സൂ​ര്യ​നു​ദി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ; അപ്പോ​ഴേ​ക്കും സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി പു​റ​മ്പ​റ​മ്പി​ലെ​ത്തി.

പടി​ക്ക​ലെ തേ​ന്മാ​വിൽ നി​ന്നും കൊ​ഴി​ഞ്ഞു​വീണ ഓറ​ഞ്ചു​നി​റ​ത്തി​ലെ കു​ഞ്ഞു​പ​ന്തു​കൾ പോ​ലു​ള്ള ചക്ക​ര​ച്ചി​മാ​ങ്ങ​കൾ അവൾ കണ്ടി​ല്ല; എങ്ങും പരന്ന അതി​ന്റെ വാസന അവ​ള​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. അണ്ണാ​നും കി​ളി​ക​ളും കൊ​ത്തി​യി​ട്ട കശു​മാ​ങ്ങ​ക​ളും അവൾ കണ്ടി​ല്ല… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കണ്ണും മന​സ്സും അതി​ന​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു് കു​തി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു… സ്വ​പ്നാ​ട​ന​ക്കാ​രി​യെ​പ്പോ​ലെ നട​ന്നു് പാ​ത്ര​ക്കു​ള​ത്തി​ന്റെ തെ​ക്കേ​ക്ക​ര​യി​ലെ കൊ​ച്ചു​മൺ​കൂ​ന​യ്ക്ക​രു​കി​ലെ​ത്തി അവൾ നി​ന്നു… മൺ​കൂ​ന​യി​ലേ​ക്കു് കു​നി​ഞ്ഞു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​നോ​ക്കി…

ഇല്ല… ഇന്നും മണ്ണി​ള​കി മാ​റി​യി​ട്ടി​ല്ല… മണ്ണിൽ വി​ള്ളൽ വീ​ണി​ട്ടി​ല്ല.

നിറയെ പൂ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്ന എരി​ക്കിൻ ചെ​ടി​യു​ടെ ഇത്തി​രി നി​ഴ​ലു​കൾ തണൽ​കൊ​ടു​ത്ത, അടർ​ന്നു​വീണ പൂ​ക്കൾ പു​ഷ്പ​വൃ​ഷ്ടി നട​ത്തിയ കൊ​ച്ചു​മൺ​കൂ​ന​യിൽ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കണ്ണു​നീർ നന​വി​ന്റെ കൊ​ച്ചു​കൊ​ച്ചു വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ തീർ​ത്തു.

“ങ്ഹാ ഹാ… കൊ​ള്ളാ​മ​ല്ലോ… ഇതാ​പ്പോ പണി അല്ലേ? രാ​വി​ലെ കണ്ണും തി​രു​മ്മി എഴു​ന്നേ​റ്റു് എങ്ങോ​ട്ടാ ഓട​ണേ​ന്നു നോ​ക്കി വര്വേ ഞാൻ… രണ്ടു ദെ​വ​സാ​യി ഞാൻ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു… നെ​ന​ക്കെ​ന്തി​ന്റെ കേടാ പെ​ണ്ണേ… നാ​ട്ടു​കാ​രു കൊ​ണ്ടു​പോ​ണേ​നു മുൻപേ ആ കശു​വ​ണ്ടി​യെ​ങ്കി​ലും പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ക്കാൻ തോ​ന്നീ​ല്ല​ല്ലോ… അതെ​ങ്ങ​നാ മൊ​ത​ലി​നു ദെ​ണ്ണോ​ണ്ടെ​ങ്കി​ല​ല്ലേ… ഇപ്പ സങ്ക​ടം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു! കൊ​ച്ചി​നേ​ക്കൊ​ണ്ടെ വെ​ള്ള​ത്തി​മു​ക്കീ​ട്ടി​പ്പ സങ്ക​ടം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു! ചെയ്ത തെ​റ്റി​നു വല്ല പശ്ചാ​ത്താ​പോ​ണ്ടേ​ലു് പോയി ആ ചെ​റു​ക്ക​നെ ഒന്നെ​ടു​ത്തൂ​ടെ സാ​വി​ത്രീ നെ​ന​ക്കു്? കൊറേ നേ​രാ​യി​ല്ലേ അതു​കെ​ട​ന്ന​ല​യ്ക്ക​ണു്; ബാ​ക്കി​ള്ളോ​ര്ക്കു് ചെവീം തലേം കേ​ക്ക​ണ്ടെ. അതി​ന്റെ കണ്ണു​മു​ഴ്‌​വേ​ാൻ പീ​ള​യ​ടി​ഞ്ഞേ​ക്ക്ണു്. ആ കൊ​ള​ത്തി​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി കഴു​കി​ക്കൊ​ടു് പെ​ണ്ണേ.”

സു​മി​ത്ര​ച്ചി​റ്റ​മ്മ​യു​ടെ ശകാരം അവ​ളു​ടെ മന​സ്സി​ലെ​ത്താൻ വൈകി… എത്തി​യ​താ​ക​ട്ടെ അനി​യ​നെ എടു​ത്തു കു​ള​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി കണ്ണു​ക​ഴു​കാ​നു​ള്ള നിർ​ദ്ദേ​ശം… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു് അവനെ എടു​ത്തു​പൊ​ക്കാൻ വയ്യ, വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് എളി​യിൽ​വ​യ്ക്കു​മ്പോൾ കാലു് നി​ല​ത്തു​മു​ട്ടും. അവ​നാ​ണേൽ ഭയ​ങ്കര വാ​ശി​ക്കാ​രൻ. ദേ​ഷ്യം വന്നാൽ എളി​യി​ലി​രു​ന്നു ഞെ​ളി​യും, പു​ള​യും. കൈ​കൊ​ണ്ടു് തള്ളു​ക​യും മാ​ന്തു​ക​യും ചെ​യ്യും… എത്ര പ്രാ​വ​ശ്യം അനി​യ​നേ​യും കൊ​ണ്ടു് വീ​ണി​രി​ക്കു​ന്നു… സു​മി​ത്ര​ച്ചി​റ്റ​യ്ക്കു് അതൊ​ന്നും അറി​യാ​ത്ത​ത​ല്ല​ല്ലോ… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി നി​ന്നി​ട​ത്തു നി​ന്നു് അന​ങ്ങി​യി​ല്ല…

ഇതു് മൂ​ന്നാം ദി​വ​സ​മാ​ണു്… കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടി​ട്ടു്… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു സങ്ക​ടം അണ​പൊ​ട്ടി…

ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളാ​യി രാ​ത്രി​യും പകലും ഇട​ത​ട​വി​ല്ലാ​തെ കു​ഞ്ഞാവ കര​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ മു​ല​കൊ​ടു​ക്കാ​നെ​ടു​ത്താൽ ഒന്നു​വ​ലി​ച്ചി​ട്ടു് ഉടൻ വാ​വി​ട്ടു കരയാൻ തു​ട​ങ്ങും.

‘വലി​ച്ചി​ട്ടു പാ​ലു​കി​ട്ടാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ… ഞാ​നെ​ന്നാ ചെ​യ്യാ​നാ… പാ​ലൊ​ണ്ടാ​ക​ണേൽ അതിനു തക്കോ​ണം വല്ല​തും എന്റ​യു​ള്ളിൽ ചെ​ല്ല​ണ്ടേ!’ അമ്മ പതം പറ​ഞ്ഞു.

‘മോളേ സാ​വി​ത്രീ… നീ​യി​ത്തി​രി കഞ്ഞി​യെ​ടു​ത്തോ​ണ്ടു വാ… ഇന്നു രാ​ത്രീ​ലെ​ങ്കി​ലും അതൊ​ന്ന​ട​ങ്ങി​ക്കെ​ട​ക്ക​ട്ടെ.’ കു​ഞ്ഞി​നു മു​ല​കൊ​ടു​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ട അമ്മ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇതിനെ തീ​പോ​ലെ പനി​ക്കു​ന്നൊ​ണ്ടു്, ഞാ​നെ​ന്നാ ചെ​യ്യാ​നാ ന്റെ ഭഗവതീ.’ അമ്മ കര​യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഈയം പൂശിയ വലിയ ചെ​മ്പു​ക​ല​ത്തിൽ എന്ന​ത്തേ​യും പോലെ അത്താ​ഴ​ത്തി​നു​ള്ള കഞ്ഞി വേ​വി​ച്ചു വാ​ങ്ങി വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു കു​ട്ടി​കൃ​ഷ്ണൻ… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി ഒരു ഓട്ടു​കി​ണ്ണ​മെ​ടു​ത്തു് കു​ട്ടി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ കയ്യിൽ കൊ​ടു​ത്തു: ‘കു​ഞ്ഞാ​വ​യ്ക്കു് ഇത്തി​രി കഞ്ഞി.’

കാൽ​ക്ക​യിൽ ചോ​റു​പോ​ലും വേണ്ട കു​ഞ്ഞാ​വ​യ്ക്കു് ഇത്തി​രി വറ്റും വെ​ള്ള​വും ഉപ്പു​വെ​ള്ളം ചേർ​ത്തു് പ്ലാ​വില കു​ത്തി​യി​ട്ട​തു കൊ​ണ്ടി​ള​ക്കി പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ കേ​ട്ടു അമ്മൂ​മ്മ​യു​ടെ ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ശബ്ദം:

‘അടു​പ്പേ​ന്നു് വാ​ങ്ങി​വ​യ്ക്കു​മ്പോ​ളേ​ക്കും കയി​ലി​ട്ടു വറ്റു​കോ​രി​യെ​ടു​ത്താൽ പി​ന്നെ കഞ്ഞി പൊ​ലി​ക്കു​വോ​ടാ… അതും ത്രി​സ​ന്ധ്യ​യ്ക്കു്?’ വെ​പ്പു​കാ​രൻ കു​ട്ടി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ഏറ്റു​പ​റ​ച്ചി​ലും സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കേ​ട്ടു: ‘എന്ന​ത്തേ​യും പതിവാ വല്യ​കൊ​ച്ച​മ്മേ, ഞാൻ പറ​ഞ്ഞാ ആ പെ​ണ്ണു കേ​ക്ക​ത്തി​ല്ല.’ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി സ്തം​ഭി​ച്ചു​നി​ന്നു…

തെ​ക്കേ വരാ​ന്ത​യി​ലെ വലിയ പത്താ​യം നിറയെ നെ​ല്ലു​ണ്ടു്. മെ​തി​ച്ചു​ണ​ക്കി ചാ​ക്കു​ക​ളി​ലാ​ക്കിയ നെ​ല്ലു് കാ​ര്യ​സ്ഥൻ ഗോ​വി​ന്ദൻ​ചെ​ട്ട്യാർ പണി​ക്കാ​രെ​ക്കൂ​ട്ടി ലോ​റി​യിൽ നി​റ​ച്ചു, തൃ​ശൂർ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ; സു​ന​ന്ദ​ച്ചി​റ്റ​മ്മേ​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് അമ്മൂ​മ്മ പാൽ​പ്പെ​രേ​ലെ പെ​ട്ടി​തു​റ​ന്നു് നോ​ട്ടു​കെ​ട്ടെ​ടു​ത്തു് ഗോ​വി​ന്ദൻ​ചെ​ട്ട്യാ​ര്ടെ കയ്യിൽ കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘തെ​ങ്ങേ​ടേം മാ​ങ്ങേ​ടേം ഒക്കേം കൂടി ഇത്ത​വണ ഇത്രേ​ള്ളെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞേ​ക്കു്… ഈ പരാ​തീ​ന​ത്തി​നേ​ക്കെ തീ​റ്റി​പ്പോ​റ്റ​ണ്ടേ…’ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കണ്ടും കേ​ട്ടും നി​ന്നു. അതി​ന്ന​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു… ‘എന്നി​ട്ടാ​ണു് കു​ഞ്ഞാ​വ​യ്ക്കു് ഒരു സ്പൂൺ കഞ്ഞി​ക്കു്…’ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കണ്ണു​നി​റ​ഞ്ഞു.

‘നി​ന്റ​മ്മൂ​മ്മ​യ്ക്കു് പതി​നൊ​ന്നു മക്ക​ളാ, പതി​നൊ​ന്നി​നേം പതി​നൊ​ന്നു തട്ടി​ലാ ചേ​ച്ചി കാ​ണു​ന്നേ. സര​സ്വ​തി കള​പ്പു​ര​യ്ക്കൽ തറ​വാ​ട്ടി​ലേ​യാ, എന്നു​വ​ച്ചാ പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാ​രു്. ആ മരു​മോൾ​ടെ വീ​ട്ടി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​പോ​ലെ മൊ​ത​ലു് ഒരു മരു​മ​ക്ക​ളും കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കാ​ണു​കേ​ലാ… അതു​പോ​ലെ നി​ന്റ​ച്ചൻ… ആഭി​ജാ​ത്യ​മൊ​ള്ള തറ​വാ​ട്ടി​ലേ​യ​ല്ല്യോ… ഓരോ തവണേം നാ​രാ​യ​ണൻ​നാ​യ​രും മീ​നാ​ക്ഷിം വരു​ന്ന​തു് പൊറകേ ചൊ​മ​ടും ചൊ​മ​ട്ടു​കാ​രു​മാ​യി​ട്ടാ​രു​ന്നു. എന്താ​ര്ന്നു അന്ന​വ​ര്ടെ വെല; എന്തൊ​രു സ്വീ​ക​ര​ണ​മാ​ര്ന്നു. അവർ​ക്കൊ​രു കാ​ല​ക്കേ​ടു വന്ന​പ്പം അവരു് തെ​ണ്ടി​ക​ളു്. ഇപ്പ നി​ങ്ങ​ള​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നേ​നേ​ക്കാൾ വല്യ​പോ​രാ​ര്ന്നൂ സര​സ്വ​തി​യോ​ടും മക്ക​ളോ​ടും… ഏഷണീം സ്തു​തി​പാ​ട​ലു​മാ​യി ഇവടെ തമ്പ​ടി​ച്ചു​കെ​ട​ന്നു തി​ന്നു മു​ടി​ച്ച​വ​രു് കേ​മ​ന്മാർ… ചതി​ക്കു​ഴി കു​ഴി​ച്ചു് എല്ലാം വാ​രി​യെ​ടു​ക്കാൻ ചേ​ച്ചി​ത​ന്നെ അരു​നി​ന്നു; ആ പൊ​ട്ടൻ ശേ​ഖ​ര​നും വേണൂം ഗോ​പീ​മെ​ല്ലാം കളി​യ​റി​യാ​തെ ആട്ടം കണ്ടു​നി​ന്നു, ഏഭ്യ​മ്മാർ. പാവം നി​ന്റ​പ്പൂ​പ്പൻ! ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തി എല്ലാം അവർ കൈ​ക്ക​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടും പ്ര​തി​ക​രി​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല. ചേ​ച്ചി വാ​മൂ​ടി​ക്കെ​ട്ടി… എന്നി​ട്ടി​പ്പോ ദേ​വീ​ഭാ​ഗ​വ​തോം പ്രാ​ക്കും പി​രി​യാ​ട്ടും തീർ​ത്ഥാ​ട​നോം… സമ​നി​ല​തെ​റ്റിയ മട്ട​ല്ലേ.’ ദാ​ക്ഷാ​യ​ണി​യ​മ്മൂ​മ്മ ഒരി​ക്കൽ വി​ളി​ച്ചി​രു​ത്തി പറ​ഞ്ഞ​തെ​ല്ലാ​മൊ​ന്നും സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

പക്ഷേ, ഒന്ന​റി​യാം, തങ്ങ​ളെ തെ​ണ്ടി​ക​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു് അമ്മൂ​മ്മ കരു​തു​ന്ന​തെ​ന്നു്. സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി നി​റ​ഞ്ഞ കണ്ണു​കൾ തു​ട​ച്ചു, സങ്ക​ടം ഒരു ദീർ​ഘ​നി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ലൊ​തു​ക്കി… കു​ഞ്ഞാവ കഞ്ഞി​വെ​ള്ളം പോലും ഇറ​ക്കി​യി​ല്ല. ആർ​ത്തി​യോ​ടെ വാ​തു​റ​ക്കും. ഇത്തി​രി വെ​ള്ളം വായിൽ കൊ​ടു​ക്കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും തട്ടി​യെ​റി​ഞ്ഞു കരയും.

‘എറ​ക്കാൻ പറ്റാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​രി​ക്കും, അമ്മേ’ അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

‘കഫം നെ​റ​ഞ്ഞേ​രി​ക്കാ… നീ സൂ​ക്ഷി​ക്കാ​ഞ്ഞി​ട്ട​ല്ലേ… മൂ​ധേ​വി, അതി​ന്റെ മൂ​ക്കി​ലൊ​ക്കെ വെ​ള്ളം കേ​റി​ക്കാ​ണും. കു​ളി​പ്പി​ക്കു​മ്പം സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം​ന്നു് എത്ര പ്രാ​വ​ശ്യം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടൊ​ണ്ടു്… എന്നി​ട്ടെ​ന്താ ഏതു​നേ​രോം സ്വ​പ്നം കാ​ണ​ല​ല്ലേ, അസ​ത്തു്’, അമ്മ ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ട്ടു.

സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കര​ച്ചി​ല​ട​ക്കി മടി​യിൽ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു പു​ള​ഞ്ഞു കര​യു​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ മു​ല​കൊ​ടു​ക്കാൻ വി​ഫ​ല​മാ​യി ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന അമ്മ​യ്ക്കു് കൂ​ട്ടി​രു​ന്നു. അല​റി​ക്ക​ര​യു​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​വ​യേ​യു​മെ​ടു​ത്തു് അമ്മ മു​റ്റ​ത്തും വരാ​ന്ത​യി​ലും തെ​ക്കു​വ​ട​ക്കു​ന​ട​ന്നു, രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ. തളർ​ന്നു​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ അമ്മ നട​ക്ക​ല്ലി​ലി​രി​ക്കും. മി​നി​ട്ടു​കൾ കഴി​യു​മ്പോൾ കു​ഞ്ഞാവ ഉണർ​ന്നു കര​ച്ചി​ലാ​കും… അമ്മ ക്ഷീ​ണി​ച്ച​പ്പോ​ളൊ​ക്കെ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ എടു​ത്തു​ന​ട​ന്നു… ചേ​ച്ചി​യു​ടെ കയ്യി​ലെ​ത്തി​യാൽ ഏതു കര​ച്ചി​ലും വാ​ശി​യും മാ​റ്റി കളി​ക്കു​ക​യും ചി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള കു​ഞ്ഞാവ പക്ഷേ, ചേ​ച്ചി​യു​ടെ കയ്യി​ലി​രു​ന്നു പു​ള​ഞ്ഞു​ക​ര​ഞ്ഞു… ചേ​ച്ചി​യു​ടെ താ​രാ​ട്ടു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ കൂ​ടു​തൽ അല​റി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു… കു​ഞ്ഞാ​വ​യു​ടെ ശരീ​ര​ത്തി​ലെ പനി​ച്ചൂ​ടു് സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യെ പൊ​ള്ളി​ച്ചു…

അമ്മൂ​മ്മ​യും ചെ​റി​യ​മ്മൂ​മ്മ​യും പറഞ്ഞ പോലെ ഏതൊ​ക്കെ​യോ പച്ചി​ല​കൾ വാ​ട്ടി​പ്പി​ഴി​ഞ്ഞു് കു​ഞ്ഞാ​വ​യ്ക്കു കൊ​ടു​ത്തു അമ്മ… കണി​യാൻ വൈ​ദ്യ​ന്റ​ടു​ത്തു​പോ​യി ഗോ​വി​ന്ദൻ​ചെ​ട്ട്യാർ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന എന്തോ മരു​ന്നു് തു​ള്ളി​തു​ള്ളി​യാ​യി… എല്ലാ കു​ഞ്ഞാ​വ​യു​ടെ കട​വാ​യി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തേ​ക്കൊ​ഴു​കി. കര​ഞ്ഞു​ക​ര​ഞ്ഞു തളർ​ന്നു​റ​ങ്ങും, ഉട​നു​ടൻ ഉണർ​ന്നു കര​ച്ചി​ലാ​കും.

…നാ​ലു​മൈൽ ദൂ​ര​മു​ണ്ടു് ആശു​പ​ത്രി​യി​ലേ​ക്കു് അമ്മ​യ്ക്കു് ആരു തു​ണ​പോ​കും. ഒന്നേ​കാൽ വയ​സ്സു​ള്ള കൊ​ഴു​ത്തു തു​ടു​ത്ത കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ അമ്മ അത്ര​ദൂ​രം… അമ്മ തന്നെ നട​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലും ഏങ്ങി​വ​ലി​ച്ചു്… അല്ലെ​ങ്കി​ലും പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങാൻ പറ്റിയ ഒരു നല്ല സാ​രി​യോ… അമ്മ പതം പറ​ഞ്ഞു് ഏങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു. നന്ദി​നി​ച്ചി​റ്റ​മ്മ​യു​ടെ പെ​ട്ടി​യിൽ അടു​ക്ക​ടു​ക്കാ​യി സാ​രി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്, സിൽ​ക്കു​സാ​രി​ക​ളാ​ണ​ത്രെ. ഓരോ പ്രാ​വ​ശ്യ​വും വേ​ണൂ​മ്മാ​വ​നും, ഗോ​പി​മ്മാ​വ​നും അവ​ധി​ക്കു വരു​മ്പോൾ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്… നന്ദി​നി​ച്ചി​റ്റ​മ്മ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കെ​ടു​ത്തു് കു​ട​ഞ്ഞു​മ​ട​ക്കി വയ്ക്കു​ന്ന​തു് സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്… നന്ദി​നി​ച്ചി​റ്റ​മ്മ ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ…

‘പി​ന്നേ, ആശൂ​ത്രീ​പോ​യി​ട്ടാ ഇപ്പം… കണി​യാൻ വൈ​ദ്യ​ന്റെ മരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു മാ​റാ​ത്ത സൂ​ക്കേ​ടൊ​ന്നും ഈ കൊ​ച്ചി​നി​ല്ല. നാളെ രാ​വി​ലെ അയാ​ളോ​ടി​ങ്ങോ​ട്ടു വരാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടൊ​ണ്ടു് ശേഖരൻ… എല്ലാ വി​വ​രോം അവൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടൊ​ണ്ടു്.’ അമ്മ കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ ആശു​പ​ത്രീൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​പ്പോ അമ്മൂ​മ്മ സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ല. നന്ദി​നി​ച്ചി​റ്റ​മ്മ​യും കൊ​ച്ച​മ്മാ​വ​നും ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വ​നും ഒര​ഭി​പ്രാ​യ​വും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഒരു മാ​സ​ത്തെ മരു​ന്നു സേ​വ​യ്ക്കെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞു വന്ന സു​മി​ത്ര​ച്ചി​റ്റ​മ്മ: ‘കഫ​ക്കെ​ട്ട​ലൊ​ണ്ടു കേ​ട്ടോ, വേ​ണ​ങ്കി ആശു​പ​ത്രീ പോ​കാ​രു​ന്നു’ എന്നൊ​ര​ഭി​പ്രാ​യം പറ​ഞ്ഞു… ആരും ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

കര​ഞ്ഞു​ക​ല​ങ്ങിയ കണ്ണു​ക​ളു​മാ​യി തളർ​ന്നി​രു​ന്നു അമ്മ…

അന്നു രാ​ത്രി​യിൽ കു​ഞ്ഞാവ അധി​ക​മൊ​ന്നും കര​ഞ്ഞി​ല്ല. കഞ്ഞി​വെ​ള്ളം തു​ള്ളി​പോ​ലും ഇറ​ക്കി​യി​ല്ല; മുല കു​ടി​ച്ചി​ല്ല… എന്നി​ട്ടും അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്നു. കു​ഞ്ഞാ​വ​യു​ടെ അടു​ത്തു് കട്ടിൽ​പ്പ​ടി​യിൽ തല​ചാ​യ്ചു് അമ്മ… ആ സമാ​ധാ​ന​ത്തിൽ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി അന്തം വി​ട്ടു​റ​ങ്ങി, അഞ്ചു​ദി​വ​സ​ത്തെ ഉറ​ക്കം ഒന്നി​ച്ചു​റ​ങ്ങി.

സു​മി​ത്ര​ച്ചി​റ്റ​മ്മ തട്ടി​വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യെ; നേരം വെ​ളു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കു​ഞ്ഞാവ കി​ട​ക്കു​ന്ന മു​റി​യി​ലേ​ക്കോ​ടി. കു​ഞ്ഞാവ ഉറ​ങ്ങുക തന്നെ​യാ​ണു്. അമ്മ​യെ മു​റി​യിൽ കണ്ടി​ല്ല. കട്ടി​ലി​ന്ന​രി​കിൽ ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വൻ നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങി… കു​ള​ത്തി​ലെ വെ​ള്ള​ത്തിൽ മു​ട്ടി​നൊ​പ്പം ഇറ​ങ്ങി​നി​ന്നു… ഇങ്ങ​നെ നി​ന്നാ​ണു് എന്നും കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ കു​ളി​പ്പി​ക്കാ​റു്… പക്ഷേ… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു സങ്ക​ടം അണ​പൊ​ട്ടി… പെ​ട്ടെ​ന്നു് കു​നി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു് വെ​ള്ളം ധാ​ര​കോ​രി കണ്ണും മു​ഖ​വും കഴുകി. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടു് സു​മി​ത്ര​ച്ചി​റ്റ​മ്മ വി​ളി​ക്കു​ന്നു:

‘സാ​വി​ത്രീ ഇങ്ങു കേ​റി​വാ, വേഗം…’

മു​റ്റ​ത്തു് ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വ​നും രാ​ജി​ച്ചി​റ്റ​മ്മ​യും ചെ​റി​യ​മ്മൂ​മ്മ​യും പി​ന്നെ​യു​മാ​രൊ​ക്കെ​യോ…

മു​റ്റ​ത്ത​രി​കിൽ എന്തൊ​ക്കെ​യോ പൂ​ജാ​സാ​മ​ഗ്രി​ക​ളു​ടെ നടു​വിൽ കൊ​ച്ചു​കി​ട്ടൻ കണി​യാർ. അയാ​ളു​ടെ കയ്യിൽ ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച കത്തി. രണ്ടു​കാ​ലി​നു​മി​ട​യിൽ ഇറു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച കറു​ക​റു​ത്ത പൂ​വൻ​കോ​ഴി​യു​ടെ കറു​ത്ത​പൂ​വി​നു​നേ​രെ കണി​യാ​രു​ടെ കയ്യി​ലെ കത്തി ഉയർ​ന്നു… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കണ്ണു​പൊ​ത്തി ഓടി. വട​ക്കേ​പ്പു​റ​ത്തെ വരാ​ന്ത​യിൽ വെറും നി​ല​ത്തു് ആകെ​ത്ത​ളർ​ന്നു് കോ​ച്ചി​വ​ലി​ച്ചു് അവ​ശ​യാ​യി അമ്മ കി​ട​ക്കു​ന്നു… അമ്മ​യു​ടെ വായ ഒരു വശ​ത്തേ​ക്കു​കോ​ടി… പേ​ടി​ച്ചു് അമ്മ​യെ നോ​ക്കി​നി​ന്ന സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യെ ശേ​ഖ​ര​മ്മാ​വൻ വി​ളി​ച്ചു:

‘ഇങ്ങ​ടു് വാ സാ​വി​ത്രീ, നീ ഇവടെ ഈ കു​ഞ്ഞി​ന്റ​ടു​ത്തു് നി​ല്ലു്.’

കട്ടി​ലി​ന്ന​രി​കിൽ, ഉറ​ങ്ങു​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ​ത്ത​ന്നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി നി​ന്നു. തല ഒരു വശ​ത്തേ​ക്കു ചരി​ച്ചു​വ​ച്ചു് മലർ​ന്നു​കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്നു കു​ഞ്ഞാവ: ഗ്ലാ​ക്സോ ബേ​ബി​ഫു​ഡി​ന്റെ ടി​ന്നി​ലെ കു​ഞ്ഞി​നെ​ക്കാൾ ഭം​ഗി​യു​ണ്ടു് കു​ഞ്ഞാ​വ​യ്ക്കു്… ‘കണ്ണു​തു​റ​ക്കൂ വാവേ, ചേ​ച്ചി​യാ വി​ളി​ക്കു​ന്നേ, കണ്ണു​തു​റ​ക്കു്’ എന്നു മന​സ്സി​ലാ​വർ​ത്തി​ച്ചു​രു​വി​ട്ടു്. ദാ കു​ഞ്ഞാവ കണ്ണു പാ​തി​തു​റ​ന്നു… ഇട​ത്തു​കാൽ പതു​ക്കെ രണ്ടു​മൂ​ന്നു പ്രാ​വ​ശ്യം ചലി​പ്പി​ച്ചു. സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​യി; കു​ഞ്ഞു് എഴു​ന്നേൽ​ക്കാൻ നോ​ക്കു​ന്നു:

‘ദാ വാവ ഉണർ​ന്നൂ, കു​ഞ്ഞാവ ഉണർ​ന്നൂ… അമ്മേ വാ. കു​ഞ്ഞാവ…’ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി ഉത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടെ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു.

ജനാ​ല​യ്ക്ക​രി​കിൽ നോ​ക്കി​നി​ന്നി​രു​ന്ന ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വൻ കണി​യാർ​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ത്ത ചെറിയ കി​ണ്ണ​വു​മാ​യി മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു​വ​ന്നു. സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി നോ​ക്കി—കി​ണ്ണ​ത്തിൽ കറു​ത്ത എന്തോ വെ​ള്ളം… കരി​ങ്കോ​ഴി​യു​ടെ ചോര! വാവയെ നോ​ക്കി ഒരി​ട​നി​ന്ന ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വൻ കയ്യി​ലി​രു​ന്ന കി​ണ്ണം ജന്നൽ​പ്പ​ടി​യിൽ വച്ചു… കു​ഞ്ഞാ​വ​യു​ടെ മൂ​ക്കിൽ കൈ​വ​ച്ചു… പി​ന്നെ പാ​തി​തു​റ​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​വ​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ കൈ​കൊ​ണ്ടു് തി​രു​മ്മി​യ​ട​ച്ചു. കു​ഞ്ഞാവ അന​ങ്ങി​യ​തേ​യി​ല്ല…

സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി പെ​ട്ടെ​ന്നു് മു​റി​ക്കു പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി… വാ​തി​ക്കൽ​നി​ന്നു് വീ​ണ്ടും എത്തി​നോ​ക്കി. കു​ഞ്ഞാവ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ. എന്തി​നാ​ണു് ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വൻ… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ നെ​ഞ്ചി​ലെ​ന്തോ ഉരു​ണ്ടു​കൂ​ടി.

‘മാ യേ… മാ… യേ… ഠേ… ഠേ… മാ… യേ… ഠേ… ഠേ…’ എട്ടു​നാ​ടും പൊ​ട്ട​ത്ത​ക്ക ശബ്ദം… എത്ര​യൊ​ക്കെ ഉറ​ക്ക​ത്തി​ലാ​യാ​ലും ചേ​ച്ചി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ കു​ഞ്ഞാവ ഉണരും… മാ… യേ കല്ലു​പോ​ലും അലി​യു​ന്ന വിളി… ആരു​ടേ​യും ശബ്ദ​മെ​ത്താ​ത്തി​ട​ത്തു് ചേ​ച്ചി​യു​ടെ കു​ഞ്ഞാവ എത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

ആരൊ​ക്കെ​യോ കു​ടി​കി​ട​പ്പു​കാ​രും ചു​രു​ക്കം ബന്ധു​ക്ക​ളും മു​റ്റ​ത്തു്.

‘മതി നിർ​ത്തു്, നി​ന്റെ അലർ​ച്ച… നി​ന്റെ അമ്മ അവടെ ബോ​ധ​ല്ല്യാ​ണ്ടേ കെ​ട​ക്ക​ണു്. ഇനി നെ​ന്റെ വീ​ളീം​കൂ​ടാ​യാ മതി.’ ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വൻ ശാ​സി​ച്ചു. ‘ങൂം. മതി… മതി… നിർ​ത്തു് കര​ച്ചി​ലു്.’

നിർ​ത്തി. അമ്മ​യു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു് ഓടി സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി… അമ്മ ബോ​ധ​മി​ല്ലാ​തെ എന്തൊ​ക്കെ​യോ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്നു; ഇട​യ്ക്കു് കു​ഞ്ഞാ​വ​യ്ക്കു് കഞ്ഞി​കൊ​ടു​ക്കാ​നും പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ചി​റ്റ​മ്മ​മാർ അമ്മ​യെ വീ​ശു​ന്നു. കല​വ​റ​മു​റി​ക്കും പാൽ​പു​ര​യ്ക്കും മു​മ്പി​ലാ​യി വരാ​ന്ത​യിൽ കാ​ലു​നീ​ട്ടി​യി​രു​ന്നു് പി​ച്ച​ള​ച്ചെ​ല്ലം തു​റ​ന്നു​വ​ച്ചു് ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ അമ്മൂ​മ്മ, വെ​റ്റില ഞര​മ്പു​കീ​റി ചു​ണ്ണാ​മ്പു​തേ​യ്ക്കു​ന്നു… തള​ത്തിൽ നി​ന്നു് തെ​ക്കു​വ​ട​ക്കു് ഓടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന അപ്പൂ​പ്പ​ന്റെ ശബ്ദം: ‘സു​കൃ​ത​ക്ഷ​യം, സു​കൃ​ത​ക്ഷ​യം… എന്റെ മൂ​കാം​ബി​കേ… എന്തി​നു നീ…?’

സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി അടു​ക്ക​ള​യു​ടെ കി​ഴ​ക്കേ​പ്പ​ടി കട​ന്നോ​ടി കശു​മാ​വിൻ ചോ​ട്ടി​ലെ പാ​റ​ക്ക​ല്ലി​ലി​രു​ന്നു് ഏങ്ങ​ല​ടി​ച്ചു കര​ഞ്ഞു. പുറകേ വന്ന ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വൻ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു.

മു​റ്റ​ത്തു് അടി​യാ​ത്തി​കൾ ചെറിയ ശബ്ദ​ത്തിൽ എന്തൊ​ക്കെ​യോ പതം പറ​ഞ്ഞു് കര​യു​ന്നു…

അപ്പോ​ളാ​ണു് സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി ഓർ​മ്മി​ച്ച​തു്. കു​ഞ്ഞാവ ഒറ്റ​യ്ക്കു് കട്ടി​ലിൽ, തി​രി​യു​കോ മറി​യു​കോ ചെ​യ്താൽ താഴെ വീ​ണാ​ലോ. മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് ഓടാൻ തു​ട​ങ്ങിയ സാ​വി​ത്രി​യെ ശേ​ഖ​ര​മ്മാ​വൻ കൈ​പി​ടി​ച്ചു് മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു; അമ്മാ​വൻ ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു:

‘നീ കൊ​ച്ചി​നെ എടു​ത്തു് എന്റെ കൂടെ വാ.’

സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു മി​ണ്ടാൻ വയ്യ, കാ​ലു​കൾ തറ​യി​ലു​റ​ച്ചു​പോ​യി, കൈകൾ രണ്ടു കമ്പു​കൾ പോലെ രണ്ടു വശ​ത്തും തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു…

‘നി​ന്നോ​ട​ല്ലേ പറ​ഞ്ഞ​തു് സാ​വി​ത്രീ, അതിനെ എടു​ത്തോ​ണ്ടു് എന്റൂ​ടെ വരാൻ. നെ​ന​ക്കെ​ന്നാ ചെ​വി​കേ​ക്കി​ല്ലേ. അസ​ത്തു്.’ ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വ​ന്റെ വെ​റു​പ്പു മു​ഴു​വൻ ആ ശബ്ദ​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു… ആ വേ​ദ​ന​ക്കി​ട​യി​ലും സാ​വി​ത്രി​ക്കു് എന്തെ​ങ്കി​ലും പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി. ‘താ​മി​ച്ചോ​ന്റെ ചെ​റ്റേ​ലു് വെ​ളു​പ്പി​നെ ചെ​ത്തി​യി​റ​ക്കിയ കള്ളു് സേ​വി​ക്കാൻ പോകാൻ പറ്റാ​ത്ത​തി​ന്റെ ദേ​ഷ്യ​മാ.’

സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ നെ​ഞ്ചി​ലാ​രോ ഒരു പാ​റ​ക​യ​റ്റി വച്ചു. തന്റെ ശരീ​ര​ത്തോ​ടു ചേർ​ത്തു​പി​ടി​ച്ച കു​ഞ്ഞാ​വ​യു​ടെ ശരീ​ര​ത്തി​ലെ ചൂടു് തണു​പ്പി​നു വഴി​മാ​റി. ആ തണു​പ്പു് സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യി​ലേ​ക്കു് അരി​ച്ചു കേറി… അവ​ളു​ടെ ഹൃദയം മഞ്ഞു​ക​ട്ട​യാ​യി…

കശു​മാ​വി​ന​പ്പു​റം പാ​ത്ര​ക്കു​ള​ത്തി​ന്റെ മറു​ക​ര​യിൽ കയ്യി​ലി​രു​ന്ന മൺ​വെ​ട്ടി​കൊ​ണ്ടു് ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വൻ കു​ഴി​കു​ഴി​ച്ചു; പി​ന്നെ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കയ്യിൽ നീ​ണ്ടു​നി​വർ​ന്നു കി​ട​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​വ​യു​ടെ അരയിൽ നി​ന്നും വെ​ള്ളി​യ​ര​ഞ്ഞാ​ണം അഴി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കയ്യിൽ കൊ​ടു​ത്തു് കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ വാ​ങ്ങി…

സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ഹൃദയം മി​ടി​ക്കാൻ മറ​ന്നു… കു​ഞ്ഞാവ, അച്ഛ​ന്റെ മായ… ആശു​പ​ത്രി​യിൽ നി​ന്നു് അച്ഛൻ വരു​മ്പോൾ…

ശേ​ഖ​ര​ന​മ്മാ​വൻ പോയതു സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി അറി​ഞ്ഞി​ല്ല.

‘ആ വെ​യ്ല​ത്തു് അങ്ങ​നെ നി​ക്കാ​തെ, കൊ​ച്ച്മ്പ്രാ​ട്ട്യേ… പോ​യ​തു​പോ​യി. കൊ​ച്ച​മ്പ്രാ​ട്ടി വീ​ട്ടീ​പ്പോ.’ വേ​ലി​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു നി​ന്നു് ആരോ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു.

കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടാ​ലും ജീവൻ വച്ചു​വ​രും ചി​ല​പ്പോൾ… മരി​ച്ചു​പോ​ലെ തോ​ന്നി​യാ​ലും ശരി​ക്കും മരി​ച്ച​താ​യി​രി​ക്കി​ല്ല. ആണെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ ശരി​ക്കു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചാൽ മരി​ച്ച​യാൾ തി​രി​ച്ചു​വ​രും, സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​ക്ക​റി​യാം… അതിനു തെ​ളി​വു​കാ​ണും. പി​റ്റേ​ന്നു രാ​വി​ലെ കുഴി വി​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും, മണ്ണി​ള​കി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും… ഉടനെ കു​ഴി​മാ​ന്തി… അങ്ങ​നെ മൂ​ന്നാം ദിവസം മണ്ണി​ള​കി മാറി ജീ​വി​ച്ചു​വ​ന്ന കഥ​ക​ളു​ണ്ട​ത്രെ. ഭാർ​ഗ്ഗ​വി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്… തെ​ളി​വു​ക​ളു​ണ്ടു്… സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി തപ​സ്സു ചെ​യ്തു​തു​ട​ങ്ങി…

…ഇന്നു് മൂ​ന്നാം ദി​വ​സ​മാ​യി… ഒരു നി​മി​ഷ​വും പ്രാർ​ത്ഥന മു​ട​ക്കി​യി​ല്ല; കഴി​ഞ്ഞ മൂ​ന്നു​ദി​വ​സ​വും അതി​രാ​വി​ലെ തന്നെ സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കു​ഴി​ക്ക​രി​കെ എത്തി​യ​താ​ണു്, വെയിൽ പര​ക്കും​വ​രെ നോ​ക്കി​നി​ന്നു… ഉച്ച​യ്ക്കും വൈ​കി​ട്ടും… കുഴി വി​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല, മണ്ണി​ള​കി​യി​ട്ടി​ല്ല… കയ്യിൽ ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു അര​ഞ്ഞാ​ണം കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ മൂടിയ കു​ഴി​യു​ടെ കാൽ​ക്കൽ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടു… കു​ഞ്ഞാവ ഉണർ​ന്നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു​വ​രു​മ്പോൾ കു​ളി​പ്പി​ച്ചു് അര​ഞ്ഞാ​ണ​മി​ടീ​ച്ചു് സു​ന്ദ​രി​യാ​ക്കി അമ്മ​യു​ടെ​യ​ടു​ത്തു് സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു തന്നെ കു​ഞ്ഞാ​വ​യെ കൊ​ണ്ടെ​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ദൈ​വ​ത്തോ​ടു് പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചി​ട്ടു്…

‘എടീ സാ​വി​ത്രീ, നെ​ന്നോ​ട​ല്ലേ പറ​ഞ്ഞേ ആ ചെ​റു​ക്ക​ന്റ​ടു​ത്തേ​ക്കു ചെ​ല്ലാൻ, ഒന്നി​നെ കൊ​ല​യ്ക്കു കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് അവ​ളു​ടേ​രു…’

“എന്റെ സു​മി​ത്രേ… ഇത്തി​രീ​ല്ലാ​ത്ത ഈ പെ​ങ്കൊ​ച്ചി​നോ​ടു് ഇത്രേം ക്രൂ​രത വേണോ? അവളു് മന​പ്പൂർ​വ്വം വല്ല​തും ചെ​യ്ത​താ​ണോ? എന്നും നന്ദ​നേം കു​ഞ്ഞി​നേം കു​ളി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തൊ​ക്കെ അവ​ളു​ത​ന്നെ​യ​ല്ലേ. ഏതു​നേ​രോം അതി​നേം ചൊ​മ​ന്നു്… എന്നി​ട്ടി​പ്പ​ള​ല്ലേ കു​ഞ്ഞി​നു പനി​വ​ന്നു​ള്ളൂ… മഹാ​പാ​പം കി​ട്ടും, പറ​ഞ്ഞി​ല്ലാ​ന്നു വേ​ണ്ടാ.”

അതാ​രാ​ണു പറ​ഞ്ഞ​തെ​ന്നു സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി കണ്ടി​ല്ല. പത്തു​വ​യ​സ്സു​കാ​രി​യു​ടെ തല​ച്ചോ​റിൽ ആയിരം വി​ഷ​മു​ള്ളു​ക​ളാ​യി സു​മി​ത്ര​ച്ചി​റ്റ​മ്മ​യു​ടെ ശബ്ദം തു​ള​ച്ചു​ക​യ​റി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ‘സാ​വി​ത്രി​ക്കു​ട്ടി വാവയെ കൊ​ന്നു, വാവയെ കൊ​ന്നു…’