SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-prasavikkatha-amma-cover.jpg
Self portrait, an oil on canvas painting by Anne Marie Busschers .
രംഗം 6
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള ഒരു ടി​ന്നിൽ വാ​ക​പ്പൊ​ടി നി​റ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു്. കട​ലാ​സ്സി​ലു​ള്ള വാ​ക​പ്പൊ​ടി ഇട​യ്ക്കി​ടെ ടി​ന്നി​ലേ​ക്കു കൊ​ട്ടി​യും, ടിൻ കു​ലു​ക്കി അതിൽ വാ​ക​പ്പൊ​ടി കൊ​ള്ളി​ച്ചും കൈ​കൊ​ണ്ട​മർ​ത്തി​യും ജോലി ചെ​യ്യു​ന്നു. മാ​ലി​നി അല​സ​മാ​യി കട​ന്നു വന്നു മേ​ശ​ക്ക​രി​കി​ലു​ള്ള ഒരു ചാ​രു​ക​സേ​ര​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി മാ​ലി​നി​യെ കണ്ട​താ​യി ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു ടി​ന്നും കട​ലാ​സ്സും എതിർ​വ​ശ​ത്തേ​ക്കു വലി​ച്ചു​നീ​ക്കി അല്പ​മൊ​രാ​ദ​ര​വോ​ടെ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി ഒര​റ്റ​ത്തേ​ക്കു മാ​റി​നി​ന്നു ജോലി തു​ട​രു​ന്നു. മാ​ലി​നി ഒരി​ളം​ചി​രി​യോ​ടെ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യെ ചാ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. തെ​ല്ലിട മൗനം.
മാ​ലി​നി:
ഇതെ​ന്താ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
(പതു​ക്കെ) വാ​ക​പ്പൊ​ടി.
മാ​ലി​നി:
കാ​ണ​ട്ടെ. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി വാ​ക​പ്പൊ​ടി നി​റ​ച്ച ടിൻ അടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
(അതിൽ​നി​ന്നു ഒരു നു​ള്ളു പൊ​ടി​യെ​ടു​ത്തു് പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു.) ഒന്നാ​ന്ത​ര​മാ​യി പൊ​ടി​ച്ചു തെ​ള്ളി ഭാ​ഗി​യാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ഇതു നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി ചെ​യ്ത​താ​ണോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
അതെ. (വീ​ണ്ടും പഴ​യ​സ്ഥാ​ന​ത്തു ചെ​ന്നു നി​ന്നു ജോലി ചെ​യ്യു​ന്നു.)
മാ​ലി​നി:
വാ​ക​പ്പൊ​ടി നല്ല​താ​ണു്. അതു് തേ​ച്ചാൽ ശരീ​ര​ത്തി​ലെ അഴു​ക്കു മു​ഴു​വൻ പോകും. (കു​റ​ച്ചു​നേ​രം മി​ണ്ടാ​തെ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.) നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി വാ​ക​പ്പൊ​ടി തേ​യ്ക്കാ​റു​ണ്ടോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഇല്ല.
മാ​ലി​നി:
ഏങ്? ഇത്ര നല്ല വാ​ക​പ്പൊ​ടി​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി തേ​യ്ക്കാ​റി​ല്ലേ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഇതു് വല്യ​മ്മ​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു്.
മാ​ലി​നി:
എന്നാ​ലും ഇട​യ്ക്കൊ​ക്കെ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു കു​റ​ച്ചെ​ടു​ത്തു് തേ​യ്ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലേ? വാ​ക​പ്പൊ​ടി തേ​ച്ചാ​ലും വല്യ​മ്മ ശകാ​രി​ക്ക്യോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഇല്ല.
മാ​ലി​നി:
എന്നാൽ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​ക്കും ഇതീ​ന്നു കു​റ​ച്ചെ​ടു​ത്തു് തേ​യ്ക്ക​രു​തോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
എനി​ക്കു വാ​സ​ന​സ്സോ​പ്പാ​ണി​ഷ്ടം.
മാ​ലി​നി:
(അല്പം ചി​രി​യോ​ടെ) ശരി, അങ്ങ​നെ വര​ട്ടെ. വല്യ​മ്മ വാ​സ​ന​സ്സോ​പ്പു തേ​യ്ക്കാ​റു​ണ്ടോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
(ചു​റ്റും നോ​ക്കി) ഇല്ല. ഞാൻ വാ​സ​ന​സോ​പ്പു തേ​യ്ക്കു​ന്ന​തു് വല്യ​മ്മ അറി​യി​ല്ല. വാ​ക​പ്പൊ​ടി​യോ, ഉഴു​ന്നോ, ചെ​റു​പ​യ​റു​പൊ​ടി​യോ അല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും തേ​യ്ക്ക​രു​തെ​ന്നു വല്യ​മ്മ പറയും.
മാ​ലി​നി:
എന്നി​ട്ടു നീ​യെ​ന്തു​കൊ​ണ്ട​നു​സ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
എന്തോ, എനി​ക്കി​ഷ്ടം വാ​സ​ന​സ്സോ​പ്പാ​ണു്.
മാ​ലി​നി:
നി​ന​ക്കെ​വി​ടു​ന്നു വാ​സ​ന​സോ​പ്പു കി​ട്ടും?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
അച്ഛ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞാൽ ഇട​യ്ക്കൊ​ന്നു വാ​ങ്ങി​ത്ത​രും.
മാ​ലി​നി:
ശരി ഇനി വാ​സ​ന​സോ​പ്പി​നു​വേ​ണ്ടി നീ നി​ന്റെ അച്ഛ​നെ നിർ​ബ​ന്ധി​ക്കേ​ണ്ട. നി​ന​ക്കു ഞാൻ തരാം, തി​രു​മ്പോൾ പറ​ഞ്ഞാൽ മതി. കേ​ട്ടോ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി നന്ദി​സൂ​ച​ക​മാ​യി തല​യാ​ട്ടു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ​യാ​ണു് ഞാനും. എനി​ക്കീ വാ​ക​യും ഈഞ്ച​യു​മൊ​ന്നും ഇഷ്ട​മ​ല്ല. അതൊ​ക്കെ ശരീ​ര​ത്തി​നു വളരെ നല്ല​താ​ണെ​ന്നു ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. എന്നാ​ലും എനി​ക്കി​ഷ്ടം വാ​സ​നാ​സോ​പ്പാ​ണു്… അതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചാൽ ഉത്ത​രം പറ​യാ​നാ​വി​ല്ല… അതി​ന്റെ വാ​സ​ന​യാ​വും, ഇല്ലേ? എന്താ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്? അല്ലേ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
എനി​ക്കൊ​ന്നും പറ​യാ​നാ​വി​ല്ല.
മാ​ലി​നി:
അപ്പോൾ ഞാൻ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ, നി​ന​ക്കു മി​നി​ഞ്ഞാ​ന്നു കണ്ട സിനിമ ഇഷ്ട​മാ​യോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി ലജ്ജി​ക്കു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
പറയൂ, ഇഷ്ട​മാ​യി​ല്ലേ? (നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി അർ​ദ്ധ​സ​മ്മ​ത​ത്തോ​ടെ മൂ​ളു​ന്നു.) അതിൽ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രും സ്ത്രീ​ക​ളും അന്യോ​ന്യം കാ​ണു​മ്പോൾ കൈ പി​ടി​ച്ചു കു​ലു​ക്കു​ന്ന​തും, കയ്യും കയ്യും പി​ടി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന​തു​മൊ​ക്കെ എങ്ങി​നെ നന്നാ​യോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഇല്ല (ലജ്ജി​ച്ചു തല താ​ഴ്ത്തു​ന്നു).
മാ​ലി​നി:
അസ്സ​ല​ഭി​പ്രാ​യം. അന്നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള ആചാ​ര​മാ​ണ​തു്. മന​സ്സി​ലാ​യോ? ആ നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വ​രോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചാൽ അസ്സ​ലാ​യെ​ന്നു പറയും. ആറു നാ​ട്ടിൽ നൂറു് ആചാ​ര​മെ​ന്ന​ല്ലേ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
സി​നി​മ​യിൽ അങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അതു് കാണാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു വല്യ​മ്മ പറ​യു​ന്ന​തു്.
മാ​ലി​നി:
കാ​ണു​ന്ന​തു​കെ​ണ്ടെ​ന്ത​ബ​ദ്ധ​മാ​ണു്? പല നാ​ട്ടി​ലേ​യും ആചാരം നമു​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൂ​ടേ? അല്ലെ​ങ്കിൽ, അതൊ​ക്കെ കണ്ടു​വ​ന്നു അതു​പോ​ലെ ചെ​യ്യാൻ നമ്മ​ളൊ​രു​ങ്ങാ​റു​ണ്ടോ? ഒരു​ങ്ങി​യാൽ​ത്ത​ന്നെ ആരെ​ങ്കി​ലും സമ്മ​തി​ക്കു​മോ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ… നി​ന​ക്കു കഥ മന​സ്സി​ലാ​യി​രു​ന്നോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഇല്ല.
മാ​ലി​നി:
ഭാഷ മന​സ്സി​ലാ​യി​രു​ന്നോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഇല്ല.
മാ​ലി​നി:
എന്നി​ട്ടും അതു് കാണാൻ രസ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
(സമ്മ​തി​ച്ചു മൂ​ളു​ന്നു.) ഉം.
മാ​ലി​നി:
അതു​പോ​ലെ നല്ലൊ​രു സിനിമ നാ​ളെ​യും ഉണ്ടു്. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി വരു​ന്നോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.
മാ​ലി​നി:
വരാ​നി​ഷ്ട​മു​ണ്ടോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഉണ്ടു്.
മാ​ലി​നി:
എന്നാൽ നാളെ വന്നോ​ളൂ, ഞാൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാം.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ഒരു ദീർ​ഘ​യാ​ത്ര കഴി​ഞ്ഞു​വ​രു​മ്പോ​ലെ​യാ​ണു് വേഷം. കൈയിൽ കു​ട​യു​ണ്ടു്. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നെ കണ്ട​തും മാ​ലി​നി എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
അച്ഛൻ ഈ വണ്ടി​ക്കു വന്ന​താ​ണോ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അതെ, എവിടെ പ്രഭ?
മാ​ലി​നി:
പു​റ​ത്തെ​വി​ടെ​യോ പോ​യ​താ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
വേ​ഗ​ത്തിൽ തി​രി​ച്ചു​വ​രി​ല്ലേ?
മാ​ലി​നി:
വരും. ദൂ​രെ​യെ​ങ്ങും പോ​യ​ത​ല്ല. (നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു്) നീ ചെ​ന്നു വേ​ഗ​ത്തി​ലി​ത്തി​രി ചായ വെ​യ്ക്കൂ…
കുട വാ​ങ്ങി ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് വെ​ക്കു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
നി​ന്റെ അമ്മ​യി​ല്ലേ ഇവിടെ?
മാ​ലി​നി:
ഉണ്ടു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
നീ ചെ​ന്നു അമ്മ​യോ​ടി​ങ്ങ​ട്ടു വരാൻ പറയൂ, (സ്വ​ല്പം പരു​ങ്ങു​ന്നു. അതു് അത്ര ക്ഷ​ണ​ത്തി​ല​ങ്ങു് പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല എന്നൊ​രു ഭാവം.)
മാ​ലി​നി:
അച്ഛ​ന​ക​ത്തേ​ക്കു വന്നോ​ളൂ. അവി​ടെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ലേ നല്ല​തു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
വേണ്ട ഞാൻ പു​റ​ത്തി​രി​ക്കാം. വല്ലാ​ത്ത ചൂ​ടു​ണ്ടു്… നീ ചെ​ന്നു്… അല്ലെ​ങ്കിൽ… (പി​ന്നെ​യും അതു പറ​യേ​ണ്ടെ​ന്നൊ​രു ഭാവം.)
മാ​ലി​നി:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു്) ഞാൻ അമ്മ​യോ​ടു് ചെ​ന്നു് പറയാം.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഉം (മൂ​ളു​ന്നു).

മാ​ലി​നി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.

കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ ഇരി​ക്കു​ന്ന കസേ​ര​യിൽ​നി​ന്നു സാ​വ​കാ​ശ​ത്തിൽ എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും ആലോ​ച​നാ​മ​ഗ്ന​നാ​യി പതു​ക്കെ നട​ക്കു​ന്നു; മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ കാൽ​പെ​രു​മാ​റ്റം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ആളെ നേ​രി​ടാ​നു​ള്ള അധൈ​ര്യം​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ വരു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കാ​തെ വീ​ണ്ടും ചെ​ന്നു കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ ആവു​ന്ന​ത്ര പ്ര​സ​ന്ന​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്. ചി​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ, കാ​ണു​ന്ന​വ​രെ ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വേ​ണ്ടി​ചി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, മു​ഖ​ത്തു​ള്ള സ്ഥാ​യി​യായ ഭാവം വി​ഷാ​ദ​മാ​ണു്; നൈ​രാ​ശ്യ​വും കലർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​മ​റ​ച്ചു പി​ടി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി പൊ​ള്ള​ച്ചി​രി​യു​ടെ ആവരണം ഇട​യ്ക്കി​ടെ ഇട്ടു​നോ​ക്കും. അതു് വേ​ഗ​ത്തിൽ​മാ​ഞ്ഞു​പോ​കും. മാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​മ്പോൾ സ്ഥി​ര​മായ വി​ഷാ​ദ​ത്തി​ന്റെ​യും നൈ​രാ​ശ്യ​ത്തി​ന്റെ​യും ഛാ​യ​പൂർ​വാൽ ശക്തി​മ​ത്താ​യി ആ മു​ഖ​ത്തു വ്യാ​പി​ക്കും. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ ഇരി​ക്കു​ന്ന കസേ​ര​യു​ടെ കു​റ​ച്ച​ക​ല​ത്താ​യി വന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നു.

കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(തി​രി​ഞ്ഞു മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കാ​തെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) എന്തി​നേ കമ്പി​യ​ച്ച​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചോ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇവിടെ വന്നു കയ​റു​ന്ന​തു​വ​രെ പരി​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴ​തു തീർ​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
കാരണം?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇവിടെ വന്ന​പ്പോൾ പരി​ഭ്ര​മി​ക്ക​ത്ത​ക്ക യാ​തൊ​ന്നും ഇല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ പൊ​ള്ള​യാ​യി ചി​രി​ക്കു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി) എന്താ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ചിരി വന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ചി​രി​ച്ചു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇയ്യി​ടെ​യാ​യി മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി ചി​രി​ക്കാ​നും തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടു​ണ്ടോ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ചി​രി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടു ഒരു കാ​ര്യ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു ഇയ്യി​ടെ​യാ​യി കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളോ​രോ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​വാൻ തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഓരോ​ന്നാ​യ​ല്ല, മു​ഴു​വ​നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ത്തു​ട​ങ്ങി.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
നല്ല​തു്. ഇത​റി​യി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യാ​ണോ എന്നെ കമ്പി​യ​യ​ച്ചു വരു​ത്തി​യ​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
മാ​ത്ര​മ​ല്ല വേറെ കു​റ​ച്ചു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​കൂ​ടി അറി​യി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്നാൽ പറയു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ധൃ​തി​യു​ണ്ടോ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്തി​നു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പോകാൻ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇല്ല കേൾ​ക്കാ​നാ​ണു് ധൃതി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വണ്ടി ഇറ​ങ്ങി വന്ന​ത​ല്ലേ: കു​റ​ച്ചു കാ​പ്പി കഴി​ച്ചി​ട്ടാ​വാം.
പോവാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ധൃ​തി​പ്പെ​ടേ​ണ്ട. ചായ വെ​ക്കാൻ മാ​ലി​നി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഓ! അതു് ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. (തി​രി​കെ വന്നു കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു.)
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
മാ​ലി​നി നല്ല വക​തി​രി​വു​ള്ള കു​ട്ടി​യാ​ണ​ല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(നൈ​രാ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ) വക​തി​രി​വും, തന്റേ​ട​വും, ശേ​ഷി​യും എല്ലാ​മു​ള്ള കു​ട്ടി​യാ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
നന്നാ​യി. ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു് മറ്റൊ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഉം? എന്താ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അവ​ന്റെ ഇഷ്ട​ത്തി​നു് നട​ത്തിയ വി​വാ​ഹ​മ​ല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു​കൊ​ണ്ടു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(സ്വരം അമർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു്) അത്ത​രം വി​വാ​ഹ​ങ്ങൾ പ്രാ​യേണ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു് പതി​വു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്തോ, അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അങ്ങി​നെ​യാ​ണ​നു​ഭ​വം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ആർ​ക്കു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(കേൾ​ക്കാ​ത്ത ഭാ​വ​ത്തിൽ) മനു​ഷ്യർ​ക്കു പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ കഴി​ഞ്ഞി​െ​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഈശ്വ​ര​നെ​ങ്കി​ലും അതു ചെ​യ്യും. (അക​ല​ത്തു നോ​ക്കി നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടു​ന്നു.)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(പഴയ സ്വ​ര​ത്തിൽ) പ്രേ​മ​വി​വാ​ഹ​ങ്ങ​ളെ തകിടം മറി​ക്കാൻ ഈശ്വ​ര​നു​കൂ​ടി വലിയ ഉത്സാ​ഹ​മാ​ണു്…
ഒരു പ്ലേ​റ്റിൽ കു​റ​ച്ചു പല​ഹാ​ര​വു​മെ​ടു​ത്തു് മാ​ലി​നി​യും, ഒരു പാ​ത്ര​ത്തിൽ ചാ​യ​യും ഒന്നു രണ്ടു് കോ​പ്പ​ക​ളു​മാ​യി നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യും കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ രണ്ടു​പേ​രും മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് വെ​ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു്) പെ​ണ്ണേ, കാലും മു​ഖ​വും കഴു​കാൻ കു​റ​ച്ചു വെ​ള്ളം​കൂ​ടി എടു​ക്കാ​മാ​യി​മു​ന്നി​ല്ലേ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
അപ്പു​റ​ത്തു വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു മുഖം കഴു​കാൻ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു… മാ​ലി​നി കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ ഇരു​ന്ന കസേ​ര​യെ​ടു​ത്തു മേ​ശ​യ്ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ചി​ടു​ന്നു. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. മാ​ലി​നി, കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ മുഖം കഴുകി മട​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന​തു കണ്ടു് ഓടി അക​ത്തു ചെ​ന്നു ഒരു തോർ​ത്തു് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ മു​ഖ​വും കഴു​ത്തും തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കസേ​ര​യിൽ ചെ​ന്നു് ഇരി​ക്കു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
(പാ​ത്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു കപ്പി​ലേ​ക്കു ചാ​യ​യൊ​ഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ നോ​ക്കി) അമ്മ​യ്ക്കും കു​റ​ച്ചു് ചായ തര​ട്ടെ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കാ​തെ) വേണ്ട.
മാ​ലി​നി:
(വേ​റൊ​രു കപ്പെ​ടു​ത്തു് അതിൽ ചായ ഒഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അമ്മ​യും കു​റ​ച്ചു കഴി​ച്ചോ​ളൂ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല. മാ​ലി​നി ചാ​യ​യും കപ്പും മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ അരി​കിൽ വെ​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പു​റ​മെ​നി​ന്നു വരു​ന്നു; അച്ഛ​നെ കണ്ട​തും അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് അടു​ത്തു​വ​ന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) അല്ലാ, അച്ഛ​നെ​പ്പ​ഴ് വന്നു?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഞാനീ വണ്ടി​ക്കു വന്ന​തേ​യു​ള്ളു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇത്ത​വണ അച്ഛൻ ഞങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ അമ്പ​ര​പ്പി​ച്ചു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അതെ​ന്താ പ്രഭേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛ​നൊ​രി​ക്ക​ലും മുൻ​കൂ​ട്ടി എഴു​താ​തെ വരാ​റി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നമ്മൾ എഴു​തി​യാ​ലും വരാ​റി​ല്ല​ല്ലോ പ്രഭേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതേ അമ്മേ, ഞാ​ന​താ​ണു് അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. ഒരു നിർ​ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​തെ അച്ഛ​നി​ന്നു വരാൻ തോ​ന്നി​യ​ല്ലോ!
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(തനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി വെച്ച ചാ​യ​യെ​ടു​ത്തു്) ഇതാ പ്രഭേ, ചായ കു​ടി​ച്ചോ​ളൂ.
മാ​ലി​നി:
വേ​ണ്ട​മ്മേ, അതമ്മ കു​ടി​ച്ചോ​ളൂ, ചായ ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ചായ വാ​ങ്ങു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
അത​വി​ടെ വെ​ച്ചേ​യ്ക്കു. ഇതാ, ചായ. (പാ​ത്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ചായ ഒഴി​ക്കു​ന്നു.)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്രഭ അതു കഴി​ച്ചോ​ളൂ. ഞാൻ വേറെ കഴി​ച്ചോ​ളാം. (പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മാ​ലി​നി​യേ​യും മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യേ​യും മാറി മാറി നോ​ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ ചേഷ്ട ഉറ്റു​നോ​ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ അല്പം അധി​കാ​ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഉം; കഴി​ച്ചോ​ളൂ പ്രഭേ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി​നി​ന്നു മാ​ലി​നി​യെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ചായ കു​ടി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
(ഒരു കപ്പിൽ ചായ ഒഴി​ച്ചു അതെ​ടു​ത്തു് മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തു് പഴയ സ്ഥാ​ന​ത്തു് വെ​ക്കു​ന്നു.) ഇതാ​മ്മേ, ചായ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എവി​ടെ​പ്പോ​യി​രു​ന്നു പ്രഭേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഞാൻ നമ്മു​ടെ മഠം​പ​റ​മ്പി​ലാ​യി​രു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്താ​യി​രു​ന്നു അവിടെ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അവി​ടെ​യൊ​ക്കെ ഒന്നു നന്നാ​ക്കി​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ നോ​ക്കി) എന്താ പഴയ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പു​തു​ക്കാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഹെയ്, അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പഴയ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ അതു​പോ​ലെ പു​തു​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ പഴയ ആളുകൾ തന്നെ മട​ങ്ങി​വ​രേ​ണ്ടി​വ​രും. അങ്ങി​നെ​യൊ​ന്നും വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
പി​ന്നെ വി​ചാ​രി​ച്ച​തെ​ന്തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല​ല്ലോ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു പറയാം. ആ മഠം​പ​റ​മ്പു് ഒരു ശ്രീ​യു​ള്ള സ്ഥ​ല​മാ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
സം​ശ​ല്ല്യ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വയൽ​വ​ക്കു്; അടു​ത്തു് അമ്പ​ല​വും അമ്പ​ല​ക്കു​ള​വും. പത്തി​രു​പ​തു കൊ​ല്ല​മാ​യി അതു ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ വി​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. പറ​മ്പി​നു് വേ​ലി​യി​ല്ല. വീടു് ചെ​തൽ​പി​ടി​ച്ചു നാ​ശ​മാ​യി. ഞാൻ പ്ര​ഭ​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു, അതൊ​ക്കെ​യൊ​ന്നു വൃ​ത്തി​യാ​ക്കാൻ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്നി​ട്ടെ​ന്താ ഭാവം?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഒന്നും ഭാ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. വല്യ​ച്ഛ​നു​ള്ള കാ​ല​ത്തു് ഒരു ചെറിയ അമ്പ​ലം​പോ​ലെ സൂ​ക്ഷി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു അതു്. അന്നൊ​ക്കെ എന്നും അതി​ലൊ​രു സന്ന്യാ​സി​യു​മു​ണ്ടാ​വും.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇന്നു വല്യ​ച്ഛ​നു​മി​ല്ല, സന്ന്യാ​സി​മാ​രു​മി​ല്ല
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വല്യ​ച്ഛ​ന​ല്ലാ​തെ, സന്ന്യാ​സി​മാ​രി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം. പക്ഷേ അതു് സന്ന്യാ​സി​മാ​രാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അങ്ങി​നെ പറ​ഞ്ഞാൽ ആരും ആരു​മ​ല്ല. മക്ക​ളൊ​ക്കെ മക്ക​ളാ​ണോ? അച്ഛ​ന്മാ​രൊ​ക്കെ… (കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ അസ്വ​സ്ഥത ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛ​ന്മാ​രാ​ണോ? ഭാ​ര്യ​മാ​രൊ​ക്കെ ഭാ​ര്യ​മാ​രാ​ണോ?
മാ​ലി​നി മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ അർ​ത്ഥ​സൂ​ച​ക​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു​കൊ​ണ്ടു് അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞാ​ലാ​വി​ല്ല. (പ്ര​ഭ​യോ​ടു്) അവി​ട​ത്തെ ജോ​ലി​യൊ​ക്കെ തീ​രാ​റാ​യോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇന്നു​ച്ച​യോ​ടു​കൂ​ടി അവ​സാ​നി​ക്കും. വേ​ലി​കെ​ട്ടു ഇന്ന​ലെ കഴി​ഞ്ഞു; മു​റ്റം വെ​ടി​പ്പാ​ക്ക​ലും. വീ​ട്ടി​ന്റെ കേ​ടു​പാ​ടു​ക​ളൊ​ക്കെ തീർ​ത്തു. ഉച്ച​യാ​വു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും വെ​ള്ള​വീ​ശ​ലും കഴി​യും.
മാ​ലി​നി:
(ഒഴി​ഞ്ഞ ചാ​യ​പ്പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളും മറ്റും എടു​ത്തു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.) അച്ഛ​നു കു​ളി​ക്ക​ണ്ടേ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
വേണം. കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി കഴി​യ​ട്ടെ; വി​യർ​പ്പെ​ാ​ക്കെ ഒന്നാ​റീ​ട്ടു മതി.
മാ​ലി​നി:
(പ്ര​ഭാ​ക​ര​നോ​ടു്) എന്നാൽ ആദ്യം കു​ളി​ച്ചോ​ളൂ. (പോ​കു​ന്നു)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ നോ​ക്കു​ന്നു, മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ ഒന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നാൽ ഞാൻ കു​ളി​ക്ക​ട്ടെ അച്ഛാ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അവ​ന്റെ ചോ​ദ്യം കേ​ട്ടാൽ, ദി​വ​സ​വും അവൻ അച്ഛ​നോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടാ​ണു് കു​ളി​യെ​ന്നു തോ​ന്നും. (പകുതി നട​ന്നു സം​ഭാ​ഷ​ണം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്ന മാ​ലി​നി​യെ നോ​ക്കി) വേഗം ചെ​ന്നു കു​ളി​ച്ചോ​ളൂ. അവളതാ കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ രണ്ട​ടി നട​ന്നു മീ​നാ​ക്ഷി​യ​മ്മ​യോ​ടു് എന്തോ പറയാൻ ഭാ​വി​ച്ചു തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു, സം​ശ​യി​ച്ചു, ഒടു​വിൽ ഒന്നും പറ​യാ​തെ മാ​ലി​നി​യു​ടെ ഒപ്പം അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദത.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്നെ എന്തി​നേ കമ്പി​യ​ടി​ച്ചു വരു​ത്തി​യ​തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(ഒച്ച​യ​ന​ക്കി) പറയാം. പക്ഷേ, അതിനു മുൻപേ കു​റ​ച്ചു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ വേ​റെ​യും പറ​യാ​നു​ണ്ടു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇന്നു മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി എന്തു പറ​ഞ്ഞാ​ലും കേൾ​ക്കാം. ആക​പ്പാ​ടെ ആളൊ​ന്നു മാ​റീ​ട്ടു​ണ്ടു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ശരി​യാ​ണു്; മാ​റീ​ട്ടു​ണ്ടു്. (മു​ഖ​ത്തു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി) ഇനി​യും മാ​റാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്തു മാ​റ്റം?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പറയാം. അതി​നു​മു​മ്പേ ഞാൻ തോ​റ്റ​തു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു​ക​ള​യാം.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(ഉത്ക​ണ്ഠ​യോ​ടെ) തോ​ല്ക്കു​ക​യോ? ആരോ​ടു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്നോ​ടു​ത​ന്നെ. ഞാൻ എന്നോ​ടു് തോ​റ്റി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു തു​റ​ന്നു പറ​യാ​നും, അതി​ന​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ആലോ​ചി​ക്കാ​നു​മാ​ണു് പ്ര​ഭ​യു​ടെ അച്ഛ​നെ ഞാൻ കമ്പി​യ​ടി​ച്ചു വരു​ത്തി​യ​തു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ആരെ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്ര​ഭ​യു​ടെ അച്ഛ​നെ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(നി​ശ്ച​ല​നാ​യി മൂ​ളു​ന്നു.) ഉം…
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇനി ഒന്നും ഒളി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല. ഒരു സ്ത്രീ​ക്കു തന്റെ അഭി​മാ​ന​ത്തോ​ളം വലി​യ​തു് യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പക്ഷേ, ആ അഭി​മാ​നം ആദ്യ​മാ​യും അവ​സാ​ന​മാ​യും ഒരു പു​രു​ഷ​ന്റെ മു​മ്പിൽ വെ​ച്ചു് ഇന്നു ഞാൻ തകർ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. എനി​ക്കു തു​റ​ന്നു​പ​റ​യാ​തെ വയ്യ. കഴി​ഞ്ഞ ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു് കൊ​ല്ല​മാ​യി​ട്ടു് എനി​ക്കു ഭ്രാ​ന്താ​യി​രു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്താ മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി​യീ​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഭ്രാ​ന്താ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​നെ​ന്താ​ണു് ചെ​യ്ത​തെ​ന്നു് എനി​ക്കു​ത​ന്നെ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എനി​ക്കു തനിയെ ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​ത്ത​ത​ല്ല; ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​പ്പി​ച്ച​താ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ആരു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഒരു പു​രു​ഷൻ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഏതു പു​രു​ഷൻ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഏതു പു​രു​ഷ​നാ​യാ​ലും ഇനി​യ​ത​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല. ഇന്ന​ലെ​വ​രെ എനി​യ്ക്കാ പു​രു​ഷ​നോ​ടു് കല​ശ​ലായ പക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്ന​തി​ല്ല. എന്റെ മന​സ്സു് കല​ങ്ങി​തെ​ളി​ഞ്ഞു​പോ​യി. ഇന്നെ​നി​ക്കു ഒരാ​ളോ​ടും ഒരു ദേ​ഷ്യ​മോ പകയോ ഇല്ല. വ്യ​സ​ന​മോ, സന്തോ​ഷ​മോ ഇല്ല. സ്നേ​ഹി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​തു് ഒരു തെ​റ്റാ​ണോ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ) അല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ലം ദുഃ​ഖ​മാ​ണോ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(അതേ ഭാ​വ​ത്തിൽ) ആവാൻ പാ​ടി​ല്ല. (നി​ശ്ശ​ബ്ദത. എഴു​ന്നേ​റ്റു് അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി നട​ക്കു​ന്നു.)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു് മേ​ശ​മേൽ ചാ​രി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. വി​ദൂ​ര​ത​യിൽ തറച്ച നോ​ട്ടം. നേ​രി​യൊ​രു നെ​ടു​വീർ​പ്പു്. എന്നി​ട്ടു് ആരോ​ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ പറ​യു​ന്നു.) സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു തെ​റ്റ​ല്ല. സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ലം ദുഃ​ഖ​വു​മ​ല്ല… പക്ഷേ… (കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നെ നോ​ക്കി) എന്റെ അനു​ഭ​വം മറി​ച്ചാ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(അല്പ​മൊ​രു ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു) മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി വല്ല​വ​രേ​യും സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നോ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതി​ക​ഠി​ന​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്നി​ട്ടു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇന്നും ആ സ്നേ​ഹം നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ പരു​ങ്ങു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്നും അതു് നി​ല​നി​ല്ക്കും… ഞാൻ വി​സ്ത​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​യാം… എന്റെ അനി​യ​ത്തി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഞാ​ന​തെ​ല്ലാം ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു. എനി​ക്ക​തിൽ വ്യ​സ​ന​മി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
പ്ര​ഭ​യു​ടെ അമ്മ മരി​ച്ച​പ്പോൾ ഞാ​നെ​ന്തേ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഓർ​മ്മ​യി​ല്ലേ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഉണ്ടു്; പ്ര​ഭ​യു​ടെ ഭാരം ഏറ്റെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ എന്റെ ഭാ​രം​കൂ​ടി ഏറ്റെ​ടു​ക്കാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടി​ല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ നി​ശ്ച​ല​യാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അന്നു എന്തി​ന​തു് നി​ര​സി​ച്ചു?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇന്നെ​ങ്കി​ലും അതു ചോ​ദി​ച്ച​ല്ലോ! നന്നാ​യി ആദ്യം എന്നെ ചവി​ട്ടി​ത്തേ​യ്ക്കുക. പി​ന്നീ​ടു് ആവ​ശ്യം നേ​രി​ട്ട​പ്പോൾ ആദ​രി​ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കുക… കഴി​ഞ്ഞ​തു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ? അതൊ​ക്കെ നമു​ക്കു മറ​ക്കാം. എനി​ക്കൊ​ന്നേ പറ​യാ​നു​ള്ളു. ഞാൻ കല്പി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി ഒരു പാപം ചെ​യ്തു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്തു പാപം?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു പക​കൊ​ണ്ടു ചെ​യ്ത​താ​ണു്. അച്ഛ​നെ​യും മക​നെ​യും എന്നെ​ന്നേ​യ്ക്കും അക​റ്റ​ണ​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി. സഹി​ക്കാ​ഞ്ഞി​ട്ടു ചെ​യ്ത​താ​ണു്. എന്റെ സ്നേ​ഹം ചവി​ട്ടി​ത്തേ​ച്ച​വ​രെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നേ എനി​ക്ക​ന്നു വി​ചാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. എനി​ക്കൊ​രു​ത​രം ഭ്രാ​ന്തു​പി​ടി​ച്ചു. ജാ​ന​കി​യു​ടെ മുറി അതേ നി​ല​യ്ക്കു നിർ​ത്തി​യ​തും പ്ര​ഭ​യെ ദുർ​ബ​ല​നാ​ക്കി വളർ​ത്താൻ ശ്ര​മി​ച്ച​തു​മൊ​ക്കെ അതി​നാ​യി​രു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(വി​കാ​ര​ഭ​രി​ത​നാ​യി വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടീ…
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഒന്നും പറ​യേ​ണ്ട. കേ​ട്ടാൽ മതി. എന്റെ പാപം ഞാൻ ഇന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ആ മു​റി​യി​ലെ സ്മാ​ര​ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ എടു​ത്തു മാ​റ്റി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അതി​ലി​ന്നു കാ​റ്റും വെ​ളി​ച്ച​വും കട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലും… പ്ര​ഭ​യെ ഞാൻ സ്വ​ത​ന്ത്ര​നാ​ക്കു​ക​യാ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അവ​നെ​ന്താ​യി​രു​ന്നു അസ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അവ​നൊ​ന്നി​നും സ്വാ​ത്ര​ന്ത്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എല്ലാം ഇതു​വ​രെ ഞാ​നാ​ണു് നി​യ​ന്ത്രി​ച്ച​തു്. ഊണു​ക​ഴി​ക്കേ​ണ്ട സമ​യം​കൂ​ടി അവനു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല… അന്നൊ​ക്കെ ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കാൻ അവ​നാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തോർ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഉണ്ടു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതൊ​ന്നും അവ​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; ഞാൻ പറ​യി​ക്കു​മ്പോൾ അവൻ പറയും. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് അനു​സ​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് തോ​ന്നാ​ഞ്ഞ​തും. അതെ​ല്ലാം പോ​ട്ടെ, സ്നേ​ഹി​ച്ച​വ​രും സ്നേ​ഹി​ക്കാ​ത്ത​വ​രും, പാ​വ​പ്പെ​ട്ട​വ​രും ധനി​ക​രും, എല്ലാം ഒരു​പോ​ലെ നേ​ര​മെ​ത്തു​മ്പോൾ മരി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന ഈ ഭു​മി​യിൽ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തും വെ​റു​ക്കു​ന്ന​തും പക​വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തും എല്ലം വി​ഡ്ഢി​ത്ത​മാ​ണു്. നമ്മ​ളൊ​ക്കെ തനി​ച്ചു വരു​ന്നു; തനി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു… ഞാനും അങ്ങ​നെ പോകാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(അമ്പ​ര​ന്നു്) എന്തു്! എന്താ​ണു് മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി പറ​യു​ന്ന​തു്? എവിടെ പോവാൻ? എന്തി​നു പോവാൻ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഞാൻ പോ​വു​ക​യാ​ണു്. ഈ തി​ര​ക്കിൽ​നി​ന്നും ബന്ധ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നും വി​ട്ടൊ​ഴി​ഞ്ഞു പോ​വു​ക​യാ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എങ്ങ​ട്ടു് മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടീ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഞാൻ തനി​ച്ചാ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(അല്പം തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി​ക്കൊ​ണ്ടു്) മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി വി​ഡ്ഢി​ത്തം പറ​യ​രു​തു്. പ്രഭ മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ മക​നാ​ണു്. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​ത​ത്ര​യും മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടേ​താ​ണു്. മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു് ഇഷ്ട​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇനി ഞാനും ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കാം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു പറ​യാ​നാ​ണു് ഞാൻ കമ്പി​യ​ടി​ച്ചു വരു​ത്തി​യ​തു്. ഇനി പ്ര​ഭ​യു​ടെ ഭാ​ര​വും ഈ വീ​ട്ടി​ന്റെ ഭാ​ര​വും ഏറ്റു​കൊ​ണ്ടു് ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്ക​ണം.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി​യോ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഞാ​നു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഞാൻ പോവും.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(വി​കാ​ര​പാ​ര​വ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ) മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടീ.
പ്രഭ കുളി കഴി​ഞ്ഞു ഒരു മു​ണ്ടും ബനി​യ​നും മാ​ത്ര​മാ​യി വരു​ന്നു. നനഞ്ഞ തോർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് മു​ഖ​വും കഴു​ത്തും ഇട​യ്ക്കി​ടെ തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. പ്ര​സ​ന്ന​വ​ദ​ന​നാ​യി​ട്ടാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛാ, ഞാൻ കു​ളി​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഒരു കാ​ര്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഓർ​മ്മി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ) എന്തു കാ​ര്യം?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇനി അച്ഛൻ തി​രി​ച്ചു​പോ​കേ​ണ്ട. നമു​ക്കെ​ല്ലാ​വർ​ക്കും​കൂ​ടി ഇവിടെ പാർ​ക്കാം. അച്ഛ​നും കൂ​ടി​യു​ണ്ടാ​യാൽ ഈ വീ​ട്ടിൽ പര​മ​സു​ഖ​മാ​യി​രി​ക്കും.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതാ​ണു് പ്രഭേ, ഞാ​നി​തു​വ​രെ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛ​നെ​ന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്? എന്നും അച്ഛ​നി​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. ഇക്കാ​ര്യം പറ​യു​മ്പോൾ മാ​ത്രം മി​ണ്ടി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ മി​ണ്ടാ​തെ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു… മാ​ലി​നി അല​ക്കി​ത്തേ​ച്ച ഷർ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അതു വാ​ങ്ങി ധരി​ച്ചു) അച്ഛ​നെ​ന്താ, ഉത്ത​ര​മൊ​ന്നും പറ​യാ​ത്ത​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്രഭേ, മഠ​ത്തി​ലെ വെ​ള്ള​വീ​ശൽ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടാ​വി​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഉണ്ടാ​വും.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(വി​ളി​ക്കു​ന്നു) വേ​ലാ​യു​ധാ, വേ​ലാ​യു​ധാ.…
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ വിളി കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ ചെ​യ്തി​ല്ലേ?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
ചെ​യ്തു. എന്തി​നാ​ണാ​വോ ഇതൊ​ക്കെ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നി​ന​ക്ക​തു മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. ആട്ടെ, ആ സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഇവിടെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു വെ​യ്ക്കൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്തു സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണ​മ്മേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്തി​നു ധൃ​തി​പ്പെ​ടു​ന്നു? കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നാൽ കാണാം. (മാ​ലി​നി​യോ​ടു്) മാ​ലി​നീ, നീ​യൊ​രു കാ​ര്യം ചെ​യ്യ​ണം.
മാ​ലി​നി:
എന്താ​ണ​മ്മേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഈ പ്ര​ഭ​യു​ടെ ഉത്ത​ര​വാ​ദി​ത്തം മു​ഴു​വ​നും ഇനി നി​ന്നി​ലാ​ണു്. മാ​ലി​നി ഒന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്താ​ണ​മ്മേ, അമ്മ​യി​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(മാ​ലി​നി​യോ​ടു്) ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് നീ കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?
മാ​ലി​നി:
ഉണ്ടു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഒരു നല്ല ഭാ​ര്യ​യു​ടെ നി​ല​യിൽ നീ അവനെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്ക​ണം. നി​ങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒരു കാ​ര്യ​ത്തി​ലും അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​വ​രു​തു്.
മാ​ലി​നി:
അതെ​ങ്ങി​നെ​യാ​ണ​മ്മേ? ആരു് തമ്മി​ലും അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​വാം. പക്ഷേ, ആ വ്യ​ത്യാ​സ​ത്തെ​ച്ചൊ​ല്ലി കല​ഹി​ക്കാ​നി​ട​വ​രു​ത്തി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
മതി, നീ ഒരു ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ധർ​മ്മം ഒരി​ക്ക​ലും മറ​ക്ക​രു​തു്.
മാ​ലി​നി:
ഇതു​വ​രെ ഞാൻ മറ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ഇനി മറ​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ കല​ശ​ലായ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ത്തോ​ടെ നെ​റ്റി​യും താ​ങ്ങി ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ​ത്ത​ന്നെ അമ്പ​ര​ന്നു നോ​ക്കു​ന്നു. വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ ഒരു പെ​ട്ടി​യും ഭാ​ണ്ഡ​വും എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു വന്നു മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തു വെ​ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(പെ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്തു് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു അതു് തു​റ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) വേ​ലാ​യു​ധാ, നീ ചെ​ന്നു ആ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വാ.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
(വളരെ പാ​ര​വ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ) എനി​ക്കൊ​ന്നു ചോ​ദി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ) ഇപ്പോൾ ഒന്നും ചോ​ദി​ക്കേ​ണ്ട. പോ​യി​ട്ടു വരൂ.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ പോ​കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മേ, ഇതെ​ന്തി​നാ​ണീ പെ​ട്ടി​യും ഭാ​ണ്ഡ​വു​മൊ​ക്കെ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതോ; അതു പറയാം. (പെ​ട്ടി തു​റ​ന്നു ഒരു വലിയ ലക്കോ​ട്ടെ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഇതാ. ഇതു് നമ്മു​ടെ സ്വ​ത്തി​ന്റെ ആധാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. (പ്ര​ഭാ​ക​ര​നു് വെ​ച്ചു​നീ​ട്ടു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇതെ​ന്തി​നാ​ണ​മ്മേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇതു നി​ന​ക്കു സൂ​ക്ഷി​ക്കാൻ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി ലാ​ത്തു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മെ, എനി​ക്കി​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇതൊ​ക്കെ ഇനി നീ​യാ​ണു് സൂ​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തു്! ഈ സ്വ​ത്തി​നു് മു​ഴു​വ​നും ഏകാ​വ​കാ​ശി നീ​യാ​ണു്. എന്റെ അവ​കാ​ശം കൂടി ഞാൻ നി​ന​ക്കു ദാനം തന്നി​രി​ക്കു​ന്നു: ഉം ഇതു വാ​ങ്ങൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എല്ലാം അമ്മ വെ​ച്ചാൽ മതി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പോര. നീ​യാ​ണു് വെ​യ്ക്കേ​ണ്ട​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വേ​ണ്ട​മ്മേ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(സ്വരം അല്പം പരു​ഷ​മാ​ക്കി) പ്രഭേ, നീ​യി​തു വാ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇതു് അമ്മ​യു​ടെ പെ​ട്ടി​യി​ലി​രു​ന്നാ​ലെ​ന്താ​ണു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(വി​കാ​രം അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അമ്മ​യു​ടെ പെ​ട്ടി ഇനി ഇവിടെ ഉണ്ടാ​വി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അന്തം വി​ട്ടു്) പി​ന്നെ! എന്ത​മ്മ പറ​യു​ന്ന​തു്!
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(വളരെ ശാ​ന്ത​മായ സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഇന്നു മുതൽ ഞാൻ മഠ​ത്തി​ലാ​ണു് താമസം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഓടി അടു​ത്തി​ട്ടു്) എന്താ​ണ​മ്മേ, അമ്മ​യെ​ന്താ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്? അമ്മ വീടു വി​ട്ടു പോ​വു​ക​യാ​ണോ? (ലക്കോ​ട്ടു വാ​ങ്ങി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തി​ട്ടു്) വേ​ണ്ട​മ്മേ, എനി​ക്കു സ്വ​ത്തും അധി​കാ​ര​വും ഒന്നും വേണ്ട. ഞാനും ഈ വീ​ടു​വി​ട്ടു് എങ്ങോ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും (തി​രി​ഞ്ഞു് കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നോ​ടു്) അച്ഛാ അച്ഛ​നി​തു കേ​ട്ടി​ല്ലേ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(തല​യു​യർ​ത്തി) നീ കേ​ട്ട​തു​പോ​ലെ ഞാനും കേ​ട്ടു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യോ​ടു്) ഇല്ല​മ്മേ, ഇതു നട​ക്കാ​ത്ത കാ​ര്യ​മാ​ണു്. എന്റെ ജി​വ​നു​ള്ള​പ്പോൾ ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
(കട​ന്നു​വ​ന്നു) ഇതെ​ന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണീ കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്താ വേ​ലാ​യു​ധാ?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും ചെ​യ്യ​രു​തു്. ഈ കു​ട്ടി​കൾ​ക്കൊ​ക്കെ ഇനി ആരാ​ണു​ള്ള​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അവ​രൊ​ന്നും ഇന്നു കു​ട്ടി​ക​ള​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മേ, അമ്മ എന്തു പറ​ഞ്ഞാ​ലും ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) ഈ വയ​സ്സു​വ​രെ എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ​മ്മ കഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​തു്. ഇനി അമ്മ​യെ തനി​ച്ചു പാർ​ക്കാൻ ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(കനത്ത സ്വ​ര​ത്തിൽ) പ്രഭേ, നീ വി​ഡ്ഢി​ത്തം കാ​ണി​ക്ക​രു​തു്.
നി​ന്റെ അമ്മ ദൂ​രെ​യെ​ങ്ങും പോ​കു​ന്നി​ല്ല. എനി​ക്കു സ്വ​സ്ഥ​മാ​യി​രു​ന്നു ഈശ്വ​ര​നെ വി​ചാ​രി​ക്ക​ണം. അതി​നാ​ണു് ഞാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്. നി​ന​ക്കി​വി​ടെ മാ​ലി​നി​യു​ണ്ടു്. എന്നെ ഇട​യ്ക്കി​ടെ വന്നു കാ​ണാ​നും കഴി​യും. വേ​ലാ​യു​ധാ, എവിടെ നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
(തന്റെ പി​റ​കിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യെ നോ​ക്കി) ഇതാ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എടീ നീ​യി​വി​ടെ അനു​സ​ര​ണ​യോ​ടെ പാർ​ക്ക​ണം.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
ഇല്ല; അവളും അങ്ങ​ട്ടു പോ​ര​ട്ടെ. അവിടെ പണി​യെ​ടു​ക്കാ​നൊ​രാ​ളു​വേ​ണ്ടേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നിർ​ബ​ന്ധ​മി​ല്ല. എനി​ക്കു തനി​ച്ചു പാർ​ക്കാ​നാ​ണു് മോഹം. അവ​ളു​ടെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ചെ​യ്യ​ട്ടെ.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
അവ​ളു​ടെ ഇഷ്ട​മോ? അവൾ​ക്കാ​യി​ട്ടു ഇവി​ടെ​യൊ​രി​ഷ്ട​മി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു് വേ​ലാ​യു​ധ​ന​ല്ല തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട​തു്.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
അക്കാ​ര്യ​ത്തി​ലൊ​ന്നും ശഠി​ക്ക​രു​തു്. (നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു്) വേഗം മു​ണ്ടൊ​ക്കെ മാറി വന്നോളൂ-​വല്യമ്മയുടെ കൂടെ പോകാൻ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു) വേ​ലാ​യു​ധൻ നായരേ, ഇവിടെ ആരും എവ​ടേ​യും പോകാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​ക്കാ​നാ​ണു് എന്റെ​യും മോഹം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്) നീ​യ​വ​ളെ നിർ​ബ​ന്ധി​ക്കേ​ണ്ട. അവൾ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ചെ​യ്യ​ട്ടെ. ഇവി​ടെ​യാ​ണ​വൾ​ക്കി​ഷ്ട​മെ​ങ്കിൽ ഇവിടെ നി​ന്നോ​ട്ടെ.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
അവൾ​ക്കു വല്യ​മ്മ​യു​ടെ കൂടെ വരാൻ ഇഷ്ട​ക്കു​റ​വോ? അവ​ളി​തു​വ​രെ എങ്ങി​ന്യാ​ണ് ജീ​വി​ച്ച​ത്? ആരാ​ണ​വ​ളെ പോ​റ്റി​യ​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വേ​ലാ​യു​ധാ നി​യെ​ന്തി​നാ​ണി​ങ്ങ​നെ ബഹളം കൂ​ട്ടു​ന്ന​തു്? ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കാം അവ​ളോ​ടു്. പെ​ണ്ണേ ഇങ്ങ​ട്ടു വാ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നി​ന​ക്കു എന്റെ കൂടെ വരു​ന്ന​തോ. ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തോ ഇഷ്ടം?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
എന്താ പെ​ണ്ണേ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നീ​യെ​ന്തി​ന​വ​ളോ​ടു് ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു. (നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു്) നി​ന്റെ ഇഷ്ടം എന്താ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ ഒരു കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ല.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല. മുഖം താ​ഴ്ത്തി നി​ല്ക്കു​ന്നു. നി​ശ്ശ​ബ്ദത. എല്ലാ​വ​രും എല്ലാ​വ​രേ​യും പല അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ നോ​ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ട്ടു്) ശരി വേ​ലാ​യു​ധാ, ഇവളെ നിർ​ബ​ന്ധി​ക്കേ​ണ്ട. ഇവിടെ മാ​ലി​നി​ക്കും ഒരാൾ വേ​ണ്ടേ? (മാ​ലി​നി​യെ നോ​ക്കി) മാ​ലി​നീ, അവ​ളോ​ടു് ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്ക​രു​തു് കേ​ട്ടോ. അമ്മ​യി​ല്ലാ​ത്ത മക​ളാ​ണു്.
മാ​ലി​നി:
(ശാ​ന്ത​യാ​യി​ട്ടു്) ഞാ​നാ​രോ​ടും ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കാ​റി​ല്ല​മ്മേ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ശരി. (വേ​ലാ​യു​ധൻ നാ​യ​രോ​ടു്) വേ​ലാ​യു​ധാ നീ​യി​പ്പെ​ട്ടി​യും മറ്റും ഒന്നെ​ടു​ത്തു് അവിടെ കൊ​ണ്ടു​വെ​ച്ചു് ഇങ്ങ​ട്ടു പോ​ന്നോ​ളൂ.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
(പെ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്തു് നട​ക്കു​ന്നു) ഇല്ല; ഇനി ഇങ്ങ​ട്ടു ഞാനും തി​രി​ച്ചു​വ​രാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നി​ന​ക്കും ഈശ്വ​ര​വി​ചാ​രം തു​ട​ങ്ങീ​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അവിടെ താ​മ​സി​ക്കാം; വി​രോ​ധ​മി​ല്ല (നി​ശ്ശ​ബ്ദത)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(ഒന്നു​ര​ണ്ട​ടി നട​ന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) എന്നാൽ പ്രഭേ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മേ! (മുൻ​പോ​ട്ടു ചെ​ന്നു) അമ്മ ഇതെ​ന്നോ​ടു ചെ​യ്യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്. (വളരെ സമീ​പി​ച്ചു്) അമ്മ എന്നെ ആരുടെ കൈയിൽ ഏല്പി​ച്ചാ​ണു് പോ​കു​ന്ന​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നി​ന്റെ അമ്മ നി​ന്നെ എന്റെ കൈയിൽ ഏല്പി​ച്ചു. ഞാൻ നി​ന്നെ ആദ്യ​മാ​യി ഈശ്വ​ര​ന്റെ കൈ​യി​ലും പി​ന്നെ മാ​ലി​നി​യു​ടെ കൈ​യി​ലും ഏല്പി​ക്കു​ന്നു. നി​ന​ക്കു ഒരു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടും വരി​ല്ല. (ചു​ണ്ടു കടി​ച്ച​മർ​ത്തി, ശബ്ദം പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു നി​യ​ന്ത്രി​ച്ചു്, മൂർ​ധാ​വിൽ കൈ വെ​ച്ചു) നീ നന്നാ​യി വരും. (കണ്ണീ​രൊ​പ്പി ധൃ​തി​യിൽ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മെ… അമ്മെ… (പി​ന്നാ​ലെ പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(ആ രംഗം നോ​ക്കി നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്, പെ​ട്ടെ​ന്നു് അധി​കാ​ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) പ്രഭേ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛാ! (തി​രി​ഞ്ഞു നി​ല്ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും നോ​ട്ടം ഇട​യു​ന്നു. പ്ര​ഭ​യും കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നും മാ​ലി​നി​യും നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യും രം​ഗ​ത്തു നി​ശ്ശ​ബ്ദ​രാ​യി തെ​ല്ലിട നി​ല്ക്കു​ന്നു. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി മുഖം പൊ​ത്തി കര​യു​ന്നു. അല്പ​നേ​ര​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യ്ക്കു​ശേ​ഷം കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ തന്റെ കീ​ശ​യിൽ​നി​ന്നു പേ​ഴ്സെ​ടു​ത്തു് കൈയിൽ വെ​യ്കു​ന്നു. കോ​ട്ട​ഴി​ച്ചു് പ്ര​ഭ​യു​ടെ നേർ​ക്കു നീ​ട്ടു​ന്നു.)
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇതാ, പ്രഭേ, ഇതു് അക​ത്തു് കൊ​ണ്ടു് ചെ​ന്നു​വെ​യ്ക്കൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ കോ​ട്ടു വാ​ങ്ങു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(പേ​ഴ്സ് മാ​ലി​നി​ക്കു നീ​ട്ടി) ഇതു് പെ​ട്ടി​യിൽ വെ​യ്ക്കു മാ​ലി​നീ…
മാ​ലി​നി പേ​ഴ്സ് വാ​ങ്ങു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യെ നോ​ക്കി) പെ​ണ്ണേ, കു​ളി​ക്കാൻ വെ​ള്ളം വെ​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി ഉവ്വെ​ന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ നോ​ക്കി കണ്ണു തു​ട​ച്ചു അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.

—യവനിക—

Colophon

Title: Prasavikkātta amma (ml: പ്ര​സ​വി​ക്കാ​ത്ത അമ്മ).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, പ്ര​സ​വി​ക്കാ​ത്ത അമ്മ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 12, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Self portrait, an oil on canvas painting by Anne Marie Busschers . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.