കൊ​ല്ലം ഒന്നു് കഴി​ഞ്ഞു. രംഗം പഴ​യ​തു​ത​ന്നെ. പക്ഷേ, വലിയ മാ​റ്റ​മു​ണ്ടു്. ഭം​ഗി​യാർ​ന്ന വാ​തിൽ​മ​റ​ക​ളും ജാ​ല​ക​മ​റ​ക​ളും കാ​ണാ​നി​ല്ല, ആരും ഒന്നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​ത്ത മട്ടാ​ണു്, സോഫകൾ പോ​ളി​ഷ് ചെ​യ്യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് വളരെ പഴ​ക്കം തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നു. ‘കു​ഷ്യൻ’ അഴു​ക്കു​പ​റ്റി​ക്കി​ട​പ്പാ​ണു്. രാ​ഘ​വ​ന്റെ മുറി തീരെ അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യു​ടെ മുൻ​വ​ശ​ത്തു​ള്ള ജാ​ല​ക​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലെ പകുതി തു​റ​ന്നി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പി​ന്നി​ലെ വാതിൽ മലർ​ക്കെ തു​റ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. വാ​തിൽ​മറ ഇല്ല. യവനിക നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വള​രെ​ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പഴയ പ്ര​സ​രി​പ്പാർ​ന്ന കോ​ളേ​ജ് കു​മാ​രി​യു​ടെ ഒരു നിഴൽ മാ​ത്ര​മാ​ണ​വ​ളി​ന്നു്. മുൻ​പി​ലു​ള്ള ടീ​പ്പോ​യിൽ ഒരു കപ്പ് ചായ വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​ള​ത​റി​ഞ്ഞ മട്ടി​ല്ല. അല്പം​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ജാനകി അക​ത്തു​നി​ന്നു് വരു​ന്നു. മക​ളു​ടെ അടു​ത്തു ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി അറി​യു​ന്നി​ല്ല. പതു​ക്കെ തൊ​ട്ടു​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

ജാനകി:

മോളേ.

നന്ദി​നി:

(തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു)

ജാനകി:

ഇനി​യും മേളു് ചായ കു​ടി​ച്ചി​ല്ലേ (നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ പാ​റി​പ്പ​റ​ന്ന തല​മു​ടി വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടെ തട​വു​ന്നു.) കു​ടി​ക്കു മോളേ… (കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് തു​ട​രു​ന്നു.) കഷ്ടം! എന്തൊ​രു മാ​റ്റ​മാ​ണു് നി​ന​ക്കു് വന്ന​തു്! മെ​ലി​ഞ്ഞു്, കവി​ളൊ​ട്ടി നീ​യൊ​രു മു​ത്ത​ശ്ശീ​ടെ മട്ടാ​യി!

നന്ദി​നി:

അതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്താ​ണ​മ്മേ? മു​ത്ത​ശ്ശി​മാ​രെ എല്ലാ​വർ​ക്കും ഇഷ്ടാ​യി​രി​ക്കി​ല്ലേ?

ജാനകി:

ആരോടാ നീ പക​വീ​ട്ടു​ന്ന​തു്? കേൾ​ക്ക​ട്ടെ, നീ നശി​ച്ചാൽ ഈ അമ്മ​യ്ക്ക​ല്ലാ​തെ മറ്റാർ​ക്കെ​ങ്ക്ലും നഷ്ട​മു​ണ്ടോ?… എന്റെ മോളു് കഴി​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ മറ​ക്കൂ… എത്ര പ്ര​സ​രി​പ്പോ​ടെ ഓടി​ന​ട​ന്ന കു​ട്ടി​യാ നീ?

നന്ദി​നി:

ആ കാ​ലൊ​ക്കെ പോ​യി​ല്ലേ അമ്മേ?

ജാനകി:

എങ്ങ​നെ പോയി? അതാ​ലോ​ചി​ക്കൂ. നല്ല​കാ​ലം ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തും നശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും ഒക്കെ നമ്മ​ളാ​ണു്; അതു​പോ​ലെ ആപ​ത്തു് വരു​ത്തു​ന്ന​തും അതി​ല്ലാ​താ​ക്കു​ന്ന​തും. ഈ വീ​ട്ടി​ന്റെ കാ​ര്യം​ത​ന്നെ എടു​ക്കൂ. ഇന്നി​തു് ചത്ത​പോ​ലെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. ചി​രി​യും കളി​യും ബഹ​ള​വും ഒന്നു​മി​ല്ല. ഇവി​ടു​ത്തെ ഓരോ അകവും ഓരോ ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​പോ​ലെ. പേ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ ഒര​ക​ത്തു​നി​ന്നു് മറ്റൊ​ര​ക​ത്തേ​ക്കു് കട​ക്കാൻ വയ്യ.

നന്ദി​നി:

എനി​ക്കു് പേ​ടി​യി​ല്ല​മ്മേ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ആളൊ​ഴി​ഞ്ഞ ഇവി​ട​ത്തെ അക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ എനി​ക്കി​ഷ്ട​മാ​ണു്.

ജാനകി:

നി​ന​ക്കാ​ളു​ക​ളെ ഇഷ്ട​മ​ല്ല; അതാ​ണു് കാരണം.

നന്ദി​നി:

എനി​ക്കാ​രേ​യും ഇഷ്ട​ക്കേ​ടി​ല്ല​മ്മേ; ഇഷ്ട​വും.

ജാനകി:

അമ്മ​യോ​ടും ഇഷ്ട​മി​ല്ലേ?

നന്ദി​നി:

ഇഷ്ട​ക്കേ​ടി​ല്ല, അതു​പോ​രേ?

ജാനകി:

(വേ​ദ​ന​യോ​ടെ) മതിയോ മോളേ? ഒര​മ്മ​യ്ക്ക​തു് മതിയോ? മക്കൾ​ക്ക് അമ്മ​യോ​ട് ഇഷ്ട​ക്കേ​ടി​ല്ലാ​ഞ്ഞാൽ മതിയോ? ഉണ്ണി​ക്കു് സു​ഖ​മി​ല്ല. നീ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇങ്ങ​നെ​യും. ഒര​മ്മ​യ്ക്കി​തെ​ങ്ങി​നെ സഹി​ക്കാൻ കഴി​യും? എന്റെ മോളു് പഴ​യ​പോ​ലെ കളി​യും ചി​രി​യു​മാ​യി കഴി​യു​ന്ന​തു് കാണാൻ അമ്മ പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഈ വീ​ട്ടി​ലി​ത്തി​രി ചൈ​ത​ന്യ​മു​ണ്ടാ​വ​ട്ടെ. ചത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു രാ​ജ​കൊ​ട്ടാ​രം​പോ​ലെ ഈ വീടു്, കാ​ണു​ന്ന​വ​രെ​ക്കൂ​ടി ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.

നന്ദി​നി:

അമ്മേ, ഈ ചത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന രാ​ജ​കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​നു് പാ​ക​മാ​ണു് നമ്മ​ളൊ​ക്കെ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഇതിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന നമ്മ​ളൊ​ക്കെ പ്രേ​ത​ങ്ങ​ള​ല്ലേ അമ്മേ? ഞാൻ മരി​ച്ചി​ട്ടു് കൊ​ല്ല​മൊ​ന്നു് കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ?

ജാനകി:

മോളേ…

നന്ദി​നി:

അതേ അമ്മേ, അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യാ​ത്ത​തു്. മരി​ച്ച​വ​രെ​ന്തി​നാ​ത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്യ​ണം? ഇവിടെ ജീ​വ​നു​ള്ള ഒരാളേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. മു​ത്ത​ച്ഛൻ. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്ത​തു്. പി​ന്നൊ​രാ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ഇള​യ​ച്ഛൻ. അദ്ദേ​ഹം ഈ വീ​ടു​വി​ട്ടു് പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇപ്പോൾ അമ്മ​യു​ടെ ഈ ചത്ത കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ കുറെ പ്രേ​ത​ങ്ങൾ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു. തമ്മിൽ കണ്ടു​മു​ട്ടു​മ്പോൾ നാ​യ്ക്ക​ളെ​പ്പോ​ലെ ഇളി​ക്കു​ക​യും കു​ര​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇള​യ​ച്ഛ​ന്റെ വാ​ക്കു് എത്ര സത്യ​മാ​യി​രു​ന്നു! ഒരു വശ​ത്തു​കൂ​ടി അന്യാ​യ​മാ​യി പണം സമ്പാ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ മറു​വ​ശ​ത്തു​കൂ​ടി മനു​ഷ്യ​ത്വം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് ആരും കണ്ടി​ല്ല.

ജാനകി:

മോളേ, നമ്മൾ സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല; നശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. നമു​ക്കി​തി​ലൊ​ന്നും പങ്കി​ല്ല. ഈ പാ​പ​ത്തി​നൊ​ന്നും നമ്മ​ളു​ത്ത​ര​വാ​ദി​ക​ളു​മ​ല്ല.

നന്ദി​നി:

അതു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് കാ​ര്യ​മി​ല്ല​മ്മേ… എന്റെ അമ്മ മരി​ച്ചി​ട്ടു് എത്ര കൊ​ല്ല​മാ​യി പറയൂ അമ്മേ?… ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്റെ അമ്മ പ്രേ​ത​മാ​യി​ട്ടു് എത്ര കൊ​ല്ല​മാ​യെ​ന്നാ​ണു്.

പു​റ​ത്തു് ചു​മ​യു​ടെ ശബ്ദം.

ജാനകി:

ആരാ​തു്? (മുൻ​പോ​ട്ടു​ചെ​ന്നു് നോ​ക്കു​ന്നു.)

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഞാ​നാ​ണു് (തല​മാ​ത്രം കാ​ണു​ന്നു.)

ജാനകി:

ആരു് രാ​മൻ​കു​ട്ടി​യോ? എവി​ട്യാ​യി​രു​ന്നു ഇതു​വ​രെ നീ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

എന്നോ​ടു് ആരും ഒര​ലോ​ഗ്യേ​ാം വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. പേ​ടി​ച്ചി​ട്ടാ ഞാ​ന​ന്നു് ഓടി​പ്പോ​യ​തു്. ഞാൻ കാറ് തു​ട​ക്യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പ​ളാ ഉണ്ണീ​ടെ നി​ല​വി​ളി. ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് നോക്കുമ്പം-​ഓ! അതു് പറയാൻ വയ്യ. പി​ന്നെ ഞാൻ ഒരു മി​നി​ട്ടി​വി​ടെ നി​ന്നി​ട്ടി​ല്ല.

ജാനകി:

നി​ന​ക്കെ​ന്താ​പ്പം ജോലി?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഞാൻ അന്നോ​ടെ വീ​ട്ടു​ജോ​ലി നിർ​ത്തി. ഇപ്പം കച്ചോ​ടാ​ണു്.

ജാനകി:

കച്ചോ​ടോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അതേ, കു​റ​ച്ചു് നി​ല​ക്ക​ട​ല​വാ​ങ്ങി വറ​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ കു​റ​ച്ചു് ചക്ക​ര​മു​ട്ടാ​യി ഉണ്ടാ​ക്കും. എന്നി​ട്ടു് എതെ​ങ്കി​ലും സ്കൂ​ളി​ന്റെ പടി​ക്കൽ പോ​യി​രി​ക്കും. കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു് ചക്ക​ര​മു​ട്ടാ​യീം നെ​ല​ക്ക​ട​ലിം വലിയ ഇഷ്ടാ. വൈ​കു​ന്നേ​രാ​വു​മ്പം അഞ്ചെ​ട്ടണ കി​ട്ടും. ഏതെ​ങ്കി​ലും ഹോ​ട്ട​ലിൽ കയറി ഒരു ഊണു​ക​ഴി​ക്കും. പീ​ടി​ക​ത്തി​ണ്ണേ​ലു് കി​ട​ക്കും… (ഒരു പൊതി നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.) ഇതാ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​ക്കും ഉണ്ണി​യ്ക്കും​കൂ​ടി കൊ​ടു​ക്ക​ണം.

ജാനകി:

എന്താ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ ഇതു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

നി​ല​ക്ക​ട​ല​മു​ട്ടാ​യി​യാ. ഉണ്ണി കോ​ളേ​ജിൽ പോയോ? (നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി രാ​മൻ​കു​ട്ടി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് തല​പൊ​ക്കി നോ​ക്കു​ന്നു.) എനി​ക്കു് ഉണ്ണി​യെ കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. കോ​ളേ​ജ് വി​ട്ടു് വരു​ന്ന​വ​രെ നി​ല്ക്കാ​നും നേ​ര​ല്ലേ.

ജാനകി:

(ദുഃഖം) അവൻ കോ​ളേ​ജി​ലൊ​ന്നും പോ​കാ​റി​ല്ല രാ​മൻ​കു​ട്ടീ. അവ​നൊ​ട്ടും സു​ഖേ​ല്ല… അന്ന​ത്തെ പേടി അവനെ തകർ​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. (കണ്ണു​തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു)

നന്ദി​നി:

(ക്ഷീ​ണി​ച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ) ആരാ​മ്മേ അതു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

(നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു്) അല്ലാ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി ഇവി​ടെ​ണ്ടോ?

മു​മ്പോ​ട്ടു് ചെ​ല്ലു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ പാ​ര​വ​ശ്യം കണ്ടു് അമ്പ​ര​ക്കു​ന്നു.

നന്ദി​നി:

(ക്ഷീ​ണി​ച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ) എന്താ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, അറി​യ്യോ? ഈ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ അറി​യ്യോ? നീ​യെ​ന്തേ പോ​ന്ന​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

നി​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ കാണാൻ.

ജാനകി:

മോളേ, ഇപ്പ​ഴെ​ങ്കി​ലും നമ്മ​ളെ​യൊ​ക്കെ അവ​നോർ​ത്തി​ല്ലേ? എത്ര കാ​ല​മാ​യി രാ​മൻ​കു​ട്ടീ നീ​യി​വി​ടു​ന്നു് പോ​യി​ട്ടു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഒരു കൊ​ല്ലം തി​ക​ച്ചാ​യി.

ജാനകി:

കാലം പോ​യ​തൊ​ന്നും ഞങ്ങ​ള​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.

നന്ദി​നി:

നീ രാ​ജേ​ട്ട​നെ എവി​ടേ​ങ്ക്ലും​വെ​ച്ചു് കണ്ടോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഞാൻ ദി​വ​സോം കാ​ണാ​റു​ണ്ടു്. ചെ​റ​വ​ക്ക​ത്തെ ഓട്ടു​ക​മ്പ​നീ​ലാ പണി.

നന്ദി​നി:

ഉവ്വോ? (അല്പം ചൈ​ത​ന്യ​ത്തോ​ടെ നി​വർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.) ഉവ്വോ? രാ​ജേ​ട്ടൻ തടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

മെ​ലി​ഞ്ഞു് ഈർ​ക്കി​ല​പോ​ലെ​ണ്ടു്.

നന്ദി​നി:

(നെ​ടു​വീർ​പ്പു്) ഇനി നീ രാ​ജേ​ട്ട​നെ കണ്ടാൽ ഈ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് പറയൂ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

(അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ) മോളേ!

നന്ദി​നി:

അല്ലെ​ങ്കിൽ വേണ്ട; ഒന്നും പറ​യേ​ണ്ട. ഇനി ഈ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി മരി​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്? ജീ​വി​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്? ഒന്നും പറേ​ണ്ട കേ​ട്ടോ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ; രാ​ജേ​ട്ട​നെ​ങ്കി​ലും സു​ഖ​മാ​യി ജീ​വി​ക്ക​ട്ടെ…

പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ഹോൺ കേൾ​ക്കു​ന്നു!

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

(പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു്) അമ്മോ യജ്മാ​ന​നാ​ണോ വരു​ന്ന​തു്?

ജാനകി:

ആയി​രി​ക്കും.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

എന്നാൽ ഞാൻ പോ​ട്ടെ. കണ്ടാൽ എന്നെ ചീ​ത്ത​പ​റ​യും.

മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു.

ജാനകി:

ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കൊ​ക്കെ ഇങ്ങോ​ട്ടു് വരണം രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അ. (പോ​കു​ന്നു.)

നന്ദി​നി:

അമ്മേ, ഞാൻ അക​ത്തു് ചെ​ന്നു് കി​ട​ക്ക​ട്ടെ. (പോകാൻ വേ​ണ്ടി അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. ജാനകി സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു.)

നന്ദി​നി:

വേ​ണ്ട​മ്മേ… ഞാൻ നട​ന്നോ​ളാം. (എഴു​ന്നേ​റ്റു് പതു​ക്കെ നട​ന്നു് പോ​കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു് ഉണ്ണി​യു​ടെ കര​ച്ചിൽ)

ഉണ്ണി:

അമ്മേ… അമ്മേ… അയ്യോ… അമ്മേ…

പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഓടി​വ​രു​ന്നു. ചു​റ്റും നോ​ക്കു​ന്നു. കി​ത​യ്ക്കു​ന്നു. അമ്മ​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് പറ​യു​ന്നു അമ്മേ മു​ത്ത​ച്ഛൻ… മു​ത്ത​ച്ഛൻ (കണ്ണു് മു​റു​ക്കി അട​യ്ക്കു​ന്നു. വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

എന്താ മോനേ ഇതു്? ഏ? എന്തൊ​രു പേ​ടി​യാ​ണി​തു്. മരി​ച്ചു​പോയ മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ എന്തി​നു് പേ​ടി​ക്ക​ണം?

ഉണ്ണി:

(കണ്ണു് തു​റ​ക്കാ​തെ) ഇല്ല​മ്മേ, മു​ത്ത​ച്ഛൻ മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഇപ്പ ഞാൻ കണ്ടു.

ജാനകി:

(തേ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു്) മോനേ, ഉണ്ണീ ഉണ്ണീ.

ഉണ്ണി:

(പതു​ക്കെ കണ്ണു​തു​റ​ക്കു​ന്നു. പേ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അമ്മ ഇവിടെ ഇരി​യ്ക്കൂ. അമ്മ എവി​ടേം പോ​ക​രു​തു്. മു​ത്ത​ച്ഛൻ വരും. (ജാനു സോ​ഫ​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

ഇങ്ങ​നെ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ച്ചാ​ലോ മോനേ; ഇവിടെ വേ​ല​ക്കാ​രി​ല്ല; വീ​ട്ടി​ലെ പണി​തീ​ര​ണ്ടെ? അച്ഛ​നു് ഊണു് കൊ​ടു​ക്ക​ണ്ടെ?

ഉണ്ണി:

അമ്മ പോ​ണ്ടാ.

ജാനകി:

എന്റെ മോ​നും​കൂ​ടി അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്ക് പോരൂ. അവിടെ അമ്മ ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന​തും നോ​ക്കി ഇരി​ക്കാ​ലോ.

ഉണ്ണി:

അക​ത്തു് ഞാൻ വരി​ല്ല. മു​ത്ത​ച്ഛ​നു​ണ്ടാ​വും. (പേ​ടി​യോ​ടെ ചു​റ്റും നോ​ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

മോ​നൊ​രു കാ​ര്യം ചെ​യ്യൂ. (പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് ചൂ​ണ്ടി) അച്ഛ​ന്റെ മു​റി​യിൽ കയറി ഇരു​ന്നോ​ളൂ. അമ്മ പു​റ​ത്തു് നി​ന്നു് പൂ​ട്ടാം. ഒന്നും പേ​ടി​ക്കാ​നി​ല്ല.

ഉണ്ണി:

വേണ്ട; അച്ഛൻ വരും.

ജാനകി:

അച്ഛ​നേം പേ​ടി​യാ​ണോ?

ഉണ്ണി:

അധികം പേടി അച്ഛ​നെ​യാ​ണു്.

ജാനകി:

ഇങ്ങ​നെ എല്ലാ​വ​രേ​യും പേ​ടി​ച്ചാ​ലോ?

ഉണ്ണി:

എനി​ക്കു് ഇള​യ​ച്ഛ​നെ പേ​ടി​യി​ല്ല.

ജാനകി:

അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്തു് പ്ര​യോ​ജ​നം?

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛ​നി​നി ഇവിടെ വരി​ല്ലേ അമ്മേ?

ജാനകി:

ഇന്നു് രാ​വി​ലെ ഇള​യ​ച്ഛ​നു് നീ​യൊ​രു കത്തെ​ഴു​തി അയ​ച്ച​തു് മറ​ന്നോ?

ഉണ്ണി:

ഞാനോ?

ജാനകി:

അതേ.

ഉണ്ണി:

കത്തെ​ഴു​തി​യോ?

ഉണ്ണി:

ഉവ്വു്.

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛ​നോ?

ജാനകി:

ആ, മോനേ.

ഉണ്ണി:

വേ​ണ്ട​മ്മേ വേണ്ട (ഞെ​ട്ടു​ന്നു) വേണ്ട, (കണ്ണു​തു​റി​ച്ചു് മി​ഴി​ക്കു​ന്നു.) ഇള​യ​ച്ഛൻ വര​ണ്ടാ… വന്നാൽ തൂ​ങ്ങി​മ​രി​ക്കും. (മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് തന്ന​ത്താൻ പറ​യു​ന്നു.) ഒരു ദിവസം ഒരു കയ​റെ​ടു​ത്തു് കു​രു​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കും. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് കയ​റി​നി​ല്ക്കും. (എഴു​ന്നേ​റ്റു് നി​ല്ക്കു​ന്നു; കഴു​ത്തു് മുൻ​പോ​ട്ടു് നീ​ട്ടു​ന്നു) ആ കു​രു​ക്കിൽ തല​യി​ട്ടു് ഞാനും തൂ​ങ്ങി മരി​ക്കും.

ജാനകി:

(ഉറ​ക്കെ പരി​ഭ്ര​മ​വും വേ​ദ​ന​യും കലർ​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ) മോനെ ഉണ്ണീ (പി​ടി​ച്ചു് അടു​ത്തി​രു​ത്തു​ന്നു) എന്താ നീ പറ​ഞ്ഞ​തു്? നി​ന​ക്ക​മ്മ​യോ​ടൊ​ത്തി​രി സ്നേ​ഹ​ല്ലേ? ഇല്ലേ മോനേ? ഈ അമ്മ ആരുടെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കും? ആരെ വി​ളി​ക്കും മോ​നേ​ന്നു് (പി​ടി​ച്ചു് കു​ലു​ക്കു​ന്നു.) ഉണ്ണീ.

ഉണ്ണി:

വേ​ണ്ട​മ്മേ, ഇള​യ​ച്ഛൻ വരണ്ട. വന്നാൽ… (മു​ഖ​ത്തു് ഭീതി നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

വന്നാൽ?

ഉണ്ണി:

അച്ഛൻ ശകാ​രി​ക്കും.

ജാനകി:

ഇല്ല മോനെ.

ഉണ്ണി:

തല്ലും.

ജാനകി:

ഇല്ല.

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛ​നും തൂ​ങ്ങി​മ​രി​ക്കും. വേ​ണ്ട​മ്മേ, ഇള​യ​ച്ഛൻ വര​ണ്ടാ.

ജാനകി:

(ഉണ്ണി​യു​ടെ താടി പി​ടി​ച്ചു് മുഖം തന്റെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഉണ്ണീ എന്റെ മോ​നൊ​ന്നു് ചി​രി​ക്കൂ. ഈ അമ്മ​യോ​ടു് ചി​രി​ച്ചി​ട്ടെ​ത്ര കാ​ലാ​യി?

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛൻ വന്നാൽ അച്ഛൻ തല്ല്വോ?

ജാനകി:

ഇല്ല മോനേ; അച്ഛ​ന്റെ ഇഷ്ട​പ്ര​കാ​ര​ല്ലേ മോൻ കത്തെ​ഴു​തി​യ​തു്. മോൻ കത്തെ​ഴു​തി​യാൽ ഇള​യ​ച്ഛൻ തീർ​ച്ച​യാ​യും വരൂ​ന്നു് അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞു. അങ്ങി​നെ എഴുതി.

ഉണ്ണി:

ഞാനോ?

ജാനകി:

അതേ.

ഉണ്ണി:

കത്തെ​ഴു​തി​യോ?

ജാനകി:

ഉവ്വു്.

ഉണ്ണി:

എനി​ക്കെ​ഴു​ത്ത​റി​യ്യോ അമ്മേ?

ജാനകി:

(തേ​ങ്ങു​ന്നു) ഈശ്വ​രാ, അറി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നൊ​രു പാ​പ​വും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലേ. ഇതെ​ന്തൊ​രു ശി​ക്ഷ​യാ​ണു്?

ഉണ്ണി:

അമ്മേ, വെ​ളി​ച്ചം വേണം; വെ​ളി​ച്ചം. വേഗം.

കണ്ണു് മു​റു​ക്കി​യ​ട​യ്ക്കു​ന്നു. ജാനു തേ​ങ്ങു​ന്നു. പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു. ഷി​ക്കാ​റി​യു​ടെ വേഷം. വല​ത്തെ തോളിൽ ഒരു തോ​ക്കു്. ഇട​ത്തെ തോളിൽ ഒരു ബാഗ് തൂ​ക്കി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ കൈയിൽ വെ​ടി​വെ​ച്ചു​കൊ​ന്ന രണ്ടു് വെ​ള്ള​ക്കൊ​ക്കു​ക​ളെ തൂ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ ഒരു കൊ​ല്ലം പ്ര​ഭാ​ക​ര​നിൽ വലിയ മാ​റ്റം വരു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. തല​മു​ടി മു​ക്കാ​ലും നര​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. മു​ഖ​ത്തു് ചു​ളി​വു​കൾ വീ​ണി​ട്ടു​ണ്ടു്. കണ്ണിൽ ക്രൂ​ര​ത​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് അസ്വ​സ്ഥ​ത​യാ​ണു്. കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം കേ​ട്ടു് ജാനു തല പൊ​ക്കി നോ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നെ കണ്ടു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തോ​ളി​ലെ തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് നി​ല​ത്തു് കു​ത്തി​നിർ​ത്തു​ന്നു. ആ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ഉണ്ണി കണ്ണു് തു​റ​ക്കു​ന്നു. വെ​ള്ള​ത്തൂ​വ​ലിൽ രക്ത​മൊ​ലി​പ്പി​ച്ചു് തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​ക​ളെ​ക്ക​ണ്ടു് ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ന്നു. കണ്ണു​പൊ​ത്തി വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(പക്ഷി​ക​ളെ നി​ല​ത്തി​ട്ടു് തോ​ളിൽ​നി​ന്നു് ബാ​ഗെ​ടു​ത്തു് സോ​ഫ​യിൽ വെ​ച്ചു് തോ​ക്കു് ചാ​രി​വെ​ച്ചു് ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഒരു സി​ഗ​ര​റ്റും പു​ക​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.)

ജാനകി:

(കൊ​ക്കു​ക​ളെ നോ​ക്കി) ഇനി ഈ രാ​ത്രി ഇതെ​ന്തു് ചെ​യ്യും?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഒന്നും ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല.

ജാനകി:

ഇവ​നെ​ന്നെ അന​ങ്ങാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ഇരി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു് ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കു​ന്നു. (ഉണ്ണി അമ്മ​യെ ബല​മാ​യി കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) എന്തേ ഉച്ച​യ്ക്കൂ​ണു് കഴി​ക്കാൻ വരാ​ഞ്ഞ​തു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വന്നി​ല്ല.

ജാനകി:

എവി​ടു​ന്നൂ​ണു് കഴി​ച്ചു?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

കഴി​ച്ചി​ല്ല.

ജാനകി:

കഴി​ച്ചി​ല്ല? ഊണി​വി​ടെ​യു​ണ്ടു്. (ഉണ്ണി​യു​ടെ പി​ടി​വി​ടു​വി​ച്ചു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി മുഖം പൊ​ത്തി ഇരി​ക്കു​ന്നു. ജാനു നി​ല​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​ക​ളെ തൂ​ക്കി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഇവൻ സമ്മ​തി​ച്ചെ​ങ്കിൽ വേ​ഗ​ത്തിൽ ഞാ​നി​തു് പാകം ചെ​യ്യാം. എന്നി​ട്ടൂ​ണു​ത​രാം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതു് പാകം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല.

ജാനകി:

പി​ന്നെ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

മാംസം കഴി​ക്കാ​നു​ള്ള കൊ​തി​കൊ​ണ്ട​തി​നെ കൊ​ന്ന​ത​ല്ല.

ജാനകി:

നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​നു് കൊ​ന്ന​താ​ണാ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതേ, അല്ലാ​തെ കൊ​ന്ന​തി​നെ മു​ഴു​വൻ എനി​ക്കു് തി​ന്നാൻ പറ്റി​ല്ല. ഞാ​നി​ന്നു് കു​റു​ന​രി​യെ, പൂ​ച്ച​യെ, കാ​ക്ക​യെ എന്തി​നു് കണ്ണിൽ​ക്ക​ണ്ട ജന്തു​ക്ക​ളെ മു​ഴു​വൻ കൊ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

ജാനകി:

എന്തി​നീ പാ​പ​മി​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്യ​ണം?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പാപമോ? മോ​ക്ഷം കൊ​ടു​ത്ത​താ​ണു്; മോ​ക്ഷം. ജീ​വി​ക്കു​ക​യെ​ന്ന വി​ഷ​മ​മു​ണ്ട​ല്ലോ, അതിൽ​നി​ന്നു് മോചനം കൊ​ടു​ക്കുക. ജാനൂ, അതെ​ടു​ത്തു് വലി​ച്ചെ​റി​യൂ.

ജാനകി:

വേണ്ട; എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ഞാ​നി​തി​നെ പാ​ക​പ്പെ​ടു​ത്താം. ഏതാ​യാ​ലും കൊ​ന്നി​ല്ലേ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പി​ന്നേ​യും അതു​ത​ന്നെ പറ​യു​ന്നോ? ഞാൻ കൊ​ന്ന​തി​നെ മു​ഴു​വൻ തി​ന്നാ​നെ​നി​ക്കു് പറ്റി​ല്ല. അങ്ങി​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ എന്റെ അച്ഛ​നേ​യും ഞാൻ തി​ന്നേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. (ജാനകി ഞെ​ട്ടു​ന്നു. അല്പ​സ​മ​യ​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത)

ജാനകി:

അച്ഛ​നെ ആരും കൊ​ന്ന​ത​ല്ല​ല്ലോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഞാൻ കൊ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു് ജന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പറ​യു​ന്നി​ല്ലേ? നി​ന​ക്കും ആ അഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ലേ?

ജാനകി:

ഇല്ല. അച്ഛൻ തന്ന​ത്താൻ മരി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. പി​ന്നെ എനി​ക്കെ​ങ്ങി​നെ ആ അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​വും?

ഉണ്ണി:

(കണ്ണു​പൊ​ത്തിയ കൈ​യെ​ടു​ക്കാ​തെ വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അമ്മെ, അമ്മെ, എന്നെ തൊ​ട്ടി​രി​ക്കൂ. ഇരി​ക്കൂ അമ്മേ (ജാനകി പക്ഷി​ക​ളെ നി​ല​ത്തി​ട്ടു് ഉണ്ണി​യു​ടെ അടു​ത്തു് ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.) അമ്മ പോ​ണ്ടാ; മു​ത്ത​ച്ഛൻ വരും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ നി​ല​ത്തു് കി​ട​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​ക​ളെ തൂ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് പു​റ​ത്തേ​ക്കെ​റി​യു​ന്നു. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ സി​ഗ​റ്റു​കു​റ്റി​യും. ഉടനെ മറ്റൊ​രു സി​ഗ​റ​റ്റെ​ടു​ത്തു് കൊ​ളു​ത്തു​ന്നു. ഇനി​യ​ങ്ങ​ട്ടു് സി​ഗ​റ​റ്റ് വലി​ക്കാ​തെ പ്ര​ഭാ​ക​ര​നെ രം​ഗ​ത്തു് കാ​ണി​ല്ല. ഏതാ​ണ്ടു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ ചു​രു​ട്ടു​വ​ലി​യെ ഓർ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മട്ടി​ലാ​ണു്. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ സോ​ഫ​യിൽ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ശ്ശ​ബ്ദത.

ജാനകി:

(ആരോ​ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ പറ​യു​ന്നു.) നേ​രം​പോ​ക്കി​നു് ജന്തു​ക്ക​ളെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​തു് നിർ​ത്ത​ണം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വയ്യ. ജീവൻ വെ​ടി​യു​ന്ന​തിൽ ശരീ​ര​ത്തി​നോ ശരീരം വെ​ടി​യു​ന്ന​തിൽ ജീവനോ വിഷമം? അതാ​ണു് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു്.

ജാനകി:

പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടെ​ന്താ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

കേൾ​ക്കൂ. ഞാ​നി​ന്നു് ഒരു നായയെ കൊ​ന്നു. (കൊ​ല്ലുക, മരി​ക്കുക എന്നീ വാ​ക്കു​കൾ കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ണി ഞെ​ട്ടു​ക​യും അമ്മ​യെ മു​റു​കെ പി​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.) മേ​ലാ​കെ ചൊ​റി​പി​ടി​ച്ചു് രോമം കൊ​ഴി​ഞ്ഞു, എല്ലു​ന്തി, നട​ക്കാ​നും​കൂ​ടി വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്നൊ​രു നായ. ജീ​വി​തം അതി​നൊ​രു ഭാ​ര​മാ​ണു്. ആരും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​നി​ല്ല. കണ്ടാൽ ആരും കല്ലെ​റി​യും. അങ്ങ​നെ ഒരു നായ; അതി​നു് മോചനം കൊ​ടു​ക്കാൻ ഞാൻ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് നി​റ​യൊ​ഴി​ച്ചു; കു​റി​ക്കു് കൊ​ണ്ടു. അതി​ന്റെ നി​ല​വി​ളി​യും, പി​ട​ച്ചി​ലും, മര​ണ​വെ​പ്രാ​ള​വും കണ്ടാൽ ചി​രി​വ​രും. ഇവിടെ വേർ​പി​രി​യാ​നു​ള്ള വിഷമം ജീവനോ; ശരീ​ര​ത്തി​ന്നോ? (ജാനു അന്തം​വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തു​ടർ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​തു് വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ജാനകി കേൾ​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യ​ല്ല. അങ്ങി​നെ പറ​യു​ന്നു. അത്ര​ത​ന്നെ.) ആത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള വഴി​യ​റി​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ആ നായ അങ്ങി​നെ അല​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും വെടി കൊ​ണ്ട​പ്പോൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു… കി​ട​ന്നു് പു​ള​ഞ്ഞു… ആരാ​ണു് കര​ഞ്ഞ​തു്? ജീവനോ, ശരീ​ര​മോ? അതാ​ണു് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. അതു് കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചാൽ എല്ലാ​റ്റി​നും ഉത്ത​ര​മാ​യി. അതു് ഞാൻ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കും. (കൈ​നീ​ട്ടി തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് അരി​ക​ത്തു് വെ​ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

കൊ​ല​യും മര​ണ​വു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും പഠ​യാ​നി​ല്ലേ? ഒന്നും പറ​യാ​നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നമു​ക്കു് മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കാം. (പ്ര​ഭാ​ക​രൻ സോ​ഫ​യി​ലേ​ക്കു് ചാ​രി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പ​നേ​ര​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത)

ജാനകി:

ഊണു് കഴി​ക്ക​ണ്ടെ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതി​ലു​മു​ണ്ടു് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട ഒരു കാ​ര്യം. ഉണ്ണു​ന്ന​തു് ശരീ​ര​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യോ ജീ​വ​നു​വേ​ണ്ടി​യോ?

ജാനകി:

തല്ക്കാ​ലം എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഊണു​ക​ഴി​ക്ക​ണം. അതേ പറ​യാ​നു​ള്ളു.

പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ഹോൺ കേൾ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് ഒരു മാ​റ്റ​വു​മി​ല്ല. കാറ് നി​ല്ക്കു​ന്നു. വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്നു. അട​യ്ക്കു​ന്നു.

ജാനകി:

പടി​ക്കൽ കാറ് നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നി​ല്ക്ക​ട്ടെ!

ജാനകി:

ഇങ്ങോ​ട്ടാ​രോ വരു​ന്ന​താ​വും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വര​ട്ടെ?

ജാനകി:

ഞാ​ന​ക​ത്തേ​ക്കു് പോ​യ്ക്ക​ള​യാം.

ഉണ്ണി:

(അമ്മ​യെ മുറകെ പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) അമ്മ പോണ്ട.

ജാനകി:

മോനേ, ആരോ വരു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഉണ്ണി:

അമ്മ പോണ്ട.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അവി​ടെ​യി​രു​ന്നോ​ളൂ. അവൻ ബഹ​ളം​കൂ​ട്ടും.

മൂ​ന്നാം​രം​ഗ​ത്തിൽ വന്ന അതിഥി മി. സ്റ്റീ​ഫൻ… അതേ വേ​ഷ​ത്തിൽ കൈയിൽ ഫയ​ലു​ക​ളും മറ്റു​മാ​യി വരു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല

സ്റ്റീ​ഫൻ:

ഗു​ഡീ​വി​നി​ങ്!

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(മു​ഖ​ത്തു് യാ​തൊ​രു ഭാ​വ​ഭേ​ദ​വും പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കാ​തെ) ഗു​ഡീ​വി​നി​ങ്.

ജാനു തല​താ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

(പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ അടു​ത്തു് സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി​യേ​യും ജാ​നു​വി​നേ​യും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി) മക​ന​ല്ലേ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

മറ്റേ​തു് ഭാ​ര്യ​യും.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

(അല്പം ഒരി​ളി​ഭ്യ​ത​യോ​ടെ) ഇത്ര​യും വലിയ ഒരു കു​ട്ടി ഇങ്ങി​നെ അമ്മ​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതേ! സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു്.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

ഫീ​വ​റാ​ണോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

യെസ്! നോ​ട്ട് ഫി​സി​ക്കൽ, ബട്ട് മെ​ന്റൽ.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

മെ​ന്റൽ!

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അവ​നൊ​രു് മെ​ന്റൽ ഷോ​ക്ക് തട്ടി അന്നു​മു​തൽ പേ​ടി​യാ​ണു്. അകാ​ര​ണ​മായ പേടി.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

അധി​ക​കാ​ല​മാ​യോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഏതാ​ണ്ടൊ​രു് കൊ​ല്ല​മാ​യി. നമ്മു​ടെ കമ്പ​നി തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു്…

സ്റ്റീ​ഫൻ:

ഒരു കൊ​ല്ലം തി​ക​യു​ന്നു. ഈ 25th ന്നാ​ണു് ആന്വൽ ഡേ സെ​ലി​ബ​റേ​ഷൻ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ശരി; എന്നാൽ തി​ക​ച്ചും ഒരു കൊ​ല്ല​മാ​യി. കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ലം ഇതേ​ദി​വ​സം ഇവിടെ ഒരു സൂ​യി​സൈ​ഡ് നട​ന്നു.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. മി. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ​ത​ന്നെ​യ​ല്ലെ പറ​ഞ്ഞ​തു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സർ​വ​ന്റ്…

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ഭാവം കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം പൂ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു.) ഞാ​ന​ന്നു് നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞ​തു് അങ്ങി​നെ​യാ​യി​രു​ന്നോ? ഓ ഹോ! പക്ഷേ; കു​റ​ച്ചു് വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്. ആത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്ത​തു് എന്റെ അച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

യുവർ ഫാദർ? (അദ്ഭു​തം)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതേ, എന്റെ അച്ഛൻ. കയ​റിൻ​തു​മ്പിൽ കി​ട​ന്നാ​ടു​ന്ന ശവം ഇവ​നാ​ണു് ആദ്യം കണ്ട​തു്. (ഉണ്ണി വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു; അമ്മ​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ജാനു സാ​രി​ത്തു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു് കണ്ണു​തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

സർ​വ​ന്റ്സി​നെ കി​ട്ടാൻ വിഷമം. ആരും ഇവിടെ വരാ​റി​ല്ല. എനി​ക്കൊ​രു ബ്ര​ദ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ പി​ണ​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

ഏറ്റ​വും വലിയ മെ​ന്റൽ​ഷോ​ക്ക് നി​ങ്ങൾ​ക്കാ​ണു​ണ്ടാ​കേ​ണ്ട​തു്. ഇട​യ്ക്കു് ഒന്നു് ചോ​ദി​ച്ചോ​ട്ടെ? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ്രദർ കാ​ഴ്ച​യിൽ നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്താ കാ​ര്യം?

സ്റ്റീ​ഫൻ:

(അല്പം ആലോ​ചി​ച്ചു്) അതെ സം​ശ​യ​മി​ല്ല. അന്നു് ഞാ​നി​വി​ടെ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആൾ അതു​ത​ന്നെ. ശരി​യാ​ണു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്തു്?

സ്റ്റീ​ഫൻ:

അതു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ്ര​ദർ​ത​ന്നെ. ഞാ​നി​ന്ന​ലേ​യും കണ്ടു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(വി​കാ​ര​ശൂ​ന്യ​നാ​യി) എവിടെ?

സ്റ്റീ​ഫൻ:

ഞാ​നൊ​രു് കോൺ​ട്രാ​ക്ടർ​കൂ​ടി​യാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇല്ല.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

ഞാ​നി​പ്പോൾ നി​ര​ത്തു​പ​ണി​യു​ടെ കോൺ​ട്രാ​ക്ട് എടു​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ്ര​ദ​റെ​പ്പോ​ലെ ഒരാൾ അവിടെ മേ​സ്തി​രി​യാ​യി ജോലി ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടു്. അതെ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ്ര​ദർ​ത​ന്നെ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ആയി​രി​ക്കും. ഞാ​ന​വ​നെ കണ്ടി​ട്ടു് വള​രെ​യാ​യി.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

പി​ന്നെ ഒരു കാ​ര്യം. വളരെ ഇം​പോർ​ട്ട​ന്റാ​ണു്. നമ്മു​ടെ കമ്പ​നി ആക്ടി​വി​റ്റി​യി​ലൊ​ന്നും നി​ങ്ങൾ പങ്കെ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു് പോ​രെ​ന്നു് പറ​യാ​നാ​ണു് ഞാൻ വന്ന​തു്. ഈ 25th ആന്വൽ​ഡേ​ക്കു് തീർ​ച്ച​യാ​യും വരണം. കു​റ​ച്ചു് ആക്ടീ​വ് ആവു​ക​യും വേണം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ആക്ടീ​വ്! ഡെ​ഫ​നി​റ്റി​ലി. ബൈ ദ ബൈ മി. സ്റ്റീ​ഫ​നു് ഷൂ​ട്ടി​ങ് ഇഷ്ട​മാ​ണോ?

സ്റ്റീ​ഫൻ:

ഇല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എനി​ക്കൊ​രു നല്ല തോ​ക്കു് വേണം. എവിടെ കി​ട്ടും?

സ്റ്റീ​ഫൻ:

(അടു​ത്തു​ള്ള തോ​ക്കു​നോ​ക്കി) ഇതെ​ന്താ​ണു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇതു​കൊ​ണ്ടു് രണ്ടു​പ്രാ​വ​ശ്യ​മേ വെ​ടി​വെ​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കൂ.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

അതു പോരെ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പോര, ചി​ല​പ്പോൾ തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ നി​റ​യൊ​ഴി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. വെ​ടി​വെ​ക്കു​ന്ന​തു് കൊ​ല്ലാ​നാ​ണ​ല്ലോ. ഉദ്ദേ​ശം തി​ക​ച്ചും നി​റ​വേ​റ്റ​ണം.

സ്റ്റീ​ഫൻ:

അതു​കൊ​ള്ളാം. ഷി​ക്കാ​റിൽ വലിയ കമ്പ​മു​ള്ള എന്റെ ഒരു ഫ്ര​ണ്ട് ഉണ്ടു്. ഞാ​ന​യാ​ളോ​ടു് അന്വേ​ഷി​ക്കാം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

താ​ങ്ക്സ്!

സ്റ്റീ​ഫൻ:

(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) ഡോ​ണ്ട് ഫർ​ഗ​റ്റ് 25th.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നോ!

സ്റ്റീ​ഫൻ:

ഗു​ഡ്നൈ​റ്റ്!

പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അന​ങ്ങാ​തെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. സി​ഗ​റ​റ്റു​വ​ലി​യിൽ മാ​ത്ര​മേ ശ്ര​ദ്ധ​യു​ള്ളു. കനത്ത നി​ശ്ശ​ബ്ദത. അതി​ഥി​യു​ടെ കാർ പോ​കു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ജാനകി മു​ഖ​മു​യർ​ത്തു​ന്നു.

ജാനകി:

ഉണ്ണ​ണ്ടെ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഉണ്ണാൻ തോ​ന്നു​മ്പോൾ പറയാം. ഉണ്ണി രാ​ഘ​വ​നു് കത്തെ​ഴു​തി​യോ?

ജാനകി:

എഴുതി.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

കൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ചോ?

ജാനകി:

കൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ചു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്നി​ട്ടു്?

ജാനകി:

ഡ്രൈ​വ​റാ​ണു് കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു് കൊ​ടു​ത്ത​തു്. കാറും കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്തു് പറ​ഞ്ഞു?

ജാനകി:

കത്തു് വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി; അത്ര​മാ​ത്രം.

നി​ശ്ശ​ബ്ദത, പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് കാ​ഞ്ചി വലി​ച്ചു​വി​ടു​ന്നു. അതു് ടക്ക്, ടക്ക് എന്ന ഒച്ച​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇന്ന​ലെ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​ണ്ടാ​യി. രണ്ടു് അരി​പ്രാ​വു​കൾ, തൊ​ട്ടു​രു​മ്മി അമ്പ​ല​ന​ട​ക്ക​ലെ ആലി​ന്മേൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ഒന്നു് മറ്റൊ​ന്നി​ന്റെ തൂ​വ​ലു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ കൊ​ക്കി​ട്ടു് ചൊ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ചാ​ഞ്ഞും ചരി​ഞ്ഞും നോ​ക്കി രസി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് (വെ​ടി​വെ​ക്കും​പോ​ലെ തോ​ക്കു​യർ​ത്തി ലക്ഷ്യം​വെ​ച്ചു് കാ​ഞ്ചി​വ​ലി​ച്ചു് വി​ടു​ന്നു.) ടക്! രണ്ടും കറ​ങ്ങി​ക്ക​റ​ങ്ങി നി​ല​ത്തു​വീ​ണു. ഒന്നു് പി​ട​ച്ച​തു​പോ​ലു​മി​ല്ല. വേർ​പി​രി​യു​ന്ന​തിൽ ശരീ​ര​ത്തി​നും ജീ​വ​നു​മി​ല്ല വൈ​ഷ​മ്യം. (അല്പ​നി​മി​ഷം ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു. ഒരു വലിയ തത്ത്വം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​മ​ട്ടിൽ തു​ട​രു​ന്നു.) മരണം അങ്ങ​നെ​യാ​വ​ണം.

സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ജാനകി ഇട​യ്ക്കി​ടെ ഉത്ക​ണ്ഠ​യോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒരു തവണ അങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അറി​യാ​തെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. കല​ശ​ലാ​യി പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.

ജാനകി:

ആ തോ​ക്കൊ​ന്നു് മാ​റ്റി​വെ​ക്കൂ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്തി​നു്?

ജാനകി:

(കൂ​ടു​തൽ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു) എന്തി​നാ ഇതെ​പ്പോ​ഴും കൈയിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(കാ​ര്യം ഏതാ​ണ്ടു് ഊഹി​ച്ച​മ​ട്ടിൽ) രാഘവൻ വരു​ന്നു​ണ്ടോ?

ജാനകി:

ഉണ്ടു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(മു​ഖ​ത്തു് പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചൊ​രു മാ​റ്റ​വു​മി​ല്ലാ​തെ) വര​ട്ടെ; അവ​നെ​ന്താ തോ​ക്കു് കാണാൻ പാ​ടി​ല്ലേ?

ജാനകി:

സത്യം പറയൂ, എന്നോ​ടു്, ഉണ്ണി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് കത്തെ​ഴു​തി​ച്ചു് വരു​ത്തി​യ​തെ​ന്തി​നാ​ണു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു് നി​ന​ക്കെ​ന്തു​വേ​ണം?

ജാനകി:

ഈശ്വ​ര​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു് അവി​വേ​ക​മൊ​ന്നും കാ​ട്ട​രു​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വി​വേ​കം കാ​ട്ടാ​നും പാ​ടി​ല്ല?

ജാനകി:

ഉണ്ണി​യോ​ടു​ള്ള സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം വരു​ന്ന​താ​വും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അല്ലാ​തെ എന്നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ ധരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്ക​ല​ത്ര എളു​പ്പ​മാ​ണോ? ആണോ ജാനൂ? എന്റെ ഭാ​ര്യ​യായ നീ​പോ​ലും എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് തു​റ​ന്നു് സമ്മ​തി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?

ജാനകി:

(എന്താ​ണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്, എന്താ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തെ​ന്ന​റി​യാ​തെ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.) തു​ട​ങ്ങി, പഴയ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പറയാൻ. പറ​ഞ്ഞു് പറ​ഞ്ഞു് ക്ഷോ​ഭി​ക്കും. ഞാൻ ആ കാ​ലു​പി​ടി​ച്ചു് സത്യം ചെ​യ്തു് എത്ര തവണ പറ​ഞ്ഞ​താ​ണു്. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റു​ന്നു.) ഞാ​നൊ​രി​ക്ക​ലും വഞ്ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു്. സ്കൂ​ളിൽ പഠി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ഏതു കു​ട്ടി​യും മന​സ്സി​ലൊ​രു മോഹം വെ​ച്ചു​പു​ലർ​ത്തും. അതൊ​രു് തെ​റ്റാ​ണോ? ആ മോഹം മന​സ്സിൽ​ത്ത​ന്നെ കി​ട​ന്നു് മരി​ക്കും… ഈശ്വ​ര​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു് ആ തോ​ക്കു് മാ​റ്റി​വെ​ക്കൂ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

രാഘവൻ അത്ര ഭീ​രു​വ​ല്ല. തോ​ക്കു​ക​ണ്ടു് പേ​ടി​ക്കാൻ.

ജാനകി:

ആരാ​യാ​ലും പേ​ടി​ക്കും; ഈ ഇരി​പ്പു​ക​ണ്ടാൽ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(പൊ​ള്ള​യായ ചിരി) രാഘവൻ പേ​ടി​ക്കി​ല്ല.

ജാനകി:

ഒരു​പ​ക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ടാൽ ഉണ്ണി​യു​ടെ അസുഖം ഭേ​ദ​മാ​യേ​യ്ക്കും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഭേ​ദ​മാ​വ​ട്ടെ.

ജാനകി:

അതി​നാ​ണോ കത്തെ​ഴു​തി വരു​ത്തി​യ​തു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതിനു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഈ വീടു് അവ​ന്റേ​താ​ണു് ഇവി​ടെ​യാ​ണ​വൻ താ​മ​സി​ക്കേ​ണ്ട​തു്.

ജാനകി:

(പക​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു) എനി​ക്കാ മു​ഖ​വും നോ​ട്ട​വും കാ​ണു​മ്പോൾ ഒട്ടും വി​ശ്വാ​സ​മാ​വു​ന്നി​ല്ല. എന്തൊ​ക്കെ​യോ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച മട്ടു​ണ്ടു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഉണ്ടോ? (സഞ്ചി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു തി​ര​യെ​ടു​ത്തു് തോ​ക്കിൽ നി​റ​യ്ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

ഉണ്ണി​യെ വി​ചാ​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും കഴി​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ മറ​ക്കൂ. ഈ വീ​ട്ടിൽ ഇത്തി​രി സന്തോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​വ​ട്ടെ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

രാഘവൻ സന്തോ​ഷ​വും​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്. (തോ​ക്കു് ഉയർ​ത്തി പു​റ​മേ​യ്ക്കു് ഉന്നം​വെ​യ്ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

(കൂ​ടു​തൽ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു) ഈശ്വ​രാ ഇനി​യു​മി​നി​യും എന്നെ എന്തി​നി​ങ്ങ​നെ പരീ​ക്ഷി​ക്ക​ണം?

അതു് പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് രാഘവൻ രം​ഗ​ത്തെ​ത്തു​ന്നു. അല്പം ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച തോ​ക്കി​നു് നേർ​ക്കാ​ണു് നട​ന്നു​വ​രു​ന്ന​തു്. എന്തും സം​ഭ​വി​ക്കാം. ജാനകി പേ​ടി​ച്ചു് മുഖം പൊ​ത്തു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി ഒന്നും അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടാ​ത്ത മട്ടിൽ രാഘവൻ നട​ന്നു് ഉണ്ണി​യു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തോ​ക്കു​മു​യർ​ത്തി പഴയ ലക്ഷ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. രാഘവൻ ഉണ്ണി​യു​ടെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഈ നേ​ര​മ​ത്ര​യും ഉണ്ണി കണ്ണു​പൊ​ത്തി കു​നി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

രാഘവൻ:

(സ്നേ​ഹ​പൂർ​വം വി​ളി​ക്കു​ന്നു) മോനേ, ഉണ്ണീ…

രാ​ഘ​വ​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ജാനകി മു​ഖ​മു​യർ​ത്തു​ന്നു.

ജാനകി:

മോനേ, ഇതാ ഇള​യ​ച്ഛൻ! നോ​ക്കൂ! നി​ന്റെ ഇള​യ​ച്ഛൻ!

ഉണ്ണി:

(മു​ഖം​പൊ​ത്തിയ കൈ മാ​റ്റി രാ​ഘ​വ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷം ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ സംശയം തീർ​ക്കാ​നെ​ന്ന​വി​ധം പതു​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) ഇള​യ​ച്ഛാ!

രാഘവൻ:

(കഠി​ന​വേ​ദ​ന​യോ​ടെ) മോനേ, നി​ന​ക്കെ​ന്നെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ?

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛാ! (എഴു​ന്നേ​റ്റു് കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.)

രാഘവൻ:

(ഉണ്ണി​യു​ടെ മൂർ​ധാ​വിൽ ചും​ബി​ക്കു​ന്നു.) മോനേ. മോനേ… (ജാനകി കണ്ണു് തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ഒന്നു് തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്നു; എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. തോ​ക്കു് കൈ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്. ഇട​തു​വ​ശ​ത്തെ—രാ​ഘ​വ​ന്റെ—മു​റി​യു​ടെ നേർ​ക്കു് നട​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്റെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു് അക​ത്തു് കട​ക്കു​ന്നു. ജാലകം തു​റ​ന്നി​ടു​ന്നു. ലൈ​റ്റി​ടു​ന്നു. മു​റി​യിൽ പഴയ വെ​ളി​ച്ചം വരു​ന്നു. ഉണ്ണി രാ​ഘ​വ​നെ തന്റെ അടു​ത്തു് പി​ടി​ച്ചി​രു​ത്തു​ന്നു.)

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛൻ ഇതു​വ​രെ എവി​ട്യാ​യി​രു​ന്നു?

രാഘവൻ:

അങ്ങ​നെ പോയി മോനേ.

ഉണ്ണി:

ഇനി ഇള​യ​ച്ഛൻ എവി​ടേം പോണ്ട. (രാഘവൻ മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല) പോ​വ്വോ ഇള​യ​ച്ഛാ? എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?

രാ​ഘ​വ​നെ കണ്ട​തോ​ടെ ഉണ്ണി​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തിൽ സ്പ​ഷ്ട​മായ മാ​റ്റ​ങ്ങൾ വരു​ന്നു. മുഖം പ്ര​സ​ന്ന​മാ​വു​ന്നു.

രാഘവൻ:

ഇള​യ​ച്ഛൻ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ; എന്റെ മോ​നി​ങ്ങ​നെ പര​വ​ശ​നാ​യ​തെ​ന്താ? കോ​ളേ​ജിൽ പോ​വാ​റി​ല്ലേ?

ഉണ്ണി:

മു​ത്ത​ച്ഛൻ വരും (മു​ഖ​ത്തു് പഴയ ഭാവം പ്ര​ക​ട​മാ​വു​ന്നു.)

രാഘവൻ:

ചെറിയ കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ വി​ഡ്ഢി​ത്തം പറ​യു​ന്നോ.

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛ​നി​വി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യാൽ വരി​ല്ല.

രാഘവൻ:

ഇങ്ങ​നെ വി​ഡ്ഢി​ത്തം കാ​ട്ട​രു​തു്; ഉണ്ണി കോ​ളേ​ജിൽ പോണം, പഠി​ക്ക​ണം, വലിയ ആളാ​വ​ണം. (ഉണ്ണി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.) എന്താ പോ​വി​ല്ലേ?

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛൻ ഇവിടെ ഉണ്ടാ​വ​ണം.

രാഘവൻ:

ഇള​യ​ച്ഛൻ ഇവിടെ ഉണ്ടാ​യാൽ?

ഉണ്ണി:

(സന്തോ​ഷം) കോ​ളേ​ജിൽ പോവും, പഠി​ക്കും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു് വാ​തി​ല്ക്കൽ നി​ന്നു് അല്പ​നേ​രം രാ​ഘ​വ​നേ​യും ഉണ്ണി​യേ​യും നോ​ക്കു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(വി​കാ​ര​ര​ഹി​ത​നാ​യി) ജാനു! (ഉണ്ണി​യു​ടെ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തിൽ വരു​ന്ന മാ​റ്റം കണ്ടു് സന്തോ​ഷി​ച്ചു് നി​ല്ക്കു​ന്ന ജാനകി അറി​യാ​തെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു; തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു.) ഉണ്ണാ​റാ​യി; ഊണെ​ടു​ത്തു​വെ​യ്ക്കൂ.

ഉണ്ണി:

ഉണ്ണാൻ ഞാനും ഇള​യ​ച്ഛ​നും ഒന്നി​ച്ചി​രി​ക്കും.

ജാനകി:

വേഗം വന്നോ​ളൂ. (അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പിറകെ പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും)

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛ​നു് ഉണ്ണ​ണ്ടെ?

രാഘവൻ:

വേണം.

ഉണ്ണി:

എത്ര കാ​ല​മാ​യി ഇള​യ​ച്ഛാ നമ്മ​ളൊ​ക്കെ ഒരു​മി​ച്ചി​രു​ന്നി​ട്ടു്. നന്ദി​ന്യേ​ട​ത്തി​യേ​യും വി​ളി​ക്ക​ണം. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.)

രാഘവൻ:

അവ​ളെ​വി​ടെ (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.)

ഉണ്ണി:

അക​ത്തു് കി​ട​പ്പാ​ണു്; എപ്പോ​ഴും ഇങ്ങ​നെ ഒരി​ട​ത്തു് കി​ട​ക്കും. (രണ്ടു​പേ​രും ചേർ​ന്നു് പി​ടി​ച്ചു് അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ എതിരെ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​നും പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും പര​സ്പ​രം ഒരു നി​മി​ഷം നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.) ഇള​യ​ച്ഛൻ വന്ന​തു് നന്ദി​ന്യേ​ട​ത്തി അറി​യി​ല്ല; ഞാൻ പോയി പറ​യ​ട്ടെ. ഇള​യ​ച്ഛാ? ഒട്ടും വി​ശ്വ​സി​ക്കി​ല്ല.

രാഘവൻ:

ഉണ്ണി വരൂ; നമു​ക്കൊ​രു​മി​ച്ചു​ചെ​ന്നു് കാണാം.

പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് തോ​ക്കു് പൊ​ട്ടു​ന്ന ശബ്ദം. ഉണ്ണി ഞെ​ട്ടു​ന്നു. രാഘവൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു; ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ജാനകി ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​പോ​ലെ അക​ത്തു​നി​ന്നോ​ടി​വ​രു​ന്നു. പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് ചു​റ്റും നോ​ക്കു​ന്നു. ഓടി പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പി​ന്നാ​ലെ രാ​ഘ​വ​നും ചെ​ല്ലു​ന്നു. വാ​തി​ല്ക്ക​ലെ​ത്തി മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കട​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന ജാനകി ഏതോ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ കാഴ്ച കണ്ടു് ഉഗ്ര​മാ​യി നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ബോ​ധം​കെ​ട്ടു് പി​റ​കോ​ട്ടു് ചാ​യു​ന്നു. രാഘവൻ മുൻ​പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി, ജാ​ന​കി​യെ താ​ങ്ങു​ന്നു. ഉണ്ണി ഭയ​പ്പെ​ട്ടു് വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു. പഴയ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ കാ​ട്ടു​ന്നു.

—യവനിക—