SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-prasavikkatha-amma-cover.jpg
Self portrait, an oil on canvas painting by Anne Marie Busschers .
രംഗം 2

പാ​ല​യ്ക്കൽ വീടു്

പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ അമ്മ​യു​ടെ—മരി​ച്ചു​പോയ ജാനകി അമ്മ​യു​ടെ—മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ അനു​ജ​ത്തി​യു​ടെ ശയ​ന​മു​റി. ഒരു കാൽ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ല​ധി​ക​മാ​യി ജാനകി അമ്മ മരി​ച്ചി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും ആ ശയ​ന​മു​റി കണ്ടാൽ അന്നും അതു് ആരോ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​പോ​ലെ തോ​ന്നും. ജാനകി അമ്മ മരി​ക്കു​മ്പോ​ഴു​ള്ള നി​ല​യിൽ നി​ന്നു് അല്പം പോലും അതി​നൊ​രു മാ​റ്റം വരു​ത്തീ​ട്ടി​ല്ല. അതേ മട്ടിൽ നി​ല​നിർ​ത്തി​പ്പോ​രു​ക​യാ​ണു്. വി​രി​യി​ട്ടൊ​രു​ക്കിയ ഒരു കട്ടിൽ, കട്ടി​ലി​ന​ടു​ത്തു് മരു​ന്നു​കു​പ്പി​ക​ളും മറ്റും നി​ര​ത്തി​വെ​ച്ച ഒരു ചെറിയ വട്ട​മേശ. ഒരു ശയ​ന​മു​റി​യിൽ വേണ്ട മറ്റു് അത്യാ​വ​ശ്യം ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ, ഭി​ത്തി​യിൽ ഏതാ​നും ചി​ത്ര​ങ്ങൾ ഇവ​യെ​ല്ലാം ഉണ്ടു്.

കർ​ട്ടൻ നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തും കട്ടി​ലി​ലും മറ്റു​മു​ള്ള പൊടി തട്ടു​ക​യാ​ണു്. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള കു​പ്പി​കൾ ഓരോ​ന്നെ​ടു​ത്തു് പ്ര​ത്യേ​കം പ്ര​ത്യേ​കം തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഓരോ​ന്നും തു​ട​യ്ക്കു​മ്പോൾ കു​പ്പി​യു​ടെ പു​റ​ത്തു് എഴു​തി​പ്പ​റ്റി​ച്ച​തു് സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി വാ​യി​ക്കും. ഒരു നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടും. എന്നി​ട്ടു വീ​ണ്ടും ഒന്നെ​ടു​ക്കും. പഴയ പല സ്മ​ര​ണ​ക​ളും ആ മു​ഖ​ത്തു നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. പെ​ട്ടെ​ന്നു കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം കേ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു.

മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി) ഇങ്ങ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി കൈയിൽ ഒരു വെ​ളു​ത്ത തു​ണി​ക്ക​ഷ​ണ​വു​മാ​യി അടു​ത്തേ​ക്കു വരു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അവിടെ ഇരു​ന്നു് ആ മേ​ശ​യു​ടെ കാ​ലൊ​ക്കെ നല്ല​പോ​ലെ തു​ട​യ്ക്കൂ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി മേ​ശ​യു​ടെ അടു​ത്തു് ചെ​ന്നി​രു​ന്നു് ശീ​ല​കൊ​ണ്ടു് തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(കട്ടി​ലി​ലു​ള്ള വിരി പതു​ക്കെ തട്ടി പൊടി കള​യു​ന്നു.) നാണീ, വേ​ലാ​യു​ധ​ന​വി​ടെ ഇല്ലേ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
(തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ) ഇല്ല, വല്യ​മ്മേ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഉ്? എവി​ടെ​പ്പോ​യി?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
കു​തി​ര​വ​ണ്ടി വി​ളി​ക്കാൻ പോയതാ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്തി​നാ പെ​ണ്ണേ, കു​തി​ര​വ​ണ്ടി?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു കൊ​ഞ്ചി​ക്കൊ​ണ്ടു്) അതോ വല്യ​മ്മേ…
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വേണ്ട വേണ്ട. ആ പണി ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞാൽ മതി.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
(അല്പം ഇളി​ഭ്യ​ത​യോ​ടെ വീ​ണ്ടും മേശ തു​ട​യ്ക്കാൻ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.) കു​തി​ര​വ​ണ്ടി, സി​നി​മ​യ്ക്കു പോ​കാ​നാ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്രഭ ഇന്നു സി​നി​മ​യ്ക്കു പോ​കു​ന്നു​ണ്ടോ?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ചെ​റി​യ​മ്മേം പോ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇന്നെ​ന്തോ നല്ലൊ​രു സി​നി​മ​യാ​ത്രെ. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഉം. (മൂ​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു് വി​ചാ​ര​മ​ഗ്ന​യാ​വു​ന്നു.)
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
(വീ​ണ്ടും എഴു​ന്നേ​റ്റു് മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യെ സമീ​പി​ച്ചു്) ഞാനും പോ​ട്ടെ വല്യ​മ്മേ, ഇന്നു സിനിമ കാണാൻ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പോടീ സിനിമ കാ​ണു​ന്നു! അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നി​രു​ന്നു് അതൊ​ക്കെ തു​ട​ച്ചു വൃ​ത്തി​യാ​ക്കൂ. ഇന്നെ​നി​ക്കു കു​ഴ​മ്പു​തേ​ച്ചു കു​ളി​ക്ക​ണം. എന്തോ, ശരീരം മു​ഴു​വ​നും വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു. ചു​ടു​വെ​ള്ളം വേണം. ഇത്തി​രി ചെ​റു​പ​യ​റെ​ടു​ത്തു് അര​ച്ചു വെ​യ്ക്കാൻ മറ​ക്ക​രു​തു്. കേ​ട്ടോ…
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
ഇല്ല. (വീ​ണ്ടും മേ​ശ​ക്കു​രി​കിൽ ചെ​ന്നി​രു​ന്നു് തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു.)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(കട്ടി​ലി​ന​ടി​യി​ലേ​ക്കു താണു നോ​ക്കു​ന്നു.) എടീ, നാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ, ഇവിടെ വാ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
(അടു​ത്തു വന്നു്) എന്താ വല്യ​മ്മേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ആ കട്ടി​ലി​ന്ന​ടി​യിൽ എന്താ കാ​ണു​ന്ന​തു്?
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
അതൊരു കട​ലാ​സ്സാ വല്യ​മ്മേ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇങ്ങെ​ടു​ക്കൂ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി കു​നി​ഞ്ഞു കട്ടി​ലി​ന​ടി​യി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങി ഒരു കട​ലാ​സ്സു​ക​ഷ​ണം എടു​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ട​തു മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ നാ​ലാ​ക്കി മട​ക്കിയ ആ കട​ലാ​സ്സു വാ​ങ്ങി നി​വർ​ത്തി​നോ​ക്കു​ന്നു.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
എന്താ വല്യ​മ്മേ അതു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ കട​ലാ​സ്സി​ലേ​ക്കു കണ്ണോ​ടി​ക്കു​ന്നു.) നീ ചെ​ന്നു് എന്റെ കണ്ണട എടു​ത്തു് കൊ​ണ്ടു​വാ, വേഗം ചെ​ല്ലൂ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി ഓടി​പ്പോ​കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ കട​ലാ​സ്സിൽ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി കണ്ണട കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ കണ്ണട വാ​ങ്ങി​വെ​ച്ചു ആ കട​ലാ​സ്സു് മു​ഴു​വ​നും വാ​യി​ച്ചു തീർ​ക്കു​ന്നു. നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി അടു​ത്തു് ഉത്ക​ണ്ഠ​യോ​ടെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. എന്താ​ണു് താൻ കേൾ​ക്കെ വാ​യി​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്നൊ​രു ഭാ​വ​മു​ണ്ടു് മു​ഖ​ത്തു്. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ കട​ലാ​സ്സു് വാ​യി​ച്ചു​തീർ​ത്തു പഴ​യ​പ​ടി മട​ക്കു​ന്നു.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി:
എന്താ വല്യ​മ്മേ, അതു്? ഏങ്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഞാ​നെ​പ്പ​ഴും പറ​യാ​റി​ല്ലെ​ടീ, വേ​ണ്ടാ​ത്ത കാ​ര്യം അന്വേ​ഷി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു്, ഏങ്? ഇല്ലേ? ഫോ, ചെ​ന്നു നി​ന്റെ പണി​യെ​ടു​ക്കൂ. എന്തു​ക​ണ്ടാ​ലും പെ​ണ്ണി​ന​ന്വേ​ഷി​ക്ക​ണം.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി ഇളി​ഭ്യ​ത​യോ​ടെ പോ​യി​രു​ന്നു് ജോലി ചെ​യ്യു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ ആ കട​ലാ​സ്സു് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും മാ​ലി​നി​യും കട​ന്നു വരു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അമ്മേ, അമ്മ​യും മാ​ലി​നി​യും​കൂ​ടി ദുർ​ല​ഭ​മാ​യേ കാ​ണാ​റു​ള്ളു; ഇല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്നി​ല്ല.
മാ​ലി​നി മുറി ആക​മാ​നം ഒന്നു സൂ​ക്ഷ്മ​പ​രി​ശോ​ധന നട​ത്തു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മ​യ്ക്കു് ഉച്ച​വ​രെ പൂ​ജ​യാ​ണു്. അതു് കഴി​ഞ്ഞാൽ വേറെ ജോ​ലി​യാ​യി. വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞങ്ങൾ സി​നി​മ​യ്ക്കും പോകും. തി​രി​ച്ചു​വ​രു​മ്പോ​ഴേ​ക്കു് അമ്മ കി​ട​ക്കും.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
സദാ കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങ​ളി​ന്നു് ഒരു വീ​ട്ടു​കാ​ര​ല്ലേ, പ്രഭേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഒരു വീ​ട്ടു​കാ​രെ​ന്നു മാ​ത്ര​മോ? അമ്മ​യും മകളും അല്ലെ അമ്മേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതേ, നീ​യെ​ന്താ​ണി​ങ്ങി​നെ സം​ശ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഒന്നു​മി​ല്ല; ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ച​താ​ണു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നീ എന്റെ മക​ന​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇതെ​ന്തു് ചോ​ദ്യ​മാ​ണ​മ്മേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എങ്കിൽ പ്രഭേ, ഇവ​ളെ​ന്റെ മക​ളു​മാ​ണു്. അതി​ലാർ​ക്കും സംശയം വേണ്ട.
മാ​ലി​നി:
(മു​റി​യു​ടെ ഓരോ മു​ക്കും മു​ല​യും പരി​ശോ​ധി​ച്ചു വന്നു പ്ര​ഭാ​ക​ര​നോ​ടെ​ന്ന മട്ടിൽ) നല്ല ഒന്നാ​ന്ത​രം മുറി.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതെ.
മാ​ലി​നി:
കണ്ടാ​ലി​തു് പതി​വാ​യി​ട്ടു് ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നും.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇതു് ആരും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ല.
മാ​ലി​നി:
കഷ്ടം തന്നെ (കട്ടി​ലി​ന​ടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി, അതി​ന​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു വിരൽ ചൂ​ണ്ടി) ഈ ജാലകം തു​റ​ക്കാ​റി​ല്ലേ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ആവ​ശ്യം നേ​രി​ടാ​റി​ല്ല.
മാ​ലി​നി:
ഈ ജാലകം തു​റ​ന്നാൽ അപ്പു​റ​ത്തെ​ന്താ​ണു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പൂ​ന്തോ​ട്ടം.
മാ​ലി​നി:
സർവ സൗ​ക​ര്യ​ങ്ങ​ളും നി​റ​ഞ്ഞ മുറി (കട്ടി​ലിൽ ഇരി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു) വര​ട്ടെ, ഇരി​ക്കാൻ വര​ട്ടെ. (മാ​ലി​നി അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ പു​റ​കോ​ട്ടു മാ​റു​ന്നു.) ഈ കട്ടി​ലിൽ ഇവി​ടെ​യാ​രും ഇരി​ക്കാ​റി​ല്ല; വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി ഒരാ​ളും ഇരി​ക്കാ​റി​ല്ല; എന്ന​ല്ല, ഈ മു​റി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ആരും കട​ക്കാ​റി​ല്ല.
മാ​ലി​നി അല്പം പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഒന്നും പരി​ഭ്ര​മി​ക്കാ​നി​ല്ല മാ​ലി​നീ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു്) എടീ, ഇനി മതി, പോയി വെ​ള്ളം ചൂ​ടാ​ക്കൂ.
നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി എഴു​ന്നേ​റ്റു പോ​കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്താ, മാ​ലി​നി​ക്കു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് അസു​ഖ​മാ​യോ?
മാ​ലി​നി:
ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മാ​ലി​നി​ക്കു് അമ്മ​യോ​ട​സു​ഖ​മോ? ഇതി​ല​പ്പു​റ​വും പറ​ഞ്ഞാ​ലും അതു​ണ്ടാ​വി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഉണ്ടാ​വി​ല്ലെ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം. മാ​ലി​നീ, നി​ന്നോ​ടെ​നി​ക്കു ചിലതു പറ​യാ​നു​ണ്ടു്. ഇതു​വ​രെ അതിനു സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടി​യി​ല്ല. അഥവാ അതു പറ​യേ​ണ്ട​തു് ഇവിടെ ഈ മു​റി​യിൽ വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ വേ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം. അതാ​ണു് നമ്മ​ളൊ​രു​മി​ച്ചി​ന്നി​വി​ടെ ഇങ്ങ​നെ വന്നു​ചേർ​ന്ന​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മ പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ. മാ​ലി​നി​യോ​ടെ​ന്തു പറ​യാ​നും അമ്മ​യ്ക്കു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മു​ണ്ടു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നീയാ കട്ടി​ലി​ലി​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ ഞാ​നു​പ​യോ​ഗി​ച്ച ഭാഷ കു​റ​ച്ചു പരു​ഷ​മാ​യോ?
മാ​ലി​നി:
ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്താ​ണ​മ്മേ ഇതു്, ഒര​ന്യ​യോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കും​പോ​ലെ? ഇത്തി​രി പരു​ഷ​മാ​യാൽ​ത്ത​ന്നെ എന്താ​ണു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(മാ​ലി​നി​യോ​ടു്) നീ അറി​യാ​തെ അബ​ദ്ധം ചെ​യ്തെ​ങ്കി​ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഞാൻ ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു് പറ​ഞ്ഞ​താ​ണു്; കേ​ട്ടോ മാ​ലി​നി? ആ കട്ടിൽ പ്ര​ഭ​യു​ടെ അമ്മ കി​ട​ന്ന​താ​ണു്. ഇതാ, ഈ വി​രി​യിൽ, ഈ കി​ട​ക്ക​യിൽ കി​ട​ന്നാ​ണു് അവൾ കണ്ണ​ട​ച്ച​തു്. ഈ മു​റി​യും അതി​ലു​ള്ള സമ​സ്ത​വ​സ്തു​ക്ക​ളും അന്ന​ത്തെ മട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ ഞാൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്; അവ​ളു​ടെ ദി​വ്യ​സ്മ​രണ നി​ല​നിർ​ത്താൻ. എനി​ക്കൊ​രൊ​റ്റ അനി​യ​ത്തി​യേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. (ഇടറിയ സ്വ​ര​ത്തിൽ) അവ​ളെ​ന്റെ പ്രാ​ണ​നാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ഭ​യു​ടെ പെ​റ്റ​മ്മ ഞാ​ന​ല്ല… അതു നീ ഒരു​പ​ക്ഷേ അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കും… ഞാൻ പ്ര​സ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല മാ​ലി​നീ… എങ്കി​ലും എനി​ക്കൊ​രു മകനെ കി​ട്ടി!
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഈ മകനു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് അമ്മ​യു​ടെ തപ​സ്സു മു​ഴു​വ​നും. കേ​ട്ടോ മാ​ലി​നി. ഈ വേ​ദ​ന​ക​ളൊ​ക്കെ അമ്മ അനു​ഭ​വി​ച്ച​തു് എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു്. അമ്മ പ്ര​സ​വി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തും പ്ര​സ​വി​ക്കാൻ കൊ​തി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തും എന്റെ സു​ഖ​ത്തെ ചൊ​ല്ലി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അമ്മ​യോ​ടു​ള്ള കട​പ്പാ​ടു് ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ വീ​ട്ടും?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഒര​മ്മ​യി​ല്ലാ​ത്ത മകനെ വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രേ​ണ്ട ഭാരം ചി​ല്ല​റ​യ​ല്ല. ഞാ​ന​തിൽ തി​ക​ച്ചും വി​ജ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. പ്ര​ഭ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തിൽ വല്ല കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ​യും വന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു് എന്റെ കു​റ്റം​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. അവ​നി​ലു​ള്ള സ്വ​ഭാ​വ​ശു​ദ്ധി മു​ഴു​വ​നും അവ​ന്റെ പെ​റ്റ​മ്മ​യു​ടേ​താ​ണു്. അവ​ള​ത്ര​യും നിർ​മ്മ​ല​യാ​യി​രു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അമ്മേ, അമ്മ​യു​ടെ അതി​വി​ന​യം എന്നെ വേ​ദ​നി​ച്ചി​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്കു​ള്ള സക​ല​തും ഈ അമ്മ​യു​ടേ​താ​ണു്; കേ​ട്ടോ മാ​ലി​നീ…
മാ​ലി​നി തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
മാ​ലി​നി ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?
മാ​ലി​നി:
ഉണ്ടു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്റെ മന​സ്സിൽ​നി​ന്നു് പകുതി ഭാരം ചു​രു​ങ്ങി. ഉള്ള​ഴി​ഞ്ഞു സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നൊ​രു ഭാ​ര്യ​യു​ടെ കൈയിൽ അവനെ ഏല്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള എന്റെ മോഹം സാ​ധി​ച്ചു. ഉത്ത​ര​വാ​ദി​ത്വം ഇനി നമു​ക്കു പപ്പാ​തി​യാ​ണു്.
മാ​ലി​നി:
(ഒന്നും കേൾ​ക്കാ​തെ ആ മു​റി​യു​ടെ സൗ​ക​ര്യ​വും ഭം​ഗി​യും നോ​ക്കി നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണു്. പെ​ട്ടെ​ന്നു പ്ര​ഭ​യു​ടെ നേർ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു്) എന്തൊ​ന്നാ​ന്ത​രം മുറി! അപ്പു​റ​ത്തു​മി​പ്പു​റ​ത്തും രണ്ടു വലിയ ജാ​ല​ക​ങ്ങൾ. പടി​ഞ്ഞാ​റു​ഭാ​ഗ​ത്തു് ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു് പൂ​ന്തോ​ട്ടം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
(പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ നേരെ തി​രി​ഞ്ഞു) എനി​ക്കു വലിയ ജാ​ല​ക​ങ്ങ​ളു​ള്ള മുറി ഇഷ്ട​മാ​ണു്; ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു പു​ന്തോ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​യാൽ പറ​യു​ക​യും വേണ്ട. ഞങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ അതിനു സൗ​ക​ര്യ​മി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തെ വി​കാ​രം എന്തെ​ന്ന​റി​യാൻ ഉറ്റു നോ​ക്കു​ന്നു.
മാ​ലി​നി:
(തു​ട​രു​ന്നു) എന്റെ കി​ട​പ്പു​മു​റി​ക്കു​തൊ​ട്ടു് ഒരു തോ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​രാൻ ഞാ​ന​ച്ഛ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ, എന്തു കാ​ര്യം? മു​റ്റം മു​ഴു​വൻ വലിയ തെ​ങ്ങു​ക​ളാ​ണു്. അതി​ന്റെ തണലിൽ ഒന്നും നട്ടാൽ പൊ​ടി​ക്കി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ) ശരി​യാ​ണു്, തണലിൽ നട്ടി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(വിഷയം മാ​റ്റാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു) മാ​ലി​നീ; ഈ മു​റി​യിൽ കട​ന്നു​വ​ന്നാൽ അമ്മ​യു​ടെ പ്ര​കൃ​തം പാടേ മാറും. പഴയ വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് അമ്മ തളർ​ന്നു പോകും.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എങ്ങ​നെ കു​ട്ടീ, തള​രാ​തി​രി​ക്കും? ഇതിലെ ഓരോ ചെറിയ വസ്തു​വും എന്നോ​ടെ​ന്തൊ​ക്കെ കഥ​ക​ളാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്! (മേ​ശ​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി) ഇതാ, ഈ മരു​ന്നു​കു​പ്പി​കൾ പട​ക്ക​ള​ത്തിൽ ചി​ന്തി​വീണ ആയു​ധ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. എന്റെ അനു​ജ​ത്തി​യു​ടെ പ്രാ​ണ​നെ രക്ഷി​ക്കാൻ ഒരു കി​ണ​ഞ്ഞ യു​ദ്ധം​ത​ന്നെ നട​ത്തി. പക്ഷേ; ഫലി​ച്ചി​ല്ല. മരു​ന്നും മന്ത്ര​വും മനു​ഷ്യ​നും തോ​റ്റു പി​ന്മാ​റി. മരണം ജയി​ച്ചു. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാ​നെ​ന്തി​നി​തൊ​ക്കെ വി​സ്ത​രി​ച്ചു നി​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​ടി വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു… പ്രഭേ നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തി​നി​ങ്ങോ​ട്ടു വന്നു…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മാ​ലി​നി വന്നി​ട്ടെ​ത്ര ദി​വ​സ​മാ​യ​മ്മേ, ഒരു ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലും ഒന്നി​ച്ചി​രു​ന്നു കു​റ​ച്ചു വർ​ത്ത​മാ​നം പറയാൻ കഴി​ഞ്ഞോ? ഞങ്ങൾ അമ്മ​യെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(മാ​ലി​നി​യെ നോ​ക്കി) കണ്ടു​കി​ട്ടിയ സ്ഥലം പറ്റി​യി​ല്ല; അല്ലേ ആട്ടെ, ഈ സ്ഥലം ഒന്നും പറ​യാ​നും പറ്റി​ല്ല നട​ക്കൂ, ഞാൻ പി​ന്നാ​ലെ വരാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മതി അമ്മെ മതി. ഇവിടെ നി​ന്നി​ങ്ങി​നെ വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്ന​തു് മതി. വരൂ, നമു​ക്ക​ങ്ങോ​ട്ടു പോകാം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
നി​ങ്ങൾ നട​ക്കൂ. ഞാൻ പി​ന്നാ​ലെ വരാം. കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ജോ​ലി​യു​ണ്ടി​വി​ടെ. അതു് ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ കഴി​ച്ചേ​ക്കാം.
മാ​ലി​നി മുൻ​പിൽ നട​ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്) അമ്മേ, വേഗം വരണേ… (പോ​കു​ന്നു.)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ തല​യാ​ട്ടു​ന്നു. വീ​ണ്ടും കട്ടി​ലി​ന​ടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി കട്ടി​ലി​ലെ വി​രി​യു​ടെ ചു​ളി​വു​കൾ നീ​ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ മു​റി​യു​ടെ ഒര​റ്റ​ത്തു് പ്ര​ത്യ​ഷ​പ്പെ​ട്ടു നി​ശ്ച​ല​നാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ കട്ടി​ലി​ലെ വിരി ചു​ളി​വു നിർ​ത്തി വി​രി​ച്ചു ചു​മ​രി​ലെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി നോ​ക്കി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നെ കാ​ണു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ നിർ​വി​കാ​ര​നാ​യി ആ രംഗം നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നെ കണ്ടി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യ​ത്തെ ഗൗ​നി​ക്കാ​തെ വീ​ണ്ടും എന്തൊ​ക്കെ​യോ ചെ​യ്യാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഇത്ത​വണ കു​റ​ച്ചു പരി​ഭ്ര​മ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു്. എന്താ​ണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​തെ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള മരു​ന്നു​കൂ​പ്പി​കൾ ഒന്നു​ര​ണ്ടെ​ണ്ണ​മെ​ടു​ത്തു് കി​ട​ക്ക​യിൽ വെ​ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ പതു​ക്കെ മു​ന്നോ​ട്ടു​ന​ട​ന്നു മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കി​ലു​ള്ള കസേ​ര​യിൽ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ അല്പം മാറി നി​ല്ക്കു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(ശബ്ദം ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി) ഈ കു​പ്പി​ക​ളെ​ന്തി​നാ കി​ട​ക്ക​യിൽ എടു​ത്തു​വെ​ച്ച​തു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു കാ​ര്യം ധരി​ച്ചു് തന്റെ ജാള ്യത മൂ​ടി​വെ​യ്ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ആ മേ​ശ​യൊ​ന്നു തു​ട​ച്ചു വൃ​ത്തി​യാ​ക്കാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഞാൻ പോകാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു് യാത്ര ചോ​ദി​ക്കാൻ ഇങ്ങ​ട്ടു വന്ന​താ​ണു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(മറ്റെ​വി​ടെ​യോ നോ​ക്കി) ഇന്നു​ത​ന്നെ പോണോ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
പോണം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്ര​ഭ​യെ കണ്ടി​ല്ലേ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
കണ്ടു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്തു പറ​ഞ്ഞു?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്തു് പറയാൻ? ഞാൻ പോ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു; അവൻ സമ്മ​തി​ച്ചു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അത്ര വേ​ഗ​ത്തിൽ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
സമ്മ​തി​ക്കും; അല്ല, സമ്മ​തി​ച്ചു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വെ​റു​തേ പറ​യു​ന്ന​താ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഞാനോ, പ്ര​ഭ​യോ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
രണ്ടു​പേ​രും. പറ​ഞ്ഞാൽ കേൾ​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​പ്പോൾ അവൻ വേ​ഗ​ത്തിൽ സമ്മ​തി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ന്യാ​യ​മാ​യ​തെ​ന്തു പറ​ഞ്ഞാ​ലും അവൻ സമ്മ​തി​ക്കും.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഏതിൽ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇങ്ങ​നെ പോ​വു​ന്ന​തിൽ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇവിടെ ഇങ്ങ​നെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ലു​ള്ള ന്യാ​യം എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇവിടെ ഇരി​ക്കൂ, എന്നി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞോ​ളു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വേണ്ട, നി​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ഭാ​ഷ​യ്ക്കു വ്യ​ത്യാ​സം വരി​ല്ല. ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ലു​ള്ള ന്യാ​യം അവ​ന​വ​ന്റെ മക്ക​ളു​ടെ വീ​ടാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു​ത​ന്നെ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്നാ​രു പറ​യു​ന്നു?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്ര​ഭ​യെ​ന്താ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
കു​റ​ച്ചു ദിവസം കൂടി കഴി​ഞ്ഞു പോ​കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അത്ര​യേ പറ​ഞ്ഞു​ള്ളു.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അതെ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്നും അങ്ങി​നെ​യാ​ണോ പറ​ഞ്ഞു​വ​രാ​റു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
മറ്റെ​ന്തു പറയണം?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ പാർ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ഇവി​ടെ​നി​ന്നു പോ​ക​രു​തെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
പറ​ഞ്ഞു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എന്നി​ട്ടു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
പറ​യാ​ന​ധി​കാ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു് ആരു പറ​ഞ്ഞാ​ലും ഞാൻ കേൾ​ക്കാ​റി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്ര​ഭ​യ്ക്കു പറയാൻ അധി​കാ​ര​മി​ല്ലേ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പി​ന്നെ ആർ​ക്കാ​ണു് അധി​കാ​രം?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അധി​കാ​രം ആർ​ക്കാ​യാ​ലും അതു​ള്ള​വർ എന്നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പ്രഭ ഇന്നും ഇന്ന​ലെ​യും അല്ല​ല്ലോ ഇതു പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. അവൻ സം​സാ​രി​ച്ചു പഠി​ച്ച​മു​തൽ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു; ഇല്ലേ? (കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ അനു​സ​രി​ച്ചു തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു.) അവനു വി​ശേ​ഷ​ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ല​ത്തു് അവനതു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എന്തു ധരി​ച്ചു?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇവിടെ ആർ​ക്കോ നാ​വി​ല്ലെ​ന്നും, അഥവാ അതു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു​കൊ​ണ്ടു ചില പ്ര​ത്യേക ആളു​ക​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാൻ കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നും.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഇത്ര വളഞ്ഞ വഴി​ക്കു ചി​ന്തി​ച്ചു മന​സ്സി​നെ ക്ഷീ​ണി​പ്പി​ച്ച​തു നന്നാ​യി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
നന്നാ​വാ​ത്ത​തു പലതും ഈ ഭു​മി​യിൽ സം​ഭ​വി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ആട്ടെ, ഞാ​നൊ​ന്നു ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എത്ര വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ച്ചോ​ളൂ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഈ വി​ശാ​ല​മായ മുറി എന്തി​നു് കാ​റ്റും വെ​ളി​ച്ച​വും കട​ക്കാ​തെ ഇങ്ങി​നെ അട​ച്ചു​കെ​ട്ടി സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നെ ചൂ​ണ്ടി) ഈ ജീ​വി​തം എന്തി​നി​ങ്ങി​നെ തു​ല​ച്ചു​ക​ളു​ഞ്ഞു? ആ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ മറ്റൊ​രാ​ളെ കട​ക്കാ​ന​നു​വ​ദി​ക്കാ​തെ എന്തി​നു വാ​തി​ലും ജാ​ല​ക​ങ്ങ​ളും കൊ​ട്ടി​യ​ട​ച്ചു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
പറയാം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഒന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല. ഈ മുറി ഈ വീ​ടി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​മാ​ണു്. ഇതി​ലി​നി മറ്റൊ​രാൾ​ക്കു പ്ര​വേ​ശ​ന​മി​ല്ല.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അപ്പോൾ, മരി​ച്ച​വ​രു​ടെ സ്മ​ര​ണ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി ഇതി​ങ്ങ​നെ നശി​പ്പി​ച്ചു കള​യു​ന്നു; ഉപ​യോ​ഗ​ശു​ന്യ​മാ​ക്കി​ക്ക​ള​യു​ന്നു; ഇല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നെ ചൂ​ണ്ടി) അതേ; ആ ജീ​വി​തം​പോ​ലെ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അതെ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
തെ​റ്റാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഈ ജീ​വി​തം മരി​ച്ച​വ​രു​ടെ സ്മ​ര​ണ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി ഇങ്ങി​നെ മര​വി​പ്പി​ച്ച​ത​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പി​ന്നെ? (പരു​ങ്ങു​ന്നു.)
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇതു ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു വേ​ണ്ടി സ്മാ​ര​കം പണി​ഞ്ഞ​താ​ണു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(വീ​ണ്ടും പരു​ങ്ങി) എന്തു്? ആർ​ക്കു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(പതു​ക്കെ എഴു​ന്നേ​റ്റു കൈ മുൻ​പിൽ കെ​ട്ടി പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ‘ആമീൻ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന ശബ്ദ​ത്തി​ലും ഭാ​വ​ത്തി​ലും) മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു്…
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(ഞെ​ട്ടി​ത്തി​രി​ഞ്ഞു്, കോ​പ​വും വി​ഷാ​ദ​വും അപ​മാ​ന​വും സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന നോ​ട്ട​ത്തോ​ടെ) എന്തു്? എന്തു പറ​ഞ്ഞു? ഈ മു​റി​യിൽ​വെ​ച്ചു അതു് പറയാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടോ? ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​യൂ, ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(തല​യു​യർ​ത്തി, മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി) മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു​വേ​ണ്ടി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
(ചു​ണ്ട​മർ​ത്തി വി​ഷാ​ദം ഒതു​ക്കു​ന്നു. കണ്ണിൽ വെ​ള്ളം നി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോ​നെ തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു.) ഏറ്റ​വും അധികം ദു​ഷി​ച്ച വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള​പ്പോ​ഴാ​വ​ണം ഈശ്വ​രൻ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​തു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
അതു​പോ​ലെ ഒരു ചി​ന്ത​യു​മി​ല്ലാ​തെ മന​സ്സു ശു​ന്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​വ​ണം ഈശ്വ​രൻ സ്ത്രീ​ക​ളെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​തു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
തൃ​പ്തി​യാ​വോ​ളം പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
പറ​ഞ്ഞു തൃ​പ്തി​യ​ട​ഞ്ഞോ​ളൂ.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പറ​ഞ്ഞാൽ കേൾ​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു് ഒരു വ്ര​ത​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​യ​ല്ലേ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ആരു്?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പറ​ഞ്ഞാൽ കേൾ​ക്കാ​ത്ത​വർ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇനി ആരും ആരോ​ടും ഒന്നും പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. പറ​യാ​നും കേൾ​ക്കാ​നു​മു​ള്ള അവസരം കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യി.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ആലോ​ചി​ച്ചു സം​സാ​രി​ക്കൂ.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
വളരെ ആലോ​ചി​ച്ചാ​ണി​ന്നു സം​സാ​രി​ച്ച​തു്. പക്ഷേ, തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു ആ അനു​സ​ര​ണ​ക്കോ​ടി​ന്റെ കു​റ്റം ഇന്നു മറ്റു​ള​ള​വ​രു​ടെ തലയിൽ കെ​ട്ടി​വെ​ക്കാൻ ബദ്ധ​പ്പെ​ടു​ന്നു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വാർ​ദ്ധ​ക്യം കൂ​ടി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇനി​യ​തു കൂ​ടാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സാ​ന്നി​ധ്യ​വും സഹാ​യ​വും വേണ്ട സമ​യ​മാ​ണി​തു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ആ സമയം കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യി. സഹാ​യ​വും സാ​ന്നി​ധ്യ​വും വേ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​പ്പോൾ… മതി, ഞാൻ പറ​യു​ന്നി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
അന്നു, മക​ന്റെ വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു് സമയം തെ​റ്റി വന്നു കേ​റി​യ​പ്പോൾ എന്താ​യി​രു​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു്?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഞാ​നോർ​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഞാൻ മറ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. വണ്ടി തെ​റ്റി​ക്ക​യ​റി​യെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
പറ​ഞ്ഞു.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
കയറിയ വണ്ടി എത്തേ​ണ്ട സ്ഥ​ല​ത്തു് എത്തി​യി​ല്ലെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ? (കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
വണ്ടി​മാ​റി​ക്ക​യ​റി​യ​തു ശരി​ക്കു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു ടി​ക്ക​റ്റു വാ​ങ്ങി മനഃ​പുർ​വം ചെ​യ്ത​ത​ല്ലേ? അബ​ദ്ധം പറ്റി​യ​പ്പോൾ ഭാ​വി​യെ ശപി​ക്കാ​നും തു​ട​ങ്ങി.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
എന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണു് മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി പറ​യു​ന്ന​തു്.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
എല്ലാം മനഃ​പൂർ​വം ചെ​യ്ത​താ​ണെ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം. എന്റെ കൈയിൽ തെ​ളി​വു​ക​ളു​ണ്ടു്. നി​ങ്ങ​ള​ല്ല, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​മാ​ണു്, തെ​റ്റായ വണ്ടി​യിൽ കയ​റി​യ​തു്. അതും മനഃ​പൂർ​വം!
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
(അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.) ഈ അധി​ക്ഷേ​പം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ​നി​ക്കു വി​രോ​ധ​മി​ല്ല. പക്ഷ, ഈ വഞ്ചന കാ​ണു​ന്ന​താ​ണു് എനി​ക്കു സഹി​ക്കാൻ വിഷമം.
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
ഏതു വഞ്ചന?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി, രണ്ടാ​ളാ​യി ജീ​വി​ക്കു​ന്ന വഞ്ചന. ഞാൻ ചോദിക്കട്ടെ-​ഈ മു​റി​യും ഇതി​ലു​ള്ള സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും ഇങ്ങി​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ച്ച​തു് അനു​ജ​ത്തി​യോ​ടു​ള്ള സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ടാ​ണോ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പി​ന്നെ?
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇതു് പക​വീ​ട്ട​ല​ല്ലേ? പ്ര​ഭ​യു​ടെ മു​മ്പിൽ വാ​ത്സ​ല്യ​നി​ധി​യാ​യൊ​രു പെ​റ്റ​മ്മ​യെ​പ്പോ​ലെ പെ​രു​മാ​റു​ന്ന​തു് അഭി​ന​യ​മ​ല്ലേ? ഇവ​യൊ​ക്കെ പക​വീ​ട്ട​ല​ല്ലേ?
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ:
പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ വി​റ​ളി​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു് മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു്.
കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ:
ഇതൊ​ന്നും പരാ​ജ​യ​മ​ല്ല. ശരി​ക്കു​ള്ള പരാ​ജ​യം വരു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ഈ അഭി​ന​യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഒരു ദിവസം തകരും. അന്നു പരാ​ജ​യ​ത്തി​ന്റെ വി​ശ്വ​രൂ​പം മീ​നാ​ക്ഷി​ക്കു​ട്ടി ശരി​ക്കു കാണും. അതിനെ നേ​രി​ടാൻ ഒരു​ങ്ങി​ക്കോ​ളു. എന്റെ പേരിൽ അനു​ക​മ്പ തോ​ന്നാ​ഞ്ഞാൽ മതി… (പോ​കു​ന്നു.)
മീ​നാ​ക്ഷി അമ്മ അസ​ഹ്യ​മായ മു​ഖ​ഭാ​വ​ത്തോ​ടെ പി​ന്നാ​ലെ ഒന്നു​ര​ണ്ട​ടി വെ​ച്ചു ചെ​ല്ലു​ന്നു. അബ​ദ്ധം മന​സ്സി​ലാ​യ​പോ​ലെ തി​രി​ച്ചു​ചെ​ന്നു കട്ടി​ലിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. അവ​ശ​യെ​പ്പോ​ലെ കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു തേ​ങ്ങു​ന്നു.

—യവനിക—

Colophon

Title: Prasavikkātta amma (ml: പ്ര​സ​വി​ക്കാ​ത്ത അമ്മ).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, പ്ര​സ​വി​ക്കാ​ത്ത അമ്മ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 12, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Self portrait, an oil on canvas painting by Anne Marie Busschers . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.