മാ​നേ​ജ​രു​ടെ വീടു്. വാ​സ​ന്തി ഒരു കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ഒരു സഞ്ചി, ഭരണി, കു​പ്പി ഇവ​യൊ​ക്കെ ഏറ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു് ശങ്കു വരു​ന്നു.

ശങ്കു:

ചെ​റി​യ​മ്മ​യ്ക്കെ​ന്താ വാ​ങ്ങേ​ണ്ട​തു്?

വാ​സ​ന്തി:

അവിടെ നി​ല്ക്കൂ. ഞാ​നാ​ലോ​ചി​ക്ക​ട്ടെ.

ശങ്കു:

വേഗം പറേണം.

വാ​സ​ന്തി:

തു​ട​ങ്ങി​യ​ല്ലോ തി​ര​ക്കു്.

ശങ്കു:

വല്ല്യ​മ്മ വേ​ഗ​ത്തിൽ വരാൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

വാ​സ​ന്തി:

എന്താ ഇത്ര വല്യ തി​ര​ക്കു്?

ശങ്കു:

ഇന്നു രാ​ത്രി മൂ​ന്നാ​ളു് ഉണ്ണാ​നു​ണ്ടാ​വു​ത്രേ.

വാ​സ​ന്തി:

ആരാ ശങ്കു?

ശങ്കു:

ഇൻ​സ്പേ​ട്ടർ വരു​ന്നു​ണ്ടു്.

വാ​സ​ന്തി:

ഏതു് ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ.

ശങ്കു:

ഇവിടെ പരൂ​ക്ഷ​യ്ക്കു വരു​ന്നി​ല്ലേ?

വാ​സ​ന്തി:

പി​ന്ന്യാ​രാ​ണു്?

ശങ്കു:

അതൊ​ന്നും ശങ്കൂ​ന​റി​യി​ല്ല. സദ്യ വേ​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

വാ​സ​ന്തി:

ശരി എനി​ക്കു് ഒരു ടിൻ പൗഡർ വേണം.

ശങ്കു:

അ… (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു)

വാ​സ​ന്തി:

നല്ല​തു് വാ​ങ്ങ​ണം.

ശങ്കു:

അസ്സ​ലു്.

വാ​സ​ന്തി:

പി​ന്നെ സ്നോ വേണം.

ശങ്കു:

(ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു) അ… (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)

വാ​സ​ന്തി:

അതു് നി​ന​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യോ?

ശങ്കു:

ആ നോ​സ്സ​ല്ലേ, ചെ​റി​യ​മ്മേ?

വാ​സ​ന്തി:

അല്ല; നി​ന്റെ തല! എടാ, എഴു​തി​ത്ത​ര​ണോ?

ശങ്കു:

വേ​ണ്ടാ.

വാ​സ​ന്തി:

മു​ഖ​ത്തു പു​ര​ട്ടാ​നു​ള്ള സാ​ധ​ന​മാ​ണു്. വെ​ണ്ണ​പോ​ലി​രി​ക്കും. മന​സ്സി​ലാ​യോ?

ശങ്കു:

(തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)

വാ​സ​ന്തി:

എന്താ പറ.

ശങ്കു:

മു​ഖ​ത്തു പു​ര​ട്ടാ​നു​ള്ള വെണ്ണ. (ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു.) നോ​സ്സ്… നോ​സ്സ്.

വാ​സ​ന്തി:

കഴുതെ, നോ​സ്സ​ല്ല സ്നോ… സ്നോ… പറ.

ശങ്കു:

സ്നോ​സ്സ്, സ്നോ​സ്സ്…

വാ​സ​ന്തി:

(ഉറ​പ്പി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു.) സ്നോ.

ശങ്കു:

സ്സ്… നോ…

വാ​സ​ന്തി:

അതു​ത​ന്നെ ഒന്നു​കു​ടി പറ​ഞ്ഞാൽ ശരി​യാ​വും… സ്നോ.

ശങ്കു:

ഇസ്സ്… നോ…

വാ​സ​ന്തി:

പി​ന്നെ ഒരു കു​പ്പി ചാ​ന്തു് ചു​ക​ന്ന​തു്.

ശങ്കു:

അ. (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)

വാ​സ​ന്തി:

ഇപ്പ​ഴെ​ന്തൊ​ക്ക്യാ സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ?

ശങ്കു:

പൗഡർ… പി​ന്നെ നോ​സ്സ്.

വാ​സ​ന്തി:

തെ​റ്റി​ച്ചു… സ്നോ.

ശങ്കു:

ഇനി തെ​റ്റി​ല്ല; സ്നോ, സ്നോ, സ്നോ.

വാ​സ​ന്തി:

മതി, മതി.

ശങ്കു:

പി​ന്നെ ചാ​ന്തു ചു​ക​ന്ന​തു്.

വാ​സ​ന്തി:

ഇനി പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ.

ശങ്കു:

പണം വേ​ണ്ടേ?

വാ​സ​ന്തി:

അമ്മ തന്നി​ട്ടി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

അതു് സാ​മാ​നം വാ​ങ്ങാ​നേ തികയൂ.

വാ​സ​ന്തി:

ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒന്നു​ര​ണ്ടെ​ണ്ണം പകുതി വാ​ങ്ങി​യാൽ മതി.

ശങ്കു:

ശർ​ക്കര പകുതി വാ​ങ്ങി​യാൽ പ്ര​ഥ​മ​നു മതിരം കു​റ​യും. പുളി കു​റ​ഞ്ഞാൽ സാ​മ്പാ​റു് എരി​ശ്ശേ​രി​യാ​വും. വെ​ളി​ച്ചെ​ണ്ണ കു​റ​ഞ്ഞാൽ വറു​ത്തു​പ്പേ​രി പു​ഴു​ക്കാ​വും.

വാ​സ​ന്തി:

മതി പ്ര​സം​ഗം! പോ​യി​ട്ടു വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ. പണം തി​ക​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അമ്മ​യോ​ടു തരാൻ പറയൂ.

ശങ്കു:

അയ്യോ മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നാൽ വല്യ​മ്മ കൊ​ല്ലും!

വാ​സ​ന്തി:

നീ പോ​വി​ല്ലേ (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു)

ഒരു വശ​ത്തു​ടെ രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റെ കണ്ട ഉടനെ പു​ച്ഛ​ഭാ​വ​ത്തിൽ മുഖം വെ​ട്ടി​ക്കു​ന്നു. രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ കൈ​കൂ​പ്പു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി കണ്ട​ഭാ​വം നടി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ശങ്കു പരു​ങ്ങി നി​ല്ക്കു​ന്നു.

വാ​സ​ന്തി:

എന്താ​ടാ പോ​വാ​ത്ത​തു് ഫോ, വേഗം. (ശങ്കു പോ​വു​ന്നു.)

രാധ:

ഇവിടെ മാ​നേ​ജ​രി​ല്ലേ?

വാ​സ​ന്തി:

(കസേ​ര​യിൽ വന്നി​രു​ന്നു്) ഇല്ല.

രാധ:

എവി​ട്യാ പോ​യ​തു്?

വാ​സ​ന്തി:

അറി​യി​ല്ല;

രാധ:

വേ​ഗ​ത്തിൽ വര്വോ?

വാ​സ​ന്തി:

അറി​യി​ല്ല.

രാധ ഒരു കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി തീരെ രു​ചി​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടു നടി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

മാ​നേ​ജർ നേ​ര​ത്തെ പോ​യ​താ​ണോ?

വാ​സ​ന്തി:

ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല

രാധ:

എന്താ വാ​സ​ന്തി​ക്കു് ഒര​സു​ഖം​പോ​ലെ.

വാ​സ​ന്തി:

(പു​ച്ഛ​ഭാ​വ​ത്തിൽ) അസു​ഖ​മോ? ആരോ​ടു്?

രാധ:

ഇപ്പ​ഴ​ത്തെ മട്ടു​ക​ണ്ടാൽ എന്നോ​ടെ​ന്തോ അസു​ഖ​മു​ള്ള​തു പോലെ തോ​ന്നും.

വാ​സ​ന്തി:

നി​ന്നോ​ടെ​ന്തി​ന​സു​ഖം? നീ​യെ​നി​ക്കാ​രാ?

രാധ:

ഞാ​നാ​രു​മ​ല്ല. പക്ഷേ, വാ​സ​ന്തി​യു​ടെ വാ​ക്കും പെ​രു​മാ​റ്റ​വു​മൊ​ക്കെ കണ്ടാൽ അസു​ഖ​മു​ള്ള​പോ​ലെ തോ​ന്നും.

വാ​സ​ന്തി:

എന്റെ വാ​ക്കും പെ​രു​മാ​റ്റ​വു​മൊ​ക്കെ ഇത്ര​യേ നന്നു​ള്ളൂ. ഞാൻ വലിയ സു​ന്ദ​രി​യൊ​ന്നു​മ​ല്ല​ല്ലോ.

രാധ:

സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യം ഇവിടെ ആരും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

നീ പെ​രു​മാ​റ്റ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ? അതെ​ന്താ പി​ന്നെ?

രാധ:

പെ​രു​മാ​റ്റം എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മാ​ണോ?

വാ​സ​ന്തി:

മതി മതി. അവ​ന​വ​നു സൗ​ന്ദ​ര്യം കു​റ​ച്ചു കൂ​ടു​ത​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ അതും​കൊ​ണ്ടു് ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് അട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നോ​ള​ണം.

രാധ:

സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഞാ​നൊ​ന്നും സു​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​ര​ന്യോ​ന്യം കാ​ണു​മ്പോൾ പെ​രു​മാ​റു​ന്നൊ​രു സമ്പ്ര​ദാ​യ​മു​ണ്ടു്. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.

വാ​സ​ന്തി:

മതി പ്ര​സം​ഗി​ച്ച​തു്!

രാധ:

ഇതു് വാ​സ​ന്തി​യെ കേൾ​പ്പി​ക്കാൻ നിർ​ബ​ന്ധ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്ന​ത​ല്ല, സന്ദർ​ഭം വന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞ​താ​ണു്.

വാ​സ​ന്തി:

ഓ, വലിയ സു​ന്ദ​രി വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു!

രാധ:

എന്താ, വാ​സ​ന്തി, നീ​യി​റ​യു​ന്ന​തു്?

വാ​സ​ന്തി:

ഞാ​നെ​ന്തു​വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും പറയും. എന്റെ വീ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ച​ല്ലേ? അതു തടയാൻ ഒരാൾ​ക്കും അധി​കാ​ര​മി​ല്ല.

രാധ:

പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ, പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ.

വാ​സ​ന്തി:

അതിനു നി​ന്റെ സമ്മ​തം എന്തി​നു്?

രാധ:

ഞാൻ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ; വാ​സ​ന്തീ ഒരാ​വ​ശ്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ എന്നെ വെ​റു​ക്കു​ക​യും, കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്തി​നാ? ഞാൻ നി​ന്നോ​ടു യാ​തൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ.

വാ​സ​ന്തി:

വലിയ സൗ​ജ​ന്യം​ത​ന്നെ. നീ​യെ​ന്നോ​ടു് എന്തു പറയാൻ? പറ​ഞ്ഞാൽ​ത്ത​ന്നെ അതു ഞാൻ കേൾ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടോ?

രാധ:

നീ മാ​ത്ര​മ​ല്ല. ആരും കേൾ​ക്കി​ല്ല;

വാ​സ​ന്തി എഴു​ന്നേ​റ്റു ചൊ​ടി​ച്ച മട്ടിൽ പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പോ​കു​ന്നു. മാ​നേ​ജർ അപ്പു​മേ​നോൻ ഒരു ദീർ​ഘ​യാ​ത്ര കഴി​ഞ്ഞ മട്ടിൽ ക്ഷീ​ണി​ച്ചു തളർ​ന്നു കൊ​ണ്ടു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. കൈയിൽ ഒരു കു​ട​യു​ണ്ടു്. കുട ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു​വെ​ച്ചു്, കസേ​ര​യിൽ വന്നി​രു​ന്നു് രണ്ടാം​മു​ണ്ടെ​ടു​ത്തു് വീ​ശു​ന്നു. രാധയെ കണ്ട ഭാവം നടി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് മേശ തു​റ​ന്നു വലി​യൊ​രു കണ​ക്കു​പു​സ്ത​കം എടു​ത്തു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ച്ചു് പേ​ജു​കൾ മറി​ക്കു​ന്നു. രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ പതു​ക്കെ ചു​മ​യ്ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(തല​പൊ​ക്കി സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കീ​ട്ടു്) ഊം, എന്താ വേ​ണ്ട​തു്?

രാധ:

മാ​നേ​ജ​രെ കാണാൻ വന്ന​താ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

കണ്ടി​ല്ലേ?

രാധ:

എന്റെ സ്ഥി​തി ആക​പ്പാ​ടെ കഷ്ട​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എല്ലാ​വ​രു​ടെ സ്ഥി​തി​യും കഷ്ട​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ. ഇവി​ടെ​രി​ക്കൂ. എന്തി​നാ വന്ന​തു്?

രാധ:

എനി​ക്കു മാ​നേ​ജ​രോ​ടു് ഒര​ടി​യ​ന്ത​ര​സം​ഗ​തി പറ​യാ​നു​ണ്ട്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ എല്ലാ​വർ​ക്കും അടി​യ​ന്തര സം​ഗ​തി​യ​ല്ലേ​യു​ള്ളു. എന്താ സംഗതി?

രാധ:

എന്റെ അച്ഛ​നു തീരെ സു​ഖ​മി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതു ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

കു​റ​ച്ചു് ദി​വ​സ്സാ​യി​ട്ടു് മരു​ന്നൊ​ന്നും കൊ​ടു​ക്കാ​റി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്താ​മ​രു​ന്നു കൊ​ടു​ത്താൽ കു​ടി​ക്കി​ല്ലേ?

രാധ:

കു​ടി​ക്കാ​ഞ്ഞി​ട്ട​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അത്ര​യ്ക്ക​ധി​ക​മാ​ണോ?

രാധ:

മരു​ന്നു വാ​ങ്ങാൻ കാ​ശി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടു വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​താ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഡോ​ക്ട​റെ കാ​ണി​ച്ചി​ല്ലേ?

രാധ:

കാ​ണി​ച്ചു. കഴി​ഞ്ഞ തവണ പണം കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം, അയാൾ പി​ന്നെ വന്നി​ട്ടി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഒരു പ്രാ​വ​ശ്യം പണം കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തി​ന്നു പി​റ്റേ പ്രാ​വ​ശ്യം വന്നി​ല്ല, അല്ലേ? ടീ​ച്ച​റേ, ഈ ഡോ​ക്ടർ​മാർ വല്ലാ​ത്തൊ​രു കൂ​ട്ട​രാ​ണു്. അവർ​ക്കു ദയ​യെ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞ​തി​ല്ല. എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​വും? ദി​വ​സം​പ്ര​തി എത്ര മര​ണ​വും ആപ​ത്തും കഷ്ട​പ്പാ​ടും അവർ കാ​ണു​ന്നു! അവ​രു​ടെ ലോ​ക​ത്തിൽ അം​ഗ​ഭം​ഗം വന്ന​വ​രും അതി​ശോ​രോ​ഗി​ക​ളും തല​വേ​ദ​ന​ക്കാ​രും മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. അവര് ഒട​പൊ​ളി സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ കച്ചോ​ട​ക്കാ​രാ​ണു്. ആട്ടെ. എന്നി​ട്ടു്?

രാധ:

ആകെ കഷ്ട​ത്തി​ലാ​യി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇതൊ​ക്ക്യാ​ണു് സ്ഥി​തി​യെ​ങ്കിൽ കഷ്ട​ത്തി​ലാ​വാ​തെ തര​മി​ല്ല. (മാ​നേ​ജർ കണ​ക്കു പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു.)

രാധ:

അച്ഛ​ന്റെ രോഗം അന്ന​ന്നു് അധി​കാ​വ്വാ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു കണ്ടെ​ടു​ക്കാ​തെ) ഉം.

രാധ:

മരു​ന്നു വാ​ങ്ങാ​നോ ഡോ​ക്ട​റെ വി​ളി​ക്കാ​നോ എന്റെ കൈ​യി​ലൊ​രു കാ​ശി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ബ്ള! പണ​ത്തി​നു​ള്ളൊ​രു ക്ഷാ​മം! ആ യു​ദ്ധ​കാ​ല​ത്തു് എന്തൊ​രു സു​ഖാ​യി​രു​ന്നു! പണം​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക്യേ വേ​ണ്ടൂ, കൈ​യി​ലെ​ത്തി.

രാധ:

എനി​ക്കു മറ്റൊ​രാൾ സഹാ​യി​ക്കാ​നി​ല്ലെ​ന്നു മാ​നേ​ജർ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കു​ടേ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ ഇക്കാ​ല​ത്തു് ഒരാ​ളും സഹാ​യി​ക്കി​ല്ല.)

രാധ:

ഞാൻ മാ​നേ​ജ​രോ​ടു് കു​റ​ച്ചു പണം കടം ചോ​ദി​ക്കാൻ വന്ന​താ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(പു​സ്ത​കം അട​ച്ചു​വെ​ച്ചു് അമ്പ​ര​പ്പോ​ടെ) എന്തോ​ടോ?

രാധ:

അതേ, എനി​ക്കു മറ്റൊ​രാ​ളോ​ടും ചോ​ദി​ക്കാ​നി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അയ്യോ, എന്റെ കൈയിൽ ഒരു കാ​ശി​ല്ല!

രാധ:

അങ്ങ​നെ പറ​യ​രു​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പി​ന്നെ ഞാൻ കളവു പറയണോ?

രാധ:

മാ​നേ​ജ​രു​ടെ കൈ​യി​ലി​ല്ലെ​ങ്കിൽ എവി​ടെ​നി​ന്നെ​ങ്കി​ലും സാ​ധി​പ്പി​ച്ചു​ത​ര​ണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എവി​ടെ​നി​ന്നു സാ​ധി​പ്പി​ക്കാൻ?

രാധ:

ഞാൻ അത വലിയ കഷ്ട​ത്തി​ലാ​ണു്. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കി​ല്ല: ഇന്നു​വ​രെ ഞാൻ മാ​നേ​ജ​രോ​ടൊ​ന്നും ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലാ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതൊ​ക്കെ ശരി​ത​ന്നെ. നമ്മു​ടെ സ്കൂ​ളിൽ ചില മാ​ഷ്മാ​രു​ണ്ടു്. എപ്പ​ഴും അഡ്വാൻ​സ് വേണം.

രാധ:

ഞാ​ന​ങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും ഇതു​വ​രെ ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല;

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ശരി​യാ​ണു്. ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ സഹാ​യി​ച്ചാൽ വേ​ണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു് എനി​ക്കു​മു​ണ്ടു്. അപ്പോൾ (ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു) ഇപ്പ​ഴും വൈ​കീ​ട്ടാ സ്കൂ​ളിൽ വരു​ന്ന​തു്. അല്ലേ?

രാധ:

ചില ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ വൈ​കി​പ്പോ​കും. ആച്ഛ​നു സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കെ​ാ​ണ്ടു് വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് സമ​യ​ത്തി​നു് പോരാൻ കഴി​യി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതു് എന്നോ​ട​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞാൽ നട​ക്ക്വോ, ടീ​ച്ച​റേ?

രാധ:

ഇല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നി​ങ്ങ​ലെ​ല്ലാ​വ​രും​കു​ടി എന്റെ സ്കൂ​ളു പൂ​ട്ടി​ക്കൂ​ന്നാ തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. (കണ​ക്കു​പു​സ്ത​കം മലർ​ത്തി ഒരു പേ​ജെ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഇതാ നോ​ക്കു, എത്രാ​യി​രം ഉറു​പ്പി​ക​യാ സ്കൂ​ളി​നു​വേ​ണ്ടി? ഞാൻ ചെ​ല​വാ​ക്ക്യേ​തു്! ഓ തല​ചു​റ്റു​ന്നു! നൂറു… നൂ​റ്റ​മ്പ​തു്… അമ്പ​തു് (വിരൽ തൊ​ട്ടു വാ​യി​ക്കു​ന്നു.) ഇരു​ന്നൂ​റു്… മതി മതി എന്റെ വി​ഡ്ഢി​ത്തം! ഈ പണം മു​ത​ലി​റ​ക്കി വല്ല കച്ചോ​ട​വും തു​ട​ങ്ങീ​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാ​നി​ന്നു കോ​ടീ​ശ്വ​ര​നാ​ണു്. അപ്പോൾ രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റേ, ഞാ​നൊ​ന്നു ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, സ്കൂ​ളിൽ എനി​ക്കെ​തി​രാ​യി​ട്ടു് ഒരു ഗു​ഢാ​ലോ​ചന നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്, ഇല്ലേ?

രാധ:

ഞാ​ന​റി​യി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്തി​നാ അസ​ത്യം പറ​യു​ന്ന​തു്?

രാധ:

ഞാൻ നേ​രാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കും ഇതിൽ പങ്കു​ണ്ടു്.

രാധ:

എന്തി​ക്കൊ​ന്നി​ലും പങ്കി​ല്ല. പങ്കു​വ​ഹി​ക്കാൻ നേ​ര​വു​മി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ആ ഗു​ഢാ​ലോ​ച​നേ​ടെ തലവൻ കേ​ളു​മാ​ഷാ​ണു്.

രാധ:

ആയി​രി​ക്കാം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

കേ​ളു​മാ​ഷ് ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രെ വഷ​ളാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. (ഉറ​ക്കെ) എന്നാൽ കേ​ളു​മാ​ഷ് വി​ചാ​രി​ച്ച​പോ​ലെ കാ​ര്യം നട​ക്കി​ല്ല; തീർ​ച്ച; എന്റെ ആയു​സ്സു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ നട​ക്കി​ല്ല. ഈ പണ​മ​ത്ര​യും ചെ​ല​വാ​ക്കി സ്കൂ​ളു​ണ്ടാ​ക്കീ​ട്ടു് ഒടു​വിൽ എനി​ക്കു് അഗി​കാ​ര​മൊ​ന്നും വേ​ണ്ടെ​ന്നോ? അസ്സ​ലാ​യി! ഞാൻ പറയാം; എന്റെ സ്കൂ​ളിൽ ഒന്നും നട​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. പു​ക​ഞ്ഞ കൊ​ള്ളി പു​റ​ത്തു്. കേ​ളു​മാ​ഷ്ക്കു് ഞാൻ പി​രി​യാൻ നോ​ട്ടീ​സ് കൊ​ടു​ത്തു… അറി​ഞ്ഞി​ല്ലേ?

രാധ:

അറി​ഞ്ഞു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നോ​ടു കളി​ച്ചാൽ അങ്ങ​നെ​യാ. ഇനി​യും ഒരു മൂ​ന്നാ​ലു പേ​രു​കൂ​ടി​യു​ണ്ടു് പു​റ​ത്തു​പോ​കാൻ.

രാധ:

എനി​ക്കു സമയം വൈ​കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞാ​നെ​ന്താ വേ​ണ്ട​തു്.

രാധ:

ഒരി​രു​പ​ത്ത​ഞ്ചു​റു​പ്പിക അഡ്വാൻ​സ് തരണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പണ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ തര​ക്കേ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അല്ലെ​ങ്കി​ലെ​ന്തി​നാ നി​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്? നാളെ എനി​ക്കെ​തി​രാ​യി​ട്ടു് പണി​യെ​ടു​ക്കാ​ന​ല്ലേ?

രാധ:

അത്ത​രം കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഇവിടെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല. ഞങ്ങൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ സു​ഖ​ത്തി​നും സൗ​ക​ര്യ​ത്തി​ന്നും വേ​ണ്ടി പ്ര​യ​ത്നി​ക്കും; മാ​നേ​ജർ മാ​നേ​ജർ​ക്കു വേ​ണ്ടി​യും. ഇതിൽ കക്ഷി​ത്വ​വും അലോ​ഗ്യ​വു​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കും?

രാധ:

ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഗു​ണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നു​വെ​ച്ചാൽ എന്റെ നാ​ശ​ത്തി​ന്നു​വേ​ണ്ടി അല്ലേ?

രാധ:

അതു പറയാൻ വയ്യാ. ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഗുണം നി​ങ്ങൾ​ക്കു നാ​ശ​മാ​യി​പ്പോ​കു​ന്നെ​ങ്കിൽ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല അതീ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ തര​ക്കേ​ടാ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നി​ങ്ങൾ വലു​താ​യി​ട്ടൊ​ന്നും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കി​ല്ല.

രാധ:

വലു​പ്പ​വും ചെ​റു​പ്പ​വും നമ്മ​ളി​വി​ടെ ഇരു​ന്നു കണ​ക്കു കൂ​ട്ടീ​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല. എന്നെ കഴി​യു​ന്ന​തും വേ​ഗ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കു​ണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ.

രാധ:

എനി​ക്കു പണം തരണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്റെ കൈ​യി​ലി​ല്ല.

രാധ:

എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​ര​ണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത കാ​ര്യ​മാ​ണു്.

രാധ:

അങ്ങ​നെ പറ​യ​രു​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു) ടീ​ച്ചർ ഒരു കാ​ര്യം ചെ​യ്തോ​ളൂ.

രാധ:

എന്താ​ണു്?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അഡ്വാൻ​സ് തരാൻ എന്റെ കൈയിൽ പണ​മി​ല്ല. പക്ഷേ വേ​റൊ​രു വഴി ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം.

രാധ:

എന്തു വഴി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ​ക്കു് വീ​ട്ടിൽ വലിയ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ട​ല്ലേ?

രാധ:

അതെ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അച്ഛൻ തനി​ച്ച​ല്ലേ വി​ട്ടി​ലു​ള്ളൂ?

രാധ:

അതെ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ ഒന്നോ രണ്ടോ മാസം ലീ​വെ​ടു​ത്തു വീ​ട്ടി​ലി​രി​ക്ക​രു​തോ?

രാധ:

എന്റെ ലീ​വൊ​ക്കെ തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഓ, അങ്ങ​ന്യാ​ണോ! എന്നാൽ വേ​റൊ​രു ഉപായം പറയാം.

രാധ:

എന്താ​ണു്?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

വീ​ട്ടിൽ അച്ഛ​നു സഹാ​യ​ത്തി​നോ​രാ​ളു​വേ​ണ്ടേ?

രാധ:

ഞങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ അതെ​വി​ടു​ന്നു സാ​ധി​ക്കും?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പു​റ​മേ​നി​ന്നു് ഒരാളെ വി​ളി​ക്കാ​ന​ല്ല ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു്. ടീ​ച്ചർ​ത​ന്നെ അച്ഛ​നെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്ക​ണം.

രാധ:

ഞാൻ തന്നെ​യാ​ണു് ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതു പോരാ. രോഗം അത്യാ​സ​ന്ന​മാ​ണെ​ങ്കിൽ അച്ഛ​ന്റെ അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ഇരി​ക്ക​ണം. ശമ്പ​ള​ത്തോ​ടു കൂടി ലീ​വെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു ഉപായം ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം.

രാധ:

എന്തു​പാ​യം?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എനി​ക്കു് രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റെ പി​രി​ച്ചു​വി​ടാ​നും രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ​ക്കു മന​സ്സാ​ലെ പി​രി​യാ​നും ഇപ്പോൾ മൂ​ന്നു മാ​സ​ത്തെ നോ​ട്ടീ​സ്സ് വേ​ണ്ടേ?

രാധ:

വേണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ തമ്മിൽ യോ​ജി​ച്ചു നി​ങ്ങൾ രാ​ജി​വെ​ക്കു​ന്ന​തും ഞാൻ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​യാൽ കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ല.

രാധ:

ഉം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ രാ​ജി​വെ​ച്ചോ​ളൂ.

രാധ:

രാ​ജി​വെ​യ്ക്കാ​നോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതേ.

രാധ:

എന്നി​ട്ടു്?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പരി​ഭ്ര​മി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

രാധ:

വേ​ണ്ടാ. ഇന്നു​ള്ള ജോ​ലി​കൂ​ടി പോയാൽ പട്ടി​ണി കി​ട​ന്നു മരി​ക്കും. ഞാൻ രാ​ജി​വെ​യ്ക്കാൻ തയ്യാ​റി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കൂ; ഒരാൾ സഹാ​യി​ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങു​മ്പോൾ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്ക​രു​തു്. ഇപ്പോൾ രാ​ജി​വെ​യ്ക്കു​ന്ന പക്ഷം കു​റ​ച്ചു പണം തന്നു സഹാ​യി​ക്കാൻ എനി​ക്കു സാ​ധി​ക്കും.

രാധ:

വേ​ണ്ടാ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

രാ​ജി​വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തു് ഒരാ​ളും അറി​യി​ല്ല; പകരം ഒരാളെ രണ്ടോ മൂ​ന്നോ മാ​സ​ത്തേ​യ്ക്കു നി​ശ്ച​യി​ച്ചാൽ ആ ആളിൽ നി​ന്നു​ത​ന്നെ നമു​ക്കു പണം വാ​ങ്ങാൻ കഴി​യും.

രാധ:

പകരം വരു​ന്ന ആൾ​ക്കും ജീ​വി​ക്ക​ണ്ടേ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതെ​ന്തി​നാ ടീ​ച്ച​റ​റി​യു​ന്ന​തു്?

രാധ:

എന്നി​ക്ക​തൊ​ന്നും സാ​ധി​ക്കി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അച്ഛ​ന്റെ രോഗം മാ​റി​യാൽ ടീ​ച്ചർ​ക്കു് ഇവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​വ​രാൻ സാ​ധി​ക്കും. ഇപ്പോൾ ഇതു​വ​രെ പണി​യെ​ടു​ത്ത​തി​നു​ള്ള ശമ്പ​ള​വും ഒരു മാസം കു​ടു​തൽ ശമ്പ​ള​വും ഞാൻ റൊ​ക്കം തരാം.

രാധ:

വേ​ണ്ടാ. വേറേ വല്ല വഴി​ക്കും മാ​നേ​ജർ​ക്കെ​ന്നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക്യോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്റെ കൈയിൽ പണ​മി​ല്ല; ഇതു​ത​ന്നെ ഞാൻ രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി പു​തി​യൊ​രു സൂ​ത്രം തത്കാ​ലം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​താ​ണു്; സഹാ​യി​ക്കാ​നു​ള്ള മോ​ഹം​കൊ​ണ്ടു്.

രാധ:

ഇത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു​വ​ഴി​ക്കും മാ​നേ​ജർ​ക്കെ​ന്നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ലേ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞാൻ മറ്റൊ​രു വഴി​യും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

രാധ:

എന്നാൽ ഞാൻ വര​ട്ടെ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അങ്ങ​ന്യാ​വ​ട്ടെ.

രാധ പതു​ക്കെ മന​സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ പോ​കു​ന്നു. അപ്പു​മേ​നോൻ വീ​ണ്ടും കണ​ക്കു പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി കൊ​ഞ്ചി​ക്കു​ഴ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു. വരു​മ്പോൾ ചെ​റി​യൊ​രു സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സു​മു​ണ്ടു്, കൈയിൽ. വന്ന ഉടനെ സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സ് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു്,

വാ​സ​ന്തി:

അച്ഛാ, ഇതി​ന്റെ താ​ക്കോ​ലൊ​ന്നു തരു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്തി​നാ, വാ​സ​ന്തി?

വാ​സ​ന്തി:

ഇതിൽ​നി​ന്നു് ഒരു സാധനം എടു​ക്കാ​നു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ കണ​ക്കു​പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു് തല​യു​യർ​ത്തി​യ​പ്പോൾ സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സ് കാ​ണു​ന്നു. ഉടനെ വലി​ച്ചു് അടു​പ്പി​ച്ചു വെ​ച്ചു് അതി​ന്മേൽ താ​ടി​യും കു​ത്തി വാ​സ​ന്തി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നി​ന​ക്കു് ഏതു് താ​ക്കോ​ലാ വേ​ണ്ട​തു്?

വാ​സ​ന്തി:

ഈ സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സി​ന്റെ താ​ക്കോൽ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇതി​ന്റെ താ​ക്കോ​ലോ?

വാ​സ​ന്തി:

അതേ, അച്ഛാ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്തി​നാ​ണെ​ന്നു പറയൂ.

വാ​സ​ന്തി:

ഒരു സാധനം എടു​ക്കാ​നു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്തു സാധനം?

വാ​സ​ന്തി:

എനി​ക്കു് അറു​പ​ത്ത​ഞ്ചു​റു​പ്പിക വേണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(കണ്ണു​രു​ട്ടി) അറു​പ​ത്ത​ഞ്ചു​റു​പ്പി​ക​യോ! എന്തി​നു്?

വാ​സ​ന്തി:

എനി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഈ പെ​ട്ടീ​ടെ താ​ക്കോൽ കി​ട്ടീ​ട്ടു് ഒരു കാ​ര്യോം ഇല്ല. ഇതി​ലൊ​രു കാ​ശി​ല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

ഉണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

അച്ഛൻ നോ​ട്ടു വെ​ക്കു​ന്ന​തു ഞാൻ കണ്ടു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതു മാ​ഷ​മ്മാ​രു​ടെ പണാ​യി​രു​ന്നു. മു​ഴു​വൻ കൊ​ടു​ത്തു പോയി.

വാ​സ​ന്തി:

മു​ഴു​വ​നും അച്ഛൻ കൊ​ടു​ക്കി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

കൊ​ടു​ത്തു, വാ​സ​ന്തീ.

വാ​സ​ന്തി:

ഇല്ല​ച്ഛാ (പെ​ട്ടി പി​ടി​ക്കു​ന്നു.)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(പെ​ട്ടി വി​ടാ​തെ) ഇതി​ലൊ​ന്നൂ​ല്ലാ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ!

വാ​സ​ന്തി:

ഉണ്ടു്; എനി​ക്ക​തി​ലു​ള്ള​തു മതി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നി​ല്ക്കു്, നി​ല്ക്കു്, ഞാൻ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ. എന്തി​നാ​ണു് നി​ന​ക്കു് പണം?

വാ​സ​ന്തി:

ഒരു സാരി വാ​ങ്ങാൻ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞാൻ വാ​ങ്ങി​ത്ത​രാം.

വാ​സ​ന്തി:

വേ​ണ്ടാ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്ക​രു​തു്!

വാ​സ​ന്തി:

അച്ഛൻ വാ​ങ്ങ​ണ്ടാ. ഞാ​നി​ന്ന​ലെ അധി​കാ​രി​യു​ടെ മകൾ ഒരു സാരി ഉടു​ത്തു കണ്ടു… നല്ല ഒന്നാ​ന്ത​രം സാരി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അവൾ​ക്കെ​വി​ടു​ന്നു കി​ട്ടി?

വാ​സ​ന്തി:

അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് കൊ​ണ്ടു​ക്കൊ​ടു​ത്ത​താ… ഹജു​രി​ലാ​ണ​ത്രേ പണി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എനി കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു പോ​കു​മ്പം ഞാ​ന​തു​പോ​ലെ ഒരു സാരി വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു വരാം.

വാ​സ​ന്തി:

വേ​ണ്ടാ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പി​ന്നെ?

വാ​സ​ന്തി:

അയാ​ളു് നാളെ രാ​വി​ലെ പോകും.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അധി​കാ​രീ​ടെ മകൾടെ ഭർ​ത്താ​വോ?

വാ​സ​ന്തി:

അതേ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതു​കൊ​ണ്ടു്?

വാ​സ​ന്തി:

പണം കൊ​ണ്ടു​ക്കൊ​ടു​ത്താൽ വരു​ന്നാ​ഴ്ച​യ്ക്കു് അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരു സാരി വാ​ങ്ങി​ക്കാ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

വേ​ണ്ടാ മോളേ. അടു​ത്തു​ത​ന്നെ നി​ന​ക്കു് ആഭരണം വാ​ങ്ങാ​നും സാരി വാ​ങ്ങാ​നും കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടൊ​ന്നു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രും. അപ്പ​ഴ് പോരേ?

വാ​സ​ന്തി:

പോരാ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്ക​രു​തു്.

വാ​സ​ന്തി:

എനി​ക്കി​പ്പ​ഴ് കി​ട്ട​ണം. അപ്പു​മേ​നോൻ മന​സ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ കീ​ശ​യിൽ​നി​ന്നു താ​ക്കോ​ലെ​ടു​ത്തു​പെ​ട്ടി തു​റ​ക്കു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി അടു​ത്തേ​ക്കു വരു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അപ്പു​റം പോയി നി​ല്ക്കൂ. എന്നാ​ലേ എടു​ത്തു​ത​രു. (വാ​സ​ന്തി മാറി നി​ല്ക്കു​ന്നു) ഇതി​ലു​ണ്ടോ പണം? ചി​ല്ല​റ​യും കാശും എല്ലാം​കൂ​ടി നു​ള്ളി​പ്പെ​റു​ക്കി​യാൽ അഞ്ചു​റു​പിക കാണും. നി​ന​ക്കെ​ന്താ വേ​ണ്ട​തു്?

വാ​സ​ന്തി:

അറു​പ​ത്ത​ഞ്ചു​റു​പ്പിക.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അറു​പ​ത്ത​ഞ്ചു​റു​പ്പി​ക​യോ! ഉണ്ടാ​വി​ല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

ഉണ്ടാ​വും. വാ​സ​ന്തി പെ​ട്ടി​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു വന്നു് അതിൽ കൈ​യി​ടാൻ നോ​ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു്) വി​ട്ടു​നി​ല്ക്കു, ഞാ​നെ​ടു​ത്തു​ത​രാം.

വാ​സ​ന്തി:

എന്നാൽ തരൂ.

അപ്പു​മേ​നോൻ പെ​ട്ടി കു​റ​ച്ചു​മാ​ത്രം തു​റ​ന്നു് അതിൽ​നി​ന്നു കു​റ​ച്ചു നോ​ട്ടെ​ടു​ത്തു പു​റ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു നാ​ലു​പു​റ​വും നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് എണ്ണു​ന്നു. രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ ഈ സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ഉടനെ മാ​നേ​ജർ പെ​ട്ടി അട​ച്ചു ഭദ്ര​മാ​ക്കി ഒന്നും അറി​യാ​ത്ത മട്ടിൽ ഇരി​ക്കു​ക​യും അല്പം കഴി​യ​ട്ടെ​യെ​ന്നു വാ​സ​ന്തി​യോ​ടു് മു​ഖം​കൊ​ണ്ടു് അട​യാ​ളം കാ​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി രാധയെ നോ​ക്കി ദഹി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്താ, രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ മട​ങ്ങി​വ​ന്ന​തു്?

രാധ:

ഞാൻ രാ​ജി​വെ​ക്കാ​നൊ​രു​ക്ക​മു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നല്ല​തു്. ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടൊ​ക്കെ കഴി​ഞ്ഞാൽ ഇവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ ജോലി തരാം. ഇരി​ക്കൂ.

രാധ:

ഉം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇവിടെ അടു​ത്തു​ത​ന്നെ മു​ത്തു​നാ​ലു് ഒഴി​വു് വരും, ചിലരെ പു​റ​ത്താ​ക്കാ​നു​ണ്ടു്.

രാധ:

ആരെ​യും പു​റ​ത്താ​ക്കി​യി​ട്ടു് എനി​ക്കു ജോലി വേ​ണ്ടാ. എന്നെ​പ്പോ​ലെ ജോലി ചെ​യ്യാ​നും ജീ​വി​ക്കാ​നു​മു​ള്ള ആഗ്ര​ഹം അവർ​ക്കു​മു​ണ്ടാ​വും.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അങ്ങ​നെ എല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും കാ​ര്യം നോ​ക്കി​യാൽ ജീ​വി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല;

രാധ:

എനി​ക്കു വാ​ദി​ക്കാൻ നേ​ര​മി​ല്ല. ഞാൻ രാ​ജി​വെ​ക്കാ​നൊ​രു​ക്ക​മു​ണ്ടു്. അതു വീ​ണ്ടും നി​ങ്ങൾ ജോലി തരു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട​ല്ല തത്ക്കാ​ലം നി​ങ്ങൾ തരു​ന്ന​പ​ണം കൊ​ണ്ടു് അച്ഛ​നെ ചി​കി​ത്സി​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടു മാ​ത്രം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ രാജി എഴു​തി​ക്കോ​ളൂ. (മേശ തു​റ​ന്നു് രാ​ജി​പ്പ​കർ​പ്പും കട​ലാ​സും പെ​ന്നും എടു​ത്തു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഇതു​പോ​ലെ എഴുതി ഒപ്പി​ട്ടു തന്നാൽ മതി.

രാധ കട​ലാ​സും പെ​ന്നും വാ​ങ്ങി എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. അപ്പു​മേ​നോ​നും എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. രാധ എഴു​തിയ കട​ലാ​സു് ഒപ്പി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അപ്പു​മേ​നോൻ വേ​റൊ​രു കട​ലാ​സു് രാധയെ ഏല്പി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇതു​പോ​ലെ ഒരു രശീ​തി​യും… പണം കി​ട്ടി​യ​തി​ന്നു്. (രാധ കട​ലാ​സു് വാ​ങ്ങി എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. മേശ തു​റ​ന്നു് ഒരു രശീ​തി​മു​ദ്ര എടു​ത്തു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഈ മുദ്ര ഒട്ടി​ച്ചി​ട്ടു വേണം ഒപ്പി​ടാൻ.

രാധ മുദ്ര വാ​ങ്ങി ഒട്ടി​ച്ചു, ഒപ്പു​വെ​ച്ചു് അപ്പു​മേ​നോ​നെ ഏല്പി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടും അപ്പു​മേ​നോൻ സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സിൽ വെ​ച്ചു പൂ​ട്ടു​ന്നു.

രാധ:

ഇതാ ഞാ​നി​പ്പ​ഴ് വന്നേ​യ്ക്കാം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സു​മെ​ടു​ത്തു് അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.) പ്രാ​രാ​ബ്ധം വന്നാൽ പി​ന്നെ കഴി​ഞ്ഞു.)

രാധ:

എനി​ക്കു പോണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ശങ്കു ഇങ്ങ​ട്ടു വര​ട്ടെ… ഇവിടെ പണ​മി​ല്ല;

രാധ:

നി​ങ്ങ​ള​ല്ലേ നി​ങ്ങൾ പണം തരാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു്?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതേ. ശങ്കു വന്നി​ട്ടു് അവനെ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് അയ​ച്ചി​ടു പണം വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ണം. ഇവിടെ പണ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ വന്ന ഉടനെ ഞാ​നെ​ടു​ത്തു​ത​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നോ?

രാധ:

ഇവിടെ പണ​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തി​നു രശീതി ഒപ്പി​ടീ​ച്ച​തു്? (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതു സാ​ര​മി​ല്ല അത​ങ്ങെ​ടു​ത്തു​ത​ന്നാൽ പോരേ?

രാധ:

(വി​ഷാ​ദ​വും അമർ​ഷ​വും) നി​ങ്ങൾ ഒന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണം: എന്റെ അച്ഛൻ ദണ്ഡം പി​ടി​ച്ചു് അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ​തെ കി​ട​ക്കു​ക​യ​ണു്. ദാ​ഹി​ച്ചു വെ​ള്ളം കൊ​ടു​ക്കാൻ​കൂ​ടി വീ​ട്ടിൽ മറ്റൊ​രാ​ളി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ പോ​യ്ക്കോ​ളു. ഞാൻ പണ​വും​കൊ​ണ്ടു ശങ്കു​വി​നെ അങ്ങ​യ​ച്ചോ​ളാം.

രാധ:

ഞാ​നെ​ന്റെ ഉദ്യോ​ഗം രാ​ജി​വെ​ച്ച​തു് ഈ തു​ച്ഛ​മായ സം​ഖ്യ​യ്ക്കാ​ണു്, എന്നാ​ലെ​ങ്കി​ലും എന്റെ അച്ഛൻ ജീ​വി​ച്ചു​കാ​ണാൻ. പത്തു കാ​ശി​നു വേ​ണ്ടി ജോലി ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടും നി​ങ്ങൾ പണം തരു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞാൻ തന്നു​ക​ള​യാം. ശങ്കു വര​ട്ടെ.

രാധ:

(രൂ​ക്ഷ​മാ​യി) ഓർ​ത്തോ​ളൂ, എനി​ക്കി​വി​ടെ നില്‍ക്കാൻ നേ​ര​മി​ല്ല. എന്റെ അച്ഛൻ ദാ​ഹി​ച്ചു മരി​ക്കും. പണം തരു​ന്നു​ണ്ടോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇവിടെ പണ​മി​ല്ല.

രാധ:

(ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി) തരു​ന്നു​ണ്ടോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?

രാധ:

ആട്ടെ, കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഇതു​കു​ടി നി​ങ്ങ​ളെ​ടു​ക്കൂ. നി​ങ്ങൾ​ക്കു തി​ക​യ​ട്ടെ… അയ്യോ… അച്ഛൻ… എന്റെ അച്ഛൻ! (ഓടി​പ്പോ​കു​ന്നു.)

—യവനിക—