“തെ​ളി​മാ​ഞ്ഞ​നം​ഗ​ന്റെ തള​യി​ല​ക​പ്പെ​ട്ടു”പോയി. ആദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ലഭി​ക്കാ​ത്ത​പ​ക്ഷം തന്റെ ജീ​വി​തം വ്യർ​ത്ഥ​മെ​ന്നു കരു​തി​ക്കൊ​ണ്ടു്, അവൾ മൗ​ലി​യിൽ തി​രു​കി​യി​രു​ന്ന പത്മ​ത്തെ കൈയിൽ എടു​ത്തി​ട്ടു് “ലോ​ച​ന​ഭ്യ​സ്യ​ത്തി​ന്റെ മോ​ച​ന​ത്തി​ന്നു​പായ”ലോചന തു​ട​ങ്ങി,

ഇങ്ങ​നെ തന്റെ ഇം​ഗി​ത​ത്തെ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് അവൾ,

അവി​ടെ​നി​ന്നു നട​കൊ​ണ്ടു. അനം​ഗ​താ​പ​ത്താൽ അവ​ളു​ടെ ശരീരം ശോ​ഷി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി. രാ​ജ​കു​മാ​ര​നോ?

ഗൃ​ഹ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ​ത​ന്നെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കെ മന്ത്രി​കു​മാ​രൻ പര​മാർ​ത്ഥ​മൊ​ക്ക​യും ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടു് തന്റെ തോഴനെ ഇങ്ങ​നെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു:-

മന്ത്രി​കു​മാ​ര​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശാ​നു​സാ​രം, രാ​ജ​കു​മാ​രൻ

കട​ന്നു് കലിം​ഗ​ദേ​ശ​ത്തെ​ത്തി.

അന​ന്ത​രം അദ്ദേ​ഹം തോ​ഴ​നോ​ടു കൂ​ടി​തി​ര​ഞ്ഞു തി​ര​ഞ്ഞു് ധാ​ത്രീ​ഗേ​ഹം ഒരു​വി​ധം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു്, അതി​നു​ള്ളിൽ കട​ന്നു.

അടു​ത്ത​ദി​വ​സം നായകൻ പര​മാർ​ത്ഥ​മൊ​ക്ക​യും ഉപ​മാ​താ​വി​നെ ധരി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു്,

എന്ന് അപേ​ക്ഷി​ച്ചു. സമർ​ത്ഥ​യായ ധാ​ത്രി​യാ​ക​ട്ടെ,

ഉള്ളിൽ വി​ചാ​രി​ച്ചും​കൊ​ണ്ടു് കു​മാ​രി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ ചെ​ന്നു വിവരം ധരി​പ്പി​ച്ചു. പത്മാ​വ​തി കപ​ട​കോ​പം കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു:-

അവൾ രണ്ടു​കൈ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും വളർ​ത്ത​മ്മ​യു​ടെ ഗണ്ഡ​ങ്ങ​ളിൽ ഓരോ താ​ഡ​ന​വു​മേൽ​പ്പി​ച്ചു. ആ ഗണ്ഡ​ങ്ങ​ളിൽ അവ​ളു​ടെ കർ​പ്പൂ​രാ​ഞ്ചി​ത​മായ വി​ര​ലു​കൾ ശി​ല്പാ​കൃ​തി​യിൽ പതി​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. ധാ​ത്രി​യിൽ​നി​ന്നു വിവരം അറി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ രാ​ജ​കു​മാ​രൻ ലോ​ക​പ​രി​ത്യാ​ഗം ചെ​യ്‍വാൻ​ത​ന്നെ ഉറ​ച്ചു. എന്നാൽ ബു​ദ്ധി​മാ​നായ മന്ത്രി​കു​മാ​രൻ പറ​ഞ്ഞു:-

ഈ ഉപ​ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് രാ​ജ​കു​മാ​രൻ പത്തു​ദി​വ​സ​ങ്ങൾ, “കാ​മാ​ഗ്നി​നാ ദഹി​ച്ചും” “കാ​മോ​ദ്രേ​കം” സഹി​ച്ചും “മനോ​ര​ഥം വഹി​ച്ചും” കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. അന​ന്ത​രം ധാ​ത്രി​യെ​ത്ത​ന്നെ കന്യാ​ഗേ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു അയ​ച്ചു. എന്നാൽ അവൾ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പോൾ പു​റ​ത്തു രക്ത​വർ​ണ്ണ​മായ മൂ​ന്നു രേഖകൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​താ​യി കണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ഖി​ന്ന​നാ​യി. ഒടു​വിൽ മന്ത്രി​കു​മാ​രൻ പറ​ഞ്ഞു:-

അടു​ത്ത മൂ​ന്നു​ദി​വ​സ​ങ്ങൾ ആയിരം ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​പോ​ലെ യു​വാ​വി​ന്നു തോ​ന്നി.

ബാലിക ഋതു​സ്നാ​നം കഴി​ഞ്ഞു ധാ​ത്രി​യെ അരി​കിൽ വി​ളി​ച്ചീ​ട്ടു തന്റെ ഇം​ഗി​ത​ത്തെ മറ​ച്ചും​കൊ​ണ്ടു് കളി​വാ​ക്കു​കൾ​പ​റ​ഞ്ഞു.

ഉപ​മാ​താ​വു് ഭയാ​കു​ല​യാ​യി ഓടി​ച്ചാ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങി. ബാലിക ഒരു നൂ​ലേ​ണി ഇട്ടു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു്,

വൃദ്ധ ആ വഴിയെ പോയി കു​മാ​ര​ന്മാ​രോ​ടു വിവരം ധരി​പ്പി​ച്ചു. അതു മന്ത്രി​കു​മാ​രൻ കാ​മു​ക​നോ​ടു പറഞ്ഞു-​

അത​നു​സ​രി​ച്ചു് യു​വാ​വു് നൂ​ലേ​ണി​വ​ഴി​ക്കു കന്യ​ക​യു​ടെ അന്തഃ​പു​ര​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു.

അവർ ഒരു​മാ​സം അങ്ങ​നെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. അങ്ങ​നേ​യി​രി​ക്കേ രാ​ജ​കു​മാ​ര​നു തന്റെ തോ​ഴ​നേ​പ്പ​റ്റി ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടാ​യി.

ഇങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം ഇതി​കർ​ത്ത​വ്യ​താ​മൂ​ഢ​നാ​യി​ര​ക്ക​വേ പത്മാ​വ​തി ചോ​ദി​ച്ചു:-

ഈ നിർ​ബ​ന്ധം കേ​ട്ടി​ട്ടു് രാ​ജ​കു​മാ​രൻ പറ​ഞ്ഞു:-

ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടി​ട്ടു പത്മാ​വ​തി,

എന്നു ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു് അവൾ​ത​ന്നെ തയ്യാ​റാ​ക്കിയ ഭക്ഷ​ണ​സാ​മ​ഗ്രി​ക​ളോ​ടും ഗന്ധ​മാ​ല്യാ​ദി​ക​ളോ​ടും​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ മന്ത്രി​കു​മാ​ര​ന്റെ സവി​ധ​ത്തി​ലേ​ക്ക​യ​ച്ചു.

‘ചഞ്ച​ല​മി​ഴി​യാ​ളിൻ പഞ്ച​ന​മോർ​ത്തു മന്ത്രി പു​ഞ്ചി​രി​പൂ​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു’ പറ​ഞ്ഞു:-

എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം പല​ഹാ​ര​ത്തിൽ ഒന്നി​നെ ഒരു ശു​ന​ക​നു കൊ​ടു​ത്തു. നായ് ഉടൻ​ത​ന്നെ മരി​ച്ചു​വീ​ണു. അതു​ക​ണ്ടു അവർ രണ്ടു​പേ​രും കോ​പ​ത്താൽ അതി​താ​മ്രാ​ക്ഷ​രാ​യ് ഭവി​ച്ചു. അക്കാ​ല​ത്തു് കർ​ണ്ണോ​ല്പ​ല​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ദു​ഷ്കാ​ല​വൈ​ഭ​വ​ത്താൽ പ്രി​യ​പു​ത്രൻ മരി​ച്ചു​പോ​യി. മന്ത്രി​കു​മാ​രൻ വയ​സ്യ​നോ​ടാ​യി​ട്ടു രഹ​സ്യ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞു:-

ഈ ഉപ​ദേ​ശാ​നു​സാ​രം അദ്ദേ​ഹം,

അന​ന്ത​രം ക്ഷീ​ണി​ച്ചു​ത​ളർ​ന്ന​തായ യു​വ​തി​യു​ടെ സ്ത​ന​ത്തിൽ ത്രി​ശൂ​ലം​ചേർ​ത്തു് അവ​ളു​ടെ ഭൂ​ഷാ​ധ​ന​ത്തേ​യും അപ​ഹ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം തോ​ഴ​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു. മന്ത്രി​യാ​ക​ട്ടെ ആന​ന്ദ​പൂർ​വ്വം ഭി​ക്ഷു​വേ​ഷം ധരി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വയ​സ്യ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:-

തോ​ഴ​രു​ച്ച​രി​ച്ച​തായ വാ​ക്കു​കേ​ട്ടി​ട്ടു്, രാ​ജ​കു​മാ​രൻ പത്മാ​വ​തി ധരി​ച്ചി​രു​ന്ന മാ​ല​യും എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് വീ​ടു​തോ​റും ചെ​ന്നു്,

രാ​ജ​പു​രു​ഷ​ന്മാർ ആ ഷണ്മാ​ഷ​മു​ക്താ​പ​രി​ഷ​മാ​ല്യം കണ്ടി​ട്ടു് പരു​ഷ​മാ​യി ഇങ്ങ​നെ ചോ​ദി​ച്ചു:-

രാ​ജ​കി​ങ്ക​ര​ന്മാ​രിൽ വ്യാ​ജ​ഭീ​തി പൂ​ണ്ട​രാ​ജ​കു​മാ​രൻ അവ​രോ​ടാ​യി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

രാ​ജ​കി​ങ്ക​ര​ന്മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി യു​വാ​വു് ഭി​ക്ഷു​വേ​ഷ​ധാ​രി​യായ മന്ത്രി​കു​മാ​ര​ന്റെ അടു​ക്കൽ ചെ​ന്നി​ട്ടു് ചോ​ദി​ച്ചു:-

അതു​കേ​ട്ടി​ട്ടു ഭി​ക്ഷു​കൻ അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തു:-

രാ​ജ​പു​രു​ഷൻ ഉട​നേ​ത​ന്നെ രാ​ജാ​വി​നെ അവിടെ വരു​ത്തി. അദ്ദേ​ഹം,

എന്നു സവി​ന​യം പറ​ഞ്ഞു. അതിനു മറു​പ​ടി​യാ​യി ഭി​ക്ഷു​കൻ,

ഈ വാ​ക്കു​കൾ​കേ​ട്ടു് രാ​ജാ​വു് പത്മാ​വ​തി​യെ ആട്ടി​പ്പു​റ​ത്താ​ക്കി. രാ​ജ​ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ അവളെ ഒരു വൻ​കാ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു വി​ടു​ന്ന​തു ഈ രണ്ടു​യു​വാ​ക്ക​ന്മാ​രും മറ​ഞ്ഞു​നി​ന്നു കണ്ടു. പത്മാ​വ​തി​യാ​ക​ട്ടെ,

വജ്ര​മ​കു​ടൻ സഖി​യോ​ടു​കൂ​ടി അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു അവ​ളു​ടെ ദുഃ​ഖ​ത്തെ ശമി​പ്പി​ച്ച ശേഷം അവ​ളോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ വാ​രാ​ണ​സി​യിൽ ചെ​ന്നു സു​ഖ​മാ​യി പാർ​ത്തു.

അവ​ളു​ടെ പി​താ​വായ ദന്ത​ഘാ​ട​ക​നും, തൽ​പ​ത്നി​യും ദുഃഖം നി​മി​ത്തം പര​ലോ​കം പ്രാ​പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. ഇക്ക​ഥ​പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു് വേ​താ​ളം ചോ​ദി​ച്ചു:-

രാ​ജാ​വു് മറു​പ​ടി​പ​റ​ഞ്ഞു:-

ഈ മറു​പ​ടി​കേ​ട്ടു് സം​തൃ​പ്ത​നായ വേ​താ​ളം ‘പണ്ടു​താ​നി​രു​ന്നോ​രു കണ്ട​ക​ത​രു​വി​ന്മേൽ’ ചാ​ടി​ക്കേ​റി പൂർ​വ​വൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു.

ഈ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു കൈ​വ​ല്യ​ന​വ​നീ​ത​ത്തിൽ സം​സ്തു​ത​നായ നാ​രാ​യ​ണ​ദേ​ശി​കൻ മൂ​ല​ക​വി​യു​ടെ—തർ​ജ്ജ​മ​ക്കാ​ര​ന്റെ​യ​ല്ല—ഗു​രു​വാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ണ​ല്ലോ.

ഭാഷാ രീതി നോ​ക്കി​യാൽ തർ​ജ്ജ​മ​ക്കാ​രൻ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്തു നല്ല തഴ​ക്കം സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ആളാ​ണെ​ന്നു കാണാം. കവി​താ​രീ​തീ​യ്ക്കു യാ​തൊ​രു ദൂ​ഷ്യ​വും പറ​വാ​നി​ല്ല. തർ​ജ്ജമ ചില ദി​ക്കു​ക​ളിൽ മൂ​ലാ​തി​ശാ​യി​യാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​കൂ​ടി പറയാം. കാ​വേ​രി​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷാ​രീ​തി​യും നി​രാ​ക്ഷേ​പ​മാ​ണു്. എന്നു മാത്രമല്ല-​എഴുത്തച്ഛന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ​വ​ച്ചു് ഉത്ത​മ​മാ​ണെ​ന്നു​പോ​ലും പറയാം. എന്നാൽ ഇതു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം ഇവ രണ്ടും ഒരാ​ളു​ടേ​തെ​ന്നു പറ​യാ​മോ? രാ​ഘ​വാ​ചാ​ര്യ​രേ​യോ ഗോ​വി​ന്ദാ​ചാ​ര്യ​രേ​യോ കൈ​വ​ല്യ​ന​വ​നീ​ത​ത്തിൽ പ്ര​ശം​സി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തോ പോ​ക​ട്ടേ; വേ​ദാ​ന്ത​പ്ര​തി​പാ​ദ​ക​മായ ഇതിൽ ‘പേ​രാ​യി​ര​ത്തി​ലേ​റ്റം പേ​രി​യ​ന്നീ​ടും​ശ്രീ​മൽ​മേ​രു’ എന്ന ആധ്യാ​ത്മി​ക​ഗു​രു​വി​നെ സം​സ്മ​രി​ച്ചു​കാ​ണാ​ത്ത​തു സം​ശ​യ​ജ​ന​ക​മാ​യു​മി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്ന വരി​ക​ളിൽ മേൽ പറ​യ​പ്പെ​ട്ട ഗു​രു​ക്ക​ന്മാ​രെ​യാ​യി​രി​ക്കാം സം​സ്മ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പറയാം.

എന്നും,

എന്നും നവ​നീ​ത​ത്തി​ന്റെ ആദി​യി​ലും അവ​സാ​ന​ത്തി​ലും,

എന്നും

എന്നും

കാ​വേ​രി മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​വ​സാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തു് അവ​യു​ടെ ഏക കൎത്തൃ കത്വ​ത്തി​നു​ള്ള ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ അങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​കൊ​ള്ളുക. അതിൽ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ഇവിടെ എനി​ക്കു പറ​വാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

കാ​വേ​രി​മാ​ഹാ​ത്മ്യം കറ​തീർ​ന്ന​തു് 970-​ാമാണ്ടാണെന്നു്,

‘മുനി വേ​ദാ​ദി​സേ​വ്യൻ’ കലി​യാ​മി​ക്ക​ല​ത്തിൽ എന്ന ഭാ​ഗ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന കലി​സം​ഖ്യ​യെ ആധാ​ര​മാ​ക്കി ഞാൻ ഊഹി​ക്കു​ന്നു. ഈ കൃതി സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു തൎജ്ജ മചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ഭാ​ഷ​യിൽ രണ്ടു വി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​യിൽ ഒന്നു് ആധു​നി​ക​വും മരു​ന്തൂർ കരു​ണാ​ക​ര​മേ​നോൻ അവർ​ക​ളാൽ ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​കൃ​ത​വു​മാ​ണു്.

മു​പ്പ​തു അധ്യാ​യ​മാ​യ് രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു് ആദ്യ​ന്തം മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി പതി​ന്നാ​ലാ​മ​ധ്യാ​യ​ത്തി​ലെ കഥ​മാ​ത്രം ഇവിടെ ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​യു​ന്നു.

പണ്ടു് ശന്ത​നു എന്ന ചന്ദ്ര​വം​ശ​രാ​ജാ​വു് ഗം​ഗാ​ദ​ത്ത​നായ പു​ത്ര​നോ​ടു​കൂ​ടി വാ​ഴു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു് ഒരി​ക്കൽ നാ​യാ​ട്ടി​നു പോയി. കാ​ളി​ന്ദീ​തീ​ര​ത്തു​വ​ച്ചു് യോ​ജ​നാ​ഗ​ന്ധി​യെ​ന്ന കന്യ​ക​യെ​ക്ക​ണ്ടു.

അതു​കേ​ട്ടു്, ദാശൻ പറ​ഞ്ഞു:-

രാ​ജാ​വാ​ക​ട്ടെ:-

എന്നാൽ,

അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കെ ധൗ​മ്യ​മു​നി ഒരു​ദി​വ​സം മധ്യാ​ഹ്ന​ത്തിൽ അവിടെ ചെ​ന്നു​ചേർ​ന്നു. രാ​ജാ​വു് എണീ​റ്റു് യഥാ​യോ​ഗ്യം മു​നി​യെ സ്വീ​ക​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും വീ​ണ്ടും സ്വ​സ്ഥ​നാ​യി​രു​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു​ക​ണ്ടു് മുനി,

രാ​ജാ​വു് വീ​ണ്ടും എണീ​റ്റു് സാ​ഷ്ടാം​ഗ​പ്ര​ണാ​മ​ശേ​ഷം ഇരു​ന്നു. മു​നി​ക്കു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി. അദ്ദേ​ഹം ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു:-

മു​നി​യു​ടെ ഉപ​ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് രാ​ജാ​വു് അനു​ഷ്ഠി​ക്ക​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭീ​ഷ്ടം സാ​ധി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. എങ്ങ​നെ​യെ​ന്നാൽ ഗം​ഗാ​ദ​ത്തൻ “ജന​കൻ​മ​ന​സ്സി​ങ്കൽ​നി​റ​ഞ്ഞ പരി​താപ”മൊ​ക്കെ ഊഹി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു് നേരേ കൈ​വർ​ത്ത​ന്റെ അടു​ക്കൽ ചെ​ന്നു്,

അപ്പോൾ, അയാൾ,

എന്നു സമ്മ​തി​ച്ചു; അസമയം ഗം​ഗാ​ദ​ത്തൻ പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ ആ ഭീ​ഷ്മ​പ്ര​തി​ജ്ഞ ചെ​യ്ക​യാൽ,

അന​ന്ത​രം ശന്ത​നു യോ​ജ​ന​ഗ​ന്ധി​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു സു​ഖ​മാ​യി പാർ​ത്തു.

ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള വരി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് കവി​യു​ടെ ഭാ​ഷാ​ക​വ​ന​കൗ​ശ​ലം വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു ഏതാ​ണ്ടു് ഊഹി​ക്കാ​മ​ല്ലോ. വാ​ക്കു​കൾ എല്ലാം കട​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു ചേൎത്ത പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്നു.

നോ​ക്കുക! ഒരി​ട​ത്തും ഒരു തട്ടോ മു​ട്ടോ തടവോ ഇല്ലാ​തെ പദ​ങ്ങൾ ഇണ​ക്കി​ച്ചേൎത്ത ിരി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആശ​യ​ത്തി​നു പ്രൗ​ഢത പോ​രെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം അതി​നു​ത്ത​ര​വാ​ദി മൂ​ല​ഗ്ര​ന്ഥ​വും അതിലെ വി​ഷ​യ​വു​മാ​ണു്. സര​സ​മായ ഘട്ട​ങ്ങൾ വന്നാൽ കവി മനോധൎമ്മ​പ്ര​കാ​ശ​നാർ​ത്ഥം മൂ​ല​കൃ​തി​യെ വി​ട്ടു് ബഹു​ദൂ​രം ഗമി​ക്കാൻ മടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഇരു​പ​ത്തി ഒന്നാം അധ്യാ​യ​ത്തി​ലെ സു​ഭ​ദ്രാവൎണ്ണ​ന​യും മറ്റും പല ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും കവി​യു​ടെ സ്വ​ന്ത​മാ​ണു്.

ഒരു വർ​ണ്ണന ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഇതിനെ മൂ​ല​ത്തി​ന്റെ ശരി​വി​വർ​ത്ത​ന​മായ,

എന്ന വരി​ക​ളോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തുക. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ,

എന്ന​ഭാ​ഗം സ്വ​ത​ന്ത്ര​മായ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണു്. കാ​വേ​രി​ന​ദി​യു​ടെ മനോ​ഹ​ര​വർ​ണ്ണ​ന​കൂ​ടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു വി​ര​മി​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു.

പതി​ന​ഞ്ചും പതി​നാ​റും അധ്യാ​യ​ങ്ങ​ളി​ലെ നൂ​റ്റിൽ​പ​രം ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ തർ​ജ്ജമ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ഒരു​പ​ക്ഷേ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു പോ​യ​താ​യി​രി​ക്കാം. അച്ച​ടി​ച്ച പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ,

വി​ശു​ദ്ധി​ക്കീ​രാ​റു ഗണ്ഡൂ​ഷ​വും വേ​ണ​മ​ല്ലോ എന്നു​തു​ട​ങ്ങി—ദീർ​ഘ​മാ​യു​സ്സും ബ്ര​ഹ്മ​തേ​ജോ​വൃ​ദ്ധി​യും ഹരി​ഭ​ക്തി​യും സ്വ​ദേ​ഹാ​ന്തേ മു​ക്തി​യും ലഭി​ച്ചീ​ടും എന്നു​വ​രെ​യു​ള്ള വരികൾ കി​ഴ​ക്കേ​മേ​ലേ​ടം വി​ദ്വാൻ കൊ​മ്പി​യ​ച്ഛൻ ഭാ​ഷ​യാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു.

തേ​നാ​രി​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​വും ഭക്തി​വി​ഷ​യ​ക​മാ​ണെ​ന്നു പേ​രു​കൊ​ണ്ടു ഊഹി​ക്കാ​മ​ല്ലോ. പാ​ല​ക്കാ​ട്ടി​നു സമീ​പ​മു​ള്ള തേ​നാ​രീ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ​യാ​ണു് ഇതിൽ വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതിൽ​നി​ന്നു ചില വരികൾ മു​ക​ളിൽ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​തി​നാൽ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ഒന്നും ചേർ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

കൈ​വ​ല്യ​ന​വ​നീ​തം തത്വ​മ​സ്യാ​ദി മഹാ​വാ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​ഖ്യാ​ന​രൂ​പ​മായ ഒരു പ്രൗ​ഢ​കൃ​തി​യാ​ണു്. മല​യാ​ള​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും അധികം പ്ര​ചാ​ര​മു​ള്ള ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​ണി​തു്. തർ​ജ്ജ​മ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി മൂ​ല​ത്തി​ലേ​യും അതി​ലേ​യും ഏതാ​നും വരി​ക​ളെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

കൊ​ടു​ങ്ങ​ല്ലൂർ​ക്കു പോ​കും​വ​ഴി​ക്കു് വഞ്ചി​യിൽ​വ​ച്ചു രചി​ച്ച​താ​ണു്.

പാ​വ​ള്ളി​ക്ക​ളി ഓണം​സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു നട​ത്തി​വ​രാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒരു​മാ​തി​രി കളി​യാ​ണു്. ഇപ്പോൾ നി​ശ്ശേ​ഷം നി​ന്നു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇതു കു​റ​വർ​ക​ളി​ക്കാ​യി അവ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്ത ഒരു കൃ​തി​യാ​ണു്.

എന്ന വരികൾ ഞാൻ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തു് പാ​ടി​ക്കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇവ​യിൽ​നി​ന്നും ചില വരികൾ എങ്കി​ലും തേ​ടി​പ്പി​ടി​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

പഴയ പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ 963-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കു് ഇഹ​ലോ​ക​വാ​സം​വെ​ടി​ഞ്ഞ ചങ്ങൻ​കര ശങ്ക​ര​വാ​രി​യ​രു​ടെ ബാ​ണ​യു​ദ്ധം ആക​മാ​നം വളരെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ണു്.

കല്യാ​ണാ​വ​സ​ര​ങ്ങ​ളിൽ പാ​ടു​ന്ന​തി​ലേ​യ്ക്കാ​യി എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന ഇത്ത​രം ഗാ​ന​ങ്ങൾ ഒട്ടു​വ​ള​രെ​യു​ണ്ടു്. മു​റി​യു​ടെ അക​ത്തും പു​റ​ത്തും ഇരു​ന്നു വധൂ​വ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ചോ​ദ്യ​വും മറു​പ​ടി​യും എന്ന മട്ടി​ലാ​ണു് പാ​ട്ടി​ന്റെ കെ​ട്ടു്. പു​രാ​ണ​ക​ഥ​കൾ തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു പ്രാ​യേണ വിഷയം.

കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ പേരു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ ആദ്യ​മാ​യി സ്മൃ​തി​പ​ഥ​ത്തിൽ ഉദി​ച്ചു​യ​രു​ന്ന​തു മച്ചാ​ട്ടി​ള​യ​തി​ന്റെ പേ​രാ​ണു്. ഇന്നു പ്ര​ചാ​ര​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ ഏറി​യ​കൂ​റും എള​യ​തി​ന്റെ വക​യാ​ണു്.

അദ്ദേ​ഹം കൊ​ല്ല​വർ​ഷം പത്താം​ശ​ത​ക​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ജനി​ച്ചു. അന്ന​ത്തെ ജ്യൗ​തി​ഷി​ക​ന്മാ​രിൽ​വ​ച്ചു് അഗ്ര​ഗ​ണ്യ​നാ​യി​രു​ന്ന ഈ വി​ദ്വൽ​ക​ലാ​വ​തം​സ​ത്തി​നേ​പ്പ​റ്റി ഒരു രസാ​വ​ഹ​മായ ഐതി​ഹ്യം കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ടി​പ്പു​സുൽ​ത്താൻ തി​രു​വി​താം​കൂർ ആക്ര​മി​ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ടും​മു​മ്പു് മന്ത്രീ​ന്ദ്രൻ​മു​ഖേന എള​യ​തി​നെ തന്റെ സന്നി​ധി​യിൽ വരു​ത്തി​യ​ത്രേ. എള​യ​തി​നെ പരീ​ക്ഷി​പ്പാൻ​വേ​ണ്ടി സുൽ​ത്താൻ ശൃം​ഖ​ലാ​ബ​ദ്ധ​മായ ഒരു കി​ളി​യെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു് അതു് ഇനി എത്ര​കാ​ലം​കൂ​ടി ജീ​വി​ക്കു​മെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. അതി​ന്റെ ജീ​വി​തം അവ​സാ​നി​ക്കാൻ ഇനി​യും കു​റേ​ക്കാ​ലം ചെ​ല്ലു​മെ​ന്നു ഇളയതു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു​കേ​ട്ടി​ട്ടു സുൽ​ത്താൻ തന്റെ വാ​ളൂ​രി കി​ളി​യെ ഒന്നു വെ​ട്ടി​യ​ത്രേ. സാ​ധാ​രണ ലക്ഷ്യം പി​ഴ​യ്ക്കാ​റി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന സുൽ​ത്താ​ന്റെ വെ​ട്ടു തൽ​ക്കാ​ലം ഏറ്റ​തു ചങ്ങ​ല​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് കിളി പറ​ന്നു​പൊ​യ്ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ഇതു കേവലം യാ​ദൃ​ശ്ചി​ക​സം​ഭ​വ​മാ​ണെ​ന്നും അതു​കൊ​ണ്ടു് എളയതു ഞെ​ളി​യാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു്, തന്റെ വഞ്ചി​രാ​ജ്യാ​ക്ര​മ​ണ​ഫ​ലം എന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. തൽ​ക്കാ​ലം ഈശ്വ​രാ​നു​കൂ​ല്യം കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു എള​യ​തു് മറു​പ​ടി​യും പറ​ഞ്ഞു. ആക​ട്ടെ കാ​ണാ​മ​ല്ലോ, എന്നു സകോപം ഉൽ​ക്രോ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ടി​പ്പു എള​യ​തി​നെ ബന്ധ​ന​സ്ഥ​നെ​ന്ന​നി​ല​യിൽ തന്റെ​കൂ​ടെ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. സക​ല​വിധ ഒരു​ക്ക​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം സുൽ​ത്താൻ ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. ആദ്യ​മൊ​ക്കെ വി​ജ​യ​ല​ക്ഷ്മി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കടാ​ക്ഷി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. “ഇപ്പോൾ എന്തു​തോ​ന്നു​ന്നു?” എന്നു സുൽ​ത്താൻ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ, “യു​ദ്ധം അവ​സാ​നി​ച്ചി​ല്ല​ല്ലോ” എന്നു എളയതു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​ത്രേ. പക്ഷേ കാ​ര്യം അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ സം​ഭ​വി​ച്ചു. വഞ്ചി​രാ​ജ്യ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി കാ​റണ്‍ വാ​ളീ​സ്പ്ര​ഭു ശ്രീ​രം​ഗ​പ​ട്ട​ണം ആക്ര​മി​ച്ചു കര​സ്ഥ​മാ​ക്കി. ഈ വാർ​ത്ത അറി​ക​യാൽ ടി​പ്പു​വി​നു പെ​ട്ടെ​ന്നു തി​രി​ച്ചു​പോ​കേ​ണ്ട​താ​യും ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാ​രോ​ടു് ഉട​മ്പ​ടി ചെ​യ്യേ​ണ്ട​താ​യും വന്നു​കൂ​ടി.

ധനു​മാ​സ​ത്തിൽ മക​യി​രം നോൻ​പു​നോ​റ്റു് തി​രു​വാ​തി​ര​നാൾ പു​ഴു​ക്കും​തി​ന്നു് സ്ത്രീ​കൾ സു​ഖ​മാ​യി കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി​ക്കുക ഇന്നും കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​വ​ട​ക്കു് എല്ലാ​ദി​ക്കി​ലും നട​പ്പു​ള്ള​താ​ണു്. കെ​ട്ടു​ക​ല്യാ​ണം കഴി​ഞ്ഞു് ആദ്യ​മാ​യി വരു​ന്ന തി​രു​വാ​തി​ര​യ്ക്കു പു​ത്തൻ​തി​രു​വാ​തിര എന്നാ​യി​രു​ന്നു പേർ. അതു വളരെ ആഘോ​ഷ​പൂർ​വ്വം കൊ​ണ്ടാ​ടു​ക​യും പതി​വാ​യി​രു​ന്നു. അഞ്ഞൂ​റും ആയി​ര​വും ഏത്ത​ക്കാ ഉപ്പേ​രി വറു​ത്തു് തി​രു​വാ​തി​ര​യ്ക്കു് വന്നു​കൂ​ടു​ന്ന സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ സല്ക്ക​രി​ച്ചു​വ​ന്നു. കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി​ക്കു ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​വാ​നാ​യി നി​ര​വ​ധി ഗാ​ന​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയിൽ ഏറ്റ​വും പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു് മച്ചാ​ട്ടി​ള​യ​തി​ന്റെ ശാ​കു​ന്ത​ളം, ഗജേ​ന്ദ്ര​മോ​ക്ഷം, ഏകാ​ദ​ശി​മാ​ഹാ​ത്മ്യം മു​ത​ലായ കൃ​തി​ക​ളി​ലെ ഗാ​ന​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. അവയിൽ ഒരു പാ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും അറി​യാ​ത്ത സ്ത്രീ​കൾ മു​മ്പു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു​ത​ന്നെ സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ഏകാ​ദ​ശീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തി​ലേ​യും ശകു​ന്ത​ളാ​വാ​ക്യ​ത്തി​ലേ​യും ഒന്നു​ര​ണ്ടു മനോ​ഹ​ര​ഗാ​ന​ങ്ങൾ ഇവിടെ പകർ​ത്താം.

ഈ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ എല്ലാ പാ​ട്ടു​കൾ​ക്കും ഒരു വി​ശേ​ഷ​മു​ള്ള​തു് ആദ്യ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സ​മാ​ണു്.

ജ്യോ​തി​ശ്ശാ​സ്ത്ര​പാ​രാ​വാ​ര​പാ​രം​ഗ​ത​നാ​യി​രു​ന്ന തി​രു​മം​ഗ​ല​ത്തു നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ​മൂ​സ്സ​തി​ന്റെ ശി​ഷ്യാ​ഗ്ര​നാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ പ്ര​ശ്ന​മാർ​ഗ്ഗ​കർ​ത്താ​വു്. അദ്ദേ​ഹം പെ​രു​ഞ്ച​ല്ലൂർ ഗ്രാ​മ​ക്കാ​ര​നും തല​ശ്ശേ​രിൽ​നി​ന്നു് എട്ടു​നാ​ഴിക വട​ക്കു​ള്ള എട​ക്കാ​ട്ടു വി​ഷ്ണു​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു​സ​മീ​പം വസി​ച്ചി​രു​ന്ന​യാ​ളു​മായ ഒരു നമ്പൂ​രി​യ​ത്രേ.

“കോ​ളം​ബേ മു​ര​ഹാ​സം​ഖ്യേ” എന്ന ശ്ലോ​ക​പാ​ദ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പ്ര​ശ്ന​മാർ​ഗ്ഗ​നിർ​മ്മാണ കാലം 825 ആനി 1-നു ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു നി​സ്സം​ശ​യം ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ഈ മഹാ​ശ​യ​ന്റെ പ്ര​ശി​ഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു മച്ചാ​ട്ടി​ള​യ​തു്. മച്ചാ​ട്ടി​ള​യ​തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നായ ഏഴി​ക്ക​ര​നാ​രാ​യ​ണൻ​മൂ​സ്സ് പണ്ഡി​ത​ശി​രോ​മ​ണി​യും വാ​ച​സ്പ​തി ടി. സി. പര​മേ​ശ്വ​ര​മൂ​സ്സ​തി​ന്റെ ഗു​രു​വും ആയി​രു​ന്ന പു​ന്ന​ശ്ശേ​രി നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ശർ​മ്മ​യു​ടെ മാ​തു​ല​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇത്യാ​ദി വി​വ​ര​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു എള​യ​തി​ന്റെ കാലം 900-നും 1000-നും മധ്യേ ആയി​രു​ന്നു എന്നു മാ​ത്രം ഊഹി​ക്കാം. 1013-ൽ അദ്ദേ​ഹം മരി​ച്ച​താ​യി ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ പറ​യു​ന്നു.

അമ്പാ​ടി കു​ഞ്ഞു​കൃ​ഷ്ണ​പ്പു​തു​വാ​ളേ​പ്പ​റ്റി മൂ​ന്നാം​പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹ​വും ഒട്ടു​വ​ള​രെ ഗാ​ന​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മി​ക്ക​വ​യും സ്തോ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ഒന്നു​ര​ണ്ടു പാ​ട്ടു ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

പെ​ട്ടൊ​ഴി​ക​ത്തു രാ​മ​നി​ള​യ​തും മച്ചാ​ട്ടി​ള​യ​തി​നെ​പ്പോ​ലെ അനേകം കൈ​കൊ​ട്ടി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളും സ്ത്രോ​ത്ര​ഗാ​ന​ങ്ങ​ളും നിർ​മ്മി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് കവി ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു് അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്താ​ണെ​ങ്കി​ലും വസ്ത്രാ​പ​ഹ​ര​ണം കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി​യിൽ​നി​ന്നു് മാ​തൃ​കാ​ഗാ​ന​ങ്ങൾ ഇവിടെ ചേർ​ത്തു​കൊ​ള്ള​ട്ടേ.

രാ​മ​നി​ള​യ​തി​ന്റെ രണ്ടു​മൂ​ന്നു ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ​കൂ​ടി ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഗാ​ന്ധർ​വ​പ്രീ​തി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ചില പ്ര​ധാന കു​ടും​ബ​ക്കാർ പ്ര​തി​വർ​ഷം ഗന്ധർ​വൻ​പാ​ട്ടു നട​ത്തു​ന്ന പതി​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പാ​ശ്ചാ​ത്യ​പ​രി​ഷ്കാ​ര​ത്തെ ഭയ​പ്പെ​ട്ടോ എന്തോ?— ഗന്ധർ​വ​ന്മാ​രും യക്ഷി​ക​ളും ഒക്കെ ഇപ്പോൾ നാ​ടു​വി​ട്ടു​പൊ​യ്ക്ക​ള​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

ഗന്ധർ​വൻ​പാ​ട്ടി​നു ഒരു മാ​ന്ത്രി​കൻ ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. അയാൾ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന ചാർ​ത്ത​നു​സ​രി​ച്ചു് വീ​ട്ടു​കാ​രൻ പന്തൽ​തീർ​ത്തു് അല​ക്കിയ പു​ട​വ​കൾ​കൊ​ണ്ടു അല​ങ്ക​രി​ക്ക​യും ചു​റ്റും കു​രു​ത്തോ​ല​യും കു​രു​ത്തോ​ല​ക്കി​ളി​കൾ, കു​രു​ത്തോ​ല​പ്പാ​മ്പു്, കു​രു​ത്തോ​ല​മ​ത്തൻ മു​ത​ലാ​യവ കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അന​ന്ത​രം പന്ത​ലി​ന​കം തൂ​ത്തു​ത​ളി​ച്ചു ശു​ചി​യാ​ക്കു​ന്നു. ശി​വ​കോ​ണിൽ കി​ള​ര​മു​ള്ള തേൻ​ക​ദ​ളി​വാഴ നാ​ട്ടു​ന്നു. പി​ന്നെ​യാ​ണു മണി​ത്ത​റ​യൊ​രു​ക്കുക എന്ന ക്രിയ. യന്ത്ര​മി​ട്ടു അതിനു പടി​ഞ്ഞാ​റു​വ​ശം പി​ണി​യാ​ളി​നു​ള്ള ശര​കൂ​ടം കെ​ട്ടി​യ​ല​ങ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. നാ​ലു​കോ​ണി​ലും പു​തു​ച്ച​ട്ടി​കൾ, വാ​ഴ​പ്പ​ഴം, കരി​ക്കു്, അവൽ, അട, മാവില, അശോ​ക​ത്ത​ളിർ, പല​മാ​തി​രി പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ ഇവ ഒരു​ക്കി​വ​യ്ക്കു​ന്നു. കൊ​ട്ടും കു​ര​വ​യും പാ​ണ്ടി​വാ​ദ്യ​വും നേ​ര​ത്തേ ഏർ​പ്പാ​ടു​ചെ​യ്തി​രി​ക്കും. അന​ന്ത​രം തറ​മെ​ഴു​കി ഭം​ഗി​യു​ള്ള തൂ​ശ​നി​ല​യി​ട്ടു്, വി​ള​ക്കും നി​റ​നാ​ഴി​യും, വെ​റ്റില പാ​ക്കു കരി​ക്കു അട മലർ പൂം​കുല ചന്ദ​നം ഭസ്മം കളഭം മു​ത​ലാ​യ​വ​യും മു​റ​യ്ക്കു​വ​ച്ചു് മാ​ന്ത്രി​കൻ പരി​ശു​ദ്ധ​നാ​യ് പൂജ നട​ത്തീ​ട്ടു ദുർ​ഗ്ഗാ​ഭ​ഗ​വ​തി​യെ സ്മ​രി​ച്ചു് പി​ണി​യാ​ളി​ന്റെ ഇട​ത്തു​വ​ശ​ത്താ​യി പീഠം പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് പി​ണി​യാ​ളായ യുവതി വ്ര​താ​നു​ഷ്ഠാ​ന​പൂർ​വം കു​ളി​ച്ചു ശരീരം മേ​നി​വ​രു​ത്തി, കു​റി​യി​ട്ടു് ഭം​ഗി​യു​ള്ള വസ്ത്രം​ധ​രി​ച്ചു്, മു​ല​ക്ക​ച്ച​കെ​ട്ടി ഉത്ത​രീ​യം അണി​ഞ്ഞു്, അത്തൽ പനി​നീർ കളഭം മു​ത​ലായ സു​ഗ​ന്ധ​ദ്ര​വ്യ​ങ്ങൾ വേ​ണ്ടു​വോ​ളം പൂശി, സാ​ക്ഷാൽ രതീ​ദേ​വി​യെ​ന്ന​പോ​ലെ ഇക്ഷു​കോ​ദ​ണ്ഡ​വും കൈയിൽ ഏന്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. അഷ്ട​മം​ഗ​ല്യം ധരി​ച്ചു് ഒരു തോഴി മു​ന്നി​ലും ഏഴു കന്യ​ക​മാർ പി​ന്നി​ലും നി​ല്ക്കു​ന്നു. ആർ​പ്പു്, കുരവ, വാ​ദ്യ​മേ​ള​ങ്ങൾ ഇവ​യോ​ടു​കൂ​ടി പന്ത​ലി​നു മൂ​ന്നു​വ​ലം​വ​ച്ചു് അതി​നു​ള്ളിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു. അന​ന്ത​രം പി​ണി​യാൾ കി​ഴ​ക്കോ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു് നെ​ല്ല​രി പൂ​ക്കു​ല​പൂ​വ് മു​ത​ലാ​യ​വ​കൊ​ണ്ടു അർ​ച്ച​നാ​ദി​കൾ ചെ​യ്തി​ട്ടു പീ​ഠ​ത്തിൽ കയറി ഇരി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു്, കന്യ​ക​മാ​രിൽ ഒരു​ത്തി​വ​ന്നു് പി​ണി​യാ​ളി​ന്റെ ദേ​ഹ​പൂജ നട​ത്തി ഇട​ത്തേ കര​ത്തിൽ കാ​പ്പു​കെ​ട്ടു​ന്നു. പി​ന്നെ ചില ക്രി​യ​ക​ളൊ​ക്കെ നട​ത്തു​ന്നു. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു മാ​രൻ​പാ​ട്ടു മു​റ​യ്ക്കു നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ പി​ണി​യാൾ തു​ള്ളി പൂ​പ്പട വാ​രു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു് ഗന്ധർ​വൻ​പാ​ട്ടി​ന്റെ ചട​ങ്ങു്. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ ഇതു കാ​മ​പൂ​ജ​യാ​ണു്. ഇത്ത​രം ഉത്സ​വ​ങ്ങൾ ബം​ഗാ​ളിൽ ഇപ്പോ​ഴും നട​പ്പു​ണ്ടു്. രീ​തി​ക്കു വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. മാ​രൻ​പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ​വ​ച്ചു് ഏറ്റ​വും പ്ര​സി​ദ്ധം “ചന്ദ​ന​മാ​രൻ” എന്നു വി​ഖ്യാ​ത​മായ ഗാ​ന​മാ​ണു്. ആ കൃ​തി​യു​ടെ കർ​ത്താ​വു് വി​ദ്വാൻ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​നാ​ണെ​ന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു. നി​ശ്ച​യി​പ്പാൻ തര​മി​ല്ല.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ആരം​ഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഈ കൃ​തി​യെ “ചന്ദ​ന​മാ​രൻ” എന്നു വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു്. കാ​മ​ദേ​വ​ന്റെ മാ​മാ​ങ്കം പു​റ​പ്പാ​ടാ​ണു് ഇതി​ന്റെ വിഷയം. കാ​മി​നി​മാ​രെ വശ​ത്താ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു മാ​മാ​ങ്ക​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശം.

കി​ളി​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ വി​പ്ര​ലം​ഭ​ശൃം​ഗാ​ര​ര​സാർ​ദ്ര​മാ​ണു് ചന്ദ​ന​മാ​രൻ.

അവ​രോ​ടു​കൂ​ടി രമി​ക്കു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു്

പെ​രു​നെ​ല്ലി കൃ​ഷ്ണൻ​വൈ​ദ്യ​ന്റെ മാ​രൻ​പാ​ട്ടി​ലെ ഒരു​ഭാ​ഗം താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

ഈ പാ​ട്ടിൽ സം​ഭോ​ഗ​ശൃം​ഗാ​ര​വും കുറെ അധികം പച്ച​യാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മാ​രൻ​പാ​ട്ടു​കൾ പാ​ടി​ക്കേൾ​ക്കാൻ വളരെ ഇമ്പ​മു​ള്ള​വ​യാ​കു​ന്നു.

ചില ദേ​വീ​ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ—വി​ശേ​ഷി​ച്ചു്, ചെ​ട്ടി​കു​ള​ങ്ങര, മങ്കൊ​മ്പു്—ഈ പ്ര​സി​ദ്ധ ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കു​ത്തി​യോ​ട്ടം നട​പ്പു​ണ്ടു്. വളരെ ഉയ​ര​മു​ള്ള ചാ​ടു​ക​ളു​ടെ അഗ്ര​ത്തിൽ, പു​റ​ത്തു ചൂ​ണ്ട​യി​ട്ടു് ഒന്നു​മു​തൽ അഞ്ചു​വ​രെ ആളു​ക​ളെ​ക്കോർ​ത്തു് ബന്ധി​ക്കും; അനേകം ആളു​കൾ​ചേർ​ന്നു് അത്ത​രം ചാ​ടു​ക​ളെ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു ചു​റ്റും വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പോകും. ഇതൊരു വഴി​പാ​ടാ​യി ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. നര​ബ​ലി​യു​ടെ അവ​ശി​ഷ്ട​മാ​ണെ​ന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു. കു​ത്തി​യോ​ട്ട​ത്തി​നു പാ​ടാ​നാ​യി ചില പാ​ട്ടു​കൾ ഉണ്ടാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കവി​താ​ര​സം വള​രെ​കു​റ​യും; മി​ക്ക​വ​യും പ്രാ​കൃ​ത​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു കേൾ​പ്പാ​നാ​യി നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​യാ​ണു്, അവ ചൊ​ല്ലാൻ പ്ര​ത്യേക മട്ടു​ക​ളു​മു​ണ്ടു്.

എന്നി​ങ്ങ​നെ രണ്ടു വരികൾ ഞാൻ ബാ​ല്യ​കാ​ല​ത്തു് കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഗാ​ഥാ​വൃ​ത്ത​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, ചൊ​ല്ലേ​ണ്ട​രീ​തി വേ​റെ​യാ​ണു്; ചി​ലേ​ട​ത്തു്,

എന്നി​ങ്ങ​നെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഈര​ടി​യിൽ കാ​ണു​മ്പോ​ലെ ഇര​ട്ടി​യും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും.

ഇതിനു താ​നാ​ട്ടം എന്നു​കൂ​ടി പേ​രു​ണ്ടു്.

എന്നു താളം ചവി​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് പാ​ട്ടു്. ‘രാ​മാ​യ​ണം​കഥ തനാ​ട്ടം’ എന്ന ആധു​നിക കൃ​തി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒന്നു​ര​ണ്ടു വരികൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

പു​ല​ക്ക​ളി​ക്കാ​യി വി​ഷ്ണേ​ല്, പാരതം ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണം എന്നീ കഥകൾ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ചെ​റു​മർ​പാ​ട്ടെ​ന്നാ​ണു് ഇതിനു വട​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ പറ​യാ​റു​ള്ള​തു്—വട​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ചെണ്ട, കുഴൽ ഇവയും തെ​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ തുടി, കുഴൽ ഇവയും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.

കൃ​ഷി​ക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ചെ​റു​മി​കൾ പാ​ടു​ന്ന പാ​ട്ടു് ചെ​വി​യ്ക്കു വളരെ ഇമ്പ​മാ​ണു്. അവർ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ കള​ക​ണ്ഠി​കൾ​ത​ന്നെ​യാ​കു​ന്നു. ചെ​റു​മ​രു​ടെ ഒരു സന്ധ്യാ​വർ​ണ്ണന ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

മു​മ്പൊ​ക്കെ കെ​ട്ടു​ക​ല്യാ​ണം, തെ​ര​ണ്ടു​കു​ളി മു​ത​ലായ അടി​യ​ന്തി​ര​ങ്ങൾ ആഘോ​ഷ​പൂർ​വ്വം നട​ത്ത​പ്പെ​ട്ടു​വ​ന്നു. ഇന്നും നാ​ട്ടും​പു​റ​ങ്ങ​ളിൽ ചില യാ​ഥാ​സ്ഥി​തിക നാ​യ​ന്മാർ നട​ത്തി​വ​രു​ന്ന​താ​യി​ട്ട​റി​യാം. പു​ണ്യ​ശ്ലോ​ക​ന്മാ​രായ കാ​വാ​ലം നീ​ല​ക​ണ്ഠ​പ്പി​ള്ള, സീ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള മു​ത​ലായ മഹാ​ശ​യ​ന്മാ​രു​ടെ കഠി​ന​പ്ര​യ​ത്ന​ഫ​ല​മാ​യി ഈ വ്യർ​ത്ഥ​മായ ചെ​ല​വു​കൾ ഏതാ​നും വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​മ്പേ​ത​ന്നെ തി​രു​വി​താം​കൂ​റിൽ​നി​ന്നു​പോ​യി.

നാ​ലാം​കു​ളി​യ്ക്കു പാ​ടു​ന്ന പാ​ട്ടാ​ണു് മണ്ണു​നീർ​കോ​രു​ന്ന പാ​ട്ടു്.

കല്യാ​ണം നാ​ലും​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ‘നാ​ലാം​നീർ’ കോ​രു​ന്ന​തി​നു മങ്ക​മാ​രൊ​ക്കെ ഒരു​ങ്ങി​പ്പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അവരിൽ ഒരു​ത്തി കു​ളി​ച്ചു​വ​ന്നു് തു​കി​ലെ​ടു​ത്തു് തല​ചൊ​രു​ക്കി​പ്പൂ​വു​ചൂ​ടി, അഞ്ജ​ന​ത്താൽ കണ്ണെ​ഴു​തി, പ്പൊ​ട്ടു​തൊ​ട്ടു്, കാ​തി​ല​യ​ണി​ഞ്ഞു്,

മെ​യ്യിൽ പൂശി,

ഒരു​ങ്ങി​വ​രു​ന്നു. അഷ്ട​മം​ഗ​ല്യ​വും വി​ള​ക്കും വഹി​ച്ചു് ചില സ്ത്രീ​ക​ളും പൊൻ​കി​ണ്ടി​യേ​ന്തി കു​ര​വ​യി​ട്ടും​കൊ​ണ്ടു് മറ്റു​ചി​ല​രും മു​മ്പേ നട​ക്കു​ന്നു. എല്ലാ​രും​കൂ​ടെ പഞ്ച​വാ​ദ്യ​ദ്ധ്വ​നി​യോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​ത്തെ ആറ്റിൻ​ക​ര​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. ഗം​ഗ​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് സങ്ക​ല്പം. അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു് ഗജ​മു​ഖ​നെ വണ​ങ്ങി മറ്റു ദേ​വ​കൾ​ക്കു അരി​പ്പൂ​വു​മി​ട്ടു് കട​വു​പൂ​ജ​യൊ​ക്കെ ചെ​യ്ത​ശേ​ഷം ഗം​ഗാ​ദേ​വി​യെ തട്ടി​യു​ണർ​ത്തു​ന്നു. അന​ന്ത​രം സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങൾ കു​ളി​ച്ചു്, കി​ണ്ടി​യിൽ ജലം കോരി വാ​ഴ​യി​ല​കൊ​ണ്ടു​മൂ​ടി ‘കട​വ​ട​ക്കം വന്ദി​ച്ചു കര​യിൽ​ക്കേ​റി’ കളി​ച്ചാർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നി​ട്ടു് അഷ്ട​മം​ഗ​ല്യ​വും വി​ള​ക്കും മണ്ണു​നീ​രും മണി​യ​റ​യു​ടെ നടയിൽ വച്ച​ശേ​ഷം, അറ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ ഇരി​ക്കു​ന്ന വധു​വി​നെ കൈ​ത​ട്ടി വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

സീ​താ​സ്വ​യം​വ​രം മണ്ണീർ​കോ​രു പാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു രണ്ടു​മൂ​ന്നു വരികൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

പലേ പ്ര​സി​ദ്ധ കവി​ക​ളും കവ​യി​ത്രി​ക​ളും കു​റ​ത്തി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യ​റി​യാം. രാ​മാ​യ​ണം കു​റ​ത്തി​പ്പാ​ട്ടു് വളരെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ണു്. അതു​പോ​ലെ ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണം കു​റ​ത്തി​പ്പാ​ട്ടു്, നള​ച​രി​തം കു​റ​ത്തി​പ്പാ​ട്ടു്, കു​ട്ടി​ക്കു​ഞ്ഞു​ത​ങ്ക​ച്ചി​യു​ടെ കി​രാ​തം കു​റ​ത്തി​പ്പാ​ട്ടു് ഇവ. ആണ്ടിൽ എത്ര പ്ര​തി​കൾ​വീ​തം വി​റ്റ​ഴി​യു​ന്നു എന്നു പറ​ഞ്ഞ​റി​യി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സം. ഇവയിൽ ചിലതു സാ​ഹി​തീ​ര​സം തു​ളു​മ്പു​ന്ന​വ​യു​മാ​ണു്.

കി​രാ​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു് രണ്ടു പാ​ട്ടു​കൾ താഴേ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

ഇതു തി​ര​ണ്ടു​കു​ളി​ക്കു നാ​യർ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലും​മ​റ്റും ചില ദി​ക്കിൽ മണ്ണാ​ന്മാ​രും ചി​ല​ദി​ക്കിൽ വേ​ല​ന്മാ​രും പാ​ടാ​റു​ള്ള പാ​ട്ടാ​ണു്. അറു​കൂർ കാ​ളി​മാ​രു​ടെ അപ​ദാ​ന​ങ്ങ​ളെ കീർ​ത്തി​ച്ചു​ള്ള​വ​യാ​ണു് മിക്ക പാ​ട്ടു​ക​ളും. ഉടു​ക്കാ​ണു് അതി​നു​ള്ള വാ​ദ്യം. കോ​വ​ല​ന്റെ വര​വു​പാർ​ത്തു് മാധവി എന്ന വേശ്യ ഇരി​ക്കു​ന്ന​താ​യി വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഏതാ​നും വരികൾ താഴേ പകർ​ത്തു​ന്നു.

ഓണ​ക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ രാ​ത്രി​സ​മ​യ​ത്തു് വേ​ല​നും വേ​ല​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തി​യും​കൂ​ടി നായർ ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളിൽ ചെ​ന്നു വീ​ട്ടു​കാ​രെ ഞര​ങ്ങി​യും മൂ​ളി​യും കു​ര​ച്ചും ഉണർ​ത്തീ​ട്ടു് പാ​ടാ​റു​ള്ള ഒരു പാ​ട്ടി​ന്റെ ഏതാ​നും ഭാ​ഗ​മാ​ണു് താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്ന​തു്. ഹരി​ശ്ച​ന്ദ്ര​ന്റെ കഥയെ അധി​ക​രി​ച്ചു് രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു.

വി​ശ്വാ​മി​ത്ര​നും വസി​ഷ്ഠ​നും തമ്മി​ലു​ള്ള ഒരു മത്സ​ര​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി അവർ രണ്ടു​പേ​രും “അരി​ച്ച​ന്തി​ര​പു​രി​യിൽ” എത്തു​ന്നു. രാ​ജാ​വു് അവരെ സിം​ഹാ​സ​ന​ത്തിൽ ഇരു​ത്തീ​ട്ടു്,

എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

എന്നു മു​നി​മാർ മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് കഥാ​രം​ഭം.

ഹരി​ശ്ച​ന്ദ്ര​സു​ത​നായ രോ​ഹി​താ​ശ്വൻ പാ​മ്പു​ക​ടി ഏറ്റു മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കമ്മാ​ള​രിൽ​പെ​ട്ട​വ​രായ ആശാരി, മൂ​ശാ​രി, കരുവൻ, തട്ടാൻ, വേ​ല​ക്കു​റു​പ്പു് എന്നി​ങ്ങ​നെ അഞ്ചു​കൂ​ട്ടർ ഭദ്ര​കാ​ളി​വ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലെ വേല മു​ത​ലാ​യ​വ​യ്ക്കു ചോ​ടു​വ​ച്ചു കോൽ​മ​ണി കി​ലു​ക്കി പാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള കളി​യാ​ണി​തു്. അനേകം പാ​ട്ടു​കൾ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. അവ ആരുടെ കൃ​തി​ക​ളെ​ന്നും എപ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​യ​വ​യെ​ന്നും നിർ​ണ്ണ​യി​പ്പാൻ വി​ഷ​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ദൂ​ത​വാ​ക്യം ഐവർ​ക​ളി​പ്പാ​ട്ടു പ്രാ​ചീ​ന​മാ​ണു്.

ഇപ്പോൾ ഐവർ​ക​ളി കണി​യാ​ന്മാ​രും വേ​ട്ടു​വ​രും ചെ​റു​മ​ന്മാ​രും കളി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. ഒരു പദം​കൂ​ടി ഇവിടെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

പു​ള്ളോ​ന്മാർ പാ​ടി​വ​രു​ന്നു. കേ​ര​ള​ത്തിൽ നാ​ഗാ​രാ​ധ​ന​യ്ക്കാ​യി അനേകം കാ​വു​ക​ളും ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളും ഉണ്ട​ല്ലോ. പു​ള്ളോ​ന്മാർ ഒരു​മാ​തി​രി വീണ വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് സർ​പ്പ​പ്രീ​ത്യർ​ത്ഥം ഈ പാ​ട്ടു​കൾ പാ​ടി​വ​രു​ന്നു. അവർ​ക്കു മാ​ത്ര​മേ പാടാൻ അധി​കാ​ര​മു​ള്ളു. പാ​ണ്ഡ​വ​രു​ടെ കാ​ല​ത്തു അർ​ദ്ധ​ദ​ഗ്ദ്ധ​നായ ഒരു ഐമ്പ​ട​നാ​ഗ​ത്താ​നെ ഒരു പു​ള്ളോ​ത്തി രക്ഷി​ച്ചു വീ​ട്ടിൽ കു​ടി​യി​രു​ത്തി​യ​ത്രേ. അതി​നാൽ പ്ര​സ​ന്ന​നായ നാഗം പു​ള്ള​വ​ന്മാർ പാ​ടു​ന്നി​ട​ത്തു അഹി​ഭ​യം ഉണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു വരം​കൊ​ടു​ത്തു​പോ​ലും.

എന്ന ഗാനം ഇപ്പോ​ഴും പാ​ടാ​റു​ണ്ടു്.

രണ്ടാം​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അതും അന്യ​ത്ര വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ചേർ​ത്ത​ല​പ്പൂ​രം, കൊ​ടു​ങ്ങ​ല്ലൂർ ഭരണി മു​ത​ലായ അവ​സ​ര​ങ്ങ​ളിൽ പാ​ടി​വ​ന്നി​രു​ന്ന പാ​ട്ടാ​ണു്. പ്രാ​യേണ തെ​റി​യാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ങ്കി​ലും നാ​ട്ടി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പ്ര​ധാന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ ഈ “ദ്രു​ത​ക​വി”കൾ ചമൽ​കാ​ര​പൂർ​വം വർ​ണ്ണി​ച്ചു​വ​ന്നു. തി​രു​വ​ല്ലാ മു​ത​ലായ ചില ദി​ക്കു​ക​ളിൽ തെ​റി​യ​ല്ലാ​തെ​യും പൂ​ര​പ്പാ​ട്ടു പാ​ടാ​റു​ണ്ട​ത്രേ. മട്ടു​കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി രണ്ടു​വ​രി ചേർ​ക്കാം.

വര​യി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തു് തെ​റി​യാ​ണു് സാ​ധാ​രണ ചേർ​ക്കാ​റു​ള്ള​തു്. ചില ദി​ക്കു​ക​ളിൽ താഴെ കാ​ണും​പോ​ലെ ഇര​ട്ടി​പ്പും കാണും.

ഗാ​ഥാ​വൃ​ത്ത​ത്തെ​യും പൂ​ര​പ്പാ​ട്ടാ​യി​പ്പാ​ടാം.

പൂ​ര​ക്ക​ളി ചി​ല​ദി​ക്കിൽ വളരെ സഭ്യ​മായ രീ​തി​യിൽ കാ​ണാ​റു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​ല്ലോ. ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തിൽ ചന്ദ്ര​ഗി​രി​പ്പുഴ (പള​നി​യറ) ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ രാ​സ​ക്രീ​ഡാ​ദി പു​രാ​ണ​ക​ഥ​ക​ളെ ഗാ​ന​ങ്ങ​ളാ​ക്കി പാ​ടി​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്.

ചെ​റു​മി​കൾ വട്ടി​ക​ളും കു​ട്ട​ക​ളും നെ​യ്യു​മ്പോൾ പാ​ടു​ന്ന പാ​ട്ടാ​ണി​തു്.

ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് പോ​ക്കു്.

നദി​ക​ളാ​ലും കാ​യ​ലു​ക​ളാ​ലും സമ​ലം​കൃ​ത​മായ കേ​ര​ള​ത്തിൽ പു​രാ​ത​ന​കാ​ലം മു​ത​ല്ക്കേ വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ പാ​ടി​വ​ന്നി​രു​ന്നു. ആറ​ന്മുള, ചമ്പ​ക്കു​ളം എന്നീ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഇപ്പോ​ഴും ആണ്ടി​ലൊ​രി​ക്കൽ വള്ളം​ക​ളി ആഘോ​ഷ​പൂർ​വം നട​ത്താ​റു​ണ്ട​ല്ലോ. ആറ​ന്മുള അപ്പ​ന്റെ പ്രീ​തി​യ്ക്കാ​യി ഓണം സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു നട​ത്തി​വ​രു​ന്ന ചു​ണ്ടൻ​വ​ള്ളം​ക​ളി കാ​ണു​ന്ന​തു കണ്ണി​നു അത്യാ​ന​ന്ദ​പ്ര​ദ​മാ​ണു്. അനേകം ചു​ണ്ടൻ​വ​ള്ള​ങ്ങൾ അണി​നി​ര​ന്നു്, ഒരേ താ​ള​ത്തിൽ പാ​ടു​ന്ന പാ​ട്ടി​നു അനു​കൂ​ല​മാ​യി, മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​തു കാണാം. ചമ്പ​ക്കു​ള​ത്തെ കളി വേ​റൊ​രു​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു്. മി​ഥു​ന​മാ​സ​ത്തിൽ ആറു​ക​ളെ​ല്ലാം നി​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, മൂലം നക്ഷ​ത്ര​ത്തി​ലാ​ണു് കളി നട​ത്തു​ന്ന​തു്. കര​ക്കാർ അത്യു​ന്ന​ത​ങ്ങ​ളായ ചു​ണ്ടു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തും വളരെ നീ​ള​മു​ള്ള​തു​മായ വള്ള​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി അന്നു് ചമ്പ​ക്കു​ള​ത്തു ആറ്റിൽ വന്നു ചേ​രു​ന്നു. ഏതു​ക​ര​യാ​ണു് ജയി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് അറി​വാൻ ഉൽ​സു​ക​രാ​യി ആളുകൾ തീ​ര​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ബി​ഡീ​കൃ​ത​രാ​യി നോ​ക്കി നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു കാണാം. ഒരേ ക്ര​മ​ത്തി​ന​ല്ല വഞ്ചി​ക​ളു​ടെ ഗതി. മത്സ​ര​മാ​ണു് ചമ്പ​ക്കു​ള​ത്തെ വള്ളം​ക​ളി​ക്കു​ള്ള വി​ശേ​ഷം. സ്റ്റീം​ബോ​ട്ടു​കൾ പല​പ്പോ​ഴും അവ​യോ​ടു മത്സ​രി​ച്ചു തോ​റ്റി​ട്ടു​ള്ള​തു ഞാൻ​ത​ന്നെ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.

വള്ളം​ക​ളി​ക്കു രണ്ടു​ത​രം പാ​ട്ടു​കൾ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. ഒരേ കണ​ക്കി​നു എല്ലാ വള്ള​ങ്ങ​ളും മന്ദ​മാ​യി പോ​കു​മ്പോൾ, അഥവാ ഗതി​വേ​ഗം തെ​ല്ലു കു​റ​യ്ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വരു​മ്പോൾ, വച്ചു​പാ​ട്ടാ​ണു് ഉപ​യോ​ഗി​ക്കുക.

എന്ന ഗാനം വച്ചു​പാ​ട്ടാ​യി പാ​ടി​ക്കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. തി​ത്തി​ത്ത—അയ്യ​ത്ത—എന്ന താ​ള​മൊ​പ്പി​ച്ചാ​യി​രി​ക്കും വഞ്ചി മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​തു്.

എന്ന മാ​തി​രി​യി​ലു​ള്ള വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു് ശരി​യാ​യ​വി​ധം പാടി കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ വഞ്ചി മു​ന്നോ​ട്ടു കു​തി​ച്ചു​ചാ​ടു​ന്ന​തു് നമ്മു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​ക്കു​മു​മ്പിൽ കാ​ണും​പോ​ലെ തോ​ന്നും. ഇപ്പോൾ പലരും വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു പാ​ടു​ന്ന​തു പാ​ടേ​ണ്ട രീ​തി​യി​ല​ല്ല.

കെ​ല്പോ—ടെ​ല്ലാ—ജന—ങ്ങൾ​ക്കും—തി​ത്തൈ തക തെ​യ്തൈ​തോ—എന്ന രീ​തി​യിൽ​ത​ന്നെ പാടണം. ഈര​ടി​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ഒരു താ​ളം​ച​വു​ട്ടു​ണ്ടു്. രാ​ത്രി​കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു മൂ​ന്നു​നാ​ലു​നാ​ഴി​ക​ദൂ​രം​വ​രെ കേൾ​ക്കാം.

അമ്പ​ല​പ്പുഴ ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​സ്വാ​മി ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​താ​ണു് ചമ്പ​ക്കു​ള​ത്തെ മൂ​ല​ക്കാ​ഴ്ച. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചു് ഏതോ ഒരു പു​രാ​ത​ന​ക​വി രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മനോ​ജ്ഞ​മായ ഒരു ഗാനം സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഷ​ന്മാ​സി​ക​യി​ലോ​മ​റ്റോ ഒരി​ക്കൽ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. കാ​യം​കു​ള​ത്തു രാ​ജാ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി​യും അതു​പോ​ലൊ​രു ഗാ​ന​മു​ള്ള​താ​യി അറി​യാം. ഇക്കാ​ല​ത്തും വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു വൃ​ത്ത​ത്തിൽ തെ​രു​തെ​രെ ഗാ​ന​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു്.

വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ രാ​ജാ​വു് രാ​മ​പു​ര​ത്തു​വാ​ര്യ​രു​ടെ കു​ചേ​ല​വൃ​ത്ത​മാ​ണു്. പറ​യ​ത്ത​ക്ക​താ​യി ഒന്നു​ര​ണ്ടു കൃ​തി​കൾ മാ​ത്ര​മേ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു മഹാ​ക​വി​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു ഉന്ന​ത​സ്ഥാ​നം കല്പി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാം. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​ക്കാൾ കവി​താ​മർ​മ്മ​ജ്ഞ​രായ കവികൾ ഭാ​ഷ​യിൽ വള​രെ​യു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല.

കാർ​ത്തി​ക​തി​രു​നാൾ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് 945-ൽ വട​ക്കോ​ട്ടു എഴു​ന്ന​ള്ളി​യി​രു​ന്ന അവ​സ​ര​ത്തിൽ ഈ കവിയെ വൈ​ക്ക​ത്തു​നി​ന്നും തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തി​ന്നു കൂ​ട്ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്ന​താ​യി ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​രൻ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ കേ. ആർ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള അവർകൾ, അന്ത​ര​മായ ചില ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഖണ്ഡി​ച്ചു്, മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്താ​ണു് അദ്ദേ​ഹം തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്ന​തെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​മ​ഹീ​പ​തീ​ന്ദ്രൻ വെ​റു​തെ​യോ​ജ​യ​ങ്ങൾ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്രിയ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ മാ​ത്രം അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി ഒന്നും പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ങ്കി​ലും,

എന്ന വാ​ക്കു​കൾ അപ്ര​തി​ഷേ​ധ്യ​മായ ഒരു തെ​ളി​വാ​ണു്. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല പ്ര​സ്തത കൃ​തി​യെ പ്രൗ​ഢ​മായ അവ​താ​രി​ക​യോ​ടും നല്ല ഒരു വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തോ​ടും ഇദം​പ്ര​ഥ​മ​മാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ച​തി​ലും കേ. ആർ അനു​മോ​ദ​നീ​യ​നാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ ഈമാ​തി​രി ആന്ത​ര​ല​ക്ഷ്യ​ങ്ങൾ കൂ​ടാ​തെ​ത​ന്നെ ഈ വസ്തുത തെ​ളി​യി​ക്കാൻ കഴി​യും. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അഷ്ട​പ​ദീ​തർ​ജ്ജ​മ​യിൽ കവി​ത​ന്നെ,

ഈ ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ അല്പ​ഭാ​ഗം ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അവർകൾ കണ്ടി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ 324-ാം വശ​ത്തു് ആദ്യ​ത്തെ ശ്ലോ​ക​ത്തിൽ മഹേ​ന്ദ്ര​ന​രുൾ​ചെ​യ്തി​ട്ടു് അഷ്ട​പ​ദി ഭാ​ഷ​യാ​ക്കു​ന്നു എന്നും അതി​ലേ​ക്കു ‘രാ​മ​പു​ര​ത്തു​ഭ​ഗ​വാൻ കൃ​പ​ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു​മു​ണ്ടു്’ എന്നി​ങ്ങ​നെ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തിൽ​നി​ന്നു ഊഹി​ക്കാം. ആരോ ഗ്ര​ന്ഥം​നോ​ക്കി ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഏതാ​നും​ഭാ​ഗം മാ​ത്രം കു​റി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്ക​ണം. ഏതു മഹി​മ​ഹേ​ന്ദ്ര​നാ​ണെ​ന്നു അന്വേ​ഷി​ച്ചു​പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള ക്ഷമ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യു​മി​ല്ല. എന്നാൽ തൽ​ഭാ​ഗി​നേ​യ​നായ മി. ശ്രീ​ക​ണ്ഠേ​ശ്വ​രം, ജീ. പത്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള സാ​ഹി​ത്യാ​ഭ​ര​ണം നിർ​മ്മി​ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പൊ​ഴേ​ക്കും അഷ്ട​പ​ദി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും അതൊ​ന്നു തു​റ​ന്നു​നോ​ക്കാ​തെ, ഭാഷാ അഷ്ട​പ​ദി​യേ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​ന്നി​ട​ത്തു് ‘രാ​മ​പു​ര​ത്തു​വാ​രി​യർ എഴു​തി​യ​തു്. ഇതു കാർ​ത്തി​ക​തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കല്പ​ന​പ്ര​കാ​രം തീർ​ത്ത​താ​ണു് ’ എന്നി​ങ്ങ​നെ എഴു​തി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കഷ്ട​മാ​യി​പ്പോ​യി. മാ​തു​ല​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം ഭൂമി അസം​ഖ്യം തവണ സൂ​ര്യ​നെ പ്ര​ദ​ക്ഷി​ണം​വ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​ള്ള കഥ മറ​ന്നി​ട്ടു്, പലേ ദി​ക്കു​ക​ളിൽ അദ്ദേ​ഹം മാ​തു​ല​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തോ​ടു മു​റു​കി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു വി​ചി​ത്രം​ത​ന്നെ.

രാ​മ​പു​ര​ത്തു​വാ​രി​യർ മീ​ന​ച്ചിൽ മണ്ഡ​പ​ത്തും​വാ​തു​ക്കൽ ‘രാ​മ​പു​ര​ത്തു ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു സമീ​പ​മു​ള്ള വാ​രി​യ​ത്തു് 900-​ാമാണ്ടിനു മു​മ്പു് ജനി​ച്ചു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാം. അദ്ദേ​ഹം തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വരു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു പ്രൗ​ഢ​വ​യ​സ്ക​നും നല്ല​ലോ​ക​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ജ്ഞ​നും ആയി​രു​ന്നു എന്നു് കു​ചേ​ല​വൃ​ത്തം വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാൽ അറി​യാം. 930-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കാണു് മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ മഹാ​രാ​ജാ​വു് വയ്ക്ക​ത്തെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി​യ​തു്. അന്നു വാ​ര്യർ​ക്കു് കു​റ​ഞ്ഞ​പ​ക്ഷം മു​പ്പ​തു​വ​യ​സ്സെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു ന്യാ​യ​മാ​യി​വി​ചാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. അതിൽ കൂ​ടി​യി​രി​ക്കാ​നേ അവ​കാ​ശ​മു​ള്ളു.

കവി​യു​ടെ ജന​ന​ത്തേ​യും വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തേ​യും​പ​റ്റി യാ​തൊ​ര​റി​വും നമു​ക്കു ലഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അച്ഛൻ ഒരു നമ്പൂ​രി​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ചെ​യ്യി​ച്ച​തു് അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി കേ. ആർ. പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നു. ആവോ? വാ​സ്ത​വ​മാ​യി​രി​ക്കാം. കവി അവ​രെ​പ്പ​റ്റി മൗനം അവ​ലം​ബി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ദാ​രി​ദ്ര​ത്തി​ലാ​ണു് വളർ​ന്നു​വ​ന്ന​തെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു സം​ശ​യ​മി​ല്ല. സ്വ​ദേ​ശ​ത്തു ഒരു കു​ടി​പ്പ​ള്ളി​ക്കൂ​ടം കെ​ട്ടി നി​ത്യ​വൃ​ത്തി കഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കേ ഏതോ രോഗം പി​ടി​പെ​ട്ടി​ട്ടോ ദാ​രി​ദ്ര്യ​ശാ​ന്തി​യ്ക്കാ​യി​ട്ടോ വയ്ക്ക​ത്ത​പ്പ​നെ ഭജ​നം​പാർ​ത്തു് അവിടെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. അക്കാ​ല​ത്താ​ണു് വഞ്ചി​രാ​ജ്യ​സം​സ്ഥാ​പ​ക​നായ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് അവിടെ എഴു​ന്ന​ള്ളി​യ​തു്. അവി​ടു​ത്തേ ദർശനം ലഭി​ച്ചാൽ ദാ​രി​ദ്ര്യം ശമി​ക്കു​മെ​ന്നു് വാ​രി​യർ​ക്കു തോ​ന്നി. ഏതാ​നും ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ ഓല​യിൽ​കു​റി​ച്ചു് അതും​കൊ​ണ്ടു് ബോ​ട്ടു​ക​ട​വിൽ എത്തി. തി​രി​ച്ചെ​ഴു​ന്ന​ള്ള​ത്തു സമ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഭൃ​ത്യ​മു​ഖ്യ​ന്മാർ വഴി​ക്കു രാ​ജ​സ​ന്ദർ​ശ​നം ലഭി​ക്കാ​യ്ക​യാൽ കു​ണ്ഠി​ത​പ്പെ​ട്ടു്, ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ കൂ​ടി​ത്തി​ക്കി​ക്ക​യ​റി മു​ന്ന​ണി​യിൽ​വ​ന്നു. അന​ന്ത​രം മു​ട്ട​റ്റം വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​റ​ങ്ങി പ്ര​ശ​സ്തി​പ​ദ്യ​ങ്ങൾ എഴു​തി​യി​രു​ന്ന ഓല​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങൾ പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു നി​ല​കൊ​ണ്ടു. ഈ കാഴ്ച ഗം​ഭീ​രാ​ശ​യ​നായ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു ഒരു സ്മി​ത​രേഖ അങ്കു​രി​പ്പി​ച്ചു കാണണം. അതു വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു കല്പി​ച്ചു. രണ്ടു​മൂ​ന്നു പദ്യ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ച​ശേ​ഷം വാ​ര​രെ​ക്കൂ​ടെ ബോ​ട്ടിൽ കയ​റ്റി​ക്കൊ​ള്ളാൻ കല്പ​ന​യു​ണ്ടാ​യി. വഞ്ചി​പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ ഒരു വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു​ണ്ടാ​ക്കാൻ അവി​ടു​ന്നു ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു.

എന്നു കവി​ത​ന്നെ പാ​ടീ​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ.

കവി വൈ​ക്ക​ത്തു പെ​രും​തൃ​ക്കോ​വി​ല​പ്പ​നേ​യും ഗു​രു​ജ​ന​ത്തെ​യും സം​സ്മ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു അവ​സ​രോ​ചി​ത​മായ ഒരു കഥ തെ​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് വാ​ര്യ​രെ പരീ​ക്ഷി​പ്പാൻ​നോ​ക്കി; ബു​ദ്ധി​മാ​നായ വാ​ര്യ​രോ? മഹാ​രാ​ജാ​വി​നേ​യും പരീ​ക്ഷി​പ്പാൻ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി.

എന്നി​ങ്ങ​നെ തന്റെ ഇം​ഗി​ത​ത്തേ ഭം​ഗി​യാ​യി സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം കു​ചേ​ല​വൃ​ത്ത​ത്തെ അധി​ക​രി​ച്ചു ഗാനം ചമ​ച്ചു. കല്പാ​ല​ക്ക​ട​വിൽ വഞ്ചി എത്തി​യ​പ്പൊ​ഴേ​ക്കും കവി​ത​യും അവ​സാ​നി​ച്ചു​വ​ത്രേ. പക്ഷേ ബു​ദ്ധി​ശാ​ലി​യായ മഹാ​രാ​ജാ​വു് പരീ​ക്ഷ​യിൽ പരാ​ജി​ത​നാ​യി​ല്ല. കു​റെ​ക്കാ​ലം കവിയെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു താ​മ​സി​പ്പി​ച്ചു. ഊണി​നും മറ്റും വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ഏർ​പ്പാ​ടു​ക​ളൊ​ന്നും കല്പി​ച്ചു ചെ​യ്തി​ല്ല. വാ​ര​രാ​ക​ട്ടെ പക്ക​ത്തൂ​ണു​ക​ഴി​ച്ചു നന്നേ വി​ഷ​മി​ച്ചു. അതി​നി​ട​യ്ക്കു അഷ്ട​പ​ദി തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്ക എന്ന ഹൃ​ദ്യ​മെ​ങ്കി​ലും ദുർ​ഭ​ര​മായ ഭാ​ര​വും അദ്ദേ​ഹം വഹി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യ്‍വ​ന്നു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ഭ​ക്ത​നാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അതു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ആശ്വാ​സ​പ്ര​ദ​മാ​യ് തോ​ന്നി​യി​രി​ക്ക​ണം. വാ​ണീ​ദേ​വി​യു​ടെ കാൽ​ച്ചി​ല​മ്പൊ​ച്ച​പോ​ലെ മഞ്ജു​ള​മാ​യും എന്നാൽ ഭാ​വ​ഗർ​ഭ​മാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്ന ഗീത ഗോ​വി​ന്ദം​തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് സാ​മാ​ന്യ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു സാ​ധി​ക്കു​മോ? ഭഗ​വൽ​കൃ​പ​യാ അതു് പൂർ​ത്തി​യാ​ക്കീ​ട്ടു് നാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോവാൻ അദ്ദേ​ഹം അനു​വാ​ദം ചോ​ദി​ച്ചു. അവി​ടു​ന്നു് കല്പി​ച്ച​നു​വാ​ദ​വും നല്കി. എന്നാൽ കവി പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്ന​പോ​ലെ യാ​തൊ​രു പാ​രി​തോ​ഷി​ക​വും ലഭി​ച്ചി​ല്ല. പക്ഷേ കല്പാ​ല​ക്ക​ട​വിൽ എത്തി​യ​പ്പൊ​ഴെ​ക്കും പള്ളി​ബോ​ട്ടു തയ്യാ​റാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന​തും താ​സീൽ​ദാ​രും മറ്റു ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തും കണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം വി​സ്മ​യാ​കു​ല​നാ​യി. ഓഹോ! ഭഗവാൻ കു​ചേ​ല​നോ​ടെ​ന്ന​പോ​ലെ മഹാ​രാ​ജാ​വു് തന്നോ​ടും പെ​രു​മാ​റാ​നാ​ണു് കല്പി​ച്ചു​റ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് ആ കവീ​ന്ദ്ര​നു് ഇപ്പോൾ മന​സ്സി​ലാ​യി. ബോ​ട്ടു​കൾ അടു​ത്ത സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം കവിയേ ഉപ​ച​രി​ക്കാൻ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ തയ്യാ​റാ​യി നി​ന്നി​രു​ന്നു. മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കൃ​പാ​തി​രേ​ക​ത്താൽ മു​ട്ടി​പ്പോയ കവി ഒടു​വിൽ സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ അവി​ട​ത്തെ സ്ഥി​തി​യൊ​ക്കെ പാടേ മാ​റി​യി​രു​ന്നു. അവിടെ ഒന്നാം​ത​രം ഒരു ഗൃഹം സർ​ക്കാർ​ചെ​ല​വിൽ നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം കണ്ണീർ​വാർ​ത്തു. സമീ​പ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളും വാ​ര​രു​ടെ ചി​ല​വി​ലേ​ക്കു വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു​വ​ത്രേ.

ഈ ഐതി​ഹ്യ​ത്തിൽ അവി​ശ്വ​സ​നീ​യ​മായ യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ആ രാ​ജ​കേ​സ​രി തന്റെ പ്ര​താ​പാ​ന​ല​നിൽ പ്ര​ബ​ല​ന്മാ​രായ ശത്രു​മ​ന്ന​വ​ന്മാ​രെ​യും പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാ​രെ​യും ശല​ഭ​പ്രാ​യ​രാ​ക്കി​യെ​ങ്കി​ലും, അവി​ടു​ത്തേ ഹൃദയം കു​സു​മ​പേ​ല​വ​വും കരു​ണാ​ശീ​ത​ള​വും ആയി​രു​ന്നു എന്നു തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്ന അനേകം കഥ​ക​ളു​ണ്ടു്. അന്നു നട​ന്ന​താ​യി പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ക്രൂ​ര​കൃ​ത്യ​ങ്ങ​ളിൽ മി​ക്ക​വ​യും സ്വാ​മി​ഭ​ക്താ​ഗ്ര​ഗ​ണ്യ​നായ രാ​മ​യ്യൻ രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ നന്മ​യേ മാ​ത്രം പു​ര​സ്ക​രി​ച്ചു​ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​ണു്.

ഈ സംഭവം നട​ന്ന​കാ​ല​ത്തു് രാ​മ​യ്യൻ​ദ​ളവ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. അല്ലെ​ങ്കിൽ കവി തന്റെ കവി​ത​യിൽ ആ ആധു​നി​ക​കൗ​ട​ല്യ​നെ സം​സ്മ​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നോ?

കവി ‘അന്ന​ദാ​ന​പ്ര​ഭു’ എന്നു സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ പെ​രും​തൃ​ക്കോ​വി​ല​പ്പ​നെ​യും തൽ​ഭ​ക്ത​നും അന്ന​ദാ​ന​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു തു​ല്യ​നും ആയ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നേ​യും സ്തു​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കഥ​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു.

ഈ വരി​കൾ​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നേ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ഐതി​ഹ്യം ശരി​യാ​ണെ​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു. ദരി​ദ്ര​നായ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു അന​ന്താ​ല​യം​വ​രെ പോ​കു​ന്ന​തി​നു അവ​സ​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്ത​തു മഹാ​രാ​ജാ​വാ​ണ​ല്ലോ. പി​ന്നീ​ടു് കാ​ണു​ന്ന അന​ന്ത​പു​ര​വർ​ണ്ണന കേൾ​വി​ക​ളെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി ചെ​യ്ത​താ​യ്‍വ​രാ​നേ ന്യാ​യ​മു​ള്ളു. അന​ന്താ​ല​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഇത്ര മനോ​ഹ​ര​മായ ഒരു വർ​ണ്ണന ഇതിനു മു​മ്പും പിൻ​പു​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. മു​ഴു​വ​നും ഇവിടെ പകർ​ത്തി​യാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു ആഗ്ര​ഹം തോ​ന്നു​ന്നു? എന്തു​ചെ​യ്യാം? കട​ലാ​സ്സി​ന്റെ ദൗർ​ല്ല​ഭ്യം​കൊ​ണ്ടു് ആ അഭി​ലാ​ഷ​ത്തെ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തു​ക​യേ തര​മു​ള്ളു.

പ്ര​സ്തുത വർ​ണ്ണ​ന​യി​ലു​ള്ള ഈ ഈരടി കവി​യു​ടെ വക്‍ശി​ല്പി​ത്വ​ത്തി​നും സാ​ക്ഷ്യം​വ​ഹി​ക്കു​ന്നു. ബഹു​സ​ഹ​സ്രം വേ​ല​ക്കാ​രു​ടേ​യും അനേകം കരി​വീ​ര​ന്മാ​രു​ടേ​യും സഹാ​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അനേക ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് വളരെ ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നാ​ണ​ല്ലോ ഈ പാറ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള​തു്. സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രാ​രും വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ ഇക്കാ​ര്യം സു​സാ​ധ്യ​മ​ല്ല. എന്നി​ട്ടും കവി പറ​യു​ന്ന​തു് ‘ആ കല്ലു് ഓടി​വ​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു്—അതു മാ​ത്ര​മോ? താനേ മു​ഖ​മ​ണ്ഡ​പ​മാ​യി ഭവി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു ഇതിൽ​പ​രം ഭം​ഗി​യാ​യി മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ആജ്ഞാ​ശ​ക്തി​യെ എങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ക്കും. മറ്റു കവികൾ പത്തു​വ​രി​കൾ​കൊ​ണ്ടു വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ഒരു​വ​രി​യിൽ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു ഇതി​നാൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്നി​ല്ലേ?

ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ പരി​സ​ര​ങ്ങ​ളെ​ഒ​ക്കെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു്, കവി പറ​യു​ന്നു;-

ഇതു വെറും അതി​ശ​യോ​ക്തി​യാ​ണെ​ന്നു ചിലർ വി​ചാ​രി​ച്ചേ​ക്കാം. അല്ല പര​മ​ഭ​ക്ത​നായ കവി​യു​ടെ ഹൃദയം അന​ന്താ​ല​യ​ദർ​ശ​നോ​ന്മു​ഖ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അന്തർ​ദൃ​ഷ്ടി​ക്കു ഇവ​യൊ​ക്കെ കല്ലും മരവും ആയി കാ​ണ്മാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. എത്ര​യോ പേർ ദി​വ​സേന ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ദർ​ശ​ന​ത്തി​നു പോ​കു​ന്നു. അവരിൽ ചിലർ ശീ​വേ​ലി​പ്പു​ര​യു​ടെ തൂ​ണു​ക​ളിൽ കൊ​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള​തും വാ​ത്സ്യാ​യ​ന്ന​വി​ധി​ക​ളേ ഉദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന​തും ആയ അശ്ലീ​ല​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളേ നോ​ക്കി നോ​ക്കി ചു​റ്റി​ന​ട​ന്നി​ട്ടു് ഒടു​വിൽ ഒന്നു തൊ​ഴു​തും​വ​ച്ചു പോ​കു​ന്നു. മറ്റു​ചി​ലർ അവിടെ വന്നു​കൂ​ടു​ന്ന സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മട്ടും പകി​ട്ടും​ഒ​ക്കെ നോ​ക്കി രസി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നട​ക്കു​ന്നു. അപൂർ​വം ചില സു​കൃ​തി​കൾ​മാ​ത്രം സാ​ക്ഷാൽ അന​ന്ത​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ന്റെ കമ​നീ​യ​വി​ഗ്ര​ഹ​ത്തെ ദർ​ശി​ച്ചു ആന​ന്ദാ​ശ്രു​ക്കൾ പൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​ക്കാ​ണാം. അക്കൂ​ട്ടർ​ക്കു് ആ വി​ഗ്ര​ഹ​ത്തെ ശി​ലാ​മ​യ​മാ​യി കാ​ണു​വാ​നേ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. ബ്ര​ഹ്മ​ജ്ഞ​ന്മാർ​ക്കു അപ​രോ​ക്ഷാ​നു​ഭൂ​തി​യാ​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പര​മാ​ന​ന്ദം​ത​ന്നെ ഭക്ത​ന്മാർ​ക്കു ഈ വി​ഗ്ര​ഹ​ത്തി​ന്റെ ദർ​ശ​ന​മാ​ത്ര​ത്താൽ ലഭി​ക്കു​ന്നു.

അന​ന്ത​രം കവി ദശാ​വ​താ​ര​ങ്ങ​ളിൽ​വ​ച്ചു് അത്യു​ത്ത​മം കൃ​ഷ്ണാ​വ​താ​ര​മാ​ണെ​ന്നു സമർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു.

എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന ഏതാ​നും വരി​ക​ളിൽ പരി​സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന ഭക്തി​പാ​ര​വ​ശ്യം തു​ഞ്ച​ത്തു​ഗു​രു​ക്ക​ളു​ടെ ഭക്തി​യോ​ടു് ഏതാ​ണ്ടു് കി​ട​പി​ടി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു പറയാം.

ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ബാ​ല​ലീ​ല​ക​ളെ വി​വ​രി​ച്ച​ശേ​ഷ​മേ വാ​രി​യർ കഥ​യി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ഇതു് അത്യ​ന്തം ഉചി​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ഭക്ത​ജ​ന​പ​രി​ത്രാ​ണ​പ​രാ​യ​ണ​ത​യാ​ണ​ല്ലോ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ കു​ചേ​ലോ​പാ​ഖ്യാ​ന​ത്തി​നു വിഷയം. ഭഗ​വാ​ന്റെ സതീർ​ത്ഥ്യ​നാ​യി​രു​ന്ന കു​ചേ​ലൻ ഭക്തി​യിൽ മു​ഴു​കി​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ദാ​രി​ദ്ര്യ ചി​ന്ത​കൂ​ടാ​തെ സു​ഖ​മാ​യി കഴി​യ​വേ, സതീ​ര​ത്ന​മെ​ങ്കി​ലും, ഭർ​ത്താ​വോ​ളം വി​ര​ക്ത​യാ​യി തീർ​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന ബ്രാ​ഹ്മി​ണി ഒരു ദിവസം പറ​ഞ്ഞു:-

എത്ര അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മായ വാ​ക്കു​കൾ! ഓരോ വാ​ക്കും അർ​ത്ഥ​വ​ത്താ​ണു്. “അവി​ടു​ന്നു് ബ്ര​ഹ്മ​ധ്യാ​ന​നി​ര​ത​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ, എന്റെ പതി​യാ​ണു്, അതാ​യ​തു്, എന്നെ പരി​പാ​ലി​ക്കാ​നു​ള്ള ചുമതല അവി​ട​ത്തേ​ക്കു​ണ്ടു് എന്നു​ള്ള കഥ തീരെ വി​സ്മ​രി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. എല്ലാ​വർ​ക്കും ബ്ര​ഹ്മ​ധ്യാ​നൈ​ക​നി​ര​ത​രാ​യി​രി​ക്കു​വാൻ കഴി​യു​മോ? എന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു വി​ശ​പ്പും ദാ​ഹ​വും ഒക്കെ ഉണ്ടു്. ദാ​രി​ദ്ര്യ​പീ​ഡ​യെ​ക്കാൾ വലു​താ​യി ഗൃ​ഹ​ഭാ​രം വഹി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു മറ്റൊ​രു സങ്ക​ടം ഉണ്ടാ​കാ​നി​ല്ല. എന്നാൽ അവി​ട​ത്തേ​ക്കു് അതിനു പരി​ഹാ​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കു​വാൻ ഒരു പ്ര​യാ​സ​വു​മി​ല്ല. സാ​ക്ഷാൽ ലക്ഷ്മീ​പ​തി​യും അവി​ടു​ത്തെ പ്രി​യ​വ​യ​സ്യ​നു​മായ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ കടാ​ക്ഷ​ലാ​ഭം ഉണ്ടാ​യാൽ മതി​യ​ല്ലോ” പോ​രെ​ങ്കിൽ,

അതി​നാൽ രാ​വി​ലേ​ത​ന്നെ ദ്വാ​ര​കാ​പു​രി​യി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട​ണ​മെ​ന്നു ആ സതീ​ര​ത്നം പറ​ഞ്ഞു.

അവ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളിൽ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ അനാ​സ്ഥ​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു തെ​ല്ലു​പോ​ലും ഈർഷ്യ സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ‘മു​ല്ല​പ്പൂ​മ്പൊ​ടി​യേ​റ്റു​കി​ട​ക്കും കല്ലി​നു​മു​ണ്ടാ​മൊ​രു​സൗ​ര​ഭ്യം’ എന്ന കവി​വാ​ക്യം പര​മാർ​ത്ഥ​മ​ല്ലേ. എന്നാൽ ആ ബു​ദ്ധി​ശാ​ലി​നി ഒരു വലിയ തന്ത്രം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ കാണാൻ നാ​ളെ​ത്ത​ന്നെ പു​റ​പ്പെ​ട​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ഭഗ​വ​ല്ലീ​ന​ചി​ത്ത​നായ ഭർ​ത്താ​വു പോ​കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു് അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ പറ്റി.

എന്നു് അനു​കൂ​ല​മായ മറു​പ​ടി​ത​ന്നെ അവൾ​ക്കു ലഭി​ച്ചു. നേരം വെ​ളു​ക്കും​മു​മ്പേ, വി​പ്ര​ഭാ​മി​നി താൻ യാ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട​ന്ന ധാ​ന്യ​ത്തെ

കു​ചേ​ല​നാ​ക​ട്ടെ,

ജപി​ച്ചു​ജ​പി​ച്ചു്

പാ​ഴാ​ക്കാ​തെ ആ ഭക്ത​ശി​രോ​മ​ണി നട​ന്നു​ന​ട​ന്നു് ഗ്രാ​മ​ന​ഗ​രാ​ദി​ക​ളെ​യൊ​ക്കെ കട​ന്നു് മു​ന്നോ​ട്ടു പോകവേ, രാ​മാ​നു​ജ​സ്മ​ര​ണ​യാൽ രോ​മാ​ഞ്ച​മ​ണി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ചി​ന്ത​തു​ട​ങ്ങി.

ഈ സംശയം ഉദി​ച്ച ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ അസ്ത​മി​ച്ചു.

ഈ മാ​തി​രി ആക്ഷേ​പ​സ​മാ​ധാ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹം ദ്വാ​രാ​വ​തി​യി​ലെ​ത്തി. നഗ​ര​വർ​ണ്ണന അതി​മ​നോ​ജ്ഞ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അത്ര​മാ​ത്ര​മോ

പൂർ​വ്വ​ക​വി​ക​ളാൽ അചും​ബി​ത​ങ്ങ​ളും അതീ​വ​സു​ന്ദ​ര​ങ്ങ​ളു​മായ ഈമാ​തി​രി ആശ​യ​ത​ല്ല​ജ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്, കു​ചേ​ല​വൃ​ത്ത​ത്തി​നു് ഒന്നാം​കി​ട​യി​ലു​ള്ള കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു മാ​ന്യ​സ്ഥാ​നം നൽ​കു​ന്ന​തി​നു നമ്മെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ബാ​ഹ്യ​പ്ര​കൃ​തി​വർ​ണ്ണ​ന​യിൽ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ള​മോ അതിൽ കവി​ഞ്ഞോ ഇരി​ക്കു​ന്ന പാടവം വാ​രി​യർ രസ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചി​ത്രീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലും പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. ദ്വാ​രാ​വ​തീ​ദർ​ശ​ന​ത്താൽ കു​ചേ​ല​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ അങ്കു​രി​ച്ച ആന​ന്ദ​രൂ​പ​മായ സാ​ത്വി​ക​ഭാ​വം വി​യർ​ത്തൊ​ലി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ദേ​ഹ​ത്തിൽ കണ്ട​ക​രൂ​പേണ പ്രാ​കാ​ശ്യം അട​യു​ന്ന​തും അനു​കൂ​ല​മായ കാ​റ്റു് ഭം​ഗ​പ​ര​മ്പ​ര​ക​ളിൽ​ക്കൂ​ടെ വഞ്ചി​യേ എങ്ങ​നെ​യോ അതു​പോ​ലെ ഭക്തി​പ​വ​നൻ വന്നു് ആ ദേ​ഹ​ത്തെ ഭാ​ഗ്യ​പാ​രാ​വാ​ര​പ​ര​മ്പ​ര​യി​ലൂ​ടെ മാ​റി​മാ​റി എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ദ്വാ​രാ​വ​തി​യെ പൂ​കി​ക്കു​ന്ന​തും കവി നമു​ക്കു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ചെ​റു​ശ്ശേ​രി​യെ​പ്പോ​ലെ കവി​താ​ന​താം​ഗി​യെ അടി​മു​ത​ല്ക്കു മു​ടി​വ​രെ അല​ങ്കാ​ര​മ​ണി​യി​ച്ചു ശ്വാ​സം​മു​ട്ടി​ക്കു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തി​ല​ല്ല ഈ കവി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ആ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നോ​ടാ​ണു് അധിക സാ​ദൃ​ശ്യം. ഏറ്റ​വും കു​റ​ഞ്ഞ​വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അർ​ത്ഥ​ത്തെ ചമൽ​ക്കാ​ര​ജ​ന​ക​മാ​വും​വ​ണ്ണം സ്ഫു​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഉപ​ക​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളെ മാ​ത്ര​മേ അദ്ദേ​ഹം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.

ചെ​റു​ശ്ശേ​രി കാ​ണി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു കു​ചേ​ല​നെ ഒട്ടു​വ​ള​രെ പരി​ഹ​സി​പ്പി​ച്ചു. എന്നാൽ ആ ഭക്ത​ശി​രോ​മ​ണി​യെ പരി​ഹാ​സ്യ​നാ​യ് ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാൻ ഭക്ത​നായ വാ​രി​യർ​ക്കു മന​സ്സു​വ​ന്നി​ല്ല. ‘ആ ചി​ല്പം​സ​ഖൻ മാ​ഹാ​മാർ​ഗ്ഗം അല​ങ്ക​രി​ച്ച’താ​യി​ട്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ചി​ത്ര​ണം​ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

വയസനെ, ‘ഏഴു​ര​ണ്ടു​ല​കു​വാ​ഴി​യായ തമ്പു​രാൻ’ ഏഴാം​മാ​ളി​ക​യി​ലി​രു​ന്നു കണ്ടി​ട്ടു്

പര​മാർ​ത്ഥ​മ​ല്ലേ? അതി​ധീ​ര​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലും കര​യി​ക്കു​ന്ന സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അപ്പോ​ഴെ​ങ്ങും അദ്ദേ​ഹം ഒരു​തു​ള്ളി​ക്ക​ണ്ണീർ പൊ​ഴി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഇപ്പോൾ അഭൂ​ത​പൂർ​വ്വ​മാ​യു​ണ്ടായ ഈ ബാ​ഷ്പോ​ദ്ഗ​മ​ത്തെ ഉൾ​ക്ക​ണ്ണു​കൊ​ണ്ടു കണ്ടി​ട്ടു് വാ​രി​യർ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ക​യും ഭഗ​വാ​ന്റെ സൗ​ഹാർ​ദ്ദ​ത്തി​നു​ള്ള മധു​രി​മ​യേ​യും ദീ​നാ​നു​ക​മ്പ​യു​ടെ തള്ളി​ച്ച​യേ​യും ഓർ​ത്തു് ഭക്തി​പ​ര​വ​ശ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. നോ​ക്കുക,

അത്ര​മാ​ത്ര​മോ?

അതു​കൊ​ണ്ടും അവ​സാ​നി​ച്ചി​ല്ല

ഇങ്ങ​നെ മനോ​ഹ​ര​മായ ഒരു ചി​ത്രം ചമ​ച്ചി​ട്ടു് ‘സത്വം​കൊ​ടു​പ്പാ​നാ​യി’ ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന പൊ​ടി​ക്ക​യ്യാ​ണു് അടു​ത്ത വരികൾ.

ലക്ഷ്മീ​ദേ​വി സാ​ധാ​രണ പ്ര​ഭു​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ മാ​ത്ര​മേ കടാ​ക്ഷി​ക്കാ​റു​ള്ളു. ഇപ്പോ​ഴാ​ക​ട്ടെ, ഭഗവാൻ പള്ളി​പ്പാ​ണി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ഈ ദരി​ദ്ര​ജീ​വി​യു​ടെ കാൽ കഴു​കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന​തു കാണ്‍ക​യാൽ, ദേ​വി​യു​ടെ ‘ഭള്ളൊ​ഴി​ഞ്ഞു’വത്രേ.

ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ​ത​ന്നെ വി​സ്മ​രി​ച്ചു​കാ​ണു​മോ എന്നു​ള്ള ശങ്ക​യോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​പ്പെ​ട്ട കു​ചേ​ല​നു്,

എന്നു​തു​ട​ങ്ങി ഭഗവാൻ പൂർ​വ്വ​സ്മ​ര​ണ​ക​ളെ ഓരോ​ന്നാ​യി വി​വ​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു്.

എന്നി​ങ്ങ​നെ അവൽ​പൊ​തി ചോ​ദി​ച്ചു വാ​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴു​ണ്ടായ ആന​ന്ദാ​തി​ശ​യം വാ​ചാ​മ​ഗോ​ച​രം​ത​ന്നെ.

ഭഗവാൻ കല്ലും നെ​ല്ലും കലർ​ന്ന അവലിൽ ഒരു​പി​ടി വാ​യി​ലാ​ക്കി; രണ്ടാ​മ​തും വാ​രു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ലക്ഷ്മീ​ദേ​വി,

എന്നു തടു​ക്ക​യും ഭഗവാൻ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറ​ക​യും ചെ​യ്തു.

പതി​ന്നാ​ലു​ലോ​ക​ത്തെ​യും തന്റെ ജഠ​ര​ത്തി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഭഗ​വാ​നു വി​പ്ര​പ​ത്നി കൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ച കല്ലും നെ​ല്ലും നി​റ​ഞ്ഞ അവ​ലി​ന്റെ ഒരു​പി​ടി​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞു​പോ​ലും!

ഇങ്ങ​നെ സം​ഭാ​ഷ​ണം നട​ത്തി​യ​ശേ​ഷം മു​കു​ന്ദൻ ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞു:-

ഇപ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള സൽ​ക്കാ​ര​വ​ച​ന​ങ്ങൾ​ക്കു കു​ചേ​ലൻ ഉചി​ത​മായ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

അന​ന്ത​രം, “ദി​വ്യ​ര​ത്ന​പ്ര​കാ​ശം​കൊ​ണ്ട​ത്ര രാ​ത്രി​യ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും നവ്യ​മാ​രു​ണോ​ദ​യ​മ​ടു​ക്കുക”യാൽ യാ​ത്ര​ചോ​ദി​ച്ചു സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ആ ഭക്തൻ ഭഗ​വ​ദ്ദർ​ശ​ന​ത്താ​ലു​ണ്ടായ ആന​ന്ദ​ത്തി​നി​ട​യ്ക്കു് തന്റെ ആഗ​മ​നോ​ദ്ദേ​ശം നി​ശ്ശേ​ഷം മറ​ന്നു​പോ​യി. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹം വെ​റും​കൈ​യ്യോ​ട​ല്ല, പോ​യ​തെ​ന്നു വാ​രി​യർ നമ്മെ സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

“മാ​ത്ര​പോ​ലും ധന​ഹീ​ന​നായ വി​പ്രൻ മു​കു​ന്ദ​നെ മാ​ന​സം​കൊ​ണ്ടെ​ടു​ത്തി​ട്ടു കൂടെ കൊ​ണ്ടു​പോ​യ്” പോരേ! ഇതിൽ​പ​രം എന്തു​വേ​ണം.

ഒക്കെ ഓർ​ത്തോർ​ത്തു യാ​ത്രാ​ക്ലേ​ശം അറി​യാ​തെ നട​ന്നു​പോയ വി​പ്ര​ശ്രേ​ഷ്ഠ​നു ഗൃ​ഹ​മ​ടു​ക്കാ​റാ​യ​പ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു പത്നി​യു​ടെ ഓർമ്മ വന്നു.

എന്നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചിന്ത.

എന്നി​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ആത്മ​തി​ര​സ്കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഗൃഹം സമീ​പി​ച്ച കു​ചേ​ലൻ ‘കാ​ര്യ​മാ​നു​ഷ​നോ​ളം’ സു​ന്ദ​ര​നാ​യ്ത്തീർ​ന്ന​തും “സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശ​നാ​യ​തും” അറി​ഞ്ഞ​തേ​യി​ല്ല. ഇല്ല​മി​രു​ന്ന ദി​ക്കും അടു​ത്ത​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളും, “രണ്ടാം​ദ്വാ​ര​കാ​പ​ട്ട​ണ​മാ​യി​ട്ട​ഗ്രേ കാണ”പ്പെ​ട്ടു. “എല്ലാം​കൊ​ണ്ടും കു​ശ​സ്ഥ​ലീ​പ​ട്ട​ണ​ത്തോ​ടൊ​ത്തി​രി​ക്കും ഇല്ലം” കണ്ടി​ട്ടു് ‘ഈശ്വ​രാ വഴി​പി​ഴ​ച്ചു​ഞാ​നും’ എന്നു അദ്ദേ​ഹം വി​ഷ​മി​ച്ചു​പോ​യി.

എന്നു​പോ​ലും അദ്ദേ​ഹം സം​ശ​യി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പത്നി,

കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു “പാ​ടീ​ര​ശ്രീ​തും​ഗ​മ​ഞ്ച​ത്തി​ന്മേ​ലി​രു​ത്തി,

“പങ്ക​ജാ​ക്ഷ​കൃ​പ​കൊ​ണ്ടു മു​ട്ടി കു​ചേ​ലൻ. അന​ന്ത​രം ഉണ്ടായ വൃ​ത്താ​ന്ത​ങ്ങൾ എല്ലാം പത്നി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹം ഭഗ​വാ​ന്റെ മഹി​മാ​തി​ശ​യ​ത്തെ പത്നി​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു. ഈ പരി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി,

ഈ കഥാ​സം​ക്ഷേ​പ​ത്തിൽ​നി​ന്നു കവി​ത​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തേ​യും കവി​യു​ടെ രച​നാ​പാ​ട​വ​ത്തേ​യും പറ്റി വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് സാ​മാ​ന്യ​മായ ഒരു ബോധം ഉണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. കവി ഒന്നാം​ത​രം ഒരു വാക്‍ശി​ല്പി​യാ​ണു്. കവി​ത​യെ അന്യൂ​ന​വാ​ക്ശി​ല്പ​ത്തി​നു മകു​ടോ​ദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​യും വി​ള​ങ്ങു​ന്നു. മധു​ര​മ​ധു​ര​ങ്ങ​ളായ പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ സമീ​ചീ​ന​മായ സന്നി​വേ​ശ​വും ആശ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​തു​മ​യും രസ​ഭാ​വാ​ദി​ക​ളു​ടെ പരി​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തിൽ കവി പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ പാ​ട​വ​വും, കാ​വ്യ​ഗാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ ശോഭയെ ഉദ്ദീ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഉപ​യു​ക്ത​മായ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള മി​ത​മായ അലം​കാ​ര​പ്ര​യോ​ഗ​വും മാ​ധു​ര്യ​പ്ര​സാ​ദ​സം​ത്വാ​ദി​ഗു​ണ​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​ഷ്ക​ല​ത​യും ആലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ കവി​ത​യ്ക്കു തു​ല്യ​മാ​യി ഞാൻ ഒന്നേ​ഒ​ന്നു​മാ​ത്ര​മേ കാ​ണു​ന്നു​ള്ളു. അതു് ഈ കാ​വ്യ​ത​ല്ല​ജ​ത്തി​ന്റെ ഗു​ണ​പൗ​ഷ്ക​ല്യ​ത്തെ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ആസ്വ​ദി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു് കവിയെ യഥോ​ചി​തം സല്ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ശ്രീ​വീ​ര​മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​ദേ​വ​നെ പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ച സഹൃ​ദ​യ​ത്വ​ത്തിൽ സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന കവിത ആകു​ന്നു.

ഈ കവി​യു​ടെ വക​യാ​യി അഷ്ട​പ​ദി​യു​ടെ സ്വ​ത​ന്ത്ര​തർ​ജ്ജമ മാ​ത്ര​മേ ഇപ്പോൾ അറി​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ളു. അതു ഒരു തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണെ​ന്നു ആരും ശങ്കി​ച്ചു​പോ​കാ​തി​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അത്ര മനോ​ജ്ഞ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

മൂ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഒരു പാ​ദ​വും അതി​ന്റെ തർ​ജ്ജി​മ​യും ചു​വ​ടേ​ചേർ​ക്കു​ന്നു.

ഇതു തമി​ഴിൽ​നി​ന്നു ഭാ​ഷ​യി​ലേ​ക്കു സം​ക്ര​മി​ച്ച ഒരു വൃ​ത്ത​മാ​ണു്. പതി​നെ​ട്ടു സി​ദ്ധ​ന്മാ​രെ​ന്നു വാ​ഴ്ത്ത​പ്പെ​ടു​ന്ന ജ്ഞാ​നി​കൾ സം​സാ​ര​ത്തെ സാ​ഗ​ര​മാ​യും ശരീ​ര​ത്തെ കപ്പ​ലാ​യും കല്പി​ച്ചു് കപ്പൽ​പ്പാ​ട്ടു​കൾ രചി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​യും അല്ലാ​തെ​യും ചില കല്പി​ത​പാ​ട്ടു​കൾ ഭാ​ഷ​യിൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇതു “പതി​നെണ്‍ചി​ത്തർ​കൾ” പാ​ട​ലു​ക​ളിൽ ഒന്നി​ന്റെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​കു​ന്നു.പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു ലൗ​കി​ക​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ ആധാ​ര​മാ​ക്കി ക്ഷു​ദ്ര​ക​വി​ക​ളും കപ്പൽ​പാ​ട്ടു​കൾ രചി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ഒരു ആധു​നി​ക​ഗാ​നം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

കേ​വു​വ​ള്ള​ക്കാർ വള്ളം ഊന്നി​ക്കൊ​ണ്ടു പോ​കു​മ്പോൾ ശ്ര​മ​പ​രി​ഹാ​രാർ​ത്ഥം പാ​ടു​ന്ന പാ​ട്ടാ​ണി​തു്. തീ​വ​ണ്ടി​യും ബോ​ട്ടു​സർ​വീ​സും വരു​ന്ന​കാ​ല​ത്തി​നു മു​മ്പു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​നി​ന്നു് വഞ്ചി​യിൽ പല​പ്പോ​ഴും തി​രു​വ​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു വരേ​ണ്ട​താ​യി എനി​ക്കു വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. വഞ്ചി​ക്കാർ പാ​ടു​ന്ന പാ​ട്ടിൽ ചിലതു മന​സ്സിൽ പതി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഒരു​വ​രി പാ​ടി​ക്ക​ഴി​യു​മ്പോൾ എതിരേ വഞ്ചി വരു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു–വള്ളം വട​ക്കേ​പോ, തെ​ക്കേ​പോ! അരി​കേ​പോ–എന്നൊ​ക്കെ വള്ള​ക്കാ​രൻ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യും. കേൾ​പ്പാൻ ബഹു​ര​സ​മാ​ണു്. ഒന്നു​ര​ണ്ടു​വ​രി​കൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഇതാ​ണു് അതി​ന്റെ പോ​ക്കു്.

പല മട്ടു​ക​ളിൽ പാ​ടാ​റു​ണ്ടു്. ഒരു പാ​ട്ടി​ന്റെ ചില വരികൾ താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

പ്രാ​യേണ തമി​ഴും മല​യാ​ള​വും കലർ​ന്ന ഭാ​ഷ​യാ​യി​രി​ക്കും.

ഇതു ഞാ​റ്റു​വേ​ല​ക്കാ​ല​ത്തു ചെ​റു​മി​കൾ പാ​ടു​ന്ന​താ​ണു്. ഒരാൾ തല​പ്പാ​ട്ടു പാടും. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം ഏറ്റു​പാ​ടി​ക്കൊ​ള്ളും. വളരെ ശ്ര​വ​ണ​മ​ധു​ര​മാ​യി​രി​ക്കും.

ശൂർ​പ്പ​ണ​ഖാ​നാ​സി​ക​കേ​ര​ദ​ന​മാ​ണു കഥ.

ഇങ്ങ​നെ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ അവ​സാ​ന​മി​ല്ല, ഈ പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ പല​തി​നും സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​വാ​നേ അവ​കാ​ശ​മി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടാ​യേ​ക്കാം. എന്നാൽ അവ​രോ​ടു് ഒരു​വാ​ക്കു പറ​യാ​നു​ണ്ടു്. നാ​ടോ​ടി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം, അവയിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ മു​ത​ലാ​യ​വ​യേ​പ്പ​റ്റി അറി​വാൻ സമു​ദാ​യ​മ​ദ്ധ്യേ ഇപ്പോൾ വലിയ താൽ​പ​ര്യം ജനി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നാ​ല​ണ​യ്ക്കു കി​ട്ടു​മാ​യി​രു​ന്ന വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടു​ക​ളെ, സം​സ്ക​രി​ച്ചു ഭീ​മ​മായ ഒരു അവ​താ​രി​ക​യോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചു് അഞ്ചു​രൂ​പാ​വി​ല​യ്ക്കു മദ്രാ​സ് സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ല​ക്കാർ വി​റ്റു​വ​രു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക. നാ​ടോ​ടി ഗാ​ന​ങ്ങ​ളാ​ലാ​ണു് അതാ​തു​കാ​ല​ത്തെ സാ​ധാ​രണ ജന​ത​യു​ടെ യഥാർ​ത്ഥ​ജീ​വി​ത​രീ​തി നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നു നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം. വലിയ ദേ​ശീ​യ​പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളും മറ്റും സമാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു്, നവീ​നാ​ശ​യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​ച​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നേ​താ​ക്ക​ന്മാ​രെ​യും നേ​തൃ​മ്മ​ന്യ​ന്മാ​രെ​യും​കാൾ ഈ കവികൾ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​യാ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. അവർ പാ​ട്ടു​കൾ നിർ​മ്മി​ച്ചു തെ​രു​വു​നീ​ളെ നട​ന്നു പാ​ടു​ന്നു. പത്തു​പേർ കൂ​ടു​ന്ന ദി​ക്കി​ലൊ​ക്കെ അവരെ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടാ​വാം. തീ​വ​ണ്ടി​ക്കു​ള്ളി​ലും ടി​ക്ക​റ്റു​വാ​ങ്ങാ​തെ അവർ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു. വൃ​ത്ത​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളോ വ്യാ​ക​ര​ണ​വി​ധി​ക​ളോ അവരെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ രാ​ജ്യ​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളും അവരെ ബാ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. പൊ​തു​ജ​ന​ജി​ഹ്വ​കൾ എന്നു് സ്വയം അഭി​മാ​നി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​ക്കാ​രും, ജയി​ലി​നെ കോ​വി​ലാ​യി കല്പി​ക്ക​ത്ത​ക്ക ധീ​ര​ത​യു​ള്ള നേ​താ​ക്ക​ന്മാ​രും പറവാൻ കൂ​സു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഇക്കൂ​ട്ടർ തു​റ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. പോ​ലീ​സു​കാർ അവ​രു​ടെ​നേ​രെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ക​പോ​ലു​മി​ല്ല. അതി​നാൽ പത്ര​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്ക​യും സഭ​ക​ളിൽ ഹാ​ജ​രാ​വു​ക​യും ചെ​യ്യാ​റി​ല്ലാ​ത്ത ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യ്ക്കും നവീ​നാ​ശ​യ​ങ്ങ​ളെ സം​ക്ര​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഇവർ​ക്കു് നല്ല സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവരും ജീ​വി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടേ.

കവി ആരെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. ക—കാ—കി—എന്നി​ങ്ങ​നെ അക്ഷ​ര​ക്ര​മ​ത്തി​ലാ​ണു് ഓരോ പദ്യ​വും. കവി​ത​യ്ക്കു നല്ല ഒഴു​ക്കു​ണ്ടു്. ചില ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ഭക്ത​ന്മാർ ഇപ്പോ​ഴും ചൊ​ല്ലി​വ​രു​ന്നു.

ആദ്യ​ത്തെ​യും അവ​സാ​ന​ത്തെ​യും പദ്യ​ങ്ങൾ​മാ​ത്രം ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇതു് ബാ​ല്യ​ദ​ശ​യിൽ ഞാൻ ദി​വ​സേന ചൊ​ല്ലി​വ​ന്നി​രു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു് ആരെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല.

ഇങ്ങി​നെ​യാ​ണാ​രം​ഭം. വി​ഭ​ക്തി​യേ​ക്കാൾ ഭക്തി മി​ക​ച്ചു​നി​ന്ന ഒരു കവി എന്നു​മാ​ത്രം അറി​യാം.

ഈ കൃ​തി​യു​ടെ കർ​ത്താ​വു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം വി​വേ​ക​കീർ​ത്ത​ന​വും എഴു​തി​യ​തെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഇതു മു​ഴു​വൻ പകർ​ത്താ​തി​രി​ക്കാൻ മന​സ്സു​വ​രു​ന്നി​ല്ല.

രാ​മാ​യ​ണം​ക​ഥ​യെ ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു പദ്യ​ങ്ങ​ളി​ലാ​യി സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കവിത നന്നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇതു് ചങ്ങം​കു​ള​ങ്ങ​രെ ശങ്ക​ര​വാ​ര്യർ എന്ന വി​ദ്വൽ​ക​വി രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം വൈ​ദ്യ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലും ജ്യോ​തി​ഷ​ത്തി​ലും നി​പു​ണ​നായ ഒരു പര​മ​ഭാ​ഗ​വ​ത​നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും 963-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കു ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യെ​ന്നു ചു​ന​ക്കര മി: രാ​മ​വാ​രി​യർ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു.

1. നല്ല​തു​വ​രു​വാ​നാ​യ് ഞാനിഹ നിൻ​പ​ദ​ക​മ​ല​യു​ഗം​തൊ​ഴു​ന്നേൻ അല്ല​ല​ക​റ്റീ​ടു​ക​സ​ത​തം​ചൊ​ല്ലാർ​ന്നൊ​രു​മ​ല​മ​കൾ​കാ​ന്ത വെ​ല്ല​ണ​മേ​രി​പു​ക​ല​മെ​ല്ലാം വല്ല​ഭ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും​ഞാൻ ചങ്ങൻ​ക​ള​മ​മ്പി​ന​ശ​ങ്കര ചന്ദ്ര​ക​ലാ​ഭ​ര​ണ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ ശശി​ശേ​ഖ​ര​ശ​ങ്ക​ര​പു​ര​ഹ​ര​പ​ശു​നാ​ഥ​സു​രേ​ശ്വ​ര​വ​ന്ദിത പശു​വിൻ​ക​ണ​വ​ന്നു​ടെ​ചു​മ​ലിൽ​കു​ടി​കൊ​ള്ളും നാഥ ജയജയ.
2. മതി​ക​ല​ചൂ​ടി​ന​നിൻ​കൃപ മര​ണം​വ​രു​മ​ള​വിൽ​തോ​ന്നുക അതി​ബ​ല​മൊ​ട​ന്ത​ക​വൈ​രിൻ ശര​ണം​നീ​യ​ല്ലാ​തി​ല്ലേ മതി​ബ​ല​മൊ​ട​ന്ത​ക​ന​ങ്ങൊ​രു ഗദ​യു​മെ​ടു​ത്തി​ങ്ങു​വ​രു​മ്പോൾ ചങ്ങൻ​കു​ള​മ​മ്പി​ന​ശ​ങ്ക​ര​ച​ന്ദ്ര​ക​ലാ​ഭ​ര​ണ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ ശശി​ശേ​ഖര ജയജയ
3. ശി​ല്പം​നിൻ​കോ​പ്പു​ക​ളെ​ല്ലാം​പ​നി​മ​തി​യും​ഭ​സ്മ​ക്കു​റി​യും സർ​പ്പ​ങ്ങ​ളു​മെ​ല്ലു​മെ​ലി​മ്പും സര​സ​മ​താ​യു​ള്ളൊ​രു​പെ​ണ്ണും ശി​ല്പാ​കൃ​തി​യോ​ടൊ​രു​മാ​നു​മുൾ​പ്പൂ​വിൽ​വി​ള​ങ്ങു​ക​നാഥ ചങ്ങ​ങ്കു​ള​മ​മ്പി​ന​ജ​യ​ജയ
4. വാ​ഴ​ണ​മേ പല​നാൾ​ഞാ​നിഹ ശോ​ഭ​യൊ​ടി​ങ്ങൂ​ഴി​യിൽ​നാഥ കോ​ഴ​വ​രു​ത്ത​രു​തേ​വാ​ക്കി​നു കോ​ല​ത്തി​നു​മ​രു​തേ​പോ​റ്റി പാ​ഴു​പെ​ടാ​തു​ള്ളൊ​രു​ജ​ന്മം പാ​ഴാ​യ്ക്ക​ള​യാ​തെ​സു​ഖി​പ്പാൻ ചങ്ങ​ങ്കു​ള​മ​മ്പി​ന​ജ​യ​ജയ
5. യഞ്ചി​ത്തേ​പ​ഞ്ചാ​ക്ഷ​ര​മി​തു​നെ​ഞ്ചിൽ​ക​നി​വോ​ടു​ജ​പി​പ്പാൻ പഞ്ച​ശ​രാ​രേ വര​മ​രു​ളുക സഞ്ചി​ത​വര ശങ്ക​ര​ശം​ഭോ സഞ്ചി​ത​മ​ങ്ങാ​ധി​യു​മൻ​പി​ലൊ​ഴി​ച്ച​രു​ളുക വ്യാ​ധി​യു​മ​നി​ശം ചങ്ങ​ങ്കു​ള​മ​മ്പി​ജ​യ​ജയ

ഇതു് അകാ​രാ​ദി​യാ​യി രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വാ​രെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല.

ഈ സ്തോ​ത്രം ഇദം​പ്ര​ഥ​മ​മാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ചു​ന​ക്കര രാ​മ​വാ​രി​യർ അവർകൾ സഹൃ​ദ​യ​ന്മാ​രാൽ സർ​വ്വ​ഥാ അനു​മോ​ദ​നീ​യ​നാ​കു​ന്നു. ഞാൻ 1???87-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കു് തല​വ​ടി​യിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു്—മഹാ​പ​ണ്ഡി​ത​നായ കി​ട്ടാ​യി ആശാ​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു—എന്നോ​ടു് ഇതി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ തലവടി ഈശ്വ​ര​വാ​രി​യ​രെ​പ്പ​റ്റി വളരെ പു​ക​ഴ്ത്തി പറ​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഒരു ഭാ​ഗ​വ​തം ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യും ആ മഹാൻ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​താ​യി ഓർ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇപ്പോൾ പ്ര​സി​ദ്ധീ​കൃ​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ​വ​തം ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​യാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു ഞാൻ അന്യ​ത്ര പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹം 913-​ാമാണ്ടു് ജനി​ച്ചു അഞ്ചാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ പി​ത്ത​ശൂ​ല​യാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കണ്ണു​കൾ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി. അതിൽ പി​ന്നീ​ടു സക​ല​തും അദ്ദേ​ഹം കേ​ട്ടു പഠി​ച്ച​താ​ണു്. ഉപാ​ദ്ധ്യാ​യ​വൃ​ത്തി​യി​ലും ഈശ്വ​ര​ധ്യാ​ന​ത്തി​ലും ഏർ​പ്പെ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം ജീ​വി​തം നയി​ച്ചു​പോ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മര​ണ​കാ​ല​ത്തെ, തച്ഛി​ഷ്യാ​ഗ്ര​ഗ​ണ്യ​നായ രാ​മ​സ്വാ​മി​ശാ​സ്ത്രി​കൾ,

***

(ഒരു വരി പൊ​ടി​ഞ്ഞു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു)

എന്നി​ങ്ങ​നെ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം ചില ആട്ട​ക്ക​ഥ​ക​ളും പലേ സ്തോ​ത്ര​ങ്ങ​ളും രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യ​റി​യാം.

കു​ട്ടി​ക​ളെ ഉറ​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഈ കീർ​ത്ത​ന​ത്തെ താ​രാ​ട്ടാ​യി വട​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം ചന്ദ്രാ​പ്ര​സ്സു​കാർ കീർ​ത്ത​ന​പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇതും ടി പ്ര​സ്സു​കാർ മു​ഴു​വ​നും പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

തൃ​ക്ക​ണ്ടി​യൂ​ര​പ്പ​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ വാ​ഴ്ത്തു​ന്ന ഈ കീർ​ത്ത​നം ഭക്തി​ര​സ​പ്ര​ചു​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മാതൃക—

ഇതു മഹാ​ക​വി ഇര​യി​മ്മൻ​ത​മ്പി അരി​പ്പാ​ട്ടു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. കള​ഞ്ഞു​പോ​കാ​തി​രി​പ്പാൻ​വേ​ണ്ടി മു​ഴു​വൻ ഇവിടെ പകർ​ത്തു​ന്നു.

1. ശ്രീ​മൽ​ക്ക​ല്പ​ദു​മൂ​ല​സ്ഥ​ല​മ​തി​ല​മല സ്വ​ണ്ണ​പി​റ്റേ​നി​ഷ​ണ്ണം പ്രേ​മാ​വേ​ശേ​ന​ചേർ​ത്ത​ങ്ങി​നെ​യി​രു​പു​റ​വും ദേ​വ​സേ​നാ​ഞ്ച​വ​ല്ലീം സാ​മോ​ദം നാ​ര​ദാ​ദി​പ്ര​വ​ര​മു​നി​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു തത്വോ​പ​ദേ​ശാൽ ക്ഷേ​മം കെ​ല്പ്പോ​ടു​ന​ല്കും ഗജ​മു​ഖ​സ​ജം ഷണ്‍മു​ഖം കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേ
2. ഗൗ​രീ​സൂ​നോ! മഹ​ത്ത്വം തവ​സ​ക​ല​മ​റി​ഞ്ഞു​ള്ള​വ​ണ്ണം സ്തു​തി​പ്പാൻ പോരാ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മേ​തും ദ്വി​ര​സ​ന​പ​തി​യാ​മാ​ദി​ശേ​ഷ​ന്നു​പോ​ലും പാരം നി​സ്സാ​ര​നെ​ന്നാ​കി​ലു​മ​ഹ​മ​ധു​നം ഭക്തി​കൊ​ണ്ടി​സ്തു​തി​ക്കാ– യാ​രം​ഭി​ച്ചേൻ പ്ര​സാ​ദി​ച്ച​രു​ളുക കരു​ണാ​വാ​രി​ധേ! കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
3. ദീ​പി​ക്കും ദി​വ്യ​ര​ത്നാ​ഞ്ചിത കന​ക​കി​രീ​ടാ​ക​നും തൻ​സ​മീ​പം പ്രാ​പി​ച്ചു​ള്ളോ​രു​കാ​ളി​ന്ദി​യൊ​ടു​പ​മ​യെ​ഴും ചരു​പൂ​ഞ്ചാ​യൽ​താ​നും ആപ​ദ്ധ്വാ​ന്ത​ങ്ങൾ​നീ​ക്കും നി​ടി​ല​ത​ട​മി​ളം തി​ങ്കൾ​താ​നും​മ​നോ​ഭൂ– ചാ​പ​ശ്രീ​ചേർ​ന്ന ചി​ല്ലീ​ല​ത​ക​ളു​മ​ക​മേ ചേർ​ത്തു​ഞാൻ കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
4. ചന്തം​ചി​ന്തു​ന്ന ചെ​ന്താ​മ​ര​യി​തി​ളി​ട​യിൽ​പ്പു​ക്കു പൂ​ന്തേ​നൊ​ഴു​ക്കിൽ സന്തോ​ഷം​പൂ​ണ്ടു​നീ​ന്തും ഭ്ര​മ​ര​വി​ല​സി​തം​ചേർ​ന്ന നേ​ത്ര​ങ്ങ​ളും​തേ അന്ത​ശ്രീ​നാ​സി​കാ​ഭം​ഗി​യു​മ​ന​ഘ​മ​ണീ കണ്ഡ​ലോ​ല്ലാ​സി​ഗ​ണ്ഡം ദന്ത​ശ്രീ​ചേർ​ന്ന​ദ​ന്ത​ച്ഛ​ദ​മ​തു​മ​നി​ശം ചി​ന്ത്യ​ഞാൻ കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
5. ആതം​ക​ധ്വാ​ന്ത​ദൂ​രീ​ക​രണ നി​പു​ണ​മാം ചാ​രു​മ​ന്ദ​സ്മി​ത​ശ്രീ ശീ​ത​ജ്യോ​ത്സ്നാ​ഭി​രാ​മം തവ​തി​രു​മു​ഖ​വും ചന്ദ്ര​നെ​ക്കൈ​വി​ടാ​തെ ഭാ​തൃ​സ്നേ​ഹേ​ന​ചേർ​ന്നി​ട്ട​ഴ​കൊ​ടു​മ​രു​വും കണ്ഠ​വും ദി​വ്യ​ശം​ഖാ. ചേ​തോ​മോ​ഹം​വ​രു​ത്തും ധ്വ​നി​യൊ​ടു​ഹൃ​ദ​യേ ചേർ​ത്തു​ഞാൻ​കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
6. വേലും ചക്രം ച ശംഖും വര​വി​ത​ര​ണ​വും ചാ​ല​വേ​ചേർ​ത്ത​തൃ​ക്കൈ നാലും താ​രാ​ളി​നീ​രാ​ജി​ത​മ​ണി​കി​ര​ണോ​ല്ലാ​സി വക്ഷഃ​പ്ര​ദേ​ശം ചേ​ലോ​ടാ​ക്ക​ങ്ക​മ​ത്തിൻ നി​റ​മ​തു​ക​ല​രും ചേ​ല​വും രത്ന​കാ​ഞ്ചീ– മാ​ലാ​ല​ങ്കാ​ര​വും​തേ മന​സി​ക​രു​തി​ഞാ​നാ​ദ​രാൽ കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
7. ചാ​രു​ത്വം​ചേർ​ന്നൊ​രൂ​രു​ദ്വ​യ​വു​മ​തു​ലി​തം ജാ​നു​ജം​ഘാ​യു​ഗം​തേ ഗൗ​രീ​ദേ​വി​ക്കു​വാ​ത്സ​ല്യ​മൊ​ട​തി​ക​തു​കം ചേർ​ത്തി​ടും പൊൻ​ചി​ല​മ്പും ആരാ​ധി​ക്കും​ജ​നാ​നാ​മ​ഭി​മ​ത​മ​രു​ളും കല്പ​വൃ​ക്ഷ​പ്ര​വാ​ളം പാ​രാ​തെ​ക​ണ്ടു​നി​ത്യം തവ​പ​ദ​യു​ഗ​ളം​ചേർ​ത്തു ചി​ത്തേ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
8. എന്നും​മ​ച്ചി​ത്ത​രം​ഗേ തവ​പ​ദ​യു​ഗ​വും ജം​ഘ​ജാ​നൂ​രു​മ​ദ്ധ്യം പൊ​ന്നും കാ​ഞ്ചീ ച രോ​മാ​വ​ലി​വ​ടി​വി​യ​ലും മാ​റി​ടം ബാ​ഹു​നാ​ലും പി​ന്നെ​ക്ക​ണ്ഠ​ഞ്ച കർ​ണ്ണാ​ഭ​ര​ണ​യു​ഗ​മൊ​ടാ​സ്യേ​ന്ദു​വും പൊൻ​കി​രീ​ടം കു​ന്നിൻ​ക​ന്യാ​കു​മാ​രാ​കൃ​തി​മു​ഴു​വ​ന​ഹോ കണ്ടു​ഞാൻ കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
9. വാനോർ മു​പ്പ​ത്തു​മു​ക്കോ​ടി​യു​മ​സു​ര​ഭ​യം തെ​ല്ലു​മി​ല്ലാ​തെ​മോ​ദാൽ വാ​ണീ​ടു​ന്നൂ ഭവാ​നു​ണ്ടൊ​രു​ശ​ര​ണ​മ​വർ​ക്കെ​ന്നു​മെ​ന്നു​ള്ള ധൈ​ര്യാൽ ഞാനും ത്വൽ​പാ​ദ​ദാ​സ്യം ശര​ണ​മി​തി​നി​ന​ച്ചി​ങ്ങു വാ​ഴു​ന്നു​നി​ത്യം സേ​നാ​നീ​ദേ​വ​വേ​ലാ​യുധ മമ ദു​രി​തം നീ​ക്കു​വാൻ കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
10. ആരോ​ഗ്യം നി​ത്യ​മാ​യു​സ്സ​വി​ക​ല​മ​ഴി​വി​ല്ലാ​ത്ത സമ്പ​ദ്വി​ലാ​സം പാരം വി​ദ്യാ​ന​വ​ദ്യം പു​ന​ര​ഖി​ല​ക​ലാ​കൗ​ശ​ലം വം​ശ​പു​ഷ്ടി സാ​ര​ജ്ഞാ​നാ​ദി​നാ​നാ ഗു​ണ​മി​തു​വ​രു​വാൻ കാരണം ത്വൽ​ക​ടാ​ക്ഷം കാ​രു​ണ്യം​പോൽ​ക്ക​ലർ​ന്നി​ങ്ങ​ടി​യ​ന​രു​ളു​വാൻ ഞാ​നി​താ​കൈ​തൊ​ഴു​ന്നേൻ.
11. ആരു​ണ്യം ചെ​മ്പ​ര​ത്തി​ക്ക​ല​സ​ത​യെ വളർ​ത്തു​ന്നി​തെ​ന്ന​ല്ല ചി​ത്രം താ​രു​ണ്യാം​ഗേ ചി​ചി​ത്രാ​ഭ​ര​ണ​മ​ണി​ക​ളാ​യാ​ന്തി മാ​ണി​ക്യ​ഭാ​വം താ​രു​ണ്യം നി​ത്യ​പൂർ​ണ്ണം കഴലിണ തൊ​ഴു​വോർ​ക്കു​ന്ന​തിം ചേർ​ത്തു​മു​ന്നം കാ​രു​ണ്യാം​ഭ​സ്സാ​ന്നാൽ​പ്ര​വ​ഹ​തി സരിതം യസ്യ​ത​സ്മൈ​ന​മോ​സ്തു.
12. സേ​നാ​നീം ശ്രീ​കു​മാ​രം ഗു​ഹ​മ​ന​ല​ഭ​വം ഷണ്‍മു​ഖം താ​ര​കാ​രിം സൂ​നാ​സ്ത്രാ​ഭ​ഞ്ച​ശ​ക്തി​സ്പൃ​ഹ​ര​നു​മ​ചല ക്രൗ​ഞ്ച​ഛേ​ദ​പ്ര​വീ​ണം ദീ​നാ​ലം​ബം​മ​യൂ​രം​സ​ന​മ​പി പ മഹാ​സേന മദ്രീന്ദ്രകന്യാ-​ സൂനം സ്ക​ന്ദം​വി​ശാ​ഖം ശര​ജ​ന​മ​നി​ശം ഭാ​വ​യേ​കാർ​ത്തി​കേ​യം.
13. നബ്ര​ഹ്മ​ണ്യ​ന്യ​ഭാ​വോ ഭവ​തി​ബ​യെ​ത​സ്സ​ച്ചി​ന്ദാ​ന​ന്ദ​രൂ​പം ദബ്ര​ഹ്മ​ണ്യ​പ്ര​സം​ഗഃ ക്വ​ചി​ദ​പി​ന​പൂ​ന​ര്യ​ച്ച​രി​ത്രേ​പ​വി​ത്രേ സു​ബ്ര​ഹ്മ​ണ്യോ​വ​ദാ​ന്യഃ പര​മ​ശി​വ​സു​ത​സ്സർ​വ്വ​ഗീർ​വ്വാ​ണ​വ​ന്ദ്യഃ സു​ബ്ര​ഹ്മ​ണ്യ​ശ്ശ​ര​ണ്യോ ഭവതു മമ മു​ദേ​സർ​വ​ദാ പാർ​വ​തേയ.

എന്നി​ങ്ങ​നെ​തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.

തെ​ക്കൻ​ക​വി​ത​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. തമിഴ് പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ ഇട​യ്ക്കി​ടെ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

നമ്പ്യാ​രു​ടെ കൃ​തി​യാ​യി​രി​ക്കു​മോ എന്തോ?

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഒരു സ്തു​തി അതി​ലു​ണ്ടു്. കവി​ത​യ്ക്കു നല്ല ഒഴു​ക്കു​ണ്ടെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ, വലിയ വി​ശേ​ഷ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

പാ​ടു​ന്ന ഈ പാ​ട്ടു് സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു സു​ന്ദ​ര​കൃ​തി​യാ​കു​ന്നു.

എന്നാ​രം​ഭി​ച്ചു് പര​വ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളി​ലാ​യി കഥ അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കവി​ത​യ്ക്കു വലിയ ഗു​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

വാ​ഴു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു്,

വെ​ന്നു് കേ​ട്ടി​ട്ടു്,

ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് പോ​ക്കു്. അമ്പ​ല​പ്പുഴ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു തെ​ക്കു​മാ​റി തെ​ക്കേ​വാ​ട​യ്ക്കു തൊ​ട്ട​ടു​ത്തു് പു​ത്തൻ​പു​ര​യ്ക്കൽ എന്നൊ​രു വീ​ടു​ണ്ടു്. അവിടെ സാ​മാ​ന്യം നല്ല വ്യുൽ​പ​ന്ന​നാ​യി കൃ​ഷ്ണൻ​ത​മ്പി എന്നൊ​രാൾ മു​മ്പു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നായ ഒരു കവി രചി​ച്ച​താ​ണു് പാ​ലാ​ഴി​മ​ഥ​നം പാ​ട്ടു്.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ആദ്യ​ത്തെ ഗാനം വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടാ​ണു്. നാ​ല്പ​ത്തി​എ​ട്ടു​ഗാ​ന​ങ്ങൾ ഉള്ള ഈ കൃതി സാ​മാ​ന്യം വലു​താ​ണു്.

ഇതു് കൊ​ച്ചീ​രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ തമ്പു​രാ​ക്ക​ന്മാ​രി​ലോ തമ്പു​രാ​ട്ടി​മാ​രി​ലോ ആരെ​ങ്കി​ലും രചി​ച്ച​താ​യി​രി​ക്ക​ണം.

ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് മൂ​ന്നാം​പാ​ദ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭം.

തു​ള്ള​ലി​ലെ മൂ​ന്നാ​ലു​വ​രി ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഇതു ആധു​നി​ക​മാ​ണു് അപ്പൻ​ത​മ്പു​രാൻ​തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് പേ​രു​വ​യ്ക്കാ​തെ രചി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു. അവി​ടു​ത്തേ​ക്കു പ്രാ​ചീ​ന​ക​വി​ക​ളെ​പ്പോ​ലും അനു​ക​രി​ച്ചു് കാ​വ്യ​ര​ചന ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു് വി​രു​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ണു്. ഒന്നാം​പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ തോ​ല​ന്റെ കൃ​തി​യെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള

“മാ​ടിൻ​കൊ​ടി​മ​ട​വാ​രേ”എന്ന ശ്ലോ​കം അവി​ടു​ത്തേ​താ​ണെ​ന്നു് ടീ. കെ. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ അവർകൾ എനി​ക്കു എഴുതി അയ​ച്ചു​ത​രി​ക​യും കോ​ട്ട​യ്ക്കൽ​വ​ച്ചു് അവി​ടു​ന്നു​ത​ന്നെ എന്നോ​ടു കല്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ, ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള പദ്യ​വും തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു ഇപ്പോൾ അറി​യു​ന്നു. ’ഈ കൃതി കു​ഞ്ഞു​ക്കു​ട്ടൻ’ തമ്പു​രാ​ന്റേ​താ​ണെ​ന്നു ഖണ്ഡി​ത​മാ​യി​ട്ട​റി​യാം.

ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ സേ​നാ​പ​തി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഈ കു​ടും​ബ​ക്കാർ മറ്റു​ചില പ്ര​ധാന കു​ടും​ബ​ക്കാ​രെ​പ്പോ​ലെ വട​ക്കു​നി​ന്നു അമ്പ​ല​പ്പു​ഴെ​വ​ന്നു താമസം തു​ട​ങ്ങി​യ​വ​രാ​ണു്. ഇപ്പോൾ ഈ കു​ടും​ബം തീരെ ക്ഷ​യി​ച്ചു​പോ​യി. 1000-​ാമാണ്ടിനു മു​മ്പു് ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു വെ​ള്ളൂർ​ക്കു​റു​പ്പു് രചി​ച്ച​താ​ണു് ബാ​ണ​യു​ദ്ധം തു​ള്ളൽ.

പഴ​യ​ക​വിത എന്നൊ​രു ഗു​ണ​മ​ല്ലാ​തെ ഇതിൽ വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

ഹനു​മ​ദുൽ​പ​ത്തി തി​രു​വാ​തി​ര​പ്പാ​ട്ടു് പ്രാ​ചീ​ന​കൃ​തി​യാ​ണു്. കവി​താ​ഗു​ണം കു​റ​യും. ഉചി​ത​പ​ദ​ങ്ങൾ കി​ട്ടാ​തെ കവി പല​ദി​ക്കി​ലും ഞെ​രു​ങ്ങു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നു​ന്നു.

എന്നാ​ണു് പ്രാ​രം​ഭം.

ഇതും തി​രു​വാ​തിര കളി​യ്ക്കാ​യ് രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു കൃ​തി​യാ​കു​ന്നു. കവിത നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

മട്ടിൽ രൂ​പ​സൗ​ഭാ​ഗ്യം​തി​ക​ഞ്ഞ

മു​ല്ലാ​യു​ധാർ​ത്തി മു​ഴു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ഉർ​വ്വ​ശി മധ്യ​മ​പാ​ണ്ഡ​വ​നാൽ ധി​ക്കൃ​ത​യാ​യ് ഭവി​ക്കു​ന്ന കഥ ഇതിൽ സര​സ​മാ​യ് വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇതു ഒരു തു​ള്ളൽ​പാ​ട്ടാ​ണു്. അതു് 972 മു​ത​ല്ക്കു് 1011 വരെ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന കി​ളി​മാ​നൂർ ഉമാ​ദേ​വി​ത​മ്പു​രാ​ട്ടി​യു​ടെ കൃ​തി​യാ​ണു്. ഈ വി​ദു​ഷീ​ര​ത്നം കരീ​ന്ദ്രൻ എന്ന വി​ഖ്യാ​ത​നായ വി​ദ്വാൻ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ മാ​താ​വാ​യി​രു​ന്നു. അവി​ടു​ത്തേ​ക്കു് കാ​വ്യാ​ലം​കാ​രാ​ദി​ക​ളി​ലും പു​രാ​ണേ​തി​ഹാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും അസാ​മാ​ന്യ​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും ഭർ​ത്താ​വാ​യി​രു​ന്ന കി​ഴ​ക്കാ​ഞ്ചേ​രി നമ്പൂ​രി​പ്പാ​ട്ടി​ലെ സാ​ഹ​ച​ര്യം ഈ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ന്നും പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. പതി​നേ​ഴാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സി​ലാ​ണ​ത്രേ വി​ദ്വാൻ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​നെ പ്ര​സ​വി​ച്ച​തു്. അവി​ടു​ത്തെ സഹോ​ദ​ര​നായ രാ​ഘ​വ​വർ​മ്മ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ, പാർ​വ​തീ​റാ​ണി തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ പള്ളി​ക്കെ​ട്ടു കഴി​ച്ചു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു താ​മ​സ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, ഈ വി​ദു​ഷി​യും കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു പോ​വു​ക​യും റാ​ണി​യു​ടെ സഖ്യം സമ്പാ​ദി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. അവി​ടു​ത്തെ കവി​താ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം കണ്ടു സന്തു​ഷ്ട​നായ സ്വാ​തി​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാൻ അനേകം പാ​രി​തോ​ഷി​ക​ങ്ങൾ നല്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​യും അറി​യു​ന്നു.

കി​ളി​മാ​നൂർ രാ​ജ​കു​ടും​ബം യു​ദ്ധ​ക​ല​യി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ സം​ഗീ​ത​സാ​ഹി​ത്യാ​ദി സകല കല​ക​ളി​ലും മു​ന്ന​ണി​യി​ലാ​ണി​രു​ന്ന​തു്. വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നായ ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ മാ​താ​വാ​യി​രു​ന്ന മക​യി​രം തി​രു​നാൾ അമ്മ​ത​മ്പു​രാ​ട്ടി​യും പാർ​വ​തീ​സ്വ​യം​വ​രം എന്നൊ​രു തു​ള്ളൽ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ തമ്പു​രാ​ട്ടി 1007 മേടം 15-ാം നു ഭൂ​ലോ​ക​ജാ​ത​യാ​യി. ബാ​ല്യ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ സാ​മാ​ന്യം നല്ല വ്യുൽ​പ​ത്തി സമ്പാ​ദി​ച്ചു.

ആയി​രു​ന്നു അവി​ടു​ത്തെ ഗുരു.

കണ്ണു​ചി​കി​ത്സ​യിൽ അതി​നി​പു​ണ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഉദ​യ​ത്തി​നും ഏഴ​ര​നാ​ഴി​ക​യ്ക്കു്മു​മ്പു് എണീ​റ്റു് വസ്ത്രം​മാ​റി ദേ​ഹ​ശു​ദ്ധി വരു​ത്തീ​ട്ടു് ഈശ്വ​ര​സ്മ​ര​ണ​ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു് 6 മണി​വ​രെ ഇരി​ക്കും. ഒമ്പ​തു​മ​ണി​യാ​കു​മ്പോൾ സ്നാ​നം​ക​ഴി​ച്ചി​ട്ടു് പതി​നൊ​ന്ന​ര​മ​ണി​വ​രെ​യും സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തിൽ 4 മണി​മു​തൽ 6 മണി​വ​രെ​യും, പി​ന്നീ​ടു് 7 മുതൽ 9 വരെ​യും, ഈശ്വാ​ധ്യാ​ന​കാ​ല​മാ​യി​രി​ക്കും. ബാ​ക്കി​സ​മ​യം മു​ഴു​വ​നും നേ​ത്ര​ചി​കി​ത്സ, കാ​വ്യ​പ​രി​ശീ​ല​നം, അധ്യാ​പ​നം, ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു എന്നി​വ​യിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഇതാ​യി​രു​ന്നു ഈ മഹ​തി​യു​ടെ ജീ​വി​ത​രീ​തി. അവി​ടു​ത്തെ സ്വ​ഭാ​വ​ഗു​ണ​വും ഭൂ​ത​ദ​യ​യും സർ​വ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ശ്ലാ​ഘ​യ്ക്കു പാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ചര​മ​ദ​ശ​യിൽ അവി​ച​ലി​ത​മായ മനോ​ധൈ​ര്യ​ത്തോ​ടും തീ​വ്ര​മായ ഭക്തി​യോ​ടും​കൂ​ടി, ഈ സമ​യ​ത്തു ധരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി നേ​ര​ത്തേ സം​ഭ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന പു​ണ്യ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ ഭസ്മ​ച​ന്ദ​നാ​ദി​ക​ളും മറ്റും അണി​ഞ്ഞു ഗം​ഗാ​ജ​ലം രാ​മേ​ശ്വ​ര​ത്തെ തീർ​ത്ഥം ഇവ​കൊ​ണ്ടു് ദേ​ഹ​വും ഭൂ​മി​യും ശു​ദ്ധി​ചെ​യ്തി​ട്ടു്, കന്യാ​കു​മാ​രി മണലും അതി​ന്മീ​തെ തുളസി ദർഭ ഇവയും വരി​പ്പി​ച്ചു ശയി​ച്ചും​കൊ​ണ്ടും, ചു​റ്റു​പാ​ടും ഇരു​ന്ന ബന്ധു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്തോ​ത്രാ​ലാ​പം പ്ര​വ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും സു​സ്മേ​ര​വ​ദ​ന​യാ​യ് 1062 മകരം 18-ാം നു ഈ സു​കൃ​തി​നി വൈ​കു​ണ്ഠ​ലോ​കം പ്രാ​പി​ച്ചു.

ഈ രണ്ടു വി​ദു​ഷി​ക​ളു​ടേ​യും കൃ​തി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഓരോ​ഭാ​ഗം ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

ക്രീ​ഡി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ, ശ്രീ​പാർ​വ​തീ​ദേ​വി​യിൽ ജനി​ച്ച ഗണേ​ശ​നെ സ്തു​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വി​ഷ്ണു മാ​യാ​ച​രി​തം തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്. കു​ല​ദേ​വ​ത​യായ കി​രാ​ത​രു​ദ്ര​നേ​യും സ്മ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

എന്നീ വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ദേവി,

അന​ന്ത​രം,

ഏകാ​ന്ത​ഭ​ക്ത്യാ ചി​ത്ത​ത്തി​ലു​റ​പ്പു​ി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ചെ​യ്ത തപ​സ്സി​നെ കവ​യി​ത്രി ചമൽ​ക്കാ​ര​പൂർ​വ്വം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

958–ാമാ​ണ്ടു് കാർ​ത്തി​ക​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു നട​ത്തിയ രാ​മേ​ശ്വ​ര​യാ​ത്ര​യെ അധി​ക​രി​ച്ചു് ഏറ്റു​മാ​നൂർ​ക്കാ​ര​നായ ഒരു മാരാർ രചി​ച്ച​താ​ണു് ഈ തു​ള്ളൽ എന്നു് മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പറ​യു​ന്നു. എന്നാൽ അതു് തലവടി ഈശ്വ​ര​വാ​രി​യർ എന്ന അന്ധ​ക​വി​യു​ടെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു് അറി​യു​ന്നു. വലിയ കാ​വ്യ​ഗു​ണ​മൊ​ന്നും കാ​ണ്മാ​നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ചരി​ത്ര​വി​ഷ​യ​ക​മായ പല സം​ഗ​തി​ക​ളും അതിൽ​നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

ഇത്യാ​ദി ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ, ഇക്ക​വി​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കു​മോ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​ദേ​വ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം രചി​ച്ച​തെ​ന്നു വലു​തായ സംശയം ജനി​ക്കു​ന്നു.

എന്നു​തു​ട​ങ്ങി രാമകഥ മു​ഴു​വ​നും പാ​ടി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്നു.

കോ​ല​ത്തു​നാ​ട്ടിൽ നട​പ്പു​ള്ള ഒരു കളി​യാ​ണു്. തു​ലാ​മാ​സം ഒന്നാം​തീ​യ​തി മു​ത​ല്ക്കു അവ​സാ​നം​വ​രെ മല​യ​ന്മാർ ചി​റ​യ്ക്കൽ വലി​യ​ത​മ്പു​രാൻ എഴു​ന്ന​ള്ളി​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു് മല​യ​ന്മാർ നാലോ അഞ്ചോ​പേർ മു​ഖ​ത്തു ചി​ത്ര​പ്പാ​ള​കൾ വച്ചു​കെ​ട്ടി, അരയിൽ കു​രു​ത്തോ​ല​ചു​റ്റി, ദേ​ഹ​മെ​ല്ലാം വെ​ണ്ണീ​റും കരി​യും പൂശി, ചെ​ണ്ട​യും കി​ണ്ണ​വും കൊ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​ടി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്നു.

ഇങ്ങ​ന​യാ​ണു് ആരംഭം. അന്ന​പൂർ​ണ്ണേ​ശ്വ​രി കോ​ല​ത്തു​നാ​ടു് സ്വ​പ്നം​ക​ണ്ടു്. ഈ കപ്പൽ പണി​യി​ച്ചു് ആയി​രം​തെ​ങ്ങിൽ ചെ​ന്നി​റ​ങ്ങു​ന്ന​തും ആങ്ങ​ള​യായ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പര​മ​ശി​വ​നെ പാ​ണി​ഗ്ര​ഹ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​മാ​ണു് കഥ.

ഇതു മഹ​മ്മ​ദീ​യ​രു​ടെ ഒരു​മാ​തി​രി കളി​ക്കു​ള്ള​താ​ണു്. ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ക്കോ​വി​ലിൽ ഇപ്പൊ​ഴും ഉത്സ​വ​കാ​ല​ത്തു് നട​ത്തി​വ​രു​ന്നു. കാലിൽ ചി​ല​മ്പി​ട്ടു തലയിൽ ചു​വ​പ്പു​കെ​ട്ടി, ഇട​ത്തേ​കൈ​യ്യിൽ പരി​ശ​യും വല​ത്തേ​ക്ക​യ്യിൽ വെ​ണ്ട​യ​ക്ക​മ്പും പി​ടി​ച്ചു് ചെ​ണ്ട​യു​ടേ​യും കൈ​മ​ണി​യു​ടേ​യും മേ​ള​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പാ​ടി​ക്ക​ളി​യ്ക്കും. ഒരാൾ പാടും; എട്ടു​പേർ ഏറ്റു​പാ​ടും. മുൻ​പാ​ട്ടു​കാ​രൻ ആശാ​നും മറ്റു​ള്ള​വർ ശി​ഷ്യ​ന്മാ​രു​മി​രി​ക്കും.

ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു കലാശം ചവു​ട്ടു​ണ്ടു്.