രാ​ധ​യു​ടെ വീടു്. ശങ്കു ഒരു ബഞ്ചിൽ താ​ടി​ക്കു കൈ​യും​കു​ത്തി ഇരി​ക്കു​ന്നു. പഴയ ഒരു ബ്ലൗ​സും തു​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ടു് രാധ വരു​ന്നു. ശങ്കു എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.

രാധ:

അവിടെ ഇരി​ക്കൂ, ശങ്കു. (കട്ടി​ലിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ശങ്കു ബഞ്ചി​ലും ഇരി​ക്കു​ന്നു.) ശങ്കു വന്നി​ട്ടു കു​റ​ച്ചാ​യോ?

രാധ:

എന്തേ വി​ളി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

ഞാൻ വി​ളി​ച്ചി​ല്ല; മി​റ്റ്റ​സ്റ്റേ. ഇവിടെ കേ​റി​വ​ന്ന​പ്പ​ഴ് ശങ്കൂ​ന്റെ മന​സ്സിൽ പഴ​യ​തോ​രോ​ന്നു് ഓർ​മ​വ​ന്നു. അങ്ങ​നെ ഇവിടെ ഇരു​ന്നു.

രാധ:

ഇന്നു നി​ന​ക്കു ജോ​ലി​യൊ​ന്നു​മി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

ജോലി ഒരു​പാ​ടു​ണ്ടു്. നാളെ ചെ​റി​യ​മ്മേ​ടെ കല്യാ​ണം നി​ശ്ച​യി​ക്ക്യാ​ണു്.

രാധ:

ഓ ഹോ… നന്നാ​യി.

ശങ്കു:

ആർ​ക്കു നന്നാ​വാൻ? അവര് നന്നാ​വി​ല്ല. ആരാനെ തോ​ല്പി​ച്ചാൽ എങ്ങ​നെ നന്നാ​വും?

രാധ:

അവ​രെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്യ​ട്ടെ, ശങ്കു. നമു​ക്കു് എന്തു​വേ​ണം? ശങ്കു, ഞാ​നി​വി​ടം വി​ട്ടു​പൂ​വ്വാ​ണു്.

ശങ്കു:

(അമ്പ​ര​പ്പോ​ടെ) എങ്ങ​ട്ടു്, മി​റ്റ്റ​സ്സേ?

രാധ:

എങ്ങോ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും. ജോ​ലി​യി​ല്ലാ​തെ ഇവിടെ പാർ​ത്തി​ട്ടെ​ന്താ?

ശങ്കു:

മി​റ്റ്റ​സ്സ് എവി​ടേം പോ​ണ്ടാ.

രാധ:

ശങ്കൂ, എന്റെ മോ​ഹ​വും അതാ​ണു്. ഈ നാ​ട്ടിൽ എനി​ക്കു പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട പല​തു​മു​ണ്ടു്. ജനി​ച്ചു​വ​ളർ​ന്ന സ്ഥ​ല​ല്ലേ? പക്ഷേ, ജോ​ലി​യി​ല്ലാ​തെ എങ്ങ​നെ ജീ​വി​ക്കും. (ശങ്കു മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.) പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ചെ​ന്നാൽ എളു​പ്പ​ത്തിൽ ജോലി കി​ട്ടും. വല്ല കു​ട്ടി​ക​ളേ​യും പഠി​പ്പി​ച്ചു വലി​യ​വ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ താ​മ​സി​ക്കാം.

ശങ്കു:

വേ​ണ്ടാ, മി​റ്റ്റ​സ്സേ. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ വലി​യ​വ​രെ​യൊ​ന്നും വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല: ശങ്കു ഒരു​പാ​ടു സ്ഥ​ല​ത്തു ചാർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

രാധ:

പി​ന്നെ എന്തു ചെ​യ്യും, ശങ്കൂ?

ശങ്കു:

ഇങ്ങ​നെ ഒരു​മി​ച്ചു് ശങ്കൂം വരാം.

രാധ:

എന്തി​നു്? രണ്ടു​പേ​രും കൂടി പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്കാ​നോ?

ശങ്കു:

അല്ല; മി​റ്റ്റ​സ്സേ, ഇങ്ങ​ക്കു പണി കി​ടു​ന്ന​വ​രെ ശങ്കു പണി​യെ​ടു​ത്തു് എന്തെ​ങ്കി​ലും സമ്പാ​ദി​ക്കും.

രാധ:

ഓ, ശങ്കൂ, നി​ന്റെ വാ​ത്സ​ല്യം കാ​ണു​മ്പോൾ എനി​ക്കു കണ്ണീ​രു പൊ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്. എന്തി​നാ ശങ്കൂ, പഠി​പ്പും പദ​വി​യു​മൊ​ക്കെ? മനു​ഷ്യ​രൊ​ക്കെ ശങ്കു​വി​നെ​പ്പോ​ലെ ആയാൽ പോരേ?

ശങ്കു:

മി​റ്റ്റ​സ്സ​റി​നു് ഇവി​ടെ​ങ്ങും ജോലി കി​ട്ടി​ല്ലേ?

രാധ:

കി​ട്ടി​യാ​ലും വേ​ണ്ടാ, ശങ്കൂ. ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്തോ​റും എനി​ക്കെ​ന്റെ അച്ഛ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു വി​ചാ​രം വർ​ധി​ക്കു​ന്നു. അച്ഛൻ കി​ട​ന്ന കട്ടി​ലും ആ മു​റി​യും മറ്റും കാ​ണു​മ്പോൾ എനി​ക്കു സഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല: (കര​യു​ന്നു) എനി​ക്കെ​ന്റെ അച്ഛ​നെ അവ​സാ​ന​സ​മ​യ​ത്തു് ഒരു​നോ​ക്കു കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

ശങ്കു:

അതു സാ​ര​മി​ല്ല. ശങ്കു അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒന്നി​നും അച്ഛൻ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടീ​ട്ടി​ല്ല;

രാധ:

ശങ്കൂ, നീ​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ എന്റെ അച്ഛൻ വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കാ​തെ മരി​ച്ചു പോ​യേ​നേ. (കര​യു​ന്നു.)

ശങ്കു:

കര​യ​ണ്ടാ, മി​റ്റ്റ​സ്സേ. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റു​ന്നു.) എന്റെ അച്ഛൻ മരി​ക്കാൻ നേ​ര​ത്തു് ഇത്തി​രി വെ​ള്ളം കൊ​ടു​ക്കാൻ എനി​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ആ സങ്ക​ടം തീർ​ന്നു.

രാധ:

നി​ന്നെ ഒരു​കാ​ല​ത്തും മറ​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല, ശങ്കൂ. (കണ്ണു തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു) അച്ഛൻ അവ​സാ​ന​മാ​യി​ട്ടു് എന്തെ​ങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞോ, ശങ്കൂ?

ശങ്കു:

ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല രാധേ, രാ​ധേ​ന്നു വി​ളി​ച്ചു.

രാധ:

(കര​യു​ന്നു) അയ്യോ, എന്റെ അച്ഛാ! ഇനി​യെ​ന്റെ അച്ഛ​നെ എനി​ക്കു കാണാൻ കഴി​യി​ല്ല​ല്ലോ. ശങ്കൂ, ആ മാ​നേ​ജ​രെ കണ്ടു വല്ല പണവും കി​ട്ടു​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ പോ​യ​തു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ അച്ഛ​നെ വി​ട്ടു ഞാൻ പോ​വി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

ശങ്കു:

മരി​ക്കാൻ​നേ​ര​ത്തു് ഇട​യ്ക്കു വേണൂ വേ​ണൂ​ന്നും വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്നു. (രാധ മി​ണ്ടാ​തെ തേ​ങ്ങു​ന്നു.) ഇനി​യി​ങ്ങ​നെ കര​ഞ്ഞി​ട്ടെ​ത്താ മി​റ്റ്റ​സ്സേ?

രാധ:

സഹി​ക്കാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു്, ശങ്കു. എനി​ക്കി​നി ആരാ ഈ ഭു​മി​യി​ലു​ള്ള​തു്?

ശങ്കു:

ഈ ശങ്കു എന്നും നി​ങ്ങ​ളെ ഒരു​മി​ച്ചു​ണ്ടാ​വും മി​റ്റ്റ​സ്സേ. എനി ഞാൻ എവി​ടേം പോ​ണി​ല്ല.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ കടു​ത്ത അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു കൂ​ടു​തൽ ചി​ന്താ​ശീ​ല​വും സം​യ​മ​ന​ശ​ക്തി​യും കൈ​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. വേഷം പണ്ട​ത്തേ​തി​ലു​മ​ധി​കം പ്രാ​കൃ​ത​മാ​ണു്. തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ കു​റ​ച്ചൊ​രു അശ്ര​ദ്ധ വന്ന​പോ​ലെ തോ​ന്നും. നോ​ട്ട​ത്തി​ലും ഭാ​വ​ത്തി​ലും ശബ്ദ​ത്തി​ലും അല്പ​മൊ​രു അലൗ​കി​ക​ത്വ​മു​ണ്ടു്. കേ​ളു​മാ​സ്റ്റ​രെ കണ്ട​തോ​ടെ രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ എണീ​റ്റു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ശങ്കു അല്പം പി​ന്നോ​ട്ടു മാറി വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ക്കൽ സ്ഥലം പി​ടി​ക്കു​ന്നു.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

(ശാ​ന്ത​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഇരി​ക്കിൻ, ടീ​ച്ച​റേ, ഇരി​ക്കിൻ. (കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ ഒഴി​ഞ്ഞ ബഞ്ചി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റും ഇരി​ക്കു​ന്നു. കു​റ​ച്ചു​നേ​രം ആരും ഒന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല. രാ​ധ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കാ​തെ) വി​വ​ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അപ്പ​പ്പ ഞാൻ അറി​യാ​റു​ണ്ടു്. (രാധ തല​യു​യർ​ത്തി കേ​ളു​മാ​സ്റ്റ​റെ നോ​ക്കു​ന്നു.) (തു​ട​രു​ന്നു) സാ​ര​മി​ല്ല. ഇതൊ​ക്കെ പരി​ഹാ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത സം​ഗ​തി​ക​ള​ല്ലേ? അതു​കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളോർ​ത്തു ദുഃ​ഖി​ക്ക​രു​തു്.

രാധ:

(സാ​രി​ത്തു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു് കണ്ണു തു​ട​ച്ചു്) ഇല്ല.

ശങ്കു:

മി​റ്റ്റ​സ്സ് എപ്പോ​ഴും ഇങ്ങ​നെ കര​ഞ്ഞോ​ണ്ടി​രി​ക്കും.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അതാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. കഴി​ഞ്ഞ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു് വി​ഡ്ഢി​ത്ത​മാ​ണു്. അച്ഛ​നാ​യാ​ലും അമ്മ​യാ​യാ​ലും ഭാ​ര്യ​യാ​യാ​ലും ആരാ​യാ​ലും മരി​ക്കും. ആരെ​ങ്കി​ലും ഇതു​വ​രെ മരി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ വ്യ​സ​ന​ത്തി​നു് അർ​ത്ഥ​മു​ണ്ടു്.

രാധ:

എനി​ക്കു് എന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ വ്യ​സ​ന​മി​ല്ല.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

പി​ന്നെ ആരുടെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലാ വ്യ​സ​നം? എന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലാ​ണോ?

രാധ:

അതേ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എന്തി​നു വ്യ​സ​നി​ക്ക​ണം?

രാധ:

മാഷ് മൂ​ന്നു​നാ​ലു കു​ട്ടി​ക​ളേം കൊ​ണ്ടു ഇനി​യെ​ന്താ ചെ​യ്യാ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റു​ടെ അച്ഛൻ മരി​ച്ചി​ട്ടു് ഇതു​വ​രെ ഇങ്ങോ​ട്ടൊ​ന്നു വരാൻ​കൂ​ടി കഴി​യാ​ഞ്ഞ കാരണം അതാ​ണു്. അവരെ തനി​ച്ചാ​ക്കി വരാൻ എനി​ക്കു ധൈ​ര്യം പോരാ.

രാധ:

കു​ട്ടി​കൾ അമ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി ചോ​ദി​ക്കാ​റി​ല്ലേ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഒടു​വി​ല​ത്തെ രണ്ടു കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു് അങ്ങ​നെ​യൊ​രു വി​ചാ​ര​മേ​യി​ല്ല.

രാധ:

അവ​രു​ടെ പ്രാ​യം അതാ​ണ​ല്ലോ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

മൂത്ത രണ്ടു കു​ട്ടി​കൾ​ക്കും കല​ശ​ലായ വി​ചാ​ര​മു​ണ്ടു്. അവർ​ക്കു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

വല്ലാ​ത്തൊ​രു കഷ്ടം.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എന്താ ചെ​യ്യാ, സഹി​ക്ക്യ​ല്ലാ​ണ്ടു്!

രാധ:

കു​ട്ടി​ക​ളെ നോ​ക്കാൻ ആരെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടോ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഈശ്വ​രൻ. അല്ഗാ​തെ ആരു​ണ്ടാ​വാർ ടീ​ച്ചർ? ഈശ്വ​രൻ തന്നു; ഈശ്വ​രൻ നോ​ക്കു​ന്നു; ഈശ്വ​രൻ​ത​ന്നെ മട​ക്കി​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

ഇക്കാ​ല​ത്തു കഷ്ട​പ്പാ​ടും ദുഃ​ഖ​വു​മൊ​ക്കെ വരു​ന്ന​തു പാ​വ​ങ്ങൾ​ക്കാ​ണു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ആട്ടെ, അച്ഛ​നോ പോയി. ജോ​ലി​യും ഇല്ല; ഇനി​യെ​ന്താ ടീ​ച്ച​റു​ടെ ഭാവം.

രാധ:

ഞാനും ശങ്കു​വും കുടി അതു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് മാഷ് വന്ന​തു്.

ശങ്കു:

മി​റ്റ്റ​സ്സ് ഇവിടം വി​ട്ടു് പോ​വ്വാ​ത്രേ. (കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ അതു ശരി​യാ​ണോ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റെ നോ​ക്കു​ന്നു.) മി​റ്റ്റ​സ്സി​നു് ഇവിടെ പാർ​ക്കാൻ ഒരു മന​സ്സി​ല്ല​ത്രേ.

രാധ:

എന്തി​നാ മാഷേ, ഇവിടെ ഇനി പാർ​ക്കു​ന്ന​തു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

പാർ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു ഞാൻ പറ​യു​ന്നി​ല്ല; പക്ഷേ, എവി​ടെ​യ്ക്കാ ടീ​ച്ചർ പൂ​വ്വാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു്.

രാധ:

എവി​ടേ​ങ്കി​ലും ഒരു ജോലി കി​ട്ടി​യാൽ സ്വൈ​ര്യാ​യി​ട്ടു് അട​ങ്ങി​യൊ​തു​ക്കി കഴി​യ​ണം. അതേ ഇനി വി​ചാ​ര​മു​ള്ളൂ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അങ്ങ​നെ പോവാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു​വെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ടീ​ച്ച​റെ മു​ട​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പക്ഷേ, ഒരു കാ​ര്യം ചെ​യ്യ​ണം.

രാധ:

എന്താ വേ​ണ്ട​തു്, മാഷേ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എവിടെ പോ​യാ​ലും ഞാൻ വിവരം തരു​മ്പോൾ ടീ​ച്ച​റി​വി​ടെ വരണം.

രാധ:

എന്തി​നാ, മാഷേ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

(കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ) ഞാൻ ചില കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വി​ചാ​രി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അടു​ത്തു​ത​ന്നെ മാ​നേ​ജ​രു​മാ​യി ഒരു കണ​ക്കു​പ​റ​യ​ലൊ​ക്കെ വേ​ണ്ടി​വ​രും.

രാധ:

മാ​ഷ്ക്കു് ഇപ്പ​ഴ് ജോ​ലി​യി​ല്ല​ല്ലോ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഇല്ല; അതാ​ണു് പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തു്. ഞാ​നെ​ന്റെ ജോലി തി​രി​ച്ചു​വാ​ങ്ങും.

രാധ:

അതെ​ങ്ങ​നെ, മാഷേ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എവി​ടെ​നി​ന്നു് എന്നെ പി​രി​ച്ചു​വി​ട്ടു​വോ, അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ ഞാൻ ജോലി വാ​ങ്ങും. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ നമ്മു​ടെ ഈ സം​ഘ​ട​ന​യ്ക്കു് എന്താ അർഥം.

രാധ:

ശരിയാ മാഷ് പറ​ഞ്ഞ​തു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അന്യാ​യ​മാ​യി പി​രി​ച്ചു​വി​ട്ടു് എല്ലാ​വ​രേ​യും മാ​നേ​ജർ തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ണം. അതു​പോ​ലെ കള്ള​ക്ക​ണ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു പി​ടി​ച്ചു​വെ​ച്ച ഓരോ പൈയും അതാ​തി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥൻ​മാർ​ക്കു് തി​രി​ച്ചു കൊ​ടു​പ്പി​ക്ക​ണം. ഇനി എന്റെ പരി​ശ്ര​മം അതി​നാ​ണു്.

രാധ:

തീർ​ച്ച ്യാ​യി​ട്ടും അതു ചെ​യ്യേ​ണ്ട​താ​ണു്, മാഷേ. എനി​ക്കും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പരി​ശ്ര​മ​ത്തിൽ പങ്കു​കൊ​ള്ളാൻ ആഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

വേ​ണ്ടാ. ടീ​ച്ചർ​ക്ക​തൊ​ന്നും വയ്യാ. പക്ഷേ വിവരം തരു​മ്പോൾ ഇവിടെ എത്തി​യാൽ മതി.

രാധ:

ഈ പരി​ശ്ര​മ​ത്തിൽ എന്റെ ഹൃദയം മാ​ഷെ​ടെ ഒപ്പ​മു​ണ്ടു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

മതി നമ്മ​ളു​ടെ ഭാഗം ജയി​ക്കും. സത്യം നമ്മു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്ത​ല്ലേ?

രാധ:

അതേ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

പി​ന്നെ, രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റേ, ഞാ​നൊ​ന്നു ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, നി​ങ്ങ​ടെ അച്ഛ​നേ​യും എന്റെ ഭാ​ര്യ​യേ​യും കൊ​ന്ന​താ​രാ​ണു്?

രാധ:

കൊ​ന്ന​തോ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അതേ, കൊ​ന്ന​തു​ത​ന്നെ. ആ മാ​നേ​ജർ ഇതി​നൊ​ക്കെ ഉത്ത​രം പറയണം. തരാ​നു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും അയാൾ നമ്മ​ളെ വഞ്ചി​ച്ചു. വേ​ണ്ടേ, ആ മാ​നേ​ജർ ഇതിനു സമാ​ധാ​നം പറ​യേ​ണ്ടേ?

രാധ:

പറയണം.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഞാനതു പറ​യി​ക്കും. ഇന്ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ നാളെ സത്യം ജയി​ക്ക​ണം. ഇനി ഒരാ​ളും നമ്മ​ളെ ചവു​ട്ടി​ത്തേ​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല! നമ്മു​ടെ അഭി​മാ​നം നമു​ക്കു രക്ഷി​ക്ക​ണം.

രാധ:

മാഷ് എന്താ ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഞാ​ന​ല്ല, നമ്മു​ടെ സം​ഘ​ട​ന​യാ​ണു് ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്. ഞാ​നൊ​രാ​യു​ധം മാ​ത്രം. എനി​ക്കൊ​ന്നും നഷ്ട​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല ടീ​ച്ച​റേ. ഞാ​നെ​ന്റെ ജീ​വി​തം അധ്യാ​പ​ക​ന്മാർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഉഴി​ഞ്ഞു​വെ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. ആട്ടെ, ടീ​ച്ചർ എവിടെ പോ​യാ​ലും വി​വ​ര​ങ്ങൾ അപ്പ​പ്പോൾ ഞാ​ന​റി​യി​ച്ചു​കൊ​ള്ളം. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.) ഞാൻ വര​ട്ടെ.

രാധ:

കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു സു​ഖ​ക്കേ​ടൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലൊ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

പറ​യ​ത്ത​ക്ക സു​ഖ​ക്കേ​ടൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

രാധ:

അവരെ നോ​ക്കാൻ ആരെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടോ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

(അല്പം ധൃ​തി​യോ​ടെ) ഞാ​ന​വ​രെ അടു​ത്തൊ​രു വീ​ട്ടിൽ ഏല്പി​പി​ച്ചാ​ണു് വന്ന​തു്. ഞാൻ പോ​ട്ടെ. (തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) പി​ന്നെ, അച്ഛൻ മരി​ച്ച​തും തനി​ച്ചാ​യ​തു​മൊ​ന്നും വി​ചാ​രി​ച്ചു വ്യ​സ​നി​ക്ക​രു​തു്. നമ്മ​ളൊ​ക്കെ എന്നും തനി​ച്ചാ​ണു്. ജനി​ക്കു​ന്ന​തും മരി​ക്കു​ന്ന​തും ഒക്കെ തനി​ച്ചു്, അതു​കൊ​ണ്ടു ദുഃ​ഖി​ക്ക​രു​തു്.

രാധ:

ഇല്ല.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ശരി ഞാൻ പി​ന്നെ കണ്ടോ​ളാം. (പോ​കു​ന്നു)

ശങ്കു:

(കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ പോയ വഴി​ത​ന്നെ പക​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു.) മാ​ഷ്ക്കു് കലി കേ​റീ​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു വേണം. ഈശ്വ​രാ, മാഷ് പറ​ഞ്ഞ​പോ​ലെ വരണേ!

രാധ:

വരാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല! ശങ്കൂ. ഇനി​യ​ങ്ങോ​ട്ടു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ​യും കഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ​യും കാ​ല​മാ​ണു് വരാൻ​പോ​കു​ന്ന​തു്.

ശങ്കു:

(അകലെ നോ​ക്കി) അതാ, മൂ​പ്പ​രു വരു​ന്നു.

രാധ പക​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു. വേണു പൂർ​വാ​ധി​കം പ്രാ​കൃ​ത​നാ​യി നട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ആരും ഒന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല. രാധ എഴു​ന്നേ​റ്റു​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

വേണു:

(മുൻ​പോ​ട്ടു നട​ന്നു്) രാധേ, നീ​യെ​നി​ക്കു മാ​പ്പു​ത​ര​ണം.

രാധ:

എന്തി​നു്?

വേണു:

പല​തി​നും. രാ​ധ​യു​ടെ അച്ഛൻ മരി​ച്ചി​ട്ടു് എനി​ക്കു വരാൽ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

ശങ്കു:

മരി​ക്കു​മ്പോൾ​ക്കൂ​ടി ഇവി​ടു​ത്തെ പേരു വി​ളി​ച്ചു.

വേണു:

(തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) നീ​യ​ടു​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ, ശങ്കൂ?

ശങ്കു:

ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

വേണു:

ഓ ഞാ​നെ​ന്തൊ​രു കൃ​ത​ഘ്ന​നാ​ണു്, രാധേ. എന്താ​ണു് നീ ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്?

രാധ:

തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഏതാ​യാ​ലും ഈ നാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു പോ​കേ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടു്.

വേണു:

ഭയ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടാ​ണോ?

രാധ:

ആരെ ഭയ​പ്പെ​ടാൻ? എനി​ക്കു ദൈ​വ​ത്തി​നെ മാ​ത്രേ ഭയ​മു​ള്ളു. ഇവിടെ ജീ​വി​ക്കാ​നൊ​രു ജോ​ലി​യി​ല്ല;

വേണു:

ജീ​വി​ക്കാൻ ജോ​ലി​ത​ന്നെ വേണോ?

രാധ:

വീ​ണ്ടും അതു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നോ? വേണം.

വേണു:

രാ​ധ​യു​ടെ ജീ​വി​ത​ഭാ​രം ഞാ​നേ​റ്റു​കൊ​ള്ളാം.

രാധ:

വേ​ണു​വി​നു സാ​ധി​ക്കി​ല്ല.

ഈ ഘട്ട​ത്തിൽ ശങ്കു അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.

വേണു:

എന്തു​കൊ​ണ്ടു സാ​ധി​ക്കി​ല്ല?

രാധ:

വേ​ണു​വി​ന്റെ അച്ഛ​ന്റെ കണ്ണിൽ ഞാ​നൊ​ര​ധഃ​പ​തി​ച്ച ജീ​വി​യാ​ണു്. മാ​ത്ര​മ​ല്ല, വയ​റ്റു​പി​ഴ​പ്പി​നു​വേ​ണ്ടി ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ മു​ഴു​വൻ തേ​വി​ടി​ശ്ശി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ധരി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ അച്ഛ​ന്റെ അനു​മ​തി​യോ​ടു​കൂ​ടി വേ​ണു​വി​ന​തു സാ​ധി​ക്കി​ല്ല;

വേണു:

രാ​ധ​യെ​ന്നെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

രാധ:

ഇല്ല, വേണു. വേ​ണു​വി​ന്റെ രക്ത​ത്തി​ലും മാ​മൂ​ലി​ന്റെ അം​ശ​മു​ണ്ടു്. പാ​ര​മ്പ​ര്യ​മാ​യി​ട്ടു കി​ട്ടി​യ​തു്. ഞാൻ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ അടി​ത്ത​ട്ടിൽ വേ​ണു​വി​നു​കു​ടി ഈ ജോ​ലി​യോ​ടു് വെ​റു​പ്പി​ല്ലേ?

വേണു:

(പതു​ക്കെ) ഉണ്ടു്.

രാധ:

കാരണം?

വേണു:

പല​തു​മാ​ണു്.

രാധ:

അല്ല, ഒന്നാ​ണു്. ഞാൻ പറഞ്ഞ ആ മാ​മൂ​ലി​ന്റെ കു​ഴ​പ്പം. ഇന്ന​ത്തെ നി​ല​യിൽ നമ്മൾ തമ്മി​ലു​ള്ള വേ​ഴ്ച്ച സു​ഖ​ക​ര​മാ​വി​ല്ല. തി​രി​ച്ചു​ചെ​ന്നു് അച്ഛ​നെ അനു​സ​രി​ച്ചു ജീ​വി​ക്കൂ.

വേണു:

രാ​ധ​യെ​ക്കൂ​ടാ​തെ എനി​ക്കു ജീ​വി​ക്കാൻ വയ്യാ.

രാധ:

ജോ​ലി​കൂ​ടാ​തെ ഈ രാ​ധ​യ്ക്കും ജീ​വി​ക്കാൻ വയ്യാ.

വേണു:

രാധ ജോലി ചെ​യ്തോ​ളൂ.

രാധ:

അതു​വ​രെ വേണു വീ​ട്ടിൽ​ച്ചെ​ന്നു താ​മ​സി​ക്കൂ; ഭാ​വി​യെ​പ്പ​റ്റി എനി​ക്കു ജോലി കി​ട്ടി​യി​ട്ടു് ആലോ​ചി​ക്കാം?

വേണു:

രാധേ, അച്ഛ​നെ​ന്നെ വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്താ​ക്കി.

രാധ:

അതു കഠി​ന​മാ​യി മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ക്കൂ. ഒര​ച്ഛ​ന്റെ ഹൃദയം എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴിയു; വേഗം ചെ​ല്ലൂ, ആ കാലിൽ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കൂ. എത്ര പരു​ഷ​മാ​യി പെ​രു​മാ​റി​യാ​ലും അത​ച്ഛ​നാ​ണു്. മക്കൾ​ക്കു് അച്ഛ​ന്റെ സന്നി​ധി​യി​ലേ ശാ​ന്തി​യു​ള്ളൂ.

വേണു:

ചവി​ട്ടി​പ്പു​റ​ത്താ​ക്കിയ സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു ഞാ​നി​നി തി​രി​ച്ചു പോ​വി​ല്ല.

രാധ:

ചവി​ട്ടി​യ​തു് അച്ഛ​ന്റെ കാ​ലാ​ണു്. അതു തലയിൽ ചു​ടേ​ണ്ട പൂ​വാ​ണു്.

വേണു:

ഇല്ല, രാധേ. ഒരു തെ​റ്റും ചെ​യ്യാ​തെ​യാ​ണു് അച്ഛ​നെ​ന്നെ പു​റ​ത്താ​ക്കി​യ​തു്. രാ​ധ​യെ​ങ്കി​ലും എന്നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കി​ല്ലേ?

രാധ:

വേണൂ, വെ​റു​തെ പ്രേ​മ​മെ​ന്നൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് കാ​ര്യ​മി​ല്ല. നോ​ക്കൂ, എന്നെ​പ്പോ​ലെ ഉറ്റ​വ​രും ഉട​യ​വ​രു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു​വൾ​ക്കു പ്രേ​മ​ത്തെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ കഴി​യി​ല്ല. വേണു തി​രി​ച്ചു ചോവൂ.

വേണു:

ഇല്ല, രാധേ. ഞാൻ തി​രി​ച്ചു പോ​വി​ല്ല. രാധ എങ്ങ​ട്ടാ​ണു് പോ​വു​ന്ന​തു്?

രാധ:

എങ്ങ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും.

വേണു:

ഞാനും വരാം.

രാധ:

വേ​ണ്ടാ.

വേണു:

രാധ എന്നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കി​ല്ലേ? ഇല്ലെ​ങ്കിൽ വേ​ണ്ടാ, ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ ഏകാ​കി​യാ​യി എന്നെ​ന്നും അല​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കും. (മുഖം തി​രി​ച്ചു കണ്ണീ​രൊ​പ്പു​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്നു.)

രാധ:

വേണൂ. (വേണു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു.) വേണു തെ​റ്റി​ദ്ധ​തി​ക്ക​രു​തു്. പണ​മി​ല്ലാ​ത്തി​ട​ത്തു പ്രേ​മം തഴ​യ്ക്കി​ല്ല. വെ​റു​തെ വേണു നശി​ക്കാൻ ഒരു​ങ്ങ​രു​തു്. ഞാൻ വേ​ണു​വി​നോ​ടു​ള്ള സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ക​യാ​ണു്. ഒരു പ്രാ​വ​ശ്യം കൂടി ആലോ​ചി​ക്കൂ.

വേണു:

ഒന്നും ആലോ​ചി​ക്കാ​നി​ല്ല; രാധ എന്നെ മറ​ന്നേ​യ്ക്കൂ.

രാധ:

(അടു​ത്തു ചെ​ന്നു്) ഇല്ല, വേണു, എനി​ക്ക​തു് ഈ ജന്മം സാ​ധ്യ​മ​ല്ല. വരൂ, വേണു, ഇരി​ക്കു.

വേണു:

വേ​ണ്ടാ.

രാധ:

വേണു എന്റെ കഷ്ട​പ്പാ​ടി​ലും ദു​ഷ്പേ​രി​ലും പങ്കു​ചേ​രാൻ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നെ​ങ്കിൽ വന്നോ​ളൂ.

വേണു:

അതി​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു് അതു സ്ഥീ​ക​രി​ക്കാ​നാ​ണു് ഞാൻ വന്ന​തു്.

രാധ:

എങ്കിൽ വരൂ, ഇരി​ക്കൂ.

വേണു:

(മട​ങ്ങി​വ​ന്നു് ഇരി​ക്കു​ന്നു. അല്പം സ്വ​സ്ഥത തി​രി​ച്ചു​കി​ട്ടി​യ​പോ​ലെ) രാ​ധ​യും ഇരി​ക്കൂ.

രാധ:

ഇരി​ക്കാം.

വേണു:

രാധേ, ഇനീ നമു​ക്കു് ഭാ​വി​യെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ക്കാം.

രാധ:

അതു് അത്ര​യൊ​ന്നും ചി​ന്തി​ക്കാ​നി​ല്ല;

വേണു:

അങ്ങ​നെ നൈ​രാ​ശ്യ​പ്പെ​ട​രു​തു്.

രാധ:

ഭാ​വി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഇനി​യും ചി​ന്തി​ക്കാൻ അവ​സ​ര​മു​ണ്ടു്. വേണു ഇപ്പോൾ ചെയ്ത ഈ വി​ഡ്ഢി​ത്ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു തന്നെ കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ചി​ന്തി​ക്കൂ.

വേണു:

ദീർ​ഘ​കാ​ലം ചി​ന്തി​ച്ചി​ട്ടാ​ണു് ഈ വി​ഡ്ഢി​ത്തം ചെ​യ്ത​തു്.

രാധ:

ശരി. എങ്കിൽ ഇതി​ലാ​രെ​യും കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നി​ല്ല. വരാ​നു​ള്ള വിധി നമു​ക്കൊ​പ്പം അനു​ഭ​വി​ക്കാം.

വേണു:

അങ്ങ​നെ ധീരത കാ​ണി​ക്കൂ.

രാധ:

പി​ന്നെ, വേണു, എനി​ക്കു് അക​ത്തു കു​റ​ച്ചൊ​രു ജോ​ലി​യു​ണ്ടു്. ഞാൻ വരു​ന്ന​വ​രെ അവിടെ ഇരി​ക്കൂ. കു​റ​ച്ചു​കു​ടി ആലോ​ചി​ച്ചോ​ളൂ.

വേണു:

ഇനി പോ​കേ​ണ്ട സ്ഥ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കാം. (രാധ പോ​കു​ന്നു. വേണു ചി​ന്താ​മ​ഗ്ന​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് ശങ്കു കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു.) എന്താ, ശങ്കൂ?

ശങ്കു:

ഒന്നൂ​ല്യ.

വേണു:

ശങ്കു എപ്പ​ഴേ മാ​നേ​ജ​രു​ടെ വി​ട്ടിൽ​നി​ന്നു പോ​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി പോ​ന്ന​താ​ണു്. രാ​ത്രി എന്റെ പണി​യെ​ാ​ക്കെ കഴി​ഞ്ഞു് എല്ലാ​വ​രും ഒറ​ങ്ങ്യാൽ ശങ്കു ഇങ്ങ​ട്ടു പോരും. ഇവിടെ വന്നു് ഈ കോ​ലാ​യിൽ കി​ട​ക്കും. മൂ​പ്പ​രെ വീ​ട്ടി​ല് ആരും ഉണ​രു​ന്നേ​ന്റെ മു​മ്പു പു​ലർ​ച്ചെ അവി​ടെ​ത്തും. അച്ഛൻ മരി​ച്ചി​ടു മി​റ്റ്റ​സ്സി​വി​ടെ തനി​ച്ച​ല്ലേ?

വേണു:

പാവം. നീ എത്ര കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്, ശങ്കൂ.

ശങ്കു:

കൂ​ടാ​ണ്ടു കഴിയോ? ആരാ മി​റ്റ്റ​സ്സി​നൊ​രു തുണ?

വേണു:

ശരിയാ നീ പറ​ഞ്ഞ​തു്. നീ​യി​ന്നു മാ​നേ​ജ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോ​യി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

ഇനി ഞാൻ പോ​ണി​ല്ല. മി​റ്റ്റ​സ്സ് പൂ​വ്വാ​ത്രേ. ആരും സകാ​യേ​ല്ലാ​ണ്ടു പോയാൽ കഷ്ട​ത്തി​ലാ​വും.

വേണു:

(ആലോ​ച​നാ​പൂർ​വം മു​ളു​ന്നു) ഉം.

ശങ്കു:

ഞാനും മി​റ്റ്റ​സ്സി​ന്റെ ഒരു​മി​ച്ചു് പൂ​വ്വാ​ണു്.

വേണു:

ഞാനും വരു​ന്നു​ണ്ടു്, ശങ്കു. നമു​ക്കൊ​രു​മി​ച്ചു് പോകാം.

ശങ്കു അല്പം ലജ്ജ​യോ​ടെ ചി​രി​ക്കു​ന്നു. വേ​ണു​വി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തും അല്പ​മൊ​രു പ്ര​സാ​ദ​മു​ണ്ടാ​വു​ന്നു.

വേണു:

എന്താ ശങ്കൂ, രാധ അക​ത്തു ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

മി​റ്റ്റ​സ്സ് ഇവി​ടെ​യി​ല്ല.

വേണു:

എവി​ടെ​പ്പോ​യി?

ശങ്കു:

മൂ​പ്പ​രെ വീ​ട്ടിൽ.

വേണു:

മാ​നേ​ജ​രു​ടെ വീ​ടി​ലോ, അതെ​ന്തി​നു്?

ശങ്കു:

അല്ലാ, വലിയ മൂ​പ്പ​രെ വീ​ട്ടിൽ.

വേണു:

എന്റെ വീ​ട്ടി​ലോ? (അദ്ഭു​ത​സ്വ​രം) (ശങ്കു അതേ​യെ​ന്നു തല​യാ​ട്ടു​ന്നു. ചാ​ടി​യെ​ണീ​റ്റു്) എന്തി​നു് ശങ്കൂ?

ശങ്കു:

കു​ട്ടി​ക​ളെ കാണാൻ പോയതാ.

വേണു:

ഛീ, അതു വേ​ണ്ടീ​രു​ന്നി​ല്ല; ഇനി​യെ​ന്തൊ​ക്കെ വരു​മെ​ന്നു് ആരു കണ്ടു! (പോകാൻ ഭാ​വി​ച്ചു്) പോ​യി​ട്ടു് അധി​ക​സ​മ​യ​മാ​യോ?

ശങ്കു:

ഇല്ല ഇപ്പ​ഴ്.

വേണു:

നീ​യി​വി​ടെ നി​ല്ക്കു്. എവി​ടേ​യും പോ​ക​രു​തു്. (ധൃ​തി​യിൽ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.) (ശങ്കു ഇല്ല എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ തല​യാ​ട്ടു​ന്നു.)

—യവനിക—