കൂ​ട്ടി​ലി​ട്ട സിം​ഹ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ ജോ ഡി​സിൽവ അക്ഷ​മ​നാ​യി അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. ചു​രു​ട്ടു​കൾ പു​ക​ഞ്ഞു​തീ​രു​ന്നു. ഇട​യ്ക്കി​ടെ കപ്പൽ ജോ​ലി​ക്കാ​രെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ശകാ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇതെ​ല്ലാം എന്തി​നാ​ണു്?

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

ഐദ്രോ​സി​നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

തണ്ടു​വ​ലി​ക്കു​ന്ന അടി​മ​ക​ളിൽ ആർ​ക്കും​ത​ന്നെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

നങ്കൂ​ര​മി​ട്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന കപ്പ​ലു​ക​ളിൽ തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രി​രി​ക്കു​ന്ന ബഞ്ചു​കൾ മി​ക്ക​വാ​റും ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​പ്പാ​ണു്. പകു​തി​യി​ല​ധി​കം​പേ​രെ പ്ര​കൃ​തി​കോ​പ​വും പകർ​ച്ച​വ്യാ​ധി​യും മർ​ദ്ദ​ന​വും​കൂ​ടി പങ്കി​ട്ടെ​ടു​ത്തു. ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​വർ വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. ദൈവം കരു​ണ​യു​ള്ള​വൻ. അവ​ന്നു സ്തു​തി!

ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ചരു​വിൽ ചന്ദ്രൻ, ഒരു നാ​ളി​കേ​ര​പ്പൊ​ട്ടു​പോ​ലെ, വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തി​നു​മേ​ലെ തത്തി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്ന വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ രാ​പ്പാ​റ്റ​ക​ളെ കി​ഴ​ക്കൻ​മ​ല​യു​ടെ മൂർ​ദ്ധാ​വിൽ​നി​ന്നു് ആവൽ​പ​റ്റം​പോ​ലെ പറ​ന്നെ​ത്തിയ ഇരു​ട്ടു് ഒന്നൊ​ന്നാ​യി പി​ടി​ച്ചു​തി​ന്നു​ന്നു. പടി​ഞ്ഞാ​റു​ള്ള പ്ര​കാ​ശ​വ​ല​യ​ത്തി​ന്റെ പരിധി കാ​ണെ​ക്കാ​ണെ കു​റ​യു​ന്നു. അവ്യ​ക്ത​ത​യും ഭയവും മു​റ്റി​നിൽ​ക്കു​ന്ന ചു​റ്റു​പാ​ടിൽ കടൽ​ക്കാ​റ്റു നി​ന്നു തേ​ങ്ങു​ന്നു.

കു​ത്ത​നെ നിൽ​ക്കു​ന്ന തണ്ടു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഇരു​ണ്ട കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തി​ലേ​ക്കു തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി. കാ​വി​ലെ ദീ​വ​ട്ടി​ക​ളും ദീ​പ​ങ്ങ​ളും വളരെ അക​ല​ത്താ​ണു്. ഇരു​ട്ടി​ന്റെ മാ​റ​ത്തു​ണ്ടായ “നീർ​പ്പൊ​ള്ളൻ” പോലെ അവ നി​റം​മ​ങ്ങി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

മു​മ്പിൽ സു​പ​രി​ചി​ത​മായ വഴി. അപ്പ​നും അപ്പൂ​പ്പ​ന്മാ​രും നാ​യാ​ട്ടി​നി​റ​ങ്ങിയ വഴി. അവ​രു​ടെ പങ്കാ​യ​ത്ത​ല​പ്പു വര​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കിയ രേഖകൾ അപ്പോ​ഴും ആ വെ​ള്ള​ത്തിൽ മയാതെ കി​ട​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നു് അവനു തോ​ന്നി.

ഇപ്പോൾ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പൊ​ക്ക​നെ പൊ​തി​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു പു​റം​തൊ​ണ്ടു​മാ​ത്ര​മാ​ണു്. കനം​കു​റ​ഞ്ഞ പു​റം​തൊ​ണ്ടു്. ഇരു​ട്ടി​ലൂ​ടെ തു​ള​ഞ്ഞു​ക​യ​ഠു​ന്ന അവ​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടി​ക​ളിൽ വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്രം തെ​ളി​ഞ്ഞു​വ​ന്നു.

ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടി​നും പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പി​നു​മി​ട​യിൽ വരി​വ​രി​യാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന കു​ടി​ലു​കൾ! പൂർ​വ്വ​പ​രി​ച​യം മുൻ​നിർ​ത്തി അവ​നോർ​ത്തു:

ഇന്നു കു​ടി​ലു​കൾ ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കും. കട​പ്പു​റം വി​ജ​ന​മാ​യി​രി​ക്കും. എല്ലാ​വ​രും ഉത്സ​വ​ത്തി​നു​പോ​കും.

“അമ്മേ!”

ഒരു തേ​ങ്ങൽ​പോ​ലെ ആ രണ്ട​ക്ഷ​രം പു​റ​ത്തു​വ​ന്നു.

അമ്മ പോ​വി​ല്ല. വയ്യാ​തെ കി​ട​ക്കും. എപ്പോ​ഴും മക​നെ​ത്ത​ന്നെ ഓർ​ക്കും, കരയും, ആരോ​ടും മി​ണ്ടി​ല്ല.

ദീർ​ഘ​കാ​ലം മു​ത്ത​പ്പൻ മര​ണ​വും കാ​ത്തു കി​ട​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് അങ്ങ​നെ അമ്മ​യു​ടെ പായും ചുരുൾ നി​വർ​ത്തി. കൈ​യേ​ന്തി​യാൽ തൊ​ടാൻ​ക​ഴി​യു​ന്ന മട്ടിൽ എല്ലാം അടു​ത്തു നിൽ​ക്കു​മ്പോ​ലെ അവനു തോ​ന്നി. തണു​പ്പു​കാ​ല​ത്തു് അച്ഛൻ അടു​ത്തി​രു​ന്നു തീ​ക്കാ​യു​ക​യും അമ്മ അത്താ​ഴ​മൊ​രു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന അടു​പ്പു്, അതിനു ചു​റ്റു​മു​ള്ള മൺ​ച​ട്ടി​കൾ, അടു​പ്പി​നു​മേ​ലെ കു​ടി​ലി​ന്റെ മോ​ന്താ​യ​ത്തിൽ പു​ക​പി​ടി​ച്ചു് കറു​ത്തു തു​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്ന ഉണക്കമീൻകൊട്ട-​എല്ലാമെല്ലാം വ്യ​ക്ത​മാ​യി കാ​ണു​ന്നു. നെ​റ്റി​ത്ത​ടം കപ്പൽ​ത്ത​ണ്ടിൽ അമർ​ത്തി​വെ​ച്ചു് അവൻ പതു​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു: “അമ്മേ!”

“ഇത​മ്മേ, പൊ​ക്ക​നി​താ!”

“എണീ​റ്റ് അച്ഛ​നു് ചോറു കൊ​ടു​ക്ക​മ്മേ. ”

കപ്പ​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തിൽ ഒരു മാലാൻ പു​ള​ച്ചു​ചാ​ടി. ആ ശബ്ദം അവനെ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. കൈയും കാലും കെ​ട്ടി നിർ​ത്തിയ ചങ്ങ​ല​യ്ക്കു വല്ലാ​ത്ത കനം. ഒരു നെ​ടു​വീർ​പ്പോ​ടെ അവൻ ഇരു​ട്ടി​നോ​ടു് ആവ​ലാ​തി പറ​ഞ്ഞു:

“എനി​ക്കു പ്രാ​ന്താ​ണു്.

ഒന്നും ഇനി ആലോ​ചി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. ജനി​ച്ചു വളർ​ന്ന മണ്ണി​ന്റെ മണവും പാ​ല​പ്പൂ​വി​ന്റെ പരി​മ​ള​വും വഹി​ച്ചെ​ത്തു​ന്ന കാ​റ്റു് അവ​ന്റെ കാതിൽ മന്ത്രി​ച്ചു.

“അതോ, അതാ​ണു് വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റം. ”

ആലോ​ചി​ക്കാ​തെ വയ്യാ. കു​ടി​ലി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തെ മാവു പൂ​ത്തോ? കോടി കാ​യ്ക്കു​ന്ന മാങ്ങ പൊ​ട്ടി​ച്ചു് ഉപ്പും കൂ​ട്ടി തി​ന്നാൻ നല്ല രസ​മാ​ണെ​ന്നു് അന്നൊ​രി​ക്കൽ പാ​ഞ്ചാ​ലി പറ​ഞ്ഞു. തൊ​ട്ടാൽ കൈ കൊ​ത്തി​ക്ക​ള​യു​മെ​ന്നു് അവൻ താ​ക്കീ​തു നലകി.

“ആഹാ, എന്നാ​ക്കാ​ണാ​ലോ!” പെ​ണ്ണു വാ​ശി​പി​ടി​ച്ചു.

മാവു പൂ​ത്തി​രി​ക്കും. വാ​ശി​പി​ടി​ക്കാ​നും പി​ടി​പ്പി​ക്കാ​നും ആളി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ അവ​ള​തി​ലെ കട​ന്നു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

“എത്ര മാങ്ങ വേ​ണെ​ങ്കി​ലും നീ പൊ​ട്ടി​ച്ചോ, പാ​ഞ്ചാ​ലീ. ഞാ​ന​ന്നു കളി​യാ​യി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞ​താ. ഇനി പറ​യാ​നെ​നി​ക്കാ​വി​ല്ല. ഒന്നും വി​ചാ​രി​ക്ക​ണ്ടാ. ” വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തി​ന്റെ ഓരോ കോണും മൂ​ല​യും തൊ​ട്ടു​ഴി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അവ​ന്റെ​മ​ന​സ്സു സഞ്ച​രി​ച്ചു.

ഒന്നും മാ​റീ​ട്ടി​ല്ല.

അതാ, പാ​ഞ്ചാ​ലി​ക്കു പൂ​ക്കൾ​സ​മ്മാ​നി​ക്കു​ന്ന ചമ്പ​ക​പ്പാല. ഒരു തു​ള്ളി കണ്ണീ​ര​വി​ടെ അടർ​ന്നു​വീ​ണോ? അതി​ന്റെ മുരടു നന​ച്ചോ?

കു​ടി​ലിൽ അന​ക്ക​മി​ല്ല. അവൾ നല്ല ഉറ​ക്ക​മാ​യി​രി​ക്കും. അസ​മ​യ​മ​ല്ലേ? അതല്ല, ഉത്സ​വ​ത്തി​നു പോയോ? ഹേയു്! പോ​വി​ല്ല… എങ്ങ​നെ തീ​രു​മാ​നി​ക്കും? പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സ​ല്ലേ…

ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടി​ന​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു മൂങ്ങ ശബ്ദി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങോ​ട്ടു കു​ട​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ നട​ന്നു. എങ്ങോ​ട്ടാ​ണീ യാത്ര!

“അല്ലാഹു-​അക്ബർ…”

ബാ​ങ്കു​വി​ളി കേൾ​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ​യും മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി.

നൊ​ച്ചി​പ്പൊ​ന്ത​കൾ കാ​റ്റിൽ തല​യാ​ട്ടി​നിൽ​ക്കു​ന്ന പള്ളി​പ​റ​മ്പു് കു​ഞ്ഞാ​ലി​യ​വി​ടെ മണ്ണി​ന്ന​ടി​യിൽ കി​ട​ന്നു ദ്ര​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

തല​ങ്ങും വി​ല​ങ്ങും കല്ലു​കൾ നാ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

കു​ഞ്ഞാ​ലി കി​ട​ക്കു​ന്ന​തെ​വി​ടെ​യാ​ണു്? കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ വിഷമം. എങ്കി​ലും അടു​ത്തെ​വി​ടെ​യോ കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ണ്ടെ​ന്നൊ​രു തോ​ന്നൽ. പണ്ടു തോളിൽ കൈ​യി​ട്ടു നട​ക്കു​മ്പോൾ, ക്ഷൗ​രം​ചെ​യ്തു മി​നു​സ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ തല ചെ​വി​ക്കു​റ്റി​യി​ലു​ര​ഞ്ഞു വേ​ദ​നി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സ്നേ​ഹ​മേൽ​പ്പി​ക്കു​ന്ന വേ​ദ​ന​യ്ക്കും ഒരു സു​ഖ​മു​ണ്ടു്.

പൊ​ക്കോ!”

ആരോ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. കു​ഞ്ഞാ​ലി​യാ​ണോ?

“പൊ​ക്കോ!” പി​ന്നെ​യും വി​ളി​ക്കു​ന്നു. അതേ കു​ഞ്ഞാ​ലി​ത​ന്നെ. ഇതാ​ണു് മരി​ച്ചാ​ലും മറ​ക്കാ​ത്ത സ്നേ​ഹം.

“അവ​സാ​നം നി​ന്റെ പൊ​ക്കൻ വന്നു, കു​ഞ്ഞാ​ലീ. പലതും സഹി​ച്ചി​ട്ടു വന്നു. ”

കഴി​ഞ്ഞ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും തു​റ​ന്നു​പ​റ​യാ​നൊ​രു മടി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ കു​ഞ്ഞാ​ലി വെ​റു​ത്തെ​ങ്കി​ലോ?

അവനെ വെ​റു​പ്പി​ക്ക​രു​തു്.

“നീ മരി​ച്ച​തു നന്നാ​യി, കു​ഞ്ഞാ​ലീ. ഒന്നും സഹി​ക്കാ​ണ്ടും അറി​യാ​ണ്ടും നീ മരി​ച്ച​ല്ലോ. മരി​ക്കാ​നും ഈ പൊ​ക്ക​നു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. നി​ന്നേം എന്നേം ചതി​ച്ച​തു് ആലി​ക്കു​ട്ടി​മാ​പ്പ​ള​യാ. ”

ആലി​ക്കു​ട്ടി​യെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ത്ത​പ്പോൾ വേ​ദ​ന​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു വി​ദ്വേ​ഷം കയ​റി​നി​ന്നു. കണ്ണീ​രൊ​ഴു​കി മുഖം നന​യു​ന്നെ​ങ്കി​ലും പല്ലു​കൾ കൂ​ട്ടി​ഞെ​രി​ച്ചു നി​വർ​ന്നി​രു​ന്നു. ആലി​ക്കു​ട്ടി​യെ ചത​യ്ക്ക​ണം. അവ​ന്റെ സ്നേ​ഹി​ത​നു​വേ​ണ്ടി; അവനു വേ​ണ്ടി.

കപ്പ​ലി​ലെ പെ​രു​മ്പറ ധൃ​തി​യി​ലും ശക്തി​യി​ലും ശബ്ദി​ച്ചു. അതു കേ​ട്ടു പി​ന്നെ​യു​മ​വൻ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ പരു​ത്ത പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു തല​കു​ത്തി​വീ​ണു.

കേ​ട്ടു തഴ​മ്പി​ച്ച ശബ്ദ​മാ​ണ​തു്.

ആ ശബ്ദ​ത്തി​ന്നർ​ത്ഥ​മു​ണ്ടു്. യാ​ത്ര​യ്ക്കു തയ്യാ​റാ​വ​ണം. തണ്ടു​കൾ താഴണം. അടി​മ​കൾ കൽ​പ​ന​യും കാ​ത്തു് ഒരു​ങ്ങി​യി​രി​ക്ക​ണം. അതാ​ണ​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം.

കു​ത്ത​നെ നിൽ​ക്കു​ന്ന തണ്ടു​കൾ താണു വെ​ള്ള​ത്തിൽ ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. അടി​മ​കൾ തയ്യാ​റെ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു. ആദ്യ​ത്തെ സൂചന നൽകി പെ​രു​മ്പറ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യ​പ്പോൾ അവർ പര​സ്പ​രം നോ​ക്കി.

ഏതു നര​ക​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണി​നി യാത്ര? പൊ​ള്ളു​ന്ന വെ​യി​ലും മര​വി​ക്കു​ന്ന മഞ്ഞും കട​ലി​നെ ഭ്രാ​ന്തു​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കാ​റ്റും പാ​മ​ര​ത്ത​ല​പ്പ​ത്തി​രു​ന്നു ഗർ​ജ്ജി​ക്കു​ന്ന ഇടി​യും പ്ര​ള​യം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന മഴയും പ്രാ​ണ​നെ​ടു​ക്കാൻ വരു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ങ്ങൾ ഇനി​യും നേ​രി​ടേ​ണ്ടി​വ​രു​മോ? അടി​മ​കൾ​ക്ക​താ​ണു് ഭയം.

ഐദ്രോ​സ് ഒന്നു ചു​മ​ച്ചു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. അവ​രു​ടെ നോ​ട്ട​മി​ട​ഞ്ഞു. നോ​ട്ടം കൊ​ണ്ട​വർ തെ​ല്ലു​നേ​രം സം​സാ​രി​ച്ചു. ആശയം മു​ഴു​വ​നും വ്യ​ക്ത​മാ​വു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി. ഐദ്രോ​സ് പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു;

“ആപ​ത്തു​ണ്ടു്. ”

അതു​ണ്ടെ​ന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു​മ​റി​യാം. പക്ഷേ, എങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ആപ​ത്തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ഐദ്രോ​സ് തു​ടർ​ന്നു:

“അബരെ തോണി പോ​യ​തെ​ബി​ടെ​യ്ക്കാ?”

ആ ചോ​ദ്യം കേ​ട്ട​പ്പോ​ഴാ​ണു് കാ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ ഗൗരവം മു​ഴു​വ​നും ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് കണ്ടെ​ത്തി​യ​തു്. പണ്ടും ഇതു​പോ​ലെ സം​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ക്രൂ​ര​ത​യ്ക്കു് ആദ്യ​മാ​യി സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ച്ച​ത​ന്നാ​ണു്.

കപ്പ​ലു​കൾ നങ്കൂ​ര​മി​ട്ടു നിർ​ത്തി ആരൊ​ക്കെ​യോ തോ​ണി​യും തു​ഴ​ഞ്ഞു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ജോ ഡി​സിൽവ ക്ഷു​ഭി​ത​നാ​ണു്. പരാ​ജ​യ​ബോ​ധം അയാളെ ഭ്രാ​ന്ത​നാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടു്. രണ്ടു​കൊ​ല്ല​ത്തെ നി​ര​ന്ത​ര​യാ​ത്ര​കൊ​ണ്ടു് ഒന്നും നേടാൻ കഴി​യാ​തെ ഗോ​വ​യിൽ തി​രി​ച്ചു ചെ​ല്ല​ണം. ഒരു​വ​ശ​ത്തു് അപ​മാ​ന​ഭാ​രം, മറു​വ​ശ​ത്തു് അത്യാർഥി-​രണ്ടിന്റെയും നടു​വിൽ കി​ട​ന്നു പി​ശാ​ചാ​യി മാറിയ ആ മനു​ഷ്യൻ കൊ​ള്ള​യും കൊ​ല​യും തീ​വെ​പ്പും നട​ത്താൻ അനു​യാ​യി​ക​ളോ​ടു കൽ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

ഭാ​ഗ്യം​കെ​ട്ട വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​മാ​ണു് മു​മ്പിൽ.

എന്തും സം​ഭ​വി​ക്കാം. ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞ​തു ശരി​യാ​ണെ​ന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു തോ​ന്നി. എന്തു സം​ഭ​വി​ച്ചാ​ലും അതൊ​ക്കെ കൈയും കെ​ട്ടി നോ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​ണം. എല്ലാ​റ്റി​നും സാ​ക്ഷി​യാ​വ​ണം. അതാ​ണു് കഷ്ടം! സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത ഉദ്വേ​ഗ​ത്തോ​ടെ അവൻ ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു.

“ഇവിടെ കണ്ണി​ല്ലാ​ത്ത​താ സുഖം. ”

ഗോ​വ​യി​ലെ തട​വു​മു​റി​യിൽ മാ​റ്റൊ​ലി ചേർ​ത്ത ആ ഘന​ഗം​ഭീ​ര​മായ ശബ്ദം ഒര​ശ​രീ​രി​പോ​ലെ കേൾ​ക്കു​ന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഞെ​ട്ടി. എന്തു്? എന്താ​ണാ​ക്കാ​ണു​ന്ന​തു്?

മെ​ലി​ഞ്ഞു നീണ്ട എല്ലു​കൾ മു​ഴ​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്ന ശരീരം, നരച്ച താ​ടി​യും തലയും പര​സ്പ​രം കെ​ട്ടി​പ്പു​ണർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന മുഖം, കണ്ണു​ക​ളു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു പശ​തേ​ച്ചൊ​ടി​ച്ച​പോ​ലെ കൺ​പോ​ള​കൾ തമ്മിൽ പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന രണ്ടു കുഴി. ഇരു​ട്ടിൽ കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തി​നു​മേ​ലെ ആ രൂപം നിൽ​ക്കു​ന്നു.

കണ്ണു​പൊ​ട്ടൻ.

വി​ജ​ന​മായ ദ്വീ​പിൽ ജോ ഡി​സിൽവ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​ന്ന ആ കണ്ണു​പൊ​ട്ടൻ ഇപ്പോ​ഴും കപ്പ​ലു​ക​ളെ പിൻ​തു​ട​രു​ക​യാ​ണോ? ആ മനു​ഷ്യൻ അടി​മ​കൾ​ക്കു നൽകിയ സന്ദേ​ശം ഇപ്പോ​ഴും കേൾ​ക്കു​ക​യാ​ണോ?

“ഇവിടെ കണ്ണി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു് സുഖം. ” ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു: അതേ, ആ സന്ദേ​ശം​ത​ന്നെ. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. രൂ​പ​വും അതു​ത​ന്നെ. എന്തൊ​ര​ത്ഭു​തം! നോ​ക്കും​തോ​റും ആ രൂപം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ മാ​ടി​വി​ളി​ക്കും​പോ​ലെ തോ​ന്നി.

ആക​സ്മി​ക​മാ​യി ഐദ്രോ​സ് വി​ളി​ച്ചു; പതി​വി​നു ചേ​രാ​ത്ത വിധം കു​റ​ച്ചു് ഉച്ച​ത്തിൽ. എന്തോ സം​ഭ​വി​ച്ചെ​ന്നു കരുതി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തല തി​രി​ച്ചു.

തോ​ണി​കൾ ധൃ​തി​വെ​ച്ചു വരു​ന്ന ശബ്ദം. കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടി​ലു​ള്ള​വർ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു നട​ക്കു​ന്നു. ജോ ഡി​സിൽവ പക​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു.

എന്താ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്?

നെ​ഞ്ച​മർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. എന്തും സം​ഭ​വി​ക്ക​ട്ടെ. ഒന്നും കാണാൻ വയ്യാ. എത്ര അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചി​ട്ടും നെ​ഞ്ചി​ടി​പ്പു കു​റ​യു​ന്നി​ല്ല.

ബഹളം വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. തോ​ണി​കൾ കപ്പ​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു വന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു. ആരൊ​ക്കെ​യോ എന്തൊ​ക്കെ​യോ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്നു. ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ മി​ടി​പ്പു് അത്ര​യും ഉച്ച​ത്തി​ലാ​ണു്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ലൊ​രി​ക്ക​ലും ഇത്ര വലിയ ദൗർ​ബ​ല്യം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ ബാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

ഐദ്രോ​സ് വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

വി​ളി​ക്ക​ട്ടെ.

നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ ഇരു​മ്പു​ക​ട്ടി​പോ​ലെ കന​ത്തു തൂ​ങ്ങു​ന്നു. ഒട്ടും നീ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല.

വല്ലാ​ത്ത വിഷമം.

ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്ക​രു​തേ​യെ​ന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പ്രാർ​ത്ഥി​ചു. പണ്ടൊ​ക്കെ എന്തും പല്ലു​ക​ടി​ച്ചു സഹി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നു് ആ കഴിവു നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

അതാ, പി​ന്നെ​യും ഐദ്രോ​സ് വി​ളി​ക്കു​ന്നു; വി​ളി​ക്ക​ട്ടെ. ഒന്നും കാണാൻ വയ്യാ. തല​പൊ​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു​ത​ന്നെ അവൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.

ആളുകൾ ഓടു​ക​യും പി​ടി​ച്ചു​ക​യ​റു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ശബ്ദം. കപ്പൽ​കി​ട​ന്നാ​ടു​ന്നു. നല്ല വെ​ളി​ച്ചം. പന്ത​ങ്ങൾ തെ​ളി​യി​ച്ചു​ണ്ടാ​വും. ആരെ​ങ്കി​ലും കര​യു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇല്ല.

ഇരി​ക്കു​ന്ന ബഞ്ചു കു​ലു​ങ്ങി. ഐദ്രോ​സ് ചങ്ങ​ല​ക്കെ​ട്ടിൽ​കി​ട​ന്നു പി​ട​യു​ന്ന​തെ​ന്തി​നു്? കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ അവൻ തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്തു.

“എന്തു​വ​ന്നാ​ലും നോ​ക്കി​ല്ല. ഇവിടെ കണ്ണി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു് സുഖം. ”

കപ്പ​ലി​ലെ ബഹളം കു​റ​യു​ക​യും പ്ര​കാ​ശം കൂ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ജോ ഡി​സിൽ​വ​യു​ടെ ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്നു. എന്താ​ണു് കല്പി​ക്കു​ന്ന​തു്?

ഇനി​യും തോ​ണി​കൾ വരാ​നു​ണ്ടു്. അവ​യെ​പ്പ​റ്റി അന്വേ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

“എടാ, ഹമു​ക്കേ!” ഐദ്രോ​സി​ന്റെ അട്ട​ഹാ​സം​കേ​ട്ടു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഞെ​ട്ടി. തീ​രു​മാ​നം മാ​റ്റി​വെ​ച്ചു് കു​റ്റ​ബോ​ധ​ത്തോ​ടെ തല​പൊ​ക്കി നോ​ക്കി. ഐദ്രോ​സ് മു​റി​വേ​റ്റ സിം​ഹ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി ഗർ​ജ്ജി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

എന്താ​ണി​വി​ടെ?

ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്ന പന്ത​ങ്ങൾ പി​ടി​ച്ചു പട്ടാ​ള​ക്കാർ ചു​റ്റി​ലും നിൽ​ക്കു​ന്നു. കപ്പി​ത്താൻ ഉത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടെ കൊ​ള്ള​മു​തൽ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു.

“എടാ, അവളെ പാ​മ​ര​ത്തോ​ടു ചേർ​ത്തു കെ​ട്ടു്. ” കപ്പി​ത്താൻ സ്വ​ന്തം ഭാ​ഷ​യിൽ കല്പി​ച്ചു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന​ത​റി​യാം. “ഇങ്ങ​നെ കി​ട​ത്തി​യാൽ​പോ​രാ; നല്ല​വ​ണ്ണ​മൊ​ന്നു കാ​ണ​ട്ടെ. ”

ആ നിർ​ഭാ​ഗ്യ​വ​തി ആരാ​ണെ​ന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ആരാ​യി​ട്ടെ​ന്തു്? ചങ്ങ​ല​ക്കെ​ട്ടിൽ കു​ടു​ങ്ങി​യ​വ​നെ​ന്തു​ചെ​യ്യാൻ കഴി​യും? ഈ മഹാ​പാ​പ​ത്തി​നൊ​ര​വ​സാ​ന​മി​ല്ലേ?

കൈകൾ പി​ന്നിൽ ചേർ​ത്തു് അവളെ കെ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്. ചു​റ്റും പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് കാണാൻ വിഷമം. കെ​ട്ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു പട്ടാ​ള​ക്കാർ പിൻ​വാ​ങ്ങി.

“ആരാ​ണ​തു്?”

ഒന്നേ നോ​ക്കി​യു​ള്ളു. തല​യോ​ട്ടിൽ ഒരി​ടി​വെ​ടി. ഹൃ​ദ​യ​സ്പ​ന്ദ​നം നി​ല​ച്ചു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ശവം​പോ​ലെ മര​വി​ച്ചി​രു​ന്നു.

അതു പാ​ഞ്ചാ​ലി​യാ​യി​രു​ന്നു.

കാ​ല​ദോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തെ അടി​യാ​ണേ​റ്റ​തു്. ശക്തി​മ​ത്തായ അടി. അതു മർ​മ്മ​സ്ഥാ​ന​ത്തു​ത​ന്നെ കു​ടു​ങ്ങി. അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ. കാ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും പരി​സ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​മു​ള്ള ബോധം നശി​ച്ചു. ശബ്ദ​വും ചല​ന​വും അസ്ത​മി​ച്ചു…

മരി​ക്കു​ക​യാ​ണോ?

എങ്കിൽ ഭാ​ഗ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ക്ര​മേണ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ അടി​ത്ത​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് ഒരു ശബ്ദം ഉയർ​ന്നു വന്നു. അതു ചു​ണ്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഒരു ദീ​ന​വി​ലാ​പ​മാ​യി പു​റ​ത്തേ​ക്കൊ​ഴു​കി:

“പാ… ഞ്ചാ… ലീ…”

തല കറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. കറ​ങ്ങി​ക്ക​റ​ങ്ങി കഴു​ത്തിൽ​നി​ന്ന​തു് ഒടി​ഞ്ഞു​തൂ​ങ്ങി. താ​ടി​യെ​ല്ലു നെ​ഞ്ചിൽ ചെ​ന്നു​മൂ​ടി…

ഐദ്രോ​സ് ആ രംഗം കണ്ടു് അമ്പ​ര​ന്നു.

കൊ​ള്ള​മു​തൽ പോരാ. അടി​മ​ക​ളെ കി​ട്ടി​യ​തു പോരാ. കപ്പി​ത്താൻ കലി​കൊ​ണ്ടു പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ ശകാ​രി​ച്ചു. തട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന പെ​ണ്ണു​ശ​വം​പോ​ലെ ബോ​ധം​കെ​ട്ടു കി​ട​ക്കു​ന്നു. പട്ടാ​ള​ക്കാർ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു പി​ന്മാ​റി ഓരോ കോണിൽ ചെ​ന്നു നി​ന്നു.

ഇനി​യും തോ​ണി​കൾ വരാ​നു​ണ്ടു്. കൊ​ള്ള​മു​തൽ ധാ​രാ​ള​മാ​യി​കി​ട്ടും. കൂ​ടു​തൽ അടി​മ​ക​ളു​ണ്ടാ​വും. അവ​സാ​ന​ത്തെ ആശ​യും​വെ​ച്ചു കപ്പി​ത്താൻ കട​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ നല്ല നി​മി​ത്തം പോലെ പി​ന്നെ​യും തോ​ണി​കൾ​വ​രു​ന്ന ശബ്ദം​കേ​ട്ടു. അവ അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു​ത​ന്നെ അയാൾ​വി​ളി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു;

“കു​രു​മു​ള​കു​ണ്ടോ?”

ഉത്ത​ര​മി​ല്ല.

“കറു​ത്ത പെ​ണ്ണു​ണ്ടോ?”

തോ​ണി​യിൽ വെ​ളി​ച്ചം​പോ​ലു​മി​ല്ല. എങ്കി​ലും അവ വരു​ന്നു​ണ്ടു്. വര​ട്ടെ. നല്ല നേ​ട്ട​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യ​ല്ല വരു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ എല്ലാ​റ്റി​നെ​യും ചത​ച്ചു വി​ട​ണ​മെ​ന്നു കപ്പി​ത്താൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. എല്ലാം വേ​ഗ​ത്തിൽ പരി​ശോ​ധി​ക്കാ​നു​ള്ള ധൃ​തി​യിൽ പന്ത​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു കട​ലി​ലേ​ക്കു നീ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കാൻ കപ്പി​ത്താ​ന്റെ കൽ​പ്പ​ന​യാ​യി. പട്ടാ​ള​ക്കാർ അനു​സ​രി​ച്ചു.

ഐദ്രോ​സ് ഇരി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ പി​റ​കിൽ എന്തോ ചില ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്നു. അവൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. എന്താ​ണ​തു്? ആരൊ​ക്കെ​യോ നെ​ടു​താ​യി നി​ശ്വ​സി​ക്കു​ക​യും പതു​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഏതാ​നും പേർ കപ്പ​ലിൽ ചാ​ടി​ക്ക​യ​റി. കൈയിൽ വാ​ളു​യർ​ത്തി പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. വെ​ളി​ച്ചം മറു​ഭാ​ഗ​ത്താ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ വിഷമം.

പറ​ങ്കി​ക​ള​ല്ല. അവ​രെ​ന്തി​നു കപ്പ​ലിൽ ഒളി​ച്ചു​ക​യ​റ​ണം? ഐദ്രോ​സി​നു് ആലോ​ചി​ച്ചു് ഒരു തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് പത്തു​പ​ന്ത്ര​ണ്ടു​പേർ കപ്പ​ലിൽ കയ​റി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. മി​ന്നൽ​പ്പി​ണ​റി​ന്റെ വേ​ഗ​ത്തിൽ അവർ മു​മ്പോ​ട്ടു ചാടി. കൊ​ള്ള​മു​ത​ലും അടി​മ​ക​ളും വന്നെ​ത്തു​ന്ന​തു പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു കട​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​ന്ന കപ്പി​ത്താ​നെ​യും കൂ​ട്ടു​കാ​രെ​യും അവർ പിൻ​വ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു് എതിർ​ത്തു.

അവി​ചാ​രി​ത​മായ സംഭവം. പറ​ങ്കി​കൾ പരി​ശ്ര​മി​ച്ചു. ആയുധം തേടി ഓടു​ന്ന തി​ര​ക്കിൽ നാ​ല​ഞ്ചു​പേർ വെ​ട്ടേ​റ്റു വീണു.

“അല്ലാ​ഹു അക്ബർ!” ഐദ്രോ​സ് ആവേ​ശം​കൊ​ണ്ടു് ആർ​ത്തു വി​ളി​ച്ചു. മു​റ​യ്ക്കൊ​രു യു​ദ്ധ​മാ​ണു് തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. പന്ത​ങ്ങൾ കട​ലി​ലേ​ക്കെ​റി​ഞ്ഞു പറ​ങ്കി​കൾ ആയുധം ധരി​ച്ചു നി​മി​ഷം കൊ​ണ്ടു് പുതിയ ശത്രു​ക്ക​ളെ ചെ​റു​ത്തു.

യു​ദ്ധ​മാ​ണു്. മു​റ​യ്ക്കു​ള്ള യു​ദ്ധം. വെ​ട്ട​ലും തടു​ക്ക​ലും പര​സ്പ​രം ശകാ​രി​ക്ക​ലും ഗർ​ജ്ജി​ക്ക​ലും. അടി​മ​കൾ​ക്കു് ഉത്സാ​ഹ​മാ​യി. ക്ഷീ​ണി​ച്ചു വശം​കെ​ട്ടു കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ കണ്ണു​കൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു. അവ​രു​ടെ ഭാ​ഗ്യ​വും നിർ​ഭാ​ഗ്യ​വും തമ്മി​ലാ​ണു്. സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​വും പാ​ര​ത​ന്ത്യ​വും തമ്മി​ലാ​ണു്. കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടിൽ​വ​ചു് ഏറ്റു​മു​ട്ടി​യ​തു്. ഏതു ജയി​ക്കു​മെ​ന്നു് അവർ ഉറ്റു​നോ​ക്കി.

രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള ഏറ്റ​വും വലിയ സന്ദർ​ഭം. ഐദ്രോ​സ് മു​മ്പി​ലും പി​മ്പി​ലും നോ​ക്കി. ഇരി​ക്കു​ന്ന ബഞ്ചു​പൊ​ട്ടി​ക്ക​ണം; ചങ്ങല പൊ​ട്ടി​ക്ക​ണം. താ​ഴ​ത്തു​നി​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് ബഞ്ചി​നി​ടി​ച്ച നോ​ക്കാം.

ഉള്ള ശക്തി​യ​ത്ര​യും സം​ഭ​രി​ച്ചു് ഇടി​ച്ചു. ബഞ്ചു കു​ലു​ങ്ങി. ഒപ്പം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും. കു​ലു​ക്കം ഒര​നു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി. അവൻ കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ചു.

“എടാ, രച്ച​പ്പെ​ട​ണോ?” ഐദ്രോ​സ് ചോ​ദി​ച്ചു “ബേ​ണേ​ങ്കിൽ ആണി​നെ​പ്പോ​ലെ പണി നോ​ക്ക്. ”

വാ​ളു​കൾ കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടു​ന്നു. ഒരു യു​ദ്ധ​മാ​ണു് നട​ക്കു​ന്ന​തു്. മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവൻ എല്ലാം കണ്ടു. അപ്പു​റം പാ​ഞ്ചാ​ലി​യു​ണ്ടു്. അവ​ന്റെ പാ​ഞ്ചാ​ലി.

“എടാ ഹമു​ക്കേ, ആണി​നെ​പ്പോ​ലെ കൈയും വീശി നട​ക്ക​ണോ? ആ പെ​ങ്കു​ട്ടീ​നെ രച്ചി​ക്ക​ണോ?” ഐദ്രോ​സ് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ പൗ​രു​ഷം ഊതി​ക്ക​ത്തി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

അതു കത്തി. അതി​ന്റെ ജ്വാ​ല​കൾ ചു​റ്റും പടർ​ന്നു. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ രക്ഷി​ക്ക​ണം. പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടു പകരം വീ​ട്ട​ണം. ഒര​തി​മാ​നു​ഷ​ന്റെ ശക്തി​യോ​ടെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് എഴു​ന്നേ​റ്റു​നി​ന്നു. അഭ്യാ​സ​ബ​ല​ത്തോ​ടെ അമർ​ന്നു തടി​ച്ചു​യർ​ന്ന തോ​ളി​ട്ടു ബഞ്ചി​നി​ടി​ച്ചു.

ബഞ്ചു കു​ലു​ങ്ങി. കപ്പൽ​പ്പ​ല​ക​യോ​ടു ചേർ​ത്തു് ആണി​യ​ടി​ച്ച അതി​ന്റെ അടി​ഭാ​ഗം ചിതറി. മറി​ഞ്ഞു​വീണ ബഞ്ചി​ന്റെ നടു​വിൽ ഊക്കോ​ടെ അവൻ ചവി​ട്ടി. അതു ഭയ​ങ്ക​ര​ശ​ബ്ദ​ത്തോ​ടെ പൊ​ട്ടു​ക​യും ചി​ത​റു​ക​യും ചെ​യ്തു.

മോ​ച​ന​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​കി​ര​ണം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു്. ചങ്ങ​ല​യിൽ​ക്കു​ടു​ങ്ങിയ കൈ ബഞ്ചി​ന്റെ കഷ്ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു് രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണം. രണ്ടു​പേ​രും കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നാൽ അതു എളു​പ്പം സാ​ധി​ക്കും. പി​ന്നെ പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എല്ലാ​റ്റി​നെ​യും അടി​ച്ചു​കൊ​ന്നു പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ​യും എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തെ​ത്താം.

പാവം! കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ​മ​ര​യ്ക്കാൻ ഹൃ​ദ​യം​പൊ​ട്ടി മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു മകളെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ല​ണം.

രണ്ടു​പേ​രും കുടി ശ്ര​മി​ച്ചു. ഐദ്രോ​സി​ന്റെ വല​ത്തു​കൈ​യ്ക്കു​ള്ള ചങ്ങല പി​ടി​ച്ചു​മു​റു​ക്കി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പൊ​ട്ടി​ച്ചു. അറ്റു​തു​ങ്ങു​ന്ന ഒരു കഷണം ചങ്ങ​ല​യോ​ടു​കൂ​ടി ഐദ്രോ​സി​ന്റെ ആ കൈ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു ശേഷം സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​ന്റെ സുഖം അനു​ഭ​വി​ച്ചു. മറ്റെ കൈ​കൂ​ടി രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടാൽ ഒരു നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ​യും മോ​ചി​പ്പി​ക്കാം. ഐദ്രോ​സ് അതി​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​യി.

പര​സ​ഹാ​യ​മി​ല്ലാ​തെ ചങ്ങല പൊ​ട്ടി​ക്കാൻ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പരി​ശ്ര​മി​ച്ചു. കൈകൾ സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യി​ട്ടു വേണം ഒറ്റ​ക്കു​തി​ക്കു പാ​മ​ര​ത്തി​ന​ടു​ത്തെ​ത്താൻ! കെ​ട്ടു​കൾ പൊ​ട്ടി​ക്ക​ണം. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ വാ​രി​യെ​ടു​ക്ക​ണം. അടു​ത്തു് അവളെ കണ്ടി​ട്ടു് കാ​ല​മെ​ത്ര​യാ​യി! താ​ടി​യും തലയും വളർ​ന്നു പ്രാ​കൃ​ത​രൂ​പി​യായ തന്നെ​ക്ക​ണ്ടാൽ അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​കു​മോ? എല്ലാം പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. സാ​ര​മി​ല്ല. ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ അവൾ തി​രി​ച്ച​റി​യും.

കൊ​ളു​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച പന്ത​വു​മാ​യി പുതിയ ഒരു സംഘം കപ്പ​ലി​ലേ​ക്കു വന്നു. കൂ​ടു​തൽ വെ​ളി​ച്ചം പര​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. അടു​ത്ത കപ്പ​ലു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് സഹാ​യ​ത്തി​നു പറ​ങ്കി​കൾ വന്ന​താ​ണു്.

കു​ട്ട്യാ​മു​പ്പു​തി​യ​മാ​പ്പി​ള​യും കു​ഞ്ഞാ​ലി​യും പു​റ​ത്തോ​ടു പുറം ചേർ​ന്നു് നി​ന്നു് വീ​റോ​ടെ പൊ​രു​തു​ക​യാ​ണു്. അവ​രു​ടെ വാൾ​ച്ചീ​റ്റം പറ​ങ്കി​ക​ളെ കി​ടി​ലം​കൊ​ള്ളി​ച്ചു. അഭ്യാ​സ​മി​ടു​ക്കാർ​ന്ന കരു​ത്ത​രായ ആ യോ​ദ്ധാ​ക്ക​ളാ​രെ​ന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

കു​ഞ്ഞാ​ലി!

കണ്ണു​ക​ളെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​മോ? പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും നോ​ക്കി. അതെ, കു​ഞ്ഞാ​ലി​ത​ന്നെ. കൈ​ക​ളി​ലെ ചങ്ങല പൊ​ട്ടി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ആവേ​ശ​ത്തോ​ടെ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു:

“ഇതാ, കു​ഞ്ഞാ​ലീ! നി​ന്റെ പൊ​ക്ക​നി​താ. ”

കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ തി​ള​ങ്ങു​ന്നു. അവൻ ആ ശബ്ദം കേ​ട്ടി​രി​ക്ക​ണം. പുതിയ ചൈ​ത​ന്യം നേ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് അവൻ വെ​ട്ടു​ന്ന​തു്.

ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പി​ന്നെ​യും പറ​ങ്കി​കൾ കപ്പ​ലി​ലേ​ക്കു കയ​റി​വ​രു​ന്നു. ഒരു സംഘം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ​യും ഐദ്രോ​സി​നെ​യും വള​ഞ്ഞു​പി​ടി​ക്കാൻ എത്തു​ന്നു.

ഭാ​ഗ്യം! ഐദ്രോ​സി​ന്റെ ഇട​ത്തു​കൈ പൂർ​ണ​മാ​യും രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. വല​ത്തു​കൈ​യി​ലെ ചങ്ങ​ല​ക്ക​ഷ്ണം ചു​ഴ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൻ മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി. ആയു​ധ​മേ​ന്തി​നിൽ​ക്കു​ന്ന പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ നടു​വി​ലേ​ക്കു ചാടി. ചങ്ങ​ല​ക്ക​ഷ്ണം വീശി നാ​ലു​പു​റ​വും അവൻ തല്ലി. തല്ലു​കൊ​ണ്ട​വർ വീണു. വീണവർ എഴു​ന്നേ​റ്റി​ല്ല.

അഞ്ചാ​റു​പേർ ഒരു​മി​ച്ചു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ മേൽ ചാ​ടി​വീ​ണു. അവൻ കുതറി നോ​ക്കി. അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ. അവർ പി​ടി​മു​റു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കൈകൾ ചങ്ങ​ല​യിൽ നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഒന്നും ചെ​യ്യാൻ വയ്യാ. പി​ന്നെ​യും നിർ​ഭാ​ഗ്യം അവനെ കീ​ഴ​ട​ക്കു​ക​യാ​ണോ?

ഐദ്രോ​സി​നു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാൻ വയ്യാ. അവ​ന്റെ നേർ​ക്കു​യ​രു​ന്ന വാളും വെ​ണ്മ​ഴു​വും കണ്ണു​തെ​റ്റി​യാൽ പ്രാ​ണ​ന​പ​ഹ​രി​ക്കും. അല്ലാ​ഹു കരു​ണ​യു​ള്ള​വ​നാ​ണു്. വല​തു​കൈ​യി​ന്റെ മണി​ക​ണ്ഠ​ത്തിൽ തൂ​ങ്ങു​ന്ന ചങ്ങ​ല​ക്ക​ഷ്ണം ഒരു വരാ​യു​ധ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ അവ​നു​പ​യോ​ഗി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞു. പറ​ങ്കി​ക​ളിൽ പല​രു​ടെ​യും തല​ച്ചോ​റി​ന്റെ വലു​പ്പം അള​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് ആ ചങ്ങല ആകാ​ശ​ത്തിൽ പു​ള​ഞ്ഞു. അവ​ന്റെ ലക്ഷ്യം പാ​മ​ര​മാ​ണു്. ഊക്കിൽ തല്ലി​ക്കൊ​ണ്ട​വൻ മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി. ലക്ഷ്യം അടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഒന്നി​നു​പു​റ​കെ മറ്റൊ​ന്നാ​യി പറ​ങ്കി​കൾ അവ​ന്റെ നേർ​ക്കു പാ​ഞ്ഞ​ടു​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അവർ എണ്ണ​ത്തിൽ അത്ര പെ​രു​കീ​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഐദ്രോ​സ് കൂ​ട്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു് ഒരു കു​ഞ്ഞി​നെ​യെ​ന്ന​പോ​ലെ തോ​ളിൽ​കി​ട​ത്തി ശത്രു​ക്ക​ളെ തള്ളി​മാ​റ്റി​യും തള്ളി വീ​ഴ്ത്തി​യും ഐദ്രോ​സ് കപ്പ​ലി​ന്റെ അറ്റ​ത്തെ​ത്തി; മു​മ്പും പി​മ്പും നോ​ക്കാ​തെ കട​ലി​ലേ​ക്കെ​ടു​ത്തു​ചാ​ടി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അതു കണ്ടോ? ഇല്ല. അവനെ ശത്രു​ക്കൾ വള​ഞ്ഞു പി​ടി​ച്ചു കൈയും കാലും കെ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്.

കു​ട്ട്യാ​മു​വും കു​ഞ്ഞാ​ലി​യും വീ​റോ​ടെ പൊ​രു​തി. എണ്ണ​ത്തിൽ കൂ​ടു​ത​ലു​ള്ള പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ വെ​ട്ടേ​റ്റു കൂ​ട്ടു​കാർ മു​ഴു​വ​നും നി​ലം​പൊ​ത്തി. ഒട്ടും പത​റാ​തെ അവർ പി​ന്നെ​യും ഉറ​ച്ചു​നി​ന്നു. ഏറെ​നേ​രം അങ്ങ​നെ പൊ​രു​താ​ന​വർ​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ആദ്യം വീണതു കു​ഞ്ഞാ​ലി​യാ​ണു്. കു​ഞ്ഞാ​ലി വീ​ണ​പ്പോൾ കു​ട്ട്യാ​മു​വി​ന്റെ പു​റ​ത്തു് അതി​ക​ഠി​ന​മാ​യൊ​രു വെ​ട്ടേ​റ്റു. ആ ധീ​ര​നും വീണു.

യു​ദ്ധം അവ​സാ​നി​ച്ചു. ചോ​ര​യിൽ​കു​ളി​ച്ചു കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടിൽ വീണു കി​ട​ക്കു​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ​യും കു​ട്ട്യാ​മു​വെ​യും നോ​ക്കി ജോ ഡി​സിൽവ അലറി:

“ഈ മു​റു​ക​ളെ തറ​ച്ചു് അവ​രു​ടെ മാംസം കടലിൽ കല​ക്കൂ. മത്സ്യം തി​ന്ന​ട്ടെ. എന്നി​ട്ടു് ആ മത്സ്യ​ത്തെ ചൂ​ണ്ട​യി​ട്ടു പി​ടി​ച്ചു് വൈ​സ്രോ​യി​ക്കു് കാ​ഴ്ച​വെ​ക്ക​ണം. ”