SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-ore-kudumbam-cover.jpg
Olszynka, an oil on canvas painting by Wladyslaw Podkovinski (1866-1895).
രംഗം 5
റേ​ഡി​യോ​വിൽ നല്ലൊ​രു സം​ഗീ​തം കേൾ​ക്കു​ന്നു. ഭാരതി അതു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. ഓഫാ​ക്കി ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ദുഃ​ഖി​ത​യാ​ണു്. അക​ത്തു​നി​ന്നു മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പാ​ട്ടും ചി​രി​യും കേൾ​ക്കു​ന്നു. കു​ട്ടി​യെ കളി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.
‘വെണ്ണ കട്ടു​ണ്ണു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ള്ളൻ
കണ്ണ​നാ​മു​ണ്ണി ചി​രി​ച്ചു വായോ
പീ​ലി​ത്തി​രു​മു​ടി ചാർ​ത്തി​യോൻ പിച്ചക-​
മാ​ല​യ​ണി​ഞ്ഞ​വ​നോ​ടി​വാ​യോ
എന്റെ​മോ​നെ​ന്റെ​മോൻ ചാ​ടി​വാ​യോ
മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ​പ്പോ​ഴും മു​ത്തം തായോ.’
മു​ത്ത​ച്ഛൻ മതി​മ​റ​ന്നു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
(വാ​തി​ല്ക്കൽ വന്നു​നി​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു) ഏട്ട​ത്തീ, ഇതേ, ഇതു നോ​ക്കൂ… (ഭാരതി തല പൊ​ക്കി​നോ​ക്കു​ന്നു, മുൻ​പോ​ട്ടു​വ​ന്നു്.) മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പാ​ട്ടു കേ​ട്ടു കു​ഞ്ഞി​മോൻ പൊ​ട്ടി​പ്പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മു​ത്ത​ച്ഛ​നു മോ​നെ​ന്നു വെ​ച്ചാൽ കഴി​ഞ്ഞു; അതു​പോ​ലെ മോനും. (ഭാരതി ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ ഒന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.) അവരു തമ്മി​ലു​ള്ള കളി കണ്ടാൽ അതു​ത​ന്നെ നോ​ക്കി നി​ല്ക്കാൻ തോ​ന്നും. (ഭാരതി ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ ഒന്നും പറ​യു​ന്നി​ല്ല.) മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ സു​ഖ​ക്കോ​ടാ​യി​രു​ന്നു നമ്മു​ടെ വലിയ നിർ​ഭാ​ഗ്യം. ഈശ്വ​ര​കാ​രു​ണ്യം​കൊ​ണ്ടു് അതു സു​ഖ​മാ​യി.
ഭാരതി:
(ഒട്ടും വി​കാ​ര​മി​ല്ലാ​തെ) അതോടെ പുതിയ നിർ​ഭാ​ഗ്യം തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്തു.
ശാന്ത:
അതൊ​ന്നും സാ​രോ​ല്ല​ട്ട​ത്തീ.
ഭാരതി:
എന്നു നീ പറയും. ഇനി വന്നു കേ​റി​യാൽ എന്തൊ​ക്കെ ബഹ​ളാ​ണെ​ന്നാ​രു കണ്ടു?
ശാന്ത:
പോ​യ​തിൽ പി​ന്നെ വി​ശ്വേ​ട്ട​ന്റെ കത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
ഭാരതി:
ഇല്ല. കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു മാ​സ​ത്തി​നി​ട​യ്ക്കു നാലു തവണ പണ​ത്തി​നെ​ഴു​തി. മറ്റൊ​ര​ക്ഷ​രം എഴു​താ​റി​ല്ല. മോ​ന്റെ സു​ഖ​വി​വ​രം​പോ​ലും അന്വേ​ഷി​ക്കാ​റി​ല്ല.
ശാന്ത:
ഒരു​പ​ക്ഷേ, മന​സ്സൊ​ക്കെ മാ​റീ​ട്ടാ​വും തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു്.
ഭാരതി:
അത്ര​മാ​തം സു​കൃ​തം ഞാൻ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. എന്തൊ​ക്കെ ഞാ​ന​നു​ഭ​വി​ച്ചു? ഇനി എന്തൊ​ക്കെ അനു​ഭ​വി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​രു​ക​ണ്ടു? ഇതി​നൊ​ക്കെ വല്ല അടി​സ്ഥാ​ന​വു​മു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ വേ​ണ്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു… എന്റെ തല​യി​ലെ​ഴു​ത്തു്!
ശാന്ത:
ഇപ്പോൾ വി​ശ്വേ​ട്ട​ന്റെ തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​ക​ളൊ​ക്കെ മാ​റീ​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.
ഭാരതി:
മദി​രാ​ശി​യിൽ പോ​കാ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടാ തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ മാ​റാ​ഞ്ഞ​തു്? അതല്ല, തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ മാ​റ്റാൻ മദി​രാ​ശി​യിൽ വല്ല ഔഷ​ധ​വു​മു​ണ്ടോ?
ശാന്ത:
വി​ശ്വേ​ട്ടൻ പുതിയ മനു​ഷ്യ​നാ​യി​ട്ടാ​വും തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു്, തീർ​ച്ച.
ഭാരതി:
ഇനി ആരാ​യി​ട്ടും കാ​ര്യ​മി​ല്ല. ഈ വീ​ട്ടി​ലെ സമാ​ധാ​നം തകർ​ന്നു​പോ​യി ശാ​ന്തേ. ഇനി പഴയ മട്ടി​ലാ​വി​ല്ല.
ശാന്ത:
അങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. കു​ടും​ബ​ക​ല​ഹം ബലൂൺ പോ​ലാ​ണു്. ആരെ​ങ്കി​ലും ഊതാ​നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതു വീർ​ക്കി​ല്ല.
അക​ത്തു​നി​ന്നു ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ ഉറ​ക്കെ നാമം ജപി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. കുളി കഴി​ഞ്ഞു് ഈറൻ​മു​ടി പി​ന്നിൽ ഞാ​ത്തി​യി​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. നെ​റ്റി​യിൽ ചന്ദ​നം കൊ​ണ്ടു വര​ക്കു​റി ഇട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
കൃഷ്ണ കൃ​ഷ്ണാ, ഭഗ​വാ​നേ, ഗു​രു​വാ​യൂ​ര​പ്പാ, വല​യ്ക്ക​ല്ലേ! (നെ​ടു​വീർ​പ്പു്) എന്തു​ണ്ടാ​യി​ട്ടെ​ന്താ (ഭാ​ര​തി​യു​ടെ​യും ശാ​ന്ത​യു​ടെ​യും അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്നു.) പണം കൊ​ടു​ത്താൽ വാ​ങ്ങാൻ കി​ട്ടു​ന്ന​ത​ല്ല​ല്ലോ സന്തോ​ഷം. (ഒരി​ട​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.)
ശാന്ത:
പണ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ സന്തോ​ഷം പറ​ന്നു​വ​രും, അമ്മേ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
പതി​നാ​യി​രം​ത​ന്നെ തരാം. വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വ​രെ മു​ഴു​വൻ വേ​ണ്ടാ, ഈ ഭാ​ര​തി​യെ നീ​യൊ​ന്നു ചി​രി​പ്പി​ക്കൂ.
ശാന്ത:
നേ​രാ​യി​ട്ടും തെ​ര്വോ, അമ്മേ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
തരും.
ശാന്ത:
പതി​നാ​യി​രം ഉറു​പ്പിക.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അതേ.
ശാന്ത:
ഇതു കേ​ട്ടോ, ഭാ​ര​തി​യേ​ട്ട​ത്തീ. ഒരു ചി​രി​ക്കു പതി​നാ​യി​ര​മാ​ണു് കി​ട്ടാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്. എന്തു പറ​യു​ന്നു?
ഭാരതി:
നി​ല​വാ​രം കൂ​ടി​പ്പോ​യി ശാ​ന്തേ.
ശാന്ത:
ഭാ​ര​തി​യേ​ട്ട​ത്തി എന്തു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു? ഒന്നു ചി​രി​ച്ചൂ​ടെ?
ഭാരതി:
നീ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കൂ, എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി.
ശാന്ത:
എന്റെ ചി​രി​ക്കു വി​ല​യി​ല്ല​ല്ലോ.
ഭാരതി:
കു​റ​ച്ചു​ദി​വ​സം തനി​ച്ചി​രു​ന്നു കര​ഞ്ഞോ​ളൂ; എന്നാൽ നി​ന്റെ ചി​രി​ക്കും വില കൂടും. ഒരു​കാ​ല​ത്തു് കൂ​ടു​തൽ ചി​രി​ച്ച​തി​നു് ഈ അമ്മ​യെ​ന്നെ ശാ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.
ശാന്ത:
അമ്മ​ത​ന്നെ​യാ​ണി​ന്നു ഭാ​ര​തി​യേ​ട​ത്തി​യു​ടെ ചി​രി​ക്കു വില പറ​യു​ന്ന​തും.
ഭാരതി:
(നെ​ടു​വീർ​പ്പു്) അന്നും ഇന്നും തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സം.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വലിയ വ്യ​ത്യാ​സം വന്നു​പോ​യി മക്ക​ളേ. ഇതൊ​ക്കെ മനു​ഷ്യ​നു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത വ്യ​ത്യാ​സ​മാ​ണു്.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ വാ​തി​ല്ക്കൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. പഴയ പ്രാ​കൃ​ത​വേ​ഷ​മ​ല്ല. തല​മു​ടി ക്രോ​പ്പ് ചെ​യ്തു് ഒതു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വെ​ളു​ത്ത മു​ണ്ടും ഷർ​ട്ടു​മാ​ണു് ധരി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. വാ​തി​ല്ക്കൽ​നി​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടീ!
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) എന്താ​ച്ഛാ?
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(അല്പം മുൻ​പോ​ട്ടു​വ​ന്നു്) മോ​ന്റെ വയറു് ഒട്ടി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. അവ​നി​ത്തി​രി പാലു കൊ​ടു​ക്കൂ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അവനു് അല്പം മുൻ​പു് ഞാ​ന​ല്ലേ പാലു കൊ​ടു​ത്ത​തു്. വി​ശ​ക്കാ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല; വി​ശ​ന്നാ​ല​വൻ ഇങ്ങ​നെ അട​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്ക്വോ?
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
അതു ശരിയാ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അല്പം​കൂ​ടി കഴി​യ​ട്ടെ, അച്ഛാ. ഇല്ലെ​ങ്കി​ല​വ​ന്റെ വയറു കേ​ടു​വ​രും.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
അല്പം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് കൊ​ടു​ത്താൽ​മ​തി (തി​രി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു. അക​ത്തു ചെ​ന്നാൽ അല്പ​നേ​രം പാ​ട്ടും ചി​രി​യും കേൾ​ക്ക​ണം.)
ശങ്കു​ണ്ണി തപാ​ലും​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. ഏതാ​നും ദി​ന​പ​ത്ര​ങ്ങൾ, കവ​റു​കൾ എന്നി​വ​യൊ​ക്കെ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു് അക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ശങ്കു​ണ്ണീ, അല​മാ​റ​യിൽ ബി​സ്ക്ക​റ്റു​ണ്ടു്. രണ്ടെ​ണ്ണം എടു​ത്തു് അച്ഛ​ന്റെ കയ്യിൽ കൊ​ടു​ക്കൂ. ഇത്തി​രി​ശ്ശ പൊ​ടി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​ട്ടെ മോനു്.
ശാന്ത:
(തപാൽ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു) ഇതാ​മ്മേ, ജയ​ന്റെ കത്തു്. (ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി വലിയ താ​ത്പ​ര്യം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.) അമ്മ​യ്ക്കാ​ണു്. (മേൽ​വി​ലാ​സം വാ​യി​ക്കു​ന്നു.) ‘ശ്രീ​മ​തി ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ ആന​ന്ദ​സ​ദ​നം.’
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ആന​ന്ദ​സ​ദ​നം! എന്തൊ​രു പേരു്.
ശാന്ത:
(കത്തു പൊ​ട്ടി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഞാൻ വാ​യി​ക്ക​ട്ടേ അമ്മേ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വര​ട്ടേ.
ശാന്ത:
അമ്മ കണ്ണട വെ​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ. ഞാൻ വാ​യി​ക്കാം.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വര​ട്ടേ​ന്നു്.
ശാന്ത:
അമ്മ​യ്ക്കെ​ന്താ​ണൊ​രു പരി​ഭ്ര​മം?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
കത്തു​പൊ​ട്ടി​ക്ക​ണ്ടാ​ന്നു്.
ശാന്ത:
പൊ​ട്ടി​ക്കാ​തെ വാ​യി​ക്കാൻ പറ്റ്വോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വാ​യി​ക്ക​ണ്ടാ​ന്നു്.
ശാന്ത:
അമ്മ കാ​ര്യാ​യി​ട്ടാ​ണോ പറ​യു​ന്ന​തു്?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എനി​ക്കു വന്ന കത്ത​ല്ലേ, ഞാനതു സൗ​ക​ര്യം​പോ​ലെ വാ​യി​ച്ചോ​ളാം. ഇങ്ങു തരൂ.
ശാന്ത:
ജയ​ന്റെ വി​വ​ര​മ​റി​യാൻ എനി​ക്കും താ​ല്പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ലേ. അമ്മേ, ഞാൻ വാ​യി​ച്ചാ​ലെ​ന്താ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ.) നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി എന്നെ ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​പ്പി​ക്കും.
ശാന്ത:
ഇതു നല്ല പുതുമ!
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എനി​ക്ക​വ​ന്റെ കത്തു വാ​യി​ച്ചു കേൾ​ക്ക​ണ്ടാ. വി​വ​ര​വും അറി​യ​ണ്ടാ.
ശാന്ത:
അമ്മേ!
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എല്ലാം​കൊ​ണ്ടും ശല്യം, കു​ട്ട​ത്തിൽ അവ​ന്റെ വക വേ​റെ​യും. എനി​ക്ക​റി​യാം, ആ കത്തി​ലെ​ത്താ​ണെ​ന്നു് (വേ​ദ​ന​യും ശു​ണ്ഠി​യും കലർ​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ.) അവ​ന്റെ വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഥ​യൊ​ക്കെ വി​സ്ത​രി​ച്ചെ​ഴു​തീ​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. എനി​ക്ക​തു കേൾ​ക്കാ​നു​ള്ള ശക്തി​യി​ല്ല.
ശാന്ത:
ഇതെ​ന്തു ഭീ​രു​ത്വ​മാ​ണ​മ്മേ? ഭാ​ര്യേം കൂ​ട്ടി ഇന്ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ നാളെ ജയ​നി​വി​ടെ വരി​ല്ലേ? അപ്പോൾ അമ്മ വേ​ണ്ടേ അവരെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഓ! സ്വീ​ക​രി​ക്കും. പടി​ക്കേ​ന്നു പടി​ഞ്ഞാ​റ്റി​യോ​ളം പര​വ​താ​നി വി​രി​ച്ചു് അമ്മ സ്വീ​ക​രി​ക്കും. അതും കൊ​തി​ച്ചി​ങ്ങു വര​ട്ടെ.
ശാന്ത:
എന്താ​യാ​ലും ഇതൊ​ന്നു വാ​യി​ക്ക​ണം. (കത്തു പൊ​ട്ടി​ക്കു​ന്നു.) അമ്മേ കേ​ട്ടോ​ളൂ. (ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ അല്പം ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. അതു ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ വായന തു​ട​രു​ന്നു.)

പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അമ്മേ,

എന്റെ യാ​ത്ര​യു​ടെ അവ​സാ​ന​മാ​യി മദി​രാ​ശി​യിൽ​നി​ന്നു വെ​ള്ളി​യാ​ഴ്ച മെ​യി​ലി​നു ഞാൻ നാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങും. ശനി​യാ​ഴ്ച ഉച്ച​യ്ക്കു് നമു​ക്കൊ​രു​മി​ച്ച​വി​ടെ ഊണു കഴി​ക്കാം.// ഞാ​ന​മ്മ​യ്ക്കു് ഒരു മക​ളേ​യും കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. അല്പ​ദി​വ​സം അമ്മ​യും മകളും കൂ​ടി​യു​ള്ള കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച രസ​ക​ര​മാ​യി​രി​ക്കും. (തല​പൊ​ക്കി​നോ​ക്കു​ന്നു. അമ്മ​യെ കാ​ണാ​ഞ്ഞു ഭാ​ര​തി​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) അല്ലാ, അമ്മ പോയോ?

ഭാരതി:
പോയി. മു​ഴു​വ​നും വാ​യി​ക്കൂ, കേൾ​ക്ക​ട്ടെ.
ശാന്ത:

അമ്മ​യ്ക്കും മകൾ​ക്കും അന്യോ​ന്യം ഭാഷ മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല രണ്ടാ​ളും കഥകളി മട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ കു​റ​ച്ചു​ദി​വ​സം ആശ​യ​വി​നി​മ​യം നട​ത്തേ​ണ്ടി​വ​രും. എന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​ളെ ഞാൻ കു​റേ​ശ്ശ കഥ​ക​ളി​മു​ദ്ര പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ ഞങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം യാ​ത്ര​ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ​ക്കു് അതു നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​നൊ​രു നല്ല വക​യാ​ണു്.

ഞാ​ന​വ​ളെ മല​യാ​ള​ത്തിൽ രണ്ടു വാ​ക്കു പഠി​പ്പി​ച്ചു. എന്തെ​ന്ന​ല്ലേ? ‘അമ്മേ നമ​സ്കാ​രം’ എന്നു്. ആദ്യം കാ​ണു​മ്പോൾ അതാ​ണ​ല്ലോ അവ​ള​മ്മ​യോ​ടു പറ​യേ​ണ്ട​തു്. മണ്ട​ശ്ശി​രോ​മ​ണി​യാ​ണു്. അവിടെ എത്തു​മ്പോ​ഴേ​യ്ക്ക​തു മറ​ക്കു​മോ. എന്തോ, ഇപ്പോൾ അവളതു പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​ക്കാൻ നല്ല രസ​മു​ണ്ടു്. ഭാ​ര​തി​യേ​ട്ട​ത്തി​യോ​ടും ശാ​ന്ത​യോ​ടും ചി​രി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു പ്ര​ത്യ​കം പറ​ഞ്ഞേ​ല്പി​ക്ക​ണേ! അവൾ പാ​വ​മാ​ണ​മ്മേ. അന്ധാ​ളി​ച്ചു​പോ​കും.

ഇന്ത്യ മു​ഴു​വൻ ഒരു കു​ടും​ബ​മാ​ണെ​ന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ ഏറ്റ​വും നല്ലൊ​രു മക​നാ​യി​ട്ടാ​ണ​മ്മേ ഞാൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു്. ഈ മഹാ​രാ​ജ്യം വലി​യൊ​രു കു​ടും​ബ​മാ​ണെ​ന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ. അമ്മ​യ്ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇല്ലെ​ങ്കിൽ അമ്മ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന ഈ മകളതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ത്ത​രും. ശനി​യാ​ഴ്ച ഉച്ച​യ്ക്കു് എല്ലാ​വ​രേ​യും കാ​ണാ​നും ഒരു​മി​ച്ചി​രു​ന്നു​ണ്ണാ​നും ഞാൻ ബദ്ധ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു്. നിർ​ത്ത​ട്ടെ. ബാ​ക്കി വി​വ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ അവിടെ എത്തീ​ട്ടു പറയാം.

എന്നു, സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള മകൻ, ജയൻ.

ഭാരതി:
നമ്മു​ടെ കു​ടും​ബ​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നന്നാ​വാൻ തന്നെ​യാ​ണു് ഭാവം.
ശാന്ത:
ഇതി​ലൊ​ന്നും ഒരു നന്മ​കേ​ടും ഞാൻ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. (പി​ന്നേ​യും കത്തു​കൾ തി​ര​യു​ന്നു. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒന്നെ​ടു​ത്തു് ഭാ​ര​തി​യു​ടെ നേർ​ക്കു നീ​ട്ടു​ന്നു.) ഇതേ​ട്ട​ത്തി​ക്കാ​ണു്.
ഭാരതി:
(അല്പ​മൊ​രു ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ) എനി​ക്കോ?.
ശാന്ത:
കത്തു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​യു​മ്പോൾ ഇന്നെ​ന്താ ഇവിടെ എല്ലാ​വർ​ക്കും പരി​ഭ്ര​മം (ഭാരതി കത്തു വാ​ങ്ങു​ന്നു, പൊ​ട്ടി​ച്ചു വാ​യി​ക്കു​ന്നു) വി​ശ്വേ​ട്ട​ന്റെ കത്താ​ണോ? എന്താ വി​ശേ​ഷം?
ഭാരതി:
ഒരു വാചകം മാ​ത്രം. ഇന്നു മെ​യി​ലി​ന്നു് ഇവിടെ എത്തു​മെ​ന്നു്.
ശാന്ത:
മെയിൽ വരാ​റാ​യ​ല്ലോ.
ഭാരതി:
(വാ​ച്ചു നോ​ക്കി) സമയം പതി​നൊ​ന്നു കഴി​ഞ്ഞു് അഞ്ചു മി​നി​ട്ടാ​യി.
ശാന്ത:
പതി​നൊ​ന്ന​ര​യ്ക്കാ​ണു് മെയിൽ വരേ​ണ്ട​തു്. ഏട്ട​ത്തി ഒന്നു പോ​യി​നോ​ക്കു​ന്നോ?
ഭാരതി:
ഡ്രൈ​വ​റെ വി​ളി​ച്ചു് സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലേ​ക്കു കാ​റ​യ​യ്ക്കാം.
ശാന്ത:
വേ​ണ്ടേ​ട്ട​ത്തി, ഏട്ട​ത്തി​ത​ന്നെ ചെ​ല്ലൂ. സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലേ​ക്കു് ഒരു അഞ്ചു മി​നു​ട്ടു ഡ്രൈ​വ​ല്ലേ ഉള്ളു. വി​ശ്വേ​ട്ട​നു് അതൊ​ക്കെ വലിയ കാ​ര്യ​മാ​ണു്. ചെ​ന്നി​ല്ലെൽ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചെ​ന്നു​വ​രും.
ഭാരതി:
(എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു) ശരി​യാ​ണു്. എളു​പ്പ​ത്തിൽ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കും.
ശാന്ത:
വേ​ഗ​ത്തിൽ കാ​റെ​ടു​ത്തു ചെ​ല്ലൂ. താ​മ​സി​ക്ക​ണ്ടാ.
ഭാരതി പോ​കു​ന്നു. ശാന്ത വീ​ണ്ടും കത്തു​കൾ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു. രാഘവൻ വരു​ന്നു.
രാഘവൻ:
തപാൽ വന്നോ?
ശാന്ത:
ഇതൊ​ക്കെ ഇന്ന​ല​ത്തേ​താ​ണ​ച്ഛാ. ഇന്ന​ലെ മെ​യി​ലൊ​രു​പ​ടി താ​മ​സി​ച്ചാ​ണ​ല്ലോ വന്ന​തു്. (രാ​ഘ​വ​നു​ള്ള കത്തു​കൾ ഓരോ​ന്നോ​രോ​ന്നാ​യി എടു​ത്തു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
(കത്തു പൊ​ട്ടി​ച്ചു് കണ്ണോ​ടി​ച്ചു് മാ​റ്റി​വെ​ക്കു​ന്നു. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു കത്തു വാ​യി​ച്ച ഉടനേ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) ശങ്കു​ണ്ണീ… എടാ ശങ്കു​ണ്ണീ…) (ശങ്കു​ണ്ണി വി​ളി​കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു.) എടാ, വൈ​കു​ന്നേ​രം നീയാ മോ​ട്ടോർ വർ​ക്ക്ഷാ​പ്പി​ലൊ​ന്നു പോണം. അവി​ട​ത്തെ മേ​നേ​ജ​രെ നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
അറി​യി​ല്ല.
രാഘവൻ:
എടാ, മെ​ലി​ഞ്ഞു നീ​ണ്ടു കണ്ണട വെ​ച്ചി​ട്ടൊ​രാൾ. നാ​രാ​യ​ണ​നെ​ന്നാ പേരു്. അന്നി​വി​ടെ വന്നു, നീ കണ്ടി​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
(ഓർ​മി​ച്ചു്) എപ്പ​ഴും ഒരു കാറും ഓടി​ച്ചു് ഇതി​ലെ​യൊ​ക്കെ പോ​കാ​റു​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
അതേ, അദ്ദേ​ഹം​ത​ന്നെ.
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഇന്നാ​ള്. പോ​ലീ​സ്സു​കാ​രൻ നി​ല്ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു വലി​യൊ​രു കട​യി​ല്ലേ, കാ​റു​കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു് അതി​നി​ടി​ച്ചു.
രാഘവൻ:
ഇടി പോ​ലീ​സ്സു​കാ​ര​നു കൊ​ണ്ടോ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഇല്ല. പോ​ലീ​സ്സു​കാ​രൻ രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. (ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി) കു​ടി​ച്ചി​ട്ടാ​ണു് കാ​റോ​ടി​ച്ച​തെ​ന്നു ജന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു.
രാഘവൻ:
അതെ​ന്തെ​ങ്കി​ലു​മാ​വ​ട്ടെ. നീ മാ​നേ​ജ​രെ​ക്ക​ണ്ടു് എന്റെ കാർ ശനി​യാ​ഴ്ച രാ​വി​ലെ തരാൻ പറയണം.
ശാന്ത:
അടു​ത്ത ബു​ധ​നാ​ഴ്ച തരാ​മെ​ന്ന​ല്ലേ അയാൾ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
രാഘവൻ:
ഇതു പോരാ, മോളേ. ശനി​യാ​ഴ്ച ജയൻ വരും. അവനും ഭാ​ര്യ​യ്ക്കും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​നൊ​രു കാറു വേ​ണ്ടേ? പു​തി​യ​തു കി​ട്ടു​ന്ന​തു​വ​രെ എന്റെ കാ​റു​പ​യോ​ഗി​ച്ചോ​ട്ടെ. (ശങ്കു​ണ്ണി​യോ​ടു്) കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ വെ​ള്ളി​യാ​ഴ്ച വൈ​കി​ട്ടു തന്നെ തരാൻ പറ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ശനി​യാ​ഴ്ച രാ​വി​ലെ പത്തു മണി​ക്കു്. (ശങ്കു​ണ്ണി തല​കു​ലു​ക്കി സമ്മ​തി​ച്ചു പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.) എടാ, ഇവിടെ വാ. (ശങ്കു​ണ്ണി തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.) വൈ​കി​ട്ടു പോ​കാ​ന​ല്ലേ നി​ന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു്?
ശങ്കു​ണ്ണി:
അതേ.
രാഘവൻ:
പി​ന്നെ ഇപ്പ​ത്ത​ന്നെ എവി​ടേ​ക്കാ ചാ​ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു്? (ശങ്കു​ണ്ണി അല്പം ഇളി​ഭ്യ​ത​യോ​ടെ തല ചൊ​റി​ഞ്ഞു നി​ല്ക്കു​ന്നു.) നി​ന​ക്കി​പ്പ​ഴി​വി​ടെ വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ജോ​ലി​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഇല്ല.
ശാന്ത:
മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ രോഗം മാ​റി​യ​തോ​ടെ ശങ്കു​ണ്ണി​ക്കു തൊ​ഴി​ലി​ല്ലാ​യ്മ​യും തു​ട​ങ്ങി.
രാഘവൻ:
ഇവൻ അരി​വെ​പ്പിൽ വലിയ വി​ദ​ഗ്ധ​നാ​ണെ​ന്ന​ല്ലേ പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഇനി കുറേ അടു​ക്ക​ള​ക്കാ​ര്യം ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​ട്ടെ.
ശങ്കു​ണ്ണി:
(തല​ചൊ​റി​ഞ്ഞു് അല്പ​മൊ​രു പരു​ങ്ങ​ലോ​ടെ) എനി​ക്കു വേ​റൊ​രു കാ​ര്യം പറ​യാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
എന്താ കേൾ​ക്ക​ട്ടെ.
ശങ്കു​ണ്ണി:
ആ മാ​നേ​ജ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞാൽ എന്നെ കാ​റോ​ടി​ക്കാൻ പഠി​പ്പി​ച്ചു​ത​രും.
രാഘവൻ:
എന്നി​ട്ടു്?
ശങ്കു​ണ്ണി:
എന്നി​ട്ടു് ഡ്രൈ​വ​റാ​വ​ണ​ന്നു​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
എന്തി​നാ, ജന​പ്പെ​രു​പ്പം തട​യാ​നാ​ണോ? എടാ, നീയും മറ്റും ഡ്രൈ​വ​റാ​യാൽ ജന​ങ്ങൾ പി​ന്നെ റോ​ഡി​ലി​റ​ങ്ങി​ല്ല. പഠി​ച്ച ഡ്രൈ​വർ​മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ വേ​ണ്ട​ത്ര നാ​ശ​മു​ണ്ടു്. നീ​യും​കൂ​ടി ചേർ​ന്ന​തു പെ​രു​പ്പി​ക്ക​ണ്ടാ. നി​ന​ക്കു പറ്റിയ സ്ഥലം അടു​ക്ക​ള​യാ​ണു്. അങ്ങോ​ട്ടു​ത​ന്നെ പോ​യ്ക്കോ​ളൂ. (ശങ്കു​ണ്ണി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. വീ​ണ്ടും കത്തു​കൾ വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ശാ​ന്ത​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) ഇവിടെ ആരും ഈ റേ​ഡി​യേോ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ല, ശാ​ന്തേ?
ശാന്ത:
അതി​വി​ടെ ഉള്ള കാ​ര്യം​ത​ന്നെ പലരും മറ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
(റേ​ഡി​യോ​വി​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി) ഇപ്പോൾ ലളി​ത​ഗാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ സമ​യ​മാ​ണോ?
ശാന്ത:
അല്ല​ച്ഛാ, ഇപ്പോൾ തൊ​ഴി​ലാ​ളി​കൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യോ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യോ ഉള്ള പരി​പാ​ടി വല്ല​തു​മാ​യി​തി​ക്കും. വല്ല പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​വും കേൾ​ക്കാം.
രാഘവൻ:
എനി​ക്ക​താ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്. (റേ​ഡി​യോ ട്യൂൺ ചെ​യ്യു​ന്നു.) കല​ക​ളാ​സ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തി​ലും പ്രാ​യ​ത്തി​നൊ​രു പങ്കു​ണ്ട​ല്ലോ. (റേ​ഡി​യോ​വിൽ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഏതാ​നും അംശം കി​ട്ടു​ന്നു.) ‘പല ഭാഷ, പല ആചാരം, പല മതം, പല ജാതി, പല​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള കാലാവസ്ഥ-​ഇതെല്ലാമാണെങ്കിലും മഹ​ത്തായ ഈ രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ സാ​സ്കാ​രം ഒന്നാ​ണു്. ആ സം​സ്കാ​രം അവരെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്നു. ഭു​മി​ശാ​സ്ത്ര​പ​ര​മാ​യു് നോ​ക്കി​യാ​ലും ഈ രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ നാ​നാ​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും ഏകോ​ചി​ച്ചു നി​ല്ക്കേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്ന ന്യാ​യ​ത്തെ ബല​പ്പെ​ടു​ത്താൻ പോ​രു​ന്ന എത്ര​യോ തെ​ളി​വു​കൾ നമു​ക്കു കണ്ടെ​ത്താൻ കഴി​യും. ഒന്നാ​മ​ത്തെ തെ​ളി​വു്…’ (റേ​ഡി​യോ​വിൽ ചില പൊ​ട്ട​ലും മൂ​ള​ലും! പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണം തട​സ്സ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ആ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ബാ​ക്കി ഭാ​ഗ​വും കുടി കേൾ​ക്കാ​നു​ള്ള മു​ഴു​വൻ പ്ര​യ​ത്ന​വും വി​ഫ​ല​മാ​വു​ന്നു. അതു​മൂ​ല​മു​ണ്ടായ നി​രാ​ശ​യോ​ടെ ശാ​ന്ത​യോ​ടു പറ​യു​ന്നു.) ഇവി​ട​ത്തെ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​നു യോ​ജി​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​വും ആ പ്ര​സം​ഗം ഇടയിൽ തട​യ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യ​തു്. ഐക്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണ​ല്ലോ പറ​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു്. മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ഉപ​ദേ​ശം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു​കൂ​ടി ഇവിടെ നിഷിദ്ധമായിരിക്കാം-​ (തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു പഴയ സ്ഥാ​ന​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) ശാ​ന്തേ.
ശാന്ത:
അച്ഛാ.
രാഘവൻ:
ഞാനതു മറ​ന്നു. പല ദി​വ​സ​മാ​യി നി​ന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
എന്താ​ണ​ച്ഛാ?
രാഘവൻ:
ഇന്നു രണ്ടി​ലൊ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ക്ക​ണം. ഭാ​ര​തി​യെ​ക്കൂ​ടി വി​ളി​ക്കൂ.
ശാന്ത:
ഭാ​ര​തി​യേ​ട​ത്തി സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; വി​ശ്വേ​ട്ട​നി​ന്നു മെ​യി​ലി​നു വരു​ന്നു​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
അതു​വ്വോ? വി​ശ്വൻ വരു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പേ ഇക്കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു തീ​രു​മാ​നി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച​താ​ണു്. സാ​ര​മി​ല്ല… അല്ലെ​ങ്കിൽ ഭാ​ര​തി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​റി​യാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അവ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം നേർ​ത്തെ അറി​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു… നീ പറയൂ… നി​ന​ക്കു ഭാഗം വേണോ?
ശാന്ത:
(ഒട്ടും അമ്പ​ര​പ്പി​ല്ലാ​തെ) വേ​ണ്ട​ച്ഛാ.
രാഘവൻ:
അച്ഛ​നെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ മനഃ​സ്സാ​ക്ഷി​ക്കെ​തി​രാ​യി പറ​യ​ണ്ടാ. ആലോ​ചി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ.
ശാന്ത:
ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ എനി​ക്കൊ​ന്നും ആലോ​ചി​ക്കാ​നി​ല്ല.
രാഘവൻ:
(അല്പം പരി​ഹാ​സ​ത്തോ​ടെ) ഇവിടെ കെ​ട്ടി​യി​രി​പ്പു പണ​മു​ണ്ടു്. ബാ​ങ്കിൽ വേ​റെ​യു​മു​ണ്ടു്. കു​ടാ​തെ റബ്ബ​റെ​സ്റ്റേ​റ്റും കാടും മലയും ഒക്കെ​യു​ണ്ടു്. എല്ലാം സമ​മാ​യി ഭാ​ഗി​ക്കും. ഒരോ​ഹ​രി നി​ന​ക്കും കി​ട്ടും. കി​ട്ടി​യാൽ നി​ന്റെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ നി​ന​ക്ക​തു വർ​ധി​പ്പി​ക്കു​ക​യോ നശി​പ്പി​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യാം. ആലോ​ചി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ.
ശാന്ത:
എനി​ക്കു വേ​ണ്ട​ച്ഛാ. നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു തന്നാ​ലും ഞാൻ വാ​ങ്ങി​ല്ല.
രാഘവൻ:
വാ​ശി​യാ​ണോ?
ശാന്ത:
ഇതി​ലെ​നി​ക്കൊ​രു​ത​രം വാ​ശി​ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
വാ​ശി​പി​ടി​ക്കു​മ്പോൾ അച്ഛൻ നിർ​ബ​ന്ധി​ക്കു​മെ​ന്നും അപ്പോൾ വി​ഷ​മം​കൂ​ടാ​തെ കി​ട്ടു​മെ​ന്നും വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ണോ? അല്ലാ, മനു​ഷ്യ​ബു​ദ്ധി​യ​ല്ലേ അതി​ന്റെ ഗതി​വി​ഗ​തി കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ എളു​പ്പ​മ​ല്ല.
ശാന്ത:
(അല്പ​മൊ​രു വേ​ദ​ന​യോ​ടെ) അച്ഛാ അച്ഛ​നെ​ന്നെ അങ്ങ​നെ​യാ​ണോ കണ​ക്കാ​ക്കി​യ​തു്.
രാഘവൻ:
എന്റെ കണ​ക്കാ​ക്ക​ലും കണ​ക്കു​കൂ​ട്ട​ലു​മൊ​ക്കെ പി​ഴ​ച്ചു പോയി. അതു​കൊ​ണ്ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. നാളെ ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​നു ഭാഗം വേ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യാ​ലോ?
ശാന്ത:
അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തോ​ന്നി​ല്ല​ച്ഛാ.
രാഘവൻ:
എങ്ങ​നെ ഉറ​പ്പി​ച്ചു പറയും?
ശാന്ത:
അദ്ദേ​ഹം റബ്ബ​റെ​സ്റ്റേ​റ്റും ബാ​ങ്കി​ലെ പണവും കണ്ട​ല്ലാ എന്നെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ച​തു്.
രാഘവൻ:
അന്ന​തു കണ്ടി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കും. ഇപ്പോൾ കണ്ടെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യ​ല്ലേ? മന​സ്സു മാ​റി​ക്കൂ​ടെ?
ശാന്ത:
എന്നാൽ അതി​ന്റെ കു​റ്റം അച്ഛൻ​ത​ന്നെ ഏല്ക്ക​ണം. അച്ഛ​ന്റെ ഇഷ്ട​ത്തി​ന​നു​സ്സ​രി​ച്ച​ല്ലേ എന്റെ വി​വാ​ഹം നട​ന്ന​തു്?
രാഘവൻ അതിനു മറു​പ​ടി പറയാൻ വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ എഴു​ന്നേൽ​ക്കു​ന്നു. മി​ണ്ടാ​തെ നട​ക്കു​ന്നു. വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ഒരു ദീർ​ഘ​യാ​ത്ര കഴി​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന വേഷം. തോളിൽ ക്യാ​മറ, കൈയിൽ സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സ്. നേരെ അക​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.
ശാന്ത
(വി​ശ്വ​ത്തി​നെ കണ്ടു ചി​രി​ക്കു​ന്നു.) ആരു്, വി​ശ്വേ​ട്ട​നോ (ഭാ​ര​തി​യു​ണ്ടോ എന്നു എത്തി​നോ​ക്കു​ന്നു. രാഘവൻ ശാ​ന്ത​യു​ടെ ചോ​ദ്യം കേ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു.) ഭാ​ര​തി​യേ​ട്ട​ത്തി എവിടെ, വി​ശ്വേ​ട്ടാ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
കണ്ടി​ല്ല.
ശാന്ത:
സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ വന്നി​രു​ന്ന​ല്ലോ.
അതു പറ​ഞ്ഞു​തീ​രു​മ്പോ​യ​ഴേ​യ്ക്കു ഭാരതി കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. കര​ഞ്ഞു​ക​ല​ങ്ങിയ കണ്ണു​കൾ. ആരോ​ടും ഒന്നും പറ​യാ​തെ, ആരേ​യും നോ​ക്കാ​തെ അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. രാഘവൻ ആ രംഗം കണ്ടു​പ​ക​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഭാ​ര​തി​യെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കാ​നെ​ന്ന​വി​ധം പിറകെ ശാ​ന്ത​യും അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. വി​ശ്വം ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സ്സും തൂ​ക്കി അക​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ ഭാ​വി​ക്കു​മ്പോൾ രാഘവൻ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
മി. വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ. (വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു.) ഒരു വാ​ക്കു്. ഒന്നി​വി​ടെ വന്നി​രി​ക്കൂ. വേ​ഗ​ത്തിൽ പോകാം. (വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ സം​ശ​യി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു; തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.) യാ​ത്ര​യൊ​ക്കെ സു​ഖ​മാ​യോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
സു​ഖ​മാ​യി.
രാഘവൻ:
എവി​ടെ​യൊ​ക്കെ പോയി?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഒരു മാസം ഊട്ടി​യി​ലാ​യി​രു​ത്തു. പി​ന്നെ ബാ​ങ്ക്ളൂർ​ക്കു് പോയി.
രാഘവൻ:
വല്ല ഉദ്ദേ​ശ​വും വെ​ച്ചു​ള്ള യാ​ത്ര​യാ​യി​രു​ന്നോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.
രാഘവൻ:
മോ​ന്റെ ചോ​റൂ​ണി​നു വരു​മെ​ന്നു ഞങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വി​ചാ​രി​ച്ചു; നാ​ട്ടു​കാ​രും.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
നാ​ട്ടു​കാ​രോ?
രാഘവൻ:
അതേ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അവ​ര​ങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യം?
രാഘവൻ:
അവ​രു​ടെ വി​ഡ്ഢി​ത്തം. അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ. ചോ​റൂ​ണി​നെ​ന്തേ വരാ​ഞ്ഞ​തു്?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
വന്നി​ല്ല.
രാഘവൻ:
അതു ശരി​യാ​യോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ശരി​കേ​ടാ​യി തോ​ന്നി​യെ​ങ്കിൽ ഞാൻ വരു​മാ​യി​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും കാ​ര്യ​ത്തിൽ എന്നോ​ടോ ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​രോ​ടോ അലോ​ഗ്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു തു​റ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടേ? നാ​ലാ​ള​റി​യ​ത്ത​ക്ക​വി​ധം വല്ല​തും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​ണോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എനി​ക്കാ​രോ​ടും അലോ​ഗ്യ​മി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ഉണ്ടു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(ഒട്ടും സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ) ഇല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
(ഭാ​വ​പ്പ​കർ​ച്ച മന​സ്സി​ലാ​ക്കി അതി​നൊ​ത്ത​വി​ധം തന്റെ സ്വ​ര​വും ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തി) ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ പേരും പറ​ഞ്ഞു് ഇവിടെ ഭാ​ര​തി​യെ എത്ര കര​യി​ച്ചു?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
കര​ഞ്ഞ​ത​വ​ളു​ടെ കു​റ്റം.
രാഘവൻ:
അവ​ള​ല്ല​ല്ലോ ഭാഗം തരേ​ണ്ട​തു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എനി​ക്ക​ല്ല​ല്ലോ ഭാ​ഗി​ച്ചു കി​ട്ടേ​ണ്ട​തു്.
രാഘവൻ:
അത​റി​യാ​മെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ അലോ​ഗ്യ​മെ​ന്തി​നു്?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അലോ​ഗ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു.
രാഘവൻ:
ഉണ്ടെ​ന്നു ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. ആ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ എനി​ക്കു ചിലതു പറ​യാ​നു​ണ്ടു്. വി​രോ​ധ​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കേൾ​ക്കാം.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഇന്നു മു​ഴു​വൻ വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഇവിടെ ഇരി​ക്കാം.
രാഘവൻ:
(അല്പ​നേ​ര​ത്തെ മൗ​ന​ത്തി​നു​ശേ​ഷം വളരെ ശാ​ന്ത​മായ സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളേ​യും ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​നേ​യും എന്റെ സ്വ​ന്തം മക്ക​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു് കരു​തു​ന്ന​തു്.
രാഘവൻ:
(രസി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) വളരെ സന്തോ​ഷം.
രാഘവൻ:
നി​ങ്ങ​ളെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണോ അങ്ങ​നെ കരു​തു​ന്ന​തെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഞങ്ങ​ള​തിൽ കൃ​ത​ജ്ഞ​രാ​ണു്.
രാഘവൻ:
നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി​യാ​ണെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എന്റെ ചുമതല അല്ലെ​ങ്കിൽ ധർമം… നി​ങ്ങൾ​ക്കി​വി​ടെ ഒന്നി​നും കു​റ​വി​ല്ല. (വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ മി​ണ്ടാ​തെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു.) പരി​പൂർണ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മു​ണ്ടു്. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​തെ​ല്ലാം നി​ങ്ങ​ളു​ടേ​താ​ണു്. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഞാ​നൊ​രു ശമ്പ​ള​ക്കാ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ ഇതെ​ല്ലാം നോ​ക്കി​ന​ട​ത്തു​ന്നു; സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്നു. ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി? നി​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി, ഒരു കു​ടും​ബം യോ​ജി​പ്പോ​ടെ, ശ്രേ​യ​സ്സോ​ടെ, പു​ല​രു​ന്ന​തു കാണാൻ. ആ ഒരൊ​റ്റ ആഗ്ര​ഹ​മേ എനി​ക്കു​ള്ളൂ. ഞാൻ ക്ലേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് മു​ഴു​വൻ അതി​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു്. ഈ ക്ലേ​ശ​ത്തി​ന്റെ വലു​പ്പം നി​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണം. എന്നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു വയ്യെ​ങ്കിൽ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്ക​രു​തു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) ഞാ​നാ​രേ​യും ഉപ്ര​ദ​വി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ഭാരതി എന്റെ മക​ളാ​ണു്. അവ​ളു​ടെ സന്തോ​ഷം എന്റെ​യും സന്തോ​ഷ​മാ​ണു്; അതു​പോ​ലെ ദുഃ​ഖ​വും. അവ​ളി​ന്നു ദുഃ​ഖി​ത​യാ​ണു്. അവ​ളു​ടെ കണ്ണീ​രു വീണു നന​യാ​ത്ത ഒരു സ്ഥ​ല​വും ഇന്നീ വീ​ട്ടി​ലി​ല്ല… ഒര​ച്ഛ​നി​തു കണ്ടു മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഞാ​ന​വ​ളെ കര​യി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
രാഘവൻ:
അവൾ തന്നി​ഷ്ട​ത്തി​നു കര​യു​ന്ന​താ​വും. ആയാ​ലും ആ കണ്ണീ​രു മതി, ഒര​ച്ഛ​ന്റെ കരളിൽ നീ​റ്റ​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ. അതു​കൊ​ണ്ടു്…
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(ബദ്ധ​പ്പാ​ടോ​ടെ) അതു​കൊ​ണ്ടു്?
ഈ ഘട്ട​ത്തിൽ മു​ത്ത​ച്ഛൻ വാ​തി​ലി​ന​ടു​ത്തു വന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്നു; സം​ഭാ​ഷ​ണം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ നി​മി​ഷം മുതൽ എല്ലാ തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​ക​ളും നി​ങ്ങ​ളു​പേ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. അവൾ കു​റ്റ​ക്കാ​രി​യ​ല്ല.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഏതു കാ​ര്യ​ത്തിൽ?
രാഘവൻ:
ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ. എന്നെ​പ്പോ​ലൊ​ര​ച്ഛ​നോ​ടു ഭാഗം ചോ​ദി​ക്കാൻ ഒരു മകളും ഒരു​ങ്ങി​ല്ല… എന്നി​ട്ടും അവൾ വന്നു; ചോ​ദി​ച്ചു. ഞാൻ നി​ഷേ​ധി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്. (വളരെ ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ) എനി​യും നി​ഷേ​ധി​ക്കും.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(പരി​ഹാ​സ​പൂർ​വം) നല്ല​തു്.
രാഘവൻ:
അവ​ളെ​ത്ര കര​ഞ്ഞാ​ലും എന്റെ തീ​രു​മാ​നം ഇള​കി​ല്ല. എന്നി​ലെ അച്ഛൻ അവ​ളെ​ച്ചൊ​ല്ലി വേ​ദ​നി​ക്കും. എന്നാൽ ഞാ​നു​ണ്ട​ല്ലോ, ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ നാഥൻ, ഉറ​ച്ചു നി​ല്ക്കും; കരി​ങ്ക​ല്ലു​പോ​ലെ… എന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തെ ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റി പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​കാൻ ഞാ​ന​നു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല. ഈ ദു​ഷി​ച്ച വാസന പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ചു് ഈ നാ​ട്ടി​നു പോലും ദ്രോ​ഹം​ചെ​യ്യാൻ ഞാ​നെ​ന്റെ മക്ക​ളെ അനു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല. അവരെ യോ​ജി​പ്പി​ച്ചു് നിർ​ത്താ​നാ​ണു് ഞാ​നി​വി​ടെ. നി​ങ്ങ​ളേ​യും.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.
രാഘവൻ:
(ഗൗരവം) എന്തു്? യോ​ജി​ച്ചു​നി​ല്ക്കാൻ സാ​ധ്യ​മ​ല്ലേ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഞാ​നെ​ന്റെ കാ​ര്യം മാ​ത്ര​മാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്; സാ​ധ്യ​മ​ല്ല. ഞാൻ പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​വ​ന്നൊ​രു പു​രു​ഷ​നാ​ണു്.
രാഘവൻ:
പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി മാ​ത്ര​മ​ല്ല വി​വേ​ക​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ​ണം.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ആവേ​ണ്ടാ. എന്റെ ഹി​ത​ത്തി​ന​നു​സ​രി​ച്ചു ജീ​വി​ക്കാൻ എനി​ക്ക​റി​യാം. മറ്റാ​രും അതെ​ന്നെ പഠി​പ്പി​ക്കേ​ഞ്ഞ​തി​ല്ല.
രാഘവൻ:
നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഹിതം ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ നാ​ശ​ത്തി​നാ​വ​രു​തു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എന്റെ വി​വേ​ക​വും വി​വേ​ക​ശു​ന്യ​ത​യും ഹി​ത​വും അഹി​ത​വു​മെ​ക്കെ എന്റെ സ്വ​ന്തം കാ​ര്യ​മാ​ണു്. ഒന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​യി പറയാം: നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മകൾ​ക്കു ഭർ​ത്താ​വു വേണോ, അവ​ളു​ടെ ഓഹരി ഭാ​ഗി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തോ​ളൂ. (രാഘവൻ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. മു​ത്ത​ച്ഛൻ വാ​തി​ല്ക്കൽ​നി​ന്നു​പ​തു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു വരു​ന്നു.) ഈ വ്യ​വ​സ്ഥ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഞാൻ സ്വീ​ക​രി​ക്കി​ല്ല; എനി​ക്കു തൃ​പ്തി​യാ​വു​ക​യു​മി​ല്ല.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(വി​ശ്വ​ത്തി​ന്റെ തോളിൽ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) വേ​ണ്ടാ, മോനേ, വേ​ണ്ടാ. അക​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു ശക്തി​ക്ഷ​യ​മാ​ണു്; നാ​ശ​മാ​ണു്. കൂ​ടി​നി​ന്നോ​ളൂ. അതാ​ണു് സുഖം.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(ശു​ണ്ഠി​യും പരി​ഹാ​സ​വും കലർ​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഇതാ​ണു് നന്നാ​യ​തു്. ഇതു​വ​രെ ഭ്രാ​ന്തി​ല്ലാ​വ​രു​ടെ ഉപ​ദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ഭ്രാ​ന്ത​ന്മാ​രും തു​ട​ങ്ങി.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഭ്രാ​ന്ത​നെ​ന്ന വിളി കേ​ട്ടു ഞെ​ട്ടു​ന്നു. പഴയ ഓർമകൾ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. കു​റേ​ശ്ശെ വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു കല​ശ​ലായ ദീ​ന​ഭാ​വം സ്ഫു​രി​ക്കൂ​ന്നു. കണ്ണിൽ വെ​ള്ളം നി​റ​യു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​നെ​യും വി​ശ്വ​ത്തെ​യും തെ​ല്ലിട മാറി മാറി നോ​ക്കി കണ്ണു​തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പതു​ക്കെ അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) എന്നെ വി​വേ​കം പഠി​പ്പി​ക്കാൻ ആർ​ക്കൊ​ക്കെ​യാ​ണു് ബദ്ധ​പ്പാ​ടു്.
രാഘവൻ:
(കല​ശ​ലായ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ത്തോ​ടെ) അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ട​തു പറ​യ​രു​താ​യി​രു​ന്നു.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടും പറ​യ​രു​താ​യി​മു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ആയു​ഷ്കാ​ലം മു​ഴു​വൻ തന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ ശ്രേ​യ​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി അധ്വാ​നി​ച്ച മനു​ഷ്യ​നാ​ണു്. മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ്വാർ​ഥ​വി​ചാ​ര​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഭ്രാ​ന്ത​നാ​ക്കി​യ​തു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
കാ​ര്യ​ങ്ങൾ അനാ​വ​ശ്യ​മാ​യി കു​ഴ​ച്ചു​മ​റി​ച്ചു തന്ന​ത്താൻ ഭ്രാ​ന്തി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങു​ന്ന ചില മനു​ഷ്യ​രു​ണ്ടു്. അതി​ലൊ​രാ​ള​ണ​ദ്ദേ​ഹം.
രാഘവൻ:
ആ പറ​ഞ്ഞ​തു് എന്നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​ണോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഞാൻ പി​ടി​വാ​ശി​ക്കാ​രെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്.
രാഘവൻ:
എന്നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​യാ​ലും കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ല. ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​ക്കു​മെ​ങ്കിൽ എടു​ക്ക​ട്ടെ. ഞാൻ വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച​യ്ക്കൊ​രു​ക്ക​മി​ല്ല; എന്റെ കു​ടും​ബം ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റാ​നും തക​രാ​നും ജീവൻ നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​കാ​ലം​വ​രെ ഞാ​ന​നു​വ​ദി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ആർ​ക്കൊ​ക്കെ ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രോ മക്ക​ളോ നഷ്ട​പ്പെ​ട​ട്ടെ. ഞാ​നി​ള​കി​ല്ല. (മി​ണ്ടാ​തെ തെ​ല്ലിട നട​ക്കു​ന്നു.) നി​ങ്ങൾ​ക്കു പോകാം.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഇത്ര​യും തു​റ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു നന്നാ​യി. ഇനി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. (സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സ് തൂ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു) പോ​കാ​ന​ല്ലേ പറ​ഞ്ഞ​തു്? ഞാൻ പോ​യ്ക്ക​ള​യാം.
രാഘവൻ ഒന്നും കേൾ​ക്കാ​തെ വി​കാ​രാ​ധീ​ന​നാ​യി നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പെ​ട്ടെ​ന്നു് അക​ത്തു​നി​ന്നു് വെ​ടി​പൊ​ട്ടു​ന്ന ശബ്ദം-​രാഘവൻ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. പു​റ​ത്തേ​ക്കു​പോ​കാ​നൊ​രു​ങ്ങിയ വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ ശങ്കി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ നി​ല​വി​ളി; പരി​ഭ്രാ​ന്ത​മായ മട്ടിൽ ശങ്കു​ണ്ണി ഓടി വാ​തി​ല്ക്കൽ വന്നു വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്നു.
ശങ്കു​ണ്ണി:
വല്യെ​ജ​മാ​നൻ തന്ന​ത്താൻ വെ​ടി​വെ​ച്ചു.
രാഘവൻ ഓടി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. ശങ്കി​ച്ചു​നി​ല്ക്കാ​തെ വി​ശ്വ​വും അക​ത്തേ​ക്കോ​ടി​പ്പോ​കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു് അപ്പോ​ഴും നി​ല​വി​ളി കേൾ​ക്കാം. ആദ്യം തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു് വി​ശ്വ​മാ​ണു്. മു​ഖ​ത്തു് പരി​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ടും നട​ക്കു​ന്നു. തന്ന​ത്താ​നെ​ന്ന​വി​ധം പറ​യു​ന്നു.) ഭ്രാ​ന്ത​ന്മാ​രെ വീ​ട്ടി​ലി​ട്ടു കളി​പ്പി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ആരും കേൾ​ക്കി​ല്ല. എന്റെ വാ​ക്കി​നി​വി​ടെ വി​ല​യി​ല്ല. ഭ്രാ​ന്ത​ന്മാ​രു​ടെ സ്ഥാ​നം ഭ്രാ​ന്ത​ശാ​ല​യി​ലാ​ണു്. അതു പറ​ഞ്ഞാൽ കൃ​ത്രി​മ​മായ വാ​ത്സ​ല്യ​വും സ്നേ​ഹ​വും ഇപ്പോൾ കി​ട്ടേ​ണ്ട​തു കി​ട്ടി. ആരു കണ്ടാ​ലും കൊ​ല​പാ​ത​ക​മാ​ണെ​ന്നു പറയും. നെ​ഞ്ചി​ലാ​ണു് വെ​ടി​യു​ണ്ട​യേ​റ്റ​തു്. ഒന്നാ​ന്ത​രം കൊ​ല​പാ​ത​കം.
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
(ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു. വി​കാ​രം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത മട്ടിൽ അതി​നു​ത്ത​രം പറ​യു​ന്നു.) അതേ, ഒന്നാ​ന്ത​രം കൊ​ല​പാ​ത​ക​മാ​ണു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ആരാ​ണു് കൊ​ന്ന​തു്?
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
നി​ങ്ങൾ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അസം​ബ​ന്ധം പറ​യ​രു​തു്.
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
വി​ഭാ​ഗീ​യ​ചി​ന്ത​കൊ​ണ്ടു മക്ക​ള​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​പ്പി​ച്ചു. ഇന്നു മക്ക​ളു​ടെ മക്കൾ അതേ ആയു​ധം​കൊ​ണ്ട​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കൊ​ല്ലു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആ നി​കൃ​ഷ്ടാ​യു​ധം ഈ കു​ടു​ബ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​തു നി​ങ്ങ​ളാ​ണു്. നി​ങ്ങ​ളീ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​നു സമാ​ധാ​നം പറയണം.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
നിർ​ത്തൂ അസ്സം​ബ​ന്ധം ഇല്ലെ​ങ്കിൽ? (മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
(ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു് അക​ത്തു​നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​ന്നു് രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും ഇട​യിൽ​നി​ന്നു് പറ​യു​ന്നു.) ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഇനി​യും കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ നട​ക്കും. പലർ​ക്കും ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​ക്കും. (വി​ശ്വ​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് തോളിൽ. കൈ​വെ​ക്കു​ന്നു സ്വ​ന്തം പു​ത്ര​നോ​ടെ​ന്ന​വി​ധം മൃ​ദു​സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​യു​ന്നു. കണ്ണിൽ വെ​ള്ളം നി​റ​ഞ്ഞ​ട്ടു​ണ്ടു്.) സ്വ​ന്തം അച്ഛ​നെ​ന്ന നി​ല​യി​ല​ല്ല ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു്. മോനെ, എന്നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കൂ. ഈ സ്വ​ത്തു ഭാ​ഗി​ക്ക​രു​തു്. ഇന്നു​മു​തൽ, ഈ നി​മി​ഷം മുതൽ എല്ലാം നി​ന്റേ​താ​ണു് (മടി​ക്കു​ത്തിൽ​നി​ന്നു് താ​ക്കോൽ​ക്കൂ​ട്ട​മെ​ടു​ത്തു്) ഇതാ, ഈ താ​ക്കോൽ​ക്കൂ​ട്ടം വാ​ങ്ങൂ. എല്ലാം നോ​ക്കി​ന​ട​ന്നു ഞങ്ങ​ളെ സം​ര​ക്ഷി​ക്കൂ…
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(പതി​വി​ല്ലാ​തെ വി​വ​ശ​നാ​കു​ന്നു) എനി​ക്കൊ​ന്നും വേ​ണ്ടാ.
രാഘവൻ:
അങ്ങ​നെ പറ​യ​രു​തു്. മഹ​ത്തായ ഒരു ഉദ്ദേ​ശ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ഇവിടെ ഒരു മനു​ഷ്യ​ബ​ലി നട​ന്നു. ഒരി​ക്ക​ല​ദ്ദേ​ഹം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു. അതി​ന്റെ പേരിൽ ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​ത്തു. രണ്ടാ​മ​ത്തെ പരാ​ജ​യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം ആത്മ​ബ​ലി നട​ത്തി. ഇതു കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു പി​ന്നേ​യും നമ്മൾ കല​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു നല്ല​ത​ല്ല. (വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ കൂ​ടു​തൽ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​വു​ന്നു. ഈ സമ​യ​ത്തൊ​ക്കെ അക​ത്തു നി​ന്നു ദീ​ന​മായ കര​ച്ചിൽ കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.) സ്വ​ത്തി​നെ​ച്ചൊ​ല്ലി​യാ​ണു് വഴ​ക്കെ​ങ്കിൽ, ഇതാ ഈ നി​മി​ഷം എല്ലാം ഞാൻ തീ​റെ​ഴു​താം, നി​ന്റെ പേരിൽ. ഇതു ഭംഗി വാ​ക്ക​ല്ല. നമു​ക്കു് അച്ഛ​നും മക്ക​ളു​മാ​യി യോ​ജി​പ്പോ​ടെ ഇവിടെ കഴി​യാം. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) ഇതാ ഈ താ​ക്കോൽ വാ​ങ്ങൂ. ചുമതല ഏറ്റെ​ടു​ക്കൂ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) വേ​ണ്ടാ.
രാഘവൻ:
ഒന്നും വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ ഐക്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഇതി​ല​പ്പു​റ​വും ത്യ​ജി​ക്കാൻ ഞാ​നൊ​രു​ക്ക​മു​ണ്ടു്. എല്ലാം ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു സന്യ​സി​ക്ക​ണോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(ഞെ​ട്ടു​ന്നു) വേ​ണ്ടാ, വേ​ണ്ടാ. ഒരു രക്ഷി​താ​വി​ന്റെ നി​ല​യിൽ അങ്ങി​വി​ടെ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടാ​വ​ണം. ഓ ഇത്ര ശക്തി​മ​ത്താ​ണു് ഈ ബന്ധ​മെ​ന്നു ഞാനറിഞ്ഞില്ല-​എനിക്കു മാ​പ്പു​ത​രൂ. (രാ​ഘ​വ​നെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
(വി​ശ്വ​ത്തി​ന്റെ പുറം തലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ആരും ആർ​ക്കും മാ​പ്പു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല, മോനേ… (കണ്ണിൽ വെ​ള്ളം നി​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കു​ന്നു)
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എനി​ക്കു താ​ക്കോ​ലും സ്വ​ത്തും വേ​ണ്ടാ. ഒരു മക​നെ​പ്പോ​ലെ എന്നെ​ന്നും ഞാ​നി​വി​ടെ കഴി​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളാം.
രാഘവൻ:
മതി. (വി​ശ്വ​ത്തെ മാ​റോ​ട​ടു​പ്പി​ച്ചു പി​ടി​ക്കു​ന്നു. കണ്ണിൽ​നി​ന്നു ജലം ധാ​ര​യാ​യൊ​ഴു​കു​ന്നു.) നമു​ക്കു ചേർ​ന്നു​നി​ല്ക്കാം. അതാ​ണു് സുഖം. അതാ​ണു് ശക്തി.

—യവനിക—

Colophon

Title: Orē kudumbam (ml: ഒരേ കു​ടും​ബം).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, ഒരേ കു​ടും​ബം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Olszynka, an oil on canvas painting by Wladyslaw Podkovinski (1866-1895). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.