SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-prasavikkatha-amma-cover.jpg
Self portrait, an oil on canvas painting by Anne Marie Busschers .
രംഗം 1

പാ​ല​യ്ക്കൽ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ പൂ​ജാ​മു​റി. ഇട​ത്തേ കോണിൽ ഒരു ചെറിയ മേ​ശ​യു​ണ്ടു്. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വല​തു​കൈ​യിൽ വെ​ണ്ണ​യും ചു​ണ്ടിൽ പു​ഞ്ചി​രി​യും മൂർ​ധാ​വിൽ മയിൽ​പ്പീ​ലി​ക​ളു​മു​ള്ള ഒരു ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ. പ്ര​തി​മ​യ്ക്കു മു​മ്പിൽ ഒരു ചെറിയ വി​ള​ക്കു കത്തു​ന്നു​ണ്ടു്. അവി​ട​വി​ടെ​യാ​യി പ്ര​തി​മ​യ്ക്കു​ചു​റ്റും ചന്ദ​ന​ത്തി​രി​കൾ എരി​യു​ന്നു. പ്ര​തി​മ​യു​ടെ കാ​ല്ക്കൽ വെ​ള്ള​യും ചു​ക​പ്പു​മായ പൂ​ക്കൾ കൂ​മ്പാ​രം കൂ​ടി​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ടു്.

യവനിക നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ പ്ര​തി​മ​യ്ക്കു മുൻ​പിൽ കർ​പ്പൂ​രം കത്തി​ച്ച തട്ടു് സാ​വ​കാ​ശ​ത്തിൽ ഉഴി​യു​ക​യാ​ണു്. അല്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം കർ​പ്പു​ര​ത്ത​ട്ടു് താഴെ വെ​ച്ചു് അതിൽ​നി​ന്നു​യ​രു​ന്ന ധൂമം രണ്ടു​കൈ​കൊ​ണ്ടും ആവാ​ഹി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് മു​ഖ​ത്തോ​ട​ടു​പ്പി​ക്കു​ന്നു; അങ്ങ​നെ ഒരു മൂ​ന്നു തവണ. അതു കഴി​ഞ്ഞു് നി​വർ​ന്നു​നി​ന്നു കൈ കൂ​പ്പി കണ്ണ​ട​ച്ചു പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു. പ്രാർ​ത്ഥ​നാ​രൂ​പ​ത്തിൽ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ ഇട​മു​റി​ഞ്ഞു് അസ്പ​ഷ്ട​മാ​യേ പറ​ഞ്ഞു കേൾ​ക്കു​ന്നു​ള്ളു.

മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണാ കൃ​ഷ്ണാ… ജഗ​ദീ​ശ്വ​രാ… ഭക്ത​വ​ത്സ​ലാ… എന്റെ കു​ട്ടി​ക്കു്… എന്നും നല്ല​തു… വരു​ത്ത​ണേ… അവൻ… ഒരി​ക്ക​ലും…

ഒരു വശ​ത്തു​കൂ​ടി ശങ്കി​ച്ച കാൽ​വെ​പ്പു​ക​ളോ​ടെ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. വി​വാ​ഹോ​ചി​ത​മായ വേഷം. കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തി​ന്റെ ശബ്ദം​കൊ​ണ്ടു് ശല്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​ത്ത​വി​ധം പതു​ക്കെ മു​മ്പോ​ട്ടു നട​ന്നു മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ കു​റ​ച്ചു പി​ന്നി​ലാ​യി നി​ന്നു​ക​ണ്ണ​ട​ച്ചു കൈ​കൂ​പ്പു​ന്നു.

മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ ശബ്ദം വീ​ണ്ടും അസ്പ​ഷ്ടാ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളിൽ പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ പൊ​ങ്ങി വരു​ന്നു.

മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഭഗ​വാ​നേ… എന്റെ… എന്റെ പ്രഭ… (സ്വരം ഗദ്ഗ​ദ​മാ​വു​ന്നു.) എന്റെ ഏകാ​ശ്ര​യം… അവ​നാ​ണു്. സു​ഖ​വും സന്തോ​ഷ​വും… സ്വ​ത്തും സമ്പാ​ദ്യ​വും എല്ലാം അവ​നാ​ണു്… അവൻ… (ഗദ്ഗ​ദം നി​ല​ച്ചു് അല്പാ​ല്പ​മായ തേ​ങ്ങൽ പു​റ​ത്തു വരു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തേ​ങ്ങൽ കേ​ട്ടു് കണ്ണു തു​റ​ന്നു മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു.

മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ പ്രാർ​ത്ഥന കഴി​ഞ്ഞു ദാ​വ​ണി​ത്തു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു കണ്ണീ​രൊ​പ്പി മൂ​ന്നു പ്രാ​വ​ശ്യം ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​പാ​ദം തൊ​ട്ടു നെ​റു​ക​യിൽ വെ​ച്ചു തി​രി​യു​മ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നെ കണ്ടു മു​ഖ​ഭാ​വം മാ​റ്റാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(വി​കാ​ര​ഭ​രി​ത​നാ​യി വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) അമ്മേ…
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(മഴ​യ​ത്തു വെ​യിൽ​പോ​ലെ സർ​വ​ശ​ക്തി​യു​മു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു് ഒന്നു് ചി​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു്) എന്താ പ്രഭേ, അമ്മ നേരം താ​മ​സി​പ്പി​ച്ചോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മറ്റെ​ന്തോ ചോ​ദി​ച്ച​റി​യാ​നു​ള്ള വെ​മ്പ​ലോ​ടെ) ഇല്ല​മ്മെ, അതല്ല കാ​ര്യം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(ഭാവം മാ​റ്റി) പി​ന്നെ എന്താ? എന്താ വേ​ണ്ട​തു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഒന്നും വേ​ണ്ട​മ്മേ… എനി​ക്കൊ​ന്നും വേണ്ട… എല്ലാം എന്റെ അമ്മ എനി​ക്കു തന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്; തരു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. അത​ല്ല​മ്മേ… ഞാൻ… ഞാ​നി​ന്നു് അമ്മ​യു​ടെ പേരിൽ നടാടെ ഒരു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം എടു​ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്താ പ്രഭേ ഇതു്? നി​ന​ക്കെ​ന്റെ പേരിൽ എല്ലാ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​വു​മു​ണ്ടു്. എനി​ക്കു​ള്ള​ത​ത്ര​യും നി​ന​ക്ക​ധീ​ന​മാ​ണു് കു​ട്ടീ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നോ​ട​മ്മ തു​റ​ന്നു പറയൂ. അമ്മ എന്തി​നാ​ണു് കര​ഞ്ഞ​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു ചി​രി​ച്ചു്) ഇതാണോ ഇത്ര വലിയ മു​ഖ​വു​ര​യോ​ടെ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്! പ്രഭേ… നീ​യൊ​രു വി​ഡ്ഢി​യാ​ണു്… (കു​റ​ച്ച​ടു​ത്തേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്നു.) നീ എന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കൂ;
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) എന്താ​ണ​മ്മേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നീ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ന​ല്ലേ? ജീ​വി​തം കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു് അമ്മാ​ന​മാ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന കരു​ത്തു​ള്ളൊ​രു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ന​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മ എന്നോ​ടു പറയൂ, എന്തി​നാ​ണു് കര​ഞ്ഞ​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഞാ​ന​തു് നി​ന്നോ​ടു് ഒളി​ച്ചു​വെ​ക്കാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. എല്ലാം പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം. അതി​ന്നു​മു​മ്പ് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കൂ. നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ ഒരു യു​വാ​വു് ഒരു തു​ള്ളി കണ്ണു​നീ​രി​ന്റെ മു​മ്പിൽ ഇങ്ങി​നെ തളർ​ന്നു​പോ​വ​രു​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മേ, അമ്മ​യു​ടെ ഒരു തു​ള്ളി കണ്ണു​നീർ എനി​ക്കൊ​രു മഹാ​സ​മു​ദ്ര​മാ​ണു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ആയി​രി​യ്ക്കാം. പക്ഷേ അങ്ങി​നെ ആവാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു്. നീ ദുർ​ബ​ല​നാ​വ​രു​തു്… നി​ന്റെ അമ്മ​യെ നോ​ക്കൂ, ഈ കൺ​പു​രി​ക​ങ്ങൾ​കൂ​ടി ഇങ്ങി​നെ കഴുകി വെ​ളു​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു കണ്ണീ​രാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മേ, അമ്മ അങ്ങി​നെ സൂ​ത്ര​മൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞൊ​ഴി​യ​രു​തു്. എനി​ക്കു് അമ്മ കര​ഞ്ഞ​തെ​ന്തി​നാ​ണെ​ന്ന​റി​യ​ണം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(പട​ങ്ങ​ളു​ടെ സമീ​പ​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി കള​ഭ​ത്ത​ട്ടു കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു്) ഇങ്ങ​ടു​ത്തു​വ​രൂ പ്രഭേ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അടു​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു്) എന്താ​ണ​മ്മേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(അല്പം മുൻ​പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി) നീ​യൊ​രു മം​ഗ​ല്യ​കർ​മ​ത്തി​നു പോ​കാ​നൊ​രു​ങ്ങി​യ​താ​ണു്; വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു്! ജീ​വി​ത​സ​മ​ര​ത്തിൽ നീ​യൊ​രു നി​ത്യ​സ​ഖി​യെ തേ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. (നിറയെ പു​ഞ്ചി​രി​ച്ചു്) ഈ ഘട്ട​ത്തിൽ വേ​ണ്ടാ​ത്ത​ത്ത​തൊ​ന്നും നീ വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. ഹൃദയം നി​റ​ച്ചു് സന്തോ​ഷ​വും ചു​ണ്ടു നിറയെ മധു​ര​സ്മി​ത​വു​മാ​യി​ട്ടു​വേ​ണം നവവധു നി​ന്നെ കാണാൻ… വരൂ, അമ്മ നി​ന്നെ​ത്തി​ല​കം ചാർ​ത്തി​ക്ക​ട്ടെ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മുഖം കു​നി​ച്ചു നടു വള​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ കള​ഭ​ത്ത​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് നടു​വി​ര​ലിൽ കു​റ​ച്ചു കളഭം തൊ​ട്ടു പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ ചാർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അക​ല​ത്തു് എന്തോ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ നിർ​വി​കാ​ര​നാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ തോളിൽ പി​ടി​ച്ചു കു​ലു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) പ്രഭേ, പ്രഭേ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(നിർ​വി​കാ​രം) അമ്മേ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്താ​ണു് കു​ട്ടീ ഇതു്? സന്തോ​ഷി​ക്കേ​ണ്ട നി​മി​ഷ​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ ദുഃ​ഖി​ച്ചാ​ലോ… നീ ഒന്നു ചി​രി​ക്കൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എനി​ക്കു ചി​രി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല​മ്മേ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്തു് നീ വള​രെ​യ​ധി​കം കൊ​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നൊ​രു കാ​ര്യ​മ​ല്ലേ ഇതു്? മാ​ലി​നി​യെ നീ പ്രാ​ണ​നു​തു​ല്യം സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. അവൾ നി​ന്റേ​താ​വൻ പോ​വു​ക​യാ​ണു്. എന്നി​ട്ടും നി​ന​ക്കു ചി​രി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മേ, അമ്മ​യ്ക്കു് ചി​രി​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​പ്പോൾ ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ ചി​രി​ക്കും?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നല്ല കാ​ര്യം! ഇതിൽ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി നി​ന്റെ അമ്മ​യ്ക്കു എങ്ങ​നെ ചി​രി​ക്കാൻ കഴി​യും?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതു് ചു​ണ്ടിൽ​മാ​ത്രം വി​രി​യു​ന്ന ചി​രി​യാ​ണു്. അമ്മ​യു​ടെ ഹൃദയം കര​യു​ന്നു​ണ്ടെ​നി​ക്ക​റി​യാം. എന്തി​നാ​ണ​മ്മേ അതു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(സ്വരം താ​ഴ്ത്തി) അതേ, കു​ട്ടീ. നീ സത്യ​മാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. നി​ന്റെ അമ്മ​യു​ടെ ഹൃദയം നീ​റു​ന്നു​ണ്ടു്, വി​ങ്ങി വി​ങ്ങി കര​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തിൽ അതു് പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്. പക്ഷേ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പക്ഷേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പക്ഷേ, എനി​ക്ക​തു തടയാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. എന്ന​ത്തെ​ക്കാ​ളു​മ​ധി​കം ശക്തി​യോ​ടെ അതെ​ന്നെ കീ​ഴ​ട​ക്കാൻ വന്നി​രി​ക്ക​യാ​ണു്…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്താ​ണ​മ്മേ അതു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്രഭോ, ഞാ​നൊ​ന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി; എന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു്; ഈ തറ​വാ​ടി​ന്റെ പഴയ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു്, നി​ന​ക്ക​റി​യി​ല്ല കു​ട്ടീ, ഞാ​നെ​ന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണു് കണ്ട​തെ​ന്നു്… (ഗദ്ഗ​ദം) എല്ലാം പോ​ട്ടെ. ഇന്നു് ഈ ശു​ഭ​മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തിൽ എനി​ക്കു പകരം ഇവിടെ നി​ല്ക്കേ​ണ്ട​തും നി​ന്നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​തും ആരാ​ണെ​ന്നു നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അറി​യാം; അമ്മ​യു​ടെ അനു​ജ​ത്തി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(അന്തം​വി​ട്ടു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) നി​ന്റെ അമ്മ​യെ​ന്നു പറയൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഒര​മ്മ​യെ മാ​ത്രം ഞാ​ന​റി​യും ആ അമ്മ ഇതാ​ണു്. (ചേർ​ന്നു നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്) വേ​റി​ട്ടെ​നി​ക്കൊ​ര​മ്മ​യി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ മി​ണ്ടാ​തെ മി​ഴി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മ കഴി​ഞ്ഞ​തി​നെ​ച്ചൊ​ല്ലി ദുഃ​ഖി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങ​രു​തു്. അമ്മ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു് എനി​ക്കു വേ​റി​ട്ടൊ​ര​മ്മ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കഥ ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തു്. എന്തി​ന​മ്മെ എന്നോ​ട​തു് പറ​ഞ്ഞു? മര​ണ​ത്തി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു മാ​ഞ്ഞു​പോയ ആ സത്യം എന്തി​നെ​ന്നെ അറി​യി​ച്ചു? അതു വേ​ണ്ടീ​രു​ന്നി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(വിഷയം മാ​റ്റാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) മതി കു​ട്ടീ, മതി. നി​ന്റെ സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രൊ​ക്കെ വന്നു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എല്ലാ​വ​രും വന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അച്ഛൻ വന്നി​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എത്തി​ക്ക​ണ്ടി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പത്തു നാ​ഴി​ക​യ്ക്ക​ല്ലേ പു​റ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട മു​ഹൂർ​ത്തം?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതെ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്നാൽ സമയം ഏതാ​ണ്ട​ടു​ത്തു​തു​ട​ങ്ങി. നമു​ക്കു​ങ്ങ​ട്ടു പോകാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അകലെ നോ​ക്കി) ഓ! അച്ഛൻ വന്നു! ഇതാ ഇങ്ങോ​ട്ടു വരു​ന്നു​ണ്ടു്.

മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ പി​ന്തി​രി​ഞ്ഞു പട​ങ്ങ​ളു​ടെ സമീ​പ​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങു​ന്നു. തന്റെ ശ്ര​ദ്ധ വേർ​തി​രി​ക്കാ​നെ​ന്ന മട്ടിൽ അവിടെ അതു​മി​തും ചെ​യ്യു​ന്നു.

കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ വാ​തി​ല്ക്കൽ അല്പം സം​ശ​യി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു അടു​ത്തേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛ​നി​ത്ര വൈ​കി​യ​തെ​ന്താ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എനി​ക്കു വണ്ടി തെ​റ്റി.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇന്ന​ലെ പു​റ​പ്പെ​ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ അച്ഛാ? ഇല്ലെ​ങ്കിൽ…
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഞാൻ മി​ന്നി​ഞ്ഞാ​ന്നേ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നി​ട്ടു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
വണ്ടി തെ​റ്റി​ക്ക​യ​റി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ പെ​ട്ടെ​ന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നും മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യും അന്യോ​ന്യം കാ​ണു​ന്നു. നോ​ട്ടം ഇട​യു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും ഒപ്പം തല​തി​രി​ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛൻ വണ്ടി തെ​റ്റി​ക്ക​യ​റി എന്നാ​ണോ പറ​ഞ്ഞ​തു്? (കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ മി​ണ്ടാ​തെ അക​ല​ത്തു നോ​ക്കി നി​ല്ക്കു​ന്നു.) ഏങ്? അച്ഛാ; എന്നാ​ണോ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഏങ്? ഏങ്?… അ് അ. അതെ, വണ്ടി തെ​റ്റി​ക്ക​യ​റി. കയറിയ വണ്ടി എത്തേ​ണ്ടി​ട​ത്തെ​ത്തി​യ​തു​മി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അല്പം ചി​രി​യോ​ടെ) അച്ഛ​നു പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി​യാൽ ഇത്ത​രം വി​ഡ്ഢി​ത്ത​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നു പറ്റും. ചി​ല​പ്പോൾ പേ​ഴ്സ് കളയും. വേറെ ചി​ല​പ്പോൾ കുട വെ​ച്ചു മറ​ക്കും. ഇതു നടാ​ടെ​യാ​ണു് വണ്ടി​തെ​റ്റി​ക്ക​യ​റു​ന്ന​തു്. (മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ നോ​ക്കി) അമ്മെ, അമ്മെ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(ഉറ​ക്ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഉണർ​ന്ന​പോ​ലെ) ഏങ്, എന്താ പ്രഭേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛൻ വണ്ടി തെ​റ്റി​ക്ക​യ​റി​യ​ത്രെ. (അല്പം ചി​രി​യോ​ടെ) എന്നി​ട്ടു് തെ​ക്കോ​ട്ടു വരേ​ണ്ട​തി​നു പകരം വട​ക്കോ​ട്ടു പോയി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(നിർ​വി​കാ​ര​ത​യോ​ടെ ആരോ​ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ) വണ്ടി തെ​റ്റി​ക്ക​യ​റി​യോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതെ, അമ്മേ. അച്ഛ​ന്റെ മറവി പ്ര​സി​ദ്ധ​മ​ല്ലെ! ഇവി​ടേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടാൽ ഇങ്ങ​നെ എന്തെ​ങ്കി​ലും ചില കു​ഴ​പ്പ​ത്തിൽ ചാ​ടി​യി​ട്ടേ അച്ഛൻ എത്തു​ക​യു​ള്ളു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(അടു​ത്തു​ള്ള ഒരു കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു.) ഞാൻ രണ്ടു ദിവസം കാ​ലേ​ക്കൂ​ട്ടി വര​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച​താ​ണു്. പക്ഷേ; കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല; ഒടു​വിൽ പു​റ​പ്പ​ട്ട​പ്പോൾ അബ​ദ്ധ​വും പറ്റി ആട്ടെ, മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തി​ന്നു മു​മ്പെ​ങ്കി​ലും ഞാ​ന​വി​ടെ എത്തി​ച്ചേർ​ന്ന​ല്ലോ. (മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു നോ​ക്കി) ഒരു​ക്ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പുർ​ത്തി​യാ​യി​ല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പൂർ​ത്തി​യാ​യെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. എല്ലാം വേ​ലാ​യു​ധ​നാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്. (ചു​റ്റു​പു​റ​വും നോ​ക്കി) മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തി​നു​ള്ള സമ​യ​മാ​യെ​ന്നാ തോ​ന്നു​ന്ന​തു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ശരി. ആരൊ​ക്കെ​യാ​ണു് വന്ന​തെ​ന്നു ഞാൻ കണ്ടി​ല്ല. ഒന്നു ചെ​ന്നു നോ​ക്കി​ക്ക​ള​യാം. വേ​ണ്ട​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ​യൊ​ക്കെ ക്ഷ​ണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എല്ലാ​വർ​ക്കും കത്ത​യ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്. ചെ​ന്നു ക്ഷ​ണി​ക്കാൻ ഇവിടെ പ്ര​ഭ​യ​ല്ലാ​തെ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രാ​രും ഇല്ല​ല്ലോ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(അല്പം പരു​ങ്ങ​ലോ​ടെ) അതും കാ​ര്യ​മാ​ണു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഇപ്പ​ഴ് കണ്ടു​ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്ന പതി​വി​ല്ല. കത്ത​യ​യ്ക്ക്യാ​ണ് പരി​ഷ്കാ​രം. അതു​മ​തി… ഞാ​നെ​ല്ലാ​വ​രേ​യും ചെ​ന്നു​ക​ണ്ടു കുശലം പറ​ഞ്ഞു വരാം. (പ്ര​ഭ​യെ​നോ​ക്കി) നീ വരു​ന്നി​ല്ലേ പ്രഭേ? instr(എഴു​ന്നേൽ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ നോ​ക്കു​ന്നു)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്രഭേ, അച്ഛൻ പോ​കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് ഇത​ങ്ങു കഴി​ച്ചേ​യ്ക്കൂ… (കു​റ​ച്ചു വെ​റ്റി​ല​യും അട​യ്ക്ക​യും എടു​ത്തു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.)
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ തി​രി​ഞ്ഞു നി​ല്ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(പ്ര​ഭാ​ക​ര​നോ​ടു്) അച്ഛ​ന്റെ കാലിൽ വെ​ച്ചു് അനു​ഗ്ര​ഹം വാ​ങ്ങൂ. ഒക്കെ പഴയ സമ്പ്ര​ദാ​യ​മാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വെ​റ്റി​ല​യും അട​യ്ക്ക​യും വാ​ങ്ങി അച്ഛ​ന്റെ കാ​ല്ക്കൽ വെ​ച്ചു​കാ​ലു തൊ​ട്ടു തലയിൽ വെ​ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മൂർ​ധാ​വിൽ കൈ​വെ​ച്ച​നു​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ അകലെ നോ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അല്പം മാറി നി​ല്ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ തന്റെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു ചു​ഴി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്ന മു​ഖ​ഭാ​വ​ത്തോ​ടെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദത.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
മോനേ പ്രഭേ, വരൂ; നമു​ക്ക​ങ്ങ​ട്ടു പോകാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛൻ നട​ക്കൂ… (മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ നോ​ക്കി അച്ഛ​ന്റെ പി​ന്നാ​ലെ പോ​കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു്) അമ്മേ, അമ്മ വരു​ന്നി​ല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇതാ ഞാൻ പി​ന്നാ​ലെ വരു​ന്നു. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യെ വി​ളി​ച്ചു് ഇവിടെ നിർ​ത്ത​ണം. ഈ വി​ള​ക്കി​ങ്ങ​നെ കത്തു​മ്പോൾ ആരും ഇല്ലാ​തെ വരാൻ പറ്റി​ല്ല… ഇതാ, പ്രഭേ, വേ​ണ്ടാ​ത്ത​തൊ​ന്നും വി​ചാ​രി​ച്ചു മന​സ്സു പു​ണ്ണാ​ക്ക​രു​തു്. സന്തോ​ഷി​ച്ചു പോകണം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്തോ, എനി​ക്കു മന​സ്സി​നൊ​രു സു​ഖ​വു​മി​ല്ല. അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്തൊ​രു വേദന.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഛീ, വി​ഡ്ഢി​ത്തം പറ​യു​ന്നോ? ഞാൻ കര​ഞ്ഞ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു് വീ​ണ്ടും നീ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പ്രഭേ, ഈ നല്ല​ദി​വ​സം ഞാൻ നി​ന്റെ അമ്മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു വി​ചാ​രി​ച്ചു​പോ​യ​തൊ​രു തെ​റ്റാ​ണോ? ഞാനും എന്റെ അനി​യ​ത്തി​യും എങ്ങ​നെ വളർ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നോ? അതൊ​ക്കെ വി​ചാ​രി​ച്ച​പ്പോൾ തനിയെ കണ്ണീ​രു​പൊ​ട്ടി. സാ​ര​മി​ല്ല; അമ്മ​യ്ക്ക​തൊ​ക്കെ മാറി. ഇനി എന്റെ കു​ട്ടി സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ പോവൂ. ഞാ​നി​താ പി​ന്നാ​ലെ വരു​ന്നു. (വി​ളി​ക്കു​ന്നു) നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ, നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ!
പ്ര​ഭാ​ക​ര​നെ പതു​ക്കെ പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നാ​ലെ കു​റ​ച്ചു​ദൂ​രം നട​ന്നു പ്ര​ഭാ​ക​രൻ പോയ വഴി​ത​ന്നെ​നോ​ക്കി നി​ശ്ച​ല​യാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. രണ്ടാം മു​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് തല​യി​ലൊ​രു കെ​ട്ടു്. നെ​റ്റി​യി​ലും നെ​ഞ്ചി​ലും ചന്ദ​ന​ക്കു​റി. അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും ഓടി​ന​ട​ന്നു വി​യർ​ത്ത ശരീരം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(വേ​ലാ​യു​ധൻ​നാ​യ​രെ നോ​ക്കി) ഉം? എന്താ വേ​ലാ​യു​ധാ?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
മു​ഹൂർ​ത്തം അടു​ത്തു​തു​ട​ങ്ങി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വന്ന​വർ​ക്കൊ​ക്കെ ചായ കൊ​ടു​ത്തി​ല്ലേ?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
കൊ​ടു​ത്തു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എല്ലാം​കൂ​ടി എത്ര പേ​രു​ണ്ടു്?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
നു​റ്റ​മ്പ​തു പേ​രോ​ളം ഉണ്ടാ​കും.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു നന്നാ​യി. അവ​ന്റെ സ്ഥി​തി​ക്കും ഈ തറ​വാ​ടി​ന്റെ സ്ഥി​തി​ക്കും അത​ധി​ക​മ​ല്ല.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
അല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
കൈ​ലാ​സ​ത്തിൽ​നി​ന്നും കദ​ളീ​വ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നും കൃഷ്ണ വി​ലാ​സ​ത്തിൽ​നി​ന്നും ഒക്കെ വന്നി​ട്ടി​ല്ലേ?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
കൃ​ഷ്ണ​വി​ലാ​സ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് വലിയ മൂ​പ്പ​രു​ത​ന്നെ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(അല്പ​മൊ​രു ചി​രി​യോ​ടെ) അതു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​താ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഈ വീ​ട്ടു​കാ​രോ​ടു് പണ്ടേ ഒരു പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യു​ണ്ടു്.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
എന്നാ​ലും മക്ക​ളെ വല്ല​വ​രേ​യും പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കും എന്ന​ല്ലാ​തെ അദ്ദേ​ഹം വരും​ന്നു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​ത​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നോ​ക്കൂ, പ്രഭ ഈ തറ​വാ​ട്ടി​ലെ ഏക​സ​ന്താ​ന​മാ​ണു്. ഇനി ഇങ്ങ​നെ ഒരാ​ഘോ​ഷം ഇവിടെ നട​ക്കാ​നി​ല്ല. എല്ലാം വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ചെ​യ്യ​ണം. ഒന്നി​നും പി​ശു​ക്ക​രു​തു്; കേ​ട്ടോ?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
ഈവക കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും എന്നെ പഠി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട. പന്ത്ര​ണ്ടു വയ​സ്സു​മു​തൽ ഇവി​ട​ത്തെ ചോ​റു​ണ്ണാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണു്. ഇന്നും ഇന്ന​ലേ​യു​മ​ല്ല. ഈ തറ​വാ​ട്ടി​ന്റെ മാ​നം​പോ​ലെ സക​ല​തും ചെ​യ്യാൻ എനി​ക്ക​റി​യാം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു മതി.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
ഒക്കെ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ചെ​യ്തി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്; പക്ഷേ…
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്താ?
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
ഒരൊ​റ്റ വ്യ​സ​നം മാ​ത്രം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്താ പറയൂ.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു തോ​റ്റു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അച്ഛ​നി​നി​യും വന്നി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വന്നു; വന്നു. ഇപ്പ​ഴ​ങ്ങ​ട്ടു പോയതേ ഉള്ളു; പന്ത​ലി​ലേ​ക്കു്.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
ആവൂ! മഹാ​ഭാ​ഗ്യം. വന്ന​വ​രൊ​ക്കെ ഒന്നും രണ്ടും തവണ ചോ​ദി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു… എന്നാൽ ഇനി അങ്ങ​ട്ടു പോകാം. മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തി​നു തന്നെ പു​റ​പ്പെ​ട​ണം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
തീർ​ച്ച​യാ​യും. ഈ പെ​ണ്ണെ​ങ്ങ​ട്ടു​പോ​യി? നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ, നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ!
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
(അക​ലേ​ക്കു നേ​ക്കി) അതാ, ഓടി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു് വന്നു എന്താ വേ​ണ്ട​തെ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തിൽ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ നോ​ക്കു​ന്നു.
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
എവി​ട്യാ പെ​ണ്ണേ, പോ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്? വി​ളി​ച്ചാൽ കാ​ണി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പെ​ണ്ണേ, നീ ഇവിടെ നി​ല്ക്കൂ. ആ വി​ള​ക്കി​ലെ തി​രി​കെ​ട്ടു​പോ​ക​രു​തു്…
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ആങ്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) ഇപ്പ​ഴ്ത്ത​ന്നെ അങ്ങോ​ട്ടോ​ടി വര​രു​തു്.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഇല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പൂ​ജാ​മു​റി​യി​ലെ വി​ള​ക്കു കെ​ടു​ത്താൻ പറ്റി​ല്ല. താനേ കെടണം. അല്ലെ​ങ്കിൽ പ്രഭ പോ​യി​ട്ടു തി​രി​ച്ചു വരു​ന്ന​തു​വ​രെ ഇന്നു ആ വി​ള​ക്കു തെ​ളി​ഞ്ഞു​ക​ത്ത​ട്ടെ. പെ​ണ്ണേ, അഞ്ചു് തി​രി​യി​ട്ടു് അങ്ങു തെ​ളി​യി​ച്ചു കത്തി​ക്കൂ. (മുൻ​പിൽ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യും, പി​ന്നാ​ലെ വേ​ലാ​യു​ധൻ നാ​യ​രും പോ​കു​ന്നു. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി അവ​രെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.)
വേ​ലാ​യു​ധൻ നായർ:
(കു​റ​ച്ചു നട​ന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു) എന്താ​ടീ മി​ഴി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു് രണ്ടു​മൂ​ന്നു തിരി കൂടി തി​രി​ച്ചി​ട്ടു് വി​ള​ക്കു നല്ലോ​ണം തെ​ളി​യി​ച്ചു കത്തി​ക്കൂ. (പോ​കു​ന്നു.)
വരനും സം​ഘ​വും പു​റ​പ്പെ​ടു​മ്പോ​ഴു​ള്ള നാ​ഗ​സ്വ​രം കേൾ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. ദേ​വ​ന്മാ​രു​ടെ പട​ത്തി​നു് മുൻ​പിൽ​ചെ​ന്നു് നെ​ഞ്ചിൽ കൈ​വെ​ച്ചു പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഓ! എന്റെ ഈശ്വ​ര​ന്മാ​രേ, എനി​ക്കി​വ​രു പോ​കു​ന്ന​തു കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ. (ചെ​വി​ടോർ​ത്തു) അതാ, അതാ കേൾ​ക്കു​ന്നു നാ​ഗ​സ്വ​രം. വി​ള​ക്കേ, കെ​ട​ല്ലേ വി​ള​ക്കേ, ഞാൻ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ എത്തി​പ്പോ​യി (ധൃ​തി​യിൽ ഓടി​പ്പോ​കു​ന്നു)
നാ​ഗ​സ്വ​ര​ത്തി​ന്റെ ശബ്ദം കൂ​ടു​തൽ മു​ഴ​ങ്ങി​ക്കേൾ​ക്കു​ന്നു.

—യവനിക—

Colophon

Title: Prasavikkātta amma (ml: പ്ര​സ​വി​ക്കാ​ത്ത അമ്മ).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, പ്ര​സ​വി​ക്കാ​ത്ത അമ്മ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 12, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Self portrait, an oil on canvas painting by Anne Marie Busschers . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.