എന്നാൽ, ആസ്വാ​ദ​ന​ത്തി​ലെ മൗ​ലി​ക​വും സു​പ്ര​ധാ​ന​വു​മാ​യൊ​രു പ്ര​ശ്ന​ത്തി​നു് സമാ​ധാ​നം നൽകാൻ ഇവ​യൊ​ന്നും സമർ​ത്ഥ​മാ​കു​ന്നി​ല്ല. ജീ​വി​ത​ത്തിൽ നാം വെ​റു​ക്കു​ന്ന​വ​യും അക​ന്നു നിൽ​ക്കാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​യു​മായ ചേ​ഷ്ട​കൾ, കവി​ത​യിൽ ആവി​ഷ്കൃ​ത​മാ​കു​മ്പോൾ നാം കേവലം ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ക​യും അവ നമ്മെ ആകർ​ഷി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​ന്റെ രഹ​സ്യ​മെ​ന്താ​ണു്? ഭർ​ത്താ​വു് നി​ഷ്ക്ക​ള​ങ്ക​യായ ഭാ​ര്യ​യെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​തു് നമു​ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള കാ​ര്യ​മി​ല്ല; പക്ഷേ, “ഒഥ​ല്ലോ”വി​ന്റെ അന്ത്യ​രം​ഗം നാം കയ്യ​ടി​ച്ചു കണ്ടാ​സ്വ​ദി​ക്കു​ന്നു. തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സിൽ ഈച്ച​യ​രി​ച്ചു ശ്വാ​സം​വ​ലി​ക്കു​ന്ന ഏഴകളെ കണ്ടാൽ നാം ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റു​ന്നു. വണ്ടി​യിൽ കയറി പു​സ്ത​കം തു​റ​ന്നു് നാം വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ “മാ​പ്പു്” ലഹ​രി​യിൽ വാ​യി​ച്ചു തീർ​ക്കു​ന്നു. ഇതി​നെ​ന്തു ന്യാ​യീ​ക​ര​ണം?

നാ​മി​തേ​വ​രെ പഠി​ച്ചു​പോ​ന്ന പ്ര​കാ​രം—അതൊ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ; സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും ജീ​വി​ത​ത്തി​ലും, രണ്ടി​ലും അതി​ന്റെ പരി​ണാ​മ​ങ്ങൾ​ക്കു വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും സത്ത ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​കു​ന്നു. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു് ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ഭയം തന്നെ​യ​ത്രേ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന ഭയവും. രണ്ടി​ലും ഭയ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം. സത്താ​പ​ര​മായ വ്യ​വ​ഹാ​രം, ഒന്നു​ത​ന്നെ. എന്നാൽ ജീ​വി​ത​ഗ​ത​മായ ഭയ​ത്തോ​ടു് നമു​ക്കു വി​പ്രി​യ​മാ​ണു്. കാ​വ്യ​ഗ​ത​മായ ഭയ​ത്തൊ​ടോ? നാമതു രസി​ക്കു​ന്നു:

എന്നീ വരികൾ നാം നാ​ലാ​വൃ​ത്തി വാ​യി​ച്ചു നു​ണ​യ്ക്കു​ന്നു. ഭയ​ത്തോ​ടു് നമു​ക്കു് ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ള്ള പ്ര​തി​ക​ര​ണ​മ​ല്ല, നമു​ക്ക​തി​നോ​ടു് കവി​ത​യി​ലു​ള്ള​തു്. എന്താ​ണു് അതി​ങ്ങ​നെ ഭി​ന്ന​മാ​കാൻ കാരണം? നാം കവി​ത​യിൽ കണ്ടു​മു​ട്ടി​യ​തു ഭയ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും അതു ഭയ​മ​ല്ലെ​ന്നു​ണ്ടോ? അതി​ന്നെ​ങ്ങ​നെ, എവിടെ വെ​ച്ചു് ഈ മാർ​ദ്ദ​വം കൈ​വ​ന്നു? പു​ത്ര​ശോ​ക​ത്തി​ന്റെ സ്മ​ര​ണ​യിൽ പോലും തളർ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന നാം,

എന്നു ചൊ​ല്ലി രസി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, ആ രസം ശോ​ക​ര​സ​മ​ല്ല തീർ​ച്ച; ശോ​ക​ത്തോ​ടു് ചാർ​ച്ച​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അതു ശോ​ക​മ​ല്ലാ​ത്ത എന്തോ ഒന്നാ​യി​രി​ക്കാ​നേ വഴി​യു​ള്ളു.

അങ്ങ​നെ​യൊ​രു ചേ​ഷ്ടാ​വി​ശേ​ഷം ഉണ്ടോ? പത്തി​നൊ​മ്പ​തും അബോ​ധ​മായ മനു​ഷ്യ​മ​ന​സ്സി​ന്റെ ആഴ​ങ്ങ​ളിൽ പു​ള​ച്ചു​യ​രു​ക​യും മി​ന്നി​പ്പൊ​ലി​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ആ എണ്ണി​യാ​ലൊ​ടു​ങ്ങാ​ത്ത വി​കാ​ര​പ​ര​മ്പ​ര​ക​ളി “ശോ​ക​മ​ല്ലാ​ത്തൊ​രു ശോക”വും, “ഭയ​മ​ല്ലാ​ത്തൊ​രു ഭയ”വും, “കാ​മ​മ​ല്ലാ​ത്തൊ​രു കാമ”വും ഒക്കെ​യു​ണ്ടോ! ഒരേ വി​കാ​ര​ത്തി​ന്നു​ത​ന്നെ, അതി​ന്റെ സാ​മാ​ന്യാ​വ​സ്ഥ​യിൽ നി​ന്നു ഭി​ന്ന​മാ​യി എന്നാൽ സകല ഗു​ണ​ധർ​മ്മ​ഗൗ​ര​വ​ങ്ങ​ളോ​ടും കൂടിയ മറ്റൊ​ര​വ​സ്ഥ​യു​ണ്ടോ? ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു, പരി​ചി​ത​മായ പ്ര​ണ​യ​വി​കാ​ര​മെ​ടു​ക്കുക. ജീ​വി​ത​ത്തിൽ അതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു നമു​ക്ക​റി​യാം. അതേ സ്വ​ഭാവ സവി​ശേ​ഷ​ത​ക​ളും തീ​വ്ര​ത​യും ഉള്ള മറ്റൊ​രു പ്രണയ വി​കാ​രം—പ്ര​ണ​യ​വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു അവ​സ്ഥാ​ന്ത​രം അതി​ന്റെ ഒരു സമ​സ്ഥാ​നീ​യ​വി​കാ​രം—നാ​മ​റി​യാ​തെ നമ്മു​ടെ സ്മൃ​തി​സാ​ന്ദ്ര​മായ മന​സ്സിൽ ഉറ​ങ്ങി​ക്കി​ട​പ്പു​ണ്ടോ? അത്ര​മേൽ സൂ​ക്ഷ്മ​വും ചടു​ല​വും അസ്ഥി​ര​വു​മാ​ക​യാൽ നാമതു വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാ​ത്ത​താ​ണോ? ചടു​ല​വും അസ്ഥി​ര​വു​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ഈ വി​കാ​ര​വി​ശേ​ഷം കവി​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​മൂ​ശ​യിൽ ചെ​ന്നു പെ​ടു​മ്പോൾ ഉള​വാ​കു​ന്ന ക്ഷോ​ഭ​ത്തിൽ​നി​ന്നാ​ണോ, അണു​വി​സ്ഫോ​ട​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഊർ​ജ്ജ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ, കവി​ത​യു​ടെ അമൃ​ത​ര​ശ്മി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്? ചി​ന്താർ​ഹ​മാ​ണി​തു്.

ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു പരി​ക​ല്പ​നം സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം നാം നേ​ര​ത്തേ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച ആസ്വാ​ദ​ന​ത്തി​ലെ മൗ​ലി​ക​പ്ര​ശ്ന​മ​ട​ക്കം പല നൂ​ലാ​മാ​ല​കൾ​ക്കും സമാ​ധാ​നം ലഭി​ക്കും. അതാ​യ​തു്, കവി ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കേ​വ​ല​വി​കാ​ര​ത്തെ​യ​ല്ല, വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു സമ​സ്ഥാ​നീ​യ​ത്തെ​യാ​ണു്. സ്ഫോ​ട​ക​ത്വം ഏറും എന്ന ഒരൊ​റ്റ പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യൊ​ഴി​ച്ചാൽ, ഈ സമ​സ്ഥാ​നീ​യം വി​കാ​ര​നിർ​വി​ശേ​ഷ​മാ​ണു്. അതി​നാൽ​ത്ത​ന്നെ, അനു​വാ​ച​ക​ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഈ സമ​സ്ഥാ​നീ​യ​ത്തി​ന്റെ രാ​സ​പ്ര​വർ​ത്ത​നം മൂലം വി​കാ​ര​നിർ​വി​ശേ​ഷ​ക​മായ അനു​ഭൂ​തി​കൾ, ഹ്ലാ​ദ​വി​ഷാ​ദാ​ദി​കൾ, ഉല്പ​ന്ന​മാ​കു​ന്നു. ശോ​ക​ത്തെ വെ​റു​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ നാം, ശോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഈ സമ​സ്ഥാ​നീ​യം നമ്മിൽ ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന ശോ​ക​നിർ​വി​ശേ​ഷ​മായ അനു​ഭൂ​തി​ക​ളെ ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു; അവ ഉൻ​മു​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന മാ​ന​സി​ക​മായ ഊർ​ജ്ജ​ത്താൽ പ്ര​ഭാ​വി​ത​രാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. നാ​മാ​സ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു ശോ​ക​മ​ല്ല സമ​സ്ഥാ​നീ​യ​മായ ഒര​നു​ഭ​തി​യാ​ണു് എന്നു താ​ല്പ​ര്യം.

പക്ഷേ, ഈ മട്ടിൽ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം ഓരോ സമ​സ്ഥാ​നീ​യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു്—കൃ​തൃ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞാൽ കാ​വ്യാ​വി​ഷ്ക്ക​ര​ണ​ക്ഷ​മ​ങ്ങ​ളായ മു​ന്തിയ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു സമ​സ്ഥാ​നീയ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ന്നു്—പരി​ക​ല്പ​നം ചെ​യ്യാൻ നമു​ക്കു എന്ത​ധി​കാ​രം? നമു​ക്കാ​സ്പ​ദം, നാം ശ്വ​സി​ച്ചുൾ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന പ്ര​പ​ഞ്ച​വി​ജ്ഞാ​ന​മാ​ണു്. അതി​ന്റെ ആധാ​ര​ത​ത്വ​ങ്ങ​ളി​ലെ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും, നമ്മു​ടെ ആനു​ഭ​വി​ക​മായ പ്ര​സ്തുത നി​ഗ​മ​ന​ങ്ങ​ളെ ശരി​വ​യ്ക്കു​ന്ന ഘടകമോ ഘട​ക​ങ്ങ​ളോ ഉണ്ടോ? ഇതാ​ണി​നി അന്വേ​ഷി​ക്കാ​നു​ള്ള​തു്. കാരണം നൂ​റി​ല​ധി​കം രാ​സ​മൂ​ല​ക​ങ്ങൾ ചേർ​ന്നു പഞ്ച​ഭൂ​ത​സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തെ പൊ​ളി​ച്ചെ​ഴു​തി​യ​തു് പഴ​ങ്ക​ഥ​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. സേ​വ​ക​ന്മാർ സേ​വ്യ​ന്മാ​രെ നി​ല​യ്ക്കു നി​റു​ത്തു​ന്ന നമ്മു​ടെ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​ലാ​ക​ട്ടെ, വ്യ​ഭി​ചാ​രീ​പ​രി​സേ​വി​ത​നായ സ്ഥാ​യീ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റെ വാഴ്ച ഒഴി​യാ​തെ വയ്യ​താ​നും!

പ്ര​പ​ഞ്ച​ഘ​ട​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ആധു​നിക വി​ജ്ഞാ​നം നൽ​കു​ന്ന ചി​ത്രം എന്താ​ണു് ? ഈ ചി​ത്രം അഭി​ദർ​ശി​കൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ, “ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​ത്തി​ലെ വ്യ​വ​സ്ഥ തന്നെ പി​ണ്ഡാ​ണ്ഡ​ത്തി​ലും” എന്നു​രു​വി​ട്ടു പോന്ന നമു​ക്കു് മനോ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ന്റെ ഘട​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചൊ​രു സങ്ക​ല്പം മെ​ന​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല.

അണു​വി​ന്റെ രച​ന​യിൽ പങ്കു​ള്ള സസൂ​ക്ഷ്മ​മായ മൗലിക കണി​ക​ക​ളു​ടെ​യും മറ്റും വി​ശ​ദാം​ശ​ങ്ങൾ ഇത്ത​ര​മൊ​രു ചർ​ച്ച​യിൽ​നി​ന്നു് ഒഴി​ച്ചു​നിർ​ത്താം. നമ്മെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം കാ​ണാ​യ​തും കാ​ണാ​ത്ത​തു​മായ ചരാ​ച​ര​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം അണു​ക്കൾ ചേർ​ന്നു​ണ്ടാ​യ​താ​കു​ന്നു. അണു​ക്കൾ അവ​യു​ടെ ഉള്ളി​ലെ കണി​ക​ക​ളു​ടെ എണ്ണ​വും സം​വി​ധാ​ന​വും മറ്റു​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ളായ നാ​നാ​മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളാ​യി പ്ര​കൃ​തി​യിൽ കണ്ടു​വ​രു​ന്നു. മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ള​ത്രേ വി​ശ്വ​ശി​ല്പ​ത്തി​ന്റെ ഇഷ്ടി​ക​കൾ. മെൻ​ഡ​ലീ​വി​ന്റെ ആവർ​ത്ത​ന​പ്പ​ട്ടിക നോ​ക്കി​യാൽ ഹൈ​ഡ്ര​ജൻ മുതൽ ലോ​റൻ​സി​യം വരെ​യു​ള്ള മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളെ അണു​സം​ഖ്യ​യു​ടെ വർ​ദ്ധ​നാ​ക്ര​മ​ത്തിൽ അടു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം. ഇവ​യിൽ​ത​ന്നെ സദൃശ സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ളവ ഒരേ ലം​ബ​ശ്രേ​ണി​യിൽ​പെ​ടു​ന്നു—ഹാ​ലെ​ജ​നു​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ നൂ​റി​ല​ധി​കം മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളെ നാം കണ്ടെ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇനി​യും എത്ര​യോ കണ്ടെ​ത്താ​നും പു​തു​താ​യി സൃ​ഷ്ടി​ക്കാൻ പോലും നമു​ക്കു കഴി​യും!

മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്തോ​റും കൂ​ടു​തൽ അണു​സം​ഖ്യ​യും ദ്ര​വ്യ​മാ​ന​വും ഉള്ള “മു​ന്തിയ മൂലക”ങ്ങൾ​ക്കു് വി​ഘ​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള പ്ര​വ​ണത ഏറി​യേ​റി വരു​ന്നു. ഇവ പ്രാ​യേണ അസ്ഥി​ര​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കും. ഈ മു​ന്തിയ മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളിൽ പല​തി​ന്നും ‘ഐസോ​ട്ടോ​പ്പു​കൾ’ എന്ന സവിശേഷ-​സമസ്ഥാനീയങ്ങൾ ഉണ്ടു്. ഉദാ​ഹ​ര​ണം​കൊ​ണ്ടി​തു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാം. യു​റേ​നി​യം എന്ന മൂലകം സാ​ധാ​രണ 238 അണു​ഭാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒര​ണു​വാ​ണു്. ഇതിനെ U-238 എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. 92 ആണു് ഇതി​ന്റെ അണു​സം​ഖ്യ. എന്നാൽ അപൂർ​വ്വ​മാ​യി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും ഇതി​നോ​ടു് കലർ​ന്നു് പ്ര​കൃ​തി​യിൽ, ഇതേ അണു​സം​ഖ്യ​യോ​ടും. ഇതേ ആന്ത​ര​ഘ​ട​നാ​ഗു​ണ​ങ്ങ:ളോടും കൂടിയ മറ്റൊ​രു യു​റേ​നി​യം അണു കാൺ​മാ​നു​ണ്ടു്. U-235 എന്ന​റി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഈ സമ​സ്ഥാ​നീ​യ​ത്തി​നു് ദ്ര​വ്യ​മാ​നം 235 ആണു്. 238 അല്ല, എന്ന​തു മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഒരു വ്യ​ത്യാ​സം. പക്ഷേ, ഈ സമ​സ്ഥാ​നീയ മൂലകം ഉഗ്ര​മായ വി​ഖ​ണ്ഡന ശക്തി​യു​ള്ള അത്യ​ധി​കം ചഞ്ച​ല​മായ ഒന്നാ​ണു്. ഒര​ള​വിൽ കൂ​ടു​തൽ ഒന്നി​ച്ചി​രു​ന്നാൽ മതി. ഇതു് സ്വയം പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ചു്, ശൃം​ഖ​ലാ​പ്ര​വർ​ത്ത​നം വഴി കോ​ടാ​നു​കോ​ടി അണു​പ​ട​ല​ങ്ങ​ളെ തകർ​ത്തു്, സഹ​സ്ര​സൂ​ര്യ​ന്മാ​രു​ടെ ഊർജം ഉൻ​മു​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്നു. ഈ ഐസോ​ട്ടോ​പ്പി​നെ സാ​ധാ​രണ അണു​വിൽ​നി​ന്നു കട​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു ശേ​ഖ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് അണു​ശ​ക്തി രാ​ഷ്ട്ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. തീ​വ്ര​മായ മഥ​നം​കൊ​ണ്ടു് മി​ശ്രി​താ​വ​സ്ഥ​യിൽ​നി​ന്നു് ഇതിനെ സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​ക്കു​ന്നു.

ഈ ചി​ത്ര​ത്തെ നമു​ക്കെ​ങ്ങ​നെ സർ​ഗ്ഗ​നി​ര​ത​മായ കവി ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ പ്ര​ക്ഷേ​പി​ക്കാം? വസ്തു പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ ആധാരം മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളാ​ണ​ല്ലോ. മന​സ്സു് ഒരു വസ്തു​വ​ല്ല; പ്രാ​തി​ഭാ​സി​ക​മാ​ണു് അതി​ന്റെ സത്ത. അതി​നാൽ മന​സ്സെ​ന്ന പ്ര​ക്രി​യ​യു​ടെ ആധാ​ര​ഘ​ട​ക​ങ്ങ​ളാ​യി നമു​ക്കു് മനോ​മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളെ പരി​ക​ല്പി​ക്കാം. എന്താ​ണീ മനോ​മൂ​ല​ക​ങ്ങൾ? അന​ന്ത​മായ ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഭാ​വ​ച്ഛാ​യ​ക​ളു​ടെ​യും ഒളി​നി​ഴ​ലു​കൾ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ എന്നു നാം മൊ​ത്ത​ത്തിൽ പറ​യാ​റു​ള്ള രതി​വി​ര​തി​ക​ളു​ടെ എണ്ണ​മ​റ്റ പ്ര​സ്താ​ര​ഭേ​ദ​ങ്ങൾ യു​ഗ​യു​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളോ​ടും ബാ​ഹ്യ​പ്ര​പ​ഞ്ച​സം​വേ​ദ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടും മനു​ഷ്യൻ നട​ത്തി​പ്പോ​രു​ന്ന പ്ര​തി​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​ഘ​ട​ക​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അവയെ ഇത്ര​യെ​ന്നു ക്ലി​പ്ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​ലർ​ത്ഥ​മി​ല്ല. കാരണം. അവ​യ്ക്കാ​ധാ​ര​മായ പ്ര​സ്ത​ര​ണ​പ്ര​ക്രി​യ​യ്ക്കു് യാ​തൊ​രു പരി​ധി​യു​മി​ല്ല. അണു​ക്ക​ളി​ലെ കണി​ക​ക​ളു​ടെ സം​വി​ധാ​ന​ഭേ​ദ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് പുതിയ മൂ​ല​ക​ങ്ങൾ സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​വു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഇവി​ടെ​യും ഭാ​വ​ച്ഛാ​യ​ക​ളു​ടെ വി​ചി​ത്ര​സം​വി​ധാ​നം വഴി പുതിയ മനോ​മൂ​ല​ക​ങ്ങൾ ആവി​ഷ്കൃ​ത​മാ​കാം.

എന്നു് ആർ​ച്ചി​ബാൾ​ഡ് മക്ലീ​ഡ് പാ​ടു​മ്പോൾ നമു​ക്കു് പു​തി​യൊ​രു അനു​ഭ​വ​ത​ല​വു​മാ​യി സമ്പർ​ക്ക​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു് ഇതു കൊ​ണ്ടാ​ണു്.

മനോ​മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു മെൻ​ഡ​ലീ​വ് പട്ടിക നാം സങ്ക​ല്പി​ക്കു​ന്ന പക്ഷം, പഴയ സ്ഥാ​യി​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളും അവ​യു​ടെ പോ​ഷ​ക​ങ്ങ​ളായ സഞ്ചാ​രി​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളും എട്ടോ ഒമ്പ​തോ ശ്രേ​ണി​ക​ളിൽ പെ​ടു​മെ​ന്നു കാണാം. പക്ഷേ, പുതിയ ഭാ​വ​ത​ല​ങ്ങൾ​ക്കു്, പുതിയ സം​വേ​ദ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു​ള്ള പ്ര​തി​ക​ര​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ള​വാ​കു​ന്ന പുതിയ മനോ​മൂ​ല​ക​ങ്ങൾ​ക്കു് അതി​ലി​ട​മി​ല്ലാ​തെ വരി​ല്ല എന്ന​താ​ണു് ശ്ര​ദ്ധേ​യം.

കാ​വ്യ​ര​ച​ന​യെ​യും ആസ്വാ​ദ​ന​ത്തെ​യും തൃ​പ്തി​ക​ര​മാ​യി വി​ശ​ദീ​ക​രി​ക്കാൻ ഈ പരി​ക​ല്പ​ന​ത്തി​ന്നാ​കു​മോ? അവിടെ നി​ന്നാ​ണ​ല്ലോ നാം ആരം​ഭി​ച്ച​തു്. എല്ലാ മൂ​ല​ക​ങ്ങൾ​ക്കും അണു​സ്ഫോ​ടം വഴി ഊർ​ജ്ജം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​വി​ല്ലാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ, എല്ലാ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കും കവി​ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ ക്ഷോ​ഭി​പ്പി​ച്ചു് സ്വർ​ഗ്ഗോൻ​മു​ഖ​മാ​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. ഉൽ​ക്ക​ട​മായ അനു​ഭ​വം ഉണ്ടെ​ന്നി​രു​ന്നി​ട്ടും അർ​ശോ​വേ​ദ​ന​യെ​പ്പ​റ്റി ഇന്നേ​വ​രെ ആരും കവി​ത​യെ​ഴു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ. മനോ​മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ ശക്തി​യ​ല്ല ഇവിടെ പ്ര​സ​ക്തം, അവ​യു​ടെ സ്ഫോ​ട​ക​ത​യാ​ണു് എന്നർ​ത്ഥം. എന്നാൽ മൂ​ല​ക​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം രാ​സ​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ശേ​ഷി​യു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം സാ​മാ​ന്യ​മായ (കാ​വ്യോ​ചി​ത​മാ​ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത) ചി​ത്ത​വി​ക്ഷോ​ഭ​ശേ​ഷി​യു​ണ്ടു്.

കാ​വ്യോ​ചി​ത​മായ ചി​ത്ത​വി​ക്ഷോ​ഭ​ശേ​ഷി​യു​ള്ള മനോ​മൂ​ല​ക​ങ്ങൾ, പ്രാ​യേണ ‘മു​ന്തി​യ​വ​യാ​ണു്. അസ്ഥി​ര​ങ്ങ​ളെ​ങ്കി​ലും ഇവ​യ്ക്ക് ഗു​രു​ത്വ​വും ഭാ​ര​വും ഏറും. ഈ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ തന്നെ എല്ലാ അവ​സ്ഥാ​ന്ത​ര​ങ്ങ​ളും കാ​വ്യ​വി​ക്ഷോ​ഭ​ത്തി​നു സമർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ള​ല്ല, ചടു​ല​വും ക്ഷ​ണ​ഭം​ഗു​ര​വും സൂ​ര്യ​സ​ഹ​സ്ര​ങ്ങ​ളെ ഉണർ​ത്തി​വി​ടാൻ കെൽ​പ്പു​ള്ള​തു​മായ, അപൂർവ ദർ​ശ​ന​ങ്ങ​ളായ, ഐസോ​ട്ടോ​പ്പു​ക​ളാ​ണു—അവ​മാ​ത്ര​മാ​ണു്—കാ​വ്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക്കു് ഉത​കു​ന്ന​തു്. ക്രാ​ന്ത​ദർ​ശി​യായ കവി അതു വേർ​തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്നു. എങ്ങ​നെ? നി​ര​ന്ത​ര​മായ ഹൃ​ദ​യ​മ​ഥ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ, ഉള്ളം കട​യ​ലി​ലൂ​ടെ, ക്ഷ​മാ​പൂർ​വ്വ​മായ തപ​സ്യ​യി​ലൂ​ടെ. പാ​ലാ​ഴി​മ​ഥ​ന​ത്തിൽ അമൃതം ഉയർ​ന്നു​വ​രാൻ വൈ​കി​യ​തു മൂലം ക്ഷമ നശി​ച്ചു പി​ന്മാ​റിയ ദേ​വ​കൾ​ക്കു് കവി​ത​യു​ടെ പീ​യു​ഷ​ക​ല​ശം നേടാൻ ഭാ​ഗ്യ​മി​ല്ല.

കാ​വ്യ​സൃ​ഷ്ടി​യിൽ അന്തർ​ഹി​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന അനി​വാ​ര്യ​ത​യു​ടെ അംശം കൂടി ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കാൻ മനോ​മൂ​ല​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ ചി​ത്രം ഉപ​ക​രി​ക്കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. വി​ശ​ദ​മാ​ക്കാം: കവി എന്തി​നാ​ണു് കവിത എഴു​തു​ന്ന​തു് എന്നു് പലരും അന്വേ​ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കേ​വ​ല​മായ വി​കാ​രാ​വി​ഷ്ക്ക​ര​ണ​ത്തി​നാ​ണു് കവി​യു​ടെ പ്ര​യ​ത്ന​മെ​ങ്കിൽ, അതി​ന്നു വേറെ എന്തെ​ല്ലാം മാർ​ഗ്ഗ​മു​ണ്ടു്!

എന്നെ​ല്ലാം വള​ച്ചു​കെ​ട്ടി​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തിൽ എത്ര​യോ എളു​പ്പ​മാ​ണു് “ഞാൻ നി​ന്നെ പ്രേ​മി​ക്കു​ന്നു!” എന്നു് തു​റ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു്! അപ്പോൾ വി​കാ​രം തു​റ​ന്നു വിടുക മാ​ത്ര​മ​ല്ല കവി​യു​ടെ ഉന്നം. പി​ന്നെ​ന്താ​ണു്? മറ്റു​ള്ള​വ​രി​ലേ​ക്കു് വി​കാ​രം—ഇഫ​ക്ട്—എത്തി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണൊ? എങ്കിൽ,

എന്നു പാ​ടു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ ഫല​പ്ര​ദം ഉത്സാ​ഹം പക​രു​ന്ന ഒരു പാ​നീ​യ​വും അല്പം പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​വു​മാ​ണു്. അപ്പോൾ കവി എന്തി​നു് ഋജു​വായ മറ്റു മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളി​രി​ക്കെ കൃ​ത്രി​മ​വും അസാ​ധാ​ര​ണ​വു​മായ വാ​ങ്മ​യാ​വി​ഷ്ക്ക​ര​ണ​ത്തി​നു് മു​തി​ര​ണം?

പ്രൊ. എം. പി. പോ​ളി​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധേ​യ​മാ​യൊ​രു ഉപ​ദർ​ശ​നം ഓർമ്മ വരു​ന്നു: കവി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ശുദ്ധ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളേ​യോ ചി​ന്ത​ക​ളേ​യോ ഭാ​വ​ന​ക​ളേ​യോ അല്ല, കാ​വ്യ​പ​ര​മാ​യൊ​രു രാ​സ​പ്ര​യ​യി​ലൂ​ടെ പു​ട​പാ​കം​വ​ന്ന അനു​ഭൂ​തി​ക​ളെ​യാ​ണെ​ന്നു ‘കാ​വ്യ​പ്ര​ചോ​ദ​ന​ത്തെ’ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള തന്റെ ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു​വ​ച്ചു. എന്താ​ണീ രാ​സ​പ്ര​ക്രിയ? കവി​യിൽ കു​ടി​കൊ​ള്ളു​ന്ന മു​ന്തിയ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ചടു​ല​വും സ്ഫോ​ട​ക​വു​മായ സമ​സ്ഥാ​നീയ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ സ്വയം [1] വി​ഖ​ണ്ഡി​ത​മാ​യി കാ​ല്യോ​ജ്ജ​രൂ​പേണ നിർ​ഗ്ഗ​മി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ആ പ്ര​ക്രി​യ​യെ​ന്നു് ഞാൻ കരു​തു​ന്നു. ഐസോ​ട്ടോ​പ്പു​ക​ളു​ടെ സഹ​ജ​സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു് ഇതെ​ന്ന​തി​നാൽ, കാ​വ്യ​സ്ഫോ​ട​നം അനി​വാ​ര്യ​മാ​കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു തര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ, സാ​ധാ​രണ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു് പലതരം പ്ര​കാ​ശ​ന​മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ, കാ​വ്യ​പ്ര​ഭ​വ​മായ സമ​സ്ഥാ​നീയ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു് കവിതാ രച​ന​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു ആവി​ഷ്ക​രണ മാർ​ഗ്ഗം ഇല്ല. രച​നാ​നി​മി​ഷ​ത്തിൽ ഉദ്ദേ​ശ​ചി​ന്ത​പോ​ലും അപ്ര​സ​ക്ത​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന അനി​വാ​ര്യ​ത​യാ​ണു് കാ​വ്യ​സൃ​ഷ്ടി​യ​ടെ പി​ന്നി​ലു​ള്ള​തെ​ന്നു് താ​ല്പ​ര്യം [2] “കാ​വ്യ​ര​ച​ന​യെ​ന്നാൽ സ്വ​ന്തം വ്യ​ക്തി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഉന്മൂ​ല​ന​മാ​ണു്” എന്നു ടി. എസ്. എലി​യ​റ്റ് പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, തന്നി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്കൃ​ത​മാ​കു​ന്ന​തും എന്നാൽ തന്റെ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​ന്ന​പ്പു​റം നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു​മായ പ്ര​സ്തുത വികാര സ്ഫോ​ട​ന​ത്തി​ന്റെ അനി​വാ​ര്യ​ത​യാ​വ​ണം അദ്ദേ​ഹം വി​വ​ക്ഷി​ച്ച​തു്.

അനു​വാ​ച​കൻ നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടാ​ത്ത വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ കവി​ത​യിൽ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​ന്റെ കാരണം, ഈ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ സു​ഗ്ര​ഹ​മാ​കു​ന്നു. ഡെ​സ്ഡി​മോ​ണ​യു​യ​ടെ വധം വാ​യി​ച്ചു രസി​ക്കു​ന്ന ആസ്വാ​ദ​കൻ കേ​വ​ല​മായ ദുഃ​ഖ​മ​ല്ല അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്; ദുഃ​ഖ​ത്തി​നോ​ളം​ത​ന്നെ ശക്തി​യു​ള്ള​തെ​ങ്കി​ലും ദുഃ​ഖ​ത്തിൽ​നി​ന്നു സ്പ​ഷ്ട​മാ​യും ഭി​ന്ന​മായ അതി​ന്റെ സമ​സ്ഥാ​നീയ വി​കാ​ര​ത്തെ​യാ​ണു് അയാൾ ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു്. അതാ​ണു് കവി​ത​യി​ലൂ​ടെ അയാൾ​ക്കു് നി​വേ​ദി​ക്കു​ന്ന​തും. എന്നാൽ അതു മാ​ത്ര​മാ​ണോ നി​വേ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്? അല്ല. വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഐസോ​ട്ടോ​പ്പു​കൾ ഉന്മു​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന ഊർ​ജ്ജ​ത്തി​ന്റെ—ജീ​വി​ത​സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ എന്നോ സന്ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ എന്നോ പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ—കാ​ത​ലാ​യൊ​രം​ശം കവി​ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രി​ലേ​ക്കു് പക​രു​ന്നു. കവിത ആന​ന്ദ​ത്തി​ന്ന​പ്പു​റം സാ​ധി​ക്കു​ന്ന ഹൃ​ദ​യോ​ന്ന​മ​ന​ത്തി​ന്റെ—ധാർ​മ്മി​കോൽ​ക്കർ​ഷ​ത്തി​ന്റെ അഥവാ മൂ​ല്യോ​ദ്ബോ​ധ​ന​ത്തി​ന്റെ—വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണ​വും ഇങ്ങ​നെ ലഭ്യ​മാ​കു​ന്നു.

ഇത​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കും​മു​മ്പു് ഒന്നു പ്ര​ത്യേ​കം എടു​ത്തു പറ​യ​ട്ടെ. ഭൗ​തി​ക​പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ വി​ശ​ക​ല​നം ചെ​യ്ത് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ നമു​ക്കു് രണ്ടു് ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്: മന​സ്സും ജഡ​വ​സ്തു​ക്ക​ളും. മാ​ന​സി​ക​പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ അള​ക്കാ​നാ​ക​ട്ടെ, നമു​ക്കൊ​ന്നേ​യു​ള്ളു—മന​സ്സു്. എന്നു​വ​ച്ചാൽ, വി​ശ​ക​ലന വി​ഷ​യ​വും വി​ശ​ക​ല​നോ​പാ​ധി​യും ഇവിടെ ഒന്നു​ത​ന്നെ എന്നർ​ത്ഥം. ഇതു നമ്മു​ടെ പരാ​ധീ​ന​ത​യെ പൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കു​ന്നു. ആ നി​ല​യ്ക്കു കവി​ത​യു​ടെ​യും ആസ്വാ​ദ​ന​ത്തിൻെ​യും ഉറ​വി​ടം തേ​ടി​യു​ള്ള ഒര​ന്വേ​ഷ​ണ​ത്തിൽ ഏതു വലിയ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തി​നും പരി​ക​ല്പ​ന​ത്തി​ന്റെ വിലയേ ഉളളു. ഏതു ചെറിയ പരി​ക​ല്പ​ന​ത്തി​നും അതി​ന്റെ​തായ വി​ല​യു​ണ്ടു​താ​നും.

—1971

ഏതു കലാ​രൂ​പ​ത്തി​ലെ​യ്യം സമു​ന്ന​ത​വും വി​ശി​ഷ്ട​വു​മായ സൗ​ന്ദ​ര്യാം​ശ​ത്തെ നാം അതിലെ “കവിത” എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ അത്യു​ത്തമ വാ​ങ്മ​യം കവി​ത​ത​ന്നെ. പ്ര​കൃ​തി​യെ പരി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള ഇച്ഛ​യിൽ നി​ന്നു്—മാ​ന​സി​ക​മായ പ്ര​യ​ത്ന​ത്തിൽ നി​ന്നു്—കല​ക​ളു​ടെ അന​ന്ത​പ​രി​ണാ​മം ആരം​ഭി​ച്ചു എന്നു പറയാം. നാ​യാ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞു തീ​യു​ടെ ചു​റ്റും​തി​ന്നു തി​മിർ​ക്കു​ക​യും, നാ​യാ​ട്ടി​നാ​യി കൂ​ട്ടാ​യൊ​ച്ച​യി​ട്ടു് കാ​ടി​ള​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​പോ​ന്ന നി​ഷാ​ദ​ന്റെ മഹ​ദി​ച്ഛ​യിൽ നി​ന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് മത​ദർ​ശ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം താ​ള​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്ര​പ​ഞ്ച​മായ കവി​ത​യും സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു്.

ഇന്നു നാം അറി​യു​ന്ന വാ​ങ്മ​യ​ക​വി​ത​യു​ടെ മൂലം പ്രാ​കൃ​ത​ഗോ​ത്ര​വർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ മന്ത്ര​സൂ​ക്ത​ങ്ങ​ളി​ലും താ​ളാ​ത്മ​ക​മായ കഥാ​ക​ഥ​ന​പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തി​ലും ഐന്ദ്ര​ജാ​ലി​ക​കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളി​ലും കണ്ടെ​ത്താൻ കഴി​യും. നദീ​ത​ട​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് സവി​താ​വി​നെ ഗാ​യ​ത്രി​ചൊ​ല്ലി സ്തു​തി​ക്കു​ന്ന പു​രോ​ഹി​ത​നും പു​ര​ന്ദ​ര​ന്റെ വീ​ര​പ​രാ​ക്ര​മ​ങ്ങ​ളെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന കാ​ഥി​ക​നും, ദി​വ്യ​ശ​ക്തി​ക​ളെ ആവാ​ഹി​ച്ചു് അത്ഭു​തം കാ​ട്ടു​ന്ന മാ​ന്ത്രി​ക​നും ഒക്കെ ആ സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ “കവി” യാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​ര​തീയ സങ്ക​ല്പ​ത്തിൽ ഋഷി​യും ഈശ്വ​ര​നും കവി​യാ​ണു്. പാ​ശ്ചാ​ത്യർ​ക്കു് “വേ​റ്റി​സ്” (Vates) തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​യും പ്ര​വാ​ച​ക​നും കവി​യു​മാ​ണു്.

കു​റെ​യേ​റെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ക​ണം, ഈ അവ്യാ​കൃ​ത​ദ​ശ​യിൽ നി​ന്നു് കവിത പ്ര​ത്യേക ശാ​ഖ​യാ​യി വളർ​ന്നു് പു​ഷ്ടി​പ്രാ​പി​ച്ച​തു്. പ്ര​കൃ​തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള വി​വൃ​ത​വും വസ്തു​നി​ഷ്ഠ​വു​മായ അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി മതവും ദർ​ശ​ന​വും ഭാഗം പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യി. വർ​ഗ്ഗ​പ​രി​ണാ​മ​ഫ​ല​മാ​യി രാ​ഷ്ട്ര​വും രാ​ഷ്ട്ര​മീ​മാം​സ​യും സാ​മൂ​ഹ്യ​സ്ഥാ​പ​ന​ങ്ങ​ളും സ്വ​ത​ന്ത്ര​ശാ​ഖ​ക​ളാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. കവി​ത​യു​ടെ മാ​ത്ര​മായ പ്ര​സ​ക്ത മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളും ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളും കൂ​ടു​തൽ വി​ശ​ദ​മാ​യി. അതു് അന​ന്യ​മായ ഒരു മുഖം നേടി വള​രു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇങ്ങ​നെ വ്യ​ക്തി​ത്വം ആർ​ജ്ജി​ച്ചു എങ്കി​ലും കവിത പിൽ​ക്കാ​ല​ത്തും സഹോ​ദ​ര​വി​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ—വി​ശേ​ഷി​ച്ച് ദർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ—രക്ത​ബ​ന്ധം കാ​ത്തും വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യും പോ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് ചരി​ത്രം തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്നു.

ആദ്യ​കാ​ല​ത്തു് കവി​ത​യു​ടെ ഈ സ്വ​ത​ന്ത്ര​ഗ​തി തെ​ളി​ഞ്ഞു​ക​ണ്ട​തു് മൂ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മായ ധാ​ര​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു് പറയാം: 1. ആദി​മ​ഭാ​വ​ഗാ​ന​ങ്ങൾ: ഭാ​ര​തീ​യ​രു​ടെ വേ​ദ​ഗീ​ത​ങ്ങ​ളും ഗ്രീ​ക്കു​കാ​രു​ടെ ഡി​ത്തി​റാം​ബി​ക്കു​ക​ളും മറ്റും ഇതി​ലുൾ​പ്പെ​ടു​ന്നു. മന്ത്ര​സൂ​ക്താ​ദി​ക​ളു​ടെ തു​ടർ​ച്ച​യാ​ണി​തെ​ന്നു പറയാം. 2. വീ​ര​ഗാ​ഥ​കൾ: ഇതി​ഹാസ പു​രാ​ണാ​ദി​ക​ളും പാ​ശ്ചാ​ത്യ​രു​ടെ ‘എപ്പി​ക്കു’കളും ഇതി​ലുൾ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഗോ​ത്ര​വർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ള​ടെ താ​ളാ​ത്മ​ക​മായ കഥാ​ക​ഥ​ന​ത്തി​ന്റെ വി​ക​സി​ത​രൂ​പ​മാ​യി ഇതിനെ കരു​താം. 3. നാ​ട​കീയ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ: വേ​ദ​ത്തി​ലെ ഉർ​വ​ശി​യും പു​രൂ​ര​വ​സ്സും തമ്മി​ലു​ള്ള സം​വാ​ദം ഏഥൻ​സി​ലെ ഡയോ​നീ​ഷ്യൻ ഉത്സ​വ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന നാ​ട​കീ​യ​മായ ഉദീ​ര​ണ​ങ്ങൾ—ഇവയെ നാ​ട​കീയ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രാ​ഗ്രൂ​പ​മാ​യെ​ണ്ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. നാ​ട​കീയ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ‘പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​വ​ത്ത്വം’ കവി​ത​യ്ക്കു പുതിയ മാ​ന​ങ്ങൾ പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്ക​യും പി​ല്ക്കാ​ല​കാ​വ്യ​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളെ​യാ​കെ സ്വാ​ധി​നി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഭര​ത​ന്റെ​യും അരി​സ്റ്റോ​ട്ടി​ലി​ന്റേ​യും നാ​ട​ക​ചർ​ച്ച​കൾ അതതു ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​വ്യ​വി​ചാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഹരി​ശ്രീ കു​റി​ച്ച​തു് ഒട്ടും യാ​ദ്ദ​ച്ഛി​ക​മ​ല്ല തന്നെ.

ഇവ​യി​ലെ​ല്ലാം​കൂ​ടി ഉരു​ത്തി​രി​ഞ്ഞു​വ​ന്ന കവിത,എറ്റ​വും അടി​സ്ഥാ​ന​പ​ര​മായ രണ്ടു’വംശധന’ങ്ങ​ള​ടെ ഉട​മ​യാ​യി:(പ്ര​തി​മാ​ന​ങ്ങൾ സിം​ബ​ലു​കൾ), താ​ളാ​ത്മ​ക​മായ ഭാഷകൾ. നൂ​റ്റാ​ണ്ടു​ക​ളിൽ പര​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗാ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ള​ടെ​യും ചി​ന്ത​ക​ളു​ടെ​യും സാ​ന്ദ്രീ​കൃത കണ​ങ്ങ​ള​ത്രേ സിം​ബ​ലു​കൾ. വാ​ക്കി​ന്നും അർ​ത്ഥ​ത്തി​ന്നു​മ​പ്പു​റം ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കാൻ ഈ സിം​ബ​ലു​കൾ കവി​ത​യെ സമർ​ത്ഥ​മാ​ക്കി. താ​ളാ​ത്മ​ക​മ​ക​ഭാ​ഷ​ക​ളാ​ക​ട്ടെ, രതി​വി​ര​തി​ക​ളെ​ന്നു് മൊ​ത്ത​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു​പോ​രു​ന്ന ഒടു​ങ്ങാ​ത്ത ഭാ​വ​ച്ഛാ​യ​ക​ളു​ടെ നാ​വു​ക​ളാ​കു​ന്നു. എണ്ണ​മ​റ്റ വൃ​ത്ത​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളും ‘സ്റ്റാൻ​സാ’ രൂ​പ​ങ്ങ​ളും ഈ താ​ളാ​ത്മക ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ നി​ന്നു് പി​റ​ന്നു. ഇതോടേ ഒരു കലാ​രൂ​പ​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ കവി​ത​യു​ടെ അസ്തി​വാ​ര​മു​റ​ച്ചു എന്നു പറയാം. വർ​ഗ്ഗ​മ​ന​സ്സി​ന്റെ ചൈ​ത​ന്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഉത്ഭ​വി​ച്ച കവിത ഇങ്ങ​നെ വ്യ​ക്തി​ക​ളു​ടെ “ശോ​ക​ത്തി​ന് ശ്ളോ​ക​ത്വം” നല്കാൻ പര്യാ​പ്ത​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു.

കവി​ത​യ്ക്കും കാ​വ്യ​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങൾ​ക്കും ഇങ്ങ​നെ ചു​വ​ടു​റ​ച്ച​തോ​ടെ അവ​യു​ടെ നി​ല​നി​ല്പി​നെ ന്യാ​യീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന—അനി​വാ​ര്യ​മാ​ക്കു​ന്ന—ധർ​മ്മ​ങ്ങൾ ഏതെ​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ആദ്യ​കാ​ല​ത്തു് ദി​വ്യ​ത്വ​സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​ര​ത്തി​ന്നു​ള്ള ഒരു ഉപാധി എന്ന നി​ല​യിൽ കവി​ത​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മഹ​ത്ത്വം കാ​ല​ക്ര​മ​ത്തിൽ നഷ്ട​മാ​യെ​ങ്കി​ലും നൈ​തി​ക​മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉദ്ബോ​ധ​നം ഇന്നും കവി​ത​യു​ടെ മഹ​ത്ത്വ​ത്തി​ന്റെ മാ​ന​ദ​ണ്ഡ​മാ​യി തു​ട​രു​ന്നു. കവി​ത​യു​ടെ സാ​മൂ​ഹി​ക​മായ ഫലം ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കു​മ്പോൾ ഈ ധർ​മ്മം അതി​ന്റെ ജീ​വാ​തു​വാ​ണെ​ന്നു കാണാം. എന്നാ​ലി​തിൽ നി​ന്നു വ്യ​തി​രി​ക്ത​മാ​യി, കേ​വ​ല​മായ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ന്നു വേ​ണ്ടി​യും കവിത എക്കാ​ല​ത്തും ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കേവല സൗ​ന്ദ​ര്യ​വാ​ദി​ക​ളായ ഇക്കൂ​ട്ടർ ‘കല കല​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി’ എന്നു വാ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ ആദ്യം പറ​ഞ്ഞ​വ​രാ​ക​ട്ടെ ‘കല ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്നു​വേ​ണ്ടി’ എന്നു് മു​റു​കെ​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ആഹ്ലാ​ദ​വും ചി​ത്തോൽ​ക്കർ​ഷ​വും. ഏക​കാ​ല​ത്തു് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​രു​ന്ന​വ​യാ​ണു് ഉത്ത​മ​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ. ‘രസം’ കവി​ത​യെ കവി​ത​യാ​ക്കു​ന്നു. ‘സന്ദേ​ശം’ കവി​ത​യെ മഹ​ത്ത​ര​മാ​ക്കു​ന്നു. രണ്ടും കവി​ത​യു​ടെ ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ള​ത്രേ.

ആദി​മ​യു​ഗം തൊ​ട്ടു് ഇന്നോ​ളം മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സ് ഭാ​വ​ത​ര​മാ​യി സ്പ​ന്ദി​ച്ചു​പോ​ന്നി​ട്ട​ള്ള​തി​ന്റെ അക്ഷ​ര​മു​ദ്ര​ക​ള​ത്രേ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ. ഓരോ താ​ള​ത്തി​ന്റെ​യും പി​ന്നിൽ ആഴ​മേ​റിയ വർ​ഗ്ഗാ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ള​ടെ കാ​ലൊ​ച്ച കേൾ​ക്കാം. അയാം​ബ​സ്, ട്രോ​ക്കി, ഡാ​ക്ടൈൽ തു​ട​ങ്ങിയ താ​ള​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളും സ്വ​ത​ന്ത്ര​മായ ഖണ്ഡി​കാ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും ആണ് പാ​ശ്ചാ​ത്യ കാ​വ്യ​രൂ​പ​ങ്ങ​ള​ടെ പ്രാ​രം​ഭ​ഘ​ട​ക​ങ്ങൾ. ഭാ​ര​ത​ത്തിൽ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ കു​റെ​ക്കൂ​ടി നി​യ​ത​വും ക്ലി​പ്ത​വു​മാ​യി ഉരു​ത്തി​രി​ഞ്ഞു് ഉറ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ചമ്പൂ​ഗ​ദ്യ​മാ​ണ് ഭാ​ര​തീ​യ​വൃ​ത്ത​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളിൽ ഏറ്റ​വും അയ​വു​ള്ള​തും പാ​ശ്ചാ​തൃ​രു​ടെ മു​ക്ത​ച്ച​ന്ദ​സ്സി​നോ​ടു് അടു​ത്തു​നി​ല്ല​ന്ന​തും. വേ​ദ​ങ്ങ​ളി​ലെ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ അക്ഷ​ര​പ്ര​ധാ​ന​മ​ത്രേ. അവ​സാ​ന​ഭാ​ഗം മാ​ത്ര​മാ​ണ് പലേ​ട​ത്തും ഗാ​നാ​ത്മ​ക​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഇവ​യിൽ​നി​സ​ന​ണ് ഗാ​യ​ത്രി​യും അനു​ഷ്ടു​പ്പും തൊ​ട്ടു് ഉപേ​ന്ദ്ര​വ​ജ്ര പോ​ലു​ള്ള സങ്കീർ​ണ്ണ​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​വ​രെ​യു​ള്ളവ ഉരു​ത്തി​രി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള​ള​തു്. മാ​ത്രാ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ള​ടെ മൂ​ല​താ​ളം പ്രാ​കൃ​ത​ത്തിൽ നി​ന്നു​ളള ഒരു, തുർ​ച്ച​യാ​ണെ​ന്നു. വി​ചാ​രി​ക്കാൻ ന്യാ​യ​മു​ണ്ടു്. മല​യാ​ള​ത്തിൽ സം​സ്കൃത പ്ര​ഭാ​വ​കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തോ​ടേ ഒട്ടെ​ല്ലാ സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളും നട​പ്പാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ദ്രാ​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം ഉദയം നാ​ടോ​ടി​പ്പാ​ട്ട​ക​ള​ടേ​തു​പോ​ലു​ള്ള അസം​ഖ്യം ഗാ​ന​ശീ​ലു​ക​ളിൽ നി​ന്നാ​കു​ന്നു. ഇവ​യ്ക്കു കൂ​ടു​തൽ അയവും വഴ​ക്ക​വു​മു​ണ്ടെ​ന്നു് റൊ​മാ​ന്റി​ക് കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തിൽ ഇവ​ക്കു സി​ദ്ധി​ച്ച പു​നഃ​പ്ര​തി​ഷ്ണ​ത​ന്നെ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്നു. കെ​ട്ടു​റ​പ്പു​ള്ള സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ ‘ക്രാ​സിക’ മനഃ​സ്ഥി​തി​യു​ള്ള കവി​കൾ​ക്കു പാ​ക​മാ​കു​ന്ന​ത് സ്വാ​ഭാ​വി​കം​ത​ന്നെ. ദ്രാ​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വാ​ച്ഛ​ന്ദ്യ​ത്തെ ചാ​മ്പൂ​ഗ​ദ്യ​ത്തി​ന്റെ താ​ള​ക്ളി​പ്തി​യോ​ടി​ണ​ക്കി മല​യാ​ള​ത്തിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള മു​ക്ത​ഛ​ന്ദ​സ്സു് ആധു​നിക കവി​ക​ളു​ടെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട രൂ​പ​മ​ത്രേ.

സാ​മൂ​ഹ്യ​യ​ജീ​വി​ത​പു​രോ​ഗ​തി, വി​ജ്ഞാ​ന​വി​കാ​സം തൂ​ട​ങ്ങി​യ​വ​യു​ടെ ഫല​മാ​യി മാ​റി​വ​രു​ന്ന അഭി​രു​ചി​ക്കൊ​ത്തു് പല കാ​വ്യ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും ഉട​ലെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ലി​റി​ക്കു്, സറ്റ​യർ, മോ​ണ​ലോ​ഗ്, ഓഡ്, സോ​ണ​റ്റ്, ബാലഡ് തു​ട​ങ്ങിയ പാ​ശ്ചാ​ത്യ കാ​വ്യ​രൂ​പ​ങ്ങൾ ഈഷ​ദ്ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളോ​ടേ മല​യാ​ള​ത്തി​ലും പ്ര​ചാ​ര​മാർ​ജ്ജി​ച്ചി​ട്ട​ണ്ടു്. ആം​ഗ​ല​സം​സ്കൃ​തി​യു​ടെ സ്വാ​ധീ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് കേ​ര​ളീ​യർ​ക്കു പരി​ചി​ത​മാ​യി​രു​ന്ന​തു് പാ​ട്ട്, കീർ​ത്ത​നം തു​ട​ങ്ങിയ ദ്രാ​വിഡ കാ​വ്യ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും മു​ക്ത​കം, യു​ഗ്മ​കം, ശതകം, നീ​തി​വാ​ക്യം, സന്ദേ​ശം, മഹാ​കാ​വ്യം തു​ട​ങ്ങിയ സം​സ്കൃ​ത​രൂ​പ​ങ്ങ​ളു​മ​ത്രേ. ഖണ്ഡ​കാ​വ്യ​പ്ര​സ്ഥാ​നം കവി​ത്ര​യ​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു് സവി​ശേ​ഷ​പ്ര​ചാ​ര​മാർ​ജ്ജി​ച്ച ഒരു കാ​വ്യ​രൂ​പ​മാ​കു​ന്നു.

വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഭാ​ര​തീയ കാ​വ്യ​വി​ചാര പാ​ര​മ്പ​ര്യം ‘അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ’ എന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ കാ​വ്യ​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളേ​യും അർ​ത്ഥ​മാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഉപമ, രൂപകം, അതി​ശ​യോ​ക്തി തു​ട​ങ്ങി കവി​യ്ക്കു് ഉപ​യു​ക്ത​മാ​കു​ന്ന നിർ​മ്മാ​ണ​സാ​മ​ഗ്രി​ക​ളെ​ല്ലാം ഭാ​ര​തീ​യാ​ല​ങ്കാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ വി​ശ​ദ​മാ​യി ചർ​ച്ച​ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പാ​ശ്ചാ​ത്യ​കാ​വ്യ​വി​ചാ​ര​ക്ര​മ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് ഇമേ​ജു​കൾ (പ്ര​തി​മാ​ന​ങ്ങൾ), താ​ള​ങ്ങൾ എന്നി​വ​യു​ടെ ഉചി​ത​വി​ന്യാ​സ​മാ​ണു് കവി​യു​ടെ കർ​മ്മം. പൊ​തു​വേ, ഛന്ദോ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളെ ചൊ​ല്ലി​യു​ള്ള സം​വാ​ദ​ങ്ങ​ളും ക്ര​മീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളും ഭാ​ര​ത​ത്തി​ലെ​പ്പോ​ലെ സൂ​ക്ഷ്മ​വും സമ്പൂർ​ണ്ണ​വു​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല അവിടെ എന്നു പറയാം. ശ്ല​ഥ​ബിം​ബ​ങ്ങൾ, ഇമേ​ജി​സം, സിം​ബ​ലി​സം തു​ട​ങ്ങിയ നവീന സങ്കേ​ത​ങ്ങൾ ആധു​നിക കവി​ത​യിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പാ​ശ്ചാ​ത്യ വി​മർ​ശ​ന​രം​ഗ​ത്തെ പു​തു​ധാ​ര​യായ ‘ടെ​ക്സ്ച്വൽ ക്രി​ട്ടി​സി​സം’ സം​പു​ഷ്ട​മാ​കു​ന്ന​തോ​ടെ കാ​വൃ​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ സമ​ഗ്ര​മാ​യൊ​രു ക്രോ​ഡീ​ക​ര​ണം അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാം.

എക്സ്പ്ര​ഷ​ണി​സം; ഇം​പ്ര​ഷ​ണി​സം തു​ട​ങ്ങിയ ആധു​നിക പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ള​ട​ക്കം പര​ശ്ശ​തം പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ ഓരോ കാ​ല​ത്തും ഉദി​ച്ച​സ്ത​മി​ച്ചി​ട്ട​ണ്ടെ​ന്നു് കാ​വ്യ​ച​രി​ത്രം പരി​ശേ​ാ​ധി​ച്ചാ​ല​റി​യാം. നമ്മു​ടെ സന്ദേ​ശ​കാ​വ്യ​യ​പ്ര​സ്ഥാ​നം തൊ​ട്ട് ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്ര​സ്ഥാ​നം വരെ, ഭാ​വ​പ​ക്ഷ​ത്തും രൂ​പ​പ​ക്ഷ​ത്തും ഉട​ലെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ ഇതേ​കാ​ര്യ​മാ​ണു വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു്. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഈവക ‘ഇസാ​ന്ത’ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം ആറ്റി​ക്കു​റു​ക്കി പരി​ശോ​ധി​ച്ചാൽ കവി​ത​യി​ലാ​കെ രണ്ടേ​ര​ണ്ടു് ഇസാ​ന്ത​ങ്ങ​ളേ​യു​ള്ള എന്നു് വ്യ​ക്ത​മാ​കും: ക്ലാ​സ്സി​സി​സ​വും, റൊ​മാ​ന്റി​സി​സ​വും. സമു​ഹ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ നി​മ്നൊ​ന്ന​ത​ത​ല​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ കാ​ല​ഗ​തി​ക്കൊ​ത്തു് താ​ഴ്‌​ന്നും ഉയർ​ന്നും ഒഴുകി ഈ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ കവി​ത​യിൽ നി​ല​നിൽ​ക്കു​ന്നു. അടി​സ്ഥാ​ന​പ​ര​മായ രണ്ടു് മാ​ന​സി​കാ​വ​സ്ഥ​ക​ളാ​ണു് വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ റൊ​മാ​ന്റി​സി​സ​വും ക്ലാ​സ്സി​സി​സ​വും. ഒന്നു് കാ​ല​വർ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ഊർ​ജ്ജ​സ്വ​ല​ത​യും മറ്റേ​തു് കാ​ച​ത്തി​ന്റെ സ്ഫു​ട​ത​യും ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു. ഉജ്ജ്വ​ല​മായ താ​രു​ണ്യ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​ച്ഛാ​യ​യാ​ണു് റൊ​മാ​ന്റി​സി​സ​ത്തി​ന്നു​ള്ള​തെ​ങ്കിൽ പരി​പ​ക്വ​മായ ശാ​ന്ത​ത​യാ​ണു ക്ലാ​സ്സി​സ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​മു​ദ്ര. കവി​ത​യിൽ ഒന്നി​ന്റെ വാഴ്ച, ഒഴി​ഞ്ഞാൽ ആവ​ശ്യ​മാ​യൊ​രു തി​രി​ച്ച​ടി​യെ​ന്നോ​ണം മറ്റേ​തി​ന്റെ വാഴ്ച, ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു. ഈ രണ്ട​റ്റ​ങ്ങൾ​ക്കും ഇടയിൽ നി​ര​ന്ത​രം ആടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു പെൻ​ഡു​ല​ത്തി​ന്റെ ഭൂ​മ​ണ​ത്തോ​ട് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ പു​രോ​ഗ​തി​യെ ഉപ​മി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. മല​യാ​ള​ക​വി​ത​യിൽ ഇന്നു് റൊ​മാ​ന്റി​സി​സ​ത്തി​ന്റെ സാ​ന്ധ്യ​ശോ​ഭ​യാ​ണു​ള്ള​തെ​ന്നു് നി​രൂ​പ​കർ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.

കവി​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അത്ര​യേ​റെ പഠി​ക്കു​ക​യും ആസ്വ​ദി​ക്കു​ക​യു​മൊ​ക്കെ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​കി​ലും നമു​ക്കി​ന്നും തൃ​പ്തി​ക​ര​മായ ഒരു നിർ​വ്വ​ച​നം ലഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ‘എന്താ​ണെ​ന്നു് എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചാൽ എനി​ക്ക​റി​യി​ല്ല; ചോ​ദി​ക്കാ​ത്ത​പ​ക്ഷം അതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു നന്നാ​യ​റി​യാം.’ എന്നാ​ണ് കാ​വ്യ​നിർ​വ്വ​ച​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ചോ​ദി​ച്ചാൽ പണ്ഡി​ത​നും പാ​മ​ര​നും ഒപ്പം നല്കു​ന്ന മറു​പ​ടി.

കാ​വ്യ​നിർ​വ്വ​ച​ന​ങ്ങ​ളെ രണ്ടാ​യി തരം​തി​രി​ക്കാം; ആസ്വാ​ദ​ക​പ​ക്ഷ​ത്തു​നി​ന്നു​ള്ള നിർ​വ്വ​ച​ന​ങ്ങ​ളും, കവി​പ​ക്ഷ​ത്തു​നി​ന്നു​ള്ള നിർ​വ്വ​ച​ന​ങ്ങ​ളും. ‘വാ​ക്യം രസാ​ത്മ​കം കാ​വ്യം’, ‘രീ​തി​രാ​ത്മാ​കാ​വ്യ​സ്യ’ (ദണ്ഡി), ‘കാ​വ്യം അനു​ക​ര​ണ​മാ​കു​ന്നു (അരി​സ്റ്റോ​ട്ടിൽ), ‘കവിത ജീ​വി​ത​വി​മർ​ശ​ന​മാ​കു​ന്നു’ (ആർ​നോൾ​ഡ്) തു​ട​ങ്ങി​യവ ആസ്വാ​ദ​ക​പ​ക്ഷ​ത്തു​നി​ന്നു​ള്ള സമീ​പ​ന​ങ്ങ​ളെ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ‘കാ​വ്യ​സ്യാ​ത്മാ​ധ്വ​നിഃ’ (ആന​ന്ദ​വ​ദ്ധ​നൻ), ‘അനൗ​ചി​ത്യാ ദൃ​തേ​നാ​ന്യ​ദ്ര​സ​ഭം​ഗ​സ്യ​കാ​ര​ണം’ (ക്ഷേ​മേ​ന്ദ്രൻ)’ ശാ​ന്ത​ത​യി​ല​നു​സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന വി​കാ​ര​മാ​ണു കവിത’ (വേർ​ഡ്സ്വർ​ത്ത്), ‘ഉത്തമ മനു​ഷ്യ​മ​ന​സ്സി​ന്റെ ഉത്ത​മ​നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ദ്ര​യാ​ണു കവിത’ (ഷെ​ല്ലി), ‘കവിത എന്തെ​ങ്കി​ലും അർ​ത്ഥ​മാ​ക്കു​ക​യ​ല്ല, അതാ​കു​ക​യാ​ണു്? ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്. (ആർ​ച്ചി ബാൾഡ് മക്ളീ​ഷ്) തു​ട​ങ്ങിയ നിർ​വ്വ​ച​ന​ങ്ങൾ കവി​പ​ക്ഷ​ത്തു​നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള സമാ​ലോ​ച​ന​യു​ടെ സൽ​ഫ​ല​ങ്ങ​ള​ത്രേ. കവി​ത​യു​ടെ ഉത്ഭ​വം, അനു​വാ​ച​ക​മ​ന​സ്സി​ന്മേ​ലു​ള്ള അതി​ന്റെ പ്ര​വർ​ത്ത​നം എന്നി​വ​യെ കണ​ക്കി​ലെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ‘ഈശ്വ​ര​പ്രേ​രണ’ മുതൽ ‘വക്രോ​ക്തി’ വരെ​യു​ള്ള ഘട​ക​ങ്ങൾ കാ​വ്യാം​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി കരു​ത​പ്പെ​ട്ടു വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. നേ​രോർ​ത്താൽ കവിത ആസ്വ​ദി​ച്ചുൾ​ക്കൊ​ണ്ട ഓരോ അനു​വാ​ച​ക​ന്നും കവിത എഴുതി മനം​നി​റ​ഞ്ഞ ഓരോ കവി​ക്കും സ്വ​ന്ത​മായ ഓരോ കാ​വ്യ​നിർ​വ​ച​നം നമു​ക്കു നൽ​കാ​നു​ണ്ടാ​കും. ‘സാ​ഹി​ത്യ​വി​ചാര’ത്തിൽ ഒര​ദ്ധ്യാ​യം നിറയെ കാ​വ്യ​നിർ​വ്വ​ച​ന​ങ്ങൾ എഴുതി ചർ​ച്ച​ചെ​യ്ത മഹാ​പ്ര​തി​ഭ​നായ എം. പി. പോൾ ഒടു​ക്കം ചെ​ന്നെ​ത്തി​യ​തു് ‘കവി എഴു​തു​ന്ന​തെ​ന്തോ അതു കവിത’ എന്ന നി​ഗ​മ​ന​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു,

കവി​ത​ക്കു മാ​ത്ര​മായ ഒരു സ്പ​ന്ദി​ക്കു​ന്ന വാ​ങ്മ​യം ഉണ്ടെ​ന്നും ഉണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ന്നും പണ്ടു് കരു​തി​പ്പോ​ന്നു. വേർ​ഡ്സ്വർ​ത്തു് ആണു് ഇതി​ന്നെ​തി​രേ പര​സ്യ​മാ​യി വാ​ദി​ച്ച​ത്. ‘കവിത സാ​ധാ​രണ ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​ത്യ​സം​ഭാ​ഷ​ണ​ശൈ​ലി​യിൽ എഴു​ത​ണം’ എന്നു ശഠി​ച്ച അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​മ​കൃ​തി​ക​ളെ​ല്ലാം നി​ഗൂ​ഢ​ഭാ​ഷ​യി​ലാ​യി​പ്പോ​യി എന്നാ​ക്ഷേ​പ​മു​ണ്ടു്. കവി സ്വ​ന്ത​മു​ദ്ദേ​ശ​ത്തി​ന്നു് ഉപ​ക​രി​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ ഭാഷയെ പരി​ഷ്ക്ക​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. നട​പ്പു​ഭാ​ഷ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അതി​ന്നു് കവി​യു​ടെ കൈയിൽ വരു​ന്ന ഈ രാ​സ​വി​കാ​രം കണ്ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് എലി​യ​ട്ട് “കവിത, ഭാ​ഷ​യു​ടെ സാ​ദ്ധ്യ​ത​ക​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള ഒരു ധീ​ര​പ​ര്യ​ട​ന​മാ​ണു്” എന്നു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ച​തു്. എങ്കി​ലും കന​പ്പെ​ട്ട കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഗൗരവം നി​റ​ഞ്ഞ ശൈ​ലി​യിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ, ഗദ്യ​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ കവി​ത​യി​ലും ഭാഷ സര​ള​മാ​കു​ന്ന​താ​യാ​ണു് അനു​ഭ​വം. ഡോ: ജോണ്‍സണ്‍ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​പോ​ലെ, “സാ​ധാ​രണ വാ​യ്മൊ​ഴി​യിൽ​നി​ന്നു് അധികം താ​ഴാ​തെ​യും ഉയ​രാ​തെ​യു​മു​ള്ള—ഗ്രാ​മ്യ​ത്തി​നു​പ​രി, ആഢ്യ​ത്തി​നു താ​ഴെ​യു​ള്ള—ഔചി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ഭാഷ” യാണു് കവി​ത​യിൽ ശോ​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു്.

കവിത പ്രാ​ഥ​മി​ക​മാ​യി മനു​ഷ്യ​മ​ന​സ്സി​ന്റെ ഒരു ഉപ​ക​ര​ണ​മാ​കു​ന്നു, മനു​ഷ്യാ​തീ​ത​ത്തെ നേ​രി​ടാ​നു​ള്ള വി​ല​പ്പെ​ട്ടൊ​രു ഉപാധി. മാ​ന​സി​ക​ച​ക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ വളർ​ച്ച​യ്ക്കും സാ​മൂ​ഹി​കാ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്നും അനു​സ​രി​ച്ചു് പല പരി​ഷ്ക്കാ​ര​ങ്ങ​ളും ഈ ഉപ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്മേൽ വരു​ത്തേ​ണ്ടി​വ​രും. എന്നാൽ ഒരു​കാ​ല​ത്തും മൗ​ലി​ക​മായ അതി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്നോ ധർ​മ്മ​ത്തി​ന്നോ ലക്ഷ്യ​ത്തി​ന്നോ മാ​റ്റം വരു​ന്നി​ല്ല.

—1971