മനു​ഷ്യ​മ​ഹ​ത്വ​മാ​ണു് വിഷയം. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി ചോ​ദി​ച്ചു:

“വേഷം കണ്ടാ​ല​റി​യു​മോ? ഭാഷ കേ​ട്ടാൽ മന​സ്സി​ലാ​കു​മോ?”

ശ്രോ​താ​ക്കൾ മി​ഴി​ച്ചി​രു​ന്നു. റമ്മി ടേ​ബി​ളിൽ പൊ​ട്ടി​ക്കാ​ത്ത പുതിയ ശീ​ട്ടു​പെ​ട്ടി​കൾ മോ​ച​ന​ത്തി​ന്നു വേ​ണ്ടി കാ​ത്തി​രു​ന്നു. വൈൻ​ഗ്ലാ​സ്സു​കൾ പൂർ​ണ്ണ​ഗർ​ഭി​ണി​ക​ളാ​യി തപ​സ്സി​രു​ന്നു. ഒന്നും വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം വഴി​ക്കു​വ​ഴി ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളു​തിർ​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

“പെ​രു​മാ​റ്റം കണ്ടാൽ, ഭക്ഷ​ണ​രീ​തി കണ്ടാൽ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ പറ്റു​മോ?”

കള്ള​ക്ക​ട​ത്തി​ലും പൂ​ഴ്ത്തി​വെ​പ്പി​ലും കരി​ഞ്ച​ന്ത​യി​ലും വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യോ​ടു് സമ​ശീർ​ഷ​ത​പാ​ലി​ച്ചു പോ​രു​ന്ന വ്യാ​പാ​രി​ക​ളാ​ണു് ശ്രോ​താ​ക്കൾ. അവർ ആ കു​ഴ​ഞ്ഞ പ്ര​ശ്ന​ത്തി​ന്നു​മു​മ്പിൽ മന​സ്സു​ച​ത്തു് ചട​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

ലക്ഷ്യം ‘റമ്മി’യാണു്. പക​ല​ത്തെ പരു​ക്കും ക്ഷീ​ണ​വും മദ്യ​ത്തി​ലൊ​ലു​മ്പി​യെ​ടു​ക്കാ​നാ​ണു് ക്ല​ബ്ബിൽ വന്ന​തു്. റമ്മി​ക്കു് ‘കോറം’ തി​ക​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. നു​ര​ച്ചു​പൊ​ങ്ങു​ന്ന വൈൻ​ഗ്ലാ​സ്സും ശീ​ട്ടു​പെ​ട്ടി​യും മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് തയ്യാ​റു​ണ്ടു്. പക്ഷെ, പ്ര​യോ​ജ​ന​മെ​ന്തു്? മനു​ഷ്യ​മ​ഹ​ത്വ​മെ​ന്ന കീ​റാ​മു​ട്ടി​യാ​ണു് വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യെ​ടു​ത്തു മു​മ്പി​ലി​ട്ട​തു്.

“ഒന്നു​കൊ​ണ്ടും മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല.”

വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​ത​ന്നെ ഉത്ത​രം പറ​യു​ന്നു. “ഉടു​പ്പി​ലോ, നട​പ്പി​ലോ, വാ​ക്കി​ലോ, പ്ര​വൃ​ത്തി​യി​ലോ അതു കാ​ണി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​മ​ഹ​ത്വം കണ്ടെ​ത്താൻ അതൊ​ന്നും പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ടി​ല്ല. ദി​വ​സ​വും എത്ര​യെ​ത്ര കാ​ഷാ​യ​വ​സ്ത്ര​ക്കാർ ശം​ഖും​വി​ളി​ച്ചു് നമ്മു​ടെ പടി കയ​റി​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അവ​രൊ​ക്കെ പി​ച്ച​ക്കാ​രാ​ണോ? വയ​റ്റു​പി​ഴ​പ്പി​നു നട​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണോ? അതോ നമ്മ​ളെ പരീ​ക്ഷി​ക്കാൻ വരു​ന്ന മഹാ​ന്മാ​രോ? എങ്ങി​നെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കും? അന്വേ​ഷി​ക്ക​ണം. അല്ലാ​തെ ഒന്നും കണ്ടെ​ത്തി​ല്ല.”

പലതും അന്വേ​ഷി​ച്ചു് കണ്ടെ​ത്തി​യ​വ​രാ​ണു് ശ്രോ​താ​ക്കൾ. അരി​യും നെ​ല്ലും പൊ​ന്നും പണ​വു​മെ​ല്ലാം അവ​ര​ന്വേ​ഷി​ച്ചു. കണ്ടെ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു. അന്വേ​ഷി​ക്കാ​ത്ത കു​റ്റ​മി​ല്ല. എന്നി​ട്ടും വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി പറ​യു​ന്നു അന്വേ​ഷി​ക്കാൻ. എന്തു്? അതാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത​തു്. നാ​ടു​നീ​ളെ അല​ഞ്ഞു​തി​രി​യു​ന്ന കാ​ഷാ​യ​വ​സ്ത്ര​ക്കാ​രിൽ എന്ത​ന്വേ​ഷി​ക്കാ​നാ​ണു്? അതു നട​പ്പു​ള്ള കാ​ര്യ​മാ​ണോ? അഥവാ അന്വേ​ഷി​ച്ചാൽ​ത​ന്നെ എന്താ​ണു് കണ്ടെ​ത്താൻ പോ​കു​ന്ന​തു്? അവ​രു​ടെ കീ​റ​മാ​റാ​പ്പി​ലെ​ന്തു് കാണും? അവ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ സ്വർ​ണ്ണം ഒളി​ച്ചു​ക​ട​ത്തു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നാ​ണോ സൂചന?

എല്ലാ​വ​രും വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യെ നോ​ക്കി. സ്വ​ബോ​ധ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണോ പറ​യു​ന്ന​തു്? അതോ, ക്ല​ബ്ബിൽ വരു​ന്ന​തി​ന്നു​മു​മ്പു് കാ​ര്യ​മാ​യി വല്ല​തും അക​ത്താ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടോ?

അവർ പലതും ആലോ​ചി​ച്ചു. അന്തം​കി​ട്ടാ​തെ വല​യു​മ്പോൾ ക്ല​ബ്ബി​ന്റെ തട്ടിൻ​പു​റം പൊ​ളി​യു​മാ​റൊ​ര​ട്ട​ഹാ​സം കേ​ട്ടു.

“ഹല്ലോ.”

എല്ലാ​വ​രും തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി.

വക്ക​ച്ചൻ.

അഭി​വാ​ദ്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച കയ്യിൽ ഒരു സി​ഗ​ര​റ്റു് കി​ട​ന്നു പു​ക​യു​ന്നു​ണ്ടു്. പി​റ​കിൽ മറ്റൊ​രാ​ളും ഉണ്ടു്.

വക്ക​ച്ചൻ തല​യു​യർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു. വെ​ളു​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു. ഒരു കൈ​കൊ​ണ്ടു് മീശ ചു​രു​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് മു​മ്പോ​ട്ടു് നട​ന്നു. ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു കസേ​ര​യിൽ ചെ​ന്നി​രു​ന്നു. മറ്റൊ​ന്നിൽ ഒരു​മി​ച്ചു​ള്ള ആളെ​യു​മി​രു​ത്തി.

മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള ആഷ്ട്രേ​യിൽ സി​ഗ​ര​റ്റു് കു​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് വക്ക​ച്ചൻ പറ​ഞ്ഞു:

“മാ​ന്യ​രെ വക്ക​ച്ചൻ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.”

ആ പ്ര​ഖ്യാ​പ​നം ഒരു ചെറിയ ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ ക്ല​ബ്ബം​ഗ​ങ്ങൾ കേ​ട്ടു. അതൊരു രൂ​ക്ഷ​മായ തി​രി​ച്ചു വര​വാ​യി​രു​ന്നു.

നി​ര​വ​ധി മാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​മ്പു് ക്ല​ബ്ബിൽ​നി​ന്നു വാ​ക്കൗ​ട്ടു് നട​ത്തിയ വക്ക​ച്ചൻ ഒരി​യ്ക്ക​ലും തി​രി​ച്ചു​വ​രു​മെ​ന്നു് ആരും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ച​ത​ല്ല…

റമ്മി ടേ​ബി​ളിൽ​വെ​ച്ചു് വലി​യൊ​രു വാ​ക്കേ​റ്റ​വും തല്ലും നട​ന്നു. തു​ട​ക്ക​മി​ങ്ങി​നെ​യാ​ണു്. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ലാർജ് ഒറ്റ​വ​ലി​ക്കു് അക​ത്താ​ക്കി അന്നു് വക്ക​ച്ച​നൊ​രു വെ​ല്ലു​വി​ളി നട​ത്തി.

“തന്ത​യ്ക്കു് പി​റ​ന്ന​വ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ പറ, ആരാ​ണു് വക്ക​ച്ച​നെ തട​യു​ന്ന​തു്! ദൈവം തമ്പു​രാ​ന്റെ സൃ​ഷ്ടി​യായ ‘മാ​ക്രി’യെ പി​ടി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു ഏവ​നാ​ണു് കല്പി​ച്ച​തു്. കേൾ​ക്ക​ട്ടെ. ഏണി​ത്തല പഞ്ചാ​യ​ത്ത​തിർ​ത്തി​ക്കു​ള്ളിൽ​വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ വക്ക​ച്ചൻ ‘മാ​ക്രി’ പി​ടി​പ്പി​ക്കും. ഉം. കണ്ടോ.”

വഴ​ക്കി​ന്റെ ആരംഭം മാ​ക്രി പി​ടു​ത്ത​ത്തിൽ​നി​ന്നാ​ണു് തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. ഏണി​ത്തല പഞ്ചാ​യ​ത്ത​തിർ​ത്തി​യി​ലു​ള്ള ഒരു കു​ന്നിൻ​പു​റ​ത്താ​ണു് വക്ക​ച്ച​ന്റെ റബ്ബർ തോ​ട്ടം. ഏതാ​ണ്ട​തി​ന​ടു​ത്തു പു​ഴ​വ​ക്കിൽ വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​ക്കൊ​രു തെ​ങ്ങിൻ​ത്തോ​പ്പു​ണ്ടു്.

ഒരു മഴ​ക്കാ​ല​സ​ന്ധ്യ​യ്ക്കു് കു​ന്നിൻ​പു​റ​ത്തു​ള്ള ബങ്ക​ളാ​വി​ലി​രു​ന്നു് വക്ക​ച്ചൻ മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. രസ​മു​ള്ള മനോ​രാ​ജ്യം. രണ്ടും മൂ​ന്നും കൊ​ല്ലം വളർ​ച്ച​യെ​ത്തിയ റബ്ബർ​തൈ​ക​ളാ​ണു് കു​ന്നിൻ​പു​റ​ത്തു​ള്ള​തു്. അതു ശാ​സ്ത്രീ​യ​മായ നി​ല​യിൽ വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ എട്ടു​പ​ത്തു കൊ​ല്ല​ത്തി​ന​കം ഒരു ലക്ഷ​പ്ര​ഭു​വാ​കാൻ സാ​ദ്ധ്യ​ത​യു​ണ്ടു്. ചു​റ്റും വി​ശാ​ല​മായ കൃ​ഷി​സ്ഥ​ലം ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. എല്ലാം വാ​ങ്ങ​ണം. കവു​ങ്ങും തെ​ങ്ങും വെ​ക്ക​ണം. ഏല​കൃ​ഷി​ക്കും കൊ​ള്ളാം.

അപ്പോൾ ഒരു മാ​ക്രി കര​ഞ്ഞു. മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്നു മു​റി​വേ​റ്റു. തു​ടർ​ന്നു പല മാ​ക്രി​കൾ കര​ഞ്ഞു. നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു് അനേ​കാ​യി​രം മാ​ക്രി​കൾ സമൂ​ഹ​ക്ക​ര​ച്ചിൽ നട​ത്തി. ആ ഭീ​ക​ര​ശ​ബ്ദം​കൊ​ണ്ടു് പൊ​റു​തി​മു​ട്ടിയ വക്ക​ച്ചൻ വാ​തി​ല​ട​ച്ചു അക​ത്തു ചെ​ന്നു കി​ട​ന്നു.

രക്ഷ​യി​ല്ല. അവി​ടേ​യും മാ​ക്രി​യു​ടെ ശബ്ദം. കട്ടി​ലി​ന്ന​ടി​യി​ലും കി​ട​ക്ക​യ്ക്കു​ള്ളി​ലു​മെ​ല്ലാം ‘മാ​ക്രി’ നി​റ​ഞ്ഞു നി​ല്ക്കു​മ്പോ​ലെ തോ​ന്നി. ചെ​വി​ട്ടിൽ വി​ര​ലു് തി​രു​കി കി​ട​ന്നു. അപ്പോൾ ചെ​വി​ട്ടി​ന​ക​ത്തും തല​യോ​ട്ടി​ലും മാ​ക്രി​കൾ ചു​ര​മാ​ന്തി നട​ക്കു​മ്പോ​ലെ തോ​ന്നി.

സ്വൈ​ര​മി​ല്ല. എഴു​ന്നേ​റ്റു് അക്ഷ​മ​നാ​യി അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ന്നു. നട​ക്കു​മ്പോൾ പു​തി​യൊ​രാ​ലോ​ചന രൂ​പം​കൊ​ണ്ടു.

ഈ മാ​ക്രി​യെ​ന്ന​വൻ വ്യാ​പാ​ര​ച്ച​ര​ക്കാ​ണു്. അവൻ വി​ദേ​ശ​നാ​ണ്യം നേ​ടി​ത്ത​രു​ന്നു.

ഓ, സു​ന്ദ​രം!

വക്ക​ച്ച​ന്റെ മുഖം പ്ര​സ​ന്ന​മാ​കു​ന്നു.

കര​യ​ട്ടെ. അവ പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വൻ തകർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് കര​യ​ട്ടെ.

എടാ മാ​ക്രീ, താ​രാ​ട്ടു് പാ​ടേ​ണ​മോ? പാ​ടി​ത്ത​രാം.

ഒച്ച​യിൽ​കൂ​ടി മാ​ക്രി​ക​ളു​ടെ വലു​പ്പ​വും തരവും വക്ക​ച്ചൻ അള​ന്നു തി​ട്ട​പ്പേ​ടു​ത്താൻ തു​ട​ങ്ങി.

ഓരോ​ന്നു് ഓരോ അൾ​സേ​ഷ്യൻ പട്ടി​യോ​ള​മു​ണ്ടാ​വും. ഉണ്ടാ​വ​ട്ടെ, ആന​യോ​ളം​ത​ന്നെ വലു​പ്പ​മു​ണ്ടാ​വ​ട്ടെ, വലു​പ്പ​മാ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്. കാ​ലു​കൾ കണ്ടി​ച്ചെ​ടു​ത്താൽ കി​ലോ​ക്ക​ണ​ക്കിൽ തൂ​ങ്ങ​ണം.

കര​യ​ട്ടെ, സു​ന്ദ​ര​മാ​യി കര​യ​ട്ടെ! മാ​ക്രി​യു​ടെ കര​ച്ചിൽ വക്ക​ച്ച​നു് പ്രേ​മ​ഗാ​നം​പോ​ലെ ആസ്വ​ദ​നീ​യ​മാ​വു​ന്നു!

ബി​സി​ന​സ്സ് തു​ട​ങ്ങ​ണം. റബ്ബർ പാല് ചു​ര​ത്തു​ന്ന​തു​വ​രെ മാ​ക്രി​ക​ളെ പി​ടി​ച്ചു​ക​ള​യാം.

പി​റ്റേ​ന്നു് കാ​ല​ത്തു് വക്ക​ച്ച​ന്റെ കാർ മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ​ത്തി. ഏതാ​നും തെ​രു​വു പി​ള്ള​രെ തി​ര​ഞ്ഞു പി​ടി​ച്ചു സം​ഘ​ടി​പ്പി​ച്ചു നിർ​ത്തി വക്ക​ച്ചൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

“എടാ പി​ള്ളാ​രേ, ‘മാ​ക്രി’യെ അറി​യാ​മോ?”

പി​ള്ളർ ഉത്ത​രം പറ​യാ​തെ മി​ഴി​ച്ചു. ‘പോ​ക്രി’ ‘മി​മി​ക്രി’ എന്നൊ​ക്കെ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇവ​നാ​രെ​ടാ ഈ മാ​ക്രി? അതെ​ന്തു വസ്തു.

വക്ക​ച്ചൻ വി​ശ​ദീ​ക​രി​ച്ചു.

“പാ​ട​ത്തും തോ​ട്ടു​വ​ക്കി​ലു​മൊ​ക്കെ ഒണ്ടാ​വി​ല്ലേ?”

പാ​ട​ത്തും തോ​ട്ടു​വ​ക്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പലതും പി​ള്ളർ ആലോ​ചി​ച്ചു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ നോ​ക്കി. വക്ക​ച്ച​നു് ശു​ണ്ഠി വന്നു.

“ഇതെ​ന്തോ​ന്നു് ഭാ​ഷ​യെ​ടാ നി​ങ്ങ​ളേ​തു്? മാ​ക്രി അറി​യാ​മ്മേ​ലാ​ന്നു വെ​ച്ചാൽ?”

കയ്യും കാലും കു​ത്തി വക്ക​ച്ചൻ തറ​യി​ലി​രു​ന്നു ചാടി. പി​ള്ളർ​ക്കു് അൽ​പാ​ല്പം പി​ടി​കി​ട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി. അപ്പോൾ നാശം! പി​ള​ളാർ​ക്കു് അറി​യാ​വു​ന്ന പേരു ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു.

“എടാ, തവള?”

വക്ക​ച്ചൻ കി​ത​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പറ​ഞ്ഞു. പി​ള്ളർ​ക്കു് സന്തോ​ഷ​മാ​യി. വേ​ല​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​വും വി​വ​രി​ച്ചു കേ​ട്ട​പ്പോൾ ഉത്സാ​ഹ​മാ​യി.

പി​റ്റേ​ന്നു സന്ധ്യ​ക്കു് വലയും കു​ന്ത​വും ചാ​ക്കും പെ​ട്രോ​മാ​ക്സു​മാ​യി ഒരു ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര വക്ക​ച്ച​ന്റെ ബം​ഗ്ലാ​വിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു് ഏണി​ത്ത​ല​പ്പ​ഞ്ചാ​യ​ത്തി​ലെ പാ​ട​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു് ഇറ​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നു. പു​തു​വെ​ള്ള​ത്തിൽ പു​ള​ച്ചു് സം​ഗീ​തം പൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന മാ​ക്രി​കൾ​ക്കു് ആസ​ന്ന​മായ വി​പ​ത്തു് കണ്ട​റി​യാ​നു​ള്ള ബു​ദ്ധി ഉണ്ടാ​യി​ല്ല.

സം​ഗീ​ത​ജ്ഞ​രായ മാ​ക്രി​കൾ ചാ​ക്കി​ട്ടു പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഏണി​ത്ത​ല​പ്പ​ഞ്ചാ​യ​ത്തി​ലെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​സു​ന്ദര രാ​ത്രി​കൾ കലു​ഷി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി. മാ​ക്രി​പി​ടു​ത്തം ഒരു മഹാ​സം​ഭ​വ​മാ​യി മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി.

മു​ട്ടു​കു​ത്തി​യും നെ​ഞ്ചി​ട്ടു​മി​ഴ​യു​ന്ന കു​ട്ടി​ക​ളെ അമ്മ​മാർ കോ​ലാ​യിൽ കി​ട​ത്തി​യു​റ​ക്കാൻ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു. കൂ​നി​ക്കൂ​ടി നട​ക്കു​ന്ന മു​ത്തി​ക​ളെ​യും അക​ത്തി​ട്ടു​പൂ​ട്ടി. കാരണം, മാ​ക്രി​പി​ടു​ത്ത​ക്കാർ കു​ട്ടി​ക​ളേ​യും മു​ത്തി​ക​ളെ​യും ഒഴി​വാ​ക്കി​ല്ല എന്നൊ​രു കിം​വ​ദ​ന്തി പര​ന്നു.

കാലം പി​ന്നേ​യും നീ​ങ്ങി. കഥകൾ നി​റ​ഞ്ഞ രാ​വു​കൾ ഓരോ​ന്നാ​യി ഏണി​ത്ത​ല​പ്പ​ഞ്ചാ​യ​ത്തിൽ കൊ​ഴി​ഞ്ഞു​വീ​ണു. ഒടു​വിൽ ഒരു ദിവസം മാ​ക്രി നാ​യാ​ട്ടു് വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ തെ​ങ്ങിൻ​ത്തോ​പ്പി​ലു​മെ​ത്തി.

അവിടെ സം​ഘ​ട്ട​ന​ത്തി​ന്റെ വി​ത്തു വീണു. തെ​ങ്ങിൻ​തോ​പ്പി​ന്റെ കാ​വൽ​ക്കാ​രൻ നാ​യാ​ട്ടു​കാ​രെ വി​ല​ക്കി. അവർ തമ്മിൽ അസ​ഭ്യം​കൊ​ണ്ടു് പാ​നോ​പ​ചാര പ്ര​സം​ഗം നട​ത്തി. വിവരം കേ​ട്ട​റി​ഞ്ഞു​വ​ന്ന വക്ക​ച്ച​ന്റെ കയ്യും കാ​വ​ല്ക്കാ​ര​ന്റെ പി​ര​ടി​യും തമിൽ അഭി​മു​ഖ​സം​ഭാ​ഷ​ണം നട​ത്തി.

വി​വ​ര​മ​റി​ഞ്ഞു് വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു. ക്ഷോ​ഭി​ച്ച വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി പ്ര​തി​കാ​ര​ന​ട​പ​ടി​കൾ ആസൂ​ത്ര​ണം ചെ​യ്തു. സൂ​ത്ര​ത്തിൽ ഏണി​ത്ത​ല​പ്പ​ഞ്ചാ​യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​സി​ഡ​ണ്ടി​നെ വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി സ്വാ​ധീ​നി​ച്ചു. പഞ്ചാ​യ​ത്തു മാ​ക്രി നാ​യാ​ട്ടു് നി​രോ​ധി​ച്ചു. പഞ്ചാ​യ​ത്ത​തിർ​ത്തി​ക്കു​ള്ളിൽ ചെ​ണ്ട​മു​ട്ടി വി​ളം​ബ​രം ചെ​യ്തു.

“ആറ്റു​വ​ക്കി​ലോ, തോ​ട്ടു​വ​ക്കി​ലോ, കു​ള​ത്തി​ലോ, കു​ള​ക്ക​ര​യി​ലോ, പാ​ട​ത്തോ, തൊ​ടി​യി​ലോ വെ​ച്ചു് ഇന്നു മുതൽ മാ​ക്രി​യെ​ന്നു​കൂ​ടി പേ​രു​ള്ള തവളയെ, കെണി വെ​ച്ചൊ, എറി​ഞ്ഞു കാ​ലൊ​ടി​ച്ചോ, ചാ​ക്കി​ട്ടോ, വല വീ​ശീ​യോ പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു് ഈ ഉത്ത​ര​വു​മൂ​ലം ഏണി​ത്ത​ല​പ്പ​ഞ്ചാ​യ​ത്തു് കഠി​ന​മാ​യി നി​രോ​ധി​ക്കു​ന്നു.”

വഴ​ക്കു്!

ബഹളം.

പൊ​തു​യോ​ഗം, പ്ര​തി​ഷേ​ധ​റാ​ലി, സവർ​ണ്ണാ​വർ​ണ്ണ യു​ദ്ധം, മത​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും അപ​ക​ട​ത്തിൽ.

എല്ലാ വഴ​ക്കു​ക​ളു​ടേ​യും മാ​ക്രി​പ്പോ​രി​ന്റെ​യും പെ​ട്ടി​വെ​ച്ചു​ക​ളി ക്ല​ബ്ബിൽ നട​ന്നു.

വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യോ​ടു് പകരം ചോ​ദി​ക്കാൻ വന്ന വക്ക​ച്ചൻ മൂ​ന്ന​മ​ത്തെ ലാർ​ജ്ജു് ഒറ്റ വലി​ക്കു് അക​ത്താ​ക്കി ഗർ​ജ്ജി​ച്ചു.

“പറെടാ, തന്ത​യ്ക്കു് പി​റ​ന്ന​വ​നെ​ങ്കിൽ പറ”

വാ​ക്കേ​റ്റം കയ്യാ​ങ്ക​ളി​യിൽ കലാ​ശി​ച്ചു. വക്ക​ച്ചൻ പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചു് ഇറ​ങ്ങി​ന​ട​ന്നു. പി​റ്റേ​ന്നു വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യെ പ്ര​തി​ചേർ​ത്തു ക്രി​മി​നൽ കേ​സ്സു് കൊ​ടു​ത്തു. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി ഒരു മാ​ന​ന​ഷ്ട​ക്കേ​സ്സു് അങ്ങോ​ട്ടും കൊ​ടു​ത്തു. രണ്ടു കേ​സ്സും ഉഗ്ര​മാ​യി നട​ന്ന​പ്പോൾ വക്ക​ച്ചൻ ഹൈ​ക്കോ​ട​തി​യി​ലു​മെ​ത്തി.

മാ​ക്രി​കൾ ഒരു പഞ്ചാ​യ​ത്തി​ന്റേ​യോ, സ്റ്റേ​റ്റി​ന്റേ​യോ, രാ​ഷ്ട്ര​ത്തി​ന്റേ​യോ പൊ​തു​സ്വ​ത്ത​ല്ല. ദൈവം തമ്പു​രാ​ന്റെ സൃ​ഷ്ടി. ഏതു മനു​ഷ്യ​നും അതിനെ എപ്പോൾ എവി​ടെ​വെ​ച്ചു കണ്ടാ​ലും കല്ലെ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ല്ലാ​നും ചാ​ക്കി​ട്ടു​പി​ടി​ക്കാ​നും അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടു്. ഈ അവ​കാ​ശം തട​യു​ന്ന​തു് മനു​ഷ്യാ​വ​കാ​ശ​ലം​ഘ​ന​മാ​ണു്. ഏണി​ത്ത​ല​പ്പ​ഞ്ചാ​യ​ത്തി​നെ മനു​ഷ്യാ​വ​കാ​ശ​ലം​ഘ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു തടയണം. വക്ക​ച്ച​ന്റെ റി​ട്ടിൽ വി​വ​രി​ച്ച കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ത്ര​യു​മാ​ണു്.

എല്ലാ കേ​സ്സു​ക​ളും തോ​റ്റ​പ്പോൾ ഏണി​ത്ത​ല​പ്പ​ഞ്ചാ​യ​ത്തി​ലും അതിനെ തു​ടർ​ന്നു ലോ​ക​ത്തി​ലും ശാ​ന്തി​യു​ണ്ടാ​യി.

ഇത്ര​യെ​ല്ലാ​മാ​യി​ട്ടു് വക്ക​ച്ചൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​മെ​ന്നു് ക്ല​ബ്ബി​ലാ​രും വി​ചാ​രി​ച്ച​ത​ല്ല.

വക്ക​ച്ച​ന്റെ അഭി​വാ​ദ്യ​ത്തി​ന്നും പ്ര​ഖ്യാ​പ​ന​ത്തി​ന്നും പ്ര​തി​ക​ര​ണ​മൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​യി​ല്ല. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ ടേ​ബി​ളി​ലെ വൈൻ ഗ്ലാ​സ്സു​ക​ളൊ​ഴി​ഞ്ഞു. മറ്റു ടേ​ബി​ളു​ക​ളി​ലു​ള്ള​വർ നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യ്ക്കു​ശേ​ഷം കളി തു​ട​ങ്ങി.

“എന്നെ ക്ല​ബ്ബി​നു ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കു ക്ല​ബ്ബാ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്. ഞാ​നി​നി എന്നും വരും. ഓ! ഒരു കാ​ര്യം മറ​ന്നു. എന്റെ സ്നേ​ഹി​ത​നെ ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ല്ല. ഇദ്ദേ​ഹം മി. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി. സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ന്റെ ഗസ്റ്റ​പ്പോ.”

വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി ഞെ​ട്ടി. ശ്രോ​താ​ക്ക​ളിൽ പലരും ഞെ​ട്ടി. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ​ന്നൊ​രു വി​ല്ല​ന്റെ ധീ​ര​സാ​ഹ​സ​ച​രി​ത്ര​ങ്ങൾ പലരും പല​പ്പോ​ഴും പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കഥാ​പു​രു​ഷ​നെ പച്ച​യോ​ടെ കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ, അറ​പ്പോ​ടെ, വെ​റു​പ്പോ​ടെ പലരും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ നോ​ക്കി. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഉത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടെ ഉന്മേ​ഷ​ത്തോ​ടെ പല​രേ​യും വി​സ്ത​രി​ച്ചു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

വക്ക​ച്ചൻ ആരേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല. ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ​ത​ന്നെ അവിടെ കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ വിഷമം വക്ക​ച്ച​നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവരിൽ ഭൂ​രി​പ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ ശത്രു കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ​ന്ന വരാ​യു​ധ​വു​മേ​ന്തി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

“എടാ, ഇനി​യ​ങ്ങോ​ട്ടു് മാ​ക്രി പി​ടു​ത്ത​മ​ല്ല; മനു​ഷ്യ​നെ പി​ടു​ത്ത​മാ​ണു്. കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാ​മെ​ടാ ഇരു​മ്പു ചട്ടി​യി​ലി​ട്ടു് ഓരോ​ന്നി​നേ​യും ഈ വക്ക​ച്ചൻ വറു​ക്കും.”

വക്ക​ച്ച​ന്റെ പ്ര​തി​കാ​ര​ത്തിൽ ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്ന മന​സ്സു് മന്ത്രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“ഇതു വക്ക​ച്ച​നാ​ണു്. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യും! മന​സ്സി​ലാ​യോ?”

ശത്രു​ക്കൾ നി​ലം​പ​രി​ശാ​വു​ന്ന മനോ​ഹ​ര​ദൃ​ശ്യം ഉള്ളിൽ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് വക്ക​ച്ചൻ തു​ടർ​ന്നു.

“ഒരു സന്തോ​ഷ​വാർ​ത്ത നി​ങ്ങ​ളെ അറി​യി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്. അടു​ത്ത ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലൊ​രു പുതിയ സാ​യാ​ഹ്ന​പ​ത്രം പി​റ​വി​യെ​ടു​ക്കും. ഗവർ​ണ്ണ​രോ മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി​യോ അതുൽ​ഘാ​ട​നം ചെ​യ്യും. ഞാ​ന​തി​ന്റെ ഉട​മ​യാ​ണു്. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പത്രാ​ധി​പ​രും. ഉദ്ഘാ​ട​ന​ച​ട​ങ്ങിൽ പങ്കെ​ടു​ക്കാൻ നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രേ​യും ഞാൻ പ്ര​ത്യേ​കം പ്ര​ത്യേ​കം ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു. ക്ഷ​ണ​പ​ത്രം പിറകെ വരും.”

വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി ഒളി​ക​ണ്ണി​ട്ടു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ നോ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കാറിൽ പോ​കു​മ്പോൾ ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലെ​വി​ടെ​യോ ആരോ ഒരി​ക്കൽ ചൂ​ണ്ടി​ക്കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതൊരു പാർ​ശ്വ​വീ​ക്ഷ​ണം മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. തന്റെ മു​ഖ്യ​ശ​ത്രു​വി​നെ മു​ഖ​ത്തോ​ടു​മു​ഖം കാ​ണാ​നു​ള്ള സൗ​ക​ര്യം സി​ദ്ധി​ച്ച​പ്പോൾ, ലജ്ജാ​ശീ​ല​യായ കന്യ​ക​യെ​പ്പോ​ലെ വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി തല​താ​ഴ്ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു.

പുതിയ പത്രം പുതിയ കൂ​ട്ടു​കെ​ട്ടു്!

വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി അതു​ത​ന്നെ ആലോ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ശത്രു​വി​ന്റെ ശത്രു​വാ​യി വക്ക​ച്ചൻ സന്ധി​ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​സ്സാ​ര​സം​ഭ​വ​മ​ല്ല.

കണ്ഠ​മാ​ല​യും കു​രു​പ്പും! കോ​ള​റ​യും, കു​ഷ്ഠ​വും!!

മഹാ​ന​ഗ​ര​മേ, നി​ന​ക്കു മോ​ച​ന​മി​ല്ല. നി​ന്റെ നിർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന​തി​രി​ല്ല.

“കാണാം നമു​ക്കി​നി എന്നും കാണാം!”

വക്ക​ച്ച​നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് യാ​ത്ര​പ​റ​ഞ്ഞു് നെ​ഞ്ചു​ന്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പു​റ​ത്തേ​ക്കു് നട​ന്നു. ഒട്ടും കു​റ​യാ​ത്ത ഭാ​വ​ത്തിൽ നി​ഴ​ലു​പോ​ലെ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യും.

ആ വേഴ്ച ഒരു യാ​ദൃ​ച്ഛി​ക​സം​ഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു.

സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം പത്രാ​ധി​പ​രു​മാ​യി വഴ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കി പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങിയ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഒരു ലക്ഷ്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ നഗ​ര​ത്തി​ല​ല​ഞ്ഞു. പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ കത്തി കയ്യിൽ തന്നെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

തെ​രു​വു​കൾ പലതും പി​ന്നി​ട്ടു്, തി​ര​ക്കേ​റിയ വ്യാ​പാ​ര​കേ​ന്ദ്ര​ങ്ങൾ പി​ന്നി​ട്ടു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി നട​ന്നു. ജീ​വി​തം പി​ന്നേ​യും ഒരു വഴി​ത്തി​രി​വിൽ വന്നു മു​ട്ടി​ത്തി​രി​യു​ക​യാ​ണു്. ഭാവി വളരെ വളരെ അനി​ശ്ചി​തം.

നട​ന്നു നട​ന്നു കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പഴയ ബോ​ധി​വൃ​ക്ഷ​ത്ത​ണ​ലി​ലെ​ത്തു​ന്നു. എന്നും അവി​ടെ​വ​ച്ചാ​ണു് ഭാ​വി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗം തെ​ളി​ഞ്ഞ​തു്.

അവി​ട​മി​പ്പോൾ പക്ഷി​ശാ​സ്ത്ര​ക്കാ​രു​ടേ​യും കൈ​നോ​ട്ട​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഒരു കോ​ള​നി​യാ​ണു്. മതി​ലു​ക​ളിൽ നാ​നാ​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള പര​സ്യ​ങ്ങൾ തൂ​ങ്ങു​ന്നു. തനി​ക്കി​തൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. വെറും നാവു്. ഇന്നു് എല്ലാ​റ്റി​നും പര​സ്യം വേണം.

ഓരോ പക്ഷി​ശാ​സ്ത്ര​ക്കാ​ര​ന്റെ മു​മ്പി​ലും ചെ​ന്നു നി​ന്നു. ഓരോ കൈ​നോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ന്റെ മു​മ്പി​ലും ചെ​ന്നു നി​ന്നു.

“കൈ​നോ​ക്കി ലക്ഷ​ണം പറയണോ?”

ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നട​ന്നു. നി​ര​ത്തു് മു​റി​ച്ചു​ന​ട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ ഒരു കാറു് വന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നു.

“മി. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി”

തന്റെ പേരു വി​ളി​യ്ക്കു​ന്നു. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി അടു​ത്തു ചെ​ന്നു​നോ​ക്കി. പരി​ച​യ​മി​ല്ല. പക്ഷെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു കയറാൻ പറ​യു​ന്നു. കയറി.

ഹോ​ട്ടൽ ഗുഡ് ബ്രീ​സി​ലാ​ണു് കാറു ചെ​ന്നു നി​ന്ന​തു്.

മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും വലിയ ഹോ​ട്ട​ലു​ക​ളി​ലൊ​ന്നു്. കടൽ​ക്കാ​റ്റു് മറവും തട​വു​മി​ല്ലാ​തെ അവിടെ ഒഴു​കി​വ​ന്നു ചേ​രു​ന്നു.

ഒരു ടേ​ബി​ളി​നി​രു​വ​ശ​ത്തും അഭി​മു​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു് പലതും കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, ഭക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടു, സന്ധി​ചെ​യ്തു.

രണ്ടാ​ളു​ടെ ലക്ഷ്യ​വും ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ സം​ഹാ​രം!

വേ​ഗ​ത്തിൽ അടു​ത്തു!…

വക്ക​ച്ച​നും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യും യാ​ത്ര​പ​റ​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി കസേ​ര​യി​ലേ​ക്കു് ചാരി! ക്ഷീ​ണി​ച്ചു​ള്ള ചാ​ര​ലാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ മനു​ഷ്യ​മ​ഹ​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. റമ്മി​ക​ളി നട​ന്നി​ല്ല.

വൈൻ​ഗ്ലാ​സ്സു​കൾ നി​റ​യു​ക​യും ഒഴി​യു​ക​യും മാ​ത്രം ചെ​യ്തു, രാ​ത്രി വളരെ വൈ​കു​ന്ന​വ​രെ.