സോ​ക്ര​ട്ടീ​സി​നെ കാ​ഴ്ച​വ​ച്ച ഗ്രീ​ക്ക് സം​സ്കാ​രം​ത​ന്നെ​യാ​ണു് കാവ്യ വൈ​രി​ക​ളു​ടെ ഭീ​ഷ്മ​പി​താ​മ​ഹ​നായ പ്ലേ​റ്റോ​വി​നും ജന്മം നല്ക്കി​യ​തു്. പാ​ര​ത്രി​ക​സ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പകർ​പ്പായ, ഐഹിക ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പകർ​പ്പായ കവിത നു​ണ​യാ​ണെ​ന്നും തൽ​ക്കർ​ത്താ​ക്കൾ ആദർ​ശ​രാ​ഷ്ട​ത്തിൽ​നി​ന്നും പു​റ​ന്ത​ള്ള​പ്പെ​ടു​മെ​ന്നും പ്ലേ​റ്റോ നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. മഹാ​ത​ത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും സാ​ഹി​ത്യ നി​രൂ​പണ രം​ഗ​ത്തു്, സമ​കാ​ലി​ക​രെ വി​ഗ​ണി​ച്ച ആ പി​താ​മ​ഹൻ ഇന്നും ശര​ശ​യ്യ​യി​ലാ​ണു്. ഏറ്റ​വു​മൊ​ടു​വിൽ ശരം തൊ​ടു​ത്ത R.A. Scott James ന്റെ മതം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കുക: വന​ത്തെ പകർ​ത്തു​ന്ന ചി​ത്ര​കാ​രൻ വന​ത്തി​ന്റെ പല വി​ശ​ദാം​ശ​ങ്ങ​ളും ഒഴി​വാ​ക്കു​ന്നു. സത്യ​ദ്യ​ഷ്ട്യാ ഇതു് തരം​താ​ഴ്ത്ത​ലാ​ണു്. പക്ഷേ, കലാ​പ​ക്ഷ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് ഇവിടെ ചി​ത്ര​കാ​രൻ വന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള തന്റെ ദർശനം, കൃ​തി​യിൽ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണു; സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​ക​മാ​യൊ​രു മൂ​ല്യം—മേന്മ—അയാൾ വന​ത്തി​നു നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. (കവി​യു​ടെ പകർ​പ്പിൽ പു​നഃ​സൃ​ഷ്ടി​യും ഉണ്ടു്). കവി വെ​റു​തെ കണ്ട​തി​നെ പകർ​ത്തു​ക​യ​ല്ല, കാ​ണേ​ണ്ട​തി​നെ കാ​ട്ടി​ത്ത​ര​തി​ക​യാ​ണെ​ന്നു സാരം. വി​കാ​ര​ശു​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​മാ​ണു് കവി​ത​യു​ടെ ധർ​മ്മം എന്നു നിർ​വ്വ​ചി​ച്ച സ്വ​ന്തം ശി​ഷ്യ​നായ അരി​സ്റ്റോ​ട്ടി​ലി​ന്റെ “കാ​വ്യാ​നു ശാസന”ത്തിൽ, പ്ലേ​റ്റോ​വി​നു​ള്ള അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മായ മറു​പ​ടി അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അക്കാ​ലം കവി​ത​യ്ക്കു് ഏറ്റ​വും മെ​ച്ച​പ്പെ​ട്ട വി​ള​വെ​ടു​പ്പി​ന്റെ സമ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​കൂ​ടി ഓർ​ക്ക​ണം. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ “ഭാ​വി​യി​ല്ലാ​വാ​ദം” കവി​ത​യ്ക്കു് പി​റ​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന സു​വർ​ണ്ണ​യു​ഗ​ത്തി​ന്റെ നാ​ന്ദി​യ​ല്ലേ എന്നു ന്യാ​യ​മാ​യും സം​ശ​യി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. 1581-ൽ സ്റ്റീ​ഫൻ ഗാ​സ്സൻ എഴുതി: “കവി​ത​യ്ക്കു് ഭാ​വി​യി​ല്ല, അതു് മനു​ഷ്യ​നെ വഴി തെ​റ്റി​ക്കു​ന്ന ഒരു ദു​ഷ്പ്ര​വ​ണ​ത​യാ​ണു്” എന്നു്. ഇന്നു് ഗാ​സ്സ​നെ നാം ഓർ​ക്കു​ന്ന​തു് നവോ​ത്ഥാന ചു​ഡാ​മ​ണി​യായ സി​ഡ്നി എഴു​തിയ അത്യു​ജ്ജ്വ​ല​മായ മറു​പ​ടി​യു​ടെ പേ​രി​ലാ​ണു്. ഒരു പന്തീ​രാ​ണ്ടി​ന്ന​കം കവി​വേ​ധ​സ്സായ ഷേ​ക്സ്പീ​യർ ഗാ​സ്സ​ന്റെ വാ​ദ​ങ്ങ​ളെ സ്വ​കൃ​തി​ക​ളാൽ നി​രർ​ത്ഥ​ക​മാ​ക്കി കാ​റ്റിൽ​പ്പ​റ​പ്പി​ച്ചു. “യു​ക്തി​യു​ടെ യു​ഗ​ത്തിൽ കവി​ത​യ്ക്ക് നി​ല്ക്ക​ക്ക​ള്ളി​യി​ല്ലെ​ന്നും, കാ​ട​ത്ത​ത്തി​ന്റെ കൂ​ട​പ്പി​റ​പ്പായ കവി​ത​യെ കു​ഴി​ച്ചു മൂ​ടാ​റാ​യി” എന്നും ഒരു​ഗർ​ജ്ജ​നം പി​ന്നീ​ടു​ണ്ടാ​യ​തു് വ്യ​വ​സായ യു​ഗ​ത്തി​ന്റെ പി​ള്ള​ത്തൊ​ട്ടി​ലായ 19-ാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ ആദ്യ​ദേ​ശ​ക​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു്. അന്നു S.L. പീ​ക്കോ​ക്കി​നു്, ഷെ​ല്ലി എഴു​തിയ ധീ​ര​മായ പ്ര​ത്യാ​ഖ്യാ​നം “കവി​ത​യു​ടെ പ്ര​തി​രോ​ധ​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഇന്നും അവ​ശേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. റൊ​മാ​ന്റി​സി​സ​ത്തി​ന്റെ വി​ശ്വോ​ത്തര ഫല​ങ്ങൾ ആം​ഗ​ല​ഭാ​ഷ​യിൽ വി​ള​ഞ്ഞ​കാ​ല​മാ​ണി​തു്. നമു​ക്കാ​ശി​ക്കുക, സ്റ്റി​ഫൻ​ഗാ​സ​ന്റെ പ്രേ​തം ഇന്നു നട​ത്തു​ന്ന കലി​തു​ള്ള​ലും കവി​ത​യ്ക്കും ഉജ്ജ്വ​ല​മാ​യൊ​രു നാ​ളെ​യു​ടെ നാ​ന്ദി​യാ​ക​ട്ടെ. നമു​ക്കു് ശു​ഭാ​പ്തി വി​ശ്വാ​സം തരു​ന്ന​തു്, മനു​ഷ്യ​ന്റെ വളർ​ച്ച​യ്ക്കൊ​ത്തു് ഊർ​ന്നു​പോ​കേ​ണ്ട പു​റ​ന്തൊ​ലി​യാ​ണു കവിത എന്ന ജല്പ​നം ഇതി​നു​മു​മ്പും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും, കാലം ആ ധി​ക്കാ​ര​ത്തെ തി​രു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും ഉള്ള വാ​സ്ത​വ​മാ​ണു്

ഭാവി എന്ന വാ​ഗ്ദാ​നം, പക്ഷേ, മനു​ഷ്യ​കർ​മ്മം എന്ന ഉപാ​ധി​യിൻ​മേ​ലാ​ണ് സഫ​ല​മാ​ക​ന്ന​തു്. കവി​ത​യ്ക്ക് ഭാ​വി​യു​ണ്ടെ​ന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​നർ​ത​ഥം നൽ​കു​ന്ന​തു് കവികൾ തങ്ങ​ളു​ടേ​തായ കാ​വ്യ​മ​ര്യാ​ദ​യിൽ ഗൗ​ര​വ​പൂർ​വ്വ​മായ ഉത്ത​ര​വാ​ദി​ത്വ​മേ​റെ​റ​ടു​ക്കാൻ തയ്യാ​റാ​ക​മെ​ന്ന ബോ​ധ​മാ​ണു്. ഭാ​വി​യും പുരുഷ പ്ര​യ​ത്ന​വും പര​സ്പ​രാ​ശ്രി​ത​ങ്ങ​ളാ​ണ​ല്ലോ.

ഇന്ന​ത്തെ കവി​താ​മ​ണ്ഡ​ലം ആകെ ഒന്നു നി​രീ​ക്ഷി​ച്ചാൽ ഈപ്പ​റ​ഞ്ഞ സ്വ​ധർ​മ്മ നിർ​വ്വ​ഹ​ണ​ത്തി​ന്റെ ശു​ഭ​സൂ​ച​ന​കൾ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടോ? കവികൾ തങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​ന്റേ​തായ വെ​ല്ലു​വി​ളി​കൾ ഏറെ​റ​ടു​ക്കു​വാൻ പ്രാ​പ്ത​രാ​കു​ന്നു​വോ? അത്ര​ത്തോ​ളം ചെ​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലിം, കൃ​ത്യാ​കൃ​ത്യ​ങ്ങ​ളെ വേർ​തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള ധർ​മ്മ​ബോ​ധം, അഥവാ പുതിയ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു ചി​ത്ര​പ​ടം, ആവ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്ന നി​ശി​ത​മായ മന​ശ്ശ​ല്യം ഇക്കൂ​ട്ടർ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?

ഇവിടെ, കവി​ത​യു​ടെ നി​ല​നി​ല്പി​നെ അർ​ത്ഥ​വ​ത്താ​ക്കു​ന്ന ധർ​മ്മം എന്തെ​ന്നു് സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്.

ജീ​വ​ജാ​ല​ങ്ങ​ളു​ടെ അവ​യ​വ​ങ്ങൾ നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​ക​ളി​ലൂ​ടെ പരി​ണാ​മ​മാർ​ന്നു് തനതായ വ്യ​ക്തി​ത്വ​വും പൂർ​ണ്ണ​ത​യും ആർ​ജ്ജി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നു് ജൈ​വ​വി​ജ്ഞാ​നം നല്കു​ന്ന സമാ​ധാ​നം ശ്ര​ദ്ധേ​യ​മാ​ണു്. ഓരോ യു​ഗ​ത്തി​ലേ​യും ജീ​വി​ത​സാ​ഹ​ച​ര്യ​ങ്ങ​ളോ​ടു മല്ലി​ടു​വാൻ ജീ​വി​കൾ​ക്ക് അനു​ഷ്ഠി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്ന ധർ​മ്മ​ങ്ങൾ (functions) ആണു അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ രൂ​പ​പ​രി​ണാ​മ​ത്തെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഒരേ അവ​യ​വ​മാ​ണു് പക്ഷി​യിൽ ചി​റ​കാ​യും, മത്സ്യ​ത്തിൽ ചെ​കി​ള​യാ​യും, മനു​ഷ്യ​നിൽ കൈ​യാ​യും വി​ക​സി​ച്ചു വളർ​ന്ന​തു് എന്ന വസ്തുത അതതു പരി​ണാ​മ​ങ്ങൾ​ക്ക​ടി​യി​ലു​ള്ള ഭി​ന്ന​ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ട്ടു​ന്ന​തു്. സാ​ഹി​ത്യാ​ദി​ക​ല​ക​ളെ ജീ​വൽ​പ്ര​തി​ഭാ​സ​ങ്ങ​ളാ​യി കണ​ക്കാ​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം അവ​യു​ടെ രൂ​പ​പ​രി​ണാ​മ​ങ്ങൾ​ക്കും ഇത്ത​രം ചില ധർ​മ്മ​ങ്ങൾ നി​ദാ​ന​മാ​യി വർ​ത്തി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടെ​ത്താൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല. ജീ​വ​ചൈ​ത​ന്യ​മു​ള്ള എല്ലാ​റ്റി​നും—ജന്തു​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലും—അന്തർ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലും—പ്ര​കൃ​തി ഒരേ നിയമം വി​ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അതിൽ അസ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി ഒന്നു​മി​ല്ല. “

ചേ​ത​ന​യെ വി​ടർ​ത്തു​മാ​റാ​ക​ണേ!” എന്നു് സു​മ​ല​ളി​ത​മായ ശൈ​ലി​യിൽ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ച വൈ​ദി​ക​ക​വി​മു​തൽ “നീ​യു​ണ​രാ​വു വസുധേ!” എന്നു പട​ഹ​മ​ടി​ക്കു​ന്ന ആധു​നിക കവി​വ​രെ നീ​ണ്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന കവി​താ​ച​രി​ത്രം പരി​ശോ​ധി​ച്ചാൽ, നാ​നാ​വി​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളായ പരി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളി​ലു​ടെ​യാ​യാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​മാം​ഗ​മായ കവിത അതി​ന്റെ ഇന്നു​ള്ള വ്യ​ക്തി​ത്വം ആർ​ജ്ജി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു കാണാം. ഹോ​മ​റു​ടേ​യും, കാ​ളി​ദാ​സ​ന്റേ​യും ഷെ​ല്ലി​യു​ടേ​യും കാ​ല​ഘ​ട്ട​ങ്ങ​ളിൽ കവി​ത​യ്ക്കു് ഭി​ന്ന​ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളാ​ണ് അനു​ഷ്ഠേ​യ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്ന​തു്. അവ​യ്ക്ക​നു​സൃ​ത​മായ രൂ​പ​പ​രി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളാ​ണ് അക്കാ​ല​ത്തെ കവി​ത​ക്കു വൈ​ശി​ഷ്യ​മ​ണ​ച്ചി​രു​ന്ന​തും. “കവി​ത​യ്ക്കു് ആന​ന്ദ​മെ​ന്നു ധർ​മ്മോ​ദ​ബോ​ധ​ന​മെ​ന്നും രണ്ടു കർ​ത്ത​വ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു​ള്ള​തു്; ഇവ​യിൽ​ക്ക​വി​ഞ്ഞു് കവി​ത​യിൽ ശാ​ശ്വ​ത​മാ​യി മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല.” എന്നു സാ​മാ​ന്യ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞു നിർ​ത്തു​ന്ന​തു്, ഈ കലാ​രൂ​പ​ത്തി​ന്റെ സാർ​താ​ഥ​ക​പ​രി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു ദൃ​ഷ്ടി തി​രി​ക്കാ​നു​ള്ള സമാ​ധാ​ന​മേ ആകൂ. അതി​നാൽ നാ​മി​ന്നു കവി​ത​യിൽ കാ​ണു​ന്ന വൈ​ചി​ത്ര്യ​ങ്ങൾ​ക്കും രൂ​പ​പ​രി​ണാ​മ​ങ്ങൾ​ക്കും പി​ന്നി​ലു​ള്ള കാ​വ്യ​ധർ​മ്മ​മെ​നെ​ന്നു നി​രൂ​പി​ക്കു​ക​യാ​ണ്, കേ​വ​ലാ​സ്വാ​ദ​ന​ത്തി​ന​പ്പൂ​റം താ​ല്പ​ര്യ​മു​ള്ള അനു​വാ​ച​ക​നു’ ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള​തു്.

ഒരു നൂ​റ്റാ​ണ്ടു മു​മ്പു് മാ​ത്യു ആർ​നോൾ​ഡ് പ്ര​വ​ചി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി, വരാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന ശാ​സ്ത്ര​യു​ഗ​ത്തിൽ കവിത മത​ത്തി​നു പകരം നി​ല്ക്കു​മെ​ന്നു്. അദ്ദേ​ഹം പി​ന്നീ​ട​തിൽ ശങ്കാ​ലു​വാ​യി​ത്തീർ​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, ഇരു​പ​താം​നു​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ കവികൾ ആ പഴയ പ്ര​വ​ച​ന​ത്തെ ശരി​വ​യ്ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചി​രു​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ന്നു കാണാം. യേ​റ്റ്സും എലി​യ​റ്റും ഓഡനും മറ്റും സമ​കാ​ലി​ക​സ​മ​സ്യ​ക​ളോ​ടു് താ​ന്താ​ങ്ങ​ള​ടേ​തായ ശൈ​ലി​യിൽ ഇട​യു​ക​യും, കാ​വ്യ​മ​ര്യാ​ദ​യിൽ പ്ര​തി​ക​ര​ണം നട​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തി​ര​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവ​രു​ടെ കവി​ത​ക​ളി​ലെ ഭാ​വ​സാ​ക​ല്യ​ത്തി​നു് കു​റെ​ക്കൂ​ടി വി​പു​ല​മായ ഉദ്ദി​ഷ്ട​മാ​ണു​ള്ള​തെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മ​ത്രേ. യേ​റ​റ്സി​ന്റെ കഥ​യെ​ടു​ക്കുക: ഐറിഷ് സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മെ​ന്ന ലക്ഷ്യ​ത്തി​ന്ന​പ്പു​റം ദേ​ശീ​യ​പു​രാ​ണ​സ​മ്പ​ത്തി​ന്റെ മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും പു​തി​യൊ​രു പ്ര​ത്യ​യ​ശി​ല്പം വാർ​ത്തെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള വ്യ​ഗ്രത ആ കാ​വ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലൂ​ട​നീ​ളം കണ്ടെ​ത്താ​വു​ന്ന​താ​ണു്. എലി​യ​റ്റ് അക്ഷ​രാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ മത​വി​ശ്വാ​സം വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കു​ക​യും, കവി​ത​യി​ലൂ​ടെ അതു പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. താൻ ‘നേടിയ’ പഴയ മദ്ധ്യ​കാ​ല​മ​ത​വി​ശ്വാ​സം പു​തി​യ​കാ​ല​ത്തി​ന്നി​ണ​ങ്ങു​മോ എന്നു​ള്ള​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം അത്ര വ്യാ​കു​ല​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. ഓഡ​നാ​ക​ട്ടേ, രാ​ഷ്ട​രീ​യ​വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളു​ടേ​തായ ഒരു മതവും സ്വർ​ഗ്ഗ​സ​ങ്ക​ല്പ​വും ഏറെ​നാൾ പു​ലർ​ത്തു​ക​യും പ്ര​ച​രി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. ആ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടു് കൈ​മോ​ശം​വ​ന്ന​പ്പോൾ നൈ​തി​ക​മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ള​ടെ പു​തി​യൊ​രു വി​ശ്വാ​സ​ശി​ല്പം മെ​ന​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കു​വാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഈ മൂ​ന്നു് ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങ​ളും എടു​ത്തു​പ​റ​ഞ്ഞ​തു് ഒരു​കാ​ര്യം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാ​നാ​ണു്: നമ്മു​ടെ ശാ​സ്ത്രി​യ​നാ​ഗ​രി​ക​ത​യു​ടെ ദുർ​മ്മർ​ദ്ദ​ത്താൽ തകർ​ന്നു​പോയ പഴയ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് പു​തി​യൊ​രു​വി​ശ്വാ​സ​ശി​ല്പം പടു​ത്തു​യർ​ത്താ​നു​ള്ള ത്വ​ര​യാ​ണു് അവ​രു​ടെ കവി​ത​ക​ളിൽ അന്തർ​ദ്ധാ​ര​യാ​യും പ്ര​ചോ​ദ​ന​മാ​യും വർ​ത്തി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. ഈ നു​റ്റാ​ണ്ടിൽ കവി​ത​യു​ടെ ധർ​മ്മം അതാ​യി​രു​ന്നു; അതി​ന്നാ​യി​ട്ടാ​ണ് ഈ കവികൾ നി​യു​ക്ത​രാ​യ​തു്.അതി​നു​വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള അന്വേ​ഷ​ണ​മ​ത്രേ പു​തു​ക​വി​ത​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യും.

വള​രെ​യേ​റെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​വു​ന്ന ഒരു വാ​ക്കാ​ണ് ഈ ‘അന്വേ​ഷ​ണം’. സമു​ഹ​മ​ദ്ധൃ​ത്തു​നി​ന്ന​ക​ന്നു, ആളൊ​ഴി​ഞ്ഞ മര​മൂ​ട്ടി​ലി​രു​ന്നു് അപ്ര​മേ​യ​മായ ‘ആ ഒന്നി’നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മൂ​ക്കു​പി​ടി​ച്ചു ധ്യാ​നി​ക്കുക എന്ന അപ​ക​ട​ക​ര​മായ അർ​ത്ഥം അതി​നു് എങ്ങ​നെ​യോ വന്നു​ചേർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. വ്യ​ക്തി​യു​ടെ ആന്ത​ര​സ​ത്യ​ങ്ങ​ളെ തേ​ടി​യു​ള്ള പോ​ക്കു് തീർ​ച്ച​യാ​യും അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗം​ത​ന്നെ, പല​പ്പോ​ഴും കവി​ത​യ്ക്കു് അതൊരു പ്രി​യ​വി​ഷ​യ​വു​മാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ അതൊ​ന്നു മാ​ത്ര​മാ​യി അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​വ്യാ​പ്തി​യെ ചു​രു​ക്കി​ക്ക​ള​യു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ സമൂ​ഹ​ഗ​ത​മായ വസ്തു​ത​ക​ളു​ടെ അന്ത​സ്സു​ത്ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള അന്വേ​ഷ​ണം, ആത്മി​യാ​ന്വേ​ഷ​ണം പോ​ലെ​ത​ന്നെ അമൂ​ല്യ​മ​ത്രേ—ഒരു​വേള അതിനെ മഹ​ത്ത​ര​മെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി വരും; കാരണം, സമ​ഷ്ടി​സ​ത്യം വ്യ​ക്തി​സ​ത്യ​ങ്ങ​ള​ടെ ആകെ​ത്തു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ. കവിയെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം വ്യ​ക്തി​യും സമൂ​ഹ​വും രണ്ടു വി​രു​ദ്ധ​പ്ര​തി​ഭാ​സ​ങ്ങ​ള​ല്ല; ജീ​വി​ത​സ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ രണ്ടു വി​താ​ന​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മാ​ണു്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ അന്ത​സ്സ​ത്ത​യെ അന്വേ​ഷി​ച്ചി​റ​ങ്ങു​ന്ന​വർ​ക്കു രണ്ടു മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളും അവ​ലം​ബി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും.

മല​യാ​ള​ക​വി​ത​യു​ടെ ഇന്ന​ത്തെ ദശാ​സ​ന്ധി​യി​ലാ​ക​ട്ടെ, ശി​ല്പ​ത്തി​ന്നു​വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള ഇത്ത​ര​മൊ​രു അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്നു രണ്ടു വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​സ​ക്തി​യു​ണ്ട്: ഒന്നു സമൂ​ഹ​പ​രം, പി​ന്നൊ​ന്നു് സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​പ​രം. “നാ​ല​ഞ്ചു പു​ക​ക്കു​ഴ​ലു​കൾ മാ​ത്രം ഉയർ​ന്നു​വ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഈ കേ​ര​ള​ത്തി​ലോ വ്യ​വ​സാ​യ​യു​ഗ​ത്തി​ന്റെ സമ്മർ​ദ്ദം?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. വി​ശ്വാ​സ​ത്ത​കർ​ച്ച​യു​ടെ ആഴ​മ​ള​ക്കാൻ പു​ക​ക്കു​ഴ​ലു​കൾ എണ്ണി​യാൽ മതി​യെ​ങ്കിൽ വളരെ ഏള​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, നിർ​ഭാ​ഗ്യ​വ​ശാൽ ജീ​വി​ത​പ്ര​ശ്ന​ങ്ങൾ കു​റെ​ക്കൂ​ടി സങ്കീർ​ണ്ണ​മാ​ണു്. ശാ​സ്ത്രി​യ​വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ചാ​രം, ഗ്രാ​മ​ങ്ങ​ളു​ടെ തി​രോ​ധാ​നം, പൊ​തു​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ വേ​രു​റ​ച്ചു​പോയ മി​ഥ്യാ​ചാ​ര​ത്തി​ന്റെ വി​ഷ​വൃ​ക്ഷം, ഇട​ത്ത​ര​ക്കാ​ര​തൊ​ട്ടു താ​ഴോ​ട്ടു​ള്ള നാ​ഗ​രി​ക​ജന സാ​മാ​ന്യ​ത്തെ പ്ര​ത്യാം​ഗം ഗ്ര​സി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്ന കു​ത്ത​ക​മു​ത​ലാ​ളി​ത്ത​ത്തി​ന്റെ നീ​രാ​ളി​പ്പി​ടു​ത്തം അങ്ങ​നെ പല​തി​ലേ​ക്കും കാരണം തേ​ടി​ച്ചെ​ന്നാ​ലേ വി​ശ്വാ​സ​ത്ത​കർ​ച്ച​യു​ടെ സാ​മൂ​ഹ്യ​മായ വശം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കൂ. പു​ലർ​ന്നു അന്തി​മ​യ​ങ്ങും​വ​രെ നാം ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന പേ​സ്റ്റ്, ബ്ലേ​ഡ്, എണ്ണ, മരു​ന്നു​കൾത തൊ​ട്ടു് വാ​ട​ക​യ്ക്കെ​ടു​ത്ത ഇരു​മ്പു​ക​ട്ടിൽ​വ​രെ​യു​ള്ള സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി നാം ചെ​ല​വാ​ക്കു​ന്ന സംഖ്യ, നമ്മെ കൂടതൽ കൂ​ടു​തൽ ദരി​ദ്ര​രാ​ക്കു​ന്ന ഒരു കർ​ത്ത​ക​വ്യ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കാ​ണു് മു​തൽ​ക്കൂ​ട്ടു​ന്ന​ത് എന്നോർ​ത്താൽ മതി; പു​ക​ക്കു​ഴ​ലു​ക​ളു​ടെ എണ്ണും നോ​ക്കാ​തെ​ത​ന്നെ നമ്മെ​ച്ചു​ഴ​ന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്ന നാ​ഗ​രി​ക​ത​യു​ടെ ‘അധോ​ലോ​കം’ ദൃ​ഷ്ടി​ഗോ​ച​ര​മാ​കും.

സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​പ​ര​മാ​യി, പുതിയ മൂ​ല്യ​ങ്ങൾ തേ​ടി​യു​ളള പോ​ക്കി​നു് സവി​ശേ​ഷ​മായ പ്ര​സ​ക്തി​യു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാം. ക്ലാ​സ്സി​സി​സ​ത്തിൽ കവി​ത​യു​ടെ മൂ​ല്യം വെറും രസ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, പി​ന്നീ​ടു​ണ്ടായ റൊ​മാ​ന്റി​ക് വസ​ന്ത​കാ​ല​ത്ത് ‘രസ’ത്തി​ന്നു് കു​റെ​ക്കൂ​ടി ഉദാ​ത്ത​വും ജീ​വി​ത​ഗ​ന്ധി​യ​യ​മായ അർ​ത്ഥം കൈ​വ​ന്നു. തൊ​ട്ട​ടു​ത്ത കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തിൽ കവി​ത​യി​ലെ മൂ​ല്യ​മാ​യി വാ​ഴ്ത്ത​പ്പെ​ട്ട​തു് വി​പ്ല​വം ആയി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ദുർ​ല്ല​ഭം ചില മി​ക​ച്ച കൃ​തി​ക​ളൊ​ഴി​ച്ചാൽ, നമു​ക്കു ലഭി​ച്ച​തു് ഏറി​യ​കൂ​റും തൊ​ലി​പ്പു​റ​മേ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ആയി​രു​ന്നു. ചു​റ്റു​പാ​ടു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും തന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചും വി​പ്ല​വാ​ത്മ​ക​മായ പുതിയ കാ​ഴ്പ്പാ​ടു​കൾ നല്ക്കി വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നെ ബോ​ധ​വാ​നാ​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​പ്രാ​ണ​ങ്ങ​ളായ കവി​ത​ക​ളു​ടെ കാ​ര്യം പരു​ങ്ങ​ലാ​യി​രു​ന്നു. ഗൗ​ര​വ​പ്പെ​ട്ട ഒന്നാ​ണു കവി​ത​യെ​ഴു​ത്തു് എന്ന സങ്ക​ല്പം​പോ​ലും വി​സ്മൃ​ത​മാ​യോ എന്നു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്ന ഒരു ഘട്ട​ത്തി​ലാ​ണു,’ആധു​നി​ക​ന്മാർ’ എന്നു് കളി​യാ​യും കാ​ര്യ​മാ​യും വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന പുതിയ തലമുറ രം​ഗ​പ്ര​വേ​ശം ചെ​യു​ന്ന​തു്. ഇവർ​ക്കു തീർ​ച്ച​യാ​യും പു​തി​യൊ​രു അന്വേ​ഷ​ണം ആവ​ശ്യു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. തങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചു​റ്റു​പാ​ടു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു്; പുതിയ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഇവ​യെ​ല്ലാം സമർ​ത്ഥ​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാൻ ഉത​കു​ന്ന പുതിയ ഉപാ​ധി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു്. പുതിയ സമ​സ്യ​കൾ​ക്കു് പുതിയ സമീ​പ​ന​ങ്ങൾ വേണം.

ഇന്ന​ത്തെ കവി​താ​രം​ഗ​ത്തെ സാ​മാ​ന്യ​മാ​യൊ​ന്ന​വ​ലോ​ക​നം ചെ​യ്താൽ, തനതായ സമീ​പ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള ഈ അന്വേ​ഷ​ണം ഒരു പൊ​തു​സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണെ​ന്നു കാണാം. അവ​രു​ടെ കവി​ത​കൾ​ക്കു തനിമ നല്ക്കു​ന്ന ഘട​ക​വും വേ​റൊ​ന്ന​ല്ല. വ്യ​ക്തി, കു​ടും​ബം, വർ​ഗ്ഗം, ദേശം, രാ​ജ്യം, ലോകം എന്നി​ങ്ങ​നെ നാ​നാ​പ്പ​സൃ​ത​മായ ജീ​വി​ത​മ​ണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ അധു​നി​ക​സ​മ​സ്യ​യെ കാ​ലി​ക​വും കാ​ലാ​തീ​ത​വു​മായ പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തിൽ കണ്ട​റി​യു​ക​യും തനതായ സമീ​പ​ന​ങ്ങൾ ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കാൻ യത്നി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രാ​ണു് നമ്മു​ടെ കവികൾ. സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യും അവ​രു​ടെ ശൈ​ലി​കൾ ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ളും വി​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ള​മാ​ക​ന്നു. എന്നാൽ ശൈ​ലി​കൾ സാ​ധ​ക​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മാ​ണ്; സാ​ധ്യം കവി​ത​യി​ലെ മാ​നു​ഷി​കാ​നു​ഭ​വം ആണ​ല്ലോ. ആ അനു​ഭ​വം നി​വേ​ദി​ഴ്കാ​ത്ത​പ​ക്ഷം ശൈ​ലി​കൊ​ണ്ടു​കാ​ര്യ​മി​ല്ല. നി​വേ​ദി​ക്ക​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലോ ഏതു​ത​രം ശൈ​ലി​യാ​യാ​ലും ആർ​ക്കും ഒട്ടു വി​രോ​ധ​വും ഇല്ല.

1965–1970