SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/tkn-theeppori-cover.jpg
View of Auvers, an oil on canvas painting by Vincent van Gogh (1853–1890).
രംഗം 6
കൊ​ല്ലം ഒന്നു് കഴി​ഞ്ഞു. രംഗം പഴ​യ​തു​ത​ന്നെ. പക്ഷേ, വലിയ മാ​റ്റ​മു​ണ്ടു്. ഭം​ഗി​യാർ​ന്ന വാ​തിൽ​മ​റ​ക​ളും ജാ​ല​ക​മ​റ​ക​ളും കാ​ണാ​നി​ല്ല, ആരും ഒന്നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​ത്ത മട്ടാ​ണു്, സോഫകൾ പോ​ളി​ഷ് ചെ​യ്യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് വളരെ പഴ​ക്കം തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നു. ‘കു​ഷ്യൻ’ അഴു​ക്കു​പ​റ്റി​ക്കി​ട​പ്പാ​ണു്. രാ​ഘ​വ​ന്റെ മുറി തീരെ അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യു​ടെ മുൻ​വ​ശ​ത്തു​ള്ള ജാ​ല​ക​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലെ പകുതി തു​റ​ന്നി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പി​ന്നി​ലെ വാതിൽ മലർ​ക്കെ തു​റ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. വാ​തിൽ​മറ ഇല്ല. യവനിക നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വള​രെ​ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പഴയ പ്ര​സ​രി​പ്പാർ​ന്ന കോ​ളേ​ജ് കു​മാ​രി​യു​ടെ ഒരു നിഴൽ മാ​ത്ര​മാ​ണ​വ​ളി​ന്നു്. മുൻ​പി​ലു​ള്ള ടീ​പ്പോ​യിൽ ഒരു കപ്പ് ചായ വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​ള​ത​റി​ഞ്ഞ മട്ടി​ല്ല. അല്പം​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ജാനകി അക​ത്തു​നി​ന്നു് വരു​ന്നു. മക​ളു​ടെ അടു​ത്തു ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി അറി​യു​ന്നി​ല്ല. പതു​ക്കെ തൊ​ട്ടു​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.
ജാനകി:
മോളേ.
നന്ദി​നി:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു)
ജാനകി:
ഇനി​യും മേളു് ചായ കു​ടി​ച്ചി​ല്ലേ (നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ പാ​റി​പ്പ​റ​ന്ന തല​മു​ടി വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടെ തട​വു​ന്നു.) കു​ടി​ക്കു മോളേ… (കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് തു​ട​രു​ന്നു.) കഷ്ടം! എന്തൊ​രു മാ​റ്റ​മാ​ണു് നി​ന​ക്കു് വന്ന​തു്! മെ​ലി​ഞ്ഞു്, കവി​ളൊ​ട്ടി നീ​യൊ​രു മു​ത്ത​ശ്ശീ​ടെ മട്ടാ​യി!
നന്ദി​നി:
അതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്താ​ണ​മ്മേ? മു​ത്ത​ശ്ശി​മാ​രെ എല്ലാ​വർ​ക്കും ഇഷ്ടാ​യി​രി​ക്കി​ല്ലേ?
ജാനകി:
ആരോടാ നീ പക​വീ​ട്ടു​ന്ന​തു്? കേൾ​ക്ക​ട്ടെ, നീ നശി​ച്ചാൽ ഈ അമ്മ​യ്ക്ക​ല്ലാ​തെ മറ്റാർ​ക്കെ​ങ്ക്ലും നഷ്ട​മു​ണ്ടോ?… എന്റെ മോളു് കഴി​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ മറ​ക്കൂ… എത്ര പ്ര​സ​രി​പ്പോ​ടെ ഓടി​ന​ട​ന്ന കു​ട്ടി​യാ നീ?
നന്ദി​നി:
ആ കാ​ലൊ​ക്കെ പോ​യി​ല്ലേ അമ്മേ?
ജാനകി:
എങ്ങ​നെ പോയി? അതാ​ലോ​ചി​ക്കൂ. നല്ല​കാ​ലം ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തും നശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും ഒക്കെ നമ്മ​ളാ​ണു്; അതു​പോ​ലെ ആപ​ത്തു് വരു​ത്തു​ന്ന​തും അതി​ല്ലാ​താ​ക്കു​ന്ന​തും. ഈ വീ​ട്ടി​ന്റെ കാ​ര്യം​ത​ന്നെ എടു​ക്കൂ. ഇന്നി​തു് ചത്ത​പോ​ലെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. ചി​രി​യും കളി​യും ബഹ​ള​വും ഒന്നു​മി​ല്ല. ഇവി​ടു​ത്തെ ഓരോ അകവും ഓരോ ശവ​ക്ക​ല്ല​റ​പോ​ലെ. പേ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ ഒര​ക​ത്തു​നി​ന്നു് മറ്റൊ​ര​ക​ത്തേ​ക്കു് കട​ക്കാൻ വയ്യ.
നന്ദി​നി:
എനി​ക്കു് പേ​ടി​യി​ല്ല​മ്മേ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ആളൊ​ഴി​ഞ്ഞ ഇവി​ട​ത്തെ അക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ എനി​ക്കി​ഷ്ട​മാ​ണു്.
ജാനകി:
നി​ന​ക്കാ​ളു​ക​ളെ ഇഷ്ട​മ​ല്ല; അതാ​ണു് കാരണം.
നന്ദി​നി:
എനി​ക്കാ​രേ​യും ഇഷ്ട​ക്കേ​ടി​ല്ല​മ്മേ; ഇഷ്ട​വും.
ജാനകി:
അമ്മ​യോ​ടും ഇഷ്ട​മി​ല്ലേ?
നന്ദി​നി:
ഇഷ്ട​ക്കേ​ടി​ല്ല, അതു​പോ​രേ?
ജാനകി:
(വേ​ദ​ന​യോ​ടെ) മതിയോ മോളേ? ഒര​മ്മ​യ്ക്ക​തു് മതിയോ? മക്കൾ​ക്ക് അമ്മ​യോ​ട് ഇഷ്ട​ക്കേ​ടി​ല്ലാ​ഞ്ഞാൽ മതിയോ? ഉണ്ണി​ക്കു് സു​ഖ​മി​ല്ല. നീ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇങ്ങ​നെ​യും. ഒര​മ്മ​യ്ക്കി​തെ​ങ്ങി​നെ സഹി​ക്കാൻ കഴി​യും? എന്റെ മോളു് പഴ​യ​പോ​ലെ കളി​യും ചി​രി​യു​മാ​യി കഴി​യു​ന്ന​തു് കാണാൻ അമ്മ പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഈ വീ​ട്ടി​ലി​ത്തി​രി ചൈ​ത​ന്യ​മു​ണ്ടാ​വ​ട്ടെ. ചത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു രാ​ജ​കൊ​ട്ടാ​രം​പോ​ലെ ഈ വീടു്, കാ​ണു​ന്ന​വ​രെ​ക്കൂ​ടി ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.
നന്ദി​നി:
അമ്മേ, ഈ ചത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന രാ​ജ​കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​നു് പാ​ക​മാ​ണു് നമ്മ​ളൊ​ക്കെ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഇതിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന നമ്മ​ളൊ​ക്കെ പ്രേ​ത​ങ്ങ​ള​ല്ലേ അമ്മേ? ഞാൻ മരി​ച്ചി​ട്ടു് കൊ​ല്ല​മൊ​ന്നു് കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ?
ജാനകി:
മോളേ…
നന്ദി​നി:
അതേ അമ്മേ, അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യാ​ത്ത​തു്. മരി​ച്ച​വ​രെ​ന്തി​നാ​ത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്യ​ണം? ഇവിടെ ജീ​വ​നു​ള്ള ഒരാളേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. മു​ത്ത​ച്ഛൻ. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്ത​തു്. പി​ന്നൊ​രാ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ഇള​യ​ച്ഛൻ. അദ്ദേ​ഹം ഈ വീ​ടു​വി​ട്ടു് പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇപ്പോൾ അമ്മ​യു​ടെ ഈ ചത്ത കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ കുറെ പ്രേ​ത​ങ്ങൾ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു. തമ്മിൽ കണ്ടു​മു​ട്ടു​മ്പോൾ നാ​യ്ക്ക​ളെ​പ്പോ​ലെ ഇളി​ക്കു​ക​യും കു​ര​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇള​യ​ച്ഛ​ന്റെ വാ​ക്കു് എത്ര സത്യ​മാ​യി​രു​ന്നു! ഒരു വശ​ത്തു​കൂ​ടി അന്യാ​യ​മാ​യി പണം സമ്പാ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ മറു​വ​ശ​ത്തു​കൂ​ടി മനു​ഷ്യ​ത്വം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് ആരും കണ്ടി​ല്ല.
ജാനകി:
മോളേ, നമ്മൾ സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല; നശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. നമു​ക്കി​തി​ലൊ​ന്നും പങ്കി​ല്ല. ഈ പാ​പ​ത്തി​നൊ​ന്നും നമ്മ​ളു​ത്ത​ര​വാ​ദി​ക​ളു​മ​ല്ല.
നന്ദി​നി:
അതു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് കാ​ര്യ​മി​ല്ല​മ്മേ… എന്റെ അമ്മ മരി​ച്ചി​ട്ടു് എത്ര കൊ​ല്ല​മാ​യി പറയൂ അമ്മേ?… ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്റെ അമ്മ പ്രേ​ത​മാ​യി​ട്ടു് എത്ര കൊ​ല്ല​മാ​യെ​ന്നാ​ണു്.
പു​റ​ത്തു് ചു​മ​യു​ടെ ശബ്ദം.
ജാനകി:
ആരാ​തു്? (മുൻ​പോ​ട്ടു​ചെ​ന്നു് നോ​ക്കു​ന്നു.)
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഞാ​നാ​ണു് (തല​മാ​ത്രം കാ​ണു​ന്നു.)
ജാനകി:
ആരു് രാ​മൻ​കു​ട്ടി​യോ? എവി​ട്യാ​യി​രു​ന്നു ഇതു​വ​രെ നീ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
എന്നോ​ടു് ആരും ഒര​ലോ​ഗ്യേ​ാം വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. പേ​ടി​ച്ചി​ട്ടാ ഞാ​ന​ന്നു് ഓടി​പ്പോ​യ​തു്. ഞാൻ കാറ് തു​ട​ക്യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പ​ളാ ഉണ്ണീ​ടെ നി​ല​വി​ളി. ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് നോക്കുമ്പം-​ഓ! അതു് പറയാൻ വയ്യ. പി​ന്നെ ഞാൻ ഒരു മി​നി​ട്ടി​വി​ടെ നി​ന്നി​ട്ടി​ല്ല.
ജാനകി:
നി​ന​ക്കെ​ന്താ​പ്പം ജോലി?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഞാൻ അന്നോ​ടെ വീ​ട്ടു​ജോ​ലി നിർ​ത്തി. ഇപ്പം കച്ചോ​ടാ​ണു്.
ജാനകി:
കച്ചോ​ടോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അതേ, കു​റ​ച്ചു് നി​ല​ക്ക​ട​ല​വാ​ങ്ങി വറ​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ കു​റ​ച്ചു് ചക്ക​ര​മു​ട്ടാ​യി ഉണ്ടാ​ക്കും. എന്നി​ട്ടു് എതെ​ങ്കി​ലും സ്കൂ​ളി​ന്റെ പടി​ക്കൽ പോ​യി​രി​ക്കും. കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു് ചക്ക​ര​മു​ട്ടാ​യീം നെ​ല​ക്ക​ട​ലിം വലിയ ഇഷ്ടാ. വൈ​കു​ന്നേ​രാ​വു​മ്പം അഞ്ചെ​ട്ടണ കി​ട്ടും. ഏതെ​ങ്കി​ലും ഹോ​ട്ട​ലിൽ കയറി ഒരു ഊണു​ക​ഴി​ക്കും. പീ​ടി​ക​ത്തി​ണ്ണേ​ലു് കി​ട​ക്കും… (ഒരു പൊതി നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.) ഇതാ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​ക്കും ഉണ്ണി​യ്ക്കും​കൂ​ടി കൊ​ടു​ക്ക​ണം.
ജാനകി:
എന്താ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ ഇതു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
നി​ല​ക്ക​ട​ല​മു​ട്ടാ​യി​യാ. ഉണ്ണി കോ​ളേ​ജിൽ പോയോ? (നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി രാ​മൻ​കു​ട്ടി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് തല​പൊ​ക്കി നോ​ക്കു​ന്നു.) എനി​ക്കു് ഉണ്ണി​യെ കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. കോ​ളേ​ജ് വി​ട്ടു് വരു​ന്ന​വ​രെ നി​ല്ക്കാ​നും നേ​ര​ല്ലേ.
ജാനകി:
(ദുഃഖം) അവൻ കോ​ളേ​ജി​ലൊ​ന്നും പോ​കാ​റി​ല്ല രാ​മൻ​കു​ട്ടീ. അവ​നൊ​ട്ടും സു​ഖേ​ല്ല… അന്ന​ത്തെ പേടി അവനെ തകർ​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. (കണ്ണു​തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു)
നന്ദി​നി:
(ക്ഷീ​ണി​ച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ) ആരാ​മ്മേ അതു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
(നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു്) അല്ലാ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി ഇവി​ടെ​ണ്ടോ?
മു​മ്പോ​ട്ടു് ചെ​ല്ലു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ പാ​ര​വ​ശ്യം കണ്ടു് അമ്പ​ര​ക്കു​ന്നു.
നന്ദി​നി:
(ക്ഷീ​ണി​ച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ) എന്താ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, അറി​യ്യോ? ഈ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ അറി​യ്യോ? നീ​യെ​ന്തേ പോ​ന്ന​തു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
നി​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ കാണാൻ.
ജാനകി:
മോളേ, ഇപ്പ​ഴെ​ങ്കി​ലും നമ്മ​ളെ​യൊ​ക്കെ അവ​നോർ​ത്തി​ല്ലേ? എത്ര കാ​ല​മാ​യി രാ​മൻ​കു​ട്ടീ നീ​യി​വി​ടു​ന്നു് പോ​യി​ട്ടു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഒരു കൊ​ല്ലം തി​ക​ച്ചാ​യി.
ജാനകി:
കാലം പോ​യ​തൊ​ന്നും ഞങ്ങ​ള​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.
നന്ദി​നി:
നീ രാ​ജേ​ട്ട​നെ എവി​ടേ​ങ്ക്ലും​വെ​ച്ചു് കണ്ടോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഞാൻ ദി​വ​സോം കാ​ണാ​റു​ണ്ടു്. ചെ​റ​വ​ക്ക​ത്തെ ഓട്ടു​ക​മ്പ​നീ​ലാ പണി.
നന്ദി​നി:
ഉവ്വോ? (അല്പം ചൈ​ത​ന്യ​ത്തോ​ടെ നി​വർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.) ഉവ്വോ? രാ​ജേ​ട്ടൻ തടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
മെ​ലി​ഞ്ഞു് ഈർ​ക്കി​ല​പോ​ലെ​ണ്ടു്.
നന്ദി​നി:
(നെ​ടു​വീർ​പ്പു്) ഇനി നീ രാ​ജേ​ട്ട​നെ കണ്ടാൽ ഈ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് പറയൂ.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
(അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ) മോളേ!
നന്ദി​നി:
അല്ലെ​ങ്കിൽ വേണ്ട; ഒന്നും പറ​യേ​ണ്ട. ഇനി ഈ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി മരി​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്? ജീ​വി​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്? ഒന്നും പറേ​ണ്ട കേ​ട്ടോ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ; രാ​ജേ​ട്ട​നെ​ങ്കി​ലും സു​ഖ​മാ​യി ജീ​വി​ക്ക​ട്ടെ…
പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ഹോൺ കേൾ​ക്കു​ന്നു!
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
(പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു്) അമ്മോ യജ്മാ​ന​നാ​ണോ വരു​ന്ന​തു്?
ജാനകി:
ആയി​രി​ക്കും.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
എന്നാൽ ഞാൻ പോ​ട്ടെ. കണ്ടാൽ എന്നെ ചീ​ത്ത​പ​റ​യും.
മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു.
ജാനകി:
ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കൊ​ക്കെ ഇങ്ങോ​ട്ടു് വരണം രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അ. (പോ​കു​ന്നു.)
നന്ദി​നി:
അമ്മേ, ഞാൻ അക​ത്തു് ചെ​ന്നു് കി​ട​ക്ക​ട്ടെ. (പോകാൻ വേ​ണ്ടി അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. ജാനകി സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു.)
നന്ദി​നി:
വേ​ണ്ട​മ്മേ… ഞാൻ നട​ന്നോ​ളാം. (എഴു​ന്നേ​റ്റു് പതു​ക്കെ നട​ന്നു് പോ​കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു് ഉണ്ണി​യു​ടെ കര​ച്ചിൽ)
ഉണ്ണി:
അമ്മേ… അമ്മേ… അയ്യോ… അമ്മേ…
പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഓടി​വ​രു​ന്നു. ചു​റ്റും നോ​ക്കു​ന്നു. കി​ത​യ്ക്കു​ന്നു. അമ്മ​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് പറ​യു​ന്നു അമ്മേ മു​ത്ത​ച്ഛൻ… മു​ത്ത​ച്ഛൻ (കണ്ണു് മു​റു​ക്കി അട​യ്ക്കു​ന്നു. വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
എന്താ മോനേ ഇതു്? ഏ? എന്തൊ​രു പേ​ടി​യാ​ണി​തു്. മരി​ച്ചു​പോയ മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ എന്തി​നു് പേ​ടി​ക്ക​ണം?
ഉണ്ണി:
(കണ്ണു് തു​റ​ക്കാ​തെ) ഇല്ല​മ്മേ, മു​ത്ത​ച്ഛൻ മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഇപ്പ ഞാൻ കണ്ടു.
ജാനകി:
(തേ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു്) മോനേ, ഉണ്ണീ ഉണ്ണീ.
ഉണ്ണി:
(പതു​ക്കെ കണ്ണു​തു​റ​ക്കു​ന്നു. പേ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അമ്മ ഇവിടെ ഇരി​യ്ക്കൂ. അമ്മ എവി​ടേം പോ​ക​രു​തു്. മു​ത്ത​ച്ഛൻ വരും. (ജാനു സോ​ഫ​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
ഇങ്ങ​നെ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ച്ചാ​ലോ മോനേ; ഇവിടെ വേ​ല​ക്കാ​രി​ല്ല; വീ​ട്ടി​ലെ പണി​തീ​ര​ണ്ടെ? അച്ഛ​നു് ഊണു് കൊ​ടു​ക്ക​ണ്ടെ?
ഉണ്ണി:
അമ്മ പോ​ണ്ടാ.
ജാനകി:
എന്റെ മോ​നും​കൂ​ടി അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്ക് പോരൂ. അവിടെ അമ്മ ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന​തും നോ​ക്കി ഇരി​ക്കാ​ലോ.
ഉണ്ണി:
അക​ത്തു് ഞാൻ വരി​ല്ല. മു​ത്ത​ച്ഛ​നു​ണ്ടാ​വും. (പേ​ടി​യോ​ടെ ചു​റ്റും നോ​ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
മോ​നൊ​രു കാ​ര്യം ചെ​യ്യൂ. (പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് ചൂ​ണ്ടി) അച്ഛ​ന്റെ മു​റി​യിൽ കയറി ഇരു​ന്നോ​ളൂ. അമ്മ പു​റ​ത്തു് നി​ന്നു് പൂ​ട്ടാം. ഒന്നും പേ​ടി​ക്കാ​നി​ല്ല.
ഉണ്ണി:
വേണ്ട; അച്ഛൻ വരും.
ജാനകി:
അച്ഛ​നേം പേ​ടി​യാ​ണോ?
ഉണ്ണി:
അധികം പേടി അച്ഛ​നെ​യാ​ണു്.
ജാനകി:
ഇങ്ങ​നെ എല്ലാ​വ​രേ​യും പേ​ടി​ച്ചാ​ലോ?
ഉണ്ണി:
എനി​ക്കു് ഇള​യ​ച്ഛ​നെ പേ​ടി​യി​ല്ല.
ജാനകി:
അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്തു് പ്ര​യോ​ജ​നം?
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛ​നി​നി ഇവിടെ വരി​ല്ലേ അമ്മേ?
ജാനകി:
ഇന്നു് രാ​വി​ലെ ഇള​യ​ച്ഛ​നു് നീ​യൊ​രു കത്തെ​ഴു​തി അയ​ച്ച​തു് മറ​ന്നോ?
ഉണ്ണി:
ഞാനോ?
ജാനകി:
അതേ.
ഉണ്ണി:
കത്തെ​ഴു​തി​യോ?
ഉണ്ണി:
ഉവ്വു്.
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛ​നോ?
ജാനകി:
ആ, മോനേ.
ഉണ്ണി:
വേ​ണ്ട​മ്മേ വേണ്ട (ഞെ​ട്ടു​ന്നു) വേണ്ട, (കണ്ണു​തു​റി​ച്ചു് മി​ഴി​ക്കു​ന്നു.) ഇള​യ​ച്ഛൻ വര​ണ്ടാ… വന്നാൽ തൂ​ങ്ങി​മ​രി​ക്കും. (മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് തന്ന​ത്താൻ പറ​യു​ന്നു.) ഒരു ദിവസം ഒരു കയ​റെ​ടു​ത്തു് കു​രു​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കും. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് കയ​റി​നി​ല്ക്കും. (എഴു​ന്നേ​റ്റു് നി​ല്ക്കു​ന്നു; കഴു​ത്തു് മുൻ​പോ​ട്ടു് നീ​ട്ടു​ന്നു) ആ കു​രു​ക്കിൽ തല​യി​ട്ടു് ഞാനും തൂ​ങ്ങി മരി​ക്കും.
ജാനകി:
(ഉറ​ക്കെ പരി​ഭ്ര​മ​വും വേ​ദ​ന​യും കലർ​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ) മോനെ ഉണ്ണീ (പി​ടി​ച്ചു് അടു​ത്തി​രു​ത്തു​ന്നു) എന്താ നീ പറ​ഞ്ഞ​തു്? നി​ന​ക്ക​മ്മ​യോ​ടൊ​ത്തി​രി സ്നേ​ഹ​ല്ലേ? ഇല്ലേ മോനേ? ഈ അമ്മ ആരുടെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കും? ആരെ വി​ളി​ക്കും മോ​നേ​ന്നു് (പി​ടി​ച്ചു് കു​ലു​ക്കു​ന്നു.) ഉണ്ണീ.
ഉണ്ണി:
വേ​ണ്ട​മ്മേ, ഇള​യ​ച്ഛൻ വരണ്ട. വന്നാൽ… (മു​ഖ​ത്തു് ഭീതി നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
വന്നാൽ?
ഉണ്ണി:
അച്ഛൻ ശകാ​രി​ക്കും.
ജാനകി:
ഇല്ല മോനെ.
ഉണ്ണി:
തല്ലും.
ജാനകി:
ഇല്ല.
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛ​നും തൂ​ങ്ങി​മ​രി​ക്കും. വേ​ണ്ട​മ്മേ, ഇള​യ​ച്ഛൻ വര​ണ്ടാ.
ജാനകി:
(ഉണ്ണി​യു​ടെ താടി പി​ടി​ച്ചു് മുഖം തന്റെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഉണ്ണീ എന്റെ മോ​നൊ​ന്നു് ചി​രി​ക്കൂ. ഈ അമ്മ​യോ​ടു് ചി​രി​ച്ചി​ട്ടെ​ത്ര കാ​ലാ​യി?
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛൻ വന്നാൽ അച്ഛൻ തല്ല്വോ?
ജാനകി:
ഇല്ല മോനേ; അച്ഛ​ന്റെ ഇഷ്ട​പ്ര​കാ​ര​ല്ലേ മോൻ കത്തെ​ഴു​തി​യ​തു്. മോൻ കത്തെ​ഴു​തി​യാൽ ഇള​യ​ച്ഛൻ തീർ​ച്ച​യാ​യും വരൂ​ന്നു് അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞു. അങ്ങി​നെ എഴുതി.
ഉണ്ണി:
ഞാനോ?
ജാനകി:
അതേ.
ഉണ്ണി:
കത്തെ​ഴു​തി​യോ?
ജാനകി:
ഉവ്വു്.
ഉണ്ണി:
എനി​ക്കെ​ഴു​ത്ത​റി​യ്യോ അമ്മേ?
ജാനകി:
(തേ​ങ്ങു​ന്നു) ഈശ്വ​രാ, അറി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നൊ​രു പാ​പ​വും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലേ. ഇതെ​ന്തൊ​രു ശി​ക്ഷ​യാ​ണു്?
ഉണ്ണി:
അമ്മേ, വെ​ളി​ച്ചം വേണം; വെ​ളി​ച്ചം. വേഗം.
കണ്ണു് മു​റു​ക്കി​യ​ട​യ്ക്കു​ന്നു. ജാനു തേ​ങ്ങു​ന്നു. പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു. ഷി​ക്കാ​റി​യു​ടെ വേഷം. വല​ത്തെ തോളിൽ ഒരു തോ​ക്കു്. ഇട​ത്തെ തോളിൽ ഒരു ബാഗ് തൂ​ക്കി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ കൈയിൽ വെ​ടി​വെ​ച്ചു​കൊ​ന്ന രണ്ടു് വെ​ള്ള​ക്കൊ​ക്കു​ക​ളെ തൂ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ ഒരു കൊ​ല്ലം പ്ര​ഭാ​ക​ര​നിൽ വലിയ മാ​റ്റം വരു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. തല​മു​ടി മു​ക്കാ​ലും നര​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. മു​ഖ​ത്തു് ചു​ളി​വു​കൾ വീ​ണി​ട്ടു​ണ്ടു്. കണ്ണിൽ ക്രൂ​ര​ത​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് അസ്വ​സ്ഥ​ത​യാ​ണു്. കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം കേ​ട്ടു് ജാനു തല പൊ​ക്കി നോ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നെ കണ്ടു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തോ​ളി​ലെ തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് നി​ല​ത്തു് കു​ത്തി​നിർ​ത്തു​ന്നു. ആ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ഉണ്ണി കണ്ണു് തു​റ​ക്കു​ന്നു. വെ​ള്ള​ത്തൂ​വ​ലിൽ രക്ത​മൊ​ലി​പ്പി​ച്ചു് തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​ക​ളെ​ക്ക​ണ്ടു് ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ന്നു. കണ്ണു​പൊ​ത്തി വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പക്ഷി​ക​ളെ നി​ല​ത്തി​ട്ടു് തോ​ളിൽ​നി​ന്നു് ബാ​ഗെ​ടു​ത്തു് സോ​ഫ​യിൽ വെ​ച്ചു് തോ​ക്കു് ചാ​രി​വെ​ച്ചു് ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഒരു സി​ഗ​ര​റ്റും പു​ക​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.)
ജാനകി:
(കൊ​ക്കു​ക​ളെ നോ​ക്കി) ഇനി ഈ രാ​ത്രി ഇതെ​ന്തു് ചെ​യ്യും?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഒന്നും ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല.
ജാനകി:
ഇവ​നെ​ന്നെ അന​ങ്ങാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ഇരി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു് ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കു​ന്നു. (ഉണ്ണി അമ്മ​യെ ബല​മാ​യി കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) എന്തേ ഉച്ച​യ്ക്കൂ​ണു് കഴി​ക്കാൻ വരാ​ഞ്ഞ​തു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വന്നി​ല്ല.
ജാനകി:
എവി​ടു​ന്നൂ​ണു് കഴി​ച്ചു?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
കഴി​ച്ചി​ല്ല.
ജാനകി:
കഴി​ച്ചി​ല്ല? ഊണി​വി​ടെ​യു​ണ്ടു്. (ഉണ്ണി​യു​ടെ പി​ടി​വി​ടു​വി​ച്ചു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി മുഖം പൊ​ത്തി ഇരി​ക്കു​ന്നു. ജാനു നി​ല​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​ക​ളെ തൂ​ക്കി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഇവൻ സമ്മ​തി​ച്ചെ​ങ്കിൽ വേ​ഗ​ത്തിൽ ഞാ​നി​തു് പാകം ചെ​യ്യാം. എന്നി​ട്ടൂ​ണു​ത​രാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതു് പാകം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല.
ജാനകി:
പി​ന്നെ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മാംസം കഴി​ക്കാ​നു​ള്ള കൊ​തി​കൊ​ണ്ട​തി​നെ കൊ​ന്ന​ത​ല്ല.
ജാനകി:
നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​നു് കൊ​ന്ന​താ​ണാ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതേ, അല്ലാ​തെ കൊ​ന്ന​തി​നെ മു​ഴു​വൻ എനി​ക്കു് തി​ന്നാൻ പറ്റി​ല്ല. ഞാ​നി​ന്നു് കു​റു​ന​രി​യെ, പൂ​ച്ച​യെ, കാ​ക്ക​യെ എന്തി​നു് കണ്ണിൽ​ക്ക​ണ്ട ജന്തു​ക്ക​ളെ മു​ഴു​വൻ കൊ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.
ജാനകി:
എന്തി​നീ പാ​പ​മി​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്യ​ണം?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പാപമോ? മോ​ക്ഷം കൊ​ടു​ത്ത​താ​ണു്; മോ​ക്ഷം. ജീ​വി​ക്കു​ക​യെ​ന്ന വി​ഷ​മ​മു​ണ്ട​ല്ലോ, അതിൽ​നി​ന്നു് മോചനം കൊ​ടു​ക്കുക. ജാനൂ, അതെ​ടു​ത്തു് വലി​ച്ചെ​റി​യൂ.
ജാനകി:
വേണ്ട; എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ഞാ​നി​തി​നെ പാ​ക​പ്പെ​ടു​ത്താം. ഏതാ​യാ​ലും കൊ​ന്നി​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പി​ന്നേ​യും അതു​ത​ന്നെ പറ​യു​ന്നോ? ഞാൻ കൊ​ന്ന​തി​നെ മു​ഴു​വൻ തി​ന്നാ​നെ​നി​ക്കു് പറ്റി​ല്ല. അങ്ങി​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ എന്റെ അച്ഛ​നേ​യും ഞാൻ തി​ന്നേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. (ജാനകി ഞെ​ട്ടു​ന്നു. അല്പ​സ​മ​യ​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത)
ജാനകി:
അച്ഛ​നെ ആരും കൊ​ന്ന​ത​ല്ല​ല്ലോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഞാൻ കൊ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു് ജന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പറ​യു​ന്നി​ല്ലേ? നി​ന​ക്കും ആ അഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ലേ?
ജാനകി:
ഇല്ല. അച്ഛൻ തന്ന​ത്താൻ മരി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. പി​ന്നെ എനി​ക്കെ​ങ്ങി​നെ ആ അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​വും?
ഉണ്ണി:
(കണ്ണു​പൊ​ത്തിയ കൈ​യെ​ടു​ക്കാ​തെ വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അമ്മെ, അമ്മെ, എന്നെ തൊ​ട്ടി​രി​ക്കൂ. ഇരി​ക്കൂ അമ്മേ (ജാനകി പക്ഷി​ക​ളെ നി​ല​ത്തി​ട്ടു് ഉണ്ണി​യു​ടെ അടു​ത്തു് ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.) അമ്മ പോ​ണ്ടാ; മു​ത്ത​ച്ഛൻ വരും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ നി​ല​ത്തു് കി​ട​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​ക​ളെ തൂ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് പു​റ​ത്തേ​ക്കെ​റി​യു​ന്നു. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ സി​ഗ​റ്റു​കു​റ്റി​യും. ഉടനെ മറ്റൊ​രു സി​ഗ​റ​റ്റെ​ടു​ത്തു് കൊ​ളു​ത്തു​ന്നു. ഇനി​യ​ങ്ങ​ട്ടു് സി​ഗ​റ​റ്റ് വലി​ക്കാ​തെ പ്ര​ഭാ​ക​ര​നെ രം​ഗ​ത്തു് കാ​ണി​ല്ല. ഏതാ​ണ്ടു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ ചു​രു​ട്ടു​വ​ലി​യെ ഓർ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മട്ടി​ലാ​ണു്. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ സോ​ഫ​യിൽ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ശ്ശ​ബ്ദത.
ജാനകി:
(ആരോ​ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ പറ​യു​ന്നു.) നേ​രം​പോ​ക്കി​നു് ജന്തു​ക്ക​ളെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​തു് നിർ​ത്ത​ണം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വയ്യ. ജീവൻ വെ​ടി​യു​ന്ന​തിൽ ശരീ​ര​ത്തി​നോ ശരീരം വെ​ടി​യു​ന്ന​തിൽ ജീവനോ വിഷമം? അതാ​ണു് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു്.
ജാനകി:
പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടെ​ന്താ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
കേൾ​ക്കൂ. ഞാ​നി​ന്നു് ഒരു നായയെ കൊ​ന്നു. (കൊ​ല്ലുക, മരി​ക്കുക എന്നീ വാ​ക്കു​കൾ കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ണി ഞെ​ട്ടു​ക​യും അമ്മ​യെ മു​റു​കെ പി​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.) മേ​ലാ​കെ ചൊ​റി​പി​ടി​ച്ചു് രോമം കൊ​ഴി​ഞ്ഞു, എല്ലു​ന്തി, നട​ക്കാ​നും​കൂ​ടി വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്നൊ​രു നായ. ജീ​വി​തം അതി​നൊ​രു ഭാ​ര​മാ​ണു്. ആരും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​നി​ല്ല. കണ്ടാൽ ആരും കല്ലെ​റി​യും. അങ്ങ​നെ ഒരു നായ; അതി​നു് മോചനം കൊ​ടു​ക്കാൻ ഞാൻ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് നി​റ​യൊ​ഴി​ച്ചു; കു​റി​ക്കു് കൊ​ണ്ടു. അതി​ന്റെ നി​ല​വി​ളി​യും, പി​ട​ച്ചി​ലും, മര​ണ​വെ​പ്രാ​ള​വും കണ്ടാൽ ചി​രി​വ​രും. ഇവിടെ വേർ​പി​രി​യാ​നു​ള്ള വിഷമം ജീവനോ; ശരീ​ര​ത്തി​ന്നോ? (ജാനു അന്തം​വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തു​ടർ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​തു് വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ജാനകി കേൾ​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യ​ല്ല. അങ്ങി​നെ പറ​യു​ന്നു. അത്ര​ത​ന്നെ.) ആത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള വഴി​യ​റി​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ആ നായ അങ്ങി​നെ അല​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും വെടി കൊ​ണ്ട​പ്പോൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു… കി​ട​ന്നു് പു​ള​ഞ്ഞു… ആരാ​ണു് കര​ഞ്ഞ​തു്? ജീവനോ, ശരീ​ര​മോ? അതാ​ണു് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. അതു് കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചാൽ എല്ലാ​റ്റി​നും ഉത്ത​ര​മാ​യി. അതു് ഞാൻ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കും. (കൈ​നീ​ട്ടി തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് അരി​ക​ത്തു് വെ​ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
കൊ​ല​യും മര​ണ​വു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും പഠ​യാ​നി​ല്ലേ? ഒന്നും പറ​യാ​നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നമു​ക്കു് മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കാം. (പ്ര​ഭാ​ക​രൻ സോ​ഫ​യി​ലേ​ക്കു് ചാ​രി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പ​നേ​ര​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത)
ജാനകി:
ഊണു് കഴി​ക്ക​ണ്ടെ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതി​ലു​മു​ണ്ടു് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട ഒരു കാ​ര്യം. ഉണ്ണു​ന്ന​തു് ശരീ​ര​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യോ ജീ​വ​നു​വേ​ണ്ടി​യോ?
ജാനകി:
തല്ക്കാ​ലം എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഊണു​ക​ഴി​ക്ക​ണം. അതേ പറ​യാ​നു​ള്ളു.
പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ഹോൺ കേൾ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് ഒരു മാ​റ്റ​വു​മി​ല്ല. കാറ് നി​ല്ക്കു​ന്നു. വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്നു. അട​യ്ക്കു​ന്നു.
ജാനകി:
പടി​ക്കൽ കാറ് നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നി​ല്ക്ക​ട്ടെ!
ജാനകി:
ഇങ്ങോ​ട്ടാ​രോ വരു​ന്ന​താ​വും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വര​ട്ടെ?
ജാനകി:
ഞാ​ന​ക​ത്തേ​ക്കു് പോ​യ്ക്ക​ള​യാം.
ഉണ്ണി:
(അമ്മ​യെ മുറകെ പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) അമ്മ പോണ്ട.
ജാനകി:
മോനേ, ആരോ വരു​ന്നു​ണ്ടു്.
ഉണ്ണി:
അമ്മ പോണ്ട.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അവി​ടെ​യി​രു​ന്നോ​ളൂ. അവൻ ബഹ​ളം​കൂ​ട്ടും.
മൂ​ന്നാം​രം​ഗ​ത്തിൽ വന്ന അതിഥി മി. സ്റ്റീ​ഫൻ… അതേ വേ​ഷ​ത്തിൽ കൈയിൽ ഫയ​ലു​ക​ളും മറ്റു​മാ​യി വരു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല
സ്റ്റീ​ഫൻ:
ഗു​ഡീ​വി​നി​ങ്!
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മു​ഖ​ത്തു് യാ​തൊ​രു ഭാ​വ​ഭേ​ദ​വും പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കാ​തെ) ഗു​ഡീ​വി​നി​ങ്.
ജാനു തല​താ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
(പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ അടു​ത്തു് സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി​യേ​യും ജാ​നു​വി​നേ​യും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി) മക​ന​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മറ്റേ​തു് ഭാ​ര്യ​യും.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
(അല്പം ഒരി​ളി​ഭ്യ​ത​യോ​ടെ) ഇത്ര​യും വലിയ ഒരു കു​ട്ടി ഇങ്ങി​നെ അമ്മ​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതേ! സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു്.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
ഫീ​വ​റാ​ണോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
യെസ്! നോ​ട്ട് ഫി​സി​ക്കൽ, ബട്ട് മെ​ന്റൽ.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
മെ​ന്റൽ!
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അവ​നൊ​രു് മെ​ന്റൽ ഷോ​ക്ക് തട്ടി അന്നു​മു​തൽ പേ​ടി​യാ​ണു്. അകാ​ര​ണ​മായ പേടി.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
അധി​ക​കാ​ല​മാ​യോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഏതാ​ണ്ടൊ​രു് കൊ​ല്ല​മാ​യി. നമ്മു​ടെ കമ്പ​നി തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു്…
സ്റ്റീ​ഫൻ:
ഒരു കൊ​ല്ലം തി​ക​യു​ന്നു. ഈ 25th ന്നാ​ണു് ആന്വൽ ഡേ സെ​ലി​ബ​റേ​ഷൻ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ശരി; എന്നാൽ തി​ക​ച്ചും ഒരു കൊ​ല്ല​മാ​യി. കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ലം ഇതേ​ദി​വ​സം ഇവിടെ ഒരു സൂ​യി​സൈ​ഡ് നട​ന്നു.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. മി. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ​ത​ന്നെ​യ​ല്ലെ പറ​ഞ്ഞ​തു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സർ​വ​ന്റ്…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഭാവം കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം പൂ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു.) ഞാ​ന​ന്നു് നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞ​തു് അങ്ങി​നെ​യാ​യി​രു​ന്നോ? ഓ ഹോ! പക്ഷേ; കു​റ​ച്ചു് വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്. ആത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്ത​തു് എന്റെ അച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
യുവർ ഫാദർ? (അദ്ഭു​തം)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതേ, എന്റെ അച്ഛൻ. കയ​റിൻ​തു​മ്പിൽ കി​ട​ന്നാ​ടു​ന്ന ശവം ഇവ​നാ​ണു് ആദ്യം കണ്ട​തു്. (ഉണ്ണി വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു; അമ്മ​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ജാനു സാ​രി​ത്തു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു് കണ്ണു​തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
സർ​വ​ന്റ്സി​നെ കി​ട്ടാൻ വിഷമം. ആരും ഇവിടെ വരാ​റി​ല്ല. എനി​ക്കൊ​രു ബ്ര​ദ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ പി​ണ​ങ്ങി​പ്പോ​യി.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
ഏറ്റ​വും വലിയ മെ​ന്റൽ​ഷോ​ക്ക് നി​ങ്ങൾ​ക്കാ​ണു​ണ്ടാ​കേ​ണ്ട​തു്. ഇട​യ്ക്കു് ഒന്നു് ചോ​ദി​ച്ചോ​ട്ടെ? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ്രദർ കാ​ഴ്ച​യിൽ നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്താ കാ​ര്യം?
സ്റ്റീ​ഫൻ:
(അല്പം ആലോ​ചി​ച്ചു്) അതെ സം​ശ​യ​മി​ല്ല. അന്നു് ഞാ​നി​വി​ടെ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആൾ അതു​ത​ന്നെ. ശരി​യാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്തു്?
സ്റ്റീ​ഫൻ:
അതു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ്ര​ദർ​ത​ന്നെ. ഞാ​നി​ന്ന​ലേ​യും കണ്ടു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(വി​കാ​ര​ശൂ​ന്യ​നാ​യി) എവിടെ?
സ്റ്റീ​ഫൻ:
ഞാ​നൊ​രു് കോൺ​ട്രാ​ക്ടർ​കൂ​ടി​യാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇല്ല.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
ഞാ​നി​പ്പോൾ നി​ര​ത്തു​പ​ണി​യു​ടെ കോൺ​ട്രാ​ക്ട് എടു​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ്ര​ദ​റെ​പ്പോ​ലെ ഒരാൾ അവിടെ മേ​സ്തി​രി​യാ​യി ജോലി ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടു്. അതെ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ്ര​ദർ​ത​ന്നെ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ആയി​രി​ക്കും. ഞാ​ന​വ​നെ കണ്ടി​ട്ടു് വള​രെ​യാ​യി.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
പി​ന്നെ ഒരു കാ​ര്യം. വളരെ ഇം​പോർ​ട്ട​ന്റാ​ണു്. നമ്മു​ടെ കമ്പ​നി ആക്ടി​വി​റ്റി​യി​ലൊ​ന്നും നി​ങ്ങൾ പങ്കെ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു് പോ​രെ​ന്നു് പറ​യാ​നാ​ണു് ഞാൻ വന്ന​തു്. ഈ 25th ആന്വൽ​ഡേ​ക്കു് തീർ​ച്ച​യാ​യും വരണം. കു​റ​ച്ചു് ആക്ടീ​വ് ആവു​ക​യും വേണം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ആക്ടീ​വ്! ഡെ​ഫ​നി​റ്റി​ലി. ബൈ ദ ബൈ മി. സ്റ്റീ​ഫ​നു് ഷൂ​ട്ടി​ങ് ഇഷ്ട​മാ​ണോ?
സ്റ്റീ​ഫൻ:
ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എനി​ക്കൊ​രു നല്ല തോ​ക്കു് വേണം. എവിടെ കി​ട്ടും?
സ്റ്റീ​ഫൻ:
(അടു​ത്തു​ള്ള തോ​ക്കു​നോ​ക്കി) ഇതെ​ന്താ​ണു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇതു​കൊ​ണ്ടു് രണ്ടു​പ്രാ​വ​ശ്യ​മേ വെ​ടി​വെ​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കൂ.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
അതു പോരെ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പോര, ചി​ല​പ്പോൾ തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ നി​റ​യൊ​ഴി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. വെ​ടി​വെ​ക്കു​ന്ന​തു് കൊ​ല്ലാ​നാ​ണ​ല്ലോ. ഉദ്ദേ​ശം തി​ക​ച്ചും നി​റ​വേ​റ്റ​ണം.
സ്റ്റീ​ഫൻ:
അതു​കൊ​ള്ളാം. ഷി​ക്കാ​റിൽ വലിയ കമ്പ​മു​ള്ള എന്റെ ഒരു ഫ്ര​ണ്ട് ഉണ്ടു്. ഞാ​ന​യാ​ളോ​ടു് അന്വേ​ഷി​ക്കാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
താ​ങ്ക്സ്!
സ്റ്റീ​ഫൻ:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) ഡോ​ണ്ട് ഫർ​ഗ​റ്റ് 25th.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നോ!
സ്റ്റീ​ഫൻ:
ഗു​ഡ്നൈ​റ്റ്!
പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അന​ങ്ങാ​തെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. സി​ഗ​റ​റ്റു​വ​ലി​യിൽ മാ​ത്ര​മേ ശ്ര​ദ്ധ​യു​ള്ളു. കനത്ത നി​ശ്ശ​ബ്ദത. അതി​ഥി​യു​ടെ കാർ പോ​കു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ജാനകി മു​ഖ​മു​യർ​ത്തു​ന്നു.
ജാനകി:
ഉണ്ണ​ണ്ടെ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഉണ്ണാൻ തോ​ന്നു​മ്പോൾ പറയാം. ഉണ്ണി രാ​ഘ​വ​നു് കത്തെ​ഴു​തി​യോ?
ജാനകി:
എഴുതി.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
കൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ചോ?
ജാനകി:
കൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ചു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നി​ട്ടു്?
ജാനകി:
ഡ്രൈ​വ​റാ​ണു് കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു് കൊ​ടു​ത്ത​തു്. കാറും കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്തു് പറ​ഞ്ഞു?
ജാനകി:
കത്തു് വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി; അത്ര​മാ​ത്രം.
നി​ശ്ശ​ബ്ദത, പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് കാ​ഞ്ചി വലി​ച്ചു​വി​ടു​ന്നു. അതു് ടക്ക്, ടക്ക് എന്ന ഒച്ച​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇന്ന​ലെ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​ണ്ടാ​യി. രണ്ടു് അരി​പ്രാ​വു​കൾ, തൊ​ട്ടു​രു​മ്മി അമ്പ​ല​ന​ട​ക്ക​ലെ ആലി​ന്മേൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ഒന്നു് മറ്റൊ​ന്നി​ന്റെ തൂ​വ​ലു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ കൊ​ക്കി​ട്ടു് ചൊ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ചാ​ഞ്ഞും ചരി​ഞ്ഞും നോ​ക്കി രസി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ തോ​ക്കെ​ടു​ത്തു് (വെ​ടി​വെ​ക്കും​പോ​ലെ തോ​ക്കു​യർ​ത്തി ലക്ഷ്യം​വെ​ച്ചു് കാ​ഞ്ചി​വ​ലി​ച്ചു് വി​ടു​ന്നു.) ടക്! രണ്ടും കറ​ങ്ങി​ക്ക​റ​ങ്ങി നി​ല​ത്തു​വീ​ണു. ഒന്നു് പി​ട​ച്ച​തു​പോ​ലു​മി​ല്ല. വേർ​പി​രി​യു​ന്ന​തിൽ ശരീ​ര​ത്തി​നും ജീ​വ​നു​മി​ല്ല വൈ​ഷ​മ്യം. (അല്പ​നി​മി​ഷം ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു. ഒരു വലിയ തത്ത്വം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​മ​ട്ടിൽ തു​ട​രു​ന്നു.) മരണം അങ്ങ​നെ​യാ​വ​ണം.
സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ജാനകി ഇട​യ്ക്കി​ടെ ഉത്ക​ണ്ഠ​യോ​ടു​കൂ​ടി പു​റ​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒരു തവണ അങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അറി​യാ​തെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. കല​ശ​ലാ​യി പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.
ജാനകി:
ആ തോ​ക്കൊ​ന്നു് മാ​റ്റി​വെ​ക്കൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്തി​നു്?
ജാനകി:
(കൂ​ടു​തൽ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു) എന്തി​നാ ഇതെ​പ്പോ​ഴും കൈയിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(കാ​ര്യം ഏതാ​ണ്ടു് ഊഹി​ച്ച​മ​ട്ടിൽ) രാഘവൻ വരു​ന്നു​ണ്ടോ?
ജാനകി:
ഉണ്ടു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മു​ഖ​ത്തു് പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചൊ​രു മാ​റ്റ​വു​മി​ല്ലാ​തെ) വര​ട്ടെ; അവ​നെ​ന്താ തോ​ക്കു് കാണാൻ പാ​ടി​ല്ലേ?
ജാനകി:
സത്യം പറയൂ, എന്നോ​ടു്, ഉണ്ണി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് കത്തെ​ഴു​തി​ച്ചു് വരു​ത്തി​യ​തെ​ന്തി​നാ​ണു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു് നി​ന​ക്കെ​ന്തു​വേ​ണം?
ജാനകി:
ഈശ്വ​ര​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു് അവി​വേ​ക​മൊ​ന്നും കാ​ട്ട​രു​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വി​വേ​കം കാ​ട്ടാ​നും പാ​ടി​ല്ല?
ജാനകി:
ഉണ്ണി​യോ​ടു​ള്ള സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം വരു​ന്ന​താ​വും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അല്ലാ​തെ എന്നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ ധരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്ക​ല​ത്ര എളു​പ്പ​മാ​ണോ? ആണോ ജാനൂ? എന്റെ ഭാ​ര്യ​യായ നീ​പോ​ലും എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് തു​റ​ന്നു് സമ്മ​തി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?
ജാനകി:
(എന്താ​ണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്, എന്താ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തെ​ന്ന​റി​യാ​തെ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.) തു​ട​ങ്ങി, പഴയ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പറയാൻ. പറ​ഞ്ഞു് പറ​ഞ്ഞു് ക്ഷോ​ഭി​ക്കും. ഞാൻ ആ കാ​ലു​പി​ടി​ച്ചു് സത്യം ചെ​യ്തു് എത്ര തവണ പറ​ഞ്ഞ​താ​ണു്. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റു​ന്നു.) ഞാ​നൊ​രി​ക്ക​ലും വഞ്ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു്. സ്കൂ​ളിൽ പഠി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ഏതു കു​ട്ടി​യും മന​സ്സി​ലൊ​രു മോഹം വെ​ച്ചു​പു​ലർ​ത്തും. അതൊ​രു് തെ​റ്റാ​ണോ? ആ മോഹം മന​സ്സിൽ​ത്ത​ന്നെ കി​ട​ന്നു് മരി​ക്കും… ഈശ്വ​ര​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു് ആ തോ​ക്കു് മാ​റ്റി​വെ​ക്കൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
രാഘവൻ അത്ര ഭീ​രു​വ​ല്ല. തോ​ക്കു​ക​ണ്ടു് പേ​ടി​ക്കാൻ.
ജാനകി:
ആരാ​യാ​ലും പേ​ടി​ക്കും; ഈ ഇരി​പ്പു​ക​ണ്ടാൽ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പൊ​ള്ള​യായ ചിരി) രാഘവൻ പേ​ടി​ക്കി​ല്ല.
ജാനകി:
ഒരു​പ​ക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ടാൽ ഉണ്ണി​യു​ടെ അസുഖം ഭേ​ദ​മാ​യേ​യ്ക്കും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഭേ​ദ​മാ​വ​ട്ടെ.
ജാനകി:
അതി​നാ​ണോ കത്തെ​ഴു​തി വരു​ത്തി​യ​തു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതിനു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഈ വീടു് അവ​ന്റേ​താ​ണു് ഇവി​ടെ​യാ​ണ​വൻ താ​മ​സി​ക്കേ​ണ്ട​തു്.
ജാനകി:
(പക​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു) എനി​ക്കാ മു​ഖ​വും നോ​ട്ട​വും കാ​ണു​മ്പോൾ ഒട്ടും വി​ശ്വാ​സ​മാ​വു​ന്നി​ല്ല. എന്തൊ​ക്കെ​യോ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച മട്ടു​ണ്ടു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഉണ്ടോ? (സഞ്ചി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു തി​ര​യെ​ടു​ത്തു് തോ​ക്കിൽ നി​റ​യ്ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
ഉണ്ണി​യെ വി​ചാ​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും കഴി​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ മറ​ക്കൂ. ഈ വീ​ട്ടിൽ ഇത്തി​രി സന്തോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​വ​ട്ടെ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
രാഘവൻ സന്തോ​ഷ​വും​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്. (തോ​ക്കു് ഉയർ​ത്തി പു​റ​മേ​യ്ക്കു് ഉന്നം​വെ​യ്ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
(കൂ​ടു​തൽ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു) ഈശ്വ​രാ ഇനി​യു​മി​നി​യും എന്നെ എന്തി​നി​ങ്ങ​നെ പരീ​ക്ഷി​ക്ക​ണം?
അതു് പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് രാഘവൻ രം​ഗ​ത്തെ​ത്തു​ന്നു. അല്പം ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച തോ​ക്കി​നു് നേർ​ക്കാ​ണു് നട​ന്നു​വ​രു​ന്ന​തു്. എന്തും സം​ഭ​വി​ക്കാം. ജാനകി പേ​ടി​ച്ചു് മുഖം പൊ​ത്തു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി ഒന്നും അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടാ​ത്ത മട്ടിൽ രാഘവൻ നട​ന്നു് ഉണ്ണി​യു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തോ​ക്കു​മു​യർ​ത്തി പഴയ ലക്ഷ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. രാഘവൻ ഉണ്ണി​യു​ടെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഈ നേ​ര​മ​ത്ര​യും ഉണ്ണി കണ്ണു​പൊ​ത്തി കു​നി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
(സ്നേ​ഹ​പൂർ​വം വി​ളി​ക്കു​ന്നു) മോനേ, ഉണ്ണീ…
രാ​ഘ​വ​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ജാനകി മു​ഖ​മു​യർ​ത്തു​ന്നു.
ജാനകി:
മോനേ, ഇതാ ഇള​യ​ച്ഛൻ! നോ​ക്കൂ! നി​ന്റെ ഇള​യ​ച്ഛൻ!
ഉണ്ണി:
(മു​ഖം​പൊ​ത്തിയ കൈ മാ​റ്റി രാ​ഘ​വ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷം ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ സംശയം തീർ​ക്കാ​നെ​ന്ന​വി​ധം പതു​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) ഇള​യ​ച്ഛാ!
രാഘവൻ:
(കഠി​ന​വേ​ദ​ന​യോ​ടെ) മോനേ, നി​ന​ക്കെ​ന്നെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ?
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛാ! (എഴു​ന്നേ​റ്റു് കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
(ഉണ്ണി​യു​ടെ മൂർ​ധാ​വിൽ ചും​ബി​ക്കു​ന്നു.) മോനേ. മോനേ… (ജാനകി കണ്ണു് തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ഒന്നു് തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്നു; എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. തോ​ക്കു് കൈ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്. ഇട​തു​വ​ശ​ത്തെ—രാ​ഘ​വ​ന്റെ—മു​റി​യു​ടെ നേർ​ക്കു് നട​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്റെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു് അക​ത്തു് കട​ക്കു​ന്നു. ജാലകം തു​റ​ന്നി​ടു​ന്നു. ലൈ​റ്റി​ടു​ന്നു. മു​റി​യിൽ പഴയ വെ​ളി​ച്ചം വരു​ന്നു. ഉണ്ണി രാ​ഘ​വ​നെ തന്റെ അടു​ത്തു് പി​ടി​ച്ചി​രു​ത്തു​ന്നു.)
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛൻ ഇതു​വ​രെ എവി​ട്യാ​യി​രു​ന്നു?
രാഘവൻ:
അങ്ങ​നെ പോയി മോനേ.
ഉണ്ണി:
ഇനി ഇള​യ​ച്ഛൻ എവി​ടേം പോണ്ട. (രാഘവൻ മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല) പോ​വ്വോ ഇള​യ​ച്ഛാ? എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?
രാ​ഘ​വ​നെ കണ്ട​തോ​ടെ ഉണ്ണി​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തിൽ സ്പ​ഷ്ട​മായ മാ​റ്റ​ങ്ങൾ വരു​ന്നു. മുഖം പ്ര​സ​ന്ന​മാ​വു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ഇള​യ​ച്ഛൻ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ; എന്റെ മോ​നി​ങ്ങ​നെ പര​വ​ശ​നാ​യ​തെ​ന്താ? കോ​ളേ​ജിൽ പോ​വാ​റി​ല്ലേ?
ഉണ്ണി:
മു​ത്ത​ച്ഛൻ വരും (മു​ഖ​ത്തു് പഴയ ഭാവം പ്ര​ക​ട​മാ​വു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
ചെറിയ കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ വി​ഡ്ഢി​ത്തം പറ​യു​ന്നോ.
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛ​നി​വി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യാൽ വരി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ഇങ്ങ​നെ വി​ഡ്ഢി​ത്തം കാ​ട്ട​രു​തു്; ഉണ്ണി കോ​ളേ​ജിൽ പോണം, പഠി​ക്ക​ണം, വലിയ ആളാ​വ​ണം. (ഉണ്ണി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.) എന്താ പോ​വി​ല്ലേ?
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛൻ ഇവിടെ ഉണ്ടാ​വ​ണം.
രാഘവൻ:
ഇള​യ​ച്ഛൻ ഇവിടെ ഉണ്ടാ​യാൽ?
ഉണ്ണി:
(സന്തോ​ഷം) കോ​ളേ​ജിൽ പോവും, പഠി​ക്കും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു് വാ​തി​ല്ക്കൽ നി​ന്നു് അല്പ​നേ​രം രാ​ഘ​വ​നേ​യും ഉണ്ണി​യേ​യും നോ​ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(വി​കാ​ര​ര​ഹി​ത​നാ​യി) ജാനു! (ഉണ്ണി​യു​ടെ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തിൽ വരു​ന്ന മാ​റ്റം കണ്ടു് സന്തോ​ഷി​ച്ചു് നി​ല്ക്കു​ന്ന ജാനകി അറി​യാ​തെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു; തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു.) ഉണ്ണാ​റാ​യി; ഊണെ​ടു​ത്തു​വെ​യ്ക്കൂ.
ഉണ്ണി:
ഉണ്ണാൻ ഞാനും ഇള​യ​ച്ഛ​നും ഒന്നി​ച്ചി​രി​ക്കും.
ജാനകി:
വേഗം വന്നോ​ളൂ. (അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പിറകെ പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും)
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛ​നു് ഉണ്ണ​ണ്ടെ?
രാഘവൻ:
വേണം.
ഉണ്ണി:
എത്ര കാ​ല​മാ​യി ഇള​യ​ച്ഛാ നമ്മ​ളൊ​ക്കെ ഒരു​മി​ച്ചി​രു​ന്നി​ട്ടു്. നന്ദി​ന്യേ​ട​ത്തി​യേ​യും വി​ളി​ക്ക​ണം. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
അവ​ളെ​വി​ടെ (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.)
ഉണ്ണി:
അക​ത്തു് കി​ട​പ്പാ​ണു്; എപ്പോ​ഴും ഇങ്ങ​നെ ഒരി​ട​ത്തു് കി​ട​ക്കും. (രണ്ടു​പേ​രും ചേർ​ന്നു് പി​ടി​ച്ചു് അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ എതിരെ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​നും പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും പര​സ്പ​രം ഒരു നി​മി​ഷം നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.) ഇള​യ​ച്ഛൻ വന്ന​തു് നന്ദി​ന്യേ​ട​ത്തി അറി​യി​ല്ല; ഞാൻ പോയി പറ​യ​ട്ടെ. ഇള​യ​ച്ഛാ? ഒട്ടും വി​ശ്വ​സി​ക്കി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ഉണ്ണി വരൂ; നമു​ക്കൊ​രു​മി​ച്ചു​ചെ​ന്നു് കാണാം.
പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് തോ​ക്കു് പൊ​ട്ടു​ന്ന ശബ്ദം. ഉണ്ണി ഞെ​ട്ടു​ന്നു. രാഘവൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു; ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ജാനകി ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​പോ​ലെ അക​ത്തു​നി​ന്നോ​ടി​വ​രു​ന്നു. പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് ചു​റ്റും നോ​ക്കു​ന്നു. ഓടി പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പി​ന്നാ​ലെ രാ​ഘ​വ​നും ചെ​ല്ലു​ന്നു. വാ​തി​ല്ക്ക​ലെ​ത്തി മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കട​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന ജാനകി ഏതോ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ കാഴ്ച കണ്ടു് ഉഗ്ര​മാ​യി നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ബോ​ധം​കെ​ട്ടു് പി​റ​കോ​ട്ടു് ചാ​യു​ന്നു. രാഘവൻ മുൻ​പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി, ജാ​ന​കി​യെ താ​ങ്ങു​ന്നു. ഉണ്ണി ഭയ​പ്പെ​ട്ടു് വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു. പഴയ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ കാ​ട്ടു​ന്നു.

—യവനിക—

Colophon

Title: Tīppori (ml: തീ​പ്പൊ​രി).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, തീ​പ്പൊ​രി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: View of Auvers, an oil on canvas painting by Vincent van Gogh (1853–1890). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.