SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-ore-kudumbam-cover.jpg
Olszynka, an oil on canvas painting by Wladyslaw Podkovinski (1866-1895).
രംഗം 4
ദുഃ​ഖി​ത​യായ ഭാരതി; ചു​റ്റു​പാ​ടും നട​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അറി​യാ​തെ, ഏകാ​ഗ്ര​ചി​ന്ത​യിൽ മു​ഴു​കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു യാ​ത്ര​യ്ക്കു​ള്ള ഒരു​ക്ക​ത്തോ​ടെ ഡ്ര​സ്സു ചെ​യ്തു് കൈ​യി​ലൊ​രു വലിയ സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സും തൂ​ക്കി വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ അക​ത്തു നി​ന്നു വരു​ന്നു. ഭാ​ര​തി​യെ ഗൗ​നി​ക്കാ​തെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള വഴി​യിൽ പാതി നട​ന്നെ​ത്തു​ന്നു. ശങ്കി​ച്ചു തെ​ല്ലിട നി​ല്ക്കു​ന്നു; വി​ളി​ക്കു​ന്നു.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഭാരതീ… (ഭാരതി ഞെ​ട്ടി തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കു​ന്നു. മുഖം കറു​ത്തി​രു​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കണ്ണിൽ വെ​ള്ളം നി​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഭാ​ര​തി​യു​ടെ ഭാ​വ​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ) ഞാൻ മദി​രാ​ശി​ക്കു പോണു.
ഭാരതി:
(ഞെ​ട്ടി എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു) എന്തി​നാ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അത​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു നി​ന​ക്കെ​ന്തു വേണം?
ഭാരതി:
എപ്പം തി​രി​ച്ചു​വ​രും?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
തീർ​ച്ച പറയാൻ വയ്യാ.
ഭാരതി:
(അല്പം അടു​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു്) കാ​റി​ല​ല്ലേ പോ​ണ​തു്?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
കാ​റി​ലോ? എനി​ക്കു കാ​റു​ണ്ടോ ഇവിടെ?
ഭാരതി:
ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ പി​ന്നെ അച്ഛൻ കാറു വാ​ങ്ങി​യ​തു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എനി​ക്കു വേ​ണ്ടി​യാ​ണോ?
ഭാരതി:
അതി​ലെ​ന്താ ഇത സം​ശ്യം?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എനി​ക്കു സം​ശ്യ​ണ്ടു്; അതാ​ണു് കാ​റെ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തു്. സ്വ​ന്ത​മാ​യി​ട്ടൊ​രു കാറു വാ​ങ്ങാൻ കഴി​യു​മ്പോൾ ഞാ​നു​പ​യോ​ഗി​ച്ചോ​ളാം.
ഭാരതി:
അനാ​വ​ശ്യ​മായ തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​ക​ളാ​ണി​തൊ​ക്കെ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ആണെ​ങ്കി​ല​ങ്ങ​നെ.
ഭാരതി:
കാ​റെ​ടു​ത്തോ​ളൂ. എന്നി​ട്ടു ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​യെ​ങ്കി​ലും ഇവിടെ തി​രി​ച്ചെ​ത്താൻ ശ്ര​മി​ക്കൂ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എന്താ ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച വി​ശേ​ഷം.
ഭാരതി:
മറ​ന്നോ? ഞാ​നെ​ത്ര തവണ ഓർ​മ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​താ​ണു്: ഞാ​റാ​ഴ്ച​യ​ല്ലെ മോ​ന്റെ ചോ​റൂ​ണു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അതി​നു് ഞാ​നി​വി​ടെ തി​രി​ച്ചെ​ത്ത​ല​ത്ര നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​ണോ?
ഭാരതി:
(സഹി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) എന്തു്?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സ് താ​ഴെ​വെ​ച്ചു ഭാ​ര​തി​യു​ടെ അടു​ത്തു വന്നു്) ഞാ​നി​വി​ടെ ഉണ്ടാ​വ​ണ​മെ​ന്നു് എനി​ക്കും തോ​ന്ന​ണ്ടേ. ഭാരതി കല​ശ​ലായ വേ​ദ​ന​യോ​ടെ, ഒന്നും പറ​യാ​തെ വി​ശ്വ​നാ​ഥ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ തു​ടർ​ന്നു​പ​റ​യു​ന്നു.) എനി​ക്ക​തു തോ​ന്നീ​ട്ടി​ല്ല.
ഭാരതി:
(തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) കാരണം?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എനി​ക്കീ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ സ്നേ​ഹ​പ്ര​ക​ട​ന​ത്തി​ന്റെ രീതി ഇഷ്ട​മാ​വു​ന്നി​ല്ല. ആത്മാർ​ഥ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത ചി​രി​യും പെ​രു​മാ​റ്റ​വും.
ഭാരതി:
എപ്പോ​ഴും അവ​ന​വ​നെ​പ്പ​റ്റി​മാ​ത്രം ചി​ന്തി​ച്ചാൽ അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(രസി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) എന്നെ പഠി​പ്പി​ക്ക​രു​തു്. മോ​ന്റെ ചോ​റൂ​ണു് ഗു​രു​വാ​യൂ​രിൽ​വ​ച്ചാ​ണോ? (ഭാരതി മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.) ആണെ​ങ്കിൽ ഞാ​നു​ണ്ടാ​വും. ഇവി​ടെ​യു​ളള മറ്റാ​രും ഒരു​മി​ച്ചു​ണ്ടാ​വ​രു​തു്. നീയും ഞാനും മാ​ത്രം.
ഭാരതി:
അച്ഛ​നും അമ്മ​യും…
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(മു​ഴു​വൻ പറയാൻ സമ്മ​തി​ക്കാ​തെ) അതേ, നി​ന്റെ അച്ഛ​നും അമ്മ​യും! നി​ന​ക്ക​വ​രെ​പ്പ​റ്റി​യേ ചി​ന്ത​യു​ള്ളൂ. ഇതു​പോ​ലെ എനി​ക്കു​മു​ണ്ടു് അച്ഛ​നു​മ​മ്മ​യു​മെ​ന്ന കാ​ര്യം മറ​ക്ക​രു​തു്.
ഭാരതി:
അതാ​രും മറ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഇല്ലേ?
ഭാരതി:
ഇല്ല, ഏറെ കൊ​തി​ച്ചു​ണ്ടായ ആൺ​കു​ട്ടി​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു ചോ​റൂ​ണു് ഇവി​ടെ​വെ​ച്ചു കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അച്ഛ​നു നിർ​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
കഴി​ച്ചോ​ളൂ. ആരു വി​രോ​ധം പറ​യു​ന്നു? നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള മു​ഴു​വ​നാ​ളു​ക​ളേ​യും വി​ളി​ച്ചു സദ്യ​യൂ​ട്ടി പ്ര​ഭാ​വം കാ​ണി​ച്ചോ​ളൂ. പക്ഷേ, അതി​ന്റെ നടു​വിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​യൊ​ക്കെ ദാ​സ​നാ​യി വാ​ലാ​ട്ടി​ന​ട​ക്കാൻ എന്നെ​ക്കി​ട്ടി​ല്ല. തീർ​ച്ച.
ഭാരതി:
(തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) മഹാ​പാ​പം പറ​യ​രു​തു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നീ പറ​യി​ച്ച​താ​ണു്. നി​ന്റെ അച്ഛ​നും അമ്മ​യു​മാ​ണു് നി​ന​ക്കു വലു​തു്. അവരെ പൂ​ജി​ച്ചോ​ളൂ.
ഭാരതി:
അവരെ പൂ​ജി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു മറ്റു കർ​ത്ത​വ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഞാൻ മറ​ക്കാ​റി​ല്ല.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എന്റെ കു​ട്ടി​ക്കു ചോറു കൊ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ എന്റെ അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ​ക്കും അതിൽ പങ്കെ​ടു​ക്കാൻ ആഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ലേ?
ഭാരതി:
അവരെ ക്ഷ​ണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ? അച്ഛ​നും അമ്മ​യും​കൂ​ടി ചെ​ന്നാ​ണ​ല്ലോ ക്ഷ​ണി​ച്ച​തു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അവ​രി​വി​ടെ വരി​ല്ല.
ഭാരതി:
കാരണം?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വലിയ ആളു​ക​ളാ​ണു്. ആൾ വീതം കാ​റു​ള്ള​വ​രാ​ണു്.
ഭാരതി:
(സഹി​ക്ക​വ​യ്യാ​ത്ത വേ​ദ​ന​യോ​ടെ) നോ​ക്കൂ, ഊഹി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി എന്തെ​ങ്കി​ലും പറ​യ​രു​തു്, ഇവിടെ ആരും അങ്ങ​നെ ഭാ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(നീ​ര​സ​ത്തോ​ടെ) ഇല്ലെ​ങ്കിൽ വേ​ണ്ടാ.
ഭാരതി:
(കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു്) മറ്റു വല്ല അസു​ഖ​വും മന​സ്സി​ലു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അതു വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും പെ​രു​മാ​റ​രു​തു്. നാ​ട്ടു​കാ​രെ വി​ചാ​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും അന്നേ​യ്ക്ക​വി​ടെ എത്ത​ണം. ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നമ്മു​ടെ കു​ഞ്ഞി​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും…
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(മു​ഴു​വൻ പറ​യാ​ന​നു​വ​ദി​ക്കാ​തെ, ഏറെ കോ​പ​വും ഒട്ടു​ദുഃ​ഖ​വും കലർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഭാരതീ, എന്റെ മോനെ കു​ളി​പ്പി​ച്ചു്, കണ്ണെ​ഴു​തി​ച്ചു്; പൊ​ട്ടു​കു​ത്തി​ച്ചു മടി​യിൽ കി​ട​ത്തി ചോറു വാ​രി​ക്കൊ​ടു​ക്കാൻ മറ്റാ​രെ​ക്കാ​ളും എനി​ക്കാ​ഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, എന്റെ​യും കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ​യും അഭി​മാ​നം വി​റ്റു് ഞാ​ന​തി​നു തയ്യാ​റി​ല്ല. എന്റെ കൈ​യ്യീ​ന്നു സ്വ​ത​ന്ത്ര​മ​ല്ല. അതു സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​വു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് എന്റെ ഇഷ്ടം നട​ക്കും… അതു​വ​രെ എന്നോ​ടൊ​ന്നും പറ​യ​രു​തു്. (തി​രി​ഞ്ഞു നട​ന്നു സ്യൂ​ട്ട്കെ​യ്സെ​ടു​ത്തു ധൃ​തി​യിൽ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)
ഭാരതി:
(കര​ഞ്ഞു പി​ന്നാ​ലെ ചെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) നോ​ക്കൂ, ഇദേയ്… (തന്നെ ഒട്ടും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി കഠി​ന​മായ നി​രാ​ശ​യോ​ടെ മട​ങ്ങി​വ​ന്നു സോ​ഫ​യി​ലി​രു​ന്നു മു​ഖം​പൊ​ത്തി കര​യു​ന്നു. അല്പ​സ​മ​യ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ഒരു വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്ക​ട​ലാ​സും വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു രാഘവൻ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ഭാ​ര​തി​യെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഏതാ​ണ്ടു മധ്യ​ത്തി​ലെ​ത്തി, പത്ര​ത്തിൽ തന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യാ​കർ​ഷി​ക്കു​ന്ന ഏതോ ഭാ​ഗ​ത്തു നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഭാ​ര​തി​യു​ടെ ഗദ്ഗ​ദം ക്ര​മേണ ഉച്ച​ത്തി​ലാ​വു​ന്നു. രാഘവൻ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ര​തി​യെ കാ​ണു​ന്നു. അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
എന്താ, മോളേ, എന്താ, നി​ന​ക്കു്? (ഭാരതി മൗനം. മൂർ​ധാ​വിൽ തലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു്) എന്തി​നാ നീ കര​യു​ന്ന​തു്?
ഭാരതി:
(അച്ഛ​ന്റെ തലോടൽ ഏറ്റു കൂ​ടു​തൽ ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടെ തല​പൊ​ക്കു​ന്നു.) വയ്യ​ച്ഛാ, ഒട്ടും വയ്യ. വല്ലാ​ത്ത ഉഷ്ണം.
രാഘവൻ:
(അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മാ​യി ഭാ​ര​തി​യെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ മഴ​പെ​യ്തു. ഇന്നു രാ​വി​ലെ​യും പെ​യ്തു, ഇതാ, ഇപ്പോ​ഴും ഇടി​വെ​ട്ടു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇനി​യും പെ​യ്യു​മെ​ന്നാ​ണു് തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. ഇത്ര​യൊ​ക്കെ​യാ​യി​ട്ടും നി​ന്റെ ഉഷ്ണം മാ​റി​യി​ല്ലേ?
ഭാരതി:
മഴ പെ​യ്ത​തു പു​റ​ത്ത​ല്ലേ അച്ഛാ? വീ​ടി​ന​ക​ത്ത​ല്ല​ല്ലോ എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ല​ല്ല​ല്ലോ.
രാഘവൻ:
(ഭാ​ര​തി​യു​ടെ അടു​ത്തു സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു.) മോളേ, ഭാരതീ, മക്ക​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ അച്ഛ​ന്റെ വാ​ത്സ​ല്യ​മാ​ണു് മഴ പെ​യ്യി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ മഴ വേ​ണ്ടു​വോ​ളം കി​ട്ടീ​ട്ടാ​ണു് എന്റെ മക്കൾ ആരോ​ഗ്യ​ത്തോ​ടെ വളർ​ന്ന​തു്. അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അച്ഛൻ പി​ശു​ക്കൊ​ന്നും കാ​ട്ടീ​ട്ടി​ല്ല.
ഭാരതി:
അച്ഛ​ന്റെ വാ​ത്സ​ല്യ​മാ​ണെ​ന്നെ കര​യി​ക്കു​ന്ന​തു്.
രാഘവൻ:
(അല്പ​മൊ​രു ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ) അത്ഭു​തം ആരും എന്നും എവി​ടേം പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​ക്കാ​ത്ത കാരണം. (എഴു​ന്നേൽ​ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ നട​ക്കു​ന്നു. നട​ക്കു​മ്പോൾ തന്ന​ത്താ​നെ​ന്ന​വി​ധം പറ​യു​ന്നു.) അച്ഛ​ന്റെ വാ​ത്സ​ല്യം കൂ​ടി​പ്പോ​യി​ട്ടു മക്കൾ കരയുക. എന്തൊ​രു വൈ​രു​ധ്യം (തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) എന്റെ വാ​ത്സ​ല്യം നി​ങ്ങ​ളെ കര​യി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു കണ്ടി​ട്ടും എനി​ക്ക​തു വേ​ണ്ടെ​ന്നു​വെ​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ഒര​ച്ഛ​ന്റെ ദൗർ​ബ​ല്യം. (അടു​ത്തു വന്നു്) മോളേ. ഞാനാ പരാ​ജ​യം സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു.
ഭാരതി:
അച്ഛാ, എന്നെ വെ​റു​ക്കൂ, അച്ഛാ വെ​റു​ക്കൂ. (രാ​ഘ​വ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു വി​ഷാ​ദം പു​ര​ണ്ട ചിരി.) കഠി​ന​മാ​യി വെ​റു​ക്കൂ. (രാ​ഘ​വ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു പി​ന്നെ​യും അതേ ചിരി.) എനി​ക്കി​നി പൊ​റു​ക്കാൻ വയ്യ​ച്ഛാ. എല്ലാം തു​റ​ന്നു പറയണം.
രാഘവൻ:
എന്തു്? ആരോ​ടു്?
ഭാരതി:
അച്ഛ​നോ​ടു്. നമ്മു​ടെ കു​ടും​ബ​ജീ​വി​ത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി.
രാഘവൻ:
ആരും പറ​യാ​തെ​ത​ന്നെ എനി​ക്ക​റി​യു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​ണ​ല്ലോ അതു്. ഇക്കാ​ണു​ന്ന കു​ടും​ബം കെ​ട്ടി​പ്പ​ടു​ത്ത​തു ഞാ​നാ​ണു്. അതി​ന്റെ മുൻ​പു​ള്ള തല​മു​റ​യെ വാർ​ത്തെ​ടു​ത്ത​തു നി​ന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നും. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന​തി​ന്റെ കൂലി കി​ട്ടി. ഇനി എന്റെ ഊഴ​മാ​ണു്. (ഭാ​ര​തി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി) നി​ന്റെ കര​ച്ചി​ലി​നി​യും അവ​സാ​നി​ച്ചി​ല്ലേ?
ഭാരതി:
അത​വ​സാ​നി​ക്കി​ല്ല​ച്ഛാ.
രാഘവൻ:
വാ​ശി​യാ​ണോ?
ഭാരതി:
കര​ഞ്ഞേ കഴി​യു​വെ​ന്നു വന്നാൽ ഞാ​നെ​ന്തു​ചെ​യ്യും.
രാഘവൻ:
(ഒരു നെ​ടു​വീർ​പ്പോ​ടെ) കരയണം വി​ങ്ങി​വി​ങ്ങി​ക്ക​ര​യ​ണം.
ഭാരതി:
അച്ഛാ (അല്പ​നേ​ര​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത. അപ്പു​റം പറ​യാ​നു​ള്ള​തു കേൾ​ക്കാൻ ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു രാഘവൻ നിൽ​ക്കു​ന്നു. എങ്ങ​നെ എവി​ടെ​വെ​ച്ചു തു​ട​ങ്ങ​ണ​മെ​ന്ന​റി​യാ​തെ ഭാരതി പരു​ങ്ങു​ന്നു.) അച്ഛൻ ക്ലേ​ശി​ച്ചു സ്വ​ത്തു സമ്പാ​ദി​ച്ചു.
രാഘവൻ:
വി​ഡ്ഢി​ത്തം…
ഭാരതി:
മു​ഴു​വൻ പറ​യ​ട്ടേ, അച്ഛാ. രാ​ജ​പ​ദ​വി​യി​ലാ​ണു് മക്ക​ളെ വളർ​ത്തു​ന്ന​തു്. ഇവിടെ എല്ലാം ഏറി​പ്പോയ കു​റ്റ​മാ​ണു്. ഈ വലിയ വെ​ണ്മാ​ടം പണി​യി​ച്ച​തി​നു​പ​ക​രം മക്കൾ​ക്കോ​രോ ചെറിയ വീടു പണി​യി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
(ഗൗരവം) ആവ​ശ്യം?
ഭാരതി:
ഈ വലിയ വീ​ടൊ​രു ജയി​ല​ല്ലേ അച്ഛാ?
രാഘവൻ:
(ഗൗരവം വി​ടാ​തെ) ആർ​ക്കു്?
ഭാരതി:
എല്ലാ​വർ​ക്കും.
രാഘവൻ:
(അല്പം പരി​ഹാ​സ​ത്തോ​ടെ) അച്ഛൻ ഈ ജയി​ലി​ലെ ജയി​ല​റും. എന്നാൽ നി​ന്റെ ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അച്ഛ​നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല.
ഭാരതി:
അച്ഛ​നു തോ​ന്നി​ല്ല.
രാഘവൻ:
മക്കൾ​ക്കു തോ​ന്നും.
ഭാരതി:
ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ശാ​ന്ത​യെ​ന്തി​നു ഭാഗം ചോ​ദി​ച്ചു? അച്ഛ​ന്റെ സമ്പാ​ദ്യ​ത്തിൽ മൂ​ന്നി​ലൊ​രോ​ഹ​രി ഭാ​ഗി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു് അവളെ പി​രി​ച്ച​യ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
(അല്പ​നേ​ര​ത്തെ ആലോ​ച​ന​യ്ക്കു​ശേ​ഷം) പറ​ഞ്ഞെ​ന്നു വെ​യ്ക്കൂ; അതു​കൊ​ണ്ടു്?
ഭാരതി:
അച്ഛൻ കൊ​ടു​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചോ?
രാഘവൻ:
അത​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​വേ​ണാ, നി​ന​ക്കു ചോ​ദി​ക്കാൻ?
ഭാരതി:
ശാ​ന്ത​യ്ക്കു കൊ​ടു​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചാൽ എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​നി​ക്കും തന്നു​കൂ​ടാ? (രാഘവൻ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നട​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛാ…
രാഘവൻ:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ) ഉം?
ഭാരതി:
ശാന്ത ചോ​ദി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാ​ലും ചോ​ദി​ച്ചി​ല്ലേ? ഭാ​ഗി​ച്ചു പി​രി​യു​ക​യെ​ന്ന ഒരാ​ശ​യം അവൾ പു​റ​ത്താ​ക്കി​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ?
ഭാരതി:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു് ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ) ശാ​ന്ത​യു​ടെ കാ​ര്യം വിടു്. നി​ന​ക്കു ഭാഗം വേണോ?
രാഘവൻ:
എല്ലാ​വ​രും വാ​ങ്ങു​മ്പോൾ ഞാ​നെ​ന്തി​നു നോ​ക്കി​നി​ല്ക്ക​ണം?
ഭാരതി:
പി​ന്നേം മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ കാ​ര്യം. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ അടി​ച്ചു പടി​യി​റ​ക്കാ​നാ​ണു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു്, നി​ന്നേ​യും അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യ​ണോ? ഒരേ​യൊ​രു ചോ​ദ്യം. അതി​നു​ത്ത​ര​മേ വേ​ണ്ടൂ; നി​ന​ക്കു ഭാഗം വേണോ?
ഭാരതി:
(പരു​ങ്ങി, അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി എന്തു പറ​യ​ണ​മെ​ന്ന​റി​യാ​തെ) വേണം… (ഒടു​വി​ല​ത്തെ അക്ഷ​രം വ്യ​ക്ത​മാ​യി കേൾ​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.)
രാഘവൻ:
എന്താ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
ഭാരതി:
(പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു് ചു​ണ്ടു നന​ച്ചു്, പതു​ക്കെ) വേ​ണം​ന്നു്.
ഭാരതി:
ഇതി​നാ​ണോ നീ കര​ഞ്ഞ​തു്?
ഭാരതി:
ഭാഗം വാ​ങ്ങാൻ കര​ഞ്ഞ​ത​ല്ല ഭാഗം വാ​ങ്ങി പി​രി​യേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മാ​ലോ​ചി​ച്ചു കര​ഞ്ഞ​താ​ണു്.
രാഘവൻ:
(ഉള്ളി​ലെ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും ഒതു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) മോളേ, നി​ന്റെ വിഷമം ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ നീ കട​ലി​നും ചെ​കു​ത്താ​നും നടു​വി​ലാ​ണു്. എന്നെ​പ്പോ​ലൊ​ര​ച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി ഭാഗം ചോ​ദി​ക്കാൻ എത ബു​ദ്ധി​ശു​ന്യ​രായ മക്ക​ളും ഒരു​ങ്ങി​ല്ല. പക്ഷേ, നീ ഗതി​മു​ട്ടി​യ​വ​ളാ​ണു്. നി​ന​ക്കു നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വി​നെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കൻ വയ്യാ, അച്ഛ​നേം. ഈ ധർ​മ്മ​സ​ങ്ക​ടം മറ്റൊ​രാ​ളോ​ടു് തു​റ​ന്നു​പ​റ​യാ​നും വയ്യാ.
ഭാരതി:
(അല്പ​നേ​ര​മാ​യി ഒതു​ക്കി​നിർ​ത്തിയ ദുഃഖം പി​ന്നെ​യും അണ​പൊ​ട്ടി പ്ര​വ​ഹി​ക്കു​ന്നു. കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ന്നു.) സഹി​ച്ചു സഹി​ച്ചു മതി​യാ​യ​ച്ഛാ.
രാഘവൻ:
മന​സ്സി​ലാ​യി മോളെ. ചേർ​ന്നു നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ പി​രി​ഞ്ഞു പോ​കു​വാ​നു​ള്ള വാസന നമു​ക്കൊ​ക്കെ സഹ​ജ​മാ​ണു്. കൂ​ടു​തൽ സു​ഖ​വും സന്തോ​ഷ​വും തേ​ടി​പ്പോ​കാ​നു​ള്ള ബദ്ധ​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്നാ​ണ​തു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തു്.
ഭാരതി:
അല്ല​ച്ഛാ; അല്ല, ഒരി​ക്ക​ലു​മ​ല്ല. സ്വർ​ഗ​ത്തിൽ​പ്പോ​യാ​ലും ഇതിൽ​ക്കൂ​ടു​ത​ലാ​യി സു​ഖ​മെ​നി​ക്കു കി​ട്ടി​ല്ല.
രാഘവൻ:
സത്യം കേൾ​ക്കൂ. തരാ​നു​ള്ള​തു തന്നു നി​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ പി​രി​ച്ച​യ​ച്ചാൽ എന്റെ ഭാ​ര​മൊ​ഴി​ഞ്ഞു. മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ചുമതല കൈ​യേ​ല്ക്കു​ന്ന​തു് ഒട്ടും സു​ഖ​ക​ര​മ​ല്ല. എന്നി​ട്ടും ഞാ​നി​തു​പേ​ക്ഷി​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്ത​ന്ന​ല്ലേ? മക്ക​ളും മക്ക​ളു​ടെ മക്ക​ളു​മ​ട​ങ്ങിയ ഒരു വലിയ കു​ടും​ബം ഏക​യോ​ഗ​ക്ഷേ​മ​ത്തോ​ടെ കഴി​ഞ്ഞു​കു​ടു​ന്ന​തു കാണാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛൻ വളരെ കൊ​തി​ച്ചു. പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സ്വാർ​ഥി​ക​ളായ മക്കൾ ആ ആശ​യം​ത​ന്നെ തകർ​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞു. നൈ​രാ​ശ്യം​കൊ​ണ്ട​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സി​ടി​ഞ്ഞു. കാ​ല​ക്ര​മ​ത്തി​ല​ദ്ദേ​ഹം ഒരു ഭ്രാ​ന്ത​നാ​യി മാറി.
ഭാരതി:
അച്ഛാ എന്നെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്ക​രു​തു്. ഞാ​നി​തു സ്വാർ​ഥം കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞ​ത​ല്ല. ശാന്ത പറ​ഞ്ഞ​തും സ്വാർ​ഥം​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്ന​ച്ഛൻ വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്.
രാഘവൻ:
മു​ഴു​വ​നും കേൾ​ക്കൂ. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛൻ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ട സ്ഥ​ല​ത്തു് എനി​ക്കു വി​ജ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടു്. വേർ​പി​രി​യാ​നു​ള്ള മോഹം അനൈ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ വി​ഷ​ക്കാ​റ്റാ​ണു് നാ​ട്ടിൽ പര​ത്തു​ന്ന​തു്. കു​ടും​ബ​ത്തിൽ വെ​ച്ചു തന്നെ അതി​ന്റെ മുള നു​ള്ളി​ക്ക​ള​യ​ണം. ഈ ആശയം വീ​ട്ടി​ന്റെ നാലു ചു​മ​രു​കൾ​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു കട​ക്കു​മ്പോൾ കൊ​ള്ള​യും കൊ​ല​യും തീ​വെ​പ്പു​മാ​യി​മാ​റു​ന്നു; നാ​ട്ടി​ന്റെ സമാ​ധാ​നം നശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ കൺ​മു​മ്പിൽ പല​പ്പോ​ഴും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടാ​റു​ള്ള സത്യ​ങ്ങ​ളാ​ണിവ. (മി​ണ്ടാ​തെ തെ​ല്ലിട നട​ക്കു​ന്നു. തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.) ഈ തെ​റ്റു ചെ​യ്യാൻ അറി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ അനു​വ​ദി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. എന്താ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ, അതു തരാം. എന്ത​സു​ഖ​മു​ണ്ടോ, അതു തീർ​ക്കാം. സ്വാർ​ഥ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി സ്നേ​ഹ​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ ബലി​ക​ഴി​ക്കു​ന്ന ഈ സമ്പ്ര​ദാ​യം മര​ണം​വ​രെ ഞാ​ന​നു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല. (ഈ സം​ഭാ​ഷ​ണം ഏതാ​ണ്ടു പകു​തി​യാ​വു​മ്പോൾ ശാന്ത വാ​തി​ലി​ന​ടു​ത്തു വന്നു നി​ല്ക്ക​ണം; ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​ണം.)
ഭാരതി:
ഈശ്വ​രാ! (കര​യു​ന്നു) ഞാ​ന​ച്ഛ​നോ​ടു സ്നേ​ഹ​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞ​ത​ല്ല. അച്ഛാ, അച്ഛ​നെ​ന്നെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതെ​ന്റെ സ്വാർ​ഥ​മ​ല്ല. ഞാൻ കു​ടു​തൽ സു​ഖ​ത്തി​നു കൊ​തി​ക്കു​ന്ന​തു​മ​ല്ല: എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ അച്ഛ​നെ ഓർ​ത്തു​മാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞ​താ​ണു്.
രാഘവൻ:
(കഴി​യു​ന്ന​തും ശാ​ന്ത​നാ​വാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) മോളേ, ഞാ​നാ​രേം വെ​റു​ക്കാൻ പഠി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അതു​പോ​ലെ എന്റെ മക്ക​ളും മറ്റു​ള്ള​വ​രെ വെ​റു​ക്ക​രു​തു്. മന​സ്സി​ലാ​യോ? (അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)
ഭാരതി:
(തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു്) ഓ! ഞാ​നി​തെ​ങ്ങ​നെ സഹി​ക്കും? ഈശ്വ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ​യു​ള്ള എന്റെ അച്ഛൻ എന്നെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചി​ല്ലേ? (വീ​ണ്ടും സഹി​ക്കാ​ത്ത ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടെ മുഖം പൊ​ത്തി കര​യു​ന്നു.)
ഭാരതി:
(പു​റ​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ഭാ​ര​തി​യു​ടെ അടു​ത്തു​വ​ന്നു് പതു​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) ഏട​ത്തീ… ഏട​ത്തീ…
ഭാരതി:
എന്റെ സർ​വ​സ്വ​വും ഞാൻ നശി​പ്പി​ച്ചു ശാ​ന്തേ.
ശാന്ത:
അച്ഛൻ ശു​ണ്ഠി​വ​ന്ന​പോ​ലെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ട​ല്ലോ. ഒരി​ക്ക​ലും പതി​വി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്. ഏട്ട​ത്തി ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു, ഇല്ലേ?
ഭാരതി:
പറ​ഞ്ഞു.
ശാന്ത:
അതെ​ന്തി​നേ​ട്ട​ത്തീ? അച്ഛ​ന​തി​ഷ്ട​മാ​വി​ല്ലെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു കൂടേ?
ഭാരതി:
അത​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യ​ല്ലേ നീയും ചോ​ദി​ച്ച​തു്?
ശാന്ത:
(തെ​ല്ലൊ​ര​മ്പ​ര​പ്പോ​ടെ) ഞാനോ?
ഭാരതി:
എന്താ സംശയം?
ശാന്ത:
ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല ഇനി ചോ​ദി​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല.
ഭാരതി:
(മു​ഖ​ത്തെ ദുഃ​ഖ​ഭാ​വം മാ​റു​ന്നു. അവിടെ സം​ശ​യ​വും വെ​റു​പ്പും നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു.) എന്തു്? നീ ചോ​ദി​ച്ചി​ല്ലേ?
ശാന്ത:
ഇല്ലേ​ട്ട​ത്തീ.
ഭാരതി:
സത്യ​മാ​ണോ നീയി പറ​ഞ്ഞ​തു്?
ശാന്ത:
അതേ.
ഭാരതി:
നന്നാ​യി! നീ​യെ​ന്നെ ചതി​ച്ചു, ശാ​ന്തേ.
ശാന്ത:
ഞാനോ?
ഭാരതി:
അതേ, നീ​യാ​ണെ​ന്നെ നശി​പ്പി​ച്ച​തു്. ഈ ആശ​യ​ത്തി​നു് ആദ്യം രു​പം​കൊ​ടു​ത്ത​തു് നീ​യാ​ണു്.
ശാന്ത:
ഏട്ട​ത്തി​യു​ടെ കഷ്ട​പ്പാ​ടു് കണ്ട​പ്പോൾ ഞാ​ന​ങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞ​താ​ണു്.
ഭാരതി:
അന്നു സർ​വ​ശ​ക്തി​യു​മു​പ​യ​മോ​ഗി​ച്ചു ഞാ​ന​തി​നെ എതിർ​ത്തി​ല്ലേ? അപ്പോൾ നീ ന്യാ​യ​വാ​ദം​കൊ​ണ്ടെ​ന്നെ കീ​ഴ​ട​ക്കി. എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ത്യാ​ഗം സഹി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു​വ​രെ നീ പറ​ഞ്ഞു. ഈ കൊടും ചതി ചെ​യ്യ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു ശാ​ന്തേ.
ശാന്ത:
ആത്മാർ​ഥ​മാ​യി എട്ട​ത്തി​യെ സഹാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു ഞാ​നാ​ശി​ച്ചു.
ഭാരതി:
നി​ന്റെ ആത്മാർ​ഥത എന്നെ നര​ക​ത്തി​ലെ​ത്തി​ച്ചു. മി​നി​യു​ടെ അച്ഛൻ എത്ര നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട്ടും ഞാൻ വഴ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒടു​വിൽ നീ ഭം​ഗി​വാ​ക്കു​മാ​യി എന്നെ സഹാ​യി​ക്കാ​നെ​ത്തി.
ശാന്ത:
അച്ഛ​നോ​ടു പറ​യു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു്. ഏട്ട​ത്തി​ക്കു് ഒരു വാ​ക്കെ​ന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
ഭാരതി:
നീ​യെ​ന്നെ ചതി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ല്ല.
ശാന്ത:
(അക്ഷ​മ​യോ​ടെ) ഇതി​ലെ​ന്തു ചതി​യാ​ണേ​ട്ട​ത്തീ?
ഭാരതി:
(അതി​ലേ​റെ അക്ഷ​മ​യോ​ടെ) ഇതിൽ ചതി​യേ​യു​ള്ളൂ. കൊടും ചതി. (മു​ഖ​ത്തു വെ​റു​പ്പു കൂ​ടു​തൽ പ്ര​ക​ട​മാ​വു​ന്നു.) ഈ കരി​മ​രു​ന്ന​റ​യ്ക്കു തീ​ക്കൊ​ളു​ത്തി​യ​തു നീ​യാ​ണു്. ഇനി രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​മെ​ന്നു നീ കരു​തേ​ണ്ടാ. തടു​ത്താൽ നി​ല്ക്കാ​ത്ത​വി​ധം കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നീ​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. (ശാ​ന്ത​യു​ടെ കൈ​ക്കു കേ​റി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) വരൂ, നി​ന്നെ വെ​റു​തെ വി​ടി​ല്ല.
ശാന്ത:
(പരു​ങ്ങി) എവി​ടേ​ക്കു്?
ഭാരതി:
അച്ഛ​ന്റ​ടു​ക്ക​ലേ​ക്കു്.
ശാന്ത:
എന്തി​നു്?
ഭാരതി:
ഭാഗം ചോ​ദി​ക്കാൻ.
ശാന്ത:
ഞാൻ വരി​ല്ല; ചോ​ദി​ക്കി​ല്ല.
ഭാരതി:
(കൈ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) വരണം, ചോ​ദി​ക്ക​ണം.
ശാന്ത:
അച്ഛ​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു ഭാഗം ചോ​ദി​ച്ച വി​വ​ര​മ​റി​ഞ്ഞാൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ന്നെ കൊ​ല്ലും.
ഭാരതി:
(തന്ന​ത്താൻ മറ​ന്ന​പോ​ലെ) അതു​പോ​ലെ എനി​ക്കു​മു​ണ്ടൊ​ര​ദ്ദേ​ഹം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ച​തു്; അതും നി​ന്റെ വാ​ക്കു​കേ​ട്ടു്. വരു, ഇപ്പോൾ ചോ​ദി​ക്ക​ണം.
ശാന്ത:
വയ്യാ.
ഭാരതി:
നി​ന്നെ ഞാൻ വി​ടി​ല്ല. (അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും പി​ടി​യും വലി​യും നട​ക്കു​ന്നു.)
ശാന്ത:
(കര​യാ​റായ മട്ടിൽ) വിടൂ, ഏട്ട​ത്തീ.
ഭാരതി:
(ഉറ​ക്കെ) വി​ടി​ല്ല. എന്നെ നശി​പ്പി​ച്ചു സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള മക​ളാ​യി ഇവിടെ ഞെ​ളി​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കുക പാ​ടി​ല്ല. അച്ഛ​ന്റെ മുൻ​പിൽ നീയും എന്നെ​പ്പോ​ലെ കുറ്റക്കാരിയാവണം-​വരൂ.
ശാന്ത:
(തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഈ ഏട്ട​ത്തി​ക്കു ഭ്രാ​ന്താ​യി​പ്പോ​യോ?
ഭാരതി:
അതേ, എനി​ക്കു ഭ്രാ​ന്താ​ണു്.
ശാന്ത:
എന്റെ കൈ വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു. ഇതു കണ്ടോ അമ്മേ… അയ്യോ… എനി​ക്കു വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) എന്താ, എന്താ, അവിടെ ഒരു ബഹളം?
ഭാരതി ശാ​ന്ത​യെ ബലം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​ണു്. ബഹ​ള​ത്തി​നി​ട​യിൽ ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു വരു​ന്നു.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എന്താ മക്ക​ളേ, ഈ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്?
ശാന്ത:
(കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു്) ഇതു കണ്ടോ, അമ്മേ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) ഭാരതീ, അവ​ളു​ടെ കൈ വിടൂ.
ഭാരതി:
(ആ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് അമ്മ​യെ നോ​ക്കി അന​ങ്ങാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ ശാ​ന്ത​യു​ടെ കൈ വി​ട്ടു ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ​യു​ടെ കഴു​ത്തിൽ കൈ​ചേർ​ത്തു കര​യു​ന്നു.) അമ്മേ…

—യവനിക—

Colophon

Title: Orē kudumbam (ml: ഒരേ കു​ടും​ബം).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, ഒരേ കു​ടും​ബം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Olszynka, an oil on canvas painting by Wladyslaw Podkovinski (1866-1895). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.