SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/munch-fantasia-di-parole-e-paesaggi.jpg
Girls on the Bridge, a painting by Edvard Munch (1863–1944).
ചു​മ​രിൽ ചി​ത്ര​മാ​യി മാറിയ അച്ഛൻ

ആദ്യ​ത്തെ പടി​യാ​യി​രു​ന്നു കൂ​ടു​തൽ ഉയരം. കു​ഞ്ഞി​ക്കാൽ കയ​റ്റി വെ​ച്ചു് അതു കയ​റി​യ​പ്പോൾ അടു​ത്ത മൂ​ന്നു പടി​ക​ളും വി​ഷ​മ​മി​ല്ലാ​തെ തരണം ചെ​യ്തു. മൊ​സൈ​ക്കി​ട്ട വരാ​ന്ത​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു​നി​ന്നു് കൈ​കൊ​ട്ടി ഉറ​ക്കെ ചി​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി ഗി​രീ​ശൻ.

ആദ്യം ഓടി​വ​ന്ന​തു് ഡോ​ക്ട​റ​മ്മാ​വ​നാ​യി​രു​ന്നു. വരാ​ന്ത​യിൽ​നി​ന്നു് കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്ന ആളെ കണ്ട​പ്പോൾ അക​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി അയാൾ വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു:

“ലതേ, നോ​ക്കൂ, ഇതാരാ വന്നി​രി​ക്ക​ണ​തു്?”

ലത വന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കു് കാ​ലു​കൾ താ​ള​ത്തിൽ വെ​ച്ചു് കൈ​കൊ​ട്ടി നൃ​ത്തം തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

“മോ​നെ​ങ്ങ​നെ വന്നു? ഒറ്റ​യ്ക്കാ​ണോ?” ലത ചു​റ്റും നോ​ക്കി. “ആരു​മി​ല്ല.”

വീ​ട്ടിൽ അപ്പോ​ഴേ​ക്കു ബഹ​ള​മാ​യി​രു​ന്നു.

അമ്മ​മ്മ ഉമ്മ​റ​ത്തു വന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ മോൻ ഇല്ല. അക​ത്തു തള​ത്തിൽ ലതിക ഒരു മാ​സി​ക​യും വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

“മോ​നെ​വി​ടെ? ഒന്നു നോ​ക്കു പെ​ണ്ണെ. അല്ലെ​ങ്കി​ലും ഈ പെ​ണ്ണി​നു് മോ​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഒരു ചൂ​ടും​ല്യ.”

ലതിക പു​സ്ത​ക​വും നി​ല​ത്തി​ട്ടു് എഴു​ന്നേ​റ്റു. “ഈ ചെ​ക്കൻ!.”

അപ്പോ​ഴേ​ക്കു് മു​ത്ത​ച്ഛൻ പു​റ​ത്തെ സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. “മോൻ ഡോ​ക്ട​റ​മ്മാ​വ​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ടു്. ഈ അമ്മ​മ്മ​യൊ​ന്നു പരി​ഭ്ര​മി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക്വോ?”

മു​ത്ത​ച്ഛൻ പു​റ​ത്തെ മറി​യി​ലി​രു​ന്നു കൊ​ണ്ടു പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ പു​രോ​ഗ​തി നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഉമ്മ​റ​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്ന അമ്മ​മ്മ​യ്ക്കു മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ കാണാൻ പറ്റി​ല്ല.

ഡോ​ക്ട​റ​മ്മാ​വ​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തിയ ഗി​രീ​ശൻ തന്റെ സർ​വ്വെ തു​ട​ങ്ങി. തള​ത്തിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ ഫോൺ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ട്ടി അവൻ പറ​ഞ്ഞു. “ണിം ണിം. അലോ!.”

ഷോ​കേ​സി​ന്റെ മു​മ്പിൽ കുറെ നേരം നി​ന്നു. പി​ന്നെ പാ​വ​ക്കു​ട്ടി​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ കണ്ണും തു​റി​പ്പി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്ന നാ​യ്ക്കു​ട്ടി​യെ ചൂ​ണ്ടി അവൻ പറ​ഞ്ഞു: “ഭൗ ഭൗ, ഡാ​ക്ട​റ​മ്മാ​വൻ പേടി അഭി​ന​യി​ച്ചു. അയ്യോ മോനെ, ഭൗ ഭൗ കടി​ക്കു​മോ? അവൻ കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണു വലു​താ​ക്കി ചു​ണ്ടു കൂർ​പ്പി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. ഭൗ ഭൗ.”

വീ​ണ്ടും നട​ന്ന​പ്പോൾ എത്തി​യ​തു് ഡോ​ക്ട​റ​മ്മാ​വ​ന്റെ കൺ​സൽ​ട്ടേ​ഷൻ മു​റി​യി​ലാ​ണു്. ചി​ല്ല​ല​മാ​രി​യിൽ വെച്ച മരു​ന്നു കു​പ്പി​കൾ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ട്ടി അവൻ പറ​ഞ്ഞു: “മന്ന്, മന്നു്.”

“മോനു് മരു​ന്നു വേണോ?”

അയാൾ അല​മാ​രി​യിൽ​നി​ന്നു് കാൽ​സി​യം സി​റ​പ്പി​ന്റെ ഒരു കു​പ്പി​യെ​ടു​ത്തു് അവ​ന്റെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്തു.

“മോനെ, നി​ല​ത്തി​ട​ല്ലെ.”

അവൻ കു​പ്പി കൈയിൽ വാ​ങ്ങി ഉറ​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു. വീ​ണ്ടും യാത്ര തു​ട​ങ്ങി. എത്തി​ച്ചേർ​ന്ന​തു് അടു​ക്ക​ള​യിൽ. പി​ന്നാ​ലെ ഡോ​ക്ട​റ​മ്മാ​യി​യു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അടു​ക്ക​ള​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അവൻ തി​രി​ഞ്ഞു ഡോ​ക്ട​റ​മ്മാ​യി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:

“പാപ്പ.”

“ശരി​യാ​യി.” അവൾ പറ​ഞ്ഞു. “പാപ്പ തന്നാൽ നി​ന്റെ അമ്മ എന്നെ തല്ലി​ല്ലെ? ഇനി അമ്മ ഒന്നും ചെ​യ്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി നി​ന്റെ അച്ഛ​ന​റി​ഞ്ഞാൽ ശരി​യാ​യി.”

അച്ഛൻ എന്ന വാ​ക്കു കേ​ട്ട​യു​ട​നെ അവൻ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി ആലോ​ചി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പി​ന്നെ അച്ഛ, അച്ഛ എന്നു പറ​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ടു തി​രി​ഞ്ഞു് ഓടി. അടു​ക്ക​ള​യിൽ നി​ന്നു തള​ത്തി​ലേ​ക്കു്, തള​ത്തിൽ​നി​ന്നു പൂ​മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു്. പി​ന്നെ ഒതു​ക്കു​കൾ ചടു​പി​ടു​ന്ന​നെ ഇറ​ങ്ങി കോൺ​ക്രീ​റ്റി​ട്ട മു​റ്റ​ത്തു​കൂ​ടെ അവ​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കോ​ടി. അര​ഞ്ഞാ​ണി​ന്റെ മു​ത്തു​മ​ണി അവൻ ഓടു​ന്ന​തി​ന​നു​സ​രി​ച്ചു് ഇളകി അവ​ന്റെ ചു​ക്കു​മ​ണി​മേൽ നൃ​ത്തം വയ്ക്കു​ന്ന​തു മു​ത്ത​ച്ഛൻ കണ്ണട ശരി​യാ​ക്കി നോ​ക്കി. വീ​ട്ടി​ന്റെ ഒതു​ക്കു​ക​ല്ലു​കൾ ചെ​റു​താ​യ​തു കൊ​ണ്ടു് അവനു വേഗം കയറാം. ഉമ്മ​റ​ത്തു നി​ന്നു തള​ത്തി​ലേ​ക്കു് അവൻ ഓടി. തള​ത്തിൽ ചു​മ​രി​ന്ന​രി​കെ അവൻ നി​ന്നു.

അച്ഛൻ ചു​മ​രിൽ ഒരു ചി​ത്ര​മാ​യി മാ​റി​യി​രു​ന്നു.

ഗീ​രീ​ശൻ കു​റേ​നേ​രം അച്ഛ​നെ നോ​ക്കി നി​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ച ചി​രി​യു​മാ​യി അച്ഛൻ നി​ന്നു. അവൻ കൈ​യു​യർ​ത്തി മാടി വി​ളി​ച്ചു.

“അച്ഛാ വാ, വാ.”

അച്ഛൻ ചു​മ​രിൽ ചി​ത്ര​മാ​യി ചി​രി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു നി​ന്നു.

“അയ്യേ, ഗി​രീ​ശൻ ട്രൗ​സ​റി​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലെ? പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളൊ​ക്കെ​ണ്ട​ല്ലൊ അവി​ടീം ഇവി​ടീം.”

അമ്മ​യാ​ണു്. ചെ​റി​യ​മ്മ​യു​ടെ എട്ടു​മാ​സ​മായ മോൾ തള​ത്തിൽ നീ​ന്തി​ക്ക​ളി​ച്ചി​രു​ന്നു.

“നാ നാ.” അമ്മ ട്രൗ​സ​റു​മാ​യി വന്ന​പ്പോൾ അവൻ പറ​ഞ്ഞു, “നാ നാ.”

“അയ്യ​യ്യോ, പറ്റി​ല്ല. ഇതിടൂ.”

അമ്മ കു​നി​ഞ്ഞു് അവനെ ട്രൗ​സ​റി​ടീ​ച്ചു. ആദ്യം ഇട​ത്തെ കാൽ, ഒരു കാൽ പൊ​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ അവൻ താ​ങ്ങി​നാ​യി അമ്മ​യു​ടെ ചു​മ​ലിൽ ചാരി. അവ​ന്റെ കാ​ര്യം എല്ലാം അങ്ങി​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യം ഒന്നു പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചു നോ​ക്കും, പറ്റി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇഷ്ടം നട​ക്ക​ട്ടെ എന്ന മട്ടിൽ സമ്മ​തി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കും.

ട്രൗ​സ​റി​ടീ​ച്ചു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കാൻ നോ​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അമ്മ കണ്ട​തു്. അവ​ന്റെ ഇട​ത്തെ കൈ​യി​ന്റെ തള്ള​വി​രൽ വാ​യി​ലെ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

“എവിടെ മോനെ നി​ന്റെ വിരൽ?”

വായിൽ നി​ന്നു വി​ര​ലെ​ടു​ക്കാ​തെ അവൻ പറ​ഞ്ഞു.

“കാ​ക്കു.”

“വെ​ശ​ക്ക്ണ്ണ്ടോ? അമ്മ​മ്മ​യോ​ടു പാലു തരാൻ പറെ.”

പറ​യാ​തെ​ത​ന്നെ അമ്മ​മ്മ​യ്ക്കു പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ പാ​ല്ക്കു​പ്പി​യു​മാ​യി എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പാൽ​ക്കു​പ്പി കണ്ട​യു​ട​നെ ഗി​രീ​ശ​നു സന്തോ​ഷ​മാ​യി. അവൻ പാടാൻ തു​ട​ങ്ങി.

“മമ്മ​മ്മാ പായീ.”

അമ്മ​മ്മ​ടെ മടീ​ലി​യ്ക്കു് ഓടി​വ​രു മോനെ.

അവൻ ഓടി​പ്പോ​യി അമ്മ​മ്മ​യു​ടെ മടി​യി​ലേ​ക്കു വീണു കമി​ഴ്‌​ന്നു​കി​ട​ന്നു വീ​ണ്ടും വിരൽ കടി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

എല്ലാ​വ​രും ചി​രി​ച്ചു. എങ്ങ​നെ​യാ​ണു കമി​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ന്നാൽ പാൽ കു​ടി​ക്ക്യാ?

അവൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു മലർ​ന്നു കി​ട​ന്നു.

“അമ്മേ, കു​പ്പി അവ​ന്റെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ക്കൂ. അവൻ സ്വ​ന്തം കു​ടി​ക്ക​ട്ടെ. മന്ത​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.”

അവൻ അമ്മ​മ്മ​യു​ടെ കാലിൽ മലർ​ന്നു കി​ട​ന്നു് കാ​ലി​ന്മേൽ കാലും കയ​റ്റി​വെ​ച്ചു പാൽ കു​ടി​ച്ചു.

“ഇനി നീ പോയി കു​ളി​ക്കു്. അമ്മ നോ​ട്ടു​പു​സ്ത​കം എടു​ത്തു മു​ക​ളിൽ പോയി എഴു​തി​ത്തു​ട​ങ്ങി. എന്റെ​മാ​ത്രം ചന്ത​ക്കാ​ര​നു്… ”

“തു​ട​ക്കം അവളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം എളു​പ്പ​മാ​ണു്. മോൻ ദിവസം കൂടും തോറും വി​കൃ​തി​യാ​വു​ന്നു​ണ്ടു്. അച്ഛ​നു് ഇതൊ​ന്നും കാണാൻ പറ്റി​ല്ല​ല്ലൊ. പാവം, ഒന്നു വേ​ഗ​ത്തിൽ വരൂ. ഈ മാസം അവ​സാ​ന​മാ​വാ​നൊ​ന്നും നി​ല്ക്ക​ണ്ട. എനി​ക്കു കാണാൻ ധൃ​തി​യാ​യി. പി​ന്നെ ഞാൻ വരു​ന്ന​കാ​ര്യം എഴു​തി​യി​ല്ലേ? ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം ഞാൻ എന്താ​യാ​ലും വരാം. കഴി​ഞ്ഞ പ്രാ​വ​ശ്യ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​യാ​വി​ല്ല… ”

“പി​ന്നെ​പ്പി​ന്നെ താൻ എഴു​തു​ന്ന​തി​ന്റെ അസ്വാ​ഭാ​വി​കത അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ത്തു​ട​ങ്ങി. അതോടെ എഴു​തു​ന്ന​തും വി​ഷ​മ​മാ​യി. ശരി​ക്കും ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു​ത​ന്നെ​യാ​ണോ താൻ എഴു​തു​ന്ന​തു്? ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം ഭർ​ത്താ​വൊ​ന്നി​ച്ചു പോകാൻ ശരി​ക്കും ഉദ്ദേ​ശ​മു​ണ്ടോ? അറി​യി​ല്ല, അറി​യി​ല്ല.”

“നീ കത്തിൽ അനാ​വ​ശ്യ​മൊ​ന്നും എഴു​ത​ണ്ട.”

മു​ത്ത​ച്ഛൻ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു​വ​ന്നു.

“നീ ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം രവി വന്നാൽ ഒപ്പം പോകും. അതു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. പാവം കു​ട്ടി അവൻ ഒറ്റ​യ്ക്കു് അവിടെ എങ്ങ​നെ കഴി​ച്ചു കൂ​ട്ടു​ന്നു ആവോ?”

ഞാൻ പോ​വാം​ന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് എഴു​തി​യ​തു്.

“നോ​ക്ക​ട്ടെ.” അച്ഛൻ അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു വന്നു.

ലതിക പെ​ട്ടെ​ന്നു് എഴു​തി​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കത്തു് ഒളി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ച്ചു.

“കു​ട്ടി​കൾ​ക്കൊ​ന്നും വാ​യി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല ഇതു്. അഡൽ​ട്സ് ഒൺലി.”

മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു ചെറിയ കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ കണ്ണു​തി​രു​മ്മി കര​യു​ന്ന മാ​തി​രി കാ​ണി​ച്ചു പോ​യ​പ്പോൾ ലതിക വീ​ണ്ടും എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങി:

“നോ​ക്കൂ, എനി​ക്കു കാണാൻ ധൃ​തി​യാ​യി. ഒന്നു വേഗം വരൂ.”

എഴു​തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ കത്തു് ഉറ​യി​ലാ​ക്കി ലതിക താ​ഴേ​ക്കു വന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും മോൻ ഉറ​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. തള്ള​വി​രൽ അവ​ന്റെ വായിൽ നി​ന്നെ​ടു​ത്തു മാ​റ്റി, ഫാ​നി​ന്റെ വേ​ഗം​കൂ​ട്ടി. അവൾ കത്തു പോ​സ്റ്റു് ചെ​യ്യാൻ പോയി.

തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പോൾ അമ്മ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു: “ലതികേ, ഒന്നു കു​ളി​ക്കാൻ നോ​ക്കൂ. കണ്ടി​ല്ലെ പെ​ണ്ണി​ന്റെ ഒരു നട​ത്തം! തല​മു​ടി​യും പറ​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു്. മോ​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലോ, ഒരു ശ്ര​ദ്ധ​യു​മി​ല്ല. എന്നാൽ സ്വ​ന്തം കാ​ര്യ​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും കു​റ​ച്ചു ശു​ഷ്കാ​ന്തി​കാ​ണി​ച്ചാ​ലെ​ത്ര നന്നു്.”

മു​ത്ത​ച്ഛൻ അവളെ നോ​ക്കി. കണ്ണി​റു​ക്കി കളി​യാ​യി പറ​ഞ്ഞു:

“ഇങ്ങ​നെ അമ്മ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യി​പ്പി​ക്ക​ണോ കു​ട്ടി?”

രാ​വി​ലെ ഉണർ​ന്നു് കൈയും കാലും നീ​ട്ടി മൂ​രി​നി​വർ​ന്നു് കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണു മി​ഴി​ച്ച​പ്പോൾ അച്ഛൻ അടു​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ശരി​ക്കു​ള്ള അച്ഛൻ. അയാൾ മോൻ ഉണ​രു​ന്ന​തും കാ​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ വി​ളി​ച്ചു:

“അച്ഛാ!.”

അയാൾ അവനെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് ഉമ്മ​വെ​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഒരു വട്ടം. രണ്ടു വട്ടം. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ വട്ട​മാ​യ​പ്പോൾ അവൻ കരയാൻ തു​ട​ങ്ങി. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും അമ്മ ഇട​പെ​ട്ടു. അച്ഛ​നൊ​ന്നു പോയി താടി വടി​ക്കു്. എന്നി​ട്ടു മതി ഉമ്മ​യൊ​ക്കെ.

അയാൾ താടി തടവി നോ​ക്കി. രണ്ടു ദി​വ​സ​ത്തെ വളർ​ച്ച​യു​ള്ള കു​റ്റി​രോ​മ​ങ്ങൾ. മോ​ന്റെ കവി​ളിൽ ചു​വ​ന്ന പാ​ടു​കൾ. “സാ​ര​ല്യ​ടാ, അച്ഛൻ ഉമ്മ​വെ​ച്ച​ത​ല്ലേ!.”

അപ്പോൾ അമ്മ​യും സ്വ​ന്തം കവിൾ തലോ​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അര​മ​ണി​ക്കൂർ മു​മ്പു് ഗെ​യ്റ്റി​നു പു​റ​ത്തു ടാ​ക്സി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ട​പ്പോൾ ആദ്യം എഴു​ന്നേ​റ്റ​തു് അവ​ളാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ കോണി ചാ​ടി​യി​റ​ങ്ങു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടാ​ണു് മു​ത്ത​ച്ഛ​നും അമ്മ​മ്മ​യും ഉണർ​ന്ന​തു്.

“ഞാൻ ഉറ​ങ്ങാ​തെ കെ​ട​ക്ക്വാ​യി​രു​ന്നു.”

അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ഞാൻ ഏഴു​മ​ണി​യു​ടെ വണ്ടി​ക്കു വരും​ന്ന​ല്ലേ എഴു​തി​യി​രു​ന്ന​തു്?”

“നീ നേർ​ത്തെ വരു​മെ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം.”

“ലതികേ, അമ്മ ചു​വ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ചാ​യ​യാ​യി, വരൂ.”

“ഈ അമ്മ!” അവൾ മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു.

“ചായ!” അയാൾ കി​ട​ക്ക​യിൽ​നി​ന്നു ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് വാ​തി​ല്ക്ക​ലേ​ക്കോ​ടി.

“സങ്ക​ടാ​യി.” ലതിക കണ്ണു​തി​രു​മ്മി പറ​ഞ്ഞു. “ചായ എന്നു കേ​ട്ട​പ്പോ അമ്മ​യും വേണ്ട, മോനും വേണ്ട.”

ദുഃ​ഖ​മ​ഭി​ന​യി​ച്ചു് കണ്ണു​തി​രു​മ്മി ലതിക കി​ട​ക്ക​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. ഗി​രീ​ശൻ അമ്മ​യെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ​യു​ടെ ദുഃഖം അവ​ന്നു സഹി​ച്ചി​ല്ല. അവൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അമ്മ​യു​ടെ കഴു​ത്തു കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു കവി​ളിൽ ഉമ്മ​വെ​ച്ചു. “ഉമ്മാ.”

“ഈ പയ്യൻ എന്നെ അസൂ​യാ​ലു​വാ​ക്കു​ന്ന​ല്ലോ!” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“അച്ഛൻ കൊ​തി​ച്ചോ​ട്ടെ, അല്ലേ?”

“അച്ഛ പോ.” അവൻ കൈ​കൊ​ണ്ടു് ആം​ഗ്യം കാ​ട്ടി പറ​ഞ്ഞു.

ശരി പൊ​യ്ക്ക​ള​യാം. താഴെ തന്നെ​യും കാ​ത്തു് ചൂ​ടു​ള്ള ചായ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു, തല്ക്കാ​ലം അതാണു കൂ​ടു​തൽ ആകർ​ഷ​കം.

പ്രാ​ത​ലി​ന്റെ സമ​യ​ത്തു് മോനും അച്ഛ​നു​മാ​യി വീ​ണ്ടും ലോ​ഗ്യ​മാ​യി. അച്ഛ​ന്റെ മടി​യി​ലി​രു​ന്നു് ഇഡ്ഡ​ലി പകുതി അവ​ന്റെ വയ​റ്റി​ലും പകുതി നി​ല​ത്തു​മാ​ക്കി പ്രാ​തൽ എന്ന കൃ​ത്യം നിർ​വ്വ​ഹി​ക്കു​മ്പോൾ അവനു വേറെ ആരും വേണ്ട.

“അമ്മ പോ.”

“ചച​ച്ചാ പോ.”

“മമ്മ​മ്മ പോ.”

“ഓ, ഒരു അച്ഛൻ​കു​ട്ടി വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു! എല്ലാ​വ​രും മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു. കണ്ടി​ല്ലേ, അച്ഛൻ വന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കു് അവനു് ആരും വേണ്ട.”

“അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ. എല്ലാ​വ​രും കൊ​തി​ച്ചോ​ട്ടെ, അല്ലെ?” അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞു. “പക്ഷേ, അച്ഛ​ന്റെ നി​ല​യും അത്ര അസൂ​യാർ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. തല​യി​ലും മു​ഖ​ത്തും ഇഡ്ഡ​ലി​യു​ടെ കഷ്ണ​ങ്ങൾ. അവനു് ഓരോ പ്രാ​വ​ശ്യം സ്നേ​ഹം കൂ​ടു​മ്പോ​ഴും അച്ഛ​നെ പി​ടി​ച്ചു് ഉമ്മ​വെ​യ്ക്കു​മ്പോൾ കി​ട്ടു​ന്ന​താ​ണു്. ഷർ​ട്ടിൽ ചാ​യ​ത​ട്ടി​മ​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. പ്രാ​തൽ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു് കു​റ​ച്ചു നേ​ര​മാ​യെ​ങ്കി​ലും അച്ഛ​നു് ഇതു​വ​രെ ഒന്നും തി​ന്നാൻ കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല.”

അച്ഛ​ന്റെ സ്ഥി​തി ഏക​ദേ​ശം മന​സ്സി​ലാ​യ​പ്പോൾ അവൻ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ക​യ​റി ഇഡ്ഡ​ലി​യെ​ടു​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി പാ​ത്ര​ത്തിൽ കൈ​യി​ട്ടു പാ​ത്രം കാ​ലി​യാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ​മ്മ ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ്വം അതി​ലു​ള്ള പല​ഹാ​ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മാ​റ്റി വെ​ച്ചി​രു​ന്നു. അവൻ കൈ​മ​ലർ​ത്തി പറ​ഞ്ഞു: “പാപ്പ അഞ്ഞു.”

പി​ന്നെ സമയം നീ​ണ്ടു​പോ​യ​പ്പോൾ എല്ലാം നല്ല​പ​ന്തി​യ​ല്ലെ​ന്നു് അവനു മന​സ്സി​ലാ​യി. മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ​യും, അമ്മ​മ്മ​യു​ടെ​യും കണ്ണു​ക​ളിൽ ദേ​ഷ്യ​വും പരി​ഭ്ര​മ​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നേ​യി​ല്ല. അച്ഛൻ മാ​ത്രം അവനെ കൊ​ഞ്ചി​ച്ചു. മോനു് കു​തി​ര​യു​ടെ പു​റ​ത്തി​രു​ന്നു് ആടാം അല്ലേ! മോനു് സൈ​ക്കി​ളിൽ കയറണോ?

അക​ത്തു​നി​ന്നു് മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ശബ്ദം ഉയർ​ന്നു വന്നു. ഒപ്പം അമ്മ​യു​ടെ​യും. എല്ലാം അമ്മ​യു​ടെ നേർ​ക്കാ​ണെ​ന്നു് ഗി​രീ​ശ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി. അമ്മ​യാ​ക​ട്ടെ തള​ത്തിൽ നി​ല​ത്തി​രു​ന്നു് ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മി​ല്ലാ​തെ ചീർ​പ്പു​കൊ​ണ്ടു് തല​മു​ടി ചീ​ന്തി ഇമ്പു​ച്ചി​യെ എടു​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ സൈ​ക്കി​ളിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കോ​ടി. അമ്മ​യു​ടെ പു​റ​ത്തു കയറി തല​മു​ടി​യിൽ വി​ര​ലോ​ടി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. “ഇമ്പു​ളു.”

“ഈ മന്ത​നു് ഒന്നും പറയാൻ അറി​യി​ല്ല, അമ്മ പറ​ഞ്ഞു. ടൈം​പീ​സി​നും ഇമ്പു​ളു, പേ​നി​നും ഇമ്പു​ളു.”

“അവൻ അത്ര​യ്ക്കു​ത​ന്ന്യേ ആയി​ട്ടു​ള്ളു, അമ്മ​മ്മ!.”

“കു​ട്ടീ ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്ക്ണ്ണ്ടോ? മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ശബ്ദം ഉയർ​ന്നു തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. എഴു​ന്നേ​റ്റു് സാ​രി​യെ​ല്ലാം ഇസ്തി​രി​യി​ട്ടു വെ​ക്കൂ. മോ​ന്റെ ഉടു​പ്പു​കൾ എവി​ട്യൊ​ക്ക്യാ​ന്നു നോ​ക്കി അതും എടു​ത്തു​വെ​ക്കു.”

“മോ​ന്റെ ഉടു​പ്പു​ക​ളെ​ല്ലാം ഞാൻ അല​മാ​രി​യിൽ എടു​ത്തു​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്, അതു് എടു​ത്തു​വെ​ക്ക്യേ വേ​ണ്ടു, അമ്മ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു, അവ​ളു​ടെ ഡ്ര​സ്സ് മാ​ത്രം ഒരു​ക്ക്യാ മതി. ഒന്നു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു കു​ട്ടീ. അപ്പോൾ ഇത്രേ്യം സമയം പറ​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ ആരോടാ?”

“ഞാൻ ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം രവീടെ ഒപ്പം പോ​ണി​ല്യ.”

“പി​ന്നെ എപ്പൊ​ഴാ എഴു​ന്ന​ള്ള​ത്തു്? മു​ത്ത​ച്ഛൻ.”

“അടു​ത്ത​മാ​സം ഞാൻ മോനേം കൂ​ട്ടി പൊ​യ്ക്കോ​ണ്ടു്.”

“ഇത​റി​യാൻ വേ​ണ്ടി​യാ​ണ​ല്ലോ, പാവം ആ കു​ട്ടി ശമ്പ​ള​മി​ല്ലാ​തെ ലീ​വു​മെ​ടു​ത്തു് രണ്ടു​ദി​വ​സ​ത്തെ യാ​ത്ര​യും കഴി​ഞ്ഞു വന്ന​തു്? നീ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യി​പ്പി​ക്ക​ണ്ട. എന്താ നി​ന​ക്കു് ഇപ്പൊ​ത്ത​ന്നെ പോ​യാ​ലു്?”

“നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞാൽ മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല്യ.” അവൾ മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു.

“ചെ​ക്കാ, പോ​ണ്ണ്ടോ ഇവി​ടു​ന്നു്. എന്റെ തല​മു​ടി പറി​ഞ്ഞു​പോ​ന്നു. പോ അവി​ടു​ന്നു്.”

“നോ​ക്കു്, നി​ന​ക്കു് ശി​ക്ഷി​ക്ക​ലു് കു​റ​ച്ചു കൂ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്. മോ​നി​ങ്ങോ​ട്ടു പോരെ.” അമ്മ​മ്മ ഗി​രീ​ശ​നെ എടു​ത്തു പു​റ​ത്തു കട​ന്നു.

“അമ്മ പോ. അമ്മ മാമു ഇയ്യാ.”

അവ​ന്റെ ശി​ക്ഷി​ക്ക​ലാ​ണ​തും.

മു​ത്ത​ച്ഛൻ പൊ​ടി​ക്കു​പ്പി​യെ​ടു​ത്തു പൊ​ടി​വ​ലി​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​ത്തി​ലാ​ണു്. ലതിക എഴു​ന്നേ​റ്റു്, തല​മു​ടി പി​ന്നിൽ ഒന്നാ​യി മട​ക്കി​ക്കെ​ട്ടി കോ​ണി​ക​യ​റി മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പോയി.

അഞ്ചു​മി​നി​റ്റു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും രവി മു​ക​ളി​ലെ​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ലതിക കി​ട​യ്ക്ക​യിൽ കമി​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ അവ​ളോ​ടു ചേർ​ന്നു കി​ട​ന്നു.

അവൾ തി​രി​ഞ്ഞു് അയാളെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു. രണ്ടു മാ​സ​മാ​യി കെ​ട്ടി​നിർ​ത്തിയ വി​കാ​രം രണ്ടു​പേ​രി​ലും അണ​പൊ​ട്ടി​യൊ​ഴു​കി. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “വാ​തി​ല​ട​യ്ക്ക​ട്ടെ.”

“അയ്യേ, വേണ്ട. വാ​തി​ല​ട​യ്ക്കു​ന്ന​തു് പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു കാണാൻ പറ്റും.”

“ആരെ​ങ്കി​ലും വന്നാ​ലോ?”

“നമ്മൾ രണ്ടു​പേ​രും മാ​ത്രം ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​പ്പോൾ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് ആരും വരി​ല്ല. അവർ​ക്ക​റി​യാം നമ്മൾ വല്ല​തും ഒപ്പി​ക്ക്യാ​യി​രി​ക്കും​ന്നു്.”

“നമു​ക്കു വാതിൽ ചാരാം.”

അവൾ അർ​ദ്ധ​സ​മ്മ​ത​ത്തോ​ടെ മൂളി.

അയാൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു വാതിൽ ചാരി തി​രി​ച്ചു വന്നു.

“ഒന്നും അഴി​ക്കേ​ണ്ട​ട്ടോ. ആരെ​ങ്കി​ലും അഥവാ വര്വാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇടാ​നൊ​ന്നും സമ​യ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല.”

“ശരി, സമ്മ​തി​ച്ചു.”

“കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു​മാ​സം ഞാ​നി​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോൾ നീ എന്താ ചെ​യ്ത​തു്? വേഗം പറ​ഞ്ഞോ,” അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു, “എത്ര പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു?”

“ആരു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു,” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “ആരെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ ഓടി​വ​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഓരോ കത്തി​ലും നി​ന്നോ​ടു വരാൻ​വേ​ണ്ടി നൂറു പ്രാ​വ​ശ്യം എഴു​തു​ക​യു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.”

“എന്റെ കണ്ണ​നു് ന്നെ നല്ല​ഷ്ട​ണ്ടു്.” അവൾ രവിയെ ഓമ​നി​ച്ചു. “ഒറ്റ​യ്ക്കു താ​മ​സി​ച്ച​പ്പോൾ സങ്ക​ടം വന്നു​വോ?”

അയാൾ ചി​രി​ച്ചു. അവൾ ഓമ​നി​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ​ക്കി​ഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ ഒട്ടും മാ​റി​യി​ട്ടി​ല്ല. പഴയ ഭ്രാ​ന്തി​പ്പെ​ണ്ണു​ത​ന്നെ, അയാൾ സന്തോ​ഷി​ച്ചു. അവ​ളു​ടെ നർ​മ്മ​ബോ​ധം ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഇതി​ന​കം തന്റെ സമനില തെ​റ്റി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

അവൾ കി​ത​പ്പി​നി​ട​യിൽ പറ​ഞ്ഞു: “നമു​ക്കു ചെ​യ്യ്യാ!.”

“പാ​ടി​ല്ല,” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “ഇപ്പോ​ഴോ?”

“വേണം. നീ കാരണം തന്നെ​യാ​ണു്.”

അങ്ങ​നെ പു​രോ​ഗ​തി പ്രാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ ചു​വ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് അമ്മ​യു​ടെ വിളി: “ലതികേ!.”

“ഈ അമ്മ!” അവൾ ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് ഉലഞ്ഞ സാരി തട്ടി നേ​രെ​യാ​ക്കി. ചി​ത​റിയ തല​മു​ടി കെ​ട്ടി വച്ചു് ആവു​ന്ന​ത്ര സൗ​മ്യ​മാ​യി അവൾ വി​ളി​കേ​ട്ടു: “എന്താ അമ്മേ?”

“മോൻ അച്ഛ​നെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.” അമ്മ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു: “അവനു മാമു കൊ​ടു​ക്കാൻ അച്ഛൻ തന്നെ വേ​ണ​ത്രെ. ഇതാ വരു​ന്നു.”

അയാൾ നി​രാ​ശ​നാ​യി കമി​ഴ്‌​ന്നു​കി​ട​ന്നു. അവൾ അയാ​ളു​ടെ താടി പി​ടി​ച്ചു കൊ​ഞ്ചി​ച്ചു: “സാ​ര​ല്യ​ടാ കണ്ണാ. നമു​ക്കു് ഊണു കഴി​ച്ചി​ട്ടു വീ​ണ്ടും വരാം. അച്ഛ​ങ്കു​ട്ടി​ക്കു് മാമു കൊ​ടു​ക്കാ​നും അച്ഛൻ തന്നെ വേ​ണ​ത്രെ. വേഗം ഷർ​ട്ടി​ട്ടു താ​ഴേ​ക്കു വാ.”

അവൾ നട​ന്നു കഴി​ഞ്ഞു.

അയാൾ ഷർ​ട്ടി​ട്ടു് കട്ടി​ലി​ന്ന​ടി​യി​ലേ​ക്കു തെ​റി​ച്ചു​പോയ സ്ലി​പ്പ​റു​കൾ തപ്പി​യെ​ടു​ത്തു താ​ഴേ​ക്കു നട​ന്നു. കോ​ണി​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ അമ്മ​യും മോനും കൂ​ടി​യു​ള്ള സം​ഭാ​ഷ​ണം കേ​ട്ടു​തു​ട​ങ്ങി. വിഷയം നാ​ട്ടി​ലെ കാ​ക്ക​കൾ, കോ​ഴി​കൾ, നാ​യ​ക്കു​ട്ടി, പൂ​ച്ച​ക്കു​ട്ടി, അച്ഛൻ.

ഇവൾ സൂ​ത്ര​ക്കാ​രി​ത​ന്നെ. ഇവൾ എന്റെ പേർ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് അവനു ചോ​റു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.

തള​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കു് സം​ഗ​തി​കൾ വലിയ മോ​ശ​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​ണു നട​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് അയാൾ കണ്ടു. ലതിക പറ​യു​ന്ന ഓരോ വാ​ച​ക​ത്തോ​ടൊ​പ്പം ഗി​രീ​ശൻ വായ തു​റ​ന്നു് ഓരോ ഉരുള അക​ത്താ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. തന്നെ ഇപ്പോൾ കണ്ടാൽ അബ​ദ്ധ​മാ​ണു്. അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു് അവൻ കാ​ണാ​തെ ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്കു വലി​ഞ്ഞു.

ഉമ്മ​റ​ത്തു് മു​ത്ത​ച്ഛൻ ചാ​രു​ക​സേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. രവിയെ കണ്ട​പ്പോൾ അയാൾ വി​ളി​ച്ചു. ചാ​രു​ക​സേ​ര​യു​ടെ ഇട​ത്തു​വ​ശ​ത്തു് കൈ​യു​ള്ള കസേ​ര​യിൽ അയാൾ ഇരു​ന്നു. മു​ത്ത​ച്ഛൻ നി​വർ​ന്നി​രു​ന്നു് മടി​ക്കു​ത്തിൽ നി​ന്നു രണ്ടു ടി​ക്ക​റ്റു​കൾ പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്തു വളരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് രവി​ക്കു കൊ​ടു​ത്തു. നാ​ളെ​ക്കു​ത്ത​ന്നെ ടി​ക്ക​റ്റു കി​ട്ടാൻ നന്നെ പാ​ടു​പെ​ട്ടു. കേ​ര​ള​യ്ക്കാ​ണു്. രാ​ത്രി എട്ടേ​മു​ക്കാ​ലി​നാ​ണു്. ലതിക ഇപ്രാ​വ​ശ്യ​വും പോ​ണി​ല്ല്യാ​ന്നൊ​ക്കെ പറ​യ്ണ്ണ്ടു്. പക്ഷേ, എന്റെ വി​ശ്വാ​സം അവൾ അവ​സാ​ന​നി​മി​ഷ​ത്തിൽ വരും​ന്നു തന്ന്യാ​ണു്. ഞാൻ കഴി​യ​ണ​തും പറ​ഞ്ഞു നോ​ക്കാം.

രവി വൃ​ദ്ധ​ന്റെ ആത്മാർ​ത്ഥ​മായ മുഖം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. ചി​രി​ക്കു​ന്ന കണ്ണു​ക​ളിൽ ഉരു​ണ്ടു കൂ​ടു​ന്ന ജല​ക​ണ​ങ്ങൾ മറ​യ്ക്കാ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം അദ്ദേ​ഹം മടി​യിൽ​നി​ന്നു പൊ​ടി​ക്കു​പ്പി​യെ​ടു​ത്തു് പൊ​ടി​വ​ലി​ച്ചു. പി​ന്നെ സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു:

“മക്ക​ളെ ലാ​ളി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു തെ​റ്റാ​ണോ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യി​ല്ല. ആണെ​ങ്കിൽ ആ തെ​റ്റു ഞാൻ വളരെ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ ലാ​ളി​ച്ചു കേ​ടു​വ​രു​ത്തി​യ​തി​നു​ള്ള കു​റ്റം ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, കല്യാ​ണ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം അവളെ ലാ​ളി​ച്ചു കേടു വരു​ത്തി​യ​തി​നു​ള്ള കു​റ്റം രവി​യും ഏല്ക്ക​ണം. അപ്പോൾ ഈ കു​റ്റ​ത്തി​നു​ള്ള ശിക്ഷ നമു​ക്കു രണ്ടു പേർ​ക്കും തു​ല്യാ​യി പങ്കി​ടാം. ഞാൻ എനി​ക്കു​ള്ള ശിക്ഷ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.”

മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​ള്ള പ്ര​സാ​ദം തീരെ മാ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി കര​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കണ്ണീർ ചാ​ലു​ക​ളാ​യി ഒഴു​കു​ന്ന​തു തു​ട​യ്ക്കാൻ മി​ന​ക്കെ​ടാ​തെ അദ്ദേ​ഹം കര​ഞ്ഞു. രവി ആ വൃ​ദ്ധ​ന്റെ നരച്ച തല​മു​ടി​യി​ലേ​ക്കും താ​ടി​യി​ലെ നരച്ച കു​റ്റി​രോ​മ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും നോ​ക്കി. അങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കുക അസാ​ദ്ധ്യ​മാ​യ​തു കൊ​ണ്ടു് രവി എഴു​ന്നേ​റ്റു നട​ന്നു.

ഞാൻ ശ്ര​മി​ക്കാം, അദ്ദേ​ഹം ഉരു​വി​ടു​ന്ന​തു് അയാൾ കേ​ട്ടു.

അക​ത്തു് ഗി​രീ​ശൻ ഭക്ഷ​ണ​വു​മാ​യി പട​വെ​ട്ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യ​ത്തെ കുറെ ഉരു​ള​കൾ അക​ത്താ​യ​പ്പോൾ അവനു് കളി​യാ​യി. പി​ന്നെ കി​ട്ടിയ ഉരു​ള​കൾ എല്ലാം കൈയിൽ വാ​ങ്ങി വി​ത​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. കോ​ഴി​ക്കു്, കാ​ക്ക​യ്ക്കു്. രവി അടു​ക്ക​ള​ക്കോ​ലാ​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും മു​റ്റ​ത്തു് ഒരു വലിയ സദ​സ്സു് തടി​ച്ചു​കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു. അരഡസൻ കോ​ഴി​കൾ, അതിൽ കോ​ഴി​ക്കു​ട്ടി​ക​ളും പെടും. എണ്ണ​മ​റ്റ കാ​ക്ക​കൾ, രണ്ടു നാ​യ്ക്കൾ, കറു​പ്പും വെ​ള്ള​യു​മായ രണ്ടു പൂ​ച്ച​കൾ. പൂ​ച്ച​കൾ കോ​ലാ​യി​ലാ​ണു്. ദൃ​ശ്യം തമാ​ശ​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു തന്നെ. പക്ഷേ, അയാൾ ചി​രി​ച്ചി​ല്ല. ചി​രി​യു​ടെ പൂ​ക്കൾ ദുഃ​ഖി​ത​നായ ഒരു വൃ​ദ്ധ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു തട്ടി വാ​ടി​യി​രു​ന്നു.

ഗി​രീ​ശ​ന്നു് വളരെ തി​ര​ക്കു​പി​ടി​ച്ച ദി​വ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ വന്ന​തു പ്ര​മാ​ണി​ച്ചു് പതി​വു​ള്ള പക​ലു​റ​ക്കം ഉണ്ടാ​യി​ല്ല. അവൻ കു​തി​ര​മേ​ലും സൈ​ക്കി​ളി​ന്മേ​ലും വിലസി. പി​ന്നെ ണ്ണി—ണ്ണി—ണ്ണി—വണ്ടി കട​ല​യു​മാ​യി വന്ന​പ്പോൾ പത്തു പൈ​സ​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി ഭദ്ര​മാ​യി അടു​ത്തേ​ക്കോ​ടി. മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഇതി​നു​വേ​ണ്ടി ഭദ്ര​മാ​യി കോ​ന്ത​ല​യ്ക്കു കെ​ട്ടി​വെ​ച്ച നാണയം എടു​ത്തു കൊ​ടു​ത്തു.

സം​ഭ​വ​ബ​ഹു​ല​മായ ഒരു ദിവസം അവ​സാ​നി​ച്ച​തു് അവൻ രാ​ത്രി കു​ഞ്ഞി​ക്കു​മ്പ നിറയെ മാ​മു​ണ്ടു്, പാലും കു​ടി​ച്ചു്, മു​ക​ളിൽ കി​ട​ക്ക​യിൽ കാൽ​മു​ട്ടു മട​ക്കി, ചന്തി ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു​യർ​ത്തി ഇട​ത്തെ കൈ​യി​ന്റെ തള്ള​വി​രൽ വാ​യി​ലി​ട്ടു് കമി​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ന്നു് ഉറ​ക്ക​മാ​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു്. വി​രൽ​കു​ടി​ക്കു​ന്ന ചു​ണ്ടു​കൾ നി​ശ്ച​ല​മാ​യ​പ്പോൾ അവനെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ലതിക പറ​ഞ്ഞു:

“പാവം! അവ​നു​ണ്ടോ വലി​യ​വ​രു​ടെ വി​ഷ​മ​ങ്ങൾ അറി​യു​ന്നു? എത്ര നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​രാ​ണ​ല്ലേ, കു​ട്ടി​കൾ?”

“മതി മതി. അയാൾ ഇട​പെ​ട്ടു. ഇതൊ​ക്കെ പണ്ടു് കവികൾ നന്നാ​യി പാ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. നീ വീ​ണ്ടും പറ​ഞ്ഞ​തു കൊ​ണ്ടു് ഭാ​ഷ​യ്ക്കു മു​തൽ​ക്കൂ​ട്ടൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വാൻ പോ​കു​ന്നി​ല്ല.”

“ഞാ​നി​നി ഒന്നും പറ​യി​ല്ല.” അവൾ മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഉറ​ങ്ങാൻ നേ​ര​ത്തു് അവളെ പി​ണ​ക്കു​ന്ന​തു നല്ല​തി​ന​ല്ലെ​ന്നു് അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അയാൾ അവളെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ഉമ്മ​വെ​ച്ചു. “തമാശ പറ​ഞ്ഞ​ത​ല്ലേ ഞാൻ? ഉമ്മാ…”

“മോനു് ഇതി​നേ​ക്കാൾ നന്നാ​യി ഉമ്മ വെ​ക്കാ​ന​റി​യാം,” അവൾ മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു.

“നീ എന്താ​ണു് തടി​ക്കാ​ത്ത​തു്?” അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു. “നി​ന്റെ ഒപ്പം കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു സ്വ​വർ​ഗ്ഗ​സ്നേ​ഹി​യെ​പ്പോ​ലെ തോ​ന്നു​ന്നു എനി​ക്കു്.”

ഞാൻ തടി​ച്ചി​രു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ​യാ​ഴ്ച വന്ന പനി കാരണം പോ​യ​താ​ണു്.

“സാ​ര​മി​ല്ല. നമു​ക്കു് ബോം​ബെ​യിൽ പോ​യി​ട്ടു് തടി​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു ക്രാ​ഷ് പ്രോ​ഗ്രാം തു​ട​ങ്ങാം. ദിവസം ഈര​ണ്ടു മുട്ട. ഉച്ച​യ്ക്കു് ഇറ​ച്ചി, രാ​ത്രി മത്സ്യം.”

“ഞാൻ തി​ന്നാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നു​മ​ല്ല തടി​ക്കാ​ത്ത​തു്. എനി​ക്കു് അച്ഛ​ന്റെ ദേ​ഹ​പ്ര​കൃ​ത​മാ​ണു് കി​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു​മാ​സ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഞാൻ ഒരാ​ന​ക്കു​ട്ടി​യാ​വേ​ണ്ട​താ​ണു്.”

ക്ര​മേണ വി​കാ​ര​ത്ത​ള്ളി​ച്ച​യിൽ വാ​ക്കു​കൾ ദുർ​ല്ല​ഭ​മാ​വു​ന്ന​തും, അവ ഒരു പ്രാ​വി​ന്റെ നനു​ത്ത തൂ​വ​ലു​കൾ പോലെ കാ​റ്റിൽ പറ​ക്കു​ന്ന​തും അയാൾ കണ്ടു.

തൃ​പ്തി​ക​ര​മാ​യൊ​രു സം​ഭോ​ഗ​ത്തി​നു ശേഷം അവർ തളർ​ന്നു് അന്യോ​ന്യം കൈ​ക​ളിൽ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു മാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ കഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​ത​റി​ഞ്ഞാൽ നീ എന്റെ ഒപ്പം വരാൻ ഒട്ടും വി​സ​മ്മ​തം കാ​ണി​ക്കി​ല്ല.

“എന്തി​നാ​ണു് കഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​തു്?”

“മറ്റു പല​തി​നും പുറമെ ഏകാ​ന്തത, സെ​ക്സ് സ്റ്റാർ​വേ​ഷൻ.”

“നീ എന്തി​നാ​ണു് വി​ശ​ന്നി​രു​ന്ന​തു്?”

“അല്ലാ​തെ എന്തു ചെ​യ്യാൻ?”

“രവി​ക്കു് വേറെ വല്ല പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ​യും ഒപ്പം കി​ട​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ? നമ്മു​ടെ കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ ഞാൻ മൂ​ന്നു​പേ​രെ കാ​ണി​ച്ചു തരാം. നീ അവ​രു​ടെ ആരു​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഒപ്പം കി​ട​ന്നോ.”

“ആരൊ​ക്കെ​യാ​ണു്”

“മറ്റേ വി​ങ്ങിൽ സെ​ക്കൻ​ഡ് ഫ്ളോ​റി​ലു​ള്ള പഞ്ചാ​ബി​പ്പെ​ണ്ണു്. ആ മോ​ഡ​ലി​ങ് ഗേൾ ഇല്ലേ? അവൾ.”

രവി ഓർ​ത്തു. തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച കടലിൽ നീ​ന്താൻ പോ​വു​മ്പോൾ അവളെ ബി​ക്കി​നി ധരി​ച്ചു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.

പി​ന്നെ മറ്റേ ബ്ലോ​ക്കിൽ​ത്ത​ന്നെ തേഡ് ഫ്ളോ​റി​ലു​ള്ള ബം​ഗാ​ളി​സ്ത്രീ.

“മി​സി​സ് ചാ​റ്റർ​ജി​യോ? ആ വി​ധ​വ​യോ?”

“വി​ധ​വ​യാ​യാ​ലെ​ന്താ? നാ​ല്പ​തു വയ​സ്സി​ലും അവ​രു​ടെ ശരീരം എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടെ​ന്നു നോ​ക്കൂ.”

“നാ​ല്പ​തോ? അവർ കേൾ​ക്ക​ണ്ട. എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു് മു​പ്പ​ത്തി​യ​ഞ്ചാ​ണെ​ന്നാ​ണു്. ഈ ഫെ​ബ്രു​വ​രി​യിൽ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടേ​യു​ള്ളു​വ​ത്രെ.”

“അതെ​യ​തെ. അവ​രു​ടെ മൂത്ത മകനു് ഇരു​പ​താ​ണു്. മകൾ​ക്കു പതി​നാ​റും. അവർ​ക്കു ശരി​ക്കും നി​ന്നെ കണ്ണു​ണ്ടു് കേ​ട്ടോ. നീ ഓഫീ​സിൽ പോ​കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അവർ ഗ്യാ​ല​റി​യിൽ വന്നു നി​ല്ക്കാ​റു​ണ്ടു്. പി​ന്നെ തരം കി​ട്ടി​യാൽ നി​ന്നോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. നി​ന്റെ ഭാ​ഗ്യം.”

“ആട്ടെ, മൂ​ന്നാ​മ​ത്തേ​താ​രാ​ണു്”

“അവ​രു​ടെ മകൾ.”

“ആവൂ! എന്റെ പകുതി വയ​സ്സേ ഉള്ളൂ.”

“അതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്താ​ണു് അവളെ കാണാൻ എന്തു ഭം​ഗി​യാ​ണു്.”

“തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. ഒരു പെ​ണ്ണെ​ന്ന നി​ല​യ്ക്കു് എന്റെ സ്പെ​സി​ഫി​ക്കേ​ഷ​നോ​ടൊ​ക്കി​ല്ല അവൾ. എനി​ക്കു വേ​ണ്ട​തു് ഒരു മു​ഴു​വൻ വളർ​ച്ച​യെ​ത്തിയ ഒരു മു​ഴു​പ്പെ​ണ്ണാ​ണു്. നി​ന്നെ കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം ഏക​ദേ​ശം എന്നോ​ടൊ​പ്പം വയ​സ്സു​ള്ള പെ​ണ്ണി​നെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ചാൽ നന്നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു തോ​ന്നാ​റു​ണ്ടു്.”

സം​സാ​രം ബാ​ലി​ശ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി കാ​മോ​ദ്ദീ​പ​ക​മാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ കണ്ടു. പക്ഷേ, അത​പ​ക​ട​മാ​ണു്. ലതിക എന്താ​ണു് തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി​യ​തെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു് അപ്പോ​ഴും മന​സ്സി​ലാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു:

“എനി​ക്കു വേറെ ആരും വേണ്ട. നീ തന്നെ മതി.”

എന്നി​ട്ടു വളരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ തു​ടർ​ന്നു. “നമു​ക്കു് അവി​ടെ​പ്പോ​യാൽ ദി​വ​സ​വും ചെ​യ്യാം.”

അവൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. മൗനം അപ​ക​ട​മാ​ണു്. അവൾ ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

അയാൾ ഓർ​ത്തു: “സമ​യ​മെ​ത്ര​യാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും?” പു​റ​ത്തു​ള്ള ശബ്ദ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം നി​ല​ച്ചി​രു​ന്നു. അയാൾ തന്റെ ഫ്ളാ​റ്റി​നെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ത്തു. അതൊ​രി​ക്ക​ലും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പകൽ കേൾ​ക്കാ​റു​ള്ള നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ ആരവം ഒന്ന​ട​ങ്ങി​യാൽ, പി​ന്നെ ഫ്ളാ​റ്റി​നു​ള്ളിൽ നി​ന്നു വരു​ന്ന അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ, കാരണം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത, ശബ്ദ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ടൈം​പീ​സി​ന്റെ ടിക് ടിക് പോലെ. ചി​ല​പ്പോൾ ആരോ സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യി മുറു മു​റു​ക്കു​ന്ന​പോ​ലെ. ഈ ശബ്ദ​ങ്ങൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു് ഉറ​ങ്ങാ​തെ​കി​ട​ന്ന രാ​ത്രി​കൾ അയാ​ളോർ​ത്തു.

“നീ എന്താ​ണു് ഒന്നും പറ​യാ​ത്ത​തു്?”

“ഉം?”

“നീ എന്താ​ണു് ഒന്നും പറ​യാ​ത്ത​തെ​ന്നു്?”

“എനി​ക്കു​റ​ക്കം വരു​ന്നു.”

“നുണ.”

“ഞാൻ ആലോ​ചി​ക്ക്യാ​യി​രു​ന്നു: എനി​ക്കു നി​ന്നെ സഹാ​യി​ക്ക​ണം​ന്നു​ണ്ടു്. നാളെ ഞാൻ വന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ന​ക്കു പഞ്ചാ​ബി​പ്പെ​ണ്ണി​നെ വി​ളി​ച്ചു​കൂ​ടെ? അവൾ​ക്കു് ഇട​യ്ക്കു സൺ എൻ സാ​ന്റിൽ ഡി​ന്നർ കൊ​ടു​ത്താൽ മതി.”

“ഇതെ​ന്തൊ​രു സാ​ധ​ന​മാ​ണ​പ്പാ. നോ​ക്കു്, ഈ ഇരു​പ​ത്തി​യൊ​ന്നാം വയ​സ്സിൽ ഞാൻ കു​റെ​ക്കൂ​ടി ഗൗ​ര​വ​മായ സം​സാ​ര​മാ​ണു് നി​ന്നിൽ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തു്. നി​ന​ക്കു് എന്റെ ഒപ്പം വരാൻ താൽ​പ​ര്യ​മി​ല്ല, അല്ലേ?”

“അതല്ല രവീ, എനി​ക്കു ഭയ​മാ​വു​ന്നു. രാ​വി​ലെ നീ ഓഫീ​സിൽ പോ​കു​മ്പോൾ ഞാൻ ബാൽ​ക്ക​ണി​യിൽ നി​ന്നു നോ​ക്കാ​റി​ല്ലേ? നീ നട​ന്നു് ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ മറ​യു​മ്പോൾ പി​ന്നെ നി​ന്നെ കാ​ണി​ല്ലെ​ന്നും നീ എനി​ക്കു നഷ്ട​പ്പെ​ട്വാ​ണെ​ന്നും എനി​ക്കു തോ​ന്നാ​റു​ണ്ടു്. കു​ള​ത്തി​ലി​ട്ട ഒരു കല്ലു് താ​ഴ്‌​ന്നു​പോ​ണ​പോ​ലെ. പി​ന്നെ വൈ​കു​ന്നേ​രം നീ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നാ​ലേ എനി​ക്കു സമാ​ധാ​നാ​വാ​റു​ള്ളു.”

“നീ ഇവിടെ ഇരു​ന്നാ​ലും മന​സ്സ​മാ​ധാ​നം ഉണ്ടാ​വാൻ വയ്യ​ല്ലൊ. കാരണം, ഞാൻ ഓഫീ​സിൽ​പ്പോണ സമയം നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലൊ.”

“ശരി​യാ​ണു്. പക്ഷേ, നേ​രി​ട്ട​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യ​ല്ല​ല്ലൊ.”

“അതൊ​ന്നു​മ​ല്ല. നി​ന​ക്കെ​ന്നെ ഇഷ്ട​മി​ല്ല. അതു​ത​ന്നെ.”

“നോ​ക്കു രവി. എനി​ക്കു നി​ന്നെ എന്തി​ഷ്ട​മാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മോ! അത​ല്ലെ, ഈര​ണ്ടു ദി​വ​സം​കൂ​ടു​മ്പോൾ ചു​രു​ങ്ങി​യ​തു പത്തു പേ​ജെ​ങ്കി​ലു​മു​ള്ള പ്രേ​മ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ അയ​യ്ക്കു​ന്ന​തു്? എനി​ക്കു നി​ന്റെ ഒപ്പം വര​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു. ആ ഫ്ളാ​റ്റിൽ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന എന്തോ ഉണ്ടു്.

“ടിക് ടിക് ശബ്ദ​ങ്ങ​ളോ?”

“എന്താ​ണു്”

“ഒന്നു​മി​ല്ല.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ശരി​ക്കു പേ​ടി​യ​ല്ല. എനി​ക്കു​ത​ന്നെ അറി​യാ​ത്ത ഒന്നു്. നമു​ക്കു് ആ ഫ്ളാ​റ്റു് വി​റ്റു് വേറെ വാ​ങ്ങാം.”

ഫ്ളാ​റ്റു വാ​ങ്ങി​യ​ശേ​ഷം ചായം തേ​ക്കാ​നാ​യി ചു​മ​രി​ലെ കു​മ്മാ​യം ഉര​ച്ചു കള​യു​മ്പോൾ കണ്ട ഒരു ചി​ത്രം അയാൾ ഓർ​മ്മി​ച്ചു. സ്വീ​ക​രണ മു​റി​യു​ടെ ചു​മ​രിൽ. നിറയെ കള്ളി​ക​ളു​ള്ള, ഒരു താ​ന്ത്രി​ക​ന്റെ കള​മെ​ഴു​ത്തു​പോ​ലെ നി​ഗൂ​ഢ​മായ ഒരു ചി​ത്രം. അതു വെ​ള്ള​വ​ലി​ച്ച​തി​ന്റെ അടി​യിൽ മറ​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ നീ​ല​ച്ചാ​യ​ത്തി​നി​ട​യിൽ വീ​ണ്ടും മാ​ഞ്ഞു പോ​യി​ട്ടും കുറെ ദിവസം ആ ചി​ത്രം അയാളെ പീ​ഡി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു.

“ഈ ഹു​ക്കൊ​ന്നു് ഇട്ടു​ത​രൂ,” ലതിക പറ​ഞ്ഞു.

“അതു രാ​വി​ലെ ഇടാം. പോരെ?”

“പോരാ, രാ​വി​ലെ ഒരാൾ കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണും മി​ഴി​ച്ചു ചു​റ്റും നോ​ക്കു​മ്പോൾ കണ്ടാൽ ഉടനെ ഓടി​വ​രും. മി​മ്മീ​മ്മീ എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു്.”

“എന്താ​ണു് മി​മ്മീ​മ്മീ?”

അവൾ കു​ലു​ങ്ങി​ച്ചി​രി​ച്ചു. അയാൾ​ക്കും ചി​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

പി​ന്നെ ലതിക അയാ​ളു​ടെ നെ​ഞ്ചിൽ ചു​രു​ണ്ടു​കൂ​ടി ഉറ​ക്ക​മാ​യ​പ്പോൾ, അവ​ളു​ടെ കവി​ളിൽ മൃ​ദു​വാ​യി ചും​ബി​ച്ചു്, ഇല്ലാ​ത്ത ടിക് ടിക് ശബ്ദ​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യിൽ ഉറ​ക്കം കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​റ​പ്പായ മറ്റൊ​രു രാ​ത്രി​യെ നേ​രി​ടാൻ അയാൾ തയ്യാ​റെ​ടു​ത്തു.

രാ​വി​ലെ അയാൾ വൈകി എഴു​ന്നേ​റ്റ​പ്പോൾ താഴെ ബഹ​ള​മാ​യി​രു​ന്നു. ലതി​ക​യും മോനും എഴു​ന്നേ​റ്റു പോ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങി താഴെ വന്നു. ഗി​രീ​ശൻ ഒരു ഷർ​ട്ടും ട്രൗ​സ​റു​മാ​യി ലതി​ക​യു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“ഗി​രീ​ച്ച, അച്ഛാ. ചൂ​ച്ചൂ ടെയ്ൻ. ഗി​രീ​ച്ച ടൗച്ച.”

ലതിക ഒന്നും മറു​പ​ടി പറ​യാ​തെ നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അമ്മ​യു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ നട​ന്നി​ട്ടു ഗു​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല എന്നു കണ്ട​പ്പോൾ അവൻ അമ്മ​മ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തു പോയി.

“മമ്മ​മ്മാ, ഗിരി ടൗച്ച. ഗീ​രീ​ച്ച, അച്ഛാ, ചൂ​ച്ചു ടെയ്ൻ. ടാ​റ്റാ.”

“മോനെ, മാ​മു​ണ്ടി​ട്ട​ല്ലെ ചൂ​ച്ചൂ ട്രെ​യി​നിൽ പോവോ?”

“ഗി​രീ​ച്ചാ, മാമു നാനാ.”

ആരാ​ണി​വ​നു് അച്ഛ​ന്റെ ഒപ്പം പോ​കു​ന്ന കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്ത​തു്? അമ്മ​യാ​യി​രി​ക്കും, അല്ലെ​ങ്കിൽ അമ്മ​മ്മ. ലതിക ഒപ്പം വരു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവ​ളു​ടെ ടി​ക്ക​റ്റ് കാൻസൽ ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു് അയാൾ ഓർ​ത്തു. തി​രി​ച്ചു് ഒറ്റ​യ്ക്കു​ള്ള യാത്ര, അവിടെ തന്നെ കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്ന ഏകാ​ന്തത.

അമ്മ​മ്മ​യും വള​യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ക​ണ്ട​പ്പോൾ അവൻ ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്കു വന്നു് അച്ഛ​നെ​ത്ത​ന്നെ പി​ടി​കൂ​ടി.

“അച്ഛാ, ടൗ​ച്ചാ ചൂ ച്ചൂ ടെയ്ൻ ടാറ്റ.”

അയാൾ അവനെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു് അവ​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളിൽ നോ​ക്കി. കണ്ണു​ക​ളിൽ ആകാം​ക്ഷ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടോ, അയാൾ ഓട്ട​യു​ള്ള കീ​ശ​യിൽ കൈ​യി​ട്ടു്, പാറിയ പൊ​ടി​പി​ടി​ച്ച തല​മു​ടി​യും വെ​യിൽ​കൊ​ണ്ടു് ഇരു​ണ്ട മു​ഖ​വും മാ​റു​മാ​യി അല​ക്ഷ്യ​മാ​യി നോ​ക്കി നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒരു പയ്യ​നെ ഓർ​ത്തു.

ആൽ​ബ​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​പേ​ജൂ​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ ആ ഫോ​ട്ടോ ഉണ്ടു്. മക​ന്റെ ദുഃ​ഖ​പൂ​രി​ത​മായ കണ്ണു​ക​ളിൽ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ അയാൾ​ക്കു് ഓർ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. മോനെ, നി​ന​ക്കി​നി എത്ര ദുഃഖം സഹി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും ജീ​വി​ത​ത്തിൽ?

അയാൾ അവനെ നി​ല​ത്തി​റ​ക്കി​വ​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു.

“അച്ഛൻ ട്രൗ​സ​റി​ട്ടു​ത​രാം. അച്ഛ​ന്റെ ഒപ്പം വൈ​കു​ന്നേ​രം ചൂ​ച്ചൂ ട്രെ​യി​നിൽ പോ​ണ്ടെ?”

പി​ന്നെ ഉമ്മ​യു​ടെ ഒരു പ്ര​ള​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. “ഉമ്മാ, ഉമ്മാ. ഗി​രീ​ച്ച, അച്ഛാ, ചൂ​ച്ചൂ ടെയ്ൻ റ്റാ റ്റാ.”

അപ്പോൾ ഇരു​ണ്ട ദേ​ഹ​മു​ള്ള, കീറിയ ട്രൗ​സ​റി​ട്ട കു​ട്ടി​യു​ടെ ചി​ത്രം ഓർ​ത്തി​ട്ടോ എന്തോ അയാൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി കരയാൻ തു​ട​ങ്ങി.

ഗി​രീ​ശൻ പക​ച്ചു നി​ന്നു. ഇതി​ന്റെ പരി​സ​മാ​പ്തി ഇങ്ങ​നെ​യാ​വു​മെ​ന്നു് അവൻ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. അവൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു പോയി കു​റ​ച്ച​ക​ലെ നി​ല​ത്തി​രു​ന്നു കു​ഞ്ഞി​ക്കൈ​കൾ കൊ​ണ്ടു സ്വ​ന്തം കവി​ളിൽ അടി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. “മ്മാ, മ്മാ. ഗി​രീ​ച്ചാ മ്മാ.”

അയാൾ​ക്കു് അതു സഹി​ച്ചി​ല്ല. സ്വയം ശി​ക്ഷ​യേ​ല്പി​ക്കാ​മെ​ന്നു, ഈ ഒന്ന​ര​വ​യ​സ്സിൽ നി​ന​ക്കെ​ങ്ങ​നെ മന​സ്സി​ലാ​യി മോനെ?

അയാൾ അവനെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു.

നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ ഒരു ചൂ​ച്ചു​വ​ണ്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ സഞ്ച​രി​ച്ച​പ്പോൾ വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​യെ​ന്നു് അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ചു​റ്റു​മു​ള്ള ചല​ന​ങ്ങൾ അയാൾ അറി​ഞ്ഞു. എല്ലാ​വ​രും വളരെ അവാ​സ്ത​വി​ക​മാ​യി നി​ഴൽ​പോ​ലെ നട​ന്നു. അതി​നി​ട​യ്ക്കു് ലതിക എവി​ടെ​പ്പോ​യെ​ന്നു് അയാൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു. അയാൾ പോ​കേ​ണ്ട കാ​ര്യം ഓർ​ത്തു. സൂ​ട്ട്കേ​സ് ഒതു​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. കാ​ര്യ​മാ​യൊ​ന്നും ഒതു​ക്കാ​നി​ല്ല. മാ​റാ​നു​ള്ള ഷർ​ട്ടും പാ​ന്റും എടു​ക്ക​ണം. സൂ​ട്ട്കേ​സ് തു​റ​ന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണു് അയാൾ കണ്ട​തു്. ഗി​രീ​ശ​ന്റെ ഉടു​പ്പു​കൾ വാ​രി​ക്കൂ​ട്ടി ഇട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒപ്പം അവ​ന്റെ കളി​ക്കോ​പ്പു​ക​ളും. റബ്ബ​റി​ന്റെ ഒരു നാ​യ്ക്കു​ട്ടി, ഒരു തീ​വ​ണ്ടി, നീണ്ട കഴു​ത്തു​ള്ള പൂ​ച്ച​ക്കു​ട്ടി. നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ ഗി​രീ​ശൻ വേ​റെ​യും സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി വരു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഫാ​ര​ക്സി​ന്റെ ടിൻ, പാൽ കൂ​ട്ടാ​നു​ള്ള സ്റ്റി​റർ.

അയാൾ ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് അതെ​ല്ലാം വാ​ങ്ങി വച്ചു. “മോനെ, നീ ഇപ്രാ​വ​ശ്യം അച്ഛ​ന്റെ ഒപ്പം വരു​ന്നി​ല്ല. മോനും അമ്മ​യും കൂടി അടു​ത്ത പ്രാ​വ​ശ്യം ചൂ​ച്ചൂ ട്രെ​യ്നിൽ വന്നാൽ മതീ​ട്ടൊ.”

“ഗി​രീ​ച്ചാ, അച്ഛാ പൂ​വ്വാ.” അവൻ പറ​ഞ്ഞു. അവൻ ടി​ന്നും സ്റ്റി​റ​റും അയാ​ളു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു് വാ​ങ്ങി സൂ​ട്ട്കേ​സിൽ നി​ക്ഷേ​പി​ച്ചു്, വീ​ണ്ടും എന്തോ സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ എടു​ക്കാൻ ധൃ​തി​യിൽ ഓടി​പ്പോ​യി.

സൂ​ട്ട്കേ​സിൽ ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ന്ന കു​ട്ടി​യു​ടു​പ്പു​കൾ എടു​ത്തു​മാ​റ്റാൻ അയാൾ​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അയാൾ തളർ​ന്നി​രു​ന്നു.

മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു. രവീ, പോ​വാ​റാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ടാ​ക്സി ഇപ്പോൾ വരും.

അയാൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു യാ​ന്ത്രി​ക​മാ​യി വസ്ത്രം മാ​റ്റി.

“ലതിക എവിടെ?” മു​ത്ത​ച്ഛൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

മറു​പ​ടി ആരിൽ​നി​ന്നും വന്നി​ല്ല.

“എന്താ, ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ച​തു് ആരും കേ​ട്ടി​ല്ല, എന്നു​ണ്ടോ?”

“അവൾ മോ​ളി​ലാ​ണു്. വാ​തി​ല​ട​ച്ചി​ട്ടി​രി​ക്യാ​ണു്.” അമ്മ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു.

“എന്താ അവ​ള​വി​ടെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്?”

“നി​ക്ക​റി​യി​ല്ല.”

അവൾ ഒപ്പം പോ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും സ്റ്റേ​ഷൻ​വ​രെ​യെ​ങ്കി​ലും രവി​യു​ടെ ഒപ്പം പൊ​യ്ക്കൂ​ടെ? എന്തൊ​രു കു​ട്ടി​യാ​ണി​വൾ!

പടി​ക്കൽ​നി​ന്നു് ടാ​ക്സി​യു​ടെ ഹോറൺ കേ​ട്ടു. അയാൾ ധൃ​തി​യിൽ മോ​ന്റെ കു​ഞ്ഞി​യു​ടു​പ്പു​ക​ളും കളി​ക്കോ​പ്പു​ക​ളും പു​റ​ത്തേ​ക്കി​ട്ടു സൂ​ട്ട്കേ​സ് പൂ​ട്ടി. മോ​ന്റെ കര​ച്ചിൽ വക​വ​യ്ക്കാ​തെ സൂ​ട്ട്കേ​സു​മെ​ടു​ത്തു മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി.

അപ്പോൾ അയാൾ ലതിക വരു​ന്ന​തു കണ്ടു. അവൾ ഒരു സൂ​ട്ട്കേ​സും തൂ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങി വരു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​ര​മു​ള്ള സൂ​ട്ട്കേ​സ് രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടും താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ചു് അവൾ ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്കു വന്നു.

“ഞാ​നും​ണ്ടു് രവീ​ടെ​കൂ​ടെ.”

അയാൾ​ക്കു പെ​ട്ടെ​ന്നു നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

“ഇതു നേർ​ത്തെ എഴു​ന്ന​ള്ളി​ക്കാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ? ഉച്ച​യ്ക്ക​ല്ലെ പോയി ടി​ക്ക​റ്റു ക്യാൻ​സൽ ചെ​യ്ത​തു്? ഇനി ഈ തി​ര​ക്കി​ലു​ണ്ടോ സ്ഥലം കി​ട്ടാൻ പോ​കു​ന്നു? ഇനി സൗ​ക​ര്യ​മു​ള്ള​പ്പോൾ, നല്ല ബു​ദ്ധി തോ​ന്നു​മ്പോൾ അങ്ങോ​ട്ടു സ്വയം വന്നു​കൊ​ള്ളു. നീ എന്നെ ഒരു ഭ്രാ​ന്ത​നാ​ക്കു​ന്നു.”

അയാൾ പൊ​യ്ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. കാ​റി​ന്റെ വാതിൽ അടഞ്ഞ ശബ്ദം. എഞ്ചി​ന്റെ മു​രൾ​ച്ച. ലതിക തള​ത്തി​ലേ​ക്കു സാ​വ​ധാ​നം നട​ന്ന്, സോ​ഫ​യിൽ കാലും കയ​റ്റി​വ​ച്ചു മു​ട്ടി​ന്മേൽ മു​ഖ​വു​മ​മർ​ത്തി തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു.

ഗി​രീ​ശൻ ഓടി​പ്പോ​യി അച്ഛ​ന്റെ ചി​ത്ര​ത്തി​നു ചു​വ​ട്ടിൽ നി​ന്നു. മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ഇടി​വെ​ട്ടു​പോ​ലെ​യു​ള്ള ഗർ​ജ്ജ​ന​ങ്ങൾ. അമ്മ​മ്മ​യു​ടെ ശകാ​ര​വർ​ഷം. അമ്മ​യു​ടെ തേ​ങ്ങ​ലു​കൾ —ഇതി​നി​ട​യിൽ അച്ഛൻ വീ​ണ്ടും ചു​മ​രിൽ ഒരു ചി​ത്ര​മാ​യെ​ന്നു് ഗി​രീ​ശൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

അവൻ കൈ​യി​ന്റെ വിരൽ കടി​ച്ചു് മൊ​സ​യി​ക്കി​ട്ട നി​ല​ത്തു് അമ്മ​യെ നോ​ക്കി കമി​ഴ്‌​ന്നു​കി​ട​ന്നു.

Colophon

Title: Kumkumam vithariya vazhikal (ml: കു​ങ്കു​മം വി​ത​റിയ വഴികൾ).

Author(s): E Harikumar.

First publication details: Sahitya Pravarthaka Sahakarana Sangham; Kottayam, Kerala; 1979.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short stories, E Harikumar, Kumkumam vithariya vazhikal, ഇ ഹരി​കു​മാർ, കു​ങ്കു​മം വി​ത​റിയ വഴികൾ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: January 1, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to Lalitha Harikumar. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the copyright holder and Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Girls on the Bridge, a painting by Edvard Munch (1863–1944). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: E Harikumar; Proofing: KB Sujith; Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.