്പ​ന്ന​രാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും അവ​രു​ടെ ഈടു​വ​യ്പിൽ വ്യാ​ക​ര​ണം, ജ്യോ​തി​ഷം, വേ​ദാ​ന്തം, വൈ​ദ്യം എന്നീ വിവിധ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന അനവധി ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും’ ഉള്ള പീ. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർ​ക​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു് ശ്രീ​മാൻ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​വാ​ര്യർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ അല്പം കളി​യാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പോ​രെ​ങ്കിൽ ഒടു​വിൽ ‘പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ക്കു​ത്തക അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു​മി​ല്ല’ എന്നൊ​രു ശപ​ഥ​വും കാ​ണു​ന്നു. ഇതു് കുറേ കഷ്ട​മാ​യി​പ്പോ​യി. പി. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർകൾ എല്ലാ​യ്പോ​ഴും വളരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചേ പദ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. ഇങ്ങ​നെ ഒരു കു​ത്തക ആ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ട​ത്തും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. തർ​ക്കം, ജ്യോ​തി​ഷം, വേ​ദാ​ന്തം എന്നീ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ആ കു​റു​പ്പി​നു് പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും, നമ്പ്യാർ​ക്കു് ആവക ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ദൃ​ഢ​പ​രി​ച​യം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി തു​ള്ള​ലു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്ന​തി​നാൽ അദ്ദേ​ഹം കു​റു​പ്പി​ന്റെ അടു​ക്കൽ അവ അഭ്യ​സി​ച്ചി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ഊഹി​ച്ച​തി​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ഇത്ര​യൊ​ന്നും ക്ഷോ​ഭി​ക്കാൻ കാരണം കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​നു് ഈവക ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ പാ​ണ്ഡി​ത്യം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നും നമ്പ്യാർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ശി​ഷ്യ​പ്പെ​ട്ടു എന്നു​ള്ള​തി​നും തെ​ളി​വു ഹാ​ജ​രാ​ക്കാൻ മി​സ്റ്റർ വാ​രി​യർ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കോപം നാ​ണു​പി​ള്ള ആശാ​ന്റെ പേ​രി​ലും പതി​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ‘പീ. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർ​ക​ളും നമ്പ്യാ​രു​ടെ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​സ​മ്പാ​ദ​നം ദ്രോ​ണ​മ്പ​ള്ളി ആചാ​ര്യൻ മു​ഖാ​ന്തി​ര​മാ​യി​രി​ക്കാൻ ഇട​യി​ല്ലെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി അതെ​ല്ലാം ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ തലയിൽ താ​ങ്ങു​വാൻ ഉത്സു​ക​നാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്നു.’ കോ​പ​ഹേ​തു ഈ വരി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് സ്പ​ഷ്ട​മാ​ണ​ല്ലോ. അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന പീ. കേ. അവർ​കൾ​ക്കു് ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ വീടു് പരി​ചി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നെ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല​ല്ലോ. ആ വീടു് എനി​ക്കും പരി​ചി​ത​മാ​ണു്. പ്രാ​ചീ​ന​കാ​ലം മു​ത​ല്ക്കു് ആ കു​ടും​ബ​ക്കാർ ആയു​ധ​വി​ദ്യ​യി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ അക്ഷ​ര​വി​ദ്യ​യി​ലും ഗു​രു​ക്ക​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. ഇത്ത​രം കു​ടും​ബ​ങ്ങൾ പലതും ആ താ​ലൂ​ക്കിൽ വേ​റെ​യും ഉണ്ടു്. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളിൽ​പ്പെ​ട്ട ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ വി​വി​ധ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് നി​ര​വ​ധി ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ കണ്ടി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം മഹാ​വി​ദ്വാ​നാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം എന്നു് മി: പീ. കേ. ഊഹി​ച്ചു. ഇക്കാ​ല​ത്തു് കേവലം അല​ങ്കാ​ര​ത്തി​നാ​യി ചിലർ മൂ​ട്ടിൽ ‘ഗിൽ​ട്ടു’വേ​ല​യു​ള്ള പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ അടു​ക്കി​വ​യ്ക്കാ​റു​ള്ള​തു​പോ​ലെ ആ കു​റു​പ്പും ചെ​യ്തു​കാ​ണു​മാ​യി​രി​ക്കാം എന്നു​ള്ള വി​ചാ​രം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ പകർ​ത്തി എഴു​തി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​ള്ള ചെ​ല​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ, അങ്ങ​നെ ഒരു വ്യർ​ത്ഥ​മായ ചെ​ല​വു് ആ കു​റു​പ്പോ കു​റു​പ്പി​ന്റെ കു​ടും​ബ​ക്കാ​രോ ചെ​യ്തു​കാ​ണു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ഊഹി​ച്ചു. അതിൽ ഒരു അപാ​ക​വും ഞാൻ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. “നന്ദി​ക്കാ​ട്ടു് ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പു് ഘട​ദീ​പം പോലെ അക്കാ​ല​ത്തു കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​വാൻ തരം കാ​ണു​ന്നി​ല്ല”എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​ന്റെ യു​ക്തി മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല. അമ്പ​ല​പ്പുഴ ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ സദ​സ്സിൽ രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദൻ മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു എന്നാ​ണോ വാ​രി​യ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ ആശയം? ഇങ്ങ​നെ ഒരു നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദർ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് നാം അറി​യു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ നമ്പ്യാർ വഴി​ക്കാ​ണ​ല്ലോ. അതും ഈ അടു​ത്ത കാ​ല​ത്തു്, പത്തു​പ​ന്ത്ര​ണ്ടു​കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കി​പ്പു​റ​വു​മാ​ണു്. ചില ലേ​ഖ്യ​പ്ര​തി​ക​ളു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ‘ശ്രീ​നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദ​ര​ജ​സാം’ എന്ന മാ​തി​രി​യു​ള്ള കു​റി​പ്പു​കൾ ഭാ​ഗ്യ​വ​ശാൽ കണ്ടു​കി​ട്ടാ​തി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി എന്നൊ​രു ഗുരു നമ്പ്യാർ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​പോ​ലും ആരു​മ​റി​യു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ആ ഭട്ട​തി​രി ആരാ​യി​രു​ന്നു എന്ന സം​ഗ​തി​യും ഇതേ​വ​രെ നിർ​ണ്ണീ​ത​മാ​യി​ട്ടു​മി​ല്ല. നേരെ മറി​ച്ചു് ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പെ​ന്നു് ഒരാൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​കൾ വാ​യി​ക്ക​യോ അഭി​ന​യി​ച്ചു കാ​ണു​ക​യോ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കൊ​ക്കെ അറി​ക​യും ചെ​യ്യാം. ഈ രണ്ടു​പേ​രിൽ ആരാ​ണു് ഘട​ദീ​പം? അതൊ​ക്കെ പോ​ക​ട്ടെ. ഞാൻ അല്പം​മു​മ്പു് പ്ര​സ്താ​വി​ച്ച കി​ട്ടാ​യി ആശാൻ​ത​ന്നെ ഒരു ഉദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ളം ബഹു​ശാ​സ്ത്ര​പാ​ണ്ഡി​ത്യം ഉള്ള​വർ ഇന്നു് കേ​ര​ള​ത്തിൽ വളരെ ചു​രു​ക്ക​മാ​ണു്. പക്ഷേ അദ്ദേ​ഹം ഒച്ച​പ്പാ​ടു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല; അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ആരും അറി​യു​ന്നു​മി​ല്ല. ഈ നന്ദി​ക്കാ​ട്ടു​കു​റു​പ്പി​ന്റെ ഒരു സഹോ​ദ​ര​നായ ഉണി​ച്ചാ​ത്ത​ക്കു​റു​പ്പു് ൯൨൩-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കു് കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ നാലു വി​ശ്വ​സ്ത​കാ​ര്യ​ക്കാ​ര​ന്മാ​രിൽ ഒരു​വ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും രേ​ഖ​യു​ണ്ടു്. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഗു​രു​സ്ഥാ​നം ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് അക്ക​വി തന്നെ സമ്മ​തി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ള​ല്ല അഭ്യ​സി​ച്ച​തെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ എന്താ​ണെ​ന്നു് മി. വാ​രി​യർ പറ​യേ​ണ്ട​താ​ണു്—അതും തെ​ളി​വു​സ​ഹി​തം ആയി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. ‘മി​ഴാ​വു കൊ​ട്ടു​ന്ന വിദ്യ’ കു​റു​പ്പി​ന്റെ അടു​ക്കൽ പഠി​ച്ചി​രി​ക്കാ​നി​ട​യി​ല്ല. തു​ള്ള​ലി​ന്റെ വല്ല ചട​ങ്ങും അദ്ദേ​ഹം പഠി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​മോ? അന്നു് ഇല്ലാ​തി​രു​ന്ന ഒരു വസ്തു​വി​നെ​പ്പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹം എന്തു പഠി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണു്? ‘ആയു​ധ​വി​ദ്യ’ ആയി​രി​ക്കു​മോ? നമ്പ്യാർ ആയു​ധ​വി​ദ്യാ​നി​പു​ണൻ ആയി​രു​ന്നു എന്നു് ആരും പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​മി​ല്ല; അതി​നും​പു​റ​മേ പര​മ്പ​രാ​ഗ​ത​മാ​യി അക്ഷ​ര​വി​ദ്യാ​ഗു​രു​ക്ക​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്ന ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ എഴു​ത്താ​ശാ​നോ​ടു് ആയു​ധ​വി​ദ്യ പഠി​പ്പി​ക്കാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ അത്ര ഭോ​ഷ​നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​നും കുറേ വി​ഷ​മ​മാ​ണു്. ഇനി നമു​ക്കു് വല്ല തെ​ളി​വും ഉണ്ടോ എന്നു​കൂ​ടി അന്വേ​ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കാം.

എന്ന സു​ന്ദോ​പ​സു​ന്ദോ​പാ​ഖ്യാ​ന​ത്തി​ലേ​യും,

എന്ന സഭാ​പ്ര​വേ​ശ​ത്തി​ലേ​യും വരികൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ആ ഉണ്ണി​ര​വി കേവലം ആയു​ധ​വി​ദ്യാ​ഗു​രു​വോ കലാ​ഗു​രു​വോ ആയി​രു​ന്നി​രി​ക്കാൻ ഇട​യി​ല്ലെ​ന്നും അധ്യാ​ത്മ​ഗു​രു​വാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​പ്പാ​നാ​ണു് സാം​ഗ​ത്യം എന്നും ഒരു പ്ര​തീ​തി ജനി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?

എന്ന ഈര​ടി​യിൽ ‘എൻ​ഗു​രു​ന​ന്ദി​ത​നാ​കിയ’ എന്ന​തി​നെ ഒറ്റ​പ്പ​ദ​മാ​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​യാൽ അർ​ത്ഥ​ത്തി​നു സ്വാ​ര​സ്യം കൂടും. അപ്പോൾ ‘എന്റെ ഗു​രു​വായ നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യാൽ അഭി​ന​ന്ദി​ത​നായ ബാ​ല​ര​വി’ എന്ന അർ​ത്ഥം സി​ദ്ധി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അങ്ങ​നെ വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ ഉപ​ദേ​ശാ​നു​സൃ​തം നമ്പ്യാർ കു​റു​പ്പി​നെ അധ്യാ​ത്മ​ഗു​രു​വാ​യി വരി​ച്ചു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാ​നും വഴി കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ ഭാ​ഗി​നേ​യ​നാ​യി​രു​ന്ന രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ കൃ​ഷ്ണ​പാ​ണി​വാ​ദ​നും രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​നും മറ്റും നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ ശബ്ദ​ശാ​സ്ത്ര​മാ​ണു് പഠി​ച്ച​തെ​ന്നു്,

എന്നു് ആ പാ​ണി​വാ​ദ​ന്മാ​രെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ നി​ന്നു് നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​തു​മാ​ണു്. അപ്പോൾ നമ്പ്യാർ മറ്റു ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ അഭ്യ​സി​ച്ച​തു് ഉണ്ണി​ര​വി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ​നി​ന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വര​രു​തോ? അമ്പ​ല​പ്പുഴ താ​മ​സ​ത്തി​നി​ട​യിൽ നിർ​മ്മി​ത​ങ്ങ​ളായ തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​ക​ളൊ​ഴി​ച്ചു​ു​ള്ള കൃ​തി​ക​ളിൽ ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒര​ക്ഷ​ര​വും നമ്പ്യാർ മി​ണ്ടീ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് മി: വാ​രി​യർ ശപഥം ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒര​ക്ഷ​ര​മ​ല്ല പതി​ന​ഞ്ചു വാ​ക്കു​കൾ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു തെ​ളി​യി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല.

എന്നി​ങ്ങ​നെ വഞ്ചി​വാ​സ​വ​നേ​യും വാ​ഴ്ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു സമാ​രം​ഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന സഭാ​പ്ര​വേ​ശം നമ്പ്യാർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു താമസം തു​ട​ങ്ങി​യ​തി​നു ശേഷം നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു സം​ശ​യ​മി​ല്ല​ല്ലോ. ആ കൃ​തി​യിൽ ആണ​ല്ലോ ‘പ്രാ​ണ​പ​ഞ്ച​ക​ത്തി​ന്റെ ത്രാ​ണ​ത്തി​ന്ന​നു​കൂ​ലൻ’ എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തും മു​ക​ളിൽ ഉദ്ധ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തും ആയ വരികൾ കാ​ണു​ന്ന​തും അവ​യി​ലെ​ല്ലാം കൂടി വള്ളി​പു​ള്ളി​കൾ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്താ​തെ തന്നെ എഴു​പ​തിൽ​പ​രം അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടു്.

നമ്പ്യാർ തന്റെ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ എല്ലാം നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യെ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി വാ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് രണ്ടു കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. ഒന്നാ​മ​താ​യി നമ്പ്യാ​രു​ടെ സകല ശ്രേ​യ​സ്സി​നും കാ​ര​ണ​ഭൂ​തൻ ആ ഭൂ​സു​ര​ശ്രേ​ഷ്ഠ​നാ​യി​രു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​താ​യി ശബ്ദ​ശാ​സ്ത്രം ആരിൽ​നി​ന്നു് അഭ്യ​സി​ച്ചോ ആ ഗു​രു​വി​നെ ആണ​ല്ലോ കാ​വ്യാ​രം​ഭ​ത്തിൽ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി സ്മ​രി​ക്കേ​ണ്ട​തും കവികൾ സ്മ​രി​ക്കാ​റു​ള്ള​തും.

ദ്രോ​ണ​മ്പ​ള്ളി ആചാ​ര്യ​ന്മാർ ആയു​ധ​വി​ദ്യ​യിൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല കലാ​വി​ദ്യ​ക​ളി​ലും നി​പു​ണ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. ആ ഗൃഹം അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ നെ​ടു​മു​ടി എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്നു. തു​ള്ള​ലി​ന്റെ കലാ​പ്ര​വർ​ത്ത​കൻ എന്ന നി​ല​യി​ലോ മറ്റു​വി​ധ​ത്തി​ലോ ഓണ​മ്പ​ള്ളി നാ​യ്ക്ക​നും നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഗു​രു​വാ​യി​രു​ന്നു എന്നു മാ​ത്രം നമു​ക്കു തൽ​ക്കാ​ലം വി​ശ്വ​സി​ച്ചാൽ മതി. നമ്പ്യാർ വി​ല്വ​ട്ട​ത്തു താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് കു​മാ​ര​പു​രേ​ശ്വ​രീ​സ്തോ​ത്ര​വും കു​ട​മാ​ളൂർ വച്ചു് രു​ഗ്മി​ണീ​സ്വ​യം​വ​രം പത്തു​വൃ​ത്ത​വും, കി​രാ​തം വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടും, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ച​രി​ത​വും രചി​ച്ചു കാണണം.

നമ്പി​യാർ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സാ​ന​ന്ത​രം ഒരു ദേ​ശ​സ​ഞ്ചാ​രം നട​ത്തി​യെ​ന്നു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കർ​ത്താ​വു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ൯൦൦-​ാമാണ്ടോടുകൂടി അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ താമസം തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​യി പറ​യു​ന്നു. മി. വാ​രി​യർ​ക്കു് അതു​കൊ​ണ്ടു തൃ​പ്തി​യാ​യി​ല്ല. ഒരു വലിയ കാ​ര്യ​പ​രി​പാ​ടി അദ്ദേ​ഹം തയ്യാ​റാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഉപ​ജീ​വ​നം തേടി ‘ഭി​ക്ഷാം ദേഹി’യെ​ന്നോ​ണം ചെ​യ്തു ആ യാ​ത്ര​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള കഥയെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ മു​ഖ്യ​പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്, മി. വാ​രി​യർ തന്നെ പ്ര​മാ​ണം എന്ന നി​ല​യിൽ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ‘ക്ഷോ​ണീ​ദേ​വ​ക്ഷി​തീശ’ എന്നു​ള്ള പദ്യ​മാ​കു​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തെ ചരി​ത്ര​സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും ഈ ഊഹ​ത്തെ ദുർ​ബ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. മി. വാ​രി​യർ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള സം​ഗ​തി​ക​ളെ നമു​ക്കു് അല്പ​മൊ​ന്നു ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു പരി​ശോ​ധി​ക്കാം.

“കാ​വ്യ​നാ​ട​കാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും സാ​മാ​ന്യ​മായ വൈ​ദു​ഷ്യം നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ പക്കൽ നി​ന്നും ലഭി​ച്ച​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി ഏതെ​ങ്കി​ലും രാ​ജ​ധാ​നി​യി​ലോ പ്ര​ഭു​കു​ടും​ബ​ത്തി​ലോ പ്ര​വേ​ശം ലഭി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു കരുതി നമ്പ്യാർ ദേ​ശ​യാ​ത്ര​യ്ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ആദ്യം കോ​ല​ത്തു​നാ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നു.

എന്നു് നമ്പ്യാർ കോ​ല​ഭൂ​പ​തി​ന​ഗ​ര​ത്തെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അവിടെ കൊ​റ്റി​നു​പോ​ലും വക ലഭി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ വന്ന​തു് ൯൦൫-ൽ കർ​ണ്ണാ​ട​ക​ശ​ത്രു​വിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടായ പരാ​ജ​യ​ത്താ​ലോ മറ്റോ രാ​ജാ​വു് ദുഃ​ഖി​ത​നാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ന​മ്പൂ​രി​യെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ച ഒരു രാ​ജാ​വി​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ജനി​ച്ച ഒരാൾ​ക്കു് അന്യ​ഥാ സം​ഭ​വി​ക്കാൻ ഇട​യു​ണ്ടോ?”

ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് കോ​ല​ദേ​ശ​പ​ര്യ​ട​ന​ത്തി​ന്റെ രത്ന​ച്ചു​രു​ക്കം. ഇവിടെ രണ്ടാം കർ​ണ്ണാ​ട​ക​യു​ദ്ധ​മാ​ണ​ല്ലോ സൂ​ചി​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ യു​ദ്ധം ൯൦൮-​മുതല്ക്കു ൯൧൬-വരെ നീ​ണ്ടു​നി​ന്നു. ബേ​ഡ​നൂർ രാ​ജാ​വി​ന്റെ സേ​നാ​പ​തി​യാ​യി രഘു​നാ​ഥ​നാൽ നീ​തി​മായ കർ​ണ്ണാ​ട​ക​സൈ​ന്യം ഏഴി​മ​ല​വ​രെ​യു​ള്ള ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ച്ച​ട​ക്കു​ക​യാൽ കോ​ല​ത്തു​നാ​ടു് എളം​കൂർ ൯൦൯-ൽ അയാ​ളോ​ടു സന്ധി​ചെ​യ്തു. അപ്പോൾ രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദൻ ൯൦൯-ലൊ ൯൧൦-ലൊ ആയി​രി​ക്ക​ണം അവിടെ ചെ​ന്ന​തെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാം. ൯൦൫-ൽ ആയി​രി​പ്പാൻ തര​മി​ല്ല.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ അടു​ത്ത താവളം വെ​ട്ട​ത്തു​നാ​ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. അവിടെ കു​റെ​ക്കാ​ലം പാർ​ത്തി​രു​ന്ന​താ​യും അക്കാ​ല​ത്തു തൃ​പ്ര​ങ്ങോ​ട്ടു ശി​വ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ശി​വ​രാ​ത്രി​ദി​വ​സം അഭി​ന​യി​ക്കു​ന്ന​താ​യി രാ​ജാ​ജ്ഞ അനു​സ​രി​ച്ചു് ‘ചന്ദ്രി​കാ​വീ​ഥി’ എന്ന നാടകം രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദൻ നിർ​മ്മി​ച്ച​താ​യും മി. വാ​രി​യർ പറ​യു​ന്നു. ആ രാ​ജ​ധാ​നി​യിൽ സ്വ​ല്പ​കാ​ല​മേ താ​മ​സി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ ഇട​യു​ള്ളു എന്നും അദ്ദേ​ഹം അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്. ശരി. ൯൧൦ കും​ഭ​ത്തി​ലെ ശി​വ​രാ​ത്രി​ദി​വ​സം ആ രാ​ജാ​വി​ന്റെ സന്നി​ധി​യിൽ നമ്പ്യാർ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാം. ഉപ​ജീ​വി​കാ​മാർ​ഗ്ഗം തേടി പു​റ​പ്പെ​ട്ട നമ്പി​യാർ ആ രാ​ജാ​വി​നെ ആശ്ര​യി​ച്ചു് അധി​ക​കാ​ലം താ​മ​സി​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നു് ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ വി​ശ​ദ​മാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ‘പ്ര​താ​പ​വി​വേ​ക​വി​ദ്യാ​വി​ശേ​ഷ​ശാ​ലി’യായി നമ്പ്യാ​രാൽ അനു​കീർ​ത്തി​ത​നായ ആ വീ​ര​രാ​യ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് ചന്ദ്രി​കാ​വീ​ഥി എഴു​തിയ കവി​യ്ക്കു് അഞ്ചാ​റു തട്ടു​കാ​ശു് വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളാൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​മോ? അഥവാ അദ്ദേ​ഹം നല്കിയ പ്ര​തി​ഫ​ലം കവി​യു​ടെ ധന​തൃ​ഷ്ണ​യെ ശമി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അപ​ര്യാ​പ്ത​മാ​യെ​ന്നു വരുമോ? കോ​ല​ത്തി​രി​രാ​ജാ​വി​ന്റെ അടു​ക്കൽ​നി​ന്നു ഭഗ്നാ​ശ​യ​നാ​യി തി​രി​ച്ചു​പോ​രാൻ ഇട​വ​ന്ന​തി​നു് വാ​രി​യ​ര​വർ​കൾ കാരണം പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​ന​മ്പൂ​രി​യെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ച രാ​ജാ​വി​ന്റെ വം​ശ​ക്കാർ ഭക്ഷ​ണം​പോ​ലും കൊ​ടു​ക്കാ​തെ ഈ മഹാ​ക​വി​യെ വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞ​തി​നു മതി​യായ കാരണം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കാ​തെ തര​മി​ല്ല​ല്ലോ. എന്നാൽ വെ​ട്ട​ത്തു​നാ​ട്ടിൽ അങ്ങ​നെ ഒരു പാ​ര​മ്പ​ര്യം ഇല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം അവി​ട​ത്തെ അനു​ഭ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി സമാ​ധാ​നം പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണാ​ത്ത​തു്. ഏതാ​യാ​ലും ൯൧൦ കും​ഭ​മാ​സാ​വ​സാ​നം​വ​രെ എങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹം അവിടെ പാർ​ത്തു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാം.

അടു​ത്ത​താ​വ​ളം തല​പ്പ​ള്ളി​ത്താ​ലൂ​ക്കിൽ മു​ള്ളൂർ​ക്ക​ര​യു​ള്ള ‘മന​ക്കോ​ട്ടു വാഴും മഹാ​മാ​ന​ശാ​ലി’ യുടെ ഗൃ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. അവി​ട​ത്തെ പ്ര​താ​പ​ശാ​ലി​യായ രാ​മ​ന​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മന​ക്കോ​ട്ടി​ന്റെ പ്ര​താ​പം നശി​ച്ചു​വെ​ന്നും, സന്ത​തി​യ​റ്റു​പോ​കു​മ​ല്ലോ എന്നു കണ്ടി​ട്ടു് ആ രാ​മ​ന​ച്ഛൻ കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​നോ​ടു് ദത്തി​നു് അനു​വാ​ദം ചോ​ദി​ച്ച​തിൽ രാ​ജാ​വു നി​ര​സി​ച്ചു കള​ഞ്ഞു​വെ​ന്നും, മന​ക്കോ​ട്ട​ച്ഛൻ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ലന്ത​ഗ​വർ​ണ്ണ​രോ​ടു് പരാതി പറ​ഞ്ഞു​വെ​ന്നും, ആ ഗവർ​ണ്ണർ രാ​ജാ​വി​നോ​ടു ചെയ്ത ഉപ​ദേ​ശം ഫലി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നും, ൯൧൭-നു് ഏതാ​നും വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​മ്പു് രാ​മ​ന​ച്ഛൻ മരി​ച്ചു​പോ​യ​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി വം​ശ​ച്ഛേ​ദം വന്നു​പോ​യെ​ന്നും, അപ്പോൾ ആ കു​ടും​ബം വക സ്വ​ത്തു​ക്ക​ളെ​ല്ലാം പാ​ലി​യ​ത്തേ​ക്കു് അട​ങ്ങി​യെ​ന്നും ഉള്ള വി​വ​ര​ങ്ങ​ളേ​യും വാ​രി​യ​ര​വർ​കൾ നമു​ക്കു സമ്പാ​ദി​ച്ചു തന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു വന്നു​കൂ​ടു​ന്ന​തു് നമ്പ്യാർ ൯൧൦-നും ൯൧൭-നും മദ്ധ്യേ അവിടെ പാർ​ത്തി​രു​ന്നു എന്നാ​ണു്.

എന്നാൽ അടു​ത്ത വാ​ക്യം​കൊ​ണ്ടു് ആ വി​ഷ​യ​ത്തി​നു​ള്ള സം​ശ​യ​വും നീ​ങ്ങു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു:- “നമ്പ്യാർ ബാ​ല​രാ​മ​ന​ച്ഛ​ന്റെ മര​ണ​ശേ​ഷ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം അവിടെ നി​ന്നു പി​രി​ഞ്ഞു് പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു്. മന​ക്കോ​ട്ട​ച്ഛ​ന്റെ ഭൂ​സ്വ​ത്തു​ക​ളും മറ്റും പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ഛ​നു ലഭി​ച്ച​കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നമ്പ്യാ​രെ​യും തന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യ് സ്വീ​ക​രി​ച്ചു ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രി​ക്ക​ണം. പാ​ലി​യ​ത്തു് നമ്പ്യാർ എത്ര​കൊ​ല്ലം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​പ്പാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. നമ്പ്യാർ തന്റെ വി​ഷ്ണു​വി​ലാ​സം​കാ​വ്യം നിർ​മ്മി​ച്ച​തു് ജയ​ന്ത​മം​ഗ​ല​ത്തു കു​ബേ​രൻ എന്ന ബി​രു​ദ​ത്താൽ പ്ര​ഥി​ത​നാ​യി​രു​ന്ന രാ​മ​ന​ച്ഛ​ന്റെ ആജ്ഞ അനു​സ​രി​ച്ചാ​ണെ​ന്നു് ആ ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന,

എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു സ്പ​ഷ്ട​മാ​കു​ന്നു.”

അപ്പോൾ ൯൧൭-നു ശേഷം നമ്പ്യാർ ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തു​വ​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാം. മന​ക്കോ​ട്ടു് അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം കുറേ അധി​ക​കാ​ലം താ​മ​സി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും വന്നു​കൂ​ടു​ന്നു. എന്നാൽ അക്കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം ശി​വ​പു​രാ​ണ​മൊ​ഴി​ച്ചു മറ്റൊ​രു കാ​വ്യ​വും രചി​ച്ച​താ​യി കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

ഇനി​യാ​ണു് വലിയ കു​ഴ​പ്പം നേ​രി​ടു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹം തു​ട​രു​ന്നു:-

“ഒരു​പ​ക്ഷേ മന​ക്കോ​ട്ട​ച്ഛ​ന്റെ മര​ണ​ത്തി​നും ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തു താ​മ​സ​മാ​ക്കി​യ​തി​നും ഇട​യ്ക്കാ​യി​രി​ക്കാം വട​ക്കാ​ഞ്ചേ​രി, ഗു​രു​വാ​യൂർ മു​ത​ലായ സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ സഞ്ച​രി​ച്ച​തു്.” ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് മു​രി​യ​നാ​ട്ടു നമ്പ്യാ​രു​ടെ ആശ്രി​ത​നാ​യി ഏതാ​നും മാ​സ​ങ്ങൾ താ​മ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും, അതു് ഒടു​വി​ല​ത്തെ നമ്പ്യാ​രു​ടെ കാ​ല​ത്താ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും​കൂ​ടി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് വലിയ കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​നു് കാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ൯൩൧-ലെ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​വ​രി​യിൽ ഇങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നു.

“അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ പറ​വൂ​രു് എള​മ​യും മങ്ങാ​ട്ടു മൂ​ത്തേ​രി​പ്പാ​ട്ടീ​ന്നും കോ​ട​ശ്ശേ​രി മൂത്ത കയ്മ​ളും മു​രി​യ​നാ​ട്ടു നമ്പ്യാ​രും നെ​ടി​വി​രി​പ്പു​സ്വ​രൂ​പ​ത്തു​ങ്കൽ ചെ​ന്നു് വേ​ല​യും എഴു​തി​വ​ച്ചു് ൯൩൧-ൽ നെ​ടു​വി​രി​പ്പി​നു സ്വ​രൂ​പ​ത്തു​ങ്ക​ലെ പു​രു​ഷാ​രം ആല​ങ്ങാ​ട്ടും പറ​വൂ​രും കട​ന്നി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു.” ൯൪൨-ലെ ഒരു വരി​യിൽ ഇങ്ങ​നെ​യും കാ​ണു​ന്നു: “മു​രി​യ​നാ​ട്ടു നമ്പ്യാ​രു​ടെ പിഴ എട്ടും തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് കല്പി​ച്ച തേ​വാ​രി ചേറ്റ കള്ള​ത്തു് വരി​ക്ക​ശ്ശേ​രി നമ്പൂ​രി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് തോ​ട്ടി​യും വളറും വയ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു.”

ഈ വരി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഒരു മു​രി​യ​നാ​ട്ടു നമ്പ്യാർ ൯൪൨-​വരെയുള്ള രേ​ഖ​ക​ളിൽ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും ആ നമ്പ്യാ​രു​ടെ അടു​ക്കൽ അധികം താ​മ​സി​ക്ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ലെ​ന്നു് വാ​രി​യ​ര​വർ​കൾ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ആ യാ​ത്ര​യൊ​ക്കെ നട​ന്ന​തു് ൯൧൭-നു മു​മ്പാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാം. അതു​കൊ​ണ്ടു് പാ​ലി​യ​ത്തു താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ച്ചാൽ മതി​യെ​ന്നും വയ്ക്കാം. എന്നാൽ അവിടെ എത്ര​കാ​ലം താ​മ​സി​ച്ചു​വെ​ന്നു് വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കീ​ട്ടി​ല്ല​താ​നും. “൯൦൭-​നോടിടയ്ക്കു് കൊ​ച്ചീ​രാ​ജ്യ​ത്തെ മന്ത്രി​സ്ഥാ​ന​ത്തു​നി​ന്നും നീ​ക്കം​ചെ​യ്ത​താ​യി അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഇട്ടി കു​മ​ര​ന​ച്ഛൻ​ത​ന്നെ​യാ​ണോ അതിനു ശേഷം പാ​ലി​യ​ത്തു വലി​യ​ച്ച​നാ​യി​രു​ന്ന​തെ​ന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​പ്പാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല.” നി​വൃ​ത്തി​യു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ മന്ത്രി​സ്ഥാ​ന​ത്തു​നി​ന്നു നീ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു് ഇട്ടി കു​മാ​ര​ന​ച്ച​ന​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നേ​യു​ള്ളു. ൮൯൭ മുതൽ ൯൦൬-വരെ നാടു വാ​ണി​രു​ന്ന കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്താ​ണു് പാ​ലി​യ​ത്തു കോ​മി​അ​ച്ച​നും രാ​ജാ​വും തമ്മി​ലു​ള്ള സ്വൈ​ര​ക്കേ​ടു് അവ​സാ​നി​ച്ച​തു്. ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​വ​രി ഉദ്ധ​രി​ക്കാം:-

“അക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ഛ​നോ​ടു​കൂ​ടി തി​രു​വു​ള്ള​ക്കേ​ടാ​യി ഏറിയ അനർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ രാ​ജ്യ​ത്തു​ണ്ടാ​യി. അച്ച​ന്മാ​രും ചേ​ന്ദ​മം​ഗ​ല​ത്തു് ഒതു​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. പു​റ​ത്തു​ള്ള വസ്തു ഉല്പ​ത്തി​കൾ കരേ​റു​ക​യും ആ പക്ഷ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ആളുകൾ പല​രേ​യും കൊ​ല്ലു​ക​യും ഉണ്ടാ​യി. അന്നു് പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ഛ​നായ ദേഹം കോ​മി​അ​ച്ചൻ. അന​ന്ത​ര​വ​രിൽ ഇട്ടി​ക്കേ​ള​ച്ചൻ മാ​ള​പ്പ​യ്യെ കൊ​ല്ലു​ക​യും ഏറ്റ​ങ്ങൾ ചെ​യ്യു​ക​യും കാ​ര​ണ​മാ​യി​ട്ട​ത്രേ അനർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യ​തു്. തീ​പ്പെ​ട്ട​തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്ത​വും ചെ​യ്തു് തി​രു​വു​ള്ള​ക്കേ​ടും തീർ​ന്നു. ആയതു് ഒക്കെ​യും ഇട്ടു​ണ്ണി​കു​മ​രൻ എന്നു പേരായ ദേ​ഹ​വും ഇട്ടു​ണ്ണാൻ എന്ന ദേ​ഹ​വും ആകു​ന്നു.” ഇവിടെ സൂ​ചി​ത​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന രാ​ജാ​വു് ൯൦൬-ൽ തീ​പ്പെ​ട്ട രവി​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാ​നാ​ണു്. ഇവരിൽ മൂ​ത്ത​യാ​ളായ ഇട്ടി കുമരൻ ൯൦൪-ൽ പാ​ലി​യ​ത്തു വലി​യ​ച്ഛ​നാ​യി. ൯൧൭-ൽ ഇരി​ങ്ങാ​ല​ക്കു​ടെ വച്ചു തീ​പ്പെ​ട്ട രാ​മ​വർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു് ഈ പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ഛ​നാ​ണു് വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ രാ​ജ്യ​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നിർ​വ​ഹി​ച്ചു​വ​ന്ന​തെ​ന്നു് ‘ഗോ​ള​ന​സ്സി’യുടെ വി​വ​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ൯൨൦-നു മു​മ്പിൽ മരി​ച്ചു​കാ​ണ​ണം. അതിനു ശേഷം വലി​യ​ച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്ന​തു് കു​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ണാ​ന​ച്ച​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നും കാ​ണു​ന്നു. ഈ വലി​യ​ച്ഛൻ ൯൩൧-ൽ മരി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് കോ​മി​അ​ച്ഛൻ മൂ​പ്പേ​റ്റ​തു്. അന്നു് കോ​മി​അ​ച്ഛ​നു് ൨൦ വയ​സ്സേ പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. ഇത്ര​യും സം​ഗ​തി​കൾ അപ്ര​തി​ഷേ​ധ്യ​ങ്ങ​ളായ തെ​ളി​വു​കൾ ആണു്.

അതു​കൊ​ണ്ടു് മി. വാ​രി​യ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്ര​കാ​രം നമ്പ്യാർ ൯൧൭-നും ൯൨൦-ം ഇട​യ്ക്കു് ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തു താ​മ​സി​ച്ചു​കാ​ണ​ണം. അദ്ദേ​ഹം തു​ട​രു​ന്നു:-

“നമ്പ്യാർ പാ​ലി​യാ​ധീ​ശ​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ താ​മ​സ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ചില അവ​സ​ര​ങ്ങ​ളിൽ കി​ട​ങ്ങൂർ താ​മ​സ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന സ്വ​പി​താ​വി​നെ സന്ദർ​ശി​ക്കു​വാൻ വന്നി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ​ന​മ്പ്യാർ​ക്കു് കി​ട​ങ്ങൂർ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ഊരാ​ണ്മ​ക്കാ​രു​ടെ കീഴിൽ ജോ​ലി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ്രാ​യം വർ​ദ്ധി​ച്ച​തി​നാൽ സഹാ​യ​ത്തി​നാ​യി കു​ഞ്ച​നെ​ക്കൂ​ടെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പി​താ​വു് നിർ​ബ​ന്ധി​ക്ക​യാൽ പാ​ലി​യ​ത്തെ താമസം മതി​യാ​ക്കി കി​ട​ങ്ങൂർ തന്നെ സ്ഥി​ര​താ​മ​സ​മാ​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു.” ഈ സംഭവം എന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് മി. വാ​രി​യർ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ൯൧൭-നും ൯൨൦-നും മദ്ധ്യ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് വരു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. നമു​ക്കു് അതി​ന്റെ മദ്ധ്യ​ക​ക്ഷ്യ​യായ ‘൯൧൮–൯൧൯’-നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാം.

മി. വാ​രി​യർ വീ​ണ്ടും പറ​യു​ന്നു:- “ഗ്രാ​മോ​ത്ത​മ​ന്മാ​രായ ഭൂ​സു​ര​ന്മാ​രു​ടെ സങ്കേ​ത​മാ​യി​രു​ന്ന അപ്ര​ദേ​ശം നമ്പ്യാ​രെ സ്ഥി​ര​താ​മ​സ​ത്തി​നു് ആകർ​ഷി​ച്ചി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് കു​മാ​ര​നെ​ല്ലൂർ, കു​ട​മാ​ളൂർ മു​ത​ലായ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ പോ​കു​ക​യും പല പ്ര​ധാന നമ്പൂ​തി​രി​മാ​രു​മാ​യി പരി​ച​യ​ത്തി​നി​ട​യാ​കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഈ വഴി​ക്കാ​ണു് ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജാ​വു് തെ​ക്കേ​ട​ത്തു​ഭ​ട്ട​തി​രി മു​ത​ലായ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാ​രു​മാ​യി സഹ​വാ​സ​ത്തി​നും സൗ​ഹാർ​ദ്ദ​ത്തി​നും സംഗതി വന്ന​തു്.”

ഈ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം നട​ക്കു​ന്ന​തി​നു കു​റ​ഞ്ഞ​പ​ക്ഷം ഒരു കൊ​ല്ല​മെ​ങ്കി​ലും വേ​ണ്ടേ? അതു​കൊ​ണ്ടു് ൯൨൦-ൽ നമ്പ്യാർ അമ്പ​ല​പ്പുഴ വന്നു താമസം തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​യി വരും. അന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് നാ​ല്പ​തു വയ​സ്സു പ്രാ​യ​വും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അടു​ത്ത അദ്ധ്യാ​യ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ മി. വാ​രി​യർ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ‘നമ്പ്യാർ ൯൧൨-​നോടിടയ്ക്കു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ സ്ഥി​ര​താ​മ​സ​മാ​ക്കി​യ​താ​യി കാ​ണു​ന്നു’ എന്നാ​ണു്. ഇതൊ​ക്കെ എങ്ങ​നെ യോ​ജി​ക്കും? അപ്പോൾ നമ്പ്യാർ തന്റെ ‘ഭി​ക്ഷാം​ദേ​ഹി’ യാ​ത്ര​യിൽ മന​ക്കോ​ട്ടെ​ത്തി​യ​ത​ല്ലേ ഉള്ളു. പി​ന്നീ​ടു് എവി​ടെ​യെ​ല്ലാം സഞ്ച​രി​ച്ച​തി​നു ശേ​ഷ​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം പാ​ലി​യ​ത്തു വന്നു​ചേർ​ന്ന​തു്?

൯൨൦-ൽ അമ്പ​ല​പ്പുഴ വന്നു​ചേർ​ന്നു എന്നു വന്നാൽ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ അദ്ദേ​ഹം അധികം താ​മ​സി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും വന്നു​കൂ​ടും. ഈ അബ​ദ്ധ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വന്നു​കൂ​ടി​യ​തു് ഐതി​ഹ്യ​ത്തെ വക​വ​യ്ക്കാ​തെ നമ്പ്യാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരു ദീർ​ഘ​ദേ​ശ​സ​ഞ്ചാ​രം ചെ​യ്യി​ച്ച​തു നി​മി​ത്ത​മാ​ണു്. മി. വാ​രി​യർ ഒരു പ്ര​മാ​ണം എന്ന നി​ല​യിൽ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.

എന്നു​ള്ള ശ്ലോ​കം ഐതി​ഹ്യ​ത്തി​നു് ഉപോ​ദ്ബ​ല​ക​മാ​യി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഈ ശ്ലോ​കം ൯൪൦-​ാമാണ്ടു പ്ര​സ്തുത മഹാ​ക​വി​യു​ടെ ഭാ​ഗി​നേ​യൻ എഴു​തി​വ​ച്ച​താ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അതിനെ അവി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ തര​വു​മി​ല്ല​ല്ലോ. ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​സ്വാ​മി​യാ​ണു് ഈ രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​നെ തന്റെ പു​ത്ര​നെ എന്ന​പോ​ലെ ബാ​ല്യ​ത്തിൽ ലാ​ളി​ച്ചു​വ​ളർ​ത്തു​ക​യും അന​ന്ത​രം ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ അഭ്യ​സി​പ്പി​ക്കു​ക​യും കു​ടും​ബ​ത്തെ ദ്ര​വി​ണ​വി​ത​ര​ണം​വ​ഴി​ക്കു് പു​ലർ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്ത​തെ​ന്നു് അതിൽ സു​വ്യ​ക്തം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു വാ​ദി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി മറ്റു പ്ര​മാ​ണ​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​ശ്വാ​സ​യോ​ഗ്യ​ത​യും തകർ​ന്നു​പോ​കും.

ഈ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ കു​ഞ്ചൻ തന്റെ ബാ​ല്യ​കാ​ലം കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യ​തു് കി​ട​ങ്ങൂ​രും, കോ​ട്ട​യ​ത്തും, കു​ട​മാ​ളൂ​രും, അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​യി​ലും ആണെ​ന്നു​ള്ള ഐതി​ഹ്യം വി​ശ്വാ​സ​യോ​ഗ്യ​മാ​ണെ​ന്നും ‘ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​സ്വാ​മി’യാ​കു​ന്ന കല്പ​ക​വൃ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ തണലിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ‘പി​ച്ച​ത​ര​ണേ’ എന്നു് ആരോ​ടും പറ​യേ​ണ്ട ആവ​ശ്യം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും, അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​യും കി​ട​ങ്ങൂ​രും താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തോ, ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​യിൽ അസ്വ​സ്ഥത വർ​ദ്ധി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യ​തി​നു ശേഷമോ വട​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ സഞ്ച​രി​ച്ചി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നും സി​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. അമ്പ​ല​പ്പുഴ അക്കാ​ല​ത്തു് കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കീ​ഴി​ലു​ള്ള ഒരു ദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ പലേ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ നമ്പ്യാർ​ക്കു് കൊ​ച്ചി​യി​ലെ നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളായ പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാ​രോ​ടു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ടാൻ ഇട വന്നി​രി​ക്ക​ണം. നന്തി​ക്കാ​ട്ടു് ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ സഹോ​ദ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന ഉണി​ച്ചാ​ത്ത​ക്കു​റു​പ്പു് ൯൨൭-ൽ കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ വി​ശ്വ​സ്ത ബന്ധു​ക്ക​ളാ​യ് വർ​ത്തി​ച്ച അപൂർ​വം ചി​ല​രിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ൯൨൯-ലെ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​വ​രി​യിൽ കാ​ണു​ന്നു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. “അന്നു് വലി​യ​ത​മ്പു​രാ​ന്റെ കല്പ​ന​യ്ക്കു ക്ലേ​ശി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ക്കാ​ര​ന്മാ​രു് പള്ളി​യിൽ ഇടി​ക്ക​ള​മേ​നോൻ, വെ​ളു​ക്ക​റാ​ട്ടു നമ്പൂ​രി​കാ​ര്യ​ക്കാ​രു്, നന്തി​ക്കാ​ട്ടു് ഉണി​ച്ചാ​ത്ത​ക്കു​റു​പ്പു്.” ഈ ഉണി​ച്ചാ​ത്ത​ക്കു​റു​പ്പു​വ​ഴി​ക്കോ പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ചൻ വഴി​ക്കോ ആയി​രി​ക്കാം നമ്പ്യാർ കൊ​ച്ചി​യിൽ കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ പോ​കു​ന്ന​തി​നും ആ സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാ​രു​മാ​യി സ്നേ​ഹ​ബ​ന്ധം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നും ഇട​യാ​യ​തു്. ഡച്ചു​കാ​രു​ടെ കാ​ല​ത്തു് കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ മന്ത്രി​സ​ഭ​യി​ലെ പ്ര​ധാന അം​ഗ​ങ്ങൾ പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ചൻ, തോ​ട്ടാ​ശ്ശേ​രി തല​ശ്ശെ​ന്നോ​രു്, മന​ക്കോ​ട്ട​ച്ചൻ, ഒരു ഡച്ചു​ക​പ്പി​ത്താൻ ഇവ​രാ​യി​രു​ന്നു. ഈ മന്ത്രി​മാർ​ക്കു് പലേ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​യി​ലും വട​ക്കും​കൂ​റ്റി​ലും തെ​ക്കും​കൂ​റ്റി​ലും വരേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജാ​വി​ന്റെ സദ​സ്യ​നായ നമ്പ്യാർ​ക്കു് അവ​രോ​ടു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടാൻ മറ്റു കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ അന്വേ​ഷി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​വു​മി​ല്ല.

൯൦൫ മുതൽ ൯൧൭-നു ശേ​ഷം​വ​രെ അതു​കൊ​ണ്ടു് നമ്പ്യാർ ഈമാ​തി​രി ഒരു യാത്ര നട​ത്തി​യെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അസം​ഗ​ത​മാ​ണു് ഇക്കാ​ലം ഒക്കെ​യും കൊ​ച്ചി​യിൽ വലിയ അന്തഃ​ഛി​ദ്ര​ങ്ങ​ളും കലാ​പ​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണി​രു​ന്ന​തു്. ൯൦൬-ൽ തീ​പ്പെ​ട്ട രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്താ​ണ​ല്ലോ പാ​ലി​യം രാ​ജ​സ്ഥാ​ന​ത്തോ​ടു വീ​ണ്ടും യോ​ജി​ച്ച​തു്. മറ്റു പ്ര​ഭൂ​ക്ക​ന്മാ​രും പി​ണ​ങ്ങി​യാ​ണു നി​ന്ന​തു്. അന്ന​ത്തെ ഡച്ചു​രേ​ഖ​കൾ കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​നെ ദു​ഷി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ചിലർ ആ വാ​ക്കു​ക​ളെ അക്ഷ​രം​പ്ര​തി വി​ശ്വ​സി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. എന്നാൽ ഈ അന്തഃ​ഛി​ദ്ര​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം കാ​ര​ണ​ഭൂ​ത​ന്മാർ ഡച്ചു​കാ​രാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രാ​യി​രു​ന്നു രാ​ജാ​വി​നേ​യും നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളേ​യും തമ്മിൽ പി​ണ​ക്കി​യ​തു്. ൮൯൩-ൽ ലന്ത​ക്കാർ കൊ​ച്ചി​യു​ടെ ആജ​ന്മ​ശ​ത്രു​വായ സാ​മൂ​തി​രി​യോ​ടു സഖ്യ​വും ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. തെ​ക്കും​കൂർ, വട​ക്കും​കൂർ എന്നീ ദി​ക്കു​ക​ളി​ലെ സ്ഥി​തി​യും വളരെ കഷ്ട​മാ​യി​ട്ടാ​ണി​രു​ന്ന​തു്.

വലിയ കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നും കൂ​ടാ​തെ ഇരു​ന്ന​തു് ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജ്യ​ത്തു മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ രാ​ജ്യം കൊ​ച്ചി​യിൽ​നി​ന്നും ഏറ​ക്കു​റെ സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് വർ​ത്തി​ച്ച​തും. അതു​കൊ​ണ്ടു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ അവി​ടു​ത്തെ താമസം സു​ഖ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. രാ​മ​യ്യ​ന്റെ അഞ്ചാം​പട വന്ന​തി​നു​ശേ​ഷ​മേ ചെ​മ്പ​ക​നാ​ട്ടിൽ അന്തഃ​ഛി​ദ്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി​യു​ള്ളു.

എന്നു കി​രാ​ത​ത്തി​ലും,

എന്നു ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യി​ലും,

എന്നു സ്യ​മ​ന്ത​ക​ത്തി​ലും,

എന്നു ഗണ​പ​തി​പ്രാ​ത​ലി​ലും കീർ​ത്തി​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​യു​ടേ​യും തദ​ധി​പ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​ന്റേ​യും ചി​ത്രം അതി​ശ​യോ​ക്തി​മ​യ​മ​ല്ലെ​ന്നു് അക്കാ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി വി​ദേ​ശീ​യ​സ​ഞ്ചാ​രി​കൾ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള വി​വ​ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

അമ്പ​ല​പ്പുഴ രാ​ജാ​വും നമ്പി​യാ​രു​മാ​യി പരി​ച​യം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും നമ്പ്യാർ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ താ​മ​സ​മാ​ക്കാൻ ഇടാ​യ​ക്കിയ സം​ഗ​തി​യെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ഐതി​ഹ്യ​മു​ള്ള​തി​നെ ഇവിടെ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കാം. അന്നു് ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജാ​വു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​യും കു​ട​മാ​ളൂ​രും ആയി​ട്ടാ​ണു് താ​മ​സ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തു്. അന്തർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ന്റെ താമസം കു​ട​മാ​ളൂർ​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. തമ്പു​രാ​ന്റെ വി​ദ്വ​ത്സ​ദ​സ്സിൽ ഗം​ഭീ​ര​ങ്ങ​ളായ വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദ​ങ്ങൾ നട​ക്കുക പതി​വാ​യി​രു​ന്നു. ആ പരി​ഷ​ത്തി​ന്റെ നാ​യ​ക​പ​ദം നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഗു​രു​വാ​യി​രു​ന്ന ഭട്ട​തി​രി​യാ​ണ​ല​ങ്ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​തും. ഒരി​ക്കൽ പാ​ല​ക്കാ​ട്ടു​നി​ന്നു് ഒരു ശാ​സ്ത്രി ദി​ഗ്വി​ജ​യ​ത്തി​നാ​യി പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. അദ്ദേ​ഹം അമ്പ​ല​പ്പുഴ വന്നു് സ്വാ​മി​ദർ​ശ​നം കഴി​ച്ചി​ട്ടു് നേരെ കു​ട​മാ​ളൂ​രെ​ത്തി. ആ സമ​യ​ത്തു് നമ്പ്യാർ അവിടെ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ശാ​സ്ത്രി​കൾ തമ്പു​രാ​നെ വന്നു കണ്ടു. രാ​ജാ​വു് ഒരു സദ​സ്സി​നു് ഏർ​പ്പാ​ടു ചെ​യ്തു. ശാ​സ്ത്രി​ക​ളോ​ടു വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദ​ത്തിൽ ഏർ​പ്പെ​ടാൻ​ത​ക്ക പാ​ണ്ഡി​ത്യം ഭട്ട​തി​രി​ക്കേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. വാദം മു​റ​യ്ക്കു തു​ട​ങ്ങി. ശാ​സ്ത്രി​ക​ളു​ടെ പൂർ​വ​പ​ക്ഷ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ സി​ദ്ധാ​ന്തം; ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ പൂർ​വ​പ​ക്ഷ​ത്തി​നു ശാ​സ്ത്രി​ക​ളു​ടെ സി​ദ്ധാ​ന്തം. ഇങ്ങ​നെ വാദം കൊ​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു ഒടു​ക്കം ഭട്ട​തി​രി തോ​റ്റു​പോ​യേ​ക്കു​മോ എന്ന ഘട്ടം വന്നു​ചേർ​ന്നു. പി​റ്റേ​ദി​വ​സം ചമ്പ​ക്കു​ള​ത്തു മൂ​ലം​ക​ളി ആയി​രു​ന്ന​തി​നാൽ വാദം തൽ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് നിർ​ത്തി​വ​യ്ക്കാൻ രാ​ജാ​വു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. “മൂ​ലം​ക​ളി​ക്കു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​യ്ക്കു പോ​കാ​തെ തര​മി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ​ത​മ്മിൽ ഒട്ടു​വ​ള​രെ ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളാ​യ​ല്ലോ വാദം തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടു്. ആരും ജയി​ക്കു​ന്ന മട്ടു കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. അതി​നാൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ യോ​ഗ്യത നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു നാം വേ​റൊ​രു പരീ​ക്ഷ നി​ശ്ച​യി​ക്കു​ന്നു. ഇന്നു രാ​ത്രി​കൊ​ണ്ടു് പന്ത്ര​ണ്ടു സർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ കു​റ​യാ​തെ​യു​ള്ള ഓരോ മണി​പ്ര​വാ​ള​കാ​വ്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കി നാ​ളെ​ക്കാ​ല​ത്തു് നമ്മു​ടെ മു​മ്പാ​കെ രണ്ടു​പേ​രും കൊ​ണ്ടു​വ​യ്ക്ക​ണം. അവ​യു​ടെ ഗു​ണ​ദോ​ഷ​വി​ചി​ന്ത​നം ചെ​യ്തു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ യോ​ഗ്യ​താ​യോ​ഗ്യ​ത​ക​ളെ നിർ​ണ്ണ​യി​ച്ചു​കൊ​ള്ളാം” എന്നു കല്പി​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം സന്ധ്യാ​വ​ന്ദ​ന​ത്തി​നു് എഴ​ന്ന​ള്ളി​യ​ത്രേ.

ശാ​സ്ത്രി​കൾ സു​ഖ​മാ​യി കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങി. അയാൾ​ക്കു് കവി​താ​വാ​സ​ന​യേ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു. വലിയ അഭി​മാ​നി​യാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഭട്ട​തി​രി​ക്കു് ഉറ​ക്കം വന്നി​ല്ല. അത്താ​ഴ​വും കഴി​ഞ്ഞു് അദ്ദേ​ഹം ചി​ന്താ​മ​ഗ്ന​നാ​യി​രി​ക്ക​വേ, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ഭ​ഗ​വാ​ന്റെ കാ​രു​ണ്യ​ത്താൽ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ തി​രി​ച്ചു വന്നു. കു​ഞ്ച​നെ കണ്ട​പ്പോൾ ഭട്ട​തി​രി​ക്കു് ആശ്വാ​സ​മാ​യി. അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: “കു​ഞ്ചൻ ഇപ്പോൾ വന്ന​തു് കു​ഞ്ച​ന്റെ ഗു​രു​ത്വ​ത്തി​ന്റേ​യും എന്റെ ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്റേ​യും ശക്തി​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ.” അന​ന്ത​രം തന്റെ ദുർ​ഘ​ടാ​വ​സ്ഥ​യെ അദ്ദേ​ഹം ശി​ഷ്യ​നെ അറി​യി​ച്ചു. നേരം അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യാ​യി​രു​ന്നു. നമ്പ്യാർ പറ​ഞ്ഞു “പന്ത്ര​ണ്ടു​സർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളും എഴു​തി​ത്തീർ​ക്കാൻ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. പതി​നൊ​ന്നു​പേ​രേ കൂടി നി​യോ​ഗി​ച്ചാൽ കാ​ര്യം ഒരു​വി​ധം പറ്റി​ക്കാം.” ഭട്ട​തി​രി ഉറ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന ശി​ഷ്യ​ന്മാ​രെ വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി. “ഇനി വി​ഷ​മി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. സു​ഖ​മാ​യി കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങി​ക്കൊ​ള്ളാം” എന്നു നമ്പ്യാർ ഗു​രു​വി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഒന്നാം​സർ​ഗ്ഗം താൻ​ത​ന്നെ എഴു​തു​ക​യും മറ്റു പതി​നൊ​ന്നു​പേർ​ക്കും ഓരോ സർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​യും ഓരോ ശ്ലോ​കം​വീ​തം ചൊ​ല്ലി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​വ​ത്രേ. വെ​ളു​പ്പാൻ​കാ​ല​മാ​യ​പ്പോൾ കാ​വ്യ​വും തീർ​ന്നു. നമ്പ്യാർ മു​റ​യ്ക്കു് ഓലകൾ അടു​ക്കി​ക്കെ​ട്ടി​യി​ട്ടു് ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ ശി​ഷ്യ​രോ​ടാ​യി “ഞാൻ ഇവിടെ വന്ന കാ​ര്യം ആരോ​ടും പറ​യ​രു​തു്. ഓല​ക്കെ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അടു​ക്കൽ എല്പി​ക്ക​ണം. ചോ​ദി​ച്ചാൽ അമ്പ​ല​പ്പുഴ വച്ചു് കാണാം എന്നു​മാ​ത്രം അറി​യി​ച്ചേ​ക്ക​ണം” എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​യ്ക്കു വള്ളം കേറി.

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ ശാ​സ്ത്രി തോൽവി സമ്മ​തി​ച്ചു. സമ്മാ​നം ഭട്ട​തി​രി​ക്കും കി​ട്ടി. എന്നാൽ ബു​ദ്ധി​മാ​നും വി​ദ്വൽ​കു​ല​ഭൂ​ഷ​ണ​വും ആയ തമ്പു​രാൻ ശാ​സ്ത്രി​ക​ളെ ഒട്ടു വളരെ പാ​രി​തോ​ഷി​ക​ങ്ങൾ നൽകി പ്രീ​തി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​ശേ​ഷ​മാ​ണു് അയ​ച്ച​തു്. അദ്ദേ​ഹം പു​റ​ത്താ​യി എന്ന​റി​ഞ്ഞ മാ​ത്ര​യിൽ തമ്പു​രാൻ കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു “കു​ഞ്ചൻ എപ്പോൾ വന്നു?” ‘അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യാ​യി എന്നു മറു​പ​ടി. “എന്നി​ട്ടെ​വി​ടെ?” ‘അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വച്ചു കാണാം’ എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

തമ്പു​രാൻ വളരെ സന്തോ​ഷി​ച്ചു. പള്ളി​ബോ​ട്ടു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ എത്തി​യ​പ്പോൾ നമ്പ്യാർ കാ​ത്തു നി​ന്നി​രു​ന്നു. രാ​ജാ​വു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഒരു മഠം പണി​യി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​യും ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ പ്ര​തി​ദി​നം ഒന്ന​ര​യി​ട​ങ്ങ​ഴി ചോറും ഇരു​ന്നാ​ഴി പാ​ല്പാ​യ​സ​വും രണ്ട​പ്പ​വും പക്ക​ത്തു ചോറും പ്ര​തി​മാ​സം ൧൫ പണം ശമ്പ​ള​വും പതി​ച്ചു​കൊ​ടു​പ്പാൻ കല്പ​ന​യാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു​വെ​ന്നും അന്നു മുതൽ നമ്പ്യാർ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ താ​മ​സ​മാ​ക്കി​യെ​ന്നു​മാ​ണു് കഥ.

ഐതി​ഹ്യ​ത്തെ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ച്ചാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ച​രി​തം ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ ആജ്ഞാ​നു​സ​ര​ണം നിർ​മ്മി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു തെ​ളി​വു​ണ്ടു്. അതിലെ സ്ഖ​ലി​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ സം​ഖ്യ​കൊ​ണ്ടു് അതു് ദ്രൂ​ത​ക​വി​ത​യാ​ണെ​ന്നും സ്പ​ഷ്ടം.

അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​യി​രി​ക്ക​ണം അദ്ദേ​ഹം മാ​ത്തൂർ​പ​ണി​ക്ക​രു​ടേ​യും ആ വഴി​ക്കു് ദ്രോ​ണ​മ്പ​ള്ളി ആചാ​ര്യ​ന്റേ​യും പരി​ച​യം സമ്പാ​ദി​ച്ച​തു്. മാ​ത്തൂർ​കു​ടും​ബ​ക്കാർ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തോ​ടു വളരെ ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു എന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ആ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു ചെ​മ്പ​ക​നാ​ട്ടി​ലെ സർ​വ​സേ​നാ​ധി​പ​ത്യം. അതു​കൊ​ണ്ടു് മാ​ത്തൂർ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ ആശ്രി​ത​ഭാ​വം നമ്പ്യാർ നേ​ര​ത്തേ​ത​ന്നെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം.

എന്നു​ള്ള പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ സ്വാ​ര​സ്യ​ത്താൽ ശ്രീ​നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം അനു​സ​രി​ച്ചാ​യി​രി​ക്കാം നമ്പ്യാർ ബാ​ല​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​നെ ഗു​രു​വാ​യി വരി​ച്ച​തെ​ന്നു​കൂ​ടി തോ​ന്നു​ന്നു. ‘എൻ​ഗു​രു​ന​ന്ദി​തൻ’ എന്നു സമ​സ്ത​പ​ദ​മാ​ക്കി​യാൽ കി​ട്ടു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം സ്വാ​ര​സ്യം വ്യ​സ്ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളാ​യെ​ടു​ത്താൽ കി​ട്ടു​ന്ന​തു​മി​ല്ല. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ അടു​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹം തർ​ക്കം, വ്യാ​ക​ര​ണം, വേ​ദാ​ന്തം മു​ത​ലായ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ അഭ്യ​സി​ച്ചു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ദൃ​ഢ​മായ വി​ശ്വാ​സം. നമ്പ്യാർ​ക്കു് ആ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം ദൃ​ഢ​മായ പ്ര​തി​ഷ്ഠ ലഭി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഏതു കൃ​തി​യും സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. പക്ഷേ “ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പി​നെ​പ്പ​റ്റി നമ്പ്യാർ സ്വ​കൃ​തി​ക​ളിൽ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നാ​യി​രു​ന്നു പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ക്കു​ത്തക എന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു​മി​ല്ല” എന്നു് ശ്രീ​മാൻ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യ​ര​വർ​കൾ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു് പി. കെ. പ്ര​ഭൃ​തി​കൾ നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഗു​രു​സ്ഥാ​നം ആ സാ​ധു​വി​നു നല്കി​യ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ‘കെ​റു​വു’ പ്ര​സ്പ​ഷ്ട​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. വേണ്ട, ആ ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പു് വല്ല​തും ‘നക്കാ പിച്ച’ കൊ​ടു​ത്തു് നമ്പ്യാ​രെ പ്രീ​തി​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കാ​ണു​മെ​ന്നെ​ങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹം സമ്മ​തി​ക്കു​മ​ല്ലോ. അല്ലെ​ങ്കിൽ ‘മന്ദാ​ര​ദാ​രു​വാം’ എന്നു് ആ കവി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നോ? പക്ഷേ പണ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ആരെ​യും പ്രീ​തി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വം ഇന്ന​ത്തെ ചില ബി​രു​ദ​ധാ​രി​ക​ളിൽ കൂ​ടി​യും കാ​ണു​മ്പോൾ ഒരു ബീ. ഏ. ഡി​ഗ്രി പോലും ഇല്ലാ​തി​രു​ന്ന നമ്പ്യാർ ‘ഭി​ക്ഷാം ദേഹി’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ധന​വൃ​ദ്ധ​ന്മാ​രു​ടെ വാ​തു​ക്ക​ലൊ​ക്കെ മു​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു നട​ന്നു​വെ​ന്നും ഒരി​ട​ത്തും ശരി​യായ തുക കി​ട്ടാ​യ്ക​യാൽ ഒടു​വിൽ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വന്നു​ചേർ​ന്നു​വെ​ന്നും, അവി​ട​ത്തെ പൊ​ങ്ങ​ച്ച​നായ നമ്പൂ​രി രാ​ജാ​വു്, മാ​ത്തൂർ​പ​ണി​ക്കർ, ഉണ്ണി​ര​വി​ക്കു​റു​പ്പു തു​ട​ങ്ങി​യ​വ​രെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സ്തു​തി​യിൽ​ഭൂ​മി​ച്ചു് ഒട്ടു വളരെ നെ​ല്ലും പണവും കൊ​ടു​ത്തു​വെ​ന്നും, ആ രാ​ജാ​വും കൂ​ട്ട​രും അധഃ​പ​തി​ച്ച​പ്പോൾ, പതു​ക്കേ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു​വെ​ന്നും ആയി​രി​ക്കാം വാ​രി​യ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ ആശയം. എന്തി​നു സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു? “നമ്പ്യാർ അമ്പ​ല​പ്പുഴ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​മ​ത്ര​യും ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജാ​വി​ന്റെ പ്രീ​തി​ക്കു വേ​ണ്ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ പ്ര​ശം​സി​ച്ചി​രു​ന്നു” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം വ്യ​ക്ത​മാ​യി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അപ്പോൾ,

‘ആജ്ഞാ​പി​തോ​സ്മി നി​ഖി​ല​ശാ​സ്ത്ര​പു​രാ​ണ​നാ​ട​ക​പ്ര​പ​ഞ്ച​പ​രി​ശീ​ല​ന​വി​ശ​ദാ​ന്ത​രാ​ത്മ​നോ നി​ത്യ​സ​ന്നി​ദ​ധ​ദം​ബ​ര​ധു​നീ​നാഥ പരി​ച​ര​ണ​പ​രാ​യ​ണ​സ്യ മഹാ​രാ​ജ​ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​സ്യ’ എന്നു് ലീ​ലാ​വ​തീ​വീ​ഥീ​യിൽ നമ്പ്യാർ ഈ രാ​ജാ​വി​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു് വെറും മു​ഖ​സ്തു​തി ആയി​രി​ക്ക​ണം എന്നു വന്നു​കൂ​ടു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ പറ​ക​യും എഴു​തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ, നമ്പ്യാ​രെ​പ്പോ​ലെ, ‘ദീ​പ​സ്തം​ഭം മഹാ​ശ്ച​ര്യം നമു​ക്കും കി​ട്ട​ണം പണം’ എന്നു് ആരും പറ​ഞ്ഞു​പോ​കും.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ കവി​താ​സാ​മർ​ത്ഥ്യ​വും സം​ഭാ​ഷ​ണ​ചാ​തു​രി​യും നി​മി​ത്തം സക​ലർ​ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ പ്രീ​തി​തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. രാ​ജാ​വി​നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേ​രി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പു​ത്ര​നിൎവി​ശേ​ഷ​മായ വാ​ത്സ​ല്യം രാ​ജ​മ​ന്ദി​ര​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അസൂ​യാ​ജ​ന​ക​മായ ഒരു നി​ല​യും വി​ല​യും നല്കി. ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ പരി​ചാ​ര​ക​വർ​ഗ്ഗം പല​പ്പൊ​ഴും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സഹായം അപേ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. വല്ല അപ​ക​ട​വും പി​ണ​ഞ്ഞാൽ അതിൽ​നി​ന്നു മോചനം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അവർ നമ്പ്യാ​രെ ആണു് ആശ്ര​യി​ച്ചു​പോ​ന്ന​തു്. ഒരു സര​സ​മായ ഐതി​ഹ്യം ഉള്ള​തി​നെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം. ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​നു പാ​ത്ര​മാ​യി ‘കയ്പിഴ’ എന്നൊ​രു നമ്പൂ​രി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ഏഷ​ണി​ക്കാ​ര​നും ധന​ലോ​ഭി​യും ആയി​രു​ന്ന​ത്രേ. തി​രു​മു​ല്ക്കാ​ഴ്ച​യാ​യി വരാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ദ്ര​വ്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അയാൾ കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു പതി​വു്. തന്മൂ​ലം പരി​ചാ​ര​ക​ന്മാർ​ക്കു് ഒന്നും കി​ട്ടാ​തെ​യാ​യി. അവർ ചെ​ന്നു് നമ്പ്യാ​രോ​ടു പരാതി പറ​ഞ്ഞു. അദ്ദേ​ഹം ആക​ട്ടെ “നി​ങ്ങൾ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കുക, ഞാൻ ഒരു വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​രാം” എന്നു പറ​ഞ്ഞു് അവരെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഒരി​ക്കൽ ഈ നമ്പൂ​രി​യും രാ​ജാ​വും കൂടി ചതു​രം​ഗം വച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കേ നമ്പ്യാർ ഒരു ഓട്ടു​പാ​ത്ര​വും കയ്യി​ലെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ആ വഴിയേ കട​ന്നു​ചെ​ന്നി​ട്ടു് പാ​ത്രം മനഃ​പൂർ​വം നി​ല​ത്തി​ട്ടു. ആ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് രാ​ജാ​വു് ‘അതെ​ന്താ​ണു നമ്പ്യാ​രേ?’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. ‘കൈ​പ്പിഴ വന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഗ്ര​ഹ​പ്പി​ഴ​യാ​ണേ തമ്പു​രാ​നേ’ എന്നു് അദ്ദേ​ഹം സവി​ന​യം മറു​പ​ടി​യും പറ​ഞ്ഞു. ഇം​ഗി​ത​ജ്ഞ​നായ രാ​ജാ​വി​നും ബു​ദ്ധി​മാ​നായ കയ്പി​ഴ​യ്ക്കും കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. അന്നു​മു​ത​ല്ക്കു് ആ നമ്പൂ​രി​യു​ടെ കൃ​ത്രി​മ​ങ്ങൾ​ക്കും ധന​ലോ​ഭ​ത്തി​നും കുറെ ശമ​ന​മു​ണ്ടാ​യ​ത്രേ. ൯൧൦-​ാമാണ്ടുവരെ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജ്യ​ത്തു് കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഒരു​വി​ധം ഭം​ഗി​യാ​യി നട​ന്നു​വ​ന്നു. രാ​ജാ​വു് സർ​വ​ശാ​സ്ത്ര​പാ​രം​ഗ​ത​നും കലാ​പോ​ഷ​ണ​തൽ​പ​ര​നും ആയി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും തന്റെ പൂർ​വി​ക​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ ദൃ​ഢ​നി​ശ്ച​യ​മോ ഭര​ണ​കൗ​ശ​ല​മോ ഉള്ള​വ​നാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ശു​ദ്ധ​ഗ​തി​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അദ്ദേ​ഹം പല​പ്പോ​ഴും ഏഷ​ണി​ക്കാർ​ക്കു വഴി​പ്പെ​ട്ടു കടും​കൈ​കൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​ട്ടു പശ്ചാ​ത്ത​പി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ ഒരു കാ​ര​ണ​വ​രെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു കഥ ഇവിടെ പറയാം. കോ​വി​ലി​ട​ത്തു പണി​ക്കർ​സ്ഥാ​നം ഞങ്ങ​ളു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തി​നു് ഈ രാ​ജാ​വി​ന്റെ പൂർ​വി​ക​ന്മാ​രിൽ നി​ന്നു ലഭി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. ഞങ്ങ​ളു​ടെ പൂർ​വി​ക​ന്മാർ പറവൂർ രാ​ജാ​വി​ന്റെ കീഴിൽ കയ്മൾ സ്ഥാ​നി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. അവി​ടെ​നി​ന്നു് ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജാ​വു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് അവരിൽ ഒരു ശാഖയെ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ഉറ​പ്പി​ച്ച​തും. പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ക്ര​മ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ കാ​ര​ണ​വ​ന്മാർ ആയു​ധ​വി​ദ്യാ​ഗു​രു​ക്ക​ന്മാ​രും ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജാ​വി​ന്റെ സേ​നാ​പ​തി​ക​ളും ആയി​രു​ന്നു. രാ​മ​യ്യ​ന്റെ ചാ​ര​ന്മാർ പ്ര​വർ​ത്ത​നം തു​ട​ങ്ങി​യ​കാ​ല​ത്തു് ഒരു മണ​ക്കാ​ട്ടം​പ​ള്ളി​മേ​ന​വ​ന്റെ ഏഷ​ണി​യ്ക്കു വശം​വ​ദ​നാ​യി മന്ത്രി​യായ കൊ​ച്ചു​മേ​ന​വ​ന്റെ അസാ​ന്നി​ദ്ധ്യ​ത്തിൽ—രാ​ജാ​വു് അന്ന​ത്തെ സേ​നാ​പ​തി​ക​ളിൽ ഒരു​വ​നാ​യി​രു​ന്ന കു​മ​രു​പ്പ​ണി​ക്കർ​ക്കു വധ​ശി​ക്ഷ വി​ധി​ച്ചു.

പ്ര​ദോ​ഷ​ദി​വ​സം പണി​ക്കർ പൂ​ജാ​ദ്ര​വ്യ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. മദ്ധ്യേ​മാർ​ഗ്ഗം രാ​ജ​ഭ​ട​ന്മാർ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തു​ന്നു. കാ​ര്യം എന്തെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഭക്തി​പൂർ​വം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. വധ​ശി​ക്ഷ​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള കല്പ​ന​കൾ കേൾ​ക്കു​ന്ന മാ​ത്ര​യിൽ ശി​ര​സ്സു നമി​ക്കു​ന്നു. “ഇത്ര​യോ ഉള്ളോ? ഇതി​നാ​ണോ ഈ പരി​വാ​രം? അവി​ടു​ത്തെ ഇം​ഗി​തം അങ്ങ​നെ ആണെ​ങ്കിൽ ഇതാ ഈ ശി​ര​സ്സു് ഈ ഇല​യിൽ​ത​ന്നെ പൊ​തി​ഞ്ഞു് അവിടെ എത്തി​ക്ക​ണം” എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം തന്ന​ത്താൻ ശി​ര​ച്ഛേ​ദം ചെ​യ്യു​ന്നു.

രാ​ജാ​വു് പി​റ്റേ​ദി​വ​സം പശ്ചാ​ത്താ​പ​ത്തിൽ മു​ഴു​കി​യ​ത്രേ. ഈ സംഭവം നട​ന്ന​തു് പതി​ഗ​ത​പ്രാ​ണ​യാ​യി​രു​ന്നു് ഇപ്പോൾ യശോ​മാ​ത്ര​ശ​രീ​രി​ണി​യാ​യി ഈ ഹൃ​ദ​യ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ത​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന എന്റെ പരേ​ത​യായ പത്നി​യു​ടെ മാ​തു​ലൻ ശ്രീ​മാൻ നാ​ണു​പി​ള്ള​വ​ക്കീൽ അവർകൾ തന്റെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കാ​യി പണി​യി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള രണ്ടു നി​ല​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​നു സമീ​പ​മു​ള്ള ഒരു കലു​ങ്കി​ന്റെ അടു​ത്താ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും, വള​രെ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് ആ വഴിയേ അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യ്ക്കു് ആളുകൾ സഞ്ച​രി​ക്കാ​റി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നും അഭി​മാ​ന​പൂർ​വ്വം എന്റെ ബാ​ല്യ​കാ​ല​ത്തു പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.

മന്ത്രി​മാർ തമ്മി​ലും സ്വൈ​ര​ക്കേ​ടു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. തന്നി​മി​ത്തം രാ​ഷ്ട്ര​ശ​രീ​ര​ത്തി​നു് അസ്വാ​സ്ഥ്യ​വും നേ​രി​ട്ടു. എന്നാൽ പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​യും ഊർ​ജ്ജി​താ​ശ​യ​നും ആയി​രു​ന്ന തലവടി കൊ​ച്ചു​മേ​നോ​ന്റെ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്താൽ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഒക്കെ ഒരു​വി​ധം ഭം​ഗി​യാ​യി നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. കാ​യ​ങ്കു​ള​വു​മാ​യി തി​രു​വി​താം​കൂർ​യു​ദ്ധ​ത്തിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തി​നു് സ്വ​ല്പം മു​മ്പു​ത​ന്നെ രാ​മ​യ്യ​ന്റെ ചാ​ര​ന്മാർ വട​ക്കും​കൂർ, തെ​ക്കും​കൂർ എന്നീ രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ സ്വൈ​ര​മാ​യി പ്ര​വർ​ത്ത​നം തു​ട​ങ്ങി. കൊ​ച്ചീ രാ​ജ്യ​ത്തും സമാ​ന്ത​ര​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലും ഉണ്ടായ കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി മു​മ്പു വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. രാ​മ​യ്യൻ ദളവ വട​ക്കും​കൂർ, തെ​ക്കും​കൂർ, അമ്പ​ല​പ്പുഴ എന്നീ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ കാ​യം​കു​ള​ത്തി​നു എതി​രാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എന്നാൽ കൊ​ച്ചു​മേ​നോ​ന്റെ പ്രേ​ര​ണാ​ശ​ക്തി​യാൽ രാ​ജാ​വു് സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യി കാ​യ​ങ്കു​ള​ത്തെ സഹാ​യി​ച്ചു. കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വി​നും കാ​യം​കു​ളം രാ​ജാ​വി​നോ​ടാ​യി​രു​ന്നു അനു​ക​മ്പ. ൯൧൭-ൽ പാ​ലി​യ​ത്തു് ഇട്ടി​ക്കു​മ​ര​ച്ച​നും കൊ​ച്ചു​മേ​നോ​നും ആയി ഒരു കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച​യു​ണ്ടാ​യി. നമ്പ്യാർ ഇട്ടി​ക്കു​മ​ര​ച്ച​നോ​ടു​കൂ​ടി ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തേ​ക്കു പോ​ക​യും അവിടെ രണ്ടു കൊ​ല്ല​ത്തോ​ളം താ​മ​സി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. ൯൧൯-ൽ കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വു നട​ത്തിയ പറ​ക്കും​കൂ​ത്തി​നു് നമ്പ്യാ​രും സന്നി​ഹി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു. ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ നമ്പ്യാർ മുഖം കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ചെ​ന്ന​പ്പോൾ ‘കു​ഞ്ചൻ എപ്പോ​ഴാ​ണു വന്ന​തു്’ എന്നു കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു് ‘നനയാൻ പാ​ക​ത്തി​നു് ’ എന്നു് നമ്പ്യാർ ഫലി​ത​മാ​യി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു് ഒരു ഐതി​ഹ്യ​മു​ണ്ടു്. കൂ​ത്തു നടന്ന ദിവസം രാ​വി​ലെ അല്പം മഴ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നും നമ്പ്യാർ​ക്കു് നന​യേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു എന്നും ആണു് കേൾവി.

നമ്പ്യാർ അമ്പ​ല​പ്പുഴ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തും അതിനു മു​മ്പും പി​മ്പും ഒട്ടും വളരെ സം​സ്കൃ​ത​കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും രൂ​പ​ക​ങ്ങ​ളും ഒക്കേ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. എന്നാൽ അവ​യെ​ല്ലാം ഇപ്പോ​ഴും സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശം ഏൽ​ക്കാൻ കഴി​വി​ല്ലാ​തെ ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​ക​ളിൽ ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. അവ​യു​ടെ കർ​ത്താ​വെ​ന്ന നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറി​യു​ന്ന​വ​രും ചു​രു​ക്ക​മാ​കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും ആ സം​സ്കൃ​ക​വി​ത​ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വു് തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥാ​കാ​ര​നിൽ​നി​ന്നു ഭി​ന്ന​നാ​ണെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​പ്പാൻ ചിലർ ആശ്ര​യി​ക്കു​ന്ന യു​ക്തി, രാ​ഘ​വീ​യാ​ദി​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ വളരെ പ്രൗ​ഢ​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​കൾ തീരെ ബാ​ലി​ശ​ങ്ങ​ളാ​യി​പ്പോ​യെ​ന്നു​മാ​ണു്. കഷ്ടം, ഇങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടോ ഒരു അന്ധത! ഇതൊ​ക്കെ കാ​ണു​മ്പോൾ പു​ന​ത്തെ അര​ക്ക​വി​യാ​യി ഗണി​ച്ചു് അപ​ഹ​സി​ച്ച അന്ന​ത്തേ ഗൈർ​വാ​ണീ​ഭ​ക്ത​ന്മാ​രോ​ടോ,

എന്നു ജല്പി​ച്ച ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ശാ​സ്ത്രി​ക​ളോ​ടോ പരി​ഭ​വി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പൂർ​വ​ക​വി​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളേ​യും നി​യ​മ​ങ്ങ​ളേ​യും അക്ഷ​രം​പ്ര​തി അനു​ഷ്ഠി​ച്ചും പൂർ​വ​മ​ഹാ​ക​വി​ക​ളെ ഉപ​ജീ​വി​ച്ചും എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന രാ​ഘ​വീ​യാ​ദി കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളെ​വി​ടെ? സർ​വ​ത​ന്ത്ര​സ്വ​ത​ന്ത്ര​യും സാ​ര​സ്യ​സാ​ര​സ​മ്പൂർ​ണ്ണ​യും സഹൃ​ദ​യ​ഹൃ​ദ​യാ​ന​ന്ദ​സ​ന്ദാ​യി​നി​യും ആയ കവി​താ​ന​ടി​യു​ടെ കേ​ളീ​രം​ഗ​മാ​യി വി​ല​സു​ന്ന തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​കൾ എവിടെ?

ചെ​മ്പ​ക​നാ​ട്ടി​ന്റെ പ്ര​ശ​സ്തി രണ്ടു വസ്തു​ക്ക​ളെ ആശ്ര​യി​ച്ചാ​ണു് നി​ല​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു്. മാ​ധു​ര്യ​സാ​ര​സർ​വ​സ്വ​മായ ശ്രീ​വേ​ണു​ഗോ​പാ​ല​നു നി​വേ​ദി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാൽ ആയി​രി​ക്കാം—മു​ധു​രോ​ത്ത​ര​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന പാൽ​പാ​യ​സ​ത്തി​ന്റേ​യും ലാ​വ​ണ്യ​ക്ക​ടൽ കട​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ഭഗ​വ​ദ്രു​പ​പീ​യൂ​ഷ​ത്തി​ന്റെ നി​ര​ന്ത​ര​സേ​വ​യാൽ മധു​രി​താ​ന്തഃ​ക​ര​ണ​നാ​യ്തീർ​ന്നി​രു​ന്ന കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ തു​ള്ളൽ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടേ​യും ഉല്പ​ത്തി​സ്ഥാ​നം അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​യാ​ണ​ല്ലോ. ഇവയിൽ ഏതി​നാ​ണു് മാ​ധു​ര്യം കൂ​ടു​ത​ലെ​ന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

തു​ള്ള​ല്പാ​ട്ടി​ന്റെ ആവിർ​ഭാ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന ഐതി​ഹ്യം രസാ​വ​ഹ​മാ​ണു്. അമ്പ​ല​പ്പുഴ ഉത്സ​വ​ത്തി​നു് കൂ​ത്തു് ഒരു പ്ര​ധാന ചട​ങ്ങാ​ണു്. ഒരി​ക്കൽ ഉത്സ​വ​ത്തിൽ മി​ഴാ​വു കൊ​ട്ടാൻ ആളി​ല്ലാ​തെ വന്നു. പതി​വു​കാ​ര​നു് എന്തോ ആശൗചം നേ​രി​ട്ടു​വ​ത്രേ. ജാ​തി​യിൽ പാ​ണി​വാ​ദ​നാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും മി​ഴാ​വു കൊ​ട്ടു​ന്ന തൊ​ഴി​ലിൽ ഇതേ​വ​രെ അദ്ദേ​ഹം ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ചില തെ​റ്റു​കൾ സം​ഭ​വി​ച്ചു​പോ​ക​യും ചാ​ക്യാർ കഠി​ന​മാ​യി പരി​ഹ​സി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു​വ​ത്രേ. ആ പക​വീ​ട്ടാ​നാ​യി പി​റ്റേ​ദി​വ​സം കൂ​ത്തു​സ​മ​യ​ത്തു് പടി​ഞ്ഞാ​റേ കളി​ത്ത​ട്ടിൽ കയ​റാ​തെ താ​ള​മേള പു​ര​സ്സ​രം തു​ള്ളൽ നട​ത്തി. ആളു​ക​ളെ​ല്ലാം കളി​ത്ത​ട്ടിൽ കൂടി. നാ​ട​ക​ശാ​ല​യു​ടെ കി​ഴ​ക്കേ അറ്റ​ത്താ​ണു് കൂ​ത്തു നട​ത്താ​റു​ള്ള​തു്. അവിടെ കാ​ണി​ക​ളാ​രും ഇല്ലാ​തെ വന്നു. ഇങ്ങ​നെ എല്ലാ​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും പതി​വാ​യി. ചാ​ക്യാർ വി​ഷ​മി​ച്ചു് രാ​ജാ​വി​ന്റെ അടു​ക്കൽ പരാതി പറ​ഞ്ഞു. മേലാൽ അമ്പ​ല​പ്പുഴ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ മാ​ത്രം തു​ള്ളൽ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു കല്പി​ക്ക​യാൽ, കരു​മാ​ടി, തകഴി, തലവടി തു​ട​ങ്ങിയ മറ്റു സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ മാ​ത്രം തു​ള്ളൽ നട​ത്തി​ത്തു​ട​ങ്ങി. ഇക്ക​ഥ​യിൽ എത്ര​മാ​ത്രം വാ​സ്ത​വ​മു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​യാൻ വി​ഷ​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ചാ​ക്യാ​ന്മാ​രു​മാ​യു​ണ്ടായ എന്തോ നീരസം തന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം തു​ള്ള​ലി​ന്റെ നി​മി​ത്ത​കാ​ര​ണം എന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഇന്നും അമ്പ​ല​മ്പു​ഴ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ തു​ള്ളൽ നട​ത്താ​റി​ല്ലെ​ന്ന സം​ഗ​തി​യും സ്മ​ര​ണീ​യ​മാ​ണു്. താ​ള​പ്ര​സ്ത​ര​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ കു​ഞ്ച​നു് മി​ഴാ​വു കൊ​ട്ടാൻ വശ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​നും പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

തു​ള്ള​ലി​നു​വേ​ണ്ട സാ​മ​ഗ്രി​ക​ളെ​ല്ലാം കേ​ര​ള​ത്തിൽ മു​മ്പു​ത​ന്നെ സ്ഥി​തി​ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. ബു​ദ്ധി​മാ​നായ നമ്പ്യാർ അവയെ എല്ലാം ചേർ​ത്തു് ഒരു പുതിയ പ്ര​സ്ഥാ​നം ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പ്രൗ​ഢ​നി​രൂ​പ​ക​നാ​യി​രു​ന്ന പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർകൾ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“ദക്ഷൻ ആക്ഷേ​പി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് കോ​പി​ഷ്ഠ​നായ ശിവൻ ജട നി​ല​ത്ത​ടി​ച്ച​പ്പോൾ വീ​ര​ഭ​ദ്രൻ ചാടി വീ​ണ​തു​പോ​ലെ ചാ​ക്യാ​രാൽ അധി​ക്ഷി​പ്ത​നായ നമ്പ്യാർ അമ്പ​ല​പ്പുഴ എണ്ണ​ക്ക​ളി​ത്ത​ട്ടിൽ കയറി നി​ന്ന​പ്പോൾ തു​ള്ള​ലി​നു വേ​ണ്ട​തായ സകല സാ​മ​ഗ്രി​ക​ളും വന്നു​കൂ​ടി എന്നു ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന​തു് ഭാ​ഷ​യു​ടെ പൂർ​വ​ച​രി​ത്ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ദയ​നീ​യ​മായ അജ്ഞ​ത​യെ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു.” ഇവിടെ ഒരു സംഗതി പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ. നമ്പ്യാ​രെ​പ്പ​റ്റി ഇപ്പോൾ പലേ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർ​ക​ളു​ടെ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ തന്നെ​യാ​ണു് അവ​യു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ പ്രാ​ഥ​മ്യം വഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആകൃ​തി​യിൽ ചെ​റു​തെ​ങ്കി​ലും, നമ്പ്യാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള കൂ​ല​ങ്ക​ഷ​മായ ഒരു നി​രൂ​പ​ണം നാം അതിൽ കാ​ണു​ന്നു. ഫലിതം ആസ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ശക്തി അന്യാ​ദൃ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറയാം. അഗാ​ധ​സം​സ്കൃ​ത​പ​ണ്ഡി​ത​നെ​ങ്കി​ലും, സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ എഴു​തു​ന്ന കവി​ത​യ്ക്കേ പ്രൗ​ഢി കാ​ണു​ക​യു​ള്ളു എന്നു ശഠി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സു് കല്ലി​ച്ചു​പോ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. നി​ര​ന്ത​ര​സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ശീ​ല​ന​ത്താൽ സം​സ്കൃ​ത​ചി​ത്ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ആ പണ്ഡി​ത​ശി​രോ​മ​ണി​യ്ക്കു് ഏതു രൂ​പ​ത്തി​ലു​ള്ള സാ​ഹി​ത്യ​വും ആസ്വ​ദി​ക്കാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. പു​റം​പോ​ലെ ഹൃ​ദ​യ​വും നിർ​മ്മ​ല​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് തന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ ഖണ്ഡി​ക്കാൻ ഒരു​മ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രോ​ടു് ആമ​ര​ണ​ശ​ത്രു​ത്വം കൈ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ, ചെ​റു​ശ്ശേ​രി, നമ്പ്യാർ ഈ കവി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടും​കൊ​ണ്ടു് ക്ഷ​മി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ പല​പ്പോ​ഴും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കഴി​യാ​തെ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ മൂ​ന്നു കവി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി​യും അദ്ദേ​ഹം എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള വി​മർ​ശ​ന​ങ്ങൾ അവ​രേ​പ്പ​റ്റി വല്ല​തും അറി​യ​ണ​മെ​ന്നു് ആഗ്ര​ഹ​മു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഈ പണ്ഡി​ത​കേ​സ​രി സാ​ഹി​ത്യ​വ്യാ​പാ​രം നി​റു​ത്തി വക്കീൽ​പ​ണി​യി​ലും പി​ന്നീ​ടു് ഹൈ​ക്കോ​ട​തി​ജ​ഡ്ജി ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​ലും പ്ര​വേ​ശി​ച്ച​തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സന്താ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ഗ്യാ​തി​രേ​കം​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം. കൈ​ര​ളി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അതു് വലിയ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യം ആയി​പ്പോ​യി എന്നു പറ​യാ​തി​രി​പ്പാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. എന്നാൽ ഒരു സംഗതി തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. ഒരു നല്ല സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ എന്ന നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹം സമാർ​ജ്ജി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള യശ​സ്സു മാ​ത്ര​മേ ശാ​ശ്വ​ത​മാ​യി നി​ല​നിൽ​ക്ക​യു​ള്ളു.

തു​ള്ളൽ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ താഴെ പറ​യു​ന്ന പ്ര​ശ്ന​ങ്ങൾ നമ്മു​ടെ മന​സ്സിൽ ഉദ​ക്കു​ന്നു.

1. തു​ള്ളൽ​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ എങ്ങ​നെ ഉണ്ടാ​യി? അവ നമ്പ്യാ​രു​ടെ സൃ​ഷ്ടി തന്നെ​യോ?
2. തു​ള്ള​ലിൽ കാ​ണു​ന്ന കവി​താ​രീ​തി എങ്ങ​നെ ഉത്ഭ​വി​ച്ചു?
3. ഈ രീ​തി​ക്കു പ്ര​ചാ​ര​മു​ണ്ടാ​വാൻ കാ​ര​ണ​മെ​ന്തു്?

ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഓരോ​ന്നി​നും നാം മറു​പ​ടി പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഓട്ടൻ, ശീ​ത​ങ്കൻ, പറയൻ എന്നു മൂ​ന്നു​മാ​തി​രി തു​ള്ള​ലു​കൾ ഉണ്ട​ല്ലോ. അവ​യെ​ല്ലാ​മോ ഏതെ​ങ്കി​ലു​മോ നമ്പ്യാർ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​താ​ണോ എന്നു നമു​ക്കു് ആദ്യ​മാ​യി പരി​ശോ​ധി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ദ്രു​ത​ഗ​തി​യി​ലു​ള്ള​താ​യ​തി​നാൽ ഓട്ടൻ എന്നും, മന്ദ​ഗ​തി​യി​ലു​ള്ള​താ​യ​തി​നാൽ ശീ​ത​ങ്കൻ എന്നും ആദ്യ​ത്തെ രണ്ടി​നും പേരു നൽ​കി​യ​താ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

1. അണി​മ​തി ശക​ല​വു​മം​ബ​ര​ന​ദി​യും ഫണി​മ​തി​ഫ​ണ​ഗ​ണ​മ​ണി​ക​ളു​മ​ണി​യും

എന്ന വൃ​ത്ത​ത്തി​നു് ഏ. ആർ. തമ്പു​രാൻ തരം​ഗി​ണി എന്നു പേർ നല്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ വൃ​ത്തം എത്ര പു​രാ​ത​ന​മാ​ണെ​ന്നു്,

എന്നു് ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തിൽ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പാ​ട്ടി​നോ​ടു് അതിനെ താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​മ്പോൾ വ്യ​ക്ത​മാ​കും. ഇതേ വൃ​ത്തം തന്നെ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ നി​ര​ണ​ത്തു​ക​വി​യും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലെ പതി​ന്നാ​ലും പത്തൊൻ​പ​തും വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളും ഇതു​ത​ന്നെ.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഈ വൃ​ത്ത​ത്തെ ഓട്ടൻ​തു​ള്ള​ലിൽ പലേ രൂ​പ​ത്തിൽ നാം കാ​ണു​ന്നു.

ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലെ ഗദ്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന,

എന്ന വൃ​ത്ത​വും,

എന്ന പതി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലെ ഒന്നാം​വൃ​ത്ത​വും തരം​ഗി​ണി തന്നെ​യെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ചൊ​ല്ലു​ന്ന രീ​തി​യി​ലേ ഇവ​യ്ക്കു വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ള്ളു.

1. ന ര ന ര
2. ‘ചെറിയ/പൎപ്പടം/വലിയ/പൎപ്പടം കുറിയ/ചോറുമ/ക്ക​റി​യു/മത്ഭു​തം’

ഇതു് സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ലെ സു​ഖാ​വ​ഹ​വൃ​ത്ത​മാ​ണു്. ഇതിനെ മാ​ത്രാ​വൃ​ത്ത​മാ​ക്കി​യാൽ അന്ന​ന​ട​യാ​കും.

എന്ന കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​വൃ​ത്ത​ത്തോ​ടു താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കുക.

എന്ന കേ​കാ​വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ രൂ​പ​ഭേ​ദ​മാ​കു​ന്നു. നമ്പ്യാർ രണ്ട​ടി​ക​ളി​ലും ൨൪ മാ​ത്ര​കൾ ഘടി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഓരോ പദ​ത്തേ​യും മദ്ധ്യ​ത്തിൽ വച്ചു മു​റി​ച്ചി​ട്ടു് ഓരോ ഖണ്ഡ​ത്തി​ലും ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സ​വും വച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​നാൽ ഏ. ആർ. തമ്പു​രാൻ അതി​നു് അർ​ദ്ധ​കേക എന്നു പേർ നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

1. ‘ഗുണദോ/ഷമറി/യുന്ന/ബു​ധ​ന്മാ/രി​ക്കഥ/തന്റെ ഗു​ണ​ദോ​ഷം വി​ചാ​രി​പ്പാ​നൊ​രു​മ്പെ​ട്ടു വസി​ക്കേ​ണ്ട’.

ഇതു് അമ്പ​ല​പ്പുഴ വേ​ല​ക​ളി​യു​ടെ താ​ള​ത്തി​നു് ഒപ്പി​ച്ചു പാ​ടി​വ​രാ​റു​ള്ള,

എന്ന പാ​ട്ടി​ന്റെ വൃ​ത്തം​ത​ന്നെ​യാ​കു​ന്നു.

ഇതേ വൃ​ത്തം​ത​ന്നെ ശീ​ത​ങ്ക​നി​ലും പറ​യ​നി​ലും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

ഈ വൃ​ത്ത​ത്തി​നും,

എന്ന ചമ്പൂ​വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്നും തമ്മി​ലു​ള്ള സാ​ദൃ​ശ്യം കാണുക. വൃ​ത്ത​മ​ഞ്ജ​രി​യിൽ ഇതി​നു് ‘ശി​താ​ഗ്ര’ എന്നു പേർ നല്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

1. ഭടജന/മു​ട​നിള/കിന മദ/മൊടു പടു/തര വര/വുതുട/ങ്ങി നള​ച​രി​തം ഇതേ വൃ​ത്തം​ത​ന്നെ പല ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

പാ​മ്പി​ഴ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ മന്ദ​ഗ​തി​യാ​യ​തി​നാൽ അജ​ഗ​ര​ഗ​മ​നാ എന്നു് ഇതിനു പേർ നല്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതിൽ പ്രാ​യേണ ലഘു​മ​യ​മായ ആറു ചതുർ​മ്മാ​ത്ര​ഗ​ണ​ങ്ങ​ളും ഒടു​വിൽ ഒരു ഗു​ര​വു​മാ​ണു വേ​ണ്ട​തു്. ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലാ​ക​ട്ടെ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ എട്ടു ചതുർ​മാ​ത്ര​ഗ​ണ​ങ്ങ​ളും ഒടു​വിൽ ഒരു ഗു​രു​വും കാ​ണു​ന്നു. നമ്പ്യാർ രണ്ടു ഗണ​ങ്ങ​ളെ കു​റ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

1. എന്തി​നി​ത്ര പറ​ഞ്ഞു ദാ​ന​വ​നെ​ന്തു സം​ഗ​തി​യെ​ന്നു നീ ചി​ന്തി​യാ​ത്ത​വ​ന​ല്ല നി​ങ്ങ​ടെ ബന്ധു ഞാ​ന​സു​രൻ മയൻ’

ഇതു് ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലേ,

എന്ന സം​സ്കൃ​ത​മ​ല്ലി​കാ​വൃ​ത്തം തന്നെ. ഇതു ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഇങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​യാൽ നമ്പ്യാ​രു​ടെ എല്ലാ വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളും പൂർ​വ​ക​വി​കൾ​ക്കു പരി​ചി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു എന്നു കാണാം.

ഇനി നമു​ക്കു തു​ള്ള​ലി​ലെ രീ​തി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചാ​ണു ചി​ന്തി​പ്പാ​നു​ള്ള​തു്. കേ​ര​ളീ​യ​ജ​ന​ത​യു​ടെ ഉപ​യോ​ഗ​ത്തി​നാ​യി രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന കവി​ത​കൾ വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു​കൾ മു​ത​ലാ​യ​വ​യാ​ണു്; എന്നാൽ അവ അഭ്യ​സ്ത​വി​ദ്യ​ന്മാർ​ക്കു് പൊ​തു​വേ രു​ചി​ക്കു​ന്ന​വ​യ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​ണു് ജന​ങ്ങ​ളിൽ വി​പു​ല​മായ ജ്ഞാ​ന​തൃ​ഷ്ണ അങ്കു​രി​പ്പി​ച്ച​തു്. എന്നാൽ രാ​മാ​യ​ണാ​ദി​കൃ​തി​കൾ എല്ലാ​വർ​ക്കും ഒരു​പോ​ലെ വാ​യി​ച്ചു​ര​സി​ക്കു​വാൻ കഴി​യു​ന്ന​വ​യ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. വാ​യ​ന​ക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അർ​ത്ഥം പറ​യു​ന്ന ഒരു കൂ​ട്ട​രു​ടെ സഹായം അപേ​ക്ഷി​ത​മാ​യ്‍ത്തീർ​ന്നു. വായന ഒരു വഴി​ക്കു്; അർ​ത്ഥം വേ​റൊ​രു വഴി​ക്കു്. ഇങ്ങ​നെ ആയി​രു​ന്നു അർ​ത്ഥം​പ​റ​ച്ചിൽ​കാ​രു​ടെ രീതി. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ശ്രോ​താ​ക്ക​ളിൽ ഭക്തി​ര​സം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അവർ ശ്ര​മി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം പല ക്ഷു​ദ്ര​ക​വി​ക​ളും പൗ​രാ​ണി​ക​ഥ​ക​ളെ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടാ​യും ഊഞ്ഞാൽ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളാ​യും തി​രു​വാ​തി​ര​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളാ​യും കു​റ​ത്തി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളാ​യും രചി​ച്ചു് സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രു​ടെ പു​രാ​ണ​ക​ഥാ​ശ്ര​വ​ണ​വി​ഷ​യ​ക​മായ തൃ​ഷ്ണ​യെ പൂ​രി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഇന്നും ഇത്ത​രം കൃ​തി​ക​ളു​ടെ എത്ര എത്ര പ്ര​തി​ക​ളാ​ണു് പ്ര​തി​വർ​ഷം വി​റ്റു​വ​രു​ന്ന​തെ​ന്നോർ​ക്കു​മ്പോൾ, ആ ചെ​റു​ക​വി​കൾ​ക്കും കേ​ര​ളീ​യ​സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ജന​യി​താ​ക്ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടെ​ന്നു കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

പൗ​രാ​ണി​ക​ക​ഥ​ക​ളെ പണ്ഡി​ത​ന്മാർ​ക്കും പാ​മ​ര​ന്മാർ​ക്കും ഒരു​പോ​ലെ രസി​ക്ക​ത്ത​ക്ക വി​ധ​ത്തിൽ ഫലി​ത​ര​സ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യ​വി​ധ​ത്തിൽ ആദ്യ​മാ​യി വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​വർ ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രാ​ണു്. എന്നാൽ ചാ​ക്യാർ​കൂ​ത്തി​നും പാ​ഠ​ക​ത്തി​നും ക്ഷേ​ത്ര​വ​ള​പ്പി​നു വെ​ളി​യിൽ പോവാൻ അനു​വാ​ദ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അവ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു പൊ​തു​വേ പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷെ ഒരു സം​ഗ​തി​യിൽ ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാർ വലിയ സഹാ​യ​മാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്. പ്രാ​ചീ​ന​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളെ​യും കൃ​ത്രിമ നി​യ​മ​ങ്ങ​ളെ​യും ഗണ്യ​മാ​ക്കാ​തെ സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അവ​രാ​ണു് ആദ്യ​മാ​യി തു​നി​ഞ്ഞ​തെ​ന്നു് നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം. സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളേ​യും സം​സ്കൃ​ത​ഗ​ദ്യ​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ​യും സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രും പൂർ​വ​ക​വി​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളേ​യും നി​യ​മ​ങ്ങ​ളേ​യും അനു​ക​രി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല. എന്നാൽ ഭാ​ഷാ​ഗ​ദ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥി​തി അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. കഴി​യു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം ചു​റ്റു​മു​ള്ള സം​ഗ​തി​ക​ളു​ടെ ഒരു ഛാ​യ​കൂ​ടി അവയിൽ പതി​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

ആട്ട​ക്ക​ഥ​കൾ ദൃ​ശ്യ​കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളാ​യ​തി​നാൽ അവ ജന​ങ്ങ​ളെ വി​നോ​ദി​പ്പി​ച്ചു കർ​ത്ത​വ്യ​കു​തു​കി​ക​ളാ​ക്കാൻ പര്യാ​പ്തം തന്നെ. പക്ഷേ അവയിൽ സാ​ഹി​ത്യാം​ശം സാ​ധാ​രണ ജനതയെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല അവ​യി​ലെ​ല്ലാം പ്രാ​ചീ​ന​ക​വി​ക​ളു​ടെ കൃ​ത്രി​മ​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളെ വള്ളി​പു​ള്ളി​വി​സർ​ഗ്ഗം വി​ടാ​തെ അനു​ഷ്ഠി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ ന്യൂ​ന​ത​ക​ളെ പരി​ഹ​രി​ച്ചു് പണ്ഡി​ത​ന്മാർ​ക്കും പാ​മ​ര​ന്മാർ​ക്കും ഒരു​പോ​ലെ രസി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണ​വും എന്നാൽ സാ​ഹി​ത്യ​ധർ​മ്മ​ത്തെ വ്യ​ഭി​ച​രി​പ്പി​ക്കാ​തെ​യും ഒരു നവീ​ന​പ്ര​സ്ഥാ​നം തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നാ​ണു് നമ്പ്യാർ ശ്ര​മി​ച്ച​തു്. കേവലം വി​നോ​ദ​ത്തി​നു മാ​ത്ര​മേ വക ഉള്ളു​വെ​ന്നു വന്നാൽ വി​ദ്വാ​ന്മാർ​ക്കു രസി​ക്ക​യി​ല്ല; വെറും വി​ജ്ഞാ​ന​മ​യ​മാ​യി​രു​ന്നാ​ലോ? ജന​സാ​മാ​ന്യ​ത്തി​നു് വേഗം ചെ​ടി​യ്ക്കു​യും ചെ​യ്യും. അതു​കൊ​ണ്ടു് വി​നോ​ദ​ത്തെ വി​ജ്ഞാ​ന​ത്തോ​ടു കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കി,

‘പട​ജ​ന​ങ്ങ​ടെ നടു​വി​ലു​ള്ളൊ​രു പട​യ​ണി​ക്കിഹ ചേരു’ മാറു് ചാ​രു​കേ​ര​ള​ഭാ​ഷ​ത​ന്നെ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് ഒരു സാ​ഹി​ത്യ​സ​ര​ണി ഉദ്ഘാ​ട​നം​ചെ​യ്‍വാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടായ നമ്പ്യാ​രെ എത്ര​ത​ന്നെ പ്ര​ശം​സി​ച്ചാ​ലും മതി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല. അതി​നു​ള്ള സാ​മ​ഗ്രി​കൾ എല്ലാം അടു​ത്തു​ത​ന്നെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു താനും. അവയെ എല്ലാം കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു് നമ്പ്യാർ തന്റെ മനോ​ധർ​മ്മ​മാ​കു​ന്ന മൂ​ശ​യിൽ വച്ചു വാർ​ത്തെ​ടു​ത്ത​താ​ണു് തു​ള്ളൽ​പ്ര​സ്ഥാ​നം. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മി: പീ. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം. “സം​സ്കൃത കവി​ക​ളു​ടെ അനു​ക​ര​ണം ദു​സ്സ​ഹ​മാ​യി വന്നു​തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ, വേറെ മാർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാം എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നാൽ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ എന്നും കഥ​ക​ളി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ എന്നും രണ്ടു കവി​താ​ദ്വാ​ര​ങ്ങൾ അല്ലാ​തെ തു​റ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഈ രണ്ടു രീ​തി​ക്കും ഉള്ള വൈ​ക​ല്യ​ങ്ങൾ അവ​യി​ലേ​യ്ക്കു നമ്പ്യാ​രെ ആകർ​ഷി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്ക​ണം. മഹാ​നായ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടി​നു വി​ഷ​യീ​ക​രി​ച്ച ദി​വ്യ​ങ്ങ​ളും പരി​ശു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളും ആയ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സര​ള​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളും പാ​ക​വും കാ​ണു​ന്ന ഒരു കവി​ക്കു് ആ പന്ഥാ​വിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു് സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം കാ​ണി​ക്കാ​മെ​ന്നോ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു തു​ല്യ​നാ​യി​ക്കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നോ ഒരു ദുർ​മ്മോ​ഹ​വും ജനി​ക്ക​യി​ല്ല. കാ​വ്യ​ര​ചന കഴി​ഞ്ഞു് നമ്പ്യാർ​ത​ന്നെ ചാ​ണ​ക്യ​സൂ​ത്രം നള​ച​രി​തം ഇവ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടാ​യി എഴു​തി​യി​ട്ടു് അതൃ​പ്ത​നെ​ന്ന​പോ​ലെ ആ രീ​തി​യിൽ​നി​ന്നു വി​ര​മി​ച്ച​താ​യി തോ​ന്നു​ന്നു. പഞ്ച​ത​ന്ത്രം എഴു​താൻ ഇട​യാ​യ​തു് വല്ല പ്രേ​ര​ണ​യാ​ലും ആയി​രി​ക്കും. കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥാ​കർ​ത്താ​വി​ന്റെ വൃ​ത്ത​ത്തിൽ കവിത എഴു​താം എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് നമ്പ്യാർ കു​മാ​ര​പു​രേ​ശ്വ​രീ​സ്തോ​ത്ര​വും ശീ​ലാ​വ​തി​യും കുറേ എഴു​തി​യ​താ​യി കാ​ണു​ന്നു. എന്നാൽ ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ ഇഴഞ്ഞ മട്ടു് ചൊ​ടി​പ്പു കൂ​ടു​ന്ന നമ്പ്യാർ​ക്കു് വളരെ പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ ഇട​യി​ല്ല. ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം മു​ത​ലാ​യ​വ​യു​ടെ മു​ഖ്യ​വൈ​ഷ​മ്യം ഓരോ ശ്ലോ​ക​ത്തി​ലും ഓരോ ആശയം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ക​യാൽ ക്ര​മ​പ്ര​വൃ​ദ്ധ​മാ​യും നി​ര​ന്ത​ര​മാ​യും ഒരു കാ​ര്യ​ത്തെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​വാൻ ആ രീ​തി​യിൽ ഉള്ള നിർ​വാ​ഹ​ശൂ​ന്യ​ത​യാ​കു​ന്നു. ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം മു​ത​ലാ​യവ അനേക മണികൾ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള മാ​ല​പോ​ലെ​യാ​ണു്. ജപി​ക്കു​മ്പോൾ ഓരോ മണി​യി​ലും എണ്ണേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​തു​പോ​ലെ ഓരോ ശ്ലോ​ക​ത്തി​ലും നാം നി​ല്ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വരു​ന്നു. വെ​ള്ളം ഒഴി​ക്കു​മ്പോ​ഴു​ള്ള ധാ​ര​പോ​ലെ കവി​ത​യ്ക്കു് അതിൽ അസാ​ധ്യ​മാ​കു​ന്നു. പി​ന്നെ​യും കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു മു​ത​ലായ മുൻ പറഞ്ഞ കവി​ത​കൾ​ക്കു​ള്ള ഒരു കു​റ​വു് അതിൽ നാ​ട​കാ​ദി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യും പ്ര​ബ​ല​മാ​യും കണ്ടു രസി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ രസ​പു​ഷ്ടി വരു​ത്തു​വാൻ പാ​ടി​ല്ല എന്നു​ള്ള​താ​ണു്. ആട്ട​ക്കഥ കണ്ടു​ര​സി​ക്കു​വാൻ ആട്ട​ക്കാ​ര​നും കാണാൻ ചെ​ല്ലു​ന്ന​വ​നും അഭ്യാ​സം വേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. പോ​രെ​ങ്കിൽ ആട്ട​ക്ക​ഥ​ക​ളു​ടെ വി​ഷ​മ​ങ്ങൾ സ്വർ​ഗ്ഗ​ലോ​ക​ത്തും, പാ​താ​ള​ത്തി​ലും, ഹസ്തി​ന​പു​ര​ത്തും, ദ്വാ​ര​ക​യി​ലും സം​ഭ​വി​ച്ച​താ​യി കവികൾ ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പുറമേ ചു​റ്റും നട​ക്കു​ന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളു​ടെ ഒരു ഛായ കൂടി സ്വ​കൃ​തി​ക​ളിൽ പതി​ക്കു​മ്പോൾ ആട്ട​ക്ക​ഥാ​കർ​ത്താ​ക്കൾ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല. നീ​ര​സ​ങ്ങ​ളായ സങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളും ആട്ട​ക്ക​ഥാ​ക​വി​കൾ അനു​ഷ്ഠി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. സം​സ്കൃ​ത​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ പഠി​ച്ചു് ആട്ട​ക്ക​ഥാ​ക​വി​ക​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി കല്ലി​ച്ചു​പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം മല​യാ​ള​പ​ദ​ങ്ങൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അവർ വി​ര​സ​ന്മാ​രാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. ചാ​ക്യാർ​കു​ത്തു് പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളാൽ ഗ്രാ​ഹ്യ​വും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ര​സ​മു​ള്ള​തു​മാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ പറ​ഞ്ഞു തീ​രു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി അതു നശി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​തും ശ്ര​വ​ണേ​ന്ദ്രി​യ​വി​ഷ​യ​മായ സം​ഗീ​ത​ര​സം അതിനു ലേ​ശ​വും ഇല്ലാ​ത്ത​തും ആണെ​ന്നു​ള്ള രണ്ടു മുഖ്യ ആക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ ഇതി​ലും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. ആകയാൽ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലെ​പ്പോ​ലെ നല്ല വൃ​ത്ത​നി​യ​മ​ത്തെ അനു​സ​രി​ച്ചു് സം​ഗീ​ത​ര​സം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തും ആട്ട​ത്തി​ലെ​പ്പോ​ലെ സാ​മാ​ന്യ​മാ​യി അഭി​ന​യ​മു​ള്ള​തു​മായ ഒരു കൂ​ത്തു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചാൽ അതു് ഒരു പുതിയ സാ​ഹി​ത്യ​മാർ​ഗ്ഗ​മാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള ബു​ദ്ധി നമ്പ്യാർ​ക്കു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​കൾ വൃ​ത്ത​നി​യ​മ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അഭി​ന​യി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ചാ​ക്യാർ​കൂ​ത്തു​ക​ളാ​കു​ന്നു.”

എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തിൽ​നി​ന്നു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യം വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. വേ​ല​ക​ളി യു​ദ്ധ​ച്ച​ട​ങ്ങു​ക​ളെ അനു​ക​രി​ച്ചു​ള്ള ഒരു വി​നോ​ദ​മാ​ണു് ‘തീ​ത്തീ​ത്ത​ക​ത്തെ​യ് തെയ് തോ’; ‘വെ​ളു​ത്തേ​രിൽ പട കേറി, തുണി കീറി മു​ണ്ടു കീറി’ ഇത്യാ​ദി താ​ള​മൊ​പ്പി​ച്ചു​ള്ള വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ നമ്പ്യാർ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു. വേ​ല​ക​ളി​ക്കാ​രു​ടെ ഉടു​ത്തു​കെ​ട്ടും മറ്റും വേ​ഷ​വി​ധാ​ന​ത്തിൽ നമ്പ്യാർ അനു​ക​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല​യോ എന്നും സം​ശ​യി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പട​യ​ണി​ക്കു് അശ്ലീ​ല​ങ്ങ​ളായ പാ​ട്ടു​ക​ളാ​ണു് സാ​ധാ​രണ പാ​ടാ​റു​ള്ള​തെ​ങ്കി​ലും, നാ​ട്ടി​ലെ പ്ര​ധാന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളേ​യും രാ​ഷ്ട്രീ​യ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളേ​യും അധി​ക​രി​ച്ചു് പാ​ട്ടു​കൾ നിർ​മ്മി​ച്ചു പാ​ടു​ന്ന പതി​വു് ചേർ​ത്ത​ല​പ്പൂ​ര​ത്തി​നും മറ്റും സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. പല്ല​വി മാ​ത്രം ‘തെറി’ ആയി​രി​ക്കു​മെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. അശ്ലീ​ലത കലർ​ത്താ​തെ നാ​ട്ടു​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം ചമ്പു​ക​ളിൽ​നി​ന്നും പട​യ​ണി​ക​ളിൽ​നി​ന്നും നമ്പ്യാർ പകർ​ത്തി​യ​താ​യി​രി​ക്ക​ണം.

തു​ള്ള​ലി​നു് ഇത്ര​മാ​ത്രം പ്ര​ചാ​രം വരാ​നു​ള്ള പ്ര​ധാന കാരണം അതിൽ ആപാ​ദ​ചൂ​ഡം വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഫലിതം ആകു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​താ​യി ചു​റ്റു​പാ​ടും നട​ക്കു​ന്ന സം​ഗ​തി​കൾ അതിൽ നി​ഴ​ലി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് അതു സു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മൂ​ന്നാ​മ​താ​യി നമ്പ്യാ​രു​ടെ വി​പു​ല​മായ ലോ​കാ​നു​ക​മ്പ തു​ള്ള​ലി​ന്റെ ഓരോ വരി​ക​ളി​ലും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ‘കു​റ​വും കു​റ്റ​വും നോ​ക്കി പറ​വാ​ന​ങ്ങൊ​രു​കൂ​ട്ടം തു​റി​ക്ക​ണ്ണു മി​ഴി​ച്ച​ങ്ങു മറു​ഭാ​ഗേ വസി​ക്കു​ന്നു’–എന്നി​ങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം തന്നെ ‘കു​റ്റ​മ്പ​റ​വാൻ കു​റ്റി​ക​ണ​ക്കേ’ വസി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ കഠി​ന​മാ​യി പരി​ഹ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരി​ഹാ​സം കേവലം ഛി​ദ്രാ​ന്വേ​ഷ​ണ​ബു​ദ്ധി​യിൽ നി​ന്നു് ജനി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​ത​ല്ലെ​ന്നു​കാ​ണാം. എല്ലാ​വ​രും അവ​ര​വ​രു​ടെ കർ​ത്ത​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ കു​തു​കി​ക​ളാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നിർ​ബ​ന്ധം. അവയിൽ അനാ​സ്ഥ കാ​ണി​ച്ചാൽ അദ്ദേ​ഹം പരി​ഹ​സി​ക്കാ​തെ വി​ടു​ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ ആ പരി​ഹാ​സം മനു​ഷ്യ​വി​ദ്വേ​ഷ​ത്തിൽ നി​ന്നു ജനി​ച്ച​തേ അല്ല; വി​ശാ​ല​മായ അനു​ക​മ്പ​യു​ടെ പരി​പ​ക്വ​ഫ​ല​മാ​കു​ന്നു.

അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വച്ചു് നമ്പ്യാർ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള കൃ​തി​കൾ രാ​ഘ​വീ​യം, അം​ബ​ര​ന​ദീ​ശ്വ​ര​സ്തോ​ത്രം, ഭാ​ഗ​വ​ത​ച​മ്പു, ഗീ​താ​രാ​മം, ലീ​ലാ​വ​തീ​വീ​ഥി എന്നീ സം​സ്കൃ​ത​കൃ​തി​ക​ളും ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ച​രി​തം മണി​പ്ര​വാ​ള​വും, ചാ​ണ​ക്യ​സൂ​ത്രം, പഞ്ച​ത​ന്ത്രം, നള​ച​രി​തം എന്നീ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളും ഭാ​ഗ​വ​തം ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​വും, കല്യാ​ണ​സൗ​ഗ​ന്ധി​കം, കി​രാ​തം, രു​ഗ്മി​ണീ​സ്വ​യം​വ​രം, ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര, സ്യ​മ​ന്ത​കം, ലങ്കാ​മർ​ദ്ദ​നം, സത്യാ​സ്വ​യം​വ​രം, ത്രി​പു​ര​ദ​ഹ​നം, പു​ളി​ന്ദീ​മോ​ക്ഷം, ഗജേ​ന്ദ്ര​മോ​ക്ഷം, നാ​ളാ​യ​ണീ​ച​രി​തം, ഗണ​പ​തി​പ്രാ​തൽ ഇവ ആകു​ന്നു. വസ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സമാ​രം​ഭി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന കഥ​ക​ളിൽ ചി​ല​തും അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​വ​ച്ചു​ത​ന്നെ രചി​ച്ച​താ​യ്‍വ​രാം. ബാ​ല്യു​ത്ഭ​വം, അഹ​ല്യാ​മോ​ക്ഷം, ഹി​ഡിം​ബ​വ​ധം, രാ​മാ​നു​ക​ര​ണം, നള​ച​രി​തം, പാ​ത്ര​ച​രി​തം, ഐരാ​വ​ത​പൂജ, കാർ​ത്ത​വീ​ര്യ​വി​ജ​യം, പ്ര​ഹ്ലാ​ദ​ച​രി​തം, സു​ന്ദോ​പ​സു​ന്ദോ​ഹാ​ഖ്യാ​നം, രാ​വ​ണോ​ത്ഭ​വം ഇവയെ ആ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ മി: പീ. കേ. ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​ഘ​വീ​യം അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വച്ചു് എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു്,

എന്ന ശ്ലോ​ക​ത്തിൽ നി​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു.

അം​ബ​ര​ന​ദീ​ശ്വ​ര​സ്തോ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ,

എന്നും, ഭാ​ഗ​വ​ത​ച​മ്പു​വി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ,

എന്നും, ഗീ​ത​രാ​മ​ത്തി​ന്റെ ഉപോ​ദ്ഘാ​ത​ത്തിൽ,

എന്നും, ലീ​ലാ​വ​തീ​വീ​ഥി​യിൽ,

എന്നും പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്ന​തിൽ നി​ന്നു് ഇവ​യെ​ല്ലാം അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് വി​ര​ചി​ത​മാ​ണെ​ന്നു സ്പ​ഷ്ടം. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ച​രി​ത​ത്തി​ന്റെ ചില താ​ളി​യോ​ല​പ്പ​കർ​പ്പു​ക​ളിൽ,

എന്നും, പഞ്ച​ത​ന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ,

എന്നും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. തു​ള്ള​ലു​ക​ളിൽ, കി​രാ​തം

അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വച്ചു് എഴു​തി​യ​താ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു് അതിൽ​ത്ത​ന്നെ,

മായ ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​നെ പ്ര​ശം​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം.

രു​ഗ്മി​ണീ​സ്വ​യം​വ​രം അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ കൃ​ഷ്ണ​നെ സ്തു​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ അതിൽ ‘ഇന്ദു​കാ​ന​ന​സ്ഥ​ലേ വി​ള​ങ്ങിന’ അം​ബി​ക​യേ​യും, കു​ട​മാ​ളൂർ വേ​ട്ട​യ്ക്കൊ​രു മക​നേ​യും കൂടി വന്ദി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നാൽ, കവി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു താ​മ​സ​മാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് രചി​ച്ച​താ​യി​രി​ക്കാം ഇക്കൃ​തി എന്നു മാ​ത്ര​മേ ഊഹി​പ്പാൻ തര​മു​ള്ളു. ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യെ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യി​പ്പാ​നേ ഇല്ല. അതിൽ ‘ധര​ണി​സു​ര​പ്ര​ഭു ചെ​മ്പ​ക​നാ​ടാ​മ​ര​വി​ന്ദാ​ക​ര​ദി​ന​ക​ര​ന​രച’നെ പ്ര​ശം​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. കാർ​ത്ത​വീർ​യ്യാർ​ജ്ജു​ന​വി​ജ​യം വസ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ആരം​ഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും ഖണ്ഡി​ത​മാ​യി പറയാൻ സാ​ധി​ക്കാ​തെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. സ്യ​മ​ന്ത​ക​ത്തിൽ,

എന്നു കാ​ണു​ന്ന​തു​നി​മി​ത്തം അതി​നെ​പ്പ​റ്റി​യും സന്ദേ​ഹ​ത്തി​നു വഴി​യി​ല്ല. എന്നാൽ നള​ച​രി​ത​ത്തിൽ ‘കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​യി​ല​മ​രും ഗം​ഗാ​ധ​ര​നെ’ മാ​ത്രം വാ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും, മറ്റു് ആന്ത​ര​മായ തെ​ളി​വു​കൾ ഒന്നും കാ​ണാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടും അതി​ന്റെ നിർ​മ്മി​തി​കാ​ലം ഖണ്ഡി​ത​മാ​യി നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു​പ​ക്ഷേ, കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​യിൽ വച്ചു​ത​ന്നെ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നു വരാം. ലങ്കാ​മർ​ദ്ദ​ന​ത്തിൽ ഗു​രു​വാ​യൂ​ര​പ്പ​നെ​യും, ‘സു​ര​തോ​യാ​ഞ്ചി​ത​പു​ര​വര’ (അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​കൃ​ഷ്ണൻ) നെയും, ഹരി​പ്പാ​ട്ടു സു​ബ്ര​ഹ്മ​ണ്യ​നേ​യും വന്ദി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വച്ചു് നിർ​മ്മി​ച്ച​താ​യി​രി​ക്കാ​നാ​ണു് അധികം സാം​ഗ​ത്യം. അഹ​ല്യാ​മോ​ക്ഷ​ത്തി​ലും, ബാ​ണ​യു​ദ്ധ​ത്തി​ലും, പാ​ത്ര​ച​രി​ത​ത്തി​ലും പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ വസ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശം മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. സന്താ​ന​ഗോ​പാ​ല​ത്തിൽ ‘കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​യ​മർ​ന്ന ദേവനെ’ മാ​ത്ര​മേ വന്ദി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും അതു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വച്ചു് നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. സീ​താ​സ്വ​യം​വ​രം അഹ​ല്യാ​മോ​ക്ഷ​ത്തി​നു ശേ​ഷ​മെ​ഴു​തി​യ​താ​ണെ​ന്നു മാ​ത്രം അറി​യാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മു​ണ്ടു്. അതും വസ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശ​പൂർ​വ​മാ​ണു് ആരം​ഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ലീ​ലാ​വ​തീ​ച​രി​ത​വും, രാ​വ​ണോ​ത്ഭ​വ​വും, ബാ​ലി​വി​ജ​യ​വും തഥൈവ, സത്യാ​സ്വ​യം​വ​രം അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വച്ചു് രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​ത​ന്നെ എന്നു് അതിൽ മാ​ത്തൂർ ഭഗവതി, അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ കൃ​ഷ്ണൻ, കള്ളർ​കോ​ട്ടു ശിവൻ മു​ത​ലാ​യി അവിടെ ഉള്ള ദേ​വ​ന്മാ​രെ മാ​ത്രം വന്ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഊഹി​പ്പാൻ വഴി​യു​ണ്ടു്. ചന്ദ്രാം​ഗ​ത​ച​രി​ത​ത്തി​ന്റേ​യും ഹി​ഡിം​ബ​വ​ധ​ത്തി​ന്റേ​യും കാലം നിർ​ണ്ണ​യി​പ്പാൻ ഒരു മാർ​ഗ്ഗ​വും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. കല്യാ​ണ​സൗ​ഗ​ന്ധി​കം നമ്പ്യാ​രു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നാ​ണ​ല്ലോ പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അതു് എവി​ടെ​വ​ച്ചു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നു​ള്ള പ്ര​ശ്ന​മേ ഉദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പോ​രെ​ങ്കിൽ ചെ​മ്പ​ക​നാ​ട്ടി​ന്ന​ല​ങ്കാ​ര​ഭൂ​ത​നായ ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​സ്വാ​മി​യെ അതിൽ വാ​ഴ്ത്തീ​ട്ടു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. ബാ​ല്യു​ത്ഭ​വ​ത്തിൽ കവി യാ​തൊ​രു സ്തു​തി​യും കൂ​ടാ​തെ നേരെ കഥയിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ത്രി​പു​ര​ദ​ഹ​ന​വും, പു​ളി​ന്ദീ​മോ​ക്ഷ​വും, ഗണ​പ​തി​പ്രാ​ത​ലും ചെ​മ്പ​ക​നാ​ട്ടിൽ വച്ചു് നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണെ​ന്നു്,

‘ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​നാ​ടു​വാ​ണീ​ടു​മെ​ന്നു​ടെ തമ്പു​രാ​നെ’ ത്രി​പു​ര​ദ​ഹ​ന​ത്തി​ലും, അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​താ​ലൂ​ക്കി​ലു​ള്ള ദേ​വ​ന്മാ​രെ മാ​ത്രം പു​ളി​ന്ദീ​മോ​ക്ഷ​ത്തി​ലും,

ഗണ​പ​തി​പ്രാ​ത​ലി​ലും വാ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നൂ​ഹി​ക്കാം.

ഇനി നമു​ക്കു് ഈ തു​ള്ളൽ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ നിർ​മ്മാ​ണ​കാ​ലം ഏതാ​യി​രു​ന്നു എന്നാ​ണു് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. ൯൧൦-നും ൯൨൩-നും മധ്യേ ആയി​രി​ക്ക​ണം എന്നു് മി: പി. കേ. ഊഹി​ക്കു​ന്നു. ‘൯൨൩’ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​യെ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​യോ​ടു ചേർ​ത്ത​കാ​ല​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ അമ്പ​ല​പ്പുഴ തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​നോ​ടു ചേർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു് ൯൨൯-ൽ ആയി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു് അപ്ര​തി​ഷേ​ധ്യ​മായ രേഖകൾ ഉണ്ടു്. കൊ​ച്ചി​യി​ലെ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​വ​രി​യിൽ ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

“പെ​രു​മ്പ​ട​പ്പിൽ​സ്വ​രൂ​പ​ത്തി​ങ്ക​ലെ പു​രു​ഷാ​രം ൯൨൯-ാമതു ധനു​മാ​സം ൧൨-ാം തീയതി കൊ​ട​മാ​ളൂ​രു​മ​ഠ​ത്തി​ലും അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​മ​ഠ​ത്തി​ലും കട​ന്നി​രു​ന്നു. പു​റ​ക്കാ​ട്ടു് ആന​ന്ദേ​ശ്വ​ര​ത്തു​വ​ച്ചു് കട​ല​റ്റം കാ​യ​ല​റ്റം വാ​ട​യും കു​റ്റി​യും തീർ​ത്തു പാർ​ത്ത​തി​ന്റെ ശേഷം ൧൮-ാം തീയതി ശനി​യാ​ഴ്ച ഉഷ​സ്സി​ന്നു തൃ​പ്പാ​പ്പി​സ്വ​രൂ​പ​ത്തി​ങ്ക​ലെ പു​രു​ഷാ​രം വന്നു് വെ​ടി​യും പടയും ഉണ്ടാ​യി. അപ്പു​റ​ത്തും ഇപ്പു​റ​ത്തും ഏറിയ ആൾ​അ​പാ​യ​വും വന്നു. പെ​രു​മ്പ​ട​പ്പിൽ​സ്സ്വ​രൂ​പ​ത്തി​ങ്ക​ലെ പു​രു​ഷാ​രം വട​ക്കോ​ട്ടു് ഒഴി​ക​യും ചെ​യ്തു. അതി​ന്റെ ശേ​ഷ​മാ​യി​ട്ടു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ മഠ​ത്തി​ലോ​ളം പട കയറി മഠ​ത്തിൽ​വ​ച്ചു് പാ​ലി​യ​ത്തു് കോ​മി​അ​ച്ച​നേ​യും കോ​ടാ​ശ്ശേ​രി അഞ്ചാം​ക​യ്മ​ളേ​യും പന​മു​ക്ക​ത്തു മൂ​ന്നാം​ക​യ്മ​ളേ​യും ചങ്ങ​ര​ങ്കോത മൂ​ത്ത​ക​യ്മ​ളേ​യും ഇട്ടി​ക്കേ​ള​മേ​നോ​നേ​യും തോ​ട്ടാ​ശ്ശേ​രി തല​ച്ചെ​ന്ന​വ​രു​ടെ അന​ന്തി​ര​വൻ ചീ​രാ​മൻ ഉണ്ണി​യേ​യും പി​ടി​ച്ചു ബദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു. ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി വലി​യ​ത​മ്പു​രാ​നെ അവി​ടു​ന്നു് ഒഴി​ച്ചു് കൊ​ട​മാ​ളൂ​രു് ആക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അതിൽ ഇട്ടി​ക്കേ​ള​മേ​നോ​നേ​യും ചീ​രാ​മ​നു​ണ്ണി​യേ​യും അപായം വരു​ത്തി. ശേഷം നാ​ലു​പേ​രേ​യും ദ്ര​വ്യം വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.”

അതു​കൊ​ണ്ടു് ൯൧൦-നും ൯൩൦-നും മദ്ധ്യേ ആയി​രി​ക്ക​ണം എന്നു് ആ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ തി​രു​ത്തി വാ​യി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്നു. ൯൧൮-​ാമാണ്ടത്തെ അല്പ​ശി​ഉ​ത്സ​വ​ത്തി​നു് ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​സ്വാ​മി​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ഒരു തക​ഴീ​ക്കു​റു​പ്പി​നെ ചാർ​ത്തി​യി​രു​ന്ന​താ​യി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം Central vernacular records-​ൽ രേ​ഖ​യു​ള്ള​താ​യി അറി​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ൯൧൮-നു മു​മ്പേ തു​ള്ള​ലി​നു് തി​രു​വ​ന്ത​പു​രം​വ​രെ പ്ര​ചാ​രം വന്ന​താ​യി ആ രേ​ഖ​യിൽ നി​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്കു് അതി​ന്റെ ആവിർ​ഭാ​വം ൯൧൦-നും ൯൧൮-നും മദ്ധ്യേ ആയി​രു​ന്നു എന്നു് കു​റേ​ക്കൂ​ടി നി​ഷ്കൃ​ഷ്ട​മാ​യി പറവാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജ്യ​ത്തു് വലിയ അന്തഃ​ഛി​ദ്ര​ങ്ങൾ ഒന്നും കൂ​ടാ​തെ​യും ശത്രു​ഭ​യം ഇല്ലാ​തെ​യും ഇരു​ന്ന ഒരു കാ​ല​മാ​ണു് തു​ള്ള​ലു​ക​ളിൽ വർ​ണ്ണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​കാ​ണു​ന്ന​തു്.

എന്നു് ഗണ​പ​തി​പ്രാ​ത​ലിൽ രാ​ജാ​വി​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക. ഈ നി​ല​യ്ക്കു് തെ​ല്ലു വ്യ​ത്യാ​സം വന്ന​തു് ൯൦൯-​ാമാണ്ടു് തി​രു​വി​താം​കൂർ​രാ​ജാ​വു് കൊ​ല്ല​വും കാ​യ​ങ്കു​ള​വും ഒരേ കാ​ല​ത്തു് ആക്ര​മി​ച്ച​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു്. അന്നു് വട​ക്കൻ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും അസ്വ​സ്ഥ​ത​കൾ തു​ട​ങ്ങി എങ്കി​ലും ആ യു​ദ്ധം ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​യെ ബാ​ധി​ച്ചി​ല്ല. മാ​ന്നാ​ത്തു വച്ചു നടന്ന ഉട​മ്പ​ടി​യാൽ അതു് തൽ​ക്കാ​ലം നിൽ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ൯൧൭-​മുതൽക്കു് ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​യി​ലും ചില അന്തഃ​ഛി​ദ്ര​ങ്ങൾ ആരം​ഭി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു. അന്നു​തൊ​ട്ടു് കു​റേ​ക്കാ​ലം നമ്പ്യാർ വട​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ സഞ്ചാ​രം നട​ത്തി​യി​രി​ക്കു​മോ എന്നു​കൂ​ടി സം​ശ​യി​പ്പാൻ വഴി കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​മ​മി​ത്രം തെ​ക്കേ​ട​ത്തു ഭട്ട​തി​രി ആയി​രു​ന്ന​ല്ലോ. ആ ഭട്ട​തി​രി​യും മാ​ത്തൂർ​പ​ണി​ക്ക​രും തമ്മിൽ ദൃ​ഢ​മായ മൈ​ത്രീ​ബ​ന്ധ​വും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു​പ​ക്ഷേ നേ​ര​ത്തേ​ത​ന്നെ ഇവർ രാ​മ​യ്യൻ ദള​വാ​യു​മാ​യു​ള്ള കൂ​ട്ടു​കെ​ട്ടിൽ ഉൾ​പ്പെ​ട്ടു​കാ​ണു​ക​യി​ല്ല​യോ എന്നു​പോ​ലും ശങ്കി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നമ്പ്യാർ​ക്കു് ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജ​ധാ​നി​യിൽ പ്ര​ബ​ല​മായ ഒരു എതി​രു​ക​ക്ഷി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു് അക്കാ​ല​ത്തേ കൃ​തി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ ചില ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ കി​ട്ടു​ന്നു​ണ്ടു്. തല​വ​ടി​മേ​നോ​നു​ത​ന്നെ​യും ഒരു​പ​ക്ഷേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു് നീരസം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​വ​രാം. നമ്പ്യാർ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ സ്തു​തി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ ഉപ​ജാ​പ​ങ്ങൾ നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​യി​രി​ക്കാം നമ്പ്യാർ വട​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ സഞ്ച​രി​ച്ച​തെ​ന്നു വന്നു​കൂ​ടാ​യ്ക​യി​ല്ല. അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​നാ​ടു് തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​നോ​ടു ചേർ​ക്കും​മു​മ്പു​ത​ന്നെ നമ്പ്യാർ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞു എന്നു് ഇപ്പോൾ തെ​ളി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്കു് ൯൧൫-നും ൯൧൭-നും മദ്ധ്യേ വല്ല തി​രു​വു​ള്ള​ക്കേ​ടും ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​രാ​ജാ​വി​നു് നമ്പ്യാ​രോ​ടു് തോ​ന്നാ​നി​ട​യാ​യി​രി​ക്കു​മോ? എന്തോ? ഇതെ​ല്ലാം വെറും ഊഹ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മാ​ണു്. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി​യും വേ​ണാ​ടും തമ്മിൽ യു​ദ്ധം നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ നമ്പ്യാർ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ സേ​വ​ക​കോ​ടി​യിൽ ഉൾ​പ്പെ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു ൯൨൨-ലെ ഒരു രേ​ഖ​യിൽ​നി​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. ആ രേ​ഖ​യിൽ ‘കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ കൂ​ടെ​നി​ന്ന മി​തു​ന​പ്പ​ള്ളി​വീ​ട്ടിൽ കു​ഞ്ചു​മാ​യി​റ്റി​ക്കു് ടി ആണ്ടൊ​ന്നു​ക്കു് നെ​ല്ലു് ൭൨ പറ’ എന്നു് കണ​ക്കു എഴു​തി​ക്കാ​ണു​ന്നു. മി​തു​ന​പ്പ​ള്ളി എന്ന​തു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് പാൽ​ക്കു​ള​ങ്ങര അധി​കാ​ര​ത്തിൽ ഉള്ള ഒരു നായർ ഗൃ​ഹ​മാ​ണു്. ആ കണ​ക്കി​ലാ​ണു് ഈ ചെ​ല​വു് എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തും.

അമ്പ​ല​പ്പുഴ വച്ചു് ‘പട്ടാ​ഷ്ട​കം’ എന്നൊ​രു കൃ​തി​കൂ​ടി നമ്പ്യാർ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. നമ്പ്യാ​രു​ടെ സേ​വ​ക​നാ​യി ഒരു പട്ട​ക്കു​ട്ടി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. അയാൾ​ക്കു് നമ്പ്യാർ എട്ടു കാശു കൊ​ടു​പ്പാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. യാത്ര പറ​ഞ്ഞു പോയി അരി​പ്പാ​ട്ടു​വ​രെ എത്തി​യ​ശേ​ഷം അയാൾ​ക്കു് ഈ എട്ടു കാ​ശി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​വ​രി​ക​യാൽ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു് കാശു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ, നമ്പ്യാർ ഓരോ കാ​ശി​നു് ഓരോ ശ്ലോ​കം വീതം രചി​ച്ചു​വെ​ന്നാ​ണു് ഐതി​ഹ്യം.

൯൨൨-​ാമാണ്ടിനു മു​മ്പു​ത​ന്നെ നമ്പ്യാർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു താമസം മാ​റ്റി എന്നു് മുൻ​പ​റ​ഞ്ഞ രേ​ഖ​യിൽ നി​ന്നു് ഊഹി​പ്പാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. എന്നാൽ ൯൩൦-നു ശേഷം അദ്ദേ​ഹം മി​ക്ക​വാ​റും തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യ​തു്. രാ​മ​യ്യ​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം ൯൩൧-ൽ ദള​വാ​പ​ദം അല​ങ്ക​രി​ച്ച അയ്യ​പ്പൻ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​പ്പി​ള്ള​യിൽ നി​ന്നു് ഈ കവി​ക്കു് വേ​ണ്ടു​വോ​ളം പ്രോ​ത്സാ​ഹ​നം ലഭി​ച്ചു. മഹാ​രാ​ജാ​വു​തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടും വി​ദ്വ​ജ്ജ​ന​ങ്ങ​ളെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ സദാ ജാ​ഗ​രൂ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് രാ​മ​പു​ര​ത്തു​വാ​രി​യ​രോ​ടു് അവി​ടു​ന്നു പെ​രു​മാ​റിയ രീ​തി​യിൽ​നി​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. ൯൨൫-​ാമാണ്ടിനു ശേഷം രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സീ​താ​രാ​ഘ​വം​നാ​ട​ക​ത്തി​ന്റെ പ്ര​സ്താ​വ​ന​യിൽ,

‘സർ​വാ​ത്മ​നാ പത്മ​നാ​ഭ​സ​മർ​പ്പിത സമസ്ത നി​ജ​വി​ഭ​വേന, സർ​വ​സാ​മ​ന്ത​കു​ല​മ​കു​ട​മ​ണി​മ​രീ​ചി​നീ​രാ​ജി​ത​ച​ര​ണ​ക​മ​ലേന ഇദാ​നീ​ന്ത​നേന രാ​ജ്ഞാ വഞ്ചി​മാർ​ത്താ​ണ്ഡേന സക​ല​ദി​ഗ​ന്തേ​ഭ്യ​സ്സ​മാ​ഹുയ സമ​ധി​ഷ്ഠാ​പി​താ​നാം സമ​ധീ​ത​വേ​ദ​ശാ​സ്ത്രാ​ണാം സര​സ​കാ​വ്യ​ര​സാ​മ​ജ്ജാ​വ​മ​ജ്ജ​സ​ജ്ജ​സ​ജ്ജ​ന​ഭൂ​യി​ഷ്ഠാ​നാം ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​വ​രി​ഷ്ഠാ​നാം ഗരി​ഷ്ഠാം​ഗോ​ഷ്ഠീ​മ​പ​ഹായ ക്വ​നാ​മേ​ദ​മ​ഭി​നേ​ത​വ്യം?’ എന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഈ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നെ പ്ര​ശം​സി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തിൽ അതി​ശ​യോ​ക്തി​യു​ടെ സ്പർ​ശം പോലും ഇല്ല.

മഹാ​രാ​ജാ​വു​തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് നമ്പ്യാർ​ക്കു തി​രു​വ​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ഒരു മഠം പണി​യി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​തി​നു പുറമേ, നാ​ടു​നീ​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു അല്പം മു​മ്പാ​യി, അതാ​യ​തു് ൯൩൩ മകരം ൫-ാം തീയതി ‘മു​ക​പ്പിൽ ആണി​ത്ത​ല​യ്ക്കൽ ചു​ക​പ്പു കൽ​വ​ച്ച വീ​ര​ശ​ങ്ങല’ സമ്മാ​നി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു​വെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു് രേഖകൾ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. രാ​മ​യ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി തു​ള്ള​ലു​ക​ളിൽ പ്ര​സ്താ​വം കാ​ണാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു​പ​ക്ഷേ ൯൩൧-നു ശേ​ഷ​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ നമ്പ്യാർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു സ്ഥി​ര​താ​മ​സം തു​ട​ങ്ങി​യ​തെ​ന്നു​കൂ​ടി വി​ചാ​രി​ക്കാൻ വഴി കാ​ണു​ന്നു. പക്ഷേ അങ്ങ​നെ ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല​താ​നും. രാ​മ​യ്യൻ​ദ​ള​വ​യ്ക്കു് കവി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി വലിയ ബഹു​മാ​നം ഒന്നും ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വരാ​വു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ.

തെ​ക്കേ​ട​ത്തു ഭട്ട​തി​രി​മു​ഖാ​ന്തി​ര​മോ മാ​ത്തൂർ​പ​ണി​ക്കർ വഴി​ക്കോ ആയി​രി​ക്ക​ണം നമ്പ്യാർ​ക്കു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം രാ​ജ​മ​ന്ദി​ര​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശം ലഭി​ച്ച​തു്. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വച്ചു് ഈ കവി പലേ ഫലി​ത​ങ്ങ​ളും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി ഐതി​ഹ്യ​മു​ണ്ടു്. ഒരി​ക്കൽ നമ്പ്യാർ ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​സ്വാ​മി​ദർ​ശ​ന​ത്തി​നു ചെ​ന്നി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, ശാ​ന്തി​ക്കാ​രൻ​ന​മ്പി ‘ആരെ​ന്നു് ’ ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു് ‘നമ്പി​യാർ’ എന്നു് ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞു​വ​ത്രേ. ഇതിനെ വലിയ ധി​ക്കാ​ര​മാ​യി​ഗ്ഗ​ണി​ച്ചു് നമ്പി മഹാ​രാ​ജാ​വി​നോ​ടു പരാ​തി​പ്പെ​ട്ടു. മഹാ​രാ​ജാ​വാ​ക​ട്ടെ നമ്പ്യാ​രെ വരു​ത്തി വിവരം ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ,

എന്നു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു​കേ​ട്ടു് അവി​ടു​ന്നു വളരെ സന്തോ​ഷി​ച്ചു​വ​ത്രേ. ‘ദീ​പ​സ്തം​ഭം മഹാ​ശ്ച​ര്യം, നമു​ക്കും കി​ട്ട​ണം പണം’ എന്ന ശ്ലോ​ക​ത്തി​നു കാ​ര​ണ​മാ​ക്കിയ സംഭവം പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ണ​ല്ലോ. മഹാ​രാ​ജാ​വു​തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ഒരു കമ്പ​വി​ള​ക്കു പണി​യി​ച്ചു. അതു തൃ​ക്കണ്‍ പാർ​ക്കാ​നാ​യി എഴു​ന്ന​ള്ളിയ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കൂടെ ചില കവി​ക​ളും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഓരോ ശ്ലോ​ക​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ അവി​ടു​ന്നു് ആ കവി​ക​ളോ​ടു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. നമ്പ്യാ​രൊ​ഴി​ച്ചു് മറ്റെ​ല്ലാ​രും രാ​ജ​പ്രീ​തി​ക്കു വേ​ണ്ടി പൊ​ടി​പ്പും തൊ​ങ്ങ​ലും ഒക്കേ വച്ചു് നെ​ടു​നെ​ടു​ങ്കൻ​ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ രചി​ച്ചു. അതൊ​ക്കെ കേ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ ശ്ലോ​കം എവിടെ എന്നു് തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു.

എന്നാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ നമ്പ്യാ​രു​ടെ മറു​പ​ടി. അവിടെ കൂ​ടി​യി​രു​ന്ന കവി​ക​ളെ​ല്ലാം ലജ്ജി​ത​രാ​യെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തും നമ്പ്യാർ കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു പോ​കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, ഒരി​ക്കൽ അമ്പ​ല​പ്പുഴ രാ​ജാ​വു് നമ്പ്യാ​രോ​ടു് ‘എന്താ ഇവിടെ കു​ഞ്ച​നു ഭക്ഷ​ണ​വും മറ്റും സു​ഖ​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഊണി​ന്റെ വട്ട​മെ​ന്താ​ണു്?’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു്,

എന്നു് അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി അറി​യി​ച്ചു​വെ​ന്നും എന്നാൽ നമ്പ്യാർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​വ​ന്ന അവ​സ​ര​ത്തിൽ മഹാ​രാ​ജാ​വു തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് ‘കു​ഞ്ചൻ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ താ​മ​സി​ക്കു​മ്പോൾ ഊണി​ന്റെ വട്ട​മെ​ന്തെ​ല്ലാ​മാ​യി​രു​ന്നു’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു്, അതേ ശ്ലോ​ക​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ,

എന്നു് വി​പ​രീ​താർ​ത്ഥ​പ്ര​തീ​തി ജനി​ക്ക​ത്ത​ക്ക വി​ധ​ത്തിൽ ചൊ​ല്ലി​ക്കേൾ​പ്പി​ച്ചു സമ്മാ​നം വാ​ങ്ങി​യെ​ന്നും വേ​റൊ​രു ഐതി​ഹ്യ​വും ഉണ്ടു്.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് നമ്പ്യാർ​ക്കു് രണ്ടേ​കാ​ലും കോ​പ്പും അനു​വ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഒരു​ദി​വ​സം കല​വ​റ​ക്കാ​രൻ പണ്ടാല അരി രണ്ടേ​കാ​ലി​ട​ങ്ങ​ഴി​യെ​ന്നു കല്പ​ന​യി​ല്ലെ​ന്നും രണ്ടെ​ട​ങ്ങ​ഴി​യേ അനു​വ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു​വെ​ന്നും തർ​ക്കം പറ​ഞ്ഞു​പോ​ലും. നമ്പ്യാർ വി​ട്ടി​ല്ല.

എന്നൊ​രു ശ്ലോ​കം കു​റി​ച്ചു് നമ്പ്യാർ രാ​ജ​സ​ന്നി​ധി​യിൽ എത്തി​ച്ചു. ഉടനേ തന്നെ തമ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് രണ്ടേ​കാ​ലും കോ​പ്പും ശരി​യാ​യി കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു പുറമേ, പതി​വാ​യ് രണ്ടു നേ​ര​വും ഇട​പ്പ​ക്ക​ത്തു ഭക്ഷ​ണ​വും നല്കാൻ കല്പി​ച്ചു​വ​ത്രേ.

ഒര​വ​സ​ര​ത്തിൽ എന്തോ കാ​ര​ണ​വ​ശാൽ തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലേ​ക്കു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ പേരിൽ തി​രു​വു​ള്ള​ക്കേ​ടു​ണ്ടാ​യ​ത്രേ. കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ മേലാൽ കയ​റി​പ്പോ​ക​രു​തെ​ന്നു കല്പ​ന​യു​മാ​യി. തു​ടർ​ന്നു് അരി​യും കോ​പ്പും കൂടി നിർ​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. നമ്പ്യാർ വി​ഷ​ണ്ണ​നാ​യെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ഒന്നു രണ്ടു ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു ശേഷം അദ്ദേ​ഹം,

എന്നൊ​രു ശ്ലോ​കം എഴുതി തി​രു​മ​ന​സ്സ​റി​യി​ക്കാൻ കൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ചു. പ്ര​സ​ന്ന​നായ മഹാ​രാ​ജാ​വു് നി​രോ​ധ​നാ​ജ്ഞ​ക​ളെ​ല്ലാം ഉടൻ പിൻ​വ​ലി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു.

മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ രാ​ജ​ധാ​നി​യിൽ വച്ചു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണു് ധ്രു​വ​ച​രി​തം, സഭാ​പ്ര​വേ​ശം, കൃ​ഷ്ണ​ലീല, കാ​ളി​യ​മർ​ദ്ദ​നം, നള​കൂ​ബ​ര​മോ​ക്ഷം, പ്ര​ദോ​ഷ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം, ഹനു​മ​ദു​ദ്ഭ​വം, ഹര​ണീ​സ്വ​യം​വ​രം ഇവ. മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ മഹാ​രാ​ജാ​വു് വരു​ത്തി​യി​രു​ന്ന പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങ​ളെ ഉത്താ​ന​പാ​ദ​ന്റെ രാ​ജ​ധാ​നി​യെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു എന്ന ഭാവേന ധ്രു​വ​ച​രി​ത​ത്തിൽ സവി​സ്ത​രം പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു.

സഭാ​പ്ര​വേ​ശ​ത്തിൽ വഞ്ചി​രാ​ജാ​വി​നെ ഇങ്ങ​നെ സ്തു​തി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കൃ​ഷ്ണ​ലീല, ധേ​നു​ക​വ​ധം, കാ​ളി​യമൎദ്ദനം, നള​കൂ​ബ​ര​മോ​ക്ഷം ഇവ തുടൎന്നു ് എഴു​ത​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. കൃ​ഷ്ണ​ലീ​ല​യു​ടെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ,

എന്നു് മാൎത്ത ാണ്ഡവൎമ്മ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നേ​യും; ഹരി​ണീ​സ്വ​യം​വ​ര​ത്തിൽ,

പൗ​ണ്ഡ്ര​ക​വ​ധം, പഞ്ചേ​ന്ദ്രോ​പാ​ഖ്യാ​നം, കുംഭകൎണ്ണ​വ​ധം ഇവയും അക്കാ​ല​ത്തു തന്നെ നിൎമ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണെ​ന്നു് മി: പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഹനു​മ​ദു​ദ്ഭ​വം മാൎത്ത ാണ്ഡവൎമ്മ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കല്പന അനു​സ​രി​ച്ചു നിൎമ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നു്,

തെന്ന കവി​വാ​ക്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു. കുംഭകൎണ്ണ​വ​ധം, ഹരി​ശ്ച​ന്ദ്ര​ച​രി​തം ഇവ​ര​ണ്ടും ധൎമ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യ​വ​യാ​ണു്. ഹരി​ശ്ച​ന്ദ്ര​ച​രി​ത​ത്തിൽ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ ആ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നെ കവി പ്ര​ശം​സി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. ൯൩൪ കന്നി ൩-ാം തീയതി ഈ മഹാ​രാ​ജാ​വു് തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു നമ്പ്യാൎക്കു് നവ​രാ​ത്ര്യു​ത്സ​വം പ്ര​മാ​ണി​ച്ചു് ഒരു വീ​ര​ശ്രം​ഖല കല്പി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്ത​താ​യും രേഖ കാ​ണു​ന്നു.

കാൎത്ത ിക​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാ​നാ​യി​രു​ന്നു നമ്പ്യാൎക്കു ് ഇട​പ്പ​ക്കു​ത്തു് ഊണു് ഏൎപ്പാ​ടു​ചെ​യ്തി​രു​ന്ന​തു്. അവി​ട​ത്തേ ഊണും നമ്പ്യാൎക്കു് പി​ടി​ച്ചി​ല്ല. ഒരി​ക്കൽ മഹാ​രാ​ജാ​വു തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് സേ​വ​ക​ന്മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി മാ​ളി​ക​മു​ക​ളിൽ ഇരു​ന്നു വെ​ടി​പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ, അതി​ന്റെ കീ​ഴിൽ​കൂ​ടി പോയ ഒരു പശു ഇള​കി​ച്ചാ​ണ​ക​മി​ടു​ന്ന​തു് കണ്ടി​ട്ടു് നമ്പ്യാർ “അയ്യോ പയ്യേ! നി​ന​ക്കും പക്ക​ത്താ​ണോ ചോറു്” എന്നു ചോ​ദി​ക്ക​യും ബു​ദ്ധി​മാ​നായ മഹാ​രാ​ജാ​വു് അന്നു​മു​ത​ല്ക്കു് ഈ മഹാ​ക​വി​യു​ടെ ഊണു് പക്ക​ത്തു​നി​ന്നു് മാ​റ്റു​ക​യും ചെ​യ്തു​വെ​ന്നു് ഒരു ഐതീ​ഹ്യ​മു​ണ്ടൂ്.

നമ്പ്യാൎക്കു് പണ​ത്തിൽ തീരെ മോ​ഹ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്തു കി​ട്ടി​യാ​ലും ചെ​ല​വാ​ക്കു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. ഒരി​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹം കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തി​നു പോകാൻ ഭാ​വി​ച്ചു. തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ അറി​യി​ച്ച​പ്പോൾ, അവി​ടു​ന്നു് ൧൦൦൦ പണം കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് അതിനെ ഇള​കാ​ത്ത വസ്തു​വിൽ സ്ഥാ​പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു​വ​ത്രെ. നമ്പ്യാ​രാ​ക​ട്ടെ സ്വ​ദേ​ശ​ത്തു ചെ​ന്ന​പ്പോൾ കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലെ ബലി​ക്ക​ല്പുര ജീൎണ്ണീ​ഭ​വി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു് ആ പണം മു​ഴു​വ​നും ജീൎണ്ണോ​ദ്ധാ​ര​ണം ചെ​യ്വാ​നു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു​വെ​ന്നും ആ ബലി​ക്ക​ല്പു​ര​യിൽ,

എന്നു കൊ​ത്തി​ച്ചു വച്ചി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്ന​പ്പോൾ മഹാ​രാ​ജാ​വു് ‘കു​ഞ്ചൻ ആ പണം എന്തു ചെ​യ്തു?’ എന്നു കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു ഇള​കാ​ത്ത വസ്തു​വി​ന്മേൽ ആക്കീ​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു എന്നും ൫൭ ദി​വ​സ​ത്തെ തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​ക​ളു​ടെ പ്ര​സാ​ധ​കൻ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു. എന്നാൽ ഈ ശ്ലോ​കം പാ​ല​പ്പു​റ​ത്തു ഗോ​വി​ന്ദൻ നമ്പ്യാ​രു​ടെ അന​ന്തി​ര​വ​നായ ഒരു രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു് പര​മേ​ശ്വ​യ്യ​ര​വർ​കൾ സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി അറി​യു​ന്നു​വ​ത്രേ. ഈ മഹാ​നു​ഭാ​വൻ കാൎയ്യ​ങ്ങൾ എല്ലാം സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി​ട്ടേ അറി​യാ​റു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സൂ​ക്ഷ്മത എത്ര​ത്തോ​ളം ഫലി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു നിൎണ്ണ​യി​ക്കാൻ കുറേ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒന്നാ​മ​താ​യി കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തു​ള്ള ജന​ങ്ങൾ ഇന്നും അതു കല​ക്ക​ത്തു രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ കൃ​തി​യാ​യി വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​പോ​രു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​താ​യി ഇങ്ങ​നെ ഒരു ഐതി​ഹ്യം ഇന്നാ​ട്ടി​ലും പ്ര​ച​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മൂ​ന്നാ​മ​താ​യി പാ​ല​പ്പു​റ​ത്തു ഗോ​വി​ന്ദൻ നമ്പ്യാ​രു​ടെ അന​ന്ത​ര​വൻ കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തു താ​മ​സ​മു​റ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പേ തന്നെ ബലി​പീ​ഠ​ത്തിൽ ഈ ശ്ലോ​കം ലി​ഖി​ത​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തിൽ അറി​യു​ന്ന​താ​യി ശ്രീ​മാൻ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യ​ര​വർ​ക​ളും പറ​യു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ രണ്ടു പ്രൗ​ഢ​ഗ​വേ​ഷ​ക​ന്മാർ തമ്മിൽ അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സം ഉണ്ടാ​യി​ക്കാ​ണു​മ്പോൾ ആരുടെ ‘സു​ക്ഷ്മ’തയെ ആണു് വി​ശ്വ​സി​ക്കുക? അസ്മാ​ദൃ​ശ​ന്മാ​രായ സാ​ധു​ക്ക​ളു​ടെ കാൎയ്യം പരു​ങ്ങ​ലി​ലാ​വു​ക​യേ ഉള്ളൂ. ‘Both are right and both are wrong as I allays say’ എന്നു് ജോൎജ്ജു ് എലി​യ​ട്ടി​ന്റെ ഗ്രാ​മ്യ​പാ​ത്ര​ത്തി​നെ അനു​ക​രി​ച്ചു പറ​യു​ക​യോ, അല്ലെ​ങ്കിൽ മറ്റൊ​രു ഗവേ​ഷ​ക​പ്രൗ​ഢ​നായ വട​ക്കും​കൂ​റി​ന്റെ ഗവേ​ഷ​ണ​സ​ര​ണി​യെ അനുവൎത്ത ിച്ചു് രണ്ടിൽ ഒരാ​ളു​ടേ​യോ അഥവാ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യു​മോ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ആദ​ര​ണീ​യ​ങ്ങൾ അല്ലെ​ന്നോ സൎവ്വാ​ബ​ദ്ധ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നോ നി​സ്സാ​ര​ഭാ​വ​ത്തിൽ ശപ​ഥം​ചെ​യ്തി​ട്ടു് തെ​ളി​വു ശേ​ഖ​രി​ക്കു​ന്ന ഭാരം വാ​യ​ന​ക്കാ​രിൽ ചു​മ​ത്തു​ക​യോ ചെ​യ്യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഞാൻ ഐതി​ഹ്യ​ത്തെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.

ഒരി​ക്കൽ കി​ട​ങ്ങൂർ ഗ്രാ​മ​ക്കാ​രായ ഏതാ​നും നമ്പൂ​രി​മാർ ചേൎന്നു ് ത്രി​സ​ന്ധ എന്ന ഒരു കൎമ്മം നട​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ച്ചു് മഹാ​രാ​ജാ​വു​തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ സഹാ​യ​മ​ഭ്യൎത്ഥ ിക്കാ​നാ​യി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്നു. തത്സ​മ​യം മഹാ​രാ​ജാ​വു് രാ​മേ​ശ്വ​ര​യാ​ത്ര​യ്ക്കു് ഒരു​ക്ക​ങ്ങൾ എല്ലാം ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന ഘട്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്തു നി​വൃ​ത്തി? അവർ നമ്പ്യാ​രെ സമീ​പി​ച്ചു് ഒരു നി​വൃ​ത്തി ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​ര​ണ​മെ​ന്ന​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം ആ അപേ​ക്ഷ​യെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു. എഴു​ന്ന​ള്ള​ത്തു സമ​യ​മാ​യി. സേ​വ​ക​ന്മാ​രെ​ല്ലാം കരു​വേ​ല​പ്പു​ര​മാ​ളി​ക​ത്താ​ഴെ നി​ര​ന്നു. തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു ക്ഷേ​ത്രദൎശനാ​ന​ന്ത​രം പു​റ​ത്തെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി എല്ലാ​വ​രെ​യും തൃ​ക്കൺ​പാൎത്ത ിട്ടു് “എന്നാൽ ഞാൻ പോയി സേ​തു​സ്നാ​നം കഴി​ച്ചു വരാം. നി​ങ്ങൾ സു​ഖ​മാ​യി ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കുക ഇനി വന്നി​ട്ടു​കാ​ണാം” എന്നു കല്പി​ച്ചു. അപ്പോൾ നമ്പ്യാർ “ഇറാൻ, സു​ഖ​മാ​യി തി​രി​ച്ചെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി​ക്കാ​ണാൻ അടി​യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം‌ ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​നെ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഭഗ​വ​ത്സ​ന്നി​ധി​യിൽ താ​മ​സി​ക്കാം. എന്നാൽ മുഹൂൎത്ത ം ആയി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ ശു​ഭ​മു​ഹൂൎത്ത ം തെ​റ്റാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. കി​ട​ങ്ങൂർ നമ്പൂ​തി​രി​മാർ ത്രി​സ​ന്ധ നട​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ച്ചു് വിവരം തി​രു​മ​ന​സ്സ​റി​യി​ക്കാ​നാ​യി കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇതും ഒരു ശു​ഭ​സൂ​ച​കം തന്നെ. ഇങ്ങ​നെ ഒരു ശുഭകൎമ്മം സമാ​രം​ഭി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു എന്നു​ള്ള മം​ഗ​ള​വർ​ത്ത​മാ​നം ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​മു​ഖ​ത്തു നി​ന്നു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​ന്ന​ള്ളാൻ ഇട​യാ​യ​തു തന്നെ തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ​യും അടി​യ​ങ്ങ​ളേ​യും പര​മ​ഭാ​ഗ്യം ആണു്” എന്ന​റി​യി​ച്ചു. ഉടനെ ‘നമ്പൂ​രി​മാ​രെ​വി​ടെ?’ എന്നു കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു. അവർ ഹാ​ജ​രാ​യി. മൂ​വാ​യി​രം പണം തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് അവൎക്കു നൽ​കു​ക​യും ചെ​യ്തു​വ​ത്രേ. എന്നാൽ ഈ ഐതി​ഹ്യ​ത്തി​നു ബാ​ധ​ക​മാ​യി ഒരു സംഗതി കാ​ണു​ന്നു. ൯൫൪-ൽ ആയി​രു​ന്നു രാ​മേ​ശ്വ​ര​യാ​ത്ര. അന്നു് നമ്പ്യാർ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നോ എന്ന കാ​ര്യ​മാ​ണു് സന്ദി​ഗ്ദ്ധം.

അയ്യ​പ്പൻ​മാൎത്ത ാണ്ഡ​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ കാ​ല​ശേ​ഷം നമ്പ്യാൎക്കു ് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ താമസം അത്ര സു​ഖ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. യഥാൎത്ഥ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രെ ഒരു സം​ഗ​തി​യിൽ പശു​ക്ക​ളോ​ടു താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താം. പശു​ക്കൾ​ക്കു് നാം നമു​ക്കു​വേ​ണ്ടാ​ത്ത​തൊ​ക്കെ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അവ ആ സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു് നമു​ക്കു് മധു​രോ​ത്ത​ര​മായ പാലു നൽ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭു​ജ​ന​ങ്ങൾ തങ്ങ​ളെ ആശ്ര​യി​ക്കു​ന്ന കവി​കൾ​ക്കു് വല്ല​തു​മൊ​ക്കെ എറി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു കൃ​ത​കൃ​ത്യത പൂ​ണു​ന്നു. അവരോ ഈ പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാൎക്കു് അമൃ​ത​ത്വ​മാ​ണു് പ്ര​തി​ഫ​ല​മാ​യി നൽ​കു​ന്ന​തു്. നമ്പ്യാൎക്കു ് സു​ബ്ബ​യ്യ​ന്റേ​യും ഗോ​പാ​ല​യ്യ​ന്റേ​യും കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും ലഭി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒടു​വിൽ ൯൪൦-ാം മാ​ണ്ടി​നി​ട​യ്ക്കു് അദ്ദേ​ഹം മുഖം കാ​ണി​ച്ചു്,

എന്നൊ​രു ശ്ലോ​ക​മെ​ഴു​തി തൃ​ക്ക​യ്യിൽ കൊ​ടു​ത്തു​വ​ത്രേ. അന്നു് നമ്പ്യാൎക്കു് ഷഷ്ടി​പൂൎത്ത ി കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. “നമ്പ്യാൎക്കു് ഞാ​നെ​ന്താ​ണു് തരേ​ണ്ട​തു്?” എന്നു കല്പി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു​വ​ത്രേ. അതി​നു് നമ്പ്യാർ “വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​ന്നും കല്പി​ച്ചു തര​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. അടി​യ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തൊ​ന്നും ഇവിടെ എടു​ക്കാ​തി​രു​ന്നാൽ മതി” എന്നു മറു​പ​ടി​യും പറ​ഞ്ഞു. അതിനു ശേഷം ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ നമ്പ്യാൎക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പതി​വു​ക​ളെ എല്ലാം പു​തു​ക്കു​ക​യും നമ്പ്യാർ​മ​ഠം വീ​ണ്ടും നമ്പ്യാ​രു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തേ​ക്കു് പതി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​യും ചെ​യ്തു​വെ​ന്നു് ഇന്നും ആളുകൾ പറ​ഞ്ഞു വരു​ന്നു. ഒരു പക്ഷേ “൯൫൪-​ാമാണ്ടു് ചൊ​ക്ക​ട്ടാ​മ​ണ്ഡ​പ​ത്തി​ലി​രു​ന്നു് മഹാ​രാ​ജാ​വും തെ​ക്കേ​ട​ത്തു ഭട്ട​തി​രി​യും മേ​ലെ​ഴു​ത്തു​പി​ള്ള​യും ഋഷി​ന​മ്പൂ​രി​പ്പാ​ടും കൂടി വ്യ​വ​സ്ഥ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ പാ​യ​സ​പ്പകൎച്ച​ക്ക​ണ​ക്കിൽ നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഇനം കാ​ണി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ക്കൊ​ണ്ടു് അപ്പൊ​ഴേ​യ്ക്കും നമ്പ്യാർ മരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി വി​ചാ​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു” എന്നാ​ണു് മി: പീ. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതു് യു​ക്തി​യു​ക്ത​മാ​യി തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​സാ​യാ​ഹ്നം അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ വച്ചു തന്നെ​യാ​ണു് കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യ​തെ​ന്നു​ള്ള​തി​നെ​പ്പ​റ്റി ആൎക്കു ം രണ്ടു​പ​ക്ഷ​മി​ല്ല. പേ​പ്പ​ട്ടി​ക​ടി​ച്ചു​ണ്ടായ വിഷം ശമി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് മാ​ത്തൂർ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ തി​രു​മു​ല്പാ​ടി​ന്റെ മാസം അടി​യ​ന്തി​ര​ത്തി​നു് കാളൻ കൂ​ട്ടി ഊണു​ക​ഴി​ക്ക​യാൽ രോഗം വൎദ്ധി​ച്ചു മരി​ച്ചു​വെ​ന്നു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ​യു​ള്ള കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​കൾ പോലും പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. പേ​പ്പ​ട്ടി കടി​ച്ചി​ട്ടോ പട്ടാ​ഷ്ട​ക​മെ​ഴു​തി​യ​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി നാ​വു​പു​ഴു​ത്തി​ട്ടോ ആണു് നമ്പ്യാർ മരി​ച്ച​തെ​ന്നു് സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര സം​ഗ്ര​ഹ​കാ​ര​നായ നമ്പ്യാ​ര​വർ​കൾ പറ​ഞ്ഞു​ക​ണു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ ഒരു ഐതി​ഹ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള അബ​ദ്ധ​പ്പ​ഞ്ചാം​ഗം ആദ്യ​മാ​യി​ക്ക​ണ്ട​തു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ലാ​ണു്. ആ കഥ അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ എങ്ങും പ്ര​ച​രി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് അവിടെ ജനി​ച്ചു് വളർ​ന്ന​വർ​ക്കൊ​ക്കെ അറി​യാം. പ്ര​സ്തുത സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു നി​രൂ​പ​കൻ ലക്ഷ്മീ​ഭാ​യി​യിൽ അതിനു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന മറു​പ​ടി ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“ശുദ്ധ പട്ട​ന്മാർ കൂടി ഈ സംഗതി പറ​ഞ്ഞു കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. ‘നമ്പ്യാർ മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് നാ​യ്ക്കു പു​ഴു​ത്തു ചത്തു എന്നു കേൾ​വി​യു​ണ്ടു് ’ എന്നു ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നാ​യ്ക്കു് എന്ന​തു് നാ​യ​ക്കു് എന്ന​ല്ലാ​തെ നാ​ക്കു് (നാവു്) എന്നു് ഒരു​വി​ധ​ത്തി​ലും വരു​വാൻ സം​ഗ​തി​യി​ല്ല. നമ്പ്യാ​രെ കടി​ച്ച നായു് പു​ഴു​ത്തു ചത്തു എന്നാ​യി​രി​ക്കാം വി​വ​ക്ഷ. അല്ല നമ്പ്യാ​രു​ടെ നാവു പു​ഴു​ത്തു എന്നാ​ണു പറ​യു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ അതു് പി​ള്ള​യു​ടെ അബ​ദ്ധ​പ്പ​ഞ്ചാം​ഗ​ത്തിൽ ഒരു തെ​റ്റും​കൂ​ടി കൂ​ടി​യെ​ന്നേ പറ​വാ​നു​ള്ളു. ഈ സംഗതി ഇതു​വ​രെ ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​ക​ളാ​രും പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. തന്നെ ആശ്ര​യി​ച്ചു താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കു​ട്ടി​പ്പ​ട്ട​രു​ടെ കൊ​തി​യോ കൃ​ത​ഘ്ന​ത​യോ കണ്ടു കോ​പി​ച്ചു് താ​ഡ​ന​ക്രി​യാ​ദി​കൾ കഴി​യാ​തെ ശ്ലോ​ക​ത്തിൽ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യ​തു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ ബു​ദ്ധി​നൈർ​മ്മ​ല്യ​മെ​ന്നാ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തു്. ഇന്നു​ള്ള​വ​രാ​ണെ​ങ്കിൽ തീർ​ച്ച​യാ​യും കു​ട്ടി​പ്പ​ട്ടർ​ക്കു് സൗ​ജ​ന്യ​മാ​യി കൊ​ടു​ത്ത പണവും സമ്മാ​ന​വും തി​രി​ച്ചു​വാ​ങ്ങി പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. പട്ട​രെ ശകാ​രി​ച്ചാൽ നാവു പു​ഴു​ക്കും എന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഇന്നു് കേ​ര​ള​ത്തിൽ നാവു പു​ഴു​ക്കാ​തെ മരി​ക്കാൻ യോ​ഗ​മു​ള്ള​വർ വളരെ ചു​രു​ങ്ങു​മെ​ന്നാ​ണു് ഞങ്ങ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം.”

ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ ലേഖകൻ വല്ലാ​തെ ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു. പര​മാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ അതിനു കാ​ര​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. നമ്പ്യാർ​ക്കു് പട്ട​ന്മാ​രോ​ടോ മറ്റാ​രൊ​ടെ​ങ്കി​ലു​മോ വി​രോ​ധം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് സാ​ഹ​സ​മാ​ണു്. നമ്പ്യാർ​ക്കു് ഏതു സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റേ​യും വി​നോ​ദ​പ​ര​മായ അംശം കാ​ണ്മാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ കു​ട്ടി എട്ടു​കാ​ശി​നു വേ​ണ്ടി ഇത്ര വളരെ ദൂരം തി​രി​ച്ചു നട​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോൾ നമ്പ്യാർ​ക്കു് അതു് ഒരു വലിയ വി​നോ​ദ​മാ​യി തോ​ന്നി. ഓരോ കാ​ശി​നു് ഓരോ ശ്ലോ​കം​വീ​തം എഴു​തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. പക്ഷേ നമ്പ്യാർ​ക്കു് വല്ല ഈർ​ഷ്യ​യും തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അതു് ആ ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ എഴു​തി​ത്തീർ​ന്ന​തി​നോ​ടെ അവ​സാ​നി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്ക​ണം. ആരു തെ​റ്റു ചെ​യ്താ​ലും സര​സ​മാ​യി ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഈ കവി ഇങ്ങ​നെ ഒരു സംഭവം കണ്ടാൽ മൗ​ന​മ​വ​ലം​ബി​ക്കു​ക​യോ? വട​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ മാ​ന്യ​മാ​യി ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​പോ​രു​ന്ന ഈ പട്ടർ​സ്ഥാ​നം തെ​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളി​ലെ തമി​ഴ്ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ​ക്കു് കർ​ണ്ണ​ശ​ല്യ​മാ​യി​ത്തീ​രാ​നു​ണ്ടായ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നു് നമ്പ്യാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു പട്ടാ​ഷ്ട​ക​മെ​ഴു​തി​ച്ച കു​ട്ടി​പ്പ​ട്ട​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ചി​ല​രു​ടെ കു​ചേ​ഷ്ടി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ‘ജാ​തി​നാ​മാ​ദി​കൾ​ക്ക​ല്ല ഗു​ണ​ഗ​ണം’ എന്നു​ള്ള കവി​കു​ല​ഗു​രു​വി​ന്റെ വാ​ക്യ​ത്തെ സം​സ്മ​രി​ച്ചു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും ജാ​തി​സ്പർ​ദ്ധ കട​ത്താ​തി​രു​ന്നാൽ കൊ​ള്ളാം. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഇന്ന​ത്തേ നി​ല​യ്ക്കു് തമി​ഴ്ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രും ഏറെ​ക്കു​റെ കാ​ര​ണ​ഭൂ​ത​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് ആരും സമ്മ​തി​ക്കും. തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​നെ​പ്പ​റ്റി സ്മ​രി​ക്കു​മ്പോൾ രാ​മ​യ്യ​ന്റെ സ്മ​ര​ണ​യും ഉദി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല​ല്ലോ.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ മര​ണ​ഹേ​തു എന്തെ​ന്നു് നാം എന്തി​നു് ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു? അദ്ദേ​ഹം മരി​ച്ചി​ട്ടേ ഇല്ല​ല്ലോ. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഏക​ജീ​വൽ​ക​വി നമ്പ്യാ​രാ​ണു്; തു​ള്ളൽ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളാ​ണു് യഥാർ​ത്ഥ ജീ​വൽ​സാ​ഹി​ത്യ​വും. കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ നമ്മു​ടെ ‘കാ​ളി​ദാ​സൻ അല്ലെ​ങ്കിൽ ഷേക്‍സ്പീ​യർ ആണു് എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ഏറെ​ത്തെ​റ്റു​ക​യി​ല്ല’ എന്നു് പണ്ഡി​ത​സാർ​വ​ഭൗ​മ​നാ​യി​രു​ന്ന ഏ. ആർ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു പര​മാർ​ത്ഥ​മ​ല്ലേ?

നമ്പ്യാ​രു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കാ​യി ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യ​ര​വർ​കൾ ഒരു അധ്യാ​യം വി​നി​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ മഹാ​നു​ഭാ​വ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ഗ​തി​ക​ളെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന ഒരുവൻ—ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ്ശൈ​ലി​യിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ—അപ​ക​ട​പൂർ​ണ്ണ​മായ തറ​യി​ലാ​ണു് കാൽ വയ്ക്കു​ന്ന​തു്. നമ്പ്യാർ തന്റെ പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മനോ​ഗ​തി​ക​ളെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ച്ചാൽ, അദ്ദേ​ഹം ഭക്ത​ന്മാ​രിൽ വച്ചു ഭക്ത​നും, പാ​ഷ​ണ്ഡ​ന്മാ​രിൽ വച്ചു പാ​ഷ​ണ്ഡ​നും, ധീ​ര​ന്മാ​രിൽ വച്ചു ധീ​ര​നും, ഭീ​രു​ക്ക​ളിൽ വച്ചു ഭീ​രു​വും, സത്യ​നി​ഷ്ഠ​ന്മാ​രിൽ വച്ചു സത്യ​നി​ഷ്ഠ​നും, കപ​ട​ശാ​ലി​ക​ളിൽ വച്ചു കപ​ട​ശാ​ലി​യും, ദയാ​ലു​ക്ക​ളിൽ വച്ചു ദയാ​ലു​വും, നിർ​ഘൃ​ണ​ന്മാ​രിൽ വച്ചു നിർ​ഘൃ​ണ​നും ഒക്കെ ആണെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി വരും. യഥാർ​ത്ഥ കവികൾ ക്രാ​ന്ത​ദർ​ശി​ക​ളാ​ണു്; നമ്പ്യാ​രും ഒരു ക്രാ​ന്ത​ദർ​ശി​യാ​യി​രു​ന്നു. തു​ഞ്ച​നെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ കു​ഞ്ച​നും ഒരു ലോ​ക​ഗു​രു​വാ​ണു്. തു​ഞ്ചൻ സു​ഗ്രീ​വാ​ജ്ഞ​ക്കാ​ര​നായ ഒരു ഗം​ഭീ​രാ​ശ​യ​ന്റെ മട്ടിൽ നമു​ക്കു് മാർ​ഗ്ഗോ​പ​ദേ​ശം ചെ​യ്യു​ന്നു; സത്യ​ധർ​മ്മാ​ദി​ക​ളെ വെ​ടി​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്ന​തായ മർ​ത്ത്യ​നെ ക്രു​ദ്ധ​നായ സർ​പ്പ​ത്തെ​ക്കാ​ളും ഭയ​ങ്ക​ര​നാ​യി ഗണി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം അക​റ്റി നിർ​ത്തു​ന്നു. ഈ പ്ര​പ​ഞ്ചം തന്നെ മി​ഥ്യ​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മതം. ഭക്തി​യെ ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള ഒരു കോ​ണി​പ്പ​ടി​യാ​യി​ട്ടേ അദ്ദേ​ഹം കാ​ണു​ന്നു​ള്ളു. കു​ഞ്ച​ന്റെ മട്ടു് അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. തെ​റ്റു ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ താനും ഒരു തെ​റ്റു​കാ​രൻ തന്നെ എന്നു​ള്ള മനോ​ഭാ​വ​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ മനു​ഷ്യ​ലോ​ക​ത്തോ​ടു അടു​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. സാ​ധാ​ര​ണ​ന്മാർ​ക്കു​ള്ള കോ​പ​താ​പാ​ദി​ക​ളെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നേ​യും ബാ​ധി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്; അവ​യ്ക്കെ​ല്ലാം അതീ​ത​നാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം അഭി​മാ​നി​ക്കാ​റു​മി​ല്ല. എന്നാൽ തു​ഞ്ച​നെ​പ്പോ​ലെ സർ​വ​ലോ​ക​സ​മാ​ശ്ലേ​ഷ​ക​മായ ഒരു അനു​ക​മ്പ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​മു​ണ്ടു്. ആ അനു​ക​മ്പ​യാൽ പ്രേ​രി​ത​നാ​യി​ട്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം തന്റെ സഹ​ജീ​വി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന തെ​റ്റു​ക​ളെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ തെ​റ്റു​കൾ കാ​ണു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ചി​രി​ക്കാ​റു​ള്ള​തു പര​മാർ​ത്ഥ​മാ​ണു്; എന്നാൽ ആ ചിരി സ്ഥ​ല​ജ​ല​ഭ്രാ​ന്തി നേ​രി​ട്ട ദു​ര്യോ​ധ​ന​നെ കണ്ട മാ​ത്ര​യിൽ പാ​ഞ്ചാ​ലി​ക്കു​ണ്ടായ ചി​രി​യ​ല്ല. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യു​ടെ ചിരി എന്തെ​ല്ലാം അനർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ​ക്കാ​ണു് കാ​ര​ണ​മാ​ക്കി​യ​തു്! വം​ശ​വി​നാ​ശ​ക​ര​മായ ഒരു മഹാ​സ​മ​രം അന്ന​ത്തെ ആ ‘പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി’നി​മി​ത്ത​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ലേ? നമ്പ്യാർ അങ്ങ​നെ ചി​രി​ക്കാ​റി​ല്ല. കു​റ​വും കു​റ്റ​വും നോ​ക്കി​പ്പ​റ​വാ​നാ​യി മാ​ത്രം ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ എറി​ഞ്ഞു കാ​ലൊ​ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണ​ല്ലോ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു്. നമ്പ്യാ​രു​ടെ ചിരി അനു​ക​മ്പാ​മ​സൃ​ണ​മാ​ണു്. തു​ഞ്ച​നും ഫലിതം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്; എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹം ചി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. പക്ഷേ ഒരു സ്മി​ത​രേഖ മു​ഖ​ത്തു് കളി​യാ​ടി​യെ​ങ്കി​ലാ​യി, അത്രേ​യു​ള്ളു. നമ്പ്യാർ ചി​രി​ക്കും; അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി ശ്രോ​താ​ക്ക​ളേ​യും ചി​രി​പ്പി​ക്കും. അത്ത​രം ചിരി ഇരു​കൂ​ട്ടർ​ക്കും—വക്താ​വി​നും ശ്രോ​താ​വി​നും തമ്മിൽ ഒരു സാ​ഹോ​ദ​ര്യ​ബ​ന്ധം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് നമ്പ്യർ​ക്കു് കേ​ര​ളീ​യ​ജ​ന​ത​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തിൽ ഇത്ര വി​പു​ല​മായ ഒരു അധി​കാ​ര​ശ​ക്തി ലഭി​ക്കാ​നു​ള്ള പ്ര​ധാന ഹേതു.

സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ ഗം​ഭീ​ര​ങ്ങ​ളായ കവി​ത​കൾ എഴു​തി​ശീ​ലി​ച്ച ആ മഹാ​ക​വി,

എന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവ​രു​ടെ നി​ല​യി​ലേ​ക്കു് സ്വയം താ​ഴു​ന്ന ആ കാഴ്ച എത്ര അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു! എന്നാൽ താൻ ഒരു വലിയ ഉപ​കാ​ര​മാ​ണു ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് എന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇല്ല​താ​നും.

ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞ​തിൽ​നി​ന്നു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​പ്രാ​പ​ഞ്ചി​ക​ങ്ങ​ളായ സു​ഖ​ഭോ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കും പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ങ്ങൾ​ക്കും അപ്പു​റം കട​ന്നി​രു​ന്നി​ല്ല എന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതിൽ​പ​രം അബ​ദ്ധം മറ്റൊ​ന്നി​ല്ല. കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ വഴി​ക്കും പാനകൾ വഴി​ക്കും മറ്റും കേ​ര​ളീ​യർ​ക്കു പരി​ചി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്ന പൗ​രാ​ണി​ക​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ അധി​ക​രി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം കാ​വ്യം രചി​ച്ച​തു്, സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാർ​ക്കു് സു​ഗ്ര​ഹ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ അവയെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചു് അവരിൽ ഭക്തി​യും ജ്ഞാ​ന​വും അങ്കു​രി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ എല്ലാ കഥ​ക​ളി​ലും ആന്ത​ര​മായ ഒരു ആശ​യ​വി​ശേ​ഷം—ഒരു സന്മാർ​ഗ്ഗ​പാ​ഠം—ഘടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാം.

ഈശ്വ​ര​ഭ​ക്തി, ഗു​രു​ഭ​ക്തി, സജ്ജ​ന​ഭ​ക്തി ഇവ നമ്പ്യാ​രു​ടെ എല്ലാ കൃ​തി​ക​ളി​ലും സ്ഫു​ട​മാ​യി പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. മി​ക്ക​ക​ഥ​യു​ടെ​യും പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ ഈശ്വ​ര​സ്തു​തി കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം നമ്പ്യാർ ഈശ്വ​ര​ഭ​ക്ത​നാ​ണെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. ഗ്ര​ന്ഥാ​രം​ഭ​ത്തിൽ ഇഷ്ട​ദേ​വ​താ​ന​മ​സ്കൃ​തി​യോ വസ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശ​മോ അഥ തു​ട​ങ്ങിയ മം​ഗ​ല​വാ​ച​ക​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളോ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വ്യ​വ​സ്ഥ​യു​ണ്ടു്. ഈ കവി​യും ചില ദി​ക്കിൽ ഇഷ്ട​ദേ​വ​താ​സ്മ​ര​ണ​ത്തോ​ടും, ചി​ലേ​ട​ത്തു വസ്തു​നിർ​ദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടും, മറ്റു ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ‘എങ്കി​ലോ’ എന്ന ശബ്ദ​ത്തോ​ടും കൂ​ടി​യാ​ണു് കഥകൾ ആരം​ഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ‘അഥ’ ശബ്ദം മം​ഗ​ള​വാ​ചി​യാ​ണെ​ന്നു് ‘അഥോഥ സ്യാ​താം സമു​ച്ച​യേ മംഗളേ സം​ശ​യാ​രം​ഭാ​ധി​കാ​രാ​ന​ന്ത​രേ​ഷു ച’ എന്ന കോ​ശ​ത്താൽ സി​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ആ ശബ്ദ​ത്തി​ന്റെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണ​ല്ലോ ‘എങ്കി​ലോ’ എന്ന പദം. അതി​നാൽ കേവലം മം​ഗ​ളാ​ച​ര​ണം കണ്ടി​ട്ടു് കവി വലിയ ഭക്ത​നാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തിൽ അർ​ത്ഥ​മി​ല്ല. എന്നാൽ നമ്പ്യാ​രു​ടെ എല്ലാ കൃ​തി​ക​ളി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യാ​ന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തു നി​ന്നു് ഊറി​വ​രു​ന്ന ഭക്തി​ര​സ​ത്തി​ന്റെ ആസ്വാ​ദ്യത അനു​ഭ​വൈ​ക​വേ​ദ്യ​മാ​ണു്.

എന്നാ​ണു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ മതം.

അതി​നാ​ലാ​ണു് ഭഗ​വ​ന്മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ ഉദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന കഥകൾ അദ്ദേ​ഹം പ്ര​ത്യേ​കം തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. സം​സ്കൃ​ത​ക​വ​നം മതി​യാ​ക്കീ​ട്ടു മല​യാ​ള​ത്തിൽ കവി​ത​കൾ രചി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു​ത​ന്നെ അതി​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടു്. സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ കാ​വ്യം രചി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ലെ​ന്നും, ഭാ​ഷാ​ക​വ​ന​മാ​ണു് ദുർ​ഘ​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നും അനു​ഭ​വ​സ്ഥ​ന്മാർ​ക്കൊ​ക്കെ അറി​യാം,

ഈ വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഒന്നു രണ്ടു സം​ഗ​തി​കൾ വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. അസം​സ്കൃ​താ​ശ​യ​ന്മാർ​ക്കു് സം​സ്കൃ​ത​ക​വിത ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ അവർ​ക്കു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് ഭാ​ഷാ​ക​വിത എഴു​താൻ നമ്പ്യാർ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തെ​ന്നു സ്പ​ഷ്ട​മാ​ണ​ല്ലോ; എന്നാൽ നല്ല മണി​പ്ര​വാ​ള​മാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വച്ച​തു് പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രെ​ക്കൂ​ടെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​ണു്. വേ​ഷ​സ​ങ്ങ​തി​യോ​ടു ചേർ​ന്ന ഭാ​ഷ​യാ​യി—അതാ​യ​തു് തു​ള്ള​ലി​ന്റെ രൂ​പ​ത്തിൽ എഴു​താ​മെ​ന്നു​വ​ച്ച​തു്, അതു കൂ​ടു​തൽ പ്ര​യോ​ജ​കീ​ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള വി​ശ്വാ​സ​ത്താ​ലു​മാ​ണു്.

സാ​ധാ​രണ ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഉള്ള മാ​ലി​ന്യ​ങ്ങ​ളെ നീ​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു് അവരിൽ ഈശ്വ​ര​പ​ര​മായ ഭക്തി​യും വി​ശ്വാ​സ​വും അങ്കു​രി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു് തന്റെ ഉദ്ദേ​ശ​മെ​ന്നും കവി ഇവിടെ വി​ശ​ദ​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​ക​വ​ന​മാ​ണു് തനി​ക്കു് അധികം വശ​മെ​ന്നും, ഒരു പുതിയ സരണി തു​റ​ക്കു​ന്ന​തു് ബഹു​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ കർ​ത്ത​വ്യ​കു​തു​കി​ക​ളാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യി​ട്ടാ​ണെ​ന്നും,

എന്നി​ങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം നമു​ക്കു് അറിവു തന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നി​ട്ടും സം​സ്കൃ​ത​ഭാ​ഷാ​ന​ഭി​ജ്ഞ​ത​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നമ്പ്യാർ ഇങ്ങ​നെ ഭാ​ഷാ​ക​വിത എഴു​താൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​രു​ടെ കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി എന്തു പറ​യേ​ണ്ടൂ? കഷ്ടി​ച്ചു് മൂ​ന്നാ​ലു കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ക്കും മൂ​ല​യും മാ​ത്രം കണ്ട​തി​ന്റെ ശേഷം പണ്ഡി​ത​നെ​ന്ന ഭാ​വ​വും പേറി നട​ക്കു​ന്ന ചില ഇദാ​നീ​ന്ത​ന​വി​ദ്വാ​ന്മാ​രു​ടെ ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ ആരു് ആദ​രി​ക്കു​ന്നു?

ഈശ്വ​ര​ഭ​ക്തി​യി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ ഗു​രു​ഭ​ക്തി​യി​ലും നമ്പ്യാർ അദ്വി​തീ​യ​നാ​യി​രു​ന്നു. നല്ല ഗു​രു​ക​ടാ​ക്ഷം​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ യാ​തൊ​ന്നും ഫലി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു നമ്പ്യാ​രു​ടെ വി​ശ്വാ​സം. ‘വാ​ദ്ധ്യാർ​ക്കി​ട്ട​ടി പത്ത​ലു​കൊ​ണ്ടു് ’ എന്ന അധു​നാ​തന കവി​മ​ല്ല​ന്റെ മതം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് പരി​ചി​ത​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ‘ഗു​രു​ത്വ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രെ​ക്ക​ണ്ടാൽ കു​ളി​ക്കണ’ മെ​ന്നു​പോ​ലും അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അധർ​മ്മ​ത്തോ​ടു​ള്ള വി​ദ്വേ​ഷ​മാ​ണു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തിൽ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി കാ​ണു​ന്ന മറ്റൊ​രു ഗുണം. ആരാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ധർ​മ്മ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വ്യ​തി​ച​ലി​ച്ചു​പോ​യാൽ നമ്പ്യാ​രു​ടെ കർ​ക്ക​ശ​മായ പരി​ഹാ​സ​ത്തി​നു പാ​ത്ര​മാ​കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. മാ​തൃ​കാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഭര​ണ​കാ​ല​ത്തെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

‘മാ​യാ​വി​ത​ന്നു​ടെ മകനായ മന്ന​വൻ’ വാ​ണ​കാ​ല​ത്തെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

നഗ​ര​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ,

ദു​ഷ്ട​രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ​യും ദുർ​മ്മ​ന്ത്രി​മാ​രെ​യും ഇങ്ങന അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്നു:-

ഓരോ മനു​ഷ്യ​നും അവ​ന​വ​ന്റെ ചുമതല ശരി​യായ വി​ധ​ത്തിൽ നിർ​വ​ഹി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തി​ലാ​ണു് നമ്പ്യാർ​ക്കു മോഹം. ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രോ​ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അള​വ​റ്റ ബഹു​മാ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഒരു ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ ജീ​വി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പല ദി​ക്കി​ലും വ്യ​ക്ത​മാ​യി ഉദാ​ഹ​രി​ച്ചു കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

‘ശീ​ല​വും വൃ​ത്തി​യും മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം’; മാനസം സദാ ‘ചി​ത്സ്വ​രൂ​പ​ങ്ക’ലു​റ​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം; ‘വേ​ദ​വും ശാ​സ്ത്ര​പു​രാ​ണ​ങ്ങ​ളെ​ന്നിവ’ ഹൃൽ​സ്ഥ​മാ​ക്കി വയ്ക്ക​ണം; അതി​യാ​മാ​ദ്യം കു​ളി​ച്ചു് ‘മന്ത്ര​ത​ന്ത്രാ​ദി നി​യ​മ​ങ്ങൾ’ ദി​നം​പ്ര​തി ചെ​യ്യ​ണം. അല്ലാ​തെ,

വി​ചാ​രി​ച്ചു നട​ക്കു​ന്ന​വ​രും ‘ജപ​ഹോ​മാ​ദി​ക​ളും’ ‘തപഃ​സ്നാ​നാ​ദി’കളും ഇല്ലാ​തെ ‘നീ​ല​ക്കാർ​കു​ഴ​ലി​മാർ വീ​ടു​തോ​റും നട​ന്നോ​രോ ലീ​ല​യ്ക്കു തു​നി​യു​ന്ന’ ആചാ​ര​വി​ക​ല​ന്മാ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രും നമ്പ്യാ​രു​ടെ ആക്ഷേ​പ​ശ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു് ലക്ഷ്യ​മാ​കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ‘ബ്രാ​ഹ്മ​ണ്യ​മായ ജന്മം ജനി​പ്പി​ക്കാ​നു​മെ​ളു​ത​ല്ലാ—ബ്രാ​ഹ്മ​ണ്യ​മായ കർ​മ്മം നട​ത്താ​നും പണി​ത​ന്നെ’ എന്നു് അദ്ദേ​ഹം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്നാ​ണ​ല്ലോ പ്ര​മാ​ണം. ആ തത്വ​ത്തെ നമ്പ്യാർ പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഭം​ഗ്യ​ന്ത​രേണ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ധർ​മ്മം തങ്ങ​ളെ ആശ്ര​യി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ രക്ഷി​ക്ക​യാ​ണു്. അല്ലാ​തു​ള്ള​വ​രെ,

എന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

നമ്പ്യാർ​ക്കു് കന​ക​കാ​മി​നി​ക​ളോ​ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മനോ​ഭാ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഈയി​ട​യ്ക്കാ​ണു് ചിലർ സംശയം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തു്. പണം ചെ​ല​വാ​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു സാ​ധ​ന​മാ​യി​ട്ട​ല്ലാ​തെ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു വച്ചു് അതു കണ്ടു രസി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള മനോ​ഭാ​വം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ തീ​ണ്ടീ​ട്ടു​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ‘കന​കം​മൂ​ലം കാ​മി​നി​മൂ​ലം—കലഹം പല​വി​ധ​മു​ല​കിൽ സുലഭം’ എന്നു് മിക്ക കഥ​ക​ളി​ലും അദ്ദേ​ഹം വി​ശ​ദ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

എന്നാ​ണു് കവി​യു​ടെ മതം. ലോ​ക​ത്തിൽ ധനം കൂ​ടാ​തെ കഴി​ക​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, ധന​വി​ഷ​യ​ക​മായ തൃ​ഷ്ണ​യ്ക്കു് ഒരു അതി​രു​വേ​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്ന​തു്.

പണം അധി​ക​മാ​യാ​ലു​ള്ള ദോ​ഷ​ത്തെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു:-

ഇങ്ങ​നെ ആണെ​ങ്കി​ലും മി​ത​വ്യ​യം കൂ​ടി​യേ തീരൂ എന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​ണു്. ‘Neither a borrower nor a lender be’ എന്ന ഷേ​ക്സ്പീ​യർ​വാ​ക്യ​ത്തെ അനു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ പല കഥ​ക​ളി​ലും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി നമ്പ്യാർ​ക്കു നല്ല അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. സ്ത്രീ​ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹം ഗൗ​ര​വ​പൂർ​വം ഉപ​ന്യ​സി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, അവ​രെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള പു​ച്ഛം മിക്ക കഥ​ക​ളി​ലും പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചു​കാ​ണാം. സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടാ​ലോ​ചി​ച്ചു് കാ​ര്യ​വി​ചാ​രം നട​ത്തു​ന്ന​വ​രെ പലേ​ട​ത്തും ആക്ഷേ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തോ പോ​ക​ട്ടേ; അവർ​ക്കു് ഹൃദയം എന്നൊ​രു പദാർ​ത്ഥം ഉള്ള​താ​യി​ട്ടു​പോ​ലും അദ്ദേ​ഹം വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. നമ്പി​യാ​രു​ടെ മഹ​ത്ത്വ​ത്തി​നു് കുറവു വരു​ത്തു​ന്ന​താ​യി ഈ ഒരു സംഗതി മാ​ത്ര​മേ കാ​ണു​ന്നു​ള്ളു. വാ​ല്മീ​കി രാ​മാ​യ​ണം ചമ​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് സർ​വ​ഗു​ണ​സ​മ്പ​ന്ന​നും ദോ​ഷ​സ്പർ​ശം ഇല്ലാ​ത്ത​വ​നും ആയ ഒരു നാ​യ​ക​നെ സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു പ്ര​ധാന ഉദ്ദേ​ശ​മെ​ന്നു് ആ കാ​വ്യ​ത​ല്ല​ജ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ നി​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ വച്ചു് സർ​വോ​ത്ത​മ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു് സീ​താ​ദേ​വി​യാ​ണു്. “രാ​മ​ന്മാർ ഇനി​യും പല​രു​മു​ണ്ടാ​യേ​ക്കാം. എന്നാൽ സീതയോ? ഒന്നേ ഒന്നു മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളു” എന്നു് സ്വാ​മി വി​വേ​കാ​ന​ന്ദൻ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു് എത്ര​യോ പര​മാർ​ത്ഥം! സ്ത്രീ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ മഹാ​ത്മ്യം നമ്പി​യാർ ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നോ എന്നു​ത​ന്നെ സം​ശ​യി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ വരാ​നു​ള്ള​കാ​ര​ണം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അന്ന​ത്തെ പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു.

ഇതാ​ണു് നമ്പ്യാർ​ക്കു് സ്ത്രീ​ലോ​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള മതി​പ്പു്.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ മഹ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാന മാ​ന​ദ​ണ്ഡ​മാ​യ് വി​ള​ങ്ങു​ന്ന​തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​ക​ളിൽ പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്ന ‘സമദൎശി​ത​യാ​ണു്. ഈ സമ​ദർ​ശി​ത​യാ​ണു് യഥാർ​ത്ഥ പാ​ണ്ഡി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ നി​ക​ഷോ​പ​ല​വും. പല തു​ള്ള​ലു​ക​ളി​ലും ഒരു പറ​യ​നേ​ക്കൊ​ണ്ടു് ലോ​ക​ത്തി​നു തത്വോ​പ​ദേ​ശം ചെ​യ്യി​ക്കാൻ ഇക്ക​വി തു​നി​ഞ്ഞ​തു​ത​ന്നെ ആ ഹൃ​ദ​യ​വി​ശാ​ല​ത​യ്ക്കു​ദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​ണു്. അവൻ കേവലം നി​ര​ക്ഷ​ര​കു​ക്ഷി​യു​മ​ല്ല.

എന്നാ​ണ​ല്ലോ അവൻ പറ​യു​ന്ന​തു്.

എന്നു് വി​പ്ര​വി​ദ്വ​ജ്ജ​നം ശണ്ഠ​യി​ടു​ന്ന​താ​യാൽ, അതിനു പറ​യു​ന്ന സമാ​ധാ​ന​മാ​ണു് കേൾ​ക്കേ​ണ്ട​തു്.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ പാ​ണ്ഡി​ത്യം ബഹു​മു​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത കാ​വ്യ​ങ്ങൾ ചു​രു​ക്കം. അവ​യിൽ​നി​ന്നൊ​ക്കെ ആശ​യ​ങ്ങൾ എടു​ത്തി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ആരുടെ ആശ​യ​മാ​യി​രു​ന്നാ​ലും നമ്പ്യാ​രു​ടെ കൈയിൽ കി​ട്ടു​മ്പോൾ അതി​നൊ​രു പുതുമ താനേ വന്നു​ചേ​രും. ഗ്ര​ന്ഥ​ശാ​ല​കൾ അപൂർ​വ​മാ​യി​രു​ന്ന ആ കാ​ല​ത്തു് ഇത്ര വളരെ വി​ല​യേ​റിയ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചു​തീർ​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ച​തി​നെ​പ്പ​റ്റി ഇന്നു​ള്ള​വർ വി​സ്മ​യി​ച്ചേ​ക്കും. എന്നാൽ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ശേ​ഖ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ലു​ള്ള ആഗ്ര​ഹം ഈ ഇട​ക്കാ​ല​ത്താ​ണു് നി​ന്നു​പോ​യ​തു്. പഴേ കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഉത്ത​മ​ങ്ങ​ളായ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ ഒട്ടു വള​രെ​പ്പ​ണം ചെ​ല​വി​ട്ടു് പകർ​ത്തി​ച്ചു വയ്ക്കു​ന്ന​തിൽ നമ്മു​ടെ കാ​ര​ണ​വ​ന്മാർ ജാ​ഗ​രൂ​ക​രാ​യി​രു​ന്നു. കേ​ര​ള​ത്തി​ന്റെ ഒര​റ്റ​ത്തു​ണ്ടായ ഗ്ര​ന്ഥം അല്പ​കാ​ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ മറ്റേ അറ്റം​വ​രെ പ്ര​ച​രി​ക്കു​മാ​റു് ജന​ങ്ങൾ​ക്കു ഗ്ര​ന്ഥ​ശേ​ഖ​ര​വി​ഷ​യ​ക​മായ തൃഷ്ണ വേ​ണ്ടു​വോ​ള​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​യ്ക്കു് ഇത്ര വേഗം പ്ര​ചാ​ര​മു​ണ്ടാ​കാ​നു​ള്ള മറ്റൊ​രു കാരണം കേ​ര​ളീ​യർ​ക്കു തീർ​ത്ഥാ​ട​ന​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന താൽ​പ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ പു​ണ്യ​തീർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ എല്ലാം പല തവണ ദർ​ശി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മഹാ​ന്മാർ പണ്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവർ​വ​ഴി​ക്കു് ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും പ്ര​ച​രി​ക്കാൻ ഇട​വ​ന്നു കാണണം.

നമ്പ്യാർ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ പട്ടിക ചില തു​ള്ള​ലു​ക​ളിൽ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. അവയിൽ,

ഇവ​യൊ​ക്കെ ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

നമ്പ്യാർ വാ​യി​ച്ചു പഠി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നെ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യി​പ്പാ​നേ വഴി​യി​ല്ല. ഇത്ര​യൊ​ക്കെ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും ഭാ​ഷാ​യോ​ഷ​യെ സൽ​കാ​വ്യ​ര​ത്ന​ങ്ങൾ അണി​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് തോ​ന്നി​യ​തു് മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഗ്യ​മെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു. ‘കവി​ത്വ’ത്തെ​പ്പ​റ്റി നമ്പ്യാർ​ക്കു് ഒരു നി​സ്സാ​ര​ഭാ​വ​മ​ല്ല ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. വല്ല​തു​മെ​ഴു​തി ഭട​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ രസി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു മാ​ത്ര​മേ ഈ കവി​ക്കു് ഉദ്ദേ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു എന്നും, അതു നി​മി​ത്തം തു​ള്ള​ലു​കൾ​ക്കു പ്രൗ​ഢത കു​റ​ഞ്ഞു​പോ​യെ​ന്നും പറ​യു​ന്ന ചിലരെ ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ പര​മാർ​ത്ഥം അങ്ങ​നെ അല്ല.

എന്നു നമ്പ്യാർ ദൃ​ഢ​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഈ മാ​തി​രി അന്യൂ​ന​മായ കവിത എഴു​താൻ തനി​ക്കു കെ​ല്പി​ല്ലെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം സവി​ന​യം പറ​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും,

എന്നും,

എന്നും,

എന്നും കവി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ വി​ന​യ​ത്തെ കവി​ഞ്ഞ​ല്ലേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആത്മ​പ്ര​ത്യ​യ​സ്ഥൈ​ര്യം നി​ല​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തെ​ന്നു​പോ​ലും നമു​ക്കു് സംശയം ജനി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല.

നമ്പ്യാർ​ക്കു് ഇഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ‘വല്ലാ​ത്ത കവി കെ​ട്ടി വഷ​ളാ​ക്കി​ച്ച​മ​യ്ക്കു​ന്ന വല്ല​ന്തി​ശ്ശ​ഠ​ന്മാർ​ക്കു വഴി​വ​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കൊ​ല്ലാ’ എന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഭാ​ര​തീ​ദേ​വി​യോ​ടു ശു​പാർ​ശ​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്ന പദ്യം നമ്പ്യാ​രു​ടേ​താ​യി​രു​ന്നാ​ലും അല്ലെ​ങ്കി​ലും ഭാ​ഷാ​ക​വി​ത​യു​ടെ വൈ​ഷ​മ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹം പലേ ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ഉപ​ന്യ​സി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. സൽ​ക്ക​വി​ദു​ഷ്ക​വി​ഭേ​ദ​ത്തെ അദ്ദേ​ഹം ഇപ്ര​കാ​രം വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇനി നമു​ക്കു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഭാ​ഷാ​ക​വി​ത​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി അല്പ​മൊ​ന്നു ചി​ന്തി​ക്കാം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ബാ​ല്യ​കാ​ല​ത്തി​ലെ കൃ​തി​കൾ പ്രാ​യേണ സ്തോ​ത്ര​ങ്ങ​ളും തി​രു​വാ​തി​ര​പ്പാ​ട്ടു​കൾ, വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ മു​ത​ലാ​യ​വ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ വർ​ണ്ണ​ന​കൾ​ക്കു​ള്ള പ്ര​ധാന ഗു​ണ​ങ്ങൾ അവയിൽ സർ​വ​ത്ര വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഫലി​ത​വും, വാ​സ്ത​വി​ക​ത്വ​വും ആകു​ന്നു. ഫലിതം എന്ന​തു് പരി​ഹാ​സ​മാ​ണെ​ന്നു പലരും തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചു​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു ശരി​യ​ല്ല. പര​സ്പ​രം യാ​തൊ​രു സം​ബ​ന്ധ​വും ഇല്ലാ​ത്ത വസ്തു​ക്ക​ളിൽ കവി​യു​ടെ ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി ചില സം​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ ദർ​ശി​ക്കു​ന്നു; അയാൾ അവയെ നമു​ക്കെ​ല്ലാ​വർ​ക്കും സു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യ​വി​ധ​ത്തിൽ വാ​ഗ്രൂ​പേണ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​രു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മാ​യ​വി​ധ​ത്തിൽ “സം​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ത​മ്മിൽ സം​ബ​ന്ധം ഉത്ഭാ​വ​നം ചെ​യ്യു”ന്ന​താ​ണു് ഫലിതം. അതും വെറും നേ​രം​പോ​ക്ക​ല്ല. പരി​ഹാ​സ​വു​മ​ല്ല. നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഫലി​ത​ങ്ങൾ​ക്കു പലേ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ മു​മ്പു് എടു​ത്തു​കാ​ണി​ച്ചു​ി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഐരാ​വ​ത​പൂ​ജ​യിൽ പാർ​ത്ഥ​ശി​ലീ​മു​ഖ​ങ്ങൾ പാ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടു് ദേ​വ​സ്ത്രീ​കൾ ഓടി​ത്തു​ട​ങ്ങി. രം​ഭ​യ്ക്കു് ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ “ഒര​മി​ളി​പി​ണ​ഞ്ഞു”വത്രെ.

അവൾ കല്ലിൽ​ത്ത​ട്ടി മറി​ഞ്ഞു​വീ​ണു, അപ്പോൾ,

ഒരു സംഗതി സഭ്യ​മോ അസ​ഭ്യ​മോ എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കേ​ണ്ട​തു് അന്ന​ത്തേ തോ​തു​വ​ച്ചു നോ​ക്കീ​ട്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഇന്നു് അസ​ഭ്യ​മാ​യി നാം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന പല വാ​ക്കു​ക​ളും ആശ​യ​ങ്ങ​ളും നമ്പ്യാ​രു​ടെ കാ​ല​ത്തു് സഭ്യ​മാ​യി ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​പോ​ന്നി​രു​ന്നു. നമ്പ്യാ​രു​ടെ സന്മാർ​ഗ്ഗ​ബോ​ധം അത്യു​ച്ച​സ്ഥി​തി​യി​ലാ​ണി​രു​ന്ന​തു്. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മി: പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള വാ​ക്കു​കൾ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം. “ജന​സ​മു​ദാ​യാ​വ​സ്ഥ​യെ കൂ​ലം​ക​ഷ​മാ​യി പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച​തിൽ ഇതു ഹേ​തു​വാ​യി​ട്ടു നമ്പ്യാ​രു​ടെ കവി​ത​യിൽ പല ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ ഇപ്പോൾ അസ​ഭ്യ​ങ്ങ​ളാ​യി തീർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ അതു പരി​ഹാ​സാ​സി​ക​നായ കവി​യു​ടെ അപ​രാ​ധ​മ​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ ബൈ​റ​ന്റെ ഡാണ്‍ ജുവാൻ മു​ത​ലായ കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രോ​ടു് പ്ര​ത്യേ​കം പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. സഭ്യ​ത​യ്ക്കു ഹാ​നി​ക​ര​മായ സം​ഗ​തി​കൾ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അസാ​മാ​ന്യ​മായ വൈ​മ​ന​സ്യം കവി​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തും പ്ര​സ്താ​വ​യോ​ഗ്യ​മാ​കു​ന്നു. കീ​ച​ക​വ​ധ​ത്തിൽ കീചകൻ പാ​ഞ്ചാ​ലി​യാൽ നിർ​ദ്ദി​ഷ്ട​മായ സങ്കേ​ത​രം​ഗ​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ച​തിൽ​പി​ന്നെ​യു​ള്ള കഥ​യേ​പ്പ​റ്റി കവി പറ​യു​ന്നു:-

ഇങ്ങ​നെ സന്മാർ​ഗ്ഗ​ബു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടു കവി നി​ബ​ദ്ധ​നാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്നു.

മറ്റൊ​രു സംഗതി ഓർ​ക്കാ​നു​ള്ള​തു് ‘നമ്പ്യാ​രു​ടെ തു​ള്ള​ലു​കൾ’ എന്ന പേരിൽ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പല കൃ​തി​ക​ളി​ലും തു​ള്ളൽ​ക്കാർ ഗ്രാ​മ്യ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രീ​ത്യർ​ത്ഥം വല്ല​വ​രേ​യും​കൊ​ണ്ടു് എഴു​തി​ച്ചു ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള പല അം​ശ​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണു്. ഇതു തെ​ളി​യി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള കാ​ര്യ​മ​ല്ല. ഇവ​രെ​യൊ​ക്കെ ഓരോരോ ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ അദ്ദേ​ഹം ചി​ത്ര​ണം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു നല്ല മനു​ഷ്യ​നാ​യാൽ എന്തെ​ല്ലാം വേ​ണ​മെ​ന്നു താഴെ പറ​യു​ന്ന വരി​ക​ളിൽ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു മാ​തൃ​കാ​രാ​ജ്യം എങ്ങ​നെ ഇരി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഉല​കു​ട​പെ​രു​മാ​ളു​ടെ ഭര​ണ​കാ​ല​ത്തെ ഉജ്ജ്വ​ല​വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളിൽ ചി​ത്ര​ണം​ചെ​യ്തു് കവി നമു​ക്കു കാ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്ര​കാ​രം നോ​ക്കി​യാൽ നമ്പ്യാ​രു​ടെ വി​മർ​ശ​നം വി​ധ്വം​സ​കം മാ​ത്ര​മ​ല്ല, വി​നിർ​മ്മാ​തൃ​കം​കൂ​ടി ആയി​രു​ന്നെ​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു.

പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർ​ക​ളു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളെ​ത്ത​ന്നെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു വി​ഷ​യാ​ന്ത​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ക്കാം.

“സമു​ദാ​യ​ത്തെ, വി​ശി​ഷ്യ അതി​ലു​ള്ള ചെ​ണ്ട​ക്കാ​രെ​യും തണ്ടു​ത​പ്പി​ക​ളേ​യും തൊ​ണ്ട​ന്മാ​രെ​യും പോ​റ​ക​ളേ​യും മാ​റ്റി​ക​ളേ​യും മര​ഞ്ചാ​ടി​ക​ളേ​യും രസി​ക​ന്മാ​രെ​യും പാ​ഴ​ന്മാ​രെ​യും കു​ഴി​യ​ന്മാ​രെ​യും തു​ട​തു​ള്ളു​ന്ന​വ​രെ​യും ആണ​ത്ത​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രേ​യും ദു​ഷ്ക​വി​ക​ണ്ട​ക​ന്മാ​രെ​യും അശാ​ന്ത​മായ പു​ച്ഛ​ര​സ​ത്തോ​ടെ കടാ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നി​ല്ക്കു​ന്ന ഊർ​ജ്ജി​താ​ശ​യ​നായ കവി തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​ക​ളിൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് ഒന്ന​ര​ശ​ത​വർ​ഷ​കാ​ല​മാ​കു​ന്ന യവ​നി​ക​യു​ടെ ഇട​യിൽ​കൂ​ടി നമ്മെ നോ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നു​ന്നു.”

നമ്പ്യാർ​ക്കു് സഭ്യേ​ത​ര​മായ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കാൻ മടി​യി​ല്ലെ​ന്നു ചില സര​സ​ന്മാർ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. നമ്പ്യാ​രു​ടെ കഠി​ന​മായ വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​നു പാ​ത്ര​മാ​യ​വർ നീ​തി​വി​ട്ടു​ന​ട​ക്കു​ന്ന​വർ, കൃ​ത​ഘ്ന​ന്മാർ, ആചാ​ര​വി​ക​ല​ന്മാർ, അല​സ​ന്മാർ, തണ്ട​ന്മാർ, രസി​ക​ക്കു​ട്ട​ന്മാർ, വി​ശ്വാ​സ​ഘാ​ത​ക​ന്മാർ മു​ത​ലാ​യ​വർ മാ​ത്ര​മാ​ണു്. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ,

“ചോ​റു​കൊ​ടു​ത്തൊ​രു​ക​യ്ക്കു കടി​ക്കു”ന്നോ​രായ കൃ​ത​ഘ്ന​രേ​യും ‘സന്ധി​ച്ച​വ​നെ​ത്ത​ന്നെ​പി​ടി​ച്ചഥ ബന്ധി​പ്പാ​നാ​യ് നോ​ക്കു​ന്ന വി​ശ്വാ​സ​ഘാ​ത​ക​ന്മാ​രെ​യും പട​യെ​ന്നു​കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ ‘പട​ലിൽ​ച്ചാ​ടി​യൊ​ളി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു’ന്ന ഭീ​രു​ക്ക​ളേ​യും ‘ഭട​ത്വം പറ​ഞ്ഞു’ നട​ക്കു​ന്ന​വ​രേ​യും ‘രണ്ടാം​വാ​ക്കി​നു കേ​റി​യ​ടി​ക്കു’ന്ന അട​ക്ക​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രേ​യും ‘കണ്ണിൽ​ക്ക​ണ്ട ജന​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം എണ്ണി​ക്കൊ​ണ്ടു​ദു​ഷി​ച്ചു’ നട​ക്കു​ന്ന​വ​രേ​യും ‘ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​നു​വക’യി​ല്ലാ​തെ​യും ‘വി​രു​ന്നു​ചോ​റെ​ങ്ങു​മി​ല്ലാ’തെയും ഇര​ന്നു നട​ക്കു​ന്ന​വ​രേ​യും “ചാ​രു​ശൃം​ഗാ​രി​യാ​യ് തന്റെ കള​ത്ര​ത്തെ ഫലി​പ്പി​പ്പാൻ” വേ​ണ്ടി ഞെ​ളി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന പടു​വ​ങ്ക​ന്മാ​രെ​യും “കള്ളു​കു​ടി​പ്പാ​ന​ല്ലാ​തൊ​ന്നി​നും കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത” ജള​ന്മാ​രെ​യും തള്ള​മാ​രെ​പ്പൊ​റു​പ്പി​ക്കാ​തു​ള്ള കശ്മ​ല​ന്മാ​രെ​യും “നെ​ല്ലു​കൊ​ടു​ത്തു കറു​പ്പും​തി​ന്നൊ​രു കല്ലു​ക​ണ​ക്കു കു​ത്തി​യി​രി​ക്കും” പൊ​ണ്ണ​ന്മാ​രെ​യും “കണ്ട​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ കലവും തവി​യും കേ​റി​യെ​ടു​ക്കും അക്ര​മി”കളേ​യും അല്ലാ​തെ മറ്റാ​രെ​യും അദ്ദേ​ഹം ദു​ഷി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​മർ​ശ​ന​ങ്ങൾ കേവലം വി​ദ്ധ്വം​സ​ക​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ മനു​ഷ്യ​വി​ദ്വേ​ഷി എന്നു പറ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഉത്ത​മ​നായ രാ​ജാ​വു്, ഉത്ത​മ​നായ പി​താ​വു് ഉത്ത​മ​നായ ഭടൻ, ഉത്ത​മ​നായ കൃ​ഷി​വ​ലൻ, ഉത്ത​മ​പ​ത്നി ഇവരെ ഒക്കെ കവി അവി​ട​വി​ടെ ചി​ത്ര​ണം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

ഇങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​യാൽ നമ്പ്യാ​രു​ടെ തു​ള്ള​ലു​ക​ളിൽ അക്കാ​ല​ത്തെ പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​കൾ നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു കാണാം. എല്ലാം വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു സ്ഥലം അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ഏതെ​ങ്കി​ലും വ്യ​ക്തി​യോ​ടോ സമു​ദാ​യ​ത്തോ​ടോ വി​ദ്വേ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. ഒന്നാ​മ​താ​യി കവി നേ​രി​ട്ടു് സാ​മു​ദാ​യി​ക​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു നാം ഓർ​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഭട​ജ​ന​ങ്ങ​ളോ അല്ലാ​ത്ത​വ​രോ ആയി നാ​ല​ഞ്ചു​പേർ കൂ​ടു​മ്പോൾ പ്രാ​സം​ഗി​ക​മാ​യി ഓരോ സം​ഗ​തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​ക്കാ​ണു​ന്നു. ആ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ശരിയോ തെ​റ്റോ എന്നു് കവി പറ​യു​ന്നു​മി​ല്ല. ഓരോ പാ​ത്ര​വും അവ​ന്റെ നി​ല​യ്ക്കും വി​ല​യ്ക്കും അനു​സ​രി​ച്ച രീ​തി​യി​ലും ഭാ​ഷ​യി​ലും ആണു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തും. ആ വാ​ക്കു​ക​ളിൽ പല പര​മാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളും അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു വരാം.

അമ്മാ​യി​മാ​രെ​യും മക്ക​ളെ​യും വീ​ട്ടിൽ​വ​രു​ത്തി പാർ​പ്പി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ പതി​വു്.

വി​വാ​ഹ​ബ​ന്ധ​ത്തി​ന്റെ ശൈ​ഥി​ല്യം​നി​മി​ത്തം ഉണ്ടായ ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളെ​യും നമ്പ്യാർ അതി​സ​ര​സ​മാ​യി ചി​ത്ര​ണം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

പത്തു​പ​ണ​ത്തി​നു പാ​തി​പ്പു​ട​വ​യെ​ടു​ത്തു കൊ​ടു​ത്തു പട​യ്ക്കു​പോ​യ​തും പട്ട​ര​ച്ചൻ​വ​ന്നു പാ​ടു​കി​ട​ന്ന​തും “കൊ​ച്ച​നു​ജ​ത്തി​യൊ​ളി​ച്ചു പതു​ക്കെ കച്ച​യെ​ടു​ത്തു പു​ത​ച്ചും കൊ​ണ്ടു് താ​ച്ചൻ​നാ​യ​രെ മു​ന്നിൽ നട​ത്തി” കാ​ഴ്ച​കാ​ണാൻ തി​രി​ച്ച​തും ഒരു​ദി​ക്കിൽ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ആയു​ധ​വി​ദ്യ​യ്ക്കു​ള്ള പ്രാ​ധാ​ന്യം നശി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും “വാ​യ​ന​കൊ​ണ്ടേ ഫലി​പ്പൂ”വി​ക്കാ​ല​മെ​ന്നു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം ക്ര​മേ​ണ​വ്യാ​പി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ​തി​നാൽ കള​രി​കെ​ട്ടി അക്ഷ​രാ​ഭ്യാ​സം ചെ​യ്യി​ച്ചു വന്ന ആശാ​ന്മാർ ഓരോ ദേ​ശ​ത്തു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കന്യ​ക​യ്ക്കു വര​നാ​യ്‍ വരു​ന്ന​തി​നു എങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഒരു​വ​നാ​ണു് വേ​ണ്ട​തെ​ന്നു കു​ണ്ഡി​ന​പ​തി പറ​യു​ന്ന​തു​നോ​ക്കുക.

വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നമ്പ്യാർ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആദർശം ഇവിടെ സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

മരു​മ​ക്ക​ത്താ​യം കൊ​ണ്ടു​ള്ള ദോ​ഷ​ങ്ങൾ അതിനു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം സാ​ധാ​രണ ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യി​ലും പ്ര​ച​രി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഭട​ജ​ന​ങ്ങ​ളിൽ അധി​ക​ഭാ​ഗ​ത്തി​നും അക്ഷ​ര​വി​ദ്യ വശ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പ്ര​ഭു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു ഉയർ​ന്ന​ത​രം വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം കൂ​ടി​യേ​തീ​രു എന്നാ​ണു വച്ചി​രു​ന്ന​തു്. ഗുരു ശി​ഷ്യ​നു ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ സർ​ക്കാ​രു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ​ക്കു പുറമെ രാ​ജ​സേ​വ​ക​ന്മാ​രെ​ന്നൊ​രു കൂ​ട്ട​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ പോലും പ്ര​സ്താ​വി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ഇത്ത​രം കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ പത്ര​ങ്ങൾ ഇല്ലാ​തി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് നമ്പ്യാർ അഗ​സ​ത​ല​ങ്ങ​ളിൽ വച്ചു് നിർ​ഭ​യം വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​ക​ളിൽ​പ്പെ​ടു​ക​യും ആ വഴി​ക്കു ജന​ങ്ങൾ​ക്കു രക്ഷ​ന​ല്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​വ​ന്നു. അസാ​ന്മാർ​ഗ്ഗി​ക​മായ നട​പ​ടി​കൾ​ക്കു പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്ത​മാ​ണു് വി​ധി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. ഈ ഏർ​പ്പാ​ടി​നെ നമ്പ്യാർ അതി​ക​ഠി​ന​മാ​യി ആക്ഷേ​പി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. ശീ​ലാ​വ​തി ചരി​ത​ത്തിൽ മുനി പറ​യു​ന്ന​താ​ണി​തു്:-

അസം​ഖ്യം അല്പ​രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അക്കാ​ല​ത്തു പട​യേ​റ്റം സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളെ കവി പല ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ഭം​ഗി​യാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അമ്പ​ല​വാ​സി​ക​ളെ​മ്പ്രാ​ന്തി​രി​മാ​ര​മ്പു​ക​ളി​ല്ലാ​ത്തൊ​രു​നാ​യ​ന്മാർ

ദേ​വ​ന്മാ​രു​ടെ​താ​യി​രു​ന്നാ​ലും ഗോ​ഷ്ഠി​കൾ കണ്ടാൽ നമ്പ്യാർ വർ​ണ്ണി​ക്കാ​തെ വി​ടു​ക​യി​ല്ല. ബാ​ണ​യു​ദ്ധ​ത്തിൽ “വേ​ലാ​യു​ധ​നും പ്ര​ദ്യു​മ്‍ന​നു​മാ​യ്” സം​ഗ​ര​മു​ണ്ടാ​യി വേ​ലാ​യു​ധ​നാ​ക​ട്ടേ,

എന്നു​വി​ചാ​രി​ച്ചു പിൻ​വാ​ങ്ങി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ഗണ​പ​തി​യാ​ക​ട്ടെ,

“കു​ട​വ​യ​റും​കോ​ണ്ടോ​ടി​യ​ണ​ഞ്ഞു അട​ലി​ട​പു​ക്കു​ശ​ര​ങ്ങൾ​ത​റ​ച്ചി—ട്ട​രു​ത​രു​തെ​ന്നു​നി​ന​ച്ചു​ന​ട​ന്നു”—കള​ഞ്ഞു​വ​ത്രേ.

ഐരാ​വ​ത​പൂ​ജ​യിൽ ‘അർ​ജ്ജുന’ന്റെ ശര​ങ്ങൾ തെ​രു​തെ​രെ ഏറ്റ കു​ബേ​ര​ന്റെ അവസ്ഥ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

കാർ​ത്ത​വീ​ര്യ​നാൽ ബന്ധ​ന​സ്ഥ​നാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട രാ​വ​ണ​നോ​ടു “പി​ണ്ഡ​മു​രു​ട്ടി​യോ​രോ കി​ണ്ണ​ത്തിൽ വച്ചും​കൊ​ണ്ടു പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ വന്നു​നി​ന്നീ​വ​ണ്ണം പറ​ഞ്ഞീ​ടു​ന്നു:-”

പട​വ​ന്ന​പ്പോൾ അതി​നി​ട​യിൽ പെ​ടാ​നി​ട​വ​ന്ന ഒരു പട്ടർ “കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പി​ടി​ച്ചോ​രോ കു​ട്ട​ക​ത്തി​ന​ക​ത്താ​ക്കി രട്ടു​കൊ​ണ്ടു​പൊ​തി​ഞ്ഞ​ട്ടു”പതു​ക്കെ​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

അപ്പോൾ ഒരു ഭടൻ​വ​ന്നു്,

പട്ട​ര​ച്ചാ​ത​നി​ക്കു​ള്ള കെ​ട്ടി​ലെ​ന്തെ​ന്നു​ര​യ്ക്കു​മ്പോൾ കെ​ട്ടി​ലെ​ന്ന?

എന്നു് അയാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​ത്രേ.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ വർ​ണ്ണ​ന​കൾ​ക്കു​ള്ള വി​ശേ​ഷം അവ​യു​ടെ സമ​ഗ്ര​ത​യാ​ണു്. വലിയ അല​ങ്കാ​ര​പ്പ​കി​ട്ടു​ക​ളൊ​ന്നും അവ​യ്ക്കി​ല്ല. ഉപമകൾ മി​ക്ക​വ​യും പ്ര​കൃ​തി​യിൽ​നി​ന്നും കട​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​വ​യാ​യി​രി​ക്കും.

ഭീമൻ ‘വണ്ണൻ​വാ​ഴ​ക​ണ​ക്കു​ത​ടി​ച്ച’ ആളാ​ണു്; പു​രോ​ച​ന​നെ ഭീമൻ ചവി​ട്ടി​യ​പ്പോൾ ‘പഞ്ഞി​ക​ണ​ക്കേ മു​ഞ്ഞി​യ​ര​ഞ്ഞു’വത്രേ.

രാ​വ​ണ​നെ​കാർ​ത്ത​വീ​ര്യാർ​ജ്ജു​നൻ പി​ടി​ച്ചു ബന്ധ​ന​സ്ഥ​നാ​ക്കി.

എന്നു​വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ണ​ത്രേ അവനെ കൊ​ന്നു​ക​ള​യാ​ഞ്ഞ​തു്. യു​ദ്ധം പരാ​ജ​യം​പ​റ്റു​ന്ന​വർ ‘ചാ​ട്ടം​പി​ഴ​ച്ച കപി​ക്കൂ​ട്ടം​ക​ണ​ക്കാ’ണു് ഓടു​ന്ന​തു്. ബല​വീ​ര്യ​പ​രാ​ക്ര​മ​ശൂ​ന്യ​രായ ആളു​ക​ളു​ടെ കൈകൾ ‘പേ​രാൽ​ത​ന്നു​ടെ വേ​രു​ക​ണ​ക്കാ’ണു്.

ഈമാ​തി​രി നി​ത്യ​പ​രി​ച​യ​ക്കോ​ടി​യിൽ​പെ​ട്ട വസ്തു​ക്ക​ളാ​ണു് നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഉപ​മാ​ന​ങ്ങൾ.

സ്വ​ഭാ​വേ​ക്തി, അപ്ര​സ്തുത പ്ര​ശംസ, ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം അർ​ത്ഥാ​ന്ത​ര​ന്യാ​സം മു​ത​ലാ​യ​വ​യാ​ണു കവി​ക്കു പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട മറ്റ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ.

ഇത്യാ​ദ്യു​ദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങ​ളി​ലും കവി പരി​ചി​ത​വ​സ്തു​ക്ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് പെ​രു​മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

പ്ര​കൃ​തി​വർ​ണ്ണ​ന​യി​ലും പൂർ​വ​ക​വി സങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളെ വളരെ അപൂർ​വ​മാ​യി​ട്ടേ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.

ഇനി കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​കൊ​ണ്ടു് കവി ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പര​മ​മായ പ്ര​യോ​ജ​ന​ത്തേ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു് ചി​ന്തി​പ്പാ​നു​ള്ള​തു്. ഇതി​നെ​പ്പ​റ്റി അന്യ​ത്ര സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും നമ്പ്യാർ അന്ത​സ്സാ​ര​വി​ഹീ​ന​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന ചിലർ ഇപ്പോ​ഴും ഉള്ള​തി​നാൽ ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഗാ​ഢ​മാ​യി ചി​ന്തി​ക്കാ​തെ വി​ടു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. നമ്പ്യാ​രു​ടെ തു​ള്ള​ലു​കൾ വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാൽ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തോ​ടു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മനോ​ഭാ​വം എന്തെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. കലി​കാ​ല​വി​ജൃം​ഭ​ണം​കൊ​ണ്ടു് മനു​ഷ്യ​ലോ​കം വഴി​പി​ഴ​ച്ചു പോ​യ​താ​യി കവി പല ദി​ക്കി​ലും വി​ല​പി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഈ പ്ര​വ​ച​ന​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നെ​ങ്കി​ലും തെ​റ്റി​പ്പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? മനു​ഷ്യ​രെ​ല്ലാ​വ​രും ആത്മ​ര​ക്ഷ​ണാർ​ത്ഥ​മാ​യും കള​ത്ര​പു​ത്രാ​ദി​ക​ളു​ടെ പരി​പോ​ഷ​ണ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യും ചാ​പ​ല്യ​ങ്ങൾ പലതും കാ​ണി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി. പണ്ഡി​ത​ന്മാർ അപ​ണ്ഡി​ത​ന്മാ​രാ​യി; അപ​ണ്ഡി​ത​ന്മാർ പണ്ഡി​ത​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ലോ​കോ​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളായ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​വർ​ക്കു പ്ര​തി​ഫ​ലം നാ​സ്തി; മു​റു​ക്കി​ത്തു​പ്പു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്കു് മോ​ഷ്ടി​ച്ചും അന്യ​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ത്തി​യും മു​പ്പ​ത്തി​ആ​റു പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​വ​രെ സഹാ​യി​പ്പാൻ ആളുകൾ അസം​ഖ്യം. സാ​ധു​ക്കൾ അഷ്ടി​ക്കു വക​യി​ല്ലാ​തെ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു; ധനി​ക​ന്മാർ അവ​രു​ടെ മേൽ​ക്കു​തി​ര​കേ​റു​ന്നു. നമ്പ്യാർ ഈ മാ​തി​രി പ്ര​പ​ഞ്ച​ഗ​തി​യേ​ക്ക​ണ്ടി​ട്ടു് അതി​നൊ​ക്കെ കാരണം കന​ക​വും കാ​മി​നി​യു​മാ​ണെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കു​ന്നു. “സ്വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളെ​ന്നൊ​രു​ജാ​തി​യും സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു; പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​ന്നൊ​രു ജാ​തി​യും സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു” മനു​ഷ്യ​ന്റെ എല്ലാ​വിധ കു​ചേ​ഷ്ടി​ത​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഉൽ​പ​ത്തി​സ്ഥാ​നം ഈ സൃ​ഷ്ടി​ദ്വ​യ​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാദം. ഈ രണ്ടു വസ്തു​ക്ക​ളു​ടേ​യും അസ്ഥി​ത്വ​ത്തേ​യും അർ​ത്ഥ​ശൂ​ന്യ​ത​യേ​യും പറ്റി ഒരു ബോധം സാ​ധാ​രണ മനു​ഷ്യ​രിൽ ജനി​പ്പി​ച്ചു അവരെ സത്പ​ഥ​ത്തി​ലേ​ക്കു്–അച​ഞ്ച​ല​മായ ആസ്തി​ക്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു–നയി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം തന്റെ കഥ​ക​ളിൽ സ്ഥാ​ന​ത്തും അസ്ഥാ​ന​ത്തും പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​ഗ​തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള രൂ​ക്ഷ​വും പരു​ഷ​വു​മായ വി​മർ​ശ​ങ്ങൾ നട​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു. ഓരോ കഥ​യു​ടേ​യും ആരം​ഭം​നോ​ക്കി​യാൽ തന്നെ ഇങ്ങ​നെ ഒരു ഉദ്ദേ​ശം കവി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​യി​കാ​ണാൻ കഴി​യും. നമു​ക്കു് ഉദാ​ഹ​ര​ണാർ​ത്ഥം ചില കഥകളെ എടു​ത്തു​നോ​ക്കാം. പ്ര​ദോ​ഷ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു ഒരു മാ​തൃ​കാ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ വർ​ണ്ണ​ന​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യാ​ണു്. കു​ണ്ഡി​ന​പ​തി “ചണ്ഡത പെ​രു​കിന വി​മ​ത​ന്മാ​രു​ടെ ഖണ്ഡ​ന​വി​ധി​ക​ളി”ലധിക വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നാ​ണു്. “നാ​ടു​കൾ​തോ​റും നാ​യ​ന്മാ​രു​ടെ വീ​ടു​കൾ​ക​ണ്ടാ​ല​റി​യാം നൃ​പ​നു​ടെ കേ​ടു​കൾ​കൂ​ടാ​തെ​ള്ളൊ​രു​സ​മ്പൽ” പ്രൗ​ഢി​കൾ. “പീടിക മാളിക മണി​മാ​ട​വു മങ്ങാ​ടി​കൾ തെ​രു​വു​കൾ പെ​രു​വ​ഴി​തോ​റും” ഉണ്ടു്. സക​ല​ക​ല​കൾ​ക്കും അഭി​വൃ​ദ്ധി​കാ​ണു​ന്നു. പ്ര​ജ​കൾ​ക്കു വരവിൽ കവി​ഞ്ഞു് ചെ​ല​വി​ല്ലാ​ത്ത​തി​നാൽ ‘കട​മി​ല്ലൊ​രു​വ​നു മതു​കാ​ര​ണ​മൊ​രു​ത​ട​വി​ല്ലി​വി​ടെ വസി​ച്ചു സു​ഖി​പ്പാൻ’. “ദേ​വ​ബ്രാ​ഹ്മണ വി​ശ്വാ​സം പു​ന​രേ​വം മറ്റൊ​രു​നാ​ട്ടി​ലു​മി​ല്ല” ദേ​വ​സ്വ​ത്തെ ഹരി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള വി​ചാ​ര​മേ ആർ​ക്കു​മി​ല്ല; ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ പൂ​ജാ​ദി​കൾ മു​റ​യ്ക്കു​ന​ട​ക്കു​ന്നു. ‘ഉണ്മാൻ​വ​ക​യി​ല്ലാ​ത്ത ജന​ത്തി​നു ധർ​മ്മ​ക്ക​ഞ്ഞി കൊ​ടു​ത്തു​തു​ട​ങ്ങി”

ശേഷം. കനി​വൊ​ടു​ചെ​യ്തു​മ​ഹീ​പ​തി; പത്തു​മൊ​രെ​ട്ടും കന്യ​ക​മാ​രെ പാ​ണി​ഗ്ര​ഹ​ണ​വും” ചെ​യ്തു. എന്നി​ട്ടും സന്താ​ന​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. ഒടു​വിൽ ഭഗ​വൽ​പ്രീ​ത്യർ​ത്ഥം പു​ണ്യ​കർ​മ്മ​ങ്ങൾ പലതും ചെ​യ്ത​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് കു​ല​മ​ഹി​ഷി​ക്കു ഗർ​ഭ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ഗർഭം പൂർ​ത്തി​യാ​കാ​റാ​യ​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി, സാ​ല്വൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ രാ​ജ്യം ആക്ര​മി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ ഒരു ഹി​റ്റ്ലർ മനോ​ഭാ​വ​ക്കാ​ര​നാ​ണു്.

ഇങ്ങ​നെ ഒരു നവ​വി​ധാ​നം (New order) സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​നാ​ണു് അവ​ന്റെ പു​റ​പ്പാ​ടു്. “മേ​ല്ക്കോ​യ്മ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം അല്ലെ​ങ്കിൽ മരണം വരി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം. എന്നാ​ണു് അവ​ന്റെ ആജ്ഞ. ധർ​മ്മ​വും അധർ​മ്മ​വും തമ്മിൽ പോ​രാ​ട്ടം നട​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ കു​ണ്ഡി​ന​പ​തി ധീ​ര​ധീ​രം പോ​രാ​ടി “വീ​ര്യ​സ്വർ​ഗ്ഗ​വു​മാ​ശു​ല​ഭി​ച്ചു സ്വൈ​ര​മ​താ​യി​സ്സു​ര​ത​രു​ണീ​മ​ണി​മാ​രൊ​ടു​കൂ​ടി രമി​ച്ച വസി​ച്ചു.” സൈ​ന്യം കയറി നാ​ടു​മു​ഴു​വ​നും കൊള്ള ചെ​യ്യു​ന്നു. രാ​ജ്ഞി​മാർ കാ​ടു​പൂ​കു​ന്നു. ഗർ​ഭി​ണി​യായ ഒരു​റാ​ണി,

തത്സ​മ​യം ആ വഴി​ക്കു ഒരു ഭൂ​സു​ര​പ​ത്നി വന്നു് ‘കാ​ലു​കു​ട​ഞ്ഞു കര​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കും’ ശി​ശു​വി​നെ കാ​ണു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ മാ​തൃ​ത്വം കു​ട്ടി​യെ എടു​ത്തു വളർത്തുന്നതിനുപദേശിക്കുന്നു-​എന്നാൽ ജാ​തി​നി​ഷ്ഠ ചില സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളെ ഉദി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ മാ​തൃ​ത്വം തന്നെ ജയി​ക്കു​ന്നു. “മു​ല​കു​ടി യെ​ന്ന​തിൽ മുൻപേ കു​ഞ്ഞി​നു കു​ല​സം​ബ​ന്ധ​മ​തി​ല്ല​തു​നൂ​നം” എന്നു​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ സ്വ​ന്തം കു​ട്ടി​യെ താ​ഴെ​ഇ​റ​ക്കി​യി​രു​ത്തി​യി​ട്ടു്,

“കു​ഞ്ഞി​നെ വെ​ക്ക​മെ​ടു​ത്തു കളു​പ്പി​ച്ചാ​ദ​ര​വോ​ടെ മു​ല​യും” നല്കു​ന്നു. അപ്പോൾ ഒരു സന്യാ​സി ആ വഴി​ക്കു കട​ന്നു​വ​ന്നു് അവ​ളോ​ടു ആ ശി​ശു​വി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള പര​മാർ​ത്ഥം ധരി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ആ ബ്രാ​ഹ്മ​ണി ആ കു​മാ​ര​ന്മാ​രെ രണ്ടു​പേ​രെ​യും ഭി​ക്ഷ​യെ​ടു​ത്തു വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ര​വേ, ഒരു​ദി​വ​സം ശി​വാർ​ച്ച​നം ചെ​യ്യാ​നാ​യി കോ​വി​ലിൽ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ, ഒരു ജ്യോ​തി​ശ്ശാ​സ്ത്ര​പ​ണ്ഡി​തൻ അവളെ വി​ളി​ച്ചു് പ്ര​ദോ​ഷ​വ്ര​തം കു​ട്ടി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നോ​ല്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​പ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ രണ്ടു​കു​ട്ടി​ക​ളും പ്ര​ദോ​ഷ​വ്ര​തം അനു​ഷ്ഠി​ച്ചു​വാ​ഴ​വേ ഒരു​ദി​വ​സം പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​നു മുൻ​പു് ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​കു​മാ​രൻ കു​ളി​ച്ചു് ആറ്റി​ന്റെ കരയിൽ തെ​ല്ലു​നേ​രം നി​ല്പാ​നി​ട​യാ​കു​ന്നു.

അപ്പോൾ;

ഒരു​കു​ട്ട​കം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു; അതു​നി​റ​യേ കന​ക​വും അതിനെ അവർ, തട്ടി​യു​രു​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു തി​രി​ച്ചൊ​രു

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം അവർ അമ്മ​യെ വി​ളി​ച്ചു ആ നിധി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ, അവൾ സന്തോ​ഷി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തി​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു്,

“അർ​ദ്ധ​മൊ​രു​ത്ത​നു​മ​റ്റ​വ​നും​പു​ന​രർ​ദ്ധ​മ​തി​ങ്ങ​നെ വീ​തി​ക്കു​ന്നു”

എന്നാൽ അർ​ത്ഥം അനർ​ത്ഥ​ക​ര​മാ​ണു്. ഒരു തള്ള​യ്ക്കു പി​റ​ന്ന​വർ പോലും ഒരു കള്ള​പ്പ​ണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി കല​ശൽ​കൂ​ട്ടുക പതി​വാ​ണു്. കു​ട്ടി​ക​ളായ നി​ങ്ങൾ​ക്കു അതു​വ​ര​രു​തു വി​ശേ​ഷി​ച്ചും,.

അതി​നി​ട​യ്ക്കു്

എന്നു​കൂ​ടി അവൾ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കാൻ മറ​ന്നു​പോ​കു​ന്നി​ല്ല. ഈ ഉപ​ദേ​ശം കേ​ട്ടി​ട്ടു ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​കു​മാ​രൻ പറ​യു​ന്നു:-

ഇങ്ങ​നെ ധനി​ക​ന്മാ​രാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​ട്ടും കു​മാ​ര​ന്മാർ പ്ര​ദോ​ഷ​വ്ര​തം മു​ട​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കാ​ല​ക്ര​മേണ അവർ യൗ​വ്വ​നം പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. ഒരു​ദി​വ​സം രാ​ജ​കു​മാ​രൻ തനി​ച്ചു് വി​മ​ല​വ​സ​ന്ത​വി​ഭൂ​ഷി​ത​മാ​കി​ന​വ​പി​നേ​ചെ​ന്നു് ചേ​രു​വാ​നി​ട​യാ​കു​ന്നു.

ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ ‘ഒരു വണ്ടാർ​കു​ഴ​ലി​മ​ണി’യെ​ക്ക​ണ്ടു് രാ​ജ​കു​മാ​രൻ മദ​ന​പ​ര​വ​ശ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അവൻ തന്റെ അഭി​നി​വേ​ശ​ത്തെ അനു​ജ​നോ​ടു അറി​വി​ച്ച​പ്പോൾ, ആ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​കു​മാ​രൻ സ്ത്രീ​ജ​നോ​പാ​ലം​ഭ​ത്തി​നു തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. തനി​ക്കു കി​ട്ടിയ ഈ അവ​സ​ര​ത്തെ നമ്പ്യാർ വെ​റു​തെ കള​യു​മോ? ലോ​ക​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന സകല ദു​രി​ത​ങ്ങൾ​ക്കും കാ​ര​ണ​ഭൂ​തർ അവ​രാ​ണെ​ന്നു അദ്ദേ​ഹം ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​കു​മാ​രൻ വഴി​ക്കു സ്ഥാ​പി​ക്കു​ന്നു. പോ​രാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഉണ്ണി ഉണി​ച്ചി​രി​യു​ടെ കഥയും എടു​ത്തു​പ​റ​യു​ന്നു. പക്ഷേ അതു​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും രാ​ജ​കു​മാ​ര​ന്റെ മന​സ്സി​നു ഇള​ക്കം വരു​ന്നി​ല്ല. അവൻ നേ​രേ​ചെ​ന്നു് ഗന്ധർ​വ​കു​മാ​രി​യോ​ടു തന്റെ പ്രേ​മ​ത്തെ അറി​യി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ അവ​ളാ​ക​ട്ടെ ഗാ​ന്ധർ​വ​വി​വാ​ഹ​ത്തി​നൊ​ന്നും വഴി​പ്പെ​ടാ​തെ,

എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞ​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് അവർ രണ്ടു​പേ​രും​കൂ​ടി ഗന്ധർ​വ​രാ​ജാ​വി​നെ ചെ​ന്നു​കാ​ണു​ന്നു. മു​റ​യ്ക്കു വി​വാ​ഹ​വും നട​ക്കു​ന്നു. അന​ന്ത​രം അവൻ,

തന്റെ വളർ​ത്ത​മ്മ​യെ ചെ​ന്നു​ക​ണ്ടു് വന്ദി​ച്ചി​ട്ടു് അവ​ളു​ടെ അനു​മ​തി വാ​ങ്ങി​യ​ശേ​ഷം യു​ദ്ധ​ത്തി​നു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. വി​ദർ​ഭ​ദേ​ശ​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നി​ട്ടു്

എന്നു് അദ്ദേ​ഹം വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ

ഇവിടെ

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഭട​ന്മാ​രു​ടെ ചാ​പ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​പ്പാൻ ഒരു അവസരം ലഭി​ക്കു​ന്നു. നമ്പ്യാർ ‘ഭട​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ നടു​വി​ലു​ള്ളൊ​രു പട​യ​ണി​ക്കു ചേ​രു​വാ’നാ​യി​ട്ടാ​ണ​ല്ലോ തു​ള്ള​ലു​കൾ രചി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

സാ​ല്വൻ ധർ​മ്മ​ഗു​പ്ത​കു​മാ​ര​നോ​ടു യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​ത​ന്നെ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല. “തന്നേ​ക്കാൾ വലി​യോ​നെ താണു സേ​വി​ച്ചീ​ടാ​ഞ്ഞാൽ പി​ന്ന​ത്താ​ന്തുർ​ദ്ധ്വ​മാ​യി പി​ന്നോ​ക്കം പോ​കേ​യു​ള്ളു” എന്ന തത്വ​ത്തെ മുൻ​നി​റു​ത്തി, അദ്ദേ​ഹം വെ​ള്ള​ക്കൊ​ടി​യു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് ശത്രു​വി​നെ ചെ​ന്നു കാ​ണു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ വൃ​ദ്ധ​നായ സാ​ല്വൻ വന്ദി​ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്ക​വേ കു​മാ​രൻ പറ​യു​ന്നു.

ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ആ വീ​ര​ക്ഷ​ത്രി​യൻ വൃ​ദ്ധ​നെ​ങ്കി​ലും തന്റെ പി​താ​വി​നെ ഹനി​ച്ച​വ​നായ സാ​ല്വ​നെ,

ഇങ്ങ​നെ ധർ​മ്മം ഒടു​വിൽ ജയി​ക്കു​ന്നു. ഇക്കഥ വഴി​ക്കു് ഭക്തി​യു​ടെ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി അധർ​മ്മ​ത്തി​ന്റെ വിജയം ക്ഷ​ണി​ക​മാ​ണെ​ന്നും ധർ​മ്മ​മേ ഒടു​വിൽ ജയി​ക്ക​യു​ള്ളു​വെ​ന്നും കവി സ്ഫ​ടി​ക​സ്ഫു​ട​മാ​യി കാ​ണി​ച്ചു​ത​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. കഥ​പ​റ​യു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്കു കന​ക​കാ​മി​നി​കൾ മൂലം ഉല​കി​ന്നു നേ​രി​ടു​ന്ന അപ​ക​ട​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യും അതി​ദീർ​ഘ​മാ​യി ഉപ​ന്യ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യാ​ണു് മറ്റു​ക​ഥ​ക​ളു​ടേ​യും സ്ഥി​തം. കല്യാണ സൗ​ഗ​ന്ധി​ക​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ തന്നെ അതിലെ സന്മാർ​ഗ്ഗ​പാ​ഠം സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

‘മങ്ക​മാർ​മൗ​ലി​യാം പാ​ഞ്ചാ​ല​പു​ത്രി​യും’ ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രും​കൂ​ടി ‘അദ്രി​വ​നാ​ന്തേ’ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു. ‘ഗന്ധ​ദ്വി​പ​പ്രൗഢ മന്ദ​സ​ഞ്ചാ​രി​ണി’യായ അവൾ ‘ഗന്ധ​വാ​ഹ​ത്താൽ സമാ​ഹൃ​ത​മായ’ ഒരു സൗ​ഗ​ന്ധി​കം കണ്ടി​ട്ടു്,

എന്നു ഭീ​മ​നോ​ടു പറ​യു​ന്നു. ഇത്ര എന്തു പു​ഷ്പം? എവിടെ കി​ട്ടും? ഇതൊ​ന്നും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. എന്നി​ട്ടും ഭീമൻ പു​ഷ്പാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നാ​യി ചാടി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

എന്നു കവി ഭീമനെ പരു​ഷ​മാ​യി ഉപ​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു. ‘കാ​ഞ്ച​ന​പു​ഷ്പം വി​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​പോ​രു​മ്പോൾ’ സു​ര​ന്മാ​രോ ദാ​ന​വ​ന്മാ​രോ നര​ന്മാ​രോ പന്ന​ഗ​ന്മാ​രോ വന്നു തടു​ത്താൽ,

എന്നു അഹ​ങ്ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ‘സത്വ​രാ​ഹ​ങ്കാ​ര​ഗം​ഭീ​ര​പൂ​രുഷ’നായി പു​റ​പ്പെ​ട്ട ഭീമനു എന്തെ​ല്ലാം അപ​ക​ട​ങ്ങൾ പറ്റു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ ബു​ദ്ധി​മാ​ന്മാർ​ക്കു് ഓരോ കഥ​യു​ടേ​യും ആന്ത​ര​മായ ഉദ്ദേ​ശ​ങ്ങൾ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു​ള്ള​തി​നാൽ ഇവിടെ വി​സ്ത​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അഭി​വ​ന്ദ്യ​നീ​രൂ​പ​ക​നായ പീ. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർകൾ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ പ്രാ​യേണ ദു​ര​ഹ​ങ്കാ​രി​ക​ളേ​യും നി​ന്ദ്യ​ന്മാ​രെ​യും കു​റി​ച്ചു് ഉദ്വേ​ജ​നം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നും ഹാ​സ്യ​ര​സം പോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മാ​ണു് കവി​യു​ടെ പ്ര​ധാന നോ​ട്ടം.

‘കി​രാ​ത​ത്തിൽ ശ്രീ​പാർ​വ​തീ​ദേ​വി ചെ​ന്നു് ഗി​രീ​ശൻ മു​മ്പിൽ വന്ദ​നം ചെ​യ്തു​നി​ന്നു’കൊ​ണ്ടു് മന്ദ​ഹാ​സ​പൂർ​വം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു:-

‘ബാ​ണ​ന്റെ വാ​തിൽ​കാ​ത്ത​വ​നെ’ എന്ന സാർ​ത്ഥ​ക​മായ സം​ബോ​ധ​ന​കൂ​ടെ ദേവി ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​നു​ള്ള മറു​പ​ടി നോ​ക്കുക:-

***

ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യിൽ,

എന്നു​ള്ള അഹ​ങ്കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​പ്പെ​ട്ട ദു​ര്യോ​ധ​ന​നും കൂ​ട്ട​രും ബന്ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു് ഒടു​വിൽ ധർ​മ്മ​പു​ത്ര​രു​ടെ ഉപ​ദേ​ശ​പ്ര​കാ​രം ഭീ​മ​നാൽ

എന്നു​പ​റ​യാ​തെ വി​ടു​ന്നു​മി​ല്ല. കാർ​ത്ത​വീ​ര്യാർ​ജ്ജു​ന​വി​ജ​യം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു് ‘അക്കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ല​തി​ഭു​ജു​വി​ക്ര​മ​ധി​ക്കൃ​ത​ശ​ക്ര​പ​രാ​ക്ര​മ​നാ​കിയ’ നക്ത​ഞ്ച​രാ​ധി​പ​തി​യു​ടെ ദു​ര​ഹ​ങ്കാ​ര​പ്ര​പ​ഞ്ച​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു്.

ഇങ്ങ​നെ പൊ​ങ്ങ​ച്ചം​പ​റ​ഞ്ഞ ആ നക്ത​ഞ്ച​രാ​ധി​പ​തി,-

എന്നു​ള്ള വീ​ര​വാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ചന്ദ്ര​ഹാ​സ​വു​മെ​ടു​ത്തു തി​രി​ച്ച ആ പ്ര​ച​ണ്ഡ​പ്ര​താ​പ​ശാ​ലി—ഒടു​വിൽ കാർ​ത്ത​വീ​ര്യ​ന്റെ ഭു​ജ​ദ​ണ്ഡ​സ​ഹ​സ്ര​ത്താൽ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്ത​പ്പെ​ട്ട നർ​മ്മ​ദാ​ന​ദി പെ​രു​കി അതിൽ ‘തള്ളി​വ​രു​ന്നൊ​രു വെ​ള്ള​ത്തി​ര​യിൽ തു​ള്ളി​യ​ല​ഞ്ഞു​വ​ല​ഞ്ഞ’തും പി​ന്നീ​ടു് ആ രാ​ജാ​വി​നാൽ ബന്ധി​ത​നാ​യ​ശേ​ഷം പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ ചു​റ്റും​കൂ​ടീ​ട്ടു്,

എന്നും മറ്റും പറ​ഞ്ഞ​തു​കേ​ട്ടു് നാ​ണം​പൂ​ണ്ടു കി​ട​ന്ന​തും എത്ര സര​സ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തിൽ രുക്‍മി​ണി​യു​ടേ​യും ഗരു​ഡ​ന്റേ​യും മദ​ശ​മ​ന​മാ​ണു വിഷയം. ഐരാ​വ​ത​പൂ​ജ​യു​ടെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ കവി തന്റെ ഉദ്ദേ​ശം സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

‘ഉള്ളി​ല​ഹ​മ്മ​തി​ത​ള്ളി​നി​റ​ഞ്ഞഥ ഭള്ളു​ന​ടി​ച്ചു’

ധനേശൻ ശ്രീ​പ​ര​മേ​ശ്വ​ര​നെ​യും കു​ടും​ബ​ത്തേ​യും വി​രു​ന്നി​നു ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു.

എന്നും അയാൾ തട്ടി​വി​ടു​ന്നു. ശി​വ​നാ​ക​ട്ടെ,

ഒടു​വിൽ ഒരു​ക്കൂ​ട്ടി​യി​രു​ന്ന വി​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം തി​ന്നി​ട്ടു് ഗണപതി,

ഇതു​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും തൃ​പ്തി​യാ​കാ​തെ ‘കൊ​ണ്ടാ കൊ​ണ്ടാ​യെ​ന്ന​രുൾ ചെ​യ്തു’കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ചാ​ടി​വീ​ണ​പ്പോൾ ധനപതി കു​ഴ​ങ്ങി, പര​മ​ശി​വ​ന്റെ പാ​ദ​ത്തിൽ വീണു. ഇങ്ങ​നെ കു​ബേ​ര​ന്റെ മദം​തീർ​ത്ത ഗണ​പ​തി​യെ അഭി​വ​ന്ദ​നം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു് ആരം​ഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന കഥ​യു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ​വും സ്പ​ഷ്ട​മാ​ണ​ല്ലോ.

ഗാ​ന്ധാ​രി പൊ​ടി​പൊ​ടി​യാ​യി ഐരാ​വ​ത​പൂജ നട​ത്തി. അടു​ത്ത​ദി​വ​സം കു​ന്തി​യു​ടെ കണ​ക്കാ​യും ഒന്നു നട​ത്താ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നും മറ്റും ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ പറ​ഞ്ഞ​തു​കേ​ട്ടു്, കു​ന്തി ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു. ‘മരു​ത്തൻ​മ​ക​നായ കരു​ത്തൻ ഭീമൻ’ അമ്മ​യെ ഉണ്ണാൻ​ക്ഷ​ണി​ച്ച​പ്പോൾ ആ ദേവി

അമ്മ​യെ ഈ ഭാ​വ​ത്തിൽ കണ്ട​പ്പോൾ ഭീമൻ പറ​യു​ന്നു:

അർ​ജ്ജു​ന​നു് അമ്മ​യു​ടെ ആഗ്ര​ഹ​പൂർ​ത്തി​ക്കാ​യി അത്ര​യൊ​ന്നും കാ​ത്തി​രി​ക്കാൻ മന​സ്സു​വ​രു​ന്നി​ല്ല.

എന്നു ശപ​ഥം​ചെ​യ്തി​ട്ടു് വി​വ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു് പി​താ​വായ ഇന്ദ്ര​നു് ഒരു കത്ത​യ​യ്ക്കു​ന്നു. കത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ‘ഇപ്പ​ടി കൈ​യെ​ഴു​തി​യ​യ​പ്പൻ പാ​ലി​ന്ദു​കു​ലേ​ശൻ​പാർ​ത്ഥ​നെ​ഴു​ത്തു്’-​എന്നുചേർത്തു ഒപ്പി​ടാൻ വി​ട്ടു​പോ​കു​ന്നി​ല്ല. ഇന്ദ്രൻ മന്ത്ര​സ​ഭ​യ്ക്കാ​യി ഇക്കാ​ര്യം ആലോ​ച​ന​യ്ക്കു വി​ടു​ന്നു. അവരിൽ ചിലർ

എന്നു തട​സ്സം​പ​റ​യു​ന്നു. അതി​നു് ഇന്ദ്രൻ തക്ക സമാ​ധാ​നം പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ,

എന്നു തങ്ങ​ളു​ടെ മനോ​ഭാ​വ​ത്തെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ങ്കി​ലും,

‘കല്പി​ക്കു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കാ​മി​ന്നും കല്പി​ക്കും​വേ​ല​ക​ളും​ചെ​യ്യും.’ എന്നു അവർ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. ശചി​ദേ​വി ഇതി​നി​ട​യിൽ പു​ഞ്ചി​രി തൂ​കി​ക്കൊ​ണ്ടു്,

എന്നൊ​രു കു​ത്തു​വാ​ക്കും തട്ടി​വി​ടു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ പോ​കു​ക​യേ വേണ്ട എന്നു് ഇന്ദ്ര​നും പറ​യു​ന്നു. തത്സ​മ​യം,

എന്നി​ങ്ങ​നെ കരുതി നാരദൻ ഹസ്തി​ന​പു​ര​ത്തിൽ എത്തു​ന്നു. ധർ​മ്മാ​ത്മ​ജൻ ആദ​രി​ച്ചി​രു​ത്തീ​ട്ടു് വി​ശേ​ഷ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. മു​നി​യാ​ക​ട്ടെ,

എന്നു സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ ആശീർ​വ​ദി​ച്ച​ശേ​ഷം ഇന്ദ്രാ​ദി​ക​ളു​ടെ വരവു കാ​ത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ടെ​ന്നും മറ്റും ധരി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഇടയിൽ ചില ഏഷ​ണി​ക​ളും കലർ​ത്തു​ന്നു. സാ​ത്വി​ക​നായ ധർ​മ്മാ​ത്മ​ജൻ പന്തീ​രാ​ണ്ടു തപ​സ്സു​ചെ​യ്തു ഇന്ദ്ര​നെ പ്ര​സാ​ദി​പ്പി​ച്ചു് അവിടെ വരു​ത്താ​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. ഭീ​മ​നാ​ക​ട്ടെ,

എന്നാൽ ഒരു വൈ​ഷ​മ്യ​മു​ള്ള​തു് അദ്ദേ​ഹം മറ​ന്നു​ക​ള​യു​ന്നി​ല്ല.

‘അത്ര​ഗ​മി​പ്പ​തു​മാ​ത്ര​മ​സാ​ദ്ധ്യം,’

ആ പൊ​ങ്ങ​ച്ചാ​രെ നമ്പ്യാർ കളി​യാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

അർ​ജ്ജു​ന​നാ​ക​ട്ടെ,

എന്നു ഇന്ദ്ര​നോ​ടു പറ​വാ​നാ​യി നാ​ര​ദ​നെ സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​ക്ക​യ​ച്ചി​ട്ടു പി​റ്റേ​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ നി​യ​മാ​നു​ഷ്ഠാ​ന​ങ്ങൾ യഥാ​വി​ധി നിർ​വ​ഹി​ച്ച​ശേ​ഷം സു​ര​ലോ​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു തെ​രു​തെ​രെ ശര​വർ​ഷം തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. “അഭ്ര​മു​വ​ല്ല​ഭ​നുൾ​ഭ്ര​മ​മുൾ​ക്കൊ​ണ്ട​ഭ്ര​ത​ലേ പര​വ​ശ​നാ”യ്മ​ണ്ടു​ന്നു. “അമ​ര​ന്മാർ​ക്കെ​ല്ലാർ​ക്കും ശരനിര ധി​മി​ധി​മി​നെ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു തു​ട​ങ്ങു”ന്നു. ‘വി​ഡ്ഡി​ക്കു​ട​വ​യ​റ​ച്ചാ​രാ​കിയ” വൈ​ശ്ര​വ​ണ​നു ഒരു ചെ​ണ്ട​പി​ണ​യു​ന്നു. ‘ഉണ്ണി​ത്ത​മ്പു​രാ​നു​ടെ ഗണ്ഡ​ത്തി​ല​മ്പു​ചെ​ന്നു’ ഭി​ണ്ഡെ​ന്നു​കൊ​ള്ളു​ന്നു. അഗ്ന​ന്ത​ക​നിം, തി​വ​രു​ണാ​ദി​കൾ ഭഗ്ന​ഹൃ​ദാ​ന​ന്ദ​ന്മാ​രാ​യ് ചമ​യു​ന്നു. ഒടു​വിൽ ദേ​വ​ന്മാ​രാൽ അനു​ഗ​ത​നാ​യി​ട്ടു് ദേ​വേ​ന്ദ്രൻ വന്നി​രു​ന്നു് കു​ന്തി​യു​ടെ ഐരാ​വ​ത​പൂജ പൊ​ടി​പൂ​ര​മാ​യി​ന​ട​ത്തു​ന്നു.

പാ​ത്ര​ച​രി​ത​ത്തിൽ ഇതു​പോ​ലെ ദു​ര്യോ​ധ​ന​ന്റെ ദുർ​മ്മ​ദ​ശ​മ​നം സര​സ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

നാ​ളാ​യ​ണീ​ച​രി​ത​ത്തിൽ ‘കാ​മ​ത്തി​നൊ​രു​നാ​ളും തൃ​പ്തി​യി​ല്ലെ​ന്നു’ള്ള തത്വ​ത്തെ ചമൽ​ക്കാ​ര​പൂർ​വം പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അടു​ത്ത കഥയായ പഞ്ചേ​ന്ദ്രോ​പാ​ഖ്യാ​ന​ത്തിൽ കാ​മ​പാ​ര​വ​ശ്യം​നി​മി​ത്തം ഇന്ദ്ര​നു പി​ണ​ഞ്ഞ ജാള ്യ​ത്തെ അതി​ചാ​തു​ര്യ​ത്തോ​ടും പരി​ഹാ​സ​ര​സി​ക​ത​യോ​ടും കവി പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു എല്ലാ​വ​രും വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. കഥ ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​യാം.

മൗ​ദ്ഗ​ല്യ​ശാ​പ​ത്താൽ സങ്ക​ട​പ്പെ​ട്ടു് നാ​ളാ​യ​ണി ശിവനെ തപം​ചെ​യ്തു പ്ര​സാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഭഗവാൻ അവളെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​ശേ​ഷം.

എന്നു് അവ​ളോ​ടു​പ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു. അവൾ അത​നു​സ​രി​ച്ചു് ഗം​ഗാ​ന​ദി​യിൽ,

ഇന്ദ്രൻ അതു​ക​ണ്ടു് വി​സ്മ​യം​പൂ​ണ്ടു് ഇന്ദ്ര​സേ​ന​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു

ഒരു അജ്ഞാ​ത​ബാ​ലിക—പോ​രെ​ങ്കിൽ ദുഃ​ഖി​ത​യും ആയ അവൾ കു​ളി​ച്ചു ധ്യാ​ന​നി​ഷ്ഠ​യിൽ നി​ല്ക്കേ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു പേരും നാ​ളു​മൊ​ക്കെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തോ പോ​ക​ട്ടെ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഒര​പേ​ക്ഷ​കൂ​ടി പു​റ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ, ആ വങ്ക​പ്ര​ഭു​വി​നോ​ടു ആർ​ക്കും ജു​ഗു​പ്സ ജനി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല,

ഇന്ദ്ര​സേന അതാ​രാ​ണെ​ന്നു പറ​യാ​തെ,

എന്നു നിർ​ബ​ന്ധ​പൂർ​വ്വം പറ​യു​ന്നു.

എന്നു​കൂ​ടി അവൾ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഇന്ദ്ര​ന്റെ വങ്ക​ത്ത​നം ഒന്നു വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു.

എന്ന വാ​ക്കു​ക​ളിൽ ഇന്ദ്ര​ന്റെ പടു​വ​ങ്ക​ത്ത​ന​ത്തെ കവി എത്ര ഭം​ഗി​യാ​യി അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇന്ദ്ര​സേന ഇതു​കേ​ട്ടി​ട്ടും താ​നാ​രെ​ന്നു അറി​വി​ക്കാ​തെ ‘പു​റം​മാ​റി പു​റം​മാ​റി​ത്തി​രി​ച്ചു’കള​യു​ന്നു. ‘പറ​ഞ്ഞാ​ലും പറ​ഞ്ഞാ​ലു​മെ​ന്നു ചൊ​ല്ലി സഹ​സ്രാ​ക്ഷൻ’പു​റ​കേ​കൂ​ടു​ന്നു. നായിക ‘അണ്ടർ​കോ​നെ ചെ​ണ്ട​കൊ​ട്ടി​പ്പ​തി​നാ​യി’ ‘പറ​ഞ്ഞീ​ടാം പറ​ഞ്ഞീ​ടാം’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് കൊ​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​ന​ട​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ അവൾ “കു​റ​ഞ്ഞോ​ന്ന​ല്ല, എട്ടു​പ​ത്തു​കാ​തം അങ്ങു കൊ​ണ്ടു്”പോ​കു​ന്നു. ഇങ്ങി​നെ അവർ പോകവേ ‘അച​ല​ത​ന​യ​യു​മ​ഖി​ല​പ​തി പു​ര​വൈ​രി​യും ഹി​മ​വ​ന്നി​ക​ട​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​രൂ​പാ​വ​ലം​ബി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു് ‘പകി​ട​യും പട​വും​വ​രു​ത്തി നി​ര​ത്തി​വ​ച്ചു​ക​ളി​ക്കു​ന്ന’തു് ഇന്ദ്രൻ കാ​ണു​ന്നു. അതു​ക​ണ്ടു് ഇന്ദ്ര​ന്റെ ഭാ​വ​മൊ​ന്നു​പ​ക​രു​ന്നു.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഒട്ട​ധി​കം ആത്മ​പ്ര​ശംസ അദ്ദേ​ഹം നട​ത്തു​ന്നു.

എന്ന വാ​ക്കു​കൾ നാ​വിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ, കപ​ട​മാ​നു​ഷ​വേ​ഷാ​വ​ലം​ബി​ക​ളായ ദേ​വ​നും ദേ​വി​യും ഉള്ളു​കൊ​ണ്ടു ചി​രി​ച്ചു കാണണം. എന്നാൽ അവർ അന​ങ്ങാ​തെ ഇരു​ന്നു കളി തു​ട​രു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ദു​ഷി​വാ​ക്കു കടു​ത്തു​തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ, ഭഗവാൻ

ജാ​ഭ​വൈ​രി​യു​ടെ പൗ​രു​ഷ​മെ​ല്ലാം അസ്ത​മി​ക്കു​ന്നു; വജ്രം താനേ ഭൂ​ത​ല​ത്തിൽ വീ​ണു​പോ​കു​ന്നു. നന്ദി​കേ​ശ്വ​രൻ വന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ബന്ധി​ച്ചു് ഒരു ഗു​ഹ​യ്ക്ക​ക​ത്തു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​ടു​ന്നു. ആ ഗു​ഹ​യു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ,

പി​ന്നീ​ടു് ശങ്ക​ര​കി​ങ്ക​ര​ന്മാർ നാ​ലു​വാ​സ​വ​ന്മാ​രെ​യും കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു ഭഗ​വ​ത്സ​ന്നി​ധി​യിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി തൊ​ഴീ​ക്കു​ന്നു. ‘പു​ത്ത​നാ​മി​ന്ദ്ര​നെ’ ഗു​ഹ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ കെ​ട്ടി​യി​ടാ​നും ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു്

ഭഗ​വാ​നാ​ക​ട്ടെ, വാ​സ​വ​ന്മാ​ര​ഞ്ചു​പേ​രോ​ടും ചഞ്ച​ലാ​ക്ഷീ​മ​ണി​യായ ഇന്ദ്ര​സേ​ന​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രാ​യി​ത്തീ​ര​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം പാ​ണ്ഡു​സു​ത​ന്മാ​രാ​യി ചെ​ന്നു ജനി​ക്കാൻ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചി​ട്ടു് അവരെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​യ​യ്ക്കു​ന്നു.

ഓരോ കഥയും സന്മാർ​ഗ്ഗ​ത​ത്വ​ബോ​ധ​ക​മായ ഓരോ സാ​ധ​ന​പാ​ഠ​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തൂ​ലി​കാ​ഗ്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ളി​ട​ത്തോ​ളം സൂ​ക്തി​ര​ത്ന​ങ്ങൾ മറ്റു​ക​വി​ക​ളു​ടെ കൃ​തി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം​കൂ​ടി തി​ര​ഞ്ഞു​പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്താ​ലും കി​ട്ടു​മോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. “പരി​ഹാ​സ​ര​സ​ത്താൽ പരി​ത​പ്ത​മാ​യു​രു​കി​യൊ​ഴു​കു​ന്ന ഭാ​ഷാ​സ്വർ​ണ്ണ​പി​ണ്ഡം” ചി​ല​ദി​ക്കിൽ ചു​ഴ​ന്നു കട്ടി​പി​ടി​ച്ച ലോ​കോ​ക്തി​രൂ​പ​ത്തിൽ സർവദാ കാ​ല​പു​രു​ഷ​ന്റെ കൈ​വി​ര​ലി​ലെ കന​ക​മോ​തി​രം പോലെ പരി​ശോ​ഭി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്” [8] നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഓരോ തു​ള്ള​ലിൽ​നി​ന്നും ഏതാ​നും ലോ​കോ​ക്തി​കൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

1. പണ​മെ​ന്നു​ള്ള​തു കയ്യിൽ​വ​രു​മ്പോൾ ഗു​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള​തു ദൂ​ര​ത്താ​കും പ്ര​ദോ​ഷ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം
2. “മു​ല്ല​പ്പൂ​മ്പൊ​ടി​യേ​റ്റു​കി​ട​ക്കും കല്ലി​നു​മു​ണ്ടാ​മൊ​രു​സൗ​ര​ഭ്യം” “എലി​യെ​പ്പോ​ലെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​നൊ​രു പു​ലി​യെ​പ്പോ​ലെ​വ​രു​ന്ന​തു​കാ​ണാം.കി​രാ​തം
3. “വി​ദ്വാ​ന്മാ​രെ​സ​മ്മാ​നി​പ്പാൻ വി​ദ്വാ​ന്മാർ​ക്കേ​യെ​ളു​താ​വു​ള്ളു” “വീ​ട്ടിൽ​വ​രു​ന്ന​വർ​കാ​ട്ടി​യ​ദോ​ഷം വീ​ട്ടി​ലെ​നാ​യർ​ക്കെ​ന്നു​വ​രാ​മോ” “ഉപ്പു ചു​മ​ന്നു​ന​ട​ക്കു​മ​വ​ന്നൊ​രു കപ്പ​ലു​ക​ട​ലി​ലി​റ​ക്കാൻ​മോ​ഹം” “കു​ണ്ടു​കി​ണ​റ്റിൽ​ത​വ​ള​ക്കു​ഞ്ഞി​നു കു​ന്നി​നു​മീ​തേ​പ​റ​ക്കാൻ​മോ​ഹം” രുക്‍മി​ണീ​സ്വ​യം​വ​രം
4. “കു​റ്റം​നോ​ക്കി​പ്പ​റ​വാൻ​വ​ലി​യൊ​രു കു​റ്റി​ക​ണ​ക്കി​നെ​നി​ല്ക്കും​ചി​ല​രിഹ” “നാ​ണം​കെ​ട്ടൊ​രു​കോ​ണി​ലി​രി​പ്പാൻ ആണു​ങ്ങൾ​ക്ക​തു​ഗു​ണ​മാ​യ്‍വ​രു​മോ” “തോ​ണി​ക​ട​ന്നാൽ​തു​ഴ​കൊ​ണ്ടെ​ന്നൊ​രു നാ​ണി​യ​മു​ണ്ട​തു​ഭോ​ഷ്ക​ല്ലേ​തും” “പണ​മെ​ന്നു​ള്ള​തി​നോ​ടി​ട​പെ​ട്ടാൽ പ്ര​ണ​യം​കൊ​ണ്ടൊ​രു ഫല​മി​ല്ലേ​തും” “ഗു​ണ​വാ​ന്മാ​രൊ​ര​ബ​ദ്ധം​ചെ​യ്താൽ തു​ണ​ചെ​യ്ത​വ​നു​മ​ബ​ദ്ധ​ക്കാ​രൻ” “കണ്ടാ​ല​റി​യാ​തു​ള്ള​ശ​ഠ​ന്മാർ​കൊ​ണ്ടാ​ല​റി​യും” “പു​ള്ളി​പ്പു​ലി​യു​ടെ മു​ന്നിൽ​ച്ചെ​ന്നി​ഹ​തു​ള്ളി​ന​ട​ക്കും കു​റു​ന​രി​യെ​പ്പോൽ”ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര
5. “എമ്പ്രാ​ന​പ്പം​ക​ട്ടു​ഭു​ജി​ച്ചാ​ല​മ്പ​ല​വാ​സി​ക​ളൊ​ക്കെ​ക്ക​ക്കും” “ആയി​ര​വർ​ഷം​കു​ഴ​ലി​ലി​രു​ന്നൊ​രു നാ​യു​ടെ​വാ​ലു​വ​ള​ഞ്ഞേ​തീ​രൂ” “പാ​മ്പി​നു​പാ​ലു​കൊ​ടു​ത്തെ​ന്നാ​കിൽ​ക​മ്പി​രി​യേ​റി​വ​രി​കേ​യു​ള്ളു”സ്യ​മ​ന്ത​കം
6. “ചന്തം​കാ​ണ്മാ​ന​ല്ലെ​ജ​മാ​നൻ ചോ​റും​ത​ന്നു​പൊ​റു​പ്പി​ക്കു​ന്നു” “കടി​യാ​പ്പ​ട്ടി​കു​ര​യ്ക്കു​മ്പോ​ളൊ​രു​വ​ടി​യാൽ​നി​ല്ക്കു​മ​ത​ല്ലാ​തെ​ന്തിഹ”രാ​മാ​നു​ച​രി​തം
7. “വി​ധി​ക്കും​നേ​രി​ല്ല്ലാ​തെ​യി​രി​ക്കും കാ​ല​ത്തി​ങ്കൽ ഇരി​ക്കേ​കാ​ളും​ന​ല്ലു മരി​ക്ക​സ​കലൎക്കു ം ഐരാ​വ​ത​പൂജ
8. “കൊ​ന്നാൽ​പാ​പം​തി​ന്നാൽ​പോ​മു​ടൻ” “ഇരു​വ​രു​ത​മ്മിൽ​ചേർ​ന്നു​വ​രു​മ്പോൾ പര​മാ​ന​ന്ദ​മ​വർ​ക്കു​ല​ഭി​ക്കും”
9. “അര​യോ​ജ​ന​വ​ഴി ചാ​ടു​ന്ന​വ​നും അര​യും​തൊ​ണ്ണൂ​റ്റൊ​മ്പ​തു​മ​വ​നും ഒപ്പം​സ്വ​ല്പം​വി​ക​ല്പം​നാ​സ്തി.” “മാ​ണി​ക്കം​മ​ണി കയ്യി​ലി​രി​ക്കേ വീ​ശ​ത്തി​ന്നും​വി​ല​പി​ടി​യാ​തൊ​രു കാ​ച​ത്തെ​പ​രി​കാ​മി​ക്കാ​മോ?”ലങ്കാ​മർ​ദ്ദ​നം
10. അങ്ങാ​ടീ​ന്നൊ​രു​തോ​ലി​പി​ണ​ഞ്ഞാൽ തങ്ങ​ടെ അമ്മ​യോ​ടെ​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ അഹ​ല്യാ​മോ​ക്ഷം
11. ആന​പി​ടി​ച്ചാ​ലി​ള​കാ​ത്തൊ​രു​ത​ടി ശ്വാ​വി​നു​കൊ​ണ്ടു​ഗ​മി​ക്കാ​യ്‍വ​രു​മോ? സന്താ​ന​ഗോ​പാ​ലം
12. “ഉമ്മാൻ​വ​ക​യി​ല്ലാ​ത്തൊ​രു​തൊ​മ്മൻ സമ്മാ​നി​പ്പാ​നാ​ളാ​യ്‍വ​രു​മോ?” “കു​ഞ്ഞു​ത​നി​ക്കി​ല്ലാ​ഞ്ഞാൽ​മ​റ്റു​കി​ഴി​ഞ്ഞൊ​രു ജാതിയിലു-​ ള്ളൊ​രു​ശി​ശു​വെ​ക്കു​ഴി​യിൽ​വ​ച്ചു​മെ​ടു​ക്കാം” “ആന​വ​ലി​ക്കാ​തു​ള്ള​മ​ര​ത്ത​ടി​പൂ​ന​വ​ലി​പ്പാ​നാ​ളാ​യ്‍വ​രു​മോ?”സീ​താ​സ്വ​യം​വ​രം
13. “കു​റു​ന​രി​ല​ക്ഷം​വ​ന്നാ​ലി​ന്നൊ​രു​ചെ​റു​പു​ലി​യോ​ടു​പി​ണ​ങ്ങാ​നെ​ളു​തോ?” “പ്രാ​ണ​ങ്ങൾ​പോ​യെ​ങ്കി​ലും പ്രാ​ഭ​വം​പോ​ക​യി​ല്ലാ ആണ​ല്ലാ​ത​വർ​ക്കു​ണ്ടോ ആയ​തു​സാ​ധി​ക്കു​ന്നു?”സത്യാ​സ്വ​യം​വ​രം
14. ഉമി​യൊ​ടു​വേർ​പെ​ട്ടാ​ല​രി​താ​നേ ഉഴ​വിൽ​വി​ത​ച്ചാൽ മു​ള​യു​ണ്ടാ​മോ?സു​ന്ദ​രീ​സ്വ​യം​വ​രം
15. ഗതി​കെ​ട്ടാൽ​പു​ലി​പു​ല്ലും​തി​ന്നുംബകവധം
16. മദ​മൊ​ടു​മ​രു​വും സിം​ഹ​ത്തി​നെ​യൊ​രു​മ​ശ​കം​ചെ​ന്നു​പി​ടി​പ്പാ​നെ​ളു​തോ? പി​ടി​യാ​ത്ത​വ​രു​ടെ​വാ​ക്കു​കൾ​കേ​ട്ടാൽ പി​ടി​പാ​ടാ​യി​ക്ക​രു​തീ​ടാ​മോ? ഐരാ​വ​ണ​വ​ധം
17. “കാ​ട്ടിൽ​ക്കി​ട​ന്നു പൊ​റു​ക്കു​ന്ന​തേ​ക്കാ​ളും വീ​ട്ടി​ലി​ര​ന്നു നട​ക്കു​ന്ന​തേ​ഗു​ണം” “വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ​വി​രു​ന്നു​ചോ​റും​കി​ട്ടും” “പെ​ണ്ണി​ന്റെ​ചൊൽ​കേ​ട്ടു ചാ​ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ട പൊ​ണ്ണൻ​മ​ഹാ​ഭോ​ഷ​ന​യ്യോ​മ​ഹാ​ജ​ളൻ അച്ചി​ക്കു​ദാ​സ്യ​പ്ര​വൃ​ത്തി​ചെ​യ്യു​ന്ന​വൻ കൊ​ച്ചി​ക്കു​പോ​യ​ങ്ങു തൊ​പ്പി​യി​ട്ടീ​ട​ണം.”കല്യാ​ണ​സൗ​ഗ​ന്ധി​കം
18. “അം​ബു​ജ​നാ​ള​മൊ​ഴി​ഞ്ഞിഹ ശൈവലു-​ മന്ന​ത്ത​രു​ണി​കൾ​മോ​ഹി​ക്കു​ന്നോ? അം​ബു​ജ​മ​ധു​ര​സ​മു​ണ്ണും​വ​ണ്ടു​കൾ നിം​ബ​ര​സ​ത്തി​നു വാ​ഞ്ഛി​ക്കു​ന്നോ?നി​വാ​ത​ക​വ​ച​കാ​ല​കേ​യ​വ​ധം
19. “കു​ര​യ്ക്കും​പ​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ടോ​ക​ടി​ക്കു​ന്നു; നി​ജ​സ്തോ​ത്ര മു​ര​യ്ക്കു​ന്നോ​രു​ടെ​വി​ദ്യ​ക്കി​രി​ക്കം​ദൂ​ഷ​ണ​മെ​ല്ലാം രവി​യോ​ടൊ​ക്കു​മോ​മി​ന്നാ​മി​നു​ങ്ങെ​ന്നു​ള്ള​ജ​ന്തു​ക്കൾ ഹരി​ണീ​സ്വ​യം​വ​രം
20. “രണ്ടുകളത്രത്തെയുണ്ടാക്കിവയ്ക്കുന്നതണ്ടുതപ്പിക്കുസുഖമില്ലൊരിക്കലും”ധ്രു​വ​ച​രി​തം
21. “സ്വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളെ​ന്നൊ​രു​ജാ​തി​യും​സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​ന്നൊ​രു​ജാ​തി​യും​സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളും​ക​ണ്ണു​മൊ​ട്ടു​ള്ള​ദേ​ഹ​മീ ഏന്തു​ന്ന​സം​സാ​ര​വാ​രി​ധി​യിൽ​ചാ​ടി നീ​ന്തു​ന്ന​മർ​ത്ത്യ​ന്നു​കേ​റാൻ​ത​രം​വ​രാ. കൃ​ഷ്ണ​ലീല
22. “ഈറ്റു​നോ​വി​ന്റെ​പ​ര​മാർ​ത്ഥ​മൊ​ക്കെ​യും പെ​റ്റ​പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്കു​ത​ന്നേ​യ​റി​യാ​വൂ” “കാ​ട്ടു​കോ​വി​ല്ക്കെ​ന്തു​സം​ക്രാ​ന്തി​യെ​ന്ന​തു്” “ആടി​ന്ന​റി​യു​മോ അങ്ങാ​ടി​വാ​ണി​ഭം?” പൊ​ട്ട​ക്കു​ള​ത്തിൽ കളി​ച്ചീ​ടു​മ​ട്ട​കൾ. ഗണ​പ​തി​പ്രാ​തൽ
23. “വി​ള​വി​ല്ലാ​ത്ത​ക​ണ്ട​ത്തിൽ വി​ത്തു​വാ​രി​വി​ത​യ്ക്കു​ന്ന ജള​ന്മാർ​ക്കു​കെ​ടു​കാ​ര്യ​മെ​ന്നി​മ​റ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല.” ഹനു​മ​ദു​ത്ഭ​വം
24. “നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളെ​ണ്ണ​മേ​റു​മ്പോ​ള​വർ തന്റെ നാ​ടു​പാ​ഴി​ലാ​ക്കീ​ടു​മ​ന്യോ​ന്യം​ക​ല​ഹി​ക്കും” “കണ്ടാലുമറിയാത്തകള്ളന്മാർതലയ്ക്കിട്ടു-​ കൊ​ണ്ടാ​ലു​മ​റി​ക​യി​ല്ലു​ണ്ടാ​കു​മ​ബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ.”സഭാ​പ്ര​വേ​ശം

ഈ 24 തു​ള്ളൽ​ക്ക​ഥ​കൾ​ക്കു പുറമേ കാർ​ത്ത​വീ​ര്യാർ​ജ്ജു​ന​വി​ജ​യം, ബാ​ണ​യു​ദ്ധം, പാ​ത്ര​ച​രി​തം, ശീ​ലാ​വ​തി​ച​രി​തം, രാ​വ​ണോ​ത്ഭ​വം, ബാ​ലി​വി​ജ​യം, ചന്ദ്രാം​ഗ​ദ​ച​രി​തം, അം​ബ​രീ​ഷ​ച​രി​തം, നള​ച​രി​തം രണ്ടാം​സ്വ​യം​വ​രം, ഹി​ഡിം​ബ​വ​ധം, ബകവധം, ഗാ​വർ​ദ്ധ​ന​ച​രി​തം, കിർ​മ്മീ​ര​വ​ധം, ബാ​ല്യു​ത്ഭ​വം, കാ​ളി​യ​മർ​ദ്ദ​നം, അന്ത​ക​വ​ധം, പൌണ്‍ഡ്ര​ക​വ​ധം, നൃ​ഗ​മോ​ക്ഷം, പ്ര​ഹ്ലാ​ദ​ച​രി​തം, ധേ​നു​ക​വ​ധം, ദു​ര്യോ​ധ​ന​വ​ധം, ത്രി​പു​ര​ദ​ഹ​നം, കും​ഭ​കർ​ണ്ണ​വ​ധം, ഹരി​ശ്ച​ന്ദ്ര​ച​രി​തം, പു​ളി​ന്ദീ​മോ​ക്ഷം, ഗജേ​ന്ദ്ര​മോ​ക്ഷം, പാ​ഞ്ചാ​ലീ​സ്വ​യം​വ​രം, നാ​ളാ​യ​ണീ​ച​രി​തം, പഞ്ചേ​ന്ദ്രോ​പാ​ഖ്യാ​നം, ദക്ഷ​യാ​ഗം, കീ​ച​ക​വ​ധം എന്നി​ങ്ങ​നെ വേ​റെ​യും അനേകം കഥകൾ എഴു​തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​യി​ലും ഈമാ​തി​രി സൂ​ക്തി​ര​ത്ന​ങ്ങൾ അനവധി കാണാം. നമ്പ്യാ​രു​ടെ പേരിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള കഥ​ക​ളിൽ പലതും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​ത​ല്ലെ​ന്നും തൽ​കൃ​തി​ക​ളിൽ ചി​ലേ​ട​ത്തു​കാ​ണു​ന്ന അശ്ലീ​ല​മായ ഉപ​ക​ഥ​കൾ​ക്കും ആവർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ​ക്കും ഉത്ത​ര​വാ​ദി​കൾ തു​ള്ളൽ​ക്കാർ ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ഒന്നു​കൂ​ടി വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ഓർ​മ്മി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

നമ്പ്യാ​രെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ഈ വി​മർ​ശം അവ​സാ​നി​ക്കും​മു​മ്പു് ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ള്ള പാ​ട​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും രണ്ടു​വാ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ള​ട്ടേ. മറ്റു മഹാ​ക​വി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ നമ്പ്യാ​രും പൂർ​വ​ക​വി​ക​ളെ ഉപ​ജീ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ അങ്ങ​നെ ആശ​യ​ങ്ങൾ സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ദി​ക്കു​ക​ളി​ലും, കവിത സ്വ​ത​ന്ത്രം എന്ന​പോ​ലെ തോ​ന്നു​ന്നു. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ ഇവിടെ എടു​ത്തു​കാ​ണി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ‘ചില കവി​താ​പ്ര​തി​ദ്ധ്വ​നി​കൾ’ എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ 42 മുതൽ 47 വരെ​യു​ള്ള വശ​ങ്ങ​ളിൽ പീ. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള അവർകൾ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളും തർ​ജ്ജ​മ​ക​ളും നോ​ക്കുക. ഞാൻ ഇവിടെ പറ​യാൻ​പോ​കു​ന്ന​തു് കവി മൂ​ല​ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു്. ഒന്നു​ര​ണ്ടു​ദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് വ്യാ​ഖ്യാ​ന​രീ​തി​വി​ശ​ദ​മാ​കും.

പു​രോ​ഭാ​ഗി​ക​ളു​ടെ സത്ത​ഇ​ല്ലാ​ത്ത​തായ സഭയും കു​സൃ​തി​ശ്ലി​ഷ്ട​മായ മന​സ്സോ​ടു​കൂ​ടാ​ത്ത നാ​രി​യും തീ​ര​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ലെ രജോ​രാ​ജി​ക​ലർ​ന്നു മലി​ന​മാ​കാ​ത്ത ജലവും സു​ദുർ​ല്ല​ഭ​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ലെ ദുഃ​ഖാ​നു​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത സു​ഖ​വും ദു​സ്സാ​ധ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നാ​ണ​ല്ലോ ഇതി​ന്റെ അർ​ത്ഥം. അതിനെ നമ്പ്യാർ തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ എന്നു നോ​ക്കാം.

അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ,

എന്ന ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ തർ​ജ്ജ​മ​നോ​ക്കുക.

എന്നു​ള്ള പ്ര​സ്തു​ത​ത്തെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു് തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്.

ഇതാ​ണു് ആ ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ശരി​യായ അർ​ത്ഥം. എന്നാൽ കവി അവിടെ നിർ​ത്താ​തെ ആശ​യ​ത്തെ ഒന്നു​കൂ​ടി വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാൻ നോ​ക്കു​ന്നു.

ചില ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ​ക്കു യഥാ​സ്ഥി​ത​മായ അർ​ത്ഥം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു കവി വി​ര​മി​ക്കു​ന്ന​താ​യും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഈ ലഘു​വായ വി​മർ​ശ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നും മന​സ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ വി​ര​മി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. പു​രോ​ഭാ​ഗി​കൾ എന്തെ​ല്ലാം പറ​ഞ്ഞാ​ലും—എന്തെ​ല്ലാം നവ​ന​വ​ങ്ങ​ളായ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ ഉദി​ക്ക​യും അസ്ത​മി​ക്ക​യും ചെ​യ്താ​ലും—കേ​ര​ള​ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ നഭോ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ ഈ ഉജ്ജ്വ​ല​താ​രം ഉദ​യാ​സ്ത​മ​യ​ങ്ങൾ കൂ​ടാ​തെ മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ നി​ര​ന്ത​ര​വും നിർ​വ്യാ​ജ​വു​മായ മാ​ന​സ​പൂ​ജ​യ്ക്കു പാ​ത്ര​മാ​യി ലോ​കാ​വ​സാ​നം വരെ പ്ര​ശോ​ഭി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടേ ഇരി​ക്കും. ഷേക്‍സ്പീ​യർ മഹാ​ക​വി​യു​ടെ മഹ​ത്ത്വം ആദ്യ​മാ​യി കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​തു് ജർ​മ്മൻ​കാ​രാ​കു​ന്നു; ഭാ​ര​ത​ഖ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ പേരും പെ​രു​മ​യും പു​ലർ​ത്തിയ സ്വാ​മീ വി​വേ​കാ​ന്ദ​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​തു് അമേ​രി​ക്ക​ക്കാ​രു​മാ​ണു്. കു​ഞ്ച​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അന്യ​ന്മാ​രു​ടെ സഹായം വേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു് കേ​ര​ളീ​യർ​ക്കൊ​ക്കെ അഭി​മാ​ന​ക​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ പു​ണ്യ​ശ്ലോ​ക​ന്റെ—പ്രാ​പ​ഞ്ചി​ക​വേ​ഷ​ത്തിൽ ലോ​ക​യാ​ത്ര നിർ​വ​ഹി​ച്ച ഈ യതീ​ശ്വ​ര​ന്റെ—ഭൂ​ത​വർ​ത്ത​മാ​ന​ഭ​വി​ഷ്യ​ത്തു​ക​ളെ കര​ത​ലാ​മ​ല​കം​പോ​ലെ സ്ഫു​ട​മാ​യി ദർ​ശി​ച്ചു് നമു​ക്കു​വേ​ണ്ടി ചി​ത്ര​ണം ചെ​യ്തു​ത​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഈ ത്രി​കാ​ല​ജ്ഞ​ന്റെ—കവി​ത​ക​ളെ ദൂ​ഷ​ണം​ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ​ക്കു ‘ഇഹം​നാ​സ്തി; പരം​നാ​സ്തി’ എന്നു​മാ​ത്ര​മേ പറ​വാ​നു​ള്ളൂ.