തെ​യ്യാ​മ്മ​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തീ​ടെ വീ​ട്ടിൽ ഒരു ദിവസം നേരം വെ​ളു​ത്ത​പ്പോൾ പൊ​ട്ടി​മു​ള​ച്ച​തു​പോ​ലൊ​രു കു​ഞ്ഞു്! ഒരു മാ​ലാ​ഖ​ക്കു​ഞ്ഞു്!

കേ​ട്ട​വ​രൊ​ക്കെ നി​ന്ന​പ​ടി വാ​പൊ​ളി​ച്ചു; പി​ന്നെ കൊ​ട്ടാ​ര​മ​റ്റം കവ​ല​യി​ലേ​ക്കു് വച്ചു​പി​ടി​ച്ചു.

മാ​വി​ല​കൊ​ണ്ടു് പല്ലു് അമർ​ത്തി​ത്തേ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ബാ​ങ്കു​പ്യൂൺ ആന്റ​പ്പൻ തി​ര​ക്കി​ട്ടു് മാവില ചവ​ച്ചു തു​പ്പി, അറ്റം​ച​ത​ച്ച തെ​ങ്ങും​കൊ​ല​ത്ത​ണ്ടു് കയ്യി​ലെ​ടു​ത്ത സു​ഹൃ​ത്തും വി​ല്ലേ​ജു​മാ​നു​മായ നീ​ലാ​ണ്ട​നെ കൈ​യ്ക്കു​പി​ടി​ച്ചു് പടി​യി​റ​ങ്ങി. അവ​രാ​ണു് തെ​യ്യാ​മ്മേ​ടെ വീ​ട്ടു​മു​റ്റ​ത്തു് ആദ്യ​മെ​ത്തി​യ​തു്.

ഒരു ചെറിയ ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം രൂ​പ​പ്പെ​ട്ടു വരു​ന്ന​തു​ക​ണ്ട തെ​യ്യാ​മ്മ​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തി മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി​വ​ന്നു.

ഓല​മ​റ​യോ​ടു ചേർ​ത്തി​ട്ട ആടു​ന്ന കാ​ലു​ക​ളു​ള്ള ബഞ്ചി​ന്റെ ഒത്ത നടു​വിൽ ബാ​ലൻ​സു് ചെ​യ്തു് തല​യു​യർ​ത്തി ഗമ​യി​ല​ങ്ങ​നെ തെ​യ്യാ​മ്മ​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തി ഇരു​ന്നു… ചു​വ​ന്നു​തു​ടു​ത്ത ഒരു കൊ​ച്ചു​മു​ഖം തെ​യ്യാ​മ്മ​യു​ടെ കയ്യി​ലി​രു​ന്ന വി​ല​പി​ടി​ച്ച ടർ​ക്കി​ടൗ​വ്വൽ പൊ​തി​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ കാ​ണാ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്തോ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ, കൊ​ച്ചി​ന്റെ ടൗ​വ്വ​ലി​ത്തി​രി മാ​റ്റി​നോ​ക്കാ​നൊ​രു​മ്പെ​ട്ട ഇട്ടി​ച്ചെ​റി​യാ​യു​ടെ കൈ​ക്കൊ​രു തട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു തെ​യ്യാ​മ്മ: “ച്ചീ… തൊടേം പി​ടി​ക്കേ​മൊ​ന്നും വേ​ണ്ടാ, വല്ല സൂ​ക്ക​ടും വരു​ത്ത​ണ്ടാ​ന്റെ തങ്ക​ക്കൊ​ട​ത്ത്നു്. തനി​ക്കി​പ്പം അറീ​ണ്ട​തു് ഞാം പറ​ഞ്ഞാ ഒക്കു​കേ​ലേ? ന്നാ കേ​ട്ടോ… നല്ല ഒന്നാ​ന്ത​രം കൊ​മ്പൻ [1] തന്നാ… ന്താ പോരേ?”

ആരൊ​ക്കെ​യോ അതു​കേ​ട്ടു ചി​രി​ച്ചു. ഇട്ടി​ച്ചെ​റിയ ഒരു ഇളി​ഭ്യ​ച്ചി​രി​യോ​ടെ പു​റ​കോ​ട്ടു​മാ​റി.

തെ​യ്യാ​മ്മ​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തി മുഖം നല്ല​വ​ണ്ണം കാ​ണ​ത്ത​ക്ക​വി​ധം ടൗ​വ്വൽ മാ​റ്റി കു​ഞ്ഞി​നെ ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു. പി​ന്നെ അഭി​മാ​ന​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു:

“എന്റാ​ങ്ങ​ളേ​ടെ കൊ​ച്ചാ​ണെ​ന്നേ, കർ​ത്താ​വാ​ണെ സത്യം… എന്റ​നി​യൻ ചാ​ക്കോ​ച്ച​ന്റെ കെ​ട്ട്യേ​ാ​ളു് പേ​റോ​ടെ ചത്തെ​ന്നേ… ത്തി​രീം പോന്ന കൊ​ച്ചി​നെ അവ​നെ​ന്നാ ചെ​യ്യാ​നാ… കയ്യോ​ടെ കൊ​ച്ചി​നെ​ക്കൊ​ണ്ട​ന്നു് എന്നെ ഏല്പി​ച്ചു. മോ​ട്ടോ​റു​വ​ണ്ടീ​ലാ വന്നേ; അവൻ തന്നെ കൊ​ച്ചി​നേം എടു​ത്തോ​ണ്ടു്. ഡ്രൈ​വ​റാ വണ്ടി​യോ​ടി​ച്ചേ… ദേ നല്ലോ​ണം നോ​ക്കിൻ… എന്റെ ചേ​ലി​ലു് തന്ന​ല്ലേ ഇദി​ന്റെ മോറു്?”

“ഒള്ള​തോ തെ​യ്യാ​മ്മേ, പി​ന്നെ​ന്താ തെ​യ്യാ​മ്മ ശവ​മ​ട​ക്ക​ത്തി​നു കൂ​ടാ​ത്തേ; അനീ​ന്റെ പെ​ണ്ണ​ല്ലേ?” പച്ച​വെ​ള്ളം ചവ​ച്ചു​കു​ടി​ക്കു​ന്ന കു​ന്നും​പു​റ​ത്തു പി​ള്ളേ​ച്ചൻ ഉദ്വേ​ഗ​ത്തോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു.

“അതിനു ഞാനാ വീ​ട്ടു​കാ​രെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു പോ​ന്ന​ത​ല്ലേ. എനി​ക്കാ​ര്ടേം ശവ​ട​ക്കും മി​ന്നു​കെ​ട്ടും കൂ​ട​ണ്ട.”

“അതു​ശ​രി. അവരെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ച​താ​ന്നേ​പ്പി​ന്നെ… ഇപ്പ കൊ​ച്ചി​നെ?”

“അത​വ​ന്റെ ആവ​ശ്യം. അവ​ന്റെ കൊ​ച്ചി​നെ വള​ത്താൻ. ഇങ്ങോ​ട്ടു ചോ​ദി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പ തള്ളാൻ പറ്റ്വോ? വെ​റു​തേ​ന്ന്വ​ല്ല. ദാ ചെ​ല​വി​നു കാശു തന്നേ​ച്ചും പോയി. ഇനീം തരും.”

തെ​യ്യാ​മ്മ കു​ഞ്ഞി​നെ ഉയർ​ത്തി ഉയർ​ത്തി ഒരു കയ്യി​ലൊ​തു​ക്കി. മു​ണ്ടി​ന്റെ മടി​ക്കു​ത്തു് നി​വർ​ത്തു് പേ​പ്പ​റിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞ ഒരു ചെറിയ പൊ​തി​യെ​ടു​ത്തു് ബഞ്ചിൽ​വ​ച്ചു നീർ​ത്തു​കാ​ണി​ച്ചു. പച്ച​നോ​ട്ടി​ന്റെ ഒരു കെ​ട്ടു്, പു​തു​മ​ണം മാ​റാ​ത്ത, അല​ക്കി​ത്തേ​ച്ച​പോ​ലെ അടു​ക്കിയ നോ​ട്ടു​കൾ! അതു​വ​രെ​യും ഒരു പച്ച​നോ​ട്ടു​പോ​ലും കാണാൻ ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത നാ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ കണ്ണു​ത​ള്ളി​പ്പോ​യി. അപ്പോ​ഴാ​ണു് ഇതൊ​ക്കെ ഞാ​നെ​ത്ര​ക​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​മ​ട്ടിൽ തല​യൊ​ന്നു വെ​ട്ടി​ച്ചു് ആന്റ​പ്പൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്: “അയ്യാ​യി​രം കാണും.”

“അയ്യാ​യി​രേ… കർ​ത്താ​വേ” ഒരാ​ര​വം​പോ​ലെ നാ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ ശബ്ദ​മൊ​ന്നി​ച്ചു​യർ​ന്നു. തങ്ങൾ​ക്കാർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും ജീ​വി​ത​ത്തി​ലൊ​രി​ക്ക​ലെ​ങ്കി​ലും കണി​കാ​ണാ​നെ​ങ്കി​ലും കി​ട്ടു​മെ​ന്നു് സങ്കൽ​പ്പി​ക്കാൻ​പോ​ലും പറ്റാ​ത്ത തുക!

“എക്ക​ണ്ട കാ​ല​ത്തേ​ക്കു​മൊ​ള്ള തൊക ഒന്നി​ച്ചു തന്ന​താ. അവനു വേ​ണ്ടാ​രി​ക്കും കൊ​ച്ചി​നെ.” റപ്പാ​യി​ച്ചേ​ട്ടൻ നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​നെ​പ്പോ​ലെ പറ​ഞ്ഞു.

“അതിനു തെ​യ്യാ​മ്മേ​ടെ അനീ​നു് ഇത്രേം പണ​മെ​വ​ട​ന്നാ… അതൊ​ന്ന​റി​യ​ണ​മ​ല്ലോ, ” നീ​ലാ​ണ്ടൻ അധി​കാ​ര​ത്തോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു.

“അവനു് റവ​റു​വെ​ട്ടാ​നൊ​ണ്ടു്. എരു​മേ​ലീ വല്യ​പ​ള്ളീ​ലെ കാ​ര്യ​ക്കാ​ര്ടെ വല​ങ്ക​യ്യാ ന്റെ ചാ​ക്കോ​ച്ചൻ. അവ​ന്റെ കയ്യി​ലെ​മ്പാ​ടും പു​ത്ത​നൊ​ണ്ടേ.”

മേ​ലേ​ക്കു​ന്ന​ത്തെ റപ്പാ​യി​ച്ചേ​ട്ട​ന്റെ കെ​ട്ടി​യോ​ളു് വെ​റോ​ണി​ക്ക പാ​ച്ചി​വെ​ളു​ത്തേ​ട​ത്തി​യെ നോ​ക്കി കണ്ണി​റു​ക്കി.

അല​ക്കാ​നു​ള്ള തു​ണി​ക്കെ​ട്ടു് തലയിൽ ഒന്നി​ള​ക്കി പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ച്ചു് ‘വെ​റോ​ണി​ക്ക ആറ്റി​ലേ​ക്കാ​ണേ വായോ’ എന്നു് വി​ളി​ച്ചു് കൊ​ട്ടാ​ര​മു​റ്റ​ത്തി​ലേ​ക്കു് കേറി വേ​ഗം​വേ​ഗം നട​ന്നു പാ​ച്ചി​വെ​ളു​ത്തേ​ട​ത്തി.

വെ​റോ​ണി​ക്ക: “ഓ… നി​ക്ക​ണെ പാ​ച്ചി​യ​മ്മേ, ഇദ്ന്തൊ​രു ദു​രി​ശാ… [2] മീ​ന​ച്ചി​ലാ​റാ​രും കു​ടി​ച്ചു​വ​റ്റി​ക്കേ​മൊ​ന്നൂ​ല്ല. നമ്മ​ളു​ചെ​ല്ലു​മ്പ​ളും അവ​ടെ​ത്ത​ന്നെ കാണും.” സ്വ​ന്തം തമാ​ശ​യിൽ അറ​ഞ്ഞു ചി​രി​ച്ചു് വെ​റോ​ണി​ക്ക പാ​ച്ചി​യ​മ്മ​യ്ക്കൊ​പ്പ​മെ​ത്തി. “ഇക്ക​ണ്ട വി​ഴു​പ്പൊ​ക്കെ അല​ക്കി​ത്തീ​ര​ണേ​നു​മു​മ്പേ കട​വ​ത്തു വെ​യി​ല​ങ്ങെ​ത്തും. വെ​യി​ലു​കാ​ഞ്ഞാ​പ്പി​ന്നെ ഇന്നു മു​ഴ്‌​വ​നും തല​ക്കു​ത്താ.” പാ​ച്ചി​വെ​ളു​ത്തേ​ട​ത്തി സ്പീ​ഡൊ​ട്ടും കു​റ​ച്ചി​ല്ല.

വെ​റോ​ണി​ക്ക ഒപ്പ​മെ​ത്താ​നോ​ടു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ തോളിൽ നി​ന്നു് തോർ​ത്തെ​ടു​ത്തു് മുഖം തു​ട​ച്ചു: “മേ​ലാ​കെ ഒരെ​രി​പൊ​രി സഞ്ചാ​രാ… തണത്ത വെ​ള്ള​ത്തീ മു​ങ്ങി​ക്കെ​ട​ന്നാ ഒരാ​ച്ചാ​യി.”

പി​ന്നെ ആ കി​ത​പ്പി​നി​ട​യിൽ​ത്ത​ന്നെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു: “അതേയ് പാ​ച്ചി​യ​മ്മേ, എനി​ക്ക​പ്പ​ളേ അറി​യാം… ആ തെ​യ്യാ​മ്മ​യ്ക്കെ​വി​ട​ന്നാ അനീ​നും ചേ​ട്ട​നും? അവ​ക്കാ​രു​മി​ല്ലാ​ന്നേ. അവൾടെ പേരു് പാർ​ക്ക​വീ​ന്നാ​രു​ന്നേ.”

“ഓ… അതു കേ​ട്ടേ​ക്കു​ന്നു. മട​ത്തി​ച്ചേർ​ന്ന​പ്പം അവ​രി​ട്ട പേ​ര​ല്ലേ തെ​യ്യാ​മ്മ.”

“ദാ​ണ്ടെ കെ​ട​ക്ക​ണു, ആരെ മട​ത്തി​ച്ചേർ​ത്തെ​ന്നാ? കത അങ്ങ​നൊ​ന്നു​മ​ല്ലെ​ന്റെ പാ​ച്ചി​യ​മ്മേ. അവ​ട​മ്മ ഭര​ണ​ങ്ങാ​നെ​ത്തെ​ങ്ങാ​ണ്ടൊ​രു ആശാ​രി​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തി​യാ. അവളു് ജനി​ക്ക​ണേ​നും മു​മ്പേ കെ​ട്ട്യേ​ാ​നി​ട്ടേ​ച്ചു​പോ​യി തള്ളേ… പി​ന്നെ​ങ്ങാ​ണ്ടൊ​രു​ത്തൻ തള്ള​യ്ക്കു കൂ​ട്ടു​വ​ന്നു. അയാളെ കൊ​ച്ചു് അച്ചാ​ന്നു വി​ളി​ച്ചു. അയാളാ കൊ​ച്ചി​നെ മട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ക്കി, പണി​ക്കു് അവളാ പാർ​ക്ക​വി. അന്ന​തി​നു പത്തു​പ​തി​നൊ​ന്നു വയ​സൊ​ണ്ടാ​കും. അയ്യാ​ളു് പന​ങ്ക​ള്ളു​മോ​ന്താൻ ചോ​ദി​ക്കു​മ്പം ചോ​ദി​ക്കു​മ്പം കാ​ശു​കൊ​ട്ക്കാൻ അവ​ടെ​ന്താ പണം കാ​യ്ക്കണ മരോ​ണ്ടോ. അയാളു ശു​ണ്ഠി​കേ​റി പെ​ണ്ണി​നെ മട​ത്തീ​ന്നു വി​ളി​ച്ചോ​ണ്ടു പോയി… പി​ന്നെ കത… ” വെ​റോ​ണി​ക്ക കി​ത​പ്പാ​റ്റാൻ ഒന്നു​നി​ന്നു.

കഥ കേൾ​ക്കാ​തെ മു​മ്പോ​ട്ടു​പോ​കാൻ പാ​ച്ചി​യ​മ്മ​യ്ക്കു് പറ്റു​മോ! അവരു് നട​പ്പു് പതു​ക്കെ​യാ​ക്കി; വെ​റോ​ണി​ക്ക​യ്ക്കൊ​പ്പം ചെ​വി​യോർ​ത്തു നട​ന്നു.

വെ​റോ​ണി​ക്ക പതു​ക്കെ നട​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു:

“അമ്മേ​ടെ സമ്മ​ന്ത​ക്കാ​രൻ കൊ​ച്ചി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു ചെ​ന്നു് ഒരു കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലാ​ക്കി.”

“അതെ​ന്നാ​ത്തി​നാ?”

“നി​ങ്ങ​ളി​തു കേ​ക്കെ​ന്റെ പാ​ച്ചി​യ​മ്മേ… അയാളു പെ​ണ്ണു വി​ല്പ​ന​ക്കാ​ര​നാ​രു​ന്ന​ത്രേ. പാർ​ക്ക​വി​ക്ക​ന്നു് പത്തു​പ​തി​മ്മൂ​ന്നു വയ​സു​കാ​ണും. ‘ഇദു് നല്ല പച്ച​ക്ക​രി​മ്പ​ല്ലേ​ടാ, കരു​മു​രാ​ന്നി​രി​ക്കും. വി​ക്ക​ണേ​നും മു​ന്നേ നമ്മ​ക്കൊ​ന്നു രു​ചി​നോ​ക്കാ’ന്നു് അയ്യാ​ളു്. ചേ​തോ​ല്ലാ​ത്ത മൊതല്! ആ തന്ത​യാ ആദ്യം തൊ​ട്ടു​ന​ക്ക്യേ​ത​ത്രെ.”

“ന്റെ കാ​വി​ല​മ്മേ… അതി​ന്റെ തള്ള​യെ​വി​ടെ​പ്പോ​യി ചത്തു​കെ​ട​ക്കാ​ര്ന്നു്? ആ കു​രു​ന്നി​നെ… ” പാ​ച്ചി​യ​മ്മ​യ്ക്കു മു​ഴു​മി​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല; അവ​ളു​ടെ മനസിൽ പതി​മൂ​ന്നു​കാ​രി​യായ സ്വ​ന്തം മക​ളു​ടെ മുഖം തെ​ളി​ഞ്ഞു. ‘അവ​ക്കു മൂ​ന്നു​വ​യ​സൊ​ള്ള​പ്പ​ളാ തന്റെ വെ​ളു​ത്തേ​ട​നെ ഈ പുഴ കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​തു്.’

“ദാ കെ​ട​ക്ക​ണു, അതാ​ണി​പ്പ​ച്ചോ​ദ്യം… പണി​ക്ക​ത്യേ അയാ​ളു് എപ്പ​ളേ തടി​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​രൻ ചെ​ട്ട്യാർ​ക്കു പണയം വച്ചു. ചെ​ട്ടി​യാ​രു് അവളേം കൊ​ണ്ടു് അതിർ​ത്തി കട​ന്നി​ല്ലേ.”

“ആ പെ​ങ്കൊ​ച്ചി​ന്റൊ​രു തലേ​വി​ധി!” പാ​ച്ചി​യ​മ്മ നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ട്ടു.

“നി​ങ്ങ​ളി​തു കേ​ക്ക്” വെ​റോ​ണി​ക്ക ഉത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടെ തു​ടർ​ന്നു: “രണ്ടാ​ന​ച്ച​നും മറ്റേ​വ​നും ആവു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം ഹേ​മ​ദ​ണ്ണം ചെ​യ്തു. കൊ​ച്ചി​നെ മു​റി​യിൽ പൂ​ട്ടി​യി​ട്ടേ​ച്ചാ ചാ​രാ​യം മോ​ന്താൻ പോ​ണ​തു്. മൂ​ന്നാം​പ​ക്കം കച്ച​വ​ട​മൊ​ക്കെ ഒറ​പ്പി​ച്ചു് എട​പാ​ടു​കാ​ര​നേം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​പ്പം ആടു​കെ​ട​ന്നി​ട​ത്തു പൂ​ട​പോ​ലു​മി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യു​മ്പോ​ലാ​യി. കൊ​ച്ചെ​വ​ടേ​ന്നു് ഓട്ടം പി​ടി​ച്ചു. പാർ​ക്ക​വി പൊ​റ​ത്തു ചാ​ടി​യ​പാ​ടെ മട​ത്തി​ലേ​ക്കാ ഓടിയേ. കൊ​ച്ചി​ന്റെ കര​ച്ചി​ലും പടു​തീം കണ്ട​പ്പം അവരു് കൊ​ച്ചി​നെ ഒളി​പ്പി​ച്ചു; മട​ത്തി നിർ​ത്തി പേരും മാ​റ്റി—തെ​യ്യാ​മ്മ. ആ ദു​ഷ്ടൻ കൊറേ പണി​യൊ​ക്കെ നോ​ക്കീ​ത്രെ, പെ​ണ്ണി​നെ എറ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​രാൻ. നല്ല ഉരി​ശ​മ്മാ​രു മാ​പ്പി​ള​പ്പി​ള്ളേ​രൊ​ണ്ടാ​ര്ന്നു. മേ​ലു​നൊ​ന്ത​പ്പം അയാളു നാ​ടു​വി​ട്ടെ​ന്നാ പറേണേ!”

“മട​ത്തി​ച്ചേർ​ന്ന അവ​ളെ​ങ്ങ​നാ പി​ന്നെ ഇപ്പ​ണീം​കൊ​ണ്ടു് ഈ പൊ​റം​പോ​ക്കി​ലെ​ത്തീ​തു്? ഞങ്ങ​ളു പൂ​വ​ങ്ങാ​ട്ടു​തെ​ക്കേ​തി താ​മ​സി​ക്കാൻ തൊ​ട​ങ്ങീ​പ്പം മൊ​ത​ലു് തെ​യ്യാ​മ്മാ​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തി ഇപ്പ​ണി​ത​ന്നെ. ബാ​കു​ലേ​യ​നും കൂ​ടൊ​ണ്ടു്, ” പാ​ച്ചി​യ​മ്മ സംശയം ചോ​ദി​ച്ചു.

“നി​ങ്ങ​ക്കെ​ന്നാ പ്രാ​ന്തൊ​ണ്ടോ പാ​ച്ചി​യ​മ്മേ; അവളെ ക്രി​സ്ത്യാ​നി​യാ​ക്കു​കേം മട​ത്തി​ച്ചേർ​ക്കു​വോ​ന്നും ചെ​യ്തി​ല്ല. പേ​രു​മാ​റ്റീ​പ്പം അവ​ക്ക​തൊ​രൊ​റ​പ്പാ​യേ; അത്രേ​ള്ളൂ. ആരോ​രു​മി​ല്ലാ​ത്തോ​രെ ആരു് മട​ത്തി​ച്ചേർ​ക്കാൻ! പറയും ചേർ​ക്കാ​ന്നു്. എങ്ങാ​നും ചേർ​ത്താ​ലോ—അവ​ട്ത്തെ അടി​ച്ചു​ത​ളീം വി​ഴു​പ്പ​ല​ക്ക​ലും… പി​ന്നെ പൊ​റം​ലോ​കം കാ​ണ​ലി​ല്ല. ഇതാണേ അന്യ​ജാ​തീ​പ്പെ​ട്ട​തു്. ആരും ചോ​ദി​ച്ചു വരാ​നി​ല്ലാ​ത്ത പണി​ക്കാ​ര​ത്തി​യെ​ക്കി​ട്ടി, അവർ​ക്ക് അഞ്ചെ​ട്ടു​കൊ​ല്ലം അവടെ നി​ന്നു. മടു​ത്ത​പ്പം ഒളി​ച്ചോ​ടീ​താ. അവ​ര​റി​ഞ്ഞു പൊ​റ​ത്തു​വി​ട​ത്തി​ല്ല. എനി​ക്കോർ​മേ​ണ്ടു്. ഒരെ​ല്ലും​തോ​ലു​മാ​യി​ട്ടു്, വേ​രി​നെ​ടേ​ക്കൂ​ടെ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്ത പോലെ കോ​ലം​കെ​ട്ടു് ഞങ്ങ​ടെ വീ​ട്ടി​ലു​വ​ന്നു് കഞ്ഞി​വെ​ള്ളം ചോ​ദി​ച്ചു, പാവം. മൂ​ന്നാ​ലു ദെവസം ഞങ്ങ​ളെ ചാ​യ്പി​ലു് കെ​ട​ന്നു. ഒള്ള​തി​പ്പ​ങ്ക് തി​ന്നാ​നും കൊ​ടു​ത്തു. കൊ​ച്ചു് അപ്പ പറ​ഞ്ഞ​താ ഈ കത​യൊ​ക്കെ.”

“ഈ പണി പി​ന്നെ എന്നാ തൊ​ട​ങ്ങീ​തു്?”

“ഞങ്ങ​ട​വ​ടെ എന്തു വി​ശ്വ​സി​ച്ചാ താ​മ​സി​പ്പി​ക്ക​ണെ? അതി​യാ​ന്റെ തന്ത​യ​ന്നു് ചത്തി​ട്ടി​ല്ല. തരം​കി​ട്ടി​യാ എന്നെ വരെ കേ​റി​പ്പി​ടി​ക്കും. അതാ മൊ​ത​ലു്. എറ​ക്കി​വി​ടാൻ കഷ്ടം തോ​ന്നി. അപ്പ​ന്റെ മാ​പ്പ​ളേം കു​ന്നും​പൊ​റ​ത്തെ പി​ള്ളേ​ച്ച​നും ഒക്കെ​ക്കൂ​ടെ അവടെ പൊ​റം​പോ​ക്കി​ലൊ​രു കു​ടി​ലു​കെ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. ആലും​ക​ട​വി​ക്കാ​ര്ടെ ഓട്ട​ലി​ലു് അടി​ച്ചു​വാ​ര​ലും പാ​ത്രം കഴു​ക​ലും ഒക്കെ​യാ​യി​ട്ടു് പണീം എട​പാ​ടാ​ക്കി. പി​ള്ളേ​ച്ച​നാ പറ​ഞ്ഞെ പേ​രു​മാ​റ്റ​ണ്ടാ​ന്നു്. പള്ളീ​ടെ വല്ല സഹാ​യോം കി​ട്ടി​യാ അത്രേ​മാ​ക​ട്ടേ​ന്നു്. പള്ളീ​ക്കാ​രു മാ​മോ​ദീ​സാ​മു​ക്കി ക്രി​സ്ത്യാ​നി​യാ​ക്കീ​ത്രെ, ആര​റി​ഞ്ഞു! ഏതാ​ണ്ടൊ​ക്കെ സഹാ​യി​ക്കേ​ക്കെ ചെ​യ്തു കെ​ട്ടാ.”

“അതു പറ; അവ​ളെ​ന്തി​നാ പി​ന്നേം ഇപ്പ​ണി തൊ​ട​ങ്ങ്യേ?” പാ​ച്ചി​യ​മ്മ അക്ഷ​മ​യാ​യി.

“അതി​പ്പം എന്നാ പറ​യാ​നാ, പാ​ച്ചി​യ​മ്മേ. ഓട്ട​ലി​ലെ പണി​യ​ല്ലേ, വെ​ള്ളോം തീനും കി​ട്ടീ​പ്പം പെ​ണ്ണ​ങ്ങു തി​ടം​വ​ച്ചേ. പെ​ണ്ണി​ന്റെ മേ​നി​ക്കൊ​ഴു​പ്പു കണ്ടാ അട​ങ്ങീ​രി​ക്കണ ആണേതാ! ആലു​ക​ട​വി മൊ​ത​ലാ​ളീ​ടെ മോൻ​ത​ന്നെ​യാ ആദ്യം കൂ​രേ​ടെ കതകു പൊ​ക്കീ​തെ​ന്നാ കേ​ട്ടേ​ക്ക​ണേ. അന്തി​ക്കൂ​ട്ടു​തേ​ടി തെ​ക്കു​വ​ട​ക്കോ​ടണ… മോൻ​മാർ​ക്കു് നമ്മ​ടെ നാ​ട്ടീ ക്ഷാ​മോ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ… മൊ​ത​ലാ​ളി ഓട്ട​ലീ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു വി​ട്ടു അവളെ.”

പി​ന്നെ വെ​റോ​ണി​ക്ക പാ​ച്ചി​വെ​ളു​ത്തേ​ട​ത്തി​യോ​ടു പറഞ്ഞ പഴയ ചരി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ രത്ന​ച്ചു​രു​ക്ക​മി​ങ്ങ​നെ:

‘തെ​യ്യാ​മ്മ​യ്ക്കു ജീ​വി​ക്ക​ണ്ടെ…’

‘വൈ​ക്കം—പാലാ റൂ​ട്ടി​ലോ​ടു​ന്ന പ്രൈ​വ​റ്റു​ബ​സ്സു​ക​ളെ​ല്ലാം ഓട്ടം കഴി​ഞ്ഞു​വ​ന്നാൽ തെ​യ്യാ​മ്മ​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തീ​ടെ വീ​ടി​നു മുൻ​പിൽ ചവി​ട്ടി നിർ​ത്തി. അന്ന​ത്തെ ഓട്ടം നിർ​ത്തി കു​ളി​യും ശാ​പ്പാ​ടും കഴി​ഞ്ഞു് കൊ​ട്ടാ​ര​മ​റ്റ​ത്തി​ന്റെ സൈ​ഡു​റോ​ഡിൽ ഒതു​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന പോ​ക്കി​ലാ​യി​രു​ന്നു ബസ്സു​കൾ ആ കൂ​ര​യ്ക്കു മുൻ​പിൽ ചവി​ട്ടി നിർ​ത്താ​റു്. അട​ച്ചി​ട്ട വാ​തി​ലി​നു മു​ന്നിൽ കാക്ക വി​ള​ക്കു കത്തു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ സ്ലോ​ചെ​യ്ത വണ്ടി തനിയെ സ്പീ​ഡു​കൂ​ടും. പി​ന്നെ കത്തി​ച്ചൊ​രു പോ​ക്കാ​ണു്. ദൂ​രെ​യെ​വി​ടെ​ങ്കി​ലു​മേ പി​ന്നെ പാർ​ക്കു​ചെ​യ്യൂ; അക​ത്തു് ഏമാ​ന്മാ​രാ​രെ​ങ്കി​ലും കാണും.’

‘കാ​ക്ക​വി​ള​ക്കു് തു​റ​ന്നി​ട്ട വാ​തി​ലി​ന്ന​ക​ത്താ​ണെ​ങ്കിൽ ധൈ​ര്യ​മാ​യി​ട്ടു കയ​റി​ച്ചെ​ല്ലാം. അക​ത്താ​ളു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും വല്ല ആപ്പ​ഊ​പ്പ​ക​ളു​മാ​കും. കു​റ​ച്ചു കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ. അതു​പ​ക്ഷേ, കുറെ പണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; ഹനു​മാൻ ബാ​ഹു​ലേ​യ​നെ​ന്ന ബാ​ഹു​ലേ​യ​പ്പ​ണി​ക്കൻ തെ​യ്യാ​മ്മ​യ്ക്കു് ഒരു മു​ണ്ടും പൂ​ക്കൾ​തു​ന്നിയ കവി​ണീം ചട്ട​യ്ക്കു​ള്ള തുണീം ഒരു കെ​ട്ടു ബീ​ഡി​യും സമ്മാ​നി​ച്ചു് സ്ഥി​രം​കൂ​ട്ടാ​യി അവിടെ താമസം തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നും മുൻ​പു്.’

‘പതി​ഞ്ഞ​മൂ​ക്കും വലി​യ​വാ​യും ഉന്തി​യ​പ​ല്ലും മെ​ലി​ഞ്ഞു​വ​ള​ഞ്ഞ ശരീ​ര​വു​മു​ള്ള ബാ​ഹു​ലേ​യൻ കറു​ത്തു തടി​ച്ചു് ഉദ്ദ​ണ്ഡ​ന്മാ​രായ ബകനും ഭീ​മ​നു​മെ​ന്നു് ഇര​ട്ട​പ്പേ​രു​ള്ള രണ്ടു​ചേ​ട്ട​ന്മാ​രു​ടെ തമ്മി​ല​ടി​ക്കി​ട​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു നട്ടെ​ല്ലു ചത​ഞ്ഞ​പ്പോൾ പോ​തി​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തി പറ​ഞ്ഞു: “ന്റെ കു​ട്ട്യേ, ബാ​കു​ലേ​യാ നീ​യെ​ങ്ങോ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും ഓടി​പ്പൊ​യ്ക്കോ. എന്താ​യാ​ലും നെ​ന്റെ വീതം അമ്മ​ച്ചി​ക്കു കൊ​ക്കീ ജീ​വ​നൊ​ണ്ടേ മാ​റ്റി​വ​ച്ചേ​ക്കാം.” ബാ​ഹു​ലേ​യൻ തെ​രു​വി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. വണ്ടി​ക​ഴു​കീം ചു​മ​ടെ​ടു​ത്തും വി​ശ​പ്പ​ട​ക്കി. കട​ത്തി​ണ്ണേ​ലും പള്ളി​മു​റ്റ​ത്തും ആൽ​ത്ത​റ​യി​ലും അന്തി​യു​റ​ങ്ങി. പി​ന്നെ ആറ്റി​ന​ക്ക​രെ കൊ​ല്ല​ക്ക​ട​വി​നു താഴെ വാ​റ്റു​ചാ​രാ​യ​ക്കാ​രൻ അന്തോ​ണി​ച്ച​ന്റെ കയ്യിൽ​നി​ന്നു് അഞ്ചും ആറും കു​പ്പി ചാ​രാ​യം മു​തു​കിൽ കെ​ട്ടി​വ​ച്ചു് മീ​ന​ച്ചി​ലാ​റു നീ​ന്തി​ക്ക​യ​റി കാ​വി​ലെ ഇല​ഞ്ഞി​മ​ര​ച്ചോ​ട്ടിൽ കു​ഴി​ച്ചി​ടും. പാ​തി​രാ​യ്ക്കു് സമയം പോലെ ഓരോ കു​പ്പി ആവ​ശ്യ​ക്കാർ​ക്കു് എത്തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും. അപ്പ​ഴും കി​ട​പ്പു് പഴ​യ​പോ​ലെ. അപ്പോ​ഴെ​ങ്ങാ​ണ്ടു് ആരോ ഇട്ട ഇര​ട്ട​പ്പേ​രാ​ണു് ഹനു​മാൻ.’

‘അപ്പോൾ പി​ള്ളേ​ച്ച​നാ ചോ​ദി​ച്ച​തു്, ‘തെ​യ്യാ​മ്മ​യ്ക്കൊ​പ്പം താ​മ​സി​ച്ചു​കൂ​ടേ’ന്നു്. ‘അവ​ക്കു​കൂ​ട്ടു നീയും നി​ന​ക്കു​കൂ​ട്ടു് അവളും!’ അങ്ങ​നെ ബാ​ഹു​ലേ​യൻ തെ​യ്യാ​മ്മ​യു​ടെ കെ​ട്ട്യേ​ാ​നാ​യി. തെ​യ്യാ​മ്മ, തെ​യ്യാ​മ്മ​പ്പ​ണി​ക്ക​ത്തി​യാ​യി.’

‘എന്നാ​ലും നി​ന്റെ ബി​സി​ന​സ് നീ നിർ​ത്ത​ണ്ട, എന്റേ​തു ഞാനും നിർ​ത്തു​ന്നി​ല്ല. രണ്ടാ​യാ​ലും കാശു കി​ട്ടു​ന്ന ഏർ​പ്പാ​ട​ല്ലേ’ന്നു് ബാ​ഹു​ലേ​യൻ. തെ​യ്യാ​മ്മ സമ്മ​തി​ച്ചു. തെ​യ്യാ​മ്മ​യു​ടേ​യും ബാ​ഹു​ലേ​യ​ന്റേ​യും ബി​സി​ന​സു​കൾ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു് ഒരു ബി​സി​ന​സു കൂടി തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്തു. അതോ​ടു​കൂ​ടി ചവി​ട്ടി​നിർ​ത്തു​ന്ന വണ്ടി​കൾ പതു​ക്കെ റോ​ഡ​രി​കി​ലെ ഒഴി​ഞ്ഞ പു​ര​യി​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു കേ​റ്റി​യി​ട്ടു് ഡ്രൈ​വ​റ​ന്മാർ​ക്കും കി​ളി​കൾ​ക്കും അക​ത്തു​ക​യ​റാം. ചാ​യി​പ്പി​ലെ ആട്ടിൻ​കൂ​ട്ടി​ന്റെ പലകകൾ നി​ര​ത്തി​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് കു​രു​മു​ള​കു ചത​ച്ചി​ട്ടു വര​ട്ടിയ നല്ല എരി​വു​ള്ള കാ​ള​യി​റ​ച്ചി​യും ചാ​രാ​യ​വും റെഡി. അതു മാ​ത്രം വേ​ണ്ട​വർ​ക്ക് കഴി​ക്കാം, കു​ടി​ക്കാം; രൊ​ക്കം കാ​ശു​വ​ച്ചു് ഇറ​ങ്ങി​പ്പൊ​ക്കോ​ണം. മറ്റ​തും കൂടി വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ കാ​ത്തി​രു​ന്നു് ഊഴം വച്ചും കേറാം. അതും പണം രൊ​ക്കം.

‘ആദ്യ​മൊ​ക്കെ കൊ​ടു​വാ​ളും വെ​ട്ടു​ക​ത്തീം കരുതി വച്ചോ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ തെ​യ്യാ​മ്മ ബി​സി​ന​സ് തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്… പതു​ക്ക​പ്പ​തു​ക്കെ തെ​യ്യാ​മ്മ​യു​ടെ നാ​ക്കി​നു് കൊ​ടു​വാ​ളി​നേ​ക്കാൾ മൂർ​ച്ച​യു​ണ്ടാ​യി. ഇട​പാ​ടു​കാർ അനു​സ​ര​ണ​ക്കേ​ടു കാ​ണി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്രെ.’

വെ​റോ​ണി​ക്ക​യും പാ​ച്ചി​വെ​ളു​ത്തേ​ട​ത്തി​യും ആറ്റു​ക​ട​വെ​ത്തി​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ​യു​മെ​ന്തോ പറയാൻ വാ​തു​റ​ന്ന വെ​റോ​ണി​ക്ക​യെ പാ​ച്ചി​യ​മ്മ കൈ​കൊ​ണ്ടു വി​ല​ക്കി.

മു​ങ്ങി നി​വ​രു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ മറി​യ​ച്ചേ​ട​ത്തി അതു കണ്ടു: “വേ​ണ്ടാ​ടി​യേ, എന്നെ ഒളി​ക്ക​ണ്ട. ഞങ്ങ​ടെ കണ്ണും മൊ​ക​ത്ത​ല്ലേ… ന്നാ​ലും ന്റെ കർ​ത്താ​വേ, സൊർ​ണ​ക്കൊ​ടം പോ​ലൊ​രു കൊ​ച്ചു്, അതും കൊ​മ്പൻ; അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടെ കളയാൻ തോ​ന്നീ​തേ​തു മാ​പാ​പി​ക്കാ​ണാ​വോ”; അവർ തലയിൽ കൈ​വ​ച്ചു. “കൊ​ണ്ടെ​ക്ക​ള​ഞ്ഞെ​ന്നാ​രു് പറ​ഞ്ഞു് ചേ​ട​ത്തീ; വള​ത്താൻ തന്നെ. കെ​ട്ടു​ക​ണ​ക്കീ കാശും കൊ​ടു​ത്തേ​ക്ക​ണെ പി​ന്നെ​ന്നാ​ത്തി​നാ?” തങ്ക​മ്മ തോർ​ത്തു് അല​മ്പി​പ്പി​ഴി​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ഒരു ചി​രി​യോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു.

“ത്ഫൂ. പി​ന്നെ. വള​ത്ത്ണൂ… തെ​യ്യാ​മ്മ​യ്ക്കി​പ്പം അത​ല്ലേ പണി! അവ​ള​തി​ന്റെ കാലനാ, പറ​ഞ്ഞി​ല്ലാ​ന്നു വേ​ണ്ടാ” മറി​യാ​മ്മ​ച്ചേ​ട​ത്തി ഉറ​പ്പി​ച്ചു; അവർ​ക്കു കരി​നാ​ക്കാ, ഫലി​ക്കും. “നമ്മ​ക്കെ​ങ്ങാ​നും തന്നാ പൊ​ന്നു പോലെ വള​ത്താ​ര്ന്നു, കാശും നോ​ട്ടൂ​ന്നും ആരും തരണ്ട. പണീ​ട്ത്തു പോ​റ്റി​ക്കോ​ളാം. എന്റെ മോ​ക്കൊ​രു ആങ്ങ​ളേം ആയേ​നേം, ” പാ​ച്ചി വെ​ളു​ത്തേ​ട​ത്തി സങ്ക​ട​പ്പെ​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു.

“അതിനു പാ​ച്ചി​യ​മ്മേ, ആ കൊ​ച്ചു് ഏതു ജാ​തീ​പ്പെ​ട്ട​താ​ന്നു​വ​ച്ചാ, ” വെ​റോ​ണി​ക്ക ചോ​ദി​ച്ചു.

“കൊ​ച്ചു​ങ്ങ​ക്കു ജാ​തി​യൊ​ണ്ടോ വെ​റോ​ണി​ക്കേ? അതു ദൈ​വ​ത്തി​ന്റെ ജാതി. നമ്മ​ളു വള​ത്തു​മ്പ നമ്മ​ടെ ജാതി, അത്രേ​ള്ളൂ, ” പാ​ച്ചി​യ​മമ വേ​ദാ​ന്തി​യാ​യി.

വെ​റോ​ണി​ക്ക രഹ​സ്യം പറ​യു​മ്പോ​ലെ പറ​ഞ്ഞു, എല്ലാ​വ​രും ചെ​വി​വ​ട്ടം പി​ടി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു ഉറ​പ്പാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ:

“അതു പി​ന്നേ… കൊ​ട്ടാ​രം പോ​ലൊ​രു കാറു്. വെള്ള നെറാ… ഓടു​മ്പം ഒച്ചേം​കൂ​ടീ​ല്ല. ഒഴു​കു​കാ​ന്നാ അതി​യാൻ പറ​ഞ്ഞേ. തെ​യ്യാ​മ്മേ​ടെ കു​ടി​ലി​ന്റെ കൊ​റ​ച്ചി​പ്പ​റം ആ കവ​ലേ​ട​ടു​ത്തു് മൈ​താ​ന​ത്തി​ന്റെ മൂ​ലേ​ലേ​ക്കു കേ​റ്റി​യാ നിർ​ത്ത്യേ. എന്തോ സാധനം സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് കാ​റീ​ന്നെ​ടു​ത്തു് തെ​യ്യാ​മ്മേ​ടെ കയ്യീ​ക്കൊ​ടു​ത്തു. കു​ഞ്ഞി​ന്റെ കര​ച്ചി​ലു​പോ​ലെ ഒരു ഒച്ച​കേ​ട്ടു. ആ പൊ​തീ​ന്നു തന്നാ. തെ​യ്യാ​മ്മ ആ പൊതീം കൊ​ണ്ടു് ഓടി​പ്പോ​യി കൂ​ര​യ്ക്ക​ക​ത്തേ​ക്കു് കാറു നിർ​ത്തണ കണ്ട​പ്പ അതി​യാൻ മൂ​ല​യ്ക്കൊ​ള്ള ആലി​ന്റെ മറ​വി​ലേ​ക്കു മാറി നി​ന്നേ​തു്. കാ​റി​ന്റെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തീ കണ്ട​താ തെ​യ്യാ​മ്മെ.”

“നെ​ന്റെ മാ​പ്പള ആ പാ​തി​രാ​നേ​ര​ത്തു് ഇതൊ​ക്കെ കാണാൻ അവടെ ഒളി​ച്ചു നി​ക്ക്വാ​ര്ന്നോ​ടീ” മറി​യ​ച്ചേ​ട​ത്തി പു​ച്ഛ​ത്തോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു് കു​ലു​ങ്ങി​ച്ചി​രി​ച്ചു. “ഇച്ചേ​ട​ത്തി​ക്കെ​ന്തി​ന്റെ കേ​ടാ​ന്നാ. കൊ​സ്രാ​ക്കൊ​ള്ളീ​ക്കേം മന​സ്സി​ലാ​കേ​ലാ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​ണ്ട. അതി​യാൻ കെ​ട​ങ്ങൂ​രു് പെ​ങ്ങ​ളു​പെ​ണ്ണി​ന്റെ അമ്മാ​യ​പ്പ​ന്റെ ഏന​ക്കേ​ട​ന്വേ​ഷി​ച്ചു പോ​യാ​ര്ന്നു. രാ​ത്രീ അത്രേം ദൂ​ര​ത്തൂ​ന്നു് നട​ന്നെ​ത്ത​ണ്ടേ. അല്ലാ​ണ്ടേം നമ്മ​ക്കാ​ര്ടേം രഹ​സ്യേ​ാ​ന്നും അറി​യ​ണ്ട;” വെ​റോ​ണി​ക്ക നീ​ര​സ​പ്പെ​ട്ടു.

“പോ​ട്ടെ, വെ​റോ​ണി​ക്കാ ചേ​ട​ത്തീ. മറി​യ​ച്ചേ​ട​ത്തി വെ​റു​തെ ചോ​ദി​ച്ച​ത​ല്ലേ. അത്രേം രാ​ത്രി റപ്പാ​യി​മാ​പ്പിള അവ​ടെ​ങ്ങ​നെ​ത്തീ​ന്ന സം​ശ​യം​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ. കാ​ര്യ​മ​റി​ഞ്ഞ​ല്ലോ.” കു​ളി​ച്ചു് ഈറൻ​മാ​റ്റി നന​ച്ചു​പി​ഴി​ഞ്ഞ തു​ണി​കൾ കൈ​ത്ത​ണ്ട​യി​ലും തോ​ളി​ലു​മി​ട്ടു് ആകാം​ക്ഷ​യോ​ടെ കഥ​കേ​ട്ടു നിന്ന തങ്ക​മ്മ മധ്യ​സ്ഥ​യാ​യി. തങ്ക​മ്മ ഏഴാം ക്ലാ​സു​വ​രെ പഠി​ച്ച പെ​ണ്ണാ​ണു്. അതി​ന്റെ ഗമ​യു​ണ്ടു് അവൾ​ക്കു് തങ്ക​മ്മ തി​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു ചോ​ദി​ച്ചു:

“അതേയ് ചേ​ട​ത്തീ… അതാ​ര്ടെ കാ​റാ​ന്നു് റപ്പാ​യി മാ​പ്പിള നോ​ക്കീ​ല്ലേ, കാ​റി​ന്റെ നമ്പ​റോ, പേരോ… അര​മ​നേ​ലും വേ​ലി​ക്ക​ക​ത്തു​കാർ​ക്കും മാ​ത്രേ​ള്ളൂ നമ്മ​ടെ നാ​ട്ടിൽ ഒഴു​കു​ന്ന കാറു്. അവ​ട​ത്തേ​ക്കെ തടി​പ്പ​ണി എന്റ​ച്ഛ​ന​ല്ലേ ചെ​യ്യി​ക്ക​ണെ.”

“അവർ​ക്കു മാ​ത്രേ​ാ​ന്ന്വ​ല്ല… നെ​ടി​യി​ട​ത്തു​മ​ഠ​ത്തി​ലെ വല്യേ​മാ​ന്റെ മൂ​ത്ത​മ​കൻ ഡാ​ക്കി​ട്ട​രു​ത​മ്പു​രാ​നി​ല്ലേ, അയ്യാ​ക്കും കാ​റൊ​ണ്ടു്, ” അതു​വ​രെ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ മേലു് തേ​ച്ചു​വെ​ളു​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന അമ്മി​ണി​യ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു.

“ഓ… നമ്മ​ടെ നാ​ട്ടീ ആകെ​മൊ​ത്തം കൈ​വെ​ര​ലേ​ലൊ​തു​ക്കാ​നൊ​ള്ള കാ​റു​ക​ളേ ഒള്ളൂ. നമ്പ​റു​നോ​ക്കീ​രു​ന്നേ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ വല്ല​പാ​ടും​ണ്ടാ​ര്ന്നോ?” തങ്ക​മ്മ ചോ​ദി​ച്ചു.

“അതെ​ന്റെ കു​ഞ്ഞേ, നാ​ട്ടു​വെ​ളി​ച്ച​ത്തി ദൂരെ നി​ന്ന​ല്ലേ കണ്ടേ. അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് ശരി​ക്കു നോ​ക്കാൻ നി​ന്നാ​ലു ചെ​ല​പ്പം… പാ​റ​ക്ക​യ​ത്തീ​ന്നു ശവം പൊ​ങ്ങും കൂ​ടി​യി​ല്ലെ​ന്റെ കൊ​ച്ചേ. എന്റെ പി​ള്ളേർ​ക്കു് അപ്പ​നി​ല്ലാ​ണ്ടാ​യേ​നെ. കണ്ട​തു കണ്ടു. നമ്മ​ളെ​ന്തീ​നാ… എന്തേ​ലും ആയി​പ്പോ​ട്ടെ.” വെ​റോ​ണി​ക്ക വിഷയം ഉപ​സം​ഹ​രി​ച്ചു.

“എന്നാ​ലേ​യ് അതു ദൈ​വ​പു​ത്ര​നാ… ഞങ്ങ​ടെ പു​രാ​ണ​ത്തി​ലൊ​ക്കെ അങ്ങ​ന​ത്തെ ഒത്തി​രി കഥ​ക​ളൊ​ണ്ടു്. ഒരു ദൈ​വ​ത്തി​നെ ആത്മാർ​ത്ഥ​മാ​യി വി​ചാ​രി​ച്ചു് കൊ​ച്ചു​വേ​ണ​മെ​ന്നു പറ​യ​ണ്ട​താ​മ​സം അയാടെ കൊ​ച്ചു് നമ്മ​ടെ കയ്യിൽ. ദൈ​വ​ത്തി​ന്റെ രഥം അങ്ങ​ന​ത്തെ കൊ​ച്ചി​നേം കൊ​ണ്ടു് സ്വർ​ഗ​ത്തീ​ന്നെ​റ​ങ്ങി വന്ന​താ… രഥം കണ്ട​പ്പ റപ്പാ​യി​ച്ചേ​ട്ട​നു് കാ​റാ​ന്നു തോ​ന്നി. അത​ല്ലേ ഒഴു​കി​യാ വന്നേ​ന്നു പറ​ഞ്ഞേ. കൊ​ട്ടാ​ര​മ​റ്റം കട​ന്ന​ല്ലേ വന്നേ… മാടനോ മറു​ത​യോ രക്ഷ​സ്സോ വല്ല​തും റപ്പാ​യി​ച്ചേ​ട്ട​ന്റെ കണ്ണു​കെ​ട്ടി​ക്കാ​ണും, അല്ലേ ചേ​ട​ത്തീ?” കട​വി​ലെ പാ​റ​യിൽ വഴു​ക്കി വീ​ഴാ​തെ പാവാട ഒതു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു കയ​റു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്ന തങ്ക​മ്മ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു ചോ​ദി​ച്ചു.