ആദ്യ​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ ഞാ​നൊ​രു കാ​ഴ്ച​ക്കാ​രൻ. ‘അങ്ങാ​ടി വാണിഭ’മറി​യാ​ത്ത ആടു്. എല്ലാ​വർ​ക്കും എന്നോ​ടു ദയ, സ്നേ​ഹം. കറു​ത്ത മുഖം എവി​ടെ​യു​മി​ല്ല. ഞാൻ പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ലെ ഇട​നാ​ഴി​യി​ലും മട്ടു​പ്പാ​വി​ലും കാ​ന്റീ​നി​ലും അല​സ​മാ​യി നട​ന്നു സമയം കള​ഞ്ഞു. നട​ത്ത​ത്തി​നി​ട​യിൽ സ്റ്റു​ഡി​യോ വാ​തി​ലി​ന്റെ കണ്ണാ​ടി​ത്തു​ള​യി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കും, അക​ത്തെ​ന്താ​ണു നട​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന​റി​യാൻ, പരി​പാ​ടി​യു​ള്ള സമ​യ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ വാ​തി​ലി​നു മു​ക​ളിൽ ചു​ക​ന്ന വെ​ളി​ച്ച​മു​ണ്ടാ​വും. ആരും വാതിൽ തു​റ​ക്ക​രു​തു്, അക​ത്തു കട​ക്ക​രു​തു് എന്ന താ​ക്കീ​തു്. കൺ​ട്രോൾ റൂമിൽ ആദി​ശേ​ഷൻ എന്നൊ​രു എഞ്ചി​നീ​യ​റു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം സദാ ‘ഇയർ​ഫോ​ണും’ ഘടി​പ്പി​ച്ച് എങ്ങാ​നു​മൊ​രു അപ​ശ​ബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ, എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും അപാകം സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. വല്ല​തും അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടാൽ ഉടനെ അവിടെ പറ​ന്നെ​ത്തും, പരി​ഹാ​രം തേടും. അങ്ങ​നെ വേ​ണ​മ​ല്ലോ. പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണ​കേ​ന്ദ്ര​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ ആകെ​ക്കൂ​ടി ഒരു വലിയ ശബ്ദ​മ​ല്ലേ? കാ​തു​ള്ള​വൻ കേൾ​പ്പിൻ, കണ്ണി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും കേൾ​പ്പിൻ, സർ​വ്വ​മാ​ന​ജ​ന​സ​മൂ​ഹ​വും കേൾ​പ്പിൻ എന്നാ​ണ​ല്ലോ പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ന്റെ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം.

പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ ഞാൻ കണ്ടും കേ​ട്ടും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പക്ഷേ, ഞാൻ തളർ​ന്നു​വീ​ണ​തു് ‘ഇൻ​സ്റ്റ​ന്റ്’ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു മു​മ്പി​ലാ​ണു്. അവനെ വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ‘ഉടനടി’ സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്നു വി​ളി​ക്കാം. ക്ഷ​ണം​കൊ​ണ്ടു സൃ​ഷ്ടി നട​ക്ക​ണം. ഉട​നെ​ത്ത​ന്നെ പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണം ചെ​യ്യ​ണം. സൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കു മു​ഴു​വ​നും സമ​യ​പ​രി​ധി​യു​ണ്ട്. എല്ലാം പരി​ധി​ക്കു​ള്ളി​ലൊ​തു​ങ്ങ​ണം. ഏറ​രു​തു്. കു​റ​യ​രു​തു്. പത്തു​മി​നു​ട്ടാ​ണെ​ങ്കിൽ പത്തു​മി​നു​ട്ട്. നി​മി​ഷ​ത്തി​നി​പ്പു​റം നി​ല്ക്കാ​നോ അപ്പു​റം കട​ക്കാ​നോ പാ​ടി​ല്ല. എന്റെ ദൈവമേ! ഇതെ​ങ്ങ​നെ സാ​ധി​ക്കും? ആലോ​ചി​ക്കാ​നി​ട​യി​ല്ല. എഴു​തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​തൊ​രാ​വൃ​ത്തി വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി, തെ​റ്റു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ തി​രു​ത്താൻ സമ​യ​മി​ല്ല. എല്ലാം ബദ്ധ​പ്പാ​ടിൽ നട​ക്കു​ന്നു.

ഭം​ഗി​യാ​യി മു​റി​ച്ചു് അടു​ക്കി​വെ​ച്ച കട​ലാ​സു്, അതു തന്നി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ച​ടു​പ്പി​ക്കു​ന്നു. പി. സി. യുടെ തൂലിക ചലി​ക്കു​ന്നു. അക്ഷ​മ​യോ​ടെ അപ്പു​റം പദ്മ​നാ​ഭൻ​നാ​യർ കാ​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്നു. അല്പ​നേ​ര​ത്തെ കാ​ത്തു​നി​ല്പി​നു​ശേ​ഷം പദ്മ​നാ​ഭൻ​നാ​യർ പറ​യു​ന്നു:

“എഴു​തി​യേ​ട​ത്തോ​ളം ഇങ്ങു തരണം പി. സി. സമ​യ​മി​ല്ല. ഒന്നു വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്ക​ണ്ടേ. എല്ലാ​രും സ്റ്റു​ഡി​യോ​വിൽ കാ​ത്തു​നി​ല്പാ​ണ്.’

പി. സി. കേൾ​ക്കു​ന്നി​ല്ല, ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സൃ​ഷ്ടി​കർ​മ്മ​ത്തി​ലേർ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ പി. സി. പരി​സ​ര​ബോ​ധം വെ​ടി​യു​ന്നു. പട്ട​ണ​ത്തി​ന​ടി​ത്ത​ട്ടും ‘പർ​വ്വ​ത​ഗു​ഹാ​ന്തര’മാ​ക്കു​ന്നു. പി. സി. യുടെ അനു​മ​തി​ക്കു കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കാ​തെ എഴു​തി​യേ​ട​ത്താ​ളം താ​ളു​കൾ ചെ​റു​ക്കി​ക്കൂ​ട്ടി പദ്മ​നാ​ഭൻ​നാ​യർ ഓടു​ന്നു. ഓട്ട​ത്തിൽ എന്നെ​യും വി​ളി​ക്കു​ന്നു:

“വരണം, നി​ങ്ങ​ളും വരണം.”

ഞാനോ? ഞാ​നെ​ന്നോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു. എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടെ​ന്തു കാ​ര്യം? ഈ ബദ്ധ​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്നു തള​രാ​ന​ല്ലാ​തെ ഞാ​നെ​ന്തി​നു പറ്റും? പാ​ടാ​ന​റി​യി​ല്ല, അഭി​ന​യി​ച്ചു പറ​യാ​നും വയ്യ. വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു പദ്മ​നാ​ഭൻ​നാ​യ​ര​ല്ലേ? ശരി, പൊ​യ്ക്ക​ള​യാം. ഞാൻ പദ്മ​നാ​ഭൻ നാ​യ​രു​ടെ പിറകെ സ്റ്റു​ഡി​യോ​വിൽ കട​ന്നു. അവിടെ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നെ​ന്ന ബാ​ലേ​ച്ച​മ്മാ​നും ലക്ഷ്മീ​ദേ​വി​യും രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നു​മെ​ല്ലാം കാ​ത്തി​രി​പ്പു​ണ്ടു്.

കൈ​യി​ലു​ള്ള കട​ലാ​സു​കൾ വീ​തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു് പദ്മ​നാ​ഭൻ​നാ​യ​രും കൂ​ട്ട​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാ​നെ​ന്തു ചെ​യ്യ​ണം? ആരും ഒന്നും പറ​യു​ന്നി​ല്ല. നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു ബാ​ലേ​ച്ച​മാൻ ‘മമ്മ​ദ്ക്കാ’യാ​വു​ന്നു. ലക്ഷ്മീ​ദേ​വി ‘നാ​ണി​മി​സ്ട്ര​സ്സാ’വു​ന്നു. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഗ്രാ​മ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ ഒരു കർ​ഷ​ക​നാ​വു​ന്നു. അവിടെ ശബ്ദ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒരു ആൽ​ത്ത​റ​യു​ണ്ടാ​വു​ന്നു. ഗ്രാ​മാ​ന്ത​രീ​ക്ഷം പി​റ​ന്നു വീ​ഴു​ന്നു. കൈയിൽ കി​ട്ടിയ കട​ലാ​സിൽ പി. സി. ഒരു​ക്കിയ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം​ത​ന്നെ ആൽ​ത്ത​റ​യ്ക്ക​ലി​രു​ന്നു ദൈ​നം​ദിന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഉട​നീ​ളം ഫലി​ത​ത്തി​ന്റെ ശർ​ക്ക​ര​പ്പാ​വു​പു​ര​ട്ടി​യെ​ടു​ത്ത രൂ​പ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്. പി. സി. യുടെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ചൂടും ചടു​ല​ത​യും ഉട​നീ​ളം ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്ന സു​ന്ദ​ര​ശി​ല്പം. അപൂർ​ണ്ണ​മെ​ങ്കി​ലും ആസ്വാ​ദ​നീ​യം.

റി​ഹേ​ഴ്സൽ കഴി​ഞ്ഞു് അടു​ത്ത ഭാഗം വന്നു​ചേ​രാൻ​വേ​ണ്ടി എല്ലാ​വ​രും കാ​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ സ്റ്റു​ഡി​യോ​വി​ന്റെ വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്നു. വരു​ന്ന​തു ശ്രീ ഭാ​സ്ക​ര​നാ​ണു്. കൈയിൽ ഒരു ഇൻ​സ്റ്റ​ന്റ് ഗാ​ന​മു​ണ്ടു്. പിറകെ മായാ നാ​രാ​യ​ണൻ വരു​ന്നു. തു​ടർ​ന്നു ഗോ​ട്ടു​വാ​ദ്യം അയ്യ​ങ്കാ​രും വീ​ണ​യു​മാ​യി മി. തമ്പി​യും പു​ല്ലാം​കു​ഴ​ലെ​ടു​ത്തു ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നും പി​ന്നെ മൃ​ദം​ഗ​വാ​യ​ന​യ്ക്കു സു​ന്ദ​ര​യ്യ​രും പു​തു​ക്കോ​ട്ട കൃ​ഷ്ണ​നും എത്തി​ച്ചേ​രു​ന്നു. നി​റ​ഞ്ഞ സദ​സ്സ്. ആന​ന്ദ​ല​ബ്ധി​ക്കി​നി​യെ​ന്തു വേണം? നീണ്ട ചു​ക​പ്പു​സൂ​ചി തെ​റ്റി​ത്തെ​റി​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് ഭി​ത്തി​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ക്ലോ​ക്കി​ലാ​ണ് പദ്മ​നാ​ഭൻ​നാ​യ​രു​ടെ കണ്ണ്. സമയം, വി​ല​പി​ടി​ച്ച സമയം, വി​ല​പി​ടി​ച്ച നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി കൊ​ഴി​ഞ്ഞു വീ​ണു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണ​കാ​ലം അടു​ത്ത​ടു​ത്തു​വ​രു​ന്നു. ഇതി​നി​ട​യിൽ മമ്മ​ദ്ക്ക, ആൽ​ത്തറ വി​ട്ടു ബാ​ലേ​ച്ച​മ്മാ​നാ​വു​ന്നു. ഒരു നാ​ടൻ​പാ​ട്ടി​ന്റെ ശീലു മൂ​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു മറ്റു​ള്ള​വ​രെ ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു.

“ബാ​ക്കി സ്ക്രി​പ്റ്റു വരു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും നമു​ക്കീ പാ​ട്ടൊ​ന്നു നോ​ക്കി​ക്ക​ള​യാം. ഇന്നു നാ​ട്ടിൻ​പു​റ​ത്തു പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള​താ​ണു്.”

എല്ലാ​വർ​ക്കും ഉത്സാ​ഹ​മാ​യി. നാടൻ വാ​ദ്യോ​പ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ ശബ്ദി​ച്ചു. സം​ഘ​ഗാ​നം ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​ന്റെ നേ​തൃ​ത്വ​ത്തിൽ. പാ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്ന​തു്, എല്ലാ​വ​രും പാടും. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ പോലും പതു​ക്കെ സം​ഘ​ഗാ​ന​ത്തിൽ ചേ​രു​ന്നു. ലക്ഷ്മീ​ദേ​വി വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്കാൻ ഭാ​വ​മി​ല്ല. അല്ലാ, പദ്മ​നാ​ഭൻ​നാ​യ​രും പാ​ടു​ന്ന​ല്ലോ. എല്ലാം എനി​ക്കു പു​തു​മ​യാ​യി​രു​ന്നു, അമ്പ​ര​പ്പാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ ജോ​ലി​ക്കു കേ​റു​ന്ന​വർ കണി​ശ​മാ​യും അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യം: അല്പം പാടാൻ വശ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അഭി​ന​യി​ക്കാ​നു​ള്ള കഴി​വും വേണം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ കേ​റി​യ​വ​ന്റെ ജന്മം വ്യർ​ത്ഥം. ഉള്ളിൽ തട്ടിയ പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടി പത്തു ജന്മം പി​റ​ന്നു കഴി​ഞ്ഞാ​ലും സം​ഗീ​തം വശ​ത്താ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത ഞാൻ അവിടെ അപ്പോൾ അവ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു​നി​ന്നു.

ശക്തി കു​റ​ഞ്ഞ ട്രാൻ​സ്മി​റ്റ​റെ​ന്ന ഒരു കു​റ്റം മാ​ത്ര​മേ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു നി​ല​യ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. തു​ട​ക്ക​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ പ്ര​ഗ​ല്ഭ​രായ ഭര​ണ​കർ​ത്താ​ക്ക​ളു​ടെ സേ​വ​ന​മ​തി​നു കി​ട്ടി. അസി​സ്റ്റ​ന്റ് സ്റ്റേ​ഷൻ ഡയ​റ​ക്ടർ ശ്രീ മധു​സൂ​ദ​ന​പ്പ​ണി​ക്കർ. പ്രോ​ഗ്രാം എക്സി​ക്യൂ​ട്ടീ​വ് ശ്രീ​മ​തി മീ​നാ​ക്ഷി. പ്രോ​ഗ്രാം അസി​സ്റ്റ​ന്റു​മാ​രാ​യി കോ​ന്നി​യൂർ ആർ. നരേ​ന്ദ്ര​നാ​ഥൻ​നാ​യർ, പദ്മ​നാ​ഭൻ​നാ​യർ, ഇ. എം. ജെ. വെ​ണ്ണി​യൂർ, പു​രു​ഷോ​ത്ത​മൻ​നാ​യർ, ട്രാൻ​സ്മി​ഷൻ അസി​സ്റ്റ​ന്റു​മാ​രാ​യി പ്രേ​മൻ​നാ​യ​രും നാ​രാ​യ​ണൻ നാ​യ​രും. ഇവരിൽ മി​ക്ക​വ​രും പിൽ​ക്കാ​ല​ത്തു് സ്റ്റേ​ഷൻ ഡയ​റ​ക്ടർ​മാ​രാ​യി പെൻ​ഷൻ​പ​റ്റി. ഓരോ വി​ഭാ​ഗ​ത്തി​ലും അതതു വി​ഷ​യ​ത്തിൽ പ്രാ​പ്ത​രാ​യ​വർ വേ​റെ​യു​മു​ണ്ടു്. എല്ലാ​വ​രു​ടെ പേരും ഓർ​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.

തു​ട​ക്ക​ത്തിൽ എല്ലാ വി​ഭാ​ഗ​ത്തി​ലും പരി​പൂർ​ണ്ണത നേടിയ കേ​ന്ദ്ര​മാ​യി​രു​ന്നു കോ​ഴി​ക്കോ​ടു്. ചു​രു​ക്കം മാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ പേരും പ്ര​സി​ദ്ധി​യും നേ​ടി​ക്കൊ​ണ്ട​ങ്ങ​നെ കഴി​ഞ്ഞു പോ​ന്നു. അപ്പോ​ഴാ​ണ് അത്യാ​ഹി​തം സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. കാ​ര​ണ​മെ​ന്തെ​ന്ന് ആർ​ക്കും അറി​ഞ്ഞു കൂടാ. ഒരു നശി​ച്ച മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തിൽ ദൽ​ഹി​യിൽ​നി​ന്നു് ഉത്ത​ര​വു വരു​ന്നു. പ്രോ​ഗ്രാം സ്റ്റാ​ഫി​നെ—കരാ​റു​പ​ണി​ക്കാ​രെ​യൊ​ഴി​ച്ച് മറ്റെ​ല്ലാ​വ​രേ​യും—തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു മാ​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പക​ര​ക്കാ​രെ ആരെ​യും നി​യ​മി​ച്ചി​ല്ല. ആരും വന്ന​തു​മി​ല്ല. പ്രോ​ഗ്രാം നട​ത്തി​പ്പി​നു​ള്ള അലോ​ട്ടു​മെ​ന്റും അതോ​ടൊ​പ്പം വെ​ട്ടി​ക്കു​റ​ച്ചു. പരി​പാ​ടി നട​ത്താൻ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നും കലാ​കാ​ര​ന്മാ​രെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു​വ​രു​ത്തു​ന്ന പതി​വും അതോടെ നി​ന്നു. ഫണ്ടി​ല്ല. നി​ത്യ​നി​ദാ​ന​ത്തി​നു​പോ​ലും പണ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒര​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു കേ​ന്ദ്രം ചു​രു​ങ്ങി​ക്കൂ​ടി. അനൗൺ​സർ​മാ​രേ​യും കരാറു പണി​ക്കാ​രായ ആർ​ട്ടി​സ്റ്റു​മാ​രേ​യും വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ പരി​പാ​ടി​ക​ളും നട​ത്ത​ണ​മെ​ന്നാ​യി. റേ​ഡി​യോ തു​റ​ന്നാൽ അട​യ്ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഒരേ ശബ്ദം കേ​ട്ടു ശ്രോ​താ​ക്കൾ തളർ​ന്നു. നാ​ട്ടിൻ​പു​റം പരി​പാ​ടി​യിൽ തക്കാ​ളി​ക്കൃ​ഷി​യെ​പ്പ​റ്റി​യും നെൽ​കൃ​ഷി​യി​ലെ ചാ​ഴി​ക്കേ​ടി​നു​ള്ള പ്ര​തി​വി​ധി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കലാ​കാ​രൻ​ത​ന്നെ തു​ടർ​ന്നു വരു​ന്ന ചരി​ത്ര നാ​ട​ക​ത്തിൽ സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ടാ​യി അഭി​ന​യി​ക്കേ​ണ്ട ഗതി​കേ​ടി​നു വി​ധേ​യ​നാ​വേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.

കോ​ഴി​ക്കോ​ടു​കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ന്റെ ദു​ഷ്ക്കാ​ല​ത്തി​ന്റെ ആരംഭം ഇവിടെ കു​റി​ക്കു​ന്നു. നാ​ട​ക​മാ​യാ​ലും പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​മാ​യാ​ലും ചി​ത്രീ​ക​ര​ണ​മാ​യാ​ലും രണ്ടു​പേർ തു​ടർ​ച്ച​യാ​യി എഴു​തി​ക്കൊ​ള്ള​ണം: ഞാനും പി. സി. യും. മറ്റാ​രു​മി​ല്ല. മഹി​ളാ​ല​യം, ബാ​ല​രം​ഗം, നാ​ട്ടിൻ​പു​റം, ആഴ്ച​യിൽ അര മണി​ക്കൂ​റും പതി​ന​ഞ്ചു മി​നി​ട്ടും ദൈർ​ഘ്യ​മു​ള്ള രണ്ടു നാ​ട​ക​ങ്ങൾ, മാ​സ​ത്തിൽ ഒരു മണി​ക്കൂർ ദൈർ​ഘ്യ​മു​ള്ള ഒരു നാടകം. ഇതെ​ല്ലാം ഒന്നി​ട​വി​ട്ടു് ഞങ്ങ​ളെ​ഴു​ത​ണം, എഴു​തി​ക്ക​ഴി​യു​ന്ന​തോ​ടെ ബാ​ധ്യത തീ​രു​ന്നി​ല്ല. അതു റി​ഹേ​ഴ്സ് ചെ​യ്യ​ണം. അതിലെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​വു​ക​യും വേണം. നാ​ട​ക​ത്തി​ന്റെ​യോ ചി​ത്രീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ​യോ സ്ക്രി​പ്റ്റു​കൾ പു​റ​ത്തു നി​ന്നു വാ​ങ്ങാൻ പാ​ടി​ല്ല. പണ​മി​ല്ല.

കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​നു ശനിദശ. അവിടെ ജോ​ലി​ചെ​യ്യു​ന്ന ഞങ്ങൾ​ക്കും ശനിദശ. എന്റെ രാ​ശി​ക്ക​ള​ത്തിൽ ശനി​യോ​ടൊ​പ്പം ഗു​ളി​ക​നും ചേർ​ന്നു കൊ​ണ്ടാ​ണു വേട്ട തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. രാ​ത്രി പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണം കഴി​ഞ്ഞു ഞാൻ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങും. എല്ലാ​വ​രും കു​ടും​ബ​ത്തെ​ത്തി ആഹാരം കഴി​ച്ചു ഉറ​ങ്ങാൻ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ കോ​ഴി​ക്കോ​ടു നഗ​ര​ത്തിൽ ലക്ഷ്യ​മി​ല്ലാ​തെ നട​ക്കും. കാരണം എന്റെ വീടു് വളരെ അകലെ. അവിടെ എന്നെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നെ​ത്തി​ക്കു​ന്ന തീ​വ​ണ്ടി​യും വളരെ അകലെ. രാ​ത്രി പതി​നൊ​ന്നു മണി അമ്പ​ത്ത​ഞ്ചു​മി​നി​ട്ടാ​ണ് എന്നെ കൊ​ണ്ടു പോകാൻ അവൻ വരേ​ണ്ട സമയം. അതി​ന്റെ സമ​യ​പ്പ​ട്ടിക നോ​ക്കു​മ്പോൾ ചില ഷൂസ് കമ്പ​നി​ക്കാ​രു​ടെ കാ​ഷ്ബിൽ ഓർ​ത്തു പോകും. നാ​ല്പ​ത്ത​ഞ്ചു രൂപാ തൊ​ണ്ണൂ​റ്റെ​ട്ടു പൈസ. അങ്ങ​നെ​യൊ​രു ബി​ല്ലു്. അതു​പോ​ലെ പതി​നൊ​ന്നു മണി അമ്പ​ത്ത​ഞ്ചു മി​നി​ട്ടെ​ന്നൊ​രു സമ​യ​ക്ക​ണ​ക്ക്. പന്ത്ര​ണ്ടാ​യാൽ ഏതോ വലിയ അത്യാ​ഹി​തം സം​ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്ന മട്ടിൽ. ഏതാ​യാ​ലും വീ​ടെ​ത്താ​തെ വയ്യ. കാ​ല​ത്തെ ഉണർ​ന്നെ​ണീ​ക്കു​മ്പോൾ എന്റെ മകൾ അച്ഛ​നെ തേടും. കണ്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവൾ കല​ശ​ലാ​യി ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കും. നട​ന്നും നി​ന്നും വഴി​യിൽ കണ്ടു​മു​ട്ടു​ന്ന സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളെ വർ​ത്ത​മാ​നം പറ​ഞ്ഞു ഹിം​സി​ച്ചും ഞാൻ സമ​യ​ത്തെ തള്ളി​മാ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ട് സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ എത്തും. പട്ടി​ക​യിൽ പറഞ്ഞ നേ​ര​ത്തൊ​ന്നും ആ വണ്ടി വരി​ല്ല. എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും വന്നു ചേർ​ന്നാൽ​ത്ത​ന്നെ അതിൽ കേറി സു​ഖ​മാ​യി ഇരി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. ഇരു​ന്നാൽ ചി​ല​പ്പോൾ വട​ക​ര​യോ തല​ശ്ശേ​രി​യോ എത്തി​യെ​ന്നു വരും. മന​സ്സാ​ലെ പോ​കു​ന്ന​ത​ല്ല. ‘ഉറ​ക്ക​മാം കോഴി’ കൊ​ത്തി വലി​ച്ചു കൊ​ണ്ട് പോ​കു​ന്ന​താ​ണ്.

ഒരി​ക്കൽ അതു​പോ​ലെ ഒര​പ​ക​ടം. വണ്ടി വന്നു് കേറാൻ നോ​ക്കു​മ്പോൾ അങ്ങോ​ള​മി​ങ്ങോ​ളം പട്ടാ​ള​ക്കാർ കീ​ഴ​ട​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു വണ്ടി. പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ ഉട​നീ​ളം നി​ര​ങ്ങി ഒരു ഗതി​യു​മി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ, പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​ല്ലേ. കീ​ഴ​ട​ങ്ങി​ക്ക​ള​യാ​മെ​ന്നു കരുതി ഒരി​ട​ത്തു കയറി. നോ​ക്കു​മ്പോൾ രണ്ടു പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ നടു​വിൽ ഒര​ല്പം ഒഴിവു കണ്ടു. ഒര​ബ​ദ്ധം ചെ​യ്യു​ന്ന​മ​ട്ടിൽ ആ ഒഴി​വിൽ ഈ സി​വി​ലി​യൻ പതു​ങ്ങി. ചൂ​ടു​ള്ള കു​പ്പാ​യ​ത്തിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞ​താ​യി​രു​ന്നു പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ ശരീരം. നല്ല പതു​പ​തു​പ്പു​ള്ള വസ്തു. ജാ​ല​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ അടി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന ശീ​ത​ക്കാ​റ്റി​ന്റെ ദു​സ്സ​ഹത മാ​റ്റാൻ പട്ടാ​ള​ച്ചൂ​ടു് ഉപ​ക​രി​ച്ചു. സുഖം. പി​ന്നെ കണ്ണു മി​ഴി​ക്കു​മ്പോൾ കാ​ണു​ന്ന​തു വടകര റെ​യിൽ​വേ സ്റ്റേ​ഷ​നാ​ണ്. ബോർഡ് വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി ഉറ​പ്പാ​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മി​ല്ല. പു​റ​ത്തു് ‘അരി​ച്ച​ക്കര അരി​ച്ച​ക്കര’ എന്ന വിളി. അതു വട​ക​ര​യ്ക്കു മാ​ത്ര​മു​ള്ള പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യാ​ണ്. പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു ചാ​ടി​യി​റ​ങ്ങി ചു​റ്റി​ലും നോ​ക്കി. ആരു​മി​ല്ല. ടി​ക്ക​റ്റു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ആരും വരു​ന്നി​ല്ല; ഭാ​ഗ്യം. മൂ​ന്നാം​ക്ലാ​സ്സു​കാർ വി​ശ്ര​മി​ക്കു​മി​ടം തേടി നട​ന്നു. അവിടെ ചെ​ന്ന് ഒരു ചാരു ബഞ്ചി​ലി​രു​ന്നു. കുശലം പറയാൻ മൂട്ട വന്നു. സിംഹം വന്നു കുശലം പറ​ഞ്ഞാ​ലും ഉള്ളിൽ കേ​റാ​ത്ത മാ​ന​സി​കാ​വ​സ്ഥ​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു അപ്പോൾ. വീടു് ഒമ്പ​തു നാഴിക അകലെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. എന്നെ​യും കാ​ത്തു് ഓല​ച്ചൂ​ട്ടു​മാ​യി എന്റെ ഗോ​വി​ന്ദേ​ട്ടൻ സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ നി​ല്ക്കു​ന്നു. അബ​ദ്ധം​പ​റ്റി ഗോ​വി​ന്ദേ​ട്ടാ, ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. ഞാ​നി​പ്പോൾ വട​ക​ര​യാ​ണു്. കാ​ല​ത്തെ വണ്ടി​ക്കു് ഇവി​ടെ​നി​ന്നു തി​രി​ച്ചു കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടേ​ക്കു തന്നെ പോകും. അല്ലാ​തെ പറ്റി​ല്ല. ഞാൻ കരാ​റു​പ​ണി​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു അറി​യാ​മ​ല്ലോ. എനി​ക്കു ലീ​വി​ല്ല. അവധി ദി​വ​സ​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു പോയേ പറ്റൂ.

ഗോ​വി​ന്ദേ​ട്ട​നോ​ടു് മാ​പ്പു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് വടകര റെ​യിൽ​വേ സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലെ ചാ​രു​ബ​ഞ്ചിൽ കാ​ല​ത്തെ വണ്ടി​യും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു ഞാ​നി​രു​ന്നു. കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടെ​ത്താൻ. ആകാ​ശ​വാ​ണി​യിൽ ചെ​ന്നു് എന്നെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന കട​ലാ​സു​ക​ളിൽ അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ കോ​റി​യി​ടാൻ.